ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ Λ O ΓΩ ΤΕΧΝΩΝ
ΤΕΥΧΟΣ 18
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2018
ΒΙΒΛΙΑ ΑΡΘΡΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ MUSIC-THEATER-ART
ΜΗΝΙΑΙΟ
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΕΧΝΩΝ
ΜΗΝΙΑΙΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ Διανέμεται δωρεάν στο διαδίκτυο. Ιδιοκτησία του site thematofylakes.gr Οι απόψεις των συντακτών των δημοσιευμάτων δεν αποτελούν αναγκαία απόψεις των Θεματοφυλάκων Λόγω Τεχνών.
Συνεργάτες τεύχους Βίκυ Ζηλιασκοπούλου Αναστάσιος Τριανταφύλλου Ελισάβετ Κόλλια Υπατία Ποτίτσα Πιερρουτσάκου Αγγελική Δαφτσίδου Χριστίνα Πολυχρονιάδου Σοφία Αθανασοπούλου Χρύσα Νικολάκη Βαγγέλης Μαργιωρής Νάντια Κίσκα Σοφία Σαμιώτη Μαρία Στρατή Μαριάννα Τσαντίλη Γιώργος Πανόπουλος Δημήτρης Μπονόβας Έλια Κουρή Χαρά Ξένου
info@thematofylakes.gr
Συντακτική ομάδα Νεκταρία Πουλτσίδη Χαρά Δελλή Αγγελίνα Παπαθανασίου Μαργαρίτα Κατσίπη Ζωή Τσούρα Αναστασία Νεραϊδόνη Παναγιώτα Γκουτζουρέλα
Να μη λυπάσαι που πέφτουν τα φύλλα φθινόπωρο. Η δική σου τρυφερότητα θα τα φέρει και πάλι στα δέντρα. Δάκρυα μη χαλνάς· όλοι ανήκουμε στην ανάσταση. Νίκος Καρούζος
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 06 Αφιέρωμα: Εκδόσεις Ίαμβος 10 Συνέντευξη με την Lucinda Riley 18 Η αγαπητικιά – Σόφη Θεοδωρίδου 22 Αμαρτωλή πόλη - Μάνος Κοντολέων 24 Επάγγελμα αρραβωνιαστικιά - Γεωργία Δεμίρη 26 Αναστασία η Ρωμιά Σουλτάνα - Ελένη Κεκροπούλου 28 Συνέντευξη με τον Γιώργο Πολυχρονίδη 33 Κατάρες - Γιώργος Πολυχρονίδης 36 Βουλευτή να σε πει η μάνα σου... - Δημήτρης Κωνσταντάρας 38 Η καλή και η κακή - Ali Land 40 Συνέντευξη με τον Γιάννη Σπανδωνή 44 Τα δόντια του δράκου - Γιάννης Σπανδωνής 46 Γιατί οι παιδικές διασκευές γνωστών βιβλίων είναι αλλοιωμένες σε σχέση με τα πρωτότυπα; 48 Η εκπλήρωση του ανεκπλήρωτου - Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος & Στέλλα Σουραφή 52 Συνέντευξη με τον Νίκο Αντωνίου 57 Το γράμμα - Νίκος Αντωνίου 59 Τα Βατράχια (Σκοτεινά Νερά #1) - Δημήτρης Σίμος 60 Παρουσίαση των εκδόσεων Editions Momentum 62 Μια κουβέντα ψυχής με την Μαίρη Τσίλη 67 Ερωτευμένες Πόρνες - Μαίρη Τσίλη 69 Παρουσίαση Εκδόσεων Πηγή ΦantastiCon 2018 72 Μια κουβέντα με την Ειρήνη Λεονάρδου 77 Το μυστικό των Θεών - Ειρήνη Λεονάρδου 78 Ivan Aivazovsky 89 Παρουσίαση του βιβλίου Το κυνήγι της μάγισσας 90 Ο καλός λύκος - Söderberg Alexander 91 Dna - Sigurdardottir Yrsa
92 Παρουσίαση εκδόσεων Mamaya ΦantastiCon 2018 93 Συζητώντας με την Χαρούλα Βερίγου-Μπάντιου 100 Οι άλλες ν' απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα - Χαρούλα Βερίγου Μπάντιου 102 Παρουσίαση Εκδόσεων Λυκόφως ΦantastiCon 2018 104 Μια συζήτηση με την Τζένη Σακοράφα 108 Ένα πηγάδι γεμάτο πουλιά 110 Το φαινόμενο της ΆλΩ - Τριαντάφυλλος Ζέλλιος 112 Κουβέντα με την Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου 119 Παραμύθια της Ίμβρου - Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου 120 Θεατρικός συγγραφέας vs σεναριογράφος: Τι δυσκολίες αντιμετωπίζει ο καθένας και ποιες είναι οι συνθήκες που τους περιορίζουν όταν γράφουν; 122 Παρουσίαση του νέου βιβλίου της Νατάσας Γκουτζικίδου «Το καλοκαίρι εκείνο» 124 Ένοχη απόλαυση - Sarah MacLean 126 Με τον Γιάννη Χατζηγεωργίου... 131 Ζιάκ, Η έκλειψη - Χατζηγεωργίου Γιάννης 134 Συνέντευξη: Στέλλα Σουραφή & Θεοφάνης Παναγιωτόπουλος 139 Χωρίς πάγο - Γιώργος Οικονόμου 141 Συνέντευξη με τον συγγραφέα Αντώνη Σφαλή 146 Το παιχνίδι της εξαπάτησης - Αντώνης Σφαλής 148 Στο δάσος - Tana French 150 Θεοί και Δαίμονες 1 - Η αναμέτρηση - Μαρία Βρυσανάκη 152 Συνέντευξη με την Ιφιγένεια Θεοδώρου 158 Γλώσσα από μάρμαρο - Ιφιγένεια Θεοδώρου 160 Κουβέντα με την Σοφία Κορωνίδου 163 Ο γρίφος της Ρούμπυ – Κent Davis 164 Κύκλοι από Θρύψαλα - Φωτιάδου Στάλω
Ο Εκδοτικός Οίκος «ΙΑΜΒΟΣ» διευθύνεται από τον Α. Β. Καλαμαρά, ασχολείται με την έκδοση και διακίνηση Ελληνικών βιβλίων. Στο δυναμικό των συγγραφέων και συνεργατών του Εκδοτικού Οίκου «ΙΑΜΒΟΣ» συγκαταλέγονται πολλοί έγκυροι και καταξιωμένοι λογοτέχνες.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από την ίδρυση του εκδοτικού σας οίκου; Κάνατε όνειρα για την πορεία σας; Τι συναισθήματα σας έχει αφήσει όλο αυτό το ταξίδι ως σήμερα; Ο Εκδοτικός Οίκος «ΙΑΜΒΟΣ» δημιουργήθηκε από την αγάπη και το μεράκι για το βιβλίο του φιλολόγου - ιστορικού Αγησίλαου Καλαμαρά και ασχολείται με την έκδοση και διακίνηση Ελληνικών βιβλίων. Στο δυναμικό των συγγραφέων και συνεργατών του Εκδοτικού Οίκου «ΙΑΜΒΟΣ» συγκαταλέγονται πολλοί έγκυροι και καταξιωμένοι λογοτέχνες. Στόχος και όνειρο του εκδοτικού οίκου είναι η προβολή και η διάδοση του ελληνικού βιβλίου καθώς και η ουσιαστική επικοινωνία με συγγραφείς, καλλιτέχνες βιβλιόφιλους και γενικότερα όσους ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό και την ανάπτυξη. Το μαγικό αυτό ταξίδι στο χώρο της γνώσης συνεχίζεται δημιουργώντας κάθε φορά έντονες συγκινήσεις και δυνατά συναι-
σθήματα, μέσα από την καθημερινή επαφή με τα ανώτερα πνευματικά δημιουργήματα της ανθρώπινης διάνοιας. Προωθείται η φιλαναγνωσία σε όσους ασχολούνται με τις εκδόσεις; Ποια στοιχεία είναι απαραίτητα για την επιτυχία του κάθε εκδοτικού; Αναμφισβήτητα, η συνεχής ενασχόληση με το βιβλίο δεν μπορεί παρά να καλλιεργεί και να ενισχύει τη φιλαναγνωσία και την αγάπη για το βιβλίο. Η αγάπη μάλιστα αυτή αποτελεί και την αναγκαία προϋπόθεση για την επιτυχία του εκδοτικού οίκου. Πέρα από τα βιβλία σας, ποιων εκδόσεων τα βιβλία θα βρει κάποιος στη βιβλιοθήκη σας; Πόσο βελτιώνει την καλή εκδοτική λειτουργία ο υγιής ανταγωνισμός; Η ιδιότητα μου ως φιλολόγου – ιστορικού με έχει ωθήσει εδώ και πολλά χρό-
νια στη δημιουργία μιας πλούσιας βιβλιοθήκης στην οποία κυριαρχούν τα ιστορικά βιβλία, έργα της ελληνικής γραμματείας αλλά και σύγχρονα λογοτεχνικά έργα, όλων των εκδοτικών οίκων. Σίγουρα ο υγιής ανταγωνισμός αποτελεί έναυσμα για βελτίωση της εκδοτικής δραστηριότητας μέσα από ποιοτικότερες επιλογές. Ξεχωρίζετε κάποια συνεργασία που σας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις; Ποια η σχέση σας με τους καταξιωμένους, αλλά και τους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς; Κάθε συνεργασία έχει τη δική της μαγεία καθώς μέσα από τη γνωριμία με διαφορετικούς ανθρώπους του πνεύματος, μπορείς να αντλήσεις πάντοτε πολύτιμα στοιχεία που σε βοηθούν να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Για το λόγο αυτό υπάρχει πάντα η διάθεση για μια ουσιαστική και γόνιμη επικοινωνία με όλους τους συγγραφείς, καταξιωμένους και πρωτοεμφανιζόμενους. Με ποια ευχή στο αναγνωστικό σας κοινό και τους φίλους του site των Θεματοφυλάκων Λόγω Τεχνών θέλετε να κλείσουμε; Να υπάρχει πάντα μια δημιουργική και καλοπροαίρετη διάθεση ώστε όλοι μαζί ν’ αγωνιστούμε από το μετερίζι του πολιτισμού για να ξεφύγουμε από την κατήφεια και τη μιζέρια που χαρακτηρίζει την εποχή.
Συνέντευξη
Παναγιώτα Γκουτζουρέλα
Η Lucinda Riley είναι μία συγγραφέας με 13 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες. Έχοντας διαβάσει βιβλία της, το χάρισμά της είναι η αβίαστη μεταφορά του αναγνώστη στον κόσμο που μαγικά πλάθει με τις λέξεις της, σε άλλες εποχές. Μέσα από τις ιστορίες της ξεκλειδώνει το παρελθόν, το οποίο αποτελεί το εισιτήριο για το μέλλον. Η σειρά "Οι Κόρες των Αστεριών" στηρίζεται στον μύθο του αστερισμού των Πλειάδων. Αφορά επτά υιοθετημένες αδελφές οι οποίες, μετά το θάνατο του πατέρα τους, αγωνίζονται να βρουν τον εαυτό τους. Μια σειρά επικών ιστοριών, με την αγάπη, την απώλεια αλλά και την ελπίδα, να πρωτοστατούν. Μας παρουσιάζονται ανθρώπινες και τρυφερές ιστορίες με ηρωίδες που τολμούν να εκφραστούν και να διεκδικήσουν μερίδιο στην ευτυχία. Ενώ αναμένουμε την έκδοση του πέμπτου βιβλίου της σειράς, με τίτλο "Η Κόρη του Φεγγαριού", σήμερα στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε την Lucinda Riley για μία μικρή συνέντευξη και μια παρουσίαση των πιο πρόσφατων βιβλίων της.
Από τη σειρά "Οι Κόρες των Αστεριών" έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής τέσσερα βιβλία. Ποιας αδελφής την ιστορία θα διαβάσουμε στη συνέχεια; Θα θέλαμε επίσης να μάθουμε ποια από τις γυναίκες αυτές είναι πιο κοντά στον δικό σας χαρακτήρα. L.R.: Στο τέλος της "Κόρης των Μαργαριταριών", ρίχνουμε μια μάτια στην Tiggy, την πέμπτη αδελφή. Αυτήν την άνοιξη τελείωσα την συγγραφή του δικού της βιβλίου, με τίτλο "The Moon Sister". Η Tiggy είναι η πιο πνευματική από όλες τις αδελφές, και εργάζεται σε ένα κτήμα στα Χάιλαντς, στην Σκωτία, φροντίζοντας τα ζώα εκεί. Το ταξίδι για να ανακαλύψει το παρελθόν της την οδηγεί στη Γρανάδα της Ισπανίας, στις ιερές σπηλιές του Sacromonte, όπου τα βουνά αντηχούν με το ρυθμό του φλαμένκο. Η συγγραφή της ιστορίας της Tiggy ήταν μια θαυμάσια εμπειρία, καθώς είναι η αδελφή που μου μοιάζει περισσότερο. Ταυτίζομαι με καθεμία από τις αδελφές με διαφορετικούς τρόπους, αλλά η Tiggy είναι η αδελφή ψυχή μου. Οι ηρωίδες σας αναζητούν την αγάπη, η οποία είναι η κινητήρια δύναμη για τις ενέργειές τους. Πόσο σημαντική έχει
υπάρξει η αγάπη στην πορεία της δικής σας ζωής;
Θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα για το τελευταίο σας βιβλίο.
L.R.: Ως μητέρα, σύζυγος, κόρη, αδελφή, και φίλη, η αγάπη σε όλες τις θαυμάσιες μορφές της είναι τόσο σημαντική για μένα. Η αγάπη είναι ένα κεντρικό θέμα σε όλα τα μυθιστορήματά μου και, ως συγγραφέας, με ελκύει η εξερεύνηση των ανθρώπινων σχέσεων στις μυριάδες μορφές τους.
L.R.: Το πιο πρόσφατο βιβλίο μου που κυκλοφορεί στην Ελλάδα είναι η «Κόρη των Μαργαριταριών», το τέταρτο βιβλίο της σειράς Οι Κόρες των Αστεριών, και αφορά την Κέκε.
Μετά τον θάνατο του πατέρα της, του μυστηριώδη δισεκατομμυριούχου Pa Salt Εάν είχατε την ευκαιρία να περάσετε χρό- έτσι τον αποκαλούν οι έξι κόρες που υιοθένο με έναν χαρακτήρα από τα βιβλία σας, τησε από όλο τον κόσμο, στις οποίες έδωσε ποιον θα επιλέγατε; Τι θα κάνατε εκείνη ονόματα από το σύμπλεγμα αστέρων των την ημέρα; Επτά Αδελφών- βρίσκει τον εαυτό της σε κρίσιμο σημείο. Παρατώντας τις σπουδές L.R.: Δεν μπορώ να καταλήξω σε έναν χαρα- της στη Σχολή Καλών Τεχνών, η Κεκε πακτήρα. Θα ήθελα να περάσω μια μέρα με κα- ρακολουθεί την Σταρ, την αγαπημένη της θεμία από τις αδελφές της σειράς Οι Κόρες αδελφή, να απομακρύνεται για να ακολουτων Αστεριών... Θα εξερευνούσα το Ρίο ντε θήσει τη νέα της αγάπη, αφήνοντάς την Τζανέιρο με τη Μάια από τις "Κόρες των εντελώς μόνη της. Αστεριών", θα πήγαινα για ιστιοπλοΐα με την Σε απόγνωση, αποφασίζει να φύγει από την Άλυ από την "Κόρη του Κεραυνού", θα έψηνα Αγγλία και να ανακαλύψει το παρελθόν της. μπισκότα με την Σταρ από την "Κόρη της Τα μόνα στοιχεία που έχει είναι μια ασπρόΣκιάς" και θα περιπλανιόμουν στην Αυστρα- μαυρη φωτογραφία και το όνομα μιας γυναίλιανή ύπαιθρο με την Κέκε από την "Κόρη κας, από τους πρώτους έποικους της Αυτων Μαργαριταριών". στραλίας, που έζησε εκεί πριν από περισσότερα από εκατό χρόνια. Στην διαδρομή Εάν δεν ήσασταν συγγραφέας, ποιο προς το Σίδνεϊ, η Κέκε κατευθύνεται στο επάγγελμα θα επιλέγατε; μοναδικό μέρος στο οποίο αισθάνθηκε ποτέ να είναι ο εαυτός της: στις εκπληκτικές παL.R.: Εξαρτάται από την ημέρα της εβδομάραλίες του Krabi, στην Ταϊλάνδη. Εκεί, ανάδας που με ρωτάει κανείς, αλλά πιθανώς να μεσα στους ταξιδιώτες, γνωρίζει τον μυστηήμουν επαγγελματίας χορεύτρια. Εκπαιδεύριώδη Έις, έναν άνθρωπο τόσο μοναχικό τηκα ως μπαλαρίνα όταν ήμουν νεότερη. όσο εκείνη, ο οποίος, όπως συνειδητοποιεί η Κέκε στη συνέχεια, κρύβει ένα μυστικό...
Lucinda Riley
Εκατό χρόνια νωρίτερα, η Kitty McBride, κόρη ενός κληρικού από το Εδιμβούργο, έχει την ευκαιρία να ταξιδέψει στην Αυστραλία ως συνοδός της πλούσιας κ. McCrombie. Στην Αδελαΐδα, η μοίρα της μπλέκεται με αυτήν της οικογένειας της κ. McCrombie, συμπεριλαμβανομένων των πανομοιότυπων, αλλά και πολύ διαφορετικών, δίδυμων αδερφών: τον παρορμητικό Drummond, και τον φιλόδοξο Andrew, κληρονόμο μίας περιουσίας από το εμπόριο μαργαριταριών. Όταν η Κέκε τελικά φτάνει στην αποπνικτική ζέστη και τις σκονισμένες πεδιάδες του Ρεντ Σέντερ στην Αυστραλία, αρχίζει να ψάχνει για το παρελθόν της. Καθώς κάτι βαθιά μέσα της ανταποκρίνεται στην ενέργεια της περιοχής και στην αρχαία κουλτούρα των Αβορίγινων, η δημιουργικότητά της ξαναζωντανεύει. Με τη βοήθεια εκείνων που συναντά στο ταξίδι της, η Κέκε αρχίζει να πιστεύει ότι αυτή η άγρια, αχανής ήπειρος θα μπορούσε να της προσφέρει κάτι που ποτέ δεν πίστευε ότι είναι δυνατόν να βρει: την αίσθηση πως ανήκει κάπου, και ένα σπίτι... Αγορά στην Αγγλική γλώσσα από Amazon και μεταφρασμένο στην Ελληνική γλώσσα από τον Εκδοτικό οίκο Διόπτρα. Τα βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό είναι: 1. The Crossing Places, της Elly Griffiths: Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο στη σειρά μυστηρίου Ruth Galloway. Η σειρά αυτή διαδραματίζεται στο Norfolk, ένα μέρος της Αγγλίας στο οποίο έχω ζήσει για πολλά χρόνια, και ο κύριος χαρακτήρας είναι η Δρ Ruth Galloway, μία ιατροδικαστής-αρχαιολόγος που βοηθά την αστυνο-
μία στις έρευνές τους. 2. Οδυσσέας, του James Joyce: Είναι το κορυφαίο αριστούργημα του Τζόις. Ακολουθεί τον κύριο χαρακτήρα, τον Leopold Bloom, κατά τη διάρκεια μίας ημέρας περιπλάνησης στο Δουβλίνο του 1904. Το βιβλίο είναι πυκνογραμμένο, γεμάτο λογοπαίγνια, και εσωτερικούς μονολόγους. 3. Still Life, της Louise Penny: Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο στη σειρά του Επιθεωρητή Gamache. Διαδραματίζεται στο Κεμπέκ του Καναδά, και είναι το τέλειο 'ελαφρύ' αστυνομικό μυθιστόρημα. 4. The Sapphire Widow, της Dinah Jefferies: Η ιστορία λαμβάνει χώρα στην Κεΰλάνη το 1935, και ακολουθεί την Louisa Reeves, τη χήρα ενός εμπόρου πολύτιμων λίθων, η οποία παρασύρεται σε ένα μυστήριο όπου εμπλέκεται μια φυτεία κανέ-
λας. 5. Amy Snow, της Tracy Rees: Η ιστορία διαδραματίζεται στη βικτωριανή Βρετανία, και ακολουθεί την Amy Snow, η οποία εγκαταλείφθηκε πάνω σε ένα λοφάκι χιονιού όταν ήταν μωρό. Την παίρνουν να ζήσει σε ένα πλούσιο κτήμα, όπου η μοναδική φίλη της η νεαρή κληρονόμος Aurelia. Όμως έπειτα η Aurelia πεθαίνει, και αφήνει πίσω της ένα κυνήγι θησαυρού για την Amy… Τα πρόσφατα βιβλία μου που έχουν εκδοθεί είναι: Οι κόρες των αστεριών Η Μαία Ντ’ Απλειάζ και οι πέντε αδελφές της συγκεντρώνονται στο πατρικό τους σπίτι, την Ατλαντίδα –ένα πανέμορφο, απομονωμένο κάστρο στις όχθες της λίμνης της Γενεύης– όταν μαθαίνουν ότι ο λατρευτός πατέρας τους, ο μυστηριώδης δισεκατομμυριούχος που εκείνες αποκαλούν Πα Σαλτ, έχει πεθάνει. Η Μαία και οι αδελφές της είχαν όλες υιοθετηθεί από τον Πα Σαλτ, όταν ήταν ακόμα μωρά. Με την ξαφνική είδηση του θανάτου του συνταρακτικά στοιχεία έρχονται στην επιφάνεια ωθώντας την καθεμία τους στην αναζήτηση της αληθινής καταγωγής της. Η Μαία θα ταξιδέψει στην άλλη άκρη του κόσμου, σε μια ετοιμόρροπη έπαυλη στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, όπου θα αρχίσει να ενώνει τα κομμάτια για να βρει πώς ξεκίνησε η δική της ιστορία… Πριν από ογδόντα χρόνια, στην Μπελ Επόκ του Ρίο, το 1927, ο πατέρας της Ιζαμπέλα Μπονιφάτσιο φιλοδοξεί να καλοπαντρέψει την κόρη του για να μπει στους κόλπους της
αριστοκρατίας. Στο μεταξύ, ο αρχιτέκτονας Έτορ ντα Σίλβα Κόστα έχει αναλάβει το έργο της ανέγερσης ενός αγάλματος, που θα ονομαστεί Χριστός Λυτρωτής, και πολύ σύντομα θα ταξιδέψει στο Παρίσι για να βρει τον κατάλληλο γλύπτη που μπορεί να υλοποιήσει το όραμά του. Η Ιζαμπέλα –γεμάτη πάθος και λαχτάρα να γνωρίσει τον κόσμο– πείθει τον πατέρα της να την αφήσει, προτού παντρευτεί, να πάει μαζί με τον Έτορ ντα Σίλβα Κόστα και την οικογένειά του στην Ευρώπη. Εκεί, στο ατελιέ του γλύπτη Πολ Λαντοφσκί και στα συναρπαστικά καφέ του Μονπαρνάς που σφύζουν από ζωή, γνωρίζει έναν φιλόδοξο νεαρό γλύπτη, τον Λοράν Μπρουί, και καταλαβαίνει αμέσως ότι η ζωή της δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Η κόρη του κεραυνού Η Άλι Ντ’ Απλειάζ πρόκειται να αγωνιστεί σε έναν από τους πιο επικίνδυνους ιστιοπλοϊκούς αγώνες, όταν ξαφνικά μαθαίνει για τον αναπάντεχο, μυστηριώδη θάνατο του θετού πατέρα της. Επιστρέφοντας άρον άρον στο πατρικό της σπίτι για να συναντηθεί με τις πέντε αδελφές της, ανακαλύπτει ότι ο πατέρας της –ο μυστηριώδης δισεκατομμυριούχος που οι κόρες του αποκαλούν τρυφερά Πα Σαλτ– έχει αφήσει στην καθεμία τους ένα δελεαστικό στοιχείο για να ανακαλύψουν την αληθινή καταγωγή τους. Παράλληλα, η Άλι έχει ξεκινήσει πρόσφατα έναν βαθιά παθιασμένο ερωτικό δεσμό που θα αλλάξει για πάντα τη μοίρα της. Τώρα, όμως, που στη ζωή της έχουν έρθει τα πάνω-κάτω πια, αποφασίζει να αφήσει τους αγώνες ανοιχτής θάλασσας και να ακολουθήσει το στοιχείο που της άφησε ο πατέρας της, το οποίο την
οδηγεί στην παγωμένη αλλά πανέμορφη Νορ- απίστευτο ταξίδι ζωής της Φλόρα, ξεκινά κι βηγία… εκείνη ένα ταξίδι ανακάλυψης και επιτέλους βγαίνει από τη σκιά της αδελφής της κι αφήΗ κόρη της σκιάς νεται στον έρωτα. Η Κόρη της Σκιάς είναι το τρίτο βιβλίο της καθηλωτικής best seller σειράς της Lucinda Το Ρόδο του μεσονυκτίου Riley, Οι Κόρες των Αστεριών. Μες στη σιγαλιά της νύχτας ακόμα και η παΗ Σταρ βρίσκεται σ’ ένα σταυροδρόμι στη ζωή ραμικρή υποψία ανέμου ήταν βάλσαμο στην της μετά τον θάνατο του λατρευτού της πατέ- αδιάκοπη ζέστη και ξηρασία της Τζαϊπούρ. ρα – του μυστηριώδους δισεκατομμυριούχου Πολλές φορές ανεβαίναμε στις στέγες του Πα Σαλτ, όπως τον αποκαλούν οι έξι κόρες Παλατιού του Φεγγαριού και στρώναμε εκεί του, τις οποίες έχει υιοθετήσει από τις τέσσε- να κοιμηθούμε. Κι έτσι όπως αγνάντευα τ’ ρις γωνιές της γης. Ο Πα Σαλτ αφήνει σε καάστρα, άκουγα το γλυκό, πανέμορφο τραθεμία τους ένα στοιχείο για να βρουν τις αλη- γούδισμα. Και τότε καταλάβαινα πως κάθινές ρίζες τους, αλλά η Σταρ –η πιο αινιγμα- ποιος που αγαπώ έφευγε από τη γη κι ανέτική απ’ όλες τις αδελφές– διστάζει να βγει βαινε σιγά σιγά… από το καβούκι της ασφάλειας που της παρέ- Ινδία, 1911… χει η στενή σχέση της με την αδελφή της ΚεΣτο μεσουράνημα της βρετανικής αποικιοΚε. Απελπισμένη, αποφασίζει να ακολουθήσει κρατίας στην Ινδία, η εντεκάχρονη Αναχίτα, το πρώτο στοιχείο που έχει στα χέρια της, το ξεκινά μια δυνατή φιλία που θα κρατήσει μια οποίο την οδηγεί σ’ ένα βιβλιοπωλείο σπάνι- ολόκληρη ζωή με την πεισματάρα πριγκίων εκδόσεων στο Λονδίνο και μαζί σ’ έναν πισσα Ίντιρα, κόρη της ινδικής βασιλικής ολοκαίνουριο κόσμο… οικογένειας. Εκατό χρόνια πριν, η πεισματάρα και ανεξάρ- Η Αναχίτα γίνεται η επίσημη συνοδός της τητη Φλόρα ορκίζεται ότι δεν πρόκειται να πα- πριγκίπισσας και μαζί της ταξιδεύει στην ντρευτεί ποτέ. Ζει ευτυχισμένη και ασφαλής αριστοκρατική Αγγλία λίγο πριν από το στο σπίτι της στο Λέικ Ντίστρικτ, αλλά κάποιες ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πόλεμου. Η μηχανορραφίες πέρα από τον έλεγχό της την γνωριμία της με τον νεαρό Ντόναλντ Άστοδηγούν στο Λονδίνο. Η Φλόρα νιώθει διχαμπερι και τη ραδιούργα μητέρα του θα σησμένη ανάμεσα στον παθιασμένο έρωτα και μαδέψει για πάντα την καρδιά της. στο καθήκον απέναντι στην οικογένειά της, Αγγλία, ογδόντα χρόνια μετά… ενώ την ίδια στιγμή γίνεται πιόνι σ’ ένα παιΗ Ρεμπέκα Μπράντλεϊ, μια νεαρή Αμερικαχνίδι με κανόνες που γνωρίζουν μόνο οι άλνίδα σταρ ζει έναν πολυτάραχο έρωτα με λοι. Ώσπου μια συνάντηση με έναν μυστηριώ- τον εξίσου διάσημο σύντροφό της. Η σχέση δη κύριο αποκαλύπτει τις απαντήσεις που η τους παίρνει μια αναπάντεχη πορεία, όταν η Φλόρα αναζητούσε σε όλη τη ζωή της… Ρεμπέκα υποδύεται τον ρόλο μιας νεαρής Όσο η Σταρ μαθαίνει περισσότερα για το αριστοκράτισσας του 1920, γεγονός που της
δίνει την ευκαιρία να ταξιδέψει μέχρι το Ντόρτμουντ της Αγγλίας. Λίγο μετά την έναρξη των γυρισμάτων στο ετοιμόρροπο πλέον αρχοντικό των Άστμπερι, καταφτάνει απρόσμενα ο Άρι Μαλίκ, ο δισέγγονος της Αναχίτα, που ψάχνει στοιχεία για το παράξενο παρελθόν της προγιαγιάς του. Μαζί θα ανακαλύψουν τα σκοτεινά μυστικά που στοίχειωναν για χρόνια την αριστοκρατική οικογένεια των Άστμπερι… Η κόρη των μαργαριταριών Η Κεκε Ντ’ Απλειάζ ένιωθε πάντα ότι δεν ανήκε πουθενά. Μετά τον θάνατο του πατέρα της –του μυστηριώδους δισεκατομμυριούχου Πα Σαλτ, που την είχε υιοθετήσει μαζί με τις πέντε αδελφές της–, βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Παρατά τη Σχολή Καλών Τεχνών και την ίδια στιγμή βλέπει την πιο λατρεμένη αδελφή της να απομακρύνεται για να ακολουθήσει τον αγαπημένο της. Μες στην απελπισία αποφασίζει να αναζητήσει τις ρίζες της· τα μοναδικά στοιχεία που έχει είναι μια ασπρόμαυρη φωτογραφία και το όνομα μιας πρωτοπόρου γυναίκας που έζησε στην Αυστραλία πριν από εκατό χρόνια. Πρώτος σταθμός του ταξιδιού της είναι η Ταϋλάνδη. Εκεί η Κεκε γνωρίζει έναν μυστηριώδη άντρα τόσο μοναχικό όσο και η ίδια, ο οποίος, όμως, κρύβει ένα μεγάλο μυστικό… Όταν φτάνει στον προορισμό της, αρχίζει να πιστεύει ότι τούτη η άγρια, αχανής ήπειρος της Αυστραλίας θα μπορούσε να της προσφέρει κάτι που η ίδια μέχρι τότε θεωρούσε αδύνατον· την αίσθηση ότι επιτέλους έχει βρει μια πατρίδα… Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας πώς
μπορεί να σας προσεγγίσει το αναγνωστικό σας κοινό και να μάθει περισσότερα για τα βιβλία σας; L.R.: Μπορείτε να επισκεφτείτε το: Website Facebook Twitter Amazon Goodreads Instagram Μπορείτε επίσης να βρείτε όσα βιβλία της Lucinda Riley κυκλοφορούν μεταφρασμένα στα Ελληνικά εδώ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την κυρία Lucinda Riley για τον χρόνο που διέθεσε ώστε να απαντήσει στις ερωτήσεις αυτής της μικρής συνέντευξης. Η φωτογραφία της κυρίας Riley είναι πνευματική ιδιοκτησία του Boris Breuer, τα εξώφυλλα των βιβλίων της είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της συγγραφέως, τα εξώφυλλα των βιβλίων στα Ελληνικά είναι από τον Εκδοτικό Οίκο Διόπτρα.
Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Η αγαπητικιά Σόφη Θεοδωρίδου
Το βιβλίο "H αγαπητικιά" γράφει απ' έξω ότι είναι μυθιστόρημα, λείπει η λέξη "ιστορικό", όμως όσον αφορά εμένα σίγουρα μέσα στο μυαλό μου θα το κατατάξω στα ιστορικά. Καταπιάνεται με μια εποχή που η ελληνική λογοτεχνία μέχρι τώρα δεν έχει τολμήσει να ακουμπήσει ιδιαίτερα. Αναφέρεται στην εποχή των βαλκανικών και του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, στα γεγονότα που συνέβησαν τότε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, στην κόντρα ανάμεσα στο Βενιζέλο και το βασιλιά που οδήγησε στον εθνικό διχασμό και εντέλει στη μικρασιατική καταστροφή, την παράδοση της Ανατολικής Θράκης στους Τούρκους και την ανταλλαγή πληθυσμών. Η Ρόσα είναι μια αριστοκράτισσα της εποχής, κόρη πλούσιου εργοστασιάρχη, που όμως μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που σήμερα δεν θα το χαρακτηρίζαμε υγιές. Ο πατέρας της της έχει μεγάλη αδυναμία, αλλά είναι δέσμιος των παθών του. Η μητέρα της είναι ψυχικά άρρωστη και συνεπώς απούσα από την ανατροφή της, με αποτέλεσμα η Ρόσα να μεγαλώνει με πιο πολλές ελευθερίες από τις υπόλοιπες κοπέλες της τάξης της και να γίνει ανεξάρτητη, ανυπότακτη και αδιάφορη για τις επιταγές της κοινωνίας. Ο Χάρης είναι αυτοεξόριστος από τα Βοδενά (τη σημερινή Έδεσσα), η οποία εκείνη την εποχή ανήκε στους Τούρκους. Προκομμένος και έξυπνος, καταφέρνει να επιβιώσει και στοχεύει να γίνει φοιτητής της ιατρικής. Οι δυο τους συναντιούνται και ερωτεύονται με πάθος. Εκτός από την κοινωνική ανισότητα υπάρχει μεταξύ τους και μια άλλη διαφορά, αξεπέραστη και ασυγχώρητη για την εποχή. Ο Χάρης είναι οπαδός του Βενιζέλου, ενώ η οικογένεια της Ρόσας υποστηρίζει με πάθος το βασιλιά. Και μετά έρχεται ο πόλεμος. Ο Χάρης φεύγει για να πολεμήσει στη Μακεδονία και η Ρόσα, αηδιασμένη από το πολιτικό κλίμα και την αντιπαράθεση που επικρατεί στην Αθήνα, φεύγει κρυφά από την οικογένειά της και παρουσιάζεται στη Θεσσαλονίκη ως εθελόντρια νοσοκόμα.
Όποιος ξέρει γράμματα, γιε μου, έχει τρία μάτια, λένε, γιατί δεν μπορούν να τον γελάσουν εύκολα. Αφού λοιπόν λες ότι σ' αρέσουνε τα γράμματα, τότες σκέφτηκα ότι ειν' αμαρτία να μη σπουδάσεις. Γι' αυτό και πήγα στο Γυμνάσιο σήμερα, μίλησα με τους καθηγητάδες κι είπαν πως θα σ' αφήσουν να φοιτήσεις και δίχως χαρτί δημοτικού, αν περάσεις τις εξετάσεις στη γλώσσα και την αριθμητική. Ορίστε, λοιπόν", είχε αφήσει στα χέρια του εμβρόντητου αγοριού τα βιβλία. "Σου στέλνουν αυτά να προετοιμαστείς... Μέσα από την ιστορία της αγάπης της Ρόσας και του Χάρη και τις εμπειρίες τους παρουσιάζονται οι κατάμαυρες σελίδες της ιστορίας της χώρας μας. Η έρευνα που έχει κάνει η κ. Θεοδωρίδου μου φαίνεται εξαιρετική. Δεν μπορώ να ξέρω τις ιστορικές γνώσεις που έχει ο καθένας από εσάς για την εποχή του α' παγκόσμιου πολέμου, σίγουρα όμως οι δικές μου είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Αν και ήξερα σε γενικές γραμμές τα βασικά στοιχεία της ιστορίας, η κ. Θεοδωρίδου με το βιβλίο αυτό με βοήθησε να τα βάλω σε μια χρονολογική σειρά και να καταλάβω κάποια πράγματα. Εντύπωση μου έκανε το ότι κατάφερε να αποδώσει πολύ παραστατικά την πολιτική πόλωση και το μίσος ανάμεσα στις δυο πλευρές (βενιζελικούς και βασιλικούς) που δεν επέτρεπαν σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού να δει και να εκτιμήσει την κατάσταση αντικειμενικά, χωρίς να εξαιρεί πολλούς (αν όχι όλους) από τους ήρωες του μυθιστορήματος. Πολύ ωραία παρουσιάζονται επίσης οι κοινωνικές επιταγές της εποχής. Χωρίς ατελείωτες περιγραφές, με λίγες ουσιαστικές λέξεις σωστά τοποθετημένες στην ιστορία ήταν ξεκάθαρο κάθε φορά το κοινωνικό πρόβλημα που έπρεπε η Ρόσα να αντιμετωπίσει, όπως επίσης και ο λόγος που προκαλούσε την εχθρότητα, την απαξίωση ή την ειρωνεία με την οποία την αντιμετώπιζαν οι συντοπίτες της, ενώ ήταν πάντα αιτιολογημένη και η δική τους στάση. Και κάτι ακόμη που δεν θα μπορούσα να αφήσω ασχολίαστο: ο πόλεμος. Η αναμονή στην αποπνικτική ατμόσφαιρα των χαρακωμάτων, η ώρα της μάχης, ο χαμός αγαπημένων συμπολεμιστών αλλά και οι σύντομες αποδράσεις που θυμίζουν στιγμές αληθινής ζωής περνάνε μέσω πολύ έντονων εικόνων στην ιστορία του Χάρη. Και η φρίκη του πολέμου μετά
την μάχη για όσους καλούνται να αγωνιστούν για να σώσουν τη ζωή των τραυματισμένων που φτάνουν μαζικά από το πολεμικό μέτωπο μετά τις μάχες, ο αγώνας που δίνουν οι γιατροί και οι νοσοκόμες περιγράφεται μέσα από την ιστορία της Ρόσας. Κι όμως, η ζωή και η επιθυμία για ζωή είναι πάνω απ' όλα.
Γεμάτα ήταν οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια, καθώς οι κάτοικοι της πρωτεύουσας είχαν ξεχυθεί κοπαδιαστά μέσα στο δείλι μοιάζοντας αλαλιασμένοι από την άνοιξη. Μα ίσως να ήταν απλώς
ο πόλεμος που μαινόταν σε διάφορα Ο τρόπος που γράφει η κ. Θεοδωρίδου είναι σημεία της Ευρώπης και γεννούσε τη (όπως πάντα) εξαιρετικός. Έχει καταφέρει να εντάξει απόλυτα τους ήρωες του βιβλίου στο διάθεση ν' απολαύσει κάποιος τις πιο ιστορικό πλαίσιο, και οι καθαρές καταγραφές απλές χαρές της ζωής, όπως ήταν μια των ιστορικών γεγονότων είναι απόλυτα εναρβόλτα στο κέντρο της πόλης μες στο μονισμένες με την πορεία του μυθιστορήματος, οπότε οι ιστορικές πληροφορίες δεν με κούρα- γλυκό εσπερινό φως κι ένας μερακλίδικος σαν καθόλου, τις ευχαριστήθηκα παρά πολύ. καφές στα τραπεζοκαθίσματα που γέμιζαν Συστήνω το βιβλίο σε όσους θέλουν να διαβάσουν ένα ωραίο κοινωνικό μυθιστόρημα αλλά και σε αυτούς που σαν εμένα θέλουν να μάθουν κάτι παραπάνω για την ιστορία της χώρας μας.
ήδη ασφυκτικά τον Κήπο των Μουσών, σκέφτηκε ο Χάρης, διασχίζοντας την πολυσύχναστη πλατεία.
Ευτυχία είναι ν' αρχίζεις ένα καινούριο βιβλίο...
Αγγελίνα Παπαθανασίου
Το βιβλίο του συγγραφέα Μάνου Κοντολέοντα «Αμαρτωλή πόλη» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Η εικονογράφηση του εξωφύλλου είναι του Φώτη Πεχλιβανίδη. Όπως αναφέρει με σημείωμά του στο βιβλίο ο συγγραφέας, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης ή όπως διαφορετικά ονομάζεται, ένα μυθιστόρημα cross over. Δηλαδή μια μυθιστορηματική καταγραφή ενός νεαρού ατόμου προς την ατομική και συνειδητή του ενσωμάτωση στο κόσμο των ενηλίκων. Ένα μυθιστόρημα λοιπόν για εφηβικό (15+), νεανικό και ενήλικο αναγνωστικό κοινό. Η Νεφέλη, η κεντρική ηρωίδα του μυθιστορήματος, λίγο πριν την ενηλικίωσή της, βλέπει την οικογένεια της να διαλύεται. Η ιδιωτική επιχείρηση του πατέρα της χάνεται από τα χρέη λόγω της οικονομικής κρίσης. Η μητέρα μαζί με τον αδελφό της Νεφέλης, γυρίζουν στο πατρικό σπίτι της πρώτης στη Κρήτη. Η ίδια μένει μόνη με τον πατέρα της που βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα όλα αλλάζουν για εκείνη. Χάνει την οικονομική άνεση, το ιδιωτικό σχολείο που πήγαινε. Καλείται να επιβιώσει με ελάχιστα και να σηκώσει πολλά φορτία στις άμαθες πλάτες της.
Αμαρτωλή πόλη Μάνος Κοντολέων
Λένε πως κάποιες μέρες ο καιρός είναι κλειστός από παντού. Κι έχουν στο νου μέρες με βαριά σύννεφα να απλώνονται από τη δύση μέχρι την ανατολή, να σε πλακώνουν να σου πνίγουν…….. Α, αυτό κυρίως … να σου πνίγουν κάθε αισιόδοξη διάθεση. Μα τέτοιες μέρες δεν μόνο όσες τις καλύπτουν ετοιμόγεννα νέφη. Μέρες ασφυκτικές που αισθάνεσαι να σου στραγγαλίζουν όνειρα και να σε προικίζουν με καταθλίψεις, μπορεί να είναι και ηλιόλουστες. Ναι – και ο ήλιος γίνεται βαρύς- κι αυτός προσφέρει ασφυξία.
Στην ίδια κατάσταση βρίσκεται και ένας άλλος συμμαθητής της, ο Τονίνο. Η μητέρα του μια ξεπεσμένη τραγουδίστρια με δυσκολία ανταποκρίνεται στις οικονομικές της ανάγκες. Τα δυο παιδιά θα αναλάβουν ευθύνες που δεν τους αναλογούν. Θα παρασυρθούν σε μια πόλη αμαρτωλή που βιώνει τη φτώχεια, τη βρωμιά, το ψέμα, τη σήψη. Θα γνωρίσουν τον έρωτα με τρόπο διαφορετικό ο καθένας τους. Θα πονέσουν, θα βιώσουν τον εξευτελισμό αλλά κάποτε θα έρθει και η άνοιξη, το χαμόγελο και το φως που θα δώσει χρώμα σε αυτή τη γκρίζα και αμαρτωλή πόλη. Οι ήρωες του βιβλίου είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Άνθρωποι που συναντάμε στο δρόμο, στα μέσα μεταφοράς, παντού. Ένα μυθιστόρημα που θα θυμώσει, θα προβληματίσει αλλά και θα συγκινήσει τους αναγνώστες του.
Ελισάβετ Κόλλια
Επάγγελμα αρραβωνιαστικιά Γεωργία Δεμίρη
Αισθηματική λογοτεχνία με πολλές δόσεις χιούμορ που ευφραίνει την καρδιά και προκαλεί γέλιο ταυτόχρονα. Η Αρετή είναι μια γυναίκα που έχει κάνει χρονοδιάγραμμα για τη ζωή της. Έχει μια πολύ καλή και καλοπληρωμένη δουλειά και μία σοβαρή σχέση με έναν όμορφο δικηγόρο από καλή και πλούσια οικογένεια. Ευελπιστεί ότι σύντομα θα της κάνει κάνει πρόταση γάμου και τ' όνειρό της για οικογένεια θα γίνει πραγματικότητα. Όλα όμως ανατρέπονται ξαφνικά την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Η κρίση της χτυπά την πόρτα και χάνει τη δουλειά της, καθώς η εταιρεία που εργαζόταν κλείνει το υποκατάστημα στην Ελλάδα. Γυρίζοντας στο σπίτι για να ετοιμαστεί για την βραδινή τους έξοδο και αποφασισμένη να κάνει εκείνη πρόταση γάμου στον αγαπημένο της,τον πιάνει επ' αυτοφόρω να την απατά. Η ζωή της γκρεμίζεται, η οικογένειά της της
ζητά συχνά οικονομική στήριξη, οι τράπεζες την κυνηγάνε για φορτωμένες κάρτες και η εύρεση νέας δουλειάς μοιάζει αδύνατη. Και έρχεται η πρόταση ξαφνικά να παραστήσει την αρραβωνιαστικιά κάποιου επί πληρωμή. Όσο κι αν το θεωρεί αδύνατο, πρόστυχο και απάτη αναγκάζεται να δεχτεί. Όλα δείχνουν να προχωρούν καλά μέχρι που ο έρωτας της χτυπάει την πόρτα. Ο έρωτας που δεν πιστεύει!! Θα βρεθεί ξαφνικά μπλεγμένη μεταξύ της υποχρέωσης και της αγάπης! Τι θα αποφασίσει να κάνει; Προς τα πού θα γείρει η ζυγαριά; Όταν όλα μοιάζουν να έχουν καταστραφεί θα έρθει η ανατροπή. Θα καταφέρει η Αρετή να βρει την ευτυχία που τόσο προσμένει; Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου κύλησε νεράκι. Το διάβασα μέσα σε μια μέρα. Μου χάρισε στιγμές γέλιου και αγωνίας. Ήθελα να μάθω την κατάληξη της Αρετής. Απορώ που μου είχε ξεφύγει τόσο καιρό.
ΑΝΑΛΑΦΡΟ, ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΟ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΛΛΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΚΑΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ!
Η γραφή του βιβλίου και η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο βοηθάει να νιώσεις και να βιώσεις ακριβώς όπως εκείνη. Δύσκολη πολύ η θέση της αλλά είναι αγωνίστρια και δυναμική και δεν παραιτήθηκε από τα όνειρά της. Η ζωή έχει πολλές πτυχές και εξαρτάται από εμάς να τις ξεδιπλώσουμε. Μου άρεσε πάρα πολύ και σίγουρα θα διαβάσω κι άλλο βιβλίο της συγγραφέως.
"Σε θέλω", μουρμουρίζω ανυπόμονα και επιτέλους με φιλάει αργά, τόσο αργά που είναι βασανιστήριο. Το στόμα του παίζει με το δικό μου και εγώ ανταποκρίνομαι με ένα πάθος που δεν ήξερα ότι έχω μέσα μου. Τον αγκαλιάζω σφικτά και κολλάω πάνω του. Οι αισθήσεις μου έχουν οξυνθεί υπερβολικά και αισθάνομαι ότι όπου να 'ναι θα εκραγώ
Κάναμε έρωτα για
από την ένταση. Τα δάχτυλά του με
πρώτη φορά και δεν ξέρω αν
αγγίζουν παντού, χώνονται μέσα από το φόρεμα και εξερευνούν το σώμα μου και καταλαβαίνω ότι, αν δεν τον σταματήσω αμέσως, θα κάνω έρωτα με κάποιον που δεν ξέρω ούτε το όνομά του εδώ και τώρα,
σοκαρίστηκε με τη δυναμική και διεκδικητική συμπεριφορά μου στο κρεβάτι, πάντως δεν έδειξε τίποτα, ούτε έκανε κάποιο
πάνω στον τοίχο, σαν να είμαι καμιά
παράπονο. Νομίζω ότι δεν
ξαναμμένη σκύλα. Αν και το αλκοόλ έχει
χρειάζεται να πω ότι και στο σεξ
αμβλύνει τις αναστολές μου, ευτυχώς
μου αρέσει να έχω εγώ τον
υπάρχουν ακόμη κάποια ψήγματα λογικής
έλεγχο και την πρωτοβουλία.
μέσα μου.
Υπατία
Αναστασία. Έτσι έλεγαν τη μεγαλύτερη από τις τρεις όμορφες κόρες του παπα-Γιάννη, του Ορθόδοξου παπά του νησιού, σε λίγους μήνες γινόταν δεκατεσσάρων ετών, όμορφη σαν ήλιος φωτεινός…
Αναστασία η Ρωμιά Σουλτάνα Ελένη Κεκροπούλου
«Χωρίς εσένα αισθάνομαι αδύναμος... της είπε, μα και εκείνη χωρίς αυτόν ήταν χαμένη», αυτά ήταν τα τρυφερά και αμοιβαία αισθήματα μεταξύ του σουλτάνου Αχμέτ Α΄ και της αγαπημένης του, Αναστασίας-Κιοσέμ. Το ιστορικό αυτό μυθιστόρημα με την ιστορία της Αναστασίας, κόρης παπά, που αρπάχτηκε από πειρατές μαζί με τα αδέρφια της από την αγκαλιά των γονιών της στην Τήνο, για να πουληθούν και να βρεθούν στο παλάτι του σουλτάνου στην Ιστανμπούλ. Όμως η εξυπνάδα της, η ομορφιά της και η άδολη αγάπη της, την κάνουν να ξεχωρίσει από το υπόλοιπο χαρέμι στα μάτια του σουλτάνου Αχμέτ του Πρώτου. Πετυχαίνει να γίνει σουλτάνα μέσα στο σκοτεινό και αιματοβαμμένο Τοπ Καπί. Μέσα σ’ έναn κυκεώνα παιχνιδιών εξουσίας, ατελείωτων διαπλοκών και δολοφονιών μεταξύ βεζίρηδων, ουλεμάδων, ευνούχων, γενίτσαρων..... από τη μια και ερωτικής αναμέτρησης των γυναικών του χαρεμιού από την άλλη, αυτή καταφέρνει να παίξει σημαντικό ρόλο στη διακυβέρνηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Ενώ λοιπόν «Ο ελληνισμός διασωσμένος στην αγκαλιά της ορθοδοξίας βρίσκεται ανάμεσα στη Σκύλλα της Καθολικής Δύσης και στη Χάρυβδη του Ισλάμ», οι απεσταλμένοι δυτικών κρατών παλεύουν με κάθε τρόπο για τη διεκδίκηση της εύνοιας της Υψηλής Πύλης, τελικά η ΑναστασίαΚιοσέμ κατορθώνει να σταματήσει το άθλιο παιδομάζωμα, αλλά η άνιση μάχη της για την κατάργηση του «καρντές κατλί» (αδερφοκτονικός νόμος), τη βρίσκει στο τέλος ηττημένη με θύματα τα παιδιά της αλλά και την ίδια. Ένα βιβλίο που αξίζει να πάρετε στα χέρια σας. Ένα βιβλίο που θα σας συναρπάσει και θα «κολλήσετε» μαζί του. Αυτό τουλάχιστον έπαθα εγώ.
«Αναστασιά!» Το κορίτσι άκουσε τη φωνή της μάνας του από το μαγερειό κι έτρεξε μέσα. «Πού είσαι, μωρή, απρόκοφτη;» Η κοπελίτσα αναστέναξε. «Έρχομαι, μάνα», μουρμούρισε καλόβολα, δεν ξεσυνεριζόταν της μάνας της τις αυστηρές κουβέντες, τις είχε συνηθίσει και δεν την πείραζαν, κι ακούμπησε την πετσέτα πάνω στο βαρύ ξύλινο τραπέζι, όπου η μάνα μάλαζε σβέλτα και επιδέξια τη βαριά μεγάλη μπάλα της ζύμης.
Γιώργος Πολυχρονίδης
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Κι από τη στιγμή που φεύγει από τα χέρια του συγγραφέα, το γραφτό αποκτά τη δική του αλήθεια κι ακολουθεί τις αλήθειες των αναγνωστών που έχουν να κάνουν με τις δικές τους εμπειρίες και βέβαια, του καθενός είναι διαφορετικές. Ανήκει πια σε όλους τους άλλους εκτός απ’ το συγγραφέα.
Το απόγευμα οι Τούρκοι ήταν ακόμα στην πλατεία, η μάνα της Χρυσούλας, η Φωτεινή, δεν είχε καιρό για κλάματα, ούτε για τον άντρα της ούτε για το παιδί της, έπρεπε να σώσει ό,τι της έμεινε. Μάζεψε δύο πράγματα και χάθηκε με την κόρη της στα δέντρα δίπλα στο ποτάμι. Εκεί στο χωριό τους δεν υπήρχε πια ζωή, το αγόρι της δεν θα το ξανάβλεπε, ούτε τον άντρα της που δεν την είχε ακούσει, έπρεπε να σωθούν εκείνη και η κόρη της.
Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Κατάρες. Πρωτότυπος τίτλος, τραβηχτικός, σχεδόν αναγκαστικά πιάνεις το βιβλίο για να δεις την περίληψη. Επίσης εξαιρετικό το εξώφυλλο, πολύ ωραία ατμοσφαιρική φωτογραφία, ταιριάζει και με τον τίτλο. Ένας περίπου αιώνας περιγράφεται μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας κατοίκων της Θράκης. Μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των μελών περιγράφεται με απλά λόγια, βιωματικά και περιληπτικά, χωρίς να κουράζει σε κανένα σημείο η πρόσφατη τραγική ιστορία της Θράκης. Ξεκινώντας από τον Στέφανο και προχωρώντας στα παιδιά, τα εγγόνια, τα δισέγγονα και μέχρι περίπου τις μέρες μας βλέπουμε τις αλλαγές που συντελέστηκαν στον τόπο αλλά και στις συνήθειες, τα ήθη και τα έθιμα των κατοίκων της περιοχής. Ας γίνω λίγο πιο αναλυτική. Στην αρχή του μυθιστορήματος περιγράφεται με όμορφο και απλό τρόπο η καθημερινότητα των κατοίκων του χωριού Μποσνάκιοϊ λίγο πριν τις αρχές του 20ου αιώνα (υπολογίζω), και στη συνέχεια η ζωή στη Ν. Βύσσα Ορεστιάδας. Οι δουλειές των αντρών, η δύσκολη ζωή των γυναικών αλλά και η αλληλεγγύη υπάρχουν σε πολλές μορφές. Με όμορφο τρόπο περιγράφονται οι αλλαγές που συ-
Κατάρες Γιώργος Πολυχρονίδης
ντελούνται στη γεωργία και την κτηνοτροφία με την πάροδο των ετών, αλλά και στη νοοτροπία των ανθρώπων, στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία αλλά και στην τεχνολογική εξέλιξη. Σταθερά παντού διαχρονικά ο ανθρώπινος πόνος, ο φόβος και ο θυμός που πολλές φορές οδηγούν έναν άνθρωπο να εκστομίσει μια κατάρα που θα φέρει από πίσω της πολύ πόνο. Οι ήρωες (κυρίως οι ηρωίδες) ζουν, παρεξηγιούνται, στεναχωριούνται σαν αληθινοί άνθρωποι και καταριούνται. Το μετανιώνουν φυσικά αλλά... η κατάρα δεν παίρνεται εύκολα πίσω, αφού τα λόγια βγουν από το στόμα δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν θα μείνω μόνο στο κοινωνικό τμήμα του βιβλίου. Μου είναι αδύνατον λόγω οικογενειακής ιστορίας. (Θα πω κάτι τώρα: αν και δεν γνωρίζω τον κ. Πολυχρονίδη και το βιβλίο έφτασε τυχαία στα χέρια μου, οφείλω να ομολογήσω ότι είμαστε συντοπίτες. Οι γονείς μου μεγάλωσαν στην Ορεστιάδα και στο Θούριο, ένα χωριό δίπλα στο Διδυμότειχο, και το κοινό στοιχείο που με έκανε να ταυτιστώ με τους πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι ότι όλοι οι παππούδες μου ήρθαν με την ανταλλαγή πληθυσμών από την Ανατολική Θράκη.)
Να φανταστώ ότι γνωρίζετε πως εκτός από τη Σμύρνη οι Χριστιανοί πλήρωσαν σκληρό τίμημα και σε άλλες περιοχές της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας, ιδιαίτερα η Ανατολική Θράκη δόθηκε ως πολεμική αποζημίωση στην Τουρκία ώστε να διαγραφεί το οικονομικό χρέος της Ελλάδας, ηττημένης στην προσπάθεια να πραγματοποιηθεί το "όνειρο της Μεγάλης Ελλάδας". Το αποτέλεσμα; Χιλιάδες ανθρώπων άφησαν τον τόπο κατοικίας τους στην (τωρινή) Τουρκία, φόρτωσαν την περιουσία τους στα καρά, πέρασαν το ποτάμι και ήρθαν να χτίσουν καινούρια χωριά από την αρχή στις άδειες εκτάσεις του νόμου Έβρου. Και έτσι περίπου κατοικήθηκε ο Βόρειος Έβρος, δημιουργήθηκαν χωριά και πόλεις εκεί που κάποτε υπήρχαν αγροί.
τα μεταφέρονται απλά, τολμώ να πω δημοσιογραφικά, χωρίς κακία και χωρίς να προσπαθεί να επηρεάσει καταστάσεις ή να αφυπνίσει εθνικό συναίσθημα. Κλείνοντας να πω ότι μερικές φορές οι μικροί εκδοτικοί οίκοι που δεν έχουν τη δυνατότητα να διαφημίσουν τα βιβλία τους, βγάζουν διαμαντάκια, που μπορούν να σου διδάξουν κάτι με όμορφο τρόπο. Σίγουρα και αδιαπραγμάτευτα για εμένα, αυτό το βιβλίο ανήκει σε αυτήν την κατηγορία και θέλω να δώσω συγχαρητήρια τόσο στον συγγραφέα για την απλότητα του κειμένου του όσο και στον εκδοτικό που δέχτηκε και έβαλε εμβόλιμα αυθεντικές φωτογραφίες της εποχής που περιγράφεται στο βιβλίο, γεγονός που σε βοηθά να δημιουργήσεις εικόνες στο μυαλό για τα άτομα που παρουσιάζονται.
Τα λόγια που άκουγα από τους συγγενείς μου έχουν μεταφερθεί σχεδόν αυτολεξεί στο βιβλίο από τους ήρωες που εμφανίζει ο κ. Πολυχρονίδης, γεγονός που αποδεικνύει τάνε α ρ κ την αλήθεια της ιστορίας όπως τη μεταφέγια ς, τα Τα λό υ ο π ώ ρει ο συγγραφέας. Και ξέρεις κάτι; Φαντάανθρ φτά, α ρ γ τους ζομαι ότι πονάει πολύ να κάθεσαι στον καιαι τα κ α ι απ' όγ λ ν α τ ό νούριο χώρο που αναγκαστικά σε μετέφει όμα κ ι κ α ραν και να βλέπεις απέναντι σου το παλιό ν έχε ε δ ς αυτού σου χωράφι και το παλιό σου χωριό να οτα. π ί τ ι μείνε ρημάζει. Δεν μπορώ να είμαι απόλυτα αντικειμενική στο τμήμα που αφορά το ιστορικό κομμάτι του βιβλίου, αφού αφορά ένα κομμάτι της ιστορίας της χώρας μας που εμάς εδώ στον Έβρο μας πονάει ακόμη έστω και αν πλέον το ακούμε σαν παραμύθι, σίγουρα όμως μπορώ να πω ότι τα ιστορικά γεγονό-
Ποτίτσα Πιερρουτσάκου
Βουλευτή να σε πει η μάνα σου Δημήτρης Κωνσταντάρας
Ήλθε στα χέρια μου και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να μην το διαβάσω. Βλέποντας και μόνο το εξώφυλλο, το χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη σου και ο τίτλος σε προϊδεάζει πως θα περάσεις καλά! Ο συνδυασμός τέλειος!!! Ο πολυαγαπημένος μου Λάμπρος Κωνσταντάρας, σε μία υπέροχη φωτογραφία από την σπαρταριστή κωμωδία «Υπάρχει και φιλότιμο», με ήρωα τον υπουργό Μαυρογιαλούρο, κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου και ο γιος του Δημήτρης Κωνσταντάρας είναι ο συγγραφέας αυτού του μικρού θεατρικού έργου!! Η ιστορία αφορά τον Γιάννη Σαψαλάκη, έναν βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος, τις σκέψεις του, τις απόψεις του, την προετοιμασία του για να μιλήσει στη βουλή. Το νομοσχέδιο για το οποίο θα μιλήσει δεν το έχει διαβάσει – καθόλου παράξενο δεν μου φαίνεται -, με την γραμματέα του δεν μπορεί να συνεννοηθεί – όσο περνάει η ώρα έχει αγχωθεί πολύ – και η γενική του εικόνα φτάνει να είναι ξεκαρδιστική! Οι διάλογοι με την πεθαμένη μητέρα του, η οποία σε κάθε του επίκληση φανερώνεται μπροστά του, αριστοτεχνικοί!! Οι διάλογοι με την γραμματέα του το ίδιο!! Όλες οι συνομιλίες είναι σύντομες, έξυπνες και γεμάτες «ατάκες». Νόμιζα πως βρισκόμουν στο θέατρο και έβλεπα το έργο…
Γιάννης: Λογικό που τον κόψανε τον Μαυρογιαλούρο. Και... πού 'σαι... μια και τα λέμε... τώρα ετοιμάζεται και ο Μπακογιάννης. Μάνα: Ο Παύλος; Μα πώς; Εδώ είναι. Τον έχουν όλοι σε μεγάλη υπόληψη εδώ. Γιάννης: Ποιος Παύλος, ρε μάνα, ο Κωστής. Μάνα: Ποιος Κωστής; Γιάννης: Ο γιος του Παύλου. Μάνα: Για κοίτα πράγματα. Με μπέρδεψες τελείως. Γιάννης: Γιατί; Ο Μπακογιάννης είναι γιος της Ντόρας. Μάνα: Όχι γιος της. Άντρας της ήτανε.
Είναι πολύ όμορφη η ροή του λόγου και της σκέψης στο θεατρικό αυτό, σε συνεπαίρνει και πραγματικά το «ρουφάς», άσχετα από τον μικρό αριθμό σελίδων του.. είναι δυνατοί οι μονόλογοι του βουλευτή, την ώρα που φθάνει να μιλά με τον εαυτό του και είναι ακόμη πιο ικανοποιητική η τελική έκβαση που φυσικά και δεν θα σας την πω!!! Αφέθηκα να με παρασύρει ο λόγος του συγγραφέα και για μία ακόμη φορά είδα πόσο «λίγο» είναι να είσαι βουλευτής στην Ελλάδα του σήμερα, πόσο «τίποτα» αξίζεις καθώς δεν υπάρχουν θεμελιώδεις αρχές ..πόσο «καθόλου» δεν χρειάζεται η ψήφος μας, αφού όλα είναι φτιαχτά … αχυράνθρωποι του κάθε συστήματος οι εκπρόσωποι στην Βουλή μας κι εμείς να τους κοιτάμε ….και να τους ξαναψηφίζουμε ελπίζοντας σε τι;;; Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας, έχοντας προσωπική εμπειρία και άποψη από τον χώρο, αφού υπήρξε και ο ίδιος βουλευτής, περιγράφει με μεγάλη επιτυχία αυτό που λίγο ως πολύ όλοι μας πιστεύουμε: Ότι λίγοι είναι οι εκπρόσωποί μας στην βουλή που έχουν δική τους άποψη, έχουν γνώσεις ιστορικές, οικονομικές, που μπορούν με λίγα λόγια να εκφέρουν λόγο στηριγμένο σε δικές τους ιδέες/ προσωπικές εμπειρίες. Μην μου πείτε πως πιστεύετε ότι οι λόγοι των βουλευτών στην βουλή δεν είναι προετοιμασμένοι από κάποιους γραμματείς, Πανεπιστημιακού επιπέδου, οι οποίοι κινούνται πάντα στα κομματικά πλαίσια….
Ας μην μας πιάνει μαυρίλα όμως, το θεατρικό σας το συνιστώ και θα χαιρόμουν πολύ να το έβλεπα ζωντανό στην σκηνή, κρίμα ..που δεν έχουμε τον αγαπημένο μας Λάμπρο Κωνσταντάρα κοντά μας, καθώς θα ήταν ιδανικός γι' αυτόν τον ρόλο! Καλός βουλευτής -τουλάχιστον για τον κόσμο- δεν υπάρχει πλέον. Υπάρχει μόνο για τα κανάλια: αυτός που τσακώνεται και με τα μανικετόκουμπά του. Που φωνάζει, που βρίζει, που ωρύεται, που παράγει θέμα... δίνει τίτλο... Και αναπαράγεται σε όλα τα Μέσα που είναι πρόθυμα να προωθήσουν την όποια κουταμάρα, αρκεί να είναι εντυπωσιακή.
Αγγελική Δαφτσίδου
Η καλή και η κακή Ali Land Το πρώτο πράγμα που με κέντρισε στο παρόν βιβλίο ήταν το μυστήριο που ενέπνεε το εξώφυλλό του, αλλά και το γεγονός ότι ήταν το ντεμπούτο της συγγραφέως στον χώρο της λογοτεχνίας. Κάπου εδώ θα πρέπει να αναφέρω πως ήταν μπεστ σελερ των Sun-day Times, βιβλίο της χρονιάς σύμφωνα με το περιοδικό Heat και επιπλέον μεταφράζεται σε περισσότερες από 20 γλώσσες.
Οχτώ σκαλοπάτια πάνω. Άλλα τέσσερα. Η πόρτα στα δεξιά. Καινούργιο όνομα. Καινούργια οικογένεια. Ο λαμπερός. Καινούργιος. Εαυτός μου.
Την ιστορία του βιβλίου αφηγείται η έφηβη Μίλι, η οποία μόλις κατέδωσε την ίδια της τη μητέρα στις αρχές, με τη φριχτή κατηγορία της κατά συρροή δολοφόνου. Με έναν λόγο κοφτό, καταιγιστικό, ανατριχιαστικό θα έλεγα, η συγγραφέας κλειδώνει τον αναγνώστη στη ροή της ιστορίας της, αλλά τίποτα δεν τον προετοιμάζει για τα όσα θα ακολουθήσουν. Αν η παιδική κακοποίηση, οι δυσλειτουργικές οικογένειες, το μπούλινγκ, η ψυχολογική κακοποίηση σας ταράζουν, (όλα μέρος του βιβλίου), τότε το βάθος των εγκλημάτων της μητέρας της Άννι θα σας κρατήσουν άγρυπνους τα βράδια. Η αιώνια μάχη του καλού και του κακού μέσα από τα μάτια μια μικρής κοπέλας φέρνει ρίγη ανατριχίλας και η αγωνία είναι σχεδόν απτή σε κάθε σελίδα. Ένα ψυχολογικό θρίλερ, ένα σκοτεινό βιβλίο, που είτε σας αρέσει είτε όχι, σίγουρα δεν θα μπορείτε να το αφήσετε από τα χέρια σας. Προσωπικά θα το κουβαλάω στις σκέψεις μου για πολύ καιρό…
Γιάννης Σπανδωνής
Αναστασία Νεραϊδόνη
Συνέντευξη
Αναστασία Νεραϊδόνη
Tα δόντια του δράκου είναι ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στην πασίγνωστη Αργοναυτική εκστρατεία. Οι εκδοχές της βέβαια είναι τόσο πολλές όσο και οι ερμηνείες της, όπως αναφέρει και ο συγγραφέας. Άλλοι μιλάνε για μια εμπορικήπειρατική εκστρατεία των πρώτων Ελλήνων στα χρυσωρυχεία του Πόντου (χρυσάφι απ’ τον τρεχούμενο ποταμό που μαζευόταν σε προβιές, εξ ου και χρυσόμαλλο δέρας) κι άλλοι για πόλεμο ανάμεσα στην παλιά μητριαρχική θρησκεία και στην καινούρια ανδροκρατική θρησκεία του Δωδεκάθεου. Ο κύριος Γιάννης Σπανδωνής επέλεξε να μας αφηγηθεί την δεύτερη ερμηνεία. Από την οπτική της γυναίκας. Της Μητέρας, της Μάγισσας, της Ιέρειας, της Μήδειας. Ξεκινάει με τον Ιάσονα, να φεύγει χολοσκασμένος απ’ το βασίλειο του καθώς αντιμετωπίζει συζυγικά προβλήματα με την Μήδεια, η οποία έχει βαλθεί να μεγαλώσει τα παιδιά της με την λατρεία της Τριπρόσωπης θεάς. Ο λαός εξεγείρεται και ο Ιάσονας δεν μπορεί να την κουμαντάρει. Και τι πιο σύνηθες για έναν άντρα που δεν μπορεί να κουμαντάρει την γυναίκα που τον έκανε βασιλιά; Πάει στο διπλανό χωριό και βρίσκει
Τα δόντια του δράκου Γιάννης Σπανδωνής μια νεότερη βασιλοπούλα να απαλύνει τον πόνο του. Διηγείται τις παλιές δόξες στον βασιλιά της Κορίνθου Κρέοντα κι αυτός που τον καλοβλέπει για γαμπρό, του ρίχνει από δίπλα την μικρή του θυγατέρα Γλαύκη. Ο Ιάσονας στέλνει αγγελιαφόρο στη Μήδεια να μαζέψει τα μπογαλάκια της και να του αφήσει τα παιδιά και φέρνει την καινούρια σύζυγο να εγκατασταθεί στο παλάτι του. Απ’ τα πρώτα κεφάλαια ο συγγραφέας καταφέρνει να μας κάνει να συμπάσχουμε με την Μήδεια, η οποία παίρνει μια ωραιότατη εκδίκηση (την οποία δεν σας περιγράφω για να την διαβάσετε) και να καταφεύγει στο βασίλειο της Αθήνας όπου την περιμαζεύει ο Αιγέας. Όμως τα μόνα όπλα μιας γυναίκας είναι τα θέλγητρα και το μυαλό της. Έτσι η Μήδεια βάλθηκε να ξελογιάσει πρώτα το μυαλό του μεσήλικα βασιλιά με τις διηγήσεις της κι έπειτα το κορμί του με τα ερωτικά της τερτίπια. Εξιστορεί λοιπόν τα όσα συνέβησαν στην Αργοναυτική εκστρατεία, όπως τα έζησε εκείνη. Μια κοπέλα που ερωτεύτηκε παράφορα και για τα μάτια ενός ξένου, αψήφησε τον πατέρα της, έφυγε απ’ τη χώρα της και συνέργησε σε εγκλήματα.
Είπαν και τι δεν είπαν για κείνη. Σε βάζει να αναρωτιέσαι: Μήπως τα κακουργήματα της Μήδειας ήταν πανάρχαιες σεληνιακές λατρείες θανάτου-αναγέννησης που από αντιπαλότητα προς την παλιά θρησκεία παρερμηνεύθηκαν; Το σίγουρο είναι ότι η Μήδεια φερμένη απ’ τα βάθη της Ασίας που λάτρευαν την τριπρόσωπη θεά (Κόρη-Μητέρα-Γραία) αγωνίστηκε για την θέση της γυναίκας στην σύγχρονή της πατριαρχική κοινωνία. Πόσο τα είχαν μπερδέψει τα πράγματα τούτοι οι ξανθοί άνθρωποι που κατέβηκαν απ’ τα δάση του Βορρά… Δημιούργησαν έναν σωρό θεές, τους έδωσαν έναν σωρό ιδιότητες μα η Θεά είναι μία. Εμείς το παλαιότερο γένος το ξέρουμε αυτό. Η Μήδεια κατοχυρώνει την θέση της κάνοντας έναν γιο στον Αιγέα, τον Μήδο. Όμως όταν καταφτάνει ο πρωτότοκος γιος του Αιγέα στην Αθήνα, ο Θησέας, ξέρει πως οι μέρες της εκεί έχουν τελειώσει. Παίρνει μαζί της την πιστή υπηρέτρια της Αλκινόη και τον Μήδο και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια καταφεύγοντας στην αποικία των Κόλχων στις ακτές του Τυρρηνικού πελάγους.
τους Μήδους. Η ειρωνεία της Ιστορίας. Απόλαυσα ιδιαίτερα την χωρίς περικοπές αφήγηση και ενδεδυμένη με μπόλικες πιπεράτες ερωτικές λεπτομέρειες, όσον αφορά την λατρεία της σάρκας. Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν περιλαμβάνει μόνο τις σοφιστείες του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Ήταν και η καθημερινή ζωή, με όλες τις ελευθεριώδεις συμπεριφορές που ο καθωσπρεπισμός μας απέκρυψε. Ήταν και οι ιερές πρακτικές και τελετουργίες, τα σεξουαλικά όργια που αποσιωπήσαμε. Η Ιφιγένεια δεν θυσιάστηκε στην Αυλίδα, τη θέση του Φρίξου πάνω στον βωμό πήρε ένα κριάρι κι η Μήδεια που αγωνιζόταν για την θέση της γυναίκας και την παλιά θρησκεία έγινε φόνισσα και μάγισσα. Διαβάστε τα δόντια του δράκου για να Έχει ωριμάσει πια και δεν προσπαθεί να φα- ταξιδέψετε στον αλλοτινό αυτό κόσμο που νατίσει τον Μήδο με τις διδαχές της παλαιάς έπλασε τόσο γλαφυρά ο συγγραφέας. θρησκείας. Βέβαια ο ρόλος της γυναίκας στη Κλείνω με τούτο το απόσπασμα: Ζω πια στον κόσμο των νεκρών. Των Μέση Θάλασσα είναι αξεπέραστος και θέση νεκρών που επιστρέφουν. Κι έχουν τους της ακλόνητη. Ο Μήδος σέβεται και ακούει ζωντανούς για τροφή τους. Η οδύνη δεν την μητέρα του κι αργότερα αφού αποκαθιδικαιώνει τίποτε. Ο μύθος δικαιώνει τα στά τον παππού του Αιήτη στην εξουσία της Κολχίδας θα δημιουργήσει το φοβερότερο πάντα. Κι ο δικός μου μύθος θα ζήσει έθνος που αντιμετώπισαν ποτέ οι Αθηναίοι, στους αιώνες.
Γιατί οι παιδικές διασκευές γνωστών βιβλίων είναι αλλοιωμένες σε σχέση με τα πρωτότυπα; Σοφία Αθανασοπούλου
Χρύσα Νικολάκη
Η εκπλήρωση του ανεκπλήρωτου Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος & Στέλλα Σουραφή
Δυο ποιητικές φωνές ενώνονται σε μια ερωτική επιστολογραφία, αποδίδοντας στο μέγιστο βαθμό το ντελίριο ενός παράνομου και ανεκπλήρωτου έρωτα. Ο αναγνώστης καλείται από την αρχή ως το τέλος να γίνει συνοδοιπόρος του Ίμερου, να αφεθεί στα «χέρια» του και ν' ανακαλύψει ο ίδιος την προσδοκούσα δικαίωση του ανέφικτου. Ο Ίμερος, γιος της Αφροδίτης κατά τον Ησίοδο, είναι η προσωποποίηση του πόθου, της σφοδρής ερωτικής επιθυμίας. Εδώ ο Ίμερος αργεί να γεννηθεί, περνάει δια πυρός και σιδηρού. Ο έρωτας, μια κοινωνία μες στην ψυχή, όπως αναφέρεται στο προοίμιο, μας καλεί να αφαιρέσουμε τη λογική, να αναχαιτίσουμε τη φωτιά ενός ονείρου , μας οδηγεί νοερά όλους εμάς στην εκπλήρωση όλων των ανεκπλήρωτων πόθων μας Οι συγγραφείς μέσα σε μια μέθεξη λόγου που παντρεύει άριστα το υπερβατικό με το μυθικό στοιχείο μας οδηγούν αισθησιακά και ρομαντικά στο άρωμα του έρωτα που γεννήθηκε ανάμεσα σε δυο ανθρώπους της σύγχρονης εποχής. Ωστόσο, ο ποιητικός λόγος και το πλέξιμο των στίχων μας παραπέμπει σε επιστολογραφίες μιας άλλης εποχής, των ρομαντικών της Αναγέννησης.
Ιδιαίτερη είναι η περίπτωση των ερωτικών επιστολών του Ναπολέοντα Βοναπάρτη προς την αγαπημένη του Ιωσηφίνα το1796, που ελαφρώς προσομοιάζουν όσον αφορά την αίσθηση που αφήνουν στον αναγνώστη: «Από τότε που σε άφησα, είμαι συνε-χώς σε κατάθλιψη. Η ευτυχία μου είναι να βρίσκομαι κοντά σου. Στη σκέψη μου, ζω ξανά τα χάδια σου, τα δάκρυα σου, την τρυ-φερή φροντίδα σου. Η γοητεία σου, ασύ-γκριτη Ζοζεφίν, έχει ανάψει μια άσβεστη, λαμπερή φλόγα στην καρδιά μου». Εδώ, η γοητεία που αφήνει ο έρωτας οδηγεί και στιςδυο επιστολογραφίες στην ανάγκη της συνεύρεσης, στην αποκορύφωση του πόθου, που «σαν λόγχη καρφώνει τα σωθικά» έως ότου «χυθεί σαν αίμα ζεστό και κάψει το θυμικό». Άλλοτε πάλι, η ερωτική αυτή επιστολογραφία μας παραπέμπει στις εξαιρετικές επιστολές του Γρηγορίου Ξενόπουλου προς την ποιήτρια Θεώνη Δρακοπούλου, την οποία συναντάμε στους «Μυστικούς Αρραβώνες». Και κάποιες φορές, είναι σαν να ταξιδεύουμε μέσα στα γράμματα του Μπετόβεν προς την «Αθάνατη αγαπημένη»:
«Πόσο λαχταρώ να την γνωρίσω σε βάθος μια κατάδυση στα άδυτα της θάλασσας της να μυρίσω κάθε μυστική αναπνοή της κάθε κρυφό της πόθο να ημερέψω.» (Η εκπλήρωση του ανεκπλήρωτου)
«O έρωτας δίκαια απαιτεί τα πάντα, χαμογελά να παραμείνεις ο πιστός μου, ο δικός μου θησαυρός. Οι Θεοί πρέπει να μας στείλουν τα πάντα, αυτά που πρέπει και πρόκειται να γίνουν για μας». (Ludgin).
«Όμως η μοίρα, τεχνίτρα υφάντρα απαράμιλλη έπλεκε δίχτυα για ένδυμα μας να μας τυλίξει ήθελε σε πέπλο αδιάτρητης αλήθειας». Η υπερβατικότητα δένει υπέροχα με το μυθικό στοιχείο, δημιουργώντας έναν συγκερασμό μύθου - θρησκευτικότητας που συΗ αφοσίωση, απαραίτητη στον έρωτα, γίνεται ναντάμε σε αρκετούς σπουδαίους νεοέλληο κεντρικός άξονας ανάμεσα στις δυο αλληνες ποιητές. λογραφίες, ενώ ο διάχυτος ερωτισμός αποΌμως το στοιχείο εκείνο που προσδίδει γειώνει το ανεκπλήρωτο. Ωστόσο το ωθεί ζωντάνια και ρεαλισμό στην αφήγηση είναι στην πραγμάτωση του; η άρρηκτη διασύνδεση μεταξύ των επιστοΟ ρόλος της Μοίρας, καταιγιστικός στη ζωή, λών , που επιτυγχάνεται με την χρήση όμοικαι δη στον έρωτα, παρομοιάζεται υπέροχα ων λέξεων. Χωροχρονικα, η διασύνδεση με υφάντρα τεχνίτρια που υφαίνει τις ζωές αυτή προσδίδει ένταση και θεατρικότητα των ανθρώπων σαν τις κλωστές στον αργα- στην μεταξύ τους επικοινωνία.
Η ευρηματικότητα του κλεισίματος έγκειται στο ότι τοποθετείται ο αναγνώστης στο επίκεντρο αυτής της ζεύξης, λαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο ως (συν)κοινωνός αυτής της μέθεξης. Γεύεται το αποτέλεσμα αυτής της μυστικής ένωσης, γινόμενος συμμέτοχος στο ανυπέρβλητο συναίσθημα του πόθου. Ο αναγνώστης «δι' ελέου και φόβου» προσδοκά την «Αριστοτελική» κάθαρσή του, μέσα από την ευόδωση της αγάπης, την εκπλήρωση του ανεκπλήρωτου, του αμαρτωλού έρωτα. Άραγε καθαίρεται; Το «οξύμωρο» του τίτλου είναι τόσο εμφανές όσο αποφαίνεται; Το μυστηριώδες ύφος σε συνδυασμό με την ευρηματική του πλοκή ολοκληρώνουν τον κύκλο του έρωτα με την ακόλουθη παραίνεση, προτρέποντας το αναγνωστικό κοινό στην συνταύτιση. Στην ενσάρκωση του Έρωτα, χωρίς την μετάνοια του τιμήματος που πρέπει να πληρωθεί:
-«Διαβήκανε οι ώρες, συνάντησαν τις μέρες Και κάνανε τις συνευρέσεις αδιάλειπτες, τις νύχτες αξημέρωτες…» -« Οι δείκτες έσφαζαν τις ώρες στου ρολογιού την δίνη. Οι μέρες άνθιζαν μ’ έναν αλλιώτικο ρυθμό τρελό Σαν να προσκύναγαν ευλαβικά μπροστά στις νύχτες.»
«Να υπηρετείς τον Έρωτα και να τον ενσαρκώνεις κι όποιο κι αν ειν’ το τίμημα ποτέ μη μετανιώνεις!»
ΝΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ Αγγελίνα Παπαθανασίου
Φιλοξενούμε έναν νεαρό άνδρα, τελειόφοιτο της σχολής δημοσιογραφίας και φοιτητή της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων, που πριν από ένα χρόνο, κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Πνοή με τίτλο «Το γράμμα»
ΝΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Αγγελίνα Παπαθανασίου
Το γράμμα Νίκος Αντωνίου
Το Γράμμα, το πρώτο μυθιστόρημα του νεαρού σε ηλικία συγγραφέα Νίκου Αντωνίου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή και βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων περίπου ένα χρόνο. Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο του βιβλίου, δεν σας κρύβω ότι μου γεννήθηκε η επιθυμία να μάθω πώς ο ήρωας του μυθιστορήματος αποφασίζει να γράψει ένα γράμμα για να κερδίσει την πρώτη του αγάπη, σε μια εποχή που όλοι επικοινωνούν ηλεκτρονικά.
Μακάρι να μπορούσα όμως να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Θεωρώ πως έχουμε και οι δυο μας μερίδιο ευθύνης για την τροπή που πήρε η σχέση μας. Γκρεμίσαμε για χαζούς λόγους τη φιλία μας και όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα που μας ένωναν. Είναι πολλές οι στιγμές που φαντάστηκα ότι ήσουν κοντά μου. Αν μπορούσα να ήμουν ξανά μερικά λεπτά μαζί σου, θα ήθελα απλώς να σε κρατούσα στην αγκαλιά μου και να έκλεινα τα μάτια. Μπορεί για κάποιον να ακούγεται υπερβολικό ή και χαζό, αλλά εγώ τρέφομαι από τις αναμνήσεις μας. Οι αναμνήσεις μου μαζί σου είναι αυτές που με βοηθούν πάντα να χαμογελάω.
Λατρεύω την αλληλογραφία ως μορφή επικοινωνίας. Ίσως γιατί στη δική μου την εποχή οι άνθρωποι έστελναν, λάμβαναν γράμματα και επικοινωνούσαν με αυτό το τρόπο με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Τώρα όλοι σχεδόν χρησιμοποιούν το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Με την επιθυμία να γνωρίσω τον ξεχωριστό στα μάτια μου ήρωα του Νίκου Αντωνίου, ξεκίνησα την ανάγνωση του βιβλίου. Δεν έκανα λάθος στην εκτίμησή μου. Οι ήρωες του συγγραφέα είναι ρομαντικοί. Αναζητούν την απόλυτη αγάπη, αυτή που ενώνει πρώτα τις ψυχές και μετά τα κορμιά. Υπήρχαν στιγμές που ένιωσα ότι διάβαζα μυθιστόρημα γραμμένο από Αγγλίδα συγγραφέα της Βικτωριανής εποχής. Αν δεν έβλεπα τυπωμένο το όνομα του συγγραφέα στο εξώφυλλο, θα ήμουν σίγουρη ότι το βιβλίο έχει γραφτεί από γυναίκα, εξαιτίας του ρομαντικού στοιχείου που κυριαρχεί στο κείμενο. Ίσως σε υπερβολικό βαθμό, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Είναι όμορφο όμως ένα νέο παιδί να καταπιάνεται με τη λογοτεχνία, να αποτυπώνει στο χαρτί τα συναισθήματά του, να ξεχειλίζει από αγάπη ένα βιβλίο. Όπως είπε και ο Ρεϊμόν Κενώ: Είναι αρκετό να αγαπάς τις λέξεις για να γράψεις ένα ποίημα. Φαίνεται ότι ο Νίκος Αντωνίου αγαπάει τις λέξεις, μαγεύεται από τη συγγραφή. Ξέρει ότι αυτό που διάλεξε να κάνει δεν είναι εύκολο. Αλλά το αγαπάει και ό, τι γίνεται με αγάπη πετυχαίνει.
Βαγγέλης Μαργιωρής
Τα Βατράχια (Σκοτεινά Νερά #1) Δημήτρης Σίμος
Το πτώμα ενός κοριτσιού που ανασύρει από τη θάλασσα ένας ψαράς είναι η άκρη από την μπερδεμένη ιστορία που θα πρέπει να λυθεί. Στην Εύβοια, τα πράγματα ίσως και να μην είναι τόσο ήσυχα ή αθώα, όσο θα πιστεύαμε... Η γρήγορη αφήγηση και η άμεση είσοδος στην ιστορία είναι αναμφίβολα προσόντα για ένα καλό αστυνομικό βιβλίο. "Τα βατράχια" του Δημήτρη Σίμου διαθέτουν και τα δύο αυτά προτερήματα. Φυσικά, το βιβλίο δεν μένει εκεί. Ο συγγραφέας δημιουργεί τον αστυνόμο Καπετάνο, ο οποίος με τη σειρά του, από τις πρώτες σελίδες, σε παίρνει από το χέρι για μια βόλτα στην Εύβοια. Χαρακτήρας ήρεμος αν και μονίμως άυπνος, σίγουρα υπαρκτός, δίχως κάποιο κουσούρι (π.χ. αλκοολισμού) ταξιδεύει τον αναγνώστη στην περιοχή του και στην ιστορία που εκτυλίσσεται. Και το κάνει με τρόπο τέτοιο που δεν θέλεις να τελειώσει το ταξίδι! Αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, αυθεντικοί, ρεαλιστικοί διάλογοι και μια σειρά από χαρακτήρες ζωντανούς κι ανθρώπινους. Σε όλα αυτά προσθέστε και μία δευτερεύουσα ιστορία του παρελθόντος, τη σύνδεση της οποίας δεν μπορεί κανείς να ανιχνεύσει μέχρι το τέλος.
Ένα πραγματικά υπέροχο αστυνομικό βιβλίο, που διατηρεί τη δυναμική και την έντασή του, από τη πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα του. Ίσως δε, επειδή κινείται σε περιβάλλον γνώριμο, να αισθάνθηκα μια οικειότητα στις σελίδες του, που δεν έχω βρει σε άλλα αστυνομικά. Θεωρώ λοιπόν την ανάγνωσή του, τουλάχιστον επιβεβλημένη!
Ζωή Τσούρα
Η επίσης πρωτοεμφανιζόμενη Έλενα Μεγαρίτη μας σύστησε τα "Πέντε Στρώματα Πάγου", το πρώτο βιβλίο της σειράς φαντασίας "Το Τάγμα της Φωτιάς" που έρχεται για να μας συναρπάσει. Ο νέος συγγραφέας και εικονογράφος Νίκος Γαϊτανόπουλος, μέσω της συλλογής ιστοριών "Από τη σοφίτα στο Νόρνιμ", μας πρόσφερε μία γεύση από τον επικό του κόσμο πριν την κυκλοφορία του πρώτου του μυθιστορήματος τον ερχόμενο Νοέμβριο. Οι τέσσερις συγγραφείς μίλησαν για το ξεκίνημά τους στη συγγραφή, τις δυσκολίες και τα σχέδιά τους, την έμπνευση και τις ιστορίες τους. Τους ευχόμαστε πάντα επιτυχίες και τα βιβλία τους να είναι καλοτάξιδα!
Παρουσίαση των εκδόσεων Editions Momentum Οι Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών με μεγάλη χαρά παρευρέθησαν εχθές στην παρουσίαση των Editions Momentum, στα πλαίσια του ΦantastiCon 2018. Το ενδιαφέρον του κοινού ήταν τόσο μεγάλο, που η αίθουσα γέμισε και πολλοί δεν κατάφεραν να μπουν! Η συγγραφέας και εικονογράφος Λίλα Κίσσα-Φραγκομίχαλου μας παρουσίασε το τρίτο βιβλίο της σειράς Angel Eyes, με τίτλο "Προορισμός", και μας έταξε πολλές περιπέτειες ακόμα στον γοητευτικό Ονειρόκοσμο. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Γρηγόρης Φρανκ Ασημίνης μας ξενάγησε στο στοιχειωμένο σπίτι της γοτθικής του νουβέλας, "Ο Οίκος των Βίριχ", και μας φανέρωσε ότι μας ετοιμάζει κι άλλα σκοτεινά ταξίδια.
I LOVE BOOKS
Mαίρη Tσίλη
Χαρά Δελλή
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Το κορίτσι του Αυγούστου. Η μάγισσα της ψυχής. Η γειτόνισσά μου. Η Μαίρη Τσίλη μαζί μας, να μιλήσουμε για τις Ερωτευμένες Πόρνες της, που άρχισαν το ταξίδι τους, όπως πάντα, σε μια συνέντευξη έξω από τα δόντια, γεμάτη μαχαιρωμένες αλήθειες.
Χαρά Δελλή
Όταν γράφονται τα βιβλία της Μαίρης Τσίλη, δε γράφονται για να γράφονται. Γράφονται γιατί δεν γίνεται να μη γραφτούν. Η Μαίρη σε κάθε βιβλίο της τολμά να αφουγκράζεται ψυχές και απωθημένα. Αψηφά τις ουτοπικές προσφορές και διαθέσεις και σκληραγωγείται στα πιο σκληρά συναισθήματα. Στα σπάργανα του έρωτα χωρίς μάσκες και φτιασιδώματα, στην αγάπη που δεν μασάει να φυλάγεται. Επικροτεί τον έρωτα που δεν γνωρίζει ντροπές, που σέβεται ιδιαιτερότητες. Αντέχει να παλεύει και να βουτά πρώτα η ίδια στα άδυτα της ψυχής της, στοχεύοντας στην κατάκτηση της καρδιάς των συνοδοιπόρων της στο ταξίδι - γεμάτο εικόνες και συναισθήματα- αυτό κι όχι στην επιδερμική σάρκα τους. Με γρήγορες εναλλαγές, με συναισθηματικές διακυμάνσεις, με επιστροφές-καταστροφές, αλλά κυρίως με συνέπεια και σεβασμό στη διαφορετικότητα και στην ιδιαίτερη προσωπικότητα του κάθε ατόμου που συνάντησε στον μοναχικό της δρόμο.Κύρια χαρακτηριστικά της είναι η ειλικρίνεια και η αγάπη της για την αλήθεια, όσο σκληρή και να είναι αυτή, χωρίς φόβο, με πολύ πάθος.
Ερωτευμένες Πόρνες Μαίρη Τσίλη
Κάποια στιγ μή ίσως καταλά βεις πως ο έρω τας είναι ελευθε ρία και όχι εκο ύσια αιχμαλωσία και ότι ο καθένας από εμάς έχ ει δικαίωμα ν α τον ζήσει έτσι ό πως θέλει.
Οι "Ερωτευμένες Πόρνες" της Μαίρης Τσίλη αποζητούν την αγάπη και την ανάγκη για πνευματική κατάκτηση, χωρίς να θυσιάσουν τον αέναο πόθο για ελευθερία. Βασιζόμενη σε πραγματικές προσωπικές της εμπειρίες, επιμένει να βιώνει ιδιαίτερους κόσμους, όπου αγάπη σημαίνει δέχομαι τον άλλον όπως πραγματικά είναι, με τις όποιες ιδιαιτερότητές του , αγαπώντας την όποια του διαφορετικότητα... Όπου αγάπη σημαίνει αγαπώ την ψυχή του άλλου, μπορώ να αποδέχομαι, να παραβλέπω, να συγχωρώ. Ο έρωτας ανθίζει, απορρίπτοντας τον μανδύα των παρεξηγήσεων και των ενοχών.
Τέσσερις καθημερινές διαφορετικές ψυχές που σφραγίζουν τις αυθεντικές αλήθειες τους. Τέσσερα σώματα μπλεγμένα σε μια εποχή κραυγαλέας ηθικής, όταν, αληθινά, σπαράζει για ουσιαστική αποδοχή και ανάγκη για έρωτα και ηδονή. Προβληματίζουν μα και μας μυούν στον κόσμο τους, κόσμο με πλάσματα διαφορετικά, ίσως όμως και ίδια με εμάς. Γυναίκες διπλανές μας, γυναίκες κάπου γύρω μας, μπορεί και μέσα στα σπίτια μας. Δύσκολο να τις αναγνωρίσετε γιατί ξέρουν να κρύβονται, αλλά η συγγραφέας μας τις αποκαλύπτει "γυμνές". Είναι οι "Ερωτευμένες πόρνες"... Μη βιαστείτε να τις κατακρίνετε χωρίς να τις γνωρίσετε καν. "Πιάστε" τις και από την καλή και από την ανάποδη. Αλλά προσοχή! Λατρεύονται αβίαστα... Η γραφή της σκληρή μα κι ευαίσθητη, πάντα τολμηρή, περιεκτική και συναισθηματικά φορτισμένη. Η Μαίρη ξεχωρίζει από το εξώφυλλο κιόλας, πριν σε αγγίξει το περιεχόμενο, που σημαίνει πολλά από όσα φαίνονται και από όλα όσα δεν φαίνονται αλλά αξίζει να διαβαστούν. Μέσα από τις σελίδες της καπετάνισσας των λέξεων, πρώτα γνωρίζουμε την ίδια την Μαίρη. Κατόπιν γνωρίζουμε την Υακίνθη κι ακόμα λίγα πρόσωπα που κατάφεραν να στιγματίσουν τη ζωή της. Την Πέννυ που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την Υακίνθη, σαν δασκάλα, τη Σοφία που πέρασε σαν κομήτης από τη ζωή της, αν και έφυγε χωρίς να τη δικαιώσει και την ταραγμένη Μόνικα με τις ευαισθησίες της σ' ένα συγκλονιστικό φινάλε. Η μόνη σταθερά της ηρωίδας ήταν ο Δημήτρης της ηρεμίας αλλά και του πά-θους, το απάγκιο λιμανάκι αλλά κι η φουρτουνιασμένη θάλασσα... όλα όσα πρέπει να είναι ο πραγματικός έρωτας. Όλα και τίποτα... η σιγουριά αλλά και η αίσθηση της απώλειας.
Νάντια Κίσκα
Παρουσίαση Εκδόσεων Πηγή ΦantastiCon 2018 Το Σάββατο 6 Οκτωβρίου διεξήχθη στο ΦantastiCon η παρουσίαση της καινούριας γενιάς συγγραφέων των Εκδόσεων Πηγή, και φυσικά οι Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών ήταν εκεί. Στον 6ο όροφο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, πέντε νέοι συγγραφείς του Φανταστικού, υπό τον συντονισμό της υπεύθυνης επικοινωνίας του οίκου, Αρτέμιδος Βελούδου, παρουσίασαν σε κριτικούς και αναγνώστες τους καρπούς των λογοτεχνικών ταξιδιών του μυαλού τους, σε ένα ιδιαίτερα ζεστό κλίμα.
Τα βιβλία που συστήθηκαν στον κόσμο με σειρά παρουσίασης είναι τα εξής: Οι Φύλακες του Φωτός, της Ευσταθίας Σορώκου. Ένα δυστοπικό μυθιστόρημα φαντασίας που πραγματεύεται τη Γη στο μακρινό έτος 3000, όπου η ρύπανση του περιβάλλοντος έχει φτάσει στο ζενίθ, οι κυβερνήσεις πέφτουν, και η γη βράζει. Εκεί, η επιστήμη θα πάρει τα ηνία και θα ιδρύσει 5 πόλεις καταφύγια για να εξασφαλίσει την επιβίωση του ανθρώπινου γένους. Ενοχές, απάτες, ψέματα, και μια δολοφονία, συνθέτουν το
μυθιστόρημα της κυρίας Σορώκου, που εκτός από το να σας διασκεδάσει, καλείται και να σας προβληματίσει. Αντλώντας από τις σπουδές της στην Επιστήμη της Θάλασσας, η συγγραφέας έχει δημιουργήσει ένα σενάριο που πόσο εξωπραγματικό φαντάζει στ'αλήθεια; Ο Τέταρτος Καβαλάρης: Η επώαση, του Μανώλη Παλαβούζη, το πρώτο σε μία διλογία σύγχρονης φαντασίας. Τον χειμώνα του 1347 μ.Χ. η Κιργισία φλέγεται. Οι κάτοικοί της φεύγουν για την Κωνσταντινούπολη, κουβαλώντας στις βαλίτσες τους, μαζί με τα λιγοστά υπάρχοντά τους, και ένα θανάσιμο μυστικό. 2017 μ.Χ., και στο πολυπόθητο μετρό της Θεσσαλονίκης, ο Βασίλης θα υποκύψει στην περιέργειά του και θα ερευνήσει μία κρύπτη που μόλις έφερε στο φως. Η περιέργειά του όμως αυτή θα ξυπνήσει τον μεγαλύτερο βιολογικό εχθρό της Ιστορίας. Η πανδημία εξαπλώνεται και οι πρωταγωνιστές, ένας επιδημιολόγος του ΚΕΕΛΠΝΟ και μία εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, καλούνται να σώσουν την ανθρωπότητα. Η Κοιλάδα του Πράσινου Κρυστάλλου, της Χρύσας Αναστασίου. Σε έναν κόσμο μαγείας και παράξενων κατασκευών, η Isabel Castleton θα μάθει τα μυστικά της οικογένειας της, μπαίνοντας στην Ακαδημία των Μηχανικών. Οι καλύτεροι της φίλοι, η Μάγισσα Nora και ο Μηχανικός Daniel, θα την ακολουθήσουν σε ένα ταξίδι γεμάτο μαγεία και αερόπλοια. Θα καταφέρει η Isabel να θέσει τις βάσεις για την διάσωση του κόσμου ή θα βυθιστεί στην απληστία και τον εγωισμό; Ένα μυθιστόρημα που συνυφαίνει το steampunk με την κλασική φαντασία. Ο Οίκος των Βέρεμον, του Άγγελου Κυπριανού. Ένας μουσικός και game master έρχεται να αποκαταστήσει τον μύθο και την αίγλη των βρικολάκων. Οι Βέρεμον είναι ο τελευταίος Οίκος βρικολάκων, και βρίσκεται κρυμμένος στην μεγαλοπρεπή του έπαυλη στον αφιλόξενο Βορρά. Τα μυστικά του Οίκου, σε συνδυασμό με την περιέργεια των νεαρών βρικολάκων, θα οδηγήσουν στην αναβίωση προκαταλήψεων και βαθιά ριζωμένων αντιλήψεων από μία ανθρώπινη φύση που φοβάται ο,τιδήποτε διαφορετικό. Ένα διαφορετικό μυθιστόρημα για βρυκόλακες, που διαδραματίζεται σε μία εποχή βικτωριανής αισθητικής, με μαγεία αλλά και στοιχεία steampunk. Το Σκοτεινό Δάσος, της Αλεξάνδρας Μπελεγράτη. Με ένα βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί, η σκηνοθέτης και συγγραφέας συνθέτει ένα δυστοπικό μυθιστόρημα για γερά στομάχια. Μετά τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο, που έγινε με αφορμή τις θρησκείες, λίγοι έχουν επιβιώσει. Αυτοί, δημιουργούν την κοινωνία της Μητρόπολης και τις απομονωμένες κοινωνίες των Καστών. Η Ηλέκτρα, έφηβη κόρη του αρχηγού των Καστών, ύστερα από ένα τραγικό γεγονός, τολμά να φύγει και να κάνει ένα ταξίδι αυτογνωσίας, οδηγούμενη σε μονοπάτια του μυαλού που δεν περίμενε ότι θα ακολουθούσε ποτέ. Ευχόμαστε σε όλους τα βιβλία τους να είναι καλοτάξιδα και ανυπομονούμε να τα διαβάσουμε!
Συνέντευξη Μαρία Στρατή
Μαρία Στρατή
Το μυστικό των Θεών Ειρήνη Λεονάρδου Τα βιβλία και οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας είχαν, και θα εξακολουθούν να έχουν, μία ιδιαίτερη γοητεία καθότι η πλοκή τους πάντοτε τοποθετείται σ’ ένα φανταστικό κόσμο. Η επανέκδοση του βιβλίου “Το μυστικό των Θεών” της Ειρήνης Λεονάρδου μας μεταφέρει σε φανταστικούς κόσμους κρατώντας μία σύνδεση με την πραγματικότητα. Για την υπόθεση δεν θα πω πολλά καθότι δεν θέλω να αποκαλύψω πολλά πράγματα για το πώς θα εξελιχθεί η ιστορία. Μία ομάδα διαφορετικών ανθρώπων από διάφορα μέρη του κόσμου συναντώνται στην Αίγυπτο. Η ετερόκλιτη αυτή συντροφιά καταλήγει να βαδίζει σε διάφορα φιλοσοφικά και κοσμικά μονοπάτια. Το βιβλίο ξεκινά με την παρουσίαση των βασικών χαρακτήρων. Γίνεται αναφορά στον τόπο γέννησης και τόπο διαμονής κάποιων χαρακτήρων, καθώς επίσης και το εσωτερικό τους ταξίδι από τον τόπο καταγωγής στον τόπο διαμονής. Επίσης, γίνεται αναφορά και στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Κατά την παρουσίαση των πρωταγωνιστών η συγγραφέας μας μεταφέρει σε διάφορα μέρη του κόσμου. Μαθαίνουμε για παραδόσεις, δοξασίες και κυρίως για τον τρόπο ζωής της Αφρικής, της Ελλάδας, των ΗΠΑ,
του Περού και του Μεξικού. Ακολούθως, η συγγραφέα κάνει μία σύνδεση και με το κοσμικό δημιουργώντας κάποιου είδους περιέργεια στον αναγνώστη για το τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει. Ένα από τα στοιχεία που μου άρεσαν είναι η χρήση αποφθεγμάτων διαφόρων προσωπικοτήτων. Από τη μία σπάει τη ρουτίνα της λιτής αφήγησης. Από την άλλη όμως, θα πρέπει να αναφέρω ότι πολλές φορές χαλάει και τη ροή της ιστορίας καθότι ο τρόπος που μπαίνουν αποσυντονίζουν τον αναγνώστη. Η ιστορία είναι πρωτότυπη αλλά η αργή ροή κάνει την ανάγνωση βαρετή. Επίσης, θα μπορούσε να γίνει μία καλύτερη έρευνα για θέματα που άπτονται του διαστήματος και των φυσικών επιστημών γενικότερα. Επίσης, ο πρόλογος του Γιώργου Μπαλάνου στην αρχή καλό θα ήταν να είχε αποφευχθεί διότι αποκαλύπτει κάποια στοιχεία της ιστορίας. Εν κατακλείδι, να γράψεις ένα καλό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Σχετικά με αυτό το είδος υπάρχει ο κίνδυνος να βγει αριστούργημα ή πατάτα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν απλά ένα βιβλίο λίγο πάνω του μετρίου, το οποίο αν θέλεις να περάσεις απλά καλά είναι οκ.
Ivan Aivazovsky
Μαριάννα Τσαντίλη
Ο Ρώσος θαλασσογράφος Αρμενικής καταγωγής Ιβάν Κωνσταντίνοβιτς Αϊβαζόφσκι (1817-1900), που το πραγματικό του όνομα ήταν Αϊβαζιάν Οβανές Κωνσταντίνοβιτς, όπως αναφέρεται στα βιβλιογραφικά αρχεία της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας του Αγίου Σαρκίου, γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου του 1817 στην Κριμαία, στην πόλη Θεοδοσία που ίδρυσαν οι Έλληνες Μιλήσσιοι το έτος 1817 και η οποία βρέθηκε διαδοχικά στα χέρια των Βυζαντινών και των Χαζάρων, των Μογγόλων, των Γενοβέζων και τέλος των Οθωμανών. Το 1771 η Θεοδοσία και το 1783 όλη η Κριμαία ενσωματώθηκαν στη Ρωσία με το Διάταγμα της Μεγάλης Αικατερίνης.
Η μητέρα του, Ριπσίμ, ήταν αρμενικής καταγωγής καθώς και ο πατέρας του ο Κωνσταντίνος Γκαϊβαζόφσκι (1765-1840), αρχικά γνωστός ως Γκεβόργκ Αϊβαζιάν, γεννημένος στην πολωνική περιοχή της Γαλικίας. Μετά από διάφορες μετακινήσεις, πρώτα στη Μολδαβία και μετά στη Μπουκοβίνα (περιοχή στην Κεντρική Ευρώπη που σήμερα μοιράζεται μεταξύ της Ρουμανίας και της Ουκρανίας), η οικογένεια εγκαταστάθηκε το 1800 στη Θεοδοσία. Το ζευγάρι απέκτησε πέντε παιδιά, τρεις κόρες και δύο γιους. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Αϊβαζόφσκι, ο Γαβριήλ, ήταν εξέχων ιστορικός και Αρμένιος Αποστολικός Αρχιεπίσκοπος. Ο πατέρας του ήταν έμπορος και ένας άνθρωπος με πολλές γνώσεις, που μιλούσε αρκετές ανατολίτικες γλώσσες κι είχε μια ορισμένη εξουσία στην εμπορική ζωή της πόλης. Η επιδημία της πανώλης που απλώθηκε το 1812 στη Θεοδοσία, τον οδήγησε σε πτώχευση κι έτσι, όταν ο μελλοντικός ζωγράφος ήρθε στον κόσμο, η οικογένεια του βρισκόταν ήδη σε μεγάλη οικονομική ανάγκη. Καίτοι ακόμα παιδί, ο Ιβάν για να βοηθήσει κι αυτός τα οικονομικά της οικογένειας, άρχισε να εργάζεται στα διάφορα καφενεία της πόλης, όπου συγκεντρωνόταν ένα μεγάλο πλήθος, μιλώντας και τραγουδώντας στα ιταλικά, στα ελληνικά, στα τούρκικα, στ' αρμένικα και στη γλώσσα των Τατάρων. (Οι Τάταροι της Κριμαίας ζούσαν στο Χανάτο της Κριμαίας από το 1449 έως το 1783. Το γηγενές όνομα ήταν Κριμαϊκή Γιούρτα. Το Χανάτο κατείχε σχεδόν ολοκληρωτικά τη χερσόνησο της Κριμαίας, πλην της νότιας και νοτιοδυτικής ακτής και των λιμένων που ελέγχονταν από τη Δημοκρατία της Γένοβας. Με τον όρο «χαν» εννοείται ένας τίτλος πολιτικής ή στρατιωτικής εξουσίας που προήλθε αρχικά από την κε-
ντρική Ασία. Πρωτοχρησιμοποιήθηκε στις τουρκομογγολικές νομαδικές φυλές που ζούσαν βόρεια της Κίνας και εισέβαλαν μέσω του Καυκάσου στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη κατά τις πρώτες δεκαετίες του 13ου αιώνα). Με το μουσικό του αυτί συνέθετε μικρές μελωδίες που τις τραγου-δούσε και τις συνόδευε με βιολί, μελωδίες που αργότερα τις έδωσε στον συνθέτη M. Glinka, ο οποίος τις χρησιμοποίησε στις δικές του συνθέσεις. Φυσικά, θα μπορούσε να ασχοληθεί μόνο με αυτό, αλλά του άρεσε ιδιαίτερα το σχέδιο και γι' αυτό άρχισε να κρατά σημειώσεις και να κάνει σκίτσα, τα οποία αργότερα τα μετέφερε με κάρβουνο στους λευκούς τοίχους του σπιτιού του. Αυτά τα πρώτα του γκράφιτι σχολιάστηκαν κι εκτιμήθηκαν από τον Α. Καζνατσέγιεφ, τον κυβερνήτη της πόλης, ο οποίος βοήθησε τον νεαρό Ιβάν να εισέλθει, μετά το σχολείο που πήγαινε στη Συμφερόπολη, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πετρούπολης, το 1833. Ο Ιβάν φοίτησε στην ακαδημία με το όνομα Γκαϊβαζόφσκι, το οποίο διατήρησε μέχρι το 1840, που το άλλαξε σε Αϊβαζόφσκι, κατά την παραμονή του στην Ιταλία. Λίγοι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της ζωής τους κατάφεραν να αποκτήσουν μια τέτοια εξαιρετική φήμη, ακόμα και από την αρχή της καριέρας τους, όπως ο Αϊβαζόφσκι, προκαλώντας τον θαυμασμό των συναδέλφων του ζωγράφων, των εμπόρων τέχνης και του κόσμου. Από νεαρή ηλικία, ήταν ήδη ευρέως γνωστός στη Ρωσία αλλά και εκτός των συνόρων, κάτι που του άξιζε, διότι τότε δεν υπήρχε κανένας άλλος τόσο ικανός να ζωγραφίζει με τόσο μεγάλη πεποίθηση και λαμπρότητα, αλλά και με μεγάλη ελευθερία, τις διάφορες καταστάσεις της θάλασσας, και αν κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του έκανε και τοπία, ακόμη και πορτρέτα, ήταν μόνο μικρές αποκλίσεις. Μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του, παρέμεινε πιστός στο είδος που προτιμούσε, την απεικόνιση της θάλασσας. Η καλλιτεχνική του καριέρα ξεκίνησε τη στιγμή που στη Ρωσία αναπτύχθηκε το ρομαντικό κίνημα, το οποίο διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της τέχνης του τοπίου κατά το δεύτερο μισό του δέκατου ενάτου αιώνα. Ο ρομαντισμός δεν υπήρχε μόνο στα πρώιμα έργα του, αλλά και στους περισσότερους πίνακες της τελευταίας του περιόδου. Τα ναυάγια, οι άγριες ναυμαχίες, οι καταιγίδες ήταν πάντα τα αγαπημένα του θέματα. Παρόλο που παρέμεινε σε συμφωνία με τους μεγάλους Ρώσους καλλιτέχνες τοπίων των αρχών του δέκατου ένατου αιώνα, χωρίς ποτέ να μιμείται τίποτα ή κανέναν, ο Αϊβαζόφσκι δημιούργησε το δικό του σχολείο και τη δική του παράδοση που σηματοδότησε το μοναδικό είδος ναυτικών θεμάτων, όχι μόνο για την εποχή του αλλά και για τα επόμενα χρόνια. Ο Αϊβαζόφσκι, σε κάθε του ταξίδι, ακόμα και σε κάθε θέα που αντίκριζε και ήθελε να αποδώσει, κρατούσε πάμπολλες ταξιδιωτικές σημειώσεις, αλλά συγχρόνως διέθετε και φωτογραφική μνήμη, γεγονός που τον βοηθούσε να αποδίδει με εξαιρετικές πινελιές ολοκάθαρα και την παραμικρή λεπτομέρεια των θεμάτων του. Όχι άδικα λοιπόν κατατάσσεται στους μεγαλύτερους θαλασσογράφους του 19ου αιώνα. Χαρακτηριστικό της τέχνης του, εκτός από την αληθοφανή απόδοση των κυμάτων, είναι η χρήση του φωτός πάνω στο νερό, τόσο σε πίνακες που απεικονίζουν την τρικυμία σε θύελλες αλλά και τη γαλήνη της θάλασσας σε νηνεμία. Από την άλλη πλευρά, μπορεί κανείς να σημειώσει
στα χαρακτηριστικά του έργου του, αυτά που ανήκουν στις παραδόσεις του αρμενικού πολιτισμού, γιατί σε όλη του τη ζωή παρέμεινε πιστός στη χώρα του και στον λαό του. Ήταν επίσης άνθρωπος ευρείας κοινωνικής δραστηριότητας. Παρακολουθώντας προσεκτικά τις πολιτικές ειδήσεις στον κόσμο και συμπαθούσε βαθύτατα τους λαούς που αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία τους.
Τα χρόνια σπουδών του στην πρωτεύουσα συμπίπτουν με μια περίπλοκη και αντιφατική περίοδο στην ιστορία της Ρωσίας. Δεν ήταν μόνο μια εποχή κατά την οποία αφαιρέθηκε η αντίδραση και καταργήθηκε ο δεσποτισμός του αυτοκράτορα Νικολάου του Α', αλλά, λόγω αυτής της εξέλιξης, σημειώθηκε και μια σημαντική ανάπτυξη του ρωσικού πολιτισμού που ήταν αποτέλεσμα του πατριωτικού πολέμου του 1812. Ήταν μέλος σε πολλές ξένες ακαδημίες και ο δεύτερος Ρώσος ζωγράφος, μετά τον Ορέστη Κιπρένσκι (Orest Adamovich Kiprensky 1782-1836, μεγάλος Ρώσος προσωπογράφος του ρομαντισμού) που είχε την τιμή να δει κρεμασμένη την προσωπογραφία του στη γκαλερί Πίττι στη Φλωρεντία. (Το Παλάτσο Πίττι, είναι μεγάλη κτιριακή κατασκευή στη Φλωρεντία. Βρίσκεται νότια του ποταμού Άρνου, σε μικρή απόσταση από την Παλαιά Γέφυρα, (Ponte Vecchio). Χρονολογείται από το 1458 και ήταν αρχικά η κατοικία του Λούκα Πίττι, ενός φιλόδοξου Φλωρεντινού τραπεζίτη).
Στην Ακαδημία Καλών Τεχνών, αν και οι πολιτικές και πατριωτικές ιδέες του κλασικισμού ήταν ακόμα πολύ δυνατές, άρχισε και η τάση του ρομαντισμού να αναπτύσσεται σταθερά. Καθηγητής του στη τάξη του ρομαντικού τοπίου ήταν ο καθηγητής Μαξίμ Βορομπιόφ (17871855). Ο Αϊβαζόφσκι αφομοίωσε πολύ γρήγορα την ιδέα του ρομαντισμού και παρέμεινε ένας πιστός οπαδός αυτού του κινήματος και μετά το τέλος των σπουδών του. To 1836, με τη συμβουλή του Αλεξάντερ Σαουερβάιντ (Γερμανού ζωγράφου1783-1844) που δίδασκε ζωγραφική σκηνών με ναυμαχίες, συμμετείχε σε εκπαιδευτική κρουαζιέρα της ρωσικής μοίρας του στόλου της Βαλτικής στον Κόλπο της Φινλανδίας και το φθινόπωρο της ιδίας χρονιάς έδειξε στην ετήσια έκθεση της ακαδημίας τα έργα του πάνω σε αυτό το θέμα. Καίτοι ήταν μόνο δύο χρόνια φοιτητής στην ακαδημία, κατάλαβαν όλοι το μεγάλο ταλέντο του από αυτούς τους πίνακες. «Οι πίνακες του Αϊβαζόφσκι δείχνουν χωρίς αμφιβολία ότι το ταλέντο αυτού του ζωγράφου θα τον οδηγήσει πολύ μακριά. Η μελέτη της φύσης θα του ανοίξει κι άλλους θησαυρούς που το ταλέντο του αυτή τη στιγμή μόνο τους μαντεύει», έγραψαν οι κριτικοί. Στον πίνακα με τον τίτλο «Το μεγάλο λιμάνι της Κρονστάνδης» (νησιωτική πόλη της βορειοδυτικής Ρωσίας) βλέπουμε όλα τα στοιχεία να απεικονίζονται με τέτοιο τρόπο που θυμίζουν τους πίνακες των παλαιών Ολλανδών ζωγράφων, όπου η προοπτική δομείται με ευρύτητα, τα σύννεφα που κατεβαίνουν προς τον ορίζοντα είναι γεμάτα με υγρασία και τα κύματα, ακόμα και τα ακίνητα σκάφη, αντικατοπτρίζουν απόλυτα τον ψυχρό χαρακτήρα της Βαλτικής. Τον Οκτώβριο του 1837 ο Αϊβαζόφσκι, τελειώνοντας τις σπουδές του στην ακαδημία, δύο χρόνια νωρίτερα από ό, τι θα ήταν η κανονική φοίτηση, βραβεύεται με το χρυσό μετάλλιο της ακαδημίας, ενώ την προηγούμενη χρονιά του είχε απονεμηθεί το αργυρό μετάλλιο. Αυτή η βράβευση του δίνει το δικαίωμα να παραμείνει περισσότερο εκεί. Το διοικητικό συμβούλιο όμως της ακαδημίας ψηφίζει να προτείνει στον ζωγράφο, να περάσει δύο χρόνια στην Κριμαία μόνος του, για να τελειοποιήσει το στυλ που είχε επιλέξει, έχοντας εμπιστοσύνη στο ταλέντο του και στις ικανότητές του, για να ζωγραφίσει τις απόψεις των νότιων πόλεων παρουσιάζοντας κάθε χρόνο τα έργα του στην ακαδημία, και όταν τελειώσει αυτό το διάστημα, να πάει στην Ιταλία. Ο Αϊβαζόφσκι ρίχνεται αμέσως στη δουλειά. Επιστρέφει πρώτα στη Θεοδοσία το 1838 και περνά δύο χρόνια στην πατρίδα του, στην Κριμαία. Στήνει το ατελιέ του κι αρχίζει να ζωγραφίζει την αγαπημένη του Μαύρη Θάλασσα. Ζωγραφίζει στην ύπαιθρο ή κάνει σχέδια με μολύβι, παρατηρώντας τις αλλαγές στα στοιχεία της φύσης, κυρίως του νερού και του φωτός, αλλά και την κατασκευή των πλοίων. Στο ατελιέ του προσθέτει τις πιο ουσιώδεις πινελιές τελειοποιώντας το έργο. Οι διάφορες απόψεις της Κριμαίας εμφανίζονται η μια μετά την άλλη στο καβαλέτο του. Είδαμε ότι οι ναυμαχίες και η ομορφιά των ιστιοφόρων ήταν θέματα τα οποία είχε μελετήσει κοντά στον Σαουερβάιντ στην κρουαζιέρα. Στην Κριμαία είχε την ευκαιρία να επιστρέψει σε αυτά τα θέματα. Ο επικεφαλής της παράκτιας φρουράς του Καυκάσου, N. Ραγιέφσκι, του προτείνει να λάβει μέρος στους ελιγμούς της μοίρας στη Μαύρη Θάλασσα. Κατά τη διάρκεια του έτους 1839 πηγαίνει τρεις φορές στη θάλασσα για να παρακολουθήσει και να μελετήσει το θέαμα και παίρνει μέρος σε στρατιω-
τικές ασκήσεις στις ακτές της Κριμαίας, όπου και συναντιέται με τους ναυάρχους Μιχαήλ Λαζάρεφ, Πάβελ Ναχίμοφ και ο Βλαντιμίρ Κορνίλοφ, με τους οποίους διατηρεί φιλικές σχέσεις μέχρι το τέλος της ζωής του. Οι ναυτικές αυτές ασκήσεις τον εμπνέουν για μια σειρά έργων που απεικονίζουν τις ναυμαχίες και είναι τόσο εντυπωσιακές αλλά και τόσο πλήρεις των ακριβών λεπτομερειών που μπορούν να θεωρηθούν απεικονίσεις μιας πραγματικής ναυτικής τακτικής επίθεσης. Το 1840, αρχίζει το ταξίδι του στην Ιταλία, με πρώτο σταθμό τη Βενετία και συγκεκριμένα την αρμενική καθολική εκκλησία του Αγίου Λαζάρου των Αρμενίων, όπου ζούσε ο αδελφός του Γαβριήλ. Εκεί μελετά τα αρμενικά χειρόγραφα και εξοικειώνεται με την αρμενική τέχνη. Στη Βενετία συναντά και τον συγγραφέα Νικολάι Γκόγκολ (Ουκρανός θεατρικός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος και διηγηματο-γράφος, 1809-1852). Στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς τη Φλωρεντία, όπου συναντά τον Ρώσο ζωγράφο Αλέξανδρο Ιβάνοβ, (1806-1858) και μετά στο Αμάλφι και στο Σορέντο. Από το 1840 μέχρι και το 1842 πηγαινοέρχεται ανάμεσα στη Ρώμη και στη Νάπολη, όπου είναι τακτικός θαμώνας των πλουσίων μουσείων της Ιταλίας, τα οποία θεωρεί ως μια δεύτερη ακαδημία, κάνοντας εκθέσεις και καταπλήσσοντας τους θεατές με την εξαιρετική του τέχνη. Ο Πάπας Γρηγόριος ο XVI, (1831-1846) του απονέμει το χρυσό μετάλλιο των τεχνών και αγοράζει «Το χάος», έργο που κρεμά στο Βατικανό, γεγονός που είναι υψίστη τιμή γιατί μόνο έργα παγκοσμίου φήμης ζωγράφων εκτίθενται εκεί. Τα νέα των επιτυχημένων εκθέσεων του στην Ιταλία φτάνουν στη Ρωσία και οι εφημερίδες δημοσιεύουν ενθουσιώδη άρθρα, στα οποία αναφέρονται «πως τα αριστοκρατικά σαλόνια, οι δημόσιες συγκεντρώσεις και τα στούντιο ζωγράφων αντηχούν τη νέα δόξα της
ρωσικής χώρας γιατί κανείς πιο πριν δεν είχε εκπροσωπήσει με τόση αλήθεια και ζωή το φως, το νερό και τον αέρα». Οι μεγάλοι δάσκαλοι της ζωγραφικής εκτιμούν ιδιαίτερα τον Αϊβαζόφσκι και αρκετοί καλλιτέχνες προσπαθούν να τον μιμηθούν. Το 1842 σύμφωνα με την εξουσιοδό-τηση της ακαδημίας ο Αϊβαζόφσκι πηγαίνει στο Παρίσι, όπου το έργο του συνεχίστηκε με τεράστια επιτυχία. Το συμβούλιο της ακαδημίας τον χρήζει Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, μια διάκριση που σπάνια αποδίδεται σε έναν εκπαιδευόμενο. Στη συνέχεια, επιστρέφει στη Ρωσία και διορίζεται ως ο κύριος ζωγράφος του ρωσικού Πολεμικού Ναυτικού, γεγονός που του επιτρέπει να παρακολουθεί εκ του συστάδην τις ρωσικές αποστολές έρευνας και επιστήμης στην Τουρκία, στην Ελλάδα, στην Αίγυπτο, στην Αμερική και στην Ασία. Από τα ταξίδια αυτά φέρνει πίσω στην πατρίδα του εκατοντάδες σκίτσα που αργότερα θα γίνουν από τα διασημότερα έργα του. O Αϊβαζόφσκι παρήγαγε πάνω από έξι χιλιάδες (6.000) έργα ζωγραφικής στη διάρκεια της ζωής του. Οι περισσότερες από τις εργασίες αυτές έγιναν στην Αυτοκρατορική Ρωσική έδρα του Ναυτικού, όπου εργάστηκε το μεγαλύτερη μέρος της ζωής του, από το 1840 έως το 1900. Την περίοδο του Κριμαϊκού πολέμου (1853-1856), στην άμυνα της Σεβαστούπολης, στην πολιορκημένη πόλη από τους συμμάχους – Άγγλους, Γάλλους και Τούρκους και έδρα του Ρωσικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας, ο Αϊβαζόφσκι παίρνει και ο ίδιος μέρος και συγχρόνως ζωγραφίζει μανιωδώς, διοργανώνοντας εκθέσεις για να στηρίξει το ηθικό του στρατού και του στόλου, γεγονός που τον κάνει να κερδίσει τον θαυμασμό και τον σεβασμό όλων. Την ίδια περίοδο στη Σεβαστούπολη πολεμάει και ο 25χρονος Λέων Τολστόι. «Τα διηγήματα της Σεβαστούπολης», που θα εκδοθούν αμέσως μετά, θα σταθούν αφορμή για τη γνωριμία των δύο ανδρών. Στη δεκαετία του 1860, ο καλλιτέχνης ζωγράφισε αρκετούς πίνακες εμπνευσμένους από την ελληνική επανάσταση και την ιταλική ενοποίηση. Το 1868 επισκέφθηκε και πάλι την Κωνσταντινούπολη κι έδωσε μια σειρά από έργα για την ελληνική αντίσταση στους Τούρκους, κατά τη Μεγάλη Κρητική Επανάσταση. Κερδίζοντας πολλά χρήματα, και όντας από τη φύση του φιλάνθρωπος, τα χρησιμοποίησε για να βοηθήσει τους νέους καλλιτέχνες, στην αρχή της καριέρας τους. Κάνει επίσης πολλά για την οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη της πατρίδας του, όπως στο ίδρυμα του Πρώτου Σχολείου των Τεχνών και στη Στοά Τέχνης στην πόλη του. Ο τσάρος Νικόλαος Α΄, που αγαπούσε τον ζωγράφο και συχνά τον έπαιρνε στα ταξίδια του είχε πει: «Εγώ είμαι ο τσάρος της Γης και ο Αϊβαζόφσκι ο τσάρος της θάλασσας!» Κι ο σπουδαίος Ρώσος ζωγράφος Ιβάν Κραμσκόι έγραψε στον γκαλερίστα και μαικήνα Πάβελ Τρετιακόφ, ιδρυτή της περίφημης, ομώνυμης Πινακοθήκης της Μόσχας: «Πιθανόν, ο Αϊβαζόφσκι να κατέχει κάποιο μυστικό για την κατασκευή των χρωμάτων: δεν έχω ξαναδεί τόσο καθαρές και φωτεινές αποχρώσεις!»
Ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι συνέκρινε τους πίνακες του Αϊβαζόφσκι με τα μυθιστορήματα του Αλέξανδρου Δουμά, σημειώνοντας, ότι και «οι δυο τους απεχθάνονται την καθημερινότητα, τους εμπνέει η δράση, τους έλκει το ρίσκο, και το ακραίο», και συμπληρώνει: «Αυτή η καταιγίδα από τον Αϊβαζόφσκι είναι υπέροχη, όπως όλες οι πίνακες με τις καταιγίδας του, κι αυτός είναι ένας δημιουργός που δεν έχει κανέναν ανταγωνισμό. Στις καταιγίδες του υπάρχει ο θρύλος, η αιώνια ομορφιά που προκαλεί στον θεατή μια πραγματική θύελλα ζωής». Ο Τσέχοφ, που γνώρισε τον ηλικιωμένο Αϊβαζόφσκι το 1888 στο σπίτι του στην Κριμαία, έγραψε, ότι ο Αϊβαζόφσκι «κάνει τη ζωή τη δική του και των φίλων του να μοιάζει με παραμύθι». Και ο διάσημος Άγγλος ρομαντικός ζωγράφος τοπίων, Ουίλλιαμ Τέρνερ, του αφιερώνει ένα ποίημα γραμμένο στα ιταλικά, όταν έμεινε άφωνος μπροστά στον πίνακα «Ο κόλπος της Νάπολης τη φεγγαρόλουστη νύχτα», το 1842, που επισκέφτηκε την Ιταλία: «Στον πίνακα βλέπω το φεγγάρι με το χρυσό και το ασήμι του να στέκει ψηλά πάνω από τη θάλασσα και να καθρεφτίζεται σ’ αυτήν… Η επιφάνειά της, που το ελαφρύ αεράκι τη γεμίζει με πάλλοντα κύματα, μοιάζει να είναι κεντημένη με μικροσκοπικές σπίθες ή μεταλλικές πούλιες, όπως ο μανδύας ενός βασιλιά. Συγχώρα με, ω μεγάλε ζωγράφε, αν έσφαλα, πιστεύοντας, ότι βλέπω πραγματικότητα και όχι πίνακα! Αλλά το έργο σου με καταγοήτευσε, και με κυρίευσε η αγαλλίαση! Η τέχνη σου είναι υψηλή και ισχυρή, γιατί σε ενέπνευσε η μεγαλοφυΐα σου!» Ο Αϊβαζόφσκι εκείνη την εποχή ήταν 25 ετών και ο Ουίλλιαμ Τέρνερ 67. Στην πραγματικότητα, η τεχνική του βασιζόταν κυρίως στη χρησιμοποίηση της λαζούρας που στα δικά του ευφυή χέρια άγγιζε το τέλειο. (Η λαζούρα είναι ένα λεπτό, διαφανές στρώμα χρώματος. Δημιουργείται προσθέτοντας διαφανή στρώματα χρωμάτων το ένα επάνω στο άλλο σε ένα στεγνό υπόστρωμα, κυρίως λευκού χρώματος ή κάποιου άλλου επίσης φωτεινού, ώστε να αντανακλά το φως μέσα από τις διαφάνειες. Οι ζωγράφοι
του 17ου αι. των Κάτω Χωρών χρησιμοποιούσαν επτά στρώματα χρώματος). Το κύμα του Αϊβαζόφσκι είναι διαφανές, σαν να βλέπεις πραγματικό νερό, και παρόλο που δουλεύει με λάδι, τα κύματά του μοιάζουν με εκείνα της ακουαρέλας. Τα χρώματα δείχνουν ιδιαίτερα έντονα, αλλά όχι χάρη στην πυκνότητα της πινελιάς, αλλά χάρη στο βάθος και τη λεπτότητα του χρώματος. Λέγεται πως άρχιζε τον πίνακα ζωγραφίζοντας πρώτα τον ουρανό, τον οποίον τελείωνε την ίδια μέρα. Η θάλασσα του έπαιρνε κάμποσες μέρες, αλλά ποτέ περισσότερες από 10. Τόσες ημέρες του πήρε να τελειώσει τον «πίνακα όλης του της ζωής», όπως έλεγε ο ίδιος, «Ανάμεσα στα κύματα», τον μεγαλύτερο σε διάσταση πίνακά του, τον οποίον φιλοτέχνησε στα 81 του χρόνια. Ο Αϊβαζόφσκι δεν ήταν ένας απλός επαγγελματίας ζωγράφος ναυτικών θεμάτων. Γνώριζε τη θάλασσα και την αγαπούσε. Είχε αναπτύξει έναν μοναδικό τρόπο για να καταγράφει τις μεταβαλλόμενες διαθέσεις της. Αντί να αντιγράφει απευθείας από τη φύση, περιοριζόταν σε σκίτσα με μολύβι. Το ταλέντο του και η εκπληκτική οπτική μνήμη που διέθετε, του επέτρεψαν να αποδίδει τη δύναμη της μετάδοσης των αντιληπτών επιπτώσεων του ύδατος, αλλά ταυτόχρονα και την ατμόσφαιρα της θάλασσας, καθώς και κάθε εναλλαγή της φύσης, στα κύματα, στον αέρα, στο φως. Ο ίδιος συγκρίνει συχνά το έργο του με εκείνο του ποιητή. «Ο καλλιτέχνης που αντιγράφει μόνο τη φύση γίνεται σκλάβος της φύσης. Οι κινήσεις των ζωντανών στοιχείων, η αστραπή, μια ριπή αέρα ή μια βουτιά ενός κύματος είναι ανεπαίσθητες. Το πινέλο δεν μπορεί να τις αποδώσει εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Ο καλλιτέχνης πρέπει να τις απομνημονεύσει. Έχω στη μνήμη μου όλη τη ζωγραφική παράσταση αυτών που βλέπω. Αφού κάνω ένα σκίτσο σε ένα χαρτί, αρχίζω να το δουλεύω και δεν αφήνω τον μουσαμά, παρά μόνο όταν τα έχω πει όλα με το πινέλο μου». Για τον Αϊβαζόφσκι έγραφαν οι μεγαλύτερες προσωπικότητες του ρωσικού πολιτισμού του 19ου αιώνα, οι ακαδημίες καλών τεχνών της Ευρώπης τον τίμησαν με μετάλλια και του απένειμαν διπλώματα και τον αναγόρευσαν σε μέλος τους. Το 1848 ο Αϊβαζόφσκι παντρεύτηκε στην Πετρού-πολη την γκουβερνάντα, Γιούλια Γκρέϊβς. Έζησαν 18 χρόνια, και απέκτησαν τέσσερις κόρες, οι οποίες του έδωσαν μια εγγονή και επτά εγγονούς, τέσσερις από τους οποίους έγιναν ζωγράφοι. Οι δυο του κόρες, η Αλεξάνδρα, η τρίτη στη σειρά, παντρεύτηκε τον Μιχαήλ Λάμψη, Έλληνα της Οδησσού. Η Ελένη, η μεγαλύτερη, παντρεύτηκε επίσης έναν Έλληνα της Οδησσού, τον γιατρό του δημόσιου νοσοκομείου Πελοπίδα Λάτρη, με τον οποίον απέκτησε τρία παιδιά, το μεγαλύτερο των οποίων, ο Μιχαήλ Λάτρης, όχι μόνο μετανάστευσε στην Ελλάδα το 1920 και έζησε τέσσερα χρόνια, αλλά έγινε και διευθυντής της Βασιλικής Κεραμοποιίας -μια και εκτός της ζωγραφικής ειδικευόταν στην τέχνη του πηλού- αλλά και εργάστηκε ως ζωγράφος στις ανασκαφές
της Δήλου και της Μυκόνου, αφήνοντας πάμπολλα σχέδια, που βρίσκονται σήμερα στην Πινακοθήκη της Θεοδοσίας. Το 1924 ο Μιχαήλ Λάτρης μετανάστευσε στη Γαλλία, όπου ασχολήθηκε περισσότερο με την κεραμική, και πέθανε το Φεβρουάριο του 1941, όταν οι ναζιστές είχαν ήδη μπει στο Παρίσι. Ο αδερφός τού Μιχαήλ Λάτρη, ο Αλεξάντερ, δεν έγινε ζωγράφος. Ήταν ο μοναδικός από τα εγγόνια του μεγάλου ζωγράφου, που πήρε το επίθετό του: ο τσάρος Νικόλαος Β΄ ικανοποίησε την επιθυμία του διάσημου υπερήλικα ζωγράφου, και υπέγραψε Διάταγμα, με το οποίο επέτρεπε στον Αλεξάντερ Λάτρη να λέγεται Αλεξάντερ Αϊβαζόφσκι. Η απόφαση αυτή δημοσιεύτηκε ένα μήνα μετά τον θάνατο του ζωγράφου. Μετά την Επανάσταση του 1917 μετανάστευσε στην Ελλάδα, όπου στην Αθήνα γεννήθηκε ο γιος του Πέτρος, του οποίου η βάπτιση είναι καταχωρημένη στα βιβλία βαπτίσεων της Ρωσικής εκκλησίας της Αγίας Τριάδας, στην οδό Φιλελλήνων. 34 χρόνια αργότερα, στα 65 του, ο Αϊβαζόφσκι, παντρεύεται για δεύτερη φορά, την 26χρονη Αρμένισα Άννα Σαρκισιάν, χήρα, την οποία είδε στην κηδεία του άνδρα της. Μαζί έζησαν τα υπόλοιπα 12 χρόνια της ζωής του. Η Άννα πέθανε στη γερμανική κατοχή, το 1944. Ο Ιβάν Αϊβαζόφσκι πέθανε στις 2 Μαΐου του 1900, στον ύπνο του. Στο καβαλέτο του έμεινε ανολοκλήρωτος ο τελευταίος του πίνακας «Η ανατίναξη της τουρκικής Ναυαρχίδας από τον Ναύαρχο Κανάρη». Σύμφωνα με την επιθυμία του, θάφτηκε στην αυλή της Αρμενικής Εκκλησίας του Αγίου Σαρκίου . Μια λευκή μαρμάρινη σαρκοφάγος έγινε από τον Ιταλό γλύπτη L. Biogiolli το 1901. Ένα απόσπασμα από την Ιστορία της Αρμενίας του Μοβσές Χορενατσί (επιφανής Αρμένιος ιστορικός, φιλόλογος, συγγραφέας και μεταφραστής της ύστερης Αρχαιότητας και συγγραφέας της «Ιστορίας της Αρμενίας», 410- 490) είναι χαραγμένο στην επιφάνεια της: "Γεννήθηκε ως ένας θνητός αλλά άφησε μια αθάνατη κληρονομιά " Τιμήθηκε με χρυσά μετάλλια για τα έργα του και έγινε μέλος των Ακαδημιών Καλών Τεχνών της Πετρούπολης, του Άμστερνταμ, της Στουτγάρδης, του Παρισιού, της Ρώμης και της Φλωρεντίας. Στην Ελλάδα, στην Εθνική Πινακοθήκη, υπάρχει ο πίνακας «Καταιγίδα κοντά στο Σούνιο», που ο ζωγράφος φιλοτέχνησε το 1856 και τον δώρισε στη Πινακοθήκη ο Έλληνας από την Οδησσό, Γρηγόριος Μαρασλής, καθώς και ο πίνακας «Η Πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδα από τον Κανάρη».(το τελευταίο ημιτελές έργο του). Στην ελληνική Βουλή, επίσης, υπάρχει ο πίνακας «Το σχολείο του Ομήρου». Το 1859 του απονεμήθηκε το ελληνικό παράσημο του Τάγματος του Σωτήρος. Διετέλεσε επίσης και τιμήθηκε ως: Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής Με τον 2ον Βαθμό του Τάγματος της Αγίας Άννας Μέλος του Τάγματος του Λευκού Αετού Με τον 2ον Βαθμό του Τάγματος του Αγίου Βλαδίμηρου Μέλος του Τάγματος του Αγίου Αλέξανδρου Νιέφσκι Μέλος της Λεγεώνα της Τιμής Μέλος του Τάγματος του Μετζιτιέ
Παρουσίαση του βιβλίου Το κυνήγι της μάγισσας Νάντια Κίσκα
Το Σάββατο 6 Οκτώβρη και ώρα 18.00, πραγματοποιήθηκε στον πολυχώρο «Αίτιον», στη σκιά της Ακρόπολης, η παρουσίαση του νέου μυθιστορήματος φαντασίας της Χριστίνας Μιχελάκη, από τις Εκδόσεις Ελκυστής. Η κυρία Μιχελάκη, με την στήριξη της οικογένειας και των φίλων της, σύστησε στον κόσμο της Αθήνας τον δεύτερο κατά σειρά λογοτεχνικό καρπό της. Οι συγγραφείς και αρθρογράφοι Νεκταρία Μαρκάκη και Βασιλική Μπούζα, μίλησαν για την μάγισσα Αλίνα και τις εντυπώσεις που τους άφησε το λογοτεχνικό τους ταξίδι στις σελίδες της κυρίας Μιχελάκη. Σε ένα οικογενειακό και ζεστό κλίμα, η συγγραφέας μάς μίλησε για το ταξίδι της Αλίνα, τα πάθη, τα λάθη, και τους θανάσιμους εχθρούς που καλείται να αντιμετωπίσει όταν, μετά τον θάνατο των γονιών της, μετακομίσει στο Σάμερλαντ, παρέα με τον αινιγματικό Στέφαν. Αμέσως μετά, δέχτηκε τις ερωτήσεις των αναγνωστών της. Εμείς, σαν Θεματοφύλακες, θα θέλαμε να ευχηθούμε καλό ταξίδι στο βιβλίο της κυρίας Μιχελάκη, και ελπίζουμε να βρει μία θέση στο ράφι κάθε βιβλιόφιλου της φανταστικής λογοτεχνίας.
Γιώργος Πανόπουλος
Ο καλός λύκος Söderberg Alexander
Το φινάλε που δεν περιμέναμε Το ψητό χοιρινό μύριζε υπέροχα και ο Ερνστ Λούντβαλ επρόκειτο να πεθάνει. Η τριλογία της Σοφί Μπρίγκμαν ολοκληρώνεται με τον καλό λύκο. Ο Σουηδός συγγραφέας βάζει τέλος στις αέναες περιπλανήσεις των ηρώων ανάμεσα στο καλό και τον κακό εαυτό τους. Στο τρίτο μέρος της σειράς οι χαρακτήρες εξαγνίζονται και βρίσκουν τις πολυπόθητες λύσεις. Ο μυθιστοριογράφος ξεφεύγει από τα τετριμμένα. Δεν δίνει στον αναγνώστη άλλο ένα γκανγκστερικό αστυνομικό βιβλίο με διάσπαρτα ψυχογραφήματα. Προσφέρει ένα ατμοσφαιρικό περιβάλλον όπου οι πρωταγωνιστές οδηγούνται στην κάθαρση. Πιο συναισθηματικοί, πιο εσωτερικοί από ποτέ, όλοι τους επιχειρούν και καταφέρουν να βρουν διέξοδο στα προβλήματά τους. Ήρθε η στιγμή που ο καθένας μετράει τη δύναμή του και παίρνει την ευθύνη να την χρησιμοποιήσει ανάλογα. Είναι η δύναμη των όπλων, του χρήματος, της προσωπικότητας, της αγάπης; Τι υπερισχύει ή πού υπάρχει ισορροπία;
Γιώργος Πανόπουλος
Dna Sigurdardottir Yrsa Όποιος έχει διαβάσει την Εκδίκηση, το προηγούμενο βιβλίο της Ίρσα, δεν θα περίμενε κάτι τέτοιο. Όταν θα ολοκληρώσει όμως, το DNA θα καταλάβει ότι δικαίως είναι από τις πιο πολυβραβευμένες μυθιστοριογράφους της Ισλανδίας. Η συγγραφέας επιστρέφει λοιπόν, με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που θα λέγαμε ότι ακροβατεί στα σκοινιά ενός ψυχολογικού θρίλερ. Το πρώτο βιβλίο με ήρωες μια παιδοψυχολόγο κι έναν ντετέκτιβ, διεκδικεί μια θέση στο πάνθεον της νουάρ λογοτεχνίας. Ένα έγκλημα εκδίκησης τραβάει την προσοχή των αστυνομικών αρχών και στο επίκεντρο της υπόθεσης η μικρή Μάγκρετ, κόρη της γυναίκας που δολοφονείται και αυτόπτη μάρτυρα. Είναι εντυπωσιακή η ευαισθησία με την οποία η συγγραφέας παρουσιάζει την ψυχοσύνθεση της μικρής. Είναι η μόνη μάλιστα που φαίνεται να μένει σταθερή όταν όλοι οι γύρω της οι ήρωες συγκρούονται και παραπέουν. Από την άλλη μεριά σκιαγραφεί το προφίλ ενός μοναχικού ραδιοερασιτέχνη που λαμβάνει περίεργα μηνύματα. Καταφέρνει και διατηρεί αμείωτη την αγωνία ως το τέλος. Ο αναγνώστης γνωρίζει το οικογενειακό δράμα που έχει συντελεστεί στο παρελθόν κι αναμένει τη λύση του μυστηρίου. Είναι ένα ακόμα ξεχωριστό βιβλίο που μας έρχεται από το Βορρά για να κατακερματίσει το κοινωνικό κατεστημένο.
Παρουσίαση εκδόσεων Mamaya ΦantastiCon 2018 Ζωή Τσούρα
Την Κυριακή 7 Οκτωβρίου, οι Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε την παρουσίαση των δύο νέων βιβλίων των Εκδόσεων Mamaya, που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ ΦantastiCon 2018. Ο συγγραφέας Μπάμπης Δρουκόπουλος μας μίλησε με ιδιαίτερη θέρμη και ενθουσιασμό για το "Δρυς με Φύλλα Σμαραγδιά", το βιβλίο που ολοκληρώνει την τριλογία των Γιων της Στάχτης, του Ελευθέριου Κεραμίδα. Το μεγαλόπνοο αυτό έργο, που κονταροχτυπιέται με άνεση και κατά πολλούς ξεπερνάει δημοφιλή έργα του εξωτερικού, φτάνει σε ένα επικό φινάλε που υπόσχεται να μας συγκλονίσει. Ο κ. Ελευθέριος Κεραμίδας συζήτησε με το κοινό για το πως αισθάνεται μετά την ολοκλήρωση ενός τέτοιων διαστάσεων πονήματος, για τη δυσκολία της συγγραφής των πολυσέλιδων σκηνών μάχης, αλλά και για το αν θα ακολουθήσουν κι άλλες ιστορίες στο καταπληκτικό αυτό σύμπαν που έχει δημιουργήσει. Οι λάτρεις των Γιων της Στάχτης δεν έλαβαν το πολυπόθητο 'ναι', αλλά ούτε και ένα κατηγορηματικό 'όχι', και οι ελπίδες τους παραμένουν ζωντανές. Στη συνέχεια, η συγγραφέας Αταλάντη Ευριπίδου μας παρουσίασε τη "Βίλκα", της Άννας Μακρή, νέας συγγραφέα της Ομάδας Άρπη. Στη "Βίλκα" θα διαβά-σουμε την ιστορία της Ιουλίας, που δραπετεύει από την πόλη αποζητώντας την απλούστερη ζωή της υπαίθρου, και την λησμονιά. Μία ιστορία γεμάτη φως και σκοτάδι, εμποτισμένη με τη λαογρα-φική παράδοση και τους μύθους της Ηπείρου, από μία πολλά υποσχόμενη καινούρια φωνή του Φανταστικού. Η κ. Άννα Μακρή απάντησε στις ερωτήσεις του κοινού για την ηρωίδα της, τα θέματα που συνειδητά ή ασυνείδητα συνυφάνθηκαν στην ιστορία της, για την εμπειρία της κυκλοφορίας του πρώτου της βιβλίου, αλλά και για τα ξεχωριστά πλάσματα της Ηπειρώτικης λαογραφίας. Τους ευχόμαστε πάντα επιτυχίες και τα βιβλία τους να είναι καλοτάξιδα!
Χαρούλα Βερίγου-Μπάντιου
Εγώ, τον Μέγα Ήλιο έχω πολιούχο, αγαπά να περιμένει. ΑΣ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ Ν` ΑΓΓΙΖΕΙ Η ΨΥΧΗ ΠΑΤΡΙΔΑ...
Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Καμιά φορά το συναίσθημα παραμονεύει στα μεγάλα βάθη, εκεί, που η ψυχή λαχταρά να παραμείνει για πάντα στη γαλήνη και στο φως του έρωτα που δεν έχει ανάγκη τα παιχνίδια της λογικής, εκεί που είναι προστατευμένη και από το βίαιο χέρι του πολιτισμού...
Ως παιδί διαβάζατε πολλά βιβλία; Ως ενήλικας; Υπάρχει κάποιο είδος λογοτεχνίας που να μπορείτε να πείτε ότι είναι το αγαπημένο σας; Χ.Β.Μπ.: Έχω καταγράψει όμορφες στιγμές από τις αναγνώσεις της παιδικής ηλικίας. Ναι, διάβαζα αρκετά, συνήθως ό, τι μου χάριζαν και ό, τι πρότεινε ο πλασιέ βιβλίων όταν περνούσε από το σπίτι μας. Στην εφηβεία, καθοριστικό ρόλο έπαιξε η επαφή μου με την Βικελαία Βιβλιοθήκη του Ηρακλείου. Εκεί μυήθηκα. Ως ενήλικας γοητεύτηκα περισσότερο και συνεχίζω να αφήνομαι με εμπιστοσύνη και να γοητεύομαι από την κουλτούρα του λόγου. Η σχέση μου με το βιβλίο είναι αγαπητική. Η λογοτεχνία δεν θα πάψει ποτέ να είναι αισθητική απόλαυση για την ταπεινότητά μου. Διαβάζω με το ίδιο
ενδιαφέρον διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, ποίηση, φτάνει να αγγίζουν και να προκαλούν την καρδιά και τη σκέψη μου. Μπορείτε να μας πείτε ένα βιβλίο που αγαπήσατε στα παιδικά ή εφηβικά σας χρόνια και ένα βιβλίο που σας δημιούργησε έντονα συναισθήματα στην ενήλικη ζωή σας; Χ.Β.Μπ.: Στην παιδική ηλικία αγάπησα και διάβασα πολλές φορές τους μύθους του Αισώπου και τον ευτυχισμένο πρίγκιπα του Oskar Wilde. Στην έκτη Δημοτικού με συγκίνησε το βιβλίο: «Η Μαρία και το καλάθι με τα λουλούδια» του Christopher Smith. Το διάβασα πολλές φορές. Στην εφηβεία, «Η Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση υπήρξε αγαπημένο βιβλίο. Με συγκλόνιζε όμως παράλληλα ο Καζαντζάκης με το βιβλίο του: «Ο τελευταίος πειρασμός» και συνεχίζει να μου προκαλεί δέος ένα ακόμη δικό του βιβλίο και δεν είναι άλλο από τους: «Αδερφοφάδες». ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΠΟΝΑΩ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΚΛΑΙΩ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΙ ΑΠΟ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ.
Είναι αληθινά πρόσωπα οι γυναίκες των διηγημάτων; Έχουν ως βάση ιστορίες που ακούσατε ή είναι φαντασία; Χ.Β.Μπ.: Τα πρόσωπα του βιβλίου «Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα» είναι αληθινά. Οι γυναίκες ηρωίδες πρώτα της ζωής και μετά του βιβλίου είναι εκείνες που θέλησαν να μού διηγηθούν τις ιστορίες τους με μόνη απαίτηση να μην γραφτούν τα πραγματικά τους ονόματα και φυσικά το σεβάστηκα. Σε όλες, διάβασα την ιστορία που μού διηγήθηκαν πριν δημοσιευτεί. Το χάρηκαν σεμνά. Ήταν απίστευτο το γεγονός πως τα μάτια τους βούρκωσαν όχι όσο μου μιλούσαν εκείνες για όσα πέρασαν, αλλά όταν με άκουσαν να τα διαβάζω. Τότε θαρρείς και τα έζησαν από την αρχή. Με κοιτούσαν με μάτια κάρβουνα πυρωμένα και βλέμμα πονετικό, βαθιά ανθρώπινο. «Νά ’χεις από τ’ εμένα την ευκή, κοπελίτσα γραμμένη και ζωγραφιστή, να μού σ’ αφήκει ο θεουλάκης ως να σού γένουν μπαμπάκι χιόνι τα μαλλιά, να μη σβηστεί τ’ όνομά σου», κράτησα την ευχή. Υπάρχει κάποια που να αγαπήσατε περισσότερο, κάποια που να νιώθετε πιο κοντά σας ή ίσως να αποτελεί φόρο τιμής σε γνωστό σας άτομο; Χ.Β.Μπ.: Ύστερα από αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία όλες αυτές οι γυναίκες αποτελούν ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου. Είναι και θα μείνουν ισχυρές παρουσίες δίπλα μου. Αισθάνομαι τη συγγένεια της ψυχής τους. Τις έχω σεβαστεί, έχω νιώσει μέσα από τα δικά τους βιώματα τι μπορεί να σημαίνει πραγμα-
τικά πόνος, οδύνη, ξενιτιά, πόλεμος, απώλεια, εγκατάλειψη, εμφύλιος σπαραγμός, ανάγκη. Τις έχω αγαπήσει. Αυτά τα αισθήματα θα τα κρατήσω για πάντα με ευγνωμοσύνη. Με τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους, μού άνοιξαν τα σπίτια και τις καρδιές τους με απλότητα, με καλοσύνη, με την αλήθεια τους αντίδωρο στο χέρι. Θαρρώ όλες τους το ίδιο πολύτιμα ζυγίζουν μέσα μου. Δεν γνώριζα καμιά από αυτές τις γυναίκες πριν αρχίσω να γράφω. Η παρουσίαση του βιβλίου μου «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο» στην Ηγουμενίτσα, για την στήριξη του συλλόγου Στοργή ΑμεΑ, αποτέλεσε την αφορμή να γνωρίσω την πρώτη υπέροχη κυρία, την ηρωίδα του διηγήματος «Χιόνη και Χιόνη, χιόνι να σ’ έθαβε», άξια πραγματικά ηρωίδα της ζωής. Όλες τους με ίσια κατά το φως περπατησιά και γνώμονα την τιμή τους. Πώς αποφασίσατε να γράψετε για την περιοχή της Ηπείρου; Υπάρχει κάτι που σας συνδέει με το χώρο ή έτυχε; Χ.Β.Μπ.: Το τοπίο της Ηπείρου μίλησε πρώτο στην καρδιά μου. Αυτή η ξεχωριστή φλούδα της γης με τα βουνά και τα ποτάμια της, με τα τραγούδια και τα μοιρολόγια, με τα στοιχειά και τους ίσκιους, με το χρυσό και τι κίτρινο του φθινοπώρου και την άσβεστη μνήμη, μού απηύθυνε το κάλεσμα, την πρόταση ανάγνωσης. Η χειραψία μου με την Ήπειρο κλείνει τριάντα έξι χρόνια τιμής και σε αυτή τη χειραψία την ευθύνη έχει ο έρωτας. Ο σύντροφός μου είναι Ηπειρώτης. Ακολουθώντας την εσωτερική
φωνή του χρέους οδηγήθηκα να γράψω αυτό το βιβλίο. Η Ήπειρος μού χάρισε την οικογένεια, δηλαδή την ίδια τη ζωή. Είναι το ελάχιστο αντάλλαγμα και δείγμα ευγνωμοσύνης, η ταπεινή αυτή κατάθεση της ψυχής μου. Κάτι μέσα μου πολύ δυνατό απαιτούσε να γραφτούν αυτές οι ιστορίες, να γίνουν ξανά τροφή για την σκέψη και αιτία διαλόγου, ίσως και πρόκληση ακόμη για να εκδηλωθεί η ευαισθησία μας και το σημαντικότερο, για να θυμηθεί ο αναγνώστης τι σημαίνει να πορεύεσαι με περηφάνια και τιμή, πόση αξία έχει το κρυμμένο παράπονο όταν γίνεται τραγούδι, μοιρολόι και προσευχή, πόση αγνότητα μπορεί να έχει ένα άγγιγμα και δύναμη η ευχή, πώς πέφτει το αχ του έρωτα στο νερό και κυλάει ο Αχέροντας. Σημαντικό κίνητρο θεωρώ και την ανάγκη βιωσιμότητας της γλώσσας μας, να μην ξεχαστεί η ομορφιά που έχει η ντοπιολαλιά. Μου έκανε εντύπωση η πολύ κατανοητή απόδοση του Ηπειρώτικου γλωσσικού ιδιώματος στο κείμενο, το οποίο δεν με κούρασε καθόλου, ούτε με ζόρισε. Ήταν δύσκολο να το πετύχετε; Χ.Β.Μπ.: Τα πρώτα ακούσματα με είχαν ξαφνιάσει απίστευτα πολύ. Η ίδια, δεν μιλούσα ούτε στη ντοπιολαλιά του δικού μου τόπου, της Κρήτης εν προκειμένω. Οι γονείς και το συγγενικό περιβάλλον του συντρόφου μου ήταν εκείνοι που χρησιμοποιούσαν το τοπικό ιδίωμα της γλώσσας, ιδίως τα μεγαλύτερης ηλικίας άτομα. Στην αρχή είχα ανάγκη να κατανοήσω τι μού έλεγαν για λόγους επικοινωνίας, γι’ αυτό ήμουν όλο απορίες.
Σημείωνα τις λέξεις ως να επρόκειτο για άσκηση. Με τον καιρό είχε αρχίσει να αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον. Μα δεν ήταν μόνο που έγραφα και μάθαινα τις «άγνωστες λέξεις». Ίσως τελικά να είναι η βαθιά αγάπη και ο σεβασμός στη γλώσσα μας και στους πολύτιμους θησαυρούς που ανακαλύπτουμε στα ιδιώματα της. Άκουσα κουβέντες πολλές, τραγούδια και μοιρολόγια, ιστορίες που ξέθαβαν από τον παλιό ασβέστη του καιρού και τις ξανάφερναν στο φως με όλη την ένταση και την οδύνη τους. Αφέθηκα στα ακούσματα. Μού μιλούσε και ο τόπος με τον τρόπο του. Μού άρεσε. Φυσικά αναζήτησα και μέσα από τη λογοτεχνία κείμενα που αφορούν στην Ήπειρο. Ενθουσιάστηκα με όσα ανακάλυψα. Στις δυσκολίες ρωτούσα πάντα τον πιο κοντινό, τον σύντροφο μου ο οποίος κατάγεται από τον Τσαμαντά, πέρασε την πρώτη παιδική ηλικία στα καταράχια της Μουργκάνας και τα γυμνασιακά χρόνια στους Φιλιάτες. Δεν ξέρω αν πέτυχα να αποδώσω σωστά το γλωσσικό ιδίωμα. Αυτό ας το κρίνουν οι αναγνώστες. Πάντως ήταν μεγάλη πρόκληση και το έκανα με όση ευθύνη μπορούσα να σηκώσω ως προς το ρίσκο μου αυτό και με πολλή αγάπη. Η πεζογραφία και η ποίηση είναι διαφορετικά είδη λογοτεχνίας, όμως τα καταφέρνετε εξαιρετικά και στα δύο. Προτιμάτε κάποιο από τα δύο λίγο περισσότερο; Χ.Β.Μπ.: Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Αγαπώ την πεζογραφία, ιδιαίτερα
όταν φέρνει στο φως αληθινές ιστορίες. Τότε μιλάει η επιταγή της ψυχής. Επιστρέφω όμως συνειδητά από μεγαλύτερη εσωτερική ανάγκη στην Ποίηση. Στην Κέρκυρα, η Ζωή Δικταίου καταθέτει ως δόκιμη της Ποίησης την ευγνωμοσύνη της στο Ιόνιο Φως και στη βροχή. Επιστρέφω στην Ποίηση γιατί φέρει την κάθαρση, τη λύτρωση κατά κάποιον τρόπο, ίσως και επειδή ανοίγει τον δρόμο του οικουμενικού ανθρώπου στο φως. Υπάρχει συγκεκριμένη ψυχική διάθεση που προηγείται της συγγραφής ποιήματος ή πεζογραφήματος; Γνωρίζετε από πριν τι από τα δύο θα προκύψει ή πιάνετε "το μολύβι" και αφήνετε τον εαυτό σας ελεύθερο να γράψει ότι νιώθει, αδιαφορώντας αν θα προκύψει ποίημα ή μυθιστόρημα; Χ.Β.Μπ.: Ένα είναι βέβαιο, δεν γράφω από ευτυχία. Συνήθως όταν πιέζεται η σκέψη και η ψυχή μου, τότε αντιδρώ, αισθάνομαι την ανάγκη να γυρίσω πίσω από τον καιρό να ξαναφορέσω την αθωότητα κατάσαρκα και να γράψω. Μου αρέσει η βροχή. Η βροχή είναι μοναδική εμπειρία και αποτελεί για εμένα την ιδανικότερη πηγή έμπνευσης. Τότε ανοίγει η δεξαμενή του νου και ό, τι υπάρχει εκεί βρίσκει τρόπο να κυλήσει, με το δάκρυ, με το νερό, με το παράπονο για να φτάσει αύριο εκεί που γέρνουν οι ψυχές, εκεί που ακόμη είναι χτες και να ανακαλύψει την αρχαιότερη γεύση ζωής, την αλμύρα. Πιστεύω πως τα βιβλία γράφονται κυρίως από ανθρώπους μοναχικούς, καμιά φορά από εκείνους που όσο κι αν προσπάθησαν δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν ευτυχισμένοι ή
τουλάχιστον τόσο, όσο ονειρεύτηκαν. Πάντα κάτι λείπει. Γράφονται και από εκείνους που άλλα η μοίρα τους έταξε και άλλα η ζωή τους έφερε, από εκείνους που ζουν για το «εμείς» και έχουν πάντα αξόφλητα χρέη. ΓΝΩΡΙΖΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΕ ΤΙ ΚΑΤΑΠΙΑΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ. ΑΝΤΛΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ, ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ. Η ίδια η ζωή και οι ρόλοι που μοιράζει καθημερινά είναι ανοικτή πρόκληση. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, ανθρώπινα συναισθήματα, βλέμματα, δακρυσμένα μάτια, έρημοι δρόμοι, ακρογιάλια, βουνά, φθινοπωρινά φύλλα, όσο και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Πιστεύω στην αγάπη. Η αγάπη είναι Θεός. Με εμπνέει η αγάπη, η προσήλωση, η αφοσίωση, η ευαισθησία, η τιμή και το κάλλος της αγάπης. Κλείνοντας και αφού σας ευχαριστήσω για το χρόνο που μας αφιερώσατε, θα θέλατε να ευχηθείτε κάτι στους αναγνώστες μας; Χ.Β.Μπ.: Ελάτε, με αφορμή ένα βιβλίο, να χτίσουμε μια καινούργια γέφυρα, να θυμηθούμε την αξία της κουλτούρας του λόγου, να μιλήσουμε, γιατί και έτσι μπορεί να μεταδώσουμε το καλό, γιατί και έτσι μπορούμε να επικοινωνούμε με αξιώσεις ανθρωπιάς, αφού μια ζωή αόρατη η ζωή της ψυχής
καταφέρνει να είναι πολύ ισχυρή και έχει τη δύναμη να επιδράσει, ακόμη κι αν μας χωρίζουν βουνά, θάλασσες, χρόνια, χιλιόμετρα. Οι σελίδες ενός βιβλίου μπορούν να μας ενώσουν. Τα βιβλία είναι για να ταξιδεύουν και για να μας ταξιδεύουν. Επιμένω πως η λογοτεχνία, μπορεί να εκφράσει ορισμένα μοναδικά πράγματα. Είναι το μέσον που έχει την δύναμη να διευρύνει νου και καρδιά, να μας οδηγήσει στην εναντίωση στα στερεότυπα, στις προκαταλήψεις, στα δήθεν, να στρέψει το ενδιαφέρον μας σε αξίες ξεχασμένες. Ένα βιβλίο ανοίγει δρόμους γνώσης, συγκίνησης, μνήμης και συμμετοχής σε ό, τι αφορά την ανθρώπινη δραστηριότητα.
Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Οι άλλες ν' απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα Χαρούλα Βερίγου Μπάντιου
Το βιβλίο Οι άλλες ν' απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα είναι μια συλλογή από διηγήματα που όλα τους αφορούν γυναίκες που έζησαν στην Ήπειρο. Η συγγραφέας έχει χρησιμοποιήσει το γλωσσικό ιδίωμα της Ηπείρου, ειδικά στο λόγο των γυναικών, αλλά αυτό δεν αποτελεί επ' ουδενί πρόβλημα, δεν υπήρξε σημείο που να με δυσκόλεψε αφού μπορούσα να καταλάβω τι έλεγαν χωρίς δυσκολία. Κοιτάξτε. Εγώ δεν είμαι οπαδός των διηγημάτων. Μέχρι να καταφέρω να τοποθετηθώ στο χώρο και τον χρόνο και να μάθω τα ονόματα των πρωταγωνιστών, συνήθως το διήγημα τελειώνει και εγώ πρέπει αμέσως να συντονιστώ με το επόμενο. Με μεγάλη μου χαρά όμως διαπίστωσα ότι αυτό το βιβλίο είναι εξαίρεση. Μέσα στις δυο πρώτες σελίδες η συγγραφέας μας παρουσιάζει την ηρωίδα της ιστορίας (όλες οι ιστορίες αφορούν γυναίκες) και τα βασικά στοιχεία της ζωής της. Χωρίς κανένα πρόβλημα και χωρίς να αφήνει ελλείψεις, στις επόμενες σελίδες αποδίδεται πλήρως ο χαρακτήρας τους, τα συναισθήματα και τα όνειρά τους. Μπορεί η καθημερινότητα της καθεμιάς να διαφέρει, υπάρχουν όμως κοινά στοιχεία: οι δυσκολίες, ο πόνος, η πίκρα και το κουράγιο που χρειάζεται να κάνουν, τις περισσότερες φορές δυστυχώς κοινό σημείο αποτελεί και το πένθος τους. Υπάρχει όμως και η αγάπη, το νοιάξιμο, η συμπαράσταση από άλλες γυναίκες και τις περισσότερες φορές η ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει. Περιγράφεται η αληθινή ζωή στο παρελθόν και στο παρόν, ανάλογα το διήγημα, όλα όμως έχουν κοινό παρονομαστή τη γυναίκα που παλεύει να επιβιώσει σε δύσκολες κοινωνικές συνθήκες, που αναγκάζεται να υπακούσει στις εντολές των πεθερικών, να παραστήσει τη δούλα και τη νοσοκόμα, να υποκύψει στις διαταγές του άντρα, να χρεωθεί την ευθύνη για την ατεκνία ή τη γέννα ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες.
Κατέβηκε τη σκάλα. έτρεξε στον κήπο που έσκαβε η Λυγερή. Τη βρήκε μέσα στο λάκκο που είχε σκάψει, θα 'ταν ίσαμε ένα μέτρο σε βάθος. Της άπλωσε το χέρι, την έσυρε έξω. Στάθηκαν η μια απέναντι στην άλλη. Κοιτάχτηκαν με εμπιστοσύνη. Η Λυγερή με το τσαπί, η Ανδρονίκη με το φτυάρι. Μέτρησαν κάτω από το φως του φεγγαριού ανάστημα, αντοχές και ψυχές. Όμοια τα βρήκαν. Τι κι αν τις χώριζαν τόσα χρόνια. Οι ψυχές μετρούν με τα βάσανα, όχι με τα χρόνια. Αγκαλιάστηκαν. Πήρε να βρέχει. Μια όμορφη σιγανή βροχή.
Δύσκολες εποχές, δύσκολες συνθήκες αυτές που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες της Ηπείρου όπως περιγράφεται στα διηγήματα, είναι όμως τόσο κοντά στην πραγματικότητα όπως την έχω ακούσει από τις διηγήσεις μεγαλύτερων, ώστε με προκαλεί να πω ότι οι ιστορίες είναι πραγματική απεικόνιση της ζωής. Για εμένα που αγαπώ πολύ τα βιβλία που περιγράφουν άλλες εποχές ή άλλους τρόπους ζωής, και μου αρέσει να γνωρίζω κάτι διαφορετικό από αυτό που ζω εγώ στην τωρινή εποχή, τούτο το βιβλίο ήταν εξαιρετικό, όχι μόνο για τη δύναμη του κάθε διηγήματος αλλά και για τη γραφή της συγγραφέως που με λίγες λέξεις καταφέρνει να μεταφέρει εικόνες και συναισθήματα.
Παρουσίαση Εκδόσεων Λυκόφως ΦantastiCon 2018 Ζωή Τσούρα
Την Κυριακή 7 Οκτωβρίου, στο φεστιβάλ ΦantastiCon 2018, οι Εκδόσεις Λυκόφως παρουσίασαν νέα και παλαιότερα βιβλία τους, και φυσικά οι Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν. Φέτος, οι εκδόσεις επέλεξαν να δώσουν το βήμα σε συγγραφείς τους οι οποίοι κατοικούν εκτός Αθηνών, τους οποίους το αναγνωστικό κοινό της πρωτεύουσας δεν έχει συχνά την ευκαιρία να συναντήσει. Η κίνηση στέφθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία: η αίθουσα της παρουσίασης ήταν κατάμεστη, και το τραπεζάκι των εκδόσεων πολιορκούνταν πραγματικά αδιάκοπα από αναγνώστες καθ'όλη τη διάρκεια του διημέρου. Στην παρουσίαση, ο συγγραφέας Μανώλης Σιμιτσάκης, μας μίλησε για την τριλογία του "Το Δέντρο του Άραϋ", ένα μεταφυσικό μυστήριο με φιλοσοφικές και υπαρξιακές προεκτάσεις. Στα βιβλία της τριλογίας, με διακριτικούς υπότιτλους "Συναίσθημα", "Πίστη", και "Φαντασία", τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου θολώνουν, και τα βαθύτερα ερωτήματα συνυφαίνονται με την περιπέτεια και το φανταστικό. Την σκυτάλη παρέλαβε η Μαρία Γεωργοπούλου, συγγραφέας του βιβλίου "In Aeternum Στην Αιωνιότητα". Σε αυτήν την μεταφυσική ιστορία αγάπης, παρακολουθούμε την πορεία της Λυδίας, μίας κοπέλας που το μόνο που επιθυμεί είναι μία ήσυχη καθημερινότητα. Όμως, πάθη και σκοτεινά μυστικά από το παρελθόν, έρχονται να αναστατώσουν καθοριστικά τη ζωή της. Ο Αλκιβιάδης Χαλκιώτης, στη συνέχεια, μας είπε μερικά λόγια για το "Άβαθαρ: Τα Χρονικά ενός Απόκληρου", το πρώτο βιβλίο μίας τριλογίας ηρωικής φαντασίας. Μαγεία, ξωτικά, περιπέτεια, χιούμορ: στις σελίδες του Άβαθαρ μας περιμένει ένας επικός φανταστικός κόσμος και ένας κεντρικός χαρακτήρας που ξεφεύγει από τα ηρωικά πρότυπα. Η Μαρία Βρυσανάκη μας παρουσίασε το πολυαναμενόμενο δεύτερο βιβλίο της σειράς "Θεοί και Δαίμονες", με υπότιτλο "Σύγκρουση". Ο κόσμος των Ρεμόρ και των Λερόιλ επέστρεψε για να μας συναρπάσει, και για την πρωταγωνίστρια Μέγκαν Φορμπς, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από ποτέ. Νέα μυστικά και νέες ανατροπές σε ένα καταιγιστικό βιβλίο φαντασίας. Στο βιβλίο "Η Άλφα και οι Γαλαζοαίματοι", της Καρίνας Μπεϊσεμπίνη, δύο φίλες που ξανασυναντιούνται μετά από καιρό, ανακαλύπτουν έναν κόσμο που ποτέ δεν φαντάστηκαν ότι θα μπορούσε να συνυπάρχει με τον δικό τους: έναν κόσμο με επικίνδυνα, αιμοδιψή πλάσματα της νύχτας, σκοτεινά μυστήρια, αλλά και έντονα συναισθήματα.
Ακολούθησαν τα "Μυστικά στο Λυκόφως", του Γιώργου Δάμτσιου, μία συλλογή εικοσιδύο διηγημάτων. Τρόμος, επιστημονική φαντασία, fantasy, αστυνομικά, μεταφυσικό μυστήριο... Το εύρος των θεμάτων και η ευρηματική πένα ενός συγγραφέα που αποδεικνύει ότι μπορεί να γράψει τα πάντα, δεν θα αφήσει κανέναν αναγνώστη παραπονεμένο. Η Κατερίνα Θεοδώρου, με το βιβλίο της "Εκείνη", μας φέρνει μία φρέσκια, διαφορετική ματιά σε ένα πολύ γνωστό μας παραμύθι. Η Λευκή, όμως, δεν είναι ούτε η καλή, ούτε η αθώα ηρωίδα που θα περίμενε κανείς. Η ιστορία αυτή θέτει το Κακό πρωταγωνιστή και εξερευνά με θάρρος τη φύση του. Την παρουσίαση έκλεισαν ο Μάριος Δημητριάδης μαζί με τον Γιώργο Δάμτσιο, με το μυθιστόρημά τους, "Στη Γέφυρα των Χαμένων Ψυχών". Πέντε άνθρωποι, ένας κοινός εφιάλτης, ένα αλλόκοτο λεωφορείο. Ένα ανατριχιαστικό βιβλίο τρόμου και μυστηρίου που δεν πρέπει να χάσει κανένας φαν του είδους. Ευχόμαστε σε όλους τους πάντα επιτυχίες και τα βιβλία τους να είναι καλοτάξιδα!
Τζένη Σακοράφα ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Δημήτρης Μπονόβας
Τι είναι εκείνο που σε τράβηξε στον καλλιτεχνικό τομέα; Σου άρεσε απλά ή ήθελες κάτι να εκφράσεις, κάτι να δώσεις μέσα από αυτό; Τζ.Σ.: Το πάθος, είναι η κινητήριος δύναμη για όλα στη ζωή! Αυτό το δυνατό συναίσθημα, που σαν κύμα πελώριο, έρχεται, σου ταρακουνάει τα σωθικά... και σε ωθεί στη δημιουργία! Δεν υπάρχει λογική εξήγηση... για το τι με ώθησε στις τέχνες... Είναι σαν ένας δρόμος. Μπορείς να πάρεις πολλούς άλλους δρόμους, πιο εύκολους, αλλά εσύ δε θες. Σ΄ αρέσει αυτός! Όσο προχωράς σ’ αυτόν το δρόμο, γίνεσαι όλο και πιο ευτυχισμένος!
Ποιες οι επιρροές σου; Μπορείς να μας απαριθμήσεις κάποιους/ες από τους/ις αγαπημένους/ες σου; Τζ.Σ.: Πραγματικοί δάσκαλοι-πρότυπα για εμένα, είναι αυτοί που αγαπούν το θέατρο. Τίποτα άλλο. Όσοι άνθρωποι έχουν έρθει στη ζωή κι όσοι έχουν φύγει από τη ζωή κι έχουν αγαπήσει το θέατρο, είτε ερμηνεύοντας θεατρικούς ρόλους, είτε γράφοντας θεατρικά έργα, είτε σκηνοθετώντας θεατρικές παραστάσεις, είτε παρακολουθώντας απλά θέατρο, με εμπνέουν. Θαυμάζω τον άνθρωπο Ντοστογιέφσκι και τον τρόπο με τον οποίο εισχωρούσε στο
σκοτεινό τούνελ της ανθρώπινης ψυχής! Τον Στανισλάφσκι, γιατί έθεσε γερές βάσεις στο σύστημά του, έβαλε κανόνες για την στανισλαφσκική σκηνοθεσία και γιατί κατάφερε να θυμώσει πολλούς και να τους ωθήσει να τον ανατρέψουν, δημιουργώντας έτσι νέους σκηνοθετικούς δρόμους! Τον Κάρολο Κουν, που ανέδειξε το πρωτοποριακό θέατρο στην Ελλάδα! Τους Αισχύλο-Σοφοκλή-Ευριπίδη! Τον Αριστοφάνη! Τον Σαίξπηρ! Αλλά και τον Μάνο Κατράκη! ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΥΦΛΗ ΚΥΡΊΑ, ΠΟΥ ΚΑΘΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΕΙΡΑ ΕΝΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΔΑΚΡΥΑ! Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσένα να πεις αυτό που θέλεις στον κόσμο μέσα από τις δημιουργίες σου; Τζ.Σ.: Αν μιλάς με την καρδιά σου... όλοι μπορούν να αισθανθούν τις δημιουργίες σου... Συμπαντική γλώσσα, για εμένα, είναι η ΑΓΑΠΗ! Ηθοποιός, τραγουδίστρια, συγγραφέας. Αν και νομίζω ότι ξέρω ήδη την απάντηση, θα τολμήσω να ρωτήσω. Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη προτίμηση σε κάποιο από τα τρία; Τζ.Σ.: Όλα μαζί και καθένα μοναχό του... με οδηγούν προς το φως... Ένας αλληλένδετος κρίκος δημιουργίας! Ας περάσουμε σε πιο σχετικές με το βιβλίο ερωτήσεις, κάνοντάς σου αυτή, που
προσωπικά δεν μου αρέσει συνήθως να απευθύνω στις “ανακρίσεις” που κάνω, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση έχω την απορία, γιατί η ιστορία σου με τράβηξε από την πρώτη παράγραφο. Πώς το εμπνεύστηκες; Τζ.Σ.: Δεν το εμπνεύστηκα. Αυτό εμπνεύστηκε από εμένα. Για εμένα, δεν υπάρχει "έμπνευση"... μόνο απόλυτο δόσιμο ψυχής, και αφοσίωσης στο δημιούργημά σου... Χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να το γράψεις ή ήταν από αυτά τα κείμενα που αρχίζεις και η έμπνευση σταματά μόνο όταν βάλεις την πένα κάτω; Τζ.Σ.: Χρόνια... και μια στιγμή, ταυτοχρόνως! Πέρασε σαν αστραπή από μπροστά μου... κι έδωσα χρόνο στο φως της, να λάμψει μέσα μου... και να απλωθεί στις σελίδες... Ως ηθοποιός, θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου να ερμηνεύει κάποιον από τους ρόλους του βιβλίου; Αν ναι, ποιον; Και για ποιο λόγο; Υπάρχει μήπως κάποιο στοιχείο που σε συνδέει με κάποιον/α από αυτούς/ες; Τζ.Σ.: Όλους, γιατί είναι κομμάτια της ψυχής μου... Μα, η Μυρτώ, είναι η καρδιά μου! Αν σου έλεγα να αλλάξεις κάτι από την ιστορία, θα άλλαζες ή όχι; Και γιατί; Τζ.Σ.: Τίποτα. Όπως και η Μυρτώ, η ηρωίδα
του μυθιστορήματός μου: "Ένα πηγάδι γεμάτο πουλιά"... άφησε την ψυχή της να την οδηγήσει... Έτσι κι εγώ... Η ψυχή... δεν έχει σειρά... ούτε η δημιουργία έχει... Αναδύεται από τα ακαθόριστα συναισθήματα του εσωτερικού μας πηγαδιού και κανείς δεν μπορεί να την ελέγξει... Σε οδηγεί από μόνη της... Όλο και νέοι, επίδοξοι καλλιτέχνες, εμφανίζονται στον ορίζοντα. Αν έπρεπε να τους δώσεις μια συμβουλή, ποια θα ήταν; Τζ.Σ.: Πιστέψτε, βαθιά, στα όνειρά σας!!! Τι να περιμένουμε από εσένα στο μέλλον; Τζ.Σ.: Το μέλλον, είναι απρόβλεπτο... Προς το παρόν... ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ... Ευχαριστώ πολύ, τον Δημήτρη Μπονόβα και τους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών για τη συνέντευξη! Τζένη, σε ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διέθεσες και σου ευχόμαστε, ολόψυχα, κάθε επιτυχία στο έργο σου!!!
Δημήτρης Μπονόβας
Ένα πηγάδι γεμάτο πουλιά Τζένη Σακοράφα Ηθοποιός, τραγουδίστρια, σύζυγος, μαμά, φίλη. Και όλο και κάτι καινούργιο ανακαλύπτεις για την Τζένη. Πόσα ακόμα ταλέντα σε ένα και μοναδικό άτομο; Τη γνώρισα μέσα από μία συνεργασία που είχαμε ένα χρόνο πριν. Τη συμπάθησα από την πρώτη στιγμή. Βέβαια, τότε, νόμιζα ότι έχει μόνο μία φοβερή φωνή. Στην πορεία έμαθα και όλα τα υπόλοιπα. Και πρόσφατα, ανακάλυψα ότι γράφει και υπέροχα. Άρα και συγγραφέας!!! Για αυτήν ακριβώς την πτυχή της θα σας μιλήσω σήμερα. Πρόσφατα, διάβασα το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο: “Ένα πηγάδι γεμάτο πουλιά” από τις εκδόσεις “Άπαρσις”. Ένα εξαιρετικό βιβλίο, τρυφερό, πλημμυρισμένο από εικόνες και συναισθήματα, το οποίο σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Ο τρόπος που ζωγραφίζει τα τοπία και τα πρόσωπα μέσα από τις περιγραφές της, το πώς αφηγείται τις πολλαπλές ιστορίες που παίρνουν μέρος στο βιβλίο, η ευκολία με την οποία μεταπηδάει από τη μία στην άλλη, είναι όλα καταπληκτικά. Ειλικρινά, λίγες είναι οι φορές, που όταν ολοκληρώνω ένα βιβλίο, νιώθω ότι θέλω να το ξαναδιαβάσω, και όχι επειδή δεν το κατάλαβα, αλλά επειδή είναι τόσο όμορφα γραμμένο, που δε θέλω να το αφήσω από τα χέρια μου. Και εννοείται, ότι το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους.
Νάντια Κίσκα
Το φαινόμενο της ΆλΩ Τριαντάφυλλος Ζέλλιος
Παίρνοντας βαθιά ανάσα, άρπαξα το «Το φαινόμενο της ΆλΩ, η σπορά» από την βιβλιοθήκη μου και στρώθηκα στο διάβασμα. Και δεν το μετάνιωσα ούτε λεπτό… Δυνατό. Παθιασμένο. Προφητικό. Σε έναν καλοδουλεμένο κόσμο, ο συγγραφέας τοποθετεί ένα άβγαλτο κορίτσι που το μόνο που έχει μάθει είναι το μίσος και η καταδίωξη της ύπαρξής της, να τα βάζει με δυνάμεις και συμφέροντα μεγαλύτερα από όσο μπορεί να φανταστεί και να έρχεται αντιμέτωπη με την παράνοια του ίδιου της του μυαλού σε έναν κόσμο του καταρρέει και βράζει. Ο έρωτας, η ανάγκη, το μίσος και η εκδίκηση είναι πρωταγωνιστές σε κάθε σελίδα του βιβλίου που γυρνούσα με αγωνία και ρουφούσα με κάθε ευκαιρία σε λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα, θάλασσες και ακτές. Οποιαδήποτε στιγμή μπορούσα να ξεκλέψω χρόνο, χανόμουν στις λέξεις που με τόση μαεστρία δημιούργησε ο συγγραφέας για να σταματήσει η αγωνία που είχα αλλά μάταια. Κάθε σελίδα είναι ποτισμένη με αγωνία, ανατροπές και παιχνίδια εξουσίας. Ο κεντρικός χαρακτήρας, η Ρέιβεν, ούσα κοντά στα όρια της παράνοιας από την φωνή στο κεφάλι της που φαίνεται να γνωρίζει πολλά περισσότερα από ό, τι λέει και φαίνεται να κρατάει το μυστικό του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντός της στα αόρατα χέρια της, πέφτει στην παγίδα του Βασιλιά όταν εκείνος στέλνει εκείνη και δυο άλλους συμφοιτητές της στο πιο επικίνδυνο μέρος της Αρρέτ ως την αποστολή από την οποία θα κριθεί το μέλλον της σαν Εξέμπλαρ. Έχοντας αποτύχει κατά μυστήριο τρόπο στην πρώτη της αποστολή, δέχεται να εμπλακεί σε μια αποστολή αυτοκτονίας που θα της αποκαλύψει περισσότερα από όσα ίσως ήθελε να μάθε ποτέ… Και κάπου εδώ σταματάω τα σπόιλερ! Η γλώσσα είναι εύκολη, κατανοητή. Κάποιες ειδικές ορολογίες των Εξέμπλαρ ίσως είναι λίγο δυσνόητες, αλλά όσο εξελίσσεται η πλοκή αποκτούν πλήρες νόημα. Η ατμόσφαιρα είναι επικίνδυνη. Σε έναν κόσμο που βράζει και είναι έτοιμος για εξέγερση και με τον Θάνατο να απειλεί τους χαρακτήρες κάθε μέρα, άθελα σου βρίσκεις τον εαυτό σου να κρατά την ανάσα του.
Οι περιγραφές είναι λεπτομερείς. Όχι τόσο όσο να κουράσουν αλλά τόσο ώστε να σου δημιουργήσουν μια ζωντανή εικόνα μπροστά σου. Αυτό ομολογουμένως ήταν το πιο ωραίο στοιχείο του βιβλίου για εμένα. Ήταν τόσο καλά ισορροπημένο που με κέρδισε από το πρώτο λεπτό. Τέλος θα πρέπει να γνωρίζετε ότι ο συγγραφέας δημιουργεί δυνατούς πρωταγωνιστές και ακόμα πιο δυνατούς δευτερεύοντες χαρακτήρες που υποκινούνται από τα πάθη της καρδιάς τους. Σε ένα κουβάρι δολοπλοκίας και συμφέροντος, άραγε θα καταφέρει η Ρέιβεν να βγει αλώβητη; Ποιος μπορεί να είναι σίγουρος με τον Ζέλλιο στο τιμόνι της ιστορίας; Εγώ πάντως όχι μετά από ό, τι διάβασα.
Κυριευμένος από ευτυχία, σφιχταγκάλιασε το μελωδικό νόημα των αγαπημένων του στίχων, κουνώντας χαρωπά τα πόδια του. "Όλοι μας μπορούμε να ακούσουμε τη μελωδία αλλά κανείς μας δεν τολμά να συμμετέχει στον χορό. Ω και τι δεν θα έδινα για να συμμετέχω στον χορό"...
Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου
Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η Αγγελίνα Παπαθανασίου
Αγγελίνα Παπαθανασίου
Παραμύθια της Ίμβρου Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου
Στο βιβλίο θα συναντήσουμε δεκαπέντε λαϊκά παραμύθια της Ίμβρου, που προέρχονται από πρωτότυπο αρχειακό υλικό και απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες. Άλλωστε ένα καλό βιβλίο διαβάζεται από όλους, ανεξάρτητα από την ηλικία. Είναι παραμύθια σαν κι αυτά που έλεγαν οι γιαγιάδες στα εγγόνια τους το βράδυ, καθισμένοι κοντά στη φωτιά. Παραμύθια για νεράιδες, βασιλιάδες, βασιλοπούλες, καλικάντζαρους, μαγικά άλογα , παλικάρια και πεντάμορφες κυράδες. Ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει σε καιρούς αλλοτινούς. Οι εκδόσεις Σαΐτης κυκλοφόρησαν πριν λίγους μήνες ένα εξαιρετικό βιβλίο. Ένα βιβλίο κόσμημα, που θα πρέπει να βρίσκεται σε όλες τις βιβλιοθήκες. Αναφέρομαι στο βιβλίο «Παραμύθια της Ίμβρου» της συγγραφέως Εύης Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου. Η εξαιρετική εικονογράφηση ανήκει στον Νικόλα Ανδρικόπουλο. Το βιβλίο συνοδεύεται από ένα cd με το τραγούδι «Ίμβρος» σε μουσική του Δημήτρη Κάσσαρη και στίχους της Εύης Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου. Η ενορχήστρωση και η ερμηνεία του τραγουδιού, είναι από τον Γιώργο Νταλάρα.
Το βιβλίο προλογίζει ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, καθώς η Ίμβρος, είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του. Οι αναγνώστες του βιβλίου εκτός από τα δεκαπέντε υπέροχα λαϊκά παραμύθια, θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον πολιτισμό και την ιστορία του νησιού, με πολλές ιστορικές πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό. Είμαι σίγουρη ότι θα απολαύσετε το βιβλίο και σίγουρα θα σας κρατήσει εξαιρετική συντροφιά.
Θεατρικός συγγραφέας vs σεναριογράφος: Τι δυσκολίες αντιμετωπίζει ο καθένας και ποιες είναι οι συνθήκες που τους περιορίζουν όταν γράφουν; Σοφία Αθανασοπούλου
Όταν παρακολουθούμε ένα θεατρικό έργο ή μία τηλεοπτική σειρά, όλα όσα βλέπουμε μοιάζουν να κυλούν αβίαστα και να έχουν φυσιολογική ροή. Τις περισσότερες φορές είμαστε παθητικοί δέκτες, χωρίς να αναρωτηθούμε γιατί αυτό το οποίο βλέπουμε ή ο διάλογος τον οποίο ακούμε εξελίσσεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο και σε τι εξυπηρετεί αυτό. Εκείνο όμως που είμαστε σε θέση να παρατηρήσουμε με μεγαλύτερη ευκολία είναι οι διαφορές που υπάρχουν στη μορφή ενός θεατρικού έργου και ενός σεναρίου ταινίας ή σειράς, αν και με μια πρώτη ματιά φαίνονται σαν δύο εργασίες σχεδόν όμοιες μεταξύ τους.
Το βασικό χαρακτηριστικό το οποίο οφείλει να έχει στο μυαλό του ένας θεατρικός συγγραφέας όταν γράφει, είναι ο περιορισμός των σκηνικών. Το έργο του θα παρουσιαστεί σε ένα συγκεκριμένο χώρο, ο οποίος θα διακοσμηθεί με ένα συγκεκριμένο σκηνικό και ίσως κάποια έπιπλα. Συνήθως υπάρχει η δυνατότητα αλλαγής κάποιων στοιχείων πάνω στη σκηνή ανάμεσα στα αποσπάσματα του έργου, χωρίς όμως αυτό να είναι δυνατό σε μεγάλη έκταση. Επομένως, ο θεατρικός συγγραφέας πρέπει να είναι σε θέση να εκφράσει όλα όσα θέλει μέσα από το έργο του, τοποθετώντας τους πρωταγωνιστές του σε ένα συγκεκριμένο χώρο και συχνά βάζοντάς τους να παρουσιάζουν
παρελθοντικές καταστάσεις μέσα από μονολόγους και διαλόγους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, οι οποίες διαδραματίζονταν σε χρονικό διάστημα μίας ημέρας και περιγράφονταν τα γεγονότα ολόκληρων χρόνων μέσα από τα λόγια των ηρώων. Άλλο ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει όποιος γράφει θεατρικές παραστάσεις είναι η χρονική εξέλιξη της ιστορίας. Δεν είναι δυνατή η γρήγορη εναλλαγή των εικόνων, οι αναδρομές στο παρελθόν και οι μεταφορές στο μέλλον. Αν γίνει κάτι τέτοιο, θα χρειαστεί να αφιερωθεί μία ολόκληρη σκηνή του έργου για αυτό το σκοπό, η οποία θα απαιτήσει με τη σειρά της κάποιο χρόνο, αφού δεν μπορεί να διαρκέσει μόνο λίγα δευτερόλεπτα όπως θα συνέβαινε στην τηλεόραση ή τον κινηματογράφο. Ο σεναριογράφος από την άλλη πλευρά, έχει πολλές από τις ανέσεις τις οποίες δεν απολαμβάνει ο θεατρικός συγγραφέας. Έχει τη δυνατότητα να απεικονίσει καταστάσεις οι οποίες θα υλοποιηθούν σε εξωτερικό χώρο ή την ευκαιρία να μεταβαίνει από ένα μέρος σε ένα άλλο ή από μια σκέψη σε μια άλλη, με τη βοήθεια του μοντάζ. Το βασικό πρόβλημα που ίσως αντιμετωπίσει, είναι τα χρήματα τα οποία είναι διαθέσιμα για την παραγωγή του έργου και τα οποία ίσως δεν είναι αρκετά κάποιες φορές για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες του. Παρόλο που έχει περισσότερες διευκολύνσεις κι αυτός με τη σειρά του περιορίζεται σε σύγκριση με το συγγραφέα ενός βιβλίου, ο οποίος είναι σε θέση να περιγράφει οποιαδήποτε εικόνα σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, χωρίς να τον απασχολεί κανένα σκηνικό.
Παρουσίαση του νέου βιβλίου της Νατάσας Γκουτζικίδου «Το καλοκαίρι εκείνο»
Έλια Κουρή
Το Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2018 στις οκτώ το βράδυ έγινε η επίσημη πρώτη παρουσίαση του νέου βιβλίου της Νατάσας Γκουτζικίδου με τίτλο «Το καλοκαίρι εκείνο» από τις Εκδόσεις Ωκεανίδα. Το βιβλίο παρουσιάστηκε στον φιλόξενο και ζεστό χώρο του Polis Art Café στο αίθριο της Στοάς του Βιβλίου στο κέντρο της Αθήνας. Φίλοι και συγγενείς της Νατάσας, αναγνώστες που την παρακολουθούν χρόνια και βιβλιόφιλοι που ήρθαν να τη γνωρίσουν από κοντά έδωσαν το «παρών» στην εκδήλωση. Οι Θεματοφύλακες λόγω Τεχνών ήταν εκεί και θα προσπαθήσουν να σας μεταφέρουν το κλίμα και την ατμόσφαιρα της βραδιάς.
του προσωπικό τρόπο τη δική τους ερμηνεία και οπτική για το βιβλίο. Η Δήμητρα Ιωάννου, με το πηγαίο χαμόγελο και τη θετική αύρα που εκπέμπει, μίλησε για ένα βιβλίο που το λούζουν το φως, ο ήλιος και η αγάπη. Επικεντρώθηκε κυρίως στην ατμόσφαιρα του βιβλίου και στα συναισθήματα που αβίαστα βγαίνουν στην επιφάνεια, για τους ήρωες, τη γλυκιά Αντζελίνα, το μυστηριώδη Τζιοβάνι και τη μεγαλόκαρδη Κυρά, για το μυθιστορηματικό φόντο που στήνεται στη μαγευτική Τοσκάνη και τους αμπελώνες της καθώς και στις θάλασσες της Λευκάδας και τόνισε κάποια σημεία που δίνουν τροφή για σκέψη στον αναγνώστη.
Τη βραδιά άνοιξε ο Βασίλης Χατζηιακώβου, υπεύθυνος του Polis Art Café για τις εκδηλώσεις και παρουσιάσεις βιβλίων, ο οποίος καλωσόρισε το κοινό και μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τη συγγραφέα και τις εκδόσεις Ωκενίδα. Στη συνέχεια τον λόγο πήρε η «ψυχή» των Δημοσίων Σχέσεων των Εκδόσεων Ωκεανίδα, κυρία Έλενα Σπανδωνή, η οποία με την αμεσότητα του λόγου της και το ταμπεραμέντο της μίλησε για την Νατάσα και τη συνεργασία τους στην Ωκεανίδα. Το πολύ όμορφο πάνελ ομιλητών που πλαισίωναν τη συγγραφέα αποτελού-νταν από τους ομότεχνους Δήμητρα Ιωάν-νου και Μένιο Σακελλαρόπουλο. Οι δύο συγγραφείς έδωσαν ο καθένας με το δικό
Χειμαρρώδης, πληθωρικός και αφοπλιστικός, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Μένιος Σακελλαρόπουλος μίλησε για τον άνθρωπο Νατάσα, τη νέα κοπέλα από το Πύθιο του Έβρου, που γεμάτη όνειρα, θέληση και αγάπη κυνήγησε τα όνειρά της και τα κατάφερε, έχοντας εκδώσει από το 2007 ως σήμερα δέκα οκτώ βιβλία. Μίλησε και για το βιβλίο για τη γραφή του και τα όσα του δημιουργήθηκαν διαβάζοντας. Ανάμεσα από τις εισηγήσεις των παρουσιαστών διαβάστηκαν αποσπάσματα του βιβλίου από την κυρία Αθηνά Μυλωνά, ενώ η βραδιά πλαισιώθηκε μουσικά από την εκπληκτική μουσικό Ειρήνη Λιάβαρη-Φλωροπούλου η οποία έπαιξε πιάνο και έντυσε με τη μελωδική φωνή της
τραγούδια που έχουν να κάνουν με το καλοκαίρι. Και τέλος η συγγραφέας πήρε το μικρόφωνο και απέδειξε ότι εκτός του ότι γράφει καλά μιλάει και ωραία. Με αμεσότητα, φιλική διάθεση και συγκίνηση ευχαρίστησε τους πάντες για την παρουσία τους και μίλησε για τους λόγους που την ωθούν να γράφει αλλά και από τι εμπνεύστηκε για να δημιουργήσει το συγκεκριμένο βιβλίο. Κινητήρια δύναμή της η αγάπη και ο έρωτας. Τέλος, μας συγκίνησε όταν αποκάλυψε πού έχει αφιερώσει το βιβλίο και στη συνέχεια υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου της και μίλησε με τους φίλους και αναγνώστες της ενώ η μουσικός τραγουδούσε και έπαιζε πιάνο. Ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο και να ταξιδέψει τους αναγνώστες στα μονοπάτια της μυθοπλασίας του!
Νεκταρία Γ. Πουλτσίδη
Ένοχη απόλαυση Sarah MacLean Μετά τον Ακαταμάχητο Εραστή της ρομαντικής σειράς Γοητευτικοί Τυχοδιώκτες της συγγραφέως Sarah MacLean, σειρά έχει ο τρίτος εργένης μας, ο τρομερός Τεμπλ. Πέρασαν δώδεκα χρόνια με την φήμη του Φονιά Δούκα να τον ακολουθεί κατά πόδας. Αδυνατεί να θυμηθεί τι είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα που του άλλαξε τη ζωή. Την νύχτα που βρέθηκε κατηγορούμενος για τον φόνο της μέλλουσας γυναίκας του πατέρα του. Εκείνη η μοιραία νύχτα έμελλε να τον σημαδέψει. Από τη χλιδή της αριστοκρατίας, στις κακόφημες γωνιές του Λονδίνου. Από ευγενής δούκας, θα μεταμορφωθεί σε αήττητο πυγμάχο. Το όνομα του ευρέως γνωστό πια, σε όλη την Ευρώπη. Χάρη στην φήμη του Τεμπλ, η Λέσχη του Έκπτωτου Αγγέλου αποτελεί πόλο έλξης για πολλούς παίκτες, διότι τους δίνεται η ευκαιρία να ανακτήσουν όσα έχασαν - εάν καταφέρουν να τον νικήσουν. Όταν ο αδερφός της Μάρα Λου, της υποτιθέμενης νεκρής νύφης, χάνει όλη την περιουσία του στο καζίνο, η Μάρα αναγκάζεται να επανεμφανιστεί στην ζωή του Τεμπλ. Θέτει τους δικούς της όρους για να αποδειχτεί η αθωότητά του. Υπάρχει ομορφιά στη στιγμή κατά την οποία η σάρκα συναντά το κόκκαλο. Γεννιέται από το βίαιο τρίξιμο που κάνουν οι γροθιές όταν πέφτουν πάνω στο σαγόνι, τον βαθύ, υπόκωφο γδούπο της μπουνιάς πάνω σε κάποιο στομάχι και το πνιχτό γρύλισμα που αντηχεί μέσα στο στήθος του ανθρώπου ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν πέσει ηττημένος. Η εμφάνισή της θα είναι η καταστροφή ή η λύτρωση του; Θα μπορέσει ο Τεμπλ να συμφιλιωθεί με το παρελθόν; Τεμπλ και Μάρα. Η συνάντηση του Τεμπλ και της Μάρα, επική. Η υπομονή του Τεμπλ δοκιμάζεται, ξεπερνώντας τα όρια της αντοχής του στην θέα της νέμεσις του. Η δυσπιστία του θέτει σε κίνδυνο όλα όσα έχει αποκτήσει με μόχθο η Μάρα. Οι χαρακτήρες τους είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Πείσμα κόντρα σε πείσμα. Πάθος φλογερό γεννιέται στις καρδιές τους. Εκείνη προσπερνά την άκαμπτη ιδιοσυγκρασία του με τον δυναμισμό της, και η ισχυρογνωμοσύνη της καταφέρνει να προκαλέσει ρωγμές στα τείχη που έχει ορθώσει γύρω του. Ο Τεμπλ βρήκε μια ισάξια αντίπαλο του, δίνοντας την πιο σημαντική μάχη της ζωής του.
Στο ρινγκ της ζωής τους, η κατά μέτωπο επίθεση δημιουργεί διαμάχες. Συγκρούεται η φωτιά με το ατσάλι, συναντούν προκλήσεις που τους φέρνουν αντιμέτωπους, παρασύροντας τους σ΄έναν στρόβιλο αισθήσεων. Κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο της συγκεκριμένης σειράς, νιώθω όλο και πιο συνεπαρμένη από τη γραφή της Sarah MacLean. Καλογραμμένο, με απολαυστικούς διαλόγους, δόσεις χιούμορ, και ξεκαρδιστικές σκηνές με την συντροφιά της Λεβάντα. Κι αν αναρωτιέστε ποια είναι η Λεβάντα…Η απάντηση κρύβεται στις σελίδες της Ένοχης Απόλαυσης. Αν σας αρέσουν τα ρομαντικά βιβλία εποχής, τότε αυτό το βιβλίο δεν θα σας απογοητεύσει. Σειρά έχει το τέταρτο και τελευταίο μέρος της σειράς: η Βασίλισσα του Υποκόσμου…
. ω ά τ ε π ο τ ι ε σ έ ρ α υ ο μ 'Ο, τι δε
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Νάντια Κίσκα
Νάντια Κίσκα
Ζιάκ, Η έκλειψη Χατζηγεωργίου Γιάννης
Εκείνο το δειλινό, ο Έιζεν στεκόταν πίσω μου για πολλή ώρα, αλλά δε μιλούσε. Με περιεργαζόταν σιωπηλός, αναζητώντας τρόπο για να με παρηγορήσει. «Άμα μείνεις μελαγχολική και δύσεις στον Άδη σημαίνει πως ξέχασες το όνομα που σου δώρισαν οι μούσες των ψυχών» μου είπε στοργικά. «Τι γυρεύεις εδώ, Έιζεν; Το ξέρεις πολύ καλά πως δεν έχω ανάγκη από κολακείες.» Το συγκεκριμένο βιβλίο ίσως αποτελεί το πρώτο που περνάει στα χέρια μου μέσα σε λίγες μόνο μέρες από την έκδοσή του. Εμφανίστηκε μια σχετικά, αδιάφορη μέρα ενώ χάζευα την αρχική μου σελίδα στο facebook. Οι Εκδόσεις Anubis (που εγώ ακολουθώ για τα συνδρομητικά κουτιά της αλλά μην το πείτε πουθενά) μέσω ενός post, μας συστήνουν το νέο τους λογοτεχνικό παιδί και έτσι το βιβλίο έπεσε στην αντίληψή μου. Την ίδια κιόλας μέρα το παρήγγειλα από μια μεγάλη αλυσίδα με βιβλία μέσω του online store του και λίγες ώρες αργότερα βρισκόταν στα χέρια μου καθώς το εξώφυλλό του, μόνο αδιάφορη δεν με άφησε...
Ήμουν αρκετά διστακτική στην αρχή. Αρχικά φοβήθηκα ότι λόγω μεγέθους (160 σελίδες δεν είναι πολλές) θα υστερεί περιεχομένου και πλοκής. Ύστερα η περίληψη εάν και σου εξιτάρει την φαντασία, ήταν λίγο αδιάφορη την ίδια στιγμή και, όπως διαπίστωσα αφού τελείωσα το βιβλίο υστερούσε κατά πολύ ως προς το βάθος του βιβλίου. Την ημέρα λοιπόν που άνοιξαν οι ουρανοί και ενώ την επόμενη θα πραγματοποιόταν η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου, εγώ βρισκόμουν καθισμένη στον καναπέ μου με τα μάτια μου χωμένα στην "Ζιάκ". Το "Ζιάκ Η έκλειψη" είναι ένα δυνατό βιβλίο για την εξύμνηση του έρωτα. Εάν και τα βιβλία των τόσο λίγων σελίδων πλέον με φοβίζουν όπως ανέφερα και πιο πάνω, μήπως έχουν έλλειψη περιεχομένου και είναι δυσνόητα, ο κύριος Χατζηγεωργίου καταφέρνει να μου ανατρέψει αυτήν την άποψη. Στις 160 σελίδες του, ο συγγραφέας καταφέρνει να δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο με τους νόμους του, τον χωροχρόνο του και του ήρωές του. Σου δίνει όσες πληροφορίες χρειάζεσαι ώστε να κατανοήσεις τον κόσμο και να τον αγαπήσεις. Λάτρεψα το γεγονός ότι δεν επικεντρώνεται στον απαγορευμένο έρωτα του Φύλακα για τον άνθρωπο.
Το θέμα του βιβλίου είναι ως πού μπορεί να φτάσει μια ψυχή για να σώσει μια άλλη. Το πώς η δύναμη της αγάπης μπορεί να ελευθερώσει και να αναγεννήσει. Η γλώσσα του είναι επίτηδες επιτηδευμένη. Δεν μπορεί να περιμένεις από έναν Φύλακα Ψυχών να μιλάει με απλές, καθημερινές εκφράσεις! Ειδικά όταν υπερασπίζεται σθεναρά τις απόψεις και τα θέλω του! Επίσης, κάτι που με εξέπληξε και δεν αναφέρεται ΠΟΥΘΕΝΑ (κακό marketing) είναι ότι το βιβλίο είναι εικονογραφημένο. Και όλοι ξέρουμε τον έρωτά μου με τα εικονογραφημένα μυθιστορήματα! Κάθε κεφάλαιο ξεκινάει με ένα σκίτσο από την πολύ ταλαντούχα Νεφέλη Κατερινάκη (πράγμα που δεν αναφέρεται σχεδόν πουθενά στις καταχωρήσεις του βιβλίου online πράγμα που σαν καλλιτέχνη με θλίβει) με μια σκηνή που αναφέρεται αργότερα στο εκάστοτε κεφάλαιο. Το θεωρώ μια υπέροχη προσθήκη που σε βοηθάει να κατανοήσεις τον κόσμο όπως ακριβώς τον έχει φανταστεί ο συγγραφέας. Η μυθοπλασία του είναι ό, τι πιο άρτιο έχω δει σε τόσο μικρής έκτασης διήγημα. Σου εξηγεί τον κόσμο, τους νόμους, τους κανόνες και το περιβάλλον στο οποίο δημιουργήθηκε η Ζιακ και εναντιώνεται τώρα για χάρη του Ουίλιαμ. Έχει έντονες εικόνες και παραστατικές περιγραφές. Και ας μιλήσουμε για κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον. Δεν μπορώ να περιγράψω την έκπληξή μου όταν η γραμματοσειρά αλλάζει και εγώ ξινίζω τα μούτρα μου καθώς σιχαίνομαι την εναλλαγή γραμματοσειρών στα μυθιστορήματα ΟΜΩΣ εξυπηρετεί έναν υπέροχο σκοπό. Μαθαίνουμε την ιστορία των ψυχών που η Ζιακ ακολούθησε σε όλη τη ζωή τους πριν τον Ουίλιαμ! Πράγμα που το βρίσκω υπέροχο και απίστευτα συγκινητικό. Εάν και για κάποιον λόγο οι ψυχές με τις οποίες "δέθηκε" η Ζιάκ για εμένα είναι καταραμένες (εάν διαβάσετε το βιβλίο θα καταλάβετε από πού προκύπτει ο χαρακτηρισμός) είναι τόσο μοναδική αναγνωστική εμπειρία! Επίσης θα ήθελα να δώσω τα συγχαρητήρια μου στην επιμελήτρια του βιβλίου, κυρία Δώρα Γιακουμή, καθώς ήταν το πρώτο βιβλίο μετά από πολύ καιρό που δεν εντόπισα ορθογραφικό λάθος! Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω ότι ο θρήνος μου για κάποιον χαρακτήρα (όνομα δεν θα πω, θα είναι spoiler) ήταν σπαρακτικός.
Στέλλα Σουραφή & Θεοφάνης Παναγιωτόπουλος
Συνέντευξη
Δημήτρης Μπονόβας
Δύο εξαιρετικοί φίλοι, δύο εξαιρετικές πένες. Τους παρακολουθώ εδώ και καιρό και μπορώ να πω ότι εκπλήσσομαι κάθε φορά όλο και περισσότερο από το ταλέντο τους. Πρόσφατα, αποφάσισαν να ενώσουν τις σκέψεις τους και να γράψουν μαζί την ποιητική συλλογή “Η επλήρωση του ανεκπλήρωτου”, μια ωδή στον έρωτα και τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν κάθε φορά που ο μικρός φτερωτός θεός μας χτυπά με το βέλος του. Με αφορμή λοιπόν τη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή, αποφάσισα να τους “ανακρίνω” και να μάθω ποιες είναι οι δικές τους σκέψεις, πως πάρθηκε η απόφαση για μια τόσο όμορφη συνύπαρξη. Ας τους γνωρίσουμε λοιπόν!
“Η εκπλήρωση του ανεκπλήρωτου”. Πώς γεννήθηκε ο τίτλος; Σ.Σ.: Ο τίτλος «γεννήθηκε», αφότου ολοκληρώθηκε το ποιητικό μας «παιδί». Δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολο να ταιριάξουμε έναν τίτλο στο έργο, εξαιτίας του είδους στο οποίο υπάγεται. Κι επειδή το είδος είναι πρωτότυπο για τα ποιητικά δεδομένα, το οξύμωρο του τίτλου ήταν ο «ιδανικός» για εμάς συνδυασμός, που αν και κειμενικός, ωστόσο έγκειται στον ίδιο τον αναγνώστη να τον ανακαλύψει, διαβάζοντας την ποιητική συλλογή. Θ.Π.: Ο τίτλος γεννήθηκε ύστερα από πολλές «γέννες»... Καταλήξαμε πως είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός για το ποιητικό μας έργο. Πώς σας ήρθε η ιδέα για αυτό το εγχείρημα; Σ.Σ.: Η πρόταση μού έγινε από τον Θεοφάνη Παναγιωτόπουλο. Όντας φίλοι και έχοντας γράψει την προσωπική μου κριτική για την ποιητική του συλλογή, «Αειθαλές Σκίρτημα», της οποίας επιμελήθηκα και την παρουσίαση, μου πρότεινε να γράψουμε κάτι από κοινού, πάντα στα πλαίσια της ερωτικής ποίησης που εκπροσωπούμε και οι δύο. Δέχτηκα με χαρά και ενθουσιασμό και του πρότεινα το είδος του έργου (ημερολογιακές ερωτικές επιστολές) . Θ.Π.: Τελείως απρόσμενα το σκέφθηκα και σε μία συνάντηση μας με την Στέλλα της το πρότεινα. Δέχτηκε με χαρά και έτσι «εκπληρώθηκε»! Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να συντονίσετε τις γραφές σας; Σ.Σ.: Δεν ήταν εύκολο το εγχείρημά μας, δεδομένου της χιλιομετρικής μας απόστασης. Αλλά η κοινή
αγάπη μας για την ποίηση υπερκέρασε τις όποιες δυσκολίες. Συνεργαστήκαμε άψογα εξ αποστάσεως μέσω της τεχνολογίας και όταν ολοκληρώθηκε η συλλογή, συναντηθήκαμε και αντικατοπτρίσαμε τα γραφόμενά μας. Θ.Π.: Ούτε εύκολο, ούτε δύσκολο. Όμως με την Στέλλα μας συνδέει και μια σχέση φιλίας κάποια χρόνια πριν… οπότε ήταν μια συνεργασία άψογη και πολύ δημιουργική. Παρόλο που ζούμε σε διαφορετικές πόλεις και μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα η αγάπης μας για την ποίηση και το έργο μας, βρήκε την οδό της «εκπλήρωσης». Υπήρξαν επιρροές από τυχόν πραγματικές εμπειρίες ή θέλατε απλά να εκφράσετε την εικόνα που έχετε καθένας, για ένα από τα ομορφότερα συναισθήματα; Σ.Σ.: Η ίδια η ζωή είναι από μόνη της ποίηση, γιατί ενέχει το στοιχείο της βίωσης εμπειριών και συναισθημάτων. Άλλα από αυτά έγκεινται σε επίπεδο προσωπικού - ατομικού βιώματος κι άλλα σε εξωτερική παρατήρηση των «ερωτικών δεδομένων» της εκάστοτε εποχής. Ωστόσο, οι «ανεκπλήρωτοι» έρωτες είναι διαχρονικοί και πάντα προσδοκούν εκπλήρωση. Θ.Π.: Νομίζω και τα δύο συνέβησαν αλλά σε τέτοιο βαθμό που δεν είναι διακριτά. Για να γράψεις για το πιο όμορφο συναίσθημα επιβάλλεται να το έχεις ζήσει…! Μπορεί ο έρωτας να υπερνικήσει τις όποιες δυσκολίες; Σ.Σ.: Ο αληθινός κι αμοιβαίος έρωτας μπορεί
να υπερνικήσει τα πάντα, εκτός από τον θάνατο. Αλλά μόνο ο αληθινός και αμοιβαίος, γιατί είναι ασίγαστος. Θ.Π.: Ο έρωτας είναι δύναμη! Ο αληθινός έρωτας. . . Omnia vincit amor! Είναι ένα μέσο για να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας; Οδηγεί στην κάθαρση; Σ.Σ.: Αν μιλάμε γενικά για τον έρωτα, άλλοτε είναι μέσο εκπλήρωσης και άλλοτε όχι. Στην περίπτωση του αμοιβαίου η εκπλήρωση των ονείρων μπορεί να επέλθει, έστω και με τις όποιες δυσκολίες. Στην περίπτωση του μη αμοιβαίου τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, γιατί εκεί τείνει προς το ανεκπλήρωτο. Γι’ αυτό και η ποιητική συλλογή φέρει αυτόν τον αντιφατικό τίτλο, γιατί ο κάθε αναγνώστης θα βρει μέσα στους στίχους της, όχι τι εκπληρώνεται στο ζευγάρι των πρωταγωνιστών, αλλά τι εκπληρώνεται μέσα στον ίδιο, από την προσωπική του εμπειρία και το ατομικό του βίωμα. Θ.Π.: Νομίζω πως είναι δύσκολη μια απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση. Κάποιες φορές ναι και κάποιες φορές όχι. Μην ξεχνάμε πως ένας μεγάλος έρωτας μπορεί να γίνει όμως και αυτοκαταστροφικός… Στο βιβλίο σας, γίνονται και κάποιες αναφορές στη μοίρα και τα εμπόδια που μπορεί να υπάρξουν λόγω αυτής. Υφίσταται όμως η μοίρα ή όλα είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά των επιλογών μας; Σ.Σ.: Θέλοντας ή μη να το πιστέψουμε, ναι, η μοίρα και η τύχη είναι παράγοντες σημαντικοί στη ζωή και στον έρωτα.Επιταχύνουν
ή επιβραδύνουν τα γεγονότα, αναστρέφουν τα πράγματα από τη μια στιγμή στην άλλη, πότε στο εφικτό και πότε στο αναπόδραστο. Η προαίρεση, ελεύθερη βούληση, προσωπική κι ελεύθερη επιλογή επαφίεται στη λογική κι όχι στο συναίσθημα. Ο νους υποτάσσεται στην ψυχή, αλλιώς δεν είναι έρωτας, αλλά καταστρατήγηση των «θέλω». Θ.Π.: Από την αρχαιότητα ακόμη γίνεται λόγος για την λεγόμενη «μοίρα» ή «τύχη». Οι Στωικοί την θεωρούν μια φυσική και ηθική δύναμη μέχρι το σημείο σχεδόν να την θεοποιήσουν. Ωστόσο, γίνεται λόγος για την «μοίρα» και στην ελληνική λαογραφική μας παράδοση «όταν γεννιέται το βρέφος εμφανίζονται οι μοίρες για να το μοιράνουν…» κλπ. Υπάρχει κάτι άφατο είτε αυτό το ονομάζουμε μοίρα ή τύχη που μας οδηγεί… Αν χτυπήσει το βέλος, βάζουμε την καρδιά στο τιμόνι και αφήνουμε το μυαλό στα πίσω καθίσματα ή όχι; Σ.Σ.: Εννοείται αδιαμφισβήτητα για όποιον ζει τα «θέλω» του κι όχι τα «πρέπει» του! Εξαρτάται, βέβαια, από τον άνθρωπο πόσο το επιθυμεί και πόσο «προετοιμασμένος» είναι να δεχτεί το βέλος «διαμπερές». Η τρώση πονάει γιατί η αιχμή του βέλους καίει! Ή ζει το ερωτικό πάθος μέχρι «θανάτου» ή θέτει στο τιμόνι τη λογική και μαθαίνει να ζει με το «ανεκπλήρωτο». Θ.Π. : Πολλές φορές η «λογική» έγινε το δηλητήριο για τον Έρωτα. . . «Ο έρωτας και η λογική μοιάζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι. Όταν ανατέλλει το ένα, δύει το άλλο.» Κικέρων
Δεν σας ρώτησα το προφανές – πιστεύετε στον έρωτα; Σ.Σ.: Πιστεύω στον σφοδρό, ακατάλυτο κι ασίγαστο έρωτα. Μόνο έτσι ενσαρκώνεται η «θεϊκή» του υπόσταση, μόνο έτσι αξίζει το όποιο κόστος. Αυτή η πίστη είναι και η κινητήριος δύναμη της γραφής μου. Διαφορετικά δεν θα μπορούσα να «ποιήσω», να τον εξυμνήσω μέσα από την τέχνη. Θ.Π. : Επέστρεφε συχνά και παίρνε με, αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με – όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη, κ’ επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα· όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται, κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι. Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα, όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…” Κ.Π. Καβάφης Τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον; Σ.Σ.: Εκπλήξεις! Δε θα πω τίποτε περισσότερο από το ότι το μέλλον διαγράφεται «ευοίωνο». Θ.Π.: Εκπλήξεις! Στέλλα και Θεοφάνη, σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διαθέσατε και σας ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία στο έργο σας!!!
Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Χωρίς πάγο Γιώργος Οικονόμου Πρόκειται για ένα αστυνομικό βιβλίο λίγο διαφορετικό από αυτά που συναντούμε τα τελευταία χρόνια, τα οποία είναι γεμάτα με βία, αίμα και θανάτους. Στο βιβλίο "Χωρίς Πάγο" πρωταγωνιστεί ο Φάνης, ένας ντετέκτιβ, κάτοικος Θεσσαλονίκης που καλείται να βοηθήσει την αστυνομία της πόλης του να διαλευκάνει το φόνο της συζύγου ενός μεγαλοεκδότη εφημερίδας. Ο φόνος ως γεγονός δεν δίνεται με πολλές λεπτομέρειες, γίνεται απλή, επιγραμματική περιγραφή του. Με αυτό εννοώ ότι αν για κάποιο λόγο θέλετε να διαβάσετε κάτι με αναλυτικές περιγραφές τραυμάτων και με ποτάμια αίματος δεν θα το βρείτε σε αυτό το βιβλίο. Το πλεονέκτημα της ιστορίας είναι ότι κάνει μια προσπάθεια να μας βάλει μέσα στο μυαλό του Φάνη. Μέσω της πρωτοπρόσωπης αφήγησης ο συγγραφέας μας αφήνει να ακολουθήσουμε βήμα βήμα την έρευνα, παρακολουθώντας τον τρόπο που σκέφτεται ο Φάνης, και το πώς αποκλείει και επιλέγει υπόπτους. Είναι ωραίο να παρακολουθείς τις επισκέψεις στους υπόπτους ή στους γνωστούς του θύματος και τις συζητήσεις μαζί τους, μέσα από τις οποίες προκύπτουν τα νέα στοιχεία και η έρευνα προχωράει.
Τα χρόνια που πέρασαν ήταν δύσκολα. Όχι, για σένα. Ποτέ. Για μένα ήταν πιεστικά. Παρότι ήσουν παιδί, ίσως να κατάλαβες πως ο πατέρας σου γινόταν κάποιες φορές βίαιος μαζί μου. Όχι σωματικά, αλλά λεκτικά. Όμως ο εκφοβισμός, ο ψυχρός πόνος δεν διαφέρει καθόλου από τον σωματικό. Αυτό να το θυμάσαι σε ολόκληρη τη ζωή σου. Γιατί ελπίζω πως θα βρεις κι εσύ μια γυναίκα που θα την αγαπάς, αλλά θα πρέπει να της φέρεσαι με σεβασμό. Το ίδιο κι εκείνη.
Επίσης μέσα από τις διαδρομές του ο Φάνης μας κάνει μια μικρή βόλτα και ξενάγηση στο κέντρο της Θεσσαλονίκης αφήνοντάς μας να πάρουμε μια μικρή αύρα από την πόλη. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν ο τρόπος που παρουσιάστηκε ο Αστυνομικός Διευθυντής. Μου φάνηκε αδιάφορος, άπειρος και ανίκανος για τη δουλειά του, δεν συνεργάστηκε με τον ντετέκτιβ αλλά περίμενε από εκείνον να κάνει τα πάντα και αυτός απλά εκτελούσε τις υποδείξεις και τις εντολές του.
Συνέχισε την κουβέντα προτείνοντάς μου να επεξεργαστεί τις φωτογραφίες και να διαχωρίσει όλα τα πρόσωπα, ώστε να ελεγχθούν από το σύστημα αναγνώρισης προσώπων της εγκληματολογικής υπηρεσίας. Ο ενθουσιασμός του με έκανε να πιστεύω πως παρακολουθούσε αρκετές αστυνομικές σειρές. Η απάντησή μου τον απογοήτευσε.
Σε γενικές γραμμές πάντως το βιβλίο ήταν καλό. Ήρεμο, χωρίς εξάρσεις, είχε μερικές ανατροπές που δεν τις περίμενα και μου άρεσαν. Η ιστορία ήταν ωραία δεμένη και κατέληξε με όμορφο τρόπο στο σημείο που έπρεπε. Μου άρεσε επίσης και ο τρόπος που ο συγγραφέας έβαλε εμβόλιμα στην ιστορία τις απόψεις του περί δικαιοσύνης. Έδεναν όμορφα με το κείμενο στα σημεία που τις έβαλε και δεν ήταν καθόλου κουραστικό για εμένα να τις διαβάσω.
ΧΩΡΙΣ ΠΑΓΟ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΦΑΛΗΣ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Χαρά Ξένου
Κύριε Σφαλή, σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που παραχωρείτε στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών. Αντ.Σφ.: Καλησπέρα. Εγώ σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία στο όμορφο περιοδικό σας. Είστε εκπαιδευτικός, διδάσκετε Φυσική στη Χίο και ασχολείστε ερασιτεχνικά με το θέατρο, τον κινηματογράφο και το τραγούδι. Τι σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με την συγγραφή; Αντ.Σφ.: Οι πρώτες μου προσπάθειες ανάγονται στα μαθητικά μου χρόνια. Όπως οι περισσότεροι έφηβοι ήθελα ν’ αναπαράγω αυτό που με μάγευε. Κυρίως ποίηση και στίχους τραγουδιών. Τότε περίπου άρχισε και η ενασχόλησή μου με το θέατρο. Για τις ανάγκες μιας σπονδυλωτής σχολικής παράστασης έγραψα, στα 16, το πρώτο μου μονόπρακτο. Αυτό συνεχίστηκε και στα φοιτητικά μου χρόνια. Ύστερα ήλθαν ο βιοπορισμός και η οικογένεια και μόνο πρόσφατα αποφάσισα ν’ ασχοληθώ ολοκληρωμένα και συστηματικά μ’ εκείνη την πρώτη μεγάλη μου αγάπη. Η σειρά των διηγημάτων σ' ένα βιβλίο σας με έναν τίτλο γίνεται με κάποια στόχευση; Πχ. στο βιβλίο «Παιχνίδι της Εξαπάτησης» ξεκινάτε με το διήγημα «Δείγμα Δωρεάν», όπου ο αναγνώστης συναντά για πρώτη φορά το παιχνίδι της εξαπάτησης και τελειώνετε με το «Μοιραίο μου Ημερολόγιο»
όπου θεωρώ ότι αποκορυφώνεται αυτό το παιχνίδι, τόσο συναρπαστικό και ανατρεπτικό, που παίζεται και με τους δύο, αναγνώστη και συγγραφέα. Αντ.Σφ.: Κοιτάξτε, μπορούμε να πούμε ότι το «Δείγμα Δωρεάν» είναι συγχρόνως το πρώτο αλλά και το τελευταίο της σειράς, με βάση το πότε γράφτηκε. Αρχικά, το 2009, για ένα σχολικό πρότζεκτ. Αργότερα, ανέβηκε μαζί και με άλλα μονόπρακτα αρκετές φορές, από την θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Χίο, από την ομάδα Μύησις στην Καστοριά, αλλά και σε παράσταση εφαρμογής του Θεάτρου Επί Κολωνώ, στην Αθήνα. Όταν είχα ολοκληρώσει τα υπόλοιπα διηγήματα, σκέφτηκα ότι κι αυτό μπορεί να ενταχθεί στην ίδια συλλογή. Μου φάνηκε ενδιαφέρον να του δώσω μια άλλη (πολύ διαφορετική) μορφή. Φυσικά, υπάρχει και αυτή η λογική της κορύφωσης που αναφέρετε. Είναι δύσκολη η περιγραφή σ' ένα βιβλίο μιας πραγματικότητας μέσω των ηρώων του; Αντ.Σφ.: Δύσκολη και απαιτητική, αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα. Για κάποιο διάστημα, όσο διαρκεί η συγγραφή της συγκεκριμένης ιστορίας, νιώθεις κατά κάποιον τρόπο σαν να ζεις πολλές διαφορετικές ζωές. Πιο σωστά, σαν να βλέπεις μέσα από πολλά μάτια. Ποιες είναι οι προσδοκίες σας γι' αυτό το βιβλίο σχετικά με την ανταπόκριση
του αναγνωστικού κοινού; Αντ.Σφ.: Παρότι είναι ένα βιβλίο που –με βάση την ως τώρα ανταπόκριση- μπορεί να κινήσει το ενδιαφέρον και να αρέσει σ’ ένα αρκετά ευρύ αναγνωστικό κοινό, αυτό που πραγματικά θα ήθελα είναι να καταφέρει να φτάσει σ’ εκείνη την ιδιαίτερη κατηγορία αναγνωστών που αγαπούν τις ιστορίες μυστηρίου, τις ιστορίες δηλαδή όπου κυριαρχεί ένα μεγάλο «Ποιος;» ή ένα μεγάλο «Γιατί;», όχι κατ’ ανάγκη αστυνομικές, χωρίς να τις σνομπάρω. Και ανακάλυψα ότι δεν είναι καθόλου απλό. Να φτάσει το βιβλίο στα χέρια αυτού που ψάχνει, συχνά εναγωνίως, να βρει κάτι φρέσκο και πρωτότυπο στο είδος αυτό. Σ' ένα συγγραφικό έργο θεωρείτε ότι πρέπει να υπάρχει ισορροπία συναισθήματος και λογικής; Και πότε για σας ένα βιβλίο είναι «φλύαρο»; Αντ.Σφ.: Οπωσδήποτε. Ένα έργο χωρίς συναίσθημα –και υπάρχουν πολλά, κατά τη γνώμη μου- δεν με αφορά, όσο εκπληκτική κι αν είναι η γραφή του. Από την άλλη, κάποια δείγματα της «λογοτεχνίας του φανταστικού», όπως την ονομάζουν, στα οποία η λογική τείνει να εξαφανιστεί εντελώς, μου φαίνονται αδιάφορα, βαρετά. Για το φλύαρο, που λέτε, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον καθώς πρόκειται για ένα από τα πρώτα και βασικότερα «φίλτρα» που χρησιμοποιώ. Εννοώ την ανάγκη να γράφω πυκνά χωρίς τίποτα περιττό, σε σημείο να μου προσάπτουν ότι «δυσκολεύω τον μέσο αναγνώστη». Ζούμε
λίσουμε από τη ζωή μας και για να ισορροπήσουμε το αναζητάμε σ’ ένα ασφαλές φαντασιακό επίπεδο και δεν μιλάω μόνο για λογοτεχνία. Σκεφτείτε τις ιστορίες που όλοι λέμε μεταξύ μας, αυτές που σπεύδουμε να διηγηθούμε στην παρέα μας και που συνήθως αρχίζουν μ’ ένα «δεν φαντάζεσαι» ή «δεν θα πιστέψεις τι έγινε σήμερα»... Πιστεύετε ότι εμείς οι Έλληνες αγαπάμε το βιβλίο; Από την επαφή σας με τα νέα παιδιά, σαν εκπαιδευτικός, ποια εκτιμάτε είναι η σχέση τους με το έντυπο βιβλίο και πόσο το internet έχει επηρεάσει αυτή την σχέση; Αντ.Σφ.: Αναμφίβολα, δεν διαβάζουμε όπως παλιότερα, ούτε εγώ το κάνω. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη πως δεν αγαπάμε το βιβλίο, είναι οι συνθήκες της ζωής τέτοιες. Μοιάζει λίγο με τους αγαπημένους στην εποχή της ευκολίας, βλέπετε. φίλους που βλέπουμε σπάνια, επειδή «είναι μακριά», «δεν προλαβαίνουμε», «μας καταΟι ιστορίες που γράφετε είναι ιστορίες πίνει η ρουτίνα» κι όλα αυτά που λέμε συνήεξαπάτησης ή ιστορίες απρόβλεπτες; θως. Βέβαια, είναι και η πληθώρα των μέσων με βάση την εικόνα και την υπνωτική Αντ.Σφ.: Ελπίζω, ιστορίες απρόβλεπτες. της επίδραση. Η τηλεόραση ή το internet, Με την έννοια ότι δεν είναι αυτοσκοπός η όπως λέτε. Μεγάλοι παραμυθάδες κι αυτοί, εξαπάτηση. Νομίζω ότι το απρόβλεπτο με ισχυρότερο οπλοστάσιο (ευκολία πρόσστοιχείο ασκεί μια έντονη έλξη στους περισ- βασης κλπ) απ’ το βιβλίο. σότερους από εμάς, λόγω ακριβώς του πόσο προβλέψιμη πασχίζουμε να κάνουμε τη Εκείνο που προσπαθώ -και που έχουμε ζωή μας. Το μη-προβλέψιμο είναι ανησυχη- υποχρέωση να τονίζουμε στα νέα παιδιάτικό, σκεφτείτε μόνο πόση ανασφάλεια μας είναι οι ποιοτικές διαφορές ανάμεσα στο προκαλούν τα παιδιά κι οι μεγάλοι άνθρω- καταναλωτικό προϊόν και σ’ εκείνο το άλλο ποι που αρχίζουν, λόγω ηλικίας, να γίνονται παραμύθι, που ενεργοποιεί τη φαντασία και απρόβλεπτοι. Τείνομε, λοιπόν, να το εξοβε- την κριτική σκέψη.
Τι θα συμβουλεύατε όσους θέλουν να ασχοληθούν με το γράψιμο και κυρίως νέους ανθρώπους που ξεκινούν με προσδοκίες μέσα σε μια δύσκολη πραγματικότητα; Πόσο βοηθούν σήμερα οι Εκδοτικοί Οίκοι στην προώθηση των βιβλίων νέων συγγραφέων; Αντ.Σφ.: Να το κάνουν ασχέτως αποδοχής, η τέχνη είναι ταξίδι, δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός της η αναγνώριση. Οι εκδοτικοί οίκοι είναι μια πικρή ιστορία, ειδικά οι μεγάλοι. Αν δεν έχεις ήδη κάποια αναγνωρισιμότητα για να την πουλήσουν (πολιτικός, ηθοποιός, δημοσιογράφος κλπ), η μόνη σου τύχη είναι να συμμετέχεις τόσο στη χρηματοδότηση όσο και στην προώθηση, σε βαθμό που ποικίλει ανάλογα με την εντιμότητα του εκδότη. Τι νιώθετε όταν ολοκληρώνετε ένα βιβλίο σας; Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης που σας εκφράζει τα συναισθήματα που
του γεννήθηκαν από την ανάγνωση του βιβλίου σας; Αντ.Σφ.: Νιώθω μια μοναδική απόλαυση που δεν είναι εύκολο να περιγράψω. Αν δεν την νιώσω, σημαίνει ότι δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, γι’ αυτό και μου παίρνει τόσο πολύ χρόνο. Η συγκεκριμένη δουλειά έχει ένα βάθος εννέα χρόνων πίσω της. Οι πρώτοι αναγνώστες είναι κάποιες καλές φίλες και καλοί φίλοι -λάτρεις του βιβλίου, όπως εσείς κι εγώ- δεν είναι ένας μόνο. Να περιμένουμε το επόμενο βιβλίο σας; Θα μας εμπιστευτείτε κάτι σχετικά με αυτό; Αντ.Σφ.: Θα είναι μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στο ευρύτερο σχολικό περιβάλλον. Είναι ο καιρός του, νομίζω.
Χαρά Ξένου
Το παιχνίδι της εξαπάτησης Αντώνης Σφαλής
Ο Μέγας Αλέξανδρος (356-323 πχ), ερωτηθείς πώς κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, είπε: «Με θέληση, με παραμύθια και με την τέχνη της εξαπάτησης». Χρειάζεται αλήθεια τέχνη για να εξαπατήσεις με πονηριά κάποιον, εκμεταλλευόμενος την αφέλεια ή την ευπιστία του και μπορεί κάποιες φορές με όχι νόμιμο τρόπο. Σ΄αυτό το παιχνίδι της παραπλάνησης κάποιες φορές ο εξαπατών θα γίνει το θύμα της και όλα μπορούν να ανατραπούν και να συμβεί το αδύνατο, το αναπάντεχο. Αυτό το παιχνίδι της εξαπάτησης ο συγγραφέας μας περιγράφει, αναλύει, εξιστορεί με τρόπο αποκαλυπτικό και πολλές φορές ανατρεπτικό, παραπλανητικό, εναλλάσσοντας το θύμα από εξαπατώμενο σε εξαπατών. "Το Παιχνίδι Της Εξαπάτησης", με διηγήματα του Αντώνη Σφαλή σε σχέδια της Ειρήνης Κουρζάκη. Από τις χιακές εκδόσεις Άλφα Πι. * Η Μελίνα προσπαθεί να ξεγελάσει την γυναίκα του σπιτιού, όμως θα γίνει κι εκείνη θύμα, στο κόλπο που της έστησε αυτή. * Η Λίνα παραπλανά τον παππού Νίκο σε ένα παιχνίδι που θα χάσει γιατί αυτός δεν υποκύπτει, λέγοντας "στην ηλικία μου συνηθίζει κανείς στην ιδέα ότι τα πράγματα πρέπει να γίνονται μ΄ένα ορισμένο τρόπο ή καθόλου." * Ένα παιχνίδι ψεύδους και αλήθειας που παραπλανά τον Διαμαντή, για να δει τελικά ότι αυτό που έλεγε ο πατέρας του στην διαθήκη ότι ήτανε ψέμα, όταν εν τέλει ήταν αλήθεια «ο Διαμαντής δεν είναι γιος μου». * Η Μαρίνα θα παραπλανήσει τον Δημήτρη με τα νιάτα και την προκλητικότητά της. Η Ιουλία θεωρεί ότι η μυθοπλασία είναι «ιστορίες απάτης» που εξαπατούν τον αναγνώστη, όμως παραδέχεται ότι «ένα γλυκό ψέμα είναι προτιμότερο από μια σκληρή αλήθεια γι΄αυτό επιτρέπουμε να μας εξαπατούν. Εμείς οι ίδιοι το επιτρέπουμε». * Η αδυναμία του Γιώργου να πίνει χωρίς όρια, επιτρέπει στον Μπάμπη να τον παραπλανά παράνομα, εκμεταλλευόμενος μια άγνωστη γυναίκα, που όμως δείχνει να το απολαμβάνει, έτσι αυτός δεν νιώθει απατεώνας, ενώ η Λουκία υποκύπτει σ' αυτήν την πλάνη του Μπάμπη
* Η κοπέλα από το διπλανό τραπέζι θα καταστρώσει ένα σχέδιο για να τραβήξει την προσοχή του φίλου του Γιάννη και να ψάξει να την βρει. Το σχέδιο-κόλπο βασίζεται στην αρχή του Σέρλοκ Χόλμς «απορρίπτουμε το αδύνατο, αυτό που μένει όσο απίστευτο και αν φαίνεται, μας οδηγεί στην αλήθεια». Έτσι τον ξεγελά με πονηριά, ενώ ο Γιώργος που είναι «μπακούρι» τελικά θα υποκύψει σε αυτό.
Εννέα μικρές ιστορίες για την κρυφή πλευρά των πραγμάτων και για όσα επιτρέπουμε να μας εξαπατούν καθημερινά. Το Παιχνίδι της Εξαπάτησης είναι ένα σύνολο από 9 εκτεταμένα διηγήματα (σαν μικρές νουβέλες μιας δεκαετίας), γραμμένα με πολύ κέφι και μεράκι, χωρίς βιασύνη, με προσοχή στη λεπτομέρεια.
Ελισάβετ Κόλλια
Στο δάσος Tana French
Το βιβλίο «Στο δάσος» είναι το πρώτο της σειράς Τμήμα Ανθρωποκτονιών Δουβλίνου (Dublin Murder Squad). Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ένα συμβάν μπορεί να στιγματίσει σοβαρά τη ζωή ενός ανθρώπου και ειδικά ενός παιδιού, ιδιαίτερα όταν το παιδί είναι μάρτυρας της εξαφάνισης των δύο καλύτερών του φίλων. Ο Άνταμ Ράιαν, σε ηλικία 12 ετών, βρέθηκε σε κατάσταση σοκ στο Δάσος του Νοκναρί -της περιοχής που ζούσε- με σκισμένα και λερωμένα ρούχα, αίμα στα παπούτσια του -που δεν ήταν δικό του- και τους φίλους του εξαφανισμένους. Όσο κι αν έψαξε, η αστυνομία δεν μπόρεσε να βρει κανένα στοιχείο για το τι μπορεί να συνέβη, ενώ ο μοναδικός μάρτυρας που είχε, δεν θυμόταν τίποτα για να βοηθήσει το έργο της. Είκοσι χρόνια μετά, ο Άνταμ χρησιμοποιεί πλέον το μεσαίο του όνομα, Ρομπ. Έχει γίνει ντετέκτιβ στο τμήμα Ανθρωποκτονιών του Δουβλίνου και ακόμα δεν έχει ανακτήσει την μνήμη του όσον αφορά την εξαφάνιση των φίλων του. Κανένας δεν γνωρίζει το παρελθόν του εκτός από την συνεργάτιδα και στενή του φίλη, Κάσι. Όσο κι αν προσπαθεί να το ξεπεράσει, τα σημάδια που έχει αφήσει αυτή η υπόθεση στην ψυχή του είναι εμφανή, καθώς οι τύψεις για το γεγονός ότι εκείνος σώθηκε σε αντίθεση με τους φίλους του, του προκαλούν ενοχές. Ένας φόνος στην ίδια περιοχή, ενός 12χρονου κοριτσιού, τον ταρακουνά και τον κάνει να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή του δεν πρόκειται να προχωρήσει όσο έχει άγνοια για το τι πραγματικά συνέβη. Το Δάσος τού προξενεί φόβο, μα όσο κι αν θέλει να το αποφύγει δεν μπορεί. Γίνεται σύμμαχος της αϋπνίας για να γλιτώσει τους εφιάλτες που τον κυνηγούν. Η υπόθεση φαίνεται σκοτεινή. Μοιάζει να έχει στοιχεία από το παρελθόν. Αυτό τον κάνει να θέλει να μάθει την αλήθεια και να βρει τον ένοχο απεγνωσμένα. Η ομάδα του, αποτελείται από την Κάσι και τον Σαμ, που ήρθε να βοηθήσει στην επίλυση της υπόθεσης. Η Κάσι του συμπαραστέκεται σε όλη τη διαδρομή. Τα στοιχεία δεν οδηγούν πουθενά και μετά από μήνες ερευνών έχουν γυρίσει στο μηδέν. Η ζωή του είναι ένα συνεχές μαρτύριο με μικρές αναλαμπές μνήμης που του δίνουν τη δύναμη να συνεχίσει. Λίγο πριν την επίλυση της δικής του υπόθεσης, υποχωρεί. Ο έντονος φόβος που τον κυριεύει, τον αποτρέπει να γνωρίσει την αλήθεια. Εκεί που όλα μοιάζουν χαμένα, έρχεται η μεγάλη ανατροπή και όλα όσα πίστευε καταρρέουν.
Μια αρκετά περίπλοκη υπόθεση, χωρίς εμφανείς υπόπτους, χωρίς κίνητρο, με τους περισσότερους να έχουν άλλοθι. Η οικογένεια της δολοφονημένης μικρής, δείχνει ότι κάτι κρύβει. Έχει τελικά σχέση η μια υπόθεση με την άλλη; Θα καταφέρει ο Ρομπ να θυμηθεί τι είχε συμβεί; Πώς μπορεί κάποιος άνθρωπος να σε παραπλανήσει; Πόσο καλά μπορεί να κρύβει τον πραγματικό του εαυτό από τους άλλους; Τι κάνει έναν άνθρωπο ψυχοπαθή και πόσο εύκολο είναι να τον αναγνωρίσεις; Θα καταφέρει ο Ρομπ να λυτρωθεί ή θα χάσει περισσότερο το μυαλό του και όσα έχει καταφέρει ως τώρα; Τι κρύβει τελικά το Δάσος; Ένα από τα λίγα αρνητικά του βιβλίου είναι η μικρή γραμματοσειρά που όμως αν κρίνω από το μέγεθός του, είναι αναγκαία για να κρατηθεί η προσιτή του τιμή. Αν και στην αρχή το βιβλίο είναι λίγο φλύαρο, στην πορεία σε κερδίζει η υπόθεση, σε κρατάει δέσμιο μέχρι το τέλος. Σου αφήνει κάποια ερωτηματικά βέβαια, αλλά πιστεύω ότι κι αυτά παίζουν το ρόλο τους. Η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο μέσα από τα μάτια του Ρομπ. Έτσι βιώνουμε από πρώτο χέρι όλα τα συναισθήματα του ήρωα και συμπάσχουμε. Είναι πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό για έναν άνθρωπο, ένα παιδί, που σε μια στιγμή έχασε τους φίλους του -που είχε σαν αδέλφια- έχασε το σπίτι του αφού μετακόμισαν μακριά- και κλείστηκε σε οικοτροφείο μακριά από την οικογένειά του για την προστασία του. Ένα ψυχολογικό θρίλερ που παίζει με το μυαλό σου, με τα συναισθήματά σου, και με τη λογική!
Νάντια Κίσκα
Θεοί και Δαίμονες 1 - Η αναμέτρηση Μαρία Βρυσανάκη
Τι θα μου απαντούσατε εάν σας έλεγα ότι στα αφιλόξενα βουνά κάπου, στα Βραχώδη Όρη, ανθρωπόμορφα όντα από άλλο πλανήτη εκπαιδεύουν έναν ολόκληρο στρατό από υβρίδια ανθρώπων και εξωγήινων, ώστε να αφανίσει το ανθρώπινο γένος όταν καταστεί απαραίτητο; Ότι είμαι τρελή; Και θα συμφωνούσα. Είμαι τρελή και παλαβή με το βιβλίο «Θεοί και Δαίμονες» της Μαρίας Βρυσανάκη. Παιχνίδια εξουσίας ψέματα και θανάσιμα μυστικά σε συνδυασμό με κρυφά πάθη και τρομερά λάθη, συνθέτουν ένα από τα πιο δυνατά βιβλία φανταστικής λογοτεχνίας που θα έχετε πιάσει στα χέρια σας. Ένας καλοδουλεμένος παράλληλος κόσμος με τον δικό μας, μια πρωταγωνίστρια που δεν πρέπει να ζήσει, ένας παράνομος έρωτας και ένα σχέδιο -ή περισσότερα;- εξόντωσης είναι η πρώτη εντύπωση που σου δημιουργεί το βιβλίο, διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες του. Η πρώτη εντύπωση. Γιατί σε δεύτερη φάση, βρίσκεσαι μπλεγμένος σε ένα κουβάρι μυθολογίας, θρησκευτικού φανατισμού και την απειλή της Δευτέρας Παρουσίας προ των πυλών. Και το καλύτερο; Δεν το καταλαβαίνεις καν με την ανάγνωση του πρώτου βιβλίου της σειράς.
Αρχικά, η συγγραφέας δεν γράφει συμβατικά. Δεν δημιουργεί μια ιστορία απλά για να εξιστορήσει μερικά γεγονότα και να φτιάξει ένα ωραίο παραμύθι. Γράφει πολυεπίπεδα και την ίδια στιγμή που διαβάζεις την πρόταση που εσένα σου φαίνεται σαν ένα μέρος της πλοκής, υποσυνείδητα σου περνάει και δεύτερο και τρίτο μήνυμα που εξυπηρετεί το χτίσιμο της μεγαλύτερης πλοκής, του πραγματικού λόγου που συμβαίνουν όλα και εσύ απλά κάθεσαι και ρουφάς κάθε λέξη, κάθε γράμμα με τον ενθουσιασμό ενός παιδιού που μόλις έπιασε το παιχνίδι που ποθούσε όλο το χρόνο. Δεν νομίζω ότι μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω το συναίσθημα που μου άφησε αλλά θα προσπαθήσω. Έχοντας μόλις διαβάσει 436 σελίδες, είναι σαν να μην έχεις διαβάσει τίποτα. Εννοώ πως ναι, έχεις μόλις διαβάσει ένα από τα καλύτερα και πιο καλοδουλεμένα βιβλία φαντασίας ever αλλά την ίδια στιγμή δεν έχεις ούτε καν «ξύσει» την επιφάνεια του παγόβουνου της βασικής ιστορίας. Ειλικρινά, δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα. Η γλώσσα απλή. Χωρίς φανφάρες και υπερβολές, με απλές περιγραφές που δεν κουράζουν και στη φαντασία του αναγνώστη ακριβώς την εικόνα που θα έπρεπε να έχει.
Το σκηνικό μαγευτικό. Το χιόνι να καλύπτει τα πάντα δημιουργώντας ένα λευκό σεντόνι θανάτου όσο μακάβριο και εάν ακούγεται. Και αργότερα, στην αρένα, τα ψηλά δέντρα και το πυκνό γρασίδι κρύβουν από τον Θεό -και τον Διάβολοαποδείξεις προδοσίας και θρηνούν με τους πρωταγωνιστές. Δεν είναι όμορφο βιβλίο. Έχει θάνατο μέσα. Παγωμένο, σκληρό και σπαρακτικό για τον αναγνώστη, θάνατο. Και οι συγγραφείς που έχουν το θάρρος να σκοτώσουν τους χαρακτήρες τους, δεν θα διστάσουν σε τίποτα ώστε να μας δώσουν ένα δυνατό μυθιστόρημα. Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω το εξής: Δεν θα χαρακτήριζα το βιβλίο «Θεοί και Δαίμονες» είναι απλό βιβλίο φαντασίας. Είναι ένα αίνιγμα, ένας δυνατός γρίφος για δυνατούς λύτες. Εσείς θα τον αποκρυπτογραφήσετε;
Μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου επαναλάμβανε τα λόγια του άγνωστου τύπου. Ο Γκέιλ είμαι. Ο Γκέιλ είμαι. Και ξαφνικά, ο άγνωστος Ρεμόρ φάνηκε οικείος. Καστανά μαλλιά. Καστανά. Ο Γκέιλ είμαι. Καστανά. Καστανά μάτια. Ζεστά, αρρενωπά, που έκλειναν φιλικά όταν με χαιρετούσαν, πονηρά όταν με πείραζαν, με ευγνωμοσύνη όταν με ευχαριστούσαν. Όμορφα χείλη. Χείλη που είχα φιλήσει.
Ιφιγένεια Θεοδώρου
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Κ. Θεοδώρου, ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που μας διαθέτετε. Έχετε εκδώσει πολλά μυθιστορήματα, μάλιστα το συγκεκριμένο, «Γλώσσα από μάρμαρο» είναι επανέκδοση από νέο εκδοτικό οίκο. Πώς νιώθετε όταν κρατάτε επιτέλους τυπωμένο το έργο σας; Ατονεί το συναίσθημα με τον καιρό; Ιφ.Θ.: Όταν γράφεις ένα βιβλίο χρειάζεσαι απομόνωση και μοναξιά. Το ίδιο κι όταν διαβάζεις, αποζητάς ησυχία και μοναξιά για να απολαύσεις την ανάγνωση. Η στιγμή που οι δυο αυτές οι μοναξιές γίνονται μια είναι η στιγμή που ο δημιουργός συναντιέται με τον αναγνώστη. Είναι αυτό που περιμένει ο συγγραφέας, το κείμενό του να φτάσει στα χέρια των άλλων, η στιγμή της έκθεσης και της επικοινωνίας. Κάθε καινούργιο βιβλίο είναι ένα ακόμα βήμα γι' αυτήn τη συνάντηση. Γράφεις γιατί θέλεις να εκφραστείς, «εκδίδεσαι» γιατί θέλεις να μοιραστείς. Προτιμάτε να πάτε για διακοπές σε ένα περιβάλλον απομακρυσμένο από τον πολιτισμό, όπως περιγράφεται η Αλυκή στο βιβλίο σας, ή θέλετε τις ευνόητες ανέσεις του σύγχρονου πολιτισμού,
όπως για παράδειγμα το απεριόριστο ηλεκτρικό ρεύμα και το κινητό τηλέφωνο; Ιφ.Θ.: Το μέτρο είναι ο κανόνας των πάντων. Μου αρέσουν οι μικροί επίγειοι παράδεισοι, όπου ο σύγχρονος πολιτισμός είναι απών και μπορώ να ευχαριστηθώ τη φύση χωρίς την υπερβολή της τεχνολογίας, αλλά εξίσου δεν λέω όχι σε τόπους όπου μπορώ να συνδυάσω και τα δυο. Είμαι παντός καιρού, μόνο το νερό να μην λείπει… Στην Αλυκή,το πρώτο καλοκαίρι ζήσαμε χωρίς ηλεκτρικό, με το φως των κεριών και της λάμπας πετρελαίου… Ωραία εμπειρία! Ένας αρχαιολογικός χώρος, μια εκπληκτική παραλία, όταν έφευγαν οι περιστασιακοί κολυμβητές γινόμασταν πρωτόπλαστοι…. Σας ξενίζει η τουριστική εξέλιξη περιοχών που με κάποιο τρόπο μέχρι τώρα διατηρούσαν το παραδοσιακό τους χρώμα; Ιφ.Θ.: Είμαι υπέρ της εξέλιξης, η στείρα παράδοση δεν καταλήγει σε κάτι καλό, όμως το αντίθετο άκρο, το φαινόμενο της μαζικής αλλοτρίωσης και της κακοποίη-
σης του περιβάλλοντος ήταν ο λόγος που έγραψα την «Γλώσσα από μάρμαρο». Η τουριστική εξέλιξη με όρους είναι το ζητούμενο, η τσιμεντοποίηση των ακτών και η υπερβολική εκμετάλλευση, η ασυδοσία γενικά γυρίζει μπούμερανγκ. Η φύση έχει μνήμη… Βλέπω εικόνες της περιοχής του αρχαίου λατομείου στις Αλυκές Θάσου στο ίντερνετ και είναι πανέμορφα. Την επισκεφτήκατε και αποφασίσετε να θέσετε το μυθιστόρημά σας σε αυτόν τον τόπο επειδή σας εντυπωσίασε ή υπήρξε κάποιος άλλος λόγος; Ιφ.Θ.: Έζησα στην Αλυκή έξι όμορφα καλοκαίρια, ένα αρχαίο λατομείο μαρμάρου, μια χερσόνησος με δυο όρμους, ήταν ένας επίγειος παράδεισος κάθε πρωί και κάθε βράδυ. Στο ενδιάμεσο, δυστυχώς οι ευκαιριακοί κολυμβητές δεν σέβονταν το τοπίο, αλλά και οι ίδιοι άνθρωποι της περιοχής από ανάγκη ή στο όνομα της τουριστικής αξιοποίησης, γίνονταν θύτες της αγαπημένης τους γης. Στο βιβλίο σας καταπιάνεστε με το πολύ σοβαρό θέμα της ενδοοικογενειακής βίας. Πώς πήρατε την απόφαση να γράψετε για αυτό το τόσο δύσκολο θέμα; Υπέπεσε στην αντίληψή σας κάποιο γεγονός ή αφορμή ήταν τα ολοένα αυξανόμενα κρούσματα για τα οποία μαθαίνουμε από τα μέσα ενημέρωσης; Ιφ.Θ.: Η Αλυκή στάθηκε η αφορμή να κάνω
τον συνειρμό και να να διηγηθώ μια ιστορία για τα δυο αυτά φαινόμενα, την βία ενάντια στη φύση και την βία μέσα στο σπίτι. Αυτή είναι και η πρόκληση της δημιουργίας, έχοντας μια σπίθα να ανάψεις φωτιά. Με βοήθησαν πολύ οι διδακτορικές διατριβές Ελλήνων και Γάλλων αρχαιολόγων, ας μη ξεχνάμε ότι μέχρι και σήμερα η Αλυκή είναι αρχαιολογικός χώρος που ανασκάπτεται από την γαλλική αρχαιολογική σχολή-, οι διηγήσεις ντόπιων για τον τόπο τους και μαρτυρίες για την ενδοοικογενειακή βία μέσα από έρευνες κυρίως ξένης βιβλιογραφίας. Δεν μιλάμε μόνο για την βιαιοπραγία ενάντια στην σύζυγο ή στην σύντροφο, αλλά και για την ψυχολογική βία, τον εκφοβισμό των παιδιών, την βία που εκκολάπτεται μέσα στο σπίτι μας. Τα παιδιά δυστυχώς εκπαιδεύονται μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης και των τάμπλετς, εθίζονται στα προσβλητικά σχόλια και τους καυγάδες των γονιών τους. Όλοι μας έχουμε ερεθίσματα και εμπειρίες εκείνης της βουβής απελπισίας και του φόβου στα μάτια των θυμάτων, όμως τις περισσότερες φορές απέχουμε, μάθαμε ότι δεν μας αφορά και γυρνάμε όλο ενοχή την πλάτη. Στην εποχή μας, η πληροφόρηση είναι διαρκής και τα περιστατικά βγαίνουν στην επιφάνεια, συνεπώς οφείλουμε να είμαστε σε εγρήγορση. Η «Γλώσσα από μάρμαρο» είναι όμως κι ένα μυθιστόρημα ενός δυνατού έρωτα, ο έρωτας λειτουργεί ως καταλύτης και η αγάπη προς τον εαυτό μας, η αυτοεκτίμηση που κερδίζεται οδηγούν στη λύση του αδιέξοδου.
Υπάρχουν πιστεύετε οι δομές που πρέπει ώστε να βοηθηθούν τα άτομα που υφίστανται βία; Εμείς, οι απλοί πολίτες, όταν υποψιαζόμαστε κακοποίηση, πώς μπορούμε να επέμβουμε; Πώς μπορούμε να αφυπνίσουμε και να βοηθήσουμε τα άτομα να καταλάβουν ότι δε φταίνε και ότι αυτό που τους συμβαίνει δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό; Ιφ.Θ.: Εκείνο που μου έκανε πολύ εντύπωση όσο καιρό ερευνούσα για αυτό το παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο ήταν η σιωπή του περίγυρου. Η βία μέσα στο σπίτι είναι ταμπού, οι διαχωριστικοί τοίχοι ορθώνονται σαν ανυπέρβλητο εμπόδιο, η σιωπή βαριά σαν μάρμαρο εμποδίζει το θύμα να μιλήσει, αλλά και τους άλλους τριγύρω να καταγγείλουν το γεγονός. Το «Μην ανακατεύεσαι στο σπίτι μου» λειτουργεί αποτρεπτικά. Όμως όπως είμαστε υποχρεωμένοι να επέμβουμε όταν αντιληφθούμε φωτιά στο διπλανό διαμέρισμα, ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωσης της κακοποίησης. Τα τραύματα είναι εξίσου ανεξίτηλα με αυτά του εμπρησμού και της πυρκαγιάς και η δική μας επέμβαση είναι αναγκαία και υποχρεωτική για να σπάσει επιτέλους η σιωπή, να ραγίσει τα μάρμαρο. Οι θεσμοί της πολιτείας αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα… Θίγετε και κάποια άλλα θέματα στο βιβλίο σας, όπως την εγκατάλειψη της οικογένειας από τον πατέρα και τις συνέπειες που επιφέρει, την υπερβολική αγάπη της μάνας προς τον γιο που δεν την αφήνει να διακρίνει την αλήθεια, τον εγω-
ισμό των γονιών που αντί να σταθούν αρωγοί στις αποφάσεις των παιδιών τους φτάνουν μέχρι το σημείο να τα διώξουν από το σπίτι… Πιστεύετε ότι σε αυτά τουλάχιστον τα θέματα έχει γίνει κάποια πρόοδος ώστε τα άτομα που ζουν τέτοιες καταστάσεις να βρίσκουν βοήθεια; Ιφ.Θ.: Όλα τα οικογενειακά δράματα ξεκινούν από την άγνοια και την απειρία. Δεν γεννιόμαστε γονείς, συνεχώς μαθαίνουμε… Οι γονείς είναι και η θεμέλιος λίθος της κοινωνίας, κάθε σπίτι είναι κι ένα μικρό κύτταρο. Τα τραύματα της παιδικής ηλικίας μας ακολουθούν πάντα, μας διαμορφώνουν και μας ορίζουν όταν γινόμαστε κι εμείς γονείς … Δύσκολα ξεφεύγουμε από μια καταπιεσμένη μητέρα ή από έναν αδιάφορο πατέρα… Θέλει αρετή και τόλμη για να μην επαναλάβουμε το ίδιο μοτίβο. Γι' αυτό και υπάρχουν τόσες παθογένειες στις οικογένειες… Η διαμόρφωση του χαρακτήρα είναι καθαρά προσωπική διαδρομή. Υπάρχει μέσα στο μυαλό σας η ιδέα για νέο βιβλίο; Ιφ.Θ.: Όσο μια ιδέα «κοιμάται» στο κεφάλι μου, τηρώ σιγή ιχθύος… Εσείς ως παιδί διαβάζατε πολλά βιβλία; Ως ενήλικας; Υπάρχει κάποιο είδος λογοτεχνίας που να μπορείτε να πείτε ότι είναι το αγαπημένο σας; Μπορείτε να μας προτείνετε ένα βιβλίο που αγαπήσατε στα παιδικά ή εφηβικά σας χρόνια
και ένα βιβλίο που σας δημιούργησε έντονα συναισθήματα στην ενήλικη ζωή σας; Ιφ.Θ.: Στο σπίτι μας είχαμε πολλά βιβλία, κυρίως κλασικά μυθιστορήματα. Ο πατέρας μου διάβαζε πολύ, τον θυμάμαι με ένα βιβλίο στο χέρι. Ήταν και εξαιρετικός παραμυθάς. Ίσως κι από εκεί γεννήθηκε η επιθυμία μου να διηγούμαι ιστορίες… Ως παιδί, αγάπησα την περιπετειώδη ζωή στο βιβλίο «Χωρίς οικογένεια», έμαθα ότι η ήσυχη ζωή του σπιτιού μας ήταν προνόμιο που δεν απολάμβαναν όλα τα παιδιά της ηλικίας μου. Στην εφηβεία μου, ξεκοκάλισα όλα τα βιβλία τηw βιβλιοθήκης μας, με έθελγαν εξίσου οι ερωτικές ιστορίες και οι πολεμικές περιπέτειες, ό, τι έπεφτε στα χέρια μου το καταβρόχθιζα, μου άρεσαν πολύ και τα μυθιστορήματα σε συνέχειες στις εφημερίδες της εποχής. Θα ήθελα να γράψω ένα τέτοιο μυθιστόρημα, να περιμένουν οι αναγνώστες κάθε εβδομάδα, να πασχίζω κι εγώ να εξάψω τη φαντασία τους και να χορτάσω την αδημονία τους. Κλείνοντας και αφού σας ευχαριστήσω για την ειλικρίνειά σας, θα θέλατε να ευχηθείτε κάτι στους αναγνώστες μας; Ιφ.Θ.: Ελπίζω και εύχομαι το βιβλίο να πάψει να είναι ένα προϊόν πολυτέλειας, η ανάγνωση να γίνει μια βαθιά ανάγκη για κάθε παιδί και φυσικά για κάθε ενήλικο, όχι μόνο ως παράλληλη δράση στις διακοπές, αλλά σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Παλιά έλεγαν ότι ένα βιβλίο είναι ένα παράθυρο στον κόσμο, τώρα που η τεχνολογία γέμισε με οθόνες την καθημερινότητά μας και η εικόνα καταδυναστεύει το κάθε λεπτό μας, ας αφήσουμε ένα παράθυρο ανοιχτό στην φαντασία μας, στην δημιουργική αυτή πτυχή του μυαλού μας, ανοίγοντας ένα βιβλίο που θα μας επιτρέψει να αφουγκραστούμε τον κόσμο έξω από μας, πλάθοντάς τον με τα υλικά του συγγραφέα αλλά με τα μάτια τα δικά μας. Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Γλώσσα από μάρμαρο Ιφιγένεια Θεοδώρου
Θάσος. Αγαπημένο νησί, καταπράσινο, κάηκε το μεγαλύτερο τμήμα του πριν χρόνια και αναγεννήθηκε πανέμορφο. Κοντινός προορισμός (όμως όχι φτηνός) για εμάς που μένουμε στη Θράκη, ημερήσιο ταξιδάκι με την φοιτητική παρέα στην Ξάνθη που απλά πεταγόμασταν μέσω Κεραμωτής για βόλτα και για να κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα. Να και το βιβλίο της κ. Θεοδώρου που, βάση της περίληψης στο οπισθόφυλλο, με προκαλούσε να διαβάσω μια ιστορία για την τουριστική ανάπτυξη του νησιού. Και πράγματι, έτσι ξεκινάει το βιβλίο. Ένας μεγαλοεπιχειρηματίας θέλει να μετατρέψει την περιοχή της Αλυκής σε σύγχρονο τουριστικό θέρετρο. Εκεί ζουν μόνο λίγα άτομα σε καλύβες, δεν υπάρχει οργανωμένο χωριό, δεν υπάρχει ούτε ρεύμα, χρησιμοποιούν γεννήτριες. Ένα καφενεδάκι και μια ταβέρνα, η καλύβα στην οποία κατοικεί ο Σάββας, η ερημωμένη καλύβα που κάποτε ζούσε η Ελένη με τον Γιώργη, τον άντρα της, το αρχαίο λατομείο μαρμάρου με τα ερείπια ενός ναού και η απόμερη παραλία, αυτά είναι όλα όσα υπάρχουν στο χώρο που διαδραματίζεται η ιστορία. Αυτή είναι η περιοχή που θέλει ο Λευτέρης να μετατρέψει σε θέρετρο, όλοι δέχονται να πουλήσουν τις καλύβες τους εκτός από την Ελένη που πια δεν μένει εκεί και τον Σάββα, που αρνείται να πουλήσει και να φύγει από τον χώρο του. Η συγγραφέας περιγράφει με όμορφο τρόπο την καθημερινότητα των κατοίκων αυτής της περιοχής, σταδιακά μας ενημερώνει και για το παρελθόν του καθενός και πώς κατέληξε να κατοικεί μόνιμα στην Αλυκή. Η ζωή εκεί είναι δύσκολη, προσπαθούν να επιβιώσουν από τα χρήματα που αφήνουν οι λιγοστοί τουρίστες που φτάνουν μέχρι εκεί για να κάνουν το μπάνιο τους στη θάλασσα, και η χρηματική αποζημίωση που τους προτείνεται για να πουλήσουν το σπίτι τους είναι μεγάλη πρόκληση. Τα τοπία περιγράφονται όμορφα, όπως και η εξέλιξη της περιοχής με την πάροδο των ετών, όταν άρχισαν να ανακαλύπτονται τα αρχαία και η αρχαιολογία να έχει τον πρώτο λόγο για το πώς θα ζήσουν, πού θα σκάψουν ακόμη και για να βάλουν τουαλέτα και αν θα έχουν ρεύμα οι κάτοικοι της περιοχής. Όμως τελικά το βιβλίο δεν ήταν αυτό που περίμενα. Νόμιζα ότι θα διαβάσω ένα βιβλίο που θα μιλάει για τις ομορφιές της Θάσου, ίσως να βάλει και λίγο συναίσθημα όταν θα μας λέει την ιστορία του Σάββα του φονιά, αλλά σε γενικές γραμμές θα είναι ένα απλό κοινωνικό μυθιστόρημα, που δεν θα με ταράξει. Ε, την πάτησα!
Ήδη από την αρχή ξεκινάει φέρνοντάς μας σε επαφή με τη βίαιη συμπεριφορά του Βασίλη, του άντρα της Τούλας. Και μάλιστα, το φέρνει με τέτοιο τρόπο που ξαναδιάβασα την παράγραφο δεύτερη φορά για να βεβαιωθώ ότι όντως πρόκειται για κακοποίηση και δεν ξεγελάστηκα. Και συνεχίζει σε όλο το βιβλίο με κλιμακούμενη την ένταση της κακοποίησης, εκθέτοντάς μας σταδιακά και χωρίς έλεος στη συμπεριφορά του Βασίλη και στον ψυχισμό της Τούλας. Και δεν είναι μόνο αυτό φυσικά. Πιάνει και αναλύει τη συμπεριφορά καθενός από τους κατοίκους της περιοχής. Του Βασίλη, που πιστεύω ότι είναι ερωτευμένος με την Τούλα, αλλά για κάποιο λόγο θεωρεί δικαίωμά του να τη χτυπά όποτε θέλει (!!!!!!). Των γονιών του, που μένουν στο ίδιο σπίτι με το ζευγάρι, προφανώς γνωρίζουν αλλά δεν αντιδρούν. Των γειτόνων, που υποψιάζονται ή γνωρίζουν, αλλά δεν κάνουν τίποτα. Του Σάββα του φονιά, που και αυτός γνωρίζει αλλά..... δεν κάνει κάτι. Και της Τούλας. Κάνει τρομερή ανάλυση στην ψυχολογία της Τούλας που αντί να σηκωθεί να φύγει ψάχνει τρόπους να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, να του δώσει άλλοθι, να μην τον προκαλέσει με κανέναν τρόπο για να μην τη χτυπήσει ξανά. Μέχρι που γνωρίζει την Έλσα. Όταν μπαίνει η Έλσα στο προσκήνιο η πλοκή αρχίζει να δένει, τα κομμάτια ενώνονται, μέσω της επανάληψης της ιστορίας όλα ξεκαθαρίζουν και δίνεται η αφορμή να μπει ένα τέλος και ο καθένας να πάρει το δρόμο του. Γενικά, η ενδοοικογενειακή βία όταν δεν αφορά παιδιά (εκεί δεν μπορώ να διαβάσω, δεν το αντέχω καθόλου) είναι ένα θέμα που το ψάχνω, κυνηγάω τα βιβλία που το αναλύουν και προσπαθώ με όποιο τρόπο έχω να τα κάνω πιο γνωστά. Είναι ένα θέμα που φοβάμαι ότι παίρνει διαστάσεις και αυτό που με τρομάζει είναι ότι αυτός που δέχεται τη βία όντως πείθεται ότι την αξίζει και ότι φταίει. Εξάλλου, η εξέλιξη είναι αργή (κανείς δεν σε αρχίζει στα χαστούκια μόλις συστηθείτε, πολύ νωρίς όμως κάποιος αρχίζει να σου φέρεται υποτιμητικά) που πραγματικά μπορεί να πιστεύεις ειλικρινά ότι φταις (όχι, δεν είναι έτσι, ποτέ κανείς δεν έχει δικαίωμα να σε χτυπά, ούτε να σε υποτιμά). Λοιπόν. Το βιβλίο είναι πολύ καλό. Εκτός από το θέμα του που αν και δύσκολο αναπτύσσεται σωστά, είναι ωραίο και στα υπόλοιπα στοιχεία του. Η γλώσσα είναι απλή, η πλοκή ρέει γρήγορα, οι χαρακτήρες αναλύονται πλήρως και οι χώροι περιγράφονται επαρκώς. Μου άρεσε επίσης και ο τρόπος που είναι δομημένο το βιβλίο, το δέσιμο του παρελθόντος και του παρόντος όπως και η ιστορία του καθενός από τα άτομα που παίζουν ρόλο στην πλοκή, έχει πολλά μαθήματα να δώσει. Γενικά το συστήνω απόλυτα. Διαβάστε το και πάρτε το δώρο ιδιαίτερα αν νομίζετε ότι μπορεί κάπου να χρειαστεί.
Σοφία Κορωνίδου
Μια δόση τρέλας την έχει. Αυτό την χαρακτηρίζει πιστεύω. Αλλά όχι τρέλα με την κακή έννοια. Από την άλλη, την καλή. Αυτή που πιάνει το στυλό και μπορεί να γράψει φοβερές γραμμές, πανέμορφες ιστορίες. Μία φίλη από τα βόρεια έχω σήμερα. Δεν την ξέρω και πάρα πολύ καιρό αλλά τι να πω: αυτός ο χαρακτήρας της εκπέμπει μια ζεστασιά, μια παιδικότητα που σε κάνει να τη συμπαθήσεις αμέσως. Και είμαι σίγουρος ότι και εσείς θα τη συμπαθήσετε μέσα από τη σημερινή μας “ανάκριση”. Άλλωστε, το είχε πει και ο Δημήτρης Μητροπάνος ότι η Θεσσαλονίκη βγάζει τα καλύτερα παιδιά. Σοφία Κορωνίδου λοιπόν!
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Δημήτρης Μπονόβας
Τι είναι εκείνο που σε ωθεί να γράφεις; Σ.Κ. Η έντονη και επιτακτική ανάγκη μου να μετατρέψω σε λέξεις και να τακτοποιήσω σε προτάσεις και παραγράφους τη χαοτική φαντασία μου. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσένα να καταφέρεις να “εκφράσεις” τη σκέψη σου πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί; Σ.Κ. Μου βγαίνει απολύτως φυσικά. Νομίζω, μάλιστα, ότι εκφράζω πολύ πιο εύκολα τις σκέψεις μου γρατσουνίζοντας με το στυλό μου το χαρτί από ό,τι μιλώντας. Ποιες είναι οι επιρροές σου; Σ.Κ. Οι επιρροές μου είναι πάντα οι αγαπημένοι μου συγγραφείς. Γράφοντας με το διαχρονικό, μοναδικό τους τρόπο τις ιστορίες τους και χρωματίζοντας έτσι με λεπτό χιούμορ και ευφυΐα τη στερούμενη φαντασίας πραγματικότητά μας, μου έδωσαν το απαραίτητο θάρρος να πατήσω δειλά δειλά στα χνάρια τους. Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι θα αγγίξω ποτέ τη δική τους συγγραφική δεινότητα, ούτε από μακριά. Ωστόσο, οι συγγραφικοί μου ήρωες και εμπνευστές πάντα θα είναι ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, η Φρανσουάζ Σαγκάν, και ο Τομ Ρόμπινς. Ποια θεματολογία κρατεί τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σου; Συναίσθημα ή λογική και γιατί; Σ.Κ. Ο έρωτας, η μοναξιά, τα λάθη και οι λαχτάρες των ανθρώπων, ο πόνος τους και το κουράγιο τους, είναι πάντα τα θέματα που πραγματεύομαι σε ό,τι κι αν γράψω. Θέλω οι ιστορίες μου να είναι ρεαλιστικές. Ο αναγνώστης να βρίσκει κοινά στοιχεία με τους ήρωές μου, να συμπάσχει και να ταυτίζεται μαζί τους. Για να είναι μια ιστορία ρεαλιστική λοιπόν, και να μην γίνεται σενάριο για ταινία του Χόλιγουντ ή
ή στεγνή σαν άπαχο φιλέτο, θα πρέπει να υπάρξει ισορροπία ανάμεσα στα δύο, στο συναίσθημα και τη λογική. Όταν γράφεις ένα βιβλίο, είσαι εξωτερικός παρατηρητής ή προτιμάς να “μπαίνεις στο πετσί του ρόλου”; Σ.Κ. :Για να ταυτιστεί ο αναγνώστης, να «μπει» μέσα στην ιστορία και να τη βιώνει σαν να είναι και ο ίδιος παρών σε όσα διαδραματίζονται, θα πρέπει πρώτα ο συγγραφέας να ζήσει ο ίδιος τη σκηνή. Να νιώσει τα συναισθήματα που προκαλούνται σε κάθε περίπτωση, να κλάψει, να συγχυστεί, να πονέσει, να γελάσει, να ερωτευτεί, κι έτσι να μπορέσει να μεταδώσει όλα αυτά τα συναισθήματα και στον άνθρωπο που θα διαβάσει την ιστορία. Έχεις όνειρα όσον αφορά τη συγγραφική σου καριέρα; Αν ναι, ποια είναι αυτά; Σ.Κ. Δεν έχω μεγάλες φιλοδοξίες. Το Πούλιτζερ ή το Νόμπελ Λογοτεχνίας νομίζω μου αρκούν.
για να αυτοαποκαλούμαστε λογοτέχνες και άνθρωποι των γραμμάτων. Στην ουσία, γράφουμε γιατί θέλουμε να μοιραστούμε με τους άλλους ανθρώπους αυτό που υπάρχει μέσα μας.
Πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης, στην Ελλάδα του 2018, μπορεί να βιοπορίζεται από την τέχνη του; Σ.Κ. Κάποιοι λίγοι ναι. Η πλειοψηφία των καλλιτεχνών, όμως, νομίζω ότι δουλεύει καθαρά από πάθος και αγάπη για την τέχνη τους.
Όλο και νέοι επίδοξοι καλλιτέχνες εμφανίζονται στον ορίζοντα. Αν έπρεπε να τους δώσεις μια συμβουλή, ποια θα ήταν; Σ.Κ. Γράψτε με την καρδιά σας και διορθώστε με το μυαλό σας.
Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον τομέα της λογοτεχνίας, τι θα ήταν αυτό; Σ.Κ. Την αντίληψη ότι γράφουμε για να δοξαστούμε ή για να βγάλουμε χρήματα ή
Τι να περιμένουμε από εσένα στο μέλλον; Σ.Κ. Περισσότερες ιστορίες. Σοφία, σε ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διέθεσες και σου ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία στο έργο σου!!!
Αναστασία Νεραϊδόνη
Βρισκόμαστε στο έτος 1718, όπου η αλχημεία έχει αλλάξει τον ρου της Ιστορίας και οδηγούμαστε στην Χημευτική εποχή. Όλα αυτά βέβαια ενδιαφέρουν ελάχιστα την Ρούμπυ Διδασκώ, αφού εκείνη περνά τον χρόνο της να μαθαίνει πώς να μεταμφιέζεται και να κάνει απατεωνιές στα λιμάνια που αράζει κατά καιρούς το πειρατικό πλοίο του πατέρα της. Η Ρούμπυ έχει μεγαλώσει μέσα στο πλοίο και ουσιαστικά ο τροφός της είναι ο Γκουάθ, μια αμφιλεγόμενη και συναρπαστική προσωπικότητα.
Ο γρίφος της Ρούμπυ Κent Davis Όταν το Βασιλικό Ναυτικό της Αγγλίας επιτίθεται στο πλοίο τους και πιάνει αιχμάλωτους τον πατέρα της κι όλους τους ναύτες, η Ρούμπυ θα πρέπει να στηριχθεί εξ’ ολοκλήρου στις δικές της ικανότητες για να τους σώσει, αλλά και σε κάποιους αξιοπερίεργους συμμάχους όπως τον Λόρδο Αθήν και τον υποτακτικό του, τον Στούμπο. Η Ρούμπυ γνωρίστηκε με τον λόρδο Αθήν κάτω από περίεργες και χιουμοριστικές συνθήκες (επιχειρούσε να κλέψει την άμαξά του, ντε) κι εξαρχής έχουν μεγάλη κόντρα. Οι διάλογοι είναι απολαυστικοί και αποκαλύπτουν πολλά για τους χαρακτήρες. Στην πορεία, για να σώσει τον πατέρα της, η Ρούμπυ θα μάθει ότι ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως δείχνει: υπάρχουν μυστικές κοινωνίες και κοινότητες και οικογενειακά μυστικά που, όταν αποκαλυφθούν, θα την τοποθετήσουν στο κέντρο του επερχόμενου πολέμου. Το μυθιστόρημα αυτό έχει ιδιαίτερη γλώσσα, όχι πάντα εύκολη για εφήβους, όμως αυτό είναι και το θαυμάσιο προτέρημά του. Μέσα από την καταιγιστική δράση και τις απανωτές αποκαλύψεις, να φανερώνεται η ομορφιά της γλώσσας. Επίσης, ο Kent Davis, με τον ιδιαίτερο σαρκαστικό του λόγο, εισάγει πληροφορίες που αναρωτιέσαι: είναι μυθεύματα του συγγραφέα ή έτσι έγιναν πραγματικά; Ας πάω να ψάξω! Και ανέκαθεν λάτρευα τους συγγραφείς που με ωθούν να ψάχνω λιγότερο γνωστά κομμάτια της παγκόσμιας Ιστορίας. Πόσο μάλλον να το συστήνω σε παιδιά για να αποκτήσουν την ίδια περιέργεια. Κι αν δεν σας έπεισε αυτό, έχει πειρατές και κρυφούς αλχημιστές! Τι άλλο να πούμε!
Χαρά Δελλή
Κύκλοι από Θρύψαλα Φωτιάδου Στάλω
Η Στάλω Φωτιάδου είναι μια ανερχόμενη Κύπρια συγγραφέας που μας ταξιδεύει σε προορισμούς γεμάτους χρώματα, ανοίγει νέους ορίζοντες για ταξίδια μαγικά, συναισθηματικά και δημιουργικά, που με πινελιές και γραμμές μπλε χρώματος χαράζουν πορεία για τα επόμενα βιβλία της. Οι «Κύκλοι από Θρύψαλα» είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας «Μπλε» και το πρώτο συγγραφικό της ταξίδι.
«Η δημιουργία είναι φτερά που όταν θέλουν να πετάξουν βρίσκουν τρόπο, δρόμους και ταξίδια» Μέσα από την ανάγνωση του βιβλίου, γινόμαστε μάρτυρες των ιστοριών δύο αδερφών, του Παύλου και του Φίλιππου, σε σχέση με τον πατέρα τους, ιστορίες που ανοίγουν κύκλους που επηρεάζουν τις επόμενες γενιές της οικογένειας. Όταν οι Κύκλοι γίνονται Κενό... Ο κύκλος έπρεπε να κλείσει, μα και οι δύο ήξεραν πως με τα «πρέπει» δεν κλείνουν οι κύκλοι. Άλλους κύκλους θα άνοιγαν και οι δικοί τους κύκλοι θα τους κομμάτιαζαν πριν κλείσουν!
Με άκρως διαφορετικούς χαρακτήρες και αντιδράσεις, τα δύο αδέρφια καταλήγουν σε μια πορεία με περισσότερα κοινά, παρά αντίθετα δεδομένα. Γάμοι-παγίδες, προσποιήσεις, μίση, ψέματα, επιστροφές-θύελλες, ενοχές και βαθιά αγάπη. Σχέσεις αλήθειας κι εμπιστοσύνης, προδοσίες και μένη γεμάτα δηλητηριώδη έρωτα και παράνοια. Και των δύο τα παιδιά μεγαλώνουν με μυστικά, ψέματα, χωρίς μητρική παρουσία. Και τα δύο αδέρφια φοβούνται την μέρα που θα πρέπει να πουν στα παιδιά τους, καθένας την δική του αλήθεια. Έτσι οι κύκλοι της ζωής, των ανθρώπινων σχέσεων και των κοινωνικών τάξεων γύρω από τους οποίους μπλέκονται τα γεγονότα και γίνονται ιστορία, γίνονται αποπνικτικοί λαβύρινθοι. ΑΓΑΠΗ VS ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ Ανατροπές χωρούν στο πεπρωμένο; Μήπως όλα στη ζωή είναι ένας μεγάλος κύκλος σύνδεσης και τίποτα τυχαίο;;; Χτυπάς αντί να ακούσεις τις αλήθειες που σε χτυπούν;;; Λάτρεψα τον έρωτα του Φίλιππου με τη Λιλή. Ασίγαστος, ανυπέρβλητος, ακόρεστος… Έρωτας εξοντωτικός, ζωής και θανάτου. Έρωτας που σε φέρνει αντιμέτωπο σε άνιση μάχη με τα όριά σου, έρωτας αναμέτρησης με τον εαυτό σου και χάνεις! Η αγάπη μπορεί ν΄ ακυρωθεί, ο έρωτας ποτέ. Υπάρχουν και σχέσεις πάνω από τις περιουσίες και τις υπολήψεις, ευτυχώς!
Το «Μπλε» κυριαρχεί παντού. Μπλε είναι τα μάτια της Λιλής, μιας αθώας και ταυτόχρονα επικίνδυνης, αλλά παρεξηγημένης βασικής ηρωίδας και του γιου της, Ιάσονα. Η Λιλή εκπέμπει και εισπράττει όλα τα συναισθήματα του πολύπλοκου ερωτικού μίσους. Ως μπλε καθορίζεται και το χρώμα των συναισθημάτων που κατακλύζουν τους χαρακτήρες του έργου. Η πλοκή εξελίσσεται στην Ελλάδα –φαντάζεστε άλλη χώρα ακούγοντας το μπλε χρώμα; Η γραφή βρίθει από έντονα συναισθήματα. Ο θυμός γίνεται τρικυμία, η λύπη καταιγίδα κι η ευτυχία άλλοτε ναυάγιο κι άλλες φορές, καλοκαιρινός ουρανός. Συναισθήματα που παρομοιάζονται άλλοτε με θάλασσα, άλλοτε με ουρανό και με ό, τι μπλε έχουμε την ευλογία να απολαμβάνουμε σε Κύπρο και Ελλάδα. Στους κύκλους της κυρίας Φωτιάδου που έγιναν Θρύψαλα χρωμάτισε Μπλε κάθε συναίσθημα, δίνοντάς του ζωή από τα Μπλε δώρα της φύσης. Όλα, Μπλε! Το Μπλε της συγγραφέως, τα Θρύψαλα που έγιναν Κύκλοι... Κάθε χαρακτήρας της ιστορίας, ένα διαφορετικό κομμάτι μας. Αυτή είναι η μαγεία της δημιουργικής απόδρασης κι αυτό θα ανακαλύψουμε ταξιδεύοντας μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Ένα κομμάτι του εαυτού μας που δεν γνωρίσαμε ποτέ! Αθήνα 1972. Ο νεαρός Παύλος Μαράντης και η Όλγα Λαμπρινού είναι άγνωστοι μεταξύ τους, αλλά προέρχονται από τις ίδιες «χρυσές» κάστες. Ο Παύλος, στη μέση μιας συμμαχίας των πατεράδων τους, πρέπει να την κερδίσει και να την παντρευτεί, άμεσα. Η Όλγα εισέρχεται στον κύκλο του ψέματος ερωτευμένη, διαγράφοντας το όποιο παρελθόν της με τον Άρη. Ο γάμος σφραγίζεται με ένα θάνατο, μια γέννηση και μια πορεία προς την αποκάλυψη μιας αλήθειας που πρέπει να ειπωθεί. Αθήνα 1976. Ο Φίλιππος είναι ο μικρός αδερφός του Παύλου. Η Λιλή κόρη της Ζέτας -μιας γυναίκας που εξωθεί κοπέλες στην πορνεία κι είναι μπλεγμένη σε εμπόριο βρεφών. Δύο κύκλοι με εντελώς αντίθετες τροχιές γίνονται έρωτας, μπλέκονται παρανοϊκά και μεταφράζονται σε αναμονή ενός παιδιού, ενώ οι δύο νέοι δεν έχουν ακόμα τελειώσει το σχολείο. Ο έξαλλος με τις εξελίξεις πατέρας του Φίλιππου, τον αναγκάζει να επιλέξει κύκλο, με τον γιο να επαναστατεί και να αποστατεί ορμώντας στον κύκλο της Λιλής. Τι ορίζει τις ζωές, οι επιλογές ή τα γραμμένα; Και τι γίνονται οι κύκλοι όταν συγκρουστούν με τα ανθρώπινα λάθη;;;