ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΩΝ

ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ Λ O ΓΩ ΤΕΧΝΩΝ

ΤΕΥΧΟΣ 21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2019

ΒΙΒΛΙΑ ΑΡΘΡΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ MUSIC-THEATER-ART

ΜΗΝΙΑΙΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΕΧΝΩΝ

Συντακτική ομάδα Νεκταρία Πουλτσίδη Αγγελίνα Παπαθανασίου Μαργαρίτα Κατσίπη Ζωή Τσούρα Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

ΜΗΝΙΑΙΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ Διανέμεται δωρεάν στο διαδίκτυο. Ιδιοκτησία του site thematofylakes.gr Οι απόψεις των συντακτών των δημοσιευμάτων δεν αποτελούν αναγκαία απόψεις των Θεματοφυλάκων Λόγω Τεχνών. info@thematofylakes.gr

Συνεργάτες τεύχους Χαρά Δελλή Αγγελική Δαφτσίδου Ηλίας Τσιάρας Σοφία Σαμιώτη M.Liove S. Βίκυ Ζηλιασκοπούλου Δημήτρης Μπονόβας Νάντια Κίσκα Ελισάβετ Κόλλια Αναστάσιος Τριανταφύλλου Σοφία Αθανασοπούλου Ποτίτσα Πιερρουτσάκου Εμμανουέλα Βεντούρη Παρασκευή Εμμανουήλ Μαρία Σάντα Δημήτρης Μπουζάρας Εμμανουέλα Αλεξάνδρου Παντελής Μαυρομμάτης Αναστασία Ελευθεριάδου Κωνσταντίνα Μόσχου Nένα Μπούρα Δήμητρα Κωλέτη

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Εκδόσεις Παπαδόπουλος 6 Παζάρι Βιβλίου 2019 10 Συνέντευξη: Γιώτα Γερογιώργη 12 Η πυραμίδα της οργής - Μένιος Σακελλαρόπουλος 16 Το Μεγαλείο της ψυχής της Μαρίας Καλύβα στην Λάρισα 19 Οι Κόρες της Ελλάδας: Ο Διχασμός - Φιλομήλα Λαπατά 20 Τι είδους γλώσσα οφείλει να χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στο έργο του; 22 Η Κυρίαρχος του Σύμπαντος - Ορσαλία Κασσαβέτη 24 Συνέντευξη: Τάνια Θεοδοσίου 26 9 απαράβατοι κανόνες για να φλερτάρεις ένα κάθαρμα Sarah MacLean 32 Αφήγηση vs. περιγραφή vs. διάλογος στη λογοτεχνία: ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα σε αυτές τις βασικές τεχνικές; 34 Διαβάζοντας στο Café des 2 Moulins, Μονμάρτη 36 Αγαλήνευτα Βάθη - Μιχάλης Δαγκλής 38 Συνέντευξη: Τόνια Κυριφίδη 40 Το χρυσό κλουβί - Μαρία Ανδρικοπούλου 48 Πέρα από τις σκιές - Έλενα Αντωνίου 50 Οι δεσποινίδες της Αβινιόν του Pablo Picasso 52 Γοτθικές Ιστορίες από Μοντέρνες Συγγραφείς 56 15 όνειρα που άλλαξαν τον κόσμο – Σπύρος Ν. Ζωίδης 57 Το πέρασμα αντίκρυ - Δεύτος Θοδωρής 58 Διαβάζοντας στο Clarinda’s Tearooms, Εδιμβούργο 60 Συνέντευξη: Νικολέττα Φουλίδου 62 Πώς γράφτηκε το Παράθυρο στη ζωή - Αγγελική Δαφτσίδου 66 Λιβιάχοβο λένε το μοιρολόγι - Στεφανία Ι. Σουλή 68

70 72 74 82 86 88 93 94 100 102 103 104 105 106 107 112 114 115 116 121 122 125 130 132 133 134 140 142 144 146

Ουφ, ξελευθερία - Αντιόπη Φραντζή Εξόριστη Θεά - Μαρίνα Κλωνάρη Συνέντευξη: Μανώλης Παλαβούζης Ταξίδι στη λογοτεχνία με προορισμό τον ποιητή Jim Morrison Ε, και; - Ελένη Περινού Συνέντευξη: Μιχάλης Δαγκλής Παράθυρα στο αύριο - Μαρία Ντα Πιεντάντε ΦαρίαΜανιάτογλου Συνέντευξη: συγκρότημα NORMA Διαβάζοντας στο Vette Katten, Στοκχόλμη ΖΩΗ... η ζωή μου - Μαρία Μητσιούλη Παρουσίαση βιβλίου: Η σκοτεινή πλευρά της ψυχής Κομμάτια Ζωής - Πόλυ Μίλτου Η Αγγελίνα - Ξένια Καλογεροπούλου Υπόθεση Μανδραγόρας - Χρήστος Φλουρής Συνέντευξη: Αντιόπη Φραντζή Ο Οίκος των Βέρεμον - Άγγελος Κυπριανός Φωτιά στο παρελθόν - Γερακίνα Μπουρίκα Κωνσταντινούπολη Νουάρ Συνέντευξη: Μαρία Ράπτη Παρουσίαση "Η Αγάπη πριν τις επιθυμίες" στην Αθήνα Σκοτεινές Υποθέσεις (συλλογικό) Συνέντευξη: Βούλα Παπατσιφλικιώτη Διαβάζοντας στo Café Winkel 43, Άμστερνταμ Η Εριέττα και το βιβλίο φαντασίας - Μαριάμ Πολυγένη Ο λιμός - Πάνος Αμυράς Συνέντευξη: Ιωάννα Γκανέτσα Όλη η ζωή μου ένας Αύγουστος - Εύα Κυρογλάνη Μια πινελιά μυστήριο - Μαρία Νομικού Παρουσίαση "Πώς να κάνετε έναν ελέφαντα να χορέψει" στην Κόρινθο Παρουσίαση ''18 σκαλιά'' στην Αθήνα

100 χρόνια ιστορίας

info@epbooks.gr

Συνέντευξη

Γιώτα

Γερογιώργη

Έχει συμμετάσχει σε πολλές ποιητικές και όχι μόνο συλλογές. Αρκετοί στίχοι της έχουν μελοποιηθεί και έχουν “γεννήσει” όμορφα τραγούδια. Έχει πολλές βραβεύσεις στο ενεργητικό της. Προσωπικά, όπως γράφω και στην άποψή μου για την πρώτη της ατομική, ποιητική συλλογή “Νύχτωσε πάλι κι είναι αργά”, απολαμβάνω τα δημιουργήματά της. Γιώτα Γερογιώργη ονομάζεται και με μεγάλη μου χαρά μπορώ να πω ότι “βούτηξα” στο έργο της. Είστε έτοιμοι να κάνετε το ίδιο; Ας τη γνωρίσουμε λοιπόν!!

Νύχτωσε πάλι κι είναι αργά.. υνε χορό. Είναι η ώρα που οι λέξεις στήνο , ες ίδ π ελ , ρα ει όν ές υτ α ' μ ς ει ίζ φ Ζωγρα σχέδια. Κρατάς τις στιγμές, τα ίζεις το συναισθήματα, τις εικόνες. Ξορκ . Υμνείς κακό. Φωνάζεις την αλήθεια σου είς.. λγ τα οσ Ν . τα ω έρ ν το ι α κ η π γά α την Ταξιδεύεις..

Συνέντευξη

Νύχτωσε πάλι κι είναι αργά... Είναι η ώρα που οι λέξεις στήνουνε χορό. Ζωγραφίζεις μ' αυτές όνειρα, ελπίδες, σχέδια. Κρατάς τις στιγμές, τα συναισθήματα, τις εικόνες. Ξορκίζεις το κακό. Φωνάζεις την αλήθεια σου. Υμνείς την αγάπη και τον έρωτα. Νοσταλγείς... Ταξιδεύεις...

Η πρώτη ατομική ποιητική συλλογή της Γιώτας Γερογιώργη – μετά από πολλές, εξαιρετικές συμμετοχές σε ομαδικά έργα – είναι μία πανέμορφη αναγνωστική εμπειρία, ένα λυρικό κρεσέντο που αξίζει και με το παραπάνω μια θέση στη βιβλιοθήκη σας. Ένα σύνολο ποιημάτων απόλυτα δεμένων μεταξύ τους. Μία έκρηξη συναισθημάτων δοσμένη με τρόπο γλαφυρό και παραστατικό, που οδηγεί σε ταξίδια νοσταλγικά και απόκρυφα. Ένας ύμνος λοιπόν στην αγάπη και

τον έρωτα, ένα κάλεσμα στις αναμνήσεις και τις εμπειρίες από το παρελθόν. Μία παλέτα γεμάτη με φωτεινά χρώματα, με χρώματα από λέξεις και πάθη που ζωγραφίζουν τη ζωή. Το “Νύχτωσε πάλι κι είναι αργά” είναι ένα βιβλίο που θα συναρπάσει τον οποιονδήποτε, είτε αγαπά την ποίηση είτε όχι. Ένα βιβλίο στο οποίο μπορείς να ανατρέχεις συχνά για να θυμάσαι και να αναπολείς, να σχεδιάζεις και να ονειρεύεσαι. Να αγαπάς και να γεύεσαι…

Πώς ο πλέον ήρεμος και φιλήσυχος εργαζόμενος ξεφεύγει από εκείνη τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη λογική από την τρέλα και μετατρέπεται σε δολοφονικό τιμωρό; Πρόσωπα και βιώματα γύρω από μια απάνθρωπα σκληρή κατάσταση σε έκαναν να θέλεις να σταματήσεις, να συμπάσχεις με τους ήρωες, διακόπτοντας την ανάγνωση, μα ταυτόχρονα σε καλούσαν αγωνιωδώς να μάθεις την κατάληξή τους, μη μπορώντας να ξεκολλήσεις από τις σελίδες. Καταφέρνει να σε κρατάει σε εγρήγορση καθ' όλη τη διάρκεια της πλοκής. Χωρίς περιττά λόγια, χωρίς χρονικά πισωγυρίσματα.

Η πυραμίδα της οργής. Δεν περίμενα τέτοια γροθιά στο στομάχι. Πάντα με εκπλήσσει ο συγγραφέας, αλλά ομολογώ πως δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για κάτι τόσο έντονο, ζωντανό κι επίκαιρο. Ο ίδιος χαρακτήρισε το 15ο(!) αυτό βιβλίο του …Όνειρο, ανάσα, πνοή, απρόσμενο δώρο ζωής... Μια πυραμίδα συναισθημάτων που σε μια στιγμή καθορίζουν μια ολόκληρη ζωή. Τα καθαρά μάτια του, το φωτεινό και χαμογελαστό πρόσωπό του, ο γλυκός λόγος που αβίαστα μπορεί να σου πει και να φτιάξει η μέρα σου (σαν άλλος Μανόλης αφτιασίδωτης ανθρωπιάς κι ανεπιτήδευτης ματιάς), δε λαθεύουν. Είναι συγγραφέας ψυχών.

Χείριστες συμπεριφορές, σοκαριστικές αλήθειες, καταβαραθρωμένες αντοχές, ολέθρια αδιέξοδα, παράπλευρες απώλειες, άνανδρα “θέλω”, επιλεγμένες(!) σιωπές, αβεβαιότητα, πόνος, δάκρυα ικανά να μουσκέψουν ολόκληρη την τσιμεντούπολη, αλλά κι αγάπη, συμπαράσταση και συμπόνια. Αλληλεγγύη ανθρώπων... Αδύνατον να μη σε συνεπάρει. Απάθεια VS μένος Το αγεφύρωτο χάσμα εργοδοσίας κι εργαζομένων, οι offshore εταιρείες, το μερικό βόλεμα δίπλα στην εκμετάλλευση και την εξαπάτηση των υπαλλήλων, η πλήρης ανέχεια και διάλυση των πάντων. Είχαν βαρυστομαχιάσει τρώγοντας επί μήνες… υπομονή και κατανόηση. Κι όλα χωρίς ίχνος υπερβολής. Μια αποτύπωση της ελληνικής καθημερινότητας. Μια κατάθεση ψυχής με το μαχαίρι στο κόκκαλο. Ένα ασήκωτο βάρος στο στήθος.

Θεία δίκη, κινήσεις εν βρασμώ, ψυχικά αποθέματα, μπλέκονται τόσο ταιριαστά που δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις ούτε στην επόμενη πρόταση του κεφαλαίου. Πόσος κόσμος, βιώνοντας την ανέχεια, δεν χάνει τα λογικά του κι οδηγείται απεγνωσμένος και οργισμένος σε άλλο επίπεδο, μην μπορώντας να αντέξει ούτε δευτερόλεπτο ακόμα τη συνέχεια αυτής της παράνοιας! Έρμαια του φόβου και της αγωνίας για το ξημέρωμα των παιδιών του. Ήξερε ότι η ευτυχία στα παιδιά δεν κοστίζει και φτάνει στα τρίσβαθα της καρδιάς τους, όση δυστυχία κι αν υπάρχει γύρω. Γιατί η αθώα παιδική καρδιά γεμίζει και με πολύ απλά πράγματα, δοσμένα με αγάπη. Στον πόλεμο, όμως, πολεμάς όπως μπορείς. Σε μια χώρα που σπαράζει, που ψυχορραγεί, σε μια Ελλάδα που καταρρέει, έρμαιο στον άνεμο των ασύδοτων πολιτικών αλλά και των ανάλγητων εργοδοτών, σε καθεστώτα γενικής ύφεσης, ο συγγραφέας ζωγραφίζει με τα μελανότερα χρώματα την οικονομική και ηθική κρίση και παρακμή. Το χρήμα δεν έχει διαχωριστικές γραμμές, δεν έχει χρώματα και ιδεολογίες. Στο βωμό του μηδενίζονται ζωές κι αξιοπρέπειες έναντι αμείλικτων οικονομικών συμφερόντων με την ευλογία της εξουσίας, πάντα εις βάρος του εργατικού (ή μη) δυναμικού. Γνώριζε από τον πατέρα του ότι το χρήμα δε χάνει ποτέ, ότι τρυπάει τοίχους, σκαρφαλώνει σε βουνά, στήνει γέφυρες, θάβει μνήμες, εξαφανίζει εξογκώματα, καλύπτει τα πάντα… Πλημμύρα θλίψης. Οργή. Αβάσταχτη, απόλυτη, ακατέργαστη, απροκάλυπτη.

Το συναίσθημα των εκατοντάδων χιλιάδων συμπατριωτών μας που τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν προδομένοι σε μία πατρίδα που κάηκε, που καίγεται ακόμα μπροστά σε ανάλγητα αφεντικά, μπροστά σε ντροπιαστικούς εργοδότες, οι οποίοι καταπάτησαν τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα και τους πέταξαν στον Καιάδα της ανεργίας, της ανέχειας και της αναξιοπρέπειας. Της αναξιοπρέπειας που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος στο περιθώριο, κι όχι από κάποια δικιά του παράλειψη. Κλεμμένα όνειρα, ελπίδες, ζωές. Ο εφιάλτης της ανεργίας είναι πάντα παρών. Δε λογοδοτεί πουθενά. Δε λογαριάζει ούτε την εργατικότητά σου, ούτε την στρωμένη οικογένειά σου. Απλά “τραβάει την πρίζα” και σκοτάδι. Κενό. Τίποτα. “Έλεος θεού…” Φούσκωσε το ποτάμι μέσα στον συγγραφέα και δημιούργησε μια πυραμίδα οργής… Όταν η πείνα σε τσακίζει, όταν οι αγώνες σου για κάθε επιβίωση βρίσκουν κενό, όταν ο πόνος για το χαμό του παιδιού σου σε καταρρακώνει, όταν οι λιγοστές ανάσες ανθρωπιάς γίνονται διοξείδιο του άνθρακα, όταν η αξιοπρέπεια τσαλακώνεται... Εύκολο είναι να μουτζουρώσεις το όνειρο κάποιου; Τότε, μια στιγμή μόνο αρκεί για να θολώσει το μυαλό και η οργή να βγει στο φως καταστρέφοντας τα πάντα.

«Πρώτα τα ζω... Μετά γράφω... Όλα εικόνες στο μυαλό... Η λογοτεχνία αντιγράφει τη ζωή...».

Γιατί η ζωή είναι πολύ πιο δυνατή κι από τα πιο ευφάνταστα μυθιστορήματα. Υπάρχει όμως ζωή χωρίς πίστη, όνειρα κι ελπίδα; Πώς συνδυάζεται η εγκληματολογική υπηρεσία με το τμήμα καρδιολογίας και το κελί ενός σωφρονιστικού ιδρύματος; Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι τόσο αληθινοί. Ταυτίζεσαι με τον καθέναν τους. Μάχεσαι μαζί τους ως το τέλος, όσο κι αν τσαλακωθείτε. Ζεις μια ιστορία πανωλεθρίας με πολλά αληθινά στοιχεία και συνθήκες καταστροφής που θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε οικογένεια... Πόσο αντέχεις να ζεις σε ασφυξία, παλεύοντας να κρατήσεις την αξιοπρέπειά σου; Σε πόση κόλαση θα βυθιστείς για να νικήσεις; Λατρεύω να βλέπω τον κύριο Μένιο να ξεδιπλώνεται, να ταλαιπωρεί την ψυχή του, να παθιάζεται, να αποκτά σφαιρική εμμονή με την κάθε ακρίβεια. Χωρίς να του λείπει ο λεπτότερος και βαθύτερος χειρισμός ενός τόσου ευαίσθητου θέματος, επιλέγει τον ωμό, άφιλτρο, σκληρό ρεαλισμό (πάντα δημοσιογράφος!) μέσα από έντονη γραφή. Αλλά η αλήθεια δεν θέλει όμορφα φορέματα, βγαίνει γυμνή. Κι αυτή τον πήγε ως το τέλος. Η κυρία Γιώτα Παπαδημακοπούλου το αποτυπώνει τόσο εύστοχα σε τρεις μόνο προτάσεις: Γίνεται η φωνή όλων εκείνων που θυσιάζονται κάθε μέρα στο βωμό εκείνων που θαρρούν πως έχουν εξουσία πάνω στους άλλους, επειδή τους έχουν για υποδεέστερούς τους. Γίνεται η φωνή όλων εκείνων που κόντρα στην ωμή βία της σύγχρονης εποχής, συνεχίζουν να είναι μαχητές, δεν σκύβουν το κεφάλι ή ακόμα κι αν το κάνουν, βρίσκουν τη δύναμη να το

υψώσουν και πάλι. Γίνεται η φωνή όλων εκείνων που η απελπισία τούς σπρώχνει στα άκρα και που το να χάσουν τον έλεγχο κόντρα στη λογική τους, είναι μια φλασιά δρόμος, τόσο όσο χρειάζεται για ν' ανοιγοκλείσει ένας διακόπτης. Θα αμφισβητούσες την ηθική για την επιβίωση; Κι ας θυσίαζες την ψυχή σου; Δεν θα τα έπαιζες όλα για όλα; Ψάξε μέσα σου! Ποιος δεν έφτασε στα όρια του Σωτήρη; Όλοι μας έχουμε βρεθεί στη θέση των ηρώων του βιβλίου, όλοι μας παλεύουμε νυχθημερόν για το μέγιστο καλό σε κάθε πτυχή της ύπαρξής μας... Και ο καθένας από μας έχει φτάσει σ' αυτό το τέλμα, που σε διαλύει και σου ρουφάει κάθε στοιχείο αξιοπρέπειας. Θα έρθει η δικαίωση και η λύτρωση; Θα πάρουν όλοι ό,τι τους αξίζει τελικά; Γλυτώνεις από τα δίχτυα της Νέμεσης; "Ας πάψουν να κόβονται σα λουλούδι οι ζωές των ανθρώπων κι ας εμποδιστεί κάποια στιγμή η αναλγησία, απ’ όπου κι αν προέρχεται." Μη σκοτώνεις τις μνήμες, κράτα τες, θα σε βοηθήσουν να κάνεις το σωστό. Τολμάς να διαλέξεις παράδεισο ή κόλαση; Μακάρι να πετάξουμε από την ψυχή μας κάθε ίχνος οργής και να συνεχίσουμε, όσο κι αν έχουμε ματώσει.

Το Μεγαλείο της ψυχής της Μαρίας Καλύβα στην Λάρισα Την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου στις 18.30, παρευρέθηκα στην παρουσίαση του βιβλίου "Το Μεγαλείο της Ψυχής" της συγγραφέως Μαρίας Καλύβα από τις Εκδόσεις Γράφημα που πραγματοποιήθηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο Λάρισας. Σε φιλικό περιβάλλον, φίλοι και αναγνώστες της Μαρίας, καθώς και ο εκδότης κος Ιωάννης Τσαχουρίδης, την τίμησαν με την παρουσία τους. Για το βιβλίο μίλησαν ο δημοσιογράφος κος Λευτέρης Παπαστεργίου και η συγγραφέας Λητώ Τσακίρη, η οποία συντόνιζε την εκδήλωση. Αποσπάσματα διάβασαν οι κυρίες Μαρία Κουστιάρη και Βανέσσα Πατσιούρα των Εκπαιδευτηρίων Μπακογιάννη. Μουσικά έντυσε την παρουσίαση ο Xristos Gortsos. Ευχόμαστε στην Μαρία να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο της και πάντα επιτυχίες!

Ήταν όπως το περίμενα, απολαυστικό, απρόβλεπτο και γεμάτο ιστορικές γνώσεις που τόσο αγαπώ να αποκτώ από τα βιβλία που διαβάζω! Ως λάτρης της ιστορικής λογοτεχνίας, περίμενα με αγωνία τον 2ο αυτοτελή τόμο της σειράς «Οι κόρες της Ελλάδας» της κας Φιλομήλας Λαπατά και όταν έφθασε στα χέρια μου ξεκίνησε ακόμη ένα όμορφο ταξίδι εκεί στην παλιά Αθήνα του 1840. Οι περιγραφές τόσο ζωντανές που νόμιζα πως έβλεπα κινηματογραφική ταινία!!! Οι χαρακτήρες τόσο διαφορετικοί, τόσο ξεχωριστοί, τόσο χαρακτηριστικοί! Ο λόγος όπως πάντα γλαφυρός, σε παρασέρνει να ζεις μαζί με τον κάθε χαρακτήρα, μικρό ή μεγάλο, τις πολιτικές, ερωτικές, οικονομικές εξελίξεις της Ελλάδας μας. Η Λέγκω Δούκα, γνώριμή μας από τον πρώτο τόμο, την «Επιστροφή», μαζί με τους ανθρώπους που βρίσκονταν κοντά της, είναι η μία πρωταγωνί-

στρια του βιβλίου και η δεύτερη είναι η κόρη της η Ελισάβετ. Κόρη λατρεμένη από τους γονείς της, μεγαλωμένη «στα πούπουλα», που είναι γραφτό να κάνει ένα μεγάλο λάθος... ίδιο με εκείνο που είχε κάνει η μητέρα της όταν ήταν νέα… Είναι απίστευτο μα γίνεται τόσες φορές τα παιδιά να επαναλαμβάνουν τα «λάθη» των γονιών τους… λες κι είναι γραμμένο στο DNA τους. Ο Βαρνάβας Καψοκώλης, ο ιερέας της Πλάκας, η ιερόδουλη Ζηνοβία Σπίνου με την δική της τραγική ιστορία, η απίστευτη πραγματικά θεία Μπεμπέκα (την χάρηκα πολύ για τις φοβερές της ατάκες), η Μόρφω Λαρδοξύστη, η κουτσομπόλα μαμή, τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι. Όλοι αυτοί μαζί, μας μεταφέρουν στις συνήθειες της εποχής, στις απόψεις, στις προκαταλήψεις… Βλέπουμε τις πολιτικές αναταραχές από κοντά αφού το σπίτι της οικογένειας Δούκα είναι απέναντι από τα ανάκτορα. Περιδιαβαίνουμε στα δρομάκια της Αθήνας που τα περισσότερα είναι μέσα στη λάσπη και στη βρώμα, ζούμε την φρικτή χρονιά του 1854 που η επιδημία της χολέρας που έφερε μαζί του ο αγγλογαλλικός στόλος ξεκλήρισε πραγματικά την επικράτεια επί τρεις μήνες. Τον διχασμό, τον συναντάμε σε όλες τις μορφές του, στην πολιτική, στην ερωτική, στην οικογενειακή ισορροπία. Παντού προβλήματα που θυμίζουν την Ελλάδα του σήμερα αν αναλύσουμε την εξέλιξη των γεγονότων. Η καθημερινότητα των ηρώων περιγράφει ακριβώς την εποχή εκείνη...

Μπορούμε να γελάσουμε πικρά στα σημεία που αναφέρονται τα δάνεια της χώρας που από τότε ξεκίνησαν και σήμερα ακόμα μας εξαθλιώνουν… Ίδιο σκεπτικό λοιπόν… η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Παλαιά η Ελλάδα είχε επιβιώσει -και συνέχιζε να επιβιώνει- μέσα από το βλέμμα κάποιων ευαίσθητων ανθρώπων και μέσα από το πείσμα τους να μην παραδώσουν τα «όπλα», αλλά να αντιστέκονται σε όσους ήθελαν να τους επιβάλουν ήθη ανάξια και να παγιώσουν ανήθικες συμπεριφορές. Τώρα, όμως, όλα είχαν αλλάξει. Όλα είχαν εκπέσει. Λες και είχαν πάρει τον κατήφορο ανεπιστρεπτί. Ένα ξεπούλημα, υλικό και ηθικό, της πατρίδας σε ξενόφερτες δυνάμεις ήταν εκείνο. Κι ας είχαν ονοματίσει οι λογιότατοι όλα εκείνα τα νεωτεριστικά ως «προσαρμογή στις επιταγές των καιρών» δήθεν! Α, ο πόλεμος μολύνει τις αισθήσεις, αλλά φαίνεται ότι και η ειρήνη δεν πάει πίσω!

Όσο θα υπάρχουνε στον κόσμο παιδιά... ζώα και λουλούδια... Μην φοβάστε! Όλα θα πάνε καλά...

Τι είδους γλώσσα οφείλει να χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στο έργο του;

Όταν κάποιος ξεκινά να γράψει ένα έργο (συνήθως πρόκειται για άτομα χωρίς πολλή εμπειρία στο συγκεκριμένο ζήτημα, τα οποία δεν έχουν εξοικειωθεί με τη συγγραφή), συχνά αντιμετωπίζει δυσκολίες οι οποίες αφορούν τη γλώσσα του κειμένου. Δημιουργούνται απορίες σχετικά με το λεξιλόγιο το οποίο ταιριάζει περισσότερο στο έργο, αν χρειάζεται να είναι επίσημο ή λιτό και καθημερινό, σχετικά με το πώς θα αντιμετωπιστούν από τον αναγνώστη οι βωμολοχίες και πώς πρέπει να εκφράζεται ο αφηγητής. Για να λυθεί αυτή η απορία, είναι αρχικά σημαντικό να γίνει ο διαχωρισμός ανάμεσα στο συγγραφέα, τον αφηγητή και τον

ήρωα. Κάποιος που γράφει ένα κείμενο υποχρεώνεται να ξεχάσει τα προσωπικά του χαρακτηριστικά και να δημιουργήσει ένα χαρακτήρα ο οποίος είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα και δεν καθρεφτίζει το συγγραφέα. Ο αφηγητής από την άλλη, είναι κι αυτός διαφορετική οντότητα και από τον ήρωα και από το συγγραφέα. Συνήθως παραμένει ουδέτερος και απλώς παραθέτει τα γεγονότα (χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχει συναίσθημα στα λόγια του.) Όσον αφορά τη γλώσσα του ήρωα, αυτή πρέπει να ταιριάζει με την κοινωνική του υπόσταση, τη μόρφωσή του, την ψυχική του κατάσταση τη στιγμή του διαλόγου, προκειμένου να γίνει αληθοφανές το

κείμενο και να παρουσιάζεται μια λογική εικόνα, την οποία ο αναγνώστης είναι σε θέση να κατανοήσει. Για παράδειγμα, ένας μορφωμένος και καταξιωμένος πρωταγωνιστής θα έχει επίσημο λόγο, ένα παιδί θα έχει λιτό λόγο, κάποιος εκνευρισμένος θα χρησιμοποιήσει χυδαίες λέξεις. Ο τρόπος ομιλίας των ηρώων συμβάλλει στο σχηματισμό της εικόνας γύρω από το πρόσωπό τους. Όπως κάθε ήρωας φοράει συγκεκριμένα ρούχα ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του, έτσι χρησιμοποιεί και διαφορετικές λέξεις για να εκφραστεί. Η γλώσσα του αφηγητή συνήθως δεν είναι χρωματισμένη όπως των χαρακτήρων, επειδή ο αφηγητής είναι αμέτοχος (αυτό συμβαίνει φυσικά όταν η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη), οπότε και δεν αισθάνεται την οργή ή τη θλίψη των ηρώων, ούτε έχει κάποια συγκεκριμένη ταυτότητα της οποί-ας τα χαρακτηριστικά χρειάζεται να ανα-δείξει. Ωστόσο, ορισμένες φορές μπορεί να χρησιμοποιήσει λέξεις τις οποίες κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα χρησιμοποιούσε, ή να αλλάξει τον τόνο στον οποίο μιλάει, με σκοπό να τονίσει ένα γεγονός ή μια εικόνα, η οποία διαφορετικά δεν θα τραβούσε την απαραίτητη προσοχή από τον αναγνώστη ή δεν θα προκαλούσε το επιθυμητό συναίσθημα.

Άλλες φορές πάλι, ο αφηγητής έχει προσωπικότητα, αν και αυτό δεν συμβαίνει συχνά, και εκφράζει ο ίδιος τις απόψεις του πάνω σε διάφορα ζητήματα. Αυτό μπορεί να γίνει εμφανές ακόμα και μέσα από μία λέξη. Κάτι άλλο το οποίο παρατηρείται ορισμένες φορές είναι ότι οι ήρωες χρησιμοποιούν την τοπική διάλεκτο, ενώ ο αφηγητής μιλάει με τελείως διαφορετικό τρόπο, χρησιμοποιώντας την επίσημη ελληνική γλώσσα (χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη).

Με λίγα λόγια λοιπόν, ένας συγγραφέας πρέπει να αποφεύγει τον επίσημο λόγο, εκτός αν αυτός αντικατοπτρίζει την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή και να χρησιμοποιεί γλώσσα που θα κάνει τον αναγνώστη να νιώσει οικεία.

Η αδιαφορία του για τον υπολογισμό του χρόνου δεν είχε να κάνει με την πίστη σε μια εποχή, ούτε με την γκρίνια για τυχόν έλλειψη αντίστασης σε όποια θα την διαδεχόταν. Γιατί, για εκείνον, ο τρέχων χρόνος αναγνωριζόταν ως η ολοκλήρωση μιας αγγαρείας και η επιβράβευσή της με μια Το βιβλίο της συγγραφέως Δρ. Ορσαλίας Κασσαβέτη «Η κυρίαρχος του σύμπαντος», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Είναι ένα ευχάριστο και σύντομο ταξίδι νοσταλγίας. Ο ήρωας της ο Πιέρρος, αναπολεί την ζωή του και τις καλοκαιρινές περιπέτειες με τους φίλους του, ενόψει της άφιξης του φθινοπώρου που τον μελαγχολεί και του ξυπνάει συναισθήματα και ξεχασμένα βιώματα. Η συγγραφέας μας διηγείται με ποιητικό, λυρικό και φειδωλό τρόπο μια καλοκαιρινή μέρα γεμάτη με περιπέτειες, συναισθήματα, καθημερινά βιώματα και θλίψη. Αυτό μου γέμισε την ψυχή όσο διάβαζα το βιβλίο. Θλίψη και ελπίδα γέμισα μέσα από την γραφή της, η οποία είναι με φυσική ροή και δημιουργεί πολλές εικόνες. Όμως έχει πλούσιο και δύσκολο λεξιλόγιο για έναν απλό αναγνώστη.

χειρότερη.

Τάνια Θεοδοσίου

Συνέντευξη

α ι ν ά Τ υ ο ί σ ο δ Θεο

γεροντοκόρη. Παρομοιάζει τον εαυτό της ως άλλο ένα λουλούδι ταπετσαρίας. Κάλι και Ράλστον: Για περίπου μια δεκαετία κρύβεται αθέατη πίσω από την ταμπέλα που της έχουν δώσει, θεωρώντας ότι είναι άσχημη, άχαρη, αφελής, σε αντίθεση με την μικρότερη αδερφή της, την Μαριάννα, τον Άγγελο των Αλεντείλ, όπως την αποκαλούσαν. Μέχρι τη στιγμή που η Μαριάννα ανακοινώνει την πρόταση γάμου που δέχεται από τον δούκα του Ρίβινγκτον. Στη βραδιά των αρραβώνων της Μαριάννας οι συγγενείς της βρίσκουν άλλη μία ευκαιρία να ρίξουν τα δηλητηριώδη βέλη τους. Τα λόγια τους πικρόχολα, στάζουν φαρμάκι, στην αρχή βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Φεύγει από τον χορό αναζητώντας καταφύγιο στην κουζίνα. Εκεί βρίσκει τον Με έναν τίτλο που ιντριγκάρει, οι ''9 αδερφό της όπου της προσφέρει ένα απαράβατοι κανόνες για να φλερτάποτήρι σέρι. ρεις ένα κάθαρμα'', έγινε η νέα προσΗ κουβέντα μαζί του, όσο και η συζήτηθήκη στην βιβλιοθήκη μου. ση που κρυφακούει λίγο αργότερα μεταΕπόμενο ταξίδι: Λονδίνο. Χρονολογία: ξύ της αδερφής του και του μέλλοντα Πρώτες δεκαετίες του 1800. Και μια άντρα της, που τη χαρακτήρισε παθητισκανδαλώδης λίστα... για να δούμε, κή, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποπού θα μας οδηγήσει; τήρι. Άμαθη στο ποτό, αλλά με το θάρρος που της έδινε, συνέταξε μια λίστα Μαθημένη από τις προηγούμενες πρω- που θα την οδηγούσε στον δρόμο του ταγωνίστριες της Sarah MacLean, δεν μαρκήσιου Ράλστον. περίμενα κάτι διαφορετικό από την Ο Ράλστον, όμορφος και αμετανόητος Κάλι, όπως την αποκαλεί η οικογένειά εργένης. Μεγάλωσε χωρίς να πιστεύει της. Λαίδη Καλπουρνία Χάρτγουελ για στην αγάπη. Φρόντισε να ενισχύσει τη τους υπόλοιπους. Ένα όνομα που μισεί φήμη του ακόλαστου καρδιοκατακτητή κι ας ανήκει σε μια αυτοκράτειρα. Η ώστε να αποφύγει τον γάμο. Η αποκάλυΚάλι, ετών εικοσιοκτώ, έχει πολλές ψη, όμως, ενός μυστικού έρχεται να ταομοιότητες με την Πενέλοπε, την ηρω- ράξει την ζωή του. Ψάχνοντας απεγνωίδα του πρώτου βιβλίου της σειράς σμένα για μια λύση, η απρόσμενη εμφά«Γοητευτικοί Τυχοδιώκτες». Την Πενέ- νιση της Λαίδης Καλπουρνία είναι η λοπε που στον κύκλο της θεωρείται απάντηση στα προβλήματα του. Η λαίδη

με την άψογη φήμη! Μια απροσδόκητη περιπέτεια ξεκινά για τους δύο πρωταγωνιστές μας. Μια περιπέτεια πέρα από κάθε φαντασία. Ένας πληγωμένος άντρας συναντά μια καθωσπρέπει κυρία έτοιμη να σπάσει τους κανόνες. Αταίριαστοι χαρακτήρες συγκρούονται. Τι καλύτερο από ένα βιβλίο πασπαλισμένο με απρόσμενες εξελίξεις, πείσματα, άφθονο γέλιο, πιπεράτες σκηνές, δούκες, μαρκησίους, χορούς, ρομαντισμό, και στο τέλος την αγάπη να τα νικά όλα.

Ένα γελάκι της ξέφυγε. Τι θα γινόταν αν οι άλλοι μάθαιναν ότι η λαίδη Καλπουρνία Χάρτγουελ, η καθωσπρέπει, καλοαναθρεμμένη γεροντοκόρη, έκανε τέτοιες βαθυστόχαστες, και σίγουρα αταίριαστες, σκέψεις, για φανταστικούς ήρωες. Αναστέναξε ξανά. Ένα αίσθημα αυτολύπησης την πλημμύρισε.

Αφήγηση vs. περιγραφή vs. διάλογος στη λογοτεχνία: ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα σε αυτές τις βασικές τεχνικές;

Από τα μαθητικά χρόνια στο μάθημα της λογοτεχνίας, διδασκόμαστε ότι οι δύο βασικές τεχνικές γραφής οι οποίες περιλαμβάνονται σε κάθε κείμενο είναι η αφήγηση και η περιγραφή. Οι δύο αυτοί τρόποι εμπλουτισμού των κειμένων είναι σημαντικά διαφορετικοί μεταξύ τους (έως και αντίθετοι θα μπορούσαμε να πούμε). Ο διάλογος από την άλλη πλευρά, παρεμβάλλεται στο κείμενο προκειμένου να το κάνει πιο άμεσο και ζωντανό και κινείται ανάμεσά τους. Το γεγονός αυτό κάνει τις τρεις τεχνικές εύκολα διακριτές μεταξύ τους, χωρίς ωστόσο να παρατηρούμε πάντα τα χαρακτηριστικά τους κατά την ανάγνωση. Η αφήγηση χρησιμοποιείται από το συγγραφέα με σκοπό να εξιστορήσει κάποια γεγονότα τα οποία δεν είναι στάσιμα, αλλά η ροή τους είναι συνεχής. Στην αφήγηση παρατηρείται συνήθως χρονική επιτάχυνση, αφού ο πραγματικός χρόνος της ιστορίας είναι μεγαλύτερος από το χρόνο που αφιερώνει ο συγγραφέας για να τον εξιστορήσει. (Για παράδειγμα, όταν αφηγείται την ιστορία χρόνων, είναι αδύνατον να περιγράψει κάθε λεπτομέρεια, οπότε επιλέγει να γράψει λίγες παραγράφους ή λίγες σελίδες μόνο.)

Η περιγραφή αφορά την αναπαράσταση εικόνων μέσα στο κείμενο. Οι εικόνες αυτές δεν είναι μόνο οπτικές (οι οποίες περιλαμβάνουν χρώματα, αντικείμενα, ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται στο οπτικό πεδίο του αφηγητή, επομένως και του αναγνώστη). Μπορούν να περιλαμβάνουν όλες τις αισθήσεις, προκειμένου το αποτέλεσμα να είναι πιο ολοκληρωμένο και αληθοφανές. Στις εικόνες εισάγεται η ακοή (π.χ. φωνές, μουσική, θόρυβος, ακόμη και η ησυχία), η όσφρηση (π.χ. μυρωδιές λουλουδιών, φαγητών, σκουπιδιών κ.α.), η γεύση (π.χ. γλυκό, νόστιμο, με γεύση φρούτων κ.α.) και η αφή (π.χ. ο αφηγητής μπορεί να αισθάνεται τη ζέστη, την υγρασία, το συνωστισμό κ.α.) Εκείνο το οποίο είναι σημαντικό να προσέξει ένας άπειρος συγγραφέας όταν αποπειράται να περιγράψει μια εικόνα στο κείμενό του, είναι να αποτυπώσει μόνο όσα βλέπει στην εικόνα που έχει μπροστά του ή έχει δημιουργήσει στο μυαλό του, περιλαμβάνοντας όπως αναφέρθηκε παραπάνω όλες τις αισθήσεις και χωρίς να προσθέσει δικούς του συναισθηματισμούς ή να αναφέρει τους ήρωες του έργου. Αν συμβεί αυτό, υπάρχει ο κίνδυνος να παρασυρθεί, με αποτέλεσμα η περιγραφή στην οποία στόχευε αρχικά να μετατραπεί σε αφήγηση. Όταν σε ένα κείμενο υπάρχει περιγραφή, στο σημείο εκείνο γίνεται μία παύση της ιστορίας, προκειμένου ο αναγνώστης να παρατηρήσει το χώρο που περιβάλλει τους ήρωες. Η ροή της ιστορίας προσωρινά διακόπτεται και στο σημείο εκείνο υπάρχει χρονική επιβράδυνση, αφού ο χρόνος που χρειάζεται ο αφηγητής για να πει όσα θέλει είναι μεγαλύτερος από τον πραγματικό (χρειάζονται λίγα δευτερόλεπτα για να παρατηρήσει μια εικόνα, όμως γράφει πολλές παραγράφους γι’ αυτήν). Ο διάλογος συμπεριλαμβάνει ενεργά τους ήρωες στο κείμενο. Το ιδιαίτερο στοιχείο του διαλόγου είναι ότι είναι το μόνο σημείο του κειμένου στο οποίο παρατηρείται ισοχρονία, δηλαδή ο χρόνος της ιστορίας είναι ο ίδιος με τον πραγματικό χρόνο στον οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα. Με αυτόν τον τρόπο, οι τρεις βασικές τεχνικές οι οποίες υπάρχουν σχεδόν σε κάθε κείμενο (από πολλά κείμενα απουσιάζει ο διάλογος) γίνονται διακριτές τόσο ως προς το χρόνο της ιστορίας, όσο και ως προς το περιεχόμενό τους.

Δ ι α β ά ζ ο ν τ α ς σ τ η ν Μ ο ν μ ά ρ τ η

Από το Café des 2 Moulins, εκεί όπου γυρίστηκε η γαλλική ρομαντική κομεντί «Amelie», η Αγγελίνα Παπαθανασίου μας προτείνει βιβλία με φόντο το Παρίσι.

Με κέρδισε η ατμόσφαιρά τους και με έκανε να μονολογήσω: ‘Ο Δαγκλής το έχει’. Η συλλογή ξεκινά με το ομότιτλο διήγημα, ίσως την πιο σκληρή ιστορία του βιβλίου. Αν ψάχνετε για υπερφυσικό τρόμο, ατυχήσατε, αλλά μονάχα προσωρινώς. Οι υπόλοιπες τέσσερις (ή ίσως οι τρεις, για να είμαι πιο ακριβής στα λεγόμενά μου) θα σας αποζημιώσουν. Δε θέλω να μπω σε πολλές λεπτομέρειες σχετικά με την πλοκή του κάθε διηγήματος γιατί θεωρώ πως θα χαθεί κάτι από την αγωνία της ανάγνωσης. Θα σταθώ περισσότερο σε αυτά που μου άρεσαν και σε ένα δύο σημεία που θεωρώ πως χρειαζόταν μια παραπάνω δόση εμπειρίας από την πλευρά του συγγραφέα.

Ομολογώ πως ήμουν αρκετά διστακτικός όταν ξεκίνησα να διαβάζω τα Αγαλήνευτα Βάθη. Λίγο που δεν είχα ιδέα ποιος είναι ο Μιχάλης Δαγκλής, αν και την ανθολογία Κόρες τις Νύχτας την είχα υπόψη μου, κάτι που το οπισθόφυλλο χαρακτηρίζει το βιβλίο ως ανθολογία ενώ πρόκειται για συλλογή διηγημάτων (εάν δεν γνωρίζετε τη διαφορά, ανθολογία είναι όταν συμμετέχουν πολλοί συγγραφείς, συλλογή όταν τα διηγήματα ανήκουν σε έναν μόνο), ε, είπα από μέσα μου: ‘Ακόμα ένας wannabe συγγραφέας τρόμου του σωρού’. Ναι, ντροπή μου, το παραδέχομαι, αλλά αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη. Η οποία εξαφανίστηκε μετά από 10 περίπου σελίδες.

Όσοι με γνωρίζουν καλά στον χώρο του Φανταστικού, ξέρουν πως δεν είμαι φαν του νέου αυτού κύματος του παραδοσιακού τρόμου. Είμαι λιγάκι πιο ‘Αμερικανάκι’. Επίσης, σιχαίνομαι τις ντοπιολαλιές, εκτός κι αν έχουν λόγο ύπαρξης και προσθέτουν στη ζωντάνια της αφήγησης και στη δημιουργία της ανάλογης ατμόσφαιρας. Αυτό ήταν το πρώτο (πολύ μεγάλο για μένα) στοίχημα που κέρδισε με την πένα του ο Δαγκλής. Όλα τα διηγήματα διαδραματίζονται στον ελλαδικό χώρο (από τα νησιά μας, μέχρι τον Πειραιά και τον Θεσσαλικό κάμπο) ο οποίος παίζει δυναμικό ρόλο στην πλοκή και την εξέλιξη της εκάστοτε ιστορίας. Επίσης, παρόλο που στους διαλόγους ο συγγραφέας χρησιμοποιεί πολύ συχνά την τοπική διάλεκτο (ιδίως στο ομότιτλο διήγημα που συν τοις άλλοις διακρίνε-

ται και για το εξεζητημένο λεξιλόγιο των σφουγγαράδων) δεν πέφτει στην παγίδα της υπερβολής, καθιστώντας έτσι απολύτως κατανοητά τα λεγόμενα των πρωταγωνιστών του. Μιας που ανέφερα τους πρωταγωνιστές να πω πως εξεπλάγην ευχάριστα από την αληθοφάνεια και την πρωτοτυπία που τους χαρακτηρίζει (εντάξει, υπάρχει και ένας επίδοξος συγγραφέας, αλλά είναι μόλις 1 στους 5). Ένα τελευταίο σημείο το οποίο με χαροποίησε, είναι πως ο Δαγκλής φαίνεται να έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο στην περιγραφή σκηνών δράσεων, κάτι που ξεκουράζει τον αναγνώστη και προσθέτει μια επιπλέον δόση αδρεναλίνης. Κατανοώ πως κάποιοι ίσως να προτιμούν πιο παραδοσιακές νόρμες στη φύση του τρόμου, αλλά εγώ προσωπικά προτιμώ τέτοιους τολμηρούς πειραματισμούς. Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως τα Αγαλήνευτα Βάθη είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει από Τρόμο. Δεν είναι. Όμως σαφέστατα πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλό πρώτο εγχείρημα ενός νέου συγγραφέα, τον οποίο σίγουρα θα έχω στον νου μου για την επόμενη δουλειά του. Αυτό που θα τον συμβούλευα ώστε να βελτιώσει λίγο την αληθοφάνεια των ιστοριών του, είναι να δημιουργήσει ένα καλό δίκτυο beta readers, οι οποίοι θα του δίνουν ακριβοδίκαια το αναγκαίο, αν και πολλές φορές παρεξηγημένο, feedback που θα τον κάνει πολύ καλύτερο. Μια δεύτερη, και τρίτη και τέταρτη, ματιά θα έκανε κάποιες από τις ιστορίες του βιβλίου πιο δυνατές, πιο μεστές. Προσωπικά ξεχώρισα το Ζητείται Φαροφύλακας (ένας τιμιότατος

φόρος τιμής στον μεγάλο Lovecraft) και το Μία Κρυμμένη Αλήθεια, η οποία στ` αλήθεια με ανατρίχιασε.

Να το πάλι το μουρμούρισμα. Τώρα κατάλαβα ότι προερχόταν από εκείνον. Στεκόταν έτσι απαθής και ψιθύριζε γρήγορα αλλά πολύ σιγά, μ`έναν συριστικό ήχο σαν φύλλο που θροΐζει. Αν σας αρέσει ο τρόμος, είτε πρόκειται για τον ωμό ρεαλισμό των πιο κατάπτυστων ανθρώπινων συναισθημάτων είτε για τους Μεγάλους Παλαιούς ή ακόμα και για το εκκολαπτόμενο ρεύμα του folk horror, είμαι βέβαιος πως θα βρείτε στα Αγαλήνευτα Βάθη τουλάχιστον μια ιστορία που θα σας συναρπάσει. Πάρτε μια βαθιά ανάσα και αφεθείτε στα παγωμένα νύχια των ανήλιαγων κυμάτων που γέννησε η σκοτεινή φαντασία του Μιχάλη Δαγκλή.

«Κρίμα, και μου φάνηκε πρόσχαρος άνθρωπος», μουρμούρισε.

«Το κρασί, γιόκα μου. Το βάλσαμο του πονεμένου. Αυτό είναι που κάνει τους ανθρώπους πρόσχαρους».

«…Τρέχα! Τρέχα και βάλε στη θάλασσα φωτιά. Δε τη να καίγεται».

Τόνια Κυριφίδη

Η αγάπη είναι ό,τι πιο ευγενικό μπορεί να αισθανθεί ένας άνθρωπος. Δεν έχει όρια, δεν έχει στεγανά, δεν υπακούει σε νόμους, αψηφά εγωισμούς και συμφέροντα· εμπόδια και κακοτοπιές. Κάνει τα πάντα εφικτά, απλά και δυνατά. Όλα αυτά όμως η πραγματική, η ανιδιοτελής αγάπη!

Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

Για την μόρφωσή της, οι γονείς της επέλεξαν τη διδασκαλία κατ’ οίκον και βρήκαν τη κυρία Δωροθέα που ήταν η καλύτερη δασκάλα σε όλο το βασίλειο. Η κυρία Δωροθέα δεν ήταν μόνο καλή δασκάλα αλλά και επίμονη. Έβαλε σκοπό της ζωής της να κάνει χαρούμενη την πριγκίπισσα. Έτσι, όταν το βασιλικό ζευγάρι έφυγε λίγες μέρες από το παλάτι για να πάει σε έναν γάμο, η κυρία Δωροθέα έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιό της. Θα καταφέρει να κάνει την πριγκίπισσα Ευτυχία να χαμογελάσει; Τι θα συμβεί όταν επιστρέψει το βασιλικό ζεύγος και μάθει όσα συνέβησαν στο παλάτι, κατά την απουσία του;

Εκείνο που σε εντυπωσιάζει με την πρώτη ματιά, είναι το υπέροχο εξώφυλλο του βιβλίου. Καθώς ξεφυλλίζεις τις σελίδες, οι εικόνες, η μια μετά την άλλη, σε μαγεύουν. Η πανέμορφη εικονογράφηση του βιβλίου ανήκει στη Francesca Rossi. Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 6+. Ηρωίδα του βιβλίου της Μαρίας Ανδρικοπούλου, είναι η πριγκίπισσα Ευτυχία. Κανείς δεν την αποκαλεί όμως έτσι, αφού η ίδια δεν γελά σχεδόν ποτέ. Όλοι, πίσω από την πλάτη της, την αποκαλούν Αγέλαστη. Τίποτα δεν της προκαλεί τη χαρά και το γέλιο. Έχει τα πάντα αλλά με τίποτα δεν ικανοποιείται.

Μια όμορφη ιστορία για τη σημασία της φιλίας στη ζωή μας. Πολλά τα μηνύματα που έμμεσα προβάλλει η συγγραφέας. Η αφθονία των υλικών αγαθών, σίγουρα δεν αποτελεί εγγύηση για την ευτυχία και τη χαρά στη ζωή μας. Τα χρήματα δεν είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ευτυχία. Η συγγραφέας, με τη βοήθεια της ηρωίδας της, της πριγκίπισσας Ευτυχίας, δείχνει στους μικρούς της αναγνώστες τις σημαντικές αξίες της ζωής. Παράλληλα, κάνει τους γονείς να προβληματιστούν για το τρόπο με τον οποίο δείχνουν την αγάπη στα παιδιά τους. Ευτυχισμένα παιδιά δεν είναι αυτά που έχουν ό,τι ζητήσει η ψυχή τους, ούτε αυτά που είναι κλεισμένα σε μια γυάλα για να μη πληγωθούν, να μη λυπηθούν. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί από μικρούς και μεγάλους αναγνώστες.

«Αγαπάω τ’ ό,τι θλιμμένο στον κόσμο, Τα θολά τα ματάκια, τους άρρωστους ανθρώπους, Τα ξερά, γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα, Τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους. Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ ένα δισάκι Για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε. Τους τυφλούς μουσικούς των πολύβουων δρόμων, Τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν Τον ιππότη που είδαν μια βραδιά στο όνειρό τους Να φανεί απ τα βάθη του απέραντου δρόμου Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια Και δεν ξέρουν καλά αν θα γυρίσουν ποτέ πίσω Αγαπάω, και θα θελα μαζί τους να πάω, Κι ούτε πια να γυρίσω Αγαπάω τις κλαμένες, ωραίες γυναίκες Που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα. Αγαπώ σε τούτον τον κόσμο ό, τι κλαίει Γιατί μοιάζει με μένα.» Αγαπάω – Νίκος Καββαδίας

Η διαθήκη ενός ηλικιωμένου Ιταλού δόγη αναγκάζει δύο τελείως διαφορετικούς ανθρώπους να συνυπάρξουν κάτω από την ίδια στέγη, σε μία έπαυλη στον Θεσσαλικό κάμπο, για τρεις μήνες. Εκείνος, απόγονος του Ιταλού δόγη και κληρονόμος του. Εκείνη, απόγονος της γυναίκας που αγάπησε και πόθησε ο παππούς του και μισεί όλη του η οικογένεια. Ο Ραφαέλο Άντζελο Μπαλντίνι είναι ένας άντρας που τη ζωή του διαφεντεύει η τιμή και το χρέος απέναντι στην οικογένειά του και τον τίτλο του. Η Ελβίρα είναι μια γυναίκα που ζει ελεύθερη, χωρίς πρέπει και κανόνες. Η πρώτη τους συνάντηση είναι επεισοδιακή, καθώς εκείνος έχει μάθει να την εχθρεύεται και εκείνη να τον απεχθάνεται. Παρόλα αυτά εκείνη δέχεται να υποστεί τη συγκατοίκηση, για να μην χάσει εκείνος την κληρονομιά του.

Αποφασίζουν από κοινού να ψάξουν τον λόγο που ο παππούς του τη θεωρεί οικογένεια και αν τους ενώνουν συγγενικοί δεσμοί. Η συνεχής επαφή τους, τους κάνει να τσακώνονται συνεχώς. Αλλάζει όμως και ο τρόπος που βλέπει ο ένας τον άλλον. Το πάθος γεννιέται μεταξύ τους, αν και οι δυο προσπαθούν να το κρύψουν. Συγκρούονται συνεχώς για ασήμαντες αφορμές. Εκείνη για να κρύψει τον έρωτα που γεννιέται στην καρδιά της για πρώτη φορά και εκείνος για να κρύψει τη ζήλια και το απαγορευμένο πάθος που του γεννά. Όσο περνάει ο καιρός και ο χρόνος λιγοστεύει, τόσο το πάθος τους γίνεται ανεξέλεγκτο και αποφασίζουν να το ζήσουν. Εκείνος όμως δεν της έχει πει ότι είναι αρραβωνιασμένος... Τι θα συμβεί όταν στην έπαυλη εμφανίζεται η αρραβωνιαστικιά του Ραφαέλο; Πόσα εμπόδια θα βρεθούν στο δρόμο τους; Θα καταφέρουν να τα ξεπεράσουν; Πόσο κακό μπορεί να κάνει το ψέμα και ο εγωισμός; Πόσες θυσίες μπορείς να κάνεις γι' αυτόν που αγαπάς; Δύο άνθρωποι που δεν έχουν γνωρίσει την αγάπη, που δεν πιστεύουν σ' αυτήν, θα βρεθούν και θα νιώσουν τη δύναμή της. Η αγάπη θα αλλάξει τη ζωή τους, τον τρόπο σκέψης τους και θα προσπαθήσει να καθοδηγήσει τα βήματά τους. Θα ακολουθήσουν όμως τον δρόμο που τους προδιαγράφει ή θα αφήσουν τη ζήλια, το μίσος και τον εγωισμό να τους κατευθύνει; Ένα απίστευτο ταξίδι στη Θεσσαλία και στη Ρώμη, γεμάτο πάθος, έρωτα και αγάπη. Πλημμυρισμένο από ευτυχία, γέλιο και περιπέτεια.

Όταν ο Ραφαέλο την είδε να κατεβαίνει φορώντας ένα μαύρο τοπ, που άφηνε ακάλυπτο το γραμμωμένο στομάχι της, και μια λευκή μεταξωτή μάξι φούστα, που έφθανε ως τους αστραγάλους και την έκανε να φαίνεται πιο ψηλόλιγνη απ' ό,τι ήδη ήταν, ένιωσε την καρδιά του να πεταρίζει στο στήθος. Είχε μαζέψει τα μαλλιά της σε ένα σινιόν στον αυχένα και κάποιες τούφες έπεφταν ανέμελα στο όμορφο πρόσωπό της. Τα καστανά μάτια της έλαμπαν ζωηρά και στα πλούσια χείλη της υπήρχε ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο. Στα αυτιά της είχε επιλέξει να φορέσει ένα ζευγάρι ασημένια σκουλαρίκια. Ήταν απλή και ταυτόχρονα εντυπωσιακή. Ένιωθε ότι τον ανάγκαζε να την κοιτάξει... Λες κι αν έχανε αυτή την εικόνα, θα γινόταν ο πιο φτωχός άνθρωπος του πλανήτη. Αναγκάστηκε να υπενθυμίσει στον εαυτό του ότι αυτή ήταν αντίπαλός του κι έπρεπε να κάνει τα πάντα για να προστατεύσει τ' όνομα και την περιουσία του. Αλλά για σήμερα, ας επέτρεπε στον εαυτό του να είναι κύριος και να φερθεί αξιοπρεπώς στη φιλοξενούμενή του χωρίς να την προσβάλει ή να της επιτεθεί μ' οποιοδήποτε τρόπο.

Με δόσεις ζήλιας, ειρωνείας, εγωισμού, αλαζονείας, μίσους και απέχθειας. Πόση δύναμη έχει άραγε η αληθινή αγάπη; Μπορεί να ξεπεράσει τα εμπόδια; Πόσο πρέπει να παλέψεις γι' αυτήν; Η συγγραφέας Έλενα Αντωνίου, για μια ακόμα φορά μας ταξιδεύει στα μονοπάτια του έρωτα και μας χαρίζει υπέροχα συναισθήματα που ευφραίνουν την καρδιά και αγαλλιάζουν την ψυχή! Οι λάτρεις των αισθηματικών ιστοριών θα το λατρέψουν!!!

Les Demoiselles d'Avignon

Ας απεγκλωβίσουμε την λέξη τέχνη από τα διάφορα συναισθήματα άγχους σχετικά με την κατανόηση νοήματος. Η τέχνη προϋπήρχε της έμπνευσης, του νοήματος, αλλά σίγουρα δεν υπήρχε πριν τον άνθρωπο. Η αποκωδικοποίηση είναι καθαρά προσωπική και εκεί έγκειται ένα μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής απόλαυσης. Είτε ασχολείσαι ενεργά με τη ζωγραφική, είτε είσαι ένας αιώνιος λάτρης αυτής της τέχνης, είτε σε εμπνέει περισσότερο ο σουρεαλισμός, είτε σε μαγεύει η αναγεννησιακή τεχνοτροπία, αποκλείεται να μην έχεις ενδώσει ποτέ στην παρατήρηση ενός πίνακα του Πικάσο.

Η απάντηση, λοιπόν, της αλλοπαρμένης αρθρογράφου είναι: και αν μπορούσες να καταλάβεις, ή έστω να συναισθανθείς έναν οποιονδήποτε πίνακα σε μερικά βήματα;

Ας λάβουμε ως παράδειγμα τον «Les Demoiselles d'Avignon», το πρώτο έργο Ίσως ξέρεις μερικά στοιχεία της ζωής που εναρμονίζει τον κυβισμό με την του, έχεις ακουστά για την –αντικείμενο μοντέρνα τέχνη και σκανδαλίζει τόσο πολλών ψυχολογικών μελετών- σχέση καλλιτέχνες και φίλους του Πικάσο, όσο του με τις γυναίκες, λέγοντας με περίσσιο και κάθε απλό παρατηρητή της εποχής, θράσος ότι για τον ίδιο υπάρχουν δύο σε σημείο να θεωρηθεί ανήθικο. είδη γυναίκας, οι βασίλισσες και τα Σε πρώτο στάδιο, απλώς κοίταζε. Περιέχαλάκια της πόρτας. Ίσως, κάποτε να γραψε τα πρόσωπα, τα αντικείμενα, τον διάβασες για την υπέρμετρη αγάπη που ευρύτερο χώρο – σκηνικό. έτρεφε για την μητέρα του, για τις γυναίκες που αυτοκτόνησαν ή κατέρρευσαν Πέντε γυναίκες με το βλέμμα στραμμένο ψυχολογικά λόγω των ακραίων αντιπρος εσένα, σχεδόν κρυσταλλωμένο, δίδράσεών του. χως την παραμικρή έκφραση συναισθήματος, απελευθερωτικά γυμνές, χωρίς Τέλος, ίσως έχεις αφιερώσει μερικά λεπτά ντροπή. Πίσω γαλάζιες σκιές αγγίζουν από τη ζωή σου για να παρατηρήσεις κά- τα σώματα δίνοντας την αίσθηση ενός ποιον πίνακα αυτού του ανθρώπου και σεντονιού. Ενδεχομένως, αν αλλάξεις να αναρωτηθείς τι είναι αυτό που κίνησε οπτική θα διακρίνεις ότι η δεύτερη γυτην φαντασία του, έδωσε πνοή στα πινέναίκα αριστερά είναι ξαπλωμένη. Δίνεται λα του και τον μετέτρεψε σε ένα σημαη αίσθηση της επαφής μιας και όλα τα ντικό καλλιτέχνη, ενίοτε επαναστατικό, πρόσωπα απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους. για την εποχή του. Μερικά φρούτα βρίσκονται άθικτα στο κέντρο του χώρου, κατανοώντας πια ότι Δικαίως, θα σπεύσει κάποιος να αντιυπάρχει ένα δωμάτιο που περιμένει δράσει λέγοντας ότι, είναι τόσο δύσκολο επισκέπτη. να διεισδύσεις στο μυαλό ενός δημιουργού και να μετατρέψεις τον καλλιτεχνικό Δύο γυναίκες στα δεξιά φορούν μάσκες, του κώδικα σε απλές εξηγήσεις του έργου θυμίζοντας αφρικανική τελετουργία. Το του. γυναικείο σώμα αποκτά μία πιο άγρια

διάσταση. Το στήθος θυμίζει μια μορφή διαμαντιού, πολύτιμο τόσο για την γυναίκα όσο και για τον καλλιτέχνη. Ίσως ένα έργο στο οποίο φαίνεται ο διχασμός του Πικάσο για την γυναίκα. Το ακραίο μίσος, η ωμότητα στην παρουσίαση της σάρκας αλλά και η επιθυμία για απελευθέρωση της σεξουαλικότητας. Θαρρείς ότι το κάθε βλέμμα σε ακολουθεί παντού, το κάθε κοφτερό χαρακτηριστικό πάνω στο γυναικείο τους σώμα αγκαλιάζεται από ένα αέρινο σεντόνι, δημιουργώντας μια αίσθηση απρόκλητου και απρόσκοπτου ερωτισμού. Σε ένα επόμενο επίπεδο, θα μπορούσες να τοποθετήσεις το έργο σε κάποια ιστορική περίοδο. Το συγκεκριμένο έργο ανήκει σε μία περίοδο που επέρχεται και της γαλάζιας και της ροζ, που υπήρξαν καταλύτες τόσο στην ιδιοσυγκρασία του καλλιτέχνη όσο και στο περιεχόμενο των έργων του. Ενώ στα πρώιμα έργα του ζωγράφιζε ό,τι έβλεπε, περνώντας από την καταθλιπτική μπλε περίοδο στην ελπιδοφόρο ροζ, έχει ήδη αρχίσει να αποτυπώνει στον καμβά ό,τι νιώθει. Τα γήινα χρώματα, η θερμότητα του έργου αυτού, συνδυάζεται με μία ψυχρή πινελιά: το θαλασσί σεντόνι που τυλίγει τις κοπέλες. Μία απόπειρα του καλλιτέχνη να εκφράσει τον πόνο ή την μοναξιά που περιτυλίγει μία γυναίκα ή και τον ίδιο. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι το έργο αυτό δεν σκανδάλισε μόνο λόγω της αναπαράστασης του γυμνού, αλλά και λόγω της θεματικής που είχε: ο Πικάσο αναπαριστά έναν οίκο ανοχής. Αν μέχρι τώρα αυτή η ιδέα λάνθανε στα σοκάκια της σκέψης σου, ίσως θα έπρεπε να δεις την αρχική μορφή του πίνακα.

Δύο ανδρικές μορφές, ένας ναύτης στο κέντρο των γυναικών και ένας φοιτητής ιατρικής να στέκεται στην αριστερή πλευρά. Μία φιγούρα αχόρταγης επιθυμίας στο κέντρο του πίνακα και ένας επιστήμονας – παρατηρητής, ή ακόμα και καλλιτέχνης μιας και ήταν σύνηθες τότε οι ζωγράφοι να παρακολουθούν τα ανθρώπινα σώματα για καλύτερη αναπαράστασή τους. Χαρακτηριστικό, εδώ, ότι ο παρατηρητής αυτός κρατάει ένα κρανίο, ένα σύμβολο θανάτου κάνοντας, ίσως, σαφές ότι όλες οι απολαύσεις κάποτε τελειώνουν. Θα μπορούσες να παρατηρήσεις αυτά αλλά και τόσα άλλα, όπως για παράδειγμα τις μάσκες που φορούν οι γυναίκες στα δεξιά τις οποίες αν τις εντάξεις σε ένα ιστορικό πλαίσιο θα σκεφτείς ότι τον 20ο αιώνα η Γαλλία, τόπος κατοικίας του Πικάσο, είχε ιδρύσει αποικίες σε πολλές αφρικανικές περιοχές, ανταλλάσσοντας όχι μόνο πληθυσμούς αλλά και στοιχεία πολιτισμού. Σε τελευταίο στάδιο όμως, αυτό το οποίο κρίνεται και σημαντικότερο, είναι να καταφέρεις να αγγίξεις με την δική σου ματιά τον πίνακα, να δημιουργήσεις ένα προσωπικό πλαίσιο στο οποίο θα ερμηνεύσεις σημαντικές και μη λεπτομέρειες. Δυστυχώς, δεν θα μπορέσεις μήτε εσύ, μήτε εγώ να παρακολουθήσουμε τον καλλιτεχνικό μονόλογο του Πικάσο με κάποιο έργο του. Ακόμα και αν μας δινόταν η ευκαιρία, υπάρχουν κάποια αόρατα νήματα που πάντα θα εμπερικλείουν το πραγματικό συναίσθημα, την ατόφια μορφή της σκέψης ενός καλλιτέχνη από την προσβάσιμη ύλη, την τελική εικόνα.

Οι πόρτες άνοιξαν απαλά, λες δια μαγείας, προς το εσωτερικό της έπαυλης. Το φως που ξεχύθηκε έξω σχεδόν με τύφλωσε. Οι λέξεις δε μπορούν να περιγράψουν τον τρόμο, ούτε την ησυχία που το συνόδευε... Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι το φως μπορεί να προκαλέσει τόσο τρόμο. "Σίγουρα έγινε κάποιο λάθος", ψιθύρισα. Μία ακόμα εξαιρετική δουλειά από τις εκδόσεις ARS NOCTURNA, τις οποίες προσωπικά συμπαθώ ιδιαιτέρως, τόσο λόγω της ενδιαφέρουσας θεματολογίας τους, όσο και της πολύ σοβαρής δουλειάς που κάνει ο συγκεκριμένος εκδοτικός οίκος σε επίπεδο μετάφρασης, επιμέλειας αλλά και επιλογής υλικού.

Η Προσευχή (Violet Hunt - 1895) Ο Ζωγράφος των Νεκρών Κοριτσιών (Edna W. Underwood - 1911)

Δεκαέξι γοτθικές ιστορίες από τις κορυφαίες συγγραφείς του είδους, γραμμένες όλες μεταξύ του 1895 και του 1951, απαρτίζουν το σύνολο αυτής της δουλειάς.

Εντυπωσιακές βιβλιοθήκες, καθρέφτες που τρέμεις στη σκέψη να κοιτάξεις μήπως και αντικρίσεις μέσα τους ένα απέραντο κενό, εντυπωσιακά και παλαιά σπίτια Η Μάγισσα του Νερού δίπλα σε νεκροταφεία, αλλόκοτες οπτασί(Henrietta D. Everett - 1920) ες, άπλετο μυστήριο, και φυσικά το αγαπημένο μας σκοτεινό και βροχερό ΛονδίΟ Θεός να Δώσει να Παραμείνει νο, ξεδιπλώνονται με μαεστρία μέσα στη Ακίνητη συγκεκριμένη συλλογή.

(Cynthia Asquith - 1931)

Το Μοναχικό Απόγευμα της Έλσι (Marjorie Bowen - 1933)

Όλες οι συγγραφείς είναι Αγγλίδες και Αμερικανίδες, με μοναδική εξαίρεση τη Δανέζα Karen Blixen (1885-1962). Λόγω του μεγάλου όγκου των ιστοριών, έχω επιλέξει έξι από αυτές, χωρίς ωστόσο να υποβαθμίζω τις υπόλοιπες:

«Η πολυσχιδής προσωπικότητα του Κωνσταντίνου και το σημαντικό επίτευγμά του να δημιουργήσει την τεράστια αυτοκρατορία του, αλλά και η αδιαμφισβήτητη συμβολή του στην επικράτηση του Χριστιανισμού στην Ανατολή, την Ευρώπη και κατ’επέκταση σε όλο τον κόσμο, είναι αντικείμενο μελέτης έως και σήμερα. Το «Εν Τούτω Νίκα» δεν έπαψε από τότε να αποτελεί το λάβαρο της αυτοκρατορίας που, για όσο διάστημα το κρατούσε ο στρατός του Κωνσταντίνου, δεν ηττήθηκε ποτέ.» Ένα διαφορετικό βιβλίο διάβασα τούτη τη φορά, ένα βιβλίο που μιλάει για 15 όνειρα που άλλαξαν τον κόσμο. Πιστεύουμε τελικά στα όνειρα ή όχι; Μας επηρεάζουν όταν ξυπνάμε το πρωί, τα θυμόμαστε, τι συναισθήματα μας δημιουργούν; Βλέπουμε έντονα όνειρα που μας δίνουν κάποιο μήνυμα ή θεωρούμε πως όλα αυτά είναι παιχνίδια της σκέψης μας που όταν αφηνόμαστε στην αγκαλιά του Μορφέα χορεύουν πίσω από τα κλειστά μας μάτια; Διάφορες αναλύσεις υπάρχουν, πολύ δε περισσότερες θεωρίες από μεγάλους ψυχαναλυτές για όλα αυτά. Το βιβλίο του Κου Ζωίδη όμως μας παρουσιάζει δεκαπέντε διαφορετικές περιπτώσεις, όπου τα όνειρα οδήγησαν τον άνθρωπο που τα είδε σε μία μεγάλη ανακάλυψη, στην δημιουργία ενός έργου υπέροχου και ανεπανάληπτου, ο καθένας στον τομέα που ασχολιόταν. Από τον Αβραάμ και τον Ιακώβ έως τον Αϊνστάιν και τους Beatles, ένα όνειρο έπαιξε ρόλο!!! Θέματα θρησκείας, χημείας, μαθηματικών, πολιτικής και μουσικής, είτε βρήκαν την συνέχειά τους, είτε αναπτύχθηκαν έπειτα από ένα όνειρο. Φοβερό; Το πιο φοβερό κατά την άποψή μου είναι η σύλληψη της ιδέας του να γραφτεί ένα τέτοιο βιβλίο που μας δίνει τέτοιου τύπου πληροφορίες. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως το λατρεμένο μου τραγούδι “Yesterday” των Beatles, αυτή η τεράστια επιτυχία, προέκυψε από ένα όνειρο του Paul McCartney! Ούτε μπορούσα να ξέρω πως ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Αβραάμ Λίνκολν, είχε δει το τέλος του στον ύπνο του! Ενδιαφέρον λοιπόν αυτό το βιβλίο, διδακτικό, με όμορφο λόγο και άκρως διαφωτιστικό για όλους όσους έχουν τέτοιες απορίες και ανησυχίες σε τόσο ειδικά θέματα.

Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα το βιβλίο αυτό, ήλθε να με βάλει σε έναν κόσμο άγνωστο, σ' ένα κομμάτι της ιστο-ρίας μας που κανένας δεν μας δίδαξε ποτέ. Διαβάζοντας όμως κατάλαβα ότι καμία κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να παρουσιάσει στα διδακτικά μας βιβλία της Ιστορίας, την ιστορία της Βορείου Ηπείρου. Οι πολιτικοί ηγέτες μας δεν έχουν προσφέρει στον Ελληνισμό της περιοχής την προστασία που χρειαζόταν ούτε παλαιότερα μα ούτε και τώρα, με λίγα λόγια «σφυρίζουν αδιάφορα και ένοχα» για τους Έλληνες της περιοχής. Ήξερα πως για σαράντα χρόνια στην Αλβανία υπήρχε ο «μέγας» αριστερός Σταλινικός δικτάτορας Ενβέρ Χότζα, ήξερα πως επρόκειτο για μία χώρα αποκλεισμένη τελείως, με κλειστά σύνορα. Όμως δεν ήξερα τι γινόταν μέσα στη χώρα αυτή, δεν ήξερα πόσο υπέφεραν οι Έλληνες συμπατριώτες μας της Βορείου Ηπείρoυ. Κι έρχεται ο κος Θοδωρής Δεύτος με αυτό το βιβλίο του «Το πέρασμα αντίκρυ» και μας δίνει ένα τεράστιο χαστούκι από αυτά που βλέπουμε «αστράκια», που μας κατεβάζει από το άλογο της περηφάνιας, που μας κάνει να σκύψουμε με ντροπή το κεφάλι μας για αυτό το συ-γκεκριμένο θέμα, αφού παρότι ο Ελληνικός στρατός είχε ελευθερώσει τρεις φο-ρές την Βόρεια Ήπειρο, τελικά για «άγνωστους λόγους» την χάσαμε από τα χέρια μας. 400.000 Έλληνες στα χέρια των Αλβανών που παραληρούσαν από μίσος, που βασάνισαν με τον χειρότερο τρόπο, που φυλάκισαν χωρίς αιτία για δεκαετίες ολόκληρες τους συμπατριώτες μας...

Αυτός ο αιμοβόρος, ο αχάριστος ηγέτης, που κυβέρνησε σαράντα ολόκληρα χρόνια με τον φόβο, τον χαφιεδισμό, την ελεεινή προπαγάνδα και το ψέμα, δεν αφάνισε μόνο χιλιάδες Βορειοηπειρώτες αλλά και πολλούς δικούς του. Έφτασε στο σημείο να σκοτώσει ακόμη και τον γαμπρό του, τον άντρα της αδελφής του, από την καχυποψία και την ανασφάλεια που τον διακατείχε. Έτσι κρατήθηκε στην εξουσία, με τον φόβο, τις καταδόσεις και το αίμα. Πολύ αίμα….

Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι, τα κορμιά πάλλονταν από τη συγκίνηση, οι σφυγμοί κάλπαζαν μες στα κορμιά και στις ψυχές τους, είχαν φθάσει στο Θεό… Εκείνες τις στιγμές απελευθερώθηκαν όσα συναισθήματα καταπιέζονταν τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια. Αυτή ήταν η στιγμή των στιγμών και για τους δύο.

Το 1955, πέντε νέα παιδιά προσπαθούν να περάσουν νύχτα στην Ελλάδα και να γλυτώσουν για πάντα από τον φρικτό τρόπο ζωής που έχουν γνωρίσει. Επικίνδυνο και δύσκολο το εγχείρημα, έχει σαν κατάληξη να περάσουν μόνο οι δύο από αυτούς, αφήνοντας πίσω τους υπόλοιπους τρεις που θεωρούν νεκρούς. Ο Οδυσσέας Ντάικος, βρίσκεται τελικά στην Αμερική όπου καταφέρνει με πάρα πολλή δουλειά να γίνει πολύ πλούσιος και γνωστός. Δημιουργεί οικογένεια με την γλυκιά Δανάη και αποκτά δύο παιδιά. Το μυαλό του όμως δεν φεύγει ποτέ από το χωριό του και την πατρική του οικογένεια, στέλνει γράμματα και χρήματα μα απάντηση καμία, δε γνωρίζει αν ζουν, αν τα λαμβάνουν, νέο δεν έχει από πουθενά και αυτό τον «κατατρώει»… Το 1989 με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, μαθαίνει πως το σκληρό κράτος του Χότζα διαλύεται και τα σύνορα με την Ελλάδα άνοιξαν. Φτερά κάνει και πετά για να βρεθεί ξανά μετά από 35 χρόνια στο πατρικό του και να μάθει τι έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια σε όλους τους αγαπημένους του αλλά και να περιγράψει και αυτός τη δική του εξέλιξη…

Οι διηγήσεις από όλες τις μεριές συγκλονίζουν πραγματικά. Η ανάσα κόβεται καθώς διαβάζουμε την ιστορία του καθενός μέσα σε αυτά τα χρόνια. Το στομάχι «γίνεται κόμπος» και δεν λύνεται με τίποτε... Η λύπη, η αγωνία, η απογοήτευση, η ενοχή βασιλεύουν στο μυαλό. Πρωτόγονες συνθήκες που καταστρέφουν ανθρώπινα μυαλά, σώματα και σκέψεις. Νέα παιδιά που μεγαλώνουν στη στέρηση, στην αμάθεια και στη μαυρίλα. Στα μάτια μου δημιουργείται η εικόνα από τις περιγραφές τους και τα κλείνω δυνατά μήπως κατορθώσω να την διώξω... τίποτα όμως δεν αλλάζει αφού ο λόγος του συγγραφέα με σπρώχνει να διαβάσω τη συνέχεια και να καταλάβω, να πονέσω μαζί τους, να κλάψω μαζί τους, να αναρωτηθώ... γιατί τόσο μίσος; Τελειώνοντας, ένα μπορώ να πω, πως συνιστώ ανεπιφύλακτα το βιβλίο του κου Δεύτου για όσους θέλουν να δουν και μία άλλη άποψη, για όσους – σαν εμένα πριν το διαβάσω - δεν γνωρίζουν την αλήθεια από την απέναντι μεριά... πριν «Το πέρασμα αντίκρυ».

Διαβάζοντας στο Εδιμβούργο

Για τσάι στο Clarinda’s Tearooms. Ένας χώρος ξεχωριστός με ιδιαίτερη διακόσμηση. Παλιές φωτογραφίες, παλιά πιάτα, κοσμούν το χώρο. Υπέροχες γλυκές και αλμυρές γεύσεις συνοδεύουν ιδανικά τον καφέ ή το τσάι. Πίνοντας λοιπόν τσάι θα σας παρουσιάσουμε τα βιβλία που επιλέξαμε για σήμερα με φόντο το Εδιμβούργο.

α τ τ έ λ ο κ ι Ν υ ο δ ί λ υ Φο

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η αγάπη χόρευε στις φλόγες είναι η πρώτη συγγραφική απόπειρα της Νικολέττας Φουλίδου. Έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών την κυρία Φουλίδου, όπου μας δίνεται η ευκαιρία να την γνωρίσουμε καλύτερα και να μιλήσουμε για αυτό το υπέροχο βιβλίο, προσπαθώντας να σας αποκαλύψουμε όσο το δυνατόν λιγότερα.

Το να γράφεις για τον εαυτό σου είναι εξίσου δύσκολο με το να σε κρίνουν οι άλλοι. Θα άρχιζα με τα κλισέ όπως το πού γεννήθηκα, πώς μεγάλωσα, σε ποια σχολεία πήγα και αν ήμουν καλή μαθήτρια ή όχι, αλλά όσο κι αν το παρελθόν μας διαμορφώνει αυτό που είμαστε στο παρόν, νιώθω πιο άνετα να μιλήσω για την Αγγελική του τώρα. Αυτήν τη γνωρίζω καλύτερα. Είναι μια γυναίκα 36 ετών, σύζυγος, νοικοκυρά, μητέρα, εθελόντρια, μαθήτρια, συγγραφέας, ερασιτέχνης ηθοποιός, αρθρογράφος …Πω! πω! μου αρέσουν αυτά που έγραψα. Αν τα διάβαζα για κάποια άλλη θα έλεγα μπράβο! πώς τα καταφέρνει όλα αυτά; Λοιπόν, το να είμαι με την οικογένειά μου είναι κάτι φυσικό, όμορφο και περιπετειώδες μερικές φορές. Πολλές φορές σκέφτομαι πως γεννήθηκα για να γεννηθούν οι γιοί μου. Όμως δεν είμαι μόνο αυτό… Είμαι ένας άνθρωπος με καλλιτεχνικές ανησυχίες, έντονη φιλομάθεια και μια τάση να φτιάχνω συνεχώς ιστορίες στο μυαλό μου. Το έκανα από παιδί… Τα παιχνίδια μου ήταν πάντα ολόκληρα σενάρια, γεμάτα διαφορετικούς ρόλους. Θα μου πεις- έτσι είναι όλα τα παιδιά- σίγουρα, μόνο που εγώ συνέχισα να το κάνω και μεγαλύτερη. Έτσι η γραφή προέκυψε αβίαστα στη ζωή μου. Σε σκόρπιες σελίδες στην αρχή και με στίχους σε τσαλακωμένα χαρτιά, και αργότερα στην Ένωση Λογοτεχνών και Συγγρα-φέων Λάρισας - παρέα με άλλους αξιόλογους λογοτέχνες της πόλης - και στο Εργαστή-ρι Ζωής, όπου παρακολουθώ τα τελευταία 4 χρόνια εργαστήρια δημιουργικής γρα-φής, πολιτισμού και θεάτρου. Εκεί ανακάλυψα, γνώρισα και καλλιέργησα το όποιο ταλέντο μου στον πεζό λόγο και στην ποίηση. Ήμουν τυχερή από την αρχή αυτής της πορείας στον γοητευτικό κόσμο της τέχνης και του πολιτισμού, γιατί περιτριγυρίζο-μαι από ταλαντούχους ανθρώπους, δοτικούς, γεμάτους γνώση και όρεξη. Γεμάτη όρεξη για να γράψω, για να μάθω, για να μάθω να γράφω συνεχώς καλύτερα, είμαι και εγώ. Ταιριάξαμε! Κείμενά μου μπήκαν σε αξιόλογες ανθολογίες, ποιήματά μου μεταφράστηκαν σε άλλη γλώσσα και εγώ συνέχισα να μαθαίνω. Παρακολούθησα και συνεχίζω να παρακολουθώ ακαδημαϊκά μαθήματα λογοτεχνίας, φιλοσοφίας και λαϊκού πολιτισμού και ήρθε η ώρα της πρώτης προσωπικής μου δουλειάς. Το βιωματικό μου μυθιστόρημα με τίτλο «ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΗ ΖΩΗ» από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ άρχισε πριν λίγο καιρό το ταξίδι του στα βιβλιοπωλεία και ελπίζω και στις καρδιές των αναγνωστών. Το πρώτο μου βιβλίο είναι μια μαρτυρία για τον καρκίνο του μαστού, μια ιστορίας ζωής, ένα κομμάτι ψυχής, της δικής μου. Είναι η Αγγελική μέσα στις λέξεις, ξεγυμνωμένη και απελευθερωμένη στις αράδες του βιβλίου.

Στο συρτάρι μου κρύβονται ολοκληρωμένες αλλά και ανολοκλήρωτες ιστορίες πραγματικές και φανταστικές - που περιμένουν να βγουν με τη σειρά τους κι αυτές στο φως. Η ανάγκη μου για τη γραφή τέλος εκφράζεται και από την ιδιότητα του αρθρογράφου, στην πετυχημένη συνεργασία μου με το λογοτεχνικό διαδικτυακό site Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών. Σε μια ομάδα που αγαπά τις λέξεις όπως και ‘γω, μπορώ να γράφω για τα βιβλία που μου αρέσουν, για τους συγγραφείς που συνομιλώ και για θέματα κάθε είδους που με απασχολούν σαν άνθρωπο και λογοτέχνη. Αυτή λοιπόν είναι η Αγγελική με λίγες λέξεις. Πάλι μέσα στις λέξεις… στο φυσικό μου περιβάλλον!

Θα μπορούσε να σώσει τον εαυτό του εάν δεχόταν να γίνει δικός τους αντάρτης, δεχόταν καθημερινά ψυχολογικό πόλεμο για να δεχτεί. Δεν απάντησε ποτέ. Στην Κατοχή, δέχτηκε να γίνει αντάρτης για να πολεμήσει τον ξένο κατακτητή και να απελευθερώσει την πατρίδα του. Η ίδια του η θεία η Γκάλω, αδερφή της μητέρας του, ήταν φανατική υποστηρίκτρια του ΔΣΕ και του αγώνα του. Στο βιβλίο περιγράφονται οι εκκλήσεις της Κωνστάντω, της μητέρας του αιχμάλωτου Στέφου, στην αδερφή της ώστε να μεσολαβήσει για να αφεθεί ελεύθερος ο γιος της. Στις 20 Νοεμβρίου 1948, οι "αντάρτες" έφυγαν από το Ραδοβίζι προς άγνωστη Το βιβλίο «Λιβιάχοβο λένε το μοιρολόγι» κατεύθυνση, παίρνοντας μαζί τους και αναφέρεται στην περίοδο 1946-1949, τον Στέφο. Στην διαδρομή, βγήκε μπρογράφτηκε από την συγγραφέα μετά από στά τους η Ρήνα και τους παρακαλούσε επιθυμία του πατέρα της και αφορά την να αφήσουν ελεύθερο τον άνδρα της. αληθινή ιστορία του παππού της, ΣτέΤότε ένας από τους αντάρτες την χτύπηφου Σούλη. Σε ηλικία 20 χρονών απήχθη σε δυνατά με τον υποκόπανο του όπλου και κατόπιν εκτελέστηκε από τους του στην κοιλιά της και αυτή σωριάστηαντάρτες. κε αναίσθητη στο χώμα. Οι αντάρτες Ο Στέφος Σουλής ήταν μόλις 16 ετών το συνέχισαν την πορεία τους πιστεύοντας 1943 όταν οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό ότι είναι νεκρή, ευτυχώς επέζησε και του και πήρε την απόφαση να πάει στα αργότερα γέννησε ένα αγόρι, τον πατέΓιάννενα για να ενταχθεί στην αντιστασι- ρα της συγγραφέως. ακή οργάνωση του Ζέρβα. Αυτή την επιλογή του πλήρωσε πέντε χρόνια αργόΟι περιγραφές "τσακίζουν" και οι συγτερα, όταν συνελήφθη από αντάρτες του κλονιστικές φιγούρες της μάνας και της ΔΣΕ. Είχε προηγηθεί ο γάμος του με την γυναίκας του Στέφου συγκινούν μέσα 18χρονη Ρήνα το 1947 και η συγγραφέας από την τραγικότητά τους! Το βιβλίο μας περιγράφει την ζωή τους με τις δυαυτό είναι η καταγραφή των γεγονότων σκολίες της εποχής, τους φόβους, τις που σημάδεψαν την οικογένεια της ανασφάλειες αλλά και την αληθινή αγά- συγγραφέως, το 1948 στο Ραδοβίζι της πη που μοιράζονταν περιμένοντας το Μουργκάνας. Μια αληθινή ιστορία σε πρώτο τους παιδί. 13/11/1948 τον έπια- μορφή μυθιστορήματος με εξαιρετική σαν οι αντάρτες πριν το χάραμα. γραφή!

Με κόπο συγκρατούσες τα δάκρυα που πάλευαν να βγουν στα ματόφυλλά σου, αντάρτη από την Αιτωλοακαρνανία. Δεν ήταν αυτός ο αγώνας που ονειρεύτηκες. Να σκοτώνετε αθώους ανθρώπους και αγέννητα μωρά. Δεν πείνασες, δεν πάγωσες, δεν πόνεσες, δεν βγήκες στα αγριοβούνια για να σκορπίζεις τον άδικο θάνατο. Να ποτίζεις το διψασμένο χώμα τους με αίμα αθώων ανθρώπων. Δεν άφησες τη μάνα σου, τον πατέρα σου, τα αδέρφια σου, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου ορφανά για την επανάσταση της αρένας. Να μπορεί να σκοτώνει ο κάθε αιμοβόρος όποιον και όποια του έκανε κέφι. Αντάρτη από την Αιτωλοακαρνανία, έκλαιγες βουβά. Έπνιγες τα αγέννητα αναφιλητά σου μη και σε ακούσουν οι σκληροί συναγωνιστές, κι αναρωτιόσουν περίτρομος πόσο γρήγορα θα έρθουν οι επόμενοι άδικοι θάνατοι. Πολύ γρήγορα.... Πραγματεύεται ένα δύσκολο κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας μας. Πόσο πόνο, πόση πίκρα και ντροπή νιώθω κάθε φορά που διαβάζω για αυτή την μαύρη σελίδα της ιστορίας μας, για αυτή την εποχή που αδερφός σκότωνε αδερφό για το "δίκαιο του αγώνα". Πόσα εγκλήματα, πόσα αθώα θύματα, πόσες ρημαγμένες ζωές! Στα μάτια μου η καταγραφή αυτού του βιβλίου φαντάζει σαν μια μορφή δικαιοσύνης για ένα έγκλημα που δεν του αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη. Όπως τόσα και τόσα εγκλήματα που έγιναν τότε και από τις δύο πλευρές.

Σίγουρα δεν είναι μόνο ο Ορέστης που υποφέρει από ντροπαλίτιδα. Πολλά παιδιά, αλλά ακόμα και μεγάλοι, όταν πρόκειται να εμφανιστούν μπροστά σε κόσμο, αισθάνονται ακριβώς όπως και ο Ορέστης. Στο σχολείο του Ορέστη υπάρχει η κυρία Θάλεια, η δασκάλα θεατρικής αγωγής. Μέσα στη βαλίτσα της, που τη φέρνει στην τάξη, κρύβει πολλούς θησαυρούς. Αυτοί οι θησαυροί θα απαλλάξουν τον Ορέστη από τη ντροπαλίτιδα. Δεν θα σας αποκαλύψω όμως περισσότερα.

Το βιβλίο της εκπαιδευτικού και συγγραφέως Αντιόπης Φραντζή «Ουφ ξελευθερία», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ανήκει στη σειρά Μαθητικά κατορθώματα και απευθύνεται σε παιδιά από 6+. Η πολύ όμορφη εικονογράφηση του βιβλίου είναι του Νίκου Γιαννόπουλου. Ο Ορέστης, ο ήρωας του βιβλίου, υποφέρει από ντροπαλίτιδα. Μην φανταστείτε ότι είναι ένα αγόρι ντροπαλό, από εκείνα που δεν έχουν φίλους και κάθονται μακριά από όλους! Η ντροπαλίτιδα του Ορέστη τού παρουσιάζεται μόνο όταν πρέπει να ανέβει στη σκηνή του θεάτρου, στο σχολείο του. Τότε του συμβαίνουν τρομερά πράγματα! Κλείνει ο λαιμός του, κοκκινίζουν τα μάγουλά του και θέλει να εξαφανιστεί.

Θα σας αφήσω να το διαβάσετε και να απολαύσετε μια πολύ όμορφη ιστορία. Νομίζω, ότι αν και εσείς υποφέρετε από ντροπαλίτιδα, θα βρείτε τον τρόπο να απαλλαγείτε από αυτήν. Το σίγουρο είναι ότι αν οι εκπαιδευτικοί έμοιαζαν με την κυρία Θάλεια, το σχολείο θα ήταν ένα όμορφο και φιλόξενο περιβάλλον για τα παιδιά. Στο τέλος της ιστορίας υπάρχουν κάποιες σελίδες με δραστηριότητες, παιχνίδια σχετικά με την ιστορία που διάβασαν τα παιδιά και πληροφορίες για το θέατρο στην Αρχαία Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι δεν δυσκολεύομαι στα θεατρικά παιχνίδια της κυρίας Θάλειας. Ίσως γιατί όλο με ενθαρρύνει. Μου αρέσει να φορώ τα καπέλα που μας φέρνει ή να τυλίγομαι με τα χρωματιστά πανιά και να παριστάνω φανταστικά πρόσωπα.

Όσο μου αρέσουν τα βιβλία που έχουν σαν κεντρικό θέμα τις θρησκείες και όλη την μυθολογία γύρω από αυτές, τόσο δεν έχω βρει κανένα μυθιστόρημα που να αξίζει να του αφιερώσω τον χρόνο μου ώστε να μου ξετυλίξει τα «σκοτεινά» του μυστικά. Αυτό μέχρι το Νοέμβρη του 2018 όπου η «Εξόριστη Θεά» της Μαρίνας Κλωνάρη ήρθε στα χέρια μου. Δηλώνω θαυμάστρια του τρόπου γραφής της κυρίας Κλωνάρη. Δηλώνω ερωτευμένη με τον Άρες. Δηλώνω ότι αλλαξοπίστησα και τώρα πιστεύω μόνο στην Αννάνυα. Η «Εξόριστη Θεά» είναι ένα βιβλίο που η μυθολογία του δεν έχει τίποτα, ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ, να ζηλέψει από τα μεγάλα έπη του εξωτερικού. Η ιστορία, η μορφολογία του τόπου αλλά και η ίδια η Θεά είναι τόσο καλοφτιαγμένα, αποκυήματα μιας άλλης εποχής, που σε κάνουν να βυθίζεσαι αργά στα νερά τους και να αποζητάς και άλλο. Είναι καλογραμμένο, καλοπλεγμένο και με ιστορία που ρέει γρήγορα αλλά συνάμα αργά και μεθοδικά, με ένταση που κορυφώνεται στις τελευταίες σελίδες και σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Βγάζω καθόλου νόημα; Εάν όχι, κατηγορήστε την fangirl καρδιά μου.

Ακολουθούμε τον Άρες (αχ), τον δευτερότοκο πρίγκιπα της Ιμούρ (που μου έχει κλέψει την καρδιά) και ΑΞΙΟ διάδο-χο του θρόνου της, του οποίου ο πατέ-ρας πριν πεθάνει, τον βάζει να του υποσχεθεί ότι θα διεκδικήσει τον θρόνο καθώς δεν θεωρεί άξιο βασιλιά τον πρωτότοκό του (και καλά κάνει!). Σύμφωνα με τους νόμους και τις παραδόσεις της Ιμούρ, ο διάδοχος του θρόνου θα πρέπει να αναθέσει στον διεκδικητή μια αποστολή που, εάν καταφέρει να τη φέρει εις πέρας, ο θρόνος θα περάσει σε αυτόν. Όλοι μπορούμε να φανταστούμε κάπου εδώ πως θα εξελιχθεί, έτσι; Φυσικά και θα διαλέξει κάτι ΑΔΥΝΑΤΟ. Έτσι του ζητάει να φέρει πίσω στον Ναό μια Θεά άλλης θρησκείας, της οποίας τα ίχνη έχουν χαθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Έχω διαβάσει πολλά βιβλία των οποίων η μυθολογία έχει βασιστεί σε θρύλους και ιστορίες που έχουν μεταφερθεί από στόμα σε στόμα. Όσο πιο βόρεια, τόσο καλύτερη. Η μυθολογία της κυρίας Κλωνάρη, για εμένα ξεχωρίζει. Είναι τόσο καλοδουλεμένη, τόσο ξεχωριστή και τόσο αξιέπαινη. Απλά το αγαπώ αυτό το βιβλίο εάν δεν έχει καταστεί σαφές. Ανήκει στην κατηγορία που όταν πέφτω πάνω σε πολλά κακογραμμένα βιβλία (συμβαίνει, ναι) και θέλω ένα διάλειμμα, ξαναδιαβάζω τα αγαπημένα μου για να πάρω κουράγιο. Η «Εξόριστη Θεά» είναι ένα από αυτά! Η γλώσσα είναι λίγο σκληρή. Αλλά ξέρεις ότι δεν διαβάζεις ιστορία για παιδιά. Διαβάζεις για σκληραγωγημένους πρίγκιπες που υπερασπίζονται την τιμή και την δόξα της πατρίδας τους και για κακομαθημένους Θεούς που ξέρουν μονάχα να ζητάνε και όχι να δίνουνε. Η ιστορία είναι ακόμα πιο σκληρή από την γλώσσα. Εκτός των παιχνιδιών εξουσίας, των προσωπικών σχέσεων και των Θρησκειών που συγκρούονται και δεν αφήνουν περιθώριο λαθών, είναι το ίδιο το υπόβαθρο των χαρακτήρων και την Θεάς που σε πονάει. Η Αννάνυα συγκεκριμένα έχει μια από τις πιο σκληρές ιστορίες που έχουν αποδοθεί σε χαρακτήρα βιβλίου που έχει πέσει στα χέρια μου. Ίσως και την πιο σκληρή. Και αυτό που με κάνει να την έχω σαν πρότυπο, είναι η αντιμετώπισή της στις δύσκολες καταστάσεις που ήρθαν στο διάβα της.

Η ιστορία της Αννάνυα θα προβληματίσει. Θα διδάξει και θα δημιουργήσει ερωτήματα από αυτά τα αναπάντητα που τα συζητάς με ένα ποτήρι κρασί τις πρώτες πρωινές ώρες με τους φίλους σου. Αυτά τα υπαρξιακά σου ερωτήματα. Πρέπει; Μήπως όχι; Εσύ τι θα έκανες; Η συγγραφέας την απογυμνώνει από την θεϊκή της φύση και στην παρουσιάζει σαν μια γυμνή γυναίκα, έρμαιο σε ένα κόσμο πολιτικών εξουσιών και παθών σε μια γη που η γυναίκα θεωρείται το «ασθενές» φύλο, είτε είναι θνητή, είτε Θεά. Την αμαρτία μου θα την πω. Ήθελα λίγη περισσότερη ανάλυση στην ιστορία της Θεάς. Να ζήσω τον πόνο μαζί της. Να μάθω από εκείνη την ιστορία της και όχι να μου ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια τρίτων. Μπορώ πάντα να ελπίζω για ένα ακόμα βιβλίο μέσα από τα μάτια της Αννάνυα, έτσι;

"Θα προτιμούσα να ξαπλώσω κάπου που να μην έχει πτώματα και κομμένα αυτιά!" του απάντησε ο Παρουσό μορφάζοντας. "Μόνο ένα αυτί έκοψα!" απολογήθηκε ο πρίγκιπας. Καβάλησαν τα άλογα τους και ξεκίνησαν πάλι.

Μ Α Ν Ω Λ Η Σ Π Α Λ Α Β Ο Υ Ζ Η Σ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Μ α ν ώ λ η ς

Π α λ α β ο ύ ζ η ς

Ο

Τ Ε Τ Α Ρ Τ Ο Σ

Κ Α Β Α Λ Α Ρ Η Σ

“THE LORDS (Notes on Vision)” «Μ’ αρέσει να βλέπω», είπε, «γιατί μόνο με το να βλέπει μπορεί ένας άνθρωπος της γνώσης να γνωρίσει» «Τί είδους πράγματα βλέπεις;» «Το κάθε τι» «Μα κι εγώ βλέπω το κάθε τι χωρίς να είμαι άνθρωπος της γνώσης». «Όχι, δε βλέπει». «Εγώ νομίζω ναι». «Κι εγώ σου λέω πως όχι». «Τί σε κάνει να το λες αυτό; Δον Χουάν;» «Βλέπεις μόνο την επιφάνεια των πραγμάτων».

C. Castaneda- Μια ξεχωριστή πραγματικότητα μετ. Λ. Θεωδορακόπουλος

Το προσωπικό μου ταξίδι στον έντεχνο λόγο είναι κάποιο είδος χαρτογράφησης και εξερεύνησης στα εκάστοτε λογοτεχνικά ρεύματα, στις γενιές ποιητών και σε οποιοδήποτε λογοτεχνικό κείμενο διαμόρφωσε με τον τρόπο του κοινωνικά ρεύματα ή άλλαξε λίγο τον τρόπο που σκεφτόμαστε και γράφουμε. Η αλληλουχία και η σύνδεση της λογοτεχνίας με άλλες τέχνες κάθε φορά με συναρπάζει αλλά και με εκπλήσσει, θα έλεγα, με το πόσο συνδεδεμένη είναι η τέχνη του γραπτού λόγου με τα τεκταινόμενα της κάθε εποχής. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί μια παρέα φίλων με κοινό τρόπο σκέψης, στην Αμερική του ΄ 50, που κατάφερε να αλλάξει τη λογοτεχνία, σπάζοντας κάθε καλούπι και σύμβαση που είχε διαμορφωθεί μέχρι τότε. Χωρίς περίτεχνα σχήματα λόγου, με απλές φόρμες και ακατέργαστες σκέψεις, έρχεται η Γενιά του Μπιτ και συγκρούεται με κάθε τι παραδοσιακό. Ο Τζακ Κέρουακ (που χάρισε στη λογοτεχνία το αριστούργημα «Ο δρόμος») και η παρέα του, δίνουν το όνομα Μπιτ στη νέα λογοτεχνική παράδοση, που καθιερώνει και αγιοποιεί για πρώτη φορά στα χρονικά της λογοτεχνίας την “κοινωνία των απόβλητων”.

Ο ίδιος λέει:

«Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών. Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη» Ένας ποιητής που αγαπώ να διαβάζω, αλλά και να ακούω, είναι ο ροκ σταρ Τζιμ Μόρισον, που επηρεασμένος από τη γενιά του Μπιτ, γράφει ποιήματα από πολύ μικρός, με τις πρώτες του απόπειρες να γίνονται με έναν τρόπο αυτόματης γραφής. Ανήσυχο πνεύμα, ανυπότακτος στην πατρική, αλλά και σε κάθε μορφή εξουσίας, εγκαταλείπει για λίγο την ποίηση και γράφει τα πρώτα του τραγούδια. Κι αυτά, όμως, γεμάτα συμβολισμούς εξέγερσης στο πατριαρχικό σύστημα. Παρομοιάζει τον κόσμο σαν ένα πλοίο τρελών, δίχως σκοπό, δίχως προορισμό, καταδικασμένο να συντριβεί. Στην ποίησή του, από την πρώτη κιόλας ποιητική του συλλογή με τίτλο “THE LORDS”, εντύπωση προκαλεί πως τα ποιήματά του δεν είναι ακριβώς ποιήματα. Περισσότερο μοιάζουν με σκέψεις στη μορφή ενός ρητού, μιας παρατήρησης ή ενός αποφθέγματος. Την εποχή αυτή σπουδάζει κινηματογράφο, διψά για μάθηση και ζει ανάμεσα στις διασκεδάσεις και στη μελέτη εκατοντάδων βιβλίων. Αντισυμβατικός, συνειδητά απροσάρμοστος, ένας επαναστάτης του λόγου και της τέχνης, ό,τι δηλαδή αγαπά και αντιπροσωπεύει η Γενιά του Μπιτ.

Το νέο βιβλίο της Ελένης Περινού «Ε και;» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αρμός είναι ζωή, κίνηση, διάθεση, σχέσεις, συναισθήματα καθημερινών ανθρώπων. Λόγος τόσο μυθοπλαστικός όσο και αληθινός, ένα βιβλίο τόσο ελκυστικό όσο και σημαντικό, που φιλοδοξεί, όπως δήλωσε και η συγγραφέας, να αποδυναμώσει το «ταμπού» της ψυχοθεραπείας, πράγμα το οποίο καταφέρνει στο μέγιστο βαθμό. Η συγγραφέας, με χαρισματική ευστροφία μιλά για την ανθρώπινη φύση, τα πάθη, τα λάθη, τα θέλω, τα μπορώ, τα πρέπει, τα μη, αλλά και την ασίγαστη αναζήτηση της ψυχής να φτάσει στη δική της αλήθεια. Ο Άρης θεραπευτής, η Άννα θεραπευόμενη, ανάμεσά τους ο έρωτας και όλα αυτά που απομακρύνουν τις καρδιές των ανθρώπων, που αγωνιούν και παλεύουν να κρατήσουν ζωντανά τα όνειρά τους. Ευρηματικό και ατρόμητο, διεισδύει σε

μονοπάτια που φαίνονται σκοτεινά και απάτητα, όπως αυτά που κρύβει η ψυχή. Εισάγει αβίαστα τον αναγνώστη σε έννοιες δύσκολες και καταφέρνει να τον διδάξει τις αλήθειες της ζωής με απλό και κατανοητό τρόπο. Η αλήθεια είναι πάνω από τη λογική. Δε χωράει στη λογική, όπως δε χωράει η θάλασσα σ΄ένα μπουκάλι. Η απόφαση να αδράξουμε τη μέρα, να ρισκάρουμε, να τολμήσουμε, να κάνουμε λάθη και να προχωρήσουμε, είναι δική μας. Διορατικό και χιουμοριστικό, αισιόδοξο και δυναμικό, δημιουργεί στον άνθρωπο που το διαβάζει μια οικειότητα για την εικόνα του θεραπευτή και μια ευχάριστη αίσθηση, καθώς ξετυλίγονται οι λέξεις και οι έννοιες μέσα από το κείμενο, αποσαφηνίζοντας αλήθειες για την ψυχοθεραπεία που την απενοχοποιούν, λέγοντάς μας πως μέσα από αυτή ένα είναι σίγουρο: θα ωφεληθούμε. Μέσα από το αφηγηματικό της παιχνίδι, η Ελένη Περινού δίνει ένα μυθιστόρημα γεμάτο ουσιαστικές πληροφορίες, περίτεχνα κεντημένες πάνω σε αληθινά περιστατικά και δεσμεύει τη ματιά διαρκώς στις σελίδες του. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος ο τρόπος που παρουσιάζει τις ιδέες της ψυχολογίας στο ευρύ κοινό ενώ ταυτόχρονα τις αποσαφηνίζει με απλούς συμβολισμούς. Μια έξοχη ματιά στην ψυχή του ανθρώπου, βοηθά να γίνει κατανοητό πως οι δράκοι μεγαλώνουν μαζί μας πλάι πλάι, από μικρά παιδιά και οι ίδιοι, απλώς φαντάζουν ανίκητοι. Δεν είναι, αρκεί να μάθουμε τον τρόπο. Χαρίζει στον αναγνώστη μια βαθιά ικανοποίηση, μια αίσθηση αυτοκυριαρχίας, γεμίζοντάς τον με δύναμη και αυτοπεποίθηση, τόση που ούτε ο ίδιος ήξερε πως κατείχε.

Μιχάλης Δαγκλής

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Μιχάλης Δαγκλής

"... όχι, δεν είναι εύκολο", έλεγε η μεγαλύτερη γυναίκα. "Αλλά να ξέρεις, εγώ πιστεύω ότι δίχως κάτι με το οποίο να ασχοληθείς ουσιαστικά, δίχως σχέδια και συγκεκριμένους σκοπούς, αρχίζεις να πηγαίνεις κατά διαόλου. Η ζωή θέλει σκοπούς, τουλάχιστον έτσι όπως τη βλέπω εγώ.

βρει τη δύναμη να σταθεί στα πόδια της και να ανακτήσει την εμπιστοσύνη και την αγάπη στον εαυτό της. Η Νατάσα. Επίσης εργαζόμενη, νεότερη όμως από τη Χριστίνα. Ζει ακόμη με τον πατέρα της και προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα συναισθηματικά προβλήματα που της άφησε μια άσχημη παιδική ηλικία.

Το Παράθυρα στο αύριο είναι ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στη σημερινή εποχή και μας περιγράφει μια περίοδο της ζωής 4 γυναικών. Η Μάγδα. Πρόσφατα βγήκε στη σύνταξη και καλείται να βρει τρόπο να γεμίσει τις ώρες της ημέρας της, να ξαναγνωρίσει τον άντρα της και να κάνει αναδρομή σε λάθη του παρελθόντος που όμως έχουν αντίκτυπο ακόμη και τώρα στη σχέση της με τα αγαπημένα της πρόσωπα. Η Αγνή. Τελειώνει το μεταπτυχιακό της και καλείται να πάρει αποφάσεις για την εργασιακή πορεία της αλλά και τις διαπροσωπικές της σχέσεις στην εποχή της οικονομικής κρίσης με τις ελάχιστες ευκαιρίες για δουλειά και δημιουργία. Η Χριστίνα. Εργαζόμενη και διαζευγμένη, έχει περάσει πολύ δύσκολες εποχές στο παρελθόν και τώρα καλείται να

Από κοντά τους και κάποια (λίγα) ακόμη πρόσωπα που τις πλαισιώνουν και δίνουν ώθηση στην ιστορία της καθεμιάς. Μου άρεσε πολύ η επιλογή των προσώπων. Καλύπτει νομίζω όλο το φάσμα των ηλικιών και μέσω της ιστορίας της κάθε γυναίκας αναλύει πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας στην καθημερινότητά μας, οπότε είναι εύκολο να ταυτιστείς με περισσότερες από μία ηρωίδες. Μου άρεσε επίσης και ο τρόπος που περνάει κάποιες συμβουλές μέσα από το κείμενο, με απλότητα και χωρίς να κατευθύνει, απλώς λέγοντας πράγματα που όλοι σκεφτόμαστε. Στην ουσία όλο το βιβλίο είναι μια μικρή ώθηση στον κάθε αναγνώστη, μια προτροπή να μην το βάλουμε κάτω, να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και να μη φοβόμαστε να μιλήσουμε για τα αληθινά μας συναισθήματα.

Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

Ιωάννινα. Αυτή η πόλη πάντα με εκπλήσσει με το πόσους πολλούς και καλούς καλλιτέχνες γεννάει. Σε όλους τους τομείς. Από εξαιρετικούς μουσικούς, μέχρι πολυγραφότατους συγγραφείς και θαυμάσιους ζωγράφους. Μία πόλη με μακρά παράδοση στην τέχνη και τον πολιτισμό. Σήμερα βέβαια, δεν θα μιλήσουμε για όλους. Θα μιλήσουμε για ένα συγκεκριμένο συγκρότημα, για μία ομάδα έξι ατόμων που έχει βάλει το δικό της λιθαράκι σε όλο αυτό και, πιστέψτε με, κάθε άλλο παρά “ένα ακόμα συγκρότημα” είναι. Το όνομα της μπάντας – Norma. Ένα όνομα που εξηγεί πολλά πιστεύω για τη μουσική που γράφουν αλλά και που δύσκολα το ξεχνάς, όχι μόνο επειδή είναι εύηχο αλλά επειδή έχει και περιεχόμενο – μία ματιά στους στίχους θα σας πείσει. Ας τους γνωρίσουμε λοιπόν!

ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ

Θα κάνουμε μια στάση σε ένα από τα πιο παλιά και γνωστά καφέ της πόλης. Στο Vette Katten, το οποίο δημιουργήθηκε το 1928 από μια δυναμική γυναίκα, την Ester Nordhammar. Εδώ, πίνοντας καφέ ή τσάι, θα σας παρουσιάσουμε τα βιβλία που επιλέξαμε για σας, με φόντο τη Στοκχόλμη.

καιρός. Ένα παιχνίδι μονόπλευρο, αφού η Ζωή μονίμως δίνει και ο Άρης αχόρταγα παίρνει Με μια γρήγορη γραφή, άμεση, η συγγραφέας μας κρατάει μέχρι το τέλος στη ροή της σκέψης της, όπως αυτή αποτυπώνεται στο βιβλίο. Τι θα αποφασίσει η Ζωή για τη ζωή της; Θα συνεχίσει ο έρωτας να κρατάει τα ηνία ή θα αναγνωρίσει και θα παραδεχθεί τα λάθη της ως προς αυτόν; Ένα βιβλίο που θα θυμάστε για καιρό!

Στη ζωή μας όλοι ψάχνουμε αυτό το κάτι που θα την κάνει ξεχωριστή. Που θα της δώσει νόημα και ώθηση για να συνεχίσουμε. Είναι ο έρωτας ικανός να ορίσει την ευτυχία, να καθορίσει την πορεία μας, αλλά και να καταστρέψει τα όνειρα και τις ελπίδες μας; Πόση είναι η δύναμη του; Του την παραχωρούμε εμείς ή είναι ικανός από μόνος του για μεγάλα πράγματα; ΖΩΗ… η ζωή μου! Με έναν εμπνευσμένο τίτλο η Μαρία Μητσιούλη μας συστήνει το πρώτο της μυθιστόρημα. Το βιβλίο πραγματεύεται τον ερωτικό δεσμό της Ζωής και του Άρη. Μια ιστορία πάθους, έρωτα, απογοήτευσης και ελπίδας. Μια ιστορία ζωής. Ένας έρωτας που σταδιακά απογυμνώνεται στις σελίδες του βιβλίου και αρρωσταίνει όσο περνάει ο .

Είπε να ξαραχνιάσει το σπίτι της, όπως ξαράχνιασε την ψυχή της. Ίσχυε αυτό; Επιτέλους, να σηκώσει τα μονίμως κατεβασμένα ρολά των παραθύρων της. Άλλωστε, ο ήλιος δεν ήταν πια ανεπιθύμητος επισκέπτης. Τουναντίον, τον ήθελε στο σπίτι της. Τα φθινοπωρινά κρύα είχαν εδραιωθεί για τα καλά. Οπότε, ήταν ευπρόσδεκτος για να ζεστάνει τον χώρο της… Ίσως ίσως και την καρδιά της.

Η σκοτεινή πλευρά της ψυχής Παρουσίαση Στο κέντρο της Αθήνας, στο βιβλιοπωλείο BooksPlus, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου της Τόνιας Κυριφίδη Η σκοτεινή πλευρά της ψυχής, Εκδόσεων Μιχάλη Σιδέρη, στις 16 Ιανουαρίου 2019, όπου είχα τη χαρά να παρακολουθήσω ακόμη μία φορά την πορεία της πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέα που έχει κάνει εντύπωση στο κοινό για τη γερή της πένα. Για το βιβλίο μίλησαν η Κατερίνα Κουτουκάκη, συγγραφέας, και η Γεωργία Ρετετάκου, blogger και διαχειρίστρια του βιβλιοφιλικού γκρουπ «Βιβλίων Έργα». Η κ. Κουτουκάκη, η οποία διάβασε και αποσπάσματα του βιβλίου χρωματίζοντάς τα με ιδιαίτερο τρόπο, αναφέρθηκε στον χαρακτήρα της συγγραφέα, ως αυθεντική και χειμαρρώδη, γεγονός που αντικατοπτρίζεται και στα γραπτά της. Όπως είπε, σε μια ιστορία εκδίκησης με αίτιο την παιδική κακοποίηση, η συγγραφέας κατάφερε να αγγίξει ρεαλιστικά το θέμα, χωρίς να γίνεται σκληρή ή μελό στην προσπάθεια της ηρωίδας της να ισορροπήσει ανάμεσα στο κακό που της έχει συμβεί και στο καλό που γεννιέται μέσα της. Η κ. Ρετετάκου, προσθέτοντας στα θετικά του βιβλίου, πέρα από το ενδιαφέρον για την πλοκή με ίντριγκες, σχέδια εκδίκησης, ανταγωνισμό και ανατροπές, μίλησε για την εμβάθυνση των χαρακτήρων του μυθιστορήματος μέσα από τις πράξεις των ηρώων, οι οποίοι είναι εγκλωβισμένοι στα βιώματά τους. Όπως είπε, αυτό το πολυσέλιδο βιβλίο είναι ένα διαφορετικό αναγνωστικό ταξίδι. Στο τέλος της παρουσίασης, η συγγραφέας του βιβλίου κ. Κυριφίδη, αρκετά συγκινημένη, αναφέρθηκε στην αιτία που την οδήγησε να γράψει το μυθιστόρημά της, διαβάζοντας συγκεκριμένο απόσπασμα ως κατακλείδα. Η εκδήλωση έκλεισε ζεστά, με συζήτηση μεταξύ των φίλων και αναγνωστών, ποτό και γλυκάκι, λόγω της ονομαστικής εορτής της συγγραφέα που συνέπεσε χρονικά.

Η απαξίωση που νιώθουν για τους ανθρώπους που είναι φτωχοί, εξαρτημένοι, άσχημοι και διαφορετικοί. Ο ρατσισμός που έχει πολλές μορφές και ασκείται σε διάφορες ομάδες. Το χρήμα που καταδυναστεύει τον κόσμο, που εξαγοράζει συνειδήσεις, κλείνει στόματα και μάτια και γεννά την αδιαφορία. Η θρησκεία που μιλάει για ένα Θεό που μοιράζει αγάπη και οι άνθρωποι που τη χρησιμοποιούν για δική τους εξυπηρέτηση. Μιλώντας στο Όνομά του κάνουν κακό σε άλλους ανθρώπους, εκδικούνται, κατηγορούν αθώους και βγάζουν το δηλητήριο που κρύβουν μέσα τους, δείχνοντας ένα άλλο πρόσωπο στους γύρω τους. Η εποχή που εξελίσσονται οι περισσότερες ιστορίες είναι τα Χριστούγεννα, που από μόνη της χαρίζει αγάπη και ελπίδα. Υπάρχουν και κάποιοι όμως, που έχουν χάσει τα πάντα και δεν βλέπουν σωτηρία μπροστά τους… Το μόνο που χρειάζονται είναι ένα χέρι βοήθειας. Να τους δείξει κάποιος ότι νοιάζεται για την τύχη τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν Το βιβλίο «Κομμάτια ζωής» της συγγραφέ- χρειάζονται πάντα οικονομική βοήθεια αλλά ως Πόλυ Μίλτου είναι ένα κοινωνικό βιβλί- συναισθηματική. ο, που αποτελείται από 9 διηγήματα, που Υπάρχουν βέβαια και οι άνθρωποι που κρύμιλάνε για την αληθινή ζωή. Είναι εμπνευ- βουν αγάπη και καλοσύνη στην καρδιά. Μπορεί να προδόθηκαν, να πόνεσαν, αλλά συνεσμένα από διάφορα περιστατικά και μιχίζουν να προσφέρουν αγάπη. Δεν καθορίζει λούν στην καρδιά. Μερικοί από τους ήρωες μάς θυμίζουν άτ- το DNA μας την πορεία αλλά και την κατάληομα που ίσως γνωρίζουμε ή έχουμε ακού- ξη στη ζωή. Ούτε η συγγένεια με κάποιους ανθρώπους δημιουργεί την οικογένεια. Ένα σει να μιλάνε γι' αυτά. Στο βιβλίο αναφέβιβλίο που με έκανε να κλάψω σε πολλά σηρονται οι νοοτροπίες και οι απαρχαιωμέμεία βλέποντας την αδικία από τη μια και τη νες ιδέες, που κάνουν τους ανθρώπους αρνητικούς και επιθετικούς σε καθετί νέο δοτικότητα από την άλλη. Τόσα πολλά μαθήματα ζωής σε ένα τόσο μικρό βιβλίο. Τα συή διαφορετικό. Η υποβάθμιση της γυναίκας και ο τρόπος ναισθήματα που σου γεννά είναι τόσο έντοπου της συμπεριφέρονται στα απομακρυ- να, που σου δημιουργούν ένα κόμπο στον λαιμό. Αυτό που σου μένει έντονα είναι η σμένα χωριά, που δεν έχουν αλλάξει όσο κι αν έχουμε εξελιχθεί. Η ντροπή των πατε- δύναμη της αγάπης και της προσφοράς. Η ράδων για το θηλυκό τέκνο, η έλλειψη μόρ- ελπίδα που αχνοφέγγει στις καρδιές και χαρίζει ευτυχία. Ένα βιβλίο που πρέπει να φωσης και οι κανονισμένοι γάμοι, χωρίς να υπολογίζεται η άποψη της υποψήφιας διαβαστεί από όλους. νύφης.

Στην εκπνοή του 2018 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μάρτης το νέο βιβλίο της Ξένιας Καλογεροπούλου «Η Αγγελίνα», σε εξαιρετική εικονογράφηση του Daniel Egneus. Είχα την τύχη να βρεθώ στην παρουσίαση του βιβλίου, που έγινε στις 15 Δεκεμβρίου στο βιβλιοπωλείο Pick a book και άκουσα τη συγγραφέα να το αφηγείται στο κοινό, με μοναδικό τρόπο. Λίγο πριν ξεκινήσει η αφήγηση, η κυρία Καλογεροπούλου, μας πληροφόρησε ότι χρειάστηκαν δεκατρία χρόνια για να γραφτεί το συγκεκριμένο βιβλίο. Η Αγγελίνα είναι μια από τις αγαπημένες της ηρωίδες, ενώ η ίδια ενθουσιάστηκε με την εικονογράφηση, καθώς ο εικονογράφος έκανε την ηρωίδα της όπως την είχε φανταστεί κι ακόμα καλύτερη.

Η κυρία Καλογεροπούλου έπλασε μια ξεχωριστή ηρωίδα. Δυναμική, έξυπνη, πεισματάρα, αλλά και προκομμένη. Το παραμύθι της διαθέτει όλα τα στοιχεία ενός κλασικού παραμυθιού. Δοκιμασίες, μαγικά στοιχεία. Αλλά η ηρωίδα εδώ είναι σε μια πιο μοντέρνα εκδοχή από τις ηρωίδες των κλασικών παραμυθιών, που όλοι - λίγο ή πολύ - έχουμε διαβάσει. Είναι φουρνάρισσα και καθημερινά ζυμώνει ψωμιά, τσουρέκια και κουλούρια. Θέλει να παντρευτεί, μα επιθυμεί έναν σύζυγο αλλιώτικο. Μια μέρα, εκεί που ζυμώνει και φαντάζεται τον άνδρα τον διαφορετικό, ξεχνιέται μέσα στις σκέψεις της και ζυμώνει ένα τσουρέκι ίσαμε το μπόι της, που μοιάζει με άνθρωπο. Όταν ψήνει το τσουρέκι και δαγκώνει λίγο το μικρό δακτυλάκι του, ο «τσουρεκάνθρωπος» αποκτά ζωή. Είναι ο Ζυμωτός της, ο άνδρας ο αλλιώτικος που έχει ονειρευτεί. Παντρεύονται και ζουν χαρούμενοι, δουλεύοντας στον φούρνο και τραγουδώντας στο σπίτι τους. Μα όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν και έτσι έρχονται δοκιμασίες για την Αγγελίνα και τον Ζυμωτό, όπως άλλωστε και σε όλα τα κλασικά παραμύθια. Η Αγγελίνα θα δοκιμαστεί πολύ. Θα βρεθούν στον δρόμο της εμπόδια, μα διαθέτει πείσμα, επιμονή και υπομονή. Αυτό που επιθυμεί είναι να βρίσκεται με τον άνδρα τον αλλιώτικο, τον Ζυμωτό της... Οι εκδόσεις Μάρτης, για ακόμα μια φορά, μας παρουσιάζουν ένα εξαιρετικό βιβλίο, από αυτά που μια ανάγνωση δεν είναι αρκετή. Ένα παραμύθι που θες να το διαβάσεις ξανά και ξανά και να ταξιδέψεις μαζί του σε καιρούς αλλοτινούς και μέρη μαγικά.

Εικάζεται ότι ο μανδραγόρας προκαλεί κατάσταση ύπνου παρόμοια με κώμα, γι' αυτό και οι αρχαίοι μας πρόγονοι συνήθιζαν να αναφέρουν την φράση «υπό μανδραγόρα καθεύδειν» για περιπτώσεις ανθρώπων που δεν αντιλαμβάνονταν την πραγματικότητα. Ο πολύ έξυπνος τίτλος παραπέμπει στον γρίφο που έχει να λύσει ο ήρωας του βιβλίου, ο Βασίλης, μετά την αιφνίδια αυτοκτονία του πατέρα του. Ο Μηνάς Μηνακάκης, ο πατέρας του Βασίλη, αποφάσισε να κόψει το νήμα της ζωής του χωρίς να αφήσει ένα σημείωμα. Ο Βασίλης που έχει μετακομίσει μόνιμα στο Λονδίνο, γυρίζοντας για την κηδεία, βρίσκει μόνο διάσπαρτες φωτογραφίες απ’ το παρελθόν του πατέρα του, στο παλιό του δωμάτιο. Είναι τοποθετημένες με τέτοιο αινιγματικό τρόπο που ο Βασίλης αποφασίζει να διαλευκάνει την υπόθεση. Ο πατέρας του εργαζόταν ως τραπεζικός στο τμήμα των κατασχέσεων. Εδώ, ο συγγραφέας συνδέει μια ιστορία που ούτως ή άλλως έχει βαθιές προεκτάσεις, με την Ελλάδα της κρίσης. Ο Βασίλης πιστεύει βαθιά πως ο πατέρας του δεν είχε κανένα λόγο να αφαιρέσει τη ζωή του, παρά μόνο για κάτι που έκρυβε βαθιά στο παρελθόν του κι αναδύθηκε στη ζωή του σαν στοίχειωμα: την υπόθεση Μανδραγόρα.

Φυσικά και δεν μπορώ να σας αποκαλύψω περισσότερα για τον βασικό πυρήνα του βιβλίου. Θα πω μόνο, ότι αν έχετε ασχοληθεί με το πείραμα του Milgram, η ιστορία θα σας φανεί συγκλονιστική και συνάμα φρικιαστική. Η γραφή του Χρήστου Φλουρή διαθέτει φιλοσοφική χροιά, χωρίς να χωλαίνει ή να κουράζει. Θα ήθελα φυσικά λίγο περισσότερους διαλόγους. Φαίνεται σε κάποια σημεία ότι ο συγγραφέας προτίμησε τον ασφαλή δρόμο της αφήγησης και δεν βγαίνει ολοκληρωτικά η ένταση των γεγονότων. Πέρα απ’ αυτό, είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία, με την ψύχραιμη ματιά ενός ανθρώπου που έχει κάνει τρομερή έρευνα πάνω στον τομέα της ψυχολογίας. Το προτείνω οπωσδήποτε στους αναγνώστες που θέλουν να διαβάσουν κάτι φρέσκο κι όχι συνηθισμένο.

Αντιόπη Φραντζή

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Αντιόπη Φραντζή

με τους ανθρώπους. Ο βορράς, που είναι αφιλόξενο και δυσπρόσιτο μέρος, τους βοηθάει να βρουν καταφύγιο και κρατάει μακριά τους περίεργους. Όμως η ζωή των τεσσάρων αδερφών και παιδιών του Κάλχα, που είναι και οι ήρωες του βιβλίου, κλυδωνίζεται καθώς μυστικά αρχίζουν να αποκαλύπτονται και εμφανίζονται στο δρόμο τους κυνηγοί βρικολάκων. Έτσι ο Σέπτιμους, ο Άντον, ο Μπακάντε και ο Κρόβεν, έρχονται αντιμέτωποι πρώτη φορά με τέτοιους κίνδυνους. Οι κυνηγοί όμως δεν θα είναι οι μόνοι που τους κυνηγούν. Ένα πιο μεγάλο κακό, που δεν υπάρχει ούτε στον κόσμο των ζωντανών ούτε στον κόσμο των νεκρών, θέλει να τους εξοντώσει και οι Βέρεμον θα αναγκαστούν να πολεμήσουν και να έρθουν αντιμέτωποι με φοβερές δυσκολίες για την επιβίωσή τους. Άραγε θα τα καταφέρουν; Ο αναγνώστης σιγά σιγά βλέπει μπροστά του να ξετυλίγονται οι χαρακτήρες των ηρώων με δυνάμεις που και οι ίδιοι ακόμα δεν ξέρουν και που αρχίζουν να μαθαίνουν. Αυτές τις υπερδυνάμεις πρέπει να διαχειριστούν και να μάθουν να τις Οι Βέρεμον είναι βρικόλακες, από τους χρησιμοποιούν έτσι ώστε να γλιτώσουν τελευταίους που έχουν μείνει στη Μέα. από το κακό που καραδοκεί και θέλει να τους εξοντώσει. Ο καθένας από αυτούς Μετά το ξεκλήρισμα των βρικολάκων από τους κυνηγούς, ο Κάλχας Βέρεμον είναι ξεχωριστή οντότητα, όμως όλοι μαζί συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο με έχει καταφέρει να σώσει την οικογένειά του και μερικούς φίλους, ώστε να αποτέλεσμα να επιζούν κάτω από δύσκολες συνθήκες. συγκατοικήσουν όλοι μαζί ειρηνικά Έχοντας στα χέρια μου ένα βιβλίο με ένα εξώφυλλο γεμάτο μυστήριο, αμέσως άρχιζα να το διαβάζω και σιγά σιγά βυθίστηκα στις σελίδες του. Ο τίτλος του «Ο Οίκος των Βέρεμον» από τις Εκδόσεις Πηγή και είναι το πρώτο «πνευματικό παιδί» του συγγραφέα Άγγελου Κυπριανού. Είναι από αυτά τα βιβλία που σε βοηθάνε να χάνεσαι από τον πραγματικό κόσμο και να ταξιδεύεις στον παραμυθιακό, σελίδα-σελίδα, χωρίς να θες να σταματήσεις και να εξαφανίσεις την ατμόσφαιρα που ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου.

Ο Σέπτιμους ξάπλωσε στο χώμα και κοιτούσε τον ουρανό. Έβγαλε το μενταγιόν από την τσέπη και το χάζεψε για λίγο. Συλλογίστηκε τον Μπέρικαν, τον θεό Ήλιο και τη Βέστια, το Φεγγάρι που τους κρατούσε δυνατούς και ισχυρούς τα βράδια. Έμπλεξε το μυαλό του σε φιλοσοφικά μονοπάτια που ποτέ δεν τον εξυπηρέτησαν ως προς τα υπαρξιακά ζητήματα των Βερούν και των άλλων φυλών. Θυμήθηκε επίσης τη μαγεία και τις διάφορες μορφές της και λυπήθηκε λίγο με την απουσία της τις τελευταίες μέρες…

Η μεσαιωνική ατμόσφαιρα του βιβλίου με τις άμαξες, τους αλχημιστές, τα μαγικά φίλτρα και όλα αυτά τα στοιχεία που συναντάμε στις σελίδες του, καθιστούν το βιβλίο αυτό ένα «σύγχρονο παραμύθι» για μεγάλους, που θέλουν να ξεφύγουν από τα τετριμμένα της καθημερινότητας και να ταξιδέψουν νοερά ανάμεσα σε υπερφυσικά πλάσματα, που έχουν όμως ανθρώπινα συναισθήματα.

Αχ αυτά τα γράμματα... Κάθε εβδομάδα, τα τελευταία δύο χρόνια, όλο το χειμώνα που ζούσε στην Θεσσαλονίκη, ο Φίλιππος έτρεχε στο ταχυδρομείο στην γειτονιά του για να δει αν είχε φτάσει κάτι για εκείνον. Είχε δώσει στη Βασιλική τη διεύθυνση του ταχυδρομείου και τα γράμματά της στέλνονταν ποστ ρεστάντ για να φυλάσσονται εκεί. Μια γυναίκα που παίζει με τις ζωές αθώων ανθρώπων. Στο διάβα της συνθλίβει όποιον νιώθει ότι την απειλεί. Ως πότε θα κρατάει κρυμμένη τη σκοτεινή της πλευρά; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει προκειμένου να διατηρήσει όσα κινδυνεύει να χάσει; Ένα από τα θύματά της είναι η αθώα και ορφανή Αρετή, που το μοναδικό της λάθος ήταν ότι ερωτεύτηκε τον άντρα της Ισμήνης.

«Φωτιά στο παρελθόν» είναι το νέο βιβλίο της συγγραφέως Γερακίνας Μπουρίκα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός. Ένας τίτλος που σίγουρα τραβά το ενδιαφέρον. Στάθηκε αδύνατον να αντισταθώ στον πειρασμό. Η απόφαση Παράλληλα συναντάμε τις ιστορίες του πάρθηκε. Φίλιππου και της Βασιλικής. Φαινομενικά δείχνουν να μην έχουν κοινά στοιχείΕπόμενο αναγνωστικό ταξίδι, στη δεκα- α. Όμως, όσο προχωράει η πλοκή, συετία του '70. Εκεί συναντώ την δεκαεννταρακτικές αποκαλύψεις έρχονται στο νιάχρονη Ισμήνη, που δείχνει μια αγνή φως. Τι ρόλο θα παίξουν τα λόγια μιας κοπέλα. Η Ισμήνη όμως κρύβει καλά τον γριάς που έχει το ίδιο όνομα με την Βαπραγματικό της χαρακτήρα, ξεγελώντας σιλική; Δεν μένει παρά να το ανακαλύτον περίγυρό της. Με το πέρασμα του ψετε. χρόνου η Ισμήνη μεταμορφώνεται σε Το βιβλίο «Φωτιά στο παρελθόν» είναι μία αδίστακτη γυναίκα, που δεν διστάζει ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, με όμορφη, μπροστά σε τίποτα, προκειμένου να δια- δεμένη πλοκή, ανατρεπτικά γεγονότα τηρήσει την ισχυρή της θέση. και ένα απρόσμενο τέλος.

Ωτοστόπ στον Λόντος: Αν και περιγράφει περιληπτικά μια βόλτα στην Κωνσταντινούπολη δεν μου άρεσε, το βρή-κα λίγο ανήθικο, δεν ταίριαζε και με τα υπόλοιπα. Ένα πτώμα παραπάνω: Είναι ίσως το μόνο που προσπαθεί να περάσει ένα μήνυμα, μάλιστα το τέλος του με εξέπληξε ευχάριστα, δεν είχα μαντέψει την εξέλιξή του. Η ψαρίλα: Επίσης δεν μάντεψα την εξέλιξη, μου άρεσε και ο τρόπος που επέλε-ξε να το παρουσιάσει ο συγγραφέας. Ησυχία παντού: Άγριο διήγημα, φοβάμαι όμως ότι περιγράφει μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή. Προφανώς γράφτηκε πολλά χρόνια πριν γιατί τώρα πια οργανώσεις ακραίου θρησκευτικού περιεχομένου/ σκοπού είναι συνηθισμένες στις μουσουλμανικές χώρες. Πνεύμα βιτριολιού: Όχι. Το βρήκα άσκοπα αηδιαστικό. Η ιδέα ενός "τιμωΚωνσταντινούπολη Νουάρ. Πρόκειται ρού" είναι καλή, αλλά εκτός από το γεγια μια συλλογή διηγημάτων, κατά κύγονός ότι στο πρώτο μισό του διηγήμαριο λόγο αστυνομικών, που όλα τους τος προσπαθούσα να καταλάβω τι συμδιαδραματίζονται σε διάφορες περιοβαίνει και για ποιο λόγο μου τα λέει όλα χές της Κωνσταντινούπολης. Σε πολλά αυτά, στο τέλος με αηδίασε κιόλας. από τα διηγήματα ήταν μάλιστα φανεΜαύρο παλάτι: Έχει μέσα επιγραμματιρή η στενή ιστορική σχέση της χώρας κά στοιχεία της ιστορίας της Κωνσταντιμας με τη Τουρκία, κάποιες φορές μάνούπολης που είναι πολύ γνωστά και σε λιστα εξεπλάγην ευχάριστα με τον τρόεμάς, και επίσης με κάνουν να ανατρέξω πο που οι συγγραφείς περιγράφουν στο ρητό "η ιστορία επαναλαμβάνεται". κάποια γεγονότα. Από τα πολύ ωραία διηγήματα του βιΘα σχολιάσω κάποια από τα διηγήματα βλίου. που μου έκαναν θετική ή αρνητική εΜια γυναίκα, οποιαδήποτε γυναίκα: ντύπωση, αλλά σε γενικές γραμμές όλα Ωραίο. Στο μεγαλύτερο τμήμα του τουήταν αρκετά καλά, μάλιστα κάποια από λάχιστον ήταν σαν κακό όνειρο που το αυτά ήταν τόσο καλογραμμένα και η αποδίδει πολύ παραστατικά ο συγγραιστορία τους τόσο καλή που ήταν σαν φέας. να παρακολουθούσα ταινία.

Μαρία

Ράπτη

Έχουμε την χαρά να φιλοξενούμε την κα Μαρία Ράπτη, συγγραφέα των βιβλίων "Τα Χειρόγραφα των Σκοτεινών", "Οι Καταραμένοι", και "Το Μυστικό της Νύμφης", τα οποία κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Αρχέτυπο.

Συνέντευξη

Μαρία Ράπτη

Την Δευτέρα 21 Ιανουαρίου και ώρα 7 μ.μ., στον Πολυχώρο Αίτιον, κάτω από την σκιά της Ακρόπολης, πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου της ερωτικής τριλογίας Desires με τίτλο “Η Αγάπη πριν τις επιθυμίες” της συγγραφέως Άντας Αντρέου.

Η αξιαγάπητη συγγραφέας μάς παρουσίασε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα, καθώς το δεύτερο βιβλίο της σειράς αποτελεί prequel της ιστορίας και όχι συνέχεια της. Στο δεύτερο βιβλίο, η Άντα Αντρέου μας παρουσιάζει την ιστορία που κρύβεται βαθιά στην ψυχή της Άντα Αλιβιζάτου, της πρωταγωνίστριας των "Επιθυμιών" και την αιτία της συμπεριφοράς της. Σε ένα χώρο που συνάντησα μόνο χαμόγελα -και ειλικρινή χαμόγελα- η κυρία Αντρέου μας μύησε στον κόσμο των “Επιθυμιών”, απάντησε στις ερωτήσεις του κοινού και μοίρασε δώρα στους παρευρισκομένους καθώς η σειρά Desires δεν περιορίζεται μόνο σε βιβλία... αλλά αυτό είναι ένα μυστικό που θα ανακοινωθεί εν καιρώ. Το βιβλίο προλόγησαν η κυρία Αγγελική Κατσιμάρδου, αρθρογράφος του Nikolsway. com, και η κυρία Νικολέτα Μπαλοπήτου, reviewer στο spoileralert.gr, ενώ τον συντονισμό της βραδιάς ανέλαβε η κυρία Άρτεμις Βελούδου, επιμελήτρια, συγγραφέας και εκπρόσωπος των εκδόσεων Πηγή. Η Αγάπη πριν τις επιθυμίες, είναι διαθέσιμη στο site των εκδόσεων Πηγή καθώς και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία. Αναζητήστε το.

Σκοτεινές Υποθέσεις. Υπάρχει ελληνική σχολή αστυνομικής λογοτεχνίας; Και εάν ναι, ποιοι είναι οι σημερινοί εκπρόσωποί της; Εδώ υπάρχει η απάντηση από επτά συγγραφείς και μέλη της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (Ε.Λ.Σ.Α.Λ.), που υπογράφουν συλλογικά το βιβλίο τους, με ισάριθμα διηγήματα, διαφορετικής οπτικής και ύφους. Αυτό είναι και το ατού αυτής της συλλογής, αφού ο αναγνώστης αλλάζει διαρκώς παραστάσεις και εισπράττει με διαφορετικό τρόπο τη δράση και τη λογοτεχνικότητα του κάθε διηγήματος ξεχωριστά.

Ευρηματικοί οι τίτλοι, σκοτεινές ιστορίες που ανατρέπουν την κανονικότητα και καταδικάζουν την εντός εισαγωγικών ομαλή κοινωνία μας, το βιβλίο είναι μια πολύ καλή προσπάθεια από τις Εκδόσεις Κύφαντα να φέρουν στο προσκήνιο το νέο ελληνικό αφήγημα μυστηρίου και τις νέες τάσεις. Τελευταία έξοδος… Στρώμη Ο Γρηγόρης Αζαριάδης αφηγείται το αδιέξοδο τριών παρανόμων. Ένας ληστής… ληστών, μία πρώην αστυνομικός σε διαθεσιμότητα και ένα μέλος επαναστατικής οργάνωσης συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο, στο καφενείο ενός χωριού, με γκεστ τρεις ιδιόρρυθμους γέροντες. Οι κυνηγημένοι περιθωριακοί, όταν αντιλαμβάνονται πως οι διώκτες τους βρίσκονται κοντά τους, αποφασίζουν να υπερασπιστούν τις θέσεις τους μέχρις εσχάτων. Ο Γρηγόρης Αζαριάδης, γνωστός για τον σκληρό τρόπο γραφής του, χρησιμοποιεί πειστικά την αργκό των παρανόμων και διανθίζει το κείμενο με έξυπνες ατάκες, σε μια ιστορία γεμάτη δράση, σφαίρες, σεξ και αίμα. Το τέλος, πραγματικά καταιγιστικό, με μια εξαιρετική τελευταία παράγραφο, πικρή όσο και οι ήρωές του. Οι έρωτες είναι χαμένα βήματα Ο Σέργιος Γκάκας δανείζεται τον τίτλο του από ένα στιχάκι του φλαμένκο, για να δώσει μία ακόμα ιστορία του ήρωά του από προηγούμενα βιβλία, δικηγόρου Συμεών Πιερτζοβάνη. Βασικός κορμός του διηγήματος η νεαρή Μαρία, που εμφανίζεται δέκα χρόνια μετά, για να εκδικηθεί τον βιασμό της και την παρ’ ολίγον καταδίκη της.

Εξαιρετική γραφή από τον συγγραφέα, με εγκιβωτισμό γεγονότων του παρελθόντα χρόνου, μέσα από τις αφηγήσεις των ηρώων και το γράμμα της νεαρής προς τον άνθρωπο που την βοήθησε κάποτε να ξεφύγει από το βρώμικο περιβάλλον. Ο αντιήρωας του βιβλίου και αποδέκτης του γράμματος, Συμεών, είναι ένας από τους γοητευτικότερους χαρακτήρες της σύγχρονης ελληνικής νουάρ λογοτεχνίας, κάποιος που ενστερνίζεται τη βασική αρχή του Φίλιπ Μάρλοου: «Είμαι ένας ρομαντικός, ακούω κραυγές μέσα στη νύχτα και τρέχω να δω τι συμβαίνει». Η επιστροφή ή Το τέρας στο πατάρι. Ο Αντώνης Γκόλτσος τοποθετεί την πλοκή του σε μια μελλοντική δυστοπική κοινωνία της παγκοσμιοποίησης, στην οποία η καλλιτεχνική δημιουργία είναι ελεγχόμενη. Εδώ το έγκλημα του ήρωα Κ, είναι η αγάπη του για την αναλογική φωτογραφία και η απόκρυψη ενός «τέρατος» στο πατάρι, δηλαδή ενός εμφανιστή φωτογραφιών. Ο Κ πέφτει στο μικροσκόπιο παρακολούθησης του Συστήματος και αναγκάζεται (ή όχι;) να συνεργαστεί μαζί του, με μοναδικό τρόπο απεγκλωβισμού του, τη θυσία. Σ’ ένα καφκικού τύπου διήγημα, ο Αντώνης Γκόλτσος γράφει ένα έξοχο κείμενο, πραγματικό αριστούργημα, τόσο πυκνό και γεμάτο, σαν να πρόκειται για ολοκληρωμένο μυθιστόρημα, άρτιο και λογοτεχνικό, και σε όλη την έκτασή του με μια ιδιαίτερα στιλιζαρισμένη και απόλυτα απειλητική περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ε94 Η Νίνα Κουλετάκη αφηγείται την ιστο-

ρία μιας αλλοδαπής που κατηγορείται για τον φόνο του συντρόφου της. Μέσα από την κατάθεσή της, παρακολουθούμε την εκμετάλλευση που υπέστη από κυκλώματα πορνείας, και την προσπάθειά της να ξεκινήσει καινούργια ζωή, άγνωστη μεταξύ αγνώστων σε μια καντίνα της Εθνικής Ε94. Η Νίνα Κουλετάκη επιλέγει την πρωτοπρόσωπη αφήγηση και δίνει με αυτόν τον τρόπο αμεσότητα στο σκληρό πρόσωπο της νύχτας και των παράνομων κυκλωμάτων, μια καταγγελία για τη δουλεία ανθρώπων που αναζητούν καλύτερη τύχη σε οποιαδήποτε χώρα. Εξαιρετική ιδέα να τοποθετήσει την ιστορία της στην Εθνική, τον δρόμο που ενώνει (ή διασπείρει;) ανθρώπους και λαούς. Ο κόκκινος λύκος Ο Κώστας Μουζουράκης τοποθετεί την πλοκή του στην ερημιά της ελληνικής υπαίθρου, με έναν ακόμη μοναχικό ήρωα. Στην έξοχη ιστορία του, ένας μηχανικός αναλαμβάνει να αποκαταστήσει τις ζημιές στις εγκαταστάσεις εξόρυξης πετρελαίου, παρά τις αντιδράσεις των κατοίκων που επιθυμούν την διακοπή των έργων. Η διαπίστωση για τον αναγνώστη πόσο crime είναι αυτό το διήγημα, έρχεται σιγά σιγά, όταν όλα γίνονται γης μαδιάμ! Ο Κώστας Μουζουράκης έχει έναν δικό του τρόπο να γράφει, πραγματικά γοητευτικό, είτε περιγράφει περιθωριακούς είτε αγγέλους, και, το κυριότερο, επιλέγει να αποδώσει την δική του δικαιοσύνη, που τυχαίνει να συμπίπτει με τη δική μου. Ο παππούς με τον άσπρο σκύλο Ο Φίλιππος Φιλίππου, με ήρωα έναν δημοσιογράφο –πρόκειται για τον

μοναδικό φυσιολογικό χαρακτήρα της συλλογής, αφού οι υπόλοιποι είναι καταραμένοι-, αφηγείται την γνωριμία του με μια κοπέλα και την οικογένειά της. Τι παράξενο κρύβεται πίσω από αυτή τη οικογένεια, τι σημαίνουν τα ασυνήθιστα γεγονότα που ακολουθούν, είναι ερωτήματα που καλείται ο ήρωας να ανακαλύψει. Ο Φίλιππος Φιλίππου έχει μια απλότητα που σε αφοπλίζει. Το διήγημά του είναι το κλασικό και στρέιτ αστυνομικό που πάντοτε αρέσει και θα αρέσει, μια ιστορία μυστηρίου και η λύση της, που αποκαλύπτονται σιγά σιγά, με φυσικότητα και ηρεμία δεξιοτέχνη. Βουίζει η ψυχή μου Η Έλενα Χουσνή περιδιαβαίνει τους άθλιους δρόμους της Αθήνας, με ήρωα έναν άστεγο που χάνει το νόημα της ζωής, όταν ο φίλος του ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου, σε μια επιδρομή αγνώστων. Ο ίδιος, τραυματισμένος ψυχικά και σωματικά, αναζητεί τρόπους για να ανακαλύψει τους δράστες και να εκδικηθεί τον θάνατο του φίλου. Η Έλενα Χουσνή βουτά βαθιά την πένα της στην ψυχή των ηρώων της, ώστε να δώσει μια ανάσα, μια ελπίδα για το αύριο. Όταν μιλά για έναν άστεγο που αγαπά τα ενοικιάζεται, γιατί κρύβουν την υπόσχεση του καινούργιου, δεν θα μπορούσε παρά να είναι το τέλειο κλείσιμο της συλλογής αυτής.

Βούλα Παπατσιφλικιώτη

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Είναι δύσκολο πράγμα το να ασχολείσαι με παιδιά. Να προσπαθείς να τα διαπαιδαγωγήσεις, να τους δώσεις αξίες, να δημιουργήσεις σωστούς χαρακτήρες. Πόσο μάλλον να τα κάνεις να αγαπήσουν μια μορφή ψυχαγωγίας, το βιβλίο, που δυστυχώς έχει χάσει πολύ από τη δημοτικότητά της στις μέρες μας, λόγω της μεγάλης και γρήγορης εξάπλωσης του ίντερνετ και των ευκολιών που αυτό προσφέρει. Κάποιοι όμως προσπαθούν ακόμα να δώσουν μορφή στους αυριανούς ενεργούς πολίτες αυτού του κόσμου και να τους οπλίσουν με τα απαραίτητα εφόδια για να ακολουθήσουν μια σωστή πορεία, απέναντι στις δυσκολίες και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν. Και να τους μάθουν ότι, σε αντίθεση με αυτό που “φωνάζει” η εποχή μας, η πραγματική αξία ενός ανθρώπου βρίσκεται στο “είναι” του και όχι στην τσέπη και τις ανέσεις που απολαμβάνει. Ένα από αυτά τα άτομα έχω τη μεγάλη χαρά να σας παρουσιάσω. Τη Βούλα Παπατσιφλικιώτη!

- Βούλα Παπατσιφλικιώτη -

Amsterdam Το καφέ Café Winkel 43 είναι σημείο αναφοράς για ντόπιους αλλά και τουρίστες. Εδώ θα χαλαρώσουμε και θα σας κάνουμε τις αναγνωστικές μας προτάσεις με φόντο το Άμστερνταμ.

Θα βρεθεί για λίγες μέρες στο χωριό, στο πατρικό σπίτι του πατέρα της. Καθώς θα παίζει στο δωμάτιο θα γνωρίσει το βιβλίο της φαντασίας και έναν σελιδοδείκτη ξερόλα. Και τότε αρχίζει για εκείνη ένα φανταστικό ταξίδι, παρέα με τους δυο νέους φίλους της.

Πριν λίγο καιρό, κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως Μαριάμ Πολυγένη «Η Εριέττα και το βιβλίο φαντασίας» από τις εκδόσεις Σαΐτη. Η εικονογράφηση του βιβλίου είναι της Μαριάννας Συμεωνίδη. Μέρος των εσόδων από την πώληση του βιβλίου, θα διατεθεί για τους σκοπούς της «Αποστολής» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας από 6+. Η συγγραφέας λατρεύει τα βιβλία και αυτή η λατρεία είναι εμφανής σε κάθε σελίδα. Θέλησε να μεταδώσει αυτή την αγάπη της στους μικρούς της φίλους που θα διαβάσουν το βιβλίο της και νομίζω ότι βάζει το δικό της λιθαράκι στην προώθηση της φιλαναγνωσίας με τρόπο μοναδικό. Η ηρωίδα της, η Εριέττα, είναι ένα παιδί που βρίσκει τα βιβλία βαρετά. Μόνο δυο βιβλία έχει διαβάσει κι αυτά γιατί της άρεσαν τα χρωματιστά τους εξώφυλλα. Προτιμά τα παιχνίδια της από τα βιβλία.

Δυστυχώς στις μέρες μας, τα παιδιά περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους μπροστά σε μια οθόνη. Του υπολογιστή, του κινητού και του τάμπλετ. Βρίσκουν τα βιβλία βαρετά. Ίσως γιατί δεν γνωρίζουν τη μαγεία που κρύβεται στις σελίδες τους. Δεν γνωρίζουν τα υπέροχα ταξίδια που μπορούν να κάνουν με ένα βιβλίο, ούτε φυσικά τις γνώσεις που μπορούν να αποκτήσουν διαβάζοντας. Ίσως γιατί κάποια από αυτά τα παιδιά, δεν έχουν βρει ακόμα το βιβλίο που θα τα παρασύρει σε ένα υπέροχο ταξίδι φαντασίας, ζώντας μοναδικές στιγμές. Ένα βιβλίο γεμάτο πάθος για την ανάγνωση και τη γνώση, δημιούργησε η συγγραφέας. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου της κρύβονται πολλές αλήθειες και μηνύματα που αναζητούν αποδέκτες. Ένα βιβλίο για τα όνειρα, τη φαντασία και τα υπέροχα αναγνωστικά ταξίδια. Ας είναι το βιβλίο της Μαρίας Πολυγένη, για τα παιδιά, η αφορμή για ένα ταξίδι στον απολαυστικό κόσμο της ανάγνωσης.

αστυνομίας και των δυνάμεων κατοχής εκείνη την περίοδο στην Αθήνα. Ο κύριος όμως λόγος που ήθελα να διαβάσω το βιβλίο είναι το σκέλος του που αφορά στα ιστορικά γεγονότα του λιμού της Αθήνας. Θεώρησα ότι ένας δημοσιογράφος θα έκανε σοβαρή και εμπεριστατωμένη έρευνα οπότε και θα ενσωμάτωνε στο βιβλίο πολλά γεγονότα και πληροφορίες για εκείνη την περίοδο και ευτυχώς δεν απογοητεύτηκα. Έβαλε σε μια σειρά τα γεγονότα που οδήγησαν τελικά στο λιμό της Αθήνας (και άλλων μεγάλων πόλεων) καθώς και τις κινήσεις που έγιναν προκειμένου να έρθει στην κατεχόμενη χώρα επισιτιστική βοήθεια. Επίσης, μου άρεσε που έδωσε ρόλο σε άγνωστα μέχρι τώρα (για εμένα) πρόσωπα που η συμβολή τους ήταν μεγάλη. Οι περιγραφές της πείνας και των συνθηκών στις οποίες προσπαθούσαν να επιβιώσουν οι Αθηναίοι, όπως και της Ο λιμός - Πάνος Αμυράς. Βλέπω ότι στο ατμόσφαιρας φόβου που επικρατούσε, εξώφυλλο το έχουν χαρακτηρισμένο ως είναι πολύ καλές, αν και φοβάμαι ότι ο μυθιστόρημα, αν και προσωπικά πιστεύω συγγραφέας δεν κατάφερε να αποποιηότι έχει όλα τα βασικά στοιχεία που θα θεί τελείως τον αποστασιοποιημένο επέτρεπαν τον χαρακτηρισμό του ως τρόπο που επιβάλλει το επάγγελμά ιστορικό μυθιστόρημα. Ο βασικός πρωτου, οπότε και λείπει αρκετά το συναίταγωνιστής, ο υπαστυνόμος Νίκος Αγρασθημα. φιώτης, αναλαμβάνει να ερευνήσει τη Ο λόγος του συγγραφέα είναι στρωτός, δολοφονία ενός λοχαγού των Ες Ες και να διατήρησε το ενδιαφέρον μου σε όλο εντοπίσει ένα φάκελο που χάθηκε, καθώς το βιβλίο, τόσο για τα ιστορικά γεγονόκαι τα έγγραφα που είχε μέσα. τα που παραθέτει όσο και για το αστυνομικό κομμάτι του. Πιστεύω ότι για Το σκέλος που αφορά στην πλοκή του όσους γνωρίζουν από Αθήνα το βιβλίο αστυνομικού μου φάνηκε αρκετά ενδιαθα είναι ακόμη καλύτερο, αφού με αφέρον. Δεν έχει πολλή ένταση ούτε αγωφορμή τις μετακινήσεις του Αγραφιώνία, όμως η δράση είναι συνεχόμενη και τη στην πόλη ο συγγραφέας περιγράοι εξελίξεις έρχονται ομαλά. Μου άρεσε φει κτίρια και περιοχές που εγώ δυστυεπίσης και ο τρόπος που περιγράφει τη χώς δεν τα ξέρω. "συνεργασία" μεταξύ της ελληνικής

Συνέντευξη

Η Ευγενία δεν μπορούσε να μαντέψει τι ήταν αυτό που ήθελε τόσο απεγνωσμένα να της πει, τι ήταν αυτό που, με βάση τους ισχυρισμούς του, αν το μάθαινε θα έπαιρνε πίσω τ' αρνητικά συναισθήματα και τις σκέψεις που γέννησε το πρωινό της αναχώρησής της από τη Σκόπελο.

Η γνωριμία της με τον καλύτερο φίλο του πατέρα της κολλητής της Νικολέττας, Στέλιο Πετράκη, θα τους φέρει κοντά και σύντομα θα οδηγηθούν στην εκκλησία. Η διαφορά ηλικίας δεν θα παίξει κανένα ρόλο γι’ αυτήν που πλέον βλέπει τη ζωή να της χαμογελά. Η ευτυχία της όμως δεν θα κρατήσει πολύ. Θα βιώσει μια προδοσία. Όλη η ζωή μου ένας Αύγουστος. Το πρώτο μυθιστόρημα της συγγραφέως Εύας Κυρογλάνη, είναι ένα θρίλερ όπου μας παρουσιάζει τις διάφορες πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς στην αντιμετώπιση διάφορων περιστατικών, καλών ή κακών, που συμβαίνουν στη ζωή.

Πικραμένη από τους ανθρώπους που την πλήγωσαν και απογοητευμένη από τη ζωή της, αποφασίζει να πάει διακοπές για να ξεκαθαρίσει μέσα της τι θέλει και να σχεδιάσει το μέλλον της. Εκεί, θα γνωρίσει τον Φίλιππο, που της διηγείται τη ζωή του. Υπάρχει κάτι που ενώνει τον Φίλιππο και την Ευγενία. Για Η Ευγενία Βαξεβάνη, είναι μια γυναίκα κάποιο λόγο εμφανίζεται ο Φίλιππος τη που δεν βίωσε την πατρική αγάπη καθώς συγκεκριμένη στιγμή στη ζωή της. Μυο πατέρας της ήταν συνεχώς απών με τη στικά θα έρθουν στο φως. Ένας φόνος δικαιολογία της δουλειάς. Όχι ότι της φαίνεται να τους συνδέει και η Ευγενία έλειψε κάτι στον οικονομικό τομέα, αλλά θα έρθει αντιμέτωπη με αλήθειες που η μητέρα της προσπαθούσε να καλύψει αφορούν το παρελθόν της. Ένα βιβλίο και τη θέση του απόντος συζύγου της που κρύβει συνωμοσίες, ανθρωποκυνηόσο καλύτερα μπορούσε. Έχασε όμως σε γητά, μυστήριο, ένταση, πάθος, μυστιμικρή ηλικία τη μητέρα της και αφού στα κά και ψέματα. Οι δεσμοί αίματος, οι 19 της χρόνια χάνει και τον πατέρα της, φιλίες και οι σχέσεις, δοκιμάζονται διακόπτει τις σπουδές της για να δουλέ- σκληρά μέσα από συνεχείς ανατροπές ψει και να βοηθήσει τον μικρότερο αδελ- και παραβιάσεις των γραπτών και τον φό της να σπουδάσει γιατρός. άγραφων νόμων!

Το βουρκωμένο βλέμμα του και η επίμονη επιθυμία του να της μιλήσει την παραξένευαν. Από τη μία, ήταν περίεργη ν' ακούσει το λόγο που τον έφερνε ως εκεί, από την άλλη όμως, δεν γινόταν να παραβλέψει το ψέμα του. Ήταν η αιτία που καταστράφηκαν οι διακοπές της, που μάτωσε το καινούργιο όνειρό της, που τα νέα της δάκρυα ενώθηκαν με τα παλιά, για να σχηματίσουν ένα ποτάμι, γεμάτο πίκρα κι εγκατάλειψη.

Πόσο καλά μπορεί να κρύψει κάποιος τον πραγματικό του εαυτό; Πόσο μπορεί κάποιος να σε παραπλανήσει; Πιο εύκολο είναι να κατηγορήσεις και να καταδικάσεις κάποιον παρά να τον συγχωρήσεις και να του δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία; Όταν ο φόβος της μοναξιάς σε κυριεύει ανέχεσαι καταστάσεις που δεν θα έπρεπε ποτέ να βιώσεις και αυτό είναι το μεγαλύτερο σφάλμα! Ένα βιβλίο για τις ανθρώπινες και οικογενειακές σχέσεις, για τη σχέση του ανθρώπου με το χρήμα. Μια ιστορία με πολλά μηνύματα για πολλούς αποδέκτες που διαβάζεται απνευστί. Πραγματικά το απόλαυσα και το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Aλλά γιατί καμιά φορά στεκόμαστε στη μέση ενός αγνώστου δρόμου ή μπροστά σ’ ένα παλιό σπίτι. Τι μας θυμίζουν; Ποιόν αναζητούμε; Κι άλλοτε κάτω από μια γέφυρα ή πίσω από μια κουρτίνα νιώθεις να ζείς πιο αληθινά – πράγματα που θα εξοφλήσεις κάποτε με τη ψυχή σου. Ώσπου ένα πρωί ακουγόταν το πρώτο κελάηδημα στον κήπο. Άνοιξη. Η μητέρα άλλαζε καπέλο, η νεαρή υπηρέτρια ανέβαινε στη σοφίτα κι έκλαιγε κι ο παππούς ξεχνούσε να διαβάσει τη Βίβλο…. Τώρα κάθομαι στην παλιά κουνιστή πολυθρόνα που κάθησαν τρείς γενιές. Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι; Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου μέσα σε ένα άλλο όνειρο. Κι η Άννα όταν γελούσε ήταν σα να Σκόρπιζε γιασεμιά φωτίζοταν για λίγο η νύχτα. Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέαλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.. Ο πρώτος στίχος - Τάσος Λειβαδίτης

Ο προπάππος της αγαπούσε τη ζωγραφική! Δεν μπορεί να μη σκεφτεί ότι η πληροφορία αυτή τα αλλάζει όλα. Μήπως τελικά ο καπετάν Δημήτρης δεν ήταν στριμμένος, άξεστος και άγριος, αλλά ένας παρεξηγημένος εκκεντρικός καλλιτέχνης που έκρυβε με τις φωνές και τη σκληράδα του μια τρυφερή καρδιά, μια ευαίσθητη ψυχή; ποστάλ από μέρη μακρινά, σκίτσα και ένα τετράδιο. Ενώ πάνω σε μια υδρόγειο σφαίρα, υπάρχουν σημαδεμένες κάποιες τοποθεσίες. Τι σχέση έχουν τα ευρήματά της με τον καπετάνιο; Γιατί ο παππούς της έφυγε από το νησί σε νεαρή ηλικία και δεν είχε καθόλου καλές σχέσεις με τον πατέρα του; Θα καταφέρει η Αριάδνη να βρει τις απαντήσεις στις παραπάνω ερωτήσεις; Ένα βιβλίο εξαιρετικό έγραψε η Μαρία Νομικού, γεμάτο χρώματα. Μας ανοίγει διάπλατα τον κόσμο της ζωγραφικής και μας προσκαλεί να τον γνωρίσουμε. Μας ταξιδεύει στη πανέμορφη Μονμάρτη, μια ξεχωριστή συνοικία του Παρισιού, μας γνωρίζει διάσημους ζωγράφους και Η ηρωίδα της συγγραφέως, η Αριάδνη, τα έργα τους. Όλα αυτά γίνονται αβίααναγκάζεται να μετακομίσει από την στα, χωρίς να μας κουράζει με περιττές Αθήνα στο σπίτι του προπάππου της, πληροφορίες. Σε όλο το κείμενο, διακρίπου βρίσκεται σε ένα μικρό Κυκλαδίτικο νεται η αγάπη της συγγραφέως για τη νησί. ζωγραφική. Καταφέρνει με τρόπο μοναδικό, φτάνοντας στη τελευταία σελίδα Οι πρώτες μέρες στο νησί, πολύ δύσκο- του βιβλίου, να μεταδώσει έστω και λίγη λες για την Αριάδνη. Διαφορετικό περιαπό αυτή την αγάπη στους αναγνώστες βάλλον από ό,τι είχε συνηθίσει, χωρίς του βιβλίου της. φίλες. Μόνη της παρηγοριά η ζωγραφική, που τη λατρεύει. Στο σπίτι όπου Ένα βιβλίο που κρατά αμείωτο το ενδιαέζησε ο παππούς του μπαμπά της, που φέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευήταν καπετάνιος στο επάγγελμα, θα ταία σελίδα! Σκέτη απόλαυση. ανακαλύψει μέσα σε βαλίτσες, καρτ – Το βιβλίο της συγγραφέως Μαρίας Νομικού «Μια πινελιά μυστήριο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε εικονογράφηση Ράνιας Βαρβάκη. Απευθύνεται σε ηλικίες 10+.

Αν σας καλούσαν να φορέσετε αυτοσχέδιες μάσκες, να παίξετε, να ζωγραφίσετε κάνοντας τα μικρά μεγάλα και τα αδύνατα δυνατά, καθώς και να καταφέρετε να κάνετε έναν κοτζάμ ελέφαντα να χορέψει, θα λέγατε όχι; Και με δώρο ένα κομμάτι βασιλόπιτα αλά «Κουκίδα» για το καλό του νέου χρόνου και όχι μόνο!

Challenge accepted… Το πρωί του Σαββάτου 26 Ιανουαρίου παρευρεθήκαμε στην παρουσίαση του παιδικού βιβλίου “Πώς να κάνετε έναν ελέφαντα να χορέψει” (κρατικό βραβείο 2015 εικονογραφημένου παιδικού βιβλίου των συγγραφέων Άγγελου Αγγέλου και Έμης Σίνη, μια κυκλοφορία των Εκδόσεων Παπαδόπουλος, σε εικονογράφηση Σοφίας Τουλιάτου). Ένα κλιμακωτό παραμύθι που μας μετέτρεψε σε χήνες, γουρούνια, σκιουράκια, χελώνες, ποντικάκια, γάιδαρους, ελέφαντες, ψύλλους! Γονείς και παιδιά συμμετείχαν στα τεκταινόμενα, γελώντας με την καρδιά τους, δίνοντας ιδέες και λύσεις. Ντύσαμε την όποια αδυναμία μας στα χρώματα της δύναμης, ψυχαγωγηθήκαμε και χόρεψαν όλοι! Και δυνατοί γίναμε και τη φωνή μας κάναμε βροντερή γιατί είχαμε πάει αποφασισμένοι για όλα! Και τα καταφέραμε… Τώρα μένει να ξαναδιαβάσουμε το βιβλίο για να μοιραστούμε εντυπώσεις με όποιον δεν ήρθε στο βιβλιοπωλείο Κουκίδα. Άγγελος, Έμη, Ξένια, Θεματοφύλακες, πλαισιωμένοι από ελέφαντες ως ψύλλους και παιδικά χαμόγελα! Τι παραπάνω να ζητήσουμε;;; Μην ξεχνάτε. Όλα μπορεί να τα καταφέρει κανείς... αρκεί να μετατρέψει την "αδυναμία" του σε δύναμη!

Την Τετάρτη 23 Ιανουαρίου και ώρα 7 μ.μ., οι Εκδόσεις Πηγή και η συγγραφέας Τατιάνα Τζινιώλη, παρουσίασαν το νέο βιβλίο της συγγραφέως με τίτλο “18 σκαλιά”, στο Public Συντάγματος. Το παρόν στην κατάμεστη αίθουσα έδωσαν συγγραφείς, κριτικοί, δημοσιογράφοι, κα-θώς και οι παθιασμένοι αναγνώστες της κυρίας Τζινιώλη, οι οποίοι έδωσαν όλη τους την αγάπη και τα συγχαρητήριά τους για το καινούργιο της λογοτεχνικό εγχείρημα. Το βιβλίο προλόγησαν οι συγγραφείς Δήμητρα Ιωάννου και Έλενα Αντωνίου, η Πωλίνα Παρασκευοπούλου, δημοσιογράφος, και η κυρία Γεωργία Κωστοπούλου, book blogger του chillandread, οι οποίες μας μετέφεραν τον έρωτα των τεσσάρων πρωταγωνιστών καθώς και τον αέρα της ερωτεύσιμης Βοστώνης. Μέσα από τα αποσπάσματα που επέλεξαν να μοιραστούν με το κοινό, μας έδωσαν μια άκρως αποκαλυπτική πρώτη γεύση για το τι πρόκειται να διαβάσουμε στο βιβλίο, ειδικά εάν δεν είστε γνώστες του τρόπου γραφής της κυρίας Τζινιώλη. Τον συντονισμό της βραδιάς ανέλαβε η κυρία Φαλίντα Παναγιωτίδη, δημοσιογράφος. Η συγγραφέας μετά το πέρας της παρουσίασης υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου της και φωτογραφήθηκε με το κοινό.