HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel (adj) EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
Ik kan niet zo goed tegen sporters die alle aandacht op zich gericht krijgen, terwijl de sportieve prestaties daar absoluut niet om vragen.
Een goed voorbeeld hiervan is de soap rondom Dwight Howard. Blijft hij in Los Angeles, of verkast hij voor het tweede jaar op rij? Natuurlijk, hij kwam binnen als ‘de ontbrekende schakel’ bij de Lakers, maar een jaar later lijkt hij, ondanks een erbarmelijk seizoen, een nog grotere ster te zijn.
Je bent zo goed als je laatste wedstrijd. Natuurlijk sluit ik niet mijn ogen voor zijn prestaties in het verleden bij de Magic én zal de combi bij de Lakers misschien gewoon niet de juiste zijn, maar dan nog is zijn behandeling hoogst merkwaardig. Zeker als je het vanuit het oogpunt van de Lakers bekijkt. Voor een speler die zo slecht speelde in zijn eerste jaar en de teambalans overhoopschopte, ga je toch geen billboards ophangen?
Hoe denken zijn teamgenoten hierover? Diezelfde spelers die voor een fractie van zijn salaris speelden en ten koste van alles niet nog zo'n jaar willen meemaken? De basis voor een onderling respect, de basis voor succes, is bij voorbaat al niet aanwezig.
Gelukkig is het tegenovergestelde het geval bij het team achter SportAmerika. Onderling is er respect voor elkaar en probeert iedereen elkaar te helpen om zodoende een prachtig product neer te zetten. Afgelopen weekend was een groot gedeelte van de redactie aanwezig bij de allereerste SportAmerika BBQ. Het werd één groot feest met alleen maar mensen die dezelfde instelling hebben: als team #SportAm proberen de passie te verspreiden. Veel leesplezier,
Een trots hoofdredacteur,
Goed nieuws en slecht nieuws
voor receiver Justin Black mon van de Jacksonville Jaguars. Blackmon herstelt goed van een liesblessure en is op tijd fit voor de start van het seizoen. Veel zin heeft dit echter niet aangezien hij de eerste vier wedstrijden geschorst is vanwege het gebruik van verboden middelen • Tim Tebow was ooit vredestichter bij een kroeggevecht in 2007 waarbij toenmalig teamgenoot Aaron Hernandez betrokken was. Dat van Hernandez is geen verras sing, maar wat deed Tebow in een kroeg? • Een voetblessure hield de gepensioneerde Baltimore Ravenslinebacker Ray Lewis niet tegen om voor het goede doel de Kilimanjaro te beklimmen. Vol moed begon hij aan de klus, maar hij haakte al snel af nadat zijn voet opzwol tot tweemaal de normale grootte. Hij twitterde vervolgens dat hij zijn steentje op een andere manier bij zal dragen • Linebacker Ahmad Brooks van de San Francisco 49ers zit in de problemen. Hij zou een teamgenoot met een bierfles op het hoofd hebben geslagen. Volgens de politie sloeg hij Lamar Divens drie maal met de fles en gaf hij hem ook nog een tik in het gezicht. Brooks startte in het vorige reguliere seizoen iedere wedstrijd voor de Niners • De New England Patriots zijn na het verlies van Hernandez en de blessure van Rob Gronkowski op zoek naar een nieuwe tight end. Philadelphia Eagles TE Clay Harbor is in beeld om via een trade Bill Belichicks keurkorps te komen versterken • (KlaasJan ter Veen)
Voor NBAlegende Shaquille
O'Neal komt de overstap van Dwight Howard naar de Hous ton Rockets niet bepaald als een verrassing. "Het was te verwachten. We zijn allemaal wel eens in Los Angeles geweest en niet iedereen kan de druk van die stad aan", klei neert de voormalig center van de Lakers. "Het lijkt mij een veilige keuze om voor zo'n klein stadje als Houston te kiezen." • Met het starten van de Summer League is voor de echte optimisten het seizoen 2013/2014 alweer begonnen. Het toernooi is dé mogelijkheid om de rookies voor het eerst serieus aan het werk te zien. Victor Oladipo van de Orlando Magic, de tweede keuze in de draft, liet gelijk maar even zien waartoe hij in staat is. Is zijn eerste offi cieuze wedstrijd voor de Magic was hij goed voor achttien punten, zes rebounds en zeven assists • De exodus bij de Denver Nuggets zet voort. Het team heeft een topseizoen achter de rug, maar na de zonneschijn lijkt regen te komen. Eerst stapte Executive Of The Year Masai Ujiri over naar de Raptors, een paar dagen later werd Coach Of The Year George Karl ontslagen en nu tekende één van de belangrijkste spelers bij Golden State. Andre Iguodala kiest eieren voor zijn geld en tekent voor vier jaar bij de Warriors. Het is afwachten of de Nuggets in de hoek zitten waar de klappen vallen, of dat dit allemaal geniaal bedacht is •
De Toronto Maple Leafs
trokken David Clarkson aan. De aanvaller, afkomstig van de New Jersey Devils, kon na de afloop van zijn contract op veel interesse rekenen. Clarkson tekende voor zeven seizoenen en staat op de loonlijst voor gemiddeld 5,25 miljoen dollar per jaar • Ook Tyler Bozak tekende een zevenjarig contract bij de Leafs. Bozak speelde al in Toronto en gaat gemiddeld 4,2 miljoen dollar per seizoen verdienen • De Tampa Bay Lightning versterkten zich met Valtteri Filp pula. De center komt van de Detroit Red Wings. Filppula wordt niet gehaald om de eerder uitgekochte Vincent Lecavalier te doen vergeten. “Het is een hele andere speler,” vindt GM Steve Yzerman • De Edmonton Oilers waren erg actief op de free agent markt. De Oilers gaan een jaar langer door met aanvaller Ryan Jones en goalie Richard Bachman komt voor dezelfde periode over van de Dallas Stars Last but not least: verdediger Andrew Ference werd aangetrokken van de Boston Bruins en komt nu naar de club waarvan hij in zijn jeugdjaren fan was • De Winnipeg Jets versterkten zich met Devin Setoguchi. De aanvaller had nog een contract bij de Minnesota Wild, die van de Jets een keuze in de tweede ronde van de draft van 2014 terugkregen • Derek Roy tekende een eenjarig contract voor vier miljoen dollar bij de St. Louis Blues. De center komt over van de Vancouver Canucks • (Jeroen Veenstra)
Ricky Nolasco maakt
per direct de overstap van de Miami Marlins naar de LA Dodgers. De ploeg uit Californië stuurt drie minor leaguers de andere kant op en neemt het resterende salaris van zo’n 5,5 miljoen dollar over van de pitcher die na dit seizoen een free agent is. De dertigjarige pitcher draait een aardig seizoen (3.85 ERA), maar kent vanwege het gebrek aan hulp van de slagploeg een matige balans van vijf overwinningen en acht nederlagen. In LA vertolkt hij de rol van vierde pitcher, achter Clayton Kershaw, Zack Greinke en HyunJin Ryu • De San Francisco Giants begingen afgelopen zaterdag een flinke fout. In de eerste inning kwam Buster Posey als derde aan slag, terwijl hij in de lineup als vierde stond vermeld. Hij sloeg met een tweehonkslag het eerste punt van de wedstrijd over de thuisplaat, maar de scheidsrechters maakten dit ongedaan en gaven Posey uit. Meteen hierna mocht de catcher weer aan slag komen (hij was immers de vierde slagman in de lineup) maar dit keer werd zijn geslagen bal gevangen. Uiteindelijk bleef de blunder zonder grote gevolgen, want de Giants wonnen het duel tegen de Dodgers met 42 • Goed nieuws voor Alex Cobb. De pitcher van de Tampa Bay Rays die in juni een hersenschudding opliep door een hard geslagen bal tegen zijn hoofd, doorstond zijn eerste bullpensessie uitstekend, waarmee hij een grote stap in zijn revalidatie zette •
Hij was de man die het LeBron
James heel erg moeilijk maakte in de Finals, hem bijna klein kreeg. Het was dat The King zijn jump shots in Game 7 feilloos raakte, anders had Kawhi Leonard op zijn 21ste al een kampioensring om zijn vinger mogen schuiven. Iets wat zijn vermoorde vader niet meer mee mocht maken.
Op 19 januari 2009 speelt de achttienjarige Leonard
een zware wedstrijd met zijn team Riverside King tegen Compton Dominguez. Leonard scoort zeventien punten in de verloren wedstrijd en stort na afloop in. Niet vanwege de nederlaag, maar een dag eerder is hij één van de meest dierbare personen in zijn leven kwijtge raakt. Vader Mark Leonard, slechts 43 jaar, wordt op klaa rlichte dag doodge schoten in zijn carwash.
De moord op zijn vader zal waarschijnlijk nooit worden opgelost. De politie heeft geen getuigen kunnen vinden en ook verdachten ontbreken. Kawhi zal met het idee moeten leven dat hij nooit de reden zal weten. “Ik denk dat het ook beter is dat ik niet weet wie het gedaan heeft”, zei Leonard in 2011. Hij werkte vaak in de wasserette van zijn vader; met zijn reusachtige klauwen boende hij de autoramen in de ouderwetse zaak, waar alles nog met de hand gedaan werd. Van ’s morgens acht tot zes uur in de avond. Leonard: “Het was zwaar werk, maar ik hield ervan”. Praten over zijn overleden vader doet Leonard nooit, volgens zijn moeder. “Maar hij denkt er wel aan. Zijn vader zou enorm trots op hem zijn.”
Vader Mark ziet zijn zoon liever football spelen. Als
freshman op Riverside King speelt Kawhi niet eens basketball. Bij de start van het tweede jaar vertelt hij zijn vader dat hij liever wil basketballen. Zijn vader reageert boos, maar accepteert zijn keuze. Als junior vertrekt hij
naar San Diego State, waar hij meteen van grote waarde is. Het jaar erna zitten onder meer UCLA, Arizona State, Marquette en Michigan achter hem aan. Hij besluit voor zekerheid te kiezen voor een startersplek bij San Diego en besluit het seizoen met gemiddeld zestien punten en tien rebounds. Zijn team boekt een 190 record, waardoor hij zich geen zorgen hoeft te maken over zijn NBAtoekomst.
Bescheiden werkpaard
Zijn toekomst ligt in eerste instantie in Indiana. De Pacers kiezen als vijftiende pick voor de net twintigjarige Leonard. Echter, dezelfde dag nog verhuist hij naar San Antonio Spurs in een ruil met Davis Bertans en Erazem Lorbek (wie?) voor George Hill. Door de lockout heeft Leonard veel tijd in de zomer om beter te worden. "He’s a gym rat”, zegt Steve Fisher, zijn coach bij San Diego State in 2011. “Het is een obsessie van hem om steeds beter te worden. Als ik ’s morgens om zeven uur bij de hal aankom, hoor ik vaak al een bal stuiteren. Zijn werklust is ongelooflijk. Koppel dat aan zijn atletische lichaam en zijn uithoudingsvermogen en je hebt een topspeler.”
Bescheidenheid is het stempel dat op
Leonard past. De uitspraak van Dwyane Wade na Game 7 van de Finals was ken merkend: “Van sommige Spursspelers heb ik nog nooit de stem gehoord, vooral van Leonard.” Dat lijkt wat tegenstrijdig, want de stoïcijnse Kawhi ziet er met zijn ingevlochten
Ook het verhaal van Danny Green is niet doorsnee. De net 26jarige
achterneef van Gerald Green (de Indiana Pacer met de springveren) schiet in de Finals het recordaantal driepunters van Ray Allen aan diggelen. In de eerste vijf wedstrijden raakt hij 25 uit 38 pogingen. Meteen gaan er stemmen op dat Danny Green kandidaat is voor MVP, maar in de laatste twee wedstrijden gaat het mis. Hij raakt slechts twee driepunters uit elf. Uiteindelijk schiet hij een gemiddelde van 55 procent in de Finals. Anderhalf jaar geleden vertoefde hij nog in de NBA DLeague.
Net als de vader van Leonard siert ook die van Green de
krantenkoppen. In de voorjaar van 2006 wordt Danny Green Sr. met dertien anderen opgepakt vanwege het vervoeren van drugs ter waarde van veertig miljoen dollar. Vader Green, gymleraar van beroep, beweert onschuldig te zijn, maar verdwijnt uiteindelijk voor 22 maanden achter de tralies. In 2009 wordt Green na vier jaar Universiteit van North Carolina als 46ste opgepikt in de NBA Draft door de Cleveland Cavaliers. Zijn eerste seizoen in de NBA is geen succes. Hij komt uit in twintig wedstrijden, waarin hij gemiddeld maar zes minuten speelt. Gedurende het jaar wordt hij uitgeleend aan de Erie BayHawks in de DLeague. Aan het einde van het seizoen hebben de Cavs het wel gezien; voorafgaand aan het seizoen 2010/2011 mag Green opkrassen. In november tekent hij bij San Antonio Spurs, maar slechts zes dagen later staat hij weer op straat.
Opnieuw verhuist Green naar de DLeague, waar hij 19 wedstrijden
speelt bij de Reno Bighorns. Green blinkt uit, scoort aan de lopende band, raakt 44 procent driepunters en pakt veel rebounds. Op 16 maart 2011 contracteren de Spurs hem, ditmaal tot het einde van het seizoen. Begin april lenen ze hem nog eenmalig uit aan de Austin Toros in de D League, maar in de rest van het seizoen overtuigt hij. Tijdens de lockout speelt Green even in Slovenië, maar zodra het seizoen begint, wordt zijn rol steeds groter. De blessure van Ginobili en het vertrek van Richard Jefferson zorgen ervoor dat Green starter wordt. Als beloning tekent hij in de zomer van 2012 een driejarig contract ter waarde van 12 miljoen dollar.
In het afgelopen seizoen speelde de ingetogen shooting guard tachtig
wedstrijden, die hij allemaal startte. In gemiddeld 27 minuten maakte hij 10,5 punten tegen een percentage van 45 procent en 43 van achter de driepuntslijn. Echt opvallen doet hij nog niet. Pas in de Finals excelleert Green met gemiddeld veertien punten, vier rebounds, ruim anderhalf block en een steal per wedstrijd. Helaas voor hem en zijn ploeggenoten is het niet genoeg voor de titel. Met Green hebben de Spurs wel een pure schutter in huis die ook nog eens verdedigend zijn mannetje staat. Verwacht geen uitgesproken leidersrol, maar zolang mannen als Parker en Duncan de kar trekken is dat geen probleem.
haar en talrijke tattoos vervaarlijk uit. Liever is hij uitbundig in zijn spel.
Van dat laatste is Gregg Popovich al lang over tuigd. Bij aanvang van het eerste trainingskamp voor het seizoen 2011/2012 ziet Coach Pop in hem een toekomstige ster. “Een speciale speler, zowel aanvallend als verdedigend. Hij wil zo enorm graag en zuigt alle informatie op als een spons. Hij speelde maar twee jaar college, en toch zie je meteen dat hij van uitzonderlijke kwaliteit is. Geef het even de tijd, maar hij gaat het gezicht van de Spurs worden, denk ik.”
Starter als rookie
Pop kan het weten. Met Manu Ginobili en Tony Parker haalt hij in 1999 en 2001 respectievelijk de 57ste en 28ste draftkeuze binnen. Onder hem groeien ze, samen met Tim Duncan (eerste keuze in 1997), uit tot de Grote Drie. Tijdens het door de lockout ingekorte NBAseizoen 2011/2012 belandt Leonard al snel in de basis. Ginobili is een tijd buiten strijd vanwege een gebroken hand en Kawhi speelt alsof hij nooit anders gedaan heeft. Als Ginobili terugkeert, is hij getransformeerd van starter naar zesde man. Ondanks zijn goede debuutseizoen zijn er nog weinig NBAfans bekend met de naam Leonard. Het is geen man van grootspraak of trash talk. In zijn eerste NBAseizoen komt Leonard tot gemiddeld 24 minuten, acht punten en vijf rebounds. Zijn schotpercentages zijn zeer degelijk: bijna vijftig procent, bijna 38 procent from beyond the arc en 77 procent van achter de vrijeworplijn. Afgelopen seizoen speelde hij gemiddeld 31 minuten en scoorde hij gemiddeld twaalf punten en zes rebounds. Zijn percentages zijn nagenoeg hetzelfde, al steeg zijn vrijeworppercentage naar bijna 83 procent. Leonard is typisch een speler van wie de statistieken weinig zeggen, maar voor de doorsnee NBA volger werd dat pas duidelijk in de Finals.
Ster in Finals
Met zijn lange armen (spanwijdte 221cm) en zijn grote handen is hij een ware plaag voor de
Heat. Samen met driepuntsschutter Danny Green (zie kader) is hij de grote verrassing. De gemiddelden van Leonard liegen er niet om in de Finals: 14,5 punten, elf rebounds en twee steals. Hij heerst in de paint en dwingt LeBron jumpshots te schieten of te passen. Lang gaat dit uitstekend, totdat James besluit die jumper te nemen in Game 7. Het resultaat is bekend; de Heat winnen hun tweede opeenvolgende kampioenschap, maar veel complimenten gingen naar Leonard. “Ik zei na Game 7 tegen Kawhi dat hij geweldig heeft gespeeld”, zegt Popovich. Zulke woorden zullen Leonard ongetwijfeld goed doen, maar hij koopt er niets voor. “Dat je het op het veld hebt laten liggen, dat doet pijn”, zegt hij.
Het grote NBApubliek heeft kennisgemaakt met Leonard. Vaak zag je een man die zijn team droeg met belangrijke rebounds, driepunters, steals en razendsnelle omschakeling van verdediging naar aanval. Lange tijd waren Danny Green en Leonard in de running voor de Finals MVPtitel, maar dat was buiten LeBron James gerekend.
Hoewel de impact van Ginobili minder en minder wordt, zit er nog genoeg in de tank voor de huidige Spursselectie, denkt Leonard. “We moeten hier van leren en verder gaan. Nog beter worden in de zomer en volgend jaar met dit team zorgen dat we weer in de Finals staan.”
P
a Mark zal van boven ongetwijfeld trots hebben toegekeken hoe zijn zoon in Game 6 van de Finals Mike Miller een onvervalste facial gaf door hoog over hem heen te dunken. Hoewel Leonard dat YouTube fragment liever inwisselt voor de Larry O’Brien Trophy, ziet zijn toekomst er rooskleurig uit. Popovich is een kampioenenmaker. Als hij zegt dat je het gezicht van de franchise wordt, dan is dat zo. •
Ik zal vast de enige zijn, maar bij het horen
van de naam Dwight Howard moet ik altijd onwillekeurig denken aan de voetballer Has selbaink. Nee, niet de 23voudig international Jimmy Floyd aka Jerrel. Ik doel op z'n vier jaar oudere broer Carlos. Voetballen konie niet, maar God, wat was die gozer snel. Ik zag hem ooit eens in de Koel, in het shirt van VVVVenlo, maar liefst zes keer vogelvrij alleen voor de keeper verschijnen. Zes keer, puur op basis van zijn enorme snelheid! Scoren lukte niet, want daarvoor is enige techniek en een zekere koelbloedigheid vereist. En techniek en cool waren bij Carlos Hasselbaink ver te zoeken. Toch bleef Hasselbaink liefst dertien jaar in het betaalde voetbal hangen. Dat is lang voor iemand die er geen hout van kan. Punt was dat menig trainer of ze nou Frans Körver heetten of Simon Kistemaker zo eigenwijs was te denken dat ze die Usain Bolt van de lage landen dat ontbrekende stukje voetbal vernuft wel bij konden brengen. Zou dat lukken, dan hadden ze goud in handen. De nieuwe Tijani Babangida!
En nee, het lukte niet. Zowel Frans Körver als Simon Kistemaker faalde jammerlijk.
Ik geef toe, de vergelijking gaat (meer dan) een tikkie mank. Want Dwight Howard is natuurlijk wel gewoon de beste center van de NBA. En als hij het op z'n heupen heeft de beste verdediger bovendien. Howard is fysiek gezien een freak en zo sterk als een beer. Dat weet hij zelf ook. De door hem gewonnen trofeeën voor de beste verdediger in de NBA zijn daarvoor het bewijs. Een andere voetballer die mijn zwalkende brein onwillekeurig linkt aan Dwight Howard, is René van der Gijp. Begenadigd voetballer. Snel, vlammend schot, inzicht, voetbalslim. Zo'n type waarvoor de mensen naar het stadion komen.
"Heeft veel te weinig uit z'n carriere
gehaald", zegt de goegemeente als de naam van Gijp ter sprake komt. "Heeft veel te weinig met z'n talent gedaan." Deze mensen vergeten voor het gemak dat niet alleen voetbalvermogen een door God gegeven
talent is. Werklust, mentaliteit, doorzettings vermogen en de absolute wil om overal en altijd de beste te willen zijn, zijn dat evenzeer. Vraag het Dennis Bergkamp. In de jeugd bij Ajax, of 't nou de D2 was of de A1, waren er altijd wel twee of drie gasten die voetballend meer in hun mars hadden dan hij. Maar geen van hen schopte het tot De Meeropzondagmiddag. Laat staan San Siro of Highbury.
geleden werd gepresenteerd als Laker, noemde hij vijftig (!) keer het woord 'fun'. 'Championship' kwam slechts een keer over zijn lippen.
maar voetbaltalent. Zoals winnaars als Michael Jordan, Derrick Rose, Kobe Bryant en LeBron James (veel) meer hebben dan alleen basketballtalent. Jazeker, LBJ is atletisch gezien een freak. Maar dat is voor hem niet genoeg. Vandaar dat hij offsea son aan offseason (heeft ge)werkt aan zijn post upgame en zijn mid range jumpshot. Zoals het voor Kobe niet genoeg was (is) om in een adem met MJ te worden genoemd. Al in zijn hele indrukwekkende loopbaan heeft de Mamba maar één doel voor ogen: meer titels winnen dan Jordan. Daarvoor moet alles wijken.
Howard onderschatte daarbij een ding. Succes in de Big Apple of in Hollywood maken van een gewone sterveling een absolute godheid. Maar zodra de zaken ook maar even wat minder gladjes verlopen, is de kritiek er omgekeerd evenredig groot.
Bergkamp beschikte over meer dan alleen
Dwight Howard heeft dat gen niet. Zoals
Rene van de Gijp met voldoening terugkijkt op z'n actieve carriere (toch maar mooi vijf tien interlands gespeeld en verdomd veel gelachen!), zo vindt ook Howard het alle maal wel best. Natuurlijk, winnen is mooi, maar lol hebben is minstens even belang rijk. Is het niet op, dan toch zeker buiten het basketballcourt. Toen hij een jaar
Big markets als New York en Los Angeles leken hem niettemin op het lijf geschreven. De mediaconglomeraten die zich in die steden ophouden het leek een vrijbrief voor a whole lot of off the court fun, glamour, exposure en superstardom.
Howard kon er niet mee omgaan. Toen
Kobe in februari liet weten dat D12 maar door zijn schouderblessure heen moest spelen, was het zelfs zijn pappie die hem te hulp schoot. Kobe moest Dwight niet zo pushen, vond vaderlief. "Al die negativiteit moet stoppen", jammerde Howard zelf.
*
Ondanks alles was het de Los Angeles Lakers er veel aan gelegen om Dwight Howard na een sofseizoen te behouden. Het zegt veel over de deplorabele staat waarin de ooit zo trotse franchise zich be vindt. Het team met zestien kampioen schapsvlaggen aan de hanenbalken, de club van basketballgrootheden als Jerry West,
Wilt Chamberlain, Elgin Baylor, Kareem AbdulJabbar, Magic Johnson, Shaquille O'Neal en Kobe Bryant, ging in de voorbije weken diep door het stof in een poging om Dwight Howard voor LA te behouden.
Op kleinstadse wijze, als ware het niet de
LA Lakers maar de Charlotte Bobcats, werd een multimediacampagne gestart waar een paard de hik van krijgt. Door geheel Orange County verrezen billboards met de beeltenis van Howard. #StayD12, zo luidde de boodschap, die ook op tv, via Twitter en middels paginagrote krantenadvertenties werd uitgedragen. De ware Lakersfan moet het allemaal met plaatsvervangende schaamte hebben aanschouwd.
Om van Kobe Bryant maar te zwijgen. Uit zijn mond geen geslijm, toen hij afgelopen week oneonone zijn promopraatje mocht afsteken. "Blijf, en ik zal je leren wat winnen is", was de moraal van Kobe's verhaal. Vrij vertaald: als je wilt blijven, prima. Maar we zijn hier om te winnen.
Het was eigenlijk niet anders dan de wijze waarop Kobe Howard het hele afgelopen
seizoen poogde tot de toppen van zijn kunnen te drijven. Paarlen voor de zwijnen, vergeefse moeite. Want where's the fun in that? Het vijfjarige contract (à 118 miljoen dollar) dat er voor hem klaarlag, deed hem evenmin verblikken of verblozen. Ook in Houston deden ze hun uiterste best
om Howard te vermurwen. Het hoogtepunt was een chique diner in het BellAir hotel, waar behalve de Rocketstop ook de oudgedienden Clyde Drexler en Hakeem Olajuwon aanschoven, en waar Yao Ming via Skype z'n zegje mocht doen.
Een groot pandemonium, want Howard had
z'n keuze op dat moment natuurlijk allang gemaakt. In Houston zou hij, net als in Orlando, de absolute ster zijn, zonder dag in, dag uit geconfronteerd te worden met die nietsontziende winnaarsmentaliteit die in LA zo welig tiert. Hij liet weten gekozen te hebben voor Kevin McHale, voor de jonge nucleus die ze bij de Rockets hebben gesmeed, en die een garantie lijkt voor jarenlange playoffdeelname. De kans om iets te winnen leek hem in Houston het grootst, zo liet hij weten. Haha, die Dwight. Alsof winnen hem iets inte resseert. Een voetballer die wil winnen, die blijft bij Ajax. Die gaat niet naar Vitesse of Heerenveen, hoe capabel de trainer of hoe veelbelovend de jonge kern daar ook is. Een echte winnaar blijft bij de Lakers, zeker als die franchise bereid is de nabije toekomst op hem af te stemmen.
*
Er zijn er die roepen dat de Houston Rockets
met het aantrekken van Dwight Howard (en bijna nog Josh Smith ook al zo'n charlatan) meedoen om de prijzen in het Westen. Die mensen zien voor het gemak even de Oklahoma City Thunder (met een herstelde Russell Westbrook), de San Antonio Spurs (virtueel NBAkampioen in Game 6 van de voorbije Finals), de Los Angeles Clippers (met Doc Rivers eindelijk een echte coach aan het roer) en de Golden State Warriors (die met Andre Iguodala wel een winnaar haalden) over het hoofd. Maar goed, diezelfde mensen voorspelden de Lakers precies een jaar geleden ook in de Conference Finals. En we weten allemaal waar en hoe dat schip strandde.
Coaches en hun eigendunk... Frans Körver en Simon Kistemaker dachten Carlos Hasselbaink net dat laatste beetje extra bij te kunnen brengen. Zoals Kevin McHale denkt bij Dwight Howard het heilige vuur te kunnen doen ontbranden. Ik help het hem hopen, maar heb er een hard hoofd in. •
Nobelprijs
Sporters met een mening zijn schaars.
Over de wedstrijd van gisteren hebben ze vaak nog wel iets te vertellen, maar met een maatschappelijke discussie hoef je bij de gemiddelde topsporter niet aan te komen. Ik heb een enorm zwak voor de enkeling die zijn interesse niet beperkt tot zijn favoriete spelletje.
De leukste uitzondering op de regel is footballspeler Chris Kluwe. In de met testosteron doordrenkte NFL is Kluwe uitgesproken voorstander van gelijke rechten voor homoseksuelen. Kluwe mengt zich actief in de homodiscussie en voert uitstekende argumenten aan. Zo schreef hij in een brief aan een politicus: “Homo’s die trouwen hebben geen enkel effect op uw leven. Ze komen niet naar uw huis om uw kinderen te stelen en ze veranderen u niet plotseling in een wellustig penismonster.” Niks aan gelogen.
In de NBA eist Dennis Rodman een
hoofdrol op waar het gaat om maatschappelijke bemoeienis. Hij sloot eerder dit jaar vriendschap met de Noord Koreaanse dictator Kim Jongun. En dat is nou precies iemand met wie je helemaal geen vrienden wilt worden. Rodman snapt niet waarom de hele wereld Kim Jongun – met z’n kernwapens – liever op afstand houdt en vindt in alle bescheidenheid dat hij de Nobelprijs voor de Vrede verdient met zijn missiewerk. Dankzij Dennis Rodman ben ik een beetje in de war over mijn voorliefde voor sporters met een mening. Ik geloof dat ik bij nader inzien alleen van sporters met een mening én gezond verstand houd. Mag dat? •
Eva Gerritse.
Aansprakelijkheid
NEW YORK – Mijn collega Jason Whitlock zwengelde onlangs een interessant debat aan.
Jason is net als ik columnist voor FOXsports.com, al schrijf ik uitsluitend over voetbal en hij meer over de sociale en culturele aspecten van sport. Hij is als schrijver vrij controversiëel. Een blad zul je voor zijn mond niet vinden. Maar goed, dat debat dus.
Whitlock schreef een column over Aaron Hernandez, de jonge pseudogangster en tot voor kort NFLster van de New England Patriots, die nu van meerdere executies verdacht wordt. Hierin suggereerde hij dat in de week dat James Gandolfini overleed, die in The Sopranos de hoofdrol van Tony speelde, het verband tussen de popcultuur die geweld en gangsterisme verheerlijkt en gewelddadige sportmannen eens te meer duidelijk werd. (Ja mensen, dit is onbeschaamd een column over een column.)
Waar de hele maatschappij ooit naar de (ogenschijnlijk) brandschone reputaties van de sporthelden opkeek, gebeurt dat nu eerder bij een rapper als JayZ, die niet schroomt toe te geven dat hij ooit drugsdealer was. En zo kijken ook sporters op naar dit nieuwe ideaal. En dus is het niet gek dat zo veel grote namen in de sport in aanraking komen met de politie. Althans, zo luidt het argument van Whitlock.
De reacties op dit argument waren zeer gevariëerd en natuurlijk vrij bot, zoals het het internet betaamt. Sommigen waren het met Whitlock roerend eens. Anderen vonden dat hij het gedrag van een psychopaat en misschien, zo moet nog blijken, een crimineel goedpraatte. En nou mijn beurt.
Aaron Hernandez is een extreem uitzonderingsgeval, zoals alle moordenaars – of zij die ervan verdacht worden – dat zijn. Het zegt pas wat over de algehele maatschappij als het een structureel probleem is. Dat is het niet. Het jaarlijkse aantal moorden in Amerika zakt. Dus het argument dat de fascinatie met televisie of muziek of filmmoord, om het zo maar even te noemen, debet is aan het gedrag van Hernandez is slecht onderbouwd.
Maar het blijft evenwel een feit dat een sporter zijn zeer verontrustende
gedragspatroon niet aangerekend wordt. Hernandez vertoonde al lang problemen voordat hij naar de NFL ging. Daarmee roep je het als profsport ook over jezelf af. Amerikaanse profclubs zijn zich zeer imagobewust, maar met het juiste talent kan een topper zich heel veel permitteren. Hernandez is dus niet zozeer het product van de maatschappij die het overzicht verloren heeft, maar van een sportwereld waar de aansprakelijkheid vrijwel is opgezegd. •
Voor de lockout van vorig seizoen verweten de clubs de spelers dat ze teveel verdienden. Salarissen moesten omlaag, de aangepaste salary cap moest rijke clubs dwingen verstandigere contracten uit te delen en kleinere clubs verdienden een kans om free agents te strikken. Er bleek in de eerste dagen van free agency echter helemaal niets veranderd. In tegenstelling tot de afgelopen jaren begon free agency in de NHL dit jaar niet op Canada Day. De traditionele startdatum van 1 juli schoof vanwege de krappe kalender op naar 5 juli. Een paar dagen eerder vond wel al de NHL Entry Draft plaats en die leverde behoorlijk wat vuurwerk op. Een aantal teams besloten daarop free agency niet af te wachten en alvast te kiezen voor trades.
De meest opvallende trade op draft day was die tussen de New Jersey Devils en de Vancouver Canucks. Goalie Cory Schneider vertrok uit Vancouver in ruil voor de negende pick in de eerste ronde, die door de Canucks werd ingezet om de Canadese center Bo Horvat te draften. New Jersey haalt met Schneider de opvolger voor Martin Brodeur in huis.
Het waren voor Lou Lamoriello, de GM van de Devils, sowieso actieve weken. Niet alleen besloot hij tot deze deal, hij moest ook overwegen of hij vaste krachten als Patrik Eliáš en David Clarkson wilde behouden. Eliáš bleef, maar Clarkson zocht zijn heil elders en sleepte een absurd contract binnen bij de Toronto Maple Leafs. Zijn vervanger in Jersey is Ryane Clowe, die ondanks zijn drie hersenschuddingen in zes weken bij de Rangers bijna 25 miljoen in vijf jaar krijgt.
Overbetaald
David Clarkson, Ryane Clowe, ze krijgen verschrikkelijk veel geld ondanks behoorlijke vraagtekens. Het zijn goede spelers, maar ze zouden in een minder verziekte markt
nooit meer dan vijf miljoen dollar per jaar waard zijn. Clarkson scoorde in meer dan vierhonderd wedstrijden nog geen honderd goals en casht op basis van anderhalf goed seizoen, terwijl Clowe vorig jaar in totaal drie goals maakte en vaker groggy dan gezond was.
Waarom voelen teams toch die drang hen voor veel geld te halen?
Die vraag kent een aantal antwoorden. Het is allereerst voor spelers simpelweg interessant om na enkele contracten hun eerste team te verlaten en de vrije wateren te testen. Je kunt altijd nog met hangende pootjes terugkeren bij je oude ploeg. Veel vaker is er echter een ploeg die beseft dat de markt nu eenmaal prijzig is en dat je je eigen vertrokken spelers het snelste kunt vervangen door een degelijke speler te betalen alsof hij een goede speler is.
Dat maakt het steeds moeilijker om te
bepalen of een team een winnaar of een verliezer is na de zomer. Er zijn free agentovereenkomsten die vooraf uitstekend leken en uiteindelijk flopten en er zijn deals die overbetaald oogden en vervolgens verrassend werden ingelost. Toch zijn er een aantal teams die gaten in hun line up duidelijk invulden en degelijke stappen hebben gezet.
Grote deals
De grootste klapper van de afgelopen week was de deal tussen de Dallas Stars en de Boston Bruins. Dallas kreeg met
center Tyler Seguin zonder twijfel de beste speler in de deal in handen en ontving ook center Rich Peverley, maar Boston versterkte hun lineup met de top6 winger Loui Eriksson en het defensieve talent Joe Morrow.
Het knappe aan deze ouderwetse
hockeytrade is dat beiden als winnaars uit de bus komen. Zeker nu Boston ook free agent Jarome Iginla strikte. De verliezend finalist heeft door de komst van Eriksson en Iginla nu veel meer diepte op de vleugels, waardoor ze volgend jaar een betere aanval hebben en op korte termijn het vertrek van Nathan Horton naar Columbus opvangen. Horton kreeg ondanks zijn schouderproblemen van de Blue Jackets een contract voor zeven jaar ter waarde van in totaal 37,1 miljoen dollar.
Ze zullen in Boston echter wel hebben opgekeken van de acties van de Ottawa Senators. Aanvoerder Daniel Alfredsson schokte vriend en vijand door na zeventien jaar in de Canadese hoofdstad plots naar de nieuwe divisierivaal Detroit te vertrekken, waarop de Senators uit het niets sterspeler Bobby Ryan uit Anaheim haalden in ruil voor jong talent en een hoge draftkeuze. Het trio Ryan, Jason Spezza en Erik Karlsson boezemt de Eastern Conference nu al angst in.
Te duur
Horton’s ruimhartige deal in Columbus is een mooi voorbeeld van een aanzienlijk probleem. Een aantal franchises in minder populaire steden en ijshockeymarkten moeten behoorlijk overbetalen om free agents überhaupt hun team te laten overwegen. Een aantal van deze teams betaalden daarom astronomische bedragen voor spelers die dat niet verdienen.
in de playoffs, zijn vriendschap met GM Steve Yzerman en het gapende gat in de lineup door het uitkopen van Vincent Lecavalier de Tampa Bay Lightning alsnog over de streep. Net als Tampa Bay zijn ook de Edmonton Oilers vaak gedwongen te veel te betalen. Center Boyd Gordon is een echte unsung hero in de league, maar drie miljoen dollar per jaar is absurd. Ook de ruim drie miljoen dollar per jaar voor verdediger Andrew Ference is een prijzig contract en zeker vanwege de duur van vier seizoenen.
Opvallend als altijd waren de
transacties van de Philadelphia
Flyers. De ploeg van de manager Paul Holmgren kocht free agency flop Ilya Bryzgalov uit en nam ook afscheid van Daniel Briere, om ze vervolgens te vervangen door Ray Emery en Vincent Lecavalier. Voor Emery betalen ze opvallend weinig (minder dan twee miljoen voor één seizoen), maar de deal voor Lecavalier is typisch Flyers en is voor het komende jaar misschien prima, maar hoe staat het er over twee of drie seizoenen voor?
De Flyers zitten al zo dicht aan hun salarislimiet en de ploeg verbeterde de verdediging amper. Mark Streit komt over van de New York Islanders, maar hij is meer een aanvaller. Als Philadelphia iets altteri Filppula is een prima center, miste was het een stayathome maar vijf jaar à vijf miljoen dollar is te veel. defenseman. Die vonden ze vooralsnog niet Filppula’s beste seizoen kwam tot stand en ook de goaliesituatie is nog niet met lijngenoten die getalenteerder zijn dan optimaal. Holmgren mag nog even hijzelf. Waarschijnlijk trokken zijn ervaring puzzelen.
V
A
Winnaars
Kent dit offseason nu al winnaars? Ja. Dallas verwierf plotseling een heel goed trio aan centers en de Ottawa Senators zetten hun verjonging door en zijn zeker een outsider komend seizoen.
ndere winnaars zijn teams die zich rustig hielden. Teams met dure sterspelers staan er voor open om voor draftkeuzes of talenten hun salaris te lozen, terwijl de gebruikelijke spelers op de free agency markt (zoals de New York Rangers) zich eens een jaar gedeisd hielden. Dat is even wennen, maar het zorgt wel voor interessante discussies.
Kersvers kampioen Chicago zal tevreden naar alle deals kijken. Zij hielden hun kampioenschapskern vrijwel in zijn geheel bijeen en nog voor hele faire bedragen ook. Als we alvast twee favorieten voor komend seizoen mogen opschrijven, dan kiezen we voor de finalisten van dit jaar. •
NAAM: Adrian Lewis Peterson BIJNAMEN: Purple Jesus, All Day GEBOREN: 21 maart 1985, Palestine TX POSITIE: Running back TEAM: Minnesota Vikings NIET TE VERWARREN MET: Adrian Nicholas Peterson, van 2002 tot en met 2009 running back voor de Chicago Bears. Simpelweg omdat Purple Jesus een fenomeen is, en Adrian Nicholas Peterson een passant. COLLEGE: Oklahoma DRAFT: Zevende keuze in de eerste ronde in 2007, door de Vikings DRAFT CLASS: 2007 was een goed jaar om running backs te draften. Naast Peterson werden onder meer Marshawn Lynch, Ahmad Bradshaw en Michael Bush opgepikt. Voor quarterbacks was het minder, met Kevin Kolb en JaMarcus Russell als meest in het oog springende namen. CONTRACT: In 2011 tekende hij een zevenjarig contract ter waarde van $96 miljoen, waarvan 36 gegarandeerd. TOTAAL VERDIEND: Ondertussen streek Peterson al ruim $30 miljoen op. PRESTATIES: Adrian Peter son is niet alleen van cruciaal belang voor de offense van de Vikings, hij ís de offense van de Vikings. Net terug van een zware knieblessure droeg hij, met meer dan 2000 rushing yards, zijn team in 2012 naar de tweede plek in de sterke NFC North en naar de wild card ronde van de playoffs. CAREER STATS: 8849 rushing yards uit 1745 attempts, gemiddeld dus 5 yards. Maar liefst 76 keer droeg hij de bal de endzone in voor een touchdown, en vier keer ving hij de bal voor een zespunter. Ook heeft hij het NFLrecord in handen met 296 yards in één wedstrijd.
STERKE PUNTEN: Hij is ongrijpbaar. Iedere tegenstander weet dat de aanval van de Vikings volledig afhankelijk is van Peterson. De hele voorbereiding staat in het teken van het afstoppen van Peterson en toch weet hij altijd weer een gaatje te vinden voor die first down. ZWAKKE PUNTEN: Als speler heeft hij eigenlijk geen zwakke punten. Het probleem voor de Vikes is echter dat als Peterson geblesseerd is, zijn dag niet heeft of wordt afgestopt door de tegenstander, de aanval stokt. HALL OF FAME: First ballot, daar is geen twijfel over mogelijk. OVER HEMZELF: “Het voelt goed een inspiratie te zijn voor andere spelers. In tegenstelling tot wat iedereen van tevoren zei, ben ik na mijn blessure sterker dan ooit. Ik heb de wereld laten zien dat ik niet alleen succesvol, maar ook geweldig kan zijn.” OVER HEM: Peterson is een medisch wonder en het vlotte herstel na zijn zware knieblessure is een inspiratie voor spelers als Robert Griffin III en Darrelle Revis, die genezen van een soortgelijke kwetsuur. SPORT AMERIKA OVER ADRIAN PETERSON: De manier waarop Peterson vorig seizoen presteerde was fenomenaal. Als hij dit seizoen in de buurt komt van de prestaties van het afgelopen jaar zal zijn naam steevast genoemd worden in het rijtje Barry Sanders, Walter Payton, Jim Brown en Emmitt Smith, de beste running backs in de geschiedenis van de NFL. EINDCIJFER:
9
C JOE MAUER MINNESOTA TWINS
Mauer is terug. Na een aantal seizoenen waarin hij gekweld werd door hardnekkige blessures staat hij eindelijk weer ruim boven de .300 te slaan. Het is jammer dat hij nog altijd bij de Twins speelt, die maar niet uit onderste regionen van de AL Central weg kunnen klimmen. Hij verdient speeltijd op het allerhoogste niveau, zodat iedereen hem weer eens kan zien spelen.
1B CHRIS DAVIS BALTIMORE ORIOLES
Meer dan 100 hits, meer dan 30 home runs, een slaggemiddelde van rond de .330 en al meer dan 80 RBIs. Veel spelers zouden hier zeer tevreden mee zijn als zij met deze stats zouden het seizoen zouden eindigen. Chris Davis heeft deze stats al bij elkaar gespeeld voordat de AllStar Game nog moet beginnen. We zijn erg benieuwd waar hij dit seizoen op eindigt en of hij ook in de ASG ballen over de hekken zal slaan.
2B ROBINSON CANO NEW YORK YANKEES
Jason Kipnis had een geweldige maand juni en verdient het om mee te gaan naar Citi Field in New York, maar in zijn 'home town' moet de man met de mooiste swing in de sport het tweede honk voor de AllStar Game bemannen. Bovendien is hij captain van de American League in de Home Run Derby, die hij twee seizoenen geleden nog wist te winnen.
3B MANNY MACHADO BALTIMORE ORIOLES
Kun je om Miggy heen? Nee, Miggy is op dit moment gewoon weer de MVP en hij zit 100% zeker bij de AllStar selectie. Wij willen ook graag wat toekomstige sterren zien en kiezen daarom voor Machado. Zoals je twee weken geleden al in het Magazine kon lezen, is Machado hard op weg om het AllTime record van tweehonkslagen in een seizoen te verbreken. Hij is de toekomstige korte stop van de Orioles, maar daar staat op dit moment een andere speler die in aanmerking komt voor de AllStar Game.
SS JHONNY PERALTA DETROIT TIGERS
Geen Derek Jeter? Nee, de vaste korte stop van de American League AllStars is al het hele seizoen geblesseerd en komt pas na de AllStar Game terug. Wie blijft er dan nog over in de American League? De enige echte kandidaten zijn J.J. Hardy van de Orioles en Jhonny Peralta van de Tigers. Peralta is op zijn 31ste bezig aan het beste jaar en verdient daarvoor een uitverkiezing. Hij slaat .306 met 7 home runs en 23 doubles en is met zijn WAR van 2.3 halverwege het seizoen hard bezig een persoonlijk record te verbreken.
OF MIKE TROUT LOS ANGELES ANGELS
Vorig seizoen werd hij nog bestolen van de MVP Award en dit seizoen is hij, zonder dat de schijnwerpers echt op hem gericht zijn, bezig aan opnieuw een erg sterk seizoen. Het prototype van een 'fivetool player' heeft al 20 gestolen honken en 15 home runs, sloeg al net zoveel doubles en bijna even veel triples als het jaar ervoor en heeft opnieuw een slaggemiddelde van ruim boven de .300. Hij combineert deze aanvallende stats met Gold Golve defense en hoort daarom zonder meer thuis in de AllStar Game.
OF ADAM JONES BALTIMORE ORIOLES
Je kijkt naar de AllStar Game om te genieten van mooi honkbal en dat is precies wat Adam Jones de liefhebber biedt. Samen met Chris Davis vormt hij het hart van de potente lineup van de Orioles. Jones staat nu al op 62 RBIs terwijl zijn career high op 83 staat. Hij is bovendien sinds de start van het seizoen 2012 league leader in gespeelde wedstrijden. Hij heeft nog geen enkele rustdag gehad. Heeft Baltimore er een nieuwe Iron Man bij? De AllStar Game kan er in elk geval ook nog wel bij.
OF JACOBY ELSSBURY BOSTON RED SOX
Als je de beste outfielders van dit seizoen op basis van stats op een rijtje zet, zie je dat er in de top 25 van de MLB slechts 9 outfielders uit de American League komen. Trout en Jones zijn nobrainers, maar Ellsbury is dat niet direct. De reden dat we hem in de AllStar Game willen zien? Zijn 36 gestolen honken! Wij willen hem in een close game het tweede honk zien stelen zodat Robinson Cano of Mike Trout hem binnen kan slaan.
SP MAX SCHERZER DETROIT TIGERS
130! Ok, wins zijn niet echt representatief voor de kwaliteit van een werper, maar 130! Sinds Roger Clemens in 1986 startte niemand meer een seizoen met dertien zeges op rij. Sterker: naast Clemens en Scherzer openden pas twee anderen met een 130 record. Het record (Clemens ging 140) is 150 en staat op naam van Dave McNally (1969) en Johnny Allen (1937). Scherzer gooide ove rigens al 139 keer drie slag in 116.2 innings. Hij is onze AL Starter.
DH DAVID ORTIZ BOSTON RED SOX
Elk jaar denken we weer dat Ortiz klaar is en elk seizoen bewijst hij ons ongelijk. 'Papi' is inmiddels 37 jaar oud, maar hij is nog altijd een superster. Zijn slaggemiddelde zweeft wederom boven de .300 en hij ligt op schema om voor het eerst sinds 2010 meer dan 30 home runs in een seizoen te slaan. Helaas heeft hij al aangegeven niet deel te nemen aan de Home Run Derby. Dan moet hij maar een bom slaan in de AllStar Game!
C YADIER MOLINA ST. LOUIS CARDINALS
Buster Posey is de regerend National League MVP en zeker een waardig kandidaat, maar Molina laat dit jaar zien de beste catcher van het moment te zijn. Zijn slaggemiddelde schommelt al een tijdje rond de .350 en hij ligt op schema om meer dan 200 hits te slaan dit jaar. Hij zou daarmee de eerste catcher worden die 200 hits in een seizoen slaat met catcher als enige positie. Voeg daarbij zijn geweldige defense en je hebt een AllStar catcher.
1B PAUL GOLDSCHMIDT ARIZONA DIAMONDBACKS
Joey Votto is de grootste naam en hij krijgt waarschijnlijk de meeste stemmen, maar stilletjes aan is Goldschmidt bezig aan een fantastisch seizoen. De eerste honkman van de Diamondbacks is de belangrijkste reden dat zijn team het dit jaar zo goed doet. Als het team uit de woestijn zich kan plaatsen voor de playoffs is Goldschmidt een kandidaat voor de MVP Award in de National League en daarom wat ons betreft een geschikte AllStar.
2B MATT CARPENTER ST. LOUIS CARDINALS
Wie? Matt Carpenter! Niet Brandon Phillips? De man van de mooie plays en daverende home runs? Nee, Matt Carpenter. De man van een slaggemiddelde ruim boven de .300 en een WAR van 3.7, waarmee hij in de top 10 staat van alle Major Leaguers. Vorig seizoen werd de tweede honkman van de Cards nog zesde in de Rookie of the Year race, dit jaar is hij de beste tweede honkman in de National League en daarom kiezen wij hem.
3B DAVID WRIGHT NEW YORK METS
Hij is Mr. Met, de captain van de Mets in wiens stadion de wedstrijd gespeeld wordt. Zonder hem zou de wedstrijd niet compleet zijn. Zeker ook omdat hij gewoon een erg goed seizoen draait. De derde honkman zou wel eens een 30/30 seizoen kunnen spelen (30 home runs en 30 gestolen honken). Geen enkele andere derde honkman komt qua stats in de buurt, alleen de 'Kung Fu Panda' komt in de buurt qua stemmen. Maar goed dat Wright een cougar dating site heeft ingezet om meer stemmen te krijgen!
SS JEAN SEGURA MILWAUKEE BREWERS
Hoe verleidelijk het ook is om te kiezen voor Andrelton Simmons of Didi Gregorius, om Jean Segura kunnen ook wij als Nederlanders niet heen. Hopelijk mogen onze mannen als reserves mee, maar Segura slaat dit jaar .317 en de 23jarige Dominicaan se korte stop voert de National League aan in honkslagen. Hij stal bovendien al 26 honken. Zo'n spectaculaire speler verdient het om in zijn eerste volledige seizoen zijn team te vertegenwoordigen in New York tussen de besten van de besten.
OF BRYCE HARPER WASHINGTON NATIONALS
Hoewel hij een behoorlijk deel van het seizoen gemist heeft met een knieblessure, hoort Bryce Harper wat ons betreft thuis in de AllStar Game. Deze wedstrijd is een showcase waarin de meest spectaculaire spelers moeten laten zien wat ze kunnen om zo reclame te maken voor de sport. De jonge Harper is misschien wel degene die dat het beste kan. Hij zal de komende decennia het gezicht van de sport worden dus het grote publiek kan mooi vast kennis maken met de voormalig Rookie of the Year.
OF YASIEL PUIG LOS ANGELES DODGERS
Natuurlijk zijn Andrew McCutchen en Starling Marte van de Pittsburgh Pirates en Carlos Beltran van de St. Louis Cardinals AllStarwaardige spelers, maar deze Cubaan is de revelatie van dit seizoen. Hij kan met een actie, zij het een home run of een geweldige outfield assist, zijn uitverkiezing waarmaken. Als we het over spectaculaire spelers en prachtige verhaallijnen hebben, dan hebben we het over Yasiel Puig. Daarom zien wij hem graag in de MidSummer Classic.
OF CARLOS GOMEZ MILWAUKEE BREWERS
Home runs, gestolen honken en fenomenale vangballen. Carlos Gomez heeft het allemaal al laten zien dit seizoen en slaat bovendien nog eens boven de .300. In een seizoen waarin voormalig AllStars, zoals bijvoorbeeld Matt Kemp, zwaar tegenvallen, is Gomez opgestaan. Het valt nog te bezien of hij de plotselinge groei in kracht voort kan zetten, maar op basis van de eerste seizoenshelft is hij wat ons betreft een AllStar.
SP MATT HARVEY NEW YORK METS
De wedstrijd wordt gespeeld in Citi Field, thuishaven van de Mets. Is er dan een meer passende starter dan Metssensatie Matt Harvey? Wat ons betreft niet! De League Leader in strikeouts (141) heeft, vooral dankzij zijn sterke fastball, al zeven wins te pakken en bovendien een ERA 2.27. Zouden Adam Wainwright of Clayton Kershaw een slechte keuze zijn? Absoluut niet, maar Harvey als starter van de ASG in NYC zou toch wel erg mooi zijn. •
Pittsburgh, Pennsylvania is van
echter met mooie anekdotes uit het verleden moeten doen. Nadat de Pirates oudsher niet de stad van schoonheid, drie keer op rij onder coach Jim gratie en mooipraters hard werken is Leyland (nu Detroit Tigers) de playoffs het motto. Staal smelten, smeden en legeren. Rond 1915 werd de helft van de haalden (19901992), viel de machine stil. Een periode van afbraak begon, staal in de Verenigde Staten in Pittsburgh gesmeed door arbeiders die maar de wederopbouw wilde niet lukken. Het gevolg: twintig jaar op rij vele uren in de steel mill werkten, ’s avonds naar de compoundwoningen op verloren de Pirates telkens meer wedstrijden dan ze wonnen. het fabrieksterrein gingen en de volgende ochtend om zes uur aan de Ommekeer nieuwe ploegendienst begonnen.
Wie anno 2013 in de stad komt, zal weinig van de oorspronkelijke ‘Steel City’ herkennen. Na de ineenstorting van de staalindustrie aan het begin van de jaren ’80 vond Pittsburgh zich opnieuw uit. Nu is de stad een bruisende mix van florerende industrieën en universiteiten. De oorspronkelijke aard van de stad is echter nog steeds merkbaar: in Pittsburgh wordt gebuffeld en tegelijkertijd ontwikkeld en geleerd.
De ijzeren werkethiek leverde vele
sportprijzen op voor teams in zwart goud. Zes Super Bowls voor de Steelers
(de meeste van alle NFLteams), drie Stanley Cups voor de Penguins en ook de Pirates leverden hun bijdrage met vijf World Seriestitels, de laatste in 1979. Pittsburgh weet wat winnen is.
Na een dramatische jaargang 2010 (105 nederlagen) stelde de club Clint Hurdle aan als manager. Hurdle haalde de World Series met de Colorado Rockies in 2007 en was de slagcoach van de Texas Rangers die de eindstrijd in 2010 haalden. Hurdles invloed was direct merkbaar. In 2011 en 2012 startte zijn ploeg uitstekend en leek de uitbanning de vloek nabij. Maar nee: tot tweemaal toe stortten de Pirates in. Vooral de complete teloorgang in 2012 was pijnlijk. Op 8 augustus stonden de Pirates er riant voor (6347), maar verloren ze 36 van de resterende 52 duels. Pitts burgh werd zo het enige MLBteam ooit dat zestien wedstrijden boven .500 stond in augustus en het seizoen toch negatief afsloot.
Dit jaar startte het
team van Hurdle opnieuw sterk. Wat heet: de Pirates zijn op het moment van schrijven De laatste generatie honkbalfans zal het het beste team in de
NLCENTRAL
Het leek een slecht bericht voor vijf
teams uit de NL Central: de uiterst matige Houston Astros verhuisden naar de American League. Dit betekende voor de Pirates, de St. Louis Cardinals, de Cincinnati Reds, de Milwaukee Brewers en de Chicago Cubs al gauw een zekere overwinning of tien à twaalf minder dan in 2012, nietwaar? Uhm, nee.
Zo halverwege het seizoen 2013 maken de
Pirates, de Cardinals én de Reds de dienst uit in de National League. Zij realiseerden de beste winstpercentages van alle teams in de NL, al mengen de Atlanta Braves (leiders NL East) zich nu ook in deze strijd. Het zou maar zo kunnen dat drie teams uit de NL Central in oktober aan de playoffs deelnemen één als winnaar en twee via de wild cards. Een feit is dat de concurrentie voor de Pirates in de divisie hevig is. NLteams boven .500 in 2013 (stand na 7/7) TEAM Pirates Cardinals Reds Braves Dbacks Nationals
WINST 53 53 50 50 47 46
VERLIES 34 34 38 38 41 42
% .609 .609 .568 .568 .534 .523
DIVISIE NL Central NL Central NL Central NL East NL West NL East
Majors en verrassen vriend en vijand. Voor het eerst sinds 1975 boekten ze 53 zeges vóór de AllStar break. Met jonge slagmensen en een werpersstaf die de MLB leidt met een 3.15 verdiende puntengemiddelde. De Pirates houden de teams van meer naam op afstand (zie kader).
Maar goed, we kennen de Pirates. Het verleden liegt niet. Lang zal het succes niet duren. Toch? Waarom zou het in hemelsnaam anders lopen dan in de vorige jaren?
Volwassen
In de jacht op 82 overwinningen zal veel afhangen van de pitching, en het zal inderdaad lastig zijn om het huidige
niveau vast te houden. Wat op langere termijn echter vóór de Pirates pleit, is de slagploeg. Vorig jaar was deze op één superster na tandeloos. Nu is dat anders al zijn er weinig tot geen grote namen te vinden, iedereen weet precies wat hij moet doen.
Andrew McCutchen brak in 2012
definitief door. De slugger met de dreadlocks zorgde in zijn eentje voor 19,5 procent van alle aanvalskracht van de Pirates, wat ook meteen het grote probleem was. Na een overweldigende eerste helft van het seizoen koelde hij iets af en waren de Pirates direct nergens meer. Dit seizoen is het andersom. Hoewel McCutchen alleszins goede statistieken bijeen slaat, wordt hij pas nu (aanvang juli) langzamerhand echt hot.
En desondanks leiden de Pirates de Majors.
Cutch krijgt dit jaar meer hulp van zijn ploeggenoten aan slag. Vorig jaar kon elke tegenstander zich rijk rekenen met drie automatische nullen aan de staart van de lineup: Rod Barajas, Clint Barmes en de pitcher. Catcher Barajas (een zoutzak op de honken bovendien) is nu vervangen door Russell Martin, die overkwam van de New York Yankees. Martin heeft een solide knuppel en speelde voor teams die meededen om de prijzen. Met zijn ervaring is hij een steun voor elke pitcher. Nu al zijn alle experts het er over eens: het aantrekken van Martin was een meesterzet.
Tegelijkertijd breekt er een zwik talenten door. Hoge draftkeuzes (zie hier het nut van jarenlang onderpresteren) en slimme trades leverden de Pirates een ijzersterke talentenpool op. Starling Marte laat zien dat hij power heeft en teistert de tegenstander met zijn snelheid op de honken. Pedro Álvarez’ discipline neemt zienderogen toe en dat leidde al tot 22 home runs. Jordy Mercer krijgt de kans om langdurig de positie van korte stop voor zich op te eisen.
De grootste belofte is echter een werper. Gerrit Cole was de eerste keuze in de draft van 2011 en begon het seizoen met vier opeenvolgende overwinningen. Zijn fastball raakt probleemloos de 100 mijl per uur. De Pirates zetten hem naar verwachting op een strikte inningslimiet, waardoor hij (à la Stephen Strasburg bij de Nationals vorig jaar) aan het eind van het seizoen wellicht vroegtijdig vakantie krijgt.
grondballen opleveren. Zijn fastball haalt nauwelijks de 90 mijl per uur en hij laat relatief veel honklopers toe, waarvan 85 procent (!) strandt. Bovendien slaan tegenstanders maar 0,52 home runs per negen innings, veel minder dan hij toeliet in de Minors. Het is alsof Locke tegenover elke slagman een rookgordijn opwerpt en telkens het juiste trucje uit de hoge hoed tovert om hem aan de kant te krijgen. Is dit vol te houden? Vul zelf maar in.
Gelukkig voor de Pirates staat er een stel ervaren werpers klaar om eventuele problemen op te vangen. A.J. Burnett won een ring met de Yankees en verwerkte zijn overstap van de American naar de National League prima. Wandy Rodríguez is een werkpaard dat nooit exceptionele cijfers laat zien, maar (vrijwel) altijd betrouwbaar is. Francisco Liriano heeft zichzelf en zijn worpen onder controle. Kanttekening: zowel Burnett als Rodríguez kampt regelmatig met blessures. De laatste is er tot augustus uit.
Goede starters zijn pas wat waard als de
relievers de overwinningen over de streep kunnen trekken. En bij de Pirates staan zij continu onder druk: op één team na (Baltimore Orioles, 48) had Pittsburgh het vaakst een krappe voorsprong (drie runs
Tovenaar
Acht zeges tegenover slechts één nederlaag, 2.12 verdiende puntengemiddelde, ongeslagen sinds 7 april en de eerste pitcher in de Pirates geschiedenis die zestien wedstrijden op rij niet verliest. Welke naam hoort daarbij?
Niemand begrijpt echt hoe Jeff Locke
één van de statistisch beste pitchers van 2013 kan zijn. Zijn arsenaal is niets bijzon ders: met ‘slechts’ 69 keer drie slag in 102 innings (6,09 K/9 is ronduit ondermaats) vertrouwt hij op zijn worpen die veel
of minder) bij het ingaan van de negende inning (42 keer). Bij dit team is zo’n kleine marge in veilige handen: bij een minimale voorsprong in de zesde of zevende inning zorgt de bullpen voor de rest.
Long relievers als Justin Wilson, Bryan Morris, Tony Watson en Vin Mazzaro lijken van niets en niemand onder de indruk en leiden de Pirates veilig in inning acht, waar Mark Melancon klaarstaat. Melancon kwam in de winter over van de
Boston Red Sox in een trade met closer Joel Hanrahan. Inmiddels is Hanrahan vaste klant op de blessurelijst in Boston en steelt Melancon de show in Pittsburgh als setup man. Na meestal een regelmatige 123 inning krijgt Jason Grilli de bal in handen. Al het hele seizoen behoort hij tot de allerbeste closers. De vraag is of de 36jarige zijn dominante reeks vol kan houden, want hij bekleedde nog nooit een heel seizoen een zware rol als deze.
Afstellen
Om de laatste stap in de richting van het naseizoen te zetten, plant Pirates GM Neal Huntington vast en zeker nog een verster king of twee. Prioriteit zijn een startende werper, een korte stop (de jonge Mercer alles laten dragen is wat te veel van het goede) en een rechtsvelder. Voor de laatste positie dromen de fans hardop over de komst van superslugger Giancarlo Stanton van de Miami Marlins. Al zijn er vele kapers op de kust voor de homerunmachine, de Pirates hebben in ieder geval genoeg talenten om als ruilmateriaal in te zetten.
Playoffs of niet, Pittsburgh doet één ding
tegelijk: eerst een winnend seizoen. Is dat gelukt, dan kijken de mannen van staal wel verder. Vorig jaar kwamen de Pirates drie overwinningen tekort voor een seizoen in de plus, ditmaal kan Hurdle zijn team over de streep van de 82 overwinningen trekken. Blijft de pitching stabiel, raakt McCutchen in topvorm en kan de lineup nog wat aan gescherpt worden, dan ligt de weg open. Al met al maken relatieve nobody’s de dienst uit in PNC Park en de Steel City vindt het prachtig. Het prach tige stadion, met blik op de skyline en direct aan de Allegheny River gelegen, zit nu vrijwel dagelijks vol en dat is wel eens anders geweest. Het geduld van de fans is lang genoeg op de proef gesteld, zij geloven in een zwartgouden seizoen. Niet zeuren, maar poetsen.
Een Pirates bandwagon? Het is hoog tijd erop te springen. •
Showcase
De AllStar Game heeft sinds enkele
seizoenen een heus belang voor het winnende team. De League die wint, bezorgt voor haar vertegenwoordiger in de World Series namelijk het thuisvoordeel. Dat is zoals Bud Selig, de man die de AllStar Game een aantal seizoenen geleden nog in een gelijkspel liet eindigen, het graag ziet. Hij wilde deze oefenwedstrijd betekenis geven en hoopte zo dat het vuur, zoals dat er in de jaren zeventig was, terugkeerde in de AllStar Games.
Zijn beweegreden snap ik, maar hoe kun je zoiets belangrijks als thuisvoordeel in de World Series nu af laten hangen van een showcase, want dat is precies wat de Mid Summer Classic is. Het is een wedstrijd waarin de sterren van de Major League Baseball reclame moeten maken voor de sport. Dat is precies de functie die de All Star Game in de NBA heeft (met de Dunk contest en 3point Shoot out) en de Pro Bowl hebben.
Het is heel goed dat de fans zelf mogen kiezen wie er in de AllStar Game uitkomen, maar het is natuurlijk wel vreemd dat een manager, in een wedstrijd waarin iets op het spel staat, niet zijn eigen selectie mag bepalen. Nog vervelender is het voor die managers dat er van elk team minimaal een speler aanwezig moet zijn.
Zo kan het zijn dat een speler van de Cubs of de Astros laat in de wedstrijd het lot van een team dat wel kans maakt op de World Series kan bepalen. Wat mij betreft dus terugdraaien dat vreemde besluit en de All Star Game weer laten zijn wat het hoort te zijn: een showcase. •
Seb Visser.
Arrestatiebevel
In de NFL staat de jaarlijkse arrestatie
teller inmiddels alweer op 28. Niet zoveel als vorig jaar, al werd er toen niemand serieus van moord verdacht. Met nog twee weken te gaan totaan de trainingskampen kunnen we er rustig van uitgaan dat de teller nog wel even doorloopt.
Wat is dat toch met professionele footballspelers en de sterke arm der wet? Is football zo'n gewelddadige sport dat je wel een steekje los moet hebben om op het hoogste niveau te presteren? Laat die aggressiviteit zich te gemakkelijk vertalen naar de gewone wereld? Of is het puur een kwestie van opvoeding en afkomst?
Het zal ongetwijfeld een combinatie van factoren zijn, waarbij het natuurlijk niet helpt dat de gemiddelde footballspeler niet tot ’s werelds meest weloverwogen beslissers behoort. Dat is immers geen bijster handige eigenschap voor iemand die zich met 25 kilometer per uur stort in een nektackle van een wide receiver of tight end van 1 meter 90 en 100 kilo, omdat de spelsituatie daar nu eenmaal om vraagt. Dat vereist een speciaal soort mens, om het maar eens voorzichtig uit te drukken.
De rationele denkers zijn juist de quarter backs. Bijvoorbeeld de (waarschijnlijk) beste van allemaal Tom Brady is een man van de wereld. Gaaf gezichtje. Fotomodelletje op de bank. Tom zet dat liever niet al lemaal op het spel. En dus schiet Tom bij ieder zuchtje pass rush compleet in de stress. Omdat Tom nadenkt over de gevolgen. Een volkomen menselijke reactie, die bij de rest van de footballpopulatie helaas nog weleens ontbreekt. Met de politiecel en een
Paul Klomp.
Het Puigeffect
Yasiel Puig voor en Yasiel Puig na.
#puigsanity #puigtime, ik kan mijn Twitter timeline niet twee seconden alleen laten of ESPN Stats & Info heeft weer een statistiek gepubliceerd als: “Yasiel Puig kon twee maanden eerder zijn veters strikken dan Babe Ruth. Is Puig dus een toekomstige Hall of Famer?”
Ja, ik snap het. De media (en daar reken ik SportAmerika voor het gemak ook even bij) zijn op zoek naar smeuïge verhalen, zeker nu de NBA en NHL in het offseason zitten en de zaak Aaron Hernandez even op zijn gat ligt. Het is komkommertijd en dit is een verhaal dat lekker uitgemolken kan worden. De keuze is gevallen op Puig, een Cubaanse outfielder die het sterrenensemble van de Los Angeles Dodgers even op zijn schouders neemt en daarmee de playoffhoop in Lalaland in leven houdt.
Puig is, buiten dat alles wat goed moet
gaan, ook goed gaat, wel wat baseball nodig heeft. Met helden als LeBron James en Adrian Peterson heeft de MLB weer een speler nodig die een gezicht geeft aan baseball. Zijn naam is Yasiel Puig.
En de knuffelCubaan is bezig aan een ontzettend goede reeks. Een reeks die hem wel eens de Rookie of the Year Award op kan leveren. Maar laten we hier nu van genieten, want de kans is groot dat hij weer terugkeert op aarde, net als Jeremy Lin en Tim Tebow (of zien we binnenkort de wedergeboorte?). Maar tot die tijd geniet ik van hem. •
Lennart Beishuizen.