De Magneet

de magneet kwartaaltijdschrift het roze huis - antwerpse regenboogkoepel

verantwoordelijke uitgever j. vandersmissen, draakplaats 1, 2018 antwerpen - www.hetrozehuis.be

afgiftekantoor 2100 deurne 1 erkenning: P2A6126 driemaandelijks jaargang 12

��� ���� ���� ��������� ���������������

| winter 07 | december 07 januari februari 08 |

edito elka kerkhofs valentin pleegzorg rue de vaseline holebibib webstats holebi’s op werkvloer atthis marokkaans trouwfeest levende boeken / suzan daniel money money money... roze persagentschap + roze groentjes poeperkesdag groepen / activiteitenkalender / ...

blz. blz. blz. blz. blz. blz. blz. blz. blz. blz. blz. blz. blz. blz. blz.

3 4 6 8 10 12 13 14 16 18 19 20 21 22 24

HOME SCREEN films aan scherpe prijzen!

MINDERBROEDERSRUI 33 | 2000 ANTWERPEN T&F: 03/ 226 . 08 . 04 INFO�VERSCHIL . BE | WWW .VERSCHIL . BE

// Colofon //

Wilt u iemand uit onze redactie e-mailen? Dat kan als volgt: voornaam.naam@hetrozehuis.be.

De redactie dankt alle occasionele medewerk(st)ers en leveranciers van beeldmateriaal en iedereen die meewerkt aan de verzending van harte voor hun bijdrage tot De Magneet. Wie een vlotte pen heeft en wil meewerken aan De Magneet, wordt vriendelijk verzocht contact op te nemen met de hoofdredactie. Advertenties: afspraken over adverteren in De Magneet worden uitsluitend gemaakt via het secretariaat. Het materiaal voor de advertentie moet, met respect van de deadline, bezorgd worden aan onze vormgever, Thanh Beels.

Via thanh@telenet.be.

Thuisabonnement De Magneet (7 euro per jaar): Bel ons secretariaat via 03 288 00 84 of e-mail naar secr etariaat@hetrozehuis.be. Je kunt het abonnementsgeld van 7 euro overschrijven naar het rekeningnummer 001-3555032-58 van vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, graag met de vermelding ‘abonnement De Magneet’.

Correspondentieadres: De Magneet - hoofdredactie - Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel Draakplaats 1 - 2018 Antwerpen // E-mail: magneet@hetrozehuis.be

���������������������������������������������������

Hoofdredactie: Denis Bouwen - 03 440 51 40 of denis .bouwen@hetrozehuis.be. // Eindredactie: Frank Gout: frank.gout@hetrozehuis.be. // Vaste redactie: Philippe Bonne, Denis Bouwen, Dirk Clotman, Marc Daems, Timothy Junes, Sven Pichal, Gerd Raeymaekers, Bob Torfs (tekeningen), Alex Scheirs, Pascal Verschuere, Thierry Stockmans, Geert Vanden Abeele // Vormgeving: Thanh Beels (thanh@telenet.be) // De Roze Groentjes (strip): Bob Torfs & Ludwig De Vocht //

���������������������������������������������������

T

I é f J L a C �����������������

�������������������������������������������� ���� ���������������������������������������� ����������������� ������������������������������ ���� ������������������� ��������� �������������������������������

����������������������������� ��������� ����� ���� ���� ���� � ������� ����� ���� ���� ���� �

��������������������

������������������������� �������������� �������������� �����������������������������

���������������������������������������������������

De Magneet is een uitgave van vzw Het Roze HuisAntwerpse Regenboogkoepel in samenwerking met cvba Den Draak. Het tijdschrift verschijnt om de drie maanden (maart, juni, september en december) en richt zich tot de holebi-gemeenschap, de bezoek(st)ers van Café Den Draak en alle sympathisanten. De huidige oplage van het tijdschrift bedraagt 1.500 stuks.

���������������������������������������������������

Bezinning Kerstmis en Nieuwjaar zijn momenten die zich bij uitstek lenen tot bezinning en reflectie. Bezinning over je eigen leven, over de hectische samenleving waarin je tracht mee te draaien, over de noden van anderen en over alles wat beter zou kunnen.

Bezinning is zeker nodig en wenselijk voor de holebi-beweging.

Een beweging die in de voorbije jaren veel heeft kunnen realiseren. Uit het recente onderzoek ‘Vlaanderen gepeild’ blijkt dat veel ondervraagden holebi’s wel gedogen, maar ze niet noodzakelijk als gelijkwaardig beschouwen. Nogal wat Vlamingen hebben nog altijd moeite met holebi-paren die kinderen willen adopteren. Of met holebi’s die ten volle gelijke rechten eisen.

Yves Aerts, bepaald geen onbekende bij Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel, snapt de discussie over zin en onzin van de holebi-beweging. Maar de beweging is nog lang niet overbodig, zegt hij. De mentaliteit van de doorsnee burger laat vaak nog veel te wensen over. In veel gevallen is er hooguit sprake van ‘schijntolerantie’.

Hoe dan ook is het gezond dat ‘de beweging’ grondig nadenkt over haar bestaansrecht, en hoe ze dit in de praktijk vertaalt.

Een voorbeeld. Veel holebi’s zijn alleenstaanden, misschien een thema waarrond de beweging meer actief kan zijn? Als je ziet hoe sommige overheden (alle) alleenstaanden graag als melkkoe misbruiken bij het verhogen van taksen en belastingen…

Feit is ook dat een aanzienlijk deel van de Vlaamse publieke opinie niet meteen vooruitstrevend te noemen is. Een aantal holebi-vriendelijke wetten blijft een steen des aanstoots voor bepaalde mensen, en die tref je niet alleen bij extreemrechts aan. Niet indommelen dus! Laten we ook vooral het belang van voldoende bloeiende verenigingen en van de roze huizen – wat een troef dat die er zijn! – niet onderschatten. Investeer mee je energie en talent in onze verenigingen! Ze zijn een kostbaar goed, en géén vanzelfsprekendheid.

Bezinning dringt zich ook op in een land dat wordt verscheurd door de botsing van ideeën tussen een deel van de bevolking dat (bijna) alles wil splitsen, en een deel dat blijft kiezen voor (veel) solidariteit en bundeling van krachten. Ik behoor tot de tweede groep. Wie net als ik in Brussel werkt, weet dat je je in deze stad aan de Zenne vaak op ‘een andere planeet’ waant.

Vlamingen zijn er, naar mijn aanvoelen, nog al te vaak een vreemde eend in de bijt. Ondanks verbetering blijft (het gebrek aan) tweetaligheid een zeer heikel punt in Brussel. En ook ik erger me soms aan bepaalde attitudes of ontwikkelingen bij sommige van onze Franstalige ‘compatriotes’.

Wellicht kan ook de holebi-beweging initiatieven nemen om bruggen te bouwen over de taalgrens? Om ’s te kijken wat we allemaal gemeen hebben, in plaats van te janken over wat ons scheidt? Afijn, het is maar een gedachte…

Los van het – uitermate uitputtende en ergerlijke – communautaire gehakketak zijn er veel kwesties die onze aandacht en die van onze dames en heren politici verdienen.

Om maar iets te noemen: de grote weelde waarin een groot deel van de Vlamingen (Belgen) zich kan wentelen, terwijl een ander deel in de kou blijft staan. Niet voor niets wordt er campagne gevoerd om de armoede in ons land op termijn sterk terug te dringen. Eén op 7 Belgen leeft momenteel in armoede. Angstaanjagend veel.

Onze arme medeburgers zijn voor een deel autochtonen, die om allerlei redenen in de miserie terechtkwamen. Maar net zo goed allochtonen, al dan niet met “papieren”. De “sans papiers” leiden vaak een bikkelhard leven, onvoorstelbaar voor velen. Deze mensen verdienen in veel gevallen een betere behandeling van onze overheid, die te kil en onverschillig is.

Niemand verdient het om een verschoppeling, een ‘outcast’ te zijn.

Ook holebi’s engageren zich voor een minder kille maatschappij. Niet alleen als belastingbetaler. Maar ook en vooral door hun inzet voor allerlei verenigingen en initiatieven, al dan niet in holebi-land. Door hun acties voor de mensenrechten, lokaal of internationaal. Door hun inspanningen voor de zwaksten in de samenleving. Een maatschappelijke rijkdom die niet in euro’s uit te drukken valt.

Jij doet toch ook mee, in 2008?

Denis Bouwen hoofdredacteur De Magneet

de magneet // winter 2007

Maar los daarvan. Doen wij Vlamingen het altijd zoveel beter?

Is er bij ons geen corruptie in overheidskringen? Is er bij ons niets voor verbetering vatbaar? Kunnen wij misschien ook iets opsteken van onze Franstalige landgenoten? De antwoorden op deze pertinente vragen laat ik graag aan onze lezers en lezeressen over.

Mijn mening mag duidelijk zijn. België kan nog steeds een ‘toegevoegde waarde’ betekenen, uiteraard in functie van correcte afspraken die ook goed worden nageleefd. Door iedereen. Ik verkies een divers, complex België boven een (zo) homogeen (mogelijk) Vlaanderen als ministaatje. Hoe willen we onze ambities in de wereld waarmaken, als we in eigen land nog niet fatsoenlijk kunnen samenleven met anderstaligen?

3

Getalenteerd, non-conformistisch en lesbisch: Elka Kerkhofs scoort down under.

De Genkse kunstenares en filmproducente Elka Kerkhofs (35) heeft tijdens het Sydney Mardi Gras Film Festival de ‘My Queer Career’- prijs gewonnen. Ze werd voor het festival geselecteerd met de kortfilm ‘Filled With Water’ (Het Nieuwsblad feb-2007) De dame in kwestie, die sinds 1997 permanent in Australië verblijft, was afgelopen zomer enkele maanden op bezoek bij haar familie in Genk. Uw geliefde Magneet wist deze avontuurlijke en zeer creatieve lesbische duizendpoot te strikken voor een exclusief interview, waarin ze openhartig praat over haar werk, haar leven én haar lesbisch-zijn, dat ze definieert als een wezenlijk deel van wie ze is.

Enkele dagen voor zij opnieuw vertrekt richting Australië spreek ik af met Elka.

Ze blijkt wel ietwat frêler dan ik me had voorgesteld; niet dat ik nu echt een vrouwelijke versie van outback Luke in gedachten had, maar toch! Sportieve outfit, het lange haar stevig in bedwang, een kleurige haarband, innemend blauwe ogen, een schalkse glimlach en een no-nonsense attitude, wars van kapsones. De Limburgse roots zijn bijna niet meer te horen; wel af en toe een Engelse term of uitdrukking gevolgd door: “. . . You know?”. Als ik haar vraag om te poseren voor een close-up kan ze het niet nalaten om een guitige snoet te trekken.

Ze komt mij onmiddellijk over als iemand die zich maar moeilijk zou kunnen settelen in een nine-to-five job, iemand die nieuwe uitdagingen, net als lucht, gewoon nódig heeft om te kunnen leven én werken. En ja, ze vertelt, voluit, gemoedelijk én ongecompliceerd, over haar werk, haar leven en haar liefdes!

Elka Kerkhofs (Genk, 1971) had al tijdens haar 4 jaar durende opleiding fotografie aan de Katholieke Hogeschool Limburg een steeds toenemende interesse voor de performance kunsten. Zo maakte ze als eindwerk een project in samenwerking met de befaamde kunstenaarJan Fabre en werkte ze ook korte tijd met de Londense dans- en theaterfotograaf Hugo Glendinning.

In de periode vlak na haar studies was ze erg rusteloos en in 1994 begon ze aan enkele opeenvolgende verre reizen, omzwervingen in feite, om – zoals later bleek – met zichzelf in het reine te komen. In Sydney (Australië), waar ze vrienden opzocht, had ze een ontmoeting die haar leven ingrijpend zou veranderen: Karen Maxwell, een gerenommeerd producer van theater- en multimediashows. Hun relatie én professionele samenwerking zou 8 jaar duren.

Elka, was je eigenlijk al op jonge leeftijd bewust van je lesbisch-zijn?

“Eigenlijk niet! Ik begon pas ten volle te beseffen dat ik anders was rond mijn twintigste. Ik werd toen namelijk smoorverliefd op een vriendin aan de universiteit. Toen ik het haar vertelde, wist ze helemaal niet hoe er op te reageren. Ik veronderstel dat het ook erg overdonderend bij haar moet zijn overgekomen. Maar ze kon mijn gevoelens voor haar helemaal niet plaatsen, laat staan beantwoorden! Uiteraard was dit een stevige opdoffer, met voor mijzelf uiteraard het nodige hartzeer en innerlijke ontreddering als gevolg.

Toen moest ik hier nog helemaal alléén door, want er was aanvankelijk niemand waar ik met mijn probleem bij terechtkon. Naderhand heb ik het toch durven vertellen aan enkele heel goede mannelijke vrienden, medestudenten. Mijn prille coming out was dus écht niet makkelijk! Op mijn tweeëntwintigste ben ik dan enkele maanden in Londen gaan wonen en werken. Daar, ver van alles, vond ik de moed én had ik ook de gelegenheid om mijn seksualiteit te ontdekken en het gezelschap en de steun van andere holebi’s op te zoeken. Toen ik nadien thuiskwam was ik min of meer overtuigd van mijn anders-zijn en ik vertelde het als eerste aan mijn moeder. Zij was verbaasd ... en ... ja, ... toch ook weer niet helemaal, hoor! Pas na nóg een daaropvolgende wereldreis van anderhalf jaar was ik klaar om ook mijn vader en broer op de hoogte te brengen van mijn geaardheid. Nóg een jaar later, toen ik mijn nu ex-vriendin Karen in Australië al had ontmoet, heb ik iedereen - mijn vriendenkring, de uitgebreide familie én de rest van de wereld - op de hoogte gebracht. Op mijn achtentwintigste was ik dus volkomen out and proud, ... en nu vooral geen gedoe meer!”

Waarom pas na nóg een wereldreis?

“Ik veronderstel dat ik toen - na Londen - in zekere zin tóch nog trachtte te ontkomen aan alles! Ik verkeerde blijkbaar in de illusie dat ik door België te verlaten terug zou kunnen herbeginnen, als het ware met een schone lei, en terug worden zoals voorheen, ... vooraleer ik ooit op een vrouw verliefd werd!

Maar twee maanden later, toen ik in Nepal op de top van een berg stond, realiseerde ik mij dat er géén ontkomen was. Ik kón niet weglopen van de werkelijkheid die mij toch zou achtervolgen waar ik ook naartoe ging. Ik besefte toen pas ten volle dat het een deel was van mezelf, een deel van wíe en wát ik ben. En ik besefte ook het allerbelangrijkste: dat het écht wel oké is om zó te zijn! Toen heb ik dát deel van mezelf óók leren aanvaarden, net als het artistieke in mij een onafscheidelijk deel is van mezelf, of mijn kunstenaarsmentaliteit en mijn toch ietwat avontuurlijke levensstijl, die soms wel balanceert op het randje van het algemeen gangbare. Alles zit nu duidelijk op zijn plaats in het geheel, en ... tja, dat allemaal maakt me juist tot wie ik ben!”

Elka en Karen gingen samenwonen in Darwin. Elka voelde zich duidelijk goed in haar relatie én haar nieuwe thuisland en ontpopte zich tot een ware artistieke duizendpoot. Tesamen met Karen Maxwell werkte zij in Darwin aan talloze succesvolle theater-, dans- en multimediaprojecten. In 2000 richtte het koppel samen ‘Karelka Productions’ op, een productiehuis voor multimedia theatershows en kortfilms, waarbij Elke zorgde voor het creatieve gedeelte (artistic director), terwijl Karen zich meer toespitste op de zakelijke kant (production manager).

Het ‘homohuwelijk’ bestaat niet in Australië, hoe ben je er dan eigenlijk kunnen blijven?

“Neen, in Australië is het ‘homohuwelijk’ niet erkend en er bestaat ook niet zoiets als een samenlevingscontract. De immigratiedienst erkent echter wél een ‘de facto’-relatie tussen twee personen van hetzelfde geslacht, als er aan

de magneet // winter 2007 4

“Glamourpose van Elka Kerkhofs als winnares op de uitreiking van de 2007 Enhance TV Atom awards”

“Elka in een guitige pose”

bepaalde voorwaarden wordt voldaan, waaronder bijvoorbeeld een bepaalde tijd (12 maanden) hebben samengewoond. Op die manier heb ik dus zonder enig probleem een permanente verblijfsvergunning gekregen. Met zo’n vergunning moet je wel op een tijdspanne van 5 jaar minimum zo’n 3 jaar in Australië verblijven, zoniet kan de verblijfsvergunning worden ingetrokken.”

Karelka Productions kende in Darwin opeenvolgende successen met onder andere de kortfilm Miss Tackle Goes To Europe (2000), de productie What’s That Donkey For, gemaakt in 2003 voor de Darwin Theatre Company, en de kortfilm Miss Q Mishandled, die een prijs won op de 2004 Darwin ‘Fist Full of Films Competition’. Het koppel nam ook actief deel aan verschillende projecten georganiseerd voor de gay&lesbian community in Darwin, zo ondere andere ‘The Art Of The Pride’, een holebi-kunstententoonstelling, die deel uitmaakt van het jaarlijkse Darwin Pride festival. Elka was tevens gedurende anderhalf jaar de ‘in-house DJ’ in Throb, de nieuwste trendy gay&lesbian nightclub van Darwin.

In diezelfde periode voltooide bezige bij Elka achtereenvolgens óók nog een aanvullende opleiding hedendaagse muziek aan de Charles Darwin University in Darwin én nadien een postgraduaat in de animatie aan de VCA Victorian Collage of the Arts te Melbourne.

Waarom juist animatie?

“Ach dat is eigenlijk een lang verhaal. Hier in België ben ik opgegroeid met stripboeken en al van kindsbeen af zat ik op de tekenacademie. Toch koos ik naderhand voor een meer technische opleiding in de fotografie. Maar in mijn achterhoofd bleef animatie toch altijd nog meespelen. Toen ik later begon met theater- en dansprojecten was animatie niet meer dan een logisch vervolg. Nu begin ik steeds meer en meer vanuit het standpunt van de animator te denken én te werken. Mijn technische opleiding is wel een groot voordeel bij het gebruik van verschillende animatietechnieken waaronder ook de rotoscoping technique, die is gebruikt voor Filled With Water, waar ik graag mee werk.”

In juni 2006 had Elka al een schitterende animatiefilm met kleipoppetjes afgewerkt: Into The Depth Of The Groove. De bekroonde animatiefilm van 5 minuten, Filled With Water, kwam nadien tot stand als eindwerk voor haar postgraduaat aan de VCA in datzelfde jaar. De prent belandde nadien echter prompt op de lijst van 10 genomineerden voor de filmcompetitie van het prestigieuze Sydney Mardi Gras Filmfestival 2007, hét grootste ‘queer’filmfestival van Australië. En ja, niettegenstaande de moordende concurrentie - én tot haar eigen verbazing - kreeg Elka voor Filled With Water de prijs voor ‘Best Production’.

Was je verrast met die award?

“Ja, toch wel hoor! Enerzijds was de concurrentie bikkelhard en anderzijds is Filled With Water een héél persoonlijk werk: het gaat namelijk over hoe je door de liefde te verliezen, toch vervulling kan vinden. In dat werk zit echt héél veel van mijn eigen emoties van toentertijd mee in verwerkt. Je kan eigenlijk spreken van een soort verwerkings- of zelfs rouwproces: het maken van die animatiefilm heeft mij toen enorm geholpen.”

familie in België, zodat ze hier enkele maanden kwam doorbrengen én zelfs even overwoog om definitief terug te keren naar België.

Al vlug kwam ze daar echter op terug. Na 10 jaar down under heeft ze ginds een uitgebreide en multiculturele kennissenkring opgebouwd en is zij enorm gehecht geraakt aan de manier van leven en de mentaliteit aldaar. Tevens heeft ze momenteel in Australië een stevig gevestigde reputatie als multimedia/ performance kunstenares. Zij is echter wel van plan om in de toekomst op een regelmatiger basis terug te komen naar België.

Dankzij het succes van Filled With Water heeft Elka makkelijker een beroep kunnen doen op fondsen van de Australische regering voor een nieuw project.

Voor haar nieuwe kortfilm Golden Woman is er al een toezegging voor subsidies vanwege de Northern Territory Film Office (een soort regionale raad voor fondsenverstrekking) en er is nog een aanvraag in behandeling bij de Australian Film Commission (federale fondsen). Met Kate Breen, haar nieuwe producer, gaat zij zich bij haar terugkeer meteen voluit op haar nieuwe project storten.

Kan je ons vertellen waar je nieuwe project juist over gaat?

“Ja, natuurlijk. Het gaat over hoe blanke westerse vrouwen meestal erg kritisch en erg afkeurend staan tegenover hun eigen lichaam, dit in tegenstelling met de Australische aboriginalvrouwen, die hun lichaam probleemloos accepteren, met alle tekortkomingen en verouderingsverschijnselen. Golden Woman is het verhaal van een blanke vrouw die haar lichaam komt te accepteren zoals het is.”

Ga je blijven werken vanuit Australië?

“Het liefst zou ik per jaar zo’n 8 maanden in Australië en 4 maanden in België verblijven, maar... dat is niet echt realistisch, hoor. Ik heb nog zoveel projecten in mijn hoofd die ik zou willen uitwerken: een animatiefilm van een half uur en hopelijk ooit eens een langspeelfilm. Maar tja... ik ben eigenlijk nog het gelukkigst als ik gewoon kan tekenen: ik en een blad papier, méér heb ik soms echt niet nodig!”

Eind augustus vertrok Elka Kerkhofs terug naar Australië. We wisselden emailadresjes uit en blijven regelmatig berichtjes over- en weersturen. Ze gaat druk verder met het promoten van Filled With Water en de bewerking van Golden Woman.

Tweede helft van oktober kwam er een triomfantelijke mail: Elka heeft met Filled With Water ook de prestigieuze Best Tertiary Animation Award gekregen op de uitreiking van de 2007 EnhanceTV Atom Awards. Deze prijs wordt uitgereikt aan “. . the most promising filmmaker demonstrating an innovative, skilled and mature command of technical elements in animation!”.

Proficiat Elka, . . . we gaan ongetwijfeld nog van je horen!

Gerd Raeymaekers

In 2006 kreeg Elka wel een zware klap te verwerken: zij en Karen gingen uit elkaar. Zakelijk stopte de samenwerking ook korte tijd later. De triomftocht van haar film Filled With Water ging echter onverwijld verder. Dankzij de award op het Mardi Gras Filmfestival werd de prent geselecteerd voor andere - ook mainstream - festivals. Zo was de film te zien in San Francisco en ging Elka, om haar film te promoten, zélf naar New York én ook naar het prestigieuze 2jaarlijks filmfestival voor animatiefilms in Annecy (Frankrijk). Privé ging ze echter door een erg moeilijke periode. Ze had meer last van heimwee en miste haar

“Ontwerp voor Golden Woman”

de magneet // winter 2007

“In cafe Den Draak: “Yeah. . . Cool place!”, zegt Elka enthousiast”

“Het enigmatische hoofdpersonage uit het bekroonde Filled With Water”

5

57-jarige homohuisvader geeft tumultueus levensverhaal blij vrij

Zelfbevestiging geeft je vleugels Toen ik hem leerde kennen op een internet gayontmoetingssite, nu ruim een jaar geleden, noemde hij zichzelf Steven (*). Hij stelde zich voor als een jongeman, leuk, open, gay en best op zoek naar wat meer ambiance in het leven. De eerste contacten waren aftastend maar hartelijk. ‘Verkennend’ zouden ze dat nu in de politiek noemen. Het contact werd een band. Maar Steven bleek iemand anders te zijn: het ‘alter ego’ van Valentin (*), huisvader in het oosten des lands. Kinderen, huisje, tuintje, maar worstelend met een niet meer te stoppen drang naar zelfbevestiging en uitkomst. Bijwijlen gaf hem dat vleugels die hem soms hielpen opstijgen uit een diep dal. De welbespraakte en goedlachse man schrijft en roept het nu uit: “Ik ben homo!” En voelt zich er goed bij.

Even terug naar af. Van bij onze eerste internetcontacten was duidelijk dat er met ‘Steven’ iets ongewoons aan de hand moest zijn. Zijn taalgebruik, interesses, de manier van dialogeren, iéts klopte niet. Vriendelijk en lief was hij wel, geïnteresseerd in een verdere kennismaking en blij met een luisterend oor, maar mijn gaydar draaide tegendraads. Al gauw gaf Steven toe dat deze naam een camouflage was. Of neen: Steven bleek wel degelijk een personage te zijn, maar dan ‘gecreëerd’ door het brein van Valentin. Een tweede ik, een alter ego, waarmee de ‘hetero’ Valentin, vrouw en kinderen, in de vijftig maar nog in de kast, zich op ontdekkingstocht begaf in het virtuele homomilieu. Op een of andere manier klikte het en gaf ‘Steven’ me vrij snel zijn identiteit bloot. Er ontspon zich een levendige online-conversatie die op meer dan één manier horizonten zou verbreden.

Autoke spelen Valentin bleek een heel gewone mens te zijn. Maar heel gewone mensen hebben achter het decor wel vaker erg complexe levensverhalen. Valentin was in zijn kast nog heel erg op zoek naar zichzelf. In het begin van dit jaar vond hij het “98% zeker dat hij niet hetero en niet biseksueel is”. Hij probeerde aan de hand van losstaande gebeurtenissen uit zijn jeugd patronen te vinden, structuren, een rode draad.

Hij herinnert zich rond de leeftijd van 13 erg graag met de piemeltjes van zijn broertjes gespeeld te hebben. Zij mochten op zijn schoot zitten en speelden autoke. Je kan je inbeelden wat de versnellingspook was. De jongens hadden al vlug een erectie en dus werd er extra veel ‘geschakeld’. Tot een broertje het aan zijn ouders vertelde. Genoeg gerij. Valentin besefte echter niet dat hij homoseksuele neigingen had. Wie op het platteland kende in die tijd het woord, laat staan de daden? de magneet // winter 2007 6

Zijn laatste jaar middelbaar bleek verhelderend voor Valentins seksuele identiteit. Op een Romereis sliep hij een weekje met een makker in hetzelfde bed. Het hele gamma doorliepen ze: betasten, knuffelen, bobbels in de onderbroek, pyjamabroek laten zakken, schrikken van voorvocht, pijpen en uiteindelijk heerlijk klaarkomen.

Door een toeval moest hij later als twintiger ook een paar jaar opnieuw met een jongere broer in hetzelfde bed slapen. Die snurkte als een stoomboot en tijdens die vaste slaap kreeg Valentin weer de kans om vroegere spelletjes over te doen.

Broertje merkte er niks van.

Toch wenkte, zoals in zovele gevallen, het heteroscenario.

Er werd getrouwd, samen reisjes gemaakt, vader en moeder gespeeld. Eén keer, na een avondje stappen, moet de echtgenote van Valentin iets opgevallen zijn. Een rad voor de ogen is iets wat vrouwen zich doorgaans niet makkelijk laten draaien. Intuïtie, weet je wel. En plots komt daar die persoonlijke en nogal gênante vraag: “Jij bent toch geen homo zeker?” “Zie ik er soms zo uit?”, was het voorspelbare antwoord.

Turbulent Valentin begon nochtans meer en meer aandacht te besteden aan de homo’s om zich heen. Tijdens vakantiereisjes, nieuwjaarsconcerten in Wenen, in vrienden- en familiekring: overal liet hij zijn zesde zintuig hard werken om homo’s te detecteren. Het nieuwe medium Internet kon daarbij niet ontbreken. Onder de identiteit van Steven – zogezegd een charmante jonge gast – begon hij eerst via Amerikaanse, later via Vlaamse en Nederlandse websites, contacten te leggen en (valse) foto’s uit te wisselen. Na het vrijblijvende internationale gechat zocht hij meer specifiek in een straal van zowat 20 km omheen zijn woonplaats naar nieuwe internetmakkers.

Zo kwam ‘Steven’ makkelijk in contact met allerlei studenten architectuur, geneeskunde, rechten... Hij draaide verscheidene onder hen rond zijn vinger. Als een van de jongelui dan echt een date wou, was het zaak om een stevige smoes te verzinnen.

‘Steven’ werd echt een tweede identiteit van Valentin. Het leek hem de enige manier om vanuit het heteroleventje toch homorelaties aan te knopen en zich daarbij mentaal beter te voelen. Ook fysiek sloeg de homo-emotie bij de zogezegd 23-jarige Steven toe: bij tal van internetconversaties en fotogewissel werd een zaadje geloosd. Toch voelde hij zich daarbij niet écht in zijn nopjes. Het was immers allemaal fake. En zou dus vroeg of laat doorgeprikt worden.

Steven – of beter Valentin – prikte het zelf door. Na een eerste reeks chatsessies gaf Steven zich aan me bloot als Valentin.

Wederzijds vertrouwen lag aan de basis van deze onthulling.

Onthulling die voor Valentin ook een onthutsend gevolg had.

De identiteit van ‘Steven’ was helemaal niet nodig om op een oprechte en leuke manier met andere homo’s in contact te komen! Snel en integraal brokkelde Stevens identiteit af en kwam Valentin als mens volledig op het voorplan.

Hij bloeide open. Heerlijke mails, massa’s vergelijkingen met de kleuren van de regenboog, het verhaal van zijn leven: allemaal flitsten ze over het wereldwijde net. Met erg persoonlijke

ontboezemingen eraan gekoppeld. Een soms apocalyptisch verhaal van wat doorsnee mensen in om het even welke provincie inderdaad meemaken. Kwalijke ziekten, operaties en chemotherapie, familiale toestanden, liefdesperikelen, veranderen van job, heerlijke ervaringen met fijne mensen, het verlangen naar lichamelijke bevrediging maar ook de erectiestoornissen, het samensmelten van harten: het zat er allemaal in. Meer: het liep er van over. Ik werd deelgenoot van een mensenleven dat tot voor kort onder de naam Steven een totaal andere weg ingeslagen was. In een onbedwingbaar streven naar zelfontdekking, zelfbevestiging en zelfaanvaarding rolde Steven/Valentin een roman over me heen waar Brusselmans klein bier tegen is. Geregeld zag ik berichten met een extraterrestisch extaseniveau, líchtjaren verwijderd van wat een gewone sterveling een sms’je of mailtje noemt. Hij was beland waar hij moest zijn. Zijn ik-besef stemde eindelijk overeen met zijn gevoelens. Zijn zelfbevestiging gaf hem vleugels.

Hun eerste kus Kleine dingen kunnen voor mensen gigantische gevolgen hebben. Elkaar ontmoeten aan Berchem station (zijn eerste ‘ontsnapping’ naar Antwerpen) en een blonde Trappist op het terras van het Roze Huis. Komt daar een vriend voorbij, gaat die even bij ons zitten, je stelt mekaar voor en Valentin krijgt zijn eerste kus in het openbaar van een man. Zomaar op een pleintje genaamd Draakplaats. Voor Valentin echter Saturnussquare. Of Place de l’Univers. Onder dozijnen ogen die een mannenkus de normaalste zaak van de planeet vinden.

Valentin verwoordt het zo: “Alsof twee zakken cement van 50 kilo van mijn schouders vielen. En dat zonder énig medicament te gebruiken! Ik begon turbo-positief te denken!”

Enkele jaren geleven vierden Valentin en zijn echtgenote hun zilveren bruiloft. Begin oktober werd hij voor de tweede keer grootvader. De kleine, de ouders en de grootouders stellen het goed. Valentin extra goed. Hij wisselt betekenisvolle blikken met nogal wat obers in restaurants. (*) Steven en Valentin zijn fictieve namen.

Dirk Clotman

Antwerpen boven!

Voor de uitkomst van Valentin met zichzelf kreeg Antwerpen een haast magische betekenis. Hij vindt echter vooralsnog niet makkelijk passende constructies om er te geraken. Die enkele keren dat het dit jaar al lukte, waren voor hem wél een feest.

De kennismaking met Het Roze Huis en zijn zalig terrasje in de zon is een baken geweest in Valentins zelfbevestiging. Zijn echtgenote vraagt zich intussen af wat er allemaal zo geweldig is aan Antwerpen. Met de Eurogames was hij er ook. Heerlijk kuieren op het ‘sportersplein’ Groenplaats en zich informeren aan standjes. Antwerpen hééft het voor hem. Hij leerde er ook nieuwe vrienden kennen. Om de paar maanden zijn vleugels uitslaan in Vlaanderens homohoofdstad werd voor de man een ongekend genoegen.

Kennismakingen met andere leden van de ‘familie’ volgden elkaar op. Telkens weer diezelfde, totale verwondering, nee, verbijstering, over de nieuwe ontdekkingen, warmte en kilte, vreugde en leed, hartelijkheid en afstandelijkheid binnen deze vers ontdekte bevolkingsgroep. Steeds weliswaar met dezelfde conclusie: “Dit is mijn wereld.”

Privé begonnen de zaken opnieuw beter te gaan. Mentaal en fysisch. Herwonnen innerlijke kracht geeft de relatie met zijn echtgenote nieuwe impulsen. De dame gelooft soms niet wat ze ziet. Haar man kanaliseert perfect zijn nieuwe gevoelens en heeft een nieuwe blik op de planeet aarde. Vanop zijn roze wolk. Hij wordt er zelf poëtisch van. Met zijn akkoord deel ik met je een stukje mijmering uit juli 2007:

de magneet // winter 2007

“Ja Valentin, je bent er weer en je bent niet alleen je hebt je vrouwtje nog en de liefde van de kinderen en kleinkind je hebt zelfs een vriend, die van op afstand heeft geholpen in je strijd naar je geaardheid… hij heeft zelfs je strijd tegen je alter ego laten winnen.

Je bent 200% Valentin, je bent homo en er zijn mensen die om je geven die hun genegenheid met je willen delen.

Open je hart en je geest en lach de toekomst tegemoet vergeef wat minder goed was en denk aan morgen trek je op aan de regenboog laat edele waarden je geest en je leven domineren en doe verdomme waar je zin in hebt… draag de mooie dingen des levens in je hart, maar vergeet niet te zijn wie je bent… HOMO.”

Jaren geleden zat Valentin nog aan zijn alter ego Steven gekluisterd.

Nu opent hij hart en geest en lacht de toekomst hem tegemoet.

7

Mannenpaar kiest voor pleegouderschap

Dirk en Kris gaan voor hun dochter door een vuur Wie met Dirk en Kris praat over hun ‘Lies’, merkt al gauw één ding: voor Lies zouden deze twee “door een vuur gaan”, zoals ze zelf aangeven. Homo- of lesbienneparen die kinderen grootbrengen, het komt almaar vaker voor. In het geval van Lies fungeren Dirk en zijn partner Kris als pleegvaders. “Homo’s en lesbiennes die een ouderschapsrol willen opnemen, hebben diverse mogelijkheden”, luidt het. “Pleegouderschap is een volwaardige optie, naast andere.”

Dirk Poel en Kris Schellemans zijn al een jaar of dertien een stel. Ze wonen sinds hun studententijd samen. Dirk, wiens roots in Limburg liggen, werkt als opvoeder met ‘niet-schoolgaande kinderen met een diep-mentale, meervoudige handicap’. Zijn vriend Kris, afkomstig uit Blaasveld (Willebroek), was vroeger ook opvoeder maar werkt nu al acht jaar bij het Jongeren Advies Centrum (JAC) in Herentals.

De wens om een kind te hebben – of beter: om ouder te zijn – was er eerst bij Dirk. Kris moest wennen aan de gedachte, maar is nu ook een enthousiaste pleegvader.

Wettelijk kunnen homoseksuele paren tegenwoordig kinderen adopteren, maar in de praktijk zijn er veel beperkingen. Het adopteren van buitenlandse kinderen is uitermate moeilijk, onder meer door weerstanden in de landen waaruit die kinderen komen.

Wie een Belgisch kind wil adopteren, moet met veel andere kandidaatadoptieouders wedijveren. De vraag naar kinderen is veel groter dan ‘het aanbod’.

Dirk en Kris dachten ernstig in de richting van adoptie, maar kozen uiteindelijk voor pleegouderschap. Nu zijn ze de pleegvaders van Lies (een pseudoniem, nvdr), maar de biologische moeder van de 5-jarige kleuter is ook in beeld. Met de moeder onderhouden beide pleegvaders uitstekende contacten. Lies komt uit een ‘problematische thuissituatie’. Het meisje heeft een ontwikkelingsachterstand, en vraagt veel aandacht van haar omgeving.

“Jaren geleden lazen we in een annonce dat er werd gezocht naar mensen die af en toe pleegkinderen wilden opvangen in het weekend”, herinneren Dirk en Kris zich. “Het idee van pleegouderschap schrok ons eerst af: je haalt niet alleen het pleegkind in huis, maar ook de hele familie die eraan vastzit. Wij besloten om Lies en haar broertje af en toe in de weekends op te vangen. We voelden ons zo veilig, want we behielden een stuk van onze vrijheid. Twee jaar lang brachten beide kinderen een deel van hun weekends bij ons door.”

Bevoorrechte situatie Op een bepaald moment kwam de vraag of het mannenstel Lies permanent in huis wilde nemen. Met dien verstande dat het meisje wel anderhalve dag per maand bij haar mama zou doorbrengen. “De mama van Lies maakte een bewuste keuze voor ons als pleegouders”, onderstrepen Dirk en Kris. “Een bevoorrechte situatie, want in veel andere gevallen worden kinderen gedwongen geplaatst in pleeggezinnen.”

In het geval van Lies worden de afspraken met de moeder elk jaar verlengd, en er is veel kans dat het meisje tot aan haar volwassenheid bij beide mannen zal leven. “De biologische vader is afwezig, en wij vullen die leemte mooi in. Een bijkomend voordeel is dat mama niet wordt geconfronteerd met een rivaliserende pleegmoeder. Zij heeft er alle vertrouwen in dat twee mannen perfect in staat zijn om haar kind degelijk op te voeden. Ze zag ook hoe de band tussen ons en haar (ondertussen drie) kinderen groeide.”

Ook diensten voor pleeggezinnen ‘screenen’ kandidaat-opvangouders grondig. “In het kader van een achtstappenprogramma word je als het ware binnenstebuiten gekeerd”, zeggen Dirk en zijn levensgezel. “Er vinden huisbezoeken plaats, en je krijgt zelfs huiswerk mee.”

Lies blijkt een levendige, open en sociale kleuter die ‘vaak goedgezind’ maar ook ‘heel gevoelig’ is. “Lies legt heel gemakkelijk contacten met andere mensen, soms zelfs te gemakkelijk. Ze kampt met een soort

de magneet // winter 2007 8

De wens om een kind te hebben – of beter: om ouder te zijn – was er eerst bij Dirk (rechts op de foto). Kris moest wennen aan de gedachte, maar is nu ook een enthousiaste pleegvader.

hechtingsstoornis. De jongste tijd merken we wel dat ze meer en meer begint te wortelen.”

Twee papa’s Aanvankelijk waren de twee mannen voor hun pleegdochter gewoon ‘Kris’ en ‘Dirk’. In overleg met de moeder werd na verloop van tijd voor de aanspreektitels ‘papa Kris’ en ‘papa Dirk’ gekozen, ook omdat Lies dat blijkbaar nodig had. “Voor mama was die verandering even wennen. Voor Lies blijkt het de gewoonste zaak van de wereld dat ze één mama en twee papa’s heeft. Als andere kinderen daarover iets zeggen, zie je hoe ze denkt: waar heeft die het over?”, lachen Dirk en Kris.

Volgens de twee papa’s is het gewoon “ontzettend plezierig” om ouder te zijn. Dirk: “Het ouderschap is ook een serieuze uitdaging. Wij vinden het fantastisch om dingen door te geven aan kinderen. Je kunt toch geen 365 dagen per jaar shoppen of fitnessen?”(lacht)

Door zijn relatie met Dirk raakte Kris mettertijd gewend aan het idee dat er misschien ook kinderen zouden komen. “Nu zie ik Lies als een eigen kind”, stelt Kris onomwonden. “Ik zou voor haar door het vuur gaan.”

Kris windt zich op bij de vraag of het statuut van pleegouders wettelijk goed geregeld is. “Verre van,” zegt Kris, “ondanks de grote vraag naar kandidaat-pleegouders. Wie een pleegkind in huis haalt, krijgt een vergoeding, maar voor het geld moet je het absoluut niet doen.

Pleegouders kunnen familiaal verlof krijgen wanneer ze de gezinsband met een pleegkind kunnen bewijzen, maar van echt ouderschapsverlof – zoals voor biologische ouders – is geen sprake. Toch moet je als pleegouder veel tijd in je kind steken. Er zijn de contacten met de school, met diverse instanties en met hulpverleners. Het wettelijke kader voor pleegouderschap zou dus stukken beter kunnen. Het ontbreken van een fatsoenlijk statuut houdt nogal wat mensen tegen om de stap te zetten.”

Dirk: “Als koppel legden we een heel parcours af op dit punt. Kiezen voor een kind is heel ingrijpend: niets in je leven is nog hetzelfde.

Lies is misschien niet onze biologische dochter, maar je maakt wel ongelooflijk veel toffe dingen mee: leren lopen, naar het toilet gaan, de eerste dag in de kleuterklas, het eerste gedichtje opzeggen…”

Uit het verhaal van Dirk en Kris blijkt dat adoptie of draagmoederschap niet de enige mogelijkheden zijn voor homomannen die een kinderwens hebben. Lang leek het erop alsof het stel zou gaan adopteren, maar uiteindelijk werd het dus pleegouderschap.

Beide papa’s zijn erg in hun nopjes met de goede relatie met de moeder van Lies. “Natuurlijk moet je rekening houden met anderen, in dit geval de mama. Als je niet oplet, beland je al gauw in conflictsituaties. In ons geval valt dat enorm mee. Voor ons is het belangrijk dat mama ook een plaats heeft in het leven van Lies. Wij moesten er wel aan wennen dat er voor Lies andere regels gelden wanneer ze bij mama is.”

“Op zeker moment kwamen we in aanmerking om een kindje uit België te adopteren”, vertelt Dirk. “Dat zou in de loop van 2008 gebeuren. Maar onze Lies heeft veel zorg nodig, daarom lieten we de adoptiegedachte definitief varen. We sluiten niet uit dat we ooit ook voor een ander kind als pleegvaders zullen fungeren.”

Eén optie Dirk en Kris prijzen pleegouderschap aan als een optie voor holebi’s, al dan niet met een partner, die graag één of meer kinderen willen opvoeden. “Pleegzorg is bij velen nog onbekend, jammer genoeg.

Binnen de pleegzorg heb je een waaier aan mogelijkheden. Wij zien pleegouderschap als een interessante formule voor mensen die kinderen een thuis en geborgenheid willen geven. Jammer genoeg is er een groot tekort aan pleeggezinnen.”

Sommige homo’s kiezen voor draagmoederschap om zo aan een kind ‘met hun DNA’ te kunnen komen. “Ik heb zoiets wel ’s overwogen”, bekent Dirk. “Maar uiteindelijk zagen we een regeling met een draagmoeder niet zitten. Véél te véél gedoe.”

Denis Bouwen Wie meer informatie wil over het opvoeden van een pleegkind, kan surfen naar www.pleegzorgvlaanderen.be. Je kunt ook je licht opsteken bij de pleeggezinnendienst De Mutsaard, via 03/247.88.60 of pleegzorg@demutsaard-jeugdzorg.be.

de magneet // winter 2007

Dirk Poel (links op de foto): “Lies is misschien niet onze biologische dochter, maar je maakt wel ongelooflijk veel toffe dingen mee: leren lopen, naar het toilet gaan, de eerste dag in de kleuterklas, het eerste gedichtje opzeggen…”. Ook op de foto: Kris Schellemans, en pleegdochter Lies.

9

Daar in dat kleine café in het straatje…

We glijden de nacht in en bezoeken de “Rue de vaseline” De Van Schoonhovenstraat hoeven we de meeste lezers niet echt meer voor te stellen. ‘Het straatje’ was ooit het zenuwcentrum van de homohoreca. Wat blijft daar nog van over de dag van vandaag? Om te beginnen is het een soort begrip geworden. De eerste tram die op een banale maandagochtend de straat penetreert, zit vaak vol met gretig kijkende werkmensen. Toen ik enkele jaren geleden als brave schooljongen stage moest gaan doen op een werkpost waar ik om zeven uur moest aanvatten, viel het gesprek van twee heren op een bankje voor mij plots stil. “We zijn er, even homo’s kijken!” zei de ene toen. Dat rondje janettensafari is me altijd bijgebleven. Tot zover de nostalgie, laten we het hier en nu eens bekijken. Ik duik de straat in met 2 objectieve handlangers. Esther is een heterovriendin die bijna vereerd is om eens een roze kroegentochtje te mogen meemaken.

Haar reacties komen meestal spontaan, ook al wil je het liever even niet horen.

“ Ik herken die geur van bij ons bomma, volgens mij gebruiken ze hier dezelfde wc-blokjes. Het is hier wel een beetje een oubollig interieur zo met dat hout en zo, de mensen komen hier precies niet om te vertellen hoe blij ze zijn. Die meneer links van ons ziet er toch echt wel heel ongelukkig uit. Die heeft zoveel gedronken dat ik straks door zijn adem de geur van de wc-blokjes niet meer ruik. Ik had het me eigenlijk toch wat anders voorgesteld hoor.”

Rogier is Nederlander en homo, een echte ervaringsdeskundige als het ware, die zijn eerlijke visie op deze straat geeft. Het is niet onze bedoeling om elk café afzonderlijk te quoteren. We noemen dus geen namen, maar beperken ons tot een algemene samenvatting van reacties en meningen van ons mini testpanel…

We gaan op vraag van Esther naar het volgende café en zetten het gesprek al roepend verder…

Het ruikt hier zoals bij de bomma Esther is meteen goed op dreef wanneer we de avond rustig willen starten met het eerste café.

de magneet // winter 2007 10

Wat had je dan verwacht Esther?

“Wel ja, ik had gehoord dat het straatje vroeger the place to be was voor homo’s. Ik dacht dat dat nu nog een beetje zo was. De straat oogt nogal zielig en ongezellig vind ik, zoveel cafés zijn hier nu ook weer niet. Ik heb natuurlijk nog niet alles gezien, hé. Kunnen we naar dat café waar de bezoekers Frans Bauer aan het meezingen waren toen we er passeerden?”

Esther: “Hier vind ik de ambiance dus aanstekelijk! Je zou aan de buitenkant van het café niet zeggen dat er hier binnen zoveel sfeer hangt. Je ziet hier wel, hoe zal ik het zeggen, kleurrijke figuren. Ik begin het idee te krijgen dat Paul Jambers hier verscheidene getuigen voor één van zijn reportages zou kunnen vinden…”

Het lijkt wel alsof je hier naar de

cafés gaat als een kind dat

in de dierentuin aapjes gaat kijken.

Esther: “Oh nee, dat heb je helemaal fout, hoor. Het is hier wel op zijn eigen manier bijzonder. Heel de straat oogt niet zo hip, een holebicafé aan de kaaien, dat heeft toch een andere uitstraling. Toch heeft de straat hier een goede ligging. Het publiek dat hier komt is erg gemengd en dat maakt het net zo authentiek. Als mensen uitgaan zijn ze meestal bezig met hoe ze overkomen op de buitenwereld, de mensen hier zijn vooral zichzelf. Dat maakt het allemaal heel charmant, vind ik. De verhalen dat hier de meest obscene taferelen te zien zouden zijn, worden blijkbaar overroepen. De mensen komen hier gewoon hun pint drinken en proberen elkaar te versieren zoals ze dat in een heterocafé ook wel eens proberen.”

Kunnen we dus samenvatten dat je het hier best gezellig vindt?

“Dat kan je zo stellen ja. Alhoewel de straat heel ongezellig overkomt en er een beetje vuil bijligt.

Op straat hangt ook een beetje een onguur sfeertje, hoe moet ik het verwoorden… Het lijkt wel of sommige mensen die hier rondlopen bijeenkomen in de kelders van de cafés hier, kelders die je me niet toonde, maar dat kan misschien ook aan mijn fantasie liggen.” (lacht) We kunnen niet meteen bedenken waar die gedachte van jou aan kan liggen Esther…

Esther: (lacht) “Steek de schuld maar op mij, ja! Nee serieus, ik vind deze straat echt wel bijzonder. Ik vind dat jullie ze moeten koesteren.

Zou het kunnen dat Antwerpen zijn naam van Gay Capital te danken heeft aan het feit dat je nergens anders voor homo’s zo een straatje vindt?”

Bedoel je met af en toe zo één keer om de 2 jaar?

Rogier: “Nee, dat kan ook meer zijn, ik kan er niet echt een gemiddelde op kleven. Deze straat is vooral tof als ‘afzakkertje’. Na een nachtje stappen is het een ideale locatie om de laatste pintjes te komen drinken. Ik kom hier geregeld, ook met andere mensen.

Toch zal ik hier niet meteen naartoe komen als ik iemand een rondleiding in de stad geef. Deze straat is niet meer representatief voor wat Antwerpen aan homo’ s te bieden heeft. Het hoort bij het totaalplaatje van de gay scene in Antwerpen, maar het is hier niet meer the place to be.”

Kan je begrijpen dat het vroeger wel zo was?

Rogier: “Dat geloof ik dus meteen! De ligging is ook ideaal, denk ik.

Ik kan me inbeelden dat ook veel heimelijke homo’s hier snel even naartoe kwamen om de sfeer mee te pikken.”

Hoezo heimelijk? Als je dé homostraat uitwandelt doe je wel een publieke coming-out die kan tellen!

Rogier: (lacht) “Tenzij je een straatje omloopt natuurlijk. Ik meen wel wat ik zeg hoor, mijn mening heeft te maken met de ligging. Zo midden in het centrum is het wel voor iedereen makkelijk bereikbaar.

Ook nog eens vlak bij het station, iedereen kan er dus makkelijk naartoe komen en raakt makkelijk weer weg.Nu maakt dat niet zoveel meer uit, maar ik denk dat het vroeger iets was wat de straat extra aantrekkelijk maakte voor de mensen.”

Wat maakt de straat volgens jou nu nog de moeite waard?

“Ze is bij wijze van spreken historisch en het blijft wel eens ontspannend om hier te komen.

Deze straat is een leuk afzakkertje

Aan het volk tijdens het weekend te zien, vinden veel anderen dat samen met mij.

Laten we dat even vragen aan Rogier. Zijn er in Nederland straten vergelijkbaar met deze?

“Ja hoor, als ik hier wandel, moet ik meteen aan de Reguliersdwarsstraat in Amsterdam denken.

Ik vind trouwens dat er hier wel een café is dat zo zou kunnen openen op het trendy Zuid. De straat is volgens mij dus niet achterhaald of overbodig. Ze is alleen door de spreiding van de holebicafés minder uniek en noodzakelijk geworden.”

Beide straten zijn wel niet identiek. In de Reguliersdwarstraat zijn ook een aantal homocafés bij elkaar, maar het is er vooral een nette, hippe winkelstraat. De sfeer is dus helemaal anders. Vroeger waren er echter meer cafés en was de straat ook meer bekend en berucht.

Wist je dat destijds het razend populaire Veronica-programma RUR met Jan Lenferink hier opgenomen werd? Dat was weliswaar in een heterodiscotheek, maar het zegt wel iets over de ronkende reputatie die de straat vroeger had.”

Dat lijkt ons een mooie en eervolle samenvatting, bedankt voor je reactie Rogier.

Wat vind je van onze straat?

Rogier: “Goh, dat is eigenlijk een moeilijke vraag. Ik wil er wel eerlijk op antwoorden, maar hoop dat jullie me niet verkeerd gaan begrijpen…”

Rogier: “Wel, ik kan begrijpen, zelfs toejuichen, dat jullie deze straat koesteren, maar ze is niet echt meer om trots op te zijn.Er zijn weinig cafés over en de straat ligt er verwaarloosd bij. Niettemin is het wel eens leuk om hier af en toe te komen.”

Je hoeft er misschien niet elke week naartoe te gaan, maar er geregeld passeren kan nooit kwaad. De kans dat je je er verveelt blijft erg klein…

Geert Vanden Abeele

de magneet // winter 2007

Om daarvoor te zorgen mag je je antwoord uitgebreid toelichten, hoor.

De Van Schoonhovenstraat zal niet bij alle homo’s even populair zijn, toch zal het moeilijk zijn een homo te vinden die er nog nooit geweest is. We kunnen de straat beschouwen als een stukje roze geschiedenis in het hartje van Antwerpen.

11

HolebiBib Het stille geweld van dromen (K. Sello Duiker; oorspr. “The Quiet Violence of Dreams”).

Een schitterend vertaald boek, met flarden exotische talen als Se sotho, Xhsoa en Zuid-Afrikaans, dat een prachtig zicht biedt op de zielenstrijd van Tshepo, een zwarte Zuid-Afrikaner die bovendien kampt met zijn homoseksualiteit. Wat een dubbele discriminatie betekent in een samenleving die samengesteld is als een mozaïek: zwarten, blanken, kleurlingen en allerlei asielzoekers.

Tussendoor leer je ook waar een woord als ‘uitkafferen’ vandaan komt, en wie Kaffers eigenlijk zijn.

Het hoofdpersonage is er namelijk een levend voorbeeld van. Ook de nevenpersonages worden overtuigend naar voren gebracht, als individuen.

Het boek biedt niet alleen inzicht in het zielenleed van Tshepo, maar in dat van een hele natie. Een aanrader voor iedereen die zijn/haar ogen op de wereld gericht wil houden!

Floortje Zwigtman In de zomereditie lazen we een recensie over het eerste deel van een trilogie getiteld ‘Een groene Bloem’: namelijk ‘Schijnbewegingen’ van de Nederlandse schrijfster Floortje Zwigman. Deze jeugdroman voor jongeren vanaf 15 jaar vertelt op indringende wijze het verhaal van de zestienjarige Adrian Mayfield op het einde van het XIXe eeuw in Londen.

Op het einde van ‘Schijnbewegingen’ vindt de 17-jarige Adrian de grote liefde in de persoon van schilder Vincent Farley. We waren ècht benieuwd naar hoe het verder zou gaan met deze jongen, die in het verkeerde, arme deel van Londen geboren is en door toeval terechtkomt in het sjieke Victoriaanse Londen en er kennismaakt met de entourage van o.a. Oscar Wilde. In het tweede deel ‘Tegenspel’ bleven we écht niet op onze honger zitten.

de magneet // winter 2007

Tegenspel Na een korte terugblik wordt meteen duidelijk dat de jongen tot achter zijn oren verliefd is op de kunstenaar, en Zwigtman weet zich op dergelijke wijze in de psychologie van het personage in te leven, dat je als lezer helemaal meeleeft met deze prille kalverliefde. De auteur schetst op zo’n indringende wijze de gemoedstoestand van Adrian en weet de hele Londonse maatschappij van de eeuwwende zo te beschrijven en te

met dank aan:

12

typeren, dat je je in een roman van Charles Dickens waant.

Zwigtman verweeft twee verhaallijnen door elkaar: een fictieve over Adrian en zijn ‘East End’ familie- en vriendenkring en een historische verhaallijn met personages als de briljante schrijver Oscar Wilde, z’n flamboyante en nogal arrogante lover Bosie en diens vader, de markies Queensberry, die door zijn haatcampagne een storm van homofobe gevoelens deed losbarsten, niet alleen in Groot-Brittannië maar ook ver erbuiten. Op het einde van het boek vind je een lijst met alle dramatis personae, zodat je beter de historische personages van de fictieve kan onderscheiden. Door alle intriges rondom het proces van Oscar Wilde, en door de preutse, Victoriaanse houding van Stuart is er geen sprake van een èchte lijfelijke liefde en de relatie is gedoemd om op de klippen te lopen.

De liefde wiens naam men niet noemen kan Met deze parafrase verwoordde Wilde de homoseksuele liefde, niet geaccepteerd in de Victoriaanse tijd en tot op de dag van vandaag nog al te vaak verguisd, bespot en veroordeeld. Door de geheimzinnigheid rondom homoseksualiteit waren de meeste mannen meestal gedoemd om beroep te doen op mannelijke prostitués. De arme Adrian komt in dit milieu terecht, maar hij voelt zich aangetrokken tot de verfijnde en erudiete bourgeoisie en probeert een beter leven op te bouwen en zich definitief aan de prostitutie te onttrekken. Naast het verhaal van een Londense jongen, wordt ook het proces van de homoseksualiteit ten tonele gebracht. In die tijd noemde het nog ‘sodomie’ en werd je ervoor veroordeeld tot dwangarbeid. Zwigtmans verwoordt heel mooi de ambiguë gevoelens van het op sensatie beluste volk dat enerzijds wel houdt van de verfijnde levensstijl en de gevatte zinsneden van de briljante Oscar Wilde, maar anderzijds heeft het gepeupel de wet aan zijn kant en geeft het wat graag uiting aan zijn walging en afkeer, geruggensteund en opgeruid door de (ook toen al) schandaal- en sensatiepers, die grof geld ziet in De Grote Schandknapenshow. Door de veroordeling van Wilde worden de jonge Adrians gevoelens en verwachtingen van het liefdesleven in de war gebracht: “Ik had een nieuwe wereld ontdekt, nieuwe vrienden gemaakt, gevreeën op een manier die ik fijn vond. Ik had eraan moeten wennen, aan die wereld en voelde me er nu helemaal thuis. Hij was mooi en goed, maar vandaag was hij op zijn kop gezet door een veroordeling. Wat ik mooi, goed en fijn vond, was vies, strafbaar en slecht. En voor wie dat tegensprak, was er geen genade.”

Wij genoten in elk geval alweer van dit prachtige tweede deel van ‘Een Groene Bloem’ en zien reikhalzend uit naar het derde deel.

Philippe Bonne ‘Schijnbewegingen’ en ‘Tegenspel’ zijn nu al te ontlenen in de HolebiBib of te koop in Het Verschil voor 19,95 euro.

Dit boek werd geschonken door Boekhandel ‘t Verschil - Minderbroedersrui 33 - 2000 Antwerpen en door Uitgeverij Archipel De HolebiBib is geopend op dinsdag van 18 tot 20 u en op zaterdag van 15 tot 17 u.

Voor de cijferfetisjisten onder jullie

Google Analytics voor www.hetrozehuis.be Via een toepassing van Google (Google Analytics) heeft het webteam van HRH-ARK nu de mogelijkheid om statistisch materiaal op te vragen. Dit is technisch mogelijk door een stukje Google-code in de openingspagina van www.hetrozehuis.be aan te brengen. Deze mogelijkheid wordt door Google gratis aangeboden en heeft natuurlijk dan ook zijn beperkingen. Er bestaan nog andere, betalende en soms zeer dure toepassingen die een diepere analyse kunnen bieden. Dan zou je bijvoorbeeld kunnen nagaan hoe dikwijls ons tijdschrift De Magneet wordt gedownload, en of er ook een vraag bestaat naar andere talen bv. een Engelstalige samenvatting van nieuws en/of artikels, zoals meerdere Nederlandse bladen dat doen.

In de periode van 25/9/2006 tot 25/9/2007 ontving www.hetrozehuis.be 38.720 bezoekers. 22.969 hiervan waren unieke bezoekers, die de website voor de eerste maal bezochten.

38.720 bezoekers zijn afkomstig uit 95 landen/gebieden, verspreid over weliswaar de gehele wereld. De meeste komen natuurlijk uit België (30.644), dan volgen Nederland (5.645), Frankrijk (450), Verenigde Staten (344), Duitsland (307), Spanje (181), Verenigd Koninkrijk (178), Canada (69), Pölen (59), Turkije (56), Italië (44), Zwitserland (41), Ierland (40), Marokko en Zweden (37), Iran (26), Saoudi-Arabië (20), Rusland (13), China (8), Oeganda, Cambodja en Nigeria elks (1) (vervolgde?) ziel..

www.hetrozehuis.be ontvangt gemiddeld 100 bezoekers per dag. Uitschieters zijn er steeds bij de grote evenementen: - rond het jaarlijks septemberfeest van HRH-ARK: donderdag 20/9 (140), zondag 23/9 (106), de voorgaande zondagen waren dat respectievelijk 98, 80, 74, 74,…

- de periode van de nieuwjaarsreceptie 2007: kerstdagen 2006 25/12 (140), 26/12 (156), dan even weer wat minder tijdens de feestdagen: 31/12 (76), 1/1 (73), daarna volgt de aanloop naar de receptie 2/1 (150), 3/1 (143), 4/1 (153), 5/1 (162!), 6/1 (102), 7/1 (108).

- periode van de Eurogames 2007: 11/7 (123), 12/7 (116), 13/7 (131), 14/7 (94), 15/7 (92), 16/7 (122).

We presenteren u hier al dit cijfermateriaal voor wat het waard is, met in het achterhoofd de woorden van de statisticus. Deze zei: ‘De rivier is gemiddeld 20 cm. diep.’ Daarop stapte hij in de rivier en … verdronk!

Marc Daems

Deze bezoekers maakten gebruik van 51 talen waarvan de hoofdmoot bestaat uit: Nederlands (29.111), Engels (6271), Frans (1156), Duits (317), Pools (70),…

De meerderheid van de bezoekers (48,88%) bezocht gemiddeld 2 pagina’s. Hieronder wat cijfermateriaal omtrent het bezoekersaantal van individuele pagina’s.

de magneet // winter 2007

De openingspagina werd 60.428 keer bekeken.

Openingspagina activiteiten (iftar maaltijd,expo) 9.857 keer.

Aangesloten groepen : 7.566.

Cafe Den Draak: 6.496.

Vrijwilligers: 4.649 Projecten: 1.153 Kom uit de kast: 1.177.

Roots met Taboe: 869.

Je neus in de boeken: 711 Vacatures: 684.

Het roze huis (Engels): 489.

Het roze huis (Frans): 1305 .

Nieuws van de aangesloten groepen: 764.

Persberichten: 483.

Toneel: ‘Una Giornata Particolare’ van Ettore Scola in Raamtheater op ’t Zuid: 160.

Foto-impressie Feestweekend 2006: 179.

EuroGames 07 – Tim maakt een eindbalans: 145.

13

Campagne Holebifederatie vestigt aandacht op holebi’s op het werk

Werkt uit de kast écht beter?

In de VS zijn er nog dertig (!) staten waar homo- zijn tot een wettelijk geldig ontslag kan leiden. Een Britse studie van het Centre for Economic Development wijst op een loonkloof bij holebi’s: Britse mannen met een homorelatie verdienen gemiddeld zes procent minder dan mannen met een heterorelatie. En in Vlaanderen onthulde een onderzoek van de Sociaal-Economische Raad, een overlegorgaan tussen alle sociale partners, in 2005 dat heel wat holebi’s gediscrimineerd en gepest worden op het werk. Is het dan toch niet allemaal zo roze in regenboogland? De Holebifederatie meent te weten van niet. Ze startte dan ook haar campagne ‘Uit de kast werkt beter’ en besteedde aandacht aan holebi’s op de werkvloer in een colloquium te Brussel. Partners waren informaticabedrijf IBM en de Belgian Business Association, een vereniging van holebivriendelijke bedrijfsmensen.

brengt dan weer een hoger dan gemiddeld ziekteverzuim en het vaker melden van gezondheidsproblemen zoals gebrek aan eetlust, vermoeidheid, hoofdpijn, maagpijn en slaapproblemen, met zich mee.

Uit verschillende onderzoeken blijkt dat er nog altijd een grote groep holebi’s hun seksuele voorkeur verzwijgt op hun werk. Een onderzoek van socioloog Prof. John Vincke (1999, Universiteit Gent) leert ons dat slechts iets meer dan de helft van de bevraagde holebi’s zeker is dat hun baas op de hoogte is van hun seksuele voorkeur. De coming out tegenover de collega’s ligt iets hoger. Ongeveer 60% van de respondenten is er zeker van dat de collega’s ‘het’ weten.

Tegenover zijn onderzoek in 1991 stelt Vincke wel een positieve evolutie waar. Toen was maar één derde van de werkgevers en 40% van de collega’s op de hoogte. Uitkomen voor je seksuele voorkeur is ook geen eenmalig maar een altijd weerkerend gebeuren, waarbij je voortdurend moet afwegen in welke mate je open zal zijn over je geaardheid. Deze vraag rijst altijd weer wanneer de persoon zich begeeft in een voor hem of haar nieuwe omgeving. Hij of zij moet dan afwegen wat de voor- en nadelen kunnen zijn van een coming out in deze voor hem of haar soms nog onbekende omgeving (Dewaele, 2004).

Zijn dit bemoedigende cijfers? De Sociaal Economische Raad vindt van wel. Ik weet het niet. De negatieve verwachtingen van sommige holebi’s over hun coming out worden soms toch jammerlijk bewaarheid. Zo ervoer één holebi op vier op de werkplaats ooit een vijandige opstelling ten opzichte van hem/haar en stelt 16% de laatste vijf jaar het slachtoffer te zijn van fysiek of verbaal geweld, aldus nog Vincke.

Wie zijn seksuele voorkeur als HLBT (da’s congressentaal voor homo, lesbisch, bi, transgender) angstvallig geheim houdt kan moeilijke tijden op het werk beleven. Vincke meent dat je ter zake twee strategieën kan hanteren: een ‘passerende’ en een ‘afdekkende’. Bij de eerste strategie ga je echt liegen over je seksuele voorkeur en bij de afdekkende strategie ga je gewoon het onderwerp vermijden en er niet over praten. Slechts een minderheid van de holebi’s zou effectief liegen over hun seksuele voorkeur. Het angstvallig geheimhouden van de seksuele voorkeur kan bij de holebi-werknemer stress veroorzaken en zorgen voor minder voldoening op het werk. Dit

de magneet // winter 2007 14

Opvallend is dat vele holebi’s inderdaad getuigden dat de reacties op hun coming out uiteindelijk positiever, of toch minder negatief waren dan wat ze hadden verwacht. Zij vinden het dan ook jammer dat ze die stap niet vroeger gezet hebben. Toen Vincke vroeg naar de houding van de baas en de collega’s tegenover holebi’s plaatste 75% van de bevraagde holebi’s de collega’s in de categorieën ‘eerder aanvaardend’ of ‘zeer aanvaardend’. De bazen scoren met 65% iets minder. Daarentegen zegt ‘slechts’ 13,2% van de holebi’s dat hun baas eerder niet tot helemaal niet aanvaardend staat ten opzichte van holebi’s, 8,3% van de collega’s is uitgesproken negatief.

Echte meerwaarde De onderzoekers zitten niet stil. De Gentse vakgroep Sociologie voerde tussen 2004 en 2006 statistisch onderzoek bij 3.000 holebi’s in het “Zzzip”-project van het Steunpunt Gelijke Kansen, gedragen door de Vlaamse overheid. Enkele markante resultaten leverde dat toch wel op. Zo zouden HLBT-mensen hoger opgeleid zijn dan hetero’s, hogere functies bekleden en meer werkuren kloppen, maar inderdaad toch gemiddeld iets minder verdienen (zie het Brits onderzoek in de inleiding, in Nederland zou het inkomen voor mannelijke homo’s gemiddeld 3% lager liggen). Eén vaststelling is dat holebi’s procentueel oververtegenwoordigd zijn in de sociale sector en overheidsjobs (8 procent bij een Belgisch federaal onderzoek in 2007!), die traditioneel niet de best betalende zijn. Een andere hypothese is het ‘roze plafond’: Er zouden beperkingen zijn op de doorgroeimogelijkheden van HLBT-mensen. Dat kan liggen aan expliciete discriminatie: een team kan bijvoorbeeld niet willen werken onder een diensthoofd dat openlijk holebi is. Er is ook impliciete discriminatie: je krijgt als holebi minder interne info te pakken, minder feedback ook. Bewijs het maar eens. En een derde reden: om promotie te kunnen maken moet je je écht ontwikkelen in je job. Holebi’s die hun identiteit verbergen, staan minder in the picture en vallen dus minder op voor promotie.

Volgens het Zzzip-onderzoek komt 60% van de holebi-werknemers helemaal out op het werk. Maar 22% helemaal niet.

Mannen lijken een beetje meer te liegen over hun seksuele identiteit. “Geen goed idee”, zeggen de sprekers van het HLBTcolloquium bij het informaticabedrijf IBM in Brussel. Die onderneming heeft een lange traditie van ‘equal opportunities’, gelijke kansen dus.”Diversiteit is goed voor de werknemer. Dat geeft dus een hoger rendement en is bijgevolg ook goed voor het

bedrijf!” De eeuwige discussie over wat je met wie in je slaapkamer uitspookt, heeft dus niks te maken met de kern van de zaak.

Belangrijk zijn de relaties tussen mensen. Als je nooit écht out wil of kan zijn, lijk je in je job een rare kwast als ze je privévragen beginnen te stellen. En dat kan je inderdaad belemmeren in promoties. Als je bij de simpele vraag “Hoe was je weekend?” al geen ondubbelzinnig en geen steekhoudend antwoord kan leveren, ben je een vreemde kerel.

De maandagochtend kost deze simpele vraag, indien gesteld aan een holebi, menige onderneming tal van werkminuten! Het advies van spreker Alexis Dewaele (Steunpunt Gelijke Kansen) op het HLBTcolloquium luidt dan ook: als je niet bij iedereen ‘uit’ bent, zoek dan partners bij de heterocollega’s, mensen die je door en door kennen, begrijpen én waarderen als totale mens. Alexis voert momenteel met collega’s van verschillende Vlaamse universiteiten en in opdracht van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen verder onderzoek uit naar holebi’s op de werkvloer. Een onderdeel daarvan: elementen van het verschil tussen ongelijke behandeling van holebi’s en discriminatie.

Tweemaal nadenken Er zijn gelukkig bedrijven die meerwaarde zien in een aangepaste relatie met holebi’s. Die ondernemingen kijken verder dan het cliché dat HLBT-mensen de buurt waarin ze wonen ‘verrijken’ in letterlijke (geld uitgeven) en figuurlijke zin (diversiteit vergroten).

Silvy Vluggen, de wereldwijde diversiteitsmanager van IBM lichtte op het colloquium toe dat op het niveau van een wereldwijde onderneming “the cost of thinking twice” inderdaad groot is. Da’s veel meer dan even moeten nadenken bij vragen van collega’s over het weekend, de partner, de ‘kinderen’ enzovoort. Gay-medewerkers die uit de kast zijn, zouden volgens haar 20 tot 30 procent effectiever zijn in hun job dan wie niet uit is. Haar bedrijf heeft dus alle redenen om dit potentieel te investeren, meent ze terecht. Dit jaar nam zelfs een aantal bedrijven actief deel aan de Amsterdamse Canal Parade. De roze netwerken van ING, IBM, Philips en TNT besloten om samen de Company Pride op te richten. Hun doelstellingen zijn nog meer steun te verwerven van het management, HLBT-thema’s stevig te verankeren in het globale personeelsbeleid, aan emancipatie te kunnen doen in die landen waar gay mensen nog moeilijk liggen, diversiteitsnetwerken stimuleren binnen andere ondernemingen en lesbische collega’s aanmoedigen om ook meer uit de kast te komen. De Company Pride, hoe jong ook, kan een draagvlak vormen voor een bredere acceptatie van homoseksualiteit binnen het bedrijfsleven.

Van de andere kant zien ondernemingen op marketinggebied onze doelgroep meer en meer zitten. In Nederlandse homobladen zien we geregeld doelgerichte publiciteit opduiken van bepaalde luchtvaartmaatschappijen, vastgoedfirma’s, uitvaartverzekeringen en advocatenbureaus, en da’s maar een greep uit het gamma. Ook in onze eigen Magneet vind je adverteerders die het niet moeilijk hebben om zich een gay-minded imago aan te meten. Van de bedrijven in de gids ‘Fortune 500’, de kanjers dus, zijn er nu al 183 die specifiek extra investeren gay-marketing (nog maar 150 in 2004). Omdat ze ervan overtuigd zijn dat zij hiermee een doelgroep aanspreken die hen meerwaarde kan opleveren in het zakje!

Dirk Clotman

Rainbow Award voor homovriendelijkste bedrijven Op de studiedag over HLBT-mensen op de werkvloek (‘lgbt@work’) reikte de Holebifederatie op 23 oktober de Rainbow Award 2007 uit aan de drie ‘meest holebivriendelijke’ bedrijven in België. In dit politiek complexe land werd dat per gewest geregeld natuurlijk. Voor Vlaanderen ging de prijs naar Capsugel in Bornem, een deelonderneming van het farmabedrijf Pfizer. Voor het Brusselse gewest stond IBM op het ereschavotje en in Wallonië viel Westinghouse Electric Belgium in de prijzen. De Belgian Business Association (BBA) vroeg zich af in welke mate de bedrijven in België specifiek een holebivriendelijk beleid voeren. Ze onderzochten bijvoorbeeld of het bedrijf holebi’s opneemt in haar diversiteitstrainingen en of de doelgroep vermeld is in een non-discriminatiecharter (als dat al bestaat). De vragenlijst gaat ook na hoe het bedrijf omgaat met verlofregelingen, zoals bij ouderschap en met de erkenning van holebirelaties.

De vragenlijst ging naar de 1200 topbedrijven van ons land. Jammer genoeg vulden amper 40 bedrijven deze de lijst in. Zelfs van deze weinige ‘geïnteresseerde’ firma’s heeft 13 procent geen enkel non-discrimitatiebeleid. Maar twéé bedrijven beschikken over een officiële, door het management gesteunde werkgroep over diversiteitsbeleid. Dat zegt veel over de (des)interesse van bedrijven rondom holebi’s op de werkvloer.

De organisatoren van ‘lgbt@work’ zijn er nochtans van overtuigd dat holebivriendelijke maatregelen op de werkvloer noodzakelijk zijn. Het blijkt immers dat 22% van de holebi’s geen coming-out doet op het werk, terwijl maar 39% selectief ‘open’ is over de geaardheid. Holebi’s melden bovendien een lagere werktevredenheid, meer werkbelasting en een kleinere verbondenheid met hun collega’s.

De Award is een bronzen beeldje van de Lummense kunstenaar-bronsgieter Jos Bollen. Het menselijk lichaam zoekt er naar de juiste balans, evenwicht tussen ideale schoonheid en realiteit, kracht en sensualiteit.

Contact: Dirk Nuyts, voorzitter BBA, tel. 0496 53 92 83 en Yves Aerts, woordvoerder Holebifederatie, tel. 0475 43 16 41 of yves.aerts@holebifederatie.be.

de magneet // winter 2007

Holebi op de werkvloer en holebi voor de economie: het blijven thema’s waar het laatste woord nog lang niet over gezegd is. Holebigeïnteresseerde wetenschappers en marketingmensen verdienen ook graag hun kost. En ik sluit me graag aan bij de Holebifederatie: vanuit hun kast werken is niét te doen!

Leuke en opvallende campagne, maar de Holebifederatie heeft geen onverdeeld gelijk, aldus nogal wat onderzoek.

15

“Jullie zijn allemaal schatjes!”

Vereniging in de kijker, deel 3: Atthis Drieëndertig verenigingen. Zoveel initiatieven maken het leven van de holebi’s, transgenders en zelfs hetero’s in onze provincie mooier en kleurrijker. De Magneet zet telkens één vereniging in de kijker. Elke keer aan de hand van een vrijwilliger, omdat die onze verenigingen net bijzonder maken. De eerste week van december vindt de L-week plaats, en daarom trekken we dit keer Greet Desmet van Atthis in de kijker, zij is bestuurslid in deze vereniging voor en door vrouwen die van vrouwen houden. Zij organiseren tijdens die L-week heel wat activiteiten in eigen stad.

Maar eigenlijk organiseren jullie élke week van het jaar activiteiten…

Greet Desmet: “Klopt, elke vrijdag en zaterdagavond kan je van 20.30 uur tot 2 uur bij ons terecht in de Geuzenstraat.

Je kan gewoon een babbeltje komen slaan, maar af en toe gebeurt er ook iets extra. Dat gaat van een voordrachtavond tot een griezelige heksenavond. En de eerste vrijdag van de maand is het dansavond, een traditie die niet meer weg te denken is binnen Atthis. Dat is echt ambiance die avond, dat kan ik je verzekeren! Daarnaast organiseert Atthis ook fietstochten, wandelingen en cultuuractiviteiten, meestal op zondag.”

Mogen mannen soms ook komen?

“De meeste activiteiten zijn enkel toegankelijk voor vrouwen, behalve de cultuuractiviteiten. Daarop is iedereen welkom. En hou onze kalender in de gaten, ook andere activiteiten worden soms als ‘open’ aangekondigd. En ook dan zijn mannen meer dan welkom!”

Wat is jouw taak in de groep?

“Sinds maart 2007 ben ik opnieuw in het bestuur van Atthis gestapt. Twee jaar eerder was ik daarmee gestopt om het roer over te geven aan een jongere ploeg. Spijtig genoeg zijn zij opgestapt, want er zat heel wat kwaliteit in deze

de magneet // winter 2007 16

groep. Behalve bestuurslid ben ik verantwoordelijk voor het gebouw, de administratie en de boekhouding. En je kan mij ook terugvinden op de dansavonden, waar ik onder meer op regelmatige basis tap.”

Sinds wanneer ben jij erbij?

“Sinds 1992, denk ik… Mijn toenmalige vriendin nam me toen mee. Het eerste beeld van Atthis zal me altijd bij blijven.

Gewoon een huis in de rij met gordijnen die potdicht waren en een deur waar je moest aanbellen. Eens ik binnen was, werden alle ogen op mij gericht, het groepje vrouwen dat aanwezig was, had net dezelfde uitstraling als het gebouw zelf. Waar was ik terechtgekomen ?! Ik zou niet de dochter van mijn moeder zijn, moest ik hiervoor weg blijven, dacht ik meteen. Na een paar maanden ben ik naar een werkvergadering gegaan, die als ‘open’ werd aangekondigd. Ik was de enige die spontaan op die uitnodiging was ingegaan… Sindsdien ben ik blijven gaan. 15 jaar later ben ik er dus nog altijd en gelukkig is het schrikbeeld van toen volledig verdwenen.”

Wat zijn jouw mooiste herinneringen bij Atthis?

“De momenten waarbij al onze vrijwilligers de handen in elkaar slaan. In 1997 heeft Atthis mee de touwtjes in handen genomen om de elfde lesbiennedag in onze eigen stad te organiseren. Vijftig vrijwilligers van Atthis hebben er toen mee voor gezorgd dat dit een succes werd. Met als kers op de taart de fuif in het Hof ter Lo. Tot in de hal stonden vrouwen te dansen omdat de zaal de klein was. Nog zo een van die momenten was de verhuizing naar en het inrichten van het huidige pand. Ik moest dat toen coördineren. Vanuit al onze werkgroepen zijn vrouwen spontaan hulp komen aanbieden.

De laatste nacht voor de opening, is iedereen die kon tot in de vroege uurtjes komen helpen. Diezelfde vrouwen hebben mij de dag nadien, bij de opening, dan ook nog eens in de bloemetjes gezet. Momenten die ik nooit zal vergeten!”

Waarom ben je bij deze vereniging en niet bij een andere?

“Omdat het lot er zo over beslist heeft. En omdat ik van uitdagingen en van vrouwen hou. Twee dingen die Atthis mij 15 jaar geleden te bieden had, en nu nog steeds.”

Wat motiveert jou om actief te zijn in een holebigroep?

“Ik ben er stilletjes ingerold, en voel mij goed in Atthis.

Anderen hebben het ooit mogelijk gemaakt dat ik naar Atthis kon. Daar ben ik hen nog steeds dankbaar voor. Nu wil ik me op mijn beurt inzetten en maken dat Atthis verder kan blijven bestaan. Ooit zei een vrouw: ‘Atthis is voor mij thuiskomen.’ en dat gevoel heb ik in al die jaren bij meerdere vrouwen aangevoeld. Ook nu nog zijn er nog altijd vrouwen die naar ons komen omdat ze op zoek zijn naar dat ‘thuiskomen’. Het zijn die vrouwen die me blijven motiveren.”

Naar welke activiteit in de toekomst kijk je uit?

“Volgend jaar bestaat Atthis 30 jaar en dat willen we niet ongemerkt voorbij laten gaan.

Dus 2008 wordt een druk jaar. Bij deze doen we een oproep aan alle vrouwen die ooit deel uitmaakten van Atthis. Meld jullie massaal aan (contactgegevens onderaan bij ‘praktisch’, nvdr), zodat we jullie op de hoogte kunnen brengen van ons feestprogramma.”

Wat is elk jaar jullie topactiviteit?

“Bij ons is dat elke activiteit, hoe klein ze ook is. De gezelligheid komt op de eerste plaats. Of het nu een filmnamiddag, wandeling, fuif, kwis, fietstocht, dansavond, cultuuractiviteit of wat dan ook is. Van het moment dat onze vrouwen ervan genieten, is de activiteit voor ons geslaagd.”

Wat zou beter kunnen bij Atthis? ”Volgens de jongeren, meer leeftijdgenoten. Volgens zij die graag dansen, meer dansavonden. Volgens de alleenstaanden, meer activiteiten. Volgens het bestuur, meer mensen die rond de visie willen werken. Volgens nog anderen, meer open avonden. En ik kan zo nog even door gaan (lacht).”

Wie in jouw organisatie verdient een standbeeld?

“Iedereen die in ons 30-jarig bestaan vrijwilliger was! Zij zijn het die Atthis gemaakt hebben en zonder hen was Atthis niet wat het nu is. Als ik er dan effectief één moet uitpikken, denk ik aan Suzanne. Zij is een aantal jaar geleden overleden, maar heeft zich tot op het laatste moment op de achtergrond ingezet. Misschien kennen de meeste mensen Suzanne niet, zij liep niet in de schijnwerpers. Ik word er telkens aan herinnerd als ik de boekhouding voor Atthis bijhoud. Het programma hiervoor is één van de dingen die door haar zijn gemaakt en het doet het tot op heden uitstekend. Bedankt Suzanne.”

Wil je nog iets kwijt?

“Atthis draait op volle toeren. En dit is de verdienste van hen die zich belangeloos en voor niets telkens weer inzetten en steeds klaar staan waar het nodig is. Vandaar dat ik al onze vrijwilligers langs deze weg wil bedanken. Jullie zijn allemaal schatjes!”

Sven Pichal & Gerd Raeymaekers

Atthis praktisch Atthis heeft een zeer uitgebreide website op www.atthis.be.

Je kan ook schrijven naar Atthis, Geuzenstraat 27 in 2000 Antwerpen of naar atthis@atthis.be. Op dat adres kan je ook elke vrijdag en zaterdag terecht voor het praatcafé. Behalve het café zijn er zeer geregeld andere activiteiten. Ten slotte kan je ook bellen naar 03-216 37 37.

Greet Desmet

de magneet // winter 2007

L-week en L-day praktisch Een week activiteiten voor en door lesbische vrouwen in het hele land. De volledige lijst met activiteiten vind je op www.lday.be. De L-day zelf is dan weer de kers op de taart. Die kan je mee aansnijden op zaterdag 8 december 2007 in het ICC in het Citadelpark van Gent. Met optredens van onder meer Yamsine en The Cappaert Sisters (bekend van hun geslaagde deelname aan X-factor op VTM), heel wat interessante en onderhoudende activiteiten en een schitterende fuif.

17

Marokkaans trouwfeest een succes!

Zondag 21 oktober konden de Antwerpse holebi’s genieten van een traditioneel Marokkaans trouwfeest. De Marokkaanse vereniging Ayat vzw toverde zaal Rubens in Berchem om tot een prachtig Marokkaans decor. Van 15 uur tot 21 uur werden we overstelpt met muziek, dans, thee, koekjes en veel Marokkaanse gerechten. Een horde vrijwilligers, waaronder een aantal van Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel, leidden alles in goede banen. Hoewel Het Roze Huis en Ayat vzw een zo goed mogelijke benadering van een traditioneel Marokkaans trouwfeest nastreefden moesten we ons neerleggen bij een aantal verschillen.

Haar dag begint dus vroeg. Eerst neemt ze een bad en soms ook een sauna, waarbij ze wordt geholpen door de andere vrouwen. In een ritueel waarbij haar hele lichaam wordt gemasseerd neemt ze afscheid van haar oude leven en bereidt ze zich voor op het leven met haar aanstaande echtgenoot. Na het wasritueel wordt de bruid opgemaakt, zodat ze er op haar mooist voorkomt. Ook de kledij is belangrijk: een bruid draagt minstens vier traditionele jurken en een witte trouwjurk.

Verder zijn ook de accessoires belangrijk: hoe meer, hoe beter en liefst allemaal van goud. Dit geeft de rijkdom aan die het paar tegemoet gaat.

Een écht Marokkaans trouwfeest duurt drie dagen. Het begint meestal op vrijdag, de vrije dag in Marokko, de dag waarop de moslims naar de moskee gaan. Het eigenlijke feest is op zaterdag en de zondag is om uit te rusten. Deze drie dagen brengen de familie en genodigden samen door. Het huwelijk begint voor de bruid met het aanbrengen van henna op de handen, een symbool voor haar maagdelijkheid en vruchtbaarheid. De bruidegom kan dit ook doen maar dat is geen must. De mannen die het toch doen brengen de henna aan op de pink, terwijl de bruid de handen en soms ook de voeten met hennatekeningen beschildert. De bruidegom draagt op de hennadag een traditionele witte jurk met capuchon en onderjurk met witte schoenen en een hoge hoed. De bruid draagt een traditionele jurk. De bruid en bruidegom zien elkaar op deze eerste dag nog niet, zij brengen hun tijd respectievelijk bij de vrouwen en de mannen door.

Op het trouwfeest zelf zijn de gasten ondertussen aan het eten en dansen. Zoals wij zelf mochten ondervinden is het eten een belangrijk onderdeel van elk Marokkaans feest. De feestmaaltijd bestaat uit kip en schapenvlees, verschillende soorten bereide groenten, couscous, aardappelslaatjes, brood en zoete Marokkaanse koekjes als dessert. Dagenlang zijn de vrouwen in de weer om al het eten te bereiden en hoe meer er gegeten wordt, hoe beter zij dat vinden. De dranken zijn alcoholvrij en ook de Marokkaanse thee vloeit overvloedig. Ook de muziek is belangrijk, zeker wanneer de bruid zich in haar verschillende jurken aan de genodigden presenteert. Daarbij wordt zij begeleid door een Oosterse fanfare met trommels die door je hele lichaam daveren.

Het hoofdfeest Wij vierden enkel het hoofdfeest dat meestal op zaterdag doorgaat. Tijdens het hoofdfeest draagt de bruidegom een zwart pak als hij de bruid gaat ophalen. Het is voor de beide families en gasten belangrijk dat de bruid er heel mooi uitziet.

Vrijwilligers van Ayat en Het Roze Huis

Na urenlang dansen en eten werd het ook voor ons tijd om huiswaarts te keren. Dit was een geslaagde namiddag. We willen van deze gelegenheid gebruikmaken om alle vrijwilligers en deelnemers te bedanken voor hun enthousiasme en openheid.

Pascal Verschuere

Nieuws van de HolebiBib Levende boeken op de Draakplaats De holebiBib bestaat dit jaar 5 jaar. Dit mocht natuurlijk niet ongemerkt voorbijgaan. Enkele vrijwilligers staken daarom de koppen bij elkaar en besloten te gaan voor een nieuw en origineel intitiatief: een Levende Bibliotheek. Uitgangspunt is dat je weliswaar veel informatie uit een boek kunt halen, maar aan een boek geen vragen kunt stellen. Veel mensen hebben een boeiend beroep, een boeiend leven, ontstijgen aan de grijze massa en hebben veel te vertellen. Daarom vroegen we aan een aantal mensen om te fungeren als ‘levend boek’ en te antwoorden op vragen van het publiek en ermee in gesprek te gaan. Op de autoloze zondag 23 september ging het experiment van start. Na wat aansporing (het was natuurlijk heerlijk genieten van het mooie weer op het terras van Het Roze Huis) kwamen de tongen wat los en al vlug ontstond een spontane uitwisseling van ideeën tussen de ‘ontleners’ en de bereidwillige ‘boeken’. De leuke feedback uit beide kampen achteraf was een hart onder de riem van het enthousiaste vrijwilligersteam van de bib. Bij deze gelegenheid willen we alle bereidwillige ‘boeken’ bedanken, die hun medewerking verleenden: Lieve Van de Hauwe, Lies Offeciers, Leen Watzeels, Hugo Kegels, Door Van Boeckel, Guido Hermans, Dirk Clotman en David Davidse.

5 jaar HolebiBib Sinds de oprichting in 2002 sloten ca. 60 mannen en 100 vrouwen zich bij de HolebiBib aan. Door het enthousiasme van het vrijwilligersteam en de schenkingen van zowel het Roze-Huispubliek als boekhandel Het Verschil staan er reeds zo’n 1.250 titels op de planken. Vele van deze werken, zowel fictie (mannen –en vrouwenromans) als non-fictie (wetenschappelijke werken, naslagwerken, biografieën, e.d.) vind je niet of nauwelijks in gewone bibliotheken terug. Aan het probleem voor het ontbreken van meer recent materiaal wordt gewerkt. Echter, gezien het beperkte budget van de HolebiBib en het ontbreken van subsidies is het moeilijk nieuw en degelijk materiaal te verwerven.

Vandaar onze eeuwige oproep aan eenieder die zijn/haar boekenkast opruimt, en/of niet schuw is van enig mecenaat...

Overigens, sinds kort waait er een nieuwe wind door de bib en de medewerkers brainstormen regelmatig met veel enthousiasme over interessante ideeën rond boeken, recensies, literaire namiddagen enz. Dankzij het Roze Huis en zijn medewerkers willen zij van de enige HolebiBib van Vlaanderen een waar literair referentiepunt maken voor en door holebi’s en al wie zich door het thema voelt aangesproken.

De HolebiBib bevindt zich op de 1e verdieping van het Roze Huis en is geopend op dinsdag van 18 tot 20u en op zaterdag van 15 tot 17 u. Nieuwe, enthousiaste vrijwilligers zijn steeds welkom.

Leen Watzeels

Het Roze Huis

Suzan Daniël

Pionier van de Belgische holebibeweging overleden Donderdag 15 november overleed Suzan Daniël, de oprichtster van de Belgische holebibeweging, op 89-jarige leeftijd.

De Holebifederatie deelde mee dit nieuws met droefheid te hebben vernomen en drukte haar bewondering en dank uit voor wat Suzan Daniël voor de emancipatie voor holebi’s betekend heeft.

Suzan Daniël kwam in de jaren ‘30 in contact met het Brusselse holebimilieu. In het begin van de jaren ‘50 leerde ze het International Committee for Sexual Equality en de Nederlandse homobeweging COC kennen.

Suzan Daniël voerde op congressen het woord als Belgisch vertegenwoordigster. In België bestond op dat moment geen holebibeweging. Het enthousiasme en de actieve inzet uit andere landen zette Suzan Daniël aan om ook actie te

ondernemen. Ze richtte het Cultuurcentrum België op, de eerste emancipatorische homo- en lesbiennegroep in ons land.

“Suzan Daniël verdient alle lof voor het pionierswerk dat ze verrichtte”, zegt Yves Aerts. “Op het verjaardagscongres voor het 25-jarig bestaan van de Federatie Werkgroepen Homoseksualiteit, nu de Holebifederatie, in december 2002, nam ze nog bloemen in ontvangst van Mieke Vogels, de toenmalige Minister voor Gelijke Kansen.”

Het homo/lesbisch archief en documentatiecentrum in Gent werd in 1996 als eerbetoon naar Suzan Daniël genoemd.

“Laat ons nooit vergeten wat deze vrouw voor de Belgische holebi’s betekend heeft.

Laat ons ook trots zijn op het feit dat onze beweging - die nog steeds erg mannelijk is - werd opgericht door een vrouw.

Word schandalig rijk!

3G, de eerste Belgische roze beleggingsclub gaat in Mechelen van start Een bende gays die op de beurs willen spelen in plaats van met zichzelf? Die hun geld willen bijhouden, het zien aangroeien, in plaats van het te spenderen – shop till you drop, nietwaar – is dat niet wat tegennatuurlijk? Gaat dat wel goedkomen? Gaan die geen last krijgen met Peeters & Pichal? Kortom: hoe zit dat daar in Mechelen?

Reken maar weer op HLWM om met een gedurfd initiatief op de proppen te komen. Een al langer sluimerend idee werd onlangs geconcretiseerd en de eerste roze Belgische beleggingsclub staat al stevig in de steigers.

De bedoeling is, uiteraard, om er niet armer van te worden, maar de voornaamste doelstelling ligt toch ook niet bij snel schandalig rijk worden. Alhoewel…

De initiële opzet is om op een wat speelse wijze de beurs en alles wat daarbij hoort, te besnuffelen en al doende te leren. De meesten onder ons zijn de miezerige spaarboekrendementen van de grootbanken allang ontgroeid, maar het kan altijd beter, en daar gaan we met zijn allen aan werken. Dorre, stoffige boekhoudertjes in spe zal je niet aantreffen op de maandelijkse meeting; het gaat er best wel vrolijk aan toe, maar vergis je niet: we do mean business.

Bovendien, twee dames in het gezelschap garanderen al dat het er beschaafd aan toe gaat, het weze u een geruststelling.

De naam 3G (spreek uit Triple G) staat voor gay, geld en een naar eigen believen in te vullen derde deel, bijvoorbeeld geduld, goede gedachten of geluk.

Inzet verwacht Met ‘inzet’ bedoelen we niet zozeer het initiële instapbedrag en de maandelijkse bijdrage – daarover direct meer – maar wel de persoonlijke inzet die van eenieder verwacht wordt.

Het is niét de bedoeling dat steeds dezelfden – er zijn gelukkig enkele leden mét beurservaring onder ons – voorstellen formuleren en hun mening spuien over aan- of verkoop van aandelen en wat dies meer zij. Van alle leden wordt een actieve deelname verwacht, de actualiteit wat te volgen, kortom, mee de portefeuille uit te bouwen en te beheren. Ter illustratie een stukje uit het verslag van de laatste vergadering: “Kopen we alleen Belgische aandelen? Met risico of niet? Mag er iets meer spanning inzitten? Of gaan we beleggen als een goede huisvader? Goede mix lijkt noodzakelijk. Als we enkel risicovol gaan beleggen, kan dit ook slecht eindigen. Alles moet bespreekbaar zijn en initiatieven worden onderbouwd met goede argumenten.”

Frank Gout

Praktisch - Aantal leden: wordt beperkt tot 20, er waren bij het ter perse gaan reeds 14 leden - Vergaderingen: elke tweede vrijdag van de maand om 21u stipt, in de lokalen van HLWM, Hanswijkstraat 74, 2800 Mechelen - Statuten: worden bij de eerstvolgende vergadering (14 dec.) definitief vastgelegd - Financiële inbreng: startbedrag van 400 euro, daarna een maandelijkse bijdrage van 30 euro via domiciliëring; een uitstapregeling is voorzien - Bank: Keytrade > Info & contact: beleggingsclub@googlegroups.com

de magneet // winter 2007 20

++ De Waalse hoofdstad Namen heeft nu ook een ‘roze huis’.

Het Centre Gay et Lesbien (CGL) voor de provincie Namen ligt in de Rue des Brasseurs, op nummer 13. Het huis werd in oktober feestelijk geopend in aanwezigheid van tal van prominenten, onder wie burgemeester Jacques Etienne en de Waalse minister van Gelijke Kansen, Paul Magnette. In Franstalig België ging er eerder al een roze huis open in Luik. Brussel heeft het tweetalige Regenbooghuis. Het Naamse roze huis zal vooral dienen voor vier verenigingen: Tandem, CHEN (Carrefour homosexuel étudiant de Namur), Tels Quels Jeunes et Tels quels Wallonie ++ De Holebifederatie nam enkele maanden geleden deel aan het jaarlijkse congres van ILGA-Europe, de Europese tak van ILGA (International Lesbian and Gay Association). Dit congres vond plaats in de Litouwse hoofdstad Vilnius. De Holebifederatie wil de banden met holebi’s in andere landen versterken. Bij de federatie komt er ook een nieuw personeelslid dat op zoek gaat naar middelen en manieren om zelf internationale projecten te verwezenlijken ++ ++ Homoseksuele werknemers in jobs die door mannen worden gedomineerd, worden qua loon gediscrimineerd. Dat blijkt uit onderzoek van de Amerikaanse University of New Hampshire.

Volgens de onderzoekers verdient een homoman, die met zijn partner samenwoont, gemiddeld 23 procent minder dan een heteroman die met een vrouw getrouwd is. De homo zou 9 procent minder verdienen dan een hetero die met zijn vriendin samenwoont. De loonsverschillen zijn vooral groot in de bouwsector of in jobs aan de

lopende band. Tussen lesbische en heteroseksuele vrouwen zouden geen grote loonsverschillen zijn gevonden ++ De organisatoren van de EuroGames Antwerpen 2007 lieten weten “enorm tevreden” te zijn over het resultaat van het zomerse evenement. “Het is een unicum dat een dergelijk groot en complex evenement georganiseerd werd zonder full-time medewerkers”, luidde het. “Hierin konden we gelukkig rekenen op een nauwe samenwerking met de verschillende diensten van Stad Antwerpen en haar partners Active Company en Het Roze Huis - Antwerpse Regenboog Koepel, alsook op steun van de overheid, commerciële partners en een rits BV’s waaronder Kate Ryan, Jean-Marie Pfaff en Daniela Somers.” Meer dan 600 vrijwilligers droegen bij tot het succes. ++ ++ De uitermate appetijtelijke Justin Timberlake droomde vroeger van een rolletje in een homofilm. ‘N Sync-collega Lance Bass, die zich vorig jaar uitte als homo, vermoedde vroeger dat de Cry Me A River-zanger een zwak heeft voor mannen. Ondanks de vermoedens leverde de succesvolle zanger nooit enig bewijs van homoseksualiteit.

Hij deelde al met menige dame de lakens ++ De Mechelse holebijongerengroep SWATT, die ook openstaat voor hetero’s, doet extra moeite voor de studenten in de stad van de Maneblussers. Er zijn nu ook activiteiten op weekdagen. SWATT maakte werk van een nieuwe website, een nieuw logo en nieuw promotiemateriaal. Meer info op www.swatt.be ++

de magneet // winter 2007 21

“Rij een scheve schaats op 1 november!”

“Uit poll van Wel Jong Niet Hetero blijkt dat kwart jonge holebi’s meer wil praten met partner over relatie” Even waren we ontzet… Een goeie maand geleden riep Wel Jong Niet Hetero (WJNH) 1 november uit tot ‘poeperkesdag’. ‘Wie eens een scheve schaats wil rijden, kan dat op 1 november zonder consequenties’, stond er in een bericht. Nochtans kenden wij WJNH als een respectabele jeugdvereniging. Dat is dus niet langer zo…Of toch?

“Toch wel hoor!”, voorzitter Tim Spruytte kan ons snel geruststellen. “Kom gewoon kijken op 1 november, dan houden wij Poeperkesdag in jeugdcentrum Kavka in Antwerpen.”

Niet alleen De Magneet is ongerust, blijkt op 1 november. Ook het VTM-nieuws wil weten wat nu precies de bedoeling is. En eerder op de dag had ook Flip Feyten van Radio 1 al gebeld naar woordvoerster Barbara Van Speybroeck over het initiatief.

“Wij willen jongeren aanzetten om te praten over hun relatie en over seks”, dát is wat WJNH antwoordt aan de verschillende media. “Een lief hebben is leuk en seks is vaak nog leuker, maar toch loopt het niet altijd gesmeerd.

Eerlijk en open over relaties en seks praten is dan aangewezen”, zegt Barbara Van Speybroeck van WJNH. “Zo voorkom je veel

problemen, je weet waar je staat. Want het zou kunnen dat het meisje waarmee je net fantastische seks had voor jou de grote liefde is, maar voor haar ben je misschien gewoon een avontuurtje. Of een jongen gaat er misschien vanuit dat zijn vriend hem trouw is, terwijl die vriend dan weer denkt dat seks met anderen kan. Gewoon omdat er nooit afspraken over gemaakt zijn. Práát daarover, is dus wat we vandaag willen zeggen.”

Om het thema aan te kaarte, zette de organisatie in oktober een ‘poeperkespoll’ online, een uitgebreide vragenlijst waarin werd gepeild hoe jongeren zich voelen bij seks, zowel binnen als buiten een relatie. Het zijn de resultaten uit die poll die op 1 november bekend gemaakt worden, verwerkt in een debat- en spelavond, met een panel experts die de cijfers kaderen.

Poeperkesdag blijkt dus een ludieke manier te zijn om een moelijk bespreekbaar onderwerp toch bespreekbaar te maken.

En dus ja, we trekken onze woorden uit de inleiding van dit stuk terug. WJNH is nog steeds een gerespecteerde vereniging.

Maar nu, de cijfers Cijfers die we moeten relativeren, wil WJNH eerst kwijt.

Het is een indicatie van wat er leeft, de cijfers zijn niet echt wetenschappelijk onderbouwd, maar geven dus wel een richting aan. Ook waren een heel aantal vragen voor mannen bestemd, omdat onveilige seks voor hen meer risico’s inhoudt.

Er waren 814 deelnemers onder wie 702 jongeren tot 30 jaar.

72% mannen, 28% vrouwen. De gemiddelde leeftijd was 21,2 jaar. 52,6% van de mannen was de laatste zes maanden single.

Hoe vaak wordt er gepraat in relaties? Iets meer dan 1 op de 2 jongeren onder de 22 jaar praat vaak over zijn of haar relatie met de partner. Als ze ouder worden zelfs nog vaker. Dan praat 61 procent vaak tot zeer vaak over de relatie. Slechts 6 procent praat zelden tot nooit over de relatie. Toch geeft een kwart van de jonge homo- en bimannen aan dat ze vaker over hun relatie zouden willen praten.

13,5 procent van de mannen maakt geen afspraak met zijn partner over seks met anderen. 70 procent antwoordt dat ze de afspraak hebben om monogaam te zijn. Bij 11 procent mag seks met een ander, maar dan is neuken uit den boze. Of toch enkel met condoom. Een kleine 4 procent is helemaal vrij om te doen of laten wat hij wil.

Je zou het positief kunnen noemen dat heel wat koppels onderling afspraken maken met elkaar, alleen geeft 1 op de 5 toe dat ze die afspraak niet altijd hebben nageleefd in het verleden. Meer nog, 1 op de 2 van wie de afspraak niet naleefde, biechtte zijn slippertje achteraf niet op. 35 procent zegt dat ze dat de ene keer wel deden en de andere keer niet. Vooral de angst dat een relatie anders voorbij is, blijkt de reden om een slippertje te verzwijgen. Geen leugentje om bestwil, in elk geval, want als de partner tijdens dat slippertje een soa opdoet, kunnen de gevolgen groot zijn, merkte Mark Sergeant (Sensoa) in het expertenpanel op.

seks… 1 op de 10 jongens onder de 22 antwoordde ‘ja’ op die vraag. Een hoog cijfer, dat wellicht ook te verklaren is door de laagdrempeligheid van internet. Gemiddeld 3 procent gaf ook al aan zelf al betaald te hebben voor seks.

Een jongen getuigde er spontaan over tijdens het debat van de ‘Poeperkesdag’. “Ik woon alleen en geraakte soms moeilijk rond. Via een homochatbox kreeg ik op een keer een aanbod van iemand, dat hij me wilde betalen voor seks. Waarom niet, dacht ik, voor wat extra zakgeld. Vanaf ik het een keer gedaan had, bleef het maar duren. Je zou er soms van schrikken hoeveel geld je aangeboden krijgt. Het was moelijk om er mee te stoppen ook… Sinds enkele maanden doe ik het niet meer, al blijven sommigen me hardnekkig bellen… want mijn nummer werd duchtig rondgegeven.”

Een ander schrikwekkend cijfer is hoe vaak jongeren al gedwongen werden tot seks. Bij de 22 tot 30-jarigen is dat 6 procent, bij de jongeren tot 22 jaar zelfs 12,7 procent. Ook die cijfers liggen hoger dan werd aangenomen.

Sven Pichal

Nog een opvallend resultaat uit de poll is de stijging van anale seks tijdens het vrijen bij de jongeren onder de 22 jaar. Dat blijkt ook uit een aantal internationale onderzoeken en wordt hier bevestigd. 4 op de 5 jongeren heeft anale seks, dat was vroeger veel minder.

Vermoed wordt dat anale seks ‘gewoner’ geworden is, ook bij hetero’s trouwens. De toegankelijkheid van pornofilmpjes op het internet zit er voor iets tussen, menen experts. Het gevaar van anale seks is uiteraard dat, wanneer het onbeschermd gebeurt, het de meest laagdrempelige manier is om hiv door te geven.

Jonge holebi’s moeten dus goed geïnformeerd worden over de risico’s van anale seks.

de magneet // winter 2007

Wel Jong Niet Hetero peilde ook nog naar twee aspecten waarnaar in Vlaanderen voorlopig weinig onderzoek ging. Aan de homojongens werd gevraagd of ze zich al eens lieten betalen voor

23

Koepel provincie Antwerpen: Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel vzw (en Café Den Draak) Draakplaats 1 2018 Antwerpen 03 288 00 84 info@hetrozehuis.be www.hetrozehuis.be We zijn zelf lid van de Vlaamse Holebifederatie (www .holebifederatie.be), de wereldkoepelorganisatie ILGA (www.ilga.org) en de Europese koepelvereniging ILGA Europa (www.ilga-europe.org).

Aangesloten verenigingen: AA-holebigroep ‘De Eerste’ (holebi’s met verslavingsproblemen) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen 03 232 43 91 (Paul) pjanss@skynet.be Active Company (actieve sport en ontspanning voor holebi’s) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen 0477 51 03 05 info@activecompany.be http://www.activecompany.be Antar (een regenboog aan cultuur en vrije tijd) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen0484 /96 22 73 antar.vzw@gmail.com Atthis (lesbiennes) Geuzenstraat 27 2000 Antwerpen 03 216 37 37 atthis@atthis.be http://www.atthis.be Bonus (social club voor holebi’s die jong van hart en open van geest zijn) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen bonusplusminus@hotmail.com http://bonus.gq.nu De Flamingo’s Antwerpse holebi-studentenclub p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen deflamingos@hotmail.com http://www.clubflamingo.be De Klaproos Praatgroep voor holebi’s provincie Antwerpen Goudvinkstraat 32 2260 Westerlo 016 69 60 46 klaprooskempen@msn.com Dubbelzinnig (praatgroep voor bi’s) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen dubbelzinnig@advalvas.be http://www.dubbel-zinnig.be

de magneet // winter 2007 24

EKSIT (holebi’s in Rupelstreek) postbus 12, 2845 Niel.

Dorpsstraat 31, Niel (jeugdhuis JOKOT) info.eksit@telenet.be http://www.eksit.be

Enig Verschil (holebi-jongeren) Postbus 144 2000 Antwerpen 1 0496/99.70.98 info@enigverschil.be http://www.enigverschil.be Expreszo (holebi-jongerentijdschrift) infi@expreszo.be www.expreszo.be G2O p/a Kloosterstraat 25 2850 Boom info@G2O.be http://www.G2O.be Hagar (opvolging politieke actualiteit) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen 03 237 66 25 (na 19.00u) info@derozedraad.be HijZijZo! (holebi-groep) postbus 1057 2300 Turnhout 1 0494 85 04 77 informatie@ijzijzo.be http://www.hijzijzo.be HijZijZo! Ouders (holebi-groep) postbus 1057 2300 Turnhout 1 0494 85 04 77 informatie@ijzijzo.be http://www.hijzijzo.be Hommeles (holebi-leerkrachten) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen hommeles@tiscalinet.be Homo- en Lesbiennewerking Mechelen (HLWM) Hanswijkstraat 74 2800 Mechelen 0472 51 81 43 info@hlwm.be http://www.hlwm.be Holebi Overleg Vorming en Hulpverlening (HOVH) André Ulenslei 30 2900 Schoten 03 645 20 39 mieke.vkeymeulen@pandora.be Homo 40+/De Roze Rimpel (homomannen 40-plus) Steenbokstraat 15 2018 Antwerpen 03 239 02 22 derozerimpel@yahoo.com http://www.derozerimpel.be Ja&Dan! (holebi-jongeren) Postbus 170 2200 Herentals 014 23 34 01 jaendan@advalvas.be http://www.jaendan.be

Klein Detail (holebi-jongeren) Postbus 8 2300 Turnhout 2 info@kleindetail.be http://www.kleindetail.be Mangho (opvang en begeleiding – ex – getrouwde homo’s) François Verhaert 0496 16 63 66 mangho-a@hotmail.com http://www.mangho.be O radio (holebi-radio voor Antwerpen, 107.0 FM) Londonstraat 7 2000 Antwerpen 0476 95 72 40 info@oradio.be http://www.oradio.be Pinkwave (holebi-radio voor Antwerpen, 106.7 FM) Noordlaan 7a 2040 Zandvliet red.pinkwave@radiocentraal.be http://www.pinkwave.be Siempre (vereniging voor techneuten, fuifbeesten en alles daartussenin) Adegemstraat 6 2800 Mechelen info@siempre.be http://www.siempre.be

Partnerorganisaties: Holebifederatie (Vlaamse koepelvereniging) Kammerstraat 22 9000 Gent 09 223 69 29 info@holebifederatie.be www.holebifederatie.be Wel Jong Niet Hetero (WJNH) (samenwerkingsverband holebijongerengroepen) Kammerstraat 22 9000 Gent info@weljongniethetero.be www.weljongniethetero.be De andere roze huizen: Casa Rosa Kammerstraat 22 9000 Gent 09 269 28 12 info@casarosa.be www.casarosa.be Het Nieuwe Huis Kuringersteenweg 179 3500 Hasselt Het Nieuwe Huis 011 74 06 01 (LACH vzw) 011 25 22 94 (De Madam vzw) info@holebilimburg.be www.holebilimburg.be

SWATT (hetero- en holebi-jongerenproject Mechelen) info@swatt.be http://www.swatt.be

Maison Arc-en-Ciel (Alliàge asbl) 7, Hors-Château 4000 Liège (Luik) courrier@alliage.be www.alliage.be

Vieux rose (lesbische 50-plussers) p/a Rootjesweg 65 9200 Dendermonde 052 22 38 58 info@vieuxrose.be http://www.vieuxrose.be

Regenbooghuis ( vzw Rainbowhouse) Kolenmarkt 42 1000 Brussel 02 503 59 90 info@rainbowhouse.be www.rainbowhouse.be

Vlaamse Gender Kring pbaert@limburg.be http://www.vlaamsegenderkring.be

Villa Lila In de Betouwstraat 9 6511 GA Nijmegen (Nederland) villalila@zonnet.nl www.villalila.org

VREAK Vlaams Recreatief en Andersgeaard Kunsttoneel wim.morbee@gmail.com http://www.vreak.be Werkgroep Homofilie Kempen (WHK) p/a de Merodelei 40/1 2300 Turnhout 0486 88 22 37 of 0486 40 86 79 whk@skynet.be http://www.whk.be Werkgroep Internationale Solidariteit met Holebi’s (WISH) engagement rond holebi’s & mensenrechten p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen wish@hetrozehuis.be http://www.hetrozehuis.be/wish

En dan heb je - in de provincie Antwerpen - ook nog: Antwerpse werkgroep ouders van holebi’s 03 647 18 58 (familie Vergeyle) Mechelse werkgroep ouders van holebi’s 015 41 63 42 (Marleen Van Dam) Gaylive, portaalsite voor holebi’s (www.gaylive.be) Gaybelgium, portaalsite voor holebi’s (www.gaybelgium.be) Gayworld, portaalsite voor holebi’s (www.gayworld.be) Holebifoon (info over holebi-seksualiteit) 09 238 26 26 (www.holebifoon.be) Holebitext - teletekstpagina’s Canvas pagina’s 738 en 739 Sensoa (centrum voor seksuele gezondheid en hiv) 03 238 68 68, info@sensoa.be (www.sensoa.be) Zizo (magazine voor holebi’s) (www.zizomagazine.be) Only for Girls, netwerk van lesbische vrouwen, www.onlyforgirls.be

hartelijk welkom!

Café Den Draak: vrijwillig(st)ers voor het café van Het Roze Huis zijn steeds zéér welkom! Meld je bij Tom Horstink (0496 92 26 83). E-mailen kan naar dendraak@hetrozehuis.be.

Secretariaatsteam: Heb je zin om een kijkje te nemen achter de schermen van het kloppende hart van Het Roze Huis – ARK? Wil je meedraaien met de dagelijkse werking van onze organisatie zonder daarvoor in het bestuur te moeten zetelen? Dan is het secretariaatsteam dé plek voor jou! Contacteer onze coördinator via coordindator@hetrozehuis.be of via 03 288 00 84.

Werkgroep promotie: De naam ‘Het Roze Huis’ doet bij de meeste holebi’s wel een belletje rinkelen. Heel goed maar het kan beter. Zin om samen met andere enthousiaste vrijwilligers een nieuw promotieteam om te starten? Wij bedenken bijvoorbeeld een totaal nieuwe huisstijl, brainstormen samen over hoe we naar buiten treden en komen af met een gewaagde opvalactie! Spreekt het je aan of wens je meer informatie? Contacteer thanh.beels@hetrozehuis.be Werkgroep vrijwilligers: interesse in vrijwilligerswerk of ben je een nieuwe vrijwillig(st)er, dan maken wij je wegwijs en helpen wij je inwerken! Wij zijn er voor elke vrijwilliger als aanspreekpunt en verwennen je regelmatig met activiteiten speciaal voor de vrijwillig(st)ers van Het Roze Huis – ARK en Café Den Draak. Kijk eens op de site www.hetrozehuis.be en contacteer ons via vrijwilligers@hetrozehuis.

Klusjesdienst: Het Roze Huis en het café hebben nood aan enkele handige mannen of vrouwen die af en toe op vrijwillige basis een ‘technisch karwei’ willen klaren. Wie af en toe wil helpen met schoonmaken, mag ook een seintje geven. Interesse? Contacteer klussen@hetrozehuis.be Aantrekken sponsors / fundraising / advertenties: we zoekn bedrijven en personen om ons te steunen met giften van geld, producten of materialen, om te adverteren in De Magneet,… Alle tips welkom op coordin ator@hetrozehuis.be of 03/288.00.84.

Werkgroep cultuur & activiteiten: lever je gewaardeerde bijdrage tot het ‘animeren’ van Het Roze Huis en zijn café, via boeiende tentoonstellingen, interessante voordrachten en lezingen, swingende optredens, de gezelschapsspellenclub, filmavonden en andere mogelijke initiatieven.

Info cultuur@hetrozehuis.be. Wie interesse heeft om een expositie te organiseren, neemt best contact op via expo@hetrozehuis.be.

Werkgroep onthaal: de onthaalwerking in Het Roze Huis kan altijd versterking gebruiken. Info bij verantwoordelijke Guido Hermans, via onthaal@hetrozehuis.be.

De Magneet: nieuwe medewerk(st)ers voor ons fraaie driemaandelijkse tijdschrift welkom. Wil je verhalen schrijven, mee layouten of adverteerders voor het blad zoeken? Contacteer ons via vrijwilligers@hetrozehuis.be.

Holebi-bibliotheek: wekelijks open op dinsdag (18.00u tot 20.00u) en zaterdag (15.00u tot 17.00u), in de kleine vergaderzaal op de eerste etage van Het Roze Huis. Meer informatie via een telefoontje (03 288.00.84, tijdens openingsuren bib) of een e-mailtje naar Jessica Vervliet via holebibib @hetrozehuis.be.

Ruimtes reserveren in Het Roze Huis: stuur een mailtje naar secretariaat @hetrozehuis.be, of neem contact op met het secretariaat via het nummer 03/288.00.84.

Externe relaties & contacten: Jan Vandersmissen, te bereiken via jan.vandersmissen@hetrozehuis.be Algemeen contactadres: vzw Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel Draakplaats 1, 2018 Antwerpen Coördinator: Kenneth Mills Tel. 03-288 00 84 Email coordinator@hetrozehuis.be www.hetrozehuis.be - info@hetrozehuis.be

Vrijwillig(st)ers van de onthaalwerking in Het Roze Huis zijn elke donderdag aanwezig in ons café (Den Draak), van 19.00u tot 21.00u. Mensen met een onthaalbehoefte of vragen kunnen op dat vaste tijdstip via 03 288 00 84 in contact treden met de onthaalwerking. E-mailen naar de onthaalwerking kan via onthaal@hetrozehuis.be.

Financiële steun De vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel zorgt onder andere voor het beheer en de verdere ontwikkeling van Het Roze Huis, het sfeervolle holebi-huis voor de stad Antwerpen en wijde omgeving. Het vrijwilligersproject aan de Draakplaats 1, 2018 Antwerpen, heeft ook financiële steun uit de eigen ‘community’ nodig. Wie wil helpen, heeft tal van interessante mogelijkheden:

Vertel vrienden, vriendinnen, kennissen en familie alsjeblieft ook over onze nood aan financiële steun. We danken iedereen bij voorbaat voor elke vorm van hulp!

de magneet // winter 2007

- als je een gift wil doen en graag een fiscaal attest wil, kan je 30 euro of meer overschrijven naar het rekeningnummer 000-0000004-04 van de Koning Boudewijnstichting, mét als mededeling ‘L78039 Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel’. In het voorjaar van het volgende jaar ontvang je je fiscaal attest van de Koning Boudewijnstichting; - je kunt een bedrag naar keuze overmaken op het rekeningnummer 001-3555032-58 van Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel (voor wie geen fiscaal attest wenst); - via Netwerk Vlaanderen (Fortis Bank) kan je ‘krekelsparen’ of investeren in het ethisch beleggingsfonds AlterVision (projectnummer Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel: 97/0065). HRH-ARK ontvangt dan een commissie van Netwerk.

Je kan ook een deeltje van je jaarlijkse rente op het spaarboekje afstaan, maar dat hoeft niet; - via de Triodos Bank - net zoals Netwerk Vlaanderen een ethische bankier - kan je een zogenaamd Dynamo-spaarboekje openen.

Als je hierbij expliciet naar Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel verwijst, komt jouw spaaractie ook ten goede aan het project. De formule is vergelijkbaar met die van het Krekelspaarboekje. Informatie bij de Triodos Bank (02/548.28.50).

- via een permanente opdracht aan je bank kan je maandelijks een kleine som (bijvoorbeeld 2,50 euro) storten op het rekeningnummer 001-3555032-58 van Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel (of op rekening van de Koning Boudewijnstichting, zie boven). Met je vereniging of een groep vrienden/vriendinnen kan je altijd een leuke actie op het getouw zetten ten bate van Het Roze Huis (graag in overleg met ons bestuur). Je kan ook jouw bedrijf of werkgever voorstellen een gift in geld of materialen over te maken aan Het Roze Huis.

- een legaat t.v.v. Het Roze Huis is ook mogelijk; informeer hierover bij je notaris, en contacteer ons secretariaat.

25

Activiteitenkalender We bieden je hier een selectie uit het zeer ruime aanbod aan activiteiten in de provincie Antwerpen en omgeving. Veel plezier ermee!

FUIVEN Consulteer ook de fuifkalender op www.holebifederatie.be/fuiven voor recente informatie ANDERE ACTIVITEITEN Elke maandag: - badminton Active Company, stedelijke sporthal, Blancefloerlaan 183, Antwerpen-Linkeroever (17-23u) - voetbal Active Company, voetbalveld Deurnese Turners, Drakenhoflaan 160, Deurne (19u-21u) - zwemmen Active Company, stedelijk zwembad Borgerhout, Plantin Moretuslei (20.45-21.45u) - worstelen Active Company, Pestalozzistraat 7, Antwerpen (19-21u) Elke dinsdag: - conditiegym Active Company, Pestalozzistraat 7, Antw. (20.30-21.30u) - volleybal Active Company, stedelijke sporthal, Blancefloerlaan 183, Antwerpen-Linkeroever (20u-22u) - Holebi-bibliotheek open in Het Roze Huis (eerste etage), van 18 tot 20u. Telefonisch bereikbaar - tijdens openingsuren - via 03 288 00 84 - bijeenkomst AA De Eerste (holebi’s met verslavingsproblemen), in Het Roze Huis, Draakplaats 1, Antwerpen (20-23u) Elke eerste dinsdag: - Antar-vrouwen op cafébezoek, Den Draak, café van Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u) Elke tweede dinsdag: - feministisch café georganiseerd door FC Poppesnor, ‘t Werkhuys, Zegelstraat 13, 2140 Borgerhout, 20u. Meer info: fcpoppesnor@collectifs.net of www.feminisme.be/fcpoppesnor Elke woensdag: - koor Active Company, repetitie in Het Roze Huis (20-22u) - zwemmen Active Company, sportcentrum Hemiksem, Atletiekstraat 1, Hemiksem (21-22u) - praatcafé (21-23u) jongerengroep Enig Verschil, Kavka, Oudaan 14, Antwerpen. Elke eerste woensdag van de maand: onthaalpermanentie in het praatcafé (18.30-20.30u) Maken van onthaalafspraken: via www.enigverschil.be of bel naar 0496 99 70 98.

de magneet // winter 2007 26

Elke eerste donderdag: - bijeenkomst bi-praatgroep Dubbelzinnig in Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u). Alle inlichtingen: info@dubbel-zinnig.be Elke eerste en derde donderdag: - praatcafé Bonus, Den Draak (café van Het Roze Huis), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (21u) Elke derde donderdag: - (behalve in augustus) ledenvergadering Antar, in Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u), info antar.vzw@gmail.com

Elke eerste zaterdag: - praatcafé Klein Detail, Kwakkelstraat 71, Turnhout (vanaf 20u) Elke zondag: - HIV-café in Elcker-Ik, Breughelstraat 31-33, Antwerpen (19.30-23.00u). Info: 03 233 10 71 - natuurwandeling voor holebi’s met wandelclub Kadans. Info: 03 366 54 44.

Elke eerste zondag: - (niet in juni tot september) bijeenkomst lesbische 50-plussers van Vieux Rose, Den Draak (café van Het Roze Huis), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (14-18u). Info: 052 22 38 58 of e-mail vieux.roze@antwerpen.be

Elke laatste donderdag: - oriëntaals praatcafé voor holebi’s met ‘roots’ in Maghreblanden, Midden-Oosten en Turkije, Regenbooghuis, Kolenmarkt 42, 1000 Brussel (vanaf Maandelijks: 18.30u). E-mailen kan naar info@merhaba.be - mountainbiketochten met HLWM (0486 14 17 87 of info@hlwm.be. Voor het mountainbikeprogramma Elke vrijdag en zaterdag: kan je surfen naar www.hlwm.be.

- praatcafé voor lesbiennes van Atthis, Geuzenstraat - “hiking” op zondag van eerste volledig weekend van 27, Antwerpen (20.30u) de maand. Voor het programma surf naar www.activecompany.be.

Elke eerste vrijdag: - fietsen Active Company, elke laatste zondag van de - danscafé vanaf 20.30u, bij Atthis, Geuzenstraat 27, maand van april tot oktober. Voor het programma Antwerpen surf naar www.activecompany.be - (alleen in oneven maanden van het jaar) vrouwenleeskring van de HolebiBib. Meer Bij Active Company vinden sommige van de inlichtingen via holebibib@hetrozehuis.be. activiteiten niet plaats op feestdagen en tijdens schoolvakanties.

Elke tweede vrijdag: - fuif van Merhaba in zaal Palace, Anspachlaan 85, 1000 Brussel (www.merhaba.be) Klopt er iets niet (meer) in de kalender? Geen Elke tweede en vierde vrijdag: - vaste bijeenkomst Homo 40+/De Roze Rimpel in Het Roze Huis/Café Den Draak (meer inlichtingen: derozerimpel@yahoo.com of 03 239 02 22) Elke derde vrijdag van de even maanden: - 15 juni, 17 augustus, 19 oktober 2007 vaste bijeenkomst Vlaamse GenderKring, HRH, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20.30u) info: pbaert@limburg.be - praatcafé Klein Detail, Kwakkelstraat 71, Turnhout (vanaf 20u) Elke vierde vrijdag: - 40-pluspraatavond vanaf 20.30u, bij Atthis, Geuzenstraat 27, Antwerpen Elke vrijdag: - babbelkroeg HLWM (21-01.00u), Hanswijkstraat 74, Mechelen.

Elke eerste en derde vrijdag van de maand is rookvrij.

Elke laatste vrijdag van de maand is ‘vrouwenavond’ (maar mannen zijn dan ook welkom).

Elke laatste vrijdag: - praatcafé met onthaal en info van Heisa, Chalet OLV, Noordeind 52, Kalmthout (21u).

Elke derde woensdag: Info: 0474 54 88 10.

- praatavond Mangho (getrouwde homo’s) in de Grote Zaal van Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 - spellenclub in Het Roze Huis (eerste etage), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u); spelletjes als Antwerpen, van 20 tot 22u. Bijeenkomst vanaf Scrabble, Backgammon, Blablabla, De Kolonisten 19.30u in Café Den Draak, zelfde adres. Info en van Catan en nog veel meer. Gratis entree, iedereen aanmelden via mangho-a@hotmail.com welkom! Meer inlichtingen bij Erna Kimpen via erna.kimpen@hetrozehuis.be of 03 366 08 .44.

Elke donderdag: - onthaalwerking in Het Roze Huis, Draakplaats 1, Elke zaterdag: 2018 Antwerpen (19-21u). Info 03 288 00 84 of - badminton Active Company, Ufsia, hoek Vekestraatonthaal@hetrozehuis.be Grote Cauwenbergstraat, Antwerpen (13-17u) - uitzending holebi-programma Pink Wave op - Holebi-bibliotheek open in Het Roze Huis (eerste Antwerpse Radio Centraal, 106.7 FM etage), van 15u tot 17u. Telefonisch bereikbaar (van 20.30u tot 22.00u) - tijdens openingsuren - via 03 288 00 84.

- yoga Active Company, in Het Roze Huis (tweede - radioprogramma Lesbyland, radio Centraal, etage), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen 103.9FM (20-21u). Meer info bij Carmen Balboa (20-21.15u). Meer inlichtingen bij Patrick Devry via 0486 65 84 93 of carmen.balboa@pandora.

- info 03 235 83 23. be.

- voetbaltraining mannen HLWM, Vrijbroekpark Mechelen (19-21u), info via 0472 51 81 43 of info@hlwm.be.

probleem! Laat het ons weten via activiteitenkalender@hetrozehuis.be of schrijf naar vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, t.a.v. Activiteitenkalender De Magneet, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen. Vriendelijk dank bij voorbaat!

Algemene schilder- en interieurwerken

Sven De Blick

kalk - kallei - gevelwerken - publiciteitsschilderen plaatser van Trip-Trap vloeren en olien

www.svendeblick.be - verfblick@hotmail.com Turnhoutsebaan 298, 2970 Schilde 0479 343 666

exclusief plaatser van naadloze epoxyvloeren; beton-flame, imitatie polierbeton, vloerdikte Âą3mm, dus geen kap- en breekwerk meer, en mechanisch belastbaar na 4 dagen