Sport Amerika The Magazine Nummer 13

HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Paul Klomp Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Matthijs Meeuwsen Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu Digital Publishing Scribus Desktop Publishing

SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 ­ Alle rechten voorbehouden.

De euforie op de #SportAm­redactie is niet te stuiten. In de

afgelopen nacht presenteerden wij, samen met omroep WNL, voor het eerst in de geschiedenis van de Nederlandse radio een vier uur durende show over Amerikaanse sporten op Radio 1.

Zo’n twee weken geleden kregen wij het verzoek of wij interesse hadden om een show te organiseren gericht op de grote Amerikaanse sportleagues. Na maandenlang updates over de NBA en NHL verzorgd te hebben op zowel Radio 1 en 3FM, kregen wij nu de kans om echt uitgebreid te vertellen.

Uiteindelijk mogen we terugkijken op een

fantastische avond, waarbij de onderwerpen en gasten zich in rap tempo opvolgden.

Gezien de reacties van de luisteraars is een vervolg hiervan zeker de bedoeling.

Game 1 van de NBA Finals liep als een rode draad door het programma heen. Het doet mij pijn om te zeggen, omdat mijn Boston Celtics er zo dichtbij waren, maar een finale tussen de Miami Heat en de Oklahoma City Thunder is voor het grote publiek natuurlijk het meest interessant.

Daarnaast loopt David Stern, de grote baas van de NBA, nu ook met een dikke glimlach door het leven. Stern krijgt de droomfinale waar hij zo op hoopte. Een ontmoeting tussen LeBron James en Kevin Durant. Betere reclame voor de NBA kan hij zich niet wensen.

Natuurlijk lees je in deze dertiende editie van ‘Sport Amerika:

The Magazine’ alles over de NBA­playoffs en besteden we veel aandacht aan de Stanley Cup. Verder portretteren we talenten (Jabari Parker) en veteranen (Randy Moss, Nicklas Lidström), geven we onze mening over Interleague in de MLB en duiken we de geschiedenisboeken in. Kortom, je tweewekelijkse shot Amerikaanse adrenaline!

Veel leesplezier,

Weekly RoundUp

Pacers assistent­coach Brian

Shaw is kandidaat nummer één voor de baan als hoofdcoach van de Orlando Magic • De New Orleans Hornets wonnen de eerste keuze in de NBA Draft. Blijft free agent Eric Gordon in New Orleans met de komst van zekerheidje Anthony Davis? • Jeremy Lin is volgend seizoen de startende point guard van de New York Knicks. Coach Mike Woodson heeft blijkbaar een glazen bol aangezien Linsanity nog niet bijgetekende • Tim Duncan wil nog niet nadenken over zijn toekomst. Nog een jaartje doorgaan? • Metta World Peace kan ook ‘presenteren van het weerbericht’ op zijn to­do­ list afvinken. De basketballer van de Lakers voorspelde vooral regen in Canada

Szczerbiak houdt toch van KG

Wally Szczerbiak, oud­speler

van de Minnesota Timberwolves, haalde na Game 2 tussen de Miami Heat en de Boston Celtics het nieuws met zijn tweets over voormalig teamgenoot Kevin Garnett. Szczerbiak zei dat Garnett de kwaliteit miste om in de slotfase van een spannende wedstrijd het laatste schot te nemen en dat hij verschrikkelijk speelde, zowel aanvallend als verdedigend. Klare taal.

Na Garnett’s optreden in Game 5, waarin hij in de slotfase twee cruciale vrije worpen benutte en een 15­footer vanaf de zijkant, kon Szczerbiak niet anders dan zijn woorden terug nemen. “KG heeft mij het tegendeel bewezen.

Wat speelt hij geweldig op dit moment, het beste basketball dat ik ooit van hem zag.

Ongelooflijk.”

Szczerbiak had nog een

opvallende conclusie in petto.

“Als ik één van de naysayers ben die KG motiveert om op dit niveau te spelen, dan zijn de Boston fans mij misschien een klein bedankje verschuldigd.”

Een bedankje? Dacht het niet, of het moet zijn omdat Szczerbiak in 2007 ruimte maakte voor de komt van Ray Allen?

Start Chandler in Dream team?

De Amerikaanse ploeg heeft

weleens een betere voorberei­ ding gekend richting de Olympische Spelen. De ene na de andere sterspeler haakt af met een blessure, of het nou Derrick Rose is of Dwight Howard. Elke nadeel heeft zijn

voordeel hoor je dan te roepen, want Tyson Chandler staat te popelen om de plek van Howard in te nemen.

De energieke center was één van de steunpilaren van de Dallas Mavericks die in 2011 de titel wonnen. De Mavs kozen er in de offseason voor om Chandler te laten gaan, de New York Knicks pikten hem op en in de Bronx zette Chandler de stijgende lijn voort. Hij maakte van de Knicks één van de betere verdedigende teams in de competitie en kreeg als beloning de Defensive Player of the Year award.

Chandlers spel is ook Dream

Team coach Mike Krzyzewski niet ontgaan. “Hij is de beste teamgenoot die er bestaat en hij heeft de bal niet eens nodig om zijn stempel op de wedstrijd te drukken. Bovendien deed hij goed werk toen wij twee zomers geleden het WK wonnen in Istanbul.” Complimenten kwamen er ook uit onverwachte hoek, want ook Miami Heat­ guard Dwyane Wade gelooft dat Chandler straks in London de startende center is.

No Pop, nu fun

Nu de San Antonio Spurs zijn uitgeschakeld in de playoffs, moeten we het zonder Gregg Popovich doen. Bij #SportAm zullen we zijn vermakelijke teksten tijdens interviews en persconferenties missen.

Journalist: “Heb je het gevoel dat de manier van fluiten tijdens de playoffs onder een vergrootglas wordt gelegd?”

Pop: “Ik weet het niet. Wij hebben het er niet over gehad.

Heeft iemand het erover dan?

Journalist: “Nee.” Pop: “Waarom stel je deze vraag dan?”

Journalist: “Omdat ik een baas heb.”

Pop: “Zeg je baas dat hij moet nadenken over 'n betere vraag.” •

OKC vs Heat

Afgelopen zomer is waar足 schijnlijk de laatste keer geweest dat Kevin Durant en LeBron James samen trainden voor het seizoen erop. De twee beste spelers in de NBA hadden beiden hun meerdere moeten erkennen in de Dallas Mavericks en besloten de handen ineen te slaan in de door henzelf betitelde hell week.

Vijf dagen werkten de mannen zich gezamenlijk in het zweet om de nederlaag in de Western Conference Finals (Durant) en NBA Finals (James) te vergeten. James en Durant zijn vrienden en haalden blijkbaar het beste van elkaar naar boven. Durant pakte de MVP足award tijdens de All足Star Game en werd voor de derde keer op rij topscorer in de NBA. James won voor de derde keer in zijn loopbaan de MVP van het reguliere seizoen. Nu staan ze tegenover elkaar in de Finals.

Degene die als winnaar uit de strijd komt, zal hoogstwaarschijnlijk ook met de eer van Finals MVP aan de haal gaan.

Durant tegen James. Het is

een beeld dat de komende seizoenen zomaar een jaarlijks ritueel kan wor足 den. Net zoals Larry Bird en Magic Johnson elkaars grootste rivalen (en vrienden) waren en elkaar naar grote hoogten stuwden. In de jaren tachtig regen de twee, bij respectievelijk de Boston Celtics en Los Angeles Lakers, de prijzen aaneen. Dertig jaar later staat de NBA aan het begin van een mogelijke nieuwe rivaliteit die zijn weerga niet kent.

Verschillend

Hoe verschillend zijn de paden die beide heren hebben bewandeld om

tot op dit punt te komen. James kwam via de Cleveland Cavaliers, twee verloren finales en de ene na de andere controverse, Durant via, nou, eigenlijk niets. Voor Durant is dit de eerste keer op het hoogste podium en hij staat daar zonder bagage. Geen tv­specials, geen kampioensbelofte, niets van dat al.

James is na zijn vertrek uit Cleveland één van de meest gehate sportmannen in de VS, Durant daarentegen staat te boek als de ideale schoonzoon.

Niet alleen de spelers verschillen, ook de

teams kenden een compleet andere aanloop naar deze Finals. Waar de Heat de zware druk met zich meedragen van het samen­ brengen van James, Dwyane Wade en Chris Bosh, het trio dat Miami meerdere titels moet bezorgen, bouwde Oklahoma City onder leiding van coach Scott Brooks stilletjes aan een kampioensteam. Zonder verwachtingen. De huidige steunpilaren werden allemaal via de draft gehaald: Kevin Durant in 2007, Russell Westbrook en Serge Ibaka in 2008 (allen door de Seattle SuperSonics) en James Harden in 2009.

Tegenpolen zijn het, de Heat en de Thunder.

De tijd om te oogsten is nu daar. OKC heeft zich via Dallas, Los Angeles en San Antonio (teams die goed waren voor tien van de laatste dertien NBA­titels) knap uit de wes­ telijke slangenkuil weten te redden. Miami overleefde, na de serie tegen New York, ternauwernood de blessure van Chris Bosh en ontdeed zich van Atlanta en Boston.

De Thunder hebben

het thuisvoordeel in de series en dat is geen kleinigheid.

Historisch gezien heb­ ben de Heat daardoor aanzienlijk minder kans op de overwinning. Sinds 1989 wonnen slechts zes teams zonder thuis­ voordeel de titel. De laatste waren de Dallas Mavericks afgelopen seizoen.

Daarvóór was het Miami dat in 2006 dezelfde prestatie leverde, tegen de Mavericks.

Oklahoma City Thunder tegen Miami Heat. Het is het eerste deel in de rivaliteit tussen de teams, als ook tussen LeBron Raymone James en Kevin Wayne Durant, en zeker niet de laatste.

WESTERN WESTERNCONFERENCE CONFERENCE

Self­fulfilling prophecy in San Antonio

Aan het eind van vorig seizoen liet Tony Parker er geen twijfel over bestaan. Zijn San Antonio Spurs konden niet meer meedoen om de titel. “Tim (Duncan) en Gino(bili) worden oud. We kunnen onszelf niet jonger maken. We zullen altijd een goed team zijn, maar we spelen niet langer voor 't kampioenschap.” Een dergelijke uitspraak is natuurlijk geen goede voorbode voor het nieuwe seizoen.

De Spurs leken zich echter niets aan te trekken van de uitspraak van hun leider. Na een matig begin werd in de tweede helft van het seizoen met spectaculair basketball de eerste plaats in de Western Conference veroverd. Daarna volgden tien opeenvolgende over­ winningen in de playoffs. Een zegereeks van twintig duels reeg de ploeg van coach Gregg Popovich aaneen.

Niet met hyperverdedigend basketball, zoals in het verleden. Nee, met mooi offensief teamspel, gecombi­ neerd met een uitstekende defensie. Met een 2­0 voor­ sprong tegen Oklahoma City Thunder en het thuis­ voordeel in de pocket waren de Finals bijna binnen.

Plots kwam Parker om de hoek kijken. Self­fulfilling

prophecies zijn voorspellingen die in feite niet waar zijn, maar door het aangepaste gedrag van de persoon toch ineens waar worden. Of dat bij Parker het geval was is onduidelijk, maar zijn voorspelling werd wel waarheid.

Van het ene op andere moment verloor San Antonio het aura van onverslaanbaarheid. In een vloek en een zucht liepen de Spurs tegen vier nederlagen aan en de finaledroom spatte uiteen. Het commentaar van Ginobili na afloop was veelzeggend: “Ze hadden meer energie dan wij. Ze springen hoger, rennen sneller, daar kunnen we niets aan veranderen. We worden weer een jaartje ouder. De kans op een titel wordt steeds kleiner.”

De komende maanden zal het hoogstwaarschijnlijk rustig blijven in San Antonio.

Duncan speelde in de play­offs alsof hij de 30 jaar nog niet is gepasseerd, Ginobili wordt bijna 35 maar is nog van grote waarde en Parker is degene die het schip van Popovich recht moet houden. Eén of twee extra (jonge) role­players zouden geen overbodige luxe zijn voor de Spurs. De club lijkt het team dat drie titels won nog niet

op te willen blazen. Het is echter verstandig als Parker zich voor aanvang van volgend seizoen vooral focust op dat doel dat de Spurs dit jaar binnen handbereik hadden: de NBA Finals.

voor Jeff Green en Nenad Krstic. Coach Doc Rivers stond er met open mond bij en keek ernaar, de spelers waren volledig verbouwereerd. Vraag aan een willekeurige NBA­volger wat hij van de trade denkt en hij zal hoofdschuddend zijn ongeloof uitspreken.

De zomer van 2007 was de zomer van Kevin Garnett en Ray Allen. De sterren van de Minnesota Timberwolves en de Seattle SuperSonics werden door Danny Ainge naar Boston gehaald om samen met de lokale publiekslieveling Paul Pierce in het groen van de Celtics te komen spelen. Drie potentiële Hall of Famers in één team. De rook van de nieuw geformeerde Big Three was nog niet opgetrokken of ze waren al kampioen. Tot zover ging het allemaal naar wens voor Ainge en de zijnen.

overduidelijk te zien geweest. Waar Boston de Miami Heat met Perkins als grote man problemen had kunnen bezorgen, gingen de Celtics een jaar geleden met 4­1 onderuit. Dit seizoen waren een formidable Rajon Rondo en een als herboren ogende Garnett bijna te veel voor de Heat. Het is realistisch om te stellen dat de Celtics met Perkins in hun midden nu in de Finals hadden gestaan. Zijn vervangers hebben niet geholpen. Krstic is ondertussen al weer vertrokken en Green heeft zijn waarde nog niet kunnen tonen voor de Celtics door blessures. En Perkins? Die staat, toeval of niet, in de finale met de Thunder.

EASTERN CONFERENCE

Blame it on Ainge

In de play­offs van 2009 kwamen de Celtics met een geblesseerde Garnett echter tekort en in 2010 ging het mis in de Finals. In Game 6 raakte Kendrick Perkins geblesseerd en Boston verloor een 3­2 voorsprong en de titel aan de Lakers. Met Perkins als mogelijk blessuregevoelige speler naast de steeds ouder wordende Big Three, dacht Ainge er goed aan te doen om de center te laten gaan.

De speler die wordt gezien als belangrijkste factor voor het missen van de titel in 2010, werd door Ainge op de helft van het seizoen verscheept naar Oklahoma City Thunder

Het gevolg van het vertrek van Perkins is

Boston gaat ondertussen een onzekere zomer tegemoet. Garnett en Allen, beiden 36 jaar, zijn free­agents. Het is zeer de vraag of ze terugkomen bij de Celtics volgend seizoen.

Boston heeft met Rondo en Pierce twee spelers waarmee ze een team kunnen bouwen. Het lijkt tijd om de bladzijde om te slaan, tijd voor een nieuw begin. Vijf jaar speelde de Big Three samen, één titel was hun oogst. Slechts één titel, en dat is te wijten aan Danny Ainge. •

In de vorige editie van ons magazine hadden we Justin Timberlake die zich courtside bij de Lakers ongeneerd liet gaan, deze week is 't de beurt aan de professionele grappenmakers Will Ferrell en John C. Reilly. Hun excuus: het was de kiss cam die hun aanspoorde.

Niet iedereen is even enthousiast met de Dolphins als onderwerp van HBO Hard Knocks. De positivo's vinden 't echter prima: alles beter dan de Jaguars, en hopelijk veel shots van mevrouw Tannehill.

e gt el voor me”, z et betekent ve ool is voor de derde keer h Parker. Zijn sc an de staat Illinois en als v op rij de beste taart wint hij ook de e d p ward. Parker slagroom o a r a e Y e th f o er National Play rde non­senior die deze ie s, v e is slechts d jven, na Jame ri h sc ij b g a m v prijs op zijn c randon Knight. “Ik wilde B n e Greg Oden en ik die spelers to e net zo zijn als te eer. Meestal geven ze d ro g n t is ee opgroeide. He senior.” n award aan ee id, maar als je e h g ri e d e n e ll n tiener in a ren, dan is zij ja Verrast is de re e g n jo n ij y Parker, t op z een blik werp halve een verrassing. Sonn 1990 in be opmars alles n oud­NBA speler, richtte dat de e t r n e e d a f he t m o m Jabari’s va n a V . p o p m a k hij er elke een basketball en bal kon dribbelen, was e jd aan met de n ri st e kleine Parker d ij h g en en gin land. Zij zomer te vind k oudere talenten van het e dan a grootste en va bertson. Parker bestudeerd rijs g o idool? Oscar R el, net zoals hij de beelden , jawel, sp en ook goed zijn ob Cousy, Magic Johnson B draaiden van . e Paul Pierc an niet hebben v gek, t u lu so b a t e h t t he Truth moe etisch vermogen. Dat is nie e tl d a f n o e forward va d zijn snelheid r a a m r, a ja e 34 ot te hij is tenslott zijn eigen sch d ij lt a t e e w s etisch Boston Celtic er niet het atl er. “Ik g e ro v d a h k nt Park creëren. “I nu heb”, mee el van Pierce in ik t a d n e g o verm et sp eel mogelijk h og steeds als v o z e rd e ie p o n k gebruik hem uigd mijn spel en ik uts in Amerika zijn zo overt o h inspiratie.” Sc aliteiten dat, mocht hij zic ij w h van Parkers k llen in de komende draft, e verkiesbaar st n lottery pick is. e e ongetwijfeld

T

fM Th e B o o k o

o rm o n

basketballer ls a t n le ta e en rs enorm Toch is Parke aarom Sports Illustrated e liek w ub niet de reden hem wijdde en het grote p t n a m te maken e ft coverstory a e e h t a D . n e nn hem leerde ke er is een Mormoon. Om rk hts a P ormoon. Slec zijn geloof.

M e rt a w z n e is ,e precies te zijn de Amerikaanse bevolking n n e a jo v die 6,2 mil 1,7 procent n a v n e rk e k e ez 0 de zwarte 0 .0 6 behoort tot d 18 ts h c e n en er sl mensen hebb t alle Mormonen zijn wit e ie huidskleur. N , zo blijkt. h ta komen uit U of e supermarkt d , is k o o r e rk aar Pa ok of agt hij the Bo ra d d ij lt a l, o ilige op scho h m e e , de H e ic z t z us e m n o m r Mo e Kerk van Je n. d n a v n e d le e Schrift voor d Heiligen der Laatste Dage e d ik n Christus va Het is niet wie . e o d ik t a w “Basketball is rden van Parker die elke oo ben.” Wijze w

W

en om te bidden keer t a a st p o r u u e ijf ochtend om v n voor een nieuwe dag. Dri ijbel­ e B k r n o a de n v o God te bed de kerk te vin nu in deze in ij h is k e e m ik in de w seer me waaro ij, maar om God.” li a re k “I . ie d m stu et gaat niet om ar positie ben. H s met zijn geloof bezig, ma staan. te eu Parker is seri n om in de schijnwerpers e a ld v houdt er niet em dan ook geen geknutse h n . a w T e bo Verwacht v wang a la Tim e d p o n e rz e Bijbelv ho e z e ten ze al lang jk al e w l o o h c S h p Simeon Hig om moeten gaan. Eigenli e de r geloof met Parker’s ent dat vader Sonny en mo ose) R vanaf het mom et laatste jaar van Derrick blieft je (h pten of hij als dag­ Lola in 2007 ta fs a h it m S ert on op coach Rob on wilde rekruteren. De z de o z is e hun 12­jarig zelfs aangepast, want dat n de e n trainingen zij zich concentreert op Jezus in g r e e b daar in het dag dat Park ij h d a h l A . g in mijn wederopstand ls ik niet train, dan stel ik t mijn a moeite mee: “A i hij destijds. “Ik wil niet d wil ze Ik team teleur”, nken dat ik speciaal ben. e ith d m n teamgenote ld worden.” S e e d n a h e b n e d re net zoals iede ainingen op zondag naar tr e st d ien en niet d d n te h c verplaatste o e d eft Parker middag, zo ho te missen.

O

P ri e s t e r P a r

ker

t oudiger”, zeg v n e e k u st n e ijn baan e toon voor “Hij maakt m sterspeler. “Parker zet de le n ea Smith over zij t de publiciteit en is de id won l uw het team, sch dat Simeon in 2011 de tite estje a fe N t ” e boe k t om h teamspeler. e g d a h l te o h da t n en de ploeg ee pen de spelers en de coach orgen m re te vieren, beg t bij kon zijn. De volgende e bijeen­ ie jk Parker daar n jk in Chicago een belangri priester, li n e e e m stond er na arker werd P . rk e k e d in rmonen. d komst geplan rmaal is voor 16­jarige Mo we zo m o iets wat heel n et elkaar is de reden waaro team­ n m “Onze relatie t veld”, zegt Parker over zij raag blij­ g e h e d p il goed zijn o t niet. Ik w k e re b d n a b e wat ik moest z genoten. “On je vieren, maar ik wist dat st ven en het fee was.” jk doen belangri r g a a t v a a k op e rk a P r? e st e ri delijks een en 16­jarige p e taken van e oe Cannon en brengt maan n. Dit deed ho p J mense pad met bissc ke, arme en oudere mede Waterfront zie shuis bezoekje aan in verzorging ef een oude vrouw 10 0 2 in ld e e verble hij bijvoorb ichigan. Hier iet meer lang te M e k a L n a a e Terrac a s en n ie eenzaam w jes voor haar wilde d s sa n a rk A d uit Parker kerstlie k e n , wa n t leven had. Of t dat het haar dag ging ma ij Stille is th zingen? “Ik w s er niet”, zei Parker nada a haar familie w had voorgedragen. ar N a c h t a a n ha

D

CAT? D L I W N E E PARKER r ye a r n o g

io ker zijn sen Hoewel Par n op Simeon, staan de e moet afrond ges in Amerika al in de e . ll grootste co speler binnen te halen r rij om de ste a, Kansas, Michigan n li North Caro n nu ook de Kentucky e k y­ State, Duke h al. Kentuc ic z n e d ld e Wildcats m alipari heeft ervaring C coach John en van toekomstige h c a e in m e t h e t co Derrick Ros ls a o z , n e r r het NBA­ste ny Davis in r tempert o th n A n e 8 2 00 a rk e a r. V a d e r P i afgelopen ja verwachtingen. “Jabar e e d v oeg om o r voorlopig r v te g o n is et is 17 jaar. H ken. We moeten nog n f e d winnen.” O college te ip h s n io p m a één state ch r aan de hand? Nadat ee as m is er toch le van Kans a in ­f A A C N e Kentucky d nny coach Calipari op So e at hij won, beld e re n . V o o rd d e : “ I k it c li fe te m olgen om he alipari het v C i e z , g in h op oachen.” wil Jabari c

n in d B a s k e t b a lle

e k e rk

a go kant van Chic r id u z e d n a a p eo dat ze elkaa a n n e Parker groeid ld e tt se h nooit ers zich waar zijn oud ven. Hoewel zijn vader zic er rk ga het ja­woord t geloof, was de familie Pa e te h in Hyde Park bekeerde tot rk e k se n o o rm en vaak in de Mo e daar veel meer dan alle t is a rd e “D vinden. Hij le erde er te basketballen. zijn r le religie. Parke ari werd”, zegt Christian, te ab waar Jabari J “Daar maakte hij zijn eers er.

24­jarige bro dunk.” oonse kerken rm o M e st e e klein oals de m yde Park een r nam hem H in rk e k e d s broe ha d o o k llveld. Parker’ te spelen. Spelen a tb e sk a b r o o ind ­één om één­tegen g niet, criminaliteit al vroeg mee in de buurt gin aar de boventoon. op het veldje d gaten oten voerden en geweersch n de kerk had al snel in de en a n De bisschop v rs van het spelletje hielde . e rk hoeveel de bro iekem de sleutel van de ke s st u n ld gaf Christia verlaten”, a l a a z e d it o o n “Jabari wilde

Z

jd na g hem wedstri was, e lo rs e v k “I . erker Christian ik ouder en st ” t a d m o , jd ri wedst weer. r stond hij er e e k e lk e r a a m

M i s s i e NBA

?

rant­ t een grote ve eld e h t a d e to ft e Parker ge goed voorbe n e e m o is id woordelijkhe is Parker 19 jaar en moet te zijn. In 2014 gaan maken of hij zich ng ft hij de beslissi t stellen voor de NBA Dra aa verkiesbaar g den andere Mormonen n e of, zoals duiz , op een tweejarige missie d van zijn leeftij of in Amerika of het lo e g zijn g a a t o m he t iden, net zoals ga. re p rs e v te d n in Ton buitenla a a n de n de e d m 18 t a d r e d m oe ent missiewerk k te e b l, a v e g e aan n Parker’s tball en schad e sk a b n e e g r A twee jaa ntastische NB el een fa le e tu n e v e een eft w nny Ainge he loopbaan. Da e Parker, want naast ex­ ng tip voor de jo GM van de Celtics, is n basketballer e “Ik geloof dat n . n o o rm o M reide ook hij een v oor m oe t be a t h ic z n a m e g f niet d elke jon maar ik geloo t gaan.” • , e si is m n e e op oe n op missie m elke jonge ma

I

LeGrand is groots

Soms zie je dingen in het leven waardoor je zo verschrikkelijk veel

respect krijgt voor een ander mens, dat daarbij al je eigen kleine problemen vervagen. Dat je denkt: ‘Wat zit ik nu eigenlijk te zeuren over het feit dat ik een uurtje in de file sta?’

Mihai Nesu is in de voetballerij een goed voorbeeld. Telkens als ik hem zie, na zijn tragische ongeval op het trainingsveld, voel ik mij als mens zeer nederig. Nesu brak in het voorjaar van 2011 op de training van FC Utrecht een nekwervel en is sindsdien verlamd. Door de dwarslaesie zit de Roemeen in een rolstoel, heeft hier en daar wel wat gevoel in arm en been, maar zijn leven is natuurlijk radicaal veranderd. Toch blijft Nesu ontzettend positief en is hij de Mihai Nesu Foundation begonnen om lotgenoten in Roemenië, die niet dezelfde mogelijkheden hebben als hij hier, te kunnen ondersteunen. Mihai Nesu is een held.

Ik denk dat als het je niet is overkomen, je het je niet kunt voorstellen hoe het is om verlamd te zijn. Zeker niet als sport je lust en je leven is.

Dat gold vast en zeker ook voor Eric LeGrand.

LeGrand was een talentvolle defensive linesman en een fijne jonge vriend voor zijn teamgenoten en studiemaatjes. Hij gaf altijd alles en was zelden te betrappen op het ontwijken van lastige situaties. En dus ging hij er ook vol tegenaan toen zijn Scarlet Knights van Rutgers University tegen de Army Black Knights met nog ruim vijf minuten te spelen aftrapten bij de stand 17­17.

Malcolm Brown van Army ontving de bal en probeerde ruimtewinst te boeken. Dat lukte niet echt, omdat op de 25­yard line Eric LeGrand met volle kracht vooruit de tegenaanval inzette. Kickoff return gestopt, maar niet alleen dat. LeGrand bleef liggen en probeerde licht schuddend met zijn hoofd aan te geven dat het goed mis was. Toen de verzorgers enkele minuten met hem bezig waren, nam de bezorgdheid toe bij de spelers en bij de tienduizenden toeschouwers op de tribune. En terecht.

Net als Nesu is LeGrand verlamd vanaf zijn nek en staat zijn leven in

het teken van proberen telkens ergens in het lichaam iets van gevoel en beweging te forceren. LeGrand is ijzersterk. Doktoren dachten dat hij nooit meer zelfstandig zou kunnen ademhalen, maar dat lukte al na enkele weken. Na een maand of tien twitterde LeGrand een foto waarbij hij min of meer overeind stond, zij het met de nodige apparaten. Zijn terugkeer op het veld, in een rolstoel, werd door de lezers van Sports Illustrated verkozen tot het beste moment van 2011.

LeGrand zette de ‘Believe’ Foundation op en om hem daarbij te steunen, gaven de Tampa Bay Buccaneers hem een contract. Een fantastisch gebaar. De glimlach van LeGrand, telkens als ik hem ergens in beeld zie, is ontroerend. Hij behoort tot de mensen die daadwerkelijk iets betekenen voor de maatschappij. LeGrand is één van de echte helden.

1 CHARLES BARKLEY

"De René van der Gijp van de Amerikaanse tv. Sir Charles Barkley is een geweldige tv­persoonlijkheid die altijd zegt waar het op staat. Afgezien van het feit dat hij schijnbaar overal een min of meer kundige mening over heeft is Barkley toch vooral heel erg grappig. Kortom, een unieke man met een even unieke golf swing. Als je wil lachen: check die golf swing." (PK) "Neemt zichzelf niet serieus, maar dient als commentator ook nauwelijks serieus te worden genomen. Herhaalt vooral wat anderen zeggen. Is wel de humoristische en relativerende voetnoot tussen alle mannetjes die denken de wijsheid in pacht te hebben." (JWZ) "Zot, leuk, lachwekkend en toch met inhoud." (VvG) "De wederhelft van Kenny Smith bij het programma Game Time. De clown van de groep, maar zijn kennis over het spelletje staat buiten kijf." (MP) "Sir Charles is bij TNT perfect op z'n plaats. Is grappig, entertaining en kundig ­ weet met vaak een enkele opmerking de essentie te raken." (GJD)

2 JEFF VAN GUNDY

"De stem die ik zo vaak hoor wanneer NBA TV op de achtergrond aanstaat. Kundig en in staat om zijn enthousiasme goed te verwoorden tijdens de span­ nende momenten gedurende een NBA Game. (NP) Altijd degelijke analyses en lollige stem." (VvG) "Je haat hem of je houdt van hem. Van Gundy neemt tijdens wedstrijden geen blad voor de mond en dat siert hem. Hij zegt wat hij ziet." (MP)

3 TROY AIKMAN/JOE BUCK

"Aikman is de voormalig quarterback van de Dallas Cowboys en straalt dat in alles uit. Heeft kennis van zaken, herkent situaties direct en weet gecompli­ ceerde spelsituaties en –keuzes eenvoudig uit te leggen aan het publiek. Neemt de kijker bijna mee in het hoofd van de quarterback en dat is voor een onwetend publiek natuurlijk heerlijk." (PK) "De tandem Buck/Aikman geldt in de NFL als het superduo van FOX, en terecht. Uiterst deskundig, en prettig om naar te luisteren. Dat Buck vooral ook veel weerstand oproept, heeft vooral ook te maken met z'n baseballsessies met Tim McCarver, een druiloor eerste klas." (GJD) "Buck is de Amerikaanse Theo Reitsma.

Onderkoeld, rustig en feitelijk. Je hoort Buck maar heel zelden zijn stem verheffen maar als hij dat doet klinkt het gedragen en heftig door dat mooie, volle stemgeluid. Buck weet die stemverheffingen ook

uitstekend te timen. Vormt een uitstekend koppel met Troy Aikman. (PK)

4 BOOMER ESIASON

"Misschien vooral bekend van NFL Today op CBS Sports, maar voor sportfans aan de Amerikaanse oostkust ook vooral de serieuze noot van Boomer And Carton In The Morning op WFAN sports talk radio in New York City."

(JZ)

5 CRIS COLINSWORTH/ AL MICHAELS

"Colinsworth is een van de weinige persoonlijkheden die af en toe nog eens een stapje achteruit doet en reflecteert op de NFL vanuit een ander perspectief. Het hoeft allemaal niet zo serieus." (JS)

6 MARV ALBERT

"Wandelend NBA archief, maakt wedstrijden attractief, geweldige stem..." (VvG) "The Voice of Basketball gaat nooit vervelen. Je hoopt bij zijn wedstrijden dan ook dat spelers spectaculaire acties maken, alleen maar om de uithaal van Albert te horen." (MP)

7 MIKE MAYOCK

"Zijn combine coverage is subliem." (JS) "Het beste nieuws uit 2011 was dat NFL Network Mayock aanstelde als color commentator voor Thursday Night Football.

Hij heeft een goede (geen unieke) stem, maar met zijn kennis over football kan je bij elke play iets leren. Veel commentatoren leggen pas na de play uit wat er zojuist gebeurde, maar als Mayock iets opvalt voordat de football gesnapt wordt verteld hij direct aan de kijkers waar ze op moeten letten." (BJB)

8 TONY DUNGY "Behoorlijk serieus, misschien wel te, maar een footballgenie wiens inzichten in plays en kleedkamercultuur altijd weer waardevol blijken. Een man die gelukkig een baan vond als analyst en die met verve vervuld." (JZ) "Eigenlijk jammer dat Dungy, als ook Rodney Harrison en Mike Florio, het op zondagavond zo kort moeten houden. Bijkomend voordeel: de essentie wordt altijd snel geraakt." (GJD)

9 DAN PATRICK/

KEITH OLBERMANN

"Er gaat geen avond voorbij, of de kijkers naar ESPN Sportscenter denken met weemoed terug aan het beste sportprogramma ooit. Keith

10 VIN SCULLY

"Scully is the best in the bizz. Enkele magazines geleden besteedden we al een heel artikel aan de 84­jarige Voice of the Dodgers. Niet alleen is hij de langst zittende commentator in Amerika, hij is ook nog eens de meest geliefde. Scully heeft de feiten altijd om een rij en zelfs na zestig jaar broadcasting is nog niemand hem zat. Hij callt nog steeds alle thuiswedstrijden van de Dodgers en de uitwedstrijden in Californië." (LB) "Wanneer het gaat om baseball, dan is er geen betere dan Scully. Historie, kennis, bevlogenheid en romantiek. (GJD)

11 RANDY MOLLER "Nog nooit van Randy Moller gehoord? Schande!

Maar even snel naar YouTube om op 'Randy Moller Goal Calls' te zoeken. Die zijn namelijk legendarisch vanwege de ontelbare popculture references die hij erin verwerkt. Je zou er bijna van gaan hopen dat de Florida Panthers scoren."

(GJD)

12 RICH EISEN "Compenseert gebrek aan verleden als atleet op

briljante wijze. Grappig, gevat en zijn jaarlijke 40 yard dash op de combine is een hoogtepunt." (JS)

13 BOB COSTAS "Costas is nooit té aanwezig en dat is het enige

wat ik verlang van een commentator." (JS) "Costas heeft eigenlijk maar een nadeel. Zodra je hem hoort, besef je dat NFL Sunday er weer bijna opzit." (GJD)

14 KENNY SMITH

"Enorm gevoel voor humor, maar dat voert gelukkig niet de boventoon. De man heeft ontzettend veel verstand van basketball en is haarscherp in zijn analyses." (MP) "De onbetwiste en onmisbare sidekick van Sir Charles maar daardoor niet minder waardevol.

Kenny is wat serieuzer dan Barkley en zegt ook vaker verstandige dingen. Zijn aanwezigheid maakte de live becommentariëring van het ‘Inside the NBA­trio’ een stuk geloofwaardiger." (PK)

15 STEVEN A. SMITH

"Tegenpool van gesprekspartner Bayless. Heeft een mening om een reden en die kan hij haarfijn uitleggen. Ondanks de schreeuwlelijk tegenover hem." (JWZ) "Het feit dat Steven A. zo goed uit de verf komt, kan heel goed te maken hebben met die druiloor tegeover hem." (GJD)

DE

5 MEEST IRRITANTE

1 SHAQUILLE O'NEAL

"Met veel bombarie gepresenteerd als analist, maar viel dit seizoen door de mand. De man trapt open deuren is met zijn gemompel eigenlijk niet te verstaan." (MP) "Chris Webber: werd dit seizoen zomaar ingewisseld voor Shaquille O’Neal en er was in het begin niemand die daar een traan om liet. Totdat de ‘Big Fella’ bleef volharden in onverstaanbaar en onzinnig gewauwel, waardoor Webber al snel node gemist werd. Webber heeft vaak een wat alternatieve kijk op de zaken en dat leidt tot verfrissende inzichten en interessante discussies met Charles en Kenny. Snel terughalen die man." (PK) "Hoge verwachtigen, maar geen moment waargemaakt. Sterker nog: Shaq draaide bijna in z'n eentje een van de beste sportprogramma's van de laatste jaren de nek om met zijn quasi lolligheid. Moet wel zeggen dat­ ie zich de laatste maand van het seizoen verbeterde. En met wat min­ der grappen, bleek­ie zowaar in staat tot af en toe 'n puntige analyse." (GJD)

2 SKIP BAYLESS

kunnen dat hij binnenkort vervangen gaat worden." (LB) "McCarver zorgt voor het ultieme tenenkrommen en een continue vloed van plaatsvervangende schaamte.

Waar­ie ze vandaan haalt mag Joost weten, maar al hollend over platgetreden paden gooit­ie het ene cliche na het andere de ether in. Wat een geweldige flapdrol." (GJD)

4 TERRY BRADSHAW

"Ploetert elke halftime weer door de highlights van andere wedstrijden heen. Waarom weet niemand." (JS) "Tendentieus, ongefundeerd en "De geacteerde ouwe jongens onnodig kwetsend. Hij kijkt altijd krentenbrood verpest sowieso al veel moeilijk, speelt te veel op de man en wil net iets te graag een andere mening van wat op zich best een aardige show is rond de zondagse NFL­wedstrijden hebben dan de rest." (JWZ) op FOX, maar Bradshaw spant "De advocaat van de duivel uithangen absoluut de kroon. Jammer, want als is een ding, maar de wijze waarop de voormalige quarterback 'ns een Bayless de meest domme stellingen inneemt om maar recalcitrant te willen keertje serieus is, komen er best zinnige dingen uit z'n mond. Kappen zijn is hoogst irritant en voegt niets te met de komiek uithangen, dus." (GJD) aan de discussie. Ophoepelen." (GJD)

3 TIM MCCARVER

"McCarver is het maatje van Joe Buck bij baseball wedstrijden voor FOX Sports. McCarver is zonder twijfel de irritantste color commentator. Hij overanalyseert wedstrijden, trapt bijna elke open deur in die hij tegen komt en verspreekt zich dikwijls. Er zijn weinig mensen die hem nog zien zitten als analist en het zou dan ook zomaar

5 JOHN GRUDEN

"Zie Terry Bradshaw. Als­ie die lolligheid nou 'ns achterwege liet, zou voormalig coach John Gruden absoluut een van de besten in de business zijn. Haarscherpe analyses en scherpe pointers die de doorsnee footballfan ontgaan. Helaas raakt al dat goede maar al te vaak onder­ gesneeuwd door weer een poging om de leukste thuis te willen zijn." (GJD) •

16 HUB ARKUSH

"Wanneer de publisher van Pro Football Weekly weer eens ergens in Amerika zijn licht over de NFL laat schijnen, dan is dat een lust voor het oor. Leerzaam bovendien."

(GJD)

kostuums, maar vaker om zijn (gedurfde) uitspraken. Heeft dezelfde ideeën als ik heb over bepaalde sporters en praat / discussieert ook op de manier waarop ondergetekende dat doet. En eigenlijk moet ik Mike Wilbon in een adem met hem noemen." (NP)

21 SAM ROSEN 17 DOC EMERICK "Ik had het geluk Sam ooit te ontmoeten en "Een stem die je haat of waar van je houdt.

Hij is momenteel de stem van de NHL play­ offs en staat bekend om zijn bijzondere vocabulaire en rare woordgebruik. Dat is ook wel de charme van deze legende, wiens markante hoge stem onmiskenbaar is." (JZ)

18 DON ORSILLO/ JERRY REMY

"Mijn favoriete duo in baseball. Orsillo is de play­by­play commentator van de Boston Red Sox en dat doet hij zonder een moment saai te worden, mede dankzij zijn geweldige zelfspot. Remy is de color­commentator en zit stampvol met baseballkennis. De Rem Dawg is de president van Red Sox Nation en heeft een grote fanschare onder de supporters van de Sox." (LB)

19 MAGIC JOHNSON

"Hij is Magic. Zijn charisma is nog steeds aanwezig, hij is de nuchterheid zelve en zeg nou zelf: alles wat Magic te zeggen heeft over basketball is interessant." (JWZ)

hij is een icoon. Misschien nu niet meer zo goed als vroeger, maar hij is de stem van ijshockey in New York en een prima backup bij NFL op zondagmiddag. Zijn call van de 1994 Stanley Cup winst van de New York Rangers vat alles samen. "The waiting is over!", schreeuwde hij, met de juiste kraak van alle emoties." (JZ)

22 STEVE KERR

"De voormalig guard van onder andere de Chicago Bulls en de San Antonio Spurs praat zoals hij speelde, met zijn verstand. Weet waarom spelers bepaalde keuzes maken en vertaald dat uitstekend naar de kijker." (MP)

23 REGGIE MILLER

"Fan van hem als basketballer, fan van hem als commentator. Heeft nog altijd dezelfde passie en strijd die hij als speler had." (MP)

24 WALT FRAZIER

20 TONY KORNHEISER 25 ERIN ANDREWS "Blijft mij na al die jaren als host van P.T.I. nog altijd verbazen. Niet alleen om zijn

"Geweldig inventief met zijn woorden, zalige stem en zalige looks." (VcG) "Het oog wil ook wat." (MP) •

In alle grote Amerikaanse sporten zijn

Interleague­ of Interconferencewedstrijden een ware traditie. In baseball vond deze kruisbestuiving echter pas heel laat plaats.

Bijna honderd jaar lang werden er jaarlijks slechts maximaal zeven officiële wedstrijden gespeeld tussen het Senior (NL) en Junior (AL) Circuit: de World Series. Pas in 1997 was de eerste interleaguewedstrijd een feit, toen de San Francisco Giants uit de NL de Texas Rangers in de AL bezochten tijdens het reguliere seizoen.

Totaan de wedstrijd tussen de Giants en de Rangers waren er wel wedstrijden tussen NL en AL teams, maar niet tijdens het officiële seizoen. Tijdens Spring Training bijvoorbeeld wel, en ook de All­Star Game is een wedstrijd tussen de NL en AL.

In de eerste vijf jaar na de invoering van

Interleague speelden ploegen uit beide leagues alleen maar tegen ploegen uit dezelfde divisie van de andere leagues. De AL West speelde dus tegen de NL West en datzelfde gold voor de Central en East divisies. Sinds 2002 spelen alle teams tegen een handjevol teams uit welke divisie van de andere league dan ook. Het speelschema verandert jaarlijks. Elke ploeg heeft hierdoor uit en thuis al minstens één serie tegen ieder team uit de andere league gespeeld.

Interleague levert mooie matchups op. Wat te zeggen van de series tussen de Boston Red Sox en de Chicago Cubs? De twee legendarische franchises speelden in 2005 voor het eerst sinds de 1918 World Series tegen elkaar. Het was ook de eerste keer dat de Red Sox in Wrigley Field speelden. Hoewel Wrigley sinds 1916 in gebruik is, werd er in 1918 uitgeweken naar Comiskey Park van de Chicago White Sox, omdat daar meer plaats was voor fans. In 2011 bereisden de Cubs de omgekeerde weg: voor het eerst sinds 1918 mochten ze in Fenway Park opdraven. (Dit toonde indirect aan wat veel Cubs­ en ­recent in mindere mate­ Red Sox­fans hebben moeten doorstaan de afgelopen negentig jaar.)

Dergelijke unieke paringen zijn ook de basis voor kritiek op Interleague. De mystiek rond de World Series en in mindere mate de All­ Star Game wordt door de wedstrijden tussen

RIVALITEITEN

Dankzij Interleague bereiken burenruzies hun hoogtepunt. De belangrijkste rivaliteiten op een rij.

Subway Series Een rematch van de 2000 World Series tussen de New York Yankees en de New York Mets is de bekendste van allemaal. De Bronx Bombers en de Metropolitans zijn twee grote franchises in de grootste sportmarkt ter wereld. De eerste van twee series werd afgelopen weekend gespeeld in Yankee Stadium.

Crosstown Classic De North Side tegen de South Side, Chicago Cubs tegen Chica­ go White Sox. Twee van de ongelukkigste franchises in de historie van baseball werken jaarlijks zes wedstrijden af in Wrigley Field en US Cellular Field.

Freeway Series In La La Land delen de Los Angeles Dodgers en Los Angeles Angels de honkbaleer (de Angels spelen in Anaheim ­ detail). Dit jaar is het een strijd tussen twee kanshebbers op eremetaal.

De Dodgers schoten uit de startblokken, maar hebben het nu moeilijk door de blessure van Matt Kemp. De Angels bewandelen de andere weg. Albert Pujols lijkt zijn draai gevonden te hebben in Anaheim. Een World Series preview?

Bay Bridge Series De tweede rivalry in Californië is die tussen de San Francisco Giants en de Oakland Athletics. De twee franchises in de Bay Area hebben veel gemeen, maar verschillen ook enorm.

Beide teams hebben goede pitching, maar hun offenses meppen amper een deuk in een pakje boter. De Giants zijn echter wèl contenders, mede dankzij de zwakke NL West. De A's lopen mijlenver achter op de Angels en de Texas Rangers. De A’s willen graag naar San Jose verhuizen, maar de Giants verhinderen dat vooralsnog.

Ohio Cup De Cincinnati Reds en de Cleveland Indians ontmoetten elkaar vanaf 1989 jaarlijks vlak voor het begin van de regular season, om in één wedstrijd uit te maken wie er met de Ohio Cup vandoor ging. Die strijd werd tot 1997 uitgevochten

de leagues ontkracht. Want wat zou het mooi geweest zijn als de Red Sox en de Cubs elkaar voor het eerst in een eeuwigheid in de World Series zouden ontmoeten! De scheiding tussen de twee leagues is nu vrijwel weg. En dat wordt nog erger.

Vanaf 2013 spelen de Houston Astros niet meer in de National League Central, maar in de American League West. Hierdoor komen alle zes divisies in baseball op vijf teams en de beide leagues op vijftien. Een gevolg daarvan is dat er elke dag een interleague wedstrijd gespeeld wordt, omdat de leagues nu eenmaal uit een oneven aantal teams bestaan.

Vorig seizoen werden de laatste play­off

plekken pas in de 162e wedstrijd beslist door wedstrijden binnen de eigen divisie. De Atlanta Braves verloren van de Philadelphia Phillies en de Boston Red Sox van de Baltimore Orioles. De Tampa Bay Rays wonnen in een knotsgekke wedstrijd van de New York Yankees en de St. Louis Cardinals zetten de eerste stap richten de World Series titel door winst op de Houston Astros.

Dat was eerlijk. De Cardinals hadden ongeveer hetzelfde speelschema als de Braves en waren op de finish een wedstrijd beter en datzelfde gold voor de Rays.

Nu is er het scenario dat pak ‘m beet de

Milwaukee Brewers volgend jaar op de laatste dag van het seizoen een plek in de play­offs veilig stellen, omdat de Brew Crew in een three­game series tegen de verschrikkelijk slechte Twins ongeslagen blijft. Dat terwijl een willekeurig ander team daar niet eens een wedstrijd tegen speelde. Is dat eerlijk?

Naast het ongelijke speelschema zijn er nog meer punten van kritiek. Zo is er bijvoorbeeld de aangewezen slagman­regel in de American League. Dat is niet zozeer een probleem, maar het feit dat ook werpers moeten slaan in de NL levert veel kritiek op.

Zo moeten American League werpers opeens van hun routine afwijken en proberen honkslagen te slaan, een honkloper met een stootslag een honkje verder te krijgen en een sprintje trekken naar het eerste honk. In die posities is een werper zeer kwetsbaar en

in Columbus, Ohio. Sinds Interleague is de klassieke wedstrijd voor het seizoen geschrapt en spelen de Reds en de Tribe zes keer per jaar tegen elkaar.

I­70 Series In 1985 waren het de twee teams uit Missouri die het tegen elkaar opnamen in de World Series. Deze finale staat in de boeken als één van de spannendste ooit. De St. Louis Cardinals kwamen op een 2­0, en later op een 3­1 voorsprong. In Game 5 pakten de Kansas City Royals de laatste strohalm en Game 6 was er, zoals zo vaak, één van epische proporties. In een pitchingduel kwamen de Cardinals in de achtste inning op een 1­0 voorsprong. Na een scheidsrechterlijke dwaling (Royals­slagman Jorge Orta werd onterecht safe gegeven) kwamen de Royals in de negende inning langszij en wonnen daarop met 2­1. Game 7 was een 11­0 blowout win voor de Royals.

Lone Star Series Deze serie gaat zijn laatste jaargang in. De Houston Astros spelen vanaf volgend seizoen in de AL West en spelen dus in plaats van zes keer per jaar achttien keer per jaar tegen de Texas Rangers. Wat beide franchises gemeen hebben? Nolan Ryan. De Hall of Fame flamethrower en recordhouder strikeouts (5.714) speelde voor beide teams en is nu teampresident van de Rangers. In 1996, een jaar voordat de twee elkaar voor het eerst ontmoetten, werd Ryan’s rugnummer 34 geretired door zowel de Rangers als de Astros.

Citrus Series The Sunshine State heeft sinds vijftien jaar twee ploegen in baseball en de Miami Marlins en de Tampa Bay Rays spelen jaarlijks tegen elkaar. De Rays doen al jaren goed mee in de AL East met hun gelimiteerde budget en de Marlins hebben sinds dit jaar een nieuw stadion en veel nieuwe spelers. De twee teams trekken doorgaans in slechte tijden, en ook soms in goede, weinig fans, maar in wedstrijden tussen de rivalen zitten de stadions goed vol.

Beltway Series De rivaliteit tussen de Washington Nationals en de Baltimore Orioles is er pas sinds 2005, toen de

er zijn dan ook relatief veel blessuregevallen onder AL pitchers tijdens Interleague.

Natuurlijk zijn er ook veel voordelen. Zo krijgen de fans allerlei teams en spelers te zien die normaal gesproken nooit in hun stadion langs zouden komen. Mannen als Derek Jeter, Mariano Rivera, Barry Bonds, Stephen Strasburg, Chipper Jones, Matt Kemp en David Ortiz speelden hun hele carrière in dezelfde league.

Hierdoor zouden ze een heel honkballeven kunnen hebben, zonder dat fans in bijvoorbeeld Toronto ze ooit zouden zien.

Met Interleague is die kans verkleind.

Pluspunten, minpunten,

uiteindelijk is Interleague een verrijking voor baseball.

Toeschouwersaantallen gaan omhoog en je ziet nog eens andere gezichten. Toch rijst de vraag: moeten we het hierbij laten, of vervagen we de grens tussen de NL en AL nog verder? •

Montreal Expos verhuisden naar DC. Deze series is nogal onderbelicht in de afgelopen jaren, voornamelijk omdat beide ploegen jaarlijks onderin de divisie eindigen. Dit jaar doen de Nats echter goed mee en zijn de O's ook prima aan het seizoen begonnen.

Brewers ­ Twins Naamloze serie. Het zou de I­ 94 Series kunnen heten, echter is dat ook de benaming voor de wedstrijden tussen de Brewers en de Cubs. De Twins en de Brewers zijn geografisch aardig aan elkaar gebonden. Dit jaar lijkt het een walk­over te worden voor de Brew Crew, aangezien de Twins weinig talent in huis hebben.

Padres ­ Mariners Deze serie is ontstaan uit armoe. De afstand tussen San Diego en Seattle is groot, maar toch spelen de teams jaarlijks zes wedstrijden tegen elkaar.

Er zijn acht ploegen die geen rivaliteit hebben buiten hun eigen league. Dat zijn:

Red Sox en Braves De twee spelen vrijwel elk jaar een serie. De Braves vonden hun oorsprong in Boston en dus is er wel historie tussen de twee franchises. Ook hebben de twee nog iets gemeen: een rivaliteit met New York.

Blue Jays & Phillies Deze twee teams zijn het slachtoffer geworden van de verhuizing van de Montreal Expos naar Washington. Tot 2005 speelden de Jays jaarlijks zes wedstrijden tegen Expos en de Phillies tegen de Orioles. Aangezien de O's nu tegen de Nats spelen zijn de Jays en de Phils een rivaal armer. Deze twee teams spelen bijna elk jaar tegen elkaar en ontmoeten vaak ook de Braves (Jays) en de Red Sox (Phillies).

Arizona Diamondbacks Geen andere ploeg speelt echt in de buurt. In de afgelopen jaren hebben de Snakes vaak tegen de Detroit Tigers gespeeld.

Detroit Tigers Zie de D­backs. De Tigers treffen dikwijls de Pittsburgh Pirates.

Pittsburgh Pirates Zie de Tigers. De Buccos ontmoeten vaak de Cleveland Indians, die op ongeveer twee uur rijden van Pitt spelen.

Colorado Rockies De Rox hebben geen rivaal en hun speelschema is elk jaar weer een verrassing. •

Weekly RoundUp

Fenway Park is vandaag voor

de 745e keer achtereen uitverkocht. Een nieuw record in welke sport dan ook • De Houston Astros kozen Carlos Correa als eerste in de 2012 MLB Draft. Vier dagen na de draft tekende Correa zijn contract al, waardoor hij dit jaar al begint met profbaseball • Byron Buxton ging in de draft als tweede naar de Minnesota Twins en Mike Zunino als derde naar de Seattle Mariners • Mark Appel, de gedoodverfde eerste draftkeuze, ging pas als achtste, naar de Pittsburgh Pirates. Oorzaak volgens vele analisten: golddigger Scott Boras is zijn agent • Meer Nederlands bloed bij proforganisaties: de Cincinnati Reds scoutten Ibrahin Redan en Aldrich Guzman in Nederland en de Washington Nationals kozen Spencer Kieboom als 174ste in de draft • De eerste tradekandidaat in MLB is Matt Garza. De lefty is overbodig bij de rebuilding Cubs en kan van veel waarde zijn voor contenders. Ook de AL East zal azen op Garza, aangezien hij bij de Rays al bewees de zware divisie aan te kunnen • Ook Kevin Youkilis is handelswaar. De derde honkman voelt de concurrentie van rookie Will Middlebrooks.

Een ruil Garza­Youk lijkt niet waarschijnlijk

golfbeweging in de prestaties van slagmensen en pitchers waarneembaar. Zo was het eind jaren negentig en aan het begin van deze eeuw heel goed gesteld met de homerunaantallen (wel of niet door de steroïden).

twee jaar geleden. The Year of the Pitcher was het een jaar geleden. Slagploegen waren down en werpers waren top.

Zoals wel vaker in baseball is er over een langere periode een

Het was vrijdag sowieso een

aparte avond in Fenway. Wat was de laatste keer dat het it jaar is er wat anders aan de publiek met meer enthousiasme hand: waar zijn de aces? In ons naar de tegenstander keek dan vorige nummer hadden we nog naar de eigen Red Sox? Naast een lijst met de dertig beste Harper toonde namelijk ook de starters, en deze zou er nu eerste draftkeus van 2009 zijn alweer helemaal anders uitzien. kunsten voor de Nats. Pitcher In de tussentijd zijn Roy Stephen Strasburg haalde Halladay, Jered Weaver en meermaals de 100 mijl per uur Jaime Garcia geblesseerd en liet niets heel van de geraakt en geeft Tim Lincecum slagmannen van de Sox. nog steeds in elke start vier De volgende Cubaan: verdiende punten op. Wat is er Jorge Soler aan de hand? Zijn de baseballgoden de aces zat? uba is in. Vorig jaar contracteerden de Cincinnati Nats­jonkies Reds Aroldis Chapman en hij is own Beantown mede dankzij de blessure van n weer staat Bryce Harper in Mariano Rivera de beste reliever een illuster rijtje. De outfielder in de Majors. Afgelopen winter van de Washington Nationals kwam Yoenis Céspedes naar de sloeg vrijdag een homerun in States en sinds hij bij de Oakland Fenway Park tegen de Boston Athletics speelt slaat hij de ene Red Sox. Hij is pas de vierde na de andere bal uit het stadion. uitspelende 19­jarige die dat deed. De andere drie? Mickey Mantle, Robin Yount, Al Kaline.

Alle drie First Ballot Hall of Famers.

D

E

Failing aces

The Year of the Pitcher was het

carrière nogmaals in de voet­ sporen kunnen treden van Mantle, Yount en Kaline. De kwa­ liteiten heeft hij in ieder geval.

Harper, de eerste keuze in de 2010 Draft, heeft nu al zes homeruns geslagen in zijn tienerjaren. Houdt hij dit vol, dan zou hij aan het eind van zijn

C

Aan dat rijtje kunnen we binnenkort een nieuwe naam toevoegen: Jorge Soler. De 20­ jarige buitenvelder werd vorige week een free agent en geldt als een supertalent. De Cubs lijken de frontrunners voor de diensten van Soler, maar ook andere ploegen hem halen. •

In 2011 leek er een einde te zijn gekomen

aan de lange en opmerkelijke carriere van Randy Moss. De receiver werd overbodig geacht bij zijn geliefde Patriots, uitgespuugd door de Vikings en beleefde tot slot een wei­ nig spectaculair verblijf bij de Titans. Dat was voor hem het teken om zijn handschoe­ nen op te bergen. Moss stond echter z'n hele carrière garant voor spektakel, zowel op als naast het veld. Zo ook nu: hij keerde terug.

Moss debuteerde in de NFL voor de Minnesota Vikings en vestigde direct zijn reputatie als elitereceiver. De rookie was een belangrijk onderdeel van de Vikings­aanval, die dat jaar een record vestigde als de meest trefzekere offense in de geschiedenis van de NFL. Dat record zou negen jaar standhouden, totdat de New England Patriots, onder aanvoering van wie anders dan Randy Moss, de nieuwe norm stelden. In 1998 vestigde hij het record voor touchdowns voor een rookie (18) en in 2007 brak hij Jerry Rice’s record voor meeste touchdowns in één seizoen. Moss vond de endzone dat seizoen maar liefst 23 keer.

Onrust

Maar Moss’prestaties op het veld zijn maar de helft van zijn verhaal. Al in

college kwam hij herhaaldelijk met de autoriteiten in aanraking en ook tijdens zijn NFL­carrière ging hij confrontaties buiten het veld niet uit de weg. Hij werd herhaaldelijk geschorst en in 2004 hadden zelfs de Vikings, voor wie hij in 2003 nog 1632 yards en zeventien touchdowns binnenhaalde, genoeg van Moss. Oakland werd zijn volgende halte, maar na twee onsuccesvolle seizoenen maakte hij zich onmogelijk. Hij wist de Patriots te overtuigen om hem een kans te geven.

Na zijn recordbrekende jaar in 2007 leek

de oude Moss weer helemaal terug. Maar in zijn derde seizoen als Patriots uitte hij zijn onvrede over zijn rol in de aanval van New England. De diepe dreiging van Moss werd vooral benut door slot receiver Wes Welker.

De kritiek leverde hem een trade op naar de Vikings. Zijn tweede verblijf in Minnesota werd geen succes; uitgerekend na een nederlaag tegen de Patriots bekritiseerde Moss zijn team en coach Brad Childress in een perscon­ ferentie, waarin hij liet blijken spijt te hebben van zijn vertrek uit Foxboro. Hij stelde Vikings eigenaar

Moss’ talent staat buiten kijf, maar

naast het veld komt de receiver al jaren in opspraak. Notre Dame weigerde de jonge Moss voordat ook maar een voet op cam­ pus had gezet, vanwege betrokkenheid bij een vechtpartij. Bij Florida State werd hij weggestuurd vanwege marihuanagebruik.

Ook bij de universiteit waar hij zijn grootste successen kende, was hij verre van populair. In een interview noemde Moss de vliegramp waarbij het football team van Marshall in 1970 tragisch verongelukte “iets van voor zijn tijd” en “no big deal”.

Eenmaal in de NFL kwam Moss in de

problemen toen hij al naar de kleedkamer liep terwijl zijn Vikings nog probeerden om een onside kick te veroveren. Hij werd bekritiseerd na één van de meest bekende touchdowncelebrations, toen Moss deed alsof hij zijn broek naar beneden trok en de Packers’ fans “moonde” in Lambeau Field. Bij de Raiders werd hij voort­ durend bekritiseerd vanwege zijn gebrek aan inzet en gaf hij toe dat hij zich tijdens sommige plays niet volledig inspande. In zijn tweede periode bij de Vikings mis­ droeg hij zich tijdens een maaltijd door uit te vallen tegen de cateraar.

Wilf voor de keuze; Childress eruit of ik eruit. De Vikings kozen voor het laatste, waardoor de receiver op zoek kon naar zijn derde team in één seizoen.

De Titans waren de enige franchise in de NFL

die de gok met Moss nog aandurfde. In Tennessee was zijn rol echter marginaal. Zonder een touchdown op zak namen de Titans na afloop van het seizoen afscheid van Moss, die daarop bekend maakte klaar te zijn met de NFL en er mee te stoppen. Het afgelopen seizoen hield de media Moss argwanend in de gaten, maar de praatgrage receiver gaf geen kik. Hij leek serieus afscheid te hebben genomen van football.

Comeback

Een klein jaar later schiet Randy Moss langs de zijlijn van het 49ers­trainingsveld. 55 yards verderop haalt hij een pass van quarterback Alex Smith moeiteloos binnen. Steeds meer van zijn nieuwe ploeggenoten spreken voorzichtig hun verbazing uit. De inmiddels 35­jarige ziet er weer uit als de Randy Moss van vroeger. Hij oogt meer als de jongeling die in 1998 de NFL veroverde dan als de gevestigde

ster die in 2007 net naast een Super Bowl greep.

Smith, die vorig jaar eindelijk bewees waarom de 49ers ooit 'n eerste pick in de draft voor hem overhadden, is in zijn nopjes met Moss: “Hij is zo gemakkelijk te vinden, heeft een groot bereik en dat is makkelijk voor een quarter­ back. Het is niet te zien dat hij er 'n jaar uit is geweest.”

Een goede comeback zou de 49ers goed uitkomen.

Vorig jaar waren de mannen van Jim Harbaugh één van de betere ploegen van de NFC maar dat was vooral de verdienste van San Francisco’s ijzersterke verdediging. De passing game rustte volledig op de schouders van tight end Vernon Davis en dat brak de 49ers uiteindelijk op in de NFC Championship Game. Hoewel Davis 112 yards mocht bijschrijven, wist Alex Smith tegen de Giants slechts éénmaal een wide receiver (Michael Crabtree) te bereiken.

Missie: Super Bowl

Desalniettemin kwamen de 49ers akelig dicht bij een plekje in de Super Bowl. California hoopt met het aantrekken van Moss en Mario Manning­ ham het receiverkorps van wat extra kwaliteit te voorzien. Daarnaast is de toe­ komstige Hall of Famer in zijn eerste seizoen bij een nieuwe club altijd bijzonder coöperatief en trad hij tijdens de eerste trainingsactiviteiten van de 49ers op als mentor voor Crabtree en San Francisco’s eerste selectie van de afgelopen draft, receiver A.J. Jenkins.

En daarmee is ook de keuze van Moss voor de 49ers te

verklaren. San Francisco is een team dat nog één stapje moet zetten om een titel binnen te halen. Moss’ carrière garandeert hem weliswaar een plekje in de Hall of Fame, maar ondanks alle records die hij heeft weten te vestigen, mocht hij pas één keer aantreden in de Super Bowl. De Giants waren Moss’ Patriots toen echter te machtig.

Of Moss nog dezelfde diepgang heeft waarmee hij in de eerste veertien jaar van zijn carrière secondaries terroriseerde, is nog maar de vraag. Maar de dreiging die van hem uitgaat, zal tegenstanders toch dwingen om hem nauwlettend in de gaten te houden, waardoor er elders ruimtes ontstaan voor Manningham, Crabtree en Davis. De keuze voor Moss is verder zonder al te veel risico. De veteraan kost de organisatie alleen wat als hij ook daadwerkelijk presteert. Moss hoopt met de 49ers nog één kans te krijgen om zich op het allerhoogste podium te bewijzen. •

RECEIVERTRADITIE INSANFRANCISCO

Moss is niet de eerste Hall

of Fame­receiver die zijn opwachting maakt aan de San Francisco Bay. Maar liefst vijftien jaar lang mochten de fans genieten van de beste receiver aller tijden: Jerry Rice. Rice legde in zijn periode bij de 49ers de lat dusdanig hoog dat geen enkele receiver sindsdien ook maar in de buurt kwam van zijn cijfers.

In maar liefst twaalf van zijn vijftien seizoenen in San Francisco passeerde de 1000­yard grens. Rice prijkt eenzaam bovenaan de lijst van all­time receivers, met een ongelooflijke 7000 yards voorsprong op nummer twee Terrell Owens.

Ook Owens behaalde het

meerendeel van zijn yards in het rood van San Francisco.

Gedurende hun carrières werden Moss en Owens vaak vergeleken, zowel vanwege hun dominantie op het veld als vanwege hun controversiële houding er buiten. Ook de op twee na meest productieve receiver speelde in de nadagen van zijn carrière nog in San Francisco. Isaac Bruce vestigde zijn reputatie als een St. Louis Ram, maar ving zijn duizendste bal in het tenue van de 49ers. En nu meldt dus ook de nummer vijf op de lijst zich in Candlestick Stadium. Met een 1000­yard seizoen kan Moss zich op deze lijst direct onder Jerry Rice nestelen.

Nog maar vier jaar geleden ondergingen

de Detroit Lions de ultieme vernedering: alle zestien wedstrijden in het seizoen gingen verloren, als eerste team in NFL historie. De Lions waren het lachertje van de NFL en gaven aan het begrip ‘kansloos’ een compleet nieuwe definitie. Het reguliere vangnet van de NFL voor slechte teams, de draft, leek niet eens voldoende te zijn voor Detroit. Sinds 2002 kozen de Lions in acht van de tien jaren in de top­10 van de draft.

Vijf van de acht picks vielen zelfs binnen de top drie, waarvan drie in de afgelopen vijf jaar.

Dat leverde de Lions Calvin Johnson, Matthew Stafford, en Ndamukong Suh op.

Pas tijdens het afgelopen seizoen plukten de Lions de eerste vruchten van tien jaar draft­ weelde. Het eerste winning season sinds 2000 met een record van 10­6 creëerde een hosanna stemming in Motor City die naar een hoogtepunt steeg toen de Lions dapper strijdend ten ondergingen in de eerste ronde van de playoffs, tegen de New Orleans Saints van Drew Brees. Voor het eerst in zowat twintig jaar leek de toekomst zonnig in Detroit.

Wanneer je zo lang hebt moeten wachten

op succes als Detroit, dan koester je iedere vorm van vooruitgang als het grootste cadeau dat je had kunnen krijgen. Dat is ook exact wat de Lions doen met hun jonge, veelbelovende maar oliedomme talenten.

Drugsbezit en gebruik, snelheidsovertredingen met een slok op en aan de politie proberen te ontsnappen, teamgenoten op de bek slaan, weerloze tegenstanders natrappen en asociaal gedrag in de meest brede zin des woords (zie kader), de Lions organisatie heeft er slechts één reactie op: de mantel der liefde die wegneemt de zonde der talenten. In Detroit lijken ze ontzettend bang te zijn om kwijt te raken wat voor het eerst in tijden gekoesterd kan worden: spelers die bulken van het talent en een team dat vroeger of later naar de Super Bowl kan.

DETROITBADBOYS Ndamukong Suh

Vergaarde in twee jaar tijd meer dan $50.000 dollar aan NFL boetes en werd door zijn medespelers verkozen tot ‘dirtiest player’ in de league. Dat is allemaal nog tot daaraan toe. Agressief spel heeft een plaats in professioneel football. Het zonder enige aanleiding met het hoofd tegen de grond slaan en nastampen van een tegenstander die weerloos op de grond ligt (Evan Dietrich­Smith) heeft dat zeker niet.

Evenmin is er plek voor de vele late hits op quarterbacks. Als je, je daar toch schuldig aan maakt is het niet handig als je tussendoor ook nog een auto ongeluk veroorzaakt, hoe menselijk het maken van dat soort fouten ook is.

Nick Fairley

Aanvoerder van de inmiddels beruchte draft klas van 2011 (met Young en wiet­ pakkers Leshoure en Johnny Culbreath) en potentieel dodelijke partner in crime (in de goede zin des woords) van Suh in het hart van Detroit’s defensie. Fairley had al een reputatie als ‘lastige jongen’ nadat hij furore maakte bij Auburn University en heeft sindsdien weinig moeite gedaan die perceptie weg te nemen. Werd eerder dit jaar gearresteerd voor marihuanabezit en mocht onlangs wederom een avondje brommen in de cel na een DUI (rijden onder invloed) bij 160 kilometer per uur en het trachten te ontsnappen aan de politie.

Alsof dat nog niet genoeg was stond Fairley breed lachend op zijn ‘mug shot’.

Mikel Leshoure

Leshoure, die nog geen minuut speelde voor de Lions na een season ending injury in de voorbereiding op vorig seizoen, werd dit voorjaar twee keer gepakt voor vergrijpen die in Nederland op de nodige sympathie kunnen rekenen: marihuana bezit en

gebruik. Geen ramp zeggen wij dan, maar erg handig is het ook weer niet.

Bovendien, een ezel stoot zich normaal gesproken geen twee keer aan dezelfde steen. Leshoure dus wel.

Nu is intelligentie nooit een kenmerkende eigenschap van de gemiddelde running back geweest maar Leshoure zou evengoed moeten weten dat bescheidenheid hem past, daar men in Detroit nog niets aan hem heeft gehad.

Titus Young

Heetgebakerd mannetje met enorm veel talent. In potentie vormt Young een levensgevaarlijk duo met Calvin Johnson als receiver tandem. In werkelijkheid heeft Young nog bar weinig laten zien en is hij nogal slecht begonnen aan zijn tweede seizoen door de in Detroit zeer gewaardeerde cornerback Louis Delmas op zijn bek te timmeren zonder enige aanwijsbare reden. Ter verdediging van Young: hij heeft inmiddels in persoon zijn excuses aangeboden en beterschap beloofd.

Jim Schwartz

‘The Handshake’ was vorig seizoen even groot nieuws. De Lions verloren hun eerste wedstrijd van het seizoen tegen de San Francisco 49ers (na vijf wedstrijden op rij ongeslagen te zijn geweest) en 49ers coach Jim Harbaugh was daar nogal blij mee.

Zijn wat wilde, maar op het oog zeer onschuldige handen schudden met Schwartz na afloop, schoot bij laatstgenoemde in het verkeerde keelgat waarna een opstootje ontstond tussen beide coaches en hun selecties.

Buiten het feit dat de reactie van Schwartz nogal kinderachtig en over­ the­top was, deed het de voorbeeldfunctie van Schwartz weinig goeds, zeker niet met de puberale, explosieve Lions.

De Detroit Free Press schreef over ‘accountability’,en het

gebrek daaraan bij de Lions, in het kader van de recente incidenten rond Fairley en Titus Young en sloeg daarmee de spijker op de kop. Alle spelers in de selectie moesten zich tegenover de pers verantwoorden voor het gedrag van hun teamgenoten behalve de lijdende voorwerpen zelf. Fairley en Young werden afgeschermd van de media, leverden een schriftelijke verklaring af aan diezelfde media (waar beide heren ongetwijfeld geen woord van hebben gelezen) en dat was dat.

‘It will blow over’ zullen ze in Detroit gedacht hebben. Dat zou zomaar kunnen en je zou het de veelgeplaagde franchise bijna helpen hopen maar erg realistisch is het allemaal niet.

Ook jonge miljonairs met een uniek talent moeten hun plek kennen; op het veld, in de hiërarchie en in de maatschappij.

Waar die opvoeding onvoldoende is meegegeven door de ouders, ligt een rol weggelegd voor de franchise.

Het vermogen van NFL franchises om

de eigen spelers onder controle te houden en een strakke regie te voeren over de organisatie als geheel is één van de voornaamste voorwaarden voor succes in de league. De Packers, Patriots, Giants en Steelers zijn daar lichtende voorbeelden van. Wat er in Detroit meerdere keren is gebeurd met de heren Suh, Fairley, Young en Leshoure is ondenkbaar bij genoem­ de franchises. Daar worden spelers namelijk verantwoordelijk gehou­ den voor hun eigen gedrag en anders gedwongen te leven met de consequenties, zoals in de ‘echte wereld’. In Detroit knijpt men liever een oogje toe en creëert daar­ mee, uit angst, een klimaat waarin alles veroorloofd is zolang de pres­ taties op het veld maar voldoende zijn.

Dit soort beleid dat door angst wordt ingegeven, angst om al dat zorgvuldig bij elkaar gespaarde talent kwijt te raken, is geen rationeel, doelmatig beleid. Daarmee kom je niet ver in de

NFL, waar de concurrentie geen moment stil zit. De Lions zouden zich dat als geen ander moeten realiseren, in een divisie met de Green Bay Packers en Chicago Bears. De Packers en Bears hebben dit offseason allesbehalve stilgezeten en bouwen gestaag verder aan teams van Super Bowl­kaliber.

Het grote verschil met Detroit is dat zij dat doen met meer ervaren spelers en zonder alle afleiding van ‘off the field issues’. De na afloop van vorig seizoen voorzichtig geopperde gedachte dat de Lions nog maar één draft verwijderd waren van de status van serieuze Super Bowl­kandidaat is inmiddels dan ook ingehaald door de tijd. Riley Reiff is een zeer talentvolle OT, Ryan Broyles een veelbelovende wide receiver en Dwight Bentley en Ronnell Lewis hebben

ongetwijfeld een mooie toekomst maar de notie dat deze heren de Lions ‘over the top’ brengen is gewoonweg bespottelijk.

Nee, voor de Detroit Lions ligt nog een

lange weg vol met obstakels naar het ultieme doel. Of die weg met succes wordt aflegt hangt van meerdere factoren af en goed draften, wat de simpele maar verstandige aanpak van Detroit is, is daar één element van. Maar een speler op zijn kwaliteiten kunnen beoordelen en hem vervolgens maximaal ontwikkelen als spelers en als mens zijn twee totaal verschillende vaardigheden. Detroit heeft beide vaardigheden nodig als het ooit de Super Bowl wil winnen. •

Weekly RoundUp

Terrell Owens was weer eens in

het nieuws voor de verkeerde redenen: Terrell weigerde mee te reizen voor twee uitwedstrijden van zijn Indoor Football League Allen Wranglers en werd daarop vriendelijk doch dringend verzocht vooral weg te wezen.

TO liet zich vervolgens van zijn meest zelfkritische kant zien door direct zijn agent Drew Rosenhaus te ontslaan. Zonde, want over de relatie tussen die twee kun je een boek schrijven • Justin Blackmon werd een kleine maand geleden als vijfde gekozen in de NFL draft. ‘Kostje gekocht’ moet Blackmon hebben gedacht en dus schoof hij vorige week straalbezopen achter het stuur.

Helaas voor Justin werd hij aan de kant gezet door de politie en mocht er geblazen worden. Resultaat: drie keer de toegestane hoeveelheid alcohol in het bloed van de wide receiver • De jarenlange Osi ‘I deserve to get paid’ Umenyiora soap is voorbij: in zijn laatste contract­ jaar bij de Giants krijgt Osi eindelijk waar hij recht op heeft •

Het unieke verhaal van Brian Banks

Beste lezer, ontmoet Brian

Banks. U kent Brian niet, Brian kent u niet. Brian Banks heeft echter een uniek verhaal. Een verhaal dat de harten verwarmt zoals dat maar zelden gebeurt.

Banks was in 2002, als zestienjarige junior, uitblinker voor Long Beach Poly High School, een school die bekend stond om haar fantastische football programma. Hoog op het lijstje van menig universiteit

en met een aanbod voor een volledige beurs op zak van powerhouse USC leek het slechts een kwestie van tijd voordat Banks nationaal furore zou gaan maken. Totdat mevrouw Wanetta Gibson daar een heel vies vingertje voor stak.

kreeg hij daar een enkelband met GPS­zender voor terug. Als ‘sex offender’ verdiende hij immers slechts zeer beperkte bewegingsvrijheid. Opnieuw was het echter Wanetta Gibson die het leven van Brian Banks een beslissende wending zou geven, dit keer ten goede.

Gibson nam contact op met Banks via facebook en wilde graag met hem afspreken. Door schade en schande wijzer geworden nam Banks een taperecorder mee en schakelde een privédetective in, in de hoop haar een uitspraak te ontlokken die hem vrij zou pleiten. Van ontlokken was echter geen sprake. Gibson gaf openlijk en meerdere malen toe, zonder enige vorm van schaamte of spijt, dat Banks haar niet had verkracht of ontvoerd.

Gibson beschuldigde Banks

van ontvoering en verkrachting na een avondje samen en hoewel er geen enkel bewijs te vinden was, spoorde Banks’ advocaat hem aan om, gezien zijn achtergrond, leeftijd en lengte, een deal te maken en zo een straf van veertig jaar te ontlopen.

Onder zware druk gaf Banks toe en verdween voor zes jaar het gevang in.

Toen Banks eindelijk vrij kwam

Met dat bewijs op zak vocht

Banks zijn veroordeling aan. Op 24 mei jl. kwam het verlossende woord: vrijspraak. Een week later belden de Redskins. En de Chiefs. En de Dolphins. En de Seahawks. Of Banks een workout wilde doen met een kans, hoe klein ook, op een toekomst in de NFL? De vraag stellen is hem beantwoorden. •

De Koning te Rijk Voor het eerst in het 45­jarig bestaan slaagden de Los Angeles Kings er maandag­ nacht in om de Stanley Cup binnen te halen. In de Finals tegen de New Jersey Devils lieten ze de spanning nog even terugkomen, maar via een 3­0 voorsprong wonnen ze serie uiteindelijk met 4­2.

De Kings trokken aanvankelijk hun uitstekende en zelfs foutloze vorm in uitwedstrijden door naar de finaleserie. De ploeg van Darryl Sutter won de eerste twee wedstrijden in Newark en won vervolgens ook de derde wedstrijd in de eigen Staples Center. Hierdoor leek een onvervalste sweep in de maak, de eerste sinds 1998 toen de Detroit Red Wings hun opponent, de Washington Capitals, met 4­0 kansloos lieten.

Zover lieten de Devils het

echter niet komen, want in Game 4 wisten ze in de derde periode eindelijk een ant­ woord te vinden op het sterke keeperswerk van Jonathan Quick. Door een 3­1 uitzege werd de achterstand in de serie juist weer terugge­ bracht tot 3­1, waar­ door het hele circus weer naar de andere kant van het land kon verhuizen. In de Game 5 zetten de Devils een unieke prestatie neer: ze brachten de Kings hun eerste uitnederlaag toe.

Hiermee kwam de stand op 3­2 waar­ mee de

spanning in de serie weer helemaal terug was.

Maar toen vonden de Kings het welletjes. In de Game 6 namen ze al

snel alle spanning weg door in de eerste periode een 3­0 voorsprong te nemen. Uiteindelijk wisten ze dit duel overtuigend met 6­1 te winnen, waarmee de eerste Stanley Cup uit de historie van de club een feit was.

Wie het laatst lacht...

In onze vorige editie stonden we al even stil bij Sean Avery, de voormalige NHL­ speler die eerder dit seizoen aankondigde dat hij stopt met professioneel hockey en dat hij zijn schaatsen in de Hudson River had gegooid. Hij kwam toen ter sprake omdat hij nogal eens mot had gehad met Devils­goalie Martin Brodeur. Maar ook bij het andere team uit de Stanley Cup Finals zette Avery kwaad bloed, en dan vooral bij de huidige captain van het team.

Vanaf het moment dat Dustin Brown in 2003 als verlegen tiener in de hoofdmacht van de LA Kings terechtkwam tot aan het vertrek van Avery in 2007 waren de twee spelers team­ en soms lijngenoten.

Goede collega’s, laat staan vrienden, werden ze echter nooit. Avery zag in de jonge Brown een uitstekend doelwit voor zijn pesterijen omdat hij sliste en omdat zijn vrouw niet aantrekkelijk genoeg zou zijn voor een vriendin van een hockeyspeler uit Hollywood.

Dit alles zorgde ervoor dat Brown niet graag

terugdenkt aan zijn eerste jaren als King. De toenmalige tiener was verlegen, kwam maar weinig voor zichzelf op en zag zijn prestaties lijden onder het gepest. Zelf wilde hij toen nooit toegeven dat hij het er moeilijk mee had, maar later gaf hij toch wel toe dat het hem indirect toch beïnvloedde.

De bevrijding kwam in februari 2007, toen general manager Dean Lombardi Avery naar de New York Rangers stuurde in een trade.

Brown leek verlost van zijn juk; hij scoorde in het daaropvolgende seizoen 33 keer, terwijl hij in de twee jaren voor het vertrek van zijn plaag­ geest tot respectievelijk veertien en zeventien goals was gekomen.

Wellicht hadden de moeilijke eerste jaren van

Brown bij de Kings ook een positieve invloed op de ontwikkeling van de speler.

De pesterijen maakten hem sterker en zorgden er mede voor dat

de verlegen jongen kon uitgroeien tot een harde captain, die niet bang is om zich zowel fysiek als verbaal te laten gelden.

Ook in deze succesvolle playoffs ging

Brown voorop in de strijd. Hij droeg zijn steentje bij in de penalty kills, speelde agressief met veel stevige hits (waarvan sommige op zijn minst op het randje waren, zoals in de laatste wedstrijd tegen de Phoenix Coyotes) en liet ook op het scorebord van zich spreken. In de laatste wedstrijd van de serie kreeg de captain zelfs de first star toegewezen vanwege zijn goal en twee assists in deze wedstrijd.

In totaal was Brown goed voor acht goals en twaalf assists en hiermee deelt hij de eerste plek in het puntenklasse­ ment met zijn teamgenoot Anze Kopitar. Met andere woorden, Brown leidde zijn team naar de Stanley Cup op een manier zoals het een ware aanvoer­ der betaamt. Misschien denkt hij nu terug aan zijn tijd met Avery en kan hij niet anders dan tevreden zijn als hij ziet waar ze allebei terecht zijn gekomen.

King of Kings

Zijn naam stond al vanaf het begin op onze lijstjes van grootste kanshebbers om de Conn Smythe Trophy in ontvangst te mogen nemen. Het was namelijk al snel duidelijk dat het succes van de Kings in grote mate afhankelijk was van de vorm van goalie Jonathan Quick.

In het reguliere seizoen hielp hij zijn team al aan menig overwinning. In totaal speelde de doelman 69 competi­ tiewedstrijden en daarin kwam hij tot een record van 35­21­13. Op het eerste oog niet echt indrukwekkende cijfers, maar dat lag meer aan de offensieve krachten van de Kings dan aan het keeperswerk van Quick. Zijn

reddingspercentage van 92,9% en het gemiddeld aantal doelpunten dat hij per wedstrijd moest incasseren (1,95) laten zien dat hij voor een groot deel verantwoordelijk was voor de plaatsing van de Kings voor het naseizoen.

In de playoffs trok Quick zijn uitstekende

vorm moeiteloos door en was hij (voor zover mogelijk) nog belangrijker. In totaal kreeg de 26­jarige goalie in de playoffs 538 schoten op zich afgevuurd, waarvan hij er

liefst 509 wist te keren. Hiermee bezit hij dus een ongekend reddingspercentage van 94,6% in 19 playoffduels.

Dit was overigens niet de enige categorie waarin de Kings­goalie excelleerde tijdens de playoffs. Ook in de klassementen van gemiddeld aantal doelpunten tegen (1,41), overwinningen (16) en shutouts (3) prijkt zijn naam bovenaan en daarmee is Quick natuurlijk meer dan terecht uitgeroepen tot de MVP van de playoffs dit jaar. •

• De LA Kings wonnen voor het eerst in 45 jaar de Stanley Cup. Hierdoor zijn de St. Louis Blues de oudste club in de NHL die nog zonder Cup zit. Zij maakten net als de Kings hun debuut op het hoogste niveau in 1967, maar kwamen nooit verder dan drie verloren finales (1968, 1969 en 1970).

• De Toronto Maple Leafs wonnen hun laatste Stanley Cup in 1967 en zijn dus ook al 45 jaar zonder hoofdprijs. Zij wisten in deze periode zelfs geen één keer meer de finale te bereiken en plaatsten zich in 2004 voor het laatst voor de playoffs.

• Uiteindelijk wonnen de Kings hun eerste Stanley Cup pas na 26 playoffdeelnames.

Van alle teams die de Cup minstens één keer wisten te winnen, hadden zij er het langst voor nodig. De Dallas Stars volgen op de tweede plek met 22 deelnames voor hun enige kampioenschap in 1999.

• De Blues plaatsten zich het vaakst voor de playoffs (36 keer) zonder de hoofdprijs te pakken.

(I.s.m. www.infostradalive.com)

Zeldzaam succes

NEW YORK – Toen ik een jaar of 13 was zag ik in Brussel in de

Wibra – of was het een Zeeman? – een honkbalpet liggen. We kregen thuis pas sinds kort de wekelijkse MLB­wedstrijd op CNBC en hadden onlangs de playoffs ontdekt, die volledig werden uitgezonden. Het was een pet van de New York Mets. Een blauwe pet met een enorm Mets­logo erop, dat zowel de klep als de voorkant bedekte. Er zat een metaal knobbeltje in dat na een halfuurtje pijnlijk in m’n voorhoofd prikte maar dat deerde me niet.

Voor een tientje, en voor het leven, was ik Mets­fan.

Toen ik bijna zeven jaar geleden de vader van mijn vriendinnetje

voor het eerst ontmoette, hadden we dat tot ons beider opluchting gemeen. Hadden we iets om over te praten. Hij was in het Amerikaanse Westen geboren en opgegroeid en was Milwaukee Braves­fan totdat hij naar New York verhuisde. Daar waren net de Mets geboren, om de vertrokken Giants en Dodgers te vervangen.

Hij was fan van de National League en de Yankees waren dus niks.

In de loop der jaren, terwijl mijn vriendin mijn vrouw werd, gingen Mark en ik naar de Mets. Eerst in Shea Stadium, nu in Citi Field.

Onze trouw is op de proef gesteld. Samen leden we als de 130 miljoen dollar aan wrakhout weer eens laatste werd. Soms zijn er succesjes. Maar het is vooral lijden.

Plezier en genoegdoening putten we dus maar uit de leuke verhaaltjes. De eerste honkman met het eeuwige leven, Julio Franco. R.A. Dickey, de onraakbare knuckleballer, die in tegenstelling tot elke andere knuckleballer zelden vier wijd gooit.

Op 1 juni ging mijn telefoon. Het was m’n schoonvader. “Santana heeft al 110 ballen gegooid maar hij gaat de achtste inning in met een no­hitter.” Ik dacht aan een goede grap. Toen dacht ik aan Ervin Santana, die vorig jaar voor de Los Angeles Angels een no­ hitter gooide. Nee. Het was toch echt onze eigen, broze Johan Santana, wiens arm wonder boven wonder nog altijd aan zijn schouder bungelt.

Wij wonen een uur zuidelijker en onze TV was om de een of andere reden 10 seconden sneller. Samen telden we de nullen af. Ik eerst, en toen hij. Voor de negende inning hingen we op. Te spannend.

Na de wedstrijd belden we terug en wisten we weer waarom we Mets­fans waren. Zeldzaam succes smaakt zoeter.

Lord Stanley’s Cup werd in 1892

gedoneerd door Lord Stanley of Preston als prijs voor de beste club in het Canadese ijshockey, toen nog allemaal op amateurniveau. Er volgden aardig wat fusies en veranderingen in de competities van Noord­Amerika, maar sinds 1926 was de Stanley Cup officieus de trofee voor de winnaar van de nieuwe National Hockey League. Sinds 1947 is dit ook officieel.

Het is één van de weinige trofeeën waarop niet alleen jarenlang de namen van oud­ winnaars prijken, maar ook die van van alle individuele spelers. Namen worden gegra­ veerd op ringen. Als de nieuwste vol is, dan verdwijnt de oudste en wordt een nieuwe ring toegevoegd voor de teams van de ko­ mende seizoenen. Afgedankte ringen zijn vervolgens terug te vinden in Toronto, waar de Hockey Hall of Fame al jaren thuis is.

andere bijzondere eer. Iedere speler en belangrijke official van het team mag gedurende de lange zomer de trofee een dagje meenemen. Naar huis, hun oude school, hun beste vrienden of naar een lievelingsplek. In eigen land of ver daarbuiten (en dan te bedenken dat een vertegenwoordiger van de Hall of Fame nooit van de zijde van de trofee wijkt).

Die bijzondere kans, die in 1995 pas echt

zijn intrede deed maar eerder al geregeld mogelijk was, heeft door de jaren heen nogal wat verhalen opgeleverd. De meest legendarische willen we je uiteraard niet onthouden.

De jaarlijkse wereldreis van de Cup begint enkele dagen na het einde van de playoffs.

Alle spelers hebben de trofee dan al een keer aangeraakt op het ijs na de winnende wedstrijd. Dat is voor vrijwel iedereen de verigens, in die Hall of Fame staat ook de eerste keer dat ze de Stanley Cup aanraken, want de legende verhaalt dat wie de Cup originele beker, die in 1963 is vervangen aanraakt voor hij hem wint, hem nooit zal door een geauthenticeerde replica, die men de “Presentation Cup” noemt. Er is overigens winnen. ook een replica van deze replica, die alleen oronto Maple Leafs­fans liggen daarom al door de Hall of Fame gebruikt wordt en te jaren wakker van het feit dat hun top zien is wanneer de Presentation Cup niet prospect Nazem Kadri een kinderfoto uit de beschikbaar is, om wat voor reden dan ook.

Hall of Fame heeft met zijn hand op de trofee. Zo hoort het niet. Wat overigens ook Mee naar huis niet zo hoort is dat de Cup door iemand anders als de aanvoerder als eerste omhoog Als speler wordt je naam niet alleen op de wordt gehouden. Uit handen van de Cup vereeuwigd, maar krijg je nog een commissioner dient de captain hem aan te

O

T

nemen en ver boven zijn hoofd te tillen en dan door te geven aan actieve teamgenoten.

Slechts zelden werd die traditie doorbroken.

Eén van de weinige keren dat dat wel

jaar eerder maar zo kort van had kunnen genieten.

Gelukkig zijn er over de Stanley Cup ook

vele verhalen te vertellen die veel gebeurde was door de Detroit Red Wings van vermakelijker zijn. Zoals de traditie die in 1998. Zij wonnen ook in 1997 de Cup 1896 zijn intrede deed en nooit meer is gewonnen, maar die titel werd overgeslagen: de winnaar overschaduwd door een drinkt champagne uit de vreselijk ongeval.

Dat was zo, dat is zo, LORD'S STANLEY CUP Cup. Enkele uren na de dat blijft zo. Tenslotte, • Eerste Cup stamt overwinning hadden hoeveel Cups hebben nu uit 1892 enkele spelers en zo’n uitnodigende vorm?

• 89,54 cm hoog medewerkers een Het is trouwens niet • 15,5 kg zwaar limousine gehuurd bij zonder gevaar om dit te • Sinds 1915 94x vertrek van het feest. De doen. Montreal­legende uitgereikt chauffeur bleek echter Maurice ‘Rocket’ • Vaakst gewonnen een dronkaard en toen Richard brak in 1957 door Montreal hij na enige tijd rijden op beide voortanden af bij Canadiens (24 keer) een boom klapte raakte een iets te enthousiaste • 13 van de 30 defenseman Vladimir slok uit de loodzware huidige NHL­ franchises wonnen Konstantinov ernstig bokaal. de Stanley Cup nog gewond. nooit

Konstantinov lag wekenlang in coma en liep die zomer zijn dag met de Cup mis. Een jaar later ging het iets beter met hem (hoewel hij voor altijd gebonden is aan een rolstoel en aanzienlijke hersenschade had) en was hij aanwezig bij de titelwedstrijd van 1998. Toen Detroit opnieuw won werd hij, tenslotte stond hij nog altijd onder contract, het ijs op gerold. Captain Steve Yzerman gunde hem de eer van dat eerste moment. Het moment met de Cup waar de sympathieke Rus een

Wereldreis

De Cup reisde alleen al sinds de lockout in 2005 al meer dan een half miljoen kilome­ ters. Een groot deel van die afstand komt op het conto van Europese spelers. De eerste Europareis van Lord Stanley’s Cup kwam in 1996, toen Peter Forsberg hem meenam naar zijn geboortestadje Örnsköldsvik in Zweden.

De trofee kwam in de daaropvolgende jaren ook in Jekaterinenburg, op de grens met Azië, en de Cup was twee keer in de Oekraïne, met Ruslan Fedotenko in 2004 en Anton Babchuk in 2006.

Toen Tomas Holmström een sleutelrol

speelde in de winst van de Red Wings in 2008 nam hij de beker mee naar het kleine Pitea in Zweden, waar de bewaker van de Cup een oogje toekneep toen de zilveren bokaal gebruikt werd als doopvont voor Holmström’s kleine nichtje. Een keuze die toch een beetje vreemd lijkt als je hoort dat de trofee ook voor andere, minder heilige doeleinden is gebruikt.

Meerdere spelers hebben toegegeven dat ze ooit hun behoefte hebben gedaan in de Cup. Zo ook de baby van de 1964 Leafs sterspeler Red Kelly, die zijn zoontje in de trofee had gezet voor een familiekiekje en kort daarna tot de conclusie moest komen dat het hummeltje in Lord Stanley’s Cup had gepoept.

Als urineren in de Stanley Cup en andere

vreemde acties van invloed zijn op het karma van je team, dan is ’t niet verbazingwekkend dat de New York Rangers na de titel van 1940 nog slechts één keer met de trofee door de stad konden paraderen. Na het seizoen 1939­1940 had het management van Madison Square Garden de eindelijk afbetaalde hypotheek van de arena verbrand in de Cup en tot 1994 vreesden fans dat ze de franchise daarmee vervloekt hadden.

Dat bleek niet zo te zijn, maar

om nu te stellen dat ze een wijze les hadden geleerd is ook niet bepaald de waarheid. Er zijn namelijk meerdere getuigen van het feit dat de Rangers van 1994 ook zouden hebben geurineerd in de Cup en dat ze en passant nog even de eigenaren van hun favoriete pub in New York bier eruit lieten drinken en, ongelofelijk maar waar, het winnende paard van de Belmont Stakes van dat seizoen haver voerden uit de Cup.

Dan geeft het besluit om een kind in

diezelfde trofee te dopen misschien wel extra status aan de legende die de Stanley Cup heet, maar je gaat je toch afvragen of de ouders bekend waren met wat er nog zoal met deze bokaal is gebeurd. Overigens, de Stanley Cup is niet alleen heel vaak goed schoongemaakt na alle taferelen, hij is ook héél vaak uitgedeukt en gerepareerd.

Schade en schande

Grote renovatiewerkzaamheden waren nodig in 1924, toen ie schade opliep nadat spelers van Montreal de Cup langs de weg waren vergeten na het wisselen van een lekke band.

En toen een jaar later de kinderen van Lester Patrick (naar wie een achievement award voor het promoten van de ijshockeysport in de VS is genoemd) de trofee in hun kelder ontdekten, krasten zij hun namen erin.

Vijftien jaar later zouden beide schavuiten als spelers van de 1940 New York Rangers hun namen alsnog legaal op de Cup zien verschijnen.

Meer dan eens stond de Cup niet alleen in de regen, maar dreef hij ook in zwembaden.

Bijvoorbeeld in dat van Pittsburgh Penguins­ aanvoerder Mario Lemieux in 1991 en later als winnende eigenaar in 2009.

Toen de 1993 Montréal Canadiens de Cup in een zwembad gooiden sprak Guy Carbonneau tegen een reporter legendarische woorden. “De Stanley Cup”, grijnsde hij, “die blijkt niet te drijven.”

En dan is er nog dat vreemde verhaal van de 1999 Dallas Stars die hun titel vierden met metalband Pantera en de Cup vanaf een balkon in een zwembad wilden gooien. Hij viel echter op de rand en een stevige deuk moest gerepareerd worden. Althans, dat is de legende, want de man die er namens de Hall of Fame op moest passen zweert al die jaren later nog steeds dat het zo niet helemaal gelopen is.

Hoe dan ook, schade is meer dan eens een probleem geweest. Neem de deuk die Chris Chelios veroorzaakte toen de Cup van een tafel viel in zijn eigen kroeg in Detroit. Die deuk werd spoedig verholpen, maar de schade bleek zo ernstig dat na de wereldreis van die zomer er bijna een nieuwe Cup gemaakt moest worden vanwege scheuren aan de hele binnenzijde.

Bedpartner

Misschien kun je daarom maar beter doen wat brave jongens als Sidney Crosby en Bryan Trottier deden. Zij werden wakker naast de Stanley Cup en de schattige foto van Crosby met de trofee in zijn armen ging de wereld over. Hoe toepasselijk was zijn aandoenlijke viering met die prachtige

Cup als jongste winnende aanvoerder aller tijden.

Ongeacht wat je van ijshockey vindt, Lord Stanley’s Cup – of de Stanley Cup, of simpelweg The Cup – is een van de meest historische, legendarische en herkenbare trofeeën in alle takken van sport.

Eén vraag blijft echter over: Wat zou jij doen als je 24 uur met de Cup had? •

Weekly RoundUp

De NHL stelt een onderzoek in

naar het gedrag en de kritiek van een aantal Coyotes­spelers na hun uitschakeling in de Western Conference Finals tegen de LA Kings • Het lijkt erop dat de dagen van Alex Radulov bij de Nashville Predators geteld zijn. De aanvaller komt naar verluidt niet meer in de plannen van de club voor • De NHL maakte de presentatoren van de NHL Awards bekend. Onder hen bevinden zich beroemdheden als Matthew Perry, Vince Vaughn en Joshua Jackson • De Colorado Avalanche en aanvaller Cody McLeod kwamen een contractverlenging van drie jaar overeen • Bob Hartley, voormalig coach van de Colorado Avalanche en de Atlanta Thrashers, wordt de nieuwe hoofdcoach van de Calgary Flames • Vladimir Tarasenko tekent een driejarig contract bij de Blues. Het Russische talent werd in 2010 in de eerste ronde door de club gedraft • Red Wings­talent Bryan Rufenach overleed onlangs tijdens een reis naar Zwitserland. Over de doodsoorzaak van de 23­ jarige verdediger is niets bekendgemaakt.

Beantown nieuws

De Boston Bruins kwamen de

afgelopen weken in het nieuws vanwege verschillende nieuwtjes rondom een aantal spelers. Zo verlengde Daniel Paille zijn contract met de club uit Massachusetts met drie jaar. De leftwinger, die dit seizoen voornamelijk vanuit de vierde lijn opereerde, gaat onder deze nieuwe verbintenis 1,3 miljoen dollar per jaar verdienen.

Vervolgens legde de club ook Chris Bourque voor de komende twee jaar vast. De jonge aanvaller is de zoon van Hall of Famer en oud­Bruin Ray Bourque en komt over van de Washington Capitals. Bourque heeft een sterk jaar achter de rug in de AHL waarin hij topscorer was met 27 goals en 66 assists en lijkt voor de toekomst te zijn aangetrokken.

sinds 2003 niet meer in Phoenix spelen. Omdat Glendale Coyotes volgens de nieuwe eigenaren niet lekker bekt, willen ze net als de Diamondbacks (MLB) en de Cardinals (NFL) de staat Arizona in de teamnaam verwerken. Dit houdt dus in dat de Phoenix Coyotes in de toekomst mogelijk als de Arizona Coyotes door het leven zullen gaan.

Operatie voor Gáborík

New York Rangers­aanvaller Ten slotte kwam er nog het

nieuws dat eerste goalie Tim Thomas komend seizoen een sabbatical neemt. De 38­jarige veteraan, die zijn club eerder dit seizoen al in verlegenheid bracht door niet op te komen dagen bij een bezoek aan president Obama, wil meer aandacht gaan besteden aan zijn drie F­en: Friends, Family en Faith...

Arizona Coyotes?

Het ziet ernaar uit dat er

binnen afzienbare tijd groen licht komt voor de verkoop van de Phoenix Coyotes. De grootste gegadigde voor deze aankoop is Greg Jamison, de voormalige CEO van de San Jose Sharks. Nu de deal zijn conclusie nadert, komen er ook steeds meer details van overeenkomst in de openbaarheid. Zo blijft het NHL­ team de komende twintig jaar in Glendale, Arizona, spelen en wil de Jamison Groep een naamsverandering doorvoeren voor de club. Dit is geen vreemde gedachte, aangezien de Yotes al

Marián Gáborík kende dit jaar geen gelukkig naseizoen. In twintig playoffwedstrijden kwam de sterspeler tot slechts vijf doelpunten en zes assists. Nadat zijn club in de Eastern Conference Finals was uitgeschakeld door de New Jersey Devils, kwam de reden voor zijn teleurstellende optreden aan het licht; Gaborik liep begin april een schouderblessure op en had sinds dat moment veel last van het gewricht. De Slowaak wilde echter van geen wijken weten, verbeet de pijn en speelde de playoffs uit met behulp van medicatie en injecties. Na de eliminatie onderging Gaborik een operatie aan de gescheurde spier in zijn schouder en hierdoor is hij tot zes maanden uit de roulatie. In het ergste scenario kan hij dus pas in december zijn rentree maken. •

Mr. Perfect, zoals hij wel eens werd genoemd,

werd op 28 april 1970 geboren in een klein Zweeds dorpje genaamd Krylbo. Het vlekje op de kaart is zo klein, dat het tegenwoordig als dorp zelfs niet eens meer bestaat. Het is tegenwoordig een wijk van het Zweedse Avesta, 157 kilometer ten noordwesten van de hoofdstad Stockholm.

Lidström begon met de sport bij een lokale club: Skogsbo SK. Om in de Zweedse Elitserien te kunnen spelen, verruilde hij die club voor VIK Västeräs Hockey Klubb in Västeräs, ongeveer halverwege de route Avesta ­ Stockholm. Die club speelt tegenwoordig in de Zweedse HockeyAllsvenskan, maar tussen 1988 en 2000 was de club actief in de Elitserien. Vanaf het begin van het seizoen 1988/1989 kon de club drie seizoenen rekenen op de diensten van Nicklas Lidström.

In 102 wedstrijden met Västeräs IK scoorde

Lidström 12 doelpunten en noteerde hij 30 assists. De belangrijkste gebeurtenis voor Lidström vond echter aan de andere kant van de oceaan plaats: in de 1989 NHL Draft werd de verdediger als 53ste gedraft door de Detroit Red Wings. Lidström mocht nog twee seizoenen in Zweden blijven spelen, maar nadat Lidström in 1991 goud won met de Zweedse nationale ploeg op het WK in Finland, waren de Red Wings overtuigd. Nicklas Lidström mocht vanaf het seizoen 1991/1992 meedoen in de grootste competitie ter wereld: de NHL.

Indruk

Zijn eerste seizoen in de NHL ging niet onopgemerkt voorbij. De Calder Trophy voor beste rookie van het seizoen 1991/1992 ging naar Pavel Bure, maar Nicklas Lidström eindigde met een puntentotaal van 60 (11 goals, 49 assists) op een tweede plaats. Ook werd Lidström gekozen voor het All­Star Rookie Team. De 60 punten die hij in zijn debuutjaar noteerde, wist hij pas in het seizoen 1995/1996 te verbeteren. Dat seizoen scoorde Lidström 67 punten (17 goals, 50 assists) en werd hij voor het eerst geselecteerd voor de All­Star Game.

Teamsucces volgde een seizoen later. Nadat in

het seizoen 1994/1995 de Red Wings in de Stanley Cup Finals met 4­0 verloren van de New Jersey Devils, volgde in het seizoen 1996/1997 de revanche: De Philadelphia Flyers wonnen net als de Red Wings twee jaar eerder geen enkele

wedstrijd en de Stanley Cup was een prooi voor Nicklas Lidström en de zijnen. Het was een onderdeel van enkele glorie­ jaren van de Detroit Red Wings, die een later wederom de Stan­ ley Cup Finals met 4­0 wisten te winnen; ditmaal waren de Washington Capitals het slachtoffer. Lidström was met een +/­ van +12 in beide jaren erg belangrijk voor zijn ploeg en maakte in de play­offs van het seizoen 1997/1998 zelfs 19 punten (8 goals, 11 assists).

Inzicht

In die jaren profileerde Nicklas Lidström zichzelf steeds meer als één van de beste verdedigers die de NHL ooit gekend heeft.

Lidström ontwikkelde een geweldig spelinzicht en kon hiermee een wedstrijd perfect lezen.

Daarmee kreeg de Zweed het voor elkaar om op het juiste moment op de juiste plaats te staan.

Lidström was geen harde verdediger die vaak een check uitdeelde, maar meer een speler die turnovers probeerde te forceren.

Naast het feit dat zijn spel Lidström veel respect opleverde van spelers en fans, voorkwam de verdediger eveneens blessures en penalty’s. In zijn 20­jarige NHL­carrière miste Lidström slechts 44 reguliere wedstrijden.

Onder meer door het doorvoeren van enkele nieuwe regels vestigde de Zweed in 2005/2006 een persoonlijk negatief record van 50 penaltyminuten in één seizoen. Nooit hoefde Lidström in een seizoen langer op de strafbank plaats te nemen.

N a de Stanley Cup­winst in 1997 en 1998 voegde Mr. Perfect er in 2002 een derde

hoogtepunt aan toe. Qua punten was dit misschien niet het beste seizoen van Lidström, maar het was wel het jaar waarin de verdediger de meeste persoonlijke prijzen wist te winnen.

Voor het vijfde seizoen op rij mocht de Zweed deelnemen aan de All­Star Game en aan het einde van het seizoen waren zowel de Norris Trophy (beste verdediger) als de Conn Smythe Trophy (beste speler in de playoffs) voor hem.

Daarmee was hij de allereerste Europese speler die de Conn Smythe Trophy wist te winnen.

De Norris Trophy had hij een jaar eerder al als eerste Europese speler ooit weten te winnen.

Een jaar na de derde Stanley Cup­winst voor

Lidström, was de Zweed ook de eerste Europeaan die de Norris Trophy voor de derde keer op rij wist te winnen. Slechts drie andere spelers gingen hem wat dat betreft voor in de historie: Doug Harvey, Pierre Pilote en Bobby Orr. In totaal won Lidström de Norris Trophy zeven keer; alleen Bobby Orr (8) won deze trofee vaker.

Prijzenkast

Opvallend genoeg wisten de Red Wings in het tijdperk Lidström elk jaar de play­offs te halen.

Slechts één keer eindigden zij in de reguliere competitie lager als de tweede plaats in hun divisie, en dat was in het afgelopen seizoen. In 2008 en 2009 speelde Lidström zijn twee laatste Stanley Cup Finals, ditmaal als aanvoerder. In 2008 mocht hij, ten koste van de Pittsburgh Penguins, als eerste Europese aanvoerder van een team de Stanley Cup in ontvangst nemen. In 2009 namen de Penguins revanche en wonnen zij de Cup ten koste van de Red Wings. Naast de vier Stanley Cups en een gouden WK­medaille won Lidström in 2006 Olympisch goud, waarmee hij lid is van de Triple Gold Club, waarin spelers staan die al die drie hoofdprijzen minstens één keer wonnen. De verdediger zelf maakte in de Olympische finale tegen Finland het winnende doelpunt.

V erder was Lidström de Europeaan die de meeste wedstrijden in de NHL speelde (1564), de eerste Europese verdediger die meer dan 1000 punten scoorde in de NHL en de oudste speler die ooit een hattrick (zijn eerste, op 40­jarige leeftijd) scoorde.

Na zijn afscheid hadden vele (oud)­profs lovende woorden over voor Lidström. Oud­teamgenoot Steve Yzerman omschreef Lidström als “een van de beste verdedigers ooit” en Chris Chelios zei over Lidström: “Sommige jongens zijn goede spelers, maar niemand is beter als Nick. Geen speler is perfect, maar niemand komt zo dichtbij als hij.” John Carlson, momenteel verdediger van de Washington Capitals, zei: “Lidström is één van de besten die de sport gekend heeft, zowel op als buiten het ijs.” De Zweed zelf kocht een pagina in de Detroit Free Press om de inwoners van Detroit en de fans van de Red Wings te bedanken.

I

n zijn laatste seizoen miste Lidström twaalf wedstrijden, ook meer dan ooit. Na 1827 NHL­wedstrijden (inclusief playoffs) met 318 doelpunten en 1007 assists is er een einde gekomen aan de lange en glansrijke carrière van een legende. Adieu Nicklas! •

Wie zijn geschiedenis een beetje kent, weet dat de NBA in de jaren ’80 voornamelijk draaide rond twee teams: de Boston Celtics van Larry Bird en de LA Lakers van Magic Johnson. In de eerste helft van het decennium hadden de Celtics titels op zak van 1981 en 1984 en de Lakers van 1980, 1982 en 1985. Magic stond er dus één voor op Bird, die er alles aan wilde doen om de stand gelijk te trekken.

het verliezen bij de Indiana Pacers beu. De Celtics hielden vooral van zijn ‘toughness’ en zijn betrouwbaarheid. Daarnaast selecteerden de Celtics Sam Vincent als twintigste in de draft. Vincent haalde het first team All­American met onder andere Patrick Ewing en Chris Mullin. Ten slotte kregen Rick Carlisle, nu coach van de Dallas Mavericks, en voormalig All­Star Scott Wedman opnieuw hun kans.

Het verlies van Game 6 van de 1985 NBA Finals in Boston kwam hard aan bij de fiere Celtics. Het was duidelijk dat vooral de bank niet meer over voldoende kwaliteit beschikte om op te kunnen tegen de Lakers. GM Jan Volk was dan ook vastberaden om van zijn bank opnieuw de beste van de NBA te maken.

De bank werd verbeterd, maar aan het einde van de dag waren het de starters die het moesten doen. En de Celtics hadden één van de beste starting fives aller tijden. De leider van het geheel was Larry Bird. De plattelandsjongen van French Lick kon niet lopen of springen maar deed gewoonweg alles voor zijn team. Hij scoorde als de beste, pakte rebounds als een center, deelde assists uit als een point guard, zorgde voor balverliezen bij de tegenstand en in de clutch was er niemand beter. Bovendien was hij een beruchte ‘trash talker’.

Drukke zomer

Eerst moest er afscheid genomen worden

van Cedric Maxwell. De MVP van de 1981 Finals moest in februari 1985 een zware knieoperatie ondergaan en keerde nooit op zijn oude niveau terug. Voor de laatste wedstrijd van de 1984 Finals zei hij nog de beroemde woorden “Spring op mijn rug en ik draag jullie naar de titel”, maar in de zomer van 1985 was het verhaal van Maxwell in Boston voorbij. Een vervanger had Volk al op het oog in de naam van Bill Walton.

Walton sukkelde sinds zijn uitverkiezing tot MVP van de 1977 Finals van de ene blessure in de andere, maar was klaar voor een laatste gloriemoment in zijn carrière.

Hij solliciteerde eerst bij de Lakers, maar GM Jerry West had liever niets te maken met Walton. “Dank voor de interesse, Bill, maar ik heb de röntgenfoto’s van je voet gezien”, zei West. Dus werd het Boston. “Go get him!”, zei Bird tegen Red Auerbach.

Een tweede probleem was het gebrek aan

‘outside shooting’. Buiten Bird waren er nauwelijks echte schutters aanwezig en diegenen met een goed schot waren het hele seizoen in mindere vorm. Volk ging daarom op zoek naar mannen die regelmatig een bom konden laten vallen. Hij vond er één in Jerry Sichting, hoewel ook die zich vrijwillig kwam aan­ bieden. Sichting was

Starting 5

Bird was in goed gezelschap. De

Celtics beschikten over twee waardevolle ‘big men’ in Kevin McHale en Robert Parish.

McHale stond vooral bekend om zijn ‘Panda Express’, de met vlagen oneindig lijkende verzameling van ‘post­moves’. Maar McHale, nu coach van de Houston Rockets, kon veel meer dan dat. Hij was verdedigend veelzijdig aangezien hij drie posities kon verdedigen. En van een potje ‘hustle’ was hij niet vies. Parish was het defensieve anker van het team. The Chief deed altijd zijn job: rebounden, shots blokken en zorgen

De tegenstand in de eerste ronde van de playoffs kwam

van de Chicago Bulls. Die hadden slechts 30 wedstrijden gewonnen maar moesten tijdens het reguliere seizoen Michael Jordan lang missen. Jordan was dus fris en wilde laten zien wat hij in zijn mars had. Hij scoorde 49 punten in Game 1 en 63 punten in Game 2. Maar het teamwerk van de Celtics was té goed en ze stuurden de Bulls na drie wedstrijden op vakantie.

In de tweede ronde wachtten de opkomende Atlanta

Hawks van scoring champion Dominique Wilkins en dunk champion Spud Webb. De Celtics lieten niets aan­ branden en wonnen de eerste drie wedstrijden. Een sterke prestatie van Webb, 21 punten en 12 assists, zorg­ de voor het eerste verlies van de Celtics in de playoffs.

Tijdens Game 5 lieten de Celtics echter weinig heel van

de Hawks. Een derde kwart van 36­6, waaronder een run van 24­0, zorgde voor een klinkende overwinning. “Ik noem dit de manier waarop basketball gespeeld dient te worden”, zei Ainge achteraf.

Volgende tegenstanders: de Milwaukee Bucks. Die

hadden onder leiding van Sidney Moncrief 57 wedstrijden gewonnen. Maar Moncrief had last van een blessure en net als in de reguliere competitie konden de Bucks niet winnen van de Celtics. Slechts één wedstrijd werd beslist met minder dan tien punten verschil. Vooral het duo McHale ­ Parish was niet te stoppen. Voor Game 2 werd Bill Walton gekroond tot ‘Sixth Man of the Year’.

De Celtics bereikten voor de derde keer op een rij de

NBA Finals. De tegenstanders waren deze keer niet de Lakers. Die werden verrast door de jonge Houston Rockets van ‘Twin Towers’ Hakeem Olajuwon en Ralph Sampson. De Celtics wonnen de eerste twee wedstrijden.

De Rockets hadden nog geen thuiswedstrijd verloren in de playoffs en wonnen Game 3 door 24 punten en 22 rebounds van Sampson, hoewel de Celtics bijna de hele wedstrijd op voorsprong stonden. Hetzelfde verhaal deed zich voor in Game 4 maar nu konden de Celtics wel standhouden. Na een nederlaag in Game 5, ondanks de uitsluiting van Sampson na een opstootje met Sichting, maakten de Celtics het thuis af in Game 6. De Celtics stonden op een bepaald moment 30 punten voor. Grote man was, niet verrassend, Larry Bird. Die tekende voor een triple­double met 29 punten, 11 rebounds en 12 assists.

Bill Walton zei na de prestatie van zijn teamcaptain: “Je

weet niet hoe speciaal Larry Bird is voordat je hem elke dag ziet. Dan blijkt hij nog beter.” Het laatste woord is aan The Legend zelf: “Ik denk dat ik mijn max bereikt heb. Nooit was ik zo gemotiveerd voor een wedstrijd. Ik speelde niet super, maar één ding weet ik zeker: ik kwam om te vechten. Ik heb ervan genoten. Er is geen beter gevoel dan in eigen huis als winnaar van het veld te lopen en het kampioenschap te winnen.”

voor stevige defense. Maar ook offensief deed hij mee met zijn ‘rainbow jumper’.

Ook de backcourt barstte van het

talent met Danny Ainge en Dennis Johnson. Ainge speelde ooit in de NFL, maar koos uiteindelijk voor de NBA. Ondanks een moeilijk begin groeide hij uit tot een speler met een goed schot, veel snelheid en oneindige energie. Johnson was één van de beste guards in de NBA. Velen kennen hem van zijn defensieve kwaliteiten. Hij kon iedereen een moeilijke avond bezorgen. Maar DJ was ook een meer dan degelijke scorer, een goede passer en iemand die geen angst had voor de clutch.

Trage start

Het seizoen begon niet zoals gehoopt en dat was voornamelijk de schuld van Larry Bird. Die had in de zomer besloten eigenhandig een hek te plaatsen rond zijn huis. Het gevolg was een rugblessure. Bird geraakte fit voor de eerste wedstrijd maar al snel bleek dat hij niet zichzelf was. Hij had wel een triple­ double tegen de New Jersey Nets, maar miste tien van z’n vijftien schoten en kon in de clutch de Celtics niet naar de zege leiden. De Nets wonnen na één verlenging met 113­109. Ook de volgende wedstrijd verliep niet vlot. De Celtics ontsnapten met een 105­100 zege, nadat de Cleveland Cavaliers bijna de helft van hun vrije worpen misten. Het werd dus snel duidelijk dat een sterk team niet op één dag gebouwd wordt.

Maar de trage start werd even

snel vergeten. De Celtics wonnen de volgende zeven wedstrijden, waaronder een overwinning in de ‘home opener’ in de Boston Garden tegen de sterke Milwaukee Bucks en ‘on the road’ tegen de gehate Detroit Pistons. De winning streak werd beëindigd door een 111­109 verlies in Indiana tegen

de Pacers. Clark Kellogg, tegenwoordig commentator, tipte de bal in de basket op de buzzer. Wat volgde was een viering van heel de arena, net alsof ze de titel hadden gewonnen. Dat was typisch voor de meeste teams die wonnen van de Celtics.

Ondertussen vond Ainge de bijnaam uit voor Vinnie Johnson van de Pistons. De Celtics hadden de Pistons geklopt door 47 punten van Bird maar Johnson scoorde 35 punten in een beperkt aantal minuten. Ainge zei na de wedstrijd: “Als die man in Chicago (William Perry) The Refrigerator genoemd wordt, dan moet je Vinnie The Microwave noemen. Hij warmt op in razend tempo.”

Dé nederlaag

De Celtics wonnen na het verlies in Indiana negen wedstrijden op rij en hadden een perfect balans in de eigen Boston Garden. Dat leek zo te blijven met het bezoek van de Portland Trail Blazers. Portland had acht van zijn laatste twaalf wedstrijden verloren en moest het stellen zonder topscorer Kiki Vandeweghe. Maar de Blazers zorgden voor de verrassing met hun snelle spel rond Clyde Drexler en het insidespel van Sam Bowie. De Celtics stonden liefst 23 punten achter in het vierde kwart en verloren met 121­103. Later zou blijken dat dit de zwaarste nederlaag van het seizoen was en de enige in de Boston Garden.

Daarna trokken de Celtics naar Hartford,

Connecticut, voor één van drie wedstrijden in het lokale Civic Center. Geen enkele speler hield van de twee uur lange busrit maar het was goed voor de financiën van de club. De Celtics wonnen alle wedstrijden in Hartford: tegen de Hawks, de Pacers en de Cavaliers.

Maar tegen het einde van het kalenderjaar leken de Celtics nergens. Tussen 14 en 25 december verloren ze namelijk vier van hun

zes wedstrijden. Eerst waren de Cavaliers te sterk, dan de Bulls, de Sixers en ten slotte de Knicks. Vooral deze laatste nederlaag zorgde voor de nodige paniek in Boston. De Celtics stonden in het derde kwart 25 punten voor, maar stortten daarna helemaal in elkaar.

Rookie Patrick Ewing scoorde zestien punten in het vierde kwart en de Knicks wonnen na twee verlengingen met 113­109. Celtics eigenaar Alan Cohen was duidelijk: “Dit was een vernedering. Een zwarte dag.”

Kantelmoment

Hoe diep de Celtics ook in de put zaten, de nederlaag tegen de Knicks zorgde voor het kantelmoment in het seizoen. Larry Bird en de zijnen wonnen vervolgens zestien uit zeventien wedstrijden, waarvan dertien op een rij. De meest belangrijke overwinning in de rij was die tegen de LA Lakers. Die werden in de Garden geklopt met 110­95. De Celtics verloren wel Kevin McHale door een blessure aan de achillespees.

Gelukkig stond Scott Wedman klaar om in te vallen.

Tijdens de All­

Star Break won Larry Bird de eerste Three­Point Shooting Contest nadat hij in de kleedkamers was binnengewandeld met de zin: “Jullie spelen allemaal voor de tweede plek, want ik ga winnen.” In de league werd echter verloren van de Sacramento Kings en McHale blesseerde zich opnieuw. Gelukkig was Bird op z’n best met onder andere 47 punten tegen de Blazers en 22 punten en 18 rebounds tegen de Lakers. Van half februari tot begin april wonnen de Celtics liefst 26 van de 30 wedstrijden. Ze verloren de overige vier wedstrijden met een totaal van slechts twaalf punten. De Celtics eindigden de reguliere competitie met een balans van 67­15. De balans in Boston Garden was 40­1. Ze wonnen hun wedstrijden met gemiddeld meer dan negen punten verschil. •

LBJ

De gebeden zijn verhoord, de droom­

finale is een feit. Voorafgaand aan het gekortwiekte seizoen voorspeld, en uitge­ komen. Heat vs Thunder, LeBron James tegen Kevin Durant. Miami's Two and a half Men tegen OKC's jonge en getalenteerde honden. Mooier kan niet.

Laat ik maar meteen met mijn voorspelling in huis vallen: Heat in zes. Ik denk het en ik hoop het. Waarbij ik erop reken ­ en vooral ook hoop ­ dat LBJ ondanks de nederlaag zal worden uitgeroepen tot Finals MVP.

Er wordt mij vaak verweten dat ik 'n

hater ben wanneer het gaat om de zelfbenoemd King. Een misverstand. Ik vind LBJ qua talent misschien wel de beste basketballer aller tijden, en zou niets liever willen dan hem avond aan avond te zien schitteren.

En daar zit 'm nou net de crux. Mijn James­ lat ligt hoog, bijzonder hoog. Zo gaat dat nu eenmaal als je in potentie de beste bent. En oprispingen zoals twee keer tegen de Pacers en in Game 6 tegen de Celtics verwacht ik met enige regelmaat.

Stats zeggen me weinig. 30

punten, 10 rebounds!, hoor ik de blinde fans al weer roepen.

Het zou wat. Ik wil 'm in het vierde kwart de wedstrijd zien overnemen, en in de slotseconden de bal opeisen.

En dat­ie 't laatste schot vervolgens mist, och, als­ie 'm maar neemt.

En als de Thunder de series dan maar gewoon wint. Want de running no rings gag moet natuurlijk wel behouden blijven.

De ultieme trip

Soms denk ik wel eens: was ik maar aan

de drugs gegaan. Een beetje laveloos op bed of op het stoepie voor de Appie liggen.

Nee, in mijn jeugdige braafheid besloot ik de spuitjes en de snuifjes links te laten liggen en mij te storten op baseball. Ik verslond de sport van april tot en met oktober, de rest van het jaar had ik vooral pauze. Mijn off­season.

Had, want sinds

SportAmerika.nl bestaat ben ik steeds meer verslingerd geraakt aan andere Amerikaanse sporten, zoals de NFL en de NBA. In de afgelopen winter zette ik de wekker op maandagnacht om triviale wedstrijden van de Jacksonville Jaguars en de Minnesota Vikings te bekijken.

Tijdens de NBA­playoffs heb ik het virus weer te pakken. Vorige week genoot ik van de strijd tussen de Miami Heat en de Boston Celtics. Twee compleet verschillende teams: het ene is sinds de komst van LeBron James jaar in, jaar uit titelfavoriet, het andere is te oud en niet gemaakt voor het verkorte seizoen.

Het is mooi hoe anders sport kan lopen.

Na de eerste twee wedstrijden gaf niemand meer een cent voor de kansen van de Celtics. Sterker nog, dit bejaarde team ging gesweeped worden. Zes dagen later stond het 3­2 voor de C's en opeens was LeBron weer niet clutch. Uiteindelijk kantelde het dubbeltje nogmaals en haalde Miami de finale.

Sport is mooi, en Amerikaanse sport zeker.

Geniet van deze verslaving. Laat je meevoeren in die trip!