The Daily Indie Issue #11

VOORWOORD

Ricardo Jupijn Ik kom eigenlijk niet zo heel veel buiten. De laatste paar maanden pendel ik op gezette dagen naar mijn werk in het ziekenhuis en ga ik rond vijf uur weer naar huis om als een speer verder te gaan met allerlei TDI-zaken die nog gedaan moeten worden. Vaak ben ik de bus naar huis al direct weer bezig met het doorlezen van allerlei muzieksites en lees ik binnengekomen interviews en albumrecensies door (degene waar ik in mijn pauze nog niet aan toegekomen was). Thuis aangekomen trek ik mijn jas uit, ga ik aan de keukentafel zitten, werk ik alle mails weg en schrijf ik meteen een nieuw artikel voor de site. Op een gegeven moment moet ik toch echt even stoppen omdat er gegeten moet worden. Even bijkomen, even uitbuiken en dan toch nog eventjes verder met wat schrijfwerk, de eindeloze to-do list, nog wat e-mails en het zoeken naar nieuwe muziek. Met inmiddels vierkante ogen en gesmolten hersenen van een lange dag schuif ik laat op de avond aan op de bank om nog even gebruik te maken van mijn nieuwe Netflix-abonnement.

Voor het slapen gaan beleeft mijn geest meestal pas een echt moment van rust en heb ik een korte periode geen lichtbak met veel te veel binnenkomende informatie voor mijn hoofd zweven. En dan weet je het wel: het ‘doen’ van de hele dag wordt ogenblikkelijk omgezet in het ‘nadenken’ erover. Een stukje evalueren, ideeën bedenken, jezelf nog wat geheugen-

The Daily Indie

foto Julia Hendriks steuntjes geven van een aantal to-do dingen, waarna ik tenslotte door totale uitputting in een comateuze slaap val.

De volgende dag begint het hele ritueel weer van voor af aan. Dag in, dag uit. Het weekend kan ik hem rustig doortrekken en kan ik wat meer uren achter elkaar maken. In de weinige tussentijd die er is doe ik eigenlijk niet zo heel veel andere dingen. Ik werk aan de ene kant en ik werk aan de andere kant.

En weet je wat het is? Ik vind het heerlijk. Ik hou ervan om achter mijn kleine bureautje te zitten en bezig te zijn met nieuwe muziek en nieuwe ideeën. Ik ben ontzettend verslaafd.

Ik besef dit allemaal wanneer ik langs de grachten van mijn geliefde geboorte- en woonplaats Utrecht wandel. Ik ben onderweg naar koffiezaak The Village, om mooie plannen door te spreken rondom een prachtig nieuw idee voor The Daily Indie.

Issue 11

Colofon

Issue #11

Hoofdredacteur Ricardo Jupijn Eindredactie Robin van Essel, Wessel van Hulssen & Ricardo Jupijn Redactie Dirk Baart, Stephen Bell, Arnout Coppieters, Tijs Delacroix, Ruben van Dijk, Robin van Essel, Yoram van Hees, Wessel van Hulssen, Ricardo Jupijn, Robbert van Kortenhof, Dion van Leeuwen, Jelmer Luimstra, Domenico Mangione, Dirk-Jan Mudde, Wymer Praamstra, Rob Verkerk & Mabel Zwaan Grafisch ontwerp Ricardo Jupijn & Kevin Smink

#11

illustratie Marina Tadic

Illustratie Jenna Arts, Josse Blase & Marina Tadic Fotografie Sanne Glasbergen & Julia Hendriks Special Thanks To Adam & The Relevants, Juliette van Haren, Alex Huis in ‘t veld, David Jupijn, Robin Kramer, Derko Laan, Robbie D Love, Tim Maarten Verheijen, Leonie Wenting, Ilse DeLange & Waylon Publishers Rising Step - www.risingstep.com BIG DEV - www.bigdev.nl

#10

#09

#08

#07

The Daily Indie Magazine Voor algemene informatie: ricardo@thedailyindie.nl Bezoek ons online www.thedailyindie.nl facebook.com/thedailyindie twitter.com/the_daily_indie Adverteren Adverteren in The Daily Indie? Ontdek de mogelijkheden van interactief adverteren via alex@thedailyindie.nl Š 2014 The Daily Indie Alle rechten voorhouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, kopie of welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van The Daily Indie.

Klik hier om eerdere edities terug te lezen

illustratie Jenna Arts

#11

Coverstory

INTERVIEW

INTERVIEW

INTERVIEW

INTRODUCING Cheaters / Holy Wave / Mountainbike / The Amazing Snakeheads / Yuko Yuko RUBRIEKEN Redactie Top 5 / New Music / Bands To Watch / Best of the Blog / Concertagenda / Albumrecensies / The Daily Video / Mixtape: Adam & The Relevants / The Daily Literature / The Daily Art: Juliette van Haren / Fotoverslag: Angel Olsen / Column: Robin Kramer

LIVERPOOL INTERNATIONAL FESTIVAL OF PSYCHEDELIA & EFFENAAR PRESENT -----------

6 + 7 JUNE 2014

WOODEN SHJIPS -------SUUNS -------- SPECTRUM --------

HOOKWORMS -------- DISAPPEARS -------- THE GROWLERS PINK MOUNTAINTOPS -------- FÖLLAKZOID -------- TERAKAFT --------

NIGHT BEATS -------- ELEPHANT STONE -------- THE OSCILLATION -------- MUGSTAR -------NISENNENMONDAI -------- COSMONAUTS -------- GREAT YTENE -------- CROWS -------PETER J TAYLOR BIG BAND -------- WEIRD OWL -------- DANS DANS -------THE COUNTERBLAST EXPERIMENT PRESENTED BY ROCKET RECORDINGS:

TEETH OF THE SEA -------- GNOD -------- ANTHROPROPHH --------TERMINAL CHEESECAKE-------- LAY LLAMAS -------FUZZ CLUB PRESENTS:

SONIC JESUS -------- COSMIC DEAD --------WALL OF DEATH -------RADAR MEN FROM THE MOON -------- THE UNDERGROUND YOUTH -------THE WANDS -------- THE WOKEN TREES -------FITZ -------- AL LOVER -------- B.O.B -------- LIVERPOOL PZYK PZOUNDSYSTEM

-------- BERNIE CONNOR'S SOUND OF MUSIC -------- POMPONETTE -------- CHRIS ROCKET -------- WALTER ROADBURN -------- WIEKES --------

-------- A THROBBING LABORATORY OF BANDS, DJS, VISUAL HAPPENINGS AND KALEIDOSCOPIC EXPERIMENTS --------

2 days / 30+ bands / 2 indoor stages and a garden /location: Effenaar, Eindhoven Facebook.com/EindhovenPsychLab / Twitter.com/EhovenPsychLab Tickets, Hotel Packages + more info:

eindhovenpsychlab.com

redactie top vijf

1

SONG: Ray lamontagne - lavender Elke issue hebben we wel één nummer die ons door de laatste deadline-loodjes heen weet te trekken. Zet het nummer maar op en je begrijpt vanaf de eerste seconde wat wij het doet. Ray LaMontagne heeft zijn bekendheid voornamelijk te danken aan zijn zeer prettige soulvolle folk maar laat dankzij de samenwerking met Dan Auerbach (The Black Keys) een andere klank horen. Een klank die ervoor heeft gezorgd dat wij het nummer Lavender niet meer uit zijn hoofd krijgen. Een bloedstollend mooi en prettig nummer om de zomer mee in te gaan.

2 3

BOEK: Forever: the new tattoo Een grote passie, voor een aantal van onze redactieleden (naast muziek natuurlijk), is de tatoeage. Een vaak onbegrepen kunstvorm die steeds populairder wordt. Een perfecte introductie tot deze vorm van kunst is het geweldige boek ‘Forever: The New Tattoo’, een boek dat gaat over de tattoo-cultuur en vernieuwers binnen het vak. Zeer essentieel voor in je boekenkast en een perfect cadeau om te geven en te krijgen!

fotografie: Ward roberts De Australiër Ward Roberts is een genie op het gebied van urban photography. De mooiste kleurencombinaties kom je tegen in zijn stedelijke composities. In Ward’s fotoserie ‘Courts’ brengt hij de lokale outdoor sportbanen weer tot leven. Of toch niet? De serie check je door rechts op de foto te klikken!

4 5

Issue #11

DOCUMENTAIRE: HEAVEN ADORES YOU Elliott Smith’s ‘Either/Or’ is één van de eerste albums die ons liet realiseren dat muziek iets anders was dan zomaar wat geluid. Zijn kwetsbaarheid staat dan ook centraal in de bijzondere documentaire ‘Heaven Adores You’ die tijdens het San Francisco International Film Festivel, op 5 mei, in première gaat.

LABEL: Suicide squeeze records Het label Suicide Squeeze uit Seattle bestaat alweer sinds 1996, maar is nog steeds bijzonder relevant. Opgericht door David Dickenson brengt het bands uit als The Coathangers, Nü Sensae, Bleached, Guantanamo Baywatch, Nobunny, Iron & Wine, Dirty Beaches, King Tuff, Davila 666, Meat Market, Destruction Unit, Wax Idols, Numerators en ga zo maar door. De laatst uitgebracht compilatie geeft een mooi overzicht en kun je beluisteren door rechts het logo aan te klikken!

The Daily Indie

Issue 11

New MUSIC

The Wands / The Dawn De psych-rockers laten gelukkig weer van zich horen met een nieuwe single. De Denen geven je met The Dawn het gevoel dat je ineens in 1968 bent beland en tegelijkertijd in een hele wazige trip terecht bent gekomen. De nieuwe single is een voorproefje van hun nog te verschijnen debuutalbum. Dat belooft wat te worden, want dit nummer neemt je al vier minuten mee naar een heerlijke wereld waarin het leven daadwerkelijk langzamer voorbij lijkt te gaan. Met een goede gemoedsrust en dito koptelefoon dringt de muziek als een kleine capsule naar het diepste puntje in je ziel, waar het zich vervolgens opent om kleurrijke hallucinaties door je hele lichaam te verspreiden.

Mystic Braves / Desert Island

Lolipop Records brengt ons al ontzettend veel luisterplezier, maar al helemaal in de vorm van Mystic Braves! In een, niet eens heel ver, verleden hadden we het al eens over hun debuut (toen ze nog Blackfeet Braves heette), maar de band is terug, inclusief nieuwe naam en de plaat ‘Desert Island’. And oh boy, de Californische vibes zijn weer all over the place! Draai die heupjes en de schouders maar alvast los voordat je het nummer luistert, want het gaat je groovend laten kronkelen op onwijs lekker trippelende gitaarloopjes, deinzende basjes en zonovergoten zangpartijen. En zet hem ook maar alvast op repeat, want dat gaat die toch wel. Geloof ons nou maar. Groovy baby!

The Daily Indie

Issue 11

New MUSIC

The Orwells / Southern Comfort Na vorig jaar maar liefst twee EP’s uit te brengen en op tour te zijn geweest met onder andere FIDLAR en The Arctic Monkeys, hebben garagerockers The Orwells hun nieuwe album ‘Disgraceland’ alweer aangekondigd. Tegelijkertijd hebben ze ook meteen nog een nieuw nummer van het album gedeeld: Southern Comfort. De band staat bekend om hun enorm wilde optredens die wel eens flink uit de hand dreigen te lopen. Ook het nummer zit vol met diezelfde heerlijke energie en lompheid waaraan de band die reputatie te danken heeft. Binnen de drie minuten weet je precies wat The Orwells doen en hoe goed ze daar wel niet in zijn. Het album ‘Disgraceland’ komt 3 juni uit!

CHEATERS / Sundial

Hollandse synthpop anno 2014 had niet veel beter kunnen klinken dan de nieuwe single Sundial van CHEATERS. Zonnige en tegelijkertijd ietwat duistere elektropop komen hier op een magnifieke wijze samen in één nummer. Een combinatie die ervoor zorgt dat we maar op repeat blijve drukken en die met dit mooie voorjaarsweer nog net effe wat lekkerder klinkt. Gooi het volume van je stereo flink omhoog, zet je ramen open en laat de subtiele en catchy melodieën zich vermengen met de frisse luchtstromen die naar binnen stromen. Synthjuweeltje Sundial staat op de debuut-EP van de band, genaamd ‘Neon Dreams’.

The Daily Indie

Issue 11

FEATURED SONG

Craft Spells / Breaking The Angle Against The Tide (Captured Tracks)

Stop met bladeren, even lezen! Craft Spells brengt namelijk zijn nieuwe album begin juni uit, waar je weer hoop gitaargedreven pop met een jangly inslag op kunt verwachten!

vrolijke gitaarriedels en synthesizers, terwijl de lome, melancholische stem van Vallesteros over en door de muziek heen zucht als een Mac DeMarco op (een beetje) druivensuiker.

Idle Labor Wat weten we van Craft Spells? Nou, het is een vier leden tellende, Californische band die is opgericht door Justin Vallesteros. In 2009 begon hij alleen op zijn kamertje aan het eerste Craft Spells album dat ‘Idle Labor’ zou gaan heten en uitkwam in de zomer van 2011.

Donkere ondertonen verdoezeld door

Tijd voor een nieuw album, tijd voor een andere aanpak moet Vallesteros hebben gedacht want de muziek is met de komst van nieuwe single Breaking The Angle Against The Tide net een maatje groter. De jangle is aanwezig als vanouds, ook vocaal is er weinig nieuws te bekennen maar horen wij daar nou strijkers? Jawel, een bescheiden or-

The Daily Indie

kestbakje aan violen geeft een mooie, nieuwe smaak aan de muziek van Craft Spells en neemt bijna de taak van catchy refrein op zich.

Nausea Naast deze nieuwe single is er dus meer nieuws, er zit namelijk een nieuw album aan te komen. Deze zal op 10 juni verschijnen via Captured Tracks en ‘Nausea’ gaan heten. Nausea is natuurlijk het Engelse woord misselijk zijn, maar deze frisse janglepop band is dat allesbehalve!

Rob Verkerk

Issue 11

Featured album art

Chad VanGaalen Shrink Dust The Daily Indie

Issue 11

New MUSIC

White Lung / Drown With The Monster De Canadese punkband White Lung gaat al enige tijd mee in de Canadese scene. Na twee kwaliteitsalbums te hebben uitgebracht bij een plaatselijk punklabel zag Domino wel heil in dit drietal en besloot de band te tekenen voor toekomstige releases. Zo bracht White Lung op 29 april de single Drown With The Monster uit. De naam van het nummer doet de sound eer aan, want die is namelijk monsterlijk goed! Heerlijk grootse, strakke drumpartijen en typische punkriffs die worden afgewisseld met post-punk aandoende gitaarpartijtjes. Daarbij schreeuwt Mish Way over al het muzikale geweld heen alsof ze aan hekserij doet en visualiseert het direct een moshpit in je gedachten.

Popstrangers / Country Kills Eind mei komt de nieuwe plaat van de Nieuw-Zeelandse, en inmiddels naar Londen verhuisde band, Popstrangers uit. Na voorganger ‘Antipodes’ uit 2013 gaat de nieuwe ‘Fortuna’ heten. En daar is een heel lekkere en catchy single verschenen die Country Kills heet. Op de nieuwe single klinkt de band subtiel poppy en zijn ze zeker niet zo ‘popvreemd’ als de bandnaam doet vermoeden. Van voor tot achter zit er aangename spanning in het nummer en blijft het heerlijk in balans. Het begint met een vrij Britse gitaarsound die kalmpjes zijn weg weet te vinden naar het soepele refrein, waar het nummer krachtig openspringt om vervolgens weer in zijn schulpje te kruipen. Lekker!

The Daily Indie

Issue 11

New MUSIC

White Reaper / Half Bad De ene na de andere punk- en garageband vliegt je om de oren. En dat is helemaal niet erg, zeker niet als ‘t zo lekker is als White Reaper. Vers getekend door Polyvinyl en dan direct met zo’n single als Half Bad komen: dat wordt een succesverhaal! Net als Holograms bewijst de band dat rauwe punk, vermengt met synthesizers, een uitstekende combinatie blijkt te zijn. Het wiebelende deuntje gaat heerlijk tegen de Bass Drum Of Death-achtige gitaarlijnen in en de band weet het hele nummer alles maar net bij elkaar te houden. Het kan telkens zo maar ontsporen, maar White Reaper balanceert gevaarlijk lekker op het randje. Eén van de lekkerste nummers die we dit jaar tegen zijn gekomen, zonder twijfel. De debuut-EP van de band komt 24 juni uit!

The Electric Magpie / Mourning Gloria

Uit San Francisco presenteren we ditmaal The Electric Magpie, een band met een heerlijke late jaren zestigsound. Maar dan niet wéér zo’n revival-band, want deze knapen klinken ongeëvenaard fris en oprecht. Op 15 april komt hun debuutplaat ‘Begins’ uit via Lolipop Records, waarvan de eerste single Mourning Gloria een juweeltje is!

Het is direct duidelijk dat de band op een onwijs subtiele en kenmerkende manier haar nummers componeert. Veel verschillende instrumenten, prachtige akkoordovergangen en acute wendingen. Bij sommige nummers heb je soms even het gevoel dat je een overgang tussen twee nummers gemist hebt. Vreemd, maar wel erg lekker, zeg! Damn.

The Daily Indie

Issue 11

The daily indie RADIO

foto Ward Roberts

The Daily Indie Radio / Volg onze Soundcloud-pagina en beluister regelmatig nieuwe mixtapes.

Vol met de beste en meest opwindende muziek die we dagelijks tegenkomen. Gegoten in ĂŠĂŠn lange en aangename mix.

Sit Back And Relax.

The Daily Indie

Issue 11

FEATURED BAND

Woman’s Hour foto Patricia Kuiper (CuttingEdge)

Kwam jij 1 april net op de valreep binnen toen Metronomy in een uitverkochte Melkweg de eerste klanken inzette van set-opener Monstrous?

Dan heb je nu een reden om te balen. Woman’s Hour verzorgde namelijk de openingsact en dat had je niet willen (lees: niet moeten) missen.

Woman’s Hour is een vierkoppige Londense band opgericht door Fiona Jane en Will Burgess, die ongelooflijk subtiele en sophisticated synthpop maakt en inmiddels snel furore maakt met hun piekgave muziek.

Highly anticipated debut album Woman’s Hour brengt 14 juli zijn debuutalbum uit op Secretly Canadian, maar heeft in aanloop naar deze release al enkele singles uitgebracht.

Hoogtepuntje in deze reeks is het onlangs verschenen nummer Her Ghost.

Een nummer waarvan de clip minstens zo intrigerend is als de muziek, want

The Daily Indie

ook op dat gebied weet de band indruk te maken. Woman’s Hour is een band die aan alles veel zorg besteedt. De muziek zelf laat zich het best omschrijven als abstracte pop-muziek. Glad verzorgde productie met heerlijke dromerige vocalen en gelaagde synthesizers. Een band met een open en rijk geluid dat zijn eigen weg kan vinden tussen de overkill in zijn genre.

Zonnige zondagochtend Het titelnummer dat de band bij de bekendmaking van de debuutrelease het internet op knalde beschikt over dezelfde muzikale kenmerken als voorganger Her Ghost en geeft je het heerlijke gevoel van een zonnige zondagochtend.

Ach wat geeft het, het mag ook regenen. Met deze band breken de zonnestralen snel genoeg door.

depaardje en tevens TDI-favoriet The War On Drugs) weer een topband in de wacht heeft gesleept.

I Need You Totdat het album op 14 juli uitkomt zullen we het dus nog moeten doen met het materiaal dat de band tot nog toe heeft uitgebracht. Maar met de vijf singles, een handvol covers en b-kantje I Need You, is dat ruim voldoende.

Rob Verkerk

Het ziet er naar uit dat het platenlabel Secretly Canadian (van o.a. Damien Jurado, Here We Go Magic en para-

Issue 11

New MUSIC

Childhood / Falls Away

We schreven al een paar keer eerder over Childhood en interviewden de band vorig jaar op The Great Escape in Brighton. Voor ons is het dan ook duidelijk te horen dat de lichte en heldere klanken van de band weer een goede stap vooruit hebben genomen. Op Falls Away heeft de band in vier minuten al zijn kenmerkende eigenschappen onwijs goed samen weten te vatten. Te beginnen met de meanderende gitaarsound die uit een dikke mist lijkt te komen, de knapperige drums, hoge en hese vocalen, en dat alles heerlijk gebalanceerd gemixt door Dan Carey (o.a.

TOY, The Kills, Yeasayer). Debuutalbum volgt deze zomer!

Peace / World Pleasure

Op een royale manier is ĂŠĂŠn van onze lievelingsbands uit Engeland terug, met het zes minuten durende nummer World Pleasure. Ken je de band al een beetje? Gooi dan even alles overboord wat je over ze wist, want Peace is duidelijk een andere kant opgegaan. Het is direct te horen dat de band uit Birmingham zijn invloeden voor de nieuwe single uit de Madchester-periode heeft gehaald en gemixt met wat eigentijdse varianten als Jagwar Ma weet de band een niet erg origineel maar wel heel erg lekker geluid neer te zetten. Voor je het weet worden er ook nog een paar strijkers uit de kast getrokken en bereikt het nummer vrij epische proporties. Wij gaan hier wel hard op!

Luister The Daily Indie terwijl je ‘m leest Klik op de cover om Issue #11 op Spotify te luisteren

The Daily Indie

Issue 11

Op dagelijkse basis krijgen we zoveel bands voor de kiezen, dat we zelf af en toe ook wel eens het overzicht verliezen. Eens in de zoveel tijd rapen we daarom alles bij elkaar en sorteren we de meest opwindende bandjes die je zeker eens zou moeten luisteren!

Big Ups De New Yorkers van Big Ups klinken nerveus, opgefokt en hebben dat razendknap om weten te zetten naar een debuutplaat vol opzwepende post-hardcore.

Op ‘Eighteen Hours Of Static’ tikt geen enkel nummer de drie minuten aan, het staat vol grauwe punk die in 28 minuten een onuitwisbare indruk achterlaat.

Big Ups is zeker niet voor watjes, je bent bij deze dus gewaarschuwd!

Voor fans van: Fugazi, Metz, Perfect Pussy

Glass Animals Op 9 juni komt hun debuutalbum ‘Zaba’ uit en als we de singles mogen geloven, wordt dat één van de meest interessante releases van dit jaar.

Deze vier jongens uit Oxford maken muziek die vrij pittig te omschrijven is.

Intelligente beats en subtiele synths mixt de band met soulvolle, hoge vocalen en delicate drums. Als eerste band die getekend is door het label Wolf Tone van Paul Epworth (producer van o.a. Adele, Bloc Party, Friendly Fires, Crystal Castles), wijst alles erop dat we veel zullen gaan horen van deze jongens. Ze spelen regelmatig in Nederland, dus mis ze alsjeblieft niet als ze in de buurt zijn!

The Daily Indie

Voor fans van: Alt-J ∆, Animal Collective, Wild Beasts

Issue 11

The Creases Ze zijn vers getekend door Rough Trade en niet zonder reden. Hun debuutsingle I Won’t Wait op het legendarische label klinkt luchtig, catchy en heeft een unieke vibe die bandjes uit Brisbane, Australië zo heerlijk kunnen vertolken. Joe Agius en Jarrod Mahon zijn pas sinds 2013 bezig, maar overtuigen al snel met hun slackerige lo-fi sounds. In de gaten houden is een must!

Voor fans van: Fugazi, Metz, Perfect Pussy

JAWS

Dub Thompson

In Engeland wordt JAWS al enige tijd in een zucht genoemd met bands als Swim Deep en Peace. Het waren de drie indie-beloftes voor 2013. Voor de lotgenoten ging het vorig jaar hard maar JAWS bleef voornamelijk internationaal toch wat achter. De band bracht in 2013 in drie maanden tijd twee EP’s uit. De laatste EP ‘Gold’ toont met het titelnummer wat voor band JAWS nou eigenlijk is. De track kent een subtiele opbouw en groeit uit tot een klein bombast. Zachte doch aanwezige baslijntjes, licht-dromerige zang en heerlijke twangy gitaar. Onlangs heeft de band het nummer Think Too Much, Feel Too Little de wereld in geholpen. Een nummer die op zijn zachtst gezegd niet had misstaan op album ‘A Different Kind of Fix’ van Bombay Bicycle Club. Heerlijke subtiele dromerige pop.

Als je muziek wordt geproduceerd door Jonathan Rado van Foxygen en je muziek al zo snel al uit wordt gegeven door Dead Oceans (o.a. Bleached, Destroyer, A Place To Bury Strangers), dan is het voor ons hoog tijd om zo snel mogelijk op de play-knop te drukken! Die reactie wordt direct beloond als we de singles Dograces en No Time horen. Waar Dograces flink grooved met catchy drumbeats, epische synth-partijen en dikke baspartijen, borrelt bij de single No Time meer de naam Ariel Pink boven. De pas negentien jaar oude Matt Pulos en Evan Laffer zijn een interessant duo waar we niks van willen missen. Debuutalbum ‘9 Songs’ (waar eigenlijk acht nummer opstaan) komt op 6 juni uit. The Daily Indie houdt je zeker op de hoogte, want dit wil niemand missen!

Voor fans van: Peace, Stone Roses, Swim Deep

Voor fans van: Ariel Pink, Foxygen, Wampire

The Daily Indie

Issue 11

Voor fans van: Mannelijke naaktheid, Lee Hazlewood, The Clash

The Fat White Family Eerder berucht dan beroemd. De Londense band heeft zich al meerdere malen onderwerp van gesprek gemaakt door hun verbanningen op festivals, vage performances en de ongezouten mening van zanger Lias Saoudi (deze liet verbaal niets heel van Alex Turner). De band heeft aangegeven de rock ‘n roll clichés op de hak te willen nemen en heeft een hekel aan pretentie.

Compleet origineel is de muziek niet, maar de teksten schuren maar wat graag tegen de heilige huisjes. De albumtitel ‘Champagne Holocaust’ is een statement tegen bands als Oasis (Champagne Supernova) en de gehele muziekindustrie, die volgens Saoudi bestaat uit een stelletje hielenlikkers. De band klinkt bij vlagen als The Clash en The Fall en gaat de hype absoluut waarmaken.

Autobahn

Beide bands komen dan wel uit Leeds, maar ging Autobahn niet zonder reden al snel mee op tour met Eagulls. De laatstgenoemde band heeft zich met een goede plaat en hard werken vrij snel naar de grotere podia geknokt en zo kan het ook wel eens gaan lopen met deze pop-punkers. Je hebt van die bands die bij de allereerste luisterbeurt al direct zo’n keiharde luisterknal uit kunnen delen, dat je er even van bij moet komen. Deze Engelsen kunnen dat zeker ook. Check snel hun EP ‘Autobahn 1.’ om een lekkere, muzikale tik in je gezicht te krijgen!

Voor fans van: Parquet Courts, Eagulls, Drenge

The Daily Indie

Issue 11

Viet Cong

Baby Strange

Het was nogal een klap toen de art-rockband Women zo tragisch aan zijn eind kwam door de dood van gitarist Christopher Reimer. Voor de overige bandleden was het naar eigen zeggen ook een wake-up call, om de plannen die ze al jaren hadden, nu eens echt door te zetten. De mannen uit Calgary besluiten bij elkaar te komen en Viet Cong op te richten. Met een verse debuut-EP ‘Cassette’ komt de band op een krachtige manier terug met een ongehoorde mix van mathematische, spacey post-glampunk. Of zoiets. Waar ‘Cassette’ klinkt als een EP die eruit móést, is er met Bunker Buster een nieuwe single uit, die laat horen wat de band kan als het echt gefocust is.

Sinds vorig jaar is er geen nieuw materiaal uitgekomen van dit trio uit Glasgow, maar de punkers hebben zeker niet stilgezeten in de tussentijd. Dat laten ze in ieder geval goed horen op hun nieuwe single Distance Yourself. De band heeft even de tijd genomen om te werken aan hun snauwende en taaie sound, maar vooral aan de afwerking van hun nummers. De single is strak geproduceerd, laat meerdere gezichten van de band gezien en weet op een knappe manier alles naadloos in elkaar over te laten lopen. Nicely done, zeker als je naar het bijna poppy refrein luistert dat telkens over wordt genomen door krijsende gitaren en horror-achtige baslijnen. Meer van dit, graag!

Voor fans van: David Bowie & mathematische post-punk

Voor fans van: Savages, Peace, Palma Violets

All We Are

Voor fans van: Metronomy, Warpaint, Wild Beasts

The Daily Indie

Guro Kilking, Rich O’Flynn en Luís Santos komen respectievelijk uit Noorwegen, Ierland en Brazilië, maar hebben toch iets gemeen: ze vormen samen de band All We Are, die vanuit Liverpool prachtige muziek over de wereld uitstrooit. De vocalen zijn hoog, de gitaarriffjes verslavend en alles aan All We Are doet denken aan de jaren ’70. De band zingt zelf al ‘I can’t get you out of my head’ op hun single Feel Safe. En het klopt: het lieve en onwijs aanstekelijk liedje blijft er nog wel even zitten.

Issue 11

INTRODUCING

Holy Wave

tekst Domenico Mangione

“Teringlijer!” schreeuwt een overdadige dikke vrouw op een snorfiets wanneer ze constateert dat The Daily Indie in de weg staat. Opletten op de weg, nee, dat lukt zeker niet wanneer ‘Relax’ van Holy Wave aanstaat. Geschokt, maar ontspannen stappen we de bar in met de beste naam van heel Nederland: De Nieuwe Anita. Na de soundcheck verzamelen de leden van Holy Wave zich, pratend over hun nieuwe plaat, mystiek, mythologie, drugs en het leven in Austin, Texas.

Holy Wave is een band met een buitengewone mix van surf en psychedelische rock. Kunnen jullie vertellen waar de passie om deze zon en galm doordrenkte geluiden te creëren vandaan komt?

“Ik denk dat het voor ons voornamelijk doo-wop en surf was”, vertelt gitarist en zanger Ryan Fuson. “Galmende zang die je achtervolgt, dat intrigeerde ons, een geluid dat een kamer kan vullen… A wall of sound.”

Wat was binnen die genres een specifieke inspiratiebron?

“Ik denk dat elk nummer op ‘Relax’ een andere inspiratiebron heeft. Elk album wat we hebben gemaakt is ook min of meer een samensmelting van nummers, zoals The Beatles

The Daily Indie

dat deden! Het gaat ons meer om het grote geheel, alles is een inspiratie én interpretatie”, vervolgt drummer Julian Ruiz.

Veel van jullie nummers hebben namen die doen denken aan de geestverruimende spirituele zoektochten van de jaren zestig, zoals Shamania, Night Tripper, Brahman en zelfs Holy Wave! Wat zijn jullie niet-muzikale inspiraties?

“Voor ons zijn Herman Hesse en Nikos Kazantzakis erg belangrijk. Romans zoals Narciss und Goldmund en Siddharta, maar ook het heilige boek van de Hindoes de Bhagavad Gita en natuurlijk de Bijbel hebben onze hele kijk op de wereld veranderd.” Joey Cook voegt schaterend toe: “Maar we nemen ook een heleboel drugs!

Shamania gaat bijvoorbeeld over onze vriend David, die we nog kennen van de middelbare school. Hij was helemaal weg van mysticisme en mythologie. David vertelde ons over allerlei vreemde dingen zoals astrale projectie en sjamanen, maar draaide er uiteindelijk véél te ver in door. Hij ging absurde hoeveelheden drugs gebruiken en verloor compleet de greep op zijn ideeën.”

Austin is een stad met een enorme stortvloed aan bands. Heeft het le-

ven in een stad met zo’n levendige muziekscene een grote invloed?

“We zijn allemaal van El Paso naar Austin verhuisd vanwege die invloed, maar ik denk dat El Paso uiteindelijk belangrijker voor ons is. Juist doordat er niets in El Paso was, droomden we de hele dag over hoe het zou zijn om te leven in Austin. Hoe het hebben van enorme mogelijkheden en inspiraties zou zijn. Maar nu we er zijn, dromen we nog steeds van in Austin zijn, ergens zijn”, lacht toetsenist Kyle Hager.

Nu we toch praten over een levendige scene: zijn er nog bands die The Daily Indie absoluut niet kan missen? ”The Zoltars, Hidden Ritual en Low Times komen uit Austin en zijn absurd goed. Daarnaast moeten jullie Magic Castles, Paperhead en Soft Opening checken, ook al komen die niet uit Austin.”

Jullie hebben in januari een nieuwe plaat uitgebracht, is het juist om te veronderstellen dat de volgende plaat in 2015 uitkomt? “We zullen waarschijnlijk dit jaar twee platen uitbrengen! Een tweede album dus en een seven-inch plaat. Oh fuck.. bijna vergeten! We gaan nog een split met die gasten van Cosmonauts uitbrengen binnenkort.”

Issue 11

INTRODUCING

Mountainbike

tekst Stijn Theus foto Olivier Donnet

Met de drievoudige release­­-party van The Shovels, Double Veterans en Mountainbike in een afgeladen venue in Antwerpen is de Belgische garage-scene eindelijk ontploft.

Eindelijk, want op het debuut van de Brusselse band Mountainbike hebben we lang moeten wachten. De release was gepland voor oktober en ondertussen vestigden ze hun naam als dé opkomende garage popband met voorprogramma voor Ty Segall­­, Acid Baby Jesus, Night Beats en co.

Jo dudes! Eindelijk is-ie er dan!

Etienne Kinkel (zang, ritme-gitaar): “Yeah man, eindelijk! De release van de debuutplaat heeft langer geduurd dan verwacht, maar we zijn blij dat we onze plaat hier mogen voorstellen op een feest als dit! Double Veterans shredden zo hard en er is zoveel volk!

Eigenlijk kunnen we alleen maar blij zijn!”

Ondertussen hebben jullie in verschillende voorprogramma’s wel furore gemaakt.

Etienne: “De garage-scene is gewoon een hechte familie. Als er hier bands spelen, kunnen ze altijd bij ons blijven crashen en andersom. Zo zijn we in Frankrijk eens terecht gekomen bij de zanger van The Anomaly’s, die, onder ons gezegd en gezwegen, helemaal

The Daily Indie

doorflipt als ‘ie coke binnen heeft. Hij heeft daar een verzameling messen waarmee hij mespunten coke naar binnen snuift.”

Jullie zijn niet bij de pakken blijven zitten. Er staat ook een release gepland op cassette met vroege demo’s op het Franse Howlin’ Banana.

Aurélien/June Moan (shoegazer): “Jep, echt leuk en ik ben er stiekem wel trots op. De demo’s hebben we vroeger opgenomen met rudimentaire middelen in mijn garage. Echt vet dat ze die uit willen geven!”

Dat is dan wel erg letterlijk ‘garage’!

June: “Haha ja, we hebben ons moeten redden met de middelen die we op dat moment voor handen hadden. De demo’s hebben we in drie dagen opgenomen. Als je goed luistert, hoor je een effectje met water, dat was gewoon een spons in een emmer water. Je hebt niet veel nodig om iets goed te laten klinken.”

Etienne: “Dat is waar garage om draait, je doet gewoon maar wat.”

June: “Uiteindelijk maken we gewoon lekker vuile popsongs.”

Het lijkt wel alsof er een serieuze scene zit in Brussel.

Etienne: “Daar zou je van verschieten.

Zoveel is er tegenwoordig niet te zien.

De White Fangs zijn verhuisd naar Frankrijk, Warm Toy Machine doet nog mee, maar voor de rest moet je meer in het zuiden van voor Thee Marvin Gays zitten en verder naar Frankrijk. Vlaanderen is met Double Veterans ook goed bezig.”

Je komt zelf uit Frankrijk. Daar is de scene wél serieus aan het knallen.

Etienne: “Yeah, ze hebben daar geen werk, weinig geld en veel tijd om aan de lopende band platen bij elkaar te spelen. Het komt er gewoon op neer om productief te zijn. Kijk naar Ty Segall en Thee Oh Sees, zij brengen elk jaar minstens één plaat uit en die zijn allemaal even goed.“ Dat productieve zit wel goed. Zelfs op de release van jullie eerste plaat spelen jullie twee nieuwe songs, eentje heeft nog niet eens een titel.

Billy Joe (bass): “Eigenlijk waren het er drie. Die ene zonder titel hebben we vandaag voor de gemakkelijkheid No Bunny genoemd om het ding toch maar een naam te geven.”

Wat zijn de plannen voor de toekomst nu de plaat uit is?

“We willen nu zoveel mogelijk gigs doen, hopelijk met een bekende band.

Het eerste album is nu net uit en we willen een tweede opnemen… We zien wel wat er gebeurt deze zomer.”

Issue 11

INTRODUCING

The Amazing Snakeheads

tekst Rob Verkerk

‘Amphetamine Ballads’ kwam uit op 14 april. Dale Barclay (zang/gitaar) en Jordon Hutchison (drums) van je nieuwe favoriete rock n roll band The Amazing Snakeheads leven normaal gesproken alleen ’s nachts in de achterafstraatjes van Glasgow, maar deden met The Daily Indie een middagje seks, drugs & rock ‘n roll in een zonovergoten Amsterdam.

Jullie worden overal genoemd als nachtbeesten. Hoe bevalt het dagleven jullie?

Jordon: “Simpel gezegd werken we overdag om ’s nachts te kunnen leven.”

Dale: Het is vaak wat saaier. Eerlijk is eerlijk, alles is spannender in het donker. De caissière die overdag met haar opgestoken haar netjes lacht en gedag zegt, gooit haar haren ook los als de zon onder is. Je weet pas waar iemand toe in staat is als je ze in de nacht hebt meegemaakt.”

Jullie maken genoeg mee in de Glasgowse nachten om er een album mee te vullen.

Jordon: “Glasgow is dan ook echt een hele spannende stad. Er gebeurt genoeg en er zijn zoveel uiteenlopende mensen. Daarnaast is er ook voor gasten als ons genoeg mogelijkheid om te spelen.”

Dale: “Mensen denken dat Glasgow

The Daily Indie

nog steeds de gewelddadige stad is die het ooit is geweest, maar dat valt echt enorm mee. Het is enorm vriendschappelijk maar de nacht haalt de duistere kanten in iedereen naar boven. ‘Intensiteit’ is het goede woord.”

Intensiteit is ook wat we horen op jullie debuutalbum ‘Amphetamine Ballads’. Het heeft een echte live-vibe. Hoe is dat zo gekomen?

Jordon: “Het heeft een live-vibe omdat het live is opgenomen. Veel mensen zeggen dat de plaat klinkt alsof hij in de nacht is opgenomen en dat vind ik wel tof! Het is niet zo dat we dat per se nastreefden, maar we hebben de plaat opgenomen in de omstandigheden die wij prettig vonden. Dat de vibe dan overkomt is echt een groot compliment voor ons.”

Dale: “We maken muziek omdat we het leuk vinden om als vrienden samen muziek te maken. Als we in de studio stuk voor stuk onze partij op zouden moeten nemen dan zou het wij-gevoel weg zijn.”

In veel van de nummers horen we een saxofoon, hoe kwam dit zo?

Dale: “We maken graag muziek en hebben veel vrienden die ook muzikant zijn. De saxofoonspeler op onze plaat heet Andrew Pattie en hij zit in Honey And The Herbs. Hij is absoluut geweldig en we zaten gewoon eens

wat te kloten met wat muziek en ineens pakte hij zijn saxofoon erbij. Het viel gewoon goed in onze muziek.”

Jordon: “Hoewel het echt een goede sax-speler is, is het niet eens het instrument van zijn eerste keuze. Hij is oorspronkelijk een gitarist.”

Maar als hij een eigen band heeft, zullen jullie dus een andere sax-speler nodig hebben?

Jordon: “Nee man, we hebben het er nog niet echt over gehad maar tot zover speelt hij mee wanneer hij kan.

Anders spelen we gewoon zonder.

We kunnen spelen met zijn drieën of met een filharmonisch orkest. Mij maakt het niet uit, als iedereen maar lol heeft.”

Aan zelfvertrouwen geen gebrek, of wel?

Dale: “Het is niet bedoeld als arrogantie, hoor. Begrijp me niet verkeerd.

Maar onze houding mag duidelijk zijn.

We zitten in een band omdat wij het leuk vinden en kregen de kans van Domino Records om een plaat op te nemen omdat zij ons leuk vonden. Dat is geweldig, maar die lijn willen we blijven volgen. We gaan niets faken.”

Issue 11

INTRODUCING

Yuko Yuko

tekst Ricardo Jupijn foto Bart Bruinsma

Als je iemand in Nederland zeker in de gaten zou moeten houden, dan is het de 19-jarige Elias Elgersma met zijn Deerhunteresque muziek. Beter bekend als Yuko Yuko, zijn onbegrensde solo-project waarmee hij in een bizar hoog tempo muziek en clips uitbrengt. Sinds maart heeft hij ook een live-band, want de muziek van de Fries vindt steeds beter zijn weg op het wereldwijde web en dan komt er vraag naar.

Het is geen wonder dat Yuko Yuko een keer op onze radar kwam met zo’n hoge output van goede nummers.

Hoe gaat hij te werk? “Ik heb destijds een 8-track cassette-recorder gekocht en in de isolatie van mijn slaapkamer heb ik snel geleerd om daarmee om te leren gaan.” Het hele proces beheert Elgersma zelf van voor tot achter, vindt hij dat prettig? “De muziek is volledig zelf geschreven, geproduceerd, ingespeeld. Letterlijk alles. Ik denk tijdens het schrijfproces niet te veel na, dat moet je ook niet doen.

Hoe het er op het moment uit komt is hoe het zou moeten zijn. Dus hou ik het vaak op die manier.”

En daar lijkt hij dag en nacht bezig mee te zijn. Is er nog een andere kant van Elgersma of ademt hij Yuko Yuko 24/7? “Ja, wat moet je anders

The Daily Indie

doen? Ik ben negentien, heb verder geen baan.” Is er niks anders? “Ik hou wel heel erg van voetbal, ik ben laatste man in de plaatselijke A1! En ik zit op school.” Maar dat is niet boeiend?

“Nee, dat is niet boeiend.” Alright.

Luistert Mr. Yuko wel naar muziek of heeft hij daar geen tijd voor?

“Zeker wel, daar heb ik heel veel tijd voor. Ik luister nu vooral naar Young Thug, daar ben ik het meest dol op.

Maar ook A$AP Ferg. Binnenkort ga ik ga naar de show van Angel Olsen.

Country vind ik trouwens ook steeds leuker. Ik vind van alles wel leuk.

Behalve raggae. Raggae dan weer niet.”

Hier en daar wordt zijn eigen muziek steeds meer opgepakt en vervolgens komt er een vraag naar shows. Dan gaat het rap. Hoe is het dat Yuko Yuko naar een voltallige vijfpersoons band is gegroeid? “Vrienden om me heen gaven aan dat ze wel mee zouden willen spelen, maar dat kwam nooit echt van de grond. Toen we werden gevraagd om in Studio/K te komen spelen en moesten we wel aan de bak! En er blijven aanvragen binnenkomen, dus dat gaat wel goed.

En dat is goed voor Elgersma zijn Mexicaanse carrière, waar hij het goed doet. Mexico?! Inderdaad. Yuko Yuko wordt daar uitgebracht door het label Badpop en zijn muziek wordt al een tijd lekker opgepikt in het land van de taco’s. Hoe is dat zo gekomen eigenlijk? “Dat begon toen ik zeventien was. De muziekindustrie is daar heel interessant, iedereen richt iets op en dóét gewoon wat hij of zij tof vindt. Je hebt veel mensen die westerse muziek, en de wat meer indie-kant daarvan, leuk vinden. Van die rijkeluiskindjes met twee iPhones en een beugel.

En die beginnen allemaal hun eigen blog of label. Je kunt daar de straat ook niet op, veel te onveilig, haha.

Het is allemaal ongelooflijk onprofessioneel, wat eigenlijk juist erg leuk is.

En er wordt tenminste veel geschreven over en gedaan met muziek! Zo’n scene heb je in Nederland eigenlijk niet, dat is op zich wel jammer.”

Zijn er nog plannen voor de rest van het jaar?

“Veel spelen en verder zie ik het wel.”

Gaat je voorkeur stiekem meer uit naar de studio? “Ik ben wel meer van de knopjes, ja.”

Issue 11

INTRODUCING

CHEATERS

tekst Dion van Leeuwen foto Rogier Houwen

Ze schieten als paddenstoelen uit de grond, nieuwe Nederlandse formaties die de muziekwereld van de lage landen proberen te veroveren.

Er is echter een band die met kop en schouders boven alle andere nieuwe bands uit steekt: CHEATERS. Opgericht in 2013 en inmiddels al een indrukwekkend CV. Zo stonden ze al in het voorprogramma bij Junip en Lovers, mochten ze bij De Wereld Draait Door optreden en werden ze geselecteerd voor de Popronde van vorig jaar.

Dit interview is bedoeld om jullie te introduceren, dus laat ik maar meteen de belangrijkste vraag stellen: hoe zouden jullie jezelf willen profileren?

Mathias: “Dat is iets waar we momenteel best wel mee zitten. We zijn begonnen als een soort indie-electroding, en het was eerst ook best wel een soort van bandje-achtige sound.

Het is nu steeds meer geproduceerd gaan klinken en nu de EP uit is gekomen en naarmate we meer live gaan spelen vragen we ons steeds af wat we willen dat er gebeurd bij zo’n liveshow. Eigenlijk merken we dat we willen dat het nog dansbaarder moet worden. Het moet dus iets meer naar die dance-kant, en we zitten nu een beetje in een soort van transitie.”

Lenka: “Het is nu echt nog een soort van proces.”

The Daily Indie

Jullie komen allemaal uit verschillende bands. (Bombay Show Pig, Houses, Kill ‘em Mister en Kleinindustrie). Hoe zijn jullie bij elkaar terecht gekomen?

Lenka: “Wij (Mathias en Lenka, red.) zijn begonnen met schrijven en Tobias en Raúl kenden we al heel goed als vrienden en ook als muzikanten en we wilden allemaal graag samenwerken.

Het was een vrij voor de hand liggende beslissing voor ons.”

Toen ik over jullie aan het lezen was kwam ik ontzettend vaak de term ‘on-Nederlands’ tegen. Is dat een sound die jullie bewust proberen over te brengen?

Lenka: “Nee, ik denk echt dat ‘t van nature gaat. Wat ook wel helpt is dat ik niet Nederlands ben, dus ik zorg ervoor dat het lyric-wise niet Nederlands klinkt. Het is geen bewust ding, het komt voort uit onze muzikale invloeden.”

Past de term wel bij jullie muziek of staan jullie daar niet bij stil?

Mathias: “Dat is niet iets waar we bij stilstaan. Ik denk dat niemand daar bij stilstaat, ook bands die wel Nederlands klinken hebben echt niet maar één aim ofzo.”

Jullie zijn opgericht in 2013 en hebben in één jaar al ontzettend veel bereikt. Wat is volgens jullie de verklaring dat het allemaal zo snel heeft

kunnen gaan in zo’n korte tijd?

Lenka: “Ik zou het niet goed kunnen verklaren, maar het is wel zo dat we voor onszelf veel doelen stellen en die ook halen door hard te werken. Maar er is geen eenduidige verklaring.”

Mathias: “En omdat we allemaal al in een bandje hebben gezeten hebben we natuurlijk al veel ervaring en een netwerk opgebouwd.”

Tobias: “Het is ook zo dat Lenka en Mathias aan het creatieve begin staan, en dat is vanaf het begin al heel structureel gegaan. Alles wat we het afgelopen jaar hebben gedaan is vanuit structuur en organisatie gedaan.”

Lenka: “Ja, efficiënt werken.”

Tobias: “We stellen gewoon doelen en we proberen die zo goed mogelijk voor te bereiden en als je je daar aan houdt kun je makkelijk anticiperen op de groei.”

Nu we het toch over doelen hebben, wat is jullie volgende doel?

Lenka: “Kunnen we nog niet zeggen.

Dat is geheim, haha.”

Tobias: “Uiteindelijk is ons doel om nu gewoon een goede festivalzomer te hebben. We willen deze zomer iets heel erg vets doen. Daar ligt nu de focus voor ons.”

Issue 11

THE DAILY VIDEO samenstelling Yoram van Hees

MA

Thee Oh Sees Drop

DI

Shaking Godspeed Future Boogie

WO

Liars Mess on a Mission

DO

Peace Money

VR

Traumahelikopter Last Night I Dreamed I Killed Myself

ZA

tUnE-yArDs Water Fountain

ZO

The Pains Of Being Pure At Heart Simple and Sure

Tobacco Streaker

Klik op de preview om de video op YouTube te bekijken

interview

interview

tekst Wessel van Hulssen foto’s Gregoire Alexandre

Metronomy heeft met ‘Love Letters’ een album gemaakt dat redelijk anders klinkt dan het eigenzinnige en goed ontvangen ‘The English Riviera’. Maar tegelijkertijd introduceert de band ook een bak nieuwe elementen, waardoor alles bij vlagen apart of raar klinkt. The Daily Indie schuift de middag van hun show in de Melkweg aan bij Joseph Mount, frontman en songwriter van Metronomy.

The Daily Indie

In een interview dat Mount gaf vlak voordat ‘Love Letters’ uitkwam, zei hij: “We zullen wel merken hoe anders we nu klinken volgens de luisteraars”. Het is meteen duidelijk dat Metronomy niet voor de makkelijke weg heeft gekozen door de formule van de succesplaat letterlijk te kopiëren. Dat zou zelfs tegen de natuur van de band in gaan, aldus Mount: “Er zijn mensen die de manier waarop ik werk snappen. Die mensen horen waarschijnlijk de samenhang tussen alle Metronomy-albums wel. Er zijn altijd ook mensen die minder tijd steken in alle info achter de muziek en wie wij zijn als band. In die laatste groep zullen er altijd mensen zijn die een nieuw album te anders of minder goed zullen vinden. Het hoort erbij. Het is in ieder geval nooit ons doel geweest om anders te doen dan anders, puur om het anders doen.”

ik door de manier waarop Metronomy als band werkt. Andere bands zijn een muzikale vertegenwoordiging van meerdere mensen bij elkaar, die de muziek samen gemaakt hebben. In zulke situaties krijg je altijd een meer samenhangend en democratisch resultaat over een periode van meerdere albums. Omdat ik in Metronomy alle muziek eerst in mijn eentje schrijf is er veel meer sturing mogelijk. Er zijn in het begin geen andere meningen die de mijne kunnen beïnvloeden. De verschillen tussen albums kunnen hierdoor denk ik wat sterker en duidelijker overkomen. Zeker omdat ik bij ‘Love Letters’ ook de producerrol op mij heb genomen. Ik heb op zich wel weer zin om muziek te maken en die dan door iemand anders te laten produceren. Het is interessant om te zien wat het resultaat dan zal worden.”

Is ieder album voor jou een nieuw experiment dat je met jezelf aangaat?

“Niet per definitie, het feit dat ieder album zo duidelijk anders kan klinken, komt denk

Hoe is het om de door jou geschreven en geproduceerde songs nu te spelen in een live-setting? Ik kan me voorstellen dat de songs zich net even anders presente-

Issue 11

interview

Metronomy

Een TV-show heeft een decor, dan moet een muziekshow er ook een hebben, toch?

INTERVIEW

ren wanneer er vier mensen tegelijkertijd mee bezig zijn.

“Mensen gaan hopelijk verrast worden hoe anders sommige songs live klinken. Zeker omdat het in een set zit met oudere songs en het hele livepakket er omheen. De vertaling van de nieuwe songs werkt echt heel fijn.

Ik heb bij deze tour voor het eerst het idee dat alle live-aspecten als licht en aankleding nu echt de aandacht krijgen die ze verdienen. Live voelt de muziek gewoon anders en dat moet ook wel. Als je wilt dat het live net zo klinkt als het album, luister dan thuis naar het album, met de volumeknop zo hoog als die kan. Live-shows worden uitgevoerd in een heel ongecontroleerde omgeving en dat is de gedachte waarmee het publiek naar de show moet kijken, en waarmee de band op het podium moet staan.

Iemand komt voor de prijs van een album kijken hoe jij dat in levende lijve uitvoert, dus dan ben je het als band

The Daily Indie

Metronomy

verplicht om de muziek niet letterlijk één-op-één te presenteren, vind ik.”

Tijdens deze tour komt alles wat dat betreft mooi bij elkaar. Het podium is bijna als een ware TV-studio aangekleed en de band draagt allemaal dezelfde nette pakken die daar weer mooi bij passen.

“Precies, en daar voelen we ons ook verantwoordelijk voor. Als je hier of waar dan ook een show uitverkoopt moeten we niet met onze normale kleding aan, en met de standaard lichten van de zaal om ons heen, het podium oplopen. Er zijn genoeg bands die dat doen en wij zijn nu in de positie om het zelf te regelen.”

als een TV-studio. Een TV-show heeft een decor, dan moet een muziekshow er ook een hebben, toch? Je moet mensen het gevoel geven dat er werk heeft gezeten in hetgeen waar zij voor naar de zaal komen. Dat hebben we vanaf het begin altijd al zo benaderd.

Gelukkig zijn hebben we steeds meer tijd en ruimte om het zoveel aandacht te kunnen geven.”

Hoe is deze live-show ontstaan?

“Oscar (gitarist, saxofonist van de band, red.) is daar de drijvende kracht achter. Hij werkt samen met Ed Warren, onze vaste lichttechnicus. Het idee was om het er uit te laten zien

Issue 11

MIXTAPE

Adam & The Relevants

De Utrechtse Amsterdammers van Adam & The Relevants hebben een verdomd lekkere jaartje achter de rug met 2013 en trekken hem in 2014 rustig door. De band ging van DWDD en de Popronde naar Noorderslag, was support van Babyshambles, speelde op Into The Great Wide Open en op een Daily Indie-feestje.

Kortom: er was geen ontkomen aan.

E P A T X MI

En dat wil je ook niet, want met een aanstekelijke debuut-EP vol britpop moest je ze een keertje horen. Nu zijn ze terug met een fijne, nieuwe single genaamd Places en maakt de band een mixtape voor ons. Wij spreken met de kapitein: Adam Quann.

De eerste single Places is uit. Ik begreep dat jullie die op hebben genomen met producer Xavier Stephenson (o.a. Carl Barât, Editors, The Joy Formidable).

“Klopt, we hebben met hem in de Wisseloord Studio’s opgenomen!”

Hoe is het nou, Adam?

“Ja, lekker man. Ik heb een dagje vrij.”

Waar werk je ook alweer? Bij de HEMA of zo? Of was je daar ontslagen…

“Nee, in zo’n zaakje bij de Negen Straatjes waar ze koffie heel serieus nemen. Ik doe de bediening daar.”

Wauw, dat is wel echt een heel goede, en ook wereldwijd bekende, studio! Hoe heb je dat geflikt?

“Ik weet het, het gaat echt helemaal nergens over! Ik wist van gekkigheid niet wat ik moest doen daar. Maar Wisseloord is een nieuw label begonnen en wij zijn de eerste band die daarop uit worden gebracht.”

Goed, even over de band: wat zijn jullie allemaal aan het doen? Naast het releasen van een nieuwe single.

“Wat we aan het doen zijn? We zijn vooral heel druk met het schrijven van nieuwe liedjes. En we hebben drie nieuwe nummers opgenomen die misschien ook op het album komen.”

En even terug: hoe heb je die Stephenson naar Nederland gehaald?

“We wilden wel graag op gaan nemen, maar dan wel echt met een goede producer erbij, met wie we een goed raakvlak zouden hebben. Wisseloord kende hem en hij wilde wel graag naar Nederland komen om ons te produ-

The Daily Indie

Klik hier voor de Spotify Mixtape!

ceren. En hij is echt briljant, ik was er best wel van onder de indruk hoe hij werkt en wat hij met muziek doet.”

Kennelijk werkte het, want de reacties op het nummer zijn erg goed volgens mij?

“Zeker weten, hij wordt tof ontvangen.

Mensen horen er ook van alles in, van vroege Cloud Nothings tot Blink 182 en The Thermals.”

Maar dan ook nog even over die clip hé, waar gaat die over dan?

“Haha, we wilden graag nog een lekker burgerlijke clip maken. En spelen in een huiskamer!”

Good, good! Wat staat er verder nog op de planning voor dit jaar?

“Ik wil graag lekker gaan opnemen voor het album en blijven schrijven.” tekst Ricardo Jupijn foto ImaginePhoto

Issue 11

interview

interview

tekst Robin van Essel foto’s Klaus Thymann

Je vergeet het soms, maar Wild Beasts is absoluut niet the new kid on the block. 2008 was het, toen debuut ‘Limbo Panto’ uitkwam. Zes jaar later heeft de band net nummer vier uitgebracht, ‘Present Tense’ genaamd. Desondanks klinkt Wild Beasts anno nu nergens als een herhalingsoefening. Het is alsof de band uit Kendal, Noord-Engeland zichzelf elk album opnieuw uitvindt. En beter wordt.

‘Don’t confuse me with someone who gives a fuck’, zingt Hayden Thorpe in het slotstuk van Wanderlust, de openingstrack van ‘Present Tense’. Het zijn giftige woorden van een band die bekend stond om teksten over the trials of young manhood. Zuipen, neuken en vechten, conform de belevingswereld van de gemiddelde Noord-Engelse jongeman. Wie dat niet snapt, moet de teksten van pakweg Kasabian er nog eens op naslaan.

“Het is het erfgoed van een Noord-Engelse band”, zegt bassist/toetsenist/zanger Tom Fleming als ondergetekende bij hem aanschuift in de Rotterdamse Schouwburg.

Het is een paar uur voordat de band de tent met de ietwat pretentieuze naam ‘De Kathedraal’ op Motel Mozaïque zal overdonderen. “Ik geloof niet dat je rebellie toont door schreeuwerige punkrock te maken. Wie dat doet, imiteert The Ramones.

Het bijna feministische is ons protest.

Masculiniteit is een breed onderwerp, maar

The Daily Indie

Kasabian of R. Kelly zijn het beslist niet.”

Evolutie Anders zijn dan de rest, dat is wat Wild Beasts nu al zes jaar gestaag aan het werk houdt. Fleming: “We voelen ons nu wel overlevers, ja. Bands die zalen uitverkochten toen we begonnen zijn op hun bek gegaan. Er zijn er maar weinig die vandaag de dag dit zo lang mogen doen als wij het nu al doen.” Wat niet betekent dat de rek er al uit is bij de band. Het succes is geleidelijk gegroeid. ‘Present Tense’ is de eerste top 10-notering in de UK. In maart was vijfduizend man in een uitverkochte Brixton Academy in Londen het grootste publiek waar Wild Beasts ooit voor speelde.

“Artistieke groei klinkt zo pretentieus”, zegt Fleming. “Maar we hebben het gevoel dat we nog steeds in de juiste richting gaan en platen maken die mensen willen luisteren.

Dat is een fijne positie om in te zitten.”

En zoals het succes langzaam groeit,

Issue 11

interview

Wild Beasts

“ Als je digitaal opneemt, is het makkelijk to all going Guns ’n Roses and obsess over every detail.”

interview

evolueert ook de sound van de band. Het laatste album is elektronischer dan zijn voorgangers, doordachter ook, maar vooral meer minimalistisch. Dankzij het succes van ‘Smother’ kon Wild Beasts het veroorloven om na drie albums in tweeënhalf jaar wat langer de tijd te nemen voor de opvolger. ‘Present Tense’ kwam achtereenvolgens tot stand in de kelder thuis, in de oefenruimte onder een de boog van een oude spoorbrug, met producer Leo Abrahams in de beroemde studio Konk en op het platteland in de buurt van Bristol.

De procesmatige aanpak had zijn invloed op het album. Fleming: “Ik wou dat ik kon zeggen dat het bewust was, maar dat is een leugen. We wilden een groot, omvangrijk album maken.

We hadden van veel songs verschillende versies en melodieën. Maar we waren bang om te overdrijven. Als je digitaal opneemt, is het makkelijk to all going Guns ’n Roses and obsess over every detail. We zijn muzikanten, geen programmeurs. We willen dat het aankomt. Simpel.”

The Daily Indie

Wild Beasts

Bipolair Naast de fragiele elektronica doet het contrast met de ingehouden woede en soms dreigende toon van de zang bijna bipolair aan: “We willen schrijven over de extremen van het spectrum.

Onze taak is niet om mensen gerust te stellen en te feliciteren met hun levens, maar om de soms ongemakkelijke waarheid te laten zien. En als je dat niet wil, nemen we je tegen je zin mee.”

Thorpe’s hoge stem en Fleming’s bariton bezingen op ‘Present Tense’ minder persoonlijke problemen dan voorheen. Ze observeren de wereld en concluderen dat het misschien niet erg is om geluk te vinden in wat je hebt, in plaats van het te zoeken in onrust. Fleming: “Je kunt geen passieve observant zijn. Je bent altijd betrokken bij de problemen die je ziet.

Dat vindt zijn weg naar een plaat.

Veel van onze platen waren egoïstisch, seksueel, vol zelfhaat. We zijn nu volwassener, al klinkt dat nogal suburban. Niemand in de band heeft kinderen, maar veel vrienden wel.

Issue 11

interview

Wild Beasts

“ Er is niks mis met platen verkopen, maar je hebt de verantwoordelijkheid om interessant te zijn of dat in elk geval te proberen.”

We wonen in Londen, wat een erg dure en oneerlijke stad is. Die realisaties maken dat je na gaat denken over wat voor wereld we voor onze kinderen achterlaten.”

scene te verwarren met de stad zelf.

Ik vind het ook fijn om er te wonen.

Londen is groot en vol met allerlei soorten mensen. Er is heel veel mogelijk.”

Meta-muziek De dubbelzinnige relatie die Wild Beasts met de Engelse hoofdstad heeft, en vooral de muziek-scene erin, is een terugkerend thema bij de band.

Wanderlust gaat erover: “In grote steden is geld, dat brengt mensen met zich mee die zichzelf kunstenaar noemen maar geen kunst maken. Wij zijn plattelandsjongens. Er is een enorme culturele en economische kloof tussen Londen en Noord-Engeland. In Kendal is niks mogelijk, we moeten wel. Maar begrijp me niet verkeerd, het is makkelijk om de Londense

Meta-muziek, of muziek over de muziekscene. Fleming ziet het na vier platen als zijn verantwoordelijkheid artistiek niet in een vacuüm te werken: “Je moet het niet hebben over iets dat je niet begrijpt, dat is heel belangrijk.

Wij moeten het goede voorbeeld geven, laten zien dat we weten waar we mee bezig zijn. Er zijn ontzettend veel goede bands in de UK, maar er zijn ook hele slechte die met een groot budget worden geëxporteerd. Dat is gênant. Zo klinkt de UK niet. Je moet vooral goede muziek maken. De rest is ondergeschikt. Er is niks mis met

The Daily Indie

platen verkopen, maar je hebt de verantwoordelijkheid om interessant te zijn of dat in elk geval te proberen.

Probeer dingen te doen die artistiek wat toevoegen.”

Issue 11

Omdat er dagelijks zoveel nieuwe muziek uitkomt, hebben we een aantal van onze favoriete nummers van de afgelopen tijd op een rijtje gezet in één overzichtelijke Soundcloud Playlist.

Slaves Where’s Your Car Debbie

Damaged Bug Eggs At Night

Viet Cong Bunker Buster

Woods Moving To The Left

Oscar & The Wolf Undress

Denney And The Jets Water To Wine

Boys Age Postcards Holiday

Marco Guryan Sunday Morning

Hooveriii Man Of Science

The Breaks Waiting For Something New

Nobunny La La La La Love You

The Groms Blood

Woman’s Hour Her Ghost

Night Sun No Pressure

Sean Nicholas Savage Heartless

Royal Blood Come On Over

Great Ytene Away For Now

Life Money

Klik hier om naar de Soundcloud Playlist te gaan

The Daily Indie

Issue 10

THE DAILY LITERATURE Samengesteld door Tim Maarten Verheijen

Omdat we bij The Daily Indie (af en toe) heus ook nog wel iets anders doen dan de hele dag onze gehoororganen afbeulen in onze zoektocht naar de nieuwste en beste muziek die deze wereld te bieden heeft, bieden we vanaf nu jou ook even je rustmomentje, een tussendoortje om even mee bij te komen van al dat muzikale geweld zodat je daarna weer kwiek en vol goede moed je kan storten op de nieuwste en beste muziek die deze wereld te bieden heeft. Oftewel: The Daily Lit! Een literair intermezzo bij deze audiovisuele queeste. Elke uitgave een feature over een meer of minder bekend genre, auteur of boek én een publicatie van een getalenteerde ongepubliceerde schrijver. Graag gedaan.

De overwinning van het Noorden Aflevering één Opvallend: de zuidelijke Amerikaanse staten lijken terrein te winnen in de moderne series-cultuur. Ik herinner me uit mijn jeugd eigenlijk alleen de Dukes of Hazzard (altijd onderstreept door de grote confederatie vlag op het dak van de, jawel, General Lee), dus of er terrein herwonnen wordt weet ik niet, maar opmerkelijk is wel de populariteit van series zoals The Walking Dead, True Detective, True Blood en Hell on Wheels. In de jaren negentig en nul waren series zoals Friends, Sex & the City, Seinfeld, etc. mateloos populair, maar ook series zoals The Sopranos en The Wire zijn kenmerkend voor die periode. Wat deze series in gemeen hebben is dat ze allemaal gesitueerd zijn in een stedelijke setting in het noordoosten van Amerika. Maar de noordelijke steden lijken ruim baan te maken voor moerrassen en woestijnen en mannen met knauwende accenten.

Hell on Wheels is in Nederland misschien minder bekend, maar de serie speelt zich af net na de Amerikaanse Burgeroorlog en zit vol met raciale spanningen, spanningen tussen noor-

The Daily Indie

derlingen en zuiderlingen en ook tussen de federale overheid en de gewone burger. Het noorden en het zuiden van Amerika hebben zich altijd op eigen wijze ontwikkelt, wat alles te maken heeft met de koloniale diversiteit van aan de ene kant New England (het noorden) en aan de andere kant Chesapeake Bay (het zuiden). New England werd gesticht vanuit religieuze motieven (de puriteinse pilgrims zochten religieuze vrijheid) terwijl hun zuiderburen uit economische overwegingen de Atlantische oceaan overstaken. Verschillende ontwikkelingskoersen zorgden voor zoveel verdeeldheid dat het uiteindelijk in 1861 leidde tot een burgeroorlog. De Geconfedereerde Staten van Amerika scheidden zich toen af van de rest van the union omdat het groeiend bezwaar tegen slavernij hun economie dreigde te vernietigen. Het Noorden won de oorlog, maar de verdeeldheid is daarmee nooit verdwenen.

Het is een lang bruggetje naar de reden waarom ik dit stukje begon te schrijven, want het gaat hier tenslotte om literatuur, maar ik werd door deze series (en Hell on Wheels in het bijzonder) herinnerd aan een aantal van mijn favoriete Amerikaanse schrijvers.

De eerdergenoemde spanningen die uit die verdeeldheid voortkwamen zijn het onderwerp van menig modern schrijver en het bekendste voorbeeld van dit soort literatuur is ongetwijfeld The Adventures of Huckleberry Finn (1884), geschreven door Mark Twain, waarin Huck Finn (een witte jongen) in zijn zoektocht naar vrijheid de harde, bevooroordeelde en vaak racistische wereld leert kennen (plusminus €5,bij de meeste boekhandels).

Tegenwoordig verdwijnt het Zuiden.

Net als in de rest van de wereld worden de culturele verschillen steeds minder regionaal/geografisch bepaald en zie je identieke subculturen verspreid over de hele wereld, verbonden door het internet. Het verdwijnen van tradities en gewoontes en de groeiende verdeeldheid op lokaal niveau verklaart misschien de reden waarom deze nieuwe series zo populair zijn.

Het is het grootste cliché van elke tijd: een nostalgie naar simpeler tijden.

En tot zover aflevering één van De overwinning van het Noorden.

Volgende keer weer meer over literatuur.

Issue 11

DAILY LITERATURE

#4 “ De dag dat ze besloot zichzelf dood te eten, was een dag als alle andere.”

Ik liep verder het bos in, nadat zij al lang was terug gekeerd. Ik bleef maar lopen. Het was koud noch warm en ik was ervan overtuigd dat ik nooit meer hoefde te eten of te drinken. De zon en ik voelden elkaars aanwezigheid zonder elkaar te zien. Het bos was smal.

Aan de ene kant zag ik de huizen en aan de andere kant de snelweg. Toch was het stil. Het was niet moeilijk om te doen alsof er niets anders was dan het bos.

Ik eindigde bij de vangrail. Even twijfelde ik om er overheen te klimmen, om langs de weg te lopen tot een auto me mee zou nemen. Of tot ik het einde van de weg zou bereiken. Maar dat deed ik niet. De plekken waar ze me mee naar toe kunnen nemen, ben ik al geweest, over dezelfde wegen en langs dezelfde steden. ‘Het lopen is hier fijn, en daar niet beter,’ dacht ik hardop.

Ik wist dat ik terug moest naar het hotel, omdat ze bijna naar huis zou gaan. Maar ik had de hele middag al in het hotel gezeten. Eerder die ochtend kwam ik te laat. Ze had met de mensen afgesproken dat ze er om twaalf uur zou zijn. Ik wist dat ik er ook om twaalf uur moest zijn. Maar ik kwam te laat.

Misschien keken ze me verontwaardigd aan op het moment dat ik binnen kwam, toen ik door de dreigende stilte moest lopen, maar ik keek alleen maar naar de lege stoel. Ik ben op die stoel blijven zitten tot ik naar buiten mocht.

Ik heb niemand gesproken, zelfs haar niet. Ze zat naast me, maar ik heb slechts haar rug gezien. Haar golvende kaken, haar witte handjes. Langzaam vertrokken de mensen om me heen naar andere tafels, tot ik alleen overbleef. Misschien omdat ik een geur bij me droeg van alle avonden die aan

The Daily Indie

#4

deze dag vooraf gingen. Geuren van andere wandeltochten, schoorstenen en olieplassen. De smaak van metaal nog in mijn mond. Ik dronk de helft van mijn koffie. Ik wilde mijn geur, en daarmee de rest, ophangen aan een kapstok als een natgeregende jas.

Ik heb de middag voorbij laten gaan alsof ik naar de verkeerde film ging maar de zaal niet durfde te verlaten. Een voorstelling waar de spelers gebogen zitten over hun eigen afgoden, flikkerend in hun ogen, om af en toe naar elkaar te kijken, zodat ze samen eenzaam zijn. Ik was met niemand eenzaam. Zelfs niet met mezelf.

Die kans had ze mij ontnomen. De enige manier om met mezelf eenzaam te kunnen zijn, was in het bos.

Ik vroeg haar mee. Ze schrok van mijn aanwezigheid, alsof ik een dichtknallende deur was. Even twijfelde ik. Mocht ik haar wel aanspreken?

Verdiende ze het om met rust gelaten te worden? Had ik niet eerst alle anderen moeten aanspreken, om recht te hebben op haar gunsten? Ze zei dat ik geduld moest hebben.

Ze stapte uiteindelijk, net als ik, over de drempel. Ze keek me niet aan toen ze zei: ‘het kan maar even duren’.

Ze drukte op haar driedelige buik om de broodjes kaas en de roomsoezen in elkaar te persen alsof het zaagsel was waar ze hout van wilde maken. Ze keek om haar heen, alsof de wereld een klok was, en ik de tikken moest voelen.

Terwijl ze haar voetje voor de andere probeerde te zetten, keek ze naar de herfstbladeren.

Ze liep weer terug en zei: ‘niet te lang wegblijven, hè.’ In het bos dacht ik niet aan haar. Ik dacht nergens aan.

Pas toen ik bij de vangrail stond en weer terug moest, spookten de beelden door mijn hoofd. De brokstukken speculaas, de pakken melkchocolade, de potten kruidenboter. Ze had het altijd al gedaan, maar het werd steeds

erger. Sinds ik haar leerde kennen reageerde haar lichaam erop. Nooit kocht ze nieuwe kleren. Elke ochtend hielp ik haar in de omhulsels waar ze slechts in haar jeugdalbums nog in paste.

Ze begon elke dag te eten rond de avondmaaltijd. Alsof die maaltijd haar deed herinneren hoeveel ze van voedselverwerking hield, begon ze na de laatste hap haar overige voorraden uit te stallen alsof het huiswerk was. Alsof ze in een avond het huiswerk moest doen voor het gehele schooljaar. Met het geld dat ik haar betaalde om het huishouden te doen, kocht ze elke dag iets anders, maar elke week kwamen die variaties op dezelfde samenstelling van hartigheden uit.

Ze spoelde haar buikkrampen weg met koolzuurhoudende dranken, en nuttigde alles in een onderuitgezakte houding in een onderuitgezakte bank.

Maar wanneer ik thuiskwam, van mijn wandeltochten langs de grachten en de parken, hield ze op. Dan kraakten haar kiezen op de laatste hapjes en slokte ze gulzig de drank door haar binnenste om er van verlost te zijn. Dan kuste ik haar lippen en kwam bij haar liggen.

Op die momenten zeiden we niets. We lagen tot we moe genoeg waren om naar bed te gaan.

Ze zal wel naar huis gegaan zijn, met één van de auto’s. Het was al laat.

De koffieruimte van het hotel was verlaten. Ze heeft vast gedacht dat ik weer met de trein zou gaan, omdat ik ook met de trein was aangekomen. Ik liep naar het station en had besloten pas in te stappen als de trein er zou zijn. Maar de trein was er niet. Ik liep langs het spoor naar het volgende station. De laatste trein is onderweg aan me voorbij getrokken. Op het volgende station ben ik gaan zitten. Ze zat er nog steeds, toen ik eindelijk thuis kwam. Onbeweeglijk, klaar om naast te gaan liggen.

Derko Laan

Issue 11

Join Our Team!

Wij zijn op zoek naar: • schrijvers • fotografen • illustratoren • columnisten

Interesse?

Mailen kan naar: ricardo@thedailyindie.nl

THE DAILY ART

before music after Juliette van Haren

Energie zuigend en gevend. Een foto-serie van Juliette van Haren waarin ze de leden van Savages (UK) en TWIN SHADES (NL/BE) fotografeert, voor én na hun optreden. De post-punk band Savages tijdens een concert in La Gaîté Lyrique en de psychedelische rock band TWIN SHADES bij een concert in Tivoli. Geïnspireerd door een bijbaantje waar ze onder andere de vuile handdoeken van artiesten opraapte, wil ze nu naast de fysieke ook de mentale verandering laten zien. Gefocused vooraf, vermoeid maar voldaan na afloop. Het zit allemaal in de ogen van deze mugshots. Waarom mugshots? Het is duidelijk dat ze iets in de tussentijd hebben gedaan.

Voor meer van haar werk zie: www.juliettevanharen.com

The Daily Indie

Issue 11

THE DAILY ART

The Daily Indie

Juliette van Haren

Issue 11

THE DAILY ART

The Daily Indie

Juliette van Haren

Issue 11

THE DAILY ART

The Daily Indie

Juliette van Haren

Issue 11

THE DAILY ART

The Daily Indie

Juliette van Haren

Issue 11

COVER STORY

COVER STORY

tekst Wessel van Hulssen foto’s Nic Shonfeld

Het is altijd een wat ongrijpbare band geweest: The Horrors.

Bij de release van ‘Primary Colours’, wat een compleet nieuw geluid introduceerde, werd duidelijk dat het hier om een speciale band ging. De evolutie van The Horrors is sindsdien minder drastisch, maar daarmee niet minder interessant. The Daily Indie sprak met frontman Faris Badwan over ‘Luminous’. Een album waar de band voorzichtig positiever klinkt dan ooit.

Het interview vindt plaats in het Amsterdamse Lloyd Hotel. Het is al ver in de middag en buiten is het zonnig maar koud. Wanneer ondergetekende naar beneden komt, loopt Faris achter me mee naar beneden. Hij vraagt of het interview ook buiten plaats kan vinden, wat frisse lucht is niet verkeerd. We lopen naar buiten, en nemen plaats aan een tafeltje in de zon.

Favoriete pen Badwan legt een klein zwart boekje op tafel en pakt een heel kleine pen uit z’n jaszak. “Dit is mijn favoriete pen, ik heb er altijd een paar bij me. Heb jij een favoriete pen?” vraagt hij. Ik laat hem mijn favoriete pen zien. Het is een gewone balpen, eentje met een smalle hals. Hij pakt de pen en begint in zijn boekje dunne, heel dicht tegen elkaar liggende, evenwijdige lijnen te tekenen. Na ongeveer tien lijnen geeft hij mijn pen terug en gaat rustig verder met het zetten van lijnen, nu met zijn eigen pen.

The Daily Indie

‘Skying’ werd door velen enorm goed ontvangen. Ik ben benieuwd of het voor The Horrors hierdoor moeilijk was om aan een nieuw album te beginnen? “Het is een vicieuze cirkel waar je als band in zit”, begint Badwan na paar seconden nadenken.

“Je blijft optreden, tot thuis de enige plek is waar je nog wilt zijn. Als je lang genoeg in de studio zit, wil je juist zo graag die ruimte weer opzoeken. Als je eenmaal in de studio zit voor een lange periode wil je juist heel graag naar buiten. Dit was nu ook het geval, we wilden weer graag de studio in.”

Ondertussen gaat hij rustig verder met het tekenen van meer en meer evenwijdige lijnen.

Kinderlijke ontdekkingsdrang “Het was wel moeilijk in het begin, ‘Skying’ is een album waar we erg blij mee zijn.

Iedere keer wil je het beter doen dan de keer daarvoor, anders heeft het weinig zin om eraan te beginnen.” Badwan praat

Issue 11

COVER STORY

The Horrors

“ Het visuele deel is net zo belangrijk voor ons als de muziek zelf.”

COVER STORY

heel rustig en denkt goed na over iedere zin, voordat hij deze uitspreekt.

Het geeft wat hij zegt een poëtisch gevoel. Hij vertelt verder: “De band is een plek voor verkenning en ontdekking op een zelfde manier waarop kleine kinderen buiten op avontuur gaan. We hadden het gevoel dat we zelf nog genoeg ruimte voor uitbreiding en nieuwe ideeën in ons hadden. Er waren nog genoeg dingen die we in onze eigen studio wilden doen.

Vandaar dat we ook deze plaat zelf geproduceerd hebben.”

Of dit voor The Horrors een ideale manier van werken is, weet Badwan niet precies. “In de toekomst kunnen we denk ik zeker nog wel eens bij een externe producer belanden. Deze keer hadden we nog genoeg ideeën om onszelf bezig te houden.” Hij pauzeert kort en concludeert vervolgens:

The Daily Indie

The Horrors

“Elk album heeft als doel om te ontdekken hoe de band nu klinkt, ten opzichte van paar jaar daarvoor.”

De song die de band verenigt The Horrors klinkt op alle albums gefocust in geluid en ideeën, maar de manier waarop Badwan de werkwijze van de band beschrijft, is veel waziger. Het is een interessante tegenstelling die hij creëert: “Het is tussen ons vijven duidelijk wat de identiteit en esthetiek van de band is. Iedere song moet ontstaan zonder van tevoren opgelegde beperkingen. We komen samen en uit het niets ontstaan songs.

Dat is juist leukste deel van het geheel.”

“Mijn favoriete moment in het hele proces is demo’s horen groeien en veranderen in complete songs. Hoe de verse ideeën zich ontwikkelen en

hoe er elementen wegvallen of ontstaan. Pas dan ontdek je wat voor song je gemaakt hebt en kan je in een ultieme poging deze zo goed mogelijk proberen te maken. Het is interessant om te horen dat sommige songs er in een oogwenk zijn en andere talloze wendingen nodig hebben tot ze af zijn. Er zijn veel versies van Changing The Rain gemaakt voordat deze uiteindelijk is geworden zoals ‘ie nu is.

Still Life was daarentegen in paar uur af en klinkt op plaat bijna identiek aan de demo ervan.”

De songs die zo snel ontstaan, zijn vaak ook de songs die de inspiratie voor een album goed samenvatten: “Ieder album heeft een song die de groep op dat moment verenigt in de mening hoe de band op dit moment moet klinken. Dat is een moment waarop we het zonder over-

Issue 11

COVER STORY

leg eens waren. Voor ‘Skying’ was dat Still Life, I See You was dit nu voor ‘Luminous’. Het voelde als een goed startpunt, deze heeft het schrijfproces voor veel songs geïnspireerd.”

Muziek delen is de basis De bandleden van The Horrors gebruiken hun social media-accounts vaak om tracks van artiesten die ze goed vinden te verspreiden. Niet veel bands doen dit. Volgens Badwan doen zij dit omdat het delen van muziek de reden is waarom de vijf vrienden zijn geworden: “We hebben elkaar leren kennen door het delen van muziek. Het is daarom een heel belangrijke factor in de identiteit van de band.”

Ondertussen is de hele bladzijde van Faris’ boekje gevuld met allemaal korte dicht op elkaar liggende lijnen. Het maakt me nieuwsgierig naar de betrokkenheid van de band bij het ontstaan van de visuele stijl van ‘Luminous’. “Toen het album bijna af was hadden we het over wat het album nou goed zou samenvatten. Ik

The Daily Indie

The Horrors

was bezig met foto’s van licht dat van objecten afkaatst. Nic Shonfeld, een bevriende fotograaf, bleek met een soortgelijk idee bezig te zijn. Hij heeft de stijl van deze plaat vervolgens voor ons gemaakt.” Op de vraag of de band betrokken was tijdens dit proces reageert Badwan heel direct: “Ja, we moeten wel. Het is raar als je veel tijd en moeite in de muziek steekt en dan de randzaken compleet los laat.

Ik vind het raar als bands een grafisch bedrijf inschakelen die dan zomaar wat beelden gaan maken. Het visuele deel is net zo belangrijk voor ons als de muziek zelf.”

schrijfproces haal ik bewust zoveel mogelijk details weg tot de balans tussen dubbelzinnigheid en details precies goed is. Ik vind dat ik niet degene ben die de teksten uit moet leggen.

Andermans interpretaties zijn belangrijker en relevanter dan die van mij. Of ‘Luminous’ positiever klinkt dan eerdere albums weet ik niet.” Het is eventjes stil. “Er is op dit album een groter palet aan emoties hoorbaar. Emoties die verder uit elkaar liggen, het is misschien wat dynamischer op dat gebied, denk ik.”

Details en dubbelzinnigheid Het moeilijkste onderwerp heb ik bewust voor het laatst bewaard: songteksten. Uit eerdere interviews blijkt heel duidelijk dat Badwan niet graag zijn eigen songteksten analyseert. Op ‘Luminous’ lijken de teksten echter positiever dan ooit, dus besluit ik er toch naar te vragen.

“De songteksten die ik schrijf zijn altijd al persoonlijk geweest. Tijdens het

Issue 11

COLUMN

Jim Wise Robin Kramer

Robin Kramer (1990) is schrijver en singer/songwriter.

Meer over hem kun je vinden op www.robinkramer.nl en hij schrijft ook dingen in 140 tekens, daar kun je hem vinden onder @robinkramerr.

The Daily Indie

Kijk, we weten allemaal dat een album uit liedjes bestaat. Net zoals een roman uit hoofdstukken bestaat.

Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar over het algemeen bestaan romans en albums uit kleinere onderdelen die allemaal iets met elkaar te maken hebben. Bij de meeste albums is de overkoepeling die de liedjes bij elkaar houdt niet meer dan de artiest zelf. Bij de meeste goede albums, - albums die een verhaal willen vertellen of een thema willen behandelen zoals een roman een verhaal wil vertellen of een thema wil behandelen – is er naast de overkoepelende artiest nog iets dat de liedjes bij elkaar houdt. Of dat nu terugkerende symboliek is (Fevers & Mirrors), fascinatie voor een historisch persoon (‘In The Aeroplane over the Sea’) of, zoals het nieuwe album van Sun Kil Moon, ‘Benji’, autobiografie.

Het is een wonderlijk album. Niet alleen omdat het een audioversie is van een coming of age-roman, maar ook omdat het album een nummer bevat dat de rest van de nummers, die allemaal goed zijn in hun eigen recht, doet verbleken. Laten we het eerst over het coming of age-gehalte hebben: het openingsnummer van ‘Benji’ gaat over een overleden achternicht van songwriter en hoofdpersoon Kozelek, Carissa, die zichzelf per ongeluk levend verbrand heeft doordat een bus van het één of het ander ontploft in het afval. Meteen nadat deze premisse uit de doeken wordt gedaan, zingt Kozelek: ‘Same way as my uncle, who was her grandfather.’ En ja hoor, op het nummer Truck Driver, verhaalt Kozelek over die oom, die overleden is terwijl hij afval aan het verbranden was in zijn achtertuin. In de literatuur noemen we dat het noodlot. Uiteindelijk is ‘Benji’ ook meer een literaire dan een muzikale prestatie, maar daar kom ik nog op terug.

Je wilt als luisteraar toch een stukje empathie voelen, herkenning ervaren. Kozelek vertelt persoonlijke verhalen. Ik weet niet hoe – laten we het een muzikaal mysterie noemen – maar Kozelek slaagt erin zijn persoonlijke verhalen tot universele verhalen om te buigen, waardoor we als luisteraar met hem meeleven.

De muziek komt op dit album op de tweede plaats, vaak bestaande uit links en rechts uitgepande akoestische gitaren die meer repeterende riedeltjes dan herkenbare akkoordenschema’s spelen, waardoor de muziek bijna de functie krijgt van een papier waarop Kozelek zijn roman kan schrijven – het viel mij ook op dat de meeste teksten op ‘Benji’ niet rijmen, maar Kozelek zingt ze wel alsof ze rijmen.

De pijn zit in de details. Niet in de noten, niet in de poëtica.

Dan Jim Wise. Wát een nummer.

Muzikaal steekt het met kop en schouders boven de rest van het album uit en, hoewel de tekst volgens dezelfde premisse werkt als de rest van de nummers, is daar ook iets bijzonders aan de hand. Jim Wise vertelt het verhaal van een man die zijn vrouw heeft doodgeschoten in een ziekenhuis om haar uit haar lijden te verlossen. Als hij vervolgens de hand aan zichzelf wil slaan, blijft het pistool steken. Zo leeft hij verder: een weduwe, een crimineel met een ankle bracelet, wachtend totdat hij naar de gevangenis moet.

Jim Wise staat precies in het midden van het album, wat een uitstekende keuze is: het zorgt ervoor dat je in het begin van het album naar het liedje verlangt en aan het eind van het album aan het liedje terugdenkt. Want wat moet je anders als artiest, als je weet dat je een liedje hebt gemaakt dat bijna goed genoeg is om een album op zichzelf te zijn? Hoewel het Jim Wise ontbreekt aan de epische kwaliteiten van nummers als Bowie’s Heroes and Dylan’s Like A Rolling Stone – en gelukkig maar – zou ik het wel in die categorie plaatsen van nummers die de artiest ontstijgen, die je keer op keer kunt luisteren zonder dat ze hun glans verliezen.

Kozelek maakte met ‘Benji’ een album dat zich laat consumeren als de betere, moderne coming of ageroman. Jim Wise is daarbij het equivalent van de epifanische scène aan het eind van The Catcher in the Rye, daar waar al het lijden, alle hoop en al het verlangen zich opstapelt en laat vangen in één enkel beeld.

Issue 11

interview

interview

tekst Domenico Mangione foto’s Pooneh Ghana

In een buitenwijk van Leiderdorp staat een computer aan, verbonden met Cleveland, verbonden met een lichtelijk vermoeide maar ontspannen aandoende jongen. De stem van de tweeëntwintig jarige slungelige Dylan Baldi, beter bekend als het brein achter Cloud Nothings, galmt in de zonovergoten slaapkamer. Hij is net terug van een korte Europese tour voor zijn nieuwe album ‘Here and Nowhere Else’ en heeft niet veel geslapen, maar is onwaarschijnlijk opgewekt en spraakzaam.

Dylan, ‘Attack on Memory’ was een aanval op de herinnering van wat mensen dachten dat de band was. Kun je uitleggen wat de titel van het nieuwe album, ‘Here and Nowhere Else’, voor jou betekent? ”‘Here and Nowhere Else’ is een zin van afsluiter I’m Not Part of Me. Eigenlijk gaat de hele plaat over hetzelfde als I’m Not Part of Me. Bij beide was ik bezig met het leren om dingen te vinden die jou als individu definiëren en je geen zorgen te maken over wat anderen vinden, zolang je maar jezelf bent.

‘Here and Nowhere Else’ is het ervaren dat je ergens bent, als jezelf en niets anders dan jezelf. Dat gevoel, waarbij je gewoon bent en nergens anders over nadenkt, is erg belangrijk voor mij in de afgelopen paar jaar geworden, dus heb ik er een album over gemaakt.”

Voor mijn gevoel was het vorige album, ‘Attack on Memory’, een album met een sterk gevoel van urgentie. Een dringendheid die je terugvindt op ‘Here and Nowhere Else’, hoewel dit nieuwe album

The Daily Indie

positiever aanvoelt. Wat denk jij over deze verandering in mentaliteit? “Ik denk dat je gelijk hebt. Die verandering komt doordat ik eindelijk overtuigd was om dingen te doen die ik zelf graag doe. Ik wilde gewoon een aantal nummers schrijven die ik goed vond, zonder écht na te denken voor wie en waarom ik ze schreef. Op ‘Attack On Memory’ probeerde ik een boze rockplaat te maken, ik wilde zien hoe dat was. Als ik dat nu zou doen, zou het totaal onoprecht zijn! Deze plaat geeft een goed beeld van waar ik op dit moment ben. Begrijp me niet verkeerd, ‘Attack on Memory’ was ook persoonlijk, alleen bekijk ik nu deze thema’s in een ander licht. Op de vorige plaat was alles voor mijn gevoel fucked up, terwijl ik nu denk: meh, it will be OK!” Iedereen loofde producer Steve Albini om het vorige album, maar persoonlijk denk ik dat de ontwikkeling van Cloud Nothings van solo-project tot een échte band een veel grotere invloed heeft gehad. Jammer genoeg heeft gitarist Joe Boyer na de

Issue 11

interview

Cloud Nothings

“Het probleem van toeren is dat je zelfs je beste vrienden gaat haten.” vorige plaat de band verlaten.

Heeft dit verlies de dynamiek van de band veranderd? “Om eerlijk te zijn: nee, niet echt. Het zorgde eigenlijk juist voor een nieuwe uitdaging!

Ik was gewend om gitaarpartijen met twee gitaren te schrijven, dus toen ik maar één gitaar tot m’n beschikking had voelde het instrument compleet nieuw aan. Daarnaast wilde ik iets nieuws horen, ik wilde de gitaren bottom-heavy maken. De grootste uitdaging was interessante gitaarpartijen te blijven schrijven met slechts één gitaar. Niet bepaald makkelijk, aangezien je al snel als Green Day klinkt wanneer je een paar powerchords speelt!”

In tegenstelling tot het snelle schrijven van de vorige albums heb je ‘Here and Nowhere Else’ geschreven tijdens het touren. Hoe heb je het schrijfproces op dit album benaderd? “Vorig jaar waren we voortdurend op tour en wanneer we niet aan het touren waren bleef ik doorreizen, omdat ik niet

The Daily Indie

graag stil zit. Vraag me niet waarom, maar ik kan niet lang op dezelfde plaats blijven. Daarom zijn alle nummers op verschillende plekken in de wereld geschreven, misschien zelfs wel elk nummer in een ander land!

Ze waren eerst nog maar little skeletons of songs, pas twee weken voordat we in de studio gingen zitten heb ik de nummers samen met drummer Jayson Gerycz en bassist TJ Duke uitgewerkt. Op reis schreef ik maar van alles wat vervolgens overal rondslingerde. Mijn vriendin woont in Parijs, dus daar heb ik flink wat tijd doorgebracht. Gelukkig had één van haar vrienden zo’n goedkoop klein akoestisch gitaartje dat ik mocht lenen. Het was niets bijzonders, maar ik had het nodig.”

weken voordat we moesten opnemen zat ik daar nog. Het probleem van toeren is dat je zelfs je beste vrienden gaat haten, doordat je elkaar elke dag ziet. Juist doordat we elkaar een tijd niet hadden gezien voelde het weer als rondhangen met vrienden. Het is heel fijn om die scheiding tussen die werelden te hebben, waardoor toeren nu zelfs aanvoelt als wat aankloten met vrienden! Het heeft dus eigenlijk ervoor gezorgd dat ik gelukkiger ben.

Ik las ergens dat je van plan was om naar Parijs te verhuizen na de aankomende tour. Hoe zal dat de toekomst van Cloud Nothings beïnvloeden?

“Wanneer we niet op tour waren, was ik of in Parijs of op reis. Zelfs tot twee

Issue 11

albumrecensies

Issue #11

albumrecensies

Issue #11

aandoende samples.

Het was het wachten waard. ‘Tremors’ is een melancholieke en soms ronduit duistere plaat, maar ook een originele en steengoede. Aanrader.

Robin van Essel

Met muzikale hoogtepunten als Hey Life, Wait for a Minute en Real Thing heeft het album desondanks genoeg in huis om de eeuwige festivalvelden af te gaan. Daarnaast kent het meer pit, variatie en charisma als al haar eerdere werk: toch een geweldige toevoeging aan het repertoire.

Robbert van Kortenhof

SOHN / Tremors (4AD)

Bij The Daily Indie houden we van artiesten die af en toe een dikke middelvinger naar de scene opsteken. Zo ook geboren Engelsman Christopher Taylor, die in 2010 de ultrahippe Londense dance-scene verruilde voor de obscure underground van Wenen. En zo maakten we vorig jaar al voorzichtig kennis met SOHN, Taylor’s muzikale alter ego, onder andere op Motel Mozaïque en met de goed ontvangen EP ‘The Wheel’.

Een jaar later is er een volledige plaat, genaamd ‘Tremors’. ‘Oudje’ The Wheel, nummer drie en de sterkste song op de plaat, blijkt een goede voorbode te zijn geweest. Muzikaal is het elektronica die de klok slaat, maar verwacht geen four-to-the-floor-beats bij SOHN. Eerder elektronisch minimalisme, dat we eerder bij bijvoorbeeld James Blake en Darkside hoorden.

Desondanks blijven de songs dankzij de doordachte melodieën in de kern altijd popnummers.

Taylor maakt inventief gebruik van zijn zang als instrument, door die regelmatig te sampelen of achterstevoren af te spelen. Af en toe wordt het tempo opgeschroefd, bijvoorbeeld in Artifice en de tweede helft van Bloodflows. Dat soort melodrama is een aangename break tussen al de soms Spartaans

The Daily Indie

hebben gehoord. De nadruk ligt op de wat gedrufdere instrumentale samples en zo heeft Garbus ook het traditionele ‘zingen’ achter zich gelaten. ‘nikki nack’ is schreeuwen, equalizen en tegen het gevoel in drummen alsof het Garbus’ laatste album is.

tUnE-yArDs / nikki nack (4AD)

De BBC schreef over het tweede album van tUnE-yArDs, ‘W H O K I L L’: ‘lo-fi meets hi-fi’. Met deze uitspraak kon de plaat als een van de meest controversiële en vreemdste eend in de bijt van 2011 worden genoteerd.

En dat heeft van tUnE-yArDs gemerkt: met 100% uit lof bestaande recensies als bagage, ging het project van Merrill Garbus op festivaljacht. Live trok zij alle samples en tunes zo, geïmproviseerd, uit haar microfoon. Gevolg?

Pers en critici die hun laptops opaten, want een act als die van Garbus was voorheen niet eerder gezien.

Nu ligt ‘nikki nack’ op de recensiestapel en laten we meteen met de deur in huis vallen: waar het tweede album een grandioze verbetering was op het debuut, doet het derde album dat niet.

Het is een verlengstuk van een prestigieus stukje experimentele popmuziek. Het is verfijnd, pakkend en, niet geheel onbelangrijk, erg sterk, maar niets wat we niet op diens voorganger

Liars / Mess (Mute Artists)

Dat Liars over de jaren heen steeds meer van de rock ‘n roll aan het afstappen is waar ze op de plaat ‘They Threw Us All In A Trench And Stuck A Monument On Top’ uit 2001 zo groot mee is geworden, is niets nieuws.

Liars klinkt nog steeds als de muzikale personificatie van cafeïne, maar op de nieuwe plaat ‘Mess’ is de diepgewortelde rock ‘n roll van vroeger ver te zoeken.

Openingstrack Mask Maker zet meteen de hele toon voor de rest van het album. Duister en recalcitrant, maar bovenal elektronisch. De intro van Pro Anti Anti zou zo als intro van een samenwerking tussen Rammstein en

Issue 11

albumrecensies Korn door kunnen gaan, Mess On A Mission neigt het meest naar de oude Liars met vuige percussie en schreeuwende zangers en het negen minuten lange Perpetual Village had net zo goed drie minuten kunnen duren, gezien het constante gebrek aan diepgang.

Het ontbreken van een rode draad maakt ‘Mess’ tot één van de mindere albums van Liars, want hoewel het duidelijk te horen is dat het trio uit Brooklyn veel plezier heeft gehad tijdens het opnemen van ‘Mess’, blijft er voor de luisteraar weinig plezier over. De snelle transitie van rock ‘n roll naar vuige beats en elektronica resulteert jammer genoeg in een onsamenhangend album, waar ongetwijfeld meer in had gezeten als er meer van de oude Liars was overgebleven.

Dion van Leeuwen

Issue #11

kan worden. Vanaf de eerste noot van Seasons (Waiting For You) is het raak.

De diepe stem van zanger Samuel T. Herring dringt door tot op het bot. En daar stopt het niet, ook het geweldige Doves, met zijn bezwerende ritmes, het van vette synths druipende A Song For Our Grandfathers en Fall From Grace met die fantastische scream op het einde zijn hoogtepunten. Het heeft een tijdje geduurd voor ze in de spotlight kwamen, maar hou deze mannen in het oog, ze zouden wel eens heel groot kunnen worden.

Arnout Coppieters

‘Enter The Slasher House’ is een complex album waar je eerst een paar keer naar moet luisteren voordat je het echt voelt. Het meest toegankelijke nummer is Little Fang, dat zelfs neigt naar een pop-productie. Op Little Fang na bestaat het album vooral uit nummers met een web van bizarre, muzikale lagen, zoals Catchy (Was Contagious) en Strange Colores.

Het is duidelijk te horen dat Portner en compagnons hevig worden beïnvloed door het geluid van jaren ‘60 garagerock. ‘Enter The Slasher House’ is een album waar deze sound wordt gemixt met het heden, en toch ook nog met een vleugje Animal Collective. Hoewel het lastig is om de connectie tussen Portner en Animal Collective volledig los te laten, is het te horen dat hij zich er tegen af heeft proberen te zetten.

Het resultaat is een erg interessant album dat de gemoederen van velen nog wel even bezig zal houden.

Dion van Leeuwen

Avey Tare’s Slasher Flicks / Enter The Slasher House (Domino/V2)

Future Islands / Singles (4AD)

Ze zijn dé hype van het moment in indie-land, de Amerikaanse band Future Islands. Een opvallend optreden bij David Letterman en een knaller van een set op Coachella zorgden voor veel media-aandacht. Toch duurde het tien jaar (zo lang bestaat de band al) en vier albums alvorens iemand hen opmerkte.

De vraag is dan natuurlijk of het bijhorende album de hype rechtvaardigt.

Een vraag die enkel positief beantwoord

The Daily Indie

Luistertip

Dave Portner (alias Avey Tare) is actief lid van het experimentele samenwerkingsverband tussen Panda Bear, Deakin en Geologist dat ook wel bekend staat als Animal Collective.

Portner heeft Animal Collective even gelaten voor wat het is en richt zich volledig op zijn eigen side project: Avey Tare’s Slasher Flicks.

Portner lijkt een aangeboren voorliefde te hebben voor samenwerkingsverbanden, want zijn Slasher Flicks is wederom een samenwerking tussen Angel Deradoorian (ex-Dirty Projectors) en Jeremy Hyman (ex-Ponytail).

Wye Oak / Shriek (City Slang)

‘Enter The Slasher House’ is hun debuutplaat, waarmee ze de toon direct goed weten te zetten.

Issue 11

albumrecensies

Issue #11

Woods / With Light And With Love (Woodsist/ Konkurrent)

De fanatiekelingen van Woods hebben al een flink repertoire opgebouwd. Sinds 2005 hielpen zij elk jaar een nieuwe plaat de wereld in. Bij dit zevende pareltje hebben ze een jaar leeg gelaten en zichzelf voor de zoveelste keer opnieuw uitgevonden. Om de plaat zit een simplistische albumcover gevouwen met een geschetst vogeltje, een geschetst kristalletje, een geschetste spiegel en een geschetste schedel. Deze uiteenlopende symbolen, waarvan de betekenis te raden valt, staan mooi symbool voor de veelzijdigheid van ‘With Light and With Love’.

Een krap maandje voor de release

The Daily Indie

kwam de titelsong, een negen minuten durend nummer dat grotendeels bestaat uit psychedelische gitaren, uit. Deze maakte duidelijk dat de band wederom niet voor radiohitjes maar voor een ultieme luisterervaringen gaat. Op deze plaat is Woods, naast de gebruikelijke folk-sound, het popbospad ingeslagen.

De band neemt ons mee op een boswandeling langs vele, afwisselende geluiden. De psychedelische sounds op de titelsong bijvoorbeeld: met percussie, een piano die klinkt alsof hij uit een ondergelopen kelder is gevist en de o zo bekende akoestische gitaar. Als een rode draad loopt hier de meer dan fijne hoge stem van zanger Jeremy Earl

doorheen, uitgestoten door rondslingerende Lesliespeakers.

Met de zoveelste langspeler heeft Woods op het popbospad zeer begaanbare nummers gecreëerd met Leaves Like Glass, Moving To The Left en Full Moon. Samen met de rest van de plaat heeft de band een afwisselende en heerlijk voortkabbelende wegluisterplaat gemaakt. Een wegluisterplaat die je het beste in een hangmat met een Ice Tea kunt beluisteren terwijl je een boswandeling maakt in je hoofd. Want hoe de band zich ook heeft ontwikkeld, de muziek van Woods blijft puur natuur.

Mabel Zwaan

Issue 11

albumrecensies

Issue #11

TOBACCO / Ultima II Massage (Ghostly) Tobacco, oftewel Thomas Fec, kun je ook kennen als de frontman van het mischien iets succesvollere Black Moth Super Rainbow. Solo laat hij zijn sonische experimenteerdrift helemaal los: wat minder poppy en diepere, duistere platen oplevert. De mediaschuwe Fec heeft met vier jaar knippen en plakken eindelijk een waardige opvolger van het compleet geflipte ‘Maniac Meat’ uit 2010 klaar.

En ook op ‘Ultima II Massage’ klinkt Fec weer als de zelfverklaarde Frankenstein van de elektronische muziek.

Obscure hiphop-achtige beats klinken alsof ze uit elkaar zijn gescheurd en vervolgens weer verkeerd in elkaar zijn gezet, terwijl op andere nummers

The Daily Indie

meer ambient soundscapes zijn fluisterende vocalen extra uit laten komen.

Het album grijpt je nooit helemaal, daar is het te obscuur en gevarieerd voor. Eerder is het een continue verrassing; een album dat je steeds op het verkeerde been zet en dan dat been onder je weg schopt. Door louter analoge apparatuur te gebruiken, weet Fec een gruizig en ongepolijste geluid neer te zetten wat heerlijk contrasteert met de hedendaagse veel te vaak gladde en voorspelbare elektronische muziek.

Gelukkig is het niet alleen maar geweld wat Fec op ‘Ultima II Massage’ laat horen. Er zitten naast de hardere noisy-experimenten met geflipte beats

ook atmosferische glijnummers tussen, die doen denken aan Boards of Canada, en pop-pareltjes die de vroegere stijl van Beck ademen. Juist deze variatie maakt het album zo sterk. Tobacco is niet een one trick pony die goed herrie uit analoge apparaten weet te krijgen. Fec kiest verschillende invalshoeken en stijlen en gooit dit in zijn eigen unieke mix. Elke luisterbeurt ontdek je weer kleine details, bliepjes, suizende synths en duistere teksten.

Hoewel er genoeg te ontdekken valt, is het toch hopen dat het volgende album minder dan vier jaar op zich laat wachten. Pareltjes zoals deze kunnen er niet genoeg van gemaakt worden.

Wymer Praamstra

Issue 11

albumrecensies

Issue #11

maar in dit geval lijkt mij dat niet per se nodig.

Arnout Coppieters

en opstandig is, zit een tween er net tussenin. En dat is eigenlijk wel typerend voor deze band. Niet dat het een slecht album is, maar het is weinig opzienbarend.

Wymer Praamstra

Sharon van Etten / Are We There (Jagjaguwar)

Daar is ie dan eindelijk, de nieuwe Sharon Van Etten. Sinds het fijne ‘Tramp’ uit 2012 was het opvallend stil rond deze indielievelinge uit Brooklyn. Op haar vorige plaat kreeg ze hulp van Aaron Dessner, gitarist van The National.

Deze keer werd de plaat geproducet door Sharon Van Etten zelf en Stewart Lerman, bekend van zijn werk met onder meer Antony and The Johnsons en Sufjan Stevens.

Vooruitgestuurde single Taking Chances liet veel goeds vermoeden en is dan ook een van de beste nummers op de plaat. Het synthesizerriedeltje in het begin en de uitstekende zang brengen dit nummer naar ongekende hoogten.

Andere uitschieters op de plaat zijn het stemmige Afraid of Nothing waarmee de plaat aftrapt, het door een piano voortgestuwde I Love You but I’m Lost en het lekker rockende Your Love is Killing Me. Zoals de titels van de nummers al doen blijken, is dit niet de meest vrolijke plaat, maar in het muzikale landschap dat wordt gecreëerd is het toch best aangenaam toeven.

In vergelijking met ‘Tramp’ is het geen grote stap voorwaarts. Er wordt voortgeborduurd op de stevige basis die deze plaat al had gelegd. Je zou dan ook kunnen zeggen dat het allemaal misschien een beetje eenheidsworst is.

Maar de vraag is dan of iets wat goed is veranderd moet worden? Soms wel,

The Daily Indie

Tweens / Tweens (Frenchkiss Records)

Uit Cincinnati komt het trash-pop trio Tweens dat pas een jaar of twee bezig is. Een tour met The Breeders (ja, die best-leuk-maar-toch-net-niet-band waar Kim Deal van Pixies in zit) heeft ze flink wat aandacht opgeleverd en het self-titled debuutalbum is nu dan eindelijk uit.

De single Be Mean was als voorproefje veelbelovend.

Maar toch is dit album niet helemaal wat, in ieder geval ik, er van verwacht had. De eerste paar nummers, inclusief de single, zijn behoorlijk sterk, maar de eenduidige simpelheid begint al na een nummer of vier/vijf sterk op te vallen. Het is dan ook niet de meest hoogstaande muziek, maar met een akkoord of drie behoorlijke nummers maken lukt de meeste garagebandjes toch een stuk beter dan Tweens. De teksten gaan voornamelijk over jongens en dat soort zaken, daar komt de verdieping dus ook zeker niet vandaan. Op zichzelf staand zijn de nummers allemaal wel leuk, maar alle nummers achter elkaar luisteren is een ietwat saaie bedoeling.

Een tween is de Engelse term voor iemand rond de leeftijd 10-12. Waar een kleuter nog wel eens lekker buiten de lijntjes kleurt en een puber recalcitrant

Playlounge / Pilot (Dog Knights)

Eén gitaar, één drum, wat verdoezelde vocals en hoogstwaarschijnlijk een vloedgolf aan energydrank. Meer hadden Londenaren Sam Watkins en Laurie Foster van Playlounge niet nodig om een tornado aan noise-geluid te creëren.

Het album brengt een explosieve, rauwe mix van Sonic Youth met het striemende gitaargeluid van pakweg traumahelikopter. De vocals verdwijnen op het album grotendeels naar de achtergrond, wat het geheel een zwevende toets geeft.

Wanneer je het album een eerste maal beluistert klinken alle nummers wat repetitief, maar de ware schoonheid ervan onthult zich pas na enkele luisterbeurten. Bekijk je de liedteksten van naderbij dan ga je al snel het gehele album door een sentimentele bril zien.

De absolute hoogvliegers op deze negen-nummers-tellende zijn Waves And Waves And Waves en Gutterbal.

Tijs Delacroix

Issue 11

albumrecensies

Issue #11

Young & Sick / Young & Sick (Harvest Records)

De ene dag kent niemand je muziek, de andere dag sta je met je smoel voor de camera van de VPRO en diens 3voor12. Er valt niet onderuit te komen, en we schreven het zelf ook al in de vorige issue: Young & Sick is booming en legt het pad van succes met zevenmijlslaarzen af. Dit deed hij voorheen door het anoniem uitbrengen van muziek op het internet, dat weinig gevolgen kende. Maar die tijden liggen sinds het begin van april achter ons; Nick van Hofwegen heeft zijn debuutalbum uitgebracht en draagt de naam Young & Sick zelf.

uit het oerwoud dat zich soulmuziek noemt. En met zoveel inspiratiebronnen, moet je je als soulpop-act kunnen onderscheiden; en dat doet Van Hofwegen maar zelden. Nummers als Ghost Of A Chance en Glass zijn sterke onderdelen van het album, die zowel overtuigen als charmeren. Maar tegenover deze nummers staat het mindere deel van het geheel. De plaat is daarentegen op geen enkel moment minder dan ‘ontzettend gepolijst’, maar dat gegeven heeft niet altijd genoeg in huis om zich als volwaardig album overeind te houden.

Het idee achter de band kent vele invloeden, zoals R&B, een beetje alternatieve rock en zelfs ingrediënten

Van Hofwegen zet anderzijds wel een prestatie van formaat neer met zijn stem en het gebruik daarvan. Hier-

The Daily Indie

mee weet hij de luisteraar al in de eerste minuten van het album voor zich te winnen. De zang spreekt daarmee zowel de doorgewinterde soulpopkenner, als iemand die nieuw is voor dit specifieke genre aan. De nummers zelf zijn ook gelaagd en experimenteel genoeg om vaker luistervoldoening uit te halen. De band had winst kunnen pakken op het feit dat het experimentele stopt bij de begeleiding en zang.

De samples die we over de langspeler verspreid horen, zijn dan ook geluiden die vrij bekend zijn bij het luisterpubliek. Nergens wordt er een geluid gecreëerd waar men van verbaasd zal staan, of nog niet eerder in de nummers heeft gehoord.

Robbert van Kortenhof

Issue 11

albumrecensies

Issue #11

Chad VanGaalen / Shrink Dust (Sub Pop Records) Chad VanGaalen zingt over zijn meest bizarre hersenspinsels alsof het de normaalste zaken op aarde zijn. Neem de eerste zin van zijn nieuwe album ‘Shrink Dust’: Cut off both my hands and threw them in the sand / Watch them swim away from me like a pair of bloody crabs. OK, bedankt Chad!

De illustrator/Canadees/muzikant blijft ook de rest van de plaat lekker bezig.

Want wij weten niet op wat voor wonderbaarlijke en soms creepy planeet VanGaalen leeft, maar het is er eentje die op zijn minst zeer merkwaardig en uitermate fascinerend moet zijn.

Waar zijn vorige platen al blinkende juweeltjes waren, kwamen ze toch niet helemaal lekker van de grond. Misschien ook wel vanwege het feit dat

The Daily Indie

het vorige album ‘Diaper Island’ heet, niet iets waar je nou direct je vrienden gaat vertellen. Zeker niet als je ze wilt overtuigen van de prachtige klanken op dat ene nummer Shave My Pussy...

Afijn, wij kunnen alleen maar vertellen dat VanGaalen doet wat hij doet en dat hij dat verdomd goed doet. De songwriter noemt zijn nieuwe plaat zelf een country record, waarschijnlijk door het gebruik van een pedal steel, maar het wordt echt geen honky-tonk (of wat dan ook eigenlijk). De muzikant neemt ons mee op een muzikale reis en houdt de luisteraar gekluisterd in zijn stoel, wachtende op wat er nu elk nummer weer gaat gebeuren. Je weet het namelijk nooit met VanGaalen. Van trillende, psychedelische uitstapjes op

Where Are You, het Neil Young-achtige Weighted Sin tot en met Leaning On Bells waar VanGaalen in zijn muzikale dromen bezoek lijkt te hebben gehad van The Velvet Underground. De plaat klinkt als twaalf opeenvolgende koortsdromen, die beangstigend en beangstigend mooi klinken.

Maar op welk vlak CVG zich ook begeeft, hij is altijd volledig in controle.

Hij is een onverdeelde allrounder die precies weet wat hij doet. Voor je het weet komt er ineens een bijna popperige kant naar boven op een nummer als Monster, dat gaat over de verandering van een man in een beest. Goed, er is genoeg moois te beleven, dat is in ieder geval wel duidelijk.

Ricardo Jupijn

Issue 11

albumrecensies

Issue #11

not long enough to make you want to kill yourself’, zoals Ryan Drever het zo mooi weet te brengen.

Mabel Zwaan

Maar als de band ooit enige vorm van mysterie had gekend, is die nu zeker weg. Misschien een jaar of drie pauze nemen en dan met een knaller komen.

Klinkt niet als een slecht idee, toch?

Mabel Zwaan

PAWS / Youth Culture Forever (FatCat/Konkurrent)

Japanther Met hun raggende energie en liefde voor fuzzy gitaren zijn de drie bebaarde heren van PAWS na twee jaar terug met hun tweede album. Wederom uitgebracht door FatCat Records, dat duidelijk kickt op dierlijke associaties in bandnamen. Animal Collective, Frightened Rabbit en Mice Parade hebben hetzelfde logo op hun albums staan.

Bij PAWS zijn twee verschilletjes met debuut ‘Cokefloat!’: bassist Matthew Scott is vertrokken en vervangen door Ryan Drever. En een iets duidelijker verschil: PAWS is volwassen geworden.

Onduidelijk, wazig, echo’s, chaotisch…

‘Youth Culture Forever’ klinkt alsof het ter plekke live wordt gespeeld, wij nog buiten staan te dringen om binnen te komen en de muziek slechts door een dikke muur heen horen. Toch is deze plaat, ondanks dat hij op dezelfde wijze is geschreven en opgenomen, strakker en meer georganiseerd dan haar voorganger. Ook de titels zijn volwassener: Jellyfish is nu Great Bear, Tulip is Narcissist en Boregasm is Alone.

Dan heb je natuurlijk nog de eerder uitgebrachte single Tongues, die met zijn onweerstaanbare riffje en pakkende tekst het glanzende hoogtepunt is van ‘Youth Culture Forever’. De jongens zijn mannen geworden. En de plaat?

‘It’s long enough to be worthwhile, but

The Daily Indie

/ Instant Money Magic (Seayou Records)

Japanther: het onuitputbare project van de twee eeuwige kinderen Ian Vanek en Matt Reilly. Hun nieuwste creatie ‘Instant Money Magic’ kunnen we niet een ‘lang verwachte plaat’ noemen. Het is het twaalfde album in dertien jaar, en we verdrinken ondertussen haast in het gigantische oeuvre van de twee. Ook dit album kent hetzelfde verwarde, chaotische geluid als haar voorgangers en ook ‘Instant Money Magic’ heeft die zeldzame connectie tussen schoonheid en lawaai waar de vinger niet op te leggen valt.

Slechts drie van de veertien nummers die de plaat vullen duren langer dan twee minuten, en dan hebben we het hoogstens over negen seconden langer. Japanther heeft weer ouderwets het kind in zichzelf losgelaten en we schieten met een sneltreinvaart door de kleurrijke plaat met lachende poppetjes en een beer heen.

Gaan, gaan, gaan en door, door, door.

En geen seconde om op adem te komen. Een rotzooi met positieve vibes.

Deze vibes zijn het duidelijkst in hoogtepuntjes Dreams Come True en Do it, Don’t Try It. Ja, natuurlijk is ‘Instant Money Magic’ goed. Het is Japanther.

Wolf Alice / Creature Songs EP (Dirty Hit)

Wolf Alice is inderdaad nogal nineties.

En inderdaad nogal grunge, maar dan wel 2014 grunge. En wat er ook allemaal over de jaren negentig, zestig, tachtig, kan mij het schelen, wordt gezegd, de ‘Creature Songs’ EP van Wolf Alice is boven alles heel erg goed. Niet heel veel meer of minder. De sound is ongelooflijk rijk, dik en klaar om grote zalen te vullen. De stem van zangeres Ellie Rowsell klinkt overtuigend en maakt de gitaarpartijen van Joff Oddie nog sterker dan ze al zijn. De galmknop wordt op elk kanaal volledig opengedraaid en de equalizer moet zijn hakken stevig in de grond zetten om alle instrumenten binnenboord te houden, maar het lukt.

Zelf beschrijft de band haar muziek als ‘rocky pop’ en daar heeft het wel een punt. Het is pop met een fijn, scherp randje. Een nummer als Storms of Moaning Lisa Smile heeft genoeg ballen om het als rock door te laten gaan, maar heeft ook voldoende hooks en melodieën om het te scharen onder pop. Hoe je het ook wendt of keert, het is een EP die zichzelf prima overeind weet te houden. Hoe je het ook noemt.

Ricardo Jupijn

Issue 11

albumrecensies

Issue #11

Thee Oh Sees / Drop (Castle Face/Konkurrent) Liefhebbers van steengoede garage schrokken zich een hoedje, toen Thee Oh Sees een paar maanden geleden aankondigde om ‘tijdelijk tot misschien wel voorgoed’ on a break te gaan. Onverwacht, zeker niet na het sterke ‘Floating Coffin’ uit 2013.

Er blijkt gelukkig niks van een break terecht te komen, want op het nieuwe album ‘Drop’ klappen de psychgoeroes van Thee Oh Sees er weer als vanouds vol op.

Via het eigen label Castle Face Records van frontman John Dwyer komt ‘Drop’ uit, dat (met allerlei losse releases) zo’n beetje het twaalfde studio-album in acht jaar tijd is. Deze dans wordt geopend door het freaky pareltje en eerste single Penetrating Eye. Een geflipte opener met een

The Daily Indie

energie-level van 38.000, dit kan niet meer misgaan! Want dan, nummer twee Encrypted Bounce, daar zijn we weer! De hoge, zo fuckin’ lekker typerende hoge samenzang die je hele onderbuik laat gloeien. Met haast Sonic Youth-achtige gitaarklanken aan de ene kant, wiebelende baspartijen en de solo-gitaar die op zijn Dwyeriaans overal heerlijk doorheen aan het friemelen is, bouwt het nummer naar een minutenlange durende climax, waarin Mikal Cronin nog een deuntje meespeelt op altsaxofoon.

Dwyer flikt het altijd om het uiterste in zijn luisteraar omhoog te halen en hem compleet aan de speakers gekluisterd te houden. Zo ook door de rest van het album. Put Some Reverb

On My Brother is ook zo’n nummer dat elke kant op kan gaan, en ook gaat. Klakkeloos vinden de meest plotselinge wendingen plaats, zit het vol gekke song-structuren, freaky tweede stemmetjes, overdonderend dikke fuzz-gitaren en een brug met luchtige akoestische gitaren: het zit er allemaal in. Via de razende madness van Drop naar het groovy en catchy Camera (Queer Sound) tot en met afsluiter The Lens, waar Dwyer in de fluweelzachte psychedelische jaren van de jaren zestig duikt.

Dwyer heeft een rond, inventief en zeer kleurrijk album geschreven waar weer een hoop op te ontdekken valt.

Inclusief lelijk artwork. Wat wil je nog meer? Kopen die handel!

Ricardo Jupijn

Issue 11

albumrecensies

Issue #11

(Giant Drag). Een indrukwekkende cast op een indrukwekkende plaat.

Hoewel Pink Mountaintops begint als een liefelijkere en iets experimentele variant van Black Mountain, is ‘Get Back’ goed grof, hard en rechttoerechtaan: zelfs de albumtitel neemt geen blad voor de mond. McBean gaat terug naar zijn jeugd, ‘naar steegjes, stoepjes, muren, door sigaretten gebrande concert pamfletten, Slayer posters, naar The Second Summer of Love, zijn summer of love in 1987.’ Nee, voor McBean betekent dit niet een vintage-fetisj, maar een simpele en vooral pure rock-‘n-roll plaat die je terugbrengt naar je roekeloze tienerjaren.

Pink Mountaintops / Get Back (Jagjaguwar) The Daily Indie

Vijf jaar heeft het geduurd voordat Stephen McBean onder de noemer Pink Mountaintops een nieuwe plaat uit heeft gebracht. De gruizige Canadese rocker, die je misschien wel kent van zijn andere band Black Mountain, is terug met een hoop glorieuze herrie onder begeleiding van een hoop getalenteerde rockers. Op ‘Get Back’ kiest McBean er voor om te dienen als de fuzz-geladen dirigent van een orkest briljante muzikanten, waaronder J Mascis (Dinosaur Jr), Steve Kille (Dead Meadow), Daniel Allaire (Brian Jonestown Massacre) en Annie Hardy

Met Ambulance City en The Second Summer of Love begint ‘Get Back’ met het gevoel van jeugdige zomermaanden. Rusteloosheid, eerste liefdes, drugs en nachten lang wakker blijven, dat is waar Stephen McBean op doelt. Toch is de eerste helft van de plaat niet waar Get Back écht floreert, pas bij de bijna Springsteenachtige Sell Your Soul komt hij tot de grimmige, zelfdestructieve kant van de jeugd. North Hollywood Microwaves, die nu al verwezen wordt als het smerigste lied in de gehele catalogus van Jagjaguwar, bevestigt de ondoordachte objectivering van een nét ontsluierde seksualiteit, al dan wel in hilarisch vrouwelijke gedaante. Shakedown, met de afschuwelijk briljant én lelijke J Mascis, tilt samen met de afsluiter The Last Dance deze plaat tot een geheel ander niveau.

‘Get Back’ blaast je weg met grove teksten en vuige riffs en is daarom zeker een plaat waarbij het langer duurt voordat het kwartje valt, maar dat is het meer dan zeker waard.

Domenico Mangione

Issue 11

albumrecensies

Issue #11

The Horrors / Luminous (XL Recordings/Beggars) De evolutie van The Horrors is een van de interessantere van de laatste jaren. Debuut ‘Strange House’ stond vol met venijnige goth-punk, vervolgplaten ‘Primary Colours’ en ‘Skying’ totaal niet. Iets wat vrijwel volledig te danken is aan de wissel die bandleden Tom Cowan en Rhys Webb maakte. De toetsen zijn sindsdien Tom’s afdeling en de basgitaar die van Rhyss. Resultaat: exit scherpe gitaren en gitzwarte sfeer, enter zweverige synthesizers en kleurrijkere sounds.

The Horrors is door de jaren heen, stap voor stap, steeds beter behapbare muziek gaan maken. De scherpe randjes zijn per album steeds meer af. De focus ligt meer en meer op de songs in plaats van op de beklemmende sfeer die de band steevast neerzette. Derde plaat ‘Skying’ klinkt bij vlagen zelfs voorzichtig uplifting. Deze trend zet de band op

The Daily Indie

‘Luminous’ door, zowel in de sound als in de teksten. Een eerdere songtitel als I Can See Through You is nu I See You. Een titel met een totaal andere en vooral positievere betekenis.

Op ‘Luminous’ neemt de band tijd om iedere song op te bouwen. Op een handjevol tracks na zijn alle songs minimaal vijf à zes minuten lang. Intro’s van bijna twee minuten zijn niet ongebruikelijk. En wanneer de song na de lange intro er dan is, staat het als een huis (Chasing Shadows). De toegenomen zweverigheid weerhoudt de band er niet van om ongelooflijk to the point te klinken. De voorzichtige positieve sferen zijn op een track als So Now You Know totaal niet ‘voorzichtig’ uplifiting meer. Er is voor het eerst zelfs een onweerstaanbaar dansbare groove op een Horrors-track te horen (In And Out Of Sight). Het zijn allemaal subtiele

nieuwe elementen, die geen van allen hetgeen wat The Horrors is uit het oog verliezen.

‘Luminous’ is wel een album met twee kanten. De eerste helft is een aaneenschakeling aan ijzersterke tracks, met de drie bovengenoemde songs als hoogtepunten. De tweede helft is helaas iets minder samenhangend, niet alle ideeën pakken hier even goed uit. I See You breekt wel met dit patroon, in zeven-en-een-halve minuut wordt al het goede aan de band prachtig tentoongesteld.

Over de hele linie is deze vierde Horrorsplaat een heel erg goede plaat. Niet overal even sterk, maar wanneer The Horrors op ‘Luminous’ raak schieten, dan maken ze misschien wel de beste songs uit hun carrière tot nu toe.

Wessel van Hulssen

Issue 11

albumrecensies

Fear Of Men Suck My Loom

Superfood MAM

EMA The Future’s Void

Issue #11

Tycho Awake

THE DAILY INDIE RADAR

Chain and The Gang Minimum Rock ‘n Roll

Ausmuteants Amusement

Mountain Bike

Plague Vendor Free To Eat

Mountain Bike

Little Dragon

Damon Albarn

Mystic Braves

Pure X

Nabuma Rubberband

Everyday Robots

Desert Island

Angel

The Daily Indie

Issue 11

albumrecensies

Issue #11

ken jammer genoeg in het overdadige toneelspel van het karakter dat Sean Nicholas Savage zichzelf oplegt. Hoewel ‘Burmuda Waterfall’ niet geheel overtuigend is, blijft het een bijzondere plaat van een bizarre man.

Domenico Mangione

ter te slingeren en blijft juist daarmee continu fascineren. The Murlocs produceert een warme sound, die ondergesneeuwd lijkt te zijn: dé muzikaalarcheologische vondst van 2014 (al is die ‘authentieke’ stoflaag meer een creatief statement natuurlijk).

‘Loopholes’ is een niet te missen deel van de kampeerkit van 2014. Mondharmonica in de oorschelp, kampvuur in de gedachten: The Murlocs legt met ‘Loopholes’ de laatste hand aan de door henzelf zo vakkundig getimmerde weg.

Dirk Baart

Sean Nicholas Savage / Bermuda Waterfall (Arbutus Records)

Het is middernacht in het Montreal van Sean Nicholas Savage. Gehuld in een veel te groot pak loopt een man met gladgestreken blond haar op een verduisterde straat. Een glimlach onthult de gebroken voortand van deze illustere figuur. Een cineastisch cliché, verstoord door de bewustwording van de ironie van dit cliché, dat is Sean Nicholas Savage. Zijn muziek grenst aan pastiche, maar juist deze grens intrigeert of irriteert. Hoewel meneer Savage met zijn zwoele stem niet bepaald de indruk van een harde werker achterlaat, brengt hij met ‘Bermuda Waterfall’ alweer zijn achtste plaat uit.

Gedreven door het drumgeluid van je nichtjes eerste keyboard, zwijmelt Sean Nicholas Savage dromerig en enigszins traag door ‘Bermuda Waterfall’. De woorden Bermuda en Waterfall lijken niet veel met elkaar te maken te hebben, maar Savage ziet de samenvoeging als ‘een ode aan onzichtbare actie, onbewuste bevruchting en het onderbewuste meesterplan van het continuüm van het leven’.

Gesluierd in een bijna komisch geluid schuilt een zekere naaktheid in Savage’s nummers. Misschien zelfs een verborgen oprechtheid, die hij niet geheel durft te uiten. Deze oprechtheid wordt op ‘Bermuda Waterfall’ duidelijk bij nummers als Naturally, Empire en Vampire. Deze hoogtepunten verdrin-

The Daily Indie

The Murlocs / Loopholes (Flightless)

Colourmusic

En… adem uit! De eerste tonen van ‘Loopholes’, de gloednieuwe plaat van The Murlocs die deze week uitkwam, verblijden de luisteraar met een fris lentebriesje. Het vijftal creëert op muzikale wijze wat aangename schaduw in het bloedhete Melbourne.

/ May You Marry Rich (Memphis Industries)

Een single en twee EP’s: dat is alles waar de discografie van The Murlocs tot nu toe uit bestond. ‘Loopholes’ borduurt verder op het kleurrijke patroon dat stukje bij beetje is ontstaan. Een wat pompeuze, maar frisse en vooral zomerse sound. ‘Control Freak’ is een geordende chaos, waarmee The Murlocs de luisteraar vanaf minuut één bij de oorlellen grijpt. Van loslaten is geen sprake: ‘Loopholes’ is niet het meest toegankelijke album van 2014, maar wel ontzettend interessant.

Vijfenvijftig minuten duurt deze derde plaat van Colourmusic. En dat zijn vijfenvijftig intensieve minuten. Het beste kan je ‘May You Marry Rich’ tot je nemen door vijfenvijftig minuten lang niets anders te doen dan achterover geleund in je luie stoel zitten, luisterend naar wat dit kwartet uit Stillwater, Oklahoma te bieden heeft.

‘Gevarieerd’ is niet het juiste bijvoeglijk naamwoord om ‘Loopholes’ te beschrijven. ‘Statisch’ is dat echter ook niet. De plaat wekt de suggestie van links naar rechts en van voor naar ach-

Colourmusic maakt psychedelische rock in de meest pure vorm: ellenlange gitaar- en synthesizersolo’s vol reverb en ruis worden afgewisseld met melodieuze, vertroebelde zanglijnen. De oplettende luisteraar zal af en toe flarden van songteksten opvangen, maar het zijn vage teksten en de zang functioneert dan ook voornamelijk als be-

Issue 11

albumrecensies geleiding van de instrumenten.

Het instrumentale gedeelte van de plaat is dan ook aanzienlijk interessanter. De band lijkt volledig intuïtief te handelen. De zweverige opener The Duchess mag dan wel in schril contrast staan met de daaropvolgende industriële stamper Dreamgirl ’82, verder is het album net één grote jamsessie.

Een sessie die zomaar minutenlang voort kan kabbelen totdat er opeens een muur van geluid door je speakers walst. Binnen enkele seconden weet Colourmusic de overschakeling te maken van warm en zacht naar kil en hard. Het blijft altijd spannend.

De luisteraar die deze derde langspeler van Colourmusic volledig uitzit wordt beloond. ‘May You Marry Rich’ is een bijzondere, intensieve luisterervaring. Vijfenvijftig intensieve minuten.

Ruben van Dijk

Issue #11

punk, industrial en noise-muziek, is Communions geboren.

Niet alleen mentaal is ‘Cobblestones’ doordrenkt met Mayhem, de industriële galmen van het gebouw zelf weerkaatsen over het geheel van Communions’ debuut EP. Gedreven door de kale galm laat de band zich inspireren door haar noise-gedreven soortgenoten, maar opener Cobblestones verraadt een melodieus talent. Een bijzonder talent dat het harde geluid van iceage combineert met melodische partijen die doen denken aan New Order’s eerste plaat ‘Movement’.

Schreeuwend zet de EP zich voort en een pulserende bas-riff opent Children om al snel weerkaatst te worden door een galmende gitaar. Wanneer de riff opnieuw verschijnt in een fraai voorbeeld van dynamiek, bereikt ‘t nummer een bijzonder hoogtepunt voor een jonge band.

De lo-fi opnames zijn erg charmant, maar overschaduwen toch de potentie van de band. Hoewel de intentie duidelijk is, en de plaat ervaren als de band zelf, zou het beter tot zijn recht komen met meer dynamische drums, heldere stemmen en vollere baslijnen.

Domenico Mangione

Communions / Cobblestones EP (Posh Isolation)

Mayhem is een broedplaats van creatieve wanorde in Kopenhagen. Een ‘commune’ ontstaan uit een gezamenlijke oefenruimte, concertzaal en een hele hoop vrienden die eigenlijk niets beters hebben te doen. En gelukkig maar, want door Mayhem zijn bands als iceage, Lower en het label Posh Isolation ontstaan én bekend geworden. In deze creatieve ‘commune’ van Kopenhagens kleine wereld van art-

The Daily Indie

Amen Dunes / Love (Sacred Bones/Konkurrent)

De titel is prachtig eenvoudig en doeltreffend, de hoes is om te zoenen en

de muziek is om nachtenlang bij weg te dromen. Het heeft even geduurd voor de opvolger van ‘Through Donkey Jaw’ af was, maar dat is ook wel begrijpelijk als je ‘Love’ luistert. Een diepe en intense plaat, waarop werd samengewerkt met leden van God Speed You! Black Emperor, Colin Stetson en Elias Bender Rønnenfelt van iceage.

De derde plaat van Damon McMahon, ook wel Amen Dunes, is angstig mooi.

Als luisteraar ben je bijna bang om je er compleet in te verliezen. Alsof er iets heel erg fout zou kunnen gaan.

Zo’n soort gevoel dat de allereerste luisterbeurt van The Velvet Underground ook geeft. Maar er is een moment dat je het weet: het komt goed.

Je moet je er even overheen zetten, want pas vanaf dat moment gaat de mystieke en verborgen wereld voor je open.

En als je eenmaal door die poorten bent gekomen, wil je er nooit meer uit.

Lead single Lonely Richard is daar een klinkend voorbeeld van. Met pieperige violen, doffe drums en een mesmerisende akoestische gitaar.

Toen tweede single Lilac In Hand naar buiten kwam leek de tijd wel even stil te staan toen de play-knop in werd gedrukt. Een ongekende schoonheid van weelderige en lichte klanken, met een ongekend duistere ondertoon, drong het aangenaam geschrokken bewustzijn binnen. Starend naar de mysterieuze dame op de cover en de betoverende gitaarpartijen die zich stekelig mengen met de diabolische tonen uit de piano.

Overal gebeurt wel iets interessants op het album. Zo duwt opener White Child direct even het tempo en alle maten door elkaar heen, waardoor je meteen op scherp staat. McMahon haalt meer van dit soort streken uit, zoals op Sixteen, waar het rechter stereokanaal net een milliseconde later afgespeeld wordt dan het linkerkanaal.

De zang duikt inmiddels van links naar rechts waardoor je hersenen helemaal troebel worden en je de weg een beetje kwijtraakt. ‘Love’ is en plaat om bij stil te staan. Met een goede koptelefoon, een leeg hoofd en een glas whiskey. Meer heb je niet nodig.

Ricardo Jupijn

Issue 11

albumrecensies

Issue #11

The Amazing Snakeheads / Amphetamine Ballads (Domino/V2) The Amazing Snakeheads bestaat uit drie ‘working class heroes’ uit Glasgow. Eerder in dit magazine heb je al een interview kunnen lezen waarin de band spreekt over de totstandkoming van het album ‘Amphetamine Ballads’.

Een groot punt van aandacht daarbij was het live-gevoel. Amfetamine, oftewel speed, kun je gebruiken om ’s nachts wakker te kunnen blijven en het klinkt alsof de band precies dat heeft gedaan tijdens de opnames.

Zodra je op start drukt word je verrast door een gong. Een stilte valt, waarna de eerste akkoorden worden ingezet, waarop wederom een korte stilte valt en vervolgens een bloedstollend

The Daily Indie

basloopje en een langzaam marcherende kickdrum worden ingezet. Plots gromt zanger Dale Barclay de woorden ‘I’ve got a feeling in my bones, like no feeling I’ve had before’. En dat geldt ook voor de luisteraar, want niet veel bands weten met zo’n intensiteit nummers op te bouwen.

nachtleven in Glasgow bol staat van de sex, drugs & rock ‘n roll. Het langste nummer op de plaat en tevens een van de hoogtepunten is het nummer Every Guy Wants To Be Her Baby.

Compleet met jazzy saxofoon is dit nummer een vuige ode aan die ó zo heerlijke dame aan de bar.

Tekstueel gezien is het allemaal vrij to-the-point, wat goed werkt bij de oprechtheid van de muziek. Zinnen als ‘She’s more beautiful than any woman I’ve met, and she fuckin’ knows it’, ‘I’ll sleep all day to keep the daylight away’ en ‘I’m gonna take you dancin’ all night long, I’m a soul sucker, I’m here to suck your soul’ tonen aan dat het

‘Amphetamine Ballads’ beschikt over een goede balans tussen hard en zacht zonder ooit de intensiteit te verliezen. Deze muziek doet het perfect in een donkere kroeg. Rondkijkend met een sigaret in de ene hand en een glas whisky (want Schots) in de ander.

Rock ‘n roll zoals het hoort.

Rob Verkerk

Issue 11

NL/BE recensies

Issue #11

Novack

School Is Cool

The Breaks

/ Arrivals (V2 Records)

/ Nature Fear (Sony Music)

/ Something New EP (Eigen Beheer)

Eind 2011 baroque-pop maken en drie jaar later een nieuwe single uitbrengen die het vol op donkere synths en een beklemmende sfeer gooit. Dat zagen we niet aankomen. Het zorgt voor een heel spannende eerste luisterbeurt bij ‘Nature Fear’, het tweede album van zuiderburen School Is Cool.

Voorschoten, een schijnbaar nietszeggend dorp met drie afgebeten nagels als wapen, heeft veel geheimen. Naast een donkere kamer van ene Osewoudt, zouden de geblindeerde ruiten van Putin’s limousine zich geregeld bevinden in het burgerlijke Voorschoten.

Een geheim dat nu volkomen onbeheersbaar en onafwendbaar ontbloot wordt is de jonge band The Breaks, die bestaat uit een hoopje gereïncarneerde nozems.

Het Utrechtse Novack maakt intelligente indiepop. Met hun dromerige debuutalbum ‘Sequences & Stills’ uit 2011 liet het zestal al horen een band te zijn om in de gaten te houden. Op het bij V2 uitgebrachte ‘Arrivals’ blijft de gevonden sound behouden, maar de rijke toevoeging van blazers geeft Novacks tweede album een zomerse vrolijkheid die eerder nog ontbrak.

Meteen op openingsnummer Confidence vallen de blazers en baspartij in positieve zin op: een voorbode voor wat komen gaat. De meerstemmigheid, het catchy en soms zelfs jazzy koperwerk, de meanderende gitaarpartijen en subtiele details vormen een rijk geheel. De productie is gebalanceerd en de wisselingen in dynamiek doen soms wat aan Elbow denken.

Hier en daar horen we een vleugje Fleet Foxes, zoals in het intro van The Arctic Sea. Rond dat alles af met een dosis Elliott Smith en je hebt ‘Arrivals’.

Zijn er ook kritiekpunten? Hooguit dat de mannen van Novack te veel binnen de lijntjes kleuren. Een incidentele uitbarsting zou niet misstaan. Het resultaat? Een doordachte popplaat met een hoofdrol voor het koperwerk.

Dirk-Jan Mudde

The Daily Indie

Ook tweede single Wide-Eyed & WildEyed klinkt vooral elektronisch. Drukke synth-pulsen openen, waarna hectische en hoekige drums zich hierbij voegen. Er valt na twee songs veel te verwerken. Het experimenteren houdt hier wel voor een groot deel plotseling op. De rest van ‘Nature Fear’ heeft de ‘oude’ School Is Cool-ingrediënten duidelijker op de voorgrond. Over de hele linie creëert de band meer rust in de songs, maar qua sound is er (nog) geen consistentie. Het slingert nu wel erg heen en weer tussen twee stijlen.

De vraag is of ‘Nature Fear’ een overgangsplaat is naar een nieuw School Is Cool of een uitermate boeiende en goede zijstap in het repertoire. De tijd zal het leren.

Wessel van Hulssen

De titel ‘Something New’ lijkt tegenstrijdig te zijn, aangezien de EP verdrinkt in gruizige en ogenschijnlijk nostalgische nummers. Op Water wordt de nostalgische knipoog naar beatmuziek al snel duidelijk met Paul McCartneyachtige vocalen. Toch is The Breaks niet één of ander ‘retro revival bandje’, hun interpretatie van vuige garagerock à la The Black Lips, Ty Segall en The Growlers wordt met veel genoegen in onze oorschelpen opgenomen. Hoewel de eerste twee nummers enigszins tegenvallen, wordt dit meer dan goed gemaakt met nummers als Water en het heerlijk vunzige fuzz-geladen Waiting For Something New. Het tweede gedeelte van de plaat laat zien dat deze jonge Voorschotenaren zeer getalenteerd zijn en veel in hun mars hebben. Wij willen meer!

Domenico Mangione

Issue 11

NL/BE recensies

Unterwelten / Unterwelten (Goomah Music)

Een tijdje verdween hij van de radar en jarenlang kregen we geen nieuwe muziek van hem te horen. Hij trok naar Berlijn en vond zichzelf als artiest opnieuw uit. In de studio van Einstürzende Neubauten sleutelde Michiel Flamman (eerder bekend als J Perkin en Solo) aan zijn nieuwe project, waarmee hij naar de meest duistere, intieme en mystieke plekken van zijn carrière gaat. We wisten het al langer, maar Flamman is niets minder dan heer en meester van de melodie. Als geen ander weet hij kracht en emotie te bundelen in melodielijnen die je telkens doen verbazen.

Op zijn debuut als Unterwelten komt er een nieuwe kant van de muzikant om de hoek kijken. De Berliner bijt en gromt tegenwoordig, klinkt zwaar, groots, experimenteel en op momenten haast tragisch. Een geheimzinnig nummer als Dig klinkt dreigend en gaat diep onder je huid zitten. Toch is ook de lichte en lieflijke kant nog aanwezig op nummers als A Beggar en Broken Bench. Maar de plaat is op zijn best tijdens donkere nummers als het maniakale Boxing The Compass, het betoverende Early Winter en Marylin and Me dat dwars door de luisteraar heen snijdt. ‘Unterwelten’ is een plaat om je heerlijk in onder te dompelen.

Ricardo Jupijn

The Daily Indie

Issue #11

Krach / Last Time I Checked This Was My House (Eigen Beheer)

Drie jaar na de release van hun eerste album is Krach weer terug met hun tweede volledige album ‘Last Time I Checked This Was My House’. De muziek van Krach is altijd een mengelmoes geweest van allerlei elektro-, dance- en rocksounds, maar op de eerste plaat was het harde rockgeluid heer en meester. Op het titelnummer is het meteen vanaf het duidelijk wat de bedoeling is: er moet en gaat gedanst worden!

De mannen uit Arnhem en Nijmegen wilden met hun sound van rock naar dance gaan, maar zo simpel zal het met een band als Krach nooit gaan.

De plaat gaat van het harde elektronische geweld op de titeltrack naar het funky River Phoenix en vervolgens sluit Whatever It Takes af met een bombastische synthesizerclimax, alsof dat heel normaal is.

Het is een echte ADHD-plaat die van de hak op te tak gaat, maar wel op correcte wijze. De enige artiest die uit zo’n knotgekke verzameling nummers een goed album kan putten, is naar mijn weten Beck. En als dat geen compliment is, dan weet ik het ook niet meer…

Stephen Bell

Oscar & The Wolf / Entity (PIAS)

Oscar & The Wolf, een Belgische band, timmert al sinds 2010 aan hun carrière en gooit de laatste tijd hoge ogen in de muziekwereld. Zo worden ze de laatste tijd onder meer vergeleken met acts zoals Bon Iver, Fleet Foxes, The Weeknd en Portishead.

Een single als Undress is een mooi voorbeeld om de plaat duiding te geven: een duistere mix van dream- en indiepop waarmee ze voortbouwen op hun oudere werk. De hypnotiserende stem van Max Colombie matcht hier perfect met de elektronische R&B-textuur die het nummer Undress voorziet van de nodige draagkracht. De titel van het nummer mag je vrij letterlijk nemen. Als muziek seks was, dan is dit nummer een 246 seconden durend voorspel.

Het woord souplesse is nog nooit van zo van toepassing geweest als op ‘Entity’. Als een in linnen doeken gehuld fantoom, zweeft de band door onwaarschijnlijk mooie nummers als Joaquim, Strange Entity en Princes. De dromerige en lijzige muziek kan soms wat veel worden omdat er veelal uit hetzelfde vaatje getapt wordt. Maar dit is dan ook zo’n typische plaat die je op bepaalde momenten en in bepaalde sferen op moet zetten.

Tijs Delacroix

Issue 11

Mac DeMarco / Donderdag 15 mei Melkweg Amsterdam

/ Onze favoriete slacker is gelukkig weer snel terug in Nederland! De vijftiende van mei speelt hij namelijk met zijn band in Amsterdam. Met een nieuwe plaat onder de arm die in april uitkwam, zal hij de Melkweg gegarandeerd doen laten dansen op de nummers van zijn vorige album ‘2’ , maar ook zeker laten schuifelen op de heerlijk lo-fi popliedjes van die nieuwe plaat ‘Salad Days’. Het wordt druk, het wordt geil zweterig, het wordt spannend en het wordt buiten alles een fantastische avond. Je ziet de redactie van The Daily Indie vanzelf voorbij glijden de vijftiende.

concertagenda mei

Thomas Azier Dinsdag 13 mei Melkweg, Amsterdam

Phantogram Donderdag 15 mei Paradiso, Amsterdam

Jagwar Ma Zondag 18 mei Paradiso, Amsterdam

Dum Dum Girls Dinsdag 13 mei Bitterzoet, Amsterdam

White Denim Vrijdag 16 mei Melkweg, Amsterdam

tUnE-yArDs Zondag 18 mei Bitterzoet, Amsterdam

BADBADNOTGOOD Woensdag 14 mei Bitterzoet, Amsterdam

Xiu Xiu Vrijdag 16 mei EKKO, Utrecht

Cloud Nothings Maandag 19 mei Melkweg, Amsterdam

Dangers Of The Sea Donderdag 15 mei Patronaat, Haarlem

Kids With Guns Zaterdag 17 mei EKKO, Utrecht

The Entrance Band Dinsdag 20 mei Merleyn, Nijmegen

The Amazing Snakeheads / Dinsdag 20 mei - Rotown Rotterdam Woensdag 21 mei - Tolhuistuin Amsterdam

/ Je hebt rauwe muziek en je hebt The Amazing Snakeheads. Als je ze nog niet kent, neem dan van ons aan: de band uit Schotland gaat voor niets minder dan een bloedstollende sensatie zorgen als ze eind mei in ons land zijn.

Getekend bij het prestigieuze Domino Records en met hun debuutalbum ‘Amphetamine Ballads’ op zak, trapt de band in de UK inmiddels de verf van de muur bij menig poppodium en daagt de band de bezoekers tot het uiterste. De shows in Rotown en in de Tolhuistuin zul je je jaren na dato nog steeds herinneren, dat soort optredens gaan het worden. So you better be there! Anders komt de gigantisch energieke band je waarschijnlijk wel halen.

The Daily Indie

Issue 11

Le Guess Who? / Zaterdag 24 mei Binnenstad Utrecht

/ Le Guess Who? staat twee keer per jaar garant voor een sterke en diverse line-up, en laat dat nou voor de May Day van dit jaar ook het geval zijn! Met bands als The War On Drugs, Black Lips, Neutral Milk Hotel, Future Islands, Laraaji & Sun Araw, Scott & Charlene’s Wedding, The Entrance Band en Golden Animals, wordt het weer rennen en vliegen op zaterdag 24 mei. Meer info vind je door links op de afbeelding te klikken.

concertagenda mei

White Lung Woensdag 21 mei dB’s, Utrecht

Oscar & The Wolf Donderdag 22 mei Paradiso, Amsterdam

SoccerRocker 2014 Zaterdag 24 mei Sportpark Drieburg, A’dam

Broken Twin Woensdag 21 mei Amstelkerk, Amsterdam

Stillwave Donderdag 22 mei EKKO, Utrecht

Son Lux Zondag 25 mei Tolhuistuin, Amsterdam

Soft Metals Donderdag 22 mei OT301, Amsterdam

Condominium Vrijdag 23 mei OCCII, Amsterdam

Together Pangea Maandag 26 mei Merleyn, Nijmegen

Scott & Charlene’s Wedding Donderdag 22 mei Rotown, Rotterdam

Amen Dunes Vrijdag 23 mei Dokzaal, Amsterdam

The Notwist Woensdag 28 mei Melkweg, Amsterdam

Black Lips + together PANGEA / Zondag 25 mei Bitterzoet, Amsterdam

/ Holy smokes! Black Lips en Together Pangea op één avond?! Zeker weten, eind mei kun je je garage-lol op in Bitterzoet. De zaal, die altijd toch al een zeer sterke programmering heeft, overtreft zich toch wel heel erg fijn met deze boeking. Springen, dansen, meeschreeuwen, bier drinken, kut roepen, crowdsurfen en katjelam weer naar huis afgevoerd worden. Als we hier bij The Daily Indie alleen al denken aan deze avond worden we al een beetje nat van onder. Zin in!

The Daily Indie

Issue 11

Eindhoven Psych Lab / Vrijdag 06 juni & Zaterdag 07 juni Effenaar, Eindhoven

/ Eindelijk is er dan een echt goed feest voor alle psych-liefhebbers in Nederland! De Effenaar presenteert op vrijdag 06 en zaterdag 07 juni namelijk het eerste Eindhoven Psych Lab. Met een indrukwekkend line-up waarop je bands als Wooden Shjips, Suuns, Spectrum, Hookworms, The Growlers, The Underground Youth, Disappears, Pink Mountaintops, Night Beats, The Oscillation, Cosmonauts, Great Ytene, The Woken Trees, The Wands en Sonic Jesus kunt vinden. Brabant, we komen eraan!

Night Beats

concertagenda mei /juni

Cloud Nothings Donderdag 29 mei Vera, Groningen

Merchandise Dinsdag 03 juni Paradiso, Amsterdam

Disappears Vrijdag 06 juni Paradiso, Amsterdam

Dauwpop Donderdag 29 mei Hellendoorn

Elephant Stone Woensdag 04 juni Vera, Groningen

Trust Zondag 08 juni Melkweg, Amsterdam

traumahelikopter Zaterdag 31 mei Mezz, Breda

Cosmonauts Vrijdag 06 juni De Nieuwe Anita, A’dam

The Acid Woensdag 11 juni Paradiso, Amsterdam

Sharon van Etten Dinsdag 03 juni Bitterzoet, Amsterdam

Glasser Vrijdag 06 juni Bitterzoet, Amsterdam

Unterwelten Donderdag 12 juni Paradiso, Amsterdam

Girl Band / Donderdag 19 juni OCCII, Amsterdam

/ De tering hé, het is bijna eng hoeveel toffe concerten er wel niet allemaal zijn te beleven in mei en juni. Waar we normaal met een lekker tempo vrij vlot door alle lijsten heen weten te werken, zijn we nu ongeveer drie keer langer bezig dan normaal. Tijdens het spitten naar goede shows liepen we deze band gelukkig ook weer tegen het lijf. We hadden al het genoegen om kennis met ze te maken op Eurosonic, en dat was een eerste kennismaking zoals we die niet vaak meemaken. Girl Band uit Dublin maakt harde en ingenieuze noise-rock met furieuze gitaar-erupties en een lekkere, schreeuwende zang. Soort van Pissed Jeans meets Shellac. Subbacultcha presenteert ze 19 juni in OCCII. Ben je lid? Gaan! Heb jij niet zo’n pasje? Gaan!

The Daily Indie

Issue 11

LIVE the Future’s dust DJ-sEts twin shades thE DAILy InDIE Donderdag 12 juni 23.30-04.00 Paradiso Amsterdam Weteringschans 6-8

Entree: €5,00 incl. daglidmaatschap Gratis met Paradisostudentenpas

The Pains Of Being Pure At Heart / Donderdag 26 juni Bitterzoet, Amsterdam

/ The Pains Of Being Pure At Heart is één van die weinige bands die we niet alleen heel erg goed en tof vinden. Nee, dat is zo’n band waar we verliefd op zijn. Waar we net iets meer me ehebben dan welke band dan ook. Die eerste twee platen hebben een stukje in onze harten weten te veroveren. Op 13 mei komt de band met haar nieuwe plaat ‘Days Of Abandon’. Of die plaat net zo mooi en tijdloos wordt als de voorgaande platen is nog even de vraag. Heel erg lekker is die in ieder geval wel! En eind juni komt de band eindelijk weer eens spelen. En wel in Bitterzoet.

concertagenda juni /juli

Pond Zaterdag 14 juni Merleyn, Nijmegen

Brian Jonestown Massacre Donderdag 26 juni Melkweg, Amsterdam

Angus & Julia Stone Dinsdag 01 juli Amsterdamse Bos, A’dam

The Shape Of Punk To Come Donderdag 19 juni EKKO, Utrecht

Down The Rabbit Hole Vrij. 27 t/m Zon. 29 juni De Groene Heuvels, Ewijk

Phosphorescent Donderdag 03 juli Paradiso, Amsterdam

TRAAMS Zondag 22 juni EKKO, Utrecht

Black Pus Zaterdag 28 juni WORM, Rotterdam

Bergpop Festival Zaterdag 05 juli Binnenstad Wageningen

New Bums Woensdag 25 juni Patronaat, Haarlem

The Cosmic Dead Zondag 29 juni OCCII, Amsterdam

Metropolis Festival Zondag 06 juli Zuiderpark, Rotterdam

Best Kept Secret

Metronomy

/ Vrijdag 20 t/m zondag 22 juni Beekse Bergen, Hilvarenbeek

/ Het is bijna bizar hoeveel acts er allemaal op Best Kept Secret staan die we willen zien. De line-up is er eentje om bj weg te dromen. Zullen we maar wat noemen waar we zoal vooraan willen staan? OK, komt ‘ie! The War On Drugs, The Horrors, Metronomy, James Blake, Factory Floor, Wild Beasts, together PANGEA, Childhood, Girl Band, Jaakko Eino Kalevi, Angus & Julia Stone, George Ezra, Forest Swords, The Notwist, Bombay Show Pig, Cheatahs, Night Beats, Falco Benz, Pink Mountaintops, Woman’s Hour, Cosmonauts, Telegram, Thumpers, The Wytches en Tijuana Panthers. Met zo’n grote en indrukwekkende line-up zijn we vast nog wel iets vergeten, maar alleen hier kom je je weekend al heel goed mee door!

The Daily Indie

Issue 11

FOTOVERSLAG

Angel Olsen Sanne Glasbergen

25 maart 2014 Dingwalls, London

The Daily Indie

Issue 11

FOTOVERSLAG

The Daily Indie

Angel Olsen

Issue 11

FOTOVERSLAG

The Daily Indie

Angel Olsen

Issue 11

SO now you know you can mean what you say