Wijkkrant Heilig Hart | Winter 2023

Beste Hasselaar,

Nu het jaar ten einde loopt, kijken we vooruit naar een nieuw jaar met nieuwe kansen, activiteiten en toffe ontmoetingen.

Bovendien staat er van alles te gebeuren in jullie wijk, lees er meer over in deze wintereditie.

Burgerparticipatie dragen wij hoog in het vaandel en daar handelen we ook naar!

Graag geven we de Hasselaren een duwtje in de rug. Heb je een leuk idee om samen met de buren uit te voeren? Laat het weten en vraag een wijkbudget tot 2.500 euro aan om jullie project te realiseren. Belangrijk is dat er minimaal vijf buurtbewoners achter het voorstel staan. Aanvragen kunnen ingediend worden tot 15 februari. Meer info vind je via www.hasselt.be/wijkbudget.

Ook in 2023 wordt er één buurt verkozen tot ‘Buurt van het jaar’. De winnende buurt mag deze titel een jaar lang met trots dragen.

Zorgen jullie voor een fijne sfeer en aangename buurt om in te wonen?

Organiseren jullie activiteiten en ondernemen jullie acties voor een goede leefbaarheid? Doe mee en maak kans op een prijs van 500 tot 2.500 euro en een bekroning voor ‘Buurt van het jaar’ met een straatnaambord. Dien jullie aanvraag in voor 1 maart via www.hasselt.be/buurtvanhetjaar.

We wensen je alvast hartverwarmende feestdagen en een schitterend nieuwjaar.

Dymfna Meynen

Steven Vandeput Schepen van de Hasselaar Burgemeester Zorg & Samenleving

Foto’s: Boumediene Belbachir

Heb je ooit gehoord van de ‘Hasseltse Boterham’ ? Tussen 1900 en 1960 was die erg geliefd bij de bezoekers van de Hasseltse markten. Hasselt was toen trouwens een echte boterstad en had tot 1960 zelfs een eigen boterveiling. Een simpele, gezonde en lekkere hap voor elke boterhamdoos of tijdens een buurtfeestje!

In en rond de Prinsenstraat weten ze dat intussen al. (Recept uit ‘Culinaire herinneringen aan Hasselt’, Jacques Collen en Raymond Rutten, 2006). • een sneetje bruin roggebrood

boter • enkele plakken (gewone of vegetarische) boterhamworst • dunne ringen ajuin • ragfijn gesnipperde prei • eventueel mosterd voor extra smaak

Colofon

Deze wijkkrant is een initiatief van de dienst Wijkopbouw van Stad Hasselt i.s.m. dit vrijwillige redactieteam: Hoofdredactie: Dirk Schuermans (dirk.schuermans@telenet.be) en Raymond Rutten (raymond.rutten@telenet.be)

Teksten: Annemie Reysen, Myriam Vray, Lander Bikkembergs, Jan Castermans, Dirk Schuermans, Raymond Rutten, Ilse Vanheybeeck.

Fotografie: Raymond Rutten, Dirk Schuermans, Qrios, Geiser, Kobe Vandersanden, Tom Gombeer, Jill Casters, Jan Castermans, HAST. Vormgeving: tricolor.be

Wil jouw vereniging of organisatie in de herfstkrant een activiteit of weetje laten opnemen? Stuur dan voor 24 februari 2023 een mailtje naar raymond.rutten@telenet.be.

Van vakschool Heilig Hart tot campus HAST

Met de komst van elektriciteit en aardolie brak in België een tweede industriële revolutie door. De werkgelegenheid verschoof van landbouw naar industrie. Maar waar elders in België het beroepsonderwijs als dagonderwijs al vorm kreeg, leek Limburg zich in de tweede helft van de 19de eeuw niet zo bewust van de groeiende vraag naar arbeidskrachten. Daar zou bisschop Rutten snel verandering in brengen toen in Limburg de eerste steenkool werd gedolven. Hij voorzag dat de toekomst van Limburg het best gediend was met goed geschoolde stielmannen en gaf kanunnik Berghs, doctor in de wetenschappen, de opdracht een vakschool op te starten.

In 1906 startte Juul Berghs met een opleiding voor hout- en ijzerbewerkers in de oude gebouwen van de groenteveiling, aan de huidige Koningin Astridlaan. Vijftien jaar na de opstart schreef de 100ste leerling zich in. Om toegelaten te worden in de vakschool dienden de leerlingen een examen af te leggen. De minimumleeftijd bij instap was respectievelijk 14 jaar bij de lagere graad en 16 jaar bij de middelbare graad. Na 3 jaar studie, in 1927 legden 48 leerlingen succesvol hun eindexamen af. Zo wist Juul

Berghs op korte tijd de grote achterstand tegenover de andere provincies in te halen. Tot aan de Eerste Wereldoorlog speelde hij daarnaast een belangrijke rol bij de verdere uitbouw van het Belgisch vakonderwijs. Zijn Hasseltse vakschool stond hiervoor model. Hij bleef er praktijklessen geven aan de jongens en werd daarin bijgestaan door architect Léon Jaminé en mijningenieur Van Caeneghem, de latere minister van Openbare Werken.

Hij ontwikkelde een eigen leerprogramma voor het vakonderwijs. Via zijn manier van wetenschappelijke toepassingen wist hij zijn leerlingen te boeien. In de namiddag werd ingezet op praktijkonderricht. Om tegemoet te komen aan het lerarentekort richtte hij in zijn school een 6de en 7de jaar in, waar toekomstige leerkrachten werden opgeleid in zijn bijzondere onderwijsmethode. Deze afgestudeerden waren gegeerd. Binnen de kortste keren werden ze aangesteld in andere vakscholen waarbij het onderwijsprogramma zich verspreidde en tot voorbeeld werd van Technische en Beroepsscholen die zich ontwikkelden na WOI. Naast het actief lesgeven, ijverde hij voor de oprichting van het Fonds der Meest-

begaafden. Dit fonds stelde volkskinderen in staat om met een studiebeurs een diploma te behalen. Het beschikbare geld was een soort lening die de jongere aanging om later aan het fonds terug te betalen. Ondertussen diende naar uitbreiding te worden uitgekeken. Aan de Kleine Breemstraat kwamen gebouwen met moderne, ruime klaslokalen en de nodige werkhuizen. Hier deden de leerlingen

De Goetsbloetsstraat

Deze zijstraat van de Kuringersteenweg kreeg haar naam in 1905 en houdt de herinnering in stand aan de Hasseltse burgemeester die hier werkmanshuisjes liet bouwen. Ernst Jozef (1835-1905) stamt uit de tak van Jan Goetsbloets, een familie die al sinds de 15de eeuw in Hasselt woonde. Wanneer in de 18de eeuw een van zijn voorvaders, Godfried, een notariaat opent, wordt dit gedurende 9 generaties van vader op zoon doorgegeven. De nazaten vestigden zich in “den Arend” in de Kapelstraat. Ernst Jozef werd in 1863 benoemd tot vrederechter, maar zal na het overlijden van zijn broer in 1884 het notariaat verder zetten. Dit viel samen met zijn benoeming als burgemeester.

ervaringen op met de nieuwe uitvindingen en leerden ze om te gaan met bakeliet, olie, diesel- en benzinemotoren. Koning Albert I huldigde in 1929 de nieuwbouw in. De school groeide niet alleen met het verlengen van de leerplicht tot 16 jaar. Ook de economische crisis droeg bij tot het oprichten van technische en beroepsscholen. Toen het bombardement op het station in 1944 de werkhuizen van de school platlegde, besliste de 66 jaar oude Berghs om een stap terug te zetten en jongere krachten werden met de heropbouw van de school belast. Bergs zijn project werkt verder door in het huidige onderwijs. VTI Groenplaats fusioneerde met de vakschool. De nieuwe campus HAST kreeg vorm met een brede eerste graad en een rijk studieaanbod op zowel voltijds en deeltijds onderwijs voor wetenschappen en techniek. In 2020 namen de leerlingen hun intrek in lokalen die meer inspelen op de hedendaagse leervormen.

Als liberaal had Goetsbloets het niet gemakkelijk. Het was een rumoerige periode waarbij de spanningen tussen liberalen en katholieken hoog oplaaiden. Het was ook een periode van grote stadsveranderingen. Gedurende zijn 10 jaar burgemeesterschap zette hij zich in voor de industriële uitbouw van Hasselt. De kanaalkom groeide uit tot een ware industriële site. Een kleinzoon werd hem niet gegund, maar zijn kleindochter huwde met notaris Etienne Hage. Het eeuwenoude notariaat Goetsbloets blijft behouden onder de naam van het notariaat “Hage Goetsbloets”. Ernst Jozef vond de eeuwige rust in een opvallend graf op het Oude Kerkhof in Hasselt. Daar gebeuren vandaag nog altijd bijzettingen.

Samen in het nieuwe Crutzenhof

Elke inwoner van de Heilig Hartwijk kan sinds eind oktober weer terecht in een volwaardig ontmoetingscentrum in onze wijk. Het nieuwe, moderne Crutzenhof ligt voortaan vlakbij sporthal Alverberg en heeft twee moduleerbare zalen, een vergaderruimte, een overdekt terras en een goed uitgeruste keuken. Iedereen die op zoek is naar een passende ruimte voor een feest, babyborrel, voordracht of vergadering, kan er terecht. Het nieuwe ontmoetingscentrum zal een boost geven aan de sterke dynamiek die in onze wijk voelbaar aanwezig is en een sleutelrol spelen in de versterking van het sociale weefsel van de hele wijk, zelfs al ligt het gebouw nu minder centraal.

De bouw van het nieuwe ontmoetingscentrum nam behoorlijk wat tijd in beslag en duurde langer dan oorspronkelijk was gepland. ”Drie jaar en drie dagen hebben we erop moeten wachten”, vertelde Brigitte Van Lishout tijdens de openingsreceptie. ”De verschillende verenigingen die vanuit

het oude Crutzenhof werkten, hebben hier voortaan moderne faciliteiten voor hun werking.” Van Lishout is de voorzitster van vzw Sint Kristoffel die de zaal uitbaat.

De totale investering van 800.000 euro kwam vooral uit de eigen portemonnee van de vzw via de verkoop van het oude Crutzenhof. Een banklening en financiële hulp van de stad en van de parochieraad maakten dat bedrag rond. Muziek van lokale helden Toeternietoe en frisse pintjes uit de nieuwe tapkranen mochten bij die feestelijke opening natuurlijk niet ontbreken. De eerste officiële pint verdween echter niet in een vip-keelgat, maar... in de diepvries. Een kleine maand na de openingsreceptie toont zaalcoördinator Frans Hunerbein ons een mooi bevroren pintje. ”Nee nee, dat was helemaal geen grap! We hebben dat glas effectief in de diepvries gezet”, lacht hij. Pas over 50 jaar mag het er weer uit. Intussen lopen de reservaties van de lokalen bijzonder vlot, vertelt Frans verder nog. ”Dit jaar is alles al volzet, ook op weekdagen. En voor de eerste helft van volgend jaar is er nu al enorm veel vraag voor de weekenddagen. Maar als iemand nog ergens een ruimte wil reserveren, dan moeten ze mij in elk geval even contacteren,” benadrukt hij. Ontmoetingscentrum Crutzenhof, Alverbergstraat 81, 3500 Hasselt. Website www.crutzenhof.com.

Contactpersoon: Frans Hunerbein, gsm 0487/885569, mail franshunerbein@gmail.com

Jazzy opwarming van Huis Hoste

Het was al heel lang geleden, maar op 11 november jl. klonk er weer livemuziek in het Huis Hoste aan de Kuringersteenweg. Tijdens de voorbije editie van Hasselt In The Mood speelden drie jazzmuzikanten er namelijk een schitterend concert in de koetsdoorgang.

Tom Gombeer is één van de drie gangmakers van de toekomstige muziek-, cultuur- en belevingstempel. Hij vertelde ons tijdens de pauze over de stortvloed aan ideeën en projecten waar achter de schermen al volop aan gewerkt wordt. Zijn organisatie denkt niet alleen aan een concertzaal en restaurant, maar bijvoorbeeld ook aan een vinyl- en vintageshop, een microbrouwerij of een sociaal secretariaat voor de creatieve sector. Die kruisbestuiving moet van The Music Central - want zo zal de site in de toekomst heten - een magneet maken voor iedereen die in een heel brede context met muziek bezig is, of zich gewoon erin wil onderdompelen.

De organisatie investeerde intussen al heel wat eigen geld in de renovatie van de twee panden (Koloniale Waren en Huis Hoste). De eerste twee fasen (dak en buitenschil) zijn al volledig afgewerkt. Momenteel ligt de

introductie van moderne verwarmings- en energietechnieken in het geklasseerde gebouw ter discussie bij het Agentschap Erfgoed Vlaanderen. Tom hoopt om snel goed nieuws hierover te krijgen, maar de deadline voor de officiële start werd wel al bijgesteld richting het einde van 2023. The Music Central wil ook helemaal open staan voor de bewoners van de Heilig Hartwijk, via allerlei activiteiten, samenwerkingen of projecten, benadrukt Tom Gombeer. ”Wij willen hier niet gewoon onze vlag komen planten als volledige buitenstaanders. Neen, sámen willen we de wijk laten bruisen via deze creatieve plek. Dus laat die vragen, voorstellen of ideeën al maar komen. Ik ben er zeker van dat er in de Heilig Hartwijk heel wat mensen wonen die voor extra bruis kunnen zorgen!”

Macca | Come Together –www.macca.rocks – tom@macca.rocks –gsm 0478/500650

© Tom Gombeer/ Macca

Welkom in de moderne buurtapotheek!

Uiteraard is de ingrijpende verandering van de apotheek aan het Vrijwilligersplein je al opgevallen. Na 14 maanden zijn (zo goed als) alle werken achter de rug en biedt het team van Dirk Vos de wijkbewoners extra dienstverlening via twee gloednieuwe robots.

“Een nieuwe omgeving was écht wel nodig”, vertelt de apotheker-titularis. ”Het oude pand beantwoordde niet meer aan de moderne eisen en normen. Vooral het comfort voor de patiënten is nu flink verbeterd, want met die trapjes was de toegang vroeger toch veel moeilijker.” Een verbouwing tijdens de coronaperiode was zeker niet evident, geeft hij wel toe. Maar de plannen voor de ingrijpende verandering lagen al klaar, en renovatie of zelfs een verhuis binnen de wijk bleken niet haalbaar. ”En dus kozen we voor de korte pijn van een nieuwbouw.”

Die keuze bleek bovendien ideaal voor de introductie van vergaande automatisatie in zijn apotheek. ”We hebben enerzijds een robotsysteem geïnstalleerd in ons winkelmagazijn. Alle geneesmiddelen zitten daarin. Wanneer een patiënt zich vandaag aanbiedt aan de balie, dan komt eerst het voorschrift elektronisch binnen. De robot gaat het product dan uit het voorraadrek halen en afleveren aan de balie. Qua stockbeheer en controle van

de vervaldatum is dat voor ons natuurlijk heel goed. En administratief is het ook een verbetering. Onze medewerkers waren vooraf bezorgd of die robot hun job niet in gevaar zou brengen. Wel, ze zijn vandaag nog allemaal even druk bezig, maar nu met andere dingen”, lacht Dirk. “Daarnaast is er ook nog een tweede robot, een afhaalautomaat, in de inkomhal.”

”Die automatisatie geeft ons nu wel meer tijd om met onze patiënten te babbelen. Mensen hebben namelijk toch veel vragen ondanks het feit dat ze alles online kunnen opzoeken, merken we. Ze willen juiste duiding over genees- en verzorgingsmiddelen. Iedereen is immers meer bezig met de eigen gezondheid in het algemeen. Uit die gesprekken halen wij zelf trouwens ook meer voldoening, want zo kunnen we onze job als apotheker écht doen. We moeten niet gewoon doosjes

overhandigen zoals een koerierdienst aan de deur.” (lacht)

Hij kijkt bovendien vol vertrouwen naar de toekomst. De fusie van drie apotheken tot de Hassotheek, sinds april 2021, biedt een stabiele basis voor toekomstige uitdagingen in de apotheeksector. ”We denken vandaag al aan wat er nodig is voor een volledige dienstverlening aan de Heilig Hartwijk, en tegelijk aan wat er in de toekomst nog allemaal kan bij komen”, verduidelijkt Dirk. ”Denk dan aan vaccinatie of diverse testings bijvoorbeeld. Ook op het vlak van welzijn in het algemeen evolueren allerlei aspecten continu. Dus we kiezen vandaag al om samen met andere zorgverleners zoals artsen, tandartsen, kinesisten, verpleegkundigen,… nieuwe paden te bewandelen in plaats van dingen alleen te willen doen. Maar de zorg voor de patiënt staat daarbij altijd centraal.”

Afhaalrobot

In de inkomhal van de nieuwe apotheek staat voortaan een automaat met de volgende zaken:

Producten met tussenkomst van de apotheker:

• geneesmiddelen op voorschrift die niet op voorraad zijn tijdens de normale openingsuren en later afgehaald worden

• bestellingen via de app of website

Producten met vrije aflevering:

• EHBO- en zelfzorgproducten zoals pleisters, ontsmettingsmiddel, producten voor onderhoud van kunstgebit of lenzen, zelftest.

• bepaalde zelfzorgproducten voor verkoudheid, spierpijn, diarree, enz.

Wat vind je er niet?

• geneesmiddelen op doktersvoorschrift (tenzij na bestelling)

• bepaalde voorschriftvrije geneesmiddelen, vb. pijnstillers zoals Perdolan, Nurofen, enz. (tenzij na bestelling )

De afhaalautomaat is dagelijks toegankelijk tussen 7.00u en 24.00 u.

Wie op kerstdag al eens naar de eucharistieviering in de Heilig Hartkerk ging, herinnert zich ongetwijfeld het koor dat daar zong. Ondanks het rijke verleden van onze parochie treedt dit vrijwilligerskoor slechts één keer per jaar op tijdens die specifieke mis van 11 uur. Wijkbewoonster Chris Adams en haar gezin leiden sinds jaar en dag alles in goede banen.

“Mijn oudste zoon Rob zou zijn vormsel doen in 2001 en daarom woonden we de kerstviering van 2000 in de Heilig Hartkerk bij”, vertelt Chris. “Die werd opgeluisterd door kinderkoor De Sterretjes, dat al in 1965 werd opgericht door zuster Gratia.” Chris was onder de indruk en bood haar hulp aan. “Zuster Gratia was hier dankbaar voor. Zij was namelijk al enkele jaren met pensioen en niet meer van de jongsten. Toch dirigeerde zij nog altijd De Sterretjes, uit liefde voor liturgie en voor kinderen.”

Een jaar later kreeg Chris de toestemming van de intussen overleden pastoor Jef Smeets om een nieuw koor samen te stellen, speciaal voor de kerstviering. Dat bestond uit leden van de Bouly (de jeugdwerking voor wie zijn vormsel heeft gedaan), enkele leden van het bestaande kinderkoor en haar eigen zonen. 30 zangers en zangeressen brachten die primeur, begeleid door een violist en een dwarsfluitist. Sindsdien zingt het koor elk jaar met meer dan 50 en soms zelfs 60 stemmen. “Een aantal

Het kerstkoor zingt weer!

jaren geleden probeerden we 100 stemmen bijeen te brengen ten voordele van SintVincentius”, vertelt Chris. “We geraakten aan 92 koorleden en haalden het doel dus nét niet. Toch trakteerde de parochieraad ons allemaal op pannenkoeken voor de geleverde prestatie.”

Om te variëren zoekt Chris elk jaar enkele nieuwe liedjes, van klassiekers als ‘Stille Nacht’ of ‘Jingle Bells’ tot het modernere ‘Feliz Navidad’. Zo kan iedereen meedoen en groeit het koor op twee repetities tijd toe naar de kerstviering. Doorheen de jaren kwam er ook extra begeleiding van andere instrumenten naast viool en dwarsfluit, zoals een hobo, een saxofoon, een tuba en slagwerk.

Samen zingen is natuurlijk meer dan enkel muziek maken. Suzanne Billen-Greven uit de Palmstraat, het oudste koorlid, houdt van de fijne sfeer die telkens terugkeert. “We zitten dan gezellig samen en babbelen na de repetitie. En elk jaar verwelkomen we zangers van zelfs buiten de provincie en nieuwkomers. Er zijn ook al een paar kleinkinderen bij van oudere wijkbewoners. Sommige van die jonge zangertjes zijn nog maar vijf jaar oud.”

Ten gevolge van de coronacrisis heeft het vrijwilligerskoor de kerstviering de voorbije twee jaren moeten missen, waardoor ook het twintigjarige jubileum in het water viel. Intussen bereidt iedereen zich wel al super enthousiast voor om die gemiste activiteiten deze winter goed te maken.

Wil je graag meezingen? Neem dan contact met dirigente Chris Adams via 0473/299630.

Zuster Gratia al 60 jaar in het klooster

In het woonzorgcentrum Immadi vierde Martha Dekens (85), beter gekend als zuster Gratia , onlangs haar diamanten kloosterjubileum. Ze trad in 1962 in bij de Zusters van Kindsheid Jesu, beter gekend als de ‘blauwe nonnen’. Als onderwijzeres zette Zuster Gratia zich ook buiten de schooluren bijzonder in voor kwetsbare kinderen. Dat deed ze eerst in onder andere Averbode en Zwijndrecht en daarna 32 jaar lang in onze Heilig-Hartparochie. Hier richtte ze dus ook ‘De Sterretjes’ op, waarvan ze jarenlang de bezielster en dirigente zou blijven.

Willy debuteert op zijn 74ste als romanschrijver

‘Bouwwerk - Knokken met demonen’ is de titel van de eerste roman van onze wijkbewoner Willy Cosyns die op Wapenstilstand werd uitgegeven. “Mijn eerste roman en daar ben ik erg blij om”, vertelt de 74-jarige Mechelaar die na 18 jaar in Hechtel-Eksel onlangs naar de Heilig Hartwijk verhuisde. “Van opleiding ben ik handelswetenschapper en ik heb altijd in de financiële sector gewerkt. Maar als kind hield ik al van lezen en opstellen schrijven. De schone letteren zijn me altijd blijven boeien. Na mijn pensioen volgde ik in de Hasseltse academie een opleiding creatief schrijven en dan ben ik beginnen te schrijven, korte stukjes meestal. Gepubliceerd had ik nog niks,

maar daar is dus nu met deze roman verandering in gekomen”, vertelt Willy heel trots. ‘Bouwwerk - Knokken met demonen’ is het verhaal van twee mannen uit de bouwsector. Bram is een voormalig havenarbeider die het dankzij harde arbeid schopte tot zelfstandig bouwondernemer. Pieter daarentegen heeft het bouwbedrijf van zijn vader geërfd. Twee heel verschillende karakters dus, maar ze delen één gezamenlijk kenmerk: ze kampen allebei met de nodige demonen. Wil je weten of Bram en Pieter erin slagen om die te overwinnen? Het boek is beschikbaar via de website www.bookscout.be of via de boekhandel.

Vijf jaar geleden startte Thea Lemmens het buurtproject De Kippodroom met het nodige trek- en duwwerk tijdens de voorbereiding. Maar met hulp van de stad verscheen de champagne op tafel tijdens de officiële inhuldiging op 4 november 2017. Onlangs besliste Thea echter om een stap terug te zetten en de fakkel door te geven. Dat konden we uiteraard niet zomaar laten passeren…

“Ik ga die kippenknuffels missen…”

Mensen rond het project samenhouden bleek niet altijd makkelijk, maar toch groeide de hulp stelselmatig, blikt Thea terug ”Twee keer hebben we een oud kippenhok gekregen van mensen uit de wijk, om nieuwe kipjes apart te kunnen houden en vechten te vermijden. Jill en PJ verdienen speciale dank in het verhaal, want zij zijn vaak naar de dierenarts geweest en zorgden voor een technisch systeem voor de beurtrol en de sociale media.”

”We hebben kipjes zien komen en gaan. De eerste zieke kip was niets om blij van te worden. Nieuwe kippen zien openbloeien was daarentegen hartverwarmend. Er zijn groepsleden gekomen en gegaan, hetgeen voor een veranderende dynamiek zorgt. En zo hoort het ook.” Bovendien breidde het

project uit naar Let’s Tok in het stadspark en zijn er ideeën voor een toekomstige, derde kippenren in de stad, in Runkst. ”Ik vind het wel leuk dat meerdere wijken eenzelfde spirit kunnen hebben.”

Haar project startte eigenlijk zonder torenhoge verwachtingen, vertelt Thea verder. Toch bekroop haar soms het gevoel ”dat het project op was”, geeft ze toe. Corona en een ophokplicht tegen vogelgriep brachten in de voorbije jaren enkele sombere wolken, en daarbij bleef het niet. ”Ik zag mensen bij de kippenren tijdens hun bubbelwandelingen, dat was wel leuk. Maar verschillende vrijwilligers konden gelijktijdig niet meer deelnemen, meerdere kipjes overleden op korte tijd en we mochten geen nieuwe kipjes bij zetten omwille van de ophokplicht... Toen vond ik het moeilijk om een tweede adem

te vinden.” Thea beet toch nog even door met steun van Jill en Miek, en begin dit jaar sloot ook Lize, een nieuwe vrijwilligster, aan. ”Mensen die met volle moed de draad hebben opgepikt. Er zijn intussen ook nieuwe kipjes aangekomen. Dus bij mijn laatste shift was het heel fijn om ons meisjes enthousiast op de komkommer te zien vliegen”, vertelt Thea. Uit de losse pols komen drie momenten die ze bijzonder zal blijven koesteren. ”Na een jaar kozen we om geen gekweekte kippen bij te zetten, maar om kippen te adopteren die in een vorig leven als een haring in een ton eieren moesten produceren en daarna in het slachthuis zouden eindigen.” De groep keek angstig naar de aankomst van schrale diertjes, maar was heel opgelucht over de snelheid waarmee ze een mooie pluimenvacht kregen en contact zochten. ”Die ommezwaai is heel mooi om te mogen meemaken.” De eerste winterdrink bij een vuurkorf en met wat gezelligheid in donkere dagen krijgt ook zo’n warme plek in haar hart. Tot slot zijn er nog de herinneringen aan de coronatijden waarin ze zonder mondmasker kipjes mocht knuffelen. ”Die gesprekjes en knuffels met de kippen terwijl ik aan het poetsen was, zal ik nog het meest van al missen.”

Jill Casters en Lize Mombaerts nemen voortaan samen de taken van Thea over. Jill ontfermt zich al sinds kort na de opstart van Kippodroom onder andere over de sociale media. Ze wil gewoon op dezelfde manier verder werken. ”Ik ben destijds in het project gestapt vanuit mijn liefde voor dieren, en voor mij primeert dan ook het welzijn van onze kipjes. Door hen een tweede leven te geven, krijgen ze alsnog een kans om voluit kip te zijn. Maar ik weet wel dat voor sommige leden andere aspecten, zoals het sociale, zeker zo belangrijk zijn. Iedereen is verschillend, en ik wil onze leden dan ook zeker aanmoedigen om eigen accenten te leggen en initiatieven te nemen, zodat iedereen zich thuis kan voelen bij ons.”

Lize verhuisde in februari dit jaar naar onze wijk en komt van het Vlaams-Brabantse Linter, “van de boerenbuiten”. Ze miste de verzorging van dieren sinds ze op een appartement woont. ”Toen ik dit project zag, werd ik meteen erg enthousiast en wilde ik er ook mijn schouders onder zetten. Zeker aangezien ik een hele grote liefde heb voor dieren en al helemaal voor kippen. Mijn ouders deden privé al hetzelfde, ’gepensioneerde kippen’ adopteren. Door dit project vergeet ik soms dat ik in een stad woon. Het is een plek die meteen een glimlach op mensen hun gezicht kan toveren.” Laat niemand er dus aan twijfelen dat de toekomst van de Kippodroom in uitstekende handen is.

”Thea, ik zou je nog eens heel erg willen bedanken voor al het werk dat je gedaan hebt voor de Kippodroom, voor de goede zorgen voor onze kipjes, voor de vele mooie momenten, en de bijeenkomsten die je georganiseerd hebt. Zonder jou zou de Kippodroom er gewoon niet geweest zijn. Je mag terecht heel trots zijn op wat je verwezenlijkt hebt!”

Jill Wie zelfs na vijf jaar nog wil komen kennismaken met Jill, Lize en de kippen, of zich wil melden als lid, kan gewoon via Facebook (De Kippodroom Hasselt) contact opnemen of hen ter plekke eens aanspreken (ook de kippen).

Ik ben Kadija Alo, 41 jaar oud en geboren in de kuststreek van Eritrea. Op mijn twaalfde stopte ik met school omwille van de oorlog in mijn land. Als hobby had ik mijn eigen kapsalon en daarvan maakte ik mijn beroep. Wel studeerde ik nog Arabisch. Mijn vader verdween plotseling toen ik een jonge tiener was. Zelfs vandaag is het nog altijd onduidelijk wat er met hem gebeurde. Is hij gewoon gevlucht of werd hij ontvoerd? Zelf ontvluchtte ik mijn land in 2012. De oorlog woedde nog altijd en vrouwen belandden vaak in slavernij. Mijn moeder en ik trokken daarom naar Jemen. Daar werkte ik verder als kapster, maar we vonden het er ook te gevaarlijk. Mijn moeder ging al vlug terug naar Eritrea, terwijl ik verder reisde naar Saoedi-Arabië. Ik vond er werk als huishoudster en probeerde goed te sparen om naar Duitsland te kunnen verhuizen. Ik belandde echter in België maar probeerde meteen naar vrienden in Duitsland te trekken. Ik werd echter teruggestuurd naar een asielcentrum in Namen. Daar ontving ik uiteindelijk mijn erkenning als politiek vluchteling, waardoor ik in Luik kon gaan wonen. Ik probeerde Frans te leren, maar dat

Kadija Alo

was zo moeilijk... Als vrijwilligster gaf ik daar medische zorg aan besneden Afrikaanse vrouwen. Toch kon ik me er niet veilig voelen, en dus verhuisde ik opnieuw. Naar Zottegem deze keer, een rustig dorp in Oost-Vlaanderen. Dat bleek dan weer iets té rustig. Ik had daar wel een Hasseltse buurman die mij zijn stad voorstelde. Daar zou ik me wel thuis kunnen voelen, dacht hij. Een verkenningstocht later besloot ik dat hij gelijk had. Hier in Hasselt leerde ik meteen Nederlands en dat viel al heel wat beter mee dan Frans. Verder volgde ik bij de VDAB een opleiding tot industrieel schoonmaker en kreeg een stageplaats in een hotel. Intussen had ik ook mijn Somalische partner leren kennen. Hij werkt momenteel in Duitsland. Na mijn stage kon ik een paar maanden niet werken omwille van corona. Maar zo lang alleen thuis zitten niksen vond ik niet leuk. Na een korte job als poetshulp startte ik dan bij kringwinkel Okazi. Dat was heel leuk werk omwille van de sociale contacten en mijn collega’s. Jammer genoeg kon ik er niet blijven. Gelukkig kon ik wel terecht bij Klavertje Vier, een sociaal restaurant in Runkst. Daar help ik de kok, doe ik de bediening en de schoonmaak. Maar dat contract van een jaar loopt ook bijna af. In mijn vrije tijd help ik nieuwkomers in Hasselt en ga ik graag een koffietje drinken met vrienden. Verder wil ik graag weer gaan sporten. Onder andere karate trekt me wel aan. Dus als iemand een tip heeft voor een club waar ik terecht kan, dan mag je die altijd met mij delen! Ik ben in elk geval gelukkig hier in Hasselt. Ik voel me veilig, de stad is niet te groot of te klein, maar wel toeristisch. En ik hou ervan om mijn buitenlandse vrienden mijn stad te laten ontdekken.

Save the date!

Cvo Qrios campus Hasselt heeft al jaren een leuke traditie in de laatste lesweek voor de kerstvakantie. Tijdens de middagpauze maken we het dan extra gezellig op onze speelplaats door middel van een kerstmarktje. Corona gooide twee jaar roet in het eten, maar nu gaan we er weer voor! Wat nog fijner is, is dat een deel van een klas opvoeders/begeleiders de schouders wil zetten onder dit initiatief, en in dit in hun vak Samenwerkingsvaardigheden. De komende 4 weken gaan ze dit geheel voorbereiden en uitwerken. Hou dus een gaatje in je agenda in de week van 19 december 2022, op maandag-, dinsdag- donderdag- en vrijdagmiddag van 12.30 tot 13.30 en kom langs voor lekkers, heuse verwennerij, enkele fijne workshops of kleine kerstaankopen. De opbrengst gaat naar ons solidariteitsfonds op school, dat kwetsbare studenten ondersteunt. Allemaal welkom!

Mobiel recyclagepark

Op 25 januari 2023 staat het mobiele recyclagepark weer aan de Heilig Hartkerk. Tussen 9 uur en 15 uur kan je er terecht om gratis maximum één winkelzak vol kleiner afval achter te laten, bedoeld voor recyclage. Wat allemaal toegelaten is, vind je op www.hasselt.be/mobielrecyclagepark .

Na de positieve evaluatie van een eerste testperiode in 2021-22 (zie ons zomernummer van 2021) besliste de stad recent om dit project een vervolg te geven in 2023.

Kaarsje(s) branden op Wereldlichtjesdag

Breng je ook een lichtpuntje in onze wijk tijdens deze donkere dagen? Op zondag 11 december neemt Hasselt namelijk deel aan Wereldlichtjesdag. Dan steken mensen over de hele wereld om 19 uur kaarsjes aan ter nagedachtenis van overleden kinderen. Maar hou het natuurlijk wel veilig!

Zet de deur open voor samenspel

Harmine Rigtering - ”zeg maar Harmieke” - wil graag met open deuren leven. Het maakt deel uit van haar levensstijl die ze mee kreeg als kind. ”Vroeger, bij mijn ouders thuis, stond de deur altijd open, en soms zaten er mensen zelfs gewoon mee aan tafel. Vandaag verbaast Miguel, mijn co-houser er zich soms over dat er plotseling vriendinnen binnenwandelen en mee-eten. Er zijn bovendien veel singles die ook nood hebben om samen met iemand te kunnen eten. Maar dan doe je dat toch gewoon?”

”Hoerasamenspel is eigenlijk een plek die ik wil creëren, waar mensen elkaar ontmoeten en dan in hun kracht in relatie gaan, zichzelf beter leren kennen en van daaruit elkaar versterken”, vat Harmieke de kern van haar initiatief samen. ”Tijdens de voorbije herfstvakantie organiseerde ik bijvoorbeeld samen met een paardencoach een kamp voor kinderen en kleuters, met als thema

’mijn ikje versterken’. Kinderen zoeken en ervaren tijdens zo’n kamp wie ze zijn en werken zo aan hun persoontje en aan hun bewustzijn daarrond. We spelen dan heel veel, maar dat spel is in feite een persoonlijke ontdekkings- en groeitocht.”

Kinderen leren intussen bijvoorbeeld ook hoe ze innerlijke spanningen kunnen afremmen, tot wat ze in staat zijn en waar hun innerlijke evenwicht ligt. ”Het is dus niet zomaar creatief spelen of animeren, want er zit toch altijd een diepere, innerlijke motivering achter. Spelen is gewoon de verbindende taal. Ik leer ouders dan trouwens ook om te spelen met hun kinderen, in plaats van gewoon te babbelen. Als ze elkaar dan ontmoeten in een spel, dan heb je samenspel.”

Het samenspel-verhaal begon eigenlijk voor peuters en kleuters, maar evolueerde intussen naar activiteiten ’voor alle leeftijden en doelgroepen’. ”Neem nu mijn knuffelturnen: in het begin

komen ouders hier soms terecht met de boodschap ’mijn kind loopt niet in de pas.’ Tijdens mijn speloefeningen leren ze dan dat het kind de leiding neemt, en dat zij als ouders moeten volgen. Als een kind bijvoorbeeld zijn hoofd wil draaien, dan doen zij hetzelfde. Dan beseffen ze hoe ze hun kind kunnen ondersteunen, en dat dit niet gebeurt door te blijven trainen tot het kind kan bewegen zoals zij willen opleggen. Waar is het lichaam van een kind op een bepaald moment klaar voor, is de centrale vraag. Die benadering passen die ouders dan thuis ook toe. Ze stappen dan uit hun klassieke machtsverhouding, want het kind en de ouders zijn op dat ogenblik wederzijds gelijken. Zeker binnen een groep van ouders en kinderen samen zie je dat dit werkt.”

Om zich beter kenbaar te maken, vatte ze het idee op om zich te profileren als een rustmaat. ”Net zoals bij muziek moet je soms een rustmaat inlassen om de melodie te kunnen spelen. Je komt hier bij mij gewoon even rusten, en daarna ben je weer klaar voor al je taken in het gezin of op het werk, bijvoorbeeld. Niet dat ik daarmee wil zeggen dat ik een zen-mens ben, hoor! Er zit namelijk ook een flinke Pipi Langkous in mij, en dan zou je wel eens in een rollercoaster terecht kunnen komen. (lacht) Ik ben nogal praktisch, happy-clappy, dus rusten kan net zo goed een gezonde, energieke namiddag betekenen. Misschien moet ik het toch beter een ’stuif-in’ noemen”, lacht ze. Onder die naam nodigt ze de wijkbewoners uit om kennis te maken met haar levensstijl. ”Ik ga anders om met tijd ten opzichte van andere initiatieven. Je komt wanneer het je past of vertrekt wanneer je dat wil, je blijft maar een uurtje en niet de volledige duur van een activiteit. Ik

wil niet zijn zoals de samenleving waar alles klokvast moet gebeuren. Ik hoop dan enkel dat iemand getriggerd raakt om te denken: zo kan het ook. Want daar is zeker kracht in te vinden.” Op vrijdag 25 november startte Harmieke bijvoorbeeld met kookinstuifmomenten. Elke vrijdagavond koken en eten de deelnemers samen, of koken sommigen en eten anderen gewoon mee. ”We starten met koken rond 17 uur en eten rond 18.45 uur”, licht Harmieke toe. Daarna wordt er samen opgeruimd. “En niemand moet op een vast uur weer naar huis”, voegt ze daar lachend aan toe. “Want als het gezellig is, dan wil je toch geen klok langs je hebben staan?” Yurt en knuffelturnen staan in december nog op de planning, en verder ook thee en bewegen. En ze denkt erover om ook op dinsdagavonden ”iets te doen”, naaien, breien en haken bijvoorbeeld. Er staan dan enkele naaimachines op haar werktafel. ”Retouchewerk wil ik best wel doen, maar net zo goed brengt iemand het patroon van een babypakje mee. Of wil nog iemand anders gewoon erbij zitten met een tas thee en kijken hoe anderen dat doen.” Harmieke werkt tenslotte ook aan een podcast rond omgaan met autisme tijdens een wachtlijst-periode. Deze podcast is binnenkort te beluisteren via Spotify.

Heb je vragen, suggesties of ideeën? Contacteer Harmieke dan even via www.hoerasamenspel.be of druk op de bel aan de Manteliusstraat nummer 9.

Laat je horen of zien!

Deze bijzondere initiatieven willen we hier even onder jouw aandacht brengen.

Weesgedichten zoeken adoptieramen

Vorig jaar kon iedereen die van de schone letteren houdt, gratis een gedicht op zijn voorraam laten schrijven om dat met voor bijgangers te delen. Dat mooie initiatief krijgt een herhaling in 2023 want opnieuw gaan honderden #weesgedichten op zoek naar een adoptieraam. Tijdens de Poëzie -week (van 26 januari tot 1 februari 2023) slaan tientallen bibliotheken en honderd dichters de handen in elkaar om van Vlaanderen één grote poëziebundel te maken. Dichteres en actrice Maud Vanhauwaert is de meter van deze nieuwe editie. Wil je ook zo’n gedicht op je raam? Surf dan snel naar de website weesgedichten.be. Vanaf 15 december kan je via deze website een van de door Bibliotheek Hasselt-Limburg aangeboden gedichten adopteren. Daarna leun je gewoon achterover en wacht je tot in januari, want dan komt iemand van de bibliotheek het gedicht op je raam schrijven. Geef je huis en bij uitbreiding je hele straat (en stad) een mooie, poëtische uitstraling, helemaal gratis! Gewoon doen!

Wat moet er met onze Heilig-Hartkerk gebeuren?

Een jaar of zes geleden lag deze vraag al eens op tafel tijdens een buurtoverleg in samenwerking met UHasselt. “Er zijn toen zelfs plannen uitgetekend, maar de gesprekken nadien hebben niet tot een uitvoering geleid”, weet Lieve Proost.

Zij wil daarom samen met Tony Driesen een nieuwe brainstorm organiseren. “Tijdens onze eerste bijeenkomst zullen die plannen weer tevoorschijn komen”, vertelt Lieve verder. “Met die basis kunnen we dan samen met de kerkraad beginnen aan een vervolgoverleg over het belang van de kerk als ontmoetingsplaats voor wijkbewoners.” Op maandag 9 januari of woensdag 11 januari 2023 wil Lieve een nieuwe ideeëngroep samenbrengen die liefst bestaat uit zo veel mogelijk wijkbewoners.

Heb je interesse?

Mail dan je voorkeursdatum door: lieve.pr@gmail.com, tel. 011/214628.

Omwille van de komende verbouwingen in de Lazarijstraat volgen de leerlingen van het 5de en 6de leerjaar van Kindercampus Tuinwijk tijdelijk lessen in de binnenstad op de Campus Hemelrijk. Een hele verhuis voor de school en niet in het minst voor de kinderen zelf. Olivia, Nora, Julian en Matteo wonen al zo goed als hun hele leven in onze wijk. Waar het levenspad kronkelt, lopen hun wortels. Zij wandelen elke dag samen met een bont gezelschap 10- en 11-jarigen van onze wijk naar het Hemelrijk en terug. ”Voor ons is dit het tweede schooljaar dat we naar daar wandelen. Vorig schooljaar gingen we al dagelijks alleen en met de step van bij ons thuis tot aan de school in de Lazarijstraat en namen dan de schoolbus die tot aan de andere campus rijdt. Vanaf de paasvakantie waren we groot genoeg om de hele wandeling alleen te doen.”

En hoe ging dat de eerste keer? ”Superleuk, in die tijd mocht je niet babbelen op de bus en nu waren we vrij om met elkaar te babbelen. En als het meezat kregen we eens een centje mee om iets bij de bakker of in de snoepwinkel te kopen.” (glunderende gezichten)

Kindermaten en stapvoeten

In de Zachte Berm wandelt of fietst Jan Castermans met een inwoner van de HeiligHartwijk naar een plek die voor hem of haar een speciale betekenis heeft. Een zachte beweging met tijd om te praten en ruimte om te kijken naar wat er onderweg te zien is.

”We hadden wel al een paar keer voordien de route geoefend met onze mama’s erbij. En dan kregen we instructies over waar we op moesten letten, zoals bij het oversteken van de kleine ring omdat daar nog veel auto’s en fietsers passeren. Maar ondertussen vertrouwen ze ons (dat hopen we tenminste).”

Hoe vinden jullie het om in onze wijk te wonen?

”Wij vinden het hier geweldig. Wij bellen nooit met elkaar om af te spreken, maar lopen naar het speeltuintje en kijken wie er is. Onze ouders woonden, voor wij geboren waren, in de binnenstad en waren buren en nu wonen we nog altijd dicht bij elkaar. Bijna al onze vrienden leven in de buurt, als je hier het fietspad volgt kom je bij iedereen uit. Wij kennen het hier als onze broekzak.” ”Het leukste vinden we het als in de zomer de trampolines aan het speeltuintje onder water staan. In 2021 hebben we daar dagenlang gesprongen. We spelen veel in het bosje tussen de scouts en het kippenhok.”

Wat missen jullie nog?

”Een kleine kinderboerderij met diertjes! We willen ook een grotere tuin, maar we hebben wel geluk dat we nog een stuk gras dicht bij ons hebben.”

”En ik wil een grotere kamer! En meer gras om op te spelen. Onze broers voetbalden hier vroeger op het grasveld, maar nu met het kippenhok gaat dat niet meer doordat de ruimte te klein is geworden.”

Proberen jullie al eens naar school te fietsen?

”Op vrijdag fietsen we al met mama naar school. Volgend jaar, als we op het middelbaar zitten, is het de bedoeling dat we elke dag met de fiets gaan. Vorig jaar gingen we soms met ons allen in de bakfiets, maar nu is die kapot en kunnen we niet meer met ons allen erin.”

Eenmaal aan de Lazarijstraat aangekomen sluiten nog een 10-tal kinderen aan bij het viertal.

”Hier aan school wachten we dan nog een 5-tal minuten tot de bus er is en dan vertrekken wij te voet richting Hemelrijk.”

Wat doen jullie als het regent? ”Dan gaan we wel eens met de bus, of met de auto.”

”Ik ga nooit met de bus, zelfs als het regent ga ik te voet, want met de bus word je ook nat. Een keer was de bus ’een uur later’ en was iedereen die op de bus stond te wachten helemaal nat.”

En is er dan een wedstrijd tussen jullie en de bus om het eerst op school aan te komen?

”Neen, wij zijn altijd eerder dan de bus op school en dan moeten we wachten op het ’koertje’.”

”Ik vind dat niet leuk dat wachten, daarmee dat wij pas vertrekken als de bus vertrekt, anders staan we daar lang op dat koertje.”

Hebben jullie een WhatsApp groep om af te spreken?

In koor: ”Snapchat!!!”

”Er waren eerst WhatsApp-groepen, maar die zijn dood gegaan omdat niemand daar nog iets in stuurde. Wij gebruiken liever Snapchat.”

Aan de Eeuwfeeststraat passeren we een steegje.

”Vroeger wandelden we hier door het steegje, maar nu niet meer omdat er veel hondenkaka ligt. Platte kaka! ” (hilariteit!)

”We gingen daar kersen plukken, er was een boom met takken die over de haag hingen. En er was een hond die altijd blafte, nu horen we die niet meer.”

We komen door de Blijde-Inkomststraat.

Ik merk dat jullie redelijk ontspannen naar school wandelen, het is hier niet echt druk.

”Hier is het wel oké. In de Manteliusstraat is het veel drukker, maar omdat we met zoveel zijn zien ze ons wel duidelijk lopen. De stoep is daar wel supersmal.”

”Hier moeten bredere stoepen komen. Er staan allemaal verkeersborden en palen op de stoep, en geparkeerde fietsen.”

Kwamen jullie al eens iets speciaals tegen onderweg?

”We hebben al eens een dode rat gezien, en een dode vogel. Ooit vond iemand van ons een centje en daar hebben we wat snoep van gekocht. Hij had dat beter bijgehouden voor op zijn spaarrekening later.”

”Eens vonden we een sleutel op de grond, en die hebben we toen naar de winkel ernaast gebracht.”

”Een dag plukten we allemaal bloemetjes onderweg om een bloemenboeketje te geven aan iemand die jarig was in de klas.”

Kennen jullie de stad nu beter?

”Wij weten nu meteen wanneer er een nieuwe winkel in de stad is en vertellen dat dan thuis. Onlangs was er een nieuwe ’Pokémonkaarten-winkel’ en zei ik tegen mijn mama en papa dat ik daar in het weekend met hen eens wilde passeren.”

”Na school terugwandelen vinden we fijner, dan is het warmer, zijn alle winkels open en lopen er meer mensen in de stad.”

En wat na dit schooljaar?

”Dat gaat erg zijn, want dan gaan we allemaal naar verschillende scholen.”

”Maar we zien elkaar nog via Snapchat hé, en we wonen vlak bij elkaar.”

”Als ik in het middelbaar zit, ga ik proberen terug naar mijn oude school te gaan. Dan ga ik weer naar het schoolfeest en naar alles wat er nog te doen is. Wel jammer dat we thuis dan allemaal in het middelbaar zitten en er niemand meer op de lagere school zit. “En ze willen thuis geen klein broertje of zusje meer, zelfs geen vis.”

De cijfers staan voor de rangorde van de letters in het alfabet. Wanneer je de letters in de juiste volgorde zet, krijg je de naam van een gebouw in onze wijk. De naam bestaat uit 2 woorden en telt 13 letters. 1 letter krijg je cadeau.

Puzzel Ken je wijk!

We zoeken dus:

Het hele jaar door behaaglijk

Een aangename temperatuur in huis, wie zoekt dat niet wanneer het buiten veel kouder (of warmer) wordt? Met klassieke systemen op stookolie, aardgas en elektriciteit voelen we dat vandaag echter flink in onze portemonnee. Koude-warmteopslag op grote schaal via de ondergrond is een opkomende, duurzame oplossing om die uitgave te beperken. Onze wijk pioniert hier vandaag al mee via een visionair wijkenergienet.

”De keuze voor een zo efficiënt mogelijk verwarmingssysteem in Quartier Bleu werd eigenlijk al in 2010 gemaakt”, vertelt Raf Schildermans, CEO van het technische bedrijf dat de enorme installatie in de kelders van de nieuwe stadswijk realiseerde. ”De combinatie van geothermie en een wijkenergienet kwam toen al als beste optie uit de bus om zowel te koelen als te verwarmen. Duurzaamheid was toen de belangrijkste factor, energie-efficiëntie daarentegen speelde minder en al zeker niet zoals vandaag.”

De installatie werkt via grondboringen waarlangs pompen zowel warmte als koude uit de bodem onttrekken via het opgepompte water. Een warmtepomp zorgt voor efficiënte verwarming, terwijl passieve koeling het omgekeerde doet. Het wijkenergienet omvat meer dan vijf kilometer aan centrale leidingen waar elke handelszaak en elke wooneenheid aan gekoppeld zijn. Doorheen dat leidingnet stroomt continu water met een temperatuur van 16 tot 20 graden Celsius. ”Daarmee kan iedereen afzonderlijk kiezen of hij wil verwarmen of wil koelen, of sanitair warm water wil aanmaken, en dat onafhankelijk van de keuze van zijn buurman.” De ondergrond stockeert intussen warm of koud water voor toekomstig gebruik en werkt dus continu als een thermische batterij.

In nieuwbouw is het natuurlijk gemakkelijk om zo’n installatie vanaf de projectstart te integreren. Maar zou zoiets ook lukken in een bestaande woonwijk? ”Zeg nooit ’nooit’”, reageert Raf. ”Dit project was visionair toen de plannen op tafel kwamen. En ik denk dat

lagetemperatuurnetten ook op wijkniveau mogelijk moeten zijn. Uiteraard zijn er dan grote werken nodig, want je moet zo’n centraal leidingnet aanleggen. Dat is echter niet het moeilijkste, want de woningen zelf zijn volgens mij het grootste obstakel. Klassieke verwarmingssystemen werken namelijk met water van 50 of 60 graden, die kan je onmogelijk efficiënt laten werken met warmtepompen. Met vloerverwarming of lagetemperatuurradiatoren kan dat wel. Als dan de wateraanvoer uit een centraal netwerk zou komen op lagere temperatuur, dan heb je weinig extra energie nodig.”

”Voor nieuwbouwprojecten is de omslag intussen gemaakt”, meent Raf tenslotte overtuigd. ”Tot een half jaar geleden was energieverbruik nog onbelangrijk, maar dat is nu helemaal anders. Toen ik mijn bedrijf oprichtte, was dat vanuit de volle overtuiging dat we duurzaam moeten omspringen met energie. Dat is lang idealistisch gebleven, maar vandaag zie je hoe de energierekening mensen raakt in hun portefeuille. Energie heeft een kost, daar kunnen we niet omheen. Maar we moeten er zo efficiënt mogelijk mee omspringen.”

De Warmste Daltonweek is er weer

Net als de vorige jaren engageert de Daltonschool zich ook nu weer om geld in het laatje te brengen voor de Warmste Week. “Dit jaar zetten we ons in voor ‘Zonder Honger Naar Bed’, een organisatie die Hasseltse gezinnen in armoede steunt met voeding en verzorgingsproducten”, vertelt Eveline Gelders. “Daarvoor organiseren we een hele reeks acties. Tijdens de Warmste Week verkopen we tijdens de middagpauze lekkere soep, gemaakt door enkele (groot)ouders. Verder brengen we een leuke sfeer naar de speelplaats tijdens de speeltijden via muziek die de kinderen zelf mogen aanvragen.

In ruil voor hun liedje schenken ze een vrij bedrag en kan iedereen naar hartenlust dansen. De Daltonouders kunnen daarvan meegenieten als ze de online stream volgen. Daarnaast zetten we ook een inzamelactie van voeding en verzorgingsproducten op poten. Tenslotte is iedereen welkom op 15 december van 15u20 tot 18 uur, want dan is er onze Warme Wintermarkt. Daar vind je behalve hapjes drankjes ook allerlei spulletjes die de leerlingen zelf knutselden en te koop aanbieden. We hopen dat alles samen ook dit jaar weer een mooie bijdrage levert aan de Warmste Week.”

Droge feiten over het wijkenergienet van Quartier Bleu

• Meer dan 400 woningen en 22.500 m² retailruimte zijn aangesloten op dit wijkenergienet.

• Verkoeling en verwarming zijn een dienst die elke gebruiker aankoopt bij een overkoepelende aanbieder, een zogenaamde ESCO (Energy Service COmpany). Voor Quartier Bleu is dat een samenwerking tussen de ontwikkelaar, het technische bedrijf en de Watergroep.

• Deze ESCO financiert de hele installatie, elke gebruiker betaalt dan maandelijks een bijdrage bovenop het individuele energieverbruik. Na 27 jaar is de vereniging van mede-eigenaars (VME)

dan de eigenaar van de installatie.

• 6 boringen tot een diepte van 213 meter waren nodig om de installatie efficiënt te doen werken, 3 aan de kant van het Verbindingsplein en 3 langs de Armand Hertzstraat. Uit die putten haalt men tot 225 m³ water per uur.

• Voor de hele site wekt de installatie ongeveer 2,6 megawatt thermische energie op. Daarmee is ze momenteel een van de grootste in Vlaanderen.

• Het wijkenergienet is een systeem van de 5de generatie. De oudste warmtenetten in België dateren namelijk al van de jaren 1980.

Aantakken aan de Demerfietsroute

‘De Heilig Hartwijk krijgt nieuwe, comfor tabele fietsverbindingen met Kuringen en Herkenrode. Vanaf de Herkenrodesingel, tussen de veiligheidssite en de bedrijvenzone, leggen de stad en de provincie Limburg samen een dubbelrichting fietspad van 4 meter breed in asfalt aan. Daarmee krijgt meteen de Demer-fietsroute vorm en wordt tegelijk de fietssnelweg F70 enkele kilometers langer. De route vertrekt aan het brugje over de Demer en verder over de zachte berm van die rivier tot voorbij de twee momenteel goed verborgen spoorwegbruggen achter de gevangenis, waar ze zal splitsen bovenop een nieuwe brugconstructie vlak boven het waterpeil. Aan die aftakking heeft een fietser (of voetganger) dan twee mogelijkheden: naar rechts, richting de fietsbrug over het Albertkanaal, of naar links, doorheen een stukje van het natuurgebied Prinsbeemden, om uiteindelijk in de Crutzenstraat of aan het Prinsenhof uit te komen. Elk van de gekozen routes biedt behalve de geweldige natuurbeleving uiteraard een verkeersvei -

lige oplossing voor woon-werkverkeer en voor schoolgaande kinderen. Omdat een groot stuk van dit Demerfietspad doorheen het natuurgebied Prinsbeemden loopt, voorziet de stad de nodige oplossingen om de natuurlijke habitat van dieren zo weinig mogelijk te verstoren. Tunnels voor bepaalde diersoorten en vleermuisvriendelijke verlichting langs de fietssnelweg vallen daarbij het meest op.

Tot 6 december liep het openbaar onderzoek en konden Hasselaren via een bezwaarschrift opmerkingen, suggesties en alternatieven in verband met het tracé overmaken aan de stad. Afhankelijk van de resultaten van het openbaar onderzoek zullen de werken vermoedelijk starten in de tweede helft van 2023.

Er staan ook werken in de Crutzenstraat op de planning. Daar komt aan beide zijden van de straat een volwaardig fietspad van 2 meter breed en wordt de weg een klein stukje fietsstraat ter hoogte van de tunnel. De voorgaande nutswerken starten ten vroegste in het voorjaar van 2023.