SportAmerika Magazine Nr 38

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­ 2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

9/11

11 september 2001. Sinds de aanslagen in de Verenigde Staten staat deze datum in de gedachten van de westerse wereld gegrift. Vorige week doken alle Amerikaanse media er (terecht) weer bovenop.

Ik maakte in 2006 de vijfjarige herdenking mee in Boston, toen ik daar student was. Het werd een dag vol emoties, waarbij het in Beantown goed zichtbaar was dat de pijn van New York die dag ook werd gevoeld, ondanks de immense rivaliteit tussen de beide steden.

Sport verbroedert. Het is een veelgebruikt cliché, maar

de herinnering aan ‘9/11’ bewijst dat toch telkens. In Boston ging ik vaak het gesprek aan over de verwerking van de tragedie. Matt en David, twee klasgenoten in mijn public speaking­werkgroep, opgegroeid in Hoboken onder de rook van New York City, vertelden dat zij veel inspiratie kregen van de enige echte honkbalploeg uit the Big Apple. Aangezien het gesprek zich afspeelde in Boston, wist ik dat het hier niet om de New York Yankees ging.

De New York Mets dus. Juist zij speelden een cruciale rol in de verwerking van de pijn. Shea Stadium, de thuishaven van de Mets, diende als distributiecentrum voor hulptroepen. Tien dagen na 9/11 vond in datzelfde stadion weer de eerste sportwedstrijd plaats met een ploeg uit New York. De Mets versloegen de Atlanta Braves met 3­2, maar de uitslag was van secundair belang. De spelers besloten namelijk hun salaris van die avond te schenken aan de families van de slachtoffers.

Twaalf jaar na dato is deze wedstrijd nog steeds een symbool voor hoop en kracht voor de Amerikanen.

Veel leesplezier,

De gemoederen liepen in

Week 1 hoog op in San Francisco toen Clay Matthews van de Green Bay Packers zijn tegen­ stander Colin Kaepernick hard tacklede buiten de lijnen. Er volgde een flinke ruzie en de 49ers spraken er schande van. De NFL was er ook niet van gediend en gaf Matthews een boete van 15.000 dollar • Het seizoen van Vick Ballard (Indianapolis Colts) is ten einde. Op de training scheurde de tweedejaars running back zijn kruisband af. Veteraan Ahmad Bradshaw vult het gat op • De aanvalsproblemen voor Tom Brady en de New England Patriots nemen verder toe: Danny Amendola’s heupblessure blijkt ernstiger dan verwacht. Amen­ dola liep deze al in de voorbereiding op en hij leek op tijd fit voor de openings­ wedstrijd, maar tegen de Bills kwam de kwetsuur terug. Nu moet hij minimaal een maand toekijken • Een eng moment in San Diego afgelopen zondag. Wide receiver Malcom Floyd liep een nekblessure op in de wedstrijd tegen de Philadelphia Eagles en bleef geruime tijd bewegingsloos liggen op het veld. Floyd werd per direct naar het ziekenhuis gebracht waar hij gelukkig goed reageerde. Een ct­scan wees uit dat er geen grote schade is • Spanningen in Tampa Bay. Naar verluidt zouden quarterback Josh Freeman en coach Greg Schiano niet met elkaar door één deur kunnen.

Freeman zou aansturen op een trade terwijl Schiano liever de toekomst ingaat met rookie Mike Glennon.

Freeman ontkende de geruchten •

De koning trouwt zijn koningin:

LeBron James stapte in San Diego in het huwelijksbootje met Savannah Brinson. The King en zijn nieuwbakken vrouw eisten dat alle gasten bij binnen­ komst hun mobiele telefoon inlever­ den, zodat er geen foto's en berichten zouden lekken.

Onder meer Dwyane Wade, Chris Bosh, Erik Spoelstra en aanhang gaven hun telefoon af • Dat coach Doc Rivers de Boston Celtics verliet voor de Los Angeles Clippers, wil niet zeggen dat zijn liefde voor de Celtics bekoeld is.

Op bezoek in Boston zei hij het te betreuren dat Paul Pierce en Kevin Garnett de club verlieten. Volgens Doc komt zo een tijdperk ten einde waaraan hij mooie herinneringen overhield. Voor Kevin Garnett had Rivers bijzondere woorden over: "Kevin is één van de beste atleten die ik ken en ook als mens is hij geweldig. Elk jaar nam Kevin de rookies mee naar mijn kantoor, hij zette ze in een stoel en haalde zijn eigen kleermaker erbij: 'Nu je een prof bent, moet je je ook kleden als een prof' zei hij.

Vervolgens kocht hij twee pakken per persoon voor ze." • Kerst valt dit jaar vroeg voor Christmas: de Phoenix Suns contracteerden guard Dionte Christmas voor in ieder geval meer dan één jaar.

Christmas maakte een goede indruk op de coaches tijdens de afgelopen zomerleague in Las Vegas. In de afgelopen vier jaar beleefde de man met één van de meest bijzondere namen in de basketbalwereld avonturen in Israël, Tsjechië, Griekenland, Turkije, Rusland en Italië •

Stan Bowman verlengde zijn

contract als GM van de Chicago Blackhawks met twee extra seizoenen. Het contract van Bowman, die met de Blackhawks twee Stanley Cups won, loopt nu tot en met het seizoen 2017/2018 • Bowman deed alvast een mooie belofte aan de fans van de Blackhawks. Over Jonathan Toews en Patrick Kane zij Bowman dat “zij hier voor altijd zullen spelen, wat er ook gebeurt. Deze spelers hebben de Chicago Blackhawks weer op de kaart gezet” • Miikka Kiprusoff beëindigde na twaalf seizoenen in de NHL zijn carrière.

Kiprusoff speelde drie seizoenen voor de San Jose Sharks, waarna hij via een ruil bij de Calgary Flames terechtkwam. De 36­ jarige Fin bereikte met de Flames in 2003 de Stanley Cup Finals en speelde in totaal 576 wedstrijden in de NHL, waarvan hij er 305 wist te winnen • Nazem Kadri tekende een nieuw contract met de Toronto Maple Leafs voor de duur van twee seizoenen. Kadri gaat 2,9 miljoen dollar per seizoen verdienen. De zevende keuze in de draft van 2009 noteerde in het afgelopen seizoen 44 punten in 48 wedstrijden • Jason Spezza is de nieuwe captain van de Ottawa Senators. De Senators zagen afgelopen zomer voormalig captain Daniel Alfredsson vertrekken naar de Detroit Red Wings. “Jason ontwikkelde zich in de afgelopen jaren in een meer dan fantastische speler,” verklaarde GM Bryan Murray. “Hij kan sturing geven aan alle facetten van het spel.”

Spezza is de achtste aanvoerder in de historie van de Senators •

Todd Helton stopt er na

dit seizoen mee. De eerste honkman werd dit jaar 40 en heeft een aflopend contract bij de Colorado Rockies, de enige ploeg waar hij in zijn carrière voor uitkwam. Hij is één van 25 spelers die meer dan 2200 duels voor één en dezelfde ploeg heeft gespeeld • Ook Vladimir Guerrero, die voor het laatst actief was voor de Baltimore Orioles in 2011, heeft officieel zijn afscheid aangekondigd. Guerrero (38) had al twee jaar geen werkgever meer maar had tot dit weekend nog interesse om terug te komen. Voor de Orioles pakte hij het record voor meeste honkslagen door een speler van Domini­ caanse komaf • Nick Swisher sloeg zondag zijn dertiende home­ run vanaf de linker­ kant van de plaat, even­ veel als hij er van de rechterkant sloeg.

Hiermee kwam hij op gelijke hoogte met Mark Teixeira die als enige andere switch hitter minimaal dertien homeruns vanaf beide kanten achter zijn naam heeft • Na een afwezigheid van anderhalve maand keert David Wright komende week terug voor de New York Mets. Wright was vastberaden om voor het einde van het seizoen nog in actie te komen. Hij blesseerde zes weken geleden zijn hamstring en verwacht zelf weer op volle kracht op het veld te staan • Brett Gardner, de 30­ jarige midvelder van de New York Yankees, verrekte een spier in zijn lies en kan weleens de rest van het seizoen missen •

De atletische diversiteit van de drie

quarterbacks die meedongen voor de 2012 NFL Rookie of the Year Award liet in veel opzichten een interessante kentering zien.

Van het trio Andrew Luck, Robert Griffin III en Russell Wilson richtte alleen Luck zich van begin af aan strikt op football. Niet verrassend, aangezien zijn vader ooit quarterback voor de Houston Oilers was en tijdens Andrews jeugd vanuit de Engelse hoofdstad Londen de World League of Football – die later de NFL Europe zou worden – managede.

Hoewel Luck een voorliefde voor Premier Leaguevoetbal behield, draaide zijn leven vanaf zijn verhuizing naar Texas als tiener vooral om football. Hij werd één van de meest gewaardeerde gerekruteerden in high school football en uiteindelijk dankzij toenmalig Stanford­hoofdcoach Jim Harbaugh door de Cardinal binnengehaald. De rest is geschiedenis.

Luck werd als eerste gekozen in 2012 door de Indianapolis Colts, die prompt de playoffs haalden.

Er was ook een plek in de playoffs

weggelegd voor de Washington Redskins, die dat deden onder aanvoering van Robert Griffin III. Griffin manifesteerde zich reeds tijdens zijn jaren op high school als buitengewoon diverse footballspeler, die zijn kwaliteiten in atletiek en basketball ook als quarterback inzette. Die diversiteit werd als sterkste erkend door coach Art Briles, die RGIII naar Houston lokte, maar vervolgens inclusief Griffin’s toezegging om mee te gaan, overstapte naar Baylor.

De ster van het Baylor footballteam rees net zo geleidelijk als die van RGIII. In 2008 werd Griffin nog Big 12 Offensive Freshman of the Year, maar kon hij een 4­ 8 seizoen niet voorkomen en in 2009 raakte Griffin al vroeg geblesseerd en moest hij de rest van het seizoen toekijken.

Daarna ging het echter pijlsnel met zowel de Baylor Bears als RGII.

Dat leidde in 2011, Griffins laatste jaar in

het college football, tot een stek in de kleinere Alamo Bowl. Griffin won desondanks de Heisman Trophy voor de beste speler in college football ­ hij was de eerste Heisman Trophy­winnaar sinds Tim Tebow in 2007 die niet voor een team speelde dat in de National Championship Game stond.

Luck en RGII liepen de prijs voor NFL Rookie of the Year echter mis. Die eer viel Seattle Seahawks quarterback Russell Wilson ten deel. Dat was op basis van zijn spel geen verrassing, maar voor hetzelfde geld was Wilson tegenwoordig een ster in de MLB geweest. Hij speelde in high school football, honkbal en basketball en werd voor die eerste twee sporten veelvuldig gescout.

Hij kreeg niet alleen

serieuze aanbiedingen om quarterback te worden, maar ook een voorzichtige selectie in de 2007 MLB Draft. Als 1222ste keuze (in de 41ste ronde) pikten de Baltimore Orioles Wilson op. Die kans liet Wilson schieten, maar behalve schitteren in de ACC als

quarterback bleef hij ook actief honkballen voor zijn school North Carolina State.

Dat leverde Wilson in 2010

een tweede selectie in de MLB Draft op. Dit keer sprak er veel meer vertrouwen uit, want de Colorado Rockies besloten reeds hun vierderondekeuze in te zetten. Een carrièrekans die Wilson serieuzer overwoog, want in de zomers van 2010 en 2011 speelde hij in totaal meer dan honderd wedstrijden in Class A Minor Leagues.

Toch lag Wilson’s hart meer bij football. Hij besloot na handig rekruteren door coach Bret Bielema als masterstudent over te stappen naar Wisconsin. Daar speelde hij een sensationeel seizoen, dat eindigde met een verloren Rose Bowl, maar met voldoende aandacht om de Colorado Rockies te laten weten dat hij spring training zou laten schieten voor een kans op de NFL.

Het is voor minder ervaren defensies simpelweg onmogelijk om een quarterback die zowel passend als rushend dreigend is steeds maar weer tegen te houden.

De haast NFL­waardige

defensie van Alabama werd afgelopen seizoen alleen verslagen door Texas A&M, niet toevallig geleid door dual­threat QB Johnny Manziel. Manziel won, net als Griffin twee jaar eerder, de

Die kans kwam er. Hoewel niet

zo vroeg en zo vol vertrouwen als voor Luck en RGIII, bleek een keuze in de derde ronde door de Seattle Seahawks het begin van een ongelooflijk jaar. Wilson veroverde in het voorseizoen de plek als startende quarterback, stond die plek ook niet meer af, leidde de Seahawks naar de playoffs en werd Rookie of the Year. Het kan verkeren voor een tweede honkman.

Opvolger

Het succes van Wilson en RGIII is natuurlijk niet onopgemerkt gebleven. Ook de ontwikkeling van zogenaamde ‘dual­ threat’ quarterbacks in college football in het algemeen lijkt niet meer te stoppen.

Heisman Trophy, terwijl zijn team niet in de nationale finale stond. Alabama stond daar wel en hoewel hun QB A.J. McCarron geen typisch exponent van de dubbele dreiging is, rushte hij 49 keer in 2012, terwijl hij dat in 2011 maar dertig keer deed en in 2010 slechts zes keer.

Wie naar de Heisman Watch voor 2013

kijkt, ziet opnieuw een hele reeks aan quarterbacks die vergelijkbare kwaliteiten laten zien als Wilson en RGIII. Michigans Devin Gardner is een begenadigd rusher, Ohio States Braxton Miller is de nacht­ merrie van iedere defensive coördinator, Clemsons Tajh Boyd is topfavoriet en liep

in week 1 Georgia links en rechts voorbij, en ook Louisville­ster Teddy Bridgewater verrast geregeld met read options en rushing plays.

Eén speler springt er na amper één wed­

strijd echter torenhoog bovenuit. Zijn coach is lyrisch, de media buitelen over elkaar heen om hem te lauweren en te complimenteren, hij speelt twee (!) sporten op topniveau en heeft zijn MLB­draftkeuze al op zak. Hij is quarterback, verre velder en relief pitcher voor de Florida State Seminoles en tegelijkertijd gekozen door de Texas Rangers uit de MLB. Jameis Winston is de atleet van de toekomst.

Opkomst

Hueytown High School in Hueytown, Alaba­ ma is niet bepaald een bron van football­ talenten. Een paar honkballers en een NASCAR­coureur prijken als bekendste producten op hun erelijst.

Maar Alabama is footballgek en er wordt veel gescout. Zo kwam ook de in januari 1994 geboren Jameis Winston in beeld, die voor Hueytown High zowel honkbal als football speelde.

Toen de keuze eenmaal voor

hem lag om een universiteit te kiezen, stonden de scholen voor hem in de rij. De keuze viel verrassend op Florida State, dat een goede school op het gebied van sport mag worden genoemd, maar niet bepaald een powerhouse is.

Dat zij de hoogst ingeschaalde quarterbackrekruut van 2012 wisten te overtuigen mag gerust een coup genoemd worden.

Florida State begrijpt name­ lijk dat Winston in beide sporten kansen heeft en ze begrijpen ook dat hij zo’n pure atleet is, dat hij in verschillende rollen kan schitteren. Met zijn vriendelijke, geestige karakter is hij een verrijking voor de Seminoles, die hem in veel

keuzes vrijlaten om er het beste van te maken in de twee sporten die hij speelt.

“Jameis is een echte impactspeler”, zei

Florida State footballcoach Jimbo Fisher na Winstons keuze voor de Seminoles. “Niet alleen vanuit een fysiek oogpunt, maar ook hoe hij de sport aanpakt, zijn competitiviteit, en zijn streven naar perfectie. Hij is één van de allerbesten in zijn soort.”

Winston loste de afgelopen weken de verwachtingen in. Hij wist zich tijdens de zomertrainingen direct te manifesteren als de startende quarterback en in de opener tegen de Pittsburgh Panthers stelde hij niet teleur.

Sterker nog, hij imponeerde met 25 uit 27 complete passes voor 356 yards en maar liefst vier touchdowns. Nu is Pitt geen titelkandidaat, maar de Panthers spelen dankzij hun coach Paul Chryst in een georganiseerde stijl, die door Winston moeiteloos zoek werd gespeeld.

Moeiteloos is ook het beste woord om Jameis te omschrijven in zijn omgang met fans, de pers en zijn teamgenoten. Hij is niet geforceerd, hij is niet gevormd door de druk om te moeten presteren, hij is niet kapotgedrild door mediatrainers. Jameis Winston is zichzelf en is daarmee in talent vergelijkbaar, maar in karakter de ultieme tegenpool van Johnny Manziel.

Terwijl Winston record na record brak als

individu, was hij als teamspeler teleurgesteld door het verlies in Class 5A halve finale. “Het maakt me niets uit dat ik al die records brak en de beste speler ooit kon zijn. Ik ben nog steeds woest dat we niet wonnen.” Die openheid en zijn focus zijn niet alleen aanstekelijk en positief, ze zijn een verademing.

“Zijn doorzettingsvermogen spreekt het meeste voor hem,” zei zijn high school

honkbalcoach. “Als iemand tegen hem zegt dat hij niet beide sporten tegelijk kan spelen, dan zal hij hen bewijzen dat hij dat wel kan.”

Jameis is een verstandige jongeman. Zijn

omgeving begreep dat Florida State hem goede, zo niet betere, kansen bood om beide sporten te spelen, maar zijn coaches waren toch enigszins teleurgesteld dat hij niet voor Alabama koos. Tenslotte, zo vertelden ze hem, konden zijn vrienden, familie en fans hem bij de Crimson Tide gemakkelijker zien.

Winston haalde zijn schouders op en antwoordde: “Als ze me echt zo graag in actie willen zien, kunnen ze ook wel naar Florida komen.”

Hij wil geen aandacht op basis van het verleden, hij wil de spotlight vanwege prestaties in het heden. Prestaties zoals de openingswedstrijd tegen Pitt, die footballfans in heel Amerika naar zo veel meer deed smachten. Zijn dynamiek in de pocket, zijn sterke passes en die heerlijke rushes. Maar ook zijn goudeerlijke interviews, zijn aanstekelijke enthousiasme, of zoals zijn coach ooit zei: “Als de situatie om woede vroeg, dan was hij furieus, maar vroegen we om een grapje, dan kwam hij met een stand­ up comedy act.”

Winston is pas 19, maar hij wordt Deion

Sanders 2.0. Het is voor de Seminoles te hopen dat ze nog een poosje van hem kunnen genieten, want een profcontract lonkt voor deze imponerende alleskunner. Jameis Winston heeft het open karakter van Andrew Luck en het honkbaltalent en de werpkwaliteiten van Russell Wilson. Hij is de pijlsnelle rusher die in RGIII zit. Maar bovenal is hij zichzelf. •

Controverse

Helaas, het is Johnny Football en de

zijnen niet gelukt om Alabama een lelijke loer te draaien. Daarom ligt de weg voor Bama nu open om voor de vierde keer in vijf jaar de nationale finale te bereiken en ‘m waarschijnlijk te winnen. Dat maakt een verder spannende competitie wel erg eentonig en zal de controverse rond de aanstaande playoff­ formule wel enigszins wegnemen.

Over controverse gesproken, wat een bizar einde kende Wisconsin tegen ASU. Drie momenten waar de scheids af had kunnen en moeten fluiten en alledrie passeerden zonder signaal. Het betekende dat de klok op 0:00 terecht kwam en dat kon niet meer gechallenged worden.

Ziedend waren de Badgers, die kort na de wedstrijd door voldoende journalisten werden gesteund om te mogen concluderen dat ‘r stevig geblunderd was door de arbitrage. Natuurlijk had quarterback Stave duidelijker moeten zijn, had coach Andersen actiever moeten protesteren en is een field goal poging geen gegarandeerde score, maar ze voelden zich bestolen.

Gelukkig besteelt niemand sportfans

verder van de reguliere start van het reguliere ijshockeyseizoen. Vorig jaar moesten we tot januari mochten om de NHL van start te zien gaan, maar dit seizoen staan de meeste clubs alweer een week op het ijs en zijn de trainingskampen in volle gang.

De NHL zou echter de NHL niet zijn zonder proefballon. Rangers tegen Kings in Caesar’s Place in Vegas. Wedden dat ze een expansion team in Sin City overwegen? •

Jules Zane.

NAAM: LeSean Kamel McCoy BIJNAAM: Shady.

GEBOREN: 12 juni 1988 te Harrisburg, Pennsylvania POSITIE: Running back TEAM: Philadelphia Eagles COLLEGE: University of Pittsburgh DRAFT: In 2009 kozen de Eagles voor McCoy in de tweede ronde.

DRAFT CLASS: In de draft van 2009 vonden onder andere quarterbacks Matthew Stafford, Josh Freeman en Mark Sanchez een onderkomen in de NFL. Naast McCoy zijn Knowshon Moreno en Beanie Wells de meest in het oog springende running backs van die lichting.

CONTRACT: Ruim een jaar geleden tekende Shady een vijfjarig contract met een waarde van zo'n 45 miljoen dollar. Zo'n 20 miljoen dollar is gegarandeerd.

TOTAAL VERDIEND: Ondertussen heeft McCoy zo'n vijf miljoen dollar aan gegarandeerd geld en bonussen opgestreken. Vanaf komend seizoen moet het echt grote geld van zijn forse contract binnenkomen.

BROER: Zijn oudere broer, LeRon McCoy kende een kortstondige carrière in de NFL. Oorspronkelijk door de Arizona Cardinals gedraft in de zevende ronde van 2005 ving hij in zijn debuutseizoen 191 yards en één touchdown.

PRESTATIES: McCoy is eenmaal uitgenodigd voor de Pro Bowl, in 2011. Er was bij de Eagles nog nooit een rookie die meer yards bij elkaar rushte dan McCoy in 2009. Verder pakte McCoy in 2011 het franchiserecord voor meeste rushing touchdowns (17) en meeste touchdowns (20) in een seizoen.

CAREER STATS: McCoy verzamelde in zijn carrière tot nu toe ruim 5500 gecombineerde yards.

Vierduizend over de grond, de rest door de

lucht. 39 keer scoorde Shady een touchdown.

STERKE PUNTEN: Hij is over de grond watervlug en is ook nog eens een getalenteerde ballenvanger. Hij zal samen met quarterback Michael Vick de belangrijkste pijler onder het nieuwe offensieve systeem van debuterend NFL­ coach Chip Kelly zijn.

ZWAKKE PUNTEN: Hoewel hij nog jong is, moeten ze in Philly oppassen dat hij niet te veel gebruikt wordt door coach Kelly.

Running backs die de bal te vaak krijgen zijn vaak geen lang leven beschoren in de bikkelharde NFL. Blessures zorgen dan meestal voor een vroegtijdig pensioen.

HALL OF FAME: Nee. LeSean is een meer dan uitstekende speler op zijn positie, maar de NFL loopt tegenwoordig over van getalenteerde running backs. Het wordt al lastig genoeg om dit seizoen bij de beste vijf op zijn positie gerekend te worden.

OVER HEMZELF: “Je werkt het hele jaar keihard om fit te zijn in het korte football­ seizoen. Als je dan geblesseerd raakt of niet helemaal fit bent, dan is dat lastig. Maar dat is geweest, dit jaar kom ik sterker terug.” – LeSean McCoy over het teleur­ stellende verlopen vorige seizoen.

OVER HEM: “Hey, McCoy, kom op zeg, ik heb je nodig in mijn Fantasy Football Team!”, aldus een vervangende scheidsrechter tijdens één van de eerste wedstrijden van het vorige seizoen.

SPORTAM OVER LESEAN MCCOY: Hij is misschien wel belangrijker dan Michael Vick in het aanvalssysteem van Chip Kelly.

Als hij zijn prestaties van 2011 kan evenaren, zit een Pro Bowl­ uitverkiezing er zeker weer in en misschien playoffdeelname ook.

EINDCIJFER:

8

Sinds 2007 vindt er jaarlijks een spectaculaire American football­wedstrijd uit de immens populaire Amerikaanse competitie NFL plaats in Londen. In samenwerking met KRAS.NL geeft Sport­Amerika de komende weken twee keer twee tickets weg voor de wedstrijd tussen de San Francisco 49ers en de Jacksonville Jaguars op Wembley (27 oktober). Naast kaartjes voor de wedstrijd zit er ook één overnachting bij de prijs inbegrepen.

KRAS.NL biedt eigen vervoersreizen vanaf €269 per persoon aan waarbij één of twee overnachtingen en een toegangskaart voor één van de wed­ strijden zijn inbegrepen. Boek nu uw reis en beleef van dichtbij het beste American football ter wereld en het spektakel rondom de wedstrijd in de wereldstad Londen.

Wil je de verliezend finalist van de Super Bowl live in actie zien in het legendarische Wembley? Vind dan een originele manier om SportAmeri­ ka.nl onder de aandacht te brengen. Dat kan door een campagne op social media op poten te zetten, met een vliegtuig SportAmerika.nl in de lucht te schrijven, een evenement te organiseren waarbij je SportAmerika.nl èn natuurlijk Amerikaanse sporten promoot of iets anders origineels.

Laat weten wat jij over hebt om Colin Kaepernick en Maurice Jones­Drew in actie te zien en stuur je resultaat naar info@sportamerika.nl en de twee beste inzendingen verdienen tickets voor de wedstrijd tussen de San Francisco 49ers en Jacksonville Jaguars. Deelnemers hebben tot en met 30 september om hun inzending in te leveren.

Er waren ontelbare ingredienten

die de (college) footballwereld reikhalzend deed uitkijken naar de confrontatie tussen Bama en Texas A&M. Om er maar 'n paar te noemen: de (verrassende) zege van de Aggies op de kampioen vorig jaar, de Heisman­trofee voor Johnny Football, en vooral ook de orkaan aan controversie waarin Manziel vervolgens terechtkwam.

De hype noch Manziel stelde teleur.

Crimson Tide­Aggies werd een heerlijke wedstrijd ­ vooral ook dankzij Johnny Football. De A&M­ quarterback begon sterk, leidde z'n team naar een 14­0 voorsprong, had een wervelende Houdini­act gevolgd door een completion in petto, maar hielp Bama middels een domme redzone­pick terug in het zadel.

Na een meer dan indrukwekkende Alabama­comeback (35­0), was het Manziel die zijn ploeg in de wedstrijd hield, middels onder meer een 95 yard touchdown pass op Mike Evans.

Het was echter ook een Manziel­pick six die de topper feitelijke besliste (49­42).

Johnny Football finishte het

spektakel op College Station met 464 passing yards, 96 running yards, vijf touchdowns en twee interceptions.

Indrukwekkende cijfers, ware het niet dat Bama's AJ McCarron evenmin een misselijke middag kende. Minder flashy, verre van spectaculair, maar wel foutloos: 334 passing yards, vier touchdowns en nul interceptions.

En daar zat 'm nou net de crux. •

Archie en Olivia Manning vinden

het maar niks, zo'n onderling duel tussen zoons Peyton en Eli. De vreugde van de winst van de een staat namelijk in geen verhouding tot het verdriet van de nederlaag van de ander. Veel hartzeer hebben de Manning­ouders zich echter niet hoeven te getroosten: hoewel Peyton en Eli al sinds 2004 beiden in de NFL spelen, was er zondag pas sprake van de derde editie van de Manning Bowl.

Het zit er trouwens dik in dat 't ook de laatste editie zal zijn ­ tenzij er nog van club wordt veranderd of beiden onverhoopt in hetzelfde jaar de Super Bowl halen. De New York Giants en Denver Broncos treffen elkaar regulier pas weer in 2017, en Peyton is dan 42.

Een treffen tussen Peyton en Eli Manning wakkert altijd weer de vraag aan wie van de twee nu de beste quarterback is. Voor iemand met gezond footballverstand bestaat daar natuurlijk geen twijfel over.

Da's Peyton. Hoewel die er, toegege­ ven, op die ene keer na in het nasei­ zoen vaak 'n potje van maakt, terwijl Eli tijdens twee playoff­opwachtin­ gen magistraal all the way ging.

In de onderlinge ontmoetingen,

stond Peyton voor afgelopen zondag op 2­0. In New York voegde hij daar nog een derde zege aan toe, and it wasn't even close. Waar Peyton met zijn Broncos lijkt af te stevenen op de Super Bowl, daar dreigt voor Eli­ zonder­running­game een frustre­ rend seizoen zonder post season. Eli Manning staat na twee duels al op zeven interceptions, terwijl Peyton reeds negen touchdowns achter zijn naam heeft staan.

Het gevolg was een jammerlijke blowout: 41­23. •

Hoe lang is 't nog maar geleden dat er smalend werd gerept van de NFC Worst en dat de Seattle Seahawks ondanks een negatief record de playoffs binnenglipten? De bordjes zijn intussen duidelijk verhangen: er wordt dezer dagen nog louter met respect geproken over de NFC Best.

Zo kan 't gaan in het Socialistische systeem waar de Amerikaanse sport op drijft. Wie slecht presteert, wordt daarvoor beloond met hoge draft picks. Die waren aan zowel de Seahawks als 49ers wel besteed, vooral aan de verdedigende kant van de bal. Het resultaat is ernaar: de twee beste ploegen van de NFC spelen in de West. Hands down.

San Fran en Seattle lijken griezelig veel op elkaar: uitermate fysiek, nadruk op de verdediging, en beide gezegend met een double threat quarterback. Zowel Colin Kaepernick als Russell Wilson is in staat om defenses met arm en benen te slechten.

De Seahawks beschikken echter

over nog een niet te onderschatten troefkaart: ze zijn onverslaanbaar in hun eigen CenturyLink Field. De rest van de NFC mag hopen dat de Hawks weg van huis nog her en der wat steekjes laat vallen. Want als de ploeg van Pete Carroll het seizoen afsluit met 't beste record, is de strijd aan de NFC­kant van 't bracket al eind december beslecht.

Jim Harbaugh cum suis namen zondag voor het tweede seizoen in successie al niet eens de meer de moeite om Seattle's thuiskracht in twijfel te trekken. Het gevolg was een genante pandoering: 29­3. Jammer. •

De jaren ‘80 werden gedomineerd door de ultieme strijd tussen de Boston Celtics van Larry Bird en de Los Angeles Lakers van Magic Johnson. Bird kreeg steeds meer last van zijn rug en was begin jaren 90 een schim van zijn legendarische zelf. Magic pakte uiteindelijk vijf titels in de 80s en bleef iets langer aan de top. Ook zonder de gestopte Kareem Abdul­Jabbar bleven de Lakers titelkandidaten. In 1991 kwam er echter een abrupt einde aan het sprookje van Magic. De point­guard zou echter samen met zijn vriend Bird in stijl afscheid nemen.

Het gedroomde team

De NBA breidde in 1989 en 1990 uit naar 27 teams met de toevoeging van de Orlando Magic, Miami Heat, Minnesota Timberwolves en Charlotte Hornets. In 1988 ging Team USA op de Olympische Spelen van Seoul onderuit tegen de Sovjet­ Unie. Slechts brons was het gevolg. Vanuit FIBA, de Internationale Basketbal Federatie, kwamen er steeds meer vragen om spelers uit de NBA toe te laten tot het Olympisch basketbaltoernooi.

Misschien tot verbazing van velen

stemden zowel de VS als Rusland tegen dit voorstel. “We deelden mee dat we niet wilden spelen met professionals maar dat we er wel alles aan zouden doen om het basketball te promoten”, aldus commissio­ ner David Stern. “Er kwam een stemming, waarbij wij tegen waren. We zagen het niet zo’n fenomeen worden. De overgrote meerderheid stemde echter voor en dus moesten we op zoek naar een team.”

Het ‘Dream Team’, een titel voor het eerst gebruikt op de cover van Sports Illustrated in 1991, werd uiteindelijk een gigantisch succes. Het team onder leiding van coach Chuck Daly en aanvoerders Michael Jordan, Larry Bird en Magic Johnson pakte uit met acht op acht zeges en een gemiddeld verschil van 44 punten. Charles Barkley was topsco­ rer met gemiddeld 16 punten. Het Dream Team werd iedere keer overrompeld door fans en tegenstanders vroegen regelmatig handtekeningen voor en na wedstrijden.

Magic en Bird namen zodoende afscheid door de grote poort en zette de deur open voor Jordan om de basketbalwereld te veroveren.

‘Like Mike’ (1)

Toen Team USA op dominante wijze goud pakte op de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona had Michael Jordan net zijn tweede titel gepakt met de Chicago Bulls.

Na drie opeenvolgende playoffnederlagen tegen de Detroit Pistons van Isiah Thomas, geraakte Jordan in 1991 eindelijk voorbij ‘The Bad Boys’. Met Scottie Pippen en coach Phil Jackson aan zijn zijde moesten de Lakers van Magic eraan geloven. Jordan tekende voor gemiddeld 31 punten, bijna zeven rebounds en elf assists. “De fakkel werd officieel doorgegeven door mijzelf en Bird, naar Michael”, stelt Magic.

De Bulls versloegen de Portland Trail

Blazers van Clyde Drexler in de NBA Finals van 1992. Vooraf ontstond er commotie omdat sommige experts zich afvroegen of Drexler beter was geworden dan Jordan.

‘His Airness’ lag hier niet wakker van en zette 35 punten neer in de eerste helft van Game 1, waaronder zes driepunters.

Drexler was meteen van de kaart en Jordan tekende uiteindelijk voor gemiddeld 36 punten en zijn tweede Finals MVP Award.

Een jaar later waren de Phoenix Suns van MVP Charles Barkley het slachtoffer.

Jordan en Barkley waren goede vrienden en dus speelden ze beiden op hun best. De Bulls waren echter niet te stoppen. Jordan tekende voor gemiddeld 41 punten en werd de eerste speler in de geschiedenis die drie opeenvolgende Finals MVP Awards wegkaapte.

Supercenter

Na zijn derde titel vond Jordan het echter genoeg geweest. Hij schokte de basketbal­ wereld door zijn afscheid aan te kondigen.

Hij wilde zich toeleggen op baseball en golf.

Weggegaan is plaats vergaan, dat moet Hakeem Olajuwon gedacht hebben. De polyvalente center van de Houston Rockets was eindelijk volgroeid en kreeg de juiste

spelers rondom zich, voornamelijk schutters zoals Kenny Smith. De NBA goochelde bovendien met een kortere driepuntlijn. Van 1994 tot en met 1997 was de afstand tot de ring overal slechts 6m70, de huidige afstand vanaf de hoeken, in plaats van 7m30.

De Rockets bereikten de 1994 NBA

Finals na zeges tegen Portland (Drexler), Phoenix (Barkley) en Utah (Karl Malone). Daar wachtten Patrick Ewing en de New York Knicks. Die kwamen 3­2 voor maar Olajuwon zorgde voor een beslissende zevende wedstrijd. Daarin was hij superieur met 25 punten, tien rebounds en zeven assists. ‘The Dream’ won de Finals MVP Award en werd daarmee de eerste speler ooit die in hetzelfde jaar verkozen werd tot MVP, Defensive Player of the Year en Finals MVP.

In de playoffs van 1995 was Olajuwon echter nog beter. De Rockets haalden Drexler maar plaatsten zich pas als zesde voor de nacompetitie.

Achtereenvolgens de Jazz (Malone), Suns (Barkley), Spurs (MVP David Robinson) en Magic (Shaquille O’Neal) moesten er echter aan geloven.

Houston won daarbij twee beslissende wedstrijden ‘on the road’. Olajuwon tekende voor gemiddeld 32 punten, elf rebounds en vijf assists in de Finals.

‘Like Mike’ (2)

Aan het einde van het seizoen 1994/ 1995 besloot Jordan de NBA opnieuw

In de jaren ‘90 waren er een heleboel

teams die beschikten over een superster.

De vijf beste spelers uit die periode leverden zware veldslagen tegen elkaar en dan vooral in de playoffs. Samen zouden ze een geweldig team gevormd hebben:

Michael Jordan

Voor nagenoeg alle basketbalfans en ­experts is Jordan de beste speler aller tijden. Zijn combinatie van puur talent met een killerinstinct en een meedogenloos werkritme maakte van His Airness de ultieme basketbalspeler. Zowel offensief als defensief waren er weinig beter en in de clutch was hij zonder twijfel nummer één.

Hij won zes titels, twee keer drie maal na elkaar, en won elke keer de Finals MVP Award. Jordan heeft het beste puntengemiddelde met 30,1. Hij is momenteel de baas van de Charlotte Bobcats maar kent als manager veel minder succes dan als speler.

Karl Malone

De power forward van de Utah Jazz won nooit een titel, maar kan wel een eindeloos gevuld cv voorleggen. The Mail­man bereikte de Finals van 1997 en 1998 maar moest telkens de duimen leggen tegen Jordan. Malone vormde met John Stockton het ultieme pick­and­ rollduo. Malone speelde negentien seizoenen in de NBA en tekende voor 36.928 punten, tweede achter Kareem Abdul­Jabbar. Buiten zijn rookiejaar en laatste seizoen bij de Lakers was Malone telkens goed voor minstens 20 punten per wedstrijd. Hij was bovendien een uitste­ kend rebounder, passer en defensief anker. “Stockton to Malone, the Mailman lays it in”, het blijven legenda­rische woorden.

Reggie Miller

De grote rivaal van Jordan op zijn positie. De ploegmaat van Rik Smits bij de Indiana

een kans te geven met de legendarische woorden “I’m back”. ‘His Airness’ sloot weer aan bij de Bulls en tekende in zijn vijfde wedstrijd voor 55 punten tegen de Knicks in Madison Square Garden.

De Bulls bereikten de playoffs maar moesten in de tweede ronde de dui­ men leggen voor de Orlando Magic. Na de nederlaag werd er openlijk getwij­ feld of Jordan nog wel iets in de tank had. “Michael was niet de oude“, oor­ deelde Magic­guard Nick Anderson.

Jordan trainde daarom harder dan

ooit tevoren en leidde in 1995/1996 de Bulls naar 70 overwinningen.

Verrassend genoeg verloren de Bulls tegen de nieuwe Vancouver Grizzlies, waarbij de Grizzlies vierden alsof ze de titel hadden gepakt. Jordan tekende met titels in 1996, 1997 en 1998 opnieuw voor een ‘three­peat’. De Supersonics (Gary Payton/Shawn Kemp) en twee maal de Jazz (Malone/John Stockton) waren slachtoffers van dienst. Zijn allerlaatste schot als een Bull in de 1998 Finals blijft het meest iconische sportbeeld ooit.

Jordan hing daarna opnieuw de schoenen aan de haak. Zijn afscheid werd mede gevoed door de problemen die de NBA kende naast het veld. Er kon geen akkoord gevonden worden tussen de spelers en de NBA omtrent onder andere loonvereisten (collective bargaining agreement).

Er volgde een staking van 191 dagen. Het seizoen 1998/1999 werd ingekort tot 50 wedstrijden en All­ Star Weekend werd afgevoerd. De NBA ging dus een nieuw decennium in met een negatieve noot… •

beste schutter van de NBA. Miller was bovendien een actieve trash­talker en mogelijk even goed als Jordan in de laatste seconden van een wedstrijd.

Miller bereikte pas in 2000 de NBA Finals, verloren van de Lakers, maar bracht de Bulls enkele keren tot op de rand van de uitschakeling. Miller sloot zijn loopbaan af als de speler met de meest gemaakte driepunters, totdat Ray Allen dat record verbrak.

Hakeem Olajuwon

Olajuwon was de eerste selectie

in de 1984 NBA Draft en werd dus voor Jordan geselecteerd. De Nigeriaan groeide al snel uit tot de meest polyvalente center van de NBA. Hij bereikte met Houston de NBA Finals in 1986 maar was niet opgewassen tegen Bird en de Celtics. Na een woelige periode won hij titels in 1994 en 1995. Olajuwon stond bekend om zijn offensief arsenaal, waarvan de ‘Dream Shake’ de bekendste move is.

Hij was echter ook een subliem verdediger. Hij is de leider aller tijden in blocks met 3830 en de enige center in de top­tien aller tijden met 3162 steals.

Gary Payton

Reggie Miller schold erop los, maar dé trash­talker bij uitstek is en blijft Gary Payton. ‘The Glove’ werd net geïntroduceerd in de Hall of Fame na een carrière bij onder andere de Supersonics, Lakers en Heat. Payton bereikte met teamgenoot Shawn Kemp (“We waren de originele Lob City” ­ Payton) de Finals in 1996. Ondanks mindere statistieken door de defense van Payton verloren de Sonics van Jordan en de Bulls. Payton won dat seizoen als enige guard ooit de Defensive Player of the Year Award. Hij won in 2006 uiteindelijk een titel met Miami. •

De wereld is gek

Dennis Rodman is weer op bezoek geweest bij zijn vriend Kim Jong Un. De ex­ basketballer en de dictator zijn nog altijd dikke maatjes. Rodman verbijstert iedereen met bizarre uitspraken over de totalitaire staat en zijn leider en voelt zich vooral onbegrepen door de rest van de wereld.

Rodman vindt het gemeen als journalisten hem bij terugkomst op een persconferentie kritische vragen stellen over mensenrechten. Met een glimlach vertelt hij maar weer eens dat Kim Jong Un een vriend en goede vader is en Noord Korea een fijn land. “Vertel de Amerikanen dat we heel cool zijn”, had Kim hem op het hart gedrukt. Hij lijkt er zowaar echt in te geloven.

In Noord Korea’s strafkampen worden politieke gevangenen gemarteld, verhongerd en geëxecuteerd. Christenen worden opgespoord door spionnen en in diezelfde kampen gegooid. Een kwart van de kinderen jonger dan vijf jaar is ondervoed en er wordt gewerkt aan kernwapens. Wie dat een fijn land noemt, is hartstikke mesjogge.

Maar volgens Rodman weten we niet waar we over praten. We zouden dat fijne land eens met eigen ogen moeten bekijken.

Jammer alleen dat geen buitenlandse journalist er vrij rond mag lopen.

Na zijn laatste bezoek werd in elk geval duidelijk waarom Rodman de reis naar Noord Korea zo nodig weer moest maken.

Twee grijnzende zakenmannen vergezelden hem op de persconferentie. De Ierse gokwebsite Paddy Power ziet in de absurde tripjes van Rodman een marketingkans en beloont hem er (ongetwijfeld rijkelijk) voor.

De Worm heeft misschien toch in één ding gelijk. De wereld is gek. •

Eva Gerritse.

NEW YORK – Whitlock is weg.

Whitlock

Het afgelopen jaar was Jason Whitlock, notoir sportcolumnist­annex­ schreeuwlelijk collega bij mijn clubje: FoxSports.com. Nou vertrekt hij naar de site waar ik zelf een jaar geleden vertrok: ESPN.com. Zo gaat dat in het Amerikaanse sportjournalistiekwereldje.

Ze zullen Whitlock, die in drie jaar tijd bij ons naar het schijnt zo’n 2 miljoen dollar mee naar huis nam, vast wat meer geld geboden hebben, zoals ik weer iets meer van Fox kreeg – al hebben we het over zeer verschillende bedragen.

Maar goed, over dat alles gaat het niet zozeer.

Whitlock is weg. En dat noem ik eigenlijk stiekem toch wel een heel klein beetje een opluchting. Hij zou naar Sports Illustrated gewild hebben, om daar de column op de achterpagina te schrijven, maar dat zagen ze in New York niet zitten. Dus dan maar ESPN. Lekker leventje.

Whitlock is het soort columnist dat leeft van controverse. Inzicht, reportage en kennis van zaken delven het onderspit. Hard schreeuwen is het belangrijkste. Over alles dat hem aandacht kan brengen. Iemand betichten van racisme is een favoriet. Of één of ander sportdilemma of ­schandaal met The Wire of Boardwalk Empire of Game of Thrones vergelijken. Dat soort werk. Zo zijn er wel meer columnisten, maar niet één zo bekend als Whitlock.

En het jammere is dat hij van schrijven zelf amper kaas gegeten heeft, ondanks dat hij een keer schreef dat hij vond dat hij inmiddels toch echt wel eens een keer een Pulitzer verdiende (ondanks dat hij toegaf dat hij daar als internetjournalist geen aanspraak op maakte).

Toch is Whitlock voor veel columnisten van de honderden Amerikaanse kranten en websites een voorbeeld. Bij een Amerikaanse krant is columnist worden het hoogst haalbare. Die verdienen het grote geld en genieten het meeste aanzien. En de makkelijkste manier om als columnist faam te vergaren – en ergens een vette aanbieding binnen te slepen – is ergens stennis over te schoppen. Maakt niet zozeer uit waarover. Zie bijvoorbeeld op ESPN Around the Horn of Pardon the Interruption. Columnisten die een hoop lawaai maken. Daar zit het grove geld in.

Het is een dilemma waar ik zelf mee worstel. Ik ben hier in Amerika

inmiddels vier jaar aan de slag als fulltime voetbaljournalist. Naam maken is makkelijk. Roep maar wat. Maar dat met kwaliteitswerk doen is een opgave van een heel ander caliber. Dus de verleiding ineens zwaar kritisch of een heel raar argument aan te dragen is er altijd.

Maar dan denk ik aan Whitlock. •

Zoals veel MLB足organisaties hebben de

Athletics hun roots niet in hun huidige thuishaven. Sterker nog, voor het grootste deel in de historie van de club speelden de Athletics hun thuiswedstrijden niet in Oakland, maar aan de andere kant van het land. In 1860 werd de Athletic Club opgericht in Philadelphia. Het team kwam in de eerste jaren uit in amateurcompetities voordat het in 1876 toetrad tot de National League. Pas na de eeuwwisseling werden de Athletics een zogenaamde household

name in de Major League.

Het team werd overgenomen door de legendarische Connie Mack, die naast eigenaar ook manager van de Athletics was.

Hall of Famer Mack was 50 (VIJFTIG!!) seizoenen lang manager van de ploeg uit Philadelphia en won vijf World Series titels (1910, 1911, 1913, 1929 en 1930). Hij deed dat met teams waarin sterren als Ty Cobb, Nap Lajoie, Eddie Collins, Jimmy Foxx en Lefty Grove speelden. Niemand was in meer wedstrijden manager van een MLB足 team en niemand won meer wedstrijden.

Opvallend genoeg verloor ook nooit

iemand meer wedstrijden als manager dan Connie Mack. Mack had na afloop van zijn loopbaan als manager meer wedstrijden verloren dan gewonnen. Het tekent de wisselvalligheid van zijn team. De Athletics wonnen de World Series in 1913, verloren in 1914 in vier wedstrijden van de Boston Braves en eindigden vervolgens tussen 1915 en 1924 in de onderste regionen van de league. Hetzelfde gebeurde na de winst van de Fall Classic in 1930. In 1931 gingen de

World Series verloren en vervolgens werd er onder Mack en zijn opvolgers bijna veertig jaar lang geen enkel naseizoen bereikt.

In die periode verhuisden de A’s naar

Kansas City, waar zij twaalf seizoenen lang geen enkele keer meer wedstrijden wonnen dan verloren. Wel debuteerden daar nieuwe sterren, zoals Reggie Jackson en Catfish Hunter. Twee spelers die na de verhuizing naar Oakland (in 1968) centraal stonden in het team dat vijf keer achter elkaar de playoffs bereikte en drie keer achter elkaar (1971, 1972 en 1973) de

World Series won. Een zwak decennium later was het de lichting met Rickey Hen­ derson, de ‘Bash Brothers’ (Jose Canseco en Mark McGwire) en Dennis Eckersley, die onder leiding van manager Tony LaRussa drie keer achter elkaar de World Series bereikte en in 1989 zelfs de Giants wisten te verslaan om de titel te pakken.

Billy Beane

In 1989 maakte iemand deel uit van het team als speler, die later in een compleet andere rol een veel grotere impact zou hebben op de organisatie.

Billy Beane, een voormalige eerste­ rondekeuze van de New York Mets, speelde in 1989 37 wedstrijden voor de Oakland A’s. Hij maakte geen deel uit van de playoffselectie en zou daarna ook niet meer op het hoogste niveau uitkomen.

Voor een speler die met veel bombarie de professionele honkbalwereld binnenkwam, had hij maar erg weinig gepresteerd. Hij kwam niet eens tot 162 wedstrijden (een volledig honkbalseizoen) in zijn gehele loopbaan, maar kreeg – dankzij zijn 37 wedstrijden voor de Athletics in 1989 – wel een World Series­ring.

hem op als GM van de Oakland Athletics.

Moneyball

Alderson was in zijn tijd al begonnen met het invoeren van een nieuwe manier van denken in de organisatie. Men moest af van de traditionele denkwijze waarbij verouderde statistieken werden gebruikt om de waarde van spelers te bepalen.

Spelers die veel binnengeslagen punten of overwinningen hadden, kregen zakken met geld, terwijl we inmiddels weten dat er statistieken zijn die de waarde van een speler veel duidelijker aangeven.

Beane werkte deze denkwijze nog verder

uit en gebruikte het als een leidraad om een team uit een kleine markt en met weinig geld toch op hoog niveau te laten presteren.

De nieuwe statistieken die zo'n belangrijke rol speelden in de hervorming van de franchise staan bekend als sabermetrics.

Het zijn statistieken die zijn geintroduceerd door historicus en honkbalstatisticus Bill James. James heeft de statistieken Sabermetrics genoemd naar de Society for American Baseball Research (SABR), een groep wiskundigen met een passie voor honkbal. Samen met James werken zij nog altijd aan nieuwe statistieken die nog beter waarde kunnen geven aan de kwaliteiten van een speler.

Bekende Sabermetrics zijn WAR (Wins Above Replacement), wOBA (weighted On Base Average), FIP (Fielding Independent Pitching) en BABIP (Batting Average on Balls in Play) en op dit moment lijkt de focus vooral te liggen op een manier om de waarde van de defensieve kwaliteiten van adat hij een jaar later het bericht kreeg dat hij zich mocht een speler vast te stellen. De statistieken melden in de Minors, besloot die daarvoor op dit moment gebruikt worden zijn nog niet accuraat genoeg. Het Beane General Manager Sandy Alderson te vragen of doel van Beane was om met behulp van de hij voor hem misschien een nieuwe denkwijze zijn concurrenten te slim af te zijn. baan als scout had. Die vacature was er toevallig erwijl teams als de Red Sox, de Yankees en zo begon Beane zijn en de Mets bakken met geld uitgaven aan loopbaan als frontofficemedewerker. spelers op basis van homeruns en over­ winningen, ging Beane op zoek naar spe­ Vrij snel werd hij lers de onder de radar erg goed scoorden assistent van Alderson op basis van sabermetrics. Hij moest en in 1997 volgde hij

N

T

daarvoor wel veel tegenstand binnen zijn eigen organisatie overwinnen. De manager, de scouts en zelfs sommige spelers waren het lang niet altijd eens met zijn zienswijze. Het heeft een aantal scouts, die opgegroeid waren in een compleet andere wereld en niet anders konden leren denken, hun baan gekost. De Athletics bracht het echter mooie tijden.

Voor weinig geld werden spelers binnen­

gehaald die als team mooie successen behaalden. Beane haalde spelers die vaak op het honk kwamen, maar niet bekend stonden als grote sterren, zoals bijvoorbeeld Johnny Damon. Voeg daarbij een aantal zeer getalenteerde spelers uit eigen opleiding (Jason Giambi, Miguel Tejada, Barry Zito, Mark Mulder en Tim Hudson) en de A's waren in business.

Remmende voorsprong

Tussen 2000 en 2003 werden de playoffs vier keer bereikt, maar elke keer strandde de ploeg in de Division Series. Zo kenden de A's vier erg sterke seizoenen, waarin tot twee keer toe meer dan honderd wedstrijden werden gewonnen en waarin zij de langste overwinningenreeks (20 wedstrijden) in de historie van de American League boekten. Dat alles gebeurde met één van de kleinste payrolls van de league. Het is prijzenswaardig te noemen, maar echte prijzen werden er helaas niet gewonnen.

En omdat er geen geld was,

vertrokken de beste spelers via free agency naar de rijkere teams. Jason Giambi vertrok als regerend AL MVP naar de Yankees, Johnny Damon ging aan de slag bij de Red Sox en het toptrio starters (Zito, Mulder en Hudson) vloog uit naar San Francisco, St. Louis en Atlanta.

Ondertussen was het succes van de aanpak van Beane uiteraard ook bij de rijkere teams opgevallen. De Red Sox probeerden Beane al eens binnen te halen als nieuwe GM en ook aan zijn assistenten en volgelingen werd getrokken.

Door de jaren heen

reisden de Athletics het hele land al door en het zou zomaar kunnen dat er in de nabije toekomst een nieuwe verhuizing volgt. De Athletics delen het Colosseum in Oak­ land met de Raiders uit de NFL. Het stadion is inmiddels behoorlijk verouderd en de A's zouden er graag vertrekken.

San Jose zou de A's graag een nieuwe thuis­ haven bieden en de stad zou zelfs bereid zijn een nieuw stadion te bouwen voor het team dat inmiddels sinds de jaren ‘70 in Oakland speelt. In San Jose spelen op dit moment alleen de Sharks in de NHL en de stad wil dolgraag nog een groot team naar zich toetrekken.

Zo'n verhuizing moet

echter wel goedgekeurd worden door de Major League Baseball en daar is op dit moment nog wat gesteggel over. Een verhuizing naar een nieuw stadion kan de inkomsten ten goede komen en zou wel eens de laatste stap naar de top kunnen betekenen voor de Athletics. Voor hen is het te hopen dat een verhuizing uitein­ delijk goedgekeurd wordt, of dit nu naar San Jose of een ander stadion in Oakland is.

De voorsprong die de A's hadden

was duidelijk dat er een nieuwe manier gevonden moest worden om opgebouwd werd door andere teams snel de grote teams te slim af te zijn. Het weggekocht en andere teams boekten wordt echter steeds moeilijker om daarmee ook successen. Theo Epstein betrok Bill James bij de Red Sox en samen gebruik te maken van de gaten in de markt, omdat andere kleine waren zij deels verantwoordelijk voor het verbreken van de the curse of the Bambino. teams geleerd hebben van de A's en precies hetzelfde proberen.

In 2004, het jaar nadat de A's voor het De Tampa Bay Rays zijn daar laatste de playoffs bereikten, wonnen de misschien wel het beste Red Sox hun eerste titel in ruim tachtig voorbeeld van. jaar.

Een mindere periode brak aan voor de Athletics, die moesten toezien dat hun divisiegenoten van de Texas Rangers tot twee keer toe de World Series bereikten en zijzelf onderin de AL West eindigden. Het

Nieuw succes

Elk jaar lijkt er wel een nieuw gat in de markt te zijn. Het ene seizoen gaat iedereen voor

defensief sterke spelers, dan zijn het de relievers en nu weer de ervaren spelers aan het einde van hun loopbaan.

Billy Beane en de A's slagen er in elk geval telkens weer in om het gat te vinden. Na vijf magere seizoenen wonnen de A's vorig seizoen voor het eerst weer de divisie, maar opnieuw strandden zij in de Division Series, waarin de Detroit Tigers nipt te sterk waren.

H

et blijft opvallend om te zien dat Beane een manier heeft gevon足 den om met weinig geld goed te pres足 teren. Hij vindt overal koopjes. Zijn

bestbetaalde speler dit seizoen? Chris Young, die verdient ‘slechts’ 8 miljoen dollar. Beane heeft zijn team deze keer voornamelijk bij elkaar geshopt. Via trades, die de A's spelers als Gio González, Rich Harden, Andrew Bailey en Trevor Cahill kostten, werden Josh Reddick, Josh Donaldson, Derek Norris, Jed Lowrie en Jarrod Parker binnengehaald. In free agency werden voor relatief weinig geld Yoenis Céspedes, Coco Crisp en Bartolo Colón aangetrokken. Stuk voor stuk spelers die de afgelopen twee seizoenen een belangrijke rol speelden in de terugkeer naar de top.

Nu moet Beane met zijn A's hopen

dat hij ook in het naseizoen weer eens wat succes kan hebben. Onder Beane werd pas één playoffserie gewonnen (in 2006) en het wordt tijd dat zijn innovatie een keer echt beloond wordt. Hij heeft een ring als speler, maar verdient er juist één als General Manager. Op dit moment staan de Athletics bovenaan in de AL West en lijken zij op het juiste moment in topvorm te komen. Dit zou wel eens dé kans kunnen zijn voor Beane en de Athletics.

Moneyball 2.0 verdient een beloning! •

Manager of the Year We naderen het einde van het seizoen, playoffraces zijn nog volop in gang, maar het is wel vast het moment om vooruit te blikken op de winnaars van de jaarlijkse awards. In deze column wil ik een lans breken voor Joe Girardi.

Girardi was nooit één van mijn favoriete managers. Hij deed het ooit aardig bij de Marlins en kwam toen in een gespreid bedje bij de Yankees. Hij mocht miljonairs managen en kon het eigenlijk alleen maar fout doen. Hoe vaak hebben we hem niet aan de hand van zijn magic binder (map met scouting reports) de verkeerde beslissingen zien maken bij het moment van een pitcherwissel, de keuze voor een opzettelijke vrije loop of het inzetten van een pinch­hitter?

Pas dit seizoen kunnen we Girardi

echter werkelijk beoordelen op zijn kwaliteiten als manager. Voor het eerst in jaren wekten de Yankees niet de indruk dat het geld hen op de rug groeide. Belangrijke spelers vertrokken via free agency en daarbij kwam nog eens een overvloed aan blessures.

Granderson, Teixeira, Jeter, A­Rod, Pineda. Stuk voor stuk misten zij grote delen, of zelfs het hele seizoen. Zij werden vervangen door veteranen die al seizoenenlang niet meer presteren zoals zij dat in hun toptijd deden.

Toch slaagt Girardi er met mannen als Vernon Wells, Ichiro en Lyle Overbay in om tot diep in het seizoen mee te dingen om een plek in de playoffs. Hij verdient de Manager of the Year titel. •

Seb Visser.

Mijn teams

Geen ploeg is zo moeilijk te peilen als de ploeg waar je, diep in je hart, enorm fan van bent. Van zo’n ploeg echt een objectief beeld krijgen, dat is lastig.

Op het moment dat ik dit stuk schrijf staan de Boston Red Sox niet alleen bovenaan in de American League East, ze hebben zelfs het beste record in Major League Baseball.

Als je dat voor het seizoen tegen mij had gezegd had ik je kei­ en keihard in je gezicht uitgelachen. De Red Sox hebben, op David Ortiz na, geen sterren. Ja, Dustin Pedroia is één van de beste tweede honkmannen, ja, Jacoby Ellsbury werd twee seizoenen op een haar na MVP. Maar toch, er was niets dat wees op een jaar als dit.

Jon Lester heeft zijn vorm van een paar jaar geleden terug, Clay Buchholz blijkt een ace, John Lackey komt op ongeziene wijze terug van een Tommy John­ operatie, Koji Uehara is een topcloser en een vreemdelingenlegioen met onder meer Shane Victorino, Mike Carp, Mike Napoli en Daniel Nava vormt één van de beste offenses in de MLB. Mij hoor je niet klagen, maar elke avond kijk ik weer met open mond naar wat de Red Sox nou weer uitspoken. Dat doet mij wel realiseren dat ik 'mijn' teams steevast of flink overschat of flink onderschat. Worst to first, ik heb het in mijn stoutste dromen niet gezien. •

Lennart Beishuizen.