HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
Terwijl de zondagavond standaard bij mij in het teken staat
van de NFL, reserveer ik nu steeds vaker de vrijdagavond/‐ nacht voor de NBA. Na een week hard werken is niets lekkerder dan genieten van een avond vol topsport en entertainment.
Afgelopen vrijdag begon ik met het duel tussen mijn Boston Celtics en de Indiana Pacers. Hoe groot mijn liefde voor de Bostonians ook is, ik heb absoluut geen illusie dat wij een rol van betekenis gaan spelen in het Oosten. Hierna besloot ik er echt voor te gaan zitten. Hoewel ik Derrick Rose al een paar keer in actie had gezien, wilde ik hem en zijn Chicago Bulls een keer een hele wedstrijd bekijken.
Drie kwarten kreeg ik hiervoor de kans en toen leek het
noodlot weer toe te slaan. Wederom een knieblessure. Mijn avond was direct verpest.
Zelf overkwam het mijzelf tijdens mijn tijd in de Verenigde Staten, toen ik voor Northeastern University uitkwam. In duel tegen UNC leek ik door mijn rechterknie te zakken. Direct foute boel, dat schoot door mijn hoofd. Uiteindelijk bleek mijn meniscus en kruisband afgescheurd en moest ik tien maanden revalideren. Kort geleden zag ik het met eigen ook gebeuren bij teamgenoot (voetbal) en vriend Freek Jansen. Zelfde gevoel en hetzelfde resultaat: knieblessure.
Beide spelers, Rose en Jansen, zijn sieraden voor op het
niveau waarop zij spelen. Waar Rose miljoenen basketbalfans in verroering brengt met zijn snelle dribbels en geniale schoten, is Freek de koning van de steekpass in de derde klasse. Gelukkig zijn de doktoren inmiddels zo ver dat een afgescheurde kruisband en/of een meniscusprobleem niet het einde van een carriere hoeft te betekenen. Sterkte Derrick en Freek!
Onrust in Washington. Naar
verluidt zouden head coach Mike Shanahan en quarter back Robert Griffin III het niet met elkaar kunnen vin den. Het begon vorige week toen Griffin kritiek uitte op de trainers en impliceerde dat de Philadelphia Eagles continu wisten wat er ging komen. Deze week kwam vervolgens het nieuws naar buiten dat RGIII de trainers zou hebben verzocht om niet al zijn slechte beslissingen te tonen tijdens teambijeenkomsten. Het feit dat collega Santana Moss vorige week opperde dat Griffin meer verant woordelijkheid moest nemen, maakt het extra pijnlijk voor de jonge quarterback, die sinds zijn blessure van vorig jaar nog altijd niet de oude is • Chip Kelly doet nog steeds mysterieus over wie nu de quarterback is van de Philadelphia Eagles. Michael Vick weet het echter wel: Nick Foles moet de quarterback blijven. "Hoe kan je iemand eruithalen die zo goed staat te spelen? Ik heb eerder in een dergelijke situatie gezeten en snap hoe zoiets in elkaar zit. Het laatste wat ik wil is een afleiding vormen voor het team" • Terwijl de Seahawks niet speelden, was er wel slecht nieuws voor Seattle. Cornerback Walter Thurmond moet vier wedstrijden missen vanwege het gebruik van een verboden middel. Thurmond heeft besloten om niet tegen de beslissing in beroep te gaan, zodat hij aan het einde van het seizoen kan terugkeren. Voor de Seahawks komt de schorsing op een slecht moment aangezien een andere cornerback, Brandon Browner, eruit ligt met een liesblessure •
Blessures houden de NBA op dit
moment bezig. Afgelopen vrijdag avond leek op een aflevering van M.A.S.H. Andre Iguodala van de Warriors verrekte zijn lin kerhamstring en Marc Gasol van de Grizzlies verrekte een knieband. De meeste schrik en het grootste medeleven zaten toch in de nieuwe blessure van Derrick Rose. Rose heeft een scheurtje in zijn meniscus en zal, in tegenstelling tot Iguodala en Gasol, geopereerd moeten worden. Rose maakte dit seizoen zijn rentree na anderhalf jaar blessureleed. Er zijn nog geen data bekend voor de terugkeer van het drietal • De indrukwekkende reeks van Chris Paul is ten einde. CP3 kreeg het voor elkaar om in de eerste dertien wedstrijden van het seizoen een doubledouble te noteren. Daarmee brak hij het oude record van Magic Johnson, die dat in de eerste twaalf wedstrijden van een seizoen voor elkaar kreeg. In een moeizame winst op de Sacramento Kings kwam Paul één assist tekort om zijn reeks voort te zetten • Dallas Mavericks eigenaar Mark Cuban reageert gelaten op een grapje van Daryl Morey, algemeen directeur van de Houston Rockets. Enkele uren nadat Dwight Howard ervoor koos om in Houston te gaan spelen en niet in Dallas, sms'te Morey Cuban met de vraag of laatstgenoemde interesse had om Dirk Nowitzki te ruilen voor Howard. Morey weet ook dat Nowitzki een no tradeclausule in zijn contract heeft en dus niet geruild kan en zal worden •
De Buffalo Sabres werden
afgelopen week op hun vingers getikt door de NHL. De ploeg wilde Mikhail Grigorenko naar de AHL terugsturen om hem aan zijn conditie te laten werken. De 19 jarige Rus is echter te jong om in de AHL te mogen spelen. De Sabres waren in de veronderstelling dat Grigorenko voor een conditionele oefening wel in de AHL mocht spelen, maar werden tegengehouden. Grigorenko speelde dit seizoen 16 wedstrijden voor de Sabres • Josh Harding raakte zaterdag in de warmingbup voor de wedstrijd tegen de Winnipeg Jets geblesseerd. Omdat reservedoelman Darcy Kuemper net was teruggestuurd naar de Iowa Wild, moest doelman Nicklas Backstrom het voor de Minnesota Wild een periode lang zien te stellen zonder backup. Kuemper kwam laat in de eerste periode alsnog de backuppositie invullen, maar hoefde uiteindelijk niet in actie te komen • Semyon Varlamov is door de rechtbank van Denver schuldig bevonden aan mishandeling van zijn eigen vriendin. Of er een straf gaat volgen is nog niet bekend, de doelman moet op 2 december weer voor de rechtbank verschijnen • Martin St. Louis speelde namens de Tampa Bay Lightning zijn duizendste wedstrijd in de NHL. De aanvoerder luisterde zijn jubileum niet op met een overwinning tegen de Los Angeles Kings (25 nederlaag) • Francois Beauchemin is door de Anaheim Ducks op de lijst van langdurig geblesseerde spelers geplaatst. Een fikse tegenvaller, want de verdediger is met een +15 rating en 53 geblokte schoten een belangrijke schakel. •
De transfercaroussel
draait op volle toeren in de MLB. De eerste grote deals zijn gemaakt, met als meest opvallende die tussen de Detroit Tigers en de Texas Rangers. Eerste honkman Prince Fielder verhuist naar Texas terwijl tweede honkman Ian Kinsler zich meldt in Detroit. Detroit betaalt ook een slordige twintig miljoen dollar aan Texas • De New York Yankees hebben zich versterkt met catcher Brian McCann. De hard meppende catcher komt als free agent over van de Atlanta Braves en tekende in New York een contract dat hem 85 miljoen dollar in vijf jaar oplevert • Ook korte stop Jhonny Peralta haalde deze week miljoenen binnen. De korte stop van Detroit verhuist als free agent naar de St. Louis Cardinals, die hem in vier jaar meer dan 50 miljoen dollar betalen • Die deal volgde kort op het vertrek van David Freese uit St. Louis. De derde honkman held van de 2011 ALCS gaat naar de Los Angeles Angels in ruil voor buitenvelder Peter Bourjos • Ook Dan Haren verhuist naar Los Angeles, maar dan naar de Dodgers. Haren tekende een eenjarig contract voor tien miljoen dollar, met een optie voor nog een jaar • Het nieuwe onderkomen van werper Josh Johnson is San Diego. 'JJ' tekende een contract voor één jaar à acht miljoen dollar bij de Padres • Ondertussen ruilde regerend kampioen Boston Red Sox reliever Luis Ortega voor reliever Burke Badenhop, die overkomt van de Milwauke Brewers. •
Niet PackersBears, niet Redskins
Cowboys. De beste rivaliteit in de NFL is nog steeds de bijna jaarlijkse titanenstrijd tussen Peyton Manning en Tom Brady. De twee beste quarterbacks van deze generatie – en wellicht ooit – lieten afgelopen zondag zien dat ze in de hersft van hun carrière nog steeds op primetime thuishoren. DE FUMBLES De wedstrijd begon niet als een gevecht tussen Manning en Brady, maar als de grote fumble show. Koud vijf minuten hadden running back Stevan Ridley en Brady de bal al op de grond gelegd voor de Patriots, waardoor de Broncos snel en eenvoudig op een 140 voorsprong kwamen in Foxborough, Massachusetts.
Alsof dat nog niet genoeg was liet ook second string running back LaGarrette Blount de bal uit zijn handen glijden.
In het tweede kwart kwamen de Broncos op 240 door een touchdown pass van Manning op tight end Jacob Tamme en leek het een hele lange avond te worden voor de thuisfans.
DE COMEBACK Aan het begin van het derde kwart kregen de Patriots de bal en werd het bijna alles of niets voor de Patriots. Brady had nog een laatste stuiptrekking en stak het veld over met als hoogtepunt een snoekduik van slot receiver Julian Edelman, die zo voor de eerste punten voor de Patriots zorgde.
Met nog steeds de grote voorsprong
besloten de Broncos om zo veel mogelijk tijd van de klok te halen door veel te rennen. Moreno kreeg bal na bal en had over het algemeen veel succes in de wedstrijd. Hij eindigde met 224 yards.
Rond de middellijn deed zijn vervanger, Montee Ball, echter wat de Patriots al drie keer eerder die avond gedaan hadden: fumblen, gevolgd door een scorende tegenstander.
In het vierde kwart namen de Patriots zelfs een 2824 voorsprong nadat safety Logan Ryan een bal van Manning onderschepte en Brady met dat buitenkansje raad wist voor de tweede touchdown van de avond voor Edelman.
Nog een field goal voor de Patriots en een
touchdown voor de Broncos ging de wedstrijd naar overtime. DE COACH En daar liet Patriots coach Bill Belichick zien waarom hij tot één van de besten ooit behoort. Hij koos ervoor om te verdedigen tegen de beste aanval in de NFL, om zo voordeel te hebben van wind mee. Deze tactische zet had zijn uitwerking: Manning wist niet in de buurt te komen van de endzone van de Patriots. Brady kon echter ook niet veel klaarspelen.
DE SCHLEMIEL De wedstrijd leek in de eerste helft naar de Broncos te gaan en stevende uiteindelijk af op een gelijkspel. Het werd geen van beiden. Met nog iets meer dan drie minuten op de klok schopte punter Ryan Allen de bal voor de zoveelste keer naar de Broncos. Daar stond exPatriot en nu Bronco Wes Welker klaar om de bal te vangen. Zijn 'fair catch signaal' was nogal laat en werd niet gezien door Tony Carter. De schlemiel van de avond raakte de bal aan, waardoor het officieël een 'live ball' werd.
Nate Ebner pikte de bal op voor de Patriots
en kicker Steven Gastkowksi kon even later vanaf 31 yards de winnende field goal scoren, waardoor de Patriots in een achtbaan van een wedstrijd toch konden winnen. • TEKST LENNART BEISHUIZEN
yle Long is een telg uit een Als quarterback Jay Cutler, toch al niet K indrukwekkende footballfamilie. Zijn helemaal fit aan de wedstrijd begonnen, een late hit van Detroit Lions defensive tackle Nick Fairley te verduren krijgt, knapt er iets in Kyle Long. De boomlange offensive guard van de Chicago Bears buigt zich woedend over Fairley om hem te laten weten hoe hij over zijn spel
denkt. Uiteindelijk moet Cutler zelf de kemphanen uit elkaar houden om een escalatie te voorkomen. Het is dit seizoen een typisch beeld in Chicago. Niet alleen tijdens de play wordt de quarterback be ter beschermd, ook na het fluitje hebben Jay Cutler en Josh McCown een persoon lijke bodyguard in rookie Kyle Long. Het is typerend voor de verandering die Kyle Long onderging in de laatste jaren. Tegenwoordig gaat hij volledig voor zijn taak, soms zelfs net iets te ver. Hij wil zijn quarterback beschermen, zelfs als de play al voorbij is. In het verleden was dat wel anders. Met zijn postuur en talent hoefde hij nooit voluit te gaan om tot de beste spelers in zijn team gerekend te worden. Deze instelling werd zijn sportcarrière bijna fataal. Slechte studieresultaten en een arrestatie maakten zelfs een vroegtijdig einde aan zijn periode als collegespeler voor Florida State.
broer Chris is defensive end voor de St. Louis Rams en zijn vader Howie is zelfs opgenomen in de Hall of Fame na twaalf jaar op dezelfde positie gespeeld te hebben voor de Oakland/Los Angeles Raiders.
Chris Long werd als tweede speler opgepikt in de draft van 2008 door de St. Louis Rams en is sindsdien een vaste waarde in de verdediging van de Super Bowlwinnaar van 1999. De eerste seizoenen speelt hij afwisselend aan de linker en rechterkant van de defensive line, maar sinds 2010 speelt hij enkel nog links, waar hij het meest tot zijn recht komt.
Kyle Long koos aanvankelijk voor
baseball. Hij speelde voor Florida State University en werd zelfs gedraft door de Chica‐ go White Sox. Tegenvallen‐ de studieresultaten en drankproblemen zorgde ervoor dat hij voortijdig zijn studie afbrak. Uiteindelijk kwam hij via Saddleback College bij de Oregon Ducks terecht. In 2007 werd hij tot het High School All‐Americanteam verkozen.
Als zevenjarige jongetje wordt Chris
regelmatig door zijn moeder meegeno men naar het Oakland Coliseum, de thuishaven van de Raiders, om zijn vader te zien spelen. Howie vond dit maar niks. Het Coliseum met de beruchte fans van
Howie Long speelde zijn hele
carrière, van 1981 tot 1993 voor de Oakland/Los Angeles Raiders. Seizoen 1983 werd bekroond met winst in de Super Bowl tegen de Washington Redskins. Howie behoorde acht keer tot de Pro Bowl‐selectie. De defensieve end werd verkozen tot het NFL All Decade team van de jaren 80, en trad in 2000 tot de Hall of Fame. Na z'n pensioen maakte Howie vooral naam als acteur. Z'n bekendste films: Broken Arrow, waarin hij een behoorlijke rol heeft naast John Travolta en Christian Slater vertolkte, en Firestorm, waarin hij zelfs de hoofdrol voor zich opeiste. Andere titels: 3000 Miles to Grace‐ land (Kevin Costner en Kurt Russell) en That Thing You Do! (Tom Hanks).
Meer dan
iets anders wilde hij echter bij 't football betrokken blijven. Die wens kwam uit: al zo'n twintig jaar maakt hij als analist deel uit van FOX's zondagse NFL‐ crew.
de Raiders is geen plek voor een kind. Hij vroeg de politieagenten in het stadion dan ook extra op te letten op zijn vrouw en kind zodat hij met een gerust hart kon spelen.
Nadat Howie met pensioen ging,
verhuisde het gezin naar Virginia, waar
Chris ook naar school ging. Hij concen treerde zich niet op één sport, maar blonk uit in football, basket ball, honkbal en lacrosse. Ondanks dat Chris niet onder de indruk lijkt van de status van zijn vader, is het uiteindelijk niet meer dan logisch dat hij kiest voor football. Hij heeft er de lichaamsbouw en het talent voor. Na zijn high schoolperiode gaat hij spelen voor de vlakbij gelegen University of Virginia.
Terugvechten
Howie had bepaald geen makkelijke jeugd. Opgroeiend in Charlestown, een volksbuurt in Boston, werd hij als jongen veel gepest. Hij is groot voor zijn leeftijd, erg groot. Maar een vechtersbaas is hij niet. En op straat wil iedereen natuurlijk laten zien dat ze best met de grote jongen op de vuist durven. Uiteindelijk is het één van zijn neven die hem leert voor zichzelf op te komen. “Je slaat terug, of je krijgt ook nog eens klappen van mij”, is het devies. Na een poosje wordt Howie met rust gelaten.
Howie's vader werkt lange
dagen in een zuivelfabriek en is zelden thuis, zijn moeder heeft te kampen met epilepsie en een kwakkelende gezondheid. Alleen zijn oma zorgt voor hem. Als zijn ouders in een
Een van de weinige keren afgelopen zondag dat Chris (links) en Kyle Long daadwerkelijk oog in oog kwamen te staan. St Louis Rams versloeg Chicago Bears met 42足21.
echtscheiding terechtkomen gaat het berg om voor het schoolteam te spelen. In afwaarts met Howie. Op zijn twaalfde komt twee seizoenen tijd ontwikkelt zich hij tot hij bij zijn oom Mike in huis terecht. een uitstekende tackle en Milford High School wint zelfs het staatskampioen k was een echte jongen van de schap. De kwaliteiten van Howie blijven straat”, vertelt Howie over die periode. niet onopgemerkt voor de scouts van de “Achterop de tram springen om naar het universiteitsteams en zo komt hij terecht strand te gaan, of naar binnen glippen in bij de Villanova Wildcats. In zijn laatste de Boston Garden om een wedstrijd van collegejaar wordt hij door verschillende
“I
de Celtics of de Bruins te kijken. Drugs NFLteams getest. De New England deed ik niet aan. Ik ben er altijd bang Patriots tonen interesse, maar hij komt in voor geweest. Ik dacht dat het mijn dood 1981 terecht bij de Oakland Raiders. zou worden als ik er eenmaal aan begon.” ij zijn debuut is hij de op één na School is aan Howie niet besteed. Hij jongste rookie in de NFL. Hoewel hij nog spijbelt veelvuldig. Geen klaslokaal kan veel te leren heeft begint hij naarmate hem binnenhouden. Er is buiten zijn debuutseizoen vordert steeds beter te natuurlijk ook veel meer te beleven. spelen. In de loop van zijn tweede seizoen Aquariums uitladen wordt hij een starter en dat blijft hij tot voor een dieren zijn pensioen. winkel, schepen laden en lossen in de haven of schoonmaken in een de lokale hris Long wordt op 28 maart 1985 kroeg, hij vindt geboren in Santa Monica. Hij speelde altijd wel iets college football voor Virginia. Daar om te doen en wordt hij in 2007 unaniem gekozen er wat geld mee voor het All‐American team. Ook wint te verdienen. Omdat hij de Ted Hendricks Award voor beste zijn oom Mike zich defensive end in college football. In de met Howie geen NFL kwam Chris tot nu tot 208 tackles en raad meer weet, 48.5 quarterback sacks. In 2008 wordt stuurt hij hem hij verkozen tot het NFL All‐Rookie Team, naar een in 2011 tot NFL Alumni Lineman of the ander Year en tweemal wordt hij NFC familielid, Defensive Player of the Week. oom Billy.
B
C
Hij komt in
Milford, een voorstad van Boston, terecht en gaat daar ook naar school. De footballcoach ziet wel iets in de boomlange Howie en nodigt hem uit
Wildeman
Met zijn fysieke manier van spelen is hij bijna niet af te stoppen door één man. Veelvuldig wordt hij door de tight end
Howie, Chris en Kyle zijn niet
de enige vader‐zoon combinatie in de NFL. De beroemdste familie zijn natuurlijk de Mannings. Vader Archie speelde als quarterback van 1971 tot 1984 in de NFL, waaronder elf jaar voor de New Orleans Saints. Zoon Peyton Manning wordt gerekend tot één van de beste quarterbacks van zijn generatie. Hij speelde het grootste deel van zijn carrière`voor de Indianapolis Colts, won daar ook in 2006 de Super Bowl, en sinds vorig jaar speelt hij in Denver voor de Broncos. Eli Manning heeft twee Super Bowl‐ringen. Als quarterback voor de New York Giants speelde hij tweemaal in de grootste wedstrijd en tweemaal werden de Patriots verslagen. De huidige quarterback van de Indianapolis Colts, Andrew Luck, heeft ook een vader die zijn sporen in de NFL verdient heeft. Oliver Luck speelde vier jaar lang voor de Houston Oilers, Andrew was de eerste overall draft pick in de draft van 2012 en volgde Peyton Manning op bij de Colts.
De langste bloedlijn is die van de familie
Matthews. Clay Matthews Sr.speelde in de vijftiger jaren als linebacker voor de San Francisco 49ers. Zijn zoon, Pro Bowl linebacker Clay Matthews Jr. speelde 19 seizoenen in de NFL voor de Cleveland Browns en de Atlanta Falcons. Zijn andere zoon, Bruce Matthews speelde ook 19 seizoenen, maar voor de Houston Oilers en Tennessee Titans. En dan is er nog een kleinzoon, Clay Matthews. Hij is van onmisbare waarde in de verdediging van de Green Bay Packers.
van de tegenstander op zijn benen ge tackled nadat hij met de offensive tackle in duel is. Dan begonnen de problemen. “Op die manier zijn de meeste van ongeveer tachtig vechtpartijen in mijn NFLcarrière begonnen.” Howie Long heeft dan ook de reputatie van een wild man.
Er doen een paar mooie
anekdotes de ronde over Howie. Zo is hij eens tijdens een wedstrijd in de offensive huddle van de Seattle Seahawks gaan staan. “Geef mij dat water maar” zou hij hebben gezegd, “dat hebben jullie toch niet nodig. Jullie doen immers niks?” Of die keer dat Chicago Bears guard Kurt Becker late hits bleef uitdelen aan de defensive line van de Raiders. “Na de wedstrijd pak ik je op de parkeerkplaats en sla ik je in elkaar waar je familie bij is!” De Raiders van die tijd stonden bekend als intimiderend. Na zijn carrière als speler kan Howie het football niet loslaten. Hij wordt analist voor FOX en geeft al twintig jaar lang iedere zondag commentaar bij de wedstrijden. Ook is hij de schrijver van 'Football for Dummies', een boek uit de beroemde 'For Dummies'serie. Sinds zijn aantreden bij Fox heeft miste hij geen enkele zondag.
Tot afgelopen weekend. FOX gaf hem vrijaf zodat hij naar St. Louis kon afreizen om zijn beide zoons het tegen elkaar te zien opnemen. Chris namens de Rams, Kyle namens de Bears.
Eigen weg
Dat Kyle Long het nog geschopt heeft tot de NFL leek lange tijd een onmogelijkheid. Als speler van Florida State richtte hij zich op baseball en hij werd hij zelfs gedraft door de Chicago White
Sox. Net als zijn vader spijbelde hij echter nogal eens en na een arrestatie vanwege rijden onder invloed moest hij de universiteit verlaten. Kyle keerde daarop terug naar Virginia, naar huis.
Kyle besefte dat
hij zijn leven moest be teren en meldde zich aan op com munity college. Ook pakte hij het football weer op. Als defensive end voor Saddleback heeft hij een prima jaar, maar hij kiest er voor om te verhuizen naar de aanvallende kant van de bal. Als offensive tackle heeft hij minder last van de nalatenschap van zijn oudere broer en zijn vader en kan hij zijn eigen weg gaan. Al snel zien de scouts van diverse grote universiteiten de mogelijkheden van Kyle en komt hij terecht bij de Oregon Ducks.
en mede daarom mag Kyle direct de eerste wedstrijd starten. Hij is de eerste rookie in vijftig jaar die direct op de guardpositie mag starten voor de Bears. En met succes. Football Outsiders noemt hem als kandidaten voor de midseason
offensive rookies of the year, maar dat is misschien iets te voorbarig. Maar Kyle is ontegenzeggelijk één van redenen dat Jay Cutler en Josh McCown dit seizoen stuk ken comfortabeler in de pocket staan.
Cool
Kyle Long kon voorafgaande aan de wedstrijd van afgelopen zondag niet uit over de dankbaarheid die hij voelde. "Ik blijf het maar zeggen", aldus de Bear, "hoe gezegend we beiden wel niet zijn dat niet een van ons, maar we allebei op dit niveau football spelen. Want dat is nogal wat." Howie Long Jr., de jongste van 't stel, sprak vooral de hoop uit dat de rivaliteit niet uit de hand zou lopen. "Ik hoop vooral dat ze beiden hun cool behouden. Want 't kan er onderling nogal verhit aan toegaan."
Junior had kennelijk een vooruit
ziende blik. Want bijna liep het uit de hand, toen Kyle een trappende bewe ging maakte naar een op de grond liggende tegenstander. Schermutse lingen waren het gevolg, en broer Chris rende als een bezetene het veld in om zijn broer te behoeden voor meer. Kyle Long kwam met de schrik vrij. Want Vanwege de omweg waarmee hij in het waar een veldverwijzing op z'n plaats was footballprogramma terechtkwam, is hij in geweest, daar bleef de schade voor zijn eerste jaar al beschikbaar voor de Chicago beperkt tot een 15 yard penalty. draft, waarin hij direct in de eerste ronde wordt opgepikt door de Chicago Bears. De zucht van verlichting van paps en mams Long was tot diep in Kentucky e Bears hebben al jaren te kampen voelbaar. • met een slecht presterende offensive line
D
NAAM: Larry Darnell Fitzgerald, Jr. BIJNAAM: Fitz, Sticky Fingers GEBOREN: 31 augustus 1983 te Minneapolis, Minnesota POSITIE: Wide receiver TEAM: Arizona Cardinals COLLEGE: University of Pittsburgh DRAFT: Fitzgerald ging als derde keuze in de eerste ronde naar de Arizona Cardinals. DRAFT CLASS: Eli Manning werd in 2004 als eerste gekozen door de San Diego Chargers en direct ingewisseld voor Philip Rivers, de eerste keuze van de New York Giants. Ook Ben Roethlisberger, Matt Schaub, Steven Jackson en Wes Welker vinden dit jaar hun weg naar de NFL. CONTRACT: In 2011 tekende de toen 27 jarige receiver een contractverlenging van acht jaar. De handtekening kost de Cardinals 128,5 miljoen dollar, waarvan 50 miljoen dollar gegarandeerd. TOTAAL VERDIEND: In 2004 tekende Fitzgerald een zesjarig contract van 60 miljoen, in 2008 een nieuw vierjarig contract van 45 miljoen. Dit jaar krijgt de receiver een basissalaris van 5 miljoen. In de laatste drie jaar van zijn huidige contract loopt Fitzgerald binnen. Dan verdient hij een basissalaris van rond de vijftien miljoen per jaar. PRESTATIES: Fitzgerald stond in één Super Bowl (2008), maar won niet. Hij is een zevenvoudig Pro Bowler. Hij werd gekozen tot Pro Bowl MVP in 2009. In 2008 leidde hij de NFC in receiving yards (1431 uit 96 passes). Tot nu toe heeft Fitzgerald zeven franchiserecords van de Arizona Cardinals te pakken. De meest opvallende zijn het aantal seizoenen met meer dan duizend receiving yards (6) en de meeste seizoenen met meer dan 100 catches (2, samen met Anquan Boldin). CARRIERESTATS: Fitzgerald is tot nu toe in reguliere seizoenen goed voor 10.967 yards, een gemiddelde van 13,6. In totaal scoorde hij 83 touchdowns. Met de Cardinals speelde Fitzgerald in 2008 en 2009 in de playoffs. Hij haalde 705 yards, waarvan 546 in 2008 (nog steeds een NFL record). In de playoffs scoorde hij negen
touchdowns. STERKE PUNTEN: Larry Fitzgerald beschikt over een sterk totaalpakket als een wide receiver. Met zijn 1 meter 90 en bijna 99 kilo is het lastig om hem tegen het veld te smakken. Tel daarbij op dat hij razendsnel en sterk is, goed kan vangen en excellent routes kan maken, waardoor hij zichzelf en de QB in staat stelt om first downs te halen. ZWAKKE PUNTEN: Veel mensen roepen dat Fitzgerald niet echt uit de verf komt vanwege de QB en Oline situatie in Glendale, Arizona. Daar schuilt zeker een kern van waarheid in. We zijn over de helft van het seizoen en nog staat Fitzgerald maar op 554 yards. Maar wat niet is, kan nog komen. HALL OF FAME: Fitzgerald is 30 jaar, bezig aan zijn tiende seizoen in de NFL en gaat dit seizoen waarschijnlijk over 11.000 receiving yards heen. Maakt dit hem een Hall of Famekandidaat? Ja. Momenteel staat hij 29ste op de lijst van spelers met de meeste receiving yards. OVER ZICHZELF: “Ik groeide op als Vikingsfan en zou liegen als ik zou zeggen dat ik dat niet nog steeds ben. Het is de tweede natuur voor eenieder die opgroeit in Minnesota. Ik juich nog steeds voor ze als ik niet tegen ze speel.” OVER HEM: "Ik gooide vandaag een bal naar hem toe die alleen hij, en misschien Calvin 'Megatron' Johnson, kan vangen. Hij is misschien niet uniek, maar wel onderdeel van een uniek duo.” Quarterback Carson Palmer, tijdens de OTA’s in juni 2013. SPORTAMERIKA OVER LARRY FITZGERALD: ‘Good guy’ Larry. Vechten voor elke yard op het veld en geen slechte manieren erbuiten. Hij houdt er zelfs zijn eigen liefdadigheidsinstelling op na. Een speler waar veel NFL spelers nog wat van zouden kunnen leren. Het is dat Fitzgerald's Cardinals de laatste jaren slechts in de schaduw acteren, anders kon niemand om hem heen. CIJFER:
8,5
Het zal eens tijd worden. Sinds de
oprichting van de franchise in 1967 werd een drietal ABAtitels behaald, maar de echte grote klapper werd ondanks een paar pogingen rond de eeuwwisseling nog nooit gemaakt in de staat waar Larry Bird als God wordt aanbeden. Wellicht is het dan ook geen toeval dat de legende het laatste puzzelstukje kan zijn dat de Pacers dit jaar aan de titel zou kunnen helpen. Na een afwezigheid van bijna precies een jaar keerde Bird deze zomer terug als president of basketball operations. Een jaar ervoor nam hij met pijn in het hart afscheid van dezelfde functie. Dat kwam een beetje onverwacht, Bird won een paar maanden ervoor nog de Executive of the Year Award. Zijn gezondheid speelde hem echter parten, zoals wel vaker in zijn loopbaan en Bird besloot dat het beter was voor de organisatie om een stapje opzij te doen. Een jaar lang nam Donnie Walsh zijn taken over. Maar opnieuw, zoals Larry Legend al vaker deed, kwam hij terug en nam hij het team op zijn langzaam brekende rug.
Afgelopen zomer kwamen Bird en zijn rug
op een dag het trainingscomplex oplopen. Waar Bird zich normaal gesproken niet op het veld begaf, was het die dag anders. Bird stroopte voor het oog van een aantal jonkies van de Pacers zijn mouwen op, pakte de bal op en begon te schieten. Raak. Raak. Raak. Raak. Vijftien stuks op rij schoot de 56jarige Bird door het netje. Misschien was het wel die daad, op die ene dag deze zomer, die de toekomst in Indiana daadwerkelijk veranderde. Paul George was namelijk in de gymzaal die dag. En hoewel George vorig jaar al liet zien dat hij over uitzonderlijke talenten beschikt, bleven die toen vooral defensief consequent zichtbaar. Het offensieve gedeelte van zijn spel was nog onvoorspelbaar en de jonge small forward kon in grote gedeeltes van de wedstrijd ‘verdwijnen’. Die dag op het trainingscomplex zag George echter iets dat slechts weinig mensen in zo’n kleine setting ooit
meemaakten. “We waren sprakeloos. We wisten niet of we door moesten gaan met schieten, of er maar gewoon mee ophouden. Het was gaaf, man”, wist de small forward uit te brengen.
Stappen
Of het aanzicht van een trainende legende hem nou beïnvloedde of niet, George lijkt deze zomer een stap te hebben gemaakt. Hij is agressiever op de belangrijke momenten en, nog belangrijker, passief op de minder belangrijke momenten. Juist die keuze kunnen maken, maakt de superster. En een superster was precies datgene dat Indiana nog miste om de teugels in de Eastern Conference wellicht over te nemen van LeBron James en de Miami Heat.
Het is niet voor niets dat de Heatspelers
half november, nadat ze de Orlando Magic hadden afgeslacht, allemaal intens staarden naar een groot scherm in de kleedkamer. Op de televisie werd de wedstrijd tussen de New York Knicks en Indiana Pacers uitgezonden, een wedstrijd die de Pacers na extra tijd uit het vuur wisten te slepen. Het zegt genoeg over de manier waarop de Heat de Pacers zien. James, Dwyane Wade en Chris Bosh gaan echt niet na de wedstrijd nog even naar de Charlotte Bobcats tegen de Philadelphia 76ers zitten kijken. Coach Spoelstra van Miami en zijn mannen nemen Indiana serieus. Heel serieus.
Daar hebben ze goede reden toe. De Pacers dwongen de huidige NBAkampioenen in de Eastern Conference Finals van vorig jaar al tot het spelen van een zevende wedstrijd. Dat was eigenlijk voor alle buitenstaanders een verrassing, hoewel ze dat misschien zelf niet zullen toegeven. Ja, op papier hadden de Pacers het perfecte team om het Miami moeilijk te maken. Maar de Heat hadden LeBron James en een verder ontwikkeld team. Het was uiteindelijk die ervaring die Game 7 de kant van Miami op deed buigen.
Groter
Dit jaar ligt het helemaal anders dan een jaar geleden. “De Pacers zijn absoluut een blijvertje”, riep Charles Barkley al. Hij ging zelfs zo ver om te beweren dat de titelkansen van de Heat gedeeltelijk afhangen van nieuw aangetrokken center Greg Oden, die al sinds 2010 geen NBA wedstrijd meer speelde. Dat heeft alles te maken met het voordeel dat de Pacers hebben over de Heat: grote spelers. De mannen van coach Frank Vogel maakten het de Heat verdomde lastig door alles in de buurt van de bucket te domineren. Maar deze zomer lijkt er buiten het dominerende duo David West en Roy Hibbert nog veel meer te zijn om bang voor te zijn.
Vorig seizoen was het aanvalsplan
van teams tegen Indiana vooral: breng Hibbert in de problemen door hem snel een aantal fouten aan te smeren. Wanneer één van de twee grote mannen in de problemen kwam, hoefden teams zich niet meer druk te maken om de perimeterspe lers, want die kregen dan niet meer de vrijheid die ze wel kregen als bijvoorbeeld Hibbert met twee man verdedigd moest worden. Daarnaast had Indiana vorig seizoen geen bank, die het wegvallen van de grote jongens kon opvangen. Beide problemen lijken zich dit seizoen echter te hebben opgelost voor de Pacers. Dit seizoen hebben ze wel de spelers die een (kort stondig) wegblijven van West en/of Hibbert kunnen maskeren. Larry Bird bracht onder meer Luis Scola, een befaamde beuker, naar Indiana om de scorelast een beetje
Toen Danny Granger op weg leek één van
de beste spelers in de NBA te worden, was Paul George een rookie. Toen Danny Granger voor het vierde seizoen op rij (een record) zijn scoregemiddelde per wedstrijd met vijf punten verhoogde, was Roy Hibbert een slungelige en ongecoördineerde aanvallende center. Toen Danny Granger de NBA Most Improved Player‐award won, was Frank Vogel nog assistent‐coach van de Indiana Pacers. Het enge is, dit alles is nog niet zo heel lang geleden. Toen is 2009, het jaar dat alles goed leek te vallen voor Danny Granger. Hij was een All‐Star, een van de meest veelzijdige scorers in de NBA en de leider van een jong Pacersteam met mogelijkheden. Granger was 26 en leek de komende vijf jaar de NBA te domineren op offensief gebied, kon met zijn 2 meter 6 lange lijf en snelheid scoren tegen zowel small forwards en power forwards.
Toen kwamen de blessures. Een kapotte
knie, een kapotte kuit. Het werd nooit echt meer zoals toen, hoewel hij tot twee seizoenen geleden de topscorer was van de Pacers.
Toen is al helemaal anders dan nu. Nu moet Danny Granger niet alleen vechten tegen de small‐forwards maar vooral tegen zichzelf. Meerdere keren werd dit jaar het sein gegeven dat Granger klaar was om te trainen, en meerdere keren kwamen er seintjes dat het toch niet helemaal goed zat. Misschien speelt Granger nog wel een kleine rol dit jaar. Maar waar hij toen de leider was van een talentvol Pacers‐team is hij nu een rolspeler in een volgroeide kampioenskandidaat.
op zich te nemen. Ook het probleem van de guards die een schot kunnen creëren zonder twee grote mannen die de aandacht opeisen, lijkt opgelost.
Het belangrijkste daarin is de aanvallende ontwik
keling van Paul George. Ja, er zijn weinig spelers in de NBA die LeBron zo goed verdedigen als de 23jarige Paul George, maar er zoals gezegd was zijn offensieve bijdrage vaak eerder toeval dan iets waar de Pacers op konden rekenen. Of het door Bird kwam of niet, George heeft zich in de zomer toegelegd op schieten. En dat legt hem nu windeieren. De forward raakt tot nu toe ruim 45 procent van zijn schoten, zo’n vijf procent meer dan vorig jaar. Dat is een enorm verschil als je zoveel schoten neemt als George. Zijn gemiddelde steeg prompt naar bijna 25 punten per wedstrijd.
Een ander ding waar veel mensen geen rekening mee hielden, was de ontwikkeling van geboren
straatbasketballer Lance Stephenson. Bij Stephenson heb je soms het idee dat hij al jaren meeloopt in de NBA, misschien wel door het soort speler dat hij was: vrij inwisselbaar. Af en toe had hij wedstrijden waarin hij presteerde, maar meestal kwam hij toch in het nieuws vanwege een maf incident, een slecht gegooide alleyoop of een avond waarop hij alleen maar slechte schoten nam. Dit seizoen krijgt de pas 23jarige Stephenson het vertrouwen van coach Vogel en hij grijpt die kans met beide handen. Stephenson is de eerste spelverdeler als point guard George Hill van het veld stapt om op adem te komen. In het jaar dat zijn contract afloopt laat de guard zien wat hij waard is. In het eerste dozijn wedstrijden van het seizoen kreeg hij het al voor elkaar om twee tripledoubles te noteren. Met gemiddelden van zo’n veertien punten, vijf assists en vijf rebounds draagt een stabiele
Stephenson enorm bij aan de goede seizoenstart van de Pacers.
Opgebouwd
En zo ontwikkelt Indiana zich in vrij rap tempo van goed team tot absolute kansheb ber. De jongens die een paar jaar geleden nog als talenten werden bestempeld, zijn nu supersterren of solide spelers met een duidelijke rol. George is de superster, Hill de solide point guard, Stephenson het manusje van alles, David West brengt de ervaring en Hibbert houdt alles tegen wat in de buurt van de basket komt. Tel daar een bank bij op met onder meer voormalig All Star Danny Granger, Scola, (exKnick) Chris Copeland en center Ian Mahinmi en er verschijnt een belachelijk sterk team.
“Built, not bought”, noemen ze dat in de
hoosierstate, waarschijnlijk vooral om de draak te steken met Miami. Gebouwd, niet gekocht. De Pacers zitten vooraan in de bus die ze naar de NBA Finals moet leiden. Eindelijk maakt de bakermat weer echt kans op de hoogste titel binnen de sport waarvoor de liefde op elke graanschuur tentoon wordt gespreid. Misschien wel door een vijftiental rake schoten op een zomerse trainingsdag. •
Achterkamertjes
Billy Hunter was zeventien jaar lang
directeur van de spelersvakbond van de NBA. Een ruzie met voorzitter Derek Fisher, die tijdens de lockout in 2011 begon, kostte hem begin dit jaar de kop. Fisher liet een onderzoek uitvoeren naar Hunter’s exorbitante declaraties en de baantjes die hij voor vrienden en familie regelde. In februari mocht de directeur vertrekken.
Billy Hunter laat het er niet bij zitten. Hij wil gerechtigheid. En geld. Waarschijnlijk vooral het laatste. En dus startte hij een rechtszaak tegen Derek Fisher en de NBPA. Op de aanklacht staan smaad en contractbreuk. Volgens Hunter heeft Fisher tijdens de lockout achter zijn rug om een deal gesloten, waarbij de spelers akkoord gingen met een 50/50‐verdeling van de inkomsten. De nieuwste pion in het schaakspel van Billy Hunter is niemand minder dan Kobe Bryant. Om de achterkamertjespolitiek van Fisher te bewijzen, zegt Hunter nu dat Bryant hem tijdens de onderhandelingen heeft gebeld om te vertellen dat hij maar beter akkoord kon gaan met de deal die Fisher al had gesloten.
Billy Hunter is gepasseerd. De grootste
deal in tijden is achter zijn rug om gesloten. Dat is pijnlijk en nu wil hij wraak. Hunter had alleen één detail achterwege moeten laten in zijn verhaal. Volgens de ex‐ directeur hoorde hij bij het bewuste telefoontje aan de andere kant van de lijn “Hallo, hier The Black Mamba”. Kobe Bryant die de telefoon opneemt met “Black Mamba”. Dat is simpelweg briljant. En het maakt Hunter’s frustraties in één klap totaal oninteressant. ∙
Eva Gerritse.
Het spelletje verandert
In de jaren ´90 en aan het begin van deze eeuw regeerde de homerun in het honkbal. Na de staking van 1994 had de sport dat ook wel nodig, want de populariteit was ernstig gedaald. De sterke slagmensen en hun daverende homeruns zorgden ervoor dat de tribunes weer volstroomden. Dat er hier en daar wel eens in de pot met verboden middelen werd gegrepen, werd voor lief genomen. Totdat Barry Bonds in de buurt kwam van het All‐Time Home Run Record van Hank Aaron. Dat was nu ook weer niet de bedoe‐ ling. Het was prima dat er veel ballen over de hekken verdwenen, maar het record van Aaron, dat zover bekend zuiver is, moest onaantastbaar blijven. In 2007, toen het Mitchell Report uitkwam, barstte de bom.
Sindsdien hebben we uiteraard nog altijd een hoop spelers betrapt zien worden op het gebruik van groeihormonen of anabolen, maar het percentage spelers dat doping gebruikt, is absoluut gedaald. Dat brengt met zich mee dat er minder homeruns worden geslagen en dat de pitchers iets dominanter zijn. In de afgelopen twee seizoenen zie je echter ook dat er steeds meer aandacht komt voor defensief sterke spelers.
Andrelton Simmons is waarschijnlijk het
beste voorbeeld. In 2013 zette hij volgens de statistieken dWAR en Defensive Runs Saved het beste seizoen aller tijden neer. Naast Simmons scoorden ook Carlos Gomez, Gerardo Parra en Manny Machado beter dan wie dan ook in de recente geschiedenis. Verdediging krijgt meer waarde en dat zou wel eens de volgende stap in de evolutie van de sport kunnen zijn. ∙
Seb Visser.
Maarten Kolsloot is schrijver van de boeken 'Hollandse Honkbal helden' en 'Honkbal goud'.
Dromen zonder geld
Rotterdam, 17 november 2013. Aan het uiteinde van de sporthal
staan groepjes kinderen te wachten op een teken. Ze kijken gespannen, honkbalhandschoen in de hand. In het midden van de zaal steekt een man in een rood T‐shirt zijn arm omhoog. Het spel is begonnen. De kinderen sprinten naar het midden van de hal, daar wordt door een coach een balletje opgegooid dat ze met een sliding moeten vangen. Soms lukt dat spectaculair, soms mislukt dat even spectaculair. Het maakt Curtis Granderson, de man in het rode shirt, allemaal weinig uit. Hij moedigt de kinderen aan tot hij er bij om lijkt te vallen. Granderson, honkbalmiljonair van de New York Yankees, is de grootste attractie van de European Big League Tour, een serie clinics verdeeld over twee dagen, georganiseerd door werper Rick van den Hurk en zijn familie. Dat Granderson een rood shirt draagt komt overigens omdat de New York Yankees hem nog niet opnieuw hebben vastgelegd. De Yanks zien een speler die niet hun speler is, maar wel was, liever niet in pinstripes. Op de tribunes wordt cynisch opgemerkt of Granderson van zijn meer dan tien miljoen dollar salaris niet zelf een shirtje had kunnen kopen.
Het beeld van buitenvelder Granderson, een lach van oor tot oor,
blijft dagen op mijn netvlies hangen. En waarom? Zag ik nooit een man lachen? Zag ik nog nooit een Yankee? Op beide vragen luidt het antwoord ‘nee’, maar er was iets anders dat mij verbaasde, bedacht ik later. Een honkbalmiljonair (gewenst salaris 2014: rond de 14 miljoen dollar) die met jonge kinderen lacht en speelt alsof ze van hemzelf zijn. Hij had naar Nederland kunnen komen om zich in een duur Amsterdams hotel terug te trekken en anoniem stoned te worden. Of in een peperdure auto rondjes te rijden op een circuit om ’s avonds in een nog duurder restaurant de dineren. Dat deed hij niet. De manier waarop Granderson met de jonge kinderen omging, zie je in de professionele sport niet altijd. Misschien komt het omdat ik journalist ben en professionele atleten het niet altijd geweldig vinden om met je te praten, maar er was iets ontwapenends aan het tafereel in de Rotterdamse Topsporthal dat mij niet verliet. Plezier, sport. In een simpel rood shirt, op een grijze broek met hoog opgetrokken sokken. Lachen, spelen met kinderen die misschien ooit ook tien miljoen kunnen verdienen, maar voorlopig was er alleen euforisch gegil na een gevangen bal. Plezier boven geld. ∙
De grijze plukken verraden dat Jaromir
niet genoeg om nog meer titels naar de Jagr een paar jaar ouder is dan de meeste Steel City te halen. De beste kans was 1996, toen Jágr als jonge twintiger in het spelers in de kleedkamer, maar aan zijn jongensachtige uitstraling is door de jaren reguliere seizoen het haast onvoorstelbare heen niets veranderd. Twee decennia aan aantal van 62 goals en 87 assists (149 punten) bijschreef en zelfs daarmee de in ervaringen hebben hem in zijn hart mis schien getekend, maar hij grijnst nog pre totaal 161 punten van Lemieux niet kon
cies hetzelfde als toen hij als tiener in Pittsburgh uit het vliegtuig stapte en worstelde met de Engelse taal.
Hij was de eerste Tsjechoslowaak die werd gedraft in de wetenschap dat er geen poli tieke obstakels waren om hem naar NoordAmerika te halen. In 1990 ver toonde het IJzeren Gordijn eindelijk voorzichtige openingen, waaronder een akkoord om Oosteuropese spelers hun dromen na te laten jagen in de NHL. Zo ook de dan net volwassen Jaromír, die al sinds zijn puberjaren in de Tsjechoslo waakse profcompetitie speelde voor zijn thuisstad en thuisclub HC Kladno.
Ondanks dat hij als vijfde wordt gedraft,
kan op dat moment nog niemand vermoe den hoe groots zijn carrière echt zal wor den. Hij is in de eerste twee jaren vooral een ondersteunde speler, die zijn grote lijf (1 meter 91, ruim 100kg) gebruikt om de puck te beschermen. Zienderogen vindt hij echter steeds meer zijn plek in de NHL en met 24 punten in pas zijn tweede playoffs draagt hij vooral bij aan de tweede titel van backtoback Stanley Cups (1991 en ’92) voor de Penguins. Opvallend genoeg groeit Jágr pas echt uit tot een dominante speler in de jaren dat hij geen titels meer wint. Hoe hard Mario Lemieux en Mario Jr, een anagram van Járomir en zodoende al snel zijn bijnaam, ook proberen, hun recordseizoenen zijn
bijbenen. In de Conference Final ging het echter mis tegen de Florida Panthers (3 4), die vervolgens op hun beurt weer kansloos (40) de Stanley Cup aan de Colorado Avalanche moesten laten.
In de loop der jaren ging het echter ook
mis tussen Jágr en de Penguins. De relatie verzuurde en de torenhoge verwachtingen na 1996 kon Jágr niet altijd waarmaken. Hij werd echter wel tot aanvoerder ge maakt, omdat Lemieux tijdelijk stopte vanwege aanhoudende gezondheids problemen, en coach Ivan Hlinka werd toch vooral gehaald om Jágr tevreden te stellen. Het hielp niets. “Het voelt alsof ik hier langzaamaan stik. Ik voel me hier in Pittsburgh niet meer op mijn gemak,” zei hij in ’t najaar van 2000. “Mario [Lemieux] gelooft nog in dit team en hij denk dat we, met een beetje geluk, nog dingen kunnen bereiken dit jaar.” Dat lukte echter niet en het management, steeds meer bezorgd over de dure Jágr op hun loonlijst, nam drastische maatregelen. Na elf jaar als Penguin was nummer 68 op 11 juli 2001 plots een Washington Capital.
Down & up
Járomir droeg het ongebruikelijke rugnummer 68 al zijn hele carrière, als eerbetoon aan familieleden en hun vrienden die omkwamen tijdens de Praagse Lente. Onder meer zijn grootvader werd door de Sovjettroepen gevangen genomen in het voorjaar van 1968, toen steeds meer Tsjechoslowaken in opstand kwamen tegen de bezetting van hun land en weigerden voor de communisten te werken.
Een subtiele referentie aan
De Rangers gaven de talentvolle Anson Carter op in ruil voor Jágr. De Capitals betaalden de helft van Jágrs cap hit en salaris en tegelijkertijd zegde Jágr toe één miljoen dollar van zijn totale salaris op te geven. Daar ging de Tsjech schoorvoetend mee akkoord, hopend op een tweede kans en een tweede jeugd. Die kwam er, maar niet voordat de NHL een seizoenlange lockout onderging in 2004 en 2005, een seizoen waarin Jágr uitkwam voor thuisteam Kladno en voor Avangard Omsk in Rusland.
Eénmaal terug in New York verwachtte anticommunistische sentimenten mag in niemand iets van de uitgedunde Rangers. De ploeg was een smeltkroes van haast de Amerikaanse hoofdstad dan wel een passend eerbetoon zijn geweest, Jágr zelf willekeurige spelers, sterren op hun retour en een jonge Zweedse goalie, die de paste in Washington absoluut niet. Hij Blueshirts in de zevende ronde draftten. tekende in eerste instantie nog wel de Maar met een herboren Jágr als morele grootste deal ooit in de NHL, door zich leider en Henrik Lundqvist in het doel voor zeven jaar en 77 miljoen dollar aan vond de ploeg een nieuwe identiteit en de club te binden, maar hij presteerde teleurstellend en de ploeg was na Jágr een zowaar, voor het eerst sinds 1997, de weg naar de playoffs. Kansloos vlogen ze er ratjetoe van spelers, die in 2002 de met 40 uit tegen aartsrivaal New Jersey, playoffs miste en in 2003 al in eerste maar de toon was gezet en de carrière van ronde eruit lag. Jágr bleek nog niet voorbij. Net als in Pittsburgh twee jaar eerder Omsk raakte het management in paniek. Het enorme salaris van de ervaren vleugelaanvaller drukte ook in DC enorm In het seizoen 2005/2006 eindigde Jágr met 54 goals en 69 assists voor 123 op de jaarlijkse begroting en zijn punten als tweede in de prestaties pasten niet bij het geld waarvoor hij getekend had. De zoektocht puntenrace, en het was naar een ploeg die openstond voor het vooral een overnemen van zijn deal begon en begin terugke 2004 hadden de Capitals verrassend genoeg beet.
Het werden, na lang onderhandelen, de
New York Rangers die wel oren hadden naar het binnenhalen van Jaromír Jágr. Tot grote ergernis van de fans, die op dat moment al zes jaar op überhaupt een plek in de playoffs wachtten en hun club als opvanghuis voor uitgebluste voormalig AllStars begonnen te zien, maar de deal die general manager Glen Sather had geregeld bleek niet alleen sluw en budgetbewust, maar ook een meesterzet die speler én club terug op de kaart zette.
er naar de gloriejaren van het begin van zijn carrière, toen hij deel uitmaakte van een bizarre statistiek. Van 1981 tot 2001 werd de puntenrace in de NHL namelijk gewonnen door in totaal slechts drie spelers: Wayne Gretzky (’81’87, ’90, ’91, ’94), Mario Lemieux (’88, ’89, ’92, ’93, ’96, ’97) en Jágr (’95, ’98’01).
Na 2006, dat door ietwat aangepaste regels een jaar bleek met bovengemiddeld veel doelpunten, bleef Jágr goed en in 2007 waren de Rangers zelfs een titel kandidaat, maar niet voor het eerst lonkte voor Jágr het grote geld. Hij trof eerder in zijn carrière al eens een miljoenenschik king met online gokkantoren, waar hij enorme verliezen (van soms meer dan 500.000 dollar in een jaar) niet direct had afbetaald, en nu bleek opnieuw de belofte van een grote zak geld hem te overtuigen.
Na drie succesjaren in New York,
waarbij de ploeg tot twee keer toe sneuvelde in de tweede ronde van de playoffs, verliet Jágr de NHL voor Rusland. Avangard Omsk bood hem een belastingvrij contract aan van, zo werd gespeculeerd, ergens tussen de vijf en tien miljoen dollar. Jágr zelf zei dat hij ook bij de Rangers had willen blijven, maar geruchten achteraf deden vermoeden dat de deal in Omsk reeds lang beklonken was en dat Rangers GM Sather daarom gepikeerd geen moeite meer had gedaan om zijn aanvoerder te behouden. Jágr’s tijd in Omsk werd voor de ploeg geen overweldigend succes. Jágr scoorde gemiddeld een punt per wedstrijd, maar de ploeg wist de titel niet te winnen. Ze waren echter wel de eerste ploeg die een OostEuropese speler van naam en faam had weg weten te lokken uit de NHL en in de eerste maanden werd dat gevierd als een overwinning voor de KHL.
De gesprekken over de KHL als prima
alternatief voor de NHL verstomden echter al snel, toen Avangard, Jágr en indirect zelfs de Rangers door een tragedie werden getroffen. Jágr was namelijk niet alleen naar de Oeral vertrokken voor het geld, hij zou zich er ook opwerpen als mentor voor Rangerstalent Alexei Cherepanov, die als rookie meer scoorde dan Malkin en Ovechkin en werd gezien als het grote nieuwe Russische talent. Jágr moest hem overhalen
Rusland te verlaten voor New York en dat was gelukt, al zou hij nog één jaar in Omsk blijven.
Alexei zou New York nooit bereiken. Op 13 oktober 2008 speelde Avangard een uitwedstrijd tegen Chekhov en terwijl Jágr en Cherepanov diens laatste shift bespraken, werd de 19jarige Rus onwel. Het bleek een hartstilstand en het medische team was, omdat de wedstrijd bijna voorbij was, alvast vertrokken. Cherepanov kwam nog twee keer bij, maar werd uiteindelijk bewusteloos door Jágr en de medici naar een teruggesnelde ambulance gedragen.
Terwijl Jágr in tranen en nog op
schaatsen in de deur van het stadion naar de wegrijdende ambulance keek, werd in de ambulance duidelijk dat het vreselijk mis was. Alexei Cherepanov zou enkele uren later overlijden aan de gevolgen van een hartaf wijking.
Een enorme vlek voor de KHL, want achteraf bleek hem door teamartsen ongeoorloofde medicatie te zijn toegediend en had zijn leven gered kunnen worden als de medische voorzieningen in de arena op NHLniveau waren geweest.
Jágr zou nog twee seizoenen in Omsk
blijven, onder meer omdat een nieuwe deal in de NHL niet voor elkaar kwam, maar nooit meer het spelplezier vinden dat hij als ster in Rusland had gezocht.
Terugkeer
Toen in de zomer van 2012 de Philadelphia Flyers aankondigden dat ze Jágr hadden vastgelegd, was de verbazing dan ook groot. De verwachting was geweest dat Jágr zou stoppen na drie jaar KHL of zou terugkeren om in Tsjechië te spelen, maar het bloed van de oude reus kruipt waar het amper gaan kan. Het bleek het begin van Jágr’s derde jeugd, want 19 goals en 35 assists is een prachtige score voor een 39jarige. Zijn geheim bleek een bizar nieuw trainings schema, dat hem ’s nachts wakker hield.
Hij vroeg bij zijn contract in Philadelphia
een eigen sleutel voor het trainingscentrum, die hem enigszins vertwijfeld werd toege zegd. Met zijn kenmerkende glimlach stelde hij enkele weken later aan teamgenoten de “Jagr Hockey School” voor. Kort samen gevat: Jágr bedacht loodzware bonustrainin gen, die hij om elf uur ’s avonds en liefst na een wedstrijd zou afwerken, met zijn gedach ten over verbeteringen voor iedere teamge noot met interesse, maar desnoods alleen. Tien jaar na zijn imago als probleemspeler met een te groot ego en hunkering naar geld was hij plots ook in NoordAmerika de mentor die hij voor Cherepanov zo graag had willen zijn. “Het bewijst dat hij hier nog graag wil zijn en dat hij veel van zichzelf verwacht. Het is aanstekelijk voor iedereen, om zo’n veeleisende speler in je ploeg te hebben,” zei Flyers tough guy Jody Shelley toen.
En ook nu is Jágr nog die veteraan waar
iedereen naar opkijkt. Na een jaar Philadelphia dreigde hij weg te kwijnen in Dallas, maar op de deadline vertrok hij naar Boston. Hij kwam voor hen in de playoffs niet tot scoren, maar tien assists en bergen ervaring hielpen de Bruins naar de Stanley Cup Final. Die werd niet gewonnen, waardoor Jágr’s carrière dreigt te zijn begonnen met twee Cups, om de trofee vervolgens nooit meer te bereiken, maar het is nog maar de vraag of het hem interesseert. Twee Stanley Cups, vijf keer winnaar van de Art Ross Trophy, wereldkampioen en Olympisch kampioen met Tsjechië en zijn imago opgepoetst van lastpak tot geliefde veteraan en een geweldig verhaal van groots ijshockey. Dit seizoen, als verrassende steun en toeverlaat van de stevig herbouwende New Jersey Devils, speelt hij mogelijk zijn laatste seizoen en jaagt hij op enkele mijlpalen.
De eerste bereikte hij al na enkele
wedstrijden, toen hij de eerste Europeaan met liefst 1700 gescoorde punten in de NHL werd. De volgende mijlpaal bereikt hij over tien doelpunten, als hij zijn totaal op liefst 700 goals zal brengen. Een schitterende reeks prestaties om straks samen met Devilsicoon Martin Brodeur mee af te kunnen zwaaien. Samen over als laatste van de in 1990 gedrafte spelers en beiden op den duur omarmd door fans uit de hele league. Tijd heelt, zo blijkt, namelijk niet alleen de wonden, maar ook je imago. Als je er als ‘softe’ Europeaan tussen de hardwerkende Noord Amerikanen maar hard genoeg voor werkt. •
Droomleven?
Off‐season in de MLB, de eerste schif‐
ting in de NHL en NBA en de NFL kent zoveel blessures dat de free agent markt steeds verder uitgedund raakt. Voor fans is het bespreken van spelerstransacties weinig meer dan ’t schuiven met mannetjes, die soms nu eenmaal uit de gunst of geblesseerd raken. Maar op de achtergrond zijn het wel mensen, wiens droomleven als atleet ook mindere kanten kent.
De afgelopen weken zat ik behoorlijk in spanning, want waar ik in de toekomst ga wonen is al een poosje afhankelijk van beslissingen waar ik weinig invloed op heb. Niet alleen wacht ik in alle rust op toestemming om permanent naar ’t land van #SportAm te vertrekken, mijn vriendin ondergaat als atlete met een Olympische droom dezelfde onzekerheden als free agents in de grote sporten. Haar toekomst als topsporter kon de afgelopen weken in vijf of zes steden een vervolg krijgen, afhankelijk van haar prestaties en eventuele besluiten van coaches. Het werd het gehoopte scenario, waarbij ’n verhuizing van de Amerikaanse Oostkust naar de Westkust werd vermeden, maar pas nu het allemaal achter de rug is, besef ik dat deze onzekerheid jaarlijks duizenden atleten en hun partners in veelvoud raakt.
Het was voor het eerst dat ik begreep dat als speler soms je hart iets anders zegt dan je verstand. Hometown discounts, ’n keer niet in de spotlights, minder geld voor meer jaren. Ik denk er momenteel een stuk genuanceerder over. Spelerstransacties gaan om meer dan Moneyball en de toekomst. Het gaat nog altijd om mensen. ∙
Jules Zane.
Curses & Jinxes
Meewarig lachen. Dat is wat ik doe als 'n
#SportAm‐fan weer 'ns komt aanzetten met de termen jinx of curse. Alsof iemand in Heerhugowaard ‐ omdat ie z'n Yankees‐ petje niet achterstevoren op z'n hoofd heeft ‐ invloed heeft of er in New York al dan niet wordt gewonnen. Maar goed, dat zijn maar fans. Zorgelijker wordt het al als sportjournalisten curses gaan opvoeren in hun previews of analy‐ ses. Altijd maar weer die Curse of the Bambino die voorbij komt. Tikje zielig, eigenlijk wel.
Het kan echter nog erger: management dat zich serieus laat leiden door curses en jinxes. Vergezocht? Integendeel: toemmalig Cubs president Crane Kenney haalde in 2008 voor de eerste wedstrijd van de play‐ offs een Grieks Orthodoxe priester in de dugout, in een poging om de Curse of the Billy Goat voor eens en altijd te bezweren.
Nog een sterker verhaal? Vooruit:
Packers GM Ted Thompson geldt als een van de besten op z'n terrein. Hoeveel blessures er in Green Bay ook vallen te turven, altijd blijkt Thompson weer een lading talent, opgeduikeld in de draft, in de pijplijn te hebben. Tot een maandje geleden dan, toen quarterback Aaron Rodgers zijn sleutelbeen brak. Plotseling stond er geen adequate backup paraat. De reden? Thompson durfde niet eens aan een puike QB backup te denken, op 't gevaar af Rodgers te jinxen, bekende hij.
Lachen, maar ondanks alles zijn de Packers nog steeds in de race. Iemand moet welhaast Detroit en Chicago hebben gecursed. ∙
Geert Jan Darwinkel.
Cam is gearriveerd
Het contrast kon niet groter zijn, tijdens de eerste fatsoenlijke Monday Night Football‐editie van het seizoen. Tom ‘standbeeld’ (maar wat voor één!) Brady versus Cam ‘Superman’ Newton. Cam won, maar daar gaat het hier niet om. Wat belangrijker is: de ‘coming of age’ van een jongeman met grenzeloos potentieel. Het soort talent dat eens in de tien jaar voorbij komt.
Het is een ontwikkeling die zich grotendeels buiten ons gezichtsveld heeft afgespeeld, omdat de Panthers lang een waardeloos team waren en Andrew Luck, RGIII, Russell Wilson en Colin Kaepernick tegelijkertijd de league veroverden. Cams niet bepaald vlekkeloze verleden (noch dat van pa Cecil) en de onvermijdelijke ups en downs in de weg naar boven werkten ook niet echt mee. Maar nu is het toch echt zover: Cam Newton is de leider van een winnend team op de rand van de playoffs.
De fysieke talenten waren er altijd al (1 meter 96, 111kg, 40 yards in 4,56 seconden en werkelijk een houwitser van een arm); de vraag was enkel of Cam de zaken ook in zijn hoofd op orde kon krijgen. Dat is nu godzijdank het geval. Want naar Cam Newton kijken is je verwonderen over het genie van het menselijk lichaam. Nu nog een wide receiver erbij die groter is dan 1 meter 75 en jonger dan 34 jaar (hallo Steve 'I'll punch him right in the fucking mouth' Smith!) en we kunnen over de Super Bowl gaan praten. Zoals het Superman betaamt. ∙
Paul Klomp.