HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
Onvoorspelbaar
Ipatroon n verschillende sporten heb je een bepaald verwachtings‐ hebt waar je je aan vast kunt houden. Zo spelen
Italiaanse voetbalteams altijd verdedigend en lelijk voetbal, maar weten ze altijd te winnen. Team Nederland zal altijd het wereldkampioenschap korfbal op haar naam schrijven en Sven Kramer is niet te stoppen op de 5 en 10 kilometer.
Hoe anders is dat in de wereld van de National Football League! De afgelopen speelronde was daar het uitstekende voorbeeld van. Donderdagavond begon het al. De Denver Broncos ontvingen in eigen huis de Kansas City Chiefs – met quarterback Peyton Manning ongeslagen in de laatste veertien thuisduels zou dat appeltje‐eitje moeten zijn voor de Broncos. Fout gedacht.
E en 27‐20 nederlaag pronkte vrijdagmorgen op mijn beeldscherm. Toen ik besloot de wedstrijd terug te kijken wist ik genoeg: de NFL is niet te voorspellen.
De ene week is de andere niet en ploegen in vorm blijken opeens zo kwetsbaar als de PSV‐verdediging. Mijn New England Patriots zijn de koningen van de comeback, maar verslikten zich afgelopen weekend in de Miami Dolphins. (Gefeliciteerd Angelo, het is je gegund.)
Kort daarna zag ik ook de Dallas Cowboys een enorme voorsprong verspelen en de Tennessee Titans een bizarre achterstand ongedaan maken. Ik zit mij als liefhebber te verbazen, maar hoe moet ik hier nou een serieus verhaal over tikken?
G elukkig is er nog de NFL‐redactie van Sport Amerika (al tel ik daar de sympathieke ‘Lucky Len’ niet in mee). Diepte‐
analyses zorgen er nu voor dat ik vantevoren weet dat de NFL voorspelbaar onvoorspelbaar is en bloedspannend. Volgt u het nog? Ik durf in ieder geval te voorspellen dat deze editie van het magazine veel leesplezier gaat opleveren. Leve de NFL, Leve SportAm,
Het blijft rommelen in
Washington. Redskins coach Mike Shanahan be sloot zijn quarterback Robert Griffin III voor de rest van het seizoen aan de zijlijn te plaatsen. De beslissing kwam naar verluidt als een grote verrassing voor iedereen binnen de organisatie en de relatie tussen Shanahan en zijn jonge quarterback zou hierdoor een absoluut dieptepunt hebben bereikt. Ondanks dit alles wil Shanahan graag aanblijven als coach, mits eigenaar Dan Snyder hem niet zal dwarsliggen wanneer hij Kirk Cousins geschikter acht als quarterback van de Redskins dan RGIII • Er staan grote veranderingen voor de deur in Minnesota. Het seizoen verloopt teleurstellend met als gevolg dat Leslie Frazier naar alle waarschijnlijkheid ontslagen zal worden na afloop van het seizoen. De Vikings willen een jongere coach aantrekken die momenteel een assistent is in de NFL. Naast Frazier willen de Vikings ook afscheid nemen van quarterbacks Josh Freeman en Christian Ponder, tenzij een nieuwe coach koste wat het kost verder wil met één van de twee • Jerry Jones, eigenaar van de Dallas Cowboys, wil op zijn beurt wel door met Jason Garrett. Na de blamage tegen Green Bay, waarin de Cowboys een voorsprong van 23 punten weggaven, werd de eigenaar gevraagd naar de status van zijn hoofdcoach. "Ik ga daar niet over praten na een nederlaag als deze. Laat ik duidelijk stellen dat niet alleen ik terug zal zijn, maar ook iedereen in die kleedkamer die een contract heeft. Het is overbodig om daar nog naar te vragen", relativeerde de excentrieke eigenaar •
Een oud paar basketbalschoe
nen van Michael Jordan is afge lopen week geveild voor 104.765 dollar. Het gaat om de schoenen die Jordan droeg tijdens de legenda rische vijfde wedstrijd in de NBA Finals van 1997. MJ speelde met 39 graden koorts en hielp de Chicago Bulls toch aan de zege. Die wedstrijd ging de boeken in als Michael's flu game. Het oude recordbedrag voor een paar basketbalschoenen stond op 31 duizend dollar, ook voor exemplaren van Jordan • Rajon Rondo is weer aan het trainen. De vliegensvlugge pointguard van de Boston Celtics werkt langzaam maar gestaag aan zijn comeback, nadat hij in januari van dit jaar een zware knieblessure opliep. De Celtics doen het eigenlijk minder slecht dan verwacht en met Rondo er weer bij kunnen ze zo maar weer eens mee gaan strijden voor de playoffplaatsen in het Oosten. Wanneer Rondo zijn rentree precies gaat maken is nog niet bekend, maar het zal ergens begin 2014 zijn • Ook deze week weer volop transfergeruchten. Opvallend daarbij is dat de New York Knicks een op het oog belachelijke deal willen maken voor Kyle Lowry van de Raptors. Ze schijnen Tim Hardaway jr, Iman Shumpert én een lottery pick over te hebben voor Lowry. Maar ja, het blijven geruchten. Datzelfde geldt ook voor het bericht dat de Memphis Grizzlies Zach Randolph willen ruilen voor Ryan Anderson van de New Orleans Pelicans •
Steven Stamkos leek sinds
11 november door zijn gebro ken scheenbeen de Olym pische Spelen te moeten missen. De Canadese aanvaller van de Tampa Bay Lightning staat echter alweer op het ijs. Stamkos moet nog een behoorlijke weg afleggen om weer wedstrijdfit te geraken, maar mag weer hopen • Shawn Thornton is voor vijftien wedstrijden geschorst. De aanvaller van de Boston Bruins haalde Brooks Orpik neer en sloeg daarna twee keer met zijn vuist in op de liggende Orpik. Orpik is sinds het incident (op 7 december) uitgeschakeld met een hersenschudding • Don Cherry nam het juist op voor de geschorste Thornton. Volgens Cherry was een schorsing van tien wedstrijden genoeg geweest. De tvanalist van Hockey Night in Canada vond dat Orpik de prijs betaalde voor zijn getoonde gedrag jegens Boston Bruinsaanvaller Loui Eriksson, die de wedstrijd eveneens moest verlaten met een zware hersenschudding. “Als hij zich zo gedraagt en zo’n hit aflevert, moet je voorbereid zijn. Iemand komt je halen en daar moet je klaar voor zijn” • Jason LaBarbera verruilde deze week de Edmonton Oilers voor de Chicago Blackhawks. Welke prijs de Blackhawks daarvoor betalen wordt op een later moment besproken • Jarome Iginla keerde voor het eerst terug bij de Calgary Flames. De aanvaller verliet afgelopen seizoen zijn club na zestien seizoenen trouwe dienst. Als speler van de Boston Bruins werd hij gekozen tot third star en de aanvaller kreeg zowel vooraf als achteraf een staande ovatie van het publiek in Calgary. De Bruins wonnen met 21 •
Bartolo Colón tekent
voor twee jaar en twin tig miljoen dollar voor de New York Mets. New Yorks op één na bekendste honkbalclub haalt daarmee, na eerder al Curtis Granderson, op nieuw een grote naam binnen • De MLB verbiedt collisions op de thuisplaat. De organisatie heeft nog goedkeuring van de spelersvakbond nodig, maar het lijkt erop dat botsingen tussen lopers en catchers verleden tijd zijn. De botsingen veroorzaken regelmatig fikse blessures • Ook David Ortiz wil graag een nieuw contract. De slugger van de Red Sox wil zijn carrière bij de Red Sox beëindigen en zou daarom graag een extra jaar bovenop zijn nog een jaar durende contract willen. Ortiz is overigens momen teel druk bezig met zijn jaarlijkse fundrai ser in de Dominicaanse Republiek, waar jaarlijks talloze sterren op af komen • De Seattle Mariners bouwen ondertussen vrolijk door aan het team dat om Robin son Cano heen moet komen. Corey Hart tekende voor een jaar als free agent, terwijl Logan Morrison o verkomt van de Miami Marlins • Nog meer leegloop bij de Yankees: Joba Chamberlain vertrekt. De reliever tekende een eenjarig contract bij de Detroit Tigers. Ondertussen gaat de ‘ARod soap’ lekker verder. Hoewel er nog een rechtszaak loopt en de Yankees hem het liefst kwijt zouden zijn, riep ARod deze dat hij 'gewoon' zal spelen in 2014 • Wie vrijwel zeker speelt, is John Axford. Hij tekende bij de Cleveland Indians en zal daar een gooi doen naar de closerpositie. Zijn zeven verpruste savekansen in 2013 zijn reden voor voorzichtigheid •
In het football gebeuren vaak dingen van wie
je wist dat ze zouden komen. De Jets die op de meest koddige wijze van zichzelf verliezen, bijvoorbeeld. Of een perfecte two minute drill van Tom Brady. En ja, ook een beslissende pick van Tony Romo in 't vierde kwart hoort in die categorie. Oooh, Tony! Wat is dat toch? Afgelopen zondag, in de kraker met de Green Bay Packers, had ie er zelfs drie in petto. Drie! In het vierde kwart! Met de eerste leek hij, dankzij een miraculeuze vangbal van Dez Bryant, nog weg te komen. De tweede was ondanks de Green Bay TD die 't opleverde ook nog overkomenlijk geweest, als hij in de slotminuut de derde niet had gegooid.
Romo's pickparade was de apotheose van een Cowboys meltdown zoals in de NFL maar zelden is vertoond. Bij rust prijkte er namelijk nog een riante 263 in het voordeel van de thuisploeg op 't megalo mane jumbotron. 263. Da's 23 punten!
Hoe de meltdown tot stand kwam? Op dezelfde domme wijze waarop de Cow boys een week eerder ook in Chicago van het veld waren geblazen. Op Soldier Field vergaten de Boys tegen de slechtste run defense van de league te rennen, waarna Jason Garrett besloot dat kunstje in de tweede helft tegen Green Bay, dat allerminst in staat was de run te stoppen, te herhalen.
Ezel, steen. Alle blaam bij Tony Romo
neerleggen zou dan ook onterecht zijn. Over de schuldvraag moeten ze zich in Dallas sowieso maar niet druk maken. De Cowboys kunnen zich maar beter opmaken voor twee must wins tegen divisierivalen Redskins en Eagles. En de Packers? Die namen het presentje dankbaar aan. Wonder boven wonder zijn ze ondanks bijna twee maanden zonder #12 nog steeds in de playoff hunt. En sta niet raar te kijken als Green Bay, met Rodgers, alsnog met de NFC North aan de haal gaat. Want een Detroit Lions choke job is wat je weet die gaat komen. •
TEKST GEERT JAN DARWINKEL
Velen vragen zich af waarom er zoveel
het, ongeacht welk systeem ze gebruiken, ieder jaar weer een feest tijdens bowlwedstrijden zijn. Het antwoord is eigenlijk heel simpel: commercie. In het bowlseizoen. Voor de spelers is het een verleden waren er veel minder bowls aan feest omdat een bowlwedstrijd vaak een soort betaalde vakantie is. Een week in het einde van het seizoen. De komst een hotel op een vaak mooie locatie met van de televisie heeft er voor vele interessante uitstapjes. Met op het gezorgd dat er miljoenen te einde de kans om het seizoen af te sluiten verdienen is via reclames en met een prijs. uitzendrechten en dat maakt het interessant om meer bowl games Voor de fans is het een nog groter feest te organiseren. Vanaf volgend jaar bowlwedstrijden zijn bijna altijd gaat het aantal zelfs naar 38. interessant om naar te kijken. De strijd en passie van de spelers spat van het De belangrijkste bowls vallen dit jaar voor het laatst onder de BCS, oftewel de scherm. Doordat de teams altijd aan elkaar gewaagd zijn, kennen de Bowl Championship Series. In het meeste wedstrijden ook nog eens huidige systeem is de door de BCS een ongekend spannend verloop. opgestelde ranking bepalend voor wie om het kampioenschap mag spelen en ie er in welke bowl speelt is wie niet. afhankelijk van een aantal factoren. Bij sommige bowls staat op voorhand al vast p het systeem van de BCS is al dat deze gaat tussen pak ‘m beet de jaren kritiek, vooral doordat het nummer drie uit divisie X tegen de systeem ondoorzichtig is. Een nummer twee uit divisie Y. Andere bowls belangrijk onderdeel van de BCS werken op basis van uitnodiging. De rankings is een door een computer organisatie gaat dan op zoek naar twee uitgerekende waarde per ploeg. aan elkaar gewaagde teams waarvan er Nadeel van computers is dat deze vaak tenminste één een fanbase in de enkel naar de cijfers kijken en niet regio heeft. De kaartjes moeten immers naar subjectieve waarden als strijd, ook verkocht worden. geluk, pech of blessures.
W
O
Vanaf volgend jaar is de BCS niet meer en krijgt het college football een playoff tussen vier teams. Wie er deel mogen nemen aan deze playoffs zal worden bepaald door een selectiecommissie. Ook met een selectiecommissie zal er nog controverse zijn, maar die is hoe dan ook minder omdat er straks vier in plaats van twee teams de kans krijgen om te strijden om het nationale kampioenschap.
Om toegelaten te worden tot een bowl moet een team gedurende het reguliere seizoen tenminste zes van de twaalf (soms dertien) wedstrijden gewonnen hebben. Teams die slecht presteren kom je dus niet tegen en dat komt uiteraard de spanning en de strijd ten goede.
De meeste bowlgames zijn traditioneel
rond oud en nieuw. Vuurwerk hoef je niet te kopen, het knallen doen ze namelijk wel in de bowlwedstrij den. De overgrote meerderheid van de spelers zal nooit in de NFL te zien zijn. e moeten het dit jaar dus nog Deze mannen beleven in de komende doen met het oude systeem, maar weken het hoogtepunt van hun sportieve carrière. dat is alleen van invloed op de echte topteams. Voor de andere teams en de toeschouwers is
W
Vanwege de invoering van de playoffs in Niet de bowl waar Ohio State in had het college football volgend jaar zal voor het laatst de Coaches’ Trophy worden uitgereikt. De strijd zal gaan tussen het dit seizoen uitermate dominante Florida State onder leiding van quarterback Famous Jameis Winston en Auburn. De SEC, de divisie waar Auburn vandaan komt, wist al zeven jaar op de rij het nationale kampi oenschap binnen te halen. Dit jaar is Florida State uit de ACC echter favoriet. Onderschat Auburn desondanks niet. Juist op de momenten dat het moet, laten ze zien over een ongekend indrukwekkende aanval over de grond te beschikken. Als de verdediging van Florida State de run niet weet te stoppen, dan zou het zomaar het achtste nationale kampioenschap op rij voor de SEC kunnen worden. Spektakel zal er in ieder geval voldoende zijn.
willen staan. Na het verlies tegen Michigan State in de BIG10finale is dit echter wat rest. De teams hebben slechts één keer eerder tegen elkaar gespeeld en dat was in de Gator Bowl in 1978. Dit was een wedstrijd die vooral bekend werd doordat Woody Hayes, de toenmalig coach van Ohio State, een speler van Clemson sloeg. Hayes werd de volgende dag op staande voet ontslagen. In 1978 won Clemson nipt en ook deze keer lijkt het een erg spannende wedstrijd te worden. Beide teams scoren eenvoudig. Ohio State is de lichte favoriet, maar de verdediging van Clemson zal het ze erg moeilijk maken.
De Rose Bowl, ook wel bekend als de Granddaddy of Them All kent dit jaar
maar liefst de honderdste editie. Dat feit alleen maakt het al de moeite waard om te kijken. De wedstrijd tussen Michigan State en Stanford, respectievelijk de kampioenen van de BIG10 en Pac12, zal ook zeker de moeite waard zijn. Beide teams spelen college football voor echte mannen. Een sterke verdediging in combinatie met een goede aanval over de grond. Een mooie wedstrijd om eens wat minder naar de bal te kijken en wat meer naar de line of scrimmage. Daar zullen in deze wedstrijd epische gevechten worden gevoerd. Stanford is licht favoriet, maar in wedstrijden met een lage score, zoals de verwachting is, kan het alle kanten op.
Alabama wist in de afgelopen vier jaar
maar liefst drie keer kampioen te worden. Dit jaar moeten ze het echter doen met de Sugar Bowl na het dramatische verlies tegen Auburn op het einde van het reguliere seizoen. Normaal gesproken is
Alabama de betere van Oklahoma, maar het is maar de vraag of de spelers van de ‘Crimson Tide’ warm kunnen lopen voor een troostprijs. Oklahoma zal zeker klaar zijn. Coach Bob Stoops roept al jaren dat de SEC, waar Alabama uit afkomstig is, overgewaardeerd is en zal zeker zijn gelijk willen halen.
De eerste bowl in dit overzicht die niet
onder het BCSregime valt, bevat twee teams die op het laatste moment hun hoop op een BCS bowl moesten laten varen. Mizzou verloor de wedstrijd om het SEC kampioenschap van Auburn en Oklahoma State verloor de strijd om de titel in de BIG12 van Oklahoma. Twee teams ook die elkaar door en door kennen. Tot voor twee jaar geleden speelde Mizzou namelijk nog in de BIG12. Missouri heeft niets te verliezen en kan ontzettend trots zijn op de prestaties dit seizoen. Als Oklahoma State zich over het verlies tegen Oklahoma heen
kan zetten, dan kan dit wel eens één van de Nebraska zal namelijk andere plannen mooiste en spannendste wedstrijden van hebben. Niet alleen omdat ze revanche dit bowlseizoen worden. willen voor vorig jaar. Nebraska zal vooral het afgelopen teleurstellende seizoen van zich af willen spelen.
Zowel South Carolina als Wisconsin had
den het dit seizoen beter moeten doen. Beiden liepen echter in de tweede helft van het seizoen tegen een onnodige verlies partij op. Beide teams kunnen een hoog niveau halen, waardoor dit een mooie wedstrijd kan worden. Wisconsin is nipt de favoriet, vooral dankzij de verdediging, die dit seizoen slechts 14,8 punten per wedstrijd tegenkreeg.
Een rematch van de Capitol One bowl
van vorig jaar. Toen won Georgia vrij comfortabel met 4531. Georgia kampt dit jaar echter met blessures en zal in deze wedstrijd quarterback Aaron Murray moeten missen. Ondanks dit gemis blijft Georgia licht favoriet, maar dan moet de verdediging wel eindelijk haar werk doen.
Waarschijnlijk is dit de laatste wedstrijd
op collegeniveau van Texas A&M quarter back Johnny Manziel. Reden genoeg om te kijken! De Heisman Trophywinnaar van vorig jaar was dit jaar bijna even goed met ruim 3700 passing yards en bijna 700 rushing yards. Duke was één van de verrassingen van het seizoen en won voor het eerst de Coastal Division in de ACC, geen geringe prestatie. Voor Manziel is het bijna iedere wedstrijd prijsschieten en dankzij de zwakke verdediging van Texas A&M zou Duke zomaar lang gelijke tred kunnen houden. Verwacht veel spektakel en vooral veel touchdowns in deze wed strijd. Texas A&M is de
favoriet, omdat de kans klein lijkt dat Duke kennismaking zijn tussen toekomstige de hele wedstrijd het tempo kan bijbenen. opponenten. Louisville is de favoriet, vooral dankzij Bridgewater.
De laatste collegewedstrijd voor Louis
ville quarterback Teddy Bridgewater, de verwachte nummer één in de aankomende NFL Draft. Bridgewater is afkomstig uit Miami en zou in eerste instantie ook voor Miami gaan spelen op het collegeniveau, voordat hij voor Louisville koos. Het team van Miami zit vol met spelers die Bridge water nog kent uit zijn highschooljaren en daarmee zal het zeker voor hem een bijzondere wedstrijd worden. Volgend jaar komt Louisville uit in de ACC, de confe rence waar Miami nu al in zit. Deze wedstrijd zal dus ook een eerste
Hoewel de Fiesta Bowl één van de vijf
grote BCS bowls is, staat deze pas wat later in dit overzicht omdat het krachtsverschil tussen Baylor en Central Florida simpel weg te groot is. Central Florida speelde precies één goede wedstrijd dit jaar en dat was uitgerekend tegen Louisville, het beste team in de eigen divisie. Hierdoor staat Central Florida nu in de Fiesta Bowl in plaats van Louisville. De wedstrijd zal echter het aankijken echt wel waard zijn, omdat iedere wedstrijd met Baylor leuk is. De aanval van Baylor is dit seizoen niets minder dan indrukwekkend en de ver wachting is dat ze er ook nu lustig op los zullen scoren.
BOWL MATCHUP
Colorado St vs. Washington St Fresno State vs. USC Buffalo vs. San Diego State Tulane vs. UL Lafayette East Carolina vs. Ohio Boise State vs. Oregon State Bowling Green vs. Pittsburgh Northern Illinois vs. Utah St Marshall vs. Maryland Minnesota vs. Syracuse BYU vs. Washington Notre Dame vs. Rutgers Cincinnati vs. North Carolina Louisville vs. Miami, FL Kansas State vs. Michigan Middle Tennessee vs. Navy Georgia Tech vs. Ole Miss Oregon vs. Texas Arizona St vs. Texas Tech Arizona vs. Boston College UCLA vs. Virginia Tech Mississippi State vs. Rice Duke vs. Texas A&M Georgia vs. Nebraska North Texas vs. UNLV South Carolina vs. Wisconsin Iowa vs. LSU Michigan State vs. Stanford Baylor vs. UCF Alabama vs. Oklahoma Missouri vs. Oklahoma St Clemson vs. Ohio State Houston vs. Vanderbilt Arkansas State vs. Ball St Florida State vs. Auburn
LOCATIE
Albuquerque, NM Las Vegas, NV Boise, ID New Orleans, LA St. Petersburg, FL Honolulu, HI Detroit, MI San Diego, CA Annapolis, MD Houston, TX San Francisco, CA Bronx, NY Charlotte, NC Orlando, FL Tempe, AZ Fort Worth, TX Nashville, TN San Antonio, TX San Diego, CA Shreveport, LA El Paso, TX Memphis, TN Atlanta, GA Jacksonville, FL Dallas, TX Orlando, FL Tampa, FL Pasadena, CAl Glendale, AZ New Orleans, LA Arlington, TX Miami Gardens, FL Birmingham, AL Mobile, AL Pasadena, CA
TIJDSTIP (CET)
21/12 ‐ 20:00 uur 21/12 ‐ 21:30 uur 21/12 ‐ 23:30 uur 22/12 ‐ 03:00 uur 23/12 ‐ 20:00 uur 25/12 ‐ 02:00 uur 27/12 ‐ 00:00 uur 27/12 ‐ 03:30 uur 27/12 ‐ 20:30 uur 28/12 ‐ 00:00 uur 28/12 ‐ 03:30 uur 28/12 ‐ 18:00 uur 28/12 ‐ 21:20 uur 29/12 ‐ 00:45 uur 29/12 ‐ 04:15 uur 30/12 ‐ 17:45 uur 30/12 ‐ 21:15 uur 31/12 ‐ 00:45 uur 31/12 ‐ 04:15 uur 31/12 ‐ 18:30 uur 31/12 ‐ 20:00 uur 31/12 ‐ 22:00 uur 01/01 ‐ 02:00 uur 01/01 ‐ 18:00 uur 01/01 ‐ 18:00 uur 01/01 ‐ 19:00 uur 01/01 ‐ 19:00 uur 01/01 ‐ 23:00 uur 02/01 ‐ 02:30 uur 03/01 ‐ 02:30 uur 04/01 ‐ 02:00 uur 04/01 ‐ 02:30 uur 04/01 ‐ 19:00 uur 06/01 ‐ 03:00 uur 07/01 ‐ 02:30 uur
Oregon is één van de meest explosieve
teams in het college football. Ze maken bijna vijftig punten per wedstrijd en scoren vooral heel erg snel. Het komt bijna niet voor dat een scoring drive van Oregon langer dan twee minuten duurt. Texas kent een teleurstellend seizoen en de verwachting is dat ook de Alamo Bowl voor hen uitloopt op een deceptie. Oregon is simpelweg veel te sterk voor ze.
LSU is het enige team dat dit seizoen van Auburn wist te winnen, maar verloor te veel andere wedstrijden om hoger te eindigen. Hoewel Iowa één van de betere verdedigingen in het college football heeft, is de aanval te zwak om het tegen LSU op te nemen.
Northern Illinois liep maar net een BCS
bowl mis en moet het nu met deze wedstrijd doen. De Poinsettia Bowl zal vooral in het teken staan van het afscheid van Jordan Lynch, de quarterback van Northern Illinois, die een indrukwekkende carrière af zal willen sluiten met een overwinning.
Voor Maryland bijna een thuiswedstrijd.
Hun campus ligt maar zo’n veertig kilome ter van het stadion. Een wedstrijd die voor al zal draaien om de quarterbacks. Zowel Rakeem Cato voor Marshall als C.J. Brown voor Maryland hebben dit jaar mooie dingen laten zien. Ondanks het thuisvoordeel voor Maryland is Marshall favoriet.
USC heeft een goede verdediging, maar
zal het op moeten nemen tegen quarter back Derek Carr. Carr is dit seizoen de meest productieve quarterback in het college football met bijna vijfduizend pas sing yards en maar liefst 48 touchdowns. Cijfers die duidelijk maken dat het altijd een genot is om naar Fresno State te kijken. Als je een liefhebber bent van de passing game, dan mag je deze wedstrijd niet missen. •
Het is van alle tijden: gezien willen worden met een
beroemde sporter. Begin jaren 70, in de glorietijd van Ajax, werden er plotseling BN'ers in De Meer op de tribune gespot. Als je wint, heb je vrienden...
In Amerika was en is het niet anders. In 1958 verhuisden de Dodgers van Brooklyn naar Los Angeles. Ze wonnen de World Series in 1959 en het volle stadion was 'the place to be' voor Hollywoodsterren. Als Sandy Koufax en Don Drysdale op je party kwamen, dan telde je mee! Veel minder populair waren de Los Angeles Angels, sinds 1961 in de American League. Nauwelijks vijfduizend toeschouwers kwamen op de wedstrijden in het grote Dodger Stadium af.
Dit alles veranderde in 1962. De Angels
trokken een pitcher aan van de Baltimore Orioles, die alleen ervaring had in sandlot games. Iemand die zich vooral bezighield met poolbiljarten om geld en het lef had om zijn contract van zesduizend dollar (het minimumloon) terug te sturen. Lefthander Bo (Bob) Belinsky uit Trenton, New Jersey eiste 8500 dollar om zijn kunsten aan de Westkust te laten zien. Bo kreeg geen salarisverhoging, maar was blut en koos eieren voor zijn geld. Hij haalde het team en voelde zich meteen thuis. Lekker weer, leuke dames en af en toe een wedstrijdje gooien.
En toen werd het 5 mei 1962. Hij moest pitchen, nota
bene tegen de Orioles. Bo bereidde zich 'normaal' voor: de avond ervoor op stap met een aantrekkelijke dame, om vier uur 's ochtends in bed. Hij was op de heuvel die avond onraakbaar. Vijftienduizend toeschouwers zagen een no足hitter (met vier keer vier wijd). Alle kranten brachten het nieuws op de voorpagina. De eerste no足 hitter aan de Westkust kwam niet van Sandy Koufax,
Titel: BO: PITCHING AND WOOING Auteur: MAURY ALLEN Bestellen: AMAZON.COM
maar van Bo Belinsky. Het regende uitnodigingen voor Bo en zijn collega's. Hij kocht een Cadillac en reed met open dak en telkens een andere bekende Hollywood actrice door de stad. Met een Cubaan tussen zijn tanden liet hij zich in zijn slagschip fotograferen. Onderschrift: My world and I am welcome to it. Samen met collega pitcher Dean Chance zette hij zo'n beetje elke dag de bloemetjes buiten, het kon niet op.
In 2001 overleed hij. Op zijn begrafenis waren maar weinig vrienden uit zijn glorietijd.
En het honkbal? In 1962 ging het nog wel redelijk, daarna werd het snel minder en versleet hij Philadelphia, Houston, Pittsburgh, Cincinnati en tussendoor het Minor Leagueteam in Hawaii. Logisch dat hij zich daar thuis voelde. Een woning op het strand, surfen, mooie vrouwen in overvloed en een wedstrijdje gooien in lekker warm weer. Hij was de enige speler die liever in de Minors dan in de Majors speelde.
Als je ontbijt bestaat uit een sigaret en twee wodka,
dan duurt je sportcarrière niet lang. In 1970 was het afgelopen voor Bo (2851 record). Hij ging terug naar Los Angeles, maar de Hollywoodactrices zagen hem niet meer staan. Een baan in het honkbal kreeg hij niet aangeboden, erom vragen wilde hij niet: bang om afgewezen te worden. Drie keer getrouwd, drie keer gescheiden. Later, naar eigen zeggen vrij van alcohol en drugs, werkte hij voor een autodealer in Las Vegas. In 2001 overleed hij. Op zijn begrafenis waren er maar weinig vrienden uit zijn glorietijd. De goudkleurige Cadillac belandde al vele jaren eerder op de schroothoop. •
TEKST KEES WIJDEKOP
NAAM: Reginald Alfred Bush Junior GEBOREN: 2 maart 1985, te Spring Valley, California POSITIE: Running Back TEAM: Detroit Lions COLLEGE: University of Southern California DRAFT: In 2006 kozen de New Orleans Saints Bush met de tweede keuze in de eerste ronde van de draft. DRAFT CLASS: Onder anderen quarterback Jay Cutler, defensive end Mario Williams en running back Maurice JonesDrew werden in hetzelfde jaar prof. CONTRACT: In maart 2013 legden de Detroit Lions Reggie Bush vast. Het vierjarige contract is zestien miljoen dollar waard . TOTAAL VERDIEND: Zijn rookie contract was een deal voor zes jaar, goed voor 62 miljoen dollar, waarvan meer dan 26,5 miljoen dollar gegarandeerd was. De Saints lieten hem in 2011 gaan. De Dolphins gaven hem een tweejarig contract ter waarde van tien miljoen dollar. PRESTATIES: Heisman Trophy winnaar 2005 (al gaf hij de trofee terug in verband met illegale verrijking bij USC), BCS kampioen 2004 (titel afgenomendoor NCAA) Super Bowl kampioen (2010) KEEPING UP WITH KIM KARDASHIAN: Bush had tussen 2007 en 2010 een knipperlichtrelatie met socialite Kim Kardashian, die weer bekend is omdat...Ja , waarom eigenlijk? CAREER STATS: Bush produceerde tot nu toe 5016 rushing yards en 32 touchdowns en was tevens goed voor 3178 receiving yards en 17 receiving touchdowns. STERKE PUNTEN: In het open veld subliem, als hij de ruimte heeft ziet hij de gaten in de verdediging als geen ander
en is hij met zijn snelheid en beweeglijkheid moeilijk te stoppen. Door zijn atletisch vermogen gevaarlijk als rusher én als receiver. ZWAKKE PUNTEN: Niet goed als het gaat om running between the tackles waardoor hij niet op elke down ingezet kan worden. HALL OF FAME: Nee. In sommige wedstrijden is Bush briljant, en in sommige komt hij nauwelijks in het spel voor. 2013 is tot nu toe wel één van zijn beste en meest constante seizoenen. Voor de hall of fame kom je echter pas in aanmerking als je gedurende een hele carrière uitmuntend presteert. OVER ZICHZELF: "I play football, and most football players are camera shy. We just want to be left alone; we just want to stick to what we do." Na de breuk met Kim Kardashian in 2010 had Bush geen trek meer in een leven in de spotlights. OVER HEM: “He's such a special player, a onceinalifetime talent. He's a gamechanger, with his speed, instincts, vision and competitiveness. He's just so much fun to watch.” Pete Carroll, coach van USC toen Bush daar speelde. SPORTAM OVER REGGIE BUSH: De Detroit Lions lijken er als eerste team écht goed in te slagen gebruik te maken van de talenten van Bush. In elf wedstrijden bij Detroit is hij goed voor 1302 rushing en receiving yards. Dit komt neer op gemiddeld meer dan 118 yards per wedstrijd, wat een career high is. Bush heeft als het goed is nog een aantal goede jaren voor zich en zal belangrijk zijn in de offense van de Lions. EINDCIJFER:
7,5
Zondag 17 november. Terwijl er tornado's
toehoorders is het al heel wat. Z'n voorganger Lovie Smith was namelijk richting The Windy City razen, spelen de Chicago Bears een marathonpartij tegen de behept met Bill Belichickvirus: non of Baltimore Ravens. Er staan al bijna vijf uur your business, van mij geen stom woord. op de klok, als Joe Flacco in een two restmans openheid en welwillendheid minute drill over Soldier Field marcheert. tot het geven van een inkijkje in 's mans Een touchdown zal een voorsprong van vier punten voor de Ravens betekenen, een vaak onnavolgbare gedachtengoed, heeft vele Chicagoharten geopend. Bij zijn fieldgoal zorgt voor een gelijke stand. De Bears defense speelt zoals 't dat het gehele komst was er scepsis. Want want had deze seizoen al doet. Te soft om voor de duvel te snoeshaan nou helemaal gepresteerd? Canadian Football League? Back tot back dansen.
T
Een Baltimore touchdown lijkt een kwestie van tijd, en heel het stadion schreeuwt naar coach Marc Trestman om z'n eerste van drie timeouts te gebruiken. Geef de Bears tenminste een kans om de aanstaande achterstand ongedaan te maken!
Maar Trestman verblikt of
verbloost niet. Hij houdt de timeouts in z'n zak. En vervolgens voltrekt zich een wonder. Baltimore wordt op five and goal tot staan gebracht, wordt gedwongen tot een fieldgoal, waarna Chicago in de extra tijd de zege alsnog voor zich opeist. Weggesleept voor de poorten van de hel.
De winnende coach heeft altijd gelijk, en na afloop geeft Trestman een minutenlange verhandeling over zijn beweegredenen. Zijn betoog is doorspekt met kansberekening ("Als je op de 16 yard line begint met een drive, heb je een kans van dertien procent op een touchdown") en oorzaak en gevolg van het al dan niet nemen van timeouts. Of het hout snijdt, God mag 't weten, maar voor z'n
kampioen met de Montreal Alouettes? Het zou wat. Ja, hij zou een aanvallen de goeroe zijn, werd gezegd. 'n Quar terbackfluisteraar. Had van journey man QB Rich Gannon in Oakland ooit een MVP gemaakt. Maar op eigen benen in de NFL, da's natuurlijk andere koek.
*
A fgelopen seizoen begonnen maar liefst zeven coaches aan hun rookie‐avontuur in de NFL. Van hen is Marc Trestman zeker niet de enige die in z'n eerste jaar opzien baarde.
In Arizona trok Bruce Arians de lijn die hij als ad interim bij de Indianapolis Colts inzette door. De start was weliswaar moeizaam, maar Arians heeft 't in de woestijn intussen aardig op de rails staan. De Cardinals‐defense behoort tot de beste in de league, en ook Carson Palmer doet eindelijk weer 'ns denken aan de quarterback voor wie de Raiders een paar jaar geleden het halve huis‐ raad opgaven. Arizona mag blijven hopen op een wildcard, al is het resterende programma (Seattle en San Francisco) zwaar.
Iden San Diego mag ook Mike McCoy, na even verrassende als imponerende
zege in Mile High donderdag, hopen. De Chargers zijn echter zo onverspelbaar als wat, en McCoy c.s. mogen het zichzelf aanrekenen dat het her en der (openingsduel tegen de Texans) kostbare zeges liet liggen. Maar wie weet: zelf blijven winnen, en hier en daar wat hulp, en de Bolts zouden zo maar kunnen uitgroeien tot de dark horse van het 2013 seizoen.
En dan is er natuurlijk ons aller Chip Kelly. Na een veelbelovende start tegen de Redskins, leek het seizoen aanvan‐ kelijk uit te draaien op een ramp. Kort bestek: Michael Vick, en een defense die nog geen high school team kon stoppen. Met behulp van Nick Foles, kwam het lek echter alsnog boven. De bedroevende NFC East lag tot afgelopen weekend voor 't grijpen, totdat de ploeg een onvoorstelbaar ei legde in Minnesota. Chip zelf deed echter doodleuk mee, door er ‐ op de eigen 24 yard line ‐ voor te gaan. This ain't college, mister Kelly!
E n goed, het record van de Browns mag dan weinig tot de verbeelding spreken, maar
zo heel erg ver is Rob Chudzinski in Cleveland niet verwijderd van succes. Een quarterback, een running back, en wellicht nog een wide receiver. Met twee first round picks in de komende draft, staan er mooie dingen te gebeuren aan Lake Erie.
De weg die Marc Trestman heeft
moeten gaan was een lange. Geboren in Minnesota (1956), speelde hij zelf quarterback voor zowel de Gophers als Moorhead. Na een bachelor's degree in politieke wetenschappen (1979), studeerde hij nog even door om in 1983 als advocaat te worden beedigd. Leuk en aardig, al die bagage, dacht Trestman echter, want hij wilde maar een ding: werken in de NFL, met als ultieme doel hoofdcoach. Via de University of Miami en de Minne sota Vikings bereed hij vanaf 1983 zijn stok paardje bij de Tampa Bay Buccaneers: quar terbackcoach. In de decennia die volgden, bekleedde hij die functie (al dan niet afgewisseld of in combinatie met de job van offensive coordinator) bij de Cleveland Browns, Minnesota Vikings, San Francisco 49ers, Detroit Lions, Arizona Cardinals, Oakland Raiders en Miami Dolphins.
En niet zonder succes. Een greep: twee
Los van het feit dat de meeste quarter backs (Bernie Kosar, Steve Young, Jake Plummer en Scott Mitchell) met wie hij werkte goede (verbeterde) seizoenen kenden, spreekt zijn tijd in Oakland toch wel het meest tot de verbeelding. Want wat hij flikte met spelverdeler Rich Gannon, grenst aan pure magie.
De Raiders quarterback was al een spe
ler op leeftijd voor hij met Trestman te maken kreeg, en had voordien slechts zelden een deuk in een pakje boter gegooid. Gecoached door Trestman, werd Gannon niet alleen de MVP van het reguliere seizoen (4689 yards, 26 touchdowns, 97.2 passer rating), maar hij leidde zijn team bovendien naar de Super Bowl die tegen de Buccaneers jammerlijk werd verloren. "Trestman is enorm vernieuwend", zo blikte Gannon onlangs terug op zijn tijd met de quarterback whisperer. "Bovendien is hij een geweldige playcaller. Hij ziet het spel
keer coordinator van de #1 passing offense (49ers in 1995 en Raiders in 2002), OC tijdens Jerry Rice's record seizoen (1848 yards en vijftien TD's), dertien playoff opwach tingen in totaal, twee AFC Championship door de ogen van een quarterback. Hij games (Raiders 2002 en Browns 1989), heeft het zelf gespeeld, en hij heeft het en een (verloren) Super Bowl. jaren en jaren gecoached. Hij verbetert je voetenwerk en je gooitechniek. Een door Me dunkt. hem gecoachte quarterback voelt zich op z'n gemak in de pocket."
Jrookie azeker, de balans van Marc Trestmans year in Chicago is zeker een
positieve: een aanval die op alle cilinders draait en een ploeg die ondanks de vracht aan blessures (en op leeftijd zijnde difference makers) aan de verdedigende kant van de bal ‐ zoals het zich nu laat aanzien ‐ tot en met de laatste speeldag zal meedoen om een plekje in de playoffs.
Maar het is zeker niet allemaal rozengeur en maneschijn: 's mans clock manage‐ ment skills laten ‐ gelijk z'n voorganger Lovie Smith ‐ nogal eens te wensen over. Bovendien was er de Cutler‐blessure: nadat de QB terugkeerde van een liesblessure, liep Cutler in het thuisduel met de Lions een enkelblessure op. Hoewel hij dik een helft mank liep en en hinkepinkte, verkoos Trestman ervoor hem te laten staan. Het gevolg: de Bears moest het een maand doen zonder hun starting quarterback.
C oaches kunnen wedstrijden winnen, maar zeker ook verliezen. De nederlaag in Minnesota tegen de Vikings kan volledig op zijn conto worden geschreven, nadat Trestman in OT besloot om Robbie Gould al op een tweede down te laten kicken. De poging van 47 yards ging mis, waarna de Vikes alsnog de zege uit 't vuur sleepten. "Een beslissing op gevoel", verklaarde de doorgaanse zo calculerende coach na afloop.
En dan was er natuurlijk zijn beslissing om Cutler afgelopen weekeinde tegen de Browns te laten starten, in plaats van te kiezen voor de 'hot hand' van McCown. Het pakte ondanks twee vroege picks van JC goed uit, maar we kunnen ons alleen maar voorstellen wat de gevolgen waren geweest indien er in Cleveland was verloren... Hoe dan ook: een winnende coach heeft altijd gelijk.
W ie had kunnen bevroeden dat Marc Trestmans kwaliteiten als quarterbackfluisteraar tegen hem zouden
kunnen gaan werken? Hij zelf vast en zeker niet. Toch was (is) er in Chicago sprake van heuse quarterback controverse. Want wie moet er nu starten? De gedoodverfde nummer 1 Jay Cutler, of diens standin Josh McCown? De meeste (of dan tenminste de luidste) fans, wisten het wel: McCown en zijn 'hot hand'.
Waar bij de meeste NFL‐teams het seizoen bij het grof vuil kan worden gezet zodra de (franchise) quarterback geblesseerd raakt, daar verbaasde McCown vriend en vijand door ten opzichte van Cutler absoluut geen verval te tonen. Sterker nog: op de keper beschouwd kon McCown zelfs betere stats overleggen dan Cutler, die tijdens de wedstrijden die hij speelde overigens bepaald niet misselijk stond te gooien.
D e voorkeur voor McCown heeft een drietal redenen, waaronder een
speltechnische: McCown is zuiniger op de bal dan gunslinger Cutler. Dan is er een persoonlijke: McCown is een aardige gozer, en er zijn maar weinig Bears‐fans die Cutler mogen ‐ niet dat de laatste daar overigens mee zit. En tenslotte is er een financiele reden: JC is na afloop van dit seizoen free agent, en zal na dit seizoen (als hij tenminste geen dief is van z'n eigen portemonnee) Stafford cq Flacco‐geld willen. Ergo: zo'n 55 miljoen dollar gegarandeerd. Ophoepelen dan maar, vinden de meatballs onder de Bears‐ fans ‐ en daarvan zijn er nogal wat. Dat geld kunnen we beter gebruiken om de defensieve gaten te dichten.
Overigens zal ook Josh McCown garen spinnen bij zijn prestaties van de voorbije weken. De journeyman zal op z'n oude dag nog eens flink kunnen cashen. Of dat in Chicago zal zijn is overigens maar de vraag: omdat hij momenteel op een minimumcontract speelt ($840K), mogen de Bears pas met hem onderhandelen over een nieuw contract, nadat hij free agent is geworden.
Niet overal was de ervaring overigens even positief. In 2004, In Miami, zou hij onder coach Dave Wannstedt en OC Norv Turner de quarterbackcoach worden. Maar hij had z'n handtekening nog niet gezet, of Turner was op weg naar Oakland om daar de scepter over te nemen. Alles wees op Trestman als nieuwe OC, maar Wannstedt verkoos running backscoach Joel Collier te promoveren. Toen Collier later wegens gezondheidsproblemen moest afhaken, werd Trestman nog eens gepasseerd, ten faveure van TEcoach Chris Foerster.
Marc Trestman was zo'n typische coach geworden die de deur van z'n kantoor sloot, het licht uitdeed, om vervolgens urenlang film te kijken. Want dat is immers wat coaches doen, nietwaar? Hij ging zo op in de X's en O's van het football, dat hij totaal vergat dat het een spel is waarbij het in de eerste plaats om mensen gaat.
"Niet dat ik gemeen of vals was ofzo",
zo blikte hij dit jaar terug, "maar ik besteedde gewoon geen aandacht aan hetgeen er om me heen gebeurde. Ik was zo gefocsued, dat ik vergat hoe belangrijk at de Dolphins al ras implodeerden, relaties zijn, om mensen te ontmoeten, mag geen verrassing heten. En Trestman om anderen te leren kennen. Ik kwam er was de eerste die de deur werd gewezen. toen achter waarom mijn vader zo "Een leermoment", liet hij tactisch weten. geliefd was. Hij was geinteres Hij voelde zich "bitter, boos en geknakt." seerd in mensen, zorgde voor ze. Daarom werkten ze graag en zo * hard voor hem. Het was op dat Wat nu gedaan? Toch maar de advoca moment dat ik besloot dat ik het tuur in dan? Nee, dat was zijn eer te na. helemaal anders moest doen." Hij voelde zich een footballman in hart en nieren, en het vizier was nog altijd ge Hij was vijftig. Voelde dat er niet zo heel richt op nirvana: hoofdcoach in de NFL. veel tijd meer over was. "Ik voelde dat het leven eindig was. Ik wilde geen coor ij krabbelde op via een job als OC bij dinator meer zijn. Ik moest ergens North Carolina State, maar de college hoofdcoach worden." game bood hem bovendien de gelegen heid tot zelfreflectie. En wat hij zag was et werd Canada. Canada? Canada. niet fraai. Boeken die hij las over leider Land van hockey en de CFL. Groter veld, schap, hadden op hem een tamelijk con mannetje meer, three downs, maar voor fronterende werking. Hij onderkende dat al: een behoorlijk lager niveau. Edoch, hij was geworden tot een gefrustreerde, coachen is op ieder niveau in feite hetzelf ongelukkige man, met wie nauwelijks de, toch? Het werd in ieder geval een contact was te maken. Zelfs zijn vrouw onverdeeld succes. Als hoofdcoach van de Cindy schetste hem als socially Montreal Alouettes boekte hij een 6434 dysfunctional. record, won hij de Grey Cup in 2009 en 2010, werd hij uitgeroepen tot Coach van
D
H
H
het Jaar in 2009, terwijl hij zijn quar terback Anthony Calvillo zowel in 2008 als 2009 naar de MVP van de CFL coachte. Het inspireerde Trestman tot 't schrijven van zijn openhartige biografie Perseverance Life Lessons on Leadership and Teamwork.
Met die bagage, stapte Marc Trestman in januari van dit jaar Halas Hall binnen. Ogend als een nerd en de antiMike Ditka, maar bevlogen als geen ander.
Eenmaal in functie, liet hij er geen gras over groeien. De aanval van de Chicago Bears, decennialang het stiefkindje, onderging een ware metamorfose. Quarterback Jay Cutler speelde voor hij geblesseerd raakte beter dan ooit te voren, terwijl hij diens backup, jour neyman Josh McCown, Pro Bowlstats bezorgde (zie kader). Het geheim? Laten we om te beginnen vast stellen dat het beschikken over 't beste recei vertandem in de NFL (Brandon Marshall en Alshon Jeffery) helpt. Ook 't hebben van een van de meest complete running backs van de NFL (Matt Forte) is reuze nuttig. Zoals ook de aanwezigheid van 'n tight end die zowel kan blocken als vangen (Martellus Bennett) natuurlijk niet verkeerd is.
Maar er is meer: Albert Breer legde het vori ge week op NFL.com haarfijn uit. De moraal van zijn verhaal: het systeem van Trestman is in de basis tamelijk simpel voor hen die het moeten uitvoeren, maar behoorlijk gecompli ceerd voor hen die het moeten stoppen. In kort bestek: zijn offense bestaat uit 30 tot 40 passprincipes, die elk op zes tot acht manie ren gecamoufleerd kunnen worden. Zijn playbook bestaat uit 1200 plays, waarvan er iedere week zo'n 150 meegaan in de wedstrijd.
Simpel, niet? "Waar het om neerkomt, is dat alles draait om de quarterback", aldus tegen woordig Toronto Argonautscoach Scott Mila novich, voormalig assistent van Trestman. "De protections, de run game het draait allemaal om de QB. Ik neem aan dat Jay Cut ler daarom ook zo graag voor hem speelt."
Quarterbackfluisteraar, dus. Nu nog even de defense een verjongingskuur geven. •
Joshua Caleb Gordon
Sinds vorig jaar heeft Calvin ‘Megatron’
Johnson het record voor meeste receiving yards (1964) in een enkel NFL‐seizoen. Om echter een NFL wide receiver te vinden die het hoogste aantal receiving yards koppelde aan de meeste yards per reception, moeten we terug naar het jaar 2000 ‐ naar Torry Holt, legendarisch receiver voor de ‘Greatest Show on Turf’ St. Louis Rams van Kurt Warner.
Joshua Caleb Gordon, 22 lentes jong en wide receiver voor de Cleveland Browns, noteert op het moment van schrijven 1400 receiving yards en 19,7 yards per reception en leidt de NFL in beide categorieën. Josh Caleb Gordon was twee weken geleden de eerste wide receiver in bijna honderd jaar NFL die in twee wedstrijden achter elkaar voor meer dan tweehonderd receiving yards liep. Joshua Caleb Gordon was de eerste twee wedstrijden van het seizoen geschorst (substance abuse). Joshua Caleb Gordon ving dit seizoen ballen van quarterbacks Jason Campbell, Brian Hoyer en Brandon ‘f***ing’ Weeden. Joshua Caleb Gordon, besta jij eigenlijk wel echt?
Ik weet niet wat onwaarschijnlijker is: dat
Josh Gordon een beter statistisch seizoen heeft dan Megatron of dat de Cleveland Browns Gordon vonden in de tweede ronde van de 2012 Supplemental Draft? Alles dat ik weet is dat Browns GM Michael Lombardi Gordon heel snel een fatsoenlijke quarterback en running back (de Browns zijn 28ste qua rushing in de NFL ‐ Willis McGahee zegt ‘hallo!’) moet schenken. Voor de zekerheid zou ik Gordon ook zijn eigen drugshond aanlijnen. Permanent. Baat het niet dan schaadt het niet. ∙
Paul Klomp.
Snow bowl
O m twee uur, in het holst van de nacht, wandelde ik vorige week woensdag door de sneeuw. Het was een onwerkelijke ervaring, aangezien mijn looppad de volledig vastgelopen en ondergesneeuwde ringweg van de Turkse hoofdstad Istanbul was. Overal stonden auto’s muurvast en schreeuwden fanatieke Turken nutteloos in het luchtledige. Een paar uur eerder was iets verderop in razend tempo het stadion van voetbalclub Galatasaray wit gekleurd, met als resultaat dat het duel tegen Juventus was gestaakt. Met deze chaos als gevolg. Ik klom over een vangrail en zakte door een dunne laag ijs in een plas van 20 centimeter diep. Schoenen en broekspijp doorweekt. Een korte vloek loste mijn onvrede over deze domme actie op. Nog drie kilometer ploeteren om bij het hotel te komen. Toch genoot ik met volle teugen van dit avontuur. En dacht aan de Super Bowl. Er is al zoveel over gezegd en geschreven, maar anderhalve week geleden werden de Amerikanen voor het eerst dit seizoen geconfronteerd met de beelden die ook op 2 februari uit New Jersey kunnen komen. Voor de mensen die onder een steen hebben geleefd; de Super Bowl komt straks voor het eerst sinds 38 jaar vanuit een stadion met kunstgras maar zonder dak uit een stad waar de kans aanzienlijk is dat het kan sneeuwen en ijskoud zal zijn.
D e wedstrijd die tien dagen geleden uit Philadelphia kwam, was historisch. Een dik pak sneeuw maakte niet alleen de plaatjes om nooit meer te vergeten, maar de tweestrijd zelf al helemaal niet. En dat is toch waar het om gaat in welke sport dan ook. Op dit soort momenten worden helden geboren om nimmer meer te sterven.
Terug naar Istanbul. Nadat Galatasaray‐Juventus werd gestaakt ontstond er een probleem. Wanneer moeten we verder met deze wedstrijd om miljoenen euro’s? Er is een wezenlijk verschil met American football. Als een voetbalveld echt glad is, is het gevaarlijker voor spelers dan voor de mannen in de NFL. Simpelweg omdat er een ander soort contact bij voetbal, bijvoorbeeld het maken van tackles met de benen op de bal, wordt toegestaan. Bij een gladde ondergrond kan dit onder meer leiden tot een zeer ernstige blessure.
T och keurde de Portugese scheidsrechter de volgende dag een half bevroren modderpoel ineens wel goed en werd er gespeeld. Het was fantastisch. Miljonairs die ineens terug moesten naar hun oergevoel. Strijden, knokken, kruipen in de modder. Net als vroeger op het trapveldje in de buurt. Kampioentje met eruit voor gevorderden. Het was dan ook geen verrassing dat het grootste straatschoffie van allemaal, Wesley Sneijder, de winnende goal maakte. Bij de Turken sprak niemand meer over de omstandigheden, de Italianen schreeuwden schande!
Dit soort momenten heeft elke sport nodig om te mogen bestaan. Weg met het gelul over kunstgras en daken, weg met het argument dat het gaat om het grote geld. Dit is de basis, dit is de romantiek. Ik hoop begin februari op bakken sneeuw, windkracht 10, hagel, regen en ijzel in East Rutherford. En de geboorte van een nieuwe legende. ∙
Amper vier teams vertegenwoordigden
de Western Conference de afgelopen vijftien jaar in de NBA Finals: LA Lakers (7x), San Antonio Spurs (5x), Dallas Mavericks (2x) en OKC Thunder (1x). Sinds enige tijd is er echter een revolutie aan de gang. De LA Clippers zijn een topteam, de Memphis Grizzlies haalden
beter de open man, pakt meer rebounds dan ooit tevoren, valt de basket meer (en beter) aan en maakt zijn vrije worpen. De big man toont zich voor het eerst een echte leider van zijn team en neemt zijn verantwoordelijkheid in moeilijke duels.
Damian Lillard won met overmacht de Rookie of the Year Award en zet zijn
de Conference Finals, de Golden State Warriors hebben een heldere toekomst en de Houston Rockets lijken top te kunnen worden. Dit jaar meldt zich echter nog een speler op de markt. De Portland Trail Blazers lijken eindelijk verlost van blessures en doen mee aan de top in het Westen. Maar: zijn ze legit of een fluke?
Regel van drie
In de geschiedenis van de NBA zijn er heel wat voorbeelden te vinden van teams die drie sterke spelers hadden en rond hen com plementaire spelers plaatsten. Het meest recente voorbeeld is natuurlijk de ‘Big Three’ van de Miami Heat. De Blazers hebben echter ook drie sterren rondlopen die het team dynamisch en onvoorspel baar maken. Dat zijn LaMarcus Aldridge, Damian Lillard en Nicolas Batum. Elk hebben ze hun eigen kwaliteiten die nagenoeg perfect bij elkaar aansluiten. Het gevolg is een dodelijke aanval die moeilijk te stoppen is.
LaMarcus Aldridge speelt misschien wel zijn beste seizoen sinds hij in 2006 als tweede gedraft werd (door Chicago). Zijn midrange jumper is dodelijk (vooral van links en de top), hij heeft duidelijk gewerkt aan zijn postups, vindt steeds
ontwikkeling dit jaar door. Zijn schot percentages liggen iets lager dan vorig seizoen maar over het algemeen is Lillard een stuk efficiënter. Zijn True Shooting Percentage (combinatie 2P%, 3P% en FT%) ligt hoger door zijn verbeterd driepuntsschot en accurate vrije worpen.
Daarnaast zorgt Lillard door penetratie
dat de defense moet roteren. Bijgevolg creëert hij mogelijkheden tot open driepunters en makkelijke buckets voor de big men van de Blazers. Tot slot heeft hij zijn balverliezen beperkt en is hij nog steeds clutch tot op het bot. Zo maakte
Lillard dit jaar meer dan 60 procent van zijn schoten in de laatste vijf minuten van wedstrijden waar de Blazers vijf punten of minder voor of achter stonden.
Miskende helpers
is enorm veelzijdig en geeft coach Terry Stotts de mogelijkheid om flexibel om te springen met zijn opstellingen. Soms kan Batum wisselvallig voor de dag komen maar zijn statistieken vertalen niet altijd zijn werkelijke impact. Hij kan zomaar los gaan als scorer, pakt rebounds, vervangt
hij van overal op het terrein boven het NBAgemiddelde scoort. In catchand shoot situaties, vaak gecreëerd door Lillard, is hij dodelijk.
Geen enkel team kan constant winnen zon der een aantal kwalitatieve role players. De belangrijkste bij de Trail Blazers is onge icolas Batum maakt de ‘Big Three’ van twijfeld Wesley Matthews. Hoe is het de Blazers compleet. De Franse wing is mogelijk dat deze jongen in 2009 undraf een speler die in geen enkel aspect van het ted bleef? Als je zijn shot chart bekijkt, zie spel top is, maar wel alles goed kan. Batum je nagenoeg alleen groen. Dat betekent dat
N
Maar Matthews brengt veel meer op het
parket dan jump shots. Hij is een onder gewaardeerde scorer. Hij kan zowel inside als out side punten op het bord zetten, evenals met post ups. Bovendien is hij een erg goede verdediger. Matthews is niet erg groot maar wel sterk en snel genoeg om het nagenoeg alle shooting guards moeilijk te maken. De Blazers scoren meer als hij speelt én geven minder punten op als Matthews op het terrein staat. Robin Lopez doet ook wat hij moet doen. De jongere broer van Netscenter
Lillard perfect als ball handler, creëert ruimte door zijn schotkwaliteiten, verdedigt erg goed en is eigenlijk vooral een brave jongen die elke match zijn ding doet.
Brook lijkt een lange onhandige slungel, maar is nuttig. Lopez heeft geen ego en is volledig gericht op het teamsucces. Zijn taak bestaat uit rebounden, blocken, verdedigen en af en toe een makkelijke score maken. Op die manier neemt hij defensieve druk weg van Aldridge. Verder
werd als zesde man de degelijke Mo Williams gehaald. Williams verdedigt niet en is soms de controle kwijt, maar zijn ervaring en leiderschap zijn van waarde voor dit jonge team. Bovendien kan Lillard met Williams op het parket ook als shooting guard fungeren, een positie die hem erg goed ligt (net zoals bijvoorbeeld Stephen Curry).
En dan is er nog coach Terry Stotts. Hij
leerde de knepen van het vak onder George Karl, had weinig succes als hoofdcoach van de Atlanta Hawks en de Milwaukee Bucks, pakte een titel als assistent in Dallas en lijkt nu klaar voor de grote stap. Hij dirigeerde de aanval waarin Dirk Nowitzki zijn beste dagen beleefde en doet nu hetzelfde met Aldridge.
Defense en bank
Aanvallend zijn er weinig teams die mogelijkheden hebben zoals de Blazers. Op de vier spelers die elke wedstrijd meer dan twintig punten kunnen scoren vanaf elke plek op het basketbalveld, het uitstekende transitiespel en erg effectieve plays moet elke tegenstander zich optimaal voorbereiden.
De Blazers hebben echter ook
problemen. Ten eerste zijn ze in Portland niet top op verdedigend vlak. In zowat alle defensieve statistieken doen de Blazers het middelmatig. Hun
W es Matthews is niet de eerste undrafted speler die het maakt in de NBA. Hier de Top 5:
1. Ben Wallace ‘Big Ben’ kreeg in 1996 zijn kans als free agent bij de toenmalige Washington Bullets. Aanvankelijk speelde hij niet veel, tot hij in 2000 naar de Detroit Pistons verhuisde in een deal voor Grant Hill. In de Motor City groeide Wallace uit tot één van de beste defensieve ankers aller tijden. Hij won vier Defensive Player of the Year Awards, de reboundtitel in 2002 en 2003, de blockstitel in 2003 en vooral een NBA‐titel in 2004 na een strijd met Shaq. 2. Brad Miller Brad Miller tekende in januari 1999 als free agent bij de Charlotte Hornets. Daarna trok hij naar Chicago en Indiana alvorens bij de Sacramento Kings te belanden. Daar beleefde Miller zijn beste jaren als veelzijdige center. Hij werd twee keer verkozen tot All‐Star (2003, 2004) en staat te boek als één van de best passende grote mannen ooit. Miller tekende op zijn top constant voor ongeveer vier assists per wedstrijd. Hij had ook een erg goed schot.
3. John Starks John Starks tekende in 1988 een contract bij de Golden State Warriors. Een jaar later was hij werkloos, tot hij in 1990 werd opgepikt door de New York Knicks. Starks werd naast Patrick Ewing een echte bad boy en was een kernspeler voor de Knicks in de jaren '90. Hij werd één keer verkozen tot All‐Star (1994), haalde in datzelfde jaar de NBA Finals, werd in 1997 verkozen tot beste zesde man en was een favoriete tegenstander van Michael Jordan. 4. Bruce Bowen Bruce Bowen kreeg in 1995 op zijn 25ste zijn eerste kans in de NBA bij de Miami Heat. Na stops in Boston, Philadelphia en opnieuw Miami maakte Bowen vanaf 2001 deel uit van de San Antonio Spurs. Hij groeide er uit tot één van de beste perimeterverdedigers van zijn tijd, wat zich vertaalde in vijf All‐ Defensive First Team‐selecties (en drie Second Team‐selecties). Bowen ging in 2009 met pensioen met drie NBA‐kampioenschappen op zak. 5. José Calderon De Toronto Raptors waagden in 2005 een gok door José Calderon een contract aan te bieden. De Spanjaard zou uiteindelijk zeven volledige seizoenen in Canada verblijven en dienst doen als een ultra‐efficiënte point guard. Hij werd vaak geprezen voor zijn uitstekende assist‐to‐turnover ratio (veel assists, weinig balverlies), toonde zich een uitstekend schutter en zette in 2009 een record neer met een FT% van liefst 98,1 (151/154).
Eervolle vermeldingen: David Wesley, Avery Johnson, Raja Bell, Udonis Haslem.
defensive rating cirkelt al het hele jaar rond de 20ste plaats. Dit is geen team dat veel defensieve rebounds pakt, steals genereert of blocks laat noteren. Wel zijn ze top in het pakken van offensieve rebounds. Dat ze ĂŠĂŠn van de beste teams in transitie zijn (zowel offensief als defensief), is dan ook verwonderlijk en doet vermoeden dat dit niet over een volledig seizoen vol te houden is.
D e Portland Trail Blazers waren in 1970 samen met de Cleveland
jaar later voegde de talentvolle Sam Bowie zich bij het team. Bowie viel al snel door de mand, maar Drexler Cavaliers en de Buffalo Braves (nu: LA ontwikkelde zich tot een ster. Hij leidde Clippers) de drie nieuwkomers in de de Blazers in 1990 en 1992 naar de NBA. De Blazers geraakten maar NBA Finals, waar ze echter de duimen moeilijk uit de kelder van de NBA, moesten leggen voor de LA Lakers van tot ze in 1974 Bill Walton als Magic Johnson en de Chicago Bulls eerste selecteerden in de draft. van Michael Jordan.
Walton leidde zijn team amper drie jaar later naar de titel met totaalspel dat niemand tot dan toe had gezien, tenzij van grootheden als Kareem Abdul‐ Jabbar en Wilt Chamberlain. De Blazers leken in 1978 opnieuw op weg naar de titel… tot Walton zijn voet brak. Het was het begin van het (voorlopige) einde van Walton en het succes van de Blazers.
D aarna vielen de Blazers terug in de middelmatigheid. Drexler verkaste naar
Houston (en won er een titel) en Portland kwam maar niet voorbij die verdomde eerste ronde. In 1999 en 2000 kwam daar verandering in toen de ‘Jail Blazers’ aan de macht kwamen. Met spelers als Rasheed Wallace, Damon Stoudamire, Arvydas Sabonis en Bonzi Wells bereikten ze twee keer de Conference Finals. Twee keer moesten ze het onderspit delven. Vooral de 4‐3 nederlaag tegen de Lakers in 2000 smaakt zuur.
Sindsdien was maximaal de eerste ronde in de playoffs het eindstation, ondanks een aantal talentvolle spelers. Toen Brandon Roy en topkeuze Greg Oden wegvielen met zware blessures leek het einde nabij voor Portland. In 1983 kwam Maar in de NBA kan alles en dat laten Clyde Drexler de de huidige Blazers zien. rangen versterken, een
Ten tweede kampen de Blazers nog steeds met hetzelfde probleem als vorig seizoen: een middelmatige bank. Coach Stotts geeft zijn reserves erg weinig minuten waardoor ze weinig kunnen bijdragen aan het succes van het team. Mo Williams is degelijk maar meer ook niet, terwijl spelers als Thomas Robinson en Dorell Wright niet elke wedstrijd hun topniveau brengen. Het is dus wachten op het debuut van C.J. McCollum, de eerstejaars comboguard die een operatie onderging aan de rechtervoet. Als hij goed voor de dag komt, ziet het er plots nog beter uit voor de Blazers.
Conclusie? Het
succes van de Portland Trail Blazers is geen toevalstreffer maar ze bestempelen als titelkandidaat of beste team in het Westen is nog een stap te ver. Met één van de beste startformaties en aanvalsteams in de NBA kan dit team wel ver komen. Niemand zal graag tegen de Blazers uitkomen in de playoffs. Mede omwille van hun middelmatige defense en bank zullen ze aan het einde van de reguliere competitie ergens tussen plaats vijf en zeven uitkomen. En dat is goed genoeg voor dit jonge team. •
Afschaffen
Het is inmiddels zo klaar als een klontje
dat de NBA‐teams in het Oosten lang niet zo goed zijn als die in het Westen. De Eastern Conference telt slechts drie teams met meer winst‐ dan verliespartijen, in de Western zijn dat er tien. Dachten we eerder nog dat het wel bij zou trekken? Vergeet het maar.
Wie wil weten hoe het ervoor staat, bekijkt de stand op NBA.com. Ik heb nooit zo goed begrepen waarom je daar onder ‘Standings’ eerst de divisie‐indeling te zien krijgt, maar op dit moment legt dat overzicht in één klap de zwakke punten van de huidige competitieopzet bloot.
Het dieptepunt staat bovenaan: de Atlantic Division met de Boston Celtics aan kop. De hele divisie heeft bijna tweederde van de wedstrijden verloren. Alle teams in de Atlantic Division hebben meer wedstrijden verloren dan gewonnen. Desondanks heeft het beste team van die slechte divisie straks recht op de vierde playoffplek. Dat is hartstikke krom.
De NBA ziet de bui al hangen. Het is
ronduit gênant als ze straks een team met negatief record op plek vier in de playoffs moeten zetten. Divisies zijn zinloos en zorgen voor een oneerlijk naseizoen. Weg ermee dus. Zo snel mogelijk.
Maar ja, daar wordt het Oosten niet beter van. En dus gaan er stemmen op om ook de Conferences af te schaffen. Dat lijkt me wat voorbarig. Laat de teams in het Oosten – New York voorop ‐ eerst hun zaakjes maar eens op orde brengen. Zo snel mogelijk. ∙
Eva Gerritse.
Nooit meer botsen
Het was al jarenlang een doorn in het
oog van veel general managers. Zeker van GM's die in hun team de beschikking hebben over zeer talentvolle catchers: de botsingen tussen honklopers en catchers bij de thuisplaat. Major League Baseball heeft nu besloten deze 'collisions' te verbieden om de catchers en in mindere mate de honklopers te beschermen. Jarenlang was de regel zo dat als de catcher de thuisplaat blokkeerde de honkloper het recht had om hem omver te beuken. Dit leverde schitterende beelden op, vergelijkbaar met rake beuken van NHL en NFL‐spelers, maar ook ernstige blessures. Buster Posey, voormalig NL MVP, brak ooit zijn been toen Marlins‐ honkloper Scott Cousins hem omver beukte.
Meerdere catchers liepen op deze
manier een hersenschudding op. Ray Fosse is hiervan misschien wel het beste voorbeeld. In de All‐Star Game van 1970 (ja, de periode waarin winst van de All‐ Star Games geen enkele tastbare waarde had) werd deze Fosse door Pete Rose zo'n beetje door midden gebeukt. Hij brak zijn schouder, die ook nog eens uit de kom was en zou nooit meer zonder pijn spelen. Van nu af aan zullen spelers die toch de plaat blokkeren of de catcher beuken zwaar bestraft worden. Het is een nieuwe stap richting de verbetering van de veiligheid en de gezondheid van de spelers. Ook in andere sporten leveren hersenschuddingen en de preventie daarvan door de bonden veel discussies op. Ik ben benieuwd of ook de NFL en NHL nu vergelijkbare stappen zullen ondernemen. ∙
Seb Visser.
Rivers
Het hoogtepunt van Thursday Night
Football tussen de Denver Broncos en de San Diego Chargers was niet de verrassende overwinning van de Chargers, maar het interview met quarterback Philip Rivers na afloop van de wedstrijd.
Rivers was voor dit seizoen begon zo goed als afgeschreven. De afgelopen jaren had hij er wel eens een goede wedstrijd tussen zitten, maar vaker kostten interceptions hem en de Chargers de kop. Dit seizoen speelt Rivers als herboren. Hij begon het jaar goed en heeft dat tot in ieder geval week vijftien doorgetrokken. MVP zal hij niet worden, maar hij maakt van de Chargers een team dat meedoet. De Chargers, die nota bene op de wide receiver‐positie veel blessures hebben. Rivers versloeg Peyton Manning in een rechtstreeks gevecht, nadat hij vier dagen eerder Eli Manning al opzij had gezet. Met het interview van Rivers na de wedstrijd veroverde hij de harten van de neutrale fans. Zelden was iemand zo blij met een overwinning en zelden was iemand zo open tijdens een interview.
Ik ben fan van Rivers. Hij is geen dertien‐ in‐een‐dozijn quarterback. Hij is een quarterback waar je voor 'root'. Iemand met het hart op de tong, iemand die zijn emoties niet verbergt.
Dat Rivers goed in z'n vel zit, is goed voor de Chargers en voor de sport. Ik zal zijn interview niet snel vergeten, net als ik zijn juichen na de clutch touchdown in Kansas City tegen de Chiefs als één van de hoogtepunten van dit seizoen zie. ∙
Lennart Beishuizen.