Issue #05 www.thedailyindie.nl
ICEAGE | dead ghosts | DAUGHTER
foto Julia Hendriks
voorwoord
OK, ik ben er klaar mee! Het hele magazine is al af terwijl ik dit schrijf en morgenochtend stuur ik hem naar de uitgever. Ik had eigenlijk al een voorwoord geschreven, maar als je midden in de nacht wakker wordt met een hoge bloeddruk en met een compleet verhaal in je hoofd, dan moet je dat eruit gooien. Er zijn namelijk weer wat dingen veranderd binnen het muzikale landschap. Nummer één: het verdwijnen van LiveXS. Baal je daar dan van als Nederlands muziekmagazine? Ontzettend! Ik zie alles waar ik jarenlang voor heb gestudeerd om me heen failliet gaan. Ik ben een afgestudeerde tijdschriftjournalist met muziek als specialisatie. Dan is het jammer om te zien dat het medium waar je je zolang in hebt gespecialiseerd aan het verdwijnen is. Natuurlijk is het te gek dat je tegenwoordig zoveel kunt schrij-
The Daily Indie
ven en publiceren als je wilt, door bijvoorbeeld een website op te zetten, maar het muziekmagazine is en blijft een schitterend medium en ik waardeer ze allemaal ontzettend. Waar ze ook over schrijven, alle magazines hebben hetzelfde gemeen en dat is die pure liefde voor muziek. Ik vind het oprecht zonde om te zien dat zij, muziekliefhebbers en journalisten, het zo moeilijk hebben. Maar goed, aan de andere kant ontstaan er juist ook weer zoveel mooie dingen, zoals blogs, underground labels, platformen die allerlei bandjesavonden organiseren en noem het allemaal maar op. Muziek leeft! Daarom is het zo dubbel. Zeker als frustratie twee om de hoek komt kijken: BUMA/STEMRA. De Bumasauriër is namelijk weer op pad en heeft ditmaal de blogs in het vizier. En daar kan ik boos over worden. Ik ben zelf
lid van BUMA en zij beheren ook mijn auteursrechten. En natuurlijk, die rechten moeten beheerd en gerespecteerd worden. Maar ga alsjeblieft niet 130 euro vragen aan blogs als Kicking The Habit, flikker snel een heel eind op! Waar de f*ck ben je mee bezig?! Wat wil je daarmee bereiken? Dat al die kleine underground artiesten, met BUMA’s ultrasupergeheime verdeelsleutel, misschien een paar eurocenten uit krijgen betaald aan het einde van het jaar? Val me niet lastig, zeg. Zullen we het nog eens hebben over al die tonnen die jaarlijks werden uitgekeerd aan allerlei ‘links-lullende-rechts-vullende’ directieleden. Had daar wat nuttigs mee gedaan en laat die muziekliefhebbers lekker plaatjes embedden op hun blogs (die er zelf op zijn gezet door muzikanten...), dan verdien je er uiteindelijk nog meer mee.
Issue 5
Colofon
Issue #05 Hoofdredacteur Ricardo Jupijn Adjunct-hoofdredacteur Sophie Westhiner Eindredactie Ricardo Jupijn & Sophie Westhiner Redactie Stephen Bell, Mark Bink, Robin van Essel, Annelotte de Graaf, Cathelijne de Groen, Yoram van Hees, Wessel van Hulssen, Lisa de Jongh, Ricardo Jupijn, Harm de Kleine, Maartje Knaap, Jelmer Luimstra, Joris Postulart, Liske Steenbergen, Rinze Voorberg & Sophie Westhiner
#05
coverfoto Thijmen Sietsma
Grafisch Ontwerp Iris Deppe, Ricardo Jupijn, Kyra Neve, Kevin Smink & Laura Steenge Fotografen Julia Hendriks, Victor van der Griendt (Mcklin), Melissa Houben & Tom Roelofs Special Thanks To The Black Atlantic, Pien Feith, Julia Hendriks, David Jupijn, Jorn Mathijssen, Cedric Muyres, Casper Pennings, Nouveau VĂŠlo, Tim Maarten Verheijen & Leonie Wenting Publisher Rising Step www.risingstep.com
#04
#03
#02
#01
The Daily Indie Magazine Voor algemene informatie: thedailyindie@gmail.com Bezoek Ons Online www.thedailyindie.nl facebook.com/thedailyindie twitter.com/the_daily_indie Adverteren Adverteren in The Daily Indie? Ontdek de mogelijkheden van interactief adverteren via alex@thedailyindie.nl Š 2013 The Daily Indie Alle rechten voorhouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, kopie of welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van The Daily Indie.
Klik hier om eerdere edities terug te lezen
The Daily Indie
Issue 5
The Daily Indie
Issue 5
redactie top vijf
Issue #05
SONG: Deerhunter - The Missing Eens in de zoveel tijd lijkt de tijd plotseling stil te staan en wordt de hele wereld weggeblazen door één nummer. Bij The Missing was dit bijna het letterlijk toen ik (Ricardo Jupijn), volledig overmand werd door de pracht van dit nummer. Ik werd omhoog gelift en zweefde op mijn rug over groene velden, waarbij ik verblind werd door een prachtig opkomende zon. De wereld was vredig, de wereld was prachtig, de wereld was in harmonie. Ik voelde helemaal niets meer, alles gleed van me af. Het was een bizar en onverklaarbaar moment. Tot een bus mij op een haar na mist! Een mooiere soundtrack zou er niet geweest zijn...
SPOT: KAPITAAL Utrecht is een bijzondere plek rijker met de komst van een nieuwe, creatieve broedplaats: Kapitaal, wat een (t)huis is voor grafisch ontwerp en alle aanverwante beeldende en nietbeeldende disciplines. Aan de Plompetorengracht ligt een schitterend pand waar cultuur, zeefdruk, workshops, exposities, werkplekken, winkel, lezingen en feestjes samenkomen. De evenementen, zoals een Bas Kosters Zeefdruk Bonanza, film- en eetavonden of deelname aan Le Mini Who? in samenwerking met Snowstar Records, maken van Kapitaal een diverse en multifunctionele plek waar Utrecht nou net aan toe was.
MAGAZINE: Œ Magazine Liefhebbers van mode en Berlijn moeten dit prachtige magazine zeker checken! Wat de makers er zelf over zeggen: “Berlin has a vivid and complex fashion scene that many people talk and write about, but as Berlin is big and diverse it is not so easy to get a grip on it. So we thought instead of describing what’s going on you’d better just show it! This triggered our idea to start a magazine that captures Berlin’s fashion scene. Our second postulate was to give the contributors total freedom to realize their ideas, in this way you should be able to get a good insight into what is happening fashionwise in this beautiful city.”
CONCERT: THE DAILY INDIE @ NOODLANDING (23 MEI) Op donderdag 23 mei zal The Daily Indie zijn allereerste avond organiseren tijdens Indiestad! Van 23.30 tot 05.00 zullen wij de Kelder van Paradiso omtoveren tot een ondergrondse Daily Indie Bunker, waar wij de officiële Issue Launch gaan houden van Editie 5. Met onder andere live-muziek van Seapony en een speciaal samengesteld The Daily Indie DJ Team achter de draaitafels. Verder zijn er exclusief gedrukte zines te koop, goodies te verkrijgen, liggen er wegwerpcamera’s klaar om volgeschoten te worden en zullen er nog veel meer verrassingen op de loer liggen. Zet ‘m in je agenda: 23 mei!
FESTIVAL: Best Kept Secret Het is me nogal een lijstje, hoor: Allah-Las, Agnes Obel, Balthazar, Arctic Monkeys, Autre Ne Veut, Black Lips, Alt-J, Cashmere Cat, Doldrums, Drenge, Efterklang, French Films, Indians, Iceage, Kurt Vile, Mozes and The Firstborn, Local Natives, Savages, Portishead, Suuns, Surfer Blood, Temples, The Black Angels, The Maccabees, Wavves en nog veel meer. Tja, Best Kept Secret heeft het deze zomer allemaal eigenlijk. En dat wordt allemaal ook nog eens gehouden (en er wordt hier gesproken uit veel ervaring) op een supergaaf festivalterrein. Best Kept Secret Festival wordt gehouden op 21-22-23 juni in Hilvarenbeek.
The Daily Indie
Issue 5
New indie
Holograms & The Hussy
Holograms - Flesh & Bone De luide, groteske en heldere vocalen lijken wel een duel tussen Robert Smith en Iceagezanger Elias Bender Ronnenfelt. Anton Spetze, zanger van het Zweedse Holograms, gaat recht op zijn doel af en klinkt verdomd vurig op de eerste single van hun nieuwe album ‘Forever’ (3 september). De duistere en haast dramatische single Flesh & Bone marcheert je oren binnen en laat horen dat het menens is. Proto-punk vol grommende drums, bezwerende synths en straffe gitaren. Waarom duurt het nog zo lang voordat die plaat uitkomt?!
The Hussy - Blame De psychpunkers van The Hussy laten horen hoe goede garagepunk gemaakt moet worden. De band, bestaande uit broeder Bobby Hussy en zuster Heather Hussy, geven op hun nieuwe plaat ‘Pagan Hiss’ dan ook alles wat ze in huis hebben. En inderdaad, de gitaren fuzzen en de drums worden allesbehalve zacht behandeld, maar de band laat meer horen dan dat. Soepel oververvloeiende partijen, veel gitaareffecten en sterke melodieën maken van Blame een garagekneiter die je niet wilt missen.
The Daily Indie
Issue 5
New indie
Bass Drum Of Death & MGMT
Bass Drum Of Death - Shattered Me Garagerocker John Barrett slijpt op Shattered Me de haarscherpe kartelrandjes iets af in vergelijking met z’n debuutplaat ‘GB City’ (2011). En hoe! Met een verbluffend resultaat ishet een mix geworden waar liefhebbers van Ty Segall, Nirvana, White Fence en Wavves direct verliefd op worden. Geslepen punkrock anthems met een heerlijke vleug garage. Wat wil je nog meer? Inderdaad, een heel album vol met deze nummers! Dat nieuwe, zelfgetitelde album verschijnt 27 mei. Check overigens ook zeker B-kantje Crawling After You.
MGMT - Alien Days Op 2:40 reageert TheLazySun op Soundcloud: “It’s about f*cking time. This is pure magic.” En het is inderdaad about f*cking time. De single Alien Days kwam op Record Stare Day uit op cassette. De pure magie van het nummer moet heel even doordringen, maar na een aantal luistersessies kickt ‘ie er lekker in. Het 5 minuut 10 durende nummer zit zol weirde synthpartijen en vocalen, diepe drums en jaren ’70 Bowie-achtige melodieën. Dit psychedelische pareltje zal verschijnen op een nieuwe MGMT-plaat, die gepland staat voor juni.
The Daily Indie
Issue 5
New indie
SPLASHH & Hookworms
SPLASHH - Sun Kissed Bliss De band bestaat pas iets meer dan een jaar, maar knalt de laatste tijd het ene na het andere fantastische nummer op het internet. De fuzz- en zonnestraalgeladen grungepop van SPLASHH komt helemaal tot zijn recht op Sun Kissed Bliss. Overladen met grootse reverb en boordevol zomerse melodieën surft de band met dit nummer midden op de golf van de hele grunge revival die al een tijdje gaande is. Debuutplaat ‘Comfort’ komt 4 juni uit en de band is live te zien op London Calling In De Tolhuistuin en op Best Kept Secret Festival.
Hookworms - Radio Tokyo Nadat de band net een nieuw en ongekend sterk album uitgebracht heeft, brengt Hookworms in mei direct weer een nieuw nummer uit via Too Pure Singles Club (een platform dat maandelijks een vinyl-single uitbrengt van toffe, underground bands). Het met rauwe energie overladen nummer zit vol catchy orgeltjes, pompende drums en vibrerende gitaren. Een overweldigend en heerlijk staaltje psychedelica van één van de spannendste bands die op het moment actief is. Lekker door blijven schrijven zo, jongens!
The Daily Indie
Issue 5
Luister The Daily Indie terwijl je ‘m leest Klik hier om Issue #05 op Spotify te beluisteren
The Daily Indie
Issue 5
The Daily Indie
Issue 5
samenstelling Yoram van Hees
Maandag
Yeah Yeah Yeahs Sacrilige
Dinsdag
John Coffey Dirt & Stones
Woensdag
Majical Cloudz Chilhood’s End
Donderdag
Django Django WOR
Vrijdag
Biting Elbows Bad Motherfucker
Zaterdag
Foals Late Night
Zondag
Kurt Vile Never Run Away
Bonusdag
The Soft Moon Want
Klik op de preview om de video op YouTube te bekijken
INTRODUCING
Earth Mk. II
tekst Wessel van Hulssen foto Nienke Doekes
Sinds Jacco Gardner met zijn 60’s neo-psych niet alleen Nederland maar meteen de hele wereld rondgaat, is de interesse in die voorheen onbekende scene flink aangewakkerd. Excelsior pikt meteen een andere krent in de psychpop-pap eruit: Earth Mk. II (spreek uit als “Earth Mark Two”). Waarvan Hugo van de Poel het brein achter deze nieuwe band is. In een Amsterdams café maakt The Daily Indie kennis met hem. Het valt mij op dat er weinig van de band online staat, twee songs, nauwelijks informatie, geen interviews. Is dat bewust zo gedaan? “We zijn pas een paar weken online. Ik heb bewust lang gewacht met het beschikbaar maken van informatie. Voor het verrassingseffect. Excelsior heeft een eerste persbericht aan ons gewijd, een paar blogs hadden al eerder wat over ons geschreven, maar that’s it.” Meestal is het dé te ontwijken vraag in een interview, maar hier is het wel op zijn plaats, omdat er zo weinig bekend is. Hoe is Earth Mk. II ontstaan? “In het verleden vormde ik samen met Jacco (Gardner, red.) de band The Skywalkers. Dat hebben we twee jaar gedaan. Binnen The Skywalkers wa-
The Daily Indie
ren we heel erg beperkt tot twee instrumenten, in de projecten die we allebei daarnaast ontwikkelden gaven we onszelf veel meer vrijheid daarin. Jacco was ondertussen met zijn album bezig, en ik maak thuis altijd muziek dus ik had ook genoeg materiaal verzameld. Toen heb ik samen met Jacco’s hulp in zijn studio twee nieuwe songs opgenomen. Dat was wel echt de start van Earth Mk. II.” Is Earth Mk. II jouw solo-project of voelt het inmiddels meer als een band, sinds die opgezet is voor de live-shows? “Ik zie het echt als twee losse dingen. De band heeft creatieve input in de live-vertaling van de songs, maar in de studio is het wel echt mijn project. Daar heeft de rest van de band niks over te zeggen, haha.” Wat staat er komende tijd in de planning? De eerste officiële release komt binnenkort, maar wat komt daarna? “Ik ben nu druk met een album bezig, die is bijna af. Jacco doet de productie en ik schrijf alles en speel het in. Wat er de komende tijd gaat gebeuren staat nog open. Nu de eerste songs online staan is het wel makkelijker dingen te regelen, want je kan wat laten horen.”
Er zit nu een duidelijke grens tussen Earth Mk. II in de studio en Earth Mk. II op het podium. Waar zit, op de bezetting na, het grootste verschil tussen de twee? “Dat is nu nog in ontwikkeling, we hebben nu wat shows gedaan. Maar ik probeer met de live-band de grens te vinden en onze sound is live nog heel erg in ontwikkeling. We laten de opnames live ook wel los om te kijken wat er live ontstaat. En live is er een extra gitarist bij, dat brengt al een hoop extra in het geluid.” Wat is het grootste verschil tussen jou en Jacco Gardner? “Onze muzikale invloeden zijn hetzelfde, maar in de manier van songs schrijven verschillen we wel. De 60’s productie zorgt meer voor de sterk verbindende factor. Jacco’s muziek is veel meer georkestreerd, hij versiert zijn liedjes met allerlei soorten geluiden. Ik hou het over het algemeen veel simpeler.” Als zowel Earth Mk. II als Jacco Gardner over twintig jaar nog steeds succesvol muziek maken treedt Jacco op met een gigantisch orkest en jij met een kleine band-opzet? “Dat zou zomaar kunnen, ja. Wie weet!”
Issue 5
INTRODUCING
Halasan Bazar
tekst Ricardo Jupijn foto Anders Lindved
De, zo zeggen ze het zelf, little psych pop band uit Kopenhagen weet de juiste snaar te raken met de heerlijke upbeat, psychedelische vibe van San Francisco uit de jaren ‘60, Wij spreken met geestesvader Fredrik Eckhoff over het hoe en wat. Hi Fred! Wat ben je aan het doen? “Poe, wat ben ik aan het doen. Ik zal je vertellen wat ik gisteren deed, ik ben met mijn hoofd tegen een pijp gestoten in het café waar ik werk. Blood all over the place! Dus ik lig nu in bed met een hersenschudding, mezelf afvragend of het veilig is om wiet te roken. Iemand zei ooit dat je dan je algehele concentratie kunt verliezen, maar die ben ik al jaren kwijt. Anyway, onze Melbournse gitarist Carl is op tour met een ander project: Sink Ships. Jakob en Christian zijn in de oefenruimte een nieuwe side-project aan het opstarten, genaamd Echofabrikken en onze drummer maakte abstracte schilderijen.” Hoe zijn jullie deze band begonnen? “Ik ben Noors, maar woon nu vijf jaar in Kopenhagen. Ik begon thuis met het maken van lo-fi opnames. Hele intuïtieve nummers die er zo nu en dan uitrolde, als ik dan een plaat bij elkaar had maakte ik er een album van. Ik had drie albums en een EP gemaakt, toen op dat moment veel bands uit Kopenhagen uit elkaar vielen, uit die
The Daily Indie
puinhopen is Halasan Bazar gekomen, waarvan ik de muziek schrijf en opneem. Soms samen, soms met de rest. “ Voor lezers die jullie niet kennen, hoe zijn het beste te omschrijven. Of hoe niet? “Euhm, het is erg speels en open. Spontaan. Wanhopig en pijnlijk. En vol hooks en fluctuerende nummers. Ergens tussen Gene Clark, The Clean, Pixties, vroege Of Montreal en late Os Mutantes. En we houden heel erg van Love.” Wat móéten we weten over jullie? “Dat wij de real deal zijn. Maar we zijn zeker geen hippies. Misschien kan je ons anarchistische beatnicks noemen.” Wat is het leukste aan het spelen in Halasan Bazar? “We zijn echt goede vrienden van elkaar, en iedereen houdt echt van de muziek die we maken. We zitten heel erg op één lijn qua muzieksmaak en wat we creatief willen, dat is erg fijn.” Hoe is Kopenhagen voor jullie als band? “Het is wel een fijne en rustige stad, maar het is niet echt een goede start om te groeien als een artiest. Niemand geeft hier een moer om onze soort muziek. We zijn in de VS en Frankrijk
nog bekender dan hier… Maar het is ook wel goed, want ik moet me altijd wel ergens tegen kunnen verzetten, in samenwerking met support van vrienden en fans werkt dat erg goed.” Kun je ons wat vertellen over het maken van het album ‘Space Junk’? “Hij is erg spontaan gemaakt, eigenlijk in de tijd dat ik wat stoom af wilde blazen tijdens het intensieve mixen van de vorige plaat. Het meeste nam ik zelf op, en sommige dingen met behulp van de andere jongens. Binnen acht à negen dagen was het al opgenomen. Toen duurde het ongeveer nog een decennium om van die puinhopen weer iets te maken... Oh, en dankzij het label Crash Symbols hebben we de plaat op vinyl uit kunnen brengen!” Grootste droom? “Om altijd en overal op te kunnen nemen en te kunnen releasen, wanneer wij het willen. En nog genoeg geld hebben om burgers te eten en bier te drinken! Maar ook om fans lange tijd aan ons te binden doordat we interessant en relevant blijven.” Favoriete band van het moment? “Helvetia, zonder twijfel. Een Amerikaanse band die bijna niemand kent volgens mij, raar... Ik luister de laatste tijd ook naar Jane Jane Pollock en naar de nieuwe van The Growlers.”
Issue 5
INTRODUCING
Kleinindustrie
tekst Sophie Westhiner
Kleinindustrie: het trio komt uit Amsterdam en bracht vorig jaar drie EP’s uit. Verder heeft de band een nieuwe drummer, maar nog altijd geen label. The Daily Indie ontmoet de band in hun repetitiehok, een donker hol in OT301. Zanger Sjef Ketelaars zit onderuit gezakt op een stoel met een Albert Heijn-salade op schoot. Naast hem brandt het enige licht in de ruimte, een eenzaam schemerlampje. Elizabeth Prins zit tegenover hem te roken. Ze lachen. Veel. “Als Martinus (Schneijderberg, gitarist, red.) straks binnenkomt slaat de stemming helemaal om”, zegt Ketelaars. “Dan wordt het bloedserieus. En hij gooit er altijd wat one-liners tegenaan.” Ketelaars en Prins lachen hard, vallen haast van hun stoel. “Ik vind interviews altijd zo raar”, zegt Ketelaars. “Er kan niets fout gaan of zo. De band wil er graag geinig op staan en de journalist wil een mooi stuk schrijven.” Prins schudt lachend haar hoofd. Elizabeth Prins is de nieuwe drummer van Kleinindustrie. Sinds juli 2012 heeft ze de plek van Willem van Gerven Oei overgenomen. Ketelaars:
The Daily Indie
“Willem stapte vorig jaar uit de band omdat hij naar Belgrado ging. Elizabeth vinden ging eigenlijk heel gemakkelijk.” Prins: “Een andere band had mijn naam doorgegeven aan onze manager en die belde mij. Ik kende Kleinindustrie nog niet maar toen ik wat nummers van ze hoorde, had ik er heel veel zin in.” Ketelaars grinnikt: “Er is wel een verschil tussen Elizabeth en Willem. Vooral fysiek.” En weer duikt het puberale duo in een diepe lachkick. In een interview met 3voor12 zei de band vorig jaar het plan te hebben naar Noorwegen te gaan om een nieuwe plaat te schrijven. “Ja, da’s niet waar, dat had ik verzonnen”, lacht Ketelaars. Ook Prins ligt weer dubbel. “Nee, niet helemaal verzonnen, maar we zijn niet naar Noorwegen geweest”, biecht hij op. “Dat heeft maar heel even door mijn hoofd gespeeld, maar we zijn uiteindelijk naar Duitsland gegaan. Daar hebben we de tweede EP geschreven. Het was dus best zuur dat Willem bijna meteen daarna wegging.” De ene na de andere peuk licht op. Gitarist Martinus is nog in geen velden of wegen te bekennen. Aan de
muur van de repetitieruimte prijken posters van de lange Nico, postpunkband Wire en Sonic Youth. Kleinindustrie wordt vaak vergeleken met de Amerikaanse indie-pioniers. Prins: “Niet mee eens maar wel leuk.” Ketelaars: “Inderdaad niet mee eens. Als je onze laatste EP hoort, dan vind ik dat eigenlijk helemaal niet zo Sonic Youth. De eerste wellicht wel, misschien klonk die wel meer als bandjes die we vet vonden, omdat we daar onbewust toch dingen van leenden. Op de nieuwe EP hoor ik dat veel minder. De laatste tijd is het beter gelukt om onze ideeën te vertalen naar een nummer, daardoor hebben we nu meer een eigen geluid. Met Elizabeth is het sowieso heel anders. Die laatste ep hebben we nog gemaakt met Willem, Elizabeth heeft een andere speelstijl, dat ga je wel horen als we het nieuwe materiaal live spelen.” Na meer dan een uur wachten en net de laatste zin van het interview te hebben uitgesproken, komt Martinus binnen. Hij zou het gesprek van een serieuze toon voorzien, maar werkt in praktijk vooral op de lachspieren van zijn bandleden. “Heb je nog wat one-liners, Martinus?” “Erhm....nee?”
Issue 5
INTRODUCING
Warm Soda
tekst Ricardo Jupijn foto Laura Meek
Als je toevallig nog op zoek bent naar een heerlijke, nieuwe west coast band, dan hebben we ditmaal Warm Soda uit Oakland in de aanbieding. Ze combineren de Oh Sees met The Black Lips en vormen de westelijke tegenhanger van The Strokes en The Ramones. Debuutalbum ‘Someone For You’ is onlangs uitgekomen. In juli komt de band naar Nederland, The Daily Indie spreekt de heren alvast even. Goedemorgen, wat zijn jullie allemaal aan het doen? “We liggen er even helemaal af op het moment, want we zijn net terug van een tour door de USA van zes weken. We gaan eerst nog even een paar dagen hangen voordat we aan het werk gaan aan ons nieuwe album. We zitten in de studio as we speak! Wie zijn precies de gasten achter Warm Soda? “Matthew Melton, Rob Good, Chase Oren en Ian McBrayer. Allemaal fantastisch, gave rockers die elkaar hebben ontmoet in Oakland, Californië toen ze allemaal nog in andere bandjes speelden voordat Warm Soda werd gevormd.”
The Daily Indie
Wat is het beste aan Oakland en Californië? “Surfen, meiden en strandfeesten.” Voor lezers die nog nooit van Warm Soda hebben gehoord, hoe kun je jullie het best omschrijven? “Glam pop with casual vocals.” Om een hint van jullie inspiraties te krijgen, wat luisteren jullie zoal in de bandbus? “The Zombies.” Ik zie Warm Soda als de west coastvariant van The Strokes en The Ramones. Zijn dat bands waar je vaak naar luistert? “Wie zijn The Strokes dan?” Wat is het leukste aan het spelen in Warm Soda? “Being awesome.” Hoe zijn de reacties op jullie nieuwe plaat ‘Someone For You’? “Tot nu toe vinden veel mensen het echt te gek, vooral meiden. Alhoewel ik toch wel blij ben dat mannen het ook leuk vinden, hoor. Maar idealiter vinden we het wel fijn als onze luisteraars voornamelijk vrouwen zijn.”
Hoe hebben jullie die plaat gemaakt? “We hebben alles op één simpele cassette tape geknald, daarom klinkt het zo!” Wat vind je het tofst aan de muziek die je maakt met Warm Soda? “We will always keep it real, no matter what.” Wat zijn de plannen om de wereld over te nemen in 2013? “We willen heel erg graag in ZuidAmerika spelen als het kan. We spelen binnenkort een festival in Canada, vlak voordat we naar Europa gaan. Daarna gaan we kijken of we naar Australië en Azië zouden kunnen gaan. Ik heb wel het gevoel dat we het erg goed in Japan zouden doen. Wat kunnen we verwachten van de Nederlandse shows in juli? “FIDLAR.” Iets anders dat je nog graag wilt delen met onze lezers? “yolo.”
Issue 5
Nouveau Velo
De indiepoppers van Nouveau Vélo hebben met hun laatste EP ‘Daze’ nogmaals bewezen dat ze een unieke Nederlandse band van de hoogste klasse zijn. We kunnen dan ook geen genoeg krijgen van de puntige psychpop die de band maakt. Tijdens het luisteren vroegen wij ons eigenlijk af waar de band zelf naar luistert, en vroegen wij de jongens een mixtape voor ons te maken. En dat is een interessante playlist geworden die van Drs. P, Kraftwerk, The Vaselines, Wire en Neu! naar Sonic Youth en Swell Maps gaat! Klik hier links op de tape om de gehele mixtape van deze Brabantse helden te luisteren!
foto Emil Pabon
interview
interview
tekst Robin van Essel | foto’s Eliot Lee Hazel
Het Londense Daughter gooide al hoge ogen met twee EP’s en optredens op Crossing Border en Into The Great Wide Open, maar sinds het uitkomen van de debuutplaat ‘If You Leave’ is het hek echt van de dam. De plaat staat vol persoonlijke, intens donkere en breekbare kippenvelmomenten, met de juiste balans tussen folk en elektronica. Tijd om bij deze begin-twintigers eens te informeren waar al die Weltschmerz vandaan komt.
Frontvrouw – of moeten we zeggen: meisje – Elena Tonra is precies de persoonlijkheid die je bij het horen van de platen van Daughter verwacht. In stemmig zwart gekleed zit ze ingetogen en verwonderd kijkend op een bank in de lobby van het Rotterdamse Hilton, een paar uur voor de show op Motel Mozaïque. Aan de ene kant naast haar zit vriendlief en medebandlid Igor Haefeli, aan de andere kant drummer Remi Aguilella, beiden ook niet minder verlegen. Bij iedere vraag informeren ze heel beleefd bij elkaar wie antwoord mag geven. Desondanks blijkt praten over Daughter geen enkel probleem. Jullie komen uit de scene rond Communion Records, waar ook Mumford And Sons, Noah And The Whale en Ben Howard uit voortkomen. Hoe is het om daartussen te zitten? Elena: “Mag ik die beantwoorden...? Ik zou Communion niet echt een scene willen noemen, maar het zijn allemaal geweldige
The Daily Indie
mensen. Heel supportive. Maar wij hebben nooit echt ergens bij gehoord. Daar zijn we een beetje te gesloten voor.” Igor: “Toen hadden we ook nog gewoon een baan en konden het niet veroorloven om fulltime met muziek bezig te zijn. Ik was ober, Elena werkte in een winkel. Ik woonde in een pakhuis, zonder buren. ‘s Avonds konden we muziek maken.” Elena: “Het is best romantisch, als we er aan terugdenken. Maar we haatten het werken erbij. Daughter is nu een fulltime baan, en we hoeven alleen ons met muziek bezig te houden. Onze manager doet de zakelijke kant. Hij doet dit ook voor het eerst. We hebben veel steun aan elkaar.” Hadden jullie verwacht om in zo’n achtbaan terecht te komen? Igor: “Het zou een beetje pretentieus zijn om dat te zeggen. Maar het is ook best gaandeweg lekker gaan lopen, na ‘The Wild Youth EP’ en de tour. We hebben wel wat risico’s genomen, dus we waren on-
Issue 5
interview
Daughter
“ We doen op dit moment wat natuurlijk voelt.”
interview
zeker hoe mensen erover zouden denken. Maar het voelt goed dat de reacties zo goed zijn en dat mensen geld willen uitgeven om ons te kunnen zien.” Wat bevalt beter: het toeren of de studio? Igor: “Het zijn verschillende dingen. Hoewel, in beide gevallen zit je opgesloten in een kleine ruimte met weinig privacy, frisse lucht of daglicht. Maar we kunnen van beide genieten.” Wist je dat jullie op internet folkies worden genoemd? Igor: “We hebben onszelf nooit als folk gezien. Onze songs zijn misschien traditioneel in structuur. Het begint met Elena haar tekst en akkoorden, en daar bouwen we op voort. Het zijn nog steeds songs.” Elena: “Mijn opa was Iers en zong altijd folkliedjes voor ons. Dat soort dingen uit mijn jeugd neem ik zeker weten mee in mijn liedjes. Maar neem een songs als ‘Winter’. Dat begon met een sample. Ik werd al folk genoemd toen ik solo optrad. Het komt misschien ook door Communion, die toen bezig waren met dat folkding. Ik vind het niet negatief hoor, maar we zagen onze muziek al vanaf het begin als gelaagd, soundscaped.” Maar het begint dus met tekst en akkoorden en je bouwt daarop verder? Igor: “Het geraamte komt van Elena,
The Daily Indie
Daughter
maar dat zou haar tekort doen. Ze is ook betrokken bij de rest.” Elena: “We proberen veel uit. Maar het is geen laag elektronica die op de basis wordt geflikkerd.” Igor: “De teksten zijn het belangrijkste. We willen niet dat de muziek overheerst. Maar we experimenteren wel met effecten. We hebben ook niet echt een formule. We moesten een stel nummers schrijven in de tour, dus we hadden niet zoveel tijd. Dan doe je wat er op dat moment inzit.” Dat klinkt nogal makkelijk. Igor: “Begrijp me niet verkeerd, we hebben echt gemaakt wat we voor ogen hadden. Als je teveel tijd hebt, blijf je bijschaven en breng je net als My Bloody Valentine twee albums uit in twintig jaar. Dat spontane werkt goed voor ons.” Elena: “Bij ‘The Wild Youth EP’ waren we heel voorzichtig, nu niet. We doen wat op dat moment natuurlijk voelt.”
Slaat de titel ‘If You Leave’ op verlatingsangst? Elena: “Het gaat over eenzaamheid, ja. Wat gek is, want vaak was ik omringd door andere mensen en voelde ik me toch alleen. De teksten zijn best sprekend, ja. Het is heel persoonlijk, maar niet heel abstract. Ik denk niet dat het zulke abnormale emoties zijn dat mensen dat niet herkennen.” Remi, jij hebt eigenlijk nog helemaal niks gezegd. Vind jij het wel leuk om in Daughter te spelen? Remi: “Haha, muziek spelen met je vrienden is het beste wat er is. Zeker als andere mensen het dan ook tof vinden. Het is geweldig om allemaal verschillende plekken te mogen zien en lol te maken. Het is inderdaad hectisch, maar we zouden niks anders willen.”
De plaat klinkt best pessimistisch. Jullie lijken me geen pessimistische mensen. Elena: “Dat zijn we ook niet. Maar ik schrijf eigenlijk zelden, alleen wanneer ik me zo voel. Andere mensen vinden misschien van niet, maar naast pessimistisch en donker zitten er ook veel elementen in de tekst die hoopgevend en mooi zijn. Ik denk er niet over na wat is schrijf. Ik heb geen kant en klare nummers in me zitten of zo.”
Issue 5
interview
interview
tekst Mark Bink | foto’s Rodrigo Jardon
‘Tales Of A Grass Widow’ is alweer de vijfde plaat van de zusjes Casady, sinds ze tien jaar geleden hun eerste album uitbrachten onder de naam CocoRosie. The Daily Indie praat met Bianca Casady over onderdrukking, de subtiele achterstelling van vrouwen en de samenwerking met haar zus.
Jullie liedjes gaan vaak over onderwerpen die je niet dagelijks tegenkomt in de muziek, zoals kindermisbruik. Waarom kies je voor dergelijke thema’s? “Alles wat ons emotioneel raakt vindt een weg in onze muziek. In het verleden kwamen veel onderwerpen op een veel poëtisch abstractere manier naar voren op onze albums, in tegenstelling tot op de nieuwste plaat. Dit album is bovendien veel verhalender dan de vorige. De inspiratie kan overal vandaan komen. We lazen bijvoorbeeld een artikel over trouwen met kinderen, iets dat vooral in India gebeurt. Het is schokkend dat kinderen van vijf jaar oud door hun familie worden uitgehuwelijkt, meestal aan een volwassen man. We hebben toen Child Bride geschreven, vanuit het perspectief van het kind. Niet alleen over het verdriet van het meisje, maar ook over de verwarring die zo’n situatie bij haar teweeg brengt. Datzelfde kind komt terug in veel verschillende liedjes op de plaat. Is er een bepaald thema dat een hoofdrol speelt op de plaat?” “Het gevoel van verlatenheid en lijfbehoud spelen voor ons een belangrijke rol op dit album.”
The Daily Indie
Kun je benoemen wat je probeert uit te drukken door middel van alle zaken waar je je mee bezighoudt: muziek, poëzie en mode? “Het antwoord op die vraag zit in het werk zelf. Het is niet iets waar we over nadenken voordat we eraan beginnen. Het thema van het verlaten kind hangt samen met een overkoepelend thema in ons werk; een stem geven aan degenen die niet gehoord worden. Gravediggers gaat bijvoorbeeld over een geïsoleerd levende vrouw die grafdelver is en niet als menselijk wordt gezien maar als een monster. Dit karakter komt ook terug in Harmless Monster. Ligt de focus bij wat je doet op muziek? “Muziek lijkt de katalysator te zijn die alles in beweging zet. Dat had ik niet verwacht toen we onze eerste plaat maakten; voor mij was het gewoon weer een nieuw experiment. Het leek op dat moment niet belangrijker dan andere projecten. Maar ik weet nu dat muziek voor mij de beste manier is om mijn poëzie tot uitdrukking te brengen. Ik ben altijd heel geïnteresseerd geweest in taal. Het valt me op hoe patriarchaal taal in elkaar zit. Het is alsof vrouwen niet voorkomen in het verhaal, alsof ze
Issue 5
interview
CocoRosie
“ We willen een stem geven aan de mensen die niet gehoord worden�
interview
onzichtbaar zijn. Het is iets subtiels, veel vrouwen zijn zich er niet van bewust. We zijn er zo aan gewend dat het altijd over mannen gaat, bijna alles in de mannelijke vorm geschreven wordt, dat het alleen over vrouwen gaat als dat expliciet wordt uitgedrukt. Bij een groep mannen en vrouwen wordt automatisch gekozen voor de mannelijke vorm. Veel mensen denken dat het onbelangrijk is, dat het geen kracht heeft, maar dat heeft het op een subtiele manier wel degelijk.” Frustreert het je? “Ja, het frustreert me. Wat me het meest frustreert is het concept van een mannelijke god.” Vandaar het nummer God Has A Voice, She Speaks Through Me? Als een statement? “Ja, inderdaad. Veel mensen denken er nooit over na dat het helemaal niet vanzelfsprekend is dat God een man is.” Als ik naar jouw stem luister, doet me die aan Björk denken. Voel je een muzikale connectie met haar? “Ja, op meerdere manieren, onder andere door de wijze waarop ze verschillende stijlen vermengt in haar muziek. En ook doordat ze een stem heeft die niet iedereen even mooi vindt. Ik heb veel momenten gehad dat ik moeite had met mijn eigen stem
The Daily Indie
CocoRosie
en verlangde naar een stem die gemakkelijker in het gehoor ligt, zoals bijvoorbeeld bij Cat Power. Zij klinkt zo ontspannend. In onze muziek hebben we een balans tussen de stem van Sierra en die van mij. Zij heeft meerdere stemmen, waarvan er een paar onwaarschijnlijk mooi zijn.” Hoe is het om met je zus samen te werken? “Muzikaal gezien werkt het heel goed, we dagen elkaar uit. Qua persoonlijkheid zijn we in veel opzichten tegenpolen.” In welke opzichten? “In alle opzichten. Ik ben erg op taal gericht, terwijl zij daar niets mee heeft. Ze vult mijn poëzie aan op een melodieuze manier en ik schrijf heel gemakkelijk teksten bij de melodieën die zij bedenkt. We vullen elkaar aan.”
één plek te zijn. Ik ben liever op tour dan…(stilte) …dagenlang te praten met journalisten? Nee, daar heb ik geen problemen mee. We hebben er deze keer wel plezier in. De vorige keer was het veel meer gedoe, omdat onze voorgaande plaat qua thematiek zo abstract is. Dan het vervelend werd om steeds uit te moeten leggen waar hij over gaat. Heb je het gevoel dat je tijdens dit gesprek hebt kunnen praten over wat je belangrijk vindt om uit te drukken door middel van je muziek? Ja, ik vind het zinniger om over maatschappelijke thema’s te praten die een rol spelen in onze muziek, dan te proberen allerlei abstracte ideeën te duiden. Het mysterie in de muziek is beter af als het een mysterie blijft.
Jullie nemen je muziek steeds op in verschillende landen. Is dat toeval, of heeft het een reden? We houden ervan om spontaan te zijn, dus als we ineens het idee hebben om iets op te nemen in bijvoorbeeld Berlijn, dan doen we dat. We zijn graag onderweg.” Heeft het vele touren te maken met het feit dat jullie als kinderen op veel plekken hebben gewoond? Zeker. Ik hou er niet van om lang op
Issue 5
twee wegwerpcamera’s
We geven de heren van The Black Atlantic deze keer The Daily Indie Wegwerpcamera mee. Om zo, naast de prachtige platen die de muzikanten maken, ook een zelfgeschoten inkijk in de wereld van de band te krijgen.
The Daily Indie
Issue 5
twee wegwerpcamera’s
The Daily Indie
The Black Atlantic
Issue 5
twee wegwerpcamera’s
The Daily Indie
The Black Atlantic
Issue 5
twee wegwerpcamera’s
The Daily Indie
The Black Atlantic
Issue 5
twee wegwerpcamera’s
The Daily Indie
The Black Atlantic
Issue 5
COLUMN
Snap jij het/Snap ik het...
Tja, over Casper Pennings weten we verder niet zo heel veel eigenlijk. Hij mailde ons uit het niets met de mededeling: “Vanuit een, zeer onnodig anonieme hoek, kwam het geluid dat jullie op zoek zijn naar een schrijver/fotograaf/whatever. Laat ik nou op zoek zijn naar een uitlaatklep voor mijn meningen, tips, liefde en ergernissen over precies de muziek waar jullie graag over schrijven/fotos van maken/whatever.” Hieronder lees je het resultaat. Sinds twee weken hebben wij een hond. Een ietwat schichtige hond, genaamd Jay. Een rednose pitbull, met een neusje voor konijnen en vogels. Iets dat een hond eigen is, maar desalniettemin erg lastig als je een dagje naar je favoriete strand gaat om zo snel mogelijk bruin te worden, en je hond komt met een half levend, half dooie zeemeeuw aan. Wat moet je daarmee? Ik heb de zeemeeuw uiteindelijk met een touwtje aan een takje gebonden en het takje dan weer aan Jay vastgemaakt, zodat het vogeltje voor zijn neus bungelt. Hilarisch, al zegt mijn moeder het via een handgeschreven brief. Of je zit lekker in je tuin de plaat van King Tuff te luisteren en daar komt de mongool weer aan met een konijn in z’n grote bek. Dus ik heb het volgende besloten. En ik ook hoop dat jullie het hier allemaal mee eens zijn. Ik zou niemand op z’n tenen willen trappen. Vandaar
The Daily Indie
dat ik The Daily Indie heb gevraagd dit stukje te plaatsen. Namelijk: Ik wil een wit hek om mijn huis heen zetten. Een wit hek dat ik onder stroom wil zetten. Ook de zojuist genoemde informatie vind ik wel belangrijk, aangezien ik zelf en velen met mij graag hun pis over hekken heen slingeren. Ten eerste zal dat een pijnlijke ervaring voor jullie zijn, maar ook voor Jay. Die ruikt namelijk jullie zeik en vind het dan waarschijnlijk nodig om er zelf nogmaals overheen te pissen om zijn territorium te her-afbakenen. Ook voor Jay vraag ik jullie dus. Pis alsjeblieft niet over mijn witte hek. Het is bedoelt om konijnen buiten te houden. Ja? Niet om tegenaan of overheen te zeiken. Mijn broer Jeff woont tien deuren van mij vandaan en wij zijn een hecht team. Hij is meer van de hiphop, maar wie niet. WU TANG FOREVER. Hij is van huis uit kapper, maar sinds hij een drumcomputer heeft heeft hij andere interesses naast het bleken van diver-
se soorten haar, waaronder zijn eigen. Hij maakt s’nachts graag beats terwijl hij zijn lippen stift met donkere tinten lippenstift, het liefst gewoon zwart. Maar die is geloof ik op, dus zag ik hem van de week met donker blauwe lippen. Nee, hij is geen homo, al had ik dat wel leuk gevonden. Mijn zusje is wel lesbisch. Wij wonen in Haarlem, en vinden het erg belangrijk dat mannen onder elkaar gewoon zichzelf kunnen zijn. Zich niet druk hoeven te maken over wat anderen vinden van je muzieksmaak, kledingkeuze, of drugsgebruik. Wij willen verbindingen leggen tussen mannen. Een soort fightclub, zonder de club. Een soort club zonder de b. Snap jij ‘em? Vreemde jongens, die magische kinderen. Pfff, ik ben kapot. Heb ondertussen hoofdpijn gekregen door de realisatie dat de tijd vliegt. Parquet Courts, California X, I’m out!
Issue 5
interview
interview
tekst Cathelijne de Groen | foto’s Tom Roelofs
Rond vijf uur ‘s middags zou Dead Ghosts aankomen bij Trix Antwerpen. Klokslag vijf uur komen de garagerockers aanrijden na een rit van ruim zevenhonderd kilometer vanuit Kreuzlingen, Zwitserland. Niet erg rock ’n roll natuurlijk om zo stipt te zijn. Maar het zijn dan ook Canadezen.
Dead Ghosts is afkomstig uit Vancouver. Zanger, frontman en leider is Bryan Nicol. Samen met de drie andere bandleden Moe, Clint en Steve is hun eerste opdracht om een TDI-tekening te maken. Ze beginnen vol enthousiasme. Het valt ze ineens op dat driekwart van de band linkshandig is. Uit de grappen die volgen blijkt dat het interview niet al te serieus zal verlopen. Het begint met het verhaal bij de tekening. Bryan vertelt: “We waren onderweg van Spanje naar Frankrijk toen we langs een soort piramide reden. We dachten ‘cool, laten we die beklimmen!’ Maar we waren al voorbij de afslag, dus besloten we een stukje achteruit te rijden om alsnog de afslag te nemen. Hartstikke illegaal, maar er waren verder geen auto’s op de weg. Bij de piramide maakten we wat foto’s en Steve rolde een joint. Opeens kwamen er vier politiewagens aanrijden. Shit! Om de politie af te leiden van Steve en zijn joint loop ik naar ze toe en vraag wat er aan de hand is.” Politie: “Wát doen jullie hier? Bryan: “We maken wat foto’s.” Politie: “Hóe zijn jullie hier gekomen?”
The Daily Indie
Bryan: “Ehm, we hebben achteruit de afslag genomen.” Politie: “Zijn jullie gek geworden?! Wegwezen hier!” “Alles liep gelukkig goed af. Als ze tien minuten later waren geweest dan hadden we daar joints staan roken en was het minder goed afgelopen.” De vier praten door elkaar, maken elkaars verhalen af, of maken zomaar wat opmerkingen tussendoor. Er wordt heel wat gelachen. Bryan is duidelijk de aanvoerder en roept regelmatig zijn band tot de orde. Wanneer is de band begonnen? Bryan: “In 2008 in een kelder van een ander bandlid dat er op deze toer niet bij is. We zaten allemaal in andere bands, maar we wilden met elkaar muziek maken. We maakten zelf microfoons en hadden een oude laptop waar we muziek mee opnamen. Op Myspace hadden we een nummer geplaatst en een week later wilde een label een 7” single uitbrengen van ons. Dus we hadden zoiets van ‘holy shit, we moeten
Issue 5
interview
Dead Ghosts
“ Zie je hoe we constant zitten te bitchen?�
interview
Dead Ghosts
“ Mijn moeder zegt dat we onze bandnaam moeten veranderen, maar nu is het te laat.” echt verder gaan met deze band!’” Hoe komen jullie bij de naam Dead Ghosts? Bryan: “We hadden nog geen naam en het label wilde een naam hebben voor de 7”-single. Ik wilde iets zoals Dead Moon of iets met ‘moon’ erin. Opeens kwam Dead Ghosts ter sprake en dat klonk wel lekker spooky en garage-achtig. En nu zitten we ermee opgescheept. Mijn moeder zegt dat we onze bandnaam moeten veranderen, maar nu is het te laat.” Het is de eerste tour in Europa voor Dead Ghosts. Wel zijn ze met andere bands in Europa geweest. ‘Intens’ vinden ze het hier. Vervolgens gaat het gesprek op onverklaarbare wijze ineens over gitaarsnaren. Bryan schijnt nogal wat extra setjes snaren nodig te hebben. “Ik breek heel veel snaren, ieder optreden wel.” Dus gingen ze snaren
The Daily Indie
kopen in Zwitserland. “Ik schrok hoe duur snaren zijn in Europa! We kregen ruzie over de prijs van de snaren, die hier wel drie keer zo hoog is als in Canada. De plectrums hebben we daarna maar gestolen.” Er volgt een korte stilte. Clint: “En dat is dus waarom de band Dead Ghosts heet”, om maar weer even terug te komen op het eigenlijke onderwerp. En ze liggen weer dubbel van het lachen. De muziek heeft ze duidelijk over hun liefdesverdriet heen geholpen. Het is een beetje het thema van hun nieuwe album ‘Can’t Get No’, dat eind april uitkomt. Dat komt vooral in de teksten terug, want de muziek blijft een vrolijke toon houden: garagerock met invloeden van surf en country. Can’t Get No… wat? Bryan: “De albumtitel is een beetje ge-
jat van het Rolling Stones nummer (I Can’t Get No) Satisfaction. Maar ook omdat we altijd zitten te ‘bitchen’ van “waarom kunnen wij dit niet en waarom krijgen wij dat niet”. En het gelijknamige eerste nummer op het album gaat over een meisje dat ik ontmoette in San Francisco en ik probeerde haar aandacht te trekken, maar dat lukte niet. We gingen met z’n allen uit en hadden veel lol, maar meer dan dat werd het helaas niet.” Ook het eerste album ‘S/T’ uit 2010 bestaat voornamelijk uit liefdesliedjes, toen Bryan en Moe nog een vaste relatie hadden. Maar de relatie van Moe werd verbroken na acht jaar en een paar maanden later ook die van Bryan na vier jaar. Ze hadden daardoor veel steun aan elkaar, ze waren samen single en depressief. En zo ontstonden break-up liedjes zoals I Sleep
Issue 5
interview
The Daily Indie
Dead Ghosts
Issue 5
interview
Alone, I Want You Back en That Old Feeling. De teksten gaan over verdriet en eenzaamheid, maar de muziek is allerminst somber. De zang is schreeuwerig en door de lo-fi opnameapparatuur slecht verstaanbaar. Daardoor klinkt het juist als een vrolijke mix van sixties surf- en garagerock met soms wat country-invloeden. De teksten zul je voor een groot deel erbij moeten zoeken om te weten wat er precies wordt gezongen. Het gesprek gaat verder over het optreden met andere bands… Bryan: “We hebben nooit optredens gehad met slechte bands. Ook als we nooit van ze gehoord hadden, bleken het heel goede bands te zijn.” Steve: “Alleen de optredens die we deden met Jacco Gardner: ‘it kinda sucked playing with him’. Hij had anderhalf uur nodig om te soundchecken.” Bryan: “Zie je hoe we constant zitten te ‘bitchen’.” Steve: “Nee, maar dit is terecht commentaar.”
The Daily Indie
Dead Ghosts
Bryan: “Doordat hij zo lang aan het soundchecken was hadden wij geen tijd meer voor een soundcheck. Maar dat is ook niet zo erg, we hebben geen soundcheck nodig. De meeste bands waar we mee spelen zijn enthousiast en hebben zin om te spelen, dat was met hem en zijn crew heel anders. Zij waren met zichzelf en de soundcheck bezig en niet erg vriendelijk tegen ons.” Terwijl er nog wat door elkaar heen gepraat wordt over de optredens met Gardner roept Bryan de groep tot de orde en vindt dat ze wel genoeg hebben geklaagd.
naar onze shows. Ik deel graag mijn muziek met anderen. Ik had zelf mijn nummers geüpload naar Mediafire, maar die haalde ze er vervolgens af vanwege auteursrechten. Fuck you, het zijn míjn nummers!” Maar hoe rock ’n roll de jongens ook kunnen zijn met het overtreden van verkeersregels, joints roken en het stelen van plectrums, het blijven toch best lieve Canadezen.
Afsluitend de vraag hoe Dead Ghosts denkt over downloaden. Het downloaden of betalen voor muziek is en blijft een actueel onderwerp. Er wordt vaak gesteld dat bands door het downloaden niet kunnen blijven bestaan. Door deze vraag rechtsreeks aan de artiest te stellen wordt duidelijk of en voor wie downloaden een probleem is. Bryan: “Doordat mensen downloaden kennen ze onze muziek en komen ze
Issue 5
Omdat er dagelijks zoveel nieuwe muziek uitkomt, hebben we een aantal van onze favoriete nummers van de afgelopen tijd op een rijtje gezet in één overzichtelijke Soundcloud Playlist.
Criminal Hygiene Alan, I’m In Love
Smith Westerns Varsity
Coves Last Desire
Nouveau Vélo Kite
Gap Dream 58th St. Fingers
Sudakistan A1. Dale Gas
Earth Mk. II Forever Yesterday
Soulmates Never Die The Poor Bastard
Blood Sister Why Would You
Tempers Strange Harvest
La Luz Call Me In The Day
Big Deal In Your Car
The Money Go Round Endless Sun
The Dead Heads When I’m Dead
Alexandria Whatever
Shy Boys Ride
Wax Idols When It Happens
Medicine Long As The Sun
My Roaring Twenties Your Thread
Wild Nothing A Dancing Shell
Gum Anna Sang & Alison
Moonheads Big People
Teenage Burritos Danya
Baths Ironworks
Klik hier om naar de Soundcloud Playlist te gaan
COVER STORY
COVER STORY
tekst Maartje Knaap | foto’s Shawn Brackbill
urt Vile wordt zo’n beetje overal geprezen als ‘één van de K beste singer/songwriters’. Na in 2008 zijn plek als leadgitarist in The War On Drugs te hebben verruild voor een solocarriere met The Violators, verloopt alles nog steeds voorspoedig. Onlangs kwam alweer zijn vijfde album uit, genaamd ‘Wakin On A Pretty Daze’.
Als The Daily Indie hem spreekt, zit hij relaxed in het zonnetje van het Lloyd Hotel verscholen achter zijn lange haar met een bloody mary in zijn hand. Dat hij er nog zo relaxed bij is niet geheel verwacht, aangezien er al negen interviewers zijn geweest en hij na het interview ook nog eens zijn vlucht moet halen: “Het is altijd stressen met zo’n promotietour, maar ikzelf blijf er nogal rustig onder. Het gestress laat ik aan mijn tourmanager over,” lacht hij. En dat hij inderdaad een heel relaxed figuur is, blijkt wel naarmate het interview vordert. Legendarisch Kurt beschrijft zijn muziek zelf als ‘melodic spaced out classic rock’. Het ligt in het verlengde van zijn grote idolen Neil Young, Tom Petty en Bob Dylan: “Ik vind het dan ook een groot compliment dat ik vaak met hen wordt vergeleken. Toch zie ik de vergelijking zelf nog niet helemaal, ik zal nog verder moeten groeien om hun status te bereiken”, vertelt de singer songwriter. “Ik zit voorlopig dus nog niet stil en later ben ik dan vast legendarisch!”
The Daily Indie
To the point En dat hij niet stil heeft gezeten na zijn twee jaar eerder uitgebrachte album ‘Smoke Ring For My Halo’ wordt wel duidelijk bij het beluisteren van Vile’s nieuwste album. Hij wilde niet te snel met een nieuw album komen, om er juist een natuurlijke vibe aan te geven: “De muziek op ‘Wakin On A Pretty Daze’ is in vergelijking met ‘Smoke Ring For My Halo’ veel relaxter. De nummers duren langer, ik gebruik meer synth, er zijn meer elektrische solo’s en de muziek is meer to the point. Simpelweg is het album dus gewoon epic, en ik ben er dan ook heel blij mee.” Lange nummers Als reden voor de langer durende nummers, van gemiddeld zo’n zeven minuten, geeft hij het volgende antwoord: “Ik heb er niet bewust voor gekozen de nummers zo lang te laten duren. Het schrijven voelde zo natuurlijk, dat ik niet na drie minuten al wilde stoppen. Het was alsof ik gevangen was in een magische wereld, waar ik niet uit wilde komen en waar de werkelijkheid ver
Issue 5
COVER STORY
Kurt Vile
“ Als jij het beter kunt, bewijs dat dan maar!”
COVER STORY
Kurt Vile
“ Het was alsof ik gevangen was in een magische wereld” weg leek. Het kon dan ook niet anders om de muziek zo lang mogelijk door te laten gaan, om die magie vast te houden.” Bedwelming ‘Wakin On A Pretty Daze’ is naast de naam van het album ook het eerste nummer en tegelijkertijd Vile’s lievelingsnummer: “Ik vond de naam representatief voor het hele album”, aldus Vile. “Bij het beluisteren van het album moet je het namelijk zien alsof die daze oftewel bedwelming van het eerste nummer je dan meteen al vastpakt en je als het ware meesleurt door het hele album. Dit alles bedacht ik me toen ik op een ochtend wakker werd, vandaar ook de titel.” Inspiratie Uit deze filosofische gedachte blijkt wel dat Vile nauwkeurig aandacht be-
The Daily Indie
steed aan zijn teksten. Toch probeert hij het schrijven niet te forceren: “Ik hou ervan om te spelen met woorden en zinnen. Het is leuk als teksten een achterliggende betekenis krijgen, maar het moet vooral natuurlijk blijven.” Om zijn creativiteit te prikkelen leest hij vooral veel boeken en dan voornamelijk muzikale biografieën, om zowel een betere vocabulaire te krijgen als wel zijn hersenen te stimuleren. Zijn favoriet is toch wel ‘Shakey’ over Neil Young. Dat u het weet. Het vaderschap Daarnaast geven zijn twee kinderen hem veel inspiratie. “Het vaderschap heeft me een nieuw perspectief geboden. Toch zal ik nooit beginnen aan van die corny liedjes als eerbetoon aan mijn dochters, wees maar niet
bang!” Natuurlijk is het ook moeilijker zijn vrouw en kinderen achter te laten tijdens het touren, maar Vile bekijkt het vooral positief: “Zo is het namelijk des te leuker om ze te zien als ik weer thuiskom in Philadelphia.” De albumcover Philadelphia is tevens de plaats waar de cover van het album op een enorme muur is geschilderd door de beroemde graffiti artist Steve Powers. Kurt heeft het idee van de beschildering helemaal in handen gelaten van Steve en is erg enthousiast over het resultaat: “Die beschildering is echt geweldig! We hebben toestemming gekregen om de graffiti erop te laten zitten, waar ik helemaal niet over na had gedacht. Het is nu zelfs een soort plaatselijke toeristische attractie geworden!” glundert hij. “Ik hoop dat hij er voor altijd opblijft!”
Issue 5
COVER STORY
Kurt Vile
foto Thijmen Sietsma
Warpaint Waar hij ook enthousiast over is, is de bijdrage van Emily en Stella van de band Warpaint op zijn plaat. Ze hadden elkaar ontmoet op Primavera Festival in Barcelona, waar meteen al een muzikale klik ontstond. Daarna speelde Emily mee tijdens een solooptreden van Kurt in Los Angeles, waarna ze altijd contact met elkaar zijn blijven houden. Toen Kurt haar dan ook een opzet van een nieuw nummer stuurde, reageerde zij verontwaardigd over de saaie drums: “Toen
The Daily Indie
zei ik letterlijk: als jij het beter kunt, bewijs dat dan maar!” Jammer genoeg zit de tijd er alweer op en moet Kurt snel terug naar het station. Gelukkig zal hij 27 mei terugkeren voor een optreden in Paradiso en op Best Kept Secret Festival spelen. Hij heeft er zelf in ieder geval nu al zin in: “Deze aankomende tour ga ik nog meer relaxen en het rustig aandoen. Zo kan ik er hopelijk nog meer van genieten!”
Issue 5
column
applysomepressure.com
Harm de Kleine valt al jarenlang mensen in zijn directe omgeving lastig met liedjes ‘die je moet horen’ en bands ‘die echt te gek zijn’. Sinds 2007 probeert hij dat hysterische gedram onder woorden te brengen op zijn nog steeds niet volprezen muziekblog Apply Some Pressure. Zijn koffie drinkt-ie zwart en z’n boeken leestie van voor naar achteren. Voor The Daily Indie licht Harm zes bands uit die je ‘zou moeten horen’!
Moddi Set The House On Fire
Blaenavon Into The Night / Denim Patches
klik op de hoes om op Spotify te luisteren
Stiekem zeg ik het al hier en daar: ‘Set The House On Fire’ van het IJslandse Moddi is mijn favoriete plaat van het jaar. Ja, ik weet dat het vroeg is en ja, ik weet dat The National binnenkort met nieuw werk komt, maar toch: dit is een vreselijk mooi album. Moddi is Pål Moddi Knutsen en dat is natuurlijk een grappige naam. (Haha! Knutsen! Komt-ie soms uit Duckstad?!) Maar dat lachen vergaat je snel bij de heerlijk droevige liedjes van de zesentwintigjarige muzikant. Mooiste liedje van het album? Dat moet One Minute More zijn. Als een jankende viool na anderhalve minuut van zich laat horen, ben je om.
The Daily Indie
Blaenavon is een plaats in Wales, maar sinds kort ook een bijzonder tof bandje uit het Engelse Hampshire. De experts noemen Foals, Interpol en Frightened Rabbit als aanknopingspunten en wie ben ik om daar tegen in te gaan. Deze debuutsingle is zo goed, dat ze niet eens wilden kiezen wat het b-kantje zou moeten worden. Ik geloof dat ik reeds fan ben, maar dan wel eentje zonder band t-shirt. Maar de nacht is nog jong.
Issue 5
Column
Harm Tipt!
Hollis Brown Ride On The Train
Mt. Wolf Hypolight EP
Dit New Yorkse viertal leverde dit jaar met ‘Ride On The Train’ een bijzonder fijn plaatje af met ouderwetse Southern Rock. Er zijn mensen te vinden die zeggen dat Hollis Brown een grote band gaat worden. Sterker nog, ik heb die mensen al gesproken en verder best leuk mee gepraat over de troonwisseling (we vinden het allemaal net iets te veel gedoe). Zelf durf ik het niet te zeggen, ik heb geen ballen, maar dat neemt niet weg dat ‘Ride On The Train’ een dijk van een plaat is.
Vorig jaar verscheen Life Size Ghosts, een debuut EP’tje van het Londense Mt. Wolf. Niks mis mee, maar met het net verschenen ‘Hypolight’ (wederom een EP) laten ze pas echt horen wat ze kunnen. En wat dat dan is? Mooie, sfeervolle liedjes die het midden houden tussen Alt-J en Beach House. Wat zeg je? Ja, je moet het gewoon luisteren en mij maar lekker laten lullen over referenties. Straks ga ik nog Radiohead noemen, haha!
Duologue Song & Dance
Thelma Plum Rosie EP
Over Alt-J gesproken: maak kennis met Duologue. Gastjes wonnen een bandjescompetitie op BBC radio en al luisterend naar ‘Song & Dance’ snap ik dat wel. Het klinkt zelfs een beetje als Radiohead. Ja, deze gast zonder ballen zei dat gewoon. Als je mij zou vertellen dat de werktitel van de plaat ‘Rare Ritmes & Mooie Melodieën’ was, zou ik je eerst vragen waarom het in het Nederlands was en dan iets zeggen als “ja, dat snap ik wel”. Mooiste liedje? Laten we beginnen met Gift Horse.
Tot slot nog een debuut EP’tje uit Australië. Thelma Plum lijkt een schattig meisje, maar dan zingt ze ineens “lalala, fuck you.” Gebeurt allemaal in het bijzonder sterke liedje Around Here. Maar eigenlijk is alles goed op dit EP’tje. Het zal waarschijnlijk niks doen in Nederland, maar gelukkig kun je alles luisteren wat je wilt in Spotify. Alles kan, als je maar wilt. Net als het leven, hoor ik net van de jury en die mensen hebben er voor gestudeerd. Goed, we zijn klaar hier. Je mag Get Lucky van Daft Punk weer opzetten.
The Daily Indie
Issue 5
VAARWEL EUROSHOPPER
foto Ricardo Jupijn
interview
interview
tekst Stephen Bell
Deense punkband Iceage bestormde twee jaar geleden de punkscene met hun eerste album ‘New Brigade’. Onlangs brachten ze op Matador Records hun tweede album uit, ‘You’re Nothing’ getiteld. Een sombere titel voor een album vol harde, strakke nummers met donkere teksten. Wij spreken frontman Elias Bender Rønnenfelt na een optreden in Area51 in Eindhoven over hoe een groepje adolescente jongens uit het keurige Kopenhagen zulke duistere muziek kan maken.
Hoe is jullie nieuwe album tot stand gekomen? “We hebben het opgenomen op een Deens eilandje, even helemaal weg van alles. Je zou rust misschien niet zo snel met onze sound associëren, maar we vonden het juist fijn om alleen te zijn zonder afleidingen. Het enige wat we daar deden was muziek maken en opnemen.”
communiceer je dan met het publiek? “Als ik naar een optreden ga, hou ik er niet van als de frontman tussen de nummers door allerlei bullshit en saaie anekdotes verkondigt. Ik doe het zelf daarom ook niet. Onze nummers gaan vaak over persoonlijke dingen, dan is het toch raar als ik tussendoor over koetjes en kalfjes ga lullen? Dat voelt voor mij erg onnatuurlijk aan.”
Was het niet lastig om op zo’n rustige locatie de energie van jullie live-shows op plaat te krijgen? “Dat hebben we ook helemaal niet geprobeerd. Ik zie optredens en opnames als twee totaal verschillende dingen. Bij het opnemen probeer je je kunst een passende lijst te geven. Live-shows zien wij als een manier om direct te communiceren met het publiek.”
Is de band veel veranderd sinds het eerste album? “Jazeker, al vind ik het heel moeilijk te verwoorden. Als band zijn we samen in zekere zin gaan bloeien. Als vrienden zijn we alleen maar naar elkaar toegegroeid en als muzikanten zijn we strakker op elkaar ingespeeld. We mogen blij zijn dat we elkaar hebben gevonden.”
Maar als frontman lijk je juist afstandelijk te doen ten opzichte van het publiek door in de verte te kijken. In welke zin
The Daily Indie
Jullie vonden elkaar op de middelbare school in Kopenhagen. Hoe heeft die stad jullie beïnvloedt? “Als pubers maakten we deel uit van de
Issue 5
interview
Iceage
“ Of het provocerend is, hangt heel erg van de luisteraar af.� foto Melissa Houben
interview
kraak- en punkbeweging daar, maar dat is inmiddels achter ons. Nu hebben we een grote vriendengroep vooral bestaande uit muzikanten. We komen vaak bijeen bij onze hangout ‘Mayhem’ in Kopenhagen. Daar spelen we samen met andere bands als Lower, Zero Figure en Red Fish. We liggen erg op één lijn met die bands.” Jullie muziek en live shows lijken erg veel woede te bevatten, waar zijn jonge mannen uit het iddylische Kopenhagen dan boos op? “Onze muziek zit zeker vol met agressie. Maar ook veel een scala aan andere emoties.” Punk verzet zich vaak tegen iets, zijn jullie echt ergens tegen? “Ik ben geen grote fan van onze samenleving, maar daar vecht ik niet tegen met muziek. Onze laatste album is niet politiek beladen maar juist heel persoonlijk. Het beschrijft bijna alleen maar gebeurtenissen, interactie en emoties binnen onze vriendengroep.” Is het niet wat aan de negatieve kant allemaal? “Vrolijk is onze muziek inderdaad niet. Maar we proberen zoveel mogelijk van onszelf erin te stoppen. Dat is
The Daily Indie
Iceage
dan nu toevallig wat negatief is. Maar zo simpel zijn menselijke emoties niet te beschrijven. Het is een stuk complexer.” Welke muziek luisteren jullie zelf naar gedurende deze tour? “Alles van punk naar folk en van industrial naar klassiek. Alles wat het luisteren waard is. De laatste tijd veel Lee Hazlewood, Exploited, Death In June, Venom P. Stinger, The Gun Club, Charlie Feathers.” Jullie zijn die accusaties natuurlijk beu dat jullie racisme of zelfs nazisme zouden propageren met jullie muziek. Maar jullie muziek is wel provocatief. Wat willen jullie provoceren? “Of het provocerend is, hangt heel erg van de luisteraar af. Wij zijn meer van mening dat iemand zich laat provoceren in plaats van dat wij anderen provoceren. Provoceren of shockeren is voor ons nooit een doel geweest. Als mensen op zoek gaan naar een onderliggende betekenis in onze muziek, dan vinden ze het uiteindelijk wel. Dat hoeft niet te betekenen dat dat het onderwerp of de bedoeling van onze muziek is.”
Als je alles zo somber in ziet, waar maak je deze muziek dan voor? “Hopelijk kunnen wij als muzikanten met veel goede koppen bij elkaar mooie dingen maken. Verder hebben we veel vrienden om ons heen en genieten we van het leven. Meer kun je eigenlijk niet doen. Je kunt je wel zorgen maken over al het verschrikkelijke in de wereld, maar waarom zou je? Wij proberen met onze muziek en onze levensstijl ons te verheffen boven de alledaagse misère van tegenwoordig. Bovenal geniet ik wel gewoon van het leven. Ik ben geen groot fan de wereld waar ik in leef, maar wij zijn er erg goed in om het beste ervan te maken.”
Issue 5
interview
interview
tekst Maartje Knaap
The Men is terug in Nederland. Na in 2012 al een show te hebben gespeeld in de OCCII (waar ze overigens nog steeds enthousiast over zijn), is het nu tijd voor Paradiso. En The Men zou deze naam te niet doen als deze mannelijkheid niet in hun muziek tot uiting zou komen: dat betekent bij hun beruchte live-optredens dus vooral zo hard mogelijk spelen. Opmerkelijk is wel dat hun nieuwe album ‘New Moon’ verrassend rustiger is. The Daily Indie wil hier natuurlijk alles over weten.
The Daily Indie
De backstage-ruimte in Paradiso is meteen propvol als de mannen maar blijven binnenstromen. The Men begon in 2008 nog als een drietal, maar ondertussen zijn ze met zijn vijven. En alsof dat nog niet genoeg is voor de kleine ruimte, hebben ze ook nog twee tourmanagers met zich meegebracht. Als iedereen zich uiteindelijk op de bank geworsteld heeft, wordt meteen duidelijk waarom gitarist Mark begon met “I fucking love your country!”; Nick haalt namelijk een enorme zak wiet tevoorschijn.
zich bij The Men hebben gevoegd voor het nieuwe album, is de muziek wat gevoeliger geworden met folk-invloeden. “Ik denk dat dit niks heeft te maken met ons als nieuwe leden. Het was een kant die de band als vanzelfsprekend opging”, legt Ben uit. “Wij vinden dan ook niet dat het album erg verschilt van voorgaande albums. Onze trademark guitar jams blijven te horen op ‘New Moon’, maar dan verbeterd en vernieuwend. En dus met een stukje country en folk.”
Vanzelfsprekend De band uit Brooklyn is opgericht door Nick en Mark. Door de verschillende formaties van de band hebben ze ook verschillende muziekinvloeden opgepikt. “Het eerste album was echt hardcore post-punk. Het moest allemaal zo luid mogelijk” vertelt Nick. Sinds de voormalige producer en tegenwoordig gitarist Ben en bassist Kevin
Reacties “Jammer genoeg vond alleen niet iedereen het album even vernieuwend”, voegt bassist Kevin hier aan toe. Drummer Rich bekijkt dit echter positief. “De reacties op het album waren of heel negatief of heel positief. Ik denk dat dit goed is, want het album levert in ieder geval sterke reacties op. Daarnaast zijn mijn lievelingsalbums
Issue 5
interview
The Men
“ Zo beseften we weer dat we geen tourmachines zijn”
interview
van dit moment – onder andere ‘Desire’ van Bob Dylan – albums die ik vroeger totaal niet kon waarderen.” Dit doet Kevin denken aan een andere reactie op het album. “Een blad schreef dat het album gaat over de mannen die we willen zijn (huiselijk en lief) ten opzichte van de mannen die we moeten zijn voor ons imago (hard en sterk). Het is complete onzin, maar ik vond het erg leuk bedacht!” Catskills ‘New Moon’ is het vierde album in vier jaar tijd, uitgebracht bij Sacred Bones Records. Aangezien de mannen allemaal uit Brooklyn komen, besloten ze de plaat dit keer op te nemen in Catskills. Dit is een klein bergplaatsje midden in de natuur ten noorden van New York, waar ze bijna alle liedjes hebben geschreven. “Het was goed voor ons om daar midden in de natuur in alle rust te kunnen focussen op de muziek. Zo beseften we weer dat we geen tourmachines zijn.” Zegt Mark.
The Daily Indie
The Men
“Nu weet je dus ook meteen waar de namen van liedjes als The Seeds, Bird Song en Supermoon vandaan komen. En uiteraard is ook de albumcover gebaseerd op Catskills!” Twilight-series? Al eerder vertelde The Men dat hun tweede album ‘Leave Home’ is vernoemd naar een plaat van The Ramones. Gelukkig kunnen we hieruit niet concluderen dat ‘New Moon’ vernoemd is naar de Twilight-series, al zijn de mannen diep in hun hart wel een beetje fan. “We hadden veel moeite met het verzinnen van een naam voor dit album. Het duurde zelfs nog langer dan het schrijven van de nummers” zegt Mark. Rich voegt hier aan toe: “Eigenlijk waren alle namen die we hadden bedacht slecht. ‘New Moon’ overleefde het met moeite.”
Dit nieuwe album is namelijk al klaar en ligt volgens de mannen in het verlengde van ‘New Moon’. Ze verklappen nog niet wanneer het uitkomt, maar willen The Daily Indie wel een tip geven om achter de naam te komen. “Als je maar vaak genoeg naar ‘New Moon’ luistert, kom je er achter. En het heeft ook te maken met een deja vu.” Dat wordt dus luisteren geblazen!
Gelukkig hebben ze voor het volgende album (overigens met net zoveel moeite) ook al een naam verzonnen.
Issue 5
illustratie Laura Steenge
Deerhunter Thee Oh Sees Dead Ghosts White Fence Kurt Vile WOLVON British Sea Power Phoenix Suit And Tie Johns The Silhouettes De Speeldoos Peace + The Daily Indie Radar The Daily Indie
Issue 4
albumrecensies
Thee Oh Sees Floating Coffin (Castle Face Records)
Issue #05
John Dwyer is niet alleen een maniakaal podiumbeest, de band van de Californische garagaerocker houdt er ook een bijzonder hoog tempo op na als het op platen aankomt. ‘Floating Coffin’ is alweer het vijfde studioalbum in drie jaar, en dan tellen we een zooi EP’s en zijprojecten, onder meer met die andere productieve Cali Ty Segall, niet eens mee. ‘Floating Coffin’ is duisterder van toon dan het vorig jaar verschenen ‘Putrifiers II’. I Come From The Mountain opent de plaat furieus en de gruizige fuzzgitaren, autistische drums en met acid doordrenkte melodieën vormen de rode draad van het album. Inderdaad, zoals het hoort bij het steeds uitdijende legertje Californische psychedelische garagebands. Gelukkig voegt Thee Oh Sees net zo veel variatie aan ‘Floating Coffin’ toe als aan zijn voorganger. Zo gaan in No Spell een melodieus gitaarriedeltje en zweefvocalen vooraf aan een stuwende, uitsponnen maar niet per sé harde climax, en wordt afsluiter Minotaur gedragen door violen. Dankzij legio van dit soort momenten is ‘Floating Coffin’ een verdomd sterke plaat, en het wordt tijd dat Thee Oh Sees eens mag toetreden tot de eredivisie van de psychedelische garage. Robin van Essel
Melancholie, verbroken relaties en liefdesverdriet staan centraal op het nieuwe Dead Ghosts album ‘Can’t Get No’. Maar denk daarbij niet aan Skyradio-softrock, maar vooral aan de hardere garagerock met invloeden van surf en country. ‘Can’t Get No’ is het tweede album van de uit Vancouver afkomstige Canadezen.
Dead Ghosts Can’t Get No (Burger Records)
De band telt vier bandleden die hier en daar wel eens wisselen. Zanger/ gitarist Bryan Nicol en bassist Maurizio Chiumento zijn twee vaste gezichten en kregen kort na elkaar te maken met liefdesverdriet na verbroken relaties. Door veel samen op te trekken en hun verdriet en frustraties te delen, werden nieuwe nummers geboren. Het album is lo-fi opgenomen met een oude 8-Track Recorder die ze kochten via Craigslist, de Amerikaanse versie van Marktplaats, waardoor de nummers een echte 60’s-feel krijgen. Combineer Ty Segall en Black Lips en je krijgt Dead Ghosts. De depressieve teksten van nummers zoals That Old Feeling, Cold Stare en I Want You Back, maar die niet altijd even goed verstaanbaar zijn door het gruizige lo-fi geluid. De muziek blijft op bijna alle tracks opzwepend en aanstekelijk. Laat de zomer maar komen met dit album als soundtrack! Cathelijne de Groen
The Daily Indie
Issue 5
albumrecensies
Deerhunter Monomania (4AD)
Issue #05
Bradford Cox en kornuiten nemen op ‘Monomania’, het zesde album van Deerhunter, een flinke afstand van zijn relatief beheerste en gedeisde voorganger ‘Halcyon Digest’ uit 2010. De twaalf nummers op het album zijn verhuld in een dikke laag gruis en effecten; de band lijkt soms met moeite boven het geluidsgeweld uit te komen. Er zijn slechts enkele momenten waarbij duidelijk gas wordt terug genomen, zoals op The Missing en T.H.M., en die voelen haast als een verademing. De toevoeging van een extra gitarist en een nieuwe bassist, de angst van Cox voor zijn eigen monomania (wat zoveel betekent als het extreem en haast obsessief concentreren op één ding) zijn waarschijnlijk de oorzaak van het pittige en krachtige ‘Monomania’. En het went snel: vooral de tweede helft van het album voelt al bijna als het vertrouwde Deerhunter geluid, terwijl ook hier de overstuurde gitaren hun rol spelen. Back To The Middle is een heerlijk stuwend gitaarnummer, leunend op een bluesy terugkerende rock ’n roll-riff. Titelnummer Monomania vat daarna alle gekheid van de plaat samen in een vijf minuten durend kabaal, haast een tegenpool van het daaropvolgende verstilde Nitebike. Deerhunter is op ‘Monomania’ duidelijk losgebroken, maar de luisteraar kan de band door deze rustige momenten nog net bijbenen. Lisa de Jongh
Ooit afgevraagd hoe de liefdesbaby van George Harrison op acid met een Sparklehorse on coke zou klinken? The Daily Indie denkt van niet. Maar het antwoord is ondertussen al wel gevonden. Met ‘Cyclops Reap’ weet White Fence, geesteskind van Tim Presley, iets te doen wat hem ervoor niet lukte: samenhang in zijn eigen chaos.
White Fence Cyclops Reap (Castle Face Records)
Op ‘Cyclops Reap’ verrast bij iedere hoek/hook die je omgaat. Vol met drums in de achtergrond, dromerige flanger en chorus-effecten en rommelige solo’s die heerlijk in de liedjes zijn gegoten. Maar ook al verwacht je het soms, nergens vliegt het uit de bocht. Het mooie The Boy I Jumped in Hemlock Alley met de Beatle-esque dubbele vocals bewijst maar weer dat een goed chorus niet hoeft te lijden onder opnamekwaliteit. Leentjebuur wordt gespeeld met bijna al zijn sixties-revivalist kameraden, zoals labelgenoten Ty Segall en Warm Soda, maar dit is Eigen met de hoofdletter e. Presley, die claimt dat hij alleen slaapt, zijn katten voert en muziek maakt/opneemt, creëert zijn eigen kleine universum. Zoete liedjes (bv. Make them dinner at our shoes) wisselen rommelige sixtiesrock (à la Pink Gorilla) in prettig tempo af. Sixtiesrevivalisten opgelet: ‘Cyclops Reap’ is een toffe aanvulling op al je Tame Impala’s, Ty Segalls en Warm Sodas. Stap eventjes in zijn universum. Rinze Voorberg
The Daily Indie
Issue 5
Hookworms Pearl Mystic
Black Bug Reflecting The Light
James Blake Overgrown
Merchandise Total Nite
Vondelpark Seabed
The Knife Shaking The Habitual
Savages Silence Yourself
Nouveau VĂŠlo Daze
Phosphorescent Muchacho
Warm Soda Someone For You
The Growlers Hung At Heart
Cayucas Bigfoot
albumrecensies
Kurt Vile Wakin On A Pretty Daze (Matador)
Issue #05
Met het Nederlandse flutweer, waar wij allen zo droevig van worden, is er gelukkig toch nog een uitkomst die een zomers gevoel zal opwekken: het nieuwe album ‘Wakin On A Pretty Daze’ van Kurt Vile. Het is alweer Vile’s vijfde album en het bouwt voort op voorgaand materiaal. Wat je kunt verwachten is dus vooral lo-fi, relaxte en charismatische liedjes. Dat komt meteen al tot uiting bij het maar liefst negen minuten durende openingsnummer Wakin On A Pretty Day. Vile’s rustig stem en de lange jam op de gitaar zorgen ervoor dat je je bijna in een psychedelische trance waant, waar je tevens het hele album in zult blijven. Het nummer Pure Pain lijkt even harder te beginnen, maar vloeit al snel over in dezelfde rustige, nonchalante vibe als de rest van het album. Het lijkt Vile dan ook weinig moeite te kosten dit geweldige album neer te zetten. Ook al duurt ‘Wakin On A Pretty Daze’ in totaal zeventig minuten en zijn de elf nummers erg lang, het verveelt geen minuut. Veertig jaar geleden zou het goed geklonken hebben, vandaag de dag klinkt het goed en over veertig jaar zal het nog steeds geweldig zijn. Maartje Knaap
Van British Sea Power kun je maar lastig hoogte krijgen. Albumprestaties en podiumkunsten komen niet overeen. Op het podium profileert de band uit Brighton zich als een hysterisch zestal, gehuld in slordige pyjamabroeken, waarbij de manager dronken in een robotpak over het podium strompelt. Op hun debuut ‘The Decline Of British Sea Power’ uit 2003 wordt deze chaos uitgespuwd over de luisteraar, maar op hun zesde plaat ‘Machineries Of Joy’ houdt British Sea Power alles in bedwang. De euforie en uitgelatenheid waar de zes zo om bekend staan worden met veel pijn en moeite in toom gehouden. Wat mooie liedjes oplevert. Het titelnummer is de eerste single van de plaat en heeft een prachtige opbouw met een krautrock-achtige drumpartij. Het geeft het nummer het rauwe randje waar de band bekend om staat, maar weet tegelijk de rust te bewaren. K-Hole is gekker en uitbundiger, maar ook hier vliegt de band niet uit de bocht. Gevolg: een volwassen geheel. Een nieuwe weg, dankzij nieuwe leden toetsenist/cornetspeler Phil Sumner en violiste Abi Fry. Hun bijdrage tempert de hormonen van de Britten, maar door de onderliggende spanning en slaperige zangstem van Scott ‘Yan’ Wilkinson krijgen we nog altijd weinig grip op Britisch Sea Power.
British Sea Power Machineries Of Joy (Rough Trade)
Sophie Westhiner
The Daily Indie
Issue 5
albumrecensies
Peace In Love (Columbia)
Issue #05
De uit Birmingham afkomstige Peace beschreef hun sound een jaar terug nog als ‘dark melodic indie techno’. Hun enorm aanstekelijke EP ‘Delicious’ klonk bij vlagen ook echt zo. Aangekomen bij hun debuutplaat is die rare beschrijving er vrijwel helemaal af. Wat overblijft: BRITPOP!!!! Met hoofdletters en uitroeptekens geschreven, en dat is meer dan logisch. Britser dan dit ga je het in ieder geval niet meer horen. De sound (gitaren, gitaren, gitaren), de songs (catchy as hell), de thema’s (jong zijn, ouder worden, verliefd zijn), ‘In Love’ heeft alle facetten van Britpop in zich. Extreem origineel is het allemaal niet, maar Peace weet alles precies zo neer te zetten dat het nergens als een kopie voelt. Dit doen ze door creatief leentjebuur te spelen bij naastliggende genres. De drums pakken er af en toe wat Afrikaanse ritmes mee (Wraith) en de rhythm-gitaren zijn bij vlagen zo galmend dat het net zo goed shoegaze had kunnen zijn. Al deze Britsheid, met subtiel uitgezochte zij-invloeden, zijn allemaal verpakt in popliedjes die variëren van donkere galmrock (Toxic) tot pure radio-singles inclusief meezingrefrein (Lovesick). En de twee rustige songs (Float Forever en California Daze) zijn ook nog eens meezingklassiekers in de dop. Aanstekelijk en geslaagd debuut. Wessel van Hulssen
Na jarenlang succes in het alternatieve circuit brak Phoenix met ‘Wolfgang Amadeus Phoenix’ in één klap door bij het grote publiek. De zalen verkochten overal uit en in Amerika was zelfs Madison Square Garden te klein voor de Fransmannen. Vier jaar later zijn ze terug met de opvolger van hun succesalbum. Op ‘Bankrupt!’ is te horen dat er in kamp Phoenix heel veel maar ook totaal niets is veranderd. Qua sound gaat de plaat dieper dan zijn voorganger: de synths zijn stuwender, de gitaren scherper, en de drums krachtiger. Eerste single Entertainment laat ook horen dat Phoenix in de songs het (subtiele) experiment niet uit de weg gaat. Daar staan dan weer songs als Trying To Be Cool en Drakkar Noir tegenover. Ondanks de moderne Phoenix-sound hadden deze net zo goed op ‘It’s Never Been Like That’ kunnen staan. Ook heeft ‘Bankrupt!’, net als ‘Wolfgang Amadeus..’, een vrijwel instrumentale en lange song als middelpunt, incl. een epileptische synth-arpeggiator aanval. Veel en toch weinig verandering, oud en nieuw komen hier samen. En dat is in het geval van Phoenix het beste wat er is. De Franse indie-papa’s (zo voelt het toch een beetje) leveren met ‘Bankrupt!’ tien ijzersterke songs met veel details af. En het is vooral die enorme berg effectieve details waar Phoenix de overwinning pakt.
Phoenix Bankrupt (Kitsuné/V2 Records)
Wessel van Hulssen
The Daily Indie
Issue 5
NL albumrecensies
Torre Florim & Roos Rebergen De Tweede Speeldoos (Excelsior Recordings)
Issue #05
Torre Florim van De Staat en Roos Rebergen van Roosbeef zijn opnieuw de samenwerking aangegaan met ‘De Tweede Speeldoos’, het vervolg op hun album ‘De Speeldoos’ uit 2009. Net als tijdens dat eerste project worden de muzikanten geïnspireerd door verstandelijk gehandicapten. Ditmaal deden ze interviews met verstandelijk gehandicapte acteurs, wat resulteert in zes prachtige nummers, met teksten die op een speelse manier geschreven zijn vanuit het perspectief van de acteurs. Zo vertelt Discotheek het verhaal van de slechtziende John, die graag zijn eigen discotheek wil beginnen: “Ga je mee naar mijn discotheek/ ik zie misschien niet zo goed/ maar ik weet dat jij er alles aan doet/ dat ik de goede kant op dans”. Ook muzikaal zit deze ‘Tweede Speeldoos’ goed in elkaar. Het duo combineert op perfecte wijze de dansbaarheid van De Staat met de eigenzinnigheid van Roosbeef. Het Speeldoosproject is een sympathieke én spannende samenwerking, waarvan er nog vele mogen volgen. Jelmer Luimstra
De behaarde rockers van het Groningse WOLVON hebben een flinke live-reputatie opgebouwd, door stad en land af te reizen met hun sterke en energieke shows. Ondertussen kwam er een EP en een split 7-inch uit, maar het wachten was toch op een volle debuutplaat. Een album dat de oprechte en rauwe energie van de band zou weten te vangen. Tijdens de opening van de plaat worden met Sorry for the delay en Being de versterkers direct hard opengedraaid en is het gelijk duidelijk dat het menens is op ‘Folds’. Maar let wel, de muziek van WOLVON is niet alleen maar hard, zeker niet. De band weet namelijk prachtige, muzikale landschappen met haar muziek te bouwen. Zoals het spannende Unicorny en Heliotropics, het golvende Hesitation Walls en het wildwaterbaangevoel op Stagnant. De muziek van de band klinkt volledig gecontroleerd en er zit bijzonder veel vorm in de muziek. ‘Folds’ is één grote mysterieuze reis waar geen saai moment op voorkomt. Ricardo Jupijn
The Silhouettes The Silhouettes (Goomah/Excelsior)
Folds (Subroutine Records)
Jawel beste mensen, de lente heeft op zich laten wachten dit jaar. Maar het verschijnen van een waterig zonnetje, temperaturen boven het vriespunt en vervelende vliegjes in de lucht, betekent ook voorjaar in muziekland. Met de debuutplaat van het Amsterdamse The Silhouettes als voorlopig hoogtepunt. Ben Rider en Marthe Jellema maken aangenaam dreamy shoegaze, waarbij je golven bijna kunt horen breken op de zonnige stranden van de westcoast. Door het instrumentarium en de samenzang van het duo liggen referenties als Best Coast en Real Estate voor de hand. Maar The Silhouettes durven ook harder, zoals op To The End, of ronduit jaren ‘80 – probeer bij single Upside Down eens niét aan The Cure te denken. Zomerhit in de dop deze plaat. Robin van Essel
De meeste bands draaien eerst een aantal jaar mee in het undergroundcircuit voordat ze hun debuutplaat uitbrengen. Daar kun je er immers maar één van maken, en die moet steengoed zijn. Het Nijmeegse Suit And Tie Johns sloeg de demo-fase over en kwam uit het niets met ‘PAUL’. Een gewaagde zet, maar wel één met een grote impact: de releaseshow in Merleyn was stampvol, de band wordt door het hele land geboekt en de buzz rondom het bebaarde viertal lijkt dagelijks in reikwijdte te verbreden. ‘PAUL’ openbaart zich dan ook als een juweeltje, die zijn gelijke in Nederland niet kent. Van het opgefokte Beat Or Bust tot de rustigere, bluesy ballade Jolie, alle liedjes kennen een duidelijke opbouw, kop en staart. Van begin tot eind galmt, fuzzt en kraakt het, maar zanger/gitarist Nick van den Eertwegh en cohorten weten dit geluid te kanaliseren in heldere, meeslepende en repetitieve songs. De band brengt haar galmende indiebluesrock, waar ze misschien zelf maar een goede genrenaam voor moeten verzinnen, met zoveel speelplezier en overtuiging, dat het lastig wordt om aan deze band te ontkomen in 2013. Joris Postulart
The Daily Indie
WOLVON
Suit And Tie Johns PAUL (eigen beheer)
Issue 5
interview
interview
tekst Annelotte de Graaf | foto’s Melissa Houben
Onlangs verscheen het tweede album van Roos en Torre: ‘De Tweede Speeldoos’. Wederom zijn de teksten tot stand gekomen in samenwerking met een groep verstandelijk gehandicapten. Maar in tegenstelling tot de vorige keer zijn Torre en Roos nu ‘live’ in gesprek gegaan met de groep. We vragen ze om over elk liedje iets te vertellen.
1 Geen Mens Helpt Mij de Winter Door. Torre: “Dit liedje is eigenlijk gebaseerd op gesprekken met Erik. Erik is een aparte jongen, hij wil nooit hulp van iemand. Vroeger is hij gepest, ze noemden hem kippenborst. Als je met hem praat komt hij altijd heel vrolijk over, maar hij is toch ook heel negatief over zichzelf. Dat soort uitspraken hebben we gebruikt in de tekst voor dit nummer.“ Roos: “Toch best grappig ook, want hij wil dus absoluut geen hulp, maar woont tegelijkertijd in zo’n tehuis waar hij juist heel veel geholpen wordt met alles.” Torre: “Het muzikale idee had ik al en dat bleek heel goed aan te sluiten bij zijn gevoel. Er zitten stukken in die heel streng overkomen, dat past wel bij hem. Hij is ook heel erg gefocust op dat alles netjes moet zijn. En kuis.”
The Daily Indie
klik op de hoes om op Spotify te luisteren
Issue 5
interview
Torre Florim & Roos Rebergen
2. De Zee Is Er Voor Iedereen
“ We wilden hier echt een hippie-liedje van maken”
interview
Torre Florim & Roos Rebergen
6. Scheld Me Kwijt
“ Hij zei dat hij wel in de hemel geloofde, maar niet in de hel.�
interview
2. De Zee Is Er Voor Iedereen Roos: “We wilden hier echt een hippie-liedje van maken. En de zee is dan een tof onderwerp. Iedereen loopt daar wel eens rond. Rijk, arm, dik, dun. Iedereen heeft er wel iets mee en wil er graag zijn, en iedereen mag er ook zijn. Niemand wordt buitengesloten. In die zin is de zee een metafoor voor hoe het was voor die groep van gehandicapten. Iedereen wordt geaccepteerd. Of je nu wel of geen handicap hebt. Niemand wordt raar aangekeken. Qua tekst kwam dit nummer minder uit de groep. We hebben wel geprobeerd om er met ze over te praten, maar daar kwam niet veel uit. Dus het nummer probeert meer de vreugde daar vast te leggen. Ze luisteren daar allemaal Frans Bauer, dus het moest een beetje een makkelijk nummer zijn.” 3. Discotheek Torre: “Dit was eigenlijk een heel makkelijk liedje. Op een gegeven moment vroegen we aan de groep wat hun dromen waren, wat ze graag zouden willen bereiken. Veel mensen zeiden dat ze eigenlijk vooral wilden gaan met acteren, en buiten in de zon zitten in de zomer. Er was ook een man, John, die een hele duidelijke droom had: hij wilde graag zijn eigen discotheek. Het hele nummer is maar één zin eigenlijk: ‘Ga je mee naar mijn
The Daily Indie
Torre Florim & Roos Rebergen
discotheek, ik zie misschien niet zo goed, maar ik weet dat jij er alles aan doet, dat ik de goede kant op dans.’ Roos: “Het is dus een beetje een ode aan de begeleiders daar, die de mensen helpen om “de goede kant op te dansen”. Dansen leeft heel erg in de groep, ze gaan elke week wel een keer uit dansen.” 4. Nooit Verliefd Torre: “Dit liedje gaat in de basis over de zelfde persoon als het eerste liedje, over Erik, die altijd onafhankelijk wil zijn. Erik wilde ook nooit verliefd worden. Hij noemde zichzelf aseksueel, en wilde er niets mee te maken hebben: het ziet er niet uit. Hij zou een tong naar zichzelf uitsteken als hij ooit verliefd werd.” Roos: “Er zitten ook wat zinnetjes van andere groepsleden doorheen. We waren niet heel strikt in die zin dat alles precies per liedje moest kloppen met wat iemand gezegd had. We hebben het soms ook wat door elkaar gemixt.”
nou eigenlijk over gingen.“ Roos: “Maar dansen gaat bij hen helemaal niet om elkaar versieren of zo. Gewoon om het dansen, dat oergevoel van het willen bewegen.” 6. Scheld Me Kwijt Roos: “Ook dit liedje is weer gebaseerd op een gesprek met Erik. We hadden het over God, en of hij daarin geloofde.” Torre: “Hij zei dat hij wel in de hemel geloofde, maar niet in de hel. Hij dacht ook dat hij zelf niet in de hemel zou komen, omdat hij een slecht mens was in zijn eigen ogen.” Roos: “Hij stootte namelijk per ongeluk wel eens iemand aan en dat vond hij dan heel erg. Of hij het erg vond dat hij niet naar de hemel ging weet ik niet.”
5. Dansen met Jou Torre: “We moesten echt wat met dat thema van dansen doen. Iedereen in de groep danst daar. Toen ze onze vorige CD aan de groep lieten horen sprong iedereen meteen op om te dansen, en konden ze het pas daarna gaan hebben over waar de nummers
Issue 5
SPECIAL
SNOWSTAR RECORDS 10 jaar
INTERVIEWS
Cedric muyres Kim Janssen herrek
The Daily Indie
Winnen
3x SNOWSTAR goodie bag
Issue 5
SNOWSTAR SPECIAL
SNOWSTAR SPECIAL
tekst Ricardo Jupijn | foto’s McKlin
Op het puntje van zijn stoel en met hetzelfde vuur als iemand die net begonnen is, vertelt Cedric Muyres over nieuwe bandjes, optredens en zijn liefde voor muziek. De oprichter van het Utrechtse label Snowstar Records viert dit jaar de tiende verjaardag van zijn label. Een label dat in die tijd een prachtige naam heeft opgebouwd met bands als I Am Oak, Herrek, Kim Janssen, Lost Bear, LUIK en The Secret Love Parade: “Ik ben heel blij en trots op wat er allemaal is.” In het lichte en ruime appartement van Muyres zijn de muren helemaal strak behangen met grote kasten vol cd’s, administratie en elpees. De huiskamer dient tegelijkertijd namelijk ook als Snowstar-kantoor: Muyres is Snowstar, Snowstar is Muyres. Met een vers kopje thee gaan we aan zijn eettafel/bureau zitten en beginnen we helemaal bij het begin: waar is die liefde ontstaan voor muziek? “Euhm... Poe! Het begon in ieder geval al heel vroeg bij mij. Ik kom namelijk uit een klein dorpje in NoordLimburg, Panningen, en ik weet nog wel dat ik met mijn ouders ging winkelen en boodschappen ging doen in Venlo, want dat was de meest dichtstbijzijnde grote stad. En daar heb je Sounds, een platenzaak die twee vestigingen in Venlo had. Ze hadden een popwinkel, maar ook een kelder. Met allemaal metal, punkrock en alles wat niet in de popwinkel mocht. Ik ging dus altijd mee boodschappen doen, want dan dropten zij mij in die kelder en dan een paar uur later kwamen ze mij weer ophalen. Dan had ik alle nieuwe dingen gezien, naar alle platen geluisterd waarvan ik de hoes vet vond en altijd één plaatje gekocht
The Daily Indie
van mijn wekelijkse zakgeld. Later ben ik er ook nog gaan werken”, vertelt Muyres. “Maar ook op de basisschool was ik er al mee bezig, dan ging ik naar van die winkeltjes waar ze sigaretten, tijdschriften en een paar cd’s verkochten, om daar de papieren Mega Top 50 te halen en singletjes te kopen. Dat is trouwens echt ongelooflijk veranderd sindsdien hé, haha. Maar goed, ik ging ook al vrij vroeg in bandjes spelen en avondjes en festivals organiseren in het jongerencentrum daar, en ik merkte al snel dat ik dat toch wel heel erg leuk vond.” Snowstar Records En door één van die bandjes waarin Muyres destijds speelde, ontstond onbewust iets veel groters: “Op een gegeven moment speelde ik in een bandje waarmee we een cd op gingen nemen, maar die moest natuurlijk wel uitkomen en daar moest een label bij. Dat heb ik toen eigenlijk maar zelf gedaan, want ik had via via de distributie kunnen regelen, en zonder dat ik eigenlijk wist hoe dat allemaal werkte, werd dat nog best leuk opgepakt. Toen ben ik
Issue 5
SNOWSTAR SPECIAL
Cendric Muyres
“ Ik wil juist een publiek vinden binnen de niches die ik zo gaaf vind”
SNOWSTAR SPECIAL
Cendric Muyres
vanuit daar eerst bevriende bandjes uit gaan brengen, maar dat stelde allemaal nog niet heel erg veel voor.” Want ja, waar begin je ook als je een label opstart? Daar is nou niet echt een bepaald stappenplan voor: “Nee, daar had ik geen handleiding voor, haha. Ik deed ook eigenlijk maar wat in het begin, absoluut. Ik heb het al doende geleerd. Maar die punkrockscène waar ik in zat, die heeft natuurlijk wel altijd heel erg dat DIY-gehalte gehad. Ook al is Snowstar muzikaal misschien wel helemaal verschoven, die mentaliteit en werkethos zit er nog altijd wel heel erg in. Ook op het gebied van samenwerken en dingen voor elkaar doen, dat zit er bij ons ook heel erg in. Veel muzikanten spelen bijvoorbeeld met elkaars bandjes mee, helpen elkaar in de studio of maken het artwork voor elkaars album. Dat vind ik echt leuk om te zien.” Maar ook aan de drijfveer is in al die jaren niet veel veranderd: “In de kern is het altijd neergekomen op het feit dat ik ergens muziek hoorde die ik supervet vond en waar ik de hele dag alleen maar naar aan het luisteren was. En dan vind ik dat het door veel meer mensen gehoord moet worden en dan wil ik uitleggen waarom het zo geweldig is”, vertelt Muyres met een grote glimlach op zijn gezicht. Groei van Snowstar Het zijn op het moment overal spannende en moeilijke tijden en het vergt dan ook veel moed om je compleet te richten op de muzieksector. Toch heeft de blinde liefde voor het vak en de voldoening die het geeft de doorslag gegeven bij Muyres: “Ik heb psychologie gestudeerd en daar heb ik nog een tijdje deeltijd in gewerkt, maar na een paar maanden ben ik daarmee gestopt om vol voor de muziek te kunnen gaan. En dan beslis je ook direct dat het financieel minder zeker wordt, maar daar staat dan weer tegenover dat ik er superveel energie, motivatie en positieve ervaringen uithaal die voor mij heel veel waard zijn.” Daarnaast opereert een label als Snowstar in een kleine markt en richt het zich op een niche. Toch weet
The Daily Indie
Muyres op een gezonde, financiële manier het label overeind te houden, waarbij de volgende release wordt bekostigd door de vorige release: “Ja, zo heb ik het absoluut gedaan. Ik heb ook vaak genoeg van die creditcardverhalen van andere labels gelezen, maar dat heb ik nooit gedaan! Daar werd ik al heel snel bang van, haha. Het voelt ook heel juist om het geld dat uit het label komt weer terug in het label te stoppen en daar mooie dingen mee te doen. Zoals mooiere verpak-
kingen, vinyl-uitgaves en die compilatie die we met Record Store Day weggeven bijvoorbeeld. Maar ja, in het begin ging het langzaam zo”, Muyres maakt met zijn hand door de lucht een dalende lijn. “En daarna ging het langzaam zo”, waarbij zijn hand weer omhoog gaat. “Dat is echt een tof moment! Want ik wil heel graag muziek op Snowstar uitbrengen die misschien niet een heel mainstream publiek bereikt. Je kunt natuurlijk zeggen dat dat zakelijk geen goede keuze is ofzo,
Issue 5
SNOWSTAR SPECIAL
Cendric Muyres
“ Ik ben de grootste fan van alle artiesten op Snowstar.” maar dat is wat ik wil. Ik wil juist een publiek vinden binnen die niches die ik zo gaaf vind.” Muzikale landschap In de afgelopen tien jaar is het muzikale landschap, vooral door het internet, ongelooflijk veranderd. Toch blijven de niches waarin Snowstar zich bevindt grotendeels onaangetast door de mogelijke nadelen en plukt het eerder de vruchten van de ontwikkelingen: “De reden waarom mensen een cd kopen is denk ik wel veranderd, vroeger was dat natuurlijk de enige manier waarop je muziek aan kon schaffen. Nu koop je het meer als aandenken aan een show of je schaft iets aan als support voor de band waar je fan van bent. Ik ben zelf uiteindelijk ook gewoon een fan van mooie muziek, en ik ben de grootste fan van alle artiesten op Snowstar en daar wil ik dan gewoon een plaat van hebben, dus denk ik: ‘Nou, er zijn vast wel meer mensen zoals ik, dus ik ga dat maken!’ De indiebaas zit dan in ieder geval wel goed op zijn plek, want hij woont
The Daily Indie
midden tussen dozen vol cd’s, tasjes en elpees van alle Snowstar-bands. Wordt hij daar af en toe niet een beetje gek van? Om eigenlijk altijd op kantoor te zijn: “Het werk houdt eigenlijk nooit op, het is meer dan een dagtaak. Ik zit ook non-stop op mijn telefoon door te werken als ik niet thuis ben. Ik kan daar niet mee ophouden, omdat er altijd wel iets gedaan moet worden. Ik kan het niet loslaten, nee. Aan het eind van dit gesprek heb ik waarschijnlijk alweer een paar mailtjes binnen. Het klinkt natuurlijk heel cliché, maar het is een uit de hand gelopen hobby. Maar daardoor voelt het ook nooit aan als werk. Ook niet als ik af en toe nachten door moet werken. Ik wil ook dat elke release het beste doet wat het kan doen en dan móét het ook gewoon gebeuren. Maar ik vind het niet erg, want ik ben de grootste fan van het label”, zegt Muyres. Mooie momenten De afgelopen tien jaar heeft het label meerdere hoogtepunten gekend, zoals het winnen van een 3voor12 Award voor beste album van I Am Oak in 2011. Maar het zijn voor Muyres
toch ook wel de kleinere momenten: “Ik krijg natuurlijk de eerste demo-opnames binnen en dan de eerste mixen en tussenmixen en dan op een gegeven moment de master. Dat heb ik dan mooi in allemaal mapjes staan in mijn iTunes en dat is een te gek proces. Maar ik vind het toch wel het allerleukst als ik die mapjes weer weg kan gooien omdat het pakket met platen binnen is gekomen!” Niet alleen een goed ontvangen plaat of de fysieke binnenkomst van een mooie doos vol nieuwe elpees stelt de labelbaas tevreden: “Sommige shows zijn heel bijzonder en dat zijn dan ook mooie momenten of hoogtepunten. De shows van Kim Janssen bijvoorbeeld, die houdt er heel erg van om groot uit te pakken met zijn liveshows. Dan staat ‘ie daar met vijftien man op het podium, met allerlei blazers, strijkers en toetsen. Dat vind ik dan zó goed en zó mooi en knap, dat is echt te gek. Of de eerste Italiaanse tour van I Am Oak, daar was ik ook bij, en dan sta je daar bij een uitverkochte show in Rome. Dat is zó vet!”, glundert een trotse Muyres.
Issue 5
SNOWSTAR SPECIAL
Cendric Muyres
“Ik geloof heel erg in langzaam uitbreiden en groeien.”
De muziek van Snowstar-bands doet het inderdaad ook vaak opvallend goed in het buitenland. Muyres en zijn bands weten op veel plekken de juiste doelgroep aan te spreken: “Het is een niche waarin we werken, het is geen populaire radiomuziek. Ik denk dat dat het verschilt maakt. Het is ook niet het doel om hits te scoren in het buitenland, maar om juist het publiek in die niche te vinden. Door daar veel te spelen groeit het continu en je ziet dat de zaaltjes telkens iets groter worden. Maar ook door blogs groeit zoiets. Ik heb de laatste jaren er ook erg veel werk in gestopt om de muziek zo goed mogelijk online te kunnen vinden. Het staat op iTunes, Bandcamp, Soundcloud, Spotify, YouTube etc. Die mix van live spelen en die verspreiding op het internet werkt erg goed.” Label als keurmerk Door het alsmaar uitdijende internet ziet Muyres de ongelooflijke hoeveelheid aan informatie juist als een bijko-
The Daily Indie
mend voordeel: “Ik merk het zelf ook, omdat het tegenwoordig allemaal zoveel makkelijk is geworden om dingen te vinden en muziek te luisteren, heb je echt een filter nodig. Want het einde is zoek. Je kan het gewoon niet allemaal bijhouden wat er dagelijks uitkomt. En in die zin is de rol van een label wel meegeschoven als een soort filter of keurmerk. Dat het op die manier makkelijker maakt om een selectie te maken. En zo doe ik het zelf ook. Ik neem mezelf ook vaak wel als voorbeeld van hoe ik het moet aanpakken.”
releases steeds wijder worden verspreid: “Veel mensen uit het buitenland bestellen via de webshop en dan zie je dus precies waar dat allemaal naartoe gaat. Maar dat komt ook echt op plekken terecht, dat is echt insane! Dat ik soms op Google Maps moet kijken van: waar is dat eigenlijk?! Hoe ontdekken ze dat?! Dat zijn mooie dingen. Ik ben heel blij en trots op wat er allemaal gebeurt.”
De komende paar jaar zal Snowstar op dezelfde lijn doorgaan en zal Muyres zoals altijd zijn gevoel blijven volgen: “Ik geloof heel erg in langzaam uitbreiden en langzaam groeien. Je moet steeds stappen in de goede richting zetten, en dat mogen best kleine stappen zijn, maar dan ben je wel heel bewust bezig met het bouwen aan iets.” En op die manier blijft Snowstar zich uitbreiden en zullen de
Issue 5
SNOWSTAR SPECIAL
SNOWSTAR SPECIAL
tekst Annelotte de Graaf | foto’s McKlin
Onlangs bracht Kim Janssen een nieuwe EP uit, getiteld ‘The Lonely Mountains’. De EP verscheen ongeveer een jaar na zijn vorige album ‘Ancient Crime’, en net als het album komt ook de EP uit op het Snowstar-label. Wij zochten hem op om bij te kletsen over de EP.
De nummers lijken in dezelfde lijn te liggen als die op het album ‘Ancient Crime’. “Ja, dat klopt. De EP heeft hetzelfde onderliggende thema als dat album, namelijk de Britse kostschool. Dat is ook soort van de reden dat ik de EP nog gemaakt heb. Na het maken van de plaat had ik het gevoel dat ik eigenlijk nog niet klaar was met dat thema. Ik had nog allemaal ideeën waar ik eigenlijk nog iets mee wilde doen, maar die niet bij een nieuwe plaat pasten, omdat ze nog teveel in hetzelfde straatje als de vorige plaat pasten. Dus besloot ik een soort vervolg-EP te maken.” Heb je muzikaal ook dezelfde lijn gevolgd als op dat album? “Ja, eigenlijk wel. Ook op de EP gebruik ik veel klassieke instrumenten, en een koor. Het waren echt dingen waarvan ik dacht: ‘Ik wou dit ik dit nog gedaan had op de plaat’. Ik hoorde bijvoorbeeld een tijdje nadat de plaat uit was een stuk van Chopin. En dat gaf me weer zo veel nieuwe ideeën, die ei-
The Daily Indie
genlijk heel goed bij de plaat hadden gepast. Uiteindelijk heb ik nog drie nieuwe nummers geschreven, allemaal geïnspireerd door dat stuk van Chopin.” Allemaal nieuwe ideeën dus? “Ja. Dat stuk van Chopin had ik dus nog nooit eerder gehoord. Ik wilde er iets mee doen en moest een context vinden om dat te doen. De plaat vormde dus die context. Eén nummer, wat al een bestaand nummer was, was Drift. Dat nummer stond ook al op de plaat, maar ik heb het voor de EP opnieuw opgenomen. Op de plaat is het nummer erg groots uitgewerkt qua arrangement. Toentertijd heb ik het nummer afgeschreven terwijl we al aan het opnemen waren. We hebben het ook gearrangeerd tijdens het opnemen. Ik had het toen dus nog nooit live gespeeld. En toen ik het eenmaal live ging spelen kreeg ik er weer allemaal andere ideeën bij. Ik wilde het toen nog een keer opnemen om ook iets met al die nieuwe ideeën te doen.”
Issue 5
SNOWSTAR SPECIAL
Kim Janssen
“Ik hou van die kerkliederen, die hymns.”
SNOWSTAR SPECIAL
En heb je nu na een volle plaat en een EP wel het gevoel dat je klaar bent met het thema van de Britse kostschool? Nou, ik vind het gewoon zo’n mooi thema. Er zitten heel veel dingen in waar ik van hou. Ik hou van die kerkliederen, die hymns. En van die klassieke muziek, vooral van de sfeer en dat orkestrale. En het is tof dat dat allemaal past binnen één thema. Ook het verhalende, zodat de plaat een beetje voelt als een roman, zoals The Secret History of Never Let Me Go. Dat het voelt als een verhaal, daar hou ik van.” En het volgende verhaal? “Ik denk wel dat de volgende plaat heel anders wordt. Veel meer elektrisch. Dat zal niets meer te maken
The Daily Indie
Kim Janssen
hebben hiermee. Wie weet dat ik ooit over vijf jaar wel weer iets uitbreng wat voortbouwt op het Britse kostschool thema. Het is een beetje net zoals met kerstCD’s. Ik moest toen ik ‘Ancient Crime’ schreef iets met een kerstthema doen, en dat kan je ook wel plaatsen in dat kostschoolthema, dat winterse. Wellicht dat ik over een paar jaar in de winter wel weer die behoefte krijg. Je kan eindeloos met het thema doorgaan.”
daar misschien wel meer over weten dan wij zelf. Zoiets, een lang verhaal. Ik vond het in ieder geval een mooi idee.”
Waar komt de titel vandaan? “Die komt van een gedicht van een van de Brontë-zusjes. Het was een gedicht dat ik vond in een grote Oxford poëziebundel. Ik vond het heel mooi… Het gaat over het idee dat je zelf nooit helemaal controle hebt over hoe je je voelt. Dat de bergen
Issue 5
SNOWSTAR SPECIAL
SNOWSTAR SPECIAL
tekst Joris Postulart | foto’s Maria Witteveen
Met ‘Waktu Dulu’ bracht Herrek, Papuaans voor Gerrit, naam van de grote man achter Herrek, in februari een adembenemende plaat uit. Zijn herinneringen aan Papua, waar hij opgroeide, zijn naar eigen zeggen ‘een onaangetaste bubbel in zijn hoofd.’ Deze herinneringen gebruikte hij dan ook als uitgangspunt voor deze plaat, uitgebracht door het dit jaar jubilerende Snowstar Records.
The Daily Indie spreekt Herrek over het werken vanuit kaders en de samenwerking met Snowstar-baas Cedric Muyres: “De herinneringen die ik heb aan mijn kinderjaren op Papua zijn als een soort onaangetaste bubbel in mijn hoofd”, begint Gerrit van der Scheer, drijvende kracht achter de als soloproject begonnen band Herrek. “Dit komt denk ik doordat Nederland zo verschilt van Papua. Normaal gesproken maak je gedurende de tijd dat je opgroeit vergelijkbare dingen mee, waarbij er telkens wordt geschaaft aan het beeld dat bij je achterblijft in je herinneringen. De herinneringen die ten grondslag liggen aan ‘Waktu Dulu’ zijn niet op een dergelijke manier overgeschreven door nieuwe herinneringen. Dit maakte dat het voor mij een heel fijn startpunt was om van daaruit muziek te maken.” Dat het onvervaagde herinneringen zijn waar Herrek uit put is goed te ho-
The Daily Indie
ren: ‘Waktu Dulu’ zo tropisch en authentiek, je voelt de vochtige, beklemmende Aziatische hitte haast uit je stereo komen. Van der Scheer vervolgt zijn verhaal: “Herinneringen bestaan uit veel verschillende zintuiglijke waarnemingen zoals geuren, kleuren, geluiden, gevoelens en beelden. Ik heb deze herinneringen genomen als beginpunt, om vanuit daar bij mijn fantasie en onderbewustzijn te komen. Daarvandaan is de muziek uiteindelijk helemaal gekomen.” Op de vraag of Herrek altijd een thema nodig heeft om te schrijven, antwoordt Van der Scheer het volgende: “Ik vind het prettig om vanuit een bepaald kader te denken. Het klinkt misschien gek, maar voor mij is dat kader vaak een voorwaarde om werkelijke, muzikale vrijheid te ervaren. Als er geen regels zijn mist er ook vaak een reden om iets te doen. Het ligt dus voor de hand dat ik voor de volgende plaat inderdaad weer een bepaald thema zal aangrijpen.
Issue 5
SNOWSTAR SPECIAL
Herrek
“ Als er geen regels zijn, mist er een reden om iets te doen.” Snowstar Records Zoals je in deze editie van The Daily Indie kunt lezen, is Snowstar Records de afgelopen tien jaar van een klein punkrocklabel uitgegroeid tot één van de grotere platformen in de Nederlandse indie-scène. Ook Herrek’s ‘Waktu Dulu’ verscheen onder de Snowstar-vlag. Hoe is het om samen te werken met een gedreven iemand als Snowstar-oprichter Cedric Muyres? “Cedric is iemand die
The Daily Indie
zijn werk doet vanuit enthousiasme voor de muziek. Dat is ontzettend fijn in de samenwerking met Snowstar Records. Ik heb dan ook bij Cedric het idee dat we hetzelfde doel voor ogen hebben, namelijk mooie dingen maken. Wat dat betreft is Cedric precies de juiste persoon voor mij om mee samen te werken.”
Issue 5
prijsvraag
WINNEN!
3X SNOWSTAR GOODIE BAG!
MAIL NAAR PRIJSVRAAG@THEDAILYINDIE.NL JE NAAM EN WAAROM JE GRAAG ZO’N GOODIE BAG WILT WINNEN!
11 vragen aan
Pien Feith
tekst Ricardo Jupijn foto Nick Helderman
Pien Feith heeft weinig introductie meer nodig, zeker niet na haar sterke, laatste plaat ‘Tough Love’. Maar we willen meer weten en vroegen Pien elf uiteenlopende vragen.
Smith’s Alameda: ‘Nobody broke your heart. If you’re alone, it must be you that wants to be apart’. Ik was een zwaarmoedige puber, maar deze zin was een soort van wake up.”
Mijn eerste album dat ik zelf kocht… “Mijn eerste aankoop is gedaan bij de Free Record Shop in het winkelcentrum van Leusden met bij elkaar gespaarde muntjes. Het was een singletje van Salt-N-Peppa Whatta Man. Ik kan hem nog steeds helemaal meezingen- en rappen. Goed nummer!”
Mijn jeugdheld is… “Toen ik een klein meisje was, was dat zeker Whitney Houston. Ik vond haar de beste zangeres ter wereld. Ik heb haar cassettebandjes achter mijn ouders hun auto helemaal kapot gedraaid.”
Het eerste optreden waar ik naartoe ging was… “Garbage in Ahoy. Ik was helemaal geen fan en kende het ook helemaal niet goed, maar twee vriendinnen gingen erheen dus ik ging mee. Ik was denk ik een jaar of zestien en was nog nooit naar een echt concert geweest. De Amsterdamse band Caesar speelde in het voorprogramma en ik weet nog dat ik dat toen veel leuker vond dan Garbage. Daar heb ik daarna ook de cd van gekocht: ‘No Rest For The Lonely’. Later heb ik Roald van Caesar leren kennen en zelfs een keer een optreden met hem gedaan. Hij vond dit verhaal maar niks, hij zei dat hij zich er oud door ging voelen.” Eerste liedje waar ik verliefd op was... “Ik kan me dit niet meer zo goed herinneren, maar er zijn echt liedjes geweest die mijn denken hebben beïnvloed zoals een bepaalde zin uit Elliot
The Daily Indie
Mijn favoriete muziekvideo is… “Misschien wel Wicked Game van Chris Isaak. Prachtige sexy video die niet meer los te denken is van het nummer. Altijd als ik het liedje hoor, zie ik dat strand voor me.” Toen ik 12 was luisterde ik naar… “Bob Dylan, Leonard Cohen, Sarah Vaughan, Billie Holiday. Ik had een platenspeler gekocht en ging op zondagen altijd langs allemaal rommelmarkten en kocht daar dan allemaal één euro LP’s. Superveel mooie muziek door leren kennen op die manier. Ik heb tot mijn 23ste of 24ste echt heel veel oude muziek geluisterd, daarna draaide ik radicaal om en ging ik heel veel nieuwe muziek luisteren.”
Mijn favoriete bezit… “Ik denk dat het mijn laptop is. Met mijn laptop kan ik muziek maken, muziek luisteren, werken, schrijven, films kijken etc. Ik hou ook veel van mijn huis- en thuisstudio, maar dat is geen bezit, want dat huur ik.” Het tofste wat ik de afgelopen tijd gekocht heb is… “De laatste tijd is al mijn geld besteed aan zaken rondom de band. Dus persfoto’s, een videoclip, gear en repetitieruimte.” Ik zou graag nog een keer samenwerken met… “Geoff Barrow, Johnny Jewel, Chris Coady op het gebied van productie en een duet met Phosphorescent lijkt me ook te gek.” Mijn favoriete stad is… “Londen en Instanbul vind ik allebei heel heel tof. Maar ik hou ook veel van Amsterdam. Ik voel me er thuis.”
Mijn favoriete, nieuwe artiesten zijn… “Rhye, Mykki Blanco, Autre Ne Veut. Ik luister ook veel naar ‘The Terror’ van Flaming Lips en naar de nieuwe plaat van Kurt Vile.”
Issue 5
interview
interview
tekst & foto’s Ricardo Jupijn
De auto rijdt door een apocalyptisch uitziend gedeelte van Amsterdam Zuid-West. Na het passeren van een roestig toegangshek komen we op een plek waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. In een groen en aan het water liggend gebied is namelijk een heus kunstenaarsdorpje ontstaan. Waar de hoge, lange en oude kazernes hier tegenwoordig worden gevuld met liefde en creativiteit in plaats van angst en haat. En ergens op dit harde, maar toch zoete terrein ligt een klein en gezellig studioo tje. The Daily Indie is hier namelijk om de Utrechtse band COPPERSKY op te zoeo ken, die hier hun debuutalbum aan het opo nemen zijn. Een band die uit vier broeders bestaat: Erik, Marty, Ray en Robert. Drie van bloed, één van onbreekbare vriendo schap. De studio ruikt bij binnenkomst naar puur en bitter zweet. Hier wordt in ieo der geval hard gewerkt, zoveel is duidelijk. De tweede geur is de niets overtreffende geur van verse koffie. En niet zomaar kofo fie, deze band (alle vier!) staat er bekend om. Van top notch barista tot en met eio genaar van een prachtige koffiezaak in Utrecht, COPPERSKY heeft de koffie door haar aderen lopen. En als blijkt dat de plaat er, één dag eerder van verwacht, al bijna op blijkt te staan, hebben we daar alle tijd voor. Planning COPPERSKY: een band die alweer zes jaar bezig is. En dan eindelijk die debuuto plaat, wanneer moet die uit gaan komen?
The Daily Indie
“Rond oktober/najaar willen we ‘m uit gaan brengen. Liefst in eigen beheer, of miso schien wel met een distributiedeal. Door al het geld van shows bij elkaar te lego gen hebben we deze opnameweek heleo maal zelf bij elkaar gespaard. Als er een lao bel komt, zeggen we niet direct nee, maar dat is niet het belangrijkste”, vertelt Marty Zwart. “We zijn al een tijd bezig. Tot nu toe hebben we een aantal singles uitgebracht, waarmee we zelfs serious talent zijn geo worden, maar dat was totaal niet de bedoeo ling ofzo. We wisten nog niet precies wat we wilden. Eigenlijk hadden we vorig jaar al een plaat liggen, maar dat was hem geo woon nog niet. We stonden er niet honderd procent achter. In dezelfde tijd gingen we ons meer verdiepen in andere en oudere bands en dat gevoel dat die bands hadden, dat hadden wij niet. Dus we besloten alles weg te gooien en de set helemaal door te strepen. Eigenlijk in het najaar en in de wino ter hebben we toen het meest geschreven.” En achter dat materiaal staat de band volleo dig. Dit is wat ze willen. Dat zie je in de bliko ken bij het terugluisteren van de net opo
Issue 5
interview
COPPERSKY
“ De plaat is het doel, niet wat er mee gaat gebeuren.”
interview
COPPERSKY
“ In die zes jaar zijn we echt een eenheid geworden, niets maakt ons meer kapot.” genomen nummers. “We hebben nu iets te pakken en dat voelt goed”, glundert Marty. “We nemen het voor onszelf op, ook al luisteren er maar tien mensen naar, dat maakt niet uit.” Wolfpack Binnen korte tijd is het duidelijk dat de band hier echt zit voor zichzelf. Niet voor het scoren van een label of een megahit. Dit is een project van vier broeders: “We hebben ook geen vero wachtingen, we maken deze plaat voor onszelf”, zegt gitarist Marty. Bassist Robert Zwart voegt toe: “De plaat is het doel. Niet de toekomst of waar dat album uiteindelijk moet gaan komen.” De band staat op één en de onderlinge banden zijn (voelbaar) sterk vertelt Marty: “We zijn allemaal broers en echt een wolfpack, een gang. We zijn heel erg geïnteresseerd
The Daily Indie
in elkaar en hebben veel respect voor elkaar. In die zes jaar zijn we echt een eenheid geworden, niets maakt ons meer kapot.” Muzikale richting Qua interactiviteit scoren we laag met deze rubriek, want ja, er is nog niks uit. Maar dat krijg je ervan als je langs gaat in de studio. Daarom legt Marty min of meer de richting uit van het nieuwe COPPERSKY-materiaal: “Het gaat ons om mooie akkoorden en meo lodieën. Goede liedjes, maar die wel ballen hebben. Het zijn nummers die richting garage, jaren ’90-rock, grunge en indie gaan en een gevoel van The Gaslight Anthem, The Replacements, Tom Petty en Bruce Springsteen hebben. Met misschien een beetje Mission Of Burma erbij.” Drummer Ray Murphy: “Bij deze negen numo
mers hebben we echt ‘t beste gevoel en dat vonden we het belangrijkst.” We gaan het vanzelf horen over een paar maanden. De eerste rauwe opo names klinken in ieder geval hard, scherp en melodieus en smaken zeo ker naar meer. We waarschuwen je bij deze om dat in de gaten te houden!
Issue 5
COLUMN
Onze zeden zijn anders dan die onzer voorouders
Tim Maarten Verheijen is student Engelse Taal en Cultuur aan de Universiteit Utrecht en vertaler van Engelse literatuur. Actief geweest voor o.a. INDIE INDIE. Ex-muzikant, thans plaatjesfabrikant. Overal een mening over en is die gaan opschrijven. Fervent republikein maar trotse Nederlander.
Nog niet zo lang geleden hield mijn vader mij, op weg naar mijn wekelijkse ontmoeting in de stamkroeg, staande vanachter zijn krant aan de eettafel. Hij nam mij op over zijn leesbril en vroeg me wat mijn generatie eigenlijk nog had om voor te strijden, zoals zijn vaders vader, zijn vader en hij wél hadden gestreden en een rol hadden gespeeld bij de ingrijpende veranderingen van hun tijd. Ik werkte niet, speelde wat in een bandje en had naast mijn studie veel tijd omhanden die ik zorgvuldig investeerde in het Niets. Ik haalde mijn schouders op en mompelde wat. Sodemieter op met je strijden, dacht ik. Waar moet je nog voor vechten als het vaderland door binnen- noch buitenlandse fascistische ideologieën wordt bedreigd, armoede niet meer bestaat en er van een beperking van vrijheden ook al geen sprake meer is? Doe toch iets nutteloos’, zoals het een heer betaamt! Maar dat is veranderd, ook mijn generatie zal niet worden overgeslagen. Een korte inleiding: eenmaal door hun ouders uit de riekende put van de naoorlogse armoede getrokken, ging de generatie van mijn vader een ideologische strijd aan tegen de heersende elite en de kerk voor democratisering, secularisering, individualisering, (vrouwen)emancipatie,
The Daily Indie
homorechten, etc. Zij hadden de wereld te winnen en te verbeteren. Na het optrekken van het door de veranderingen van de jaren ’60, ’70 en ’80 opgewaaide stof, stond er weer een nieuwe generatie in het gareel, gewapend met het erfgoed van hun voorgangers, en alle vrijheden en privileges die dat met zich meebracht: hoge scholing, toegankelijk voor zowel jongens als meisjes, zelfstandigheid voor vrouwen, het h omohuwelijk, seks vóór het huwelijk, seks op de publieke omroep, en een romantische set idealen waarbij het individu centraal stond en alles vooral leuk moest zijn. Bovendien stond Nederland met de millenniumwisseling aan het hoogtepunt van een tweede Gouden Eeuw en leek de welvaart geen grenzen te kennen. Er restte ons niets anders dan te zwellen en te zwelgen in de rijkdommen vergaard door vorige generaties, met de vrijheid (of de plicht) het leven naar believen in te richten. En die verantwoordelijkheid namen we dan ook niet te licht. Nog steeds worden elk jaar meer feesten en muziekfestivals georganiseerd en bezocht, wordt er weer een nieuwe vorm van het excessief vergallen van de lever gevonden, is er weer een nieuw SBS- of RTL-programma dat de aandacht trekt van een onthutsend groot
deel van de Nederlandse kiesgerechtigden, is de gemiddelde leeftijd waarop kinderen seks hebben gedaald, wordt literatuur gedwongen zich te verhoeren op het scherm, gaat het niveau van scholen achteruit, worden Nederlanders steeds vetter en is er weer nieuw speelgoed waar hele bevolkingsgroepen voor met elkaar op de vuist gaan. We zijn onderhand deskundigen geworden in het inrichten van ons leven met het Niets. Maar het zijn de laatste stuiptrekkingen van een stervende kolos, een olifant door een zwaar kaliber machinegeweer neergemaaid voor enkel haar slagtanden. Want het duurt niet lang voordat het solidariteitsprincipe, waar de verzorgingsstaat sinds de jaren ‘50 op is gebouwd, het moet afleggen tegen voortdurende bezuinigingen en krimpende inkomsten en de kloof tussen rijk en arm weer gaat groeien, het geld van de vorige generaties opraakt, studeren weer voor de elite wordt en we onze eigen broek moeten ophouden. Bedrogen door ons romantisch hart staan we straks muurvast met een vooral hele leuke opleiding op zak, en nergens om heen te gaan of onder te schuilen. Dat wordt onze strijd, papa, maar tot die tijd kunnen we niet kapot.
Issue 5
Join Our Team!
Wij zijn op zoek naar: • schrijvers • fotografen • columnisten • personal assistant
Interesse? Mailen: thedailyindie@gmail.com
samengesteld door Ricardo Jupijn & Liske Steenbergen
concertagenda
Le Guess Who? May Day Zaterdag 18 mei 2013 Diverse Locaties, Utrecht
concertagenda
Deerhunter
Maandag 20 mei
Vera, Groningen
De melancholische combinatie van shoegaze, noise en dreampop van Deerhunter is iets wat het enorm goed doet op een podium. Jammer genoeg zijn Bradford Cox en zijn kompanen niet al te vaak in Nederland, extra reden dus om dit keer zeker te gaan kijken. Laat je meevoeren door de experimentele tonen en dromerige zang.
Issue #05
Le Mini Who? Zaterdag
18 mei
Voorstraat, Utrecht
Tijdens het festival Le Guess Who? May Day is dit keer ook weer het gratis mini-festival genaamd Le Mini Who?. Voor helemaal niks zie je de nieuwste bands op de meest leuke locaties. Zo komen onder meer WOLVON, I Am Oak, Spilt Milk, Suit And Tie Johns, Crying Boys Cafe, Nouveau Vélo, Adam & The Relevants en The Future’s Dust.
Savages
Woensdag 15 mei
Melkweg, Amsterdam
Postpunkbands zijn awesome en helemaal als ze alleen uit vrouwen bestaan. Dé band van nu is dan ook Savages: vier gedreven vrouwen uit Londen die haast angstaanjagende, rauwe postpunk op je afsturen. Frontvrouw Jehnny Beth lijkt op het podium geboren en wist op London Calling en Into The Great Wide Open al te overtuigen. Een band om live te móéten zien.
Kurt Vile & The Violators
The Daily Indie @ Noodlanding
De voormalige gitarist van The War On Drugs doet het prima solo. Want naast gitaarspelen kan Kurt Vile ook nog eens prima zingen. Dat wij daar fan van zijn zal dan ook inmiddels geen geheim meer zijn. Met zijn donkere stem maakt hij heerlijk kabbelende muziek die regelmatig naar een waar hoogtepunt toe leiden. Lome en bedwelmende rock waarbij met de ogen dicht meegeknikt kan worden.
Wij gaan hoogstpersoonlijk een ondergronds feestje bouwen in de donkere Kelder van Paradiso. Tijdens Indiestad gaan wij namelijk onze officiële Issue Launch van Editie 5 houden. Met daarbij live-muziek van Seapony en een verrassend DJ-team. Maar er zullen ook speciale zines te koop zijn en het publiek mag o.a. zelf de avond vastleggen door middel van doorgeef-wegwerpcamera’s.
Maandag
27 mei
Paradiso, Amsterdam
Donderdag 23 mei
Paradiso, Amsterdam
Best Kept Secret Festival Festival
21-22-23 juni
Hilvarenbeek
Het festival waar iedereen het al maanden over heeft en dus helemaal geen goed bewaard geheim is, heeft een line-up waar elke festivalbaas van droomt. Waar te beginnen? Alt-J, Agnes Obel, Allah-Las, Arctic Monkeys, Local Natives, Efterklang, Everything Everything, Iceage, Kurt Vile & The Violators, Mozes and the Firstborn, Savages, Surfer Blood, Suuns, Temples, Wavves, enzovoorts enzovoorts. Niet gaan is geen optie.
The Daily Indie
Issue 5
concertagenda
Mikal Cronin Dinsdag
14 mei
Paradiso, Amsterdam
mei & juni
Soul Sister Dance Revolution Woensdag 22 mei
Paradiso, Amsterdam
Dirty Beaches + Intelligence
Unknown Mortal Orchestra
Le Guess Who? May Day
The Grisworlds
Woods
Blue Hawaii
Vrijdag
Zaterdag
17 mei
18 mei
Maandag 20 mei
Vera, Groningen
Diverse Locaties, Utrecht
Paradiso, Amsterdam
Woensdag 22 mei
Woensdag 22 mei
Donderdag 23 mei
White Fence Maandag
20 mei
Merleyn, Nijmegen
Rotown, Rotterdam
Tivoli Spiegelbar, Utrecht
OT301, Amsterdam
Weer een Californiër die het goed doet ten tijde van de hedendaagse sixties-revival. Vergelijkingen met The Kinks en The Beatles zijn snel gemaakt, maar wat maakt het allemaal uit als het lekker klinkt en frontman Tim Presley live de ene solo na de andere laat horen. Wij zijn overtuigd en willen die nieuwe plaat ‘Cyclops Reap’ graag een keer live ervaren.
Parquet Courts Dinsdag
21 mei
Palma Violets Dinsdag
21 mei
Phosphorescent Dinsdag
21 mei
Jacco Gardner Woensdag 22 mei
Bitterzoet, Amsterdam
Doornroosje, Nijmegen
Rotown, Rotterdam
Paradiso, Amsterdam
Purling Hiss + Richie Dagger Donderdag 23 mei
Allah-Las Donderdag
Area 51, Eindhoven
23 mei Melkweg, Amsterdam
London Calling 2013 #1 Weekend
Glow Kit Vrijdag
24 + 25 mei Paradiso, Amsterdam
24 mei Vera, Groningen
Thee Oh Sees + King Tuff + Mozes And The Firstborn DJ-team Vrijdag
17 mei
Area51, Eindhoven
De garagerockers van Thee Oh Sees maken een zeer fijne mix tussen allerlei muziekgenres: jaren ‘60 rock met wat lo-fi en natuurlijk psychedelica. Gruizige gitaren, een overuren draaiend fuzz-pedaal en een bevlogen zanger die weet hoe je het publiek meekrijgt. Ook King Tuff staat voor piekfijne garage garant, en dat Mozes And The Firstborn van alle markten thuis is, lijkt inmiddels ook bevestigd.
The Daily Indie
Issue 5
concertagenda
juni & juli
SockerRocker 2013
Nick Waterhouse
Animal Collective
The Zombies
Zaterdag
25 mei Sportpark Drieburg, A’dam
Maandag
27 mei
CocoRosie Woensdag
29 mei
Melkweg, Amsterdam
Tivoli Oudegracht, Utrecht
Knalland CD-Release Donderdag
30 mei
Tivoli De Helling, Utrecht
Donderdag
06 juni
Zaterdag
Austra
Maandag
Oerol
Festival
08 juni
Paradiso, Amsterdam
10 juni
Bitterzoet, Amsterdam
14 t/m 23 juni
Terschelling
Night Beats Donderdag Zondag
Mezz, Breda
31 mei 02 juni
Vera, Groningen Area 51, Eindhoven
Door met de sixties-revival: ditmaal Night Beats met haar jaren ‘60 psychedelische garagemuziek. Huilende gitaren met wederom een overspannen fuzz-pedaal, een rock ’n roll groove, een enthousiaste zanger die niet vies is van een stage-dive… Night Beats heeft alles in huis om er een topavond van te maken.
Dan Deacon Donderdag
30 mei
Wolf People Donderdag
The Veils Dinsdag
30 mei
04 juni
The Fresh & Onlys Donderdag
06 juni
Metropolis Festival Zondag
07 juli
Trouw, Amsterdam
Paradiso, Amsterdam
Tivoli De Helling, Utrecht
OT301, Amsterdam
The Babies Zaterdag
15 juni
EKKO, Utrecht
Grauzone Summer Special Vrijdag
21 juni
British Sea Power Dinsdag 25 juni
FIDLAR
Woensdag 26 juni
OT301, Amsterdam
Bitterzoet, Amsterdam
Tivoli De Helling, Utrecht
Zuiderpark, Rotterdam
Het Rotterdamse festival Metropolis viert alweer haar 25e editie. Dit gratis festival heeft in het verleden bands op de planken gehad waar je u tegen zegt (denk aan The Killers, Radiohead, The Strokes en The Black Keys). Voor deze editie zijn tot nu toe bevestigd: wonderkind Jacco Gardner, Amerikaanse postpunkband Parquet Courts en indiefolkband Twin Forks.
The Daily Indie
Issue 5
Fotoserie SXSW Remco Brinkhuis
The Daily Indie
Issue 5
FOTOSERIe
The Daily Indie
SXSW
Issue 5
FOTOSERIe
The Daily Indie
SXSW
Issue 5
FOTOSERIe
The Daily Indie
SXSW
Issue 5
FOTOSERIe
The Daily Indie
SXSW
Issue 5
FOTOSERIe
The Daily Indie
SXSW
Issue 5