HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp WietzeWillem Mulder Marco Post Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus
SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 20122013 Alle rechten voorbehouden.
Jeter
Ik kan er niet omheen. Gedurende mijn vaste ritueel op
zondagavond, NFL kijken en fastfood eten, werd mijn aandacht getrokken door de entree van Derek Jeter op Fenway Park in Boston. De toekomstige Hall of Famer die zich opmaakte voor zijn laatste optreden in de Major Leagues, nota bene in het stadion van de grote rivaal.
Het was ook voor mij meer dan een normaal afscheid. Waar zie je nog, in welke sport dan ook, dat spelers hun hele leven voor dezelfde ploeg of club spelen? Het heeft iets romantisch, want natuurlijk is het logisch om door te selecteren bij een team. De Jeter van vijf jaar geleden was een betere dan die van dit seizoen. Het is een van de redenen dat mijn Boston Celtics vorige zomer afscheid namen van aanvoerder en boegbeeld Paul Pierce. 'The Truth' had twaalf seizoenen lang alles meege maakt in Beantown, maar general manager Danny Ainge vond dat Pierce niet meer paste in de toekomstplannen en stuurde hem in een trade naar de Brooklyn Nets.
Ik zag diezelfde Pierce zondagmiddag op het veld in
Fenway Park staan. Met nog wat bekende Bostonians heette hij Jeter welkom voor zijn laatste wedstrijd. Het was een prachtige setting, maar had ook wel wat triests. In Boston Celticskledij lachte Pierce naar de New Yorkse aartsvijand, maar diep van binnen zal hij het ook bizar gevonden hebben. Pierce had niets liever gedaan dan als een Celticsspeler afscheid nemen van de NBA. Een seizoen lang nog eenmaal langs alle stadions, om vervolgens in Staples Centre een bedankje te krijgen van de aartsvijand. Het mocht helaas niet zo zijn.
Met deze gedachten in mijn hoofd vond ik het afscheid van Jeter zo indrukwekkend. Het was de enige manier om op een gepaste manier afscheid te nemen van Yankeeslegende. Veel leesplezier,
Maarten Kolsloot, STRIKE OUT. De verwoeste droom van de talentvolle honkbalbroers Halman. Uitgeverij De Kring, 224 pags, â‚Ź 16,50
Bill Simmons, commentator
bij ESPN, werd afgelopen week geschorst door zijn werkgever. Simmons beschuldigde in zijn podcast NFLcommissioner Roger Goodell ervan glashard te liegen en totale onzin uit te slaan over de inmiddels bekende ‘Ray Ricetape‘. De NFL blijft echter voet bij stuk houden en zegt nooit een video te hebben ontvangen. Ook veiligheidsbaas Jeffrey Miller, aan wie de video in eerste instantie geadresseerd was, zegt van niks te weten. Drie weken mag Simmons, onder meer hoofdredacteur van Grantland, niets doen voor de sportzender. ESPN liet in een statement weten dat iedere werknemer moet voldoen aan een journalistieke standaard en dat Simmons die standaard ruim overschreed • Een grote verliezer was deze week Morris Claiborne, cornerback van de Dallas Cowboys. Claiborne verliet eerder deze week nog boos het trainingscomplex van Dallas, omdat hij zijn plek in het team was kwijtgeraakt aan de teruggekeerde Orlando Scandrick. Hij werd niet lang daarna, na een goed gesprek, weer in genade aangenomen door coach Jason Garrett. Claiborne mocht spelen voor de Cowboys in de gewonnen wedstrijd tegen de New Orleans Saints, maar scheurde in het duel zijn kruisband, waardoor hij de rest van het seizoen met missen • Defensive tackle Ndamukong Suh neemt na dit seizoen wellicht afscheid van de Detroit Lions. De 27jarige Suh, die free agent wordt, geldt als een uitstekende verdediger, maar valt op en naast het veld op door onsportief gedrag. Voor Suh is spelen in New York een grote factor bij het nemen van een beslissing voor 2015 • (Merlijn van Dierendonck)
Ondanks interesse uit Minnesota
blijft Eric Bledsoe bij de Phoenix Suns. De combo guard tekende een vijfjarig contract ter waarde van zeventig miljoen dollar bij de club waar hij vorig seizoen nog indruk maakte • Boston Celtics zal het de komende twee maanden moeten doen zonder spelverdeler Rajon Rondo. De spelverdeler viel tijdens het douchen en brak een botje in zijn linker hand • Jeff Taylor is gearresteerd. De speler van Charlotte Hornets zou in een hotelkamer zijn vriendin en een hotelmedewerker mishandeld hebben. Hoewel Taylor claimt onschuldig te zijn, hebben de Hornets de small forward voor onbepaalde tijd geschorst, in afwachting van het politieonderzoek • Steve Ballmer, de nieuwe eigenaar van de LA Clippers, heeft een opmerkelijk verbod aangekondigd. De voormalige topman van Microsoft heeft de coaches en spelers verboden iPads te gebruiken op de club. Hij wil de populaire Apple tablets vervangen door apparaten van Microsoft • Kevin Durant maakte bij de The Tonight Show van Jimmy Fallon bekend dat hij niet voor zichzelf als speler kiest wanneer hij een spel van NBA2K speelt. De superster vindt het arrogant om zichzelf te spelen, en speelt derhalve liever met anderen. Toen Fallon erop aandrong te vertellen met wie Durant dan wel speelde, antwoordde hij onverwacht met: “LeBron” • Darko Miličić, de tweede draftkeuze van 2003, die na LeBron James, maar voor Carmelo Anthony, Chris Bosh en Dwyane Wade gekozen werd, hangt zijn basketballschoenen aan de wilgen. Na een ongelukkige carrière in Amerika, besloot de man van 2 meter 13 kickbokser te worden •
Jordan Staal brak in de voor
bereiding op het nieuwe sei zoen zijn kuitbeen. De center van Carolina Hurricanes ging in de afgelopen week onder het mes en moet drie tot vier maanden herstellen van de operatie • Pitts burgh Penguinswinger Beau Bennett is opnieuw geblesseerd geraakt. De aanvaller is zes weken uitgeschakeld met een blessure aan het been. Afgelopen seizoen miste Bennett al tien weken door een polsblessure. Op Twitter liet de22jarige aanvaller zijn teleurstelling blijken: “Niemand is bozer/ongelukkiger dan ik. Dit wordt echt beschamend, sorry daarvoor” • Jaden Schwartz blijft langer bij St. Louis Blues. De aanvaller, keuze van de Blues in de eerste ronde van de draft van 2010, tekende voor twee seizoenen bij. Daarin gaat Schwartz gemiddeld 2,35 miljoen dollar per seizoen verdienen. Het entry level contract van de aanvaller liep na afgelopen seizoen af. Schwartz noteerde vorig seizoen zijn beste jaargang tot dusver, met 25 goals, 31 assists en een +28 rating in 80 wedstrijden • Nashville Predators verlengde het contract met verdediger Ryan Ellis. De verdediger, die in 2009 in de eerste ronde gekozen werd, blijft vijf jaar langer bij zijn club en verdient met het nieuwe contract in totaal 12,5 miljoen dollar • Jacob Markstrom is door Vancouver Canucks door waivers gegaan en zal het seizoen aanvangen in de AHL bij Utica Comets. De Zweedse doelman werd vorig jaar verkregen in de ruil die Roberto Luongo naar Florida Panthers bracht. Nieuwbakken coach Willie Desjardins lijkt hiermee te kiezen voor de tandem Ryan Miller/Eddie Lack tussen de palen •
Noem het een uitroepte
ken achter een mooi seizoen: pitcher Jordan Zimmer mann sloot het reguliere seizoen af door de eerste nohitter te gooien voor zijn Washington Nationals, die kampioen van de National League East, tegen de Miami Marlins. Steven Souza maakte de laatste nul van de wedstrijd met een spectaculaire vangbal • Feest was er ook in Detroit, Oakland en St. Louis. De Tigers en Cardinals wonnen op de laatste dag van het reguliere seizoen hun divisie, en de Oakland Athletics plaatste zich voor de AL Wild Card Game • Terwijl elders feest gevierd eindigde het seizoen in Boston in mineur, en wel om twee redenen. De fans van de thuisploeg zagen de regerend kampioen roemloos afscheid nemen van seizoen 2014, terwijl de aanwezige Yankeesfans getuige waren de laatste slagbeurt van kapitein Derek Jeter. Eerder in de week had New York al afscheid genomen tijdens een speciale ceremonie in Yankee Stadium • In Jeters schaduw nemen overigens ook andere spelers afscheid. Zo speelde Paul Konerko zijn laatste wedstrijd voor de Chicago White Sox, waar hij zestien jaar speelde • Aan de vooravond van het Postseason beginnen de prachtige confrontaties ook vorm te krijgen. Zo begint de NLDS vrijdag met een confrontatie tussen Cy Youngkandidaten Clayton Kershaw namens de Dodgers en Adam Wainwright voor de Cardinals • Dodgerscoach Don Mattingly haalde op de laatste dag een Joe Torregrapje uit en liet zijn ervaren spelers coachende rollen vervullen. Juan Uribe was de manager, met Hanley Ramirez als bench coach en Kershaw als pitching coach. Onder leiding van Uribe wonnen de Dodgers met 105 van de Rockies •
“De American League is een power
house, de American League is de beste competitie in de Major League.” Geloof de mensen die dat zeggen niet, want voor spektakel moest je dit seizoen zijn bij de National League.
Clayton Kershaw, Josh Beckett en Jor dan Zimmermann met een nohitter, triple plays van de Pittsburgh Pirates en de New York Mets, Giancarlo Stanton die in de persoon van The Incredible Hulk ballen het stadion uit timmerde, Jacob deGrom’s arm en krullen, de in eenstorting van de Atlanta Braves en de Milwaukee Brewers, tovenaar Andrelton Simmons, de cutfastball van Kenley Jansen en, nogmaals, Clayton Kershaw.
Stanton
Stanton kun je zonder de twijfel de smaakmaker van het seizoen noemen en hij hield, ook na het wegvallen van de Cubaanse pitcher José Fernandez, de Miami Marlins lang in de race voor
een playoffticket. De 24jarige outfielder sloeg pitches weg alsof het strandballen waren met een ongekende kracht; zeven homeruns landden verder dan 450 feet (137 meter), twee meer dan Wild Cardteam San Francisco Giants bij elkaar.
Zijn seizoen eindigde abrupt na een
bal in het gezicht waarbij Stanton meerdere verwondingen opliep, waaronder een gapend gat in zijn lip. Dit neemt niet weg dat hij één van de favorieten is voor de National League MVP Award met zijn 37 homeruns, 105 binnengeslagen punten, .555 slugging percentage en 159 wRC+.
Kershaw
Toch zou dit zomaar eens het jaar kunnen zijn waarin een pitcher er met de MVP Award vandoor gaat. Laten we voor het gemak wat cijfers erbij pakken
van de beste pitcher van de planeet, Clayton Kershaw: 213 in slechts 27 starts, 1.77 ERA (tweede jaar op rij ERA onder de 2), 10,85 strikeouts per negen innings, slechts negen homeruns tegen, een .196 slaggemiddelde van tegenstanders en de meeste WAR (7.2) van alle pitchers.
Justin Verlander van de Detroit Tigers
was in 2011 (toen nog zonder Kate Upton) de laatste pitcher die een Cy Young Award won en uitgeroepen werd tot de meest waardevolle speler, maar als het aan de fans van de Dodgers ligt, is Kershaw, die onder MVP spreek koren zijn laatste start voltooide, de volgende.
Chokers
De prijs voor de beste choker gaat dit seizoen naar zowel de Atlanta Braves als de Milwaukee Brewers. Beide ploegen hadden het beste record in de maand april en stonden ook tijdens de AllStar break bovenaan in hun divisies. Na de pauze ging het mis en vooral in de laatste maand van het seizoen was er geen houden meer aan voor de Braves en de Brewers die in september veel meer verloren dan wonnen.
Wist je dat de Wash
ington Nationals vijf jaar geleden de slechtste franchise waren in de Major League? Sindsdien hebben de Nats zich van 102 nederlagen in 2008 en 103 nederlagen in 2009 getransformeerd naar een World Series favoriet en divisie kampioen voor de tweede keer in drie jaar. Net als vorig jaar leunt de kampioen van de NL East op één van de beste pitching staffs in de competitie. En de star tende rotatie is naast Stephen Strasburg, Jor dan Zimmerman en Gio Gonzalez alleen maar beter geworden met de komst van Doug Fister (voor een appel en een ei gestolen van Detroit) en Tanner Roark.
Oh, en de rest van de
ploeg is ook niet ver keerd met mannen als Jason Werth, Bryce Har per, Anthony Rendon, Denard Span en een aardige pickup tijdens de trade deadline in de persoon van Asdrubal Cabrera. De playoffs beloven nog wat voor een ploeg die zijn beste spel nog moet laten zien.
Er zijn drie dingen
zeker in het leven. Dood, belastingen en de St. Louis Cardinals zien spelen in de playoffs. De World Serieskampioen van 2011 doet sinds 2000 voor de elfde keer mee in het naseizoen en voor de vijfde keer in de laatste zes jaar.
Maar eenvoudig ging het niet voor de ploeg van Mike Matheny dat voor een groot deel in de achtervolging was op de Milwaukee Brewers. ‘Jonkies’ Kolten Wong, Oscar Tavares, Shelby Miller en Trevor Rosen thal presteerden verre van constant, terwijl bepalende spelers als Michael Wacha en Yadier Molina bezoek kregen van het blessurespook.
En ja, toch staan die
maffe Red Birds er weer als het er om gaat. Molina zit weer achter de plaat, Adam Wainwright is lights out op de heuvel, dopingzondaar Jhonny Peralta blijkt een goede versterking en zelfs Matt Holiday weet weer contact te maken met een honkbal. Onder schat deze ploeg dan ook nooit.
Raise the Jolly Roger.
De Pittsburgh Pirates zijn er opnieuw bij in de playoffs en dat nadat de ploeg zich vorig jaar pas voor het eerst in 21 jaar verzekerde van October Baseball. Je kunt zeggen dat The Buccos op het juiste moment pieken. Ze zijn sterk na de All Star break en in septem ber, waardoor ze volop profiteerden van de ineenstorting van de Milwaukee Brewers. Toch is het enigszins verrassend, aangezien de Pirates zich vergele ken met vorig seizoen niet echt hebben ver sterkt. Er is niet één speler die meer dan 25 homeruns slaat en niet één pitcher met meer dan 15 overwinningen. Nee, je kunt Pittsburgh dan ook het best om schrijven als een hecht team.
De Pirates zijn dan ook
het enige team in de Majors met drie positie spelers met minimaal 5.0 Wins Above Replace ment (WAR). MVPkan didaat Andrew McCut chen, de ontketende Russell Martin en All Star Josh Harrison gaan de ploeg opnieuw naar de NLDS loodsen.
Tijd om bellen te
blazen, want de Los Angeles Dodgers legden voor de tweede keer op rij beslag op de titel in de NL Westdivisie. En hoewel de sfeer in de kleedkamer verre van optimaal is (zie opstoot je Kemp en Puig), zijn alle ogen nu gericht op de World Series met één man aan het roer, Clayton Kershaw.
Zowel de oude stats (21 3 record, 1.77 ERA) als de nieuwe stats (1.80 FIP en 7.2 WAR) houden van de linkshandige ace. Hoewel hij tot nu toe niet clutch was in de playoffs (03, 7.23 ERA in 3 NLCS), is dit slechts een kwestie van tijd. Belangrijker, krijgt Ker shaw voldoende hulp in de playoffs van Greinke, Ryu en Haren?
De aanval behoort tot
één van de beste in de league met een ontke tende Matt Kemp in de tweede seizoenshelft en met role players Dee Gordon, Scott Van Slyke en Justin Turner. De Dodgers willen maar al te graag de nare smaak van de uitschakeling tegen de Cardinals in 2013 wegspoelen.
World Series in 2010,
2012 en 2014? Giants fans geloven heilig in de even jaartallen en geef ze eens ongelijk! Na een seizoen vol pieken en dalen staat de ploeg van manager Bruce Bochy toch weer mooi in de playoffs.
En dat na een 2036 slump midden in het seizoen waarin de Giants een voorsprong van tien wedstrijden in de divisie zagen veranderen in een achterstand van 5½ wedstrijden.
Jake Peavy blijkt een uitstekende aanwinst na een dramatisch half jaar in dienst van de Boston Red Sox, Madison Bum garner is een echte ace die bovendien goed slaat, Joe Panik is een verrassing op het twee de honk en Buster Posey is de beste slagman in de NL sinds de AllStar break.
En, om Hunter Pence te
quoten uit zijn speech na het verzekeren van een playoffticket. “Our goal at the beginning of this f***ing season was to go to the f***ing World Series and guess what boys, we’re going to the f***ing dance!”
Vooral voor de Bravesfans, waarbij de complete meltdown in het seizoen 2011 nog altijd vers in het geheugen staat, is dit een grote domper. Atlanta verloor destijds 18 van de laatste 26 wedstrijden en gaf daarmee een divisievoorsprong van 8½ wedstrijd uit handen.
De aanval liet het afweten en dan
kom je, ondanks alle hoogtepunten van Andrelton Simmons op de korte stoppositie, te kort op het eind. De verklaring voor de ineenstorting van de Brewers is eenvoudig, aldus vaste catcher Jonathan Lucroy. “Onze pitchers waren geweldig, we scoorden alleen geen runs meer.”
Beste rookie
Billy Hamilton speelde lang als de beste rookie in de National League, maar in de tweede seizoenshelft kwam er zand in de snelle motor van de speler van de Cincinnati Reds. De NL Rookie of the Year Award valt nu in de schoot van Jacob deGrom, al is dat eigenlijk een belediging aan het adres van de jonge werper van de New York Mets met de prachtige krullen in de nek.
Zo evenaarde de 26jarige deGrom
een Major Leaguerecord door in de wedstrijd tegen de Miami Marlins de eerste acht slagmannen de dugout in te sturen met een strikeout. Zijn 2.63 ERA in 22 starts is ook niet verkeerd, een prestatie die Metslegendes Tom Seaver en Dwight Gooden niet haalden.
The Usual Suspects
Geen Mets in de playoffs overigens, maar wel, na een stroef begin, de Washington Nationals, Los Angeles Dodgers, San Francisco Giants en de St. Louis Cardinals. Leuk dat de Pittsburgh Pirates er weer bij zijn, zeker na de NL Wild Card Game van afgelopen seizoen waarin The Buccos de Reds op de
knieën kregen. Vooral de sfeer in het PNC Park was fantastisch, de fans die minutenlang CUETO scandeerden, de homerun van Marlon Byrd in zijn eerste playoffwedstrijd ooit. Man, kom maar op met het postseason. •
Teams die na lange tijd weer eens de
hij bedankt voor zijn bewezen diensten en stonden tegenstanders uitgebreid playoffs bereikten, de winst van de All stil bij zijn laatste wedstrijden in hun Star Game en gemiddeld 142 homeruns stadion. The Captain sloot zijn carrière per club. Feiten die aantonen dat het niet af zoals hij het zelf graag zou heb reguliere seizoen in de American ben gewild, namelijk met een World League weer fantastisch was. En Seriesoverwinning. eigenlijk moet het beste nog komen, want voor MLBspelers geldt: Legends Toch nam hij op 25 september in stijl are born in October! afscheid van zijn eigen fans in Yankee Stadium. Jeter zorgde in bijna een Hoogtepunten zat: de LA Angels met uitverkocht huis voor het beslissende het beste record in the Majors onder punt in de 65 overwinning op de leiding van een uitblinkende Mike Baltimore Orioles, een manier waar Trout, goed spelende rookies en een zelfs fans van de rivaal, de Boston Red geweldige reeks van King Felix. Toch Sox, stil van werden. springt er dit seizoen één moment uit en dat is het afscheid van een toekom Uitblinkers stige Hall of Famer: Derek Jeter.
Jeter
Jeter maakte in februari bekend dat het seizoen 2014 zijn laatste uit zijn carrière zou worden. Het hele jaar werd
Natuurlijk waren er zoals ieder jaar weer spelers die uitblonken. Smaak makers dit seizoen waren
Mike Trout (Los Angeles Angels), Josh Donaldson (Oakland Athletics), Michael Brantley (Cleveland Indians) en Adrian Beltre (Texas Rangers). Al deze spelers noteerden dit seizoen een Wins Above Replacement (WAR) van 7.0 of meer. Ook José Altuve (Houston Astros) en Víctor Martínez (Detroit Tigers) speelden indrukwekkend.
Trout is de absolute
favoriet om de MVP award te winnen. Hij sloeg 36 homeruns, had 115 runs en noteerde 111 binnen geslagen punten. Daar naast stal hij zestien honken en was zijn slaggemiddelde .290.
Corey Kluber (Cleveland Indians), Chris Sale (Chicago White Sox) en Félix Hernández (Seattle Mariners) waren de beste pitchers. Zij hadden allemaal een WAR van minstens 6.4.
King Felix
Hernandez zorgde dit seizoen voor een ander hoogtepunt. De pitcher van de Mariners zette een geweldige reeks neer. De werper kreeg in zestien op eenvolgende starts telkens maar maxi maal twee punten tegen. Bovendien gooide hij in al die wedstrijden minstens zeven innings. Op 16 augustus kwam er een einde aan de reeks. Tegen de Detroit Tigers gooide ‘King Felix’ maar vijf innings. Een wedstrijd later zou hij tegen de Red Sox drie runs tegen krijgen.
Lonnie Chisenhall van de
Cleveland Indians zorgde op 9 juni voor een waar hoogtepunt. De derde honkman sloeg in de wedstrijd tegen de
De Los Angeles Angels
zijn er weer bij. Sinds 2009 was het the Halos niet meer gelukt om zich te plaatsen voor de play offs. Dit jaar waren zij het eerste team in de Majors dat zich verze kerde van een ticket naar het postseason.
Bij de AllStar break stonden ze nog tweede in de divisie achter de Oakland Athletics. Echter een zeer slechte reeks van de A’s en een aantal grote overwinningen van de Angels zorgden er voor dat de ploeg uit Los Angeles de American League West won.
Met Mike Trout hebben
ze natuurlijk dé MVP kandidaat in huis, maar ook Albert Pujols zorgde tijdens het reguliere seizoen voor veel pun ten. De aanval moet dan ook geen probleem zijn voor de Angels. Het grote struikelblok is de pitching. Jered Weaver, de ace, noteerde bij voorbeeld een ERA van 3.59. Wel hebben ze met Huston Street één van de beste closers in huis.
De Detroit Tigers zijn er net als vorig seizoen ook gewoon weer bij. De ploeg van coach Brad Ausmus speelde aanval lend erg sterk. Alleen de Angels deden het qua gescoorde punten en RBI iets beter.
Met het aantrekken van Ian Kinsler deed de ploeg uit Detroit goede zaken. Prince Fielder verliet de club, maar slechter zijn ze er niet op geworden. Met Kinsler, Miguel Cabrera en Víctor Martínez hebben de Tigers aanvallend drie grote namen in hun team, die tijdens de playoffs voor genoeg punten moeten gaan zorgen.
Op papier heeft Detroit, zeker na het aantrekken van David Price, mis schien wel de beste startende werpersstaf in de Major League. De sterren deden het tot nu toe echter minder dan verwacht. Met een ERA van 3.96 voor de totale werpersstaf stonden de Tigers dit seizoen op een 22ste plaats. Closer Joe Nathan noteerde bij voorbeeld een ERA van 4.89.
De Baltimore Orioles
De Kansas City Royals
Met Nelson Cruz hebben ze de speler in huis, die dit seizoen de meeste homeruns sloeg in de league. Daarnaast was ook outfielder Adam Jones erg belangrijk. De Orioles hadden dit seizoen als enige team meer dan tweehonderd homeruns en de aanval mag dan ook geen probleem zijn. Verder stonden ze dit seizoen gedeeld tweede met maar 82 veldfouten.
Alex Gordon was zoals verwacht de absolute uitblinker van het team. Met een WAR van 6.47 stond hij op de tiende plaats in de Major Lea gue. De cijfers waren zoals je die van hem verwacht met een slag gemiddelde van .265, negentien homeruns en 74 RBI. Opvallend is dat de Royals stijf onderaan stonden met maar 94 geslagen homeruns.
wonnen dit jaar voor het eerst sinds 1997 weer eens de American League East. Na de jarenlange overheersing van de New York Yan kees, Boston Red Sox en Tampa Bay Rays waren zij eindelijk weer eens de beste.
Ook de pitching was dit
seizoen erg sterk. Met een ERA van 3.45 ston den ze gedeeld zevende met de Pittsburgh Pi rates. Closer Zach Brit ton is één van de besten in de Majors. Hij gooide van de veertig pogingen er 36 succesvol uit. De Orioles maken met dit team een goede kans om de World Series te halen.
staan na lang bouwen aan een jong team in de playoffs. De laatste keer dat de Royals wedstrij den speelden in oktober was in 1985. In dat jaar wonnen ze ook de World Series door de St. Louis Cardinals met 43 te verslaan.
Daarnaast blonken
relief pitcher Wade Davis en closer Greg Holland uit dit seizoen. Davis noteerde dit jaar 33 holds. Holland was goed voor 46 saves. Voeg daar startende werpers James Shields en Yorda no Ventura aan toe en je hebt een team dat kan verrassen in de playoffs.
De Oakland Athletics
waren bij de AllStar break het best preste rende team in de Major League. Vervolgens versterkten zij zich ook nog met topwerper Jon Lester van de Boston Red Sox. Ook Jeff Samardzija en Jason Hammel van de Chicago Cubs kwamen naar Oakland. De A’s leken daarmee een goede kans te maken op dit titel, maar na de AllStar break verloren zij 37 van de 64 wedstrijden. Het seizoen had zeker niet langer moeten duren, want Oakland verzekerde zich ternau wernood met de tweede Wild Card van de play offs. Een lichtpuntje was derde honkman Josh Donaldson. Hij speelde een uitstekend seizoen met 97 binnengeslagen punten en 28 homeruns. De pitchers van de A’s noteerden voor de break een ERA van 3.09. Na de break was dat 3.49.
Gezien de tweede helft
van het seizoen lijkt de kans dat de A’s ver gaan komen in de playoffs gering, maar oktober kent zijn eigen wetten.
Texas Rangers vijf honkslagen, drie homeruns en noteerde negen (!) binnengeslagen punten. De Indians versloegen de Rangers uiteindelijk met 17 7. Saillant detail: Chisenhall had in de hele maand april (1) en juli (5) minder binnengeslagen punten.
Beste rookies
José Abreu van de White Sox was absoluut de beste rookie van het jaar. De 27jarige eerste honkman sloeg in zijn eerste jaar 35 homeruns en noteerde 105 RBI. Ook scoorde hij 79 runs en was zijn slaggemiddelde .314. Pitchers Masahiro Tanaka en Dellin Betances van de Yankees maakten ook indruk. Tanaka heeft op het moment van schrijven dertien wedstrijden gewonnen met een ERA van 2.47. Relief pitcher Betances gooide in zeventig wedstrijden 135 strikeouts en had een ERA van 1.40.
De Yankees en Red Sox vielen dit jaar erg tegen. De Red Sox wonnen vorig jaar nog de World Series, maar eindigden dit seizoen op de laatste plaats i n de American League East. Ook de Yankees kregen het niet voor elkaar om de playoffs te halen. Het is pas de eerste keer sinds 1993 dat The Bronx Bombers het postseason in twee opeenvolgende seizoenen missen. Ook de Texas Rangers speelden dit seizoen erg matig. De Rangers eindigden op de laatste plaats in hun divisie (American League West). Op ruime achterstand van de Angels. Het team dat in 2010 en 2011 nog de World Series bereikte, won minder dan zeventig wedstrijden.
Adam Dunn
Adam Dunn heeft in zijn carrière nu 1999 wedstrijden gespeeld. Toch speelde hij in zijn lange loopbaan nog nooit een playoffduel. Dit jaar moet het dan toch gaan gebeuren. ‘Big Donkey’ werd door de White Sox naar de Oakland Athletics gestuurd. De A’s staan in de Wild Card Game en als er in KC gewonnen wordt, speelt Dunn op de valreep dus nog october baseball. Dunn sloeg in zijn carrière al 462 homeruns en was goed voor 1168 binnengeslagen punten. De aangewezen slagman speelde in zijn loopbaan voor de Cincinnati Reds, de Arizona Diamondbacks, de Washington Nationals, de White Sox en nu dus de A’s. •
Respect
Ik zal niet de enige zijn geweest die de afgelopen week met een brok in z’n keel keek naar
het afscheid van Derek Jeter. Het was een feest van erkenning. Erkenning voor een zeer groot sportman, maar vooral voor een prachtig mens. Jeter was voor de laatste keren te bewonderen en liet zijn eigen sprookje eindigen zoals in de sterren stond geschreven. Met een winnende honkslag in Yankee Stadium en daarna een staande ovatie in het huis van de aartsvijand. Jawel, een applaus voor de captain van de Yankees in Fenway Park, geproduceerd door fans van de Boston Red Sox. Derek Jeter kreeg het voor elkaar. En verdiende het.
Halverwege de jaren negentig deelde de toen nog relatief onbekende Derek Jeter tijdens spring training een aantal weken zijn kamer met een Rotterdammer. Zijn naam was Robert Eenhoorn. De Nederlander spreekt vol lof en bewondering over zijn periode met Derek Jeter. “Ik kan mij herinneren dat het vooral een enorm aardige en eerlijke vent was. Hij is in de jaren daarna ook altijd zichzelf gebleven, ondanks alle kampioenschappen. Hij is een superster die de indruk wekt dat zelf nooit te hebben doorgehad, door de manier waarop hij met zichzelf is omgegaan”, zei Eenhoorn in een gesprek met MLB.com.
Robert Eenhoorn is zelf ook een alom gerespecteerd vakman en mens. Hij heeft op sportief gebied als speler, maar ook als man aan de zijlijn zeer veel mooie dingen bereikt. In 2010 sprak Eenhoorn met journalist Frenk van der Linden over het overlijden van zijn zesjarige zoontje, meer dan tien jaar geleden. Dat interview maakte diepe indruk op mij. Ik keek onlangs het gesprek terug en als verse vader raakte het mij nog dieper dan de keer daarvoor.
Persoonlijk ken ik Robert Eenhoorn niet, maar als geboren Alkmaarder ben ik extra benieuwd hoe hij het gaat doen als nieuwe algemeen directeur van voetbalclub AZ. Qua onrust was AZ de laatste weken misschien zowaar wel even te vergelijken met de New York Yankees. Immers, als er bij de Yankees iets niet goed gaat, is dat nieuws in heel Amerika. Meer dan bij welke andere club dan ook. De afgelopen periode zorgden de beleidsbepalers bij AZ ervoor dat ook die club even het nationale sportnieuws beheerste. Grootste punt was het eventuele lekken van informatie door trainer Alex Pastoor naar de media, reden zelfs voor ontslag. Eenhoorn, die pas op 1 oktober officieel in dienst treedt, sprak in het Algemeen Dagblad over de situatie bij zijn nieuwe werkgever en haalde daar de New York Yankees bij. De Rotterdammer vertelde dat in Amerika, onder meer bij de Yankees, lekken naar de pers als grootste doodzonde wordt gezien. Hij koppelde er een woord aan. In de Verenigde Staten ben je een pussy als je zoiets doet.
Met verbazing nam ik kennis van de uitspraken van Robert Eenhoorn. In de dagen
daarvoor zijn namelijk zijn aanstaande collega’s in de lekoorlog met Alex Pastoor met bijna niks anders bezig geweest dan zelf lekken. Van leden van de Raad van Commissarissen tot aan de technisch directeur zelf, allemaal deden ze eraan mee. Eenhoorn zal op zijn eerste officiële werkdag dat ongetwijfeld vergeten zijn. Het is voor niemand een aanrader om je nieuwe collega’s bij de eerste lunch met Goeiemiddag Pussys aan te spreken.
Desalniettemin is de aanstelling van Robert Eenhoorn in ieder geval qua persoonlijkheid precies wat AZ op dit moment nodig heeft. Een sterke man die weet hoe het is om harde en duidelijke beslissingen te nemen. Het eerste wat Eenhoorn in Alkmaar zou kunnen doen is hier en daar een foto ophangen om als voorbeeld te dienen. Een afbeelding van zijn voormalig kamergenoot: Derek Jeter. •
Wat een succes was het afgelopen zomer, die Ice
Bucket Challenge! Ruim 100 miljoen dollar werd er in de Verenigde Staten opgehaald voor onderzoek naar en het ontwikkelen van medicijnen die werkzaam zijn tegen de dodelijke spierziekte ALS, die in Amerika bekend staat onder de naam Lou Gehrig's Disease.
Lou Gehrig, The pride of the Yankees, was in 1941 de eerste beroemdheid die aan ALS overleed. Zijn in 2005 door Jonathan Eig geschreven biografie “Luckiest Man, The life and death of Lou Gehrig” werd in juli en augustus 2014 opnieuw een bestseller.
Lou's ouders waren in Duitsland
geboren immigranten. Op zoek naar een betere toekomst belandden ze in Yorkville, een Duitse buurt in Manhattan. Ze kregen vier kinderen, alleen de in 1903 geboren Henry Louis bleef in leven. Armoe was troef, vader Heinrich was meestal werkloos en liet de schnaps niet aan zich voorbijgaan. Moeder Christina bestierde het huishou den en zorgde voor een schamel inkomen. Toch speelde Heinrich een belangrijke rol : hij nam zijn zoon mee naar de Turnverein. Op deze voorloper van de sportschool ontwikkelde Lou zich tot een gespierde atleet. Honkballen kon Lou als de beste. Hij werd met zijn high schoolteam kampioen en was de ster van het baseball team van Columbia University. Hij wilde graag prof worden, maar werd afgetest bij de New York Giants! De Yankees hadden een betere kijk op zijn talent en gaven hem in 1925 een contract. De armoede in huize Gehrig was voorbij.
Verkrijgbaar bij: THE AMERICAN BOOK CENTER Spui 12, Amsterdam. Lange Poten 23, Den Haag 18,99 Euro ABC.NL
De Yankees in de jaren '20, dat was wedstrijden winnen,
lol maken, drinken en achter de vrouwen aan onder aanvoering van Babe Ruth. Voor Lou deden alleen de wedstrijden ertoe. Stel je voor: the Bambino aan slag en Lou met zijn loodzware knuppel, inzwaaiend in de ondeck cirkel. Dan wil je als pitcher maar één ding: plotseling noodweer zodat de wedstrijd wordt afgelast. Buiten het veld was het een heel ander verhaal. Jonathan Eig vertelt in zijn prachtige biografie een anekdote die alles over Lou zegt: Na het seizoen namen de Yankees de trein om wat demonstratiewedstrijden te spelen. Terwijl Ruth op het station de twee call girls met wie hij de nacht had door gebracht een flinke fooi gaf, kuste Gehrig zijn moeder. Babe verzekerde mevrouw Gehrig dat hij er persoonlijk op zou toezien dat Lou elke dag een brief naar haar zou schrijven...
In de lente van 1938 valt op dat the Iron Horse niet meer zo gespierd lijkt. In de beroemde Mayo Clinic wordt de diagnose ALS gesteld Uiteindelijk trouwt Lou. Zijn vrouw Eleanor zorgt ervoor dat hij wat minder wereldvreemd wordt, maar de glamourboy van de Yankees wordt hij niet: na Babe Ruth eist Joe DiMaggio die rol voor zich op.
In de lente van 1938 valt het op dat the Iron Horse niet
meer zo gespierd lijkt, zijn honkbalpak slobbert om zijn lichaam. De prestaties worden minder en in 1939 kan hij niet meer meekomen. The Pride of the Yankees besluit te stoppen na 2130 wedstrijden achter elkaar gespeeld te hebben als eerste honkman. Zijn afscheid in het Yankee Stadium is misschien wel het ontroerendste moment in de honkbalgeschiedenis.
In de beroemde Mayo Clinic wordt de diagnose ALS gesteld. Lou's arts in New York probeert nog met vitamine Einjecties de ziekte te genezen. Tevergeefs. Op 2 juni 1941 overlijdt hij, slechts 38 jaar oud. •
TEKST KEES WIJDEKOP
Ichiro Suzuki. Hideo Nomo. Hideki
Matsui. Masahiro Tanaka. Zomaar een reeks namen die veel met elkaar gemeen hebben, zoals hun nationaliteit en de stap die ze in hun leven hebben gezet om naar Amerika te gaan. Voor de een is het wat langer geleden dan voor de ander, maar vast staat dat elke speler uit Japan die het in de MLB heeft gemaakt een held is in zijn thuisland. Maak een babbeltje met een fan van de Yomiuri Giants (oftewel, de Yomiuri Jaiantsu), vertel dat je fan bent van Koji Uehara, en hij springt een gat in de lucht. Nog nooit zag je een Japanner, normaal verlegen en terughoudend, zo snel ontdooien. High five!
43ste verdieping van het naastgelegen Tokyo Dome Hotel, is een bezoekje waard, al is het maar om te zien hoe de dome er van bovenaf uitziet.
Let er alleen wel even op dat een kaa tje kopen op de dag van de wedstrijd haast zeker betekent dat je een 'stan ding room only'ticket in je handen krijgt. Tokio is een stad van twintig miljoen mensen en de Giants zijn het populairste team, waardoor het stadion vrijwel elke wedstrijd uitverkocht is. Tickets online bestellen kan natuurlijk ook, al gaat dat via de officiële kanalen wel standaard in het Japans, wat een en ander natuurlijk wat bemoeilijkt,
Het is geen unieke eigenschap. Voor het juiste team of de juiste spelers juichen levert je ook in MLBstadions best wat vrienden op, al zullen de Amerikanen niet zo snel op je af stappen. Europeanen nemen wel vaker een kijkje bij de Dodgers, de Yankees of een van de vele andere ploegen. Het blijkt in Japan een veel minder vaak voorkomend fenomeen. En dus maakt de Japanse honkbalfan graag een praatje, al was het maar uit dankbaarheid voor de interesse in 'zijn' team.
In dit geval is zijn team dus de Giants,
mocht je die taal niet machtig zijn. Welk kaartje je ook koopt, een ding ooit het team van onder meer Hideki blijft altijd gelijk: zo duur als kaartjes Matsui en Koji Uehara. Wie ooit in Tokio voor de populairste stadions in Amerika is en zin heeft om ze aan het werk te wordt het bij lange na niet. zien, pakt de trein naar Suidobashi of de metro naar Korakuen en staat daar et zo druk is het zeker wel, en dat aan de rand van Tokyo Dome City. Die op zichzelf is een bezienswaardigheid. naam dankt de zone aan het feit dat er Vergeet de massa's dringende Ameri veel meer is dan een stadion. Naast de kanen. Japanners houden in alles orde dome zijn onder meer een achtbaan, aan. Keurige, rechte rijen. Beleefde een aquarium en diverse andere attrac mensen. Een vriendelijke vraag of je je ties te vinden. Ook de Skybar, op de
N
tas zou kunnen openen, ter inspectie. Nu we toch op dat onderwerp zetten: er bestaat in Japan niet zoiets als 'rowdy fans'. Ook berichten over dronken New York足fans die een Boston足fan in elkaar hebben getrapt zul je in Japan niet vinden.
popcorn en chips zijn te krijgen, maar wie het wat lokaler wil houden kan kiezen uit een uitgebreid menu. Vlees en vis zijn verkrijgbaar in allerlei soorten doosjes, en de inhoud is naar smaak aan te passen. Op die manier stel je een complete maaltijd samen.
enthousiasme. Al voor de wedstrijd wordt er gejuicht en worden de namen van spelers gescandeerd. Dat is soms verwarrend, want veel spelers hebben een koosnaam. Zo werd Tanaka in zijn tijd bij de Rakuten Golden Eagles 'Maso' genoemd. Begint de wedstrijd eenmaal, dan wordt elke strike begroet met
gelest met bier. Daar hoef je niet eens voor op te staan. Lief lachende Japanse meisjes lopen continu rond met bierfusten op hun rug, en tappen een desgevraagd ter plekke een biertje voor je. Trek in wat anders? Grote kans dat je het in de Tokyo Dome wel krijgen kunt. Er is zelfs whisky.
In plaats daarvan is er onmetelijk
Dorst wordt ook bij de Nippon League
Het effect van de aanwezigheid van alcohol wordt al binnen enkele innings zichtbaar bij de mensen om je heen, al was het maar omdat menigeen toch al
FOTO'S JURIAN UBACHS
applaus, elke strikeout met gejuich en een binnengeslagen punt... dan lijkt het alsof je middenin de playoffs van de MLB bent beland en zit het hele stadion met handdoeken te zwaaien.
Al dat enthousiasme kost ook in Japan kracht, en net als in Amerika zit het stadion vol met kraampjes die allerlei voedsel verkopen. Dat kan directer achter je eigen vak, maar wie even naar beneden loopt zal niet geloven hoeveel keuze er is. Klassiekers als
niet nuchter binnenkwam. Opvallend is trouwens dat de alcoholprijzen in het stadion niet hoger liggen dan elders in de stad. Je betaalt weliswaar al snel zeven euro voor je biertje, maar dat doe je in een gemiddeld restaurant en zeker in uitgaansgelegenheden ook met gemak.
Toch zorgt het feit dat een deel van het enthousiaste publiek langzaam dronken wordt niet voor ongeregeld足 heden. Sterker nog: de fans van de
Yakult Swallows en de Giants lopen gebroederlijk door elkaar heen. Wel is het zo dat het gros van de Swallows足 fans verzameld zijn in een aantal vakken naast elkaar in het outfield. Die vakken hebben ook eigen kaartjes足 controleurs. Waar in de rest van het stadion studenten bijbaantjes vinden in het controleren van tickets, daar zijn het in de uitvakken figuren die meer lijken op politieagenten, die je ook een
stuk minder vriendelijk toespreken als je het vak op sneakt. Want dat deden we uiteraard.
Bij de Yakult Swallows heet de letter足 lijk en figuurlijk grote man namelijk Wladimir Balentien. En deze Neder足 landse held speelt deze avond in het linksveld, vlak voor de neus van de bezoekende supporters dus. Weinig
pelers van de Swallows komen in de buurt van de cleanup hitter die in het verleden uitkwam voor de Seattle Mariners en de Cincinnati Reds. In elk van zijn vier seizoenen voor de Swallows sloeg Balentien meer dan dertig homeruns. De zestig van vorig seizoen zijn dit jaar niet meer haalbaar,
maar met 31 lange ballen op de teller doet Balentien het dit jaar opnieuw naar behoren.
Deze dag echter geen homeruns voor
Balentien, die één uit drie gaat met een vrije loop. Met de rest van de Swallows
moet hij toezien hoe clubheld Shin nosuke Abe de show steelt met drie binnengeslagen punten, waarvan twee op een tworun homerun. De thuisploeg wint dus, al is dat niet heel erg opvallend: de Yomiuri Giants leiden de Central League met een ruime marge, terwijl de Swal lows stijf onderaan staan. Opvallend genoeg staan ze daar ondanks het feit dat zij de meeste runs van iedereen hebben gescoord, maar dat levert zo weinig op als je ook dik het meest tegen je gescoord krijgt van iedereen.
De Japanse fans malen er niet om. Elke speler krijgt een even enthou siast applaus en wordt even hard toegezongen. De gedachte aan boegeroep of fluitconcerten komt niet eens bij ze op. De Japanse manier van honkbal beleven is een mooi verschijnsel. •
• Wladimir Balentien • Outfielder • 2 juli 1984, Willem stad • 1m85 • Seattle Mariners (20072009) • Cincinnati Reds (2009) • Tokyo Yakult Swallows (2011heden)
Hoewel Nippon Professional Baseball genoeg talent bevat en in de loop der jaren een aantal absolute MLBsterren heeft afgeleverd, is het duidelijk dat Wladimir Balentien in sommige opzichten op eenzame hoogte staat in Japan. Letterlijk. Rekkend tussen zijn teamgenoten valt de gestalte van Balentien meteen op. De man die in het voorjaar van 2013 met Nederland de finaleronde van de World Baseball Classic haalde, is een flinke aanwezigheid in een land dat toch op een maatje kleiner gebouwd is.
In dat land maakt Balentien al vier jaar furore. Namens de Tokyo Yakult Swallows sloeg Balentien al 153 homeruns. Dat begin in 2011 en 2012 met 'bescheiden' seizoenen, waarin Balentien steeds 31 homeruns sloeg. Seizoen 2013 ging echter de recordboeken in. Balentien sloeg vorig jaar namelijk liefst zestig ballen over de hekken en verbeterde daarmee het oude record van aantal homeruns in een seizoen. Dat stond daarvoor op 55 homeruns. Met zijn kracht meldt Balentien zich jaarlijks in de top van Japans hoogste honkbalcompetitie. Is een stap naar de MLB in de Verenigde Staten dan niet logisch? Wellicht, maar of Balentien zich daar ooit nog aan zal wagen is een tweede. De in Willemstad geboren outfielder speelde ooit voor de Mariners en de Reds, maar wist het daar niet te redden. Toch liet Balentien ook daar zien aardig te kunnen slaan. In zijn laatste wedstrijd voor de Reds, op 2 oktober 2009, sloeg Balentien de verste homerun van dat MLBseizoen. De bal eindigde halverwege de tweede ring in Cincinnati en werd geschat op 500 feet (152 meter).
Die kracht etaleerde Balentien niet tijdens de World Baseball Classic in 2013, waar Balentien als rechtsvelder deel uitmaakte van het Nederlands team dat in San Francisco de finaleronde mocht spelen. Toch had Balentien met een slaggemiddelde van .304 helemaal geen slecht toernooi. Dit in tegenstelling tot de voor Balentien teleurstellend verlopen Olympische Spelen van 2004, waar hij in zes wedstrijden voor Oranje slechts twee honkslagen wist te noteren voor een .133 slaggemiddelde. Balentien maakte geen deel uit van het Nederlands team dat onlangs het EK honkbal wist te winnen.
Op zaterdagavond 9 augustus van dit
jaar vond op Canandaigua Motorsports Park tijdens een Dirt Car race een van de meest bizarre ongelukken in de autosport plaats. Nadat rijder Kevin Ward Jr in de muur was gereden door NASCAR足ster Tony Stewart, stapte hij uit zijn auto, om op de baan, wild gebarend met zijn armen en terwijl de race nog in volle gang was, verhaal te halen bij Stewart. Het vervolg is bekend: Stewart zag Ward te laat, en raakte hem met zijn rechterachterwiel. Ward werd door de klap zeven meter verderop tegen de muur gekwakt. Hij overleed ter plekke.
Heel Amerika wist het na het zien van de door een toeschouwer geschoten beelden vrijwel zeker: enfant terrible Tony Stewart was schuldig aan moord of dan tenminste doodslag. Het had er alle schijn van dat Stewart zijn collega schrik had willen aanjagen, en daarbij zijn eigen stuurmanskunsten een tikje overschatte. Met fatale gevolgen.
Het onderzoek naar het ongeluk werd
vorige week afgerond. De conclusies: Tony Stewart valt niets te verwijten. En, misschien nog veel saillanter: Kevin Ward Jr was high geweest op het moment van zijn ongeluk (en dus tijdens de race). In zijn bloed waren sporen van marihuana gevonden. Tony Stewart is sinds het gebeuren 'n zielig hoopje mens: getraumatiseerd tot en met, want door heel de natie gezien als een moordenaar, en geen directe familie (vrijgezel, geen kinderen) om z'n verhaal te doen.
De nabestaanden van Ward willen
bovendien van geen wijken weten. Ondanks dat hun telg van alles valt te verwijten, zijn ze inmiddels een civil suit (!) gestart. Met als oogmerk geld, uiteraard. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
TEKST GEERT JAN DARWINKEL
Miggy vs Trout
Sinds hij is gedebuteerd in de MLB in
2012 is het de vraag die door veel kenners wordt gesteld en een vraag bovendien, die door veel kenners op een verschillende manier wordt beantwoord: wie is er nou eigenlijk beter? Veteraan Miguel Cabrera of jongeling Mike Trout?
Als rookie had Trout in mijn ogen de MVP Award al verdiend, maar dat was het seizoen waarin Miggy de Triple Crown won. Hoewel dat een zeldzame prestatie was, is het eerder gebeurd. Wat Mike Trout in dat eerste seizoen presteerde, de combinatie van een slaggemiddelde van .326, 30 home runs, 129 runs, 83 RBI en 49 gestolen honken was uniek. Nooit eerder gepresteerd dus en misschien nog wel knapper omdat hij een rookie was. Toch won Miggy de MVP Award.
Vorig seizoen discussieerden Lennart en ik nog in dit Magazine over de MVP race in de American League. Ik koos de kant van Cabrera, omdat ik ervan overtuigd was dat hij dit seizoen een betere case had. Miggy won opnieuw. Dit seizoen lijkt de titel eerder naar Trout te gaan dan naar Miggy, maar er zijn andere kapers op de kust. Gelukkig kunnen we dit jaar nog iets langer van de beide spelers genieten, want zowel de Angels als de Tigers plaatsten zich voor de Division Series.
Met een beetje geluk krijgen
we in de American League Championship Series zelfs een heuze headtohead strijd tussen deze twee titanen, de beste slagmensen in de Major League van dit tijdperk. Welke van de twee zal tijdens de playoffs het meest zijn stempel op het spel van zijn team kunnen drukken? Ik zet mijn geld op Trout. •
Seb Visser.
Schuldig
Het kan soms weleens prettig zijn als het
bij iemand anders even niet zo meezit. Dat geeft je het gevoel dat je zelf eigenlijk best lekker bezig bent. Een beetje het gevoel dat Adam Silver de afgelopen tijd gehad moet hebben toen hij zijn collega baas van de NFL zag worstelen. Roger Goodell blundert zich een weg door de huiselijk gewelddrama’s heen. Lees daar gerust de verhalen van mijn NFLcollega’s op na. De NFL staat op de kaart als broeinest van agressieve vriendjes en Goodell stond erbij en keek ernaar. Nee dan Adam Silver. In februari nam hij het stokje over van David Stern en hij liet met zijn kordate optreden in de Donald Sterlingsaga direct zien dat met Adam Silver niet te sollen valt. Zo rolt de NBA. Wat er in de NFL gebeurt, is typisch voor het footballwereldje.
Of toch niet? NBAblogger Aaron McGuire
zette vorige week een pijnlijk lijstje met gevallen van huiselijk geweld online. Alleen al in het afgelopen seizoen hebben vijf NBAspelers zich schuldig gemaakt aan huiselijk geweld (en dat zijn dan alleen de verhalen die zijn doorgedrongen tot buiten de veilige muren van het huishouden). De straf die de NBA oplegde in die vijf gevallen: geen enkele. Huiselijk geweld is geen NFLprobleem, maar een maatschappelijk probleem. En de softe houding van de Roger Goodell, is Silver net zo goed aan te rekenen. Het eerstvolgende geval van vriendinnetje meppen, zal vast niet meer stilletjes voorbij gaan. Hopelijk blijft Silver zo kordaat. •
Eva Gerritse.
Iedereen haalt ergens motivatie van足
het antwoord kan geven. Tebow was daan om het leven op deze planeet door toen de grote man, maar Rivers is nu, drie jaar later, op weg naar een elite足 te komen. Wanneer dit met geloof te status in de NFL. Tebow is ondertussen maken heeft, ligt het al snel op de loer dat je verguisd wordt. De schijnwerpers keihard van het podium gedonderd. worden nog net even wat strakker op je gericht en je bent een makkelijke prooi Dirigent voor slechte grappen en hoongelach. Rivers heeft het allemaal meegemaakt, Al op jonge leeftijd was duidelijk dat Philip een sportman was. Op zijn twee足 maar is niet snel van zijn voetstuk te de dribbelde hij er al lustig op los met brengen. De quarterback straalt een een basketbal en niet snel daarna na足 brok onverzettelijkheid uit die er mag men zijn ouders hem mee naar college zijn. Niet alleen aangaande zijn geloof, wedstrijden van zowel basketbal als maar ook sportief. De Chargers misten football. Tijdens de rust liep de kleine in 2011 de playoffs en hun plek bleek Philip dan het veld op om voor de voor de Denver Broncos van Tim muziekband te gaan staan en net te Tebow. Of de hemel het lastig heeft doen alsof hij de dirigent was. Een gehad met een keuze tussen de twee gelovige aanvalsleiders is een geboren leider. Als jongetje zat Philip uren het computerspelletje Intellivision vraag waarop niemand NFL Football te spelen met zijn opa. Niet snel daarna mocht hij ook buiten het echte spelletje spelen.
Moeder Joan, een lerares, en vader Steve, de football hoofdcoach van Decatur High keken altijd kritisch mee.
In de omgeving vielen de kwaliteiten
maakt Philip op tienjarige leeftijd op school een poster over zijn dromen. Hij gebruikt een cover van Sports Illustra足 ted met daarop een speler van de Minnesota Vikings en plakt zijn eigen hoofd erop. Vanaf dat moment is het duidelijk: Philip zal en moet in de NFL spelen.
van Philip al snel op, maar vader had andere plannen met zijn zoon. Hij vond dat zijn telg veel meer leerde van het kijken naar zijn trainingen. Voor de kinderen in de buurt organiseerde Philip Zo vader, zo zoon ondertussen oefenwedstrijden en demonstratielessen die in de achtertuin Waar leeftijdgenootjes op straat spelen bij de familie Rivers plaatsvonden. en boomhutten bouwen, is Philip alleen Philip was dan al vroeg op om met een maar te vinden op het trainingsveld en grasmaaier een perfecte mat neer te in de videokamer. Al op twaalf足 leggen. Als gezinsuitje ging de familie jarige leeftijd gooit hij met echte Rivers regelmatig naar Atlanta om de pigskins. Het is ook al in die Braves te zien spelen en ze gingen periode dat hij het meisje dan extra vroeg, zodat Philip Tiffany tegenkomt. naar de terreinknechten Wanneer zijn vader kon kijken. Een vreemde een nieuwe baan fascinatie. Gevoed aangeboden door de liefde voor krijgt op Athens sport van zijn ouders High, de grote
1 Philip prefereert zijn
volledige voornaam over de afkorting Phil. Tijdens college noemden zijn teamgenoten hem ‘Cheese’ – naar Philly cheese steak
2 Philip ontmoette zijn vrouw
al op junior high school. Hij trok zijn moeder aan haar jas en wees naar Tiffany en sprak de woorden: “That is a good girl.” Hij wist toen al dat zij de ware was.
3 Ouders Steve en Joan
geloofden heilig in het feit dat hun zoon het talent had om dromen waar te maken. Ze waren zo overtuigd dat Philip een beurs zou krijgen dat ze besloten om geen geld opzij te zetten voor zijn opleiding.
4 Philip is een uitste
kende golfer. Wanneer het in football niet was gelukt, hadden we hem ongetwij feld teruggezien op de fairways en de greens.
5 Rivers spreekt
veel op jeugdcon gressen over geloof en spiritualiteit. Hij is een groot voorstander van wachten met seks tot het huwelijk.
6 Rivers is een goede
vriend van Jake Peavy, pitcher van de San Francisco Giants, die ook uit Alabama komt en van 2002 tot 2009 voor de San Diego Padres speelde.
rivaal van Decatur, krijgt Philip al snel een plaatsje in het team als quarter back. Hij gaat spelen met rugnummer zeventien, net als zijn vader vroeger. Hij maakt een ideale ontwikkeling door met als slotstuk een laatste seizoen op high school waarin hij 4491 yards en 34 touchdowns gooit. Op dat niveau nog altijd een record. Tegelijkertijd met zijn overstap naar North Carolina State University besluiten Philip en Tiffany te gaan trouwen. Onder andere ingegeven door de kerk betekent dat dus dat Philip als eerstejaars speler op college al een getrouwd man is.
Het succesverhaal van Rivers dendert
ondertussen voort. Hij voert de NCAA aan met een QB rating van 170.5 en leidt zijn team naar vier opeenvolgende bowl games, waarvan drie gewonnen worden. In 2003 wint hij met zijn team de Gator Bowl van Notre Dame en
wordt hij speler van het jaar. Bijna alle passing records sneuvelen en hij blijkt extreem fit met meer dan vijftig starts op rij en ondertussen behaalt hij ook nog eens een graad in Business. Rivers lijkt de modelquarterback van de dan nog jonge eeuw te zijn. Een ideale schoonzoon, netjes in de kerk getrouwd en bovendien gezegend met een flinke dosis sportief talent. Tijdens de Draft van 2004 wordt hij gekozen door de San Diego Chargers. Hij is naast Ben Roethlisberger, Eli Manning en J.P. Los man de vierde eerste ronde quarter back van dat jaar. De onderhandelin gen met zijn nieuwe werkgever verlo pen echter stroef en pas tijdens de laatste week van het trainingskamp meldt Rivers zich. Hij moet genoegen nemen met een reserveplek en komt pas aan spelen toe wanneer het al zeker is dat de Chargers de divisietitel
in de AFC West binnen hebben.
Franchise QB
Na het vertrek van Doug Flutie naar de New England Patriots ontstaat een nieuwe kans voor Rivers. Hij moet het echter wel opnemen tegen ene Drew Brees tijdens het voorseizoen van 2015. Dat blijkt een brug te ver en weer belandt Rivers op de bank. Wan neer Brees naar de New Orleans Saints vertrekt, waar hij nog steeds speelt, is daar dan eindelijk een basisplek voor Rivers. Vanaf dat moment is hij niet meer weg te denken uit het team. Hij debuteert in 2006 tegen Oakland Raiders en wint direct met 270. Later dat seizoen staat hij tegen de Cincinnati Bengals bij rust met 287 achter, maar speelt hij een grandioze tweede helft waarbij de Chargers uiteindelijk met 4941 weten te winnen. De grootste
comeback van San Diego in 23 jaar. Een jaar later gooit Rivers de Chargers zelfs naar de AFC kampioenschaps wedstrijd. Voor de franchise is het dan al dertien jaar geleden dat de playoffs waren bereikt.
Als er al twijfel was of Rivers de
nieuwe franchise quarterback van de Chargers zou zijn is die nu weg. In de media is er echter veel discussie over hem en na Tony Romo is hij waar schijnlijk de quarterback die het meest bekritiseerd wordt. Wanneer een quarterback een aantal malen de
playoffs haalt en aan het einde geen ring om zijn vinger kan schuiven ontstaat er rumoer. Als
op één quarterback de kritiek niet van toepassing is, dan is dat Rivers wel. Wanneer het erom gaat dan is hij op papier één van beste quarterbacks aller tijden. Met een winpercentage van 0.811 in december moet hij Tom Brady voor zich dulden, maar staat hij boven spelers als Joe Montana en Peyton Manning. Met Rivers als quarterback staan de Chargers op 307 in december en waar
andere teams het vorig seizoen lieten afweten won Rivers vijf van de laatste zes. Daarmee haalden de Chargers de playoffs en hadden teams als de Balti more Ravens en New York Jets het nakijken.
Comeback
Ondertussen in Rivers 32, dus de tijd begint zo langzaamaan te dringen. San Francisco 49ers’ grootheid Steve Young speelde de helft van zijn twintig play offwedstrijden op een leeftijd van 33 of hoger, dus het zegt niet zo veel, maar een hoofdprijs in de vorm van een Super Bowl is wel wat nog ontbreekt in de verder soepele carrière van Rivers. In negen jaar als starter behaalde hij
vijf keer het naseizoen. Zonder goede prestaties in december kun je in januari op vakantie, maar wanneer de koek dan op is heeft het allemaal niet zo veel nut. Rivers moet dus beter gaan presteren in de playoffs. Na het matige seizoen 2012, met 79 het eerste losing season van Rivers, lijken de Chargers beetje bij beetje door te dringen tot de top van de AFC. Vorig jaar werd hij zelfs gebom bardeerd tot comeback speler van het jaar. Maar eigenlijk is Rivers nooit weg geweest en gebruikt hij de mindere jaren nu om nog sterker terug te keren.
Er is van velen veel respect voor de
katholieke Rivers en de manier waarop hij zijn gezin met zeven kinderen weet
te combineren met de sport. Waar het in dit magazine vaak gaat over spelers die vele ontberingen hebben moeten doorstaan om door te dringen tot de top, lijkt het Rivers allemaal gegeven. Hij zal de eerste zijn om dit te onderstrepen. Is er dan niemand die iets tegen Rivers heeft? Gelukkig is er altijd nog Chicago Bears quarterback Jay Cutler die voor een fijne uitsmijter kan zorgen. De twee mannen liggen elkaar totaal niet. De twee kwamen mondeling hard met elkaar in botsing na een wedstrijd in 2007, toen Cutler nog voor de Broncos speelde. Een jaar later konden de Broncos de playoffs weer halen, maar versloeg een perfecte Rivers de tegenstander met 5221. Nu is Cutler sowieso al niet het zonnetje in huis en de media blaast natuurlijk de rivaliteit ook op. Het is hoe dan ook fijn dat ook Rivers niets menselijks vreemd is. Anders zou het bijna eng worden.
Geloof, kerk en gezin
Rivers blijft ondertussen de koers varen die hij al vroeg in zijn leven koos. Ondanks het voetstuk waarop hij is geplaatst, het geld wat daarmee gemoeid is en de mediaaandacht wil hij niet toegeven aan de verleidingen van het leven: “Je moet jezelf niet in die situaties brengen, maar altijd een plan hebben. Ik houd vast aan de sacramenten, het geloof, de kerk en mijn gezin. En dan is football ook op z’n best. Wanneer je boel onder controle hebt.” Voor Rivers schijnt het allemaal te werken. Het is ergens jammer dat hij niet wat meer tegenwind heeft gehad. Wanneer je echter terugkijkt op zijn leven en prestaties past alleen maar om een buiging te maken voor Philip Rivers. Het slaan van een kruisje laten we aan hem over. •
1 STEVE SMITH WR BALTIMORE RAVENS
Zou die een beetje gemotiveerd zijn geweest? Hij beloofde al weken geleden al in niet mis te verstane bewoordingen dat ie in Week 4 wel zou laten zien dat ie er heus nog wel wat van kon, en dat deed Steve Smith: 139 yards, 2 touch downs en de Panthers op de knieen. WINNAAR VAN DE WEEK.
2 KANSAS CITY ROYALS
Voor 't eerst sinds 1985 weer het naseizoen halen, dat is zoiets als... de beste footballploeg aller tijden die sindsdien nooit meer de hoofdprijs pakte. Maar het wachten werd beloond, en 't is de Royals gegund.
3. ELI MANNING QB NEW YORK GIANTS
Ja, ze hadden 'm al afgeschreven. Al die picks het begon zo zoetjes aan toch wel erg groteske vormen aan te nemen... Maar zie, het is nooit zo donker of 't wordt wel weer licht. Eli gooide voor 300 yards en 4 touchdowns, en liep er zelf ook nog eentje binnen. En z'n Giants staat weer 'gewoon' 22. Petje af.
1 OAKLAND ATHLETICS
Je zou er bijna een film over willen zien. Moneyfall, ofzo. Want zo'n meltdown was nog maar zelden vertoond. De met afstand beste ploeg tijdens de All Star break, en de ploeg met 't slechtste record in september. Nog een wild cardkans of niet de A's zijn de LOSER VAN DE WEEK.
Cutler
OpgeJeterd
Ja, dat zijn de Bears. Langzaam trekken
Je kan er bijna niet omheen: Derek Jeter
Kun je net denken. Chicago kreeg van de noorderbuur 'n ongekende pandoering. En volgens Bearnation was er een hoofdschul dige. Quarterback Jay Cutler, uiteraard.
Jeter was een grootheid. Eén van de eerste honkballers die het talent had om op een onge kend hoog niveau op het korte honk te spelen en tegelijkertijd ook dikwijls succes had bij vele bekende vrouwen. En dat in New York, waar hij twintig jaar in de schijnwerpers stond.
ze je naar binnen, en geven ze je hoop, om je vervolgens weer met 'n kater achter te laten. De indrukwekkende zeges in San Fran en New York beloofden veel, dus wellicht konden 'we' nou eindelijk 'ns die Packers van katoen geven.
Mispoes. Deze nederlaag viel Cutler niet aan te wrijven. Nee, hij is geen Aaron Rodgers die met een 150+ QBrating, 4 TDs en 0 INTs een bijna perfecte wed strijd speelde. Cutler was Cutler, met 2 TDs, 256 yards, 22 for 34 en 'n 82,5 QB rating. Z'n eerste pick was een fluke, de tweede kwam op 't conto van Brandon Marshall, die de verkeerde route liep.
Nee, de 3817 ass kicking van zondag was de schuld van diezelfde Marshall (die vanwege z'n gekwetste enkel niet kan trainen, maar op dinsdagen in New York wel de NFLanalist kan uithangen), van de defense (negen tackles in totaal voor Bears' linebackers Briggs, Williams en Bostic, tegen dertien voor Green Bay's Hawk alleen) en vooral van de coaching.
DC Mel Tucker had ervoor gekozen om Rodgers maar niet te veel te blitzen en rushen, omdat een QB van 't statuur van Rodgers daar wel raad mee weet. Pff. Wat voor 'n verklaring is dat? Juist met de voor zondag gekozen tac tiek, weet niet alleen de beste speler van de league wel raad, maar iedere quarterback. Zelfs Jay Cutler. •
Geert Jan Darwinkel.
is gestopt. De legendarische '2' die jaren lang op de rug van Jeter stond zal over niet al te lange tijd door geen Yankee meer gedragen worden.
Als Red Soxfan kan ook ik niet ontkennen dat Jeter een parel voor de honkbalsport is en was. Hij speelde het spel 'the right way', was naar verluidt een uitstekende teamgenoot en wist bij elke tegenstander respect af te dwingen. Dat gezegd hebbende ben ik blij dat we eindelijk van zijn afscheidstour verlost zijn. Overal waar hij voor het laatst kwam werd hij uitgezwaaid en kreeg hij een cadeautje mee. Waar dat vorig seizoen nog leuk was bij Mariano Rivera, werd het nu een tikkeltje vervelend.
Je zou bijna denken dat Jeter de enige is die dit jaar afscheid neemt van de sport. Er was amper aandacht voor het einde van de carrières van de levende White Soxlegende Paul Konerko en Bobby Abreu, toch goed voor 288 homeruns en bijna 2500 honkslagen.
Jeter was een groot honkballer en zal in één adem genoemd worden met Mickey Mantle, Joe DiMaggio en Reggie Jackson. Terecht. Maar vergeet alsjeblieft de andere grote spelers uit deze mooie sport niet. •
Lennart Beishuizen.