ROLAND DE NAEYER

IN MEMORIAM

ROLAND DENAEYER

Camping Josée, Sint-Joostplein 2020

Op 25 januari verloor Ten Noey een goede vriend en buur: Roland – Rolando – Denaeyer. Iedereen die in de buurt tussen Houwaertplein, SintJoostplein en Madou leeft of werkt heeft hem vast meer dan eens gekruist. Licht voorovergebogen, grijswit haar achterover gekamd.

Roland was onze eerste en laatste supporter, en dat valt letterlijk te nemen. Geen feest of concert vond zonder hem plaats en vaak was hij er van het eerste tot het laatste uur bij. Of het nu in huis of ergens in Sint-Joost plaats vond, hij was er. En ook postuum is hij een Ten Noey-supporter. In het overlijdensbericht vraagt hij aan vrienden en bekenden: “Pas de fleur, mais si vous le souhaitez, vous pouvez faire un don à l’association de quartier GC Ten Noey.”, een gebaar dat we zeer naar waarde weten te schatten. We gaan hem missen, wekelijks enkele keren aan het onthaal om te horen of er nog nieuws is, voor een babbelke, voor een koffie, voor een zotternij, of voor weer een straf verhaal uit zijn rijkgevuld artistiek leven. Het grootste deel daarvan bracht hij door met zijn vrouw Colette die enkele jaren geleden stierf. Wie het geluk had bij hem thuis te zijn geweest zal zich vast hun “Quatre-mains” herinneren, kunstwerken waarin ze met zijn tweeën de hand hadden. Werken die het resultaat waren van hun innige relatie. En wie er thuis kwam herinnert zich vast ook nog de idyllische stadstuin, met een vijvertje dat hij de laatste tijd wat aan zijn lot overliet. Met twee Ten Noey collega’s waren we er net voor de zomer nog te gast. Gezeten in zijn achtertuin ontvouwden we samen het plan om er met het hele team af te spreken eens die Corona-ellende voorbij zou zijn. We zouden voor eten en drank zorgen en Roland zou onze gast zijn, in eigen huis en tuin. Maar het heeft niet meer mogen zijn. Een valpartij in september maakte dat hij niet meer zelfstandig kon wonen, en hij verhuisde naar een woonzorgcentrum in Soignies (Henegouwen) waarvan hij ooit, lang voor het aan de orde was, nog had gezegd: Hier wil ik nog wel oud worden, zo mooi. En zo is het gegaan. Want tot die valpartij, vlak voor zijn 91ste verjaardag was hij nog niet oud. We gaan hem missen, met zijn zotte danskes. We gaan hem missen, met zijn beste vrienden op het terras op de markt. Maar we houden heel warme herinneringen over aan zoveel optimisme en levenskracht.