Wijkkrant Godsheide | Lente 2023

AANKONDIGING PLANTENRUILDAG

ZIE PAGINA 23

GODSKESGAZET

Dirk Lambrichts, Bosstraat 239, 3500 Hasselt

#01 – Lente 2023 – jg 4

WIJKKRANT MALPERTUUS - GODSHEIDE CENTRUM - WOLSKE

WOORDJE VAN DE BURGEMEESTER EN SCHEPEN

Beste lezer,

De lente staat voor de deur, de dagen zijn terug langer. Weer een extra reden om samen met jouw buren iets te doen. En wanneer beter dan tijdens de Dag van de Buren op vrijdag 26 mei?

Doe je mee?

Schrijf je met minimum twee buren in vóór 14 mei via www.hasselt.be/ dagvandeburen om een burenfeestje te organiseren. De dienst Wijkopbouw zorgt voor een feestpakket met versieringen, snacks en uitnodigingen voor de buren. Zo helpen we je alvast op weg.

Wat heb je nodig om het feest te starten?

Je hebt enkel een hapje, een drankje, wat stoelen en een aantal leuke buren nodig, meer niet. Je kan aan je buren vragen om ook iets mee te brengen.

Zet een buur in de bloemetjes of win een bezoek van de ijskar!

Ken je iemand die zich op een bijzondere manier inzet voor de buurt? Vertel bij je inschrijving wie jij wil nomineren en waarom. We zetten vijf buren in de bloemetjes tijdens Dag van de Buren. Ook loten we vijf locaties uit waar de ijskar die dag op bezoek komt.

Nieuw: Stad Hasselt geeft werkingsmiddelen aan buurtcomités en wijkraden! De stad Hasselt wilt buurtcomités en wijkraden belonen voor hun inzet en stimuleren om zo verder te doen. Registreer je comité of wijkraad voor 1 juni 2023 via hasselt.be/subsidiewijk. Indien jullie voldoen aan de voorwaarden, ontvangen jullie werkingsmiddelen voor het komende jaar.

Veel leesplezier.

Dymfna Meynen Steven Vandeput

Schepen van de Hasselaar Burgemeester Zorg & Samenleving

Dat dit geen vrolijk stukje gaat worden, verraadt de titel… Sommige mensen gaan denken: ‘Moet dit nu in een wijkkrantje? Dat is niet lokaal maar ver weg. Dat is weer slecht nieuws.’ Klopt helemaal… en toch lukt het me niet om over een luchtig thema te schrijven. Ik ben graag goed geïnformeerd en ben zoals iedereen ook gevoelig voor slecht nieuws… Die eerste dagen check ik dan vaak het nieuws… maar na een paar dagen besef je dat het weinig nut heeft. Het dodental zal verder oplopen. Het is er steenkoud. Hier en daar worden gelukkig nog mensen gered… soms kinderen. Maar dat is ook een beetje soapachtig… We worden beloond met goed nieuws. Terwijl je beseft: de kinderen zijn gered, de rest van de familie misschien niet meer… Er is te weinig hulp...

Hoe ga je om met een ramp zoals de grote aardbeving in Turkije en Syrië?

Ook ik worstel met het feit van niet te kunnen helpen. We kunnen geld doneren en een kaarsje branden, maar dat is het dan ook. Als ik mensen met Turkse roots tegenkom, informeer ik wel eens… hebben ze misschien familie in het gebied? Hebben zij ook deelgenomen aan een hulpinitiatief? We kunnen alleen maar meeleven en er aandacht aan geven zodat de vele getroffenen niet vergeten zullen worden.

En dan kom ik buiten… Het zonneke schijnt, de vogeltjes fluiten al en onze straat in Godsheide ligt er vredig en mooi bij... En dan besef ik eens te meer wat voor ongelofelijke ‘chanceaars’ we zijn om hier te wonen. Om onze kinderen in een veilige omgeving te laten opgroeien. Waar er maar weinig risico’s zijn op rampen van die aard…

Tekst ingestuurd door Ellen Renson - Foto uit het archief van de Unie

Mee in de wereld van mijn broer

Alexander

Afgelopen maand bracht Elisa Dumon uit de Kiezelstraat een bezoek aan Londen. Ze maakte van de gelegenheid gebruik om mee te gaan in de e-sports-wereld van haar broer, Alexander Dumon. Je zal denken: ‘e-sports’, wat is dat voor een beest? Wel je bent niet alleen. Dat dacht Elisa vier jaar geleden ook toen haar broer zijn carrière in de e-sport wou starten.

E-sport, of competitief gamen, is het spelen van computerspelletjes, zowel recreatief en als in wedstrijdverband. Achter e-sport schuilt een gigantische community van gamers. Dit soort entertainment maakt opmars in België en de rest van de wereld. Het wil nu net lukken dat wij hier in Godsheide een E-sports Business Architect expert hebben. Alexander is zowel e-sportcoördinator bij Hogeschool PXL (de school van Ben Lambrechts, ook Godsheidenaar) als freelance mediagraaf voor e-sports. Bij de PXL heeft hij de opdracht anderen te inspireren, maar ook de kans zelf veel bij te leren over de gamingindustrie. Daarnaast

heeft hij van achter zijn computer in Wolske voor de e-sports community contact met teams over heel de wereld. Met deze organisaties reist hij regelmatig de wereld rond. Ik sprak met Elisa, zus van Alexander.

‘Na vele internationale verhalen van mijn broer, werd het nu mogelijk om een weekend mee te gaan in zijn wereld. Samen met hem ging ik naar een APEX Legendsevent, een event rond een populaire game. Hier was Alexander samen met een Amerikaans team, XSET. Dit groots evenement ging door in mijn favoriete stad, Londen. Mooi meegenomen.’

Tekst Kaat B. met medewerking van Elisa Dumon - Foto’s Alexander Dumon

Fiere zus geniet mee van de wereld van haar broer.

E-sport is niet zomaar een computerspel, er schuilt veel meer achter. Er wordt gespeeld in teams, met elk hun eigen managers die zorgen voor de juiste sponsoring. Zet het stigma dat gamers thuis in hun donkere, niet erg gezellige kamer zitten te gamen maar uit je hoofd. Elisa zag het omgekeerde. Ze leerde de gamers kennen als joviale, sociale mensen, zowel offline als online.

‘Als e-sports dummie volgde ik Alexander op de voet. Ik leerde de vedetten van het team kennen, mocht backstage in de gamers launch, kreeg gratis eten en drinken. Een dag om nooit meer te vergeten.’

Vele jaren moest Alexander het gezeur aanhoren omdat hij thuis alweer ‘te lang’ achter zijn computer zat te gamen. Hij bewees dat dit het waard was en kon zijn droom realiseren. Zijn hobby werd een passie en hij maakte er zijn beroep van.

Tip van de Dumonkes: ‘Doe wat je graag doet en ga er de volle 200% voor!’

‘Even voor de duidelijkheid: mijn broer is geen expert in het gamen zelf. Hij is gespecialiseerd in een niche binnen e-sport. Als media content creator is het zijn taak

om een gamingevent op een sterk visuele manier weer te geven aan de miljoenen volgers. Tijdens ons weekend werd mij nogmaals duidelijk hoe hij als geen ander emoties binnen het gamen kan capteren met zijn camera.’

Je kan zulk een organisatie en de marketing errond vergelijken met voetbal. Door de stijgende populariteit en aantal kijkers circuleert er veel geld in de sportwereld. Dit geldt ook voor e-sport, steeds meer mensen kijken naar streamingplatformen zoals bijvoorbeeld Twitch. Aangezien er zoveel mensen naar games kijken, wint het in aanzien. Ook meer en meer bedrijven willen hierbij betrokken worden. Ze zetten deze platformen in als marketingmiddel. Daarnaast zijn er voor de deelnemers ook grote prijzen te winnen. Zo ging het XSET-team naar huis met de 4de plaats en 85.000 dollar. De winnaar kreeg maar liefst 300.000 dollar.

Nu jullie mee zijn met de basis van e-sport raadt Elisa de geïnteresseerden aan dit eens dieper uit te pluizen. ‘Ik kan je verzekeren, deze industrie gaat de komende jaren nog sterk groeien.’

Ik ging wandelen met Gaston en ik kwam tegen...

In zijn deuropening treffen Gastonneke en ik een wereldautoriteit op vlak van zonnecellen: UHasseltprofessor Dirk Vanderzande. In een castingbureau zou hij er onmiddellijk uitgepikt worden als ‘de geniale prof’, bedenk ik. Met zijn grijze baard, donkere bril en okerkleurige ribfluwelen broek oogt hij als een prototype.

‘Dag professor, hoe gaat het met u sinds uw pensioen enkele maanden geleden? Of ‘emeritaat’ heet dat als professor, zeker?’

‘Ik ben fijn aan het koken met de kruiden uit mijn tuin’, antwoordt hij meteen welwillend.

Ik wijs op een berg kiezeltjes in de voortuin en zeg: ‘En uwe berg, daar is ook nog werk aan.’ De professor knikt en lacht. Zou ik op die berg wijzen omdat ikzelf nooit-niets-nul heb uitgevonden?

Iets van: ‘bepaalde methodes om plastic geleiders te maken worden de Vanderzande- route genoemd, maar mijn oprit is toch maar fijn gegritseld’?

De professor geeft nog 2 uur per week college en begeleidt nog 3 doctoraatsstudenten. Over 3 jaar zal hij ‘uitgebold’ zijn, zegt hij zelf. Dan zie ik de elektronische kaart die aan zijn broek hangt. ‘Als ik de verkeerde broek aantrek, mag ik niet binnen’, glimlacht hij, als hij mijn blik ziet.

‘Ik ga daar een foto van maken voor in de Godskesgazet’, zeg ik. Dat vindt hij goed.

De professor is altijd bezig geweest met nieuwe typen zonnecellen te maken, flinterdunne zonnecellen. Hij focuste als scheikundige op het bedenken van nieuwe materialen. Hij heeft de basis gelegd van de organische zonnecellen, die niet werken met silicium, maar met polymeren en sinds 14 jaar ook met het mineraal perovskiet. Die laatste soorten zonnecellen zijn nog dunner, plooibaarder en goedkoper. De professor heeft onder andere zonnecellen voor ogen die in grote glaspartijen worden verwerkt, ‘bouwgeïntegreerd’ noemt hij het. Er zijn voorbeelden van, maar het is nog niet in productie. Voor perovskieten zit dat er zeker wel aan te komen. Groepen fysici en ingenieurs zijn daarmee bezig, het is een heel proces om een nieuwe technologie te ontwikkelen.

Ik ben zeker niet thuis in deze materie, maar kan wel volgen wat de professor vertelt. Dat is ook een kunst: iets helder kunnen uitleggen aan een leek.

Zijn verhaal stemt me even positief. Er wordt gewerkt aan een mooie toekomst, door mensen als hij. Uit Godsheide. Bescheiden, vriendelijke mensen als Dirk Vanderzande. Dat zeg ik hem ook.

Gaston is nogal onnozel aan het blaffen nu, hij heeft zo zijn momenten, en Dirks vrouw, Huguette, komt eens kijken.

Ik vraag haar meteen om mee op de foto staan, zonder aarzelen tilt ze Gaston op, houdt hem glunderend tegen zich aan zegt: ‘Ik zaag al 6 jaar voor een puppy, een zwarte retriever. Wie er eentje te veel heeft mag die naar mij brengen, zet dat maar in je column.’ De professor lacht.

Tekst Gudrun B.

Juffrouw Mien, vernieuwer en rebel

Het schooltje in de Zandstraat, deel 2

Mien Verdingh (1942, Vossenbergstraat)

startte haar onderwijsloopbaan in het schooltje in de Zandstraat. Eigenlijk wilde ze verpleegster worden maar een goede vriendin overtuigde haar zich in te schrijven op de normaalschool, toen was dat op 15-jarige leeftijd.

Bij de aanvang in 1961 kreeg Mien voor haar 1ste graad een apart lokaaltje toegewezen. In het andere gebouwtje waren de 2 kleuterklassen gehuisvest. Veel stelde dit schooltje niet voor, betonnen wanden en een golfplaten dak. Bouwheer ‘bompa Bulen’ bleef zijn schooltje koesteren, hij was steun en toeverlaat voor de juffrouwen en de kinderen. Zijn schoondochter maakte ’s morgens vroeg de potkachel

aan en hijzelf bleef allerhande klusjes uitvoeren. ‘Tijdens een storm is hij met armen en benen op het dak gaan liggen om te voorkomen dat de golfplaten zouden wegwaaien’, vertelt Mien met bewondering en dankbaarheid in haar ogen.

Die stoof is ook een apart verhaal. Mien was niet vertrouwd met de bidons die de kinderen meebrachten. Om de koffie warm te houden, stelde Mien voor de bidons op de ring van de kachel te zetten. Pas toen ze allemaal ontploften en de koffie door de klas vloog, had ze door dat de bidons enkel open mochten opwarmen.

Het schooltje in de Zandstraat stond onder toezicht van het centrum. Dit toezicht bestond vooral uit controle op het steen -

1970: De kachel centraal in de klas en een jonge juffrouw Mien achteraan.

koolverbruik en de aankoop van didactisch materiaal. Op vlak van leermethoden kon Mien haar eigen koers varen. Doordat zij met enkele vrienden een scoutsgroep voor doofstomme kinderen had opgericht, was ze kind aan huis bij de fraters van Tilburg (nu KIDS). Deze hadden vooruitstrevende systemen om hun doofstomme kinderen te leren lezen en schrijven. Mien leerde hieruit dat het belangrijk is om de methode aan te passen aan het niveau en de beleving van de kinderen. Zij maakte grote kleurplaten die de betonnen wanden sierden. De m was een taart. ‘Als een kind een taart ziet, denkt het ‘mmmm lekker’’, zegt Mien. ‘Als je een handje op je mond legt, voel je de m trillen. De m heeft 3 beentjes. De n is de neus, de neus heeft 2 neusgaten en daarom heeft de n 2 beentjes.’ Ook rekenen deed Mien niet enkel met getalletjes. Zij introduceerde een visuele methode met een magneetraam.

Maar het schooltje in de Zandstraat was meer dan vooruitstrevende leermethoden, ook opvoedkundig ging het er heel modern aan toe. In het centrum heerste een strenge scheiding tussen de jongens- en de meisjesschool. De wijkafdeling was gemengd. Mien was niet enkel voorstander van gelijkheid tussen de geslachten maar van gelijkheid in het algemeen. Zij kwam steeds op voor de zwakste kinderen. Zij verdedigde ‘haar’ kinderen als zij benadeeld werden bij de gezamenlijke communieviering in het centrum.

En het was een groene school met in de achtertuin een berg zand waarop de kinderen in de winter naar beneden gleden, een speelplaats vol bomen waar alle leeftijden samen speelden. Ervaringsgericht onderwijs was helemaal ingeburgerd. Buiten in de natuur lesgeven, zelf soep maken of paaseieren koken op de stoof, het kon hier allemaal. Niet verwonderlijk dat de

leerlingen opzagen tegen de overgang naar de grote school in het dorp. De concurrentie met het centrum is er altijd geweest. Ook bij de schoolfeesten wilde Mien altijd origineler zijn. Een dansje op Obladi-Oblada van The Beatles, dat was nog eens wat anders dan nonkel Bob en tante Terry. De zelfgemaakte outfit maakte het plaatje helemaal af. Begin jaren 70 slonk het leerlingenaantal in het centrum. De wijkafdeling in de Zandstraat werd daarom opgedoekt. Mien werd overgeplaatst naar het Hollands Veld waar ze vele jaren lesgaf in het 5de leerjaar.

Mien is altijd blijven leren. Zij volgde cursussen aan het Hoger Opvoedkundig Instituut maar ook de cursus herborist en natuurgids. Ze begeleidde wandelingen en gaf l ezingen over specerijen en volksgeloof. Op dit moment studeert ze Spaans, nooit te oud om te leren.

Mien publiceerde ook verschillende artikels en boekjes over deze onderwerpen. Langs deze weg daag ik haar uit voor een artikel in de Godskesgazet, de natuur is immers actueler dan ooit.

Ik eindig graag met een quote van Mien zelf die alles zegt over haar tijd in de Zandstraat:

‘Klein schooltje met veel hart’.

Tekst Renilde C. - Klasfoto in kleur uit Warm aanbevolen

De warmste week in KTcampus Godsheide

De volgende dag startte om 6.30 uur met een meditatie, daarna ochtendgym, wobbelen met kleuters, ouders en grootouders en nog veel meer. Deelnemers van klein tot groot mochten een vrije bijdrage in de geknutselde vlam van De Warmste Week steken. In elke klas stond ook een kleine vlam waarin kinderen een eigen cent konden leggen. Het enthousiasme bij de leerlingen was overweldigend. Jonge kinderen beseffen al goed hoe erg armoede en kansarmoede ingrijpt op een mensenleven.

Vlak voor Kerstmis zette De Warmste

Week Hasselt in vuur en vlam. Dit jaar gingen de opbrengsten van De Warmste

Week naar initiatieven om kansarmoede te bestrijden. Op KTcampus Godsheide gaven leerkrachten, kinderen en ouders het beste van zichzelf om hun duit in het zakje te doen. Dit schooljaar kozen de leerlingen ‘sport’ als jaarthema. Daarom werd op school voor de kerstvakantie ‘het Warmste Zweet’ getranspireerd. Twee dagen lang vonden in het ontmoetingscentrum sportieve activiteiten plaats. Just dance, trefbal, initiatie in karate, turnen en een avondwandeling met choco aan het vuur op dag 1.

Tekst Rik E. - Foto’s Kindercampus Godsheide

Op het einde van de actiedag maakten de organiserende leerkrachten het ingezamelde bedrag bekend: € 1.657,23! Onder luid applaus van alle leerlingen en veel nieuwsgierige ouders zette de sportleerkracht de slotdans in. Let’s move! De dag nadien gingen enkele klassen trots het ruime bedrag afgeven aan de organisatie van De Warmste Week in het stadspark.

Fier om € 1657,23 te schenken.

Veel vrije giften maken samen een mooi bedrag.

Klein en groot maken “het Warmste Zweet”.

Universiteit voor het Maatschappelijk Belang in de pastorij

In de kerk van Godsheide kan je elke laatste zaterdag van de maand om 17.30 uur een eucharistieviering bijwonen. Soms is er een trouw, een doop of een uitvaartdienst. In de pastorij vinden regelmatig vergaderingen van verenigingen uit Godsheide plaats. Maar al bij al toch wat weinig activiteiten om beide gebouwen “open” te houden. Daarom zoekt de pastorale raad nieuwe mogelijkheden die passen in de kerk of in de pastorij. Op 1 mei 2022 opende de Universiteit voor het Maatschappelijk Belang een ontmoetingsruimte in de pastorij in Godsheide. Afgekort wordt dit UMB. De UMB is ontstaan vanuit de UHasselt, op initiatief van de vorige rector Luc Deschepper. Eèn van de projecten van de UMB is het Trefcentrum voor Levensbeschouwingen. In de pastorij kan je kennismaken met Felix Bergers. Hij is leerkracht humane vakken en filosofie en hij is de drijvende kracht achter de UMB. In de loop der jaren organiseerde de UMB ontmoetingen met meer dan

100 verenigingen of organisaties. Daarbij stond het begrip “over de grenzen heen” vaak centraal. De UMB nodigt soms sprekers uit in de kerk. Het programma kan je terugvinden op www.socialekalender.be Godskeskal

Vorig jaar startte de UMB een zijproject: dialectkring ‘Godskeskal’. Het unieke dialect van Godsheide mag niet verdwijnen. Een kleine groep autochtone Godsheidenaren komt enkele keren per jaar samen om Godskes te babbelen. In de dialectkring proberen de Godsheidenaren typische spreekwoorden en gezegden uit ons dorpsdialect als erfgoed vast te leggen.

Geïnteresseerde Godsheidenaren zijn welkom in de dialectkring in de pastorij op dinsdag 21 maart om 14 uur. Bij interesse, contact via info@umb-limburg.be of 089/35 64 20

Wat is het doel van de Universiteit voor het Maatschappelijk Belang?

‘Een wereld van verbondenheid en betrokkenheid uitbouwen, dat doe je niet in gespreide slagorde. Daarom wil de Universiteit voor het Maatschappelijk Belang de verbinding leggen tussen de vele burgers, verenigingen en instellingen die actief werken rond sociale en ecologische thema’s. Ze wil mensen en organisaties ervan overtuigen dat we een gemeenschappelijke zaak dienen. We moeten onze krachten bundelen in een globale actie, een brede vernieuwingsbeweging.’

Kan je een voorbeeld geven van wat de UMB doet, Felix?

‘Veel mensen zijn als vrijwilliger actief bij een vereniging die de maatschappij vooruithelpt. Sommige mensen zijn actief in een natuurvereniging, andere mensen zetten zich in in de strijd tegen de groeiende armoede. Deze geëngageerde mensen steken vaak veel tijd en moeite in hun vrijwilligerswerk. Het worden in hun gebied soms specialisten. De UMB probeert ontmoetingen te organiseren tussen mensen uit zulke verenigingen. Zo hoopt de UMB dat verschillende verenigingen elkaars ideeën en acties beter leren kennen. En dat er, door met elkaar te praten, een samenwerking kan ontstaan. De UMB noemt dit kruispuntdenken.’

Tips voor voetgangers, lopers en fietsers

Fietsers, wandelaars en lopers hebben in Godsheide veel mogelijkheden om zich te verplaatsen op de verharde wegen. Op of langs de straten, op de nieuwe fietspaden, over de jaagpaden. Soms ontstaat dan twijfel of discussie over een verkeerssituatie tussen weggebruikers. Misschien zelfs tussen fietsers en wandelaars. Daarom een poging om wat duidelijkheid te brengen. De wegcode kan ons hierbij helpen.

Op straat moeten voetgangers links gaan

Fietsers rijden rechts

De wegcode is heel duidelijk. Wanneer voetgangers de rijbaan volgen, houden ze zich zo dicht mogelijk bij de rand van de rijbaan. Ze gaan links ten opzichte van de door hen gevolgde richting.

Fietsers trappen dus in dezelfde richting als de autobestuurders rechts van de weg. Lopers en wandelaars stappen links van de weg. Zo zien ze de andere weggebruikers goed naderen. Het is veiliger om te zien wat op je afkomt.

Op het fietspad

Als er een fietspad is, moeten de fietsers dit volgen. Rijd rechts op het fietspad.

De wegcode zegt dat voetgangers het fietspad ook mogen gebruiken. Let op: wanneer voetgangers het fietspad volgen, moeten zij doorgang verlenen aan de andere weggebruikers op het fietspad.

Als je naar de tuikabelbrug wandelt, mag je het fietspad dus gebruiken. Maar je moet de fietsers doorgang verlenen. Dat is makkelijker als de fietsers rechts fietsen en de wandelaars links wandelen.

De berm is moeilijk begaanbaar. De voetgangers moeten links op straat wandelen. Zo zien ze de fietsers of auto’s goed naderen.

Op het fietspad met of zonder hond: hou het veilig en wandel links.

Tekst Rik E.

Op het jaagpad langs het kanaal

De wegcode heeft geen aparte regels voor jaagpaden. Op een jaagpad geldt de algemene wegcode. De Vlaamse Waterweg geeft uitleg en advies op haar site.

Het jaagpad is in de eerste plaats een dienstweg voor de waterwegbeheerder. Daarom zie je soms dienstvoertuigen of vrachtwagens rijden op het jaagpad. Ook autobestuurders kunnen een toelating bezitten om op het jaagpad te rijden.

Sinds tientallen jaren gebruiken steeds meer fietsers en wandelaars de jaagpaden.

Onder het motto ’Het jaagpad is er voor iedereen’ sensibiliseert de Vlaamse Waterweg alle gebruikers tot wederzijds respect.

Een jaagpad is niet het exclusieve domein van fietsers. Een fietser heeft op het jaagpad geen voorrang op andere weggebruikers.

Het jaagpad is er voor iedereen. Niemand mag een ander in gevaar brengen.

Voetganger, wandel of jog waar mogelijk op de linkerzijde van de weg.

Dit korte artikel bevat lang niet alle regels en adviezen van de ingewikkelde wegcode.

WIL JE MEER WETEN?

Klik op verkeersregels bij www.wegcode.be of zoek bij www.vlaamsewaterweg.be/jaagpaden

Een goede raad

van de Godskesgazet:

voor je eigen veiligheid:

wandel of loop links, fiets rechts!

Ook op het jaagpad kan je best links wandelen.

Fietsers en voetgangers zien elkaar. Zo blijft het zo veilig mogelijk.

Hazel de Goede is weer terug onder de kerktoren

Mijn zus. Het liefste meisje van Godsheide, of toch zeker van familie de Goede. De opofferingsgezinde stekelstaarteekhoorn. Nu ja, ze is nog niet helemaal terug. Momenteel zit ze naast me te slapen in de auto die ons van Kitzbühel weer naar Godsheide zal brengen. Met haar hoofd achterover en haar mond een beetje open, zoals alleen Hazel dat kan. De afgelopen drie dagen

‘sjeezde’ ze door de Oostenrijkse Alpen, hielp ze iedereen overeind die omviel (deed dat zelf ook regelmatig) en zei ze vaker ‘gracias’ dan ‘bitte’.

Ze haalt haar bergen door elkaar. De vier maanden hiervoor bereisde, beklom en bewoonde ze het Andesgebergte in Peru. Ze sportte er met de ‘speciaaltjes’ (oordeel zelf over de benaming) van onderwijsproject Oye Lena, werd

Vrijwilligers van Oye Lena.

bevriend met straathonden en viel flauw toen ze de regenboogbergen beklom. Een ezeltje moest haar weer naar beneden brengen.

Wel was ze heel stoer toen ze vier dagen lang langs oude berghutjes naar de Inca-site Choquequirao (dat spreekt ze uit zonder stotteren) trok, of toen ze een paar dagen in een hut op het Titikakameer sliep.

Een tijd geleden zag ik een film, De Acht Bergen (gebaseerd op het gelijknamige boek van Paolo Cognetti). De hoofdpersoon zegt dat de wereld bestaat uit twee soorten mensen. Zij die voor eeuwig zwerven over de acht bergen die over de hele wereld verspreid zijn, en zij die zonder omkijken richting de top van de hoogste berg in het midden lopen. Ik ben het eerste soort. Een eeuwige dwaler. Hazel is het tweede soort. Zij hoeft niet veel om zich heen te kijken om te weten wat ze wil. Met focus en discipline zal ze van hieraf aan alleen nog maar omhooglopen.

Je zou het niet zeggen als je ze op een TD biertjes achterover ziet kappen, maar Hazel is iemand die het leven serieus neemt. Ze begint volgende week aan haar eerste job als zelfstandige kinesist. Nu al heeft ze een boekhouder aan de haak geslagen en persoonlijk contact met Lisa van de verzekering. Mij kostte het acht jaar als zelfstandige om dat voor elkaar te krijgen. Dat betekent niet dat ze grote ambities heeft om de wereld te veranderen. Hazel is niet gemaakt voor grootse daden. Haar grootsheid zit ‘m in het kleine, in de standvastigheid, in de warmte.

Dat haar berg, het midden van haar wereld, zich voorlopig nog in Godsheide bevindt – daarvoor mogen wij Onze Lieve Heer op onze blote knieën danken. De pastoor vertelde me dat de kerk nogal leeg is op zondag. Dus waar wacht je nog op?

Tekst ingestuurd door Zoë de Goede - Foto’s Hazel de Goede

Iemand van de kindjes met een beperking

De weg naar Choquequirao

Ferm Godsheide trekt de kaart van sport en bewegen

Al jaren is sporten belangrijk in ons Ferm-programma. Klassiekers zijn de wekelijkse fietstrips en ons turnuurtje op donderdag. Ferm wil nog meer mensen motiveren tot bewegen en sporten en lanceert daarom een aantal vernieuwingen.

Voor het volgen van de turnlessen moet je niet meer inschrijven voor de lessenreeks van 10 maar hanteren we het soepele systeem van de 10-beurten kaart.

Nieuw zijn de 2 reeksen van hippe eigentijdse bewegingslessen, Drums fit en pilates. In februari organiseerden we 3 lessen Drums Fit, een vrolijke work-out om humeur en conditie te boosten. Hierbij zet je op de muziek ritmische passen terwijl je met drumsticks op een zitbal trommelt. Naarmate de les vordert, speel je sneller en intenser en zo verbrand je heel wat calorieën en oefen je je spieren. Iedereen kan meedoen. Er was heel wat interesse én enthousiaste reacties op de lessen.

Er staan ook 4 lessen Pilates op het programma, gegeven door Marieke Moons. Bij Pilates is het uitgangspunt houding, stabiliteit, coördinatie, ademhaling en focus op lichaam en geest. Je rekt en versterkt je spiergroepen en krijgt een soepel lichaam. De eerste les is zaterdag 18 november om 10 uur.

Alle bewegingslessen gaan door in het ontmoetingscentrum. Ook niet-leden zijn welkom. Meer info via boesmanscaroline@hotmail.com of op www.samenferm.be/fermgodsheide

Artikel en foto’s ingestuurd door Mieke Bunkens van Ferm

Chat GPT Chatten met wie?

De laatste maanden verschijnt er wel iedere dag een artikel over Chat GPT in de media en dus mocht de Godskesgazet niet achterblijven. Chat GPT is een toepassing die gebruikmaakt van AI, om op verzoek snel en automatisch teksten te schrijven aan de hand van gegeven informatie. AI (Artificiële Intelligentie) is de mogelijkheid van een machine om mensachtige vaardigheden te vertonen - zoals redeneren, leren, plannen en creativiteit. De machine leert aan de hand van vorige gedragingen welk de meest voor de hand liggende reactie hierop is.

Het kan dus lijken dat de computer een emotie heeft maar ze zal altijd wiskundig zijn en niet uitzonderlijk. Net deze uitzonderlijkheid is wat de mens typeert.

Het leek ons plezant om met de chat GPT-tool een gedicht te schrijven over ons GODSKE.

We gaven volgende opdracht in:

‘Schrijf een gedicht van 12 regels over Godsheide waar de volgende woorden in voorkomen: ALBERTKANAAL, TUIBRUG, WANDELEN, KERK, WINTER, LENTE, WARMER, HOOP.’

Het Albertkanaal strekt zich uit, een blauwe lijn in het land

De tuibrug biedt overzicht, al wandelend langs de kant

De oude kerk verheft haar stem, als een waakzaam oog in ’t veld

In wintertijd is het koud, maar hoop blijft, het is dat wat telt

Maar als de lente komt, dan groeit, het leven krijgt weer kleur

De zon die schijnt, de vogels fluiten, alles wordt weer warmer

De bloesem spruit, de bomen groeien, het gras krijgt nieuwe kracht

De natuur komt tot leven, het is een schouwspel van licht

En terwijl je wandelt langs het kanaal, met zicht op ’t groene land

Voel je de hoop die in je opkomt, het verdriet verdwijnt als zand

De zon die warmte brengt, de lente die ons nieuwe kracht gaat geven

En we weten, dat alles goed komt, en we gelukkig kunnen leven

We zijn er echter van overtuigd dat er tussen de Godskenaren veel betere talenten zitten. We doen bij deze dus een oproep om je gedicht door te sturen, en wie weet komt dit dan in de volgende gazet.

STUUR JE GEDICHT NAAR: godskesgazet@de-unie-godsheide.be

Tekst Dirk L.

Waarom loopt er sinds kort een luxueus fietspad dood op de wei van mijn buurvrouw en haar alerte alpaca’s? Vele enthousiaste fietsers zie ik er abrupt en ontgoocheld rechtsomkeer maken. Ze fronsen niet-begrijpend de wenkbrauwen. In welk verhaal past dit overvloedig verlicht en bewegwijzerd tweekleurig betonnen pad?

Waarschijnlijk is er ergens een plan. Zelf ben ik nog niet op zoek gegaan op het internet of bij de burgemeester van Godsheide. Het is er proper. Het gras is al 2 keer ingezaaid en de grachten zijn netjes onderhouden. Waarom zou ik dan de wijkverantwoordelijke gaan lastigvallen?

Maar toevallig had ik een afspraak met Renaat in verband met de Godskesbieb. En omdat hij jarenlang de kar getrokken heeft van nog andere warmbloedige dorpsinitiatieven, begint hij zijn uitleg bij het begin. De wondere wereld van de Unie Godsheide. Terwijl mensen af en aan lopen om werktuigen te halen of terug te brengen, krijg ik in de pastorie op groot scherm een mooi overzicht van hun website.

Een dubbel fietspad naar de alpaca’s

Indrukwekkend. Alle duur geformuleerde statuten en beleidsverklaringen zijn wat moeilijk voor mij. Maar ik heb diep respect voor hun ambitie om de drie oorspronkelijke delen van Godsheide te verbinden. Het centrum, Wolske en Malpertuus.

In de kille realiteit groeit er ondertussen, in een razend tempo, een totaal nieuwe wijk rond ‘Godskespark’ en ‘Dorp bij de stad’. Achter de school ontwikkelt zich een blitse kern, ver van de vergrijsde bevolking van het oude centrum. Naar het schijnt wonen er nu al 160 gezinnen met en zonder jonge kinderen. En met een onbezoedelde kijk. Wanneer wordt deze nieuwe wijk eigenlijk ingehuldigd? Hoeveel nieuwkomers mogen we nog verwachten? Wanneer stopt het eindeloze verkavelen in Godsheide?

Enfin, waar moei ik me mee?

De Unie Godsheide overkoepelt dus de Godskesbieb, een afdeling cultuur en nog iets. De Godskesbieb heeft nu 50 betalende leden en 8 gratis medewerkers die elke maandagavond van 19.30 tot 20.30 uur de pastorie opendoen om werkmateriaal uit te lenen. Ze hebben een klantvriendelijke

Tekst Gip T.

website (godskesbieb.be) waar je alles kan terugvinden. En ze blijven dromen om het nog wat gezelliger te maken. Een praatcafé, een kaartclubje, een biljart, bijlgooien en zo van die dingen. Je zou bijna zeggen dat ze willen concurreren met Het Ontmoetingscentrum zelf. Maar dat is niet. Het oorspronkelijke ontmoetingscentrum is eigenlijk een zalencomplex waar diverse evenementen doorgaan. Zeg maar parochiezaal. Heel nuttig bij verkiezingen, overlijdens, optredens, vergaderingen, repetities en bruiloften. Als ik het goed begrijp, kan je hier een zaal huren na reservatie. De Godskesbieb wil laagdrempeliger zijn. Een inloophuis eigenlijk. Wat zou het mooi zijn als ik er alle actuele informatie zou vinden m.b.t. de plotse bevolkingsgroei in Godsheide, de verborgen actiegroepen en alle veranderende verkavelingsplannen. Liefst op een (interactieve) kaart.

De pijler cultuur dan. Ook op dit vlak heeft de Unie goed werk geleverd de laatste jaren. En op dit ogenblik blijkt dat enkele

enthousiaste snaken hard aan het nadenken zijn over een nieuwe wind. Helaas willen ze er weinig over kwijt. Muziek, dans en ander spektakel moeten de mensen uit hun kot krijgen. Denken ze. Ik geloof erin. Godsheide bulkt van de creatieve talenten. Heel interessant allemaal. Er broeit van alles in Godsheide. Maar toch krijg ik slechts moeizaam overzicht. Ik mis een betrouwbare roddelplek. Een gezellige cafétoog waar ik met Dirk, Christine en Mohamed kan babbelen over de dingen van het leven. Want nu weet ik nog niet het fijne van het fietspad in mijn achtertuin, of van het protest tegen de toekomstige verkaveling in de Kleinstraat, of de duistere plannen voor het rusthuis… Er blijken nu zelfs nieuwe ontwikkelingen binnen het bestuur van de Unie op te treden. Ik ben benieuwd. Ik wil de emotie delen daarrond. Ik wil de nuances, de angels, de hoop en de weerstand voelen. Niet om te verdrinken in zatte toogpraat. Maar om, als geboren eenzaat, eindelijk wat meer deel uit te maken van een samen-leving.

Hier ging ik, hier kom ik graag vandaan

Miel Vanstreels (1951) groeide op in Godsheide, maar vertrok op zijn negentiende naar Maastricht. Hoe kijkt hij terug? Een monoloog.

uit Godsheide, heeft de familie Vanstreels eigenlijk maar één generatie in Godsheide gewoond.

’Mijn Godsheide’ bestaat alleen nog in mijn hoofd, het is het Godsheide van de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Ik denk er op twee manieren aan terug.

Mijn vader (1922-2005) kwam uit Stevoort, mijn moeder (1925-2003) uit Achel. Ze trouwden in 1949 en na even in Hasselt gewoond te hebben, konden ze een huis huren in Wolske, aan de Nieuwe Steenweg (nu nr. 45). Het vakwerkhuis staat er nog steeds. Daar ben ik in 1951 geboren. In 1954 bouwde mijn vader een winkelwoonhuis in het centrum, aan de Kiezelstraat, naast slagerij Vantienen. De fietsenwinkel werd midden jaren zestig omgebouwd tot een kruidenierszaak. Het huis is inmiddels afgebroken. Omdat ook mijn drie broers en mijn zus vertrokken

’Enerzijds’ is het de plaats waar ik de liefde voor de fiets heb meegekregen. Er is een foto die mijn kinderjaren heel mooi samenvat. Ze is in 1955 genomen voor mijn ouderlijk huis ter gelegenheid van een koers voor ambachten. Een typische jaren vijftig koersfoto. Je ziet in het midden mijn vader (in de sterretjestrui). De renners rechts zijn de broers Werner en Jos Vanvoorden (uit Godsheide), de renner uiterst links ken ik niet, maar de tweede van links is Jean Heleven (ook uit Godsheide). Ik zit bij hem op de fiets, likkend aan een ijsje, de verte in dromend. Dat zijn mijn kinderjaren! Mijn

Artikel en foto’s ingestuurd door Miel Vanstreels

vader was ijzervlechter van beroep, maar na zijn uren repareerde hij fietsen. In zijn werkhuis verzamelden zich iedere avond renners uit de buurt en hun supporters. Ik vond het heerlijk om naar hun verhalen te luisteren (voor zover ik dat mocht): koers, koers, koers!

Het ’anderzijds’, het andere verhaal begint eigenlijk op mijn elfde. Ik moest na het vijfde studiejaar, zeer tegen mijn zin op internaat bij de Paters van de H. Geest in Lier. Mijn moeder vond dat beter voor mijn oudere broer en mij. Wat mijn vader, die de opvoeding van de kinderen aan mijn moeder overliet, ervan vond heeft hij nooit gezegd. In de zomer voor ik op internaat moest, zette hij wel mijn eerste koersfiets in elkaar!

Wat ik op internaat deed om mezelf te beschermen, was afscheid nemen van ’thuis’. De eerste jaren mochten we maar om de paar maanden naar huis. Mijn broer hoefde na twee jaar niet terug, ik bleef er tot 1969. Een trauma heb ik er niet aan overgehouden, ieder jaar spreek ik nog af met zeven ’lotgenoten’. Gaan we wat eten en bijkletsen in … Lier!

Tijdens de vakanties en de weekenden

“creëerde” ik in Godsheide herinneringen die ik nog altijd koester: de atletiekclub die we oprichtten; de vele fietstochten met mijn vader, mijn broer en de vrienden (die gebruik konden maken van de Groene Leeuw die Harie Daniëls na zijn wielercarrière bij ons in het werkhuis liet staan); de eerste fuiven en discotheekbezoeken, de eerste grote verliefdheid.

Maar het waren ook de jaren zestig, de tijd van de studentenopstanden, Provo, het verzet tegen ouders en autoriteiten. Ik begon het leven in het gezin Vanstreels en het dorp Godsheide steeds meer als beklemmend te ervaren en was dan ook blij dat ik in 1970 letterlijk en figuurlijk de grens kon oversteken. Maastricht (waar ik een opleiding in de verpleging begon) was niet

ver, maar zeker in die tijd zo anders, zo vrij, zo vooruitstrevend en ruimdenkend in vergelijking met Vlaanderen. Ik ben nooit meer weggegaan uit

Maastricht. Ik ben er getrouwd, kreeg twee zonen (die nu allebei in Utrecht wonen), werkte 44 jaar in de (ouderen)zorg en begon gedichten te schrijven.

Toch is het niet de stad waar ik het meest aan gehecht ben, maar de omgeving, het Mergelland met zijn vele heuvels, de streek van de Amstel Gold Race. In 1967 fietste ik vanuit Godsheide met Everard Goris en Richard Steegmans via Maastricht en Aken naar Duren, waar een broer van Everard vakantiewerk deed. Ik was danig onder de indruk van het landschap tussen Maastricht en Aken. Toen kon ik nog niet vermoeden dat het ooit mijn thuislandschap zou worden.

Mijn vader kwam hier geruime tijd één keer per jaar fietsen met een fietsmaat van hem. Midden jaren negentig fietsen zelfs twee kleinzonen van hem mee! Ik peddel nog geregeld naar en door Godsheide, even naar het graf van mijn ouders, even kijken wat er allemaal veranderd is in het dorp. Ik blijf een beetje op de hoogte door de nieuwsbrieven van de Unie, en ik ga nog ieder jaar een keer fietsen met Godsheidenaar Ivo Daniëls. Als iemand mij vraagt naar mijn geboorteplaats zeg ik nooit Hasselt maar Godsheide. Zo wordt het ook overal vermeld. En de bundel over mijn kinderjaren en de rol van de koers daarin heet eenvoudigweg ’Godsheide’. De herinneringen die ik koester komen ook regelmatig aan bod in de verhaaltjes op mijn blog ’Fietsvarianten’. Misschien vatte ik mijn verhouding met Godsheide het best samen in een versje uit 1986: ’hier ging ik / hier kom ik / graag vandaan’.

Designer in Wolske

Reeds meer dan 8 jaar woont Suzanna Arakelyan op de Maastrichtersteenweg in Wolske.

Ze werd in België geboren maar zoals haar naam laat vermoeden heeft ze buitenlandse roots. Het is voor een deel Armeens bloed dat door haar aderen giert.

Ze studeerde af als modeontwerpster en tijdens deze studie ontwierp ze reeds 2 collecties. Dit jaar proeft Suzanna van verschillende projecten. Ze behoort tot het team van Marie Van Puyenbroeck, styliste van onder andere tv-presentatrice Danira Boukhriss Terkessidis.

Ook gaat ze regelmatig naar mode events in het buitenland om kennis te maken met kunst uit verschillende culturen en om haar creativiteit te stimuleren.

Dit bracht haar ertoe om te experimenteren met schilderwerk om zo nog andere samenwerkingen in de toekomst mogelijk te maken.

Volgend jaar wil ze zich gaan vervolmaken op het Fashion Institute in Amsterdam.

Onlangs heeft ze het ook nog eens klaargespeeld om haar eerste privécollectie te maken voor een kledingzaak in Hasselt.

Een vrouw met pit dus waar we zeker nog van gaan horen in de toekomst.

Tekst Dirk L.

+OPEN-DEUR-NAMIDDAG

10APRIL — 14utot17u eeninititatiefvan FERM, DEUNIEGODSHEIDE en GODSKES.BIEB

Wij zijn een buurtplatform samengesteld uit geëngageerde personen met verschillende profielen afkomstig uit de drie delen van Godsheide (Malpertuus, Centrum en Wolske). Samen bewaken we de correctheid en de continuïteit van informatie tussen Overheid (stad Hasselt, Provincie Limburg) en inwoners van Godsheide. Anderzijds zetten we buurtversterkende initiatieven op of ondersteunen we ze. Alle onderwerpen die we ondersteunen moeten in functie van het ’het dorp Godsheide’ zijn. Persoonlijke problemen of wensen van inwoners maken hier geen deel van uit. Elke inwoner met een bredere kijk op Godsheide in al zijn aspecten is welkom om mee het buurtplatform te versterken. Op die manier hopen we zoveel mogelijk expertise te bundelen om uiteindelijk tot een nog beter Godsheide te komen. Communicatie en burgerparticipatie zijn tegelijk een grote kracht van én een grote uitdaging voor De Unie Godsheide

Interesse?

Meld je aan via info@de-unie-godsheide.be

Elke inwoner of vereniging is welkom. We vergaderen éénmaal om de 4 à 6 weken. We plannen ook open-vergaderingen in de toekomst waar iedereen welkom is.

Colofon

Deze wijkkrant is een initiatief van de dienst Wijkopbouw van Stad Hasselt i.s.m. dit vrijwillige redactieteam: Hoofdredactie: Dirk Lambrichts (dirk.lambrichts@outlook.com) en Renilde Cox (renilde.cox@telenet.be) Teksten en fotografie: Stad Hasselt, Dirk Lambrichts, Rik Emonds, Gudrun Bongaerts, Renilde Cox, Kaat Bogaert, Gip Theunissen

Vormgeving: tricolor.be Drukwerk: Realise Printing