HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
Crisis in New York. Voor een Bostonian is er altijd een reden om een bericht met zo´n kop erboven te lezen. Normaal gesproken zou het in deze tijd van het jaar dan over de New York Jets moeten gaan, maar deze keer is het de beurt aan de blauwe broeder: de Giants.
Afgelopen donderdag ging het wederom mis voor de ploeg van Tom Coughlin. Op bezoek bij de Chicago Bears verloren de Giants ook hun zesde wedstrijd van het seizoen. De Super Bowlwinnaar van twee seizoenen geleden heeft nu een 06 record. De grote vraag is wat er nu moet gebeuren. Moet je quarterback Eli Manning op de bank plaatsen? En afscheid nemen van hoofdcoach Coughlin? Die combi leverde de Giants tot nu toe twee Super Bowlringen op, maar dat blijkt geen garantie voor de toekomst.
Wie namelijk verder kijkt dan dit seizoen en ook terugkijkt
naar vorig jaar ziet dat de Giants het volkomen kwijt zijn. Vorig seizoen, destijds als regerend kampioen, begon de ploeg met een 50 record uitstekend aan het seizoen. Vervolgens zakten de Gmen volledig in elkaar, een 38 reeks volgde en de playoffs werden gemist. Kort samengevat: van de laatste vijftien wedstrijden werden er elf verloren. Voor een instituut als de New York Giants zijn dit onacceptabele cijfers. De komende weken zijn cruciaal voor zowel Manning als Coughlin.
Terwijl de NFL midden in de actie zit, komt de start van het nieuwe NBAseizoen steeds dichterbij. In het nummer van deze week is er trouwens extra aandacht voor de voorseizoens duel tussen de Oklahoma City Thunder en Philadelphia 76ers, die afgelopen week werd afgewerkt in Manchester. NBA redacteuren Rob van Gameren en Anouar Amrani waren erbij en spraken met de diverse hoofdrolspelers. Veel leesplezier,
PS: Waar ik in mijn vorige column nog droomde van een
treffen in de World Series tussen mijn Boston Red Sox en ‘cinderella’ Pittsburgh Pirates, werd laatstgenoemde uitgescha keld door de St. Louis Cardinals. Geen droomfinale, toch blijft de hoop overeind dat er over een kleine maand er een feest losbarst in Fenway Park.
Een persoonlijk drama voor
Adrian Peterson: zijn twee jarige zoontje kwam afge lopen week om het leven door een misdrijf in de huiselijke sfeer. De hoofdverdachte is de nieuwe vriend van de moeder van Peterson's zoontje. Ondanks het drama speelde de Vikings runningback afgelopen zondag wel in de wedstrijd tegen de Panthers, die met 3510 verloren ging • Tumult in Houston. Naast het feit dat het team een pijnlijke nederlaag leed tegen de St. Louis Rams, verloren ze ook hun quarterback Matt Schaub met een beenblessure. Dat de enkele Texansfans in St. Louis hierop juichend reageerden, schoot enkele spelers in het verkeerde keelgat: "Het wil wat zeggen als zelfs de tegenstander zegt dat ze het absurd vinden dat onze fans zich zo gedragen. Ongelooflijk dat iemand kan juichen om een blessure", fulmineert Andre Johnson • Een quarterback controverse in Philly? Nick Foles verving met verve de geblesseerde Michael Vick en maakt dusdanig veel indruk dat Eaglescoach Chip Kelly geen garantie wilde geven dat Vick direct zijn plek zou terug krijgen zodra hij fit is • Een paar weken geleden vestigden het de Seattle fans een nieuw record als de meest luidruchtige fans. De aanhang van de Kansas City Chiefs deden er een schepje bovenop: zij produceerden maar liefst 137,5 decibel • De Buffalo Bills laten Matt Flynn langskomen voor een proef training. Vorige week namen de Oakland Raiders afscheid van Flynn •
De NBA werkt enorm aan haar
populariteit in het buitenland. Met name in het voorseizoen zijn de NBAteams geregeld te vinden bui ten de Amerikaanse grenzen. Zo ook in Taiwan. De Rockets en Pacers spelen in Taipei een wed strijdje tegen elkaar en zelfs NBAbaas David Stern is van de partij. Stern en de NBA zijn zo populair dat de burgemeester van de stad een speciaal cadeau heeft voor de commissioner. Stern krijgt uit handen van de heer Hau Lung Pin de symbolische sleutel tot de stad. Het is volgens Hau Lung Pin een teken van de vriendschap tussen Stern en de stad Taipei • Cavaliersforward Tyler Zeller zal het begin van het seizoen missen en een aantal weken toe moeten kijken vanwege een recente operatie. Tyler Zeller, zelf tweedejaars speler en broer van rookie Cody, moest het wormvormig aanhangsel van zijn blindedarm laten verwijderen. Het zit Tyler niet mee: hij blesseerde ook al zijn heup na een val in een trainingspartijtje • Het voorportaal is niet te vergelijken met het echte NBA seizoen, maar toch zullen bepaalde dingen niet snel vergeten worden. Zeker niet als het rivaliteit tussen teams betreft. Zo winnen de Boston Celtics met dertig (!) punten verschil van aartsrivaal New York Knicks. Opvallendste speler bij Boston was rookie Kelly Olynyk en niet alleen vanwege zijn voorkomen. Olynyk was goed voor vijftien punten en zes rebounds. New York speelde zonder Carmelo Anthony en een aantal andere vedetten, maar de eerste overwinning voor de nieuwe Celticscoach Brad Stevens moet goed voelen •
Tomáš Hertl kende een
mooie start van zijn carrière in de NHL. De 19jarige Tsjech maakte zijn debuut voor de San Jose Sharks en noteerde in de wedstrijden tegen de Phoenix Coyotes en de New York Rangers zes goals. Met name zijn vierde tegen de Rangers sprak tot de verbeelding. De video van de goal ging de hele wereld over en nodigde NHL.com uit om Hertl een mooie bijnaam te geven: Teenage Mutant Ninja Hertl • Ook aanvoerder Joe Thornton was onder de indruk van de prestatie van de jonge Hertl. Op de vraag of Hertl niet te veel een show maakte van zijn puike wedstrijd tegen de Rangers antwoordde hij: “Hou op! Hebben jullie het spel ooit wel eens gespeeld?” In de kleedkamer voegde hij hier nog aan toe: “Als ik vier goals scoorde, haalde ik mijn pik uit mijn broek en streelde hem” • Hertl is niet de enige rookie die indruk maakte in zijn eerste wedstrijden in de NHL. Ook Sean Monahan sprak tot de verbeelding door in zijn eerste vijf wedstrijden al vier goals te produceren. “Ik knijp mezelf wel eens, afvragend of ik zijn geboorteakte niet eens moet controleren”, aldus coach Bob Hartley • John Tavares kende tegen de Chicago Blackhawks een zware wedstrijd. De captain van de New York Islanders leed een 3 2 nederlaag en verloor drie tanden. Uit televisiebeelden bleek zelfs dat Tavares de laatste tand er zelf uittrok. De center miste ondanks het ongeluk geen enkele shift in de wedstrijd •
De St. Louis Cardinals
geven pas op als ze gewon nen hebben. Adam Wain wright gooide een complete wedstrijd tegen de Pittsburgh Pirates en leidde zijn ploeg in Game 5 van de NLDS naar een 61 overwinning. De Cards hebben nu een 81 record over de laatste drie jaar in postseason elimination games • Niet getreurd Piratesfans. Jullie kunnen terugkijken op een fantastisch seizoen waarin voor het eerst sinds 21 jaar de playoffs werden bereikt. Of zoals closer Jason Grilli tijdens een Pearl Jam concert in The Steel City zei: “Next Year, it’s our f***ing Year.” • De Boston Red Sox plaatsten zich ten koste van de Tampa Bay Rays voor het eerst sinds 2008 voor de ALCS. Rays werper David Price zei na afloop dat hij de komende winter weleens verhandeld zou kunnen worden • Déjà vu in Oakland. Net als in 2012 waren de Detroit Tigers na vijf wedstrijden te sterk in de divisieseries. En wederom was Tigers’ werper Justin Verlander de boosdoener • De Los Angeles Dodgers ontdeden zich in vier wedstrijden van de Atlanta Braves. Clayton Kershaw gooide zowel in de eerste wedstrijd als in de vierde wedstrijd. Een krasse gok van manager Don Mattingly, die goed uitpakte • Manny Machado kiest er toch voor om onder het mes te gaan. Hij liep een blessure op die prima onder de noemer 'horror' gekwalificeerd mag worden • Joe Girardi blijft de manager van de New York Yankees. Een hereniging met de Chicago Cubs laat zodoende op zich wachten •
Voor magistrale comebacks moet je dit jaar
in Boston zijn. Het begon allemaal in mei, toen de plaatselijk Bruins in de eerste ronde van de NHL playoffs tegen de Toronto Maple Leafs op een 31 achterstand in de series kwamen te staan. Wonder boven wonder werd er alsnog een allesbeslissende Game 7 uitgesleept (comeback 1), maar ook daarin kwam de thuisploeg al ras op een 41 achterstand te staan. Via 44 in regulation, werd er in OT echter een niet meer voor mogelijk gehouden serieswinst uitgeperst (comeback 2). Een maand later in de Stanley Cup Finals, kregen de Bruins in hetzelfde TD Garden 'n koekje van eigen deeg. Met nog een minuutje op de klok en een 21 voorsprong op zak in Game 6, leek een beslissende wedstrijd in Chicago binnen handbereik. Tot de Black hawks 't ineens op hun heupen kregen, en zich middels twee goals binnen zeventien se conden tot kampioen kroonden (comeback 3).
Afgelopen zondag in de namiddag, was
menig Patriotsfan al op zoek naar z'n auto to beat the traffic, toen Tom Brady met nog een dikke minuut te gaan alsnog een kans kreeg om heel Foxboro over te steken en een W uit 't vuur te slepen. Niet dat er veel vertrouwen was, want in de voorgaande drives hadden de New Englandreceivers (of wat daar voor door moet gaan) nou niet bepaald blijk gegegeven 'n bal te kunnen vasthouden. Maar zie: via Edelman, Collie en Dobson, vond #12 met nog vijf seconden te gaan ineens Kenbrell Thompkins in de endzone (comeback 4). Wanneer een regisseur voor z'n televisieserie nog voor diezelfde avond een vijfde come back in petto zou hebben, zou deze door me nig recensent als volstrekt ongeloofwaardig zijn weggezet. Maar David Ortiz flikte het, in the bottom of the 8th, bij een 51 achterstand in de wedstrijd, en 10 achter in de ALCS, middels een onvervalste Grand Salami. En die kwam als geroepen. Want de World Series halen, met een 20 achterstand op weg naar Detroit? Daarop had zelfs de meest verstokte Red Soxfan geen geld durven zetten. TEKST GEERT JAN DARWINKEL
“Isn't it amazing what someone will
do when he can't bunt?” Los Angeles Dodgersorakel Vin Scully gooide er weer eens een legendarische uitspraak tegenaan in zijn playby play commentaar op de Amerikaanse zender TBS. Enkele seconden eerder sloeg Juan Uribe de bal uit het veld uit en kwamen de Dodgers op een 43 voorsprong tegen de Atlanta Braves in, wat later zou blijken, de beslissende wedstrijd in de National League Division Series. Juan Uribe dus. De man die de hoon van heel honkbalminnend LA jarenlang over zich heen kreeg, liet maar weer eens zien dat hij uit het juiste hout gesneden is. Neem hem mee de playoffs in, dan gebeuren er bijzondere dingen.
Niet stoten, maar slaan
Dodgersmanager Don Mattingly gaf Uribe in de bewuste slagbeurt in de achtste inning oorspronkelijk het teken voor een opofferingsstootslag. Dit is een call waarover we lang zouden kunnen discussiëren (dat terzijde), maar zonder Mattingly had de messcherpe impulsanalyse van Scully niet bestaan. Hoewel Uribe de opdracht begreep (de honkloper van twee naar drie brengen) was hij er niet gerust op. En terecht: in zijn drie reguliere seizoenen als speler van de Dodgers wist Uribe niet meer dan vier dergelijke stootslagen neer te leggen. Ditmaal leek het ook nergens op. Strike one. Strike two. De bal vloog alle kanten op, behalve de juiste in de richting van de derde honkman van de Braves.
De Dominicaan keek naar de bank
en zag Mattingly zijn strategie veranderen. Stoten werd slaan. En hoe! Uribe bracht Yasiel Puig, die een tweehonkslag produceerde met één uit, met een machtige swing twee honken verder in plaats van één. Zelf kon hij op zijn dooie akkertje de honken aflopen. De Braves kwamen de klap niet meer te boven – 43 bleek
de eindstand en de Dodgers wonnen de NLDS met 31.
Een paar dagen later sloeg hij en
passant twee punten binnen in de met 32 verloren Game 1 van de National League Championship Series tegen de St. Louis Cardinals. Als die andere play offheld, de Cardinal Carlos Beltrán, het wat minder op zijn heupen had gehad, was ook dit genoeg geweest voor een zege in het naseizoen.
Uribe's meest memorabele feiten in
de 2005 playoffs: in Game 1 van de ALDS tegen de Boston Red Sox, zette hij de toon middels een homerun en drie RBI's, hetgeen resulteerde in een 14足2 zege voor Chicago. In de slot足 wedstrijd van de World Series, waren het vooral twee defensive plays die de fans op de banken kreeg. Eerst was er die magistrale vangbal die hem in het publiek achter het derde honk deed belanden (zie grote foto), vervolgens was er aangooi die Orlando Palmeiro uitkreeg, en aldus het kampioenschap van de White Sox bezegelde.
In de 2010 playoffs was Uribe hotter
dan ooit. In Game 4 van de NLCS tegen Philadelphia, zorgde zijn walkoff sacrifice fly voor de 65 zege. In Game 6 van diezelfde serie, was het zijn go ahead solo home run in de achtste inning die de 32 overwinning bezegel de. In Game 1 in de World Series tegen Texas, bleek zijn drierun home run beslissend voor de 117 overwinning. Tot slot droegen twee van zijn RBI's in Game 2 van de World Series bij aan de 90 zege. De Giants zouden in 2010 uiteindelijk winnen in 5.
Er zijn van die slagmannen
die altijd opstaan als er om de prijzen gespeeld wordt. Beltrán bewijst het dit jaar opnieuw bij de Cardinals, Uribe doet het bij de Dodgers. Een staaltje presterenalshet eropaankomt: dit is in de playoffs zo langzamerhand hun handelsmerk. Uribe won ringen met de Chicago White Sox (2005) en de San Francisco Giants (2010) en speelde in die teams cruciale rollen (zie de vorige pagina's).
Contrast
Laten we eerlijk zijn: in het reguliere seizoen wilde het nooit zo vlotten met Uribe. Zijn positieve inbreng in het clubhuis is zeer gewaardeerd, maar op het veld sijpelde de kracht in zijn knuppel veelal weg. In de afgelopen zes jaar sloeg hij maar één keer meer dan twintig homeruns in een seizoen (24 in 2010) en in drie jaargangen zelfs minder dan tien. Ook zijn lichamelijke gesteldheid leidde al tot veel ontevredenheid.
De fans in Dodgers Stadium jouwden Uribe
twee jaar lang uit. Met een slaggemiddelde rond de Mendoza Line (.200) in de eerste twee jaar van de 21 miljoen dollar dikke drie jarige overeenkomst en drie lange periodes op de blessurelijst kreeg de tonnetjeronde Uribe veel te verduren. Hij was ook nog eens de speler die aartsrivaal San Francisco Giants zo veel succes bezorgde in de World Series van 2010. De Giants wonnen voor het eerst sinds 1954, terwijl de Dodgers onder (inmid dels voormalig) eigenaar Frank McCourt buitelden van fiasco, via rechtszaak naar publieke schande en moddergooierij. Voor de trouwe aanhang was Juan Uribe de verper soonlijking van het drama achter de scher men. Een aan Uribe gewijde blog op tumblr beeldt dit gevoel wellicht het beste uit. Zijn gebrekkige inbreng deed ook de teamleiding van de Dodgers eerder dit jaar twijfelen of ze wel met een 33jarige (inmiddels 34jarige), wisselvallige derde honkman door moesten gaan. Toch zal ook Mattingly geweten hebben dat Uribe zijn vizier altijd richt op oktober.
Altijd handig om zo'n speler in de gelederen te hebben. Tonnen ervaring. Nadat Uribe door de White Sox werd overgenomen van de Colorado Rockies (het team dat hem in 1997 vastlegde als amateur en waarvoor hij in 2001 debuteerde op het hoogste niveau), haalde hij met al zijn teams (White Sox, Giants, Dodgers) de League Championship Series.
Ook in LA beloonde Uribe uiteindelijk het
vertrouwen van de beleidsbepalers. Sterker nog: Uribe werd de eerste speler in de geschiedenis van de Major Leagues, die in twee verschillende beslissende wedstrijden van playoffseries in de achtste inning of later de winnende homerun sloeg (2010 NLCS, 2013 NLDS). Wie dat op zijn wedbriefje had staan, kan rentenieren.
Clutch
Alle ellende was ook bij de fans vergeten na de homer tegen Atlanta. De meeste had hij al aan zijn zijde gekregen door stabiel te presteren in het reguliere seizoen, en de laatste twijfelaars konden niets anders doen dan schoorvoetend toegeven dat Uribe er best nog iets van kan.
In San Francisco en Chicago wisten ze dat al. In het Giantsteam van 2010 leverde hij zijn bijdrage vooral met de knuppel, terwijl in 2005 Chicago genoot van fabelachtige defensieve acties die de Houston Astros tot wanhoop dreven. Het beeld van Uribe in een vak vol fans van de tegenstander, waarin hij na een sprint vanaf de kortestoppositie een snoekduik nam, staat de honkbalfan nog helder op het netvlies. Zoals gezegd: neem Uribe op in je naseizoensselectie. Je krijgt er geen spijt van.
Goed nieuws voor teams met World Seriesambities: Juan Uribe's contract loopt af na dit seizoen en als de Dodgers hem niet vastleggen, is hij free agent voor 2014.
Prijsje pakken? •
NAAM: David Richard Freese GEBOREN: 28 april 1983 in Corpus Christi, Texas SLAAT: Rechts BURGERLIJKE STAAT: Vrijgezel POSITIE: Derde honkman TEAM: St. Louis Cardinals VORIGE TEAM: San Diego Padres (20062008) COLLEGE: South Alabama DRAFT: Als 273ste (negende ronde) gedraft door de San Diego Padres CONTRACT: Éénjarig contract ter waarde van 3,15 miljoen dollar in 2013 TOTAAL VERDIEND: 4,9 miljoen dollar PRESTATIES: Had in 2011 een fenomaal naseizoen, hij had een serie van dertien wedstrijden in de playoffs met minimaal één honkslag, die pas in de vierde wedstrijd van de World Series werd doorbroken. Vervolgens was hij de held in de zesde wedstrijd van de World Series tegen de Texas Rangers. Bij een 7 5 achterstand en met tweeuit sloeg hij twee punten binnen en dwong daarmee verlenging af. Vervolgens sloeg hij met tweeuit in de elfde inning de winnende homerun. Hierdoor konden de Cardinals in de zevende wedstrijd de titel pakken. Freese eindigde met een recordaantal binnengeslagen punten: 21. CAREEER STATS: .286 slaggemiddelde, 44 homeruns en 237 binnengeslagen punten. STERKE PUNTEN: David Freese is een allrounder. Hij is aanvallend geen powerslagman, maar heeft altijd een slaggemiddelde van boven de .250. Hij ontpopte zich in 2011 tot een speler die ontzettend goed tegen de druk kan. Daarnaast is hij ook defensief een prima speler. ZWAKKE PUNTEN: Freese is nooit langdurig geblesseerd, echter heeft hij wel geregeld kleine pijntjes. Hij kreeg dit seizoen dan
ook vaker rust om zo de belasting te beperken. Dit heeft allicht iets te maken met het feit dat Freese een laatbloeier is en ook al tijdens zijn jeugdjaren vaak lichamelijke kwalen had die hem destijds aan het twijfelen brachten of hij wel wilde honkballen. HALL OF FAME: Ondanks Freese zijn magische naseizoen in 2011, dat de Cardinals een titel opleverde, is hij een laatbloeier die geen duizelingwekkende statistieken neerzet. Freese is een goede en hardwerkende speler maar de Hall of Fame zal er niet snel inzitten. OVER HEMZELF: "Als ik destijds honkbal was blijven spelen, had ik hier nu niet gestaan." Freese over zijn beslissing om na High School een jaar geen honkbal te spelen omdat hij de motivatie miste. SPORTAMERIKA OVER FREESE: David Freese werd in 2011 in één klap bekend een hardwerkende laatbloeier, die al van kleins af aan een Cardinalsfan was, zorgde voor één van de meest memorabele playoffmomenten in de geschiedenis van het honkbal. Met andere woorden: David Freese is een speler waar eigenlijk iedereen (behalve de Rangers fans) wel sympathie voor heeft. Freese zeurt nooit, presteert altijd degelijk. Hij is zo'n speler die het cement tussen de stenen is. Of hij zijn playoffmagie in 2013 opnieuw kan etaleren? Time will tell... EINDCIJFER:
7+
Op maandag 7 oktober is er de open
training van beide teams in de Phones4u Arena. Het stadion ligt naast het drukke Victoria Station. Als je er in de buurt loopt en het nieuws niet volgt, dan zou je nooit kunnen weten dat Kevin Durant in de stad is. Van het vliegveld tot aan het stadion kunnen we zegge en schrijve één NBAbanner ontdekken, en die hangt boven de kassa’s in het stadion. Geen ideale locatie om de wedstrijd te promoten, zou je denken, ook omdat het station en de buitenkant van het stadion juist verbouwd worden. Basketballfans zien vooral bouwvakkers in oranje vestjes, buffelend in een bouwput.
De 76ers mogen als eerste aan de bak. Voor het oog van tientallen internationale journalisten wordt er een rustige training afgewerkt. Een opvallende aanwezige op de training is rookie Nerlens Noel. De center werd afgelopen zomer gedraft door de New Orleans Pelicans, maar vervolgens geruild met Sixersguard Jrue Holiday. Noel is nog herstellende van zijn zware knieblessure en de verwachting is dat voorlopig nog niet gaat spelen. Volgens Sixersbeat writer Keith Pompey van de krant Philadelphia Inquirer kan het nog lang duren. “Ik denk dat hij dit seizoen niet in actie gaat komen. Als de Sixers willen bouwen en volgend jaar een hoge draftkeuze willen, dan moeten ze geen risico nemen met Noel. Het is alleen wel vreemd dat hij mee is naar Europa.” De Amerikaanse journalist volgt al jaren collegeteams in de regio en is dit jaar voor het eerst clubwatcher van de 76ers.
De verwachtingen zijn hoog omtrent Evan
Turner. Hij is de man die de magere selectie van de Sixers nog enigszins kleur geeft. Coach Brett Brown rekent er op dat Turner de leidersrol naar zich toetrekt. Denken aan opnieuw een jaar zonder de playoffs wil de 24jarige tweede keuze uit de NBA Draft van 2010 niet. SportAmerika: Is er een kans dat jullie de playoffs halen? Turner: Daar denken we op dit moment absoluut niet aan. Natuurlijk horen wij ook de verhalen van de zogenaamde kenners, maar wij zijn er niet mee bezig. Ik sta elke morgen op met het idee dat ik wil winnen. Door aan een serie verliespartijen te denken, kom je nergens. Hoe ziet jouw zomer er uit als je gedwongen moeten toekijken bij de playoffs? Ik kijk liever niet naar wedstrijden. Ik wil er zelf staan. Ik train wat in het krachthonk en geniet van mijn vrije tijd. Voor de tv zul je me niet vinden. Je zit nu in je laatste contractjaar. Dan hoop je wellicht op wat anders dan een seizoen in de onderste regionen? Ja, natuurlijk. Je werkt hard om uiteindelijk de playoffs te halen. Ik mis dat gevoel zeker. Als ik terugdenk aan 2012, toen we de Chicago Bulls uitschakelden en de Boston Celtics bijna, dan krijg ik daar een fijn gevoel bij. Dat zijn de mooie herinneringen. Je leeft er voor om te spelen op die momen ten, want daar is waar je naam maakt. Die serie tegen de Bulls was er wel iswaar één zonder Derrick Rose. Maar jullie vergeten dat we daarvoor al acht keer van de Bulls wonnen ook al speelden ze mét Rose. Hoe klaar ben jij om definitief naam te maken? Ik ben zeker in vorm. Maak je over mij geen zorgen. Ik ben klaar voor een leidende rol. Maar onderschat Michael CarterWilliams niet. Hij ontpopt zich echt als een leider binnen het team. In de eerste weken liet hij zich amper horen, maar sinds deze wedstrijd is hij vocaal sterk aanwezig. We vertelden hem na de eerste oefenwedstrijd dat hij zich wat meer mocht laten horen en dat heeft hij perfect opgepakt. Hij weet dat we luisteren als hij spreekt.
Kendrick Perkins is nou niet bepaald het
toonbeeld van elegantie. De center is er vooral om het vuile werk op te knappen. Niet voor niets noemde Kevin Garnett zijn vertrek bij de Boston Celtics een grote ader lating. Ook bij OKC lopen ze met Perk weg. Zelf staat hij even stil bij de criticasters.
Niet zelden wordt de spot met je speelstijl gedreven. Hoe ga je daar op deze leeftijd nog mee om? Ik luister er niet naar. Ik hecht alleen waarde aan wat mijn teamgenoten en coaches zeggen, niet wat er in de media of op fora gezegd wordt. Er zijn altijd fans die je geweldig vinden, maar haters heb je altijd. Dat kun je dus maar beter loslaten. Hoe ver zijn jullie in vergelijking met voorgaande jaren als team? We zitten nu in het stadium waar we de automatismen aanscherpen. We beginnen weer ingespeeld te raken. De selectie is na genoeg hetzelfde gebleven, dus we kunnen verder bouwen waar we gebleven zijn. Minus Russell Westbrook dan. Hoe groot is dat gemis? Erg groot natuurlijk. Hij is een AllStar. Maar je ziet aan Reggie Jackson dat hij een enorme stap gemaakt heeft. Hij speelt met veel meer vertrouwen sinds hij vorig jaar in de playoffs onverwachts starter werd. Als Westbrook terugkeert zitten we dus met een luxeprobleem. Tijdens het eerste duel tegen Fenerbahçe schoot je vinger uit de kom. Hoe gaat het nu (twee dagen later) met je? Het gaat wel. Ik zou kunnen spelen, maar we hebben besloten geen risico te nemen. (Lachend) Ik kan je wel even een dribble laten zien!
Terwijl de internationale journalisten hun ogen uitkijken bij de training van de Amerikaanse sterren, stellen de eerste spelers zich beschikbaar voor interviews. Voor veel journalisten is het nog even kijken wie de spelers eigenlijk zijn. De 76ers ondergingen natuurlijk een metamorfose en raakten zoals gezegd hun sterspeler Jrue Holiday kwijt. In de fanzone buiten het stadion is zijn shirt nog wel beschikbaar. Rookie Michael Carter Williams is de eerste die een aantal vragen wil beantwoorden. De vragen van Duitse en Britse journalisten had je van te voren al op een blaadje kunnen zetten: “Wat vind je van Manchester?” of “Wat weet je van voetbal?” Af en toe is er de mogelijkheid op om één op één met de spelers te spreken, nadat de menigte zich weer op een andere speler richt. Eén speler is niet beschikbaar voor de pers en dat is Nerlens Noel.
Na afloop het perspraatje is het de beurt
aan de spelers van Oklahoma City Thunder. Daar blijkt het aantal journalisten ineens te zijn verdubbeld. Als de perschef meedeelt dat Kevin Durant beschikbaar is, lijkt het alsof er een zwerm bijen naar hem toevliegt. Na afloop hebben wij nog een mogelijkheid om hem wat vragen te stellen, gelukkig zelfs meer dan dan één of twee. Andere populaire spelers zijn Serge Ibaka en good old Derek Fisher, die er nog topfit uitziet. Het persmomentje bij de Thunder is
Er rust een zware taak op de schouders van
tweedejaars prof Jeremy Lamb. De 21jarige shooting guard moet de scherpschutter van OKC worden na het vertrek van Kevin Martin. In het voorseizoen blijk dat nog niet al te soepel te gaan, getuige zijn lage schotpercentages en verschillende airballen. Waarom lukt het op de training wel en in de wedstrijd nog niet? Soms heb je van die dagen dat niets valt. Dit was er zo één voor mij (Lamb schoot 0uit8 driepuntspogingen tegen de Sixers). Teamgenoten moedigen me gelukkig wel aan om te blijven schieten. Als het schot dan niet valt, probeer ik op alle andere manieren het team te helpen. Dat ging me wel aardig af.
Voel je druk als mensen jou bestempelen als de belangrijkste schutter van de ploeg? Nee, die leg ik mezelf op. Natuurlijk weet ik dat de ogen op mij gericht zijn, maar die druk komt niet vanuit de club. Zijn er bepaalde spelers die zich extra over je ontfermen? Perkins, Collison, Durant en Sefolo足 sha zijn echte leiders en motive足 ren mij enorm. Ik leer ontzettend veel van ze. Zij zijn stuk voor stuk dragend. Ze nemen de tijd en moeite om dingen uit te leggen en te vertellen hoe zaken beter kunnen.
wat korter dan bij de 76ers. Wel krijgen we nog de kans om te praten met onder anderen Hasheem Thabeet en coach Brooks.
De coach wil snel aan de slag met zijn
spelers. Het eerste halfuur, daar waar wij bij mogen zijn, is het vooral warmdraaien. Voor de ogen van de media worden er geen moeilijke dingen gedaan. Brooks wil het liefst al zijn geheime tactieken binnenskamers houden. Af en toe is er een dunk van Durant of een schot van Jeremy Lamb, maar daar blijft het dan ook bij.
Na afloop van de beide trainingen is er nog een NBA Cares足wedstrijd, waarin jongens en meisjes met een handicap tegen elkaar spelen. Elk team krijgt daarbij de hulp van een aantal legendarische basketbalspelers. Zo spelen onder anderen Dikembe Mutombo, Vlade Divac en Peja Stojakovic mee. Als coaches fungeren aan de ene kant Nerlens Noel, aan de andere kant Kevin Durant en Derek Fisher. Het plezier die de jongens en meisjes uitstralen is veelzeggend. Spelen tegen zulke legendes doe je niet elke dag. Daarnaast kan een gelukkige jongen zeggen dat zijn schot is geblokt door Dikembe Mutombo, die daarna zijn beroemde wijsvingergebaar laat zien. Tussendoor wordt er nog een skills challenge georganiseerd voor de deelnemers. Onder toeziend oog van familie, vrienden en een handvol journalisten worden de jongens en meisjes aan het eind bedankt en krijgen ze een goodiebag mee.
Eenmaal buiten het stadion is de sfeer weer dof. Geen NBA足posters, geen NBA足fans, helemaal niks. Het is daardoor moeilijk in te schatten hoeveel mensen er de volgende dag in het stadion zitten.
Hoe is het om weer in
Engeland te zijn? Heel mooi. Vorig jaar hebben we hier mooie wedstrijden gespeeld met Team USA. In dit stadion hebben we ook een vriendschappelijke wedstrijd gespeeld tegen GrootÂBrittanniĂŤ. De overige wedstrijden in Londen natuurlijk. Engeland blijft toch een speciale plek voor mij, zeker na het behalen van een gouden Olympische medaille. Jullie missen Russell Westbrook nog. Hoe zie jij het seizoen tegemoet? Het gaat natuurlijk moeilijk worden zonder hem, maar we hebben genoeg goede spelers. Als het vertrouwen aanwezig is kan iedereen zijn niveau halen. Het gaat stap voor stap gebeuren en we komen er dus wel. Hoe wil je dat gaan doen? Gewoon in elkaars kwaliteiten geloven en het samen doen. We zijn een team en hebben samen een doel. Het duel in Manchester zal er een zijn voor neutraal publiek. Hoe ga je dat ervaren? Het zal gek zijn. We zullen toegejuicht en mogelijk uitgejouwd worden in een wedstrijd. Datzelfde gaan de 76ers ervaren. Het is mooi dat de fans in Manchester ook de kans krijgen om ons in actie te zien. Het is een eer om hier aanwezig te zijn voor de NBA en hoop in de toekomst vaker aan dit soort tripjes te mogen deelnemen.
Dag twee begint heel vroeg in het
Phones4u Arena, waar beide teams een shootaround hebben. Met twee andere journalisten zijn wij als enigen aanwezig. Daar krijgen we het gevoel dat de Amerikaanse mediareglementen niet van toepassing zijn in Europa. Waar je normaliter kunt praten met spelers na een shootaround, is dat in Manchester niet mogelijk. Daarnaast krijgen we te horen dat er na de wedstrijd niet in de kleedkamer mag worden gesproken met de spelers, iets wat in de VS heel normaal is. Voor de meegereisde Amerikaanse journalisten is dit dan ook iets nieuws, iets wat wij bij het voetbal al wel gewend zijn.
Volgende locatie is Printworks, dat op
ongeveer vijf minuten lopen van het stadion ligt. Printworks was vroeger een krantenfabriek, maar is een paar jaar geleden gerenoveerd en omgebouwd tot een entertainmentgebouw. Vanwege het Engelse weer wordt de NBA Fanzone binnen georganiseerd. In tegenstelling tot de NBA Fanzones in de VS en andere landen valt het in Manchester tegen. Er ligt een half basketbalveldje, drie basketbalhoops en een aantal shirtjes. Al vragen wij ons wel een aantal keren af of ze wel op de hoogte zijn in Engeland. Jrue Holiday pronkt nog op de rug van het Sixers足shirt en bij de Lakers heeft Dwight Howard die eer.
In de afgelopen NBA Draft koos Oklahoma City Thunder
als twaalfde voor de Nieuwzeelander Steven Adams (20). De 2 meter 13 lange center maakte in zijn eerste wedstrijden veel indruk en vergaarde daardoor kans op speeltijd achter Perkins en Collison. Dat gaat echter wel ten koste van de langste speler (2,21) in de NBA: de Tanzaniaan Hasheem Thabeet. We voelden zowel Thabeet als coach Scott Brooks aan de tand.
Vrees je voor je plekje in de rotatie? Ja, daar maak ik me wel zorgen over. Je krijgt wat je verdient. Het ligt helemaal aan mezelf wat dat gaat zijn. Ik werk in ieder geval enorm hard iedere dag om me constant te verbeteren. Heb je een peperdure trainingssessie met Hakeem Olajuwon overwogen, net zoals Dwight Howard al meerdere malen deed? Dat heb ik in het verleden al gedaan. Dat helpt zeker. Afgelopen zomer heb ik hard met de trainers van het team gewerkt. Vorig jaar was ik nieuw bij het team en nu kunnen we echt oogsten. Daarom heb ik voor dezelfde aanpak als vorig jaar gekozen. Ik voel me prettig bij de huidige coaches.
Coach Scott Brooks wil na de wedstrijd tegen de Sixers
(waarin Thabeet niet speelde) nog wel even ingaan op de rol van de grote Afrikaan.
Hoe reëel is de kans op speeltijd voor hem? De concurrentie is momenteel moordend. Met Adams hebben we inderdaad een jonge center met veel talent en hij presteert erg goed. Hasheem moet zich gewoon blijven ontwikkelen zoals hij het afgelopen jaar heeft gedaan. Zijn minuten komen wel. Hij moet zorgen dat hij klaar is op de momenten dat hij nodig is en daar werken we samen hard aan. Kijk naar onze eerste oefenwedstrijd in Turkije, daar raakt Perkins geblesseerd. Dan is het maar goed dat we sterke backup hebben. Toch speelde hij geen minuut in de wedstrijd tegen de Sixers. Was daar een reden voor? De keuze om Thabeet vandaag niet te laten spelen is een bewuste geweest. We willen hem wat rust gunnen na een intensieve week, net zoals we dat met ook Derek Fisher deden.
Op het basketballveldje kunnen fans
meedoen aan diverse activiteiten, zoals een vrijeworp en een driepuntswedstrijd. Als je geluk hebt, doet er ook een legende mee. Naast Dikembe Mutombo is ook oudNBA’er John Amaechi aanwezig in de fanzone, net als een aantal fans uit Nederland en België. De dance crews van de Sixers zorgen voor wat entertainment tussendoor. Zo af en toe gooien ze gratis spullen naar de fans. Een aantal vecht letterlijk voor een hoofdbandje of een plastic rugtasje. De NBA heeft geprobeerd er zo veel mogelijk uit te halen op een kleine locatie. De fans worden warmge draaid voor de wedstrijd in de avond.
Rondom het stadion is er twee uur voor
het duel nog weinig te zien. Binnen wordt alles klaargezet. Vanwege onze goede contacten met de NBA mogen wij als enige Nederlandse medium courtside zitten én krijgen we een plek op de perstribune. Opvallend hoe intens de warmingup is van de spelers, aangezien ze dezelfde ochtend ook al op het veld hebben gestaan. Voetballers trainen nooit op de dag van de wedstrijd. Wat veel mensen niet zien, is hoe scherp Derek Fisher is in de warmingup, ook al zal hij de wedstrijd niet spelen. Fisher werkt aan zijn schot en mist maar twee van zijn veertig schoten.
Een aantal dagen voor de Europese trip van de
Philadelphia 76ers liet Royce White weten met het team mee te vliegen. White kampt met een angststoornis en stapt liever niet in het vliegtuig. De club heeft een speciale bus voor hem geregeld om daarmee te reizen als dat een mogelijkheid is. Evan Turner en Thaddeus Young kijken uit naar het moment dat ze samen spelen.
Op de vraag of de grote namen uit de NBA zijn probleem wat beter onder de aandacht moeten brengen, zegt Thaddeus Young: “Het is aan de club en Royce zelf om dit op te lossen. Wij proberen er publiekelijk niet te veel woorden aan vuil te maken. Wat ik wel weet is dat hij scherp oogt. Iedereen wil hem zien spelen en ik kijk enorm uit naar dat moment.
White speelde afgelopen seizoen geen enkele wedstrijd
voor de Houston Rockets vanwege onenigheid met de club. White weigerde te vliegen en eiste betere mentale begeleiding. Hij voelde zich niet serieus genomen en meldde zich ziek. De Rockets besloten hem na het eerste jaar van de hand te doen voor praktisch niets.
Evan Turner is erg positief. “Royce is een fantastische teamgenoot”, zegt Turner na de trainingssessie in Manchester. “Hij was erbij tijdens het trainingskamp. Hij heeft nu wat problemen, maar zet al een stap voorwaarts. Als ik het mag zeggen zou het makkelijk zijn als zijn probleem wat bekender wordt. Ik wil niet zeggen dat LeBron zich daarover zou moeten uitspreken, want hij heeft het druk genoeg met zijn team. Over de kritieken die hij vanuit de media krijgt of van fans doet er niet toe. Die zullen altijd kritiek hebben. Het belangrijkste is dat de mensen die weten hoe het zit het proberen op te lossen. Royce wil het liefst gewoon basketballen en hij is in goede conditie. Ik kijk er naar uit om met hem samen te spelen, want hij is enorm getalenteerd.”
I
n de persconferentie na de wedstrijd gaat coach Brett Brown in op de situatie rond White. “Wij behandelen hem met respect. We begrijpen zijn situatie en helpen hem waar we kunnen. Heel simpel. Ik vertel je waarom: als je hem ziet spelen, dan weet je dat het een bovengemiddelde speler is.”
In een neutrale sfeer gaat de wedstrijd van start tussen twee teams die toch vooral duidelijk op zoek zijn naar hun vorm. Oklahoma City is nog zonder Westbrook en de Sixers hebben een bijna volledig nieuw team. De eerste helft is Kevin Durant slordig met zijn schoten, maar zien we wel een aantal mooie assists van de forward. In het derde kwart gaat Durant dan eindelijk los en lukt bijna alles. Ook typerend voor het spel van Thunder, dat dit seizoen veel zal leunen op hun superster. Wanneer hij in het vierde kwart rust krijgt, gaat het wat moeizamer en komt Philadelphia terug in de wedstrijd. Achteraf gezien is dat niet genoeg geweest, want de Thunder winnen met 10399.
Na het duel is er de persconferentie van
beide coaches en captains, waarin genoeg clichés naar voren komen. De Britse journalisten vragen (verrassend) genoeg wat de spelers vonden van Manchester. Gelukkig worden er ook serieuzere zaken besproken. Het is een georganiseerde chaos in Man chester, dat nog wel wat groter uitgepakt had mogen worden. Het is in januari aan Londen om te laten zien dat de NBA leeft in Europa. •
Er is haast geen lastigere baan mogelijk voor
een rookie in de NBA: pointguard zijn bij 足wellicht足 het slechtste team in de NBA. Michael Carter足Williams (MCW) ziet het juist als een uitdaging. De 22足jarige nieuweling vond zijn draai tijdens de Europese trip. SportAmerika: Kun je je eigen rol in het team omschrijven? MCW: Voor mijzelf is het belangrijk dat ik me ontwikkel tot een leider op het veld en in de kleedkamer. Mezelf laten horen en anderen corrigeren hoort daarbij. Vanaf het begin wil ik die leider zijn. In het begin was ik verlegen en liet ik mezelf niet horen. Mijn teamgenoten hebben het makkelijk voor me gemaakt om verbaal sterker te worden. Tijdens de Summer League en de eerste oefenwedstrijd worstelde je nogal met je schot. Je percentages waren niet bepaald florissant. Heb je daar een verklaring voor? Tijdens de eerste wedstrijden was ik nogal nerveus. Ik was tijdens mijn universiteitstijd ook al geen geweldige schutter, toch moedigen teamgenoten mij aan om het schot te nemen. Ik ben ook niet bang om dat te doen. Wie zijn jouw voorbeelden? Jason Kidd en Gary Payton. Fantastisch passende pointguards die zelf ook een goed schot in huis hebben.
Pellie
Diergaarde Blijdorp is één van de meest
iconische plekken van Rotterdam. De dierentuin is in haar 156jarig bestaan platgebombardeerd, verhuisd, gegroeid en bijna failliet gegaan, maar blijft een belangrijke trekpleister voor de stad.
Ik kan mijn favoriete route door de diergaarde dromen. Achter de poorten van Blijdorp’s mooi ste ingang aan de Van Aerssen laan loop je eerst langs de leeuwen en pan ters, dan door het huis van de krokodillen en slangen. Vlak voor de vleermuizengrot steek je het bruggetje over langs de grote vijver. Daar zwemmen ze, de pelikanen.
Nou ja zwemmen, het is meer dobberen
wat ze doen. Met hun grote snavels en piekerige veren liggen de pelikanen het grootste deel van de dag op voedertijd te wachten. Ik durf te wedden dat de meeste bezoekers de vogels niet eens opmerken. Te midden van hun levensgevaarlijke exotische buren maken ze niet meer indruk dan eenden in een sloot. Op het eerste gezicht is het niet een diersoort waar je een basketballteam naar zou willen vernoemen, maar de New Orleans Pelicans wagen het er toch op. En het lijkt zowaar goed uit te pakken. Het logo ziet er strak uit, pelikanen schijnen bij de stad te horen en blijken ook nog best stoere beesten te zijn in het wild. Hun jachtinstinct wint het in elk geval van dat van de horzel.
Het enige dat nog ontbreekt in New
Orleans is een nieuwe mascotte. De Pelicans zouden eens in Rotterdam moeten komen kijken. In Blijdorp weten ze wel raad met mascottes. Hugo the Hornet’s dagen zijn geteld, Pellie komt eraan! •
Eva Gerritse.
Hersenschuddingen
NEW YORK – Het is weer eens tijd om het over hersenschuddingen te hebben. Het is een terugkerend thema in deze column, maar dit soort zaken zijn nou eenmaal het herhalen waard totdat het probleem opgelost is.
De concussion issue is hier weer hot. Aanleiding ditmaal is de documentaire die de publieke omroep PBS omtrent het nieuwe boek League of Denial maakte. Twee uur lang alle bewijs, dat de NFL al decennialang donders goed wist dat hun sport haar spelers vele en zware hersenschuddingen aandeed, lang en breed uitgemeten.
Het was voor de zoveelste keer moeilijk te verteren. De beelden van de oudNFL'ers die een schim van zichzelf zijn. Verpeste geheugens, armoede, uitvallende tanden met lijm teruggezet, aggressie, zelfmoordimpulsen, overal en altijd pijn – en allemaal door die hersenschuddingen. Veel beelden ook van opengesneden hersens. Het rode goedje ‘tau’ dat na een reeks hersenschuddingen je hersencellen aanvalt door ze te omcircelen en af te stikken. Ook niet erg appetijtelijk. Maar opnieuw noodzakelijk.
Dat je lichaam twintig jaar lang tegen anderen aanrossen niet goed voor je is, mag toch eigenlijk geen onthulling heten – hoewel zeer mogelijk hersenletsel wel wat beter aangekondigd had kunnen worden. Wat ik in de documentaire veel interessanter vond, is de suggestie dat de aggressie die het football groot maakte, tevens de ondergang zou kunnen betekenen. Ook dat heb in deze column al eens gesuggereerd. En men mag dat ondenkbaar vinden, maar de toekomst van een sport is nooit gegarandeerd. Boksen telt niet meer mee. Bijna niemand kijkt nog naar de racepaarden om. En honkbal is al lang de national pastime niet meer. Honderd jaar, zestig jaar, zelfs veertig jaar geleden werd je weggelachen als je dat voorspeld had.
Maar het is vrij simpel, zoals dat ook voor het boksen was. Zodra moeders je sport
te gevaarlijk gaan vinden, ben je ten dode opgeschreven. Zo langzaamaan begint het door te dringen dat football je kinderen buitensporig schaadt. Daar droeg de PBS documentaire haar steentje aan bij. Want niet alleen het hersenletsel in de NFL kwam aan bod. Ook middelbare scholieren met een beginnende dementie die in een impuls zelfmoord pleegden, kwamen langs. En daar schrok men van. Hier in het Noordoosten is men zich van de risico’s van het football al bewust. In het Zuiden, daar waar de sport in twijfel trekken een gotspe is, begint het ook door te dringen. En misschien is dat maar goed.
In een moderne beschaving is het gebruik van gladiatoren ter amusement volstrekt misplaatst. •
1Indianapolis januari 2012. In Jacksonville spelen de Colts tegen de Jaguars. Aan
de zijlijn geeft Coltsquarterback Peyton Manning in een blauwe sweater aanwijzingen aan zijn teamgenoten. Het zullen voor hem de laatste acties in een Coltstenue zijn. De man die dan al veertien seizoenen lang het gezicht van de franchise is, speelde door een ernstige nekblessure geen wedstrijd dat seizoen. Op het veld lijken de bezoekers met een 2 13 record niets te hebben om voor te spelen. Dat is echter schijn. Na twee verrassende zeges op rij zullen de Colts hun laatste wedstrijd namelijk moeten verliezen om zeker te zijn van de eerste keuze in de aanstaande draft. En ondanks dat Mannings standin Dan Orlovsky en zijn teamgenoten in het vierde kwart de Jaguars tot op zes punten naderen, wordt de wedstrijd verloren. Samen met de Rams eindigen de Colts het seizoen met veertien verliespartijen. Omdat Indy een eenvoudiger speelschema heeft dan de Rams, mogen de Colts in april als eerste een speler selecteren tijdens de NFL draft.
Bijna iedereen is het er dan al over eens
dat quarterback Andrew Luck die dat seizoen hoge ogen gooit bij Stanford een grote kans heeft om als eerste gekozen te worden in de draft. Er is middenin het seizoen zelfs al sprake van de ‘Luck sweepstakes’: welke ploeg presteert zo slecht dat deze de eerste keuze in de aanstaande draft mag maken? Voor veel ploegen is Luck echt een lot uit de loterij, maar met Manning als quarterback hebben de Colts al een winnend lot in de ploeg. Manning tekende eind juli 2011 nog een vijfjarig contract ter waarde van negentig miljoen dollar, en maakt zich over de mogelijke komst van Luck dan ook geen zorgen. Na de laatste wedstrijd van het seizoen zegt hij er het volgende over: “Zoals ik altijd al heb gezegd, de Colts zullen doen wat ze moeten doen. De draft is iets wat de personeelsafdeling zal aanpakken. Zij zullen doen wat ze nodig achten. En in hoeverre ik naast iemand
kan functioneren? Ik denk dat ik kan functioneren met elke speler met wie ik ooit gespeeld heb. Ik kan met iedereen spelen. Het zal allemaal wel in orde komen.”
Grote schoonmaak
De nieuwjaarsdag van 2012 betekent voor de Colts niet alleen het begin van een nieuw jaar, maar ook het begin van drastische wijzigingen. De wederop standing van de gevallen franchise is aanstaande. Daags na de nederlaag tegen de Jaguars ontslaat teameigenaar Jim Irsay vicevoorzitter Bill Polian. Ook zijn zoon en general manager Chris wordt aan de kant gezet. Irsay laat weten dat over de toekomst van coach Jim Caldwell nog gediscussieerd moet worden. Het zijn de eerste voortekenen van een grote schoonmaak die de Colts doorvoeren.
Niet veel later veegt de bezem van Irsay
onverbiddelijk door: Caldwell moet het veld ruimen. In de drie jaar onder Caldwell bereiken de Colts tweemaal de playoffs, en in zijn eerste jaar reiken de Colts zelfs tot de Super Bowl. Grote katalysator van het succes blijkt Peyton Manning te zijn. Met Manning under center is de winst verliesbalans 248. In 2011, met Kerry Collins, Curtis Painter en Dan Orlovsky als quarterbacks, strompelen de Colts naar 214: de gekwetste nek van Manning kost Caldwell de kop. Ook tien andere coaches verliezen hun baan, en Irsay geeft hiermee duidelijk aan te willen breken met het verleden.
Nieuw tijdperk
Als enkele weken later Chuck Pagano gepresenteerd wordt als de nieuwe coach van de Colts, staat hij samen met de nieuwe general manager Ryan Grigson en Irsay direct voor een zeer belangrijke en moeilijke beslissing: gaan de Colts de toekomst in met of zonder Peyton Manning? De vraag is of Manning na zijn nekblessure zijn oude niveau
nog wel zal kunnen halen. Manning laten gaan betekent niet alleen breken met een viervoudig MVP en toekomstig Hall of Famer, maar ook kiezen voor een quarterback die klaar lijkt te zijn voor de NFL, maar zich nog wel moet bewijzen. Pagano wordt dus direct voor de leeuwen gegooid, de toekomst van de Colts ligt nu in zijn handen.
Enkele maanden later wordt de knoop
doorgehakt, op 7 maart 2012 blijkt dat ook de grote Peyton Manning niet ontkomt aan de schoonmaakactie die Irsay heeft ingezet. De man aan wie die de franchise in Indianapolis de enige Super Bowl* te danken heeft wordt aan de kant gezet, vlak voor de dag dat hij een bonus van 28 miljoen dollar zou ontvangen. De oudste van de Manning broers zit niet lang zonder werk, al twee weken later tekent hij een contract bij de Denver Broncos, die het nog wél zien zitten in de viervoudig MVP. Ook andere veteranen uit het Manning tijdperk zullen moeten verkassen. Onder anderen Joseph Addai, Dallas Clark en Jeff Saturday worden door de Colts weggestuurd. Reggie Wayne blijft wél in Indianapolis. In maart tekent de ervaren wide receiver voor drie jaar bij. Hij zal een belangrijk wapen worden in de verder volledig nieuwe offense en blijft als één van de weinigen over uit de gloriedagen onder Manning.
All you need is Luck
Als op 26 april 2012 de NFL Draft in New York plaatsvindt wordt de route die Jim Irsay heeft uitgestippeld duidelijk. Met de keuze van Andrew Luck halen de Colts een zeer talentvolle quarterback binnen. Hij zal het team de komende jaren naar de playoffs moeten leiden en uiteindelijk ook weer naar de Super Bowl moeten brengen. De jonge quarterback zal direct ingezet worden, maar na een seizoen met slechts twee zeges verwacht niemand dat de ommekeer al in 2012 zal plaatsvinden.
Toch zijn de verwachtingen hooggespannen als Luck op 9 september 2012 de Colts het Soldier Field in Chicago op leidt. De rookie zal deze verwachtingen nog niet inlossen: naast zijn eerste touchdown gooit hij drie intercepties. Er wordt met 21足41 verloren en de quarterback voor de toekomst stapt van het veld met een passer rating van 52.9. Hebben de Colts een verkeerd besluit genomen door voor Luck te kiezen en Manning te laten gaan?
Al een week later laat Luck in eigen huis zien uit het juiste hout gesneden te zijn. Bij een 20足20 stand, met 31 seconden op de klok en
de bal op de eigen 20yard lijn begint hij aan een drive die 23 seconden later eindigt in een field goal van Adam Vinatieri. Daarmee behalen de Colts de eerste overwinning met Luck als quarterback en laat de rookie zien goed met de druk om te kunnen gaan.
Chuckstrong
Na een verliespartij thuis tegen de Jaguars krijgen de Colts tijdens hun bye week een klap te verwerken: bij coach Pagano wordt leukemie geconstateerd. De spelers reageren geschrokken, maar het team wordt hechter en krijgt meer vechtlust door de situatie waarin hun coach zich bevindt: ze gaan voor hem door het vuur. Offensive coördinator Bruce Arians neemt als interim coach de honneurs waar terwijl Pagano vecht tegen zijn ziekte. De positie van Arians is niet te benijden na de tumultueuze week komen namelijk de sterke Green Bay Packers op bezoek. Dit lijkt te veel te zijn voor de jonge ploeg. Green Bay pakt in de eerste helft een 213 voor sprong en heeft de wedstrijd volledig onder controle. In het derde en vierde kwart keert het tij echter. De Colts, en met name Andrew Luck en Reggie Wayne, spelen als bezetenen en slepen met een game winning touchdown drive de overwinning binnen.
Deze wedstrijd is het begin van een
periode waarin de Colts onder het motto CHUCKSTRONG veel overwiningen boeken. Bij de laatste wedstrijd van het reguliere seizoen vieren de Colts de terugkeer van Pagano en bereiken ze de playoffs. De Colts verliezen in deWild Card Round van latere kampioen Baltimore Ravens, maar de weder opstanding is vroeger gerealiseerd dan gedacht.
Charles D. Pagano (1960) staat in de kleedkamer na een zege op Miami in Week 9 van het seizoen 2012/2013. De coach heeft dan net de strijd tegen leukemie gewonnen. Toch is hij alweer aanwezig om zijn team toe te spreken: “Ik zit met wat omstandig heden. Jullie begrijpen dat, ik begrijp dat. Ik heb het al verslagen (de leuke mie, red.), ik heb het al verslagen...” Hij vertelt verder over zijn doelen: “Mijn visie is dat ik leef om nog twee dochters te kunnen zien trouwen, te dansen op hun bruiloften en om de Lombardi Trophy een aantal keer omhoog te kunnen houden.”
Aan zelfvertrouwen dus geen gebrek bij de coach die eerder vier jaar werkzaam was bij de Baltimore Ravens, in zijn laatste jaar als defensive coördinator. Tijdens zijn jaren in Baltimore stond de ploeg slechts 16,3 punten per wedstrijd toe. Met Pagano als hoofdcoach en offensive coördinator Pep Hamilton – Hamilton kwam over van Stanford – heeft Jim Irsay het ook wat coaching betreft weer goed voor elkaar. Het is niet denkbeeldig dat Pagano en zijn Colts binnen afzienbare tijd weer met de Lombardi Trophy in hun handen staan. * In 2006 wonnen de Indianapolis Colts onder leiding van Manning de Super Bowl. In 1970 pakten de Colts ook de titel, het team speelde toen echter nog in Baltimore. In 1984 verhuisde de franchise naar
Klaar voor de toekomst
Luck liet in 2012 zien dat hij het in zich heeft om een heel goede quarterback te worden en zijn team te leiden als het erop aankomt. In 2013 gaat hij op dezelfde voet verder, en speelt hij zelfs een stuk beter. Zijn completion percentage is met acht punten gestegen en de touchdown interceptieratio is sterk verbeterd.
Niet alleen de quarterback is een wapen
van de Colts. De trouwe Reggie Wayne is nog altijd één van Lucks favoriete recei vers en ook T.Y. Hilton wordt vaak gevon den. Daarnaast ontwikkelt Coby Fleener zich steeds meer als sterke tight end en met Trent Richardson haalde de ploeg een running back binnen die veel weg heeft van Marshawn Lynch (Seahawks). Verder is de verdediging sterk: na vijf wedstrijden krijgen de Colts gemiddeld slechts 15,8 punten per wedstrijd tegen.
Ook in dit seizoen boeken de Colts weer indrukwekkende zeges. In een uitwed strijd worden de 49’ers vernederd en ook de Seahawks – die tot de wedstrijd tegen de Colts ongeslagen waren – worden aan de zegekar gebonden. Alleen van Miami wordt nipt verloren, maar de ploeg lijkt met alle jonge (toekomstige) sterren en een aantal routiniers helemaal klaar voor de toekomst: de wederopstanding die op 1 januari 2012 begon, verloopt voorspoedig. Indy behoort alweer tot de betere ploegen in de AFC en zal met spanning uitkijken naar 20 oktober, als de beste ploeg van dit moment langskomt – Denver Broncos. De quarterback van die ploeg? Peyton Manning. •
De pickbrigade
Tweevoudig Super Bowlwinnaar en
architect van menig ‘wow’play over de afgelopen jaren, Eli Manning, gooide vorige week interceptions dertien, veertien en vijftien van zijn seizoen. Matt Schaub noteerde ondertussen zijn vierde pick six op een rij, voor een totaal van negen INT’s in vijf wedstrijden.
Je zou het misschien niet zeggen door de goednieuwsshow over de nieuwe generatie quarterbacks in de afgelopen twee jaar, maar de NFL is nog altijd bezaaid met middelmatige tot ronduit slechte quarterbacks. Dat Eli Manning duidelijk niet tot die groep behoort en toch zo’n desastreuze seizoenstart kan hebben is een prachtbewijs van de ultieme moeilijkheidsgraad van quarterbacking in de NFL. Met een quarterback rating van 32,1 bevindt Eli zich momenteel in het goede gezelschap van Robert Griffin III (29,1), Cam Newton (33,9) en Ben Roethlisberger (38,1). Rondhangend in diezelfde buurt der matigheid: Sam Bradford (41,4), Joe Flacco (44,7, 8 INT’s) en Carson Palmer (39,2, 9 INT’s). Toch bepaald geen koekenbakkers.
Het kan natuurlijk altijd slechter. Josh
Freeman gooide voor iedere touchdown 1,33 interceptions (niet handig in een contractjaar en met een mafkees als hoofdcoach, Josh). Brandon Weeden is slechts 1,5 jaar jonger (!!) dan Eli maar ongeveer tien keer zo incompetent, al zie je dat niet direct terug in de cijfers (25,0 QBR). Flop der flops Blaine Gabbert spant echter de kroon. Met een QBR van 1,8 en zeven interceptions tegen één touchdown is hij de onbetwiste koning der dramatische quarterbacks. U of ik hadden er kunnen staan en het had geen fluit uitge maakt. Één troost voor de getormenteerde Jacksonvillefans: Teddy Bridgewater komt eraan! •
Paul Klomp.
The Cardinal Way
Contrast
Elke keer is het weer hetzelfde liedje en elke
We zijn inmiddels aanbeland in de
Wat wisten wij nu eigenlijk van Joe Kelly en Michael Wacha voordat de playoffs begon nen. Natuurlijk, hun statistieken zagen er erg goed uit en was Wacha niet die rookie die zijn nohitter met twee uit in de negende inning opgebroken zag worden door een lullige infield single? Jazeker! Maar wees eens eerlijk... Had jij verwacht dat hij dat in de eerste postseason start uit zijn loopbaan het trucje bijna zou herhalen? Om vervolgens in de NLCS de Dodgers van scoren te weerhouden?
In de National League staan de St. Louis Cardinals en Los Angeles Dodgers tegenover elkaar. De Cardinals zijn de beste organisatie in de Major Leagues. Ze zijn elk jaar sterk en met een organisatie vol talent is het moeilijk in te denken dat de Cards een stapje terug zullen doen.
keer trappen we er weer in. Na een regular season waarin zij stilletjes weer de playoffs bereikten en wij ons gefocust hebben op de andere races, verbazen zij ons opnieuw in het postseason.
Kelly en Wacha wonnen samen de eerste
twee wedstrijden in die belangrijke serie om de Cardinals een voorsprong van 20 te geven tegen de twee azen van Los Angeles. Een 20 voorsprong voor de Cards zonder dat hun ace Adam Wainwright uberhaupt nog in actie is gekomen. En was Wainwright niet de man die in 2005 als volkomen onbekende werper de laatste nul maakte tegen de Detroit Tigers in de World Series? Het is de grote kracht van de Cardinals. Ze leiden hun eigen sterren op en winnen daarmee prijzen zonder het grote geld uit te hoeven geven aan dure free agents. Naast Wainwright kunnen we uiteraard Albert Pujols, Yadier Molina, Lance Lynn, Shelby Miller, Michael Wacha, Allen Craig en Joe Kelly aan die lijst toevoegen. Dat is nogal een lijstje en de kans wordt steeds groter dat de Cardinals als eerste team hun derde World Series titel sinds 2000 gaan winnen. •
Seb Visser.
laatste weken van de MLB. De beste vier ploegen in de Major Leagues (dat mag ik toch wel zeggen?) nemen het nu tegen elkaar op. En het contrast kon niet groter zijn.
De Dodgers dan. Daar is allesbehalve sprake van een langetermijnvisie. Vorig jaar pompten Magic Johnson & co. er miljarden in en dat betekent dat dit team eigenlijk een bij elkaar geraapt zooitje is.
De Detroit Tigers en de Boston Red Sox dan. De Tigers hebben de mazzel dat ze elk jaar in de slechtste divisie in de MLB spelen. Ik bedoel, negentien wedstrijden tegen de Chicago White Sox en de Minnesota Twins? Dat zijn jaarlijks 38 simpele wedstrijden. Bijna 25 procent van het seizoen.
De Red Sox spelen daarentegen in de
zwaarste divisie in de MLB, tussen de powerhouses van de New York Yankees en de Toronto Blue Jays en de eveneens goede georganiseerde Tampa Bay Rays. De Sox gingen dit jaar bovendien van worst to first met een nieuwe, frisse, bebaarde en goedkope selectie. Wat mij betreft wordt het dan ook een herhaling van de World Series van 2004. •
Lennart Beishuizen.