The Daily Indie | Issue #09

#09

www.thedailyindie.nl

DAMIEN JURADO | Warpaint | JONATHAN WILSON

foto Julia Hendriks

voorwoord

Een weekendje bezinning, rust, evaluatie en nieuwe ideeën opdoend achter de rug, zit ik in de trein van Antwerpen naar Utrecht. Het jaar zit er bijna op en even ligt de muziekindustrie plat voordat het hele circus vanaf Eurosonic / Noorderslag weer op volle toeren gaat draaien. Voor mij een goed moment om alle zaken rustig op een rijtje te kunnen zetten en eens terug en vooral vooruit te kijken.

Terugkijkend hebben we echt te gekke dingen gedaan en een jaar gedraaid waar we trots op kunnen zijn.

Van zes mooie magazines en een goed gevulde website tot te gekke bandavonden in Paradiso/dB’s, ex-

The Daily Indie

clusieve en handgemaakte zines, meerdere reisjes naar het buitenland voor bijzondere specials en uiteraard: nog veel meer. Ik heb in 2013 opnieuw veel dingen gedaan die ik ‘altijd nog eens wilde doen’.

Dat voelt niet alleen goed, dat is ook goed om te doen. Want The Daily Indie is voor mij iets dat vooruit moet blijven kijken, zichzelf moet vernieuwen en altijd met nieuwe en frisse ideeën aan de slag moet blijven gaan. En daarnaast doe ik dit ook allemaal maar naast een kantoorbaan, dus je moet het ook wel leuk houden om te blijven doen.

Op dit moment heb ik een idee in

mijn hoofd dat The Daily Indie compleet zal veranderen. Misschien wel eentje die alles wat het nu is omver zal werpen. De insteek blijft hetzelfde, het format anders. Het is nog in de eerste fase van ontwikkeling, maar ik word bij de gedachte alleen al zo ongelooflijk enthousisast dat het waarschijnlijk niet al te lang gaat duren voordat het verschijnt. Een verfrissend concept waar we alle kanten mee op kunnen. Maar goed, daarover later dus meer.

Voor nu is het eerst tijd voor Issue #09, met daarin weer een hoop nieuwe muziek, albumrecensies en mooie interviews, dacht ik zo. Ik zal je niet langer ophouden. Enjoy!

Issue 9

Colofon

Issue #09

Hoofdredacteur Ricardo Jupijn Eindredactie Ricardo Jupijn & Robin van Essel Redactie Stephen Bell, Robin van Essel, Annelotte de Graaf, Cathelijne de Groen, Yoram van Hees, Wessel van Hulssen, Ricardo Jupijn, Maartje Knaap, Jente Lammerts, Jorg Leijten, Jelmer Luimstra, Domenico Mangione, Admiraal Oosterbroek, Wymer Praamstra, Roeland Rutgers, Rob Verkerk & Mabel Zwaan Grafisch ontwerp Ricardo Jupijn & Kevin Smink

#09

coverfoto Melissa Houben

Illustratoren Sjors Driessen, Kyra Neve & Laura Steenge Fotografen Julia Hendriks & Melissa Houben Special Thanks To Frank le Bonnet, Willemijn Bos, Jessica Clark, Mozes and the Firstborn, A. van Gent, Alex Huis in ‘t veld, David Jupijn, Robin Kramer, Tim Maarten Verheijen, Leonie Wenting, Kanye West & Jay-Z Publisher Rising Step www.risingstep.com

#08

#07

#06

#05

The Daily Indie Magazine Voor algemene informatie: ricardo@thedailyindie.nl Bezoek ons online www.thedailyindie.nl facebook.com/thedailyindie twitter.com/the_daily_indie Adverteren Adverteren in The Daily Indie? Ontdek de mogelijkheden van interactief adverteren via alex@thedailyindie.nl Š 2014 The Daily Indie Alle rechten voorhouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, kopie of welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van The Daily Indie.

Klik hier om eerdere edities terug te lezen

Coverstory

interview

interview

interview

INTERVIEW

Rubrieken

Rubrieken

Jonathan Wilson

Redactie Top 5

The Daily Literature

The Oscillation

New Music

AustraliĂŤ Special

Introducing

Afterpartees

Best of the Blog Wegwerpcamera: Mozes And The Firstborn

The Lucid Dream

Concertagenda

Jaakko Eino Kalevi

Albumrecensies

ERAAS

The Daily Video

Double Veterans

Mixtape: Wooden Shjips

COLUMNS

Frank le Bonnet Robin Kramer

redactie top vijf

Issue #09

SONG: the LIVING EYES - WAYS TO MAKE A LIVING Tijdens het maken van elk tijdschrift is er altijd wel een nummer waar we helemaal van door het lint gaan. Eentje waarmee we die laatste deadline-knoopjes door kunnen hakken. Ditmaal met een nummer dat afkomstig is van The Living Eyes uit Australië. De knauwende en knarsende zang wordt dodelijk effectief gemengd met simpele en lomp effectieve drums.

Tussendoor worden die alle kanten opgegooid door sloppy gitaarpartijtjes, surfende reverbklanken en een solo die ons laat huilen van geluk. Go check it out for your filthy garage kicks!

APP: TIMESQUARE De Nederlandse iPhone-app TimeSquare werd in januari gelanceerd tijdens Eurosonic/ Noorderslag en kan gelijk op de lijst voor app van het jaar. Wat TimeSquare in een notendop doet, is het volgende: het maakt van Nederlandse poppodia (die je zelf selecteert) één overzichtelijk en goed vormgegeven blokkenschema dat te vergelijken is met die van een festival. Je scrollt dus zo door alle optredens heen die er in het land zijn. Op dit moment is er alleen nog een basisversie van het product, want de ontwikkelaars zijn nog op zoek naar een serieuze investeerder. Maar voor nu is de app al prima te gebruiken!

FESTIVAL: EINDHOVEN PSYCH LAB In samenwerking met het Liverpool Psych Fest organiseert De Effenaar dit jaar het Eindhoven Psych Lab! En dat is wel echt een nieuwtje waarvan we hier op de redactie van onze stoelen afglijden. Na het magnifieke Psych Fest in Liverpool in september hebben we de smaak helemaal te pakken gekregen en hebben we bij deze 6 & 7 juni dan ook met een groot rood kruis geblokkeerd voor PZYKHOVEN 001! De hele psychedelische underground in het zuiden van het land, kom maar door! Wij staan in ieder geval vooraan.

DIGITAL MAGAZINE: THIS IS FAKE DIY “Almost certainly the greatest music magazine of all time.” Althans, dat claimt het magazine zelf. Dat vinden we nogal een statement, maar het is wel een verdomd leuk digitaal magazine, dat is een ding dat zeker is. Wekelijks komt er een nieuwe issue uit die je gratis kunt downloaden op je tablet en smartphone. Vol met interviews, nieuwe muziek, reviews, features en muzieknieuws. Een hele goede app om naast The Daily Indie neer te zetten, dan weet je zeker dat je altijd op de hoogte bent van allerlei interessante, nieuwe muziek.

CASSETTE LABEL: CHOKING PIGEON RECORDS Er is een nieuw independent cassette-label uit Utrecht, genaamd Choking Pigeon Records.

Gerund door Ricardo Jupijn en Joris Postulart, die elkaar vonden in de gezamenlijke liefde voor de betere, alternatieve muziek op The Great Escape Festival in Brighton, UK. Op het festival besluiten de twee dat het tijd is om zelf een label te starten; uit liefde voor smaakvolle bands die gehoord moeten worden en exclusieve, handgemaakte uitgaven. Met een stapel lege cassettes en een DIY-drive van jewelste start CPR in 2014 met TWIN SHADES en Suit And Tie Johns. Haal je tape-deck dus maar weer van zolder, want er komt nog veel meer!

The Daily Indie

Issue 9

New MUSIC

The War On Drugs / Red Eyes

Liedjessmid Adam Granduciel uit Philadelphia is terug met The War On Drugs en dat vinden wij bijzonder goed nieuws! Op 17 maart 2014 zal de nieuwe plaat ‘Lost In The Dream’ verschijnen, de opvolger van het prachtige ‘Slave Ambient’ uit 2011. Granduciel heeft er één jaar aan gewerkt en op de eerste single van het album gaat het er in ieder geval weer ouderwets lekker aan toe. Red Eyes duurt een goede vijf minuten, waarbij constante drumpartijen de basis vormen met zweverige gitaar- en toetspartijen. De zangpartijen echoën zichzelf een heerlijke weg door het sierlijke nummer. Klik op de hoes om te luisteren!

The Men / Pearly Gates

Plan maar vast wat overuurtjes de komende tijd op je werk, want ook The Men komt weer met een nieuw album. De New Yorkse rockers komen begin maart met ‘Tomorrow’s Hits’ op de proppen. De band wordt bij elke release noisier, krachtiger, hechter en vooral een stuk beter. Op Pearly Gates klinkt de band ondoordringbaar, massief en als een vliegende vuurbal. Daarnaast schuifelt de band ook nog eens met wat E Street Band en Dylan-invloeden, waardoor het zes minuten durende feestje helemaal compleet is. Op 4 maart dus: ‘Tomorrow’s Hits’ via Sacred Bones Records.

The Daily Indie

Issue 9

New MUSIC

Mac DeMarco / Passing Out Pieces

Onze favoriete slacker, mister Mac DeMarco, is terug! De felbegeerde eerste single is vanaf nu te beluisteren en heet Passing Out Pieces. Het is direct herkenbaar als het werk van ‘our main squeeze’ Mac, opmerkelijk is echter de tastbare kwetsbaarheid ten opzichte van zijn gewoonlijk laconieke houding. Met het synth-gedreven Passing Out Pieces vertelt DeMarco ons over zijn publieke imago en de confrontatie hiermee: “Can’t shake concern, seems every time I turn, I’m passing out pieces of me. Don’t you know nothing comes free?” Wij zijn heel nieuwsgierig wat de nieuwe Mac ons met zijn nieuwe plaat ‘Salad Days’ gaat brengen, die 1 april (uh-oh!) verschijnt via Captured Tracks.

Real Estate / Talking Backwards

Real Estate komt ook in maart met een nieuw album, genaamd ‘Atlas’. De mannen uit New Jersey, die zich hebben versterkt met toetsenist Matt Kallman, hebben ons alvast een voorproefje gegeven in de vorm van Talking Backwards. Het is wat de titel juist niet doet vermoeden: een heerlijk ongecompliceerd gitaarliedje dat ongetwijfeld een glimlach op je gezicht zal toveren. Ze namen het op in de loft van Wilco, en net als Wilco is Real Estate een band die zich nooit mee laat slepen met trends, maar gewoon blijft doen waar het goed in is. Kun je niet wachten tot de plaat uit is? Op 22 februari speelt de band in Paradiso!

The Daily Indie

Issue 9

FEATURED ALBUM

MORGAN DELT

In het uitbrengen van glinsterende psych-pareltjes is Morgan Delt heer en meester, en dat hoorde Trouble In Mind Records (o.a. Jacco Gardner, Maston, The Limiñanas) ook. Meer dan een jaar geleden hebben we hem wel eens zwevend voorbij zien komen met zijn ‘Psychic Death Hole’ cassette, sinds eind januari laat hij met zijn zelfgetitelde debuutplaat nog eens zien wat voor zaligmakende psych deze caleidoscopische tovenaar in zich heeft.

Je stort jezelf in een kleurrijke draaikolk vol invloeden van Wilson, Boettcher en Barrett, waar je niet snel meer uitkomt.

Je wordt opgezogen door de obscure schoonheid die zich voor het eerst laat horen op de opener Make My Grey Brain Green. Te omschrijven als ‘flo-

The Daily Indie

werdelia’ wordt Barbarian Kings gelijk afgeschoten als opvolger; een nummer waarin eigenlijk alles achterstevoren afgespeeld lijkt te worden. Mr Carbon Copy heeft zelfs iets van The Strokes in zich, waarna je helemaal niet meer weet waar je belandt bent.

In de bizarre luisterervaring hoor je dingen die je waarschijnlijk nog niet eerder hebt gehoord. ‘Morgan Delt’ is een behoorlijke natte droom voor psychrockers die niet vies zijn van een potje experiment. Maar het is niet alleen maar moeilijke, rare, niet vol te houden en in LSD ondergedompelde muziek dat de klok slaat. Onder al die geflipte, door elkaar heen wurmende lagen, zitten fonkelende nummers verstopt die uit een ver en niet bestaand land lijken

te komen. Dromerig, pulserend en hallucinerend zijn de drie kernwoorden die op de muziek van Delt van toepassing zijn. Tel daar een analoog en stoffig klinkende tape-sound bij op en je hebt een nieuwe, favoriete artiest.

Het tempo houdt hij erin met het, voor zijn doen, catchy Chakra Sharks en het stompende Backwards Bird Inc. Afsluitend met Tropicana en Main Title Sequence, die de hele plaat opsommen, kom je tot een prachtig einde van een luisterervaring waarbij je al het gevoel van tijd en plaats kwijt bent geraakt. Een unieke, psychedelische stijl die 2014 gelijk goed open weet te breken. Laat je zintuigen de vrije gang en de krankzinnig fijne nummers alles overnemen.

Issue 9

New MUSIC

Liars / Mess On A Mission

Sinds het debuut in 2001 vestigde de band rond de geboren Australiër Angus Andrew een record aan genrewisselingen. Zo werd de dancepunk die Liars in zijn New Yorkse periode maakte welbeschouwd de grondlegger van de nu-rave hype halverwege vorig decennium. De band zelf was toen uiteraard allang een ander, meer evenwichtig noisepad ingeslagen. Maar vanaf het intro van Mess On A Mission wordt duidelijk dat er weer gestuiterd wordt bij Liars. En dat niet alleen, vanaf één minuut dertien is het gewoon old school raven geblazen. Repetitieve vocalen, stampende beats, hyperactieve synths en toepasselijk fluorescerende kleuren het nummer en de lijpe albumhoes.

Allah-Las / Had It All

Na hun door Nick Waterhouse geproduceerde debuutalbum laat Allah-Las weer wat van zich horen met Had It All, een nieuwe single die via het label Innovative Leisure uit is gekomen. Als je het nummer eens lekker hard door je huiskamer of koptelefoon laat galmen lijkt het alsof je ineens op het strand ligt met een warme, Californische wind door je haren. In het natuurlijke en authentieke sound sleurt AllahLas je helemaal uit de winter. De single schreeuwt weer SIXTIESSSSSS: inclusief twangy, twaalfsnarige gitaarpartijtjes, zwevende tweede stemmetjes en vette reverb-lagen.

Groovy!

The Daily Indie

Issue 9

The daily indie RADIO

The Daily Indie Radio / Volg onze Mixcloud-pagina en beluister regelmatig nieuwe podcasts.

Vol met de beste en meest opwindende muziek die we kunnen vinden.

Gegoten in ĂŠĂŠn lange en aangename mix.

Sit Back And Relax.

The Daily Indie

Issue 9

New MUSIC

Francis Lung / A Selfish Man

Tom McClung was de bassist van de kritisch gelauwerde en spontaan ge誰mplodeerde Wu Lyf. Het overlijden van deze band werd op dramatische wijze veroorzaakt door zanger Ellery James. De andere leden van de band waren gelukkig niet uitgespeeld en richtten Los Porcos op. Tot bassist Tom McClung een half jaar geleden met iets nieuws kwam: Francis Lung. Met het nummer Age Limits re誰ncarneerde McClung, in wit pak, als een nieuwe man en liet hij ons hunkeren naar meer. Gedreven door drummachines en een jangle-pop riff vertelt hij ons met een sensuele stem zeer waarschijnlijk over zijn rumoerige tijd in Wu Lyf.

Mirror Mirror / Legend In The House Of Strangelove

Het begint al goed bij de bandnaam en de naam van het nummer. Maar de inhoud is minstens even lekker, want Legend In The House Of Strangelove staat garant voor verfijnde psychedelica met een vleugje garage-noir. Er hangt een intieme, romantische en vooral donkere sluier over het nummer heen. Met een sound die hint naar het begin van de jaren negentig en inclusief een inhoud die zomaar ooit door Morrissey geschreven had kunnen worden. Mirror Mirror dus, uit Spokane, USA.

The Daily Indie

Issue 9

Featured album art

Sleepy Sun - Maui Tears

The Daily Indie

Issue 9

New MUSIC

Shiny Darkly / Dead Stars

Zodra jongetjes in Denemarken uit de pampers zijn krijgen ze een gitaar of drumstok in de hand gedrukt, volgens mij. Anders is het lastig te verklaren waarom er zoveel goede muziek uit Kopenhagen komt de laatste jaren. De drie broekjes van Shiny Darkly weten de donkere kanten van het pop-spectrum op te zoeken in het beklemmende Dead Stars, van hun nieuwste EP. Drijvend op de constante bastonen en drums zwelt het nummer aan tot epische proporties met toevoeging van blazers en de steeds intenser wordende vocalen en gitaren. We begrepen inmiddels dat de nieuwe plaat is gemasterd en dit voorjaar verschijnt!

Girl Band / Lawman

Girl Band uit Dublin was een van de beloftes van het aankomende Eurosonic festival en liet zien dat dat niet voor niks was, want de band was een snoeihard hoogtepunt op het showcase-festival. De bandnaam die de vier mannen hebben gekozen mag dan niet bepaald fantastisch zijn. Naast feitelijk incorrect is het ook vrij lastig om te googelen, de muziek is dat wel. Ingenieuze noise-rock met furieuze gitaar-erupties en een lekkere schreeuwende zang. Soort van Pissed Jeans meets Shellac. Deze single is nog een stapje beter dan wat op het album ‘France ’98′ te horen was.

The Daily Indie

Issue 9

New MUSIC

AustraliĂŤ Special tekst Wymer Praamstra & Rob Verkerk

Als honderdduizenden vleermuizen uit de lucht komen vallen betekent het waarschijnlijk dat de muzikale dampen zo heet zijn dat het voor de arme beestjes niet meer uit te houden is. Reden genoeg voor The Daily Indie om een virtuele backpack vol te laden met de beste Australische bandjes:

Wax Witches Deze eenmansband heeft al wat meer naamsbekendheid, niet in de laatste plaats omdat Alex Wall met zijn andere project Bleeding Knees Club al behoorlijk wat exposure heeft gehad.

Waar deze laatste band voornamelijk op het randje van pop en punk balanceert (lees: beetje pussy-punk), pakt hij het met zijn solo-band wat harder en puntiger aan. Zijn buren zullen een hekel aan hem hebben, want vrijwel alle instrumenten werden los van elkaar opgenomen in zijn eigen huis voordat ze in de studio aan elkaar werden geplakt.

De gitaarpartijen op dit laatste album zijn lekker hardcore-punky, de vocalen nonchalant en snotty en de drums doen door de matige kwaliteit van opnemen soms bijna machinaal aan. Geboekt worden voor het (nu al) legendarische Burgerama Festival, naast de grootste garagebands op aarde, is een teken dat Wax Witches niet alleen down under potten weet te breken.

The Daily Indie

The Living Eyes Deze jongens zijn al eerder voorbijgekomen op The Daily Indie, en met een reden. EĂŠn van de betere platen van het afgelopen jaar was het self-titled debuut van het viertal uit Geelong. Hun Australische label Anti-Fade Records heeft behoorlijk voet aan de grond gekregen in de garage-scene door lokale bandjes op te pikken en hun albums de wereld in te slingeren. In Amerika pakte Gooner de broekies op, zodat een relatief groot publiek werd bereikt.

Muzikaal is het niet het meest vernieuwende werk, maar door op een slimme manier surf, garage, pop en punk-invloeden te combineren wel verrekte catchy en behoorlijk gevarieerd.

En dat is toch eigenlijk waar het allemaal om draait?

Issue 9

New MUSIC

Australië Special

Bad Vision Voor mij persoonlijk een top tien album van vorig jaar, de titelloze debuutplaat van Bad Vision. In de rijke underground-scene van Melbourne kwamen de vier bandleden in contact met elkaar. De verschillende andere bandjes werden even op een lager pitje gezet en Bad Vision kwam na een reeks 7’, demo’s en EP’s steeds meer op de voorgrond. Kroon op het werk is dus hun debuutalbum van november vorig jaar. Bij vlagen lekker agressief en hard terwijl de proto-punk invloeden de snelle hoekige basis van veel nummers verzorgen. Bovenal gewoon heel sterke en lekker korte nummers, waardoor het album met veertien nummers in 34 minuten al snel drie keer op repeat staat.

I’lls Woollen Kits Vriendjes met wat bekendere bands uit Australië als Eddy Current Suppression Ring en Royal Headache en net als deze bands tapt ze uit de wat oudere muzikale vaatjes. Waar deze twee echter meer met de garagerock revival bezig zijn, heeft Woollen Kits een breder spectrum. De heerlijk achteloze manier van spelen, die we ook kennen van bijvoorbeeld Black Lips, maakt het bovendien rauwer en ‘eerlijker’.

Ook op de grens van electro en pop is genoeg te beleven in Australië. Niet voor niks komen veel bekende acts op dat gebied daar vandaan. Denk bijvoorbeeld aan Jagwar Ma, Cut Copy en Empire of the Sun. Waar deze bands nadrukkelijk op de voorgrond treden, gebeurt er ook in de underground genoeg op dit gebied. Neem bijvoorbeeld I’lls, spreek uit als Isles. Indien je weet hoe je dat uit moet spreken. Niet de best gekozen bandnaam misschien, maar de pulserende, dromerige, synthy electropop is behoorlijk lekker. Het heeft wel iets van chillwave acts als Washed Out, met het verschil dat I’lls meer richting de ambient electrokant neigt. De laatste EP is bijvoorbeeld heerlijk om bij regenachtig weer mee uit het raam te kijken, dat idee.

Hoewel ze al een tijdje wat minder actief zijn, lijkt nieuw materiaal, een 7” er aan te komen. De twee albums in 2012 zijn echter nog steeds meer dan vermakelijk, vandaar ook dat ze in Amerika door Trouble In Mind zijn uitgebracht.

The Daily Indie

Issue 9

New MUSIC

Australië Special

The Hollow Bones Als drummer uren voor je eerste single release-party je enkel flink blesseren, is niet het meest fijne wat een muzikant kan overkomen. Toch liet dit trio zich er niet van weerhouden om een superstrakke show neer te zetten en zich daarmee officieel te vestigen in de Australische muziekscene.

De uit Sydney afkomstige band The Hollow Bones maakt lekkere garage-punk en hint qua sound naar bands als The Stooges, of (wat recenter) Ty Segall. Een EP is onderweg en een Australische tour staat al in de planning. Een Europese tour zal volgens de band snel volgen zodra hier voldoende belangstelling voor bestaat.

Dat zal niet uitblijven, want de eerste single Hot Press klinkt alvast naar meer!

Veel meer!

De bijbehorende clip van Hot Press geeft vast een voorproefje van hoe een liveshow er uit zal zien:

Bloods Bij het lezen van de naam Bloods denk je waarschijnlijk aan gevaarlijke bendeleden met rode bandana’s. Leuke twist is het dan als het een vrolijk drietal uit Sydney blijkt te zijn die ietwat zoetige garagepunk maken.

Bloods is typisch zo’n bandje die het gewoon heeft. Leuke nummers, toffe clips, ga zo maar door. Toen de drie de band formeerden, ontbrak er een drummer. Hierop nam oorspronkelijk gitarist Dirk Jonker de stokjes in handen en liet zijn gitaar voortaan links liggen. Deze werd gretig opgepakt door frontvrouw (en de van origine bas spelende) MC, die op haar beurt de bas kon afstaan aan Sweetie. Laatste heeft hierop haar viool maar hij het grof vuil gezet.

En of dat nou een beetje lekker klinkt mag je natuurlijk zelf bepalen:

The Daily Indie

Issue 9

New MUSIC

Australië Special

Slow Chase

The Walking Who

Slow Chase is een rockduo dat live de hulp van een bassist inschakelt om de nummers grond te geven. Grond die lekker stevig staat voor de vuige riffs en lekkere drumpartijen die even simpel klinken als dat ze briljant zijn. Zanger/gitarist Adam Gretsy en drumster Emily Shaw richtten Slow Chase op in 2010 maar de band speelde twee jaar later pas hun eerste show.

Dat opnamestudio’s anno 2014 overbodig zijn, bewijst het psychedelic rocktrio The Walking Who terdege. Enkele maanden geleden heeft de band de EP ‘Mansions’ uitgebracht. De titel refereert aan de plek waar dit heerlijke plaatje is ontstaan. Een onbewoond ‘mansion’, gebouwd in de jaren zestig in de plaats Wollongong, heeft de laatste jaren dienst gedaan als artistieke uitlaatklep voor studenten en kunstenaars. De drie mannen van The Walking Who brachten veel tijd door in dit spookachtige huis. Dit resulteerde in een EP met toegankelijke, sfeervolle muziek die tussen Pink Floyd, Allah Las, Velvet Underground en Darker My Love doorwiegt maar wel eigen blijft. Het huis is inmiddels gesloopt, maar de band heeft een stukje van zijn historie vast weten te leggen op deze mooie plaat.

Onder het motto: ‘haastige spoed is zelden goed’ heeft de band in zijn vierjarige bestaan nog maar één EP met drie nummers voortgebracht. Nieuws over een album is er nog niet, maar hopelijk volgt dat snel. Slow Chase maakt rock zonder enige pretentie die door een groot publiek zal worden gewaardeerd. Single You’ll Never See Me Coming maakt bovenstaande nog eens duidelijk.

Check You’ll Never See Me Coming daarom hier:

Hoe het er daadwerkelijk uit zag kun je ook zien in deze video die hoort bij het nummer Take My Picture:

Black Fox Eighties new wave met een rocksausje. Dat is misschien wel de beste manier om de band Black Fox (Melbourne) te omschrijven. Sterke invloeden van bands als The Cure en The Smiths in combinatie met af en toe een kleine doorschemering van het Australische accent, gedreven door prettige basloopjes en strakke drums zorgen voor een erg prettige debuutplaat. ‘Line Of Sight’ is een album waarmee de lat hoog is gelegd door deze vijfkoppige band.

Opvallend aan deze plaat is het vocale bereik van zanger Dane Robertson, die elk nummer over een andere stem lijkt te beschikken. ‘Line Of Sight’ is een album dat het waard is om van voor tot eind te luisteren, en daarmee een goed zoethoudertje totdat de tweede plaat uitkomt.

Dat vrouwen van bloemen houden, laat Dane zien in de video voor het nummer Beatles Party:

The Daily Indie

Issue 9

Luister The Daily Indie terwijl je ‘m leest Klik hier om Issue #09 op Spotify te beluisteren

The Daily Indie

Issue 9

INTRODUCING

Afterpartees

tekst Ricardo Jupijn

Vijf jongens uit het Limburgse Horst die met een gare demo, een gezonde dosis humor en zelfspot zichzelf binnen een paar maanden heerlijk op de kaart hebben gezet in Nederland. Wij spreken met gitarist Sjors Driessen om te kijken hoe ze dat hebben geflikt.

Nou, zeg het maar.

“Ja, wat kan ik vertellen. Ik, de drummer en de zanger spelen al sinds ons dertiende in allerlei bandjes en zijn altijd wel bezig geweest. We kwamen meer uit de hoek van de punk en we waren eigenlijk altijd alleen maar aan het kutten en hadden het wel opgegeven. Maar we zijn toen in de tussentijd andere muziek gaan luisteren en wilde we dit toch wel heel graag gaan doen.”

Hoe is die scène in Horst?

“Eigenlijk zou je dat nog wel verrassen, zeker als je het vergelijkt met de rest van het Noord-Limburg. Er is nog best wel een jongerencultuur, dus je kunt wel ergens beginnen. Maar goed, je komt er niet heel ver mee als je daar blijft hangen.”

Jullie speelden al snel veel goede shows door het hele land, met toch wel redelijk crappy demootjes. Wat is jullie geheim?

The Daily Indie

“Goede vraag, wij stonden er zelf ook wel van te kijken moet ik zeggen. We hebben het nooit heel hard geprobeerd, we namen de muziek heel serieus maar alles daaromheen eigenlijk niet zo. We hebben ook wel een beetje geluk gehad met de mensen die we tegen zijn gekomen. Wij nodigden bijvoorbeeld Traumahelikopter eens uit om bij ons te komen spelen in Horst, daarna nodigden zij ons uit in Vera Downstage, waar Jan Kooi van Kogar Records was. Zo gaan die dingen dan of zo.”

Ja, want Jan Kooi brengt met zijn cult-label jullie eerste single uit, dat zal wel een steuntje in de rug zijn als hij iets uitbrengt of niet?

“Zeker weten. Hij brengt al sinds 1994 singles uit en sinds tijden had een paar jaar geleden weer eens iets uitgebracht met Traumahelikopter.

Mensen letten wel op als hij iets uitbrengt, dus dat is wel erg tof. “

lekker druk weekendje, verder verwachten we niet zoveel per se. We zien wel hoe het loopt.”

En daarna? Dan komt er wel een debuutalbum aan, toch?

“Dat is wel de bedoeling inderdaad, maar we hebben nog geen planning.

We hebben wel al wat dingen om op het album te zetten, maar we zijn er nog niet echt mee bezig. Het is nog een beetje wazig. Zo doen we het altijd, we kijken rustig om ons heen en kijken wat we willen doen, we laten ons niet dwingen door iets of iemand.

Dan blijft het ook leuk denk ik.”

Wat vind je van die hele garage-hype, of hoe je het ook wilt noemen: revival? Merken jullie daar wat van?

“Het is gewoon weer die noodzakelijke terugkeer van rock ’n roll. Om de paar jaar komt dat altijd weer terug, in welke vorm dan ook. En dat was ook wel weer eens nodig!”

Jullie staan nu ook direct op Noorderslag, wat verwacht je daarvan?

“In ieder geval dat het lekker druk wordt, want het is uitverkocht, ha ha.

We spelen ook wat shows rondom Eurosonic, op het Traumafest van Traumahelikopter en Negersonic van De Rooie Neger. Dus het wordt een

Issue 9

INTRODUCING

Jaakko Eino Kalevi

tekst Ricardo Jupijn

Uit het niets staart een dromerige, blonde halfgod ons aan vanaf de hoes van zijn ‘Dreamzone’ EP. Het blijkt ene Jaakko Eino Kalevi te zijn, een multiinstrumentalist die in in Helsinki al een heuse cult-figuur aan het worden is. Hoog tijd voor een goed gesprek met deze open en vrolijke Fin. Waar kom je eigenlijk zo ineens vandaan? Plots was je daar!

“Ha ha, ik weet het niet man. Ik denk vooral de publiciteit die ik krijg door bij een label als Domino te tekenen, dat scheelt een hoop.”

Hoe bevalt het om nu in Nederland te zijn?

“Best wel goed eigenlijk. Het sneeuwde van de week nogal in Finland en het was ijskoud. Daar bereid je je ook op voor als Fin, dus die omstandigheden van hier kan ik wel hebben.”

Hoe is die scene daar in Helsinki?

“Die is wel OK, er is best wel veel te doen en er zijn veel kleine labeltjes.

Ik heb er zelf ook één, en de drummer heeft er eentje, ha ha. Maar je hebt toch wel een wat groter label of een partij uit het buitenland nodig om een stap richting het buiteland te maken. Andere landen als Zweden en Denemarken lijken wat meer van exporteren te houden, ha ha. Er zijn veel muzikanten die wel willen toeren in

The Daily Indie

het buitenland en zo, maar ze weten gewoon niet hoe ze dat van de grond moeten krijgen. Finland is vrij geïsoleerd wat dat betreft.”

Hoe heb jij dat gedaan dan?

“Door in het begin vooral alles zelf op te zetten. Gewoon door Europa heen te rijden, mensen te bellen en kijken of je shows kunt regelen. Sinds een paar maanden heb ik gelukkig wel een boeker.”

Naar wat voor muziek luister je?

“Ik heb toevallig net nog een paar platen gekocht. Wil je weten welke?”

Nu wel, ja.

“Euhm, eentje van Destiny’s Child.” …

“Ha ha, ik weet het. Cool, toch? En nog eentje van Kate Bush en een plaat van Tweet, een R&B-zanger die geproduceerd is door Timbaland.”

Zou jij niet eens samen moeten werken met Timbaland?

“Ja, echt wel! Ik luisterde vroeger, ik had zo’n fase, best wel veel naar zijn muziek. Ja, dat lijkt me wel cool.”

Hoe maak jij zelf muziek?

“Ik kan overal inspiratie uit houden.

Vaak hoor ik heel zachtjes door de muur wat muziek uit een ander appar-

tement, en daar een nummer al beginnen. Als ik ideeën heb, ga ik naar mijn eigen studiootje en daar begin ik altijd met de drums. Vervolgens blijf ik daar dan lagen opzetten.”

Wanneer is een nummer klaar voor jou?

“Wanneer ik er niks meer aan kan doen!”

Vind je het prettig om in je eentje te werken?

“Zeker. Ik vind het wel lastig om samen aan muziek te werken, want als er meerdere opinies zijn over iets, dan vind ik het lastig om met goede argumenten te komen waarom mijn voorstel beter of toffer zou zijn. Dus dit werkt het beste voor mij.”

Je hebt nu eerste een EP uitgebracht, is dat bedoeld als een soort van teaser/introductie?

“Ja, zo moet je het wel zien. It’s me.

Jaakko!”

Wat vind je het tofst aan je laatste EP? (lange stilte…) “De albumhoes is wel erg mooi geworden… Ha ha.”

Wat zijn de plannen voor 2014?

“Het belangrijkste voor nu is om de plaat af te maken, en die is al best wel ver. So see you soon!”

Issue 9

INTRODUCING

The Lucid Dream

tekst Ricardo Jupijn

Deze Engelse band komt uit het plaatsje Carlisle, dat nog net voor de Schotse grens neer is gezet. In 2013 kwam het fabuleuze debuut ‘Songs Of Lies And Deceit’ uit, dat zich laat kenmerken als een zeer veelzijdig en bijster interessant album. The Daily Indie spreekt zanger/gitarist Mark.

Waar zijn jullie mee bezig geweest?

“We hebben eind vorig jaar een te gekke Europese tour gedaan door Engeland, Frankrijk, Spanje, Zwiterserland en Griekenland. Elke tour worden de bezoekersaantallen groter en groter, dus dat is erg cool.

Daarnaast hebben we onze nieuwe seven-inch gemastered in Abbey Road, wat een behoorlijk ervaring was. Grappig genoeg was die dag alleen Tinie Tempah er.”

Heb je een omschrijving van The Lucid Dream in één zin?

“Iemand zei ooit: ‘Een door cocaïne ingegeven hartaanval’.”

Wat voor soort ideeën hadden jullie in het begin?

“Om door Europa te toeren, onze muziek op vinyl uitbrengen en met favoriete bands van ons samen te spelen.

Dat hebben we allemaal gedaan, nu willen we nog graag een live-sessie doen op BBC Radio 6 en toeren door Amerika.”

The Daily Indie

Hoe is het in Carlisle? Klinkt niet als een plek met een levendige muziekscene of vergis ik me compleet?

“Het is een kleine, noordelijke stad, dus er zijn niet veel mogelijkheden voor bands. En er is hier maar één ‘echt’ podium eigenlijk. Er gebeurt hier dus niet zo heel veel, zeker niet op het gebied van de muzikale stijl die wij maken. Daarom zijn we ook wel trots dat onze muziek goed buiten de stad terecht is gekomen, en al helemaal dat we op deze manier door Europa kunnen toeren en opgemerkt worden door de radio. Als we misschien in een andere stad hadden gewoond, dan hadden we al sneller onze baan op kunnen zeggen. Maar Carlisle houdt ons wel gemotiveerd en gedreven, en dat is voor ons zeer belangrijk.”

Heeft de stad invloed op jullie muziek?

“Zeker, in steden als Leeds en Londen zijn er heel veel ‘scenes’, ik ben blij dat wij daar niet bij horen, er is niets erger dan van die kleffe en hielenlikkende scene. Alles wat wij doen komt neer op onszelf en dat drijft ons omdat we niet om gunsten van anderen kunnen vragen of daar afhankelijk van zijn. De pers komt hier niet naartoe om nieuwe artiesten te checken, wat eigenlijk ook wel weer iets heel goeds is misschien.”

Van wat hou je het meest in de muziek die je maakt?

“Dat het honderd procent puur is. We springen niet op een populaire golf, we doen wat we willen. En als mensen dat oppikken is dat een fijne bonus.”

De debuutplaat is eindelijk uit, waarom duurde dat zo lang?

“We hebben het zelf gefinancierd en zijn de studio ingedoken totdat we zeker wisten dat alle nummers perfect waren. Daar zijn we dan ook bijzonder lang mee bezig geweest, ha ha.

Daardoor hadden we al een fijne fanbase opgebouwd, wat scheelt als je iets uitbrengt. En hij was binnen drie dagen uitverkocht, dat was echt wel heel cool.”

Het is een bijzonder diverse plaat geworden, wat had je van tevoren in gedachten?

“Ik ben beïnvloed door heel veel soorten bands. En het duurde ook zolang voordat ‘ie af was, omdat ik een heel diverse plaat wilde maken. Ik vind het niks als bands nummer na nummer met dezelfde stijl op de proppen komen.”

Wat vind je het tofst aan de plaat?

“Het feit dat we er allemaal heel trots op zijn. Op elke minuut van die hele plaat.”

Issue 9

INTRODUCING

ERAAS

tekst Ricardo Jupijn

Onlangs kwam hun nieuwe album ‘Initiation’ uit; een heerlijk duistere, bezwerende en hypnotiserende plaat. ERAAS: een geheimzinnig duo uit Brooklyn dat laatst nog een aantal shows speelde in Nederland, waaronder Le Guess Who?. Mysterieuze muzikanten waar we graag meer van willen weten.

Hey jongens! Wat gaan jullie na de tour allemaal doen?

“We gaan beginnen aan het werken aan album nummer drie.”

Was 2013 een goed jaar voor jullie?

“Voor de band was het een goed jaar, we hebben drie tours gedaan, waarbij we TRUST hebben gesupport in de VS en Canada, en twee kortere door Europa.”

Wat was het leukste aan de shows in Nederland? Of het ergste, wat je wil?

“We hebben er erg van genoten, we zijn graag in Holland. Mensen reageren op wat we doen en het voelt altijd alsof er een goede connectie is.

Vooral de OT301-show was erg memorabel.”

Waarom begonnen jullie deze band?

“We wilden graag met muziek experimenteren die minimalistischer was en tegelijkertijd ook duisterder en meer atmosferisch.”

The Daily Indie

Van welke platen houden jullie zelf?

“Vooral platen die ik zou omschrijven als ‘visuele’ muziek. Ambient muziek.

Klassieke muziek. We houden allebei van krautrock, maar dan niet in de zin dat we zo willen klinken, maar meer de manier waarop je de muziek benadert. En we houden beiden van hiphop uit de jaren tachtig en negentig, wat een interessante mix oplevert als je daar krauty elementen bij doet en dat combineert met textuur en atmosfeer.”

Wat vind je het tofst aan de muziek die jullie maken?

“Voor mij persoonlijk is dat om iets visueels te creëren. Muziek maken die ik kan zien, landschappen, scenario’s die ik me voor kan stellen en die een sfeer neerzetten waar ik in kan gaan zitten. Ik hou normaal van muziek die je naar een andere plek brengt als het ware, dus dat proberen we ook te doen met ERAAS.” Kun je ons iets vertellen over het maken van ‘Initiation’?

“Wat voor ons heel tof was, was het idee dat we verschillende ideeën op twee kanten van de plaat zouden zetten. Oorspronkelijk mixten we de plaat als twee tracks: A en B. We waren geïnteresseerd in het idee om een soort piratenradio te maken, waarbij er telkens abrupt geknipt werd, dat er rom-

melige achtergrondgeluiden te horen zijn en zo. Dat de sfeer telkens drastisch veranderd en dat nummers plots beginnen en eindigen.”

Goed, dat is er dus niet van gekomen. Wat wilde jullie anders doen op deze plaat dan op de vorige?

“Elke plaat benaderen we weer anders, het heeft zijn eigen entiteit. Dit album ging meer over het ontdekken van nieuwe thema’s, met de nadruk op samples, drums en nieuwe productie-ideeën.”

Van wat hou je het meest als je op ‘Initiation’ terugkijkt?

“Ik denk dat het zijn eigen regels volgt.”

Waar kun je het album het best beluisteren?

“Letterlijk? Je kunt het kopen of iTunes of Bandcamp. Het is makkelijk te vinden. Maar nee, ik denk met een koptelefoon en dan door een bos bij zonsop- of ondergang. Of onder de sterren tijdens een koude nacht.”

Hebben jullie al plannen voor het nieuwe jaar?

“Album nummer drie uitbrengen en waarschijnlijk gaan we ook zeker wel weer toeren. Misschien dat we aan nog wat andere projecten zullen werken, je weet het maar nooit.”

Issue 9

INTRODUCING

Double Veterans

tekst Robin van Essel

‘Wàt was dat?,’ dachten we toen we bij de Mozes And The Firstborn homecoming-show Double Veterans aan het werk zagen. Twee gitaren en een drumkit, meer hebben deze drie gasten uit de buurt van Antwerpen niet nodig voor een pot furieuze psychedelische garagerock. Het loopt dan ook lekker over de grens.

De enige muziek die van jullie online staat is een video. Is dat bewust?

“Wanneer je op een filmpje live speelt en het klinkt ook nog een beetje ça va, dan vind ik dat het beter blijft hangen dan wanneer je een nummer op Soundcloud of zo luistert. We hebben daarna ook veel reacties gehad en shows gespeeld.”

Waar zijn jullie mee bezig?

“We spelen veel in België. In het najaar hadden we soms vijf shows per week. Onze debuutplaat komt binnenkort uit, daarom zijn we nu weer wat meer daarmee bezig. De single Beach Life komt uit in februari.”

De muziek doet me denken aan Tim Vanhamel’s Broken Glass Heroes.

“Daar hebben we nooit zo aan gedacht. We proberen veel met samenzang en catchy popinvloeden te doen, daar komt het misschien door.”

Hoe is die psych-scene in België?

“In Nederland leeft het wel meer. We hebben High Time Festival en de bands Mountain Bike en Alpha Whale, en ons. Maar het begint wel meer te komen.”

Jullie speelden eerst in andere bands. Hoe zijn jullie bij elkaar gekomen?

“We zaten onder hetzelfde management, en bij elkaar op school. We hebben dezelfde interesses, dus het was wel een logische stap. The Crackups is gestopt, maar onze zanger Lee speelt nog steeds in een andere band, Tubelight.”

The Daily Indie

Wat zijn jullie inspiraties dan?

“Oude jaren zestig bands als The Kinks. En Spacemen 3 en Sic Alps.

Met the Crackups speelden we punk, dus ook wel Black Flag. En Sonic Youth en The Fall. En de hele scene rond Ty Segall. We zijn met zijn drieën naar een show gegaan in Brussel, maar toen waren we heel zat.”

En niet-muzikale inspiraties?

“Radiohead.”

Jullie teksten zijn behoorlijk, eh, zomers.

“Dat komt door Lee, dat is onze bruingebrande macho. Maar we drinken

allemaal graag een pint, en ook alle bijbehorende stimulanten zijn een inspiratie.”

Hoe gaat de plaat klinken?

“Veel dynamiek, stevig en rustig en een akoestisch nummer. Het is een soort lange EP; acht nummers in een half uur. We hebben gezegd: ‘Fuck it, goed genoeg, breng maar uit.”

Jullie houden niet van lange platen?

“Ik ben er geen fan van. Na twaalf nummers is mijn aandacht wel op.”

Dus jullie spelen liever live?

“Ons oefenkot is ook een studio, dus we zijn wel veel met een authentieke sound bezig, met overdubs enzo.

Soms zijn we een week met een nummer bezig. Maar we horen vaak dat we live wel de meeste indruk maken.

We willen echt een connectie maken met het publiek.”

Als laatst: wat is het leukst aan spelen in Double Veterans?

“Toffe shows spelen en pinten drinken. Er is geen druk, we doen wat we willen en krijgen er ook nog aandacht voor. Supercool, wat wil je nog meer.

En we zuipen veel, had ik dat al gezegd?”

Issue 9

THE DAILY VIDEO samenstelling Yoram van Hees

MA

Metronomy I’m Aquarius

DI

King Krule A Lizard State

WO

Future Islands Seasons (Waiting on you)

DO

James Vincent McMorrow Red Dust

VR

Dale Earnhardt Jr. Jr. Run

ZA

Black Lips Boys in the Wood

ZO

Mutual Benefit Advanced Falconry

Ariel Pink & Sky Ferreira My Molly

Klik op de preview om de video op YouTube te bekijken

interview

interview

tekst Annelotte de Graaf

We dachten Damien Jurado te kennen als een immer droevige liedjessmid. Maar tijdens zijn optreden op Le Guess Who? blijkt hij ook de comedian te zijn die flink de draak steekt met dat imago. Zijn nieuwe plaat blijkt dan ook een stuk lichtzinniger te zijn dan we dachten dat hij ooit zou maken. Bovendien bleek hij ook nog eens een schilder te zijn met een exhibitie op het festival.

De dag na zijn optreden op LGW? spreken we hem over al deze nieuwe dingen die we nu over hem denken te weten.

pie. Uiteindelijk gaat hij daar weg en komt hij in een auto-ongeluk terecht, en gaat dood aan het einde van het album.”

Damien, ik dacht altijd dat jij alleen maar verdrietige liedjes schreef, maar je nieuwe plaat heeft een wel heel positivo klinkende titel: ‘Brothers and Sisters of the Eternal Sunshine’.

“Dat klopt inderdaad. Toen ik deze plaat schreef zat ik ook veel beter in mijn vel dan bij de vorige plaat, ik denk dat het daar wel wat mee te maken heeft. Toen ik ‘Maraqopa’ opnam was ik niet in de beste state of mind. Ik deed mijn best om beter te worden. En ik denk dat je dat op het nieuwe album hoort, dat het nu beter gaat. Dat ik eindelijk mijn doel bereikt heb misschien.

Ik ben nu een ander mens.”

En dit album is een vervolg?

“Ja, dit album vertelt wat er gebeurt na het ongeluk. In dit album gaat de hoofdpersoon van het vorige album terug naar Maraqopa.

Maar er is daar iets veranderd. Hij weet niet precies waar het aan ligt, maar de inwoners lijken gelukkiger, ze hebben een soort gloed over zich. Hij begint zich af te vragen of hij nou leeft of niet, of dat de mensen in het dorp leven. Hij kan het dorp niet vinden op de kaart, bestaat het wel echt?

Hij noemt ze de Brothers and Sisters of the Eternal Sunshine.“

Kun je iets over de vorige plaat vertellen?

“De vorige plaat was gebaseerd op een droom van iemand die de woestijn introk om te verdwijnen. Hij komt daar een dorp tegen, Maraqopa, waar een gemeenschap van mensen leeft. Het is als een soort uto-

The Daily Indie

Een positievere vibe dus. Was dat iets wat toen natuurlijk gebeurde, dat alle liedjes die je schreef zo droevig werden?

“Ja, maar eerlijk gezegd heb ik geen idee waarom dat zo kwam. Het gebeurde gewoon zo. Het is niet dat het mijn bedoeling was om een stel zielige liedjes te schrijven.

Maar ik denk wel dat het op een bepaal-

Issue 9

interview

Damien Jurado

“ Ik deed mijn best om beter te worden. En ik denk dat je dat op het nieuwe album hoort�

interview

Damien Jurado de manier een reflectie van mijn leven was, of ik dat nu wilde of niet.”

Maar toch zijn de teksten bijna nooit autobiografisch…

“Klopt, het is meestal fictie. Maar toch is het een manier om met mijn eigen waanzin om te gaan. Teksten schrijven is interessant, omdat teksten vaak niet iets zijn waar ik veel gedachten aan wijd. Ik laat het gewoon gebeuren. Ik ga in ieder geval nooit terug naar een tekst om hem te veranderen.

Zodra ik het geschreven heb, blijft het zo, dan is het ‘meant to be’. De hand moet nooit de hersenen vertellen wat ze moet schrijven.”

Wanneer ben je eigenlijk begonnen met liedjes schrijven?

“Ik schreef mijn eerste liedje toen ik negentien of twintig was geloof ik. Het staat op mijn eerst plaat ‘Yuma AZ’.

Ik schreef het alleen omdat het op die dag te warm was om te schilderen, en ik altijd iets creatiefs moet doen.

Daarom ben ik maar gaan schrijven.

Daarna heb ik vijf jaar niets meer geschreven! Ik was te druk met schilderen…”

“ Veel Amerikanen beseffen niet hoe goed ze het hebben. Als je om twee uur in de nacht een hotdog, wat popcorn en een auto wil kopen, kan dat gewoon!”

Waarom begon je later weer met het schrijven van nummers?

“Dat was vooral een praktische keuze. Ik was net naar een nieuw appartement verhuisd, waar niet genoeg ruimte was om te schilderen. Maar zoals ik zei, ik moet altijd met iets creatiefs bezig zijn. Dus toen ging ik maar weer liedjes schrijven.”

Wist je toen al dat je er professioneel mee verder wilde gaan?

“Nee, totaal niet. Van 1996 tot 2010 ben ik al mijn tijd bezig geweest met platen uitbrengen en toeren, terwijl ik er achter probeerde te komen wat het betekende om een muzikant te zijn.”

Weet je dat nu?

“Ja. Tenminste, dat denk ik. Maar het is altijd: blijven leren. Ik heb jaren nagedacht over de vraag wat de beste manier is om muzikant te zijn, maar die is er niet.”

The Daily Indie

Issue 9

interview

Is er iets anders dat muziek zou moeten bereiken? Een maatschappelijke rol?

“Er is niets dat ik wil bereiken op dat vlak met mijn muziek. Voor mij is het alleen zelfexpressie. Maar het is een vorm van expressie waar ik mij niet echt verbonden mee voel. Ik voel mij meer verbonden met mijn schilderijen, die zijn meer wie ik ben. De liedjes zijn meer verbonden met mijn hersenen, maar de schilderijen meer met mijn hart.”

Is het schilderen een goede combinatie met muziek?

“Het geeft wel wat balans, ja. Want ik moet te allen tijde creatief bezig zijn.

En schilderen en muziek zijn voor mij heel verschillende processen. Ze beïnvloeden elkaar ook niet. Dus er is altijd iets anders creatiefs waar ik me op kan focussen als ik even genoeg heb van het een of het ander.”

Ik zag een tentoonstelling van schilderijen van jou op Le Guess Who?, ze deden me een beetje denken aan reclamepamfletten…

“Mijn voornaamste inspiratiebron voor

The Daily Indie

Damien Jurado

mijn schilderijen is Amerika. Het commercialisme. Maar dan op de best mogelijke manier. De meeste reclames zijn vreselijk, vooral moderne.

Maar in de jaren zestig… Pop-art was echt een eye-opener voor me. Er zit een element in mijn werk van lol en jezelf niet te serieus nemen. Amerika is tegenwoordig een erg serieus land.

Als ik Amerika zeg, waar denk je dan aan?”

Hamburgers.

“Oja, dat is goed. Maar veel mensen denken bij Amerika ook aan Obama, Bush, oorlog, Wall Street, dat soort dingen. Dat is hoe de wereld ons ziet.

Maar de realiteit is dat Amerika zoveel groter is dan dat. We hebben de meest bizar mooie natuur. Amerika is het land van de mogelijkheden voor mij. Je kan de gekste of meest beledigende kunst maken, en dan nog word je beschermd door de grondwet. Veel Amerikanen beseffen niet hoe goed ze het hebben. Overal zijn winkels die 24 uur per dag open zijn! Als je om twee uur in de nacht een hotdog, wat popcorn en een auto wil kopen, kan dat gewoon! Mijn schilderijen zijn een

eerbetoon aan die dingen. Ook bijvoorbeeld het continue reizen, het nomadenbestaan. Amerikanen hebben die drang tot reizen meer dan de mensen in Europa.”

Jij bent Amerikaan, dus dan hou je dus ook van reizen neem ik aan.

Maakt dat het toeren leuker?

“Ik hou alleen van toeren omdat ik daardoor verschillende culturen kan zien. Dat is alles. Ik probeer zoveel mogelijk van de landen waarin ik ben te zien, al is dat soms lastig. Het is een baan, weet je.”

Issue 9

E P A T X I M

WOODEN SHJIPS

Na een paar prachtige platen kwamen de spacerockers een paar maanden geleden met de fabuleuze elpee ‘Back To Land.’ The Daily Indie wilde wel eens weten waar de space-rockers uit San Francisco eigenlijk zelf graag naar luisteren. Na een aantal mailtjes heen en weer kregen we van de band een lijstje opgestuurd waar we regelrecht van achterover sloegen. Zo obscuur hadden we hem nog niet vaak gehad.

We hebben geprobeerd om zoveel mogelijk nummers te achterhalen en in één lijst te krijgen, maar dat bleek nog niet zo gemakkelijk. Bijna zeven uur achter elkaar speurden we het internet af en hebben we het merendeel gevonden. De mixtape gaat van Blues Control & Laraaji, Henry Flynt, Pärson Sound, Brast Burn naar Sergius Golowin en Shin Yung Hyun. Enjoy!

interview

interview

tekst Lisa de Jongh

‘Join The Dots’ is het tweede album van TOY, oftewel vijf psych-rockers uit de Britse badplaats Brighton, wonend in Londen. Het binnen twee weken opgenomen, titelloze debuutalbum was een goede eerste indruk van deze groep, maar ‘Join The Dots’ is de meesterlijke opvolger. Niet minder spontaan, wel meer doordacht.

Tom Dougall, Dominic O’Dair, Maxim Barron, Charlie Salvigde en Alejandra Diez waren deze zomer te bewonderen op tientallen festivals door heel Europa en ver daarbuiten. TOY, de band waarvan het intense live-geluid al in de opnames doorklonk, heeft zich deze zomer bewezen als absolute must see in het live-circuit. In december maakt het grotere publiek kennis met de band, als voorprogramma van Placebo. Het nieuwe album ‘Join The Dots’ is klaar, maar waar zal het de band brengen?

“We hebben ons gewaagd aan typische popmuziekstructuren”, vertelt gitarist Dominic O’Dair aan The Daily Indie. “Maar dat wil niet zeggen dat de liedjes nu toegankelijk zijn.” Hij lacht en vertelt verder: “De eerste single van het album duurt acht minuten en vergt heel wat geduld. In de tijd dat een normaal hitje al is geëindigd, stappen wij van het intro naar het eerste couplet.” Er staan meer lange nummers op het album, maar O’Dair zegt daarover: “Onze langste liedjes zijn zelfs al gehalveerd. Als we eenmaal het gevoel te pakken hebben,

The Daily Indie

kunnen we uren doorspelen zonder dat we het in de gaten te hebben.”

Schrijfproces Over het schrijfproces vertelt hij verder: “De meeste nummers zijn ontstaan vanuit een gevoel, vanuit de juiste sfeer en omgeving, en met de juiste inspiratie. We denken nooit te lang over de nummers na, want ze gebeuren gewoon. Bijna alle liedjes die zijn geschreven na het debuutalbum zijn nu op ‘Join The Dots’ verschenen, misschien zijn er twee of drie nummers achtergebleven.

Als een lied niet goed genoeg is, verdwijnt ‘ie vanzelf uit ons repertoire. Zo simpel gaat dat. De opbouw van de plaat was dan ook een kwestie van jammen, schrappen en spelen.”

De opvolger wordt in zes maanden tijd geschreven, opgenomen in Londen en gemixt, maar voor zijn voorganger waren slechts twee weken nodig. Waar lag het verschil? “We hebben niet al te veel afstand genomen van het debuut. Zo zijn we met dezelfde producer in zee gegaan, en hebben we opnieuw gekozen om de

Issue 9

interview

TOY

“ In de tijd dat een normaal hitje al is geëindigd, stappen wij van het intro naar het eerste couplet.”

interview

tracks live op te nemen. We zullen dat ook altijd blijven doen, het hoort bij TOY. De uitdaging lag denk ik juist in de extra laag en extra diepte die inhoudelijk in de nummers verstopt ligt.”

Logica “De nummers en teksten zijn bewuster geschreven, er zit meer logica in de structuren en we hebben meer instrumenten gebruikt. Het verschil lag vooral in de tijdsdruk. We wilden onszelf meer tijd gunnen en hebben daarom de studiotijd verlengd. Dat gaf ons meer ruimte om te experimenteren en nieuwe instrumenten uit te proberen.

Er zijn ook strijkers te horen, vliegtuigmotoren, vervormde gitaargeluiden en allerlei rare stemeffecten. Ik had veel plezier in het combineren van al die geluiden. Laag, na laag, na laag, maar toch klinkt het natuurlijk.”

Van 2014 zijn de verwachtingen hoog.

De krautrockers willen hun territo-

The Daily Indie

TOY

rium vergroten, maar kunnen zeker niet klagen over de zalen en festivals waar ze afgelopen jaar hebben gespeeld: “Een absoluut hoogtepunt is Glastonbury geweest, omdat het een jongensdroom is, maar ook Mexico City is me echt bijgebleven. We genieten van het reizen en het ontdekken van nieuwe culturen en steden.

Veel sightseeing zit er echter niet bij, want we schrijven constant als we op tour zijn. Zelfs tussen de soundcheck en de show verstoppen we ons in de kleedkamer om een nummer verder af te maken.”

dium en de passie de nummers echt versterkt. Dat is live terug te horen, maar het zou ook te gek zijn om daar een album van in de kast te hebben.

Ik weet niet of er mensen op zitten te wachten, en ik ben het ook mee eens dat een live-show maar een momentopname is. Maar het zou de fans laten zien waar wij het meest plezier aan beleven, en waar wij dit voor doen.”

Ondanks dat de nieuwe nummers, ook net na de laatste release, blijven binnenstromen wil TOY zich nog niet per se storten op een derde plaat.

O’Dair: “Ik zou graag een live-album willen uitbrengen met nummers van de eerste twee platen. De liveshows zijn zo verschrikkelijk belangrijk voor TOY, omdat die energie op het po-

Issue 9

COVER STORY

COVER STORY

tekst Ricardo Jupijn foto’s Melissa Houben set styling Willemijn Bos locatie EKKO Utrecht

The Growlers. Vijf gestoorde Californische pornosnorren die absurd lekkere muziek maken. We spreken ze in de EKKO en het is de laatste show van de tour. Voor het interview krijgen we al de bevestiging: “Ja… Ze zijn ècht zo smerig en gestoord als dat ze overkomen op foto’s en filmpjes. Het was een gekkenhuis, ik ben wel even toe aan wat rust”, zegt een lachende, maar vermoeid uitziende tourmanager Max.

“Ik heb het wel eens met hem te doen gehad deze tour”, lacht zanger Brooks Nielsen. Ze zullen er al wat versleten hebben, want de band is de laatste paar jaar bijna continu aan het toeren en aan het schrijven/opnemen geweest. Hoe houden ze het een beetje leuk met elkaar?

“Nauwelijks eigenlijk, ha ha. We zijn natuurlijk wel heel vaak bij elkaar en we maken de gekste shit mee met z’n allen. Maar ik denk dat het ook leuk blijft omdat we veel, maar ook snel werken. We zien direct resultaat van wat we samen gedaan en gemaakt hebben. Dat houdt ons gemotiveerd.” Wat voor muziek wordt er zoal in de bus gedraaid om de urenlange ritten muzikaal leuk te houden? “We hebben vaak naar die plaat van Mozes and the Firstborn geluisterd. En best wel veel Pink Floyd, Talking Heads, Foxygen en Fuzz. We hebben vooral een goede mix van oude en nieuwe muziek gehad deze tour.”

Iets anders?

De band is bijna altijd onderweg en reist met een volgepakt busje van show naar

The Daily Indie

show. Tussendoor schrijft de band ook nog eens de ene na de andere plaat. Doen ze nog wel eens iets anders, besides making music? “Yeah, making a sandwich”, grapt gitarist Scott Montoya, die rustig een broodje jam aan het smeren is. Nielsen moet lachen en zegt: “Nee, we doen verder niet zo heel veel. We hebben eigenlijk geen tijd voor andere dingen, we zien onze vrienden en familie ook al bijna nooit. We zijn meestal zo’n zeven, acht maanden per jaar weg van huis en als we thuis zijn dan schrijven we en zijn we aan het opnemen.”

Ze zijn zo vaak weg van huis, dat ze er niet eens eentje hebben: “Nee, toen we op tour gingen had ik geen huis meer. Ik heb mijn spullen in een loods gestopt ergens, maar ik heb wel weer iets gevonden waarschijnlijk. At some new psychedelic fuckin’ trailer park. Ik weet het ook niet precies.”

Being the best Er komt de laatste tijd zo ongelooflijk veel goede muziek uit Californië dat we met gemak The Daily West Coast of The Daily California op kunnen richten en moei-

Issue 9

COVER STORY

The Growlers

teloos kunnen vullen. Hoe val je op in zo’n creatief en muzikaal klimaat? “Je moet gewoon de beste zijn!”, roept gitarist Matt Taylor vanuit een klein cocktailstoeltje achterin de kale backstage. Nielsen neemt het over: “Ik weet het ook niet precies.

Maar het scheelt wel dat er ontzettend veel goede muzikanten rondlopen, dat iedereen bevriend is met elkaar.

Misschien is dat het wel, dat we elkaar daardoor beïnvloeden. Het is niet competitief, het is juist inspirerend om je vrienden de ene na de andere goede plaat te zien maken en toffe shows te zien spelen. Daarnaast werken ook veel mensen met elkaar samen en dat geeft een goede en creatieve sfeer.”

“ Van schrijven tot mixen?

Zo’n veertien dagen.”

The Daily Indie

Not. Psych!

De nieuwe plaat van The Growlers klinkt weer ouderwets losjes en zit weer vol goede, ontspannen vibes en onweerstaanbare hooks. Hoe verloopt het albumproces bij de band, hebben ze iets in gedachten voordat ze de studio indoken? “Nee, we denken er niet te veel bij na. En dat werkt ook het beste voor onze muziek, denk ik.

Dat houdt het spontaan. We hebben ook geen groot geproduceerde albums, we schrijven de nummers snel en nemen ze dan ook direct op.” Hoe lang duurde dat proces bij de laatste plaat ongeveer? “Van schrijven tot mixen? Zo’n veertien dagen.”

Issue 9

COVER STORY

The Growlers

COVER STORY

The Growlers

Wat?! Twee weken! “Ja. En we hebben nog een paar nummers weggegooid uiteindelijk.” Wat is het tofste aan deze plaat? “Ik denk vooral het minimalisme, de mellow vibe en de soul die in de nummers zit. De nummers zijn niet al te ingewikkeld en ik zing ook minder dan toen we begonnen met de band. Toen zong ik die hele nummers vol en werd het een beetje te veel. I slowed myself down for this one.”

Weinig planning The Growlers is een band die nog steeds erg DIY opereert. Ook het opnemen en het schrijven van ‘Not. Psych!’ deden ze compleet alleen: “We weten precies wat we willen, omdat we al sinds het begin eindeloos lopen te kloten met tape-machines en apparatuur om toffe sounds te krijgen, dus we weten onze weg in de

“ Het is niet competitief, het is juist inspirerend om je vrienden de ene na de andere goede plaat te zien maken en toffe shows te zien spelen.”

The Daily Indie

Issue 9

COVER STORY

The Growlers

COVER STORY

The Growlers

studio wel te vinden. We houden vooral van reverb en een hoop oude, analoge apparatuur. De instrumenten die worden gebruikt op oude platen die wij tof vinden.”

Het chaotische leven van The Growlers gebeurt de band gewoon, volgens Nielsen: “We hebben de laatste paar jaar heel veel zelf gedaan, waarschijnlijk ook omdat we vaak helemaal geen plannen hebben. We zien wel wat er allemaal gaat gebeuren en we zijn misschien ook te peilen voor buitenstaanders. Net als deze Europese tour, die stond helemaal niet lang van tevoren gepland, zoals meestal het geval is bij andere bands.

Het was meer zo van: ‘Oh, we kunnen nu een Europese tour doen? OK, let’s do it!’ Zaken worden altijd op het laatste moment geregeld. Ook op vragen als: ‘wat ga je doen op de volgende plaat?’ kunnen we nooit antwoord geven. We hebben gewoon echt geen idee. We hopen dat ‘ie beter is dan de vorige, ha ha.” The Growlers blijven dus nog lekker ongrijpbaar, en dat is maar goed ook. We zien ze vanzelf wel weer verschijnen met iets nieuws.

The Daily Indie

Issue 9

COLUMN

tekst Frank le Bonnet

In de ideale wereld behept met de ‘cool’ van Arctic Monkey’s leadsinger Alex Turner. Flaneert over de Amsterdamse grachten met de ‘cockystroll’ van Liam Gallagher. Schrijft met de ‘taalkunstigheid’ van Dimitri Verhulst. Dit alles staat echter in schril contrast tot de dagelijkse realiteit. Een omhooggevallen provinciaal in de hoofdstad. Die de dagelijkse realiteit van zich af ploetert. Overtuigd analoog. Maar wel online te volgen. Twitter.com/hipsterfahig ;Facebook.com/hipsterfahig ; Facingthesunandcastingnoshadow.wordpress.com‘You’re just an analog guy in a digital world aren’t you?’

4 februari komt het nieuwe album van Augustines in de UK op de markt. We Are Augustines zoals ze voor 2014 nog heette was mijn band van 2012.

En niet zonder reden.

Ik positioneer me tegen de bar van een klein etablissement in Nijmegen.

Merleyn is de dependance van het grotere poppodium Doornroosje. Deze ruimte past de act van vanavond perfect, als gegoten. Samen met mijn vaste concertmaatje heb ik de grote afsluiter van Rockin Park afgeslagen om in een intieme setting mijn act van 2012 te zien. Vier keer zag ik ze live dat jaar en geen enkele keer verveelde ze. We Are Augustines was mijn fenomeen van 2012.

De in 2010 opgerichte band kwam in 2011 uit met hun debuutalbum ‘Rise Ye Sunken Ships’. Een album en een band met een verhaal. Herrezen uit de band Pela startten Billy McCarthey en Eric Sanderson We are Augustines.

De naam onttrekkend aan de geboortemaand van zowel Billy McCarthey als zijn broer en Pela bandlid James.

The Daily Indie

Hij pleegde zelfmoord, een klap die de gehele band niet meer te boven kwam. Nog steeds vormt hij het hart en de ziel van de band. Hij is de drijvende kracht achter de intensiteit en emotie van de band op het podium. De eigenschappen die We Are Augustines voor mij uniek in hun soort maken.

Het is balanceren als podiumartiest.

Iets kan gevoelig, enthousiast en dankbaar zijn maar het wordt snel cliché. Een act wordt snel een karikatuur van zichzelf. Nooit zag ik een act zo enthousiast, ontroerend en oprecht dankbaar als deze. De oprechte dankbaarheid voelt niet vlijend aan. Hun tour afsluitende optreden in Bitterzoet wordt voor twintig minuten onderbroken om hun dankbaarheid uit te spreken. We moeten maar even gaan roken als het te lang duurt wordt ons te verstaan gegeven. Het tekent.

Billy’s immer vliegende hoed klopt bij het verhaal en het plezier in het optreden. Springend en met de gitaar zwaaiend moet de hoed tussen de nummers door menig maal herpositio-

neerd worden. Het ontbreekt de band aan remmingen waardoor de performance in al zijn diversiteit puur en rauw blijft. Rauwe pijn die diep door de zaal snijdt als Billy McCarthey aanzet voor een akoestische versie van Philadelphia (City Of Brotherly Love).

Soak your scars in the ocean Is your car parked on the street?

You ask so many questions You talk a lot in your sleep It’s the city of brotherly love It’s the city of brotherly love It’s the city of brotherly love Het is muisstil en met de band slikt de helft van de zaal een traan weg. http://youtu.be/DFYhy8TV87c Om iets echt te voelen het moet puur zijn, diep van binnen komen en oprecht zijn. Dit is geen band voor volle stadions. Blijf klein, blijf van mij. Maar met de ware liefhebber deel ik met liefde dit fenomeen.

Issue 9

interview

interview

tekst Annelotte de Graaf

Warpaint. Wie kent deze zweverige, vier vrouw sterke, immer melancholische indie rockband uit Los Angeles inmiddels niet? Op een koude november-namiddag (de dag na de intocht van Sinterklaas) verwelkomde ik Emily Kokal en Jenny Lee Lindberg in Amsterdam met een chocoladeletter W (letterlijk). Dit is wat ze te zeggen hadden over hun nieuwe album, muzikale inspiratie en de toekomst.

Hoi Emily en Jenny Lee, kunnen jullie me nog even mee terug nemen naar het begin? Hoe is het ook alweer allemaal begonnen met jullie?

JL: “Emily en ik zijn elkaar in 2000 tegengekomen en werden vriendinnen. Zij was opgegroeid met Theresa, en Theresa was toevallig weer bij mijn zus in huis gaan wonen. Zo hebben we elkaar eigenlijk leren kennen, in 2004 zijn we voor het eerst samen gaan spelen en oefenen.“ En nu gaan jullie in januari jullie tweede album uitbrengen, getiteld ‘Warpaint’.

Waarom deze titel?

“Dat komt eigenlijk voort uit het gevoel dat we hebben, dat we eigenlijk nu pas echt een vaste band zijn. Bij het vorige album hadden we onze drummer Stella nog niet bij ons, en speelden we vaak met wisselende mensen. Dit album is helemaal geschreven door de groep zoals die nu is, en daarom hebben we het vernoemd naar de band. Het was ook een makkelijke manier om moeilijke discussies over de titel te vermijden.”

The Daily Indie

Zit er verder nog een idee/concept / boodschap achter het album?

“We houden niet zo van dingen helemaal uitdenken rond een concept of thema. We geloven meer in een momentopname neerzetten van ons zoals we nu zijn, dat is alles wat we kunnen doen. De teksten gaan vaak abstract of juist heel specifiek over dingen die we nu meemaken en voelen.”

Ook de nummers op dit album hebben weer die mysterieuze en melancholieke sfeer… Waar komt dat vandaan?

“Hmm… Dat valt wel mee toch? Vaak is de muziek niet verdrietig, maar de tekst bijvoorbeeld wel. Die tegenstelling vinden we interessant. Verdriet is vaak toch een inspiratie om te gaan schrijven, om erop te reflecteren en zo. Dus ik denk dat het daarom misschien vaak als ondertoon in onze muziek aanwezig is. Maar we doen wel ons best om het niet al te depressief te maken!”

Het album is geproduceerd door Flood (Mark Ellis). Hoe zijn jullie bij hem uitgekomen?

Issue 9

interview

“ Het zou inderdaad fijn zijn als we iets minder konden toeren, en dan al meer tijd zouden hebben om te schrijven.�

Warpaint

interview

“Hij heeft ook de afgelopen albums van PJ Harvey geproduceerd, en die vonden we erg cool. Het was een goede keuze om met hem samen te werken, zonder hem hadden we onze sound nooit zo kunnen ontwikkelen. Hij is heel zorgzaam, een beetje een papa-figuur, waarbij we ons erg op ons gemak voelden. Dat heeft zeker het beste in ons naar boven gehaald.”

Er zat best een grote pauze tussen jullie vorige album en het aankomende…

JL: “Klopt, we zijn na de release van het vorige album eigenlijk meteen gaan toeren en hebben dat ongeveer anderhalf jaar gedaan. We hadden dus helaas niet echt tijd om eerder aan een nieuw album te beginnen.

Het opnemen en mixen ging uiteindelijk wel best snel: zes weken in de studio en drie weken mixen.”

Hebben jullie nu last van het ‘second album syndrome’?

Emily: “Haha, nee dat valt wel mee.

Ergens voelt dit toch eigenlijk pas als het eerste album dat we maken, om-

The Daily Indie

Warpaint

dat dit het eerste album is wat we vanaf het begin met een vaste groep hebben geschreven.”

Wat zijn jullie muzikale invloeden eigenlijk?

Emily: “Hmm, dat is heel eclectisch.

Jenny was vroeger erg into post-punk, ik zelf hou erg van verdrietige countryliedjes. Nu zeggen mensen weer dat mijn gitaar-sound post-punk achtig is, maar dat is helemaal niet bewust.

Je kan eigenlijk beter spreken van inspiratiebronnen dan van invloeden, omdat we niet bewust een bepaalde sound proberen na te maken.”

JL: “We houden ook vooral erg van disco.”

Hoe zien jullie de toekomst? Denken jullie al na over een volgend album?

Emily: “We willen deze keer wel graag sneller met een nieuw album komen!

Maar het is lastig als je voor je inkomen afhankelijk bent van veel toeren… James Blake doet het bijvoorbeeld goed, die hoeft niet veel te toeren.”

JL: “Het zou inderdaad fijn zijn als we iets minder konden toeren, en dan al meer tijd zouden hebben om te schrijven, zodat we bijvoorbeeld al wat demo’s af zouden kunnen hebben na de tour. But we’ll see!”

Zijn er ook nieuwe opkomende bands die jullie cool vinden?

Emily: “We houden van James Blake… En Savages! En King Krule!

We zijn eigenlijk niet erg actief op zoek naar nieuwe muziek, maar er komt genoeg tot ons via vrienden. Er is niet een bepaalde band waar we nu helemaal weg van zijn, maar we zien wel dat er veel goede bands bezig zijn!”

Issue 9

Omdat er dagelijks zoveel nieuwe muziek uitkomt, hebben we een aantal van onze favoriete nummers van de afgelopen tijd op een rijtje gezet in één overzichtelijke Soundcloud Playlist.

Lo-Fang Look Away

Temples Mesmerise

Purple Heart Parade Painting Pictures

Jessica Pratt Game That I Play

Perfect Pussy Driver

Birdskulls Alley Gorey

Night Sins To London Or The Lake

The Dead Weather Rought Detective

Holy Wave Star Stamp

Bass Drum Of Death Black Don’t Glow

Pontiak Lack Lustre Rush

Alvvays Adult Diversion

Dumb Doctors I Am You

Together Pangea Badillac

Childhood Pinballs

Snakadaktal The Sun II

Blood Red Shoes An Animal

Primitive Parts Open Heads

Klik hier om naar de Soundcloud Playlist te gaan

The Daily Indie

Issue 8

THE DAILY LITERATURE Samengesteld door Tim Maarten Verheijen

Omdat we bij The Daily Indie (af en toe) heus ook nog wel iets anders doen dan de hele dag onze gehoororganen afbeulen in onze zoektocht naar de nieuwste en beste muziek die deze wereld te bieden heeft, bieden we vanaf nu jou ook even je rustmomentje, een tussendoortje om even mee bij te komen van al dat muzikale geweld zodat je daarna weer kwiek en vol goede moed je kan storten op de nieuwste en beste muziek die deze wereld te bieden heeft. Introducing: The Daily Lit! Een literair intermezzo bij deze audiovisuele queeste. Elke uitgave een feature over een meer of minder bekend genre, auteur of boek en een publicatie van een getalenteerde ongepubliceerde schrijver. Graag gedaan.

Nieuw- en eindejaarslijstje Ongefundeerde eindejaarslijstjes rondsmijten heb ik altijd een fucking hekel aan gehad, dus daar zal ik mijn handen dan ook niet aan vuilmaken.

Bovendien is het alweer februari en kijken we alleen nog maar vooruit. Er is echter één boek dat ik vorig jaar gelezen heb dat ik het liefst iedereen door zijn strot zou willen duwen. Het beste boek van 2013, wat mij betreft, komt uit 1984 maar is bovendien mijn 2014-tip. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan door Milan Kundera. 355 pagina’s in 146 hoofdstukken verdeeld over 7 delen. Gemiddeld dus zo’n 2,5 pagina per hoofdstuk, typerend voor het fragmentarische karakter van De ondraaglijke lichtheid. Het boek bestaat namelijk nauwelijks uit een plot in de conventionele zin van het woord, maar verslaat afwisselend het leven van vier personages en maakt flinke sprongen in tijd en ruimte. Een schets van de verwikkeling doet de inhoud van de roman tekort, maar even voor de context: de roman speelt rond 1968, toen Tsjecho-Slowakije een gematigder vorm van het communisme introduceerde (‘communisme met een

The Daily Indie

menselijk gezicht’), waarna ze werden binnengevallen door de Sovjet-Unie en er weer een totalitair regime werd herstelt. Tegen deze achtergrond vertelt een postmoderne verteller over het leven van twee tweetallen, Tomas & Tereza en Sabine & Franz, hoe zij overleven en functioneren in een samenleving waarin spionage, onderdrukking en procedures tegen intellectuelen de dagelijkse werkelijkheid zijn. Kundera gebruikt dit ‘verhaal’ als draagmoeder voor zijn ideeën: de verteller reflecteert over en levert commentaar op de keuzes van de personages en de gebeurtenissen die daaruit volgen en zet deze in het licht van zijn ideeën over de menselijke natuur, staatsinrichting, toeval, het wezen van de roman, fictie, het bestaan in zijn algemeenheid, etc. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan is geen geinig verhaal op een geinige manier geschreven waar je doorheen raast op weg naar de volgende vermakelijke rommel. Het is een ideeënman die het een en ander van zijn lezer eist. De korte hoofdstukken zijn er dan ook niet voor niets, het biedt de gelegenheid stil te staan bij wat je zo-

juist hebt gelezen en dat is geen overbodige luxe. Nog niet overtuigd van het beste boek van 2013? Dan een citaat. Geniet: “Een mens kan nooit weten wat hij wil, omdat hij maar een leven heeft dat hij niet aan zijn voorgaande levens kan toetsen, noch in zijn volgende levens kan herstellen. Is het beter samen met Tereza te zijn of alleen te blijven? Er bestaat geen mogelijkheid om na te gaan welke beslissing beter is, want er is geen vergelijking. Wij maken alles zomaar voor het eerst en onvoorbereid mee, net als een acteur die voor de vuist een stuk speelt.

Maar wat kan het leven waard zijn, als de eerste repetitie voor het leven al het leven zelf is? Het leven lijkt daarom altijd op een schets. Hoewel het woord ‘schets’ evenmin juist is, want een schets is altijd een ontwerp voor iets, de voorbereiding voor een schilderij, terwijl de schets van ons leven een schets is voor niets, het ontwerp zonder een schilderij. Einmal ist keinmal, herhaalt Tomas het Duitse gezegde. Wat maar een maal gebeurt, hoeft net zo goed helemaal niet te ge-

Issue 9

DAILY LITERATURE

#2

beuren. Als we maar een leven mogen leven, hoeven we net zo goed helemaal niet te leven.” #2 Hij keek naar de rondvaartboot, die vandaag weer afgeladen met toeristen door de Amsterdamse grachten voer. De dag voor Koninginnedag was het altijd al druk in de stad. Bernard kon vanaf het bankje de jonge reisleidster haar werk zien doen. Even voelde hij een koude rilling door zijn lichaam lopen. De stem van het jonge meisje in de rondvaartboot schalde over het water. ‘Cela est un vagabond d’Amsterdam; that’s a real wanderer from Amsterdam; das ist ein Vagabund aus Amsterdam.’

‘En?’, vroeg de man die naast Bernard op het bankje was neergestreken. ‘Ga je morgen nog verhuizen?’ Bernard herkende direct het stemgeluid van zijn buurman. Het was Plato, de zwerver die hij vorige week zomaar had aangesproken. Zomaar, omdat hij dacht een lotgenoot te hebben ontmoet. Hij bleek al vijftien jaar te zwerven en zich bij voorkeur op te houden in warenhuizen en postkantoren. ‘De plaatsen waar mensen geld halen en besteden.’ De warenhuizen waren huizen, had hij vorige week aan Bernard verteld.

‘Ga je nog verhuizen?’, vroeg hij weer en Bernard wist direct wat hij bedoelde. Toch dacht Bernard heel even dat de zwerver niet echt was. Dat het een man was die zich alleen naar hém toe als een geest openbaarde. In het spiegelend water zag hij de ontmoeting van vorige week oplichten.

‘Heb je ook een naam?’, vroeg Bernard, die naast de zwerver in het portiek was gaan zitten. Hij vond het een belachelijke vraag, maar hij had ‘m al gesteld. Dat gebeurde hem wel vaker. Als hij bij de bakker om een heel brood vroeg was het hem direct daarna duidelijk dat het een half brood moest zijn. Maar ja, de vraag was gesteld, het commando was reeds gegeven. Hij was er niet de man naar zijn eigen commando’s te herroepen.

‘Plato’. Bernard schrok. Hij was helemaal niet voorbereid op een zwerver die sprak. ‘Plato, al vijftien jaar Plato.’ De zwerver zweeg weer. Bernard zag in de glazen deur van het warenhuis de rug van de zwerver. Zijn hele postuur. Zijn zo herkenbare voorkomen. En daarnaast de man die om vergiffenis vroeg. Althans, zo leek het in de weerspiegeling van de deur. ‘Waarom, uh..Plato?’ Bernard wist niet dat hij op vijfenveertigjarige leeftijd nog zo onzeker kon zijn. Plato gaf rustig antwoord. ‘Voorspelbaarheid.

Alles was me veel te voorspelbaar.’ Bernard knikte instemmend en zei: ‘Het kostte mij meer dan veertig jaar van m’n leven. Ik bedoel, om daar achter te komen. Maar het klopt. Ik zit verdomme de godganse dag te wachten! En waarop? Ja, op de dood. Ik ben niet somber hoor, maar het is gewoon zo. Mijn kamer is een dodencel.’

De oude zwerver glimlachte. Een passerende Heilsoldaat lachte terug. En ook een jong echtpaar leek Plato’s lach te beantwoorden door onopvallend te knikken. Bernard vervolgde: ‘Een dodencel, een vluchthuis, een blijf-van-mijn-lijf-en-geest-huis. Maar ja, ik stop er binnenkort mee.’ Plato draaide z’n gezicht iets in de richting van Bernard om te zien wat hij uit z’n jaszak haalde. ‘Borreltje, Plato?’ Hij schroefde de dop van de fla-

The Daily Indie

Issue 9

DAILY LITERATURE

#2

con met whisky en bood Plato een slok aan. De donkere ogen van de stokstijf zittende Plato schitterden als kristallen in het zondagse zonlicht. ‘Oei, wat een zin’, leek iemand te zeggen. ‘Ben ook kunstenaar geweest’, vertelde Bernard opgewonden en spoelde zijn woorden weg met een flinke teug uit de flacon. Twee passerende politieagenten keken met een strenge beroepsmatige blik naar het drinkende duo op de trap van het postkan­toor. ‘Who cares?’, sprak één van hen. ‘Engels?’, vroeg de andere agent. ‘Of course!’ Ze sloegen op elkaars handen, lachten en liepen verder.

‘Créer automatique! Onderbewustzijn!’, vertelde Bernard. ‘Dat dacht ik.’ Plato zweeg en luisterde geduldig naar de man naast hem. ‘Expositie gehou­den! Uitnodigingen verstuurd. De kranten, de bladen, de hele wereld. Allemaal voor mijn werk. Mijn eigen “face the faces”. Mooi hè, face the faces.’ Plato knikte langzaam zijn hoofd. ‘Maar dan echt face the faces’, ratelde Bernard verder. ‘Scheten in flesjes. Lange, korte, milde, exotische, zachte, harde en natte scheten. Echt! En ook drollen. Weet je, ik heb al die drollen in zelfgemaakte kijkdozen gezet.’ De sirene van een voorbij scheurende ambulance deed Bernard zwijgen. Hij voelde de warmte van de zon en wist dat hij op het goede pad was. ‘Volgende week stop ik. M’n kamer, televisie, radio, platen, boeken, alles gaat op straat. Alles, hoor je Plato. Ik ook. Alle houvast laat ik los.’

‘Morgen”, antwoordde Bernard. Plato zweeg. Beide leken te luisteren naar het veelzeggende nummer van Peggy Lee, dat luid uit de radio van een geparkeerde auto opsteeg. ‘Gelukswijn’, sprak de zwerver en toonde een grote fles met wijn. Het kostte hem moeite de fles precies op z’n mond te zetten, zodat veel van het vocht in zijn grove baard verdween. ‘Op naar huis’, zei Bernard en nam de fles over. ‘Op naar huis’, mompelde Plato en ze trokken elkaar overeind. Op straat nam de drukte toe. Iedereen leek bezig te zijn met de voorbereidingen voor de dag van morgen, Koninginnedag. ‘Hier heb ik altijd gewoond’. Plato zat uitgezakt op een met schimmel bedekte driezitsbank en staarde gefascineerd naar buiten. Het uitzicht van deze souterrainwoning maakte grote indruk op hem. ‘Je kan hier vannacht wel blijven’, zei Bernard en haalde een fles jenever uit de koelkast. ‘Deze luxe heb ik niet meer nodig.’ Plato knikte. Een fles en een uur later lagen beide heren diep te slapen.

Al vroeg in de ochtend, om kwart voor acht om precies te zijn, drong het straatrumoer Bernards woning binnen. Koninginnedag was begonnen en Bernard realiseerde zich dat hij de deadline had bereikt. Hij was blij dat ie z’n kleren had aangehouden. ‘Honderd gulden, eten, drank en een deken’, dacht hij hardop. Tien minuten later, vijf voor acht, stond hij met al deze spullen bij de deur van zijn woning. ‘Ik zie je nog wel, Plato’, zei hij en keek naar de in diepe slaap verkerende zwerver.

‘Een nieuw bestaan.’ Die gedachte hield hij vast tijdens zijn wandeling naar het Vondelpark. Traag baande hij zich een weg over het al drukke Leidseplein en weldra stond hij voor de ingang van het park. Na enkele meters lopen vond hij een boom. Hij legde z’n spullen neer en ging zitten. Op dat moment haalde op ruim anderhalve kilometer afstand iemand driehonderd gulden uit zijn sok. ‘De huur’, sprak de slaperige zwerver tegen een verbaasde huisbaas. ‘Maar bent u niet.., bent..u uh’ ‘Wat maakt het uit’, zei Plato. ‘Het gaat immers toch om het geld. Warenhuizen kunnen huizen zijn, maar dit is het ook.’

A. van Gent

The Daily Indie

Issue 9

interview

interview

tekst Stephen Bell

Sommige mensen zijn gewoon gemaakt om muziek te maken. Zo iemand is Jonathan Wilson. Hij treedt 8 december op in een uitverkochte Tivoli de Helling. We spreken de muzikale alleskunner voor zijn show over zijn lange weg naar succes en zijn nieuwe album ‘Fanfare’, waar hij ondanks zijn gestotter nog altijd heel relaxt over kan vertellen.

Je muziek zou je kunnen beschrijven als muziek voor ‘on the road’. Geniet je zelf echt van het toeren en inspireert het je bij het maken van muziek?

“Toeren is altijd een heerlijke ervaring. Het is natuurlijk wel hard werken, maar ik zie het nooit als een verplichting. Zeker nu ik het zo druk heb, is dit de enige vorm van een ‘road trip’ die ik de komende tijd mee zal maken. Bovendien is dit onze uitgerekende kans om te delen waar we de laatste tijd zo hard aan gewerkt hebben. Muzikant zijn is ook gewoon een baan, maar wel een fantastische baan.”

Je eerste soloalbum ‘Frankie Ray’ kwam in 2007, op je 32ste, uit. Hoe zag je leven als muzikant er tot die tijd uit? Hoe ben je in muziek verzeild geraakt?

“Al sinds mijn dertiende speelde ik in coverbandjes en trad ik op in kleine cafés. Op mijn negentiende ben ik met wat spullen en mijn gitaar op mijn rug naar Californië vertrokken om het ‘te maken’. Dat leidde al snel tot een teleurstelling, waarna ik terugkeerde naar mijn thuishaven in North Carolina. Daar richtte ik een eigen band

The Daily Indie

op, Muscadine. We brachten één album uit in 1998, dat was nog in de tijd dat platenmaatschappijen enorme deals en voorschotten gaven. Kort daarna viel de band uit elkaar en vertrok voor een tweede keer naar Californië waar ik tot 2003 een beetje rondbanjerde en liedjes schreef. Ik heb in die tijd ook veel bijgeklust door gitaren te maken en te repareren. Op een gegeven moment was dat zelfs een fulltime baan.

Daar heb ik als muzikant en producer natuurlijk ook veel aan gehad. Zo’n tien jaar geleden ben ik in New York begonnen met wat jaren later mijn eerste soloplaat zou worden. Uiteindelijk ben ik wéér richting de west coast gegaan om in L.A. te settelen, waar ik het album heb opgenomen. Nu klinkt het alsof ik als een soort troubadour van stad naar stad heb getrokken, maar ik heb in al die tijd muziek geschreven en opgenomen en bovendien nog allerlei apparatuur verzameld voor mijn studio in Los Angeles.”

Met je eerste twee albums heb je deze tijdrovende werkwijze toegepast, maar het maken van ‘Fanfare’ kostte je maar

Issue 9

interview

“ Ik stel me altijd heel nederig op ten opzichte van de muziek.�

Jonathan Wilson

interview

Jonathan Wilson

negen maanden. Ben je dit keer veel pragmatischer te werk gegaan?

“Eén van de dingen die het proces erg versnelde was dat mijn band voor dat we studio in gingen vier of vijf nummers al een tijdje live speelde. Het vormen van het album, zoals het orkest heeft wat langer geduurd. Het produceren heb ik helemaal alleen gedaan, dan kick ik iedereen het huis uit, omdat dat voor mij echt diepe concentratie vereist.”

Op ‘Fanfare’ collaboreer je met veel andere muzikanten en niet de minsten. Grote namen als Nash, Crosby en Wilco komen voorbij. Hoe kreeg je al die mensen zover om met jou samen te werken?

“Door al mijn gereis en gespeel heb ik al deze mensen leren kennen. En zij waren gelukkig bereid om samen te werken voor dit album. Van rondtrekken met een gitaar op je rug kun je een behoorlijk netwerk opbouwen!”

Je zit dus veel achter de knoppen.

Beschouw je jezelf meer als muzikant of producer?

“Bij mij zijn die twee onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Bijvoorbeeld, in New York werkte ik vaak als sessiemuzikant. Ik deed toen vaak alsof ik contrabas speelde of drumde, gewoon omdat ik al het fijne van het vak wilde leren. Nu kan ik me als producer beter plaatsen in iedereen die meespeelt op de plaat, ongeacht welk instrument hij of zij speelt. Ik stel me altijd heel nederig op ten opzichte van de muziek.

Je ziet veel muzikanten dingen doen om hun eigen ego een boost te geven, maar daar heb ik het nooit voor gedaan.”

Al je albums heb je in je studio in Los Angeles opgenomen, zou je ook ergens anders willen opnemen?

“Absoluut! IJsland was inspirerend, daar zie ik mezelf nog wel iets opnemen. Aankomende zomer ga ik ook in Nashville opnemen. Dat gaat echt tof worden. Een knusse woonkamer met een houtkacheltje lijkt me wel een ideale omgeving om muziek te maken.”

The Daily Indie

management in een clinch. Dat waren voor mij tijden vol frustratie en stress.

Maar ook in die tijden waren mijn liedjes mijn steun en toeverlaat. Maar nu ben ik omsingeld door een fantastisch team van muzikanten en technici die me door dik en dun ondersteunen.“ Nog laatste wijze woorden voor de gestreste Nederlanders onder ons?

“Keep it on the up and up! And trust your gut!”

De relaxte Californische vibes zijn goed te horen op je album. Ben je altijd zo ‘laid back’?

“Een paar jaar terug, voor het succes van ‘Gentle Spirit’, rond de tijd van mijn eerste album viel alles net niet op zijn plek. Ik zat ook nog met mijn

Issue 9

AlbumRECENSIES Warpaint The Fauns Jaakko Eino Kalevi CYMBALS Gardens & Villa Wooden Shjips The Limi単anas

The Reverb Conspiracy- Vol 2 ERAAS TOY Painted Palms Kevin Morby East India Youth

Suns Of Thyme Dum Dum Girls Mr. Elevator And The Brain Hotel Sleepy Sun NL Recensies The Daily Radar

albumrecensies

Issue #09

beats, drums die klinken alsof ze recht uit het oefenhoek komen en koortjes die alle kanten op galmen. Teese is een rustige uitschieter in het voort jammende geheel, zoals Baby dat wellicht op de vorige plaat was.

Warpaint / Warpaint (Rough Trade)

De verwachtingen zijn al een flink tijdje hooggespannen voor de nieuwe plaat van Warpaint, aangezien voorganger ‘The Fool’ alweer uit 2010 dateert. Nu wordt ons wachten dan eindelijk beloond, en hoe!

De dames hebben muzikaal duidelijk niet voor een heel andere aanpak ge-

kozen. De nummers zijn als vanouds veelal mid-tempo, melancholisch, zwevend, soms rockend, en altijd mysterieus.

Qua productie is er wel voor een iets gedurfder aanpak gekozen. Onder het toeziend oog van de legendarische producer Flood horen we stevige synth-

/ Lights (Invada Records)

The Daily Indie

Annelotte de Graaf

een krappe veertig minuten haar teksten uitademt tegen de mooie muur van geluid, ligt vanaf de eerste seconde fijn in het gehoor. Het langste nummer van de plaat en tevens de lead single Seven Hours biedt een mooie kans om het brede geluidenpalet te ontdekken die The Fauns voor dit album gebruiken. Op het nummer 4am neemt de muziek van de band een wending die sterk doet denken aan The XX. Absoluut hoogtepunt op de plaat is With You, met een stevig pulserende baslijn die wel wat langer door had mogen gaan.

The Fauns

The Fauns is een jonge, vijfkoppige band uit Bristol die makkelijk in één adem kan worden genoemd met andere nu-gaze en dreampop bands als The Pains Of Being Pure At Heart, Blonde Redhead en The History Of Apple Pie. Vier jaar geleden verraste The Fauns vooral de lokale muziekscene van Bristol met zijn titelloze debuut. Invada Records was zo

Doordat alle nummers van vrijwel hetzelfde tempo en tonenpalet zijn voorzien, is het wel een plaat die meerdere luisterbeurten vergt van de luisteraar die alle subtiliteiten van de nummers wil bevatten. Na een eerste luisterbeurt lijkt dit misschien een te langzame brei, waarin onderlinge nummers moeilijk te plaatsen zijn. Wie doorzet wordt echter rijkelijk beloond met songs die ineens stuk voor stuk goed uitgedacht blijken en verbazingwekkend goed blijven hangen.

onder de indruk dat zij meteen vroegen om een tweede plaat.

‘Lights´ laat een rijk geluid horen en sleurt je uit je luie stoel om je vervolgens in een heerlijke wolk van dreampop te smijten.

Afsluiter Give Me Your Love plaatst je kalm terug in je stoel waarna je vinger snel naar de repeatknop zal reiken.

The Fauns broeit en betovert. De manier waarop frontvrouw Alison Garner

Rob Verkerk

Van shoegaze moet je houden, maar wat kan het toch mooi zijn!

Issue 9

albumrecensies

Issue #09

Jaakko Eino Kalevi / Dreamzone (Weird World/Domino/V2)

Uit het niets staart een dromerige, blonde halfgod ons aan vanaf de hoes van zijn ‘Dreamzone’ EP. Het blijkt ene Jaakko Eino Kalevi te zijn, een multiinstrumentalist die in Helsinki al een heuse cult-figuur aan het worden is. De stad waarin hij kennelijk ook nog eens parttime trambestuurder blijkt te zijn.

Nu helemaal niet meer zeker wetend wat we kunnen verwachten, drukken we met lichte spanning de play-knop in. Op een of andere manier geeft zijn uitstraling en zijn blik ons een goed gevoel. Dit kan wel eens zo’n muzikant zijn waar we altijd naar zoeken. Eentje waar we razend enthousiast van worden en

The Daily Indie

die ons weer laat weten waarom we als bezeten kluizenaars continu naar nieuwe muziek aan het zoeken zijn.

De eerste klanken stromen inmiddels door de kamer en voor we het doorhebben, belanden we in een compleet onbekende en fascinerende plek. Een plek waar we al heel lang weer wilde zijn. Een plek die klinkt als een sprookjeswereld en waar natuur en technologie samen lijken te komen in één geluid.

Jaakko klinkt magisch. Hij neemt je mee naar zijn kleurrijke en magische wereld waarin er van alles mogelijk is; met een

vleugje disco, een schepje new wave en een topping van elektro en jazz. Maar bovenal klinken zijn vleierige nummers warm en zijdezacht. Zijn sound is te vergelijken met een beeld waarin je iemand in slowmotion ziet vallen en weg ziet zakken in een diep en donzig bed.

Dat doet hij net zo knap als die andere blonde halfgoden: Ariel Pink en Connan Mockasin. De vergelijkingen zijn dan ook al snel gemaakt. En weet je: dat maakt helemaal niets uit, want je kunt niet genoeg van dit soort gekke en geniale muzikanten hebben.

Ricardo Jupijn

Issue 9

albumrecensies

Issue #09

en clean, wat de muziek heel toegankelijk maakt. De hese stem van Jack Cleverly is niet bijster bijzonder, maar ligt fijn in het gehoor en gaat goed samen met de soms overheersende synthesizers.

CYMBALS / The Age Of Fracture (Tough Love Records)

De vier mannen van de Londense formatie CYMBALS zijn terug. Na in 2013 drie singles uit te hebben gebracht, kwam de band vlak na de jaarwissseling met de opvolger van ‘Unlearn’ en ‘Sideways, Sometimes’. Hoewel de band gewaardeerd wordt door verschillende media, blijft het (intentioneel of niet) behoorlijk underground. Moge ‘The Age of Frac-

ture’ daar verandering in brengen.

Het album begint met de track Winter ‘98 en leidt na een rumoerige intro binnen 45 seconden al naar een loom doch dansbaar nummer. Dat belooft veel goeds voor de rest van de plaat. Ondanks de vele effecten en verschillende loopjes blijven alle nummers doorzichtig

/ Dunes (Secretly Canadian)

The Daily Indie

Jente Lammers

Met nummers als Bullet Train en Chrysanthemum word je gebombardeerd door een catchiness die zelfs de meest doorgewinterde punkrocker de heupen laat schudden. Alhoewel ‘Dunes’ in veel aspecten lijkt op de debuutplaat, is het geluid van de band voller en volwassener geworden. Dit wordt halverwege de plaat duidelijk met melancholische tracks als Purple Mesas en Minnesota.

Op deze nummers ligt dan ook de werkelijke kracht van de band.

Gardens & Villa

Gardens & Villa is een vijfkoppige band die haar wortels in Santa Barbara, Californië heeft. De unieke mengeling van sixties beats, pulserende synths en fluitriffs zorgde ervoor dat de band in 2011 getekend werd door Secretly Canadian.

Het gelijknamige debuutalbum kreeg aandacht van onder andere Pitchfork.

Nu is Gardens & Villa terug met de op-

Hoogtepunten van ‘The Age of Fracture’ zijn, zoals wel te verwachten, de singles die al eerder uitkwamen. Vooral The Natural World en Erosion zijn voorbeelden van liedjes die het zowel goed zouden doen op een intiem huisfeestje als in de nachtclubs. Dat blijkt de kracht van CYMBALS te zijn. Het enige storende aan het album zijn de overgangen tussen nummers. Die hadden wel wat vloeiender gemogen op zo’n dansplaat.

Ruim een uur weet CYMBALS niet te vervelen, en zo doet ‘The Age of Fracture’ niet onder voor zijn net zo goede voorgangers.

zienbarende plaat ‘Dunes’, opgenomen in de winter van het ijskoude Michigan, onder begeleiding van producer Tim Goldsworthy.

Dat de band de fleurige synth-lijnen en aanstekelijke ritmes niet kwijt is geraakt in het bevroren Michigan, is al duidelijk vanaf het eerste nummer Domino.

Met het pulserende ‘Dunes’ zet Gardens & Villa een goede stap naar voren. Maar de overdadige hoeveelheid aan synthesizers, zoals op Colony Glen, kan wel tergend zijn voor de liefhebbers van hun liefelijkere sound. Het catchy geluid ligt er af en toe nét iets te dik bovenop, maar zorgt er wel voor dat je ongegeneerd met je hoofd gaat schudden in openbare gebouwen.

Domenico Mangione

Issue 9

albumrecensies

Issue #09

Sleepy Sun / Maui Tears (All Tomorrow’s Parties)

De vijfdelige band uit San Francisco is alweer terug met hun vierde studioalbum, ‘Maui Tears’. Nadat de psychedelische rockband tekende bij het platenlabel van het Engelse festival All Tomorrow’s Parties kreeg de band al snel veel aandacht. Na een heftig jaar met onder andere een tour met Arctic Monkeys verliet zangeres Rachel Fannen de band. De rest van de leden gaven de moed niet op en namen het album ‘Spine Hits’ op met Dave Catching, bekend van Eagles of Death Metal en Queens of the Stone Age-collaborateur.

Zonder Fannan bleef Sleepy Sun in

The Daily Indie

een diep gat achter met niet bepaald lovende kritieken. Zullen ze met ‘Maui Tears’ dit gat kunnen dichten?

Het album begint sterk met het fijne nummer The Lane waarin direct opvalt hoe goed frontman Bret Constantino en zijn vrienden kunnen spelen met dynamiek en opbouw. Daarna volgen er vergeetbare nummers zoals Words, Everyday Waltz en 11:32. Stuk voor stuk zeker niet slecht, maar ze voelen met hun overdadig jam-achtig karakter te vlak aan. Warme nummers als Outside en Slowdown geven daarentegen wel aan wat de potentie is van Sleepy Sun:

warm, melodisch en meeslepend. Na wederom een aantal vergeetbare nummers sluit hun vierde studioalbum af met de heerlijk Pink Floyd-achtige titeltrack Maui Tears.

Alhoewel Sleepy Sun met nummers als The Lane, Outside en Maui Tears op hun vierde plaat bewijst dat de band prachtige psychedelische rock kan maken, is het album simpelweg niet sterk genoeg om een werkelijke indruk te maken in de overvolle wereld van psychedelische rock.

Domenico Mangione

Issue 9

albumrecensies

Issue #09

rode draad van het decennium blijkt te zijn. Het galmende gekreun in het stemgeluid van leadzanger Ripley Jackson en de verrassende orgel versterken dit gevoel.

Wooden Shjips

En wat zou het ook: goede muziek blijft goede muziek!

De harmonieuze melodieën en herhaalde ritmes voegen een comfortabel gevoel aan de spacende vibe toe. Dat komt vooral aan de orde bij het vijfde nummer These Shadows, die het krautrockende begin al snel achterlaat en in een spacegroove komt waar je hoofd automatisch op mee blijft wiegen. Ook bij het volgende nummer In The Roses wordt al snel duidelijk wat het warme orgel toevoegt aan het geheel.

Wooden Shjips blijft verbazen, zowel tijdens het veelbelovende optreden op Le Guess Who?, als nu op het nieuwe album. De band voert je mee op reis naar de jaren zestig, waar psychedelische, rustig doorkabbelde muziek de

Een favoriet blijft moeilijk aan te wijzen binnen het album, het is vooral aan te raden om hem gewoon helemaal af te luisteren en daarna vooral: repeat, repeat, repeat.

Maartje Knaap

/ Back To Land (Thrill Jockey/Konkurrent)

Inmiddels is het alweer meer dan twee maanden geleden dat Wooden Shjips hun vierde album ‘Back To Land’ uitbracht, maar destijds konden we ‘m wegens de deadline net niet meer meenemen. Desalniettemin alsnog een welverdiend plaatsje tussen de nieuwe releases, aangezien het album nou eenmaal niet uitgesloten kan blijven.

orgeltjes, de repetitieve basloopjes en het Frans-Engelse gefluister die het een feest der herkenning maken dat gevierd mag blijven worden. Single en bescheiden hoogtepunt My Black Sabbath is een heerlijk voorbeeld van de muzikale magie die de band wederom heeft weten samen te vatten.

The Limiñanas / Costa Blanca (Trouble In Mind)

Franse band The Limiñanas is opgericht in 2009 en bestaat uit het liefdeskoppel Lio en Marie Limiñana. Een band doordrenkt van Franse nostalgie, sixties invloeden en Film Noir. En daarnaast erg productief. The Limiñanas doet het tot op heden vooral in thuisland Frankrijk goed. Nu de band Eurosonic aan heeft gedaan, is het goed mogelijk dat de

The Daily Indie

band meer wordt dan een Franse-underground-trots.

Kenners van The Limiñanas zullen geen baanbrekende veranderingen meemaken op ‘Costa Blanca’, zoals de nieuwe derde heet. De band volgt sinds album één een muzikale lijn waar niet van af wordt geweken. Toch zijn het juist de

De rest van het album bewandeld een pad van Velvet Underground, Ennio Morricone soundtracks (inclusief spaghetti westerns) en bevat vele verrassingen. Dit alles maakt The Limiñanas voor nu op zijn minst de spannendste band uit Frankrijk. Kortom: een heerlijke plaat van begin tot eind om echt even voor te gaan zitten.

Extra gratis tip: Ben je zenuwachtig omdat die leuke meid of jongen voor het eerst bij je over vloer komt? Met ‘Costa Blanca’ houd je de ‘mood’ erin!

Rob Verkerk

Issue 9

albumrecensies

Issue #09

The Reverb Conspiracy - Volume Two / (Fuzz Club Records & The Reverberation Appreciaton Society)

‘The Reverb Conspiracy - Volume Two’ is een belangrijke verzamelaar van Fuzz Club Records uit Londen en The Reverberation Appreciation Society uit Texas. De labels brengen met deze bonte samenstelling verassend genoeg een coherente sound van Europese bands die de term psychrock een nieuwe identiteit geven. Met heerlijke bandnamen als Sonic Jesus, Cult of Dom Keller, Acid Baby Jesus en Cosmic Dead etc. (originele plaat met artwork van Dead Skeleton’s Nonni Dead) heeft RevCon 2 een verslavende bindende factor: een overdaad aan reverb waar mijnheer Fender zeker natte ogen van zou hebben gekegen.

Na de vliegende kickstart van The Janitors neemt Dark Bells meteen gas terug en geeft met het sterke Wildflower: een blauwprint van de spacende shoegaze-kant van de psychedelica.

En de varianten stapelen zich op: na

The Daily Indie

de krauto-psych van Time & Space Machine (huidig project van de Londense producer-wizard Richard Norris) volgt overstuurde smerige garage-psych van Sonic Jesus. Het Noorse Electric Eye doet waar psychedelica-grootheid Tame Impala zo goed in is: het produceren van een instrumentale deken van eindeloos versmeltende gitaarlijnen (reverb!) op een alsmaar voortgroovende fuzzende bas.

Het epische middenstuk van kant B is Hypnotized Narcissisist van Tales of Murder and Dust: een organische rockjam anno 1968 in de Zodiak-club van een eerdere generatie van de Goat-dynasty, maar dan met fluit. De bijna eng authentieke new wave van Cult of Dom Keller zorgt ervoor dat je weer eens oprecht zit te balen dat je niet in 1981, met díe soundtrack door Londen hebt kunnen zwerven. Dan weer de rechttoe-rechtaan weirdness

van Pinkunoizu die halverwege ontaart in een bijna dansbare jaren ‘60-out-ofspace versie van Stereolab.

En er valt nog zoveel meer te genieten: de eindeloos uitdijende kosmische stonerrock van Glasgow’s The Cosmic Dead, het Koude Oorlog-einde-dertijden-gevoel van The Woken Trees, tot en met de nietsontziende noise van Big Naturals: je boft als audiofanaat maar mooi met een rijke psychedelische topmuziektraditie die op zo’n scala aan manieren wordt nagevolgd.

Dit album verdient het gehoord te worden door de fans van de aangenaam veelzijdige en onvoorspelbare psychsound van weleer, en eigenlijk alle rockhoofden die hun gitaren graag luid en met veel reverb hebben.

Roeland Rutgers

Issue 9

albumrecensies

Issue #09

stappen. Dit nummer laat je een Chinese tempel binnen wandelen, waar belletjes en klokjes vermengd worden met rustgevende tai chi-muziek. Het hoogtepunt van de trip is Old Magic. Een fijn nummer waar een paar van de tempelbelletjes al om de hoek komen kijken, onder begeleiding van ritmische drums.

ERAAS / Initiation (Felte/Konkurrent)

De Brooklynse band ERAAS had met zijn vorige album al bewezen een eigen weg in te slaan en bevestigt dit nog eens met ‘Initiation’. Het artwork is een vervormde versie van ‘Songs for the Deaf’ van Queens of the Stone Age, maar ERAAS is in niets te vergelijken met deze band, of met welke band dan ook. Nee, ERAAS mixt sexy met industrieel, elektronica met postrock, en

bouwt daar een duistere atmosfeer omheen.

De vage stem van Robert Toher lijmt de nummers met onverstaanbare lyrics aan elkaar. Hij laat je verdrinken in langzame, donkere, voortkabbelende nummers. Alleen bij Circling heb je één minuut en vijftien seconden de tijd om even uit deze onheilspellende mist te

/ Join The Dots (Heavenly Recordings/PIAS)

Een korte introductie dan maar: TOY uit Londen bracht in 2012 een zeer gewaardeerd titelloos debuutalbum uit, en

The Daily Indie

Mabel Zwaan

zanger Tom Dougall een uitstekend psychedelisch werkje af, dat geen enkel moment te overdadig of te overdreven klinkt, terwijl experiment niet echt uit de weg wordt gegaan. De voortstuwende basloopjes en drumpartijen zorgen voor een haast hypnotiserende ritmesectie, een fijn houvast in de liedjes waarin de gitaren flink razen.

TOY

Fans van Sonic Youth, The Horrors, S.C.U.M. en andere post- en horrorpunk kunnen weer aan hun trekken komen met de release van Join The Dots, het tweede studioalbum van TOY.

‘Initiation’ is een klassiek voorbeeld van ‘je vindt het niks of je vindt het geniaal’.

Een donkere sleur vol onbekende geluiden, waarbij ERAAS de luisteraar de ruimte geeft om het zelf in te vullen. Een band waar we nog best wel eens meer van zouden kunnen gaan horen.

bracht deze plaat afgelopen zomer live ten gehore op Glastonbury en diverse NME-tours.

De tweede helft van de plaat is wat trager en mist venijn, maar dat is slechts een kleine smet op een prima psychrockplaatje om de donkere winterdagen mee door te komen.

Lisa de Jongh

Afgelopen december was TOY als voorprogramma van Placebo te bewonderen in Europa, waarschijnlijk net dat laatste stootje tot grotere bekendheid.

Met ‘Join The Dots’ levert de band rond

Issue 9

albumrecensies

Issue #09

Damien Jurado / Brothers and Sisters of the Eternal Son (Secretly Canadian/Konkurrent)

Zilver is een zeldzaam metaal op planeet Aarde. Dat het in de helft van de liedtitels van Damien Jurado’s kersverse ‘Brothers and Sisters of the Eternal Son’ opduikt, is veelzeggend. Deze plaat is te vertrouwd om van een andere planeet te zijn en te vreemdsoortig om te wortelen in onze aarde.

Niet voor het eerst werkt Jurado samen met Richard Swift: een combi die meer oplevert dan de som der delen. Wat dan? Welnu, de liedjes staan als een dorp, maar de reuring die de heren aldaar veroorzaken is subtiel en kleurrijk.

Vaak grootse instrumentatie, ijle koor-

The Daily Indie

tjes en mooi gedoseerde dub. Jurado vertelt een verhaal dat mooier wordt door de mal waarin het gegoten is. Die vertelling sluit aan op de mysterieuze plek die albumtitel werd van zijn vorige langspeler: ‘Maraqopa’. In een droom leerde hij dit dorp kennen. Het is toneel voor personages die zowel geplaagd als verlost worden door hun religie. Of dat een geloof is in lugubere liefde, organische science fiction of de diepten van de Allerhoogste, vertelt het verhaal niet.

Beeldschoon is Silver Katherine, een liefdesliedje waarin buikvlinders zich

in het arrangement langzaam vermenigvuldigen. Bezwerend is de gelaagdheid van Magic Number, verslavend de kopstemkreet in Jericho Road en verfrissend catchy de synth in Suns In Our Mind. Alles schuurt en ronkt psychedelisch.

Van metaalbewerker werd Damien Jurado edelsmid. Zijn beheersing van het ambacht eindigt voorlopig in de pure verfijning van ‘Brother and Sisters of the Eternal Son’. Een meesterwerk dat je laat verdwalen met het voortdurende gevoel van thuiskomen.

Admiraal Oosterbroek

Issue 9

albumrecensies

Golden Animals Hear Eye Go

Shiny Darkly Dead Stars

Issue #09

The Frowning Clouds Whereabouts

THE DAILY INDIE RADAR

Night Sins To London Or The Lake

The Hidden Cameras AGE

Wolf People When The Fire Is Dead In The Grate

Blank Realm Grassed Inn

Big Ups Eighteen Hours Of Static

Alcest

Shy Boys

Neil Young

Haunted House

Shelter

Shy Boys

Live At The Cellar Door

Haunted House EP

The Daily Indie

Issue 9

albumrecensies

Issue #09

Bells- of The Shins-kloon is op zich geen belediging, maar Painted Palms is meer dan dat.

De neven zaten deze keer bij elkaar in de studio, maar ‘Forever’ klinkt regelmatig als een dissonante, a-ritmische verzameling samples die allemaal tegelijk afgespeeld worden. Gek genoeg heeft dat wonderschone en harmonieuze popsongs tot gevolg. Alsof in elk nummer het puzzeltje met honderd ideeën als vanzelf in elkaar valt.

Painted Palms / Forever (Polyvinyl)

Ken je dat? Dat je zo’n plaat opzet, en even moet checken of je tòch niet per ongeluk de nieuwe Broken Bells draait?

Painted Palms bracht in 2011 de heerlijk psychy debuut-EP ‘Canopy’ uit. Die plaat kwam tot stand een bijzondere e-mailsamenwerking tussen neefjes Christopher Prudhomme (in thuishaven New Orleans) en Reese Donohue (verhuisd naar San Francisco). ‘Cano-

py’ deed niet veel in Europa, maar de band werd in de VS binnengehaald als de nieuwe Animal Collective en toerde met Braids, The Ruby Suns, STRFKR en of Montreal.

Voor ‘Forever’ kwam Prudhomme ook naar de Bay Area en besloot dat hij voortaan als James Mercer wilde klinken. Een band afdoen als een Broken

Kevin Morby / Harlem River (Woodsist)

Kevin Morby is geen bekende naam, maar wel een bekend muzikant. Als liefhebber van indie is de kans vrij groot dat u wel eens, op een blauwe maandag, muziek van hem in uw oren heeft gehad. Morby is namelijk de bassist van Woods en frontman van The Babies samen met Cassie Ramone, bekend van Vivian Girls. Als zeventienjarige jongen verhuisde de muzikant van Kansas City

The Daily Indie

naar Brooklyn om vervolgens half overrompeld in Woods terecht te komen.

Morby liet echter enigszins mistreurig zijn verleden achter zich toen hij vorig jaar ‘zijn’ stad verruilde voor Los Angeles. Deze voorgeschiedenis, van een stad waar hij volwassen werd, zorgde voor een melancholische ode aan New York.

Morby neemt ons gedurende ‘Harlem

Dit is pop van de bovenste plank: trippy, melodieus, opgewekt en toch introvert.

Inderdaad, een band die thuishoort in dezelfde platenkast als The Shins en Animal Collective, maar wel een eigen plankje verdient.

Robin van Essel

River’ mee op reis langs de geliefde plaatsen van zijn jeugd. ‘If you knew just how far I travel’ zingt Morby ons zachtjes toe, als een voorbode van zijn reis naar het beloofde New York. De melancholische klanken van Miles, Miles, Miles gaan al snel over naar het uptempo en orgel gedreven Wild Side. En dan breekt de ongerustheid aan van de negen minuten durende Harlem River die met stuwende drums en langgerekte orgelgeluiden, de nimmer stilstaande onrust vertolkt van de muzikant. Contemplerend over het missen van zijn ‘trein’ en het bedaren van zijn onrust bereikt Morby met Cate Le Bon’s sensuele stem op de achtergrond in Slow Train het hoogtepunt van het album.

Met ‘Harlem River’ heeft Morby ons een prachtig album gegeven, dat met haar warme beschouwende nummers ons na doet denken over het leven wat je had, hebt en zal hebben.

Domenico Mangione

Issue 9

albumrecensies

Issue #09

East India Youth / Total Strife Forever (Stolen Recordings/PIAS)

Total Strife Forever is het donkere sprookje van William Doyle AKA. East India Youth. De jongen die schitterde op Eurosonic 2014 en de jongen die op zijn negentiende school verliet om zich vervolgens een lang jaar in isolatie aan de randen van Noord–West Londen te vestigen en te werken aan een bijzonder project. Dit is inmiddels ruim drie jaar geleden. Een album dat drijft tussen ritmes, sferen en emoties is het gevolg: ‘Total Strife Forever’.

Het eerste muzikale kunstalbum van 2014 is een feit. Muziek die schommelt tussen elektro en pop en die dichtbij per-

The Daily Indie

fectie komt. De eerste twee nummers, Glitter Recession en Total Strife Forever I vloeien zo perfect in elkaar over dat je niet door hebt dat het over twee nummers gaat. Een tien minuten durende en duister eentonige intro die je in de wereld leidt van East India Youth. Deze wereld kent mysterie, sinister, schoonheid, trance en vier versies van Total Strife Forever.

Pas bij het derde nummer voegt de zoete stem van William Doyle zich bij de muziek. Deze keert vervolgens weer terug bij Heaven How Long. Die qua zang doet denken aan de Lord of the Rings-

soundtrack (luister maar, dan snap je mijn punt) en voor de een na laatste keer bij potentiële hit Looking For Someone.

East India Youth neemt je mee in een verhaal dat je niet per sé hoeft te begrijpen. Drie jaar van zijn leven wordt je op een presenteerblaadje aangeboden. En dat pakken wij met beide handen aan.

Muziek die diende als zijn eigen persoonlijke therapie, groeide uit tot een waar kunstwerk waar hij godzijdank de rest van de wereld van mee wil laten genieten.

Mabel Zwaan

Issue 9

albumrecensies

Issue #09

backen zich een weg door de soepele grooves en de plaat is los.

Wat volgt is een album dat zich niet vast laat pinnen en zijn eigen weg bewandelt. Het up-tempo One Song weet je te hypnotiseren, waar Soma – God For Gods met een opzwepend couplet en een catchy refrein je weer wakker schudt. ‘Fortune, Shelter, Love and Cure’ is dan nog niet op de helft en trekt hem nonchalant door met een sitar op The Years We Go Is Not Enough en het freaky, oosterse Asato Maa.

Suns Of Thyme / Fortune, Shelter, Love and Cure (Electric Magic Records)

Zomaar een bandje uit Berlijn dat je van links en rechts van de sokken blaast.

Wait, what?! Berlijn? Suns Of Thyme is inderdaad een Duitse band met een verbluffende sound en strakke nummers. En dat komen wij ook niet zo vaak tegen. De band weet een harmonieuze brug te bouwen tussen psychedelische rock uit de jaren zestig en dikke new wave en shoegaze uit de jaren tachtig

en negentig.

Het begint allemaal met de duistere opener Violent Eyes, waarbij zanger Tobias Feltes je direct in zijn wereld meesleurt met zijn donkere, heldere en indrukwekkende stem. Het ijs is gebroken, de spanning is eraf en de versnelling gaat omhoog op nummer twee The Way. De drums laten zich horen, de gitaren feed-

/ Too True (Sub Pop)

The Daily Indie

Ricardo Jupijn

naar voren kwam, is dit nieuwe album overwegend meer poppy. Deze sound komt vooral terug aan het begin van het album, met als hoogtepunt Rimbaud Eyes die de Bedroom Eyes van het vorige album tot mijn grote schrik heeft te lijken vervangen. Naarmate het album vordert komt gelukkig de vertrouwde sound van Dum Dum Girls weer terug, met als uitspringers Too True To Be Good en Lost Boys & Girls Club.

Hier komt het gevoel van een heerlijke soundtrack van een jaren ‘80 high school/roadtrip movie terug.

Dum Dum Girls

Alweer in 2011 kwam het album ‘Only in Dreams’ van Dum Dum Girls uit, en nu is het dan eindelijk tijd voor de langverwachte opvolger. ‘Too True’ werd op 28 januari door Sub Pop Records uitgebracht. Frontvrouw Dee Dee Penny schakelde hiervoor de hulp in van Richard Gottehrer (ex-producer van onder andere Blondie en The Go-Go’s)

Het gaat alle kanten op met deze Duitsers. Een levendige plaat met een scherp randje. Misschien niet zo megaorigineel en alles, maar dit kwartet heeft op momenten wel een groove om u tegen te zeggen en een partij nummers die geen moment vervelen. En dat is ook zeker wat waard.

en Sune Rose Wagner (zanger van de Raveonettes).

Ondanks deze hulp en de opgedane ervaring met garagerock, valt de verstreken tijd tussen beide albums duidelijk op te merken uit het verschil qua sound.

Hoe uit ‘Only in Dreams’ en EP ‘End of Daze’ voornamelijk gruizige goth-rock

Hoewel er wel puntjes van kritiek blijven, is nog steeds duidelijk dat deze vrouwen ballen hebben. Ze overtreffen zichzelf op dit album niet, maar dat is in de toekomst zeker niet uitgesloten.

Maartje Knaap

Issue 9

albumrecensies

Issue #09

Mr. Elevator and the Brain Hotel / Nico & Her Psychedelic Subconscious (Burger Records)

Wat een bandnaam, wat een albumnaam, wat een hoes en wat een nummers! Mr. Elevator & The Brain Hotel: het komt weer eens uit LA. Maar goed, laten we er niet te veel omheen lullen en beginnen bij het begin: Nico. Een oud en brak orgeltje wordt door een speaker gelust die lijkt te zijn opgeblazen en vervolgens overgaat in één van de soepelste grooves die we de afgelopen maanden hebben gehoord. In het couplet voel je een warme gloed door je lijf gaan, wanneer de harmonieuze tegen- en samenzang alle zorgen van je afspoelen en je een instant shot gelukzaligheid geven.

Net bijgekomen van deze gierende orgel-orgie gaat het onmiddellijk verder met My Purple I. Fuzz-knoppen allemaal vol open, de orgel op vibreren, en gaan. Iets minder zonnig wordt het op Mermaid Song, dat klinkt als een nat en grijs dorpje in een godvergeten deel van Groot-Brittanië. Kosten noch moeite gespaard, drijft het nummer over in Sunshine Starlight, waar de wolken plaatsmaken voor een bloedhete Californische zon en de sidderende, warme lucht om je heen dwarrelend opstijgt.

Inclusief de luisteraar zelf, door middel van een lang en hypnotiserend instrumentaal stuk.

Vervolgens ontspoort dit geheel in een of andere sicke orgelsolo in & Her Psychedelic Subconscious.

Vervolgens komen er weer vrolijke en wiebelende orgelpartijtjes door de speakers en is het dansen geblazen op

The Daily Indie

Right Where You Ought to Be (inclusief lekkere orgelsolo, jeeeej!). Versnellinkje terug en door met het glinsterende en instrumentale Grape Jelly (Jam).

Tijdens Don’t Hold Back bedwelmt het muzikale trio je nog verder, waarbij je ze met Velvet Night in een carnavaleske en gestoord spiegelhuis plaatsen.

Na een zware trip lift afsluiter Infinity je nog even met stampende bas- en orgelpartijen, om je vervolgens beduusd achter te laten.

Eén van meest kleurrijke en opwindende platen die op onze redactie heeft geklonken. Hashtag pareltje. Hashtag koesteren.

Ricardo Jupijn

Issue 9

NL recensies

Issue #09

Apneu

Herrek

I Am Oak

/ Hard Feelings (Subroutine/Narrominded)

/ AM (Snowstar Records)

/ Ols Songd (Snowstar Records)

Apneu is een samenwerking tussen verschillende Amsterdamse muzikanten, onder andere uit Katadreuffe. Voor iedereen die te kampen had met epileptische aanvallen bij de muziek van deze laatste band, is Apneu wellicht een aardig alternatief. Ondanks de incidentele bezetting, blijkt toch al sinds de oprichting in 2010 regelmatig dat Apneu de juiste snaar raakt. De band stond al op Incubate, Le Mini Who? en vorig jaar in de Popronde.

Begin 2013 komt het exceptionele ‘Waktu Dulu’ uit van Herrek, ook wel Gerrit van der Scheer. Een intrigerende en imaginaire plaat die zo’n tien maanden later wordt opgevolgd door ‘A M’.

Het album ‘Old Songs’ van het Utrechtse I Am Oak is een nieuw album met oud materiaal. Het geluid is in een paar albums van verstilde, pastorale slowfolk veranderd in een veel rijker georkestreerd instrumentarium.

‘Hard Feelings’ komt (net als de regelmatige releases van Katadreuffe) uit op Subroutine en heeft nog geen twintig minuten nodig voor elf songs, al dan niet gevuld met volslagen lyrische onzin. Te verwachten bij een band met leden als Moronica Lewinsky en Debilio Estevez, en songtitels als Downosaur, White Castle en Walkie Stalkie (zo komt ook de titel van de plaat ineens in een heel ander licht).

Desondanks is het allemaal lekker poppy, energieke garagepunk. Niet te moeilijk, maar wat zou het? Het zit verdomd goed en catchy in elkaar. Meer heb je ook niet nodig, als je van de zomer op hopelijk méérdere festivals in de pit staat.

De luisteraar duikt met Van der Scheer opnieuw een magische wereld in op deze duistere EP. Een EP die, de titel en de hoes zeggen het al een beetje, de roes van de nacht belichaamt. Het vijf nummers tellende album, opgenomen met Lukas Dikker (LUIK), klinkt op het eerste gehoor een stuk kaler, kleiner en donkerder.

Daarmee is het geheel meer ingetogen, zoals op het mysterieuze Fading Waves of het fascinerende en bedwelmende Waking. Sobere, maar niet fragiele nummers. Vijf dromerige nocturnes die zweven tussen slaap en bewustzijn en af worden gesloten met Flood, dat je compleet verdoofd achterlaat in de betoverende wereld van de kleine uurtjes. *Een luistertip: luister achterover liggend als het buiten diep donker is, met de ogen gesloten en door een koptelefoon.*

Voordat de band officieel albums ging uitbrengen, was deze verzameling nummers al onder dezelfde naam door de band beschikbaar gesteld. Nu zijn de ‘nieuwe’ oude nummers echter veel professioneler opgenomen: de droge sound heeft plaatsgemaakt voor een veel warmere sound. En waar I Am Oak voorheen schitterde in ingetogenheid, durft de band nu ook te schreeuwen.

Letterlijk zelfs, in de climax van Birches, of via de gitaarsolo in Covers Cover.

Eigenlijk keert de band terug naar zijn essentiële geluid: waar I Am Oak op het laatste album steeds meer instrumenten ging toevoegen, is de hoofdrol hier gelukkig weer weggelegd voor Thijs Kuijken’s lijzige zang, gitaargetokkel en spaarzame percussie. Soms moet je als band even een stapje terug doen om vervolgens weer vooruit te kunnen.

Yoram van Hees

Ricardo Jupijn

Robin van Essel

The Daily Indie

Issue 9

albumrecensies

Issue #09

The World Of Dust / Bhava (Snowstar Records)

Tijdens het schitterende jubileumfeestje van Snowstar Records in Tivoli Oudegracht stonden er allerlei interessante zaken op de agenda, de ene nog specialer dan de ander. Eén van die dingen was een bijzondere plaat die niet op het internet te vinden zou zijn en niet live zou worden gespeeld. De release is een intieme luistersessie, de manier waarop je deze plaat hoort te ervaren, volgens de projectleider.

Tijdens de donkere decemberavond neemt geestesvader van dit project, Stefan Breuer (The Subhuman, Lost Bear, I Am Oak), het groepje bezoekers mee naar een geheim plekje onder in Tivoli.

Afdalend komen we in een smal gangetje terecht, waar de ongeveer twintig bezoekers een draadloze koptelefoon krijgen overhandigd en een schemerige kamer vol banken, stoelen en zitzakken

The Daily Indie

in worden geleid. In de sfeer: zet je telefoon uit, je koptelefoon op en geniet in alle rust van niets anders dan de muziek.

En die is op zijn zachtst gezegd: bijzonder bijzonder. De schemering nodigt uit om je ogen dicht te doen, je hoofd naar achteren te leggen en je volledig mee te laten nemen naar de kosmische en filmische wereld van deze muziek. Na een mysterieus intro loopt de plaat geruisloos over in het nummer Shapes, waar Thijs Kuijken, de bevriende frontman van I Am Oak, de eerste zangpartijen voor zijn rekening neemt.

Tussen de nummers met zang bevinden zich telkens instrumentale en indrukwekkende arrangementen, die je het gevoel geven dat je langzaam opstijgt van de grond en geleidelijk weer

afdaalt in een nieuw nummer en in een nieuw te ontdekken wereld.

Het mooiste aan ‘Bhava’ is het feit dat het door blijft gaan zonder je het werkelijk door hebt, waardoor het aanvoelt als één lange (luister)ervaring. Want dat laatste is het zeker. Eigenlijk zou je de plaat inderdaad ook niet anders dan via een koptelefoon in een donkere ruimte mogen beluisteren.

‘Bhava’ is een vorm van meditatie die mij nog niet eerder is overkomen. Nog steeds in een ander melkwegstel zwevend keer ik rozig en high weer terug in Tivoli. Even bijkomen. Het luisteren naar deze plaat heeft op één of andere manier mijn geest compleet geleegd en gezuiverd. De wereld van The World Of Dust is erg indrukwekkend. En bijzonder, op z’n minst.

Ricardo Jupijn

Issue 9

NL recensies

Issue #09

Mountain States

The Benelux

Thomas Azier

/ Mountain States (Eigen Beheer)

/ The Benelux (Acoustic House Records)

/ HYLAS (Mercury Records)

Nu DIIV-frontman Zachary Cole Smith voorlopig nog wel het label coke-koerier opgespeld zal hebben, zijn daar gelukkig onze eigen Nijmeegse indiedarlings van Mountain States. Eerder kwam de single El Sombrero al voorzichtig naar buiten, en dit nummer blijkt ook direct het hoogtepunt te zijn op de EP die in december het licht zag.

Eind 2010 debuteerde The Benelux met een zeer fijne eerste EP. Single Girl Singer stak boven de gemiddelde track uit door het extreem effectieve idee van ‘de band die dance-muziek maakt’.

Toen gaf de band al aan dat er aan een album gewerkt werd.

Thomas Azier ruilde op negentienjarige leeftijd Nederland in voor Berlijn. Geïnspireerd door zijn nieuwe omgeving werkte hij aan zijn sound en songs. Nu, twee goed ontvangen EP’s later, heeft hij zo’n hype opgebouwd dat hij zijn thuisland al ruimschoots ontgroeid is.

Ruim drie jaar heeft het geduurd voor deze er is. Dat is lang, maar gelukkig is dat het geheel goed aan te horen.

Wat opvalt, is de simpele invulling van de songs en de droge sound. Het ‘band die dance-muziek maakt’ is al lang niet nieuw meer, maar de manier waarop The Benelux hier invulling aan geeft, verdient zeker een berg complimenten.

De dansvibes zijn subtieler dan normaal, maar niet minder effectief.

‘HYLAS’ is Azier’s eerste full length album en het laatste hoofdstuk in zijn HYLAS-trilogie. En alles aan de plaat klinkt en voelt als een apotheose. De compacte popsongs zijn gevuld met grootse synthesizers en theatrale zanglijnen. Naast de grootse momenten klinkt ‘HYLAS’ net zo vaak gestroomlijnd als diep en indringend, net zo vertrouwd als vooruitstrevend.

Mountain States valt met het nummer SKY gelijk met de deur in huis. Een lang intro met pakkende popmelodieën, een sausje van rauwe, fuzzy gitaren en een vleugje western. De dreampopband voegt daar een dromerig stemgeluid aan toe (daar is het DIIV-linkje) en zorgt voor een korte, maar fijne luistersensatie.

Home, met jagende drumriffs en Jura, dat begint met het geluid dat ik me voorstel bij een brullend dinosaurusspeeltje, doen denken aan Amerikaanse bands als Beach Fossils, Wild Nothing en Real Estate. El Sombrero, het liefdesliedje waar elk meisje van droomt, blijft echter het hoogtepunt. Dromerig en lief, bijna aandoenlijk. Nederland is een klein juweeltje rijker.

Mabel Zwaan

The Daily Indie

Nadeel van de invulling en sound is wel dat alle songs vrijwel hetzelfde klinken.

Niet per se slecht, maar de nieuwigheid is er snel af. Ook zijn niet alle songs even sterk en dat komt vooral in de tweede helft wel eens bovendrijven. Maar het gekke is: ik blijf deze plaat maar weer opzetten, en dat lukt niet alle albums.

Wessel van Hulssen

Binnen het concept van popliedjes gaat Azier los in de productie. Het geheel klinkt zo verfijnd en tegelijkertijd ijzersterk, dat het als ‘electropop’ bestempelen voelt alsof je Azier tekort doet. Er is geen sprake van slechte songs, slechts van paar songs die minder goed zijn dan de hoogtepunten. Dat dit laatste hoofdstuk een album is en geen EP, is precies wat Thomas Azier en de complete trilogie verdient.

Wessel van Hulssen

Issue 9

COLUMN

tekst Robin Kramer

Robin Kramer (1990) is schrijver en singer/songwriter. Meer over hem kun je vinden op www.robinkramer.nl en hij schrijft ook dingen in 140 tekens, daar kun je hem vinden onder @robinkramerr.

Neutral Milk Hotel brengt in 1997 ‘In The Aeroplane over the Sea’ uit, een conceptalbum geïnspireerd op dromen die songwriter Jeff Mangum teisterden nadat hij het dagboek van Anne Frank had gelezen. Het album krijgt uitmuntende recensies, de band doet een tour en dan horen we bijna vijftien jaar niets meer van ze (Mangum kan leven van de lpverkoop, ‘In The Aeroplane over the Sea’ behoort jaarlijks tot de bestverkochte langspeelplaten van de wereld). Dan staat hij plotseling te zingen bij Occupy Wall Street, doet wat solosetjes in Amerika en komt dit jaar één van mijn dromen uit: in mei staat Mangum met Neutral Milk Hotel op Le Guess Who? in Utrecht.

De eerste keer dat ik ze hoorde, moet op de slaapkamer van Lourens zijn geweest. Ik had in de vierde klas besloten dat ik een intellectueel wilde worden en werd door vrienden naar hem doorverwezen. Naar een klein kamertje in zijn ouders huis, gevuld met grijsgedraaide langspeelplaten, valse gitaren en opengeslagen romans op de vloer. Toen hij ‘In the Aeroplane over the Sea’ opzette, veranderde mijn leven – zoals van iedereen het leven veranderd als ze voor het eerst hun favoriete plaat horen.

The Daily Indie

Maar ik begreep, daar en toen, vooral een heleboel dingen over muziek: dat je geen ingewikkelde akkoorden hoeft te gebruiken, bijvoorbeeld. Dat je geen mooie stem hoeft te hebben. Dat alles een instrument kan zijn. Maar ik begreep ook voor het eerst iets fundamenteels over poëzie, namelijk dat er ontzettend veel schoonheid schuilt in beelden. Niet in beelden die iets zeggen, maar in beelden an sich.

Mangum doet dat constant. Neem bijvoorbeeld de verpletterend mooie zinnen in Two-Headed Boy Pt. 2, waarin hij zingt: ‘She will feed you tomatoes and radio wires and retire to sheets safe and clean’. Wat hij hier doet is: hij neemt een zin die voor iedereen iets anders kan betekenen, maar ook voor een heleboel mensen niets betekend én voor een heleboel mensen niets betekend maar wel van waarde is. Dat is op zich al mooi. Maar de zin die daarop volgt is een zin waar we een duidelijke associatie bij hebben, sheets safe and clean, daar kun je weinig kanten mee op. Mangum is constant bezig om onze dagelijkse emoties vast te knopen aan beelden die hij heeft verzonnen. Waardoor ik, als ik ’s avonds in een bed kruip met schone lakens, plotseling aan tomaten en radiosnoeren moet denken.

Als hij op King of Carrot Flowers Pt. 2 & 3 als een éénmanskoor zingt: ‘Jesus Christ, I love you,’ kunnen we dat op twee manieren interpreteren: óf hij houdt daadwerkelijk van Jezus, óf hij houdt van de persoon aan wie het liedje is geadresseerd en gebruikt hij Jesus Christ als krachtterm. Het is voer voor het soort scholieren dat wij waren, met oogbedekkende pony’s en koptelefoons, om op www.songmeanings.net op te zoeken wat andere mensen denken dat hij bedoelt. Oh Comely was daarbij ons volkslied, een woordlawine van acht minuten, opgenomen in één take – als je goed luistert, kun je aan het eind één van de bandleden holy shit horen roepen – met als leitmotiv slechts twee majeurakkoorden.

Lourens woont niet meer op dat kamertje. We hebben allemaal onze eigen kamertjes nu, met onze eigen lp’s, instrumenten en romans. Maar ik geloof dat het over een paar maanden, als we voor dat podium staan, weer even zal zijn als in dat kamertje. Niet omdat we dat nodig hebben, maar omdat sommige emoties nu eenmaal aan beelden zijn gekoppeld.

Issue 9

Join Our Team!

Wij zijn op zoek naar: • schrijvers • fotografen • illustratoren • columnisten

Interesse?

Mailen kan naar: ricardo@thedailyindie.nl

interview

interview

tekst Cathelijne de Groen

The Oscillation bracht in 2013 het album ‘From Tomorrow’ uit. Hoewel ook dit derde album duidelijk terugkeert naar de krautrock en psychedelica, verschilt het toch van de twee voorgangers ‘Veils’ en ‘Out Of Phase’. The Daily Indie vindt het tijd om eens met de band te praten en ze voor te stellen aan onze muziekliefhebbende lezers.

Om 2014 goed te beginnen, organiseert het Beursgebouw in Brussel een gratis avond met onder andere een optreden van The Oscillation. Beneden in het Beursgebouw is een hip café en de concertzaal bevindt zich tig trappen naar boven. Jammer dat alleen de artiesten gebruik mogen maken van de lift.

In het café schuift een wat schuchtere Demian Castellanos (41) aan. Demian richtte The Oscillation op in 2006 en begon als éénmansproject: “Ik maakte het eerste album in mijn eentje, maar de platenmaatschappij vond dat ik een band bij elkaar moest zoeken om het album te promoten.”

Dus Demian zocht een band bij elkaar en begon live-optredens te doen: “Ik was bang om live te spelen, maar begon er na een tijdje wel van te genieten. Je bent bang om fouten te maken, of bang dat je niet goed bent. Gelukkig overkom je deze onzekerheden, maar nooit helemaal. Ik ben nog altijd nerveus voor een optreden.” Hoewel Demian de drijvende kracht is achter de band, krijgt hij van zijn medebandleden

The Daily Indie

meer input en groeit de band als groep, in plaats van individueel: “Ik zou kunnen zeggen dat onze muziek klinkt als een mix tussen de vroege Pink Floyd en Spacemen 3, maar dat is eigenlijk niet zo. Het is moeilijk om uit te leggen. Ieder nummer is als een denkbeeldige plek waar je heen kunt gaan.

Niet filmisch, het is geen film, maar een soort atmosfeer waar je jezelf in kunt verplaatsen en die je op je eigen manier kunt interpreteren”. Zoals Pitchfork schreef over The Oscillation: ‘… the band is so committed to the chugging rhythm and vapor-trail guitar detonations that who they sound like is much less important than how hypnotic they sound.’ Het gaat ze er niet om als wie ze klinken, maar veel meer om de meeslepende hypnotische en psychedelische sound.

Het schrijven van muziek is een emotioneel proces voor Demian. Tijdens het schrijven van het laatste album ‘From Tomorrow’ was hij paranoïde en ongelukkig. “Maar niet de hele tijd. Ik was vrij paranoïde over mijn vriendschappen. De periode dat ik

Issue 9

interview

The Oscillation

“Het past bij de mysterie van de muziek, de denkbeeldige plekken waar de muziek je heen kan voeren.�

interview

het album schreef was tijdens de Olympische Spelen in Londen, waar ik me erg druk over maakte. Bijna iedereen was zo enthousiast over de Spelen, terwijl het mij boos maakte.

Ik denk dat dat in ieder land gebeurt waar de Olympische Spelen worden gehouden. Waarom wordt er zoveel geld uitgegeven aan de Spelen? Er wordt zo’n enorme hype gecreëerd, de grootste rocksterren treden op en ik dacht alleen maar: ‘dit is bullshit!’.

Ik voelde me er vervreemd en depressiever door.” Op de vraag of hij zich over de Olympische Spelen in Rusland ook opwindt, antwoordt hij dat hij daar nog niet over heeft nagedacht: “Ik maak me vooral druk over wat er om mij heen gebeurt, hier en nu. Ik hou niet van de media. In Londen gebeurde het een kilometer van mijn huis, dan is het echter. De media beheerst te veel. Je hoeft niet te weten dat er een moordenaar iemand in een andere stad ver weg iemand vermoord, want het gebeurt toch wel. Ik vind het belangrijker om me bezig te houden met de mensen en gebeurtenissen om mij heen.”

The Daily Indie

The Oscillation

Om terug te komen op de muziek: het album ‘From Tomorrow’ is duidelijk korter dan voorgaande albums.

Het kenmerk van hypnotiserende psychedelica is ook dat het langgerekte nummers zijn. ‘From Tomorrow’ heeft dat niet. Een bewuste keuze, volgens Demian. “Ik wilde songs scrhrijven. Ik had al twee dubbel LP’s uitgebracht van rond de zestig minuten, het is voor mij ook makkelijker om lange nummers te maken. Maar mijn favoriete albums, zoals ‘The Gospel According To The Meninblack’ van The Stranglers of ‘Pornography’ van The Cure zijn maar rond de veertig minuten, terwijl het lijkt alsof ze wel twee uur duren. Een album dat maar veertig minuten duurt, wil je ook vaak gelijk nòg een keer opzetten als het klaar is, het voelt tijdloos. Die kracht wilde ik ook uit dit album halen.”

van de muziek, de denkbeeldige plekken waar de muziek je heen kan voeren”.

Vijf minuten voordat Demian moet optreden, ronden we het interview af.

Hij gaat vlug richting de lift, terwijl ik mijn spullen pak en mezelf de trappen op sleep naar het dak van het Beursgebouw.

Tijdens de optredens van The Oscillation maakt de band gebruik van vloeistofdia’s. Er reist altijd iemand mee die tijdens een optreden vloeistoffen verwarmt en zo de muziek ondersteunt. “Het past bij de mysterie

Issue 9

illustratie Kyra Neve

Wooden Shjips / Dinsdag 18 februari, Doornroosje Nijmegen Woensdag 19 februari, Bitterzoet Amsterdam

/ Vergeleken worden met onder meer The Doors en The Velvet Underground, het zorgt voor hooggespannen verwachtingen. De Amerikaanse rockformatie Wooden Shjips maakt die verwachtingen echter sinds het debuut in 2007 meer dan waar. Het vorig jaar uitgekomen album ‘Back To Land’ is daarop geen uitzondering. Tijdens de laatste Le Guess Who? was Wooden Shjips de perfecte afluister, nu komen ze terug om Doornroosje en Bitterzoet plat te spelen!

concertagenda februari

James Vincent McMorrow Maandag 10 februari Stadsschouwburg, Nijmegen

Sonic Soirée Donderdag 13 februari De Brakke Grond, A’dam

Incubated (o.a. Pop. 1280) Zaterdag 15 februari 013, Tilburg

Bombay Bicycle Club Maandag 10 februari Melkweg, Amsterdam

Moss Vrijdag 14 februari Muziekgieterij, Maastricht

Monsters of Mariaheide Zaterdag 15 februari Monsterhallen, Erp

Balthazar Woensdag 12 februari Oosterpoort, Groningen

St. Vincent Zaterdag 15 december Paradiso, Amsterdam

Birth Of Joy Zondag 16 februari W2, Den Bosch

Those Foreign Kids Woensdag 12 februari dB’s, Utrecht

Grasnapolsky Zat. 15 & zon. 16 februari Radio Kootwijk

Crystal Stilts Maandag 17 februari Melkweg, Amsterdam

Warpaint / Maandag 24 februari Paradiso, Amsterdam

/ Warpaint maakt indiepop met verfijnde gitaarlijnen, hypnotiserende vocalen en postpunkritmes, in prachtige nummers die het midden houden tussen psychedelische en intieme soundscapes. Het debuutalbum van de vier meiden uit Los Angeles, ‘The Fool’, belandde op vrijwel alle toptienlijsten van 2010 en NME noemde Warpaint ‘The Best Live Band You’ll See All Year’. Na enorm veel optredens met die eerste plaat begon de band aan het schrijven van nieuwe nummers. Die zijn nu klaar. Het nog titelloze nieuwe album van de dames is inmiddels uit en kun je 24 februari live horen in Paradiso.

The Daily Indie

Issue 9

TOY / Dinsdag 04 maart - Rotown, Rotterdam Woensdag 05 maart - Paradiso, Amsterdam

/ TOY uit Londen bracht in 2012 een zeer gewaardeerd titelloos debuutalbum uit, en bracht deze plaat afgelopen zomer live ten gehore op Glastonbury en diverse NME-tours. Afgelopen december was TOY als voorprogramma van Placebo te bewonderen in Europa, waarschijnlijk net dat laatste stootje tot grotere bekendheid. Met de tweede plaat ‘Join The Dots’ heeft de band in ieder geval weer een flinke stap in de goede richting gedaan.

Niet alleen speelt TOY in Rotterdam en Amsterdam, ze nemen ook hun Londense vrienden van Charlie Boyer & The Voyeurs mee. Wat op zichzelf al een reden is om naar de show te gaan. Go-go-go!

concertagenda februari

Damien Jurado Dinsdag 18 februari De Duif, Amsterdam

The Boxer Rebellion Zondag 23 februari Paard van Troje, Den Haag

Yuck Donderdag 27 februari EKKO, Utrecht

Shape Of Punk To Come Donderdag 20 februari EKKO, Utrecht

Grouplove Maandag 24 februari Melkweg, Amsterdam

Club 3voor12/Utrecht Donderdag 27 februari dB’s, Utrecht

Eefje de Visser Vrijdag 21 februari Burgerweeshuis, Deventer

Speedy Ortiz Dinsdag 25 februari Paradiso, Amsterdam

Breton Vrijdag 28 februari Paradiso, Amsterdam

The Sweet Release Of Death Zaterdag 22 februari Roodkapje, Rotterdam

Cloud Boat Dinsdag 25 februari Zaal 3, Den Haag

Eyedress Vrijdag 28 februari Nieuwe Anita, Amsterdam

Real Estate / Zaterdag 22 februari Paradiso, Amsterdam

/ Real Estate kondigde een tijdje terug hun derde album ‘Atlas’ aan, dat begin maart uitkomt. De altijd extreem prettige, nonchalante en rustgevende sound van de band is nog steeds goed te horen op de zeer melodieuze, eerste single Talking Backwards. Het zal ons dus ook niks verbazen als dit nieuwe album opnieuw zo’n glimmend en innig mooi pareltje geworden is. Als je niet kunt wachten, dan zal de band dus alvast een voorproefje geven op 22 februari in Paradiso!

The Daily Indie

Issue 9

CONCERTAGENDA INTERVIEW

Berlin Psych Fest Tekst Ricardo Jupijn

Eindelijk! Er komt een psychedelisch festival in Berlijn. Omdat wij dit voor geen goud willen missen en nieuwsgierig zijn naar meer informatie, interviewen we Robbie D Love, organisator van het festival en zanger/ gitarist van de Amerikaanse psych-band Deep Space, die ook zal spelen op het festival.

In april is er eindelijk een Psych Fest in Berlijn. Waarom is het tijd voor Berlijn in 2014?

“Berlijn heeft vanaf midden jaren zestig een diepe historie met psychedelische bands, wat voort is gekomen uit de sociale druk uit die tijden. Het geluid van krautrock is geboren toen verschillende underground bands samenkwamen en hun eigen geluid ontwikkelden om hun eigen generatie een stem en sound te geven. Wij proberen dat gevoel beet te houden en creatieve, revolutionaire muziek een podium te geven. We zijn het Berlin Psych Fest (BPF) als het WK van psychedelische muziek. Er komen bands uit meer dan tien verschillende Europese landen en bands uit Amerika. These are exciting times!”

Wat kunnen we verwachten van het festival?

“Het festival ging van een klein idee naar een tweedaags festival met ruim veertig bands, pre-parties, tentoonstellingen, filmvertoningen en iets wat we alleen maar kunnen beschrijven als: “Can You Pass The Berlin Psych Fest Sound & Light Test?” ruimte die we gaan bouwen. Daarnaast is The Space Gaze Reverb Association hard aan het werk om een multi-dimensionale en tot nadenken stemmende ervaring te maken voor de festivalbezoekers.”

Hoe zou je het festival in één zin kunnen omschrijven?

The Daily Indie

“BPF is de ultieme, geestverruimende ervaring voor de eigentijdse ruimtereizigers en muziekliefhebber.”

Wat heb je in gedachten als je aan het festival denkt?

“We willen een community promoten van mensen die open minded en creatief zijn, door middel van geluid en andere media.”

Wat is er zo tof aan een psychedelisch festival?

“We geloven dat psychedelia de zoektocht naar het onbekende is, en dat het de bereidheid is om je geest open te zetten voor geweldige ervaringen en de mysteries van het universum. Ons festival promoot artiesten die continu de grenzen opzoeken van tijd en ruimte. Het publiek dat zich daarvoor openstelt lijken ook heel veel waardering en liefde voor de muziek te koesteren.

Wij van het BPF zijn allemaal gigantische muziekfans en we houden ervan om nieuwe ervaringen op te doen en muziek te ontdekken.”

Psychedelische festivals poppen overal ter wereld op, wat wij fantastisch vinden, maar waar komt al die aandacht ineens vandaan denk jij?

“Die muziek is er altijd al geweest.

Mensen zijn altijd al bezig geweest om hun omgeving en mentale proces-

sen te begrijpen. Psychedelia haakt daar op in, het is ook meer dan alleen muziek. Maar het ziet ernaar uit dat de moderne psychedelische beweging uit de underground is gekomen, ook mede dankzij het internet.”

Er lopen ook veel goede bands rond op jullie ‘boek-gebied’, wat zijn criteria waar een band aan moet voldoen om uitgenodigd te worden?

“Onze enige eis is dat de band psychedelische muziek maakt! Expand your mind and let everything come through.”

Waarom moeten onze lezers zeker afreizen naar Berlijn in april voor het festival?

“Jullie lezers die van goede muziek houden, die zich niet laten leiden, zelfexpressie tonen, vragen stellen, op zoek zijn naar mysterie en andere gelijkgestemden, met aliens communiceren en out of body ervaringen willen ondergaan, die moeten zeker naar het Berlin Psych Fest komen. Dan wil je het niet missen!”

Nog iets anders wat je kwijt wilt?

“Het Berlin Psych Fest wordt aangeboden door The Space Gaze Order Of Infinite Light en vindt 18 en 19 april plaats in Postbahnbof in Berlijn, Duitsland.”

Issue 9

Cloud Control / Maandag 10 maart - Rotown, Rotterdam Dinsdag 11 maart - Doornroosje, Nijmegen Woensdag 12 maart - Tivoli de Helling, Utrecht

/ Na het succes van debuutalbum ‘Bliss Release’ in zowel thuisland Australië als Europa, besloot Cloud Control zich te vestigen in Londen. Goede keuze als het ons Nederlanders betreft, want dan kunnen ze wat makkelijker de Noordzee oversteken om hier wat shows te komen spelen. Half maart gaan ze dat in ieder geval zeker doen, want de band komt voor drie shows naar ons land! Plaat nummer twee, ‘Dream Cave’, is wat ons betreft één van de beste releases van 2013 en live ook zeker niet te missen. Pick your date!

concertagenda maart

London Grammar Maandag 03 maart Melkweg, Amsterdam

Deerhoof Vrijdag 07 maart 013, Tilburg

The 1975 Maandag 24 maart Paradiso, Amsterdam

Crystal Antlers Woensdag 05 maart OT301, Amsterdam

Cults Zondag 16 maart Bitterzoet, Amsterdam

I Am Oak Woensdag 26 maart Scheltema Complex, Leiden

Where The Wild Things Are Vrij. 07 t/m Zon. 09 maart Center Parcs, Zeewolde

The Men Zondag 16 maart Doka, Amsterdam

traumahelikopter Vrijdag 28 maart Area 51, Eindhoven

of Montreal Vrijdag 07 februari Tivoli de Helling, Utrecht

Milky Chance Donderdag 20 maart Melkweg, Amsterdam

Broken Bells Dinsdag 01 april Melkweg, Amsterdam

Kliko Fest / Zaterdag 29 maart Patronaat, Haarlem

/ Kliko Fest is inmiddels wel een goed begrip, maar we lichten het altijd graag nog eens uit. Op 29 maart spelen er in Haarlem namelijk weer een potje toffe rock ‘n roll-bandjes waar je je vingers bij aflikt. We noemen o.a. Pierced Arrows, The Fuzztones, Dead Ghosts (foto), Helldorado, King Automatic, Lau Luz en The Animen. Van 21 uur ‘s avonds tot en met 6 uur ‘s ochtends is het feest. Dat, en nog veel meer, voor maar 15 euro in de voorverkoop. Euh, waar wacht je nog op?

The Daily Indie

Issue 9

Little girls don’t last forever enjoy them while you can