ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΩΝ- ΙΟΥΛΙΟΣ 2019

ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ Λ O ΓΩ ΤΕΧΝΩΝ ΤΕΥΧΟΣ 26 ΙΟΥΛΙΟΣ 2019

ΠΡΟΣΩΠΑ - ΒΙΒΛΙΑ - ΤΑΞΙΔΙΑ - ΔΡΑΣΕΙΣ

ΜΗΝΙΑΙΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ Διανέμεται δωρεάν στο διαδίκτυο. Ιδιοκτησία του site thematofylakes.gr Οι απόψεις των συντακτών των δημοσιευμάτων δεν αποτελούν αναγκαία απόψεις των Θεματοφυλάκων Λόγω Τεχνών. thematofylakes.official@gmail.com Συντακτική ομάδα Νεκταρία Πουλτσίδη Αγγελίνα Παπαθανασίου Ζωή Τσούρα Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

Δεν έχει σημασία αν και πού θα πάμε διακοπές. Το καλοκαίρι βρίσκεται μέσα μας. Οικογένεια, φίλοι, ξέγνοιαστες βραδιές. Στη θάλασσα, στο βουνό, στη βεράντα. Όπου κι αν είμαστε, με όποιους κι αν είμαστε, καλοκαίρι είναι! Με άρωμα καρπουζιού, με γεύση παγωτού και με παρέα τους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών!

Συνεργάτες τεύχους Χαρά Δελλή Μαργαρίτα Κατσίπη Βίκυ Ζηλιασκοπούλου Νάντια Κίσκα Νάγια Γ. Μητροπούλου Δημήτρης Μπουζάρας Μαρία Μακροβασίλη Βαγγέλης Μαργιωρής Παρασκευή Εμμανουήλ Στέλλα Στραύκου Αλέξανδρος Δαμουλιάνος Αναστασία Ελευθεριάδου M.Liove S. Δημήτρης Μπονόβας Νάντια Βαβάση Κωνσταντίνα Καρρά Μαρία Γραμμένου Παντελής Μαυρομμάτης Σοφία Αθανασοπούλου Δήμητρα Κωλέτη Ελισάβετ Κόλλια Μαρία Σάντα

Τζοάν Ζαχαριάδου Κατερίνα Κοφινά Έλλη Πόλα Ανδρονίκη Δακορού Παναγιώτα Κολλέρη Ελευθερία Παπασάββα Βαγγέλης Μαργιωρής Πάνος Αντωνόπουλος Χρύσα Νικολάκη Μαρία Καλτσή

ΑΡΘΡΑ

48 Φεστιβάλ Will O' Wisp

26 32 52 128

12 44 72 82

ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΛΕΞΕΙΣ

20 36 66 86 94 112 122 132 142 172

ΜΟΥΣΕΙΑ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΠΕΡΙΕΧ 168 Πώς γράφτηκε το Θερινό ηλιοστάσιο Κατερίνα ΜπάρΚα

Εσείς γνωρίζετε τα Λογοτεχνικά Βραβεία; Λογοτεχνικός κόσμος - Εσωστρεφής ή παρεμβατικός; Bιβλιοπωλείο Chongqing Zhongshuge Ποιο ήταν το λογοτεχνικό κίνημα που διαδόθηκε στη μεταπολεμική Αμερική της δεκαετίας του ’50;

Μουσείο παραμυθιού στη Λευκωσία Μουσείο με κούκλες στη Σόφια Μουσείο Βeatles – Cavern Club στο Λίβερπουλ Μουσείο Scotch Whisky στο Εδιμβούργο

Σύρος Κύθηρα Νάπολη Αμάλφι

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΩΓΡΑΦΟΙ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ

62 Το αγόρι και ο δράκος - Χρύσα Νικολάκη 104 Ένα αερόστατο για τον παππού - Μαρία Καλτσή 130 Φαταουλάν ο ονειροκλέφτης - Παναγιώτα Ζώη, Γιώτα Καραγιάννη & Ακριβή Καλδίρη 152 Ανακαλύπτοντας τους αρχαίους θησαυρούς της ελιάς Βασιλική Μαρκάκη

ΒΙΒΛΙΑ

58 98 146 182

ΠΑΙΔΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΜΕΝΑ 156 Περικλής Πανταζής

24 Μαργαρίτα, γης μαδιάμ - Τζώρτζια Ρασβίτσου 28 Ο άνθρωπος που γύρισε από τη Ρώμη - Κωνσταντίνος Παυλικιάνης 30 Το Σπίτι του Κάιν - Μάριος Καρακατσάνης 34 Η Ειρήνη και ο ληστής - Κατερίνα Γυφτάκη 50 Το παιχνίδι της Αλίκης - Δελίνα Βασιλειάδη 56 Το κορίτσι της ντροπής - Σοφία Βόικοu 64 Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα - Βαγγέλης Μαργιωρής 74 Παγιδευμένη μνήμη - Κωνσταντίνα Βαβάση 78 Το δάκρυ της νεράιδας - Μαρία Μουστοπούλου 90 Η δική μου αλήθεια - Διονύσης Βελονάκης 92 Είχε λιακάδα σήμερα - Γιάννης Φιλιππίδης 106 Ποιος σκότωσε τον Μότσαρτ - Μιχάλης Πατένταλης 108 Μια μέρα τον Δεκέμβρη - Josie Silver 118 Βρόχος - Συλλογή διηγημάτων 138 Με το ίδιο βλέμμα - Πάνος Αντωνόπουλος 140 Οι Πέντε Δρόμοι του Έρωτα - Γεωργία Μπακλή-Γούλα 154 Η αγάπη πριν τις επιθυμίες - Άντα Αντρέου 164 Σταχτόνερο - Κωνσταντίνα Μόσχου 170 Πίστεψέ με - J. P. Delaney 178 Η Μαύρη Βασίλισσα - Βασίλης Καλδίρης 180 Σημάδι αδυναμίας - Σωτηρία Τσέλιου-Παππά

κυκλοφόρησε!

Οι Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών σε συνεργασία με τις Εκδό‐ σεις Γράφημα διοργάνωσαν τον πρώτο τους επίσημο λογο‐ τεχνικό διαγωνισμό με θέμα «Χωρίς οξυγόνο» με σκοπό να δώσουν την ευκαιρία να βγoυν στο φως δημιουργίες πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων. Τα επιλεγμένα κείμενα κρίθηκαν με γνώμονα την θελκτική πρωτοτυπία στην πλοκή, την συνοχή των γεγονότων και των αιφνιδιαστικών ανατροπών, μα και την τήρηση της ορθογραφίας και του συντακτικού. Κριτές του διαγωνισμού ήταν οι Θεόφιλος Γιαννόπουλος, Χριστίνα Πομόνη και Βασίλης Καραναστάσης.

Το βιβλίο παρουσιάζει με συγκριτικό τρόπο τους μύθους της αρχαίας Ελλάδας, της Αιγύπτου, της Ινδίας, του Θιβέτ, της Κίνας, της Ιαπωνίας, του Ιράν καθώς και τους μύθους των πολιτισμών του Μεξικού και του Περού. Οι μύθοι σε όλους του αρχαίους πολιτισμούς αφηγούνται αρχετυπικές αλήθειες που σχετίζονται με τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου. Σκοπός του μύθων αυτών αλλά και των συμβολικών στοιχείων που περικλείουν είναι να δώσουν τις αρχές που θα ζωογονήσουν το μέλλον και να οδηγήσουν τον άνθρωπο από τον κόσμο των αισθήσεων και της πολλαπλότητας στον πνευματικό κόσμο, τον κόσμο της ενότητας.

Η Δράση «Εκπαίδευση για έναν Ευρωπαϊκό Χώρο Δικαιοσύνης» αποσκοπεί στην ανάπτυξη των ικανοτήτων νομικών και διεύρυνση των γνώσεων τους σε συγκεκριμένους τομείς που άπτονται της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συγκεκριμένα: α) στην εφαρμογή του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, β) στην Απόφαση Πλαίσιο 2008/913/ ΔΕΥ του Συμβουλίου σχετικά με την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου, γ) της προστασίας προσωπικών δεδομένων, δ) των δικαιωμάτων των προσφύγων και ε) της προστασίας των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Στη μαγεμένη Νεροχώρα με το στοιχειωμένο ποτάμι, την έκβαση δίνει η θυσία ενός παλικαριού, μετά από απαίτηση του δράκου, για να κυλήσει πάλι τα νερά του ποταμού που είχαν παγώσει. Από τότε, κάθε χρόνο θυσιάζεται άλλοτε ένα παλικάρι, άλλοτε μια κοπέλα. Η Νεροχώρα έχει βουλιάξει στο πένθος. Ποιος θα λύσει τα μάγια ώστε να επανέλθει η ζωή στη φυσική της κατάσταση; Το παραμύθι μέσα από μια εξαιρετική πλοκή επισημαίνει την αξίατου νερού, αλλά και της αγάπης, σαν πρώτη βιοτική ανάγκη ισάξια με το Οξυγόνο για να υπάρξει η συνέχεια της ζωής, ενσωματώνοντας με θαυμαστό τρόπο παραδοσιακά και μυθολογικά στοιχεία.

Βήμα-βήμα, παρουσιάζει επτά διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων που συγκλίνουν σε μία και που τον έσπρωξαν στην απελπισία, την καταστροφή και εν τέλει στο έγκλημα. Όλα έχουν αφετηρία ένα βασανιστικό, ανίερο μυστικό που στοιχειώνει τη σχέση με τον πατέρα του. Στο θολωμένο μυαλό του ο θάνατος μοιάζει ιδανική λύση, συνδεδεμένος με έναν εφιάλτη που τον ταλαιπωρεί τα βράδια. Έτσι, ξεκινά μια σκυταλοδρομία φόνων, με σκοπό να την ολοκληρώσει σκοτώνοντας τον γέροντα μοναχό. Ως παθιασμένος ζωγράφος, δεν παραλείπει να δώσει την εικαστική πινελιά όταν σκοτώνει κάποιον, σκηνοθετώντας τον χώρο του εγκλήματος ως έργο τέχνης, με πηγή έμπνευσης διάσημα έργα ζωγράφων, δημιουργώντας κάθε φορά ένα tableau mort.

Πελοπόννησος, 1919. Ο Γιάννος, μια χαρισματική προσωπικότητα, βιώνει έντονα την αδικία. Ύστερα από το κακό, η φυγή θεωρείται απαραίτητη, η ανάγκη για επιβίωση τον οδηγεί σε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ο πόνος διαπερνά όλα τα επίπεδα της ψυχής και το λίκνο του έρωτα δύει νωρίς. Τα τυχαία γεγονότα συνδέουν διαφορετικούς χαρακτήρες σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης, οι καταστάσεις τούς οδηγούν να σπάσουν τα δεσμά τους και να απελευθερωθούν –είτε κυριολεκτικά, είτε πνευματικά– μέχρι την στιγμή που κάνει την εμφάνισή του ο έρωτας, η φιλοσοφία, η ποίηση και η κάθαρση. Μια περιπέτεια εποχής γεμάτη μυστήριο, έρωτα, πάθος, εσωτερικές αναζητήσεις. Ένας διαρκής αγώνας για απόδοση δικαιοσύνης.

Όταν ο κόσμος, όπως τον ξέρουμε σήμερα, θα είναι εντελώς διαφορετικός, η πόλη της Αθήνας, η κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού, θα συνεχίσει να μιλάει στους ανθρώπους για την ιστορία και τον πολιτισμό, για τα χρόνια της προόδου αλλά και της παρακμής. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου μιλούν για τα χρόνια της παρακμής της, για τα πρόσωπα μιας άλλης Αθήνας, που ακόμη και στην περίοδο της κρίσης αντιστάθηκε, χωρίς να χάσει τίποτα από τη μαγεία της. Τα πρόσωπα αυτά έχουν περισσότερες από μια πατρίδα και μια πολυσύνθετη ταυτότητα. Το καθένα δίνει την δική του ερμηνεία στην εξιστόρηση των γεγονότων. Οι ιστορίες τους αποκαλύπτουν τα πολλά πρόσωπα της πόλης.

Σε έναν κόσμο όπου επικρατεί μια ανεξήγητη και παράλογη αντιπαλότητα ανάμεσα στους σκίουρους και τους ελέφαντες, η Ρόμι, μια μικρή ελεφαντίνα, και η Μιράντα, μια σκιουρίνα, θα προσπαθήσουν να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να γίνουν φίλες. Θα καταφέρουν τα δυο κοριτσάκια να προσπεράσουν τις δυσκολίες; Θα μπορέσουν να σταθούν μαζί απέναντι στον παραλογισμό τόσων χρόνων και γενεών και να αποφασίσουν οι ίδιες για τη ζωή τους; Μια ιστορία για το φως και την ελπίδα, τη φιλία και τη διαφορετικότητα, την αγάπη και την καλοσύνη. Μια ιστορία που μας θυμίζει πως ο υπέροχος κόσμος που ονειρευόμαστε, υπάρχει. Στις καρδιές των παιδιών. Μια φορά κι έναν καιρό στην Κινητοχώρα, ζούσαν αρμονικά άνθρωποι και κινητά. Όλα κυλούσαν ήρεμα μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Φαταουλάν κι όλα τα παιδιά στη χώρα αυτή άλλαξαν χρώμα. Ο Άλκης μόνο μπορούσε να τα σώσει, επειδή μόνο αυτός πίστεψε πολύ στο όνειρό του

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Λατρεύω τα παραμύθια. Σίγουρα δεν είμαι η μόνη. Όταν πληροφορήθηκα ότι στην αγαπημένη μας Κύπρο -στη Λευκωσία- υπάρχει μουσείο παραμυθιού, ενθουσιάστηκα. Έψαξα, βρήκα, και σας παρουσιάζω ένα παραμυθένιο στο μουσείο. Καλώς ήρθατε λοιπόν Μουσείου του Παραμυθιού.

Το ιδιαίτερο αυτό μουσείο, άνοιξε τις πύλες του στις 23 Φεβρουαρίου 2017. Τα παραμύθια, οι μύθοι και οι θρύλοι, συναντούν τον γραπτό λόγο της παιδικής λογοτεχνίας και προσκαλούν μικρούς και μεγάλους σε ένα μαγικό ταξίδι στην παράδοση και τον πολιτισμό. Ο στόχος του μουσείου είναι να διασώσει αλλά και να διαδώσει τα παραμύθια, τους μύθους, τους θρύλους και τις παραδόσεις της Κύπρου και της Ελλάδας. Παράλληλα επιδιώκει να αναπτύξει τη φιλαναγνωσία αλλά και να γνωρίσει στους επισκέπτες του και άλλους πολιτισμούς. Οι επισκέπτες του μουσείου θα συναντήσουν σπάνια βιβλία αλλά και έργα τέχνης εμπνευσμένα από τα παραμύθια. Στο μουσείο διοργανώνονται αφηγήσεις παραμυθιών, αφιερώματα σε εικονογράφους και συγγραφείς, εργαστήρια και εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά, αλλά και για όσους αισθάνονται παιδιά και αγαπούν τα παραμύθια και τις αφηγήσεις. Αν λοιπόν βρεθείτε στη Λευκωσία, μην παραλείψετε μια επίσκεψη στο παραμυθένιο αυτό μουσείο.

ΝΕΕΣ Σ! Ε Ι Ρ Ο Φ ΚΥΚΛΟ

Δίψηφα φωνήεντα, δίψηφα σύμφωνα, συνδυασμοί και συμπλέγματα συμφώνων… Γράμματα που ενώνονται μεταξύ τους και με έναν μαγικό τρόπο αλλάζει η αρχική τους ακουστική μορφή… Παράγουν άλλους ήχους, δημιουργούν διαφορετικές εικόνες που μας ταξιδεύουν στον υπέροχο κόσμο της γνώσης και της ανάγνωσης… Η αναγνωστική ικανότητα του παιδιού είναι μια διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη σε όλη τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας. Όσο μεγαλώνει αυξάνεται το λεξιλόγιό του ποιοτικά και ποσοτικά. Στη διάρκεια της προσχολικής και στις αρχές της σχολικής περιόδου, το παιδί κατανοεί τη μετατροπή των ήχων (προφορικός λόγος) σε γράμματα και λέξεις (γραπτός λόγος). Η φωνολογική επίγνωση θεωρείται η πιο σημαντική δεξιότητα για να μπορέσει το παιδί να κατακτήσει την αναγνωστική ικανότητα. Το βιβλίο αυτό επιδιώκει την καλλιέργεια την φωνολογικής επίγνωσης του παιδιού με παιγνιώδη και ευχάριστο τρόπο, μέσα από ποιήματα, ερωτήσεις και ασκήσεις, ώστε αβίαστα να προετοιμαστεί και να αποκτήσει την αναγνωστική ικανότητα.

Βλέποντας την ανάγκη για δημιουργία και παραγωγή γραπτού λόγου να γίνεται καθημερινά πιο ισχυρή στο σχολικό πλαίσιο και έχοντας να αντιμετωπίσουμε ένα αντίστοιχο κενό στα Αναλυτικά Προγράμματα, οδηγηθήκαμε στη δημιουργία ενός έργου προσιτού στον εκπαιδευτικό και στον μαθητή, με ιδέες πρωτότυπες και διασκεδαστικές, με εικόνες χαρούμενες και χρωματιστές, που θα καλύψει το κενό αυτό γεμίζοντας την τάξη μας με χαρά, σκέψη, καινοτομία και οδηγώντας τα παιδιά στο μονοπάτι της δημιουργικής γραφής. Πέρα από τις έτοιμες δραστηριότητες, τα παιδιά καλούνται να δημιουργήσουν δικές τους, ενώ στο τέλος του βιβλίου ο κάθε μικρός συγγραφέας αξιολογεί και εκφράζει τη γνώμη του για τα οφέλη που αποκόμισε από την καθεμία. Ευχόμαστε οι εκπαιδευτικοί να βρουν σε αυτόν τον οδηγό έναν πολύτιμο βοηθό στο εκπαιδευτικό τους έργο και οι μαθητές ένα διασκεδαστικό απόθεμα ιδεών και ευκαιριών για δημιουργία.

Το βιβλίο φτιάχτηκε με σκοπό να γίνει πολύτιμος οδηγός όλων μας για ένα συναρπαστικό ταξίδι στην ελληνική γλώσσα. Είναι χωρισμένο σε δύο μέρη. Στο πρώτο υπάρχουν συγκεντρωμένα τα γραμματικά φαινόμενα που διδάσκονται σε όλες τις τάξεις του Δημοτικού Σχολείου. Σε κάθε σελίδα βρίσκονται απαραίτητες πληροφορίες και παραδείγματα για την κατανόηση και χρήση της ελληνικής γραμματικής στην καθημερινή ζωή, σε γλωσσικές δραστηριότητες και στην παραγωγή γραπτού λόγου, με την οποία ασχολείται το δεύτερο μέρος του βιβλίου. Σε αυτό παρουσιάζονται διαφορετικά είδη κειμένων μαζί με τις αντίστοιχες δομές τους, δηλαδή τα βήματα που με απλό και έξυπνο τρόπο οδηγούν στη συγγραφή ολοκληρωμένων κειμένων.

ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΑΤΛΑΣ Βιβλίο 1ο Ένα επείγον περιστατικό αναστατώνει μια συνηθισμένη μέρα το γαλαξιακό ιατρείο του γιατρού Ασθενίδη με τους καθόλου συνηθισμένους ασθενείς. Η Γη έχει πυρετό! Η ομάδα ΑΤΛΑΣ καλείται ν’ αναλάβει δράση. Παιδιά και πλανήτες συνεργάζονται ενώνοντας δύο κόσμους. Η πραγματικότητα μπλέκεται με τη φαντασία σ’ ένα μαγικό, περιπετειώδες ταξίδι με σκοπό τη σωτηρία της Γης. Άραγε θα τα καταφέρουν;

Λογοτεχνικός Διαγωνισμός «Χωρίς Οξυγόνο» – Διακριθείσες Συμμετοχές Οι Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Γράφημα διοργάνωσαν τον πρώτο τους επίσημο λογοτεχνικό διαγωνισμό με θέμα «Χωρίς οξυγόνο» με σκοπό να δώσουν την ευκαιρία να βγoυν στο φως δημιουργίες πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων. Τα επιλεγμένα κείμενα κρίθηκαν με γνώμονα την θελκτική πρωτοτυπία στην πλοκή, την συνοχή των γεγονότων και των αιφνιδιαστικών ανατροπών, μα και την τήρηση της ορθογραφίας και του συντακτικού. Κριτές του διαγωνισμού ήταν οι Θεόφιλος Γιαννόπουλος, Χριστίνα Πομόνη και Βασίλης Καραναστάσης.

Άμπρα Κατάμπρα κλείσε τα μάτια πάρε το μαγικό σου ραβδί και ετοιμάσου να ταξιδέψει στον κόσμο των συναισθημάτων στη στιγμή!

Ένα βιβλίο που μαθαίνει και φέρνει τα παιδιά σε επαφή με τα συναισθήματά τους, με έναν διασκεδαστικό και ευχάριστο τρόπο. Τα κείμενα είναι στα αγγλικά και στα ελληνικά.

Το να βρεθεί εκείνη την ώρα δίπλα τους ένας εκπαιδευτικός, ένας μέντορας ή μια ομάδα υποστήριξης, η «ομάδα της τάξης», μπορεί να προσφέρει σημαντική βοήθεια στους νεαρούς «συγγραφείς». Όχι, φυσικά, με την έννοια ότι θα «φυτέψει» μέσα τους κάτι που δεν υπάρχει – ο σπόρος πρέπει να είναι ήδη εκεί. Μπορεί όμως να τους βοηθήσει: – να καλλιεργήσουν τον σπόρο, – να φέρουν σε πέρας το έργο τους στο μέτρο των δυνάμεών τους… Εννοείται, βέβαια, πως ο εκπαιδευτικός θα διαθέτει την ευρύτητα πνεύματος, την ευαισθησία και τον απαραίτητο σεβασμό, ώστε να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα στην ομάδα των μαθητών και βοηθώντας τους να ανακαλύψουν τον δικό τους δρόμο… Σ’ αυτήν την προσπάθεια πιστεύουμε βοηθάει αυτό το βιβλίο τον εκπαιδευτικό ανοίγοντας νέους ορίζοντες στην αξιοποίηση της γραφής με ενδεικτικές ασκήσεις και μουσική πλαισίωση, ώστε να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Στο βιβλίο αυτό έγινε προσπάθεια, μέσα από τα θέματα των υποτροφιών 21 Ιδιωτικών Σχολείων και των Πρότυπων Πειραματικών Γυμνασίων, να δοθούν Μεθοδολογικά Εργαλεία, κύρια για την επίλυση μαθηματικών προβλημάτων. Στο πρώτο μέρος παρατίθεται όλη η θεωρία που πρέπει να γνωρίζει ένας μαθητής/μία μαθήτρια που τελειώνει το Δημοτικό Σχολείο. Στη συνέχεια ακολουθεί μία συλλογή από 700 και πλέον θέματα, με υψηλό ως επί το πλείστον δείκτη δυσκολίας. Τα πιο αντιπροσωπευτικά από αυτά, τα παραθέτουμε στο δεύτερο μέρος με αναλυτικότατες υποδείξεις μεθοδολογίας. Για τα υπόλοιπα υπάρχουν αναλυτικές λύσεις στο τέλος του βιβλίου. Το βιβλίο απευθύνεται σε μαθητές, σε δασκάλους και σε γονείς που αναζητούν στα Μαθηματικά του Δημοτικού κάτι παραπάνω από την κλασική Αριθμητική. Ελπίζουμε ότι θα βάλει ένα ακόμα λιθαράκι στη Μαθηματική Σκέψη.

Τζοάν Ζαχαριάδου Παρασκευή Εμμανουήλ

©ADE•MAOLANA

Δημήτρης Μπουζάρας

Εσείς γνωρίζετε τα Λογοτεχνικά Βραβεία;

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άπαρσις, το βιβλίο του συγγραφέα Κωνσταντίνου Παυλικιάνη, "Ο άνθρωπος που γύρισε από τη Ρώμη". Όσοι από εσάς δεν έχετε επισκεφτεί την ιταλική πρωτεύουσα, διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο θα νιώσετε έντονα την επιθυμία να κάνετε ένα ταξίδι μέχρι τη γειτονική μας Ιταλία και να γνωρίσετε από κοντά την πρωτεύουσά της και όλα όσα αναφέρει και περιγράφει ο συγγραφέας στο βιβλίο του. Ακόμα όμως και εσείς που την επισκεφτήκατε στο παρελθόν ή πιο πρόσφατα, θα μάθετε πολλά για τη Ρώμη που ενδεχομένως δε γνωρίζετε. Πρόκειται για ένα ταξιδιωτικό μυθιστόρημα, χωρίς να λείπει το ερωτικό στοιχείο, μια μικρή δόση περιπέτειας, ο ρομαντισμός αλλά και το χιούμορ. Ο ήρωας του βιβλίου είναι ένας άνδρας που θεωρώ ότι κάθε γυναίκα θα ήθελε δίπλα της. Διαθέτει στοιχεία στο χαρακτήρα του που σήμερα θεωρούνται δυσεύρετα. Είναι ρομαντικός, ευγενικός, ευαίσθητος, με χιούμορ και απόλυτα πιστός. Δεν θα αποκαλύψω κάτι περισσότερο σχετικά με το "πιστός" για να σας ιντριγκάρω λίγο περισσότερο. Από την άλλη μεριά, η ηρωίδα του βιβλίου, είναι μια γυναίκα που συνδυάζει ομορφιά, γοητεία, φινέτσα και πνεύμα. Οι δυο τους δημιουργούν ένα υπέροχο ζευγάρι. Απόλυτα ταιριαστό.

Ήταν εκπληκτικά όμορφη. Φορούσε ένα εντυπωσιακό μαύρο φόρεμα με μια μωβλιλά ζώνη και ασορτί παπούτσια. Καθώς το φόρεμα έφτανε μέχρι αρκετά πάνω από τα γόνατά της, αναδείκνυε τα υπέροχα πόδια της. Μου ήταν απίστευτο ότι αυτή την πανέμορφη γυναίκα θα τη συνόδευα εγώ.

Σκέφτηκα μάλιστα να πάρω τηλέφωνο τη μητέρα μου να με ξεματιάσει, πριν συμβεί κανένα απρόοπτο και μου χαλάσει τη βραδιά. Μόλις την είδα, αμέσως έφυγε κάθε άγχος που είχα σχετικά με την έκβαση της βραδιάς. Ο αναγνώστης, με οδηγό αυτό το ζευγάρι, θα κάνει ένα υπέροχο ταξίδι στην Αιώνια Πόλη. Θα γνωρίσει όλα τα αξιοθέατα που οφείλει κάποιος να αφιερώσει χρόνο όταν επισκέπτεται τη Ρώμη. Θα μάθει θρύλους και παραδόσεις που σχετίζονται με τα αξιοθέατα. Θα περπατήσει σε πάρκα, πλατείες και σοκάκια της ιταλικής πρωτεύουσας. Θα επισκεφτεί τα μουσεία της και θα γνωρίσει μοναδικά έργα τέχνης. Θα δειπνήσει σε υπέροχα ιταλικά εστιατόρια γνωρίζοντας την ιταλική κουζίνα και θα γευτεί εξαιρετικής ποιότητας κρασί. Με λίγα λόγια ο αναγνώστης, θα ζήσει ένα όνειρο με φόντο την ιταλική πρωτεύουσα και όλες τις ομορφιές που την περιβάλλουν. Είμαι σίγουρη ότι θα το απολαύσετε αυτό το αναγνωστικό ταξίδι στην Αιώνια Πόλη.

Τι είχα να χάσω; Απολύτως τίποτα. Δεν εξαρτιόταν τίποτα από μένα. Συνεπώς, το μόνο που θα έπρεπε να κάνω, ήταν να χαλαρώσω και να απολαύσω την παρέα της.

Ζωή Τσούρα

Το Σπίτι του Κάιν είναι ένα ψυχολογικό-μεταφυσικό θρίλερ πρωτοποριακό και "προκλητικό" για τα ελληνικά δεδομένα, πράγμα που με εξέπληξε ευχάριστα και μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Τέσσερις πρωταγωνιστές έχει αυτή η ιστορία, και ξεκινά με τους δύο από αυτούς: τα αδέρφια Έβελιν και Τζέικ. Η Έβελιν αποφασιστική, σίγουρη για τον εαυτό της, αδιαμφισβήτητη αρχηγός. Ο Τζέικ πιο χαμηλών τόνων, πιο διστακτικός, ευχαριστημένος να ζει στη σκιά της. Υπερ-επιτυχημένοι αρχιτέκτονες και οι δύο, απολαμβάνουν λαμπερές καριέρες και άφθονο χρήμα. Η ζωή τους μοιάζει ζηλευτή. Η Έβελιν και ο Τζέικ, ωστόσο, κρύβουν ένα σκοτεινό μυστικό, που φυτεύτηκε στην παιδική τους ηλικία και έκτοτε βλασταίνει τόσο ώστε τελικά να τους καταπνίγει κατά τη διάρκεια του βιβλίου. Ένα ένοχο μυστικό το οποίο θα εκμεταλλευτεί ο Μπέντζαμιν, ο τρίτος σημαντικός χαρακτήρας, ένας εγωπαθής ναρκισσιστής που θα ανοίξει έτσι τους ασκούς του Αιόλου. Η γραφή ζωντανή και κινηματογραφική, διεισδυτική θα έλεγα, αν και κάποιες φορές πιο επεξηγηματική από ό,τι προτιμώ. Δύσκολα τα θέματα τα οποία θίγει και χρησιμοποιεί ο συγγραφέας σε αυτήν του την ιστορία, και εγώ προσωπικά τον επικροτώ για αυτές τις θεματικές επιλογές. Στο πρώτο κομμάτι του βιβλίου καταπιανόμαστε και εξερευνούμε μία έκφανση της ανθρώπινης ψυχολογίας η οποία συχνά προκαλεί αντιδράσεις. Αν και δεν αποφεύχθηκε ένα κάποιο shock value κάποιες φορές, μου άρεσε πολύ που το ζήτημα αυτό δεν αντιμετωπίστηκε τόσο ως ανάθεμα, αλλά περισσότερο ως πληγή, που όπως οποιαδήποτε πληγή, για να θεραπευτεί πρέπει πρώτα να έχεις το θάρρος να αναγνωρίσεις ότι υπάρχει. Η ανάπτυξη και η εξέλιξη της Έβελιν και του Τζέικ ως χαρακτήρες και ο χειρισμός αυτού του θέματος είναι νομίζω ο δεύτερος σημαντικότερος λόγος για να διαβάσετε αυτό το βιβλίο. Στη συνέχεια, η δυναμική μεταξύ της Έβελιν, του Τζέικ, και του μισητού Μπέντζαμιν – η εικόνα της τοξικής αρρενωπότητας, ένας χαρακτήρας που από την ώρα που εμφανίστηκε ευχόμουν να μπορούσα να βάλω το πόδι μου μέσα από τη σελίδα και να τον λιώσω σαν κατσαρίδα – χρησιμοποιείται σαν όχημα για να εισάγει τον πιο σημαντικό λόγο που πρέπει να διαβάσετε αυτό το μυθιστόρημα: Αναφέρομαι φυσικά στον αγαπημένο δαίμονα Κάιν.

«Από πότε είναι η αγάπη αμαρτία;» «Ποιος είναι;» ρώτησε ο Τζέικ. «Είμαι αυτό που πνίγεις τόσα χρόνια…»

Ο Κάιν, παρ’ ότι δαίμονας, έχει απόλυτα ανθρώπινη ψυχολογία, σκέψη και κίνητρα – πράγμα που βγάζει νόημα αν σκεφτεί κανείς ότι κάποτε ήταν άνθρωπος – και αυτό αποτελεί την ευχή και την κατάρα του. Είναι ένας απολαυστικότατος χαρακτήρας, που πυροδοτεί τους πιο βαθείς και ουσιώδεις προβληματισμούς για την ηθική, τη δικαιοσύνη, την πίστη, και φυσικά την ίδια τη θρησκεία. Περιττό να πω πως ήμουν Team Κάιν από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν και δεν αποφεύγει τις νομοτέλειες των λογοτεχνικών Κακών, μας χαρίζει εξαιρετικές στιγμές όταν φοράει τον μανδύα του τιμωρού. Τι με ενθουσίασε και με εξέπληξε ευχάριστα; Η κλίμακα στην οποία διαδραματίζονταν τα γεγονότα, η οποία εκτινάχθηκε από περιορισμένη σε μία πόλη και ομάδα ανθρώπων σε παγκόσμια, με τον πιο ικανοποιητικό τρόπο. Επίσης, το ταλέντο του συγγραφέα στο να χτίζει ανατριχιαστική ατμόσφαιρα και να περιγράφει σκηνές αιματηρής βίας. Τι δεν με άφησε τόσο ικανοποιημένη; Το τέλος. Αυτή η ανατροπή κατά την οποία στοιχηματίζω πολλοί είπαν «ναιιιι!», εγώ είπα «όχιιιι!». Ως φαν του πιο dark, θα προτιμούσα να είχαν εξελιχθεί κάπως αλλιώς τα πράγματα. Δε χωράει αμφιβολία ότι αξίζει να το διαβάσετε. Για τη μοναδικότητά του, το θάρρος του να ταράξει τα ελληνικά νερά, τη ζοφερότητά του. Θα σας προβληματίσει, θα σας τρομάξει, θα σας σοκάρει ενίοτε. Ίσως σας προσφέρει μία άγρια και σκοτεινή ευχαρίστηση όπως πρόσφερε σε μένα, ίσως σας ενισχύσει αισθήματα πίστης και ελπίδας. Σίγουρα πάντως δε θα σας περάσει αδιάφορο. Ο Κάιν σας περιμένει στις σελίδες του να σας κερδίσει στο στρατόπεδό του. Δώστε του μία ευκαιρία… αλλά μην αργείτε. Δεν του αρέσει να περιμένει.

Αλέξανδρος Δαμουλιάνος

Σε κάθε χιλιόμετρο της Ιστορίας, η Λογοτεχνία έστρωνε με το βήμα της τον δρόμο ώστε να περάσει ο λαός των ελπίδων, και όπου δέσποζε επαρμένα κάποιο αντιδημοκρατικό ή αιμοδιψές εμπόδιο, υπήρχαν Πένες που μονάχα με τον τηλαυγή τους λόγο το μετέτρεπαν σε μια γάργαρη αρχή για το γένος των ονείρων. Οι εκπρόσωποι των Τεχνών από την πρώτη στιγμή μιας εθνικής κρίσης οχύρωναν με τις λέξεις, τις εικόνες, τις κινηματογραφικές μετουσιώσεις της καθημερινότητας και τις μουσικές τους, τις ψυχές των ανθρώπων και ταυτοχρόνως μάχονταν το εκάστοτε σκοτάδι που διεκδικούσε βιαίως και αυθαιρέτως την πλήρη «υποταγή» των αρετών του τόπου μας. Αυτό, βεβαίως, συνέβαινε πριν την μεταδικτατορική τάση προς εσωστρέφεια της Τέχνης, κι ειδικότερα εκείνης του Λόγου, όπου είτε σταδιακώς σώπασε εντελώς και κλειδαμπαρώθηκε σε ένα είδος ιδιόμορφου ελιτισμού με σκοπό τη μεγιστοποίηση της προσωπικής φήμης, είτε στρατεύτηκε με συγκεκριμένα ιδεολογικά πεδία λόγω κάποιας, αναιτίως γεννημένης, μόδας, και η κάθε παρέμβαση αυτού του μέρους είναι και αυτοσκοπός

Η καρδιά του αναγνώστη έμεινε μόνο να αγγίζεται από την καλαισθησία και. την ευρηματικότητα ενός βιβλίου. Η λογοτεχνική ρητορεία αυτοεξορίστηκε από τις σελίδες της σύγχρονης βιβλιοπαραγωγής, και έτσι η Ελλάδα ξέχασε και την πνευματική της ηγεσία –ή μάλλον και το αντίστροφο. Σε αυτό το σημείο έρχεται ακάλεστο το ερώτημα: ο λογοτεχνικός κόσμος πρέπει να παρεμβαίνει μέσω της δουλειάς του ή δηλώσεών του με σοβαρότητα, μετριοπάθεια και γνώση της Ιστορίας; Θα προσπαθήσω να δώσω μια προσωπική απάντηση μέσα από ένα παράδειγμα: Σε έναν πόλεμο, αν στην πλευρά που αμύνεται αρχίσουν οι αψιμαχίες, οι λιποταξίες και οι προσταγές για άνευ όρων παράδοση, τότε ο εχθρός δεν θα χρειαστεί να γκρεμίσει τα τείχη διότι θα έχουν καταρρεύσει από μόνα τους. Και μια παράκληση για το τέλος, το όραμα της Λογοτεχνίας είναι επιτακτική ανάγκη να ξαναγίνει όχι μόνο το να περιφρουρηθούν οι ψυχές των ήδη υπαρχόντων αναγνωστών, όχι μόνο το να επιστρέψουν στο Βιβλίο όσοι ίσως απογοήτευσε, αλλά και το να επενδύσουν τον ψυχισμό τους σε όλα τα, γραμμένα από «αίμα», κείμενα και άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν διαβεί ποτέ τους την πύλη του γραπτού λόγου.

Λογοτεχνικός κόσμος Εσωστρεφής ή παρεμβατικός;

Αναστασία Ελευθεριάδου

Καλαμάτα, 1892. Τη νύχτα που η ουρά ενός κομήτη πέρασε ξυστά πάνω από τη Γη γεννιέται η Ειρήνη, το παιδί της δεκαεννιάχρονης Δανάης και ενός αγνώστου πατέρα. Μπορεί ο πατέρας της να ήταν ένας Ρώσος ακροβάτης ή ένας Γάλλος περιηγητής, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Δυο μήνες μετά τη γέννησή της, η μητέρα της φεύγει στο Παρίσι να συνεχίσει τις σπουδές της και μεγαλώνει με τη γιαγιά Νιόβη, τον παππού Μάρκο, τον θείο Μιχάλη και την αδερφή της γιαγιάς της, Λητώ. Ερωτεύεται στα 19 της και ζει έναν ανέφικτο έρωτα που τη σημαδεύει χωρίς μέχρι τότε να έχει συναντηθεί με τη μητέρα της. Τη μεγάλη όμως αλλαγή στη ζωή της θα τη φέρει ο θάνατος του παππού της και η επακόλουθη κατάρρευση της γιαγιάς της. Η γιαγιά Νιόβη, ο άγγελος προστάτης της, θα μεταμορφωθεί σε ένα απρόσιτο και αμίλητο πλάσμα. Η γνωριμία της με τον δημοσιογράφο Πέτρο Καπετανέα θα είναι ένα δροσερό αεράκι που θα φυσήξει στη ζωή της και θα φέρει μεγάλες αλλαγές! Θα έρθει σαν ένας μυστικός αγγελιοφόρος. Ο Ηλίας Γερακάρης, ένας νεαρός ληστής που μαζί με τα παλικάρια του σπέρνουν τον φόβο στην περιοχή, θα γίνει για την Ειρήνη πάθος, έρωτας αλλά και θανάσιμος κίνδυνος. Θα εμπλακεί σε μια επικίνδυνη περιπέτεια που δίνεται με έντονες σκηνές.

"Τι φοβάσαι περισσότερο, τη ζωή ή τον θάνατο;" "Παράξενη ερώτηση... Τον θάνατο φυσικά. Εσύ;" "Και τα δύο" της απάντησε εκείνος. Η ιστορία είναι τοποθετημένη στην Αρκαδία, στην Καλαμάτα και στη Μάνη, μεταξύ 19111965. Μια παράξενη ιστορία αγάπης με απλή γραφή. Δεν με παρέσυρε η πλοκή παρά τις ανατροπές που σε αρκετά σημεία τα χαρακτηρίζει μια υπερβολή, δεν με γοήτευσε η γραφή. Ένιωσα ότι κάτι λείπει. Στα συν θα πω ότι είναι φανερό από τις περιγραφές ότι η συγγραφέας έχει μελετήσει την περιοχή όσο και την εποχή, τα ήθη και έθιμα και τις συνήθειες των κατοίκων.

Δημήτρης Μπουζάρας

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Πότε και πώς έγινε η διαμόρφωσή σας σε συγγραφέα και ποιες ήταν οι ανάγκες που σας ώθησαν στη γραφή; Κ. Κ. Διάβαζα από πολύ μικρή, κυρίως τον Ιούλιο Βερν. Η μητέρα μου με μεγάλωσε με παραμύθια. Απλά μια μέρα στα 27 μου ξεκίνησα να γράφω ποιήματα. Ένα χρόνο μετά έγραψα τα πρώτα μου διηγήματα τρόμου και μυστηρίου. Δε νομίζω πως είχα κάποια εσωτερική ανάγκη που με ώθησε να γράψω. Απλά έτυχε και έγραψα και μετά δε σταμάτησα. Ποιήτρια, αρθρογράφος, συγγραφέας συν τις υπόλοιπες ιδιότητές σας, πώς γίνεται λοιπόν ο χρόνος ελαστικός όταν θέλουμε; Προς τα πού γέρνει η ζυγαριά; Καταφέρατε να την σταθεροποιήσετε και να μοιρασθεί ισάξια η αγάπη σε όλα; Κ.Κ. Ποιήτρια; Όχι, δεν είμαι. Έγραψα λίγα ποιήματα κάποτε όταν ήμουν νέα. Δεν έχω γράψει από τότε. Αρθρογράφος; Ίσως, μιας και έχω γράψει σε τοπικές εφημερίδες και σε ένα πολιτιστικό περιοδικό. Αυτό που είμαι πιο πολύ είναι φιλόζωη. Αυτό είναι το μεγάλο μου πάθος.

Το βιβλίο σας «Στο δέλτα του αρχοντικού» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δυάς Εκδοτική, είναι ένα εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο, με πλοκή, μυστήριο, αγωνία, σε δένει κυριολεκτικά από την αρχή. Πόσο εύκολο είναι για έναν συγγραφέα να το πετύχει αυτό, ποιο το μυστικό της τόσης αγάπης από τους αναγνώστες σας δεδομένου πως και το προηγούμενο μυθιστόρημά σας «Μεταμόρφωση της Πεταλούδας» αγαπήθηκε πολύ; Κ.Κ. Τι να σας απαντήσω σε αυτό; Δεν ξέρω αν το πέτυχα. Έγραψα το βιβλίο για να το αφιερώσω στη συγχωρεμένη τη φίλη μου. Είναι ένα βιβλίο αφιερωμένο στη φιλία μας. Νομίζω πως οι αναγνώστες αγάπησαν την ηρωίδα μου, την Έλσα Αλεξίου, γιατί ήταν αληθινή όπως και η πραγματική φίλη μου. Στο πρώτο μου μυθιστόρημα, την "ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ", πάλι το ίδιο έγινε. Έγραψα το βιβλίο με αληθινά συναισθήματα και φαίνεται πως αυτό άγγιξε τους αναγνώστες.

Πώς σας συμπεριφέρθηκε η ηρωίδα σας η Έλσα στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα κατά τη διαδικασία της γραφής, την κατευθύνατε, σας κατεύθυνε; Γενικά σας παρασέρνουν οι ήρωές σας η εσείς έχετε τον πρώτο και τελευταίο λόγο οριοθετώντας τα πάντα από την αρχή και τηρώντας το σχέδιο κατά γράμμα; Κ.Κ. Η Έλσα Αλεξίου παραμένει η πιο αγαπημένη μου ηρωίδα. Την λατρεύω γιατί την έπλασα εσωτερικά με τα χαρίσματα της αληθινής μου φίλης. Ναι, εκείνη με κατεύθυνε για να την σκιαγραφήσω. Δεν πλάθω τους ήρωές μου σύμφωνα με ένα σχέδιο ή με πλάνο συγκεκριμένο. Επειδή συνήθως υπάρχουν στοιχεία μέσα στις ιστορίες μου αληθινά, και οι ήρωες που τους έχω συναντήσει, σε αυτά τα βιβλία γράφτηκαν ως είχαν. Τοποθετείτε τον αναγνώστη μέσα στο κέντρο του μυθιστορήματος, τον κάνετε να νιώθει το μυθιστόρημα, να νιώθει μέρος αυτού, πόσο εύκολο είναι αυτό να τον κάνετε κοινωνό των συναισθημάτων που διοχετεύετε και κατά πόσο το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου μυθιστορήματος πληροί την αρχική σας πρόθεση; Κ.Κ. Μα νομίζω πως όταν κάποιος γράψει με την καρδιά και όχι με το μυαλό, αυτό φαίνεται. Τα δικά μου συναισθήματα για την Έλσα είναι αληθινά. Ως η Αριάδνη στο βιβλίο, όλα αυτά που νιώθει εκείνη, τα ένιωθα εγώ για τη φίλη μου. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν οι αναγνώστες να το αγαπήσουν και εγώ να είμαι απόλυτα ευχαριστημένη από αυτό. Μέσα από μια εξαιρετική πλοκή στο βιβλίο σας αποδεικνύεται ένα έγκλημα πάθους. Στα εγκλήματα πάθους κυριαρχούν ως θύματα οι γυναίκες, τι είναι αυτό που κάνει τους άνδρες δολοφόνους τις περισσότε-

ρες φορές; Αγαπούν ενδεχομένως αρρωστημένα και με περισσότερο πάθος που φτάνει ευκολότερα στα όριά του; Είναι ζήτημα σωματικής ρώμης; Κ.Κ. Δε νομίζω πως κυριαρχούν οι γυναίκες ως θύματα μόνο, έχουμε και άντρες που έχουν υποστεί δολοφονίες και μάλιστα στυγερές. Πιστεύω πως τα εγκλήματα πάθους γίνονται γιατί πολύ απλά αυτοί που τα κάνουν δεν είναι ισορροπημένοι χαρακτήρες. Και κακώς τα λέμε πάθους. Αυτός που αγαπά πραγματικά δε σκοτώνει. Δεν έχει να κάνει με την σωματική δύναμη. Ο φόνος χρειάζεται εξυπνάδα, όχι μυς. Πώς εμπνευστήκατε τη συγκεκριμένη ιστορία και γιατί επιλέξατε να γράψετε ένα μυθιστόρημα που καταλήγει σε ένα έγκλημα πάθους; Κ.Κ. Εμπνεύστηκα την ιστορία από τη βίλα του Αναστάσιου Παναγιωτόπουλου που υπάρχει στη Σαλαμίνα, στον τόπο μου, και που χτίστηκε στα 1920. Στο νησί μου έλεγαν πως το αρχοντικό ήταν στοιχειωμένο. Με αυτή την πεποίθηση μεγάλωσα και εγώ. Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια. Το σπίτι δεν υπήρξε ποτέ στοιχειωμένο. Δεν έγραψα το βιβλίο μου για να καταλήξω σε ένα έγκλημα. Δεν ήταν αυτό που με ενδιέφερε, αλλά η εξαφάνιση εκείνης της γυναίκας. Ο θάνατος της αδερφικής μου φίλης είναι ένα γεγονός που με σημάδεψε και δεν μπόρεσα ποτέ να τον δεχτώ. Απλά στο βιβλίο δεν μπορούσα να το παρουσιάσω έτσι. Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια της γραφής, δεδομένου ότι χτίζετε έναν ολόκληρο κόσμο από την αρχή; Φτάνει η φαντασία τη ζωή ή την ξεπερνά;

Κ.Κ. Δεν αντιμετώπισα καμία δυσκολία. Ο κόσμος μιας άλλης εποχής ήταν πάντα ένα από τα αγαπημένα μας θέματα με τη φίλη μου. Μεγαλώσαμε διαβάζοντας κλασική λογοτεχνία. Αγαπήσαμε τις Μπροντέ, τον Ντίκενς, την Τζέιν Ώστιν. Την Αγκάθα Κρίστι και τον Άρθουρ Κόναλ Ντόιλ. Τις ταινίες του Χίτσκοκ και την Ρεβέκκα. Κάτι που το Αρχοντικό έχει πολλά από εκείνη. Νομίζω πως η ζωή ξεπερνά τη φαντασία. Η επιλογή των ονομάτων των ηρώων είναι τυχαία; Έχουν κάποιο συμβολισμό; Τι διαβάζετε ως αναγνώστρια, και από ποιους συγγραφείς έχετε επηρεασθεί; Κ.Κ. Ναι, η επιλογή ήταν τυχαία των ονομάτων αλλά της Έλσας το έψαξα. Ήθελα η ηρωίδα μου να έχει ένα κομψό όνομα και συνάμα αξέχαστο για τους αναγνώστες. Νομίζω το πέτυχα. Σαν αναγνώστρια διαβάζω αστυνομική λογοτεχνία, κυρίως την Κρίστι και λογοτεχνία τρόμου και φαντασίας. Έχω επηρεαστεί από πολλούς. Σίγουρα την Κρίστι η τον Λάβκραφτ και μακάρι να μπορούσα να γράψω σαν αυτούς. Χα, χα, χα. Και είναι από τους αγαπημένους μου αυτοί οι δυο συγγραφείς. Έρωτας, ανθρώπινες σχέσεις, πάθη, έγκλημα, είναι τελικά τόσο δύσκολες στη διαχείρισή τους οι ανθρώπινες σχέσεις; Πόσο δύσκολος και τυφλός είναι ο έρωτας; Τι θέση κατέχει στη ζωή σας; Κ.Κ. Φυσικά και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες και πολύπλοκες και θέλουν δουλειά για να έχουν διάρκεια. Ο έρωτας δεν είναι δύσκολος, εμείς του βάζουμε εμπόδια. Ο έρωτας τώρα για εμένα είναι αναγκαίο κομμάτι, όταν φυσικά με αφήνει

ελεύθερη να δημιουργώ. Ποιο θεωρείτε δυσκολότερο μέρος της συγγραφής ενός μυθιστορήματος φαντασίας, ποιο στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα; Γιατί θελήσατε να πλάσετε μια άλλη πραγματικότητα; Ίσως γιατί η πραγματικότητα που σας έσπρωξε να γράψετε δεν ήταν αρκετή; Κ.Κ. Κοιτάξτε, δεν ξέρω ποιο είναι το δυσκολότερο κομμάτι της συγγραφής ενός μυθιστορήματος φαντασίας. Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν δυσκολεύτηκα να το γράψω. Ίσως γιατί ήξερα από την αρχή πως θα το έγραφα και το είχα όλο στο μυαλό μου. Σας είπα και πιο πάνω πως το Αρχοντικό για μένα είναι ένα βιβλίο που εξυμνεί τη φιλία. Απλά τοποθέτησα την ιστορία μέσα σε ένα ντεκόρ μεταφυσικό με πολλή ομίχλη, χιόνι και σκηνές αγωνίας. Όχι ιδιαίτερα τρόμου. Θα χαρακτηρίζατε τη πορεία του φανταστικού μυθιστορήματος στη χώρα μας ανοδική; Κ.Κ. Ναι, η πορεία του φανταστικού είναι πολύ ανοδική στη χώρα μας. Και αυτό με κάνει περήφανη πολύ, να έχουμε νέους ανθρώπους που με μεράκι και έμπνευση μας δίνουν αριστουργήματα. Θα σας κατονομάσω ενδεικτικά κάποιους που τυχαίνει να είναι ορισμένοι από αυτούς φίλοι μου. Τον Μάριο Καρακατσάνη, τον Αντώνη Τουμανίδη, τον Αντώνη Αντωνιάδη, τον Μάριο Δημητριάδη, τον Παναγιώτη Δεληγιάννη, τον Βασίλη Κρουστάλη, τον Λευτέρη Μπούρο, τον Κωνσταντίνο Κέλλη, τον Γιώργο Γιώτσα, τον Βαγγέλη Γιαννίση, τον Δημήτρη Σίμο, την Χρυσάνθη Καλαφάτη, την Χριστίνα Νάκου, την Άννα Σπανογιώργου, την Καλλιόπη Βελόνια.

Τι είναι αυτό που μας έλκει στο χώρο του φανταστικού ενώ γνωρίζουμε την αλήθεια, πως αυτό που διαβάζουμε δεν αποτελεί πάρα αποκύημα της φαντασίας του δημιουργού; Ίσως για να μετρήσουμε τα όριά της; Κ.Κ. Αυτό που ελκύει εμένα στη χώρα της Φαντασίας και στον τρόμο είναι πιστεύω το ίδιο που ελκύει όλους μας. Η δίψα για το άγνωστο. Τον αρχέγονο φόβο μας ως παιδιά για το σκοτεινό δωμάτιο ή για το τι κρύβεται κάτω από το κρεβάτι μας. Μπορεί τελικά η αλήθεια να μείνει κρυφή; Μπορεί ένα μυστικό να μείνει για πάντα κρυμμένο; Κ.Κ. Όχι, η αλήθεια δεν μπορεί να μείνει κρυφή για πάντα, κάποια στιγμή θα αναδυθεί από τον πάτο της θάλασσας για να αποκαλύψει τα μυστικά της. Έχει όρια η φαντασία, η λογοτεχνία; Κ.Κ. Δε νομίζω ότι μπορούν να μπουν όρια στη φαντασία και στη λογοτεχνία. Εκφραζόμαστε ελεύθερα ως λαός; Κυριαρχούν τα στερεότυπα; Πόσο εύκολο θεωρείτε πως είναι να εκφράζεται ελεύθερα κάποιος; Κ.Κ. Ως λαός θεωρώ πως ανέκαθεν εκφραζόμασταν ελεύθερα, γι' αυτό άλλωστε σε αυτόν το τόπο γεννήθηκε η δημοκρατία. Δυστυχώς, τα στερεότυπα συνεχίζουν να μας ταλαιπωρούν όσο κάποιοι δεν θέλουν να δουν πέρα από τα στενά όρια του μυαλού τους. Το αν είναι η όχι εύκολο να εκφράζεται κάποιος ελεύθερα νομίζω ότι είναι στη φύση του καθένα από εμάς. Προσωπικά, μόνο ελεύθερα μπορώ να εκφράζομαι.

Έχουμε λόγο τελικά στο μέλλον μας; Τι το καθορίζει; Οι συνθήκες; Οι αποφάσεις; Ή κάτι άλλο ανώτερο; Κ.Κ. Μόνο εμείς μπορούμε να φτιάξουμε το μέλλον μας. Αυτό το καθορίζει η διαύγεια της σκέψης μας. Ο σεβασμός προς όλες τις μορφές ζωής και του περιβάλλοντός μας. Τις συνθήκες πάλι εμείς τις φτιάχνουμε, γι' αυτό έχουμε καταντήσει έτσι. Έχουμε καταστρέψει ό,τι πιο ωραίο μας δόθηκε, την ίδια την πλάση. Και συνεχίζουμε να την καταστρέφουμε καθημερινά. Προφανώς οι αποφάσεις που παίρνουμε για χιλιάδες χρόνια είναι οι χειρότερες. Τι είναι λογοτεχνία; Πρέπει η λογοτεχνία να αμφιβάλλει; Κ.Κ. Η λογοτεχνία είναι το μέσο αυτό που μας βοηθά να σκεφτόμαστε, να μαθαίνουμε

να χαιρόμαστε, να αγαπάμε. Η λογοτεχνία δεν αμφιβάλλει, και δεν πρέπει. Τι ετοιμάζετε για το μέλλον; Κ.Κ. Κοντά στο Πάσχα θα βγει το νέο μου μυθιστόρημα τρόμου, αυτή τη φορά με τίτλο "ΣΚΙΣΜΕΝΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ" από τις εκδόσεις Δυάς. Στα επόμενα σχέδιά μου είναι ένα μυθιστόρημα με αστυνομική πλοκή που έχω έτοιμο και μια συλλογή διηγημάτων φαντασίας και τρόμου. Φυσικά στα σχέδιά μου τα μελλοντικά έχω την επανέκδοση του πρώτου μου μυθιστορήματος την "ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ" με την Δυάς, μιας και το βιβλίο δεν υπάρχει πια αφού ο πρώτος μου εκδοτικός οι ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ έχουν κλείσει.

All I need is blue ► © Stailuan •

Μουσείο με κούκλες στη Σόφια

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Ένα διαφορετικό μο υσείο θα επισκεφτο ύμε στην πρωτεύουσα της Βου λγαρίας. Αναφερόμ αστε στο μουσείο με τις κούκλες. Δια θέτει πάνω από 30 00 κούκλες από τη Βουλγαρία και σχεδόν από όλο τον κόσμο. Εδώ θα συναντήσουμε κούκ λες παλιές και μοντ έρνες, κούκλες από πορσελάνη, μα ριονέτες, κούκλες μι κρές αλλά και μεγάλες σαν αληθι νές. Το μουσείο βρίσκετ αι στο κέντρο της Σ όφιας, σε ένα κτίριο που μετράει εκατό χρόνια ζωής, ενώ διαθέτει μια υπέροχη αυλή. Τα εκθέματα είναι πολλά και ο επισκέπτης θα χρει αστεί τουλάχιστον μι α ώρα παραμονής στο μουσ είο για να τα δει. Υπ άρχουν και τρισδιάστατες κούκ λες που μοιάζουν σα ν αληθινές. Στο μουσείο γίνοντα ι και πολλά εργαστ ήρια - κυρίως τα Σαββατοκύριακ α – για τα παιδιά, με υλικά που παρέχει το μουσείο για την κατασκευή μοναδικών κουκλών. Στο μουσ είο, στις μόνιμες συ λλογές, θα δούμε κούκλες με παραδο σιακές φορεσιές τη ς Βουλγαρίας. Είναι ένα όμορφο μο υσείο, παραμυθένιο, που επιτρέπει στους επισκέπτες το υ να γίνουν για λίγ ο και πάλι παιδιά.

Φεστιβάλ Will O' Wisp

Στέλλα Στραύκου

Ένα φανταστικό παραμύθι εξελίχθηκε στις 1 & 2 Ιουνίου, σε έναν παράδεισο όχι πολύ μακριά από την Αθήνα. Η Ομάδα των Will o’ Wisps μάς προσέφερε στιγμές βγαλμένες από τη φαντασία, στον Πύργο Βασιλίσσης στο Μητροπολιτικό Πάρκο «Αντώνης Τρίτσης». Λόγω άγνοιας του εν λόγω πάρκου και της εκ φύσεως ατυχίας μου, χάθηκα μέσα στο Πάρκο ψάχνοντας για το φεστιβάλ σχεδόν για μισή ώρα. Η αναμονή μου όμως δικαιώθηκε, γιατί μόλις αντίκρισα τον Πύργο και την είσοδό του, εμφανίστηκε ένα Ξωτικό το οποίο με υποδέχθηκε και μου προσέφερε τη πολύτιμη βοήθειά του, οδηγώντας με στην υποδοχή. Οι διοργανωτές, πέρα από την ευγένεια και την καλοσύνη που ενέπνεαν, φορούσαν όμορφα, μακριά φορέματα, λουλούδια στα μαλλιά και μας πρόσφεραν μια πινελιά από τους κόσμους των παραμυθιών και των ιστοριών για μεγάλους. Με χαμόγελο ενημέρωναν τον κόσμο ότι μέρος των εσόδων του Φεστιβάλ είναι για την Κιβωτό του Κόσμου, και προσθέτοντάς μου τη σφραγίδα τους στην παλάμη μου, με καλωσόρισαν εγκάρδια. Βαδίζοντας προς τον κεντρικό χώρο, μαγεύτηκα από τα πέτρινα κτίρια, τα δέντρα και τα λουλούδια που πλημμύριζαν τον χώρο με όμορφα αρώματα. Ο Κήπος με τις Μουριές απλωνόταν μπροστά μου σε έναν συνδυασμό από περιποιημένα booths, από τα οποία μπορούσες να αγοράσεις βιβλία, κοσμήματα, είδη δώρων, παιχνίδια φανταστικών κόσμων, ακόμα και σημαίες με ζωγραφισμένες επάνω σκηνές από ήρωες, μάχες κ.ά. Η διοργάνωση όμορφα είχε τοποθετήσει τριγύρω ξύλινα τραπέζια-πάγκους για πικ νικ και παγκάκια - μπορούσες να απολαύσεις και την κεντρική σκηνή αλλά και την ήσυχη γωνιά του κήπου παρέα με έναν καφέ ή χυμό, και δίπλα σου μια κοπέλα με μανδύα και μυτερά αυτιά να χαμογελάει σε έναν πολεμιστή με ενδυμασία τύπου Aragorn από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Το διήμερο φεστιβάλ Will O' Wisp είχε από όλα. Αφηγήσεις Παραμυθιών, face and body painting, κυνήγι Χαμένου Θησαυρού, ανάγνωση από συλλόγους, χορωδίες καθώς και πολλά άλλα. Όλοι, με κινητήριες δυνάμεις τον αμοιβαίο σεβασμό ο ένας προς τον άλλον και την κοινή αγάπη προς το Φανταστικό και τον Κόσμο των Παραμυθιών, μας προσέφεραν εικόνες και ακούσματα από άλλες εποχές και κόσμους. Η βραδιά έκλεισε μέσα σε ένα κλίμα συγκίνησης και ευχαριστιών προς όλους που αγκάλιασαν το Φεστιβάλ, και η Μαριλένα Μέξη μας άφησε με πολλές φανταστικές αναμνήσεις και βιώματα, καθώς και μια υπόσχεση για μελλοντική αντάμωση. Ανυπομονούμε…

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Θα δω το παρελθόν σου μέσα σ' αυτήν την κρυστάλλινη σφαίρα. Θα δω τα όνειρά σου και το αβέβαιο μέλλον σου μέσα σ' αυτήν την κρυστάλλινη σφαίρα. Θα δω την ψυχή σου. Τι κρύβεις βαθιά μέσα σου.

Το παιχνίδι της Αλίκης, της συγγραφέως Δελίνας Βασιλειάδη, είναι ένα θεατρικό έργο που απέσπασε το Α' Βραβείο στον Πανελλήνιο και Παγκύπριο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Θεατρικού Έργου 2018 της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών. Βραβεύτηκε με έπαινο στον 37ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2018 στην κατηγορία Θεατρικό Έργο. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάπα. Ήρωας του έργου ο Μάρκος. Ένας διάσημος και βραβευμένος συγγραφέας, που τον τελευταίο καιρό όμως αδυνατεί να γράψει. Βρίσκεται σε απόγνωση και πανικό. Ο εκδότης του τον πιέζει, το αναγνωστικό του κοινό ανυπομονεί να διαβάσει το επόμενο αριστούργημά του. Βρίσκεται κλεισμένος σε ένα βρώμικο και ακατάστατο γραφείο, γεμάτο σκισμένα χαρτιά με σημειώσεις. Προσπαθεί να βρει την έμπνευση. Η καριέρα του κινδυνεύει. Η πίεση που υφίσταται αφόρητη. Ακόμα και τις απαντήσεις μιας συνέντευξής του, δεν βρίσκει τη δύναμη να τις ολοκληρώσει. Επικαλείται τη Μούσα του, την Αλίκη, που τη γνώρισε στο Παρίσι και την παντρεύτηκε. Η Αλίκη υπακούει στο κάλεσμά του κι εμφανίζεται στο γραφείο του. Μπαίνει στην ψυχή του και τη σκάβει. Τότε έρχονται στην επιφάνεια αλήθειες πικρές, ψέματα που πονούν και φόβοι που κυριεύουν το μυαλό του. Τίποτα δε θα είναι το ίδιο για τον Μάρκο μετά τη φυγή της Αλίκης. Είναι το δεύτερο θεατρικό έργο της Δελίνας Βασιλειάδη που διαβάζω. Διαβάζοντάς το, περνούσαν συνεχώς εικόνες μπροστά από τα μάτια μου. Ένιωσα ότι βρισκόμουν στην πλατεία ενός θεάτρου και παρακολουθούσα τον Μάρκο πάνω στη σκηνή, να υποφέρει από το παιχνίδι της Αλίκης. Ελπίζω ο Μάρκος και η Αλίκη να βγουν κάποια στιγμή από τις σελίδες του βιβλίου και να παρουσιαστούν μπροστά σε κοινό που διψά για καλό, σύγχρονο ελληνικό θεατρικό έργο.

Χαρά Δελλή

Bιβλιο Chongqing

Το Chongqing (Τσονγκκίνγκ, δεν τολμώ να το προφέρω) είναι μια πόλη στην Κίνα, γεμάτη εκπλήξεις και υπέροχες γοητευτικές γωνιές. Βουνά και ποτάμια παντού. Τοποθετημένο στον 3ο και 4ο όροφο του Zodi Plaza, Yangjiaping, το βιβλιοπωλείο Chongqing Zhongshuge, από τις 25/1/2019, σε καλωσορίζει με μια απλή γυάλινη πρόσοψη (για να δημιουργείται το αίσθημα εξωτερικού χώρου) που καλύπτεται από ένα κείμενο, σχεδιασμένο από τη φίρμα X+Living (Li Xiang).

Trees offer oxygen for lives.

We tried to convey the idea that people need knowledge just as people need oxygen.

πωλείο Zhongshuge

Εσωτερικά, είναι διαμορφωμένο με τον πιο θεατρικό τρόπο, δημιουργώντας μια σήραγγα βιβλίων και ένα περίπλοκο σύστημα από σκάλες που θυμίζουν έργα του Έσερ. Ο Ολλανδός Μάουριτς Κορνέλις Έσερ ήταν εικαστικός, με κύριο στοιχείο της τέχνης του την απεικόνιση αδύνατων γραφικών παραστάσεων, ανθρώπων, ζώων και αντικειμένων που δημιουργούσαν την ψευδαίσθηση του απείρου, δηλαδή της ατελείωτης δημιουργίας σχεδίων ή τις «αδύνατες» παραδοξολογικές κατασκευές. Σε έκταση 1400 τ.μ., στο καφέ lobby, ερχόμαστε αντιμέτωποι με πελώριες βιβλιοθήκες κλιμακωτών επιπέδων σε σχήμα λάμπας-φανού, αμπαζούρ που διοχετεύουν θερμό φως για φωτεινές, ιδιωτικές αναγνώσεις. Γύρω τους, πάντα σε ουδέτερα χρώματα, εκτείνονται ήσυχοι διάδρομοι ανάγνωσης, γεμάτοι ράφια, που αντανακλώνται στο έδαφος σχηματίζοντας μια σήραγγα βιβλίων που σε παρακινεί να την ακολουθήσεις βαθύτερα στο χώρο και τη γνώση. Σαν ψευδαίσθηση άπειρων βιβλίων!!! Παραδίπλα, βρίσκουμε την αίθουσα ανάγνωσης για παιδιά, όπου τα ράφια είναι πολύχρωμα και αποτυπώνουν το τοπίο και τα κτίρια της πόλης. Ακόμα, πιο πέρα συναντάμε την κεντρική αίθουσα μελέτης, μια "σκάλα" που διπλασιάζεται σε βιβλιοθήκες από τον καθρέφτη στην οροφή του ήδη εκπληκτικού δωματίου. Ο χώρος επιτρέπει στους επισκέπτες να ξεκουραστούν στα ράφια και να βυθιστούν σε βιβλία και σκέψεις. Στον πάνω όροφο βρίσκεται ένας χώρος αναψυχής, όπου οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν καφέ ή τσάι και να βυθιστούν σε έναν ήσυχο κόσμο, με διαφορετικές ιστορίες, διαβάζοντας. Επιπλέον, το Chongqing Zhongshuge συνδέεται με την εκτεταμένη αίθουσα ανάγνωσης, όπου απαριθμούνται έργα μεγάλων μυαλών και οι επισκέπτες μπορούν να διευρύνουν τους ορίζοντές τους και να εμπλουτίσουν τον πνευματικό τους κόσμο.

Αναστασία Ελευθεριάδου

Το κορίτσι της ντροπής είναι ένα ψυχογράφημα της κοινωνίας της κατοχικής Ελλάδας και μια κατάθεση ιστορίας άγνωστη στους πολλούς. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία που αναφέρονται στη γερμανική Κατοχή όμως το συγκεκριμένο δεν βαδίζει την πεπατημένη, με καθήλωσε με τη διαφορετικότητά του, με την εξαιρετική γραφή και προσέγγιση της συγγραφέως και με την πολυεπίπεδη πλοκή του! Τα παιδιά της ντροπής είναι τα παιδιά που γεννήθηκαν από πατέρα στρατιώτη του Γ' Ράιχ και μητέρα Ελληνίδα, είτε από έρωτα, είτε από βιασμό, είτε λόγω συνάψεων σχέσεων επιβίωσης. Αν τύχαινε να έχουν και τα χρώματα του εχθρού (ξανθά μαλλιά, γαλανά μάτια) το μίσος ξεχείλιζε για το παρασπόρι. Ένα τέτοιο παιδί είναι και η Λένη, που γεννήθηκε από τη Βιολέτα και τον Γκουστάφ με καταγάλανα μάτια και ξανθά μαλλιά, σε μια κοινωνία προκατειλημμένη και σκληρή απέναντι στο διαφορετικό. Για τη γειτονιά, η Λένη ήταν το σπέρμα του διαβόλου και η Βιολέτα η σκύλα του Χίτλερ. Η συμπεριφορά των ανθρώπων άδικη και απάνθρωπη και από την άλλη πλευρά τραγικό να μην σε αποδέχεται κανείς και τα "γιατί" αναπάντητα και πολλά. Το ξεδίπλωμα της ιστορίας γίνεται προσεγμένα, σταδιακά και με ανατροπές. Οι περιγραφές της ζωής που ζει η μικρή Λένη από τη στιγμή που έρχεται σ' ένα κόσμο που δεν την αποδέχεται είναι σκληρές, όπως σκληρό είναι και όλο το βιβλίο καταγράφοντας αλήθειες που πονάνε. Η Λένη, ένα παιδί-φάντασμα που δεν έφταιξε, μεγαλώνει μέσα σε αβάσταχτη μοναξιά στα πιο τρυφερά της χρόνια. Της έχουν κλέψει την παιδική ηλικία, την ανεμελιά, την ηρεμία, τη γαλήνη. Γύρω της σκιές και σκοτάδια, και αυτή αναζητά το φως που έχει τόσο ανάγκη και που ήταν χρέος κάποιων να της το προσφέρουν. Ούτε μια μητρική αγκαλιά δεν ένιωσε γιατί και αυτή λιποτάκτησε ίσως στερημένη από κουράγια, ίσως γιατί δεν άντεχε τις στερήσεις. Οδυνηρή η ανάγκη της αναγνώρισης της ίδιας της τής ύπαρξης. Στον αντίποδα των παιδιών της ντροπής, υπήρξαν τα παιδιά των αξιωματικών του Τρίτου Ράιχ, γαλουχημένα με άρρωστα ιδεώδη και ζώντας μια άνετη ζωή που από τη μια στιγμή στην άλλη μετατρέπεται σε εφιάλτη. Μετά τον όλεθρο, έρχονται αντιμέτωποι με την ιστορική αλήθεια, μαθαίνοντας τα φρικτά εγκλήματα που έγιναν. Ένα από αυτά τα παιδιά είναι ο Γιόχαν, το παιδί ενός ανώτερου Θεού που, αδυνατώντας μετά την αποκάλυψη της αλήθειας να αντέξει το βάρος των πράξεων του πατέρα του, αρνείται καταγωγή και πατρίδα. Τα εγκλήματα του πατέρα του δηλητηριάζουν τη ζωή του και νιώθει το παιδί ενός τέρατος. Πέρα από τους κεντρικούς ήρωες του βιβλίου, θα σταθώ σε δύο άλλους χαρακτήρες. Τον παπά Λάμπρο για την ασυγχώρητη στάση του, που βαραίνει περισσότερο λόγω της ιδιότητάς του, αντί σε εκείνους τους δύσκολους καιρούς να έχει αλλά και να διδάξει στο ποίμνιό του άλλα ιδανικά και αξίες. Επίσης, στον γλυκό και ευαίσθητο Νικηφόρο που την αγάπη του την έκανε πράξεις και ζωγραφιές!

Ένας πατέρας που δεν υπήρχε γιατί πουθενά δεν ήταν γραμμένο το όνομά του. Μια κόρη που δεν υπήρχε γιατί πουθενά δεν την είχαν καταχωρήσει. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν μπορούσε ούτε το σχολείο να παρακολουθήσει ούτε να δουλέψει ούτε να ταξιδέψει. Η φυγή της έπρεπε να περιμένει. Χρειαζόταν πρώτα να πείσει την πατρίδα της πως υπήρχε, πως είχε γεννηθεί, πως είχε σώμα και ψυχή.

Η Λένη και ο Γιόχαν, μια νόθα της Βέρμαχτ και ο γιος ενός αξιωματικού των Ναζί, θα γνωριστούν και θα αγαπηθούν, κρατώντας τα σκοτάδια της ψυχής τους κλειστά για πολλά χρόνια, αλλά όταν έρχεται το τέλος είναι λυτρωτικό, είναι γεμάτο αγάπη, συγχώρεση και ελπίδα! Το λάτρεψα το βιβλίο και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην κυρία Βόικου! Στο τέλος του βιβλίου, οι πληροφορίες που δίνονται για αυτά τα παιδιά είναι συγκλονιστικές. Στην Ελλάδα μιλάνε μόνο για 100-200 "παιδιά της Βέρμαχτ" αν και την ίδια εποχή καταγράφηκαν 400.000 ορφανά. Στη Γαλλία 200.000, στην Ολλανδία 15.000, στη Νορβηγία 12.000 και στη Δανία 8.000.

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Σύρος

Στο νησί συνυπάρχουν αρμονικά οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι. Φτάνοντας κανείς στη Σύρο, συναντά δυο επιβλητικούς λόφους που στέκονται πάνω από το λιμάνι. Δεξιά βρίσκεται η Ορθόδοξη εκκλησία της Αναστάσεως και αριστερά ο Καθολικός Ναός του Σαν Τζώρτζη. Σε αυτό το ταξίδι μας θα επισκεφτούμε το υπέροχο Δημαρχείο, που βρίσκεται στην πλατεία Μιαούλη, θα γνωρίσουμε το Θέατρο Απόλλων, ένα ιδιαίτερο μουσείο αλλά λιγότερο γνωστό, το μουσείο του Μάρκου Βαμβακάρη, θα κάνουμε μια βόλτα στις πιο γνωστές παραλίες του νησιού, και θα απολαύσουμε το απέραντο γαλάζιο διαβάζοντας βιβλία με φόντο την πανέμορφη Αρχόντισσα του Αιγαίου.

Επιτέλους Καλοκαίρι. Η θερμοκρασία έχει ανέβει και τι καλύτερο από μια επίσκεψη σε ένα υπέροχο ελληνικό νησί. Για αυτό το ταξίδι, επιλέξαμε την πρωτεύουσα των Κυκλάδων, τη Σύρο και την πρωτεύουσα του νησιού, την αρχοντική Ερμούπολη. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως πόλη - υπαίθριο μουσείο, αφού διαθέτει πολλά κτίρια με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, που την κοσμούν και δεν αφήνουν ασυγκίνητο τον επισκέπτη. Αναφερόμαστε στο Δημαρχείο της πόλης, το οποίο είναι έργο του Τσίλερ, το θέατρο Απόλλων που είναι μικρογραφία της σκάλας του Μιλάνο, τη συνοικία Βαπόρια, το ναό του Αγίου Νικολάου. Αλλά και η Άνω Σύρος είναι ένας ιδιαίτερος οικισμός.

ρα δημαρχιακά ε ύτ λ γα με τα ό π Ένα α τισμένο πάνω σε κ , ς α ρ ώ χ ς τη α μέγαρ τ.μ. Έργο του 0 0 .8 2 ο δ ε π ό ικ ο υ έκτονα Ερνέστο ιτ χ ρ α ύ νο μα ρ ε Γ της λητικότερο κτίριο ιβ π ε το , ρ ε ίλ σ Τ αι θηκε το 1876 κ Σύρου θεμελιώ 1898 επί ολοκληρώθηκε το φειαδάκη. δημαρχίας Δ. Βα

Δημαρχείο Σύρου

Μουσείο Μάρκου Βαμβακάρη υ θεάτρου Η κατασκευή το ε δύο μόλις έτη σ ε ηκ θ ώ ηρ λ κ ο ολ ε σχέδια του (1862-1864) σ κτονα Πιέτρο δημοτικού αρχιτέ Σαμπό.

Θέατρο Απόλλων

Είκοσι τρία χρόνια μετά το θάνατο του Μάρκου Βαμβακάρη, ο Δήμος Άνω Σύρου εγκαινίασε το μουσείο του διάσημου ρεμπέτη. Η ιδέα για τη δημιουργία του προϋπήρχε, όταν δόθηκε το όνομά του σε ένα δρόμο της Άνω Χώρας. Το 1987 επανήλθε στο προσκήνιο, όταν διαμορφώθηκε και η ομώνυμη πλατεία με την προτομή του, με σκοπό να τιμήσει το μεγάλο τροβαδούρο και μουσικοσυνθέτη.

Ινστιτούτο Κυβέλη Η Ερμούπολη της Σύρου επ ιλέχτηκε ως έδρα του “Ινστιτούτου Κυβέ λη” γιατί στο θέατρο “Απόλλων” το 1904 η Κυβέλη, 16 ετών, εμφανίζεται για πρ ώτη φορά δίπλα στο σύζυγό της Μήτ σο Μυράτ με το θίασο του Κωσταντίνου Χρηστομάνου.

Συνοικία Βαπόρια ζιο στα ά λ α γ ο τ αν το απέρ α ας έ θ ε Μ ου, θα σ ρ ύ Σ ς η τ υς Βαπόρια πλοκή το η υ ο π ία υμε βιβλ ο. προτείνο στη Σύρ ι α τ ε σ εκτυλίσ

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Κι έτσι αποφασίσανε μαζί να περάσουνε την υπόλοιπη ζωή, να είναι για πάντα ευτυχισμένοι και όχι "χρυσά" παγιδευμένοι.. Έξω απ' του κάστρου την αυλή η ζωή τους έγινε όμορφη κι απλή..

Η Χρύσα Νικολάκη έχει πολλές ιδιότητες. Ποιήτρια, συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας, αρθρογράφος σε λογοτεχνικά site. Πριν λίγο καιρό, παρουσίασε στο αναγνωστικό της κοινό το παραμύθι με τίτλο "Το αγόρι και ο δράκος" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις σε εικονογράφηση Αλεξίας Κωστή. Πρόκειται για ένα έμμετρο παραμύθι που απευθύνεται σε ηλικίες 4+ περνώντας στους αναγνώστες που θα το διαβάσουν υπέροχα μηνύματα. Τους προσφέρει όμως και τροφή για σκέψη. Δεν είναι εύκολο να γράψεις ένα έμμετρο παραμύθι. Η συγγραφέας όμως, με την αγάπη που τρέφει για την ποίηση και τις διακρίσεις που έχει λάβει για τα ποιήματά της, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα όμορφο αποτέλεσμα που θα αγαπηθεί από τους μικρούς και όχι μόνο αναγνώστες της. Ήρωας του παραμυθιού της ένα μικρό αγόρι που ζει μια μοναχική ζωή με φίλους τα πουλιά και τα ζώα. Έρχεται όμως η στιγμή που θα γνωρίσει έναν δράκο και θα γίνουν φίλοι. Μαζί θα κάνουν ταξίδια μακρινά και θα γνωρίσουν τον κόσμο. Μετά από καιρό, το αγόρι προσκαλείται από τον δράκο να επισκεφτεί το κάστρο του και να ζήσουν μια άνετη ζωή μέσα στα πλούτη. Βέβαια, υπάρχει ένα μεγάλο τίμημα για το αγόρι αν δεχτεί την πρόταση του δράκου. Τι θα επιλέξει τελικά το αγόρι; Είναι ικανά τα πλούτη και η άνεση που του προσφέρει ο δράκος να κάνουν το αγόρι να απαρνηθεί τον τρόπο με τον οποίο ζούσε τη ζωή του; Ένα παραμύθι που δίνει αφορμή για συζητήσεις ανάμεσα σε γονείς, εκπαιδευτικούς και παιδιά. Αναφέρεται στη σπουδαιότητα της φιλίας, της ελευθερίας. Μιλάει για τη διαφορετικότητα, αλλά και για την ευτυχία. Την ευτυχία που βρίσκεται στα απλά και καθημερινά. Τα πλούτη δε φέρνουν πάντα την ευτυχία, κι αν τη φέρουν θα είναι πρόσκαιρη. Η εικονογράφηση του βιβλίου δένει εξαιρετικά με το κείμενο και το αποτέλεσμα ικανοποιεί απόλυτα τον αναγνώστη. Ξεχώρισα στίχους που μίλησαν στην ψυχή μου και θα κλείσω την άποψή μου για το βιβλίο της Χρύσας Νικολάκη με έναν από αυτούς:

Και εσύ τι να τα κάνεις τα φτερά χωρίς να τα απλώνεις στου κόσμου την ουράνια αγκαλιά; Ας το διαβάσουμε και ας μιλήσουμε στα παιδιά μας για αξίες που έχουμε λησμονήσει τα τελευταία χρόνια. Είναι καιρός να πάψουμε να κυνηγάμε την επίπλαστη ευτυχία από την αφθονία των υλικών αγαθών. Ας αναζητήσουμε το απλό και αληθινό που μας περιβάλλει.

Αλέξανδρος Δαμουλιάνος

Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη κι έσφιξε τον κόμπο της γραβάτας

του.

δεμένος.

Στα

Παρατήρησε χείλη

του

ότι

ήταν

άψογα

σχηματίστηκε

ένα

αυτάρεσκο, στραβό χαμόγελο, καθώς κοιτούσε την αντανάκλασή του. Κι ο ίδιος ήταν ακόμη άψογος!

Κανονικά θα έπρεπε να νιώθει πλέον ήρεμος κι ανάλαφρος, που

Η συγγραφή είναι το αρτιότερο είδος, προσωπικού για τον καθένα, διαγαλαξιακού χαμαιλεοντισμού, όπου σε κάθε λογοτεχνικό σύμπαν ο «ήρωας», είτε ως γράφων, είτε ως χαραχτήρας, είτε ως αναγνώστης, προσαρμόζει την ψυχή του να αναπνέει στα μέτρα του οξυγόνου των εκάστοτε “πλανητικών” κειμένων. Μια πένα, που ξεχωρίζει στο σήμερα, ως διάδοχος εκείνων των πολυδιάστατων και πολυθεματικών γραφών, είναι του κύριου Βαγγέλη Μαργιωρή. Έμεινε

μόνος,

ακίνητος,

ακουμπισμένος

στο

τζάμι

πίσω του. "Όλα από χέρι καμένα και τα σπίρτα μας βρεγμένα…

Στο, ταχείας εναλλαγής κυκλοθυμικών σιγμών με αγωνία του φόβου να απολέσει τον έλεγχο της ανθρώπινης αυτοκαταστροφολαγνείας, μυθιστόρημα (αστυνομικό θρίλερ) «Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα», από τις εκδόσεις Πνοή, η ανάσα χαράζει πάνω σε ένα παγερό τζάμι το απόκρυφο όνομα ενός επιφανή συμβιβασμού, που στην εσώτερη ζωή του και το ελάχιστο βήμα του είναι βαρύτερο κι από κάποιου αλυσοδεμένου, διότι μέσα στις πίσω στεριές των ματιών του κρύβει συναγμένα τα πτώματα όλων των επαναστάσεων που ερωτεύτηκε και μέσω του θανάτου τις έκανε δικές του.

είχε

όμως στην

το

κακό

εκκλησία

πρωινό δεν

συναπάντημα

τον

άφηνε

να

χαλαρώσει.

Οι παλμοί των λεπτών που επαναλαμβάνονται, με πρόσωπα αιώνων οι οποίοι δικάζουν εντός τους αδιάκοπα την, εξαπλωμένη στις φλέβες της οικουμένης, Αρχή του Κάιν, μιλούν εγγαστρίμυθα σε ένα ατμοσφαιρικό “αν” έχοντας στον ψυχισμό του, ελαφρώς στην επιφάνεια και πολύ περισσότερο στα βάθη, το χρώμα του έρωτα και του φόνου, το κόκκινο. Ο ρυθμός, μια αέναη, ακούραστη πράξη δράσης από μόνος του. Ο, των λέξεων, στοχασμός περί του ανθρώπινου Απρόβλεπτου, ένας ταξιδευτής των άγριων κι αδάμαστων τοπίων του νου που τελικά τους δίδεται ολάκερος. Ίσως τελικά να κατάφερνε να ξεφύγει αν δεν ήταν τόσο μεθοδική η ανάκριση του επιθεωρητή. Είχε αντιληφθεί

από

νωρίς

τον

σημαντικό

ρόλο

που

κατείχαν οι δύο έφηβοι στην επίλυση της υπόθεσης. Απομόνωσε εφαρμόζοντας

ξεχωριστά πολύ

καλά

τα τη

δύο

παιδιά

θεωρία

και

παιγνίων,

γρήγορα απέσπασε την αλήθεια.

Ένα ανάγνωσμα το οποίο ανασταίνει το εν λόγω λογοτεχνικό είδος, και διεκδικεί να ηγηθεί αυτού. Συγχαρητήρια και καλοτάξιδο, κύριε Βαγγέλη Μαργιωρή.

Έλλη Πόλα Δημήτρης Μπουζάρας

Πότε και πώς έγινε η διαμόρφωσή σας ως συγγραφέα; Γιατί επιλέξατε το παραμύθι ως πρώτη συγγραφική σας απόπειρα; Ε. Π. Γράφω από παιδί και είθισται με ομοιοκαταληξία. Για τα όμορφα με λόγια απλά, και για τα απλά με λόγια όμορφα. Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σας έχουν τα παιδιά και θα έπρεπε να αποτελεί έμπνευση για όλους εμάς; Τι δεν αποτελεί έμπνευση για εσάς; Ε.Π. Τα παιδιά έχουν μέσα τους αλήθεια και φαντασία. «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;» τραγουδά ο Διονύσης Σαββόπουλος. Από εκεί αντλώ έμπνευση, αγνοώντας ό,τι έχει αρνητικό πρόσημο, απουσία αγάπης και περιεχομένου. Πόσο εύκολο θεωρείτε πως είναι να γράφεις για παιδιά; Ε.Π. Μα… γράφω για την αγάπη και την χαρά… την ουσία των παιδιών.

Στο βιβλίο σας «Το κουκλοθέατρο των ονείρων με τη Σαρλότ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις bookberries -μια εξαιρετικά επιμελημένη έκδοση- μιλάτε για την αγάπη. Θεωρείτε πως η αγάπη είναι η αρχή; Ε.Π. Η αγάπη και η απουσία της, διαμορφώνει το καθετί στο σύμπαν. Εγώ είμαι υπέρμαχός της. Ποια η αφορμή για τη συγγραφή του βιβλίου; Ε.Π. Ο μικρός μου Λουκάς και η παιδική αθωότητα. Αφιερώνετε το βιβλίο εκτός από το μικρό σας γιο Λουκά, στην παιδική αθωότητα. Γιατί κατά τη γνώμη σας αυτή η αθωότητα μεγαλώνοντας χάνεται, ξεχνιέται, μεταμορφώνεται; Υπάρχει κάποιο μυστικό ώστε να κρατηθεί; Πόσο εύκολο είναι να συνεχίσει να ζει το παιδί μέσα μας; Ε.Π. Το μυστικό αποκαλύπτουν τα παιδιά,

στο επόμενο βιβλίο της Σαρλότ.

Σχέδια υφαίνουνε απλά

πώς των μεγάλων την καρδιά τρυφερά να ξεκουρδίσουν να σφυρίζει παιδικά.

βρίσκετε εντελώς ουτοπικό και γιατί; Ε.Π. Η μάχη δίνεται κάθε στιγμή μέσα μας, οπότε η απόφαση και η εξέλιξη του κάθε ανθρώπου είναι αυστηρά προσωπική. Εγώ είμαι ονειροπόλος!

All You Need Is Love τραγούδησε ο John Lennon. Πιστεύετε πως είναι το μοναδικό που χρειάζεται στη ζωή μας, το βασικό, το κυριότερο; Ε.Π. Εύχομαι να γνωρίσουμε την αληθινή Μηνύματα όπως η ανιδιοτελής αγάπη, η αγάπη, εκείνη που κρατά το Σύμπαν ενωμέπροσφορά, η αγάπη για τη φύση, η φιλί- νο, όπως αναφέρει ο Σωκράτης, και η α, είναι εμφανή. Υπάρχει ανιδιοτέλεια συνέχεια έπεται… στην ενήλική ζωή, πραγματική αγάπη, ειλικρινής φιλία, αγάπη και ενδιαφέρον Ζούμε στον αιώνα της εικόνας, αδιαμγια το περιβάλλον, προσφορά δίχως φισβήτητα η εικόνα επηρεάζει τα παιδιά υστεροβουλία; Αν όχι, τι αλλάζει στην σε μεγάλο βαθμό. Πιστεύετε πως η πορεία και ο παρονομαστής παίρνει τη εικόνα θα κάνει το παιδί να αγαπήσει το μορφή του συμφέροντος, τι αλλάζει στη βιβλίο με την πρώτη ματιά και θα το φιλοσοφία μας μεγαλώνοντας; βοηθήσει να αφοσιωθεί καλύτερα; Γιατί Ε.Π. Όσο επιλέγουμε να ζούμε ενάντια στην επιλέξατε τη συγκεκριμένη εικονογράανθρώπινη φύση, τα πράγματα αντιστρέ- φηση που είναι μια αν μπορούμε να φονται. Ωστόσο, ο πλανήτης της αγάπης πούμε μίξη εικονογράφησης και επιπρόδεν είναι διόλου μακριά. σθετων υλικών, η οποία ομολογουμένως είναι ευχάριστη και ευρηματική όσο και Ένα ρομαντικό παραμύθι με υπέροχες μοντέρνα; Πιστεύετε πως ενδεχομένως η εικόνες και χρώματα, ένα παραμύθι εικονογράφηση βάζει όρια στη φαντασία γραμμένο σε στίχο και ομοιοκαταληξία. του παιδιού; Ποια είναι η σχέση σας με την ποίηση Ε.Π. Η Σαρλότ, μεταξύ ζωντανού κοριτσιού και τη μουσική; Πόσο κατά τη γνώμη και καρικατούρας. Ούτε νεράιδα, ούτε πρισας μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας; γκίπισσα. Ένα παιδί, όπως όλα, που ανακάΕ.Π. Κάθε μέσο που εκφράζει την ομορφιά λυψε τον πλανήτη της αγάπης στην καρδιά εκ των έσω, ταξιδεύει την ψυχή. της κι έτρεξε σε όλους, από τη χαρά της, να Πρόσφατα μάλιστα, «Το Κουκλοθέατρο των το πει. Τα παιδιά ταυτίζονται με τη Σαρλότ. ονείρων με τη Σαρλότ», μελοποιήθηκε. Αυτή ήταν η επιτυχία της Νατάσας Ταπάκη (εικονογράφου). Στη φαντασία τους, όρια Η αγάπη αιώνες τώρα δίνει άνιση μάχη βάζουν οι γονείς και όχι οι εικόνες. στον κόσμο. Προφανώς δεν έχει νικήσει ακόμη. Ελπίζετε πως ίσως θα υπάρξει Θεωρείτε πως ασχολούμαστε ως γονείς μια μέρα που η αγάπη θα κυριαρχεί, ή το όσο θα έπρεπε με τα παιδιά, δουλεύουμε

μαζί τους, τους διαβάζουμε παραμύθια; Πόσο σημαντικό είναι για αυτά η ανάγνωση, ο κόσμος των παραμυθιών; Ε.Π. Τα παιδιά πιστεύω πως τρέφονται με αγάπη. Τα παραμύθια είναι απλά μία οδός τρυφερή. Το να ασχοληθείτε με κάποιο άλλο λογοτεχνικό είδος υπάρχει ως πιθανότητα; Τι ετοιμάζετε για το μέλλον; Ε.Π. Εμπλουτίζω τη συλλογή ποιημάτων με τη Σαρλότ και παράλληλα το έργο μου «Χαίρω πολύ Μαρίκα». Ήδη κυκλοφορεί το ομώνυμο λεύκωμα, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, αφιερωμένο στην Ελληνίδα κάθε γενιάς, που αγαπά όλα τα απλά και βαθιά όμορφα. Σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας. Ε.Π. Σας ευχαριστώ, κύριε Μπουζάρα, από καρδιάς.

Έλλη Πόλα

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Το μουσείο του συγκροτήματος των Beatles είναι μια στάση που επιβάλλεται για τους επισκέπτες του Λίβερπουλ. Μπαίνοντας στο μουσείο, θα νιώσουμε ότι κάνουμε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Θα αρχίσουμε από το Λίβερπουλ της δεκαετίας του ’50. Τότε που συναντήθηκαν τα δυο μεγάλα ταλέντα, ο John Lennon και ο Paul McCartney. Βήμα – βήμα μαθαίνουμε για τη δημιουργία του συγκροτήματος, τις συναυλίες, τους δίσκους του, για να φτάσουμε στην οριστική διάλυσή του το 1970. Μετά από το μουσείο θα πάμε στο Cavern Club στην οδό Matthew, όπου στις 9 Φεβρουαρίου του 1961 οι Beatles παρουσιάστηκαν στο κοινό για πρώτη φορά εδώ σε αυτόν το χώρο, μετά την επιστροφή τους από το Αμβούργο. Από το 1961 ως το 1963, σε αυτό το κλαμπ το θρυλικό συγκρότημα πραγματοποίησε 292 εμφανίσεις. Εδώ ηχογραφήθηκε και το τραγούδι τους: “She loves you”. Έξω από το Cavern Club υπάρχει το άγαλμα του John Lennon από το 1997.

Η ποιητική συλλογή “Παγιδευμένη μνήμη” της Κωνσταντίνας Βαβάση, δεν είναι ένα ελαφρύ βιβλίο που θα πάρεις για να περάσεις την ώρα σου. Είναι ένα βιβλίο το οποίο θα σε ιντριγκάρει, θα σε βάλει να σκεφτείς. Ένα βιβλίο που θα σου μιλήσει για σκοτεινές σκέψεις και μονοπάτια, με ένα τρόπο όμως που θα σε κρατήσει καθηλωμένο και θα σε παρακινήσει να ασχοληθείς περισσότερο με τη συγγραφέα του. Σε πολλά σημεία ταυτίστηκα. Όχι μόνο επειδή και η δική μου διάθεση ήταν “σκοτεινή” εδώ και αρκετό καιρό, αλλά περισσότερο νομίζω με τράβηξε ο τρόπος γραφής της Κωνσταντίνας. Δεν ήταν μια απλή εξωτερίκευση των συναισθημάτων και αγωνιών της, ήταν ένα λυρικό ντιμινουέντο πλασμένο από σκοτάδι και μια μικρή δόση φωτός που σου αφήνει μια ελπίδα στο τέλος, αρκετά ικανή ώστε να σε σπρώξει να μην τα παρατήσεις. Η “Παγιδευμένη μνήμη” είναι μια ποιητική συλλογή την οποία θα ξαναδιάβαζα με μεγάλη ευχαρίστηση. Είναι μια ποιητική συλλογή που μπορεί να σου κρατήσει συντροφιά είτε όταν δεν είσαι και στα καλύτερά σου και ψάχνεις κάτι για να ταυτιστείς είτε όταν θες απλά να διαβάσεις λίγη σοβαρή και ωραία ποίηση. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Ονειρεύεσαι αγάπη και σου προσφέρουν εφιάλτες μίσους, κραυγάζεις αλήθεια και ουρλιάζουν ψέματα, πονάς για την προηγούμενη ρωγμή σου και σου τσακίζουν, ακόμα μια φορά τα φτερά σου, γεμίζεις αίμα τα χέρια τους από τα κομμένα φτερά κι εκείνοι τρέχουν να ξεπλυθούν.

Νάντια Κίσκα Προκαταβολικά, θέλω να γνωρίζετε ότι η παρούσα κριτική γράφεται με πόνο, δάκρυα και λίγο αίμα γιατί ίσως να άνοιξα το κούτελό μου όταν κοπανιόμουν πάνω στο βιβλίο. Σε μια Ελλάδα που η ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού υστερούσε, η Μαρία μού έδωσε τα λογοτεχνικά φτερά που αναζητούσα για να ανακαλύψω όλους αυτούς τους υπέροχους συγγραφείς του οίκου. Τόλμησε να επενδύσει στη φανταστική λογοτεχνία, να κερδίσει ισχυρούς συμμάχους και παθιασμένους αναγνώστες. Και μόνο για αυτό, της αξίζουν όλα τα μπράβο του κόσμου. Η πρώτη μου κριτική το 2017 -πόσο γριά πια- ήταν για το πρώτο βιβλίο της σειράς. Ότι είχα ξεκινήσει δειλά δειλά να μπαίνω πάλι στον μαγικό αναγνωστικό κόσμο μετά το μεγάλο μου διάλειμμα και ειλικρινά δεν θα μπορούσα να κάνω καλύτερη αρχή με το πρώτο της μυθιστόρημα. 2 χρόνια μετά και μετά από πολλές αναμονές, ακόμα περισσότερες ανακοινώσεις και φρούδες ελπίδες, κράτησα επιτέλους το δεύτερο στα χέρια μου! My precious *insert gollum voice* Δεν θυμόμουν το 90% του πρώτου βιβλίου. Μπορώ να πω όμως με βεβαιότητα ότι θα θυμάμαι το 100% του δεύτερου, όσα χρόνια και εάν περάσουν (Μαρία, εάν διαβάζεις αυτήν την κριτική, μην ξεθαρρεύεις με το παραπάνω σχόλιο). Η Μαρία πήρε μια πολύ καλή πρώτη προσπάθεια σαν πρώτο βιβλίο και το απογείωσε. Το εκτόξευσε τόσο ψηλά που έχει φτάσει στη στρατόσφαιρα μαζί με όλα μου τα συναισθήματα. Το δεύτερο μεγαθήριο -88 σελίδες μεγαλύτερο από το πρώτο- είναι ένα λογοτεχνικό διαμάντι. Ο χρόνος που πέρασε και

μας άφησε πιο διψασμένους κι από νούφαρο στη Σαχάρα, λειτούργησε τόσο θετικά για την εξέλιξη της γραφής της συγγραφέως που την κάνει ένα από τα μεγαλύτερα παραδείγματα ότι ο χρόνος και η εξάσκηση είναι υπέρ ενός συγγραφέα. Το βιβλίο είχε την τύχη -ή την ατυχία- να ακολουθήσει έπειτα από ένα βιβλίο που με είχε καθηλώσει και όντας προκατειλημμένη -το πρώτο βιβλίο είχε κάνει μια κοιλιά προς την μέση- σκέφτηκα να διαβάσω κάτι άλλο πριν το πιάσω. Δεν το έκανα και είμαι ευτυχισμένη για αυτό. Το “Διάδοχοι: το δάκρυ της νεράιδας” είναι 780 σελίδες που καθηλώνουν. Ήθελα να βάλω μια τελεία κάπου ώστε να πηγαίνω για ύπνο και δεν μπορούσα. Προσπάθησα να τελειώνω την ανάγνωση με το τέλος του κάθε κεφαλαίου ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ! Σύμφωνοι, έχει και κάποια κομμάτια που δεν είναι τόσο έντονη η πλοκή αλλά ακόμα και αυτά είναι τόσο καλογραμμένα που δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω! Και δεν μου έχει ξανατύχει! Εάν κάποιος με ακολουθεί στο goodreads μπορεί να δει όλο το χρονικό ενός fangirl, όμως όπως και να 'χει εγώ θα σας πω το εξής ώστε να κατανοήσετε για το πόσο καλό βιβλίο είναι: Στη σελίδα 30, έκλαιγα. Στη σελίδα 30. ΠΟΥ ΑΛΛΟΙ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΕΧΟΥΝ ΣΥΣΤΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 30! Η γλώσσα είναι ιδιαίτερη. Η καθημερινή απλή αναμειγνύεται με αυτές τις λέξεις που δεν χρησιμοποιούμε συχνά αλλά είναι τόσο όμορφες λογοτεχνικά και με κάνουν να τυλίγομαι με ένα πέπλο ευγλωττίας και σωστού συντακτικού και να κυλιέμαι στα λιβάδια με το βιβλίο. Η ατμόσφαιρα είναι σκοτεινή. Επικίνδυνη. Μπορείς να νιώσεις τις λέξεις σαν ξυράφι

στα δάχτυλά σου, έτοιμες να σε κόψουν σε κάθε σελίδα που γυρνάς. Αρχίζεις και γίνεσαι καχύποπτος σε κάθε σκηνή που δεν περιλαμβάνει δράση. Εξιτάρει τον εγκέφαλό σου αφού κάθε γραμμή μπορεί να έχει διπλό νόημα. Να κρύβει μια προοικονομία για το 3ο, το 5ο, το 9ο βιβλίο. Αρχίζεις να παίζεις και εσύ το παιχνίδι του Αιμίλιου Δαμιανού, να κυνηγάς δαίμονες και φαντάσματα του παρελθόντος σαν τον Ντάνιελ την ίδια στιγμή που αποζητάς να τα ξεχάσεις όλα και να συνεχίσεις τη ζωή σου όπως η Λίνα. Τα αισθήματα όμως είναι πιο δυνατά. Οι χαρακτήρες είναι πιο ανθρώπινοι από ποτέ. Έρμαια σε ένα παιχνίδι που έχει στηθεί πριν χρόνια για αυτούς, ενώ αυτοί κρατούνται με νύχια και με δόντια να μην καταρρεύσουν. Βλέπουμε μια πιο ανθρώπινη πλευρά του Ντάνιελ. Μια πιο δυναμική πλευρά της Μελίνας. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες κλέβουν τα φώτα από τους πρωταγωνιστές την ίδια στιγμή που οι ιστορίες τους ξετυλίγονται ταυτόχρονα και γίνονται ένα κουβάρι με τη βασική πλοκή αλλά όμορφο κουβάρι. Σωστό κουβάρι. Και τα πράγματα περιπλέκονται. Και περιπλέκονται. Και στο τέλος, δεν ορίζεις τι είναι κακό ή κακό. Τι είναι αλήθεια ή ψέμα. Χάνεσαι στις λέξεις και στον κόσμο της Μαρίας και εύχεσαι αυτή η μάχη να λήξει όσο πιο αναίμακτα γίνεται και να μη σε στιγματίσει. Αλλά μάντεψε; Σε στιγματίζει. Η Μαρία παίζει με τα συναισθήματά σου καλύτερα κι από τον πιο κορυφαίο μαριονετίστα, και συνθλίβει τον κόσμο σου. Η πλοκή στο δεύτερο βιβλίο της σειράς ξεφεύγει από τον Ντάνιελ και τη Λίνα, χωρίς βέβαια να τους αφήνει στην αφάνεια. Γνωρίζουμε καλύτερα τον μαγικό κόσμο,

Η εκδίκηση είναι για γερά στομάχια. Εύκολη στα λόγια, δύσκολη στην πράξη. Μπορώ να την κάνω να ξεχάσει. Μόλις δει τι σημαίνει πραγματικά να δουλεύεις ως μυστικός πράκτορας, όταν αντιμετωπίσει τις σκληρές συνθήκες προπόνησης, η σαπουνόφουσκά της θα διαλυθεί και θα τη στείλω πακέτο στη νέα της ζωή. τους νόμους, τα πάθη και τις επιθυμίες των ανθρώπων που τον αποτελούν. Μαθαίνουμε για συμμαχίες, φόβους, συμφέροντα και καλά κρυμμένα μυστικά. Μαθαίνουμε για προδοσίες, εξαπατήσεις. Το φινάλε είναι Κ-Α-Θ-Η-Λ-Ω-Τ-Ι-Κ-Ο! Οι ανατροπές σε συνταράσσουν και συγχωρέστε με για τις λέξεις που ακολουθούν αλλά ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ! ΤΟ ΗΞΕΡΑ! ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΜΟΥΑΧΑΧΑΧΑ! *γκουχ γκουχ. Συγνώμη για αυτό. Είναι από τα βιβλία που πρέπει να μεταφραστεί σε όσες γλώσσες υπάρχουν και να διαβαστεί από όλους τους ανθρώπους που ξέρουν ανάγνωση. Υπερβολή; ΧΑ! Διαβάστε το και τα ξαναλέμε. Το εξώφυλλο θέλω να το κάνω κουβέρτα και να τυλιχτώ. Η συντακτική επιμέλεια είναι υπέροχη, το χαρτί είναι εξαιρετικό, ΧΡΙΣΤΕ ΠΟΙΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 3ο?

Oh, μήπως ανέφερα ότι θα είναι 9? Και έχει 3 ή 5 prequel? Θα τα διαβάζω στα εγγόνια μου! Εάν έχω πεθάνει μέχρι τότε, να μαζεύεστε στον τάφο μου να τα κάνετε συνανάγνωση αλλά δυνατά. ΝΑ ΑΚΟΥΩ Ε!

You were born just to lose or to win To be someone's child in the wind To live between your mind and feelings Find your way, check it out, learn each day

Scorpions - Born To Touch Your Feelings

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Μουσείο S c o t c h Whisky

μοναδική εμπειρία; μια τε σε ζή να οι οιμ έτ Είστε κεφτούμε το μουσείο ισ επ θα , τό αυ εί μβ συ Για να ο κεται στο Royal Mile, λίγ Scotch Whisky που βρίσ του Εδιμβούργου. Είναι πιο μακριά από το κάστρο ς από την ημέρα των τό εκ ο όν χρ το ο όλ τό ανοιχ Χριστουγέννων. χριμπαρένιου νέκταρ, κε υ το ρο χώ ο στ ση γη Η ξενά επιβιβαστούμε σε a Θ . ρα ώ μια υ πο ρί πε διαρκεί όχημα, θα βαρέλια και με αυτά ως δικασία παραγωγής, θα δια τη με ου ήσ υθ λο κο ρα πα τητες πληροφορίες, θα αί αρ απ τις ες όλ ε υμ ρο πά με φυσικά αυθεντικό μυρίσουμε και θα γευτού σκωτσέζικο ουίσκι. υπάρχει κατάστημα για Στο χώρο του μουσείου δυνατότητα στο πελάτη η αι ετ δίν δώ Ε κι. ίσ ου αγορά 0 διαφορετικές φιάλες 45 σε α εσ άμ αν ι ξε ιλέ να επ ουίσκι. ο ι εστιατόριο όπου μπορεί κα ι τε θέ δια ο εί υσ μο Το ραδοσιακή, αυθεντική επισκέπτης να γευτεί πα σκωτσέζικη κουζίνα.

Ανδρονίκη Δακορού

Αγγελίνα Παπαθανασίου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μ. Σιδέρης το δεύτερο βιβλίο σας, με τίτλο "Εκείνο το ταξίδι". Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας και ποια ήταν η αφορμή για να δημιουργηθεί το δεύτερο βιβλίο σας; A.Δ. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου μου άρεσε να γράφω, είτε μικρές ιστορίες είτε άλλαζα τις ιστορίες που διάβαζα δίνοντάς τους ένα διαφορετικό τέλος, προσαρμοσμένο σε αυτά που μου άρεσαν. Αργότερα όταν μεγάλωσα, η συγγραφή αποτέλεσε την ψυχοθεραπεία μου, έναν τρόπο να εκφράζομαι και μια προσπάθεια να αλλάξω, προς το καλύτερο πάντα, τον κόσμο. Όταν έγραψα το 1ο μου βιβλίο (‘Φτερούγισμα προς την ελευθερία’) και θέλησε ο εκδοτικός Σιδέρη να το εκδώσει, ήξερα πως δε θα έμενα εκεί. Βλέποντας πόσο πολύ αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους, ήθελα να δώσω και άλλες ιστορίες, περνώντας με αυτόν τον τρόπο τα δικά μου, αλλά πάντα διαχρονικά, μηνύματα. Το βιβλίο σας αναφέρεται στην υιοθεσία. Δύσκολο θέμα. Σας φόβισε καθόλου; Ζητήσατε τη συμβουλή κάποιου ειδικού για το πώς θα μιλήσετε στα παιδιά για ένα τόσο λεπτό θέμα;

Α.Δ. Γνωρίζω πως ένα θέμα όπως αυτό της υιοθεσίας είναι αρκετά σοβαρό και δεν είναι εύκολο να γραφτεί σε ένα παιδικό βιβλίο, που το κοινό του είναι αμιγώς παιδάκια. Μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά δεν είναι αδύνατον. Όπως έχω πει, δε μου αρέσει να γράφω παραμύθια που να μην έχουν να δώσουν κάτι στον αναγνώστη. Έτσι, μέσα από αυτό μου το παραμύθι θέλησα να τονίσω την αξία της πραγματικής οικογένειας και της αγάπης και να διδάξω, όσο αυτό είναι εφικτό, στα παιδιά ότι η πραγματική οικογένεια είναι εκεί που νιώθουν ασφάλεια και ξέρουν ότι μπορούν να στραφούν ανά πάσα στιγμή. Η καθημερινή μου συναναστροφή με παιδιά λόγω του επαγγέλματός μου (φιλόλογος, ειδική παιδαγωγός) με έχει κάνει να κατανοώ πλήρως τον ψυχισμό τους και να μπορώ να τους μιλήσω προσεχτικά, χωρίς φόβο για θέματα, όσο σοβαρά και αν είναι. Τα παιδιά δυστυχώς σήμερα δεν διαβάζουν βιβλία. Προτιμούν το διαδίκτυο, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, αλλά είναι ελάχιστες. Κατά τη γνώμη σας, τι στοιχεία θα πρέπει να έχει ένα καλό παιδικό βιβλίο για να κερδίσει το ενδιαφέρον των παιδιών;

Ανδρονίκη Δακορού Α.Δ. Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα πια, και όσο και να μη μας αρέσει κάτι τέτοιο, δεν είναι εύκολο να αλλαχτεί καθώς οφείλουμε να πηγαίνουμε με τις όποιες αλλαγές επιφέρει το πέρασμα του χρόνου. Παρ' όλα αυτά, μπορεί να ακολουθούμε τις νέες γενιές στην εξέλιξή τους, αλλά οφείλουμε να διατηρούμε τις παλιές και αγαπημένες παραδόσεις μας, γιατί χωρίς αυτές δε θα μπορούσαμε να εξελιχθούμε. Έτσι, παρόλο που τα παιδιά πλέον στρέφονται περισσότερο στο διαδίκτυο και στις νέες τεχνολογίες, είμαι σίγουρη πως αν πέσει στα χέρια τους ένα βιβλίο με ενδιαφέρουσα πλοκή, αγωνία και μηνύματα, θα το καταβροχθίσουν και θα το προτείνουν σε φίλους τους. Συνεπώς, αυτό που μένει είναι οι γονείς να φροντίσουν να το αποκτήσουν!

Τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, ο εκδοτικός χώρος είναι δύσκολος. Πολλοί νέοι συγγραφείς επιλέγουν την αυτοέκδοση προκειμένου να δουν το βιβλίο τους στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Πολλές φορές αυτή η επιλογή έχει και δυσάρεστες εκπλήξεις για έναν συγγραφέα. (Έλλειψη επιμέλειας, προώθησης, διακίνησης κλπ.) Ποια είναι η γνώμη σας για την αυτοέκδοση και τι θα συμβουλεύατε τους νέους συγγραφείς; Α.Δ. Δυστυχώς δεν ξέρω τι να σχολιάσω πάνω σε αυτό καθώς εγώ στάθηκα πολύ τυχερή και βρέθηκε ο εκδοτικός Σιδέρη, που θέλησε να εκδώσει τα έργα μου.

Αυτή την περίοδο υπάρχουν νέοι ήρωες που σας βασανίζουν γλυκά περιμένοντας υπομονετικά να πάρουν σάρκα και Είστε εκπαιδευτικός. Αν κάποιος μαθη- οστά; τής σας σάς απευθύνει το ερώτημα: Γιατί Α.Δ. Φυσικά. Ποτέ δε σταματάει αυτό. Πάγράφετε, κυρία; Ποια θα ήταν η απά- ντα θα βρεθεί κάτι, κάποιος να με εμπνεύσει ντησή σας; και πάντα θα διατηρώ άσβεστη την ανάγκη Α.Δ. Θα έλεγα κάτι πολύ απλό: Γράφω γιατί να πλάσω τις δικές μου ιστορίες και να θέλω να φτιάξω έναν κόσμο καλύτερο για τα δώσω στον κόσμο παραμύθια με μηνύματα, παιδιά, γράφω για να μπορέσω έστω και με με την ελπίδα να περάσουν από γενιά σε αυτόν τον τρόπο να τους περάσω τα δικά γενιά. Οπότε το μόνο που έχω να σας πω μου διαχρονικά μηνύματα. είναι να αγαπήσετε τα παλιά μου έργα και να ανυπομονείτε για τα επόμενα. Συγγραφέας γεννιέται κανείς ή γίνεται; Βοηθούν τα σεμινάρια δημιουργικής γρα- Σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας φής και η ανάγνωση πολλών και καλών και σας εύχομαι καλή δημιουργική συνέβιβλίων; χεια. Α.Δ. Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό. Α.Δ. Εγώ σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Συγγραφέας γίνεται κάποιος που νιώθει την ανάγκη να γράψει και να περάσει τα μηνύματά του στον κόσμο. Δε χρειάζονται μαθήματα ή σεμινάρια, μόνο ιδέες, χρόνος και θέληση.

Κωνσταντίνα Καρρά

Αὐτός ἀκριβῶς εἶναι ὁ σκοπός τῆς μοναδικῆς Ἀλήθειας, νά δημιουργήσει ἐλεύθερες συνειδήσεις ἀπαλλαγμένες ἀπό δεσποτεῖες καί χαλινάρια. Ἀλλά τί εἶναι, ἤ ποιά εἶναι ἡ μοναδική Ἀλήθεια; Ένα βιβλίο που πραγματεύεται την αναζήτηση της αλήθειας. Της δικής μας αλήθειας, και όχι αυτής που μας ορίζουν οι άλλοι. Ο συγγραφέας καταθέτει ένα απαύγασμα σοφίας, μια κατάθεση σκέψεων και συμπερασμάτων και μας καλεί να σκεφτούμε, να αναζητήσουμε, να σταθούμε στα σημαντικά, να ανακαλύψουμε τη δική μας αλήθεια. Αυτήν την αλήθεια που υπάρχει μέσα μας, την οποία γνωρίζουμε αλλά ενδεχομένως δεν αφήσαμε να αποκρυσταλλωθεί και να αναδυθεί. Γιατί τα βιώματα υπάρχουν. Η δύναμη της παραδοχής υστερεί. Γιατί, αν ανακαλύψεις τη γνώση, τότε πρέπει να δράσεις, να αφήσεις στην άκρη τις δικαιολογίες, να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου, να αλληλεπιδράσεις με ανθρώπους και να μοιραστείς σκέψεις και συναισθήματα. Με μία αναδρομή στην ελληνική ιστορία, ο κύριος Βελονάκης καταπιάνεται με κοινωνικο-πολιτικά θέματα και αναλύει τους λόγους για τους οποίους είμαστε αυτοί που είμαστε. Τις αιτίες που ο σημερινός Έλληνας ζει αυτήν την πραγματικότητα. Σωκράτης, Τουρκοκρατία, θρησκεία, ρατσισμός, Κυπριακό, Ίμια, οικογενειακές, διαπροσωπικές σχέσεις και πολλά ακόμη μέχρι να καταλήξουμε στην Ελλάδα του σήμερα, θα δοθούν από τη σκοπιά του συγγραφέα ως υλικό για σκέψη. Ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα θέτουν τη βάση για προβληματισμό. Μα πρωτίστως, η ελληνική γλώσσα. Αυτή η πολύπαθη, υπέροχη γλώσσα

μας που επιλέξαμε να αλλοτριώσουμε. Δεν είναι τυχαίο που ο συγγραφέας χρησιμοποιεί το πολυτονικό σύστημα. Κάθε κεφάλαιο δίνει τροφή για σκέψη. Σε πολλά σημεία συμφώνησα με όσα αναλύει ο συγγραφέας. Οι δικές του αλήθειες συνέπιπταν με τις δικές μου. Σε άλλα σημεία με ώθησε να δω μία διαφορετική άποψη για την αλήθεια των πραγμάτων. Όμως, σε κάθε περίπτωση, με κέρδισε η αμεσότητα του λόγου του και οι καθάριες απόψεις του. Εκτίμησα το γεγονός ότι δεν προσπαθεί να πείσει τον αναγνώστη για την ορθότητα των δικών του απόψεων αλλά δίνει το έναυσμα για περισσότερο στοχασμό και ενδοσκόπηση. Εγείρει την ανάγκη της απρόσκοπτης έρευνας για τη ζωή και όσα την περικλείουν. Οι μικρές ανάσες με το ιδιαίτερο χιούμορ και οι παρομοιώσεις που χρησιμοποιεί δίνουν μια φρεσκάδα στο κείμενο χωρίς να αφαιρούν τίποτα από τη σοβαρότητα των θεμάτων που πραγματεύεται. Αν θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο για εμάς, πρέπει να μελετήσουμε, να μάθουμε τη δική μας αλήθεια και να πορευτούμε ανάλογα. Κι ας είναι μερικές φορές η αλήθεια δυσβάσταχτη. Οδηγός μας σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο μπορεί να είναι το βιβλίο του κυρίου Βελονάκη. Αξίζει να διαβαστεί. Ίσως έτσι καταφέρουμε να γίνουμε Κύριοι του εαυτού μας.

Μαρία Γραμμένου

Κατέβασε ήρεμα το ακουστικό. Α, ρε νιάτα, σκέφτηκε. Νιάτα όμορφα, πλάσματα υπέροχα, άφθαρτα, ίσως κάποιες φορές κι ανυποψίαστα, αλλά αυτά τα παιδιά τουλάχιστον, ήτανε πιο κοντά στην παιδική τους ηλικία κι αυτό τους έδινε πίσω την άγνοια που τους στερούσαν οι εμπειρίες και το μέλλον, αλλά θα τους προίκιζε κι ορμή. Ορμή ικανή να κατακτήσουν τον κόσμο ολόκληρο.

Μια όμορφη, αληθινή ιστορία αγάπης κρύβεται μέσα στις σελίδες του βιβλίου αυτού. Δυο νέοι άνθρωποι γνωρίζονται κάτω από θλιβερές και δύσκολες συνθήκες, όταν η νεαρή Ισμήνη βρίσκεται σε αδιέξοδο. Η Πέρσα με πολλή αγάπη θα φροντίσει την Ισμήνη. Με την πείρα,την οικονομική της άνεση και την υπέρμετρη αγάπη της, θα κάνει το κορίτσι να αισθανθεί οικειότητα, ασφάλεια και σταθερότητα. Ένας όμορφος νεαρός θα εμπλακεί στην ιστορία που ξετυλίγεται τόσο όμορφα ανάμεσα στους δυο νέους. Πρόκειται για μια φιλία ή για έναν δυνατό έρωτα; Τι μπορούν να πετύχουν οι δυο νέοι όταν ενώσουν τις δυνάμεις τους; Ποιος είναι τελικά ο ρόλος της Πέρσας; Τι συνδέει τον αδελφό της Πέρσας με την Ισμήνη; Τι θα φέρει στην επιφάνεια ένα απρόσμενο πρόβλημα υγείας; Η αμεσότητα στη γραφή του Γιάννη Φιλιππίδη προσφέρει στους αναγνώστες του έντονα συναισθήματα και τους παρακινεί να ζήσουν την ιστορία των ηρώων του. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Απόλαυσα την ανάγνωση του βιβλίου από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα και ευχαριστώ πολύ τον συγγραφέα για το όμορφο αναγνωστικό ταξίδι που μου πρόσφερε.

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Το μαγικό αδράχτι

Παναγιώτα Κολλέρη

Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; Π.K: Η φιλοξενία σας με τιμά και σας ευχαριστώ. Η αγάπη για την παιδική λογοτεχνία και κυρίως τα παραμύθια είναι υπόθεση ζωής και καλύτερα υπόθεση γιαγιάς, αφού η γιαγιά μου ήταν η μεγαλύτερη παραμυθού στον κόσμο. Έχω ακούσει από τα χείλη της τα ωραιότερα παραμύθια κι έχω ζήσει τη μαγεία τους. Και στα έντεκα, αυτή η παραμυθένια λαχτάρα που στριφογυρνούσε σαν το αδράχτι της ρόκας της, έγινε ασημένια και χρυσή και αστραφτοβόλησε το δωμάτιο, τον κόσμο ολόκληρο… Για πέντε ημέρες έγραφα «Το μαγικό αδράχτι» με τις δύο δοκιμασίες, όχι τις τρεις και όταν τελείωσα και της το διάβασα μου έδωσε την ευχή της να γράφω και να λέω παραμύθια.

χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, έχει γραφτεί σε πέντε χιονισμένες ημέρες, χωρίς σχολείο, και έχει ολοκληρωθεί μια χειμωνιάτικη βραδιά μπροστά στο τζάκι, χωρίς τη γιαγιά μου. Οι λογοτεχνικοί διαγωνισμοί μπορούν να ανοίξουν δρόμους σε νέους συγγραφείς; Π.Κ: Λίγοι λογοτεχνικοί διαγωνισμοί μπορούν. Γιατί διακρίνουν, ενθαρρύνουν, επιβραβεύουν και αναδεικνύουν ξεχωριστές και συγκινητικές γραφές. Όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί για όλους. Τα εμπόδια και οι μπάρες από εμάς μπαίνουν, από τις θελήσεις και τις επιλογές μας. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι στη χώρα μας για έναν νέο συγγραφέα να δει τα κείμενά του να εκδίδονται; Τι θα συμβουλεύατε νέους συγγραφείς που ενδεχομένως έχουν απογοητευτεί από τις αρνητικές απαντήσεις των εκδοτικών; Π.Κ: Είναι πολύ εύκολο και πολύ δύσκολο ταυτόχρονα. Το πιο δύσκολο, όμως, είναι και το πιο αποκαλυπτικό. Γιατί φανερώνει συνεχώς το υπέροχο στοιχείο της αλλαγής, της βελτίωσης, που μόνο μέσα από το δύσκολο γίνεται. Έχω λάβει πολλές αρνητικές απαντήσεις από εκδοτικούς και κάθε φορά γνωρίζω πως συμβαίνει για το καλύτερο που θα συμβεί. Και εννοώ πως από τις αρνητικές απαντήσεις η σκέψη, η εμπειρία και η γραφή μεταμορφώνονται ουσιαστικά.

Το παραμύθι σας συμμετείχε στον λογοτεχνικό διαγωνισμό της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς το 2016. Μπορεί να μην έλαβε κάποια διάκριση, αλλά απέσπασε πολύ θετικά σχόλια. Ποια ήταν η αφορμή για να γεννηθεί "Το μαγικό αδράχτι"; Γράφτηκε αποκλειστικά για τη συμμετοχή σας στο λογοτεχνικό διαγωνισμό; Π.Κ: Τα σχόλια της επιτροπής της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, καθώς «Το μαγικό αδράχτι» προτάθηκε για το βραβείο, με έκαναν να αποφασίσω την έκδοσή του. «Είναι ένα καταπληκτικό κλασικό παραμύθι με τα όλα του» έκριναν και έκρινα πως ήρθε η μαγική ώρα… Δεν γράφηκε για το διαγωνισμό, έχει γεννηθεί Από τις παρουσιάσεις του βιβλίου σας μια χειμωνιάτικη νύχτα πλάι στο τζάκι, μέχρι τώρα, ποιες είναι οι αντιδράσεις

των μικρών παιδιών; Π.Κ: Είναι μαγικές. Παίζουμε, τραγουδάμε και χορεύουμε το παραμύθι, αφού έχει και cd, με μουσική και τραγούδια από τον Θανάση Βούτσα. Ετοιμάζουμε τις κάπες για το βασιλόπουλο και τις στολίζουμε με τα στολίδια της φύσης, ψάρια, όστρακα με μαργαριτάρια, αστέρια, φεγγάρι, αχτίδες του ήλιου, που φτιάχνουμε μόνοι μας. Και κάνουμε στέμματα που τα ζωγραφίζουμε και τα στολίζουμε με πολύχρωμες πέτρες, σαν αληθινοί βασιλιάδες όλοι μας. «Το μαγικό αδράχτι» είναι μόνο και πάντα των παιδιών… Αυτή την περίοδο υπάρχουν νέοι ήρωες που σας βασανίζουν γλυκά και περιμένουν να πάρουν σάρκα και οστά; Π.Κ: Υπάρχουν πολλοί ήρωες που με έχουν βασανίσει γλυκά και έχουν πάρει σάρκα και οστά. Από πολλά παραμύθια και ιστορίες που έχουν γραφτεί και περιμένουν να τους γνωρίσετε. Υπάρχει, όμως, και μια μάγισσα που δεν μπορεί άλλο τα παραμύθια και θέλει να σταματήσει τις μαμάδες και τις γιαγιάδες να τα λένε. Αυτή με βασανίζει γλυκά και παραμυθένια… Να τη, κάθεται πάνω στη μυτερή άκρη του μισοφέγγαρου, μπας και σκαρφιστεί τον τρόπο… Να, και ο χρόνος! Περνάει από μπροστά της με φόρα, όπως κουνιέται στην κούνια του, που κρέμεται ανάμεσα στον ουρανό και τη γη… Ποια είναι τα δικά σας αγαπημένα παραμύθια; Τι μπορεί να αποτελέσει για σας πηγή έμπνευσης; Π.Κ: «Το μαγικό αδράχτι» είναι το αγαπημένο μου, όπως και άλλα τέσσερα παραμύθια μου,

«Ο σκληρόκαρδος βασιλιάς», «Η μαγεμένη ροδιά», «Το χρυσό ελάφι» και «Το ψαράκι που φορούσε το σκουφάκι με τον αριθμό 12». Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχει και η συλλογή των 7 παραμυθιών μου «Το αλογάκι της Ονειρούπολης και άλλα χριστουγεννιάτικα παραμύθια». Επίσης, λατρεύω τον Άντερσεν και τα παραμύθια του. Την ονειροπαρμένη φύση και τη γλυκιά μελαγχολία του. Η έμπνευση είναι φαντασία και η φαντασία είναι παντού, από ένα μικρό χαλίκι στη γη έως το πιο φωτεινό αστέρι στον ουρανό. Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας; Π.Κ: Να ζήσουν τη μαγεία των κλασικών παραμυθιών. Τότε θα πιστέψουν… Από την καρδιά μου σας ευχαριστώ και εύχομαι να έχουμε μπόλικη μαγεία και παραμυθένιες στιγμές στη ζωή μας. Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που μας διαθέσατε και σας εύχομαι καλή δημιουργική συνέχεια.

Κύθηρα

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Τα Κύθηρα, γνωστά και με την παλαιότερη ενετική ονομασία Τσιρίγο (Cerigo), είναι νησί το οποίο βρίσκεται στη Νότιο Ελλάδα, στα νότια της Πελοποννήσου και νοτιότερα της Ελαφονήσου και του Κάβο Μαλιά. Η θεά Αφροδίτη, η θεά του Έρωτα, ταυτίζεται με το νησί και παίρνει το όνομα Κυθέρεια, αφού σύμφωνα με τη Μυθολογία γεννήθηκε στα Κύθηρα. Τα Κύθηρα ενώθηκαν με την Ελλάδα στις 28 Μαΐου 1864. Το 1903 σημειώνεται στα Κύθηρα ισχυρός σεισμός ο οποίος ισοπεδώνει τα Μητάτα, ενώ κτίρια κατέρρευσαν σε όλο το νησί. Το κύριο χαρακτηριστικό στα Κύθηρα του 20ου αιώνα ήταν η έντονη μετανάστευση, η οποία είχε αρχίσει από τον 18ο αιώνα. Στη Σμύρνη πριν την καταστροφή, ο πληθυσμός κυθηραϊκής καταγωγής είχε φτάσει τους 14.000 και ήταν η μεγαλύτερη από τον πληθυσμό ελληνικής καταγωγής. Μετά την καταστροφή της Μικράς Ασίας, οι Κυθήριοι μετανάστευσαν κυρίως στην Ελλάδα (Αττική, Θεσσαλονίκη, νησιά του Αιγαίου), Αίγυπτο και μετά σε Αυστραλία ή Αμερική, ενώ πολύ λίγοι πήγαν στα Κύθηρα. Στο νησί υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος από αξιοθέατα με κυριότερο τα πολυάριθμα και διάσπαρτα σε μικρή απόσταση το ένα από το άλλο, παραδοσιακά χωριά. Υπάρχουν πολλά βυζαντινά και ενετικά μνημεία και μερικά αγγλικά. Τα κυριότερα αξιοθέατα είναι: Η Χώρα με τα παραδοσιακά στενά, την αρχιτεκτονική της και το κάστρο της. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός. Το Καψά-λι, το λιμάνι της Χώρας με τους δίδυμους κόλπους. Απέναντι απ' το Καψάλι βρίσκεται η βραχονησίδα Αυγό ή Χύτρα, με επισκέψιμο σπήλαιο. Ο Μυλοπόταμος, παραδοσιακό χωριό στα δυτικά με τον Καταρράκτη της Φόνισσας και την μεσαιωνική Κάτω Χώρα με το Ενετικό κάστρο, το εντυπωσιακό τοπίο και τα συντηρημένα Βυζαντινά εκκλησάκια μέσα στο κάστρο. Τόσο ο Μυλοπόταμος όσο και η Κάτω Χώρα έχουν χαρακτηριστεί παραδοσιακοί οικισμοί. Σε αυτό το ταξίδι μας λοιπόν, θα επισκεφτούμε κάστρα, καταρράκτες, σπήλαια, μουσεία, παραλίες, και φυσικά δεν θα λείψουν οι αναγνωστικές μας προτάσεις με φόντο τα Κύθηρα. Ελάτε μαζί μας και σε αυτό το ταξίδι.

το Κάστρο της Χώρας

ατίνων Λ ν ω τ ά ι γ η Πανα

υθήρων Κ ίο ε σ υ ο Μ ό ικ γ ο Αρχαιολ

εκθέματα

Σπήλαιο Μυλοποτάμου Αγία Σοφία

όνισσας Φ ς η τ ς η τ κ ά ρ ρ α τ α Κ

φίαΦόνισσας Αγία Σο Καταρράκτης της

Καψάλι ''Υδραγείο'' Καψάλι

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Το βιβλίο της συγγραφέως Μαρίας Καλτσή "Ένα αερόστατο για τον παππού", κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος σε εικονογράφηση Αριστείδη Καραβία. Πρόκειται για μια τρυφερή ιστορία που αναφέρεται στην απώλεια. Ήρωας του βιβλίου ένα πεντάχρονο αγόρι, ο Πέτρος, που έχει καλή σχέση με τον παππού του. Κάθε φορά που τον επισκέπτεται στο χωριό, παίζουν πολύ και απολαμβάνει ο ένας την παρέα του άλλου. Ο παππούς όμως κάποια στιγμή "φεύγει" από τη ζωή και ο Πέτρος δυσκολεύεται να αποδεχτεί το γεγονός. Μέχρι που θα σκεφτεί κάτι για να τον φέρει κοντά στον παππού του. Η συγγραφέας καταπιάνεται με ένα δύσκολο θέμα, αυτό της απώλειας. Ένα θέμα που δεν είναι εύκολο να το διαχειριστεί κανείς, είτε είναι μικρό παιδί, είτε ενήλικας. Η απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου πονάει πάντα. Θέλει χρόνο για να αποδεχτούμε το θλιβερό αυτό γεγονός. Τα παιδιά δεν μπορούν να κατανοήσουν την απώλεια ενός προσώπου. Έχουν ερωτήματα, ανησυχίες, φόβους, απορίες.

Έπιανε όλο καμάρι τα χερούλια και τον ζάλιζε γυρνώντας τον γύρω - γύρω από τα έπιπλα. Ο παππούς μπορεί να ένιωθε σαν σβούρα στα χέρια του εγγονού του, μα λάτρευε αυτές τις βόλτες που έκαναν οι δυο τους και τα γέλια τους όταν καμιά φορά σκουντουφλούσαν πάνω στα τραπεζάκια της γιαγιάς.

Το παραμύθι της Μαρίας Καλτσή προσφέρει την παρηγοριά στους μικρούς μας φίλους, Η ιστορία της όχι μόνο παρηγορεί αλλά καθησυχάζει, ηρεμεί, και προσφέρει ελπίδα. Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, οι γονείς θα βρουν ένα σημείωμα της ψυχολόγου και συγγραφέως Νένας Γεωργιάδου, σχετικά με την απώλεια, το πένθος και συμβουλές διαχείρισής τους. Ενώ για τους μικρούς μας αναγνώστες, υπάρχουν ευχάριστες εκπαιδευτικές δραστηριότητες που θα τους κρατήσουν όμορφη συντροφιά μετά την ανάγνωση του παραμυθιού.

Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

Ποιος σκότωσε τον Μότσαρτ; Ένα βιβλίο γεμάτο κλασική μουσική, ένα είδος στο οποίο σπάνια δίνουμε στην καθημερινότητά μας τη σημασία που του αξίζει. Ο Αλέξης, μετά από χρόνια μελέτης της κλασικής μουσικής στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, έρχεται στη Βιέννη να σπουδάσει με υποτροφία στη Μουσική Ακαδημία. Μένει στο σπίτι της κ. Μπάουμαν, χήρας γνωστού μουσικού, και προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες των μαθημάτων της Ακαδημίας. Πολύ γρήγορα κάνει φιλίες με ντόπιους κατοίκους και με φοιτητές της σχολής, ενώ γνωρίζει και τον απόλυτο έρωτα στο πρόσωπο της Μαλάικα, της πανέμορφης νεαρής βιολίστριας. Όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά - μάλιστα, είναι τόσο καλός στις σπουδές του που οι καθηγητές τού αναθέτουν την πιο δύσκολη εργασία, την ίδια που κάθε χρόνο αναλαμβάνει ο καλύτερος φοιτητής της σχολής και ποτέ κανείς δεν έχει καταφέρει να φέρει σε πέρας. "Ρέκβιεμ". Το τελευταίο έργο του Μότσαρτ πριν το θάνατό του, και ο Αλέξης καλείται να γράψει μια εργασία που να αφορά ακριβώς αυτό. Τι θα γίνει στην πορεία και ο Αλέξης θα καταλήξει έγκλειστος σε ψυχιατρική κλινική; Καταρχάς ο συγγραφέας έχει δημιουργήσει μια ωραία ατμόσφαιρα μυστηρίου. Δίνει στοιχεία που αφορούν την πλοκή από τις πρώτες σελίδες, των οποίων ο ρόλος αποκαλύπτεται στο τέλος. Συνωμοσίες, άτομα που εμπλέκονται στην υπόθεση και παρακολουθούν τον Αλέξη ή έχουν εντολή να τον βλάψουν, αλλά και άτομα που είναι στο πλάι του, έτοιμα να τον βοηθήσουν και να τον στηρίξουν όταν θα έρθουν οι δύσκολες στιγμές. Εκτός από το αστυνομικό κομμάτι του βιβλίου (που πολλοί έμπειροι σε αστυνομικά αναγνώσματα μπορούν να το θεωρήσουν λίγο αργό και χωρίς έντονη δράση, αλλά η ουσία είναι στην πρωτοτυπία του) το βιβλίο κατάφερε και με ταξίδεψε στην Αλεξάνδρεια μέσω των αναμνήσεων και της επίσκεψης που έκανε εκεί η Μαλάικα. Πολύ ωραίες περιγραφές, επίσης πολύ έντονο το συναισθηματικό κομμάτι που αφορά το παρελθόν και τις σχέσεις της Μαλάικα με την οικογένειά της όσο και του Αλέξη με τους νεκρούς από χρόνια γονείς του. Γενικά, είναι μια πολύ καλή προσπάθεια σε όλους τους τομείς, με ένα θέμα πρωτότυπο και καλά δουλεμένο, και μια λύση βασισμένη κατά κύριο λόγο στην κλασική μουσική.

Χαρά Δελλή

Μια ιστορία πίστης στην αληθινή αγάπη. Μια ανάσα από τα Χριστούγεννα, περίοδο ελπίδας κι αγάπης. Χιονισμένο Λονδίνο και Λόρι. Λόρι και Τζακ. Σάρα και Λόρι. Σάρα και Τζακ. Σ’ ένα κινηματογραφικά ρομαντικό γαϊτανάκι λαθών και παρεξηγήσεων. Σ’ ένα μείγμα στοργής κι έντασης. Ένα σύγχρονο ρομάντζο σαν παραμύθι. Προσωπικά, μου θύμισε γλυκούκιτσες ταινίες που λατρεύουμε να βλέπουμε στις μαύρες μας (All about mood). Έχει κάτι απ’ Το ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς, κάτι από το Έρωτας μετ’ εμποδίων και κάτι από το Αγάπη είναι… Όλα στη ζωή έχουν να κάνουν με το timing. Τον απόλυτο συγχρονισμό στα θέλω των ανθρώπων αλλά και στα θέλω του σύμπαντος. Την ευθυγράμμιση όλων για την επιτυχία προς την ευτυχία. Ανατροπή κοσμοθεωρίας… και wrong matches. Εδώ, η συνηθισμένη Λόρι –που διαβαίνει τη ζωή αθόρυβα, όμως αφήνει βαθιά σημάδια που είναι δύσκολο για τους άλλους να τα σβήσουν- ανακαλύπτει τον έναν και μοναδικό άνθρωπο για κείνη. Το απόλυτο πρότυπο, το ίδιο το πεπρωμένο της. Kismet. Από όχι live ακριβώς. Από το παράθυρο του λεωφορείου, όταν εκείνο φεύγει. Κάποιοι κακόβουλοι/παράλογα λογικοί θα σκέφτονταν πού το ξέρει… Μήπως it’s just a little crush… Μάλλον είναι ρομαντική η Λόρι. Μόλις τον κοίταξε, ένιωσε πλήρης. Τι πειράζει; Μετά από μια απελπισμένη, άκαρπη ετήσια αναζήτησή του, το σύμπαν βάζει το χέρι του…

«Ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις αν μπορώ να ερωτευτώ μέσα σ’ ένα λεπτό, έναν μήνα ή έναν χρόνο;»

Η καλύτερή της φίλη και συγκάτοικός της, η πανέμορφη, δυναμική κι επιτυχημένη (τι τύχη!) Σάρα, αποφασίζει να της γνωρίζει το αγόρι της. Το αγόρι από τη στάση του λεωφορείου… Και τώρα; Ακούει την καρδιά της ή μένει πιστή στη φιλία της; Συμβιβάζεται με την κατάσταση, κρατώντας κρυφά τα όποια συναισθήματα έχει –απογοητευμένη, όμως- για χάρη της κολλητής της, ανακουφισμένη μόνο που τον βρήκε; Εσύ, τι θα έκανες; Θα διάλεγες μια συμβατική ζωή; Κι αν δεν ξανάνιωθες ποτέ πάλι έτσι; Κι αν έχεις μια ευκαιρία να γνωρίσεις τον soulmate σου; Έτσι την κλωτσάς; Μπορεί μια φευγαλέα ματιά πίσω από ένα θαμπό τζάμι λεωφορείου να σε οδηγήσει στο πεπρωμένο της αληθινής αγάπης; Δεν πρόκειται για την κλασική and they lived happily ever after ιστοριούλα. Μιλά για τους θριάμβους και τις αποτυχίες της ζωής. Για τις δεύτερες ή τις χαμένες ευκαιρίες. Καλύτερα, πρόκειται για μια δεκάχρονη ιστορία φιλίας και αυτογνωσίας, με απώλειες, με “αιθέριες” νέες αρχές, άλλοτε συγκίνησης, άλλοτε προσδοκιών, άλλοτε με θλίψη, άλλοτε με πόνο. Ιστορία λεπτών ισορροπιών, συγχώρεσης κι εξέλιξης. Γκάμα συναισθημάτων, τρομαχτικών σκέψεων, εμπειριών και περιπετειών, δοσμένα με απλή γραφή καθημερινών και ωμών λέξεων. Άμεσοι χαρακτήρες, σκιαγραφημένοι με χιούμορ και ειρωνεία. Ένα ζωντανό, ρεαλιστικό, ανθρώπινο παραμύθι που σε αφήνει να το ντύσεις με χρώματα, με μυρωδιές, με φωνή, με πνεύμα και με ενέργεια. Αν έβρισκα κάποιο μείον εδώ είναι τα μεγάλα χρονικά άλματα από τον ένα χρόνο στον άλλο. Αλλά και πάλι, δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο θα με κρατούσε σε εγρήγορση. Και κάποιες μικρές ελλείψεις λεπτομερειών σχετικά με τον Τζακ ή με άλλα λιγότερο σημαντικά πρόσωπα που αναφέρονται. Ανείπωτες αλήθειες ή ανώφελες εμμονές; Η Λόρι θα προσπαθήσει σκληρά, θα κάνει θυσίες να μην αφεθεί έρμαιο στα συναισθήματά της για τον Τζακ, ώστε να μπορεί να βλέπει λαμπερή κι ευτυχισμένη τη σαν αδερφή της Σάρα. Μέχρι που θα προσπαθήσει να αναπτύξει μια φιλική σχέση με τον Τζακ, για χάρη της φίλης της. Καμιά φορά γνωρίζουμε το σωστό άτομο όταν η στιγμή είναι απόλυτα λάθος. Δεν πρέπει όμως ν’ αρπάζουμε την ευκαιρία όταν αυτή εμφανίζεται; Χάνουμε, κερδίζουμε, αλλά αγαπάμε… Πότε κόντρα στο ρεύμα, ενάντια σε όλα, πότε γελάμε ενώ μέσα μας κλαίμε, πότε διώχνουμε άτομα, πότε ανοίγουμε νέα μονοπάτια, πάντα ζούμε… Γλυκές προσμονές και όνειρα αστερόσκονης… Όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Όλα συμβαίνουν σύμφωνα με το δικό μας ρολόι, τον δικό μας χρόνο. Με θέληση, με πίστη, με υπομονή, με καλοσύνη κι ευγένεια, ποτέ δεν είναι αργά για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου. Αν βρεις αυτό το κάτι –κατ’ εμέ, όταν βρεις αυτό το κάτι- που επιθυμείς με όλο σου το είναι, που αξίζει να πολεμάς γι’ αυτό ξανά και ξανά, που το λέει η καρδιά σου ότι αυτό είναι για σένα, ότι αυτό είναι το δικό σου πεπρωμένο, να την ακούς και να προσπαθείς με κάθε ρανίδα δύναμής σου γι’ αυτό. Δεν υπάρχει νόημα να

έψη ότι κ σ η τ σ ζεστασιά α ι μ α αστεί να ι σ ε ρ χ α Ένιω ν ινε δίχως π έ ι τ α ρ τοσοδά ο ήξε τ ό τ υ ά λες κι α α βελονι μ ό κ α ρωτήσω, α ι νμ ς. τάκι ήτα α μ ητάς μα γ τ α ό ρ ι ε π κ ι ο ς λωμα τη π ά ι π ο τ σ μας είνα ά μ ω λ πάπ στεί με α υ ε κ σ (…) Το α ατ ο, έχει κ τ η ί υλικά, ο α π ο τ ν ρ α φ χει ΰ νο ατιές, πό αραχ μ α ς α έ δ τ ί φ τ ν ε ο φρ ι κλ έντες κα ε β υ ο κ ς έ ύ τους μ ξ α τ πνιχτ ε μ υ ένα α, ώσπο ια ραμμ ρ ι τ ε ά ν ό μ ι μ α ο κ κ ς ό ελπίδε π α ς έ τ σ λειώδες, α γ κλω ε μ ο τ κε αυτό γμα που ά ρ π φτιάχτη ο ρ πανάλαφ , ό τ σ ει απ’ το α ά μ λ υ φ θαυ ς μα ι. αίνει και ό ατσάλ τ π σ α ε ζ ο ν ς έ α μ ωμ είναι καμ α ν ν α σ κακό

αλλοιωθείς, να βιάζεσαι να δαμάσεις ή να κυνηγήσεις τον χρόνο. Όλα μπορούν να συμβούν οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας. After all, tomorrow is another day… Φτάνει να…

-Να αρπάζουμε τη στιγμή “από τα μαλλιά”…

-Να εκφραζόμαστε με κάθε κόστος… Υπάρχουν πρώτα βλέμματα που μας βελτιώνουν ως ανθρώπους; Υπάρχει δύναμη στην οπτική έλξη; Υπάρχει αστραπιαίο χαμόγελο που σβήνει ό,τι έκανες χρόνια να γράψεις; Πόσο οφείλεις να περιμένεις τη μοναδική αγάπη όταν δεν υπάρχει διασφάλιση πως θα έρθει; Η πορεία ζωής τριών στενά συνδεδεμένων νεαρών ανθρώπων προς την ευτυχία. Ζωές που στροβιλίζονται ως τη λύτρωση. Δυνατότητες αγάπης και σχέσεις φιλίας που δοκιμάζονται. Μονοπάτια παράλληλα, κοινά ή παντελώς άτμητα/άσχετα για σχεδόν δέκα χρόνια. Κι έπειτα απ’ όλα αυτά, χωράει happy end; Προσωπικά, το τέλος δεν με ικανοποίησε απόλυτα, διότι όταν η ιστορία έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου, ίσως έχει ανάγκη κάτι αντίστοιχο στο κλείσιμο του κύκλου της. Πάντως, δεν μου άφησε καμία πικρία. Επιλέξτε το κάθε μήνα, όταν θέλετε να διαβάσετε κάτι απολαυστικό, ανέμελο, ολίγον αναμενόμενο μα καθόλου πιεστικό. Διακοπές έρχονται!

© Dasha Pears

Ελευθερία Παπασάββα

Χαρά Δελλή

Εξομολογήσεις περί εμμονών και ενοχών σήμερα με την ανατρεπτική κυρία Ελευθερία Παπασάββα κάτω από τον ανακριτικό μου φακό. Την ευχαριστώ εκ των προτέρων για την παραχώρηση του παρακάτω υλικού.

Κυρία Παπασάββα, γράφετε από 25ετίας σε ό,τι έχετε πάνω και τριγύρω σας. Το γράψιμο, για σας, είναι όπως το περι-γράφει η Άννα; Αγαπάτε τα βιβλία και τα ταξίδια. Κυρίως αυτά που δεν έχετε ακόμη διαβάσει και τα εισιτήρια που δεν έχετε ακόμη χρησιμοποιήσει. Παλεύετε με τους ήρωες για τους οποίους γράφετε, παλεύετε και με τον εαυτό σας, προσπαθώντας για πρώτη φορά (σοβαρά) να κάνετε το όνειρό σας πραγματικότητα. Μέχρι τώρα τον νικάτε. Πώς είναι ως τώρα η διαδρομή αυτή; Γυρνώντας πίσω, εντοπίζετε σωστά και λάθη; Ελ.Π.: Το γράψιμο για μένα σαφώς είναι ό,τι είναι και για την Άννα. Μόνο όταν βιώνεις κάτι μπορείς να το περιγράψεις με τέτοια λεπτομέρεια. Οι ήρωές μου περνούν σε μια δική τους αθανασία, ζώντας μια ζωή που οι ίδιοι έχουν επιλέξει. Φαίνεται μεταφυσικό, μα όποιοι έχουν καταφέρει να ταξιδέψουν μέσα στον κόσμο των λέξεων έχουν παρατηρήσει πως από ένα

σημείο και μετά τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο τα καθοδηγούν οι ήρωες κι όχι η φαντασία του γράφοντος. Μια άλλη αλήθεια, όσον αφορά το γράψιμο, είναι ότι αν αγαπούμε τους ήρωές μας, σίγουρα βρίσκουμε κάποιες στιγμές μια θέση στη ζωή τους. Μόνο έτσι μπορούμε να τους παρατηρούμε σε κάθε στιγμή της πορείας τους και να κατανοήσουμε τα κίνητρά τους. Η Άννα λέει επίσης το εξής για τη γραφή: «Καταλαβαίνεις τώρα γιατί με το γράψιμο ακόμη εκστασιάζομαι; Η ταπεινή μου ύπαρξη μεταμορφώνεται σε μια μικρή θεότητα. Γίνομαι ένας θνητός δημιουργός. Μια οντότητα που ξαφνικά ορίζει ένα δικό της σύμπαν. Το σύμπαν των ηρώων του. Η ασημαντότητα της ύπαρξής μου είναι πλέον μια αναγκαιότητα στους φανταστικούς μου ήρωες. Χωρίς εμένα δεν υπάρχουν. Με χρειάζονται. Κάποιος με χρειάζεται για να “αναπνέει”. Ακόμα και οι πιο μικρές μου στιγμές ξαφνικά γίνονται μεγάλες». Δεν είναι εκπληκτικό σαν σκέψη;

Όσον αφορά την ερώτησή σας για την πορεία μου από τη σκέψη ως το όνειρο, για το αν εντοπίζω λάθη ή σωστά, αυτό στο οποίο καταλήγω ως λάθος είναι το γεγονός ότι έπρεπε πολύ νωρίτερα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη γραφή. Έπρεπε πολύ νωρίτερα να επιλέξω να αφήσω τη μυθοπλασία να «νικήσει» την πραγματικότητα. Υπάρχουν σωτήριες αντιφάσεις; Θεωρείτε πως οι αντιζηλίες με κοινά στοιχεία μπορούν να οδηγήσουν σε φιλίες και πώς; Μοιράζεστε κοινά με την Άννα, την Ελένη και τη Χριστίνα; Ποια είναι αυτά; Ελ.Π.: Υπάρχουν σωτήριες αντιφάσεις, ναι. Θεωρώ πως τις πετυχημένες σχέσεις τις καθορίζουν περισσότερο οι διαφορές παρά τα κοινά. Οι διαφορές όχι με την έννοια της αντιζηλίας, αλλά με την έννοια της παραγωγικής σύγκρουσης. Φιλίες που άρχισαν με παράδοξο τρόπο μπορούν να αποδειχθούν δυνατότερες στο χρόνο, σε σχέση με τους κλασικούς τρόπους, ακριβώς επειδή τα δύο μέρη διένυσαν περισσότερο δρόμο ώστε να συναντηθούν ψυχικά. Επομένως γνώρισαν τον εαυτό τους βαθύτερα. Οι δάσκαλοι της γραφής συμβουλεύουν «γράψε αυτό που ξέρεις». Για το λόγο αυτό διάλεξα να βάλω στις ηρωίδες μου κομμάτια από τον δικό μου ψυχισμό, έτσι ώστε να έχω να διαπραγματευτώ λιγότερο με το άγνωστο. Και οι τρεις έχουν κοινά με μένα. Επίσης, τα βιογραφικά της Άννας είναι κατά τα τρία τέταρτα δικά μου. Η αναβλητικότητα της Άννας, ο παρορμητισμός της Ελένης και η ικανότητα για συγγνώμη της Χριστίνας είναι μερικά από τα πολλά κοινά στοιχεία που έχω με τις ηρωίδες μου. Εμμονές και ενοχές. Μήπως έχουμε όλοι μικρές εμμονές και πού αρχίζουν να γί-

νονται ανθυγιεινές; Ποιο τραγούδι κινδυνεύει να σας γίνει εμμονή; Ποιο χρώμα; Ποια γεύση; Ποιο άρωμα; Ελ.Π.: Οι ενοχές είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, θεωρώ υποτιμημένο και από ένα σημείο και μετά ανεξερεύνητο. Εμμονές έχουμε σχεδόν όλοι. Μόνο άνθρωποι πνευματικά ελεύθεροι δεν έχουν, κι εμείς απέχουμε πολύ απ’ αυτό. Οι εμμονές μας γίνονται ανθυγιεινές όταν φτάνουν εκείνες να αποφασίζουν αντί για μας. Τραγούδι δεν έχω αγαπημένο σε βαθμό εμμονής. Υπάρχουν όμως εκείνα στα οποία πάντα επιστρέφω. Σε εμμονικό βαθμό χρώμα όμως έχω το μαύρο και γεύση τη σοκολάτα. Υπάρχει περίπτωση μετά από μια δύσκολη και επίπονη διαδρομή να μην οδηγηθείς τελικά στην απελευθέρωση και την ισορροπία; Τότε, τι κάνεις; Εσείς από πού αντλείτε δύναμη για να αντέχετε και να συνεχίζετε; Πού “βρίσκει” η Ελευθερία Παπασάββα “λίγη χαρά”; Ελ.Π.: Αν μετά από μια δύσκολη και επίπονη διαδρομή δεν οδηγηθείς στην απελευθέρωση και την ισορροπία σημαίνει ότι ο προορισμός σου ήταν λάθος. Το μόνο που έχεις να κάνεις τότε είναι να αλλάξεις τη διαδρομή. Μόνο η διαδρομή προς τα μέσα φέρνει καρπούς και ισορροπία. Οτιδήποτε έξω από τον εαυτό μας φαντάζει τελικά άσκοπη και μάταιη περιπλάνηση. Εγώ αντλώ δύναμη για να συνεχίζω από τα δύο μου παιδιά που είναι και το σημείο αναφοράς μου. Ό,τι κι αν κάνω, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, τα αφορά μιας κι έχει αντίκτυπο σε αυτά. Η όψη τους και μόνο μου φέρνει πολλή χαρά, ούτε καν λίγη. Επίσης, προσπαθώ να εστιάζω σ’ αυτά που έχω κι όχι σ’ αυτά που δεν έχω.

Δύσκολο μερικές φορές, αλλά κατορθωτό. Γινόμαστε μάρτυρες ερωτομανίας ή του συνδρόμου του Clérambault, δηλαδή μίας παθολογικής αυταπάτης, στην οποία ένα άτομο έχει την πεποίθηση ότι ένα άλλο άτομο -συνήθως μεγαλύτερο σε ηλικία ή υψηλότερου κοινωνικού status, μακριά από το περιβάλλον του ασθενούς- είναι ερωτευμένο μαζί του. Η ασθένεια εμφανίζεται συχνά κατά την διάρκεια της ψύχωσης ιδιαίτερα σε διαταραγμένους ασθενείς με σχιζοφρένεια ή διπολική μανία. Ο πάσχων εντοπίζει παντού εχθρούς και απειλές. Πόσο εύκολο ήταν να θίξετε ένα τέτοιο λεπτό θέμα; Πώς καταλήξατε στην ιστορία του πρώτου σας βιβλίου; Φοβηθήκατε κάτι; Ελ.Π.: Πριν από δύο χρόνια βρέθηκα στο σαλόνι αναμονής ενός κέντρου ψυχικής υγείας εφήβων για να συζητήσω με παιδοψυχολόγο τη διάσπαση προσοχής και την παρορμητικότητα που έκανε τον γιο μου τότε ανήσυχο στο σχολείο. Στον χώρο εκείνο εντελώς τυχαία συνάντησα μία παλιά μου οδοντίατρο που είχε ένα παρόμοιο θέμα. Τότε σκέφτηκα την ιδέα συνάντησης αγνώστων ανθρώπων σε έναν τέτοιο χώρο και το πώς μπορούν οι κοινές τους εξομολογήσεις να τους οδηγήσουν κάπου καλά. Σε ασφαλή, δηλαδή, συμπεράσματα γύρω από τον εαυτό τους. Επίσης, εκείνη την περίοδο διάβαζα ένα βιβλίο του Irwin Yalom – αγαπημένος μου – για τα οφέλη της ομαδικής ψυχοθεραπείας. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα. Ήθελα το μυθιστόρημά μου να είναι ψυχολογικό για να μπορώ να εμβαθύνω στα βαθύτερα κίνητρα των ηρώων μου κι όχι σε επιφανειακές επιθυμίες. Ήθελα, τέλος, να εστιάσω και στο μεγάλο

κεφάλαιο της φιλίας. Εκείνης που δε χαρίζεται αλλά κερδίζεται. Η ιδέα του συνδρόμου Clerambault με είχε συνταράξει όταν το είχα ανακαλύψει. Το γεγονός ότι οι ισορροπίες είναι τόσο λεπτές και το ότι μπορεί μια εμμονή σ’ έναν έρωτα να σε κάνει να χάσεις την κρίση σου, την ορθή αντίληψη των πραγμάτων και κατά συνέπεια το μυαλό σου. Ήθελε μεγάλη μελέτη έτσι ώστε να μην υπάρχουν επιστημονικές αστοχίες. Κι επειδή η εμμονή υπάρχει σε δύο ήρωες, έδωσα μεγαλύτερη έμφαση στη μη κλινική περίπτωση κι όχι στη διαταραγμένη. Όχι λόγω ασθένειας αλλά λόγω γονιδίων. Αν το γενετικό υλικό είναι καλό, ακόμη και η μεγαλύτερη διαταραχή μπορεί να είναι ακίνδυνη. Γι’ αυτό και η ουσία του βιβλίου δεν είναι τόσο η μάχη μεταξύ υγιούς και μη υγιούς αλλά εκείνη μεταξύ καλού και κακού. Βασανιστική αγάπη, εμμονική αγάπη ή παθολογικός έρωτας. Άλυτες μάστιγες; Τι μας συμβουλεύετε, κατά την κρίση σας πάντα και μετά από την έρευνά σας, σχετικά με την παραληρηματική διαταραχή; Ελ.Π.: Δε θα έλεγα «άλυτες» μάστιγες. Με σκληρή δουλειά αντιμετωπίζονται σχεδόν όλα. Θα έλεγα απλά ότι αυτά που αναφέρατε αφορούν την υπερβολική ανάμιξη του «εγώ» μέσα σε έναν συναισθηματικό σύνδεσμο. Σίγουρα δεν πρόκειται για αγάπη οτιδήποτε σε βασανίζει ή σε εμπεριέχει εμμονικά. Κι αν μου επιτρεπόταν να συμβουλέψω κάποιον θα του έλεγα αυτό που κι εγώ προσπαθώ. Να βγάλει όσο το δυνατόν περισσότερο το «εγώ» από το «μαζί». Δηλώνετε αφοσιωμένη απόλυτα σε κάτι; Υπάρχει στις μέρες μας η έννοια του

«απίκο»; Ο σεβασμός, η ευγένεια, η διακριτικότητα; Κι αν όχι, σε ποιους βωμούς έχουν θυσιαστεί; Πώς επιτυγχάνεται η αμοιβαιότητα τελικά; Υπάρχει ανιδιοτελές δόσιμο; Μήπως ο άνθρωπος φοβάται την ευτυχία; Εσείς δίνεστε; “Διαβάζεστε”; Ονειρεύεστε; Τι περιέχει ένα ονειρεμένο μέλλον σας συγγραφικά; Ελ.Π.: Απόλυτα αφοσιωμένος σε κάτι δεν μπορείς να είσαι εφόσον τα της επιβίωσης μας στερούν χρόνο και ψυχή απ’ όσα μας γεμίζουν. Δεν μπορούμε να βιώσουμε το «απίκο» σε κάτι ή σε κάποιον. Ο σεβασμός, η ευγένεια και η διακριτικότητα υπάρχουν σε δυνατές σχέσεις. Είτε φιλικές, είτε ερωτικές. Μόνο σε τόσο δυνατές σχέσεις μπορεί να επιτευχθεί η αμοιβαιότητα. Αν και τα τελευταία χρόνια τείνω να καταλήξω στο γεγονός ότι πάντα ο ένας νιώθει και δίνει περισσότερα, επομένως αμοιβαιότητα σε απόλυτο βαθμό δεν ισχύει. Όσον αφορά την ανιδιοτέλεια, θεωρώ πως είναι σπάνια, αν όχι ανύπαρκτη. Όλοι δίνουμε για να πάρουμε. Κι αν τελικά δεν πρόκειται να πάρουμε, δίνουμε για να πάρουμε τη χαρά της προσφοράς. Είμαι λίγο κυνική στο κομμάτι αυτό. Έχω μια υπόνοια πως ίσως η μητρική αγάπη είναι ανιδιοτελής. Αλλά μήπως δεν γεμίζει η ύπαρξή μας από κάθε τι που δίνουμε στα παιδιά μας; Δεν ξέρω. Δεν έχω καταλήξει. Εγώ σαν άνθρωπος δίνομαι. Σε κάθε τι που πιστεύω και σε κάθε άνθρωπο που αγαπώ. «Διαβάζομαι» άνετα, κυρίως από κάθε φίλο που με ξέρει χρόνια. Ονειρεμένο συγγραφικά μέλλον είναι το να διαβάζει κάποιος ένα μου βιβλίο και να με «ψάχνει» μετά στο προηγούμενο και στο επόμενο. Αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ κάτι καλύτερο.

Καλή και δημιουργική συνέχεια, μέχρι την επόμενη φορά. Ελ.Π.: Σας ευχαριστώ για την τόσο όμορφη κουβέντα. Με κάθε σας ερώτηση ένιωσα πως όχι απλά διαβάσατε το βιβλίο αλλά το μελετήσατε κιόλας.

Παντελής Μαυρομμάτης

Επτά διηγήματα από επτά ζευγάρια συγγραφέων, σε ένα επιτυχημένο συνδυασμό φαντασίας και τρόμου. Ο Graham Masterton με την ανερχόμενη Dawn Harris έχουν σαφώς την τιμητική τους, ενώ τα υπόλοιπα, όλα Ελλήνων συγγραφέων, προσωπικά με εξέπληξαν ευχάριστα. Μια συλλογή που οι λάτρεις του είδους θα λατρέψουν. Δυο λόγια για το καθένα ξεχωριστά: Στραγγαλιστική λαβή Dawn Harris – Graham Masterton «Δέχεστε ρούχα νεκρών ανθρώπων;» Η Λίλιαν βρίσκεται στο γραφείο της, στη φιλοζωική όπου εργάζεται. Κάποια μέρα μπαίνει μια βρώμικη κοπέλα με οικτρά παραμορφωμένο και λιωμένο πρόσωπο, αφήνοντάς της μια σακούλα με ρούχα του, νεκρού πλέον, σαδιστή θείου της, με τον οποίο διέμενε εδώ και καιρό. Μόλις η Λίλιαν ανοίγει τη σακούλα, εκτός των υπολοίπων βρίσκει μέσα μια νεκρή μαύρη γάτα και μια ζώνη με αγκράφα σε σχήμα πύθωνα που δαγκώνει την ουρά του. Σύντομα θα ενδιαφερθεί για τη ζώνη ένας σαραντάχρονος άντρας, ο οποίος και την αγοράζει. Το ίδιο βράδυ θα εντοπιστεί νεκρός. Στραγγαλισμένος με μια ζώνη. Η αγκράφα απλώς συνεχίζει το έργο για το οποίο κατασκευάστηκε πριν πολλά χρόνια στη Σρι Λάνκα. Απλά Masterton… “Γλίστρησε κατά πάνω της και το κεφάλι του πύθωνα άγγιξε το παπούτσι της.”

Κωδικός 5410 Γεωργία Καλαμαρά – Γιώργος Δάμτσιος Η Τάνια βρίσκεται κλειδωμένη σ’ ένα δωμάτιο πανικού. Αναζητεί εναγωνίως τρόπο απόδρασης, όταν ξαφνικά ακούγεται ένα ντριν από μια περίεργη βιντάζ συσκευή τηλεφώνου. Έντρομη διαπιστώνει ότι δεν είναι συνδεδεμένη στην πρίζα. Μαθαίνει από τη μυστηριώδη φωνή του τηλεφώνου ότι την έχει κλειδώσει εκεί το αφεντικό της, ένας καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, με αντάλλαγμα την ίδια του τη ζωή. Η Τάνια θα παραμείνει κλειδωμένη έως ότου πεθάνει από ασιτία, εκτός και αν δεχτεί να αντιστρέψει η ίδια τους κανόνες του νοσηρού παιχνιδιού. Τελικά δέχεται, η φωνή τής δίνει έναν κωδικό και η θωρακισμένη πόρτα ανοίγει… Πανέξυπνη ιστορία κλειστοφοβικού τρόμου που διαβάζεται με μια ανάσα και πολύ πρωτότυπη η σύνδεσή της με το πρώτο διήγημα του βιβλίου. «Μέχρι πού θα έφτανες για να βγεις από εκεί μέσα ζωντανή;» Στα τέλη του Νοέμβρη Αγνή Σιούλα – Δημήτρης Δελαρούδης Φθινοπωρινό Λονδίνο. Ο Άρης πάσχει από κατάθλιψη και ταλαιπωρείται από εφιάλτες. Φορά το αδιάβροχό του και βγαίνει έξω, στην ομίχλη. Φτάνοντας στην κρεμαστή γέφυρα Κλίφτον διακρίνει μια εφιαλτική πομπή από δεκάδες σκιερές, σκυφτές μορφές να κινούνται αργά προς το μέρος του. Μόλις όμως τον πλησιάζει ένας καλοντυμένος

άντρας, οι σκιές οπισθοχωρούν αγκομαχώντας. Ο άντρας του προσφέρει ένα δερμάτινο κουτί και ο Άρης έντρομος τον ακούει να προφέρει τα λόγια που άκουγε στους εφιάλτες του. Μια γυναικεία φωνή ακούγεται ξαφνικά: «Μην το αγγίξεις!». Ο άντρας εξαφανίζεται και ο Άρης μαθαίνει από τη Λήδα τη σκοτεινή συμφωνία των προγόνων του, το βάρος της οποίας πέφτει πλέον πάνω του… Ωραία, σκοτεινή ιστορία, με ανατροπές. «Κάποιοι άνθρωποι δεν αναπαύονται μετά το θάνατο».

τέλος, με σκηνές βγαλμένες σχεδόν από το Night of the Living Dead (1968). «Αναγκάστηκε να τραβήξει το διπλανό του που κοίταζε τώρα σοκαρισμένος έναν πεσμένο άντρα στο πλάι τους, ο οποίος προσπαθούσε με τρόμο να ξαναχώσει στην κοιλιά του τα χυμένα του εντόσθια».

Universalles – Ο δρόμος προς τα Κύθηρα Francine Queen – Γιώργος Γιαλούρης

Ο Δημήτρης γυρίζει στις παραλίες των Κυθήρων, παρέα με τη φωτογραφική μηχανή και το βιβλίο του. Σε μια στροφή του TENEBRAE δρόμου διακρίνει ένα καχεκτικό αγόρι να Κατερίνα Θεοδώρου–Μάριος Δημητριάδης βγαίνει πίσω από ένα πλατάνι. Το αγόρι είναι λερωμένο, με χώμα στο πρόσωπο Ιούλιος 1917. Ύψωμα Πασεντάλε. Μια Γερ- ενώ τα νύχια του είναι βρώμικα, σα να είχε μανική οβίδα δίνει τέλος στη ζωή τεσσάρων σκάψει. Η αστυνομία δε δείχνει κανένα ενδιστρατιωτών. Οκτώβριος 1988. Στο ορυχείο αφέρον μόλις ο Δημήτρης αναφέρει το συμΜίλερ της δυτικής Φλάνδρας, μια ομάδα βάν. ανθρακωρύχων σκάβει ασταμάτητα, προ- Το ίδιο βράδυ ταλαιπωρείται από έναν πεκειμένου η σήραγγα να επεκταθεί. Ανατρι- ρίεργο εφιάλτη, ενώ την επόμενη μέρα χιαστικοί και ακατανόητοι ψίθυροι όμως παγώνει ολόκληρος μόλις παρατηρεί τις αρχίζουν να φτάνουν στα αυτιά τους από τα φωτογραφίες που τράβηξε στο κάστρο του έγκατα της γης. Μόλις οι ψίθυροι γίνουν πιο νησιού. Σύντομα αρχίζουν να φτάνουν στα ξεκάθαροι, οι ανθρακωρύχοι παγώνουν. αυτιά του ανεξήγητοι ψίθυροι. Αποφασίζει «Help… help me!...». να εγκαταλείψει το νησί πριν να είναι πια Ο πραγματικός εφιάλτης τους θα ξεκινήσει αργά… λίγο αργότερα, όταν μια βλάβη θα βυθίσει Ενδιαφέρουσα ιστορία τρόμου, με έμφαση το ορυχείο στο σκοτάδι. Ο φωτισμός θα στο μυστήριο και στις περιγραφές της επιστρέψει για κλάσματα του δευτερολέ- υπέροχης άγονης φύσης των Κυθήρων, σε πτου, χρόνος ικανός ώστε να αποκαλυφθεί ένα σαφώς επιτυχημένο «πάντρεμα» με την η όρθια μορφή ενός άνδρα με κουρελια- ελληνική μυθολογία. σμένα στρατιωτικά ρούχα που στέκεται απόκοσμα, με μια μάσκα αερίου στο πρό- «Ηλίθιοι δεισιδαίμονες χριστιανοί, φτιάσωπο. Η μορφή στέκεται ακίνητη. Προς το ξατε εκκλησίες για να προστατευτείτε παρόν… Από τις καλύτερες ιστορίες του από τα σκοτάδια, κι όμως δε μπορείτε να βιβλίου, κλειστοφοβική και με λυτρωτικό κρυφτείτε από τα παιδιά του Κρόνου».

Το αχλάδι της οδύνης Melissa Harloween – Γιώργος Γιώτσας

Ένας τρίτος ήρωας, ο περιβόητος κλέφτης Άλαν Περκ, θα κλέψει το αυγό από τη σπηλιά ενός πανίσχυρου δράκου. Οι τρεις ήρωες θα παραδώσουν τα δώρα τους στο σατανικό μάγο Χόντορ, ο οποίος πρέπει να ολοκληρώσει την τελετή, τώρα που η ευθυγράμμιση των τριών φεγγαριών πλησιάζει. «Τέσσερα συστατικά για να σωθεί ο πλανήτης», τους είχε πει. Ποιο είναι όμως το τέταρτο συστατικό;… Πολύ όμορφη και ταξιδιάρικη ιστορία ηρωικής φαντασίας, με στοιχεία που ορισμένες φορές θυμίζουν τον R. A. Salvatore.

Ο Τζιμ είναι ένας συγγραφέας που πλήττει θανάσιμα. Άφραγκος, έχει διαλύσει την οικογένειά του εξαιτίας μιας πιτσιρίκας, δίχως όρεξη και έμπνευση για γράψιμο. Μισεί τους πάντες. Μέσα σ’ όλα είναι και η φωνή της Σκιάς που του ψιθυρίζει διάφορα στα αυτιά του. Το αλκοόλ όμως τα έσβηνε όλα. Το τελευταίο του βιβλίο είναι ένα φρικτά αρρωστημένο βιβλίο, με σκηνές που αγγίζουν τα όρια του πορνό. Η εκδότρια τον επισκέπτεται για να του δείξει την τελική μορφή του «Ο δίμετρος ιππότης τράβηξε τη βαριά βιβλίου. Αγνοεί όμως τις διαστροφικές ορέ- του σπάθα από το θηκάρι της και έτρεξε ξεις του και κυρίως αυτά που κρύβει στο καταπάνω στο τέρας». υπόγειο… Η πιο τολμηρή ιστορία του βιβλίου, σε έναν επιτυχημένο συνδυασμό σαδιστικών μεσαιωνικών βασανιστηρίων και μαύρου χιούμορ, παραπέμποντας αρκετά στις ιστορίες του υπέροχου Edward Lee. «Προσήκει τοις δαίμοσιν προθύμως πείθεσθε τη Εκάτη». Το τελευταίο συστατικό Μαρία Γεωργοπούλου–Βασίλης Κρουστάλης Ο Ερεβάν γνωρίζει ότι το θήραμα βρίσκεται κοντά. Στήνει μια παγίδα με τέσσερα δεμένα αρνάκια και σύντομα το τρικέφαλο αποκρουστικό ερπετό εμφανίζεται. Στην αιματηρή αναμέτρηση που θα ακολουθήσει, ο Ερεβάν θα βγει νικητής με έπαθλο το αίμα του τέρατος, το οποίο συγκεντρώνει σε ένα μπουκάλι. Σε κάποιο άλλο σημείο του Άρκαν, η Μύριελ εξοντώνει με τα δηλητηριασμένα βέλη της τα Ορκ. Θα προσπαθήσει με επιτυχία να κλέψει το διαμάντι που τους προσφέρει ανήκουστες δυνάμεις.

Βαγγέλης Μαργιωρής

Αλέξανδρος Δαμουλιάνος

Ένας απόγονος των μεγάλων συγγραφικών χαμαιλεόντων

Οι λογοτέχνες οι οποίοι δοκιμάζονται επιτυχώς σε έναν εκλεπτυσμένο συγγραφικό χαμαιλεοντισμό έχουν ελαχιστοποιηθεί συγκριτικά με τους παλαιούς δάφνινους καιρούς του Βιβλίου, πλέον οι περισσότεροι οχυρώνονται πίσω από ένα είδος λόγου και προσπαθούν, όχι να διευρύνουν τον κόσμο που ακολουθεί την γραφή τους, μα, με αμυντική διάθεση προς την παρακμή της εποχής μας, να διατηρήσουν καθαρά αριθμητικά ένα αναγνωστικό κοινό ώστε απλώς να αγάλλονται μες στις αγκάλες μιας συντήρησης. Χαίρομαι πάρα πολύ, επομένως, που βρέθηκα με έναν “κληρονόμο” της Καζαντζακικής ποικιλομορφικής φύσεως, τον κύριο Βαγγέλη Μαργιωρή, και με αφορμή την κυκλοφορία του πονήματός του «Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα», από τις εκδόσεις Πνοή, «μεταφερθήκαμε» σ’ ένα σύμπαν ενός άκρως ενδιαφέροντος διαλόγου, πιστεύω και για εσάς.

Κύριε Μαργιωρή, είμαστε ευτυχείς τόσο οι Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών όσο κι εγώ κάθε φορά που συναντούμε πένες σαν τη δική σας. Λοιπόν, θα πρότεινα να αρχίσουμε τη συζήτηση μας με μια ερώτηση «προθέρμανσης». Η συγγραφή οδηγεί τους «γραφιάδες» ή το αντίστροφο; Β.Μ. Η χαρά και η τιμή είναι σίγουρα δικιά μου! Σαν γραφιάς, νομίζω πάντα ότι ξεκινάω τη συγγραφή έχοντας τον απόλυτο έλεγχο. Όμως πολλές φορές με βρίσκω να χάνομαι μέσα στο κείμενο που φτιάχνω. Ανακατώνομαι με τους ήρωες και προσπαθώ να μπω στα παπούτσια τους. Από εκείνο το σημείο και μετά δεν υπάρχει γυρισμός! Η συγγραφή με παίρνει από το χέρι και λίγο τραβώντας εγώ, λίγο σπρώχνοντας εκείνη, βρίσκουμε ένα κοινά αποδεκτό τέλος. Πόσο επώδυνο και ίσως επικίνδυνο για όσα μπορούν να αποκαλυφθούν για τους εαυτούς μας, είναι να συνδιαλεγόμαστε με

ανθρώπους γνωστούς και συνάμα άγνωστους προς εμάς, δηλαδή τους χαρακτήρες ενός βιβλίου; Β.Μ. Στο μυθιστόρημα νομίζω ότι παίζουμε εκ του ασφαλούς, όσες φορές κι αν καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι με τους ήρωες που φτιάξαμε. Το μεγάλο θέμα των προσωπικών αποκαλύψεων το έχουν σίγουρα οι ποιητές. Αυτοί είναι που εκτίθενται. Σκέψεις, αισθήματα, όλα σε κοινή θέα. Εμείς του μυθιστορήματος μπορούμε πάντα να κρυφτούμε πίσω από τη μυθοπλασία που δημιουργούμε. Είναι σχεδόν αδύνατο να μπορέσει κάποιος να μας βρει με σιγουριά μέσα σε ένα κείμενο. Υπάρχει κάποια «ανίερη» συμμαχία μεταξύ συγγραφέως και λέξεων, ή είναι ένας μύθος για να κοιμούνται ήσυχες οι ιδέες; Β.Μ. Οι ιδέες σίγουρα δεν πρέπει να πηγαίνουν για ύπνο. Πρέπει να ψάχνουν να βρίσκουν τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράζονται. Να μένουν ζωντανές και να ανακατεύονται. Να γεννάνε συνέχεια. Υπάρχουν συγγραφείς που πραγματικά διακρίνονται σε αυτό το έργο, την αφύπνιση των ιδεών μέσω των κατάλληλων λέξεων, αλλά δεν νομίζω ότι ανήκω σε αυτούς. Θα ήθελα να πάμε τώρα στο νέο σας βιβλίο [το δεύτερο με τον ίδιο εκδοτικό οίκο]. Το αστυνομικό πλαίσιο είναι εξίσου συναρπαστικό και αρκετά παιδευτικό. Φυσικά, αποτελεί και μια από τις καλύτερες ασκήσεις για το νου. Πώς χειριστήκατε τη δαιδαλώδη υπόθεση ενός ψυχολογικού θρίλερ και πόσο δελεαστικό ήταν να αφεθείτε στις «κολακείες» ενός κομφορμισμού αυτού του είδους;

Β.Μ. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξεκίνησα για να παράξω ένα αστυνομικό βιβλίο ή ένα ψυχολογικό θρίλερ. Αυτό μου προέκυψε μετά τη δημιουργία του κεντρικού μου ήρωα, του κυρίου Αδαμόπουλου. Είναι αυτό που έλεγα πως, από την ώρα που μπήκα στη θέση του, η ιστορία άρχισε να με οδηγεί προς ένα συγκεκριμένο δρόμο. Προσπάθησα να αποφύγω τα κλισέ, να μην προσαρμοστώ στις φόρμες ενός αστυνομικού βιβλίου. Ελπίζω να τα κατάφερα. «Η φύση της σχέσης τους ήταν πάντα προβληματική. Τις περιόδους που ήταν αχώριστοι διαδέχονταν πάντα μικρές βίαιες συγκρούσεις». Η φθορά είναι εσωτερικός ή εξωτερικός εχθρός, ή μήπως και τα δύο ταυτοχρόνως; Β.Μ. Πρωτίστως νομίζω εσωτερικός. Υπάρχουν μια σειρά από θέματα στις ψυχές μας, που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο προς την επιφάνεια. Τα εξωτερικά ερεθίσματα αποτελούν την αφορμή της εκδήλωσης των όσων υπάρχουν ήδη μέσα μας. Το απόσπασμα που αναφέρεις, αφορά την σχέση του κυρίου Αδαμόπουλου με τον φίλο του τον Κώστα, που μοιάζει με τραίνο του λούνα παρκ κι αυτό γιατί ο καθένας κρύβει μέσα του σκοτάδι. Σκοτάδι που δεν μπορεί να μείνει κρυφό για πολύ. «Το μυαλό της έτρεχε συνεχώς στο παρελθόν, κάνοντας την τωρινή της πληγή να πονάει ακόμη περισσότερο». Γιατί, πιστεύετε, το μυαλό πολλές φορές γιατροπορεύει το παρελθόν ώστε κάποιες πληγές να τροφοδοτούν την άνευ όρων παράδοσή μας σε αυτό; Μήπως πρόκειται για έναν σαδομαζοχιστικό μηχανισμό εντός μας που δουλεύει αενάως και αποτελεί κατάλοιπο ορισμένων βιω-

μάτων μας, το οποίο όμως ξεπερνάει την αυτονόητη σχεδόν ελπίδα του αύριο; Β.Μ. Είναι η μνήμη που μας κάνει να κοιτάμε στο αύριο. Η μνήμη που μας φέρνει συνεχώς αντιμέτωπους με τα λάθη του παρελθόντος αλλά και με τις επιτυχίες μας. Είναι πραγματικά ένας αδυσώπητος μηχανισμός με τον οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπάρξουμε. Όμως δίχως αυτόν δεν θα καταφέρναμε ποτέ να πετύχουμε έστω και την πιο μικρή αυτοβελτίωση. Δεν είναι εύκολο αυτό το ταξίδι αλλά είναι αναγκαίο να γίνει.

γνωσμα για την Ελλάδα του σήμερα, με εξαιρετικό χιούμορ. Θεωρείτε ότι ο λογοτεχνικός κόσμος «πρέπει» να παίρνει θέση λελογισμένα με οποιονδήποτε τρόπο στα κρίσιμα ζητήματα γύρω του; Β.Μ. Εξυπακούεται! Είτε άμεσα είτε έμμεσα οι λογοτέχνες οφείλουν να λένε τη γνώμη τους. Δεν πιστεύω ότι αποτελούν μία κάστα που μπορεί να παραμένει στο απυρόβλητο και προστατευμένη σε μία φούσκα από τα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας. Οφείλουν να λαμβάνουν θέση.

Η πρόκληση φόβου στη Λογοτεχνία μπορεί να πραγματοποιηθεί με διάφορους τρόπους. Τι προσδιορίζει το ατμοσφαιρικό και το καλαίσθητο; Β.Μ. Πρωτίστως η αρμονική ένταξη στο κείμενο. Το κάθε βιβλίο έχει τη δική του ροή και αποπνέει στο σύνολό του τον δικό του αέρα. Δεν γίνεται να προσπαθούμε να εισάγουμε εμβόλιμα σκηνές φόβου όταν αυτές είναι έξω από το γενικό ύφος του κειμένου. Αυτό φυσικά δεν αφορά μόνο το φόβο, αλλά το ίδιο ισχύει και για τις ερωτικές σκηνές ή τις κωμικές. Όταν εκβιάζουμε τη ροή το αποτέλεσμα δεν θα είναι καλό.

Η Λογοτεχνία πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ολότητα ή ως διάσπαρτα στρατόπεδα που πάμπολλες φορές αντιμάχονται μεταξύ τους; Β.Μ. Ειλικρινά δε βλέπω τον οποιοδήποτε λόγο διχασμού. Τα διαφορετικά είδη λογοτεχνίας υπάρχουν προκειμένου να ανταποκρίνονται στα διαφορετικά γούστα. Θα ήταν τουλάχιστον ανιαρό να άρεσαν σε όλους τα ίδια και να θέλαμε να διαβάζουμε όλοι τα ίδια! Ας αφήσουμε κι έναν τομέα όπου θα έχουμε δικαίωμα στην ελεύθερη επιλογή, δίχως κρίσεις και επικρίσεις!

Το είδος το οποίο εκπροσωπεί το καινούριο σας πόνημα έχει προοπτικές να λάβει στη χώρα μας τη θέση που κατέχει παγκοσμίως; Β.Μ. Το αναγνωστικό κοινό στη χώρα μας νομίζω ότι λατρεύει το αστυνομικό και το ψυχολογικό θρίλερ. Δεν έχω πρόσβαση σε επίσημα στοιχεία φυσικά, αλλά υπάρχουν αρκετοί Έλληνες συγγραφείς που το υπηρετούν ανελλιπώς και αρκετοί τίτλοι που κυκλοφορούν κάθε χρόνο. Θέλω τώρα να πούμε δυο λόγια για την προηγούμενή σας δουλειά, το «Τουρίστες στην ομίχλη», ένα σατυρικό ανά-

Κάπου εδώ θα ήθελα να σας ευχαριστήσω ολόψυχα για αυτή την όμορφη και εποικοδομητική κουβέντα που είχαμε, να σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σας και να σας παρακαλέσω να πείτε προς τους αναγνώστες μας οτιδήποτε θαρρείτε πως εμπεριέχει ελπίδα. Β.Μ. Εγώ να σας ευχαριστήσω για την τόσο όμορφη συνέντευξη. Πραγματικά οι ερωτήσεις σας ήταν και πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες. Τώρα η ελπίδα για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό. Έχει άλλη μορφή, άλλη υπόσταση. Για εμένα ελπίδα υπάρχει σίγουρα μέσα σε ένα χαμόγελο και σε ένα καθαρό βλέμμα.

Σοφία Αθανασοπούλου

Αν και οι εκπρόσωποί της ήταν λίγοι σε αριθμό, η γενιά των Μπιτ, όπως ονομάστηκε, άφησε το στίγμα της στην αμερικάνικη λογοτεχνία της δεκαετίας του 1950 και 1960 και θεωρείται ότι είχε σημαντική επιρροή σε κινήματα όπως οι χίπις και οι πανκ. Τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου συγγραφικού είδους ήταν κυρίως οι ακανόνιστες τεχνικές αφήγησης, η ύπαρξη πνευματικής αναζήτησης, η χρήση ψυχεδελικών ουσιών και η σεξουαλική απελευθέρωση. Μεταξύ των χαρακτηριστικότερων εκπροσώπων του είδους είναι οι συγγραφείς Jack Kerouac, Allen Gins-berg και William S. Bur-roughs, ενώ πήρε το όνομά του από τον Jack Kerouac, όταν το 1948 σε μια προσπάθεια να περιγράψει ένα αντισυμβατικό κίνημα, το χαρακτήρισε ως “Beat generation”, που θα μπορούσε να έχει την έννοια του κουρασμένου ή του χτυπημένου. Η γενιά των μπιτ είχε μεγάλη επίδραση στην αμερικάνικη κοινωνία της εποχής σε πολλές πτυχές της καθημερινότητας, προκαλώντας μια αμφισβήτηση προς τις υπάρχουσες αξίες και το συντηρητισμό. Πιο συγκεκριμένα, ενισχύθηκε η άποψη σχετικά με τη σεξουαλική απελευθέρωση, ενώ πολλοί συγγραφείς ήταν επίσης αμφιφυλόφιλοι ή ομοφυλόφιλοι. Επιπλέον, οι συγγραφείς κατανάλωναν συχνά ναρκωτικές και ψυχεδελικές ουσίες καθώς και αλκοόλ, κάνοντας τη χρήση τους πιο οικεία στο κοινό.

Τέλος, πολλοί καλλιτέχνες της ροκ μουσικής της δεκαετίας του 1960, όπως οι Beatles και οι Doors, δήλωναν οπαδοί του συγκεκριμένου κινήματος και των συγγραφέων του και επηρεασμένοι από αυτούς. Η μεγάλη αντίθεση στις απόψεις οι οποίες πρεσβεύονταν από υποστηρικτές της γενιάς των μπιτ και της συμβατικής αμερικανικής κοινωνίας της εποχής, οδήγησε σε έντονη κριτική του κινήματος. Περιοδικά της εποχής παρουσίαζαν τους εκπροσώπους του κινήματος ως μηδενιστές ή ως άτομα χωρίς νοημοσύνη. Ορισμένοι υποστήριζαν ότι η στάση αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει σε απερισκεψία και έξαρση βίας. Ωστόσο, μέσα από αυτή τη διαδικασία, ο δυτικός κόσμος ξεπέρασε ορισμένες συντηρητικές απόψεις και έγινε πολύ πιο απελευθερωμένος, ενώ σύμφωνα με τον Allen Ginsberg “Κανείς δεν ξέρει αν ήμασταν καταλύτες ή εφηύραμε κάτι, ή ήμασταν απλώς ο αφρός ενός κύματος. Ήμασταν και τα τρία, υποθέτω.”

Ποιο ήταν το λογοτεχνικό κίνημα που διαδόθηκε στη μεταπολεμική Αμερική της δεκαετίας του ’50;

Δήμητρα Κωλέτη

Πάμε να πούμε την ιστορία του «Φαταουλάν ο Ονειροκλέφτης» με λίγο πιο ποιητικό τρόπο:

Στην Κινητοχώρα παιδιά και κινητά ζούσαν αρμονικά. Παιχνίδι, μάθηση και εκδρομή. Χορό, τραγούδι και γιορτή. Όοολα τα κάνανε μαζί. Μαζί απ’ την αυγή έως τη δύση τη χρωματιστή. Μαζί στη θάλασσα. Μαζί και στο βουνό. Μαζί για έναν κόσμο διασκεδαστικό! Μα ξαφνικά τους βρήκε συμφορά! Εμφανίστηκε ο Φαταουλάν. Που είχε όρεξη πολλή... να τους μπλεδίσει τη ζωή. Τους έκλεψε το κέφι, τη χαρά. Τα όνειρα, την ανεμελιά. Κι ο Ονειροκλέφτης ο Φαταουλάν με μια οθόνη κι ένα κλικ ήταν ο Άρχοντας της χώρας της ηλεκτρονικής. Με τα παιδιά να μένουν δίχως όνειρα, δίχως χαρά και τα κινητά δίχως κέφι κι ανενεργά. Τέλος στη συμφορά έδωσε του Άλκη η καλή καρδιά! Με τον Φαταουλάν να τιμωρείται αυστηρά! Και τα παιδιά να τραγουδούν συνειδητά:

Ο «Φαταουλάν ο Ονειροκλέφτης» των Παναγιώτα Ζώη, Γιώτα Καραγιάννη και Ακριβή Καλδίρη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη και στις σελίδες του αναφέρεται το φαινόμενο των καιρών: η χρήση των κινητών. Στην Κινητοχώρα και φυσικά στην δική μας χώρα-κόσμο τα κινητά είναι παντού, στη διασκέδασή μας, στη χαρά, στη λύπη. Είναι εκεί, προέκταση του χεριού μας, προέκταση του εαυτού μας(;), με τα παιδιά να τα έχουν εντάξει ή μάλλον να τα αφήνουμε να τα εντάσσουν στην καθημερινότητά τους. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό όταν η χρήση φυσικά είναι ελεγμένη τόσο χρονικά όσο και ποιοτικά. Τι γίνεται όμως όταν τα παιδιά χάνουν όλο το χρόνο τους μπροστά σε μια οθόνη; Τότε ο Φαταουλάν κάνει την εμφάνισή του κι αρχίζει να φυλακίζει τα πολύχρωμα όνειρα και την ανεμελιά τους. Γι’ αυτό και πρέπει να μάθουμε στα παιδιά, να μάθουμε κι εμείς οι ίδιοι, πως η ευτυχία και η ζωή βρίσκεται έξω από τις οθόνες, βρίσκεται στο όνειρο-στόχο που βάζουμε για τον εαυτό μας. Τα κινητά και γενικότερα οι οθόνες είναι για να συμπορευόμαστε κι όχι να τα ακολουθούμε εμμονικά αφήνοντας πίσω την πραγματική ζωή...

Άλλωστε το λέει το τραγουδάκι του κειμένου πολύ καλά:

...προχωρώ να ζει κι αυτό να ζω κι εγώ Διαβάστε το! Στο τέλος του κειμένου έχει σταυρόλεξα και κουίζ που θα κάνουν τα παιδιά να περάσουν όμορφες και διασκεδαστικές στιγμές!

Πάνος Αντωνόπουλος

Αλέξανδρος Δαμουλιάνος

Η Λογοτεχνία πρόσφερε και προσφέρει την κάθε λέξη της, ποτισμένη με την αλμύρα της ματιάς του ήλιου π’ ανατέλλει μονάχα όταν τον βλέπουμε εμείς, ως φόρο τιμής στη Γλώσσα και στην ενίοτε φυσική της πατρίδα. Οι συγγραφείς επομένως αποτελούσαν ένα είδος αποστόλων που διέδιδαν σε ολάκερα τα πλάτη της οικουμένης τον λόγο του Λόγου. Φυσικά αυτή η αέναη μετάγγιση αίματος στις φλέβες της ψυχής από το ένα έθνος στο άλλο μειώθηκε, ώσπου η, καλπάζουσα στα αερόγλωσσα κύματα της πανσελήνου, Λογοτεχνία έβαλε τον εαυτό της σε μια φόρμα υπερβάλλουσας αστικοποίησης όπου πλέον, ως επί το πλείστον μιλά σε έναν ουρανό δίχως αστέρια. Ωστόσο η ζωή μέσα σε στιγμές κατάφωρης αδικίας μάς θεωρεί άξιους μιας ηλιόφωτης παρηγοριάς. Είμαι ευγνώμων που ως γράφοντας αλλά κυρίως ως άνθρωπος, στο, όπως τέλος πάντων και ονομάζεται, ζάρι το οποίο ορίζει πόσα βήματα θα κάνουμε τη φορά, που με έφερε να συναντήσω έναν, θα έλεγε κανείς, θνητό θεό του ήθους και της φωτεινόσπλαχνης συγγραφής. Ο κύριος Πάνος Αντωνόπουλος, ήδη με το πρώτο του μυθιστόρημα «Με το ίδιο βλέμμα», από τις εκδόσεις Πνοή, κατορθώνει πρωτίστως να ταυτίσει τον Συγγραφέα με τον Άνθρωπο, και οποιαδήποτε πράξη επαναφοράς της τιμής του Λόγου προς τον τόπο του γίνεται πλέον συνειδητά. Βρέθηκα μαζί του και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια κουβέντα που είχαμε και που πιστεύω πως θα αποδειχτεί μια αρκετά άρτια πυξίδα, ειδικά για τους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς.

Κύριε Αντωνόπουλε, καταρχάς θα ήθελα σας ευχαριστήσω από καρδιάς για τη συνέντευξη που παραχωρείτε στους «Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών» και σε μένα, δεδομένου του ιδιαιτέρως βεβαρημένου προγράμματός σας. Θα ήθελα να αρχίσουμε με μια, κατατοπιστικού και εισαγωγικού τύπου, ερώτηση. Το βιβλίο σας είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες που δεν το έχουν διαβάσει ακόμα το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο που χρησιμοποιήσατε ως καμβά για να ξετυλίξετε την υπόθεση, καθώς επίσης και γιατί επιλέξατε τα συγκεκριμένα ατόφια, χρονικά και ανθρώπινα χρονικά μοτίβα; Μήπως βρίσκετε κάποιες ομοιότητες με τον σημερινό παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό ρυθμό των λαών, και αν υπάρχουν διαφορές πού εντοπίζονται; Π.Α. Εγώ σας ευχαριστώ θερμά για την τιμή που μου κάνετε να με φιλοξενήσετε στην έγκριτη αυτή ιστοσελίδα που τόσα έχει προσφέρει και συνεχίζει να προσφέρει στο βιβλίο. Το χρονικό πλαίσιο στο οποίο λαμβάνει χώρα η ιστορία -ή μάλλον οι ιστορίεςτου βιβλίου «Με το ίδιο βλέμμα» αγγίζει ένα διάστημα περίπου πενήντα ετών εντός των οποίων σημειώθηκαν στη χώρα μας αρκετές, κοινωνικές, πολιτικές και ιστορικές ζυμώσεις. Δεν πρόκειται για ένα ιστορικό βιβλίο αλλά για ένα βιογραφικό μυθιστόρημα με ιστορικές αναφορές. Αναφορές οι οποίες παραπέμπουν σε αντίστοιχα γεγονότα του σήμερα, δημιουργώντας στη νόηση του αναγνώστη παραλληλισμούς και εγείροντάς του παρόμοια συναισθήματα με αυτά των ηρώων. Σε αυτό βέβαια βοηθά και η συγχρονικότητα της δεύτερης φωνής, του επινοημένου συγγραφέα.

Πόσο δύσκολη ή εύκολη είναι η ανάμειξη μυθοπλασίας με πραγματικά συμβάντα; Π.Α. Αρκετά δύσκολο. Είναι σαν να έχεις τα υλικά για την εκτέλεση μιας συνταγής, αλλά αρκούν μόνο αυτά; Η δυσκολία έγκειται στο να τοποθετήσεις την πραγματική ιστορία σε ένα κόσμο μυθοπλαστικό, να δημιουργήσεις την πλοκή εντός της οποίας οι ιστορίες θα αποκτήσουν αρχή, μέση και τέλος, οι χαρακτήρες θα μετατραπούν σε μυθιστορηματικούς ήρωες, οι λέξεις θα κεντήσουν με κλωστή την πραγματική ιστορία, ένα τουλάχιστον καλαίσθητο έργο. Η καθαρή μυθοπλασία ή μια αμιγώς ιστορική εξιστόρηση προσφέρουν έναν μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας και μία ίσως πυρωμένη βελούδινη «απενοχοποίηση» συγγραφέα; Π.Α. Η ιστορική αναφορά είναι ίσως το άλλοθι ενός συγγραφέα, μία εύσχημη δικαιολογία για να ξεκινήσει να γράφει. Η αμιγώς ιστορική αφήγηση δείχνει τον δρόμο στον συγγραφέα, αλλά πολλές φορές αυτός ο δρόμος είναι δύσβατος και κρύβει παγίδες. Δεν αρκεί μια απλή εξιστόρηση αλλά απαιτείται από τον δημιουργό του έργου να μεταγράψει την ιστορική μαρτυρία σε ένα μυθιστόρημα, το οποίο επιβάλλεται να έχει όλα τα χαρακτηριστικά του είδους. Τώρα, θα ήθελα να εισέλθουμε στο μεδούλι του πονήματός σας. Περιγράφετε σχέσεις πρωτόγνωρης ερωτικής τρυφερότητας, στα όρια ενός αυτοεξόριστου ρομαντισμού, μάλιστα, θα έλεγα, στα υψίπεδα της συντροφικότητας. Βλέπετε ή νιώθετε να υπάρχει αγάπη άξια να αντισταθεί στη σάρωση των πάντων

από την οικειοθελή παρακμή μας; Π.Α. Επιτρέψτε μου να παραμένω ρομαντικός. Η αγάπη είναι μία έννοια στην οποία πιστεύω ακράδαντα, καθώς και στα οφέλη αυτής. Έχω την αίσθηση ότι προτάσσοντας ένα τέτοιο μεγαλειώδες συναίσθημα ακόμα και στην πιο δύσκολη συνθήκη, οι γωνίες λειαίνονται, η οξύτητα των αντιδράσεων μειώνεται, η άτεγκτη στάση υποχωρεί. Η άδολη αγάπη έχει μεγάλη δύναμη, πιο μεγάλη από κάθε συναίσθημα. Ως το πρώτο σας πόνημα, πόσο δελεαστικό ήταν να ακολουθήσετε την ατραπό βιβλίων που σκορπούν μια άνευ σκοπού συγκίνηση μα στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν βοηθούν την εκγύμναση του νου όπως θα έπρεπε; Π.Α. Έλαβα σοβαρά υπόψη μου την υπάρχουσα λογοτεχνική παραγωγή. Πιστεύω στην οικονομία των λέξεων. Αν με ρωτήσετε, ακόμη και σήμερα, διαβάζοντας το βιβλίο, θα βρω πράγματα να αφαιρέσω. Πιστεύω στη λιτότητα, στη δύναμη μιας απλής περιγραφής. Νιώθω πως οι πλουμιστές λέξεις, οι συγγραφικοί πλεονασμοί, οι γλαφυρές περιγραφές έχουν λίγα να δώσουν στον αναγνώστη. Η ουσία ενός βιβλίου – και μιλάω ως αναγνώστης τώρα – θεωρώ πως κρύβεται σε μια παρατακτική σύνταξη, σε μικρές προτάσεις, ακόμα και σε μία λέξη. Δεν έχετε κι εσείς προσέξει πως, αφού διαβάζουμε τα βιβλία – και αποφασίζουμε πως κάποια μας αρέσουν λιγότερο και αλλά περισσότερο – όταν τελικά επαναφέρουμε στη μνήμη το κείμενο, συγκεκριμένες λέξεις ή προτάσεις επανέρχονται; Αυτές οι προτάσεις, αυτές οι λέξεις, είναι η ουσία του κάθε πονήματος.

«Πέντε χρόνια δούλεψα συνολικά στον Βόλο. Πέντε χρόνια που σηματοδότησαν τη μετάβασή μου από την αθωότητα στην ενηλικίωση». Η ταχύτητα με την οποία μεγαλώνουμε ξεπερνάει το πώς την αντιλαμβανόμαστε, και τελικά η ωρίμανση είναι πάντα και εξωτερική και εσωτερική; Και τι εννοούμε με τη λέξη «ωρίμανση»; Π.Α. Ο χρόνος είναι μια σχετική έννοια που επινοήθηκε για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες φόρμες. Όμως η ωρίμανση είναι κάτι διαφορετικό, κάτι που ξεφεύγει από το στενό πλαίσιο του ημερολογιακού χρόνου. Μπορεί κάποιος να ωριμάσει από μία κατάσταση που θα συμβεί σε μία δεδομένη χρονική στιγμή, και αυτό μπορεί να διαρκέσει πέντε λεπτά. Η συνειδητοποίηση της κατάστασης είναι η ωρίμανση. Γνωρίζω την πεποίθησή σας, ότι για να ονομαστεί κάποιος «Συγγραφέας» θα πρέπει να έχει εκδώσει τουλάχιστον πέντε με έξι βιβλία. Πώς βρίσκετε τη σημερινή ευκολία κατάκτησης αυτού του, ας πούμε, τίτλου ήδη από το πρώτο πόνημα; Π.Α. Δεν διαφωνώ με τον τίτλο του συγγραφέα ακόμα και από το πρώτο πόνημα αλλά σίγουρα διαφωνώ με τον τρόπο που τοποθετεί ο δημιουργός τον εαυτό του στη λογοτεχνική κλίμακα. Αυτό δεν σημαίνει πως πιστεύω σε μία κάστα λογοτεχνών. Η δυνατότητα έκφρασης είναι ένα αναντίρρητο δικαίωμα. Θεωρώ όμως πως επιτυχημένος συγγραφέας είναι αυτός που θα καταφέρει να συνομιλήσει με το κοινό του περισσότερο από δύο ή τρία χρόνια. Αυτό θα είναι μια μεγάλη επιτυχία αυτήν την εποχή.

Έχετε ασχοληθεί και με την θεατρική συγγραφή. Το έργο σας «Το ελάφι» έχει βραβευτεί από την Ένωση Ελλήνων Σεναριογράφων και το Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης». Τα σύνορα των Τεχνών παρεισφρέουν μεταξύ τους; Π.Α. Το θεατρικό κείμενο είναι σίγουρα κι αυτό ένα λογοτεχνικό έργο, συνεπώς υπό τη σκέπη της λογοτεχνίας μπορούν να συνυπάρξουν πολλά είδη και να συμπληρώνουν το ένα το άλλο.

πημένα τους αναγνώσματα και να τα αναφέρουν με κάθε ευκαιρία σε κάθε συναναστροφή τους. Να συζητούν για κείμενα που θα τα έχουν αφομοιώσει, «οδηγούς» στην, κακά τα ψέματα, δύσκολη καθημερινότητα. Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για αυτή την άκρως εποικοδομητική συζήτηση, η οποία θαρρώ θα βάλει αρκετούς σε διαδικασία αναθεώρησης πολλών «δεδομένων». Σας εύχομαι ολόψυχα καλοτάξιδο το βιβλίο σας και να το διαδεχτούν ένα πλήθος επιτυχημένων έργων σας. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω, απευθυνόμενος στους αναγνώστες μας να πείτε οτιδήποτε νομίζετε πως εμπεριέχει ελπίδα. Π.Α. Είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο το γεγονός πως σε αυτήν την εποχή της τεχνολογικής επικυριαρχίας, η λογοτεχνική παραγωγή δεν σταματά. Νέοι πεζογράφοι καταθέτουν τη δική τους φωνή, επικοινωνούν τα μηνύματά τους και συναντούν ένα βαθιά σκεπτόμενο κοινό.

Το 2018 ιδρύσατε το site πολιτισμού Envivlio.com του οποίου είστε διαχειριστής. Ο κόσμος, νομίζετε, μπορεί να επαναπατρίσει την κουλτούρα και την παιδεία του, και αν ναι, με ποιους τρόπους; Π.Α. Το «εν βιβλίω» είναι μια ιστοσελίδα που προτείνει επίμονα στο κοινό να κοιτάξει πάλι τη λογοτεχνία. Υπενθυμίζει τη δύναμη της γραφής, τη σπουδαιότητα των λέξεων, την αναγκαιότητα των απόψεων. Και μαζί με άλλες σπουδαίες ιστοσελίδες, η ομάδα του envivlio.com προσπαθεί να στρέψει το βλέμμα των χρηστών του διαδικτύου σε κάτι που ευτυχώς έχει καταφέρει να επιβι- Σας ευχαριστώ θερμά. ώσει, στο βιβλίο. Θα έλεγα πως η ιστο- Π.Α. Εγώ σας ευχαριστώ. σελίδα αυτή είναι ένας δούρειος ίππος που δημιουργήθηκε εντός του τεχνολογικού πλαισίου (ίντερνετ, socialmedia), τα οποία όμως στην ουσία αντιμάχεται, μιας και ο τελικός σκοπός είναι η επιστροφή στο βιβλίο, στο θέατρο, στη λογοτεχνία εν γένει. Ποιο είναι το προσωπικό σας όραμα για το Βιβλίο; Π.Α. Ελπίζω και εύχομαι να βλέπω στο δρόμο ανθρώπους να κρατούν βιβλία και όχι κινητά, να είναι περήφανοι για τα αγα-

ἐν βιβλίῳ...

Αλέξανδρος Δαμουλιάνος

Η εξ αίματος συγγραφή, δηλαδή εκείνη που απαιτεί το αίμα σου κι όχι απλώς μελάνι ώστε να γράψεις, όταν συνδυάζεται με, πλασμένες εκ των αστεριών τα σπλάχνα και βαπτισμένες αιωνιότητα στην κολυμπήθρα της ανθρώπινης ενατένισης προς νοητή πατρίδα του “Εμείς”, πένες, τότε ο κόσμος επαναπατρίζει στη διχασμένη γη του νου του τις αξίες που τον έπλασαν, και έτσι ενώνεται το εφικτό με το ανέφικτο σε μια μονάδα που ονομάζεται Ζωή. Σπανίως στη σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή συναντάμε κάποια γραφή κληρονόμο της Μεγάλης Λογοτεχνίας του παρελθόντος. Προσωπικά ανακάλυψα προσφάτως μία πένα απόγονη του μεγαλείου των γεναρχών της πεζογραφίας. Ο κύριος Πάνος Αντωνόπουλος αποτελεί ήδη από το πρώτο του βιβλίο, έναν εκ των πιστότερων και φωτεινότερων φρουρών των γραμμάτων. Στο, θα έλεγα όμοιο, απ’ όλες τις απόψεις, με κλασσική ταινία του κινηματογράφου, [βασισμένο σε αληθινά γεγονότα] μυθιστόρημα «Με το ίδιο βλέμμα», από τις εκδόσεις Πνοή, οι, διαχρονικά αντικρουόμενες ιδεολογικές, φθειρόμενες και αδιάφορες κραυγές της καθημερινότητας μετουσιώνονται στη φωνή των παλμών της σιωπής η οποία μεταλαμβάνει το βλέμμα της αθανασίας των στιγμών που μας χαρίζουν την αίσθησή της, γάργαρης και γοργής, ευτυχίας και μας υπενθυμίζουν ότι και η θνητότητα προήλθε από τους θεούς.

Την κοιτάζει. Είναι ενθουσιασμένη. Κλείνει τα μάτια του προς στιγμήν. Μια εικόνα του βασανίζει το μυαλό. Εκείνη της δικής του ύπαρξης, του δικού του εγώ πνιγμένου στη δίνη του χρόνου, στο τίποτα

Ξαφνικά με κοίταξε με μάτια έτοιμα να εκραγούν. Άρχισε να ουρλιάζει. Μου έλεγε πως του έχω υποχρέωση, πως δεν μπορώ να φύγω μιας και χάρη σ’ εκείνον έβγαλα τα χαρτιά μου και σ’ αυτόν οφείλω το όνομα που είχα αποκτήσει. Εναλλάσσοντας τον θυμό με θλίψη με ρωτούσε γιατί τον εγκαταλείπω.

Δύο χροιές, δύο ματιές, δύο προορισμοί μα μία η ψυχή της ανιδιοτέλειας, η αγάπη. Μία η ψυχή της καλοσύνης, ο φόβος μην απολέσουν τα πάντα την, από πριν γεννηθούν, αγνότητά τους. Μία η ψυχή της μαχητικότητας, η θαρραλέα μετριοπάθεια. Ώρες και ταξίδια μαζί στο Αύριο μα και πέρα από τις όχθες του. Οι λέξεις, νομάδες της Ιστορίας που περιοδεύουν από έθνος σε έθνος, ασκώντας αυτοκριτική και ζητώντας συγχώρεση από τους λαούς της βαθιάς πίκρας για όσα δεν μπόρεσαν να εκφράσουν οι, δίχως τυμπανοκρουσίες, σιωπηρές επαναστάσεις. Και ο έρωτας γαρμπής πάντοτε να ανεμίζει τα μαλλιά μιας πανσελήνου, σαν μια σημαία χώρας που κάθε μέρα ξυπνά έχοντας κερδίσει ένα παραπάνω μερτικό από την ελευθερία της. Στο εν λόγω βιβλίο συνομίλησα με έναν Συγγραφέα, ο οποίος έχει στα γονίδια του ψυχισμού του την ευχή των πατριαρχών της Λογοτεχνίας. Συγχαρητήρια και καλοτάξιδο κύριε Πάνο Αντωνόπουλε.

Χαρά Δελλή

Σε πέντε δρόμους του έρωτα υπόσχεται να μας ξεναγήσει το πρώτο βιβλίο - ένα αισθηματικό μυθιστόρημα μυστηρίου - της συγγραφέως Γεωργίας Μπακλή-Γούλα, μια προσεγμένη έκδοση των Εκδόσεων Πηγή. Τι είναι έρωτας; Πόσα πρόσωπα έχει; Πόσους δρόμους; Ποιος θα βγει αλώβητος; Ποιος θα προσεγγίσει την ευτυχία; Μετά από μια νεανική προδοσία, μια απόρριψη σε νεαρή ηλικία, η Μαντώ στιγματίζεται και μετατρέπεται σε μια ψυχρή, άκαρδη γυναίκα, εκμεταλλεύτρια, σ’ ένα παγωμένο και σκοτεινό, άνευ συναισθημάτων, πλάσμα. Όταν βρίσκεται ακαριαία δολοφονημένη, με μια σφαίρα στην καρδιά, πέντε άντρες με σημαντικό ρόλο στη ζωή της θεωρούνται αμέσως ύποπτοι. Οι οπτικές τους περί έρωτος τους οδηγούν σε διαφορετικούς, μακρινούς δρόμους, μακριά από την αστυνομική έρευνα. Νέα Υόρκη, Παρίσι, Πράγα, Ζυρίχη στο δρόμο για Δουβλίνο, Λονδίνο. Μαντώ Λεγάκη. Η χήρα, γυναίκα γνωστού επιχειρηματία, υπογράφει την καταστροφή πέντε αντρών. Σκληρή, υπολογίστρια, φιλόδοξη. Απολαμβάνει το ερωτικό παιχνίδι, ειδικά με άντρες που προδίδουν οικογένεια και φιλία. Αγαπούσε το χρήμα, τον πλούτο γενικότερα, τη δόξα, τη δύναμη… Μια επικίνδυνη γυναίκα-αρπακτικό, γοητευτική, άπληστη, αδίστακτη, αδιάφορη. Μια κακομαθημένη προσωπικότητα χωρίς όρια, μια σκοτεινή χήρα-δηλητήριο. Έρωτας.

Μήπως, όμως, αν δεν ήταν η Μαντώ, έμεναν στάσιμοι και βολεμένοι, χωρίς διάθεση να διεκδικήσουν και να ανακαλύψουν την αγάπη, τον έρωτα, τις αγωνίες της ζωής; Δολοφονήθηκε ή τελικά θυσιάστηκε; Στέφανος. Ο παραλίγο σύζυγος. Ονειροπόλος, μυστήριος. Ένας γκριζομάλλης ραδιοφωνικός παραγωγός, απόμακρος κι ευγενικός. Βασίλης. Ο παράνομος εραστής. Γυμναστής, καλλιεργημένος, σαραντάρης μελαχρινός, μάχεται τη μονογαμία και δε διστάζει να διαλύσει σπίτι και δυο παιδιά. Το «απαγορευμένο μήλο» της Μαντούς, μιας ακόμα Εύας, του στοίχισε την αγάπη των παιδιών του, τον δικό του παράδεισο. Ορέστης. Ο ξάδερφος με τον οποίο δε μοιράζονταν καλές διαπροσωπικές σχέσεις. Καστανός, ωμός, μα διστακτικός σε όποια διεκδίκηση, ζήλευε το θύμα. Γιώργος. Ο σύντροφος της ελεύθερης, ατίθασης, υπέρμαχο των αντιθέσεων αδερφής της, Μυρτούς. Σαραντάρης, εύσωμος μουσικός, επιθετικός, που ζει σε περιορισμούς. Η Μαντώ φαντάζει σαν εμπόδιο στην ευτυχία του. Εμμανουήλ. Ο τζογαδόρος με τον οποίο είχαν χρηματικές συμφωνίες. Διαφορετικός, απρόβλεπτος πενηντάρης, ένας γκριζομάλλης απατεώνας, μοναχικός κι απολυταρχικός. Ποιος είναι ο δολοφόνος; Ένα αντρικό ρολόι, μια φωτογραφία, ένα ζευγάρι μανικετόκουμπα, ένα αντρικό μαντήλι κι ένα μπρελόκ-ονειροπαγίδα. Ποιον ενοχοποιούν; Χωράνε ανατροπές στο προφανές;

Εδώ, η δημιουργός κρατά τόσο αριστοτεχνικά φυλαγμένο το μυστικό του θύτη και του θύματος, που δε μπορείς να το ανακαλύψεις παρά μόνο στο τέλος! Υπάρχει εύκολος δρόμος προς τον έρωτα; Εκείνον τον κατακτητή που κάθε κοινός θνητός θεωρεί πως μπορεί να πολεμήσει με επιτυχία. Εκείνον που αν σε βάλει στόχο, δε γλιτώνεις. Πώς μπορείς να τον αναλύ-σεις; Μια μεστή ιστορία, με αρκετές εναλλαγές, περισσότερο αστυνομική και λιγότερο αισθηματική. Με έντονα συναισθήματα, με γεύση έρωτα, με οσμή θανάτου, όλα μπλεγμένα μυστηριωδώς. Σαν άλλη υπαστυνόμος Ελισάβετ Γαληνού, η κυρία Μπακλή-Γούλα βάζει στο μικροσκόπιο τις ζωές και τους χαρακτήρες των πέντε ηρώων της, ίσης συμβολής στη ροή της αφήγησης, εμβαθύνοντας στα ψυχογραφήματά τους, για να δικαιολογήσει κάθε απόφαση, κάθε επιλογή δρόμου, μέσα από όλες τις ανθρώπινες σχέσεις τους. Ελισάβετ, Αντώνης, Μαρίνα, Χρυσηίδα, Μαρία, Ηρώ, Καλυψώ, Λευτέρης, Θάλεια - χορεύουν σε γαϊτανάκια οικογενειών, ερευνών, ευρημάτων, επιχειρηματολογίας και λύσεων. Υπάρχει άγγελοςτιμωρός; Μια καλογραμμένη προσπάθεια, με ενδιαφέρον θέμα. Κάπου με άγχωσε να μην μπερδέψω τα πολλά ονόματα, τους διάφορους χαρακτήρες και τα γεγονότα που εναλλάσσονταν αρκετά γρήγορα, χωρίς να προλάβεις καλά-καλά να τα αφομοιώσεις. Μου έλειψε η ανάπτυξη κάποιων καταστάσεων και σκέψεων που θα με διευκόλυναν στη διερεύνηση του φόνου. Πέντε άνδρες... Πέντε δρόμοι και μια μοιραία γυναίκα...

Μέσα από την τραγικότητα της ζωής των πέντε επέρχεται η λύτρωση κι ο καθένας παίρνει αυτό που προσευχόταν. Μέσα από έρωτα κι αίμα θανάτου, κρύβεται φοβισμένη η ευτυχία και σας καλεί να την κατακτήσετε…

Είσαι το φως, είσαι η νύχτα Είσαι το χρώμα του αίματός μου Είσαι η θεραπεία, είσαι ο πόνος Είσαι το μόνο πράγμα που θέλω να αγγίξει την ψυχή μου... Να ζήσεις ευτυχισμένη!

Χρύσα Νικολάκη

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Φιλοξενούμε μια γυναίκα με πολλές ιδιότητες και ένα πλούσιο βιογραφικό. Θεολόγος, ποιήτρια, κριτικός λογοτεχνίας, αρθρογράφος σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά, μεταφράστρια. Ελάτε να γνωρίσουμε την Χρύσα Νικολάκη.

Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; Χ.Ν. Καλησπέρα σας και ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Η συγγραφή προέκυψε από την αγάπη μου ως παιδί να κρατώ ημερολόγιο. Εκεί έγραφα τα πρώτα μου στιχάκια και αργότερα, κατά την εφηβεία, επηρεασμένη από τους νεοέλληνες ποιητές μας, ξεκίνησα να γράφω τα πρώτα μου ποιήματα. Έχετε εκδώσει την πρώτη σας ποιητική συλλογή και έχετε διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς για τα ποιήματά σας. Τι είναι για σας η ποίηση; Χ.Ν. Η ποίηση για έμενα είναι έρωτας, είναι ό,τι πιο καθαρό και αγνό υπάρχει μετά το Θεό. Είναι ο τρόπος επικοινωνίας μου με τους ανθρώπους, είναι ο εξαγνισμός και η χαρά μου. Χωρίς υπερβολή είναι ένας άφθαρτος έρωτας που ποτέ δεν σε προδίδει.

Από τις εκδόσεις Άπαρσις κυκλοφορεί το παραμύθι σας “Το αγόρι και ο δράκος". Πρόκειται για ένα έμμετρο παραμύθι. Ποια ήταν η αφορμή για να γεννηθεί αυτό το βιβλίο; Η αγάπη σας για την ποίηση σάς οδήγησε να γράψετε έμμετρο και όχι ένα πεζό παραμύθι; Σας δυσκόλεψε κάτι κατά τη διάρκεια της συγγραφής; Χ.Ν. H αφορμή της γεννήσεως αυτού του παραμυθιού υπήρξε η μικρότερή μου κόρη, η Σιμέλα. Ξεκίνησα πριν λίγα χρόνια να της λέω παραμύθια, όπως έκανα και στη μεγάλη, μόνο που αυτή τη φορά έβαζα ρίμα. Της άρεσε πολύ και μου ζήτησε να τα ηχογραφήσουμε. Μια μέρα αποφάσισα να τα αντιγράψω σε χαρτί και πήρα την απόφαση να εκδώσω το πρώτο που έγραψα, «το Αγόρι και ο Δράκος». Ήταν εκείνο που επιθυμούσα περισσότερο να εκδοθεί. Το παραμύθι αυτό το έγραψα σε είκοσι λεπτά, όχι δεν με δυσκόλεψε κάτι, θα έλεγα

μάλλον ότι με απελευθέρωσε. Όταν τέλειωσα με τη συγγραφή και το ξαναείδα καλύτερα, κατάλαβα ότι πίσω από το αγόρι ήμουν εγώ… και ο δράκος ήταν οι φοβίες μου ως παιδί… Στο τέλος κατάφερα να τον αγκαλιάσω και να τον μεταμορφώσω σε έναν καλό φίλο, οδηγό της ψυχής και του μυαλού μου. Υπάρχει κάποιο λογοτεχνικό είδος με το οποίο θα θέλατε να ασχοληθείτε στο μέλλον; Χ.Ν. Ναι, σας ευχαριστώ για αυτή σας την ερώτηση, μου δίνετε την ευκαιρία να πω ότι θα ήθελα να γράψω μια σειρά διηγημάτων, ήδη έχω γράψει κάποια που έχουν εκδοθεί σε συλλογικά ανθολόγια, αλλά ακόμα περισσότερο θα ήθελα κάποια στιγμή να γράψω ένα μυθιστόρημα. Αυτή την περίοδο ετοιμάζετε κάτι νέο; Χ.Ν. Ναι, είναι σχεδόν έτοιμη η νέα ποιητική μου συλλογή, μετά την Θαλασσινή Κερκόπορτα. κάνουν πάντα καλύτερους. Είναι εύκολο στις μέρες μας για έναν νέο συγγραφέα να βρει εκδοτική στέγη για τα κείμενά του; Χ.Ν. Δεν θα έλεγα ότι είναι δύσκολο, δύσκολο είναι να μείνει κάποιος ωστόσο σε έναν εκδοτικό, να καταλάβει ότι αγκαλιάζει τα όνειρά του και τις ελπίδες του. Εγώ στάθηκα τυχερή ως προς αυτό. Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας; Χ.Ν. Θα ήθελα να πω κυρίως στα νέα παιδιά να ακολουθούν το όνειρό τους, να τολμούν και να μην απογοητεύονται εύκολα. Εξάλλου οι δυσκολίες είναι για να μας

Θα αναφερθώ σε μια αγαπημένη μου ρήση του Καζαντζάκη ως προς αυτό:

«Έχεις τα πινέλα, έχεις και τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα» Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας και σας εύχομαι καλή δημιουργική συνέχεια. Χ.Ν. Κι εγώ σας ευχαριστώ για την τιμή.

Νάπολη

Εθνικό Αρχαιολογικό μουσείο Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά μουσεία στον κόσμο, τόσο για τις πλούσιες συλλογές του, όσο και για την παγκόσμια πολιτιστική του συνεισφορά. Στεγάζεται σε κτίριο του 16ου αιώνα.

Θέατρο San Carlo Είναι το αρχαιότερο σε λειτουργία λυρικό θέατρο της Ευρώπης, ξεκινώντας από το 1737. Εξαίσιες τοιχογραφίες της θολωτής οροφής του, χρυσοποίκιλτα εξαώροφα θεωρεία και τέλεια ακουστική του. .

Ένας συναρπαστικός υπόγειος κόσμος, 40 μέτρα κάτω από τους δρόμους του ιστορικού κέντρου της Νάπολης. Ρωμαϊκά υδραγωγεία και δεξαμενές, ένα ελληνορωμαϊκό θέατρο, μια ρωμαϊκή αγορά με άθικτες προσόψεις μαγαζιών (1ος αιώνας), οι παλαιότερες πρωτοχριστιανικές κατακόμβες'

Πομπηία Τα λείψανα ενός λαμπρού πολιτισμού που παγιδεύτηκαν κάτω από τη λάβα του Βεζούβιου το 79 μ.Χ. Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1997, κρύβει έναν κόσμο ιστορίας και αρχιτεκτονικής, τόσο άθικτο σαν να είναι ακόμα ζωντανός και σήμερα.

Ένας υπέροχο ς προορισμός μ ε πολλά αξιοθέατα. Ότα ν το 1787 ο Γκαίτε έφτασε στη Νά πολη, μαγεύτη κε από την ομορφιά της π όλης και είπε την περίφημη φράση που ακό μα και σήμερα λένε οι Ιταλοί «Vedi Napoli e poi muori». (Βλέπω τη Ν άπολη και μετ ά ας πεθάνω). Αγγελίνα Παπα θανασίου

Ένα Ναπολιτάνικο σαλόνι, μια διάσημη γκαλερί τέχνης, υποστηρικτής της κουλτούρας της πόλης - αυτά είναι τα εξαιρετικά χαρακτηριστικά του Caffè Gambrinus που από το 1860 είναι το σημείο αναφοράς της Νάπολης. Βασιλείς, βασίλισσες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συγγραφείς και καλλιτέχνες με διεθνή φήμη, καθιστούν το μέρος αυτό τόπο συνάντησης αλλά και εργασίας. Εδώ, σε αυτό το λογοτεχνικό καφέ, θα σας παρουσιάσουμε τα βιβλία που επιλέξαμε για σας με φόντο την ιταλική πόλη.

Δήμητρα Κωλέτη

Το έπαθλο για τον νικητή των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ο "κότινος" ένα στεφάνι άγριας ελιάς. Το κλαδί για το στεφάνι το έπαιρναν από την καλλιστέφανο ελιά, που βρισκόταν στο ναό του Δία, στην Ολυμπία. Ένας νέος που ήταν «αμφιθαλής» (που ήταν στη ζωή και οι δυο γονείς του) έκοβε τα κλαδιά με χρυσό ψαλίδι...

«Ανακαλύπτοντας τους αρχαίους θησαυρούς της ελιάς» είναι το βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου και που μαζί με τους δύο αφηγητές, τον Ηλία τον Τσακιστό και την Λίτσα την Ελίτσα, ανακάλυψα τη χρήση της ελιάς από την καθημερινότητα έως τις θρησκευτικές εορτές των αρχαίων Ελλήνων και των λαών της Μεσοποταμίας. Οι μικροί αναγνώστες θα συναντήσουν στις σελίδες του σπουδαία πρόσωπα, όπως τον Σοφοκλή, τον Αριστοφάνη και τον Οδυσσέα, λαμπρές εορτές όπως τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα Παναθήναια και τα Λύκαια, επιστήμες και θεσμούς όπως την Ιατρική, τη Νομοθεσία, τις Τέχνες, τη Θρησκεία και το εμπόριο, στα οποία η ελιά χρησιμοποιήθηκε και υμνήθηκε όσο κανένα άλλο φυτό στην αρχαιότητα. Μαζί με τη Λίτσα και τον Ηλία, ξεναγός στο θαυμαστό κόσμο της ελιάς είναι και η Κουκουβάγια, το ιερό ζώο της θεάς Αθηνάς, που με την ερώτηση «εσύ ήξερες;» μας δίνει επιπλέον πρωτότυπες πληροφορίες για το θέμα του εκάστοτε κεφαλαίου. Επιπλέον στις σελίδες του οι μικροί αναγνώστες θα συναντήσουν παιχνίδια: κουίζ, σταυρόλεξα, ακροστιχίδες, φύλλα για να γράψουν την δική τους γνώμη ή ιστορία, καθώς και πλαίσια για να ζωγραφίσουν αγγεία και φιγούρες που απεικονίζουν στιγμιότυπα με την ελιά να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο. Το «Ανακαλύπτοντας τους αρχαίους θησαυρούς της ελιάς» της Βασιλικής Μαρκάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ και είναι ένα βιβλίο που κοινωνεί στα παιδιά με έξυπνο και διασκεδαστικό τρόπο τον σπουδαίο ρόλο της ελιάς στην αρχαιότητα μα και στη σημερινή εποχή, καθώς ο Έλληνας είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον καρπό και το έλαιό της. Διαβάστε το!

Ελισάβετ Κόλλια Η Αγάπη πριν τις επιθυμίες είναι ένα βιβλίο ωδή στην αγάπη. Παίρνοντας το βιβλίο στα χέρια σου, θαυμάζεις αυτό το υπέροχο εξώφυλλο, και το αισθησιακό οπισθόφυλλο σε προϊδεάζει για το τι θα διαβάσεις. Αυτό το τόσο μαγικό συναίσθημα, η αγάπη, που πλημμυρίζει την καρδιά μας και αναστατώνει το είναι μας. Η πρώτη αγάπη που έρχεται στην εφηβεία, μας γεμίζει όνειρα, φουσκώνει την καρδιά, φουντώνει τις ορμές και αναστατώνει τη ζωή μας. Αυτή η αγάπη που μας στιγματίζει και όσα χρόνια και αν περάσουν θα την αναπολούμε με γλυκές σκέψεις. Η Άντα Αλιβιζάτου είναι μια έφηβη, ντροπαλή, ρομαντική και φανατική με τη μόδα κοπέλα. Λίγο πριν τα δεκαεπτά, την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς στη δευτέρα Λυκείου, γνωρίζει τον Θέμη και με την πρώτη χειραψία κάτι γεννιέται ανάμεσά τους. Η Άντα θαμπώνεται από την εμφάνιση και την προσωπικότητα του Θέμη, αλλά δεν εκφράζει τα συναισθήματά της κι αυτό γιατί της συμβαίνει για πρώτη φορά και δεν ξέρει να τα διαχειριστεί. Ο Θέμης έρχεται στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη νιώθοντας περίεργα μακριά από την πόλη που γεννήθηκε και αγαπά. Η πρώτη μέρα στο σχολείο ξεκινά υπέροχα αφού στα μάτια της Άντας αντικρίζει αυτό που έψαχνε. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία και γρήγορα αποκαλύπτονται με αποτέλεσμα να γίνουν ζευγάρι. Η ζωή τους μοιάζει ονειρεμένη. Έχουν όνειρα, έχουν αγάπη, έχουν φίλους καρδιακούς και ολόκληρη τη ζωή μπροστά τους. Η αγάπη και ο έρωτας τους θολώνει το μυαλό και τους δίνει φτερά! Τα συναισθήματά τους είναι φλογερά, απύθμενα και βαθιά. Ποια όμως είναι τα σχέδια της μοίρας γι' αυτούς;

Ο Πάνος είναι ένα παιδί που έχει μάθει να είναι ντόμπρος απέναντι στις κοπέλες αλλά να μην δεσμεύεται. Μέχρι που κι αυτός βρίσκει το δάσκαλό του. Η αντιπάθεια που νιώθει για την Άντα είναι το πρώτο που προσέχεις στην αρχή του βιβλίου που εξελίσσεται σε μια βαθιά φιλία στη συνέχεια, όπως συμβαίνει και με τον Θέμη. Ένα βιβλίο που υμνεί τον έρωτα και την αγάπη καθώς και τη φιλία αλλά και την αλληλεγγύη. Η συγγραφέας καταφέρνει να σου μεταδώσει τόσο έντονα τα συναισθήματα, που διέκοψα πολλές φορές την ανάγνωση για να ηρεμήσει το χτυποκάρδι. Ένας ακόμα ήρωας που συμπάθησα απίστευτα είναι ο Φοίβος Φραντζής, ο πατέρας του Θέμη. Μεγάλωσε τα δύο του παιδιά με αρχές, δίνοντάς τους ελευθερία να κάνουν τα λάθη τους, συμβουλεύοντάς τους πάντα πώς να είναι σωστοί άνθρωποι και να συγχωρούν. Ένας γονιός που κάθε παιδί στην εφηβεία έχει ανάγκη καθώς βιώνει πολλές αλλαγές στο σώμα και την προσωπικότητά του. Έχοντας διαβάσει το πρώτο βιβλίο της σειράς #Desires γνωρίζω την κατάληξή του και αυτό δημιουργεί έναν κόμπο στο λαιμό και ένα βάρος στο στήθος. Είναι γλυκόπικρο αυτό το βιβλίο, αλλά δεν θα απέφευγα να το διαβάσω γιατί θα έχανα όλα αυτά τα συναισθήματα. Όλες θα θέλαμε να είχαμε γνωρίσει έναν Θέμη σαν τον πρώτο μας έρωτα. Ένα αγόρι τόσο ώριμο, συνειδητοποιημένο, στοργικό, προστατευτικό και ρομαντικό. Με δόσεις χιούμορ, φλογερό, σέξι. Που δεν ντρέπεται να εκφράσει τα συναισθήματά του, αληθινό και ειλικρινές! Που ξέρει τι θέλει και το διεκδικεί, που δεν φοβάται να ρεζιλευτεί γι' αυτήν που αγα-

πά. Φίλος καρδιακός, σύντροφος πιστός, αδελφός προστατευτικός και γιος υπάκουος. Η συγγραφέας καταφέρνει να σου μεταδώσει όλα αυτά τα συναισθήματα που κατακλύζουν τις σελίδες του βιβλίου και σε κάνει δέσμιά του. Έχω τελειώσει το βιβλίο και ακόμα η καρδιά μου τρέχει σε αγώνα δρόμου χωρίς τερματισμό... Δεν ξέρω για εσάς, εμένα πάντως αυτό το βιβλίο με τάραξε πάρα πολύ και έχυσα πολλά δάκρυα. Δε μετάνιωσα που το διάβασα αφού γνώριζα τι θα αντιμετωπίσω και όλα όσα ένιωσα θα τα αναπολώ καιρό. Ενώ το πρώτο βιβλίο της σειράς #Desires ανήκει στην ερωτική λογοτεχνία, το δεύτερο ανήκει την αισθηματική-εφηβική. Το απόλαυσα και το προτείνω!

- Σε αγαπάω, το ακούς; Δεν θα σε αφήσω ποτέ, Άντα. Είσαι τα πάντα μου", ψιθύρισε λαχανιασμένος πάνω στα χείλια μας, με μια φωνή που έκαιγε μέσα του. Τα μέτωπά μας ενώθηκαν και τα χέρια μου άρπαξαν το πρόσωπό του.

- Και εγώ σε αγαπάω", του ανταπέδωσα με όλο το βάθος που έκρυβε η ψυχή μου.

Περικλής Πανταζής

Μαρία Σάντα

Ένας από τους πρωτοπόρους Έλληνες ιμπρεσιονιστές ζωγράφους Ο Περικλής Πανταζής, γνωστός και ως Périclès Pantazis (1849 - 1884), ήταν ένας από τους πρώτους Έλληνες ιμπρεσιονιστές ζωγράφους και ένας από τους πρωτοπόρους του είδους στο Βέλγιο, όπου πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. Το έργο του τοποθετείται στο μεταίχμιο ανάμεσα στο ρεαλισμό, τον υπαιθρισμό και τον ιμπρεσιονισμό. Ο Πανταζής γεννήθηκε το 1849 στην Αθήνα και καταγόταν από την Ήπειρο. Από το 1864 έως το 1871 σπούδασε ζωγραφική στο Σχολείο των Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) με δάσκαλο τον Νικηφόρο Λύτρα. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου, όπου παρέμεινε για ένα χρόνο. Αδυνατώντας να ενστερνιστεί τη νοοτροπία της Ακαδημίας, καθώς το συντηρητικό κλίμα που επικρατούσε εκεί δεν συμβάδιζε με τις προσωπικές του καλλιτεχνικές αναζητήσεις, την εγκατέλειψε το 1872 και επισκέφτηκε το μεγαλύτερο αδελφό του στη Μασσαλία για να καταλήξει τελικά στο Παρίσι, όπου και εγκαταστάθηκε. Στη γαλλική πρωτεύουσα ήρθε σε επαφή με το έργο των μεγάλων ζωγράφων της εποχής. Μαθήτευσε κοντά στον Gustave Courbet και τον Antoine Chintreuil, ενώ γνώρισε τις σύγχρονες δημιουργίες του Γάλλου υπαιθριστή Eugène Boudin, του Ολλανδού Johan Barthold Jongkind και των ιμπρεσιονιστών Edouard Manet, Edgar Degas και Camille Pissarro. Το 1873 εγκαταστάθηκε οριστικά στις Βρυξέλλες, πιθανόν κατόπιν σύστασης του Manet, όπου και παρέμεινε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Λέγεται πως εγκαταστάθηκε στη βελγική πρωτεύουσα με πρόσκληση του πλούσιου Έλληνα οινεμπόρου Ιωάννη Οικονόμου, ο οποίος και παρήγγειλε πολλά έργα στο νέο ζωγράφο. Στο Βέλγιο, ο Πανταζής έγινε μέλος του αντιακαδημαϊκού καλλιτεχνικού ομίλου «Circle de la pâte» (σε ελεύθερη μετάφραση «Κύκλος του χρώματος») και συνδέθηκε φιλικά με τον ζωγράφο Guillaume Vogels, και τον γλύπτη Auguste Philippette αλλά και με τα πρωτοποριακά κινήματα εκείνης της εποχής. Συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις σε διάφορες πόλεις του Βελγίου, ενώ το 1878 πραγματοποίησε στις Βρυξέλλες την πρώτη του ατομική έκθεση. Το ίδιο έτος έλαβε μέρος στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού ως μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας, όπου τα έργα του έλαβαν θετικές κριτικές. Ταξίδεψε στην Ελλάδα όπου έλαβε μέρος σε έκθεση που πραγματοποιήθηκε στην οικία Μελά (Αθήνα) για την ενίσχυση του Ερυθρού Σταυρού. Ήταν ιδρυτικό μέλος διάφορων καλλιτεχνικών σχημάτων όπως ο Κύκλος της Χρυσαλίδας, ο Κύκλος υδατογράφων και χαρακτών και η Ομάδα των ΧΧ.

Απεβίωσε στις 25 Ιανουαρίου του 1884 στις Βρυξέλλες, συνέπεια της χρόνιας φυματίωσης που τον ταλαιπωρούσε, πριν καλά-καλά κλείσει τα 35 του χρόνια. Ήταν παντρεμένος με την αδερφή του γλύπτη Auguste Philippette, με την οποία είχε αποκτήσει έναν γιο. Ο Περικλής Πανταζής ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους Έλληνες ζωγράφους της εποχής του, μιας και είναι ο πρώτος που ξέφυγε από τον ακαδημαϊσμό της Σχολής του Μονάχου και εντάχθηκε στο ανατρεπτικό για την εποχή του κίνημα του ιμπρεσιονισμού. Μαζί με τον Guillaume Vogels, θεωρείται ο θεμελιωτής του βελγικού ιμπρεσιονισμού. Το έργο του χαρακτηρίζεται ως πολύμορφο. Ασχολήθηκε κυρίως με την τοπιογραφία (με τα βελγικά τοπία να αποτελούν σημαντική πηγή έμπνευσης), τις προσωπογραφίες και σε μικρότερο βαθμό με τη νεκρή φύση και την ηθογραφία. Έχει γραφτεί πως «αν δεν πέθαινε νέος και σε ξένη γη, η πρωτοποριακή του επίδραση στην νεοελληνική ζωγραφική θα μπορούσε να ήταν αποφασιστική» (Α. Σ. Ιωάννου, Η ελληνική ζωγραφική, 19ος αι., Εκδ. Οίκος Μέλισσα, Αθήνα 1972). Ο Περικλής Πανταζής - περισσότερο γνωστός στο εξωτερικό παρά στην πατρίδα του – ήταν από τους πρώτους Έλληνες ζωγράφους, ίσως και ο πρώτος, που αισθάνθηκε την ανάγκη να εγκαταλείψει τη νατουραλιστική αντικειμενική απεικόνιση της ακαδημαϊκής ιδεαλιστικής ζωγραφικής της Σχολής του Μονάχου, η οποία από τα μέσα του 19ου αιώνα κυριαρχούσε στην ελληνική ζωγραφική, και τόλμησε να περάσει σε πιο ελεύθερη υποκειμενική έκφραση και απεικόνιση της πραγματικότητας με την αποδοχή της επιρροής του γαλλικού υπαιθρισμού και ιμπρεσιονισμού. Από αυτή την άποψη, έχει θεωρηθεί ένας από τους πρώτους Έλληνες ζωγράφους, το έργο του οποίου βαθμιαία κινείται προς την ατμόσφαιρα του ιμπρεσιονισμού και του μοντερνισμού. Το έργο του διακρίνεται για την αναζήτηση από τον δημιουργό του μιας πιο ελεύθερης και προσωπικής έκφρασης, αποτελεί ιδιότυπη περίπτωση και κατέχει ξεχωριστή θέση στην ελληνική ζωγραφική. Συνδυάζει στοιχεία ρεαλισμού των Γάλλων υπαιθριστών στην απεικόνιση της φύσης με την ελευθερία του ιμπρεσιονισμού στην απόδοση των χρωμάτων και των φωτοσκιάσεων. Η περίοδος των Βρυξελλών υπήρξε γόνιμη και δημιουργική, καθώς το φιλικό κλίμα και η σχέση του με την πρωτοπορία της τέχνης τον βοήθησαν να ωριμάσει καλλιτεχνικά και να ζωγραφίζει συνεχώς. Ακόμη, γνωρίστηκε με τους φιλότεχνους κύκλους της αστικής κοινωνίας, στην οποία πουλούσε τους πίνακες, κάτι καθόλου εύκολο εκείνη την εποχή. Έχοντας εγκαταλείψει τη θαμπή ατμόσφαιρα του εργαστηρίου του, βρίσκεται μπροστά στην υγρή διαφάνεια του Βελγικού τοπίου, λουσμένος στο πρωινό φως, εκτεθειμένος στη δροσερή αύρα της Άνοιξης. Το πέρασμά του από το Παρίσι μερικά χρόνια πριν, τον έχει ήδη εξοικειώσει με τη δουλειά των πρωτοπόρων Γάλλων υπαιθριστών της δεκαετίας του 1830 και ξέρει καλά ότι «τρεις πινελιές εκ του φυσικού αξίζουν δύο μέρες δουλειάς στο εργαστήριο», όπως έλεγε ο συνάδελφός του Eugène Boudin. Αυτό που ενδιαφέρει το νεαρό ζωγράφο δεν είναι να αποτυπώσει περιγραφικά το τοπίο. Αισθάνεται απελευθερωμένος από αυτήν την υποχρέωση μιας και η φωτογραφία, που ήδη μετράει μισόν αιώνα ζωής, φαίνεται ότι αναλαμβάνει αποφασιστικά πλέον αυτό το ρόλο.

Εκείνο που πραγματικά τον ενδιαφέρει είναι να συλλάβει τον παλμό, τη ζωντάνια και γιατί όχι- την εσωτερική ομορφιά και την αλήθεια του τοπίου. Αντιμετωπίζει το θέμα του με την ματιά κάποιου που εμπιστεύεται μόνο αυτό που βλέπει και όχι αυτό που ξέρει για τον κόσμο. Ένα φόρεμα ή ένα πρόσωπο υποδηλώνονται με μια-δύο γρήγορες πινελιές έστω κι αν όλοι ξέρουν ότι υπάρχουν σημαντικές λεπτομέρειες που εσκεμμένα παραλείπονται. Η υφή της ατμόσφαιρας και το φως εκείνης ακριβώς της ανοιξιάτικης μέρας προσδιορίζουν τις φόρμες, τους όγκους και τα χρώματα της σύνθεσης. Η προσήλωσή του στην ύπαιθρο και στον αέρα της θάλασσας ήταν ισομερής μ’ εκείνη για τις σκηνές των δρόμων αλλά και της απλής ζωής στα εσωτερικά των σπιτιών. «Μια πινελιά έξω στη φύση, αξίζει περισσότερο από δυο εβδομάδες στο εργαστήριο», συνήθιζε να λέει ο σπουδαίος αυτός Έλληνας ζωγράφος. Τα έργα του, που αναπαριστούν αγόρια με φτωχικά ρούχα να τρώνε στο δρόμο «Μάγκας που τρώει καρπούζι» ή στο σπίτι «Το παιδί με το λαδερό», κορίτσια με μαντήλες στο κεφάλι «Κορίτσι με Μαντήλα», μετουσιώνουν το ρεαλισμό της πιστής αναπαράστασης, σε μια απλούστερη ματιά που απλά προβάλλει τον άνθρωπο και το αντικείμενο που είναι ορατό. Η δύναμη της στιγμής του παρόντος, μέσα από την ανεπιτήδευτη, φρέσκια ματιά του ζωγράφου προς τα αντικείμενα του ενδιαφέροντος, του θαυμασμού και της δεξιοτεχνίας του χρωστήρα του. Ο Περικλής Πανταζής ασχολήθηκε με προσωπογραφίες, ηθογραφικές σκηνές, τοπία και νεκρές φύσεις. Η πλούσια αυτή θεματογραφία του και η συνεχής δοκιμή διαφορετικών τεχνικών, από τη λεία καλοδουλεμένη επιφάνεια μέχρι τη σε μικρές και γρήγορες πινελιές ή τη σε πλατιές παστώδεις επιφάνειες, και η εναπόθεση του χρώματος, μαρτυρούν μιαν ανήσυχη προσωπικότητα που αναζητά, επιλέγει και δημιουργεί, αφομοιώνοντας αρχές και κινήματα, ένα εντελώς προσωπικό ύφος. Ο ρεαλισμός του G. Courbet είναι εμφανής στην απόδοση των θεμάτων του, τόσο τεχνοτροπικά όσο και θεματογραφικά. Απαλλαγμένος από την προσήλωση στο νατουραλιστικό χρώμα, απελευθερωμένος από το γραμμικό σχέδιο και την παραδοσιακή φωτοσκίαση στην απόδοση της προοπτικής, δημιουργεί ένα έργο ζωντανό, μεστό, όλο δύναμη και παλμό. Στο πλαίσιο του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, η φύση γίνεται πρόφαση για τη μελέτη των ανακλάσεων του φωτός και, ενώ δε φτάνει στην πλήρη διάλυση της φόρμας, η γενική εντύπωση δημιουργείται μέσα από χρωματικές φωτεινές πινελιές. Σήμερα έχουμε συνηθίσει αυτού του είδους την καλλιτεχνική αναπροσαρμογή της πραγματικότητας, που όπως πιστεύουν πολλοί πλησιάζει περισσότερο τη λειτουργία του ματιού που τείνει να σαρώνει το χώρο επιλέγοντας πληροφορίες παρά να εστιάζεται σ΄ένα συγκεκριμένο σημείο. Το 1879 όμως τέτοιου είδους ανησυχίες αμφισβητούσαν ευθέως την ευρωπαϊκή ακαδημαϊκή παράδοση που παρέμενε προσκολλημένη σε μία προσεκτική, ορθολογιστική, κλινικά μελετημένη αναδιάταξη του τοπίου και τον αποκλεισμό του αυθόρμητου, του απρόοπτου ή του τυχαίου. Ανάλογες ανησυχίες με αυτές του Πανταζή διατυπώνουν και οι Γάλλοι ιμπρεσιονιστές, που ήδη με την πρώτη τους έκθεση το 1874 έχουν θέσει δυναμικά το στίγμα της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας στα

τέλη του 19ου αιώνα. Ο πρόωρος θάνατος του Πανταζή το 1884, όπως άλλωστε και αυτός του Ι. Αλταμούρα έξι χρόνια νωρίτερα, αφήνουν ερωτηματικά για το αν και κατά πόσο τα καινοτομικά στοιχεία του έργου τους θα μπορούσαν να συμβάλλουν ουσιαστικά στη διαμόρφωση ενός ελληνικού μοντερνισμού ή τουλάχιστον να αξιοποιηθούν ευρύτερα προς αυτή την κατεύθυνση. Κατά τον Ε. Φραντζισκάκη «η συμβολή της ιδιοφυΐας του Π. Πανταζή στην εξέλιξη της νεοελληνικής ζωγραφικής θα ήταν αποφασιστική». Σήμερα ο Περικλής Πανταζής μαζί με τους G. Vogels και J. Ensor θεωρούνται ως οι πρωτοπόροι εκπρόσωποι του βελγικού ιμπρεσιονισμού. Αναδρομικές εκθέσεις του έργου του έχουν παρουσιαστεί στο Δημαρχείο του Saint Gilles των Βρυξελλών (1993), στη Namur (1994), στην Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ στο Μέτσοβο και στην Εθνική Πινακοθήκη (1996). Εν κατακλείδι αυτό που χαρακτηρίζει τον Περικλή Πανταζή είναι το ότι υπήρξε πρόδρομος του Ιμπρεσσιονισμού. Η σύντομη καλλιτεχνική δημιουργία του, αν και επηρεασμένη από το Φλαμανδικό περιβάλλον της Σχολής του Μονάχου, από τα διδάγματα του Ρεαλισμού των αυστηρών γραμμών του Gustav Courbet και από τα πρόωρα σκιρτήματα του Ιμπρεσσιονισμού, έχει ένα πολύ προσωπικό ύφος. Δεν εγκλωβίστηκε σ’ αυτά τα ρεύματα αλλά τα οικειοποιήθηκε, δημιουργώντας έργα όπου απεικονίζεται καθαρά το προσωπικό του ύφος. Οι πίνακές του παίζουν με το φως και με τις σκιές δίχως να φυλακίζονται μέσα στους άκαμπτους κανόνες του ακαδημαϊκού σχεδίου και της παραδοσιακής προοπτικής. Πάλλονται με τις φυσικές τους πινελιές από ζεστασιά και ζωντάνια. Ο Περικλής Πανταζής θεωρείται ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ζωγράφους του 19ου αιώνα. Πρόλαβε, ωστόσο, στη σύντομη ζωή του να αφήσει ως παρακαταθήκη ένα αξιόλογο και πολύμορφο έργο. Η καλλιτεχνική δραστηριότητα, που χαρακτηρίζεται από μια διαφοροποίηση τόσο σε θέματα τεχνικής όσο και σε θέματα μορφής και περιεχομένου, είναι χαρακτηριστικό δείγμα της συγκεκριμένης εποχής, όπου η διάσπαση, η ανησυχία, ο προβληματισμός γεννούν νέους τρόπους όρασης του κόσμου. Ο Πανταζής, στο έργο του οποίου αντανακλώνται και συμπυκνώνονται οι καλλιτεχνικές αναζητήσεις της εποχής, αφομοίωσε τις νεωτεριστικές απόψεις της εποχής του και αναδείχτηκε σε έναν από τους πρωταγωνιστές του μοντερνισμού στο τέλος του 19ου αιώνα.

Περικλής Πανταζής

Χαρά Δελλή

Λίθι. Μια μικρή, κλειστή κοινωνία της Ηπείρου. Ατμόσφαιρα μυστηρίου και κλειστοφοβίας. Πέπλο μίσους, υποκρισίας, κρυψίνοιας, ανειλικρίνειας, προσποίησης, απόκρυψης, έχθρας, συνυπευθυνότητας και σιωπής. Άνθρωποι ορεσίβιοι, πρωτόγονοι. Ένα φονικό. Πολλά αινίγματα και ψέματα. Σε μια μικρή κοινωνία, όλα διογκώνονται… Ξεσπά πόλεμος σε κάθε αλλοίωση αρμονίας, κάθε ανατροπή, κάθε καινοτομία, καθετί νέο… Πόση ελευθερία χωρά δίπλα σε ερμητικά κλειστά μυαλά και καρδιές; Ξένια Μαρίνη. Επιλέγει τον μακρύ και δύσκολο δρόμο προς την αποκάλυψη της αλήθειας. Μια πεισματάρα, περίεργη, φιλόδοξη, νεοβάπτιστη δημοσιογράφος, με αρχές, που καλείται να καλύψει το γεγονός του στραγγαλισμού μιας γυναίκας, της Αντωνίας Κασκούρη, στον τόπο καταγωγής της. Ξένη πια, “παράσιτο” στο Λίθι, θα έρθει αντιμέτωπη με τα σκληρά και καχύποπτα βλέμματα των άγρυπνων κατοίκων και με σφραγισμένα στόματα. Όσοι της μιλήσουν, σαν να θέλουν να την αποπροσανατολίσουν από την αλήθεια. Όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς δεν θέλει να βρει τον μπελά του, γι’ αυτό τα στόματα μένουν κλειστά. Omertà… Θα αντέξει τις απειλές; Έδειχναν να είναι όλοι εναντίον μου, σαν να έφταιγα εγώ που υπήρχε ο θάνατος. Αρχέγονα ένστικτα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, αφού ήταν έτοιμοι να φορτώσουν σ’ εμένα, την ξένη, τις αμαρτίες και τις κακοτυχίες τους, σαν να ήμουν ένας ακόμα αποδιοπομπαίος τράγος της Παλαιάς Διαθήκης ή σαν αρχαιοελληνικός φαρμακός στον εφιάλτη μιας πιθανής ανθρωποθυσίας. Νόμισα πως έβλεπα μπροστά μου να μεταμορφώνεται το σπίτι των Κασκούρηδων σε αρχαίο παλάτι του καταραμένου γένους των Ατρειδών, μπροστά στο οποίο έπαιζαν τον τραγικό ρόλο τους οι γονείς-βασιλείς, ενώ ο χορός ένωνε τις φωνές του με το θρήνο τους. Η αγωνία και ο κόμπος στο λαιμό της ηρωίδας υπάρχουν ως την τελευταία παράγραφο του βιβλίου. Διακινδυνεύει τη ζωή της, για να μάθει εάν αυτός που ομολόγησε τον φόνο είναι όντως ο φονιάς. Γιατί την ενδιαφέρει τόσο πολύ η αποκάλυψη του πραγματικού ενόχου; Τα άσχημα γεννούν τέρατα; Γίνονται θηρία όποιοι πονούν… Λύκοι όσοι δεν ακολουθούν τη μάζα… Αντωνία (ή Ντόνα) Κασκούρη. Το θύμα. Η νεαρή γυναίκα, την οποία σκότωσε σύμφωνα με ομολογία του ο κουνιάδος της. Μια γυναίκα με πολλά πρόσωπα, για την οποία όλοι έχουν κάτι να πουν, που όλοι μιλούν για κείνη με τα καλύτερα ή με τα χειρότερα λόγια. Αγαπημένη, κατάλευκη περιστερά ή μισητή, πάντα ξεχωριστή. Μάγισσα ή αγία (μαντόνα); Πώς είχε καταφέρει να απλώσει τα δίχτυα της σ’ όλους τους κατοίκους του χωριού; Με τι τους αιχμαλώτιζε κοντά της ή μακριά της;

Μέχρι να σταματήσει το παραμύθι της ζωής, φροντίστε να είναι το καλύτερο, και να μη σας νοιάζει για το τέλος.

Σύγχυση κι αβεβαιότητα. Έγκλημα πάθους ή οικονομικό αλισβερίσι; Ποια είναι η αλήθεια και ποιος ο ένοχος; Σταχτόνερο ή αλισίβα. Βρασμένο νερό και στάχτη καμένων ξύλων, ιδανικό για καθάρισμα παλιότερα. Κάνει για μέσο κάθαρσης όμως;;; Μπορεί να ξεπλύνει αμαρτίες;;; Νερό και στάχτη, ένα μυστηριώδες λίπασμα εμπειριών, που μας κάνει να είμαστε συνειδητοποιημένοι απέναντι στο κακό. Είκοσι χρόνια μετά. Όσο περισσότερα χρόνια σκεπαστεί με στάχτη ένα κομμάτι της ζωής, τόσο πιο γόνιμο γίνεται. Πόσο εύφορο είναι το έδαφος σε καμένη γη! Όλα ξεχνιούνται κι από τις στάχτες βγαίνει πάντα κάτι καλό, γίνεσαι δυνατότερος. Τίποτα δε σταματά τη ζωή. Η βία είναι παντού ίδια. Η βία που κοιμάται μέσα μας, μπορεί να ξυπνήσει όπως μια ακρίδα που παραμένει ακίνητη, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Τάχα αδιάφορη, μα ύπουλη. Βρώμικα κυκλώματα δράσης όπου δε χωρούν ξένοι. Χαρτοπαιξία, τοκογλυφία, ξέπλυμα μαύρου χρήματος… Μπορεί να νικήσει το μίσος την αγάπη; Ίσως. Προσωρινά. Γιατί το μίσος είναι ένα ξέσπασμα, ενώ η αγάπη έχει βάθος. Ένα βιβλίο δυνατής πλοκής και στρωτής γλώσσας. Γραφή α’ προσώπου, λιτή και άμεση, με έντονους προβληματισμούς κι έξυπνες ανατροπές που γεννούν πληθώρα συναισθημάτων. Με μεταφορές, με πετυχημένους συμβολισμούς, με ολοζώντανες περιγραφές, με απτούς χαρακτήρες, με μυριάδες ακρίδες στην ανοιχτή φύση. Ναι, ακρίδες. Μυστήριο υφασμένο από αμφιβολίες με εσάνς πικραμύγδαλου και άγριας ρίγανης. Βρίθει από αργό και υποδόριο σασπένς. Έχετε υπομονή; Υπάρχουν τοξικοί άνθρωποι; Άνθρωποι που ζουν περιμένοντας, κολλημένοι πίσω από κουρτίνες και μισώντας; Πόσο μας επηρεάζουν; Έχουν τη δύναμη να μας μετατρέψουν σε μια χειρότερη έκδοση του εαυτού μας; Με κέρδισε η δραματικότητα της ιστορίας, ο απόλυτα ταιριαστός τίτλος (μετά την ανάγνωση του βιβλίου), το λιτό εξώφυλλο. Με γοήτευσε η τοποθεσία, διότι κι εγώ απολαμβάνω ρίζες από την Ήπειρο. Κάπως αργή η ροή του, για τα γούστα μου τουλάχιστον, αλλά έτσι εντείνεται η προσοχή του αναγνώστη, που μπαίνει εύκολα στη θέση των πρωταγωνιστών, διερωτώμενος για τον δρόμο που θα ακολουθούσε ο ίδιος. Ωστόσο, έτσι βαριές είναι και οι παραλογές καθώς και τα δημοτικά τραγούδια ή μοιρολόγια της περιοχής, αργά, ασίκικα. Σοκαριστικές αλήθειες απομονωμένων κοινωνιών, σύνθετα δράματα λαβωμένων ηρώων τραγωδίας, εγκεφαλικά πολυεπίπεδα παιχνίδια, ανθρώπινα ψυχογραφήματα, προσωπικές κρίσεις διαλέγει να μας σερβίρει (μετά το Λέμον Πάι) η κυρία Μόσχου, πασπαλισμένα με αγωνία σε σωστές δόσεις.

Πόσο εύκολος στόχος είναι μια γυναίκα; Από κείνη πηγάζει η αμαρτία; Πάθη, συνωμοσίες, έρωτες, μίσος, στενοί δεσμοί, συμφέροντα, χρήμα, καλοσύνη, χωρίς να ξέρει πού σταματά το ένα και πού αρχίζει το άλλο. Αποκαθίστανται οι ισορροπίες, τελικά; Παύουν οι σκέψεις; Θα πρέπει να κάνεις τα πάντα για να φτάσεις στην αλήθεια… Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι τοξικοί. Άνθρωποι που ζουν περιμένοντας, παρακολουθώντας πίσω από τα παράθυρα και μισώντας. Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν αρκετοί στο Λίθι. Και γνωρίζουν πολλά για το φονικό που συγκλόνισε τη μικρή κοινωνία τους. Αλλά θέλουν να τα κρατήσουν μόνο για τους εαυτούς τους. Όμως η δημοσιογράφος Ξένια Μαρίνη είναι αποφασισμένη να κάνει τα πάντα για να φτάσει στην αλήθεια. Δε θα τη σταματήσει τίποτα. Και κανένας… Οι Εκδόσεις BELL εγκαινιάζουν τη συνεργασία τους με τη συγγραφέα του Λέμον Πάι, Κωνσταντίνα Μόσχου, και παρουσιάζουν το νέο, συναρπαστικό μυθιστόρημά της. Το Σταχτόνερο είναι ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα μυστηρίου, όπου κυριαρχούν η αγωνία, τα μυστικά, τα ψέματα και οι αμφιβολίες για όλους και για όλα. Μια ιστορία χαρακτήρων και έντονων συναισθημάτων, που θα σας καθηλώσει από την πρώτη μέχρι και την τελευταία της σελίδα.

ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΘΕΡΙΝΟ

Γράφει η Κατερίνα ΜπάρΚα Είναι γεγονός πως από μικρή είχα το μικρόβιο της δημιουργίας φανταστικών ιστοριών. Είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μου και μερικές φορές η έκτασή του δεν περιορίζεται εύκολα, κάτι που εξηγεί γιατί στράφηκα στη μυθοπλασία. Μου είναι τόσο ευχάριστο να ξέρω ότι έχω το απεριόριστο να σκεφτώ και να γράψω, ν’ απλώσω ιδέες και κόσμους στο χαρτί δίχως να προβληματίζομαι πότε να σταματήσω. Η φαντασία στη ζωή μου υπήρχε σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Από τότε που οι αναμνήσεις φώλιασαν για τα καλά στη μνήμη μου, η φαντασία και οι νέοι κόσμοι άρχισαν να δημιουργούνται και να ξεδιπλώνονται νοερά στα μάτια μου σαν παραμύθια που οι χάρτινες σελίδες τους θροΐζουν στ’ ακροδάχτυλα.

Και νομίζω πως αυτό ήταν που με ώθησε να στραφώ στη μυθοπλασία. Την ιδέα όμως για το Θερινό Ηλιοστάσιο την οφείλω καθαρά στο σύζυγό μου. Θυμάμαι βλέπαμε μια ταινία φανταστικού περιεχομένου και γυρίζει και μου προτείνει κάποια στιγμή πάνω στην κουβέντα "Κι εσύ μπορείς να γράψεις"! Αυτό αμέσως προκάλεσε τη φαντασία μου κι έτσι ξεκίνησα την έρευνα, τη συλλογή πληροφοριών και τη συγγραφή. Οπότε, πέρα από τις δικές μου φανταστικές προσθήκες, το βιβλίο μου είναι βασισμένο στην ελληνική μυθολογία καθώς και σ’ έναν κέλτικο μύθο. Και ύστερα ήρθε η ερώτηση… Θα πετύχει; Δεν ήμουν σίγουρη αν το αναγνωστικό κοινό θα προτιμούσε ένα τέτοιο βιβλίο. Όμως αν δεν προσπαθήσεις, δεν ξέρεις. Και τι γεύση θα είχε η ζωή αν δε δοκιμάσει κανείς τα όριά του; Αν δεν πειραματιστεί σ’ αυτό που λαχταρά η καρδιά του; Έτσι λοιπόν, ήρθαν στο φως σιγά σιγά οι ήρωές μου... Ο Λεωνίδας είναι ο πρωτότοκος γιος του Ωρίωνα Σείριου, οπότε αυτόματα πέφτει σ’ αυτόν το βάρος της οικογενειακής επιχείρησης και όχι μόνο… Προορίζεται για να ηγηθεί μιας οικογενειακής παράδοσης βαριάς και σπουδαίας ιστορίας. Αυτό όμως τον βαραίνει γιατί δε γίνεται με τον τρόπο που εκείνος θα ήθελε, και όλο αυτό δημιουργεί συνεχείς κόντρες με τον πατέρα του. Είναι δίκαιος, συνετός, μια ήρεμη δύναμη και συνάμα βαθύτατα ρομαντικός, με μια παλιακή αυθεντικότητα, μόνο που δεν έχει βρει αντίκτυπο σ’ αυτό. Μέχρι που…. Εμφανίζεται στη ζωή του η Λευκή. Ένα ξεχωριστό κορίτσι, καλομαθημένη στην αγάπη των δικών της, αρκετά μοναχική και βυθισμένη στην κρυφή της προσμονή, ότι δηλαδή κάποτε θα γευτεί την πραγματική αγάπη, αγνοώντας πως η ζωή της καθορίζεται και από άλλους παράγοντες και κρυμμένα μυστικά που για τη δική της ασφάλεια αγνοεί. Ένας από τους ανθρώπους που φροντίζει για την προστασία της είναι η κολλητή της η Βάλια, που κι αυτή με τη σειρά της είναι κάτι παραπάνω από την καλή φίλη με τα λαμπερά ξανθά μαλλιά. Μα δε θα αποκαλύψω άλλα… η συνέχεια βρίσκεται στις σελίδες του βιβλίου… ‘’Το Θερινό Ηλιοστάσιο’’ από τις εκδόσεις ΓΡΑΦΗΜΑ.

Βαγγέλης Μαργιωρής

Πόσο μακριά μπορεί να σε πάει ένας ρόλος; Πόσο μακριά μπορεί να πάει μια έρευνα της αστυνομίας; Ο Ντιλέινι συνδυάζει και τα δύο αυτά ερωτήματα στο ψυχολογικό θρίλερ «Πίστεψέ με». Τα συνδυάζει με τρόπο που υποχρεώνει τον αναγνώστη να μη σταματάει την ανάγνωση. Η κεντρική ιδέα της ιστορίας ξεκινάει από το φόνο μιας πλούσιας γυναίκας η οποία και υποψιαζόταν τον σύζυγό της. Φυσικά ο πρώτος ύποπτος της αστυνομικής έρευνας είναι αυτός, επειδή όμως υπάρχει έλλειψη στοιχείων η αστυνομία καταφεύγει στη χρήση μιας νεαρής ηθοποιού, της Κλερ, προκειμένου να τον παγιδεύσει και να τον κάνει να ομολογήσει. Όπως και στο πρώτο βιβλίο του Ντιλέινι, το «Προηγούμενο κορίτσι», έτσι και σε αυτό το μυθιστόρημα τα κεφάλαια παραμένουν μικρά, επιτρέποντας την εναλλαγή της δράσης. Η ιστορία μεταφέρεται στις σελίδες δοσμένη από το στόμα της πρωταγωνίστριάς της, Κλερ.

Τη μέρα της αναχώρησης, οι πελάτες οφείλουν να εκκενώνουν τα δωμάτιά τους το αργότερο μέχρι το μεσημέρι.

Ως τις έντεκα, ο έκτος όροφος του ξενοδοχείου Λέξινγκτον έχει σχεδόν αδειάσει. Βρίσκεται στο Κεντρικό Μανχάταν, εκεί όπου ακόμα και οι τουρίστες ακολουθούν ένα γεμάτο πρόγραμμα, φορτωμένο με επισκέψεις σε μουσεία, καταστήματα και αξιοθέατα. Όσοι κοιμούνταν ως αργά ξύπνησαν από τον θόρυβο που κάνουν οι καμαριέρες, κουβεντιάζοντας η μία με την άλλη στα ισπανικά καθώς μπαινοβγαίνουν στο πλυσταριό δίπλα στον ανελκυστήρα, προετοιμάζοντας τα δωμάτια για άλλη μια εισροή πελατών το απόγευμα.

Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο επιτρέπει στον αναγνώστη να μπει πιο εύκολα στη σκέψη και τα συναισθήματα της Κλερ. Αυτό διευκολύνει τη διατήρηση του μυστηρίου μέχρι την τελευταία σελίδα, αφού σκιαγραφείται μόνο η μεροληπτική άποψη της Κλερ για τα όσα συμβαίνουν. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες του βιβλίου περνούν μάλλον αδιάφοροι και σύντομα ο αναγνώστης επικεντρώνεται στα δύο βασικά πρόσωπα, που είναι συνάμα και οι βασικοί ύποπτοι. Είναι στα υπέρ του Ντιλέινι ότι κατορθώνει με λίγα στοιχεία να βάζει στο μυαλό μας υποψίες για χαρακτήρες των οποίον ο ρόλος είναι περιορισμένος. Με αυτό το στοιχείο παίζει μέχρι τέλους, κρατώντας σε πολύ υψηλό επίπεδο την αγωνία. Στα κατά του βιβλίου είναι η απώλεια του ρεαλισμού, που υποχρεωτικά θυσιάζεται για να μπορεί να σταθεί η ιστορία. Σε γενικές γραμμές είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο, καλογραμμένο, με ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις. Ιδανική παρέα για τις διακοπές, δίχως να κουράζει ή να πέφτει σε κοινοτοπίες!

Θέλω να είμαι αισιόδοξη για τα πάντα γύρω μου και με θετική σκέψη, γιατί αυτό θα μαγνητίσει και θετικές καταστάσεις!

Μαρία Καλτσή

Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Ένα μυθιστόρημα ενηλίκων και τρία παιδικά βιβλία σας κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Οσελότος. Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; M.K. Το "μικρόβιο" υπήρχε από μικρή ηλικία. Σαν μαθήτρια έγραφα κείμενα, στιχάκια, ήμουν δυνατή στο μάθημα της έκθεσης. Ήμουν πιο άνετη στον γραπτό λόγο, παρά στον προφορικό. “Μαζεμένη” με χαρακτήριζαν οι περισσότεροι καθηγητές μου κι όμως στο χαρτί αφηνόμουν, μιλούσα ελεύθερα για όλα όσα είχα μέσα μου και ήθελα να πω… Όταν έγινα μαμά, άρχισα να λέω παραμύθια τα βράδια πριν πούμε “καληνύχτα”. Και οι στιγμές αυτές που έβαζα τα ίδια τα παιδιά μου να συμμετέχουν σαν ήρωες στις ιστορίες που σκαρφιζόμουν, ήταν πολύ όμορφες και παρατήρησα πόσο τους άρεσε! Κάπως έτσι λοιπόν μέσα από εκείνα, άρχισα πάλι να γράφω…

ήταν η δική μας απώλεια.

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οσελότος το βιβλίο σας "Ένα αερόστατο για τον παππού" σε εικονογράφηση Αριστείδη Καραβία. Μια ιστορία που αναφέρεται στην απώλεια. Ποια ήταν η αφορμή για να δημιουργηθεί το συγκεκριμένο βιβλίο; M.K. Πριν 4 χρόνια έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου. Τα παιδιά μου, τα εγγόνια του, είχαν πολλές απορίες, πολλές ερωτήσεις στο άκουσμα αυτής της δυσάρεστης είδησης. Σε κάποια από αυτά τα ερωτήματα απάντησα, σε κάποια δεν είχα απαντήσεις. Η απώλεια, το πένθος είναι δύσκολο και για εμάς τους μεγάλους να το διαχειριστούμε, πόσο μάλλον για ένα παιδί! Η αφορμή λοιπόν για το συγκεκριμένο παιδικό βιβλίο

Πρόσφατα έγινε η πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου σας στο κοινό. Ποιες ήταν οι πρώτες αντιδράσεις και τα σχόλια των παιδιών; Έχουν προγραμματιστεί κι άλλες παρουσιάσεις; M.K. Πολύ σωστά! Πριν λίγες μέρες το αερόστατο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στα Ιωάννινα. Οι αντιδράσεις των παιδιών ήταν ποικίλες. Παιδιά που είχαν βιώσει την απώλεια κάποιου αγαπημένου τους ανθρώπου ή του κατοικιδίου τους, ταυτίστηκαν με τον 5χρονο ήρωα του παραμυθιού που χάνει τον παππού του ξαφνικά, και παιδιά που έχουν τους παππούδες τους μαζί, θυμήθηκαν πόσο όμορφο είναι να περνάνε όσες περισσότερες στιγμές μπορούν μαζί τους!

Συναντήσατε δυσκολίες κατά τη συγγραφή του; Ζητήσατε τις συμβουλές κάποιου ειδικού πριν ξεκινήσετε να γράφετε την ιστορία; M.K. Όχι, δεν συνάντησα ιδιαίτερες δυσκολίες. Προσπάθησα να αποδώσω στο χαρτί τα συναισθήματα όλα ακριβώς όπως τα είχαμε βιώσει. Παρ' όλα αυτά όμως, τελειώνοντας την ιστορία, ζήτησα τη γνώμη της ψυχολόγου, συγγραφέως κυρίας Νένας Γεωργιάδου, η οποία, πρωτοπόρος η ίδια στα θεραπευτικά παραμύθια, απέδωσε στο βιβλίο μου ένα εμπεριστατωμένο δισέλιδο μιλώντας για τα συναισθήματα που γεννά ο θάνατος, το πένθος, η απώλεια και κατέληξε γράφοντας για το βιβλίο μου πως “Είναι ένα παραμύθι που γίνεται κουβέρτα για να ζεστάνει μια πονεμένη ψυχή και ένα τραγούδι που θα της δώσει φτερά να πετάξει, να βρει την ελπίδα που… εκείνες τις ώρες κρύβεται”.

Στο τέλος, όλα συμφώνησαν με αυτό που μεταφέρει το παραμύθι: πως οι άνθρωποί μας πεθαίνουν πραγματικά όταν εμείς σταματάμε να τους θυμόμαστε! Σίγουρα θα γίνουν κι άλλες παρουσιάσεις, είμαι σε περίοδο προγραμματισμού των προορισμών μου! Η Λαμία και η Κως, οι δυο αγαπημένες μου πατρίδες, είναι σίγουρα στο παραμυθένιο ταξίδι του αερόστατου, και από εκεί και πέρα με χαρά θα ταξιδέψω σε οποιοδήποτε άλλο μέρος επιθυμούν να γνωρίσουν τα παραμύθια μου και εμένα! Μυθιστόρημα ενηλίκων, παιδική λογοτεχνία. Υπάρχει κάποιο άλλο λογοτεχνικό είδος που σας γοητεύει και θα θέλατε στο μέλλον να καταπιαστείτε με αυτό; M.K. Αγαπώ εξίσου και τα δύο είδη. Και το μυθιστόρημα και την παιδική λογοτεχνία. Και η αλήθεια, θα ήθελα κάποια στιγμή να ξαναγράψω μυθιστόρημα, όμως αυτή τη στιγμή της ζωής μου με κερδίζει η παιδική λογοτεχνία! Στο μέλλον θα δούμε, ποιος ξέρει…; Αυτή την περίοδο υπάρχουν νέοι ήρωες που σας βασανίζουν γλυκά και περιμένουν υπομονετικά να πάρουν σάρκα και οστά;

M.K. Χαχαχα… καλοκαιράκι είναι και εκεί στο βάθος της θάλασσας βλέπω ένα πειρατικό καράβι να με πλησιάζει ☠ κι αυτοί οι ασχημομούρηδες πειρατές που με παρακολουθούν με τα κυάλια, δεν φαίνονται και πολύ φιλικοί. Ποιος ξέρει πόσο θα με “βασανίσουν” μέχρι να μάθω την ιστορία τους; Ο χώρος του βιβλίου έχει ταλαιπωρηθεί από την οικονομική κρίση. Είστε αισιόδοξη για το μέλλον του βιβλίου στη χώρα μας; M.K. Θέλω να είμαι αισιόδοξη για τα πάντα γύρω μου και με θετική σκέψη, γιατί αυτό θα μαγνητίσει και θετικές καταστάσεις! Από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 και μετά, ο κόσμος του βιβλίου αναπτύχθηκε αρκετά και όλα έδειχναν ότι είχε δυναμική και μέλλον! Η οικονομική κρίση έφερε πολλά προβλήματα στο χώρο αυτό. Χρέη βιβλιοπωλών που φέρνουν τους εκδότες σε απόγνωση, κλείσιμο ιστορικών βιβλιοπωλείων που στεναχωρεί τους βιβλιόφιλους, νοικοκυριά ζορισμένα να αγοράσουν τα απαραίτητα, πόσο μάλλον να εμπλουτίσουν

τις βιβλιοθήκες τους με νέα βιβλία, νέα αναγνώσματα. Όμως μέσα στην κρίση οι Έλληνες δεν σταμάτησαν να γράφουν, ούτε μειώθηκε ιδιαίτερα η παραγωγή βιβλίου. Άρα υπάρχει αναγνωστικό κοινό, συρρικνωμένο ίσως, αλλά υπάρχει! Μπορεί ο χώρος του βιβλίου να μην είναι όπως ήταν 15 χρόνια πριν, όμως το βιβλίο δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι μια παθιασμένη ιστορία για συγγραφείς, αναγνώστες και εκδότες. Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας; M.K. Θα ήθελα να ευχηθώ σε μικρούς και μεγάλους καλό και ξένοιαστο καλοκαίρι, γεμάτο με χαρούμενες στιγμές και όμορφα βιβλιοταξιδέματα! Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας, κυρία Μαρία Καλτσή, και σας εύχομαι να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σας.

M.K. Εγώ ευχαριστώ για την όμορφη συνέντευξη και τη ζέστη φιλοξενία ❤ Καλή, δημιουργική συνέχεια στους αγαπημένους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών.

@chadknight

Στην ανάλαφρη πρωινή ομίχλη του σταθμού οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν εφτά και δεκαπέντε. Ανάμεσα στους επιβάτες και τρεις άνδρες που γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ τους, αλλά κινούνται σε διαφορετικά βαγόνια, για να μην προδοθούν από το βαρύ παρελθόν τους που τους ακολουθεί ωσάν σκιά.

Ένα μυθιστόρημα εποχής, ανατρεπτικό, περιπετειώδες και γεμάτο μυστήριο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. Κοιτώντας το εντυπωσιακό εξώφυλλο, καταλαβαίνει κάποιος ότι αναφέρεται σε μια άλλη εποχή. Μια εποχή άγνωστη για μας, που τη βλέπουμε μόνο σε παλαιές ταινίες και μας κινεί το ενδιαφέρον να σκαλίσουμε το παρελθόν. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες με συνεπήρε, με μάγεψε και έτσι συνέχισα να διαβάζω για ώρες, μην μπορώντας να σταματήσω. Θα σας δώσω μια μικρή περίληψη μέσα από τα δικά μου μάτια.

Παρασκευή Εμμανουήλ

Τρεις ήρωες δεσπόζουν σε όλο το βιβλίο, τρεις ληστές, τρεις απατεώνες με τις δικές τους ηθικές και πιστεύω. Ο Γιάννος, ο Καπετάν Λίτσας και ο Μανούσος. Ο καθένας με τη δική του ιστορία και τους δικούς του δαίμονες. Αγάπη, φόνοι, μαφία, απατεωνιές, είναι διάχυτες σε όλο το βιβλίο. Γυναίκες δυνατές, όπου η καθεμία παίζει σημαντικό ρόλο στις ζωές των ηρώων. Το ταξίδι ξεκινάει από το Σουβάρδο ή αλλιώς Νεραϊδοχώρι, διασχίζει πολλά μέρη της Ελλάδας, περνάει από Ιταλία, από Αίγυπτο και καταλήγει πάλι στην Ελλάδα. Ανατροπές, αγωνία, φόβος, έρωτας και όνειρα γεννιούνται καθώς διαβάζω το βιβλίο. Όνειρα για δικαίωση, για καλύτερη τύχη, και όνειρα ότι η ελπίδα για ευτυχία θα τους χτυπήσει την πόρτα της ζωής τους.

Οι δαίμονες που φωλιάζουν στην ψυχή του καθενός τον κρατούν δέσμιο για καιρό, ίσως και για ολόκληρη την ζωή του, αυτοί σε καθοδηγούν, ελέγχουν τις σκέψεις σου, μετά τις πράξεις σου και συνεχίζουν μέχρι να κυριεύσουν ολόκληρη την οντότητά σου.

Τα ψυχογραφήματα των ηρώων είναι εντυπωσιακά διατυπωμένα στο βιβλίο και τα τοπία είναι γεμάτα χρώματα και φως. Η πένα του συγγραφέα είναι βατή, με ροή, ρεαλιστική, με άριστη χρήση λεξιλογίου και παραστατικούς διαλόγους. Είναι εντυπωσιακό πώς ένα βιβλίο γραμμένο από άντρα συγγραφέα με ήρωες αρσενικού γένους μπορεί να συνεπάρει τόσο μια γυναίκα αναγνώστη. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Το βιβλίο "Σημάδι αδυναμίας" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις, είναι το πρώτο ατομικό βιβλίο της συγγραφέως Σωτηρίας Τσέλιου-Παππά. Περιλαμβάνει 36 διηγήματα μικρής σχετικά έκτασης, που δίνουν όμως τροφή για σκέψη και συζήτηση. Τα διηγήματά της αναφέρονται σε θέματα που απασχολούν καθημερινά τους ανθρώπους: Όνειρα απραγματοποίητα, προσωπικές σχέσεις σε κρίση, οικονομικές δυσκολίες, ανεργία, διαζύγιο κ.α.

Ιστορίες με ήρωες της διπλανής πόρτας, με ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά στο δρόμο, στα μέσα μεταφοράς, στις γειτονιές. Κάποιες από τις ιστορίες που θα διαβάσουμε στο βιβλίο, μας αφήνουν μια γλυκιά γεύση, ενώ άλλες γλυκόπικρη. Όπως άλλωστε και η ζωή. Το σίγουρο είναι ότι θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον στον αναγνώστη, θα τον προβληματίσουν και θα του δώσουν το έναυσμα για σκέψη και συζήτηση. Η αγάπη της συγγραφέως για τις ιστορίες μικρής φόρμας, είναι εμφανής. Δεν είναι εύκολο να περικλείσεις σε μερικές παραγράφους μια ολοκληρωμένη ιστορία. Θεωρώ ότι η συγγραφέας το πετυχαίνει απόλυτα.

Ξαπλώνω ανάσκελα ανάμεσα στις αναμνήσεις μισού αιώνα. Αρχίζω να κάνω σχέδια για το μέλλον και από το ταβάνι πέφτουν τούφες από σκούρα σύννεφα που διαλύονται από ένα φως που αναδύεται από μέσα μου. Είναι τόσο ευπρόσδεκτο. Χαμογελάω όταν σκέφτομαι την αντίδραση του Στέφανου όταν θα έβλεπε αυτή την ακαταστασία. "Αύριο κιόλας θα ζωγραφίσω στο ταβάνι τον ουρανό που ήθελα", λέω δυνατά και μια μικρή χαρά αρχίζει να με γαργαλάει.

Θα γνωρίσουμε την ακτή Αμάλφι. Θα γνωρίσουμε τα υπέροχα χωριουδάκια της που κρέμονται κυριολεκτικά στο γκρεμό, αλλά Θα κολυμπήσουμε και στις υπέροχες παραλίες της. Αν νομίζετε ότι εδώ σε αυτά τα γραφικά ψαροχώρια, δε θα συναντήσουμε αρχαιολογικούς θησαυρούς και ιδιαίτερα μουσεία, κάνετε λάθος.

Ακτή Αμάλφι

Αγγελίνα Παπαθανασίου

ΑΚΤΗ ΑΜΑΛΦΙ Η Ακτή Αμάλφι είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά τμήματα ακτογραμμής στον κόσμο, γεμάτη σπηλιές, μυστικές παραλίες και μια θεατρικότητα η οποία σίγουρα εντυπωσιάζει τον επισκέπτη. Στο Αμάλφι δεσπόζει ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Ανδρέα, όπου φυλάσσεται μέρος των λείψανων του σε κρύπτη, τα οποία μεταφέρθηκαν το 1210 από την Κωνσταντινούπολη. Επίσης, φυλάσσεται και μία χρυσή λάρνακα με την κάρα του Αγίου. Σήμερα το Αμάλφι είναι μία μικρή πόλη που δεσπόζει στον ομώνυμο κόλπο, ο οποίος προστατεύεται ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCO. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους τουριστικούς προορισμούς τόσο της Καμπανίας, όσο και ολόκληρης της Ιταλίας.Η περιοχή είναι γνωστή για το ονομαστό τοπικό λικέρ από λεμόνι, το limoncello, καθώς επίσης και για το χειροποίητο χαρτί της, που χρησιμοποιείται για προσκλητήρια γάμων, ευχετήριες κάρτες κ.ά. Σε αυτό το ταξίδι θα γνωρίσουμε το Σορέντο, το Αμάλφι, το Ποζιτάνο, το νησί Κάπρι, το Ραβέλο. Θα δροσιστούμε πίνοντας σφηνάκια με limoncello, ενώ θα σας παρουσιάσουμε βιβλία με φόντο τη μαγευτική αυτή περιοχή.

Piazza Tasso Sorrento

Positano

Μουσείο Correale

Μουσείο Correale

Positano

Ένα ονειρικό μέρος που δεν μοιάζει αληθινό παρά μόνο όταν φύγεις από εκεί.

John Steinbeck

Γαλάζια Σπηλιά

Κάπρι

Βίλα του αυτοκράτορα Τιβέριου

Ravello

Διαβάζοντας στο Pansa

© YK Arts