The Daily Indie - Issue 1

The Daily Indie BOMBAY SHOW PIG “Je wilt je onderscheiden van de rest”

Issue no. 1 - Summer 2012

INTERVIEWS CLOUD NOTHINGS ZULU WINTER OBERHOFER THE DRUMS TEAM ME LOLA KITE HOWLER BRETON ALT-J (∆)

Fotoser ie: Tom Ro elofs

PLUS OUTFIT - NZCA/LINES - APRIL - PINGRUIN RADIO - DAILY BREAD GREAT MOUNTAIN FIRE - SUBROUTINE RECORDS - TOY - 2:54

VOORWOORD Op een nietsvermoedende doordeweekse avond in april stap ik mijn bed in. Ik nestel mezelf onder de dekens en ik neem de dag van morgen nog even door in mijn hoofd. Tot mijn vriendin plotseling zegt: “Hé, moet je trouwens niet eens een keer wat meer met je blog gaan doen?” Een korte opmerking waardoor ik uit het niets in een gigantisch groot, spannend, opwindend, stressvol en totaal nieuw project werd geslingerd voor twee maanden. Just like that.

Zelf was ik er ook al een tijdje mee bezig: wat moet ik nou met mijn blog doen? In die tijd deelde ik al zo’n anderhalf jaar veel nieuwe liedjes en bandjes via Facebook en hield ik een ‘oogstrelend prachtige’ .wordpress.com-site bij.

Maar goed, het ging niet echt ergens naartoe en het kabbelde een beetje voort. Totdat er na een tijdje tobben plots een hersenspinsel opdook en zei: “waarom ga je geen DIY iPad-magazine beginnen!” Ja. Waarom eigenlijk niet?

Ik luister dagelijks sowieso veel muziek voor mijn blog, ik vind het opmaken van

leuk vinden om mee te doen?” Na veel positieve reacties begonnen er op een gegeven moment ook daadwerkelijk interviews, columns en verhalen binnen te stromen. Ik begon voorzichtig wat artikelen op te maken en het magazine kwam beetje bij beetje tot leven. Die beetjes werden bij elkaar toch wel een heleboel: ruim honderd pagina’s. Maar het is gelukt: The Daily Indie is een feit. Zonder budget, met één Macbook Pro en een Daarnaast zijn het helaas ook geen gou- hoop energie. Meer niet. den tijden voor de muziekjournalistiek Dit is de eerste editie van het magazine en is het als freelancer bijzonder lastig om alle bands te interviewen die je wilt. en ik hoop dat er binnenkort nog meer schrijvers, muzikanten, kunstenaars, opDus ja: dan begin ik toch gewoon mijn eigen blad! Dan kan ik veel meer bands makers, bloggers en fotografen zich aan interviewen en een blad maken waar al- zullen sluiten voor een tweede editie. Als leen maar muziek in staat die ik tof vind. oprichter van The Daily Indie hoop ik dat je als lezer allerlei nieuwe muziek ontWat houdt me nog tegen?! dekt. Via het blad, via Facebook waar Voordat ik het wist stelde ik de volgende ik dagelijks liedjes post of via ‘The Daily morgen een plan op voor het magazine, INDIE Playlist’ op Spotify. Maar ook dat nam ik concertagenda’s door en begon je meer te weten komt over de artiesten ik mogelijke medewerkers te mailen. Met waar je graag naar luistert en van houdt.

Want dat is toch echt de fundering van een uitleg van het blad en de simpele dit magazine: de liefde voor muziek. vraag: “oké, dit is het plan, zou je het artikelen leuk, ik schrijf voor een aantal muziekbladen en ik werk bij een independent bedrijf dat apps bouwt. Alle voorwaarden waren aanwezig. Het hele idee sprak mij gelijk aan: een interactief muziekmagazine dat specifiek gericht is op de iPad. Zodat je niet alleen kunt lezen over allerlei artiesten, maar dat je ze ook direct kunt horen op Spotify of hun laatste videoclip kunt zien.

THE DAILY INDIE TEAM Hoofdredacteur

Uitgever

Ricardo Jupijn

Rising Step www.risingstep.nl

Opmaak

The Daily Indie Magazine

Ricardo Jupijn & Leonie Wenting

Voor algemene informatie: thedailyindie@gmail.com

Eindredactie

Bezoek ons online

Ricardo Jupijn

www.thedailyindie.nl facebook.com/thedailyindie twitter.com/the_daily_indie

Schrijvers John Denekamp, Julie Enthoven, Cathelijne de Groen, Lisa de Jongh, Ricardo Jupijn, Harm de Kleine, Theo Ploeg, Joris Postulart, Roeland Rutgers, Joris Telgen, Sophie Westhiner

Adverteren advertising@thedailyindie.nl

Promotiemateriaal

Special thanks to Janna Coomans, Niek & Koen, Pinguin Radio, Linda & Mathias, Katerina Plevkova, Dennis Wisse, Tom Roelofs, Jorn & Julia, David Jupijn

promo@thedailyindie.nl

Cover foto

Katerina Plevkova (IamKat)

Inhoudsopgave The Daily Indie - Issue 1

Interviews

Alt-J (∆)

Daily Bread

Howler Breton

Oberhofer

The Drums

Great Mountain Fire

Inhoudsopgave The Daily Indie - Issue 1

Interviews

Bodypolitics Bombay

Zulu Winter

Lola Kite Team Me 2:54

Bombay Bicycle Club

Pig Show Cloud Nothings

Inhoudsopgave The Daily Indie - Issue 1

Introducing - Toy - Outfit - Work Drugs - NZCA/LINES - Weird Dreams - The Belligerents

Columns

Specials

- Theo Ploeg

- Pinguin Radio

- Harm de Kleine - Janna Coomans

- Subroutine Records Tien vragen aan...

- John Denekamp

- Marien Dorleijn

Fotoserie

- Tom Roelofs Roosbeef (ongoing series) 2 Wegwerpcamera’s

- April

Introducing

The Belligerents

Work Drugs

TOY

Outfit

Weird Dreams

NZCA/LINES

INTRODUCING

THE BELLIGERENTS IND

DA IE NC E

Photo by: Freya Lamont

De Australische band The Belligerents is sinds hun debuut-EP ‘Less Arty More Party’ niet meer uit m’n hoofd te slaan.

Het klinkt alsof de band een feestje heeft gegeven in de studio en tegelijkertijd de nummers heeft opgenomen.

De jeugdige indie-band doet denken aan Foals en The Maccabees, met scherpe en wiskundige gitaarpartijtjes en synth-gedreven grooves. Onlangs kwam de nieuwe EP ‘She Calls The Shots’ uit.

gen nog in bed. Volgens mij hebben ze een aardig feestje achter de kiezen.“

Feestjes De band kijkt niet neer op een aantal partijtjes meer of minder: “We geven nogal graag feestjes. Laatst heeft onze toetsenist Andy nog een soort Burning Man festival georganiseerd in de bossen hier. Je had er bij moeten zijn man!

Het was bijzonder gaaf.” Dan even over naar de muziek. Want de band bracht tot nu toe twee (ontzettend goede) EP’s uit. Maar wat is de status van een alDoor Ricardo Jupijn bum? “We hebben er over gepraat, maar daar zijn we nog niet klaar voor We spreken bassist Konstantin Kerdenk ik. Je krijgt maar één kans om je sting tijdens een Australisch ontbijtje, debuutalbum te maken, dus die moet om eens even te kijken hoe het gaat met hem en de band: “Going awesome dan ook wel fucking goed zijn. Onlangs man! Het weer is nogal shitty geweest brachten we een nieuwe EP uit en die de laatste tijd, maar los van dat gaat het zijn we aan het promoten door toffe shows in heel Australië te spelen. Maar erg lekker. Op het moment ben ik naar we willen zo snel mogelijk weer de stuhet laatste album van The Maccabees aan het luisteren. Ik woon met Lewis en dio in onze nieuwe ideetjes uit te gaan James (gitaristen) in huis, maar die lig- werken en op te nemen.” In Nederland

zal je de band waarschijnlijk voorlopig nog niet live kunnen zien: “We would love to! Maar ja, het kost zo ongelooflijk veel geld om naar Europa te vliegen, ook met al die spullen en zo. Pfff, niet te doen helaas.” Misschien zien we de band in 2013 nog wel eens op onze Nederlandse podia. Maar Konstantin heeft eerst nog even iets dat hij heel graag wilt delen met de lezers: “Lewis eet de laatste tijd alleen nog maar rauw vlees.

We hebben hem al verteld dat dat niet goed voor je is, maar hij blijft het maar eten! Hij zegt dat het hem sterk houdt en dat het goed voor zijn prostaat is.”

U bent gewaarschuwd…

Muziektips Nog een paar muzikale tips van The Belligerents: “We vinden het nieuwe album van Pond echt te gek, Django Django en de nieuwe Maccabees blijft subliem!”

INTRODUCING

WORK DRUGS SED ATI V W

AV E

E

Photo by: Work Drugs

Work Drugs. De mijne is toch wel koffie denk ik. Maar goed, we hebben het nu even over de Amerikaanse band, die heer en meester is in de uitvoering van ontzettend fijn smooth-fi. Met muziek die volgens de band is toegespitst op ‘boating, sexing, dancing, yachting and living’. En het motto van de band is ‘Don’t sext and drive’. Right. De nieuwsgierigheid van The Daily Indie is gewekt. Wie zijn deze gasten?

Door Ricardo Jupijn We krijgen via workdrugs@gmail.com Benjamin Louisiana te pakken. Eén van de twee creatieve breinen achter Work Drugs. De favoriete ‘work drugs’ van Benjamin is weinig onthullend: “Moeilijk te zeggen, maar ik denk toch dat het muziek is. Het helpt veel mensen de dag door. Wat ze daar ook mee mogen bedoelen…” De band bestaat uit Thomas Crystal en Benjamin Louisiana, leverancier van uiterst soepele liedjes.

Wij leven aan de oevers van de rivier in Philadelphia.” Ook wel ‘Chilladelphia’

te noemen als je de sound en het gevoel van deze band hoort. Het is muziek die doet denken aan de soft-rock van Ariel Pink en de feel van Washed Out. Work Drugs kan zomaar de soundtrack van de zomer worden als het overwaait naar Europa (met name het liedje Rad Racer. Poe hé!). Volgens Benjamin moet je de muziek ook ‘bij voorkeur met een positieve gemoedstoestand en een koel drankje’ luisteren.

heen en op tour met Two Door Cinema Club: “Zij hebben echt een energieke en opwindende live-show. Wij waren heel erg blij dat we samen met die gasten konden spelen.”

Lou Reed Op de website laat de band weten dat zij qua gigs met name zijn geïnteresseerd in kelders, casino fuiven, opschepperige feestjes op jachten, grote Japanse festivals, achterbanken van taxi’s en shows waar Lou Reed bij beDIY liefdesbriefjes trokken is: “Kelders, achterbanken, Live speelt het duo met een volwaardige band, maar voor de rest gaat het jacht-feestjes: check! Japanse festivals niet en dat met Lou Reed in NYC kan ik de twee prima af. Ook alle randzaken me niet meer herinneren…” Binnenkort worden nog steeds door de band zelf zullen we een hoop nieuw materiaal gedaan. “Wij zijn een aardig robuuste kunnen verwachten van de band: “Het DIY-band. Wij zijn nog steeds de gasgrote meesterplan is nog uiterst geten die zelf cd’s opsturen via de post, heim, maar ik kan wel onthullen dat er shows boeken en degene die reageergens in juli een nieuwe plaat uit zal ren op liefdesbriefjes. We hopen dat komen. We hebben nog geen concrete eigenlijk ook zolang mogelijk allemaal plannen om naar Europa te gaan dit zelf te blijven doen.” De band bouwt jaar. Maar wanneer er een kleine modan ook rustig aan haar muzikale cargelijkheid is, dan duiken we direct die rière, en dat gaat tot nu toe helemaal niet slecht. Veel shows door de hele VS plas over!”

INTRODUCING

TOY KRA UT

POP TOY. Misschien wel m’n favoriete nieuwe band van 2012 tot nu toe. Zo onder de indruk van een band ben ik in ieder geval al geen tijden meer geweest. The Daily Indie wilde graag meer weten over deze Londense band en sprak gitarist Dominic O’Dair. Want als je psychedelica en krautrock in lange popsongs weet te gieten, dan ben je van ons!

Door Ricardo Jupijn “We hebben net een show gespeeld op Field Day in Londen. Na ons daar zeer vermaakt te hebben gaan we nu ons debuutalbum mixen en helemaal afmaken. Daarna gaan we op tour met Primal Scream. Can’t wait!”, zegt Dominic enthousiast. De debuutplaat van TOY komt begin september uit en is volgens Dominic zeer geschikt voor fans van “The Byrds, Silver Apples, The Rolling Stones, Neu!, Buffalo Springfield, Broadcast, Can, The Velvet Underground, Sonic Youth, My Bloody Valentine, The Ramones, Stereolab, Death In Vegas, 13th Floor Elevators, The Beach Boys, The Stooges, MC5, Pulp en Television”. De inspiratie haalt de band vooral uit “punk,

psychedelica, krautrock, kosmic, electronic music, dream pop en een portie rock ‘n roll”. Het leukste aan in TOY spelen vindt de gitarist: “We houden ervan om liedjes te schrijven, op te nemen en vervolgens live te spelen. Het is gewoon opwindend en het geeft een heerlijke voldoening om samen muziek te maken waar je van houdt.” De grappigste omschrijving van de band vindt de gitarist tot nu toe nog: “Deze band is het tegengif voor alle smakeloze indie waar je tegenwoordig over struikelt in de UK.” The Internet Internet speelt, voor een hoop bands in dit magazine, een grote rol in hun muzikale carrière. Voor TOY is dit eigenlijk niet anders: “Ik denk dat het erg belangrijk is.

Het is tof om bijvoorbeeld live-materiaal van jezelf op YouTube te kunnen bekijken, maar ook om via Facebook contact te houden met je fans. Het is zowel leuk als nuttig.” Dominic zal zich de komende tijd dan uitstekend gaan vermaken met z’n laptop, want de band speelt een hoop shows dit jaar, wat een hoop fans op zal leveren. Onlangs ging de band voor het eerst op tour als headliner: “Dat was te

gek! Het publiek was fantastisch en het was fijn om te zien dat er zoveel mensen naar de concerten kwamen.” In diezelfde periode speelde de band ook in het voorprogramma van The Horrors. Een ideale match, maar is het niet raar om te wisselen tussen hoofdact en support? “Nee, zeker niet. Ik vind het allebei fantastisch om te doen. Andere bands supporten vind ik leuk omdat je jezelf moet bewijzen voor een publiek dat jouw muziek meestal nog niet kent. Daarnaast leer je ook van de grote headliners, zo kunnen we niet wachten om Primal Scream te supporten! Maar goed, headlinen is natuurlijk altijd leuker, ha ha.”

De zomer komt eraan en TOY speelt onder andere op grote festivals als Reading and Leeds en Bestival. Wat vindt Dominic leuker: clubshows of festivals? “Poe, dat is een moeilijke. Clubshows zijn cool omdat er veel mensen in een kleine ruimte bij elkaar zijn. Het is intiem en je speelt dicht op het publiek. Festivals zijn net zo tof, maar dan juist omdat alles heel groots is en je speelt voor grote, uitgestrekte velden die vol met mensen staan.

Ik heb echt heel veel zin in het festival-

>

INTRODUCING seizoen dit jaar. Rondreizen door allerlei landen en spelen voor nieuw en onbekend publiek is fantastisch. Het publiek kent onze muziek dan meestal nog niet, daarom is het ook een uitdaging om ze voor je te winnen en iedereen een goede verassing en een leuke tijd te bezorgen.” Een datum voor een Nederlandse show staat er nog niet, maar dat kan waarschijnlijk niet lang meer duren: “O ja, we willen heel graag in Nederland optreden.

Ik ben een paar keer in Nederland geweest en ik zou daar echt graag eens spelen. Ik ben ervan overtuigd dat we over een niet al te lange tijd de oversteek zullen maken.”

direct meesleept in een duistere wildwaterbaan. Vol met sterke, melodische golven die op en over elkaar klappen en harmoniserend samenkomen in een warm bad van verwarrende emoties en geluid. De diepe en gelaagde sound van de band, in combinatie met de hypnotiserende drumpartijen, zorgen ervoor dat er constant een voortstuwende kracht en drive in het nummer zit.

Het dringt, zweeft, perst, duwt, propt, stijgt en daalt. Een lang en hypnotiserend instrumentaal gedeelte sluit het bijna acht minuten durende nummer af. Een nummer waar je jezelf heerlijk in kan verliezen. Wat kunnen we in september verwachten van het hele album? “We hebben de plaat helemaal live opgenomen.

Maandag 10 september Meestal in een donkere kamer met lasers en een rookmachine, Toch staat 2012 voor Dominic vooral in het teken van hun deom zo de juiste atmosfeer te creëren. Sommige nummers zijn buutplaat: “Tien september! Ja, dat is wel echt hetgeen waar ik wat steviger, andere liedjes wat zachter. De meesten stevig. We het meest naar uitkijk dit jaar.” Met debuutsingle ‘Left Myself Be- zijn als band bij het hele mixproces aanwezig om ervoor te zorhind’ krijg je een goed beeld van de band. Een nummer dat je gen dat alles perfect is. Tot nu toe zijn we er heel erg blij mee.”

youtube

facebook

The Daily indie

spotify

social ------------digital

twitter

facebook

INTRODUCING

OUTFIT Electro discopop uit Liverpool, niet per se een combinatie waarvan je direct zegt: tuurlijk!

Het muzikale gezelschap Outfit is inmiddels verhuisd naar Londen en bracht onlangs de EP ‘Another Night’s Dreams Reach Earth Again’ uit. Een voorproefje van het debuutalbum waar de band momenteel hard aan werkt. The Daily Indie wilde graag wat meer weten van deze band.

Door Ricardo Jupijn Goedemorgen! Wat zijn jullie aan het doen heren?

“Morgen! We zijn wat naar muziek aan het luisteren op het moment. Niemand heeft nog gedoucht en we hebben allemaal knorrende maagjes van de honger.”

Wat was het moment waarop jullie dacht: we moeten een band beginnen!

“Dat zijn er een paar geweest. We hebben hebben allemaal in verschillende bands gespeeld/slaapkamer projecten gedaan/samengewoond, dus de formatie van Outfit was redelijk organisch en eigenlijk een geleidelijk proces. Het was niet zo dat we toevallig met ze vijven tegelijkertijd een feestje verlieten en besloten om een band te starten omdat er verder niets ander op zat.

Had wel een toffer verhaal geweest eigenlijk.”

Het leukste aan spelen in Outfit is…?

“De drugs en de vrouwen. Fuck our album.”

Er hangt een enorme buzz rond jullie band op het internet en in de media. Is dat echt een boost voor jullie carrière of voelt het toch allemaal abstract?

“Tja, allebei eigenlijk. Het is tof om te zien dat je werk wordt gewaardeerd, maar aan de andere kant zijn het ook maar gewoon blogs en magazines. Het is nogal een vrij anonieme vorm van interesse en moeilijk om te kwantificeren.

ELEC

TRO

DISC OPO

P

En je kan pas echt spreken van een carrière zodra we live spelen voor volle zalen en ons derde of vierde album op aan het nemen zijn.”

Hoe zit het precies met het verhaal dat jullie in een villa woonden?

“Dat is op zich vrij eenvoudig. We hadden de mogelijkheid om in een enorme vrijstaande villa in Liverpool te gaan wonen met nog twintig creatieve medebewoners. De huur was erg goedkoop, we konden er oefenen en opnemen en er was een enorme tuin. De zomers waren fantastisch en we hebben er een hoop goede feestjes kunnen geven met projecties en toffe DJ’s. Dat huis was wel de belangrijkste plek voor ons als een band tot nu toe.”

Jullie zijn inmiddels verhuisd naar Londen, is het heel anders om daar te wonen dan in Liverpool?

“Liverpool heeft veel meer die openlijke ‘slacker vibe’. Het is een fantastische, creatieve en opwindende plek. Het zal altijd onze thuishaven blijven. Een plek waar de tijd stil staat, een plek waar je 24 uur per dag kan dagdromen. Londen is veel drukker, wilder en smeriger.

De uitgestrektheid maakt het spannend

en de anonimiteit kan erg rustgevend zijn. Je kan de hele dag in je eentje rondzwerven in Londen zonder dat je een bekende tegen het lijf loopt. Dat zou in Liverpool nooit kunnen.”

Waar kijken jullie naar uit dit jaar?

“Ondanks dat ik eerder zei ‘fuck our album’, bedoelde ik eigenlijk te zeggen dat ons album toch wel hetgeen is waar ik het meest naar uitkijk dit jaar. Daarnaast spelen we op Beacons Festival en End Of The Road. Dat moet wel erg tof gaan worden.”

Hoe gaan jullie de wereld veroveren?

“Vijftig procent van onze bandrepetities bestaan eigenlijk uit extreem lange potjes Risk. Ter voorbereiding op onze werelddominantie vanuit onze slaapkamers.”

Hebben jullie nog liedjes/bands die jullie willen delen met onze lezers?

“Autre Ne Veut, Dauwd, Ex Easter Island Head, Big Effigy, Forest Swords, Loved Ones. Lunar Modular zijn twee bevriende producers die ons laatst wat nummers van hun lieten horen. Het blies ons helemaal weg, dus houdt dat in de gaten aan het einde van dit jaar!”

INTRODUCING

WEIRD DREAMS JANG

LY

POW ERPO

P

De Londense band surft op haar debuutplaat ‘Choreography‘ op een muzikale golf, waarbij de Beach Boys, mid-jaren zestig Beatles en jaren ’80-bands als The Smiths en XTC in het kielzog zitten. Begin februari kwam het liedje ‘666.66’ op de radar van The Daily Indie terecht en in april bracht de band haar wonderschone debuutalbum ‘Choreography’ uit. Uit het niets werd Weird Dreams ineens bevestigd als laatste naam van het festival Le Guess Who? in Utrecht. Dat kwam goed uit!

Door Ricardo Jupijn Voor de lezers die nog nooit van Weird Dreams gehoord hebben, hoe begon het allemaal? Zanger Doran Edwards vertelt: “De band begon op het moment dat Graig (drummer) en ik elkaar leerde kennen en muziek uit gingen wisselen toen wij zelf tof vonden. Al snel bleek dat we bijna dezelfde muzikale smaak hadden.

Kort daarop schreef ik het nummer ‘Hurt So Bad’ en die hebben we toen gejamd als duo, maar we waren muzikaal nogal erg uit vorm en het klonk echt verschrikkelijk! Maar we bleven repeteren, schreven nog drie nummers voor een eerste

EP en namen het vervolgens op. Sindsdien zijn we zo productief mogelijk gebleven, en blijven we schrijven en opnemen.”

mijn werk echt ontzettend geïnspireerd.

Ik las het boek ‘Lynch On Lynch’, waar hij schrijft over zijn idealen en motivaties, en dat heeft mijn leven op z’n kop gezet. Ik had bijvoorbeeld altijd honderden ideeën Mengelmoes aan invloeden voor nummers liggen omdat ik het moeiIn de muziek van de band zijn veel verlijk vond om lang met één project bezig schillende invloeden te horen. Van Ariel te zijn. Nadat ik het boek heb gelezen Pink’s Haunted Graffiti, The Smiths tot en leek alles op zijn plek te vallen en ben ik met The Feelies. Maar wat zijn nou de in- op een andere manier gaan werken. Los vloeden van de band zelf? “Dat begon van het feit dat hij een soort afstandevooral met The Beach Boys, The Tammy’s lijke mentor was, haal ik ook veel uit zijn en T-Rex, maar sindsdien is het met veel droom-achtige films. Maar ook zijn naandere invloeden samengesmolten in druk op het perfectioneren van elk klein een soort eigen mengelmoes. Ik word ge- element in een groter geheel vind ik fasïnspireerd door een hoop verschillende cinerend. Dat is ook iets waar ik zelf heel dingen, zoals motieven of sub-genres, in erg op ben gaan letten. Als je bijvoorplaats van een geheel genre. Ik hou erbeeld naar het artwork van een album van om kleine dingen van verschillende kijkt, dan moet je in die wereld kunnen plekken te pakken en die uit hun context kijken. Het zou de nummers hun visuele te halen. Op een manier zoals regisseur plek moeten geven als het ware.”

Jim Jarmusch (Ghost Dog, Dead Man, Coffee and Cigarettes) dat in zijn films Dit jaar staan er voor Weird Dreams nogdoet bijvoorbeeld.” al wat leuke dingen op de planning: “Ik kijk er heel erg naar uit om meer shows David Lynch in Europa te spelen, en natuurlijk naar het Weird Dreams wordt omgeven en beaankomende festivalseizoen. Daarnaast ïnvloedt door films. Edwards wordt met brengen we samen met Girls Names een name geïnspireerd door David Lynch: toffe seven inch-plaat uit via Slumberland “De manier waarop Lynch werkt heeft Records en Tough Love Records.”

INTRODUCING

NZCA/LINES SMO O ELEC TH TRO POP

“Als je je ervoor open stelt, dan zijn onze eigen biografieën best wel grappig eigenlijk. Maar goed, los daarvan, hebben we laatst een hele toffe show in York gehad. Fantastisch publiek, geweldige avond. Maar op hun website stond dus Voor lezers die NZCA/LINES nog niet ken- dat ik op weg was om de nieuwe Timbaland te worden. Euuhh… Dat is sowieso nen, wat zijn de primaire invloeden op zeer onwaar en onmogelijk op ontelbare jullie muziek? manieren, ha ha. O ja, iemand omschreef “Voornamelijk gladde metalen opperons trouwens ook als ‘new age’. Dat vlakken, ‘love clubs’, woestijnzon en inmochten we willen!” tensieve wolkenformaties. Het is nogal Door Ricardo Jupijn geïnspireerd op mysterieuze, niet zulke technische sci-fi films als ‘Stalker’ en ‘La Wat is het leukste aan een bandlid van Hi there! Waar ben je op het moment NZCA/LINES te zijn?

Jetée’. Muzikaal is het geïnspireerd op mee bezig?

“Om alle spullen die we nodig hebben, pop, The Beach Boys en soulvolle elek“We spelen een aantal toffe shows met plus een chauffer, plus de band, in één tronische muziek zoals Aphex Twin, BoDjango Django op hun tournee door de chum Welt, Boards Of Canada. Er zijn, of zwarte Nissan Micra kwijt te kunnen.”

UK. Bizar genoeg zijn we ontsnapt aan allerlei haters en boe-roepers. Wat, reke- er zijn geen, klassieke invloeden te noeNZCA/LINES is eigenlijk begonnen als ning houdend met het feit dat wij sinistere men. Maar dat ligt ook aan de hoeveelheid wijn die je hebt gedronken.” een gitaarband. Hoe is het gekomen dat elektronische muziek maken, behoorlijk die gitaren aan de kant werden gezet? verrassend was. Echter, iemand riep wel Wat is de grappigste omschrijving die je “Dat was een geleidelijk proces. Ik had iets vaags over X-Factor in Dundee... een selectie van demo’s liggen, die ik Verder zit ik op dit moment in mijn huis in hebt gehoord van je band?

Langzaam verdwenen de gitaren uit de muziek en veranderde NZCA/LINES in een subtiele, synth-pop combinatie. Michael Lovett is het creatieve brein achter deze gelaagde muziek. Die R&B-beats samenvoegt met zachte popmelodieën en doet denken aan Metronomy. We spraken met de Londenaar over wereldverovering, Volendam, gladde metalen en Nissan Micra’s.

Peckham, Londen. Buiten zie ik een mix van stadsjungle en gespiegelde torenflats. Gisteravond speelden we trouwens een headline show in London, samen met Rudi Zygadlo en Raffertie.”

>

INTRODUCING had gemaakt toen ik bij ‘Your Twenties’ speelde. Dat waren allerlei pogingen tot 3-minuten-popsongs, samen met wat experimenteel materiaal. Ik was bezig om die demo’s uit te werken, maar ik voelde pas echt de connectie met die nummers toen ik begon te werken met Charlie Alex March (producer). Bij één nummer was onze eerste stap om alle gitaren te vervangen door een Mini Moog, en vanuit daar is het gekomen eigenlijk. Er was altijd wel een plan om ergens gitaren in te verwerken, maar langzaam aan merkte ik dat het helemaal niet nodig was.”

Wat is het recept van je geluid?

“70% radeloosheid en 30% inspiratie.”

Hoe zijn de reacties op het album?

“Erg positief over het algemeen. Sommige mensen horen het hele concept achter de plaat, anderen genieten gewoon van de muziek. Het zijn hele tegenstrijdige reacties, maar over het algemeen zijn al die reacties zo gemengd dat het allemaal aangenaam subjectief is. ‘I think this is an album that can really piss you off. If you were a certain kind of person, though.”

Wat kunnen we de komenden maanden verwachten van NZCA/LINES? “Nou, we gaan wat festivals spelen van de zomer, al hadden we op wat meer gehoopt.

In de tussentijd spelen we nog wel een paar shows, inclusief wat nieuw materiaal dat ik heb geschreven. Daarna gaan we een Europese/UK-tour opzetten voor het eind van de zomer. Oh! We supporten trouwens Totally Enormous Extinct Dinosaurs.

Very excited about that!”

Waar kijk je naar uit dit jaar?

“Naar het concert in Marseille! Onze nummers lijken misschien heel ijzig en een duistere ondertoon te hebben. Maar eigenlijk hebben ze gewoon wat zonneschijn nodig! Yes sir.”

Hoe gaan jullie de wereld veroveren?

“Vooral door het drogeren van een hoop mensen, maar ook door middel van chantage. Ons doel is om Oost-Europa aan onze kant te krijgen, en vanaf daar verder te kijken.”

Plannen voor een Nederlandse show?

We willen wel heel graag naar Neder-

land komen! We hebben in Amsterdam wel eens met een andere band gespeeld, maar helaas nog niet met NZCA.”Ik en Leo (drummer) hebben een sterke band met Volendam en Edam. We hebben vrienden die daar vandaan komen en in een band spelen die ‘Circus Circus Casino’ heet.”

Op een schaal van 1 tot 10: wat is jullie ‘indie credibility’?

“Nou… We hebben natuurlijk geen gitaren, maar we zijn fysiek wel erg zwak. Wat we doen is allemaal erg sexy bedoeld, maar dat is eigenlijk ook niet echt indie hè? We dragen ook redelijk dezelfde kleding... Ik zou zeggen dat we op level 4 zitten. We zijn bedriegers!”

Heb je nog bands/nummers die je graag wilt delen met onze lezers?

“Er zijn een paar ‘winning tracks’ uit onze laatste tour gekomen. De laatste single van Major Lazer – ‘Get Free’ ft. Amber’ (van Dirty Projectors) is fantastisch. En je zou zeker ‘Strange Overtones’ van David Byrne en Brian Eno moeten luisteren. Als je echter meer zin hebt in een feestje, dan moet je ‘Night And Day’ van Hot Chip draaien.

the

introducing

video playlist Luister alle artiesten in deze rubriek terug in de speciale ‘Introducing Video Playlist’.

Klik op het logo om naar de playlist op YouTube te gaan!

prijsvraag!

+

MAIL

EN

The

= WINN EN

Daily Indie

* Stuur een mail met jouw naam en adres naar prijsvraag@thedailyindie.nl, met als onderwerp ‘Munich Records!’ en win deze vier cd’s!

WHAT’S UP?

Photo by: Alex Lake

The Drums. Een band die volgens mij niet veel introductie nodig heeft (Ooooh mamaaaa, I wanna gooo...). Nou ja, goed, wat zijn die jongens eigenlijk aan het doen? Zijn ze alweer bezig met nieuwe hitjes, hebben ze weer eens ruzie, stoppen ze ermee?

apparaat van Moog binnen: The Minitaur. Dat is een kleine bas-synthesizer.

Daarnaast ben ik aan het werk voor komende releases van mijn eigen label Holiday Records.“

thousiast van worden. Maar we zitten nog heel erg in het begin van het proces, dus alles kan nog gebeuren.”

Culturele aanraders Het zou kunnen dat je voor de vakantie nog op zoek bent naar een goed boek Volgens Jacob zal het nog wel even duren voordat we hem en zijn mini-bas- of album? Jacob geeft wat tips voor de verdwaalde lezer/luisteraar: “Hope In synthesizer te zien krijgen in NederDoor Ricardo Jupijn A Darkened Heart van Virginia Astley land: “We zijn best vaak in Nederland We vroegen het aan gitarist Jacob Gra- geweest en dat is altijd een genoegen. is mijn huidige obsessie. Wat een geluid! Het is eeuwig zonde dat zij niet in ham terwijl de band aan het toeren is in Maar we zitten nu even in andere deAmerika: “We zijn on the road en onder- len van de wereld, ha ha. Het publiek in de plooien van de geschiedenis is blijweg naar Chicago. Op het moment lees Amerika is energiek en geniet zichtbaar ven hangen. Een ander boek is ‘Past ook van de nieuwe nummers. Dat is al- Watchful Dragons’ van Walter Hooper. ik een prachtig boek, dat ik een paar Verder kijk ik heel erg uit naar de film tijd een opluchting! Daarna gaan we dagen geleden ergens heb opgepikt, naar Japan, dat is altijd speciaal en een Moonrise Kingdom!” genaamd ‘Northern Farm: A Chronicle of Maine’. Het gaat over een fantastisch prachtige afronding van deze toer.”

Last but not least wil Jacob nog een en prachtig jaar op een kleine boerderij tip meegeven aan de lezers van The waar de auteur woont. Het is geschreNieuwe plaat De band gaat het voor de nieuwe plaat Daily Indie: “Ik wil iedereen graag aanven door de eerste Amerikaanse natumoedigen om goed naar elkaar te luiswat anders aanpakken dan bij de eerralistische schrijver, Henry Beston.” ste twee: “Het plan is om deze keer al- teren, elkaar te begrijpen en samen te werken. Daar kunnen alleen maar goeles wat rustiger te doen. Onze eerste Nieuwe Moog de dingen van komen. Verpletter alle Op tournee heeft Jacob genoeg tijd om twee albums zijn zo snel gemaakt. We slechtheid die op je pad komt. Geweld gaan nu echt de tijd nemen en probete lezen, maar daarnaast heeft hij nog is ongepast, dus wees creatief!” genoeg andere dingen te doen: “De ren om onze magnum opus op te nemen. Jonathan (zanger) en ik hebben komende tijd gaan we ontzettend veel Tot zover Jacob Graham. optredens spelen en ik krijg een nieuw al wat demo’s liggen waar we heel en-

WHAT’S UP?

Door Ricardo Jupijn

Met het laatste album ‘A Different Kind Of Fix’ zette Bombay Bicycle Club zichzelf weer een stapje hoger op de muziekladder. In Nederland wordt de band ook steeds geliefder en zijn de jongens ook zeer regelmatig live te zien (alleen al zo’n drie keer afgelopen mei). Midden in een druk tourschema dat de band van Australië tot en met Amerika voert, spreken we Jack Steadman, over een stukje heden, verleden en toekomst van de Bombays.

we staan op het hoofdpodium en daarnaast ook nog eens vrij hoog op het programma.”

Hoe gaat het met het veroveren van de Verenigde Staten?

“Pas sinds het laatste album hebben we een beetje voet aan de grond gekregen in Amerika. Met de eerste twee albums hebben we daar niet echt veel gespeeld, dus het is echt te gek om met dit album op allerlei nieuwe plekken te spelen. We beleven daar nog Jullie hebben nogal een vol tourschema steeds nieuwe dingen en dat is heel staan. Welke show was daar het meest erg leuk als band. Dat gezegd hebmemorabel van? bende is het toeren in Amerika wel echt “We vonden het allemaal heel erg gaaf compleet anders en een stuk intensieom naar Australië te gaan, daar hebver dan andere landen. Je moet elke ben we echt een enorm gave tijd gedag ontzettend veel promo doen en de had. Maar ik denk dat onze show in radio-cultuur is daar echt totaal anders Alexandra Palace in Londen, waar we dan in Engeland. Als cynische, sarcasvoor 10.000 mensen speelden, toch tische Engelsman wordt je humor daar wel het absolute hoogtepunt was. Die vaak niet echt begrepen, ha ha.” show had voor ons extra veel betekenis omdat we daar in de buurt zijn opgeOver de nieuwe plaat: er gingen wat groeid.” geruchten dat jullie een beetje ongerust zijn over de nieuwe cd?

Waar kijken jullie dit jaar het meest “We zijn eigenlijk altijd ongerust over naar uit? onze nieuwe plaat. Maar het komt altijd “Voor ons is Reading Festival zeker wel goed, dus hopelijk is dat deze keer een hoogtepunt in het festivalseizoen. ook het geval. Ik denk dat er op het Het is altijd te gek om daar te spelen, moment ook een soort nerveuze opwin-

ding hangt rondom ons vierde album.

Een gevoel dat het ons echt naar een totaal nieuw niveau kan brengen als het een goede plaat wordt.”

Heb je al wat nieuw materiaal?

“Een paar nummers zijn wel redelijk af, maar we hebben er nog niet echt heel goed aan kunnen werken. Het zal ergens 2013 worden voordat het album uit zal komen.”

Jullie spelen veel in Nederland de afgelopen tijd. Zijn we een beetje goed voor jullie geweest?

“Jullie zijn altijd goed voor ons geweest en ik denk dat Nederland het eerste Europese land was waar we ons echt verbonden mee voelde. Iedereen houdt toch van om naar Amsterdam te gaan?!

Maar ik denk dat we Utrecht toch wel echt de allerleukste plek van Nederland vinden!”

Als laatste: heb je nog nieuwe bands of nummers die je graag wilt delen?

“Er zijn een paar nummers eigenlijk. Op het moment vind ik ‘Inspector Norse’ van Todd Terje te gek. Daarnaast het nummer ‘Tapes and Money’ van Totally Enormous Extinct Dinosaurs en ‘Genesis’ van Grimes vind ik erg tof.”

TEN QUESTIONS

Marien Dorleijn Mijn eerste album Op tape was het een plaat van Phil Collins geloof ik.

Ik begrijp nog steeds niet wat ik daar nou leuk aan vond... Als het gaat om de de eerste plaat die ik “begreep” of waar het kwartje viel is het ‘Rubber Soul’ van The Beatles. Dat is de basis en nog steeds mijn favoriete Beatles-plaat.

Mijn eerste optreden Tja, ik heb nog een heel trompetverleden, dus dat zal wel met het orkest geweest zijn waar ik toen mee speelde. Het MMK in Middelburg dan. Jawel...

Eerste liedje waar ik verliefd op werd Dat nummer van de Ghost Busters Film; ta ta ta ta tata, tatatatatata tata “who you gonna call?” Ik was nog jong, ik had heel goedkoop een loodzware metalen walkman overgekocht van mijn broer voor vijf gulden (het idee van mijn ouders, want mijn broer vond het te weinig). En daar had ik dan één bandje in zitten. Met maar één liedje...

De mooiste albumhoes Pink Floyd - Dark Side Of The Moon. Grafisch supersterk en ontworpen door George Hardie.

Het eerste nummer dat ik geleerd heb om te spelen ‘The House Of The Rising Sun’. Wie niet?

Lastig hoor, akkoorden steeds overpakken. Heb ik nog aardig wat eelt op mijn handen mee gespeeld op dit nummer. Het is een Amerikaanse traditional, gecoverd door grootheden als Bob Dylan, Nina Simone en The Animals. Het liedje gaat nota bene over een hoerenkast in New Orleans. Maar goed dat mijn moeder dat niet wist toen ik het uit haar jaren zestig-boek ‘Hoe leer ik gitaar spelen’ leerde spelen...

Mijn favoriete songtekst ”You can do what you want to, whenever you want to.”

Elliott Smith - Ballad Of Big Nothing.

Mijn favoriete bezit Mijn zoon, maar kinderen bezit je niet, dus dat telt niet.

Euhm.. Mijn Danelectro hand vibrato 4021 gitaar uit ‘62?

Mijn favoriete tv-serie The Killing, dat is eens Deense politieserie die zich afspeelt in Kopenhagen. Beter dan menig Amerikaans of Engels clichématig voorgekauwde politieserie. The Killing gaat dieper, is persoonlijker en er wordt goed geacteerd. Hooked!

Mijn favoriete stad Stockholm! Waarom? Mode, kunst en lekker eten! Ik hou wel van het Zweedse en van Scandinavië. Kopenhagen en Oslo staan ook nog op mijn verlanglijstje. Wie weet...

Op dit moment luister ik veel naar Deerhunter, Atlas Sound, The War On Drugs en Lower Dens op vinyl!

Luister Moss op Spotify

prijsvraag!

MAIL

+ The Daily Indie

EN

= WINN EN

* Stuur een mail met jouw naam en adres naar prijsvraag@thedailyindie.nl, met als onderwerp ‘Excelsior!’ en win deze vier cd’s!

HARM TIPT...

Harm de Kleine valt al jarenlang mensen in zijn directe omgeving lastig met liedjes ‘die je moet horen’ en bands ‘die echt te gek zijn’. Sinds 2007 probeert hij dat hysterische gedram onder woorden te brengen op zijn nog steeds niet volprezen muziekblog Apply Some Pressure. Zijn koffie drinkt-ie zwart en z’n boeken leest-ie van voor naar achteren. Voor The Daily Indie licht Harm acht bandjes uit ‘die je zou moeten horen’!

Door Harm de Kleine

Husky #1. De eerste tip komt uit Australië, waar tegenwoordig wel meer aardige bandjes vandaan komen (Boy & Bear, The Jezebels en natuurlijk Angus & Julia Stone, die beide inmiddels ook solo aan de weg timmeren). HUSKY heet de band en met ‘Forever So’ hebben ze een debuutalbum uitgebracht met de betere folkrockliedjes. Dat dacht het Amerikaanse label Sub Pop ook toen ze de band rondom zanger Husky Gawenda een contract onder de neus duwden.

Photo by: Shawn Brackbill

Luister Husky op Spotify

The Heartbreaks

Photo by: Danny North

#2. Of wat dacht je van THE HEARTBREAKS? Al een jaar of twee staat deze band uit Manchester op een verlies-dit-bandje-nietuit-het-oog papiertje, en dit jaar zagen we met ‘Funtimes’ dan Luister op Spotify eindelijk een debuutalbum. Daarop uiteraard de aanstekelijke Britpop singles ‘Liar My Dear’, ‘Jealous Don’t You Know’, ‘I Didn’t Think It Would Hurt To Think Of You’ en ‘Delay Delay’.

Gooi de London Calling loper in Paradiso maar uit, mensen. Sta ik vooraan.

Keaton Henson #3. “Shyness can stop you from doing all the things in life you’d like to,” zong The Smiths frontman Morrissey eind jaren tachtig in Ask en misschien dat het Londenaar KEATON HENSON over de streep heeft getrokken. Waarschijnlijk niet, het zou wel heel erg grappig zijn, maar iets heeft de verlegen Keaton uit z’n slaapkamer getrokken. Want lange tijd was dat de plek waar zijn liedjes bleven liggen, verborgen voor de boze buitenwereld. Uiteindelijk kwam er dan toch een plaat: het wonderschone ‘Dear’, met daarop een van de mooiste en eerlijkste liedjes die ik dit jaar heb gehoord: ‘You Don’t Know How Lucky You Are’.

Luister op Spotify

Hannah Cohen

Photo by: Matthu Placek

#4. Nee, HANNAH COHEN is geen familie van oude baas Leonard en dus ook niet van zijn klein baasje Adam. Wat ze wel is?

Een fotomodel met een schitterend debuutalbum. ‘Child Bride’ getiteld. Hulp heeft ze gekregen van Thomas Bartlett a.k.a. Doveman, die al wat spoortjes in de muziekwereld heeft verdiend met z’n soloplaten en hand-en-spandiensten voor The National, Antony & The Johnsens en Martha Wainwright. Maar wat betekent dat dan? Nou, dat Child Bride een rustige, melodische plaat is geworden met enkele pareltjes als ‘Don’t Say’, ‘Boy + Girl’ en het vreselijk mooie ‘The Crying Game’, waarin Hannah een vraag stelt waarop het antwoord voor iedereen net iets anders is: “How much can you fill up before you start crying?” Begin maar eens met het luisteren van dit album en dan zien we wel of er waterlanders verschijnen.

Luister op Spotify

#5. Inmiddels worden ze steeds bekender in ons landje, de spierballenrockers van WE ARE AUGUSTINES. Onlangs verscheen hun geweldige debuutplaat ‘Rise Yr Drunken Ships’, maar echt groentjes zijn ze niet. Je zou We Are Augustines namelijk een doorstart kunnen noemen van Pela, een niet zo succesvolle band uit Brooklyn. Na onenigheden (creative differences bla bla bla) gingen frontman Billy McCarthy en Eric Sanderson verder met een paar liedjes die McCarthy nog had liggen voor Pela. Het resultaat is een plaat waar een band als The Gaslight Anthem ook trots op zou zijn. We Are Augustines gaat Luister op Spotify groot worden, let maar op. En waarom zijn ‘Chapel Song’ en ‘Book of James’ geen radiohitjes geworden, verdomme?

Photo by: Chase Jarvis

We Are Augustines

Cut Your Hair #6. CUT YOUR HAIR is een liedje van Pavement, zeggen de nerds. En ze hebben gelijk, zoals nerds altijd gelijk hebben en ooit de wereld zullen veroveren. Maar daar wil ik het niet over hebben bij tip 6. Cut Your Hair is namelijk ook een leuk bandje uit Spanje. Mijn god, een leuk bandje uit Spanje, dat is sinds die ene karaoke avond met de selectie van Real Madrid nog nooit voorgekomen. Hoe dan ook, Cut Your Hair heeft een debuut EP’tje gedropt, met een paar The Drums-achtige liedjes met als klapper de single ‘Utah In Pictures’.

Luister op Spotify

Bodypolitics Luister op Spotify

#7. Uit Utrecht komen de mannen van BODYPOLITICS. Nee, laat ik dat beter zeggen: alle drie de bandleden komen uit diverse Europese landstreken en hebben Utrecht als standplaats gekozen. Daar werd dan ook ‘The Space Of A Jump’ geboren, gewoon in eigen beheer. Al zal het mij niet verbazen dat ze binnenkort worden opgepikt door een label, want man, wat een goede en rijke plaat is dit.

LiedPhoto by: Alessandro Gatti jes als ‘Running Beasts’, ‘Completely Absent’ en ‘Wild Sleep’ verdienen een groter publiek. Maar dat gaat wel goed komen, vermoed ik.

Bowerbirds #8. De laatste ‘tip’ is voor de Amerikaanse band BOWERBIRDS. Dit jaar verscheen met ‘The Clearing’ hun derde plaat, en die is om te janken zo mooi. Basis voor de liedjes is de scheiding van bandleden Beth Tacular en Phillip Moore, dus dan weet je het wel. Beloof me één ding: luister alleen naar ‘Tuck The Darkness In’ met een sterke schouder in de buurt.

Luister op Spotify Photo by: D.L. Anderson

prijsvraag!

+

The Daily Indie

3x N E L I A M = N E N N I W

* Stuur een mail met jouw naam en adres naar prijsvraag@thedailyindie.nl, met als onderwerp ‘Konkurrent!’ en win één v/d drie cd’s!

SUBROUTINE RECORDS 2005 NU de hoe en vijf w’s van een indie-label Subroutine Records schrijft voor The Daily Indie een stuk over hun smaakmakende label. Een label dat een bijzonder gevoelig oog en oor heeft voor toffe en opmerkelijke bands in de Nederlandse underground-scene. Oprichter Niek Hofstetter en Koen ter Heegde vertellen over de oprichting, hun werkwijze en de status van de huidige underground/indiescene.

SUBROUTINE RECORDS Subroutine werd in 2005 opgericht door drie Veranen, in een context waarin de ‘majors’ als oude, slapende draken, wild en ongecontroleerd om zich heen beten om het downloadgevaar te bestrijden. Eén van de veelvoorkomende redeneringen was dat illegaal downloaden leidde tot minder mogelijkheden nieuw talent te scouten. Ofwel een periode waarin voor ‘beginnende’ bands nog meer deuren gesloten bleven dan daarvoor. In Groningen alleen kenden we al veel bands die te goed waren om in de oefenruimte te blijven. Daarnaast kwamen er wekelijks bands uit de rest van Nederland naar de Kelderbar van Vera, die vaak tegen hetzelfde probleem aan liepen. Dit terwijl de meest flauwe, zouteloze Nederlandse bands de (grotere) podia bevolkten. Aan een keukentafel in Groningen stelden we een manifest op om de vervlakking van de gepromote popmuziek tegen te gaan. Onder de noemer Subroutine zijn we ons gaan concentreren op ‘nieuwe’ bands die wij tof vonden, om zo gezamenlijk een stap te maken en meer publiek te bereiken.

Nu, ruim zes jaar later is de keukentafel een aantal keren verhuisd, maar de systematiek en de passie is hetzelfde gebleven. We werken – nu met zijn tweeën - samen met bands waar wij in geloven, graag naar luisteren en goed mee door één deur kunnen. En over de jaren zijn we steeds meer plezier gaan beleven in dat te doen wat goed voelt en gaaf is; met toffe bands samenwerken, festivals organiseren en avonden hosten. We concentreren ons nog steeds op bands die in een beginnende fase zitten, maar het bereik wordt steeds groter. De vele airplay van AC Berkheimer, The Sugarettes en Vox von Braun in de Verenigde Staten is een voorbeeld, maar de stap die awkward i en Rats on Rafts hebben gemaakt, is het beste voorbeeld van onze functie: ‘een klein, onafhankelijk opererend onderdeel, in dienst van een groter geheel’.

e w n e d l e t s n e g n i n o r G n i l e e f d a t n n a e v k g u n e i k k k n a e l v e r n e v a A e “ d m o ” . n p a o a t s g e f e i t n n a e m g e t k e en e i z u m p o p e t o m o r gep

De bands die bij Subroutine aangesloten zitten, houden we niet in een wurggreep; er zijn geen contracten. Er zijn afspraken, is wederzijds vertrouwen en er bestaat een gezamenlijk doel. We doen dit omdat we het tof vinden en – zo hopen we – omdat we iets toevoegen. Er bestaat geen vastgesteld, specifiek Subroutine-geluid, stijl of band. Eén van onze eerste releases was de sampler Little Next Big Things. Deze geeft in ruime zin ‘de grenzen’ van het label aan: van singer/songwriters via noise en artrock tot postrock. Dat betekent niet dat we ‘alles’ leuk vinden. Een band moet wel aan verschillende eisen voldoen. In eerste instantie moet het klikken, daarnaast, afgekeken van Peter Weening – wij zijn grootgebracht in Vera – gebruiken we bij Subroutine de drie S-en. We worden enthousiast van bands die een combinatie in zich hebben van een interessant geluid (Sound), bezieling (Soul) en liedjes (Song).

Die zijn er zat in Nederland.

>

Daar de gesubsieerde muzikale infrastructuur in Nederland een veelal ondoordringbaar, zelfvoorzienend karakter kent, komen bands die minder ‘hip’, ‘sexy’ of ‘commercieel interessant’ zijn vaak eerst terecht in de kleinere (mottige) ruimtes van Nederland: de underground. Dat zijn de plekken in Nederland waar bands, liefhebbers en actievelingen onderling discussiëren, beter of slechter worden, oefenen, muzikaal groeien, een live-reputatie ontwikkelen, nieuwe songs uitproberen, elkaar bekritiseren, gezamenlijk beter worden en gelijkgestemden uit (andere scenes) ontmoeten. De artistiek vruchtbare onderlaag, in het muzikale dorp Nederland. Dat zijn ook de plekken waar wijzelf graag komen, zielsverwanten spreken, collegae ontmoeten en nieuwe bands ontdekken. Daarnaast organiseren, ondersteunen en promoten we zelf actief avonden op dit soort plekken. Voorbeelden genoeg: het Groningse Lepel Concerts, SUB071 in Leiden, Roodkapje Rottterdam enz. Kleine zaaltjes, (verbouwde) fietsenkelders, (anti) kraakpanden, Vondelbunkers, pijpenladen; de plekken waar het broeit en waar scenes ontstaan en verdwijnen.

Gedurende het Eurosonic week organiseren we dit jaar voor de vijfde keer een onafhankelijk showcasefestival in twee kleine kroegen. Daar heeft de afgelopen jaren

de top van de Nederlandse underground gespeeld. We doen geen concessies, er is geen voorkeursbehandeling en op onze idealen wordt niet gecompromiseerd.

Na de periode van de voorspelbare beginnersfouten, de eerste successen en de eerste tegenslagen, lukt het steeds beter om een label te runnen. Ook raken we na zes jaar redelijk goed op elkaar ingespeeld. We weten waar elkaars krachten liggen en waar we naar toe willen. Subroutine kun je omschrijven als een redelijk ambitieuze hobby, waar veel vrije tijd en hier en daar wat spaargeld in is gaan zitten. We verkopen momenteel meer dan ooit, maar belangrijker: de bands die we ondersteunen – of we ze nu hebben uitgebracht of niet - bereiken een groter publiek, spelen meer, komen met elkaar in contact, regelen shows voor elkaar. Het lijkt bijna een scene.

Het gaat goed met de Nederlandse underground/indiescene en wij zijn trots dat we daar een rol in spelen.

Het geeft ons meer mogelijkheden, energie en de drive om dit te doen. Die drive is er altijd geweest. Zonder dat hoef je geen label te beginnen. Er is nog genoeg te doen, te beluisteren, te ontdekken.

subroutine t e h r ! o r o a v a r w a e a s m d n u a t l r k i e l k Ned e r e t e

b

mail naar prijsvraag@thedailyindie.nl en WIN: + the sugarettes - destroyers of worlds + wooden constructions - people now people + space siren - mr wagner, please give us a call

SUBROUTINE + THE DAILY INDIE

INTERVIEW

Cloud Nothings

Photo by: Gemma Harris

INTERVIEW Door Joris Postulart

Eind januari 2012 betekende een nieuw begin voor de Amerikaanse band Cloud Nothings. Na twee succesvolle albums, Turning On (2010) en Cloud Nothings (2011), zag het derde wapenfeit van het jonge viertal uit Ohio het levenslicht. ‘Attack On Memory’ staat boordevol rauwe, intense indietracks en is opgenomen door meesterproducer Steve Albini: “Het album moest klinken als vier jongens die in een ruimte samen staan te spelen, want dat is in feite wat we doen”, aldus frontman Dylan Baldi, die de eerste twee platen helemaal zelf opnam.

Voor het optreden in Tivoli in Utrecht maakt de zichtbaar vermoeide maar optimistische zanger tijd om zijn hectische leven toe te lichten.

“We zijn nu een week of drie op tour in Europa, maar in totaal zijn we al bijna drie maanden onderweg. Ik voel me een dakloze met een gek leven, maar het vele toeren begint al een beetje te wennen. Baldi, slechts twintig jaar, maakt een uitgeputte indruk. Toch zou hij beslist niks anders willen dan onderweg zijn met de band: “Toeren is fantastisch. We komen op ontzettend veel gave plaatsen, we zien steden waarvan we dachten dat we ze nooit zouden zien. Eigenlijk heeft toeren geen negatieve kanten.” Behalve dan misschien dat Baldi niet meer kan bijhouden waar hij allemaal is geweest: “Het hoogtepunt tot nu toe vond ik een kerk die we een paar dagen geleden bezochten. Ik weet eigenlijk niet meer precies waar

dat was. Het was de dag voor de show in Groningen. Weet jij misschien waar we toen waren? Gent, dat was het!” Het toeren in Europa is wel anders dan in zijn thuisland Amerika: “Het publiek hier is kritischer, let op details die ik niet eens merk, ha ha. Een voordeel is wel dat de shows hier veel eerder beginnen. In Amerika spelen we meestal rond middernacht, in Europa lig ik dan al in bed. Dat is perfect!”

Attack On Memory De reden dat Cloud Nothings zoveel toert is natuurlijk hun meest recente album ‘Attack On Memory’. Dylan Baldi is een stuk rauwer gaan zingen en de composities zijn helderder en meer uitgebalanceerd. De productie van Steve

Albini, onder andere verantwoordelijk voor albums van Nirvana en Pixies, staat als een huis. Cloud Nothings klinkt rauw, pakkend en urgent. Het betekent de definitieve doorbraak voor de in 2010 als soloproject begonnen groep van Baldi: “Ik wilde echt iets nieuws doen voor dit album. Ik bracht de ideeën in, die we daarna met de hele band uitwerkten. Dat was heel spannend, één track is zelfs ruim acht minuten lang geworden. Dit was de eerste keer dat we zo werkten. ‘Attack On Memory’ moest klinken als een statement van alle bands waar ik naar luister. Dat is wel gelukt denk ik.” Hij glimlacht trots als hij dat zegt. En terecht ook. Had hij twee jaar geleden, toen hij de eerste muziek van Cloud Nothings uitbracht, eigenlijk

“Weet jij misschien waar we toen waren?”

>

INTERVIEW gedacht dat het zo ver zou komen? “Het is altijd al de bedoeling geweest iets te doen dat er voor zou zorgen dat ik met mijn studie kon stoppen.” Al snel na het uitbrengen van zijn gelimiteerde cd ‘Turn It On’, een paar maanden later door Carpark Records opnieuw uitgebracht als ‘Turning On’, werd hij gevraagd om op te treden. Hij vormde een band en speelde zijn eerste show in New York, 800 kilometer van zijn thuisstad Cleveland: “Onze eerste show speelden we voor 400 man, dat was fantastisch. We kregen veel goede reacties en hadden meteen het idee dat we iets cools in handen hadden. Vanaf dat moment is het hard gegaan en kon ik gelukkig stoppen met mijn studie als saxofonist.”

Photo by: Ryan Manning

Azië, Amerika, Australië, Europa Het ziet er niet naar uit dat de groei van Cloud Nothings de komende tijd zal stagneren: “Over een paar weken gaan we naar Japan, daarna hopelijk ook naar Australië.

In de zomer doen we weer veel festivals in Europa en Amerika.” Tijdens het vele toeren wordt er ook aan nieuw materiaal gewerkt. Een nieuw album staat gepland voor 2013: “Door het drukke schema hebben we niet veel tijd om op te nemen, maar er zijn al veel ideeën voor een nieuwe plaat.”

Baldi moet zich gaan voorbereiden op de show. Met een glimlach neemt het bescheiden ogende muzikale genie afscheid: “Ik kijk niet zo heel ver vooruit, maar ik hoop dat we over vijf jaar nog steeds op dezelfde manier bezig zijn. Zo niet, dat hoop ik in ieder geval dat we herinnerd worden als een gerespecteerde groep.”

facebook Luister op Spotify

youtube

INTERVIEW

Zulu Winter

Photos by: Tom Oxley

INTERVIEW Nummers als ‘We Should Be Swimming’ en ‘Silver Tongue’ geven Zulu Winter hun bekendheid, debuutalbum ‘Language’ bevestigt het muzikale talent van de Londense band. De indiepop die het vijftal maakt is catchy, dansbaar, gelaagd en strak. Een combinatie die niet onopgemerkt blijft, zeker in Nederland is de band dan ook een graag geziene gast.

Door Ricardo Jupijn

Voordat halverwege mei het debuutalbum ‘Languague’ in de schappen lag, circuleerde de singles van Zulu Winter al snel in het rond. De band stond in de Engelse charts, speelde in binnen- en buitenland mooie shows en had in de vorm van de BBC radio-dj Zane Low een belangrijke fan. Ook in Nederland is de band inmiddels niet meer weg te slaan: Eurosonic, London Calling, deBeschaving en Lowlands vormen nu al een mooi lijstje voor de band.

In Amsterdamse sferen Op de dag van London Calling geeft Zulu Winter een optreden in Concerto en een bijzonder concert in de Waalse Kerk. “Zo, dat was wel echt héél bijzonder om te doen.

Fantastisch! Het geluid cirkelde prachtig door die hele kerk heen, en dan samen met de hele atmosfeer erbij. Het was echt te gek”, vertelt drummer Guy Henderson met een grote glimlach. Zanger en gitarist Will Daunt vond vooral de

sfeer fijn: “Iedereen was lekker stil, waardoor de dynamiek in onze muziek echt de kans kreeg.” Dan heeft de band waarschijnlijk geluk gehad vanmiddag... De hele sfeer in

de stad bevalt de zanger wel: “We vinden Nederland echt het leukste land om te spelen. De mensen, de sfeer en de beleving van muziek.

Maar vooral het feit dat iedereen hier op fietsen rondrijdt!” Na een jaar lang alleen maar binnenshuis aan het album te hebben gewerkt,

is de band nu vooral kilometers aan het maken: “We komen echt net uit Engeland vanaf onze eerste headlinetour. Het was best wel spannend om als nieuwe band het land in te trekken als headliner. Maar de concerten waren echt goed bezocht en dan zie je ook eindelijk eens wie je fans zijn”, zegt Daunt.

Verwachtingen Zulu Winter heeft met haar singles binnen korte tijd een groot publiek weten te bereiken. Omdat het publiek alleen de singles kende, wrong het af en toe nog wel eens als de band op het podium stond: “Ik ben echt heel blij dat album nu uit is! Er valt echt een grote last van onze schouders. Tot dat moment lieten we, nog wel meer dan andere bands, een kant van onze muziek horen die maar de helft van het verhaal vertelde. ‘We Should Be Swimming’ en ‘Silver Tongue’ zijn snelle en dansbare nummers en het album is wat langzamer, ruimtelijker en meer atmosferisch. Dus

“Wat?! Nu verwacht iedereen gelijk nieuw materiaal aan het einde van het jaar!”

INTERVIEW

Guy Henderson (links) & Will Daunt (2de van rechts)

ik denk dat het publiek nu wel meer de muziek van ons begrijpt en weet wat ze kunnen verwachten als ze ons live zien spelen”, vertelt Daunt. De band is vooral snel bekend geworden door de social media- en bloghypes.

Volgens Henderson zegt het internet de band zelf toch niet zoveel: “Het is nogal abstract voor ons, het zijn toch vaak maar cijfers en het is voor ons niet te zeggen wat het effect is.

Wij zien natuurlijk alleen het publiek en daar blijft het voor ons bij.” Daunt voegt toe: “Het is wel leuk, maar je kan er weinig mee. Maar goed, het kan nooit kwaad natuurlijk!”

Language Op ‘Language’ werkte de band samen met Tom Morris, een jonge producer die goed bezig is: “We kennen

Tom al heel lang en toen we besloten om een plaat met hem op te nemen was hij in feite nog een junior producer. Hij had wel met wat bands gewerkt, maar zelf had hij nog niet veel grote projecten gedaan. Dus we hebben eigenlijk heel veel van elkaar geleerd en dat was een erg fijn proces.

Hij is nog jong en hij gaat nu veel werken voor het label 4AD, dus dat gaat nog wel eens een grote worden”, zegt Daunt.

riaal aan het einde van het jaar, ha ha ha! Ach, het zou ook zomaar kunnen weet je. We zouden het wel fijn vinden om een paar nieuwe nummers op te nemen en uit te brengen. Het is ook zo makkelijk om tegenwoordig iets te releasen. En dat is ook goed voor een band, want er wordt zoveel uitgebracht en de aandacht is allemaal zo snel en vluchtig tegenwoordig. Maar goed, misschien wel, misschien niet” vertelt Daunt.

Nieuwe EP? De plaat is nog niet zo lang uit, maar in de wandelgangen van het internet wordt er alweer over een nieuwe EP gepraat. Wat wel blijkt te kloppen aan de reactie van de twee: “Wat?!

Huh?! Waar lees je dat dan weer! Nu verwacht iedereen gelijk nieuw mate-

Het nieuwe materiaal ligt volgens Henderson redelijk in dezelfde lijn als het huidige album: “Het is erg ‘beatbased’ en ritmisch, samen met het pop- en sfeergehalte dat het materiaal nu ook al heeft. Je moet dus niet gelijk aan experimentele en avant-gardeachtige toestanden gaan denken.”

you tube

face book Luister op Spotify

INTERVIEW

alt-j (∆)

INTERVIEW

Tja. Een beetje Wild Beasts, snufje The xx en een paar grammetjes Radiohead.

Het Engelse Alt-J (∆) is moeilijk te vangen in genres of bandvergelijkingen. Ook qua bandfoto’s zijn de muzikanten nogal mysterieus en de bandnaam zorgt nogal voor opgetrokken wenkbrauwen: hoe komen ze toch aan dat driehoekje?! Om de band uit Cambridge beter te leren kennen sprak The Daily Indie met Joe Newman (zanger/gitarist) en Gus Unger-Hamilton (keyboards) in Amsterdam.

Door Ricardo Jupijn

Die bandnaam is in ieder geval niet zo ingewikkeld als het lijkt.

De doe-het-zelvers kunnen al vrij snel aan de slag door gewoon Alt + J in te drukken op het toetsenbord. Althans, Mac-gebruikers dan. PC-gebruikers kunnen fluiten naar dit gebbetje. Toch was dit niet de eerste naam, hiervoor ging de band nog door onder de naam Films: “We houden allemaal ontzettend veel van films”, vertelt Joe. “Wij schrijven over wat ons roert en films zijn daarin altijd een heel krachtige bron van inspiratie geweest. We hebben nu tijdens het toeren inderdaad genoeg tijd om films te kijken.”

‘Echte muzikanten’ Scenarioschrijver of acteur zijn de jongens niet geworden, maar eerder dit jaar vertelde de band in interviews dat zij zichzelf ook nog niet ‘echte muzikant voelen’.

Misschien ook niet zo gek, want de band heeft elkaar leren kennen op de universiteit van Leeds, waar Gus Engelse literatuur stu-

deerde en de andere drie bandleden Schone Kunsten: “We doen dit nu op een professioneel niveau en zo behandelen we het ook. En ja, we bespelen wel een instrument, dus daarmee zijn we wel professionele muzikanten, maar zo denken we niet. Er is nog een hele tijd

half jaar geleden nog zo, daarna zijn we pas zelf meer instrumenten gaan kopen. Nu hebben we ook onze eigen versterkers bijvoorbeeld, ha ha.”

An Awesome Wave Bij het luisteren van de mysterieuze en wonderschone debuutplaat ‘An Awesome Wave’ komen er, naast wonderschone liedjes, ook veel muzikale vraagtekens door de speakers zetten. De muziek is moeilijk te duiden, maar daardoor juist heel erg fijn. De plaat is opgenomen met producer Charlie Andrew (o.a. Micachu & The Shapes, Eugene McGuinness): “Charlie is fantastisch om mee te werken. Het is ontzettend fijn om een ‘fresh set geweest dat we eigenlijk zonder of ears’ naar je eigen muziek te lainstrumenten bij een concert op ten luisteren. En hij heeft heel erg kwamen draven. Dan had ik alleen mijn akoestische gitaar bij me, hard gewerkt om onze gelaagde speelde Gus op een keyboard die sound te maken zoals die nu is”, ik geleend had en vroegen we aan vertelt Joe. de andere bands op wij hun instruDe bekendheid van Alt-J (∆) is menten mochten gebruiken voor vooral te danken aan de twee sindie avond”, vertelt Joe. Gus vult aan: “Dat was tot ongeveer ander- gles ‘Matilda’ en ‘Fitzpleasure’.

Luister An Awesome Wave op Spotify

INTERVIEW

De reacties op deze nummers waren bijzonder goed, Joe denkt dat het hele album net zo goed zal vallen: “Mensen die de singles goed vonden, kunnen het album ook zeker waarderen, daar ben ik van overtuigd. Het duurt alleen zo lang, want we hadden het album al in januari afgerond.

Dus we hebben wel een tijdje moeten wachten voordat die eindelijk uit was zeg.”

doen zoals zij het willen”, zegt Joe. “We hebben nog steeds de complete controle over wat we doen. We zijn heel erg blij met Infectious Music, omdat we daar kunnen doen wat we willen. Ik denk dat je het beste resultaat van muzikanten krijgt als je ze gewoon lekker met rust laat. En als we ergens hulp bij willen - of geld - ha ha, dan horen ze het vanzelf wel”, zegt Gus.

De business De lange promo- en voorbereidingstijd voordat het album uitkomt hoort erbij als je bij een label zit. Toch was de band in het verleden niet echt positief over die hele muziek-business: “We waren erg voorzichtig destijds en we willen alles graag in de hand houden waar we bij betrokken zijn. En de muziekindustrie wil graag dingen

Kilometers maken Dit jaar zal vooral in het teken staan van veel spelen en het promoten van hun album volgens Gus: “We zijn in het voorjaar op tour geweest met Wild Beasts en Ghostpoet, dat was echt een fantastische ervaring. Een hoop mensen hebben ons gezien, we hebben voor ongeveer 20.000 mensen gespeeld en onszelf kunnen introdu-

facebook

ceren bij een nieuw publiek op die manier.” Ook Nederland wordt regelmatig aangedaan door de band, waaronder Lowlands binnenkort: “We zijn hier pas twee keer eerder geweest, maar het is zo ontzettend fijn om hier te komen. We vinden het heerlijk om hier te spelen. Als we bijvoorbeeld Amsterdam binnen komen rijden, voelt het altijd goed om weer terug te zijn. Als een soort thuis”, zegt Joe. Het is wel even wennen voor de band om zoveel te spelen volgens Joe: “We hebben nog steeds een beetje het idee dat we één keer in de drie weken spelen, maar we worden nu zoveel geboekt ineens! We gaan straks door heel Europa en ook naar Japan en zo. We zijn helemaal niet gewend aan zoveel aandacht en al die shows.”

youtube

prijsvraag!

+

The Daily Indie MA

ILEN = WIN NEN

* Stuur een mail met jouw naam en adres naar prijsvraag@thedailyindie.nl, met als onderwerp ‘PIAS!’ en win deze vier cd’s!

INTERVIEW

Breton

INTERVIEW

Na het uitbrengen van twee EP’s kwam de Engelse band Breton eind maart met debuutalbum ‘Other People’s Problems’ op de proppen. Voor de band een “kleine selectie van hun enorme liedjescollectie”, voor de pers nu al een van de meest geliefde platen van 2012. En Breton heeft nog meer in huis: frontman Roman Rappak is ook filmmaker en verwerkt zijn visuele kunsten vlekkeloos met de indie-electroklanken van Breton tijdens performances. Voordat de band het podium van Paradiso betreedt op London Calling, vertelt Rappak ons meer over het succesvolle debuutalbum.

Door Lisa de Jongh

Missie Rappak staat The Daily Indie te woord in zijn kleedkamer, enkele uren voordat hij het podium van Paradiso moet betreden. Verontschuldigend veegt hij zijn bezwete handpalmen af aan zijn broek: “Ik word altijd hyperactief voor een show begint”, zegt hij. “Vooral als we in zo’n grote zaal moeten spelen. Dan voel ik me rusteloos en ongemakkelijk.” Zelfs na het intense tourschema dat Breton achter de rug heeft om het debuutalbum te promoten, is Rappak nog niet gewend: “We hebben net een volle tour in Amerika gedaan. Maar per land begin je toch je missie opnieuw. De bezoekers kennen je muziek nog niet, je hebt een reputatie waar te maken.”

optredens is de respons geweldig.

Ik merk wel dat veel mensen aan onze muziek moeten wennen: we schotelen ze veel verschillende stijlen voor in een uurtje, en dat moeten ze kunnen verteren. Maar

songcatalogus die Breton in anderhalf jaar heeft opgebouwd: “We hadden 160 nummers liggen en daaruit hebben we er twaalf gekozen. Die liedjes representeren goed wat we kunnen, maar zijn aan de andere kant individuele nummers die niets met elkaar te maken hebben”, vertelt de zanger.

“Ik kijk nu al uit naar ons tweede album, omdat we dan ‘from scratch’ kunnen beginnen. We kunnen dan van tevoren een plan maken, kijken wat we willen, hoe we willen klinken, en met dat in ons achterhoofd aan nummers beginnen.”

De altijd moeilijke tweede plaat is voor Breton nog ver weg, maar als je eenmaal in de gaten hebt dat Rappak heeft er al enkele ideeën wij niet vasthouden aan één genre over: “Veel artiesten kiezen toch voor een toegankelijker geluid als of stijl, is onze muziek eigenlijk De Londense zanger is erg te ze eenmaal hun debuut hebben spreken over de reacties die ‘Other heel toegankelijk.” gemaakt. Wij hebben nooit radioPeople’s Problems’ tot nu toe heeft Selectie liedjes willen schrijven. Als je hoog opgeleverd: “Het is ongelooflijk wilt scoren in de hitlijsten, zet dat Rappak vertelt dat het debuutaldat we nu al zijn uitgeroepen tot idee je alleen maar onder druk. bum een selectie is uit een grote de beste plaat van 2012. Ook na

“We hadden 160 nummers liggen en daaruit hebben we er twaalf gekozen.”

INTERVIEW

Dat is niet goed voor de creativiteit en voor je motivatie.” De zanger vertelt verder: “Het is belangrijker om te doen wat je leuk vindt, dan naar je omgeving te kijken om te oordelen wat wel en niet populair is.

Wij hebben nooit andere bands gevolgd.”

gelijkheden.” En wat doe je dan, als je plots zo succesvol bent? “Stoppen met je studie en stomme zomerbaantjes opzeggen”, lacht Rappak. “En er van genieten zolang het duurt, en zoveel mogelijk leren.”

voelt om bij elkaar in een busje de wereld over te reizen.”

Documentaire Toch zijn het niet de shows waar Rappak de komende tijd het meest naar uit kijkt: “Een van mijn documentaires wordt binnenkort verOok de komende maanden is Bretoond op het grootste filmfestival ton op tour en het schema liegt er van Londen, en dat is wel een mijlniet om. Welke mythes rond het Zomerbaantjes touren zijn eigenlijk waar? Lachend paal in mijn leven. Daarnaast vind ik Het collectief dat achter Breton zegt Rappak: “Het is in ieder geval het ook leuk om weer aan remixen schuil gaat deelt de mening van waar dat je de rest van je band gaat te werken voor andere artiesten en Rappak: “De jongens en ik zijn er haten.” Maar al snel komt hij op aan muziekvideo’s.” En zo kabbelt van overtuigd dat je veel verder kan komen in je carrière als je doet die opmerking terug: “Nee, gek ge- het drukke leven van Rappak rustig noeg word je als groep alleen maar voort: “De perfecte balans in muwaar je achter staat. We zien nu hechter. En we waren al een hecht ziek, video en kunst heb ik nog niet dat het ook klopt: wat we nu met gevonden. Als deze tour is afgelogezelschap omdat we ook lang Breton kunnen doen als band en in Londen in hetzelfde huis hebpen, ga ik daar beter over nadengezelschap hadden we nooit zien ken. Bij Breton draait het namelijk aankomen. Maar ook als je geen hit ben gewoond. Misschien dat het daarom zo gemakkelijk en natuurlijk om al die aspecten, niet om één.” schrijft, ligt het dus binnen de mo-

you tube

face book Luister op Spotify

INTERVIEW

Ho wl

er

INTERVIEW

Pas vorig jaar bracht Howler haar eerste EP uit, maar inmiddels reist de band uit Minneapolis de hele wereld over. Het is alweer de derde keer dat de 20-jarige Jordan Gatesmith (zanger en gitarist) in Amsterdam is. Met de onweerstaanbare debuutplaat ‘America Give Up’ veroveren de shoegazende surfrockers land na land.

Door Ricardo Jupijn

Zeker in Europa lust het publiek wel pap van de nonchalante rock ’n roll van de band: “Het gaat hier in Europa echt goed, zeker in Nederland worden we vaak gevraagd.

Nederland en België eigenlijk.”

Thuis in de Verenigde Staten is de aandacht voor de band wisselender: “Het is hetzelfde, maar tegelijkertijd toch ook weer heel anders.

Amerika is natuurlijk ook zo groot en wijdverspreid, we hebben vooral een aantal steden waar we het goed doen.” Toch schijnt het dat je de band ook beter in Europa tegen kan komen: “We zijn meestal wat vriendelijk en relaxter als we hier zijn. We hebben in Europa toch altijd wel meer lol dan in Amerika!

Misschien heeft dat ook te maken met het feit dat we hier meestal onnozel rondlopen en geen idee hebben wat er allemaal om ons heen aan de hand is, ha ha.”

World Wide Web Howler is wel, zoals meerdere bands tegenwoordig, een kind van het internet te noemen: “We hed-

den een hoop bloghype gehad en dat heeft ons wel een duw gegeven denk ik. Maar we krijgen ook een hoop aandacht op allerlei gekke plekken op het internet. Het

zijn vaak heel veel van die kleine sites in allerlei uithoeken van de wereld. Maar bij elkaar bereik je dan wel weer een hoop mensen, het verspreidt zich ook allemaal zo snel. Zo snel dat een band uit Minneapolis, een stadje in de middle of nowhere, bijvoorbeeld in Amsterdam kan spelen.” Ook de grote machine van Rough Trade (label van o.a. The Strokes, Arcade Fire, The Smiths) helpt de band een handje. Howler tekende vorig jaar gelijk voor vier albums bij het label: “Ja, Rough Trade wil heel graag haar artiesten helpen bij hun ontwikkeling. Ik heb met Geoff Travis (oprichter Rough Trade) daarover gepraat en hij vindt het fantastisch als een band één goede plaat maakt, maar hij vindt het helemaal geweldig als een band vier goede platen maakt. Daar helpen zij hun bands graag bij, om ons te laten

INTERVIEW

er toch waren!” Ook op eigen benen doet de band het goed, met dank Gouden combinatie aan een hoop aandacht van het BritNiet alleen valt de band in de smaak se muziekmagazine NME: “Je kon van labels en rockbeluste internetop een gegeven moment volgens ters, de muziek van Howler beviel de mij niet meer onder ons uit als je dat Britse gitaarhelden van The Vaccines blad las.” Howler ging zelf op avonook wel. Deze besloten dan ook om tuur in Engeland en verkocht aardig de jonge band mee te nemen op hun wat zaaltjes uit. De rest van Europa uitverkochte UK-tour: “Zij kozen ons moest er al snel aan geloven. uit om mee te gaan en daardoor konden wij in allerlei grote zalen spelen Nieuw werk door het hele land. Daar hebben we De debuutplaat ‘America Give Up’ is bijna een half jaar uit en Gatesmith wel veel aan te danken. We hebben ook nog een show in Tokyo en Osais alweer aan het broeien op nieuwe ka met hen gespeeld en nog een ei- ideeën: “Er liggen nog geen bergen gen headlineshow in Osaka toen we aan demo’s klaar, want we zijn bijna ontwikkelen als artiest en muzikant.”

you tube

alleen maar aan het toeren geweest sindsdien, en ik schrijf niet heel veel tijdens een tour. Maar er zijn wel wat ideetjes hier en daar. In juni hebben we maar één festival staan, dus dan duiken we wel de studio in om wat dingen op te nemen en te schrijven.” Gatesmith haalt zijn nieuwe inspiratie voor de komende plaat uit een verassende hoek: “Kijk, we blijven toch onze rock ’n roll-roots houden, dat zal altijd een deel van onze muziek uitmaken. Maar persoonlijk luister ik veel naar R&B. Dan niet die hedendaagse stroming. Meer de oude rhythm and blues uit de vroege en midden jaren zestig die aan de

face book Luister op Spotify

INTERVIEW

kant van de soul zit. Ik ben erachter gekomen dat er in die periode echt een scene in Noord-Engeland was. Daar word ik echt heel erg door geïnspireerd op het moment.

Het zijn vaak van die rare B-kantjes die echt te gek zijn. Het vinden van die nummers is vooral heel erg veel mazzel hebben en blijven zoeken naar 45rpm-singletjes in platenzaakjes.”

Festivals + festivals + festivals De rest van de zomer zal de band niet veel in de studio zitten, want er staan genoeg festivals in de planning. Zo staan onder an-

dere Lowlands, Pukkelpop, Reading and Leeds, T in the Park, Latitude, Benàcassim en festivals in Australië en Japan op het rooster. Een indrukwekkende lijst, waarbij het grappige is dat de band überhaupt nog nooit op een festival heeft gestaan...: “We hebben inderdaad nog nooit een festival gespeeld! Ik heb ook echt geen idee wat ik moet verwachten, maar dat zal vast wel te gek worden denk ik.” Vooral bij het noemen van het aantal bezoekers van dit soort festivals valt het even stil bij de frontman: “Wat?! Komen er zoveel mensen? Ha ha, je moet me niet nu al nerveus maken man!”

INTERVIEW

Great

Mountain

Fire

INTERVIEW

België en indie-muziek, dat is iets met bewoners van aangrenzende kavels en immer fris ogende vegetatie. Waar het op gitaarpop aankomt ligt het gazon van onze zuiderburen er opvallend groen bij. In een rap tempo spuwt België het ene na het andere talentvolle collectief de festivalweiden in. Met vrolijke, dansbare electroliedjes speelt het Brusselse Great Mountain Fire deze zomer mee voor het Waalse team.

Door Julie Enthoven

“Belgen zijn als hun tuintjes: keurig en overzichtelijk. En ze zijn heel eerlijk, wanneer ze je muziek niets vinden, laten ze het merken.” Bassist Alexis den Doncker schuift naar de punt van zijn stoel in het artiestenvertrek van een Haags podium, terwijl hij het verschil tussen Belgisch en Nederlands publiek probeert te duiden. Great Mountain Fire kan zich enige generalisatie veroorloven. Met meer dan een decennium podiumervaring in België en een agenda vol Nederlandse boekingen is een mespuntje huis-tuin-enkeuken-antropologie inmiddels geoorloofd.

Eredivisie festivals “Nederlanders zijn wat vrijer. Ik leerde op school dat hier een lange traditie van vrijdenken bestaat. Het klinkt naïef, maar soms lijkt het net alsof je dat hier nog steeds kunt voelen”, theoretiseert Den Doncker, terwijl in stijl van het betoog een geurende joint de ronde doet. “Die nieuwe wet van jullie over die wietpas hè? Ha ha, dat kan nog een probleem worden.” Het vijf-

tal puft uit van een optreden op Walk The Line, een van de vele showcasefestivals die de agenda van Great Mountain Fire het afgelopen jaar rijk was. Na vele live etalages en enige

voorprogrammapret bij onder andere Balthazar en School is Cool, is de aanloop voor het festivalseizoen genomen. Deze zomer doet de Waalse band een greep naar de eredivisie met posternoteringen voor Dour, Paleo en een recente bevestiging voor

Pukkelpop. Om Belgische festiviteiten op de boekingslijst te krijgen speelde Nederland voor de band vreemd genoeg een hoofdrol. Great Mountain Fire draaide al enkele jaren mee in Wallonië maar Vlaanderen wist lange tijd van niets: “Het is voor Franstalige bands niet makkelijk om voet aan de grond te krijgen in Vlaanderen”, legt gitarist Antoine Bonan uit. “De twee delen van België zijn erg gescheiden, ook in de culturele sector.”

Het was uiteindelijk een optreden op het Groningse Eurosonic dat de slag om Vlaanderen beslechtte: “Het Nederlandse 3VOOR12 wilde ons interviewen, zij werkten daar samen met Studio Brussel. Die zender kende ons helemaal niet, maar omdat we Belgen zijn vonden de medewerkers dat zij dat interview dan maar moesten doen.

We moesten dus via Nederland bij de Vlaamse media komen. Vanaf dat interview kregen we veel aandacht en begon het in heel België te rollen. Dat was fijn, want het kan frustrerend zijn om gebonden te zijn aan grenzen.”

“Die nieuwe wet van jullie over die wietpas hè?

Ha ha, dat kan nog een probleem worden.”

INTERVIEW

Debuutalbum Canopy Enige proeftijd binnen de Waalse linies had Great Mountain Fire er immers al op zitten. De mid-twintigers werkten al samen toen ze elf jaar oud waren. Als Fisher-Priceprofs dienden onder anderen Garbage, The Police en The Cure als rolmodel: “Binnenkort staan we met die bands op een festival in Zwitserland”. Na enkele jaren vol huiskamerglorie bleek Wallonië een prima plek om in podiumuren te grossieren. Lange tijd greep de band iedere gelegenheid aan om op te treden zonder verdere ambities. In 2009 kwam er een Groter Plan en een jaar geleden verscheen het resultaat in de vorm van debuutalbum Canopy. Onder Pias presenteerde Great Mountain Fire een polycarbonaatje met 11 tracks vol overzichtelijke melodieën gecombineerd met onoverzichtelijke bewoordingen.

principe van Franse dichters uit de 19e eeuw”, pocht Den Doncker met het voordeel van opgroeien in het Franse taalgebied. Voor even verandert de donkere muzikantenbunker van De Supermarkt in een literair café. Met een slepende Franse tongval enthousiasmeert de bassist over dichters als Baudelaire, in wiens poëzie vorm en inhoud samen vloeiden en de klank van een woord bepalend was voor de betekenis. “Een woord is een geluid. Soms kan een woord klinken als de realiteit die je wilt beschrijven. Dat is ook een reden voor ons om in het Engels schrijven, in die taal is het makkelijker om geluiden te vinden die matchen met de muziek die wij maken. De teksten zijn een mix van het geluid, de betekenis, en de connectie van het woord met de woorden ervoor en erachter. Het is net als bij poëzie.”

“In de teksten beschrijven we vaak korte momenten en we gebruiken veel metaforen. Soms spelen we met van een stijl-

Het gras bij de buren...

Bewust of onbewust: het stukje Franse letterkunde, Engelse woordkeuze en Hol-

facebook

youtube

landse muzikale diplomatie lijkt voor Wallonië de sleutel tot succes. Na België, Frankrijk en Nederland ambieert Great Mountain Fire speeltijd in meer landen om alles te ‘synchroniseren’, zoals ze het zelf noemen. Hoe komt het volgens henzelf dat zoveel leuke bandjes uit België opstaan en de wereld in trekken? “Grappig: in Frankrijk vragen ze precies hetzelfde,” constateert Den Doncker. Relativeert: “Ik heb geen idee of het ten opzichte van andere landen echt zo is. Tja, hoe zeggen ze het? Het gras bij de buren.. “ Tijd voor een buurtbarbecue.

Luister op Spotify

Join The Daily Indie Team!

Wij zijn op zoek naar:

schrijvers fo to g r a fe n ku n s t e n a a rs opmakers columnisten

Of ben je bijvoorbeeld bezig met een interessant project/band/ label/zelf georganiseerd festival/bandjesavond, en wil je daar meer over vertellen? Mail dan naar thedailyindie@gmail.com

John Denekamp John Denekamp is een freelance journliast, werkzaam voor onder andere Oor, Gitarist & LiveXS. Voor de eerste editie van The Daily Indie schrijft John een column over het fenomeen indie.

Column

Slangenkuil Net toen ik voor OOR aan een gewichtige indie-special werkte werd ik benaderd door The Daily Indie. De ironie. Wat is dat toch, die fascinatie met indie? Er bestaan ontelbaar veel bladen, blogs en websites over indie, maar een sluitende definitie van indie muziek ben ik niet tegengekomen. Toen de term in 1986 door NME werd uitgevonden was het nog overzichtelijk: indie betrof grofweg rinkelende en rammelende gitaarbandjes die hun platen uitbrachten via onafhankelijke labels als Rough Trade, Factory en Creation. The Smiths, The Wedding Present en de vroege Primal Scream, dat was indie.

En toen kwam alternative rock, ook al zo’n term waarvan je je niet kunt voorstellen dat ie ooit niet bestond. Of indie rock natuurlijk.

In de jaren negentig braken indie en alternative op grote schaal door, wat het indie-landschap er bepaald onoverzichtelijk op maakte. Indie werd een goed verkoopbare sound, zie het succes van Oasis en Radiohead. De grap: beide bands zijn labeltechnisch gezien nooit indie geweest, maar voelen wel als – uit hun voegen gegroeide - indiebands. Kortom: indie is een gevoel. Het betreft voornamelijk blanke gitaarbands met een enigszins eigenwijze smoel en – licht - experimentele inslag die hun muziek verkopen als integer en compromisloos. DIY, onafhankelijk, eigenzinnig en puur. Maar indie is allang volwassen geworden, denk aan The Strokes die in een peperdure studio het gruizige geluid van de late jaren zeventig herproduceerden op hun debuut. Of The White Stripes, die met ronkende garagerock groot werden. Zelfs een stadionband als The Killers wordt geassocieerd met indie, in alles major as hell.

Indie is een slangenkuil en kan muzikaal bijna alles betekenen.

Voor mij staan mensen als John Maus, Ariel Pink en Destroyer vandaag de dag voor indie. En wat doen ze? Op hun eigen brakke manier ooit door de serieuze muziekpers verafschuwde mainstream genres als synthpop nieuw leven in blazen. Zo was een band als The Eurythmics ooit fout, later camp en nu cult. Indieheld Bradford Cox (Deerhunter, Atlas Sound) steekt zijn bewondering voor Fleetwood Mac, Roxy Music en de Rolling Stones tegenwoordig niet meer onder stoelen of banken. Onder indie-muzikanten is MOR-rock allang geen vies woord meer.

en de hond Kroeger. Onvoorwaardelijk fan zijn van iets, is niet indie.

Het gaat erom dat je bij dat eerste bovenzaal-concert van James Blake bent geweest, tijdens zijn latere uitverkochte shows twitter jij alweer over het volgende bovenzaal-bandje met twaalf man publiek. Indiefans zijn altijd hongerig op zoek naar nieuwe muzikale helden en schreeuwen hun vondsten graag van de digitale daken. Op het obsessieve af pronken met je goede smaak, en daar komt snobisme om de hoek kijken. Indie draait om het hier en nu en kortstondige hypes zijn aan de orde van de dag. Lana Del Rey – labeltechnisch helemaal niet indie trouwens – is een even treurig als schitterend voorbeeld. Op basis van slechts twee liedjes werd ze de blog-hype van 2011, na opgerakelde sleaze & dirt kapot geblogd en toen haar album in januari verscheen, was het voorbij.

Afgeserveerd, next!

Die waan van de dag is interessant. Wat kennen we over vijf jaar nog en wat is straks totaal vergeten? Vijf jaar lijkt een eeuwigheid in indieland, dus ik heb er de jaaroverzichten van 2007 eens bij gepakt. De platen van The Shins, Arctic Monkeys, Editors en Arcade Fire uit dat jaar kennen we nog wel. The National, Spoon, Okkervil River en The Decemberists zijn household names geworden. The Wombats leken me indertijd een typische eendagsvlieg maar ook zij zijn er nog steeds. Dat kan niet gezegd worden van 1990s uit Glasgow, hun Cookies heb ik zeker een maand grijs gedraaid. Ook was ik enthousiast over Benjy Ferree, Hot Club De Paris, Little Barrie, Bromheads Jacket, Air Traffic, The Pigeon Detectives, Annuals, SixNationState, The Shaky Hands en Tokyo Police Club. Allemaal als een nachtkaars uitgegaan, sommige platen kan ik me nauwelijks meer voor de geest halen.

Wie gaan 2012 overleven? Ik gok op Cloud Nothings, Django Django, Alt-J (∆) en misschien Perfume Genius. En Lana Del Rey komt terug, let maar op. Bands als Morning Parade, Alabama Shakes, Howler, Pond en 2:54 zie ik snel weer in de digitale uitverkoopbakken staan. Maar dat maakt niet uit, indie draait tenslotte om muziek die vandaag alles is, en straks een hipstamatic snapshot uit het verleden. Omdat elke dag zijn eigen soundtrack heeft.

Geniet van je Daily Indie.

Maar die indiefans, wat zijn dat voor mensen? Een Nickelback-fan vindt alle cd’s van Nickelback goed, bezoekt trouw de concerten van Nickelback, heeft een boel Nickelback-prullaria in huis, trouwt en sterft met de muziek van Nickelback en noemt zijn zoon Chad JOHN DENEKAMP

The Daily Indie Playlist Elke maand een verse lijst met nieuwe muziek in jouw groene jukebox? Klik dan op het Spotify-logo!

Bombay Show Pig

interview

INTERVIEW

BOMBAY SHOW PIG Door Ricardo Jupijn

“Ja, met Linda! Hoooiii! Wij zijn net klaar met oefenen. Gaan zo eerst nog even eten bij Kytopia. Dan naar een opening in Rotterdam in de galerie van Simon’s vriendin. En vervolgens naar Delft. Zie je zo. Heeeuujj!!” Zo. The Daily Indie gaat een dagje op pad met de Bombays!

Het muzikale duo, bestaande uit Linda van Leeuwen en Mathias Janmaat, bracht in mei hun debuutplaat ‘Vulture / Provider’ uit en reist inmiddels met een druk tourschema door ons dichtbevolkte landje. Hun rauwe, groovy en pakkende liedjes zijn onweerstaanbaar, op het podium stralen de twee een adembenemende energie uit en naast de bühne zijn ze enthousiast en onvermoeibaar. Bombay Show Pig heeft met een sterke debuutplaat, een platencontract bij Kytopia Records en een sterke live-set, alles in huis om door te groeien naar een band die nationaal en internationaal elk poppodium plat kan spelen.

Maar: first things first De band werkt met hun strakke liveshows eerst van boven tot beneden de Nederlandse kaart af. Van Oerol tot en met Valkenburg, en een hoop steden en uithoeken daartussenin. Op de dag dat The Daily Indie mee op pad gaat, staat het TU Delft Zomerfestival op het programma, met onder andere Blaudzun, Di-rect, Case Mayfield, Kensington, en ja hoor: zelfs 2 Unlimited en The Amazing Stroopwafels zijn erbij. Waarbij Mathias de grap over T(wo)U(nlimited) Delft Zomerfestival niet kan laten liggen.

Terecht.

Pasta Pesto Voordat het zover is, wordt er eerst even grondig geluncht bij manager Simon Akkermans. Spaghetti met kip, cherrytomaatjes, kaas en een kwak pesto. Na een aangename warme maaltijd springen we met een vol maagje in de bandbus rich-

schilderijen en collages van Hidde van Schie. Ook Gees Voorhees, het creatieve brein achter het fascinerende artwork van de band, komt nog even buurten. Tijdens wat hapjes en drankjes is het eerst even tijd om wat vragen te stellen aan het duo.

Halverwege maart interviewde ik de band al eens over de aankomende release van hun debuutalbum. De naam ‘Bombay Show Pig’ zong destijds al in de rondte, maar met de release van de plaat kreeg de band een flinke boost. Toch voelde deze periode niet echt als hét moment volgens Linda: “Voor mij voelde Noorderslag eigenlijk meer als de release. Dat was de eerste keer dat we écht met ze tweeën hebben gespeeld.” Vlak voor de opnames besloten de twee namelijk om hun voormalige zanger uit de band te zetten. “Naar dat moment hebben we sinds september keihard toe gewerkt. Met de plaat is dat toch net iets anders. Eigenlijk precies een jaar nadat we begonnen zijn met schrijven is die plaat uitgekomen, dus dat is echt een lang proces geting Rotterdam. “We doen altijd culturele weest. En voor jezelf, de mensen waaruitjes voor een optreden”, grapt Linda.

Vlak in de buurt van de moeilijk hippe Wit- van je houdt en die dichtbij je staan, was te de Withstraat dendert de shabby band- die er eigenlijk al. We hadden ook een soort luisterfeestje gegeven en zo, dus de bus over de talloze verkeersdrempels. hele release van zo’n plaat gaat een stuk Eenmaal aangekomen bij galerie Unit20, is er vandaag een opening met prachtige geleidelijker.”

>

Photo by: Katerina Plevkova (IamKat)

Releaseparty De releaseparty rondom het album Vulture / Provider was magistraal en overdonderend. The Daily Indie had nog niet echt nagedacht over een cover, maar er bestond plots geen twijfel meer over de vraag welke band daarop zou moeten komen. Het was ook niet zomaar een release-show, maar een invite only-show in ‘Het Kleine Vleeschhuys’. Een 15-eeuws gebouw van het voormalige slagersgilde in Utrecht. Het was vuig, hard, uniek, spannend, opwindend en overweldigend: “We hadden al wat briefjes geschreven voor de buurt, want we waren als de dood dat de politie voor de deur zou staan”, zegt Linda.

Gelukkig ging alles goed: “Het was echt een unieke kans om het daar te doen en daardoor ook een unieke avond voor het publiek denk ik. De belevenis an sich, het onderscheiden van de rest, plus dat je de hele avond zelf in de hand hebt. Je kan een lichtplan from scratch bedenken en de tijden tot en met de drank helemaal zelf bepalen. We hadden geen zin om een soort Paradiso-situatie te zitten waarin je één van de drie bands bent op zo’n avond”, vertelt Linda. Mathias voegt toe: “Soms heb je dan dat de eerste band om acht uur speelt, en dan moet je er om tien uur echt wel uit zijn, want dan moet de volgende erin. Als je dan je release hebt, dan wil je ook wel dat

mensen met je plaat naar huis gaan, maar dan heb je eigenlijk geen tijd om je merchandise te doen! Wij wilden het wel echt op een manier doen dat mensen het zouden onthouden en niet als de zoveelste release die ze gezien hebben.”

Vulture / Provider Live Na de korte borrel in Rotterdam rolt de bandbus inmiddels in de richting van Delft, om zo nog wat andere bands mee te pakken op het festival. Het zoveelste festival in het tourschema van de band.

Onder andere deBeschaving, Oerol, Metropolis, Tweetakt en De Affaire klopten al op de deur van de band. Wat voor een deel te danken is aan een goede timing:

>

“We waren als de dood dat de politie voor de deur zou staan.”

INTERVIEW

“We hadden de plaat op zich ook eerder kunnen releasen, maar we hebben natuurlijk een plan achter dat moment bedacht, en het is tof om te zien dat het heeft gewerkt”, zegt Linda. Volgens Mathias rommelt het al rondom de band sinds Noorderslag: “Het scheelt wel dat je daar hebt gespeeld en dat veel mensen het hebben gezien. Dauwpop is daar bijvoorbeeld concreet uitgekomen, maar waarschijnlijk ook meer shows op de lange termijn. Een tijdje na die show brachten we een track naar buiten - toen nog eentje - en daardoor kregen steeds meer mensen een voorstelling bij ons.” Zo werd de Bombay Show Pig-trein geleidelijk op stoom gebracht en kwam het gevaarte op volle snelheid toen het album werd uitgebracht.

>

Photos by: Pim Top

INTERVIEW En de eindhalte is nog lang niet in zicht.

Halte TU Delft is inmiddels bereikt en de namiddaghonger is ondertussen gestild door een meegenomen pak kaasvlinders van de galerie. Nadat de bus eenmaal geparkeerd en wel op het terrein staat, krijgen we direct een lopend barbecue-buffet voor de kiezen.

Het is eten of gegeten worden vandaag...

Na alweer een smikkelronde is iedereen wat rond aan het lummelen op het festivalterrein en hier en daar bandjes aan het kijken.

Linda is alvast aan haar opmaaksessie begonnen in de weinig charmante, tl-verlichte en naar een bezweet sportteam ruikende kleedkamer. Terwijl Mathias ondertussen nog steeds aan iedereen zijn motivatie probeert uit te leggen rondom het veranderen van de rider (gin in plaats van whisky)…

“Met tonic is het echt goed te drinken hoor!”

Binnen- en buitenland In het najaar gaat de band een Nederlandse clubtour doen, maar er zijn nog geen concrete plannen volgens Linda: “We hebben een tour met Shaking Godspeed gedaan dit jaar en veel plekken gezien. Ik denk niet dat we het hele land door gaan trekken, maar meer de Randstad en wat steden om te beginnen.” Stiekem kijken de twee ook met een schuin oog naar het buitenland. Helaas kunnen ze daar nog weinig over vertellen vanwege officiële bevestigingen die gemaakt moeten worden, maar er speelt van alles: “We hebben al iets heel leuks staan in het buitenland voor september, maar dat kunnen we nog niet bevestigen”, vertelt Linda. “En in juli en augustus.

En trouwens in oktober ook nog wat”, voegt Mathias toe. “We willen gewoon zo snel mogelijk gaan kijken naar de mogelijkheden.

We kunnen op zich overal goedkoop naartoe reizen, omdat we praktisch gewoon met minder mensen zijn. Dat willen we zeker wel gaan benutten.”

>

“Met tonic is het echt goed te drinken hoor!”

INTERVIEW

Door een uiterst onverwachte ‘fly-on-the-wall-actie’, verklapt Simon alsnog een buitenlandse trip van de band: “Hé, Eagles Of Death Metal spelen ook op Oppikoppi.”Waarop Linda vervolgens als een losgelsagen projectiel door de bus heen stuitert. Zij blijkt een number-one-fan blijkt te zijn van deze band: “O, man, ik heb wel eens drie uur staan wachten op een festival om die band te zien!” Het officiële persbericht is er inmiddels ook uit: Bombay Show Pig zal in juli acht shows in Zuid-Afrika gaan spelen. De ‘Bombay-Vulture’ zal dus nu al haar vleugels uit gaan slaan richting het buitenland. Geen slecht avontuur om mee te beginnen.

Compleet totaalplaatje Voorlopig is de band nog wel in Nederland te zien, maar dat zal niet vanzelfsprekend blijven. Dat bevestigen de twee vanavond nog maar eens tijdens hun sterke optreden. Alles klopt: de liedjes, de attitude, de muzikaliteit, de sound. Er is geen speld tussen te krijgen. Het publiek geniet en danst op de heerlijk rockende groove van de band. Beetje bij beetje verovert Bombay Show Pig de kaart van Nederland.

Hopelijk blijven ze hier nog even…!

you tube

face book Luister op Spotify

WINNEN?! + The Daily Indie 2x

+ * Stuur een mail met jouw naam en adres naar prijsvraag@thedailyindie.nl, met als onderwerp ‘Kytopia!’ en win één van deze twee pakketjes!

The Secret Love Parade Janna en Aino leren elkaar op hun 15de kennen en beginnen direct met muziek maken. Nadat ze de wereld hebben rondgereisd, richten ze samen The Secret Love Parade op. Met hun zelf gecomponeerde liedjes lukt het al snel om het publiek te charmeren met hun tweestemmige melodische electropop. Janna Coomans schreef een column voor The Daily Indie.

Column Je kunt een aantal dingen leren van Pink Floyd.

Ten eerste: je mag dan wel andere muziek zijn gaan maken, je moet het bandlid waarmee het allemaal begon, maar zijn helaas verstand verloor (Syd Barrett), eren met liedjes [Shine On You Crazy Diamond]. Ten tweede: laat je niet verleiden door geld [Money]. Geld is de bron van alle kwaad. Maar het belangrijkste dat we van Pink Floyd kunnen leren, is dat we geen opleiding nodig hebben. Je gedachten worden gecontroleerd door de leraar, en ze leren ons alleen dat we een ‘Brick In The Wall’ zijn, een scharniertje in een economische machine.

Als er iets niet ‘indie’ is, niet ‘rock en roll’, dan is het wel aan iemand anders vragen hoe je muziek moet maken. Een muzikant-leraar die je vertelt wat je goed doet (klopje op je schouder, een mooi cijfer op je rapport) wat je fout doet (evaluaties, hertentamens), en vooral: hoe je er geld mee moet verdienen, waar de subsidiepotjes staan en hoeveel papieren je moet invullen om ze te krijgen. De leraar-muzikant voelt ook wel dat dit wringt en zal je vertellen dat je origineel moet zijn, creatief moet zijn. Je moet op school leren origineel te zijn.

Dat lijkt me erg lastig. Waarom zou je het jezelf zo lastig maken?

Is dit dan de belangrijkste verdeling in de muziekwereld in Nederland? Is vijf jaar op een podium staan niet heel vergelijkbaar als vijf jaar op school zitten? Een professioneel muzikant is iemand die er van kan leven, opleiding of niet. Ik denk dat het probleem ergens anders zit. Als je 17 of 18 bent en klaar met je eindexamen moet je kiezen wat je wilt worden (althans, dat is het idee). Je kan maar één ding kiezen, je moet je op één ding richten. Als je muzikant wilt worden is er dus kennelijk maar één plek waar je dit kan doen: de popacademie.

Indiepop is muziek in de marges. Als je heel graag wilt, goed genoeg bent en een beetje geluk hebt, kun je dat laten uitgroeien tot het grootste wat je in je leven doet. Maar van een tijd iets anders doen, van een rotbaantje om je geld te verdienen of van een studie: dan wordt muziek een uitweg. Een droom, een speelveld.

Dat is mooie muziek.

De Rockacademie Tilburg bestaat sinds 1999, en het Conservatorium heeft sinds 2003 een popopleiding. Verreweg de meeste muzikanten in Nederland (Let op: niet allemaal!) die ik ken en waar we (met The Secret Love Parade) van houden hebben geen opleiding gedaan, laat staan onze helden van vroeger en uit het buitenland.

Luister op Spotify

Janna & Aino

April ---------

wegwerpcamera’s

---------

De Utrechtse indie-band April kreeg van The Daily Indie twee wegwerpcamera’s in hun handen gedrukt. Met de bedoeling om deze keer een band niet met een interview voor te stellen, maar door middel van een zelfgeschoten inkijk in de wereld van de band. Jorn Mathijssen en Julia Hendriks gingen op pad en klikten twee rolletjes vol.

April

April

April

April

April

April

April

April

April

April

April

April on:

youtube

facebook website

INTERVIEW

Lola Kite

INTERVIEW

Tekst en foto’s: Sophie Westhiner

Een klein kamertje midden in Amsterdam, volgepropt met een rode bank, synthesizers, een platenspeler, een laptop en een platenkast. Dat is waar Keez Groenteman, zanger en gitarist van Lola Kite, woont en dat is waar hij zijn platencollectie heeft. Niet alles, het grootste gedeelte staat in dozen ergens achter: “Het beste wat ik heb staat hier.”

Vinyl vs. cd “Van jongs af aan ben ik al vinylliefhebber”, vertelt Groenteman.

“Bij mijn ouders heb ik Sgt. Pepper van the Beatles helemaal grijs gedraaid. Een van de eerste platen die ik zelf kocht was Dear Catastrophe Waitress van Belle & Sebastian, toen was ik zestien. Het gaat mij vooral om het voorwerp. Zo’n plaat is gewoon veel mooier dan een cd. De hoes komt bij vinyl ook veel beter tot zijn recht. Je hebt echt iets in je handen, in plaats van een plastic hoesje met een plastic schijfje. Platen hebben een soort eeuwigheidswaarde, wat een cd niet heeft. Vinyl is het enige medium dat duidelijk blijft overleven. Het bestaat nu al meer dan vijftig jaar en het blijft gewoon populair. Ik vind het veel prettiger om een

plaat op te zetten dan een cd.” Dat betekent niet dat hij nooit cd’s heeft gekocht: “Ik heb ook best veel cd’s,

maar vanaf dat ik mijn eerste plaat kocht, ben ik eigenlijk alleen nog maar bezig met vinyl.”

Rommel Zoals bijna iedere muziekliefhebber is ook Groenteman vaak in de Amsterdamse platenzaak Concerto te vinden. Maar dat is niet de enige plek waar hij zijn muziek vandaan haalt: “Ik heb vijf jaar in Tilburg gewoond. Daar had je toentertijd de platenzaak Tommy. In die jaren heb ik echt heel veel muziek gekocht, bijna allemaal tweedehands. Er was ook een tijd dat ik elke mogelijkheid om platen te zoeken aangreep.

Op rommelmarkten bijvoorbeeld.

Dat was voor 99 procent rommel en daardoor werd het echt een sport.

Maar doordat daar voornamelijk troep te vinden is, ben je al tevreden met een plaat die iets beter is dan de rest, dus dan koop je het. Dat zijn de platen die hier niet staan, maar

INTERVIEW

val. The Magnetic Fields vind ik heel erg mooi. En Why, daar heb ik helaas maar één plaat van maar die vind ik echt heel erg goed. Maar ook Paris 1919 van John Cale draai ik nog vaak.” Over de apparatuur doet Groenteman niet moeilijk: “Ik heb een gewone platenspeler en nog een klein spelertje. Ik ben niet zo’n audiofiel die de beste speakers en platenspelers moet hebben. De platen zijn wat mij betreft het belangrijkste. In de zomer als het mooi weer is, neem ik mijn kleine platenspeler en een bak met singles mee naar het park. Dan draai ik daar met vrienden gewoon muziek.” Ondanks dat er maar weinig ruimte is in zijn kamer, is GroenteSyd Barret en een roze hoed man wel tevreden met het aantal platen Groenteman heeft een paar platen waar dat hij kwijt kan: “Ik ben nu gewoon meer hij nog elke dag blij mee is: “The Piper van de kwaliteit dan van de kwantiteit. De At The Gates Of Dawn, het eerste alkast waar ze in staan hoort eigenlijk overbum van Pink Floyd, daar ben ik echt eind te staan. Ik heb er planken in gelang naar op zoek geweest. Dat was heel Apparatuur maakt en nu past het precies. Ik zou best apart. Ik schreef een tijdje voor De Slag- “Er gaat geen week voorbij dat ik niet een grotere kast willen. Als ik later groot een paar keer een plaat opzet. Er zijn werkkrant. Voor hen moest ik naar het North Sea Jazz Festival. Dat weekend van die bands waar ik altijd weer op terug ben, bouw ik gewoon een hele wand vol.” ergens in een doos.” Ondanks hij al veel bezit, blijven er lp’s die Groenteman ooit nog graag wil hebben. “Odessey & Oracle van The Zombies, dat is echt een van mijn favoriete platen aller tijden. De soloprojecten van Syd Barret en de oude platen van Nick Drake, dat zijn dingen die je eigenlijk nooit ergens vindt. Dan moet je echt heel veel geluk hebben. Je kan ook gewoon alles op eBay kopen, maar dan moet je er heel veel voor betalen. En het is natuurlijk leuker om zo’n plaat opeens ergens te vinden in een tweedehands bak.”

was net Syd Barret overleden. De dag na zijn overlijden vond ik op het festival deze plaat.” Maar er zijn meer platen met een verhaal. Groenteman rommelt wat door zijn kast en haalt er een felgele hoes uit: “Dit is zo’n Easy Tune plaat met een sixties sound.” Een jonge vrouw in bikini met roze hoed lacht ons toe vanaf een gele achtergrond. ‘Wide World Hits, the string-a-longs’. Groenteman grinnikt.

“Deze heb ik van Jasper, onze bassist, gekregen toen we samen op de middelbare school zaten. Ik was ziek en toen kwam hij hiermee aanzetten.” Hij loopt naar zijn platenspeler en de kamer wordt vervolgens gevuld met een knullig gitaarmuziekje. Groenteman fluit vrolijk mee: “In die tijd wisten ze al echt hoe ze goed moesten opnemen!”

you tube

face book Luister op Spotify

INTERVIEW

SHOEGAZANENDE

2:54

TWEELING

INTERVIEW Alle blogs en magazines waren er als de kippen bij toen de gezusters Hannah en Colette Thurlow hun EP ‘Scarlet’ uitbrachten. Een hoop aandacht en support-shows voor onder andere Warpaint, PJ Harvey en Wild Beasts volgde Na hun sterke debuut bleven de Londense meiden doorschrijven en kwam 28 mei hun titelloze debuut uit. Ik belde met Colette over het hoe en wat van 2:54.

Door Ricardo Jupijn

In haar drukke schema krijg ik Colette te pakken: “We zijn net klaar met een fotoshoot en we gaan zo even een hapje eten en dan weer repeteren.” De tweeling maakt duistere en mistige muziek die doet denken aan Warpaint, met stuwende baslijnen die soms neigen naar Kyuss en Queens Of The Stone Age. De galmende shoegaze-gitaren geven de muziek hun kracht en samen met de moeiteloos klinkende zang en de flair van de tweeling, is de muziek bijzonder intrigerend: “Ieder liedje op de plaat heeft echt zijn eigen atmosfeer en creëert zijn eigen wereld.

Zeker bij de videoclips die we maken, merk je dat de nummers ook echt een filmische kwaliteit in zich hebben. We wilden ook echt dat de plaat een verhaal zou vertellen en je meeneemt op reis.”

Dreamteam Het debuutalbum wordt omringd door een paar grote namen, te

facebook

Photos by: David Edwards

beginnen met producer Rob Ellis (o.a. PJ Harvey en Anna Calvi): “Met Rob werken we al sinds onze EP, hij kwam in het begin naar onze shows en zodoende hebben we hem leren kennen. Hij heeft ons ontzettend geholpen, met name op het gebied van opname.

Hij heeft ons eigenlijk geleerd hoe je professioneel een plaat opneemt.”

Aan de andere kant werkte de band met de legendarisch mixer Alan Moulder, die onder andere The Jesus and Mary Chain, My Bloody Valentine, The Killers en Nine Inch Nails voor zijn rekening nam: “Hij heeft een gigantische historie in de muziek en vooral Hannah was een bijzonder grote fan van de bands waarvoor hij heeft gewerkt. Hij begreep gelijk de sound en hij wist direct hoe het moest klinken. Alan is echt een tovenaar met geluid, hij haalt een sound naar boven uit opnames,

spotify

dat is echt ongelooflijk. We hebben tien dagen met hem gemixt en dat was echt een avontuur op zich, en vooral heel erg tof!”

Noord-Amerika De band deed begin juni een kleine tour in Engeland, maar zit de rest van juni in de Verenigde Staten en Canada, waar 2:54 tekende bij Fat Possum Records: “Dit jaar hebben we een paar shows gespeeld op SXSW en daar kregen we goede reacties op. Nu gaan we terug, voor ongeveer drie weken, dat is echt fantastisch. Geen idee wat we kunnen verwachten! Maar het is sowieso te gek om door het land te trekken en te spelen op allerlei plekken waar we nog nooit geweest zijn.”

Of we de high-quality lo-fi van de band dit jaar nog in Nederland te horen krijgen, is nog de vraag: “O, ik weet het niet. Maar ik hoop het wel! Nederland staat zeker wel op onze hitlist, ha ha!”

youtube

INTERVIEW

Daily Bread

Photo by Dennis Wisse

INTERVIEW Daily Bread komt dit jaar met de opvolger van ‘Well, You’re Not Invited’. Met de tweede plaat lijkt de band het ‘Sexy Garage Disco-imago’ definitief van zich af te hebben geschud.

Hier is een meer volwassen geluid voor in de plaats gekomen, als voorproefje heeft de band in april dit jaar ‘The Present’ uitgebracht. Deze vier nummers lange EP is gratis te downloaden vanaf de website van Daily Bread. The Daily Indie wist de band te strikken voor een interview op Torenpop 2012.

Door Joris Telgen

Voordat we het over de nieuwe EP gaan hebben; jullie hebben de afgelopen periode heel veel gespeeld.

Waar zijn jullie geweest?

Kim: “Wij hebben vorig jaar veel door Europa gespeeld. Daarnaast stonden we op het CMJ festival in New York.

Dat was heel erg vet!“ Stefan: “We hebben een bookings agency in Noord Amerika: ‘The Agency Group’. Dat kwam weer voort uit Eurosonic.”

Kim: “De markt in de Verenigde Staten is alleen natuurlijk heel erg groot.

Er zijn zoveel bands, waardoor het moeilijk is om je te profileren. Er zijn wel shows uit voortgekomen, maar die waren dan weer in Europa. We focussen ons nu ook vooral op Europa.“

Atser: “Omdat Kim niet meer kon spelen ben ik ingevallen op toetsen. Toen heb ik een show meegespeeld en dat beviel zo goed dat ik ben gebleven.”

len van de nummers, terwijl ik vooral de zangeres ben en daar meer mee moest doen. Dit was een heel mooie kans voor mij om meer als frontvrouw op het podium te staan. Ik ben nu veel vrijer. Ik zou nooit meer terug willen.”

In april is de nieuwe EP ‘The Present’ uitgekomen. Is het nog steeds sexy garage disco?

Stefan: “Nee eigenlijk niet. Het besef begint langzaam te komen dat we een nieuwe richting ingeslagen zijn.

De sound is ook veranderd doordat Atser erbij is gekomen. We zoeken nog een mooie nieuwe slogan. Op de site staat nu ‘whatever you want it to be’.”

Kim: “Na optredens krijgen we reacties van mensen die ons vergelijken Doordat Atser erbij is gekomen kan Jullie hebben een nieuw bandlid: Atser Damsma. Hij viel oorspronkelijk in Kim veel meer focussen op zingen en met bands waar we nog nooit van gehoord hebben. Iedereen hoort er performance. Hoe bevalt dat? voor de toetspartijen van Kimberly? iets anders in terug en dat vind ik wel Kim: “Ik ben geopereerd aan mijn vin- Kim: “Ik was van mezelf geen toetmooi. Dus ‘whatever you want it to senist, dus tijdens de shows was ik ger, wat het gevolg is van een ongeheel erg gefocused op het goed spe- be’. Het is wel toepasselijk.” luk dat ik als kind heb gehad.”

INTERVIEW

Photo by Dennis Wisse

Hebben jullie een verklaring voor de nieuwe richting? Het klinkt donkerder, minder up-tempo en ook de teksten zijn inhoudelijk veranderd.

Kim: “We zijn ouder geworden. Toen wij onze eerste plaat opnamen was ik zestien. Chris en Stefan waren toen achttien.”

Chris: “Je wordt het ook wel zat om de hele tijd vol gas te spelen. In die tijd probeerden we iedereen te overrompelen. Het was ook een stukje onzekerheid, dat je iedereen wilt overschreeuwen. Nu proberen we meer luisterbare muziek te maken die ook harmonisch interessant in elkaar zit.”

Hoe schrijven jullie de nummers? Is dat ook veranderd?

Atser: “Het verschilt per nummer, het is een vrij democratisch proces. Eén van ons heeft een idee en dan werken we het in de repetitieruimte uit. Dat gaat vrij organisch. Dan nemen we het op en luisteren het later met z’n allen na. Uiteindelijk schaven we het bij tot een afgerond geheel.“ Het nummer ‘Loverst’ van de EP is een radiovriendelijk nummer. Zijn jullie daar bewust mee bezig?

Chris: “We zijn daar wel mee bezig. We passen zo’n nummer er ook op aan. Als we het idee hebben dat een nummer een hit kan worden, dan proberen we dat element te versterken. Andere nummers maken we dan juist weer wat obscuurder om het contrast in de plaat te houden.”

Atser: “Maar we maken wel muziek die we zelf goed vinden, dat staat voorop.”

Wanneer komt de nieuwe plaat uit?

Kim: “Ergens aan het einde van dit jaar. Waarschijnlijk oktober, november. Hij komt uit op Excelsior.“ Stefan: “De EP is het opstapje naar het nieuwe werk. Het zijn zeker representatieve nummers.”

Chris: “Op de plaat komen ook weer andere en nieuwe dingen. Die gaan we vandaag ook spelen.”

Kim: “We spelen live nog maar één nummer van het eerste album.”

Chris: “We gaan over twee weken beginnen met de opnames. We hebben nu alle nummers in demo-formaat klaar liggen.”

Kim: “De productie doen we zelf, Atser en Chris nemen alles op. Rimer London (o.a. Le Le, red.) is als producer betrokken bij het afmixen. Als de kers op de taart, zeg maar.”

facebook

Download de gratis EP hier!

youtube

Theo Ploeg

Theo Ploeg (Brunssum, 05031969), medeoprichter van het kritische cultuurblog frnkfrt. Journalist en recensent voor onder meer OOR, ZuiderLucht en Gonzo (circus). Docent Mediasociologie bij CMD Amsterdam (domein MIC) aan de Hogeschool van Amsterdam.

Column

Alle muziek van nu?

Hoeft niet erg te zijn.

“Vroeger was er tijd voor een subcultuur om te ontstaan. Nu met internet is alles binnen twee weken hip as fuck en zes maanden later hoor je er niks meer over”, sneerde Jim Kerr maart dit jaar in muziekblad OOR. Kerr is zanger van Simple Minds. Een band die in de jaren tachtig de hitlijsten bestormde, eventjes populairder was dan tijdgenoten U2, maar uiteindelijk in de vergetelheid raakte bij het grote publiek. Toch verkocht de Schotse band eerder dit jaar Paradiso uit. Simple Minds speelde er van z’n eerste vijf albums elk vijf nummers.

Met dank aan internet. Want zonder het elektronische netwerk had Simple Minds de hoofdstedelijke rocktempel nooit uitverkocht. Kerr heeft gelijk: hypes volgen elkaar steeds sneller op. Toch: dankzij internet is er geen sprake meer van geschiedenis. Alle muziek die ooit is gemaakt is altijd en overal met een paar muisklikken te vinden. Nou ja, bijna alle muziek. En dus herontdekten veertigers en vijftigers de pop uit hun jeugd en raken jongeren opgewonden van acts die al dertig jaar geen platen meer maken. Popjournalist Simon Reynolds schreef erover in Retromania, zo ongeveer het meest geciteerde boek in de popjournalistiek van het afgelopen half jaar. De analyse van de Brit, die tegenwoordig in de VS woont, is uitermate geschikt om het einde van de popmuziek aan te kondigen, de programmering van festivals te fileren en hoofdschuddend te verzuchten dat vroeger alles beter was. Klinkt behoorlijk zuur, maar in zekere zin heeft Reynolds gelijk. Popmuziek heeft niet meer de functie die het twintig jaar geleden had. Niet voor niets wordt 1992 gezien als het jaar dat indierock stierf. Een jaar eerder brak Nirvana met ‘Smells Like Teen Spirit’ door naar de mainstream. Daarna was het hek van de dam: Sonic Youth tekende een platendeal bij een major, grunge werd hip en underground werd mainstream. En ja, dat was ruim voor internet. In de jaren negentig van de vorige eeuw transformeerde popmuziek definitief van rebels, subcultureel medium naar consumptieproduct. Deze eeuw maakte internet het werk af: popmuziek werd ontdaan van de historische context.

Is dat erg?

Dat hangt ervan af. Natuurlijk, er is dringend behoefte aan nieuwe ideeën en nieuwe concepten in onze huidige, westerse samenleving. Ooit was popcultuur een katalysator voor verschillende vormen van emancipatie. Jazz was de soundtrack voor de Franse studenten die in 1968 in Parijs veldslagen uitvoerden met de gendarmerie. Brixton stond in begin jaren tachtig in brand op de lome beats van ‘Ghost

Town’ van The Specials. Grunge uit Seattle verklankte wat miljoenen werkeloze Amerikaanse jongeren voelden. De recente Occupy-protesten moesten het zonder muziek doen.

Sterker nog: popmuziek mocht geen politiek standpunt innemen, zo schreven popjournalisten. Zo bezien is popcultuur inderdaad zo dood als een pier. Dat verklaart voor een deel de populariteit van retro en de hang naar nostalgie.

Vroeger, ja vroeger, stelde popcultuur nog iets voor. Nu klinken jonge bands alsof ze zo uit het verleden zijn overgevlogen met de teletijdmachine van professor Barabas. Popfestivals zijn plekken waar onder gecontroleerde en veilige omstandigheden een écht popfestival wordt nagespeeld.

Nogmaals: klopt allemaal. De derebellisering van popcultuur sinds de jaren negentig heeft echter ook z’n voordelen.

Voor jongeren is alle muziek die ooit is uitgebracht muziek van nu. Mijn studenten aan de Hogeschool van Amsterdam ontdekken via internet The Who en Photek en die klinken net zo, eh, authentiek als garagerockers en dubsteproducers die net hun nieuwe plaatje op SoundCloud hebben gezet. Muzikaal zijn er geen verschillen. Productioneel zorgt de nieuwste software ervoor dat muziek nu net zo klinkt als toen. Alleen de context ontbreekt. Voor mij is ‘Computerwelt’ van Kraftwerk typisch jaren tachtig-futurisme dat nooit gemaakt had kunnen worden zonder de spanning van de Koude Oorlog. Is het erg dat ‘de jeugd’ dat niet weet? Nee, dat is het niet. Misschien is het juist goed dat popmuziek uit de context wordt gehaald van de tijd waarin ze is gemaakt.

Zo kan er immers een nieuwe betekenis ontstaan. Een betekenis die wél betrekking heeft op het hier en nu. Krijgt popmuziek zo misschien nieuwe rebellie terug? ‘Kerosine’ van Big Black als soundtrack voor de Haagse rellen in 2020 waarbij het Binnenhof in brand wordt gezet? Zou zo maar kunnen. Da’s nog eens iets anders dan op Pinkpop een biertje van drie euro drinken bij Bruce Springsteen.

THEO PLOEG

PINGUIN RADIO INDIE RADIO “piraterij is de nieuwe radio�

Wanneer radiozender KinkFM moet verdwijnen, springt Pinguin Radio direct in het onstane gat: 1 oktober 2011 gaat de alternatieve radiozender Pinguin Radio online. Met een enthousiaste club radio-makers (Team Pinguin) maken zij aantrekkelijke en diverse alternatieve radio. Pinguin Radio bloeit en groeit!

Onder andere dankzij de fijne muziekselectie en het gebrek aan slap gelul.

Diederik van Zessen schrijft een artikel over het station voor The Daily Indie.

P I N G U I N R A D I O Rock ’n roll is dead. Indie leeft ook niet meer. Daarnaast beweert men dat er binnenkort geen radio meer bestaat.

Toch brengt Pinguin Radio deze drie samen.

laptops en desktops hebben de platenspeler, de cd-speler, de walkman en de tuner verdreven. Muziek is mobieler dan ooit. Deze ontwikkeling is nog eens in een stroomversnelling gekomen door de opkomst van draadloos internet. Dankzij apps zijn webzenders als Pinguin Radio “Piraterij is de nieuwe radio”, zei Neil nu altijd en overal te beluisteren. De muYoung onlangs in een interview. Het is opvallend dat de oude Young snapt waar ziekindustrie ziet deze ontwikkeling nog veel van zijn generatiegenoten maar niet steeds met lede ogen aan. Men heeft zich inmiddels wel neergelegd bij het feit aan willen. Dat internet het muzieklanddat fysieke geluidsdragers hun langste schap ingrijpend veranderd heeft en de tijd hebben gehad. Maar aan het feit dat piraterij daarin een onvermijdelijk grote ze de regie kwijt zijn, kunnen platenbarol heeft gespeeld. zen nog maar moeilijk wennen.

Maar Young heeft misschien nog wel Tegenwoordig zijn de bands en de fans meer gelijk dan hij dacht. Hij probeerde de baas, en niet meer de platenbazen te zeggen dat internetsites de traditioof managers. Ook de online media zijn nele signaleringsrol van radio hebben grotendeels onafhankelijk van de muzieovergenomen. Iedere muziekliefhebber kan opinieleider worden en veel van hen kindustrie. Pinguin Radio plukt de plaatjes die ze willen draaien gewoon van het hebben inmiddels grote communities internet, van bandsites of tegen betaling opgebouwd. Maar waar die communities zich eerst beperkten tot het schrijven van Spotify. Of een song officieel uit is in over muziek, krijgen ze ook steeds vaker Nederland is niet meer relevant. letterlijk een stem. Een relatief recente Het is niet zo dat de analoge radio één ontwikkeling is namelijk dat radio zich verplaatst van de ether en kabel naar in- op één is overgeheveld naar internet. ternet. Het onlangs gestarte Pinguin Ra- Het succes van Pinguin Radio is voor een groot deel te verklaren uit de afwedio, herrezen uit de as van Kink FM, is zigheid van presentatie en reclame. Het daar een voorbeeld van. motto: ‘no bullshit, great music’ wordt zeer gewaardeerd. Vooral tijdens werktijPinguin Radio maakt radio voor een niche. Omdat het station zich niet richt op den blijken luisteraars geen behoefte te een dure etherfrequentie of andere tradi- hebben aan een discjockey. Omdat in de tionele radiowaarden, kan het hoofd bo- player direct te lezen is wat er gedraaid ven water gehouden worden. Het scoort wordt, hoeft een nummer ook niet meer aan- en afgekondigd te worden. nog beter dan verwacht. Pinguin Radio is inmiddels ontdekt door bijna twee miljoen luisteraars wereldwijd en staat in de Om ervoor te zorgen dat er ook ’s avonds een reden is om Pinguin Radio te luistetop 100 van de best beluisterde online ren, heeft de zender dan wél programradiostations. Wederom wereldwijd. ma’s ingepland. Waarom die bullshit?

Wie in deze uren naar de radio luistert, is Deze ontwikkeling past in het veranderde luistergedrag. iPods, iPhones, iPads, daar veel meer van gediend. Denk maar

eens na met wat voor reden je naar radio luistert. ’s Avonds zijn de meeste luisteraars actief en niet op zoek naar pure achtergrondmuziek. Daarom gaat Pinguin Radio juist dan de diepte in. Op de nieuwe zender hoor je dan bijvoorbeeld programma’s van Dave von Raven van The Kik, die de beste beatmuziek draait.

Of Metal Mike van Aardschok met stevige gitaren. Ook heeft Eric Corton zichzelf gemeld voor een programma op de zender. Iedere donderdagavond zendt hij zijn programma Radio Cortonville uit.

In de komende tijd zal Pinguin Radio de avondprogrammering verder rondmaken en doorgaan met het draaien van de muziek die écht nieuw is. Afgewisseld met klassiekers natuurlijk, van Neil Young bijvoorbeeld. Rock ’n roll en indie leven.

En wel op Pinguin Radio.

WIN 2x2 kaar tjes!

* Stuur een mail met jouw naam en je +1 naar prijsvraag@thedailyindie.nl, met als onderwerp ‘The Black Atlantic’ en win kaartjes!

INTERVIEW

Team Me

INTERVIEW

Team Me is een zeskoppige band uit Noorwegen. De band begon eigenlijk met Marius Hagen die meedeed aan een radiowedstrijd in zijn eentje, vandaar de naam ‘Team Me’. Toen bleek dat hij door mocht naar de finale bedacht Marius dat hij geen singer-songwriter wilde zijn.

Hij ging op zoek naar andere muzikanten en ze vormden samen een soort ‘Team Us’, maar dan onder dezelfde naam. Marius is de drijvende kracht achter Team Me. Indiepop met een hoop toeters en bellen. Op het podium gaan de vlaggetjes en veertjes mee.

Door Cathelijne de Groen

Het debuutalbum ‘To The Treetops’ kwam in Noorwegen uit in 2011, hier later in 2012. Langgerekte vrolijke nummers, ietwat (opzettelijk) kinderlijk, maar ook rustige ballads zijn terug te horen.

Team Me! Wie? De huidige opstelling van de band is Marius Hagen (zang, gitaar, synth), Elida Inman Tjørve (zang, toetsen, harp), Simen Skari (zang, synth, gitaar, percussie), Simen Schikulski (zang, basgitaar), Bjarne Alexander (drums, percussie), Uno Møller Christiansen (zang, (bas)gitaar, percussie). Uno is het enige originele bandlid, de andere bandleden zijn in de loop van de tijd gewisseld. Redenen daarvoor waren divers zoals een studie of andere bands. De zangeres, Synne, die te horen is op het debuutalbum, verliet begin dit jaar de band.

Marius geeft aan dat zij de band heeft verlaten omdat ze het te druk had met andere dingen: “We hadden niet verwacht dat de band zo groot zou worden. Het zou eigenlijk maar eenmalig zijn. Eén optreden. We moesten dus op zoek naar mensen die zich 100% voor de band in konden zetten.”

Terwijl ik zit te praten met Marius komen de andere bandleden ook

de kleedkamer binnen. Drummer Bjarne vlucht al gauw weer de volle kleedkamer uit, maar ik blijf achter met vijf alleraardigste, spraakzame en perfect Engels sprekende

Noren. Marius en Uno leggen mij uit dat je in Noorwegen al op jonge leeftijd Engels leert op school en ook is niets op televisie ingesproken, maar ondertiteld.

Noorse Grammy In 2011 won de band onverwachts de belangrijkste Noorse popprijs (vergelijkbaar met een Grammy).

Dat leverde de band veel aandacht op en wereldwijd werden de band gevraagd om te komen spelen. Als ik vraag of zij in Noorwegen veel fans hebben, grapt Uno: “Ja, wel 300!” Marius legt uit dat Noren afstandelijk zijn. Daar merk je niet of

je grote fans hebt. Ze komen wel naar je concerten, maar je zult ze niet bij je kleedkamer vinden of voor je deur. Daar heb je een soort ongeschreven regel dat je “not too carried away” moet raken. “In ieder geval heel anders dan Japanse of Engelse fans.”

Frontman en oprichter Marius is ook verantwoordelijk voor alle lyrics: “Ze gaan over mijn hele leven, zoals iedereen te maken krijgt met seks, liefde, vrienden, alles in het leven.” Muzikaal is Arcade Fire een grote inspiratiebron voor de hele band, maar ook Smashing Pumpkins, Patrick Wolf, Sigur Rós en vele andere. Team Me wordt door diverse media ook vergeleken met Arcade Fire, maar ook (nu al) met grootheid Mew: “Wij zijn ontzettend vereerd dat we hiermee vergeleken worden. Daar zijn we heel trots op.” Wat gaat dit betekenen voor de toekomst van het team indiepoppers? Hoe ver gaan zij het schoppen?

Anouk Terwijl we zitten te praten zit Simen (Schikulski) op de grond met zijn laptop druk van alles op te zoeken waar het gesprek over gaat. Als ik vraag of ze ook Nederlandse bands of artiesten

INTERVIEW

kennen antwoorden Marius en Uno met Anouk. ‘Nobody’s Wife’ was een grote hit in Noorwegen en ze beginnen de intro van het na te doen. Geweldig nummer vonden ze dat destijds. Dat Anouk nog steeds meegaat wisten ze niet, in Noorwegen is de hype al voorbij. Inmiddels heeft Simen op het web ontdekt dat de Vengaboys ook uit Nederland komen.

face book

The Pirate Bay Op het downloaden van muziek reageert de band verschillend: “Het is een goede manier om nieuwe muziek te ontdekken. Zo staat één van onze nummers in een Indierock Playlist.

Daar is nooit toestemming voor gevraagd, dus het mag eigenlijk niet.

Maar het heeft ons wel heel erg geholpen. Mensen ontdekken je muziek en komen daardoor naar onze concerten. Je hoeft niet per se ons album te kopen, maar steun op een of andere manier de band. Kom naar onze concerten.”

Dat in Nederland de meeste internetproviders The Pirate Bay moeten blokkeren begrijpen ze niets van.

Uno: “Er zijn nog zoveel websites waar je muziek kunt downloaden en

you tube

andere omwegen naar The Pirate Bay.” Zoveel vrijheid in Nederland, zoals gelegaliseerde softdrugs, maar internet wordt gecensureerd. Vreemd vinden ze het.

Uno legt uit dat hij zelf heel veel albums heeft gedownload door de jaren heen. Vooral om muziek te ontdekken. Je hoort een paar nummers, dat leidt weer tot andere bands en albums en zo ontdek je muziek die je helemaal geweldig vindt. Daar wil je alle albums van kopen en concerten bezoeken. Het werkt dus niet alleen tegen een band, maar het helpt ook.

Marius wijst er nog op dat een artiest een geheelplaatje wilt bieden: “Simen (Skari) heeft bijvoorbeeld veel tijd gestoken in het ontwerp van de albumhoes ‘To The Treetops’. Dat is een stukje van de muziek, het hoort er ook bij. Dan hoop je wel dat mensen je album kopen.”

Team Me = Rock ‘n Roll?

“We leven in ieder geval geen rock ‘n roll life. Geen seks, drugs en alcohol, maar reizen, optreden en slapen.

Maar we genieten overal van!”

Luister op Spotify

INTERVIEW

Bodypolitics

Photo by: Alessandro Gatti

INTERVIEW Wat doe je als mode-ontwerpende Italiaan in Nederland met een serieuze muzikale droom? Via een inspirerende advertentie vind je een muzikale Europese lotgenoot en begin je een nieuwe band, met intelligente rock geïnspireerd op Pink Floyd en Radiohead. Dat is het verhaal van Giuseppe Valenza en zijn band Bodypolitics. Opgericht in 2010 gaat het de ZuidEuropese heren inmiddels flink voor de wind. Een positief ontvangen debuutalbum en talloze optredens verder, is het tijd om kennis te maken met multi-instrumentalisten Giuseppe en Thanos Fotiadis.

Door Roeland Rutgers

Een gesprek over volwassen worden, het moeten naleven van regels, de Utrechtse scene en de chaos in ZuidEuropa: “Chaos voegt nieuwe elementen toe. Anyway, we’re talking too much politics!”

Het leven begint bij 30 Uit Giuseppe’s advertentie in MusicfromNL sprak een duidelijke visie: geen uitzichtloos geklooi in de oefenruimte, maar een duidelijke focus richting het opnemen van een album.

Giuseppe: “Het was niet eens de bedoeling om terecht te komen bij een andere Zuid-Europese motherfucker.

Het gebeurde gewoon!” Over het album had Giuseppe ook duidelijke ideeën: “ik voelde me verplicht om een pop-album te schrijven. Echte liedjes in plaats van vreemde geluiden. Die vreemde geluiden zijn nog steeds aanwezig, als het maar ‘bepaalde criteria zou respecteren’.” Een opzet waar de band duidelijk in geslaagd is: The Space Of A Jump biedt een veelzijdige luisterervaring, die bovendien rijker wordt na iedere luisterbeurt. Het volwassen geluid en de gedrevenheid van Bodypolitics komen niet uit de lucht vallen. Thanos: “We zijn nu

de dertig gepasseerd. Je hebt veel energie als je jong bent, maar het is meestal wasted, want je kunt het niet controleren. Op iets latere leeftijd ben je beter in staat om wat je, in je hoofd

niet echt een onderwerp van gesprek.

Nu plotseling worden wij aangesproken op de economische situatie en is het wél een big issue! Mensen vragen: o, dus je komt uit het Zuiden? Hoe erg is het? Ik zeg dan: wat de media ook zeggen: het is niet waar!”

De huidige situatie in de Zuid-Europese “knoflooklanden” brengen een aantal moderne problemen aan het voetlicht. Thanos: “We groeiden op met het idee van een gemeenschappelijk verenigd Europa. Niet als een land, maar een groep landen die duidelijk bij elkaar horen. Mijn generatie ging ervan uit dat we allemaal goed Engels zouden leren; we keken naar MTV, Engelen je hart hebt, op een duidelijkere se programma’s en films. We leerden manier naar buiten te brengen. Je hebt dat het oké was om ergens anders geleerd van alle stomme fouten die je heen te gaan, om ons internationaal te hebt gemaakt in je twintiger jaren. We oriënteren en met mensen uit het buizijn nu op een leeftijd dat we beslissin- tenland te praten.” gen voor het leven gaan nemen.”

Giuseppe: “Voor de Euro was er al een economisch samenwerkingsverband Crisis in Europa en het lijkt erop alsof er nog weinig Afkomstig uit Italië en Griekenland wezenlijk veranderd is. Nu hebben ze worden de mannen van Bodypolitics die fucking munt voor elkaar gekregen, vaak geconfronteerd met vragen over maar de rest hebben ze nagelaten! Ze hun vaderland. Thanos: “Wij waren zijn gestart en weer gestopt! hier ook al vóór de crisis en het was Dat is triest.”

INTERVIEW Nederlandse popklimaat: wat is de noodzaak?

De afgelopen maanden heeft de band veel opgetreden. Zijn ze al gewend aan het Nederlandse popklimaat? Giuseppe: “Er heerst hier in Nederland een publieke en gemeenschappelijke mentaliteit over kunst en wat dat moet zijn. Het wordt zoals publieke kunst, vaak gesubsidieerd. Toen ik hier kwam was het een openbaring: wow, dit is een plek, waar het land muzikanten en podia geld geeft om concerten te organiseren. Dat is fantastisch! Maar toen, jaar na jaar realiseerde ik mij dat dat de reden is dat er bijna geen echte waarheid meer is. Ieder-

een doet maar wat er van ze verwacht wordt, of waar ze voor betaald worden. Intussen is de echte essentie van de muziek ver te zoeken. Er is geen noodzaak! Mensen luisteren ook niet meer naar de teksten van bands. Dat is geen probleem, maar het zegt wel wat over onze samenleving. Misschien zijn er wel te veel bands. Er is een overload, te veel meningen, te veel teksten: alles wordt vlak. Daarom houd ik ook van bands die nog durven te schreeuwen; die nog echt kwaad durven te worden.”

We need ruin!

Maar de popmuziek kan in Nederland toch nauwelijks overleven zonder de broodnodige subsidie? Giuseppe: “Artiesten moeten gesteund worden, zeker, maar op een andere manier.

Of het nu de platenmaatschappij is, of de gemeente, zij bepalen. En zij bepalen ook de regels!” En daar ligt het echte probleem volgens Giuseppe en Thanos: te veel regels.

Giuseppe: “Als er een keer iets mis gaat door een fuckup, dan wordt er meteen een nieuwe regel gemaakt. En nu is alles gecovered door regels! Al die regels hebben effect op ons dagelijks bestaan. Er zijn geen onaangetaste, lege ruimtes meer.

En ik wil dat niet! Het heeft niets met Nederland te maken; dat is gewoon westers. We hebben nog meer slechte tijden nodig.

We need ruin! Het is nog steeds te gezellig. We moeten wat minder gefocussed zijn op onszelf en ons richten op een breder geheel. Wat ook zo erg is in deze maatschappij: niets of niemand blijft nog tot 4 uur ‘s nachts in het café! Het heeft ook weer met de regels te maken. Soms wil ik mijn ritme verkloten en blijf ik wakker: maar er is niemand, hooguit een junkie!

Thanos: “Het gaat niet per se om het wakker blijven

De Utrechtse scene Dat is het klimaat. De muziek is saai, de muzikanten zijn saai. Giuseppe: “Wij maken daar net zo goed deel van uit. En als we merken dat wij net zo goed deel zijn van die risicoloze scene, dan moeten we erdoorheen breken. Maar er is zoveel creativiteit gaande; het broeit onder het oppervlakte. Er moet een plek komen om al die creativiteit te laten ontsnappen. Maar dat gaat niet door een instituut gebeuren, zoals een festival of organisatie.

Het zal niet gaan zoals iedereen het verwacht: het gaat gebeuren door iets totaal nieuws! Zonder geld! Ik sprak met de bassist van de Utrechtse band John Coffey. En we waren het erover eens: er is wel een scene, maar die heeft nog te weinig identiteit. Dat komt omdat het nu pas echt lijkt te worden.” Thanos: “Het wordt nu pas persoonlijk. Bands gaan steeds meer met elkaar om; er

tot diep in de nacht: het gaat om de vrijheid om daarvoor te kiezen! Er was een tijd dat artiesten excentriek en raar waren. Of je werd alcoholist, of een muzikant.

Tegenwoordig is het juist het tegenovergestelde: je moet je als muzikant bijna schamen om raar te zijn, om buiten de boot te vallen. Ik wil erbij horen. Zo is het klimaat nu eenmaal. Maar wat is datgene dat mij die kant op dwingt? Ergens is het positief: het houdt de maatschappij bij elkaar, gezond en alert. Maar iedereen is verveeld en saai, zo lijkt het. Ik mag niet eens roken in de oefenruimte waar we zelf voor betalen! En we bezitten die ruimte echt: op een kapitalistische manier bekeken is dat raar.”

vindt kruisbestuiving plaats. Laten we feesten organiseren en gaan spelen! We zijn allemaal connected. Laten we daar dan iets mee doen.” En niet alleen binnen Nederland volgens Thanos: “Wij kunnen ook de internationale kaart spelen. This small, tiny little country biedt iets met een zeer grote, diverse range: je gaat van singersongwriters tot en met hard rock, en alles wat daartussenin zit! Het kan een flinke industrie worden, maar de economie ziet het stom genoeg niet als zodanig. Ik wil niet onromantisch zijn, maar als er geld te verdienen valt, als de scene wordt opgemerkt, dan ontstaan er kansen. Er is in Utrecht ruim voldoende mogelijkheid: genoeg jonge mensen, hoog opgeleid en gewillig om naar een concert te gaan. Fuck it, we moeten zelf die scene creëren!”

you tube

face book Luister op Spotify

INTERVIEW

Oberhofer

INTERVIEW

De 21-jarige Brad Oberhofer is de roerganger van de Amerikaanse band Oberhofer. Hij schrijft en neemt al zijn muziek zelf op, wat dit jaar resulteerde in ‘Time Capsules II’. Een energieke en ambitieuze debuutplaat die het fijne muzikale talent van de New Yorker laat zien.

Door Ricardo Jupijn

Bijna alle artiesten verbazen zich over het hoge fietsersgehalte in ons land. Ook bij de Amerikanen van Oberhofer is dat niet anders, alleen heeft de band ook een ander soort obsessie gevonden in onze hoofdstad. De vier muzikanten hebben namelijk een dringende behoefte om op een boot te varen door Amsterdam. Voor het interview kijken ze vanaf de waterkant nogal gefixeerd naar langskomende bootjes en ook tijdens het (bijzonder explosieve) optreden in de bovenzaal van Paradiso blijft Brad bij het publiek hengelen naar een boottochtje.

Afijn, ik weet de aandacht van de band te winnen door te vragen naar de, één dag eerder, gestolen laptop van de band: “Gisteren in Brussel is inderdaad mijn laptop gestolen en nogal op een bizarre manier”, zegt Brad. “De laptop zat

in mijn tas en die is gestolen terwijl we de tourbus aan het uitladen waren! Op een of andere manier is iemand tussen ons door geglipt en

sturen of contact op te nemen. Er stonden ook wat demo’s en ideeën op die laptop en in mijn tas zaten natuurlijk veel persoonlijk spullen.”

Duitse politiecontroles Het zit de band ook niet mee, want de dag ervoor werd de band een tijd opgehouden in Duitsland: “Ja, we werden ineens aangehouden door de politie en ze doorzochten onze hele bus. Daarnaast moest Pete (drummer) nog eens een potje plas afleveren”, zegt Matt Scheiner (gitarist) met een glimlach. Pete reageert: “Ja, ze namen mij mee naar het toilet omdat de politie een urinetest wilde doen.

Maar ik hoefde niet en er stond heeft hij of zij mijn tas weten te grij- iemand achter mij mee te kijken.

Daar word ik sowieso al nerveus pen terwijl we even niet keken. Ik heb nog verder niks gehoord of hij van. Dus dat duurde bij elkaar echt al gevonden is. Ik hoop dat diege- tien minuten om iets in dat potje te krijgen. Maar goed, ik mocht door, ne die hem heeft gestolen aardig want er was niks gevonden.” genoeg is mij even een mailtje te

“They could have stolen my virginity by now for all I know.”

INTERVIEW het analoog en old-school op zou nemen en mixen. Toen kwamen we bij Steve uit.”

Voor de plaat werden er ook een aantal nummers van de eerste EP opnieuw opgenomen. Het verschil tussen de twee versies is groot en erg leuk om te vergelijken (EP is te vinden door te tappen op de foto links): “Bij het opnemen van de eerste EP speelde er andere muzikanten mee, dus dat is al anders. Maar er zijn ook een aantal instrumenten bijgekomen tijdens die sessies. Ik heb een vriend die heel veel instrumenten kan bespelen: van een viool, cello, klarinet tot en met een hobo. Want ik wist gewoon dat er veel meer uit die nummers te halen was. Er zijn dus wel een aantal dingen veranderd, zeker ook in samenwerking met Steve.”

face book

you tube

Om alle rare toestanden mooi af te ronden, reed Pete eenmaal in Amsterdam ook nog eens de bus tegen een boom bij Paradiso. ‘Hard’ naar eigen zeggen: “Ja, je kan de bus net niet zien vanaf hier volgens mij.” Brad voegt toe: “Ach, misschien is die ook wel gestolen, wie zal het zeggen. They could have stolen my virginity by now, for all I know.”

Time Capsules II Over naar de muziek. Voor zijn debuutplaat werkte Brad Oberhofer direct met een grootheid. Zijn prachtig opgenomen plaat is door niemand minder dan Steve Lillywhite geproduceerd (o.a. U2, Rolling Stones, Simple Minds & Talking Heads). Die zag het wel zitten met de jonge Brad: “Het ging eigenlijk via het label, die stuurde berichten rond naar mensen om te kijken wie het leuk leek om met mij te werken aan het album. Ik wilde niet graag met een nieuwe producer werken, maar met iemand die al wat meer ervaring had. En ook iemand die

Brooklyn, New York De band is deels via high school en via vrienden van vrienden uit Brooklyn bij elkaar gekomen. Al jaren komen er verschrikkelijk veel indie-bandjes uit Brooklyn, volgens Brad zijn het allemaal import-muzikanten: “Het valt allemaal wel mee, het zijn gewoon Amerikaanse bands en niet echt Brooklyn-bands. Ik ken maar drie mensen die daar echt vandaan komen. Iedereen verhuist naar die wijk omdat het daar ‘gebeurt’.” Volgens Pete groeit de scene vooral sinds het begin van deze eeuw: “New York is natuurlijk altijd al een hypercreatieve stad geweest. Maar je had natuurlijk al die New Yorkse bands zoals The Strokes, Yeah Yeah Yeahs en Interpol rond die tijd.

En altijd als er een ‘scene’ is, dan trekken mensen naar zo’n plek om daar hun muziek of kunst te maken. Sindsdien blijft het groeien, nog steeds trekt New York zoveel mensen aan.”

In Amsterdam wordt de helft van de band vooral aangetrokken door de coffeeshops: “I just love coffee man”, glimlacht Pete.

Luister op Spotify

ADVERTENTIE

Winnen 2x2 Kaartjes voor oberhofer!

Paradiso

za 11 augustus 2012 Mail naar prijsvraag@thedailyindie.nl met onderwerp ‘Oberhofer ‘ en win twee tickets!

ADVERTENTIE

www.thedailyindie.nl

TomRoelofs Roosbeef (ongoing series)