HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Kasper Dijk Geert Jan Darwinkel REDACTIE Lennart Beishuizen Geert Jan Darwinkel Paul Klomp Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Richard van Welie Jules Zane COLUMNISTEN Matthijs Meeuwsen Jeroen Elshoff FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu Digital Publishing Scribus Desktop Publishing FINISHING TOUCH Verheul Communicatie SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 Alle rechten voorbehouden.
In topsport ben je zo goed als je laatst gespeelde wedstrijd. Dit is een cliché van trainers die net een belangrijke wedstrijd hebben gewonnen en zich willen focussen op het volgende duel. Ridicuul vond ik het altijd. Tot afgelopen week, toen ik deze uitspraak diverse malen deed op de redactie. Want wat was het fijn. Heerlijk dobberden we op de roze wolk, waarop wij sinds de lancering van het eerste nummer zaten. Weblogs, kranten, radiostations; iedereen wilde wat weten, zeggen of schrijven over het nieuwste digitale magazine over de grote Amerikaanse sporten. Talloze lovende mails, sms’jes en tweets zorgden ervoor dat de #SportAm redactie een dag of twee zo blij was dat het pijn deed voor alle andere mensen die wel gewoon last hebben van een winterdepressie.
Op het moment dat we weer wat op aarde waren, stond de Maar zoals gezegd: scherp blijven.
SportAmerika Super Bowl Fuif op het programma. Gezien het winterweer ging ik er vanuit dat we niet de driehonderd bezoekers, waarop wij vooraf hoopten, zouden gaan halen. Niets was minder waar. De avond was mooier dan we van te voren hadden durven hopen. Rond de vijfhonderd (!) tevreden fans zorgden voor een fantastische sfeer. Wederom voelden we ons de koning te rijk.
In dit tweede nummer blikken we natuurlijk terug op de Super Bowl en het feest. Verder kunnen hockeyfans de wederopstanding van de New York Rangers meebeleven, beschrijven we de fanatieke baseballrivaliteiten in de drie grootste Amerikaanse steden en behandelen we één daarvan (Chicago) in de kakelverse serie Sportsteden. Basketballfans kunnen lezen hoe Ricky Rubio zijn critici de mond snoert. Door het blad heen behandelen de rubrieken voor iedere sport het laatste nieuws.
Veel plezier bij het lezen van het tweede SportAmerika
The Magazine. Intussen bikkelen wij verder aan issue 3, die over twee weken online komt. Want één ding is zeker: het gevoel van de laatste week willen we allemaal vasthouden!
TerrellOwens:'I'minhell'
GQ maakte een prachtig artikel over de
voormalige superreceiver van onder andere de 49ers, Eagles, Cowboys, Bills en Bengals en het overheersende gevoel dat TO creëert bij de lezer is een mix van medelijden en ongeloof. Owens is inmiddels 38 jaar oud, komt terug van een zware knieblessure en heeft bepaald geen beste reputatie maar hoopt nog steeds op een nieuwe kans. Is het niet alleen voor ‘the love of the game’, dan toch stiekem ook voor het geld, waarover TO stelt dat hij teveel mensen ermee heeft vertrouwd.
Owens organiseerde in het najaar een persoonlijke workout, uitgezonden door ESPN, in de hoop scouts van mogelijk geïnteresseerde NFL teams te overtuigen. Probleem was alleen dat geen enkele NFL scout kwam opdagen. Zelfs de teams die TO heel hard kunnen gebruiken laten hem links liggen en dat heeft niet eens iets te maken met zijn fitheid. Nee, het is TO’s reputatie als een onhandelbare genius met een te grote mond die hem tegenwerkt: “With T.O., no matter how brilliant he can be on the field, the dark side is always lurking. You don't know which T.O. you're going to get, and no one is comfortable risking that."
Wie nu denkt dat Terrell zijn dagen daardoor in verveling doorbrengt heeft het mis. TO bowlt namelijk dolgraag en zit bovendien middenin een alimentatie gevecht met de moeders van zijn vier kinderen. De VIER moeders van zijn vier kinderen. Owens omschrijft zijn relatie met deze dames als één one night stand en drie ‘repeat offenders’.
TO zit kortom in de hoek waar de klappen
vallen en zelfs de miljoenen verdiend in zijn NFL carrière (om en nabij de 80 miljoen dollar) kunnen hem niet helpen. Dat geld is namelijk bijna volledig verdwenen, opgegaan aan dubieuze investeringen hem aangeraden door nog dubieuzere financiële adviseurs, waaronder zijn eigen zaakwaarnemer Drew Rosenhaus: "When Drew heard about what had happened with my money, he said, 'Oh man, is there anything I can do?' " says Owens, pushing back from the table with disgust. "And I said, 'Dude, are you going to give me my money back? I don't think so, so why bother trying to appease me?' " ("In my opinion," says Rosenhaus, "the conversation did not go down that way."). •
Weekly RoundUp
A
● drian Peterson wilde zijn nummer 28 inruilen voor nummer 23. Totdat hij ontdekte dat hem dat 1 miljoen dollar lichter zou maken ● De 49ers krijgen 200 miljoen dollar steun van de NFL om een nieuw stadion te bouwen ● Matt Forte blijft in Chicago volgens de nieuwe BearsGM Phil Emery: ‘we’ll franchise tag him if we have to’ ● Peyton Manning is officieel inzetbaar verklaard door de medische staf van de NFL. De ‘Luck or Manningsaga’ kan beginnen ● Dit zeker nadat Andrew Luck aangaf absoluut te willen starten vanaf dag 1 ● Manning gaat ondertussen uit eten met Cardinals WR Larry Fitzgerald ● De Packers hoefden niet ver te zoeken voor de opvolger van Joe Philbin: voormalig QB coach Tom Clements is de nieuwe offensive coordinator ● Philbin is overigens de nieuwe head coach van de Miami Dolphins ● Zoals Greg Schiano de nieuwe sterke man in Tampa Bay is ● De Oakland Raiders kozen in die rol voor Dennis Allen
Het fenomeen Twitter en de NFL
Voor de jaar in jaar uit
bespottelijke Pro Bowl besloot de NFL dit keer eens wat nieuws te proberen: een Twitterstation waar Pro Bowlers tijdens de wedstrijd konden twitteren over hun belevenissen (of het gebrek daaraan). Leuk idee, maar om nu te
zeggen dat het de Pro Bowl tot een interessant treffen maakte: mwah. James Harrison van de Steelers dacht er het zijne van: “Why u think the NFL "wants us" to tweet during the Pro Bowl but wont "let us" til 90 min AFTER a real game? I wont tweet during today's game”. Ondertussen was Deion ‘Prime Time’ Sanders zo vriendelijk maar meteen de hele Pro Bowl af te schieten via Twitter: “I apologize on behalf of the NFL. This pro bowl is ridiculous. All the lineman cut deals with each other to go easy and everyone else did 2.”
De tweets van de Pro
Bowlers haalden het qua nieuwswaarde en ‘entertainment’ echter niet bij de twitterstorm die losbrak na de gemiste field goal van Billy Cundiff en de muffed punt van Kyle Williams. Vooral Williams had het zwaar te verduren: • @KyleWilliams_10. I hope you, youre wife, kids and family die, you deserve it • Jim Harbaugh, please give @KyleWilliams_10 the game ball. And
make sure it explodes when he gets in his car. • Yo @KyleWilliams_10 as long as your paycheck clears that's all that matters right??? The Vegas fix was on huh? Supporters die de beschikking hadden over meer dan anderhalve hersencel steunden Williams in zijn ultieme ‘hour of need’: • @KyleWilliams_10 mistakes happen. It's how you respond that people will remember you for. Keep your head up • @KyleWilliams_10 I still love u
Billy Cundiff heeft geen
twitteraccount (@ChokingBillyCundiff is logischerwijs niet officieel), maar dat weerhield het medium er niet van bijna te exploderen na Cundiff’s mispeer: ”@billycundiff get a rope and chair asap” en “Hey @BillyCundiff, fuck you!” waren twee van de meer vriendelijke reacties. Ray Rice nam het via facebook op voor zijn kicker en gaf iedereen nog een beetje hoop voor de term ‘social’ media: “And one more thing...games consist of SIXTY MINUTES, NOT 20 seconds. So before y'all start bashing MY kicker on this page, let me say this is a TEAM sport, win or lose...so if you want to be negative, keep it to yourself.” •
De replay van de Superbowl XLII had
opvallende overeenkomsten met de versie van dit seizoen. Net als toen keek de ploeg van Tom Coughlin tegen een late achterstand aan. Na een bliksemstart, waarin de score werd geopend via een safety gevolgd door een touchdown pass naar revelatie Victor Cruz, scoorden de Patriots zeventien onbeantwoorde punten. Eventjes schitterde quarterback Tom Brady; na een moeizame start voltooide hij in drie drives maar liefst zestien passes op rij, scoorde hij twee touchdowns en catapulteerde hij de Patriots naar een 179 voorsprong. Maar New England kon de inhaalrace geen gevolg geven. Na twee opeenvolgende field goals van Lawrence Tynes bezweken de Patriots uiteindelijk onder de druk van Big Blue. Met nog drie minuten te gaan was de achterstand van New York met één score te overbruggen. Een punt van Zoltan Mesko dwong de Giants maar liefst 88 yards te overbruggen om de endzone te bereiken, en dat tegen een Patriots verdediging die tot dusver boven verwachting stand had weten te houden en geen grote plays had weggegeven.
De eerste pass van Eli Manning was
meteen de doodsteek. Was het vier jaar geleden David Tyree die de Giants hernieuwde hoop gaf, nu was de eer aan Mario Manningham. De derde receiver van New York trad uit de schaduw van zijn collega’s Hakeem Nicks en Cruz en schudde Patriots cornerback Sterling Moore van zich af. Moore vervulde in de slotfase van de AFC Championship wedstrijd nog een cruciale rol; het was Moore die de bal uit de handen van Baltimore’s Lee Evans rukte. Nu bleef hij het antwoord op de route van Manningham schuldig. Safety Patrick Chung snelde zijn ploeggenoot nog te hulp, maar kwam een fractie van een seconde te laat. Manningham haalde Manning’s millimeterpass recht voor de ogen van Bill Belichick binnen. De coach van de Pats deed nog een vermetele poging om het lot in het richting van zijn team te doen kantelen, maar zijn challenge was tevergeefs.
Manning gaf na afloop de credits aan zijn receiver. “Ik zag waar Mario was en kende
de timing van de play. Dan moet je als quarterback niet teveel nadenken en de bal op een plek krijgen waar je receiver een play kan maken. En dat deed hij.” Manningham zelf bleef bescheiden. “Het was een fantastische pass. Ik sleepte mijn voeten over de grond en wist dat ik geraakt zou worden.” Coach Tom Coughlin vond het vooral knap hoe zijn receiver de controle over de bal bewaarde. “Het was net als de catch van David Tyree spectaculair. De manier waarop hij zijn voeten binnen de lijnen wist te houden én in zijn val controle over de bal behield was indrukwekkend”, zag de 65 jarige coach, die nog van geen stoppen wil weten. “Dit is wat ik doe. Ik wil zo lang mogelijk blijven coachen.” De Patriots defense, die dit seizoen per wedstrijd 411,6 yards weggaf aan tegenstanders, had eerdere drives van de Giants met moeite weten af te stoppen. Na de wondercatch van Manningham, de langste play van de avond, moest de D in de slotminuten echter toestaan dat catches van Hakeem Nicks en opnieuw Manningham de Giants op de drempel van de overwinning brachten.
Het was uiteindelijk Ahmad Bradshaw die
de Giants over die drempel hielp, op een nog nooit vertoonde manier. Met nog één minuut te gaan probeerden de Giants vooral níet te scoren, om zodoende de tijd voor de laatste drive van Tom Brady zo kort mogelijk te maken. Toen Belichick besloot de running back van New York vrije doorgang te geven tot de endzone, twijfelde Bradshaw, maar kon hij een touchdown niet verhinderen. Oh, ironie. “Ik probeerde te stoppen, maar mijn momentum liet het niet toe”, gaf de maker van de winnende touchdown na afloop aan. Ook Manning hoopte dat zijn running back nét voor de goalline zou stoppen. “Niet scoren! Niet scoren!”, riep Manning, die ook begreep waarom Bradshaw twijfelde. “Het hoogste doel is te scoren. We hadden het volste vertrouwen in onze kicker, maar een slechte snap is altijd mogelijk. Achteraf was ik blij dat Bradshaw scoorde.” Tom Brady zag het allemaal met lede ogen aan. Het was voor hem een wisselvallige Super Bowl waarin hij zijn idool Joe Montana (recordhouder met vier ringen)
niet kon evenaren. In het eerste kwart kwam Brady amper aan bod en na zijn eerste pass mocht hij meteen weer op de bank plaatsnemen. Onder zware druk van de Giants defensive line slingerde Brady de bal in niemandsland. Dat was tegen de regels, oordeelde scheidsrechter John Parry. De intentional grounding call leverde kostte Brady’s ploeg meteen een safety en dus twee punten. Vlak voor rust kwam Brady plots in zijn element. Hij verbrak een ander record van Montana met zestien complete passes op rij en passeerde Kurt Warner als de quarterback met de meeste yards in de geschiedenis van de Super Bowl.
Net als in de AFC Championship game
probeerde Brady de diepe pass te forceren. De geschiedenis herhaalde zich echter toen zijn pass richting Rob Gronkowski (die door een enkelblessure nauwelijks een rol speelde) werd net als tegen de Ravens onderschept. Chase Blackburn leek de tight end in eerste instantie kwijt te zijn, maar herstelde zich sterk en zette de enige interception van de wedstrijd op zijn naam. Ondanks die turnover kreeg Brady met nog negen minuten te gaan de kans om de wedstrijd definitief naar zich toe te trekken. Met een lange drive wist hij vijf minuten van de klok af te snoepen, maar met nog vier minuten te gaan kondigde een cruciale drop van Wes Welker de ommekeer aan. De receiver, wiens handen normaal zo zeker zijn als de bank van Zwitserland, dook de ruimte in tussen safety Kenny Philips en cornerback cornerback Corey Webster. De pass van Brady was niet loepzuiver en vloog door de handen van Welker. “Die bal heb ik al duizend keer gevangen tijdens de training. Ik moet die play gewoon maken”, vertelde hij na afloop. Zo kende de wedstrijd twee sleutelmomenten: Welker’s drop, Manningham’s catch. Brady had 57 seconden voor zijn laatste drive. Tot tweemaal toe had Brady ook hier
te kampen met drops van zijn receivers, maar evenals bij Welker’s bal lag de schuld ook bij de quarterback zelf. Omdat de Giants vooral bezorgd waren voor de diepe reception, mocht Deion Branch ongehinderd het midden van het veld oversteken. De pass van Brady was echter net achter Branch, waardoor de MVP van Super Bowl XXXIX de bal niet kon controleren. Gronkowski, die dit seizoen tal van records brak, wist nog bijna Brady’s Hail Mary binnen te halen, maar de tight end kwam net wat te kort. Manning bekroonde zo het beste jaar uit zijn carrière. Hij werd na afloop van de wedstrijd verkozen tot de meest waardevolle speler van de wedstrijd en dat zou nog wel eens eens voor scheve gezichten aan de ontbijttafel in huize Manning kunnen zorgen. Zijn oudere broer Peyton wordt al jaren gezien als één van de beste quarterbacks aller tijden, maar het is Eli die zich binnenkort zijn tweede Super Bowl ring mag laten aanmeten. Peyton heeft er ‘maar’ één. Dat doet de discussie over welke telg uit de Manning familie zich de beste quarterback mag noemen flink oplaaien.
Het is de vraag of Peyton nog een kans zal
krijgen om zijn jongere broertje te evenaren. Hij miste het afgelopen seizoen dankzij een nekblessure en het is onduidelijk of hij zijn carrière een vervolg kan geven. Hoe de carrière van de Indianapolis Colt ook af zal lopen, zijn plaats in Canton is verzekerd. Nu lijkt ook Eli hard op weg om een plekje naast zijn broer in de Hall of Fame veilig te stellen. Volgens hem is er dan ook geen sprake van afgunst. Na afloop van de wedstrijd werd hij door Peyton gefeliciteerd met de overwinning. “Hij was trots en heel erg blij voor me”. Eli is pas 31 en kan dus nog wel eventjes mee. In de afgelopen seizoenen was de passing game van New York vooral gebouwd rondom receiver Hakeem Nicks. Dankzij Victor Cruz beschikt hij nu echter over twee uitstekende receivers en in de Super Bowl liet Mario Manningham zien ook een prima optie te zijn in de passing game. De verdediging van de Giants was dit seizoen minder dominant dat gebruikelijk, maar de Giants hebben een goed uitgebalanceerde ploeg die ook in het restant van Eli’s carrière om de prijzen kan blijven meedoen – helemaal als de quarterback zijn gestage ontwikkeling voort kan blijft zetten. •
De Sport Amerika Super
Bowl Fuif in Coco’s Outback was één groot succes. Bijna vijfhonderd mensen kwamen op dit gratis feestje af en zorgden voor een echte Super Bowl sfeer. De deur ging om 20.00 uur open, en nog geen twee uur later waren er al meer dan twee honderd gasten gearriveerd. Rond middernacht zat de gehele tent vol en was de spanning onder de aanwezigen goed voelbaar. Vooraf konden alle bezoekers hun voorspellingen voor deze wedstrijd invullen. Hoewel niemand een safety als eerste score had ingevuld, kwamen drie bezoekers toch in de buurt van de halftime score. Zij werden in de watten gelegd met een gratis ‘Bucket with Bud’.
Tot aan de laatste play bleven
alle toeschouwers plakken aan een van de plasma’s of grote schermen, en zagen uiteindelijk de New York Giants de Super Bowl winnen. Sport Amerika kijkt met heel veel plezier terug op deze fuif en inmiddels zijn er alweer nieuwe plannen gemaakt voor een volgende keer! Meer foto’s/video’s vind je vanaf morgen op sportamerika.nl en onze Facebook pagina!
Weekly RoundUp
De Los Angeles Dodgers hebben
zich versterkt met reliever Todd Coffey, die vooral bekend staat om zijn sprint uit de bullpen als hij opgeroepen wordt • Dan Johnson, die in het afgelopen seizoen op miraculeuze wijze de Tampa Bay Rays naar de playoffs sloeg, tekende een minor leaguecontract bij de Chicago White Sox • Roger Bernadina lijkt de grootste kanshebber te zijn op een plekje in het midveld bij de Washington Nationals, al blijven de Nats zoeken naar een center fielder • De Cubs blijven Matt Garza ‘shoppen’, ook gedurende Spring Training • Roy Oswalt is nog steeds een free agent. De veteraan wil het liefst bij de Texas Rangers of de St. Louis Cardinals spelen, maar hun rotations zitten zo goed als vol • De nieuwe Houston Astros owner, Jim Crane, heeft aangegeven de naam van de ‘Stros niet te veranderen na de verhuizing naar de AL in 2013 • Yoenis Cespedes is de grootste vis qua slagmannen op de markt. De 26jarige Cubaan heeft de clubs voor het uitkiezen, maar zal eerst moeten rijpen in de minor leagues • Manny Ramirez is vastberaden terug te keren in de MLB. De Baltimore Orioles, Toronto Blue Jays en Oakland Athletics zijn de grootste gegadigden voor zijn diensten • De Colorado Rockies hebben zich versterkt met Baltimore Orioles werper Jeremy Guthrie. In ruil voor hem verkassen werpers Jason Hammel en Matt Lindstrom naar de O's
Jackson naar Nats
Righty Edwin Jackson speelt volgend seizoen voor de Washington Nationals. De 28 jarige journeyman verdient 11
miljoen dollar in DC. Met Jackson hebben de Nats een op papier voortreffelijke rotation met voormalig number 1 draftpick Stephen Strasburg, Jordan Zimmerman, de van de Oakland Athletics aangetrokken Gio Gonzalez, ChienMing Wang en Jackson. Ook hebben ze John Lannan achter de hand, die waarschijnlijk in de loop van het seizoen plaats moet maken voor Strasburg, als hij geheel gerevalideerd is na zijn Tommy Johnoperatie van 2010. In editie drie van Sport Amerika The Magazine meer over de Washington Nationals.
Orioles releasen Rick van den Hurk
‘The Incredible Hurk’ is door
zijn werkgever Baltimore Orioles op straat gezet. De O’s maakten deze move om ruimte te maken op het roster voor Wilson Betemit. De 26jarige Brabander kwam in 2011 vier keer in actie, waarvan twee keer vanaf het begin (in Toronto en in Boston). Hij wist slechts negen innings te pitchen en daarin kreeg hij acht earned runs tegen. In 181 career Major League innings heeft Van den Hurk een ERA van 5.97 en een sterke 176 strikeouts. Zijn achilleshiel is de gewoonte om vrije lopen toe te staan: 95 in totaal.
Nu is Van den Hurk officieel een Free Agent en kan hij waar hij maar wil een contract tekenen. Ik zie Van den Hurk een contract tekenen bij een team als de Chicago Cubs of de Oakland A's. Hij mag zich dan bewijzen tijdens Spring Training en de kans is groot dat hij als backup zal dienen en naar AAA gestuurd wordt.
Hamilton grijpt weer naar de fles
De kans dat outfielder Josh
Hamilton volgend offseason een free agent is, is groot. De 30jarige AL MVP van 2010 was in onderhandeling met zijn team Texas Rangers over een nieuw contract, maar die gesprekken zijn nu gestaakt door de Rangers. De reden is dat Hamilton zich op 2 februari heeft vergrepen aan alcohol. Hamilton staat bekend als exdrugs en alcoholverslaafde, iets wat hem tien jaar geleden bijna zijn carrière kostte. Hamilton bood zijn excuses aan, maar stelde ook dat hij na de start van Spring Training niet meer wil onderhandelen over contract verlenging. Zijn huidige verbintenis loopt aan het einde van dit seizoen af. •
Los Angeles Dodgers
De franchise zit midden in een
overgangsfase. Eigenaar Frank McCourt is door een breed uitgemeten echtscheiding verplicht de Dodgers te verkopen. Totdat de verkoop rond is, staan de Dodgers in een patstelling. General Manager Ned Colletti kan en mag niet veel geld uitgeven en moest daardoor bijvoorbeeld Prince Fielder aan zijn neus voorbij laten gaan. De nieuwe eigenaar zal zich binnenkort aandienen en volgend jaar flink gaan handelen. Contenders vanaf 2013. Wat hebben de Dodgers nu? Twee sterren: Matt Kemp, die de National League MVP Award nipt misliep, en de 23jarige Clayton Kershaw, die 2011 de NL Cy Young Award won. Kenley Jansen is de beste Nederlander in de Major Leagues en een brightspot voor de Dodgers. Javy Guerra begint dit seizoen waarschijnlijk als closer, maar Jansen heeft betere ‘stuff’ en kan het op termijn overnemen van Guerra. Dit allemaal in een jaar, dat er voor de Dodgers niet toe doet.
Los Angeles Angels of Anaheim of California
Hoe heet die ploeg nu? Het blijft
verwarrend… Anyway. De Halo’s maakten deze off season de grootste splash door Albert Pujols voor tien jaar aan zich te binden. Daar hangt wel een prijskaartje aan van 254 miljoen dollar. Ook verwelkomen de Angels C.J. Wilson, die voorheen voor rivaal Texas Rangers speelde. De Angels gaan een andere richting op dan de Dodgers. FOX legde vele miljoenen neer voor een nieuw televisiecontract en daar plukken de Angels nu al de vruchten van. Met ook nog de werpers Jered Weaver en Dan Haren en een grote poel snelle en flexibele infielders valt er voor de Angels wat te halen dit jaar. De concurrentie binnen de divisie komt slechts van de Rangers, die Wilson vervingen met de Japanner Yu Darvish. Het wordt flink strijden voor de Halo’s, maar een playoff plek zit er zeker in.
Chicago Cubs
Hoe groot kan een metamorfose van een
club zijn? Waren de Cubs in 2011 nog één van de lachertjes van de National League, nu groeien ze langzamerhand uit tot een powerhouse. Sinds Theo Epstein en Jed Hoyer het roer overnamen aan de North Side is er veel gebeurd. Outfielder David DeJesus, derde honkman Ian Stewart, de starters Travis Wood, Chris Volstad en eerste honkman Anthony Rizzo werden via free agent signings en trades binnengehaald. Dit zijn allemaal solide deals, die de Cubs op korte en lange termijn sterker maken. Bovendien heerst de rust in de kleedkamer na het vertrek van Carlos Zambrano. Just baseball. Het is echter niet denkbaar dat de Cubs in 2012 al kunnen contenden. De Reds hebben een sterker roster en de St. Louis Cardinals hebben het verlies van Albert Pujols opgevangen met Carlos Beltran . Ook keert bij de Cards Adam Wainwright terug in de rotatie. De Pittsburgh Pirates, die door de hoge draft picks van de afgelopen jaren flink talent hebben verzameld, kunnen in de toekomst wel een vervelende concurrent worden. Gelukkig voor de Cubs komt er waarschijnlijk over een paar jaar een tweede wild card, wat plaatsing voor de playoffs iets gemakkelijker maakt. Het klinkt misschien gek, maar ik denk dat Epstein en co het gaan flikken. Binnen vijf jaar staan de Cubs in de World Series.
Chicago White Sox
En dan de South Side. Dit is de kant die in 2005 wèl de World Series won, maar ook
de kant waar een duidelijke neergaande lijn zichtbaar is. De White Sox zijn niet heel slecht, maar goed zijn ze ook niet. In de zwakste divisie van de American League is wel iets mogelijk, al zullen ze zich de kaas van het brood laten eten door de Detroit Tigers. GM Kenny Williams voelt duidelijk aan dat dit materiaal onvoldoende is om mee te doen om de prijzen. Williams doet er dan ook goed aan om nu al op de rebuildtoer te gaan. Carlos Quentin vertrok naar San Diego en de relievers Sergio Santos en Jason Frasor versterken de Toronto Blue Jays. Met wat talent in de hogere minor leagues kunnen de White Sox over een paar jaar oogsten. Het kan ook zijn de Sox nu ‘sparen’ voor volgende offseason en dan á la Angels een paar flinke splashes maken. De White Sox hebben net als de broer in het noorden ook een dark horse in de divisie. De Kansas City Royals zijn nog een stap verder dan de Pirates en moeten dit jaar tweede in de AL Central kunnen worden. Als de Royals langdurig relevant kunnen zijn, hebben de White Sox een probleem, want één extra wild card is niet voldoende met al die powerhouses in de AL East en AL West.
New York Mets
De Mets zijn samen met de Dodgers het
lelijke eendje in deze lijst. De Mets hebben de achterban en de mogelijkheden om jaar in jaar uit een contender te zijn. Het tegendeel zal dit jaar het geval zijn. De Mets gaan 2012 in met een dikke kans laatste te worden in de NL East. De Miami Marlins en de Washington Nationals versterkten zich en de Philadelphia Phillies en de
Atlanta Braves zijn gewoon veel beter dan de Mets. Het is uitermate pijnlijk dat de Marlins korte stop José Reyes bij de Mets konden wegkapen. Tough times in Citi Field. De Mets zitten met een messy ownership situation, al is die minder schrijnend dan bij de Dodgers. De Metropolitans mogen van geluk spreken dat de Astros nog een jaar in de NL zitten, anders zouden de mannen uit Flushing helemaal het lachertje van de Major Leagues zijn. Het enige goede nieuws is dat de hekken in het outfield iets dichterbij de thuisplaat staan.
New York Yankees
De Yankees zijn de succesvolste franchise in welke sport dan ook en het beste team in de Major Leagues. Vorig seizoen kwamen ze in de Division Series tekort tegen de Detroit Tigers, maar dit jaar staan ze er weer goed voor. Michael Pineda werd gehaald van de Seattle Mariners en veteraan Hiroki Kuroda tekende een contract voor een jaar. De Yankees hebben nu met CC Sabathia, Pineda, Kuroda, Ivan Nova en één van het drietal A.J. Burnett, Phil Hughes en Freddy Garcia een zeer
goede rotatie. De Yankees zouden de Bronx Bombers niet zijn zonder offensieve kracht. Robinson Cano, Mark Teixeira, Curtis Granderson en Brett Gardner zijn allemaal in hun prime en Alex Rodriguez en Derek Jeter hebben nog steeds waarde voor het team. Ook Russell Martin, de revelatie van vorig jaar, zal waarschijnlijk weer een goed seizoen draaien. De toekomst van de Yankees is ietwat onzeker. ARod en Jeter hebben nog een paar jaar een contract en zijn duidelijk over hun piek heen. De Yankees moeten werken aan de verjonging van hun roster en lijken daar nu ook mee bezig te zijn. Ik zie ook de Yankees tijdens het volgende offseason actief bieden op de Free Agent markt.
CONCLUSIE
Zoals je leest zit elk team in een andere
fase, die aangeven hoe franchises te werk gaan in verschillende situaties. Dat niet elke ploeg aan het eind van het jaar bovenaan staat is duidelijk, maar deze zes zorgen altijd voor veel nieuws binnen de MLB en zijn stuk voor stuk pareltjes voor de sport. •
Weekly RoundUp
De NHL AllStar Game werd met
129 gewonnen door Team Chara • Tim Thomas verbeterde zijn eigen record door voor de vierde keer op rij een ASG te winnen • Team Alfredsson won een dag eerder de skillscompetitie met 2112 • Zdeno Chara verpulverde daarbij wel zijn eigen record voor het hardste schot. Hij noteerde een snelheid van 175,1 km/u • Diagnose nekletsel Sidney Crosby gesteld: geen breuk, wel letsel aan weke delen. Nog geen termijn voor terugkeer • De Carolina Hurricanes binden verdediger Tim Gleason voor nog vier jaar. Gleason gaat in die periode 16 miljoen dollar verdienen • Sam Gagner scoort in de 84 overwinning van zijn Edmonton Oilers op de Chicago Blackhawks maar liefst acht punten (vier goals, vier assists zie openingsfoto Puck Drop) • Mr. Hockey Gordie Howe zet zich in om geld in te zamelen voor onderzoek naar dementie. De hockeylegende verloor in 2009 zijn vrouw aan deze ziekte en lijdt er nu zelf ook aan •
Hartnell betaalt eigen valpartijen
Scott Hartnell’s hart
zit op de goede plek. De aanvaller van de Philadelphia Flyers zamelt dit seizoen geld in voor een nader te bepalen goed doel. Op hartnelldown.com kunnen fans een steentje bijdragen door merchandise aan te schaffen. Voor de All Star Game van dit jaar
bracht hij zijn actie extra onder de aandacht door voor iedere valpartij 1000 dollar af te tikken. Het gevolg: niet alleen zijn tegenstanders probeerden hem omver te krijgen, maar ook zijn ploeggenoten van Team Alfredsson maakten hem het schaatsen soms onmogelijk. Zo wist Claude Giroux hem tijdens de warmingup al een keer te laten struikelen.
van 2500 euro aan de broek. Dit is de hoogste geldstraf die de bond mag opleggen volgens de CAO van de NHLspelers. Boulton kreeg zijn boete voor het slaan met zijn stick naar New York Ranger Mike Rupp op 31 januari. Het incident bleef tijdens de wedstrijd onbestraft, maar na het bestuderen van de beelden kreeg Boulton alsnog een boete aangesmeerd. Op diezelfde dag zondigde Jared Boll in de wedstrijd tegen de San Jose Sharks. Hij kreeg al een minor penalty vanwege een illegale check tegen het hoofd van Sharks aanvaller Joe Thornton, maar de NHL vond deze straf niet genoeg. De boetes komen zoals gebruikelijk ten goede aan het Players’ Emergency Assistance Fund.
Tim Thomas wil niet naar Obama
Naast het vallen beloofde Hartnell ook duizend dollar over te maken voor elke goal die hij zou maken. Helaas was hij hiermee iets minder succesvol. Hij moest genoegen nemen met twee assists, die dus geen financiële bijdrage opleverden. Toch is de uiteindelijke 4000 dollar een bijzonder mooi bedrag en een fraaie geste van Hartnell.
Maximale boete Boulton en Boll
D
e NHL trad recentelijk hard op tegen een tweetal harde overtredingen. Eric Boulton van de New Jersey Devils en Jared Boll van de Columbus Blue Jackets kregen ieder een boete
Ook dit jaar mochten de Stanley
Cupwinnaars weer op audiëntie komen bij de president van de Verenigde Staten. De Boston Bruins meldden zich op 23 januari bij Barack Obama. Grote afwezige in het Witte Huis was Stanley Cup MVP Tim Thomas. Thomas kan zich niet vinden in de manier waarop zijn land wordt bestuurd en koos er daarom voor om weg te blijven. Thomas benadrukte in een statement dat dit niets te maken had met zijn politieke voorkeur. Zowel de Democraten als de Republikeinen veroorzaken problemen, die bovendien op alle overheidsniveaus zichtbaar zijn, verklaarde de goalie. De meningen op het internet over Thomas’ wegblijven en de uitleg daarover zijn verdeeld. Waar sommige mensen de goalie roemden om zijn moedige beslissing, vonden anderen het belachelijk en onbeschoft. •
‘Now I can die in peace’, stond er op
een onvergetelijk spandoek dat op 14 juni 1994 te zien was in Madison Square Garden, New York. De maker was een oudere heer, die overmand door emoties en glimmend van trots na 54 jaar zonder titel zijn New York Rangers de Stanley Cup zag veroveren. Nooit meer zouden andere fans ‘Nineteenforty’ scanderen als de Broadway Blueshirts op bezoek kwamen en ze er keer op keer aan werden herinnerd dat er sinds 1940 geen titel meer gewonnen was. Toch hebben rivaliserende fans en volgers altijd een kritische mening over deze unieke overwinning. Het was een patchworkploeg die deels bestond uit veteranen die ze hadden gehaald door de jeugd juist de deur uit te doen. Met stevige contracten lokten de Rangers een groot deel van het legendarische team van de Edmonton Oilers uit de jaren ‘80 naar New York voor een laatste prachtseizoen. Die formule bleek succesvol, maar het gaf fans een bittere nasmaak, want nadat de ploeg met captain Mark Messier en de nieuw gehaalde superster Wayne Gretzky in 1996 kansloos werd uitgeschakeld in de Eastern Conference Finals bleek de koek op.
Tussen 1997 en de lockout in 2004 werd
pijnlijk duidelijk dat het gebrek aan focus op prospects en de ouderwetse visie van unrestricted free agents (UFA) naar MSG halen simpelweg niet werkte. Het is een periode die door fans als The Dark Years wordt aangeduid. Geen enkele keer werden de playoffs gehaald en ondanks dat een ploeg in midtown Manhattan altijd wel publiek trok, zag de toekomst er somber uit. Dat gevoel werd mede gevoed door eigenaar en mediamagnaar Jim Dolan, Jr., die weigerde afstand te doen van general manager Glen Sather. Sather stond sinds 2000 aan het roer, maar kon geen omwenteling bewerkstelligen. Toch veranderde er iets. Sather durfde het aan om geliefde spelers als Adam Graves en Brian Leetch op hun oude dag te traden voor draft picks en talenten. Hij had vertrouwen in jonge goalies toen doelman Mike Richter (Stanley Cup held in 1994) in 2003 zijn schaatsen definitief in het vet
legde. Dat lijkt logisch, maar vertrouwen in de jeugd was in New York allesbehalve gemeengoed. Het leverde hem vooral woede en hoon van fans op, die nu niet alleen hun ploeg zagen verliezen, maar hen vooral zagen verliezen zonder de leidende spelers die er door dik en dun altijd voor het team waren geweest. Het besef dat dit de groeipijnen van een rebuildonthefly zijn, is er eigenlijk nu pas.
kreeg hij een kansje in het training camp. Die jonge Zweedse goalie, Henrik Lundqvist, bleek een allstar in wording. De Rangers haalden tegen alle verwachtingen in de playoffs en ondanks een 40 sweep in de eerste ronde door aartsrivaal New Jersey Devils, was de weg naar boven ingezet. Wat soms op een rommelig plan leek, blijkt jaren later een masterplan van Sather. In 2012 werpt het eindelijk zijn vruchten af. Het binnenhalen van UFA’s als Brendan Shanahan in 2006 en Chris Drury in 2007 Herstel bleek de perfecte manier om de jonge draftees, zoals Brandon Dubinsky, Ryan erwijl andere teams met de handen in Callahan en Marc Staal, voorbeelden te het haar zaten over het verloren seizoen van geven in de kleedkamer. Op de achtergrond 2004/2005 en de haast oneindig lijkende werkte het management hard om op den lockout, kwamen deze periode van rust en duur rond deze spelers een jonge, de nieuwe salarisregels als geroepen voor de competitieve ploeg te bouwen. Niet slecht Rangers. Het verjongen van de ploeg en voor een GM, die in 2000 met vrijwel niets slechts nog binnenhalen van goede, begon. betaalbare veteranen werd in een stroomversnelling gebracht. Structuur In het eerste seizoen na de lockout verwachtte niemand wonderen. Het team it seizoen wordt de structuur van bestond uit onbekende jonkies, wat Sather’s plan, ondersteund door prospect uitgebluste veteranen en één ster: de en scoutinggoeroe Gordie Clarke, pas echt nukkige Tsjechische right winger Jaromir duidelijk. Het team staat onder leiding van Jagr. Oh, en er was nog die onbekende de hardhandig leidende coach John goalie uit Zweden die de Rangers al in de Tortorella, die in 2008 op het juiste NHL Draft van 2000 als 205de moment werd gehaald als opvolger van de overall hadden gehaald. Na meer op rebuilding gerichte succesjaren in zijn thuisland coach Tom Renney. Het
T
D
team is een uitstekende mix van harde werkers en puur talent. Captain Ryan Callahan geeft in iedere shift alles om de puck te veroveren. Right winger Marian Gaborik heeft snelheid, scorend vermogen en skill. Marc Staal ondersteunt het team van achteruit op de blueline.
gelauwerde center Brad Richards. Richards was Stanley Cup winnaar en playoff MVP met Tampa Bay Lightning in 2004, die toen onder leiding van Tortorella stonden.
Richards (31) stapte deze zomer voor
negen jaar en 60 miljoen dollar als UFA over van Dallas Stars naar de Rangers. ie combinatie van talent en inzet is in de Wederom niet omdat de Rangers weer eens afgelopen jaren succesvol gebleken in de domweg succes proberen te kopen, maar NHL. Dit leverde teams als Boston Bruins omdat hij het type speler is dat deze ploeg en Detroit Red Wings recent nog de Stanley op weg kan helpen naar een nieuwe titel. De Cup op. Na de AllStar break staan de voormalige AllStar brengt ervaring Rangers eerste in de Eastern Conference en mee die hij op de jonge spelers kan hijgen ze de leagueleading Red Wings in de loslaten. nek. Dit lijkt het moment te zijn dat de Waarom het dit jaar nog zoveel beter gaat Rangers allin kunnen gaan voor een dan andere jaren? Volgens de spelers van mooie playoffrun. Een ommezwaai de Rangers is het antwoord daarop simpel. in het momentum of een vervelende “We doen dag in, dag uit de juiste dingen”, blessure kan uiteraard onverwacht aldus grinder roet in het eten gooien, maar het Brandon Prust. ziet er goed uit. Dat lijkt een cliché, maar wie het spel simpel houdt en de juiste spelers op de juiste plaats zet kan in de NHL heel ver komen. Zo’n juiste speler is de veelvuldig
D
Oogsten
Jarenlang werd er
gelachen om deze Original Six franchise uit de grootste stad van NoordAmerika, maar de barre tijden van de New York Rangers lijken voorbij. Met een jong team (geen enkele kernspeler is ouder dan 31) en uitstekende draftspelers heeft Sather een basis neergezet die kan oogsten. En mocht Sather die prospects nu willen traden voor een titel, dan zal niemand dat hem kwalijk nemen. IJshockeyfans op Manhattan blijken een lange adem te hebben en wie nu nog niet gelooft in Sathers plan, zal er wel nooit meer in gaan geloven. Wie er in ieder geval in gelooft is Jim Dolan, die recent zonder enige schroom zei dat hij een pact had gesloten met zijn oogappel. “Ik gaf hem iets in 2004 en zei: ‘Je mag dit pas teruggeven als we de Stanley Cup hebben gewonnen.’ En ik denk dat we behoorlijk dicht bij dat moment zijn.” Een opvallend moment van bravoure en openheid van Dolan, die sinds de lockout niet meer met de media gesproken had. Bravoure die ook eerder getoond werd door Sather zelf, toen die een overwinning in de 2012 Winter Classic in Philadelphia garandeerde.
Het is een gevleugeld
cliché: defense wins championships. De recente NHL kampioenen bewijzen echter dat een mix van veteranen en jeugdig talent potentie heeft. Let’s hear it for New York! •
De Miami Heat en de Chicago Bulls stevenen af op een tweestrijd: welke ploeg gaat de Eastern Conference vertegenwoordigen in de NBA Finals? Wat verder van alle spotlights timmeren de Philadelphia 76ers aan de weg. De Sixers zijn de verrassing van het seizoen, dankzij een hecht team zonder echte sterren.
De zomer is een ideale periode van het jaar
D O O R M A R C O P O S T F O T O G ETTY I M A G ES
om eens lekker lui op het strand te gaan liggen. Kassa als je Eddy Curry heet, maar niet als je een speler bent van de Philadelphia 76ers. Elke ochtend stond er een krachttraining op het programma, in de
middag werd er gebasketbald op de universiteit van UCLA en de avond werd meestal afgesloten met een gezamenlijk diner. De geruchten over een naderende lockout werden steeds heviger, maar coach Doug Collins wist één ding zeker: mijn team is klaar voor het nieuwe seizoen.
De 32jarige veteraan Elton Brand genoot zichtbaar van het trainingskamp. “Hoewel we teamgenoten zijn, breng je niet met iedereen evenveel tijd door. Je hebt altijd groepjes. Nu waren we voor een langere periode tot elkaar veroordeeld en ik moet zeggen dat het echt een leuke ervaring was.” Teamgenoot Andre Iguodala gaat zelfs een stap verder en meent dat de trainingsstage hielp om buiten de lijnen met kritiek om te gaan. “We durven elkaar de waarheid te vertellen. Wie een probleem heeft met iemand, kan dat recht in zijn gezicht zeggen. Het onderlinge vertrouwen is groot.”
Een hecht team. Togetherness. Die kernwaarde overheerst als je goed kijkt
daar ook naar betaald. Iguodala kon nooit aan de hoge verwachtingen voldoen, maar heeft nu zijn rol gevonden. Hij is de motor van Philadelphia. Een goede verdediger, kan scoren, pakt rebounds en deelt assists uit. Als hij buiten het stadion het verkeer moet regelen, dan doet hij dat zonder mokken. Geen probleem.
naar de Philadelphia 76ers. Dit ontstond in het afgelopen seizoen al. De jonge en onervaren Sixers schopten het tot de playoffs, waarin ze uiteindelijk met 41 ten onder gingen tegen de Miami Heat. Lebron James en Dwyane Wade waren na afloop van de serie vol lof over de e bank is één van de sterke tegenstander en het vertoonde spel wapens van de Sixers. Het van de jongelingen Jrue team verzwakt niet als Holiday, Thaddeus Young Young, Evan Turner en en Spencer Hawes. “We Lou Williams in het zijn trots dat we deze veld komen. Turner jongens in ons team speelt goed en heeft hebben”, zei Brand na de zijn ietwat uitschakeling. “Ze teleurstellende luisteren, ze werken hard rookiejaar achter zich en ze worden alleen maar gelaten. De 25jarige beter.” Collins was Williams is goed voor zichtbaar emotioneel toen vijftien punten per et NBAseizoen ging voor het hij de verzamelde pers te wedstrijd en woord stond. “I've enjoyed eerst sinds 2002 van start zonder kandidaat om aan het een Nederlander. Dan Gadzuric the ride all year.” einde van het seizoen koos voor het geld in de Chinese The Sixth Man Award competitie, Francisco Elson zat De ploeg heeft dit seizoen op te halen. Collins de stijgende lijn doorgezet zonder club en hield zijn conditie houdt zich vast aan en het is geen schande op peil bij Zorg en Zekerheid een meer om op een Leiden. Totdat Elsons telefoon negenmansrotatie, verjaardagsfeestje ervoor ging. Of hij wilde meetrainen met die het moet hebben uit te komen dat je een fan de Philadelphia 76ers? De ploeg van samenspel. Hij bent van de Sixers. Ze beschikt niet over een had problemen op de spelen voor het eerst sinds speler die je de bal centerpositie met blessures van 2001 weer een grote rol in kunt geven en wel Spencer Hawes (achillespees) en de NBA. Ze draaien even wat punten op bovenin mee in de Eastern Nik Vucevic (knie). Elson (35) scorebord zet. dwong daarop een contract af en Conference en dat komt Daarom zie je over teampresident Rod Thorn was omdat zij in de offseason het hele veld pick and blij met de komst van de ervaren de ploeg bij elkaar hebben rolls, veel beweging center. Goed nieuws, al is zijn rol weten te houden. Vergeet met en zonder bal en beperkt: de Rotterdammer kwam weinig turnovers. niet dat de ploeg beschikt over jonge benen, niet slechts acht minuten in actie in Collins: “Het is onbelangrijk in een zijn eerste twee wedstrijden. Zijn belangrijk dat het samengeperst seizoen van speeltijd zal verder afnemen als team niet afhankelijk 66 wedstrijden in 120 Hawes en Vucevic weer fit zijn. is van één sterspeler, dagen. De starting five ziet Elson lijkt dan ook gehaald te zijn maar juist een groep er prima uit met Brand, spelers heeft die goed om tegenstand te bieden tijdens Hawes (nu geblesseerd), samenwerkt. If you trainingen. Jodie Meeks, spelverdeler want to go fast, go Holiday die zich steeds alone; if you want to beter ontwikkelt en alleskunner Iguodala. go far, go together.” De 28jarige forward werd in Philly benoemd tot ‘de nieuwe Iverson’ en kreeg Die kan op een tegeltje. •
D
Elson is back H
Center Kevin Love was direct verkocht.
“Als we de rest van het seizoen zo spelen en verder progressie boeken, dan gaan we veel wedstrijden winnen”, klonk mister double double bijna euforisch na de openingswedstrijd van de Minnesota Timberwolves. Het enthousiasme zat hem zeker niet in de nipte 104100 nederlaag tegen Oklahoma City Thunder. Nee, Love had kennisgemaakt met de diamant die Rubio (Spaans voor blond) heet. Love was niet enige die deze buzz had gevoeld. Heel Minnesota keek uit naar de eerste schreden op de parketvloer van ‘Mozart’, zoals één van zijn bijnamen luidt. Voor het eerst sinds 2007 was het Target Center weer eens stijf uitverkocht. Op alle stoeltjes een kont was iets uit het verleden, toen ene Kevin Garnett nog het Wolves tenue droeg. Slechts 21 lentes jong is Ricard Rubio Vives; geboren op 21 oktober1990 in El Masnou. Voor NBA begrippen is dat niet heel jeugdig voor een
supertalent. Wat goed is, komt nou eenmaal snel. Dat is een aloud gezegde in de sport. Aanstormende toppers laten zich niet afstoppen en worden ook direct voor de leeuwen gegooid op het allerhoogste niveau. Zij bewijzen steeds vaker meteen een meerwaarde te zijn voor een NBAteam.
Meest recente voorbeeld is Derrick Rose,
die zijn Chicago Bulls naar een hoogte tilde die deed herinneren aan hun roemrijke jaren ’90. Het resulteerde in een topseizoen – zonder hoofdprijs weliswaar – waarbij de 22jarige zelf verkozen werd tot MVP. Maar kijk ook naar jonge gasten als Rajon Rondo en Russell Westbrook. Twee begin twintigers die de ware Jaap van Zweden’s van respectievelijk de Boston Celtics en Oklahoma City Thunder zijn. In die categorie wordt Rubio dus ook onthaald.
Rubio kreeg daar als bankzitter eveneens speeltijd tegen de Verenigde Staten. Hij schoot 6 punten door het mandje, pakte 6 rebounds en gaf 3 assists in de met 118107 verloren finale. Zijn naam was bekend. Zijn kaartjes met ‘rasdistributeur’of ‘Spaanse basketbaldirigent’ gingen mee in de koffer naar NoordAmerika. Bij de daaropvolgende draft, die van juni 2009, dook de naam van Rubio op. In de eerste ronde was hij de vijfde pick. Het armetierige Minnesota wilde dolgraag gebruik maken van zijn veelgeprezen kunsten. In overleg werd besloten hem nog te stallen bij Regal Barcelona. Daar speelde hij twee jaar. Daar bouwde hij zijn prijzenkast uit, maar op individueel vlak leek de sublieme glans er vanaf te zijn. Althans, zo werd beweerd.
Groeibriljant
Toen Rubio het verstandig vond om de Jong èn ervaren
Rubio is aangekondigd als Spaans
wonderkind, maar past dat etiket nog wel bij hem? Sportief gezien staan er al duizenden kilometers op zijn toerenteller. Bijna eenderde van zijn tijd op aarde is hij al professional. Rubio debuteerde op 14jarige leeftijd op het hoogste niveau in zijn thuisland. Op 15 oktober 2005 maakte hij voor het eerst zijn opwachting voor Joventut Badalona. Dat hij daarmee de jongste speler ooit is in de Spaanse ACB League, is overbodig om toe te voegen. Dat je op die leeftijd al mag ballen in het eerste duidt op sensationeel talent. Dat bewees hij keer op keer als de lat een paar treden hoger ging. Als 16jarige kon hij gewoon mee met het niveau van de Euroleague. In 2008 maakte hij wereldwijd indruk met zijn optreden op de Olympische Spelen van Beijing. Zijn Spanje haalde de eindstrijd.
overstap te maken naar de Big League was er scepsis. Zijn mindere statistieken waren overzees niet onopgemerkt gebleven. Critici spuiden hun commentaren al. Rubio zou een aandeel zijn dat al lang niet meer zoveel waarde had. Een kat in de zak. De zoveelste gehypte belofte. Als ‘El Pistola’ in het langzamere Europa al niet mee kan komen, hoe moet dat straks dan bij de Timberwolves? In het geruchtencircuit ging al rond dat iemand als Steve Nash hem de kneepjes van het pointguardvak in de NBA maar moest bijbrengen. Allemaal lekenpraat. Echte kenners twijfelden geen seconde, omdat zij al lang
wisten dat de Wolves een groeibriljant in huis hadden gehaald. “Hij is juist beter in de NBA dan in Europa, omdat onze jongens veel atletischer zijn en doorgaan tot aan de basket, terwijl ze in Europa stoppen bij de driepuntslijn. In Europa proberen ze op andere manieren te scoren, terwijl die gasten hier een dude zien die kan passen”, waren de
voorspellende woorden van Magic Johnson. Geen speld tussen te krijgen, zo bleek op 26 december 2011. Vanaf het eerste moment dat hij binnen de lijnen kwam, exploiteerde Rubio zijn creatieve kwaliteiten. Na 26 minuten, 6 punten, 6 kantenklare eindpasses en geen enkele turnover had hij zelf de hype nog groter gemaakt. En sindsdien zorgde hij voor betere rapportcijfers: 11,4 punten en 8,9 assists gemiddeld per game.
Met ogenschijnlijk gemak geeft hij zij
teamgenoten een niet te missen schiet of dunkkans. Alleyoops, bounce passes, no look assists of achter de rug; de Wolves spelverdeler weet continu de vrije/juiste man te vinden. En alles is maatwerk en functionaliteit en gaat gepaard met snelheid. “Er is een verschil tussen een bal passen naar iemand of een schot creëren voor een medespeler. Rubio creërt kansen. Hij heeft dat gevoel; dat geweldige gevoel”, legde Magic uit. Naast rap denkwerk beschikt Ricky Business (nog een bijnaam) over aalvlugge handen. Zijn handoogcoördinatie is ongekend. Dat bewijst zijn distributie, maar is ook op te maken uit de stats. Tot aan begin februari was hij degene met de meeste steals en assists in de hele league. Wat nog beter kan ten opzichte van zijn jonge PGconcurrenten is zijn scorend vermogen. Een Rose en een Westbrook weten het net meer te vinden.
Pressure
De druk van de franchise ligt op de
schouders van Rubio, zoals Kemba Walker de Atlas van Charlotte Bobcats draagt. En vooralsnog gaat hij wonderwel met die pressure om. Daarbij moet je de realiteit niet uit het oog verliezen. Met hem in deze Minnesotagelederen gaat het stukken beter
dan de twee laatste dramatische jaargangen. Een Boston Celticsstunt van 2008, van ‘worst to first’, zit er met dit materiaal niet in, ook al noemen sommigen de Wolves de nieuwe Thunder. Dat is echt een brug te ver. Vorig jaar presteerde Minnesota zo slecht (1765) dat de tranen bij weer een verliespartij opgedroogd waren. Gelaten aanvaardden zij dat ze het slechtste team van de hele league waren. Nu meer dan 33 procent van het seizoen gespeeld is, is het winstpercentage meer dan verdubbeld in vergelijking met 2011. Rubio’s vinger in de pap is zichbaar in deze ontwikkeling. Als hij start, winnen de Timberwolves beduidend meer potjes dan als de 21jarige ontbreekt op de vloer bij de tipoff. Hij geeft de ploeg duidelijk iets extra´s. Het meest knappe is nog dat de studentikoos ogende bballer totaal geen last lijkt te hebben van het verlosserpredikaat dat op hem is gelegd. Op het parket oogt hij vrij en ongestoord. Misschien moeten we concluderen dat de mentale weerbaarheid zijn grootste talent is.
Goed, Rubio zorgt
ervoor dat het spel van Minnesota weer het aanzien waard is. Hij is een speler waarvoor de mensen naar het stadion komen, zoals dat in de volksmond heet. Mede door zijn aanwezigheid wordt de franchise anders benaderd. De media praten veel en verheugend over de Wolves. Het beeld van lelijk eendje is snel weggepoetst. Dat is gunstig. Al is dat niet te zeggen over de positie op de ranglijst. Ja, Minnesota met Rubio kan het iedere ploeg lastig maken, maar het team is nog altijd laatste in de Northwest Division van de Western Conference. Een playoffplaats is eveneens nog ver weg. Daar moet snel verandering in komen, want topspelers willen op het hoogste niveau acteren. •
Weekly RoundUp
Glen Davis (Orlando Magic)
zat twee wedstrijden aan de kant na een hevige uitbarsting op de training • Phil Jackson werkt aan zijn memoires met de toepasselijke naam ‘Eleven Rings’ • Kenyon Martin vertrekt naar Lob City en dus niet naar South Beach • Chris Kaman is van de trading block gehaald en keert terug naar de New Orleans Hornets • De Clippers en de Lakers leveren beide twee starters aan de Western Conference AllStars, als dat maar goed gaat • Karl Malone uitte kritiek op het vertrek van Deron Williams en Jerry Sloan bij de Utah Jazz.
Steve Nash passeert Kevin Johnson
Het is 1 februari 2012. De
Phoenix Suns maken in eigen huis gehakt van de New Orleans Hornets. Steve Nash is de grote kleine man van de avond door 30 punten te scoren en 10 assists uit te delen. Een uitstekende prestatie, maar de 37jarige spelverdeler bereikte ook nog eens een mijlpaal. Nash mag zich nu officieel de alltime assist leader noemen van de Phoenix Suns en gaat daarmee clublegende Kevin Johnson (6.518 assists) voorbij. Nash is blij met de
overwinning en wil na de wedstrijd wel iets kwijt over het record. “Het doet mij veel om op dezelfde hoogte te komen als Kevin Johnson die een geweldige speler was en die veel lof verdient voor het type speler dat hij was. Daarnaast houd ik van deze stad en de organisatie en vind ik het een eer om dit record te bereiken voor de Suns.” Steve Nash. Wat een gentleman.
Carlisle beboet
De frustraties bij de Dallas
Mavericks liepen hoog op na de thuisnederlaag tegen de Oklahoma City Thunder. De scheidsrechters hadden het gedaan. Eigenaar Mark Cuban hield deze keer niet de lippen stijf op elkaar en liet op zijn manier weten dat de scheidsrechters er niets van konden. Gevolg: een boete van 75.000 dollar. Coach Rick Carlisle ontving ook een boete, maar niet voor commentaar op de leiding. Nee, door het wegtrappen van een basketbal. Carlisle had eerder in de wedstrijd al een technische fout opgelopen en na de zoveelste fast break dunk van de Thunder verloor hij zijn geduld. Hij trapte uit frustratie de bal weg die vervolgens belandde op het hoofd van een jonge supporter. Carlisle werd uit het veld gestuurd en bood na afloop zijn excuses aan en accepteerde de boeten van 35.000 dollar. “Ik heb er spijt van dat het gebeurde, ook al ging het per ongeluk.”
Hansbrough in een vormcrisis?
Tyler Hansbrough groeide
vorig jaar uit tot een vaste waarde bij de Indiana Pacers. Met de komst van David West is Psycho T dit seizoen zijn basisplaats kwijt, maar geldt hij als een belangrijke kracht vanaf de bank. De 26jarige power forward scoorde maar liefst 12.2 punten per wedstrijd in de eerste elf wedstrijden van het seizoen. Dat veranderde toen zijn verdedigers eenmaal doorkregen hoe ze hem konden afstoppen.
Hansbrough krijgt niet meer de tijd en de ruimte om de bal te vangen en in het ritme te komen om een jumpshot te nemen. Verdedigers zitten nu bovenop hem en laten hem keihard werken voor een score. Frank Vogel kijkt naar mogelijkheden om Hansbrough meer in de aanval te betrekken. •
Het is waar: menig Chicagoan gaat er prat
op in de 'beste sportstad ter wereld' te wonen. Er wordt dan vaak verwezen naar de intense sportbeleving in Chitown, naar sporttempels als het traditionele Wrigley Field, het intimiderende Soldier Field en het immer sfeervolle United Center. Er wordt gewezen naar het feit dat de Chicago Blackhawks bij de Original Six van de NHL horen, en dat George Halas aka Papa Bear niet alleen een uitermate succesvol coach was, maar bovendien een NFL pionier, en dat zijn Chicago Bears (in 1919 opgericht als de Decatur Staleys) een van de twee overgebleven orginele NFLfrancises is. Om hun argument kracht bij te zetten, wordt er door de Chicagofan voorts fijntjes op gewezen dat er geen NFLploeg is met zoveel Hall of Famers als de Bears, en dat diezelfde Bears met hun lichting uit 1985 toch het beste team ooit bezaten, met daarin Walter Payton, de beste running back aller tijden, en met America's Coach Mike Ditka aan 't roer.
Diezelfde Chicagofan wordt vervolgens om de oren geslagen met een handvol tegenstrijdige feiten. Want waar is het zilverwerk om z'n argument kracht bij te zetten? Een luttele Lombardi Trophy voor de Bears in 46 jaar Super Bowl? De Cubs die al sinds 1908 geen World Series meer hebben gewonnen? Slechts vier Stanley Cups voor de Blackhawks in bijna een eeuw NHLhockey?
Leuk en aardig zo'n Olympische gedachte van 'meedoen is belangrijker dan winnen', maar laten we eerlijk zijn: het gaat natuurlijk om de prijzen.
De Blackhawks, genoemd naar de 86th
Infantry Black Hawk Division, die op hun beurt weer werden vernoemd naar de Indiaanse Sauk Chief Black Hawk, waren in 2010 de laatste franchise die de Windy City opluisterden met een hoofdprijs. Met het winnen van de Stanley Cup, dankzij een OT goal van Patrick Kane in Game 6 van de finals in Philadelphia tegen de Flyers, kwam de immense beker van Lord Stanley sinds 1961 eindelijk weer eens in Chicago terecht. Sinds '61 kwamen de 'Hawks verscheidene malen dichtbij (zowel in 1971, '73 als in '92 werden de finals verloren), maar op typische Chicago wijze was het vaak net niet. Recentelijk lijken de Blackhawks de weg naar boven weer te hebben ingezet. Oorzaak: supertalent in de vorm van Jonathan Toews, Patrick Kane en
eigenaar Tom Ricketts (sinds 2009) bij de Cubs eenzelfde cultuuromslag te bewerkstelligen. Een paar maanden geleden trok hij Red Soxwonderkind Theo Epstein aan, die samen met zijn gelijkgezinde maatje Ted Hoyer voor twee opdrachten werd gesteld: de World Series winnen en de club van het vermalendijde imago van Lovable Losers afhelpen. 'n Beeld dat de geplaagde Cubsfan al lang niet meer 'cute' vindt.
Het verhaal van de Cubs mag genoegzaam Patrick Sharp, en een eigenaar met visie. Rocky Wirtz nam de scepter in 2007 over van zijn vader Bill, en zorgde voor een cultuuromslag en de daarmee gepaard gaande frisse wind. Drankenboer Bill wilde van geen vorstelijke contracten voor zijn beste spelers weten, en als Chicago Stadium of het United Center niet tot aan de nok toe uitverkocht was, volgde een onverbiddelijke blackout. Gevolg: Chicago, ooit een hockeybolwerk tot en met, keerde zich gefrustreerd van de 'Hawks af, en sterspelers dachten wel twee keer na voor ze naar Chicago togen.
Rocky Wirtz deed alles anders. Hij trok
voormalige Cubspresident John McDonough aan, lokte daarnaast manager Scotty Bowman en coach Joelle Quenneville naar de UC, betrok voormalige sterspelers als Tony Esposito, Stan Mikita en Bobby Hull weer bij de club, en gooide alle duels live op tv. Geholpen door een getalenteerde lichting wierp die aanpak meteen z'n vruchten af. Aan de North Side van de stad pro beert nieuwbakken
bekend zijn: geen wereldtitel meer sinds '08 en om het helemaal af te maken: zelfs geen bezoekje aan de World Series sinds 1945. Over de redenen wordt, waarschijnlijk als gevolg van lichte gene, altijd 'n tikje gekscherend gedaan. De 'Curse of Billy Goat', die in '45 over de club werd afgeroepen, wordt er dan tot gekwordens toe weer 'ns bijgehaald. Een meer voor de hand liggende oorzaak, is het gebrek aan winnaarsmentaliteit dat de club parten speelt. Het feit dat de ploeg z'n thuiswedstrijden afwerkt in het mondaine Wrigleyville, dat de vergelijking met het Rembrandtsplein moeiteloos kan doorstaan, werkt ook al niet echt mee. Voeg daarbij dat de club jarenlang netnieters grandioos overbetaalde, en een gedeelte van het gebrek aan succes is verklaard. Natuurlijk, ze waren wel 'ns dichtbij, de Cubbies. In 1969 bijvoorbeeld (toen een voorsprong van 9,5 wedstrijden op de Mets werd weggegeven), in 1984 (ondanks een 20 voorsprong werd de NLCS verloren van de Padres) en in 2003. De Cubs waren nog vijf outs verwijderd van de World Series, nadat ze in Game 6 tegen de Marlins een 30 voorsprong hadden genomen. De rest is geschiedenis: fan Steve
Bartman graaide een bal boven de handschoen van Moisés Alou vandaan, en de Cubs stortten ineen.
A an de zuidkant van de stad gaat 't honkballend overigens al niet veel
beter. De Chicago White Sox stonden tot een handvol jaren geleden ook al weer droog sinds 1917, maar kenden in 2005, onder leiding van manager Ozzie Guillen, tenminste een oprisping, die leidde tot een sweep van de Houston Astros in de World Series. Mannetjesputters in dat team: Paul Konerko, Scott Podsednik, World Series MVP Jermaine Dye, en pitchers Mark Buehrle (Perfect Game in 2009), Freddy Garcia en Bobby Jenks. De White Sox finishten dat naseizoen met het respectabele record van 111. Veel hoop hoeven Soxfans voorlopig niet te koesteren: hoewel eigenaar Jerry Reinsdorf de afgelopen jaren in de bus blies door volle bak te gaan (megacontracten voor Alex Rios, Jake Peavy en Adam Dunn), liep het voorbije seizoen uit op 'n sof. Gevolg: even pas op de plaats, en tijd voor rebuilding.
De kans dat Reinsdorf een prijs
pakt met zijn andere speeltje, de Chicago Bulls, lijkt voorlopig vele malen groter. Dankzij pointguard Derrick Rose, kind van de stad, die de ploeg tijdens de draft van 2008 (de Bulls hadden een kans van 1,7% op de number 1 pick) zo maar in de schoot viel. 't Joch, niet alleen begenadigd getalenteerd maar bovendien gezegend met een winnaarsmentaliteit van heb ik jou daar, werd in 2009 meteen Rookie of the Year, en bevestigde zijn progressie door in 2011 te worden uitgeroepen tot MVP. De Bulls groeiden navenand mee: 6220 record in het reguliere seizoen. In de Eastern Conference Finals bleek de Heat van LBJ echter 'n maatje te groot voor de Bulls en DRose. En ja, zullen de kenners zeggen: wat betreft het winnen van prijzen, vormen de Chicago Bulls toch zeker een uitzondering? What about the
ERNIE BANKS Mr Cub was een shortstop die zijn gehele negentienjarige carriere voor de Cubs (195371) uitkwam. Sloot zijn imposante loopbaan af met 512 homeruns, 2583 hits en 1636 RBI's. Werd in 1977 de Baseball Hall of Fame ingestemd. DICK BUTKUS Wordt over het algemeen beschouwd als een van de beste linebackers aller tijden. Zo intens gemeen als Butkus, geboren in Chicago, vind je ze zelden meer. Schopte het acht keer tot de Pro Bowl, en is sinds 1979 lid van de Pro Football Hall of Fame. Lid van zowel het NFL All Decade Team van de 1960s als de 1970s. Z'n #51 jersey is retired. GALE SAYERS Zij die The Kansas Comet hebben zien spelen zijn ervan overtuigd: Sayers is de beste running back aller tijden, zelfs nog beter dan Walter Payton. Zijn carriere werd echter ernstig gekortwiekt door een ernstige knieblessure. Drie fitte jaren waren niettemin goed voor vier Pro Bowl selecties, en een handvol records, waaronder meeste TDs in een rookie season (22 in 1965) en meeste touchdowns in een wedstrijd (zes, gelijk met Nevers en Jones). De film Brian's Song (must see voor Football fans) is gebaseerd op zijn vriendschap met Brian Piccolo. BOBBY HULL The Golden Jet wordt gezien
als een van de beste ijshockers aller tijden, en wellicht zelfs de beste left winger ooit. Kwam behalve voor de Blackhawks ook uit voor de Winnipeg Jets. Hall of Famer sinds 1983. MIKE DITKA America's Coach Ditka is een van de twee personen die zowel als speler, assistent als als coach een Super Bowl heeft gewonnen. De Tight End wordt in Chicago op handen gedragen vanwege de Super Bowl die de 85 Bears meenamen, maar persoonlijk zie ik 'm vooral ook als de coach die de kans op een dynastie heeft laten lopen. HoF'er, uiteraard. RYNE SANDBERG Tweede honkman Ryno speelde z'n gehele zestienjarige loopbaan voor de Cubs. Sinds 2005 lid van de Hall of Fame, op basis van 2386 honkslagen, 282 homeruns en 1061 RBIs. Tienvoudig All Star, negenvoudig winnaar van de Gold Glove. WALTER PAYTON Volgens velen de beste running back ooit volgens NFL.com de #5 Player of All Time. Kwam tot negen Pro Bowl selecties en was de league's MVP in 1977. De records die Sweetness tijdens zijn Bears carriere verzamelde, zijn te veel om op te noemen. Twee dan, vooruit: 16.726 rushing yards, 110 rushing TDs. Overleed in 1999 op 45jarige leeftijd. FRANK THOMAS The Big Hurt sloot zijn loopbaan af met een batting average van .301, 521 homeruns, 2468 hits en 1704
RBI's. De tweevoudig AL MVP en vijfvoudig All Star kent een grote frustratie: hij was geblesseerd op het moment dat zijn White Sox door de 2005 playoffs wervelden en de World Series wonnen. MICHAEL JORDAN Maar even wat palmares van Air Jordan op 'n rijtje: veertien keer All Star, zes keer NBA finals MVP, tien keer scoring champion, vijf keer MVP, zes NBA titels. His Royal Airness sloot zijn meer dan indrukwekkende loopbaan af met 32.292 punten (30,1 gemiddeld), 6672 rebounds (6,2) en 5633 assists (5,3). Zijn #23 werd niet alleen retired door de Bulls, maar bovendien door de Miami Heat. Was minder succesvol als honkballer (White Sox), clubeigenaar (Bobcats) en speecher tijdens zijn Hall of Fame induction. PHIL JACKSON Had Jackson het in Chicago zonder MJ kunnen doen? Waarschijnlijk niet. Geldt als een van de beste NBA coaches ooit, en is op George Halas na de meeste succesvolle Chicagocoach. Ging vorig jaar met pensioen, nadat hij het Bullskunstje bij
de Lakers van Kobe (en Shaq) nog 'ns dunnetjes overdeed. BRIAN URLACHER De negende overall pick in de 2000 draft is al zijn gehele loopbaan lang het gezicht van de Bears. Een van de beste linebackers in franchise history, en dat wil wat zeggen. Heeft acht Pro Bowlselecties achter z'n naam staan, en is zo goed als zeker van een plaatsje in de Hall of Fame. Nog een goed seizoen, met wellicht een optreden in de Super Bowl, zou aan de resterende onzekerheid een einde maken. DERRICK ROSE Kon z'n geluk niet op toen hij als #1 overall pick in de 2008 draft werd gekozen door zijn Chicago Bulls. Speelt nog maar dik drie jaar op het hoogste niveau, maar heeft de titels Rookie of the Year en MVP als ook drie All Starverkiezingen in z'n zak zitten. Lijkt in velerlei opzichtingen op zijn voorbeeld Michael Jordan, vooral waar het om de absolute wil om te winnen gaat. JONATHAN TOEWS Aanvoerder van de 'Hawks sinds 2008, en is met zijn 23 jaar de jongste Captain in de NHL. Kan bogen op een Stanley Cup, Olympisch goud en een Conn Smythe Trophy, die hij allemaal won in 2010.
Jordan years? Jazeker. Onder leiding van coach Phil Jackson, en met behulp van Scottie Pippen (en later) Dennis Rodman, tekende Michael Jeffrey Jordan voor een van de meest indrukwekkende dynasties in de geschiedenis van de Amerikaanse sport: liefst twee threepeats (9193 en 9698).
Met die zes titels hoeven de Bulls slechts de Celtics en Lakers voor zich te dulden. Voor Air Jordan (volgens de officiele NBA website 'The Greatest Basketballer of All Time') in 1984 als derde pick in draft in Chicago terechtkwam, was het basketballend overigens maar behelpen aan Lake Michigan. Zoals 't tot aan de komst van DRose ook postJordan weer kommer en kwel was aan de West Side of Chicago.
En zo komen we weer terug bij de Bears. Want laat er geen misverstand over bestaan: Chicago is a Bears town. Als de Bears presteren, kan niemand z'n geluk op. Spelen de Bears als een drol, dan is Chicagoland en ver daarbuiten in mineur.
En ja, die ene titel in 1985 in de Super BowlÂera mag dan wat schril afsteken tegen de prijzenkast van bijvoorveeld de Cowboys, Patriots en aartsrivaal Packers, maar laten we een ding niet vergeten: ook voor de instelling van de Super
Bowl werd er al gefootballd. En in vervlogen tijden waren de Monsters of the Midway dus wel gewoon echte kampioenen. Met dank aan Papa Bear werden er sinds 1921 negen landstitels veroverd, waarmee de club slechts Green Bay voor hoeft te laten gaan.
Aan coach Lovie Smith en quarterback Jay Cutler de taak om die tijden te doen wederkeren. Zal nog niet meevallen. •
Ik weet 't, het is niet alleen des footballs.
Het was genieten geblazen tijdens de
In het football is het dus niet anders. Heisman Trophies en seizoens MVPtitels worden over 't algemeen opgehaald door quarterbacks. Tenzij er door een nietQB echt een bovenmenselijke prestatie wordt geleverd.
Ik moet iets bekennen: ik ben fan van Bradshaw. Bradshaw was één van de redenen waarom ik mijn Football Fantasy League won. Hij, LeSean McCoy, Vincent Jackson, Demeryius Thomas, Cam Newton en zelfs de Seattle Defence: bedankt. Het is een schrale troost voor mij, een Patriots fan, dat ook ik de befaamde Vince Lombardi Trophy virtueel omhoog heb gehouden, gekust.
Ook in het letterlijke voetbal komt de titel Man van de Wedstrijd of Speler van het Toernooi maar al te vaak terecht bij degene die de meeste doelpunten maakt. 'n Sexy pick, die zelden op veel weerstand zal stuiten. Maar wel lekker makkelijk. Te makkelijk, vaak.
En inderdaad, natuurlijk is een goede quarterback van onschatbare waarde voor een footballploeg. Zonder een elite spelverdeler is de kans op de hoofdprijs welhaast nihil. Maar toch.
En ik zeg dus niet dat Eli Manning 'm niet verdiende, de MVP van Super Bowl XLVI. Completion percentage van 75 procent, voor de zoveelste maal een 4th quarter comeback dit seizoen, en een uitmuntende slotdrive inclusief magistrale gooi naar Manningham op 't moment supreme. Niets op af te dingen. Maar is iemand wellicht de prestatie van Justin Tuck opgevallen? Forceerde de openingssafety, en had twee overdonderende sacks op cruciale momenten. En was evenals vier jaar geleden opnieuw de beste man van 't veld. Maar 'n verdediger als MVP? Nee, da's natuurlijk niet echt sexy. Jammer wel.
Super Bowl. Domme plays, nog dommere plays, leadchanges, butterhands en natuurlijk de beslissende touchdown door Ahmad Bradshaw.
Maar zoals elk jaar is de Super Bowl voor mij een ijkpunt als geen andere. Vanaf deze week staat mijn leven weer officieel in het teken van Major League Baseball.
Ik verheug mij op het moment dat de werpers en catchers van de Seattle Mariners en Oakland Athletics zich begin volgende week melden in Arizona. Spring Training. Fuck de Elfstedentocht, we willen nieuw leven, zon en het vooruitzicht van een mooie zomer.
Maar tot het echt zover is zit ik met een kater. Niet van de drank, van de barbecue chickenwings, burgers en nacho’s. Nee, het verlies van de Patriots doet pijn. Maar tegelijk ben ik ook blij. Blij met de vele positieve reacties, die ons magazine vorige week ten deel viel. En blij met het mooie Sport Amerika Super Bowl feest afgelopen zondag. Was genieten, volgend jaar weer!
Rest mij te zeggen: SPRING TRAINING, BABY!