COLUMN Elektrisch rijden

Jacob Schoenmaker is een Nederlandse econoom en één van de dagelijkse gezichten van het televisieprogramma RTL Z. In 2002 behaalde hij zijn motorrijbewijs en had hij het ‘motorvirus’ meteen te pakken. Zijn BMW R 1200 GS gebruikt hij voornamelijk voor woon-werk verkeer maar ook om op avontuur te gaan als hij met vrienden per motor Europa verkent.

Verandering van spijs

Waarschijnlijk ben ik voor mijn motordealer een ideale klant, want ik heb de tik om bijna jaarlijks van motor te wisselen. Zo heb ik vorige maand weer een nieuwe fiets besteld. Het begon met een proefrit op een elektrische scooter, die mijn fascinatie voor elektrisch rijden verder deed toenemen. Nu heb ik alweer bijna een jaar geleden een Tesla Model3 besteld, maar die wordt pas op Sint Juttemis geleverd. Om die tijd te overbruggen begon ik het internet af te speuren naar recensies en filmpjes over elektrische motoren.

Uit deze zoektocht bleek dat de beschikbaarheid van elektrische motoren in Nederland nog zeer beperkt is. De prijzen zijn bovendien nog erg hoog, wanneer je de fiscale voordelen buiten beschouwing laat. Het merk Zero lijkt een voorsprong te hebben en de vergelijking met het eveneens in Californië gevestigde Tesla dringt zich al snel op.

Om een realistische indruk van de actieradius te krijgen besluit ik om de Zero een dag te huren bij MotoPort. Dat kan ik iedere motorrijder aanraden, want de manier waarop die motor in alle stilte accelereert is onvoorstelbaar. Alsof je op een vliegend tapijt zit. Maar mijn huidige comfortabele BMW-motor legt de lat wel erg hoog. Vooral op de snelweg word ik door de afwezigheid van iedere vorm van windbescherming van de Zero geblazen. Bovendien daalt het percentage dat de batterij is opgeladen bij hoge snelheden met 1% per gereden kilometer. Daarmee wordt het zelfs spannend of ik heen en weer met de Zero naar mijn werk zou kunnen rijden.

Eenmaal weg van de snelweg houdt de batterij het echter uren vol. Per abuis raak ik op een bospad verzeild. De aanwezige wandelaars stoort het echter niet, omdat ze de motor niet kunnen horen of ruiken. Na een paar uur toeren ontdek ik dat de merknaam synoniem staat voor “Zero Comfort”. Vanaf dat moment roept de Zero eerder associaties op met een spijkerbed dan met een vliegend tapijt. Maar dat komt waarschijnlijk omdat mijn billen tot op het bot verwend zijn door de elektronisch instelbare vering op mijn GS. Met een houten reet lever ik de gehuurde Zero weer in.

Maar ondanks het gebrekkige comfort blijft het de weken erna kriebelen. En alsof de duivel er mee speelt, zie ik bij mijn opdrachtgevers de laadpalen als paddenstoelen uit de grond schieten. Daarmee verdubbelt de actieradius en is mijn woon-werk verkeer wel uitstekend op een elektrische motor af te leggen. Nooit meer een tankstation aandoen spreekt mij ook wel aan en ik besluit de fiscale voordelen van het zakelijk rijden op een elektrische motor uit te rekenen. De MIA en VAMIL maken het fiscale plaatje wel erg aantrekkelijk en ik besluit toe te geven aan mijn tik en het 2017 model te bestellen. Op het moment van schrijven dobbert mijn Zero in een containerschip op de Grote Oceaan. Maar ik kijk erg uit naar de eerste elektrische kilometers op mijn eigen Zero. Het zal je niet verbazen dat je hierover in een volgende column meer zult kunnen lezen.

MOTORIJDEN IS EEN VERADEMING

‘‘Je moet motorrijden alsof je schaak speelt, je moet een paar zetten vooruit denken.’’

Charity Schutte Motorrijden geeft een fantastisch gevoel van vrijheid. Daarnaast heeft het praktische voordelen, zoals tijdwinst in de file en parkeergemak in de grote steden. We vroegen twee notoire filerijders naar hun ervaringen.

Lekker mijn hoofd leegmaken

Charity Schutte heeft haar rijbewijs pas anderhalf jaar: Ik was er nooit aan toegekomen en ik dacht eigenlijk dat motorrijden fysiek te zwaar zou zijn voor een vrouw. Maar dat viel reuze mee. Het is een kwestie van vaardigheid, niet van kracht”, vertelt Charity aan de koffietafel van MotoPort Almere. “Ik zag steeds meer vrouwen motorrijden en dacht, dan moet ik het ook kunnen.” Het halen van het motorrijbewijs leverde weinig problemen op: “Het autorijbewijs had ik al, dus het verkeersinzicht is er. De rest is techniek. Je moet leren dat een motor anders reageert en dat automobilisten je over het hoofd zien. Je moet motorrijden alsof je schaak speelt, je moet een paar zetten vooruit denken. Je moet erg alert zijn en vooral niet te hard gaan.”

Woon-werk

Voor Charity was het woon-werkverkeer een belangrijke reden om motor te gaan rijden: “Er staat altijd file op weg naar Amsterdam. Het OV duurt eeuwig, een auto parkeren is er onbetaalbaar. En motorrijden is leuk!”, lacht Cherity. “Ik had voordat ik afreed al een motor. MotoPort Almere kreeg een mooie Suzuki GSR750 binnen, als inruiler. Die heb

ik gekocht, ik heb er zelfs mijn examen op gedaan. Moest ik wel even de dB-killer monteren...” Na het halen van het rijbewijs heeft Charity de hele winter doorgereden, veelal in woon-werkverkeer. “Het is veel sneller en ik kan gratis op de stoep parkeren. Naar mijn werk rij ik in textiel, omdat ik daar nette kleren moet dragen. Ik zit in de marketing en communicatie. Ik rij echter liever in het leer, dat zit lekkerder. Meestal rij ik snelweg, in de zomer neem ik ook kleine wegen tussendoor. Als het vriest stop ik, vanwege het slipgevaar. Maar als het weer het toelaat ga ik op de motor. Heerlijk, dat maakt het hoofd leeg. Het is een soort therapie”, stelt Charity

Een koekblik in de file is waardeloos

Jan Willem Helmers is een motorrijder van het eerste uur: “Ik heb mijn motorrijbewijs gehaald in 1990, toen ik 20 was. Ik ben begonnen met een Suzuki GS400, toen een Yamaha XS1100. Daar ging ik toen al mee op vakantie, met een tentje. Daarna had ik nog een XJ900, maar die werd gestolen, net als de XS1100. Vervolgens heb ik een Suzuki V-Strom 650 gekocht. De zithouding en de kettingaandrijving vond ik echter minder. Ik ben daarom overgestapt op BMW. Ik heb sinds 2015 een R1200RS en ben een fanatieke toerrijder. Ik rij veel in het weekend. Door de week rij ik met de motor naar mijn werk in Amsterdam. Ook in de winter, zolang het maar niet glad is. Ik heb verder geen hekel aan autorijden hoor. Ik heb ook een camper voor de vakanties. Maar woon-werkverkeer in een auto vind ik niks, in de file staan in zo’n koekblik is waardeloos. Ik werk als OPS-engineer bij CGI, voor de ING. Dat is gelukkig een soort werk waar ik met de motor kan aankomen. Vroeger moest ik in het pak. Dan liet ik het colbertje op het werk hangen en deed ik het textielpak over mijn nette broek, als het koud is met een verwarmd vest van Gerbings onder de jas. Als ik een hele dag met de motor op pad ga draag ik echter liever leer, of het moet heel koud zijn.

Helft woon-werk

Op weg naar zijn werk rijdt Jan Willem veel tussen de files door. Dat geeft zelden problemen: “Vijftien jaar geleden heeft een motoragent gezegd dat ik mijn knipperlichten niet aan mocht in de file. Dat doe ik toch, want je valt als motorrijder toch al minder op en het is belangrijk dat je wordt gezien. Ik rij nooit te hard door de file, je moet goed kunnen zien wat er gebeurt. Automobilisten kijken slecht, je moet goed kunnen inschatten of iemand naar links komt. Ik heb dat een keer gehad, op een uitvoegstrook. Ik werd afgesneden en ging onderuit. Ik ben gewoon weer opgestapt en doorgereden, het stelde weinig voor... Ik rij nu 30.000 km per jaar, iets minder dan de helft daarvan is woon-werkverkeer. Mijn man rijdt niet, hij heeft andere hobbies. Ik sluit vaak aan bij lokale motorclubs. Ik ben ook een fanatiek lid van Pink Spirit, de homo motorclub. Die organiseren van maart tot oktober elke maand een toertocht, in het voorjaar een driedaags kamp en in augustus een week vakantie. Met hemelvaart gaan we naar de Loire. Ik kijk er nu al naar uit.

Vriendinnen

Charity is helemaal motorgek geworden: “Ik rij zoveel ik maar kan. Ik heb er zelfs mijn paard voor weggedaan. Ik heb door het motorrijden veel mensen leren kennen en nieuwe vrienden gekregen. Ik rij met een groep van acht meiden. Daar breng ik bijna alle vrije tijd mee door, als ik mijn man en kinderen kan ditchen. We hebben samen aan de Pink Ribbon rit meegedaan, allemaal in het roze gekleed om geld in te zamelen. We maken ook buitenlandse tochten. Maar soms rij ik ook alleen. Dan pak ik een dag vrij en rij ik vier tot 500 km. Dit jaar heb ik 30.000 km gereden.

‘‘Ik rijd nu 30.000 km per jaar, iets minder dan de helft daarvan is woonwerkverkeer’’

Jan Willem Helmers

Gedragscode motor in de file

Er is geen wet die zegt dat je met motoren tussen de file door mag rijden, maar er is - sinds 1991 - ook geen wet die zegt dat het niet mag. Daarom is er een gedragscode voor opgesteld. Tussen stilstaande of langzaam rijdende files doorrijden mag met "gepaste snelheid" (de ANWB noemt 45 km/uur, de rijksoverheid geeft geen snelheid op). Het snelheidsverschil tussen de motor en de auto's mag niet meer dan 10 km/uur zijn. Als er meerdere rijstroken zijn moet je kiezen voor de ruimte rechts naast de meest linker baan. Wees alert op onvoorspelbaar gedrag, rij minstens een afstand van twee auto's achter een andere motor. Bij het naderen van een file kun je achterop komend verkeer waarschuwen met alarmlichten of remlicht. Tussen de files mag dat niet. Wil je meer weten, download dan de folder over filerijden op www.motorplatform.nl