The Daily Indie | Issue #08

#08

foto Julia Hendriks

voorwoord

I TOOK TOO MANY... I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO

The Daily Indie

DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I

DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! I DON’T KNOW WHAT TO DO, MAN! AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA AAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHH! FUCK THIS FUCKING MAGAZINE! HERE WE GO! EXTRA FAST!

Issue 8

Colofon

Issue #08

Hoofdredacteur Ricardo Jupijn Eindredactie Ricardo Jupijn Redactie Robin van Essel, Cathelijne de Groen, Yoram van Hees, Alex Huis in ‘t veld, Wessel van Hulssen, Ricardo Jupijn, Maartje Knaap, Jorg Leijten, Jelmer Luimstra, Domenico Mangione, Roeland Rutgers, Liske Steenbergen, Rinze Voorberg & Mabel Zwaan Grafisch Ontwerp Ricardo Jupijn, Kyra Neve & Kevin Smink

#08

illustratie cover Iris Deppe

#07

#06

#05

#04

Fotografen Julia Hendriks, McKlin & Tom Roelofs Special Thanks To Jessica Clark, Iris Deppe, The Future’s Dust, Alex Huis in ‘t veld, David Jupijn, Robin Kramer, Jorn Mathijssen, Casper Pennings, Jasper van der Put, Suit And Tie Johns, Leonie Wenting & Kanye West Publisher Rising Step www.risingstep.com The Daily Indie Magazine Voor algemene informatie: ricardo@thedailyindie.nl Bezoek Ons Online www.thedailyindie.nl facebook.com/thedailyindie twitter.com/the_daily_indie Adverteren Adverteren in The Daily Indie? Ontdek de mogelijkheden van interactief adverteren via alex@thedailyindie.nl © 2013 The Daily Indie Alle rechten voorhouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, kopie of welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van The Daily Indie.

Klik hier om eerdere edities terug te lezen

Coverstory

interview

interview

interview

Introducing

Rubrieken

The KVB

Wild Smiles

Redactie Top 5

Lorelle Meets The Obsolete

Eagulls

New Music

The Paperhead

Best of the Blog

Night Beats

Wegwerpcamera: The Future’s Dust

The Wands

Concertagenda

The Holydrug Couple

Albumrecensies The Daily Video Mixtape: Suit And Tie Johns

redactie top vijf

Issue #08

SONG: the growlers - dogheart II Er komt weer van alles uit de komende tijd, maar op dat EP’tje van The Growlers zaten we toch wel met extra smart te wachten. Eenmaal binnen en door de kamer galmend ging het wel lomp hard over alle verwachtingen heen. Kanonnen, wat hebben die gasten een lekkere EP opgenomen; ik word er intens gelukkig van. Het nummer Dogheart II is één van die nummers. De schwung, de feel, de groove, de sound, alles is ronduit heerlijk. Van de groovy en lome zanglijntjes tot en met de magistraal soepel ingespeelde gitaarpartijen. The Growlers klinkt lekkerder dan ooit. Repeat, repeat!

compilation: THE REVERB CONSPIRACY - VOLUME TWO Het beste van de Europese psych-bandjes verzamelt op één dikke compilatie. In totaal staan op ‘Reverb Conspiracy Volume Two’ zestien van de meest interessante en opkomende bands in de psych-scene. Vanaf 23 november is het handgenummerde album te koop, in een oplage van duizend stuks. Op de compilatie staan onder andere The Janitors, Dark Bells, Acid Baby Jesus, Sonic Jesus, The Vagabond Stories, The Cosmid Dead, Tales Of Murder And Dust, Electric Eye, Big Naturals en The Woken Trees. Klik op de hoes voor meer info!

FESTIVAL: LIVERPOOL INTERNATIONAL FESTIVAL OF PSYCHEDELIA The Daily Indie is dit jaar voor het eerst op het Liverpool Psych Fest geweest, en dat was zonder meer het tofste festival waar we ooit geweest zijn. De sfeer, de bands, de venue, de visuals, het eten, het drinken: alles was perfect. In dit blad hebben we dan ook een special gemaakt over het festival, waarin we vooral een hoop bands hebben gesproken. Maar nog belangrijker: vergeet vooral niet zelf te gaan volgend jaar! Het is vrij zeker dat wij dan ook weer van de partij zullen zijn, dus we houden je wel op de hoogte.

SHOW: MOZES AND THE FIRSTBORN (20 DECEMBER) Op 20 december staat er een speciale show op onze kalender, namelijk die van Mozes & The Firstborn in Effenaar. De band komt na een jaar vol tours in Europa en Amerika weer naar Eindhoven voor een homecoming show, met ook nog twee toffe Belgische bands als support (The Future Dead en Double Veterans). Maar dat is nog niet alles, het cassettebandje bestaat namelijk vijftig jaar en die is door niemand minder dan Philips ontworpen. De muziekdrager, die een ware comeback maakt op het moment, zal dan ook het thema van de avond zijn. Vandaar dat er de 20ste ook een speciale cassettemarkt is voor labels. Ook nog!

PODCAST: REVERBERATION RADIO Reveberation Radio is een soort goede vriend met een uiterst fijne muzieksmaak die je elke week een nieuwe mixtape opstuurt. De sfeer van deze podcasts is simpelweg uniek, de samenstelling wekt een onverklaarbaar lekker gevoel op. Oude muziek van Love, The Soft Machine, Neil Young, The Byrds, Spacemen 3 en Lee Hazlewood wordt moeiteloos gemixt met bands als Allah-Las, King Tuff, Foxygen, White Fence en Beach Fossils. En dan hebben we het nog niet gehad over het waanzinnige artwork dat elke playlist zo prachtig siert. Een ontdekking om innig te koesteren. Volg ze op Facebook of subscribe via iTunes.

The Daily Indie

Issue 8

New MUSIC

Mr. Elevator and the Brain Hotel & TOY

Mr. Elevator and the Brain Hotel - Nico Wat een naam, wat een hoes, wat een orgelpartijen en wat een nummer! Kanonnuh! Een soort bizarre mix van Temples, The Doors en Jefferson Airplane die je daadwerkelijk alle hoeken van de kamer laat zien. Een heerlijk orgie van orgels, kom maar door hé! Het nummer Nico is een fenomenaal, psychedelisch orgelfeestje van bijna zes minuten. Het rockt, het rollt, het giert als een malle en dolt je gehele bewustzijn op een akelig prettige manier.

Deze band geeft het leven spontaan meer kleur, luister Nico snel hieronder!

TOY - Join The Dots De psychedelische ontdekkingsreizigers van TOY kwamen laatst ineens met details over hun nieuwe plaat op de proppen. Vorig jaar bracht de band nog zijn goed ontvangen debuutalbum uit, 9 december komt opvolger ‘Join The Dots’ alweer uit. Wederom geproduceerd door Dan Carey en weer verschijnend via het piekfijne Heavenly Recordings. De titeltrack windt er geen laffe doekjes om en trekt de luisteraar weer acht minuten lang door een opwindende, muzikale trechter. Net zo lekker en verfrissend als altijd.

The Daily Indie

Issue 8

New MUSIC

Temple Songs & Endless Bummer

Temple Songs - I Can’t Look After You Temple Songs uit Manchester is stiekem toch wel één van de tofste nieuwe bandjes die we kennen, waarbij je kunt denken aan een muzikale mix van Ty Segall, The Beatles en Wavves.

Een van de beste nummers van het jaar hebben ze in ieder geval al geschreven met Passed Caring. En dan dit nummer weer hé: Black Jesus! I Can’t Look After You is opnieuw een heerlijk volmaakt liedje. Het meest bizarre zijn nog de stroompjes gelukzaligheid die door het lichaam gieren bij het beluisteren van dit nummer. Ervaar het zelf via de Soundcloud-knop!

Endless Bummer - Such A Drag Ja hoor, een tof bandje uit Los Angeles, het zal eens niet zo zijn. Het trio Endless Bummer maakt harde, schurende, gruizige en zweterige punk! Maar met goede liedjes ben je er nog niet, daarom zochten ze iemand op die wel weet hoe je een stomende sound vast moet leggen op tape. Stom toeval dat psychmeister Ty Segall laatst een nieuwe studiootje voor bands geopend heeft in San Francisco en direct de EP van Endless Bummer produceerde, met als hoogtepunt toch wel het felle, snerende en gemene Such A Drag.

The Daily Indie

Issue 8

New MUSIC

Temples & The Oscillation

Temples - Mesmerise Het psychedelische Londense kwartet heeft dan eindelijk de details over hun debuutalbum naar buiten gebracht. Hij komt uit op 10 februari 2014, gaat ‘Sun Structures’ heten en telt twaalf nummers. Om nog weer eens een voorproefje te geven (meer dan de helft van het album is inmiddels al uit) heeft de band het nummer Mesmerise uitgebracht. Opnieuw een glimmend pareltje vol stuwende bas- en drumpartijen, blinkende gitaarriffs en duizelig makende zanglijnen. Ze flikken het potverdomme elke keer weer. 2014, maak je borst maar nat!

The Oscillation - All You Want To Be We hebben weer een potje hypnotiserende en psychedelische muziek voor je gevonden. Als je zo naar The Oscillation luistert zijn de kernwoorden ‘spooky, krauty & psychy’ een prima samenvatting. Het duistere nummer All You Want To Be, zit vol griezelige en dreigende gitaren, klinkt als een kelder en drijft op een zee vol wervelende gitaren. Een draaikolk vol nerveuze riffs en repetitieve partijen die je bewustzijn door de kamer heen weet te slingeren.

Verwoestende, maar toch aangename muziek. Sit back and relax.

The Daily Indie

Issue 8

New MUSIC

Band Of The Issue

TELEGRAM

Toen we in mei op The Great Escape in Brighton waren, begonnen een aantal artiesten al over dit bandje. Het zogenaamde Telegram. Er waren uiteraard veel Londense muzikanten en die weten natuurlijk wel wat er allemaal speelt in de Engelse hoofdstad en wat je in de gaten moet houden. Onder andere de frontman van Charlie Boyer & The Voyeurs benadrukte dat we deze band écht eens moesten checken, die gasten waren met iets heel tofs bezig. Echt veel was er op dat moment nog niet te vinden, behalve wat live-beelden waar je niet veel mee kon. Los van het feit dat de band überhaupt nog weinig shows

The Daily Indie

gespeeld had. Nu is dan die eerste single, en die heet Follow.

Maar snappen we nu waar ze het over hadden? Ja! Compleet. Samen met bands als TOY, Charlie Boyer, Childhood, Temples en Splashh is dit de nieuwe (en verdomd lekkere) beweging die in Londen gaande is. Vrij nostalgisch, maar wel met een goede contemporaine twist. Dikke, warme en gruizige gitaren gemengd met krautrock-drums, groovy baspartijen, sterke zanglijnen, dunne kaaklijnen en dat rock ‘n roll/CBGB-gevoel van eind jaren zeventig. Muziek met een noncha-

lante fuck you en tegelijkertijd ook glamorous uitstraling. Muzikanten die een ouderwetse ‘natural cool’ hebben. En dat is iets wat de heren van Telegram zeker hebben; hun nieuwe single klinkt van voor tot eind dan ook retecool en laat je alle hoeken van de kamer zien.

Die snor De single wordt uitgebracht via hun eigen label Gram Gram Records en komt op 4 november uit. En, we moeten het toch even gezegd hebben: die snor van die gitarist hé! Shiiiitttttt. Lekker, hoor.

Oh, wat hou ik toch van al die bandjes!

Issue 8

The daily indie RADIO

NIEUW! The Daily Indie Radio. / Volg onze Tumblr en beluister regelmatig nieuwe podcasts.

Vol met de beste en meest opwindende muziek die we kunnen vinden.

Gegoten in ĂŠĂŠn lange en aangename mix.

Sit Back And Relax.

The Daily Indie

Issue 8

New MUSIC

ILLLS & Tomorrows Tulips

ILLLS - Out Iets in zijn stem. Het iets in zijn stem wat ‘t ‘m doet. Bij de eerste keer en na de tiende keer.

We hebben het over de artiest achter ILLLS, Steven Ross, een gozer uit Oxford, Mississippi.

We weten verder niet veel over ‘m, maar wel dat ‘ie laatst twee toffe singles uit heeft gebracht: Coma en Out. Die inmiddels zijn verschenen op het album ‘Hideout From The Feeders’, dat 12 november uitkwam via Aloe Music. Hij weet een zuivere productie en subtiele synthesizers te combineren met grungy en surfende fuzzgitaren. Fascinerende muziek.

Tomorrows Tulips - Flowers On The Wall It’s rad, it’s fuckin’ crazy and I love it! Tomorrows Tulips zijn een paar lijpe gasten uit Costa Mesa (Californië) die via Burger Records hun debuutalbum ‘Experimental Jelly’ uit hebben gebracht. Hun invloeden zijn naar eigen zeggen: ‘open minds, anxiety, freedom, insecurites, happiness, sunshine, drugs’. Zonder twijfel is ook vast te stellen dat de band vrij tot zeer verslaafd is aan VU. Flowers On The Wall zit dan ook vol met gekke, lome Velvet-zang, valse gitaartjes en een hoop druggy elementjes. Prima soundtrack voor een smoezelige avond.

The Daily Indie

Issue 8

New MUSIC

Reputante & Triptides

Reputante - Deep Set Eyes Julian Casablances (die dude van The Strokes) heeft een eigen labeltje, Cult Records, en brengt daar zo nu en dan leuke dingen op uit. Neem bijvoorbeeld het New Yorkse bandje Reputante. Catchy as hell, een dikke en strakke sound erop, een goede groove erbij en je hebt hun laatste single Deep Set Eyes. Deze staat op de EP ‘Oceanside’, die geproduceerd is door Tim Wheeler van Ash en net zo heerlijk wegluistert als dit subtiele pareltje. Luister hieronder snel naar het Deep Set Eyes. Een ding is zeker: it will certainly get your groove on!

Triptides - Predicition We waren ze even uit het oog sinds hun ‘Tropical Dreams EP’, maar ze zijn terug en hebben in hun schuurtje flink aan hun sound zitten sleutelen. Triptides uit Bloomington, Indiana heeft een schepje psych en barok toegevoegd aan hun recept en dat smaakt bijzonder goed.

Predicition is neo-psych in de lijn van Tame Impala, Jacco Gardner en Dungen. De band heeft nog veel meer van dit soort nummers op een gelijknamig album weten te krijgen, dus er zit een dikke kans dat we daar volgend jaar nog veel meer van zullen horen.

The Daily Indie

Issue 8

New MUSIC

Jack Name

Jack Name - Pure Terror Echt heel onbekend of net om de hoek kijkend is hij niet, zo werkte hij o.a. samen met Ariel Pink en Cass McCombs en is hij gitarist in de band die White Fence op zijn tours meeneemt.

Maar dat John Webster Johns ook solo zo’n geniale liedjessmid is wisten wij niet. Op 21 januari brengt hij via God? Records zijn debuutplaat uit, geheten ‘Light Show’. Single Pure Terror is een zoemend psych-pop pareltje met heerlijk ontspannen en gedempte zang, onstuimige drums en schurende gitaren die heerlijk in de mix liggen. Lou Reed had trots geweest.

www.thedailyindie.nl

Luister The Daily Indie terwijl je ‘m leest Klik hier om Issue #08 op Spotify te beluisteren

The Daily Indie

Issue 8

INTRODUCING

Eagulls

tekst Ricardo Jupijn

De Britse gasten van Eagulls zijn heel erg lekker bezig voor de liefhebbers van postpunk. Hun muziek klinkt beestachtig ruw, opgejaagd, angstig en lijkt wel ‘s nachts in een bos opgenomen. Tijdens Hit The City in Eindhoven spreken we de hele band uit Leeds voor hun energieke en stevige show.

Zo, wat zijn jullie allemaal uit aan het spoken?

“Niet zoveel op het moment, we hebben vooral weinig geslapen.”

Jullie speelden onlangs op het grote showcase-festival CMJ in New York, hoe was dat en hoe spring je eruit tussen 1.400 anders shows?

“Dat was te gek, er waren best wel wat mensen bij de shows. We hebben lang gespaard en al ons geld gestoken in een pers-guerrilla, ha ha!

Nee, je weet niet hoe dat soort dingen gaan, we werden wel een keer door de New York Times en Rolling Stone genoemd, dat scheelt misschien wel.

Maar je moet gewoon doen wat je altijd doet. Het gaafste was toch wel dat we vuurwerk af gingen steken van een of ander duur appartement in Brooklyn en er allerlei alarmen afging en de politie verhaal kwam halen.

Good times.”

Waarom moeten onze lezers jullie

The Daily Indie

muziek zeker luisteren?

“Ik denk omdat het eerlijk en oprecht is, we houden niet van onzinnige bullshit rondom de band. We spelen en schrijven vanuit onszelf, hebben het niet over irrelevante zaken en ik denk dat mensen dat wel voelen.”

Hoe zijn jullie gegroeid als band de laatste paar jaar?

“We hebben er nog steeds veel plezier in, alleen we houden onze ogen wel goed open nu het steeds beter gaat met de band. We zijn vrij cynisch geworden, ook wel over de muziekindustrie en dat is ook wel terug te horen in onze muziek. Ik denk dat we veel realistischer en minder naïef zijn dan in het begin. We stoppen al onze energie nu vooral in de muziek en het toeren, want we werken hiernaast nog steeds helaas, dus we hebben echt geen tijd voor onzin.”

Ik ken jullie pas net, maar jullie komen over als aardige gasten. Waar komt die rauwe energie en gemene sound vandaan?

“Dit is de enige kans om dat te doen denk ik. Om alle adrenaline te laten stromen, niet na te hoeven denken, alles eruit te gooien en ontzettend veel plezier te maken.”

Hoe creëer je spanning in de studio?

“Dat is moeilijk te zeggen eigenlijk...

Sommigen van ons wonen en werken ook nog eens samen, dus we zien elkaar soms veel te veel. En misschien ook wel omdat we, vanwege de financiën, maar een bepaalde tijd hadden om op te nemen in de studio. Op dat moment moest het simpelweg gebeuren. Ik (George Mitchell, zanger red.) had ook nog een flinke infectie op mijn borst en dat had ik pas veel te laat door, maar toen moest ik dus nog de zang opnemen.”

Volgens mij heeft dat juist wel gewerkt als ik zo naar die nummere luister!

“Misschien is dat ook wel goed geweest voor dat scherpe randje, ha ha.

Toen was het in ieder geval verschrikkelijk, dat kan ik je wel vertellen.”

Hebben jullie al zin in de release volgend jaar?

“Poeeeee, we spelen al die nummers al live, we kunnen echt niet wachten tot die uitkomt, man! Het is een diverse plaat geworden, wij zijn er echt heel erg blij mee.”

Wat zijn de volgende stappen?

“Heel veel toeren, de plaat uitbrengen en hopen dat we hiernaast kunnen stoppen met werken. Of ontslag krijgen, dat zou misschien ook wel prima zijn. Dan hebben we de perfecte reden om hier volledig voor te gaan.”

Issue 8

INTRODUCING

Wild Smiles

tekst Ricardo Jupijn

We kwamen deze band uit Southampton al eerder dit jaar tegen. Vervolgens gingen wij en de band lekker verder en liepene we elkaar weer tegen het lijf toen de band met hun single The Hill & The Sea op de proppen kwam. Een preview van jewelste van hun nog te verschijnen debuutalbum. Een plaat die uit zal komen op Invada Records, het label van Portishead frontman Geoff Barrow. We spreken Joe Beden over het hoe en wat van Wild Smiles.

Waar zijn jullie allemaal mee bezig?

“We zitten midden in het opnameproces van ons nieuwe album. Het is de bedoeling dat de plaat maart 2014 uitkomt.

Verder nog leuke dingen meegemaakt? Jullie speelde o.a. als support van The Rolling Stones in Hyde Park deze zomer zagen we!

“Yeah, het supporten van The Stones was wel te gek hé. Het was ook wel redelijk surrealistisch voor ons, gezien het feit dat ik een jaar geleden nog in de schoolbanken zat en toen ineens daar stond.”

Kun je ons wat meer vertellen over de geschiedenis van de band?

“Mijn broer Chris Peden had een stapel nummers liggen die hij thuis opgenomen had. Ben en ik vonden die

The Daily Indie

nummers echt te gek en toen zijn we ze een keer gaan repeteren. Daarna speelden we show na show.”

Wat doen jullie zoal als je geen muziek maakt?

“Proberen wat slaap in te halen. Wat hangen met vrienden, muziek luisteren en Netflix.”

Wat voor muzikanten deden je besloten om een instrument te leren spelen en in bandjes te gaan spelen?

“We houden van heel verschillende bands, die ons allemaal weer anders beïnvloeden, van jaren vijftig en zestig muziek tot Jesus And The Mary Chain, Nirvana en Thee Oh Sees.”

Welke bands hebben jullie nieuwsgierig en fan gemaakt van het genre waarin jullie je begeven?

“Ik denk bands als The Ramones, Jesus And The Mary Chain, The Beach Boys en jaren zeventig-bands als Can.” Is er iets dat we écht moeten weten over jullie?

“We zijn verslaafd aan Cola Light.”

Wat is leukste aan het spelen in Wild Smiles?

“De muziek. We zijn elkaars beste vrienden. Het is een geweldige baan.

Maar het is ook zeker tof om zoveel

verschillende plekken te zien en allerlei diverse mensen te ontmoeten.”

En wat vind je het leukste aan de muziek die je maakt?

“It’s raw and loud. Bloody loud.”

Wat is het laatste album dat jullie allemaal te gek vonden?

“Die van Ty Segall, ‘Twins’.”

Kun je ons wat niet-muzikale inspiraties geven voor jullie muziek?

“Onzekerheid, altijd blut en relaties.”

Wat is het proces van het maken van een Wild Smiles-nummer?

“We schetsen vaak een idee met een gitaarpartij, daarna nemen we thuis snel een demo op. Als het dan na een week nog steeds cool klinkt, dan gaan we het door en door repeteren en opnemen in de studio.”

Wat zijn de plannen voor de komende tijd?

“We spelen nog wat data in Londen voor het eind van het jaar en we moeten nog ons debuut afmaken!”

Laatste vraag: nog bandjes die je aan kunt raden aan ons?

“Ik zou zeker eens naar Dolomite Minor luisteren. We hebben een paar shows met ze gespeeld, zeker de moeite waard om eens te luisteren!”

Issue 8

The Daily Indie

Issue 8

THE DAILY VIDEO samenstelling Yoram van Hees

MA

Ty Segall The Man Man

DI

The Paper Kites Young

WO

Yeasayer Glass of the Microscope

DO

The Lanskies 48 Hours

VR

Foxygen We are the 21st century...

ZA

PUP Reservoir

ZO

Broeder Dieleman Klein Zieltje

Young Galaxy Sleepwalk with me

Klik op de preview om de video op YouTube te bekijken

interview

interview

tekst Wessel van Hulssen

Na een succesvol debuutalbum wordt de opvolger daarvan automatisch als ‘moeilijk’ bestempeld. Cloud Control haalt hun schouders daarvoor op en levert met ‘Dream Cave’ een relaxt en allesbehalve moeilijke plaat af. De middag voor hun uitverkochte concert in Bitterzoet spreek ik met frontman Alister Wright en bassist Jeremy Kelshaw. En die hebben er zin in.

Op welke manier heeft jullie verhuizing naar Engeland jullie muziek en/of sound veranderd?

Jeremy: “De opnamelocatie zal hoe dan ook altijd wel haar sporen achterlaten op een album. We zijn niet aan deze plaat begonnen met als doel een album te maken dat Brits moet klinken. Het enige waar een locatie direct invloed op het geluid heeft gehad is de grot waar we delen hebben opgenomen voor een awesome echo.”

Alister: “Hoe een song van ons klinkt hangt meer af van de muziek waar we op dat moment naar luisteren dan de locatie waar we zijn. Een van mijn belangrijkste inspiratiepunten tijdens ‘Dream Cave’ was Roy Orbison.”

Veel live recensies van twee jaar terug waren vooral positief over jullie enthousiasme op het podium. Zijn jullie door het routine van het toeren rustiger geworden omdat het hele concerten-circus niet meer nieuw is?

Alister: “Door het vele toeren zijn we een stuk kalmer geworden in ons hoofd. We

The Daily Indie

weten van onszelf dat we als live-band een goede show neer kunnen zetten als we ons best blijven doen.”

Jeremy: “Een paar jaar terug waren we vlak voor de show backstage rond aan het rennen om de adrenaline rond te pompen om vervolgens head-first de show te starten.

Nu is er een kalmte die iedereen zekerheid geeft dat het goed zal verlopen. Tenzij er iets vreselijk mis gaat.”

Zijn jullie niet bang dat jullie door deze routine het enthousiasme op het podium verliezen?

Jeremy: “Nee, totaal niet. Je moet het fris houden voor jezelf. Voor het publiek natuurlijk sowieso, maar in de eerste plaats voor jezelf en de rest van de band.”

Alister: “Wanneer je op routine een show doet is dat niet per definitie slecht. Dat je zonder veel na te denken het instrumentale deel voor elkaar hebt is juist fijn. Zal ik vanavond een vette post-rock gitaarsolo move tijdens de show doen?”

Jeremy: “Ja, doen! Ik doe mee! *high five* We zijn totaal niet een post-rock band,

Issue 8

interview

Cloud Control

“ Wanneer je op routine een show doet is dat niet per definitie slecht.�

interview

maar met dit soort tongue-incheek dingen houden we humor in de optredens. Denk trouwens niet dat we hier uren over nadenken, dit bedenken we vaak op het moment zelf. Nu komt het toevallig eerder in ons op, ha ha.”

‘Dream Cave’ is meer een studioalbum die laag voor laag is opgenomen in plaats van live. De nieuwe songs moet je als band daarna een soort van herontdekken voor de live-vertaling, hoe ging dat?

Alister: “Het was even lastig op het begin, maar nu hebben we de meeste songs wel door. Live is het echt een geheel geworden bij de oudere songs.”

Jeremy: “Bliss Release is meer een verzameling nummers die we allemaal met dezelfde ingrediënten gemaakt hebben. Wat wij als Cloud Control live kunnen vertolken was de basis en daar zijn die songs mee gemaakt.

Dream Cave is inderdaad meer een geval ‘songs schrijven, in de studio laag voor laag opnemen tot het af is,

The Daily Indie

Cloud Control

en daarna kijken hoe we het live gaan doen’. Het kost wat tijd, maar uiteindelijk is het wel echt goed gelukt. En live zal het dus niet exact als op plaat klinken.”

Moet een band live anders klinken dan op de opnames? Of mag live muziek ook best te Shazammen zijn?

Jeremy: “Ha ha, dat hebben we laatst geprobeerd bij een band. Het werkte niet altijd maar bij twee songs was het raak.”

Alister: “Als een band live-elementen toevoegt of weglaat gaat een song naar mijn idee meer leven. Bij een goede live-band heb ik na de show meer het idee en het gevoel de band en de liedjes te snappen. Toen ik paar jaar terug Interpol zag klonk iedere snaar die ze aanraakte exact als op het album, maar bij een band als Interpol moet dat juist.”

Jeremy: “Bij elektronische acts kan je waarschijnlijk alles Shazammen, omdat dezelfde samples gebruikt worden als op de opnames. Dus voor

zulke acts ligt het wel anders. Als elektronische act wil je niet dat je live te Shazammen bent, als band is het maar net wat de band zelf wil. Ik hoop dat Shazam ons live niet snapt, live klinken we energieker dan op plaat.”

Die avond Shazam ik twee songs tijdens het optreden in Bitterzoet: Scream Cave en Dojo Rising. De app kwam er niet uit en gaf tweemaal ‘No Match’ als reactie. Mission accomplished!

Issue 8

foto Tom Roelofs

E P A T X I M

SUIT AND TIE JOHNS

Suit And Tie Johns hebben we al een tijdje met veel plezier in de gaten, zeker nadat ze dit jaar plots een dijk van een debuutplaat uitbrachten.

‘PAUL’ heet ‘ie en die staat volgens de band vol met ‘grooves om lekker tegen aan te leunen of ferm op te dansen’. Daar kunnen niet alleen wij ons totaal in vinden, maar ook de programmeurs van Noorderslag.

Klik hierboven op de mixtape om de gehele lijst van deze psych-helden te luisteren! De jongens hadden er zin in en stelden een lijst van honderd nummers samen. Die gaat van Billy T. Rex, Death Grips, Buffalo Springfield naar Dr. Feelgood, The Byrds, Television, Moon Duo en dan met een afslag naar Blondie, Love, Pond, White Fence, The Kinks, Clinic naar Iggy Pop, zZz, Ice Cube, Can, Beck, Lou Reed en Thee Oh Sees.

the daily indie WORDT UITGEGEVEn DOOR

interview

interview

tekst Cathelijne de Groen

Föllakzoid is een Chileense band van vier jeugdvrienden. Een enthousiaste en uitbundige Domingo (gitarist) komt naast me zitten. De band heeft net een lange rit van Hamburg naar Eindhoven achter de rug en moest bij aankomst vrijwel gelijk de bühne op. Terwijl de rest van de band zich schuil houdt, praat Domingo voor vier man tegelijk.

Hoe zijn jullie op de naam Föllakzoid gekomen?

D: “It came down to us from a cloud of collective archetype memoirs when we were 18 years old.” Föllakzoid spreek je uit als Fojjakzojd. Dubbel -L- spreek je in het Spaans uit als -J- en ‘fojjak’ klinkt als het Duitse woord ‘Feuer’ wat vuur betekent en aansteker is in het Duits ‘Feuerzeug’.”

In Nederland hoor je weinig over Chileense bands. De muziekscene in Chili is dan ook wat anders dan we in Nederland kennen.

De muziek is vooral gericht op folk en de meeste bandjes treden op in kleine kroegjes. Alleen de grotere muziekpodia zoals we die in Nederland kennen zijn ook in Chili te vinden voor de grote internationale acts.

Chili is lange tijd een dictatuur geweest waardoor creativiteit in de underground verdween.

Kun je ons een paar andere Chileense bands aanbevelen?

D: “Voor andere goede bands uit Chili kun je bijvoorbeeld bymrecords.com checken voor bands als Delta 21, The Holydrug Couple en Vuelveteloca. BYM Records is

The Daily Indie

een platenlabel opgericht door Juan (zanger/bassist).”

De veel genoemde combinatie Föllakzoid en krautrock is er een om gauw weer te vergeten.

Jullie muziek wordt vaak omschreven als krautrock. Ben je het daarmee eens?

D: “Er is niets mis met krautrock, maar Föllakzoid is niet de terugkeer naar de krautrock. Wij maken kosmische muziek.

Space rock, trance. Muziek die je meeneemt in een ‘out-of-body’ ervaring.”

Hoe creëeren jullie je muziek?

D: “We komen samen en creëeren een mood of iemand komt met een bepaalde beat. De ander sluit aan en de rest vloeit als water uit een kraan.”

Wat proberen jullie over te brengen met jullie muziek?

D: “We proberen een medium te zijn. Als het een somber nummer is dan kunnen we voor iemand die een rotdag heeft een medium zijn zich te uiten via dat nummer.

Hetzelfde geldt voor goede dagen en vrolijke nummers. Men komt bijeen voor een

Issue 8

interview

Föllakzoid

(prachtige) tekening Föllakzoid

“ Wij maken kosmische muziek.

Muziek die je meeneemt in een ‘out-of-body’ ervaring.”

interview

concert, je raakt in trance van de muziek en je kan vergeten wat je in het dagelijks leven bezighoudt. Dan ga je weer naar huis en denk je: ‘wow, ik hou van muziek!’ Mensen hebben de capaciteit om buiten hun lichaam te treden. Dat proberen we te tot stand te laten komen. Daar is muziek voor.”

Wat zijn de invloeden geweest voor jullie muziek?

D: “Veel Chileense muziek, oude folk, de muziek van onze voorouders. Zuid Amerikanen. Mensen die muziek op een atmosferische manier gebruiken.”

Welke muziek luisterde je zelf vroeger en nu?

D: “Vroeger luisterde ik veel naar punkbands, Zuid Amerikaanse muziek, classic rock, Black Sabbath, The Beatles.” Domingo ziet een poster hangen van Kurt Vile: “Maar Kurt Vile is ook geweldig, wat een muzikant, daar hou ik ook van.”

Wat vind je het leukste aan toeren?

D: “Wie zegt dat ik het leuk vind?”

- Oké, mijn volgende vraag is wat je het ergste vind aan touren?

D: “Wie zegt dat ik het erg vind?”

- Wat vind je van het touren?

D: “Ik vind dat het een baan is.”

- Vind je je baan leuk?

D: “Ja.”

The Daily Indie

Föllakzoid

- Wat vind je zo leuk aan je baan?

D: “Ik vind het leuk om de mensen te ontmoeten die onze muziek goed vinden. De mogelijkheid hebben om onze muziek te kunnen spelen. Ik word graag beter in mijn werk door steeds meer ervaring op te doen en meer zelfverzekerd te worden. Het reizen begint wel erg saai en vermoeiend te worden na een tijdje.”

De bandleden hebben naast Föllakzoid ook nog een ander leven.

Juan Pablo (zang/basgitaar) is producer van het Sangre Fresca Music Festival in Santiago. Alfredo (synths) is architect, Diego (drums) is fotograaf en Domingo (gitaar) is filmmaker. Domingo maakte in 2012 de film ‘Partir To Live’ die op 29 november op het Engelse ATP festival in premiere zal gaan. De soundtrack van de film is gemaakt door onze eigen Nederlandse Jozef van Wissem.

- Nee, sorry.

D: “Weet je waar ik high van word?

We hebben net een show gespeeld van 50 minuten, daar word ik high van. Dat is de beste drug.” Er volgt een korte stilte. “Zijn hier ook coffeeshops?”

- Natuurlijk. En morgen gaan jullie naar Amsterdam…

D: “Ja, daar willen we echt graag naar een coffeeshop.”

Föllakzoid heeft inmiddels twee LP’s en twee EP’s op hun wat aparte naam staan. Het meest recente album ‘II’ kwam begin dit jaar uit.

D: “Ik geloof dat ik mijn tekening niet mooi vind.” Stilte… “da da da la la la la tum ti dum pom pom…”

Cd of vinyl?

D: “Vinyl, vinyl, vinyl!”

Wat vind je van illegaal downloaden?

D: “Geen probleem” Voor de grap vraag ik Domingo of hij drugs heeft gebruikt, omdat hij zo druk is. Hij lacht onschuldig.

D: “Nee, maar heb je wiet voor me?”

Issue 8

de wegwerpcamera The Future’s Dust

We geven de indie-darlings vanveze keer een prachtige wegwerpcamera mee. Een goed moment voor The Daily Indie om zo ook een zelfgeschoten inkijk in de wereld van de getalenteerde muzikanten uit Leeuwarden te krijgen. De band trok de laatste maanden door het hele land voor allerlei Popronde-shows, support slots en eigen shows. In januari staat de band op Noorderslag, dus je hebt een goede kans dat je deze band nog vaak tegen zult komen. Terecht ook, want The Future’s Dust is een van de fijnste bands op dit moment.

The Daily Indie

Issue 8

de wegwerpcamera

The Daily Indie

The Future’s Dust

Issue 8

de wegwerpcamera

The Daily Indie

The Future’s Dust

Issue 8

de wegwerpcamera

The Daily Indie

The Future’s Dust

Issue 8

de wegwerpcamera

The Daily Indie

The Future’s Dust

Issue 8

de wegwerpcamera

The Daily Indie

The Future’s Dust

Issue 8

de wegwerpcamera

The Daily Indie

The Future’s Dust

Issue 8

COLUMN

tekst Jasper van der Put

oe Jasper van der Put zich voorstelt op zijn blogspot.nl: “Born 1987.

H Nightowl by default, always on the lookout for gems of music wisdom. A jack-of-all-trades in the field of music, Van der Put has been involved in the music industry as a booking agent, events manager, journalist, scholar, roadie and performer.” Dan weet je dat ook weer.

Er is in Utrecht -in mijn optiek- slechts één kroeg die kwalificeert als een heuse ‘divebar’, het type horeca-etablissement waar je zonder problemen tot het ochtendgloren jezelf in rook en drank kunt verdiepen zonder enig besef van tijd of een buitenwereld. Het is een geliefde plek voor het schuim der aarde, en de bar is steevast bezet door opvallende en minder opvallende randfiguren uit het Utrechtste nachtleven. Als Tom Waits er ooit zou hebben vertoefd, was er vast een liedje uit voortgekomen. Dit prachtige café wordt Le Carafon genoemd; een elegante naam voor een plek met een randje, én een luchtje.

Nu staat het te koop. Wegens gezondheidsredenen, zo valt te lezen het blaadje dat achter de betraliede ramen is geplakt. Ik kan me dat levendig voorstellen. De beste man zal er minstens een jaar of vijftien op zitten als uitbater van deze kroeg, ongetwijfeld de laatste standplaats in een nóg veel langere horeca carriëre. Een slopende baan. Komt nog bij dat het altijd blauw stond in Le Carafon, en niet alleen

The Daily Indie

van Marlboro Light. Le Carafon, daar rook je zware Gauloises; sigaretten van het soort waar je tanden spontaan van uit je smoel vallen. Zware shag mag natuurlijk ook. Zelfs als deze man, laten we hem Hugo noemen, niet rookte (wat hij natuurlijk wel deed, net als alle andere barmannen) dan nog zal hij wel een paar vlekken op zijn longen hebben van de tweedehands rook. Van noemenswaardige muziek was geen sprake, en toch is het ook voor muzikanten een plek om te koesteren. Omdat dáár de echte gesprekken plaatsvinden. Vage kennissen worden daar goede vrienden, al is het maar voor de duur van je verblijf. Een soort Hotel California, als het ware.

Le Carafon gaat een onzekere toekomst tegemoet. Ik acht de kans klein dat een nieuwe eigenaar op dezelfde voet kan en wil doorgaan. De overheid zal zo’n plek niet nog eens gedogen zo midden in de stad, en ik kan me ook geen kersverse horeca ondernemer voorstellen die een dergelijke plek in ere wil houden.

Hoogstwaarschijnlijk valt er ook geen vette boterham mee te beleggen.

Le Carafon is ten dode opgeschreven. Begrijpelijk, maar toch zonde. In Utrecht is al zo weinig onderbuik van de samenleving in het wild te beleven.

Niet dat ik de prostituees mis, of tegen maatregelen ben in het kader van de volksgezondheid, maar het rafelige randje in Utrecht begint zo langzamerhand erg dun te worden. Te dun om een mooie melancholische Tom Waits ballade over te schrijven, in ieder geval.

Een dergelijk betoog kent vele valkuilen. Zo zullen er altijd mensen zijn die dat ‘rafelrandje’ af zullen doen als faux-nostalgisch gezeur van een kletskous die de leeftijd noch de wilde haren bezit om een geloofwaardig verhaal neer te zetten. Dat is ook helemaal waar. Het is dan ook geen betoog voor het behoud van mijn eigen habitat, maar een oprechte roep voor sociale diversiteit. En bovendien: Lou Reed zou het zo niet gewild hebben.

Reden genoeg, lijkt me toch.

Issue 8

Klinkt als: Elektro nische indie p Talking op Ă la Heads, LCD So undsys tem t d e i b s APRIL w o h s + m u b l a t u u n b e v e De l e j n a v s n a k e D k n i m h Sc t s n u k t m a s e G

Ja?

iwenta pril@g mail.c www. om aprilof ficial.c om

Omdat er dagelijks zoveel nieuwe muziek uitkomt, hebben we een aantal van onze favoriete nummers van de afgelopen tijd op een rijtje gezet in één overzichtelijke Soundcloud Playlist.

The Murlocs Space Cadet

Pangea Snakedog

MindFlowers Little Prayer

The Vickers She’s Lost

Family Scraps Mistakes

Androgynous Mind Knock On My Door

The Orwells Dirty Sheets

Playlounge Grandma Death

Lucrecia Dalt Inframince

The Wytches Wide At Midnight

ILLLS Out

The Limiñanas My Black Sabbath

Metronomy I’m Aquarius

Doug Tuttle Turn This Love

Wild Smiles The Hill & The Sea

Triptides Prediction

Soviet Soviet Together

Shiny Darkly He’s Suicidal

Klik hier om naar de Soundcloud Playlist te gaan

The Daily Indie

Issue 8

COLUMN

tekst Robin Kramer

Robin Kramer (1990) is schrijver en singer/songwriter. Meer over hem kun je vinden op www.robinkramer.nl en hij schrijft ook dingen in 140 tekens, daar kun je hem vinden onder @robinkramerr.

Er zijn ontmoetingen die de geschiedenis ontstijgen. Denk aan de handdruk tussen Elvis Presley en Richard Nixon. Twee mannen bij wie het noemen van hun achternaam voldoende is. Marilyn Monroe die in badpak gestoken een vergeeld exemplaar van Ulysses leest. Het YouTube-filmpje waarop een nerveuze Donovan een liedje speelt voor Johnny Cash.

You get the idea.

Op mijn computer staat een foto van zo’n ontmoeting. Een foto met daarop twee van de grootste levende songwriters. De één jong en slank, de ander oud en grijs. Het is een foto waarop Conor Oberst een drankje inschenkt voor Daniel Johnston. Oberst kennen we van het angsty-doch-Dylanesque Bright Eyes en talloze andere projecten. Johnston kennen we van cassettebandje-evergreens als ‘The Story of an Artist’ en ‘True Love Will Find You in the End’. Ik stel me voor dat, op het moment dat Oberst de fles kantelde om Johnstons plastic beker te vullen, de kleedkamerlampen flikkerden. De klok stopte met slaan. Dat er een stralend groen licht rond het gebouw begon te schijnen.

Een ontmoeting die de geschiedenis ontstijgt.

Oberst heeft veel aan Johnston te danken. Luister maar eens naar de tapes die hij als jochie van der-

The Daily Indie

tien maakte – precies tien jaar na Johnston’s klassieker Hi, How Are You? – of het einde van The Joy in Forgetting / The Joy in Acceptance waarop Oberst griezelig dichtbij een Johnston pianoballad komt, compleet met één keer aangeslagen akkoorden en trillerige stem. En welke band coverde ook alweer Devil Town op de ‘The Late Great Daniel Johnston’compilatie?

Juist.

Dat de inspiratie ook andersom heeft gewerkt, lijkt me onwaarschijnlijk. Daniel Johnston laat zich niet inspireren. Behalve door The Beatles, Satan en Casper het Vriendelijke Spookje. Maar toch kun je je voorstellen hoe Oberst liedjes als I Live My Broken Dreams of Scattered Like Birds zou zingen. Beide songwriters zijn schaamteloos schaamtevol, niet bang voor grote emoties of kleine beelden en zingen alsof ze ieder moment dood neer kunnen vallen.

Het geeft hun liedjes een voor sommige mensen ondraaglijke intensiteit.

Maar dat is het knappe: zowel Oberst als Johnston maken onontkoombare nummers. Nachtmerries voor muziekdiner-organisators en wachtkamermuzieksamenstellers. Je luistert of je luistert niet.

Er is geen grijs gebied.

Maar wat voor een drankje

schenkt Oberst in? Mag Johnston wel alcohol naast zijn medicatie? Wie maakte deze legendarische foto? En wat zeiden ze?

Oberst: ‘Heb je een fijne avond gehad, Daniel? Wat vond je van het publiek?’

Johnston: (…)

Oberst: ‘Daniel?’

Johnston: ‘Ja, ja.’

Oberst: ‘Ik heb in ieder geval genoten. Ik stond achter de coulissen te luisteren.’

Johnston: ‘Jij was ook goed. Ja, ja.’

Misschien is het daar wel bij gebleven. Misschien zijn ze daarna gaan zitten. Met zijn tweeën nippend aan hun drankjes en denkend aan nieuwe teksten en akkoordenschema’s voor hun afzonderlijke nieuwe liedjes. Misschien rookten ze sigaretten, luisterend naar een Beatlesplaat. Om daarna elkaars handen te schudden en ieder hun weg te gaan. See you tomorrow in Portland.

Misschien is het verkeerd te dagdromen over een gesprek tussen twee muzikanten die het liefst de muziek voor zich laten spreken. Misschien moet ik nu ophouden met speculeren en een plaatje opzetten. Ja, laat ik dat maar eens doen.

Issue 8

SPECIAL

INTERVIEWS

The KVB LORELLE MEETS THE OBSOLETE FUZZ THE PAPErHEAD NIGHT BEATS THE HOLYDRUG COUPLE The WANDS

MIXTAPE

LIVERPOOL PSYCH FEST

Om je tijdens het lezen van deze special een beetje het gevoel te geven van de muziek op het Liverpool Psych Fest, hebben we een mixtape gemaakt op Spotify. Zet hem op shuffle en laat je meenemen door al die psychedelische bands en artiesten.

SPECIAL

interview LIVERPOOL PSYCH FEST

tekst Ricardo Jupijn The KVB is inmiddels alweer een paar platen verder en staat duidelijk zijn mannetje in de kleine zaal van het Liverpool Psych Fest. Het duo Nicholas Wood, aka Klaus Von Barrel en Kat Day maakt harde, vieze, minimale en obscure shoegaze.

Een gitaar, een potje synths en een drumcomputer is alles wat ze nodig hebben om je omver te blazen.

Om het interview op te kunnen nemen moet de microfoon ongeveer tegen de lippen van het duo geplaatst worden.

De twee kleine muzikanten praten zacht en schuchter, een contrast als je naar hun harde en duistere optredens kijkt. Hoe kennen deze twee markante figuren elkaar? Wood legt het kort uit: “We zijn nu een jaar of drie, vier samen. Het begon als een zijproject dat ik in mijn eentje deed en waarmee ik wat dingetjes opnam. Dat kreeg toen al vrij snel aandacht en volgers, dus toen kwam Kat erbij om live synths te gaan spelen en meer op te nemen.”

De synth-speelster vertelt verder: “Ik maak ook alle visuals voor de shows.

The KVB is ook meer een audiovisuele ervaring.” Het visuele gedeelte is live inderdaad ook echt te gek en voegt een hoop toe aan de show en de muziek.

The Daily Indie

Dat laatste doet het op zichzelf ook goed: “Onze laatste plaat is op ‘t moment uitverkocht, gelukkig komt er alweer snel een nieuwe aan.”

Ze nemen zelf genoeg albums op tussen al het toeren door, maar wat voor soort platen luisteren ze zelf zoal naar de laatste tijd? “Ik ben erg fan van de laatste Tropic Of Cancer, die vinden we beiden echt te gek”, vertelt Day enthousiast. En toen ze nog kleine KVB’s waren? “Vooral ganster rap, ha ha. Ik weet ook niet waarom, man.

Puberty…”, verzucht Wood.

Nieuwe EP Hun album ‘Immaterial Visions’ van begin dit jaar is waarschijnlijk het sterkte wapenfeit van de band. Half november komt er alweer een nieuwe, sterke plaat aan: ‘Minus One’. Maar ook in die tussentijd hebben ze niet stilgezeten, want er komt alweer meer aan. De band is namelijk in de studio geweest voor een nieuwe EP: “We hebben in Berlijn opnames gedaan en we hebben deze keer de plaat met echte drums opgenomen, wat wel weer heel anders is. Daarnaast was het ook de eerste keer dat we in een studio op hebben genomen in plaats van thuis, dat was ook wel even wen-

nen, maar wel erg cool uiteraard.”

Wanneer kunnen we die EP verwachten? “Hij komt waarschijnlijk begin volgend jaar uit. Die EP is eigenlijk een soort stap naar de volgende plaat die eraan zit te komen. En je kunt vaak wat meer experimenteren en andere dingen doen met een EP, dat vinden we wel tof. De muziek wordt niet compleet anders of zo, ik denk dat het vooral hypnotischer wordt”, vertelt Kat Day. Duo De band speelt veel shows en toert in Australië tot en met Amerika, wat ook goed mogelijk wordt gemaakt door hun samenstelling: “We kunnen veel goedkoper reizen omdat we met z’n tweeën zijn. Het is economisch ook voordelig, ha ha. Vandaag zijn we bijvoorbeeld met de trein gekomen vanuit Londen, maar we kunnen ook makkelijk naar Australië, waar we dit najaar naartoe gaan met The Brian Jonestown Massacre.” Vanavond spelen ze nog hier in Liverpool, wat kunnen we van een KVB live-show verwachten? “Projecties! Het is allemaal eigen videomateriaal dat ik heb gemaakt. Dat, in combinatie met snoeiharde gitaren en een hoop synths.”

Issue 8

SPECIAL

interview LIVERPOOL PSYCH FEST

tekst Ricardo Jupijn Er zijn natuurlijk een aantal hippe psych-steden als Londen/SF/NY/LA et cetera. Allemaal wel vertegenwoordigd op het Psych Fest, maar er zijn natuurlijk veel meer steden waar een bloeiende scene is, ook al hoor je daar misschien niet zoveel van. Zo is er in Chili een interessante psychscene in Santiago, waar onder andere The Holydrug Couple vandaan komt. Drie jongens die laten horen dat we rekening moeten houden met deze Chili-psych.

Bij binnenkomst is de sfeer in de kleedkamer vrij koel en redelijk sereen te noemen. Mastermind achter deze band, Ives Sepulveda, is vooral druk met zijn Macbook, de rest hangt wat rond. Hoe houden ze het een beetje gezellig op tour? “Door rustig aan te doen, grappen te maken en één uur in de week een serieus gesprek te houden.” Is dat uur toevallig nu?

“Nee, dat was van de week na een late show.” Om het wel een beetje serieus te houden en er vooral achter te komen hoe een band uit Santiago nou hier in Europa terecht komt; hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen?

“Wij denken daar dus nooit over na, hoe en waarom dingen gebeuren. Dat is het hele ding, denk ik. Ik maak mu-

The Daily Indie

ziek met deze band en dat werd per toeval opgepikt.” Sepulveda kreeg namelijk een paar jaar geleden ineens een mailtje uit New York, van het gerenommeerde Sacred Bones Records (o.a. Zola Jesus, Crystal Stilts, The Men), of ze niet eens iets uit wilden brengen: “In 2009 kwamen ze via Myspace bij ons terecht. Naar eigen zeggen ook per toeval, degene die ons vroeg lag in bed met zijn laptop, kwam ons tegen en dacht: dit is gaaf.

Ik had alleen wat demo’s online en we hadden zelfs nog nooit een show gespeeld. Ze vroegen of we een EP uit wilden brengen bij hen, maar ik vond het materiaal nog niet goed genoeg.

Dus ik heb gevraagd of ze wilden wachten, zodat ik alles opnieuw op kon nemen. Dat vonden ze prima.”

Santiago En zo krijg je plots wereldwijd aandacht. Wat moeilijk had geweest zonder het label: “In Santiago zijn er niet heel veel mensen die naar alternatieve of indie-muziek luisteren, heb je ook niet echt magazines en zo. Dus het is bijzonder moeilijk om verder te groeien, je zit heel snel tegen de grens. Je maakt daar vooral muziek voor jezelf en je vrienden, puur omdat je het leuk vindt om met zijn allen

te doen. Door Sacred Bones is het eigenlijk gelukt om overal ter wereld mogelijkheden te krijgen.”

En dat allemaal vanuit zijn slaapkamertje: “Ik neem alles op in mijn kamer, met wat oude microfoons die ik op vlooienmarkten vind.” Wat zijn de ingrediënten voor een goed nummer van The Holydrug Couple? “Het moet erg zuiver, melancholisch, kleurrijk en complex, maar toch licht zijn. Zoiets.”

Nieuw werk Sepulveda is ook op tour altijd bezig met nieuwe ideetjes en het zit er dik in dat er volgend jaar weer een nieuw album aan zit te komen. Waar moeten we aan denken? “Vroeger luisterde ik veel meer muziek uit de jaren zestig en zeventig. De laatste tijd luister ik ontzettend veel verschillende muziek, van Mac DeMarco, Serge Gainsbourg, Zola Jesus tot en met DIIV. En ik luister vooral veel nieuwe platen die uitkomen, wat het ook is. Ik denk wel dat je dat op een of andere manier terug kunt gaan horen. Ik weet voor mezelf in ieder geval echt precies wat ik wil gaan doen. Je gaat het vanzelf horen.”

Issue 8

SPECIAL

COVER STORY LIVERPOOL PSYCH FEST

COVER STORY

tekst Ricardo Jupijn foto’s Denée Petracek

Het jaar is pas een paar dagen onderweg en had niet beter kunnen beginnen wanneer Charlie Moothart, Ty Segall en Roland Cosio ineens met een seven inch van hun nieuwe opgerichte band FUZZ op de proppen komen. This Thime I Got A Reason en Fuzz’s Fourth Dream slaan in als een donderslag bij heldere hemel. Modderdikke riffs, geile drumsolo’s en heerlijk brute, bijna moordlustige opnames.

Waar komt dit dan weer ineens vandaan?! What’s all the fuss about?! “We don’t know, but it’s fun”, verzekert de band.

In de backstage, die eigenlijk bestaat uit één heel grote kamer/loods voor alle bands, duiken we een rustig en donker hoekje in om FUZZ te spreken. De grote headliner van het Liverpool Psych Fest blijken drie relaxte jongens die eigenlijk zin hadden om weer eens even wat anders te doen. In Europa speelt de band maar zes shows, hebben ze geen tijd voor meer optredens? “Ha ha, niet echt eigenlijk. We zijn hier een weekje en dan gaan we terug naar de VS voor een tour van een maand en dan gaat Ty weer terug voor een tour!” Al sinds high school spelen Segall en Moothart in talloze bandjes met elkaar, hadden ze alweer zin in een nieuw project? “Ja, het is leuk om af en toe weer eens voor jezelf opnieuw te beginnen en de uitdaging aan te gaan”, vertelt Moothart. “Ik had een partij riffs liggen en liet ze aan Ty horen, die vond ze tof en dat was in een periode waarin hij het drummen toch wel begon te missen.

Van het een kwam het ander en daar is het,

The Daily Indie

alweer bijna drie jaar geleden, begonnen.”

Proto-metal Bij FUZZ wordt nogal vaak met het woord ‘proto-metal’ gesmeten, waar komt dat dan weer vandaan? “Ik snap het wel, maar het is raar. Ik mis wel de fluit dan, ha ha.” Toch is deze muziek wel weer heel anders dan de psychedelische garage die ze normaal in groten getale de wereld inslingeren. Wat vinden ze tof aan de muziek die ze maken met FUZZ? “Voor mij gaat het allemaal om rauwe expressie en de vrijheid om te doen wat we willen doen. Dat is het ultieme statement van deze band.” De band wil begin dit jaar nog graag geheim houden wie er achter deze band zit, en geen nadruk leggen op de personen in de band, maar op de muziek die zij maken. Toch wordt het al vrij snel duidelijk wie er begin dit jaar achter die overdonderende eerste singles zitten. De blogosphere springt uit elkaar van opwinding en de singles

Issue 8

COVER STORY

“ Je moet jezelf continu uit blijven dagen, dat vinden we belangrijk.”

FUZZ

gaan als zoete broodjes over de toonbank. Na de eerste grote buzz rondom FUZZ duikt de band voor de zomer opnieuw de studio in om de debuutplaat op te nemen: “We hebben het album ergens eind mei in een week opgenomen en gemixt, samen met Chris Woodhouse (o.a. Thee Oh Sees, Ty Segall Band, Wild Flag red.), hij is echt te gek en de juiste man om alles vast te leggen zoals we dat wilde.”

Het album klinkt heel erg als een losse sessie. Als een jamsessie of een repetitie, alleen stond de opnameknop toevallig ook aan. Hoe hebben ze dat gevoel vast weten te leggen?

“We hebben alles sowieso live opgenomen van voor tot achter, maar het waren ontspannen sessies waar ook zeker ruimte was om te improviseren.

The Daily Indie

Dat kan ook als je de nummers goed geoefend hebt van tevoren. En als muzikanten voelen we elkaar als geen ander aan na al die jaren.” Toch was er wel een beetje spanning voor de opnames. “We waren eerlijk gezegd best wel nerveus voor die opnameweek. Voordat we de studio indoken hadden we ook nog niet echt een idee over, euhm, hoe we nou echt eigenlijk echt klonken en wat nou onze sound was. Dus dat was best wel spannend, maar daardoor juist ook een heel goede test voor onszelf. Je moet jezelf continu uit blijven dagen, dat vinden we belangrijk. Don’t settle for anything less.”

Singles?

Op de plaat staan acht nummers, waarvan meerdere (te gekke)

Issue 8

COVER STORY

FUZZ

FUZZ artwork Van schets tot cover

artiest Titiana Kartomten

The Daily Indie

Issue 8

COVER STORY

FUZZ

“ Voor mij gaat het allemaal om rauwe expressie en de vrijheid om te doen wat we willen doen. Dat is het ultieme statement van deze band.” singles niet op het album staan, waarom is dat dan? “We wilden sommige nummers eerst wel opnieuw opnemen, maar eigenlijk wilden we ook geen liedjes opnieuw gebruiken. We wilden het interessant en fris houden.

Waardoor de singles ook weer krachtiger zijn geworden, want ze staan veel meer op zichzelf.” Dat blijkt ook wel, want alles is dan ook binnen no-time uitverkocht wat de band uitbrengt.

Zowel de allereerste seven-inch die begin dit jaar uitkwam, maar ook alles wat ze bij zich hadden op tour. Van elpees tot cassettes, ze hebben helemaal niks meer bij zich in Liverpool.

Vooral jammer van die charmante en ouderwetse tapes die we in ons hoofd al gekocht hadden, want dat is misschien wel de beste, analoge luisterervaring voor deze plaat. Toch?! “Ik hou ook echt van cassettes. In de bandbus hebben we ook alleen maar een cassettedeck en we draaien continu allerlei bandjes. Die van ons is

The Daily Indie

helaas uitverkocht, sorry man! We hadden het zelf ook niet echt verwacht. It’s crazy.”

Verschillende labels Door de jaren heen hebben de muzikanten al wat verschillende labels versleten, ze blijven switchen tussen In The Red, Trouble In Mind, Burger Records, Drag City en ga maar door.

Allemaal onderdeel van de afwisseling? “We vinden het tof om telkens met andere mensen te werken en per release te kijken wie enthousiast is en waar het goed bij past. Deze keer was het In The Red voor het album en Trouble In Mind voor de singles.

Zolang het maar een label is dat de muziek echt tof vindt en er vol voor gaat.” Dat heeft kennelijk wel gewerkt, want de merchandise-tafel blijft inderdaad de hele dag bijzonder leeg wat betreft coole spullen van de headliner.

Na een uitzonderlijk toffe en geflipte show en (voorlopig) alweer de laat-

ste in Europa, vragen we onszelf toch iets af. Gelukkig zien we Moothart na de show nog rondlopen met zijn grote krullenbos en kunnen we er toch nog achter komen. Komt er eigenlijk nog meer materiaal van FUZZ in de toekomst? “Oh yeah. There will be more.”

Gelukkig maar.

Issue 8

SPECIAL

interview LIVERPOOL PSYCH FEST

tekst Ricardo Jupijn Je blijft maar coole bandjes ontdekken op het Liverpool Psych Fest, het is niet bij te houden. The Wands uit Kopenhagen is er daar ook zeker één van. Ze wisten direct onze aandacht te vangen met hun duizelige en uiterst psychedelische muziek.

Tijd voor een interview met deze kleurrijke muzikanten!

Jullie zijn The Wands, kun je ons iets vertellen over de band?

“Dat klopt! Wij zijn The Wands: space invaders, love crusaders etc. We maken psychedelische rock, ook wel glam psych genoemd. We komen uit Kopenhagen en zijn al een paar jaar hiermee bezig. Persoonlijk info: ik hou heel erg van Oost-Europa en Italiaans eten. Mads is vooral heel erg bezig met gitaar spelen ik denk dat zijn favoriete film ‘Easy Rider’ is.”

Waar luister je nu veel naar?

“Ik luister veel naar ‘Marquee Moon’ van Television op het moment. Echt een te gekke plaat!”

Wat zouden we in jouw platenkast allemaal tegen kunnen komen?

“Waarschijnlijk zou je ontploffen, want ik heb mijn gehele collectie ‘geboobytrapped’, zodat je niks kunt vinden.

The Daily Indie

Mads zijn collectie bestaat echter uit een hele hoop sixties, een beetje seventies en eighties. Volgens mij heeft hij één plaat uit de jaren negentig: ‘Loveless’. We houden van van alles en nog wat.”

als ze naar de muziek luisteren als dat wij voelen als we naar de muziek luisteren. Ik denk dat we graag willen dat de luisteraars snappen wat we doen.

Daarnaast wil ik graag Snoop Dogg nog een keer ontmoeten. Uiteraard.”

Voor een lezer die nog nooit van jullie heeft gehoord, wat kan hij/zij verwachten als die naar jullie muziek luistert?

“Veel geluid vooral, ha ha, gemixt met een prettige hoeveelheid van good vibes. Verwacht het onverwachte. Om een beeld te schetsen: ik denk dat we klinken als een adelaar die een olifantentweeling aan het baren is.”

Hoe klinken jullie zo cool op jullie opnames? ”Bedankt man, goed om te horen dat je onze muziek tof vindt! We doen ons best om de sound interessant te maken. Mads is echt een fantastische gitarist, dat onderscheidt ons wel van andere bands denk ik.”

Ja, dat gevoel had ik ook altijd al een beetje… Wat is het leukste aan het spelen in The Wands?

“Wat is het beste aan het inademen van vuur?”

Daar heb je me weer, goede vraag.

Iets anders dan: wat zou je nog graag willen doen?

“We zouden graag genoeg platen willen verkopen om fulltime muziek te kunnen maken, maar los daarvan willen we vooral graag iets delen met mensen die naar onze muziek luisteren. We willen dat ze hetzelfde voelen

Wat zijn nu jullie plannen?

“Een tour in Scandinavië met Electric Eye en The Orange Revival, fantastische bands die moet je zeker eens checken. Dan nog het Aarhus Pscyh Fest en daarna hard aan het werk voor onze debuutplaat! En we spelen op Eurosonic voor iedereen die ons live wilt zien in Nederland!”

Ken je nog wat toffe, nieuw psych bandjes die we echt moeten checken?

“Je zou zeker nog wat andere Deense bandjes moeten luisteren, zoals The Road To Suicide, The Telstar Sounds Drone en Tales of Murder and Dust.”

Issue 8

SPECIAL

interview LIVERPOOL PSYCH FEST

tekst Ricardo Jupijn

Via het Psych Fest kwamen we achter dit Mexicaanse pareltje. Het uit Guadalajara afkomstige duo, Lorena en Alberto, bracht eerder dit jaar de plaat ‘Corruptible Faces’ uit en werkt momenteel aan een nieuwe plaat.

Even voorstellen!

Hoe is het Liverpool Psych Fest?

Alberto: “Het is echt te gek. We hebben toffe mensen ontmoet en te gekke bands gezien. Hookworms blies ons compleet omver!”

Wat voor ideeën hadden jullie bij het oprichten van de band?

Lorena: “Ik wilde gewoon wat nummers opnemen die ik had liggen. Beto heeft mij daarbij geholpen en kwam ook met een paar eigen nummers.

Pas na het kwamen we op het idee om echt een band te starten.”

Alberto: “Voor mij waren die opnames het perfecte excuus om te experimenteren en puur te doen wat ik wilde.

Met Lorena is dat fantastisch, als ik een snare drum door een gitaarversterker wilde laten gaan, dan vond ze dat helemaal prima.”

Voor ons Nederlanders: hoe is Guadalajara? Hoe is de muziekscene in die stad?

Alberto: “Het eten is fantastisch, er

The Daily Indie

zijn veel toffe plekken om te bezoeken en het weer in de herfst is heerlijk.

Over de muziek, er zijn goede bands en zo, maar ik merk een gebrek aan ‘community’. Plus het feit dat de goede venues er allemaal niet meer zijn en huisconcerten niet plaatsvinden, dus er is niet echt een ‘muzikale scene’ in de ideale definitie.”

Jullie wonen nu in Ensenada op het moment, vlakbij San Diego, wat was de reden om daar te gaan wonen?

Alberto: “We wilden graag ergens wonen waarmee we vaker in de VS konden spelen en Ensenada is maar een uurtje naar Californië.”

Wat vind je het tofst aan de muziek die jullie maken?

Lorena: “Dat het echt elke kant op kan gaan.”

Wat móéten we moeten over LMTO? Lorena: “We houden niet van VICE.” Wat is het beste aan het spelen in jullie band?

Lorena: “Dat ik kan spelen en reizen met Alberto, de man die ik het meest bewonder en respecteer.”

Alberto: “Voor mij geldt hetzelfde!”

Welke artiesten hebben jullie geïn-

spireerd om een instrument te gaan spelen en in bands te gaan spelen?

Lorena: “The Cure en Ira Kaplan.”

Alberto: “The Edge en Mogwai.”

Hoe zijn jullie terechtgekomen in deze scene?

Lorena: “Nou, in Mexico was psych rock a huge deal tijdens de laten jaren zestig en begin jaren zeventig. Mijn ouders luisterde naar lokale psychbands als Los Spiders en La Pachada De Piedra en naar bands als The Beatles en The Stones.”

Alberto: “Ik kwam via mijn familie aan Hendrix, The Doors en The Beatles en mijn moeder vertelde verhalen over de psych-bands van Mexico City tijdens de jaren zeventig. Op de middelbare school kwam een vriend van mij met Mogwai en vanuit daar kwam ik bij onder andere Spacemen 3, My Bloody Valentine, 13th Floor Elevators.”

Hebben jullie nog goede muziektips voor ons?

Alberto: “’Dune Worship’ van White Manna, ‘Dromes’ van Younghusband, ‘No Curtains’ van Dahga Bloom en ‘Psychic Surgery’ van bloodbirds.”

Lorena: “’Always Even’ van Carlton Melton, ‘Thirteen Nights’ van Dreamsalon, ‘I Hear A New World’ van Joe Meek.”

Issue 8

SPECIAL

INTERVIEW LIVERPOOL PSYCH FEST

COVER STORY

tekst Robin van Essel | foto’s McKlin

Het Amerikaanse Night Beats bracht in september zijn tweede langspeler uit, ‘Sonic Bloom’, en viert dat met een tour langs de Europese podia. De Texanen, woonachtig in Seattle, combineren het beste van meerdere werelden met een plaat vol sixties garage, pschedelica, blues en oldschool R&B. Oude harten? “Fuck it, dit zijn de sixties niet.”

Iedereen wie wel eens een band heeft geïnterviewd die ook maar in de verte geassocieerd wordt met de Westcoast-scene, weet dat de betreffende bands graag naar Nederland komen. Om die ene reden, ja.

Uw TDI-reporter treft de heren van Night Beats dan ook aan in een staat die, door het overmatig roken van die heilzame kruiden waar wij zo om bekend staan, als ‘enigszins wazig’ kan worden aangemerkt.

Bassist Tarek Wegner brengt sowieso niks zinnigs uit: “Dit is onze zeventiende keer in Europa, we blijven 23 seconden”, roept drummer James Traeger. Zanger en gitarist Danny Lee Blackwell is gelukkig de woordvoerder van de groep en is ook niet vies van het geven van zijn ongezouten mening.

Praten over de nieuwe plaat gaat dan ook prima, zolang je je vraag maar een paar keer wilt herhalen.

Vertel.

Danny Lee: “Euh, het opnemen duurde nogal lang dit keer, omdat we constant aan het toeren waren. Het album is live op tape opgenomen en dat was een lang proces, dat hadden we nog niet eerder gedaan. We

The Daily Indie

houden er niet van om te haasten. Het zou leuker zijn om elke zes maanden een plaat uit te brengen, maar... Wat was je vraag ook alweer?”

Whatever. Waar gaat ‘Sonic Bloom’ over?

Danny Lee: “Het is zowel op tour als in Seattle geschreven. Het heeft geen thema, maar het concept is dus zoals de titel: audio, geluid dat tot leven komt. Sonische bloei. Een beetje zoals orale stimulatie.”

James: “Whut? De plaat bevat elementen en invloeden die de eerste ook had. Maar er is meer ruimte voor verschillende geluiden, want we hadden minder haast. Eerst was het: dit is ons geluid, die kant gaan we op. Nu hebben we dat meer gespreid.

Een nieuwe plaat om de zes maanden hoeft van mij niet zo. We zijn bij een aantal songs teruggekomen en hebben die compleet veranderd. Sommige dingen vielen pas op de laatste dag van het opnemen op zijn plaats.”

Wanneer weten jullie dat je klaar bent, dan?

James: “Wanneer we uitvogelen wel-

Issue 8

INTERVIEW

Night Beats

ke track het openingsnummer wordt. We doen het altijd andersom.

We hadden toen vijftien songs, dertien staan op de plaat. Ik vind lange platen interessanter. De trend nu is hele korte albums, zeker in de garage-scene.”

Hoe wilden jullie dat het zou gaan klinken?

Danny Lee: “Muzikaal gezien hebben we expres veel gedaan met de drums en snellere R&B-songs. Zoals Little Richard, of zo. Vanuit het perspectief van de luisteraar willen we dat mensen er wat bij voelen, dat het zich verspreidt. Dat is onze missie. We zijn niet prekerig. Niet zo van: ‘Ga recyclen, want dat is stoer’. De boodschap is: ben een individu, voel je vrij en maak lol.”

Wat vinden jullie van dat garagestempel?

Danny Lee: “Dat zijn we zat, ja. Ik snap dat je geclassificeerd wordt als het één of ander. Die extremen zijn nodig, blijkbaar. Je krijg ze van de media. Ik zou zo een hiphopplaat maken, maar niet omdat de media zeggen dat het nu hip is. Ik haat reviews, ik wil niet weten wat mensen zeggen over dat sixties gedoe. Dit zijn de fucking sixties niet.”

James: “Interviews zijn oké hoor, want dan spreek je ons echt. Maar zo’n brugklas-idioot op zijn blog, dat is irritant. Onze invloeden komen van andere plekken.”

Danny Lee: “Maar ook van bands van nu. Alles beïnvloed je, het is arrogant om te zeggen dat je daar onkwetsbaar voor bent. Ik hou ook van White Fence, Shannon & The Clams, Cosmonauts... They hit a good level of soul.”

“ Ik haat reviews, ik wil niet weten wat mensen zeggen over dat sixties gedoe.”

The Daily Indie

Jullie zitten toch op dezelfde garage-georiënteerde labels?

Danny Lee: “Het is ook geen slechte stroming. Het goede van die garagebeweging is dat het beter is dan het alternatief. Ik hoor nog altijd liever Black Lips die een sixties-band kopieert dan, euh, Train.

James: “Er is ook wel een soort scene aan de Westcoast omdat iedereen best close is. Iedereen kent elkaar, het is niet zo vaag als grunge en

Issue 8

INTERVIEW

zo, waarvan iedereen zei dat ze erbij waren. Er zijn geen major labels bij betrokken.”

Danny Lee: “Ik wil geen middelmatigheid goedpraten, maar ik ga ook niet zeggen: ‘fuck deze band, ze klinken als de Stones. Er zijn ook matige bands, maar de roots van deze muziek liggen in de rock ‘n roll, doo-wop, blues. Dat is authentiek en daarom komt het steeds weer terug.”

Hoe bevalt het op jullie nieuwe label, Reverberation Appreciation Society?

Danny Lee: “Het is lastig soms. Zij doen ook het Austin Psych Fest en Burger Records brengt ons nog steeds uit op tape. We werken maar met een paar labels, maar qua werkwijze verschillen ze nogal. Eerst was het: bam, bam, bam. Gewoon doen.

The Daily Indie

Night Beats

Nu krijgen we grotere dingen op ons bord.”

James: “Wij zijn nogal koppig als ze ons wat op willen dragen. We weten precies wat we willen. Daar kiezen we onze labels ook op uit. Ik bedoel, we adverteren niet op Facebook en pitchen onszelf niet. Dat vinden labels niet leuk. Maar we geloven niet dat het daar om draait. We werken goed samen, en het label moet al die shit handelen. We zijn niet bang voor commercie, maar we willen wel dat het in de goede handen is.”

Danny Lee: “We willen gewoon platen maken waar we trots op zijn, spelen en nog meer spelen. Geld is mooi, maar zodra we het hebben geven we het uit aan apparatuur. Dat is de reden dat we muziek maken. We hebben geen baas. Het is zo dicht als je kan komen bij do whatever the

“ Ik hoor nog altijd liever Black Lips die een sixtiesband kopieert dan, euh, Train.”

Issue 8

INTERVIEW

fuck you want.”

Er zijn ontzettend veel live bootlegs van jullie, komt er ook een live-album?

James: “Ja, ik zag dat op onze Wikipedia. Raar. We zijn zo saai, ha ha.”

Danny Lee: “Ja, die bootlegs hebben wij nooit opgenomen. Ik hou er ook niet van. De studio is een goede representatie hoe je als band klinkt. Iets kan live prima klinken, en dan hoor je het terug op een op een telefoon-op-

The Daily Indie

Night Beats

name: fuck! We staan wel open voor een live-album. We kunnen een ontzettend goede energieke show doen in een kleine tent in Seattle, of iets met een enorm goed geluid in een echte zaal. Het gaat zelden samen.”

James: “Eerst toeren, inderdaad. We zijn graag in Europa, het gaat hier net zo goed als thuis. Het is dit keer relaxed, elf shows maar. Dan nog naar Israël, Zuid-Afrika en Australië. We proberen de zeven continenten, ja.

Maar misschien moeten we Antarctica maar schrappen.”

Issue 8

SPECIAL

interview LIVERPOOL PSYCH FEST

tekst Ricardo Jupijn The Paperhead staat garant voor een potje psychedelica waar psychliefhebbers zijn vingers bij af kan likken. Vier jongens die net geen tieners meer zijn en voor een korte ‘tour’ (vier data) zijn ingevlogen vanuit Nashville, om hier in Europa hun zweverige en hypnotiserende muziek te laten horen.

Ze willen er eigenlijk niet over praten, maar ze hebben de show in Utrecht gemist vanwege een vertraagde vlucht. Konden ze niet een dagje eerder weg? “Ja, we zitten nog steeds op school, dus daar was niet echt tijd voor…” Goede eerste kennismaking met Nederland dus. In de herkansing: wat kun je verwachten als je The Paperhead luistert? “De huidige plaat hebben we op de middelbare school geschreven en opgenomen in een paar maanden. Een toffe plaat, maar ik denk dat het nieuwe werk wel een stuk ontwikkelder gaat klinken en beter in elkaar steekt. Iets minder die pure sixties-sound die we op het debuut hadden. Met deze nummers zijn we al jaren mee bezig en volgende zomer is het album helemaal opgenomen. In het najaar komt ‘ie uit en dan komen we zeker terug voor wat meer shows!”

The Daily Indie

Shows, shows, shows Want shows spelen is wat de band naar eigen zeggen het liefst doet.

Sinds de bandleden allemaal net 21 jaar oud zijn, is dat toeren ook een stuk leuker geworden: “We mogen nu eindelijk bier in Amerika én we hoeven dus niet meer buiten de kroeg te wachten tot we mogen spelen.

Vroeger mochten we namelijk alleen naar binnen als we moesten spelen, daarvoor mochten we er niet in, ha ha.” Wat kunnen we verwachten van een Paperhead-show? “We zijn een beetje roestig op het moment, maar we spelen vooral erg met de nummers, we houden wel van improvisatie. And you can’t mess up when you’re jamming.”

Een enorme toevoeging aan de liveervaring in Liverpool zijn alle projecties, ook analoge: “Gelukkig doet iemand het hier, want wij deden het ook wel eens zelf vroeger. Oh man, al dat gekloot met dat water en het verversen. Dat ging altijd mis, ha ha! Het publiek gleed uit, kortsluitingen, alles erop en eraan. Nee, da’s wel prima zo.”

Psychedelic Nashville Hoe zijn deze jongens uit Nashville,

niet heel bekend staand wegens psychedelische muziek, eigenlijk bij dit genre uitgekomen? “We kennen elkaar al sinds de basisschool en we begonnen elkaar aan te steken met Led Zeppelin, Black Sabbath en Pink Floyd. Vanuit daar kwamen we in steeds meer uithoeken van psychedelica terecht, wat door het internet natuurlijk vrij makkelijk is geworden. En wij hangen ook erg vaak in de plaatselijke platenzaak, daar ontdekken we erg veel toffe muziek via de mensen die daar werken.” De muziek die de band maakt, laten we het onder psychedelica scharen, is geëxplodeerd in populariteit sinds vorig jaar. Merkt de band daar iets van? “Zeker weten, alleen het feit dat we hier op dit festival aanwezig zijn zegt al iets. Dit soort muziek wordt natuurlijk al decennia gemaakt en wij doen het ook al jaren, maar je merkt echt dat er veel meer aandacht voor is de laatste tijd. Ik denk dat ‘t komt omdat deze muziek eigenlijk altijd contemporair klinkt. Een vorm van tijdloosheid.”

We moeten even geduld hebben tot volgend jaar, maar in de tussentijd is hun tijdloze debuut nog steeds heerlijk om naar te luisteren. Hopelijk spelen ze volgend jaar wel in Nederland.

Issue 8

SPECIAL

Join Our Team!

Wij zijn op zoek naar: • schrijvers • fotografen • illustratoren • columnisten

Interesse?

Mailen kan naar: ricardo@thedailyindie.nl

AlbumRECENSIES

White Denim The Lucid Dream The Oscillation The KVB Ducktails Dead Coast Diane Coffee

Crystal Antlers The Growlers Los Craters Mazes Soft Shadows Dead Meadow FUZZ

Cut Copy Unknown Mortal Orchestra Bloodbirds NL Recensies + TDI Radar

albumrecensies

Issue #08

White Denim / Corsicana Lemonade (PIAS)

Het had zomaar gekund dat je hier had gelezen over de zoveelste opwindende lo-fi garageband uit de VS. Had gekund, als het Texaanse White Denim twee jaar geleden, na het uitbrengen van zeven crappy geproduceerde cd’s en ep’s vol pure garagerock, niet had besloten het roer om te gooien. White Denim is welbeschouwd voorhoeder van de huidi-

ge garagehype. En zoals het hoort bij voorhoeders, werd de hele stijl bij het uitbrengen van ‘D’ in 2011 overboord gezet, nog voordat het klootjesvolk het genre met zoveel enthousiasme omarmde. Voor nummer zes ‘Corsicana Lemonade’ bood Jeff Tweedy van Wilco, met wie de band toerde, zijn diensten als producer aan.

The Lucid Dream / The Songs of Lies and Deceit (Eigen beheer)

Zoals de meeste psychedelische rockbands tegenwoordig, wordt ook The Lucid Dream geïnspireerd door bands als Spacemen 3, Velvet Underground, MC5, The Jesus And Mary Chain en The Brian Jonestown Massacre. Deze Noord-Engelse band komt uit het plaatsje Carlisle, dat net voor de Schotse grens neer is gezet. Na al in 2008

The Daily Indie

op te zijn gericht en sindsdien slechts één EP uit te hebben gebracht, werd het wel eens tijd voor een debuutplaat.

Met ‘Songs of Lies and Deceit’ heeft de band het wachten wel meer dan waard gemaakt, door een zeer veelzijdig en bijster interessant album te maken. De plaat wordt gekenmerkt door onweerstaanbare ‘bubblegum psyche-

En het resultaat mag er zijn. De invloed van de Amerikaanse muziekgeschiedenis (R&B, blues, surf) en vele ritmewisselingen zijn gebleven, maar verder is White Denim in niks de band van weleer. De productie is slick, de psychedelica verdwenen (behalve op de titeltrack en Limited By Structure). Ervoor in de plaats gekomen is een sterk op de elektrische gitaar gedreven plaat, met invloeden uit de Southern rock (opener At Night In Dreams), Motown (Come Back) en funk (Let It Feel Good). Een beetje Black Keys, maar onvoorspelbaarder, authentieker en minder gericht op hooks. Maar wel toegankelijk en met hoorbaar speelplezier.

Erg knap. Als dit geen doorbraak betekent, weet ik het ook niet meer.

Robin van Essel

delica’: sterke liedjes die aan worden gekleed met zware drones, stapels reverb en massieve gitaarmuren, maar net zo goed over kunnen springen in een goede dosis ‘healing pop’.

Opener How’s Your Low When You’re Low Alone? windt er geen doekjes om en laat met een Moon Duo-achtig gevoel gelijk horen hoe laat ’t is. Gek, maar wel lekker is Love In My Veins, waar de band ineens een typisch Noord-Engels popgevoel door laat schemeren. Even verderop begint het tweede gedeelte van de plaat met Heartbreak Girl, een gek liedje dat de luisteraar alle kanten opslingert met continue tempo-wisselingen en de weg opent naar het rinkelende en rammelende In Your Eyes, ‘t gierend psychedelische en verrukkelijke A Mind At Ease Is A Mind At Play en met een lange remweg het eindstation bereikt op Sweet Hold On Me. Ricardo Jupijn

Issue 8

albumrecensies

Issue #08

The Oscillation / From Tomorrow (All Time Low)

We hebben weer een potje hypnotiserende, psychedelische muziek voor je gevonden. Het gaat hier om The Oscillation, die muzikaal opereren met de kernwoorden: spooky, krauty en psychy. En wat krijg je dan? Een fascinerende en betoverende combinatie. Het atmosferische trio uit Londen neemt je mee op een spookachtige trip, waarbij ze hun bandnaam (wat zoveel betekent als ‘trilling, schommeling’) direct eer aan doen op Corridor, Pt. 1 en Corridor Pt. 2. Je stapt in de gewichtloze, ronddraaiende en vormeloze wereld van de band, waar grommende gitaren, schurende baspartijen, spacy synths en repetitieve drums

The Daily Indie

de controle overnemen, en diep in reverb gestoken vocalen je langzaam loskoppelen van de wereld om je heen. Sit back and relax.

Descent laat je daarbij verder afdalen naar een ander gedeelte van de plaat, waarna de band wat meer gas gaat geven en via het Moon Duo-achtige No Place To Go naar hoogtepunt All You Want To Be gaat. Je komt plots in een draaikolk vol nerveuze riffs en repetitieve partijen die je rond blijven slingeren. Heerlijk duistere nummers, die vol zitten met griezelige en dreigende partijen, klinken als een kelder en drijven op een zee vol wervelende gitaren en verdrinkende zang. Best wel SUUNS, beetje Liars,

stukje Can en op een gegeven moment denk je nog even dat de gitarist van METZ ook een partijtje in heeft gespeeld. Vervolgens neemt de band je met zintuig vertragende synths op Dreams Burn Down mee naar wazige velden vol glinsterende kleuren. Die zich weer scherp stellen voor rauwere grunge op Chrome Cat, waar Out Of Touch je al trillend helemaal een andere dimensie inslingert.

‘From Tomorrow’ is van voor tot eind divers, niet altijd even gemakkelijk, maar wel zo’n plaat om heerlijk in te duiken en waarop je telkens iets nieuws blijft ontdekken.

Ricardo Jupijn

Issue 8

albumrecensies

Issue #08

achtig klinkende gitaar klinken weer als een duistere nacht vol smoezelige avonturen.

The KVB / Minus One (A Recordings)

De plaat ‘Immaterial Visions’ was nog niet genoeg voor dit jaar, want The KVB komt met nog een album op de proppen. ‘Minus One’ is opgenomen, gemixt en gemasterd in vijf dagen en trekt de shoegazende lijn van de band alleraardigst door. Je krijgt ‘m gelijk recht voor je raap met Again & Again en Something Inside. En ja, het klinkt

als een mix van Joy Division en The Jesus & Mary Chain, inderdaad. Nicholas Wood en Kat Day bouwen muren van geluid waarbij elk instrument dik, trillerig en verzopen in de rondte echoot.

De drumcomputer tikt gestaag door, Kat speelt zwoel en hypnotiserend als geen ander op haar synths en Nicholas zijn wasemende stem en stoeptegel-

/ Wish Hotel (Domino Records)

The Daily Indie

Ricardo Jupijn

flink af met het doelloos dolende Honey Tiger Eyes. Het daaropvolgende titelnummer Wish Hotel is niet sterk genoeg om het tempo weer op te pakken. Met het psychedelische Jazz toont Mondanile zijn talenten met een dikke riff vol kenmerkende effecten en een schuifelende beat. Afsluitend met de jam Naïve Music is het duidelijk dat Mondanile’s songwriting meer volwassen is geworden.

Ducktails

Matt Mondanile staat bekend als jangle-pop goeroe en gitarist van Real Estate. Minder befaamd is zijn eigen band Ducktails, waarbij hij zijn rinkelende talenten vertaalt als frontman. Hoewel het debuut ‘Landscapes’ en opvolger ‘Ducktails III: Arcade Dynamics’ nog voornamelijk bestonden uit lo fi-knipen-plak-werkjes, werd vanaf The Flo-

Live Or Die neemt je mee naar die aardedonkere nacht, waar het je oren injecteert met desoriënteerde en trillende gitaren, tollende baslijnen en het je verblind met flikkerende drums. Je verliest langzaam je bewustzijn terwijl de muzikale stroboscoop je helemaal opzuigt in haar felle, snelle flitsen. Als een timeout komt het mid-tempo Endless om je even rust te geven met meer langgerekte noten. Maar bij het acht minuten durende Dominance / Submission moet je je toch echt overgeven aan een hypnotiserende fuzz-gekte. Het mysterieuze Kill The Lights en het laatste en achtste nummer Radiant Hour sluiten ‘Minus One’ rustig vibrerend af.

Another good trip.

wer Lane’ duidelijk dat Mondanile een andere richting heeft gekozen. Op de nieuwe EP ‘Wish Hotel’ neemt hij een stap verder in de weelderige wereld van melancholisch gerinkel.

Beneveld begint ‘Wish Hotel’ met het heerlijk synth geladen Tie-Dye. De intensiteit van de opener zwakt echter

De hese stem van Matt Mondanile wordt op de gehele plaat ondersteund door synthesizers, die een stuk prominentere rol hebben gekregen dan op zijn voorgaande platen. Terwijl dit een nieuwe diepgang geeft aan het geluid van Ducktails, ligt de synth soms wel té dik in de mix. Echter: het diepere geluid waarop Mondanile ons op ‘Wish Hotel’ trakteert, is een uiterst fijne verrassing die zeker doorgevoerd mag worden.

Domenico Mangione

Issue 8

albumrecensies

Issue #08

FUZZ / FUZZ (In The Red Records)

Ineens is daar in januari 2013 een nieuw bandje met een wel heel erg lekker verfrissend en tegelijkertijd ouderwets geluid. FUZZ. De band probeert nog wat geheimzinnig te doen over de desbetreffende bandleden, maar het is al snel duidelijk: Ty Segall en Charles Moothart hebben wéér een nieuwe band opgericht, het moet niet veel gekker worden met die gasten! Dit keer met Segall op drums, Moothart in zijn eentje op gitaar en Roland Cosio op bas. Een powertrio waar je je vingers bij aflikt en die precies doet wat een power-trio zou moeten doen. Zo’n band waar je een ongekende adrenaline-kick van krijgt, waarvan je hun naam in grote letters achterop je leren jas wilt naaien, je haar laat groeien, je wilt stoppen met je baan en drugs gaat gebruiken in een of andere vieze underground-scene.

Héérlijk.

Het in ieder geval direct duidelijk waar het over gaat bij de heren. Namelijk: moddervette, aan obesitas lijdende gitaarriffs en buitengewoon brute drumpartijen waarvan je spontaan op drumles wilt. Luisteren naar deze plaat en ook maar iets anders doen dan luchtdrummen en compleet in trance raken van de muziek is dan ook eigenlijk niet mogelijk (ik heb deze recensie ook niet kunnen schrijven met de plaat op. Niet te doen).

Moothart, eerder o.a. de sound-archi-

The Daily Indie

tect van ‘Slaughterhouse’ (Ty Segall Band, 2012), is nu de enige gitarist en laat vanaf opener Earthen Gate direct horen wat voor onbetwiste riffmeister hij is. Als geheel laat de band ook gelijk horen wat de sfeer is, ze beuken er allemaal op los alsof ze op pad zijn om iemand hardhandig aan het vermoorden. De verrukkelijk analoge opnames klinken dan ook griezelig rauw, beestachtig hard en verschrikkelijk genadeloos. Het album zit vol barbaarse en buitensporige spierballenrock, wat Sleigh Ride als geen ander nummer demonstreert. De freaky en psychopathisch klinkende zang van Segall gaan heerlijk samen met zijn bevreemdende teksten over isolatie en houses of steel.

De drums zijn losjes, maar ook duivels strak, razend en vooral bliksems lekker.

En hoewel het lijkt alsof er alleen maar geramd wordt de hele tijd, pakt de band op de juiste momenten haar rust.

Het duidelijkst op het derde nummer What’s In My Head wat, naast één van de hoogtepunten van het album, ook een heerlijke brug tussen al het muzikale geweld is. De rest van de plaat zijn er weinig van dit soort ‘tussennum-

mers’, maar pikt de band meer momenten uit. Zoals het felle Hazemaze, dat in het midden stilvalt om vervolgens op te bouwen naar een compleet ander midtempo einde van het nummer. Op Loose Sutures neemt Segall zelfs geheel een stapje terug met al zijn drumfills en blijft alleen Cosio over. Dan zit je inmiddels al in de slipstream van het einde van de plaat met het kort en krachtige Preacher, dat opgevolgd wordt door een verrassing in Raise, waar Moothart naar voren stapt en sterk de eerst zangpartijen overneemt en Segall tweede stem neemt (misschien wel de beste tweede zanglijnen van het jaar). Afsluiter One vat alles samen en laat je nog zes minuten lang genieten van al de power dat dit trio te bieden heeft. En na de laatste klap weet je het meteen: dit kan niet anders dan slechts een begin zijn!

Het is wat het is: drie gasten die hoorbaar de tijd van hun leven hebben en ervan genieten om heerlijk met elkaar te freaken en vrij zijn om te doen wat de fuck ze dan ook maar willen doen.

It’s all about the music, man.

Ricardo Jupijn

Issue 8

albumrecensies

Issue #08

overige tracks vloeien over in elkaar als een ‘mellow’ meeslepend melodrama.

Helaas wordt de doorstroming af en toe verstoord door negatieve uitschieters als Warble Womb II waar een duistere stem klinkt, gevolgd door een lachende baby. De in januari gereleaste sneak preview naar het nieuwe album, Mr. Chesty, is melodieuzer dan de rest van het album. Evenals de onlangs gereleaste tweede single 1000 Dreams.

Dead Meadow / Warble Womb (Xemu Records)

Dead Meadow start in 1998 en brengt twee jaar later het eerste album uit.

Dead Meadow staat voor stoner rock met veel psychedelische invloeden.

Diverse albums later, waaronder een Peel-Session, een live-album en concertfilm, komt er in november weer ‘gewoon’ een studioalbum aan. Geen metal of stoner, maar de nadruk ligt meer op delicate psychedelica. Met dit

album keert ook de originele drummer Mark Laughlin terug, die in 2002 de band verliet.

De albumopener Six To Let The Light Shine Thru is nog een voorzichtige knipoog naar het ruigere verleden van Dead Meadow met messcherpe gitaarriffs. Maar ook wat classic rock met Yesterday’s Blowin’ Back. Veel van de

Een album van een kleine zeventig minuten oneven, verdeeld over maar liefst vijftien tracks. Een album dat qua lengte zijn geld waard is. Meeslepend, maar tussendoor word je teruggeroepen door tracks die misschien niet helemaal op het album thuishoren.

Cathelijne de Groen

grote zalen. Rattlesnake en Persephone zouden het inderdaad nog wel eens live goed kunnen doen.

Voor de rest geldt echter: te veel de nadruk op het geluid, te weinig balans. De Crystal Antlers zijn nog op zoek naar de eigen sound. Zolang die ontbreekt, is het de vraag of die grote zalen zullen komen.

Jorg Leijten

Crystal Antlers / Nothing Is Real (Innovative Leisure)

Er is veel gebeurd in het bestaan van de Crystal Antlers. Ze tekenden een contract bij het nieuwe onafhankelijke label Innovative Leisure en de financier van hun eerste EP bleek een bankovervaller te zijn: inderdaad ‘Nothing is Real’.

Het derde album van de band neemt je mee van pure vreugde-explosies naar desperate desolaatheid.

The Daily Indie

Er kan niet echt een label worden geplakt op de plaat.

Dat komt vooral doordat de band bij ieder nieuw album een andere koers vaart. De enige constante in het werk is wellicht de aanwezigheid van luide rock. ‘Nothing is Real’ staat bol van nummers die vooral geschikt zijn voor

Issue 8

albumrecensies

Issue #08

The Growlers / Not. Psych!

(FatCat Records)

Er is weer allerlei te gekke muziek uitgekomen de laatste tijd, maar dat EP’ tje van The Growlers steekt er stiekem toch wel hard bovenuit. Toen we ‘m eenmaal binnenkregen en de jangly surf door de kamer lieten galmen, ging het wel lomp hard over alle verwachtingen heen. Kanonnen, wat hebben deze gasten een lekkere EP opgenomen. Ik vind het niet normaal. Hier word ik nou intens gelukkig van.

Opener Dogheart II is één van die nummers, met een schwung, een feel, een groove en een sound die niet minder dan ronduit verrukkelijk is. Van de groovy en lome zanglijntjes met teksten als ‘Little girls don’t last forever, enjoy them

The Daily Indie

while you can’ tot en met de magistraal soepel ingespeelde gitaarpartijen. Als The Strokes uit Californië hadden gekomen… Gecombineerd met volstrekt relaxte west coast klanken en sferen, heeft deze muziek in de donkere herfst een extra verslavende werking.

De EP gaat inmiddels verder met het heupwiegende en surfy Hiding Under Covers en naar een ander hoogtepunt, Humdrum Blues, met een intro vol groovy zang en diepe toms, die bijgestaan worden door een rollend orgeltje en piekende gitaarnootjes in het zachtjes swingende refrein. Ol’ Rat Face mengt op een bijzondere manier een vrolijke, haast Oost-Europees aan-

voelende ‘hoempapa’, met dat relaxte strandgevoel dat Californische bands als geen ander in zich hebben. Via het semi-stoere Change In Your Veins sluit de EP af met Nobody Owns You, waarbij je de zee in de achtergrond kunt horen en op een boot langs de Californische kust vaart. Misschien heb ik te veel GTA V gespeeld, maar dit zou een goede soundtrack zijn geweest voor de uren die ik door de uitgestrekte, zonnige en heuvelige gebieden gecruised heb.

The Growlers klinkt dan ook lekkerder dan ooit. Deze EP wordt gekenmerkt door een gevoel. Lastig uit te leggen, maar oh zo lekker.

Ricardo Jupijn

Issue 8

albumrecensies

Issue #08

misbruikt ‘Diane’ zijn talent veelvuldig op de plaat door felle wisselingen van warme slepende vocalen naar snerpend staccato. Nog in de ban van gospel en soul neemt Fleming ons mee in zijn wervelwind naar het folk van Tale of a Dead Dog, om weer volledig het roer om te gooien met zijn Motown-achtige WWWoman en met de psychedelische rock van New Years. Afsluitend met Green bezingt Fleming, uiteindelijk beter geworden, zijn liefde voor het groene Californië.

Diane Coffee / My Friend Fish (Western Vinyl)

De zesentwintigjarige drummer van Foxygen, Shaun Fleming, verliet begin dit jaar zijn sub-urbane bestaan in het Californische Agoura Hills voor de ‘Big Apple’. Vlak nadat hij bij Foxygenbandgenoot Jonathan Rado gaat wonen, wordt Fleming flink ziek. Verbannen tot het appartement schrijft Fleming ‘My Friend Fish’ als een exorcisme van ziekte, zondering en eenzaamheid. Dui-

dend op het eenzaamste huisdier vernoemt Fleming de plaat naar de vis.

Krachtig opent de plaat met Hymn, een orgel beladen ballad die met tactische geplaatste koortjes het eclectische karakter van Diane Coffee bevestigt. Dit eclectische karakter heeft haar achtergrond in Flemings verleden als Disney stemacteur. Gelukkig voor ons

nummers, op intro-tracks na. Uitschieters als We Are Explorers, In Memory Capsule en Meet Me In The House Of Love maken het album ijzersterk. De typische lome zang van Dan Whitford zorgt voor het bijzondere geluid van Cut Copy. Het album wordt in een kalmere sfeer afgesloten met een intro, Walking In The Sky en outro Mantra.

Cut Copy / Free Your Mind (Modular/N.E.W.S.)

De Australische band Cut Copy kreeg pas bij het derde album ‘Zonoscope’ wat Europese erkenning. Het viertal onder leiding van Dan Whitford is toe aan het vierde album ‘Free Your Mind’.

Uiterst melodieuze en dansbare synthpop.

‘Free Your Mind’ kan ook alvast op het

The Daily Indie

Elk nummer op ‘My Friend Fish’ heeft een uniek karakter, echter zonder dat dit afdoet aan het geheel van de plaat.

Bij het omschrijven van het geluid wat Fleming produceert voor zijn visvriend, sluit ik me aan bij het zelfbenoemde label ‘Psychedelic Motown’. Wonder boven wonder woont Fleming niet meer in New York, maar zijn ervaring heeft gelukkig een fijne plaat opgeleverd.

Domenico Mangione

lijstje van slechtste cover art van 2013, maar past wel bij het muzikale 80’s, maar ook ‘90s thema. Het album begint met een overbodig intro en trapt dan af met titelsong Free Your Mind, eveneens de eerste single van het album die werd gereleased via billboards op meerdere locaties in de wereld. Het album bestaat voornamelijk uit upbeat

Voor de liefhebbers van synthpop en Cut Copy is ‘Free Your Mind’ weer een prachtig nieuw album. Degenen die Cut Copy niet kennen hebben nu maar liefst vier nieuwe albums om te gaan luisteren!

Cathelijne de Groen

Issue 8

albumrecensies

Strangers Family Band Strangers Family Band

Viet Cong Cassette

Boardwalk Boardwalk

Issue #08

Jonathan Wilson Fanfare

THE DAILY INDIE RADAR

Cool Ghouls Cool Ghouls

Wooden Shjips Back To Land

Crystal Stilts Nature Noir

Darkside Psychic

Soviet Soviet

White Manna

Heavenly Beat

Ghost Wave

Fate

Dune Worship

Prominence

Ages

albumrecensies

Issue #08

merse sfeer omheen. De nummers met de meest interessante titels zijn ook daadwerkelijk de meest interessante nummers. Denk aan Surf, Soul, Shake die als enige begint met geen pakkend surfpop deuntje maar met een rauwe elektrische gitaar, of Barbershop Blues waar de orgelpartijen zich lekker meng en met de rest. Ook Heartbreak Shugga Shugga is met zijn slome voortkabbelende geluid een uitschieter op de plaat.

Los Craters / Low Tide Lover (Western Vinyl)

Nu de Allah Las alweer een beetje naar de achtergrond zijn gesurft is er een waardige vervanger: Los Craters. Ook zij zijn afkomstig uit L.A., ook zij hebben een typische alt-surf-rock plaat gemaakt en ook zij worden liever niet geassocieerd met indie. Alles aan hun debuutplaat ‘Low Tide Lover’ schreeuwt zon, zee, strand en surf. Iets wat we zeker kunnen gebruiken nu de herfst zich

van haar somberste kant laat zien.

Zelf beschrijven ze de plaat als sixties rock, beach, goth, freakbeat, garage punk, psychedelische, rock en surf pop. Wij beschrijven het vooral als ontzettend lekker. Typische surfrockriffjes vullen de plaat en bouwen hier door middel van de echo’s, en hier en daar een verdwaald orgeltje, een zo-

Op deze na zijn de nummers nauwelijks van elkaar te onderscheiden, of dit een goed of een slecht gegeven is, daar valt over te discussiëren. Het brengt wel een ultiem relaxt gevoel met zich mee. Gelukkig is daar zanger Johann Richard Arango die om de zoveel nummers de hoogte inschiet met zijn zang, en het daarmee spannend houdt. Een lekkere plaat voor de komende winter.

Mabel Zwaan

band zo spannend maakt.

Alle ingrediënten van een Cage The Elephant-album zijn aanwezig, inclusief twee sterke openingssongs. Maar ‘Thank You, Happy Birthday’ overtreffen gebeurt nauwelijks. Telescope start minder rustig en eindigt minder fel dan Shake Me Down. En Teeth is in essentie het kleine broertje van Sabertooth Tiger, a.k.a. de niet te overtreffen Cageknaller. Alleen de slottrack is op ‘Melophobia’ beter dan die van zijn voorgangers.

Cage The Elephant / Melophobia (RCA Records)

We leerden Cage The Elephant in 2008 kennen als de band die classic rock, blues en rap-achtige vocalen ineen schoof en daarmee een energieke debuutplaat afleverde. Album twee zette de rap-vocalen aan de kant en gooide punk en indie in de mix. Resultaat was een van de beste en meest eigenzinnige platen van het jaar. Nu is album

The Daily Indie

drie hier, what’s next? Voor het eerst is er, gek genoeg, geen nieuwe invloed te horen. Sterker nog: de uitersten en details in de potpourri die Cage The Elephant heet zijn meer naar de achtergrond verdrongen. Dat is niet per definitie slecht, maar over de hele linie zijn de scherpe randjes er wel af. En het zijn juist de scherpe randen die de

‘Melophobia’ betekent ‘angst voor muziek’. Nu is Cage The Elephant niet bang voor de muziek die ze zelf maakt. Maar de terughoudendheid die de band laat horen, in vergelijking met hun eerdere albums, geeft aan dat er misschien wel een kern van waarheid in de titel zit.

Wessel van Hulssen

Issue 8

albumrecensies

Issue #08

Dead Coast / Seven Deadly Children (Eigen Beheer)

Als liefhebber van de betere laidback westcoast-surf had je natuurlijk al niet echt te klagen afgelopen jaar, met briljante releases van Allah-Las, Night Beats, The Growlers, Fresh And Onlys en Blackfeet Braves.

De band Dead Coast, die we oppikten in het voorprogramma van de Engelse tour van Allah-Las, is zo’n beetje de Londense tegenhanger van al deze bands.

Pardon, Londen? Jep, je weet wel: bad food, worse weather, Mary-fuckingPoppins. Weliswaar klinkt Dead Coast onmiskenbaar westcoast: surf, psych, bluesy en nostalgisch. Niet zo vreemd, als je weet dat de leden voor Amoeba Records in San Francisco werkten, inderdaad, ‘het label van’.

The Daily Indie

Op hun debuut ‘The White Cross EP’ waren nog wat voorzichtige Engelse invloeden te horen, met name in de geest van The Libertines en The Clash. Maar op de nieuwe, ‘Seven Deadly Children’, bewijst Dead Coast vooral goed naar de Amerikaanse muziekhistorie te hebben geluisterd. Een band als Allah-Las herinterpreteerde de Californische sound en stak zo boven het maaiveld van de acht miljard andere psych- en surfbandjes uit. Dat maakte Allah-Las ook zo goed, en uiteindelijk mega-populair.

Dead Coast doet hetzelfde. Maar dan anders. De muziek klinkt meer filmisch, zoals de band ook zelf zegt: gemaakt voor onder een Quentin Tarantino-film.

Je hoort americana en country, uitge-

sponnen pschedelica, en hier en daar waan je je samen met Jim Morrisonon-acid, al dansend in de woestijn. Tropisch zwoele melodieën, zang te laag in de mix en teksten over whatever-anything-goes-zolang-we-seks-en-wiethebben: ‘I know a girl but she’s living in the sun / She loves me when I’m drunk.’

Ik bedoel maar. Zolang het kwik hier onder de twintig graden is, hebben we nooit teveel van zulke bands. Zeker niet als ze zo goed zijn als Dead Coast.

Robin van Essel

Issue 8

albumrecensies

Issue #08

Unknown Mortal Orchestra / Blue Record (Jagjaguwar)

Unknown Mortal Orchestra is het project van Nieuw-Zeelander, en voormalig Mint Chick, Ruban Nielson, dat met een bijzondere mix van psychedelische rock en R&B (denk D’Angelo aan de lsd) het afgelopen jaar met haar tweede plaat de muziekwereld veroverde. Bestaande uit drie akoestische vertolkingen van ‘II’ en een cover van Dirty Projectors’ Swing Lo Magellan en Beck’s

Puttin’ It Down is deze EP, naast overduidelijk een EP op zichzelf, meer een uitgebreide versie van ‘II’.

Wanneer men het geluid van de band definieert als drowned in effects, is dit zwak uitgedrukt. Bijzonder is deze akoestische ambitie dan ook zeker wel te noemen. Openend met Swim & Sleep (Like a Shark) lijkt deze aspiratie

/ Better Ghosts (FatCat Records)

The Daily Indie

Alhoewel het recept van een akoestische EP vaak slechts een voorbeeld van goede marketing is, kan men bij de ‘Blue Record’ spreken van een bijzonder integer stukje muziek zonder dat het innerlijke kampvuur wordt opgeroepen.

Domenico Mangione

band de studio in om het experiment aan te gaan met het vastleggen van de live-versies, maar in dit proces groeide het idee om op deze manier een nieuwe plaat op te nemen.

Mazes

Begin dit jaar bracht Mazes ‘Ores & Minerals’ uit, een hypnotiserende en veelbesproken tweede plaat waarop de band uit Manchester zich alleen aan haar eigen regels houdt. In november was daar ineens de tweede release van Mazes in 2013. Wat een volledig album had kunnen worden en wat een EP had moeten worden resulteerde in mini-al-

bijzonder goed te lukken, mede door de harmonieus gelaagde vocalen. Ook Faded in The Morning, doordrenkt met ingewikkelde riffjes en staccato zang, gedijt goed in deze uitgedunde variant.

Waggelend gaat de plaat verder met So Good At Being In Trouble dat slechts in de schaduw staat van het origineel.

Soepel wordt Dirty Projectors’ Swing Lo Magellan gefaseerd in het eigen werk, een goed nummer dat plezierig wordt uitgevoerd, maar weinig verschilt van het origineel. Dit in tegenstelling tot Puttin’ It Down, dat op magnifieke wijze door elkaar gehusseld wordt met vertraagde en versnelde partijen.

bum ‘Better Ghosts’. Een verzamelaar van tien liedjes die de band schreef op tour.

Hoewel een album op de plank lag besloot Mazes een EP op te nemen waarop een aantal covers zouden komen die de band op dat moment meenam op tour. Zonder verwachtingen dook de

Hoge verwachtingen waren er voor de opvolger van ‘Ores & Minerals’, maar bij een eerste luisterbeurt van ‘Better Ghosts’ valt op dat Mazes haar regels heeft veranderd. Vergeleken met de voorganger is er duidelijk minder aandacht besteed aan de productie van deze plaat. De uitgeklede productie op ‘Better Ghosts’ doet af aan de overtuiging van Mazes en dat de band tijdens hun tour deze opnames heeft gemaakt en de uitkomst open heeft gelaten voor wat het is, is duidelijk te horen.

‘Better Ghosts’ is een welkome tussenkomst maar de officiële derde van Mazes laat nog even op zich wachten.

Alex Huis in ‘t veld

Issue 8

albumrecensies

Issue #08

len gitaren à la Drenge en zang die valt te vergelijken met Kurt Cobain in zijn vroege jaren. Al met al wekt het een beangstigende indruk. Patterned Sky klinkt nog het meest als een Wizard of Oz-verhaal. Lieve twinkelgeluidjes met een heel duistere ondertoon. Na dit nummer volgt, precies in het midden van de plaat, het vijf minuut durende hoogtepunt Estimation Is An Important Skill. Deze heeft de rust en rauwe momenten perfect in balans.

Bloodbirds / Psychic Surgery (Eigen Beheer)

‘Psychic Surgery’ heet het album van Bloodbirds. Volgens Google betekent dat: kwade geesten uit het lijf verdrijven met enkel je handen. Ze hadden geen tegenstrijdigere titel kunnen kiezen. Het album staat stijf van de kwade geesten en duistere demonen. Rauw, hard, scheurend, duister. Die woorden staan garant bij ‘Psychic Surgery’. Bij Bloodbirds staan instrumenten centra-

ler dan de zang. Donkere gitaren, zware baslijnen en enigszins lome afwezige drumritmes overstemmen de constant meerstemmige zang. Maar daar draait het ook niet om, bij Bloodbirds draait het om donkere kelders en de duistere luistertrip die het album met zich meebrengt. De band mixt moderne en klassieke punk en kneed dit tot een eigen samengestelde formule. Rauwe snel-

/ Reverb Is For Lovers (Eigen Beheer)

The Daily Indie

Mabel Zwaan

lopen door een bos dat nog dampt als een jonge meid, je adem wolken achterlaat in de kille kou en de zuigende grond je schoenen langzaam doorweken. Zo klinkt de reverb op dit album ongeveer. Heerlijk. Vooral als je in een lekker warm bed ligt en daarbij dit album als een zwoele soundtrack opzet.

Soft Shadows

Het was weer een zomer vol met allerlei beukende garage- en psychbandjes, waarop je meereed door zonnige, Californische heuvels en op weg was naar een strand vol dikke golven en mooie vrouwen. Maar de herfst is nu toch wel definitief ingeslagen en dan is het soms wel eens lekker om daar de muziek op aan te passen. Als we de laatste tijd

Bloodbirds neemt je ruim een halfuur mee naar de underground-scene uit de jaren negentig en voedt je met hun donkere postpunk. Heerlijke muziek voor een rustige zondagmiddag is het dan ook niet, eigenlijk komt dit album alleen volledig tot zijn recht in een donkere kelder. Hun missie om de duistere geesten met enkel hun instrumenten uit je lijf te verdrijven is grandioos mislukt.

een plaat hebben gehoord die regenachtig, vochtig en beslagen klinkt, dan is het wel ‘Reverb Is For Lovers’ van Soft Shadows uit Portland.

En ja, ze houden van reverb. De band weet in ieder geval de knoppen in de juiste verhoudingen te draaien en creëert een subtiel evenwicht. Als het

De plaat opent met de albumtrack, die klinkt als ‘t moment dat de zon zijn gezicht eindelijk eens laat zien in de loop van de ochtend en de wolken verdrijft.

Daarna duik je op Whatever You Say maar wat graag weer een warm bed in, om heel strak tegen je geliefde aan te kruipen. Verdergaand met War Theatre kom je langs het gruizige Cheap Signals, melancholische Love Is Like A Dog From Hell en uiteindelijk bij het strelende Country Lights en Gamma Collider. ’Reverb Is For Lovers’.

Ik hou er wel van.

Ricardo Jupijn

Issue 8

NL recensies

Issue #08

Bodypolitics

Taymir

Broeder Dieleman

/ Inner Nil (Rough Trade)

/ Phosphene (Homebass)

/ Klein Zieltje (Snowstar Records)

Met hun nieuwe plaat maakt de vanuit Utrecht opererende groep Bodypolitics een duidelijke stap voorwaarts.

Hun debuut ‘Space of a Jump’ uit 2012 mocht al rekenen op goede kritieken, maar hun nieuwe plaat overtuigt nog meer als persoonlijk testament. Qua thema maakt de geëengageerde band het zichzelf niet gemakkelijk. Op ‘Inner Nil’ worstelt de groep wederom op hoog niveau met authentieke en existentiële levensvragen. Onze huidige consumptiemaatschappij in crisis geven de thematiek van de lyrics een buitengewone urgentie.

Opeens was er Taymir. Uit het niets stond daar een groep Haagse gasten met een debuutalbum en een single Aaaaah in de hand. Vrijwel direct werden ze 3FM Serious Talent, speelden ze die muziekminuut in De Wereld Draait, kroonde 3FM de single tot Megahit en opent de band London Calling. Een muzikale blitzkrieg waar je U tegen zegt.

Afgelopen jaar was een goed jaar voor onze Broeder. Zijn debuutplaat ‘Alles Is IJdelheid’ veroverde ons land en onze harten. Reden genoeg voor een mooi extraatje.

Tel daarbij op: de kraakhelder geproduceerde mix van noise, pop en rock; uitermate goed passende elektronische elementen (die groovende synthbas op single Safe!); de puike dreigend ingehouden zang van Giuseppe Valenza; indrukwekkend goede songwriting en een elftal nummers dat zowel intiem als groots en meeslepend live gespeeld kunnen worden, en je hebt een diep rakende luisterervaring te pakken!

Roeland Rutgers

The Daily Indie

Het album in kwestie knalt er hard in met de eerder genoemde single: Aaaaah. Strak, catchy, energiek, British-sounding zonder poespas. En dat concept laat Taymir daarna nog twaalf keer horen. What you hear is what you get, in het kwadraat.

‘Phosphene’ is meer een verzameling dan een album met een logisch verloop. Zet het geheel op shuffle en de beleving blijft hetzelfde. Niets mis mee, alle songs voelen direct vertrouwd en blijven in je hoofd hangen.

Nu (nog) een beetje eentonig, maar als Taymir bij een volgende release de diepte in durft te gaan wordt het heel interessant.

Wessel van Hulssen

Die komt in de vorm van ‘Klein Zieltje’.

Duidelijk is er gekozen voor een meer duistere aanpak; alleen Het Land van Verandering zou niet misstaan op de langspeler. De titeltrack en Men Hoort in deze tijd zijn oude Zeeuwse traditionals, doorspekt van religie en folklore. Het instrumentale Dankt, Dankt, een bewerking van een oud kerkelijk gezang, laat een wrange smaak na.

Waar ‘Alles Is IJdelheid’ genade zocht, vindt Dieleman hier misschien meer angst. Vertwijfeld klinken bluesy elektrische gitaren, dissonanten en klanken in de verte. Dit biedt een krachtig tegenwicht tegen de Zeeuwse idylle van zijn debuut, zonder er hard mee te breken.

‘Klein Zieltje’ is wat klein in omvang, en zal mede daarom als een bonus van ‘Alles is IJdelheid’ kunnen worden gezien. Maar wie luistert naar de muzikale weg die Broeder Dieleman inslaat, hoort misschien eerder een brug naar de toekomst.

Rinze Voorberg

Issue 8

NL recensies

The T.S. Eliot Appreciation Society

Issue #08

The Future’s Dust

COPPERSKY

/ A New History (V2 Records)

/ Marrakech (Eigen Beheer)

/ Relief, Be Around The Bend (Eigen Beheer)

Eerlijk gezegd dacht ik dat alles op het gebied van folk en singer-songwriter wel gedaan was. Des te meer kun je dan schrikken als je weer eens van je sokken wordt geblazen.

De muziek van The Future’s klinkt allerminst Marokkaans, maar draagt de debuut-EP de exotische titel ‘’Marrakech. Even voorstellen: The Future’s Dust is een vijfkoppige band uit Leeuwarden en als je je ooit hebt afgevraagd hoe het zou klinken als The xx en Alt-J samen muziek zouden gaan maken, geeft deze band je het antwoord: zéér dromerig.

Op een grijze en natte dag in het voorjaar zoek ik de Utrechtse broers van COPPERSKY op in Amsterdam voor TDI Issue #05. Ze zijn op dat moment bezig met het opnemen van hun debuutplaat, ik ben nieuwsgierig en besluit om eens te horen wat ze allemaal van plan zijn. De verhalen en de nummers klinken goed, en nu, een half jaar later ligt er een pakketje op de mat, met daarin het resultaat. Een prachtige albumhoes en een unieke foto uit de studio komen tevoorschijn uit een gecustomized, bruin koffiezakje (de band’s andere hobby, werk en passie). Dat begint al goed.

Tom Gerritsen levert een ijzersterke debuutplaat met ‘A New History’. Niet wars van melancholie, maar een trucje lijkt het nergens De grote diversiteit in de aankleding van de liedjes zorgen voor een gespreid bedje voor Gerritsen’s stem, die iedere lettergreep met noodzaak zingt. Opener en single The Dreadnought Hoax zet de toon: de mooie samenklank van een knap staaltje gitaarwerk en goudeerlijke zanglijnen die je doen denken aan de hoogtijdagen van Tim Buckley en Nick Drake.

Het schitterende Melancholia is een klinkend hoogtepunt, waarbij minimale pianotonen zang- en gitaarspel elegant complimenteren.

‘A New History’ is wel echt een plaat die zo zwaar is als je ‘m zelf maakt.

Maar hoe je er ook naar luistert, je blijft er iets in horen wat lang niet al zijn collega’s lukt. Het vertoont nu al een tijdloze kwaliteit.

Rinze Voorberg

The Daily Indie

De titel ‘Marrakech’ is dan ook niet zo zeer een ode aan de tropische stad in Marokko, maar het staat symbool voor het onbekende, dat heimwee en nostalgische gevoelens bij de bandleden opwekt. In vier nummers nemen ze je mee in hun dromen, die beïnvloed zijn door dream pop. Net als bij The xx worden de nummers afwisselend door een man en vrouw gezongen. Voeg hier de lichtelijk op dubstep geïnspireerde ritmes toe van James Blake en je hebt The Future’s Dust.

Bijzondere combinatie van stijlen?

Absoluut.

Jelmer Luimstra

Beginnend met Witness is de toon direct gezet. De lapsteel snijdt door dikke gitaren en baslijnen, de zang klinkt catchy en doet wat denken aan de tijd dat de jongens nog serieus talent waren bij Radio 3. Die nummers waren goed, maar de mannen klinken op hun debuut tien keer zelfverzekerder en overtuigder van hun zaak. Dit is wie ze zijn, dit is hun verhaal. Ze nemen je mee langs hoogtepunten Since ‘74 en Chicago Boys, die gemeend, krachtig en groots klinken. Het tweede en experimentele gedeelte knalt erin met heerlijke riffs op Fluid en spierballenrocker Root Kegger. Afsluiter Exposé vat het samen en sluit de debuutplaat krachtig en pakkend af.

Ricardo Jupijn

Issue 8

interview

interview

tekst Ricardo Jupijn | foto’s Tom Roelofs

Van ons had die plaat van Smith Westerns nog wel wat meer mogen doen in Nederland. ‘Soft Will’ is een heerlijk retro/ contemporain album en wij vroegen de band om daar nog eens wat meer over te vertellen. We spreken met zanger/gitarist Cullen Omori en gitarist/toetsenist Max Kakacek.

1. 3AM Spiritual Cullen: “Dit nummer hebben we opgenomen in El Paso. Het is het eerste nummer van de plaat, wat ook het eerste nummer is dat we geschreven hebben voor het nieuwe album. We wilden er eerst een veel sneller nummer van maken, maar het is een stuk rustiger geworden. En zo is hij eigenlijk ook veel beter. Ook de structuur, met het middengedeelte en de crescendo is iets wat muzikaal nieuw voor ons was en dat zijn dingen die we graag wilden doen.”

2. Idol Cullen: “Waar ik vooral aan moet denken bij dat nummer, is dat ik een capo op mijn gitaar gebruik voor dat nummer, ha ha. Dat was een nummer dat telkens bleef liggen terwijl we weer met andere nummers bezig waren. We wisten niet goed wat ermee moesten doen. Uiteindelijk kregen we een keer een ingeving en toen hebben we ‘m thuis in de kelder opgenomen en op het album gezet.”

Klik op de hoes om op Spotify mee te luisteren.

3. Glossed Cullen: “Doe jij er nu maar een paar, Max.” Max: “Dit is een nummer dat nog rede-

The Daily Indie

Issue 8

interview

6. White Oath

“ We wilden eerst het album ‘White Oath’ noemen, maar dat klonk te veel als ‘white power’.”

The Daily Indie

Smith Westerns

lijk in de lijn van het vorige album ‘Dye It Blonde’ ligt, qua sound en structuur. Ergens in het voorjaar van 2012 kwamen we met ideeën voor dit nummer. Het is eigenlijk een beetje de overgang tussen plaat twee en drie.”

4. XXIII Max: “Een nummer waarbij ik alle arrangementen heb geschreven. Ik vind het erg cool geworden. Het begon met een piano en er kwamen telkens meer en meer lagen bij en het schreef zichzelf eigenlijk. Ik denk dat je qua inspiraties wel wat Eno, Air en Pink Floyd terug kunt horen.”

5. Fool Proof Cullen: “Ja, hoe zit het ook alweer met dit nummer?”

Max: “Het is het eerste nummer dat we opgenomen hebben voor deze plaat en waarschijnlijk het nummer dat het meest live klinkt. We hebben het outro opgenomen op mijn verjaardag, ergens om 3 uur ’s nachts. Ik weet

verder niet of je dat ook terug kunt horen of iets zegt, ha ha.”

6. White Oath Cullen: “Dit is een nummer waar we allemaal echt heel blij mee zijn. We wilden eerst het album ‘White Oath’ noemen, maar dat klonk te veel als ‘white power’ of als een metal-plaat.

Althans, dat zeiden vrienden van ons toen we met het idee speelden om het album zo te noemen. Wij hadden dat zelf eigenlijk helemaal niet zo gezien.

Uiteindelijk hebben we ‘m toch maar ‘Soft Will’ genoemd, dat past ook wel een stuk beter bij de muziek.”

7. Only Natural Max: “Dat nummer staat in 6/8 maat.

Ook zoiets wat we nog niet eerder hebben gedaan. Het is niet dat we bewust op zoek geweest zijn naar dat soort muzikale dingetjes, een hoop gebeurde simpelweg tijdens het maken van deze plaat. We spelen dit nummer trouwens niet live op deze tour. We zijn een beetje kwijt hoe die

Issue 8

interview

ook alweer ging, ha ha.”

8. Best Friend Cullen: “Best Friend is een beetje een tongue in cheek-achtig nummer. Ik heb een plaatje van Dakota Fanning (19 jaar oude actrice in o.a.

‘The Twilight Saga’ en ‘War Of The Worlds’ red.) aan mijn muur hangen, toen ik teksten aan het schrijven was bleef ik naar dat plaatje van haar kijken. Dakota Fanning heeft dat nummer dus zeker geïnspireerd. En dan wel de ‘oudere’ Fanning hè, niet de jongere. Dat zou niet OK zijn. Ik heb echt geen idee hoe dat mij precies inspireerde, maar voor zoiets moet je in een bepaalde mind set zijn en dat was ik zeker op dat moment.”

9. Cheer Up Cullen: “Daar hebben we nog wel voor moeten knokken om die op tijd erop te krijgen. We hebben die dan ook best wel snel en vrij gehaast gemaakt en opgenomen, maar ik ben erg blij met het resultaat. Vooral het einde vind ik

The Daily Indie

Smith Westerns

cool, waarbij het nummer als het ware explodeert, bijna als een oud Wilconummer. Dat was ook wel een inspiratie voor het nummer. De titel van, Cheer Up, wilde ik al heel lang een keer gebruiken voor een nummer. Ik vond ‘cheer up’ altijd erg lekker klinken. Ik had nog een idee waarbij ik dat als naam voor een EP wilde gebruiken, met dan een cover waar een bedroefd iemand op zou staan. Maar goed, bij dit nummer was de tijd rijp voor Cheer Up. Het is, net als bij 3AM Spiritual eigenlijk, een soort verlossend nummer. It’s a redemptive song.”

chy. Het sluit het album prachtig af, en het is ook het laatste nummer dat we voor het album hebben geschreven en 3AM Spiritual was de eerste.

Waarmee de cirkel voor dit album rond was.”

10. Varsity Cullen: “Dit was de single van het album en het is een nummer waar ik nog steeds wel erg trots op ben.

Tijdens het maken van een album zijn we vaak niet zo blij met alle nummers, geen idee waarom eigenlijk.

Maar na verloop van tijd vallen de nummers pas en dit nummer vind ik goed gelukt. Ik hou van de oe’s en de aah’s, die zijn op onze manier cat-

Issue 8

concertagenda samenstelling Ricardo Jupijn & Liske Steenbergen

Damien Jurado / Dinsdag 18 februari De Duif, Amsterdam

Jacco Gardner / TOUR

/ Al bijna een jaar toert Jacco Gardner met zijn succesvolle album ‘Cabinet of Curiosities’. Licht psychedelische ‘baroquepop’ (zoals hij het zelf noemt) waar de VS, Europa en ongeveer elk Nederlands festival al van heeft mogen genieten. Vanaf december weer in Nederland met onder andere optredens in Nijmegen, Groningen, Haarlem, Den Haag en Utrecht. Klik links op de afbeelding van Jacco om zijn volledige schema voor december te zien!

concertagenda december

Cut Copy Zondag 01 december Melkweg, Amsterdam

Savages Dinsdag 03 december Paradiso, Amsterdam

Tempers Donderdag 05 december Patronaat, Haarlem

Kakkmaddafakka Zondag 01 december Paradiso, Amsterdam

Kurt Vile Dinsdag 03 december Tivoli, Utrecht

Brain Traps Zaterdag 07 december Vera, Groningen

HAIM Zondag 01 december Doornroosje, Nijmegen

Willem Fitzsimmons Donderdag 05 december Bitterzoet, Amsterdam

Pien Feith Zondag 08 december BIRD, Rotterdam

Camera Maandag 02 december Merleyn, Nijmegen

The Cosmic Dead Donderdag 05 december Vera, Groningen

Dum Dum Girls Dinsdag 10 december Paradiso, Amsterdam

Jonathan Wilson / TOUR

/ Groots en meeslepend op een kleine manier, dat is de muziek van Jonathan Wilson. Een mengelmoes van retropsychedelica, rock en folk. Kippenvel gegarandeerd en zeker een aanrader voor liefhebbers van prachtig gitaar gepriegel. Zijn nieuwe album ‘Fanfare’ is net uit en staat wederom vol met prachtig muzikaal spel. Gaan!

Vrijdag 6 december Effenaar Eindhoven Zaterdag 7 december Rotown Rotterdam Zondag 8 december Tivoli De Helling Utrecht

The Daily Indie

Issue 8

Damien Jurado / Woensdag 11 december De Roode Bioscoop, Amsterdam

/ Al vijftien jaar maakt Damien Jurado ontzettend mooie muziek met zijn lichte raspstem vol emotie, droevige nummers en ondersteunend gitaarwerk. Zijn muziek is een mix van pop, folk en indie rock. De ultieme herfst of winter muziek in donkere tijden. Op 21 januari 2014 komt zijn nieuwe album ‘Brothers and Sisters of the Eternal Sun’ uit, tijdens deze show kregen we vast wel een mooi voorproefje.

concertagenda december/ januari

De Staat Donderdag 12 december Luxor Live, Arnhem

Frankie Rose Woensdag 18 december OT301, Amsterdam

Jack Name Zaterdag 21 december De Nieuwe Anita, Amsterdam

The Medics Donderdag 12 december Paradiso, Amsterdam

Wooden Saints Woensdag 18 december Tivoli, Utrecht

Broeder Dieleman Zaterdag 21 december EKKO, Utrecht

The Vickers Vrijdag 13 december Patronaat, Haarlem

John Coffey Donderdag 19 december Patronaat, Haarlem

Chevalier Avant Garde Zaterdag 04 januari Vera, Groningen

COPPERSKY Zaterdag 14 december Mezz, Breda

Raketkanon Zaterdag 21 december Merleyn, Nijmegen

Babyshambles Woensdag 15 januari Paradiso, Amsterdam

Föllakzoid / Donderdag 19 december Vera, Groningen

/ Op Hit The City Festival liet de Chileens-Amerikaanse band Föllakzoid al zien niet vies te zijn van ellenlange muzikale trips met hun psych krautrock. De cd ‘II’ telt vijf lange nummers die live nog meer worden uitgerekt. De band lijkt terug te gaan naar het begin van hun bestaan, toen ze urenlange jamsessies hielden zonder een woord te praten.

Aan het publiek de taak om de ogen dicht te doen en zich mee te laten voeren.

The Daily Indie

Issue 8

Night Beats / Dinsdag 03 december The Rambler, Eindhoven

/ Night Beats liet met haar eerste album al zien dat ze perfecte jaren zestig psychedelische garagemuziek maakt.

Huilende gitaren met een overspannen fuzz-pedaal, een rock ’n roll groove en een enthousiaste zanger die niet vies is van een stage-dive‌ Night Beats heeft alles in huis om er een topavond van te maken. Ditmaal met nieuwe plaat waar het enthousiasme nog steeds vanaf spat.

JOUW ADVERTENTIE HIER? Adverteren in The Daily Indie? Ontdek de mogelijkheden van interactief adverteren via alex@thedailyindie.nl

The Daily Indie

Issue 8

Mozes and the Firstborn / Vrijdag 20 december Effenaar, Eindhoven

/ Wederom talentjes van eigen bodem die nog lang niet klaar zijn met hun extensieve tour. Ditmaal de homecoming party in thuisbasis Eindje, Eindhoven voor intimi. Ditmaal worden de skills opgevoerd met bevriende bands The Future Dead en Double Veterans. De avond staat ook in het teken van de cassette die dit jaar vijftig jaar bestaat en is ontworpen door de Eindhovense trots Philips. Inclusief afterparty met o.a. een DJ-set van Traumahelikopter, een labelmarkt voor cassettes en de release van een heuse roze limited edition tape. En die hele avond kost je maar 12,50. Whut?!

concertagenda januari/ februari

The Limiñanas Zaterdag 18 januari Tivoli, Utrecht

James Vincent McMorrow Maandag 03 februari Doornroosje, Nijmegen

Bombay Bicycle Club Maandag 10 februari Melkweg, Amsterdam

Son Lux Zondag 19 januari Rotown, Rotterdam

Poliça Dinsdag 04 februari Melkweg, Amsterdam

St. Vincent Zaterdag 15 februari Paradiso, Amsterdam

Edward Sharpe Donderdag 30 januari Paard van Troje, Den Haag

Satellite Stories Donderdag 06 februari Bitterzoet, Amsterdam

Wooden Shjips Dinsdag 18 februari Doornroosje, Nijmegen

Deer Tick Zondag 2 februari Tivoli, Utrecht

Cross Linx Donderdag 06 februari Paradiso, Amsterdam

Warpaint Maandag 24 februari Paradiso, Amsterdam

Eurosonic Noorderslag / Woensdag 15 t/m zaterdag 18 januari Groningen

/ De jaarlijkse muziekconferentie in Groningen heeft ook dit jaar weer de namen van Europees aanstormend talent op de line-up poster staan. Drenge, Kate Boy, De Staat, East India Youth, Mister And Missippi, M O N E Y, The Wands, Wild Beasts, La Femme, Shiny Darkly, MØ, Thomas Azier, Circa Waves en nog vele andere artiesten zullen optreden.

Vaste prik in januari en zeker niet te missen voor muziekliefhebbers die alvast dé bands voor 2014 willen zien.

The Daily Indie

Issue 8

LIVE ThE MEDICS DJ-SET thE daILy IndIE dj tEam + MORE T.B.A. Donderdag 12 december 23.30-05.00 Paradiso Amsterdam Weteringschans 6-8

Entree: â‚Ź5,00 incl. daglidmaatschap Gratis met Paradisostudentenpas

Thomas Azier / Dinsdag 21 januari Bitterzoet, Amsterdam

/ Deze 24-jarige Nederlandse brengt in februari, na twee EP’s, zijn eerste album vol futuristische, elektronische, dance-popmuziek uit. Op Best Kept Secret kreeg hij de hele tent al aan het dansen, dus de verwachtingen zijn hoog gespannen. Gaat dat zien voor tien euro, voordat het te laat is!

concertagenda februari/ maart

Yuck Woensdag 26 februari Paradiso, Amsterdam

Crystal Antlers Donderdag 06 maart EKKO, Utrecht

Kijk op de website voor nieuwe shows & ticket acties.

Breton Vrijdag 28 februari Paradiso, Amsterdam

of Montreal Donderdag 06 maart Tivoli, Utrecht

www.thedailyindie.nl

London Grammar Maandag 03 maart Melkweg, Amsterdam

Where The Wild Things Are Vrijdag 07 maart Center Parcs De Eemhof

Midlake Dinsdag 04 maart Tivoli, Utrecht

The Veils Donderdag 13 maart Effenaar, Eindhoven

Grauzone Festival / Vrijdag 31 januari Melkweg, Amsterdam

/ De tweede editie van Grauzone Festival laat het beste en nieuwste horen en zien op het gebied van new-wave muziek, kunst en film. Zo zie je Peter Hook & The Light, Chris & Cosey, Cold Cave en Belgrado. Synth pop, electro, cold-/darkwave en post-punk, je hoort het allemaal deze avond. Absolute aanrader.

The Daily Indie

Issue 8

THE DAILY LITERATURE Tim Maarten Verheijen

Omdat we bij The Daily Indie (af en toe) heus ook nog wel iets anders doen dan de hele dag onze gehoororganen afbeulen in onze zoektocht naar de nieuwste en beste muziek die deze wereld te bieden heeft, bieden we vanaf nu jou ook even je rustmomentje, een tussendoortje om even mee bij te komen van al dat muzikale geweld zodat je daarna weer kwiek en vol goede moed je kan storten op de nieuwste en beste muziek die deze wereld te bieden heeft. Introducing: The Daily Lit! Een literair intermezzo bij deze audiovisuele queeste. Elke uitgave een feature over een meer of minder bekend genre, auteur of boek en een publicatie van een getalenteerde ongepubliceerde schrijver. Graag gedaan.

Het kort(e) pleidooi voor het kort(e) verhaal.

Het korte verhaal (‘kort verhaal’ voor onze zuiderburen) is in Nederland een behoorlijk dood genre. Het lijkt te worden gezien als de fastfood van de literatuur, maar dan in negatieve zin.

Literatuur, dat is een groot bouwwerk dat de grote thema’s des levens behandelt en verdient daarom een groot formaat. En dat in een tijd waarin het literaire landschap sterk erodeert en grote barsten begint te vertonen en mensen vaak het geduld en de tijd niet meer hebben of maken voor flinke folianten (behalve op vakantie aan het zwembad natuurlijk). Het kort verhaal is juist voor de moderne lezer een aantrekkelijk genre. Een (gezonde) literaire snack, zo je wilt. Het past probleemloos in het dieet en mag meerdere malen per dag genuttigd worden.

Begrijp me niet verkeerd, ze zijn er wel, die korte verhalen, maar ze worden goed verstopt. Joost Zwagerman stelde bijvoorbeeld in 2005 een bloemlezing samen waarin hij met 250 verhalen een overzicht wilde geven van het Nederlandse korte verhaal sinds 1880. Nooit eerder was zoiets

The Daily Indie

gedaan. Alice Munro, de Canadese schrijfster van korte verhalen die afgelopen oktober de Nobelprijs voor de Literatuur won, zorgde voor een momentje Arcade Fire-bij-de Grammy’svan-2011 (who the fuck is Arcade Fire?), waarna figuren als Philip Huff bij Matthijs van Nieuwkerk aan Nederland moesten gaan uitleggen wie zij eigenlijk is.

Zo anders is het dan ook in Engelstalige landen als Amerika (en vooruit, ook Canada), waar het kort verhaal glorieert. De Amerikaanse krant The New York Times brengt bijvoorbeeld regelmatig korte verhalen uit van schrijvers als David Sedaris en George Saunders (namen die daar wél wat zeggen) en ook populaire tijdschriften zoals The New Yorker en Esquire besteden aandacht aan de korte verhalen van deze en andere razend populaire schrijvers. Maar de literaire traditie van deze landen leent zich er misschien meer voor: schrijvers als Fitzgerald (zie The Daily Indie #06) en Hemingway schreven in de jaren ’20, ’30 en ’40 van de vorige eeuw, voor grote Amerikaanse kran-

ten en tijdschriften, korte fictionele verhalen die zo populair waren dat ze hun excessieve levensstijl ervan konden financieren. In Nederland hadden we Carmiggelt, die na de Tweede Wereldoorlog korte verhalen, beter bekend als ‘Kronkels’, schreef voor Het Parool. Verhalen uit en over het leven waarvoor mijn opa uit Haarlem speciaal een abonnement op de krant had. En we hadden natuurlijk Campert. Maar het was geen fictie, geen reflectieve, prikkelende literatuur zoals je dat in Amerika wel zag.

Tegenwoordig verkneukelen we ons in de kranten en bladen over columns van postnataal depressieve moeders, grofgebekte cabaretiers en twijfelachtige BN’ers. ‘Een blik in het leven van…’ Vaak prima vermaak, maar ook typerend voor de voyeuristische zucht naar real life entertainment, waargebeurde verhalen van en over echte mensen. Het korte verhaal zou wat literaire soelaas kunnen bieden voor de rumoerige dagelijkse werkelijkheid en zelfs een korte ontsnapping hieraan.

De verbeeldingskracht van de mens is vaak immers interessanter dan de alledaagse waarheid.

Issue 8

DAILY LITERATURE

#1

#1 In the end, drinking is simply an easier way of killing yourself. It leaves room for doubt, uncertainty, for cowardice. “Another drink?” does not sound half as final as the crack and sparkle of gunfire or the squealing train braking belatedly or the crash of glass and bone on the pavement. Besides, he was not thinking of death. He had come to this café in beautiful Paris in the spring to meet with old friends. Death was reserved for the return journey. He brought the bottle, backlit, the liquid shimmering like confetti behind frosted glass, up to his face, close enough not to be able to make out the letters on the label. He pulled out the cork and smiled through the liquid and the glass and the blurry condensation on it at the others who were with him. He fingered a small, crumpled brown paper envelope in his pocket. He felt very clearly and suddenly how he was no longer human at all.

He was exactly in the middle of his life. He was in Paris again, sitting at a table in the open air in the warm glow of a café’s dimmed down lights with his friends. What had changed?

As he raised the bottle to his lips, the world slowed down and swirled down and left just the barest bit of a harmless, crystallised residue on the tip of his tongue. He became aware of the absolute tranquillity of non-human things. The chestnut trees, the streetlights, the cool air, the tables and chairs, the menus, the handbags and ashtrays and fluttering cheap tablecloths all beckoned irresistibly. In this moment he lived for half a century, never growing old. He answered all the unresolved questions that had once been put to him by other people and that had hovered like a thick fog over the straight path leading back to his birth. How in his own small way he had loved and lost and mourned and begot. And during all that time nothing had stood in the way of his fulfilment at this moment, nothing existed which was not essential to his memory. As he went over the past a warm glow spread slowly from his stomach to his toes and his fingertips. When he was full of life and had no more regrets he returned to the clear, cool night and his fellow revellers at the table in Paris at the centre of everything. They never even knew he had been missing. He smiled again, and the empty bottle on the table received the gentlest nudge from an undiscerning elbow and was tipped over and started rolling its way down the length of the creased and stained white tablecloth. As it disappeared over the edge of the table he realised he was nobody, anywhere, and kept on smiling. It was done. With a sense of relief he realised he had not been a coward. He had nothing to be worried about.

Jeske van der Velde

The Daily Indie

Issue 8

COLUMN

tekst Casper Pennings

Tja, over Casper Pennings weten we verder niet zo heel veel eigenlijk. Hij mailt ons af en toe uit het niets met een nieuwe column, want Casper is naar eigen zeggen “altijd op zoek naar een uitlaatklep voor zijn meningen, tips, liefde en ergernissen over precies de muziek waar wij graag over schrijven/fotos van maken/whatever.”

Vandaag wil ik het met jullie hebben voor mijn platenkast. Er is niet veel te vertellen over de kast zelf, behalve dat hij wit is en bovenop een bak heeft zodat je lekker kan browsen. Wat er in staat is interessanter. Zo heb ik gisteren de platen van Droste Effect, Big Star en Devo toegevoegd. ‘O?’, hoor ik jullie denken. En ja, in een van deze platenhoezen vond ik inderdaad een dia. In welke zeg ik niet. Dit is er te zien als ik de dia voor mijn raam hou:

Trippie als fuck zeg ik. Het zijn dus twee plaatjes over elkaar heen. Het lijnwerk komt terug in de platenhoes en is getekend door Thomson Dube, de drummer van de band. Het plaatje daar achter is een wat ingewikkelder verhaal. Na vele tripjes naar verschillende bibliotheken ben ik achter het volgende gekomen: Hetgeen afgebeeld in de tekening is een eeuwenoud theaterstuk genaamd: ‘Jantje in Afrika’. In dit theaterstuk gaat Jantje, in de zin hiervoor

The Daily Indie

ook al eens genoemd, naar Afrika.

Believe it or not, daar is hij dus nog nooit geweest aan het begin van het spel. Al vrij gauw zit Jantje’s elleboog diep in de pinarie. Wat mooi is, want er wordt daardoor weinig tijd besteedt aan de kindersterfte en hongerproblematiek in het werelddeel. Nee, alles draait om Jantje. Jantje Jantje Jantje, en nog eens, je voelt hem al aankomen, Jan. Jan wordt hij genoemd door het negerjochie dat je voor hem ziet staan in de plaat. Die jongen zelf heet Roger.

Na een hoop geëtter en gezeik van Jantje heeft Roger op een gegeven moment genoeg van het kleine rare blanke mannetje, en wil hem voor de slangen achterlaten in de jungle.

Begrijpelijk zou je zeggen, maar daar zou je het mis hebben. Het is toch ongelofelijk dat je eerst een kindje in huis neemt om hem vervolgens, door je eigen onvermogen, compleet te laten ontsporen, en omdat je dan met handen in je haren zit en niet meer weet wat je met het onbeschofte kind aanmoet, hem dan maar aan wilde dieren, want dat zijn het, te voeren.

Zoals je misschien merkt raakt dit gedeelte van het verhaal mij enorm. In dit plaatje heeft hetgeen hiervoor beschreven al plaatsgevonden. Gelukkig voor de kijker, of in dit geval de lezer, heeft Roger zich bedacht, en beschermt in deze scène Jantje voor de

slang. Met gevaar voor eigen leven springt Roger maar weer eens in de bres, die hiermee Jantjes leven redt.

EN, als dank daarvoor hoeft Roger aan het eind van het verhaal niet mee op de boot om als slaaf de rest van zijn leven in Amerika te werken. Eind goed al goed zou je zeggen. Maar wat er niet bij vermeld wordt is dat de rest van het dorp wel gewoon meegenomen wordt op de boot. Wat je toch met een bittere smaak het theater doet verlaten, lijkt mij.

Maar goed, terug naar mijn platenkast. Waar ik het over zou gaan hebben, die. Hij is dus wit en heeft bovenop een bak zodat je lekker kan browsen. Ik heb de kast zelf gemaakt en heb daarvoor gebruikt: - 18mm dik MDF - Houtlijm - Spijkertjes - Witte verf Dat wou ik even vertellen. Bedankt voor de aandacht en uw geduld. Ik weet dat ik soms wat overbodig veel ratel(slang). Ohwja, en dat je Mac DeMarco eens zou moeten luisteren.

Nogmaals bedankt. Vooral het nummer Freaking Out The Neighbourhood vind ik van hoge kwaliteit. Dank. Voor alles. Dank. YUCK was te gek tijdens Incubate.

Dank.

Issue 8

ISOLATION ISOLATION FEEL THE STIFFNESS OF ISOLATION