ΤΕΥΧΟΣ 25 - ΙΟΥΝΙΟΣ 2019

ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ Λ O ΓΩ ΤΕΧΝΩΝ ΤΕΥΧΟΣ 25

ΙΟΥΝΙΟΣ 2019

ΠΡΟΣΩΠΑ - ΒΙΒΛΙΑ - ΤΑΞΙΔΙΑ - ΔΡΑΣΕΙΣ

ΜΗΝΙΑΙΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ Διανέμεται δωρεάν στο διαδίκτυο. Ιδιοκτησία του site thematofylakes.gr Οι απόψεις των συντακτών των δημοσιευμάτων δεν αποτελούν αναγκαία απόψεις των Θεματοφυλάκων Λόγω Τεχνών. thematofylakes.official@gmail.com Συντακτική ομάδα Νεκταρία Πουλτσίδη Αγγελίνα Παπαθανασίου Ζωή Τσούρα Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

3... 2... 1... καλοκαίρι!

ια υπέροχη Το σημείο εκκίνησης για μ αρέα: εποχή με την καλύτερη π , μουσική οικογένεια, φίλους, βιβλία ει πως και τον ήλιο να μας θυμίζ σκοτάδια ακόμη και στα πιο βαθιά πάντα υπάρχει φως...

Συνεργάτες τεύχους Χαρά Δελλή Μαργαρίτα Κατσίπη Βίκυ Ζηλιασκοπούλου Νάντια Κίσκα Νάγια Γ. Μητροπούλου Χρυσούλα Παπαβασιλείου Δημήτρης Μπουζάρας Ελισάβετ Κόλλια Παντελής Μαυρομμάτης Δημήτρης Μπονόβας Σοφία Αθανασοπούλου Αναστασία Ελευθεριάδου Αγγελική Δαφτσίδου Δήμητρα Μπαρδάνη Κωνσταντίνα Μόσχου Μαρία Μακροβασίλη Χαρά Ξένου Μαρία Σάντα Ηλίας Τσιάρας Παντελής Μαυρομμάτης Δήμητρα Κωλέτη Σπύρος Τάσιος Nένα Μπούρα M.Liove S. Παρασκευή Εμμανουήλ Στέλλα Στραύκου Νάντια Βαβάση

12 24 44 58 66 74 100 120 126 152 166 184 198 206

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ Έλενα Δοριάκη Αντρέας Πολυκάρπου Ναντίνα Κυριαζή Τριαντάφυλλος Ζέλιος Σπύρος Παπαλέξης Φώτης Σκουρλέτης Κωνσταντίνος Παυλικιάνης Αθηνά Πετούλη Καλλιόπη Παπουτσή Ναταλία Βαϊοπούλου Δελίνα Βασιλειάδη Αγγελική Δημουλή Γιώργος Μπουμπούσης Τζένη Κουτσοδημητροπούλου

30 70 146 192

ΑΡΘΡΑ Ποιος πίνακας ζωγραφικής συγκλόνισε τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι; Ανάσες γνώσης με ανοιχτές βιβλιοθήκες Πώς η συγγραφή κειμένων συμβάλλει στην ελεύθερη έκφραση; Συγγραφείς εθισμένοι σε ουσίες, Α' μέρος

Μ

36 80 140 188

TRAVEL WITH A BOOK Καστελόριζο Θεσσαλονίκη Λυών Θεματικά πάρκα με αγαπημένους ήρωες βιβλίων

Ε

ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΩΓΡΑΦΟΙ 88 Γεώργιος Ιακωβίδης

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο

Ν Α

116 118 123 132 148 163 172 180

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ Η Clare Mackintosh στην Ελλάδα 2ο Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας Εκδήλωση Mamaya - Λυκόφως στην Αθήνα Παρουσίαση Η Αυτοκρατορία του Φεγγαριού ΙΙΙ: Ο Πυρσός της Ελπίδας Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης 2019 Comic Con Θεσσαλονίκης 2019 Παρουσίαση βιβλίου: Ο άνθρωπος που γύρισε από τη Ρώμη Παρουσίαση βιβλίου Σασμός

18 20 22 34 42 54 55 56 65 86 87 99 108 112 114 124 134 138 145 150 160 164 176 182 190 196 204 205 212 216

ΒΙΒΛΙΑ Φωτεινή πολιτεία - Andres Barba Κυνηγοί ζωής - Αλέξα Μέριαν Νυχτοπτερίτες - George R.R. Martin Στέλλα - Σοφία Αβτζόγλου-Αναστασιάδου Παράλληλες νύχτες - Ιωάννα Νοταρά Το άνθος της ζωής - Ιωάννα Γκανέτσα Πικρός εξωγήινος - Σπύρος Βρεττός Ο χορός της μέλισσας - Πάνος Ιωαννίδης Για πάντα - Σταμάτης Σουφλερής Σκυλίσια ψυχή - Αύγουστος Κορτώ Θροΐσματα από το περιβόλι του ουρανού - Βαρβάρα Καγιούλη Ανεξίτηλες στιγμές - Καλλιόπη Παπουτσή Μια νύχτα ακόμη - Κώστας Κρομμύδας Με το βλέμμα του Ομήρου - Έντμοντ - Ανδρέας Σαλβάρης 15 ιστορίες για την απώλεια - Κουναλάκη Κέλλυ Άγιοι Τίποτα - Κωνσταντίνος Κέλλης Ουμπούντου - Μάνθος Σκαργιώτης Της αύρας το ταξίδι - Αλέξανδρος Αβατάγγελος Έρωτας στις φλόγες του πολέμου - Έλενα Αντωνίου Το κορίτσι που αγαπούσε τα βιβλία - Βίβιαν Μάρκου Κόκκινος Άρης - Kim Stanley Robinson Μάτια στις σκιές - Αργυρώ-Μαρία Βενιού Ωραίες Κοιμωμένες - Stephen King Αβερτοσιά - Τίνα Κουρκουμέλη Καταδικασμένοι στη σκιά του - Τζοάν Ζαχαριάδου Μικρές εμμονές - Ελευθερία Παπασάββα Κάπου χωρίς να το ξέρουμε - Μεταξία Κράλλη Η Αγκάθα στο Οριάν Εξπρές - Lindsay Jayne Ashford Το ομορφότερο τέλος στον κόσμο - Πολυχρόνης Κουτσάκης Κίρκη - Madeline Miller

52 53 64 97 174 191 210

ΠΑΙΔΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Η μάγισσα Λουίζα και οι 32 γάτες - Τζένη Κουτσοδημητροπούλου Ρόμι και Μιράντα - Δελίνα Βασιλειάδη Κρατάς μυστικό; Can you keep a secret? - Έφη Παναγοπούλου Το Βιβλιοστρατιωτάκι - Γιώργος Μπουμπούσης Δάσκαλος σε δύο ρόδες - Μαρία Ανδρικοπούλου Ένα δώρο για τον παππού - Ελένη Αναστασοπούλου Μπορείς να ζεις με τις μισές σου ρίζες; - Αριστονίκη Θοδωσίου-Τρυφωνίδου

εγγύηση! σαν εκείνο που α μ , η ν ό μ ια ρ ά γ "Είδα πολλά φεγ ε να με βρει κανένα. Το είχα ήρθ ελθόν, που δεν ρ α π αντίκρισα όταν το σ ές ρ ο πολλες φ είχα αναζητήσει πάμ οτέ... ποτέ... μέχρι τότε δεν το απ τερο ολόγιομο ό φ ρ το είχα ψάξει, μ ο μ ο ε χ ρ ή ς δεν υπ βρει, γιατί απλώ που είδαμε μαζί." τό φεγγάρι από αυ συνοδεύει τη ία ο π ο η ά ρ α χ ραγε η υν Θα μπορούσε ά υκιά προσμονή της να αλλάξο αι γλ ςκ μητρότητα και η Να γίνει η ευτυχία θλίψη μεμιά αν ύσ πο; κάποτε πρόσω αβάσταχτος πόνος; Θα μπορο ά τη ίδα να πάρουν ξαν η άσβεστη ελπ τά υ α τα α μ ή θ ναισ πάλι μετά τα συ και να επανέλθει στη ζωή μιας υς γνώριμη όψη το και η ψυχική ισορροπία; ήνη γυναίκας η γαλ α ουν περίτεχνα έν α έκ λ π ς ίε ρ το ισ ές έντον Δύο διαφορετικ μα που θυμίζει η ρ τό ισ θ υ μ ό ικ ν οι ηρωίδες, με ς ιε ίδ επίκαιρο κοινω ι ο ύ ο φ α , νώ ερολόγιο προσωπικό ημ νή, εξιστορούν τα γεγονότα. Ε φω ου τη δική τους τη και οι δρόμοι π ς ω π ό , ς υ το ς υν να όμως οι ιστορίε θήσουν, δείχνο νται υ ο λ ο κ α α ν ά ικ μνο επέλεξαν αρχ άποια στιγμή τέ ης και κ , α λ η λ λ ά ρ α π άλλ εξελίσσονται λει στη ζωή της ά β σ ει ία μ η τε τελικά, και τό ά. την αλλάζει ριζικ

Το Μαύρο Χιόνι έπεφτε στ ην πόλη για δώδεκα ημέρες. Όταν σταμάτησε, το ίδιο ξαφνικά όπως είχε αρχίσει, οι πλατείες έμοιαζα ν με το πρόσωπο χήρας κρυμμένο από το πένθιμο τούλι του καπέλου της, οι πολυκατοικίες όμοιες με πο λυκαιρισμένα σφραγίσματα δοντιών και οι δρόμοι γραμμές από κάφτρες χιλιάδων τσιγάρω ν. Όσες μέρες διαρκούσε το παράξενο αυτό φαινόμε νο, στα πεζοδρόμια οι άνθρωποι δοκίμαζαν τις χο ρευτικές τους ικανότητες εκτελώντας πιρουέτες relev e και jete σε μια απέλπιδα προσπάθεια να παραμείνουν όρθιοι και καθαροί. Και μπορεί το Μαύ ρο Χιόνι να έλιωνε γρήγορα και να μην προκ αλούσε τεράστια προβλήματα στις μετακινήσ εις, μολαταύτα τα αυτοκίνητα κινούνταν αργά σαν παιδικές απομιμήσεις σε καρουζέλ . Ο δήμαρχος, από πολύ νωρίς, είδε τα σοβαρά πρ οβλήματα της χιονόπτωσης: «το θέμα είν αι καθαρά αισθητικό» είπε, «όσο κρατάει αυτή η κατάσταση, τα αγάλματα τόσων και τόσων ηρώων, από λευκά και άσπιλα μετατρέπονται σε μια ακίνη τη μάζα βρομιάς». Κι έτσι, με απόφαση του δημο τικού συμβουλίου που πέρασε παμψηφεί, έστειλε εβδομήντα δύο υπαλλήλους των γραφείω ν του να καθαρίζουν ανά τρ εις ώ ρε ς σε τα ω τρ ρφ ιάν μό τα έξι αγάλματα της πόλης… Ο Χάινριχ Μπελ δια – υ το ς ίδα τρ πα ς τη α όν καθοριστικά την εικ τόσο ηθικά επιβαρυμο λε πό μιο όσ γκ πα ο ερ της μετά τον δεύτ ς και σχημάτισε η νέα γενιά εντό οία οπ ν τη – ς ρα χώ ς νη μέ συγγραφέας, ο οποίος ς ϊκό λα ας έν ν τα Ή ς. νία εκτός της Γερμα ους α του βρήκε πρόσβαση στ με την απλή και λιτή γλώσσ στηκε εντός και εκτός ού ακ ι κα κε η στ βά δια υ πο ανθρώπους, νία με τους ανθρώπους νω ι κο ι επ η τή Αυ υ. το ς της πατρίδα μαντικό. ήταν γι’ αυτόν και το πιο ση φιλές. Η οξεία ειρωνεία τoυ μο δη αν ήτ ν δε ς, ω όμ ι πε ς. Ό,τι είχε να χώριζαν από τους πολλού ξε ν το τα τη αιό ερ ακ υ το αν και η ηθική οτεχνία της ώρας μηδέν», ογ «λ νη με γό λε η στ ν ξα τα ραΤον κατέ που πίστευε. Μίλησε και έγ τό αυ σε ν τα ινό κρ πο τα αν θέκαι δεν μιά ώρα μηδέν. Η απελευ κα ξε ήρ υπ ν δε ς πω ς βώ ψε ακρι μανε τορία, στα μάτια του, δεν σή τα δικ κή ι στ ζι να τη ό απ τα. ρωση κοινωνία. Το αντίθετο μάλισ ή νικ μα ρ γε τη για χή αρ α μια νέ παλιές νοοτροπίες. σε ιες χε νέ συ ές λλ πο ρα Ο Μπελ έβλεπε πά ενοχή αντιτάχτηκε στη ν τη ι κα α ημ κλ έγ το ι ζε μί Με το να υπενθυ ταρχιεξακολουθούσε να ζει ο αυ ς οία οπ ς τη ιά σκ η στ , θη λή ός της νεαρής δημοσμ τι ρη η ντ συ ο ι κα ά πι ω σμός, η απανθρ και των εγκλημάτων υ μο λέ πο υ το α ιρί πε εμ ν κρατίας. Από τη τέ πια μπέρασμα “Ποτέ ξανά, πο των Ναζί κατέληξε στο συ λ ήταν πάντα και πολιπε Μ ιχ ινρ Χά ας φέ ρα γγ συ ξανά”. Έτσι ο άνια ηθική του ακεραιόσπ η ι τα τα νίσ συ ώ Εδ ς. τή τικός ακτιβισ ς, ως διανοούμενος της τή λω δη δια ς ω , ης χν ιτέ λλ τητα ως κα δημόσιας ζωής.

Παραιτημένοι συγγραφείς, αιωνόβια δέντρα με τη μορφή γυναικών, δραπέτες της επαρχίας, οικογένειες των φωνών/των σιωπών/των απόντων, καζανόβες με εκλεκτές φανταστικές φιλίες, θυρωροί με χαρισματικές μύτες, ζευγάρια που έχουν απαχθεί από τη ρουτίνα, εραστές που ντρέπονται τη διαφορετικότητά τους, πρόσφυγες που φοβούνται το άνοιγμα μιας πόρτας, κορίτσια που πρέπει να αντέξουν τη νύχτα για ακόμα μία νύχτα, βαρετές καρικατούρες εμπόρων, μυστήριοι Γάλλοι που δεν είναι Γάλλοι, αδιάφορα αγόρια που συντηρούν στον καταψύκτη την εφηβεία τους καλοδιατηρημένη, χήρες όμοιες απάτητα κάστρα, τερματικοί σταθμοί όχι – και – τόσο – ένδοξων οικογενειών. Καλό μείγμα για να φτιάξεις ιστορίες, να γράψεις ένα βιβλίο… να κάμεις έναν πόλεμο. Στα χέρια σας κρατάτε ένα βιβλίο που μιλάει για τη μοναξιά. Για κάθε είδους μοναξιά: εκείνη της απώλειας, των γηρατειών της κατάθλιψης, των ανεκπλήρωτων ερώτων, της ρουτίνας, του μετανάστη, της διαφορετικότητας. Το κάνει, όμως, με έναν περίεργο τρόπο. Αισιόδοξο. Αυτή είναι μια ιστορία με happy ending που θέλει να πιστεύει πως μέσα στις σελίδες της κρύβει την ιστορία του αναγνώστη.

ρω τους το νησί Σώπασαν για λίγο σκεφτικοί. Γύ τραγούδι της θάλασσας το ’ απ ο έν ισμ υρ νο να νε τα ιμό κο τράδι στο περιδέραιο του πε α έν κι, σά νη δα σο τό α Έν … ίρας της Ελλάδας στο Αιγαίου, μια μικρογραφία της μο τους ανακάλυπταν τη πέρασμα των αιώνων…. Μέσα συγκίνηση. Κοίταξαν γύρω Μεγίστη πλημμυρισμένοι από ι δεν ήξεραν να τους με άλλα μάτια… Στα είκοσ στα σαράντα τα αφουγκράζονται τον Κόσμο, μα οίξει. Το Καστελλόριζο δεν μονοπάτια της ψυχής είχαν αν γινόταν μια γωνιά της ήταν πια μια γωνιά του χάρτη, παραξενεύτηκε με τα λόγια ψυχής τους κι έτσι κανείς δεν θιά ανάσα και είπε του Άγγελου, όταν πήρε μια βα ξαφνικά: κατάλαβαν τι εννοούσε. «Ας προσπαθήσουμε!» κι όλοι ορέσουμε θα κάνουμε… «Ας προσπαθήσουμε κι ό,τι μπ ρίζες!» δε θέλω να είμαι δέντρο χωρίς ι σιωπηλοί. «Ας Τον κοίταξαν βουρκωμένοι κα έξης, «για τον κυρ-Σταύρο Αλ ο κι ε είπ ε» υμ σο θή πα οσ πρ ελλόριζο!». Τα μάτια του και τα εγγόνια του! Για το Καστ ν Ελλάδα..» ψιθύρισαν όλοι γυάλιζαν στο σκοτάδι. «Για τη νε το κρασί τους στις μαζί ανατριχιάζοντας και χύσα ενωθεί με τα γλυκά νερά πέτρες της αυλής, να πάει να του Αιγαίου…

Τρία θεατρικά έργα συν-υπά ρχουν σε ένα βιβλίο. Τρείς «πραγματικοί» θεατρικ οί χαρακτήρες συνομιλούν και συγκρούοντ αι με τις αδυναμίες, τους φόβους , τις αγωνίες , τα απωθημένα , τις ενοχές και τα όνειρα τους, που πάντα συνυπάρχουν δίπλα τους, αλλά τώρα αποκτούν πρόσωπο και εισβάλουν σε μια κρίσιμη φάση της ζωής τους. Τα θεατρικά έργα γράφοντα ι για να γίνουν παράσταση. Απαιτούν πρ ώτα απ’ όλα ηθοποιούς, έπειτα έναν σκηνοθέτη πο υ θα διδάξει τις κινήσεις, τις εκφράσεις, τις παύσεις τω ν ηθοποιών και παράλληλα σκηνικά, κοστ ούμια, μουσική, φώτα. Αλλά και μόνο η ανάγνωση ενός θεατρικού έργου είναι μια πρόκληση για τον αναγνώστη. Τον καλεί, να επιλέξει τους ηθοποιούς που θέλει, να σκηνοθετήσει, να δημιουργή σει και να απολαύσει την δική του μοναδική παράστ αση.

ης; Ανυπολόγιστη. Μέχρι άπ αγ ς τη μη να δύ η αι είν Πόση ας της Νατάσας για τον ωτ έρ ο ει άσ φτ να εί ορ μπ πού ; όμη και να γίνει συγγραφέας Ακ ο. ιστ ιόρ σδ ρο Απ ό; ριν Αυγε ια λη: Ποια είναι άραγε τα εφόδ άλ ν τη ’ απ Κι . τό αυ κι η όμ Ακ θος; Η διεκδίκηση; Η πό Ο ς; θο πά Το ς; ίρα μο ς τη Η προσμονή; Η ελπίδα; εγκαρτέρηση; Η αντιζηλία; ηση αγάπης και μοίρας, Ανάμεσα στην αλληλεξάρτ υ μυθιστορήματος με τον εκτυλίσσεται η υπόθεση το με οημέρευση της σχέσης του Αυγερινό να συνδέει τη μακρ το θεση ότι αυτή θα εκφράσει τη Νατάσα, υπό την προϋπό ίδιος έχει επισημάνει. ο οίο οπ το ο, ντ λέ τα ς τη συγγραφικό ληση και βυθίζεται στην Η Νατάσα δέχεται την πρόκ Και για να τον συγκλονίσει περιπέτεια της συγγραφής. ή ηρωίδα του πονήματός σικ βα ως ια, Άγ ίλα εμ Τζ τη επινοεί πραγματικοί γονείς του της. Μια τσιγγάνα, επειδή οι αι τσιγγάνοι. υιοθετημένου Αυγερινού, είν ατικής προσπάθειας είναι η ημ ηγ αφ ς τη ς τή αυ μα εσ έλ Αποτ α μέσα στο άλλο, που ύπαρξη δυο βιβλίων, το έν ήρωες μετακινούνται από τη Οι α. ηλ λλ ρά πα ι τα ον ίσσ εξελ ία. κι από τη Βέροια στη Γερμαν α ήν Αθ ην στ ίκη ον αλ σσ Θε η ια, μέσα από μια αναπάντεχ Άγ ίλα εμ Τζ ρια νώ πα η εί Εκ «Κάρμεν» του Γερμανού τροπή της μοίρας θα γίνει η ι μοίρα θα ρίξει τη σκιά της κα Klaus. Όμως η τσιγγάνικη ό τον Αυγερινό, όπου μέσα απ στη σχέση της Νατάσας με και τραγικές και κυρίως απρόσμενες, συχνά μαγικές το θα τους οδηγήσει εκεί που ανθρώπινες περιπλανήσεις, πεπρωμένο τους καρτερεί.

δη πλατεία της Mε επίκεντρο μια μυστηριώ ρα μια περιπέτεια Θεσσαλονίκης, θα λάβει χώ ροσδόκητες γεμάτη αμείωτη δράση, απ ς! αποκαλύψεις και ανατροπέ χοι με έναν γοητευτικό Σύντομα θα γίνουμε συνένο ουθώντας συγχρόνως κλέφτη έργων τέχνης, ακολ ενός ανυποψίαστου ς νε ευ έρ ις δε νιώ ω αγ τις τόσο και των αστυνομικών ελληνοϊταλού φοιτητή όσο αρχών. ματα μιας ερωτευμένης βή α στ με ού ρθ συ ρα πα Θα ς, καταλήγοντας καθηγήτριας πληροφορική υ όλων εκείνων που μάρτυρες του πεπρωμένο ου το σκοτεινό μυστικό να εξαφανίστηκαν προκειμέν παραμείνει ασφαλές. διαπιστώσουν πως Σύντομα οι ήρωές μας θα στον αόρατο κλοιό βρίσκονται εγκλωβισμένοι αδίστακτων εγκληματιών. υν να επιβιώσουν σε αυτό Πόσοι άραγε θα καταφέρο θανάτου; το βίαιο παιχνίδι ζωής και

“Έστρεψα το κεφάλι προς το υπόλοιπο σώμα μου. Μια λευκή σκιά έλαμψε στα μάτια μου και μια μακριά ουρά τινάχτηκε απ’ το κορμί μου. Κούνησα το κεφάλι μου τρομαγμένη δεξιά-αριστερά, στο μυαλό μου δε χωρούσε όλο αυτό που βίωνα. ….Τότε κατάλαβα τον λόγο που γεννήθηκα με τα περίεργα ασημί μαλλιά, τώρα συνειδητοποιούσα την απόλυτη αρμονία στο όλο σύνολο. Κι εκεί που άλλοτε πονούσα και το κάψιμο μ’ έκοβε κομμάτια, μια δροσιά με ανακούφιζε σα γαλήνια ανοιξιάτικη αύρα.’’ Ο Λεωνίδας Σείριος δεν μπορεί να συμβιβάσει τους δυο εαυτούς του στο ανθρώπινο σώμα του. Επιτυχημένος δικηγόρος, πρωτότοκος γιος του Ωρίωνα Σείριου, σύντομα θα ηγηθεί της Φυλής των Λεόντων που ακόμη ψάχνει το ιερό δισκοπότηρο για να κυριαρχήσει. Η Λευκή είναι 25 ετών και σχεδόν δυστυχισμένη μέχρι τη μέρα που ο Λεωνίδας θα τη συναντήσει και θα ανακαλύψει πως κι αυτή κουβαλάει κάτι παραπάνω μέσα της, πέρα από το κορίτσι με τα ολόλευκα μαλλιά. Κανείς δεν είναι τόσο ανθρώπινος όσο πίστευε. Κανείς δε θυσίασε τόσα πολλά για τη αγάπη και την οικογένεια... Και ποτέ ο πειρασμός για την αιωνιότητα δεν ήταν τόσο μεγάλος…

Έλενα Δοριάκη

Δημήτρης Μπουζάρας

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Έλενα Δοριάκη

Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

O συγγραφέας τοποθετεί την ιστορία του σε μια πόλη, το Σαν Κριστόμπαλ, που συνορεύει με ένα μεγάλο ποτάμι και μια ζούγκλα. Χωρίς να αναλώνεται σε μακροσκελείς περιγραφές, καταφέρνει και δημιουργεί στο μυαλό του αναγνώστη ένα ασφυκτικό κλίμα με ζέστη και υγρασία, το οποίο φροντίζει να διατηρεί και όποτε χρειάζεται να τονίζει σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου. Ο αφηγητής της ιστορίας είναι υπάλληλος του Υπουργείου Κοινωνικών Υποθέσεων και καταφτάνει στην περιοχή προκειμένου να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα που αφορά την αντιμετώπιση της υποβάθμισης των ιθαγενών της περιοχής. Ξαφνικά, και χωρίς κανείς να μπορεί να προσδιορίσει την ακριβή χρονική στιγμή, γίνεται αντιληπτό ότι στην πόλη υπάρχει μια ομάδα παιδιών τα οποία ζητιανεύουν, δεν ανήκουν στις οικογένειες της πόλης, δε συνοδεύονται από ενηλίκους, κανείς δεν ξέρει από πού ήρθαν, μιλούν μια γλώσσα ακατανόητη για τους κατοίκους και κανείς δεν ξέρει πού μένουν! Κάποια στιγμή ένας ενήλικος φέρεται βίαια σε ένα από τα παιδιά, και το αποτέλεσμα είναι η ανταπόδοση των παιδιών να έρθει με εξαιρετικά βίαιο τρόπο, γεγονός που θα αλλάξει όλη την καθημερινότητα των κατοίκων του Σαν Κριστόμπαλ. Βρίσκω εξαιρετική την ιδέα του συγγραφέα να βάλει τον αφηγητή να μας διηγηθεί την ιστορία μετά την παρέλευση μιας εικοσαετίας. Όλο το μυθιστόρημα είναι γραμμένο με τρόπο σα να απευθύνεται σε αναγνώστες που γνωρίζουν την τελική κατάληξη των γεγονότων, και ο ίδιος προσπαθεί να κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν συγκεντρώνοντας όλα τα στοιχεία και ψάχνοντας να βρει μια εξήγηση για όσα συνέβησαν. Πολλά βασικά στοιχεία της υπόθεσης δίνονται ήδη στο οπισθόφυλλο, και παρά το ότι γνώριζα ήδη ότι το τέλος των παιδιών είναι τραγικό (άρα πιθανολογούσα ότι πέθαναν) όταν ήρθε η στιγμή που πια διάβασα τον τρόπο με τον οποίο έγινε αυτό στεναχωρήθηκα πολύ. Φυσικά, πρέπει να δώσω συγχαρητήρια στο συγγραφέα (και στη μεταφράστρια) για τη γρήγορη ροή του κειμένου και την ποιότητα της ιστορίας, αφού δεν είναι εύκολο να διατηρήσεις το ενδιαφέρον κάποιου όταν δίνεις από την αρχή βασικά στοιχεία της πλοκής. Εκτός από την ιστορία αυτή καθ' αυτή, το βιβλίο αναγκαστικά σε βάζει να κάνεις σκέψεις για τη δομή της κοινωνίας μας. Είναι άραγε ο τρόπος που είναι δομημένες οι σημερινές κοινωνίες ο μοναδικός τρόπος που μπορεί να λειτουργήσει; Τα παιδιά έχουν δημιουργήσει μια δική τους κοινωνία χωρίς αρχηγούς η οποία φαίνεται να λειτουργεί! Καταφέρνουν μάλιστα να επιβιώσουν μόνα τους! Γενικά βρήκα το βιβλίο πρωτότυπο. Και ο τρόπος που είναι γραμμένο (σαν καταγραφή των αναμνήσεων του αφηγητή) αλλά και η υπόθεση ήταν πολύ ωραία και ενδιαφέροντα.

...Για τα παιδιά ο κόσμος είναι ένα μουσείο όπου οι ενήλικοι φύλακες μπορεί να είναι τρυφεροί μαζί τους τον περισσότερο καιρό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι παύουν να επιβάλλουν και τους κανόνες: όλα είναι στέρεα, εδραιωμένα, όλα υπάρχουν από πάντα και πριν απ' τα ίδια. Σε αντάλλαγμα για την αγάπη που εισπράττουν είναι υποχρεωμένα να τρέφουν το μύθο της αθωότητάς τους. Δεν πρέπει απλώς να είναι αθώα, αλλά και να το δείχνουν.

Ελισάβετ Κόλλια

Όλα είχαν μπερδευτεί τόσο πολύ. Από τη μία ήταν η ψεύτικη ταυτότητά μου και από την άλλη η ζωή που είχα αρχίσει να χτίζω εδώ. Είχα δεθεί με τη Ροσέλ και τώρα έγινε και αυτό με τον Κίλιαν και είχα μπερδευτεί ακόμα περισσότερο. Μέχρι και με τον Λίαμ είχα μία διαφορετική σχέση σε αντίθεση με την αρχή. Μου θύμιζε πολύ τον Έιντζελ και αυτό με είχε κάνει να νιώσω άνετα μαζί του. Δεν ήθελα να δω την έκφραση που θα έπαιρναν τα πρόσωπα όλων αν μάθαιναν ποια είμαι. Την απογοήτευση και το μίσος στα μάτια τους. Αυτό θα με πλήγωνε και πιθανότατα να με σκότωνε, αν και ο θάνατος θα ήταν λύτρωση από κάθε μαρτύριο που πέρασα και περνούσα ακόμη.

Το βιβλίο Κυνηγοί Ζωής είναι μια σύγχρονη εκδοχή της ερωτικής ιστορίας του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Μια ιστορία αγάπης τόσο διαφορετική, αφού οι ήρωες είναι δύο άνθρωποι τόσο ίδιοι, με ισχυρή προσωπικότητα, επιθετικό ταπεραμέντο, ισχυρογνώμονες, πεισματάρηδες και προστατευτικοί με ό,τι αγαπούν και τους ανήκει. Η Βαλεντίν ζει τα τελευταία έξι χρόνια στους δρόμους κυνηγημένη, προσπαθώντας να κρυφτεί από την οικογένειά της, το παρελθόν της και το μέλλον που της επιφυλάσσουν. Το πραγματικό της όνομα είναι Κουίν Άνταμς και ο πατέρας της είναι αρχηγός της Βρετανικής μαφίας. Εκείνη, είναι μαθημένη να σκοτώνει με ακρίβεια και είναι προορισμένη να πάρει τη θέση του πατέρα της στην αρχηγεία. Κάτι που απεχθάνεται και προσπαθεί να το αποφύγει. Στον δρόμο της ξαφνικά εμφανίζεται η Ροσέλ που την σώζει από δύο άντρες που προσπαθούν να της κάνουν κακό. Την παίρνει υπό την προστασία της αλλά πέφτουν στα χέρια του αδελφού της Ροσέλ, που δεν είναι άλλος από τον Κίλιαν Μορέι, ορκισμένο εχθρό της οικογένειάς της. Βρίσκεται εγκλωβισμένη στην έπαυλη της οικογένειας Μορέι, αλλά ο δεσμός που έχει αναπτύξει με τη Ροσέλ δεν της επιτρέπει να την εγκαταλείψει. Η συγκατοίκηση όμως με τον Κίλιαν δεν είναι εύκολη, καθώς εκείνος της φέρεται άσχημα και μάχεται μαζί της καθημερινά. Ανάμεσά τους γεννιέται ένα πάθος τόσο δυνατό που βάζει φωτιά στους γύρω τους. Κι ενώ το πάθος κορυφώνεται, το παρελθόν επιστρέφει για να της καταστρέψει το παρόν και το μέλλον. Αυτός που προσπαθεί να αποφύγει την βρίσκει και όσοι αγαπά κινδυνεύουν. Η αγάπη και ο εγωισμός έχουν στήσει χορό και το ζευγάρι παλεύει πρώτα με τον εαυτό του και μετά μεταξύ του. Οι Κυνηγοί Ζωής είναι ένα βιβλίο που φανερώνει τη δύναμη της αγάπης και τι μπορείς να κάνεις για να προστατεύσεις ό,τι αγαπάς. Δυο ήρωες που ενώ έχουν βιώσει την απώλεια παλεύουν για τη ζωή. Μου άρεσε τόσο πολύ που το διάβασα δύο φορές! Το απόλαυσα και σας το προτείνω!

Παντελής Μαυρομμάτης

Επτά ιστορίες από το δημιουργό του Game of Thrones, ένας εξαιρετικός συνδυασμός επιστημονικής φαντασίας και τρόμου. Ο George Martin ό,τι και να γράψει έχει τον τρόπο να σε κρατήσει σε αγωνία μέχρι το τέλος της ιστορίας του. Λόγω του μεγάλου όγκου, έχω επιλέξει τρεις από αυτές τις ιστορίες, δίχως ωστόσο να υποβαθμίζω τις υπόλοιπες. Ειδικά το «Και εφτά φορές ποτέ τον άνθρωπο μην τον σκοτώσεις», το οποίο δε θα αναλυθεί εδώ, στέλνει δυνατά διαχρονικά μηνύματα όσον αφορά τους πολέμους που γίνονται εν ονόματι της θρησκείας και του εκάστοτε Θεού. Νυχτοπτερίτες: Ο Ρόιντ Έρις, κυβερνήτης του αστρόπλοιου «Νυχτοπτερίτης» και οι εννιά επιβαίνοντες επιστήμονες, ξεκινούν για ένα διαστρικό ταξίδι πέντε εβδομάδων περίπου, προκειμένου να ανακαλύψουν μια χαμένη, μεγαλοπρεπή φυλή του διαστήματος, τους Βόλκριν. Οι επιστήμονες μπορούν μονάχα να ακούν τη φωνή του κυβερνήτη, ή να βλέπουν το ολο-γραφικό φάσμα του όποτε ο ίδιος το επιθυμεί. Αυτό δημιουργεί δυσφορία στους επιστήμονες. Ο ίδιος, δείχνει να έχει μάτια και αυτιά παντού μέσα στο σκάφος. Μετά από δύο εβδομάδες, οι εννιά επιβαίνοντες νιώθουν πλέον ανία και νευρικότητα, καθώς ο γνωστός άγνωστος κυβερνήτης δεν έχει εμφανιστεί ακόμα στο πλήρωμα του σκάφους αυτοπροσώπως. Σύντομα οι επιστήμονες θα αρχίσουν να τρομοκρατούνται, αναλογιζόμενοι τις πιθανές προθέσεις του κυβερνήτη για τους ίδιους από τα συμφραζόμενά του. Η κατάσταση θα γίνει πλέον ανεξέλεγκτη όταν θα αρχίσουν οι απειλές εκατέρωθεν, ενώ η αρχή του τέλους θα έρθει όταν, έπειτα από μια λογομαχία του κυβερνήτη με τους επιστήμονες, το κεφάλι ενός εξ αυτών θα εκραγεί μπροστά σε όλους. Λίγο αργότερα, άλλοι δύο επιστήμονες αγνοούνται μυστηριωδώς. Και οι τρεις τους, νεκρός και αγνοούμενοι, είχαν ένα κοινό. Θανάσιμο… Παράκαμψη: Η λέμβος του Καμπαράτζιαν πλέει στα καταπράσινα νερά μιας από τις πολλές λίμνες του πλανήτη Γκρότολ, καθώς επιστρέφει από την αποστολή στις Μεγάλες Λίμνες: την αναζήτηση σπειρόλιθων. Οι υπόλοιποι τρεις συνεπιβαίνοντες στη βάρκα φορούν τις γκρίζες φόρμες εργασίας, ενώ στο πίσω μέρος του κρανίου τους υπάρχει μια ατσάλινη πλακέτα. Οι τρεις νεκροβάτες δεν έχουν ανθρώπινες αισθήσεις εδώ και πολύ καιρό. Είναι νεκροί.

Ο Καμπαράτζιαν όμως, μπορεί να δει με τα μάτια τους και να ακούσει με τα αυτιά τους, χρησιμοποιώντας το νεκροχειριστήριο. Είναι χειριστής νεκροβατών. Αφήνει τους νεκροβάτες του στις ξύλινες κουκέτες τους δίπλα στο ποτάμι και επιστρέφει στον καταυλισμό. Πηγαίνει κατευθείαν στο πανδοχείο να πιει λίγο κρασί και να χαλαρώσει από την κούραση της δουλειάς. Εκεί θα μπει λίγο αργότερα ο Μπάρτλινγκ με τους μπράβους του, ο οποίος μισεί θανάσιμα τους χειριστές νεκροβατών, και θα ανακοινώσει σε όλους τους θαμώνες ότι από την επόμενη μέρα αναλαμβάνει τα ηνία της εταιρίας εξόρυξης σπερόλιθων, για την οποία εργάζεται ο Καμπαράτζιαν. Το μέλλον του Καμπαράτζιαν φαντάζει πλέον εξαιρετικά δυσοίωνο στην εταιρία. Σαν ύστατη προσπάθεια για να μην εκδιωχθεί από την εταιρία, αποφασίζει να βγει έξω και να μαζέψει όσο περισσότερους σπειρόλιθους μπορεί, είτε για να τους περάσει λαθραία σε άλλους πλανήτες, είτε μπας και καταφέρει να εξαγοράσει αυτός την εταιρία. Μαζί με το συνεργάτη του τον Κόχραν και τους νεκροφάγους τους, ξεκινάνε με τη λέμβο τους για τις υπόγειες σπηλιές, κάτω από το ποτάμι, εκεί όπου πρόσφατα ο Καμπαράτζιαν εντόπισε μεγάλα κοιτάσματα σπειρόλιθων. Η δύσκολη κατάβαση στις σκοτεινές σπηλιές δεν είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχουν αυτή τη νύχτα. Σύντομα ένας μεγαλύτερος τρόμος θα τους επισκεφτεί, εκεί κάτω στα σκοτεινά υπόγεια…

«Η ζωή είναι πιο γλυκιά όταν ο θάνατος είναι κοντά.» Σαββατοκύριακο σε εμπόλεμη ζώνη: Σάββατο πρωί. Το ελικόπτερο με τη διμοιρία που έχει αποστολή να ψάξει τους Κόνκομ μέσα στα δάση, προσγειώνεται σ’ ένα βραχώδες ξέφωτο περικυκλωμένο από αειθαλή δέντρα. Εδώ και πενήντα χρόνια δε γίνονται πραγματικοί πόλεμοι. Αν κάποιος επιθυμεί να πολεμήσει, θα πρέπει να πληρώσει. Μπορεί να επιλέξει την τοποθεσία του πολέμου μεταξύ βουνών, ζούγκλας ή δρόμων της πόλης. Κάθε πόλεμος κρατάει για ένα Σαββατοκύριακο. Η διμοιρία μπαίνει στο δάσος. Παντού πτώματα σε αποσύνθεση, πυροβολισμοί, κραυγές αγωνίας και τρόμου, ελεύθεροι σκοπευτές. Ο Άντριου Μπερτς, ένα από τα μέλη της διμοιρίας, δεν αντέχει και ξεσπάει σε κλάματα. Έντρομος διαπιστώνει ότι αρχίζει και ερεθίζεται όσο περισσότερους νεκρούς βλέπει. Φοβάται όμως να σκοτώσει, αλλά πρέπει να το κάνει για να πάρει μπόνους για την επόμενη μάχη και ίσως μια καλύτερη θέση στην ιεραρχία της μάχης. Λίγο αργότερα, η διαστροφικότητά του θα φτάσει σε τελείως ανεξέλεγκτο σημείο… Μια ιστορία με ιδιαίτερα σκληρό φινάλε, άμεσο επακόλουθο όταν η φρίκη του πολέμου μετατρέπεται σε σπορ…

η ποίηση παίρνει τη λογική και την κάνει συναίσθημα προκειμένου να μην παραμείνει ένα πεζό κείμενο

Δημήτρης Μπονόβας

Μπορείς να καταλάβεις αμέσως ότι πρόκειται για ένα άτομο που μπορεί να χειρίζεται αρκετά καλά τη γλώσσα και γνωρίζει τα τερτίπια της. Την πιάνει και την πλάθει όπως αυτός θέλει. Τη φέρνει στα μέτρα του και τη σερβίρει με έναν τρόπο πολύπλοκο αλλά και εξαιρετικά απλό ταυτόχρονα. Στην ποιητική συλλογή “Μυθιστορείν” ο Αντρέας Πολυκάρπου μας παρουσιάζει δύσκολες έννοιες, χωρίς όμως να μας δυσκολεύει. Μας πηγαίνει από τον Τειρεσία μέχρι τον Άη Νικόλα και πάλι πίσω, μέσα από μια σειρά ποιημάτων που περιλαμβάνουν αρκετές αναφορές σε σημαντικά πρόσωπα και γεγονότα, προσπαθώντας έτσι, κατά τη γνώμη του γράφοντος, να δημιουργήσει συνδέσεις με τα λεγόμενά του και να τα κάνει πιο εύκολα κατανοητά στον αναγνώστη. Το “Μυθιστορείν” είναι ένα από τα καλά βιβλία ποίησης που έπεσαν στα χέρια μου το τελευταίο διάστημα. Και αυτό γιατί το διάβασα άκρως ευχάριστα και απρόσκοπτα από την πρώτη μέχρι και την τελευταία του σελίδα. Έτσι, αποφάσισα να “ανακρίνω” σήμερα τον Αντρέα, για να μάθω περισσότερα για αυτή του την προσπάθεια, αλλά και να γνωρίσω καλύτερα το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τους στίχους. Γιατί οποιοδήποτε καλλιτεχνικό δημιούργημα αποκτά πιο βαθύ νόημα όταν μαθαίνεις τις καταστάσεις που οδήγησαν σε αυτό.

– Εσύ ποιες θυμάσαι ψυχές; – Καμιά δεν θυμάμαι ψυχή.

– Εσύ για ποιες ψυχές θα κλάψεις; – Καμιάς ψυχής η θύμηση, δεν με θλίβει.

– Εσύ για ποιες κοχλάζεις κόλλυβα ψυχές; – Για καμιά, δεν μάζεψα στάχυα, ψυχή. Μόνο για σένα ψυχή μου που ακόμα δεν χόρτασες το Αυγουστιάτικο πένθος. Μόνο για σένα. Απόσπασμα Ανδρέας Πολυκάρπου, «Των ψυχών η μέρα»

ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ

Ποιος πίνακας ζωγραφικής συγκλόνισε τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και χρησιμοποιήθηκε αργότερα σε ένα από τα έργα του;

Σοφία Αθανασοπούλου

Αναστασία Ελευθεριάδου

Να βλέπετε τη ζωή με θάρρος, να βάζετε στόχους και να παλεύετε γι' αυτούς κι αν αποτύχετε, να μην το βάζετε κάτω. Να μαθαίνετε από τα λάθη σας. Να μη μιζεριάζετε, να είστε αισιόδοξα και χαρούμενα. Ο δρόμος της ζωής έχει εμπόδια και δυσκολίες, δεν το βάζουμε όμως κάτω, τα ξεπερνάμε, γιατί πίσω από κάθε εμπόδιο είναι κρυμμένη μια χαρά.

Αυτά είναι κάποια από τα λόγια της Στέλλας στα εγγόνια της, "ζυμωμένα" μέσα από την πείρα της ζωής της και ήταν πραγματικά σα να την ζωγράφιζε. Και αν είχε η ζωή της δυσκολίες, εμπόδια, πόνο, και αν μετρούσε απουσίες και δάκρυα, είχε όμως και ένα μεγαλείο ψυχής μέσα από την απλότητά της! Η Στέλλα, μικρό κορίτσι ακόμα, βιώνει τον ξεριζωμό από τη Ρωσία, αφήνει πίσω πατέρα και αδερφό αγνοούμενους και ακολουθεί την υπόλοιπη οικογένεια στην Ελλάδα. Για την οικογένειά της είχε προηγηθεί και άλλος ξεριζωμός, από τον Πόντο στη Ρωσία. Στην Ελλάδα την περιμένουν δύσκολα χρόνια, χρόνια πολέμου, κατοχής. Ακολουθεί ο εμφύλιος και οι απώλειες αγαπημένων ανθρώπων, αλλά η αγάπη της για τη ζωή και το ψυχικό σθένος που τη χαρακτηρίζει, κάνει όσους ζήσουν δίπλα της να αισθάνονται τυχεροί που την έχουν, παίρνοντας δύναμη από την παρουσία της. Θα παντρευτεί και θα ζήσει με αγάπη αποκτώντας πέντε παιδιά και πολλά εγγόνια. "Βράχος" στα δύσκολα, με ηρεμία και σύνεση θα τα αντιμετωπίσει όλα (και αυτά που την ξεπερνούν),σκορπώντας σιγουριά και αγάπη στο πέρασμά της. Τα ήθη και έθιμα της εποχής δίνονται μέσα από την καθημερινότητα αυτών των απλών ανθρώπων, των ανθρώπων του χωριού, της γειτονιάς, που η ζωή τους αναπαμό δεν είχε. Μια αληθινή ιστορία, η ζωή της μητέρας της συγγραφέως, που πολλές φορές μου θύμισε τις ιστορίες που μου αφηγούνταν οι γιαγιάδες και οι παππούδες μου από τον δικό τους ξεριζωμό από τον Πόντο στην Ελλάδα. Η περιπλάνησή τους από τα ίδια ή κοντινά μέρη, τόσο ίδια. Σε πολλά σημεία του βιβλίου "θολώνουν" τα μάτια, τα συναισθήματα γεννιούνται αβίαστα με απλή γραφή που απλά σε συγκινεί! Είναι πραγματικά μια ωδή της συγγραφέως για το μεγαλείο του ανθρώπου που λυγίζει μόνο μπροστά στο θάνατο!

Καστελόριζο

Αγγελίνα Παπαθανασίου

A Παλαιόκαστρο Το Παλαιόκαστρο είναι το αρχαιότερο και πιο σημαντικό μνημείο του Καστελόριζου. Είναι χτισμένο στην κορυφή του λόφου Bίγλα, στα ερείπια της αρχαίας δωρικής ακρόπολης που χτίστηκε γύρω στον 3ο αιώνα π.Χ.

Αρχαιολογικό Μουσείο Καστελόριζου Το Αρχαιολογικό Μουσείο Καστελόριζου στεγάζεται από το 1984 στο "Κονάκι" που αποτελεί τμήμα του μεσαιωνικού Κάστρου του Αγ. Νικολάου.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο θαλάσσιο σπήλαιο της Ελλάδας κι ένα από τα πιο εντυπωσιακά και ομορφότερα μνημεία της φύσης στη Μεσόγειο. Γνωστή ως "Σπηλιά του Παραστά" ή Φώκιαλη, εντυπωσιάζει με τον τεράστιο θόλο, τους σταλακτίτες που αναδεικνύονται από τις ακτίνες του ήλιου, και τα καταγάλανα βαθιά νερά. Η σπηλιά ολόκληρη παίρνει ένα παράξενο γαλάζιο χρώμα.

Γαλάζια Σπηλιά

Γαλάζια Σπηλιά

Το μήκος του σπηλαίου εσωτερικά είναι 75 μέτρα, το πλάτος του 40 μέτρα και το ύψος του φτάνει τα 35 μέτρα. Η σπηλιά φιλοξενεί μια οικογένεια από φώκιες Monachus Monachus, ενώ μέσα στη σπηλιά φωλιάζουν χιλιάδες πολύχρωμα αγριοπερίστερα.

Η πιο γνωστή νησίδα, η Ρω, που βρίσκεται στα δυτικά του νησιού. Η νησίδα έχει κι άλλα ονόματα. Άγιος Γεώργιος, Ρώγη ή Ρόπη. Φυσικά όλοι τη γνωρίζουμε με το όνομα Ρω εξαιτίας της Δέσποινας Αχλαδιώτη.

Νησίδες Άλλη μια μικρή νησίδα είναι η Στρογγυλή ή Στρογγύλη. Στη νότια πλευρά του νησιού υπάρχει ο φάρος και ο ναός του Αγίου Νικολάου που χτίστηκε το 2014.

Χαρά Δελλή

Σημασία είχε πως εκείνη δεν επρόκειτο να ζήσει κάνοντας υπομονή ούτε απολαμβάνοντας μισές ευτυχίες μέσα από παράλληλες ζωές.

Ένα ένα, τα συναισθήματά της είχαν αρχίσει έναν τρελό, επιθετικό χορό. Ντροπή, απόγνωση, θυμός, μίσος! Μίσος γι’ αυτόν που πριν από λίγο λυπόταν.

Ναντίνα Κυριαζή

Δημήτρης Μπουζάρας

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Σταμάτα! Μην προχωρήσεις άλλο. Εδώ μένει η μάγισσα Λουίζα. Θέλεις να σε μεταμορφώσει σε βάτραχο; Του φώναξαν. Διαβάζοντας το νέο βιβλίο της Τζένης Κουτσοδημητροπούλου «Η μάγισσα Λουίζα και οι 32 γάτες» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σκέφτηκα πόσο εύκολα μπορεί να οδηγηθεί κάποιος σε λάθος συμπεράσματα για ανθρώπους που βλέπει γύρω του. Να βασιστεί σε γνώμες τρίτων και να σχηματίσει λανθασμένη εντύπωση. Πολλές φορές κρίνει κάποιον από την εξωτερική του εμφάνιση με βάση τα στερεότυπα που ισχύουν. Η Τζένη Κουτσοδημητροπούλου έγραψε μια ιστορία με χιούμορ, που δίνει τροφή για σκέψη χωρίς όμως να κουνά το δάκτυλο στα παιδιά. Μέσα από την ιστορία της που απευθύνεται σε παιδιά από 6+, η συγγραφέας αναφέρεται στη ζωοφιλία, στη διαφορετικότητα και στην αγάπη που πρέπει να προσφέρουμε απλόχερα στους γύρω μας. Ιδιαίτερη και η εικονογράφηση της Πετρούλας Κρίγκου, που δημιούργησε μια υπέροχη μάγισσα που θα τη λατρέψουν οι αναγνώστες του βιβλίου. Στο τέλος της ιστορίας, οι μικροί αναγνώστες μπορούν να βρουν παιχνίδια και διάφορες εκπαιδευτικές δραστηριότητες πάνω στην ιστορία που διάβασαν. Η Μάγισσα Λουίζα ζει μόνη της συντροφιά με το γάτο της, τον Φλοκάτο, σε μια πόλη, τη Στρογγύλη. Μια μέρα, μετακομίζει σε αυτήν την πόλη ο Τίμος με την οικογένειά του και τη γάτα του, τη Φρειδερίκη. Η γάτα του εξαφανίζεται και ο Τίμος την ψάχνει παντού αλλά μάταια. Αποφασίζει να πάει και στο σπίτι της μάγισσας παρ' όλο που όλα τα παιδιά της Στρογγύλης τον συμβουλεύουν να μην το κάνει. Εκείνος όμως δε φοβάται τη μάγισσα. Θέλει να βρει τη γάτα του και θα κάνει τα πάντα για αυτό. Όταν θα του ανοίξει την πόρτα του σπιτιού της η μάγισσα Λουίζα, ο Τίμος δε θα πιστεύει στα μάτια του με αυτά που βλέπει…

Αγγελίνα Παπαθανασίου

«Γελάς τώρα, έτσι; Πριν ήσουν κατσούφα. Είδες τι μπορεί να κάνει η μουσική;» «Ή ένας φίλος…» συμπλήρωσε η Ρόμι. «Επίτηδες το έκανες. Το κατάλαβα». «Να δοκιμάσουμε μαζί τώρα;» ρώτησε το σκιουράκι. Έτσι κι έγινε. Τα δυο παιδιά τραγουδούσαν μαζί, μιλούσαν, γελούσαν με την ψυχή τους ώρα πολλή.

Κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό το νέο βιβλίο της συγγραφέως Δελίνας Βασιλειάδη με τίτλο «Ρόμι και Μιράντα» από τις εκδόσεις Μ. Σιδέρη. Πολύ πριν αφεθώ στην ανάγνωση ενός παιδικού βιβλίου, αυτό που κάνω πρώτα απ' όλα είναι να ξεφυλλίζω τις σελίδες του κοιτώντας την εικονογράφηση. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, έμεινα αρκετή ώρα σε κάθε εικόνα του. Δημιουργός των εικόνων, η Λουίζα Καραγεωργίου. Η εικονογράφηση του βιβλίου προσφέρει στον αναγνώστη μια αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης. Δένει απόλυτα με το κείμενο της συγγραφέως και δημιουργείται ένα όμορφο αποτέλεσμα. Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω κείμενο της Δελίνας Βασιλειάδη. Κάθε φορά με ξαφνιάζει ευχάριστα. Το νέο της βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά από 4+. Διαβάζοντας την ιστορία θα ανακαλύψετε πολλά μηνύματα κρυμμένα ανάμεσα στις λέξεις. Μια ιστορία που αναφέρεται στη διαφορετικότητα, τη φιλία και την αγάπη. Η συγγραφέας δίνει τροφή για σκέψη και αφορμή για συζητήσεις με τους μικρούς αναγνώστες πάνω στα θέματα που ανέφερα πιο πάνω. Αυτό που έχει σημασία στη ζωή είναι η αγάπη. Η αληθινή αγάπη, που προσφέρεται απλόχερα και κάνει τον κόσμο καλύτερο και ομορφότερο. Αυτό το γνωρίζει καλά η συγγραφέας και φροντίζει, με τη βοήθεια των ηρώων της, να περνάει το μήνυμα της αγάπης στους αναγνώστες της. Θα αγαπήσετε τους ήρωές της, τη Ρόμι και τη Μιράντα (μια ελεφαντίνα και μια σκιουρίνα) οι οποίες θα αποδείξουν ότι η αγάπη είναι τόσο δυνατή που καμιά δυσκολία δεν είναι αξεπέραστη μπροστά της. Στο βιβλίο, οι μικροί αναγνώστες θα βρουν και διάφορες δραστηριότητες.

Αγγελική Δαφτσίδου

Τόσο καιρό προσπαθούσα να αποφύγω τη Φρέγια, μην τυχόν αφήσω τα συναισθήματά μου να επηρεάσουν τις ισορροπίες τις δικές μου, του σπιτιού, του κήπου και χωρίς να το περιμένω βρισκόμουν ένα βήμα από το να συνεργάζομαι στενά μαζί της, ποιος ξέρει για πόσο καιρό. Ένιωθα πως ο έρωτας είχε στήσει γαϊτανάκι γύρω μου. Ποιος είπε πως αν αναβάλλεις το ραντεβού σου μαζί του, εκείνος θα μείνει έξω από τη ζωή σου; Κάποιος εκεί ψηλά γελούσε με την υπεροψία μου.

ΠΙΚΡΟΣ

ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ

Δήμητρα Μπαρδάνη

Κωνσταντίνα Μόσχου

Ο άνθρωπος αλλάζει όταν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Του έφτανε όμως που ξάπλωναν γυμνοί μέσα στα άδεια καλοκαιρινά μεσημέρια της Θεσσαλονίκης. Πίσω από τις κατεβασμένες γρίλιες, τα πνεύματά τους δροσίζονταν από τη λαχανιασμένη ανάσα της Τσιμισκή. Του αρκούσε που τα βράδια έκαναν μακρινές βόλτες πάνω στο ζουμερό κορμί της πόλης, περνώντας από ξακουστά σοκάκια που γοήτευαν τους περαστικούς με την καλά κρυμμένη νοσταλγία τους για αφηγήσεις που δεν βρήκαν το ανάλογο αντίκρισμα σε λογοτεχνικές κουβέντες.

Τριαντάφυλλος Ζέλιος

Λατρεύω να παθιάζομαι και να δίνω όλο μου τον εαυτό σε δραστηριότητες που μου χαρίζουν στο τέλος της ημέρας ένα πλατύ χαμόγελο.

Νάντια Κίσκα

συνέντευξη

Αγγελίνα Παπαθανασίου

When I feel happy, I make crazy dreams and wishes too but I am not sure if they can come true. Όταν είμαι ευτυχισμένος κάνω όνειρα τρελά.

Χαρά Ξένου

Σπύρος Παπαλέξης

Ελισάβετ Κόλλια

σ υ ν έ ν τ ε υ ξ η

Χαρά Δελλή

Ανάσες γνώσης Καλοκαίρι έρχεται. Πώς να κλειστείς σε τέσσερις τοίχους; Σας έχουμε προτάσεις διακοπών που έχουν προνοήσει για το πρόβλημα αυτό, προσφέροντας ανάσες γνώσης με ανοιχτές βιβλιοθήκες. Οι βιβλιοθήκες του δρόμου είναι μικρά, ξύλινα σπίτια γεμάτα βιβλία, προσιτά σε όλους. Ο καθένας μπορεί να ανοίξει την πόρτα των σπιτιών αυτών και να δανειστεί ένα βιβλίο, με την προϋπόθεση να το επιστρέψει ή να το αντικαταστήσει με ένα άλλο. Η μικρή ανοιχτή βιβλιοθήκη σκοπό έχει την προώθηση της ανάγνωσης και του πολιτισμού, την ενθάρρυνση των πολιτών να μοιράζονται τα βιβλία που αγαπούν και να ανταλλάσσουν απόψεις και εμπειρίες ανάγνωσης. Είναι πολλά μικρά κέντρα διάχυσης της γνώσης και συγχρόνως, κοινωνικοποίησης των ανθρώπων αλλά και των γενεών.

Φώτης Σκουρλέτης

Δημήτρης Μπονόβας

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Με την ποιητική του συλλογή με τίτλο “Φαντάσματα”, ο Φώτης Σκουρλέτης μας εισάγει στη σκοτεινή πλευρά των σκέψεών του, μας μιλάει για δύσκολες στιγμές και μαύρα όνειρα – όπως άλλωστε αναφέρει και στην πρώτη σελίδα του βιβλίου. Σήμερα, είναι μαζί μας για να μας αναλύσει το πώς έφθασε ως εκεί αλλά και να μας μιλήσει γενικά για τον εαυτό του και τις βλέψεις του ως καλλιτέχνης.

Ανακάλυψα όλα αυτά που ποθούσα. Ανακάλυψα ότι ποτέ δε θα τα αποκτήσω. Ανακάλυψα πως είμαι μόνος.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Το 1997 η Θεσσαλονίκη ανακηρύχτηκε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, ενώ το 2014 κέρδισε τον τίτλο της Πρωτεύουσας Νεολαίας της Ευρώπης. Θεωρείται το πιο σημαντικό διοικητικό, πολιτιστικό και επιχειρηματικό κέντρο στη Βόρεια Ελλάδα. Φημίζεται επίσης για το καλό φαγητό. Οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της πόλης έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν μια βόλτα κατά μήκος της παραλίας, η οποία είναι περίπου πέντε χιλιόμετρα σε μήκος από το Μέγαρο Μουσικής ως το λιμάνι. Το παραλιακό μέτωπο περιλαμβάνει 12 θεματικά πάρκα. Σε αυτό το ταξίδι θα γνωρίσουμε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα μουσεία της πόλης, τον Λευκό Πύργο, θα περπατήσουμε στη Νέα Παραλία, θα επισκεφτούμε την Αγορά Μοδιάνο και φυσικά θα σας παρουσιάσουμε τα βιβλία που επιλέξαμε για σας, με φόντο την πανέμορφη Θεσσαλονίκη.

ν άλωση της η τ ά τ ε μ α ν ώ ι τηκε το 15ο α σ ί τ χ ς ση του υπήρχε ο έ γ θ ρ ύ η Π τ Σ ς ό . κ 0 υ 3 ε 4 Λ 1 Ο Οθωμανούς το ς υ ο τ σαλονίκης, σ ό ε π Θ α ς ς η η τ κ ί ς ν η ο σ λ ω α Θεσσ ζαντινής οχύρ υ β ς η τ ς ο γ ρ ο τείχος της ύ τ π ε ς σ ο ύ ρ ο ε τ τ ν ό α ι ν α υ λ σ α π τολικό τείχος α ν α ο ου θαλάσσιου τ τ υ ο ο ρ π κ ά ο ί ό ε κ μ ι η λ σ ο τ στο ελούσε το ανα τ ο π α ς ο γ ρ ύ Π ι τρίτος στο α κ ο ρ κ ά ό κ ι θάλασσας. Ο τ ς ένας στο δυ ο λ λ ά ε χ ρ ή π υ τείχους, τη νέα ι ε ζ ά γ ε τ σ . ο ς σ ο ε γ μ ρ ενδιά ο Λευκός Πύ 8 0 0 2 υ ο ί ρ β μ ε εποχή της τ π ν ε η Σ τ 5 ό π ς α ι τ η κ ό ί π Α ά τη Θεσσαλον ρ ο φ α υ ο π η σ ε μας. Η έκθεση ς ε ρ έ μ ς ι μόνιμη έκθ τ ι ς πόλης, /15 π.Χ. μέχρ η 6 τ 1 3 ς α ο ί τ ρ ο ς τ η σ τ ι ς ς ίδρυσή ρόπο όψεις τη τ ό κ ι τ π ο ν παρουσία υ σ ή κ ε ι μ ρ ο ι τ ε σ ζ ι ά ι η σ τ υ σ ο παρ ίωνη, αδιάσπα α ρ κ α μ η ι ε ν ί που τη διακρ της.

Ελληνικό Φαρμακευτικό Μουσείο Μέσα από τα εκθέματα του πρώτου Ελληνικού Φαρμακευτικού Μουσείου τονίζεται ο πολύπλευρος και σημαντικός κοινωνικός ρόλος που επιτελεί ο Έλληνας Φαρμακοποιός, η εξέλιξη της Φαρμακευτικής Επιστήμης και η συνεισφορά του σ' αυτήν,

Το Μουσείο Βαλκανικών Πολέμων δημιουργήθηκε το 1999. Στο μουσείο εκτίθενται πίνακες, λιθογραφίες, χάρτες, φωτογραφίες, ξίφη, παράσημα, όπλα, στολές, και άλλα κειμήλια του ελληνικού, του τουρκικού, του βουλγαρικού, του σερβικού, του μαυροβουνιώτικου και του ρουμανικού στρατού. Τα κειμήλια εκτίθενται στο ισόγειο του κτιρίου, σε προθήκες, αφιερωμένες σε κάθε στρατιωτική δύναμη χωριστά.

Αγορά Μοδιάνο Πρόκειται για μια κλειστή αγορά, η κατασκευή της οποίας ξεκίνησε το 1922 και ολοκληρώθηκε το 1930 από τον αρχιτέκτονα Ελί Μοδιάνο. Λαδάδικα Η ονομασία προέρχεται από τα μαγαζιά που υπήρχαν στην περιοχή πολύ παλιότερα και πουλούσαν τρόφιμα, λάδι, και διάφορα προϊόντα λαδιού. Η όλη περιοχή χρησιμοποιούνταν σαν κεντρική αγορά και παζάρι κατά την διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας αλλά και νωρίτερα.

Αγγελική Δαφτσίδου omm!» ητας.

K , n i e l Hund η τρυφερότ με κακία, με m m o α όσ «K υλάκι. δόν με μια δ ωμένη πάντ he Schwein!» κ σ ο τ χε ic ειπ υν ηή ια, ήμο ndlein, ja?» Σ ία. Μια λέξη Scheiβ – Jud ανε ανάπηρ π’ ν ό ρ χ Για tes Hu μουν η Εβρα us, Jude!» « τη μου με λέγ ερισσότερο α ρίς u g n i e π χω Ra st ι, ή λά «Du bi όνια και πάλ πρόσωπο. « ω απ’ την π λάχιστον όχι τους άλλους ίσ ν ο ου χρ ιν, για αν φτυσιά στ ε γνώριζαν, π π’ τα δύο – τ α πλησιάσου ρ π ο ι Π σ ίποτε α ρόπο ν ι που μ ροφή, . αποστ ηβεία, οι λίγο δεν ήμουν τ ουν με ποιο τ ους ο φόβος υ τ ρ φ ο Στην ε , παρόλο π ς που δεν ξέ νίξει ο ίδιος α π α τους χαζούλ ς ανθρώπου ν του όλους

Δήμητρα Μπαρδάνη

Επιμύθιο. Ένας ανέκδοτος ποιητής γράφει στην εκδούσα αρχή της ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Το εξώφυλλο των εκδόσεων Βακχικόν, ξεκούραστο, ουράνιο, με το χελιδονοπεντάγραμμο. Ρομαντικό τόσο όσο και η ποιήτριά μας. Η ποιητική ανθολογία της Βαρβάρας Καγιούλη. Δεν έχω ξαναδιαβάσει τόσο όμορφα ποιήματα, τόσο μεγάλα ποιήματα με τέτοιο υπέροχο περιεχόμενο από νέους ποιητές! Η Βαρβάρα Καγιούλη μπορεί και κυβερνάει τις τεράστιες ποιητικές προτάσεις της χωρίς να χάσει ούτε το μέτρο, ούτε την μουσικότητα. Χρησιμοποιεί όμορφες λέξεις και παίρνει τα θέματά της από τη ζωή και την κοινωνία ειδικότερα. Τη συγκινεί και την αγανακτεί καθετί το ανθρώπινο, ιδιαιτέρα οι παλιές εποχές, που τις παρουσιάζει με γνώση, μελαγχολική διάθεση και νοσταλγία, σα να της έζησε από πρώτο χέρι! Τα τεράστια ποιήματα της είναι τεράστιοι πίνακες ζωγραφικής, θαρρείς, διαβάζοντας είναι σα να περπατάς σε αίθουσα όπου υπάρχει έκθεση ζωγραφικής εξαιρετικής τέχνης. Δεν την αφήνει ασυγκίνητη και η σημερινή κατάντια του ανθρώπου, ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις, όπου η μιζέρια, η φτώχεια, η παλιανθρωπιά και η αδιαφορία συγκρούονται καθημερινά. Το αρχαίο κάλλος τη συνεπαίρνει και την κάνει να λυπάται που φτάσαμε σήμερα να έχουμε μόνο... παρελθόν. Μέσα απ' όλη την ποιητική της προσπάθεια, δεν παύει να θυμίζει ότι ο άνθρωπος μπορεί ν' αλλάξει αν το θελήσει, πάντα υπάρχει χρόνος. Μοναδικό το «θρόϊσμα» από το περιβόλι του ουρανού.

Μαρία Σάντα

Γεώργιος Ιακωβίδης Ο ζωγράφος της παιδικής ηλικίας

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Απόψε έχει πανσέληνο, σιδερένιε στρατιώτη! Άφησέ το της να σε αγγίξει και... ποιος ξέρει; Ίσως γίνεις το βιβλίο που τόσο επιθυμείς!

Παντοτινή αγάπη!

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Λιγοψυχούσε το κορμί μου στα χάδια του και εκεί που χαλάρωναν την αντίσταση οι μύες μου, σαν καμπάνα ανάστασης ηχούσαν στα αυτιά μου τα λόγια της Λούλας. «Κοίτα να μην χάσεις τη παρθενιά σου πριν από το στεφάνι, αυτή είναι η προίκα σου. Από τη μέση και πάνω μόνο!

Κωνσταντίνος Παυλικιάνης

Αγγελίνα Παπαθανασίου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Φιλοξενούμε τον ποιητή και συγγραφέα Κωνσταντίνο Παυλικιάνη με αφορμή το βιβλίο του "Ο άνθρωπος που γύρισε από τη Ρώμη" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις.

Χαρά Δελλή

Δήμητρα Μπαρδάνη

«Ματωμένη Θάλασσα» Ο κόσμος πλημμύρισε, βομβαρδισμένος, Ο θεός ψάχνει να σώσει τον Από τις εκδόσεις Ελκυστής έχουμε μια πολύ καλή ποιητική ανθολογία του Αντρέα Σαλβάρη, Νώε. Ο Νώε αναζητά ο οποίος γεννήθηκε στην Κορυτσά, σπούδασε κιβωτό. Κιβωτός από στα Τίρανα και μένει στη Θεσσαλονίκη. Νοσταλγός της μάνας-πατρίδας και της φέρετρα γέρνει. ομορφιάς της, δεν της ρίχνει άδικο για το φευγιό του. Μέσα από τον ποιητικό του, ελεύθερο Πλεύση στη ματωμένη στίχο, βλέπουμε την εσωτερική ομορφιά του θάλασσα. Στις κατοικίες του ποιητή, που μας δίνει εικόνες μοναδικές της τέχνης του. Άδη καταριέται την μέρα Η απόδοση στα Ελληνικά από τον Ηλία Τσέχο, μας έκανε τυχερούς στο να απολαύσουμε τα που γεννήθηκε. ωραία ποιήματα του Σαλβάρη. Φως, αγάπη, χρώματα, εικόνα, συναισθήματα, και μαστοριά Ο Νώε, σαν χάρος –καράβι. του μεταφραστή, δένουν ταιριαστά κι Καταδικάζω τον αόμματο αγαπημένα. Η ελευθερία του λόγου στη μετάφραση έδεσε κόσμο. Καταδικάζω τον μοναδικά και δεν είναι εύκολο να γίνει αυτό από τη μια γλώσσα στην άλλη. Στην περίπτωσή μας κούφιο κόσμο. πέτυχε. Στο θεό το τελευταίο Νομίζω ότι το δίδυμο ποιητής και μεταφραστής θα μπορούσε να μας χαρίσει με το ταλέντο του γράμμα μου, γραμμένο με και πεζογραφήματα του Σαλβάρη - τα περιμένουμε. αίμα παιδιών. Ένα απόσπασμα μας επιβεβαιώνει τα Θεέ μου, έχεις Θεό; παραπάνω.

Χρειάζεται πολλή απελπισία δυσαρέσκεια και απογοήτευση για να γράψεις λίγα καλά ποιήματα. δεν μπορεί ο καθένας ούτε να την γράψει ούτε να την διαβάσει.

Charles Bukowski

Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

απώλεια

Η Clare Mackintosh στην Ελλάδα Κωνσταντίνα Μόσχου

2ο Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας

Κωνσταντίνα Μόσχου

Αθηνά Πετούλη

Συνέντευξη

Εκδήλωση Mamaya - Λυκόφως στην Αθήνα Νάντια Κίσκα

Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

«Ονειρεύεσαι τους νεκρούς, αγάπη μου;» «Τους βλέπω μπροστά μου, μαμά.»

Καλλιόπη Παπουτσή

Αγγελίνα Παπαθανασίου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Αρκεί μια στιγμή χαράς, λύπης, θυμού για να αλλάξει την πορεία της ζωής μας; Πολλές φορές είναι αρκετά ακόμα και λίγα λεπτά για να ανατρέψουν αυτά που γνωρίζαμε ή για να ανακαλύψουμε αυτά που δε γνωρίζαμε για τον εαυτό μας, την οικογένειά μας, τους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που μένουν ανεξίτηλες στο μυαλό και την ψυχή μας.

Παρουσίαση Η Αυτοκρατορία του Φεγγαριού ΙΙΙ: Ο Πυρσός της Ελπίδας στην Αθήνα Νάντια Κίσκα

Δημήτρης Μπουζάρας

Ubuntu

Σηκώθηκε, την πλησίασε και τύλιξε το αδύνατο σώμα της με τα χέρια του. Η γυναίκα, σαν να περίμενε αυτή την κίνηση, κούρνιασε στην αγκαλιά του. Κι ενώ της χάιδευε τα καστανά μαλλιά, της είπε εκείνο που είχε ακούσει πολλές φορές στη ζωή του: «Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει».

Δήμητρα Μπαρδάνη

Ανάμεσα στο μύθο, στην ιστορία, στο δοκίμιο και στην αλήθεια, ξεκινάει ο αναγνώστης το «Της αύρας το ταξίδι» και φτάνοντας ως το τέλος, δεν έχει χάσει τίποτα, αντίθετα, έχει κερδίσει πάρα πολλά, μέσα σ' αυτό το πλούσιο λεξιλόγιο και την πλούσια λογοτεχνική γραφή του Αλέξανδρου Αβατάγγελου. Γνώστης και ενημερωμένος, μπορεί άνετα να φροντίσει ν' απαντηθούν τα τυχόν ερωτήματά μας. Μ' ένα γλυκό σπρώξιμο, ο συγγραφέας μας ανοίγει την πόρτα και το δρόμο ώστε κι εμείς ν’ αγαπήσουμε το γράψιμο, ν' αγωνιστούμε και να πετύχουμε ένα συγγραφικό έργο προς τιμή δική μας, αλλά και της κοινωνίας μας.

«Η Ελληνική φιλοσοφία μας διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι το μόνο από τα ζώντα πλάσματα στη γη, που του δόθηκε η ευλογία και η κατάρα να σκέφτεται και να αποφασίζει μόνος του.»

Μας βοηθάει μ' αυτό τον τρόπο το βιβλίο του ν' ανοίξουμε τα φτερά της φαντασίας μας ως τα όρια της λογικής, για μας τους ίδιους, αλλά και για τους αναγνώστες μας. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, με την βοήθεια του συγγραφέα, ένα ταξίδι οπωσδήποτε χρήσιμο. Ας σημειώσουμε σοφές κουβέντες του λογοτέχνη εκτιμώντας το έργο των αρχαίων ημών προγόνων. Με την βοήθεια του Αλέξανδρου Αβατάγγελου, της αύρας το ταξίδι θα μας μείνει αξέχαστο!

Οπωσδήποτε όλοι μας ονειρευόμαστε κατά καιρούς τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, αν γινόταν να ταξιδέψουμε στο παρελθόν για να διορθώσουμε τα τότε κακώς γινόμενα.

Αν με τη γνώση του παρόντος μπορούσαμε να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας, ποια θα ήταν η εξέλιξη της ανθρωπότητας σήμερα;

Αγγελίνα Παπαθανασίου

ΛΥΩΝ

Η Λυών διαθέτει ιστορία δύο χιλιάδων ετών. Η παλιά πόλη της Λυών χτίστηκε ανάμεσα στον 15ο και 16ο αιώνα και περιλαμβάνει πολλά κτίρια γοτθικής αρχιτεκτονικής. Θα συναντήσουμε επίσης και αντίγραφο του Πύργου του Άιφελ, εξαιτίας της αντιπαράθεσης μεταξύ της Λυών και του Παρισιού. Στις 8 Δεκεμβρίου στη Λυών γιορτάζεται κάθε χρόνο "η Γιορτή των Φώτων" που είναι αφιερωμένη στη Παναγία του Φουρβιέρ. Η παράδοση αναφέρει ότι η Παναγία έσωσε την πόλη από τον αφανισμό εξαιτίας της πανώλης το 1643. Έτσι, μια μεγάλη πομπή υπό το φως των κεριών κατακλύζει τη Βασιλική της Παναγίας του Φουρβιέρ, η οποία φωταγωγείται μαζί με άλλα δημόσια κτίρια και δημιουργείται ένα μοναδικό και πολύχρωμο θέαμα.

H Βασιλική της Παναγίας του Φουρβιέρ

Μουσείο Lumiere Θέατρο Σελεστίν

Μουσείο Καλών Τεχνών

Όπερα της Λυών

Πάρκο Tete d'ore

Ηλιοβασίλεμα με θέα τον ποταμό Ροδανό

caffe Bellecour

Ελισάβετ Κόλλια

Η μεγάλη μου αγάπη είσαι εσύ, τη διαβεβαίωσε εκδηλώνοντας με θάρρος τα συναισθήματά του κι εκείνη απέμεινε σαστισμένη να τον ακούει να της εξομολογείται τον έρωτά του.

Η συγγραφέας Έλενα Αντωνίου μάς έχει συνηθίσει στις ρομαντικές ιστορίες αγάπης και πάθους! Αυτή τη φορά όμως η ιστορία της δεν διαδραματίζεται στο παρόν, μας γυρίζει πίσω κάποιους αιώνες. Η ιστορία μας ξεκινά στη Βιέννη το 1775 με μια τραγωδία! Ένα εξέχον ζευγάρι της Αυστριακής Αριστοκρατίας δολοφονήθηκε χωρίς ποτέ να βρεθούν οι ένοχοι, αφήνοντας ορφανό τον τετράχρονο γιο τους. Είκοσι χρόνια μετά, ο αξιωματικός Μάρκους ερωτεύεται την πανέμορφη Άννα σε ένα χορό. Ο έρωτας που γεννιέται μεταξύ τους είναι πολύ δυνατός. Δυστυχώς όμως στο δρόμο τους παρουσιάζονται συνωμοσίες, δολοπλοκίες, παιχνίδια εξουσίας και ο πόλεμος με τους Γάλλους και τον Ναπολέοντα να απειλεί τα σύνορά τους. Τα θύματα αυτής της μάχης είναι πολλά και τα περισσότερα αθώα. Οι εχθροί που θα βρουν στο δρόμο τους πολλοί! Άλλοι φανεροί και άλλοι κρυφοί. Θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τα εμπόδια; Τι κρύβει το παρελθόν που κάποιοι κάνουν τα πάντα να μείνει κρυφό; Ποιοι θα σταθούν δίπλα τους; Η ζωή τους βρίσκεται σε κίνδυνο και η μόνη τους παρηγοριά είναι η σωτηρία του άλλου! Ενώ το μίσος γύρω τους υπερτερεί, θα καταφέρει η αγάπη να βγει νικήτρια στη μάχη αυτή; Το εξώφυλλο του βιβλίου σε κερδίζει αμέσως, καθώς εκφράζει απόλυτα αυτό που υποστηρίζει: έναν μεγάλο έρωτα που καταφέρνει να γεννηθεί στη δίνη του πολέμου. Για ακόμα μια φορά απόλαυσα τη γραφή της κυρίας Αντωνίου που κατάφερε να μου μεταφέρει όλα τα συναισθήματα των ηρώων της. Ένας άντρας που παλεύει να αποκτήσει όσα επιθυμεί για να καταλήξει με τη γυναίκα που αγαπά. Μια γυναίκα δυναμική, πεισματάρα και αποφασισμένη να παλέψει για όσα αγαπά παρά τους κινδύνους που αντιμετωπίζει. Το αγάπησα και σας το προτείνω.

ΠΩΣ Η ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ;

Σοφία Αθανασοπούλου

Tο πιο σημαντικό γεγονός για το βιβλίο και τους εκδότες που διοργανώνεται στη χώρα μας, είναι η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Η 16η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου πραγματοποιήθηκε από τις 9 ως τις 12 Μαΐου 2019 στο Διεθνές Εκθεσιακό και Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Φέτος, τιμώμενες χώρες ήταν οι Ισπανόφωνες. Οι Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών είχαν τη χαρά να βρεθούν στο χώρο της έκθεσης, παρουσιάζοντας πλούσιο φωτογραφικό υλικό για τους αγαπημένους τους αναγνώστες. Βρέθηκαν με γνωστούς και αγαπημένους συγγραφείς, μίλησαν μαζί τους, επισκέφτηκαν τα περίπτερα των εκδοτικών οίκων, ενημερώθηκαν για τις νέες κυκλοφορίες, παρακολούθησαν συζητήσεις και εκδηλώσεις. Ελπίζουμε και του χρόνου οι Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών να είναι στη Θεσσαλονίκη δίνοντας στους αναγνώστες τους μια γεύση από όσα θα λάβουν χώρα στη σημαντική αυτή έκθεση βιβλίου της χώρας μας.

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Αν με ξεχώριζε κάτι από τα άλλα παιδιά από το δημοτικό σχολείο ακόμη, ήταν η λατρεία μου για το βιβλίο. Δεν ήθελα μόνο να διαβάζω, ήθελα να τα μυρίζω, να τα ψαχουλεύω, να τα κοιτάω υπό διάφορες γωνίες, να σέρνω τα δάχτυλά μου πάνω στις σελίδες τους, να τα τοποθετώ με βάση το ύψος και το πάχος τους πάνω στα ράφια της μικρής βιβλιοθήκης μου, να ψάχνω τις ταυτότητές τους και να τις συγκρίνω.

Ναταλία Βα'ι'οπούλου

Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

Νάντια Κίσκα

Ηλίας Τσιάρας

Προτού εκφράσω την οποιαδήποτε σκέψη μου αναφορικά με τον Κόκκινο Άρη, επιτρέψτε μου να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη από τις εκδόσεις Φανταστικός Κόσμος που άργησα πάρα μα πάρα πολύ μέχρι να κάτσω να γράψω αυτό το review. Λίγο το μεταπτυχιακό βλέπετε, κάτι η διοργάνωση του Fantasmagoria, έχω και δύο παιδιά, ε δε θέλει και πολύ. Πόσο μάλλον, όταν και το ίδιο το βιβλίο δε σε βοηθάει. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Για ακόμα μια φορά, θα αναγκαστώ να περιαυτολογήσω (δε θέλω και πολύ, είναι αλήθεια) προκειμένου να τεκμηριώσω τα λεγόμενά μου. Είμαι απόφοιτος του Φυσικού Τμήματος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ήτοι έχω κάποιες γνώσεις αστρονομίας, διαστημικής μηχανικής και παραγωγής ενέργειας από πυρηνικούς αντιδραστήρες. Παρ' όλα αυτά, το όλο θέμα του εποικισμού του Κόκκινου Πλανήτη και της αναγκαστικής γαιοποίησης αυτού, με κούρασαν αφάνταστα. Κατανοώ πως το θέμα του βιβλίου είναι αυτό ακριβώς, αλλά και πάλι οι τόσες πολλές επιστημονικές-τεχνικές λεπτομέρειες, οι ατέλειωτες περιγραφές της ιδιάζουσας επιφάνειας του Άρη και τα κοσμογονικά αίτια που οδήγησαν στη διαμόρφωση αυτής, οι διάφορες εικασίες/οπτικές ειδικών επιστημόνων διαφορετικών κλάδων που εκτείνονται σε ένα πολύ μεγάλο μέρος του πρώτου τόμου καθιστούσαν την όλη εμπειρία της ανάγνωσης νωθρή και σίγουρα όχι διασκεδαστική. Βέβαια, όλο αυτό δεν είναι παρά το περιτύλιγμα του αφηγηματικού έργου του Robinson.

Ο Κόκκινος Άρης στον πυρήνα του είναι ένα βιβλίο ξεκάθαρα πολιτικό, μια δηκτική ματιά σε μια παρακμάζουσα υλιστική/καπιταλιστική/εταιρική κοινωνία. Οι φιλοσοφικές προεκτάσεις μιας μικρής κοινωνίας επιστημόνων σε έναν νέο, παρθένο κόσμο ως ένα κοσμικό tabula rasa είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς και καλοδεχούμενες, με κύριο σκοπό να προβληματίσουν και να αφυπνίσουν τον αναγνώστη, στρέφοντάς τον, ίσως λιγάκι πιο πατερναλιστικά από όσο θα μου άρεσε, στην αναγκαιότητα της δημιουργίας ασφαλών κοινωνικών δεσμών και συλλογικών προσπαθειών. Στην προσπάθειά του αυτή όμως, ο συγγραφέας υποπίπτει σε μια αφελή γενίκευση, μια απλούστευση που θυμίζει καρικατούρα ταινιών παλιάς εποχής. Αναφέρομαι στο θέμα της σκιαγράφησης των χαρακτήρων και την υπερβολική κατάδειξη φυλετικών στερεοτύπων, ιδίως σε ό,τι αφορά την αέναη ψυχροπολεμική σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Επειδή όμως θέλω να είμαι δίκαιος, μπορεί οι δευτερεύοντες χαρακτήρες να είναι κάπως μονοδιάστατοι (και πολυάριθμοι) όμως ο ψυχισμός των κύριων πρωταγωνιστών του Κόκκινου Άρη είναι από τους αρτιότερους που έχω συναντήσει ποτέ στον χώρο της Επιστημονικής Φαντασίας κι όχι μόνο. Ειδικότερα το συναισθηματικά φορτισμένο δίπολο που αναπτύσσεται μεταξύ των διαμετρικά αντίθετων χαρακτήρων των Τζον Μπουν και Φρανκ Τσάλμερς πυροδοτεί μια σειρά εξελίξεων που βοηθούν τα μέγιστα στην πλοκή, αναδεικνύοντας παράλληλα με τον πιο γλαφυρό τρόπο την αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου για αγάπη, κατανόηση και αποδοχή, παραγκωνίζοντας τον έρωτα σε μια ενστικτώδη αντίδραση που οφείλεται σε νευροχημικές διεργασίες του εγκεφάλου μας. Κι όλα αυτά, μέσω ενός παράδοξου ερωτικού τριγώνου.

Όπως ίσως και να έχετε καταλάβει, ακόμα κι εγώ δεν είμαι απόλυτα βέβαιος για την τελική ετυμηγορία του Κόκκινου Άρη. Από τη μία, από όσο διάβασα και στο διαδίκτυο, αποτελεί ένα ρεαλιστικό αφήγημα σχετικά με τη γαιοποίηση και τη μετέπειτα εποίκηση του κόκκινου πλανήτη. Σίγουρα έχει πολλά καλά στοιχεία, πολύ όμορφες και ζωντανές περιγραφές εξωγήινων τοπίων και βαθιά νοήματα σχετικά με το τι σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος. Από την άλλη, αυτός ο ανηλεής βομβαρδισμός επιστημονικών πληροφοριών και η –αναγκαστική– χρήση δυσνόητων τεχνοκρατικών βερμπαλισμών σε μια συνολική έκταση άνω των 760 σελίδων, το καθιστά ένα βαρύ και δύσκολο μυθιστόρημα. Δεν το θεωρώ τόσο καλό ώστε να δικαιολογείται το βραβείο Nebula το οποίο κέρδισε το 1993. Το γεγονός όμως πως επί της ουσίας πρόκειται για το πρώτο μέρος μιας τριλογίας (ακολουθούν τα Green Mars και Blue Mars), δε σας κρύβω πως με ιντριγκάρει και με βάζει σε σκέψεις για μια δεύτερη ευκαιρία.

Comic Con Θεσσαλονίκης 2019

Οι Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών είχαν τη χαρά να βρεθούν στο χώρο του Comic Con Θεσσαλονίκης, παρουσιάζοντας πλούσιο φωτογραφικό υλικό για τους αγαπημένους τους αναγνώστες. Βρέθηκαν με γνωστούς και αγαπημένους συγγραφείς, μίλησαν μαζί τους, επισκέφτηκαν τα περίπτερα των εκδοτικών οίκων, ενημερώθηκαν για τις νέες κυκλοφορίες, παρακολούθησαν συζητήσεις και εκδηλώσεις. Η έκθεση κόμικς έλαβε χώρα στο Συνεδριακό Κέντρο 'Ιωάννης Βελλίδης" από τις 10 ως τις 12 Μαΐου. Το Comic Con είναι ένα φεστιβάλ για όλους τους φίλους των κόμικς, του animation, των video games.

Ήταν ένα μαγικό ταξίδι για μας στο χώρο του βιβλίου. Ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο με φίλους, συνεργάτες, συγγραφείς. Μια μοναδική εμπειρία στο Comic Con Θεσσαλονίκης 2019.

Παντελής Μαυρομμάτης

Δελίνα Βασιλειάδη

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Συνέντευξη

Δελίνα Βασιλειάδη

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Ο μεγάλος Δανός παραμυθάς έλεγε: Οτιδήποτε βλέπεις μπορεί να γίνει ένα παραμύθι. Η συγγραφέας Μαρία Ανδρικοπούλου εμπνέεται από μια πραγματική ιστορία ενός χαρισματικού Αφγανού δασκάλου και με μοναδικό τρόπο την αποτυπώνει στο χαρτί, ενώ η Ελίζα Βαβούρη με τις υπέροχες εικόνες δίνει ζωή στην ιστορία. Η ιστορία ενός δασκάλου που αποφασίζει εν μέσω πολέμου στην πατρίδα του να δώσει παρηγοριά στα παιδιά προσφέροντάς τους ένα πολύτιμο δώρο. Βιβλία. Το βιβλίο, αυτός ο πιστός φίλος του ανθρώπου, στέκεται δίπλα του σε όλες τις δύσκολες στιγμές χωρίς να ζητά κανένα αντάλλαγμα. Όσοι αγαπούν τα βιβλία και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους, μπορούν να καταλάβουν το μεγαλείο της πράξης αυτού του δασκάλου. Τη θέλησή του να αλλάξει τη ζωή αυτών των παιδιών, να τους προσφέρει παρηγοριά και γνώση μέσω των βιβλίων. Η συγγραφέας όμως μέσα από την ιστορία που έγραψε υμνεί και όλους εκείνους τους ανθρώπους που βάζουν το δικό τους λιθαράκι για να κάνουν το κόσμο που μας περιβάλλει καλύτερο. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να αποτελούν μειοψηφία στη σύγχρονη κοινωνία μας, δεν παύουν όμως να αποτελούν φωτεινό παράδειγμα που αξίζει να μιμηθεί κανείς.

Κάθε πρωί, στον δρόμο για το σχολείο, έδινε την ίδια υπόσχεση στον εαυτό του. "Θα φέρω το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών", επαναλάμβανε μέσα του, σαν ξόρκι μαγικό που έδιωχνε το κακό, σαν φυλαχτό που χάριζε φτερά στην ψυχή του. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί από μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. Μια ιστορία που δίνει τροφή για σκέψη και προσφέρεται για πολλές συζητήσεις με τα παιδιά μας. Με έμμεσο τρόπο προάγει τη φιλαναγνωσία και την αλληλεγγύη

Saber Hosseini

Σπύρος Τάσιος

graffiti art

Δήμητρα Κωλέτη

Παρουσίαση βιβλίου Σασμός

Νένα Μπούρα

«Αβερτοσιά», ένα επτανησιακό γλωσσικό ιδίωμα, σημαίνει απλωσιά, ευρυχωρία, ελευθερία. Έτσι μας παρουσιάζει η Τίνα Κουρκουμέλη το πρώτο της μυθιστόρημα. Χρησιμοποιεί αυτό το επτανησιακό γλωσσικό ιδίωμα και βάζει την υπογραφή της σε μία ιστορία υποταγής, επανάστασης και γυναικείας χειραφέτησης. Ένα βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος και που παντού δεσπόζει η λέξη «ελευθερία», σε κάθε της μορφή κι έκφραση. Μία ιστορία δυο κοριτσιών στην Κεφαλονιά με αναφορά στη δεκαετία του ’60 που έπαιξε βασικό ρόλο στη χειραφέτηση της Ελληνίδας γυναίκας με πρώτιστο έναυσμα την εκλογική ψήφο του 1956. Η Άρτεμη επιστρέφει ξανά στο νησί της για την κηδεία του καθηγητή Δουκάτου μετά από πολλά χρόνια. Ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα από την παιδική της φίλη Θάλεια θα την ταράξει επαναφέροντάς της μνήμες, λόγια, εικόνες από την εποχή της παιδικής της ηλικίας που έχει καλά τακτοποιήσει εδώ και καιρό στο σεντούκι του παρελθόντος. Το κουβάρι της ιστορίας ξετυλίγεται αμέσως μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1953 στην Κεφαλονιά. Η Άρτεμη, σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, εξιστορεί τα γεγονότα που σημάδεψαν την ίδια, την οικογένειά της, το νησί της και την ίδια τη χώρα στο πέρασμα του χρόνου. Από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια μέχρι την ενηλικίωση και τη φυγή. Από το απλό συναίσθημα στον έρωτα και από την επανάσταση σε μια στάση ζωής που θα την ακολουθεί για πολλά χρόνια. Η παρουσία της Θάλειας στην εξιστόρηση των γεγονότων είναι αραιή αλλά καταλυτική, αφού αποτελεί στην ουσία τον άλλο εαυτό της Άρτεμης τονίζοντας την ανταγωνιστική φύση της σχέσης τους. Το βιβλίο είναι γεμάτο από εικόνες που περιγράφουν άμεσα τον τόπο και τις παραδόσεις της Κεφαλονιάς, συνθέτοντας έτσι ένα ηθογραφικό μυθιστόρημα γεμάτο με συνήθειες της Επτανήσου που μας μαγνητίζουν. Ο λόγος χειμαρρώδης - αποκαλύπτει μέσα από την εκφραστική αφήγηση όλα τα απωθημένα των ηρώων του βιβλίου που σαν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» προσπαθούν να ξεφύγουν από τα στερεότυπα, την κλειστή κοινωνία και το πολιτικό κατεστημένο της εποχής. Οι σελίδες του είναι γεμάτες με λογοτεχνικές αναφορές, με συμβολικούς χαρακτηρισμούς, με την τέχνη, τη μουσική, την ποίηση, την παράδοση, την Ιστορία και την Πολιτική. Με αναφορές στην Παιδεία και το εκπαιδευτικό σύστημα της εποχής που οδηγούσε πολλούς από τους μαθητές σε ακραίες καταστάσεις. Ένα βιβλίο σταθμός για την ελεύθερη βούληση στην κοινωνία, στη θρησκεία, στον έρωτα, στην επιστήμη. Μια πορεία αυτογνωσίας και συμφιλίωσης του παρελθόντος. Η κεντρική ηρωίδα θα παλέψει να αγαπήσει αυτό το παρελθόν και να συγχωρήσει ό,τι την πλήγωσε στα χρόνια της νιότης της.

«…Αυτή τη φορά το σήκωσα για να ησυχάσει. Για να ησυχάσουμε και οι δύο. «Παρακαλώ…» είπα κάπως νωχελικά. «Άρτεμη, είμαι κι εγώ εδώ και θα ήθελα να σε δω...» Τα λόγια αντήχησαν σταράτα, μετρημένα. «Ποιος είναι;» ρώτησα για να κερδίσω χρόνο. Ίσως και για να βεβαιωθώ πως άκουσα σωστά. «Μετά την κηδεία μπορώ να σε δω; Μένω στο σπίτι μου, το πατρικό. Είναι καιρός πλέον, νομίζω, Άρτεμη...» είπε η βαθιά φωνή, που μακάρι να μην την είχα αναγνωρίσει. Αμέσως έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου, όπως τότε με τον σεισμό, και με κομμένα τα γόνατα αφέθηκα να πέσω βαριά στην πολυθρόνα. Η Θάλεια! Η Θάλεια με τις γαλάζιες φλέβες κάτω από τη διαφάνεια της λευκής της επιδερμίδας. Η Θάλεια απ’ το παρελθόν, απ’ το παρελθόν μας. «Θάλεια!» φώναξα στον αέρα του δωματίου. Το όνομα ακούστηκε σαν αρρώστια, θεραπευμένη μεν, που όμως ξαναφούντωσε μέσα μου με μόνο έναν σκοπό, να καταστρέψει την ηρεμία της τακτοποιημένης ζωής μου…»

Δημήτρης Μπονόβας

Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

Έχει σπουδάσει φιλολογία και νεοελληνική φιλολογία σε Αθήνα και Σορβόννη – άρα έχει τις γνώσεις – έχει εκδώσει στο παρελθόν άλλες δύο ποιητικές συλλογές και έχει συμμετάσχει σε αρκετά διεθνή φεστιβάλ ποίησης – άρα έχει και την εμπειρία. Ήταν η επίσημη ελληνική συμμετοχή στις εκδηλώσεις της Ρίγας ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες. Η κα Αγγελική Δημουλή είναι εδώ για να μας μιλήσει σε μια συνέντευξη για την τρίτη και πιο πρόσφατη ποιητική της συλλογή με τίτλο “ΘΕΝΑΡ” και ανυπομονούμε να τη γνωρίσουμε.

Παιδί με αφαλό ένα ρόδι και τον αστρίτη μες το βλέμμα Παιδί με το λινό φουλάρι για προσκέφαλο και το άλικο της παπαρούνας στα ακροδάχτυλα Παιδί του νερού και της αγάπης

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Πάρκο Πινόκιο Ιταλία

Πάρκο αστεριξ γαλλια

Θεματικά πάρκα με αγαπημένους ήρωες βιβλίων

το χωριο του popeye μαλτα

ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ USA

Πέννυ Εμμανουήλ

Νεκταρία Πουλτσίδη Το βιβλίο «Ένα δώρο για τον παππού», της συγγραφέως Ελένης Αναστασοπούλου των εκδόσεων Διάπλους, είναι το δώρο που απευθύνεται στο γιο μου και με μεγάλη χαρά μοιράστηκα την ανάγνωση μαζί του. Η εξαιρετική εικονογράφηση του βιβλίου οφείλεται στον Γιάννη Σκουλούδη. Πρόκειται για ένα βιβλίο που αναφέρεται στο δέσιμο που δημιουργείται ανάμεσα σε παππού και εγγονό. Ο σπουδαίος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ είπε κάποτε: Υπάρχουν πατεράδες που δεν αγαπούν τα παιδιά τους. Αλλά δεν υπάρχει παππούς που να μη λατρεύει τα εγγόνια του. Νομίζω ότι δεν θα βρεθεί κάποιος να διαφωνήσει με το απόφθεγμα του Γάλλου συγγραφέα. Η σχέση παππού και εγγονού είναι μοναδική. Ο παππούς προσφέρει γνώση, ψήγματα σοφίας, ατελείωτες ώρες παιχνιδιού και διασκέδασης στα εγγόνια του. Τα εγγόνια πάλι προσφέρουν την αγάπη τους, που δίνει ζωή στους ηλικιωμένους παππούδες. Ο παππούς της ιστορίας μας ζει σε ένα απομακρυσμένο χωριό. Αγαπά τα πουλιά, και κάθε μέρα μέσα από τα χέρια του τρέφονται με σπόρους και ψίχουλα. Έχει για συντροφιά του την Άλμπα, ένα περιστέρι που κάθεται στον ώμο του και ακολουθεί καθημερινά τον παππού στο σιδηροδρομικό σταθμό που πηγαίνει κάθε μεσημέρι. Κι ύστερα ακούει τις ιστορίες που του αφηγείται ο παππούς για τα χρόνια που ήταν νέος, για τη γυναίκα και το γιο του. Μα καθώς ο καιρός περνά, οι ιστορίες που αφηγείται ο παππούς μπερδεύονται. Τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο στο μυαλό του και το περιστέρι αποφασίζει να ζητήσει τη βοήθεια του εγγονού του, του Μάριου.

«Ένα δώρο για τον παππού», είναι ένα τρυφερό παραμύθι που θίγει τη μοναξιά των ηλικιωμένων. Ο παππούς, μόνος σ’ ένα άδειο σπίτι, συντροφιά με τις αναμνήσεις του. Μόνος του τρώει, μόνος του πάει βόλτα, δεν έχει κάποιον να μιλήσει, να συζητήσει. Η μόνη φωτεινή στιγμή, η στιγμή που θα τον επισκεφτεί ο Μάριος κάνοντάς του το ωραιότερο δώρο. Είναι μια ιστορία που με έκανε να συγκινηθώ, καθώς με πήγε πίσω στην παιδική μου ηλικία, τότε που άκουγα κι εγώ ιστορίες από τους παππούδες μου. Σκέφτηκα όμως και τις στιγμές που έχασα, τις στιγμές που πέρασαν σα γάργαρο νερό και μπήκαν στο σεντούκι των αναμνήσεων. Είναι ευλογία να έρχεται κανείς σε επαφή με τους παππούδες του. Ας περνάνε τα παιδιά μας όσο περισσότερο χρόνο μπορούν μαζί τους, γιατί ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Περνά γρήγορα. Ας αφήσει τουλάχιστον όμορφες αναμνήσεις.

Συγγραφείς εθισμένοι σε ουσίες

Νάντια Βαβάση

Α' ΜΕΡΟΣ

Όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο από έναν γνωστό μεγάλο συγγραφέα ή μία ποιητική συλλογή από έναν μεγάλο ποιητή, έχουμε σκεφτεί κάτω υπό ποιες συνθήκες γράφτηκε αυτό που κρατάμε εμείς στα χέρια μας χρόνια μετά; Από το πιο απλό, αν ήταν σε δημιουργικό οίστρο λόγω χαράς η λύπης, μέχρι στο αν ήταν υπό την επήρεια ουσιών. Πάρα πολλοί από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς με τους οποίους έχουμε «ταξιδέψει» με το πλοιάριο του νου, ήταν επιρρεπείς σε καταχρήσεις, υπήρξαν εθισμένοι στο ποτό και στα ναρκωτικά. Για εκείνους ήταν πηγή έμπνευσης αρχικά μα στο τέλος ήταν η ίδια τους η καταστροφή, αφού όλες αυτές οι χρόνιες αυτοκαταστροφικές τάσεις άφηναν μέρα με τη μέρα το δικό τους νοσηρό αποτύπωμα, κλονίζοντας την ήδη εύθραυστη υγεία τους. Σ’αυτό το αφιέρωμα θα δούμε μερικούς από αυτούς τους συγγραφείς που ομολογουμένως έχουμε αγαπήσει πολύ και έχουμε συνδέσει την παιδική μας ηλικία μα και την εφηβική μας επανάσταση.

Stephen King

Susan Sontag

Robert Louis Stevenson

Jean Paul Sartr

Body Art By Gesine Marwedel

Χαρά Δελλή

Γιώργος Μπουμπούσης

Αγγελίνα Παπαθανασίου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

Τζένη Κουτσοδημητροπούλου

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Συνέντευξη

Δήμητρα Κωλέτη

Catherine Ryan

Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

Οι άνθρωποι δεν γιατρεύονται από τα μαύρα φεγγάρια της ζωής τους. Απλώς αναρρώνουν διαρκώς περιμένοντας το επόμενο χτύπημα

Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

Αυτά που θυμόμουν για την Κίρκη από την Οδύσσεια ήταν ότι ήταν μάγισσα που είχε την ικανότητα να μεταμορφώνει τους άντρες σε γουρούνια και ότι ο Οδυσσέας επιστρέφοντας στην Ιθάκη μετά το τέλος του πολέμου στην Τροία, έμεινε περίπου ένα χρόνο στο νησί της. Δίνοντας λίγη προσοχή στη μυθολογία μαθαίνω ότι ήταν Νύμφη (θεότητα δηλαδή), κόρη του θεού Ήλιου και της Ωκεανίδας Πέρσης. Τιμωρήθηκε για τις μαγικές της ικανότητες από τους θεούς σε εξορία και έζησε στην Αία, το νησί της, εξασκώντας "μαγικά" με βότανα και προφέροντας ξόρκια, έχοντας υπό τις διαταγές της ζώα και φυτά. Από τις πρώτες σελίδες το βιβλίο με απορρόφησε απόλυτα. Η ίδια η Κίρκη διηγείται την ιστορία της, ξεκινώντας από τη γέννησή της και τη ζωή στο παλάτι του Ήλιου, και στη συνέχεια περνώντας στα χρόνια της εξορίας της στην Αία και στη ζωή της ως μάγισσα και αρχόντισσα του νησιού. Με εξαιρετικό τρόπο η συγγραφέας έχει δέσει πολλά σημεία της μυθολογίας με την ιστορία της Κίρκης. Ξεκινώντας από κάποια βασικά στοιχεία για την "κοσμογονία" και την ιεραρχία μεταξύ των θεών, περνάει σε πολλούς μυθικούς ήρωες οι οποίοι σχετίζονταν μαζί της ή πέρασαν για κάποιο λόγο από το νησί της. Θεία του Μινώταυρου και της Μήδειας, αδερφή του Αιήτη (που τον ξέρουμε από την Αργοναυτική εκστρατεία), του Πέρση και της Πασιφάης, αναγκαστικά διαμορφώνει τα γεγονότα, δεν συμμετέχει απλά.

Η μητέρα μου ήταν μια απ’ αυτές, μια Ναϊάδα, φύλακας των πηγών και των χειμάρρων. Τράβηξε την προσοχή του πατέρα μου όταν πήγε να επισκεφτεί το παλάτι του δικού της πατέρα, του Ωκεανού. Εκείνη την εποχή, ο Ήλιος και ο Ωκεανός έτρωγαν συχνά μαζί.

Φίλη του Δαίδαλου, ερωμένη (περιστασιακή) του Ερμή, φτάνει η στιγμή που γνωρίζει τον Οδυσσέα με τον οποίο την ενώνουν πολλά περισσότερα από μια φιλία. Είναι θεά αλλά ταυτόχρονα και γυναίκα, μάνα και φίλη, όλο το βιβλίο μια εξιστόρηση του αγώνα της να κερδίσει τον σεβασμό ή έστω την αναγνώριση των υπόλοιπων θεών, και πολλές φορές μια αγωνία για την πορεία της υπόλοιπης ζωής της, η οποία δεν θα έχει ποτέ το έλεος του θανάτου. Είναι πάρα πολύ ωραίο το βιβλίο Δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσω να αναλύσω κατά πόσο ανταποκρίνονται σωστά τα όσα μας διηγείται η συγγραφέας στις πηγές από τις οποίες άντλησε τις πληροφορίες της, δεν τα ξέρω εξάλλου αυτά. Το σημαντικό είναι ότι πρόκειται για ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα που σε κανένα σημείο δεν με έκανε να νιώσω ασέβεια προς την μυθολογία της χώρας μου, δεν με κούρασε και αντίθετα με άφησε απόλυτα ικανοποιημένη.

...μέχρι τον επόμενο μήνα ...καλές αποδράσεις!