SportAmerika Magazine Nr 37

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­ 2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Een fantastisch gevoel – de NFL, voor mij de meest

interessante competitie ter wereld, is weer van start. Dit betekent ook een definitieve aanpassing van mijn leefpatroon.

Waar de zondagavonden de laatste maanden in het teken stonden van gezellig samenzijn met vrienden en familie, is die traditie per direct stopgezet. Er komt niks meer tussen mij en de NFL op de zondagavond.

De voice­over van de commercial op Fox Sports Nederland verwoordt het goed: groot, groter, grootst. Dat is de NFL en ook: dat is zo’n andere wereld dan de onze. Het was een fantastisch openingsweekend, waarvan de toon donderdag al werd gezet door een imponerende Peyton Manning en zijn Denver Broncos.

Naast het footballgeweld ging mijn aandacht deze week uit

naar een artikel in de New York Times. De grootste krant ter wereld stuurde een journalist naar Hoofddorp om hem te laten onderzoeken het ervoor staat met de ontwikkeling van het fonkelnieuwe honkbalstadion dat onder de de rook van Amsterdam (moet er wel veel wind staan) moet verrijzen.

Dit stadion moet er voor zorgen dat er in de toekomst MLB­ competitiewedstrijden in de Hollandse polder afgewerkt kunnen worden. De heerlijke kneuterigheid van de locals in Hoofddorp gemengd met de think big attitude van de MLB. Dat gevoel bleef bij mij hangen na het lezen van het artikel.

De MLB eist namelijk bijvoorbeeld dat er per kleedkamer twaalf douches beschikbaar zijn. Maarten Broersen, projectmanager van de ontwikkeling van het nieuwe stadion, vindt het onzin, aangezien dit nooit nodig zal zijn wanneer er gewoon Nederlandse teams spelen.

Daarnaast kost het gewoon te veel geld, volgens Broersen.

Zijn oplossing: geld besparen door wc's niet automatisch door te laten spoelen om zodoende wel genoeg douches te kunnen laten bouwen.

De MLB naar Nederland vanwege ons pragmatisme. Prachtig.

Veel leesplezier,

Veel tevreden gezichten bij de

Miami Dolphins na de zege tegen de Cleveland Browns, maar niet bij receiver Mike Wallace. Wallace ving slechts één bal, maakte een boze indruk en wilde na afloop geen journalisten te woord staan.

Quarterback Ryan Tannehill verklaarde dat de Browns simpelweg te veel verdedigers rondom Wallace hadden geposteerd, maar de eerste rel lijkt al een feit in South Beach • Pittsburgh leed in eigen huis een pijnlijke nederlaag tegen de Tennessee Titans en verloor tegelijkertijd Maurkice Pouncey. De getalenteerde offensive lineman scheurde zijn kruisband af en zal de rest van het seizoen moeten missen. Hiermee is de aanval van Pittsburgh nog verder verzwakt.

Linebacker Larry Foote (biceps) en running back LaRod Stephens­ Howling (knie) moeten het seizoen ook vanaf de zijlijn bekijken • Een financieel dispuut tussen Von Miller en de Denver Broncos. Miller werd voorafgaand aan het seizoen voor zes wedstrijden geschorst wegens doping en nu willen de Broncos 1,25 miljoen dollar aan bonussen terugzien. Miller en zijn advocaat zien dit niet zitten, omdat de speler ook al het lieve sommetje van acht ton aan salaris misloopt • Een tragisch ongeval ontsierde de wedstrijd tussen de San Francisco 49ers en de Green Bay Packers in Candlestick Park. Een fan overleefde een valpartij kort na de aftrap niet. In Indianapolis raakten twee fans gewond toen een balustrade bij de tunnel van de bezoekende Oakland Raiders het begaf.

Zij kwamen er gelukkig met lichte verwondingen vanaf •

Wiet roken is er voor Amerikanen

niet bij, en al helemaal niet voor professionele sporters. Toch denken spelers als Michael Beasley en J.R. Smith daar klaarblijkelijk anders over. Smith is door de New York Knicks voor vijf wedstrijden geschorst en Beasley hoeft zelfs helemaal niet meer terug te keren bij de Phoenix Suns, nadat zij werden betrapt op het roken van marihuana.

Beasleys contract werd afgekocht en meneer kon vertrekken. Een paar wedstrijden schorsing of ontslag is nogal een verschil, maar voor Beasley was het een optelsom van dergelijke overtredingen • Flip Saunders zet beetje bij beetje de Minnesota Timberwolves naar zijn hand. Niet alleen op het veld, ook ernaast: hij trok met Milt Newton van de Washington Wizards een nieuwe GM aan.

Saunders, zelf pas sinds deze zomer actief bij de Wolves als zogeheten president of basketball operations, kent Newton uit zijn tijd als hoofdcoach van de Wizards.

Aan Newton en Saunders de taak om een stabiele titelkandidaat neer te zetten • Nog meer drank­ en drugsnieuws. Lamar Odom, vorige week nog gearresteerd omdat hij dronken achter het stuur zat, is alweer ontslagen uit de afkickkliniek. Odom schijnt het welgeteld één dag te hebben volgehouden. Op woensdagmorgen kwam de voormalig LA Clipper aan in de kliniek en op donderdagmiddag was hij alweer vertrokken. Of we de 33­jarige ooit nog terug zullen zien binnen de lijnen is twijfelachtig. Lees elders in dit magazine een uitgebreid verhaal over Odom •

De Vancouver Canucks

zullen het rugnummer 10 nooit meer gebruiken. Als eerbetoon aan oud­speler Pavel Bure, die met het rugnummer onder meer bij de Canucks een plek in de Hall of Fame verdiende, is het teruggetrokken • Brian Burke is de nieuwe president of hockey operations bij de Calgary Flames. De voormalige GM van de Anaheim Ducks, Toronto Maple Leafs en de Hartford Whalers zal niet op de stoel van GM Jay Feaster gaan zitten. “Ik weet dat er mensen zullen zijn die denken dat ik kom om de bus te besturen, maar ik ben ook een goede passagier.” • Mike Modano stapte afgelopen week in het huwelijksbootje. De 43­jarige voormalige center van de Stars en de Red Wings gaf het jawoord aan de 24­jarige golfster Allison Micheletti. Het is het tweede huwelijk voor Modano, die vorig jaar zijn vijfjarige huwelijk met model Willa Ford op de klippen zag lopen • De Washington Capitals verlengden het contract van Marcus Johansson met twee jaar. In die periode gaat de 22­ jarige center in totaal vier miljoen dollar verdienen • Ook Mikkel Boedker tekende een nieuwe tweejarige verbintenis. De forward van de Phoenix Coyotes strijkt in die periode 5,1 miljoen dollar op • John Tavares is de nieuwe aanvoerder van de New York Islanders. De Islanders zagen aanvoerder Mark Streit naar de Philadelphia Flyers vertrekken.

Tavares werd vorig jaar nog genomineerd voor het winnen van de Hart Trophy, als meest waardevolle speler voor zijn ploeg • (Jeroen Veenstra)

Nederlander Xander

Bogaerts sloeg tegen de New York Yankees zijn eerste homerun in de Majors. Het was sowieso een prima week voor de korte stop van de Boston Red Sox, want USA Today riep hem uit tot Minor League­speler van het jaar • Yusmeiro Petit van de San Francisco Giants zag zijn perfect game in rook opgaan met twee uit in de negende inning. Eerder dit jaar overkwam dit ook Yu Darvish van de Texas Rangers. Vrij uniek: tussen 1991 en 2012 kwam dit feit slechts tweemaal voor. In 2001 zag Mike Mussina (Yankees) een perfect game kapotgeslagen worden door Carl Everett en in 2010 doorbrak een arbitrale dwaling de perfecto Armando Gallaraga (Detroit Tigers) • Wat een debuut voor de 22­jarige Billy Hamilton van de Cincinnati Reds! De razendsnelle outfielder kwam tegen de St. Louis Cardinals als pinch­hitter in het veld, stal een honk en scoorde de enige run van de wedstrijd. In zijn eerste vier wedstrijden in de MLB was hij goed voor vier gestolen honken en drie runs, terwijl hij geen enkele keer aan slag kwam • Het verliezen is dan eindelijk voorbij in The Steel City. Voor het eerst sinds 1992 wisten de Pittsburgh Pirates het aantal nederlagen lager te houden dan het aantal overwinningen. Vorige week werd de 81ste overwinning veiliggesteld met een 4­3 tegen de Milwaukee Brewers. Het volgende doel voor de Pirates: de enorm spannende NL Central winnen ten koste van de St. Louis Cardinals en de Reds •

De stap van college naar de NFL is voor

een quarterback niet te onderschatten, hoewel meerdere jongens de laatste jaren hebben aangetoond prima om te kunnen gaan met een dergelijke transformatie.

Andrew Luck nam de zwalkende Indiana­ polis Colts vorig seizoen gelijk bij de hand en haalde de playoffs. Een ongekende prestatie in een league waar de verwach­ tingen zo hoog liggen en de hele natie over je schouders meekijkt. Laten we eens een afweging maken of Geno Smith in de voetsporen kan treden van Cam Newton, Russell Wilson en Luck. De Jets kunnen het in ieder geval goed gebruiken. De belang­ rijkste verandering die Smith zal moeten doorstaan is het spelen ‘under center’. In de drie jaar als starter bij West Virginia hanteerde zijn coach de Air Raid­aanval de shotgunformatie.

College

Voordat Smith furore maakte op college had hij al een aantal indrukwekkende jaren achter de rug. Op Miramar High School in Florida gooide en rende hij zijn team met grote regelmaat naar finales en dook hij op in de top van alle ranglijsten. Smith kreeg dan ook uitnodigingen van Florida State, South Florida, Alabama en Boston College, maar koos uiteindelijk voor de West Virginia Mountaineers.

In zijn eerste seizoen was Smith backup

achter Jarrett Brown, die in de NFL overi­ gens nooit ergens aan de bak kwam. De eerste snap van Smith was tegen Auburn University. Hij gooide vijf uit acht voor 50

yards en één interceptie. Uiteindelijk kreeg Smith regelmatig een kans in 2009 en met het vertrek van Brown werd Smith in zijn tweede jaar starter voor de Mountaineers.

Hij gooide 241 uit 372 passes voor 2763 yards, 24 touchdowns en zeven intercepties.

Dat hij ook over goed voetenwerk beschikt, liet hij zien met 217 running yards. Vechtlust liet Smith zien tijdens de wedstrijd tegen rivaal Marshall University. De Mountai­ neers kwamen met 6­21 achter, maar Smith wist het tij te keren met als gevolg een 21­21 stand na reguliere speeltijd en na verlenging een 24­21 eindstand. Het was de eerste keer dat Smith opviel bij het grote publiek.

Met de komst van een nieuwe hoofdcoach in zijn derde jaar veranderde er voor Smith veel. Dana Holgorsen ging intensief samen­ werken met zijn startende quarterback en legde de nadruk op de passing game. Smith gooide steeds vaker en zette al snel school­ records neer. Het hoogtepunt volgde tegen de Clemson Tigers tijdens de 2012 Orange Bowl die met 70­33 werd gewonnen. Smith brak drie individuele bowlrecords: totaal aantal punten (42), meeste totale touch­ downs (7) en meeste touchdown passes (6).

Met 401 gegooide yards passeerde Smith de 396 van Tom Brady in 2000. Vergelijkingen tussen Smith en Brady volgden al snel en met de maar liefst 4379 bij elkaar gegooide yards over het gehele seizoen (ook al een nieuw record) was dat helemaal niet gek.

Smith trok de goede lijn van het seizoen 2012 onmiddellijk door in zijn laatste jaar op college met vier touchdowns en 323 yards tegen Marshall Thundering Herd. Hij bleef zich spectaculair ontwikkelen gedurende het seizoen. In de laatste reguliere seizoenswedstrijd kwam 95,8 procent (!) van zijn passes aan. Alle reden dus om met een goed gevoel naar de draft te gaan. Smith had immers een stabiele periode vol records achter de rug op High School en bij de Mountaineers.

Kritiek

Altijd goed voor een beetje reuring en een kritieke noot was het blad Pro Football Weekly, dat overigens dit jaar officieel stopte. Waar eerder Cam Newton – ‘met

zijn valse glimlach’ – weinig positieve feedback kreeg, moesten nu Smith en Matt Barkley (gedraft door de Philadelphia Eagles) het ontgelden. Het artikel over Smith was al snel groot nieuws. Schrijver en draftexpert Nolan Nawrocki zette de quarterback neer als een speler met een nonchalante stijl die weinig respect kan opbrengen voor teamgenoten. Zijn werkethiek zou marginaal zijn en de focus non­existent. Vernietigende woorden over een speler die tijdens de Combine slechte interviews gaf en tactisch geen indruk maakte bij discussies over het spelletje. Dat is dus de andere kant van de ogenschijnlijk stabiele periode voor de draft.

Een aantal negatieve punten uit het rapport

van Nawrocki mag je overigens ook in een context plaatsen. Er zijn maar weinig spelers die tijdens college al een ‘derde oog’ ontwik­ kelen, dat waarschuwt voor aanstormende pass rushers. Wat wel overeind blijft is de houding van Smith. Binnen de NFL is het absoluut onacceptabel dat een speler, en zeker een quarterback, de kantjes eraf loopt.

En over zijn inzet heersen momenteel twijfels. Veel quarterbacks die vanuit de draft de NFL halen, waren op college het mannetje, de helden van hun school, en komen opeens terecht in een wereld waarin ze om moeten gaan met kritiek en, misschien nog wel confronterender, de critici die zoeken naar verbeterpunten en zwaktes.

Gelukkig meldde het rapport ook

positieve punten. Wel zo eerlijk om dit ook even door te nemen. Met zijn accuratesse is niet zoveel mis (lees straks de vergelijking met Aaron Rodgers) en hij heeft, zoals ze dat in Amerika zo mooi noemen, een strong arm. Hij is ook erg snel. Precies dat wat de moderne quarterback (Kaepernick, Newton, RGIII) tegenwoordig in huis heeft. Een combinatie van een snel schakelende passing game en snel voetenwerk; als hij die kwaliteiten de komende maanden kan uitbouwen en combineren, dan gaan de Jets zeker genieten van Smith.

Groot ego

Of het door het kritische rapport van Nawrocki kwam, is gissen, maar Smith kon maar moeilijk omgaan met de kritiek. Hij sprak regelmatig uit zichzelf te willen meten met spelers als Brady en Drew Brees, en dat mag natuurlijk, maar hiermee zet hij ook zichzelf onder grote druk. Steeds meer verhalen sijpelden ondertussen door.

Smith zou alleen maar naar zichzelf luisteren en zich helemaal niets aantrekken van coaches. Zijn

talent is onmiskenbaar, maar dat is zijn grote ego ook. Het is de typisch attitude van een speler die goede prestaties op college neerzette. Het gaat zo iemand voor de wind en in die zogenaamde flow denkt hij dat het topniveau al bereikt is.

Het nukkige karakter van Smith kwam

pas echt tot uiting tijdens de draft. Tijdens de eerste ronde werd Smith niet gekozen en quarterback EJ Manuel wel (door de Buffalo Bills). Smith was zo pissig dat hij aankondigde op het vliegtuig naar West Virginia te zullen stappen en het allemaal wel best te vinden. Het ego en de zelfver­ zekerdheid van Smith was zo groot, dat hij maar voor één nacht (en dus alleen voor draftronde 1) een hotel voor hem en zijn familie had geboekt. Het was misschien wel goed dat de jonge quarterback een keer een tik op zijn neus kreeg. Omgaan met teleurstellingen is iets wat Smith moet leren. Uiteindelijk werden de vliegtickets omgeboekt en was Smith gewoon aanwe­ zig voor de tweede avond van de draft.

Het blauw van de Mountaineers

bracht Smith weinig geluk tijdens de eerst draftavond, dus toog moeder Smith nog vóór de tweede avond van de draft naar een winkelcentrum om een geel/gouden outfit te kiezen, de andere kleur van WVU. Deze bracht meer geluk,

aangezien de Jets Smith binnenhaalden op plek 39. Nog snel omhelsd door een huilende moeder stapte Smith zonder glimlach het podium van de Radio City Music Hall op. De reactie van de in veel­ voud aanwezige Jets­fans in de zaal was bekoeld. Vergeet niet dat het negatieve rapport van Nawrocki zijn stempel behoorlijk drukte op het imago van Smith.

Een tweede Rodgers?

Vanwege de gelijkenis met Aaron Rodgers (Green Bay Packers) tijdens de draft is het wel aardig om de twee te vergelijken; een discount double check zo u wilt. Rodgers stond ook hoog op alle lijstjes, maar werd uiteindelijk pas als 24ste gekozen door Green Bay, terwijl San Francisco al veel eerder een move had kunnen maken, maar zij gingen uiteindelijk voor Alex Smith. Wat een misser!

Ook andere teams (Cleveland bijvoorbeeld) lieten de gevier­de quarterback lopen.

Rodgers kreeg vooraf aan de draft kritiek te verwerken. Hij zou de heftige pass rush verdediging in de NFL niet aankunnen en ook zijn diepe spel liet te wensen over.

Statistieken zeggen niet zo veel als bij­

voorbeeld leiderschap of intellect, maar de cijfers van Smith en Rodgers naast elkaar leggen levert wel een leuk beeld op. Sterker nog, de cijfers van Smith lijken beter: een QB rating van 153,5 tegenover 150,3 van Rod­ gers, een completionper­centage van 67,4 tegenover 63,8. Beide quarterbacks beschik­ ken verder over uitstekend voetenwerk en kunnen uit de pocket een play maken. De vergelijking mag je overigens met een korreltje zout nemen, aangezien de spelers uiteraard deel uitmaakten van verschillende teams uit andere conferences. En waar Rodgers Brett Favre voor zich had, krijgt Smith al direct de kans om zich te bewijzen.

Mark Sanchez is normaal gesproken de startende quarterback voor hoofdcoach Rex Ryan, die precies weet wat hij aan hem heeft, maar door een blessure is Smith de starter in Week 1. Sanchez speelde geen goed voorseizoen en was in voorgaande seizoenen vaak een parodie op een quarterback, maar ook Smith wist geen

onuitwisbare indruk achter te laten. Nu Smith toch een kans krijgt, is het zaak om vanaf de eerste play zijn stempel te drukken.

En waarom niet? Laat we zijn bravoure omzetten in iets positiefs: zijn zelfverzekerdheid kan ook lei­ den tot leiderschap van een Jets­team dat wel een solide basis kan gebruiken. Het is aan Smith om zichzelf te bewijzen in de grotemensen­ wereld. •

Arme Geno

Is er ooit een eerstejaars quarterback zo

vroegtijdig aan het kruis genageld als New York Jets­starter Geno Smith? Het product van West Virginia, kind van Dana Holger­ son’s all you can pass offense, werd in april van dit jaar verguisd door de New Yorkse tabloids toen de Jets hem selecteerden met in de tweede ronde. Drie weken geleden kwam daar de desastreuze voorseizoenswedstrijd tegen de New York Giants bovenop. U weet wel: die wedstrijd waarbij arme Geno drie intercep­ ties gooide en op enig moment aan de pass rush in zijn eigen endzone wilde ontsnap­ pen door linea recta het veld uit te rennen.

Het noopte Rex Ryan om dan maar Mark Sanchez (inderdaad, de man van de butt­ fumble) in te brengen. Prompt raakte Sanchez geblesseerd aan zijn schouder. De schouder waarmee Mark al die passes gooit naar receivers die er niet zijn. Gevolg: Geno Smith was ineens weer de startende QB.

De storm aan verontwaardiging en gewee­ klaag was in New York uiteraard niet van de lucht. En in de slipstream kwamen de (hele goede) grappen in de media. Hoogtepunt: de zogenaamd ‘gehackte’ sms­inbox van Geno Smith na het bekend worden van zijn startpositie, met advies van Mark Sanchez (gooi het richting driedubbele dekking en fumble op een creatieve manier) en felicitaties van Bucs cornerback Darrelle Revis (die ernaar uitkeek Geno’s nummer 1 receiver te zijn afgelopen zondag).

Het lachen is Revis inmiddels ontgaan. Met 34 seconden op de klok en bij een 15­17 achterstand lokte Geno een 15­yard penalty op Lavonte David uit na een 10­yard scramble. De daaropvolgende 30­yard field goal was goed. Geno won. •

Paul Klomp.

1 THE USUAL SUSPECTS Het meest in 't oog springende verhaal

van het voorbije seizoen, was natuurlijk de wonderbaarlijke wederopstanding van Adrian Peterson. AP rende ­ na een zware knieblessure, mind you ­ voor een dikke twee kilometer met de football in z'n hand, hetgeen hem terecht de status van MVP opleverde. Peterson was echter ontevreden. Hij was op een handjevol yards van het record van Eric Dickerson blijven steken, dus dat zou dit seizoen even worden rechtgezet. 2500 yards zullen er in januari achter zijn naam prijken, beloofde AP, en hij ging zondag maar meteen goed van start: 78 yards plus touchdown tijdens z'n eerste balcontact!

Helaas stokte de teller in het vervolg: slechts zeventien yards in nog eens vijftien carries, maar wel twee touchdowns.

Had Purple Jesus zich vorig seizoen niet zo uitgesloofd, dan had de MVP­trofee van 2012 nu in Denver op de schoorsteen­ mantel gestaan. Peyton Manning bewees het ongelijk (of ongeduld) van de Colts, en liet zien dat hij heus nog wel 'n paar jaar op Mile High niveau meekon.

Een offseason verder en Wes Welker en Julius Thomas rijker, is PFM ­ en daarmee de Denver­offense ­ scarier dan ooit. Z'n cijfers tegen de regerend wereld­ kampioen Ravens, vorige week donderdag? 462 yards, zeven (!) touchdowns. Wow.

Zijn team deed veel en nog meer om de Giants' winning streak in Jerry World tot staan te brengen (opzet geslaagd, kudos!), maar aan Victor Cruz lag het zeker niet.

Hoewel slechts vijf receptions, werden we getracteerd op maar liefst drie sambaatjes.

Dankzij vooral ook Eli Manning, die drie interceptions compenseerde met 450 passing yards en vier touchdowns.

Voor de Chicago Bears hun Super Bowl­

aspiraties in 2012 in 't zicht van de haven zagen stranden, was corner back­duo Charles Peanut Tillman­Tim Jennings goed voor maar liefst 21 (!) interceptions en forced fumbles. Het leverde twee welverdiende Pro Bowl­invitaties op,

maar het was geen reden om op hun lauweren te gaan rusten. Zondag, tegen AFC's dark horse Cincinnati, ging het tweetal maar meteen verder waar het in december was opgehouden: ballen afpakken. Peanut was goed voor twee interceptions, Jennings tekende voor twee forced fumbles ­ waarvan er een daadwerkelijk balbezit opleverde.

Na Tillman's tweede pick, vond z'n

opponent AJ Green 't mooi geweest: de Bengal liet eventjes zien waarom hij door steeds meer NFL­volgers wordt gezien als misschien wel de beste wide receiver van de league. Mochten de Hard Knocks­sterren in februari inderdaad de Super Bowl aandoen, dan zal dit voor een groot deel op het conto komen van Green ­ die op Soldier Field finishte op 162 yards, negen receptions en twee touchdowns.

't Schijnt off the field echt een heul aardige jongen te zijn, die Ndamu­ kong Suh. Heus, eerlijk waar. Binnen de lijnen blijkt hij evenwel een onver­ beterlijke recidivist. Zondag was het weer zover, toen hij woest op de linker­ knie van Vikings' John Sullivan sprong.

Het kostte z'n Lions een touchdown, en Suh vast en zeker een schorsing. Bah.

2 CHIP ON HIS SHOULDER

Het inschatten van talent kun je doorgaans wel aan Ozzie Newsome overlaten. Sterker nog: op dat gebied geldt de Ravens GM als een van de besten. Maar waar hij het vandaan haalde om Anquan Boldin te laten gaan? Voor een zesde ronde pick? Na zo'n Super Bowl­run? Om een dispuut van twee miljoen dollar?

Omdat hij te langzaam zou zijn? Bij de San Francisco 49ers lachen ze zich nog een kriek. Nee, zegt Boldin zelf, een chip op z'n schouder heeft hij niet.

Maar zondag, tegen de Packers, liet hij Newsome cum suis toch even een fijn

poepie ruiken. Dertien (!) receptions, 208 (!) yards, touchdown.

3 BACK FROM THE DEAD

A propos Boldin. Herinneren we ons allemaal nog de heerlijke tandem die hij in Arizona vormde met Larry Fitzgerald, met Kurt Warner under center? Het moet de afgelopen jaren een ware hel zijn ge­ weest voor Fitz, met allerhande peren­ plukkers die de bal in zijn richting poogden te gooien. Niet dat Carson Palmer nou 't Ei van Columbus is, maar Good guy Larry's (acht receptions, 80 yards) toekomst lijkt weer 'n tikje zonniger.

Zeker, Reggie Bush had een aardige

start in New Orleans. Maar z'n laatste jaren in de Big Easy, als ook z'n verblijf in Miami, waren natuurlijk maar zozo. Een zondag in Detroit riep echter eindelijk weer eens herinneringen op aan de Bush die we nog kenden van USC. Het resultaat?

Negentig rushing yards en 101 passing yards. Welcome back, Sir! Over New Orleans en de Saints geproken: het was met recht een jaartje tobben, zonder Sean Payton aan 't roer. Maar de coach is terug, en dat werd maar meteen luister bij gezet middels een klinkende zege (23­17) op divisierivaal Atlanta Falcons.

Laten we door die ene zwaluw van maan­ dagavond niet meteen de zomer verklaren, maar de komst van Chip Kelly en z'n up­ tempo offense hebben de Philadelphia Eagles onmiskenbaar nieuw leven ingeblazen. Mike Vick, LeSean McCoy en DeSean Jackson schitterden zoals ons dat twee jaar geleden was beloofd. 'ns Zien waar dit schip strandt.

4 TIMES ARE A­CHANGING

Remember the times when the AFC North was the top of the bill? Not so much this season. Een verjongingskuur gaat met vallen en opstaan, zo ondervonden zowel de Baltimore Ravens als Pittsburgh Steelers afgelopen weekend op niet mis te verstane wijze. De kampioen werd vernederd door Peyton Manning, terwijl de Steelers in eigen huis klop kregen van de

zwakke Titans. Beoogd Super Bowl­ contender Cincinnati Bengals ging ten onder aan domme penalties en een slechte discipline, terwijl de Cleveland Bowns, wel, nog steeds de Browns zijn.

5 NEW KIDS ON THE BLOCK

Laten we Geno Smith, EJ Manuel en Terelle Pryor (goed, sec genomen geen rookie) niet meteen in de Hall of Fame plaatsen ­ een understatement. Maar Manuel kreeg toch maar bijna de New England Patriots op de knieen, terwijl Smith een oliedomme penalty van Buccaneers' Lavonte David uitlokte, die de New York Jets uiteindelijk een niet meer verwachte zege opleverde. En Terrelle Pryor? 'n Zwakke arm, maar rappe benen, die zorgden voor een dikke 100 rushing yards. Het bleek net niet voldoende voor een upset van jewelste tegen Indianapolis.

Colts QB Andrew Luck noemde zijn collega 'een stud', maar daar kon Pryor 't toch niet mee eens zijn. "Ik was verschrikkelijk. Ik heb gefaald, want ik heb de wedstrijd niet gewonnen."

Kop op, joh.

6 SOPHOMORE SLUMP?

Het antwoord moge kort, krachtig en dui­ delijk zijn. NEEN. De Colts en Seahawks hadden het zwaar in respectievelijk Oakland en Carolina, maar Andrew Luck (twee TDs, 0 INT) en Russell Wilson (beslissende pass voor TD op Jermaine Kearse) zorgden hoogstpersoon­ lijk voor zwaarbevochten zeges.

En Colin Kaepernick? Green Bay

Packers DC Dom Capers spendeerde een hele zomer op Texas A&M, in een poging om een antwoord te vinden op de vraag hoe de read option te stoppen. Die opzet slaagde, want Kaep kwam niet verder dan 22 rushing yards. Edoch: de Niners QB is meer dan een renner. En dit keer was het zijn arm die Green Bay over de knie legde.

Met een indrukwekkende 412 yards en drie TD's werd hij een van de sterren van dit NFL­weekend.

Oh, en Robert Griffin? Die's duidelijk nog niet helemaal de oude. Moeten we nog even wat tijd gunnen, die RGIII. •

“Mensen noemden mij altijd ‘kleine Lloyd’”, zei Lamar Odom eens.

Lloyd Daniels was de beste en meest bejubelde New Yorkse basketballer van de jaren ‘80. Ondanks dat hij meer dan twee meter lang was, kon hij volgens de verhalen dribbelen en passen als Magic Johnson. Daniels was een bijzondere speler met een bijzondere levensloop. Zijn moeder stierf toen hij nog maar een klein mannetje was en zijn vader verliet hem al eerder. Na verschillende highschoolavonturen viel zijn collegekeuze op de University of Nevada at Las Vegas (UNLV). Maar voordat hij ook maar een wedstrijd speelde, belandde hij in een NCAA­ onderzoek. In totaal bezocht hij drie afkickklinieken, werd hij gearresteerd voor het kopen van cocaïne, en zette zelfs een team in Nieuw Zeeland hem uit de selectie omdat hij teveel dronk. Eind jaren ‘80 werd hij voor de deur bij zijn oma neergeschoten omwille van een drugsgeschil.

het een undercoveragent te zijn. Ook werd na NCAA­onderzoek bewezen geacht dat hij geld had aangenomen, tegen de regels van de NCAA in. Een jaar schorsing viel hem ten deel.

Ups en downs

Dit betekende niet dat Odom een jaar pauze hield. De eerste van zijn vier kinderen werd geboren in zijn schorsingsjaar en hij verkaste naar de universiteit van Rhode Island. Een seizoen met achttien punten gemiddeld volgde en hij stelde zich na één seizoen beschikbaar voor de NBA Draft van 1999. Na Elton Brand, Steve Francis en Baron Davis werd hij als vierde gekozen door de Los Angeles Clippers.

Bij zijn debuut had Lamar dertig punten

en twaalf rebounds. Een ster leek geboren.

In totaal zou hij vier seizoenen in dienst van de Clippers spelen voordat hij naar Miami vertrok. In die vier seizoenen kwam hij tot zestien punten, zeven rebounds en vijf assists gemiddeld. Cijfers waar hij zich niet voor hoeft te schamen. Hierbij moet worden aangetekend dat Odom ook in zijn ok het leven van Lamar Odom periode bij de Clippers al eens in opspraak uit Queens, New York ging niet raakte. In november van het jaar 2001 over rozen. Hij verloor al op 12­ schond hij voor de tweede maal in acht jarige leeftijd zijn moeder aan maanden tijd het drugsbeleid van de NBA. darmkanker en zijn vader was een Later zou hij toegeven dat hij regelmatig heroïneverslaafde. Odom werd na de wiet rookte. dood van zijn moeder opgevoed door zijn oma Mildred. Toch was er één ding Na zijn tijd bij de Clippers volgde een waar Lamar steengoed in was: basketball. seizoen Miami, waarna hij betrokken werd Op zijn zestiende wist iedereen in New in de deal die Shaquille O’Neal van Los York wie hij was. De grote Angeles naar Miami bracht. Het zou voor balbehandelingskwaliteiten die hij had, Odom geen slechte stap blijken. Zeven jaar combineerde hij met een immens lichaam. maar liefst kwam hij uit voor purple and Hij werd gezien als een point guard in het gold, waarin hij twee titels pakte. In die lichaam van een power forward. zeven jaargangen maakte hij ook een zware periode in zijn persoonlijke leven mee. In Ondanks de vele keuzes die Odom had, 2006 overleed één van Odoms kinderen in koos ook hij, net als Daniels, voor UNLV. zijn huis in New York. In zijn slaap stierf Maar terwijl hij schoolvakken volgde in de Jaydan Odom, op dat moment slechts iets zomer voorafgaand aan het seizoen, zou meer dan zes maanden oud. Lamar Odom ook hij nooit een wedstrijd voor de zocht hulp bij een therapeut. Zelf heeft hij universiteit spelen. Nog voor aanvang van wel eens gezegd: ”Het voelt alsof ik met de het seizoen ontving Odom een demonen van mijn vader moet afrekenen”. dagvaarding. Hij wilde gebruik maken van In de periode die volgde trouwde hij met de diensten van een tippelaar. Helaas bleek

O

zijn huidige vrouw Khloe Kardashian. In 2011 speelde hij waarschijnlijk het beste seizoen uit zijn carrière en werd verkozen tot NBA Sixth Man of the Year. Toch overwoog hij een tijdelijke stop in te lassen nadat een dierbare neef van hem overleed en hij inzittende was bij een auto­ ongeluk waarbij een tiener overleed.

high school, dan speelde hij alle ballen af op zijn teamgenoten, zodat zij ook een sportbeurs konden verdienen.

Hij nam een bus later dan de rest van het team zodat hij nog wat handtekeningen kon uitdelen. Toch werd al op 9 april besloten dat Odom de rest van het seizoen niet meer zou spelen. Hij had naar verluidt persoonlijke problemen en kon maar moeilijk aarden in Dallas.

De terugkeer naar de Los

Angeles Clippers voor het seizoen 2012/2013 leek daarom een geschenk uit de hemel voor Odom. Ook ij koos er toch voor om aan het door bij de Clippers, in zijn vertrouwde Los de lockout verlate seizoen te beginnen, Angeles, lukte het hem echter niet op zijn maar niet langer als een speler van de oude niveau te komen: waar hij Lakers. Hij werd namelijk achter zijn rug gemiddeld in zijn carrière tot veertien om betrokken in de deal die van Chris punten en 8,5 rebounds per wedstrijd Paul een Laker zou moeten maken. In kwam, stokte de teller in de laatste twee ruil daarvoor zou onder meer Odom naar seizoenen op vijf punten en vijf rebounds.

New Orleans moeten vertrekken.

Commissioner David Stern verijdelde Hel deze deal echter, maar de details lagen wel op straat. Odom voelde zich gekrenkt Eind vorige maand brak definitief de hel door het gebrek aan respect en eiste een los voor Odom. Hij was betrokken bij een vertrek naar een andere titelkandidaat. auto­ongeluk op een snelweg in Los Angeles. Nog geen week later werd hij gearresteerd vanwege het rijden onder invloed, nadat hij werd gezien in een witte terreinwagen die zich ‘onregelmatig en langzaam’ over het asfalt bewoog.

Hem werd uiteindelijk niet dronkenschap achter het stuur ten laste gelegd, maar het weigeren van een drugstest. Odom stond ruim drie uur na zijn arrestatie weer buiten, met 15 duizend dollar minder in zijn portemonnee en een rijbewijs armer. Drie volle dagen wist niemand waar hij uithing. Hij zou in een afkickkliniek moeten zitten, maar daar De Dallas Mavericks haalden Lamar was hij niet meer. Hij bleek in een Odom binnen in de hoop dat hij samen appartement in Los Angeles te zitten. met Nowitzki nog een titel binnen kon Hetzelfde appartement waar hij normaal halen. Maar eigenlijk was dat voor Odom met andere drugsgebruikers zijn tijd het begin van alle ellende. Teamgenoten doorbracht. noemden hem onverschillig en afstandelijk terwijl hij juist bekendstond erhaal na verhaal volgde, vooral ge­ om zijn warme en zorgzame karakter. Als bracht door de Amerikaanse boulevard­ er scouts voor hem kwamen kijken in pers. Een New Yorkse man claimt

H

V

de drugsdealer van Odom te zijn wanneer hij in New York is. Daarbij verdiende de beste man alleen al in de laatste drie jaar 50 duizend dollar. Lamar zou het vooral hebben op cocaïne en de dealer zei wel eens getuige te zijn geweest van Odoms gebruik ervan. Verder staken geruchten de kop op dat niet Odoms vrouw Khloe Kardashian de borgsom van Odom betaalde, maar een drugsdealer. Of dit dezelfde is als de man uit New York, is onduidelijk.

Andere bronnen melden dat toen

Odom bij de Mavericks onder contract stond hij zwaar aan de drugs was. Hele hotelkamers zou hij verbouwd hebben en hotelmedewerkers zouden meer dan eens verdacht wit poeder hebben gevonden.

Ondanks dat niemand bij de Dallas Mavericks iets van deze verslavingen afwist, zouden de problemen van Odom zouden zo hoog opgelopen zijn dat hij niet meer in de hand te houden was. Dit zou de reden moeten zijn dat de Mavs hem halverwege het seizoen wegstuurden, met behoud van salaris.

En nu? Wat

en wie moeten we geloven?

Als we afgaan op de meest onheilspellende berichten, dan moeten we vrezen voor het leven van de nu 33­jarige ex­ basketballster.

Lamar Odom zou zo diep onder de drugs zitten, dat alles uit de hand loopt.

Laten we hopen dat het lot van Lloyd Daniels hem bespaard blijft. •

Nerds

De NBA gaat in elke basketballarena

camera’s ophangen. Geen gewone camera’s, maar supergeavanceerde exemplaren die zijn ontworpen om raketten te volgen. Ze leggen elke beweging 25 keer per seconde vast.

De camera’s werden in 2009 in de NBA Finals tussen Orlando Magic en LA Lakers voor het eerst uitgeprobeerd en hingen vorig jaar al bij de helft van de teams. Nu alle dertig teams meedoen aan de innovatie, wordt elke wedstrijd en elke speler minutieus vastgelegd.

De nieuwe spionnen boven het parket kunnen niet alleen de spelers stap voor stap volgen, maar houden ook de scheidsrech­ ters nauwlettend in de gaten. De NBA kan de prestaties van de scheidsrechters evalu­ eren en de teams krijgen zicht op de fysieke toestand van hun spelers. Maar de camera’s zijn vooral goed nieuws voor nerds die ­ net als ik ­ dol zijn op sportstatistiekjes.

Zodra Rajon Rondo terugkeert bij de

Celtics kunnen we zien hoe fit hij is. En dan bedoel ik dus precies 78, 86 of 100 procent fit. We weten straks niet alleen Carmelo Anthony’s schotpercentage, maar het aantal schoten na vijf of tien minuten spelen, na twee keer of drie keer dribbelen, en binnen één of twee meter van een tegenstander.

Wil je daarbij ook het aantal meter dat ‘Melo al heeft gelopen meenemen? Kan allemaal.

Uit de zoemende lenzen komen na de wedstrijd kassarollen vol cijfertjes gerold.

Het is te hopen dat de teams een deel van die statistieken met ons gaan delen. Het liefst in een mooie database. Alvast bedankt, namens de nerds. •

Eva Gerritse.

NAAM: Xander Jan Bogaerts GEBOREN: 1 oktober 1992 in Oranjestad, Aruba SLAAT: Rechts POSITIE: Hij speelt vaak als korte stop, zijn natuurlijke positie, en pakt ook regelmatig zijn wedstrijden mee op het derde honk. Tijdens de afgelopen World Baseball Classic speelde hij daar op verzoek van de Boston Red Sox. TEAM: Boston Red Sox VORIGE TEAM(S): Minor League teams in de Boston Red Sox­organisatie COLLEGE: Colegio Arubano DRAFT: Tekende als internationale free­agent in 2009 zijn profcontract OPMERKELIJK: Bogaerts is de op twee na jongste speler in MLB na Bryce Harper (Washington Nationals) en Jurickson Profar (Texas Rangers).

Tweelingbroer Jair vertrok in de deal rondom GM Theo Epstein, die beide broers binnenhaalde bij de Red Sox, naar de Chicago Cubs.

PRESTATIES: Wereldkampioen met Nederland in 2011, beste slagman in Double A in 2012, halve finale World Baseball Classic 2013, USA Today Minor League speler van het jaar 2013 MLB PRIMEURS: Debuut: 20 augus­ tus 2013, eerste honkslag 24 augustus 2013 tegen de Los Angeles Dodgers op het werpen van Brandon League, eerste homerun 7 september (verjaardag van zijn moeder) tegen de New York Yankees op het werpen van Jim Miller CAREER STATS: .333 slaggemiddelde, één homerun en vier binnengeslagen punten STERKE PUNTEN: Bogaerts staat bekend om zijn slagkracht en hij is een bovengemiddelde verdediger.

ZWAKKE PUNTEN: Voor een 20­ jarige korte stop heeft hij weinig tekortkomingen. Zijn pure snelheid is gemiddeld te noemen en zijn uithoudingsvermogen om een heel seizoen

te spelen kan alleen maar toenemen als hij ouder en ervarener wordt.

HALL OF FAME: Alle wijst erop dat Bogaerts de korte stop van de toekomst is in Boston. Als hij langdurig kan domineren en gevrijwaard blijft van zware blessures, dan is de kans zeker aanwezig dat hij een plekje gaat krijgen in Cooperstown. Vooralsnog is het echter veel te vroeg om daarover te praten.

OVER HEM: Robert Eenhoorn, ex­ bondscoach en ­Major Leaguer, betoogde dat Bogaerts een mooie toekomst voor zich heeft: "Xander heeft alles om een goede honkballer in de Major League te worden, en kan de stap naar de top maken."

Keith Law (ESPN) klasseerde Bogaerts als het op vier na grootste talent in de Minors aan het begin van 2013. In zijn analyse omschrijft hij hem als een bovengemiddeld verdedigende korte stop met een geweldige knuppel.

SPORTAM OVER BOGAERTS: Na zijn stormachtige ontwikkeling in de Minor Leagues, is Bogaerts aangekomen in Fenway Park. Dit is opnieuw een boost voor het Nederlandse honkbal. Met drie superatleten (Andrelton Simmons, Profar en Bogaerts) op infieldposities bij toonaan­ gevende ploegen in de Majors is het vooruitzicht op een Nederlandse World Series­winnaar in dit seizoen nog realis­ tischer geworden. In het komende seizoen wordt het smullen van geweldige verdedi­ gende acties en zijn slagwerk in de potente slagploeg van Boston. Pas dan zal hij een vaste plek in de lineup kunnen veroveren en zichzelf op het hoogste niveau kunnen ontplooien. Waar zijn plafond ligt, moet nog blijken, maar de voortekenen en de menin­ gen van de experts beloven veel. Het Neder­ landse honkbal bloeit en Xander Bogaerts is de meest recente exponent daarvan.

EINDCIJFER:

7

Sporthistorie

Ik las deze week een column van Kees Jansma, tegenwoordig presentator bij FOX

Sports en persvoorlichter bij het Nederlands voetbalelftal. Voor mij is Kees ook en vooral voormalig commentator. Gek genoeg blijft dat laatste altijd redelijk onderbelicht als hij in een praatprogramma verschijnt om het over zijn eigen carrière te hebben.

Want voor mij is Jansma één van de beste voetbalcommentatoren die ons land heeft gekend. Heel soms herhaalt Sport1 nog wel eens een klassieke wedstrijd met commentaar van Kees en dan ben ik niet van de boxen weg te slaan. Rustig, veel verstand van voetbal en vooral de toon. Met één stemuithaal meer zeggen dan in drie hele zinnen. Daar ben ik jaloers op.

In zijn column beschrijft Jansma hoe hij vorige week tijdens een trip met het Nederlands elftal de jonge spelers van Oranje moest uitleggen wie die man met donker haar was die vol interesse de training stond te bekijken. Het was een Fin, met de naam Jari Litmanen. Door vele talentvolle spelers werd de voormalig held van onder meer Ajax niet herkend. Een generatiekloof, noemde Jansma het. Daar heeft hij gelijk in.

Toch vond ik het pijnlijk om te lezen.

Eerlijk is eerlijk, zelfs ik als voetbalcommentator weet heel veel uit het verleden ook

niet. Ondanks het feit dat ik vanaf jonge leeftijd bezeten ben van de sport, is er ergens onderweg een punt gekomen dat ik niet alles van heel vroeger meer opsla of teruglees.

Toch staan veel momenten en spelers van voor mijn geboorte (1977) in mijn geheugen gegrift. Ik ken alle FIFA WK­films uit m’n hoofd en heb dozen met videobanden uit vooral de jaren ’70, ’80 en ’90. Over spelers als Eusebio en Alfredo di Stefano heb ik meer gelezen dan gezien. Vaak haak ik dan ook af bij voetbalquizzen waarbij collega’s als Mark van Rijswijk de meest idiote feiten oplepelen en mij dan het soms ook nog eens onbewust het gevoel geven dat het raar is dat ik niet direct weet welke doelman onder contract stond bij Go Ahead en in die periode een WK speelde. Geweldige gozer trouwens, die Mark.

Wat bij mij toch het meest blijft hangen zijn de spelers die enorme indruk op je hebben gemaakt tijdens je eigen leven of via beelden van de periode daarvoor. Dat is liefhebben. De sport liefkozen, er op jouw manier bezeten van zijn. En iedereen doet dat op zijn eigen wijze. Voetballers van tegenwoordig vaak minder dan die van vroeger, dat gevoel heb ik tenminste. En dat is jammer. Want ik denk dat als je ook het verleden van je sport eet, drinkt, slaapt, droomt en denkt, dat dat je beter maakt. Een volstrekt niet te onderbouwen stelling? Zou kunnen.

Peyton Manning (37 jaar) gooide vorige week zeven touchdowns in één duel.

Daarmee evenaarde hij het NFL­record. De laatste keer dat iemand dit had gepresteerd was in 1969. Direct na zijn formidabele wedstrijd, kreeg Manning een microfoon onder zijn neus gedrukt. Zonder aarzeling lepelde hij de naam op van Joe Kapp, de quarterback van de Minnesota Vikings in het laatste recordjaar. Zeven jaar later zou Manning pas geboren worden. Dat is klasse. Dat is respect voor het verleden. Dat is voor mij passie en maakt Manning groter dan dat hij al is.

Oh ja, Peter Rufai keepte in 1994 op het WK voor Nigeria. Lang leve Google. •

Van straatarm naar steenrijk, van rapper naar zakenman, van de projects in Brooklyn naar mondiale sterren足 status en nu van muzikant tot sportagent.

Het leven van Shawn Carter laat zich schrijven als de ultieme American Dream. Jay足 Z is de American Dream.

Amper een jaar geleden kwam een van Jay­Z’s

grootste dromen uit. Na bijna tien jaar mede­eigenaar te zijn geweest van de New Jersey Nets verhuisde de NBA­franchise eindelijk naar de plek waar het voor de rapper allemaal begon. Het team transformeerde in de Brooklyn Nets en speelt sindsdien in de schitterende Barclays Arena, die werd geopend met een concertreeks van Jay­Z. Nog gedurende het lopende NBA­seizoen deed hij echter verrassend afstand van het grootste deel van zijn eigendom in de Nets. De meeste aandelen zijn in handen van de steenrijke Rus Mikhail Prokhorov, en Jay­Z had een dermate groot belang dat hij zijn deel moest verkopen op weg naar de nieuwste stap in zijn carrière.

Inspireren

Jay­Z besloot namelijk om samen met het entertainmentagentschap Creative Artists Agency (CAA) zijn Roc Nation­imperium uit te breiden.

Plotseling was hij niet meer mede­eigenaar van een NBA­team, maar de aankomende vertegenwoordiger van grote namen in de Amerikaanse sport. Wie toen nog dacht dat het Jay­Z niet menens was, kwam bedrogen uit. New York Yankees­ster Robinson Canó werd zijn eerste grote vis en dat was even slikken voor de gevestigde orde in de sport.

Toch had het de concurrentie ook zonder

Canó duidelijk moeten zijn dat Jay­Z nooit aan dit avontuur zou beginnen als hij er niet vol voor zou gaan.

Daar was zijn aandeel in de Nets hem veel te dierbaar voor. “Laat niemand ooit je prestaties onderuit halen,” zei hij tijdens zijn eerste concert in de nieuwe thuisbasis van de Nets. “Ik ben ’n jonge zwarte man van Afrikaanse afkomst die door één ouder in een woning voor de arme klasse werd opgevoed en ik sta voor jullie als een eigenaar van de Brooklyn Nets.”

“Je hoeft je niet door mij te laten inspireren, maar laat je inspireren door Barack Obama of zo. Latino’s in de zaal, word de eerste Latino presi­ dent. Dames in de zaal, wordt de eerste vrouwelijke president.” Toch is het niet moeilijk om je te laten inspireren door het leven van Jay­Z, die met niets begon en dankzij talent, hard werk en zakelijk inzicht de wereld veroverde.

Ghetto

Als Shawn Corey Carter op 4 december 1969 in Brooklyn het levenslicht ziet, duidt weinig op aanstaand succes. Zijn familie is niet rijk en zijn vader verlaat het gezin als Shawn nog jong is. Samen met een broer en twee zussen wordt hij opgevoed door moeder Gloria, die niet kan voorkomen dat jonge Shawn op zijn twaalfde zijn broer Eric in zijn schouder schiet na een ruzie over juwelen.

Tijdens zijn highschooljaren in Brooklyn en later in

Trenton, New Jersey krijgt Shawn de bijnaam Jazzy toebedeelt, die hij later zelf zal verbasteren tot Jay­Z. Hij maakt zijn highschool nooit af en rapt als hij eenmaal succesvol is over de tijd dat hij op straat drugs verkocht. Dat leven kan hij vanaf 1995 echter steeds verder achter zich laten, omdat zijn carrière in de hip hop eindelijk van de grond komt.

Zijn grote doorbraak volgt in 1998, als de single “Hard Knock Life (Ghetto Anthem)” een grote hit wordt, mede door de catchy sample uit de musical Annie. Het is de eerste kraker uit een carrière van bijna twintig jaar met klassieke albums als Reasonable Doubt, The Blueprint­trilogie en The Black Album, en het beginpunt van een droomleven.

Shawn Carter had vrijwel alles tegen en slaagde toch, met vlag en wimpel, aan het leven in de getto te ontsnappen.

Mentor

Eén van de belangrijkste verschillen tussen Jay­Z en veel van zijn collega­ rappers is zichtbaar in zijn muziek. Rapte Carter in zijn beginjaren nog over het harde leven op straat en hoe bekend hij daar mee was, zijn laatste nieuwe plaat (Magna Carta Holy Grail) is een haast parodiërende lofzang op het goede leven dat hij nu leidt.

Als echtgenoot van superster Beyoncé

Knowles, vader van dochtertje Blue Ivy en zakenman in vele facetten, zijn het geweld, de armoede en de drugs nog slechts een verre herinnering. Jay­Z is niet hot omdat hij rapt over de getto, hij is hot omdat hij rapt over hoe

hij deze achter zich liet. Die transformatie van herkenbaar naar rolmodel is een reflec­ tie van de juiste instelling om meer dan alleen rapper te zijn. Het is zijn instelling die hem groter maakte dan de rest.

Het is ook de reden dat atleten zich tot hem aangetrokken zullen voelen. Hij verkocht zijn aandeel in de Nets tenslotte om zich ook met de sterren en talenten van de NBA te mogen bemoeien. Als teameigenaar en sportagent zou er belangenverstrengeling optreden, maar nu is de weg vrij om ’s werelds beste basketballers ook zakelijk te begeleiden.

Zij zullen zich op hun beurt niet alleen

spelersmakelaar en daarin besmuikt opmerkt dat je de concurrentie prikkelt door hen publiekelijk aan te vallen op je nieuwe album, dan heb je het als nieuweling goed gedaan.

Rappers die het willen maken, beseffen

maar al te goed dat hun eerste album spraakmakend moet zijn. Ben je niet spraakmakend getalenteerd, dan zul je spraakmakend moeten beledigen, uitdagen en provoceren. Staat je ster inmiddels hoog aan het firmament, dan kun je die aanvallen pareren door te wijzen op je succes en er verder niets van aan trekken.

Vertalen we dat spel echter naar de wereld van de sportmakelaardij, dan staat het er aangetrokken voelen tot de uitstraling en voor de gevestigde orde iets minder het netwerk van een ster als Jay­Z, maar zichzelf ook herkennen in Carter’s ervaring zorgeloos voor. Jay­Z gebruikt zijn zakelijke en muzikale succes namelijk om met de worsteling om het als onderdeel de grootste concurrent zonder enige van een minderheid toch te maken in de Amerikaanse samenleving. Er is meer dan schroom als zijn mindere te verklaren.

“Scott Boras, you over baby / Robinson alleen talent nodig als je opvoeding en je Canó, you coming with me,” rapt Carter omgeving niet altijd het juiste voorbeeld geven. Wie is er dan een betere mentor dan onomwonden op zijn nieuwe plaat. iemand die na een jeugd in het armste deel cott Boras is de grootste van Brooklyn meer dan een half miljard spelersmakelaar in de MLB en dollar wist vergaren? volgens de Wall Street Journal sloot hij in zijn carrière voor meer dan Scott Boras, you over baby vijf miljard dollar aan contracten af (zie kader). Boras gijzelde Toch is Jay­Z niet helemaal teams op financieel gebied, vergeten om zijn kwaliteiten als domineert het wereldje al jaren rapper te gebruiken in de harde en heeft tientallen grote namen zakenwereld. Als zelfs de gerenommeerde Wall Street Journal een uitgebreid artikel wijdt aan je nieuwe baan als

S

SCOTT BORAS

Scott Boras is de oprichter en topman van de Boras Corporation, die in de afgelopen 31 jaar is uitgegroeid tot het belangrijkste spelersagentschap in het professionele honkbal. Zijn cliënten behoren tot de absolute elite van de sport en dat heeft aantrekkingskracht op de grootste talenten, waardoor Boras nooit verstoken blijft van aanwas.

In zijn portefeuille zitten gevestigde All­Stars als Prince Fielder, Adrián Beltré en Barry Zito, jonge sterren als Bryce Harper, Matt Harvey en Stephen Strasburg en ook de Nederlander Jair Jurrjens.

Recent baarde Boras vooral opzien met de deals die hij voor highschoolspelers en hoge draftkeuzes uitonderhandelde.

Zo bracht hij Gerrit Cole, de eerste keuze uit de draft van 2011, met een tekenbonus van acht miljoen dollar onder bij de Pirates, terwijl de Kansas City Royals in datzelfde jaar 7,5 miljoen dollar tekenbonus gaven aan highschooler Bubba Starling.

Boras’ harde onderhandelingsstijl en

het twijfelachtig tegen elkaar uitspelen van verschillende geïnteresseerden wordt door teams als bijzonder onprettig ervaren. Zij voelen zich in onderhandelingen vaak bedreigd hun speler, of die dat nu zelf wil of niet, te verliezen aan een rivaal. Onderzoek van onder meer de NCAA naar Boras’ praktijken leverden niets op, omdat zijn bedrijf iedere medewerking weigerde via handige juridische spelletjes.

Jay­Z ziet het bedrijf van Boras als het beste voorbeeld van hoe het niet moet.

Hij heeft Boras direct uitgedaagd om de spelersstrijd met elkaar aan te gaan. De overstap van Robinson Canó van Boras naar Jay­Z is alvast Roc Nation Sports’ eerste overwinning.

in zijn portefeuille. Dat kan Jay­Z nog niet zeggen. Nog niet, maar als de sneer naar Scott Boras een indicatie van de plannen is, dan doet Roc Nation Sports op korte termijn een graai naar de kroon.

Aanval

Niet dat Jay­Z rijm nodig heeft om rake taal te spreken. Hij heeft de meeste verzoeken om formele interviews over zijn nieuwe taak als spelersagent vooralsnog afgewezen en zijn nieuwe business als vanzelfsprekend naar voren geschoven, maar in een wat informeler gesprek op een New Yorks radiostation legde hij haarfijn bloot waarom Boras en consorten zich zorgen moeten gaan maken.

Yankees op heeft, hoe serieus denk je dat ie dan door clubs genomen wordt?” Het zijn de eerste voorzichtige tikjes in het duel tussen de nieuwste kemphanen in de Amerikaanse sport, en dat terwijl Jay­Z’s Roc Nation nog maar net van de grond is (zie kader).

“Ze halen een artiest binnen, nou ja, ik bedoel natuurlijk een atleet, en dan kloppen ze altijd weer op dezelfde deuren. Ze stappen naar Nike, sluiten een deal en leunen achterover. Zo hebben ze de afgelopen twintig, dertig jaar niks zitten doen. Dus nu ik er ineens ben, is dat een probleem voor ze. Nu moeten ze ineens aan het werk.”

Aantrekkingskracht

Boras’ reactie is echter een teken aan de wand. Als hij echt niet geloofde in de kracht van Jay­Z, dan zou het de aandacht namelijk niet waard zijn en zou hij nooit Die insteek spreekt Boras uiteraard hebben nagedacht over een spitsvondige reactie. Hij heeft er wel degelijk oog voor. tegen. “Iedereen die denkt dat baseball hetzelfde is als entertainment Wat Boras zorgen zal baren is het weet niets van de sport. Ik maak me geen agentschap waar Roc Nation Sports mee zorgen, omdat ik uit ervaring weet dat er samenwerkt. Creative Artists Agency is in deze bedrijfstak maar weinig mensen overleven.” Boras moet Carter echter niet namelijk niet alleen betrokken in sport, maar ook in de entertainmentbusiness in onderschatten, want zijn het algemeen. CAA toonde in het verleden vechtersmentaliteit is ongekend en hij aan dat de aantrekkingskracht van geeft zelden op. filmsterren, popsterren en sporthelden

Uit de suggestie van Boras blijkt vooral

dat hij denkt dat Jay­Z niet helemaal begrijpt hoe de zaken in elkaar steken. Hij liet de Wall Street Journal daarom met een interessante vraag. “Als je vertegenwoordiger een petje van de

uitstekend te combineren is.

CAA vertegenwoordigt onder meer sportclubs FC Barcelona en de New York Yankees, filmmakers Steven Spielberg en J.J. Abrams, filmsterren als Tom Cruise,

ROC NATION SPORTS

Kort na de verkoop van zijn aan­

deel in de Brooklyn Nets werd Jay­Z in het voorjaar van 2013 door zowel de NBA als MLB officieel goedge­ keurd als spelersagent. Handig, want zijn twee bekendste cliënten zijn sterren in deze leagues. Hij opende de dans door Scott Boras’ cliënt Robinson Canó weg te snoe­ pen vlak voor het teken van een nieuwe deal met de New York Yan­ kees, en deze zomer verraste Roc Nation Sports door OKC Thunder­ ster Kevin Durant te strikken.

De portefeuille van Roc Nation bestaat momenteel uit slechts vijf atleten, maar hun profiel is sterk genoeg om direct van invloed te zijn.

Behalve Durant en Canó bonden ze ook WNBA­ster Skylar Diggins (Tulsa Shock), quarterback Geno Smith (New York Jets) en wide receiver Victor Cruz (New York Giants) aan zich. Atleten die in Jay­ Z’s thuisstad New York vrijwel allemaal de aandacht voor zich opeisen.

Op hun website presenteert Roc

Nation zich als full­service enter­ tainment company, waar behalve de eerdergenoemde atleten ook artiesten als Rihanna, Calvin Harris en deadmau5 deel van uitmaken.

Die link tussen entertainment en sport levert voor beide zijden van de markt voordelen op.

Zo is Kevin Durant in de VS inmid­ dels het nieuwe gezicht voor de koptelefoons van Skullcandy en worden cliënten van Roc Nation bij elkaars evenementen gespot voor slimme PR­momenten. Het is daar­ om buitengewoon interessant om te blijven volgen wie als volgende atleet zich bij het imperium van Shawn Carter zal voegen.

Tom Hanks en Jennifer Lawrence, muzikanten Bruce Springsteen, Kanye West en Justin Timberlake en strikte in de sportwereld iconen als Cristiano Ronaldo, Sidney Crosby, Eli en Peyton Manning en Derek Jeter.

Expertise

Jay­Z’s Roc Nation Sports maakt gebruik van de kennis van CAA, terwijl CAA ge­ bruik zal maken van de aantrekkings­ kracht van Jay­Z. De rapper doet overigens wel zijn eigen klussen en zal de atleten ook persoonlijk begeleiden. Niet alleen zal dat Carter financieel meer opleveren dan zijn NBA­avontuur, het is ook een kans om zijn aanzien en invloed in de wereld van de sport veel groter te maken dan zijn mede­eigenaarschap van de Brooklyn Nets was.

I ball so hard on ESPN / See my name

come across on CNN / ‘bout six minutes, you gonna see it again / ‘bout six minutes, you gonna see me again Mocht het Scott Boras, atleten, fans en de wereld nog steeds niet duidelijk zijn: we gaan nog heel veel horen van Shawn Carter. •

Let's get wild

Ik ben geen fan van beslissingen waarbij

commercie wordt verkozen boven de sport, maar in het geval van de tweede Wild Card kan ik ermee leven. Deze extra Wild Card, die uiteraard in het leven is geroepen om een nieuwe wedstrijd toe te voegen en daarmee extra inkomsten uit televisierechten aan te boren, zorgt namelijk voor extra spanning op het veld.

Veel meer teams maken veel langer kans op een plek in de playoffs en de races blijven daardoor langer spannend. Kijk maar eens naar de American League. Als we daar maar één Wild Card hadden gehad, was die waarschijnlijk naar de verliezer in de race om de titel in de Western Division gegaan. De Oakland A’s en de Texas Rangers hebben namelijk een relatief veilige voorsprong op de achtervolgers.

Daarachter zouden de Cleveland Indians, Baltimore Orioles, New York Yankees en Kansas City Royals nu al de handdoek in de ring kunnen gooien. In het nieuwe systeem, vorig jaar geintroduceerd, spelen deze teams nog volop mee. Dat maakt de matchups tussen de Yankees en Orioles, Red Sox en Rays en Indians en Royals deze week een stuk leuker. Het gaat nog ergens om en dat stralen deze teams in alles uit.

Wie zich naast de Red Sox, Tigers, A’s en Rangers voor de playoffs plaatsen? Lastig.

De Rays zijn hopeloos uit vorm, de Royals en Yankees doen het een stuk beter, maar laat ik eens een opvallende voorspelling doen: de Indians gaan het halen!

Nog drie weken: Let’s get wild! •

Seb Visser.

Jameis Winston

't Blijft lachen met die Johnny Manziel

en z'n fratsen ­ al dan niet met Johnny Cam. Is het niet buiten de lijnen, dan wel erbinnen. Journalisten en analisten spreken er schande van, maar in menig NFL­kleedkamer groeide Johnny Football intussen uit tot absolute cult­hero. Joe Flacco liet zich al ontvallen dat hij door alle haat die Manziel ten deel valt al een fan is geworden. En Packers' AJ Hawk bekende dat de A&M­quarterback (niet alleen) in de Green Bay­kleedkamer reeds wordt vereerd als held.

Voor footballfans die niets moeten hebben van over 't paard getilde college­QB's, de redding is nabij. Zijn naam: Jameis Winston.

Winston is afkomstig uit Hueytown Alabama, en is een negentienjarige freshman op Florida State. Hij is niet alleen de quarterback van de Seminoles, maar bovendien een outfielder en relieve pitcher.

Mark my words: Winston gaat een

sierraad worden voor de sport ­ of dat nu football of baseball zal worden. Hij is nu nog uiterst ongepolijst, maar is een atleet pur sang, heeft een arm waar een paard de hik van krijgt, is bijzonder intelligent, en gezegend met humor bovendien. Type posterboy, kortom.

Volgende week staan we in dit blad uitgebreid stil bij de persoon en prestaties van Jameis Winston. Het artikel zit in de pen van Jules Zane, dus dan weet u wel dat er een topverhaal zit aan te komen.

Nog even geduld, mensen, dan heeft niemand 't meer over Johnny Football. Jameis Winston, onthou die naam. •

Geert Jan Darwinkel.

Uitwijken

Vorige week namen de regerend Super

Bowl­kampioenen Baltimore Ravens het in Denver op tegen de Broncos. Ja, Peyton Manning was goed, ja, de Broncos speelden indrukwekkend en ja, het doet pijn om Wes Welker in een oranje shirt te zien.

Daar wil ik het echter niet over hebben. Ik wil het hebben over het 'in Denver' gedeelte van mijn eerste zin.

Voor het eerst in de historie speelde de Super Bowl­winnaar niet de eerste wedstrijd thuis, maar uit. De reden daarvoor was dat de Baltimore Orioles op dezelfde dag ook een thuiswedstrijd speelden. De stadions van beide ploegen liggen te dicht bij elkaar om twee wedstrijden op hetzelfde tijdstip te laten plaatsvinden.

De logische oplossing uit NFL­oogpunt was dat de Orioles dan maar een uitwedstrijdje moesten spelen om de Ravens thuisvoordeel te verschaffen. De Orioles en de MLB zeiden vervolgens: “Nee, dit is jullie probleem, niet het onze.” Eindelijk hield de MLB zijn poot stijf en probeerden ze niet de NFL het hof te maken.

Het is NFL te voor en te na in de

Verenigde Staten en dat verzoek inwilligen zou een morele doodsteek zijn geweest voor de MLB. ‘Gaat u maar voor.’ Zo werkt het niet en daarom moesten de Ravens uitwijken naar Mile High Stadium.

Met de O's in de race voor de playoffs is elke thuiswedstrijd belangrijk, ook al zaten er 'slechts' 17 duizend toeschouwers in Oriole Park. •

Lennart Beishuizen.