SportAmerika Magazine No. 36

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Wietze­Willem Mulder Marco Post Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Afgelopen vrijdag was ik uitgenodigd om een workshop te

hosten over coachen. Speciaal aan deze middag was dat ik onder meer mijn eigen neef, Timothy Petersen, moest inter­ viewen. Timothy, 29, is meervoudig Europees kampioen karate en is behalve topsporter actief als coach in het bedrijfsleven.

Zowel voor, tijdens als na het gesprek bleef de discussie met de aanwezige managers doorgaan met een prangende vraag: Wat is een goede coach? Velen vonden het directe resultaat belangrijk, een enkeling hield vast aan de langetermijnvisie.

Zelf heb ik daar ook al jaren discussies over met vrienden en collega’s. Ik geloof in bouwen en in succes op de lange termijn.

Dat beeld werd nog eens bevestigd nadat ik enkele jaren geleden het boek Management Secrets of the New England Patriots van James Lavin las. Lavin is een hoogleraar met diploma’s van Stanford en Harvard en ook een enorme Patriots­fan.

Lavin beschrijft in zijn boek hoe de werkwijze van Bill Belichick en zijn team van coaches een voorbeeld kan zijn voor bedrij­ ven. Een van de quotes die zijn werkwijze het meest duidelijk maakt is We focus on process, not on winning or losing.

De focus totaal anders neerleggen dan hoe andere coaches of managers in het bedrijfsleven dat doen. Niet gericht op het resultaat, maar op de werkwijze.

Belichick is daarin een uitzondering voor mijn gevoel. Net als Alex Ferguson, Louis van Gaal en vooral ook de Nederlandse basketbalcoach Ton Boot dat zijn. Je sterspelers van nu hebben geen enkele garantie dat ze dat ook volgend jaar zijn.

Het gaat namelijk om de ontwikkeling die ze maken en ook nog door kunnen maken. Bij Ferguson zag je dat met spelers als Keane, Stam en Van Nistelrooij. Van Gaal deed dat met spelers als Rivaldo en Gomez.

Ik zie het bij de Patriots ook wel gebeuren. Belichick die aangeeft aan dat hij zonder Brady ver wil gaan. Ondanks alle Super Bowls die ze samen hebben gewonnen. Dat telt niet meer. Voor Bill telt alleen nog de potentie van de spelers. “It’s not where you start, it’s where you finish.”

Veel leesplezier,

J.J. Watt tekende afge­

lopen week een nieuw mil­ joenen contract bij zijn team de Houston Texans.

De 25­jarige defensive end speelt de komende zes jaar in Houston en zette zijn krabbel onder een contract van 100 miljoen dollar, waarvan 51,8 miljoen dollar gegarandeerd is. Nog nooit kreeg een verdediger zoveel gegarandeerd geld bij een nieuw contract. Daarmee is J.J. Swatt naast de beste verdediger, met een jaarsalaris van 16,9 miljoen dollar ook nog de bestbetaalde verdediger in de NFL • De Washington Redskins zien de verkoop van merchandise flink dalen en hebben dat aan zichzelf te danken. De verkoop van fanproducten daalde met maar liefst 35 procent, terwijl die in de hele NFL juist stegen. De term ‘Redskins‘ wordt als een racial slur gezien en stuit veel mensen en vooral de native Americans tegen de borst.

Al jaren is er een geschil tussen eigenaar Daniel Snyder en actiegroepen over de naam. Verschillende sportjournalisten en commentatoren gaven voor de start van het seizoen al aan de naam ‘Redskins‘ niet te zullen gebruiken. Het team zelf maakt zich echter geen zorgen • De Baltimore Ravens onthulden afgelopen week het standbeeld van de toekomstige Hall of Famer Ray Lewis. De linebacker die twee seizoenen geleden afscheid nam met een Super Bowl, is vereeuwigd in de kenmerkende pose die hij aannam als hij zijn introduction dance deed. Lewis hield bij de onthulling van zijn bronzen evenbeeld een emotionele speech, waarin hij Baltimore bedankte voor alle steun die hij de afgelopen jaren ontving • (Merlijn van Dierendonck)

Greg Monroe blijft (voorlopig)

in Detroit. Nadat eerdere gesprek­ ken op een contractverlenging niet resulteerde in een deal, tekende de center een qualifiying offer. Tegen een salaris van ongeveer 5,5 mil­ joen dollar blijft Monroe komend seizoen een Piston, waarna hij volgende zomer een unrestricted free agent status krijgt, en derhalve kan gaan en staan waar hij wil • Eric Bledsoe, de beste overgebleven free agent, heeft nog geen akkoord met zijn team Phoenix Suns en daar moet volgens vriend LeBron James maar snel verandering in komen. Na een gezamenlijke training liet ‘the King’ via Instagram van zich horen: “Toekomstig All­Star in deze competitie in no­time. Phoenix maak een keuze” • Ondanks zijn geflirt met concurrent Under Armour heeft Kevin Durant zijn contract bij Nike verlengd.

De komende tien jaar krijgt hij in totaal driehonderd miljoen bijgeschreven. De CEO van Under Armour, Kevin Plank, was desondanks niet teleurgesteld en liet weten er plezier aan te beleven dat Nike nu 150 miljoen dollar meer heeft betaald dan ze aanvankelijk van plan waren • Tracy McGrady overweegt een comeback in de NBA. De inmiddels 35­jarige small forward heeft recent met Kobe Bryant getraind om te kijken hoe hij er fysiek voor stond • Andre Iguodala liet na het zien van de befaamde haka voorafgaand tussen het duel tussen de Verenigde Staten en Nieuw­ Zeeland op het WK via Twitter weten niet onder de indruk te zijn van het ‘dansje’. Nieuw­Zeelander Steven Adams reageerde daarop door Iguodala om iets meer respect te vragen voor zijn land •

Martin Brodeur wil er nog

graag een laatste jaar in de NHL aan vastplakken, maar de 42­ jarige goalie heeft nog altijd geen nieuwe club gevonden. De Canadees uit Montréal solliciteerde daarom openlijk bij de club uit zijn thuisstad. “Als de Canadiens mij een aanbieding doen, dan zal ik zeker aanhoren wat zij te bieden hebben voor mij. Dit is het team van Carey Price. Ik zou nog steeds graag ergens eerste doelman willen worden, maar zou het ook niet erg vinden slechts 20 tot 25 wedstrijden te spelen met het plezier van het spelen voor een winnend team.” De sollicitatie is opvallend, omdat Brodeur eerder aangaf dat de Canadiens ‘niet op zijn radar staan’ en hij graag een rol als eerste doelman zou willen vervullen • De Canadese krant Ottawa Sun meldde afgelopen week dat Sidney Crosby in Ottawa gearresteerd zou zijn vanwege driving­related reasons. Op social media rezen al de vragen waarom de center van Pittsburgh Penguins überhaupt in Ottawa was en daar rondreed in een gehuurde Porsche, tot politiechef Charles Bordeleau met een tweet een einde maakte aan het broodje aap­ verhaal: “Wij hebben geen problemen gehad met Mr Crosby” • De eerste keuze in de afgelopen draft, Aaron Ekblad, tekende een driejarig contract bij Florida Panthers. De verdediger liep bij een Canadees talentenkamp een hersenschudding op, maar heeft nu geen last meer van de naweeën van die kwetsuur. Ekblad is vol vertrouwen over zijn kansen om een plekje in de defensie van de Panthers te verdienen •

Het ‘tijdperk­Ron

Washington’ in Texas is ten einde. Door de slech­ te resultaten zag Washington zich genoodzaakt zijn biezen te pakken. Het ging lang niet altijd zo slecht: in 2010 en 2011 leidde Washington zijn Rangers nog naar een plek in de World Series, al verloor Texas telkens. Tim Bogar neemt de leiding voorlopig over • Zo richting het einde van het reguliere seizoen kun je maar beter in topvorm zijn. Prima timing dus van Detroit Tiger Víctor Martínez en Pittsburgh Pirate Josh Harrison. De heren werden uitgeroepen tot speler van de maand augustus in respectievelijk de American League en de National League • Hoewel zijn carrière er nog niet helemaal op zit, vierden de New York Yankees alvast Derek Jeter Day, ter ere van hun vertrekkende kapitein. Onder meer Cal Ripken Jr en Michael Jordan zagen daarna hoe Jeters Yankees met 2­ 0 verloren van de Kansas City Royals • Het Nederlands team had hem graag gehad voor het EK en Roger Bernadina wilde ook wel, maar de Los Angeles Dodgers gooiden roet in het eten. Het MLB­team voegde Bernadina toe aan de per 1 september uitgebreide actieve selectie en dat zet een streep door The Shark’s EK­deelname • Een aderlating voor de Toronto Blue Jays. Outfielder Melky Cabrera, die een van de beste seizoenen uit zijn leven speelt, brak zijn pink en mist de rest van het seizoen. Niet handig, want tot op dat moment waren de Blue Jays nog volop in de race voor een Wild Card in de AL •

De zelfverklaarde NFL­kenners waren voor

dit seizoen behoorlijk eensluidend. Misschien dat ze nog wat concurrentie krijgen van de Patriots, maar de Superbowl­deelnemer uit de AFC zal vast en zeker weer de Broncos worden. En in de NFC? Speurend naar een dark horse, kwam er her en der speurneus op de Packers of de Saints uit. Maar de goegemeente zette z'n zuurverdiende geld toch maar gewoon op regerend kampioen Seattle Seahawks.

Voor wie nog twijfelde, sinds afgelopen don­ derdag weten we het zeker: de goegemeente heeft er kijk op. De Hawks gaan volgend jaar februari op herhaling. De ploeg van Pete Carroll is de beste van de gehele league, and it's not even close. Vorig jaar stak Seattle al met kop en schouders boven de rest uit, en de ploeg is op bijna alle vlakken alleen maar beter geworden. Green Bay kwam daar donderdag op niet mis te verstane wijze (36­16) achter.

De Seattle D kreeg in 2013 vele veren in de kont gedrukt. En terecht: een defensive line die zelden een duimbreed toegeeft, een linebacker core waarbij je het water door de mond loopt, en een secondary die z'n gelijke niet kent. Jimmy Graham wenst nooit meer af te reizen naar de Emerald City, terwijl CB Richard Sherman zoveel respect heeft vergaard dat hij nog maar zelden een bal in zijn richting ziet komen. Aaron Rodgers verkoos vorige week om volledig bij #25 uit de buurt te blijven.

De Seattle offense werd daarbij schromelijk tekort gedaan: tijdens de Superbowlrun hield de ploeg al dik tweederde van de league on­ der zich waar het gescoorde punten betreft.

Maar het respect dat toen nog achterwege bleef, zal er dit seizoen ongetwijfeld komen.

Russell Wilson wordt met de week beter, Percy Harvin (wow!) is erbij gekomen, waar­ door er voor Marshawn Lynch nog meer mogelijkheden en ruimte onstaan.

Het enge is niet eens dat de Seahawks zo­

veel beter zijn dan de rest, maar dat ze voor­ al ook zo jong zijn. Het moet wel heel raar lopen wil er in Washington state geen dynas­ ty van jewelste gaan ontstaan. Slechts een enorm en onverwacht blessurevirus kan Seattle stoppen. Maar reken er maar niet op.

TEKST GEERT JAN DARWINKEL

Het is even wennen voor Geraldo

Boldewijn. Na weken opgesloten te hebben gezeten in Flowery Branch, de thuisbasis van het trainingcamp van de Atlanta Falcons, is hij nu weer vrij. De dagelijkse routine van vroeg opstaan, trainen, eten, trainingsbeelden analyseren, krachttraining en nog wat teammeetings bezoeken zit er op voor de 23­jarige Amsterdammer. En dat was niet de planning.

Vlak voor de laatste preseason game van de Falcons, op bezoek bij de Jacksonville Jaguars, gebeurde het. “Ik probeerde een pass te vangen en voelde het meteen in mijn hamstring schieten,” vertelt Boldewijn rustig. “Dan weet je het meteen. Foute boel.”

Blessures komen nooit op een goed moment, maar voor de wide receiver was het nu wel extra pijnlijk. “Deze wedstrijd was mijn laatste kans om de coaches te laten zien wat ik in huis had. Op het moment dat ik mijn hamstring voelde wist ik genoeg. Daar gaat mijn kans,” blikt hij terug. “Nu ligt mijn focus om in de komende maand weer fit te worden. Daarna ligt de weg open naar de NFL, daar ben ik heilig van overtuigd. Ik wil dat dit jaar nog bereiken.”

Als rookie in trainingcamp was het aanpoten. Enorm aanpoten. “Je staat opeens op een veld met spelers waar je eerder mee in Madden speelde. Dat is even omschakelen. Daarnaast is het tempo een enorm stuk hoger dan in college football.”

Boldewijn viel al snel in de smaak bij

zijn teamgenoten en coaches. Wide receivers­coach Terry Robiskie gaf hem al na de eerste dag de de bijnaam Amsterdam. “Volgens mij was dat om­ dat de coaches de rookies niet bij hun voornaam willen aanspreken. Bij mij kwam al heel snel deze naam naar voren.

Prima hoor, ik vond het wel mooi.”

In de eerste preseason games voor de Falcons maakte ‘Amsterdam’ indruk. Hij wist in elke wedstrijd tenminste een

Dat Boldewijn zo ver zou komen

in trainingcamp had de buitenwereld verrast. Hij werd niet gedraft tijdens de NFL Draft, ondanks een uitstekend laatste jaar bij Boise State. In dertien wedstrijden ving hij 39 passes voor maar liefst 528 yards.

Na de draft ontving hij een telefoontje vanuit Atlanta. “Zij waren de eerste ploeg die mij belden. Voor mezelf had ik al een rijtje met teams gemaakt waar ik dacht kans te maken. Daar stonden de Falcons ook op. Het was daarom een logische keuze dat ik daar aan de slag ging.”

pass te vangen en liet daarmee potentie zien die headcoach Mike Smith in hem zocht.

Hard Knocks

Waar preseason normaal voor een groot gedeelte achter gesloten deuren plaatsvindt, kregen fans van de Atlanta

Falcons dit jaar full access. De HBO tv­ serie Hard Knocks had namelijk deze franchise uitgekozen om de gehele voorbereiding in beeld te brengen.

Dat leverde voor Boldewijn ook bij­

zondere taferelen op. “Ineens spraken mensen mij aan op straat of in de mall.

Die hadden mij dan gezien op Hard Knocks. Een interessante ontwikkeling.

Ik kan het wel waarderen, aangezien het alleen maar leuke reacties waren.”

Tijdens een van de afleveringen zien we Boldewijn een Nederlands telefoon­ gesprek voeren. Grote kans is dat zijn oud­teamgenoot bij Boise State en goede vriend Ricky Tjong­A­Tjoe aan de lijn hing. De twee spreken elkaar weke­ lijks en vooral tijdens trainingcamp is het contact intensief.

“Ik was enorm blij met de kans die ik kreeg. Ik wist namelijk dat ik geen draftkeuze zou zijn en heb mij daarop voorbereid. Je stelt je erop in dat je een free agent bent. Dat betekent dat je keihard moet trainen in de hoop dat een team je opbelt. Dat heb ik gedaan. en dan blijf je hopen dat je op een gegeven moment een kans krijgt.”

Thuis

Het telefoontje uit San Diego kwam als een geschenk. “Vanaf dat moment weet je dat je de kans moet pakken. De coaches maakten vanaf het begin heel duidelijk dat iedereen een kans had om de 53 man roster te bereiken.”

Toch kreeg hij al snel door dat hij het goed voor elkaar had in Californië. “Als ik met de rookies sprak die bij andere teams zaten, kreeg ik al snel door dat de Chargers het goed geregeld hebben. Dat merk je aan de kleine dingen. Na een week begon ik mij er al thuis te voelen.

Zowel de band met mijn medespe­ lers als coaches was erg goed te noemen.”

Toch was de Amsterdammer daar

“Natuurlijk volgde ik Geraldo in die

serie. Ik vond het echt mooi om hem zo aan het werk te zien. Zeker omdat hij het zo goed deed,” spreekt Tjong­A­Tjoe trots. Waar Boldewijn indruk maakte in Atlanta, deed Tjong­A­Tjoe dat aan de westkust van de Verenigde Staten. In San Diego draaide hij een prima voorbereiding mee met de Chargers.

niet alleen maar gefocust op. “Ik wilde gewoon weten waar mijn pla­ fond lag. Kijken of ik het op aller­ hoogste niveau kon spelen. Met die gedachte begon ik aan trainingcamp.”

De 24­jarige oud­speler van Boise State maakte direct indruk. Volgers van de Chargers zagen in de Neder­ landse defensive end direct een rol weggelegd bij de practice squad in San Diego, of wellicht wel meer.

“Ik voelde dat het ook lekker ging. Toch weet je nooit of de coaches dat ook zo zien. Rookies krijgen niet altijd alles te horen. Je moet je blijven focussen op je eigen spel en dan hopen dat het goed genoeg is.” In de eerste paar preseason games bleef Tjong­A­Tjoe goed over­ eind, maar in het duel tegen de San Francisco 49ers ging het mis. Goed mis.

“Ik kan het nog steeds niet geloven wat betreft de blessure. Beetje surrealistisch.

Juist dat ik een blessure op liep op zo’n moment. In al die jaren dat ik football speel heb ik nooit echt een blessure opge­ lopen. Dat is dan lastig te verkroppen.”

Inmiddels is Tjong­A­Tjoe geopereerd en ligt de focus op de toekomst. “De operatie is goed gegaan. Ze hebben mijn knie helemaal schoongemaakt. Dat was wel nodig, aangezien ik mijn binnen­ en buitenband en mijn meniscus heb afge­ scheurd. Een flinke ingreep, maar ik ben blij dat hij erop zit.”

De komende zeven maanden staan in het teken van revalidatie. “Natuurlijk baal je soms, maar ik ben er heilig van overtuigd dat ik hier sterker uit ga komen. Nu het seizoen begonnen is baal je wel als je je teamgenoten aan het werk ziet, maar dat geeft ook een motivatie. Ik wil daar volgend jaar deel van uitmaken.”

Nederland

Nu beide heren voorlopig geblesseeerd zijn blijft Harald Hasselbach voorlopig de laatste Nederlander die in de NFL speelde.

In 2001 speelde de defensive end voor de Denver Broncos, waar hij twee Super Bowls mee wist te winnen. Al dertien jaar geen Nederlander meer in actie in de NFL. Boldewijn en Tjong­A­Tjoe voelen daarom ook de druk vanuit Nederland dat zij de opvolger moeten worden van Hasselbach.

Beide spelers zijn verheugd met de

interesse vanuit hun thuisland. “Elke dag als ik nu mijn Twitter­account bekijk zitten er tegenwoordig ook berichtjes bij van fans uit Nederland. Dat is natuurlijk heel gaaf om te zien,” stelt Boldewijn. “Mijn optreden in Hard Knocks heeft daar natuurlijk aan bijgedragen.”

Ook Tjong­A­Tjoe geniet van de aandacht.

“Zeker in deze tijd is het mooi om zoveel support te voelen en dat we echt gesteund worden. Langzaam wordt Nederland ook gewoon een American Football­land en dat is gaaf om te zien.” •

“De eerste dag ben je echt starstruck. Je ziet Drew Brees lopen, Joe

Horn en Reggie Bush”, zegt Pascal Matla, één van de weinige Nederlanders die met een NFL­team het training camp inging. De center kwam als een undrafted rookie in de zomer van 2006 naar de New Orleans Saints, maar werd vlak voor het begin van dat seizoen gecut. ‘Ik werd om zes uur ’s ochtends opgebeld door de turk, een messenger, die zei dat de coach me wilde zien en dat ik mijn playbook mee moest nemen. Dan weet je wel hoe laat het is. Coach Payton deed het wel zelf. Niet iedere coach doet dat, maar hij wel.

“Je hebt je goed ingezet, dat waarderen we ook, maar we moeten keuzes maken.” Zelf zeg je, geïnstrueerd door je agent, iets als “bedankt voor de kans”, “dit is een geweldige organisatie” of iets dergelijks. Het zijn de gebruikelijke beleefdheden, maar als je buiten staat, dan valt de wereld even vanonder je voeten. Ik hoop voor Geraldo dat hij wel weer een kans krijgt, maar een club houdt je natuurlijk wel aan een lijntje, om zoveel mogelijk opties open te houden.”

Hard Knocks geeft volgens Matla niet compleet weer wat er in een

trainingskamp gebeurt. “De serie heeft natuurlijk een amusements­ waarde. Wat je niet ziet is hoe zwaar een trainingskamp is, zeker voor jongens als Ricky en Geraldo die op de bubble zitten. Die moeten of een veteraan of een gedrafte speler uit het team moeten spelen. Het is vechten voor je baan.”

Hoewel het merendeel ontzet­ tend hard werken is om een plek bij de laatste 53 te berei­ ken, is er af en toe wel tijd voor iets leuks. “Sean Payton was nieuw, en een nieuwe coach moet altijd zijn stempel druk­ ken, dus het was één van de zwaarste training camps in de NFL. Veertig graden, twee keer per dag trainen. Je weet niet meer wat voor dag het is.

Opstaan, trainen, eten, trainen, meeting. We hadden net een meeting gehad en begonnen aan een jersey walkthrough, het doornemen van de tactieken op het veld. We hadden de warming­ up al gedaan en coach Payton riep ons bij elkaar. Hij zei: ‘Ik wil dat jullie nu naar de kleedkamer gaan, je omkleden en naar de bus.’

We gingen naar een waterpark dat de Saints hadden afgehuurd. Het leek net een crèche, negentig mannen op het veld door het dolle heen, als een stel pubers. We hebben tweeënhalf tot drie uur in het waterpark gezeten en daarna weer terug naar de realiteit, op het veld.”

TEKST MERLIJN VAN DIERENDONCK

De footballcarriere van Ray Rice zit erop. De running back werd maandag door de Baltimore Ra­ vens op staande voet ontslagen.

Dat was terecht, maar waarom gebeurde dat afgelopen zomer eigenlijk al niet?

Druppel van het (plotselinge) ontslag was een door TMZ Sport verkregen video, die aan duidelijkheid niets te wensen overliet. Het filmpje, gescho­ ten in de lift van een casino in Atlantic City, toont zonneklaar hoe Rice zijn (toen nog) verloofde met een welge­ mikte vuistslag buiten westen slaat, en vervolgens de lift uitsleept. Heel Amerika ­ alsook vele NFL­collega's ­ eisten daarop het ontslag van Rice.

Sommigen wilden bovendien nog graag een gevangenisstraf voor hem ook.

De verontwaardiging van maan­ dag is tamelijk hypocriet. Op een eerdere video, geschoten door een camera buiten de lift, en die was verschenen onmiddellijk na het incident, was immers al te zien hoe Rice zijn bewusteloze verloofde uit de lift sleepte. Van enig boegeroep toen was echter nauwelijks sprake. En niemand stond op z'n achterste benen toen commissaris Roger

Goodell Rice slechts een schorsing van twee luttele wedstrijdjes oplegde. Ter­ wijl iedereen op z'n klompen kon aan­ voelen wat zich in de lift had afge­ speeld: dat Rice z'n (tegenwoordige) vrouw middels een rake kaakslag had gevloerd.

Ja, toen Josh Gordon vanwege een stickie roken tot een jaar toekijken werd veroordeeld, klonkt er plotseling wat gemor. Er moest echter een niets ontziende video aan te pas komen voor een passende straf.

Van de publieke opinie heeft nog niemand 't ooit gewon­ nen. Vandaar dat de Ravens op maandag eieren voor hun geld kozen door

het contract van Rice te ontbinden (waar coach John Harbaugh eerder nog had gezegd dat Rice 'een foutje had gemaakt'), terwijl de NFL besloot om de running back voor onbepaalde tijd te schorsen.

Zowel Baltimore als de NFL verklaarde

z'n besluit te hebben genomen op basis van nieuw verkregen bewijsmateriaal.

En hier wordt het saillant: SI's Peter King schreef op 29 juli namelijk reeds dat alle partijen de gewraakte lift­video al meteen onder ogen hadden gehad.

Mocht dat te bewijzen zijn, dan zal Rice Gate nog 'n staartje krijgen. Er zijn topmanagers voor minder aan de hoogste boom geknoopt. •

TEKST GEERT JAN DARWINKEL

1 JULIUS THOMAS TE ­ DENVER BRONCOS

In het voetbal en hockey noemen we het een hattrick, en hij deed het zondag in de eerste helft tegen de Colts: even drie touchdowns pakken! Gronk en Graham move over, Julius Thomas is hier! Onze WINNAAR VAN DE WEEK.

2 MIGUEL CABRERA 1B ­ DETROIT TIGERS

De Tigers leken even helemaal van 't padje, maar ze lijken zich juist op tijd weer te hebben hervonden, niet in de laatste plaats dankzij Miggy Cabrera: .500 Avg. (15­30), 5 HR, 2 2B, 9 RBI.

3. MARSHAWN LYNCH RB ­ SEATTLE SEAHAWKS

Hij verspeelde wat goodwil in 't offsea­ son middels z'n holdout, maar dat maak­ te Marshawn Lynch tijdens Opening Day maar meteen goed: twee touchdowns en 110 yards from scrimmage. Wow.

1. ROGER GOODELL NFL COMMISH

Tony Romo en Antonio Brown waren dichtbij, maar werden net niet onze eerste LOSER VAN DE WEEK. Die eer gaat naar Roger Goodell, die dankzij Rice Gate blij mag zijn als het bij deze eretitel blijft. Bah.

Sherman Island

Revis Island was jarenlang de vakantie­

bestemming bij uitstek voor wide recei­ vers toe aan een snipperdag. Darrelle was een fantastische gastheer in Jets uniform.

Je liep als receiver geen meter teveel met bal en in ruil daarvoor pikte Revis zijn standaard interception mee. 'Prima deal' moet Richard Sherman hebben gedacht toen hij als 5e ronde draftkeuze de cornerbackuniversiteit van Pete Carroll betrad te Seattle, 'dat kan ik ook'.

Het duurde 4 seizoenen, een 'you mad bro?'­breakout performance versus Tom Brady's Patriots in 2012, menig high flying interception en nog veel meer volstrekt hilarische media optredens maar Sherman Island is een feit. Aaron Rodgers wierp afgelopen donderdag bij de opening van het seizoen in totaal 0 keer in de richting van Sherman. U leest dat goed: 0 keer.

Als u het daarom liever Sherman Continent wil noemen; mijn zegen heeft u.

Meneer 'I am the best corner in the NFL'

zorgde er in elk geval eigenhandig voor dat de Packers slechts met een half aanvalsveld werkten en ja, dan is het lastig winnen, zelfs met Rodgers aan het quarterbackroer. Die andere helft van de Seahawks defensie bestaat immers ook niet bepaald uit pannenkoeken. Byron Maxwell, Sherman's partner in crime, mag dan gezien worden als de zwakke schakel in de Seahawks secondary, met Earl Thomas en Kam Chancellor erbij is dat natuurlijk maar relatief. Dit is misschien wel de beste secondary ooit verzameld en datzelfde kan eigenlijk ook wel gezegd worden van de Seahawks defense als geheel. Dus ik stel voor dat we ervan genieten zolang als het kan. Je weet nooit wanneer Earl Thomas zijn nek breekt bij dat achterlijke punt returnen van hem. •

Paul Klomp.

Waar zijn de home­ runs gebleven?

De steroïden zijn voor het grootste

deel uit het honkbal verbannen en dat is maar goed ook, toch? Net als het gros van de volgers ben ook ik uiteraard tegen valsspelen, maar ik moet zeggen dat ik soms bijna met weemoed terugdenk aan de 'Steroid Era'.

Hoe spannend was de legendarische homerun race tussen Sammy Sosa en McGwire? Hoe indrukwekkend was de piek van Barry Bonds? Ik weet dat het niet zuiver was, maar ik mis de homerun races en de 'coverage' daarvan. Terwijl de homerun steeds schaarser wordt, lijkt het erop dat we hem steeds minder belangrijk vinden.

Het gemiddelde aantal slagmensen dat per seizoen 40 ballen het veld uit mept is gezakt van tien tussen 2003 en 2006 naar drie tussen 2010 en 2014. Ook dit jaar lijken alleen Chris Carter, Nelson Cruz en Giancarlo Stanton het te halen namelijk.

Het totaal aantal homeruns in een

seizoen zakte al van ruim 5400 in 2004 naar net boven de 4600 in 2013. Het lijkt er in de komende jaren niet beter op de worden. Ik wil niet zeggen dat de spelers weer naar de verboden middelen moeten grijpen, maar ik mis die achthonderd homeruns gewoon heel erg! •

Seb Visser.

Trots staat het drietal op de foto.

Het is 27 juli 2014 en zij vieren de ultieme bekroning van hun prachtige honkbalcarrière: ze zijn gekozen in de Hall of Fame. Twee pitchers, Tom Glavine en Greg Maddux, en een slagman, Frank Thomas. Thomas, die 19 jaar in de Major League speelde, heeft prachtige cijfers achter zijn naam staan: 2322 wedstrijden gespeeld, een slaggemiddelde van .301 met niet minder dan 2468 honkslagen en 521 homeruns. Eeuwige baseballroem is zijn deel, hij heeft het verdiend.

TEKST KEES WIJDEKOP

Toch vinden veel Amerikanen dat er – met alle respect

– op deze zondag een andere slagman in Cooperstown zou moeten staan. Een ster, die 24 jaar op het hoogste niveau uitkwam, 3562 wedstrijden speelde en maar liefst 4256 honkslagen sloeg: Pete Rose, bijgenaamd Charlie Hustle.

Waarom ontbreekt Pete Rose in de Hall of Fame? Kostya Kennedy schreef er een boek over: Pete Rose, An American Dilemma.

De Nederlandse televisiekijker zag Pete Rose voor het eerst in 1974. De Amerikaanse sportzender ESPN kwam op het idee om in het stille seizoen een soort tienkamp te organiseren voor een aantal internationale topsporters: Superstars. De atleten kwamen voor de dollars graag naar Florida.

O.J. Simpson won de sprint over honderd yards en

onze eigen schaatsheld Ard Schenk moest het tegen Pete Rose opnemen op het onderdeel 'stormbaan': over een hoge schutting klimmen en dan op ellebogen en knieën door een laag tunneltje sluipen. Het was een ongelijke strijd. Op het moment dat Ard zijn lange been over de schutting slingerde, stond Rose al aan de finish de pers te woord. Zonder te hijgen!

Er vol in gaan, je uiterste best doen en nooit opgeven.

Er is een baseballuitdrukking voor deze instelling: to hustle. Harry Rose, Pete's vader, een semi­ professionele footballspeler uit Cincinnati heeft hem dat ingepeperd. Zo, en niet anders, bedrijf je sport ‘the American way’.

Harry is de enige naar wie Pete echt luistert. “Als switch hitter heb je een betere kans op een baseballcarrière”, geeft Harry hem mee. Dus maakt Pete elke avond tweehonderd swings voor de spiegel met een loodzware knuppel: honderd als rechtshandige slagman en honderd als lefty.

Pa is ook nooit tevreden. Slaat Pete in een

jeugdwedstrijd vier uit zes, dan blijft Rose senior maar mopperen over die twee keer dat hij niet op het honk kwam. Alles onder het motto 'het kan altijd beter'. Dat geldt trouwens niet voor zijn schoolloopbaan. Pete is goed in gymnastiek, maar van leren houdt hij niet en het komt dan ook goed uit dat hij een contract kan tekenen bij zijn thuisteam: de Cincinnati Reds.

Pete krijgt zijn bijnaam Charlie Hustle tijdens een wedstrijd in spring training in 1963. Yankees­pitcher Whitey Ford verbaast zich over de rookie die na vier wijd als een gek naar het eerste honk sprint, zo iemand heeft hij nog nooit gezien. Nou ja, eigenlijk wel. Ty Cobb, de beste honkballer van het eerste kwart van de twintigste eeuw, de man met een slaggemiddelde van .366 over zijn GEHELE carrière, was iemand met wie je Charlie Hustle wat spelstijl betreft een beetje kan vergelijken.

Ook Cobb had een tomeloze inzet, hij schreeuwde,

provoceerde en beledigde zijn tegenstanders de hele wedstrijd door. Tegenwoordig zou men het wellicht ADHD­gedrag vinden. Cobb speelde het spel hard. Zijn specialiteit was de sliding met de scherp geslepen spikes omhoog, op zoek naar het been van een tegenstander.

Dat doet Pete niet, hij gaat altijd headfirst. Toch kan dat ook hard aankomen, kijk zelf maar.

Pete heeft een fantastische carrière. Winnaar van de

World Series met de Reds en de Philadelphia Phillies, jarenlang de meeste honkslagen, het hoogste slaggemiddelde, recordhouder op verschillende andere onderdelen, geliefd vanwege zijn inzet en op weg naar de verbetering van het bijna onaantastbare record van Ty Cobb: 4191 honkslagen.

Met Ty Cobb heeft hij ook buiten het veld iets gemeen: de obsessie voor geld. Cobb, ‘The Georgia Peach’ was slim. Hij verkeerde in de betere kringen. Hij kreeg wel eens een tip: in Atlanta was een limonadefabriek, daar werd een populair drankje gemaakt. Zo werd Ty een van de eerste aandeelhouders van Coca­Cola. En de eerste honkbalmiljonair!

Pete krijgt ook tips, vaak zelfs. Maar dat betreft doorgaans een paard dat torenhoog favoriet op de racebaan is. De tips zijn niet altijd goed. Dan moet er betaald worden aan de bookmakers die het geld voor hem ingezet hebben. Dat is logisch. Maar Rose betaalt vaak laat en soms helemaal niet. “Hij dacht dat het wel oké was om niet te betalen, omdat hij Pete Rose was”, zei teamgenoot Jim O'Toole. Iedereen die de serie The Sopranos heeft gezien, weet dat dit niet verstandig is!

Op het veld gaat het prima. Het record van Ty Cobb

komt in zicht en op 11 september 1985 is het zover: Rose slaat honkslag 4192 en is Ty Cobb voorbij. Presi­ dent Reagan feliciteert hem telefonisch, heel Amerika luistert mee en Pete is op het toppunt van zijn roem.

Hij sluit zijn actieve loopbaan af en wordt manager van de Cincinnati Reds. Dan komen er geruchten: Pete is een gokker, dat is bekend, maar hij zou als manager van de Reds ook gokken op de wedstrijden van zijn eigen team. Sinds het beruchte Black Sox­schandaal van 1919 is dat een absolute

doodzonde. Rose ontkent, hij geeft alleen toe dat hij verkeerde vrienden heeft, maar de bewijzen stapelen zich op en in 1989 wordt hij geschorst. Hij mag zich niet meer met baseball bemoeien en is ook niet verkiesbaar voor de Hall of Fame.

Rose is teleurgesteld, maar wil niet eindigen als Ty

Cobb. Die had op zijn sterfbed een aktetas met aandelen

contant geld onder zijn hoofdkussen en een revolver in zijn nachtkastje om zijn bezit te verdedigen.

Pete leeft zijn leventje, hij is niet dood te

knuppelen: een gokje hier (maar niet meer op sportwedstrijden), vriendinnetje daar en tussendoor een paar maanden in de gevangenis vanwege belastingfraude. Zijn inkomen wordt tegenwoordig geschat op meer dan een miljoen dollar per jaar. Een dag handtekeningen zetten levert soms tienduizenden dollars op. Charlie Hustle is vriendelijk voor iedereen, maakt een praatje, toont belangstelling en vertelt af en toe een schuine bak. Succes verzekerd, zijn fans liggen krom.

In 2004 geeft hij toe als manager op de resultaten van zijn eigen Cincinnati gegokt te hebben maar “alleen maar op winst voor de Reds”. Het heeft hem tot dusver niet tot in de Hall of Fame geholpen.

Het boek van Kostya Kennedy is bijzonder

lezenswaardig. Je krijgt niet alleen een goed beeld van ‘An American Life’ zoals Pete Rose dat leidt, maar ook het leven van zijn zoon Petey – zelf eveneens een verdienstelijk honkballer – in de schaduw van zo'n beroemde vader wordt belicht. Interessant is ook het verslag van het 'Induction Weekend' in Cooperstown.

Het is één grote jaarmarkt met als motto: Cash is King.

Kennedy maakt duidelijk wat het dilemma is : kun je nog verdedigen dat bewezen valsspelers als Barry Bonds, Roger Clemens en Mark McGwire wel verkiesbaar zijn voor de Hall of Fame en Pete Rose niet? Hij zet de feiten op een rij en laat de lezer oordelen. • Titel: PETE ROSE ­ AN AMERICAN DILEMMA

Auteur: KOSTYA KENNEDY

Op voorraad bij: THE AMERICAN BOOK CENTER Spui 12 Amsterdam, Lange Poten 23 Den Haag €29,99 ABC.NL

Elke jonge honkballer droomt ervan.

Met je team in de World Series spelen, de stand in de best­of­seven serie is gelijk (3­3). We zitten in de negende inning van Game 7, de beslissende wedstrijd van de World Series, de tegenstander heeft de stand net gelijk getrokken, jouw team komt aan slag in de gelijkmakende slagbeurt en de stadionspeaker roept jouw naam op.

Terwijl je naar het slagperk loopt, gieren de zenuwen door je lijf, want je weet: met één swing kan ik deze wedstrijd beslissen en mijn team kampioen maken. De eerste pitch vind je niet zo mooi (of je bent nog te gespannen om een swing te maken) en die laat je lopen voor een wijdbal. De tweede pitch besluit je wel te slaan. Je start een swing en op het moment dat de bal jouw knuppel raakt, weet je het: deze vliegt eruit! WE ZIJN KAMPIOEN!

Het is een passage die niet zou

misstaan in een jongensboek, maar er is één persoon die precies weet hoe dit voelt. In 1960 sloeg Bill Mazeroski zijn Pittsburgh Pirates langs de New York Yankees en besliste hij met zijn walk­off homerun de World Series.

Mazeroski, die overigens bepaald niet bekend stond als een power hitter, was de eerste speler ooit die een walk­off homerun sloeg in een Game 7 van de World Series en ook na hem is dit nooit meer gebeurd. Niet zo gek dus dat deze klap ‘The Greatest Homerun Ever’ genoemd wordt. •

TEKST SEB VISSER

Jeugdtrainers

Toen ik jong was heb ik verschillende jeugdtrainers gehad. Als kind hebben die

mensen een enorme invloed op je. Ik was geen gemakkelijk voetballertje, toen al eigenwijs en zeer koppig, waardoor ik al op jonge leeftijd vaak ruzie had met mijn coaches. Ik kon slecht tegen uitgescholden worden als ik een fout maakte en het accepteren van nutteloos geschreeuw ging mij ook al niet erg goed af. Bulderende trainers en ondergetekende waren simpelweg geen goede combinatie. Ik wilde namelijk graag winnen en vond verliezen al erg genoeg. Als kind kon ik daar vaak om huilen en wakker van liggen. Een trainer die mij dat nog even inpeperde kon in de stront zakken.

Vorige maand plaatste ik op Twitter een filmpje van ESPN. Daarin was te zien hoe Dave Belisle, honkbalcoach van Rhode Island in de Little League, zijn jonge spelertjes na een nederlaag toesprak. Het was een moment om kippenvel van te krijgen. Belisle werd omringd door de bijna ontroostbare kinderen en bewandelde het enige juiste pad. Het pad van trots.

Belisle sprak met een trillende stem over het verdriet van de laatste keer dat hij

met de jonkies kon samenwerken. Hij beschreef hoe zij voor het oog van heel Amerika hadden gezorgd voor iets unieks, waar ze super trots op konden zijn. Dat het allemaal winnaartjes waren, ondanks de nederlaag. En dat het belangrijk was om straks naar de ouders en vriendjes te gaan die langs de kant stonden en het moment toch met elkaar te vieren. De speech eindigde in een groepsknuffel met tranen.

Mijn tweet met daarbij de tekst Aan alle jeugdtrainers, this is how it’s done werd maar liefst 721 keer geretweet. In het algemeen werd de video een hit, inmiddels miljoenen keren bekeken. De reacties op Twitter waren veelzeggend. Er bleek inderdaad een grote behoefte aan nogmaals duidelijk maken dat respectvolle omgang in de jeugdsport niet vanzelfsprekend is. Anders is niet te verklaren dat deze speech in ons land zoveel reacties oproept.

Nog veel te vaak staan er in de sport asociale trainers en ouders langs de kant te bulderen, schreeuwen, gillen en ruzie te maken als hun pupillen of kinderen proberen plezier te maken. Als zij proberen te genieten van momenten van onbevangenheid en ontsnappen aan de soms al best zware schoolweek. Voetbal is wat dat betreft de meest afzichtelijke sport die ons land kent. Loop op zaterdagochtend een willekeurig verenigingsterrein op en binnen enkele minuten loop je geheid een geflipte jeugdcoach of ouder tegen het lijf. Te herkennen aan een kind dat naar de grond kijkt.

Dave Belisle maakte indruk, omdat er nog altijd een grote behoefte is aan zijn soort jeugdtrainers in de sport. En gelukkig zijn er inmiddels ook vele verenigingen die dat snappen. Die ouders wijzen op hun verantwoordelijkheid en trainers opleiden en aanstellen die meer doen dan alleen schreeuwen en schelden. Niet alleen in de amateursport, maar ook in de opleidingen van de profsport. Laat de kids spelen, leren, huilen, plezier maken, winnen en vooral ook verliezen. Met de grote boze wereld krijgen ze later nog genoeg te maken. •

Na maandenlange geruchten en tal

van ‘off the record’ bevestigingen werd op 21 mei 2013 officieel bekendge­ maakt dat New York er vanaf 2015 een tweede Major League Soccer franchise bij krijgt, genaamd New York City FC, ook wel afgekort als NYCFC. De club, toentertijd aangekondigd als de twintigste MLS­franchise, kwam tot stand via een samenwerkingsverband tussen de Engelse voetbalgrootmacht Manchester City FC en de New York Yankees.

Waar eerst nog sprake zou zijn van een samenwerking met Yankees­rivaal de New York Mets, koos City uiteindelijk elders. Huidig NYCFC en toenmalig Manchester City CEO Ferran Soriano gaf aan in de Yankees een uitstekende partner te hebben gevonden om ‘world­ class’ sportorganisatie op touw te zetten. Onder leiding van City geld­ schieter Sheik Mansour bin Zayed al­

Nahyan legde de combinatie vervolgens moeiteloos de vereiste som van 100 miljoen dollar op tafel voor toelating tot de MLS. Ter vergelijking, Montreal Impact betaalde in 2010 40 miljoen dollar.

Logo

Sinds de oprichting ging de club echter nog zonder logo door het leven. Om interesse in de club te genereren richtten de eigenaars een actie op waarbij mensen afkomstig uit de gehele wereld diverse ontwerpen konden insturen. Negen maanden later maakte de club bekend twee logo’s te publiceren, waarvan er door het wereldwijde publiek één moest worden uitgekozen.

Saillant detail: beide logo’s zijn ontworpen door Rafael Esquer, bekend door zijn ontwerp van het Made in NY­symbool.

Met meer dan 100.000 stemmen is

uiteindelijk gekozen voor het huidige logo. Hierin zijn de kleuren ‘sky blue’ en ‘navy blue’ verwerkt. Beide kleuren zijn zeer kenmerkend voor eigenaren Manchester City en de New York Yankees en respectievelijk terug te vinden in hun shirts en logo’s.

Opvallend is dat het gekozen ontwerp van Esquer sterke gelijkenissen vertoond met het huidige logo van de Italiaanse voetbalgrootmacht Internazionale, maar dat terzijde.

Een nieuw opgerichte club verlangt logischerwijs ook naar een fanatieke achterban en om dit te bereiken borduurt NYCFC rustig voort op de eerder ingezette acties rondom haar logo. Via verscheidene media, waaronder voornamelijk Facebook en Twitter,

wordt geprobeerd fans te betrekken bij de club, door middel van ludieke acties, het plaatsen van ingezonden foto’s en het uitreiken van diverse prijzen.

Deze acties hebben inmiddels niet

alleen geresulteerd in de groei van de ‘NYCFC Supporters Club,’ maar ook in de toename van het aantal seizoen­ kaarthouders, ofwel door de club toe­ passelijk ‘Founding Member Accounts’ genoemd. Deze accounts vereisen in eerste instantie een aanbetaling van 50 dollar per stoel en zijn door middel van een aanvullende betaling uit te breiden naar een volledige seizoenkaart.

Voormalig Yankees­pitcher Mariano Rivera mocht zich op 21 april 2014 de eerste seizoenkaarthouder noemen van de club die het komend seizoen de thuiswedstrijden in het stadion van zijn oude werkgever afwerkt (zie kader). Bij het persmoment

gaf Rivera te kennen een verdere investe­ ring niet uit te sluiten. “Ik ben nog niet benaderd, maar wanneer dat moment komt zal ik zeker nadenken om gedeel­ telijk eigenaar te worden,” aldus de ex­ pitcher. Volgens de laatste publicatie in juli 2014 is het aantal seizoenkaarthou­ ders sinds Rivera inmiddels ruimschoots de drieduizend gepasseerd.

Red Bulls

Als je het over de MLS hebt in combinatie met de stad New York, valt de naam van de New York Red Bulls. De Red Bulls maken deel uit van de eerste clubs, die worden beschouwd als de ‘Founding Fathers’ van de Major League Soccer.

Sinds de oprichting van de league in 1996 houdt de

In 2012, nog voordat de deal

tussen Manchester City en de New York Yankees definitief was beklonken, werd door de MLS de bouw van een stadion in het Flushing­Meadows Corona Park in New York gepromoot. Tegenstand van onder meer de nabijgelegen New York Mets hielp deze plannen om zeep.

Maar niet getreurd. NYCFC maakte in eind april 2014 bekend in 2015 haar thuiswedstrijden te gaan spelen op het gras van het iconische Yankee Stadium. Of dit problemen oplevert voor de honkbalwedstrijden? Nee, de Yankees geven aan over een

fantastische ‘crew’ te beschikken die het gras continu van hoge kwaliteit voorziet.

Op dit moment zijn de

onderhandelingen voor een nieuw stadion nog gaande. Het meest concreet leek een onderkomen naast Yankee Stadium. Bijna was er een akkoord met voormalig burgemeester Bloomberg, maar zijn opvolger Bill de Blasio gooide roet in het eten. Tot op dit moment komen club en stadsbestuur er niet uit. Een toekomstig stadion zal realistisch gezien niet gebouwd zijn voor 2018 en dus moet NYCFC lang in een tijdelijk onderkomen spelen.

club daar al jaar en dag de New Yorkse eer hoog. Maar daar komt nu dus verandering in met de komst van nieuwbakken rivaal New York City FC.

Frappant is dat de Red Bulls hun

thuishaven hebben in New Jersey en niet in New York, terwijl de club de naam draagt van de Big Apple. NYCFC speelt het aankomend seizoen haar thuiswedstrijden in New York, in Yankee Stadium (zie kader), en het is dit contrast dat de rasechte New Yorker eerder richting NYCFC drijft dan naar de Red Bulls.

Twee New Yorkse clubs in de MLS , dat betekent vanaf 2015 een nieuwe gladiato­ renstrijd. NYCFC predikt weliswaar de MLS te willen veroveren,

Sinds de oprichting van de club draait de geruchtenmolen op volle toeren en vielen tal van namen als mogelijke versterkingen: Xavi, Andrés Iniesta, Carlos Tévez, Andrea Pirlo, Ronaldinho en zelfs Zlatan Ibrahimovic. Tot nu toe kwamen alleen de veteranen David Villa en Frank Lampard definitief uit de koker van Designated Players.

David Villa mocht zich op 2 juni 2014 de eerste officiële aanwinst van NYCFC noemen, enigszins uit onverwachte hoek. De tweevoudig wereldkampioen, enkelvoudig Europees kampioen, winnaar van de Champions League en tweevoudig landskampioen leek in zijn huidige carrièrefase nog niet klaar voor een spreekwoordelijke stap omlaag, maar koos uiteindelijk toch voor de uitdaging in New York.

“Ik wil de MLS helpen om de huidige groei door te zetten en met hard werken en veel doelpunten New York City FC het beste team in de MLS maken.” Zeer ambitieus, David! Dat zien ze graag in New York.

De komst van Lampard was een geheel ander verhaal. Bij zijn

voormalige club Chelsea dreigde hij zijn plaats te verliezen en na veelvuldig gelinkt te zijn aan NYCFC kwam op in juli de officiële transferovereenkomst rond. De komst van Lampard betekent een brok ervaring op het middenveld. De veteraan is drievoudig Premier League­winnaar, viervoudig FA Cup­winnaar en mocht zowel de Champions League­ als de Europa League­trofee omhooghouden.

Naar alle waarschijnlijkheid zal Lampard de aanvoerdersband krijgen om zo een relatief jong NYCFC bij de hand te nemen.

Lampard bestrijdt het beeld dat hij puur voor NYCFC heeft gekozen om zijn carrière af te sluiten: “Ik ben hier om serieus voetbal te spelen en om prijzen te winnen. Ik zie dit als een geweldige mogelijkheid én uitdaging. De opvatting dat de MLS een ‘cakewalk’ is, behoort allang tot de verleden tijd.”

Zowel Lampard als Villa worden tot de start van het nieuwe MLS­

seizoen elders gestationeerd om zodoende hun conditie op peil te houden. Villa zal in de maanden oktober en november uitkomen voor het Australische Melbourne City, een zusterclub van NYCFC’s mede­ eigenaar Manchester City. Lampard blijft actief in de Premier League.

Hij maakt een kortstondige, geruchtmakende overstap naar Manchester City alvorens eind januari 2015 terug te keren naar New York.

maar de Red Bulls wonnen vorig jaar met diverse sterren in de gelederen, waaronder Thierry Henry, Tim Cahill en Bradley Wright­Phillips, de Supporter’s Shield. Het zal flink aanpoten worden om dergelijke resultaten in de nabije toekomst te evenaren.

Coach Jason Kreis is aangesteld als de architect die de ploeg in haar eerste seizoen naar grote hoogtes moet doen stijgen. De MLS MVP van 1999 heeft in ieder geval een rijke carrière waarop hij kan bouwen: hij is derde op de topsco­ rerslijst aller tijden in de MLS en speelde veertien keer voor Team USA. Voordat hij de uitdaging in New York aanging, droeg hij zes jaar bij aan de ontwik­ keling van Real Salt Lake.

Op dit

moment staan er maar zes spelers op de loonlijst, waaronder met Frank Lampard en David Villa twee absolute wereldtoppers (zie kader). Dit aantal moet voor het komende seizoen nog worden aangevuld met achttien anderen. De meesten daarvan zullen doorkomen via de ‘expansion draft’, waarin de andere clubs spelers moeten leveren aan de nieuwe franchise. Maar Kreis vindt dat de club tijdens de draft geen genoegen moet nemen met afdankertjes van andere clubs in de MLS. “We vinden dat die niet aan onze hoge standaard voldoen,” aldus Kreis.

Hoge verwachtingen dus!

Ook het verwachtingspatroon in New York zelf is hoog. De fans eisen een absoluut topteam, gevolgd door vele zeges en aansluitend vele prijzen. Het zijn diezelfde

at

l

erg hoog ligt, is juist goed. Hierdoor verwachtingen kun­nen wij het beste in onszelf naar boven halen.” waaraan de New York Red én ding is zeker: NYCFC zet de MLS Bulls/Metro­ stevig op de kaart. New York is ‘booming,’ Stars destijds niet konden vol­ de club is ‘booming,’ en dat heeft ook een positieve uitwerking op het algehele beeld doen. Het heeft de club jaren ge­ van het voetbal op het Noord­Ameri­ kaanse continent. MLS­voorzitter Garber duurd om daar noemt dit ook wel het ‘Beckham­effect.’ bovenop te Het aantrekken van de Engelse ster komen. bezorgde de MLS ongekend veel aandacht op het wereldpodium. Deze rol vertolken f dit NYCFC ook te wachten nu NYCFC en spelers als Lampard en Villa. staat is de grote vraag. Kreis ziet Na de opportunistische (succes)jaren van de NASL in de jaren ’70 en ’80 wordt het de toekomst oprichten van NYCFC ook wel gezien als positief tege­ moet: “Met een het opnieuw aanboren van een vergane markt. Destijds maakte New York Cosmos aanvallende furore op de Amerikaanse velden met filosofie willen sterren als Pelé, Beckenbauer en wij als club Neeskens. Of New York City FC in de een stevig fundament toekomst een Cosmos­achtige statuur weet te bereiken ligt nog in het bouwen. ongewisse, maar het volgen van de Het feit ontwikkelingen is het zeker waard! • dat de

E

O

Tanken & Fixen

Vorige maand speelden de Nederlandse

tennissers Van der Duim en Westerhof een wedstrijd op een challenger­toernooi ergens in Duitsland. Een nietszeggend potje, waar normaal gesproken niemand van had ge­ hoord. Ware het niet dat de wedstrijd een vreemd verloop had en het gedrag van gokkers bij een aantal wedkantoren nog veel vreemder was. De twee tennisvrienden waren plots wereldnieuws.

Matchfixing is een luis in de pels van de topsport. Ik kan er als liefhebber woest om worden. Belchinezen blijven opduiken bij voetbalwedstrijden en op het WK voetbal verloor Kameroen nog op verdachte wijze van Kroatië. Ook de NBA heeft last van fixing. Het bekendste incident is dat rondom scheidsrechter Tom Donaghy, die de cel in ging voor het beïnvloeden van wedstrijden waarop hij zelf geld inzette.

Deze week beschuldigde Goran Dragic het Australische basketballteam van match­ fixing. De Sloveense guard verweet de Aussies dat ze hun WK wedstrijd tegen Angola hadden ‘gefixt’. Schandalig vond Dragic het. Australië hield z’n beste spelers op de bank en leek het wel best te vinden dat de Angolezen (na een flinke achter­ stand) uiteindelijk met acht punten verschil wonnen. Zo wisten ze zeker dat ze Team USA pas in de halve finale tegen zouden komen.

Wie niet sterk is, moet slim zijn. Australië gebruikt de mogelijkheden van het vooraf vastgestelde toernooischema.

Dat is geen misdaad. Tanken – zoals Australië deed ­ is bij lange na niet zo schandalig als fixen. In plaats van zich boos te maken, kan Dragic zich beter gaan voorbereiden op de volgende wedstrijd. Want u mag één keer raden welk land nu wel tegen Amerika speelt. •

Eva Gerritse.

Chicago Mehs

Het was een rare NFL zondag om het

seizoen mee te beginnen. Mijn New England Patriots kregen klop in Miami, de Jacksonville Jaguars kwamen op een 17­0 voorsprong in Philadelphia, om vervolgens met 17­34 op de broek te krijgen en de Chicago Bears werden op eigen veld te kakken gezet door de Buffalo Bills.

Die laatste wedstrijd stoorde mij enorm.

De Bears(­fans) hebben meer dan eens te kennen gegeven dat dit het jaar moet worden waarin zij eindelijk weer eens de play­offs moeten gaan halen.

Dan snap ik niet dat je zo het kaas van het brood laat eten op eigen veld in wellicht de op papier makkelijkste wedstrijd van het jaar.

De divisie van de Bears is zwaar genoeg

met zes wedstrijden tegen de Green Bay Packers, Detroit Lions en Minnesota Vikings. Als je dan je seizoen start door te verliezen van de Bills, die ook nog eens met een quarterback speelden die op de 'hotseat' zit, vraag ik mij af of de wil om te winnen er wel is.

Dan beland je uiteindelijk altijd bij de quarterback: Jay Cutler. Hoe goed moeten zijn wapens worden om van de Bears een dominante offense te maken? Of is het gewoon tijd om toe te geven dat Cutler een middelmatige quarterback is, die zijn belofte nooit zal inlossen.

Het wordt tijd dat de Cutler excuses eens verdwijnen en dat met gaat realiseren dat er met hem weinig te winnen valt. •

Lennart Beishuizen.