SportAmerika Magazine No. 33

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Wietze­Willem Mulder Marco Post Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Oranje

Ik kan er niks aan doen. Ik volg dit jaar dagelijks al het

nieuws rondom de Atlanta Falcons en de San Diego Chargers.

Lezers weten dat er maar één team voor mij écht telt in de NFL: New England Patriots. Maar dit jaar is alles anders.

Elke NFL­wedstrijd in het voorseizoen van de Falcons of Chargers probeer ik terug te kijken. Alleen maar om een glimp op te vangen de twee Nederlanders in de NFL, Geraldo Boldewijn en Ricky Tjong­a­Tjoe.

Waar ze in voorgaande jaren gebroederlijk zij aan zij schitterden voor Boise State proberen ze nu los van elkaar de grote droom te realiseren: spelen in de NFL. En dat maakt mij direct fan van deze teams.

Vooral Geraldo kunnen wij Nederlanders goed volgen, aangezien zijn ploeg, de Falcons, dit jaar gevolgd wordt in de realityshow Hard Knocks. Helaas zien we nog weinig van Geraldo in beeld, als we de vier seconden tijdens een kleedkamerscene niet meerekenen.

Toch betekent in beeld verschijnen niet altijd een goed teken.

Een paar collega rookies kregen namelijk wel zendtijd toen ze een slecht nieuwsgesprek voerden met headcoach Mike Smith.

Pascal Matla kan daarover meepraten. Hij was voor deze zomer de laatste Nederlander die werd uitgenodigd voor een trainingskamp. Hij mocht langskomen bij de New Orleans Saints, maar moest het kamp al snel verlaten met een blessure. “Dat gaat heel snel allemaal. 's Ochtends wekt een assistent­coach je en een half uur later vertelt de headcoach dat het verhaal er voor je erop zit. Een uur later heb je het complex al verlaten,” vertelde Matla ons al eens eerder.

Vooralsnog zitten Boldewijn en Tjong­a­Tjoe er nog bij. Hoe

langer het duurt, hoe spannender het gaat worden. Niet alleen voor de twee mannen in de VS, maar zeker ook voor de Nederlandse NFL­fans.

Ik tel de dagen al bijna af. Nog vijftien dagen elke dag de team websites checken... Zou het ze lukken?

Veel leesplezier,

De Atlanta Falcons kregen

afgelopen vrijdagavond op­ nieuw te maken met een tegen­ slag. Tijdens de verloren slacht­ partij bij de Houston Texans, zagen de Falcons hoe Sam Baker, de ervaren left tackle en een belangrijke schakel in de bescherming van quarterback Matt Ryan, het veld per brancard moest verlaten. Baker blijkt zijn knieschijfpees te hebben afgescheurd en mist de rest van het seizoen • De Minnesota Vikings en ex­punter Chris Kluwe vonden een oplossing in hun conflict over de het onderzoek naar de homofobe sfeer die zou heersen bij het team uit Minneapolis. Beide partijen zijn een schikking overeengekomen, waardoor een rechtszaak niet langer aan de orde is. Kluwe, voor­ stander van het homohuwe­ lijk, dreigde eerder met een rechtszaak nadat de Vikings weigerden om de uitkomsten van een intern onderzoek naar anti­homo­uitingen door leden van de Vikings vrij te geven.

Naar aanleiding van het onderzoek legden de Vikings special teams­coach Mike Priefer, de ‘hoofdverdachte,‘ een schorsing van drie wedstrijden op • De Chicago Bears hebben hun sterke wide receiver corps uitgebreid met een andere grote naam; sinds zaterdag mag Santonio Holmes zich een Chicago Bear noemen. De Super Bowl MVP van 2009 kende een indrukwekkende start van zijn carrière in 2006, maar kwam de laatste jaren vaker in het nieuws door zijn activiteiten buiten het veld. De 30­ jarige receiver zat al sinds maart zonder club nadat de New York Jets hem van het rooster schrapten. Holmes blijft voor één jaar verbonden aan het team uit de Windy City • (Merlijn van Dierendonck)

Derrick Rose is terug! Ter

voorbereiding op het WK speelde Team USA een oefenpot tegen Brazilië, waarin Rose na veel bles­ sureleed zijn rentree maakte. De Amerikanen wonnen met 95­78, met hoofdrollen voor Anthony Davis (23 punten) en James Harden (15), uitgerekend de enige twee spelers die over zijn van het team dat twee jaar geleden bij de Olympische Spelen in Londen goud won • Paul George veranderde zijn shirtnummer van nummer 24 (ter ere van Kobe Bryant) naar nummer 13.

De reden hiervan lijkt marketingtechnisch. Zijn initialen en zijn nieuwe nummer gecombineerd, PG13, is een veel gebruikte afkorting in Amerika, verwijzend naar de kijkwijzer • De Raptors kregen een boete van 25 duizend dollar, omdat rapper Drake, een ambassadeur van het team, tijdens een concert in Toronto op het podium een poging deed Kevin Durant (aanwezig in het publiek) naar Toronto te lokken, wat verboden is door de NBA • Het nieuwe speelschema is bekendgemaakt en er wordt volop over gediscussiëerd. Het seizoen wordt geopend op 28 oktober, als de regerend kampioen San Antonio Spurs de Dallas Mavericks op bezoek krijgt. De wedstrijd waar wellicht het meest naar uit gekeken wordt, vindt plaats op eerste kerstdag, als LeBron James terugkeert naar Miami • Steve Ballmer is officieel eigenaar van de Los Angeles Clippers. Hij liet meteen weten contractverlenging van coach Doc Rivers als prioriteit te zien • Nick Young gaf prijs waarom zijn rechterarm, in tegenstelling tot zijn linker, geen tatoeages bevat: “No tats on the right arm. Strictly for buckets.” •

Sidney Crosby is tevreden

met de manier waarop de behandeling aan zijn polsbles­ sure verloopt. De center van Pittsburgh Penguins had sinds maart last van de kwetsuur, maar speelde desondanks verder. De verwachting is dat Crosby op tijd fit is voor het begin van het nieuwe seizoen • Jonas Hiller is volledig hersteld van de blindedarmontsteking die hem tijdens de zomerstop trof. De 32­jarige goalie tekende deze zomer een tweejarig contract bij Calgary Flames en verwacht geen hinder van de ontsteking te hebben gedurende het komende seizoen • Jakob Silfverberg tekende een nieuw contract bij Anaheim Ducks. De 24­ jarige Zweed was een restricted free agent en tekende een éénjarig contract voor 800.000 dollar. Silfverberg kwam vorig seizoen over in de ruil die Bobby Ryan bij Ottawa Senators bracht en noteerde in 52 wedstrijden tien goals en dertien assists • Detroit Red Wings verlengde met General Manager Ken Holland. De GM tekent voor vier jaar bij en ligt nu vast tot de zomer van 2018. Holland werd in 1997 al GM bij de Red Wings, die onder zijn leiding drie Stanley Cups wonnen en nooit de playoffs misten • De Arizona Coyotes veranderen dit seizoen niet alleen van naam. Ook het stadion van de voormalige Phoenix Coyotes krijgt een nieuwe naam. De Jobing.com Arena gaat voortaan door het leven als de Gila River Arena.

De naamswijziging moet nog wel worden goedgekeurd door de lokale politiek.

De deal met Gila River Casinos is extra opvallend, omdat in Arizona het gokken op sportwedstrij­ den verboden is •

Spannende weken voor

Nederlandse MLB­fans.

(Bijna ex­)MLB­commissio­ ner Bud Selig (hij wordt begin volgend jaar opgevolgd door Rob Manfred) liet deze week weten dat er binnen afzien­ bare tijd een beslissing genomen zal worden over de in Europa te spelen MLB­wedstrijden in 2015. Daarbij gelden de ‘Amsterdam Series’ als een belangrijke kandidaat, maar ook Londen en enkele andere plaatsen maken nog kans.

Volgens insiders ziet de MLB Amsterdam echter als de plaats die momenteel het best voorbereid is op MLB­wedstrijden • Een klein feestje in een anders bleek seizoen in Boston: David Big Papi Ortiz sloeg zijn vierhonderdste homerun in het Red Sox­ uniform. Wat voor gevoel geeft dat je, Papi? “Ik voel me oud!” • Uniek is het niet, zeldzaam wel: Michael Cuddyer sloeg deze week een honkslag, dubbel, triple en homerun in één wedstrijd, oftewel: een cycle. En dat deed Cuddyer voor de tweede keer in zijn carrière • Wat krijg je als je zeventien jaar actief bent geweest voor de Colorado Rockies? Je rugnummer. De Rockies maakten bekend dat Todd Helton voor altijd nummer 17 zal zijn in Denver. Het rugnummer wordt met directe ingang retired • Een tweede en derde kans en ach, doe er nog maar een bij. Reliever Jim Johnson werd deze week door de Detroit Tigers opgeroepen • Diezelfde Tigers waren trouwens verantwoordelijk voor een kleine ‘postseason preview’. De onlangs van de Rays overgeno­ men David Price won een pit­ ching duel van Felix Hernandez, en lijkt de voornaamste kandidaat om de eerste starter van Detroit te zijn in oktober •

Het is niet meer dan logisch dat de Big

Three van de Spurs op nummer één staan.

Tim Duncan, Tony Parker en Manu Ginobili wonnen in juni hun vierde titel als trio, de vijfde in de clubgeschiedenis. In de Finals versloegen ze die andere (voormalige) Big Three van de Miami Heat met een Finalsrecord qua puntenverschil (70).

De kracht van Timmy, Tony en Manu is eenheid. De Spurs spelen als een team omdat hun drie sterren pure teamspelers zijn. Mooie statistieken, coole dunks en/of persoonlijke glorie behoren niet tot hun interesses. Die ingesteldheid straalt af op ploeg­ maats, verstekt natuurlijk door de invloed van coach Gregg Popovich.

Parker leidt de dans vanaf de perimeter

en zorgt voor offensieve druk. De Frans­ man is geniaal in het penetreren van de paint. Dat leidt tot een score van hemzelf (zijn floater is top) of een open schot voor een teamgenoot. Parker is ook enorm sterk in transitie, waar zijn spin­en­layup nagenoeg niet te stoppen is.

Duncan staat in voor de defensieve controle en vormt een wapen in de low post. The Big Fundamental is na al die jaren nog steeds het hart en de ziel van de Spurs.

Duncan weet perfect hoe hij zijn team kan helpen. Zij het met enkele belangrijke punten, door rebounds te pakken, assists uit te delen, een defensieve stop of een inspirerende speech.

Ginobili is de beste Sixth Man van het

afgelopen decennium. Hij onderscheidt zich met zijn energie en creativiteit. Manu is wat onconventioneel maar wat maakt het uit?

Hij is big op big moments, kan schieten als de beste, zorgt voor steals en knappe assists zijn een Argentijns handelsmerk.

De enige reden dat dit trio geen perfecte score haalt, is omdat ze alweer een jaar ouder zijn. Dat zeggen we echter al jaren en telkens opnieuw staan de Spurs er. Dit zal ook dit seizoen niet anders zijn.

9

,5

Op twee komen de Chicago Bulls, deze zomer opnieuw het te kloppen team in de Eastern Conference. Het komende seizoen wordt het eerste van de Big Three met Derrick Rose, Joakim Noah en Pau Gasol. Die laatste is een upgrade op Carlos Boozer (naar Lakers).

9

Het belangrijkste van alle­ maal: DRose is weer fit.

Tijdens de trainingen van Team USA toonde hij dat hij klaar is voor het komende seizoen in de Windy City.

Het succes van de Bulls staat of valt met zijn aanwe­ zigheid. Zonder Rose is dit team niet meer dan een playoffteam. Met Rose zijn de Bulls een titelkandidaat.

Zijn combinatie van atle­ tisch vermogen, snelheid en killer instinct maken hem een topspeler.

Wie de Bulls defensief zo sterk maakt, is

Defensive Player of the Year Joakim Noah. De Fransman is een enorm veelzijdige speler.

Defensief is er mogelijk geen beter anker dan Noah. Hij is een superieure rebounder, staat paraat met blocks en zorgt zelfs voor steals.

Bovendien kan hij drie tot soms vijf posities verdedigen en is hij op zijn best als point center.

En dan is er nog nieuwkomer Pau Gasol. De Spanjaard is eindelijk bevrijd van Kobe Bryant en de Lakers, en tekende een vrij goedkoop contract in Chi­Town. De forward heeft een unieke skillset. Offensief heeft hij zowel een jump shot als moves in de low post, en bezit hij enorme passingkwaliteiten. Samen met Noah vormt hij misschien wel het best passende ‘big duo’ ooit. Defensief trekt Gasol zijn plan en is hij vooral een uitstekend teamverdediger.

Natuurlijk, bij de Bulls draait alles om fitheid.

Rose is een vraagteken (49 wedstrijden in drie seizoenen) en ook Noah en Gasol zijn niet altijd fitheidswonders geweest. Indien de Big Three echter fit is, zijn de Bulls het te kloppen team in het Oosten.

Vorig seizoen kwamen de OKC Thunder

opnieuw net tekort in de Western Conference.

Dat neemt niet weg dat hun Big Three enorm sterk is. Kevin Durant, Russell Westbrook en Serge Ibaka zijn individueel maar vooral samen een klasse apart.

De leider van dit trio is natuurlijk Durant. De MVP is zonder twijfel de beste scorer die de NBA vandaag kent. Zijn unieke combinatie van lengte, schot en balbehandeling maken The Durantula simpelweg dodelijk. KD is ook een betere passer geworden, een capabele rebounder was hij altijd al. Durant werkt ook steeds meer op zijn D, wat gezien zijn enorme wingspan enorme voordelen kan opleveren.

Russell Westbrook onderscheidt zich vooral

door zijn enorm atletisch vermogen, nauwelijks te stoppen energie en winnaarsmentaliteit. Zijn talent om in the paint te geraken, is een enorme troef. Hij is bovendien een begenadigd verdediger.

Zijn atletisch vermogen en fysieke kwaliteiten stellen hem in staat om een defensieve topspeler te zijn. Is bovendien een meester van de steal.

Serge Ibaka maakt van de Thunder helemaal een zware defensieve noot om te kraken. De Span­ jaard is een intimiderende verdediger, één van de beste shot blockers in de NBA. Als één­op­één verdediger onderscheidt Ibaka zich eveneens. Door de jaren heeft hij ook zijn aanvallend spel ontwikkeld, waardoor hij nu zelfs driepunters kan knallen, indien nodig.

Van alle Big Threes is die

van de Thunder de meest complete. Dit trio is zowel offensief als defensief enorm goed. Het probleem ligt echter in hun eenheid. Durant en Westbrook zijn twee Alpha Dogs bij elkaar en dat leidt tot spanningen. Vooral de rol van Westbrook is bepalend. Als hij leert om de tweede viool te spelen, staan de Thunder zo op nummer één in deze lijst. Voorlopig is dat echter nog niet het geval.

8

,5

LeBron James keerde deze zomer

weer naar huis. Na vier jaar Miami wil The King zijn thuisstad Cleveland een titel bezorgen. De Cavaliers sloegen daarmee dé slag van free agency. Bo­ vendien haalden ze Kevin Love in huis.

Beide heren vervoegen Kyrie Irving.

Van een aardverschuiving gesproken!

Een team met LeBron James in de ran­ gen is altijd een contender. Zeker in de relatief zwakke Eastern Conference.

King James ontpopte zich de afgelopen jaren als de beste basketbalspeler ter wereld en stond met de Heat vier jaar

na elkaar in de NBA Finals. LeBron doet alles op een basketbalveld. Hij scoort als de beste, is een voortreffe­ lijk passer, heeft een oog voor re­ bounds, en is één van de beste verde­ digers in de league. Hij is niet voor niets The King.

Kevin Love wilde en kreeg zijn trans­

fer naar Cleveland. Na jaren zwoegen in Minnesota mag de veelzijdige big man zijn talent bewijzen bij een top­ team. De waarde van Love is duidelijk.

Hij is misschien wel de best schietende big man in de huidige NBA en gebruikt zijn lichaam in de low post om (veel)

8

punten te scoren. Ook is hij mogelijk de beste rebounder die de NBA van足 daag rijk is. Daarnaast is hij een goede passer. Veel blocks of sterke defense moet je van Love echter niet ver足 wachten. Daarvoor is hij veel te stijf.

moves, jump shot en drives naar de basket. Offensief is Uncle Drew moeilijk te stoppen.

Offensieve weelde, daar ligt de kracht van de Cavaliers. Met James, Love en Irving hebben ze drie aanvallende ok Kyrie Irving is niet bepaald een wapens. Defensief zijn er echter veel groot licht als het op defense aankomt. vraagtekens, vandaar plek vier op Voormalig coach Byron Scott haalde de deze lijst. point guard wel eens naar de kant omdat hij nauwelijks wat gedaan kreeg in verdediging. Irving heeft echter andere kwaliteiten. Zijn ball handling skills zijn superieur, net als zijn dribble

O

De Portland Trail Blazers waren de

Damian Lillard wordt nu al aanzien

Aan het hoofd van dit driekoppige monster staat LaMarcus Aldridge.

Offensief is hij enorm sterk. Zijn jump shot is nauwelijks te verdedigen, wat bijgevolg zijn primair wapen is. LA is verder ook sterk in pick­and­rolls met Lillard. Defensief is het een ander verhaal. Daar blinkt Aldridge niet uit, maar maakt hij nogal wat goed door zijn atletisch vermogen.

Nicolas Batum maakt het trio compleet. De Fransman blink uit in veelzijdigheid. Hij heeft zelfs wat weg van Scottie Pippen: een lange slanke atleet die defensief sterk is, offensief zijn ding doet met een degelijk jump

verrassing van vorig seizoen. De Big Three met Damian Lillard, LaMarcus Aldridge en Nicolas Batum gaat zijn derde campagne in.

Geen tweede ronde van de playoffs vorig seizoen voor de Golden State Warriors. Toch is hun Big Three met Stephen Curry, Andre Iguodala en David Lee eentje om serieus mee rekening te houden.

Stephen Curry is uitgegroeid tot een sensatie. Hij is nu al één van de beste schutters aller tijden. De dreiging van

als een killer in de clutch, waar hij zijn uitstekend schot gebruikt om wedstrijden te winnen. Verder is zijn chemistry met Aldridge ideaal, wat soms doet denken aan de band die John Stockton en Karl Malone in Utah hadden. Maar ook bij Lillard geldt dat hij defensief geen topper is.

een driepunter is zo groot dat de tegenstand onder constante druk staat. Wie echter te strak verdedigt, krijgt een vette dribbel om de oren of een prachtige assist. Curry is geen sterke verdediger, maar zorgt wel voor een heleboel steals.

De man die vaak de zwaarste

verdedigende taak op zich neemt, is Andre Iguodala.

Iggy is dan ook een speler met een enorme fysieke tools, die hem in staat stellen om bijvoorbeeld een

shot en met momen­ ten overneemt als point forward.

Na de Big Three

van de Spurs lijkt die van de Blazers het meest complementair. Aldridge, Lillard en Batum hebben individueel hun gebreken maar samen zijn ze dodelijk.

Offensief dan vooral, want defensief is er nog veel werk aan de winkel.

Kevin Durant onder controle te houden. Verder is hij sterk in transitie en als secundaire ball handler.

David Lee is de aanvallende factor in de low post. Lee is niet bepaald een goede verdediger maar offensief trekt hij zijn plan. De forward is regelmatig goed voor een double­double en werkt elke wedstrijd alsof het zijn laatste is.

Maar eerlijk gezegd: als Andrew Bogut voor één keer fit zou blijven, zou hij hier staan als derde naam.

De Big Three van GSW is verre van

perfect maar de offensieve genialiteit van Curry, veelzijdigheid van Iggy en

7 werkkracht van Lee brengt dit team heel ver.

6

De Los Angeles Clippers lijken steeds tekort te komen als het echt om de prijzen gaat. Zo ook vorig seizoen. De Big Three van Chris Paul, Blake Griffin en Jamal Crawford heeft echter voldoende kwaliteit om succes te boeken.

5

De belangrijkste schakel is Chris Paul. CP3 is de meest complete point guard van het moment.

Hij heeft de beste court vision in de NBA, is een legende met steals, verdedigt als een pitbull en is big op big moments.

Geen wonder dat de Clippers contenders werden vanaf het moment dat hij er arriveerde.

Blake Griffin vult Paul

nagenoeg perfect aan. Paul hoeft maar een bal richting de basket te gooien en Griffin is er voor de dunk. Griffin is de beste leaper in de NBA en domineert in transitie. Hij heeft ook een ontwikkelde passing ability en is een uitstekend rebounder. Nu nog een sterke verdediger en capabele post player worden‌ Nummer drie en X­factor is Jamal Crawford. De tweevoudige Sixth Man of the Year heeft de beste dribble moves van de planeet, is een goed schutter en kan zijn team in snel tempo aan een zege helpen.

Jaar drie van de Big Three in Lob City is het

jaar van de waarheid. Paul en Griffin zijn toppers, Crawford is een genie op zijn eigen manier. Maar Griffin heeft zijn minpunten en Crawford is te wispelturig om grote successen te boeken.

De payroll van de Brooklyn Nets is nog steeds enorm. Geen wonder dat dit team een kwaliteitsvolle Big Three op het parket kan zetten met Deron Williams, Joe Johnson en Brook Lopez.

Deron Williams heeft de strijd om beste point guard definitief verloren van Chris Paul. D­Will is echter nog steeds één van de beste in de business. Hij heeft een sterk lichaam, is sneller dan je denkt en vindt makkelijk de vrije man.

Zijn rol als ball handler is in Brooklyn echter serieus afgenomen, vandaar de mindere statistieken in vergelijking met zijn tijd in Utah.

Daarnaast is er Joe Johnson. Hij produceert niet wat je van verwacht van een speler met zijn duur contract maar Joe Cool maakt vlot zijn punten, zeker met zijn uitstekende jumper. Bovendien creëert hij makkelijk schoten voor ploegmaats en maakt hij big shots. Defensief is Johnson echter een drama.

Maar de belangrijkste speler voor de Nets is Brook Lopez. De center miste de voorbije drie seizoenen liefst 134 wedstrijden. Indien fit, vormt Lopez echter de sleutel tot succes voor de Nets. Zijn old school moves in de post zijn moeilijk te stoppen. Lopez is ook een degelijk shot blocker, maar rebounds pakken kan beter.

Geen geslaagde score

voor de Big Three van de Nets. Er zijn te veel tekortkomingen en vraagtekens bij D­Will, Big Shot Joe, en Lopez. Het talent is echter aanwezig, nu gewoon fit blijven en klikken. •

4

Kalendergekte

Ump Show

Het speelschema voor het NBA seizoen

Hoe omschrijf je een goede scheidsrechter?

Sportjournalisten wijden stukjes aan de meest pietluttige details van de NBA‐kalen‐ der. Je kunt het zo gek niet bedenken of er wordt een analyse op losgelaten. Opening week, Christmas Day, All‐Star Break, de eerste wedstrijd van LeBron James, elke willekeurige getransfereerde speler die tegen zijn oude team aantreedt, LeBron James versus Kevin Durant, de eerste herhaling van de Finals, de teams met de meeste duels op nationale televisie, enzovoort. Tel daarbij op alle lijstjes met ‘wedstrijden om het meest naar uit te kijken’ en de gemiddelde liefheb‐ ber is een week zoet met het uitpluizen van alle achtergronden bij het speelschema. Voor de buitenstaander lijkt het ongetwijfeld schromelijk overdreven, maar ik durf hier best toe te geven dat ik ervan smul. Hoe meer gekte rondom de kalender voor het nieuwe seizoen, hoe beter. In Nederland kunnen we nog wat leren van de manier waarop de Amerikaanse sportmedia zo’n nieuwtje in komkommertijd weten uit te vergroten tot een hoogtepunt.

Goede scheidsrechters zijn er genoeg, in Nederland en zeker ook in Amerika in de MLB, maar zo nu en dan lopen er een paar rond die meer bezig zijn met de show stelen dan met het in goede banen leiden van een wedstrijd. In de Nederlandse Eredivisie voetbal kenden we de Roelof Luinge‐show, in de MLB heb je Joe West. De man met de meeste balk calls in de historie van de league. Hij ziet schijn waar niemand anders dit ziet, zoals in deze video bij Mark Buehrle.

Vervolgens zorgt hij ervoor dat alle schijnwerpers op hem gericht zijn en geeft hij een showtje weg.

2014/2015 is bekend. De basketbal‐ kalender wordt traditiegetrouw de wereld in geslingerd als ware het de nieuwste versie van een populair computerspelletje.

Liefhebbers springen op het schema als uitgehongerde leeuwen op een prooi.

Wisten jullie bijvoorbeeld al dat de Clippers

tijdens hun jaarlijkse Grammy road trip binnen twee weken onder meer op bezoek mogen bij Spurs, Thunder en Cavaliers? Dat de Toronto Raptors voor het eerst sinds 2008 weer voorkomen in de tv‐gids? En dat Derrick Rose op Halloween gaat proberen LeBron James te laten schrikken? Ik zet het alvast op de kalender. ∙

Eva Gerritse.

In mijn ogen is dat een zeer onopvallend persoon. Iemand die niet koste wat kost zijn stempel op de wed‐ strijd wil drukken. Ook een goede scheidsrechter maakt fouten, maar 'n goede scheidsrechter erkent zijn fouten en probeert ze niet te herstellen door het andere team een ‘goedmakertje’ te geven. Dit geldt natuurlijk voor scheidsrechters in elke willekeurige sport.

In Amerika noemen ze dit een ‘Ump show’.

Afgelopen weekend zagen we scheidsrechter Tony Randazzo Mariners‐manager Lloyd McClendon kleineren en wegsturen.

Waarom? McClendon zou zijn hand opgestoken hebben om te laten blijken dat hij het niet eens was met de beslissing. De twee blijken een geschiedenis te hebben. Een dag eerder hadden zij al woorden gehad en was de manager er ook uitgestuurd. In 2005 zou de ‘ruzie’ begonnen zijn.

Ruzie. Of het nu met een speler of met een

manager is. Dat is nu precies wat een goede scheidsrechter nooit heeft. Die is namelijk onpartijdig. Na deze ‘Ump show’ verdient deze scheidsrechter een schorsing. ∙

Seb Visser.

Als de naam David Halberstam je bekend

voorkomt in combinatie met een honk­ balboek, komt dat waarschijnlijk omdat je zijn bestseller ‘Summer of ‘49’ wel eens voorbij hebt zien komen.

In dat boek beschrijft hij het legen­darische seizoen van 1949, waarin de outfiel­ders en tevens aarts­rivalen Joe DiMaggio (New York Yankees) en Ted Williams (Boston Red Sox) en hun teams in een geweldige strijd verwikkeld raakten om de titel in de American League.

Williams, volgens velen de beste slagman ooit, is ook in ‘The Teammates’ een van de hoofdrol­ spelers. In het boek wordt de vriendschap tussen vier teamgenoten, die eind jaren ‘30 en gedurende de jaren ‘40 het hart van de Boston Red Sox vormden, beschreven aan de hand van een soort laatste bedevaartstocht die twee van hen naar de zieke Ted Williams maken.

Johnny Pesky (naar wie de foul pole in het rechtsveld van Fenway Park vernoemd is) en Dominic DiMaggio (het jongere broertje van Joe) reizen samen af naar Florida waar zij hopen ‘The Splendid Splinter’, al enige

Titel THE TEAMMATES ‐ A PORTRAIT OF FRIENDSHIP Auteur DAVID HALBERSTAM Bestellen BOL.COM

jaren behoorlijk ziek, nog een laatste maal persoonlijk te treffen. Hall of Famer Bobby Doerr, de vierde hoofdpersoon, kan de trip vanwege zijn zieke vrouw helaas niet maken.

De reis die deze tachtigers ondernemen,

gaat als rode draad door het boek, waarin het kameraadschap van de voormalig teamgenoten centraal staat. Die vriend­ schap begon al voordat zij bij de Red Sox terecht kwamen. Stuk voor stuk kwamen de mannen uit California en samen speel­ den zij al voor de San Diego Padres, toen dat nog een team in de Minor League was.

De vriendschap tussen vier legendarische teamgenoten, die eind jaren ‘30 en gedurende de jaren ‘40 het hart van de Boston Red Sox vormden, wordt beschreven aan de hand van een laatste bedevaartstocht die twee van hen naar de zieke Ted Williams maken In elk hoofdstuk wordt een deel van het leven van een van de vier mannen beschre­ ven. Zo leren we dat zowel DiMaggio (Italiaans) als Pesky (Peskovich, Kroatisch) zoons zijn van immigranten en net als Williams opgroeiden in relatieve armoede.

Dat de vier mannen hun enige kans op succes in het leven met twee handen grepen en uitgroeiden tot honkbalsterren.

Uiteraard krijgen we van Halberstam ook een geweldig inkijkje in het honkballeven van de supersterren uit de jaren ‘40.

Deze blik over de schouder, in combinatie met de prachtige beschrijving van het kameraadschap van deze iconische Red Sox, maakt het lezen van The Teammates (zelfs voor een uitgesproken Yankee­fan) meer dan de moeite waard! •

TEKST SEB VISSER

Derek Jeter heeft kenmerkende acties

gemaakt in zijn imposante loopbaan.

‘The Flip’ in de wedstrijd tegen de Oakland Athletics in de American League Division Series, waarin de Yankees na deze actie uit geslagen positie terug kwamen en de serie wonnen. Er was zijn home run in de World Series van 2001, een zeer bewogen jaar in New York wegens bekende redenen, vlak na klokslag 12 uur in de nacht van 31 oktober op 1 november. Het werd de eerste home run in de maand november en het leverde Jeter de bijnaam Mr. November op.

De actie die het karakter van Jeter misschien nog wel het meeste kenmerkt is de actie die je hier op de foto ziet. Uit al zijn interviews en al zijn daden blijkt hetzelfde: Jeter zet alles op alles om te winnen. De World Series titel is het enige wat in zijn ogen telt. Juist daarom past hij zo goed bij de New York Yankees en werd hij captain van de meest succesvolle franchise in de Amerikaanse sport.

Dat hij deze play maakte tegen de

aartsrivaal Boston op het hoogtepunt van deze rivaliteit in de afgelopen decennia maakt het hele verhaal eigenlijk alleen maar legendarischer.

Michael Kay van YES Network becommentarieerde de actie als volgt: ‘Nixon loops that to left field... Gonna be a tough play. Jeter is on the run aaanddd... MAKES THE PLAY! AND FLIES INTO THE STANDS! OH WHAT A PLAY BY DEREK JETER!!”

Jeter gaf alles, verwondde zichzelf, maar ving de bal en won uiteindelijk de wedstrijd. Daar draait het immers allemaal om: winnen. •

TEKST SEB VISSER

NAAM: Andrew Gregory Andy Dalton BIJNAAM: The Red Rifle GEBOREN: 29 oktober 1987 POSITIE: Quarterback TEAM: Cincinnati Bengals COLLEGE: Texas Christian University DRAFT: 2011, 2E ronde, 35 overall.

CONTRACT: Dalton heeft begin augustus een nieuw contract getekend.

De zesjarige verlenging is bijna 100 miljoen dollar waard en daar kan nog eens zo’n 20 miljoen aan bonussen bijkomen. Alleen met het zetten van zijn handtekening streek hij al 12 miljoen dollar aan tekengeld op.

TOTAAL VERDIEND: Tot een maand geleden verdiende Dalton nog niet zo denderend. Voor NFL­begrippen dan.

Hij zat nog in zijn rookie­contract en met de nieuwe deal begint het geld pas echt binnen te stromen.

PRESTATIES: Andy Dalton is één van de drie quarterbacks die in zijn eerste drie NFL­seizoenen minstens drieduizend passing yards achter zijn naam zette. Alleen Peyton Manning en Cam Newton deden it ook. Verder is hij één van de drie quarterbacks die minstens twintig touchdowns gooide in elk van zijn eerste drie seizoenen. De andere twee zijn wederom Peyton Manning en Dan Marino.

STATS: In drie jaar NFL heeft Dalton een keurige 11.360 passing yards bij elkaar gegooid. Met 80 passing touchdowns en een zevental rushing is hij ook al goed voor 87 zespunters.

Over zijn carrière heeft hij een passer rating van 85,7. Hij haalde drie keer de playoffs met de Bengals in zijn drie seizoenen under center.

STERKE PUNTEN: Met zijn sterke arm kan Dalton in principe iedere bal gooien die hij wil gooien. Fysiek mankeert er niet zoveel aan Dalton. Hij is sterk, niet heel blessuregevoelig en heeft één van de sterkere armen in de NFL.

ZWAKKE PUNTEN: Zijn pocket presence is niet altijd even goed.

Dalton wil onder druk nog wel eens wat onrustig worden en worpen forceren die hij beter niet kan gooien.

HALL OF FAME: Het is nog te vroeg om Dalton definitief uit te sluiten als toekomstig Hall of Famer, maar tenzij hij nog een aantal Super Bowl­ringen verzamelt is de kans niet heel groot dat zijn buste in Canton komt te staan.

OVER HEMZELF: “Ik heb vertrouwen in wat ik heb gedaan. De critici kijken alleen naar de negatieve dingen. Ze kijken niet naar wat ik wel bereikt heb.

Ze zoeken alleen naar dingen om me af te branden. Prima, laat ze maar. Ze mogen zeggen en schrijven wat ze willen. Het gaat erom dat mensen in de Bengals­organisatie in me geloven en dat ik in mezelf geloof. Zo werk ik.”

OVER HEM: “NFL contracten zijn vaak van elke logica gespeend en Dalton’s nieuwe contract is geen uitzondering.

Gooi je negen meer interceptions dan touchdowns? Zestien miljoen dollar voor Eli Manning. Gooi je 27 TDs en maar twee interceptions? Van de NFL mag je niet meer dan zeven ton verdienen, Nick Foles. En Dalton? Die verdient met een 0­3 record in de playoffs meer dan Colin Kaepernick die twee conference championship games op rij speelde en al in de Super Bowl speelde.” – journalist Maurice Pebbles over Dalton’s nieuwe contract SPORTAM OVER ANDY DALTON: Prima QB, die Andy Dalton. En de Bengals lijken niet zoveel risico te lopen met deze verlenging. Dalton is bij lange na geen elite quarterback, maar het zal voor de Bengals lastig zijn een soortge­ lijke speler te vinden. Franchisequarter­ backs zijn schaars. Logisch dus dat ze in Cincy aan Dalton vasthouden.

EINDCIJFER:

7,5

Stormen

MIAMI – Langs drie flinke bliksemstormen en na een reeks

daaropvolgende vertragingen vloog ik dan naar Florida. Zo gaat dat, als je midden in de zomer het Noordoosten (ik woon in New York) voor het penis­achtige zuidelijke puntje van Amerika verlaat.

Het is ‘hurricane season’ en dat houdt op zijn minst een dagelijk hoosbui in. En de meeste dagen gaat god bowlen, daarboven in de hemel, zoals ze hier graag zeggen.

Nog geen anderhalf voor de aftrap stond ik op het vliegveld van Fort Lauderdale, net buiten Miami, om de finale van de International Champions Cup te verslaan, in het stadion van de Miami Dolphins en University of Miami Hurricanes. (En lange tijd de daar zeer ongelukkige Florida Marlins.) Een kwartiertje voordat Manchester United en Liverpool aan hun wedstrijd begonnen, liep ik eindelijk het pand binnen, via de parkeerplaats die blank stond en langs de mannen die poncho’s verkochten of liftjes in hun fietstaxi’s aanboden. Zo nauw neem ik het normaal niet, maar ik houd mijn tijd in Florida altijd zo kort mogelijk – persoonlijke voorkeur.

Voor deze finale van de tot toernooi gebombardeerde reeks

oefenpotjes zat het stadion niet heel erg vol. Het blijft een apart verhaal, het voorseizoen in Amerika. Bij Manchester United­Real Madrid zaten 109.000 toeschouwers op de tribunes, in Michigan note bene – een nieuw record voor een voetbalwedstrijd in de Verenigde Staten. Bij Internazionale­AS Roma in Philadelphia kwamen er echter amper 10.000 man over de vloer in het Lincoln Financial Field, waar 70.000 man in passen. En in Yankee Stadium, voor Liverpool­Manchester City, was er weer meer publiek dan de Yankees het hele seizoen lang hebben weten te trekken.

Na een in Amerika opnieuw heel succesvol verlopen WK wil men graag conclusies trekken over de groei van de sport in het land waar het zo veel concurrentie heeft. Maar dat is aan de hand van dit soort wedstrijden erg moeilijk vast te stellen. Op TV worden ze veel minder goed bekeken dat in levenden lijve, maar dat is ook voor Major League Soccer zo. Het is echter wel een feit dat er 30 miljoen Amerikanen naar de WK­finale hebben gekeken, één op tien, en ook dat is een nieuw record voor een voetbalwedstrijd.

De groei is een langzame. Hij kruipt zo loom vooruit dat de

progressie met het blote oog amper waar te nemen valt. Het voetbal komt er wel in Amerika, zolang het er de tijd voor krijgt.

Oh. En United won trouwens, 3­1. En de volgende ochtend vroeg was ik Florida al weer uit, voordat de volgende storm aankwam. •

Met 7:41 minuten op de klok in het

om te motiveren en om ons de beste kans op winst te geven. Maar ik denk vierde kwart leiden de New York dat het leerproces veel belangrijker is.

Giants comfortabel met 31­10 tegen Op het moment dat je stopt met de Philadelphia Eagles. De wedstrijd in leren, ben je klaar.”

Week 15 van het seizoen 2010 ont­ vouwt zich als een nachtmerrie voor Parcells’ leerschool de ‘G­Men’. Met nog veertien secon­ den te spelen – en inmiddels een Thomas Richard Coughlin ziet het stand van 31­31 ­ moet de jonge levenslicht op 31 augustus 1946 in punter Matt Dodge de bal wegschop­ Waterloo, New York. Van zijn ouders pen. Out­of­bounds is de opdracht krijgt hij de arbeidersmentaliteit mee, van Giants­hoofdcoach Tom Coughlin. die als een rode draad door zijn De snap is echter aan de hoge kant, carrière loopt. Op Waterloo High waardoor Dodge de football recht door School en Syracuse University is hij het midden schopt. De levensge­ een verdienstelijke balvanger, maar vaarlijke Eagle DeSean Jackson loopt Coughlin start zijn coachingsloopbaan de bal voor 65 yards terug in de al op 23­jarige leeftijd bij Syracuse als endzone, waardoor het team uit New assistent. Zijn eerste NFL­ervaring York de playoffs op hun buik kan doet hij in 1984 op als wide receivers­ schrijven. coach bij de Philadelphia Eagles. Twee jaar later Onmiddellijk gooit een heetgebakerde stapt hij over naar de Coughlin zijn papieren en headset op Green Bay Packers, de grond en loopt rechtstreeks naar wederom als oefen­ Dodge op het veld toe. Met een meester van de dieprood gezicht houdt de Giants­ balvangers. coach zijn punter tegen en wijst hem (terecht) op zijn fout. Het is het beeld n 1988 verhuist hij van Coughlin dat vaak te zien is aan naar New York, om daar de zijlijn: gepassioneerd, geen blad de wide receivers van voor de mond nemend en vol de Giants te trainen. onbegrip bij een slechte play.

Drie jaar lang staat hij onder het bewind van nmiddels is Coughlin op 67­jarige hoofdcoach Bill leeftijd nog altijd hoofdcoach in de Parcells, die bekend NFL. Na acht jaar bij de Jacksonville staat vanwege een Jaguars begint hij dit jaar aan zijn recht­voor­zijn­raap­ elfde seizoen in New York. Toch zag werkwijze. Deze het er meerdere malen naar uit dat leerschool vormt de Coughlin voortijdig zijn koffers kon leiderschapstijl van pakken, voornamelijk vanwege zijn Coughlin, want hij ziet onpersoonlijke leiderschap in combi­ de manier van Parcells natie met tegenvallende resultaten. succes hebben in de Maar Coughlin wist zijn coachingstijl vorm van Super aan te passen, mede dankzij een Bowl­winst aantal opmerkelijke methodes. tegen de Buffalo Bills “Ik ben door de jaren heen waar­ in 1990. schijnlijk wel veranderd”, blikt Coughlin terug. “Ieder jaar moet je het team fris benaderen, zeker als je al jaren bij elkaar bent. Als ik al ben veranderd, dan is dat altijd geweest

I

I

Na een succesvol uitstapje van drie

jaar als hoofdtrainer bij Boston College stellen de Jacksonville Jaguars Coughlin in 1995 aan als hoofdcoach.

Het team uit Florida begint aan haar eerste seizoen in de NFL, samen met rookie­coach Coughlin. De ploeg in opbouw behaalt in het eerste seizoen een 4­12 record, maar daarna volgen de jaren van hosanna aan de Zuid­ oostkust. In vier jaar tijd loodst Coughlin zijn team even zo vaak naar de playoffs, inclusief tweemaal als divisiewinnaar van de toenmalig AFC Central. Het hoogste podium halen de Jaguars nooit, maar het blijft een buitengewone prestatie van een net gestarte franchise. 't Is de ideale combinatie: een nieuw team met een coach die de discipline, oog voor detail en een ongekende werkethos meebrengt. Maar Coughlin is ook ongeduldig, inflexibel en heeft dictatoriale trekjes. Wanneer de re­ sultaten verslechteren, zoals tijdens zijn laatste drie jaren zonder winnend seizoen bij de Jaguars, dan komt er kritiek vanuit de spelersgroep, ver­ toont de saamhorigheid de eerste scheurtjes en lijkt de houdbaarheids­ datum van zo’n soort leider verlopen.

Na het seizoen 2002 zit de taak van Coughlin erop in Jacksonville (68­60 record).

Colonel Coughlin

Na een erbarmelijk seizoen 2003 (4­12) weet Giants­eigenaar John Mara precies wat de New Yorkers nodig hebben: een coach met een strenge hand die de ploeg weer op de rit krijgt. Omdat Coughlin een jaar lang thuiszat na zijn ontslag bij de Jaguars, komen beide kampen snel tot overeenstemming. Eerste wapenfeit van de nieuwe hoofdcoach is het draften van quarterback Philip Rivers om deze in te ruilen bij de San Diego Chargers voor Eli Manning.

Super Bowl­winnaar Kurt Warner komt naar New York als spelverdeler nummer één.

In de kleedkamer weten de spelers

van de New York Giants niet goed wat ze moeten verwachten. Uiteraard sijpelen de berichten over Coughlins regels, uitbarstingen en slechte chemie met spelers ook het Giants Stadium binnen, waardoor zijn uitzonderlijke prestatie naar de achtergrond verdwijnt. Al snel zingen de – negatieve ­ bijnamen ‘Colonel Coughlin’ en ‘Major Tom’ rond in New York, want bij de Giants gaat Coughlin gewoon door met zijn my way or the highway­leiderschap.

Tijdens dat eerste seizoen (6­10) jaagt hij diverse spelers tegen zich in het harnas. Reddende engel in die periode voor Coughlin is de voormalig spelverdeler van de Amsterdam Admirals. Kurt Warner sluipt, zonder dat zijn teamgenoten dit weten, namelijk meerdere malen per week het kantoor van zijn coach binnen om te praten over het spel, maar ook over zaken buiten het veld. “Wanneer zijn familie langskwam, zag ik een

liefdevolle man”, zegt Warner over die geheime sessies. “Op de een of ande­ re manier weet hij die eigenschap niet te combineren met football. Hij is erg intiem met zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen, maar heeft geen idee hoe hij zich op dat niveau moet verbinden met zijn spelers.”

De quarterback ziet de coach met

zichzelf worstelen en is bereid om hem te helpen. Aan het eind van het seizoen vraagt Coughlin aan Warner om een lijst te maken met verbeter­ punten voor de coach. Bovendien moet de spelverdeler zich absoluut niet inhouden. Warner: “Ik schreef pagina na pagina na pagina… Ik was daardoor wel bezorgd dat ik hem kwetste en onze vriendschap op het spel zette, maar diep van binnen wist ik dat ik all the way moest gaan om hem te helpen.”

De inhoud van de lijst is nooit naar buiten gebracht, maar het is de eerste stap richting de transformatie van ‘Colonel Coughlin’. Volgens Warner is

de strekking dat Coughlin beter kan uitleggen aan zijn spelers waarom een regel voor hen belangrijk is dan alleen de regel opleggen. Eén van die regels is veelbesproken in ‘The Big Apple’: wanneer een bespreking om acht uur begint, verwacht Coughlin van zijn spelers dat ze vijf minuten eerder aanwezig zijn ­ spelers die ‘slechts’ twee minuten eerder zijn, worden zelfs beboet. Op deze manier laat een speler volgens de Giants­ coach zien dat hij volledig toegewijd is en een betere sporter wil worden.

Warner: “Als je deze regel vanaf het begin uitlegt, zou 99 procent van de spelers er geen enkel probleem mee hebben. Sommigen vinden de regel dan wel absurd, maar zeggen: als hij wil dat we er vijf minuten eerder zijn, no big deal.”

Contractverlengingen

De ommekeer van Coughlin gaat ver­ der in de jaren erop. Na een moeilijk seizoen 2006 (8­8) komt hij op een avond thuis. Zijn vrouw wacht hem op en drukt hem met de neus op de feiten. Ze vertelt dat de ‘media hem haat’ en dat hij er iets aan moet doen. Coughlin organiseert daarop een mediadag, waar jour­ nalisten hun mening mogen geven op de manier waarop de coach met hen communiceert. Geïrri­ teerd, ongeïnteresseerd en arro­ gant zijn termen die vaak voorbij­ komen. Coughlin belooft beter­ schap en verandert op 60­jarige leeftijd inderdaad zijn omgang met de media.

Deze nieuwe aanpak heeft ook zijn weer­

slag op het team. Coughlin is gemoede­ lijker richting zijn spelers; zo stapt hij op de training niet meer scheldend op de man af wanneer deze een fout maakt, maar neemt hij de speler op een rustig moment apart van de spelersgroep. Daarnaast roept hij ­ op advies van Warner ­ een spelerscommissie in het leven, een groep van elf spelers die niet bang is om tegen­ spraak te bieden aan Coughlin. “Ik dacht altijd dat ik mij vrij duidelijk uitdrukte”, legt de Giants­coach uit. “Maar achteraf merkte ik dat iedere speler het anders opvatte, wat mij vertelde dat mijn manier van communiceren niet goed was. Daarom heb ik die groep in het leven geroepen, als een verlengstuk. Het gaf mij de mogelijk­heid om mijn waarden, opvatting en gedachten door te geven, maar het gaf hen ook een stem.”

Hoewel er na dat derde seizoen in New York nadrukkelijk geroepen wordt om het ontslag van Coughlin, biedt eigenaar Mara hem een con­ tractverlenging aan. In het volgende seizoen plukt ‘Big Blue’ de vruchten van de herboren coach. Coughlin weet bepalende spelers als defen­ sive end Michael Strahan, corner­ back Sam Madison en wide receiver Amani Toomer – en daardoor het hele team – aan zijn kant te krijgen. Het resultaat na twintig wedstrijden is de hoofdprijs.

Vier jaar later staan de New York Giants

op hetzelfde kruispunt. De playoffs worden voor het tweede jaar op rij gemist en weer staat Coughlin onder druk. Weder­ om toont Mara vertrouwen in zijn hoofd­ coach door hem een contractverlenging aan te bieden. Het seizoen 2011 wisse­ len de ‘G­Men’ hoogtepunten af met dieptepunten, maar ze grijpen wel de divisietitel met een 9­7 record. In de finaleweken presteert het team buiten­ gewoon goed, waardoor Coughlins jongens net als in 2007 op de hoogste trede staan.

Tweemaal bereikte Tom Coughlin met de

New York Giants de Super Bowl, tweemaal moest hij het opnemen tegen de New England Patriots van Bill Belichick. Tweemaal waren de Patriots (torenhoog) favoriet, maar tweemaal wisten de Giants er met de Lombardi Trophy vandoor te gaan.

Voorafgaand aan Super Bowl XLII leken de Patriots niet te stoppen. Het reguliere seizoen en naseizoen verliep perfect, wat resulteerde in een foutloos 18­0 record.

Toch ging het tijdens de Super Bowl in 2007 mis, mede dankzij een uitstekende Giants­ verdediging. Eli Manning gooide de beslissende touchdown naar Plaxico Burress met nog 35 seconden op de klok: 17­14. Het werd door vele kenners gezien als een van de grootste verrassingen in de NFL­historie.

Vier jaar later mogen beide ploegen weer

op herhaling in Super Bowl XLVI. De Giants namen een snelle 9­0 voorsprong, maar daarna scoorden de Patriots zeventien punten op rij. Toch is het laatste woord weer voor New York, want met 57 seconden te spelen is het Ahmad Bradshaw die de bal binnenloopt voor een touchdown: 21­17.

Coughlin is door deze overwinning in 2011 de oudste hoofdcoach (65) die een Super Bowl wint.

De twee tactici verschillen dag en nacht. De stoïcijnse Belichick met de handen in de buidel van zijn hoodie tegenover een altijd bezorgd lijkende, driftig gebarende Coughlin.

Maar ondanks de verschillende coachingstij­ len, hebben beide heren ook overeenkomsten.

Zo zijn ze grootgebracht door hoofdcoach Bill Parcells bij de New York Giants van 1988 tot 1990; Belichick als defensive coordinator en Coughlin als wide receiver­coach.

Als assistenten wonnen ze in 1990 de

Super Bowl met de Giants, mede door hun opmerkelijke samenwerking. De coaches deelden namelijk de geheimen aan hun kant van de bal. Belichick noemt het nog altijd de beste samenwerking met een andere assistent. “Coughlin en ik hadden op dagelijkse basis contact. We hielpen elkaar om het verdedigende en aanvallende spel beter te begrijpen. Het was een zeer uitzonderlijke relatie.”

In 2013/14 willen de New York

Giants geschiedenis schrijven door ‘The Home Field Curse’ te overwin­ nen, want geen enkel team speelde ooit de Super Bowl in eigen stadion.

Maar na de eerste zes wedstrijden zonder winst kan dat plan al snel de ijskast in. Het seizoen eindigt in een 7­9 record, het eerste negatieve resultaat sinds 2004. Daardoor lijken de dagen van Coughlin wederom geteld, maar opnieuw overleeft de oudgediende en tekent hij een contractverlenging tot en met 2015.

Inmiddels weten we wat er met de Giants gebeurt na een teleurstellend seizoen in combinatie met een verlenging van Coughlins contract…

Waardering

Coughlin is tijdens zijn trainersloop­ baan vaak ondergewaardeerd. In november 2011 wordt aan 111 NFL­ spelers gevraagd onder welke coach ze het minst graag willen spelen. Het antwoord? Tom Coughlin. Drie maan­ den later houdt hij zijn tweede Super Bowl omhoog. Spelers die onder de hernieuwde Coughlin spelen, hebben de menselijke kant van de coach op en naast het veld gezien. De waarde­ ring voor Coughlin wordt het best verwoord door oud­speler Michael Strahan, die begin deze maand werd toegelaten tot de Pro Football Hall of Fame.

“Het is geen geheim dat Tom en ik

in het begin niet door één deur kon­ den. Ik wilde niet onder zijn leiding spelen. Maar we realiseerden dat we hetzelfde doel hadden. Winnen. Hij heeft mij zo veel bijgebracht. Over verantwoordelijkheid, een betere teamgenoot zijn, een man zijn. Over vijf minuten eerder aanwezig zijn voor een teambespreking. Zeg dan dat ik 7.55 uur moet opdraven; dat punt snap ik nog steeds niet. Maar ik ga niet liegen. Jij hebt van mij een beter persoon gemaakt, coach Coughlin.”

Inmiddels gaat Coughlin een stuk

relaxter door het leven. Zijn intense beleving voor het spelletje zal nooit veranderen, maar zijn eendimensio­ nale aanpak is wel verdwenen. Hij heeft zich opengesteld tegenover zijn spelers, terwijl de inhoud van zijn boodschap nog altijd dezelfde is als die van twintig jaar geleden: hij eist discipline, voorbereiding en uitvoe­ ring. Coughlin verdient veel lof voor het doorbreken van een werk­ wijze die hij jarenlange hanteerde, want er zijn niet veel mensen die zich zo kwetsbaar durven op te stellen. Zeker niet in de wereld van de NFL. •

NFC West

De NFL is komend seizoen tot ieders

intens verdriet niet meer gratis te zien in Nederland. In plaats daarvan kan er gekozen worden uit drie verschillende ‘zenderpakketten’, die hun geld overigens stuk voor stuk dubbel en dwars waard zijn.

Ergens is het jammer dat de NFL geen speciaal ‘NFC West‐package’ beschikbaar heeft gesteld. Voor een eurootje of 40 alleen de Seahawks, 49ers, Cardinals en Rams kunnen zien spelen tegen hun inferieure tegenspelers? Sign me up!

In nog geen 3 jaar tijd is de NFC West van lelijk eendje omgetoverd in het onbetwiste footballwalhalla. Dat is primair te danken aan de rivaliteit op leven en dood van de Seattle Seahawks en de San Francisco 49ers, maar dat verhaal kennen we nu onderhand wel. Seattle domineert die strijd en het is fascinerend om dat elke keer weer bevestigd te zien worden. Veel spannender is de opkomst van de St. Louis Rams en vooral de Arizona Cardinals, mijn onbetwiste ‘Leap Year candidate’.

Beide teams zijn serieuze kandidaten om

de derde playoffklant in de divisie te worden (heel bijzonder!) maar zijn daarvoor allebei even afhankelijk van twee factoren: een dominante defense die het verschil maakt en een van ‘skill position talent’ overlopende offense waarvan je bidt dat de quarterback die de nek niet omdraait. Carson Palmer en Sam Bradford, je vertrouwt ze je Pop Warner team nog niet toe, maar beide heerschappen zijn vooralsnog het verschil tussen meedoen om de knikkers met de 49ers en Seahawks of wanhopig grijpen naar de overgebleven kruimels. Het is als de vlag op een modderschuit, maar dan precies andersom. ∙

Paul Klomp.

Spek & bonen

Paniek in San Francisco. Nadat eerder de pre‐season Harbowl tussen de Baltimore Ravens en San Francisco 49ers kansloos verloren ging, waren het afgelopen zondag de Denver Broncos die de Niners hun achterwerk lieten zien: 34‐0 bij de opening van Levi's Stadium.

Ik ben altijd de eerste die roept dat pre‐season niet telt. Oefenwedstrijden zijn er om veteranen wedstrijdfit te krijgen, het kaf van het koren te scheiden en hier en daar wat uit te proberen. Een oefenwedstrijd is en blijft voor spek en bonen. Zo zag ik afgelopen zondag het Manchester United van Louis van Gaal in eigen huis met 1‐2 onderuitgaan tegen Swansea City. Een wedstrijd om het echie.

Met één nederlaag werd de waanzinnige voorbereiding uitgewist. Winst tegen Valen‐ cia, AS Roma, Real Madrid en Liverpool is hartstikke leuk in de voorbereiding, maar als je na de eerste wedstrijddag op nul punten staat, koop je daar bar weinig voor. Het omgekeerde geldt ook.

In week één staan de Dallas Cowboys tegenover de 49ers. De Cowboys, retegoede aanval, historisch slechte verdediging, lijken op papier duidelijk de minderen te zijn. De Niners kunnen dan alle criticasters de mond snoeren door het seizoen 'gewoon' 1‐0 te beginnen.

De pre‐season is er niet om gewonnen te

worden. Peyton Manning, toevallig de tegenstander van zondag, staat er zelfs bekend om weinig pre‐season wedstrijden te winnen. En dat snappen de inmiddels doorgewinterde 49ers. Zolang ze Blaine Gabbert op de bank houden komt alles goed in San Fran. ∙

Lennart Beishuizen.