SportAmerika Magazine No 32

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Wietze­Willem Mulder Marco Post Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Landon

Hij is er klaar mee. Landon Donovan stopt met voetballen.

De 32‐jarige Amerikaan vindt dat de tijd is gekomen om zich te gaan focussen op andere dingen in het leven.

Het is een afscheid van een speler die in Amerika wordt gezien als een van de beste voetballers die ze zelf ooit hebben voortgebracht. Zijn doorbraak beleefde Donovan in 1999. Op het WK voor spelers tot 19 jaar in Nieuw Zeeland zette hij zichzelf en de VS op de kaart.

De Verenigde Staten verbaasde iedereen tijdens het toernooi en schopte het uiteindelijk tot een vierde plek. Belangrijker voor Donovan was dat hij de Gouden Bal in ontvangst mocht nemen als beste speler van het toernooi.

Het leverde hem een transfer op naar Bundesligaclub Bayer Leverkusen, waar hij een vijfjarig contract ondertekende. Hij speelde daar maar negen wedstrijden voor in al die jaren.

Uiteindelijk keerde hij in 2005 terug in de VS. Daar zou hij, korte verhuurperiodes naar onder andere Bayern München daargelaten, tot de dag vandaag uitkomen voor de LA Galaxy.

Het zou mij niet verbazen als we over een jaar of 15 een

Amerikaan genaamd Landon, vernoemd naar Donovan, zien schitteren in de MLS. In 2010 scoorde hij namelijk op het WK in Zuid Afrika één van de belangrijkste goals uit de geschiedenis van Team USA. Diep in blessuretijd maakte hij de winnende treffer tegen Algerije waardoor Team USA doorging naar de volgende ronde. Voetbalfans besloten in de maanden erna massaal hun zoon te vernoemen naar de Amerikaanse held.

Veel leesplezier,

Nog meer slecht nieuws voor

de Miami Dolphins. Na de schorsing van defensive end Dion Jordan werd afgelopen week bekend dat ook safety Reshad Jones de eerste vier wedstrijden van het seizoen moet missen wegens het gebruik van een verboden middel. Jones wordt gezien als één van de defensieve leiders van de Dolphins en bood direct zijn excuses aan.

Volgens hoofdcoach Joe Philbin is er gesproken met Jones en zullen er geen verdere strafmaatregelen worden genomen vanuit de club • Linval Joseph, defensive tackle van de Minnesota Vikings, kwam afgelopen week goed weg bij een schietincident. De 25­ jarige Joseph vermaakte zich prima in een nachtclub in hartje Minneapolis, toen hij ineens in zijn kuit werd geraakt door een afgeslagen kogel. Een aanwezige man begon uit het niets om zich heen te schieten en verwondde maar liefst negen mensen, waaronder Joseph. Gelukkig viel de schade mee: iedereen kwam er vanaf met lichte verwondingen en ook Joseph zal ondanks het incident niet veel speeltijd missen • Quarterback Johnny Manziel zorgt voor hoofdpijn bij de Cleveland Browns, al kun je het ook een luxeprobleem noemen. Tot twee weken geleden was de ervaren Brian Hoyer de grote favoriet voor de basisplaats in Week 1, maar na Manziels goede optreden in het eerste voorbereidingsduel is de strijd weer helemaal open. Browns­ safety Donte Whitner verklaarde: "Het is fifty­fifty.

Er heersen verschillende voorkeuren bij de spelers en de staf, maar we zijn hoe dan ook tevreden met beiden." •

Na weken speculeren is er een

akkoord: Kevin Love gaat van de Minnesota Timberwolves naar de Cleveland Cavaliers. In ruil voor Andrew Wiggins (de #1 pick in de jongste draft), Anthony Bennett (de #1 van een jaar eerder) en een eerste ronde pick in 2015 • Nadat eerder Leonard, Love, Griffin en George afhaakten voor Team USA op het komende WK, zegde nu ook Kevin Durant af. De MVP van het afgelopen seizoen is vanwege ‘fysieke en mentale vermoeidheid’ niet in staat om naar Spanje af te reizen • Voormalig commissioner David Stern is opgenomen is de Basketball Hall of Fame. Hij werd als nieuwkomer vergezeld door onder meer Alonzo Mourning, Mitch Richmond, Sarunas Marci­ ulionas en Bob Leonard • Voormalig WNBA­ster Becky Ham­mon wordt komend seizoen assistent­coach bij de San Antonio Spurs. Daarmee wordt geschiedenis geschreven. Nog nooit was er een vrouw als (assistent­)coach actief in de NBA • Metta World Peace, die voorheen door het leven ging als Ron Artest, heeft een nieuwe werkgever. Hij speelt in het komende seizoen voor de Sichuan Blue Whales in China.

Om zijn transfer nog wat ‘op te leuken’ besloot hij zijn naam te veranderen in The Pandas Friend • P.J. Tucker zat dronken achter het stuur en moet enkele dagen brommen. Die straf wacht Vitor Faverani en Marreese Speights voor hetzelfde vergrijp mogelijk ook. Greg Oden werd eveneens opge­ pakt voor de mishandeling van een vrouw •

P.K. Subban trainde deze

zomer kort met de Nederlander Daniel Sprong en was vol lof over de 17­jarige center.

Sprong speelt in de QMJHL bij Charlottetown Islanders en is een kandidaat om in de draft van 2015 gekozen te worden. “Ik stond een uur met hem op het ijs, maar had geen idee wie hij was. Na afloop wilde ik dat heel graag weten. Hij is een heel goede speler, die ik de komende tijd scherp in de gaten ga houden.” • Diverse spelers uit de NHL zijn te zien in korte filmpjes, waarin zij een bak ijs over zichzelf heen gooien. Zij doen dit voor de ALS Ice Bucket Challenge, een uitdaging om aandacht te vragen voor de strijd tegen ALS. Onder andere Sidney Crosby, Shane Doan en Tyler Seguin trakteerden zichzelf al op een ijsdouche • Aaron Ekblad liep een hersenschudding op bij een duel op een hockey camp van Team Canada in een wedstrijd tegen Tsjechië. De als nummer één gekozen speler in de afgelopen draft is uit voorzorg naar huis gegaan. Florida Panthers GM Dale Tallon verwacht dat Ekblad op tijd fit is voor het camp in september • Luc Robitaille wordt door zijn oude ploeg Los Angeles Kings geëerd met een standbeeld in Star Plaza, Staples Center. Hier staan al standbeelden van onder andere Wayne Gretzky, Magic Johnson en Kareem Abdul­Jabbar.

Robitaille speelde in veertien van zijn negentien NHL­seizoenen voor de Kings. De aanvaller noteerde in totaal 1521 punten in 1590 wedstrijden •

Het heeft er alle schijn van

dat er opnieuw een aantal MLB­spelers een schor­ sing tegemoet kunnen zien wegens dopinggebruik. Er zouden vijf nieuwe namen gekoppeld zijn aan het lopende onderzoek naar dopinggebruik. Welke spelers zich zorgen moeten maken is nog niet bekend • De carrière van Dodgers­ pitcher Josh Beckett is in gevaar. De starter heeft een blessure aan zijn linkerheup en moet geopereerd worden.

Volgens ploeggenoten denkt Beckett er zelfs aan zijn carrière te beëindigen • De Boston Red Sox en de Los Angeles Angels speelden deze week de langste wedstrijd van het seizoen tot nu toe. Een walk­off homerun van Albert Pujols bracht pas in de negentiende inning een beslissing. Dat was maar goed ook, want beide clubs waren op dat moment al door hun relievers heen • Datzelfde probleem speelde in Chicago.

De White Sox werden zo hard weggemept door de Texas Rangers dat het zinloos werd om nog meer armen op te offeren, en dus werd Adam Dunn gevraagd een inning te werpen.

De boomlange veteraan moest een run toestaan • Een andere veteraan, Derek Jeter, klom naar de zesde plaats op de lijst van meeste honkslagen in de MLB toen hij honkslag nummer 3.431 liet noteren. Het verschil met de vijfde plaats lijkt te groot om nog te overbruggen, dus Jeter zal waarschijnlijk zesde blijven • Net nu het spannender en spannender wordt wil je geen blessures voor belangrijke spelers. Slecht nieuws dus voor de Dodgers en Tigers, die respectievelijk Hanley Ramirez en Anibal Sanchez zagen afvallen •

In het artikel waarin wij Kershaw de beste pitcher in de MLB noemden, beschreven we hem met de volgende woorden: Hij wordt de beste lefty sinds Sandy Koufax genoemd, won in 2011 al de NL Cy Young Award en is hard op weg naar zijn tweede titel. De man met de vreemde beweging, waarin een soort stop lijkt te zitten, heeft na de cutter van Mariano Rivera, met zijn curveball waarschijnlijk de gevaarlijkste pitch in het honkbal in bezit. Kershaw zal de komende seizoenen, mits fit, blijven domineren en kan uitgroeien tot een van de beste pitchers ooit.

Nu Mariano Rivera niet meer speelt, mogen we dus zeggen dat hij niet alleen de beste pitcher is, maar ook nog eens de beschikking heeft over de gevaarlijkste pitch in de league. Het zijn woorden die passen bij een levende legende en dat is een status waar Kershaw dichter en dichter naartoe lijkt te groeien. En dan te bedenken dat het seizoen 2014 eigenlijk helemaal niet goed begon voor de 26­jarige Texaan.

Op 22 maart opende hij het seizoen in

Sydney met een sterke wedstrijd (6.2 innings, 1 run, 7 strikeouts), maar dankzij een blessure miste hij de gehele maand april. Na drie starts sinds zijn terugkeer was hij weliswaar 2­1, maar had hij een ERA van 4.43. Dat was vooral te danken aan wat waarschijnlijk de slechtste start van zijn loopbaan was. Tegen de Diamondbacks hield hij het op 17 mei niet langer vol dan 1.2 innings en kreeg hij zeven verdiende punten tegen. Even begonnen de fans in Los Angeles te

twijfelen. Het zou toch niet zo zijn dat hun geliefde southpaw, die net de winter ervoor een recordcontract had getekend (7 jaar, 215 miljoen dollar), het opeens niet meer kon?

De maand mei kabbelde voort en

Kershaw leek zich voorzichtig te herpakken. Toen de kalender oversprong naar juni gebeurde er iets met de tweevoudig Cy Young Award­winnaar.

Kershaw vond zijn vorm volledig terug en wat volgde is een van de meest dominante maanden ooit in de geschiedenis van de

MLB. Kershaw won alle zes de wedstrijden die hij in deze maand startte, gooide in 44 innings 61 keer drie slag en kreeg in de hele maand slechts vier verdiende punten tegen. Op 18 juni gooide hij de beste wedstrijd uit zijn loopbaan. In negen innings gooide hij vijftien keer drie slag en kreeg geen enkele honkslag tegen.

Het was de eerste no­hitter uit Kershaws

loopbaan en de meest dominante uit de geschiedenis. Voor hem gooide die andere linkshandige superwerper van de Los Angeles Dodgers, Sandy Koufax, eens veertien keer drie slag in een no­hitter, maar de vijftien strikeouts van Kershaw betekenden een record. De no­hitter kwam vroeg in een reeks wedstrijden, die bijna net zo imposant waren als de no­hitter zelf.

Tussen 13 juni en 10 juli gooide Kershaw 41 opeenvolgende innings waarin zijn tegenstanders niet wisten te scoren. Het leverde hem de titel National League Pitcher of the Month Award op in juni, maar in juli ging hij net zo hard door. Hij

kreeg in deze maand slechts vijf verdiende punten tegen en gooide opnieuw meer dan een strikeout per inning. Zo kan het dat Kershaw al twee maanden op rij de prijs voor beste pitcher van de maand heeft gewonnen.

Op het moment van schrijven hebben de Dodgers dertien starts van hun ace op rij gewonnen, is hij 14­2 met een ERA van 1.78 en een WHIP van 0.86. Daarmee is hij niet alleen de beste pitcher in de MLB,

statistieken van topwerpers die door de meeste kenners als de beste werpers aller tijden worden gezien. Voor de duidelijkheid hebben we achter hun namen ook de decennia genoemd waarin zij gloreerden. Door de jaren heen zijn er nogal wat veranderingen in het spel geweest, lang niet altijd in het voordeel van de werpers. Denk daarbij aan het verlagen van de werpersheuvel, maar ook aan bijvoorbeeld het ‘Steroid Era’.

DE BESTE PITCHERS VAN 2014

Clayton Kershaw is de beste werper van deze generatie, maar welke pitchers staan er

naast hem in de top‐10 van beste pitchers van dit seizoen? Hieronder de lijst op basis van de statistieken van 2014. Opvallend genoeg staan King Felix en Johnny Cueto nog boven Kershaw, maar dat heeft vooral te maken met het feit dat Kershaw dankzij zijn blessure 50 innings minder op de heuvel heeft gestaan dit seizoen.

1 Johnny Cueto 2 Félix Hernández 3 Clayton Kershaw 4 Corey Kluber 5 Adam Wainwright 6 Chris Sale 7 Garrett Richards 8 Jon Lester 9 David Price 10 Masahiro Tanaka*

14‐6, 2.05 ERA, 0.91 WHIP, 181 K’s 12‐3, 1.97 ERA, 0.88 WHIP, 186 K’s 14‐2, 1.78 ERA, 0.86 WHIP, 163 K’s 13‐6, 2.46 ERA, 1.07 WHIP, 187 K’s 14‐6, 2.28 ERA, 1.02 WHIP, 134 K’s 10‐2, 2.14 ERA, 0.89 WHIP, 138 K’s 12‐4, 2.54 ERA, 1.01 WHIP, 157 K’s 12‐7, 2.44 ERA, 1.10 WHIP, 160 K’s 11‐8, 3.21 ERA, 1.05 WHIP, 205 K’s 12‐4, 2.51 ERA, 1.01 WHIP, 135 K’s

*Masahiro Tanaka is geblesseerd en zou wel eens uit de top‐10 kunnen vallen. Van de geblesseerde José Fernández en Cliff Lee mogen we stellen dat zij op zijn minst dicht tegen een top‐10 klassering aan zouden zitten als zij het hele seizoen fit waren geweest.

hij is zelfs de voornaamste kandidaat om de National League MVP Award te winnen.

Benchmark

Dat hij de beste pitcher van deze generatie is, moge duidelijk zijn, maar hoe goed is hij in vergelijking met grootheden uit voorgaande generaties? In de tabel zie je

In de tabel op pagina 23 vergelijken we de

statistieken van de beste werpers ooit met die van Clayton Kershaw na de eerste zes seizoenen van hun loopbaan. De inmiddels bekendste manier om spelers uit verschil­ lende tijdperken met elkaar te vergelijken is om de statistiek WAR (Wins Above Replacement Level) van de betreffende spelers naast elkaar te leggen. Het is een

cumulatieve statistiek waarbij de waarde van een speler in vergelijking met een ver­ vanger in wins uitgedrukt wordt. Daarbij gaan we ervan uit dat een speler van ‘Replac­ ement level’ zijn team geen overwinningen oplevert. Kershaw staat na bijna zes volle­ dige seizoenen op 33.3 en zal daar dit seizoen waarschijnlijk nog circa twee zeges aan toevoegen. Daarmee staat hij op dit moment op een vijfde plaats. De cumula­ tieve aard van de statistiek maakt dat een aantal van de pitchers rond het jaar 1900 een groot voordeel heeft, omdat een startende rotatie in die tijd uit veel minder pitchers bestond en diezelfde pitchers bovendien vrijwel altijd een volledige wedstrijd gooiden en dus in een seizoen veel meer innings konden gooien. Aan de andere kant is dat natuurlijk ook weer hun grote kracht.

beter dan Kershaw. Het ERA van een werper is echter nog deels afhankelijk van prestaties van zijn medespelers in het veld.

Daarom werd de statistiek FIP (Fielding Independent Pitching) ontwikkeld. FIP­ bepaalt net als ERA+ hoe een werper het doet in vergelijking met de gemiddelde werper. Helaas is het lastig om van werpers uit eerdere decennia de FIP­ over de eerste zes seizoenen te berekenen. We hebben daarom gekozen om het FIP­ uit het zesde seizoen van Kershaw te vergelijken met de andere historische toppers.

Wat deze statistiek ons vertelt, is dat

Kershaw al vrij vroeg in zijn loopbaan zeer dominant is in vergelijking met andere werpers. Met een FIP­ (hier geldt juist, hoe verder onder de 100, hoe beter) van 49 neemt hij ruime afstand van nummer och is ERA+ een betere statistiek om de twee Walter Johnson (64) en ook Randy waarde van werpers in verschillende tijd­ Johnson (67) en Nolan Ryan (69) volgen op gepaste afstand. Conclusie? Kershaw is perken te bepalen. Het zet het verdiende puntengemiddelde van de werper af tegen niet alleen op dit moment de beste werper, ook historisch gezien doet hij het over zijn het gemiddelde van alle werpers, waarbij die gemiddelde werper 100 scoort en alles eerste zes seizoenen ongelooflijk goed. De vraag blijft daarboven dus bovengemiddeld goed is.

In ERA+ is alleen de legendarische Hall of natuurlijk of hij het net zo lang Famer Walter Johnson na zes seizoenen

T

STATS VAN TOP PITCHERS NA ZES JAAR MLB NAAM Clayton Kershaw (L) Randy Johnson (L) Pedro Martinez (R) Greg Maddux (R) Tom Glavine (L) Roger Clemens (R) Nolan Ryan (R) Steve Carlton (L) Tom Seaver (R) Bob Gibson (R) Sandy Koufax (L) Bob Feller (R) Walter Johnson (R) Christy Mathewson(R) Cy Young (R)

DECEN. 2010’s 90’s‐00’s 90’s‐00’s 90’s‐00’s 90’s‐00’s 80’s‐90’s 1970’s 1970’s 1970’s 1960’s 1950’s 1940’s 1910’s 1900’s 1890’s

*FIP‐ in het zesde seizoen in de MLB

INNINGS 1308.1 1245.1 1146 1442 1357 1284.2 1120 1265.1 1641.1 1149.1 947.1 1448.1 1724.1 1993.2 2225.1

W‐L 91‐48 81‐62 84‐46 95‐75 95‐66 95‐45 69‐70 77‐62 116‐66 71‐57 54‐53 107‐54 115‐90 150‐83 167‐88

K’s 1363 1330 1221 937 764 1215 1205 951 1404 940 952 1233 1218 1213 685

K/BB 3.32 1.93 3.27 2.06 1.72 3.27 1.82 2.12 3.27 1.95 1.90 1.51 3.21 2.36 1.20

ERA+ 150 113 145 115 109 139 111 114 143 121 105 136 164 136 141

FIP‐ * 49 67 73 71 96 81 69 101 80 83 73 88 64 89 82

WAR 33.3 22.8 28.9 25.9 20.9 38.6 18.7 24.5 37.1 24.5 14.6 32.7 38.8 34.7 33.7

vol kan houden als bijvoorbeeld Ryan, Maddux, Johnson en Young. Lukt dat hem, dan zou hij wel eens beschouwd kunnen worden als de beste werper aller tijden.

Lukt het niet dan zal hij voor altijd gekoppeld

worden aan Sandy Koufax, die andere lefty ace van de Dodgers wiens loopbaan te kort was om echt als een van de beste vijf werpers aller tijden beschouwd te worden, maar wiens piek vrijwel ongeëvenaard bleef. In zijn laatste vijf seizoenen ging hij 111­34 met een ERA van 1.95, 1444 strikeouts in 1377 innings, een ERA+ van 167 en een WAR van 40.9.

Statistieken die nog beter zijn dan die van Kershaw in de afgelopen zes seizoenen.

Bron van succes

We hebben inmiddels vastgesteld dat Clayton Kershaw buitengewoon goed is, maar waarom is hij nu zo goed? Wat is de bron van zijn succes? Daarvoor moeten we zijn arsenaal van pitches uiteenzetten. Als talent kreeg Clayton Kershaw van scouts de unieke score van 80 op de bekende 20­80 schaal, waarbij alles boven de zestig erg goed is en 80 een belachelijk hoge score is. Die score van 80 is gebaseerd op Kershaw’s complete bestaan als werper. Als we naar zijn arsenaal kijken, komen we erachter dat de lefty over zes verschillende pitches beschikt, waarvan de changeup (3%), slow curveball (0.01%) en de sinker (0.04%) erg weinig gebruikt worden.

Kershaw ‘doet’ het dus voornamelijk met drie pitches: een four­seam fastball (65.1%), een slider (19.9%) en een curveball (11.8%). In scouting reports krijgen deze pitches respectievelijk scores van 65, 70 en 75. Dat noemen scouts ‘plus plus pitches’ en zelden zie je dat een werper meer dan één van die pitches kan gooien, laat staan meer dan twee.

De fastball, die hij al ruim 13.000 keer gooide in zijn loopbaan, gooit hij met gemiddeld 94 mijl per uur richting de thuisplaat. Slagmensen slaan op zijn fastball .249, maar kregen in 2914 slagbeurten ook al 511 keer drie slag op een fastball. De slider wordt met 84,95 mijl per uur afgevuurd op de slagman en breekt op het laatste moment 6,2 cm van de linkshandige slagman af en 8 cm naar beneden. Slagmensen slaan op deze pitch slechts .151 en kregen in

1095 slagbeurten die eindigden met een slider 515 keer drie slag.

De beste pitch van Kershaw is volgens de

scouting reports zijn curveball en de cijfers beamen die beoordeling. De curveball gooit hij gemiddeld 73,98 mijl per uur en breekt 2,73 cm van de linkshandige slagman af, terwijl de bal 21,5cm (!) naar beneden breekt. Doordat de bal zo scherp wegduikt, is het voor slagmensen ontzettend moeilijk de bal goed te raken en dat blijkt ook uit de statistieken. Op de curveball slaan zij namelijk maar .124 (ca. 1­op­8) en van de 2458 curveballs die Kershaw gooide werden er slechts twee over de hekken geslagen, ofwel 0.0008%.

Met alleen goede pitches kom je er niet. Je moet de pitches continu beheersen en onder controle hebben. Slechte controle en beheersing zorgde ervoor dat pitchers als Dontrelle Willis, Daniel Cabrera en Rick Ankiel ondanks hun goede ‘stuff’ nooit uitgroeiden tot topwerpers. Kershaw krijgt voor zijn ‘control’ en ‘command’ in het scouting report een score van 75. Net zo goed als zijn curveball, die bijna niet te raken is.

Dit alles maakt Clayton Kershaw tot de

werper die hij is. Een werper die de komende jaren misschien zelfs wel uit kan groeien tot de beste werper ooit. De eerste mijlpaal op weg naar die eervolle titel? De 2014 National League MVP Award. •

Ben je een grote honkbalfan en heb je altijd al willen

weten hoe het is om als professionele honkballer te spelen? Heb je veel talent en aspiraties richting Amerika te vertrekken om in de Minor Leagues te gaan spelen?

Dan is ‘The Bullpen Gospels’ een must read voor jou!

Schrijver Dirk Hayhurst, inmiddels commentator bij de Toronto Blue Jays, speelde zelf jarenlang professioneel honkbal en beschrijft in dit boek al zijn belevenissen in de Minors. Hayhurst, of gewoon Hay zoals hij door zijn teamgenoten genoemd wordt, is anders dan de meeste honkballers in de Minors.

Hij kijkt verder dan alleen honkbal, is zeer intelligent en zit niet constant achter de meiden aan. Via honkbal hoopt hij zijn gewone leven te kunnen ontvluchten.

Hayhurst’s vader raakte zwaar

gewond toen hij van het dak van zijn eigen huis viel tijdens werkzaamheden om het dak te herstellen. Hij verloor het gevoel in zijn handen en daardoor niet veel later ook zijn baan. Het gezin veranderde compleet. Vader depressief, de ene zoon werd alcoholist en de ander ging professioneel honkbal spelen. Dirk kon het niet aanzien hoe zijn familie uiteen viel en woonde in de winter bij zijn oma, die hij omschrijft als een heks van een vrouw.

Hij deed er alles aan om zo succesvol mogelijk te worden, maar het lukte niet altijd. Toch riep men altijd ‘as long as you have a jersey on your back, you have a chance to make the Majors’. Hoe slechter het ging met zijn prestaties, hoe minder hij met die boodschap kon. Hij begon te twijfelen aan zichzelf en twijfelde zelfs of hij nog

Titel: THE BULLPEN GOSPELS ‐ Major League Dreams of a Minor League Veteran Auteur: DIRK HAYHURST BESTELLEN: BOL.COM

wel wilde blijven honkballen toen de Padres hem een niveau lager lieten spelen.

Gelukkig heeft hij ook veel plezier met teamgenoten,

vaak genoeg is hij zelf het mikpunt van grappen van teamgenoten. Hij vertelt in het boek over zijn vele busreizen, over Kangaroo Court (een manier waarop teamgenoten elkaar op grappige wijze boetes aan proberen te naaien), over interessante gesprekken met fans en tarantula’s in de bullpen.

Dit boek zou verplicht leesvoer moeten zijn voor elke jonge speler die net een profcontract heeft getekend.

Pas toen hij doorkreeg dat hij honkbal en zijn leven niet los van elkaar kon zien, kwam er een ommekeer. Op indrukwekkende wijze vertelt Hayhurst in dit boek over zijn reis door de Minors, die vaker wel dan niet moeilijk was. Het boek geeft je een prachtige inkijk in het leven van een Minor Leaguer en beschrijft de parallellen tussen het leven en honkbal. Parallellen die ook Joe Torre benoemde toen hij een aantal weken geleden een speech gaf toen hij toetrad tot de Hall of Fame:

“Baseball is a game of life. It's not perfect, but it feels like it is. That's the magic of it.”

Dit boek zou verplicht leesvoer moeten zijn voor elke jonge speler die net een profcontract heeft getekend, zodat hij zich kan voorbereiden op het zware leven wat hem te wachten staat. •

TEKST SEB VISSER

Lange dagen

Twee dagen op rij zagen we afgelopen

weekend een wedstrijd van 19 innings. 19 innings! Als je weet dat een gemiddelde wedstrijd van negen innings zo tussen de tweeënhalf en drie uur duurt, dan weet je dat dit een lange zit was voor de enkelingen die de gehele wedstrijd in het stadion bleven hangen.

Op zaterdag sloeg Albert Pujols in de negen‐ tiende inning een walk‐off homerun om de Angels na 6 uur en 31 minuten de zege op de Boston Red Sox te bezorgen. Een dag later sloeg José Bautista zijn Blue Jays in de negentiende inning langs de Tigers na 6 uur en 37 minuten. Twee wedstrijden in 13 uur en 8 minuten.. That’s a lot of free baseball!

Melky Cabrera leverde een unieke prestatie op zondag door in een wedstrijd in al zijn acht slagbeurten het eerste honk te bereiken.

Drie honkslagen uit drie netto slagbeurten en vijf keer vier wijd (waarvan twee opzettelijk), het was een historische dag voor Cabrera.

Rod Carew was ruim veertig jaar geleden de laatste speler die acht keer in een wedstrijd het eerste honk bereikte.

De langste wedstrijd ooit duurde 8 uur en 6

minuten. Na 25 innings trokken de White Sox in de wedstrijd tegen de Brewers in 1984 aan het langste eind. Slechts een keer werden er meer dan 25 innings gespeeld. In 1920 speelden de Brooklyn Robins tegen de Boston Braves. Na 26 innings waren er twee punten gescoord op slechts 24 honkslagen.

Niemand kwam meer dan vier keer op het honk. Wegens duisternis werd het duel gestaakt.

Het aantal pitchers in deze wedstrijd? Twee… Beide starters kregen één punt tegen in 26 innings. Dat is nog eens een lange dag! •

Seb Visser.

Eerste vrouw

Normaal gesproken vermijd ik het

onderwerp liever ‐ het is zo voorspelbaar van mijn hand ‐ maar deze week is er geen ontkomen aan. Het NBA‐nieuws draaide maar om één ding: vrouwen! Okee, Kevin Durant is moe, Kevin Love is een Cavalier en Paul George breekt gruwelijk z’n been, maar verder stond de week in het teken van de dames.

Het begon vorige week allemaal met Violet Palmer, die in 1997 al de eerste vrouwelijke scheidsrechter was. Palmer schreef vorige week opnieuw geschiedenis.

Ze trouwde met haar vriendin en is daarmee de eerste openlijk homoseksuele NBA‐official. Tegelijkertijd werd Michele Roberts aangesteld als directeur van de NBPA, de spelersvakbond van de NBA. Voormalig advocate Roberts is de eerste vrouwelijke vakbondsdirecteur in alle grote sporten. Ten slotte stond Becky Hammon deze week in de schijnwerpers. De voormalig WNBA‐ster gaat bij de Spurs aan de slag als de allereerste vrouwelijke assistent‐coach ooit in de NBA.

Het is eigenlijk te gek voor woorden dat

we dit in 2014 nog baanbrekend moeten noemen, maar dat is wel de realiteit. In de Nederlandse Eredivisie kan een vrouw langs de zijlijn van het voetbalveld vooral rekenen op een luidkeels gezongen liedje over het mannelijk geslachtsdeel (ja, ik spreek uit ervaring).

Wat in de NBA gebeurt, is hier helaas nog ver weg. Daarom op deze plek hulde voor die stoere barrièredoorbrekende vrouwen.

Misschien zijn we in het tolerante Neder‐ land over een jaar of twintig ook zo ver. ∙

Eva Gerritse.

De discussie wie de beste/grootste basket­

baller aller tijden is/gaat worden, Michael Jordan of LeBron James, zal de komende jaren alleen nog maar toenemen. Maar op in ieder geval een vlak, heeft LBJ nog een lange weg te gaan om ook maar in de buurt van MJ te komen. Iconische sportfoto's.

Ga maar na: wie kan zich een legendarische foto van James voor de geest halen? LeBron moet het toch voornamelijk doen met flauwe internet memes van bijvoorbeeld zijn huilende gezicht. Jordan, daarentegen, kan bogen op talloze historische foto's ­ die in deze serie ongetwijfeld nog voorbij zullen komen. We noemen bijvoorbeeld The Shot (tegen de Cavs), The Flu Game (samen met Pippen), om van een van zijn ontelbare dunks ­ in wedstrijdverband of tijdens de dunk contest ­ maar te zwijgen.

Bijgaande foto is van Jordan's overbekende

Final Shot, genomen tijdens Game 6 van de NBA Finals tegen de Utah Jazz, op 14 juni 1998. De game winner van Jordan, die de Chicago Bulls hun tweede three­peat oplever­ de, viel met nog 5,2 seconden op de klok, en gaf de Bulls een 87­86 voorsprong in de wedstrijd. ESPN's John Hollinger rankte His Airness' laatste schot op nummer 4 in de top 50 van single game performances van de NBA. Bob Costas, met zijn game call op NBA: "Jordan with 43. Malone is doubled. They swat at him and steal it! Here comes Chicago. 17 seconds. 17 seconds, from Game 7, or from championship #6.

Jordan, open, CHICAGO WITH THE LEAD! Timeout Utah, 5.2 seconds left.

Michael Jordan, running on fumes, with 45 points."

En tijdens de replay van het schot: "That may have been, who knows what will unfold over the next several months, but that may have been the last shot Michael Jordan will ever take in the NBA." •

TEKST GEERT JAN DARWINKEL

NAAM: Sharod Lamor ‘’Roddy’’ White BIJNAAM: ‘Rowdy‘ Roddy White GEBOREN: 2 november 1981 te James Island, South Carolina POSITIE: Wide receiver TEAM: Atlanta Falcons COLLEGE: University of Alabama at Birmingham DRAFT: 27ste overall in 2005 door de Falcons.

DRAFT CLASS: De draft class van 2005 draaide vooral om verdedigend talent. Veel linebackers, cornerbacks en defensive ends, zoals DeMarcus Ware. Andere grote namen zijn Alex Smith, de first pick overall, en natuurlijk Aaron Rodgers.

CONTRACT: Afgelopen juli tekende Roddy White nog een nieuw contract bij de Atlanta Falcons. Dertig miljoen dollar, waarvan tien miljoen dollar guaranteed, kan White de komende seizoenen (tot het 2017­2018) tegemoet zien. Door het tekenen van het nieuwe contract zal White, nu 32 jaar, hoogst­ waarschijnlijk als Falcon met pensioen gaan.

PRESTATIES: Afgelopen seizoen verliep bijzonder slecht voor de Atlanta Falcons en ook voor Roddy White, normaal gezien één van de beste receivers in de NFC. White kwam in 2012­2013 dichtbij een Super Bowl, maar won er nog nooit één. Hij werd vier keer achter elkaar verkozen voor de Pro Bowl, in de periode van 2008­2011, met een All­Pro selectie in 2010. In datzelfde jaar was hij ook nog eens de Receiving Yards Leader van de NFC. STATS: Roddy White had bij de Atlanta Falcons twee jaar nodig om uit te groeien naar de ster die hij nu is, ondanks een degelijk rookie­seizoen. Vanaf 2007 ontwikkelt White zich tot een touchdownmachine en haalt (tot afgelopen seizoen) steevast minimaal 1000 receiving yards per seizoen. In totaal is White tot nu toe goed geweest voor 9.436 yards voor de Falcons. Als White de bal krijgt toegeworpen, kan je er zeker van zijn dat je flink wat terrein zal winnen, want hij haalt per reception gemiddeld 13,8 yards.

STERKE PUNTEN: Als ervaren kracht kent White het klappen van de zweep inmiddels. Zijn sterke punten liggen vooral in het perfect uitvoeren van de opgegeven route, het vechten voor elke yard, fysiek en zijn football IQ. Daarnaast is hij niet overgevoelig voor blessures, iets wat je niet zou verwachten bij een 32­jarige wide receiver.

ZWAKKE PUNTEN: Hoe goed hij ook is, Roddy White moet het, zeker nu de jaren beginnen te tellen, niet hebben van zijn snelheid. Zeker tegen de secondaries, die de laatste jaren vooral worden geselecteerd op lengte, kracht en snelheid, heeft een speler als Roddy White het lastig.

HALL OF FAME: Voor de Falcons is hij misschien wel de grootste receiver aller tijden, maar ver de hele NFL gezien ligt dat anders.

OVER ZICHZELF: ‘’Ik dacht dat mijn atletisch vermogen genoeg was. Ik was daar zo aan gewend dat ik dacht dat ik het bestuderen van film of coverage niet nodig had. De helft van de tijd gokte ik maar wat er gebeurde’’­ Roddy White over zijn onprofes­ sionele houding in het begin van zijn carrière.

OVER HEM: ‘’Als je naar Roddy kijkt, moet je hem bij de gouden standaard van de wide receivers scharen. Hij hoort thuis bij de Larry Fitzgeralds, Andre Johnsons en DeSean Jacksons als je het hebt over de grote playmakers op die positie’’­ George Stewart, wide receivers coach van White in 2005­2006 SPORTAM OVER WHITE: Roddy White is, hoe je het ook bekijkt, een van de absolute smaakmakers bij de Atlanta Falcons. In combinatie met een fitte Julio Jones en een degelijk spelende Matt Ryan, kan de aanval van de Atlanta Falcons zo weer mee doen voor een plekje in de play­offs. De ervaring die White met zich meedraagt is ongelofelijk belangrijk voor zijn aanvalspartner Julio Jones en andere jongere spelers. Ouderdom is onvermijdelijk, ook in de NFL, maar Roddy White lijkt uit te stralen nog wel wat jaartjes mee te kunnen.

EINDCIJFER:

8,5

Giant baby

De laatste vijf weken heb ik bijna meer honkbal gezien dan mij lief is. Met

nadruk op bijna, want van honkbal krijg je immers nooit genoeg. Waar ik voorheen echter de keuze had om er midden in de nacht uit te gaan om naar mijn favoriete San Francisco Giants te kijken, wordt die beslissing nu voor mij genomen. Elke nacht, zo rond de klok van half vier, schreeuwt dochter Pella ons wakker van de dorst. Ik verbeeld mij inmiddels dat het gekrijs staat voor ‘Let’s Go Giants’. Als de TV aangaat, wordt de baby stil. Tevreden dat ze Pablo Sandoval in beeld ziet. Ondertussen slurpt ze gretig aan de borst van mijn vrouw.

Normale stellen met een pasgeboren kind gaan na de voeding weer slapen.

Die gebroken nachten slopen je namelijk, zo staat dat in alle boekjes die voor jonge ouders zijn geschreven. Nergens echter een hoofdstuk over wat wijsheid is als je kind klaar is om terug te gaan naar de wieg terwijl de Giants in de achtste inning op 3‐3 staan tegen de New York Mets. Niks geen tips over wat te doen met een volgepoepte luier op het moment dat Angel Pagan aan slag is met alle honken bezet. Geen woord over het in slaap zingen van Pella op de tonen van ‘Take Me Out To The Ballgame’. Conclusie: voor honkbalfans zoals mijn vrouw en ik zijn alle babyboekjes waardeloos.

Veel mensen die ik ken gaan zodra ze een kind hebben alleen nog maar op vakantie naar de camping. Lekker voor de tent zitten in Zuid‐Frankrijk, paraderen met je WC‐rol richting het gezamenlijke toiletgebouw. Als ik eraan denk dat dat mijn voorland is nu ik vader ben, word ik depri. Afgelopen week las ik een verhaal in het Algemeen Dagblad over de familie Van Moorsel.

Twee dertigers met drie kids die een rampvakantie beleefden in Frankrijk.

Hun bankpasje werd geweigerd bij de tolpoorten, van het bestaan van een creditcard hadden ze geen benul. In een poging toch aan geld te komen werd hun pinpas vervolgens geblokkeerd omdat ze de Franse taal niet begrepen bij de pinautomaat. Ik kon het bijna niet geloven, zoveel domheid.

Volgende zomer wordt Pella één jaar oud. In de maand juni gaat ze veel

mensen irriteren. Dat wil zeggen: met haar gehuil in het vliegtuig naar Boston. Daar zal ze, wellicht tegen haar nog prille wil in, worden gedeponeerd in een afzichtelijke draagzak. Ik ben degene die met dat ding voor lul loopt. Weg stoer imago. In die draagzak zal mijn dochter voor de eerste keer in haar jonge bestaan Fenway Park bezoeken. Hoeveel innings dit avontuur daadwerkelijk vol te houden is, zal nog blijken. Daarna vliegen we naar Yellowstone National Park en ergens onderweg steunen we de Giants. Het zal afzien worden, zo’n trip naar Amerika met een kind van bijna een jaar. Vrienden kijken mij al aan of ik gek ben. En ze hebben een punt. Ik ben gek van Amerika en honkbal. En dat virus ga ik zo snel mogelijk overdragen aan mijn dochter. Of ze nu wil of niet. ∙

1

2 4

5

6

Staan in deze ranking natuurlijk bovenaan. Het waren de Seahawks die de Broncos verpletterden in de Super Bowl en dus zijn ze vooralsnog nummer één. De titel verdedigen is in de NFL echter een zeer lastige opgave. De toppers bleven echter, al is het in de diepte allemaal wat dunner geworden. De defensie is onverminderd sterk en quarterback Russell Wilson heeft nog meer potentie in zich. Er zijn voorlopig geen redenen de Seahawks te laten zakken.

De kater was enorm, nadat de Broncos het in de Super Bowl compleet lieten afweten. Een grandioze Peyton Manning tijdens alle voorgaande wedstrijden kon op geen enkele wijze zijn stempel drukken. Het indrukwekkende seizoen 2013, waarin vele records werden gebroken, zal navolging krijgen, maar dan wel iets normaler. De aanval heeft iets aan kracht en kwaliteit ingeboet, maar er is geïnvesteerd in de verdediging. Playoffs moeten worden gehaald.

Of Tom Brady nou elite is of niet (op zich een vermakelijke discussie),

hij is een uitstekende quarterback die al jaren laat zien zijn Patriots naar overwinningen te kunnen gooien. Tight end Rob Gronkowski lijkt dusdanig belangrijk te zijn dat zonder hem de aanval niet is wat deze moet zijn voor de absolute top. Divisiewinst mag geen onoverkomelijke opdracht zijn met Darrelle Revis als vervanger voor Aqib Talib op de positie van cornerback.

Met Drew Brees in je gelederen ben je altijd een kanshebber. Jimmy

Graham is blij met zijn nieuwe contract en verdedigend is er versterking gekomen met corner back Champ Bailey en safety Jairus Byrd. De Falcons lijken in de divisie de enige bedreiging te vormen, maar die komen van ver. De Panthers hebben duidelijk aan kwaliteit ingeboet.

Niet zo heel veel beren op de weg naar een divisietitel in het zuiden en wellicht nog wel veel meer.

Vijfentwintigste in total yards. Dan hebben we het over de defensie

van de Packers. Dat was niet goed genoeg, ware het niet dat quarterback Aaron Rodgers net op tijd fit was om de divisietitel op te eisen. In het naseizoen kwamen de Packers overigens op veel fronten tekort. De Bears en Lions zijn geduchte concurrentie en de titel in de NFC North is op voorhand onzeker. De openingswedstrijd is tegen de titelverdediger, Seattle Seahawks.

Op papier misschien wel de beste ploeg in de National Football

League. Er is diepte, talent en de toevoegingen die zijn gedaan kunnen de fans wel waarderen. Wanneer receivers Michael Crabtree en Anquan Boldin hun niveau halen, zijn ze niet te stoppen. Of quarterback Colin Kaepernick moet een terugval krijgen. Ondanks alle prestaties over­ heerst het ‘net niet’ gevoel, en is de druk in 2014 weer iets groter om de hoofdprijs wél te pakken. En oh ja, ook een nieuw stadion!

3

7

8

10

Niet met twee vingers in de neus, maar toch relatief eenvoudig wisten

de Bengals de divisie te winnen. Alle kaarten en centen zijn nu ingezet op quarterback Andy Dalton die in het verleden liet zien geen uitblinker te zijn onder druk of in de playoffs. De Ravens hebben zeker geen minder team, dus zal Dalton nu toch echt moeten laten zien waarom ze in Cincinnati zo dol op hem zijn. Om hem heen loopt veel talent. Aan beide kanten van de bal.

De divisie is natuurlijk bruut, maar de Cardinals azen op nog meer dan vorig jaar. Er is zeer veel talent en dus is het tijd voor de volgende stap.

De 10­6, die vorig jaar niet genoeg was voor playoffs, zal ook dit jaar naar alle waarschijnlijkheid net te weinig zijn. Er moet dus nog een overwinning bij. Quarterback Carson Palmer krijgt het vertrouwen van coach Bruce Arians en heeft bovendien Larry Fitzgerald en Michael Floyd. Op papier een fijn team.

Playoffs kwamen vorig jaar eigenlijk nog een seizoen te vroeg, maar het is onmiskenbaar dat de Chargers iets moois opbouwen. Of ze zich kunnen meten met de Denver Broncos is te bezien, maar er zal vertrouwen zijn gegroeid bij quarterback Philip Rivers, waarbij hoofdcoach Mike McCoy een jaar lang liet zien hoe je een aanval op het veld zet. Running back Donald Brown is een sterke toevoeging. Hij komt over van de Colts.

11

Iedere Pre Season Power Ranking moet z’n verrassing hebben en in

deze zijn dat de Atlanta Falcons. Na de 13­3 in 2012 was er goede hoop voor 2013, maar de topspelers belandden bij bosjes in de ziekenboeg.

Indien fit kunnen de Falcons echter in 2014 gewoon weer terugkeren naar het niveau 2012. De passing game van quarterback Matt Ryan kan zich meten met de top in de NFC en er volgen dit jaar mooie ontmoetingen met de teams uit de AFC North.

De up足tempo aanval van de Eagles onder hoofdcoach Chip Kelly kwam vorig seizoen niet zestien wedstrijden lang uit de verf, maar bracht wel een nieuwe dimensie naar Philly. Nu is het zaak dit door te trekken en nog beter uit te voeren. Er zijn weinig redenen waarom de Eagles het voorseizoen daar niet voor zullen gebruiken. De divisie is erg lastig en vol rivaliteit, maar dat geldt ook voor de overige drie teams. QB Nick Foles weet in ieder geval wat hij moet doen.

9

12 13

14

16

Menig team zou tekenen voor een 8­8 record, maar voor de Ravens

was het een dip. Het team miste voor het eerst sinds 2007 het naseizoen en dus was het tijd voor verandering. Nieuwe aanvalscoach Gary Kubiak brengt een nieuw systeem met zich mee en het is de grote vraag hoe quarterback Joe Flacco daarmee omgaat. Aan beide kanten van de bal is er een fijne mix van talent en kwaliteit. De Ravens doen ook in 2014 gewoon weer mee.

Het is bijna de wereld op z’n kop. De aanval zal ook dit jaar weer

explosief blijken, maar wat hebben de Bears gedaan om de defensie een kwaliteitsinjectie te geven? Misschien wel te weinig. Natuurlijk zullen ze in Chicago roepen dat ze al jaren te maken hebben met blessures, maar er is verdedigend ook een gebrek aan diepte. Desalniettemin kunnen de Bears zeker de strijd aan met de Packers en Lions voor de nummer één positie in de NFC North.

Andrew Luck verbloemde vorig seizoen veel tekortkomingen binnen

het team, maar zal dat niet nog een jaar volhouden. Running back Trent Richardson móet dit jaar presteren. De Colts spelen in een relatief zwakke divisie en kunnen gewoon divisiekampioen worden. Over de gehele linie lijkt het team echter niet sterk genoeg om te kunnen schitteren in het naseizoen. De secondary is zwak, op Vontae Davis na.

Het is het (nog) net niet.

Als hoofdcoach Tom Coughlin iets kan is het van heel weinig heel veel maken. Hij zal zijn team wijzen op de wederopstanding in 2013 na een 0­6 start. De Giants kunnen plotseling een goed jaar draaien, maar dit begint bij een betere Eli Manning. De quarterback speelde een slecht seizoen, maar mag dit jaar samenwerken met Ben McAdoo, de nieuwe aanvalscoach. In de NFC East is alles mogelijk, laat dat de houvast zijn voor de New York ‘Football’ Giants.

De Chiefs hebben ons vorig jaar louter plezier bezorgd. Ze vormden

een bedreiging voor iedereen (zelfs de Denver Broncos) en Andy Reid oogstte lof. Nu komt het lastigste moment en dat is laten zien dat het geen toeval was. Quarterback Alex Smith heeft niet veel elitespelers om zich heen en dus zal running back Jamaal Charles fit moeten blijven en veel werk moeten verrichten. Verdedigend is het redelijk, al is het vertrek van cornerback Brandon Flowers gevoelig.

15

17

18

19

21

Aan Ben Roethlisberger ligt het niet; hij is nog altijd een zwaargewicht

op de positie van quarterback. De AFC North is echter een slagveld en de Ravens zullen de ‘dip’ van vorig jaar naar alle waarschijnlijkheid geen vervolg geven. De Bengals hebben de toekomst met veel talent en een divisietitel om te verdedigen. Safety Ryan Clark was de leider in de defensie en hij vertrok (Redskins), de grootste aderlating.

Net als de overige teams in de NFC West hebben de Rams een

uitstekende verdediging, maar dat is niet waar de winst in de divisie ligt.

Die ligt bij de quarterback en er zijn te veel twijfels over Sam Bradford.

Tijdens free agency bleef het vrij rustig en dus is er weinig reden tot optimisme. De concurrentie is domweg sterker en dan kan je verdediging nog zo goed zijn, maar de Cardinals, 49ers en Seahawks hebben het aan de andere kant van de bal te goed voor elkaar.

Tony Romo zegt dat zijn rug in orde is, maar ook al blijkt dit waar, dan is het de vraag of hij hem kan rechten. De Cowboys deelden al playofftickets uit aan de fans, maar dit kan ze wel eens duur komen te staan. Het is dus buigen of barsten, want coach Jason Garrett noteerde nog geen enkel winning season. Vaak had dit te maken met dezelfde Romo die het te vaak liet afweten. Aanvallend is Dez Bryant de receiver die het verschil moet maken.

Eén van de weinige teams die duidelijk minder zijn geworden ten

opzichte van 2013. Natuurlijk is quarterback Cam Newton een heerlijke speler voor zowel team als liefhebber, maar hij kan het niet alleen. De aanval heeft drastisch aan kwaliteit ingeboet. Alleen tight end Greg Olsen bleef over en de nieuwelingen zijn (zeker op papier) niet beter.

Het schema is zeer zwaar en de boot die free agency heet is dit jaar gemist.

Rust. Dat is wat de Dolphins nodig hebben in 2014. Ze willen zich

dol(fijn)graag weer eens laten gelden in het naseizoen, maar dan zal quarterback Ryan Tannehill wel een stap omhoog moeten maken. Joe Philbin is ondanks alle sores nog altijd hoofdcoach en heeft een aantal nieuwe spelers tot zijn beschikking (Delmas, Finnegan) die in Florida een nieuwe kans krijgen. Vooralsnog zijn ze vraagtekens en blijven de Dolphins op 20.

20

22

23

24 26

27

Vorig jaar konden de Lions de playoffs halen, maar deden ze het niet.

Het falen zou toch een keer een halt moeten worden toegeroepen en in Detroit denken ze dat Jim Caldwell dit kan. De voormalig aanvalscoach van de Ravens weet dat hij potentieel goud in handen heeft met het receiversduo Golden Tate en Calvin Johnson. Tight end Eric Ebron kan in zijn eerste jaar uitgroeien tot hét talent van 2014 op zijn positie.

Uiteraard denkt Rex Ryan dat zijn team het naseizoen zal gaan halen.

Dan zou Geno Smith of Michael Vick een wereldseizoen moeten gooien en daar zit ‘m voor nu nog even de hapering in deze Power Ranking. In de AFC zijn veel teams die mee kunnen doen om een plekje in het naseizoen, iets wat vorig jaar tot de laatste speelronde bleek. Mark ‘Mr. Butt Fumble’ Sanchez is vertrokken (Eagles), maar dat is geen garantie voor een spectaculair 2014.

2013 was lelijk en dan vonden de fans ook. Er waren thuiswedstrijden

waarbij in de rust al 80% van het stadion verlaten was. Een 3­13 record was de droevige eindbalans en hoofdcoach Mike Shanahan mocht zijn bureau leegmaken. De bekende coach en televisieanalyticus Jay Gruden mag zich gaan bewijzen in de onvoorspelbare NFC East, maar het is de vraag of één voorseizoen genoeg is voor het binden van een los­ én lamgeslagen team.

Clublegende Mike Munchak mocht vertrekken na een teleurstellend

7­9 seizoen, wat dus vernieuwing betekent. De nieuwe coach, Ken Whisenhunt, heeft al behoorlijk wat mutaties doorgevoerd, maar spreekt juist in de blessuregevoelige quarterback Jake Locker alle vertrouwen uit. De Colts zijn sterk, de Texans komen er weer aan en dus wordt het lastig in de AFC South. Als Locker blessurevrij blijft, kunnen de Titans stijgen.

Net als bij de Jaguars hebben ook de Vikings met een quarterback te

maken die niets zal gaan betekenen voor de prijzenkast. Matt Cassel gaat het niet doen, dus is het wachten totdat Teddy Bridgewater klaar is voor het echte werk. De aanval heeft eigenlijk maar twee echte toppers.

Adrian Peterson kennen we allemaal en (receiver) Cordarrelle Patterson maakte vorig jaar grote indruk. De rest van de NFC North is te sterk.

De Bucs gooien het nog meer op de verdediging dan ze al deden. De

nieuwe hoofdcoach Lovie Smith stond in Chicago (en elders) al bekend om zijn voorliefde voor een solide en stevige defensie. Het team moet de 4足12 van vorig seizoen kunnen overtreffen, maar zal 2014 vooral gebruiken om te wennen aan de nieuwe coaches, de aanval meer tot een geheel te maken (onder aanvoering van Josh McCown) en rookies een kans te geven (let op receiver Mike Evans).

25

28

29

31

32

Bubbelbaden op de tribunes bouwen, nieuwe grote HD足schermen,

alles om The Bold New City of the South te verleiden dit jaar EverBank Field te bezoeken. Wat in sport meestal meer effect sorteert zijn de prestaties op het veld. Die zijn na het bereiken van de playoffs in 2007 vrij droevig, al lijkt hoofdcoach Gus Bradley wel de ruimte te krijgen om aan een nieuw team te bouwen. Chad Henne zal niet de verrassing zijn van 2014, dus hopelijk krijgt rookie quarterback Blake Bortles een kans.

Vorig jaar het slechtste record (2足14), maar zal toch in 2014 wel beter voor de dag komen? Dat zal dan moeten gebeuren met quarterback Ryan Fitzpatrick, waarvan we de laatste jaren in Buffalo en Tennessee maar weinig vuurwerk hebben gezien. Het kwartje viel vorig seizoen vaak net de verkeerde kant op en op papier staat er een heel redelijk team. Aan de Texans zelf om gedurende dit seizoen te stijgen in de Power Rankings.

Het is onrustig in Buffalo. Na het overlijden van eigenaar Ralph

Wilson is het de vraag of de Bills in de staat New York blijven of verhuizen. Toronto, de grootste stad van Canada, wordt zelfs genoemd.

Vorig jaar werden de Bills teleurstellend laatste in de AFC East, maar ze hebben met EJ Manuel wel degelijk een talentvolle jonge quarterback.

Er zijn te veel spelers met te veel vraagtekens (Mike Williams, C.J. Spiller) en het verlies van Jairus Byrd (Saints) weegt zwaar.

De Raiders zijn kansloos in een verder sterke divisie en hebben op

papier het moeilijkste programma van alle teams (.578). Het team is in opbouw en zal dit moeten doen ons de leiding van Matt Schaub, die vorig seizoen in Houston weinig geliefd was. Er is weinig reden om aan te nemen dat hij zijn dieptepunten gaat inruilen voor hoogtepunten. Het relatief korte seizoen in de NFL gaat voor de fans in Oakland lang aanvoelen. Lichtpuntje? Eersterondekeuze Khalil Mack.

Het team is bezig aan de zoveelste rebuild en komen bij lange na niet in de buurt van divisiegenoten zoals Baltimore en Cincinnati. De running game kan er op vooruit gaan met Ben Tate, maar zekerheid daartoe is er niet. Datzelfde geldt voor de quarterback. Brian Hoyer of Johnny Manziel kunnen wel een balletje gooien, maar dat zal in 2014 nog niet leiden tot een spectaculair eindresultaat. De verdediging is goed, maar kan de manke aanval niet compenseren.

30

Football ain't back

Goh, wat waren we blij met zijn allen toen

de New York Giants en Buffalo Bills op 3 augustus football teruggaven aan het hongerige volk. Zes maanden zonder officiële snap doet wat met een mens; je gaat zelfs verlangen naar een onooglijke Hall of Fame‐wedstrijd tussen interception‐ machine Eli Manning en EJ ‘let me telegraph that pass for you’ Manuel. Des te beter! Football is immers back, baby!

Nou, dat sprookje duurde letterlijk anderhalve wedstrijd en toen was iedereen wel weer klaar met het voorseizoen.

Football om des keizers baard blijkt toch weinig met football te maken te hebben.

De C‐garnituur van de Washington Redskins tegen de D‐garnituur van de New England Patriots? Dat is niet de NFL; dat is Division II college football. Of zoiets. Hoe het ook zij, we zitten weer in de wachtstand met zijn allen, terwijl de NFL vier weken besteedt aan keuzes maken over wie wel en wie niet op het 53‐koppige seizoensroster komt.

Zeker van zijn baan is in ieder geval Andy

Dalton. ‘The Red Rifle’ ondertekende vorige week een zesjarig contract ter waarde van 115 miljoen dollar. Nogmaals: 115 miljoen dollar. Wat drie seizoenen middelmatigheid en totale playoff‐incompetentie je allemaal wel niet kan opleveren. Het is godzijdank voor een belangrijk deel niet gegarandeerd, want stel je toch eens voor dat je als Bengalsfan moet leven met het vooruitzicht van zes jaar Andy Dalton tegen gemiddeld bijna twintig miljoen dollar per jaar. Dan redt AJ Green hem wellicht week in, week uit, maar dan nog: thanks but no thanks. ∙

Paul Klomp.

Geruchten

Niets is zo vermoeiend als de ‘reports’ die vanuit de verschillende trainingskampen komen in de NFL. Veel komt neer op wat we ook uit het honkbal kennen: “Speler X heeft het hele offseason getraind en is in de vorm van zijn leven.” Of ook een mooie: “Speler Y heeft de problemen van vorig jaar achter zich gelaten en is er klaar voor om weer op topniveau te spelen.”

Vreemd genoeg gaat het zelden over een topspeler. Je zult bijvoorbeeld Tom Brady zoiets nooit horen zeggen. Het zijn toch vaak de net‐niet spelers die met dit soort uitspraken komen, waarmee ze doorgaans niet alleen het publiek, maar ook zichzelf bedonderen.

Nog mooier zijn de observaties van de zogeheten ‘beat writers’ van ploegen. Zo hoorden we een paar weken terug dat iedereen bij de Cleveland Browns ontzettend fan was van quarterback Brian Hoyer en dat Johnny Manziel waarschijnlijk niet zou starten komend seizoen. Hoyer had de ‘air’ van Brady, Manziel die van een partyboy.

Een paar weken later lijkt het er steeds

meer op dat Manziel gewoon gaat starten voor de Browns. Manziel is de toekomst en dus is deze keuze meer dan begrijpelijk.

Maar waar komen die geruchten dan vandaan? Proberen de coaches op deze manier Manziel op scherp te zetten?

Vandaag las ik dat Kirk Cousins meer indruk maakt bij de Washington Redskins dan Robert Griffin III. Stop asjeblieft met deze onzin. RGIII start gewoon in Week 1. ∙

Lennart Beishuizen.