Sport Amerika The Magazine Nummer 27

HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Saman Alzahawi Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Paul Klomp Aizo Lijcklama Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu Digital Publishing Scribus Desktop Publishing

SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 ­ Alle rechten voorbehouden.

Afgelopen donderdag was het zover. De jaarlijkse

Thanksgiving­viering zorgde er weer voor dat mijn heimwee naar de Verenigde Staten enorm hoog opliep.

Drie wedstrijden kreeg ik als toetje aangeleverd via de NFL Game Pass. Als Patriots liefhebber werd ik eerst goed in de stemming gebracht door de eerste twee wedstrijden. Eerst liet het duel tussen de Texans en Lions zien dat coaches wel degelijk een enorme invloed kunnen hebben op het wedstrijdverloop (ditmaal dus negatief voor Detroit) en in het tweede duel bewees RG III dat hij een quarterback voor het grote publiek is. Naast zijn uitmuntende spel is hij ook echt een publiekspeler met zijn fake throws en indrukwekkend rushes.

De kers op de slagroomtaart werd verzorgd door Bill

Belichick en zijn mannen. Een van de grote rivalen, de New York Jets, werd in eigen huis vermorzeld. Vol ongeloof zag ik mijn Patriots in een tijdsbestek van minder dan een minuut drie touchdowns scoren. Natuurlijk, het team van Bill & Tom speelde sterk, maar ik moet ook zeggen dat Rex Ryan in New York City niet de hoge verwachtingen waar kan maken.

Coach Hoodie is een van de redenen dat ik zo'n grote fan ben van de Patriots. Het is iemand van de oude stempel, die zowel binnen als buiten de kleedkamer gezag uitstraalt. Daarnaast is hij een coach die ook risico's te durft nemen. Joep Smeets schreef negen volle pagina's over het fenomeen Belichick.

De NFL­fans komen sowieso goed aan hun trekken in dit

nummer. Onze NFL­analist Saman Alzahawi stelde namelijk zijn eigen NFL All­Star team vast en lees je verder nog een uitleg van Paul Klomp over het mislukte seizoen van de Philadelphia Eagles.

Het laatste, en misschien wel leukste, NFL­bericht: ook dit NFL­seizoen organiseren wij een SuperBowl party. Waar de vorige editie een uitverkocht Coco's Outback opleverde, zijn wij nu weer druk bezig om in dezelfde omgeving een nog leuker feestje te geven. En oh ja, bij ons ben je in ieder geval niet 77,50 euro kwijt voor een kaartje om de wedstrijd live te kunnen zien.

Groet,

2 BIG SCREENS & 17 LARGE TV'S!

Happy Hour足 1/2 Cocktail Hour 22:00 足 23:00 (all cocktail 1/2 price)

Kitchen open till 23:00 (burgers, wings, hotdogs ect.). With any Hamburger, Macho Nacho's or Chicken wings get a FREE bottle of Bud (1 per person).

Weekly RoundUp

Aldon Smith van de San

Francisco 49ers beleefde vorige week op Monday Night Football de beste avond uit zijn carrière. De defensive end had 5,5 sacks in de wedstrijd tegen de Chicago Bears • De strijd om de titel van Offensive Rookie of the Year lijkt dit jaar te gaan tussen running back Doug Martin van de Tampa Bay Buccaneers en Andrew Luck van de Indianapolis Colts • Met de bye weeks achter de rug lijken de Atlanta Falcons en Houston Texans vrijwel zeker een playoff plek te pakken te hebben met een bye • Andere teams met een ruime voorsprong in hun divisie zijn de New England Patriots en Denver Broncos.

Gronk breekt arm

New Engeland Patriots tight

end Rob Gronkowski brak vorige week zijn onderarm tegen de Indianapolis Colts.

Dat gebeurde op een volkomen overbodig moment: tijdens een special teams play bij een comfortabele voorsprong en de wedstrijd al zo goed als over. De kans is groot dat Gronk in de playoffs weer in

actie kan komen voor de Patriots.

Eén troost voor de Pats: op Thanksgiving keerde zijn collega Aaron Hernandez terug na weken aan de kant te hebben gezeten met een enkelblessure.

Blessureleed onder quarterbacks

Wekenlang bleef het leed

onder spelverdelers uit, maar nu lijken de blessures zich ineens op te stapelen. Drie weken geleden liep Ben Roethlisberger, aanvalsleider van de Pittsburgh Steelers, een schou­ der­ en rib­ blessure op en een week later waren het Alex Smith van de San Francisco 49ers, Michael Vick van de Philadelphia Eagles en Jay Cutler van de Chicago Bears die naar de kant moesten met hersen­ schuddingen.

Degene die daar het meest garen bij spint is Colin Kaepernick, de back­up quarterback van Smith bij de 49ers. Hij maakte vorige week maandag tegen de Bears zijn debuut als starter en maakte zo veel indruk dat hij nu voor Smith in de pikorde staat.

B

vervangen door rookie Nick Foles en het verlies van Cutler werd tegen de Niners ondervangen door Jason Campbell. Cutler maakte afgelopen weekend weer zijn rentree tegen de Minnesota Vikings.

Adrian Peterson beste rusher

Na elf weken football is

Adrian Peterson van de Minnesota Vikings degene met de meeste rushing yards, namelijk 1128. Dat zou in elk ander jaar geen verrassing moeten zijn, maar nu is dat bijzonder. 'All Day' scheurde namelijk ruim elf maanden geleden zijn kniebanden. Zijn sterke terugkeer is op z'n minst opmerkelijk te noemen, aangezien veel running backs in het verleden niet zo goed presteerden vlak na zo'n operatie.

Peterson heeft zestig yards

voorsprong op nummer twee: ig Ben is waarschijnlijk nog Arian Foster van de Houston een tijdje uitgeschakeld en Texans. • wordt in de tussentijd vervangen door Byron Leftwich. Vick wordt

William Belichick, Bill voor vrienden

en vijanden, heeft de Patriots in het afgelopen decennium naar zijn beeld gevormd. Hij is één van de vier head coaches die ook als general manager optreedt. Hij begon zijn carrière als assistent in Baltimore. Na omzwervingen door Denver en Detroit belandde de zoon van Steve Belichick, ooit assistent bij de Navy Midshipmen, in New York.

Daar diende hij eerst als assistent van de defensive coordinator onder Bill Parcells, wiens mentorschap als een rode draad door de carrière van Belichick zou lopen.

The Big Tuna promoveerde hem eerst tot DC van de Giants, nadat hij zelf tot hoofdcoach was benoemd. Daar won Belichick zijn eerste Vince Lombardi Trophy als eindverantwoordelijke voor een legendarische defense, aangevoerd door linebacker Lawrence Taylor.

Toen Parcells uit New York vertrok,

kwam Belichick op eigen voeten te staan in Cleveland. Hoewel hij in 1994 de playoffs bereikte, overschaduwden perikelen rondom de verhuizing van de Browns naar Baltimore zijn vijf jaren in Cleveland. Na een tegenvallend seizoen in 1995 vertrokken zowel de Browns als Belichick uit Ohio. De Browns werden de Baltimore Ravens en Belichick streek weer neer onder de vleugels van Bill Parcells, in New England.

gesteggel was Bill onderweg naar aartsrivaal New England.

Steal

Een paar maanden later, tijdens de draft, stond Belichick voor een keuze in de zesde ronde van de draft. Hij was op zoek naar een back­up voor zijn quarterback Drew Bledsoe. De gegadigden waren Tim Rattay van Louisiana Tech en de QB van de Michigan Wolverines, Tom Brady. De beslissing voor Brady was, naar eigen zeggen, “de beste die de franchise ooit zal maken.”

In Belichick’s eerste seizoen eindigden de

Patriots nog met een losing record. Het was tevens de laatste keer dat zijn Patriots het seizoen afsloten met meer nederlagen dan overwinningen. Na de blessure van Bledsoe gooide Belichick zijn jonge quarterback voor de leeuwen.

Chuck Noll had Terry Bradshaw, Tom Landry had Roger Staubach en Bill Belichick heeft Tom Brady.

Brady loodste de

Patriots in zijn eerste seizoen als starter naar de Super Bowl. De tegenstander in Super Bowl XXXVI , St. Louis, was gedurende het sei­ zoen niet te stuiten Na één jaar bij de Patriots, waarin de geweest. Voor aanvang Super Bowl verloren werd, volgde hij van de wedstrijd besloot Parcells terug naar New York. Toen die Belichick dat zijn spelers zijn werk in 1999 neerlegde leek Belichick niet één voor één gein­ zijn natuurlijke opvolger, maar zijn troduceerd zouden worden, officiële dienstverband als hoofdcoach maar samen het veld zou­ duurde slechts één dag. Vlak voordat hij den betreden. Nooit eerder het podium betrad voor zijn eerste en was een team tijdens de laatste persconferentie zette Belichick een Super Bowl als eenheid de korte verklaring op papier: “I resign as catacomben uitgestormd, HC of the NYJ.” Na wat contractueel maar Belichick stond erop

dat zijn Pats saamhorigheid uitstraalden.

Het was een klassieke motivatietechniek die zijn uitwerking niet miste.

Belichick’s defense, met linebackers Brushi,

McGinest en de relatief onbekende Mike Vrabel, riepen the greatest show on turf een halt toe. Alleen zij wisten Kurt Warner en co. te stoppen. De Pats scoorden slechts één offensive touchdown, maar de verdediging hield running back Marshall Faulk, in de vijf weken daarvoor goed voor 145 rushing yards per wedstrijd en negen touchdowns, tot slechts 79 yards en nul scores.

The Patriot Way

In de daarop volgende drie jaar gingen Belichick en zijn ploeg nog twee keer op herhaling. Een dynastie was geboren. Andere teams wilden The Patriot Way kopiëren. Want zo gaat het: elk succesrecept in de NFL wordt naar hartenlust verveelvoudigd. Maar wat zijn nu eigenlijk de ingrediënten van dat recept?

Belichick gelooft boven alles in discipline en het belang van het team boven het individu, zoals duidelijk werd tijdens contractonder­ handelingen met enkele spelers die van groot belang waren geweest tijdens Belichicks eerste lustrum in New England. Deion Branch, David Patten en David Givens waren allemaal voor een schijntje binnengehaald.

Toen het tijd was om het drietal te belonen voor hun aanzienlijke aandeel in zijn drie Super Bowl­overwinningen maakte Belichick een ijskoude kosten­batenanalyse en liet hij ze één voor één vertrekken. Wes Welker on­ derging afgelopen zomer bijna hetzelfde lot.

Daarnaast toont The Patriot Way de manier waarop Belichick met een bepaald soort spelers weet om te gaan. In 2004 trokken de Patriots running back Corey Dillon aan.

Dillon was destijds één van de weinige lichtpuntjes in Cincinnati en zijn frustratie over zijn ploeggenoten was hem al een paar keer teveel geworden.

Het mediabeleid van de Patriots is onder

Belichick terughoudender dan dat van het gemiddelde dictatoriale regime, en een speler die (zoals Dillon) zijn onvrede publiekelijk uitte, leek geen good fit. Toch gaf hij de vete­ raan een kans. Aangekomen in New England bleek Dillon het braafste jongetje van de klas.

Zijn 1635 rushing yards waren een franchise

record én gaven Brady’s offense een nieuwe impuls. Na tien frustrerende jaren in Cincy bezorgde Dillon zijn nieuwe hoofdcoach diens derde Super Bowl­overwinning in vier jaar.

Drie jaar later herhaalde Belichick zijn

kunstje met Randy Moss. De talentvolle receiver was al uitgespuugd in Minnesota én Oakland, maar voor een fourth round pick durfde Belichick het risico wel aan. Evenals bij Dillon was het perspectief op een Super Bowl­ring genoeg om hem in het gareel te krijgen. Als tegenprestatie voor een kans op de Vince Lombardi Trophy was Randy Moss een jaar lang poeslief. Alleen David Tyree’s helmet catch in Super Bowl XLII voorkwam de bekroning van één de meest dominante seizoenen van een receiver aller tijden.

Ook rondom de draft hoor je analytici voortdurend over The Patriot Way. Belichick zit geen moment stil op draft day en is voortdurend bezig met het ruilen van picks. Sinds zijn aanstelling in 2000 is hij betrokken geweest bij maar liefst 53 draft day trades. Zijn tactieken lopen uiteen; soms vertrouwt hij zijn scoutingsapparaat en tradet hij down, zoals in de eerste ronde van de 2008 draft. De Patriots beschikten over de zevende keuze, maar een aanlokkelijk aanbod van de New Orleans Saints over­ tuigde Belichick drie plekjes later te draften.

Ook omdat hij wist dat de drie teams die hem voor zouden gaan geen interesse hadden in linebacker Jerod Mayo, die in New England uitgroeide tot Pro Bowler.

worden de Patriots door de hele NFL bewonderd. Menig franchise heeft geprobeerd om het model van de Patriots te kopiëren, zij het altijd zonder succes.

In 2005, na drie gewonnen Super Bowls,

vertrok defensive coördinator Romeo Crennel naar de Cleveland Browns. In Ohio erfde hij een defense die in 2004 nog in de middenmoot was geëindigd, maar in de vier jaar onder Crennel 16de, 27ste, 30ste en 26ste eindigde. Het succes van de New England defense, zo bleek, was niet het succes van Crennel.

Scott Pioli, ooit Belichick’s tweede man in Foxboro, is sinds 2009 de general manager van de Chiefs. Bij zijn aanstelling in Kansas City verklaarde Pioli nog The Patriot Way te willen invoeren in Arrowhead Stadium. Na een desastreuze draft in 2009 loopt Pioli vanaf het eerste jaar al achter de feiten aan.

Na slechts één seizoen als DC in New

England, in 2005, werd Eric Mangini op 36­jarige leeftijd de head coach van de Jets. De consistentie waar de Patriots bekend om staan wist hij niet mee te nemen uit New England.

Na één succesvol seizoen stortte Mange­ nious New Yorkse kaartenhuis in 2007 volledig in.

Josh McDaniels was de volgende kroonprins. Brady’s 50 touchdowns, Moss 22 TD en 589 punten prijkten op zijn CV, en toen hij in het Bradyloze 2008 liet zien dat zijn succes niet alleen maar lag aan het beste quarterback/receiver­duo in de geschiedenis van de NFL, hapte Denver. p andere momenten, als de kwaliteit van een draft class tegenvalt, is hij al meer In Colorado kwam hij in aanvaring met quarterback Jay Cutler, sterreceiver bezig met de draft van het jaar erna, en Brandon Marshall en uiteindelijk ook het probeert hij middels trades zoveel bestuur van de Broncos, nadat hij een mogelijk teams die wanhopig zijn om nú illegale opname van een tegenstander in te winnen van hun toekomstige draft de doofpot probeerde te stoppen. picks te ontdoen.

O

Poging tot plagiaat

Kritiek

Er wordt gezegd dat imitatie de oprechtste The Patriot Way blijkt dus moeilijk te vorm is van bewondering, en als dat zo is exporteren. Maar toch is de carrière van

In Bill We Trust

Het motto van de fans die in Foxboro weer en wind doorstaan om hun Patriots te bekijken getuigt van het bodemloze vertrouwen dat de fans hebben in hun coach. Sterspelers die onverwacht de deur worden gewezen? Fans in Boston slikken het klakkeloos zolang Bill voor overwinningen blijft zorgen. Maar het vertrouwen van de rest van de NFL in Belichick werd flink beschadigd in 2007, toen zijn voormalige protégé Eric Mangini de Patriots ervan beschuldigde illegale video­opnames te maken van de walk throughs van hun tegenstander. Spygate was een zwarte bladzijde in de carrière van Belichick, een boete van 500.000 dollar en het inleveren van een first round draft pick de consequentie.

de NFL Coach of the Decade niet alleen maar rozengeur, maneschijn en Super Bowl­zeges. Belichick’s reputatie als defensieve mastermind heeft de laatste vijf jaar een flinke deuk opgelopen. Dat begon met Super Bowl XLII, waarin zijn verdedigers de jonge Eli Manning geen halt wisten toe te roepen. Vijf jaar later, tegen dezelfde Giants, bleek Belichick’s D geen haar beter te zijn geworden.

Dit keer heette David Tyree Mario

Manningham, en luisterde Plaxico Burress naar de naam Ahmad Bradshaw.

Andere spelers, zelfde drive, zelfde resultaat. Wéér konden de Pats Manning & Co. niet stuiten. In 2012 was dat echter geen verrassing meer. De Patriots defense behoort al jaren tot één van de meest poreuze in de NFL. Het noopte Belichick zelfs om van zijn geroemde draftbeleid af te stappen. In de afgelopen draft besteedde hij twee first rounders aan defensieve versterkingen.

Zolang Belichick langs de zijlijn staat en

Tom Brady under center zijn de Patriots een zekerheidje in het postseason. Echter ook zijn magische hand met elders uitgekotste spelers lijkt verdwenen. Chad Ochocinco en Albert Haynesworth melden zich vorig jaar in New England, maar zelfs Belichick kreeg het tweetal niet aan de praat.

Geschiedenisboeken

Desalniettemin zal de man wiens defensieve gameplan van Super Bowl XXI in de Hall of Fame hangt, zijn document ooit vergezellen. Drie Super Bowls garanderen zijn plek in Canton, Ohio. Het is bijna onmogelijk om lang aan de top te staan in een league die is ontworpen om iedereen een gelijke kans te geven. Hij heeft van de New England Patriots een perennial favorite gemaakt. Ondanks de kritiek die Belichick de laatste jaren heeft moeten slikken gaat hij de geschiedenis boeken in als één van de, zo niet dé beste coach aller tijden. •

Bill & Tom, Tom & Bill

De carrières van Belichick en zijn quarterback Tom Brady zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. De 199ste draft pick uit Belichick’s eerste draft groeide aan de hand van zijn coach uit tot een toekomstige Hall of Famer en een van de beste QB’s aller tijden. Samen bereikten ze vijf Super Bowls. Nooit eerder wonnen een quarterback en zijn coach samen zo vaak het conferencekampioenschap. Het tweetal won 132 regular season wedstrijden en zestien playoffwedstrijden. Dat maakt ze de meest succesvolle combinatie tussen een quarterback en een coach aller tijden.

OFFENSE

QB: Aaron Rodgers, Green Bay Packers De beste speler van de NFL. Rodgers zal als het allemaal gedaan is herinnerd worden als ĂŠĂŠn van de besten aller tijden. Gezegend met de meeste complete arm van de league. De unieke combinatie van kracht, precisie en snelle release is angstaanjagend. Rodgers is een zeer slimme speler en een uitzonderlijk leider. Ondanks een enigszins tegenvallende start, pronkt de naam Rodgers op vrijwel elke stat list bovenaan. Met 27 touchdowns en zes picks is hij de reden dat de Packers nog in de titelrace zijn.

EV: Peyton Manning, Tom Brady.

RB Adrian Peterson, Minnesota Vikings Voor het seizoen had ik AP als zesde beste speler in de NFL, ondanks dat zijn knie aan gort was gehit. Niet iedereen geloofde in een spoedig herstel. Maar Peterson benaderde de blessure als een aanstormende linebacker, raapte al zijn kracht en overtuiging bijeen en ramde de blessure naar de vergetelheid. Want niet alleen is AD terug, hij draait het beste seizoen uit zijn loopbaan met een gemiddelde van 5,7 yards per rush.

EV: Jamaal Charles, CJ Spiller, Frank Gore.

FB: Bruce Miller, San Francisco 49ers Miller wordt hier verkozen boven Marcel Reese en James Casey om zijn blocking. Waar de andere geroemd worden om hun receiving skills is Miller een back van de oude stempel.

Hij is een hitte zoekende raket die linebackers en defensive backs vernietigt en zo ruimte maakt voor zijn beste vriend, de tailback.

WR: AJ Green, Cincinnati Bengals Calvin Johnson, Detroit Lions Percy Harvin, Minnesota Vikings Niemand beklom de afgelopen jaren sneller de sterrenladder dan AJ Green, de superreceiver van de Bengals. Green is super smooth, rent scherpe routes en heeft handen om van te watertanden. Calvin Johnson trekt zich niks aan van de Madden curse. Hij leidt de NFL in receiving yards en maakt de laatste weken weer furore als beste ballenvanger van de league. Harvin is de meest complete speler van de lijst en zelfs een outsider voor de MVP. Harvin is belachelijk explosief en het lijkt vaak alsof hij uit een kanon wordt geschoten.

EV: Andre Johnson, Reggie Wayne, Brandon Marshall en Demariyus Thomas.

TE : Rob Gronkowski, NE Patriots Gronk want touchdown. Voor het eerst in de

rijke historie van de NFL wist een tight end drie seizoenen op rij minstens tien touchdowns per jaargang te maken. Gronkowski is een absurde mismatch. Veel te groot en sterk voor DB’s, hij laat geregeld een spoor van omvergelopen en gepijnigde spelers achter op weg naar zes punten, en te wendbaar en snel voor linebackers, die vaak met gebroken enkels achterblijven en een asjemenou blik.

EV: Jimmy Graham en Vernon Davis.

LT: Duane Brown, Houston Texans Brown speelt op een ridicuul niveau en is verrweg de beste tackle van de league in 2012.

Brown is niet te passeren in de passing game, een echte rots in de branding. In de running game weet Brown als een volleerd bulldozer het pad vrij te maken voor Arian Foster en Ben Tate.

Brown is de laatste jaren enorm ontwikkeld nadat hij volgens sommigen te hoog werd gedraft door Houston.

LG : Mike Iupati, San Francisco 49ers Wat een geweldenaar! Iupati is de meest domi­ nante offensive lineman. Zijn lievelingsgerecht is pannekoeken en hij deelt ze met alle plezier uit.

In de running game is er geen guard beter op het moment. De extreme kracht die voortkomt uit de heupen en armen is waanzinnig. Het is daarnaast een geweldige atleet die zeer soepel beweegt voor een man van zijn formaat. De 49ers running game is de beste van de NFL en dat komt voor een groot deel door deze krachtpatser.

EV: Evan Matthis.

C: Mike Pouncey, Miami Dolphins Mike is zijn tweelingbroer Maurkice gepasseerd als beste center. Pouncey is de beste offensive lineman van de Dolphins, en dat is veelzeggend omdat voormalig #1 overall pick Jake Long de left tackle positie bemand. Pouncey beschikt over alle ingrediënten. Heeft niet alleen de fysie­ ke skills, die vereist zijn voor de quarterback van de O­line. De center leest namelijk de D, wijst de eventuele blitzers aan en zet de protectie neer.

EV: Jonathan Goodwin, John Sullivan.

RG: Marshall Yanda, Baltimore Ravens Yanda is al jarenlang een gevestigde orde op de O­line van de Ravens en in Baltimore weten ze heel goed hoe geweldig deze guard is. Yanda is de best passblockende guard en passblocking is een skill die we niet vaak zien bij right guards.

Zijn kracht explodeert op het netvlies in de running game waar hij als een sneeuwschuiver linebackers opzij schuift.

EV: Alex Boone, Kevin Zeitler.

RT : Ryan Clady, Denver Broncos Het was moeilijk om de beste right tackle van de NFL, Sebastian Vollmer, buiten de basis te laten, maar left tackle Ryan Clady speelt op een extreem hoog niveau en verdient de uitverkiezing. Clady is enorm atletisch voor een man van zijn formaat en beschermt de blind side van Manning als geen ander. Geweldig voetenwerk, sterke base en goed gebruik van de armen.

EV: Sebastian Vollmer en Eric Winston.

DEFENSE

DE in 4­3: Cameron Wake, Miami Dolphins Jason Pierre­Paul, New York Giants Wake is één van de beste pure pass rushers van de league. Zijn vermogen om druk te zetten op de spelverdeler is verbazingwek­ kend. Zijn beruchte vier point stance boezemt tackles angst in. De 9,5 sacks zeggen niet genoeg over de druk die hij weet te zetten. JPP is een super atleet die nog steeds lerende is als het om NFL skills gaat.

Het is is bijna eng om te bedenken hoe goed hij kan worden. Zijjn eerste stap is belache­ lijk expolsief en het gebruik van zijn lange armen is picture perfect.

EV: Charles Johnson en Elvis Dumerville.

DT in 4­3: Geno Atkins, Cincinnati Bengals Gerald McCoy, Tampa Bay Bucs Atkins is het best bewaarde geheim van de NFL. Hij staat op de rand van sterrendom en is de beste 4­3 DT van de NFL. Zijn pass­ rush skills zijn belachelijk voor een DT en hij weet zich geregeld een weg door double teams te banen. McCoy werd in 2010 als derde gekozen achter Ndamukong Suh, die een flitsende start van de carrière kende.

McCoy is Suh voorbij gesneld en speelt op een super niveau op het moment. Hij is eindelijk blessure vrij en dat is te merken.

EV: Kyle Williams, Nick Fairley.

OLB in 4­3: Von Miller, Denver Broncos Lance Briggs, Chicago Bears Von Miller is in zijn tweede jaar in de league al een geduchte kandidaat voor beste verdediger van de NFL. Wat een speler! Miller is zo belachelijk snel, het vermogen om te accelereren is ongeeve­ naard. Het maakt Miller niet uit of het een run of pass is, hij zal de bal vinden. Ook in

coverage staat Von zijn mannetje. It’s always Miller Time in Denver. Lance Briggs scoorde dit seizoen twee games op rij een zespunter op een interception en dat zegt veel over de cover skills van Briggs die de skills heeft om tight ends te dekken, uniek voor linebackers. De stripfanaat is daarnaast zeer sterk in de running game en verdient deze uitverkiezing met vlag en wimpel.

EV: Kevin Burnett, Chad Greenway.

MLB in 4­3: Patrick Willis, 49ers Darryl Washinton, Arizona Cards Navorro Bowman, 49ers Bowman draait een top seizoen en is sta­ tistisch gezien zelfs beter dan teamgenoot Willis. Wat een combi van snelheid, kracht en passie. Bowman blijft zelfs op het veld in de dime look waar Willis van het veld gaat. Maar Willis is de leider van de D. Geweldig tegen de run waar vooral zijn vermogen om te lezen en zich door gaps te wurmen geweldig is om te zien.

Het spel van Washington is om de vingers bij af te likken. De linebacker heeft maar liefst acht (!) sacks op zijn naam staan en is een plaag in de passing game waar zijn vermogen om te rennen en van richting te veranderen het verschil maken.

DE 3­4: JJ Watt, Houston Texans Justin Smith, 49ers JJ Watt is dit seizoen de beste verdediger in de league en zelden zagen we een 5­techniek end zo domineren op zijn positie. Watt ver­ slaat double teams alsof ze worden ingezet door kleuters. Zijn positie is niet die van pass­rusher, maar Watt doet het er gewoon bij. Maar liefst 14,5 (!) sack wist hij al te noteren. WOW! Jets' Muhammed Wilker­ son verdient deze plek op basis van de eerste helft van het seizoen. Maar het spel van Justin Smith is zeker de laatste weken weer van ouderwets vernietigend niveau.

Smith is een sloopkogel tegen de run en in de passing game zijn de gebroeders Smith, Aldon en Justin, niet te stoppen.

NT: Isaac Sopoaga, 49ers Sopoaga speelt niet het beste seizoen uit zijn loopbaan maar het double team dat hij altijd opeist opent zoveel ruimte voor Willis en Bowman en hij weet zich zelfs geregeld los te weken van de blocks. De man is reusachtig en is een onmisbare schakel in de beste D van de NFL. EV: Barry Cofield, Vince Wilfork.

MLB in 3­4: Jerod Mayo NE Patriots Mayo is de leider van een sterk pres­ terende Pats D. Mayo is een beest tegen de run, houdt zich staande in de passing game en is een genadeloos harde hitter. Ik had hier overigens ook kunnen kiezen voor teamgenoot Brandon Spikes, die de beste run defender is van de league maar minder sterk is in coverage. Mayo is de hoogste draft pick van de afgelopen vijf jaar van de Pats en zijn waarde is enorm. Belichick heeft in Mayo een coach op het veld.

EV: Curtis Lofton, Brandon Spikes

OLB in 3­4: Aldon Smith, 49ers DeMarcus Ware, Dallas Cowboys Aldon Smith is de meest gewelddadige outside backer van het moment. Zijn handen worden gebruikt als stormrammen en als hij zijn handen op de nummers van een blocker krijgt wordt die getrakteerd op een ritje achteruit richting QB. Zijn vermogen om de schouders te dippen en om blockers heen te gaan is poetry in motion.

Wat een superster en zijn 15 (!) sacks leiden het klassement. Ware komt de laatste weken omhoog gestormd. Niet het domi­ nante seizoen dat hij afgelopen jaar liet zien, maar Ware behoort met 10 sacks en 4 forced fumbles nog steeds tot de allerbeste.

EV: Clay Matthews, Justin Houston.

CB: Richard Sherman, Seahawks Charles Tillman, Chicago Bears Tim Jennings, Chicago Bears Sherman is na de blessure van Revis de beste cover corner van de league en het is niet eens een spannende race. De 1,90m lange corner heeft geweldige voeten waarmee hij bij elke receiver in het kielzog kan blijven, de ballskills om passes te lokaliseren en neer te slaan of zelfs te intercepten en is zo geweldadig als Badr Hari in een disco. Tillman speelt het beste seizoen uit zijn sterke loopbaan. Niet alleen zijn coverage is top; hij weet zelfs sterren als Calvin Johnson aan banden te leggen. De Peanut Punch, waar hij de bal los weet te slaan uit handen van nietsvermoedende runners, is nu al legendarisch. De nickle corner was een spannende race tussen de cover skills van Antonio Cromartie en de play­making skills van Tim Jennings die maar liefst acht picks op zijn naam heeft.

Omdat er geen manier is om acht INTs te omzeilen, viel de keus op Jennings.

S: Jairus Byrd, Buffalo Bills Earl Thomas, Seattle Seahawks Byrd is nog zo’n goed bewaard geheim.

Niet de snelste maar gezegend met super instincts en een neus voor de bal, getuige de 9 INTs in zijn rookie jaar.

Byrd maakt dit jaar furore. We hebben gekozen voor twee free safeties, omdat het spel van Thomas te goed is te negeren. Thomas speelt als een centerfielder en neemt als single high safety vaak het midden van het veld weg en geeft top rugdekking aan de corners.

SPECIAL TEAMS

K: Phil Dawson, Browns Geen echte fan van kickers Maar Dawson miste dit jaar als enige kicker nog geen kick en dat is alles wat ik van een kicker vraag. Verpest het alsjeblieft niet. Dawson heeft dat nog niet gedaan. Alle gekheid op 'n stokje, Dawson draait een sterk seizoen.

EV: Sebastian Janikowski en Blair Walsh.

P: Andy Lee, San Francisco 49ers Lee is de beste punter en het is niet eens close voor mij. Een onmisbare schakel in de D van de 49ers, die door de aanwezig­ heid van Lee bijna altijd in geweldige veldpositie staan omdat Lee de tegen­ stander binnen de 20 yard lijn weet te pinnen.

KR: Jacoby Jones, Baltimore Ravens Jones wordt hier verkozen mede door de drie touchdowns die hij wist te genereren.

De 108 yard return tegen Dallas eve­ naarde een NFL record. De snelheid van Jones is oogverblindend maar het is vooral zijn vermogen om zonder angst voor eigen lijf en ledematen zonder angst de elf bloeddorstige special teamers vol tegemoet rent in de overtuiging dat ze hem toch niet stoppen.

EV: Percy Harvin, Marcus Thigpen. •

15 november 2010, FedEx Field, Washington DC

Een fel opstootje tussen beide teams voor­ afgaande aan de wedstrijd zet de boel direct op scherp. De Washington Redskins van ex­ Eagle Donovan McNabb en de Philadelphia Eagles van Michael Vick hebben er zin in.

Dat duurt exact 17 seconden en dan zinkt de gastheer uit Washington de moed in de schoenen. Bij de allereerste play van de wed­strijd loopt de watervlugge wide recei­ ver DeSean Jackson zijn mandekker eruit aan de rechterkant van het veld. Vick heeft zijn favoriete target perfect in de peiling en leidt Jackson met een diepe pass naar de end zone voor de 88­yard touchdown. Nog datzelfde kwart lopen de Eagles uit naar een 28­0 voorsprong en met een 52­28 eind­ stand is de totale vernedering Washington’s deel. Michael Vick completeert 20 van de 28 passes voor 333 yards, vier passing touchdowns, 80 rushing yards en twee rushing touchdowns. De Eagles zijn 6­3.

de Giants met 14 punten, dankzij een 65­ yard touchdown van tight end Brent Celek en een 4­yard touchdown van Vick, in een drive waar Philadelphia’s quarterback zijn volledige arsenaal aan talenten op het veld brengt. Vier minuten later staat het gelijk via een touchdown van Jeremy Maclin. Na een kansloze ‘three and out’ en met veertien seconden te spelen punt Matt Dodge de bal niet over de zijlijn maar in de handen van DeSean Jackson. Jackson fumblet, alvorens er als een raket van door te gaan, de Giants­ cover door de midden te klieven en onbe­ dreigd richting end zone te slalommen voor de winnende score. Het is The Miracle at the New Meadowlands.

De laatste zeven minuten van deze

wonderlijke wedstrijd zijn Michael Vick’s meest glorieuze in het shirt van de Eagles en misschien wel van zijn gehele carrière. Vick passt mes­ scherp, ontwijkt de rush als ware hij Houdini en is volkomen ongrijpbaar in et is Vick’s vijfde start van het jaar, na het seizoen te zijn begonnen als back­up van het open veld. De Super Bowl lijkt steeds meer de onvermijdelijke Kevin Kolb. Kolb voelt echter al snel Vick’s hete adem der rehabilitatie in zijn nek. Vick, lotsbestemming voor Vick’s Eagles en als de playoffs ex­Atlanta Falcon, is dan nog ‘The Dog Killer’, de man die 21 maanden de cel inging een dag na Nieuwjaar omdat hij vechthonden hield en ze verdronk bereikt worden, ondanks twee zodra ze overbodig werden. Uitgerekend onooglijke verlies­ Eagles­coach Andy Reid, die zich als geen partijen op rij, is ander voorstaat op onbesproken gedrag, geeft Vick in 2009 een tweede kans. Na een Philadelphia één van de favorieten seizoen van acclimatiseren gaat Vick in september 2010 de strijd aan met Kolb voor voor de titel.

Maar het sprook­ de positie van startende quarterback. Het blijkt een ongelijke strijd. Vick is op elk vlak je eindigt nog voor het laatste superieur aan Kolb en toont bij vlagen het hoofdstuk grenzeloze talent dat hem al vanaf zijn eerste dagen als Virginia Tech Hokie wordt geschreven kan worden. toegedicht. De 59­28 vernietiging van de Washington Redskins is Vick’s definitieve terugkeer aan het front der elite NFL quarterbacks.

H

19 december 2010, New Meadowlands Stadium, East Rutherford, New Jersey

In de wildcard ronde nemen de Met nog 7:28 minuut te spelen in het vierde Green Bay Packers kwart genieten de New York Giants een 21­ vanaf minuut één het initiatief en geven dat ook niet meer uit punts voorsprong tegen de Eagles als zich plotseling een wonder ontvouwt. In minder handen. Vick krijgt van de zwermende dan twee minuten slinkt de voor­sprong van Packers defense geen seconde rust, ver­ liest zijn ‘cool’ en daarmee zijn vermogen

het verschil te maken. Het is een teken aan de wand dat op dat moment door niemand wordt gezien.

Juli 2011, Lehigh University, Bethlehem, Pennsylvania

Het is nota bene de zojuist aangetrokken Vince Young, voormalig derde overall draft pick en grandioos geflopt in Tennessee, die de vloek uitspreekt. Nog voordat het training camp goed en wel onderweg is, kroont Young de Eagles tot ‘Dream Team’.

Zo heel erg vreemd is dat niet eens. In de dagen voorafgaande aan Young’s komst naar Philadelphia contracteren de Eagles achtereenvolgens Nnamdi Asomugha, Jason Babin, Ronnie Brown, Cullen Jenkins en Evan Mathis. Met de komst van zoveel overwegend defensief talent en het behoud van vrijwel de volledige offense (Michael Vick tekent een contract ter waarde van meer dan 100 miljoen dollar) lijken de Eagles de laatste beslissende stap naar de Super Bowl te zetten.

Coach Reid is zo overtuigd van de

kwaliteiten van zijn team dat hij denkt het zich te kunnen permitteren om offensive line coach Juan Castillo te benoemen tot defensive coördinator, zonder dat Castillo enige ervaring in die functie heeft. Nog opvallender: het aantrekken van zoveel free agents impliceert dat Reid definitief afstapt van zijn meer dan tien jaar oude geloof in het concept van ‘building through the draft’. Nu het succes bijna voelbaar is verliest Reid zijn geduld en kiest voor de ogenschijnlijk snelste weg naar de top. President Joe Banner staat volledig achter zijn coach: “Het is een beladen begrip, ‘Dream Team’, maar ik las ergens de woorden ‘de Eagles en dat is precies de manier waarop wij er tegenaankijken. We doen er alles om te winnen dit jaar en daar zijn we niet bescheiden over. Onze verwach­ tingen zijn zeer hooggespannen.” De bood­ schap is duidelijk: na het veelbelovende vorige seizoen, moet dit hét jaar worden waarin Philadelphia eindelijk zijn eerste Super Bowl wint.

13 november 2011, Lincoln Financial Field, Philadelphia

Kevin Kolb keert terug in het stadion waar hij voortbestemd was om Donovan McNabb te doen vergeten, maar speelt niet vanwege een blessure. De Cardinals rouwen er geen minuut om; Kolb is geen hoogvlieger geble­ ken. Hetzelfde geldt helaas ook voor Vick, die zijn brille van een jaar eerder kwijt is.

Ook tegen de zwakke Cardinals weet Vick niet te imponeren: 16 voor 34 passes, 128 yards, nul touchdowns en twee interceptions.

Bepaald geen cijfers van een quarterback die zijn team naar de titel moet leiden. Via LeSean ‘Shady’ McCoy en een pick­six van Asante Samuel gaat Philadelphia alsnog met een 14­7 voorsprong het vierde kwart in maar ondanks een interception van Nnamdi Asomugha is het niet genoeg voor de zege.

De ‘Larry Fitzgerald premium package’ sleept een 21­17 Cardinals overwinning uit het vuur. Vick valt enkele minuten voor tijd geblesseerd uit. De Eagles zijn 3­6.

maar alle illusies over de Super Bowl zijn dan allang dood en begraven. Die prijs gaat naar de divisierivaal uit New York.

April 2012, Radio City Music Hall, New York City

De immense teleurstelling van het vorige seizoen ten spijt; Andy Reid heeft de eindeloze winter overleefd en maakt nog steeds de keuzes op zijn veertiende Draft Night. Die avond lijkt het even of Reid zijn ‘draft magic’ van weleer heeft teruggevon­ den als hij voor het eerst in jaren weer een fenomenale buit ophaalt. DT Fletcher Cox, LB Mychal Kendricks, DE Vinny Curry, QB Nick Foles en CB Brandon Boykin voorzien de Eagles van een enorme en broodnodige talentinjectie. Het heeft alles weg van Andy Reid’s laatste gift aan zijn Eagles.

Reid zelf gelooft echter nog altijd in

Michael Vick en het voormalige ‘Dream Team’ en zijn front office geeft hem het voordeel van de twijfel. De Eagles gaan nog et seizoen van de waarheid draait uit op één keer, voor de laatste maal, all­in voor de één grote deceptie. De Eagles starten het Super Bowl. De contracten van DeSean seizoen 1­4 en zetten verdedigend de Jackson en LeSean McCoy worden vorstelijk sluisdeuren volledig open. De onervaren verlengd en kosten noch draft picks worden Juan Castillo is ‘learning on the job’ en dat is gespaard voor het aantrekken van DeMeco in de NFL geen goed idee. Van de geroemde Ryans van de Texans, die het jarenlange aanwisten voldoen eigenlijk alleen Babin en gapende gat op middle linebacker moet Jenkins en de niet te stoppen offense van vullen. Daar tegenover staat het vertrek van een jaar eerder is compleet van het toneel de overbodig geworden zelfgekroonde verdwenen. Michael Vick deelt in de koning van de ‘pick­six’ Asante Samuel naar malaise, gooit over het hele seizoen bijna net Atlanta. Al dit goede nieuws en de als zoveel interceptions (14) als touchdowns vanouds opgeklopte verwachtingen (18) en lijkt ineens weer verdacht veel op de overstemmen de catastrofale ‘season Vick van Atlanta, toen hij het toonbeeld van ending’ achillespeesblessure die Jason inconsistentie en verkwanseld talent was.

Peters, de persoonlijke lijfwacht van Vick en De spelers waarvan verwacht werd dat ze misschien wel beste left tackle in de NFL, het verschil zouden maken blijken vooral oploopt tijdens personal training. Nog heel erg middelmatig en dat maakt van de voordat het seizoen begonnen is verliezen de Eagles een team met fatale zwaktes. Al snel Eagles hun op één na belangrijkste speler. heeft niemand het in ‘Philly’ nog over het 16 Oktober 2012, NovaCare ‘Dream Team’ en daar wordt daarbuiten dankbaar om gegniffeld; hoogmoed komt Training Complex, Philly immers voor de val. Als de Eagles van hun laatste zeven wedstrijden er vijf winnen Broedermoord in The City of Brotherly komen ze alsnog akelig dichtbij de playoffs Love. Andy Reid zet zijn defensive coör­

H

dinator en vertrouwde eerste luitenant Juan Castillo op straat, ter uitstel van zijn eigen executie. De Eagles zijn dan 3­3 maar zien eruit als een 0­6 team. Die indruk wordt bevestigd als in de weken daarna alleen nog maar wordt verloren.

Er klopt helemaal niets meer van in Philadelphia. De slecht gecoachte defense boordevol grote, overschatte namen kan niemand afstoppen. De onderbemande en talentarme offensive line stort om Michael Vick heen in elkaar. De ooit zo dodelijk offense met Vick, Jackson, Maclin, Celek en Jason Avant is compleet ineffectief en kent in McCoy zijn enige lichtpuntje. Michael Vick zelf heeft ondertussen zijn achter­ naam zien veranderen in ‘Pick’ voor de eindeloze stroom interceptions die hij gooit en de bijna lachwekkend domme beslissingen die hij elke week weer neemt. Als Vick tegen de Cowboys geblesseerd uitvalt en wordt vervangen door rookie Foles wordt dat met gejuich begroet door de verbitterde fans. De liefdesaffaire tussen Vick en Philadelphia is voorbij.

Andy Reid ten slotte. Die weet het ook allemaal niet meer. Reid’s clock management en ‘in­game decision making’ zijn van een NFL­onwaardig niveau en hij lijkt allang niet meer de man die dit schip weer kan rechten. Zijn diepe geloof in de nabijheid van succes voor dit door Vick aangevoerde team, de vele draft busts, de vreemde stafkeuzes van de laatste jaren, het onvermogen om zijn ploeg boven zichzelf uit te laten stijgen en de ver­ loochening van zijn vertrouwen in geduld en terug­ houdendheid is wat de Eagles ten gronde heeft gericht. Voor Reid, Vick en de Eagles is dit the end of the road. •

Met Kaepernick meer mans

In San Fran staat dit seizoen één van de

beste teams in de NFL. De 49ers zijn domi­ nant aan beide kanten van de bal en onder leiding van Alex Smith was de offense bij vlagen indrukwekkend. Smith stond jaren bekend als een bust maar na de komst van Jim Harbaugh begon hij zich rap te ontwikkelen. Hij is inmiddels een zeer balvaste QB, die slehts vijf picks gooide. En maar liefst zeventig procent van zijn passes komen aan.

Maar Smith liep een hersenschudding op waardoor het roer werd overgedragen aan tweede jaars Colin Kaepernick. Kaepernick mocht de start maken tegen de befaamde Bears D en wat volgde was een geweldig schouwspel. CK liet zien te beschikken over veel meer arm­ kracht dan Smith waardoor diepe passes naar de weinig gebruikte Vernon Davis en andere SF receivers nu wel vruchten af wierpen. Kaepernick voegt twee nieuwe dimensies toe aan het offensieve game­ plan. Diepe passes en het element van de read option en andere plays waar de QB gebruikt kan worden als runner.

Met Smith aan het roer is het spel rede­

lijk voorspelbaar en goede D's bereiden zich daarop voor: run, playaction en korte passes. Met Kaepernick kunnen teams niet meer met 8 man in de box spelen. Safeties moeten diep blijven voor de diepe dreiging en dit opent weer seams en underneath routes voor superster Vernon Davis en de steeds beter wordende Michael Crabtree.

Harbaugh heeft nu veel meer opties in zijn al zeer vindingrijke offense en dit is een enge gedachte voor de NFL. Zonder rookie mistakes, en zolang CK de bal goed beschermd, acht ik deze 49ers het beste team van de league. •

Motivatiespeech

Vorige week was ik voor Studio Sport bij ADO Den Haag­PSV. Het werd een

veegpartij. Een beetje te vergelijken met de Patriots tegen de Jets op Thanksgiving. De ene ploeg heel erg slecht, de andere geweldig in vorm. ADO gaf de doelpunten net zo makkelijk weg als Mark Sanchez een football. Maar wat mij zo opviel bij de Eindhovenaren was dat ze voor het eerst sinds seizoenen echt plezier hadden. Ik zag PSV­ers lachen, jennen en samen juichen.

Toegegeven, ik werd er zelf als neutraal commentator een beetje vrolijk van.

Je ziet het namelijk steeds minder. Voetbal is een zaak van leven of dood geworden en de spelers nemen vooral zichzelf heel serieus.

Kleedkamergrappen zoals vroeger zijn er amper nog, ook omdat meer dan de helft van de profs het niet eens door heeft als een medespeler iets zegt.

Dat staat de muziek uit de dure koptelefoon, die vooral laat zien dat je trendy bent, namelijk in de weg.

Ik heb altijd gedacht dat als je sport op topniveau beoefent, het vanaf jongs af aan een droom moet zijn die je nastreeft. Maar dat hoeft niet altijd. Veel voetballers kijken bijvoorbeeld zelf nauwelijks naar een wedstrijd als ze vrij zijn. Maar toch moet de innerlijke motivatie ergens vandaag komen.

Curtis Martin werd afgelopen zomer opgenomen in de NFL Hall of Fame.

Zijn speech is één van de meest emotionele die ik de laatste jaren heb gezien. Opgegroeid in een verknipt gezin, zonder vader want die ging er al vandoor toen Curtis vijf jaar was. De man was verslaafd aan drugs, alcohol en maakte het leven van de vrouw des huizes tot een ware hel. Zijn oma werd vermoord en op vijftienjarige leeftijd keek Curtis zelf de dood in de ogen toen iemand een pistool op zijn hoofd zette en de trekker zeven keer overhaalde. Een schot volgde wonderbaarlijk genoeg echter niet.

Curtis Martin keek in zijn hele leven minder dan vijf hele American Footballwedstrijden, want hij vindt er eigenlijk geen zak aan. Nog sterker, Martin was een running back maar had juist aan één ding een godsgruwelijke hekel: rennen. Maar de man uit Pittsburgh kon dat nu juist net als geen ander. Hij werd gebeld door de New England Patriots met de vraag of hij voor de club wilde spelen. Waar ieder ander een gat in de lucht zou springen, hing Martin de telefoon op en voelde weerzin. Hij wilde niet naar de NFL, hij wilde geen professional worden. Maar hij deed het wel en dat veranderde zijn leven ten goede.

Deze informatie stamt grotendeels uit de speech van Curtis Martin, die te

vinden is op YouTube. Ik hield het er niet droog bij. Soms fantaseer ik wel eens wat ik zou doen als trainer van een betaald voetbalclub als mijn spelers ongemotiveerd overkomen. Verwend, verwaand, arrogant en zonder beleving.

Ineens zie ik een spelersgroep voor mij die in een donkere ruimte zit en kijkt naar de toespraak van Martin. Halverwege doe ik onverwacht het licht aan en tuur ik door de kamer. Mocht ik dan ook maar bij iemand een koptele­ foon, iPhone of zelfs maar een gaap zien van desinteresse, dan stuur ik hem naar huis. Met zo’n anti­persoonlijkheid win je namelijk nooit de oorlog. •

I

n de laatste negentien reguliere seizoenen eindigden de Jays drie keer op de vijfde plaats, zes keer op de vierde plaats (inclusief de laatste vijf seizoenen), negen keer op de derde plaats en één keer op de tweede plaats.

In tien van die seizoenen werd er ook nog eens een losing record behaald.

Aantal keren playoffs? Nul.

Toch stonden de Blue Jays in hun 36­ jarige bestaan vijf keer in de ALCS en pakten zij twee titels. De glorietijd kende de Canadese ploeg begin jaren ‘90. Vanaf 1989 kwamen er voorteke­ nen aan de wand. Jonge spelers als John Olerud, David Wells, Al Leiter, Roberto Alomar en Devon White bra­ ken door en werden aangevoerd door veteranen Dave Stieb, Joe Carter en Jimmy Key. In 1989 en 1991 waren respectievelijk de Athletics en de Twins nog te sterk in de ALCS, maar in 1992 en 1993 pakten de Blue Jays twee keer de titel. In 1992 werden de Atlanta Braves verslagen, maar vooral de over­ winning op de Phillies in 1993 staat veel fans nog in het geheugen gegrift. Joe Carter sloeg in Game 6 een walkoff home run om de titel te prolongeren.

Terwijl hij het derde honk rondde, sprak radiocommentator Tom Cheek de legendarische woorden: “Touch ‘em all, Joe! You’ll never hit a bigger home run in your life!”

Snakken naar succes

Die tijden moeten nu herleven in de grootste stad van Canada. Er moet maar eens een einde komen aan de reeks vierde plaatsen, zal General Manager Alex Anthopoulos gedacht hebben toen hij de trekker overhaalde voor de veel­ besproken trade tussen zijn Blue Jays en de Miami Marlins. In een klap was zijn team een nummer één en twee starter, een korte stop, een utility speler en een catcher rijker. Zonder dat hij daar zelf heel veel meer dan een vierde starter en een aantal prospects voor op hoefde te geven. Josh John­ son, Mark Buehrle, José Reyes, Emilio Bonifacio en John Buck maken de overstap naar Toronto.

Nadat voor de trade infielder Maicer

Izturis voor drie seizoenen werd aange­ trokken, maakte Toronto kort erna bekend dat ook outfielder Melky Cabrera voor twee jaar komt. De All­Star Game MVP van het afgelopen jaar werd halverwege het seizoen op doping betrapt. Hij werd voor 50 wedstrijden geschorst en moest daarom deze winter hopen op een tweede kans in plaats van de payday die hij ­ op basis van zijn statistieken ­ leek te kunnen verwachten. Nu is het afwachten of hij ook zonder doping dezelfde statistieken bij elkaar kan spelen.

Deze zeven nieuwe spelers voegen zich bij

een selectie waar al behoorlijk wat talent in rondloopt. José Bautista is de beste slugger van de laatste jaren, Edwin Encarnación sloeg dit jaar 42 home runs, Brett Lawrie is een groot talent, Rajai Davis stal 46 honken en Ricky Romero en Brandon Morrow hebben het talent om bovengemiddelde werpers te worden.

Risico

Toronto voegt met de vijf nieuwe spelers ontegenzeggelijk gigantisch veel talent aan de selectie toe. Toch hangt er aan elke speler wel een vraagteken. Josh Johnson is, wanneer fit, de absolute ace van het team. Zijn probleem is echter zijn blessuregevoeligheid. Slechts één keer in zijn loopbaan gooide hij meer dan 200 innings in een seizoen. Het is dus de vraag of hij fit kan blijven. Hetzelfde geldt voor José Reyes. Hoe gaat het spelen op kunstgras zijn gehavende hamstring beïnvloeden? Kan Mark Buehrle opnieuw 200 innings gooien? Kan Melky Cabrera ook zonder doping top presteren? Zo zijn er nog wel meer vragen. Wat zeker ook niet onbelangrijk is, is het financiële risico dat de Blue Jays nemen. Met de nieuwe toevoegingen stijgt de payroll met ruim 55 miljoen naar ongeveer 140 miljoen dollar.

Daarmee schieten zij direct de top­5 in, waar zij vorig jaar nog op de 22ste plek stonden.

Dit zet veel druk op de spelers. Zij moeten

op het veld waarmaken wat zij elke maand op hun loonstrookje zien staan. Dat brengt ons op de projecties voor 2013. RotoChamp is een website die de statistieken van spelers voor het aankomende seizoen voorspelt. Dat doen zij op basis van de statistieken die de spelers in voorgaande jaren behaald hebben en dan vooral de statistieken die vallen onder de noemer ‘Sabermetrics’. De voorspellingen van deze site zijn over het algemeen zeer accuraat

A

Ninja

lex Anthopoulos (AA) is met zijn 35 jaar één van de jongste general managers in de Amerikaanse sportwereld. Toch staat hij bekend als een hele slimme en succesvolle GM.

Dat imago heeft hij vooral te danken aan trades waarin hij dure spelers, die niet of

nauwelijks presteerden, bij andere teams dumpte. Vernon Wells is het bekendste voorbeeld van een ‘albatros’, een duur contract voor een slecht presterende speler, die door AA gedumpt werd. In zijn tweede volledige seizoen als GM stuurde hij Wells en de resterende 86 (!) miljoen dollar van zijn contract in een trade naar de Angels en hij kreeg daar zelfs nog Mike Napoli en Juan Rivera voor terug. Deze trade en de trade met de Marlins een paar weken geleden, leverden hem de bijnaam ‘Ninja’ op.

en het is daarom interessant om te kijken manager van de Jays. Anthopoulos liet dan naar hun voorspellingen voor de Blue Jays ook weten dat hij van al zijn beslissingen in 2013: deze winter het meest achter het aannemen van Gibbons staat. Tijdens de presentatie van de nieuwe oude manager zei hij het volgende: “Ik ken John sinds de start van mijn loopbaan bij de Blue Jays. Hij was coach bij het team en werd later in mijn eerste jaar benoemd tot manager. Ik denk niet dat ik ooit met iemand heb gewerkt die een bullpen beter kan managen en beter samenwerkt met zijn spelers en het front office.”

Gibbons zelf was verrast met zijn aanstel­

Sommige spelers zullen beter presteren

en sommige uiteraard minder, maar al met al mogen we zeggen dat dit een heel gevaarlijke lineup is. De Blue Jays hebben alles: spelers die op het honk komen, spelers die honken stelen, spelers die home runs slaan. Een zeer complete en contender­ waardige lineup. Aardig om te zien is dat zij ook van de bank nog de nodige productie zouden kunnen krijgen: 58 gestolen honken en 24 home runs.

Ook de starting rotation ziet er op basis van de projections sterk uit, maar naast de breekbare Johnson en Morrow zou een extra starter niet misstaan. Dat weet ook GM Anthopoulos en die is naar verluidt nog altijd op zoek naar een starter om zijn titelkansen verder te vergroten. Een low risk­high reward signing als bijvoorbeeld Brandon McCarthy zou wel eens uitkomst kunnen bieden.

ling, en erg blij: “Voor mij kwam dit als don­ derslag bij heldere hemel, maar ik ben zeer verheugd om terug te zijn op het oude nest.

Zeker met alle nieuwe spelers die hier net binnengehaald zijn!” Gibbons heeft als een MLB­manager met de Blue Jays een record van 305­305 en zijn beste resultaat was een tweede plaats in de AL East in 2006.

Dit jaar wordt er van hem en de Blue Jays een vergelijkbare prestatie verwacht. Met een versterkte selectie en een veel hogere payroll moeten zij zich eigenlijk wel plaatsen voor de playoffs. Maar we weten allemaal Kortom, we mogen concluderen dat de Blue dat geld niet altijd garant staat voor Jays zwaar versterkt zijn en een gooi willen prestaties, zie de Marlins van afgelopen doen naar de titel in de AL East of op zijn seizoen. Bovendien zijn er meer kapers op minst één van de twee Wild Cards. de kust in de sterke AL East. De Yankees en Red Sox zijn altijd favoriet, de Rays zijn een John Gibbons topteam en de Orioles meldden zich vorig seizoen onverwacht ook aan de top. Toch is Voor het compleet vernieuwde team moest er bij elk team wel een minpunt te vinden: Anthopoulos nog wel op zoek naar een de Red Sox zijn aan het rebuilden, de nieuwe manager, want John Farrell kon de Yankees worden oud, de Rays raken weer lokroep van zijn oude liefde Boston niet wat spelers kwijt en kunnen de O’s hun weerstaan. De GM besloot een oude kunststukje herhalen? Hiervan moet vertrouwde binnen te halen in John Toronto profiteren en dan zou het zomaar Gibbons. Gibbons was tussen 2004 en 2008 kunnen dat zij voor het eerst sinds 1993 in delen van vijf seizoenen al eens de weer in oktober mee mogen doen. •

Weekly RoundUp

David Freese parkeerde zijn

auto tegen een boom na een uitwijkmanoeuvre voor een hert op de weg. Er komt geen onderzoek, al had hij in het verleden meerdere ongelukken • Gail Harris is overleden. Harris was de laatste speler die een homerun wist te slaan voor de New York Giants • De fire sale in South Beach is nog niet voorbij. Er gaan geruchten dat zelfs mascotte Billy the Marlin op de transferlijst staat • John Gibbons is de nieuwe manager van de Blue Jays. Hij had tussen 2004 en 2008 al eerder het team onder zijn hoede • Melky Cabrera tekende in Toronto een tweejarig contract ter waarde van zestien miljoen dollar. Kan hij het ook ‘schoon’? • Hiroki Kuroda is ook in 2013 Yankee.

RIP Veronica

Al treurend vermelden we

wedstrijden en de World Series) zullen niet veel mensen herinneren, maar als blogs en twitter in die tijd ‘booming’ waren, dan was het verhaal een absolute hit. Halverwege het seizoen beet de hond in de vinger van Cone, die daardoor een start miste en de weg opende voor de Cubaan Orlando Hernandez.

de Marlins­geschiedenis van fire sales en het weigeren van het geven van no­trade clau­ sules. Berry: “Maar de Marlins verzekerden Mark meerdere malen dat er een langeter­ mijnrelatie bestond en dat de plannen om aan een contender te bouwen in een gloednieuw stadion realistisch waren.”

vervolgens 21 starts voor de Yankees, boekte een 12­4 record, een 3.13 ERA en noteerde overwinningen in de ALCS en de World Series.

Cone keerde terug van zijn blessure, eindigde met twintig zeges en gooide een jaar later een perfect game tegen de Montreal Expos.

tijdens de European Big League Tour nog in Rotterdam te bewonderen, voelt zich thuis in Kansas City. Het is dan ook niet vreemd dat de 33­jarige pitcher vorige week een driejarig contract tekende ter waarde van 25 miljoen dollar.

‘El Duque’ maakte

Ze loog tegen mij

Jeremy Guthrie, in november

Mark Buehrle, de nieuwe

pitcher van de Toronto Blue Jays, uit via zijn agent Jeff Berry zijn ongenoegen over het enige seizoen dat hij in Miami actief was. “Ik ben boos over hoe het gelopen is. Net zoals de fans in South Florida ben ik ben meerdere keren voorgelo­ gen, maar ik heb het nu achter me gelaten en ik kijk vooruit naar de rest van mijn loopbaan.”

dat één van de meest amusante karakters van het magische New York Yankees seizoen in 1998 niet meer onder ons is.

Veronica, de Jack Russell van de moeder van pitcher David Cone, is op zestienjarige leeftijd Buehrle (13­13 record met een 3.74 ERA voor de Marlins) en overleden.

Berry waren voordat ze het contract tekenden bewust van

Veronica’s rol in dat jaar (de Yankees wonnen 114

Guthrie langer in KC

Guthrie begon vorig seizoen als speler van de Rockies in Colorado. Daar kende hij een slechte start met een 3­9 record en een 6.35 ERA. De Rockies ruilden hem vervolgens halverwege het seizoen voor Jonathan Sanchez. Guthrie leefde op in het pitchersvriendelijke Kauffman Stadium: 5­3 met een 3.16 ERA in veertien starts.

Guthrie eindigde in zijn laatste elf starts met een 4­0 record en een 2.17 ERA. “Ik geloof in mezelf en ik ben blij dat ze met mij als pitcher verder willen gaan.” De Royals zijn nog niet uitgewinkeld en zoeken naast Guthrie nog een starter. •

Loria raakte een beetje geïrriteerd op vragen van journalisten waarom hij na één seizoen alweer afscheid nam van zijn sterspelers. “We eindigden het seizoen op de laatste plaats.

Figure it out”, zei hij tijdens een bijeenkomst van Major League­eigenaren in Chicago.

De Marlins stuurden shortstop Jose Reyes naar de Toronto Blue Jays samen met pitcher Mark Buehrle en Josh Johnson, catcher John Buck en outfielder Emilio Bonifacio in ruil voor zeven spelers zonder een groot contract.

Beter gezegd: Loria maakte schoon schip door 146,5 miljoen dollar aan contracten naar Toronto te sturen. De tweevoudig World Series­winnaar heeft voor 2013 nu een payroll van 36 miljoen dollar en alleen Logan Morrison en Stanton zijn nog over van het Opening Day roster van 2012.

Voor de start van het

seizoen vestigden de Marlins alle aandacht op zich. Een gloednieuw stadion, een naamsver­ andering, nieuwe tenues, een selectie van ruim 100 miljoen dollar en de zekerheid van 30.000 fans bij elke thuiswedstrijd. De resultaten bleven achter. Miami eindigde op een laatste plaats in de NL East en in 72 procent van alle thuiswedstrijden werd het aantal van 30.000 fans niet gehaald. Manager Ozzie Guillen kreeg de zak en eerder in het seizoen werden Heath Bell, Hanley Ramirez, Anibal Sanchez en Omar Infante verhandeld.

“We moeten beter worden”, zei Loria.

“We mogen niet op de laatste plaats eindigen.

Dat is onaanvaardbaar. We moeten een nieuwe richting in.”

Slechte reputatie

Duidelijke teksten van Loria als je er als buitenstaander naar kijkt. Als het niet loopt, dan moet je afbreken en weer opbouwen om

te strijden voor de prijzen. Helaas staat de geschiedenis niet aan de kant van de Marlins’ eigenaar. Het is niet de eerste keer dat Loria het bloed onder de nagels van de supporters vandaan haalt.

Na een mislukte poging om in 1994 de

Baltimore Orioles te kopen, lukte het Loria om in 1999 voor 24 procent eigenaar te worden van de Montreal Expos. Langzaam groeide zijn aandeel. Toen het hem niet lukte om bij de regering de bouw van een nieuw stadion af te dwingen, verkocht hij de Expos terug aan de league voor 120 miljoen dollar.

In 2004 verhuisde de franchise naar Washington waar ze nu door het leven gaan als de Nationals.

De fans in Montreal beschuldigden Loria ervan dat hij geen stuiver in de club wilde steken. Hij wist dat de Expos ten dode waren opgeschreven, maakte winst ten koste van de fans en kon zo in 2002 voor 158,5 miljoen dollar de Florida Marlins overnemen van

John Henry, die op zijn beurt mede­ eigenaarwerd van de Boston Red Sox.

Onder het bewind van Loria veroverden

de Marlins in 2003 de World Series, maar in de jaren erna vertrokken sleutelspelers als Ivan Rodriguez, Derrek Lee, Josh Beckett en Mike Lowell. Het leek haast een kopie van de grote uitverkoop in 1997 na het winnen van de eerste World Series. The Victory Parade was nog niet voorbij of eigenaar Wayne Huizenga liet spelers als Al Leiter en Gary Sheffield de deur uit gaan en verkocht de club met winst.

Geen visie

“Je weet gewoon niet welke kant ze opgaan”, meent Marlinsfan Mike Quintana. “Dat is vanaf het begin al zo. Opbouwen en weer afbreken. Dat is niet goed voor de lange termijn visie.” Niet alleen de fans waren boos over de trade met de Blue

Slechte eigenaren

Slechte eigenaren vind je in alle soor­ ten en maten. Je hebt er die wel willen (sportief succes boeken), maar geen benul hebben hoe. Je hebt er die louter aan hun eigen portemonnee denken en hun franchise slechts zien als zaken­ object. En je hebt er die zowel zakelijk als sportief best hun mannetje staan, maar gewoon slechte mensen zijn.

Daniel Snyder, Washington Redskins (1999 ­ heden) – Sinds zijn komst in 1999 versleet Snyder een groot aantal coaches en quarterbacks, maar kenden de Redskins slechts drie winning seasons. Gaat RGIII daar verandering brengen?

Michael Jordan, Charlotte Bobcats (2010 ­ heden) – De cijfers 7­59 zeggen genoeg. Het record van de Bobcats afgelopen seizoen was het slechtste in de historie van de NBA. Oh, en dan laten we MJ’s draftkeuzes nog achterwege.

Donald Sterling, Los Angeles Clippers (1981 ­ heden) – De Clippers kregen onder zijn leiding de titel ‘het lachertje van de NBA’.

Onbegrijpelijke trades, slechte keuzes in de draft. Met de komst van Blake Griffin en Chris Paul is de ommekeer ingezet.

Marge Schott, Cincinnati Reds (1984 ­ 1999) – Ze maakte racistische opmerkingen over zwarte spelers, vond Adolf Hitler geen verkeerde gozer en behandelde haar twee honden, Schottzie en Schottzie 2, beter dan haar spelers.

Bill Wirtz, Chicago Blackhawks (1966 ­ 2007) – ‘Dollar Bill’ Wirtz presteerde het om de thuiswedstrijden niet uit te zenden op de televisie, tenzij de nationale zenders het oppakten. En dat gebeurde, uiteraard, pas in de playoffs.

Harry Frazee, Boston Red Sox (1916 ­ 1923) – Won in 1918 de World Series en verkocht het jaar daarop enkele spelers aan de New York Yankees, waaronder Babe Ruth voor 500.000 dollar. Het duurde tot 2004 voordat de Red Sox weer een titel wonnen.

David Glass, Kansas City Royals (2000 ­ heden) – De inkomsten zijn daar, maar de investeringen in het team niet. Het is geen Wal­Mart meer David! De Royals veranderden van een succesvol team in de jaren tachtig, tot één van de slechtste in de jaren negentig en 2000.

Jays. Outfielder Stanton reageerde op twitter toen hij het nieuws hoorde.

‘Alright, I'm pissed off!!! Plain & Simple’.

Sommige fans hadden het gevoel van

een déjà vu. “Elke keer als we iets moois hadden opgebouwd, zoals na de World Series in 1997 en 2003, moesten onze beste spelers vertrekken. Dat vind ik dom”, aldus Jorge Lopez. “Ik hoop dat ze Stanton niet gaan verhandelen. Als dat gebeurt, dan stop ik met het fan zijn.”

Nick Shoopman weet dat de Marlins in het verleden al eerder een fire sale hielden. “Het verschil met deze keer is, dat we geen kampioenschap hebben gewonnen.” Radio talkshow host Jeff DeForrest werd overladen met telefoontjes van geïrriteerde fans. “De volgende zet van de Marlins is om Fidel Castro in 2013 de eerste pitch te laten gooien. Dat is de enige manier om de fans nog meer te vernederen dan ze al hebben gedaan.”

De meeste woede zit hem in de

totstandkoming van het nieuwe stadion.

Loria maakte de stad wijs dat de ploeg het niet breed had en dat de belasting­ betaler vooral zijn steentje moest bij­ dragen. Dat gebeurde. Er werd ruim 500 miljoen dollar bijeengeraapt en toen wilde Loria het resterende bedrag van 125 miljoen dollar wel bijleggen.

“Ik denk dat het duidelijk dat de mensen zich verraden voelen. Dat merk ik aan de inwoners die ik heb gesproken en de berichten die ik van hen heb ontvangen,”, zegt lokaal politicus Francis Suarez, die vanaf het begin tegen de bouw van het stadion was. “Niet alleen vanwege de trade. Ook de deal voor het stadion stonk aan alle kanten.”

Loria profiteert

Hoewel MLB­commissaris Bud Selig niet erg blij werd van de trade tussen de Blue Jays en de Marlins, zag hij geen reden om de deal te blokkeren. Hij gaat de situatie bij de Marlins wel in de gaten houden.

“De organisatie verzekerde mij dat ze op de lange termijn een winnende ploeg willen bouwen waar de fans trots op kunnen zijn.”

De fans hebben daar geen

boodschap aan en zien Loria als de boeman, maar moet je de schuld wel in de schoenen schuiven van de eigenaar? Baseballjournalist Jonah Keri schreef het volgende. “The System is rigged. En Loria doet daar als geen andere eigenaar in de historie zijn voordeel mee.”

Je kunt als eigenaar op twee manieren geld verdienen. De eerste is de meest logische. Je geeft geld uit, het team wint wedstrijden en daarmee trek je meer publiek aan. Dat heeft Loria afgelopen seizoen geprobeerd, maar het pakte anders uit. De andere manier? Maak gebruik van het systeem.

Je holt het team uit en je gaat verder

met een lage payroll en het geld komt vanzelf met kruiwagens binnen via de winstverdeling. Er zijn namelijk in het CBA geen regels opgenomen voor een minimum payroll, omdat de league en de vakbond er vanuit gaan dat eigenaren strijdvaardig zijn. Loria kan dus zo laag gaan als hij wil.

En bedenk dan nog dit. Stel dat het aantal toeschouwers voor volgend seizoen met veertig procent omlaag gaat, wat logisch is na zo’n trade. Dat kost de Marlins ongeveer 30 miljoen dollar. Alleen betalen de Marlins komend seizoen nog niet eens de helft van de 118 miljoen aan salariskosten.

Reken maar uit. Ook al komt er niemand naar het stadion, dan nog maakt Loria winst.

Is dat het gedrag van een boef of juist van een slimme eigenaar die mensen weet te bespelen en gebruik maakt van het systeem? Duidelijk is dat de fans, wederom, met de gebakken peren zitten. “Het is vreselijk”, zegt fan Chris Hernandez. “We hebben een mooi stadion en nu nemen we afscheid van een hoop spelers. Ik weet niet wat er met de Marlins gaat gebeuren. Of met ons.” •

Domino­effect

We zijn inmiddels een maand verwij­

derd van het einde van de World Series.

Iedereen heeft weer rustig de batterij op kunnen laden en de focus kan op de free agent markt. Dat duurt mij altijd net even te lang. Het is elk jaar weer wachten op de eerste grote free agent die een contract tekent, voordat de hele markt in beweging komt. Als één schaap over de dam is...

Dat wachten kennen we nu wel.

Het is hoog tijd voor actie. Het domino­effect mag wat mij betreft met volle vaart losbarsten. Maar wie is dan die grote free agent die als eerste gaat tekenen? We hebben al twee spelers uit de top 10 van de SportAm Top 50 free agents zien tekenen, maar in beide gevallen (Cabrera vanwege doping) en Kuroda (keert volgens verwachting terug bij de Yankees) leverde het nog niet het gewilde domino­effect op.

Vorig jaar moesten we tot december

wachten. Toen was José Reyes, die nu binnen een jaar al weer ergens anders speelt, de eerste top free agent die tekende.

Daarna barstte het bal los. Pujols en C.J. Wilson tekenden binnen een week bij de Angels en vanaf dat moment gingen ook de andere spelers contracten tekenen. De grote spelers bepalen namelijk de waarde van de kleintjes. Als zij niet een heel groot contract tekenen, hoeven de mindere goden al helemaal geen dikke payday te verwachten.

Het is nu maar hopen dat er tijdens de Win­ ter Meetings (begin december) een grote free agent tekent, zodat ik in de volgende editie kan vermelden dat de honkbalwinter echt van start is! Mijn pick voor de eerste topper die tekent? B.J. Upton.

Weekly RoundUp

Ian White heeft spijt dat hij

Gary Bettman een idioot heeft genoemd. Volgens de verdediger van de Detroit Red Wings hoor je mensen niet uit te schelden • Feit blijft overigens wel dat veel mensen zijn mening over de NHL Commissioner waarschijnlijk delen • De liefde van fans voor hun club blijkt soms ver te gaan.

Onlangs kocht een supporter van de Toronto Maple Leafs een toilet uit de oude Maple Leaf Gardens. Hij had liefst 5300 dollar over voor zijn nieuwe ‘pronkstuk’ • Goed nieuws voor Blake Geoffrion. De speler van de Montreal Canadiens die onlangs tijdens een wedstrijd in de AHL een schedelfractuur opliep, is uit het ziekenhuis ontslagen en zijn herstel verloopt goed.

akkoord gaan met 50 procent.

Dit was echter niet genoeg voor de league en de clubs. Zij blijven vasthouden aan een aantal andere eisen, waaronder het voorstel dat zelf opgeleide spelers pas na acht seizoenen of op hun 28e free agent kunnen worden.

Al met al is dit dus weer een

flinke domper voor alle fans, want op deze manier komt een lockout van een heel seizoen steeds dichterbij.

Sedins: liever één jaar

Terwijl de NHLPA zich juist

sterk maakt om ervoor te zorgen dat NHL blijft op slot spelers het recht blijven ven leek het erop dat er een houden om contracten van oplossing voor de onenigheid meer dan vijf tussen de spelers en de jaar te kunnen teameigenaren in de maak was. Helaas voor de NHL­fans tekenen, laat Daniel Sedin juist weten was deze hoop slechts van dat hij en zijn broer korte duur. De league en de Henrik erover clubs wezen de handreiking nadenken om zich van de spelersvakbond voortaan alleen nog resoluut van de hand, waardoor het niet aannemelijk maar te wagen aan contracten van één is dat er binnenkort weer seizoen. “We gehockeyd gaat worden. hebben nog anderhalf jaar te Het aanbod van de spelers gaan in onze huidige was niettemin serieus te verbintenis, maar ik noemen. Zo waren zij bereid denk dat het dan om genoegen te nemen met mentaal makkelijker is minder salaris: de spelers om alles per jaar te strijken op dit moment 57 bekijken. Volgens mij procent van alle inkomsten op, maar om de NHL weer op wordt het steeds moeilijker om elke avond gang te helpen zouden zij nu goed te presteren als je

E

een langdurig contract hebt,” denkt de aanvaller. De Vancouver Canucks zullen dit overigens niet erg vinden; zolang de club mee blijft doen om de prijzen, wil de tweeling hoogstwaar­ schijnlijk wel blijven. Mocht het echter in de toekomst allemaal niet meer zo goed gaan met de club en/of de Sedins, dan zitten de Canucks in ieder geval niet met twee gigantische contracten opgescheept, zoals nu wel het geval is met goalie Roberto Luongo.

No. 2 pick out

De speler die dit jaar door

de Columbus Blue Jackets als tweede werd gekozen tijdens de NHL Draft staat voorlopig langs de kant. Tijdens een wedstrijd met de Everett Silvertips in de Western Hockey League liep Ryan Murray een zware schouderblessure op toen hij probeerde zijn val te breken. Het 19­ jarige talent ontwrichtte hierbij het gewricht en het is nog niet duidelijk hoe lang hij met de gevolgen zoet is. Het staat nog niet vast dat de speler een operatie moet ondergaan, maar als dat wel het geval is, staat Murray minstens vier maanden buitenspel en mist hij dus het restant van het WHL­seizoen. •

Zondag 3 april 2011, iets voor half elf in Atlanta, Georgia. Ruim zeventigduizend WWE­fans in de Georgia Dome zitten op het puntje van hun stoel. Ze wachten op het hoogtepunt van de avond, de WWE Championship Match. De lichten in het gigantische stadion gaan uit en iedereen kijkt naar de TV­schermen. Er flitsen beelden van legendarische WWE Champions voorbij: Hulk Hogan, Ric Flair, ‘Stone Cold’ Steve Austin en The Rock.

Hate me now

Daarna zien ze beelden van een jonge realitystar die een WWE Superstar imiteert. Die man is Mike 'The Miz' Mizanin. Hij verdedigt zijn WWE Championship in het main event van WrestleMania 27 tegen John Cena. Wat de duizenden toeschouwers in de Georgia Dome en de miljoenen voor de televisie te zien krijgen is een meesterlijk geproduceerde promo met ‘Hate Me Now’ van de rapper Nas als soundtrack.

Daarmee wordt het in één klap duidelijk: The Miz heeft het gemaakt!

mij af. Daarna kwam het besef dat ik in de voetsporen zou treden van legendes als Hulk Hogan, ‘Macho Man’ Randy Savage, The Rock en ‘Stone Cold’ Steve Austin.”

Na dat moment betrad de man, waarvan niemand had gedacht dat hij het zou red­ den in de sports entertainment business, het stadion waar 70 duizend luidruchtige fans, afkomstig uit alle uithoeken van de wereld, hem trakteerden op een genadeloos boegeroep. Na een dergelijke ontvangst zou voor velen een afspraak bij de psycholoog, vanwege het opgelopen psychische trauma, een goed idee zijn. Zo niet voor de van zelfvertrouwen over­ lopende Miz, want hij is AWESOME!

“De match tegen John Cena is de favoriete match uit mijn carrière. Er zijn maar weinig mensen die kunnen zeggen dat ze WrestleMania hebben geheadlined en er zijn nog minder mensen die kunnen zeggen dat ze WrestleMania betraden en verlieten als WWE Champion. Maar mijn mooiste herinnering aan die avond is niet de match, de opkomst of het behouden van de titel. Toen ik in de ring stond en iedereen in het publiek zijn blik richtte op het gospelkoor dat John Cena’s entrance theme zong, keek ik naar de voorste rij.

Daar zaten mijn zeven beste vrienden uit mijn high school­tijd in Ohio.

Toen maakten de emoties zich even meester van mij.”

Lange weg

Het leven van een WWE Superstar is alles behalve een 9­tot­5­baan. Het is een reis gevuld met hoogte­ en dieptepunten en, uim anderhalf jaar later verschijnt er voor een normaal mens, bijna onneem­ een grote smile op het gezicht van The Miz bare obstakels. De weg naar de WWE is als hij in de catacomben van Vorst lang en er zijn maar weinig die het redden, Nationaal vertelt over dat moment. laat staan de absolute top bereiken.

“Volgens velen is dat één van de beste promo’s uit de geschiedenis van de WWE. e onder de rook van Cleveland geboren Het bijzondere is dat ik de promo vooraf Miz deed het via uitstapjes als realityster niet heb gezien. Ik zag hem, net als de in het MTV programma The Real World WWE­fans, op dat moment voor de eerste en WWE Tough Enough, een realitypro­ keer. Alle spanning viel in één klap van

R

D

gramma waarin deelnemers strijden om een WWE­contract. Na een periode als host van WWE Friday Night SmackDown en de WWE Diva Search mocht de man, die door alles en iedereen werd gehaat, in september 2006 zijn officiële debuut in een WWE­ring maken tegen veteraan Tatanka. “Natuurlijk heb ik mijn eerste match gewonnen, want ik ben The Miz. Ik versloeg hem met ‘The Mizard of Oz’, de beste naam ooit voor een finishing move.

Nou ja, de naam is zo slecht dat hij fantastisch is.”

kaartje om hem genadeloos uit te schelden, en The Miz geniet van ieder moment. Langzaam maar zeker begint hij zich te ontwikkelen tot een steunpilaar waarop WWE nog vele jaren kan bouwen.

Hij staat bekend als een keiharde werker die ook nog eens bereid is om op zijn vrije dag naar Abu Dhabi, Tokio of Londen te vliegen om een live event te promoten. “In de 160 dagen dat ik WWE Champion was heb ik geen enkele vrije dag gehad. Na het winnen van de titel wilde iedereen mij als gast. Het was non­stop doorgaan: talkshows, radioprogramma’s, signeersessies, verzoeken van magazines en het bezoeken van zieke kinderen. Ik had geen tijd om te denken, maar je hoort mij niet klagen: het is een fantastisch leven. Ik had tien jaar geleden niet kunnen voorspellen dat ik vandaag in Brussel zou zitten.”

Veel WWE Superstars en Diva’s vinden Het verhaal van The Miz leest als een

spannend boek, waarin tegenslag na tegenslag geïncasseerd moet worden om uiteindelijk toch het ultieme doel te bereiken. Het personage van The Miz is een afspiegeling van de mens Mike Mizanin, maar dan wel op standje maximaal. In de beginperiode van zijn carrière heeft dat voor de nodige problemen gezorgd. Zo is hij een halfjaar uit de kleedkamer verbannen door zijn collega’s. “Ik heb me zes maanden lang in de gang moeten omkleden omdat ik een stuk kip had gegeten in de kleedkamer. Ik ben stevig toegesproken door een aantal veteranen en heb me erbij neergelegd.

Uiteindelijk heeft het me alleen maar sterker gemaakt.”

Werker

Inmiddels is ‘The most must see Champion in history´ één van de meest aansprekende en herkenbare namen binnen de WWE. Fans betalen voor een

de tours door Europa zwaar. Maar The Miz is de uitzondering op de regel. “Ik geniet van Europese tours, iedere dag een andere stad en een ander land. Maar ook iedere dag een buitengewoon enthousiast publiek. Natuurlijk heb ik last van jetlag, slaap ik weinig en leef ik vanuit mijn

koffer maar dat hoort erbij. Het leven als WWE Superstar, daar heb ik al die tijd voor gewerkt.”

Pukkel

Tijdens de SmackDown World Tour in Brussel neemt The Miz het op tegen de populaire ‘high flying’ Intercontinental Champion Kofi Kingston. De ruim 6500

toeschouwers worden voor het begin van de match uitgedaagd door The Miz. Hij krijgt de precies reactie die hij wil: luid boegeroep. De tekst op zijn T­shirt zegt alles: “Haters Love Me”.

Tot groot genoegen van het publiek trekt

‘The Awesome One’ in de match tegen Kingston aan het kortste eind na een perfect uitgevoerde ‘Trouble in Paradise’ (Jumping Corkscrew Roundhouse Kick).

Dezelfde move leverde The Miz drie weken eerder nog een aantal hechtingen in zijn wenkbrauw op. Hij was in Brussel nog steeds geïrriteerd over de blessure. “Het ziet er niet uit, het lijkt of ik een grote pukkel boven mijn wenkbrauw heb.” Dat is echter niet zijn zwaarste blessure. “Tijdens de WrestleMania match tegen John Cena heb ik en hersenschudding opgelopen. Dat is behoorlijk schrikken en eng. Je hersenen, daar draait het allemaal om.”

Bekendste aller tijden

WWE Champion CM Punk deed op zijn kortgeleden verschenen dvd een aantal pittige uitspraken over The Miz. Vooral het feit dat The Miz in de main event van

WrestleMania 27 stond stoorde hem. “Ik snap dat hij niet blij is” zegt The Miz. “Je moet altijd streven naar het hoogst haalbare, anders kun je beter stoppen.”

Maar wat is er nog te bereiken voor de ‘Loudmouth from Cleveland’? “Mijn ambitie is om de bekendste WWE Superstar aller tijden te worden. Als mensen over een aantal jaar over de WWE praten, hebben ze het niet meer over The Rock of Hulk Hogan maar over mij. Ik zal er alles aan doen om die ambitie te verwezenlijken. Daarom doe ik ook zo veel extra dingen. Ik heb kort geleden de opnames voor de film ‘The Marine: Homefront’ afgerond, verder speel ik gastrollen in tv­series en presenteer ik mijn eigen radioprogramma. Mijn doel is om mensen die nog niet kijken op deze manier kennis te laten maken.

In de ring is The Miz allesbehalve sym­

pathiek, buiten de ring is hij een welbe­ spraakte en vriendelijke vent die zijn droom waar heeft kunnen maken. Mike Mizanin is een uitstekend visitekaartje voor de WWE. Hij bevestigt dat passie, hard werken en doorzettingsvermogen tot prachtige ervaringen kan leiden. •

Een schande is het

NEW YORK – Het grootste schandaal in de Amerikaanse sportgeschiedenis.

Zeker sinds de omkoping van de Chicago White Sox tijdens de World Series van 1919. Misschien nog wel groter. Jeffrey Loria en de Florida/Miami Marlins. Daar hebben we het over.

Kokend bloed. Stoom uit de oren. Pure woede. Bij mij althans. En in tegenstelling tot de belastingbetaler uit zuid Florida ben ik niet eens gedupeerd.

Beginnen bij het begin: Loria, een smakeloze kunsthandelaar, wisselde in 2002 op ronduit schofterige manier de Montreal Expos (die hij in 1999 voor $12 miljoen had gekocht) in voor de Florida Marlins door die eerste aan Major League Baseball te verkopen voor $120 miljoen plus een rente­vrije lening van $38.5 miljoen. Zo bemachtigde hij de $158.5 miljoen die hij nodig had om de Marlins te kopen van John Henry, die de Boston Red Sox over zou nemen.

Al meteen zanikte hij zoals hij in Montreal zonder succes had gedaan dat het

huidige stadion, hoewel door de belastingbetaler nog lang niet afbetaald, niet voldeed en hij een nieuw pand nodig had om geen verlies te draaien en te kunnen concurreren. Dat deed hij uiterst onsubtiel: nieuw stadion, door jullie betaald, of wij zijn weg. Zie immers de Expos, die inmiddels in Washington in een nieuw stadion als de Nationals spelen.

Maar in Florida speelde men het spelletje mee. Loria kreeg $500 miljoen van de belastingbetaler (hetgeen ze tegen de tijd dat alle obligaties over 40 jaar afbetaald zijn $2,6 miljard gekost zal hebben) en bouwde een afzichtelijk nieuw stadion, Marlins Park. De club zou 100 procent van de inkomsten behouden, zeer ongebruikelijk onder met overheidsgeld betaalde sportfaciliteiten.

Achteraf bleek dat onder de krenterige Loria de Marlins met hun minimale payrolls, die tot maar $15 miljoen per jaar zonken, al die jaren wel winst hadden gemaakt – tot wel $50 miljoen over 2008 en 2009 – dankzij alle sociale voorzieningen van Major League Baseball zoals de revenue sharing en luxury tax.

Loria willigde afgelopen winter zijn belofte in en trok een berg talent naar Miami.

Jose Reyes, Mark Buehrle, etc. De payroll werd tot $118 miljoen opgetrokken, het op­zes­na­meeste van de Majors. Samen met Hanley Ramirez en Giancarlo Stanton zou er eindelijk weer gewonnen worden. Zoals in 1997 en 2003, toen de Marlins kampioen werden om vervolgens driekwart van het team af te stoten.

Maar de Marlins werden laatste en flikten het weer. Onder bevel van Loria

werden Ramirez en wat duurdere collega’s halverwege het seizoen al weggestuurd.

Twee weken terug ging de rest, op Stanton na. In één keer verdween in een mega­ trade met de Toronto Blue Jays de halve opstelling. In totaal werd $240 miljoen aan spelerskapitaal gedumpt.

Volgend seizoen is de payroll weer $34 miljoen. Twintig miljoen minder dan het goedkoopste team in 2012. Loria bezit nou een fonkelnieuw door de belastingbetaler betaald stadion. Samen met de club ligt de waarde boven het miljard dollar. En dat alles tegen een investering van $12 miljoen. En een hele hoop genaaide fans en belastingbetalers.

Een schande is het. •

Een schreeuw. Een vuist in de lucht. Een grimas

op het gezicht terwijl hij zich op de borst slaat. Het is Noah ten voeten uit. Na weer een offensieve rebound, een put back dunk, een fijne assist of een geblokt schot. De 27­jarige Noah toont altijd zijn emoties. Het maakt hem tot één van de meest interessante spelers in de NBA. “Hij is de emotionele leider van dit team”, zegt Bulls­coach Tom Thibodeau.

Noah is geboren in New York als zoon van een Kameroenese vader die in Frankrijk is opgegroeid en een Zweedse moeder. Het vat de afkomst van Joakim Noah goed samen. Bij geboorte was hij al een wereldburger. “Als ik het Amerikaanse volkslied hoor, sluit ik mijn ogen en zie mezelf in Afrika of Zweden, samen met mijn familie die zo ver weg is. Mijn roots liggen in Amerika, maar ik heb ook nog een hoop andere roots.”

Als zoon van een tennislegende lag het voor de hand dat Joakim ook tennis zou gaan spelen, maar daar zag hij al snel vanaf. Mensen hadden een ongezonde aandacht voor hem als hij een racket oppakte en hij zwoor dat hij nooit zou gaan tennissen. De eerste drie jaar van zijn leven bracht hij door in New York en toen al leek de jonge Joakim te weten dat hij ooit een basketballer wilde worden. Zijn moeder nam hem mee naar een basketballveld in Soho waar hij haar toevertrouwde dat hij ‘graag wilde basketballen’.

Het gezin vertrok echter naar Parijs, om mede door de voorliefde voor basketball van Joakim tien jaar later weer terug te keren naar de VS.

Noah stortte zich met succes op basketball. Als

senior op Lawrenceville High School won hij het staatskampioenschap en koos daarna voor een college verblijf in Florida, bij de Gators. Na een matig eerste seizoen, waar hij achter de huidige Golden State Warriors­speler David Lee maar weinig minuten kreeg, ontwikkelde hij zich in zijn tweede en derde seizoen tot een topper in wording. Aan de zijde van Al Horford en Corey Brewer won Noah met de Gators in 2006 en 2007 twee NCAA­titels op rij. Het was duidelijk, Joakim was klaar voor het grote werk. Klaar voor de NBA.

The Noble One

Door zijn afkomst was Noah zich erg bewust van de culturele verschillen in de wereld. Het maakt dat hij altijd erg begaan is met zijn medemens.

Deze houding leverde hem een van de coolste bijnamen op in de NBA: the Noble One. Hij kreeg de bijnaam tijdens een zomer die hij doorbracht op het fameuze basketballplein Rucker Park in

Harlem. Joakim speelde de sterren van de hemel en dit was de prijs van de straat. “Dat is een coole bijnaam, toch?” lacht Noah.

The Noble One, die sociale en gedragsweten­

schappen studeerde, verkocht ooit T­shirts en de opbrengst ging naar de arme kinderen in Yaoundé, de hoofdstad van Kameroen. Hij heeft een eigen stichting, toepasselijk de Noah’s Arc Foundation genaamd, en ging vorige maand voorop in de strijd tegen geweld tussen gangs in Chicago. Hij wil dat mensen begrijpen dat de armoe in New York compleet anders is dan in Kameroen. Noah: “Hier rijdt iemand met een dure Lexus langs mensen die in een doos wonen, en het interesseert die persoon niets. In Kameroen geeft de armste familie eten aan de persoon die honger heeft.”

“Joakim is een slimme jongen, hij weet wat er gaande is in de wereld. Het is een bijzondere eigenschap. Het geeft hem nederigheid”, zei vader Yannick eens. “Je moet je gevoeligheid behouden en nooit vergeten hoe het kan zijn en genieten van wat je hebt. Hij is een bevoorrecht persoon Het enige dat Joakim moet doen is zorgen dat hij alles geeft. Dat weet hij. Ik denk dat dat zijn drijfveer is.”

Rose­less Bulls

En alles geven doet Noah. Hij heeft zich in vijf jaar NBA ontwikkeld tot één van de steunpilaren van de Chicago Bulls. Na het verlies van sterspeler Derrick Rose wisten de Bulls dat het dit seizoen lastig zou worden om weer mee te draaien in de top.

Na twee seizoenen met het beste record in de league te zijn geëindigd, moest Chicago nu een stapje terug nemen. En zo geschiedde.

Voor het eerst sinds mensenheugenis kwamen de Bulls op een record te staan waarbij ze meer hadden verloren dan gewonnen. Maar het is dankzij het goede spel van Noah dat de schade niet nog veel groter is in Chicago.

In dit nog prille seizoen scoorde Noah al drie keer meer dan twintig punten, iets waar hij vorig jaar een heel seizoen voor nodig had. Het is op verzoek van Thibodeau dat Noah zich offensief meer is gaan roeren. Dat hij vaker wordt gebruikt als aanvallende troef.

“Ik kan aanvallender spelen als de coach dat wil. Ik kan ruimte creëren voor mijn teamgenoten.”

Alles voor een Big Mac Begin deze maand was

Noah ongewild internationaal een big hit.

En niet omdat hij zo goed speelde, maar omdat hij de Bulls­fans zo graag een gratis Big Mac wilde bezorgen. Elke thuiswedstrijd waarin Chicago meer dan 100 punten maakt, krijgen de fans een burger. Met nog 3,8 seconden op de klok en een voorsprong van zes punten had Noah het duel natuurlijk gewoon uit moeten dribbelen. In plaats daarvan nam hij zomaar een driepunter. De poging ging natuurlijk mis, aangezien de kwaliteit van Noah niet achter de driepuntslijn ligt.

Sinds zijn debuut in de NBA was het pas de vijfde keer dat hij een driepunter schoot, het was tevens zijn vijfde misser. De reactie van Noah was priceless. “Ik wilde de mensen gewoon een gratis Big Mac geven, ik liet me meeslepen in het moment.” Natuurlijk moest Noah op het matje komen bij Thibodeau. Het tekent Noah’s karakter: emotioneel en impulsief. Alles voor de Big Mac.

Het belang van Noah voor de Bulls dit

seizoen is enorm. Met hem op het veld scoren de Bulls gerekend over 48 minuten ruim tien punten meer dan zonder hem, 95,4 om 84,9. Ook het schotpercentage (45,2 om 39) en het aantal assists (ruim zes meer) zijn beduidend beter.

Verdedigend is zijn rol echter nog veel groter. Met Noah staan de Bulls iets meer dan 95 punten per honderd possessions toe. Zonder Noah schiet dit getal omhoog naar ruim 110 punten. En dan hebben we het nog niet eens over de dingen die hij doet die niet in de statistieken te zien zijn, zoals het leveren van de pass voor de assist.

Het maakte dat teamgenoot Luol Deng deze week zei dat Noah de beste center is in de Eastern Conference. Als hij zijn hoge niveau nog een paar weken vast kan houden, staat hij straks zomaar tussen de grote jongens tijdens de All­Star Game. LA Clippers­coach Vinny del Negro vindt dat Noah het verdient. “Statistisch is hij top en qua energie op die positie is er niemand anders. Vorig jaar was hij al dicht bij een plek. Elke avond speelt hij met zoveel energie, het werkt besmettelijk.”

Iets meer dan twee jaar geleden tekende

Noah een vijfjarig contract bij de Bulls.

Hij heeft geen haast. Als hij zijn spel dit jaar verder ontwikkelt, kan hij volgend seizoen samen met Rose de league veroveren. Zijn contract, goed voor zo’n twaalf miljoen dollar per jaar, loopt nog tot de zomer van 2016. Hij heeft het naar zijn zin in de Windy City.

Hij is niet langer ‘de zoon van’, nee, Joakim Noah heeft zijn eigen verhaal geschreven. Maar Joakim heeft een hechte band met zijn vader, ondanks dat de twee duizenden kilometers uit elkaar leven. Ze bellen dagelijks. “In feite maakt het me trots als mensen me vergelijken met mijn vader, als ze zeggen dat ik de zoon ben van. Mijn vader is mijn beste vriend.” •

Noah in cijfers

Noah werd in 2007 als negende

gedraft door de Chicago Bulls na twee uiterst succesvolle jaren op college.

Zowel in 2006 als in 2007 won hij de NCAA足titel met de Florida Gators. Op het hoogste niveau had de basketballer een paar jaar nodig om zich aan te passen, maar hij is sinds twee seizoenen een vaste starter bij Thibodeau. In bijna 350 wedstrijden noteerde hij negen punten, negen rebounds en twee assists.

Dit jaar is echter het breakout足seizoen voor de 27足jarige center. Noah heeft dit seizoen career足highs in minuten (39.2), percentage rake vrije worpen (77,2 ), assists (4.1), blocks (2.1), steals (1.3) en punten (14). Met de Bulls kwam hij in de playoffs nooit verder dan de finale van de Eastern Confernce, waarin Miami Heat in 2011 te sterk was. Driemaal verloor Noah in de eerste ronde.

De pijn van Minnesota

Het leek allemaal zo mooi aan het begin

van dit seizoen. Na een verloren jaar hadden de Timberwolves de jonge jongens ingeruild voor ervaren mannen. Het Russissche duo Kirilenko & Shved en de opgelapte Brandon Roy moesten de Wolves naar de play­offs loodsen. Verder zou spelverdeler Ricky Rubio terugkeren en…. eind goed, al goed in Minnesota.

Dat was het plan. Maar hoe anders liep het voor de ploeg van coach Rick Adelman.

Eerst raakte Kevin Love geblesseerd, toen Chase Budinger en daarna was het de beurt aan, hoe kon het ook anders, Brandon Roy. De ene na de andere tegenslag trof het leuke team uit Minnesota.

Het rare is echter dat de Timberwolves

ondanks alles een uitstekende start kenden met vijf zeges uit zeven wedstrijden. En na twee nederlagen op rij was er nog meer goed nieuws: de verrassend snelle terug­ keer van sterspeler Love. Alles leek toch nog goed te komen in Minneapolis. Sinds de rentree van Love verloren de Twolves vreemd genoeg drie duels op rij. Het schema wordt met voornamelijk uitwed­ strijden voorlopig ook niet gemakkelijk.

Als het goed is komt Rubio ergens in december terug, maar Budinger en Roy zijn langer uitgeschakeld. Nee, het is niet nu niet zo fijn, om een Timberwolves­fan te zijn. De club moet na één maand al in de achtervolging. Geteisterd door blessures in een ijzersterke conference waar vijf teams vechten om plaats acht. Love en co lijken een frustrerend seizoen tegemoet te gaan.

Weer.

Zonde. Doodzonde.

Weekly RoundUp

Granger zijn ze voorlopig verre eggie Evans is de eerste die van top. En de Washington een boete krijgt voor flopping.

Wizards De speler van de Nets kreeg al geraken een waarschuwing en na een tweede poging moet hij betalen. nergens zonder • Er waren op 22 november John Wall. geen wedstrijden omwille van Thanksgiving. Maar dat Oude betekende geen vakantie voor helden de spelers want zij gingen ijdens de voorbije jaren cadeaus uitdelen aan de lokale was een overgang van gemeenschappen. • Jack generaties duidelijk merkbaar.

Taylor scoorde 138 punten Spelers als LeBron James, in één collegewedstrijd.

Veel NBA­sterren spraken hun Kevin Durant en Chris Paul namen de rol als gezichten bewondering uit en LeBron James noemde Taylor zelfs ‘Sir van de NBA over. Zij Jack’. • Michael Finley wil graag vertegenwoordigen vandaag de beste basketbalcompetitie terugkeren in de NBA. De ex­ van de wereld. Maar de oude speler van onder andere de helden laten zich niet zomaar Mavericks werd geïnspireerd opzijzetten en blijven strijden door de geslaagde comeback voor hun eigen succes. van Rasheed Wallace.

R

T

Zonder leider

Zoals elk bedrijf een

bedrijfsleider (CEO) nodig heeft, kan geen basketbalteam zonder een teamkapitein. Die zorgt voor het nodige leider­ schap, vuurt het team aan en is meestal de man die zorgt voor de beste prestatie en dus de grootste verantwoordelijk is voor heel wat overwinningen.

Maar zonder teamkapitein kan het team wel eens een zwalkend, en soms zelfs een zinkend, schip worden.

Dit seizoen zijn er een aantal teams die niet op niveau presteren omwille van een gemis aan leiderschap. De Chicago Bulls waren de afgelopen jaren een topteam maar zonder Derrick Rose zijn de prestaties middelmatig. Ook bij de Indiana Pacers hadden ze meer verwacht van het nieuwe seizoen. Maar zonder Danny

Het beste voorbeeld is natuurlijk Kobe Bryant, die tot nu toe één van zijn beste seizoenen speelt. Daarnaast blijven de Spurs onder impuls van Tim Duncan hun ding doen. De Celtics maken een moeilijke start door, maar Paul Pierce en Kevin Garnett zijn nauwelijks te onderschatten. In New York maken Jason Kidd en Rasheed Wallace van de Knicks een topteam en in Dallas doet Vince Carter zijn best om de Mavericks levendig te houden tot Dirk Nowitzki terugkomt.

De nieuwe generatie mag dan wel gearriveerd zijn, de

oude zal niet neer­ gaan zonder een harde strijd.

Miami's rebounder

Als er iets gezegd of geschre­ ven wordt over de Miami Heat gaat het in 99 procent van de gevallen over LeBron James, Dwyane Wade of Chris Bosh.

Soms komt Ray Allen aan bod en heel af en toe de sterkte van de bank. Maar individueel in­ gaan op een andere speler dan de vernoemde spelers is een gigantische uitzondering. Toch is het noodzakelijk om ode te brengen aan Udonis Haslem.

De power forward kroonde zich namelijk tot de rebounding king van Miami door het record van Alonzo Mourning te breken. Haslem is de eerste undrafted speler die een club leidt in rebounds. Als undrafted speler wordt hij in totale rebounds enkel vooraf gegaan door Moses Malone, Ben Wallace en Brad Miller. Haslem speelt al tien jaar voor de Heat en won er dus twee titels mee. Hij is zo’n speler die iedereen in zijn team wil maar nooit echt opvalt.

Haslem doet gewoon zijn ding: rebounden en verdedigen. •

NAAM: Dwyane Wade GEBOREN: 17 januari 1982 (Chicago, IL) LENGTE: 1.93 BURGELIJKE STAAT: Gescheiden, 2 kinderen POSITIE: Shooting Guard BIJNAAM: D­Wade, The Flash TEAM: Miami Heat VORIGE TEAMS: ­ HIGH SCHOOL: Harold L. Richards COLLEGE: Marquette University DRAFT: 2003, 5e pick DRAFTCLASS: 1 Lebron James, 2 Darko Milicic, 3 Carmelo Anthony, 4 Chris Bosh.

CONTRACT: 106 miljoen, 6 jaar, 2010 TOTAAL VERDIEND: 85,5 miljoen dollar ENDORSEMENT: Gatorade, Lincoln, Staples, Sean John, T­Mobile, Converse PRIJZEN: NBA Kampioen (2006, 2012, Finals MVP (2006), NBA Topscorer (2009) All­Star team (2005­2012, All­ NBA team 2005­2012, 3x All­Defense team (2005, 2009, 2010) NBA All­Rookie team: 2004, Olympische Spelen goud (2008) en brons (2004). Topscorer aller tijden Miami Heat, Assistleider aller tijden Miami Heat.

CAREER STATS FG% 0.485 | 3P% 0.290 | FT% 0.770 | PTS 25.0 | RBS 5.1 | AST 6.2 2012/2013 STATS FG% 0.478 3P% 0.167 FT% 0.762 PTS 18.1 RBS 4.0 AST 4.8 STERKE PUNTEN: Offensieve superster, bijna niet te stoppen als hij naar de basket gaat, goede atleet, uitstekende dribbelaar, goede verdediger, goede schotblokker voor een guard, clutch speler.

ZWAKKE PUNTEN: driepunters, blessuregevoeligheid.

HALL OF FAME: Met een carrière gemiddelde van 25 punten per wedstrijd, twee NBA­titels en acht uitverkiezingen als All­Star, is het bijna zeker dat hij op weg is naar de hall of fame.

OVER HEMZELF: • “ I wanted to be a football player.

Football is a sport that I love, but the more I started playing basketball, the

more I started dreaming of playing in the NBA.” Wade over zijn ware liefde.

• “I'm scared of needles.” Wade over zijn grootste angst.

• “Fatherhood is the best thing that could happen to me, and I'm just glad I can share my voice.” Volgens Wade is er meer in het leven dan sport .

OVER HEM: • “I knew Flash was good. He’s just gooder than I thought.” Shaquille O’Neal over zijn toenmalig teamgenoot.

• “This guy is on the same side of the moon, he’s on the same planet I’m on.”

O’Neal wordt filosofisch als hij over Wade verder praat.

• “Me and D­Wade are always competing.” Lebron James over de samenwerking met Wade.

SPORTAEMERIKA OVER DWYANE WADE: Wade zal nooit de populairste speler van de wereld worden. Maar hoe je het ook wendt of keert: Dwyane Wade is een winnaar en als hij stopt is hij waar­ schijnlijk een van de meest succesvolle spelers ooit. Dwyane Wade is een van de beste guards in de geschiedenis van de NBA. Als hij de paint in komt is er spekta­ kel. Het is jammer dat hij zo vaak geblesseerd is, want hij een genot om naar te kijken. Er wordt bij de Heat altijd gesproken over Lebron James maar vergeet vooral niet dat Wade daarvoor in 2006 Miami al kampioen gemaakt heeft. Je haat hem of je houdt van hem, maar er zijn weinig spelers beter dan D­Wade op dit moment.

EINDCIJFER:

9.5

De Indiana Pacers waren één van de vier teams die in 1976 de sprong van de ABA naar de NBA maakten. Gezien de beperkte financiële mogelijkheden van een team uit een relatief kleine stad als Indiana was het niet verrassend dat het lang duurde alvorens de Pacers successen begonnen te boeken. Ze haalden wel enkele keren de playoffs maar moesten telkens na één ronde hun koffers pakken. Maar onder impuls van eerst coach Larry Brown en dan coach Larry Bird werden de Pacers vanaf het midden van de jaren 90 een topteam. Na een aantal keren net niet (zie kader) was het in het seizoen 1999/2000 dan toch raak: de Pacers haalden de NBA Finals…

Twijfels

In de zomer van 1999 was er weinig reden tot vreugde of optimisme in Indiana. De Pacers waren er opnieuw niet in geslaagd om de NBA Finals te halen, ondanks een winstpercentage van 66% tijdens het ingekorte reguliere seizoen. Deze keer waren het de verrassende New York Knicks, die zich als achtste nipt hadden gekwalificeerd voor de playoffs, te sterk in zes wedstrijden. Het geloof van de anders zo trouwe fans in de toenmalige groep kreeg een serieuze dreun en ergens was dat volledig te begrijpen.

Het werd vooral duidelijk dat het team

ontzettend oud was geworden. Alle starters zouden het volgende seizoen minstens dertig jaar oud worden: small forward Chris Mullin 36, teamkapitein Reggie Miller 34, point guard Mark Jackson ook 34, center Rik Smits 33 en power forward Dale Davis 30. Bovendien werden reserves Antonio Davis en Sam Perkins respectievelijke 31 en 38 jaar oud.

Veel toekomst zat er dus niet meer in dit team.

General Manager Donnie Walsh deed daarom Antonio Davis van de hand naar Toronto in ruil voor de achttienjarige Jonathan Bender. Maar omdat Davis een populaire en vooral nuttige speler was, en Bender niet meteen een impact zou kunnen maken, twijfelden de oudere spelers onder leiding van Mark Jackson openlijk aan het beleid van Walsh. Na een matige 7­7 start, met onder andere verliespartijen tegen de

zwakke Atlanta Hawks en Boston Celtics, was de kritiek dat Walsh niet meer wilde winnen dan ook het onderwerp van debat in het anders zo rustige Indiana.

Ritme

De Pacers leken na jaren van succes opnieuw te verzeilen in de middelmatig­ heid. Maar zoals vaak was het gewoon even wachten totdat een team zijn ritme vind. De oude garde moest even op stoom komen en bij het begin van het jaar 2000 deden de Pacers weer volop mee in de Eastern Conference, onder andere door winning streaks van zes en zeven wedstrijden. Vanaf dan was het op automatische piloot en aan het einde van de reguliere competitie plaatsten de Pacers zich als eerste in het Oosten voor de playoffs met een balans van 56­26.

Opvallend was hun thuisbalans. De

Pacers speelden dit seizoen voor het eerst in het nieuwe Conseco Field­ house, dat in de plaats van de Market Square Arena kwam, en wonnen er liefst 25 opeenvolgende wedstrijden. Het deed coach Larry Bird terugdenken aan zijn tijd bij de Celtics. Ondertussen bleef Rik Smits zijn waarde bewijzen voor het team dat in 1988 een gok waagde op hem. Hij tekende voor gemiddeld dertien punten, vijf rebounds en meer dan één block met een schotpercentage van 48%. Zijn beste pre­ statie leverde hij in een uitwedstrijd tegen de Detroit Pistons. Smits scoorde namelijk 29 punten en pakte negen rebounds.

De ervaren Pacers waren klaar voor een nieuw en vooral lang avontuur in de playoffs. Voor de meesten was het dan ook mogelijk hun laatste kans. De motivatie was daarom groter als ooit tevoren en dat stuwde dit kleine team tot grote prestaties.

Geluk

In de eerste ronde van de playoffs namen de Pacers het op tegen de opkomende Milwaukee Bucks van het trio Ray Allen, Glenn Robinson en Sam Cassell. In de reguliere seizoen hadden zij de Pacers twee op vier keer verslaan, waarvan één keer met een 105­84 pandoering in Indiana

Jong Geweld De Indiana Pacers van het seizoen 1999/2000 mochten over het algemeen dan wel ontzettend oud zijn, de reden voor hun succes lag gedeeltelijk bij de impuls van een aantal jongere spelers.

De belangrijkste was

ongetwijfeld Jalen Rose, die wereldberoemd werd als lid van de Fab Five samen met onder andere Chris Webber.

Rose werd gepromoveerd van sixth man tot startende small forward en stelde niet teleur. Hij werd de eerste Pacer niet genaamd Reggie Miller in elf jaar die het team leidde in punten per wedstrijd. Rose werd bijgevolg verkozen tot Most Improved Player of the Year en nog beter in de playoffs.

Daarnaast was er Austin Croshere. De 24­jarige powerforward werd de nieuwe sixth man en vervulde die rol met verven.

Croshere was een degelijke verdediger, een goede rebounder en kon zelfs driepunters raken. Zijn beste prestatie was Game 2 van de Finals waarin hij 24 punten scoorde, waaronder twaalf op twaalf vrije worpen.

Voorts kregen de Pacers

nogal wat van Travis Best en Al Harrington. Best was al sinds 1995 bij het team en de vaste backup guard. Hij was efficiĂŤnt met de bal, een degelijke passer en een goed schutter. Zijn late driepunter in Game 5 tegen de Bucks en zijn 24 punten in Game 5 tegen de Knicks waren cruciaal. Harrington was nog maar negentien destijds maar droeg toch zijn steentje bij, vooral offensief. Spijtig genoeg zat zijn seizoen na vijftig wedstrijden erop na een rugblessure.

door zeventig punten van het eerder genoem­de trio. De Pacers waren dus gewaarschuwd, ondanks het bezit van het thuisvoordeel.

De Pacers hadden een sterk vierde kwart

nodig om Game 1 te winnen maar hadden geen schijn van kans in Game 2. Het thuisvoordeel was dus al snel weg. Maar uiteindelijk gaf de ervaring van de Pacers de doorslag, hoewel het lot van het team aan een zijden draadje hing. In de beslissende Game 5 hadden de Pacers 41 punten van Reggie Miller en een late driepunter van Travis Best, na een offensieve rebound, nodig om de Bucks aan de kant te schuiven.

“We hadden heel veel geluk”, zei Miller.

Eindelijk

In de tweede ronde kwamen de Pacers voor het tweede opeenvolgende jaar de Sixers van Allen Iverson tegen. En opnieuw kwamen de Pacers als overwinnaars uit de strijd. Ze namen vrij makkelijk een 3­0 voorspong, ondanks heel wat punten van Iverson. De Sixers zorgden wel even voor angstzweet in Indiana door Game 4 en 5 te winnen maar onder andere door achttien punten en negen rebounds van Smits gingen de Pacers opnieuw naar de Eastern Conference Finals.

Daar kwamen ze opnieuw de New York

Knicks tegen. In de eerste vijf wedstrijden was het telkens het thuisteam dat met de overwinning ging lopen. De serie leek af te stevenen op een beslissende zevende wedstrijd maar daar dacht Reggie Miller anders over. “Als men je vraagt om één team en één plaats te kiezen waar je de wedstrijd mag spelen die je een ticket voor de NBA Finals bezorgt, dan is het Madison Square Garden en de Knicks”, zei Miller. De shooting guard scoorde dan ook 34 punten in Game 6 om zijn Pacers eindelijk naar de Finals te leiden. Hij deed daarmee zijn zwakke prestatie in Game 6 van een jaar eerder, toen hij amper acht punten scoorde, helemaal vergeten.

Trots

In de Finals kwamen de Pacers uit tegen de LA Lakers van het duo Shaquille O’Neal en Kobe Bryant. Het was de ultieme strijd tussen een small market team en een big

Net niet Het verhaal van de Indiana Pacers is een verhaal van net

niet. De Pacers waren één van de topteams van de jaren ‘90 onder leiding van sterspeler Reggie Miller. Het team bracht nooit flashy basketball maar won wedstrijden door hard werken en inzet.

Teamgeest stond altijd voorop, zeker toen ene Larry Bird coach werd.

Spijtig genoeg kwamen de Pacers voor 2000 altijd net tekort voor de Finals. Ze bereikten de Eastern Conference Finals liefst vier keer in zes seizoenen. In 1994 moesten ze na zeven wedstrijden het onderspit delven tegen de Knicks van Patrick Ewing. Een jaar later gingen ze er opnieuw na zeven wedstrijden uit tegen de Orlando Magic van Shaq en Penny Hardaway. In 1998 verloren ze een memorabele Game 7 tegen de Chicago Bulls van Michael Jordan en Scottie Pippen, die offensieve rebounds pakten als gekken.

En in 1999 verloren de Pacers na zes wedstrijden opnieuw van de Knicks.

In 2000 was het dus einde­

lijk raak. Maar de geschiede­ nis herhaalde zich. De Pacers waren dicht bij een upset maar konden Kobe Bryant niet de baas in de verlengin­ gen van Game 4. Gezien hun dominantie in Game 5 blijft dat ontzettend spijtig. De Pacers van dat jaar wonnen vooral op wilskracht en ervaring. Maar in de Lakers hadden ze een tegenstander die minstens even gemotiveerd was en dat deed hen uiteindelijk de das om.

market team. Het grote en rumoerige Los Angeles tegen het kleine en rustige Indiana, de arrogante Lakers tegen de bescheiden Pacers. Maar de Pacers waren er klaar voor: “We komen niet om te gaan neerliggen. We komen om de wereld te choqueren”, zei Miller.

De Lakers waren de uitgesproken

favoriet en toonden zichzelf veel te sterk in de eerste twee wedstrijden. In Game 1 was het contrast erg groot.

Miller scoorde amper zeven punten en Shaq domineerde Smits met 43 punten en negentien rebounds. Maar zoals het hele jaar door presteer­ den de Pacers top in eigen huis.

Ze pakten Game 3 voor een gek publiek en leken in Game 4 op weg om de stand gelijk te zetten.

Maar een sublieme Kobe Bryant, die Game 3 miste door een enkel­ blessure, leidde de Lakers na één verlenging naar een 3­1 voorsprong.

De 24 punten van Rik Smits waren dus niet genoeg.

Die overwinning gaf uiteindelijk de

doorslag. De Pacers domineerden Game 5 in Indiana door de Lakers met een verschil van 33 punten te verslaan. Maar in Game 6 bleek de Shaq Attack opnieuw te sterk voor Smits en de Pacers, vooral in een sterk vierde kwart. De Lakers pakten hun twaalfde titel en Shaq werd verkozen tot Finals MVP na pure dominantie met gemiddeld 38 punten, zeventien rebounds, bijna drie blocks en een schotpercentage van 61%. Rik Smits got owned, zoveel is duidelijk.

De Indiana Pacers kwamen dus net te kort voor een titel maar verlieten het parket met opgeheven hoofd. Ze bewezen dat ook kleine teams grote successen kunnen boeken en trots mogen zijn op zichzelf. Net dat is waarvoor zij altijd herinnerd zullen worden. •

Gok

Ik krijg nog pijn in m'n buik als ik terug­

denk aan maandag een week geleden. Ik heb 't over MNF, inderdaad, en de enorme pandoering die de Bears kregen van de 49ers. Man van de Wedstrijd: invaller quarterback Colin Kaepernick, die door coach Jim Harbaugh maar meteen tot starter in The Stick werd gebombardeerd.

Huh, what?

Ik snap 't wel, maar ik begrijp 't niet.

Jazeker, Kaepernick heeft de arm en de voeten, maar is een enkele puike prestatie op eigen veld niet wat erg snel om het spel op de wagen te gooien? Buiten dat, waaraan heeft Alex Smith dit verdiend?

Nauwelijks interceptions, een enorm pass completion percentage, kortom ­ uitermate zuinig op de bal.

Ik weet ook wel dat ik ex­Bears QB

Harbaugh niks over quarterbacking hoef te vertellen. Hij zal ongetwijfeld weten wat­ie met zowel Smith als Kaepernick voor vlees in de kuip heeft. Maar die Kaepernick zal binnen nu en een paar weken maar tegen een muur oplopen, zeg.

Wat voor een Smith krijg je dan terug?

Afgelopen zomer moest­ie dat geflirt met Peyton Manning al dulden, en nou dit weer. En als­ie nou had lopen poedelen...

Maar niets van dat al.

Maar goed, Harbaugh zit qua

quarterbacks tenminste nog opgescheept met 'n luxeprobleem. In New York moet Rex Ryan kiezen tussen een ballengooier die er opnieuw niks van bakt, en een quarterback die eigenlijk geen quarterback is. Nee, dan nog liever een gok met Kaepernick. •

Lost battle, won WAR

Mike Trout heeft hard gevochten, maar het was tegen de bierkaai.

Baseball zit in een tijd van transitie.

Moneyball heeft veel losgemaakt in baseball. Niet meer kijken managers, general managers, eigenaren, fans en media naar nutteloze statistieken als errors voor veldspelers, wins voor pitchers en RBI's voor slagman­ nen. We kijken meer en meer naar cijfers waar spelers invloed op hebben, als bijvoorbeeld het binnen­ geslagen puntengemiddelde bij werpers en het On Base Percentage bij slagmannen.

Het gaat echter nog niet ver genoeg. Echte statheads hebben het steeds meer over UZR (Ultimate Zone Rating) waarin verdedigers op een objectieve manier worden beoor­ deeld. Of over BABIP (Batting Average on Balls In Play) waarin je meet hoeveel geluk of pech een slagman of werper heeft.

En er is ook nog WAR ­ Wins Above Re­ placement. Deze stat meet wat de waarde is van een speler ten opzichte van zijn vervangers, die je in theorie gewoon uit AAA zou kunnen halen. Hoe hoger de WAR hoe beter. In WAR zit veel: on base percentage, slugging percentage, steals, UZR, BABIP, strikeouts per vrije loop en nog veel meer.

WAR laat zien dat Trout een veel betere speler was, ondanks gelijkwaardige tra­ ditionele statistieken. Waarom won Miggy dan toch? Trout was een veel betere veld­ speler en honkloper. Hij stal niet alleen veel honken, hij ging ook veel vaker van het eerste naar het derde honk of van het tweede honk naar thuis bij een honkslag achter hem. Dit zijn juist de dingen die WAR meet, maar andere stats niet. Helaas. •