HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus
SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 20122013 Alle rechten voorbehouden.
Het WK voetbal zit erop voor Team USA. Ondanks dat je in de
vorige editie van het Sport Amerika magazine kon lezen dat soccer booming is, kwam de selectie van Jürgen Klinsmann net tekort tegen België. Een ding is zeker: de VS gaat de komende eindtoernooien een tegenstander van formaat worden voor de gevestigde orde. Door de WK‐gekte voelde ik me genoodzaakt mijn column over Isaiah Austin een week door te schuiven. De NBA ligt alweer bijna een maand stil, maar gelukkig blijft Austins kwestie nog steeds actueel.
Iedereen wil het maximale uit zijn loopbaan halen, zowel sportief als financieel. Maar sinds de laatste NBA Draft kan ik het, als romanticus, niet los van elkaar zien. Isaiah Austin gaan we namelijk nooit in de NBA zien spelen. Hij veroverde begin dit jaar mijn hart bij Baylor University en daarom schreef ik al eerder een column over hem. Een passage daaruit: "Austin raakte gedurende zijn tijd op de middelbare school blind aan een oog. In de warming‐up dunkte hij een bal en bij het neerkomen voelde hij dat er wat mis was. Zijn voorgevoel bleek te kloppen: Austin was vanaf dat moment het zicht kwijt van één oog."
Ondanks deze beperking schopte hij tot de NBA Draft. Hij zou zeker gekozen gaan worden, totdat hij een week voor de draft het bericht te horen kreeg dat hij lijdt aan het syndroom van Marfan, een erfelijke oogaandoening, waardoor spelen in de NBA uitgesloten is.
Op ongeveer hetzelfde moment bepaalt De Keuze van King James
de headlines in de Verenigde Staten (en bij Sport Amerika). De vraag waar LeBron James zijn loopbaan gaat vervolgen, en duizelingwekkende sommen overgemaakt zal krijgen, is koren op de molen van de NBA‐pers, die smacht naar nieuws in wedstrijdloze tijden. Terug naar Cleveland? De overstap naar de andere kant van de VS? Het is een mediacircus dat mij eerlijk gezegd weinig kan boeien. Want maakt een extra miljoen echt zo veel uit? Of durven free agents te kiezen voor de liefde van het spel in plaats van de portemonnee? Een keer goed luisteren naar het verhaal van Isaiah zou wonderen doen. Wees blij dat je talent hebt en de mogelijkheid krijgt om te spelen. Veel leesplezier,
De problemen stapelen zich
op voor Cleveland Browns receiver Josh Gordon. Afge lopen vrijdag werd Gordon aan gehouden voor rijden onder invloed en het overschrijden van de snelheidslimiet. Het is niet de eerste keer dat Gordon, die in 2013 nog de meeste receiving yards had in de NFL, in de problemen zit. Eind vorig jaar werd hij betrapt op het gebruik van verboden middelen en de verwachting is dat hij hier binnenkort een jaar schorsing voor krijgt. Nu is het afwachten of de Browns zelf stappen ondernemen tegen één van hun meest getalenteerde spelers • Het regent ondertussen schorsingen in de NFL. Zo is Dion Jordan van de Miami Dolphins voor vier wedstrijden geschorst vanwege het gebruik van verboden middelen. Volgens bronnen rondom de Dolphins versterkt de schorsing de twijfels rondom Jordan, die vorig jaar teleurstelde nadat hij als derde werd gekozen in de NFL Draft van 2013 • Terwijl Jordan slechts vier wedstrijden moet brommen, heeft LaVon Brazill een schorsing van één seizoen aan de broek. De wide receiver van de Indianapolis Colts miste vorig jaar al vier wedstrijden na het gebruik van marihuana. De kans is nu groot dat de Colts Brazill wegsturen • Rolando McClain is terug in de NFL. McClain nam in 2013 afscheid van de sport, keerde even later terug in Baltimore, kondigde vervolgens zijn afscheid nogmaals aan en tekende nu een contract bij de Dallas Cowboys. De 24jarige linebacker is volgens zijn zaakwaarnemer enthousiaster dan ooit en klaar om een bijdrage te leveren op het veld •
Coach Jason Kidd vertrekt na
één seizoen van Brooklyn naar Milwaukee. De aanleiding was dat Kidd meer zeggenschap wilde in de franchise waarna Netseigenaar Mikhail Prokhorov het helemaal met hem had gehad, en hem uitein delijk verhandelde naar de Bucks. Kidd volgt in Milwaukee de plots ontslagen Larry Drew op en wordt in Brooklyn opgevolgd door Lionel Hollins • Ondanks een flinke schouderblessure die hem naar verwachting zeven maanden aan de kant zal houden, tekende Patty Mills een contractverlenging voor drie seizoenen bij de San Antonio Spurs, ter waarde van ongeveer twaalf miljoen dollar • Rockets guard Jeremy Lin lijkt zijn langste tijd gehad te hebben in Houston. Tijdens de ‘Melo Tour’ werd Carmelo Anthony warm onthaald bij het Toyota Center door middel van een groot spandoek met daarop een afbeelding van Anthony in een Rockets tenue, met shirtnummer 7. Juist ja, het shirtnummer van Lin, die noodgedwongen verhandeld zal moeten worden willen de Rockets überhaupt een kans maken op Anthony. Lin liet weten ‘not amused’ te zijn en noemde de daad van zijn werkgever respectloos • Matt Barnes, Glen Davis en DeAndre Jordan zijn afgelopen week gesignaleerd in Amsterdam. Zo verschenen er onder meer een mooi filmpje van Jordan (2 meter 11) op een veel te kleine fiets, en foto’s van het drietal in een coffeeshop, met rookwaar in hun handen •
Free agency begon op 1 juli
en dat zorgde voor een storm vloed aan nieuw ondertekende contracten. De teams uit de NHL beloofden de meer dan 70 spe lers die op dag één een nieuw contract tekenden meer dan 500 miljoen dollar aan salaris. Volgens TSN is dat een record, het oude record stond op 384 miljoen in 2009 • New York Islanders sloeg juist een dag later toe. De Islanders voegden Nikolai Kulemin en Mikhail Grabovski toe aan hun selectie. Beide spelers tekenden een vierjarig contract en houden daar respectievelijk 16,75 miljoen en 20 miljoen dollar aan over. Beide spelers speelden tussen 2008 en 2013 ook al samen, toen bij Toronto Maple Leafs • Radim Vrbata tekende een contract bij Vancouver Canucks. De aanvaller, afkomstig van Arizona Coyotes, tekende een tweejarig contract met een waarde van 10 miljoen. Vrbata is de beoogde man om samen te gaan spelen met de broertjes Sedin • Petri Kontiola keert terug in de NHL. De Finse forward werd in 2004 als 196ste gedraft door Chicago Blackhawks en speelde daar in totaal twaalf wedstrijden, maar verkoos daarna een carrière in de KHL. Kontiola tekende bij Toronto Maple Leafs, dat Mike Santorelli (Vancouver Canucks) wist vast te leggen • Bij Buffalo Sabres commentator Rick Jeanneret is keelkanker geconstateerd. De 71jarige commentator maakte bekend dat bij zijn keel een gezwel ter grootte van een golfbal is gevonden. Volgens doktoren is er een kans van 85 procent dat de commentator er weer bovenop komt. Jeanneret becommentarieert de Sabres al 43 jaar •
Roger Bernadina heeft
een nieuwe ploeg ge vonden. De buitenvelder tekende een contract bij de Los Angeles Dodgers en zal zich melden bij het Triple Ateam van de Dodgers in Albuquerque. Sharkadina, inmiddels een echte journeyman, beschikt over een Minor Leaguecontract, wat inhoudt dat elk geïnteresseerd team hem kan weghalen als hij daar wel een MLBcontract krijgt • Een andere Nederlander, Jair Jurrjens, keerde deze week terug in de MLB, als starter voor de Colorado Rockies. Heel succesvol was dat niet: op het zeer slagvriendelijke Coors Field raakten de Dodgers hem voor twaalf honkslagen en acht runs in 4 2/3 innings. Welkom terug in The Show, Jair… • Dat topwerper Jeff Samardzija dit seizoen een nieuwe club zou vinden, was een kwestie van tijd. Deze week stuurden de Chicago Cubs Samardzija en collegastarter Jason Hammel naar de Oakland Athletics in ruil voor drie talenten, waaronder de hoog aangeschreven korte stop Addison Russell. De A’s beschikken nu over de wellicht sterkste startersrotatie in de Major Leagues • De Yankees meldden zich ook voor Samardzija, maar visten achter het net. Daarom heeft New York nu Brandon McCarthy van de Arizona Diamondbacks overgenomen. De rechtshandige werper maakt een matig seizoen door bij de Dbacks, maar zal volgens Yankeesmanager Joe Girardi toch van toegevoegde waarde zijn •
Het WK was ook voor Amerika nog in
volle gang, of 't grote verpissen was al begonnen. En ging, op het moment dat USMNT was gewipt door de Belgen, nog even rustig verder. De soccer haters Ann Coulter en Mike Francesca voorop 'bear gumenteerden' dat voetbal nooit een Amerikaanse volkssport kan worden, omdat 'vooral buitenlanders' het leuk vinden, en het toch vooral een 'sport is voor mietjes', met al dat 'geflop'. De soccer lovers hoefden alleen maar te verwijzen naar de kijkcijfers en de statistieken dat voetbal onder de Amerikaanse jeugd intussen veruit de populairste doesport is geworden. Alvorens zich weer in een immense viewing party in Chicago, Kansas City of Dallas te storten. De Amerikaanse ploeg zelf liet zich in ieder geval van z'n sterkste kant zien. Hoewel het team niet overliep van het individuele talent, was de teamgeest, de wilskracht en de onverzettelijkheid hartverwarmend, en die vonk sloeg onmiskenbaar over naar het Amerikaanse publiek. Het bleek zelfs voldoende om de zelfverklaarde Groep des Doods (inclusief het matige Ghana en het Portugal dat 'n playoffoprisping van Cristiano Ronaldo tegen Zweden nodig had gehad
om zich uberhaupt te kwalificeren) te overleven.
Alle Amerikaanse wedstrijden waren het
aangluren ook nog eens meer dan waard. Een supersnelle en een niet meer verwachte winnende goal tegen Ghana. Een strijd op leven en dood tegen Portugal, dat ver in blessuretijd de hartenbrekende gelijkmaker aantekende. En dan dat zinde rende duel tegen de overhypte Belgen een wedstrijd die wellicht de boeken zal ingaan als de beste (als in: meest meeslepende) van dit WK. 120 minuten lang aanvallen en kansen van beide kanten. Schlag auf Schlag, zoals de Duitsers zouden zeggen. Afgaande op de kijkcijfers kon het Amerikaanse volk het allemaal wel waarderen. De records werden massaal gebroken: 24,7 miljoen voor USAPortugal. 21,6 miljoen voor USABelgie. 19,4 voor het treffen met Ghana. Nota bene: daarbij zijn de immense viewing parties (Amerikanen plegen hun favoriete sporten toch vooral in het gezelschap van anderen in sports bars
te kijken) nog niet eens meegerekend. En: van de buitenlandse fans die daadwerkelijk naar Brazilie afreisden, was het overgrote deel Amerikaan.
Her en der werd dan ook al gesproken van
een heuse Soccer Boom. Ja, de populariteit van het voetbal groeide (opnieuw), maar laten we nou ook weer niet te hard van stapel lopen. Want, en dat wordt voor 't gemak even vergeten: ook vier jaar geleden was het WK in Amerika namelijk al een (iets kleiner, toege足 geven) feestje. Toen trok USA足Engeland bijvoorbeeld ook al 17,1 miljoen kijkers, en dat terwijl de Zuid足Afrikaanse duels op voor Amerikanen on足 Christelijke tijden werden gespeeld.
Bovendien: ook midden jaren negentig
was voetbal op (high) scholen al de meest gespeelde sport. En ook toen al deden vele ouders hun kinderen liever op het relatief veilige voetbal in plaats van het gevaarlijke football en hockey. En ook toen al dag足 droomde menigeen: nog twintig jaar, en dan zal het Amerikaanse voetbal voldoende talent hebben afgeleverd om serieus mee te doen om de wereldtitel. Toen, in 1994, haalde de ploeg in eigen land de laatste zestien, een kunststukje dat in 2010 en 2014 nog eens werd herhaald. In 2002 werd zelfs de laatste acht gehaald. In die zin is er dus nog maar weinig progressie geboekt. USMNT bestaat al tientallen jaren uit heel behoorlijke足 tot best goede voetballers. Aan inzet, passie en beleving ontbreekt het bovendien nooit. Maar het echte supertalent, de speler die het verschil kan maken, de Neymar, Lionel
Messi of Arjen Robben, zijn we al die jaren nog niet tegengekomen. Het is vooral dertien in een dozijn, wat de Amerikaanse school oplevert. Maar zet Robben en Van Persie bij USMNT in de aanval, en je hebt meteen een serieuze contender.
sporten geven hen nog altijd de meeste kans op een meer dan goed belegde boterham, in vergelijking met soccer. Bovendien: football of basketball players zijn op high school en college ook nog altijd een tikje cooler dan voetballers.
Allereerst gebrek aan opleiding in de onderbouw. Waar Ftjes in de Nederlandse clubcultuur al van jongs af aan worden getraind door oudeerste elftalspelers, en aldus al vroeg een gedegen basis krijgen, wordt er op Amerikaanse achterafveldjes maar wat aangerommeld door goed willende vaders en moeders. Allemaal goedbedoeld, maar zoden aan de dijk zet het niet.
soccer boom, langzaamaan wellicht veranderen. Soccer wordt langzaamaan aan wel cool en bonton. En dan zul zul je inderdaad 'ns wat beleven, wanneer de opvolgers van LeBron James, Devin Hester, Patrick Paterson, Derrick Rose of Chris Paul besluiten om door te gaan met voetballen. Als die sneeuwbal eenmaal aan 't rollen is, dan is er geen houden meer aan. Want supersterren trekken nu eenmaal supersterren aan. •
De oorzaak daarvoor is tweeledig.
Daarbij komt: als het er op aan komt, kiezen de Amerikaanse supertalenten nog altijd voor football of basketball. Die
Dat laatste kan, door de voornoemde
Doping
De NFL liet de hamer weer eens
neerkomen afgelopen week, dit keer op twee top 10 draftkeuzes van een jaar geleden. Dion Jordan en Lane Johnson, nummers 3 en 4 vorig jaar, kregen allebei vier duels schorsing aan de broek voor het overtreden van de inmiddels beruchte ‘substance abuse policy’. Hetzelfde overkwam Rokevious Watkins, een backup lineman van de Chiefs.
Kort gezegd: de heren zaten aan de doping en betalen daar nu de prijs voor. Ze zijn niet de eersten en zeer waarschijnlijk ook niet de laatsten die tegen de lamp liepen, want PED’s lijken helemaal de trend te zijn in de NFL. Het is pakken wat je pakken kan en hopen dat jij ontsnapt. Gebeurt dat niet, dan zit je vier wedstrijden en is de kous af. Het grote publiek interesseert het verder geen bal. Doping is in de NFL kennelijk een stuk minder erg dan in het wielrennen.
Wie herinnert zich niet de urinetest‐soap
van Richard Sherman een jaartje geleden? Sherman was gepakt op doping maar vocht de schorsing succesvol aan omdat er wat onregelmatigheden waren opgetreden tijdens het urineren, waardoor niet met 100 procent zekerheid kon worden gesteld dat de urine in het bakje ook daadwerkelijk van Sherman was. Sherman ontsprong de dans en niemand repte er ooit nog over. De lul ben je pas echt als je na die eerste schorsing nog een keer in de fout gaat. Dan mag je een jaar zitten. Zeg maar hallo, Josh Gordon! De wide receiver met het meeste talent en de minste hersencellen in de NFL hangt dit Zwaard van Damocles (of Damascus, zo u wilt) boven het hoofd. Net nu het ergens op begon te lijken in Cleveland. ∙
Paul Klomp.
Bestolen
Volgende week is de MLB All‐Star Game
in Minnesota. In tegenstelling tot de andere sporten, waarin de All‐Star Game niets meer is dan een toneelstukje, is het in de MLB altijd interes‐ sant. Er is immers thuisvoor‐ deel voor de World Series te behalen. De belangen zijn groter, en dat betekent ook dat de verontwaardiging nergens zo groot is als in het honkbal wanneer iemand niet wordt verkozen. En dat is dit jaar ook meer dan terecht, en dan met name in de American League, waar twee spelers zijn bestolen.
In de American League konden de fans en American League‐manager John Farrell geen gaatje vinden voor Garrett Richards (LA Angels) en Chris Sale (Chicago White Sox) in de All‐Star selectie. Een schande als je het mij vraagt. De 26‐jarige Richards (10‐2, 2.71 ERA) heeft de pech dat hij bij het grote publiek niet bekend genoeg is, en dat terwijl hij op sommige vlakken beter presteert dan stadsgenoot Clayton Kershaw.
En dan is er Chris Sale, de ace van de
White Sox die er eerder dit seizoen drie weken uit lag met een blessure en daarvoor gestraft lijkt te worden. Sale heeft een 8‐1 record, een ERA van 2.16 en twee complete games, maar toch staat ook hij niet in de All‐Star Game. Wie er wel in staat is Max Scherzer, bepaald geen koekenbakker, maar zijn ERA van 3.47 is beduidend slechter. Toch kwam hij dankzij de fans erin. Het toont nog altijd de zwakte aan van het systeem waarin fans een groot deel van het team invullen: bekendheid wint het vaak van kwaliteit. En dat is erg jammer. ∙
Justin Kevenaar.
'De leugens van Lance' pak je op en leg je niet meer weg voor
het uit is. Het was alweer even geleden dat ik een boek las dat zo lekker vlot geschreven is en tegelijkertijd ook nog zeer diepgravend is. De eerste scène Lance Armstrong gaat verhuizen en de schrijfster loopt door het huis, onderweg in dozen spiekend is knap neergezet. Niet alleen door wat zij ziet, maar vooral doordat de auteur duidelijk aangeeft dat ze een diepere laag vermoedt in Armstrongs keuze om haar juist bij die pijnlijke gebeurtenis hij had zijn kinderen beloofd dat ze jaren niet hoefden te verhuizen tot zijn koninkrijk toe te laten. Een 'gewone' schrijver zou constateren dat de verhuizing symbool staat voor Armstrongs verval, maar Juliet Macur (New York Times) toont scherp aan dat het misschien wel symbool staat voor de sluwheid van de Texaan.
Diverse boeken die ik door de
jaren heen over Lance Armstrong las, fascineerden mij. Denk aan het autobiografische 'Door de pijngrens' (boeiend destijds, nu lekkere fictie), 'De Lance factor' van Mart Smeets (vlot geschreven, net zo'n groot fictiegehalte als 'Door de pijngrens', bleek later), 'Mijn jacht op Lance Armstrong' van David Walsh (met onthullingen van een bijtgrage journalist), maar zelden las ik een boek met een combinatie van onderzoek, psychologisch inzicht en spannende nonfictie zoals bij 'De leugens van Lance'. Het boek biedt meer dan andere titels over de gewezen Tourwinnaar een uniek inkijkje in de psyche van deze Texaanse veelvraat. Het beeld dat daaruit naar voren komt, stemt niet vrolijk. De schrijfster laat duidelijk zien hoe
Titel DE LEUGENS VAN LANCE (CYCLE OF LIES) Auteur JULIET MACUR Bestellen BOL.COM Armstrong manipuleert, dwingt, tiert en mensen lachend wegtrapt vanaf zeer jonge leeftijd. De treurige verhalen van familieleden en latere ploeggenoten die zich gedumpt voelen, zijn schrijnend om te lezen.
Een'gewone'schrijverzouconstaterendat Armstrongsverhuizingsymboolstaatvoorverval, maarMacurtoontscherpaandathetsluwheidis Schrijfster Macur laat haar klasse vooral zien als zij achterin
het boek een samenvatting geeft van Armstrongs tirade tegen enkele tegenstanders. Die worden ook al blijken ze inmiddels gelijk te hebben alsnog helemaal zwart gemaakt door een kennelijk ontketende Armstrong. Bizar en onthullend. Misschien zijn dat soort verhalen nog wel knapper dan de goed geschreven reconstructie van het dopinggebruik binnen de ploegen van Armstrong. Overigens is het 'dopingdeel' ook het minst 'nieuwe' deel van het boek. De druk op andere renners om net als kopman Armstrong te gebruiken was soms heel groot, dat weten we inmiddels, maar wat Floyd Landis zegt over de gevolgen van die druk is heftig. De gewezen Tourwinnaar van 2006 zag ploegleider Bruyneel en Armstrong als duivels die anderen probeerden te verleiden tot dopinggebruik. Landis zei tegen die achtergrond over zijn eigen valsspelen: “Om de duivel te verslaan, moet je soms zijn bloed drinken.”
De dopingverhalen zijn eigenlijk nog het minst interessante
aan dit boek, terwijl vooral de verhalen over de harde wereld die Armstrong creëerde, boeien. Kenmerkende zinnen: 'Hij was kortom een bullebak die loog en bedroog' en 'In het morele universum van Lance Armstrong verkoopt iedereen zijn of haar ziel om te winnen.' Op de een of andere manier heb ik na alle dopingonthullingen van de afgelopen jaren moeite om wielrennen serieus te nemen. Na lezing van dit boek moet ik nog net wat meer moeite doen. •
TEKST MAARTEN KOLSLOOT
(Journalist @maartenkolsloot schreef diverse boeken. Zijn
meest recente boek is 'Hollandse Honkbalhelden)
Van de successen van de meest succesvolle Amerikaanse wielrenner ooit is nog maar weinig over. Toch werd de wielrennerij na de ontboezemingen van Lance Armstrong niet direct ten grave gedragen. Amerikanen stappen meer dan ooit op de fiets en ook de wielersport maakt een revival door, mede dankzij slimme sponsoren en de prestaties van een jongen met Amsterdamse roots.
De Verenigde Staten van Amerika is het
land van de eindeloze wegen door steden, heuvels en bergen. Ooit werden die afstan den te paard overbrugd, later per trein en de afgelopen eeuw bepaalde de auto het Ameri kaanse verkeersbeeld. Een gezondheidshype en toenemende verkeersdrukte dwingen het land echter de fiets te overwegen als alternatief en met enig succes.
Waar in Nederland je trouwe stalen ros echter vooral ouderwets lekker moet kunnen karren, is ’t in de VS echter zien en gezien worden. Aantreden op een oud barrel is er weinig bij en wie niet kromgebogen over zijn stuur op het werk verschijnt had maar beter de bus kunnen pakken.
Fietsspeciaalzaken schieten zodoende als
paddenstoelen uit de grond en waar vroeger wielrennen kijken vooral iets voor elitaire sportkijkers was, willen de Amerikanen die hun geld in dure merken steken tegen woordig ook wel eens af en toe inschakelen om te zien hoe de profs het doen. Het leverde de sport zowaar een contract op bij ’t NBC
H
ij keek zo enorm uit naar de Tour de France, maar een serieuze been‐ breuk na een aanrijding met een motard tijdens de wegrace van het nationale kampioenschap in de VS betekent waarschijnlijk het einde van zijn seizoen. Hij begon het seizoen goed met een nationale titel op de tijdrit en eindwinst in de ronde van Dubai. In 2012 in Londen werd hij niet één, maar twee keer vierde. Net geen Olym‐ pische medaille in de wegrace en net geen medaille op de tijdrit. Zijn moeder won in 1984 inLA wel Olympisch goud in de wegrace voor de dames. Phinney wint echter ook geregeld, zoals Parijs‐ Roubaix voor renners onder 23 in 2010, de Olympia’s Tour in datzelfde jaar, de proloog van de Giro in 2012 en zilver op ’t WK 2012 in de tijdrit en twee wereld‐ titels. Dit jaar zien we hem waarschijnlijk niet meer terug, maar hij is niettemin een jonge ster van het Amerikaanse wielrennen.
Sports Network, dat zich als de zender voor sporten in opkomst profileert en naast de grote rondes en voorjaarsklassiekers bij voorbeeld ook de Engelse Premier League, ’t ijshockey van de NHL en de Olympische Spelen hebben ingekocht.
in Alpenlanden weten hoe je dat maakt en dus heeft ‘t Zwitserse BMC, samen met een Amerikaanse investeerder, een ploeg. Die willen hun elektronica veilig opladen en hun speeltjes goed beschermen en dus stak Belkin geld in de sport, maar die accessoire fabrikant twijfelt aan hun exposure op de it ’t verleden kennen we qua Amerikaan Amerikaanse markt en haakt per eind 2014 se sponsoren universele merken als de af als sponsor. United States Postal Service en natuurlijk Discovery Channel, maar tegenwoordig zit ’t Succes grote geld van de Amerikaanse wielersport bij bedrijven die passen in het profiel van Sponsoren zijn echter wel leuk en aardig, welvarende Amerikanen met een krappe uiteindelijk schakelt de gemiddelde Ameri agenda en zodoende op zoek naar tijdwinst kaan bij de niettypisch Amerikaanse spor en tegelijkertijd een betere gezondheid. ten pas in als er voor een landgenoot wat te winnen valt. Van voetbal moesten ze tot Die willen niet in de file staan en weten waar voor kort weinig hebben, maar dankzij ze rijden als ze op hun dure fiets rondrijden landgenoten in de Premier League en en dus is navigatiefabrikant Garmin een Bundesliga en succes op het wereldkam trouwe teamsponsor. Die willen alleen op ’t pioenschap wordt plots toch naar een beste materiaal nieuwe sport gezapt. rijden en geloven at is voor de wielrennerij weinig van anders. Vraag Amerikanen naar harte succesvolle wielrenners en ze dat ze kennen Greg Lemond, ze ken nen Lance Armstrong en een enkeling kent George Hincapie, maar voor de nieuwe generatie tellen vooral twee namen; Tejay van Garde ren en Taylor Phinney. Twee on gewoon lange jongens uit berg achtige staten in het Westen van de VS en
U
D
teamgenoten bij het BMC Racing Team van manager Jim Ochowicz, zelf Olympiër op de baan in de jaren ‘70 en vader van Elli, die als langebaanschaatster meedeed aan de Spelen van 2002, 2006 en 2010.
Ochowicz heeft met Van Garderen en
Phinney (als die laatstgenoemde hersteld is van zijn serieuze blessure) de twee meest aansprekende landgenoten uit het peloton in de gelederen en tegelijkertijd een ongekend aantal sterren, waaronder de Belgische helden Philippe Gilbert en Greg Van Avermaet, de Australische Tourwinnaar van 2012 Cadel Evans, Italiaanse oude rotten Alessandro Ballan en Manuel Quinziato en natuurlijk Thor Hushovd, de beestachtige Noor, en de Spanjaard Sami Sanchez.
Helaas voor BMC zijn onze Nederlandse ogen wat vaker gericht op een andere Ameri kaanse ploeg, namelijk die van Garmin Sharp. Garmin is een navigatiefabrikant die op papier in Zwitserland gevestigd is, maar waarvan het hoofdkantoor in Kansas City ligt. Niet alleen hebben zij met Tyler Farrar de derde Amerikaanse wielerster onder hun hoede, zij zijn ook de ploeg van de Neder landse renners Sebastian Langeveld en Tom Jelte Slagter.
Het ontbreekt Van Garderen en Phinney
nog aan een Touretappe, die Farrar in 2011 alvast aan zijn palmares mocht toevoegen, maar Van Garderen was in 2012 nog de beste jonge renner in de Tour de France met zijn vijfde plek in het eindklassement en zilver op WK in Valkenburg in 2012 in de tijdrit was een teken dat we van Phinney deze Tour mogelijk individueel vuurwerk konden verwachten, ware het niet dat Phinney door een beenbreuk de rest van het seizoen waarschijnlijk moet missen.
Kopman
Op basis van zijn goede prestaties in de Tour van dat jaar, werd Tejay van Garderen in 2012 door USA Today en zelfs onze eigen Volkskrant gebombardeerd tot kopman van de nieuwe generatie Amerikaanse renners. Een stevige last op de schouders van de veelvoudig Amerikaans juniorenkampioen, die in de Tour van de 2013 de hoop niet kon
N
ederlandse vader, Amerikaanse moeder en geboren in Tacoma, Washington op 12 augustus 1988. De 1 meter 86 lange Tejay (slechts 72 kilo) resideert echter niet in Nederland of de VS, maar woont en traint in het zachte winterklimaat van het Italiaanse Toscane. Zijn bekendste prestatie is een vijfde plek in de Tour van 2012 en hij won in 2013 zowel de Tour of California als de US Pro Cycling Challenge en hij werd dat jaar ook vierde in Parijs‐Nice. Zijn Tour van 2013 was er eentje om snel te vergeten en hij aast dan ook op revanche. In tegenstelling tot eerdere jaren, waarin Cadel Evans de kopman van BMC was, is Van Garderen dit jaar definitief de kopman van de ploeg. De eerste dagen zal vooral dag‐ koersspecialist Greg Van Avermaet worden geholpen, maar zodra de eerste bergen in zicht komen mag en moet Tejay schitteren. Eerst in de Elzas, dan in de Alpen en tot slot in de Pyreneeën.
waarmaken en volstrekt uit vorm slechts als 45ste eindigde in het algemeen klassement.
Het profiel in de Volkskrant sprak vooral
over de goede kop van Van Garderen. Niet alleen vinden ze hem een typisch Amerikaanse vent, hij is nuchter en rechtdoorzee. Dat heeft hij waarschijnlijk van zijn Amsterdamse vader, die als jonge twintiger naar de staat Washington vertrok, maar ruim een kwart eeuw later zijn getalenteerde zoon naar de leerschool van de Rabobankploeg wees.
N
et als BMC doet ’t Amerikaanse Garmin‐Sharp mee in het peloton sinds 2007. In 2008 werd de inmiddels gestopte Amerikaan Christian Vande Velde vierde in de Tour met Garmin en een jaar later werd de latere winnaar Bradley Wiggins derde – beide overigens na diskwalificaties elders. De ploeg heeft Garmin altijd al initiële sponsor gehad, maar nam een groot deel van de Cervéloploeg over toen die stopten en strikte sindsdien Barracuda (een veiligheidssoftwarefabrikant) en Sharp (elektronica) als mede‐ naamgevers en ook Chipotle, Amerika’s snelst groeiende restaurantketen. Daardoor heeft het team altijd een sterke band gehad met de VS, waar andere teams vaak de Europese markt aan zich probeerden te binden. Dit jaar neemt de ploeg dan ook vier Amerikanen mee in de Tour, bijna de helft van de ploeg. Zij staan er tevens om bekend doping inmiddels zeer serieus te nemen, met onmiddellijke schorsingen bij afwijkende bloedwaarden. Hincapie’s bekentenissen gingen dan ook, zo stelden alle betrokkenen, om doping uit eerdere jaren.
Die ploeg, inmiddels ter ziele door dopingperikelen en momenteel onder de Amerikaanse sponsor Belkin op koers, liet hem echter gaan. Niet omdat ze hem niet wilden, maar omdat Tejay niet langer in het continentale jeugdteam wilde rijden, maar als prof aan de slag kon. Hij wilde aan de wereld laten zien dat hij een alleskunner is, als slimme knecht, sterke klimmer en in de individuele tijdrit.
H
et BMC Racing Team is een Amerikaanse wielerploeg, gespon� sord door de Zwitserse fietsfabrikant BMC en sinds 2007 actief in het peloton. De ploeg heeft dankzij grote sponsoren al enkele jaren de middelen om kampioenen in te kopen en vaak een aantal grote sterren in te zetten voor verschillende races in het seizoen. In 2010 haalde de ploeg Cadel Evans, die een jaar later prompt de Tour voor ze won en ook Nederlander Karsten Kroon maakte langdurig deel uit van de ploeg. Ze waren ook de laatste ploeg van George Hincapie, de voormalige knecht van Armstrong, die na de aankondiging van zijn pensioen in 2012 ietwat gedwongen toegaf aan dopinggebruik en zich vervolgens tegen Lance keerde in het onderzoek van USADA. BMC kende eerder dit jaar nog een groot succes in Nederland, toen Philippe Gilbert namens de ploeg de Amstel Gold Race op zijn naam schreef. Het was zijn derde overwinning in de koers, maar pas zijn eerste in dienst van de Amerikanen. De ploeg is opgericht oud�wielrenner Jim Ochowicz, die voorafgaand aan die rol voorzitter was van de Amerikaanse wielerbond.
De klasse van Van Garderen in de bergen is waar het Phinney aan ontbreekt. Hij komt wel over de bergen heen, maar zelden vooraan en dat is zonde, want zijn tijdritkunsten zijn nog veel beter dan Van Garderen en hij heeft ook een aardige spurt in de benen, die hij vooral heeft gebruikt om in 2009 en 2010 wereldtitels te pakken in de individuele achtervolging op de baan.
eindeloze passen van Colorado en de Rocky Mountains beklimmen, beseffen dankzij teams als BMC en GarminSharp dat ze niet per se hoeven te schitteren op het podium om hun brood te verdienen als profwielrenner op topniveau.
Mede om die reden is er door de UCI ook
meer aandacht gekomen voor de Ameri kaanse wedstrijden, zoals de Tour of California in het voorjaar en de US Pro Door het ontbreken van Phinney zijn Van Garderen en z’n knecht Peter Stetina de enige Cycling Challenge in de late zomer, die de Colorado Rockies aandoet en finisht in Amerikanen in de ploeg van BMC, maar geliefde skioorden als Breckenridge en Farrar is bij GarminSharp omringd door landgenoten, nu de ploeg dit jaar naast Lan Aspen. Recente nieuwe investeringen in de koers en toezeggingen van geveld en Slagter en de Belg Vansummeren de gouverneur beschermen ook de Amerikanen Ben King, Andrew op korte termijn het Talansky en Alex Howes meeneemt. Farrar voortduren van de kan in de taal van al die jongens koers en ook de communiceren, omdat hij door zijn vele sponsoren van trainingen in België (hij woont al een poosje de Ameri in Gent) vloeiend Nederlands spreekt. kaanse teams lijken, Breedte op Belkin Het biedt de ploeg kansen om in eigen land in na, de komende het nieuws te komen door nieuwe Amerikanen aan het front van de wedstrijd te tijd nog wel te blijven. krijgen, maar betekent ook de promotie van de sport in bredere zin. De jongens die nu de heuvels van de staat Washington en de
En hoe enthousiast de Amerikanen inmiddels ook mogen worden van de wielrennerij, met in veel staten meer nieuwe fietspaden dan nieuwe wegen in recente jaren, uiteindelijk bepaalt geld of de sport mensen blijft trekken en de deceptie dat hun nationale held Lance Armstrong die Fransozen vooral te kakken zette door vals te spelen, zal nog wel even een issue zijn.
Wielrennen zit echter ook in de VS in de lift
en een succes in deze Tour voor Van Garderen of Farrar kan de zoveelste stap in de goede richting zijn en met alleen het honkbal in volle gang kunnen ze best wel even inschakelen voor kasteeltjes, ravijnen, riviertjes en af en toe een zwoegende landgenoot. •
Z
es etappezeges in de drie grote koersen, waarvan één in de Tour, twee in de Giro, en drie in de Vuelta, hebben Tyler Farrar aan een imago geholpen als een van de beste Amerikaanse sprinters aller tijden. In 2010 won Farrar de Delta Tour Zeeland en de Scheldeprijs, maar in de echte voorjaarsklassiekers kwam hij vaak net tekort voor de winst. Vijfde in de Ronde van Vlaanderen in 2010, derde in Gent‐Wevelgem in 2011, vierde in Parijs‐Tours in 2013 en tweede in Dwars door Vlaanderen eerder dit jaar. De iele Amerikaan zat er vaak goed bij, maar miste vervolgens de kracht of het geluk om het af te maken. Zijn touretappewinst kwam in 2011, een dag nadat hij met Garmin ook de ploegentijdrit op zijn naam had geschreven. In het treintje van Farrar zullen we geregeld Langeveld en Slagter gaan zien, als zij hun ontsnappings‐ kunsten tenminste niet hebben ingezet en eventueel eenzaam op weg naar de streep zijn. Farrar’s naam hebben we daarom in de eerste week van de Tour misschien al geregeld gehoord, terwijl Van Garderen een man voor de latere fases van de drieweekse koers is.
Dat was me wat, op die 17de juni 1994. Het
WK was net begonnen en de NBA Finals tussen de New York Knicks en de Houston Rockets waren in volle gang, maar al spoedig was iedereen nog maar in een ding geinteresseerd: de low speed police chase in Los Angeles, die al gauw live op ieder zichzelf serieus nemend televisiekanaal werd uitgezonden. In de witte Ford Bronco, die werd achtervolgd door een zwerm politieauto's van de LAPD, zat namelijk niemand minder dan OJ Simpson. Voormalig football足ster, intussen acteur, maar vooral ook Amerikaans sporticoon pur sang. Simpson werd verdacht van de moord op z'n ex足vrouw Nicole Simpson en haar vriend Ronald Goldman.
Voor de vlucht/achtervolging waren er nog
velen die niet geloofden dat OJ Simpson iets met de bloedige dubbele moord van doen had, maar dat was na The Chase snel over. Vooral omdat The Juice z'n paspoort, een plaksnor, een nepsik, makeup, en een zelfmoordbriefje bij zich bleek te hebben. Please think of the real O.J. and not this lost person, stond daar in. Niet lang nadat de vlucht ten einde was, hervond Simpson zichzelf overigens al weer snel. "Ik ben absoluut en voor honderd procent onschuldig." En verdomd: ondanks een overweldigende bewijslast tegen hem, onder meer DNA足materiaal dat hem op de plaats van het misdrijf plaatste, werd OJ dik een jaar later tijdens de Trial of the Century door de jury onschuldig bevonden.
Eind goed, al goed (voor Simpson)? Niet
helemaal. In een civiele procedure werd hij later alsnog schuldig bevonden, en veroordeeld tot een boete van 33,5 miljoen dollar. De moeite van de nabestaanden van Goldman om van dat bedrag iedere cent te zien, leidde er indirect toe dat Simpson alsnog achter de tralies belandde. Geldgebrek dreef hem uiteindelijk tot 'n kolderiek incident in Las Vegas, dat hem tenslotte een veroordeling wergens ontvoering en een gewapende overval opleverde.
TEKST GEERT JAN DARWINKEL
Fitness
Binnen Europa is Nederland samen met Zweden en Denemarken één van de
landen waar de meeste mensen lid zijn van een ‘gym’. Gemiddeld is 11 procent van de Europeanen lid van een fitnessclub. In de toplanden ligt dit percentage rond de 20 procent. Zo blijkt uit onderzoek van Europe Active, gebaseerd op cijfers uit de EuroBarometer. In de gehele VS ligt dit percentage zelfs hoger: rond de 20 procent. Minstens zo opvallend is dat er, ondanks de economische crisis, nog steeds groei is in deze (relatief dure) sector van de sport. Dat in tegenstelling tot bijna alle andere vormen van georganiseerde sport, zoals sporten bij de sportverenigingen en zelfs sporten op school.
De belangrijkste reden hiervoor kennen we allemaal: we worden ‘te dik’. Wereldwijd heeft één op de drie mensen overgewicht. Dat is een overdonderende statistiek. Juist in de landen waar obesitas het meest voorkomt, is de fitnessbranche het grootst. Hierin zit een paradox die wringt. Ten eerste ontstaat obesitas niet alleen door inactiviteit maar vooral door te veel eten. Een fles cola, een flinke hamburger of een zak chips zijn bijna niet te compenseren door meer te bewegen. Ten tweede blijkt uit Amerikaans onderzoek dat tweederde van de mensen die lid zijn van een fitnessclub, deze zelden of nooit bezoekt. Mensen betalen vooral om niet te gaan, om hun geweten te sussen, om vervolgens geen echte aanpassing van hun gedrag (lees: minder eten) door te voeren. Het is een feit dat het gedrag aanpassen voor de mens bijzonder lastig is. De wetenschappen die zich daar mee bezig houden (behavorial psychology en behavorial economics bijvoorbeeld) groeien als kool. Apps die zich richten op gedragsverandering krijgen volop funding in Silicon Valley. Met de opkomst van die apps, zie je dat het speelveld verandert. Apple lanceert de Health Kit en Google en Samsung hebben ook platforms gericht op gezondheid en bewegen. De technologiereuzen gaan zich bemoeien met de fitnessbranche. Basic Fit en David Lloyd krijgen concurrentie van de iPhone.
Door de enorme toenemende vraag aan beweging en vooral aan verandering in
gedrag, ligt er een enorme kans voor de fitnessindustrie in het bijzonder en sport in het algemeen. Alleen niet op de manier hoe het nu wordt aangeboden. Trends die ik eerder signaleerde op SPORTNEXT zoals ‘buiten is het nieuwe binnen’ en ‘yoga en broga’, maken duidelijk dat sport een nieuwe fase in gaat. Sport wordt enerzijds geheel gedreven door lifestyle: niet alleen sport, maar ook eten, muziek, kunst en bewegen als transport. Anderzijds zullen aanbieders van sport steeds meer op echte resultaten (= gedragsverandering) afgerekend gaan worden. De eerste concepten waarin je extra moet betalen als je niet meedoet met een training op de gym zijn in de VS al gesignaleerd. Fitness zal twee van Amerika’s belangrijkste trends moeten omarmen: de digitalisering (vooral apps) en conceptualisering. ∙
De Chicago Cubs zijn al decennia lang de
bijnaam Murderer’s Row kreeg), maar in wedstrijden waarin Jeff Samardzija startte lovable losers van de Major League voor Chicago hebben de Cubbies Baseball. Zelden genieten de fans in het gemiddeld gezien waarschijnlijk aan drie schitterende Wrigley Field ook echt van schitterend honkbal. Zo nu en dan is er een of vier runs meer dan genoeg voor de speler die boven de rest uitsteekt en, zoals overwinning. Dat zou geen probleem moeten zijn, zelfs niet voor de Cubs, want dat gaat in elke sport, zichzelf met zijn die scoren gemiddeld 3,84 runs per goede spel naar een transfer richting een wedstrijd. Samardzija blijkt echter een succesvoller team speelt. Dit jaar was dat ontzettende pechvogel dit seizoen, want in werper Jeff Samardzija. wedstrijden die hij start, scoren zijn teamgenoten gemiddeld slechts 2,44 runs. De lange rechtshandige werper, Geen enkele andere werper in de Major gekenmerkt door zijn enorme matje en League krijgt zo weinig steun. Je zou je bijpassende sik, doorgaat de laatste bijna afvragen of Samardzija niet een seizoenen een gestage opmars en is inmiddels uitgegroeid tot een van de beste beetje begon te twijfelen aan zijn keuze voor honkbal. werpers in de National League. Samardzija stond in de top tien van de National League in ERA en strikeouts en heeft erg goede secundaire statistieken. Onder secundaire statistieken verstaan wij onder andere ratio’s zoals K/9, BB/9 en HR/9. Het aantal drie slag, vier wijd en homeruns dat een werper gemiddeld per wedstrijd gooit en toestaat.
Samardzija scoort in elke
categorie goed, maar ondanks zijn ERA van 2.83 heeft hij een winloss record van 27. Een ERA van 2.83 betekent voor Samardzija dat hij per 9 innings gemiddeld slechts 2,83 punten tegen krijgt. Je zou verwachten dat een werper met zo’n laag ERA wat meer overwinningen achter zijn naam zou hebben staan, maar hij speelde voor de Chicago Cubs, het team met de op een na zwakste lineup in de Majors. Alleen de San Diego Padres slaan met een gemiddelde van net boven de .210 (!) slechter.
Wide receiver
Nadat zijn moeder in 2001 op 46jarige leeftijd overleed, stortte de toen 16jarige Jeff zich volledig op zijn jeugdliefde: sport. Op Valparaiso High School in zijn De Cubs zijn dus verre van de Yankees uit gelijknamige woonplaats werd hij lid van 1927 (de gevaarlijkste slagploeg ooit, die de zowel het honkbalteam, het basketball
team en het footballteam. Hij was succes vol in alle sporten, maar als pitcher en wide receiver werd hij meermaals MVP, en speler in AllStar Games en AllState teams.
Zijn goede prestaties bleven niet
onopgemerkt en meerdere universiteiten boden de superatleet studiebeurzen aan. Samardzija koos uiteindelijk voor het grote Notre Dame, dat vooral bekend staat om haar goede American football team. Voor de Fighting Irish, van wie hij in zijn jeugd al meermaals wedstrijden bezocht, kwam hij opnieuw uit in meerdere sporten. Hij speelde
In het volgende kader zie je een aantal grote namen staan, die wel eens via een ruil van team zouden kunnen veranderen. Deze toppers krijg je natuurlijk niet zomaar. Hieronder een aantal trades die goed uitpakten:
In 2000 ontvingen de Diamondbacks Curt Schilling in ruil voor vier Major Leaguers van de Phillies. Schilling werd een jaar later World Series MVP, de vier spelers die de andere kant op gingen hebben nooit een grote rol gespeeld in de MLB. In 1993 ontvingen de Braves van de Padres Fred McGriff, die inmiddels kans maakt op een plek in de Hall of Fame. In ruil voor de ‘Crime Dog’ stuurden de Braves drie spelers naar San Diego die nooit iets bereikten.
In 2008 sloegen de
Brewers hun slag. Ze kregen in ruil voor Michael Brantley, Matt LaPorta, Rob Bryson en Zack Jackson de regerend AL Cy Young Award winnaar CC Sabathia van de Indians, die hen vervolgens naar de playoffs wierp. Alleen Brantley is nu nog actief in de MLB.
geen basketball meer, maar maakte wederom indruk als werper en als wide receiver.
Tijdens zijn eerste wedstrijd voor het honk
balteam kreeg hij van zijn teamgenoten de bijnaam ‘Shark’. Die bijnaam vonden zij bij hem passen vanwege de gelijkenis tussen Samardzija en de haai Bruce uit de animatie film ‘Finding Nemo’. En eerlijk is eerlijk: een foto van een lachende Samardzija doet dankzij
Andersom kan een trade natuurlijk ook erg goed uitpakken voor het team dat als seller bestempeld is.
In deze trade in 2002 trokken de Indians wel aan het langste eind. In ruil voor toenmalige ace Bartolo Colon en reliever Tim Drew ontvingen zij van de Expos niemand minder dan Cliff Lee, Brandon Phillips en Grady Sizemore. Drie toekomstige All‐Stars in ruil voor een werper die slechts 17 wedstrijden voor de Expos zou starten, voordat hij als free agent vertrok.
Zo vlak voor de trade deadline zien we vaak teams die wel in de race zijn, maar nog de nodige gaten in hun team op te vullen hebben, hun team versterken via een ruil. De andere partij in deze ruil is vaak een team dat onderaan de stand bungelt en een aantal ‘te dure’ spelers heeft rondlopen. De volgende spelers zouden, naast Samardzija en Hammel, wel eens als trade bait gebruikt kunnen worden in juli: David Price, Tampa Bay Rays (7‐7, 3.50 ERA) Bartolo Colon, New York Mets (8‐7, 4.04 ERA) Adam Dunn, Chicago White Sox (.225 AVG, 12 HR) Adrian Beltre, Texas Rangers (.335, 11 HR) Ben Zobrist, Tampa Bay Rays (.255, 6 HR) Alex Rios, Texas Rangers (.305, 3 HR) Starlin Castro, Chicago Cubs (.290, 11 HR)
zijn brede glimlach en puntige neus inderdaad denken aan een haai.
volledig op honkbal te storten? Waarom? Zelf geeft hij aan dat honkbal zijn eerste liefde was en dat hij vrij snel wist dat hij inds Samardzija als ‘Shark’ door het met deze sport zijn geld wilde verdienen. leven gaat, zijn z’n sportprestaties er alleen Hoewel hij het moeilijk vond om afscheid maar op vooruit gegaan. Bij het football te nemen van zijn NFLdromen, voelde hij team zat hij tijdens zijn freshman en aan dat het niet mogelijk zou zijn om beide sophomore jaren op de bank, maar toen hij sporten te combineren. eenmaal als startende wide receiver aan de slag mocht, brak hij het ene record na het en kort onderzoek naar zijn karakter en andere. Na twee seizoenen had hij de je komt erachter dat honkbal meeste receiving yards van alle spelers in waarschijnlijk ook wat beter bij hem past. de rijke geschiedenis van Notre Dame Samardzija stond al tijdens zijn high school football (2593 yards). In zijn laatste en collegeloopbaan bekend als een seizoen brak hij eveneens het record voor buitengewoon laidback persoon, zeker meeste opeenvolgende wedstrijden met voor een footballspeler. In een interview een touchdown reception. Hij converteerde in de eerste acht wedstrijden van het seizoen een catch tot een touchdown.
S
E
Ondertussen stond hij ook op het honkbalveld zijn mannetje. Hij eindigde zijn laatste seizoen met het op één na beste ERA in de Big East Conference en was uiteindelijk lid van verschillende AllAmerican Teams in beide sporten. Samardzija was een uniek talent en men hoopte dat hij net als Deion Sanders en Bo Jackson voor hem – ervoor zou kiezen om beide sporten op professio neel niveau te gaan beoefenen.
In de Major League
Baseball draft van 2006 besloten veel teams Samardzija niet te selecteren. Niet omdat hij niet genoeg talent zou hebben, maar omdat zij niet het risico wilden nemen dat hij uiteindelijk zou kiezen voor de NFL. Dat zou een weggegooi de draft pick zijn. Uiteindelijk werd Samardzija, nadat in de eerste ronde wer pers als Clayton Kershaw, Tim Lincecum en Max Scherzer al geselecteerd waren, pas in de vijfde ronde gekozen door de Chicago Cubs. Team player
Toen Samardzija zijn contract tekende bij de Chicago Cubs liet hij direct weten zich terug te trekken voor de NFL Draft en zich
dat hij als college footballspeler gaf, beantwoordde hij de vraag wat anderen het meest van hem verrast had dan ook als volgt: “Ik denk dat mensen niet van mij verwacht hadden dat ik zo rustig ben. Football is natuurlijk een sport waar een hoop macho’s in rondlopen en waar veel harde actie in voorkomt. Ik ben zelf juist erg rustig en blijf liever een beetje op de achtergrond.”
Niet alleen is Samardzija erg rustig, hij is bovendien ontzettend geduldig. Een van zijn grootste hobby’s is vissen en daarbij komt die eigenschap natuurlijk goed uit. Het is overigens een eigenschap die zijn teamgenoten ontzettend in hem weten te
waarderen. Zoals gezegd steekt de ace er bij zijn team dit seizoen behoorlijk bovenuit en krijgt hij van zijn veld en zijn slagploeg niet altijd de steun die zij hem zo graag willen geven. Toch zie je hem nooit uitvallen in de richting van zijn teamgenoten en zal je in de pers nooit een slecht woord uit zijn mond horen komen.
Samardzija is wat dat betreft de ultieme
team player en dat is iets wat de Cubs al een aantal seizoenen niet van hun ace gewend zijn. Jarenlang was de flamboyante Venezolaan Carlos Zambrano de beste werper binnen de ‘friendly confines’ van Wrigley Field. Het enfant terrible had niet alleen vaak ruzie met zichzelf, scheidsrechters of manager Lou Piniella, maar is ook al eens op de vuist gegaan met een teamgenoot. Zijn opvolger Matt Garza, voor wie in een trade veel te veel talent werd opgegeven, viel zwaar tegen en kon niet uitgroeien tot een publiekslieveling.
Verhuizen
Garza hield zelf ook niet al te warme herinneringen over aan zijn periode in Chicago en liet voor het seizoen het volgende advies aan Samardzija optekenen: “Ik heb hem verteld dat hij er niet te veel over na moet denken. In mijn drie seizoenen hebben de Cubs mij zeker 30 wins gekost. Je doet er niets aan. Het enige wat je moet doen, is zo goed pitchen dat andere teams je willen hebben, zodat je er uiteindelijk snel weg kunt.”
Garza zelf verdiende er
een trade naar de Rangers mee en speelt nu voor de succesvolle Brewers. Spelen voor een winnend team, dat is wat hij zijn oude teamgenoot ook gunt. Samardzija zelf was redelijk loyaal aan de Cubs en had in principe best willen blijven, maar was absoluut niet tevreden met de aanbieding die de Cubs hem dit jaar al deden. Vijf seizoenen, waarin hij rond de 75 miljoen dollar zou gaan verdienen, vond de ‘Shark’ niet voldoende. Zeker niet omdat een vergelijkbare werper als Homer Bailey afgelopen jaar een nieuw contract voor zes seizoenen ter waarde van 105 miljoen dollar tekende.
Samardzija wil winnen en het geld
Goede defense, een sterke slagploeg en een bullpen die de, mede dankzij jou krijgen dat hij verdient. Een goede, jonge opgebouwde, voorsprong vasthoudt. Het werper (onder de 30) verdient zorgde in zijn eerste wedstrijd voor de A’s tegenwoordig veel meer dan 75 miljoen dollar in vijf seizoenen. Het is dan ook niet voor zijn eerste overwinning. Zo zou de ‘Shark’ het seizoen toch nog met meer verwonderlijk dat de Cubs hebben wins dan verliespartijen kunnen af sluiten besloten om Samardzija in een ruil naar en heeft hij het hele seizoen geduldig een ander team te sturen. Dit gebeurde gespeeld voor een trade naar een overigens in een heuse blockbuster trade contender, die hij uiteindelijk ook met de Oakland Athletics. Niet alleen verdiend heeft. Samardzija, maar ook teamgenoot en eveneens startende werper Jason Hammel ankzij zijn voorliefde voor de Cubs vertrok naar Oakland. Voor 40 procent van hun startende rotatie kregen de Cubs zullen Theo Epstein en zijn GM Jed Hoyer hopen dat hij na de trade geen nieuw de toptalenten Addison Russell (korte stop) en Billy McKinney (verre velder) en contract tekent bij Oakland en in de winter de pas 25jarige starter Dan Straily terug. van 20152016 als free agent terug kan keren in Wrigley Field, wanneer het team In Samardzija hebben de Athletics zich in wat verder is in het proces van het opnieuw opbouwen van een contender. elk geval voor het komende anderhalve Voor Samardzija mogen we spreken seizoen, zijn contract loopt na het van een winwin situatie: de deur volgende seizoen af, versterkt met een naar Chicago blijft op een kiertje topwerper. In Oakland heeft Samardzija staan en hij is vertrokken naar de contender gevonden die hij zocht. De A’s hebben het beste record in de MLB en een team waarmee hij een in zijn eerste start voor de Athletics merkte kans krijgt om de World Series te winnen. • Samardzija direct wat voor effect het hebben van een bovengemiddeld goed team achter je kan zijn.
D
Two Bucks
Een transfer als hoofdcoach van Brooklyn
Nets naar de Milwaukee Bucks is doorgaans geen stap vooruit. Jason Kidd, toekomstig Hall of Famer, maakte een matig seizoen door met de Brooklyn Nets in zijn debuutjaar als hoofdcoach. Toch besloot hij onlangs naar het kantoor van eigenaar Michail Prokhorov te stappen om zijn takenpakket uit te breiden. Kidd wilde ook zeggenschap over het spelersbeleid, een dubbelrol zoals Doc Rivers en Gregg Popovich.
De voormalig NBA‐kampioen kreeg een ‘njet’ op het rekest van de Russische multimiljardair. Er vlogen ook wat Russische scheldwoorden over de tafel. Wat doe je dan? Dan vertrek je. Naar de Milwaukee Bucks, de nummer stijflaatst van het afgelopen NBA‐seizoen. Weliswaar als hoofdcoach, maar met de belofte van de gewenste dubbelrol in zijn achterzak.
Milwaukee hoefde niet diep in de buidel te tasten om de onervaren coach binnen te slepen. In tegendeel: twee draftkeuzes in de tweede ronde in 2015 en 2019 (!) is het ruilwaar. Two Bucks! De Nets wilden wellicht graag van Kidd af. Afgelopen seizoen was dramatisch. Met een bejaarde en kreupele selectie van ruim honderd miljoen dollar haalde Kidd ternauwernood de playoffs en werd het kansloos met 4‐1 weggeveegd door Miami Heat in de halve finale van de Eastern Conference.
Nets‐assistent coach Lawrence
Frank maakte vorig jaar in december al kennis met de grillen van Kidd. De peperdure assistent wilde te veel verantwoordelijkheid en Kidd stuurde hem weg met de opdracht dagverslagjes te maken. Weet wat je in huis haalt, Milwaukee. Ook al is het maar voor two Bucks. ∙
Rob van Gameren.
Browns
Ik ben bang dat ik mij vergis, maar het lijkt erop dat de Cleveland Browns voor het eerst in hun bestaan enige langetermijnvisie tonen. De Browns kozen in de draft, zoals iedereen inmiddels wel weet, voor Johnny Manziel en menigeen ging ervan uit dat Manziel daarmee de nieuwe franchise quarterback voor de Browns zou worden. De nieuwe, als in, de zoveelste in de afgelopen tien jaar.
Afgelopen weekend kwam het nieuws naar buiten dat de Browns de contractonderhandelingen met Brian Hoyer zijn gestart om hem langer in Cleveland te houden. Brian Hoyer, een veteraan op de quarterbackpositie. Geen grote naam, wel iemand die de klappen van de zweep kent, iemand die weet hoe het is om een NFL quarterback te zijn. Ik moet zeggen dat het mij verbaasde. Mismanagement is de Browns niet vreemd en de berichten dat Manziel niet de eerste quarterback zou zijn bij de start van het seizoen zag ik dan ook als mooie praatjes. Manziel een beetje kietelen.
Nu ben ik bang dat de Browns serieus
zijn. Dat ze Manziel als een project zien en niet als kanonnenvoer. Als Hoyer in Cleveland blijft heeft Manziel de ideale mentor. Iemand die het weet om tweede quarterback te zijn en iemand die goed genoeg is om de Browns competitief te houden. De toekomst ziet er zowaar rooskleurig uit voor de Browns dankzij een front office met visie. En dat is heel lang geleden. ∙
Lennart Beishuizen.