SportAmerika Magazine No. 29

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

LeBron

Het ongeloof droop ervan af tijdens het Skype‐gesprek dat ik afgelopen week had met Matt, een van mijn beste Amerikaanse vrienden. Het nieuws dat LeBron James terugkeert bij de Cleveland Cavaliers sloeg als een bom in aan de andere kant van de oceaan.

Natuurlijk, hij had diverse opties, maar dat hij terug zou keren naar de stad die hij vier jaar geleden na veel ophef en herrie had achtergelaten, verbaasde Matt enorm.

Toen hij was bijgekomen snapte hij het. Zijn leven als jonge jongen in Akron, Ohio, spelen voor je lokale NBA‐team, weggaan met ruzie en dan terugkeren als grote meneer.

Om vervolgens keihard titels te pakken!

Meer Hollywood dan dit gaat het inderdaad niet worden, indien LeBron zijn talent opnieuw kan gebruiken om een winnend team op het parket te brengen in Cleveland.

Voor Cleveland, en eigenlijk voor de hele staat Ohio, vind

ik het mooi. In 2008 gaf ik er, in de gehele staat, voetbaltrainingen aan high school studenten. “Wij zijn er al aan gewend dat we in de komende jaren geen prijzen zullen pakken met onze sportteams'', lieten de jongeren mij weten.

En eerlijk gezegd, de Browns, Cavs en Indians kwamen in de laatste jaren niet erg dicht bij het behalen van een ring.

Verre van. Ik gun mijn oude pupillen daarom wel een titel, voordat Boston de komende jaren weer toe zal slaan in alle sporten.

Veel leesplezier,

Het is een onrustig offseason

voor de Baltimore Ravens: ditmaal is cornerback Jim­ my Smith gearresteerd. Vol­ gens het politierapport zou Smith in een bar zijn aangehouden nadat hij een flauwgevallen vrouw wilde helpen en daarbij lastig deed tegen het medisch personeel. Het is voor de Ravens alweer de vijfde arrestatie dit offseason, waarvan die van Ray Rice de meest prominente was. Hij werd aangeklaagd voor mishandeling van zijn vriendin in een casino in Atlantic City • Dat Richard Sherman en Michael Crabtree geen beste vrienden zijn, is een publiek geheim. Vorige week sprak Sherman op Discovery Channel over zijn ruzie met Crabtree: "Ik hoop dat ik elke wedstrijd tegen hem kan spelen, en dat ik er dan voor kan zorgen dat hij elke wedstrijd faalt. Dat is alles wat ik over hem heb te zeggen."

Crabtree gaf op zijn beurt aan dat hij het gedrag van Sherman beu is: "Als ik win hoor je mij niet overdreven juichen, ik word er moe van om over dit soort jongens te praten. Ik was vroeger ook altijd al de beste van mijn team en dan krijg je dit soort dingen erbij. Ik ben eraan gewend" • De Indianapolis Colts namen afscheid van LaVon Brazill. Vorige week werd bekend dat de receiver voor één jaar geschorst is nadat hij voor de tweede keer werd betrapt op het gebruik van verboden middelen. Brazill was voor het nieuwe seizoen al niet zeker van een plaats binnen het team en de beslissing kwam dan ook niet als een verrassing •

Na de volledige NBA wekenlang in

gijzeling te houden, besloot LeBron James na veel wikken en wegen zijn talenten terug te brengen naar de Cleveland Cavaliers, waar hij sa­ men met onder meer Kyrie Irving, Dion Waiters en Anderson Varejão zal strijden voor het eerste kampioenschap in de geschiedenis van de Cavs • Als gevolg van het besluit van King James is de spelerscarrousel in de NBA losgebarsten.

De belangrijkste gebeurtenissen op het spelersfront waren dat Carmelo Anthony (New York Knicks), Chris Bosh (Miami Heat) en Kyle Lowry (Toronto Raptors) hun respectievelijke teams trouw blijven, terwijl Trevor Ariza (Houston Rockets), Pau Gasol (Chicago Bulls), Isaiah Thomas (Phoenix Suns) en Paul Pierce (Washington Wizards) nieuwe werkgevers vonden • De eerste keuze in de afgelopen draft, Andrew Wiggins, tekende een vijfjarig contract bij kledingsponsor Adidas ter waarde van ongeveer twee miljoen dollar per seizoen. Hoewel nog steeds een groot bedrag, betreft het een beduidend lagere som dan een jaar geleden nog werd geschat. Destijds werd er gesproken over een overeenkomst ter hoogte van achttien miljoen dollar per seizoen, nogal een verschil • De Orlando Pro Summer League zit er weer op.

De competitie, waarin tien teams om de zomertitel streden, werd gewonnen door de Philadelphia 76ers, waarbij met name het debuut van center Nerlens Noel indrukwekkend was • Dwight Howard gaf zijn immer onbeholpen mening, ditmaal over de politieke situatie in het Midden­ Oosten. Hij tweette #FreePalestine, om het bericht twee minuten later te verwijde­ ren, en zijn excuses er voor aan te bieden •

Brandon Dubinsky blijft

nog zes jaar verbonden aan Columbus Blue Jackets. De center, die nog een contract voor één seizoen bezit, gaat in die zes jaar 35,1 miljoen dollar verdienen. Het contract vangt aan in het seizoen 2015/2016 en loopt tot de zomer van 2021 • Brenden Morrow maakt de overstap naar Tampa Bay Lightning. De ervaren aanvaller tekende een éénjarig contract ter waarde van 1,55 miljoen dollar. Morrow speelde het afgelopen seizoen voor St. Louis Blues • Die laatste ploeg raakte ook Vladimir Sobotka kwijt. De RFA leek ook dit seizoen weer in St. Louis te gaan spelen, maar koos verrassend voor een avontuur in de KHL. Sobota tekende een driejarig contract bij Avangard Omsk.

Steve Ott verlengde wel zijn contract in St. Louis, de aanvaller tekende voor twee jaar ter waarde van in totaal 5,2 miljoen • Tomáš Hertl doet het rustig aan bij de rookie scrimmage van San Jose Sharks. De Tsjechische aanvaller, die vorig jaar furore maakte dankzij onder meer vier goals in één wedstrijd tegen New York Rangers, voelde weer pijn aan zijn knie. Hertl miste de slotfase van het vorige seizoen door een knieblessure. De hernieuwde pijn vormt volgens de aanvaller echter geen gevaar voor het begin van het seizoen in oktober • Minnesota Wild­aanvaller Zach Parise krijgt een rol bij de MLB All Star Game. Parise zal mee­ doen aan een softbalwed­ strijd tussen sterren en beroemd­ heden, waarbij ook NFL running back Adrian Peterson (Minnesota Vikings) zal opdraven.De MLB All­ Star Game vindt plaats in Minnesota •

En dat is vijf! Aan de voor­

avond van het All Star­week­ end won Team US met 3­2 van Team World, en dat was alweer de vijfde keer op rij. Grote man was Texas Rangers­talent Joey Gallo, die de wedstrijd besliste met een 2­run homerun.

Namens Team World, waar Nederlander Bert Blyleven de manager van dienst was, sloeg Cubs­talent Javier Baez een 2­ run homerun • De Boston Red Sox hebben catcher AJ Pierzynski ontslagen. De catcher zou de sfeer in de kleedkamer verzieken, en wordt daardoor mede verantwoordelijk gehouden voor de zwakke eerste seizoenshelft van de Red Sox • Groot alarm in New York. Yankees’ hoop in bange pitching­dagen Masahiro Tanaka staat zeker zes weken buitenspel met een elleboogblessure. Volgens manager Joe Girardi is de kwetsuur met rust te verhelpen, maar het type peesblessure heeft al vaak genoeg tot de bevreesde Tommy John­operatie geleid, waardoor New York Tanaka’s herstelperiode met enige spanning afwacht • Uniek is het niet, opvallend zeker wel, en om meerdere redenen. De San Francisco Giants wonnen afgelopen week met 8­4 van de Arizona Diamondbacks, en deden dat met twee grand slams. Catcher Buster Posey sloeg de eerste, pitcher Madison Bumgarner de tweede, en dat deed hij dit seizoen al eens eerder. Het is voor het eerst in 48 jaar dat een pitcher twee grand slams in een seizoen slaat • Hilariteit in Milwaukee.

Na een kansloze strikeout op worpen van St. Louis­pitcher Adam Wainwright probeerde Carlos Gomez zijn bat in tweeën te breken. Na drie mislukte pogingen gooide hij het houtwerk maar gewoon op de grond… •

Vier jaar geleden zag de wereld er heel

anders uit in Cleveland. Op 8 juli 2010 maakte LeBron James op ESPN bekend dat hij na zeven seizoenen Cleveland Cavaliers, ‘zijn talenten naar South Beach zou brengen’. In Cleveland zorgde dat voor ongeloof, boosheid en zelfs rellen. Shirts werden verbrand, billboards en posters naar beneden gehaald en was er natuurlijk de brief van Dan Gilbert. De eigenaar van de Cavaliers hekelde James en liet dat weten in een vol A4’tje. Gilbert beloofde de Cavs­fans dat zij zich geen zorgen hoeven te maken en dat de Cavaliers eerder kampioen zouden worden dan LeBron James. De superster werd in die brief weggezet als lafaard en iemand die van zijn verantwoordelijkheden wegloopt.

James ging naar Miami met een doel: kampioen worden. Hij beloofde de Heat­ fans bij zijn presentatie meerdere titels.

Met vier NBA Finals en twee NBA­titels loste hij die belofte in. Samen met Chris Bosh en Dwyane Wade wist hij de basketbalwereld te veroveren, maar daar maakt hij dus nu een einde aan.

D

spelen terwijl hij ruzie heeft met de eigenaar? Nee. LeBron James heeft vorige week vier uur lang gepraat in Miami. “Ik heb met Dan (Gilbert) gesproken, een op een. Iedereen maakt fouten, ook ik”, liet James weten in zijn brief.

De relatie met de stad waarin hij speelt is voor James wel belangrijk. Hij komt terug naar de plek waar het allemaal begon voor hem. Hij groeide op in Akron, een stad ten zuiden van Cleveland, en speelde vier jaar basketbal voor de St. Vincent St. Mary’s high school aan de North Maple Street in Akron. Daar werd hij vanaf zijn eerste schooldag gevolgd door de nationale media en NBA­teams, waaronder de Cleveland Cavaliers. In de

Quicken Loans Arena, op maar 64 e brief van James op de website van Sports Illustrated was er een uit het hart. In kilometer van zijn school, onder de tegenstelling tot vier jaar eerder indruk van dat informeerde hij de teams wel vooraf. Hij jochie. In zijn derde belde persoonlijk met Heat­president Pat jaar bij St. V. stond Riley, waarmee hij een dag eerder nog uitgebreid had gepraat. Zijn manager Rich hij als eerste high school­basketballer Paul belde vervolgens met Cavs­eigenaar Dan Gilbert met de woorden “Gefeliciteerd, ooit op de cover van Sports Illustrated. De hij heeft voor jullie gekozen.”

Cavaliers deden er alles aan om James aan Relatie boord te krijgen.

Maar gaat LeBron dan voor de Cavaliers

Het vertrek van James is naar de Cleveland Cavaliers is ook

een klap voor de Miami Heat. Niet alleen verliezen ze een speler, ze verliezen het gezicht van hun franchise. Heat‐president Pat Riley kreeg voordat de brief werd gepubliceerd een telefoontje van James met het slechte nieuws. “Natuurlijk ben ik teleurgesteld dat LeBron Miami gaat verlaten, maar niemand kan een ander de schuld geven wanneer hij naar huis wil gaan. LeBron is een fantastische leider, atleet, teamgenoot en persoon. Het is jammer dat we hem weg zien gaan”, aldus Riley in een statement.

De toekomst van de Miami Heat is nu ook

ineens onzeker. McRoberts en Granger werden gehaald om James te overtuigen, wat niet lukte. Bosh besloot na lang beraad in te gaan op de aanbieding van de Heat. Het is allemaal niet genoeg, want de Heat hadden gerekend op James volgend seizoen. Pat Riley blijft optimistisch en stelt de Heat‐fans gerust. “De laatste 19 jaar is de Miami Heat altijd een kampioenskandidaat geweest. We hebben meerdere titels gewonnen. We gaan er alles aan doen om te blijven winnen en mee te blijven doen om de titels. We hebben dat bewezen in het verleden en zullen ons weer gaan bewijzen.”

Cavaliers‐eigenaar Dan Gilbert is opgelucht en blij dat James thuiskomt. Gilbert stond de afgelopen jaren onder vuur vanwege zijn brief, maar heeft persoonlijk zijn excuses aangeboden aan LeBron. “We hebben vijf mooie jaren gehad en een slechte dag, dat is wat ik tegen hem heb gezegd. Ik heb sorry gezegd en dat ik mijn emoties niet onder controle had”, liet Gilbert weten tegenover Yahoo Sports.

Op zondag 6 juli vloog Dan Gilbert in zijn privéjet naar

Miami om te praten met James. De ‘geheime‐meeting’ werd al gauw ontdekt door een aantal twitteraars. “Ja, ik heb gelogen destijds, we zijn zelfs op een ander vliegveld geland. Ik schrok van het Twitterverhaal. Van alle geruchten op het internet was dat het enige verhaal dat klopte.” Fans konden het vliegtuig live volgen via een trackingsysteem. Enkele dagen later haalde Gilbert zijn vliegtuig offline, waardoor niet iedereen zomaar kon zien waar hij naar toe vloog.

de Cavaliers: LeBron James moest gedraft worden. De Cavs verloren wedstrijd na wedstrijd en stuurden enkele belangrijke spelers weg, waardoor ze op papier steeds slechter werden. Ze eindigden als laatste in het Oosten, waardoor ze meer kans hadden om de Draft Lottery te winnen. Dat gebeurde en al snel werd bekend dat LeBron James gewoon in Akron kon blijven wonen.

Vanaf zijn eerste dag in de NBA maakt

James een impact. In zijn vierde seizoen loodst hij de Cavaliers hoogstpersoonlijk naar de NBA Finals (de eerste en enige in de geschiedenis van de organisatie).

Helaas voor Cleveland was het na vier wedstrijden al voorbij tegen de sterkere San Antonio Spurs. De drie seizoenen die volgden waren een achtbaanrit voor de Cavaliers en James. In het reguliere seizoen werd er aan de lopende band gewonnen, maar in de playoffs lukte het maar niet. Spelers als Ben Wallace, Shaquille O’Neal en Mo Williams werden gehaald om James te helpen. De Orlando Magic en Boston Celtics waren een sta­ in­de­weg voor James en co. Voor de superster was het klaar en wilde hij naar een team waarmee hij zijn titels kon pakken.

Miami

“Herinneren jullie je nog dat ik bij de Boys & Girls Club in 2010 mijn beslissing kenbaar maakte? The Decision was heel zwaar voor mij. Ik liet iets achter waar ik zo lang aan gewerkt had. Ik ben naar Miami gegaan vanwege Dwyane Wade en Chris Bosh. Ik wilde een titel pakken”, betoogde LeBron in zijn brief aan Sports Illustrated. Zijn periode in Miami was er een om in te lijsten. In vier seizoenen wist hij vier keer de NBA Finals te halen en daarvan twee te winnen. In 2012 werd er gewonnen van Oklahoma City, een jaar

In de eerste zeven seizoenen in

Cleveland stond James nooit naast echte toppers. De bekendste namen waren Carlos Boozer, Zydrunas Ilgauskas, Ben Wallace, Mo Williams en een oude Shaquille O’Neal. Voor de rest moest James het vooral in zijn eentje doen. Dat frustreerde James, waardoor hij uiteindelijk vertrok naar Miami.

Nu komt hij als mentor in een jong team, dat in Kyrie Irving al de All‐Star Game MVP van afgelopen seizoen herbergt. Van de huidige selectie heeft hij alleen met Anderson Varejao samengespeeld. Zes seizoenen lang deelde hij de kleedkamer met de Braziliaan.

Selectie Cavaliers in 2007 NBA Finals

#6 PG Shannon Brown #1 PG Daniel Gibson #90 PF Drew Gooden #32 SG Larry Hughes #11 C Zydrunas Ilgauskas #23 SF LEBRON JAMES #19 PG Damon Jones #27 PF Dwayne Jones #14 SF Ira Newble #24 PF Donyel Marshall #3 SF Sasha Pavlovic #31 C Scot Pollard #20 PG Eric Snow #17 PF Anderson Varejao #4 SG David Wesley

later van de San Antonio Spurs. In het afgelopen seizoen werd het steeds moeilijker voor Miami. Wades knieën konden niet meer een vol seizoen aan en Chris Bosh was aanvallend ook niet altijd een zekerheid. De Spurs maakten gehakt van de Big Three. Van Wade en Bosh was er geen spoor te bekennen en was het vooral James die al het werk moest doen.

De Spurs wonnen de Finals en de geruchten zwelden aan.

De drie spelers hadden een clausule in

kampioenschap beloofde tijdens zijn eerste periode. Dit keer is LeBron James daar wat milder over: “Ik ga geen kampioenschap beloven, ik weet hoe moeilijk dat zal zijn.

We zijn er nu nog niet klaar voor. Natuur­ lijk wil ik volgend jaar winnen, maar ik ben nu realistisch. Het zal een lang proces zijn met een jong team en een nieuwe coach.”

Nieuwe start

David Blatt werd deze zomer aangesteld als nieuwe hoofdcoach van de Cavaliers. De hun contract waarmee ze hun contract geboren Amerikaan heeft nooit in de NBA vroegtijdig konden beëindigen. James was gecoacht, maar is al jaren een van de de eerste die daar gebruik van maakte. beste coaches in Europa. Vorig Wade en Bosh volgden direct, maar seizoen won hij met Maccabi eigenlijk werd er niet getwijfeld aan een Tel Aviv de Euroleague. De langer verblijf in South Beach. Toen het Cavaliers haalden daarnaast vliegtuig van Dan Gilbert door fans op met de eerste draftkeuze Twitter werd gevolgd op weg naar Miami Andrew Wiggins binnen. begonnen de kenners echter te twijfelen.

Deze jonge groep heeft geen De geruchtenmolen werd gevoed door echte veteranen, op één na.

James zelf, wiens management met Anderson Varejão is de verschillende teams om de tafel ging. Cavs­ enige speler die ooit met fans gingen los op Twitter, geloofden in een James heeft gespeeld. De terugkeer van hun verloren zoon en komst van James zal er in verkochten zelfs For6iven T­shirts. ieder geval voor zorgen dat spelers beter gaan spelen.

De speler zelf hakte de knoop afgelopen Dat was tijdens zijn donderdag door. Hij wilde naar huis. Terug eerste zeven seizoenen naar de ploeg aan wie hij een ook het geval. James

Afgelopen zaterdag werd ook bekend dat LeBron James zijn

contract al had ondertekend bij de Cavaliers. Het was een contract met een opvallende constructie. Waar hij in zijn brief nog praatte over een lang verblijf in Cleveland tekende hij maar een tweejarige contract. Daarnaast zit er een mogelijkheid in om volgend jaar weer free agent te zijn.

De Cavaliers hoeven in principe niet bang te zijn dat

hij na een jaar weggaat. James heeft het contract getekend met oog op de nieuwe TV‐contracten in 2016. Dan zal de NBA nieuwe deals sluiten met onder andere TNT, ESPN en ABC en hij verwacht dat het een grotere deal zal zijn. Daarmee rekent James er ook op dat het salarisplafond omhoog gaat, waardoor hij nog meer kan verdienen bij de Cavs als hij in 2016 bij gaat tekenen. Nu zal hij al ongeveer 21 miljoen per jaar verdienen in Cleveland.

Naast de Miami Heat en

Cleveland Cavaliers zaten er ook heel wat spelers te wach‐ ten op de beslissing van LeBron. Toen hij aankon‐ digde te zullen terugkeren naar Cleveland begonnen de overige free agent domino’s ook te vallen.

De meest opvallende deals:

∙ Carmelo Anthony blijft in New York ∙ Chris Bosh blijft in Miami ∙ Pau Gasol van de Lakers naar de Bulls ∙ Paul Pierce van de Nets naar de Wizards ∙ Trevor Ariza van de Wizards naar de Rockets

geval. James betrekt altijd zijn teamge­noten in het spel en schroomt niet om een beslissende schotpo­ ging aan zijn maten over te laten. Verdedigend is er wel werk aan de winkel bij de Cavaliers. Met James en ook Wiggins gaat het de goede kant op, maar er is meer nodig. Kyrie Irving zal ook veel kunnen leren van James. De point guard was de afgelopen drie jaar de leider van de Cavs, maar zal nu genoegen moeten nemen met de rol als ‘Robin’.

Het basketbal, zijn teamgenoten en de technische staf is eigenlijk niet de belangrijkste reden dat James terugkeert naar Cleveland. Hij wilde terug naar de plek waar het voor hem allemaal begon, waar hij tijdens zijn periode bij de Heat altijd naar toe ging in de zomer. In de staat Ohio voelt James zich thuis en op zijn gemak. Net als dat Michael Jordan in 1995 terugkeerde bij de Chicago Bulls heeft LeBron’s comeback ook een enorme impact voor de stad en de regio. Acht uur na zijn aankondiging waren de seizoenkaarten voor volgend jaar uitverkocht.

Daarnaast zal, hoe gek het ook klinkt, de

werkgelegenheid in de stad omhooggaan. LeBron James is meer dan basketbal voor Cleveland, Akron en de rest van Ohio. LeBron James is een begrip en hoop voor die hele omgeving. Hij ziet zichzelf als de zoon van Ohio en zo denken de mensen daar er ook over. Hardwerkende arbeiders die moeten vechten voor elke dollar – James maakte met zijn moeder hetzelfde mee toen hij in zijn jeugd keer op keer moest verhuizen. Niet iedereen zal bij zijn terugkeer naar huis worden bejubeld en geprezen als LeBron James. Zijn woorden I’m Coming Home zorgden voor vreugde bij miljoenen mensen. De keuze van LeBron draait om meer dan basketbal. •

Teambasketbal

De San Antonio Spurs zijn saai, zo

vonden velen voorafgaand aan de NBA Finals. Eerlijkheidshalve moet ook ik bekennen dat ik tegen Spurs‐ vrienden deze woorden heb uitgesproken. Ik vind het heerlijk dat ik tijdens de NBA Finals moest bekennen dat het eigenlijk fantastisch basketbal was. Teambasketbal. Met die term in mijn hoofd ging ik vorige week naar de wedstrijd Nederland – Iran op het WK Rolstoelbasketbal hier in Zuid‐Korea.

In anderhalf uur tijd heb ik spelers bewonderd, gelachen, een opwellende traan gevoeld en tegelijk fantastisch teambasketbal gezien. Windmill dunks en enkelbrekers kom je er niet tegen, maar kneiterharde screens en dodelijke schotprecisie maken veel goed. Het plezier en enthousiasme waarmee de teams spelen is aanstekelijk. De tribunes zijn akelig leeg, maar daardoor kun je de spelers juist horen communiceren.

Als halverwege de wedstrijd de beenloze

Marc van de Kuilen letterlijk uit zijn rolstoel valt en op zijn buik landt, voltrekt zich een gebeurtenis voor mijn ogen die me diep ontroert. Een rolstoelbasketballer probeert in eerste instantie altijd zelf terug te komen in zijn stoel. Van de Kuilen worstelt zich naar zijn stoel, die een meter verderop op zijn kant ligt. De handigheid waarmee hij zich weer in zijn stoel tilt en de riemen strak vastgespt, terwijl niemand hem helpt of in zijn buurt komt, is indrukwekkend.

Geen medelijden, opstaan en weer doorgaan. Je hebt snel de neiging om naar je onderstel te kijken en jezelf gelukkig te prijzen, maar deze rolstoelbasketballers zijn gelukkig. Ze spelen een WK. En winnen met 48‐42. ∙

Rob van Gameren.

Natuurlijk weet elke voetballiefhebber dat Cruijff een paar

jaar in de Verenigde Staten heeft gespeeld. Hij moest wel.

Een oplichter stak zijn geld in varkens en de Betondorper kon naar zijn geld fluiten. Maar weet men hoe het er in de VS aan toe ging? Hoe de competitie georganiseerd was? Of Cruijff daar echt goed was? Bekend is dat vele wereldsterren voor flinke salarissen de laatste jaren van hun carrière gingen cashen. Maar niet iedere ster.

De keuze van Cruijff was niet vrijwillig.

Al voor zijn afscheidswedstrijd (die 0­ 8) kreeg hij een half miljoen dollar om een voorcontract te tekenen bij New York Cosmos. Hij hoefde alleen maar te beloven om als hij toch weer zou gaan voetballen, dat in New York te doen. Op het moment dat je van plan bent te stoppen, is dat een bonus. Als je dan later bedenkt dat voetbal toch het leukst is, de beste manier om geld te verdienen, dan moet je dus naar The Big Apple.

Aan de onderhandelingstafel bleek

Cruijff een taaie. Hij wilde voetballen, niet naar Amerika gaan om daar allerlei commerciële verplichtingen te krijgen. Dus terwijl Pelé en Beckenbauer vooral wandelende reclamezuilen bleken, wilde Cruijff op het veld laten zien dat hij nog niet afgeschreven was. Na twee vriendschappelijke wedstrijden verkocht Cosmos hem dan ook graag. Bij de Aztecs kwam hij in LA vele oude bekenden tegen. Een half jaar later hebben de nieuwe eigenaren hem al niet meer nodig. Mexicanen willen ze zien, Cruijff vertrekt naar Washington.

Het boek is een mooi verslag van drie seizoenen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Tussendoor speelt

Titel: JOHAN CRUIJFF, DE AMERIKAANSE JAREN Auteur: PIETER VAN OS Bestellen: BOL.COM hij ook nog even voor Levante. En wat oefenpotjes in Nederland. Een leven opbouwen in de VS was niet mogelijk, maar voetballend heeft hij wel degelijk veel invloed gehad.

Meer dan vele afbouwende sterren profileerde hij zich zoals de Nederlander hem kent. Bepalend op het veld, sturend, alles beter wetend en dus ook regelmatig in conflict met medespelers, managers en eigenaren.

Cruijff is de kapstok, de NASL het onderwerp. Dit boek is meer een tijdsbeeld dan een biografie.

Beroemd is het verhaal van Sonny Askew, het grootste

talent toen, die de strijd aanging, maar het onderspit dolf.

Een kwart eeuw later wil zijn vrouw nog steeds niet dat hij er over praat. Het boek gaat in op de Amerikaanse competitie, op de Nederlanders die er speelden, op buitenlandse vedetten en is daardoor veel meer een tijdsbeeld dan een biografie. Cruijff is de kapstok, de NASL het onderwerp.

Waarom was soccer korte tijd erg populair, maar ging de league een paar jaar later roemloos ten onder?

Mooi geschiedenisboek, vol informatie over de beste Nederlandse voetballer aller tijden, dit boek is gewoon goed.

Citaat: “Kort na het Amerikaanse seizoen 1980 probeerde

hij te spelen voor Ajax, dat in die dagen kampte met een enorme ziekenboeg. De KNVB vond het niet goed. Ook Cosmos lag dwars, want de afkoopsom van het voorcontract was nog altijd niet volledig betaald. In november tekende hij maar voor het adviseurschap van Ajax. Dat bleef hij tot en met februari 1981, drie maanden later. In de tussentijd liet hij zich op 17 december uit het veld sturen wegens zeuren tegen de leiding, in een vriendschappelijke (!) wedstrijd met een sterrenteam in en tegen Barcelona.” •

TEKST GERBEN KAPPERT

De geboren Ghanees Freddy Adu

onvolwassenheid zorgde hij voor een rel voetbalde als klein jochie met gemak tegen door in de media te klagen over zijn gebrek aan speeltijd. Het kwam hem op een duel gasten van drie keer zijn leeftijd. Meteen werd duidelijk dat hier een groeibriljantje schorsing te staan bij D.C. United. liep. Toen Adu acht was, won zijn moeder Het scheelde niet veel of Adu kon D.C. een Green Card in de loterij, waarna de United inruilen voor het veel grotere familie Adu naar Maryland verhuisde.

United, dat in Manchester. Omdat hij nog Freddy’s American Dream kon eindelijk zo jong was, kreeg Adu echter geen uitkomen. Hij werd Amerikaans werkvergunning in Engeland, waardoor de staatsburger, kwam uit voor enkele transfer afketste. In 2007 verhuisde Adu Amerikaanse jeugdteams en bezocht de van hoofdstad Washington naar Salt Lake prestigieuze IMG Academy, de kweekvijver van Amerikaans sporttalent. City, om daar uit te komen voor Real Salt Lake. Halverwege het seizoen verkaste Adu alsnog naar Europa – Benfica nam hem voor twee miljoen dollar over. Adu kwam Superlatieven kwamen tekort om het in drieënhalf seizoen bijna honderd keer in talent van aanvaller Adu te actie in de MLS, met twaalf goals en beschrijven toen hij zijn grote negentien assists. doorbraak in de States beleefde. Al op zijn tiende kon hij bij diverse Europese topclubs een contract met Europees avontuur vijf nullen tekenen, maar hij koos Het leek een sprookje dat werkelijkheid ervoor in Amerika te blijven. was geworden: Adu blonk uit op een jeugdtoernooi met Team USA, hij scoorde MLS zestien keer in vijftien wedstrijden voor het In 2004 werd Adu, toen veertien jaar Amerikaanse elftal onder zeventien jaar.

Daarop meldde zich een mooie Europese oud, als allereerste gedraft door D.C. club die de volgende stap op weg naar de United. Hij werd ook meteen de bestbetaalde speler in de MLS. Nog altijd top zou zijn. Toch verliep het vermeende sprookje niet als gepland. Het Portugese is Freddy Adu de jongste debutant ooit in avontuur bracht slechts elf wedstrijden in Amerika. Mannen die inmiddels vier jaar Benfica met zich mee. ‘De tweede grootheden zijn in het Amerikaanse Mozart’ kwam op huurbasis uit in Zwit­ voetbal, zoals Clint Dempsey en Michael serland, Frankrijk, Portugal en Turkije, Bradley, liet hij ver achter zich. Adu bezit niet alleen het record van jongste in de de maar ook bij zijn leenclubs waren gespeel­ de wedstrijden op twee handen te tellen. draft, maar ook dat van jongste debutant en jongste doelpuntenmaker. Zijn eerste eeft iedereen zich in Adu vergist? jaar in de MLS bracht de linkspoot grotendeels op de reservebank door, maar Er zijn allerlei theorieën te bedenken hij mocht wel vaak invallen. Uiteindelijk waarom Adu’s Europese droom nooit kwam hij in zijn rookieseizoen tot vijf uitkwam. Misschien is het niet het beste doelpunten in dertig wedstrijden. voor een tiener om miljoenen op zijn och was het niet alleen maar rozengeur bankrekening te hebben. Wellicht heeft de MLS Adu dermate als uithangbord en maneschijn. De Freddymania ging al gebruikt dat de druk op zijn schouders te snel liggen, daar hij de torenhoge groot werd. Het is mogelijk dat critici verwachtin­gen maar lastig waar kon simpelweg te veel van hem verwachtten en maken. Velen vonden dat Adu nog lang dat het Adu aan talent en doorzettings­ niet klaar was voor het grote werk en dat vermogen ontbrak om die verwachtingen hij zich eerst op zowel fysiek als mentaal eer aan te doen. Of zouden al die zoge­ vlak verder moest ontwikkelen, het liefst naamde voetbalexperts het potentieel van onder leeftijds­genoten. In al zijn Adu verkeerd hebben beoordeeld?

H

T

Het is niet nieuw dat er twijfels bestaan over het geboortejaar van spelers

van West‐Afrikaanse afkomst en dat is bij Ghanees Adu niet anders. In zijn paspoort staat dat hij van 2 juni 1989 is, maar het zou best kunnen dat er ooit wat jaartjes af zijn gesmokkeld om zijn transferwaarde te verhogen.

Immers: jonge talenten zijn meer geld waard, dus loont het je jonger voor te doen dan je werkelijk bent. We hebben ook in de MLB voorbeelden gezien van spelers die zich jonger uitten, in die gevallen veelal uit Spaanstalige landen.

Een belangrijk argument in de discussie rondom Adu’s werkelijke leeftijd wordt gevormd door zijn groeigegevens. Volgens officiële statistieken is Adu nu nog net zo lang als op zijn dertiende, namelijk 5’8” (1 meter 73). Het zou natuurlijk kunnen dat Adu op zijn dertiende stopte met groeien, maar het is tegelijkertijd voer voor complottheorieën.

Dan het feit dat Adu op school enkele klassen kon overslaan. Misschien was hij verder ontwikkeld dan zijn klasgenoten, maar het is ook mogelijk dat hij een paar jaar ouder was dan de rest, en daarom minder moeite had met de lesstof. Wie het weet, mag het zeggen.

Zelf zegt Adu dat hij écht 25 is en niet beter weet dan dat mensen twijfelen aan zijn leeftijd. In een interview zei hij dat hij gewend is aan de vragen over zijn geboortejaar en dat de discussie hem niet veel kan schelen.

Het zal een combinatie van bovenstaande

redenen zijn geweest, maar feit blijft dat het voorspellen van iemands talent geen exacte wetenschap is. Een speler kan als tiener uitblinken, maar het is altijd maar de vraag of en hoe hij zich ontwikkelt als prof. Adu is van dezelfde generatie als twee andere wonder­kinderen: Bojan Krkic en Lionel Messi. De een won verschillende keren de Gouden Schoen, de ander kon niet eens imponeren in de Eredivisie. Zo zie je maar: uitzonderlijk talent als jonge jongen hoeft nog geen garantie te zijn voor een grootse carrière.

Ook is zeker dat Adu niet opgroeide in het best denkbare milieu. In Europa worden jeugdspelers van kleins af aan gecoacht, maar in plaats daarvan werd Adu op zijn veertiende al voor de leeuwen gegooid.

Waar andere voetballertjes puberen en bijleren, daar werd Adu elke dag geconfronteerd met torenhoge verwachtingen en buiten­ proportionele aandacht in de media.

Verder heeft Adu nooit het tactische aspect van voetbal onder de knie gekregen: in Ghana was tactiek veel minder belangrijk dan trucjes en in Amerika ontbrak het de begeleiding aan de benodigde expertise om Adu een en ander bij te brengen. Als hij naar Europa was gegaan, had hij wél uitleg over tactiek gekregen. De voorzitter van Monaco, een van Adu’s huurclubs, zei al eens dat Adu debu­ teerde op zijn veertiende en dat zijn ontwikkeling stopte op zijn vijftiende.

Eeuwig zonde, natuurlijk.

Uiteraard speelt ook geld een

rol. Hoewel Adu voor zijn tiende al groot geld kon verdienen in Europa, koos hij ervoor te debuteren in de MLS. Maar ook daar hoefde Adu het niet te doen voor een gevulde koek per wedstrijd: hij verdiende op zijn veertiende een half miljoen dollar. En dan waren er nog andere inkomsten­ bronnen: Nike en de MLS hadden tien jaar geleden een superheld nodig om voetbal in Amerika naar een hoger plan te tillen en kosten noch moeite werden gespaard

om dat te bereiken. Adu werd hét reclame­ bord voor soccer. Iets wat zijn ontwikkeling wellicht niet ten goede kwam, maar zijn bankrekening wel. Inmiddels heeft hij, zonder ooit echt iets waargemaakt te hebben, toch een nettowaarde van circa twaalf miljoen dollar. Onlangs gaf Adu in een interview aan dat hij als jochie eigenlijk alles verkeerd deed. Hij was nog maar een kind en wist niet te handelen naar de wetten van topsport. Bovendien vond hij financieel gewin belangrijker dan sportieve overwegingen. Hij had immers familieleden te onderhouden. Wie zegt als tiener nou ‘nee’ tegen een miljoenencontract als je moeder drie banen heeft om jou en je broertje te onderhouden?

miljonair, dus hij heeft geen financiële zorgen, maar het is wel erg dat niemand het meer zag zitten in een jongen van nog geen 25 jaar oud. Hij is nog te jong om opgegeven te worden... Adu mocht dit jaar nog een maandje meetrainen bij Blackpool in Engeland, maar ook daar kwam geen contract uit. De laatst bekende club van Adu is het Noorse Stabæk, dat niet geheel toevallig wordt gecoacht door Bob Bradley, voormalig Amerikaans bondscoach en vader van Michael Bradley.

Enkele ervaringen rijker, maar

nog meer illusies armer, keerde Freddy Adu in 2011 terug naar de Verenigde Staten. Philadel­phia Union besloot hem nog een kans te geven, ook al had Adu in de vier jaar daarvoor nauwelijks kunnen uitblinken. Zijn laatste avontuur speelde zich af op het tweede niveau in Turkije, bij Rizespor, maar ook daar was hij in elf wedstrijden geen schim van het ooit zo grote talent. De coach van Philly, Piotr Nowak, kende Adu nog van D.C. United en Amerika onder­23 en gaf Adu nog een kans zich te bewijzen.

Het is nooit bekendgemaakt of Adu een Designated Player was, maar met een contract ter waarde van ruim een half miljoen dollar moet hij bijna wel onder de Beckham Rule zijn gevallen. Deze regel geeft MLS­teams de mogelijkheid boven het salarisplafond uit te komen om internationale toppers tot een Amerikaans avontuur te kunnen verleiden. Hoewel Adu in twee jaar tot 35 wedstrijden en zeven goals voor Philadelphia Union kwam, besloot de club hem niet te behouden. Hij werd uitgeleend aan Bahia in Brazilië, maar ook dat werd maar een kort verblijf.

Werkloos. Wat nu?

Vanaf eind 2013 is Adu officieel

werkloos. Pijnlijk. Natuurlijk, hij is

Vorige week trainde Adu mee met AZ, de ploeg van een voetballegende van een iets andere orde, Marco van Basten.

Technisch directeur Earnest Stewart kende Adu nog van D.C. United, waar ze in 2004 samen kampioen werden. AZ heeft ervaring met het redden van Amerikaans talent – Jozy Altidore zag in Alkmaar het licht na een vrijwel mislukte carrière elders in Europa en twee seizoenen en 38 doelpunten later kreeg Altidore de transfer die hij verdiende, al kon hij het bij Sunderland (nog) niet waarmaken.

Adu wist echter niet te overtuigen. •

De foto ging de hele wereld over, die van

het zoenende stelletje op een straat van Vancouver, temidden van de rellen na afloop van de Stanley Cup Final in 2011. Toen de plaatselijke Canucks de beslissende Game 7 verloren van de Boston Bruins, en zo voor de zoveelste keer choketen, barstte het geweld los in de Canadese havenstad.

Het contrast tussen het geweld en de liefde, maakte de foto zo speciaal. De waarheid lag echter, zoals zo vaak, een tikje genuanceerder.

Wat het geval was? Het Australische koppel Alex Thomas en Scott Jones, zoals het stel op de foto heet, was ongewild tussen de rellen beland. De politie duwde hen met hun schilden, waarna Thomas op de grond belandde en een tikje hysterisch werd. Zoals het een goede vriend betaamt, probeerde Jones zijn vriendin te troosten. "Alles wat ik wilde, was Alex proberen te kalmeren", verklaarde hij achteraf in een interview.

En Thomas: "Hoe ik op de grond terecht­ kwam weet ik niet precies meer, maar ik raakte in paniek. Het was een beangstigende ervaring."

Nadat de foto z'n ronde over de wereLd

maakte, ondernam CBC.ca al snel een poging om de identiteit van het tweetal te achter­ halen. Dankzij social media als Twitter en Facebook was dat spoedig gelukt. En nadat ze even twijfelden om hun verhaal te vertellen, gingen ze toch overstag, om het verhaal­dat­ de­ronde­deed ­ dat van vrijend stelletje ­ te ontkrachten.

In Canada wonen Thomas en Jones overigens al lang niet meer. Na een korte stop in Californie, zijn ze al weer jaren terug in het Australische Perth.

TEKST GEERT JAN DARWINKEL

Pella

In de zomer van 2011 bracht onze huwelijksreis mij in de buurt van de Rose Bowl in

Pasadena, Californië. Iedere sportfanaat moet daar een keer zijn geweest. Het stadion, dat plaats biedt aan bijna 100.000 toeschouwers, is een museum waarin voor de ogen van de fans keer op keer geschiedenis wordt geschreven. Sinds 1923 zijn de harten van vele Amerikanen vervuld met geluk of gebroken van verdriet na een duel op het veld van de ‘Granddaddy of Them All’. Ook Brazilianen beleefden in de Rose Bowl een gigantisch moment van glorie, het land won daar in 1994 de vierde WK‐titel na strafschoppen tegen Italië.

Hoe speciaal de Rose Bowl is, merkte ik al in de wandeling er naartoe. Getooid in een Mexicaanse vlag, onderweg voor een prikkie gekocht van een straatverkoper, voelde ik mijn hartslag stijgen. Die dag stond de finale van de Gold Cup op het programma, het voetbaltoernooi om de Noord‐ en Midden‐Amerikaanse titel. Eeuwige rivalen Amerika en Mexico stonden tegenover elkaar. Omdat ik een onverklaarbaar zwak heb voor Mexico koos ik ervoor dat land te steunen.

De grote parkeerplaats naast het stadion zag groen. Het was direct duidelijk welke supportersgroep de overhand had. Overal waar je kon kijken etende, dansende en vooral drinkende Mexicanen. Twee blanke Nederlanders met een Mexicaanse driekleur riepen dan ook al snel reacties op. Binnen mum van tijd kreeg ik het ene biertje na het andere in mijn handen gedrukt en mijn vrouw werd in een gillende vreugdedans ontvoerd door Latijns‐ Amerikaanse mannen. Het was fenomenaal.

Toen Nederland tegen Mexico de achtste finale van het WK speelde, zat ik op een triest terras op het vliegveld van het Braziliaanse Belo Horizonte. Ik wilde naar huis en zo snel mogelijk. Drie jaar na de huwelijksreis was de eerste baby aanstaande en het hing erom of ik op tijd kon zijn om de bevalling mee te maken. De tweede helft keek ik, in afwachting van mijn vlucht, weer tussen de Mexicanen. Het voetbalgekke volk reisde door heel Brazilië om zoveel mogelijk wedstrijden te zien. Na de tuimeling van Robben en de benutte strafschop van Huntelaar waren er tranen. Heel erg veel tranen. Bij mij vanwege het emotionele avontuur dat ging komen en bij de Mexicanen vanwege de uitschakeling. In een moment van troost bevond ik mij opeens weer in de armen van onbekenden met een groen shirt. Het voelde vertrouwd. Het voelde als de Rose Bowl.

Mijn vlucht naar Nederland bleek even later geannuleerd in ik raakte in een bui van pure

woede, gecombineerd met paniek. De angst dat ik de geboorte van mijn eerste kind nu zou missen, maakte mij misselijk en heel boos. Zo boos, dat de militaire politie erbij moest komen om mij bij de balie van vliegmaatschappij TAP Portugal te kalmeren. Bijna niemand begreep mij, behalve het kleine groepje Mexicanen iets verderop. Zij kenden inmiddels mijn verhaal en schoten taalkundig te hulp. Uiteindelijk lukte het mij om via omwegen weg te komen uit de hel van Belo Horizonte Airport. 72 uur later had ik de mooiste baby van de wereld in mijn handen, na een intense bevalling die achteraf ik voor geen goud had willen missen. Ze heet Pella. En ooit neem ik haar mee naar de Rose Bowl om te juichen voor Mexico. ∙

“Josh Gordon groeit als persoon iedere

dag”, zei Cleveland Browns­eigenaar Jimmy Haslam nog geen twee maanden geleden over zijn wide receiver. “Hij leert wat het inhoudt om een professional te zijn. Gordon is een slimme jongeman. Iedereen maakt fouten op die leeftijd, maar we rekenen erop dat hij voor langere tijd een Brown is.”

Inmiddels pakken zich donkere wolken samen boven de sterspeler van de Browns.

Gordon is sinds zijn collegejaren verzeild geraakt in een drugswereld, waarbij de waslijst met vergrijpen steeds langer wordt.

Iedereen is het er over eens dat Gordon zich de komende jaren als wide receiver kan manifesteren bij de buitencategorie. Maar vooralsnog toont de 23­jarige speler geen enkele tekenen van verbetering buiten het veld. De optelsom van incidenten valt zo langzamerhand in het nadeel van Gordon uit, waarbij hij – in het ergste scenario – zijn NFL­ droom uit elkaar ziet spatten doordat zaken buiten het veld te veel invloed hebben op zijn spel binnen het veld.

‘Flash’ Gordon

Gordon is op 13 april 1991 geboren in Houston, Texas. Hij speelt in het football­ team van Lamar High School, waarbij hij meteen opvalt door zijn snelheid. Tijdens de college recruitment­periode vallen de ogen van de universiteiten van Baylor, Houston, Kansas, Missouri, Nebraska en Texas Tech op hem. Uiteindelijk accepteert hij in 2009 een beurs van Baylor University en mag hij zich een Baylor Bear noemen. Als freshman krijgt Gordon in negen wedstrijden wat speeltijd, maar weet hij slechts één bal te vangen voor zeven yards.

Na een enigszins teleurstellend eerste jaar

beleeft Gordon als sophomore een geweldig jaar. Met quarterback Robert Griffin III aan het roer weet de wide receiver 42 vang­ ballen en zeven touchdowns te noteren in dertien wedstrijden, met een gemiddelde van zeventien (!) yards. Zijn startsnelheid

levert hem de bijnaam ‘Flash’ op, maar het succes binnen de lijnen met de Baylor Bears wordt al snel overschaduwd door meerdere misstappen.

Op zondagochtend 3 oktober 2010

rinkelt de telefoon bij de lokale politie: twee mannen zijn in de drive thru bij een Taco Bell in een auto in slaap gevallen. Op de passagiersstoel zit Gordon, met naast hem zijn teamgenoot Willie Jefferson. De politie signaleert al snel marihuana in het voertuig, waarna het duo gearresteerd wordt. Gordon krijgt een schorsing aan zijn broek na een positieve drugstest. Deze straf wordt later omgezet in slechts vier kwarten langs de zijlijn, verdeeld over meerdere wedstrijden. Opmerkelijk, want Baylor (een private baptistenuniversiteit) heeft een streng antidrugsbeleid. Gordon mag zich met deze strafverlaging in zijn handen knijpen, anders raakte hij het complete seizoen geen bal aan.

Gedroomde tandem

De verwachtingen van Gordon zijn hooggespannen voor het volgende jaargang. Maar in juli 2011 voltrekt zich het volgende drama. De sterspeler in wording wordt ditmaal betrapt op – wederom – marihuanagebruik. “Ik heb dat deel van mijn leven zeker achter me gelaten”, zei Gordon schuldbewust over die zwarte bladzijde bij Baylor. “Ik ben niet van plan om ooit weer in zo’n situatie terecht te komen. Het was een moeilijke tijd, maar ik heb er absoluut van geleerd.”

Die positieve drugtest zorgt ervoor dat

Gordon zijn koffers kan pakken bij de Bears. Hoofdcoach Art Briles probeert het schoolbestuur nog te overtuigen om een mildere maatregel te treffen, maar de regels zijn onverbiddelijk. Hij verspeelt zijn tweede kans en de mogelijkheid om

zich definitief in de kijker te spelen als junior. De gedroomde tandem Gordon­ RG3 had in 2011 kunnen schitteren wanneer je bedenkt dat de carrière van de Baylor­spelverdeler dat seizoen pas echt tractie kreeg met 37 gegooide touchdowns.

Gordon stapt in augustus 2011 over naar

de University of Utah, maar hij krijgt geen minuut speeltijd bij de Utes door de NCAA Transfer Rules. Verrassend is de keuze van de Texaan om zich dezelfde maand aan te melden voor de NFL Supplemental Draft.

Illustrerend voor de problematische situatie van Gordon is dat hij zijn aanmeldformulier te laat indient voor deze ‘reservedraft’, waardoor hij definitief een seizoen moet toekijken bij de Utah Utes.

Een jaar later mist Gordon de deadline voor de NFL Supplemental Draft op 12 juli niet. Veel NFL­teams zien de potentie in hem door zijn ranke, maar gespierde bouw, zijn brede bereik met zijn lange armen en zijn snelheid, ook na het vangen van de bal. Maar er blijven twijfels bestaan dat hij slechts een ‘recht toe, recht aan­ receiver’ is. Bovendien zijn er die misstappen.

Ruwe diamant

De Cleveland Browns zijn bereid het risico te nemen, omdat het in Ohio al jarenlang ontbreekt aan een goede balvanger. Met een toekomstige tweederondekeuze brengen de Browns het hoogste bod uit op Gordon. “Voor mij is deze kans om in de NFL te spelen genoeg motivatie om op het juiste pad te blijven”, laat Gordon na zijn selectie weten. “Ondanks alles wat ik heb meegemaakt hebben de Browns hun nek uitgestoken. Ik beloof dat ze geen spijt gaan krijgen van hun keuze.” Op diezelfde dag zegt Gordon tussen neus en lippen door dat hij ook bij de University of Utah gezakt is voor een drugstest…

Ondertussen sijpelen de eerste reacties vanuit

Cleveland door over de laatste misstap van Josh Gordon. Teamgenoten hebben gemengde gevoelens: een deel begrijpt dat hij ‘ziek is en hulp nodig heeft’, terwijl een andere groep het gedrag van Gordon ‘helemaal beu is en niets meer met hem te maken wil hebben’.

Het is exact die keuze waar de Cleveland Browns voor staan: bieden ze Gordon hulp aan of sturen ze hun beste speler weg?

Voor beide opties valt wat te zeggen.

Hulp aanbieden kan een speler inzicht geven in (de gevolgen van) zijn keuzes. Maar hulp aanbieden kan ook beteke‐ nen dat een speler het gevoel krijgt dat er – ondanks alles ‐ toch wel voor hem gezorgd wordt vanwege zijn talent.

Wegsturen kan een wake‐up call zijn waardoor een speler zich realiseert wat hij kwijt kan raken. Maar wegsturen kan ook betekenen dat een speler buitengesloten raakt van de vertrouw‐ de football‐omgeving, verder afdwaalt en er nooit meer bovenop komt.

De organisatie uit Ohio

wist van tevoren dat er een risico aan Gordon kleeft. De woorden high risk, high reward zijn helemaal van toepassing, want op het veld behoort hij tot de beste wide receivers. Maar er is nog een ongeschreven wet in de NFL: hoe beter de speler, hoe meer een club tolereert. En met het unieke talent van Gordon weten de Browns heel goed dat er altijd wel een ander team is dat het risico met hem wil nemen.

Het eerste seizoen in de NFL is redelijk succes­

vol voor Gordon. In een rommelige aanvalslinie geleid door drie verschillende quarterbacks pro­ duceert de 21­jarige in zestien wedstrijden toch de meeste receiving yards (805) en de meeste touchdowns (5) in Cleveland. Maar tijdens het offseason blijkt weer eens dat Gordon moeilijk van verboden middelen af kan blijven. Hij wordt op 7 juni 2013 door de NFL betrapt op het gebruik van codeïne. Gordon verklaart dat om hoestsiroop gaat, maar de NFL twijfelt hieraan omdat codeïne vaak gemixt wordt met vruchtensap tot partydrankje. Het resultaat is dat hij de eerste twee wedstrijden van het nieuwe seizoen mist en geen salaris ontvangt voor vier wedstrijddagen. Bovendien krijgt Gordon de waarschuwing van de NFL dat een volgende misstap tot een lange schorsing leidt. Gordon: “Ik verontschuldig me tegenover mijn team, coaches en fans. Ik zal in week drie meteen mijn steentje bijdragen.”

Daar is geen woord van gelogen, want Gordon wisselt dit dieptepunt meteen af met een hoogte­ punt. Zijn ster rijst namelijk tot grote hoogte in het tweede seizoen. Ondanks dat hij twee duels mist, weet Gordon de meeste receiving yards (1646) van alle wide receivers in de league te noteren, wederom met drie verschillende spel­ verdelers. Daarnaast is hij de eerste wide receiver in de historie van de NFL die twee wedstrijden achter elkaar meer dan 200 receiving yards be­ haalt. Bovendien ontpopt hij zich steeds meer tot een allround receiver op het veld. De onzekerheid die er was over zijn route­running­capaciteit is in dat seizoen ook weggenomen en niemand twijfelt nog langer aan zijn kwaliteiten. Gordon is een briljantje dat zich jarenlang met de beste wide receivers in de NFL kan meten. Toch blijkt een dag nadat heel Cleveland opgewonden is over het draften van Johnny Manziel dat Gordon nog altijd een ruwe diamant is. Op 9 mei 2014 wordt hij wederom gepakt, waardoor hij waarschijnlijk zestien wedstrijden langs de kant staat. Volgens een (anonieme) teamgenoot toont hij weer berouw tegenover de spelersgroep en zegt dat hij “vanaf nu niet meer in de problemen komt”.

Maar daarna gaat het rap met de incidenten.

Op 31 mei wordt Gordon staande gehouden in Cleveland omdat hij te hard rijdt. Het zorge­ lijke nieuws is dat de politie meteen een mari­ huanalucht rook. In de auto ligt een blauwe tas

met marihuana, dat eigendom is van de passagier van Gordon. Nog geen zes dagen later wordt hij wederom aangehouden in North Carolina vanwege zijn snelheid, maar al snel blijkt dat Gordon met alcohol op achter het stuur zit. Opmerkelijk is dat zijn borgsom van 500 dollar betaald wordt door een veroordeelde misdadiger.

Gezicht

In afwachting van de uitspraak over de termijn van zijn schorsing laat Gordon nog maar bar weinig goede wil zien dat hij het gevecht aan wil gaan met zijn demonen.

Alles wijst erop dat de Brown een structureel probleem heeft; de vele misstappen en de telkens beloofde beterschap laat zien dat Gordon een notoire ‘veelpleger’ is die de consequenties van zijn keuzes niet overziet.

Over de jeugdjaren van de Texaan is weinig bekend, maar het is duidelijk dat Gordon ook moeite heeft met zijn inschattingsvermogen. Er wordt nadrukkelijk getwijfeld over zijn levenstijl en (de negatieve invloed van) zijn vriendenkring, maar het maken van een verandering in de sociale omgeving is voor veel mensen een (te) grote stap.

Coaches bij de Baylor Bears en voormalig teamgenoot

D’Qwell Jackson bij de Cleveland Browns typeren Gordon als een rustige, ietwat verlegen jongen. Een vriendelijke teamgenoot, maar wel iemand ‘waarover je je zorgen maakt zodra hij naar huis gaat’. Vanaf zijn tweede jaar bij Baylor kreeg Gordon het etiket van een potentiële topspeler opgeplakt, wat een (toen) 19­jarige natuurlijk niet onberoerd laat. Daarnaast is een speler die al een paar keer op het verkeerde pad is beland het meest gebaat bij een stabiele omgeving, iets waarin de Browns al jaren tekort schieten. In drie jaar tijd heeft Gordon te maken gehad met drie verschillende general managers, drie verschillende hoofdcoaches, drie verschillende offensive coordinators en drie verschillende wide receivers­coaches. Dat maakt het lastig om een langdurige band te scheppen en een ervaren coach zich kan ontfermen over Gordon.

Het draait in eerste instantie om de ‘mens Gordon’ en daarna pas de ‘speler Gordon’. Prioriteit is dat de youngster zijn privéleven op de rails krijgt, zodat ook zijn footballcarrière weer kan gaan draaien. In Ohio kan hij een van de hoofdspelers worden en heeft hij de mogelijkheid om zich bij de Cleveland Browns als gezicht van de franchise te ontwikkelen, maar uiteindelijk is alleen hijzelf verantwoordelijk voor hoe hoog zijn ster daadwerkelijk rijst.

En dat kon wel eens het grote probleem zijn. •

They see me rollin' Het was vorige week ‘The Fourth of July’ in de VS, een uitstekend excuus om jezelf laveloos te zuipen dan wel te snuiven onder het genot van een keur aan welgevulde bikini’s met daarop de iconische Amerikaanse vlag.

Johnny Manziel vierde ook feest, in Las Vegas. Dat leek hem wel een goed idee, een kleine vier weken voor training camp van zijn allereerste seizoen. Kun je over twisten natuurlijk, maar vooruit, laat Johnny lekker rollen. Het offseason zou zonder hem wel heel saai zijn.

En rollen is wat Johnny deed. Een dollarbiljet‐ je welteverstaan, op het toilet van een nacht‐ club in Las Vegas. Ik laat het verder aan u om daaruit conclusies te trekken. Of laat ik het anders formuleren: wat zouden zoal redenen kunnen zijn om een dollarbiljet op te rollen op een toilet in Las Vegas? Ik kan er niet bar veel bedenken. De logische vervolg‐ vraag is nu: gaat Johnny niet gigantisch voor de bijl bij de ongetwijfeld ontzettend strenge dopingstests van de NFL? Uhm, nee.

NFL‐spelers worden één keer per jaar op

‘recreational drugs’ (wat een heerlijk eufemisme) getest. Die test heeft Manziel zeer waarschijnlijk bij zijn draft workouts al gehad waardoor hij pas ergens in het voorjaar van 2015 zijn volgende urinebekertje mag inleveren. Ik denk dat de mogelijke coke van Independence Day er dan wel uit is. Wat een lachwekkende gang van zaken voor een sport waarvan het drugs‐ en dopingprobleem langzamerhand groteske vormen begint aan te nemen. En Roger Goodell maar doen alsof zijn neus bloedt.

Maar dan niet van de coke natuurlijk. ∙

Paul Klomp.

Clubhouse

Onder het bewind van general manager

Ben Cherington gokten de Boston Red Sox vorig jaar op zogenaamde ‘clubhouse guys’.

Gasten die een kleedkamer leuk maken. De slangenkuil van 2012 maakte plaats voor de losse sfeer die Fenway binnen werd gebracht op de schouders van onder meer manager John Farrell, Mike Napoli en Jonny Gomes. Er was geen Boston‐speler die niet jubelde over hoeveel vrolijker de stemming in de kleedkamer was geworden. Het mondde uiteindelijk uit in een baardenrage die, toeval of niet, gepaard ging met een titelrun waar vooraf geen enkele honkbalkenner rekening mee had gehouden. From worst to first in één jaar tijd, met bovendien een prachtige collectie jonge spelers waarop een nieuwe dynastie gebouwd kon worden.

Hoe anders ziet de wereld er anno 2014 uit.

De Red Sox, voorzien van nieuw setje ringen, bungelen onderaan de AL East en hebben een dik negatief record na de eerste seizoenshelft. De ploeg is zelfs, na Houston en Texas, de slechtste club in de American League. Reden voor paniek? Dacht het wel.

Maar van paniekaankopen is nog geen sprake.

In plaats daarvan stuurde Boston afgelopen week catcher AJ Pierzynski naar huis. Hij zou een negatieve invloed hebben op de sfeer in de kleedkamer. De boel verzieken, zelfs. En dus mocht AJ zijn biezen pakken.

Mocht dat leiden tot goede sfeer én overwinningen, dan mogen Farrell en Cherington zich top‐ sfeermanagers noemen. Of is arme AJ misschien toch gewoon een makkelijke zondebok die moet verhullen dat het Boston momenteel even ontbreekt aan kwaliteit? De tijd zal het leren, en aantonen hoe ver de invloed van de clubhouse guys werkelijk gaat. ∙

Jurian Ubachs.

Juichen voor LeBron

Het was een weekend van eerste keren

voor mij. Zoals zovelen in Nederland heb ik het nooit echt gehad met het Duitse voetbalelftal. Niet alleen door de gedeelde geschiedenis die Nederland en Duitsland hebben, maar ook door het soort voetbal dat 'die Mannschaft' (dat in Duitsland nooit zo wordt genoemd) altijd speelde.

Daar is verandering in gekomen. De huidige generatie Duitse voetballers hebben meer weg van Nederlandse voetballers dan de houthakkers die in het verleden op het veld stonden. Sierlijke spelers als Mesut Özil en André Schürrle en werkers met flair als Thomas Müller en Toni Kroos geven dit Duitse team een uitstraling waar ik, als neutrale fan, voor wil juichen.

Eén van degenen die Duitsland zondag de wereldcup zag winnen was LeBron James.

Over zijn spel kunnen we kort zijn: fenomenaal. Over zijn persoonlijkheid ook: buiten kijf.

Maar toch, ik keek niet graag naar hem.

LeBron was jarenlang de grootste choker in de Amerikaanse sporten (die eer gaat nu naar Tony Romo?) en ik vond het mooi om hem het net niet te zien halen. Het team met de grote ster moest het afleggen tegen het collectief van de Boston Celtics, de Dallas Mavericks of recent nog de San Antonio Spurs.

Sorry, ik geniet er gewoon van.

Maar ook ik was onder de indruk van de open brief die LeBron James op de site van Sports Illustrated zette. Hij wil Cleve‐ land een titel bezorgen. Een titel die lang niet gehaald is. En ik ga voor hem juichen. ∙

Lennart Beishuizen.