SportAmerika Magazine Nr 50

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­ 2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

MLS

M ijn dag en nachtritme is sinds dat ik met SportAmerika ben begonnen, zo’n kleine drie jaar geleden, nooit meer hetzelfde geweest als voor die tijd. Vaak blijf ik op voor een bepaalde wedstrijd of trek ik de hele nacht door. Nu ik sinds enkele maanden in dienst ben bij Infostrada Sports is mijn ritme een stuk normaler, maar afgelopen weekend betrapte ik mijzelf erop dat ik toch mijn slaap probeerde te rekken.

Zaterdagnacht ging ik er voor zitten: de MLS Cup tussen de Sporting Kansas City en Real Salt Lake. Sport1 zond de wedstrijd live uit, hulde daarvoor. De MLS staat nog steeds bekend als de competitie met wedstrijden in veel te grote American footballstadions en voetballers uit Europa die nog even hun zakken vullen. Zie Beckham, Henry, Keane, Márquez.

Bij aanvang moest ik zoeken naar bekende namen. Dat bleek lastiger dan op voorhand gedacht. Sterker nog, al snel realiseerde ik mij dat ik gewoon moest gaan genieten.

D at heb ik meer dan twee uur gedaan, met volle teugen.

Kansas City won in het eigen Sporting Park voor ruim

twinitgduizend toeschouwers na strafschoppen, nadat het 1‐1 was na verlenging. De grote winnaar was deze nacht de neutrale voetballiefhebber. Het niveau was zeer acceptabel en daarnaast gebeurde alles wat voetbal zo mooi maakt.

Technische hoogstandjes, vele kansen, ballen op de lat en paal, doelpunten afgekeurd en een zenuwslopende penaltyreeks.

Zo zie je maar. Ik moet zeker ’s nachts wedstrijden mee blijven pikken én ik ben er heilig van overtuigd dat de MLS een gouden toekomst heeft.

Veel leesplezier,

De New England Patriots

moeten het de rest van het sei­ zoen stellen zonder tight end Rob Gronkowski. In het derde kwart van de met 27­26 gewonnen wedstrijd tegen de Cleveland Browns verliet Gronkowski het veld na een lage hit van een safety T.J. Ward. Uit een MRI­scan bleek dat Gronk zijn kruisband heeft afgescheurd.

Gronkowski miste ook de eerste zes weken van het seizoen wegens rugproblemen en was sinds zijn comeback van grote waarde voor de Patriots • De Houston Texans zijn na het ontslag van Gary Kubiak op zoek naar een nieuwe hoofdcoach.

Eigenaar Bob McNair oogt op iemand met veel ervaring en lijkt daarbij uit te komen bij Ken Whisenhunt, offensive coordinator van de San Diego Chargers.

Ook Lovie Smith, ex­hoofdcoach van de Chicago Bears, zou een voorname kandidaat zijn • Defensive lineman Desmond Bryant van de Browns mist de rest van het seizoen vanwege een hartoperatie die hij afgelopen vrijdag onderging. Bryant (27) had al langer last van een onregelmatige hartslag en nadat medicatie geen uitweg bood, besloot Bryant onder het mes te gaan • De druk op Mike Shanahan neemt toe. Afgelopen zondag leden de Washington Redskins een even kansloze als pijnlijke nederlaag in eigen huis tegen de Kansas City Chiefs (45­10) en het stadion was praktisch leeg vanaf het einde van het derde kwart. Eigenaar Dan Snyder is zeer geïrriteerd over de huidige staat van het team en veel leden van de technische staf bereiden zich voor op een vroegtijdig ontslag •

“Ze haten me. Ze haten me.

Ik weet niet waarom, maar ze haten me gewoon." Die opmer­ king, gericht aan de scheidsrechters in de wedstrijd Denver ­ New York kwam Nate Robinson duur te staan. De guard van de Denver Nuggets kreeg in die wedstrijd de zoveelste technische fout in zijn carrière. De NBA gaf Robinson er een boete van 25 duizend dollar voor. Robinsons commentaar: "Zolang ik in het vierde kwart maar geen technische fouten krijg, dan is het niet zo erg. Ik hoop dat het nooit meer gebeurt, maar mezelf kennende was dit waarschijnlijk niet de laatste keer" • Het was weer eens raak in Cleveland.

Tijdens een wedstrijd van de Cavaliers liep er wederom een fan het veld op. Vorig seizoen liep een toeschouwer nog het veld op in een T­shirt met de tekst 'LeBron, come home 2014'.

Nu was de boodschap op het shirt gericht aan de huidige ster van de Cavaliers: Kyrie Irving. 'Kyrie, don't leave'. Of de smeekbedes invloed hebben op het transferbeleid van de Cavs is nog maar te bezien • Het eerste serieuze tradegerucht van dit seizoen is een feit. De Houston Rockets zouden center Ömer Aşık willen ruilen. De Rockets hebben even geprobeerd om Aşık en Dwight Howard in één team te laten spelen, maar zijn daar klaarblijkelijk ontevreden over. Er zijn vooralsnog geen andere namen of teams genoemd voor een eventuele ruil, maar lang zal dat niet duren. De lange Turk is een prima center en daarom erg gewild •

De wedstrijd op zondag tussen

de Boston Bruins en de Pitts­ burgh Penguins kostte de nodige slachtoffers. Chris Kelly (Bos­ ton) brak zijn enkel na een slash van Pascal Dupuis en zowel Brooks Orpik (Pittsburgh) als Loui Eriksson (Boston) moesten het ijs verlaten met een zware hersenschudding.

Orpik verliet het ijs per brancard en lijkt voor langere tijd uitgeschakeld • De Nederlander Daniel Sprong maakte tot dusverre grote indruk in de QMJHL. De zestienjarige speler van de Charlottetown Islanders is al eens gevraagd om voor Nederlandse jeugdteams uit te komen, maar ziet hier vooralsnog vanaf. “Ik ben daar wel eens voor gevraagd. Maar ik wil voor Team Canada spelen. Hopelijk krijg ik daar ooit de kans voor” • Sergei Bobrovsky is voor vier tot vijf weken uitgeschakeld. De doelman van de Columbus Blue Jackets liep een liesblessure op in het met 1­0 gewonnen duel tegen de Tampa Bay Lightning van vorige week dinsdag • Doelman Henrik Lundqvist tekende een nieuw contract bij de New York Rangers. The King blijft na dit seizoen nog zeven seizoenen verbonden aan de Rangers.

Lundqvist komt op de loonlijst voor 8,5 miljoen dollar op jaarbasis en wordt daarmee de bestbetaalde doelman in de NHL •

Het is u vast niet ontgaan:

Robinson Cano is een Mariner. De belangrijkste free agent van deze winter tekende een tienjarig contract ter waarde van 240 miljoen dollar in Seattle. De Yankees verliezen één van hun grootste sterren, maar krijgen er ook een nieuwe voor terug. Jacoby Ellsbury tekende een contract ter waarde van 153 miljoen dollar, dat hem zeven jaar in de Bronx zal houden • Ook Carlos Beltrán verhuist naar New York. Hij zal in drie jaar tijd 45 miljoen dollar gaan verdienen bij de Yankees. Met twee nieuwe outfielders erbij hadden de Yankees free agent Curtis Granderson niet meer nodig, en die tekende deze week dan ook een vierjarig contract voor 60 miljoen dollar bij de New York Mets • De Yankees beantwoordden verder een deel van de pitching­ vragen die overblijven door Hiroki Kuroda een jaar bij te laten tekenen voor 16 miljoen dollar • Boston verloor Ellsbury, maar behield de op één na belangrijkste free agent. Mike Napoli tekende een nieuw contract dat hem twee jaar in Fenway Park zal houden, in ruil voor 32 miljoen dollar • Mindere berichten kwamen uit Toronto, waar werper Roy Halladay aankondigde zijn handschoen aan de wilgen te hangen. Doc was drie jaar geleden nog één van de besten, maar aanhoudende schouderproblemen maken een einde aan zijn carrière. • Toch eindigen we met een vrolijke noot: Joe Torre, Tony La Russa en Bobby Cox zijn door het expansion era committee toegelaten tot de Baseball Hall of Fame •

De NFC South­kraker tussen de New Or­

leans Saints en Carolina Panthers van afge­ lopen zondag, maakte eens te meer duidelijk dat de Wedstrijd van het Jaar vorige week in Seattle plaatshad. Daar toonden de Seahawks dat er geen team over hoeft te peinzen een succesje te boeken in CenturyLink Field.

Gesteund door de Twaalfde Man, met een fenomenale Russell Wilson aan 't roer, en een secondary die geen duimbreed toegaf, kregen de Saints een pak billenkoek van jewelste ­ zoals de 49ers eerder dit seizoen de stad al waren uitgejaagd.

Lullig voor de Saints, die in New Orleans al even onaantastbaar zijn. Was de confrontatie van afgelopen week in The Big Easy afgewerkt, dan was de NFC road to the Super Bowl vast en zeker door Louisiana gelopen. Zoals de Seahawks onverslaanbaar zijn in Seattle, zo zijn de Saints niet te kloppen in de Superdome.

Zo ondervonden zondagnacht ook de Caro­

lina Panthers. De ploeg van coach Ron Rivera blaakt sinds Week 3 van het zelfvertrouwen ­ op basis van een herboren Cam Newton en een dijk van een front seven onder leiding van Luke Kuechli ­ en dacht dat er bij de divisiegenoot wel wat te halen viel.

Nee, dus. Toen de aanvalsmachine van Drew Brees eenmaal ging lopen, was er geen hou­ den meer aan. Het bracht meteen de achilles­ hiel van de Panthers aan het licht: zodra het verschil te groot wordt, heeft de ploeg (nog) te weinig passing game om de opgelopen schade ongedaan te maken.

Mooie ploegen, die Saints en Panthers, maar in de Super Bowl gaan we ze dus niet terugzien. De NFC­vertegenwoordiger heet Seattle. De tegen­ stander? Waarschijnlijk de Denver Broncos. Want wie kan Peyton & Co op Mile High verslaan? De Patriots zonder Gronk? De Colts? De Bengals? De Chiefs in de herkansing? Vast en zeker niet.

Oja, Peyton haat de kou... 51 punten scoorde hij zondag. Terwijl 't vroor dat 't kraakte.

TEKST GEERT JAN DARWINKEL

Het verband tussen de heersende machocultuur,

de aanbidding – vaak van jongs af aan ­ van de beste atleten en het bagatelliseren van seksuele incidenten is een buitengewoon gevoelig onderwerp. Je hoeft niet diep te graven om loodzware rechtszaken te vinden, waarbij soms onschuldige beklaagden jarenlang moesten brommen door toedoen van golddiggers, maar vaker nog gruwelijke verkrach­ tingen in de doofpot werden gestopt om de veel belangrijker geachte carrière van de beklaagde niet in gevaar te brengen.

Afschrikwekkend zijn de harde statistieken over verkrachting en seksuele intimidatie in de Verenigde Staten, terwijl het voetstuk waarop footballspelers staan groots en onmiskenbaar is. Die combinatie heeft de afgelopen maanden en jaren tot een serie incidenten en schandalen geleid, die een groot maatschappelijk probleem blootlegden waar nog altijd geen oplossing voor is.

Het onderwerp staat inmiddels steeds vaker ter

discussie, nu sociale media de grenzen vooral rond kleine gemeenschappen hebben doen vervagen. Een high school in een klein dorp op het platteland kan, zodra de media er ook maar enigszins lucht van krijgt, niet langer een verkrachting onder de mat schuiven en het slachtoffer wegpesten. Dat kent natuurlijk een keerzijde, die niet ongenoemd zal blijven, maar als het rechtssysteem afdoende zijn werk doet, is de media vooral een weg naar het einde van een doofpotcultuur die zoveel jonge slachtoffers kapot heeft gemaakt.

1 op de 4

Het is een vreemde gewaarwording voor veel jonge twintigers, maar uitwisselingsstudenten die in de Verenigde Staten op een universiteit binnenlopen, worden tijdens hun introductiedagen onverminderd gewezen op de risico’s van alleen naar huis lopen en op de mogelijkheden om medische, psychische en juridische hulp te ontvangen bij gevallen van seksueel geweld.

Zo op het eerste gezicht voelt die uitleg als de

zoveelste kwestie waar Amerikaanse instituten zich op voorhand voor willen indekken, zodat ze in ieder geval kunnen zeggen dat ze voldoende hadden gewaarschuwd en voor slachtoffers altijd klaar staan, maar achter die angst gaan een aantal vreselijke statistieken schuil.

Liefst één op de vier vrouwen in de VS wordt

tijdens haar vier­ of vijfjarige periode als student minimaal één keer het slachtoffer van seksueel geweld of zelfs verkrachting. Eén op de zes vrouwen in de VS is het slachtoffer van een poging tot of zelfs gecompleteerde verkrachting, waarbij penetratie plaatsvindt en, niet geheel verrassend, 99 procent van de daders mannen zijn.

Ter vergelijking, in Nederland liggen deze cijfers waarschijnlijk zo’n dertig procent lager, maar wordt over het algemeen aangenomen dat slachtoffers ook minder angstig zijn om met hun leed naar voren te treden. De kans is dus aanzienlijk dat in de Verenigde Staten de ware cijfers nog hoger liggen.

Steubenville

Als het aan de rector en de daders had gelegen, was het relaas van het 16­jarige slachtoffer van een verkrachting in Steubenville, Ohio zo’n verhaal gebleven dat de statistieken nooit had gehaald. Ware het niet dat de daders en omstanders opnames van hun daden deelden op sociale media en het slachtoffer, ten tijden van de verkrachting hevig onder invloed van alcohol, zo leerde van de gebeurtenissen eerder die week.

Kort na haar ontdekkingen begonnen de berichten

van het internet te verdwijnen en pleitte een van de daders geen aanklacht in te dienen.

Ze deed dat wel en de zaak werd breed uitgemeten in de New York Times, dat met gruwelijke details naar voren trad. Misschien nog wel opzienbarender dan lollig bedoelde tweets over een verkrachting, was de reactie in de media, waar meer dan eens opvallende compassie werd getoond met de daders en de schuld bij het slachtoffer werd gelegd.

Na uitvoerig onderzoek, waarbij mobiele telefoons en tablets in beslag werden genomen en uitvoerig digitaal en telefonisch verkeer werd uitgeplozen, werden twee minder­ jarige sterren van het high school footballteam veroordeeld voor onvrijwillige penetratie en het maken en verspreiden van kinderporno (het slachtoffer was tenslotte jonger dan 18). Drie volwassenen, waaronder de teamcoach, werden even

later veroordeeld voor obstructie van de rechtsgang.

Vier anderen staan op korte termijn terecht voor vergelijkbare vergrijpen in de zaak, waaronder de conrector van de high school en een coach die bewijsstukken achterover zou hebben gedrukt.

Zij hadden namelijk niet alleen de wandaden van

hun spelers gebagatelliseerd, maar zelfs besproken hoe de kwestie uit de media te houden en welke argumenten het sterkst waren om het slachtoffer zwart te maken, waarbij vooral haar drankgebruik als verzachtende omstandigheid moest worden aangevoerd. Een visie die zelfs door bekende Amerikanen werd gedeeld, zoals tennisster Serena Williams, die het bewusteloze slachtoffer verweet dat ze “eigenlijk gewoon nooit in die positie had mogen komen.”

Een opmerking waar het publiek vrij massaal over viel, maar niet voordat ook CNN en andere media stevig blunderden en bagatelliseerden. Werd eerst per abuis de naam van het slachtoffer uitgezonden op alle grote nieuwsnetten, een dag later zei CNN­ reporter Poppy Harlow dat het “zelfs voor een buitenstaander buitengewoon zwaar was geweest om tijdens de rechtzaak”, houd je goed vast, “te zien wat er gebeurde met deze twee jonge, veelbelovende atleten, terwijl iedereen toezag hoe hun wereld in elkaar stortte.” Het voelt als de omgedraaide wereld.

Een weerloos tienermeisje naar twee locaties

verplaatst, over haar heen geürineerd, met vingers en geslachtsdelen gepenetreerd, haar spullen gestolen en foto’s en video’s van de hele nacht trots en lachend met de hele high school gedeeld.

Gut, wat moet hun Gut, wat moet hun wereld in elkaar

Lizzy Seeberg was 19, toegewijd katholiek en studente aan St.

Mary’s College, een kleine conservatieve school vlakbij Notre Dame University. Eind augustus 2010 SMSte ze panisch naar ‘n vriendin en haar psycholoog, “er is iets vreselijk gebeurd.” Ze zou zijn betast en aangerand door een footballspeler van de Fighting Irish. Na overleg deed ze aangifte, maar er gebeurde niets en negen dagen later, overmand door schuldgevoelens en angst, pleegde Lizzy zelfmoord.

Pas zes dagen na haar zelfdoding besloot de campuspolitie eens met de speler in kwestie te spreken, maar hij ontkende en met de enige echte getuige overleden, werd de zaak weer gesloten.

Ondanks tekstberichtjes van ’n vriend van de speler als “Het is een slecht idee om Notre Dame football lastig te vallen” en “Doe nou niets waar je spijt van kan krijgen.”

Eerst ontkende de school dat er iets gebeurd was en de speler

miste geen wedstrijd, zelfs geen training, tijdens het onderzoek of de aanklacht. Later verwees de school naar de advocaat van de beklaagde, die het verhaal omdraaide en zei dat Lizzy gedrogeerde psychoot was, die nooit van huis had moeten gaan en zich op zijn cliënt had geworpen. Journalisten die maar bleven bellen vergeleek hij zelfs met leden van de Ku Klux Klan, suggererend dat het verhaal slechts interessant was omdat – op dat moment een revelatie, omdat de identiteit van de speler geheim was gehouden – zijn cliënt niet blank is.

Twee jaar later gaf Notre Dame schoorvoetend toe dat ze sneller hadden moeten handelen, maar dat de zaak vanwege gebrek aan bewijs voorbij was. En er kwam ook geen nieuw onderzoek, ondanks een interessant en knap verhaal met nieuwe feiten door de National Catholic Review [Google: “ncr lizzy seeberg”], die met een glimlach werden afgewimpeld door coach Brian Kelly: “Ik wist niet dat de NCR zo rijk was dat ze journalisten konden sturen om mij steeds maar weer vragen te stellen.”

Het ergste aan de zaak‐Seeberg, die nooit een

zaak werd, is dat ze niet alleen was. Een jaar later was er een nieuwe aanklacht en ook dat meisje werd door vrienden en zelfs spelers via smsjes gemaand haar mond te houden. Geconfronteerd met die berichten zei Notre Dame slechts dat ze de spelers zou vragen ermee te stoppen. Daarmee was de zaak, een van velen. voor hen afgedaan.

gestort zijn toen ze het terugzagen. Het leidde tot maximaal twee jaar jeugddetentie en mogelijk niet eens registratie als dader van seksueel geweld, ondanks snoeiharde kritiek op de gang van zaken en ’n oproep tot genadeloos oordelen van onder meer Ohio’s congresleden.

Maryville

Steubenville werd door de genadeloze verslaggeving van de New York Times een zaak van grote publieke interesse. Het was echter niet alleen een verhaal waar hopelijk een afschrikwekkende werking vanuit ging, het betekende ook dat slachtoffers van andere verzwegen verhalen plots naar buiten durfden te treden.

Steubenville bleek het topje van de ijsberg.

Eerder dit jaar publiceerde de Kansas City Star

bijvoorbeeld het resultaat van zeven maanden niet aflatend onderzoek in het kleine stadje Maryville, Missouri, waar de 14­jarige Daisy op een koude ochtend in januari door haar moeder op de veranda voor haar huis was gevonden. Hevig getraumatiseerd, onderkoeld en met duidelijke verwondingen tussen haar benen.

Een arts bevestigde hun vermoedens: ze was verkracht.

Althans, dat is haar lezing en de zaak is allesbehalve afgesloten. Dat was ooit wel de intentie, maar zonder veroordeling. Er zou, tegen alle inmiddels opgerakelde bewijsstukken in, onvoldoende bewijs zijn geweest voor een uitvoerig onderzoek. Een oordeel waar de familie van het slachtoffer, en een steeds sneller groeiend publiek, grote twijfels bij heeft.

De daders zouden geliefde atleten zijn geweest,

waarvan één de kleinzoon van een bekende senator, die toch niet geheel toevallig op campagne was geweest met de lokale politiechef. Daisy werd van school gepest, haar broer (zelf tot dan toe succesvol atleet) werd uitgejoeld door klasgenoten bij wedstrijden, Daisy’s moeder verloor onverwacht haar baan en na vertrek uit het dorp brandde, toen de familie weigerde de aanklacht in te trekken, onder verdachte omstandigheden hun huis af.

Verkrachting, aanranding, intimidatie en

de aanpalende doofpotcultuur, blijft natuurlijk niet beperkt tot de edele footballsport. Ook het basketball ontkomt er niet aan. Meest schokkende voorbeeld: de Iowa Hawkeyes en z'n coach Steve Alford.

We moeten terug naar 6 september 2002, als Hawkeye‐basketballer Pierre Pierce zich vergrijpt aan een vrouwelijke studente. Om haar schreeuwen te doen verstommen, bedekt hij haar mond als hij bij haar naar binnen probeert te dringen. Pierce bekent later schuld aan 'mishandeling met letsel als gevolg' en biedt publiekelijk z'n verontschuldiging voor 'ongewenst seksueel contact met een mede‐studente'.

Voor het zover was, stelde Alford alles

in het werk om het slachtoffer zwart te maken en zijn speler te verdedigen. Bij iedere gelegenheid stak hij zijn hand in het vuur voor de rechtschapenheid van Pierce. Daarnaast lokte hij het slachtoffer naar wat zij dacht een 'bijbel‐studie' te zijn, maar wat een bijeenkomst bleek waar ze vriendelijk doch dringend werd om haar beschuldigingen te laten varen.

In een rapport over de zaak, werd Alford vervolgens met de grond gelijk gemaakt. Zowel zijn woorden als daden werden gehekeld. Maar wie mocht denken dat hij op basis daarvan nooit meer aan de bak zou komen op een van de belangrijkste functies van een school, kwam bedrogen uit. Eerst New Mexico en vervolgens UCLA bedekten het verleden van Alford met de mantel der liefde.

En de rechtschapen Pierre Pierce? Die

werd in 2005 opnieuw gearresteerd, voor onder meer poging tot verkrachting, met elf maanden cel als gevolg (GJD).

Hoe verslagen moet iemand zijn om een schikking te

treffen in een zaak waarin hij geen schuld heeft? Brian Banks had zo weinig vertrouwen in een goede afloop, dat hij liever minder jaren (tien jaar, waarvan vijf voor‐ waardelijk) onterecht ging brommen, dan erop te gok‐ ken te worden vrijgesproken, maar met het risico dat hij nog véél langer (41 jaar tot levenslang) moest zitten.

Banks’ nachtmerrie begon toen hij in 2002, vlak nadat hij had toegezegd football te gaan spelen voor de USC Trojans, werd aangeklaagd voor verkrach‐ting. Hij zou klasgenote Wanetta Gibson in een trap‐gat hebben verkracht. De angst voor veroordeling was zo groot, dat hij het aanbod voor een bekentenis aannam en hij zat vijf jaar vast. Gibson, samen met haar moeder, kreeg tevens $1,5 miljoen dollar schadevergoeding van de Long Beach Poly High School.

Tien jaar later kreeg Banks, inmiddels vrijgelaten

na het uitzitten van de vijf jaar celstraf, onverwacht een bericht op Facebook van Gibson. Hij vroeg haar of ze akkoord was hem te ontmoeten, samen met een onafhankelijke partij. Daar ging ze mee akkoord, en tijdens dat gesprek gaf ze toe dat Banks haar inderdaad niet verkracht had en dat ze akkoord was geweest met hun seksuele contact. Ze wist echter niet dat de bekende van Banks een privédetective was, die het hele gesprek opnam.

Banks trad daarop met de gegevens naar het Califor‐ nia Innocence Project, die de aanklager verwittig‐ den. Het werd een nieuwe zaak, waarbij na tien jaar niet alleen Banks met terugwerkende kracht van alle vergrijpen werd vrijgesproken, maar Gibson en haar moeder werden gedwongen om het smartengeld van toen tot de laatste cent terug te betalen.

Het was voor Banks de kans om zijn kans als

atleet alsnog te grijpen, maar in ’t Seattle Seahawks 2012 minicamp kwam hij tekort, zijn UFL‐team in Las Vegas stopte ermee en in 2013 speelde hij mee in pre‐season als middle linebacker, maar besloten de Atlanta Falcons hem toch geen contract aan te bieden. En zo werd Banks een veelbelovende carrière als footballspeler ontnomen, omdat een pubermeisje voor haar moeder wilde verhullen dat ze seksueel actief was.

Het geeft serieus te denken en het onderzoek van

de Kansas City Star heeft inmiddels geleid tot zoveel publieke interesse, dat er demonstraties zijn om de zaak te heropenen en er ook daadwerkelijk met nieuwe feiten wordt gewerkt door een federaal onderzoeksteam. Het wordt ongetwijfeld vervolgd, maar doet vast denken aan de zaak in Steubenville en vele, vele anderen.

Schuldvraag

Verkrachters, mensen die gruwelijk misbruik maken van andermans jeugdige stommiteit, mensen in een machtspositie die misdaden in de doofpot stoppen; ze moeten allemaal keihard worden gestraft. De visie dat het slachtoffer het zelf schuld is, omdat ze te veel dronk of niet haar eigen drankje bestelde, is het bagatelliseren van een misdaad en het verwarren van twee fouten.

Is het buitengewoon onverstandig om je laveloos te

drinken? Absoluut, maar dat mensen om je heen zich dan niet kunnen beheersen is op geen enkele manier jouw schuld. Een vrouw moet zich kunnen kleden zoals ze wil en ook kunnen drinken. Niemand vraagt er om dat ze verkracht wordt en de situatie als zodanig presenteren is absurd. Dat voorzichtigheid in je handelen geboden is, omdat iemand anders zich niet aan de wet en goed fatsoen kan houden, maakt het slachtoffer niet de schuldige.

De publieke opinie wordt echter ook gevormd door andere factoren, zoals de reeks aan verkrachtings­ zaken, waar de veroordeelde achteraf alsnog onschuldig bleek. Daar zaten geregeld atleten bij,

zoals Brian Banks en het 2006 Duke lacrosseteam, die pas toen het kwaad voor hun carrière en imago al geschied was werden vrijgesproken.

Banks was zo’n tien jaar geleden een enorm high

school talent in football, maar werd veroordeeld voor een verkrachting die hij niet beging. De jongedame in kwestie was slechts uitgeweest op geld

van de school, die ze aanklaagde als onveilige omgeving voor studenten. De ruim anderhalf miljoen dollar die ze opstreek zijn inmiddels teruggevorderd en Banks is vrij, maar niet voordat hij vijf jaar onterecht vast zat en zijn beste jaren als atleet, ondanks een try­out bij de Atlanta Falcons in 2012, aan zich voorbij zag gaan.

Het zijn verhalen die, terecht of niet,

vertwijfeling zaaien bij het publiek. Een publiek dat op alle niveaus atleten vaak hoog heeft zitten en hen eerder het voordeel van de twijfel zal geven. Nog los van het belang van de sportclubs, die zelfs voor high schools, maar zeker in college en op professioneel niveau, grote financiële implicaties kunnen hebben.

Jameis Winston

De vele voorbeelden, zowel voor als tegen, maken een eenduidige visie op de kwestie niet gemakkelijk. Er spelen een aantal onmiskenbare problemen aan beide zijden van de medaille. Het zijn niet problemen die je even oplost en de veranderende dynamiek in de media heeft een continue invloed op de publieke opinie, de hoeveelheid oprechte en valse bewijzen en het aantal meningen.

Het is daarom dat de nieuwste zaak in de nationale spotlight in de Verenigde Staten zo interessant is. De mogelijke verdachte is de absolute rijzende ster van de grootste

sport in het land, het slachtoffer wilde eigenlijk niet dat de zaak nog langer werd besproken, maar de rol van de media, de politie en de school zijn indicatief voor de vele vergelijkbare kwesties en de uitkomst zal zonder twijfel van invloed zijn op de toekomstige behandeling van dit soort zaken.

Want Jameis Winston, de 18­jarige quarterback van de Florida State

Seminoles, werd tot voor kort, ook door SportAmerika, gekenmerkt als good guy met humor, verstand en focus. Hij zou het, als grote leider van één van de beste college footballteams van dit seizoen, wel even gaan maken, maar plotseling zijn er deze verdachtmakingen en komen de exemplarische problemen voor dit soort zaken vanzelf bovendrijven.

Feiten

Het belangrijkste in de zaak­Winston, die uiteindelijk geen zaak zal worden, is het uiteenzetten van de feiten, maar de feiten zijn het grootste probleem en de openbaar aanklager maakte – niet geheel toevallig vlak voor de ACC Championship Game – bekend dat de bewijzen niet voldoende zijn gebleken om tot verder onderzoek over te gaan.

Als buitenstaander is het lastig om dit

soort bewijs te beoordelen, maar de politie in Tallahassee wil de informatie wel met het publiek delen. Bewijs dat aantoonde dat Winston hoogstwaarschijnlijk seks heeft gehad met de jongedame in kwestie, maar waaruit niet direct naar voren komt of dat vrijwillig was of niet. De gaten in haar verhaal en het DNA van minimaal één andere man, haar eigenlijke vriend, bemoeilijkten haar zaak.

Los van de aangevoerde bewijsstukken en

verklaringen, is de omgang met de zaak wel een reden om van een problematische en subjectieve rechtsgang te spreken. Niet alleen besloot de detective het slachtoffer te beangstigen voorafgaand aan haar aangifte, er werd twijfelachtig met het slachtoffer gecommuniceerd. Terwijl zij te horen kreeg dat de zaak niet zou worden opgepakt en ze verder ging met haar leven, bleek het onderzoek alsnog te zijn opgepakt, om zo in de media te belanden, die gretig gingen

wroeten in haar leven en naar mogelijke gebeurtenissen tussen haar en Winston.

Als er onderaan de streep onvoldoende

bewijs is, dan houdt het daar op. Dat pleit Winston niet vrij, maar maakt het slachtof­ fer ook geen leugenaar. Er is echter wel vol­ doende bewijs, dat in ieder geval de media en het publiek – niet allemaal, maar er zijn legio voorbeelden – nooit subjectief naar de zaak hebben gekeken en dat ook de aan­ klager achteraf best om dingen kon lachen.

Ongemakkelijk

“Vindt iemand anders het ook ongemakkelijk hoeveel er gelachen wordt op deze persconferentie?”, vroeg ESPN’s Samantha Ponder op Twitter. “Ik weet ook niet wat er precies gebeurd is, maar de persconferentie had moeten worden behandeld alsof Winston en het slachtoffer aanwezig waren.” Het waren rake woorden over de persconferentie van de aanklager, die meer op zijn vijftien minuutjes aan faam leek te azen, dan dat hij een fatsoenlijk verhaal over een mogelijke verkrachtingzaak hield.

vervelende ervaring heeft gehad, dat de waarheid misschien in het midden ligt. en ik bid voor haar dat ze het kan verwerken,” zei één van hen. Echter, “we wisten allemaal al lang dat hij onschuldig was,” schreef een ander.

Vooringenomen

Want in de hoofden van vele fans was het al voor het afblazen van de zaak lang en breed onmogelijk dat hun held zoiets vreselijks had gedaan. Ze waren vooral opgelucht dat het footballteam niet zou lijden onder zo’n rechtszaak.

Helaas blijkt in de praktijk echter, dat dit

vooringenomen vertrouwen in mensen op een voetstuk meer dan eens tot doelbe­ wust, maar vooral ook schandalige obstructie van de rechtsgang heeft geleid. Sociale media en toegenomen bewustzijn over deze problema­ tiek lijkt echter wel, langzaam maar zeker, te leiden tot een kentering.

De zaak­Winston is zeer publiek behandeld, de fouten lijken rechtgezet, de feiten zijn vrij duidelijk en het besluit hem egon de dag nog met enige opluchting dat niet te vervolgen oogt transparant en sterspeler Jameis Winston waarschijnlijk begrijpelijk, maar dat is in Tallahassee en geen verkrachter is, het verhaal verzandde al op het veelbesproken Florida State. De snel in een veelzeggende parade voor kentering moet ook plaatsvinden op kleine vooringenomen posities. “Weet u toevallig of scholen en in kleine dorpen in Missouri of de jongedame in kwesties enige affiniteit met Ohio. de University of Alabama heeft?”, durfde een aanwezige zelfs te vragen, suggererend dat de iet dat een continue nationale spotlight zaak een samenzwering was geweest om op een school iets zegt over je kansen weg Florida State’s title run te saboteren. te komen met gruweldaden, want twee woorden en een naam deden ons een jaar “Ik ben blij dat we weer kunnen focussen geleden al eens alles samenvatten dat over op wat echt belangrijk is in ’t leven: dit maatschappelijke probleem en de football”, twitterde een Seminoles­fan. In belangen van football kan worden gezegd: mindere mate waren er ook fans met oog Penn State en Jerry Sandusky. Ze bleken voor het meisje. “het is duidelijk dat zij een helaas geen uitzondering. •

B

N

Na maar liefst 93 nederlagen in 2012 wonnen de Boston Red Sox een jaar later de World Series.

From Worst to First, een ongelooflijke transformatie.

Zeldzaam is het, maar niet uniek: ruim twintig jaar geleden flikten twee teams het kunstje al. De World Series van 1991 ging tussen de Braves en Twins, die beiden een jaar eerder nog onderaan bungelden in hun divisie. Op dat moment was dat nog nooit gepresteerd en dan overkwam het ineens twee teams in een seizoen.

Het boek van Gutman, Weiner and

Seidl blikt terug op het seizoen van de twee teams. De Braves uit Atlanta, die aan het begin stonden van een dynastie, een ongeĂŤvenaarde reeks divisietitels. Een team dat vele prijzen won, vaak in de World Series stond, maar uiteindelijk slechts een enkele keer met de hoogste eer ging strijken.

Voor het andere team, de uiteindelijke winnaar Minnesota Twins, zou de titeljacht na 1991 vruchteloos blijven.

De beslissende Game 7 van de World Series werd live uitgezonden in Nederland door een intussen allang weer verdwenen sportzender. Kabeltelevisie was nieuw en de zenderkeuze ging voor velen van 5 naar 30 stuks. Ons land zag een zinderend spannende wedstrijd, die uiteindelijk beslist werd in de tiende inning en de Twins een 1­0 overwinning en de felbegeerde ring opleverde.

Teruglezen over dat bijzondere seizoen 1991 is

dus erg leuk, al zal het voor iemand die niet tot de drie doelgroepen behoort (Twinsfans, Bravesfans, honkbalidioten) lastig zijn dit een leuk boek te

Titel: FROM WORST TO FIRST! Auteur: BILL GUTMAN, DAVE WEINER & TONY SNELL Uitgever: ST. MARTIN'S PRESS Bestellen: HIER of HIER niets van, overvallen door details. Het is echter wel een goed stukje onderzoeksjournalistiek, deze opsomming van gebeurtenissen. De drie journalisten hebben vele oude archieven doorgespit, om daarna alles weer kort en bondig samen te vatten. Zinnen als ‘Rookie Brian Mitchell, up from the minors, was hitting .373 in

Het boek is niet simpel te lezen en staat boordevol informatie die slechts geïnter­ preteerd kan worden door een insider

his first 51 at bats. Rookie Brian Hunter had 10 homers and 40 RBI’s, while Gant was up over .250 with 27 homers and 78 ribbies, as well as 25 steals’, staan her en der in het boek. Niet simpel te lezen en boordevol informatie die slechts geïnterpreteerd kan worden door een insider (waarvan er wereldwijd honderden miljoenen zijn overigens), maar die voor een doorsnee fan totale onzin lijken en voor een buitenstaander Rheto­ Romaans.

Maand voor maand worden de teams onder de

loep genomen. Zo wordt langzaam duidelijk dat het tot dan toe onmogelijke daadwerkelijk gaat gebeuren, en dan ook nog eens door twee verschillende teams. John Smoltz en Tom Glavine waren nog jonge Bravestalenten, terwijl aan de andere kant Jack Morris (die op 8 januari a.s. zijn laatste kans krijgt om in de komende Hall of Fame opgenomen te worden) de beslissende wedstrijd van begin tot eind mocht werpen. Tien volledige innings, waar zie je het nog?

1991 was een bijzonder jaar. En zou er ook een vergelijkbaar boek over de Boston Red Sox worden geschreven dat in 2035 nog gelezen wordt? •

TEKST GERBEN KAPPERT

We schrijven 13 maart 2009. In de

geworden met een fikse verhoging. "Ik kan niet naar school", laat een koortsige suburbs van Chicago staat een high schoolkraker van jewelste op het program­ Jereme z'n vader Bill weten. "Het gaat gewoon niet." Dat is een domper, want ma. Het is Warren, met de regels zijn regels: als hij niet op school getalenteerde guard verschijnt, mag hij 's avonds ook niet DE Brandon Paul aan het roer, tegen Waukegan. wedstrijd van zijn nog prille leven spelen.

Bill Richmond kan dat niet zien gebeuren.

Waukegan heeft de "Michael Jordan speelde met griep in de beschikking over de Finals", werpt hij zijn zoon voor de voeten.

2 meter 3 lange small forward at is alles wat Jereme Richmond hoeft Jereme Richmond, te horen. Na het vijfde uur (genoeg om vandaag zeventien speelgerechtigd te zijn voor THE GAME jaar oud geworden, die avond), stuurt de athletic director hem over wie dan al de naar huis. Even een paar uurtjes slaap ogenschijnlijke pakken. En na dat dutje is hij klaar om te zekerheid bestaat dat gaan. hij binnen afzienbare tijd in de voetsporen van stadgenoten Dwyane Wade Wat heet. Dat wil zeggen: Warren begint en Derrick Rose zal gaan furieus en neemt meteen maar een 19­4 voorsprong. Dat krijg de hal van de Bull­ treden. dogs aardig stil, maar een 21­0 Waukegan run in het tweede kwart brengt de balans Dat Richmond van de partij is, mag een klein al gauw weer in evenwicht. wondertje heten. Hij Het blijft spannend tot het einde. Met nog is die ochtend 4.7 seconden op de klok, en de thuisploeg wakker die een 68­66 voorsprong koestert, gaat Brandon Paul voor drie punten. Zijn schot mist doel, maar gaat gepaard met een foul.

Plof, plof, plof, Paul maakt geen fout vanaf de vrijeworplijn. 68­69 Warren.

D

En dan. Inbound Waukegan. Bal naar

Jereme Richmond. Korte dribbel naar de middellijn, dan Richmond die aanlegt voor een schot, met zo'n twee tellen op de klok... RAAK! En Waukegan dat explo­ deert. "Op het moment dat de bal m'n handen verliet, had ik meteen het gevoel dat hij erin zou gaan", aldus Richmond, die de wedstrijd eindigt met tien rebounds

en 31 punten ­ inclusief vijftien punten in het vierde kwart (check de video van het slot van de wedstrijd hier).

vlag in Champaign­Urbana ging dan ook hoog in top toen Richmond al op zestienjarige leeftijd zijn jawoord aan Webber en Illinois gaf. Duke, Michigan * State en North Opgestaan met 40 graden koorts, 31 Carolina, om er punten afgesloten met een game winnend maar een paar half court schot in de wedstrijd van het te noemen, seizoen, op je zeventiende verjaardag nota waren ook bene... Wow. Nee, Amerikanen die hun geinteressee sportieve hoogtepunt kenden op high rd, maar school, zijn zeker geen uitzondering. Er Richmond zijn er miljoenen die er ­ ongevraagd en tot verkoos de gekwordens toe ­ verhalen over kunnen en Fighting zullen vertellen. Maar voor Jereme Illini.

Richmond lag er zoveel meer in het Redelijk verschiet. bekend terrein en l vanaf zijn jongste jeugd was hij HET lekker dicht talent, dat her en der in Chicagoland volle bij huis. zalen trok. Supergetalenteerd. Snel, prachtschot, atletisch, reboundend als geen ander. Het complete pakketje. Hier liep een NBA­ster in de dop te ballen, zo wist iedereen die hem eens had zien spelen zeker. Tijdens z'n eerste varsity game, als freshman, had ie al eens 34 punten gescoord en 21 rebounds geplukt.

Dat kon toch niet meer misgaan, dacht iedereen.

A

Zo ook Illinois­ coach Bruce Webber. De

De naam is al even gevallen. Derrick

Rose. Richmond zou na #1 de nieuwe local hero in Chicago worden. Het talent droop er, zoals beschreven, immers vanaf.

Maar daarmee houdt de vergelijking tussen Rose en Richmond wel op. Want waar Derrick door z'n moeder en broers down to earth en in een tamelijk strak keurslijf werd gehouden, daar werd Jereme in huize Richmond gekoesterd en behandeld als het winnende staatslot, dat de familie wel even binnen zou ballen.

Niets was te gek. Als Jereme geen zin had, had Jereme geen zin. Jereme's wil was wet.

Eenmaal op college in Illinois trok Rich­ mond de negatieve lijn zonder omwege door. Wat heet: nog maar koud in het Oranje van de Fighting Illini werd hij gearresteerd wegens onder meer verboden wapenbezit en mishandeling. Z'n ex­ vriendin had het bestaan om haar mobiele telefoon niet op te nemen, en dat schoot hem bepaald in 't verkeerde keelgat. Het komt hem op een weekje cel te staan en een strafblad is een feit.

Op het basketballcourt gaat het niet veel

beter. Richmond laat op college nog maar zelden zien waartoe hij al op veertienjarige leeftijd toe in staat was. Slechts een keer, tegen Ohio State in een wedstrijd die Het gevolg was ernaar. Op school liet hij regelmatig een traning schieten. Geen zin. wordt uitgezonden op National TV, laat hij En als ie wel kwam opdagen, was dat meer weer eens de oude Jereme zien. Hij is goed voor achttien punten en tien rebounds, dan eens te laat. Aanvaringen (en vecht­ hetgeen bij zijn bezorgde fans zorgt voor partijen) met teamgenoten waren aan de orde van de dag. Er waren schorsingen en weer een sprankje hoop. Hij kan het nog. hij werd zelf voor even van school getrapt.

Het blijkt echter niet meer dan een Richmond zelf kon er met z'n verstand oprisping. Ook in Champaign­Urbana niet bij. Wie waren zij wel dat ze dachten nemen de aanvaringen met medespelers dat ze kritiek op hem mochten hebben? en coach Webber hand over hand toe. In Hij zorgde tijdens de wedstrijden toch januari, als hij aan de vooravond van een gewoon voor de zege? Nou dan! wedstrijd met Wisconsin zonder opgaaf e nog niet eens begonnen van redenen de ploeg verlaat en op eigen gelegenheid naar huis reist, verliest hij loopbaan van Jereme Richmond bevond zich defnitief het respect. De rest van de Illini op dat moment al op pikt die dikke vinger niet (meer). een glijdende schaal, ij maakt het slot van z'n debuutjaar al al schopte hij het in niet eens meer mee: na de zoveelste z'n laatste jaar op aanvaring schorst Webber hem voor de high school nog laatste twee duels van de competitie. wel tot Richmond is echter niet voor een gat te McDonald's All vangen, en besluit zich beschikbaar te American. stellen voor de NBA­draft. En hoewel hij al een jaar nauwelijks iets heeft laten zien, is de small forward nog niks van zijn arrogantie verloren. “Thanks to my haters and motivators. If I so happen to fail, I want my doubters to know that my failure is greater than your biggest success", laat hij via Twitter weten.

D

H

Of Jereme Richmond iets in de draft heeft te zoeken? Verschillende scouts menen van wel. "Ondanks alles zal er zeker een ploeg zijn die hem oppikt", laat een van

hen weten. Daar is ook Richmond zelf van overtuigd. Teams die voorzichtige interesse tonen en hem uitnodigen voor predraft workouts krijgen echter nul op hun request: Jereme Richmond komt doodleuk niet opdagen. Zijn prestaties op het basketballcourt moeten voor zich spreken, vindt hij.

Het gevolg is ­ buiten de familie Richmond ­

voor niemand een verrassing: er is geen NBA­ team dat z'n vingers aan hem wil branden, en Jereme blijft ongedraft. Tekenend: z'n oom belt na de mislukte draft ieder radio­station en alle kranten om een ongekende tirade af te steken. Het is de schuld van iedereen. Van de media, z'n medespelers en van z'n coaches.

Behalve van, je raadt het al, Jereme zelf.

*

25 april 2013. Een dag voordat Richmond weer voor de rechtbank moet verschijnen, en waar z'n probation officer zal gaan vertellen dat hij meer­ dere urinetesten heeft gemist, eist Richmond bij diezelfde probation officer dat deze bij hem alsnog een urinetest afneemt. Op het antwoord dat het daarvoor nou toch echt te laat is, zegt de voormalige basketballster bij het weggaan: "Pas goed op jezelf. Pas heel erg goed op jezelf."

Eenmaal in z'n auto rijdt hij niet meteen weg.

Hij blijft een paar minuten zitten, alvorens met z'n hand een pistool te vormen. Pauw, pauw, pauw, zegt hij tegen zichzelf, en wijst met z'n 'pistool' in de richting van het kantoor. Het is die bedreiging, gevoegd bij het herhaaldelijk schenden van z'n voorwaardelijke invrijheids­stelling, die hem twee weken geleden ­ op 21­jarige leeftijd en vier jaar nadat hij de wereld aan z'n voeten had ­ een gevangenisstraf van drie jaar opleverde. •

Motor City

De Heat had al tien keer op rij gewonnen toen de Pistons vorige week in Miami een einde maakten aan die winning streak.

Topscorers bij de Pistons waren Kyle Singler, Greg Monroe en Rodney Stuckey (gezamenlijk salaris: veertien miljoen dollar).

De miljonairs keerden na afloop ongetwijfeld met een goed gevoel terug naar Detroit, de stad die dezelfde dag failliet werd verklaard.

Detroit is de stad van Motown, burgerrechten en Amerikaanse auto’s. De stad van Diana Ross, Rosa Parks en Henry Ford. Door stijgende olieprijzen en de verhuizing van de auto‐industrie naar goedkope landen liep de werkloosheid hoog op. Detroit gaat gebukt onder armoede en haar inwoners kiezen het hazenpad. De stad waar in de jaren '50 nog bijna twee miljoen mensen woonden, telt nu amper 700.000 inwoners.

Detroit heeft achttien miljard dollar schuld en is nu officieel failliet. Dat zal Josh Smith en co wellicht een rotzorg zijn, maar de Pistons mogen hun handen dichtknijpen. Het faillissement geeft Detroit financiële bescherming en dat zorgt er weer voor dat zaken als politie, straatverlichting en vuilnismannen betaald kunnen worden.

Gelukkig maar, want een spookstad is geen ideale omgeving om basketbalwedstrijden te organiseren.

Alle beetjes helpen en dus wil Detroit kunststukken uit het plaatselijke museum verkopen om de stad uit de schulden te helpen. De Pistons’ grootverdieners zouden misschien een steentje kunnen bijdragen door thuis even rond te kijken of ze nog iets op eBay kunnen verpatsen. Daar is Motor City nu meer bij gebaat dan een mooie stat line van hun rijke plaatsgenoten. ∙

Eva Gerritse.

eigenlijk altijd bij de basket weet te komen. Goede driepuntschutter.

ZWAKKE PUNTEN: Atletisch zeer solide, maar niet bovengemiddeld voor een NBA­speler. Defensief heeft de ietwat kleine Irving daardoor veel moeite. Vooral tegen sterke, grote point guards is hij verdedigend vrijwel niet aanwezig. Mid­range jumper is middelmatig.

HOOGTEPUNT: Werd in 2012 opgeroepen voor Team USA en ging daar prompt de strijd aan met de allergrootsten op aarde. Verwierf daar zijn status echt als opkomende superster.

OVER HEMZELF: “Ik ben waarschijnlijk één van de meest competitieve mensen ooit. Ik wil mensen afmaken, eerlijk gezegd.”

OVER HEM: “Ik kijk veel naar Kyrie.

Hij is op dit moment al ongelooflijk, maar wat hij in de toekomst kan gaan doen is pas echt bizar. Hij is één van de beste spelers die we hebben. Hij hoort hier.” – LeBron James SPORTAMERIKA OVER IRVING: Kyrie Irving is de soort speler waar mensen het popcorn van uit de mond valt. Het soort speler dat je laat vergeten dat je dat dure ticket kocht voor de wedstrijd. Ondanks het feit dat hij slechts twee jaar in de NBA speelt, behoort hij al tot de grootste sterren, mede dankzij dat showelement, gamewinners en de Uncle Drew­ commercials. Hij is er echter nog niet.

Zeker dit jaar kent Irving tegenslag. Hij zou gevochten hebben met een teamgenoot, speelt het slechtste basketbal uit zijn carrière en tot overmaat van ramp verliezen de Cavaliers nogal veel wedstrijden. Dat gaat vast allemaal goedkomen. Kyrie Irving is namelijk geboren om te basketballen in de NBA.

NAAM: Kyrie Andrew Irving GEBOREN: 23 maart 1992 in Melbourne, Australië NATIONALITEIT: Amerikaanse LENGTE: 1 meter 91 GEWICHT: 81 kilogram OUDERS: Vader Drederick Irving speelde professioneel basketbal in Australië. Zijn moeder overleed toen Kyrie vier jaar oud was.

TWITTER: @kyrieirving POSITIE: Point guard HIGH SCHOOL: St. Patrick High COLLEGE: Duke, maar speelde minder dan een dozijn wedstrijden door blessureleed TEAMS: Cleveland Cavaliers (2011­nu) DRAFT: Eerste keuze in 2011 door de Cleveland Cavaliers DEBUUT: 26 december 2011 tegen de Toronto Raptors. 104­96 verlies, Irving was goed voor zes punten en zeven assists.

CONTRACT: Tot en met het seizoen 2015/2016, ter waarde van zo’n 23 miljoen dollar.

CARRIERESTATS: 130 wedstrijden met gemiddelden van 20,5 punten, 3,7 rebounds, 5,7 assists, 0,2 blocks en 1,2 steals per wedstrijd.

AWARDS: NBA All­Star (2013), NBA Rookie of the Year (2012), NBA Rising Stars Challenge MVP (2012), NBA All­ Rookie First Team (2012) en NBA Three­Point Shootout Champion (2013).

STERKE PUNTEN: Irving heeft de ongrijpbare kwaliteit om een wedstrijd in de laatste minuten over te nemen (en vaak te winnen). Heeft misschien wel de beste balbehandeling van iedereen in de EINDCIJFER: NBA. Zeer snelle speler die, als hij wil,

8,5

Down goes Houston

Nog geen jaar geleden vroeg ik mij hier op bijna dezelfde plek af of de Houston Texans het beste team in football waren en wellicht zelfs op weg naar de Super Bowl? Dat bleek uiteindelijk niet het geval, maar het was geen gekke gedachte. Gary Kubiak haalde het maximale uit een team dat leunde op Andre John‐ son, een formidabele defensie met JJ Watt en het competente (maar niet meer dan dat) ‘game management’ van QB Matt Schaub.

Wat een verschil een jaar kan maken. Een record van 2‐11, een laatste plaats in zowel de AFC als de gehele NFL en een quarterbackpositie die, afhankelijk van met welk been Gary ‘ik ben de weg volledig kwijt’ Kubiak zijn bed uitklimt ’s ochtends, het ene moment wordt bemand door de plotseling totaal verloren Schaub en het andere moment door de jonge, niet bijster talentvolle Case Keenum.

Afgelopen donderdag waren we met zijn

allen dankbare getuigen van een onvervalste ‘Number One Pick Bowl’ tussen de Texans en de al even dramatische Jaguars. Vorig jaar hadden de Texans korte metten gemaakt met het zooitje uit Jacksonville. Dit jaar overklaste Jaguars QB Chad Henne alles en iedereen aan Houstons kant voor een 27‐20 overwinning. Een duidelijker signaal dat het helemaal verkeerd gaat bestaat er niet.

Dat vond de hoogbejaarde Texans‐ eigenaar Bob McNair dus ook. Resultaat: exit Kubiak, rentree Wade ‘no clue’ Phillips.

Klasse werk, Bob. Als je de eerste plek in de draft wilt veiligstellen, dan is Wade je man. En aan Teddy Bridgewater, Louisville’s formidabele quarterback: welkom in Houston! ∙

Paul Klomp.

Loting

N EW YORK – De loting voor het WK voetbal heeft iets grofs. Het maakt de balletjes in de kommen niet zoveel uit hoeveel moeite je in de vooruitgang van je nationale elftal hebt gestopt. Dat je miljoenen geinvesteerd hebt en almaar probeert progressie te boeken. De balletjes hebben van medelijden geen last.

Jammer voor de Verenigde Staten.

Ze hebben zo hun best gedaan. Jurgen Klinsmann werd als bondscoach aangesteld. De man die met West‐Duitsland in 1990 wereldkampioen werd en als coach zijn thuisland op de schop nam en van dat vervloekte resultaatvoetbal afhielp. Hij kreeg van de Amerikaanse bond een jaarsalaris van $2.5 miljoen, vier keer zoveel als zijn voorganger Bob Bradley.

K linsmann moest ook Amerika naar een hoger plan trekken. Amerika moest modern gaan voetballen. Druk zetten, het hele veld gebruiken, dominant voetbal.

In de afgelopen twee en een half jaar begon dat aardig te lukken. En na een sputterende start werd de zevende WK kwalificatie op rij uiteindelijk heel comfortabel bewerkstelligd, voor de tweede keer op rij als beste land uit de regio.

De Major League Soccer leverde steeds meer jonge spelers aan en er werd keihard aan het vak gewerkt – ook bij het nationale elftal, hetgeen vrij ongebruikelijk is om daar daadwerkelijk met beter worden bezig te zijn.

Het perspectief was goed.

Maar toen duidelijk werd dat de Amerikanen uit pot drie geloot zouden worden voor het WK, samen met Mexico, de andere Centraal Amerikaanse landen en de delegaties uit Azië, voelden veel Amerikanen de bui hangen. Er vielen maar weinig lotings‐scenarios te verzinnen waarin de Amerikanen nog een kans op de volgende ronde hielden. En dit onheil geschiedde ook.

Ikegelde n Duitsland, Ghana en Portugal werd een loodzware groep geloot. Ghana Amerika in 2010 en 2006 uit het WK; Duitsland in 2002. Met dan ook

nog eens het moeilijkste reisschema van alle 32 teams. Van een basis in Sao Paulo, in het zuiden, moet elke keer helemaal naar de andere kant van het land gevlogen worden. Eerst Manaus, de poort naar de Amazone, dan naar Natal en Recife, aan de noordelijk Atlantische kust. Lekker, bijna 15.000 kilometer in 11 dagen.

En dus vraagt men zich stilletjes af of al deze moeite zich uit zal betalen. Amerika kan van elke tegenstander op papier met een beetje voorspoed wel winnen. Maar van twee van de drie? Dat wordt wel heel moeilijk.

Ambities worden in Brazilië straks op de proef gesteld. En dan vooral daarna, als het avontuur mislukt. ∙

Kevin Garnett heeft een bijzondere bij­

naam: The Big Ticket. Hij kreeg deze omdat hij in zijn eentje Minnesota gek maakte van het basketbal. Dankzij zijn exploten was het Target Center van de Timberwolves regel­ matig helemaal uitverkocht. Garnett was big time. Zijn persoonlijkheid paste perfect in het plaatje van de NBA: ontzettend bescheiden als mens, enorm competitief en emotioneel als speler.

Garnett groeide op in South Carolina. Hij genoot van zijn jeugd en was er een normale jongen die speelde met zijn kameraden.

“Opgroeien in het Zuiden was zeer simpel, bescheiden, respectvol. Je leerde er steeds om voor alles 100 procent te gaan”, zegt KG in de documentaire ‘Anything is possible’. “Kind zijn was gewoon leuk: met de fiets rijden, rondhangen met de vrienden, breakdance doen, oude dozen zoeken en ze schilderen… Alles was er zo puur want alles had een betekenis voor je.”

Kevin heeft twee zusters en een moeder die hen lange tijd alleen opvoedde.

Magic Johnson was het idool van

Garnett en hij ging dan ook tot het uiterste om de beste basketbal­ speler te worden die hij kon zijn.

Hij ging regelmatig vroeg in de ochtend trainen op het lokaal basketbalpleintje en maakte er een gewoonte van om te dribbelen in het donker. In Mauldin High School zette hij zijn eerste stappen in de wereld van het teambasketbal, hoewel hij dit stiekem moest doen. Zijn moeder vond sport ondergeschikt aan educatie. “Ik genoot er zo van dat ik tegen mezelf zei dat niets mij zou tegenhouden”, aldus Garnett.

Controverse

Ondanks groot succes in Mauldin speelde Garnett maar drie jaar voor het schoolteam.

KG werd onterecht opgepakt na een gevecht tussen blanke en zwarte leerlingen. De politie voerde hem geboeid weg uit de schoolge­ bouwen. Hij kwam er gelukkig vanaf met gemeenschapsdienst (in plaats van twintig

K evin Garnett legde door zijn beslissing om recht van high school

naar de NBA te gaan de basis voor een hoop spelers die geen zin hadden in collegebasketbal. De meest bekende zijn Kobe Bryant (1996), LeBron James (2003) en Dwight Howard (2004), maar ook andere succesvolle spelers als Tracy McGrady (1997), Jermaine O’Neal (1997), Amar'e Stoudemire (2002), Tyson Chandler (2002) en Andrew Bynum (2006) maakten de rechtstreekse sprong naar het professionele basketbal.

De echte grondlegger van dit fenomeen was Spencer Haywood. Hij was in 1970 de eerste die afweek van de verplichte regel van vier jaar college alvorens te kunnen spelen in de NBA. De eerste échte high school‐speler die recht naar de NBA sprong, was Moses Malone. Hij speelde eerst twee seizoe‐ nen professioneel in de ABA om vanaf 1975 in de NBA aan te treden. Malone won uit‐ eindelijk twee MVP Awards en één titel (1983).

A ndere bekende spelers die geen enkele college

wedstrijd speelden alvo‐ rens naar de NBA te gaan, waren Connie Hawkins en Shawn Kemp. Hawkins mocht simpelweg geen college basketball spelen omwille van een omko‐ pingsschandaal terwijl blessures de collegecar‐ rière van Kemp in de weg stonden. De laatste bekende naam die voor Garnett de rechtstreekse sprong naar de NBA maakte, was Darryl Dawkins in 1975. KG volgde dus in een klein aantal voetstappen en legde het spoor voor een groot aantal succesvolle spelers die de grote sprong naar de NBA maakten.

jaar cel) maar uit vrees voor wraak trok de familie Garnett naar Chicago, waar Kevin zoals altijd uitblonk in de jaarlijkse Nike Hoop Summit.

even voor de Wolves succes kenden, maar in 1997 mochten ze voor het eerst deel­ nemen aan de playoffs. “Al vanaf zijn negentiende was Kevin de leider van ons team”, bekent Saunders. KG kreeg in de arnett moest op nul beginnen in een zomer van 1997 een contractverlenging grote, onbekende stad. Maar dat droeg net van zes jaar voor een ongekende som van bij aan zijn attitude op het basketbal­ 126 miljoen dollar. Volgens sommigen was terrein. “De passie voor het spel, de zin om Garnetts contract deels de oorzaak van de het hoofd van mijn tegenstander eraf te lockout in 1998. ‘Da Kid’ bleef dus voor bijten, mijn geschreeuw, voor niets angst controverse zorgen.

G

hebben… Die mentaliteit kreeg ik in Chicago. Na dat jaar wist ik dat ik alles aankon.” In 1995 besliste KG om meteen de sprong naar de NBA te maken. Een controversiële beslissing, want hij was daarmee de eerste speler sinds 1975 die paste voor college­ basketbal. “Ik wist dat als ik er hard voor werk en alles op de juiste manier doe, dat het de moeite waard zou zijn.”

De Minnesota Timberwolves selecteerden Garnett als vijfde, vlak na Rasheed Wallace. De Wolves hadden sinds hun ontstaan in 1989 nog geen enkele keer meer dan 29 wedstrijden kunnen winnen. Garnett noemde zichzelf ‘Da Kid’ maar kreeg overal te horen dat hij het niet zou maken. “Dat was mijn motivatie. Ik wilde aan iedereen bewijzen dat ze fout zaten”, zegt Garnett in de documentaire ‘Beyond The Glory’. “Een van nature fantastische speler kun je gewoonweg niet tegen­ houden”, aldus Kevin McHale.

Garnett kwam aanvankelijk

van de bank maar nadat Flip Saunders overnam als coach werd KG een starter. Het duurde

De Wolves waren nooit een goed

voorbeeld van een goed beheerd team. Ze hadden Stephon Marbury gehaald, dé beste vriend van Garnett, maar deden die vrij snel van de hand voor Terrell Brandon.

Toen ook Tom Gugliotta het koude Minnesota achter zich liet, stond Garnett er nagenoeg alleen voor. Het werd nog pijnlijker toen shooting guard én vriend Malik Sealy werd doodgereden door een dronken chauffeur… na afloop van de

verjaardagsparty van Garnett. “Het is hard wanneer mensen die je liefhebt weggaan, maar het is pas echt vreselijk als je geen afscheid kan nemen”, vertelt Garnett.

Met de dood van Sealy als drive bracht Garnett de Wolves naar ongekende hoogtes. Met Sam Cassell en Latrell Sprewell als helpers won Minnesota in 2003/2004 het Westen met 58 zeges. KG werd verkozen tot MVP met gemiddeldes

van 24 punten, vijftien rebounds, vijf assists, twee steals en anderhalf block. De Wolves geraakten voor de eerste keer in acht seizoenen voorbij de eerste ronde in de playoffs. Ze haalden de Conference Finals, nadat Garnett 31 punten en 21 punten noteerde in Game 7 tegen de Sacramento Kings. Daar verloren ze met 4­2 tegen de LA Lakers, nadat Sam Cassell geblesseerd uitviel.

Frustratie en verlossing

The Big Ticket leek zich eindelijk gevestigd te hebben als topspeler van een topteam.

Met de implosie van Kobe en Shaq in LA leken de Wolves de nieuwe toppers in het Westen. Niets was minder waar. Minnesota miste in 2005 de playoffs voor het eerst in acht jaar. Daarna wilde Sprewell geen contractverlenging en werd Cassell van de hand gedaan. Garnett was terug waar hij was toen hij gedraft werd: de beste speler van een slecht team.

In deze periode werd Garnett een tragisch figuur. Zijn ongekende energie op het parket veranderde in frustratie en wanhoop. KG liet zich in een interview met John Thompson recht in zijn ziel kijken. Hij zei toen met de tranen in de ogen: “Wat me drijft is dat ik aan het verliezen ben, ik ben aan het verlie­ zen…”, waarna het interview even stop gezet wordt.

KG maakte er een gewoonte van om zijn conditie op peil te houden door in de zomer ’s morgens over het strand van Malibu te lopen. “Ik heb de belangrijkste beslissingen in mijn leven gemaakt met die golven op de achtergrond.

Ik stond daar toen ik besloot om Minnesota

K evin Garnett is een typische power forward van 2 meter 16 en 115 kilo. In zijn negentien seizoenen in de NBA speelde ‘Da Kid’ voor drie teams: Minnesota Timberwolves, Boston Celtics en Brooklyn Nets. Hij speelde een hoop individuele prijzen en indrukwekkende statistieken bij elkaar.

KG won in 2008 een titel met de Celtics. Hij veroverde in datzelfde seizoen de Defensive Player of the Year Award. In 2004 werd hij verkozen tot MVP, een jaar eerder was hij de All‐Star MVP. Garnett was vijftien keer een All‐Star, negen keer lid van het All‐Defensive first team (drie keer second team), vier keer van het All‐NBA first team (drie keer second team, twee keer third team).

Daarnaast won hij vier keer na elkaar de rebounding title (2004‐2007).

KG was lid van het Amerikaans nationaal team dat in 1999 het FIBA Americas Kampioenschap won en in 2000 een Olympische gouden medaille veroverde in Sydney.

Garnett ging toen volledig uit zijn dak bij de ‘Dunk of Death’ van Vince Carter.

T he Big Ticket de enige speler in de geschiedenis van de NBA die de kaap van de 25 duizend punten, tienduizend rebounds, vijfduizend assists, vijftienhonderd steals en vijftienhonderd blocks bereikte. Hij is ook de enige speler die in zes opeenvolgende seizoenen minstens twintig punten, tien rebounds en vijf assists per wedstrijd liet noteren.

Verder was KG de derde speler die zijn team leidde in punten, rebounds, assists, blocks en steals (na Dave Cowens, Scottie Pippen en voor LeBron James).

te verlaten”, aldus Garnett, die in 2007 naar de Boston Celtics verhuisde en er de ‘Big Three’ vormde met Paul Pierce en Ray Allen. Garnett voelde zich meteen thuis bij de Celtics. “Deze club begrijpt mij zoals ik ben. En we vormden een hecht team, iets dat ik nooit gekend had.

Als we weggingen, waren we minstens met acht of negen. In Minnesota waren we maxi­maal met drie. Het was eigenlijk beang­stigend, dat we zo snel zo goed overweg konden met elkaar”, vindt Garnett, die in het seizoen 2007/2008 verkozen werd tot Defensive Player of the Year.

De Celtics raasden door het seizoen als één van de beste defensieve teams ooit en wonnen liefst 66 wedstrijden. In de playoffs moesten eerst de Hawks en Cavaliers eraan geloven, beide in zeven wedstrijden. Daarna werden de Pistons en de Lakers in zes games naar huis gestuurd. Ondanks het feit dat Pierce verkozen werd tot Finals MVP, was Garnett de leider en beste speler van deze Celtics. Maar voor KG telde maar één ding: hij was een NBA­kampioen.

In het interview op het parket na Game 6 schreeuwde hij het dan ook uit van geluk: “Anything is possible!!!”

Garnett: “Ik had zoveel emoties dat ik niet wist wat te doen. Ik kuste dan maar de vloer. Ik dacht daarbij aan iedereen die ik lief had, die er niet kon bij zijn. Ik voelde dat wanneer ik het gehaald had, iedereen het gehaald had. Toen ik een traan liet, liet iedereen een traan. Zij begrepen mijn pijn en de weg die ik had afgelegd. Het is makkelijk om te gaan klagen wanneer het tegenzit. Maar als je hard werkt met een doel voor ogen, kun je héél veel bereiken in het leven. Ik ben het levende bewijs.”

Amen KG, het ga je goed. •

Money ain't a thing

Het is een bekende lyric van Jay‐Z. De

rapper meldde zich eerder dit jaar opeens als nieuwe spelersmakelaar en trok direct een grote speler weg van Scott Boras, de grootste agent in Amerika: Robinson Cano.

Diezelfde Robinson Cano, sterspeler van de door Jay‐Z zo geliefde New York Yankees, zou – niet geheel toevallig dunkt mij – aan het eind van het seizoen free agent worden. Gedurende het seizoen, zo werd later duidelijk, waren de eisen van de 31‐jarige tweede honkman verbazingwekkend hoog. In een tijdperk waarin steeds meer teams om langdurige contracten met spelers heen proberen te manoeuvreren, vroeg hij om een tienjarig contract ter waarde van 300 miljoen dollar.

De Yankees counterden met zeven jaar en ca. 170 miljoen dollar en hielden daar lang aan vast. Ze gaven aan niet te lang op Cano te kunnen wachten en trokken Brian McCann en Jacoby Ellsbury aan. Ondertus‐ sen spraken Jay‐Z en Cano met de Tigers en de Mets, maar daar kwam niets uit. De Yankees hielden vast aan hun aanbod en Cano kwam 'iets' omlaag (250 miljoen).

Het wachten was op het moment dat

Cano zou beseffen dat hij het nieuwe gezicht van de Yankees zou kunnen worden en uiteindelijk via endorsements wel extra kon gaan verdienen.

Dat bleek niet het geval, want als een duveltje uit een doosje kwamen daar opeens de Mariners met een tienjarig contract ter waarde van 240 miljoen dollar om de hoek kijken. Daar ga je niet heen omdat je er denkt veel te kunnen winnen... Money blijkt dus toch een ding te zijn voor Jay‐Z en zijn cliënten. ∙

Seb Visser.

Yes we Cano!

Wel naar Seattle, niet naar Seattle, wel

naar Seattle. Zo ging het vorige week vrijdag in de kortlopende soap die de free agent‐ periode van Robinson Cano was.

Het MLB offseason is het interessantst van de vier grote Amerikaanse sporten en vorige week werd duidelijk waarom: miljoenencontracten, onverwachte deals, overbetaalde overeenkomsten en koopjes. Het duurt nog twee maanden eer pitchers en catchers moeten rapporteren voor Spring Training, maar er zijn genoeg fans die daar niet op kunnen wachten.

De New York Yankees waren de winnaars van de week. Jacoby Ellsbury komt over van de Boston Red Sox, Carlos Beltrán van de St. Louis Cardinals en Brian McCann van de Atlanta Braves. Maar de beste deal die ze maakten was het negeren van de exorbitante eisen van Cano en zijn agent Jay‐Z.

De Mariners durfden het echter wel aan

en zitten nu al met een enorm contract opgescheept. Een tweedehonkman voor tien jaar vastleggen, tot zijn veertigste, je moet het maar willen. Het is een wanhoopspoging, die aan de ene kant niet op kunnen tegen de financiën van de Texas Rangers en de Los Angeles Angels en aan de andere kant niet zo veel talent hebben in de minor leagues als de Oakland A's en de Houston Astros.

De Mariners gaan all‐in met Cano, maar zullen buiten de shirtjesverkoop weinig profijt hebben op de lange termijn. Ja, de winnaars zijn de Yankees. Dat moest ook wel na een dramatisch seizoen. Is het al april? ∙

Lennart Beishuizen.