SportAmerika Magazine Nr 43

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­ 2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Winnaars

Ik heb een zwak voor mooie sportverhalen ­ vooral die

verhalen waarin de underdog, of de onbekende, ineens de grote ster blijkt en/of er vandoor gaat met de winst. Hier ben ik niet de enige in, maar ik ben wel een recht­door­zee­type.

Zwart en wit zijn de kleuren waardoor ik het leven zie. Is iets slecht, dan is het ook slecht en zal dat niet zo zeer meer veranderen.

Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar die zijn wel op hand te te tellen. In de ALCS deed één van die uitzonderingen mijn hart sneller kloppen en vervolgens mij met een heerlijk gevoel naar bed gaan. De oorzaak was John Lackey, in Game 3 van de ALCS tussen de Detroit Tigers en mijn Boston Red Sox. In vogelvlucht de geschiedenis tussen John en mij: eind 2009, toen hij de meest begeerde free agent was in de MLB, was ik intens blij dat hij voor de Red Sox koos. Binnen twee jaar was dat goede gevoel weg. Lackey speelde dra­ma­tisch, gedroeg zich onprofessioneel en was voor mij het Boston­ shirt onwaardig. Toen de BoSox in 2012 bekendmaakten dat Lackey een heel seizoen zou missen, kon het mij weinig schelen. Ik ging er vanuit dat we hem erna niet meer terug zouden zien.

Maar diezelfde John hield in de ALCS bijna zeven innings

lang de slagmensen van Detroit van punten af. Toen manager John Farrell vervolgens op de heuvel kwam om mede te delen dat hij vervangen zou worden, liet Lackey een duidelijke vloek horen.

Prachtig. Dat was precies wat ik wilde horen. Een winnaar.

Vanaf deze plaats dank ik John voor zijn wederopstanding en ik wil hem als een fan (ja, echt) feliciteren met zijn 35ste verjaardag.

Go John, Go BoSox, Veel leesplezier,

NFL­legende Bum Phillips

is afgelopen week op 90­ jarige leeftijd overleden.

De vader van Wade Phillips, die momenteel defensive coor­ dinator van de Houston Texans is, was een icoon in Texas en van 1975 tot 1980 coach van de Houston Oilers.

Daarna coachte hij vijf jaar de New Orleans Saints • De discussie in Washington rond de naam Redskins blijft de gemoederen bezighouden. Afgelopen week weigerden lokale radiostations om advertenties van de Oneida Indian Nation uit te zenden omdat zij niet de indruk wilden wekken dat zij partij kozen. Onlangs lieten ook bekende mediapersoonlijkheden zoals Bob Costas en Cris Collinsworth zich negatief uit over de term Redskins • Ndamukong Suh blijft maar boetes betalen. Afgelopen week moest de defensive tackle van de Detroit Lions een boete van 31.500 dollar betalen voor een harde hit op Browns­ quarterback Brandon Weeden.

Suh kreeg in drie­ ënhalf jaar al zeven boetes gekregen die hem bij elkaar meer dan 200.000 dollar hebben gekost • LeBron James in de NFL? Het zou zomaar kunnen.

Afgelopen vrijdag gingen de geruchten opnieuw nadat King James op Twitter had gezegd dat hij graag één NFL wedstrijd zou willen spelen voordat zijn carrière voorbij is •

Jason Kidd gaat als een speer.

Nog voor het seizoen daadwerkelijk begonnen is, is zijn rugnummer teruggetrokken door de Nets. De huidige coach Kidd speelde daar van 2001 tot 2008 met zijn geliefde nummer 5 op buik en rug. Zijn shirt hangt nu in de nok van het stadion, naast dat van bijvoorbeeld Julius "Dr. J" Erving. Het is voor de Nets te hopen dat hij ook kan coachen • Anthony Bennett is wellicht de eerste nummer 1 draftkeuze met astma. De kersverse Cleveland Cavalier kampt met ademhalingsproblemen en draagt 's nachts een masker vanwege een slaapapneu (een syndroom waarbij het ademen soms 'vergeten' wordt). De Cavs wisten van de kwaaltjes van de forward en kozen Bennett desondanks als eerste.

Coach Mike Brown trekt het niet uit z'n verband: "Het is niet niks wat hij allemaal voor de kiezen krijgt van ons en de buitenwereld. Hij heeft het onder controle en wij maken ons geen zorgen" • Margefittie tussen Kevin Garnett en Paul Pierce enerzijds en LeBron James anderzijds. James vindt dat het duo excuses verschuldigd is aan Ray Allen. Vorig jaar werd het tweetal boos op Allen omdat hij Boston verruilde voor Miami en dit jaar verlaten zij zelf Boston voor Brooklyn. Pierce: "Ben ik weggegaan...?"doelend op het feit dat hij en Garnett onderdeel waren van een spelersruil en Allen juist als free agent verkaste. Garnett, kort en krachtig: "Laat LeBron zich maar bezig houden met Miami, dit heeft niets met de Boston Celtics te maken." •

De Chicago Blackhawks lie­

ten in de thuiswedstrijd tegen de Toronto Maple Leafs zes kinderen uit de regio op het ijs meegenieten van de openings­ ceremonie van een NHL­wedstrijd. De kinderen zijn gediagnosticeerd met kanker en hen werd op deze manier een hart onder de riem gestoken. De Blackhawks wonnen de wedstrijd met 3­1 • Patrick Kaleta moet geruime tijd vanaf de zijlijn toekijken. De aanvaller van de Buffalo Sabres deelde in de wedstrijd tegen de Columbus Blue Jackets een hit naar het hoofd uit aan verdediger Jack Johnson. Kaleta, voor wie het niet het eerste incident is in zijn carrière, kreeg van de NHL een schorsing opgelegd van tien wedstrijden • Ook Maxim Lapierre moet langere tijd toekijken. De aanvaller van de St. Louis Blues zag na zijn hit slachtoffer Dan Boyle per brancard het ijs verlaten. Lapierre kreeg een match penalty en nadien een schorsing van 5 wedstrijden • Taylor Hall verbrak een record van Wayne Gretzky. Hall maakte in de wedstrijd tegen de New York Islanders twee doelpunten in een tijdsspanne van acht seconden. Gretzky scoorde op 9 februari 1981 twee goals in een tijdsbestek van negen seconden in een wedstrijd tegen de St. Louis Blues • Nog meer problemen voor de New York Rangers: Ryan Callahan moet een maand lang herstellen van een gebroken duim. De ploeg kent een matige start en moet ook al Rick Nash en Carl Hagelin voor langere tijd missen door blessures •

Arme Max Scherzer.

Sta je in twee starts in de ALCS tegen de Boston Red Sox ijzersterk te gooien, laat de Tigers­ bullpen je tweemaal in de steek. In 2 2/3 innings stond die zes honkslagen, zeven runs en twee Grand Slams toe • De Grand Salami van Shane Victorino was een belangrijke, want hij sloeg de Red Sox voor het eerst sinds 2004 naar de World Series. De St. Louis Cardinals zijn daarin de opponent. De Cards waren in Game 6 van de NLCS veel te sterk voor de Los Angeles Dodgers. Rookie Michael Wacha werd uitgeroepen tot MVP. Geen slechte keuze wanneer je nul runs tegen krijgt in 13 2/3 innings • Ace Clayton Kershaw van de Dodgers kreeg in Game 6 zeven runs om zijn oren. In de voorgaande 21 innings gaf hij slechts vier runs op. “Ik was gewoon niet goed genoeg.” Kershaw kan wel rekenen op een flinke contractverlenging.

De Dodgers zouden hem een contract ter waarde van 300 (!) miljoen dollar hebben aangeboden • Xander Bogaerts mag zich de jongste speler van de Red Sox noemen die aan een naseizoenswedstrijd begon. De Nederlands international onttroont daarmee legende Babe Ruth. Bogaerts kreeg in Game 5 en 6 het vertrouwen van manager John Farrell en stelde niet teleur (2­uit­ 4, 2 vrije lopen, 2 punten) • Hilarisch: Een Prince Fielder bellyflop • De Chicago White Sox versterkten zich met de Cubaan José Dariel Abreu. De eerste honkman speelde nog tegen Nederland tijdens de World Baseball Classic •

Wie herinnert zich niet meer het

(gedwongen) afscheid van Peyton Manning van de Colts, een dikke anderhalf jaar geleden? Er was karrevrachten respect over en weer, en er werden tranen met tuiten gehuild. "Deze stad en dit team betekenen zoveel voor me! Het was echt een eer om voor Indianapolis te spelen", prevelde een door emoties bevangen Manning. Jim Irsay stond erbij met een brok in z'n keel, en kon de woorden van z'n oneigenlijke zoon alleen maar beamen.

Maar wat bezielde Colts­eigenaar dan toch om aan de vooravond van Mannings terug­ keer naar Indy, via een interview met USA Today, zo naar zijn voormalige quarterback uit te halen? Hij vertelde dat ze met 't draften van Andrew Luck het roer hadden omge­ gooid, want ja, een zo'n Lombardi Trophy is natuurlijk leuk en aardig, maar veel en veel te weinig. Neem Tom Brady, voegde hij de interviewer toe. In het reguliere seizoen weliswaar niet de Star Wars­stats die Man­ ning kan overleggen, maar wel mooi drie ringen. Irsay bedoelde maar.

Ouch, dat moet zijn aangekomen bij Manning. Door z'n oude baas even weggezet worden als een choker in de playoffs.

Manning zelf onthield zich wijselijk van

commentaar, maar hulp kwam uit vele hoeken en gaten. De moraal: waar was het respect? Realiseerde Irsay zich wel wat Peyton Manning voor Indianapolis en de Colts heeft betekend? Zonder Manning was er helemaal geen Lucal Oil Stadion geweest en hadden de Colts in Los Angeles gespeeld. Wat bezielde de flamboyante miljonair nu weer?

Ook zijn voormalige Indy­coach Tony Dungy came to the rescue. Al was het saillant dat deze via een SMS­bericht aan ESPN juist de woorden van Irsay bevestigde. "Ik kan niets anders bedenken dan dat Irsay de wedstrijd voor Peyton zo groot mogelijk wilde maken", aldus Dungy. Met andere woorden: hoe groter het podium en hoe feller de spotlights, deste groter de kans op een falende Peyton.

Van je beste vrienden moet je 't hebben.

Hoe het ook zij ­ de Indy­fans hadden nergens een boodschap aan, en gaven

de verloren zoon een hartverwarmende staande ovatie bij binnenkomst. Daarmee waren de vriendelijkheden echter rap over.

Manning leidde zijn (nieuwe) ploeg nog wel naar een 7足0 voorsprong, maar daarna was het toch vooral Indy dat de klok sloeg. En drie uur en vier turnovers later, stonden de Denver Broncos voor het eerst dit seizoen aan de verkeerde kant van de score (33足39).

Goed, Peyton Manning gooide dan

weliswaar voor bijna vierhonderd yards en drie tocuhdowns, en als Ronnie Hillman tijdens de laatste drive niet had gefumbled was de winst alsnog voor 't grijpen geweest 足 aan 't eind van het liedje dolf hij op een podium vergelijkbaar met een playoff足 wedstrijd opnieuw het onderspit. Precies zoals Jim Irsay en Tony Dungy (ongewild) hadden voorspeld.

TEKST GEERT JAN DARWINKEL

Koekenbakker

Per abuis noemde ik Carson Palmer in

mijn vorige column ‘bepaald geen koekenbakker’. Dat wil ik nu graag rechtzetten. Carson Palmer is bepaald wel een koekenbakker en er mede de oorzaak van dat de Arizona Cardinals weer een seizoen zijn veroordeeld tot de kelder van de NFL. Na zeven wedstrijden noteert Palmer acht touchdowns tegenover dertien interceptions en een completionpercentage van 60,5 voor een QBR van 32,5. Daar wint ook hoofdcoach Bruce Arians de oorlog niet mee, al blijft hij anders beweren.

Het blijft verbazingwekkend hoe lang Larry Fitzgerald, één van de allerbeste wide receivers in de league, het al moet doen met quarterbacks die qua vaardigheid variëren van uiterst matig (Palmer) tot schandalig slecht (Ryan Lindley). Nog verbazingwekken­ der is het dramatische werk dat het front office aflevert bij het samenstellen van een fatsoenlijke offensive line om al die waarde­ loze quarterbacks op zijn minst de tijd te geven hun interceptions te gooien. Ook dit jaar bestaat de line hoofdzakelijk uit vetera­ nen die ruimschoots ‘over the hill’ zijn, als ze ooit al op de ‘hill’ stonden. De dit jaar gedrafte (en langdurig geblesseerde) guard Jonathan Cooper is de eerste aan de O­line eersterondekeuze sinds Levi Brown in 2007. En Brown was een catastrofale flop.

Dat is allemaal extra zonde omdat de

Arizona defense zo speciaal is. Linemen Calais Campbell en Darnell Dockett, linebackers John Abraham, Daryl Washington en Matt Shaughnessy en tenslotte de formidabele defensive back en Deion Sanders­reïncarnatie Patrick Peterson. Je likt er je vingers bij af maar het is allemaal voor niets. •

Paul Klomp.

Wat kun je over de Boston Red Sox zeggen

dat al niet een paar honderd keer herhaald is de afgelopen weken? De starting pitching is goed, de closer is nauwelijks te raken, de honkslagen komen op de juiste momenten en vielen tot aan de ALCS veelvuldig en de baarden worden steeds langer. Het hielp de Red Sox de laatste twee weken langs angstgegner Tampa Bay en de ijzersterke Detroit Tigers.

Daags na de American League Division Series is het gemakkelijk en ook geheel terecht om de nadruk te leggen op de bullpen. ALCS MVP Koji Uehara werd uitstekend gesteund door vooral Junichi Tazawa, Craig Breslow en Brandon Workman, maar de kracht van een goede bullpen werd nog treffender onderstreept door de Tigers.

Twee van Bostons vier overwinningen

in de ALCS kwamen tot stand doordat de bullpen van de Tigers de door de starters geleverde voorsprong niet kon vasthouden.

De bullpen van de Red Sox toonde aan te kunnen presteren onder absolute hoog足 spanning, en dat zou nog wel eens een cruciaal element kunnen worden in de World Series.

Door de indrukwekkende prestaties van Uehara en de zijnen verdwijnen de starters naar de achtergrond. Je zou bijna vergeten dat Jon Lester, Clay Buchholz, John Lackey en in mindere mate Jake Peavy er avond na avond in slaagden de gelauwerde starters van Detroit bij te houden. Mike Napoli kan alleen de held zijn met een beslissende solo homerun in Game 3 als Lackey de nul houdt.

De starters van de Tigers en de bullpen van de Red Sox zorgden voor de krantenkoppen, maar ondertussen waren Bostons starters ook ijzersterk.

Met de slagploeg is Bostons grootste

twijfelgeval genoemd, al is de vraag of je dat kunt zeggen na een serie waarin twee wedstrijden beslist zijn door een grand slam van Boston. Feit blijft dat de Red Sox aanvallend weinig hebben kunnen klaarspelen tegen Detroit, en de vraag is of dat tegen Adam Wainwright, Michael Wacha en Joe Kelly wel gaat lukken.

Bovendien beschikt St. Louis over een zekerdere bullpen dan Detroit. Er zal dus vaker en vroeger gescoord moeten worden, en met name David Ortiz zal op moeten staan: Big Papi sloeg dit naseizoen een schamel .091 slaggemiddelde bij elkaar.

Positieve keerzijde van die medaille is dat dutchie Xander Bogaerts uit de startblokken is geschoten en dat eerste honkman Mike Napoli tekenen vertoont in topvorm te raken. Daarbij komt dat Napoli, Ortiz en Victorino zeker niet veel hits hadden in de ALCS, maar ze wel precies op het juiste moment sloegen. De puzzelstukjes lijken keer op keer op hun plek te vallen voor de Red Sox, en dat is een kwaliteit die zich niet altijd op een concrete manier laat verklaren. •

• De Boston Red Sox gaan voor de twaalfde keer naar de World Series en voor het eerst sinds 2007, toen ze de titel wonnen. Van 1903 tot en met 1918 wonnen de Red Sox de Fall Classic vijf keer, maar na de verkoop van Babe Ruth trad 'The Curse of the Bambino' in, een vloek die maar liefst 86 jaar zou duren, tot 2004. Toen rolden de Sox de Cardinals op (4­0) na een historische comeback tegen de New York Yankees in de American League Championship Series.

• Binnen de American League hebben slechts twee franchises de World Series vaker gewonnen dan de Red Sox, de New York Yankees (27 keer) en Oakland Athletics (9 keer).

• Boston won zijn laatste twee optredens in de World Series via een clean sweep, in 2004 tegen St. Louis en in 2007 tegen Colorado.

• De Sox hebben daarmee hun laatste acht wedstrijden in de World Series. Er zijn vier langere reeksen: veertien door de New York Yankees (1996­2000), twaalf door de New York Yankees (1927­ 1932), tien door de New York Yankees (1937­1941) en negen door de Cincinnati Reds (1975­1990).

• Als de Red Sox winnen is het het vijfde seizoen op rij dat de World Series gewonnen worden door een team dat in de voorgaande jaargang de naseizoen niet haalde.

• In 1986 verloren de Red Sox voor het laatst de World Series. Toen ging de ploeg met 4­3 ten onder tegen de New York Mets.

• Boston sloeg in de ALCS maar liefst twee grand slam homeruns, door David Ortiz in Game 2 en door Shane Victorino in Game 6. De Red Sox vertoonden dat kunstje in de historie van de playoffs slechts drie keer eerder. Shane Victorino werd de tweede speler in de playoffhistorie met twee Grand Slams op zijn naam. Hij deed dat eerder namens de Philadelphia Phillies in 2008 en voegde zich zodoende bij Jim Thome.

• Ortiz speelt al vanaf 2003 bij de Boston Red Sox en was dus van de partij toen de Red Sox in 2004 hun clean sweep tegen de Cardinals voltooiden. Ortiz zette in die Series de toon door in zijn allereerste slagbeurt in de World Series meteen een (three run) homerun te slaan.

• Naast Ortiz zijn nog over van het kampioensteam van 2007: Jon Lester, Dustin Pedroia, Jacoby Ellsbury en Clay Buchholz. Op Buchholz na speelden allen tegen de Colorado Rockies.

• Twee andere spelers van de huidige Red Sox wonnen de World Series al met een ander team. John Lackey deed dat in 2002 met de Anaheim Angels en Victorino triomfeerde in 2008 met de Philadelphia Phillies.

• Koji Uehara verdiende in dit postseason al vijf saves. Het record door één pitcher in één playoffs is zeven en wordt gedeeld door John Wetteland (New York Yankees, 1996), Robb Nen (San Francisco Giants, 2002), Troy Percival (Anaheim Angels, 2002) en Brad Lidge (Philadelphia Phillies, 2008).

• Met Xander Bogaerts krijgen deze World Series een oranje tintje.

Eerder kregen ze dat door Bert Blyleven (Pittsburgh Pirates 1979 en Minnesota Twins 1987) en Andruw Jones (Atlanta Braves 1996, 1999).

TEKST BOUDEWIJN DE JONGH

LORD OF THE RINGS

• Wie krijgen de begeerde kampioensring? Dat zijn alle spelers van het team die op enig moment in het seizoen bij die club op het 'active roster' hebben gestaan.

• De enige man met even veel ringen als vingers is Yogi Berra, die van 1947 tot en met 1962 tien titels won met de New York Yankees.

• Naast zijn enorme succes op de 'diamond' geniet Berra in de VS veel populariteit om zijn eigenzinnige, soms paradoxale en vaak geestige uitspraken. Zo werd hem eens gevraagd of hij zijn pizza in vier of in acht stukken gesneden wilde hebben. Zijn antwoord: "Vier, want ik denk niet dat ik er acht op kan." Zijn meest beroemde uitspraak is waarschijnlijk: "It ain't over until it's over."

• Het wekt geen verbazing dat de managers met de meeste kampioenschappen ook associaties dragen met The Bronx Bombers. Van 1931 tot en met 1946 was Joe McCarthy de coach en hij won zeven titels met het team. Van 1949 tot en met 1960 won ook Casey Stengel zeven kampioenschappen met de Yankees.

• De 27 World Series titels van de Yankees zijn niet alleen het meeste binnen de Major League, het zijn ook de meeste in de grote traditionele Noord­Amerikaanse profsporten.

Recordkampioen van de NHL, Montréal Canadiens, volgt met 24 titels.

AMERICAN LEAGUE v NATIONAL LEAGUE

• De World Series is traditioneel een aangelegenheid tussen de kampioenen van de American League en National League. Het thuisvoordeel wordt bepaald in de All­Star Game, die op 16 juli van dit jaar met 3­0 gewonnen werd door de American League. De winnaar van de AL begint derhalve met twee thuiswedstrijden en is ook gastheer van Game 6 en Game 7, indien nodig.

• Uiteraard gelden de regels van de thuisploeg. Op bezoek bij de AL stellen beide teams een aangewezen slagman op, maar op bezoek bij de NL komen ook de pitchers in het slagperk. Zo kan het voorkomen dat pitchers die nog nooit van hun leven aan slag zijn geweest, dat ineens voor het eerst moeten doen. De huidige regel met betrekking tot de DH is sinds 1986 in gebruik.

• De National League heeft de laatste drie World Series gewonnen via de San Francisco Giants (2010), St. Louis Cardinals (2011) en opnieuw de Giants (2012). Dit is de langste reeks eindzeges voor de NL sinds de jaren 1979­1982, toen de NL vier jaar op rij won.

• De World Series zijn sinds 1903 in totaal 108 keer gespeeld, in ieder jaar sindsdien behalve in 1904 en 1994. De American League won 62 keer, de National League 46 keer.

WAAR BLIJFT DE TIJD?

• Sinds de World Series van 2000 duurt een gemiddelde wedstrijd in de Fall Classic 207 minuten, oftewel 3 uur en 27 minuten.

• Het is pas van de laatste 20 jaar dat de gemiddeldes voor een wedstrijd boven de 200 minuten zijn komen te liggen. In 1908 duurde het beslissende duel van de World Series tussen de Chicago Cubs en Detroit Tigers slechts 85 minuten (1 uur en 25 minuten).

• De eerste World Series op televisie waren die van 1947 tussen de New York Yankees en Brooklyn Dodgers. De serie trok meteen miljoenen kijkers. De machtige Yankees wonnen uiteindelijk in zeven wedstrijden van Brooklyn en Jackie Robinson, die de eerste zwarte speler werd die aan de World Series meedeed.

• In de MLB werd er al sinds de jaren '30 van de vorige eeuw onder kunstlicht gespeeld.

In de World Series duurde het echter tot 1971 voor de eerste 'night game' werd gespeeld.

Door de komst van avondwedstrijden en de groeiende rol van de televisie is de lengte van de wedstrijden drastisch toegenomen.

• De langste wedstrijd in de historie van de World Series duurde vooralsnog 341 minuten (5 uur en 41 minuten). De Chicago White Sox hadden in 2005 zo lang nodig om Game 3 in 14 innings van de Houston Astros te winnen.

• De langste in negen innings gespeelde wedstrijd was Game 3 in 2007. Boston Red Sox won met 10­5 van Colorado Rockies in 259 minuten (4 uur en 19 minuten).

• En dan was er nog de wedstrijd die bijna tien dagen duurde. Tijdens de warming­up van Game 3 in 1989 werd San Francisco getroffen door een hevige aardbeving. De wedstrijd werd uiteindelijk met tien dagen uitgesteld.

• De kosten van reclametijd bij de World Series zijn scherp toegenomen. Betaalde men tien jaar geleden (2003) nog ongeveer drie ton voor een spotje van 30 seconden, in 2012 mocht een adverteerder een half miljoen dollar aftikken om een halve minuut zijn koopwaar aan te prijzen.

HEAD­TO­HEAD

• Deze ploegen ontmoetten elkaar drie keer eerder in de World Series. In 1946 en 1967 wonnen de St. Louis Cardinals met 4­3, in 2004 wonnen de Boston Red Sox met 4­0.

• In 1946 kwamen de Cardinals terug van een 3­2 achterstand en wonnen op dramatische wijze in Game 7 door "The Mad Dash" van Enos Slaughter. In 1967 werden de Red Sox aangevoerd door Triple Crown winnaar Carl Yastrzemski, maar ook zijn arsenaal kon niet voorkomen dat virtuoos pitchen van Bob Gibson de Series in het voordeel van de Cards besliste.

• Dit wordt de vierde confrontatie tussen deze franchises in de Fall Classic. Slechts drie ontmoetingen kwamen vaker voor: Yankees­Dodgers (11 keer), Yankees­Giants (7 keer) en Yankees­Cardinals (5 keer). Vier is wel een evenaring van het recordaantal ontmoe­ tingen in een Yankeesloze World Series. Ook Giants­Athletics en Cubs­Tigers vormden vier keer het affiche van de World Series.

• De laatste aller ontmoetingen tussen deze teams had plaats op 22 juni 2008. Boston won toen in eigen huis met 5­3 door een home run van Kevin Youkilis in de dertiende inning.

• Deze teams hadden beide in het regular season een record van 97­ 65 en waren daarmee de beste binnen de American League en National League. Het is sinds 1999 (Yankees vs Braves) niet meer voorgekomen dat de twee beste ploegen uit het reguliere seizoen elkaar troffen in de World Series.

•

TEKST BOUDEWIJN DE JONGH

Nog geen twee jaar geleden wonnen de

gerund zou moeten worden. Jaar in, jaar uit behoren ze tot de beste ploegen van het St. Louis Cardinals op sensationele wijze honkbal en daarbij wordt nooit met geld de World Series. Direct daarna werd de gesmeten, zoals dat in Los Angeles basis gelegd voor het succes in 2013: de grote Albert Pujols verliet St. Louis voor de bijvoorbeeld wel gebeurt. De 4­2 winst op de Los Angeles Dodgers in de NLCS liet Los Angeles Angels en als onderdeel van dan ook zien dat beleid belangrijker is dan de overeenkomst bedongen de Cardinals de negentiende draftkeuze in 2012 van de geld. Duurbetaalde sterren als Adrian Angels. En daarmee besloten de Redbirds Gonzalez, Carl Crawford, Hanley Ramírez en Clayton Kershaw waren namelijk niet de 20­jarige Michael Wacha te draften. opgewassen tegen Wacha, de inmiddels Nu, twee jaar later, bekijkt Pujols de 22­jarige werper uit Iowa City. Wacha playoffs opnieuw vanaf de bank en is gooide zegge en schrijve negen reguliere Wacha de nieuwe held van St. Louis. seizoenswedstrijden op het hoogste niveau en nu heerst hij in het naseizoen. Dit soort e St. Louis Cardinals zijn het school­ dingen maken honkbal speciaal. voorbeeld van hoe een honkbalfranchise

D

Het pitchen is momenteel ook de

en zes tegen de Dodgers is hij de katalysator van Cardinals offense. Beltrán grootste kracht van St. Louis: naast is het voorbeeld van een speler die in het Wacha is Adam Wainwright net zo betrouwbaar als altijd. Joe Kelly en Lance reguliere seizoen niet altijd meer alles brengt, maar in oktober de jonkies even Lynn zijn ook mannen om op terug te vallen. De bullpen is piepjong, maar toont laat zien hoe het moet. Matt Holliday ondersteunde Beltrán al met belangrijke vooral ups en laat de downs achterwege.

Kevin Siegrist, Carlos Martínez (in wie de homeruns. Gek genoeg blijft de rest van de lineup nog wat achter bij de Cards op termijn een starter zien) en de verwachtingen – David Freese was in 2011 zeer capabele closer Trevor Rosenthal nog de held van de World Series, maar is kunnen wedstrijden schijnbaar dit in dit naseizoen onopvallend, terwijl moeiteloos in het slot gooien.

Matt Carpenter, de verrassing van het anvallend ligt de focus vooral op Señor reguliere seizoen, zijn vorm (lees: ontelbare tweehonkslagen) ook nog niet Octubre, oftewel Carlos Beltrán. Met zes etaleerde. Stel je voor dat alles binnengeslagen punten tegen de Pirates gaat draaien vanaf Game 1 in

A

de World Series. De pitching van de Red Sox krijgt er een hele kluif aan.

Maar goed, pitching wins championships

luidt het adagium. Michael Wacha won al tweemaal van niemand minder dan Clayton Kershaw, en met een altijd goede Adam Wainwright plus wat ouderwetse Cardinal Magic (Denk aan Game 6 in 2011 versus de Rangers) kunnen de Redbirds heel goed voor de tweede keer in drie jaar, en voor de derde keer deze eeuw, de World Series winnen. •

• De St. Louis Cardinals staan voor de negentiende keer in de World Series. Hiermee evenaren zij het recordaantal deelnames van een franchise uit de National League, namelijk dat van de San Francisco Giants (voorheen: New York Giants). De Cardinals overtreffen de achttien deelnames van de Los Angeles Dodgers (voorheen: Brooklyn Dodgers).

• De elf kampioenschappen van de St. Louis Cardinals vormen al een record voor een franchise uit de National League en over de gehele league gezien moeten de Cards alleen de New York Yankees (27 titels) nog voor zich dulden.

• Waar de Cardinals vaak garant voor staan is spannende World Series. In elf van hun achttien optredens in de Fall Classic speelden de Cardinals een beslissende Game 7. Alleen de New York Yankees deden dat even vaak. De Cardinals wonnen vaker dan ieder ander team (8 keer) zo'n beslissende Game 7.

Sinds 1944 stonden de Cards tien keer in de World Series en acht keer was er een Game 7 nodig.

• De uitzonderingen binnen die reeks zijn hun 4­1 zege op de Detroit Tigers in 2006 en hun 0­4 nederlaag tegen de Boston Red Sox in 2004.

• De beide catchers die St. Louis gebruikte in die dramatisch verlopen Series in 2004 staan momenteel onder contract bij de club. De starter van toen, Mike Matheny, is tegenwoordig de manager van het team.

Zijn vervanger in Game 4 van 2004 was Yadier Molina. De Puertoricaan, destijds 22 jaar oud, is bezig aan zijn tiende seizoen bij de club.

• Molina, Adam Wainwright en de momenteel geblesseerde Chris Carpenter resteren nog van de World Series­winnaars van 2006 en 2011. Molina en Wainwright komen in aanmerking voor een derde kampioensring, Carpenter echter niet, daar hij dit seizoen op geen enkel moment tot het 'active roster' heeft behoord.

• Reliever Randy Choate won in 2000 de 'Subway Series' als speler van de New York Yankees. De World Series van 2000 werden 'Subway Series' genoemd omdat de Yankees en Mets elkaars stadions per metro konden bezoeken. Dertien jaar later jaagt Choate met de Cardinals op nog een titel.

• Met 97 overwinningen en 65 nederlagen in het reguliere seizoen hadden de Cardinals het beste record in de National League. Het is voor het eerst sinds 2004 (destijds de Cardinals zelf) dat het best presterende NL­team in het reguliere seizoen de World Series haalt. Het is sinds 1995 (Atlanta Braves) niet meer voorgekomen dat het best presterende NL­ team uit het reguliere seizoen de World Series ook daadwerkelijk won.

TEKST BOUDEWIJN DE JONGH

In 1986 lijken de Boston Red Sox einde足

lijk de Curse of the Bambino te zullen verbreken. Ze staan op een 3足2 voorsprong in de serie en hebben laat in Game 6 een voor足sprong. Toch gaat het weer fout. In de tiende inning pakken de Sox een voorsprong van twee punten. Met twee足uit in de gelijkmakende slagbeurt zijn de honken leeg, maar na drie singles en een wilde worp is de stand gelijk en staat het winnende punt op het derde honk. Mookie Wilson slaat een lullig grondballetje naar het eerste honk, maar eerste honkman Bill Buckner laat de bal door zijn benen rollen.

De Mets winnen Game 6 en uiteindelijk de World Series, de vloek zou nog 18 jaar over de Red Sox hangen.

David Freese was weer typisch zo'n

speler van de Cardinals waar we nog weinig van hadden gehoord, maar toen hij op het hoogste podium mocht spelen, zijn doorbraak beleefde bij het grote publiek.

In de World Series van 2011 leken de Rangers hard op weg naar de zege, want bij een 3足2 voorsprong in wedstrijden scoorden zij drie punten in de zevende inning om een 7足4 voorsprong te nemen.

De Cardinals kwamen terug dankzij een punt in de achtste en een two足run triple van Freese in de negende. In de tiende inning scoorden de Rangers twee keer, maar ook de Cardinals scoorden twee punten. In de elfde inning vond David Freese het welletjes. Met een walk off home run stuurde hij de World Series naar een Game 7, die ook door de Cardinals werd gewonnen.

De rechtshandige Jack Morris is een

typisch geval van iemand die net wel of net niet in de Hall of Fame terecht zal komen. Zijn carri竪restatistieken zijn eigenlijk net niet goed genoeg, maar vanwege zijn prestaties in de playoffs vinden veel kenners dat hij toch thuishoort in Cooperstown. Zijn belangrijkste wapenfeit is Game 7 van de World Series in 1991. In deze Fall Classic speelden zijn Twins tegen de Atlanta Braves. Morris gooide negen innings zonder een punt tegen te krijgen en moet gehoopt hebben dat zijn teamgenoten het winnende punt zouden scoren, maar toen dat niet gebeurde, plakte hij er nog een tiende inning aan vast. In tien innings

Het was nog nooit gebeurd en het is

daarna ook nooit meer gebeurd: een perfect game in de Fall Classic. Yankees pitcher Don Larsen deed het in Game 5 van de 1956 World Series. De slagmensen van de Brooklyn Dodgers konden absoluut geen grip krijgen op de pitches van Larsen, die in deze wedstrijd zeven slagmensen met drie slag aan de kant zette. De Dod­ gers konden in die tijd beschikken over toekomstige Hall of Famers als Duke Snider, Pee Wee Reese, Roy Campanella en natuurlijk Jackie Robinson. De Dodgers waren sowieso een uitstekend team, maar moesten tussen 1947 en 1956 liefst vijf keer in de World Series hun meerdere erkennen in de Yankees, in 1956 dus mede dankzij deze perfecto van Don Larsen.

inning later sloeg Derek Jeter een walk off home run. Omdat dit net na twaalven gebeurde en het net 1 november was geworden ontving Jeter de bijnaam Mr. November. De Diamondbacks lachten het laatst en wonnen uiteindelijk Game 7 en hun eerste World Series.

Volgens ESPN is de Game 7 tussen de

Pirates en de Yankees in de World Series van 1960 de beste wedstrijd aller tijden.

De grote Yankees waren huizenhoog favoriet en zouden hun zoveelste titel op rij wel even winnen, maar de kleine Pirates bleken verrassend sterk. In de zevende en beslissende wedstrijd kwamen zij al snel op een 4­0 voorsprong, maar de Yankees kwamen terug. Het werd een heuse op­en­neerwedstrijd waarin de score van 4­0 naar 4­5 ging en van 7­4 na de eerste helft van de achtste inning naar 9­9 in de tweede helft van de negende inning. En toen kwam de held voor de Pirates aan slag: Bill e World Series van 2001 vond voor een Mazeroski sloeg in de negende inning waarschijnlijk de meest groot deel plaats in het New York dat een legendarische home run in de maand eerder zwaar getroffen was door World Series ooit. De Pirates verslaan de terroristische aanslagen. De stad kon wel grote Yankees, het land is in shock. wat succes van haar grootste sportteam gebruiken. Met een 2­1 achterstand in wedstrijden en een 3­1 achterstand in de negende inning van Game 4 sloeg Tino Martinez een two­run home run om de wedstrijd naar extra innings te sturen. Een

D

In 1946 wonnen de St. Louis Cardinals

de titel met één van de meest gedurfde acties in de geschiedenis van de World Series. In de tweede helft van de achtste inning in Game 7 maakte Enos Slaughter zijn zogenaamde 'Mad Dash' vanaf het eerste honk naar de thuisplaat. Hij gaf daarmee de Cardinals de leiding, ondanks het feit dat Red Sox cutoff man Johnny Pesky de bal al in zijn handen had terwijl hij het derde honk rondde. Hij leek te twijfelen wat hij moest doen, geschokt dat Slaughter liep, en die aarzeling was genoeg voor Slaughter om veilig over de thuisplaat te sliden en zo het uiteindelijke World Series­winnende punt te scoren.

In een van de spannendste World Series­ wedstrijden ooit stonden de Boston Red Sox en de Cincinnati Reds 6­6 gelijk na 11 ½ innings. De Red Sox, al decennia lang wanhopig op zoek naar een nieuwe titel, vestigden al hun hoop op catcher Carlton Fisk. Fisk raakte de bal van werper Pat Darcy erg goed, maar de bal leek richting foutgebied af te buigen. Al vrij snel was duidelijk dat de bal hoog en ver genoeg was voor een home run, maar zou hij binnen de lijnen blijven? Bij de plaat stond Fisk met zijn armen te zwaaien alsof hij de bal naar goed gebied wilde laten waaien. De bal kwam uiteindelijk op de foutpaal terecht, die sindsdien naar Fisk vernoemd is, en de Sox wonnen Game 6.

Het is Game 1 van de World Series in

1988 en de Dodgers staan in de negende inning met 4­3 voor in Dodger Stadium.

Op de heuvel staat de nagenoeg ongenaakbare closer Dennis Eckersley en de Dodgers, die het moesten doen zonder de aan twee benen geblesseerde sterspeler Gibson, zijn ten einde raad. Manager Tommy Lasorda besluit op het allerlaatste moment Gibson toch naar de plaat te sturen en die beslissing pakt bijzonder goed uit. Gibson sloeg de bal over de hekken voor een walkoff home run. De beelden van zijn juichen, terwijl hij de honken rondde, staan op het netvlies van elke honkbalfan gegrift.

Een World Series Game 7 is altijd

geweldig spannend, maar helemaal als deze wedstrijd pas op het allerlaatste moment beslist wordt. In de negende inning van Game 7 van de 1993 World Series stonden de Phillies met 6­5 voor tegen de Toronto Blue Jays, die nog een laatste slagbeurt kregen. Closer Mitch Williams, die in Game 4 al een blown save had, kwam op de heuvel en zette Rickey Henderson en Paul Molitor op het honk.

Joe Carter bracht het publiek in Toronto vervolgens met zijn walk off home run in extase. Radiocommentator Tom Cheek sprak vervolgens de legendarische woorden: “Touch 'em all Joe! You'll never hit a bigger home run in your life!” •

Knuppels

I never blame myself when I'm not hitting.

I just blame the bat and if it keeps up, I change bats. After all, if I know it isn't my fault that I'm not hitting, how can I get mad at myself? – Yogi Berra.

Ik ben de eerste die zal zeggen dat hij zo af en toe kan genieten van een 1­0 overwinning in een pitching duel. Dat kunnen op z'n tijd schitterende wedstrijden zijn.

Op z'n tijd!

Wat er dit postseason gebeurt, is wel heel erg opvallend. We weten allemaal dat de wet great pitching beats great hitting in de play­offs vrijwel elke keer weer bewezen wordt. Dit jaar zorgen de werpers er meer dan eens voor dat slagmensen meer op Little Leaguers dan op Big Leaguers lijken.

Joe Kelly, Michael Wacha, Adam Wainwright, Sonny Gray, Zack Greinke, Anibal Sanchez, Max Scherzer, Clayton Kershaw, Justin Verlander en John Lackey.

Allemaal waren ze de afgelopen weken minimaal één wedstrijd ­ sommigen zelfs in al hun starts ­ vrijwel unhittable.

Ligt het aan de tijd van het jaar? Pitchers

hebben vaak baat bij wat lagere temperaturen. Zijn de pitchers zo goed of zijn de slagmensen nu zo slecht? (Vrij naar Louis van Gaal) Zijn we getuigen van een wisseling van de wacht? Krijgen we na het tijdperk van de HR nu het tijdperk van de K?

Ik denk het niet. Het zal, in de woorden van tienvoudig World Series­winnaar Yogi Berra, wel aan de knuppels liggen... •

Seb Visser.

Boston Stronger

De wereld van Jeff Crews stortte afgelopen voorjaar in. De lieve echtgenoot, vader en opa kreeg te horen dat hij door een hersentumor in een vergevorderd stadium nog slechts drie weken te leven had. Het was een keiharde donderslag bij heldere hemel. Hartverscheurend. Nauwelijks te bevatten door zijn vrouw en drie kinderen.

Al zijn hele leven was Jeff Crews groot en trouw fan van de Cincinnati Reds. Niet lang voordat ‘Moose’, de bijnaam van Crews, de verschrikkelijke mededeling over zijn naderende einde te horen kreeg, beleefde hij een hoogtepunt. Tijdens het vieren van zijn trouwdag in Pittsburgh gooide Reds­pitcher Homer Bailey onder toeziend oog van Crews en zijn vrouw een no­hitter.

Een uniek moment om bij te zijn. Normaal gesproken iets dat je met geluk één keer in je leven meemaakt.

Crews werd ziek, kon slecht lopen, raakte in de war. De dader was de zwaarste hersentumor die een mens kan raken. Crews bleek over een ongekende kracht te beschikken en besloot in de laatste paar weken van zijn leven alleen nog maar leuke dingen te doen. Eén daarvan werd geregeld door Joey Votto, de eerste honkman van de Reds. Hij zorgde voor een ontmoeting met het team en prachtige plaatsen voor wat de laatste wedstrijd was die Crews met zijn familie zou bezoeken.

In de dagen voor die wedstrijd leek Crews de game tegen de Giants niet te halen. Zijn conditie

holde achteruit. Maar op de ochtend van de wedstrijd was ‘Moose’ sterker dan ooit. Een wonder.

En niet het eerste van die dag. Die tweede juli van 2013, gooide Homer Bailey in bijzijn van de gehele familie Crews zijn tweede no­hitter. De tranen waren onhoudbaar, iedereen knuffelde Jeff.

Twee dagen later overleed hij op 63­jarige leeftijd.

Afgelopen week keek ik naar de documentaire Walking on Dead Fish. Een verhaal dat gaat over de East St. John Wildcats, het American footballteam van de gelijknamige high school uit het kleine plaatsje LaPlace. Het dorp veranderde voor eeuwig na orkaan Katrina in 2005, dat vooral het 25 kilometer verderop gelegen New Orleans trof. De Wildcats hadden niks, behalve steun aan elkaar. De energie die loskwam zorgde voor een ongekend succesvol seizoen. Voor velen een steun in de moeilijkste periode van het leven.

Ik ga niet naar de kerk. Bidden voor het eten doe ik niet. Jezus zegt mij weinig. Maar ik geloof wel. Ik denk dat er iets meer is maar wat precies, daar kom ik niet uit. De extra krachten die zo vaak loskomen op momenten dat het nodig is, hebben toch mij overtuigd. Ondanks dat er vaak ook iets vreselijks aan vasthangt. Die eeuwige tegenstelling maakt het zo’n moeilijk vraagstuk.

Op 15 april 2013, een mooie voorjaarsdag, schudde het zo prachtige Boston ineens op haar

grondvesten. Geschreeuw dat door merg en been ging, families die uit elkaar werden gerukt, een marathonfeest met een grote traditie dat nooit meer hetzelfde zal zijn. Een stel gore klootzakken dat met een paar bommen in een snelkookpan vier levens definitief verwoestte en daarnaast 264 onschuldige mensen verwondde.

Vannacht beginnen de World Series en ik ben voor de Red Sox. Niks ten nadele van de sympathieke Cardinals, maar ik hoop over een paar maanden mooie documentaires te zien met lachende mensen die het een half jaar geleden niet meer zagen zitten. Make Boston Stronger! •

NAAM: Joseph “Joe” Eric Thornton GEBOREN: 2 juli 1979 in London, Ontario (Canada) BURGERLIJKE STAAT: Getrouwd met Tabea, vader van Ayla en River POSITIE: Linkshandige center BIJNAAM: Jumbo Joe, ‘Big Joe’ Thornton TEAM: San Jose Sharks VORIGE TEAMS: Boston Bruins, HC Davos JUNIOR TEAMS: St. Thomas Stars (OHA), Sault Ste. Marie Greyhounds (OHL) DRAFT: 2st pick in 1997 (Boston Bruins) DRAFT CLASS: 2) Patrick Marleau, 3) Olli Jokinen, 4) Roberto Luongo, 12) Marián Hossa, 156) Brian Campbell.

CONTRACT: Driejarige deal voor 21 miljoen dollar sinds zomer 2012.

TOTAAL VERDIEND: Ruim 70 miljoen dollar aan NHL­salaris.

PRIJZEN: 2010 Olympisch goud met Canada, meervoudig NHL All­Star, 2006 Art Ross topscorers trofee en Memorial Hart (MVP) trofee, 2004 Spengler Cup en 2005 Zwitsers kampioen met HC Davos en 1996 OHL Rookie of the Year.

CAREER STATS: 331 goals en 787 assists (1118 punten) in 1125 NHL reguliere seizoenswedstrijden, 22 goals en 75 assists (97 punten) in 125 NHL playoffwedstrijden en 12 goals en 21 assists (33 punten) voor Team Canada in officiële duels.

STERKE PUNTEN: Joe Thornton is de ul­ tieme power forward met skills. Hij is 1 meter 93, ruim 105 kilo en onmogelijk van de puck te krijgen. Zijn passing skills zijn ongelofelijk, hij pikt altijd weer zijn goals mee en heeft zijn hele carriere zijn status als first overall pick waargemaakt. Ondanks zijn leeftijd lijken zijn beste ja­ ren nog altijd niet voorbij.

ZWAKKE PUNTEN: Thornton werd

door de Bruins van de hand gedaan, omdat zij toenemende twijfels hadden bij zijn motivatie en gedrag. Ondanks goede cijfers wordt hem verweten dat hij in de playoffs vaak niet laat zien wat hij in het reguliere seizoen nog wel kan. Heeft een paar gevaarlijke hits op zijn blazoen en schuwt het niet, tot schrik van zijn management, om pikante uitspraken te doen.

HALL OF FAME: Jumbo Joe behoort al een decennium tot de grootste namen in de ijshockeysport, maar een Stanley Cup mist op zijn palmares en zonder die titel zijn er een aantal centers die hem de komende tijd voor zullen gaan. Thornton is echter zeker niet uitgesloten van een plek in de HoF. OVER HEM: “Joe Thornton belde me op en vroeg of ik hem en een aantal andere spelers wilde coachen. Hij liet merken dat hij wat aan de lessen had gehad en vroeg of ik tijd had en het leuk zou vinden om hem in San Jose opnieuw te trainen.” – Schaatscoach Bart Veldkamp over Thornton’s intensieve en unieke zomertraining.

OVER HEMZELF: “Toen ik twintig was besefte ik pas echt dat ik een ster kon worden in deze league. Misschien niet zo snel als Patrice [Bergeron], maar in mijn derde seizoen voelde ik me zoveel zekerder als in het eerste.” – Joe over zijn debuutjaren als tiener.

“Hou op, heb je deze sport zelf wel eens gespeeld? Ik zou met mijn lul in mijn handen staan als ik vier goals zou scoren. Mijn lul in mijn handen en d’r nog aan trekken ook.” – Een journalist vroeg Joe of rookie Tomas Hertl zijn vier treffers overdreven gevierd had.

SPORT AMERIKA OVER THORNTON: Thornton is één van de laatste supersterren in de NHL zonder titel. Dat moet aan de beste man knagen, zeker omdat zijn beste jaren niet eeuwig duren en zijn kansen slinken. Dit jaar zijn de Sharks buitengewoon sterk begonnen en lijkt de ploeg opnieuw een vroege titelkan­ didaat. De altijd aanwezige en soms opmerke­ lijke Thornton speelt in die successen een aanhoudende rol, maar zal op korte termijn voor eens en voor altijd dankzij onvoor­ stelbare playoffs met zijn chokerimago moeten afrekenen.

EINDCIJFER:

8.5

De franchise snakt naar een titel. De

laatste dateert alweer uit 1973. De ploeg eindigde vorig jaar als tweede in de Eastern Conference en zag Carmelo Anthony voor het eerst topscorer worden.

De Knicks zijn dus op de goede weg. In de playoffs bleek de ploeg echter zeer kwetsbaar tegen sterk verdedigende teams. Het is de vraag of dat dit jaar anders is. De nieuwe aanwinsten Andrea Bargnani en Metta World Peace moeten de ploeg helpen. Daarnaast zijn de ontwikkeling van Iman Shumpert en fitheid van Amar’e Stoudemire zaken om in de gaten te houden.

De Philadelphia 76ers hebben meer weg van een D­League team. Evan Turner is de enige speler van naam die is overgebleven, rookie Nerlens Noël is nog niet fit en de Sixers zitten ruim dertien miljoen dollar onder het salarisplafond.

Yikes. Gaat het de ploeg van de kersverse coach Brett Brown lukken om het eigen record van de meeste nederlagen in een seizoen (73, 1972/1973) uit de boeken te spelen? Het record van de laagste winstpercentage in de NBA staat nog op naam van de Charlotte Bobcats (.106, 2011/ 2012). Je weet als Sixersfan dat het een zwaar seizoen gaat worden als je op de officiële teamsite de tekst Together We Build leest.

Kelly Olynyk is naast een opvallende

verschijning ook een meer dan degelijke rookie. De man met het lange haar liet in het voorseizoen al een beetje zien wat hij kan op een basketbalveld. Rajon Rondo is natuurlijk veruit de beste speler van het team en ja, het zal aan hem liggen hoeveel wedstrijden de Celtics dit seizoen zullen winnen. Maar, of Rondo nu meespeelt of niet, het wordt hoe dan ook een teleurstellend seizoen in Boston. Voor iemand als Olynyk (en bijvoorbeeld ook de nieuwe jonge coach Brad Stevens) geldt dat hij aankomend seizoen weinig fout kan doen. Als er niet veel van een team verwacht wordt, is het zoeken naar lichtpuntjes des te makkelijker. Olynyk kan zo'n lichtpuntje zijn.

In Cleveland draait het allemaal om Andrew Bynum. De sterke

center met zwakke knieĂŤn is de schakel tussen wel of geen playoffs voor de Cavaliers. Kyrie Irving heeft Bynum nodig om beter te spelen.

Wanneer Irving de bal heeft kan Bynum ruimte maken, want hij is de andere gevaarlijke speler op het veld. Nu richten verdedigers zich vooral op de point guard.

Een fitte Bynum gaat de Cavs heel ver brengen, misschien kan hij King James nog overtuigen terug te keren naar zijn troon. Cavaliers kunnen de playoffs halen.

De Indiana Pacers brachten de Miami Heat

tot op de rand van de uitschakeling in de Eastern Conference Finals. Met de spectaculaire ontwikkeling van Paul George, de inside aanwezigheid van Roy Hibbert en Davis West en de polyvalente George Hill kunnen de Pacers elk team in de NBA aan. Dit seizoen zullen de Pacers echter ook top zijn met hun tweede lijn. C.J. Watson brengt leiderschap mee, Danny Granger kan flat out scoren en Luis Scola heeft prachtige, effectieve moves. Pacers in de Finals? Zo’n onrealistische droom is dat niet.

De Miami Heat gaan dit jaar voor de three­peat. Natuurlijk hadden ze die al lang op zak moeten hebben, maar de reden waarom de Heat dit jaar kans hebben om toe te treden tot het rijtje beste teams in de Amerikaanse sportgeschiedenis was toentertijd de reden waarom het mis ging. Juist, LeBron James. Het is echt nog niet zo heel lang geleden dat alle NBA­fans een vergevorderde vorm van haat hadden ontwikkeld richting LBJ. En oh, wat hadden die haters met zijn allen een lol toen de grote LeBron James volledig door het ijs zakte in de Finals tegen de Dallas Mavericks.

Hoeveel kan er veranderen in twee jaar tijd. De Mavericks zijn van de aardbodem verdwenen, net als de haters, en LeBron James is groter dan ooit. Uit de as herrezen en op weg historie te schrijven, zowel individueel als in teamverband. Dus we zouden het hier nu kunnen hebben over een mogelijke terugkeer van Greg Oden, over de vraag of Michael Beasley nog voor de kerst moet vertrekken, of de knieën van Dwyane Wade wel in goede staat zijn of de manier waarop Chris Bosh dit jaar gaat schitteren. Maar deze zaken allemaal van ondergeschikt belang.

Want iedereen weet: de Miami Heat komen zover als LeBron James ze gaat brengen.

Pat Riley liet in de afgelopen weken vallen dat Wade geen enkel probleem had

met zijn plek op het tweede plan. Omdat Wade weet dat James de real deal is. En James neemt wat dat betreft ook geen blad voor de mond. Waarom zou de vier­ voudig MVP ook. “Ik wil de beste aller tijden worden.” Het zijn geen loze kreten, geen arrogante uitspraken. Dat is wat de beste man wil. En hij weet ook hoe ver hij nog van dat doel vandaan is. “Ik sta er nog heel ver vanaf. Maar ik zie het licht.”

James heeft in de Eastern Conference in elk geval genoeg obstakels te nemen. Voor het eerst sinds tijden lijkt het Oosten interessanter dan het Westen, met de Nets, de Bulls en natuurlijk de Pacers. James is echter op het hoogtepunt van zijn kunnen.

Hij heeft nu de ideale mix, zowel mentaal, fysiek als speltechnisch. Als de geschiedenis één ding uitwijst is het dat grote spelers naarmate ze ouder worden niet slechter gaan spelen, maar zichzelf juist telkens opnieuw uit weten te vinden.

Als James hier net als de afgelopen twee jaar in slaagt, en daarbij hulp krijgt van coach Erik Spoelstra die de Heat in een nieuw jasje moet stoppen, lijkt de missie van de andere teams een kansloze. Net zoals dat in de jaren ´90 het geval was bij Michael Jordan en de Chicago Bulls.

Of James ook de beste aller tijden gaat worden is nog onmogelijk te voorspellen.

Maar een derde titel op rij met de Heat, die dan ook gepaard zal gaan met een derde Finals MVP op rij, is in een hele belangrijke stap op weg naar het ultieme doel van LeBron Raymone James.

Het afgelopen seizoen was er één voor spek en bonen voor de Chicago Bulls.

Zonder superster Derrick Rose is er immers weinig eer te behalen in een team dat aanvallend toch al niet tot de sterkhouders behoort. Sinds februari stelden zenuwachtige journalisten elke week dezelfde vraag aan de medische staf van de Bulls: wanneer is de geopereerde knie van Rose sterk genoeg om te kunnen spelen?

Het antwoord bleef altijd vaag. Op 5 oktober jongstleden, na 525 dagen NBA­ inactiviteit, keerde hij terug.

Hoe de Bulls­organisatie de terugkeer van de MVP van 2011 aanpakte, verdiende niet de schoonheidsprijs. De doktoren gaven Rose in februari groen licht om weer volop mee te trainen, en zodoende snel terug te keren. Hijzelf gaf aan nog niet veel vertrouwen in zijn knie te hebben en daardoor nog even af te zien van zijn heroptreden. Dat kwam Rose op veel kritiek te staan. Hij zou zijn stad, zijn medespelers en zijn club in de steek laten. Of zijn beslissing om het hele vorige seizoen over te slaan de juiste was, zullen we nooit weten. Danny Granger van de Indiana Pacers kampte met een vergelijkbare blessure. Hij keerde in alle haast terug, speelde in november een handvol wedstrijden en was vervolgens tot het einde van het seizoen uitgeschakeld.

Volgens coach Tom Thibodeau is het verstandige keuze geweest om geen druk op

Rose te leggen. Geforceerd terugkeren in een team dat niet op elkaar ingespeeld is, heeft geen enkele zin tegen een team als Miami Heat. Toen de Bulls ook nog Joakim Noah en Luol Deng kwijtraakten in de playoffs, was de hoop op een succesvol naseizoen helemaal verdwenen.

Die hoop keerde snel terug in de voorbereiding op komend seizoen. In de eerste oefenwedstrijd tegen de Pacers liet Rose bij vlagen weer zijn bekende explosieve spel zien. Hij speelt duidelijk zonder beperkingen en angst. Volgens eigen zeggen is zijn sprongkracht verbeterd en heeft hij in de zomer veel geoefend op zijn driepunters.

Op zijn afstandsschoten was ook nog wel ruimte voor verbetering. Gedurende zijn vier actieve jaren in de NBA raakte hij 31 procent van zijn schoten van achter de driepuntlijn.

Met Mike Dunleavy Jr. heeft Rose in ieder geval een betrouwbare schutter in zijn team aan wie hij de bal kan toevertrouwen. Dat was nodig ook, want de Bulls

speelden afgelopen seizoen zonder echte schotspecialist in de selectie. Door het vertrek van Kyle Korver waren het Marco Belinelli en Nate Robinson die vorig seizoen de driepunthonneurs waarnamen. Dat ging met pieken en dalen, waardoor de Bulls qua punten per wedstrijd (93,2) gedeeld laatste eindigden en qua driepunters (446) één na laatste. In de jaren mét Rose lag dat gemiddelde puntenaantal op 98,6 (2011) en 96,3 (2012). Met hem gaat dat aantal ongetwijfeld weer stijgen. Defensief zit het altijd wel snor met coach Thibodeau. Het wordt dus voornamelijk een uitdaging om offensief weer vooruitgang te boeken. De terugkeer van zijn ultragetalenteerde pupil is daarin een belangrijke factor. De Bulls­fans mogen weer groots dromen.

Drie versterkingen

moeten van het lelijke eendje weer een zwaan maken. Josh Smith en Brandon Jennings zijn twee spelers die de komende jaren het gezicht moeten worden van de Pistons. Beide spelers bezitten over voldoende talent om All­ Star te worden, maar hebben nogal wat slechte gewoontes in het veld.

Vooral de schotselectie van de heren laat nogal te wensen over. Gelukkig is er in Chauncey Billups een ervaren leider in huis gehaald die het team kan aansturen. Aan nieuwe coach Maurice Cheeks de taak om de nieuwe aanwinsten op één lijn te brengen met de talentvolle grote mannen Andre Drummond en Greg Monroe. Playoffs is een must.

De Toronto Raptors waren misschien wel

het meest vermakelijke slechte team in de NBA. DeMar DeRozan en Terence Ross staan gezamenlijk bekend als Air Canada, verwij­ zend naar de gruwelijke dunks die deze twee mannen eruit gooien. Deze zomer werd er, met het aantrekken van Tyler Hansbrough, nog wat sensatie toegevoegd aan het enige Canadese team in de NBA. Met Psycho­T in het veld is er altijd wel wat te beleven, of het nou gaat om bikkelen voor de bal of het veroorzaken van een opstootje. Feit is dat de nieuwe GM Masai Ujiri ook kan zorgen voor daadwerkelijk succes ­ meer dan 34 wedstrijden winnen moet mogelijk zijn.

Er is weer wat hoop in Charlotte. De

komst van Al Jefferson moet de Bobcats uit de kelder van de Eastern Conference krijgen. Big Al is meer dan welkom.

Samen met rookie Cody Zeller moet hij aan defensieve kant de basket dichtspijkeren en in aanval­ lende zin twintig punten per wed­ strijd scoren. Bovendien kijken we uit naar de combinatie van point guard Kemba Walker en Jefferson. Eindelijk hebben de Bobcats een grote man waar ze mee mogen pronken. Gaat ze dat naar de playoffs brengen? Nee, maar Orlando en Philadelphia de rug laten zien is geen onmogelijke opgave.

Breedte en balans kiezen boven het

betalen van bakken met geld. De Atlanta Hawks hebben afscheid genomen van grootverdieners Josh Smith en Ivan Johnson en brachten daar goede spelers voor terug zonder hen te veel te betalen.

Paul Millsap werd weggehaald bij de Utah Jazz en daarnaast voegden good old Elton Brand en de Duitse rookie Dennis Schroeder zich bij de selectie. Verdedigend zal het met het vertrek van Smith iets minder zijn in Atlanta, maar mede door het terugkeren van Lou Williams (kruisbandblessure) hebben ze aanvallend in ieder geval genoeg opties.

In Milwaukee krijgen de

fans een nieuwe portie onvoorspelbaar­ heid voorgeschoteld in de vorm van het guardduo Brandon Knight en O.J. Mayo.

Na vier seizoen Brandon Jennings en anderhalf jaar Monta Ellis slaan de Bucks een nieuwe weg in. Veel zekerheid krijgen ze er niet voor terug. Knight kampt nog met de naweeën van de enkel­ en vertrouwensbreuk van Kyrie Irving tijdens het All­Star weekend en Mayo kende een seizoen van pieken en dalen in Dallas. De ene wedstrijd is hij goed voor een handvol driepunters, om de dag erna 0­uit­8 te schieten met zes turnovers.Kortom, onzekerheid troef.

Het was een eenvoudige vraag van Bill

Simmons tijdens de rookie­interviews op Grantland. “Je speelt de volgende dag tegen de Miami Heat. Ga je de avond daarvoor genieten van het nachtleven in South Beach?’ “Nee”, antwoordde Victor Oladipo stellig. “Ik moet de volgende dag LeBron James verdedigen.” Aan de fans van de Orlando Magic had de All­American van de universiteit van Indiana ook een boodschap. “Het draait bij mij om verdedi­ gen. Zo win je kampioenschappen.” Titels gaan ze niet direct winnen in Orlando, maar de toekomst ziet er rooskleurig uit met een jonge kern van Oladipo, Nikola Vucevic, Arron Afflalo en Tobias Harris.

Dave Joerger, de nieuwe hoofdcoach van

de Memphis Grizzlies, staat een flink karwei te wachten. Hij moet het beter gaan doen dan Lionel Hollins in het afgelopen seizoen. Die vorige jaargang was met een record van 56­26 de beste in de geschiedenis van de club. Joerger wil dat bereiken door verder te gaan op dezelfde (verdedigende) voet. De Grizzlies hebben samen met de Pacers de beste verdediging van de NBA, dus dat zal het probleem niet zijn. Waar Joerger vooral de nadruk op zal moe­ ten leggen is een verrassend aanvalsplan.

Daarnaast zal ook het tempo van het spel omhoog moeten.

De Dallas Mavericks misten

voor het eerst sinds 2000 de playoffs. Dat was even slikken voor eigenaar Mark Cuban en zijn superster Dirk Nowitzki.

Het trio Nowitzki – Vince Carter – Shawn Marion werd, net als vorig seizoen, aan­ gevuld met een hoop free agents en rookies. De meest opvallende aanvulling is

Weinig backcourts in de

NBA doen Fantasy­enthousiasten het water zo in de mond lopen als dat van de Washington Wizards. Point guard John Wall (23 jaar) en shooting guard Bradley Beal (20 jaar) moeten dit jaar dan ook het zware werk doen in de Amerikaanse hoofdstad, mede door het verliezen van de geblesseeerde defensieve noodrem Emeka Okafor. Wall zegt niet bang te zijn voor die last. Op elk paar schoenen dat hij dit jaar draagt, zal hij het woord ‘playoffs’ schrijven, zo liet hij optekenen. Als de Wizards hun niveau van na de All­Star break vorig jaar kunnen benaderen, lijkt dat niet eens een onrealistisch streven.

Denk je eindelijk van #DWIGHTMARE

Monta Ellis. De snelle guard liet de Milwaukee Bucks achter zich en hoopt zijn vorm van bij de Golden State Warriors terug te vinden. Dit seizoen zitten er waarschijnlijk opnieuw geen playoffs in voor de fans in Dallas, maar met Ellis zal er geregeld een offensieve show te zien zijn.

verlost te zijn nu Dwight Howard het tenue van de Los Angeles Lakers heeft ingeruild voor die van de Houston Rockets, kom je toch weer bedro­ gen uit. D12 grapte dat hij zijn vrije worpen voortaan met zijn ogen dicht gaat schieten en verbaasde zich openlijk over het feit dat de Orlando Magic zijn rugnummer 12 niet in de nok van het stadion hebben gehangen. Het lijkt een kwestie van tijd of James Harden gaat zich, net zoals Kobe Bryant afgelopen seizoen, ergeren aan het gedrag van Howard. Het is nu aan hem om iedereen de mond te snoeren en een seizoen bij de Rockets te draaien met 20+ punten en 12+ rebounds. Ömer Aşık denkt daar waarschijnlijk anders over.

Op dit moment zijn er veel meer vragen dan antwoorden in Brooklyn. Zo heb je de beantwoordbare vragen: 'Hoe komen ze aan al dat geld?' (antwoord: Russische miljardair) en 'Hoe gaat Paul Pierce er uitzien in een Nets­tenue?' (antwoord: raar).

Er zijn echter nog veel meer vragen die nog niet te beantwoorden zijn, zoals: 'Hoeveel blessures gaan de oudjes verwerken dit jaar?' en 'Wanneer valt Kevin Garnett Deron Williams voor het eerst aan?'. Maar één van de meest in het oog springende kwesties van dit jaar, en eentje die alle andere vragen beïnvloedt, is: 'Hoe gaat Jason Kidd het doen als eerstejaars coach van dit team?'

Kidd kent geen lage verwachtingen in de borough van New York. Hij heeft een team gekregen dat op papier mee kan doen om de prijzen. Deron Williams, Brook Lopez en Joe Johnson bleven, en die drie starters (en All­Stars) werden aangevuld met Garnett, Pierce en Andrei Kirilenko. Wat moesten ze daarvoor laten? Vooral Gerald Wallace en Kris Humphries eigenlijk. Niet heel veel dus.

Zeker als je die zes spelers aanvult met vechter Reggie Evans, de vooralsnog ondermaats presterende Andray Blatche en het dovende licht Jason Terry, beschikt Kidd over een erg goede spelersgroep. Naast dit roster heeft GM Billy King ook en heel aardig coachingteam samengesteld om Kidd te helpen in zijn eerste jaar.

Lawrence Frank is natuurlijk veel meer dan een

gemiddelde assistent­coach. Waar sommige schrijvers een ghostwriter inhuren, die niet op de kaft van het boek staat (maar het wel helpt schrijven), zo heeft Kidd in Frank een ghostcoach. Frank zal niet op de voorgrond staan, maar weet veel van het vak dan rookie Kidd. Hij was tenslotte al zes jaar hoofdcoach bij de Nets en twee jaar bij de Pistons. Ook liet hij al eens eerder zien dat hij in de juiste omstandigheden graag een stapje opzij doet. Na zijn hoofdcoachjaren in New Jersey speelde hij tweede viool als assistent van Doc Rivers in Boston. En die jaren zijn misschien wel de belangrijkste reden waarom het management van de Nets voor Frank koos: hij werkte als assistent­coach van de Celtics met nieuwbakken Nets­aanwinsten Pierce en Garnett.

Frank zal zich in Brooklyn vooral gaan bezighouden met de het defensieve werk, terwijl Kidd naar verluidt de aanvallende kant op zich neemt. Dat defensieve gedeelte zal Brooklyn dit jaar echt moeten veranderen, en met Kirilenko en Garnett hebben de Nets een stel ervaren verdedigende sterren in de gelederen. Het probleem van die twee is dat ze misschien iets te ervaren zijn, iets te veel meters in basketballschoenen hebben gemaakt en daardoor iets te vaak geblesseerd zijn. Het zal voor Kidd dan ook vooral zaak zijn om de minuten van de oudere jongens te managen. Als hij het voor elkaar krijgt om zijn elftal fit te houden tot de playoffs, dan zijn de Nets ineens een gevaarlijke outsider. En Kidd een wondercoach.

De Koning is dood. Leve de koning! Chris Paul heeft dan eindelijk zijn zin. Je zult

het hem overigens nergens hardop horen zeggen, maar de 28­jarige spelverdeler van de Los Angeles Clippers had een belangrijke stem in het vertrek van coach Vinnie Del Negro. CP3 had meer vertrouwen in de komst van Doc Rivers dan in een contractverlenging van Del Negro. En geef hem eens ongelijk.

Rivers is na negen jaar aan het roer te hebben gestaan bij de Boston Celtics toe aan een nieuwe uitdaging. En hij neemt de ervaring van het winnen van een kampioenschap (2008, Celtics) mee naar de Clippers. Vraag dat maar aan power forward Blake Griffin die een Tweet de wereld in stuurde met de tekst: No More Lob City. Leuk al die alley­oops op van Paul op Griffin en center DeAndre Jordan, maar verder dan de tweede ronde in de playoffs bracht het de Clippers niet.

Op zijn eerste werkdag zocht Rivers direct de confrontatie met zijn sterspeler. Paul is in zijn loopbaan goed voor 18,6 punten, 9,8 assists en 4,4 rebounds per wedstrijd, zes All­Star uitverkiezingen en de gave om een wedstrijd in de slotfase te beslissen.

“Eigenlijk vertelde hij mij dat ik niemand was”, verklaarde Paul over het gesprek met Rivers. “Doc zei dat ik nog niets had gepresteerd en hij had gelijk.”

Paul’s teamgenoten merkten ook de cultuuromslag die Rivers met zich meebracht.

“Hij is eerlijk en zegt waar het op staat”, zei Jamal Crawford. “Hij weet hoe je een kampioenschap wint. Iedereen respecteert hem.” Zo kreeg Jordan van Rivers te horen dat hij zich moet richten op de titel van de beste verdediger in de NBA, dat Griffin moet werken aan zijn face­up game en dat zelfs Paul zowel aanvallend als verdedigend nog beter kan.

“Je kunt jezelf altijd verbeteren en ik heb het gevoel dat

Rivers samen met zijn staf alles uit de kast haalt om ons te helpen met het winnen van een kampioenschap”, meent Paul.

Rivers heeft vertrouwen in het team en de spelers in hem.

Sorry Del Negro, maar de Los Angeles Clippers hebben eindelijk een coach.

Met een fitte Kevin Love en Ricky

Rubio ontbrak het de Minnesota Timberwolves nog aan één ding: een echte scherpschutter. In de persoon van Kevin Martin hebben ze er één van topkwaliteit bij. De beoogde schutter, Chase Budinger, ligt er wederom lang uit na een pittige knie­operatie. Martin komt over van Oklahoma City Thunder, waar hij over het hoofd werd gezien door Durant en Westbrook in de cruciale minuten van de wedstrijd. Bij de Wolves kan hij rekenen op de briljante passes van Rubio, die hem ongetwijfeld van open schoten gaat voorzien. Dat kun je wel aan Martin toevertrouwen.

Er heerst onzekerheid bij de vorig jaar

zo sterk presterende Denver Nuggets.

Het team, dat in Denver schier onklopbaar was, verloor coach George Karl. Ook sterkhouder André Iguodala verliet de ploeg. Iggy is een All­Star en dus staat een gelijkwaardige vervanger niet direct voor de deur. De terugkeer van de in de playoffs zo gemiste Danilo Gallinari is een meevaller, maar het is onzeker hoeveel tijd hij nodig heeft om op zijn oude niveau te komen. Toch blijft er dusdanig veel kwaliteit over dat het halen van de playoffs halen geen probleem zou moeten zijn.

In de draft van het

afgelopen seizoen was verrassend genoeg na vijf keuzes Nerlens Noel, van wie verwacht werd dat hij als eerste geselecteerd werd, nog niet gekozen. De Pelicans gingen ervoor en ruilden hem gelijk met de Philadelphia 76’ers voor onder anderen Jrue Holiday. Vorig seizoen kwam Holiday tot bijna achttien punten, vier rebounds en acht assists per wedstrijd, genoeg om voor de eerste keer tot All­Star verkozen te worden. Als hij zijn hoge aantal turnovers kan indammen, dan moet hij de spil in het nieuwe maar zeer talentvolle team van New Orleans worden.

Voor de volgers die aan een fantasyleague

meedoen, is het verstandig om Kevin Durant te draften. Alle ogen zijn gericht op de forward aangezien hij het lange tijd zonder die andere ster Russell Westbrook moet doen en de Thunder Kevin Martin lieten vertrekken. In het voorseizoen zagen we Durant meerdere malen het spel dicteren en veel assists geven. Dit seizoen zal hij dat vaker moeten doen.

Wanneer Oklahoma City Thunder als eerste eindigt in het Westen, dan is dat de verdienste van Durant. Totaan de All足Star Game hebben ze de kans Durant te omsingelen met schutters, want die zijn nodig in Okahoma City.

Een rustige offseason in Ripcity.

Het grootste nieuws was wellicht dat The Rose Garden vanaf dit seizoen Moda Center gaat heten.

De Blazers trokken wel veteraan Mo Williams aan, die met zijn tien jaar ervaring de perfecte mentor is voor de jonge Damian Lillard en rookie CJ McCollum (tiende keuze in de voorbije draft) en naar verwachting zal hij zelf ook nog wel een balletje raak kunnen gooien. Een sterke zet van de Trail Blazers, die dit jaar met Williams zowel ervaring toevoegen aan een jong teams en kwaliteit toevoegen vanaf de bank.

De San Antonio Spurs waren in juni een gemiste driepunter van Ray Allen of een

gemaakte vrije worp van Manu Ginobili verwijderd van hun vijfde titel in de NBA. In het komende seizoen is de verwerking van het hartverscheurende 4­3 verlies in de NBA Finals tegen de Miami Heat de grootste uitdaging voor de troepen van Gregg Popovych.

Het recept van de Spurs verandert na al die jaren van succes (sinds de draft van Tim Duncan in 1997) niet, ondanks de keuze voor een hoger tempo. Continuïteit is de boodschap. Alles blijft draaien om de plays voor en van Tony Parker, de algemene basiskwaliteiten van Tim Duncan, de gekke momenten van Manu Ginobili en de genialiteit van Popovych. Dat combineren ze met een aantal kwaliteitsvolle rolspelers en een paar schutters. Dit concept bracht de Spurs titels in 1999, 2003, 2005, 2007 en dus bijna in 2013. Never change a winning team nemen ze in Texas wel erg serieus.

De vraag rijst echter jaar na jaar of het geen tijd wordt om af te stappen van het

vierkant Parker – Duncan – Ginobili – Popovych. Vooral Manu is al even niet meer dezelfde polyvalente, bij momenten geniale clutchspeler die hij voorheen wel was.

Duncan blijft zijn ding doen als defensief anker en offensieve pion maar is niet meer de dominante superster van vroeger (ook niet met zijn oude haarstijl). Parker daaren­ tegen lijkt het beste basketbal te spelen van zijn carrière. De Franse point guard domineert als geen ander in het systeem van Popovych. Zijn effectiviteit hangt echter sterk samen met het systeem van de Spurs en het niveau van Duncan/Ginobili.

Is het voortzetten van het huidige team dan ook een goede zaak? Wie de resultaten van de afgelopen seizoenen bekijkt, kan enkel vaststellen dat de Spurs nog steeds een topteam zijn. Mits een degelijke spreiding van de minuten van de ‘Big Three’ zullen de Spurs ook dit seizoen weer meedoen aan de top van de Western Conference. Geen enkel team is er de afgelopen jaren zo goed in geslaagd om met nagenoeg dezelfde spelers op nagenoeg hetzelfde topniveau te blijven. Die eer gaat voor een groot deel naar Popovych maar ook naar zijn drie toppers, die het winnen van een titel altijd op de eerste plaats hebben gezet.

In de playoffs zal echter moeten blijken of hun succesrecept nog steeds werkt.

Parker blijft niet vrijlopen als een gek, Duncan stoot ooit tegen de leeftijdsmuur, Ginobili is al niet meer dezelfde speler en Popovych kan geen plays blijven verzinnen.

Ondanks de roep om continuïteit zullen spelers als Kawhi Leonard en Tiago Splitter dit seizoen dus een (veel) grotere rol moeten spelen. Vooral Leonard zal de verwachte stap voorwaarts moeten maken in zijn derde seizoen, waarin al zoveel spelers serieus verbeterden (lees: Paul George).

Conclusie: continuïteit is een succesvol recept gebleken voor de Spurs, maar het mag geen vastgeroest geheel worden in San Antonio. Als de Spurs dit jaar wel hun vijfde titel willen binnenhalen, zal het vooral moeten komen door vernieuwing.

D

eze zomer kreeg DeMarcus Cousins de beloning voor zijn zeer sterke seizoen. Met 17,1 punten en 9,9 rebounds per wedstrijd kwam hij net niet tot een double­double gemiddeld, maar het leverde hem wel een nieuw vierjarig contract ter waarde van 62 miljoen dollar op. De vijfde keus uit de draft van 2010 kreeg bij het ondertekenen van zijn contract de boodschap mee dat hij de fundering van het team moet zijn.

Nieuwbakken aandeelhouder Shaquille O’Neal gaat hem daarbij begeleiden. Shaq belooft van Cousins de meest gevreesde center van zijn tijd te maken.

Op het

blote oog leken de Utah Jazz afgelopen zomer uitverkoop te houden. Zowel topscorer Al Jefferson als vice­topscorer Paul Millsap mochten de Jazz verlaten. ‘Tanken’ de Jazz dit seizoen dan gewoon voor een goede keuze in de sterke draft van 2014?

Niet helemaal. Utah had met Enes Kanter en Derrick Favors namelijk al opvolgers van de twee vertrokken spelers in huis.

Dit duo maakte vorig jaar in gelimiteerde minuten al indruk, en dat werd door de Jazz beloond met vol vertrouwen. Hoewel er in Utah gebouwd wordt aan een nieuwe generatie, zullen ze niet zo slecht zijn als de echte tankteams. Maar in tegenstelling tot hen hebben ze in Utah wel een stabiele toekomstvisie.

De Warriors zouden wel eens dé

verrassing van het komende seizoen kunnen worden. De vijf starters van vorig jaar zijn allemaal gebleven en in André Iguodala werd een All­Star aangetrokken.

De selectie bestaat uit veel jonge talenten en dus kan het alleen maar beter worden in de Oracle Arena. Toch zijn er ook enkele onzekere variabelen in de Bay Area. Andrew Bogut en de vorig jaar geniaal spelende Stephen Curry zijn cruciale spelers, maar behoorlijk blessu­ regevoelig. Ook is het de vraag of de ploeg haar playoffniveau, vrijwel iedereen steeg boven zichzelf uit, over een langere periode kan volhouden.

Wat een deceptie, vorig seizoen in LA.

Met Dwight Howard en Steve Nash poog­ den de Lakers de Heat naar de troon te steken, maar blessures en gebrek aan cohesie tussen de spelers en coach Mike D'Antoni deden het seizoen in drama eindigen. Tot overmaat van ramp scheurde Kobe Bryant zijn achillespees af, wat indirect het einde van alle Lakersinspiraties betekende.

De onmisbare Kobe zal ongetwijfeld op topniveau terugkeren, maar tot die tijd moet Pau Gasol laten zien wat hij waard is. Gasol kan dit jaar op Howards plek de X­factor zijn voor de Lakers. Deson­ danks blijft de macht in La­La­Land nog wel even bij de Clippers.

Een kale kop, een foute snor

en melkflesarmen met zweetbandjes om beide polsen. Nee, Marcin Gortat van de Phoenix Suns is bepaald geen stijlicoon.

Neemt niet weg dat de 29­jarige Poolse center een belangrijke schakel is voor de organisatie. De Suns namen in de zomer afscheid van te dure veteranen en kozen als vijfde in de draft de center van de toekomst: Alex Len. Daarmee wordt Gortat’s aflopende contract van 7,7 miljoen dollar interessant om te traden en dus zijn de Suns gebaat bij een sterk seizoen van The Polish Hammer. En dat is mogelijk. Zo was hij in 2010/2011 al goed voor 10,2 punten en 7,9 rebounds als backup van Dwight Howard bij de Orlando Magic.

Topseizoen

Het is bijna zover. Hoe verder de start van het nieuwe NBA­seizoen nadert, hoe meer ik me afvraag wat er straks over het seizoen 2013/2014 in de geschiedenisboeken zal staan.

Genoten we het hele jaar van Derrick Rose?

Was Michael Beasley met kerst toch weer aan de drugs? Kwam Kobe Bryant nooit meer terug op zijn oude niveau? Werd Kelly Olynyk rookie van het jaar? Kwam Jason Kidd erachter dat coachen toch een vak apart is? Versloegen de Indiana Pacers de regerend kampioen in de Finals?

Ik hoop op een seizoen vol onvergetelijke hoogte­ en dieptepunten, maar het zou wel eens een snel vergeten tussenseizoen kunnen worden. Een seizoen waarin we vooral aan het wachten waren op de zo veelbelovende draft vol grote talenten, die ons vanaf volgend jaar gaan vermaken.

Vorige week wist aankomend superster Andrew Wiggins de spotlights al op zich gericht. Amper achttien jaar oud en nog geen NBA­wedstrijd gespeeld, maar nu al vliegen de dollarbiljetten hem om de oren.

Alle grote sneakerfabrikanten jagen op de handtekening van de gedoodverfde eerste keuze in de draft van 2014. De commercie lijkt het seizoen 2013/2014 nu al te zijn vergeten.

Ik hoop dat Andrew Wiggins

en zijn fanclub zich nog even koest houden. Ik wil nog niet aan de draft denken, maar aan de Pelicans die de league binnen­ vliegen, aan een uitblinkende D­ Rose tegen King James en aan Doc Rivers langs de zijlijn bij de Clippers. En dat allemaal op de openingsavond. Het wordt een topseizoen. •

Eva Gerritse.

Aandeel Foster

Het is binnenkort mogelijk om aandelen van sporters te kopen. Vorige week donderdag maakte het bedrijf Fantex Brokery Services bekend dat zij running back Arian Foster van de Houston Texans tien miljoen dollar hebben betaald om zo recht te hebben op twintig procent van het toekomstige inkomen van Foster, inclusief contracten met teams, endor­ sements en aan sport gerelateerde deals.

Foster is de eerste speler ter wereld die openbaar op de markt beschikbaar komt.

De eerste speler waar jij en ik onze duur verdiende centjes in kunnen investeren en hopen er nog wat voor terug te krijgen.

Fantasy Football on steroids.

Het is een interessant concept en het is iets waar ik eigenlijk wel achter sta. Waarom wel investeren in bedrijven die je zelf amper kunt controleren en niet in sporters, die elke week in volle glorie met duizend camera’s om zich heen op het veld hun waarde omhoog of omlaag krikken?

Het is natuurlijk niet helemaal nieuw. Er

zijn genoeg sporters die aan de hand van private investeerders hogerop zijn gekomen. Denk daarbij vooral aan boksers, golfers en tennissers.

Of het aanslaat is de vraag, maar nu één schaap (en wat voor één!) over de dam is, kunnen er meer volgen. Running back Reggie Bush (Detroit Lions) gaf al aan geïntrigeerd te zijn door het idee.

Naast NFL RedZone en Fantasy Football ook nog eens de spelersindex in de gaten houden. NFL kijken begint steeds meer op een sport te lijken. O ja, kopen die Foster! •

Lennart Beishuizen.