Sport Amerika The Magazine Nummer 11

HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Paul Klomp Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Matthijs Meeuwsen Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu Digital Publishing Scribus Desktop Publishing SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 ­ Alle rechten voorbehouden.

Wat zijn de NBA play­offs zonder de grote sterren? Het is

een vraag die ik mezelf de afgelopen weken stelde wanneer ik de Chicago Bulls en Orlando Magic aan het werk zag. Geen Derrick Rose en geen Dwight Howard.

Als Boston Celtics fan had ik natuurlijk lekker in mijn handen kunnen wrijven, aangezien beide concurrenten danig verzwakt zijn door de afwezigheid van beiden. Toch schoot die gedachte niet één seconde door mij heen.

Rose en Howard zijn ambassadeurs voor de sport, waarbij ik de rol van de Chicago­ man nog wat interessanter vind dan die van D12. D­Rose heeft een nederige uitstraling en die staat haaks op het stoere imago wat de hedendaagse (sport)sterren zich opgespeld krijgen door alle sponsorcontracten.

Natuurlijk, #SportAm draait ook om entertainment op het

speelveld, en dat lijkt deze 23­jarige pointguard als geen ander te begrijpen. De video met hoogtepunten uit het vorige seizoen, waarin Rose de MVP­award pakte, is één van de best bekeken video’s op Sport Amerika. Dit bevestigt mijn beeld dat ik er niet alleen zo over denk.

LeBron James zal dit jaar wederom een gooi doen naar zijn allereerste ring. Terecht hoor, dat hij dit jaar MVP werd, maar groot fan zal ik nooit worden. Een fantastische basketballer, dat zeker, maar in al zijn optredens buiten het speelveld is hij de schreeuwerige tegenpool van zijn voorganger als beste speler van de league.

In deze elfde editie van het magazine lees je meer meningen

over de basketballer LeBron James. Verder brengen we je op de hoogte over de NBA­ en NHL play­offs, vertelt tv­ persoonlijkheid Kees Jansma alles over zijn passie voor Amerikaanse sporten en duiken we de rijke MLB­geschiedenis in.

Voor de scherpe lezers onder ons: SportAmerika The Magazine is ook deze week 90 pagina’s dik.

Veel leesplezier,

Weekly RoundUp

De mede­eigenaar van de

Alcohol. De neef van Oden

kwam regelmatig op bezoek en veranderde het huis in een bruin Atlanta Hawks noemde Kevin café. “Als je iets moet weten van Garnett de smerigste speler in de mannen in de Air Force, dan is NBA. KG beantwoordde dit met het dat ze drinken als 28 punten in de beslissende bezetenen”, aldus Oden over zijn Game 6 • Baron Davis is er neef. “Hij genoot van de NBA­ zeker twaalf maanden uit na lifestyle en organiseerde vaak zijn verschikkelijke bles­ feestjes bij mij thuis. Ik dronk sure in de playoffs tegen de wanneer ik goed had gespeeld, Heat • De stadionspeaker van maar ik dronk ook wanneer ik de Heat heeft een dosis humor. slecht had gespeeld. In mijn Toen Amar'e Stoudemire in tweede jaar in Portland werd ik Game 5 de wedstrijd verliet met eigenlijk een alcoholist.” zes fouten, zei hij: ‘Extinguished from the game’. Inderdaad, een e Trail Blazers en Oden knipoog naar het ongeluk met de gingen afgelopen maart uit brandblusser • Patrick Ewing elkaar. De center speelde slechts is een kandidaat om vol­ 82 wedstrijden verspreid over gend seizoen de Charlotte vijf seizoenen en had vijf Bobcats te coachen. Ze knieoperaties achter de rug. kunnen hem beter gebrui­ Oden is nog niet van plan om ken als startende center • een punt achter zijn loopbaan te Steve Nash is benoemd tot de zetten, maar hij neemt het GM van Team Canada voor de komende seizoen de tijd om eens Olympische Spelen goed over zijn leven na te denken. “Ik doe er alles voor om Greg Oden skipt weer terug te keren op het veld, seizoen en alcohol maar als het niet lukt, dan heb ik evengoed een aardig leven”, et komt niet vaak voor dat meent Oden. “Mijn ontslag bij Greg Oden in een vraaggesprek Portland zette alles voor mij in het achterste van zijn tong laat perspectief. Er is meer in het zien. Gelukkig heette de leven dan basketball.” interviewer Mark Titus, schrijver van Grantland.com en Hoe het Dream klasgenoot van Oden op de Team verloor universiteit van Ohio State. De voormalig eerste keus in de tip 13 juni 2012 alvast aan in Draft van je agenda. NBA TV zendt die avond de documentaire ‘The Dream Team’ uit, twintig jaar nadat de ploeg in 1992 in Barcelona Olympisch goud veroverde en de wereld liet zien 2007 hoe je het spel dient te spelen. sprak over De docu bevat interviews met zijn alcohol­ alle twaalf spelers, inclusief verslaving en Michael Jordan, Magic Johnson zijn plan om het en Larry Bird. seizoen 2012­ 2013 te skippen. De Amerikanen waren op de Olympische Spelen

D

H

S

onverslaanbaar, maar dat betekende niet dat ze geen wedstrijd konden verliezen. The Dream Team ging tijdens een training onderuit tegen een groep collegesterren met onder meer Grant Hill, Chris Webber en Bobby Hurley (62­54). In de nooit eerder vertoonde beelden zie je Hurley door de verdediging van de Amerikanen snijden. Coach Mike Krzyzewski, assistent in 1992, meent dat coach Chuck Daly de wedstrijd vergooide om zijn spelers duidelijk te maken dat ze ook konden verliezen.

Magic Johnson zei in The B.S. Report van Bill Simmons het volgende: “Die gasten renden over het veld, haalden uit met dunks en na de wedstrijd keken wij elkaar en zeiden: ‘dit nooit meer’. De wedstrijd daarop kwamen ze niet tot scoren.”

Ryan Anderson MIP

Ryan Anderson is uitgeroepen

tot de Most Improved Player (MIP). De power forward van de Orlando Magic verbeterde zich volgens de jury sterk ten opzich­ te van een jaar geleden. Ander­ son bleef Ersan Ilysova van de Bucks en Nikola Pekovic van de Timberwolves voor. •

“Als ik general manager was, dan zouden er

slechts vier of vijf spelers zijn die ik niet zou verkopen om hem direct vast te leggen.”

Danny Ainge, GM, februari 2002 “Ik denk dat LeBron James nu al mee zou kunnen doen bij ieder NBA team.”

Bill Walton, analist, april 2003

“Op deze leeftijd (18) is LeBron beter dan iedere andere speler die ik zag in 37 jaar dat ik dit werk doe.

Beter dan Kevin Garnett, Kobe Bryant en Tracy McGrady. Ik durf de miljoenen van mijn bedrijf erop te verwedden dat hij de hooggespannen verwachtingen waar gaat maken.”

Sonny Vaccaro, sport marketeer, mei 2003 “We zijn elkaars beste vrienden. Ik heb hem zo opgevoed dat hij op zijn eigen benen kon staan, dat hij in staat zou zijn om de goede beslissingen in het leven te nemen. Hij heeft mij nooit laten vallen.”

Gloria James, moeder, mei 2003

“Het gaat LeBron niet om het geld en de roem. Dat denkt iedereen, maar het gaat hem om de droom die hij ooit al had om in de NBA te kunnen spelen."

Gloria James, mei 2003

“Vergeet het talent en het vermogen van LeBron. Het is zijn rijpheid waarmee hij lichtjaren voor loopt op zijn generatiegenoten.”

Doc Rivers, coach, februari 2005

“Ik heb zelden een grotere freak gezien dan LBJ.” Phil Jackson, coach, mei 2005

“Ik kijk elke keer naar hem als ik er de tijd voor heb.

Ik ben een grote fan: hoe hij zich gedraagt, waar hij voor staat. Het is een echte teamspeler. Hij probeert het spel op een correcte manier te spelen. Daar hebben we er helaas veel te weinig van in de NBA.” Larry Brown, coach, juli 2005

“Zoals ik jullie al eerder vertelde: als hij 21 wordt en mag gaan drinken, dan is het over met zijn succes.”

Jalen Rose, analist, september

“Niets dat hij doet, kan mij nog verbazen.”

Zydrunas Ilgauskas, speler, april 2006

“Wil hij de boeken ingaan als één van de grootste spelers ooit, dan zal hij leiderschap moeten gaan tonen bij een team in de playoffs. Dat is het podium waar hij zichzelf kan en moet bewijzen.”

Eric Snow, analist, mei 2006

“Er zijn twee mogelijkheden. Eén op één tegen

LeBron maakt hij je met de grond gelijk. Zo’n goede speler is hij. Of je kiest voor dubbele dekking, maar dan is er een ploeggenoot vrij en heb je geen kans meer om de rebound tegen te houden.”

Michael Jordan, Air, mei 2006

“Ik fantaseer over de atletische moves die LeBron beheerst, vooral met zijn lengte. Ik was gewend om te dagdromen over de springcapaciteiten van Elgin Baylor of over Eric Robertson’s beweeglijkheid. Nu fantaseer ik over het vermogen van James. Hij is de beste speler die ik ooit op zijn leeftijd heb zien spelen.”

Rick Barry, ex­speler, mei 2006 “Hij is de uitzondering op de meeste regels.

Het meest verrassende is dat hij al zo rijp is. Zijn uitzonderlijke gevoel voor basket­ ball heeft hem gebracht tot waar hij nu is.”

George Karl, coach, juni 2006 “LeBron, de toekomst is van jou. Maar, hé, hartstikke bedankt dat je het nu nog even een jaar aan ons gunt.”

Tim Duncan, speler, juni 2007

“Hij is zo’n vriendelijke jongen. Hij kan zijn verantwoordelijkheden aan en het lijkt erop dat hij begint te begrijpen dat een wedstrijd voor zichzelf kan spreken. Hij heeft ons zeer zeker niet teleurgesteld.”

David Stern, NBA­commissaris, augustus 2007

“Hij is de allersnelste leerling die ik ooit heb gezien. Ongelooflijk. Hij is iemand die het meteen door heeft als hij in de fout is gegaan.”

Paul Silas, augustus 2007

“Het lukt niemand om hem enigszins te intimideren. Hij heeft de houding die je alleen maar tegenkomt bij de allergrootste sporters.”

Nog een keer Paul Silas, augustus 2007

“Veel mensen beschouwen LeBron James als de meest getalenteerde basketballer van zijn generatie.

Maar er is meer over hem te vertellen. Hij kende een

zware tijd als kind. Hij werd uit het niets een nationale grootheid, terwijl hij nog maar een tiener was. Hij stapte van high school in één keer over naar de NBA. Tijdens zijn route door het leven is LeBron nooit vergeten waar hij vandaankomt en wie hij is.

Mike Kennedy, ESPN, januari 2009 “Zo groot als hij is, mag je hopen dat hij niet over je heen dendert en hij je vervolgens een hersenschudding cadeau doet.”

Stephen Jackson, speler, januari 2009

“Als je zijn manier van denken hebt en daarnaast ook nog de dosis talent die hij bezit, dan kan je eigenlijk alles doen wat je maar wilt.”

Nate McMillen, coach, februari 2009

“Zestien jaar lang draaide alles om mij. Nu, nu gaat het allemaal om hem.”

Shaquille O’Neal, speler, mei 2010

“LeBron James zou wel eens de grootste speler ooit kunnen worden. Groter dan Michael Jordan misschien. Jordan is de grootste scorer, maar ik durf wel te zeggen dat James het in zich heeft om uit te groeien tot de grootste speler ooit. Hij heeft zoveel mogelijkheden, hij kan niet alleen scoren, maar hij heeft ook de kwaliteiten om zijn medespelers in stelling te brengen.”

Scottie Pippen, adjudant, mei 2011

“Laat die man gewoon lekker ballen. Hij probeert een kampioenschap te winnen en dan slingeren ze nu deze rotzooi de wereld in, messing with his head. Ze moeten hem met rust laten. Laat hem zijn titel winnen.”

Rashard Lewis, speler, juni 2011

“Hij en ik zijn hele goede vrienden. We zijn allebei jongens die er vol voor gaan. En we zetten ons allebei in voor onze ploeggenoten.”

Dwyane Wade, augustus 2011

“In het basketball zullen er altijd fantastische spelers zijn. Er zullen altijd gasten zijn die kampioenschappen winnen, behalve dan LeBron.

Iedereen vraagt mij wie er beter is: Kobe of LeBron.

En dan denk ik bij mezelf: ben je serieus? Kobe heeft vijf kampioenschappen gewonnen. En LeBron?

Zero!”

Earvin Johnson, Magic, oktober 2011

“Toch houd ik van die jonge gast. Ik weet dat hij beter

zal zijn in het vierde kwart van het seizoen.

Hij heeft kans op een triple double in elke wedstrijd en hij zal zeker beter worden.”

Opnieuw Magic Johnson, oktober 2011

“Je ziet Kobe Bryant niet twitteren. Je ziet Michael Jordan niet twitteren. Als je een elitespeler bent, dan raak je niet onder de indruk van dit soort plays.”

Kendrick Perkins, tegenstander, januari 2012

“Hij scoorde vorige week 30 punten per wedstrijd, had monster games toen Dwyane geblesseerd toe moest kijken. Toen Dwyane terugkwam deed hij meteen een stap terug. Ik zeg tegen de mensen dat LeBron James een geweldige speler is. Maar ik denk dat hij gewoon één van die aardige jongens is. ‘Nu is Dwyane terug, dus ik ga het aan hem overdragen.’ Dat is wat het moet zijn om geen schot meer te nemen.”

Charles Barkley, januari 2012

“Zeker weten dat LeBron dit jaar zijn beste basketball laat zien.”

Kenny Smith, analist, maart 2012

“Ik denk dat James de beste speler in de competitie is van de afgelopen jaren. Die uitspraak kan worden verstevigd door een kampioenschap te winnen. Zolang dat het nog niet het geval is, valt hij nog niet in de categorie Bird, Magic en Jordan. Zo is het nu eenmaal. LeBron is een fenomenale speler, ik geniet er enorm van om naar hem te kijken. Hij is een goedgelukte mix van snelheid, lengte, kracht, inzicht en zijn worpen... Daarnaast is hij gewoon een hele fijne kerel.”

Kevin McHale, coach, april 2012

“Jullie moeten

deze kerel beslist gaan waarderen. Hij is namelijk de beste basketballer in de hele wereld. Veruit de beste zelfs.”

Charles Barkley, mei 2012

“Het is duidelijk dat we vorig jaar een beetje zijn bedrogen met het spel van LeBron James. Er speelde zoveel in zijn leven, hij had zoveel aan zijn hoofd. Daarom was hij alleen nog maar bezig met laten zien dat hij een taaie is. Maar dit jaar ­ en vooral de laatste tijd ­ laat LeBron zien wat voor ongelooflijk intelligente speler hij eigenlijk is. Zijn spelinzicht is ongeëvenaard, dus je moet wel naar hem luisteren. Vooral ik. “ Dwyane Wade, mei 2012

Ja, dat was even balen voor het managent en ownership van de Florida Panthers, die tegengoal van de Devils in 2nd OT in Game 7 van de eerste ronde van de Stanley Cup playoffs...

Ja, je kunt zeggen wat je wilt, maar ik heb toch de indruk dat de meest creatieve slogan足makers zich ophouden bij het ijshockey.

En wat leert ons deze twee snapshots van Bears足quarterback Jay Cutler?

1. Hij is niet zo gecharmeerd van paparazzi.

2. Hij en Michael Vick zijn waarschijnlijk niet echt close.

3. JAY IS TWEEHANDIG!

Aan de ene kant zal de maker van dit Sedins足shirt balen van de vroege uitschake足 ling van de Canucks, maar van de andere kant: het bevestigt zijn statement. Bovendien: volgend jaar kunnen ze gewoon weer uit de kast getrokken worden...

Iedereen doet boodschappen. Ook Kobe.

Bye, bye Dallas

Dallas Mavericks, titelverdediger, had in de eerste ronde tegen Okla­ homa City uiteindelijk weinig in te brengen met vier nederlagen tegen nul zeges. Natuurlijk, die eerste twee duels hadden ook zomaar in een zege voor Dallas kunnen eindi­ gen en dan was het allemaal heel anders gelopen. Maar dat gebeurde niet en dus verloor de regerend kampioen in de eerste ronde.Dit is iets dat in de afgelopen 42 jaar pas vier keer eerder voorkwam.

In 2007 verdween de titelhouder voor

het laatst zonder een zege uit de play­offs ­ toen verloor Miami Heat (na 4­0 winst tegen de Mavericks in de finale van 2006) van Chicago Bulls. Nu is de situatie dus precies omgekeerd: Mavs de titel ten koste van Miami en daarna eindstation in de eerste ronde tegen de Thunder.

Met het vertrek van Tyson Chandler, J.J. Barea en DeShawn Stevenson was er weinig over van het kampioensteam. Het behouden van de (te) oude Jason Kidd maakte het team ook niet veel sterker. De nieuwelingen Delonte West, Vince Carter en Lamar Odom waren op zijn zachtst ge­ zegd niet goed genoeg om de Dallas echt een kans te geven tegen het jonge OKC. “De club heeft in december een zakelijke beslissing genomen om dit jaar voor sala­ ry cap te gaan”, reageerde sterspeler Dirk Nowitzki. “Dit maak ik voor het eerst mee bij de Mavericks. We moeten maar zien welke spelers we komende zomer kunnen halen en wie er willen komen. Dan kunnen we pas echt oordelen.”

Inderdaad, het zal bijken of eigenaar

Mark Cuban en general manager Donnie Nelson er in slagen om de Mavs volgend jaar weer op de kaart te zetten als titel­ kandidaat. De geruchten over de komst van Deron Williams, opgegroeid in Dallas en komende zomer hoogstwaarschijnlijk free­agent, zingen al maanden rond, maar de Nets zullen hun sterspeler niet zonder slag of stoot willen laten gaan.

Het wordt in elk geval een interessante zomer voor in Dallas.

De oudjes doen het nog best

San Antonio Spurs. Los Angeles Lakers. Boston Celtics. Wat hebben deze teams gemeen? Juist. Ze waren oud en afgeschreven. De drie behoren tot de oudste teams in de league en zouden het zwaar krijgen in dit door de lockout ingekorte seizoen. Dat was de algemene opinie.

Maar deze ervaren ploegen hebben het

tegendeel bewezen. De Spurs waren in het reguliere seizoen de beste in het Westen, de Lakers eindigden op plaats drie en alleen de Celtics vertoonden wat ouder­ domssymptomen. In een sterke tweede helft van het seizoen werd onder leiding van de jonge Rajon Rondo echter beslag gelegd op de vierde plaats in het Oosten.

De eerste ronde van de playoffs toonde geen ander beeld. De Spurs spelen misschien wel het beste basketball van iedereen en lieten geen spaan heel van de Utah Jazz. De Lakers hadden het aan zichzelf te wijten dat ze zeven wedstrijden nodig hadden om de Denver Nuggets te verslaan. Boston zette de goede lijn door en was ‘gewoon’ beter dan Atlanta Hawks.

Tim Duncan pakt als vanouds zijn double­ doubles, Kevin Garnett speelt de laatste duels als zijn tien jaar jongere versie die in 2003 de MVP­award won en Kobe Bryant was misschien wat minder effectief, maar nog steeds uiterst belangrijk en veel scorend.

In slechts twee van de afgelopen dertien

seizoenen bereikte géén van deze drie teams de NBA Finals ­ alleen in 2006 en afgelopen jaar. Bovendien waren twee Finals rechtstreekse confrontaties (Lakers­Celtics in 2008 en 2010). Of één van de drie doorstoot naar de finale valt nog te bezien, gezien de concurrentie van de Thunder in het westen en de Miami Heat in het oosten. Dat zij in de playoffs nu toch toonaangevend kunnen, zijn geeft maar weer eens aan hoe belangrijk ervaring en basketbalwijsheid zijn voor het behalen van succes.

Bulls tam zonder Derrick Rose

Het leek een abc'tje: de strijd om de titel in de Eastern Conference zou gaan tussen Chicago Bulls en Miami Heat. Er was gedurende de eerste helft van het seizoen niemand die hieraan twijfelde. Voor succes hebben de Bulls echter wel hun sterspeler Derrick Rose nodig, en naarmate het seizoen vorderde, namen blessures bij hem de overhand.

Dit leek Chicago in het begin niet te deren: het bleek zonder hun sterspeler ook ijzersterk.

Ondanks 27 gemiste duels (18­9 record), behaalden de Bulls het beste resultaat in de league. Met de terugkeer van de guard zou het helemaal goedkomen met Chicago.

Totdat het noodlot opnieuw toesloeg en Rose een zware knieblessure opliep in het eerste duel van de playoffs. Weg titelkansen. Een Bulls­team zonder Rose bleek inderdaad niet in staat om het Miami Heat, Boston Celtics of één van de eliteteams uit het westen lastig te maken.

Het bleek allemaal nog erger: de Bulls

waren mentaal niet in staat om over het verlies van hun leider heen te stappen en verloren van de kwakkelende Philadelphia 76ers. De Sixers verspeelden na de All­Star break een zekere play­offplaats bijna aan de Milwaukee Bucks met zeventien nederlagen in 32 duels.

Waar de Bulls psychisch in de knoop zaten (ook Joakim Noah raakte geblesseerd, zie foto rechts), profiteerden de Sixers optimaal. Philly won en het was pas de vijfde keer in de historie van de NBA dat het als eerste geplaatste team verloor van de nummer acht. Derrick Rose zou op zijn minst een beterschapskaart moeten ontvangen vanuit Philadelphia.

Voor de Bulls was het misschien maar beter

dat er snel een eind kwam aan dit seizoen vol obstakels. Rose moet nog acht tot tien maanden revalideren, Boozer en Hamilton worden weer een jaartje ouder en van enkele free­agents is het de vraag of ze blijven. Eerste prioriteit is echter de gezondheid van Rose. Zijn fysiek is, zoals is gebleken, bepalend of de Bulls de komende jaren meespelen om de titel. Of niet. Rustig zal het voorlopig niet worden in Chicago.

OKC's troefkaart James harden

James Harden. Tot dit seizoen was het geen naam die bij het grote publiek een belletje deed rinkelen.

Na deze jaargang is dat anders. In zijn derde jaar eigende de guard zichzelf een belangrijke rol toe bij Oklahoma City Thunder.

Na superster Kevin Durant en zijn

rechterhand Russell Westbrook ontpopte Harden zich tot de derde scorer van de Thunder. Met Harden zijn de drie het meest scorende trio van de league met ruim een punt meer dan LeBron James, Dwyane Wade en Chris Bosh.

Startend vanaf de bank is de 22­jarige guard in ruim dertig minuten goed voor zeventien punten (na tien in zijn eerste seizoen en twaalf in zijn tweede), vier rebounds en vier assists. De erkenning kwam vervolgens vanzelf: Harden kreeg de award voor beste zesde man in de NBA. Daarnaast werd hij opgeroepen voor Team USA en toegevoegd aan de selectie voor de Olympische Spelen in Londen.

Zijn rol bij de Thunder wordt

ondertussen steeds groter. In Game 4 tegen de Dallas Mavericks was hij met vijftien punten in het vierde kwart van groot belang in het binnenhalen van de beslissende zege. Een omslagpunt volgens Harden zelf. “De afgelopen twee seizoenen had ik die verantwoordelijkheid aan het eind van een wedstrijd nooit gekregen. Dat vertrouwen is de afgelopen tijd gegroeid.”

Met Harden is Thunder veelzijdiger en lastiger te verdedigen. Zijn spel neemt druk weg bij Durant en Westbrook, zeker ook omdat hij bijna veertig procent van zijn driepunters raakschiet en dus niet opengelaten kan worden op het moment dat de andere twee richting de basket gaan. Na de eerste ronde tegen Dallas wacht nu het ervaren Los Angeles op Harden en co. Haalt hij zijn hoge niveau van de afgelopen maanden, dan is hij dé troefkaart van de Thunder op weg naar de NBA­finale.

Knicksmania ten einde

Waar Miami Heat in het afgelopen seizoen veruit de meeste media­ aandacht opeiste, was het dit jaar de beurt aan de Knicks. Alles wat in New York gebeurt, ligt onder een vergrootglas, en dit jaar extra. In een volgepakt en ingekort seizoen scoorde New York wel heel veel headlines.

Na een matige start van het seizoen, was er ineens de opkomst van Jeremy Lin, die leidde tot een heuse Linsanity van enkele weken. Zo snel als Lin opkwam, zo snel verdween hij ook weer van het toneel na een blessure die hem het seizoen kostte. Vlak daarna ontsloeg New York coach Mike D’Antoni, die de sterren Carmelo Anthony, Amar’e Stoudemire en Tyson Chandler niet optimaal kon laten presteren. Vervanger Mike Woodson liet Anthony de aanval lei­ den en dat zorgde aanvankelijk voor goede

De Knicks ontwikkelden zich in het reguliere seizoen tot een team dat defensief tot de top in de league behoort, maar offensief nog veel te afhankelijk van Anthony is. En dat was in de playoffs niet anders, zeker na het uitvallen van de guards Iman Shumpert en Baron Davis. Waar heel New York hoopte op een verrassing tegen de favoriete Miami Heat, was er nooit sprake van een gelijke strijd. De Heat domineerden op alle fronten en toonden aan dat de Knicks nog ver zijn verwijderd van de NBA­elite.

“We moeten de bal meer rond laten

gaan. De extra pass maken. We zijn offensief te voorspelbaar”, luidde het commentaar van Chandler nadat New York de serie met 4­1 had verloren. Er is in New York voor komend seizoen een hoop werk aan de winkel. In potentie heeft de ploeg met Anthony en Stoudemire een ijzersterke tandem met veel scorend vermogen en in Chandler een leider in het back­court. De conclusie zal luiden: minder Anthony, meer teamspel. Aan Woodson en ‘Melo de taak om deze omslag te maken. •

Vraag aan honderd NBA­fans wie de beste

coach is sinds Celtics­legende Red Auerbach.

Gegarandeerd dat negen op tien “Phil Jackson” antwoorden. Toegegeven, Jackson vergaarde liefst elf titels met de Bulls en de Lakers. Dat op zich plaatst hem al bij de beste coaches aller tijden. Maar in dezelfde periode ontwikkelde een andere coach zijn eigen filosofie en succesformule. Gregg Popovich nam in 1996 het roer over bij de San Antonio Spurs, een team dat sindsdien vier titels won en jaar na jaar sterk presteerde. Popovich won tot nu toe 68 procent van zijn reguliere competitiewedstrijden en 60 procent van zijn playoffwedstrijden. Zijn invloed op de NBA wordt echter vaak zwaar onderschat en daarom verdient Pop zijn eigen portret.

Weg naar de NBA

Popovich werd geboren in East Chicago, Indiana als zoon van een Servische vader en een Kroatische moeder. Hij speelde basketball voor de Air Force Academy, waar ook David Robinson zijn opleiding genoot, en studeerde af met een diploma in Sovjetstudies en een cursus informatievergaring. Hierdoor overwoog hij zelfs een carrière bij de CIA.

Pop vergaarde in 1973 zijn eerste

coachervaring als assistent van Hank Egan bij het team van de Air Force Academy en maakte zijn NBA debuut in 1987/1988 als assistent van Larry Brown bij de Spurs. Tot 1992 was hij Browns eerste luitenant. Een collectief ontslag van de trainingsstaf deed Pop even verhuizen naar de Golden State Warriors, maar een jaar later keerde hij terug bij de Spurs als General Manager (GM). En toen werd hij plots een gehaat man…

Tanken voor Timmy

Popovich maakte een aantal degelijke moves als GM. Hij bracht Avery Johnson mee van de Warriors en deed de immer lastige Dennis

Rodman van de hand. Maar na amper achttien wedstrijden in het seizoen 1996/1997 ontsloeg hij de populaire Bob Hill. De Spurs hadden slechts drie van hun negentien wedstrijden gewonnen, maar velen zagen dat als een gevolg van de vele blessures en niet van de coaching van Hill. Bovendien installeerde Pop zichzelf als coach, hoewel hij geen ervaring had als headcoach op het allerhoogste niveau.

tegenstander. Ondertussen maakte Popovich een aantal slimme moves: hij draftte Tony Parker, haalde Manu Ginobili naar de VS en lokte Stephen Jackson naar San Antonio. Samen met een Duncan op de top van zijn kunnen en een nog steeds defensief sterke David Robinson wonnen de Spurs in 2003 hun tweede titel.

Vanaf dat moment werden de donkere wolken boven het hoofd van Pop plots heel wat minder dik. Popovich werd meer en meer gezien als de drijvende kracht achter opovich was vanaf het begin fan het succes van de Spurs. Hij zette deze van Tim Duncan en wilde hem absoluut analyse kracht bij door zowel in 2005 als in bij het team halen. Hij zorgde er dan ook 2007 de Spurs naar de titel te leiden. voor dat de Spurs amper vijftien wedstrijden wonnen, mede geholpen door 'Pop Art' de zware blessure van David Robinson. De Spurs wonnen de draft lottery en Gregg Popovich zal de geschiedenis ingaan selecteerden Duncan. Dat veranderde echter als één van de meest intelligente coaches weinig aan de populariteit van de coach. Een ooit. Hij past elke keer zijn spelstijl aan poll in de zomer van 1997 toonde aan dat zodat de Spurs relevant blijven. Pop speelde liefst 93 procent van de fans af wilde van meestal een trager tempo met een focus op Pop. Het management stond onder zware verdediging. De laatste jaren schakelde hij druk en Pop mocht van geluk spreken dat over op een sneller tempo met een focus op Doc Rivers voor de Magic koos. scoren. Hierdoor haalt hij al het mogelijk uit zijn spelers en kunnen de Spurs blijven Bewijs van ongelijk meedoen voor titels.

P

Gedurende de volgende twee seizoenen bleven er twijfels bestaan over de capaciteiten van Popovich als headcoach.

De Spurs bereikten wel de tweede ronde in 1998, maar startten erg zwak in het lockoutjaar 1999. Gelukkig wonnen ze 31 van hun laatste 36 wedstrijden en sloeg de motor helemaal aan ­ de Spurs raasden door de playoffs en verloren slechts twee wedstrijden op weg naar hun eerste titel. Maar: "Pop was volks­ vijand nummer 1, misschien tot en met 2003. De titel van 1999 veranderde daar weinig aan", zei GM R.C. Buford.

Pop en z'n Spurs bleven elk jaar meedoen om de titel maar stootten tel­ kens op een sterkere

In tegenstelling tot anderen (lees: Phil

Jackson) heeft Pop geen nood aan aandacht.

Hij is de anti­beroemdheid. Hij houdt zich dan ook niet bezig met het schrijven van boeken of het geven van dure lezingen over de 'geheimen van het coachen'. Bovendien blijft hij zeer bescheiden. Zo stelde hij meermaals: "Zonder Duncan had ik ergens in Amerika een derderangs team gecoacht."

En die houding straalt af op zijn team. De Spurs zijn altijd een team geweest, waar geen plaats was voor ego. Alles is gericht op winnen, vergelijkbaar met de legendarische Celtics van Auerbach en Bill Russell. Ten slotte deinst hij er niet voor terug om onpopulaire maatregelen te nemen, zoals Manu Ginobili van de bank laten komen. De Spurs kregen toen een hoop haatmails en ­brieven uit Argentinië, maar 'Pop didn't care'.

Toegegeven, Popovich komt vaak nors en streng over, maar die houding is een gevolg van zijn drang naar winst. Hij eist dan ook volledige toewijding van al zijn spelers, elke dag dat ze deel uitmaken van zijn team. Dit leidt meer dan eens tot conflicten, maar aan 't eind van de dag creëert Popovich een sfeer van vertrouwen en wederzijds respect, wat uiteindelijk tot het grootste succes leidt.

En de invloed van ‘Pop Art’ strekt zich uit

ver buiten San Antonio. Huidig Lakers­coach Mike Brown: “Ga voor hem werken, het is als naar school gaan. Je leert zoveel en niet alleen over coachen.” En: “Kijk naar Phil (Jackson) en Pat (Riley). Zij gingen naar ‘big markets’, waar iedereen heen wil gaan en waar al het geld zit. Kijk dan naar Pop. Hij ging naar een underdog en maakte er een

kampioen van. Niet alle situaties zijn zoals LA, Chicago, New York of Miami.” Thunder GM Sam Presti: “Zoals Pop zou zeggen: iedereen moet over het eigen ego heen stappen en het team op de eerste plaats zetten.” Clipperscoach Vinny Del Negro: “De Spurs hebben een cultuur om alles op de juiste manier te doen, met de juiste mensen.

Pop wees iedereen op z’n verantwoordelijkheid door te zeggen: dit is hoe we willen dat je speelt en dat is wat wij verwachten van je.”

Het laatste woord is voor de man zelf, en

bewijst waar ‘Pop Art’ rond draait: “Het is nooit mijn doel geweest om koning van het bal te zijn. Het is mijn doel geweest om de juiste beslissingen te nemen en de klus af te maken.” Amen? •

1

6 oktober 2010. De wedstrijd tegen aartsrivaal Army is één van de jaarlijkse hoogtepunten op de kalender van Rutgers University. Met nog vijf minuten te spelen vangt receiver Mark Harrison een 16­yard touchdown van quarterback Chas Dodd, waarmee hij de score op gelijke hoogte brengt: 20­ 20. Echter, op de daarop volgende kickoff slaat het noodlot toe. In een poging Army returner Malcolm Brown te tacklen, raakt Eric LeGrand zwaar geblesseerd door de impact van zijn hit. Minuten lang ligt de defensive tackle roerloos op het veld voordat hij wordt afgevoerd.

volgen via Skype. Dit najaar hoopt hij af te studeren, om vervolgens op zoek te gaan naar een baan in de media: “Football zal ik nooit meer kunnen spelen, maar als analist kan ik mijn kennis over de sport waar ik van hou met anderen delen.”

Moment van het Jaar

Eind oktober 2011 leidde LeGrand de Rutgers Scarlet Knights het veld op in zijn gemotoriseerde rolstoel. In zijn schoot lag een bijl, een ode aan coach Schiano’s motto ‘keep chopping’. Dit moment werd door de lezers van Sports Illustrated verkozen tot ‘Sportmoment van het Jaar 2011’, maar het was niet alleen voor hen een bron van inspiratie.

“Gisteren liet ik Eenmaal in het bandensporen achter in ziekenhuis trekken de artsen hun conclusies de sneeuw terwijl ik mijn team het veld op snel. De tackle resulteerde in twee gebroken leidde. De volgende keer zullen het wervels en zwaar beschadigd ruggenmerg. De voetstappen zijn,” tweette LeGrand een dag voorspellingen waren somber: LeGrand zou na zijn iconische opkomst. voor de rest van zijn leven verlamd zijn en via een beademingsapparaat zijn zuurstof nmiddels is LeGrand uitgegroeid tot de binnenkrijgen. Echter, de jongen was er zelf hoop voor alle mensen die proberen te positief onder gestemd. Hij leek vastbesloten herstellen van verlamming, en die rol heeft om de artsen het tegendeel te bewijzen, en de jongeman volledig omarmd. “Ik heb al zijn doorzettingsvermogen werd vijf weken zoveel mensen kunnen inspireren met mijn later voor het eerst beloond toen hij weer herstel, veel meer dan ik ooit als zelfstandig kon ademen. footballspeler had kunnen bereiken. Dat helpt mij om positief met de gebeurtenissen e toon was gezet. Hoewel een langzaam om te gaan.” proces, elke verbetering werkt als nieuwe motivatie. Afgelopen oktober was LeGrand in De NFL Droom staat zijn lichaam zelf een halve minuut in een zittende houding te krijgen en inmiddels Sinds het ongeluk heeft coach Schiano een (mei 2012) kan hij dat 45 minuten belangrijke rol gespeeld in het leven van volhouden. Toch ligt zijn focus niet alleen op LeGrand. “Hij heeft er vanaf dag één voor het fysieke gedeelte van zijn herstel. Vrij snel gezorgd dat ik kon rekenen op de beste na het ongeluk kon LeGrand al weer lessen ziekenhuizen, de beste doktoren.” Hij

I

D

Van kankerpatiënt tot Super Bowl­winnaar Ook Mark Herzlich zag zijn droom om in de NFL te spelen in gevaar komen, maar voor hem liep het beter af. Na een succesvol juniorseizoen bij Boston College projecteer­ den analisten hem als een top­15 pick in de NFL Draft, maar de linebacker besloot ook zijn seniorseizoen te gaan spelen bij zijn universiteit. In mei 2009, in de aanloop naar het seizoen, kreeg Herzlich echter schokkend nieuws te horen: artsen consta­ teerden Ewing’s sarcoma, een zeldzame en zeer kwaadaardige vorm van botkanker.

Zijn seizoenvoorbereiding maakte onmid­ dellijk plaats voor het gevecht tegen zijn eigen lichaam.

Het verwijderen van het bot waarin

de kanker is gevonden, in dit geval het dijbeen, is naast extensieve chemo­ therapie een standaardprocedure in de behandeling, maar Herzlich weigerde.

“In dat geval had ik nooit meer kunnen spelen, dus ik besloot om voor bestraling te kiezen.” Verschillende artsen waar­ schuwden hem dat bij het mislukken hij nog maar zes maanden te leven zou hebben, maar Herzlich besloot het risico te nemen. Vijf maanden later, in oktober 2009, kon hij zichzelf kankervrij verklaren.

In 2010 keerde de linebacker

terug op het veld, maar ondanks een seniorseizoen waarin hij wekelijks vooruitgang boekte, werd hij niet gedraft in de 2011 NFL Draft. De New York Giants gaven hem een kans als undrafted free agent, en zeven maanden later mocht Herzlich met het team afreizen naar Indiana­ polis. “Twee jaar gele­ den werd mij verteld dat ik misschien nooit meer zal lopen. Nu LOOP ik het vliegtuig uit in Indianapolis om in de Super Bowl te spelen,” tweette Herzlich drie maanden geleden. Hij was uiteindelijk inactief voor de grote wed­ strijd, maar de boodschap was duidelijk.

Met een Super Bowl­ring kreeg Herzlichs verhaal niet alleen een Hollywood­einde, maar ging ook zijn grote droom in vervulling. •

beschouwde zijn coach vanaf de eerste dag als een vaderfiguur, die hem leerde omgaan met tegenspoed. “Wat dat betreft zijn football en het leven vergelijkbaar. Je kan niet controleren welke kaarten je in je hand krijgt.

Je moet gewoon met die kaarten spelen,” zei de defensive tackle.

Tampa Bay Buccaneers: “Erics toewijding belichaamt wat wij zoeken in Buccaneer men.”

Met het bereiken van de NFL gaat voor

LeGrand een droom in vervulling. De volgende droom op zijn lijstje zal echter nog veel werk vergen, maar LeGrand is ervan overtuigd dat hij in de toekomst weer op zijn et aanbod van een NFL­contract kwam benen kan staan: “Ik geloof dat ik ooit weer volledig onverwachts voor LeGrand. “Ik was zal lopen. Als dat gebeurt weet ik wat ik als volledig verrast. Ze kunnen me geen geld eerste ga doen. Ik wil naar Giants Stadium en geven vanwege de salary cap, maar de de plek op het veld zoeken waar ik symbolische waarde betekent veel voor me. geblesseerd raakte om daar opnieuw op het Dat laat nog maar eens zien wat voor een man coach Schiano is.” Enkele dagen later lag veld te gaan liggen. Een paar seconden zal ik blijven liggen, om vervolgens op eigen kracht er een helm en een jersey met zijn nummer weg te lopen.” • 52 bij de post.

H

Tijdens de voorbereidingen voor de NFL Draft had coach Schiano vaak aan hem moeten denken. Dit was tenslotte het jaar waarin hij gedraft had kunnen worden, ware het niet dat hij geblesseerd raakte. Het contract was een mooi gebaar voor zijn voormalige pupil, maar Schiano had ook duidelijke woorden voor zijn nieuwe team, de

Weekly RoundUp

J unior Seau, één van de allerbeste linebackers in de NFL

ooit, pleegde zelfmoord en dompelde football nation in rouw

• De Senaat van Minnesota heeft alsnog ingestemd met de plannen voor de bouw van een splinternieuw stadion voor de plaatselijke Vikings. Hierdoor is het doemscenario van de LA Vikings zeer waarschijnlijk van tafel • Net nu de Ravens zich in hun handen wreven over een linebacker corps van o.a. rookie Courtney Upshaw, captain Ray Lewis en sack­artist Terrell Suggs, scheurt laatstgenoemde zijn achillespees grotendeels af.

Hersteltijd: minimaal 6 maanden • Ryan Leaf, u weet wel: de tweede keus in de NFL draft van 1998 na Peyton Manning, sloot onlangs een deal met justitie en brengt de komende 9 maanden verplicht door in een drugskliniek. Over verspild talent gesproken • Linebacker Vontaze Burfict, drie maanden geleden nog voorname kandidaat voor de eerste ronde van de NFL Draft, maar ver weggezakt door een slechte aanloop naar de Draft en grote twijfels over zijn karakter, tekende als undrafted free agent bij de Cincinnati

Bengals. Het zou wel eens de steal van het jaar kunnen zijn •

2012 NFL draft: Top of Flop

P akjesavond in de NFL. Op Draft Day kreeg het publiek een

kijkje achter de schermen bij de 32 dikbetaalde front offices in de NFL. Niet voor het eerst bleek het ene miljoenensalaris beter besteed dan het andere. Als gevolg werden de rijken rijker, de armen iets minder arm en verknalde een enkel veelbelovend team hun misschien wel voorlopig laatste hoge draftpositie. Met andere woorden: wie waren de voornaamste winnaars en verliezers dit jaar en waarom?

Top

Philadelphia Eagles De Eagles draftten o.a. Fletcher Cox, Mychal Kendricks en Vinny Curry en transformeren daarmee hun defensie, mede dankzij de komst van DeMeco Ryans, bin­ nen een bestek van drie weken tot één van de beste in de NFL.

en LB Dont’a Hightower.

Problem solved.

Cincinnati Bengals De eerste vijf picks van de Bengals waren absolute voltreffers. Kirkpatrick, Zeitler, Still, Sanu en Thompson hadden zomaar allemaal in de eerste ronde gekozen kunnen worden. Hulde!

Tampa Bay Buccaneers De Bucs haalden met hun eerste drie keuzes Mark Barron, Doug Martin en Lavonte David binnen en toonden daarmee voor het vierde jaar op rij en uitzonderlijk oog voor talent.

Flop

Seattle Seahawks Bruce Irvin als vijftiende overall kiezen was ongeveer zestig plaatsen te hoog.

Kansas City Chiefs Met de keuze voor Dontari Poe als elfde overall namen de Chiefs een enorme gok met iemand die op het veld nog niets heeft laten zien.

New England Patriots Er was één ding dat de Patriots weerhield van de Super Bowl in februari: de defensie. Dus draftte Bill Belichick DE Chandler Jones

Atlanta Falcons Het ontbrak de Falcons aan een eerste ronde keuze dankzij hun enorme trade voor Julio Jones vorig jaar.

Alleen al daarvoor verdienen de Falcons strafpunten. Dat vervolgens alleen center Peter Konz als noemenswaardige selectie werd binnengehaald, helpt allerminst. •

1 Green Bay Packers

De Super Bowl winnaar van 2010 prijkt ondanks het vertrek van offensive coordinator Joe Philbin bovenaan onze power ranking. De NFL blijft een quarterback­league, en Green Bay beschikt over de beste.

2 New England Patriots

Chandles Jones en Dont´a Hightower moeten de verdediging van de Pats van wat jeugdige agressie voorzien. Dat is nou precies waar het de Patriots in de verloren Super Bowl tegen de Giants aan ontbrak.

3 San Francisco 49ers

De 49ers liepen de Super Bowl maar net mis en wisten hun dominante verdediging intact te houden. Aanvallende versterkingen zoals Mario Manningham en Brandon Jacobs werden binnengehaald om de aanval te balanceren.

4 New York Giants

Misschien krijgt de ploeg van Tom Coughlin niet genoeg krediet, maar wij wachten toch nog even af om te zien of de Super Bowl geen kwestie was van een goede ploeg die op het juiste moment de vorm vond.

5 Philadelphia Eagles

Vince Young velde het vonnis van de Eagles al voor het seizoen door zijn ploeg te omschrijven als een dream team. Maar de sterren van Philly hebben een jaar de tijd gekregen om elkaar te leren kennen.

6 Houston Texans

Na jaren van teleurstelling kroonden de Texans zich eindelijk tot de beste ploeg van de AFC South. Ze lieten zien ook prima te kunnen spelen zonder de inmiddels vertrokken Mario Williams en haalden met Whitney Mercilus (Illinois) een veelbelovende vervanger in huis.

7 Detroit Lions

De Lions bouwen sinds het rampjaar 2008 gestaag aan een echte contender en moeten in 2012 de laatste stap zetten.

8 Baltimore Ravens

De verdediging van de Ravens staat al jaren als een huis, maar de achillespeesblessure van Terrell Suggs baart zorgen. Ook over de aanval zijn vraagtekens. Geen enkele aanval in de NFL is zo afhankelijk van één speler als Baltimore van Ray Rice, en Rice is ontevreden over het uitblijven van een nieuw contract. Pay Ray!

9 Pittsburgh Steelers

De Steelers namen afscheid van veteranen zoals James Farrior en Hines Ward maar lachten zich suf toen guard David DeCastro in hun schoot viel in de eerste ronde van de draft. Big Ben hoopt ongetwijfeld dat Mike Wallace ook volgend jaar nog in Pittsburgh te bewonderen is.

10 Chicago Bears

Het aantrekken van Brandon Marshall was een signaal dat de Bears alles op alles zetten om Jay Cutler te laten slagen. Running back Michael Bush is een slimme aanwinst voor het geval dat de situatie van de ontevreden Matt Forté uit de hand loopt. Ook wisten de Bears Lance Briggs te behouden. Al met al geen slecht eerste offseason voor GM Phil Emery.

11 New Orleans Saints

Het bounty schandaal bedoezelde de reputatie van de Saints en de schorsingen voor enkele spelers en coach Sean Payton liegen er ook niet om. Maar de Saints, onder leiding van Drew Brees, gaan op zoek naar eerherstel, en dat maakt ze levensgevaarlijk.

12 Atlanta Falcons

De Falcons leken lang op weg om een ehte Super Bowl contender te worden, maar vielen afgelopen jaar enorm terug. Met de komst van Samuel beschikt Atlanta nu echter over een formidabel cornerback duo, en dat is nodig ook in de divisie van Drew Brees, Josh Freeman en Cam Newton.

13 Dallas Cowboys

De Boys barsten al jaren van het talent, maar zoeken ook al jaren naar de meest creative manieren om hun Super Bowl dromen te doen barsten. Cornerbacks Brandon Carr (free agency) en Morris Claiborne zijn welkome versterkingen in de secondary.

14 Cincinnati Bengals

De Bengals verrasten afgelopen seizoen vriend en vijand. A.J. Green is een topper maar quarterback Andy Dalton zou dit seizoen wel eens tegen een tweedejaars dipje aan kunnen lopen.

15 San Diego Chargers

Wat gebeurde er in 2011 met de getalenteerde en explosieve Chargers van weleer. Een tussensei­ zoen yullen we maar zeggen. Het vertrek van Vincent Jackson is opgevangen door de komst van Eddie Royal en Robert Meachem.

16 Denver Broncos

De Broncos staan in onze prognose precies in de middenmoot. Niemand weet hoe Peyton Manning er voor staat. Als hij zijn oude niveau haalt stoot hij met zijn Broncos de top tien in. Als zijn schouderblessure hem parten blijft spelen zullen de fans in Colorado zich afvragen waarom Tebow het veld moest ruimen.

17 Seattle Seahawks

Snelle quizvraag: welke QB goodie afgelopen seizoen de meeste touchdowns in één wedstrijd?

Niet Brady of Brees, maar Matt Flynn! Reden voor de Seahawks om een gokje te wagen met de understudy van Aaron Rodgers.

De offseason power rankings zijn samengesteld op basis van de persoonlijke lijstje van de NFL足redactie van SportAmerika, bestaande uit Geert Jan Darwinkel, Paul Klomp, Bert Jan Brands en Joep Smeets. De rankings zijn gebaseerd op de resultaten van afgelopen seizoen, free agency en de draft.

GEERT JAN DARWINKEL

1 Packers 2 49ers 3 Eagles 4 Patriots 5 Giants 6 Bears 7 Ravens 8 Texans 9 Lions 10 Steelers 11 Bengals 12 Seahawks 13 Broncos 14 Falcons 15 Saints 16 Cowboys 17 Chargers 18 Cardinals 19 Jets 20 Titans 21 Chiefs 22 Panthers 23 Bills 24 Redskins 25 Bucs 26 Rams 27 Dolphins 28 Raiders 29 Vikings 30 Colts 31 Browns 32 Jaguars

PAUL KLOMP

1 Patriots 2 Packers 3 49ers 4 Giants 5 Eagles 6 Texans 7 Bears 8 Lions 9 Steelers 10 Ravens 11 Saints 12 Chargers 13 Bills 14 Falcons 15 Cowboys 16 Bengals 17 Bucs 18 Seahawks 19 Broncos 20 Redskins 21 Panthers 22 Chiefs 23 Titans 24 Jets 25 Cardinals 26 Dolphins 27 Rams 28 Colts 29 Browns 30 Raiders 31 Jaguars 32 Vikings

BERT JAN BRANDS

1 Patriots 2 Packers 3 Giants 4 49ers 5 Lions 6 Ravens 7 Texans 8 Steelers 9 Eagles 10 Broncos 11 Cowboys 12 Bears 13 Saints 14 Bengals 15 Chiefs 16 Falcons 17 Titans 18 Jets 19 Chargers 20 Panthers 21 Seahawks 22 Bills 23 Cardinals 24 Redskins 25 Bucs 26 Rams 27 Dolphins 28 Vikings 29 Colts 30 Raiders 31 Browns 32 Jaguars

JOEP SMEETS

1 Packers 2 Giants 3 Patriots 4 49ers 5 Eagles 6 Texans 7 Falcons 8 Lions 9 Saints 10 Steelers 11 Ravens 12 Chargers 13 Cowboys 14 Panthers 15 Bucs 16 Bills 17 Bears 18 Jets 19 Bengals 20 Broncos 21 Cardinals 22 Seahawks 23 Dolphins 24 Redskins 25 Chiefs 26 Browns 27 Jaguars 28 Titans 29 Vikings 30 Rams 31 Raiders 32 Colts

18 Carolina Panthers

Cam Newton´s rookie seizoen smaakt naar meer.

De heropleving van Steve Smith ook. First round pick Luke Kuelchy moet de D, die vorig seizoen als 28ste eindigde, een kwaliteitsinjectie geven.

19 Buffalo Bills

De Bills zijn al jaren het lachertje van de AFC East, maar het lachen zal hun tegenstanders nu toch wel vergaan. Dankzij het aantrekken van Mario Williams en Mark Anderson beschikken de Bills nu met Kyle Williams en Marcel Darreus misschien wel over de beste defensive line in de NFL.

20 New York Jets

Rex Ryan denkt ongetwijfeld dat zijn Jets dit jaar de Super Bowl winnen. Wij denken van niet. De coach verbond zijn lot de afgelopen jaren aan dat van Mark Sanchez. Als Sanchez weer slap begint, wordt de druk om Tebow een kans te geven enorm.

21 Tampa Bay Buccaneers

Josh Freeman wist zijn veelbelovende carriere vorig seizoen geen goed vervolg te geven, waardoor de Bucs besloten om Vincent Jackson binnen te halen.

De voormalige Charger is het soort receiver waar het Freeman aan ontbrak, maar de vraag blijft wie de echte Freeman is. De getalenteerde durfal uit 2010 of de onzekere turnovermachine uit 2011.

22 Kansas City Chiefs

De Chiefs wisten receiver Dwayne Bowe te behouden en versterkten zich met running back Peyton Hillis. Kansas City kampte vorig seizoen met enorm blessureleed, maar als Jamaal Charles, Tony Moeaki en Eric Berry goed terugkeren van hun knieblessures staat er een team in Kansas City.

23 Arizona Cardinals

Kevin Kolb moet dit seizoen toch echt gaan laten zien dat enorme contract waard te zijn. Geen excu­ ses. Met Larry Fitzgerald en 1st round pick Michael Floyd beschikt hij over twee prima receivers.

24 Tennessee Titans

De Titans probeerden wanhopig Peyton Manning binnen te halen. Dat blijkt niet echt van veel vertrouwen in ''quarterback van de toekomst'' Jake Locker. Het draften van receiver Kendall Wright, evenals het aanhouden van de flegmatieke Kenny Britt, moet Locker dit seizoen in ieder geval een eerlijke kans geven. In Memphis hoopt men vooral vurig dat Chris Johnson zijn vorm hervindt.

25 Washington Redskins

Eigenaar Dan Snyder staat erom bekend in het offseason zijn portomonee te trekken om de duurste free agents binnen te halen maar bleef dit offseason (noodgedwongen) wat rustiger. Wel verpandden de Skins hun toekomst om RGIII te mogen draften. Washington heeft daarmee wel ein­ delijk een franchise quarterback in de gelederen.

26 Miami Dolphins

Ryan Tannehill, de nieuw quarterback van de Miami Dolphins, heeft een berichtje achtergelaten op de voicemail van Miami´s seizoenskaarthouders, om aan te geven hoe enthousiast hij is om voor de Dolphins te spelen. Of dat enthousiasme wederzijds is moet blijken.

27 St. Louis Rams

De Rams beseften dat ze met de tweede selectie goud in handen hadden en kozen wijselijk voor de drie first round picks die Washington voor Griffin over had. Het project van Jeff Fischer in St. Louis gaat tijd kosten.

28 Cleveland Browns

Trent Richardson, die de vertrokken Peyton Hillis moet vervangen is een veelbelovende running back, maar weet zich niet omringd door soortgelijk talent. Quarterback Brandon Weedon luidt waarschijnlijk het einde van het weinig verheffende Colt McCoy tijdperk in.

29 Minnesota Vikings

Een paar jaar geleden waren de Vikings nog één van de meest getalenteerde teams in de NFL, maar het beste is er af. Tackle Matt Kalil moet Christian Ponder een kans geven om te slagen in de NFL. Adrian Peterson blijft de grote man in Minnesota, maar dan moet AP wel blessurevrij blijven.

30 Oakland Raiders

Na het onstlag van Hue Jackson moeten de Raiders weer aan een volledig nieuw team gaan bouwen, en dat zonder de draft picks die het overhad voor Carson Palmer. Na het vertrek van Michael Bush is Darren McFadden, die vorig jaar vooral geblesseerd was, één van de weinige lichtpuntjes in Oakland.

31 Indianapolis Colts

Andrew Luck kan zijn borst nat maken. De Colts zijn aan het verjongen en Luck is pas het eerste stukje van de puzzel. De eerste selectie van de afgelopen draft mag van geluk spreken dat Reggie Wayne ervoor heeft gekozen om in Indianapolis te blijven.

32 Jacksonville Jaguars

Maurice Jones­Drew kan de last simpel­ weg niet alleen dragen en van quarterback Blaine Gabbert heeft hij tot dusver weinig hulp gekregen. Misschien dat receiver Justin Blackmon daar verandering in brengt. •

Titel IX

“Geen enkel persoon in de Verenigde Staten zal op basis van sekse gediscrimineerd, de participatie ontzegd of de voordelen geweigerd worden binnen welke onderwijsinstelling dan ook die federale financiële assistentie geniet.” – 23 juni 1972

Eigenlijk had het met sport niks te maken. Toen de Amerikaanse

president Richard Nixon in 1972, eind juni 40 jaar geleden, Titel IX van de Education Amendments Act tot wet tekende was de hoofdbedoeling gelijkheid te scheppen tussen mannen en vrouwen in het middelbaar en hoger onderwijs. Het kwam erop neer dat elke universiteit of hogeschool die overheidsgeld ontvangt evenveel aan vrouwen moest uitgeven als aan mannen.

Leander Schaerlaeckens woont in New York en schrijft onder meer voor de New York Times, ESPN The Magazine en ESPN.com. Van zijn hand verscheen het boek De Amerikaanse Sportdroom.

De wet miste zijn effect niet. Sinds 1979 studeren er in Amerika onafgebroken meer vrouwen dan mannen. En sinds 1982 halen ze meer bachelordiploma’s.

Maar Title IX had ook een andere, onverwachte uitwerking. Vanaf

de middelbare school sporten Amerikanen vooral in schoolverband.

Universiteiten leveren in de meeste Amerikaanse sporten vervolgens het gros van het talent aan. Titel IX betekende dat er voor vrouwensporten op scholen en universiteiten net zoveel budget uitgetrokken moest worden als voor mannen. Voor de mannenroeiers een nieuwe boot? Dan voor de vrouwen ook. Een full­time fysiotherapeut voor de basketballers? Dan voor de basketballsters ook.

Een miljoen dollar per jaar aan beursgeld voor mannelijke American footballspelers? Dan moet hetzelfde bedrag ook ergens aan de kant van de vrouwen uitgegeven worden.

Een collega van me merkte onlangs op dat de Amerikaanse voetbalvrouwen hun werelddominantie aan een stuk wetgeving danken. Daar zit wat in. In veel landen ter wereld is het ondenkbaar en misschien in elk ander land nog veraf, maar Amerikaanse meisjes en vrouwen sporten vanaf een jonge leeftijd op welk niveau dan ook op serieuze wijze. Met goed opgeleide coaches, topmateriaal en alle kans te slagen. Bij vrouwenwedstrijden hangt een serieuze sfeer. Het heeft zijn uitwerking.

Na 40 jaar draait Amerika in bijna elke vrouwensport ter wereld in

de top mee. Het is overdreven te concluderen dat bij landen die een dergelijke wet missen nog altijd een gemaskeerde vorm van seksisme te constateren valt. Dat zou te ver gaan.

Maar wat de eerlijkheid wel gebiedt toe te geven is dat Amerika wat betreft gelijkheid in de sport alleen op kop gaat. En dat heeft heel veel te maken met al het eremetaal dat om de twee jaar op Olympische Spelen opgehaald wordt.

Als je het over de New Jersey Devils hebt...

De verwachting voor de serie tussen de Philadelphia Flyers en de New Jersey Devils was dat de Flyers deze clash van divisie­genoten eenvoudig zou gaan winnen. Philly eindigde niet alleen boven de Devils in de reguliere competitie, de ploeg van coach Peter Laviolette had in aanvallend opzicht ook veel indruk gemaakt in de eerste ronde. De Devils, die zich in hun openingsronde met veel moeite wisten te ontdoen van de Florida Panthers, leken vooraf geen al te groot probleem te zijn voor de Flyers, op hun weg naar de Conference Final.

Dit pakte anders uit. De Devils hadden goed gekeken naar de serie

van Philadelphia tegen Pittsburgh en toonden in de halve finale van de Eastern Conference aan dat zij snelle leerlingen zijn. Zo vermeed New Jersey domme penalty’s, waardoor de gevreesde powerplay­machine van de Flyers vrijwel werd uitgeschakeld. Waar Philadelphia in de vorige ronde nog tot twaalf powerplay­doelpunten kwam, stokte de teller nu op slechts drie goals.

De Devils wisten het aanvallende spel van de Flyers sowieso goed te ontregelen – topscorer Claude Giroux kwam tot welgeteld één doelpunt in deze serie – en daar was good old Martin Brodeur mede verantwoordelijk voor. De veteraan tussen de pijpen bij New Jersey tart nu al enkele jaren met de wetten van de ouderdom.

Ondanks het feit dat hij in Game 4 tegen de Flyers zijn veertigste verjaardag vierde, lijkt er geen sleet op zijn prestaties te komen.

Brodeur maakte ruim twintig jaar geleden zijn debuut op het

hoogste niveau en speelde zijn hele loopbaan voor de Devils. In deze periode brak hij de nodige records, waardoor hij inmiddels de status van levende legende bereikte. Ook in deze playoffs zette hij weer een aantal noemenswaardige prestaties neer. Zo boekte hij met de 4­0 overwinning op de Florida Panthers zijn 24e shutout in de playoffs, waardoor hij dat record nu niet meer met Patrick Roy deelt. En na zijn verjaardagswedstrijd is hij de enige goalie uit de geschiedenis die als tiener èn als veertiger een playoff­wedstrijd speelde. Voorals­ nog lijkt Brodeur het eeuwige hockeyleven te hebben en bewijst hij nog elke wedstrijd zijn grote waarde voor de Devils.

Nieuwe coach, nieuwe kansen

De Los Angeles Kings begonnen niet sterk aan het seizoen en dat kostte de toenmalige hoofdcoach Terry Murray na 29 duels de kop. Als vervanger werd Darryl Sutter aange­ trokken, en onder de nieuwe coach zette de Kings de weg naar boven weer in. Mede dankzij bijzonder goed keepers­ werk van Jonathan Quick streed LA lang mee om de divisietitel in de Pacific Division. Los Angeles moest echter genoegen nemen met de derde plek in de divisie

en een achtste plek in de conference, omdat het team de laatste twee competitiewedstrijden tegen de San Jose Sharks verloor.

Nadat de Kings in de eerste ronde van top seed

Vancouver Canucks hadden gewonnen, volgde in de tweede ronde een volgende upset. De nummer twee van de plaatsingslijst, de St. Louis Blues, werd via een sweep naar huis gestuurd, waardoor LA zich klaar kan gaan maken voor de Western Conference Final tegen de Phoenix Coyotes. En als we zijn spelers mogen gelo­ ven, dan is dit vooral de verdienste van coach Sutter.

Sutter staat bekend als een strenge leermeester die zegt waar het op staat. Hiermee is hij een tegenpool van zijn voorganger Murray. Onder de huidige coach zijn bijvoorbeeld lachende en dollende spelers taboe op de wedstrijddag, want hij eist op dat moment volledige toewijding en concentratie.

Dit houdt overigens niet in dat Sutter een emotieloze coach is. Integendeel: de 53­jarige oefenmeester weet op dit gebied de juiste snaren te raken.

Zo had het team vóór zijn komst de grootste moeite om zich op te laden voor een wedstrijd, vond aanvoerder Dustin Brown. “Hij heeft ons geleerd om onze hele ziel en zaligheid in een wedstrijd te gooien en hij weet ons onder meer door één­op­één­gesprek­ ken op de juiste manier te motiveren.”

De bejubelde coach ziet zijn rol echter een stuk bescheidener.

Emoties en discipline zijn niet de enige vereisten in succes; een team heeft nog steeds sterspelers en leiders nodig.

Alhoewel de Kings niet bekend staan om hun vele vedettes en grinders, zijn er toch een aantal spelers die momenteel het beste in zichzelf en in anderen omhoog halen. Dat is volgens Sutter essentieel om wedstrijd te winnen.

Of Sutter’s methode de Kings hun eerste Stanley Cup uit de geschiedenis gaat opleveren, is natuurlijk nog maar de vraag, maar met acht

acht overwinningen en slechts één nederlaag tegen de twee beste teams uit de Western Conference zijn ze in ieder geval hard op weg.

Phoenix Coyotes: als een roepende in de woestijn

Halverwege de jaren negentig leken voor de NHL de bergen tot in de hemel te rijken. De competitie werd met het seizoen populairder en kijkcijfers zaten enorm in de lift. In een poging dat succes definitief in nationale erkenning om te zetten werd er stevig geëxpan­ deerd en verhuisd naar steden die nu niet bepaald als ijshockeybolwerken bekend staan.

Met andere woorden: naar zonnige oorden

in Florida als Tampa Bay en Miami, naar redneck rock city Nashville, Tennessee, naar de snikhete woestijnenclave Phoenix, Arizona, naar het opvallend kleine Raleigh, North Carolina en naar Atlanta, Georgia.

Dit bleek geen heel erg gelukkig besluit en veel van deze markten worstelden. De droogte na de titels van Tampa Bay in 2004 en Carolina in 2006 bewees dat zelfs kampioenschappen de aandacht niet enorm verhoog­ den, en teams als de Florida Panthers and Atlanta Thrashers draaiden jaar na jaar grote verliezen.

Inmiddels is Atlanta, dat ooit eerder de Flames naar Calgary zag vertrekken, ook de tweede franchise kwijt aan Canada (Winnipeg Jets). De volgende ploeg met verhuisplannen lijkt de Phoenix Coyotes.

Het rommelt namelijk al een tijdje in

Phoenix. De arena blijft soms beschamend leeg, ze haalden sinds ze in 1996 van Winnipeg naar de woestijn vertrokken slechts één keer de tweede ronde van de playoffs en leden de afgelopen jaren soms dertig miljoen dollar verlies. Toch leek de NHL erop gebrand om de

club in Arizona te houden, en: herrezen uit de as is er eindelijk hoop.

Niet alleen zijn de Coyotes de verrassing in de Western Conference van dit seizoen, er heeft zich ook een moge­ lijke nieuwe eigenaar gemeld. Voormalig San Jose Sharks executive Greg Jamison lijkt een uitstekende partij en hij beloofde inmiddels op een drukbezochte persconferentie alles op alles te zetten om de franchise succesvol op hun huidige stek te houden.

Als Jamison de ploeg koopt

en de NHL definitief afstand doet van de ploeg die ze inmid­ dels sinds 2009 zelf in bezit heeft, dan staat er een team dat klaar lijkt voor een aantal succesvolle jaren. De mix van talent en ervaring is uitste­ kend en goalie Mike Smith speelt ein­ delijk naar zijn ware potentie. Na het uitschakelen van de Chicago Black­ hawks en favoriet Nashville Predators, treffen ze nu de Los Angeles Kings. Het kan een mooi jaar worden voor de geteisterde prairiewolven. Zelfs als ze niet met eremetaal naar huis keren, ziet de toekomst er zonnig uit.

Secondes tellen bij traumahulp

Het is op een paar nachten na vijf jaar geleden dat een van de meest pijnlijke momenten uit de geschiedenis van de New York Rangers plaats­vond. De Rangers waren kort voor tijd op een 1­0 voorsprong gekomen in Game 5 van de tweede ronde in de Eastern Conference na een sweep tegen de Trashers. Tegenstander was Buffalo en met nog slechts 7,7 seconden te spelen scoorde Sabres­captain Chris Drury de gelijkmaker.

Buffalo zou de serie vervolgens nog in New York winnen

en het betekende het onvoltooide einde van wat het laatste kunstje had moeten worden van sterspelers als Jaromir Jagr, Michael Nylander en Brendan Shanahan.

Het was voor veel fans het bewijs dat de

Rangers zo vaak struikelen op de valreep.

Vorige week was echter alles anders en lijkt het trauma eindelijk verwerkt. Chris Drury zou in 2008 naar de Rangers komen, maar heel succesvol was hij daar niet. Hij stelde teleur als speler en kon lastig een gekende aanvoerder zijn vanaf de bank en vanuit de ziekenboeg. Een nieuwe generatie nam het over en Drury ging afgelopen zomer met pensioen. Grinder Ryan Callahan transformeerde in Captain Cally en de ploeg haalde play­off performer Brad Richards als extra shot aan talent en ervaring.

Dat bleek een gouden zet en een half decennium na de hartenbreker van Drury viel het muntje voor de Blueshirts de goede kant op. In wedstrijd 5 tegen de Washington Capitals hadden de Rangers met nog 21 seconden te spelen en een onverwachte powerplay nog één kans de serie in eigen hand te houden. De puck circuleerde, kwam bij Callahan terecht en die stuurde hem op ervaring en met veel geluk op de stick van Brad Richards. Madison Square Garden bleef twee seconden stil en ontplofte vervolgens van vreugde. 6,6 seconden waren ze verwijderd van een enorme deceptie, maar de gelijkmaker lag erin en toen Marc Staal na amper negenting seconden in overtime al het winnende doelpunt tegen de touwen schoot, was de ultieme comeback compleet.

Het zijn sowieso de play­offs van de unieke

comebacks. Met de Stanley Cup­winnaar nog acht overwinningen verwijderd van de titel, hebben al drie teams in de laatste vijftien seconden van de wedstrijd de gelijkmaker binnengetikt. Zo maakten de Blackhawks in Game 2 tegen de Coyotes vijftien seconden voor tijd gelijk via Brent Seabrook, om het een paar dagen later, nu met nog maar 5.1 seconden op de klok, nog eens dunnetjes over te doen.

De New York Rangers klaarden hun klus uiteindelijk in stijl. Ze hadden er opnieuw zeven wedstrijden voor nodig en het was wederom een close call, maar ze staan toch voor het eerst in vijftien jaar in de conference finale en dat is voor deze jonge ploeg alvast een onbetaalbaar stuk ervaring. •

CONN SMYTHE BOUND

Het zijn de playoffs van de Cinderella­stories en de verrassingen ­ eigenlijk stond alleen New York hoog op iedereens lijstje, maar niet alleen Henrik Lundqvist is een sensatie tussen de pijpen. Onze kandidaten zijn daarom allen goalies.

Henrik Lundqvist Geen verrassing, de Zweede superster houdt zijn Rangers op de been en levert avond in, avond uit schitterend maatwerk.

Martin Brodeur Is het Marty's final stand? Brodeur speelt net als toen hij 39, 29 en 19 was en is samen met Ilya Kovalchuk drijvende kracht achter het succes van de Devils.

Jonathan Quick Samen met Lundqvist en Nashville's Pekka Rinne is Quick genomineerd voor de Vezina Trophy voor beste goalie en dat maakt hij ook dit voorjaar meer dan waar.

Mike Smith De absolute sensatie van deze playoffs. Keepte opponent Pekka Rinne in een rechtstreeks duel helemaal aan gort en groeit uit van grijze muis tot gouden held.

NHL PLAYOFF FACTS

• Voor het eerst sinds 1993, het jaar dat ze de Stanley Cup­ finale verloren van de Montreal Canadiens, dringen de Los Angeles Kings door tot de Western Conference Finals.

• De Montreal Canadiens waren in 1993 overigens ook meteen de laatste Canadese winnaar van de Stanley Cup. Voor het eerst sinds 1996 wist geen enkel Canadees team zich te plaatsen voor de tweede ronde van de playoffs.

• In hun tweeëndertigste (!) NHL­seizoen (excl. lockout 2005) bereiken de Phoenix Coyotes (in casu de orginele Winnipeg Jets) voor het eerst de Western Conference Finals. In 1985 en 1987 bereikten ze de tweede ronde.

• Met de Coyotes (uit 1979) bij de laatste vier, zijn van de huidige NHL­teams alleen Nashville Predators (1998), Winnipeg Jets (1999, ook als Atlanta Thrashers) en Columbus Blue Jackets (2000) nog zonder Conference Finals.

• Van de Conference finalisten wonnen de Rangers de meeste Stanley Cups (4), gevolgd door de Devils (3). De prijzenkast van de Coyotes en de Kings hoefde nog niet vergroot te worden.

• De vier overgebleven teams geraakten vorig seizoen niet voorbij de eerste playoffronde. In 2006 gebeurde dit voor het laatst ­ toen speelden de laatste vier in het seizoen ervoor (2004) niet eens playoffhockey.

(I.s.m. infostradalive.com)

Weekly RoundUp

seizoenstart van zijn team het veld moest ruimen.

Koivu met één jaar • De Blackhawks ontsloegen assistent­coach Mike Haviland, omdat de club toe zou zijn aan een verandering op de bank • De Canucks verlengen het contract met hun president en general manager Mike Gillis. De precieze lengte en de waarde van de nieuwe verbintenis zijn niet bekendgemaakt • Raffi Torres vecht zijn schorsing van 25 wedstrijden aan. De aanvaller van de Phoenix Coyotes is het niet eens met de lengte van zijn straf • De Calgary Flames versterken zich met Roman Cervenka, een Tsjechische aanvaller die de afgelopen twee seizoenen furore maakte in de Russische KHL • De St. Louis Blues wisselen van eigenaar. Een groep van lokale zakenlui neemt de club over voor een slordige 130 miljoen dollar.

de Ducks naar de playoffs te leiden, maar zijn team was met een record van 24­15­6 in de tweede seizoenshelft wel één van de beste ploegen in de Western Conference. Het management van Anaheim was dan ook tevreden en bood de 57­jarige coach dus een nieuw contract aan: “Bruce verricht al sinds zijn komst hier fantastisch werk,” aldus general manager Bob Murray. “Hij zet zich volledig in voor onze club en doet er alles aan om de Ducks weer in de playoffs te krijgen.”

De Anaheim Ducks verlengden Boudreau slaagde er niet in om het contract van aanvaller Saku

Contractverlenging voor Boudreau

De Anaheim Ducks verlengden het contract van hun hoofdcoach Bruce Boudreau met twee jaar.

Boudreau, eerder dit jaar ontslagen door de Washington

Capitals, nam op 1 december het stokje over van Randy Carlisle die vanwege de slechte

Nieuw management voor Canadiens

De Montreal Canadiens

vonden hun nieuwe general manager in de persoon van Marc Bergevin en de oud­speler van onder meer de St. Louis Blues en de Chicago Blackhawks is druk bezig met het vormen van een nieuw bestuur van de club.

Aangezien dit de eerste baan als general manager is voor Bergevin, wil hij er een ervaren persoon bijhalen. Hij heeft hiervoor Rick Dudley op het oog.

Dudley kan bogen op ruime

ervaring, want hij fungeerde in het verleden al als general manager bij de Ottawa Senators, Tampa Bay Lightning, Florida Panthers en Atlanta Thrashers.

De onderhandelingen met de huidige club van Dudley, de Toronto Maple Leafs, zijn inmiddels gestart.

De volgende taak van Bergevin

is het vinden van een nieuwe hoofdcoach en uiteraard circuleren er al een aantal namen in het geruchtencircuit. Eén van deze namen, Chicago

Blackhawks­coach Joel Quenneville, gaf de afgelopen week echter al aan dat hij niet de intentie heeft om zijn huidige club te verlaten voor de Canadiens.

Kesler geopereerd

Vancouver Canucks­aanvaller

Ryan Kesler onderging een succesvolle schouderoperatie en als gevolg daarvan gaat hij nu een revalidatie van ongeveer zes maanden tegemoet. Hierdoor kan hij waarschijnlijk pas in november weer in actie komen, wat inhoudt dat hij het begin van het nieuwe seizoen gaat missen.

Kesler had naar eigen zeggen al sinds januari last van zijn schouder, wat ook de reden kan zijn van zijn slechte prestaties aan het einde van het seizoen. Hij wist in zijn laatste zeventien

wedstrijd en geen enkele keer meer te scoren en kwam tot slechts drie assists.

Dit is het tweede opeenvolgen­

de jaar dat Kesler aan het einde van het seizoen een operatie ondergaat. Na zijn succesvolle jaar in 2010/2011, waarin hij de Selke Trophy won voor de beste defensieve aanvaller, raakte hij in de Western Conference Final geblesseerd aan zijn heup. Dit kwam zijn prestaties in de Stanley Cup­finale natuurlijk niet ten goede en uiteindelijk werd hij hier in juli aan geopereerd. •

Het Begin

Wanneer Jansma de vraag krijgt voorgelegd waar zijn passie voor het honkbal vandaan komt, verschijnt er direct een flinke glim­ lach op het gelaat van de geboren Amster­ dammer, die op jonge leeftijd verhuisde naar de Residentie. “Hier in Den Haag kwam ik voor het eerst in aanraking met de sport. Bij de Storks ging ik als kleine jongen voor het eerst een keer kijken. Het is voor een leek, en dat was ik op dat moment, een hele makkelijke sport om te volgen.

Het gaat er gewoon om dat je die bal slaat en punten scoort. Heel toegankelijk.”

Het bezoek aan zijn eerste wedstrijd herinnert

hij zich als de dag van gisteren. “De Storks hadden een fantastische pitcher, Bobo Echobardo. Vlakbij het Zuiderpark, het oude stadion van ADO Den Haag, speelden zij hun wedstrijden. Ik ging toen op de tribune achter de thuisplaat zitten, zodat ik zijn pitches goed kon zien. Dat was echt een happening in die tijd, want Echobardo was een grote meneer in de Nederlandse honkbalwereld.”

Later komt Jansma steeds vaker bij Storks en raakt hij bevriend met coryfeeën als Hamilton Richardson, Simon Arrindell en Hudson John. “Zo raakte ik steeds meer betrokken bij de sport. Het bleef voor mij wel echter wel alleen bij kijken, helaas.

Aangezien ik zelf voetbalde, en ik ook wel gesteld was op een zomervakantie, lukte het niet om zelf te gaan honkballen. Dat is echt een zomersport en om dat goed te kunnen spelen had ik moeten stoppen met voetbal. Dat wilde ik niet.”

Amerika

De passie voor het honkbal in Nederland ontdekte Jansma op vrij jonge leeftijd, maar de ontdekking van de MLB kwam pas in de lente van 1989. “Ik werd in dat jaar Chef Sport van de NOS. Met Studio Sport bezochten wij destijds altijd het tennistoernooi van Key Biscayne en op datzelfde moment was ook Spring Training aan de gang. Met Mart Smeets, Theo Reitsma en Martijn Lindenbergh besloot ik te gaan kijken.

Heerlijk, want die wedstrijden begonnen ’s middags. Zodoende kon je heerlijk in de zon op een zeer ontspannen manier de wedstrijden volgen. Dat vond ik fantastisch.”

Jaren later, Jansma is dan al weg bij de NOS, reist hij in zijn eentje af naar

DAGELIJKSE KOST

Elke ochtend bekijkt Kees Jansma standaard de uitslagen uit de Amerikaanse sportcompetities. “Vanuit mijn bed zoek ik dan eerst op teletekst naar pagina 617. Daar vind ik alle NBA­uitslagen. Vervolgens ga ik dan door naar pagina 633, want daar vind ik alles over de MLB. Tot slot bezoek ik dan nog 860, om zodoende alles te kunnen zien over play­offs van de NHL. Het is een vast ritueel,” verklaart de oud­ journalist. “Aan het einde van de dag leg ik hetzelfde rondje af. Voor het slapen gaan ga ik altijd even langs de sites van mijn favoriete teams, om zodoende het laatste nieuws te bekijken. In de NBA is dat de Milwaukee Bucks, bij de MLB natuurlijk de Toronto Blue Jays (en stiekem een beetje de New York Yankees) en in het ijshockey de Florida Panthers. Op die manier blijf ik bij. Natuurlijk kijk ik ook wedstrijden, maar gezien de drukke werkzaamheden die ik heb kan ik niet elke nacht opblijven om alles te zien.”

Spring Training. “En dan kwam ik Smeets en Reitsma altijd wel tegen op de tribunes, zonder met ze afgesproken te hebben. Dat was natuurlijk altijd wel mooi. De passie voor honkbal zit bij hen ook erg diep.”

Hij zocht Robert Eenhoorn (foto links) ook een keer op tijdens de voorbereiding in Florida. “Wat mij destijds opviel was dat het allemaal vrij ontspannen geregeld was.

Robert stelde voor om ergens wat te gaan eten. Ik stelde hem toen nog de vraag of hij dat niet mijn team moest doen, maar dat bleek allemaal niet zo streng te zijn.” De jaren erna hield hij goed contact met Eenhoorn. “Als het Nederlands honkbalteam speelt op een eindronde, hebben we regelmatig contact. Zodoende blijf ik altijd op de hoogte.”

Jansma was niet de enige ´voetballer´ die verslaafd raakte aan het honkbal. “Al die mannen die hun loopbaan afsloten in de Verenigde Staten, zoals Wim Jansen, Willem van Hanegem en Johan Cruijff, raakten geïnteresseerd in de sport. Zij volgden dagenlang de wedstrijden op de televisie. Hetzelfde geldt voor Dick Advocaat. Tussen trainingen door keek hij dan met Van Hanegem naar honkbalwedstrijden. Dick is zelfs nu nog een hele grote fan van Amerikaanse sporten,” weet Jansma.

Vorig jaar januari reisde de huidige persvoorlichter van

het Nederlands Elftal voor de laatste keer af naar de Verenigde Staten. “Elk jaar ga ik met zes vrienden op reis.

Wij besloten toen naar Florida te gaan. Een bezoek aan een sportwedstrijd is dan een must. Ik had dus geregeld dat we naar de Florida Panthers en de Miami Heat zouden gaan,” legt hij uit. Vooral het bezoek aan de Panthers levert in eerste instantie wat vraagtekens op. “Ze vroegen aan mij of ik gek was geworden om bij 25 graden naar een ijshockeywedstrijd te gaan. Na afloop begrepen ze het.

Ook zij waren direct fan geworden.”

Jays

De grootste passie van Jansma is echter niet in de Verenigde Staten te vinden, maar ligt net over de grens in Canada. “In aanloop van het WK voetbal van 1994 speelde het Nederlands Elftal een oefenwedstrijd in Toronto tegen Canada. Na afloop van die wedstrijd bezochten wij een wedstrijd van de Blue Jays en boekten we gelijk een

kamer in het hotel dat in het stadion ligt.

Toen kreeg ik meteen al een speciaal gevoel bij dat team.”

Het gevoel werd verstevigd toen bleek dat Jansma’s vrouw Canadese familie had. “Wij bezochten die mensen in een klein dorpje in het midden van Canada. De neefjes vertelden mij toen dat ze helemaal gek waren van de Blue Jays, maar nog nooit een wedstrijd hadden gezien. Daarop besloten we een dagje Toronto, inclusief een bezoek aan de Blue Jays. Vanaf dat moment was ik echt helemaal om.”

Door de jaren heen volgde Jansma het team steeds intensiever. “Ik kwam daardoor tot de conclusie dat ze in Toronto een zeer aar­ dige slagploeg hebben, maar er verdedigend niet veel van bakken. Dat zorgde geregeld voor zeer spectaculaire uitslagen als 9­12.”

Vorig jaar nam Jansma zijn zoon Ruben (9) voor mee naar een wedstrijd in Toronto. “De weken ervoor had hij Jose Bautista alleen maar homeruns zien slaan op de televisie, dus hij ging er eens goed voor zitten. Vooraf hadden we keurig een Bautistashirt gekocht.

In de eerste drie innings raakte hij niks, maar dan ook echt helemaal niks. Ik begon al lichtjes te twijfelen, maar in de vierde inning ging het los en sloeg Bautista een homerun. Dat maakte grote indruk op hem.”

En, zo stelt vader Jansma trots, Ruben is

nog steeds fan. “Hij hoorde de stadionspeaker op zijn Amerikaans heel overdreven Joséééé Bautistaaaaaa zeggen.

Dat heeft hij tot maanden erna thuis nagedaan. Een nieuwe fan in huize Jansma is geboren.“ •

KAARTJES TER WAARDE VAN 1100 DOLLAR

Kees Jansma bezocht eenmaal in zijn leven de New Jersey Devils, maar die ene keer zal hij nooit vergeten. “Ik stelde voor aan mijn vrouw om naar New Jersey te gaan voor een wedstrijd van de Devils. Eenmaal aangekomen in het hotel vroeg ik aan de receptie of zij kaartjes konden regelen. ‘Geen probleem’, verzekerden ze mij. En of ik een limo erbij wilde hebben, voor vervoer naar het stadion. 120 dollar zou mij dat kosten. Daar bedankten wij voor, want voor een paar dollar kon je ook met de metro.” Op de wedstrijddag zelf ontving Jansma de kaartjes. “De wedstrijd bleek uitverkocht te zijn en de receptie had via de zwarte markt kaartjes geregeld. Prijs? 1100 dollar. Mijn vrouw en ik keken elkaar vol onbegrip aan.

‘Gelijk verkopen’, zei mijn vrouw, maar dat weigerde ik.”

Voor dat geld hadden Jansma en zijn vrouw uitstekende plaatsen. “Mijn vrouw heeft me tijdens die wedstrijd wel diverse malen vervloekt, maar uiteindelijk was het een memorabele avond.”

Leven met talent

Iedereen heeft ze in zijn of haar jeugd wel om zich heen gehad. Of

misschien ben je het zelf wel geweest. Het kind dat door zijn vader en/of moeder werd gedwongen te presteren. Vaak op school, maar ook in de sport. Het eerste gebeurde in mijn omgeving veel meer dan het tweede. Zo woonde er bij mij in de buurt iemand die gewoon buiten de deur werd gezet terwijl het vroor, als ze met minder dan een 8 voor haar proefwerk thuiskwam. Na een half uurtje blauwbekken in de tuin, ging bij gods gratie de achterdeur dan weer open.

Zelf heb ik geen kinderen, maar ik ben er natuurlijk wel één geweest. De harde hand van mijn ouders heb ik nooit gevoeld. Toen ik bleef zitten op de middelbare school, kreeg ik geen pak rammel. Wel een teleurgestelde blik, achteraf precies wat ik nodig had om het nooit meer te laten voorkomen. Een beetje voetbaltalent had ik wel, maar voor mijn ouders was het vooral belangrijk dat ik plezier had, vriendjes maakte en verantwoordelijkheid toonde.

In de jeugd van Todd Marinovich liep het allemaal heel anders. Toen

hij op 4 juli 1969 ter wereld kwam, had zijn vader Marvin maar één doel voor ogen. Zijn zoon moest en zou de beste quarterback worden die de wereld ooit had gezien. Of anders op z’n minst een grote topsporter.

Vader Marinovich was gespecialiseerd in Oost­Europese trainingsmethodes en absoluut verslaafd aan gezond leven. Nooit een druppel drank, geen suiker, geen sigaret, niks van dat alles. En dus werd die levensstijl er vanaf 4 juli 1969 ook bij zijn kind ingeramd.

Todd at in zijn vroege jeugd nooit een Mars of een Big Mac. Hij werd inderdaad een zeer atletisch mens en de beste quarterback op school.

Toen hij een keer niet presteerde, liet zijn vader hem naast de auto naar huis rennen. Voor Todd was dat normaal, hij wist niet beter. Tot hij op de universiteit wiet en cocaïne ontdekte. De enige manier om te ontspannen.

Hoe het verder met Marinovich gaat laat zich raden. Hij houdt het als

sporter nog lang vol, schopt het zelfs tot quarterback van de LA Raiders, maar juist in Los Angeles verliest zijn topsportcarrière het van de drugs.

Zijn ouders zijn inmiddels door de levensobsessie van pa al gescheiden.

In de ESPN documentaire ‘The Marinovich Project’ kijkt Todd terug op zijn veelbewogen leven. Hij zit op het strand, achter hem de golven van Orange County. Todd, die nu zelf twee kinderen heeft, maakt inmiddels kunst. Samen met zijn vader. Ze houden zielsveel van elkaar. Dat is altijd zo geweest. Todd neemt zijn pa helemaal niets kwalijk en stelt de vraag: “Just because you're good at something, does that mean you're born to do it?”

De vraag stellen is hem beantwoorden.

De staande ovatie die Josh van het

het Minor League­traject binnen de Devil Rays­organisatie. De eerste hobbel in de weg thuispubliek van de Orioles kreeg was netjes, kwam in 2001, toen Hamilton met zijn en geheel verdiend. En de pitchers? Wat ouders betrokken raakte bij een auto­ moesten die er van zeggen? Het is Josh ongeluk. Het talent en zijn ouders herstelden Hamilton. Zijn power is bekend. Laat je een volledig, maar het incident droeg bij aan offspeed bal hoog in de slagzone hangen, dan Hamiltons greep naar verdovende middelen. heb je een aardige kans dat je die bal nooit Het zou zijn leven en carrière lang meer terugziet. Doe dat vier keer in een beïnvloeden. wedstrijd, en Hamilton schrijft zijn naam bij in de geschiedenisboeken. adat seizoenen 2001 en 2002 door een mix van rehab en blessures Hamilton in Met de murw gebeukte Baltimore­pitchers totaal nog geen honderd wedstrijden hadden en ook het MVP­seizoen 2010 nog vers in het opgeleverd, moest 2003 een nieuwe start geheugen, is het makkelijk om Hamilton te betekenen. Het werd echter het begin van plaatsen in een lijstje namen van MLB­ Hamiltons meest donkere periode. Deze topspelers. Op basis van zijn prestaties is dat begon al tijdens Spring Training. Hamilton terecht, maar er valt een aardige casus te meldde zich diverse malen te laat op het maken dat Hamilton zijn eigen categorie complex van de Devil Rays. Hij werd verdient. Er zijn in de honkbalwereld best teruggezet naar het Minor League­kamp, en spelers te vinden die nog indrukwekkendere pakte kort daarop zijn koffers. Na enkele cijfers wisten te overleggen, maar geen van pogingen om er iets van te maken, kapte hen kent het verschil tussen piek en dal zo Hamilton 2003 voor zichzelf af, om goed als de slugger van Texas. persoonlijke redenen.

N

Verdovende middelen

Ooit, in 1999, was Hamilton een veelbelovende outfielder. De Tampa Bay Devil Rays besteedden hun eerste keuze in de draft aan Hamilton, en de slugger­in­ wording begon aan

In 2003 wonnen de Florida Marlins de

World Series. Een jaar later rekenden de Red Sox af met the curse of the Bambino en bekroonden dat met een kampioenschap.

Nog een jaar daarna vierden de White Sox hun eerste titel in 88 jaar, onder leiding van Ozzie Guillen. Drie kampioenen kwamen en gingen. En in al die tijd speelde Hamilton niet één officiële honkbalwedstrijd.

In 2004 kwam Hamilton vol goede moed SLIPPERTJES

Ondanks dat Hamilton een levend voorbeeld is van iemand die succesvol alcohol­ en drugspro­ blemen achter zich liet, zal het verleden hem altijd blijven achtervolgen.

Hamilton kan geen bar in lopen zonder dat het in alle kranten verschijnt.

Zowel in 2009 als in begin 2012 werd Hamilton gespot terwijl hij enkele alcoholische versnape­ ringen tot zich nam. Het resulteerde beide keren in publiekelijke excuses.

Hamilton testte sinds zijn probleemperiode echter nooit meer positief op drugs.

aan voor een nieuwe kans tijdens Spring Training, maar zover kwam het nooit.

Hamilton werd betrapt op drugsgebruik en direct geschorst voor een minimum van dertig dagen. Die straf werd meerdere malen verhoogd, nadat Hamilton de regels herhaaldelijk opnieuw overtrad. De honkballer bereikte het absolute dieptepunt en speelde in 2004 en 2005 geen enkele wedstrijd. Het had zelfs weinig gescheeld of Hamilton zou ook in 2006 aan de kant moeten blijven.

Ommekeer

Uitgerekend de Devil Rays, die op dat moment al lange tijd moesten omgaan met Hamiltons problemen met alcohol en drugs, boden de speler opnieuw een kans. Niet zozeer op een plek in hun organisatie, maar Hamilton mocht in juni 2006 meetrainen met de Minor League­teams. Tijdens het seizoen kwam toestemming om in wedstrijden te spelen, en dus kon Hamilton eindelijk weer werken aan zijn honkbalkwaliteiten. Voor Tampa Bay maakte dat toen al geen verschil meer. Ze lieten Hamilton buiten hun 40­man roster, en dus dook Hamiltons naam ineens op tijdens de jaarlijkse Rule 5 draft.

Op dat moment, december 2006, was Hamilton een jaar clean. Die ommekeer kwam er dankzij ondersteuning van zijn vrouw Katie, haar vader Michael, maar vooral Hamiltons oma. In het najaar van 2005 sprak zij haar kleinzoon aan op zijn gedrag.

Natuurlijk: hernieuwd vertrouwen in Jezus Christus hielp Hamilton op de goede weg. Maar de harde woorden van zijn grootmoeder keerden het tij.

MLB­debuut

Bij de Rule 5 draft van eind 2006 werd Hamilton als derde gekozen door de Chicago Cubs. Die club verhandelde hem meteen door aan de Cincinnati Reds, voor 100.000 dollar. Bij die club maakte hij op 2 april 2007 zijn Major League­debuut. Zijn eerste officiële at­bat, een pinch hit­kans, werd begeleid door een lange staande ovatie van het aanwezige publiek. Zijn eerste hit kwam op 10 april, en die bal vloog direct over de hekken. Seizoen 2007 werd daarna ontregeld door blessures, maar Hamiltons comeback had hem in elk geval naar de MLB gebracht. Daar was hij tot dan nog nooit gekomen.

Na 2007 mocht Hamilton opnieuw verkassen. De

Reds hadden behoefte aan starting pitching en zagen in Edinson Volquez van de Texas Rangers de juiste speler. In ruil voor Volquez en reliever Daniel Herrera werd Josh Hamilton naar Texas gestuurd. De definitieve doorbraak richting zijn sterrendom wachtte in het Baseball Park in Arlington. Én in Yankee Stadium.

Doorbraak in New York

Veel spelers zullen jaloers zijn op Josh’ voorjaar in 2008. Binnen no­time was Hamilton de vaste clean­ up hitter van de Rangers en in april voerde hij de MLB aan in RBI’s. Deze prestaties leverden hem een ticket naar de All­Star Game op, die dat jaar in Yankee Stadium werd gehouden. Hamilton werd uitgenodigd om mee te doen aan de Homerun Derby. Zijn ballen liet Hamilton aangooien door de toen 71­jarige Clay Council, die Josh in zijn jeugd had getraind en ook toen al batting practice wierp. In de eerste ronde mepte Hamilton 28 ballen de tribunes in: een nieuw record.

De finale verloor hij uiteindelijk van Justin Morneau, maar Hamiltons 28 dingers waren overal het gesprek van de dag.

Zijn doorbraakseizoen volgde Hamilton op

met een sterk, maar vooral geblesseerd 2009.

Diverse bezoekjes aan de Disabled List limiteerde Hamilton dat jaar tot 10 homeruns en 54 RBI’s. Een jaar later maakte de outfielder dat echter ruimschoots goed. Als zijn status als eliteslagman in 2008 nog niet voldoende duidelijk was, dan zorgde Hamilton dat hij status na 2010 wél genoot. Nog steeds miste Hamilton 29 potjes door een blessure, maar de verloren maand deerde hem niet. Met onder meer een slaggemiddelde van .359 en 32 homeruns nam Hamilton de award voor American League Most Valuable Player in ontvangst, om daar vervolgens ook nog een ALCS MVP Award aan toe te voegen.

Toch zullen die trofeeën iets van hun glans verloren hebben. Trots is hij, dat zeker. Maar hoe graag zou Hamilton zijn persoonlijke prijzen inwisselen voor een World Series ring…

Zowel in 2011 als in 2012 ging het voor de Texas Rangers mis in de laatste serie van het seizoen, maar ook in baseball is de nummer twee van het seizoen de eerste verliezer.

Kun je het ontbreken van World Series­

ringen een smetje op de nog lopende carrière van Josh Hamilton noemen? Wellicht. Het zou de sportman Josh Hamilton passen, en zijn naam definitief in een rij grote honkbalsterren plaatsen. De mens Josh Hamilton heeft echter al gewonnen. •

SHANNON STONE Niet alle dramatiek in het leven van Josh Hamilton had direct betrekking op hemzelf. Op 7 juli 2011 gooide Josh Hamilton een bal richting de tribunes boven het outfield van Rangers Ballpark. De 39­ jarige Rangersfan Shannon Stone leunde te ver over de het hek van de tribune om de bal te vangen en viel voorover. De vrije val kostte de Texaan zijn leven.

Hamilton was kapot van het incident en zette zich in om de Stone­familie, samen met de Texas Rangers, te ondersteunen. Later dat seizoen keerder Shannon’s zoontje, Cooper Stone, terug om de ceremoniële first pitch te gooien, met Hamilton als gelegenheidscatcher. •

Weekly RoundUp

Future Hall of Famer Mariano

Rivera heeft zijn knieband gescheurd en is de rest van het jaar uitgeschakeld. De beste closer ooit raakte geblesseerd bij het vangen van ballen in het buitenveld. Hij wil volgend jaar terugkeren • Goed nieuws voor Nederlandse baseballfans: Kenley Jansen is de nieuwe closer voor de Dodgers. Hij neemt het over van Javy Guerra, die zwaar uit vorm is • Josh Hamilton werd op 8 mei de zestiende speler in de geschie­ denis die vier homeruns in één wedstrijd sloeg (op de pagina's hiervoor een uitgebreid verhaal over Hamilton) • Jayson Werth is voor langere tijd uitgeschakeld nadat hij zijn pols blesseerde bij het vangen van een bal in het rechtsveld. Hierdoor lijkt een definitief verblijf in de Majors voor Bryce Harper een zekerheid en krijgt Roger Bernadina meer speeltijd • Josh Beckett ging een dag voordat zijn start werd 'gescratcht' vanwege een blessure lekker golfen. Dat kwam de Boston Red Sox­ace op veel kritiek te staan

Mattingly's blunder

Matt Kemp is samen met Josh Hamilton de 'hotste' speler in baseball. Voor de Los Angeles Dodgers is het dus van belang dat Kemp zo veel mogelijk aan slag komt, zou je zeggen.

Dodgers­manager Don Mattingly denkt daar echter anders over...

Achtste inning in de wedstrijd tegen de San Francisco Giants.

2­1 achterstand voor de Dodgers, één uit, eerste en tweede honk

bezet, A.J. Ellis aan slag, Kemp on deck. De linkshandige relie­ ver Javy Lopez warmt zich op in de Giants­bullpen. Giants­star­ ter Ryan Vogelsong is nog in de game, maar ziet zijn 'W' lang­ zaam verdampen. Manager Bochy kan geen kant meer op.

En dan maakt Mattingly een

kolossale fout: hij laat Ellis bunten. Abreu en Gordon schuiven keurig een honkje op, waardoor Kemp in een ideale positie lijkt om de wedstrijd voor de Dodgers te winnen.

Helaas hield Mattingly geen rekening met het fenomeen ´intentional walk´. Vogelsong gooit fluitend vier wijd naar Kemp om de honken te laden.

Vervolgens komt Lopez erin om de lefty Andre Ethier uit te krijgen, en dat lukt met een dubbelspel. Resultaat: 2­1 nederlaag voor de Dodgers.

Ethier tegen Lopez laten slaan is vragen om problemen: Lopez is een lefty­killer en Ethier slaat slecht tegen southpaws. Dit wist iedereen in het stadion, maar Mattingly blijkbaar niet. Toen hem in de persconferentie naar zijn tactiek gevraagd werd, snapte Mattingly de hectiek niet.

Mattingly is oldschool. Hij

kijkt niet naar statistieken, maar managet op gevoel. Stoten is echter zelden een goede tactiek: je geeft een uit weg en in dit geval ontnam Mattingly de beste

slagman in de National League de kans om twee, misschien zelfs drie punten binnen te slaan.

Phillies vs Nats

Wat doe je als het grootste

talent in jaren zijn eerste at bat heeft tegen jou? Goed welkom heten, moet Cole Hamels gedacht hebben. Bryce Harper werd geraakt door de Phillie en veel mensen vroegen zich af of het expres was. Gelukkig maakte Hamels aan alle twijfel een eind: “Ik wilde Harper raken.” Hamels kreeg zes wedstrijden schorsing voor zijn actie en dit zette de twee teams meteen op scherp. Ze ontmoeten elkaar nog meerdere keren dit jaar en historie heeft uitgewezen dat honkballers het geheugen hebben van een olifant: ze vergeten nooit.

Dit akkefietje is de volgende

stap in wat we zo langzamerhand een nieuwe rivaliteit in baseball mogen noemen: die tussen de Philadelphia Phillies en Washington Nationals. Sinds de Nationals in de league zitten, spelen ze een marginale rol in baseball. Nooit wonnen ze meer dan dat ze verloren. De wedstrijden tegen de Phillies leefden echter meer dan welke matchup ook. •

Major League Baseball en de New York

Yankees zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Waar je ook ter wereld loopt, overal kom je mannen, vrouwen en kinderen tegen met een pet met de befaamde 'N' en de 'Y' door elkaar heen.

Misschien is het wel het meest herkenbare team op aarde. Ja, nog herkenbaarder dan Barcelona, Real Madrid en de Chicago Bulls.

Maar in tegenstelling tot wat veel mensen denken, was de start van de franchise niet succesvol. Sterker nog: de franchise begon niet eens in New York. Toen de American League in 1900 werd opgericht blokkeerden de New York Giants een komst van een AL­tegenhanger in New York. Daarom werd er gekozen voor een team in Baltimore, genaamd de Orioles. In 1903 verhuisden de O's alsnog naar NYC en vormden daar de New York Highlanders, die in 1913 werden omgedoopt tot de Yankees. De huidige Orioles zijn overigens ontstaan vanuit de originele Milwaukee Brewers, die op hun beurt weer voort komen uit de Seattle Pilots.

De Yanks grossierden in tweede

plaatsen, totdat in 1923 de eerste World Series werd gewonnen. Dit was drie jaar nadat een tot slagman omgebouwde werper, genaamd Babe Ruth, door de Boston Red Sox was verkocht aan de Yankees. Dat was het startsein voor een Yankees­franchise dat tot op heden veertig keer de American League pennant en 27 keer de World Series won.

was vervelend: Babe Ruth werd gesnapt toen hij het tweede honk wilde stelen met twee uit in de negende inning in Game 7 bij een 3­2 achterstand.

Ruth verklaarde later dat hij het honk probeerde te stelen, omdat hij dacht dat niemand het zou verwachten.

Tot op heden is het de enige keer dat een World Series is geëindigd met een 'caught stealing', een donker hoekje in de geschiedenisboeken waar Ruth niet graag zou staan. Ironisch genoeg was het Alexander die er met de save vandoor ging in die wedstrijd.

St. Louis in extase, New

York in diepe rouw. Maar zoals zo vaak in het leven en in de sport moet je eerst het absolute dieptepunt bereiken om tot toppres­ taties te komen. En dat gold in dit geval zeker voor Ruth. In 1921 had Ruth een nieuw seizoensrecord gevestigd met 59 homeruns.

Volgens velen was dit record onbereikbaar en zelfs de onbescheiden Ruth had er weinig vertrouwen in ooit nog in de buurt te komen van dat record.

De homerun watch was dat jaar echter aan.

Maar niet, omdat Ruth zo goed uit de Niets gestolen startblokken kwam. Nee, het was de 24 jaar jonge eerste honkman Lou Gehrig die De Yankees beginnen het seizoen met de de aandacht op zich vestigde door zure nasmaak van 1926. De Bronx halverwege het seizoen de meeste Bombers hadden voor de vierde keer in zes homeruns te hebben geslagen. Maar zoals jaar tijd de World Series gehaald, maar wel vaker in de carrière van Gehrig, moesten het afleggen tegen de St. Louis werden zijn prestaties uiteindelijk Cardinals met de legendarische starter en overschaduwd door die van Babe Ruth.

Hall of Famer Grover Cleveland Alexander. aar Gehrigs homeruns stagneerden (hij eindigde dat seizoen met een ooral de laatste nul in die World Series respectabel aantal van 47), stond de

V

W

De in Baltimore geboren Ruth

begon zijn carrière als werper bij de Boston Red Sox. In 1221 innings verzamelde hij een W­L record van 94­46 met een indrukwekkend ERA van 2.28. Ook wierp hij in de World Series van 1916 en 1918, die beiden door de Red Sox werden gewonnen. Zijn post­ season W­L record is 3­0 met een ERA van 0.87.

Tot en met 1919 speelde ‘The Bambino’ voor de Red Sox. In zijn laatste twee jaren in Beantown kwam hij ook meer aan slaan toe. In 1918 sloeg hij een league leading elf homeruns terwijl hij veel minder had gespeeld dan zijn concurrenten, een jaar later voerde hij de league aan met 29. En toen verkocht Red Sox­eigenaar Harry Frazee Ruth aan de New York Yankees.

legende gaf hij daarmee aan dat hij een homerun zou slaan in dat deel van de ballpark. Bij de volgende pitch deed hij dat ook.

Uiteindelijk ging Ruth op 40­jarige

leeftijd met pensioen als een speler van de Boston Braves, waarvoor hij 28 wedstrijden speelde.

Zijn stats: .342 slaggemiddelde, 714 homeruns, 2213 binnengeslagen punten. Hij was één van de vijf eerste spelers die in 1936 in de Hall of Fame

De Yankees besloten

meteen dat Ruth voortaan alleen nog als slagman in actie zou komen. In zijn eerste jaar in Polo Grounds sloeg hij 54 homeruns, een jaar later 59. En hoewel Ruth zijn record van zestig homeruns in 1927 sloeg, was het toen nog niet klaar met hem. Hij sloeg de vijf jaar erna telkens meer dan veertig homeruns: 54, 46, 49, 46 en 41.

Het beroemdste moment in de carrière van Ruth is zijn ‘called shot’. In Game 3 van de 1932 World Series tegen de Chicago Cubs wees hij richting het midveld in Wrigley Field. Volgens de

kwamen. Hij overleed in 1948 op 53­ jarige leeftijd, maar leefde tot 2004 voort in de bange harten van de Red Sox­fans die geloofden in de Curse of the Bambino.

Gehrig is één van de bekendste

maar slechter. In acht wedstrijden sloeg hij slechts namen in de .143 zonder een homerun en Yankeesgeschiedenis, maar maar één RBI. Fysiek kon hij speelde toch een groot deel van het niet meer aan. Dat was zijn carrière in de schaduw van de vooral te zien op de honken, bekendste baseballspeler aller waar Gehrig, ooit een goede tijden. Desalniettemin is Gehrig honkloper, er plotseling uitzag nog steeds populair. Zo kreeg hij als een bejaarde. de meeste stemmen tijdens de verkiezingen voor het Major Desondanks weigerde manager League Baseball All Century Joe McCarthy Gehrig uit de Team. Een grote eer, als je kijkt lineup te halen. Dat deed Gehrig naar hoe veel grote spelers in de vervolgens zelf op 2 mei 1939 (de twintigste eeuw een baseballveld Yankees hadden vrij de dag betraden. ervoor): “Joe, ik zet mijzelf op de Henry Louis Gehrig werd op 19 juni 1903 geboren in New York, waar hij ook opgroeide. Hij maakte in 1923 op 20­jarige leeftijd zijn debuut voor de Yankees, en twee jaar later brak hij echt door tot de hoofdmacht.

In zeventien seizoenen verzamelde Gehrig een slaggemiddelde van .340 met 493 homeruns en 1995 binnegeslagen punten. Verder was hij vanaf 1933 actief in de eerste zes All­Star Games en won hij twee keer de MVP Award.

De grootste prestatie van Gehrig leverde hem ook zijn bijnaam op: ‘The Iron Horse’. Van 1 juni 1925 tot en met 30 april 1939 speelde Gehrig 2130 (!) achtereenvolgende wedstrijden.

(Dat record hield hij 56 jaar in handen, totdat Cal Ripken Jr. erop en erover ging met 2632 wedstrijden.) Gehrigs reeks eindigde abrupt. Zijn spel was in 1938 ver beneden zijn standaard en in 1939 werd het alleen nog

bank vandaag.”

Op 19 juni 1939, de 36e

verjaardag van Gehrig, werd bij hem amyotrofe laterale sclerose (ALS) geconstateerd, een zeldzame neurologische ziekte waarbij de zenuwen in het ruggenmerg en in de hersenen langzaam afsterven waardoor krachtverlies en verlammingen optreden. Een gemiddelde patiënt kan één tot vier jaar met de ziekte, waar nog steeds geen genezing voor bestaat, overleven. Op 2 juni 1941 overleed Gehrig aan de ziekte, die sindsdien in Noord­ Amerika bekend staat als Lou Gehrig’s disease. Ironisch genoeg kwam The Iron Horse na zijn reeks van 2130 wedstrijden nooit meer in actie. Wel maakte Gehrig nog zijn inauguratie in de Hall of Fame mee in 1939.

knuppel van Ruth in brand tijdens de tweede helft van het seizoen. Hij sloeg zijn dertigste homerun van het seizoen op 24 juli, amper twee maanden later had Ruth dat aantal verdubbeld tot maar liefst zestig homeruns, waarmee hij zijn record van 1921 met één homerun verbeterde.

Dat record bleef 34 jaar in

stand, totdat Roger Maris er in 1961 eentje meer sloeg. In 1998 gingen daar niet één, maar twee spelers overheen Sammy Sosa (66) en Mark McGwire (70).

Inmiddels is de twijfelachtige eer aan Barry Bonds, die het met

steroïden besmette record in handen heeft.

Hij knalde in 2001 73 ballen over de hekken.

Murderers Row

Terug naar de 1927 Yankees. De reden van het succes was niet alleen het uitstekende slaan van Ruth en Gehrig, maar zeker ook de uitmuntende prestaties van het team in het geheel. Dat collectief was zo goed, dat weinig mensen halverwege het seizoen nog de illusie hadden dat de Yankees van de troon gestoten konden worden. De Yankees beëidigden het seizoen uiteindelijk met een win­loss record van 110­44 en zetten nummer twee in de American League, de Philadelphia Athletics, op een achterstand van maar liefst negentien overwinningen.

Ongekend.

De grote motor van de Yankees was

'Murderers Row', zoals de combinatie Ruth/Gehrig genoemd werd. Ze waren een nachtmerrie voor pitchers. Sloeg Ruth de bal niet uit het park, dan deed Gehrig het wel.

Omdat Gehrig na Ruth aan slag kwam, ging hij er dat jaar met de meeste

meeste binnengeslagen punten vandoor (175).

Dat was tot dan toe het record. Slechts drie spelers verbeterden dat: Hack Wilson verzamelde er 191 voor de Chicago Cubs in 1930, een jaar later schroefde Gehrig zijn PR op tot 184 en Detroit Tiger Hank Greenberg sloeg in 1937 183 RBI's.

Naast Ruth en Gehrig zaten er nog vier

spelers in de 1927 Yankees, die uiteindelijk de Hall of Fame haalden: pitchers Waite Hoyt en Herb Pennock en slagmannen Tony Lazzeri en Earle Combs. Hoyt was de ace van het team. De righty uit Brooklyn begon zijn carrière bij de New York Giants en ging vervolgens naar de Red Sox, die hem met Ruth verkochten aan de Yankees. In 1927 had Hoyt (toentertijd 27) het beste seizoen uit zijn carrière. Hij wierp 256 innings, had een ERA van 2.63 en won 22 wedstrijden.

World Series: dominantie

De dominantie in de American League vertaalde zich ook naar de World Series, waar de New York Yankees de Pittsburgh Pirates met 4­0 een veeg uit te pan gaven om zo de tweede WS­titel uit de clubhistorie te bemachtigen.

In Game 1 vlogen de Yankees uit de

startblokken door een single van Ruth, waarna Gehrig hem binnensloeg met een RBI­triple. In de derde inning kwamen de Yankees op 4­1 nadat een double steal mislukte, maar een fielding error van Pirates­catcher Pie Traynor ervoor zorgde dat Gehrig met twee uit over de thuisplaat kon wandelen. Hoyt wierp vijf innings voor de Yankees en gaf drie punten op, genoeg voor een uiteindelijke 5­4 overwinning.

De tweede en derde wedstrijd gingen vervolgens gemakkelijk naar de Yankees. In de vierde wedstrijd leken extra innings onontkoombaar, maar met geladen honken gooide Johnny Miljus een wilde worp, waardoor Earle Combs over de thuisplaat kon komen voor een walk­off.

De legendarische spelers, het historische

karakter van de sport en het oppermachtige team van de Yankees zorgen er voor dat de 1927 Yankees tot de beste teams aller tijden behoren. En die titel zal nooit meer in gevaar komen. •

Bad memories

Poe, dat waren een paar pijnlijke weken

voor me. (Gedwongen) Kijken naar de blessures van Derrick Rose, Mariano Rivera en Baron Davis, bedoel ik. Bad memories.

Bijna achttien jaar geleden overkwam mij namelijk hetzelfde. 19 juni 1994, de dag van Belgie­Marokko op het WK in Amerika. En ook toen was er eigenlijk niks aan de hand.

Ik wilde een bal met buitenkantje rechts een metertje of dertig wegleggen, maar daar wilde de linkerknie niks van weten.

Geopereerd, gerevalideerd, maar nooit meer in wedstrijdverband gevoetbald.

Ja, ik weet 't. De medische wetenschap is inmiddels weer een stapje verder, en de begeleiding die DRose, Rivera en Davis zich mogen getroosten is uiteraard vele malen professioneler en bovendien meer topsport­ georienteerd dan ik destijds had.

Maar toch.

Rose wordt op z'n vroegst in december op het court van de UC terugverwacht, en dan nog is 't maar afwachten of­ie weer helemaal honderd procent de oude zal zijn.

Inclusief zijn snelheid en explosiviteit.

En dan Rivera... Hij mag

dan inmiddels hebben beloofd terug te zullen keren, maar laten we niet vergeten dat de beste man al dik in de veertig is. Nee, ik ben bang dat we de laatste strikeout van de best closer ever reeds hebben gezien.

Pijnlijk.

Yogi Berra

In Amerikaanse sporten is het verleden

bijna belangrijker dan het heden. Willen we in Nederland de helden van weleer nogal eens vergeten, in Amerika worden ze dagelijks nog vereerd.

Zo was ik een paar jaar geleden in Citi Field van de New York Mets, veertig jaar na de eerste World Series­ titel in 1969. Alle sterren van weleer kwamen opdraven, zoals Tom Seaver, Nolan Ryan en ook de eerstehonkcoach van dat team: Yogi Berra.

De voormalig catcher van de Mets en met name de New York Yankees is een graag geziene gast in baseball­stadions en staat symbool voor de historie van baseball. Hij is de Johan Cruijff van Amerika, inclusief taalverkrachtende uitspraken als: 'It ain't over 'till it's over', 'When you come to a fork in the road, take it' en (mijn favoriet) 'It's deja­vu all over again'.

De Hall of Famer werd in het afgelopen

weekend 86 jaar en is nog net zo populair als toen hij nog speelde. En niet alleen bij de fans. Dikwijls wordt Berra door Yankees of Mets front offices gebeld voor advies of met de vraag of hij weer voor een ceremonie wil komen opdraven.

Het sieraad van New York, met de uiterlijke kenmerken van een Hobbit, is weer een jaartje ouder in een sportland waar helden helden blijven. Lang leve Yogi.