Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών - Δεκέμβριος 2017

ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛOΓΩ ΤΕΧΝΩΝ ΤΕΥΧΟΣ 7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2017

Μπείτε στο πνεύμα! ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

ΒΙΒΛΙΑ

ΑΡΘΡΑ ΜΗΝΙΑΙΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΩΝ ΜΗΝΙΑΙΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ Διανέμεται δωρεάν στο διαδίκτυο. Ιδιοκτησία του site thematofylakes.gr Συντακτική ομάδα: Νεκταρία Πουλτσίδη Χαρά Δελλή Αγγελίνα Παπαθανασίου Μαργαρίτα Κατσίπη Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

Φωτογραφία εξώφυλλου: Dimitris Krikelis Photography

info@thematofylakes.g

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 8 Συνθέτουμε τη δική μας ιστορία εμπνευσμένοι από μια φωτογραφία 12 FINAL ACT Παρουσίαση και συνέντευξη του ελληνικού ροκ συγκροτήματος στη Χαρά Δελλή 21 Τζέμη Τασάκου , συγγραφέας Συνέντευξη στην Αγγελίνα Παπαθανασίου 29 Ο πρώτος μου Μαλό: Με οικογένεια - Τζέμη Τασάκου Βιβλιοάποψη της Αγγελίνας Παπαθανασίου 30 Εκδόσεις Libron - Aφιέρωμα Επιμέλεια Παναγιώτα Γκουτζουρέλα 37 Να με θυμάσαι - Όλγα Γ. Γεριτσίδου Βιβλιοάποψη της Κωνσταντίνας Καρρά 40 Φθινοπωρινό ρόδο - Αμπιγκέηλ Γκιμπς Βιβλιοάποψη της Νεκταρίας Γ. Πουλτσίδη 43 Το φως ανάμεσα στους ωκεανούς - Stedman M. L. Βιβλιοάποψη της Νεκταρίας Γ. Πουλτσίδη 46 Ο διαφορετικός μισομπουκίτσας - Γιούλα Γεωργίου Βιβλιοάποψη της Νεκταρίας Γ. Πουλτσίδη 48 Μιχαέλα Αντωνίου, συγγραφέας Συνέντευξη στη Χαρά Δελλή 61 Η Μαργαρίτα και τα Ηλιοτρόπια & Η Μαργαρίτα και η θάλασσα Μιχαέλα Αντωνίου Βιβλιοαπόψεις της Χαράς Δελλή 66 Σε έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω… - Comic Γράφει ο Ηλίας Τσιάρας

72 Γιώτα Φώτου, συγγραφέας Συνέντευξη στη Μαρία Γραμμένου 79 Στης καρυδιάς τον ίσκιο - Γιώτα Φώτου Βιβλιοάποψη της Μαρίας Γραμμένου 82 Η Ερωμένη του Κθούλου - Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου Ποίημα 84 Πώς να γράψετε έναν χαρακτήρα στο βιβλίο σας που θα λατρέψουν οι αναγνώστες Γράφει η Νεκταρία Μαρκάκη 89 Το υπερόπλο που λέγεται Χιούμορ Γράφει η Φωτεινή Στεργιούλα 91 Γράμμα από Χρυσό - Λένα Μαντά Βιβλιοάποψη της Χαράς Δελλή 95 Η Μάγισσα - Camilla Lackberg Βιβλιοάποψη της Χρυσής-Σίσυς Αγγελίδου 98 Μαρία Χονδρού, συγγραφέας Συνέντευξη στην Aγγελίνα Παπαθανασίου 106 Ο μαγικός κόσμος της Δριπαικόσας - Μαρία Χονδρού Βιβλιοάποψη της Αγγελίνας Παπαθανασίου 108 Η Θραύση των οστών: Ο αφανισμός των μάγων Βιβλίο πρώτο - Στέφανος Κόκκινος Βιβλιοάποψη της Αγγελικής Δρακάκη 111 Η πιο σημαντική νίκη του Αχιλλέα - Ιωάννα Μπαμπέτα Βιβλιοάποψη της Αγγελίνας Παπαθανασίου 113 Σ’ έναν έρημο τόπο - Ντόροθι Χιουζ Βιβλιοάποψη της Δωροθέας Πέρπερα 115 Το Μαγειρείο των αισθήσεων - Ντόρα Βαλκάνου & Παναγιώτης Κουκουβίτης Βιβλιοάποψη της Χαράς Δελλή

118 Εφτά κανόνες για έναν καλό διάλογο στο μυθιστόρημά σας Γράφει η Νεκταρία Μαρκάκη 122 Διονύσης Λεϊμονής, συγγραφέας Συνέντευξη στην Αγγελίνα Παπαθανασίου 128 Το τέταρτο αλογάκι - Διονύσης Λεϊμονής Βιβλιοάποψη της Αγγελίνας Παπαθανασίου 130 Νορέλια, η διαφορετική νεράιδα - Φαίη Λεμποτέση από τις Ιστορίες Υμών και Ημών 138 -little-devil, συγγραφέας Wattpad Συνέντευξη στη Νεκταρία Μαρκάκη 142 Φανή Τσέκου, συγγραφέας Wattpad Συνέντευξη στη Νεκταρία Μαρκάκη 145 Ο Ποιητής - Michael Connelly Βιβλιοάποψη της Βασιλικής Ζηλιασκοπούλου 148 Ελευθερία Μεταξά, συγγραφέας Συνέντευξη στη Χρυσή-Σίσυ Αγγελίδου 155 Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια; - Ελευθερία Μεταξά Βιβλιοάποψη της Χρυσής-Σίσυς Αγγελίδου 158 Τα θέλω και οι συμβάσεις Γράφει η Χρυσή-Σίσυ Αγγελίδου 162 Οι Αγώνες του Σκορπιού - Maggie Stiefvater Βιβλιοάποψη της Ζωής Τσούρα 165 Κερασία - Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη Βιβλιοάποψη της Κυριακής Γανίτη 167 Χριστίνα Κωνσταντουδάκη, συγγραφέας Συνέντευξη στην Αγγελίνα Παπαθανασίου 176 Το αρχηγείο - Χριστίνα Κωνσταντουδάκη Βιβλιοάποψη της Αγγελίνας Παπαθανασίου

178 Μαρία Σταυριανίδου, φωτογράφος Συνέντευξη στην Παναγιώτα Γκουτζουρέλα 195 Δεύτερη ζωή δεν έχει Γράφει ο Δημήτρης Μπονόβας 197 Έκθεση Ζωγραφικής - EVI KIRMA Γράφει Η Χαρά Δελλή 200 Διάδοχοι: Η πληγή του δράκου-Μαρία Μουστοπούλου Βιβλιοάποψη της Νάντιας Κίσκα 203 Η κρίση στην τέχνη Γράφει Δημήτρης Μπονόβας 205 Περιπέτεια στο νησί της κιμωλίας - Ναννίνα ΣακκάΝικολακοπούλου Βιβλιοάποψη της Αγγελίνας Παπαθανασίου 206 Ιστορία ή γραφή; Τι από τα δύο οδηγεί στην επιτυχία ενός μυθιστορήματος... Γράφει η Χρυσή-Σίσυ Αγγελίδου 208 Βιβλιοπωλείο El Ateneo Γράφει η Αγγελίνα Παπαθανασίου 210 Η Μεταμόρφωση - Φραντς Κάφκα Βιβλιοάποψη του Κυριάκου Χαλκόπουλου 215 Γιώργος Σπυράκης Συνέντευξη στη Βασιλική Ζηλιασκοπούλου 222 Δεκαεπτά φορές - Γιώργος Σπυράκης Βιβλιοάποψη της Βασιλικής Ζηλιασκοπούλου

Συνθέτουμε τη δική μας ιστορία εμπνευσμένοι από μια φωτογραφία Αυτόν τον μήνα τα μέλη μας πρότειναν φωτογραφίες από τις οποίες επιλέχθηκε αυτή της Αναστασίας Καυκοπούλου.

Κάθε ώρα της μέρας, εκεί κολλημένο στο μυαλό του. Στο είδωλό της. Ξέρει πως την πλήγωσε ανεπανόρθωτα, γνωρίζει πως δεν πάλεψε για την αγάπη τους όσο έπρεπε. Εκείνη πάντα ο αρχηγός, εκείνη πάντα να τρέχει να σώσει οτιδήποτε από αυτή την αγάπη κι εκείνος λίγος, τόσο λίγος που κρατήθηκε γερά από το φόβο του και τα διέλυσε όλα μέσα σε μια στιγμή. Όμως τέλος! Αποφάσισε να παραμερίσει τον φόβο του κι αυτό το βράδυ θα κάνει όλα αυτά που έπρεπε να είχε πράξει τότε. Αυτό το βράδυ θα είναι το τελευταίο που θα ζει μακριά της, με την ανάμνηση της. Αύριο... ένα αύριο που δεν αργεί να έρθει γιατί η αγάπη στο τέλος νικάει.

Τηλέφωνο ή τυχαία συνάντηση;;; Δίλημμα. ενώ του είχε ζητήσει να μην ξαναεμφανιστεί πια μπροστά της τόσο λίγος, η ζυγαριά έγειρε προς τη συνάντηση. Πάντα χρειάζεται ένας δικηγόρος που θα εργαστεί αφιλοκερδώς για τον άντρα της. Έτρεξε να μεταμφιεστεί... Χαρά Δελλή

ι τα μεγάλα ε σ ά χ ε ξ α ν ε σ ύ Πώς μπορο χείλη της; Το α Τ ; α τι ά μ ς τη φωτεινά υ φτιαχνε την το υ ο π ς τη ό λ ε χαμόγ Σε λίγο θα . .. ε π ε ρ π έ , ς ω μ μέρα; Κι ό πλάι του το σ α λ ύ ο φ υ ν ν ντυνότα . Του φίλου που υ ο ίλ φ υ το ύ ο ικ παιδ ραστάθηκε στις α π μ υ σ υ το ς έ ρ τόσες φο πρεπε να έ ι, α Ν . ς ή ω ζ ς φουρτούνες τη ι πάλι πώς.... α κ ά λ λ α , ς τη ιά φύγει μακρ Μαρία

Δασκαλούδη

Το περίγραμμα της μορφής της παρουσιαζόταν σε κάθε του όνειρο εδώ και τόσες νύχτες. Τις μέρες την αναζητούσε όπου τον έβγαζε ο δρόμος, αλλά μάταια. Δεν την έβλεπε πουθενά κι η θλίψη κουλουριαζόταν στην καρδιά του. Εκείνο το βράδυ ξύπνησε ιδρωμένος. Η εικόνα της καθρεφτίστηκε στην τζαμένια πόρτα. Άπλωσε το χέρι σαν επαίτης κι αμέσως το μάζεψε πίσω. Έπειτα σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα με τη μορφή της ακόμη χαραγμένη επάνω και βγήκε έξω. Όταν το κορμί του αφέθηκε στη βαρύτητα το πρόσωπό του ήταν γαλήνιο. Κι όταν προσέκρουσε στο τσιμέντο κι η ψυχή του ελευθερώθηκε, ήταν απόλυτα ευτυχισμένος. Έβλεπε που τον πλησίαζε εκείνη και χαμογέλασε. "Επιτέλους μαζί" ψέλλισε και τάχυνε το βήμα του. Γεωργία Καλαμαρά

Μια παρέα γεμάτη όρεξη για νέες ροκιές…

FINAL ACT

Μόνο τελική δεν είναι η πράξη για κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή το ελληνόφωνο rock συγκρότημα FINAL ACT από την Κόρινθο.

Αποτελούμενο από 4 βασικά μέλη, μετά από 3 χρόνια ενεργής παρουσίας στο μουσικό στερέωμα, έχει σπάσει τα σύνορα του νομού και εμφανίζεται σε live εμφανίσεις που αφήνουν εποχή. Ένα γκρουπ που σχοινοβατεί ανάμεσα στο κλασικό αλλά και σύγχρονο Ελληνικό Ροκ με χαρακτηριστικό τους τις «πειραγμένες» διασκευές και επιρροές από Παύλο Σιδηρόπουλο, Τρύπες, Λ. Παπαδόπουλο μέχρι Iron maiden, Rory Gallagher, Ramones…

Πάνος Περιβολάρης - Φωνητικά Γιώργος Αλμπάνης - Μπάσο Τάσος Ναστούλης - Τύμπανα Κώστας Σοφός - Ηλεκτρική κιθάρα Θάλεια Αντουλινάκη - Στιχουργός

Οι Final Act σχηματίστηκαν τον Αύγουστο του 2014 στην Κόρινθο από τον Πάνο Περιβολάρη (φωνητικά) και την Αθηνά Τσαρμπού (τύμπανα). Η πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση έρχεται τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς. Αρχικά, έπαιζαν μόνο διασκευές Ελληνόφωνων ροκ συγκροτημάτων. Σιγά-σιγά, άρχισαν να γράφουν τα πρώτα δικά τους τραγούδια. Οι πρώτες εμφανίσεις στην Αθήνα δεν άργησαν να έρθουν. (Αρχιτεκτονική, Γκάζι, Burbon, Ghost house, Holywood stage, On the Road, Architecture Live Stage, Faust, Sfigga). Τον Ιανουάριο του 2016 παρουσιάζουν το πρώτο τους videο clip με τίτλο “Τέλειος Εργάτης”, ως προπομπό της πρώτης ολοκληρωμένης τους δουλειάς, με το οποίο συμμετέχουν το Νοέμβριο του ‘16 στη συλλογή UNDERGROUND “

“Όνειρα 5” που κυκλοφόρησε ψηφιακά από το site ROCKAP.GR δωρεάν. Το ντεμπούτο άλμπουμ "Η Διαδρομή" κυκλοφόρησε τον ίδιο μήνα από την FM records και περιλαμβάνει 7 δικές τους συνθέσεις. (Φωνητικά -Πάνος Περιβολάρης, τύμπαναΑθηνά Τσαρμπού, μπάσο - Γιώργος Αλμπάνης, κιθάρα- Θάνος Χρήστου). Σε τρία από τα τραγούδια του άλμπουμ, τους στίχους υπογράφει η Θάλεια Αντουλινάκη. Σημαντικός σταθμός της μπάντας, η συμμετοχή τους στην πρώτη εκπομπή ERT SESSIONS by Ροκ Συναναστροφές του Πάνου Χρυσοστόμου, όπου καλεσμένοι στο στούντιο Ε της ΕΡΤ ηχογράφησαν ζωντανά τραγούδια από το άλμπουμ τους αλλά και αγαπημένες τους "πειραγμένες" διασκευές.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΧΑΡΑ ΔΕΛΛΗ Ξεκινήσατε το 2014 σαν ένα τοπικό rock συγκρότημα που πειραματιζόταν με τα τραγούδια άλλων και αρκετά γρήγορα καταφέρατε να γράψετε δικά σας κομμάτια και να κυκλοφορήσετε την πρώτη σας ολοκληρωμένη δουλειά. Πείτε μας λίγο γι΄ αυτή. Πόσος χρόνος και κόπος χρειάστηκε για να πραγματοποιηθεί αυτό το όνειρο; Θυσιάσατε πράγματα ή σας βγήκε αβίαστα και φυσικά; F.A. Η δημιουργία της αγαπημένης μας "διαδρομής" ήταν ότι πιο όμορφο μας έχει συμβεί στη μικρή μουσική μας πορεία. Λόγω του ότι (ακόμα) δεν ζούμε μόνο από τη μουσική, αλλά έχουμε και άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες, έπρεπε να δώσουμε από αυτό που ουσιαστικά δεν έχουμε. Δηλαδή, χρόνο. Είναι όμως τόση η αγάπη μας για τη μουσική που κάθε δυσκολία φαίνεται αστεία.

Τι αισθάνεστε κάθε φορά που βρίσκεστε σε συναυλία σας; Τι ρόλο παίζει η μουσική στη ζωή σας; Από πόσο νωρίς συνειδητοποιήσατε πώς θέλετε να ασχοληθείτε με τη μουσική; Βρήκατε εμπόδια στην ως τώρα πορεία σας; F.A. Μεγάλη υπόθεση οι συναυλίες. Μετά από ατέλειωτες ώρες πρόβας, έρχεται η ώρα να παίξεις ζωντανά τα τραγούδια σου στο κοινό. Το χειροκρότημα; Η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας. Δε νομίζω ότι μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς τη μουσική. Έτσι κι αλλιώς, η μουσική είναι ζωή. Είμαστε πολύ τυχεροί, γιατί, μέχρι τώρα, όλα μας έχουν έρθει χωρίς ιδιαίτερα εμπόδια. Σαφώς, επηρεασμένοι από rock ακούσματα, ποιους μουσικούς θαυμάζετε; Σε έναν ιδανικό κόσμο, όπου όλα

πραγματοποιούνται μαγικά, με ποιο άλλο συγκρότημα θα θέλατε να παίξετε μαζί; F.A. Όταν μιλάμε για τις επιρροές μιας μπάντας, ουσιαστικά μιλάμε για τα ακούσματα των μελών της. Με κοινή συνισταμένη τη ροκ μουσική πάντα ,μπορούμε να πούμε ότι οι επιρροές μας ξεκινούν από τον Παύλο Σιδηρόπουλο, πηγαίνουν στο Γιάννη

Αγγελάκα και φτάνουν μέχρι τους Metallica, τους Maiden κ.τ.λ. Σε ένα λοιπόν "μαγικό" live θα θέλαμε να παίζαμε με τον Παύλο! Για ποια πράγματα γράφετε τραγούδια; Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για σας; Αποδίδετε καλύτερα με καλή/ ελαφριά διάθεση ή σε κακές/ βαριές ψυχολογικά μέρες;

Τα τραγούδια μας μιλούν για όλα αυτά που ζούμε σήμερα. Δε θα τα χαρακτηρίζαμε πολιτικά, αλλά κοινωνικά. Προτρέπουν σε αφύπνιση , δράση, θίγουν τα κακώς κείμενα, αλλά μιλάνε και για αισιοδοξία. Οι στίχοι μας, ουσιαστικά, είναι όλα αυτά που λένε οι παρέες, όταν βρίσκονται, άρα μάλλον η διάθεση είναι ανάλογη της στιγμής.

Προσπαθείτε να περάσετε μηνύματα με τη μουσική σας ή με την ενασχόλησή σας μ΄ αυτή; Θα είστε θετικοί, αν στο μέλλον το παιδί σας σας ανακοινώσει πως θέλει να ακολουθήσει μουσική καριέρα;

FINAL ACT

F.A. Η μουσική, όπως είπαμε, είναι η ίδια η ζωή. Σαφώς και θέλουμε να μιλήσουμε για όλα όσα μας απασχολούν. Οι άνθρωποι θα ήταν πιο ευτυχισμένοι αν ακολουθούσαν για επάγγελμα αυτό που πραγματικά αγαπούσαν να κάνουν. Σε αυτή τη βάση, λοιπόν, αν είναι η μουσική καριέρα, τότε με μεγάλη μας χαρά. Είναι απαραίτητα τα μουσικά εφόδια που παρέχουν οι σχολές ή οι καθηγητές για να διακριθεί κάποιος στη μουσική; Η αγάπη αρκεί; Είναι έμφυτο μικρόβιο ή ταλέντο αποκτούμενο; F.A. Το ταλέντο δεν φτάνει μόνο. Έχουμε δει πολλά ταλέντα να "χάνονται". Θέλει, λοιπόν, αγάπη, ταλέντο και πολλή δουλειά.

Κατά τη γνώμη σας, πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός στα είδη μουσικής; Γνωρίζει όρια κάτι τόσο μεγάλο; Απαιτείται εξέλιξη για να έχει κάποιος διάρκεια; F.A. Υπάρχει η καλή και η κακή μουσική σε όλα τα είδη της. Ο διαχωρισμός των ειδών δε σημαίνει ότι μιλάμε για όρια. Σαφώς, η εξέλιξη και η ανανέωση είναι το ζητούμενο.

έχουμε ακόμα να θυμόμαστε. Πόσο εύκολο είναι να συνυπάρχουν διαφορετικοί χαρακτήρες και προσωπικότητες; Τι στοιχεία πρέπει να διαθέτει κάποιος για να “κολλήσει” στο γκρουπ σας;

Μια συνεργασία που νοσταλγείτε με πολλή αγάπη; Μια στιγμή υπέρτατης υπερηφάνειας; Κάποιο αμήχανο περιστατικό στη σκηνή; F.A. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε συνεργαστεί με αρκετούς και αγαπημένους καλλιτέχνες. Όλες έχουν μια όμορφη ανάμνηση. Δε νομίζουμε ότι μπορούμε να τις ξεχωρίσουμε. Σίγουρα, μια στιγμή υπερηφάνειας ήταν όταν γράψαμε ζωντανά στο στούντιο Ε της ΕΡΤ, καλεσμένοι του Πάνου Χρυσοστόμου, στην εκπομπή του, αφιέρωμα για τους νέους καλλιτέχνες δημιουργούς (ERT SESSIONS). Αμήχανο περιστατικό, προς το παρόν, για καλή μας τύχη, δεν

F.A. Αυτό είναι και ένα από τα μεγάλα στοιχήματα κάθε μπάντας. Η συνύπαρξη διαφορετικών χαρακτήρων. Όσον αφορά τη δική μας μπάντα, το πιο σημαντικό στοιχείο είναι το πόσο πολύ θέλει να το κάνει και πόσο θέλει να εξελιχθεί στη μουσική. Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον; Πού μπορεί να σας βρει κανείς; F.A. Στα άμεσα σχέδια είναι η κυκλοφορία ενός νέου τραγουδιού, αρκετές live εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα και λίγο αργότερα το δεύτερο ολοκληρωμένο μας άλμπουμ. Τα νέα των Final Act μπορείτε να τα μαθαίνετε μέσα από τη σελίδα μας στο FB, αλλά και το κανάλι μας στο you tube.

FINAL ACT

FINAL ACT

Τζέμη Τασάκου

Η Τζέμη Τασάκου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1969. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το 1996 διακρίθηκε σε διαγωνισμό πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων με το διήγημα «Ο Διονύσης, ο Διόνυσος και η μαμά Ηλέκτρα». Το 2002 βραβεύτηκε από την Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά για το μυθιστόρημα της «Το κρυφό μονοπάτι» και το 2003 από τον ίδιο θεσμό για το μυθιστόρημά της «Το σεντούκι με τα αμύθητα σεντέφια». Το 2006, το παραμύθι της «Τα ξύλινα παπούτσια της Ξανθής» συμπεριλήφθηκε στη λίστα των White Ravens της Διεθνούς Παιδικής Βιβλιοθήκης του Μονάχου.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Κυρία Τασάκου, έχετε βραβευτεί δυο συνεχόμενα έτη 2002 κ΄2003 στο διαγωνισμό της Γ.Λ.Σ. Το 2002 για το μυθιστόρημα «Το κρυφό μονοπάτι» και το 2003 για το μυθιστόρημα «Το σεντούκι με τα αμύθητα σεντέφια». Πώς πήρατε την απόφαση να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό; Τζ.Τ. Καταρχήν, πρέπει να πω ότι πιστεύω πολύ στο «ευ αγωνίζεσθαι». Είναι κάτι που το λέω συχνά και στους μαθητές που συναντώ στα σχολεία. Είναι ωραίο να διαγωνιζόμαστε με άμιλλα και ήθος και να κρινόμαστε από ανθρώπους που σε κάποιο ορισμένο πεδίο έχουν διανύσει μακρύτερες διαδρομές από εμάς. Θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι του 2002, εξέπνεε ο Αύγουστος, βρισκόμουν για διακοπές εδώ στο χωριό μου Μαραθιά, όπου αργότερα κι εγκαταστάθηκα, κι η μητέρα μου, μου έστειλε την προκήρυξη του διαγωνισμού – κάπου θα την ανακάλυψε, φαντάζομαι σε κάποια εφημερίδα.

Οι συμμετοχές έληγαν στις 30 Σεπτεμβρίου. Ο χρόνος πίεζε. Γυρνούσε, όμως, τότε στο μυαλό μου η σκέψη για ένα μυθιστόρημα για παιδιά που θα μιλούσε για τον ρατσισμό στις διάφορες εκφάνσεις του, για την έννοια της διαφορετικότητας. Κλείστηκα στο σπίτι και το έγραψα. Είναι ωραίο να έχουμε κάποιο «στόχο», να περιμένουμε την κριτική, ακόμη και να προσδοκούμε κάποιο… βραβείο. Θυμάμαι ότι η γραφή για αυτό το βιβλίο ολοκληρώθηκε δυο μέρες πριν τη λήξη του διαγωνισμού. Και μετά έτρεχα σαν την τρελή στη Ναύπακτο, για να φωτοτυπήσω τα αντίτυπα, να προλάβω να τα ταχυδρομήσω.

Έχω διαβάσει και τα δυο σας βιβλία, αλλά θα μου επιτρέψετε να έχω μια αδυναμία στο «Σεντούκι με τα αμύθητα σεντέφια», λόγω της Μικρασιατικής μου καταγωγής. Είναι ένα βιβλίο που μπορεί να διαβαστεί τόσο από έφηβους όσο και από ενήλικες. Αλλά καλύτερα να μας μιλήσετε εσείς για τα βραβευμένα σας βιβλία. Τζ.Τ. Στο «Κρυφό Μονοπάτι» πρωταγωνιστεί ο εντεκάχρονος γιός ενός οικονομικού μετανάστη που ζει σ’ ένα χωριό της Ελλάδας που δεν υπάρχει καν στο χάρτη… Πρόκειται για ένα παιδί που ξεκινά μια μοναχική περιπλάνηση, μια… «εξερεύνηση», σ’ ένα μονοπάτι το

οποίο, όπως αποδεικνύεται, δεν οδηγεί «πουθενά», του οποίου η κατάληξη είναι εξίσου «πτωχική» με την… Καβαφική Ιθάκη. Μαθαίνει, όμως, από όλα όσα συναντά στη διαδρομή… Συναντά τη γνώση, την ανθρώπινη επιείκεια, ακόμη και τις ανθρώπινες μικρότητες… Και για το Σεντούκι; Τζ.Τ. Ίσως κι εγώ να έχω αδυναμία στο Σεντούκι… Ο εκδοτικός οίκος το ονόμασε «Ιστορικό μυθιστόρημα», εγώ θα το έλεγα, αν μου επιτρέπετε, «αλληγορικό μυθιστόρημα». Είναι τόσο σημαντικά τα κείμενα που προηγήθηκαν που πραγματεύονται τον Μικρασιατικό, κείμενα από την Διδώ Σωτηρίου, κείμενα του Βενέζη,

του Τάσου Αθανασιάδη, της Ελένης Δικαίου, που άλλο ένα «ιστορικό μυθιστόρημα» δεν θα κόμιζε τίποτε απολύτως, θα ήταν «ύβρις», ασέβεια.

Εμένα με ενδιέφερε να ανοίξουμε όλοι μαζί το σεντούκι και να βρούμε κείμενα του Ομήρου, του Ηροδότου, των λυρικών ποιητών, του Θαλή του Μιλήσιου, του Ηρακλείτου… Κείμενα κάποιων που γεννήθηκαν στη γη της Ιωνίας κι έγραψαν έπος, ποίηση, φιλοσοφία. Και να διαπιστώσουμε, χωρίς εθνικισμούς και προγονολατρεία, πως απλώς κάποια «σεντέφια» αντέχουνε στις φλόγες. Πιστεύετε ότι ο διαγωνισμός σας βοήθησε ως συγγραφέα; Θα παροτρύνατε νέους συγγραφείς να στείλουν κείμενά τους στο διαγωνισμό της Συντροφιάς;

που έχουμε παρόμοια όνειρα κι εφιάλτες. Εννοείται πως θα παρότρυνα νέους να συμμετάσχουν, σας το είπα απ’ την αρχή, πιστεύω στο «ευ αγωνίζεσθαι». Το σημαντικό με την Συντροφιά είναι ότι οι συμμετοχές γίνονται με ψευδώνυμο, οπότε δεν παρεμβαίνουν εκδότες ή άλλοι φορείς.

Σκέφτεστε μια ακόμη δική σας συμμετοχή στον διαγωνισμό;

Τζ.Τ. Νομίζω πως «νομικά», τυπικά δικαιούμαι μια τρίτη συμμετοχή. Ηθικά, όμως όχι! Θα ήταν μεγάλη χαρά να Τζ.Τ. Φυσικά! Κάθε διαγωνισμός μας βρεθώ στη στοά του Βιβλίου και να χειροκροτήσω κάποιαν/ον νεότερο. φέρνει πιο κοντά με ανθρώπους

Ξεκινήσατε σαν συγγραφέας με ένα βιβλίο ενηλίκων «Η ερωμένη» από τις εκδόσεις Κέδρος. Στη συνέχεια σας κέρδισε η παιδική λογοτεχνία. Τι είναι αυτό που σας συναρπάζει, γράφοντας για παιδιά; Τζ.Τ. Για μένα η Λογοτεχνία είναι Μια. Δεν υπάρχει «παιδική», ενήλικη, μεσήλικας λογοτεχνία. Τα παραμύθια του Όσκαρ Ουάιλντ σε ποιους απευθύνονταν; Σε παιδιά; Σε υπερήλικους; Ο Μικρός Πρίγκιπας του Εξυπερύ σε ποιους μιλά; Σε παιδιά; Ή μήπως στα παιδιά εκείνα που σαν μεγαλώσουν πρόκειται να σπάσουν τις φτερούγες τους; Η μικρή γοργόνα του Χανς που θα την συναντήσουμε αργότερα στον Τόμας Μαν είναι ένα παραμύθι; Μ’ αρέσει πολύ το παραμύθι ως «είδος». Η πυκνότητα του λόγου, η μεταφορά, η αλληγορία… Το παραμύθι έχει γνωρίσματα που το κάνουν να γειτονεύει με την ποίηση. Αν μια σελίδα παραμυθιού αγγίξει ένα παιδί, τιμή μας. «Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα». Το μόνο που θέλω να περάσω στα παιδιά είναι πως η λογοτεχνία είναι μια «ερωμένη». Δεν είναι γάμος συμβατικός.

Εκτός, όμως από τη συγγραφή, τον τελευταίο καιρό ασχολείστε με διασκευές κλασσικών βιβλίων, όπως «Μεγάλες προσδοκίες», «Η μαύρη τουλίπα», «Με οικογένεια» που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» και ανήκουν στην σειρά «Η πρώτη μου λογοτεχνία». Μιλήστε μας λίγο για αυτήν τη σειρά. Τζ.Τ. Την έχω αγαπήσει πάρα πολύ αυτή την σειρά! Με αντιπροσωπεύει τόσο… Πρώτα από όλα, να πω ότι στην σειρά συμμετέχουν πολύ άξιοι συγγραφείς: Μαρία Αγγελίδου,

Κώστας Πούλος, Λίνα Σωτηροπούλου, Αγγελική Δαρλάση… Τις σελίδες των κειμένων τις κοσμούν –και εμπλουτίζουν τα κείμενα-, έργα εξαίρετων ζωγράφων, εικονογράφων: Βασίλης Γρίβας, Ράνια Βαρβάκη, Σάντρα Ελευθερίου, Θέντα Μιμηλάκη, Αιμιλία Κονταίου, Κατερίνα Βερούτσου, Γεωργία Στύλου… Στόχος της σειράς είναι να φέρει το παιδί σε επαφή με έργα μεγάλων συγγραφέων. Να γνωρίσει το παιδί τον Κορνάρο, τον Θερβάντες, τον Σαίξπηρ, τον Ντίκενς, την Πηνελόπη Δέλτα… Δεν επιθυμούμε να υποκαταστήσουμε τα πρωτότυπα κείμενα. Επιθυμούμε να αποτελέσουμε μια «γέφυρα» προς αυτά.

Μπορεί να ασχολείστε με τις διασκευές παιδικών βιβλίων, αλλά υπάρχει στο μυαλό σας κάποιος ήρωας ή ηρωίδα που σας βασανίζει γλυκά και περιμένει να πάρει σάρκα και οστά; Τζ.Τ. Ναι. Μια υπηρέτρια. Είναι μια υπηρέτρια που ζει στα τέλη του 19ου αιώνα, σ’ ένα υποστατικό της Νότιας Γαλλίας, στο χωριό Μoulins (Ανεμόμυλοι). Μια υπηρέτρια που γνώριζε ανάγνωση. Σαν συγγραφέας, κυρία Τζέμη Τασάκου, επισκέπτεστε πολλά σχολεία για παρουσιάσεις των βιβλίων σας. Τα παιδιά σήμερα

διαβάζουν βιβλία ή ασχολούνται μόνο με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και το διαδίκτυο; Τζ.Τ. Υπάρχουν παιδιά που διαβάζουν βιβλία και μαγεύονται και σαγηνεύονται και ζητούν κι άλλα, κι υπάρχουν άλλα που αρέσκονται να πατούν απλώς κουμπάκια. Μια φορά, σε κάποιο σχολείο, μια μάνα ρώτησε: «Τι να κάνουμε για να διαβάζουν τα παιδιά μας;» Η απάντηση είναι απλή: «Να διαβάζετε κι εσείς για να τους δίνετε το καλό παράδειγμα». Ποιοι είναι οι δικοί σας αγαπημένοι συγγραφείς, τα δικά σας αγαπημένα βιβλία;

κάνουν και τα παιδιά στα σχολεία και πάντα νιώθω αμήχανη. Και μερικές φορές δεν απαντώ… Οι αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι πολλοί. Είναι ο Όμηρος και ο Σαίξπηρ. Ο Θερβάντες και ο Γκαίτε. Ο Λόρκα. Ο Τσέχωφ και ο Ντοστογιέφσκι. Ο Παπαδιαμάντης και ο Βιζυηνός. Ο Φλωμπέρ, ο Ουγκώ, ο Μπαλζάκ, ο Σταντάλ. Η Έμιλυ Ντίκινσον και ο Φερνάντο Πεσσόα… Οι αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι πάαααρα πολλοί. Κυρία Τασάκου, σας ευχαριστώ πολύ και σας εύχομαι καλή δημιουργική συνέχεια. Τζ.Τ. Και εγώ σας ευχαριστώ πολύ.

Τζ.Τ. Αυτήν την ερώτηση μου την

Ο πρώτος μου Μαλό: Με οικογένεια - Τζέμη Τασάκου ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Η μικρή, ορφανή Περίνα ταξιδεύει από το Παρίσι ως το χωριό Μαροκούρ, με σκοπό να βρει τους μοναδικούς συγγενείς που της έχουν απομείνει. Κοιμάται σε χαντάκια, ξεδιψά με το νερό της βροχής, συναντά ανθρώπους μοχθηρούς, όμως έχει μάθει να αγωνίζεται.Όπλα της η υπομονή, η ευγένεια, η γνώση. Κυρίως, όμως, η συμβουλή που της άφησε η μητέρα της, λίγο πριν φύγει από τη ζωή: «Να φροντίσεις να σ’ αγαπούν γι’ αυτό που είσαι. Την αγάπη δεν την απαιτείς, την κερδίζεις». Θα καταφέρει, άραγε, η Περίνα να βρει μια οικογένεια; Το να γράψεις ένα καλό λογοτεχνικό βιβλίο για παιδιά, δεν είναι εύκολο. Απαιτεί κόπο και τρόπο. Σαφώς πιο δύσκολο είναι όμως να διασκευάσεις ένα κλασικό και αγαπημένο βιβλίο της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η συγγραφέας Τζέμη Τασάκου το έκανε με επιτυχία! Συστήνει στους πολύ μικρούς αναγνώστες (4+ ετών) την Περίνα, την ηρωίδα του Εκτόρ Μαλό, από το βιβλίο του «Με οικογένεια». Εξαιρετική είναι όμως και η εικονογράφηση του βιβλίου από τον Βασίλη Γρίβα.

Περίνα στην αναζήτηση των συγγενών του πατέρα της. Οι αναγνώστες μαθαίνουν για τις κακουχίες εκείνης της εποχής, τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονταν ανήλικα παιδιά. Θαυμάζουν την μικρή Περίνα για τον αγώνα που κάνει να επιβιώσει, χωρίς να το βάζει κάτω, προσπαθώντας να βελτιώσει τη ζωή της, αλλά και τη ζωή των άλλων. Έχει πάντα στο μυαλό της όσα της είχε πει η μητέρα της, λίγο πριν φύγει από τη ζωή. «Την αγάπη την κερδίζουμε και δεν την απαιτούμε».

Κείμενο και εικόνες μεταφέρουν τους αναγνώστες πίσω στο χρόνο, στο Παρίσι, όπου και ακολουθούν την

Είμαι σίγουρη ότι τα παιδιά θα αγαπήσουν το βιβλίο, αφού πρόκειται για ένα κόσμημα.

H ιστορία είναι απλή: μια ιδέα, μια καλή παρέα και αγάπη για τη γραφή, για τα βιβλία. info@libron.gr

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από την ίδρυση του εκδοτικού σας οίκου; Κάνατε όνειρα για την πορεία σας; Τι συναισθήματα σας έχει αφήσει όλο αυτό το ταξίδι ως σήμερα; με το ταξίδι της ανάγνωσης. Η ιστορία είναι απλή: μια ιδέα, μια καλή παρέα και αγάπη για τη γραφή, για τα βιβλία. Όλη η εκδοτική «στήθηκε» εκ των έσω. Είπαμε λίγα, χαμογελάσαμε και κυριολεκτικά βυθιστήκαμε στο όνειρο. Μέχρι τότε, απλώς υπήρχε η σκέψη και –όπως διαφαίνεται– βρήκε τη στιγμή της. Σκεφτόμαστε πολλά για την Εκδοτική. Κυρίως θέλουμε να εκδίδουμε βιβλία και να προωθούμε τη γραφή, αυτήν τη νοητική διεργασία που βρίσκει τρόπο να μαγεύει τους αναγνώστες και να φτιάχνει κόσμους• όχι σαν αυτόν που ζούμε, αλλά σαν αυτούς που γεμίζουν τον νου μας με ιστορίες, λογοτεχνικούς ήρωες και γίνονται ένα

Έχουμε διοργανώσει και κάποια σεμινάρια ψυχολογίας του συγγραφέα και θεατρικής γραφής, workshops (όπως το Δημιουργική Γραφή και Διαλογισμός), αλλά και ομιλίες. Σκοπός μας είναι να μην χαθούμε μέσα στο ταξίδι αυτό, να παραμείνουμε άνθρωποι που στήνουν βιβλία και γεμίζουν τα ράφια. Αν κάτι έχει μείνει μέχρι σήμερα είναι μια γεύση έντονη και δημιουργική. Υπάρχουν δυσκολίες, αλλά όχι λόγοι για να σταματήσεις. Έτσι κι αλλιώς, το αγαπάμε τόσο που μας κρατά όρθιους.

Προωθείται η φιλαναγνωσία σε όσους ασχολούνται με τις εκδόσεις; Ποια στοιχεία είναι απαραίτητα για την επιτυχία του κάθε εκδοτικού; Αν δεν προωθηθεί η φιλαναγνωσία, τα ράφια με τα βιβλία θα είναι ένα ακόμα σούπερ-μάρκετ. Είναι σίγουρο ότι προϊόν είναι και το βιβλίο, αλλά οφείλουνε πρώτα να διαβάζουμε και μετά να εκδίδουμε. Είμαστε λίγο καιρό στον χώρο, αλλά ξεκινήσαμε από αναγνώστες… και λίγο συγγραφή για κάποιους από εμάς. Η ανάγνωση μας καθοδήγησε στη γραφή και η γραφή στην έκδοση. Κάπως έτσι δεν είναι η σωστή σειρά; Αν χαθεί η σειρά, τότε πάμε απλώς για ψώνια. Η επιτυχία έρχεται από το «μέσα» μας. Ακούμε διάφορα, βλέπουμε ακόμα πιο πολλά, αντιμετωπίζουμε περισσότερα. Το συστατικό που μας

περισσότερα. Το συστατικό που μας κρατά δυνατούς είναι μόνο η ηρεμία και το ότι ενσκύπτουμε σε κάθε μας τίτλο. Όσο για το μέλλον, αυτό είναι μόνο η πρόκληση.

Πέρα από τα βιβλία σας, ποιων εκδόσεων τα βιβλία θα βρει κάποιος στη βιβλιοθήκη σας; Πόσο βελτιώνει την καλή εκδοτική λειτουργία ο υγιής ανταγωνισμός; Οι βιβλιοθήκες έχουν ένα μοναδικό πλεονέκτημα: δεν υπόκεινται σε όρια. Εκεί χωρούν όλοι και αυτή η συνύπαρξη είναι που βοηθά ώστε εν τέλει η εκδοτική προσπάθεια να κάνει βήματα μπροστά, ώστε και χωρίς άλματα αυτήν την περίοδο. Σίγουρα υπάρχουν εκδόσεις όπως η μετάφραση του Καρθαίου στον Δόν Κιχώτη (εκδόσεις Πατάκης), το Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη (εκδόσεις Εστία), τα δοκίμια του Κωστή Παπαγιώργη (εκδόσεις Καστανιώτης), αλλά και πιο πρόσφατα μεταφρασμένα κείμενα όπως το Έθιμα Ταφής (εκδόσεις Ίκαρος), το Παιδί 44 (εκδόσεις Πατάκη), όπως επίσης και τα Σημειωματάρια του Albert Camus (εκδόσεις Πατάκης) και η μετάφραση

του Μένη Κουμανταρέα στο Ντέμιαν του Herman Hesse (εκδόσεις Ηριδανός), τα διηγήματα του Σκαμπαρδώνη (εκδόσεις Πατάκη) μα και τόσα άλλα ακόμα, που δύσκολα θα μπορεί κανείς να περιορίσει τη λίστα. Σίγουρα «αδικούμε» και τόσες άλλες εκδοτικές προσπάθειες, αλλά κάποιοι προσφέρουν στο κείμενο, άλλοι στη μετάφραση και άλλη στο στήσιμο του βιβλίου (για παράδειγμα, το Σπίτι από φύλλα, των εκδόσεων Πόλις, είναι ένα μικρό αριστούργημα). Ο ανταγωνισμός έχει μόνο να προσφέρει. Είναι τόσο δημιουργικό να κρατάς στα χέρια σου ένα βιβλίο από τον οποιονδήποτε εκδότη και να αναζητάς εκείνα τα στοιχεία, αυτήν την αιτίαση της αίσθησης που στο κάνει διαφορετικό, πιο οικείο, πιο δικό σου. Όλοι έχουμε να

προσφέρουμε στον τομέα αυτόν, και με τα λάθη και με τα σωστά μας, αρκεί να είμαστε προετοιμασμένοι να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και να επιστρέψουμε ανακατασκευασμένοι για την επιφάνεια και την έκθεση.

διακριθέντες στον 2ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό «Μίμης Σουλιώτης», που διοργανώθηκε από το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα «Δημιουργική Γραφή», στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.

Ξεχωρίζετε κάποια συνεργασία που σας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις; Ποια η σχέση σας με τους καταξιωμένους, αλλά και τους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς;

Αναζητάμε τον καθένα που αγαπά τη γραφή, τα κείμενα και που επιδιώκει να «θυσιάσει» κάτι από το «εγώ» του για τα βιβλία. Για εμάς είναι όλοι συγγραφείς με άποψη, άσχετα με το πόσο καιρό έχουν εμφανιστεί στον χώρο. Έτσι κι αλλιώς κι εμείς, σαν LIBRON Εκδοτική, είμαστε πρωτοεμφανισθέντες και μάλιστα με ταπεινό ενθουσιασμό.

Οι συνεργασίες είναι για όλους μια όμορφη πρόκληση. Πάντα κάτι σου δίνουν και σίγουρα βγαίνεις μέσα απ’ αυτές πιο δυνατός και πιο ώριμος. Στο σύντομο χρονικό διάστημα που υπάρχουμε, μπορέσαμε να κυκλοφορήσουμε κάποιους τίτλους από νέους συγγραφείς, πρωτοεμφανιζόμενους στην ευρύτερη έννοια, μεταξύ άλλων δε και μια όμορφη συλλογή από τους

Με ποια ευχή στο αναγνωστικό σας κοινό και τους φίλους του blog των Θεματοφυλάκων Λόγω Τεχνών θέλετε να κλείσουμε; Να διαβάζουν, να διαβάζουν και να μας διαβάζουν.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ LIBRON

ΕΚΔΟΣΕΙΣ LIBRON

Να με θυμάσαι Όλγα Γ. Γεριτσίδου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΑΡΡΑ Η εκπαιδευτική διαδικασία είναι ένα θέμα που πονά τον Έλληνα πολίτη. Έχοντας ως πρωταρχικό στόχο ο γονιός, να προσφέρει την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση στο παιδί του για να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του και να του προσφέρει ένα άνετο, λαμπρό αλλά και προσοδοφόρο μέλλον, επενδύει ακούραστα στην εκπαίδευση. Αυτό το βιβλίο στοχεύει ακριβώς σε αυτό. Στην αδιάλειπτη ανάγκη για μόρφωση. Η εκπαίδευση και το εκπαιδευτικό σύστημα σε πρώτο πλάνο. Είναι ένα βιβλίο που προσεγγίζει σε βάθος την επίδραση της εκπαίδευσης πάνω στο κοινωνικό-ψυχολογικό τομέα των μαθητών. Δίνει απαντήσεις από έγκυρες βιβλιογραφικές πηγές σε γονείς που βρίσκονται αντιμέτωποι με το δύσκολο έργο της ανατροπής των παιδιών. Οδηγός, μέσα από τις καθημερινές ασχολίες και τα σύγχρονα προβλήματα που ταλανίζουν την σύγχρονη εποχή.

Τονίζει την σημαντικότητα της σωστής εκπαίδευσης των παιδιών μέσα από το σχολείο, την οικογένεια, τον σύλλογο και την ίδια την πολιτεία. Ένα αξιόπιστο και πολύτιμο εγχειρίδιο το οποίο δίνει τη δυνατότητα να αποκτήσουν οι γονείς, γνώσεις σε θέματα που επηρεάζουν την ομαλή εξέλιξη των παιδιών στο κοινωνικό περιβάλλον.

Ένας οδηγός για τους μαθητές που στόχος τους είναι να ατσαλώσουν τον εσωτερικό κόσμο με αξίες και ιδανικά έναντι των πρακτικών και κατώτερων αναγκών.

Ο στόχος του βιβλίου είναι να χρησιμοποιήσει το απόσταγμα της ψυχολογικής επιστήμης, τόσο από τον εμπεδωμένο θεωρητικό όσο και από τον τεκμηριωμένο ερευνητικό τομέα, με τρόπο φιλικό προς τον αναγνώστη έτσι ώστε και να γίνει κατανοητό το σύνολο των καταστάσεων, προκλήσεων και προβλημάτων του εκπαιδευτικού συστήματος που παρουσιάζονται και να αφομοιωθούν αβίαστα και οι λύσεις σε αυτά. Το βιβλίο προσφέρει στον εκπαιδευτικό, τον γονέα ή τον φοιτητή την δυνατότητα να πλοηγήσει σε όλες τις διαστάσεις του εκπαιδευτικού συστήματος, ορατές και μη, ώστε να μεγιστοποιήσει την απόδοση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και να πετύχει τον στόχο του.

«Αν δεν είναι κατακλυσμός από ουράνιες δυνάμεις τι είναι τότε, λοιπόν,αυτά τα λουλούδια;» Νικηφόρος Βρεττάκος

Το Φθινοπωρινό ρόδο είναι το δεύτερο βιβλίο της εκπληκτικής σειράς των Σκοτεινών Ηρωίδων, όπου μας παρασύρει εμβαθύνοντας στον επικίνδυνο κόσμο τους. Αυτή τη φορά μας ταξιδεύει στην Αιθένια και μας εντρυφεί στον κόσμο των Σοφών, εξιστορώντας μας την ιστορία της Πρώτης Ηρωίδας της Ότομν Ρόουζ.

ΝΕΚΤΑΡΙΑ Γ. ΠΟΥΛΤΣΙΔΗ Περίμενα φυσικά το δεύτερο μέρος να επικεντρώνεται γύρω από το αγαπημένο μου ζευγάρι, Κασπάρ και Βιολέτα αλλά οι προσδοκίες μου διαψεύστηκαν. Η αναφορά τους γίνεται προς το τέλος του βιβλίου...

που είναι αναγκασμένη να τα κρύβει γιατί οι άνθρωποι φοβούνται το διαφορετικό, μου τράβηξε την προσοχή αν και το πρώτο βιβλίο είχε πιο σκληρή πλοκή τούτο εδώ έρχεται να μας παρουσιάσει μια κοπέλα που ζει στο περιθώριο απομονωμένη και Στην αρχή με κούρασε λίγο η αργή και αποκομμένη από τις κλίκες που συγκεχυμένη γραφή της συγγραφέως, δημιουργούνται στο κολέγιο. αλλά όσο προχωρούσε η ιστορία τόσο Προσπαθεί να κρατήσει ένα χαμηλό μου κινούσε περισσότερο το προφίλ για να μην τραβάει τα ενδιαφέρον. Η ντροπαλή και αφανής βλέμματα πάνω της. Οι λιγοστές φίλες μαθήτρια με τα εξαιρετικά χαρίσματα που έχει είναι μια ανάσα οξυγόνου στο

ασφυκτικό κλίμα που είναι αναγκασμένη να ζει. Η Αμπιγκέηλ Γκιμπς εμβάθυνε περισσότερο τον κόσμο της Αιθένια και μας εξηγεί ποιοι είναι οι Σοφοί της Πρώτης διάστασης. Το ειδύλλιο δε θα μπορούσε να λείπει από εδώ και βλέπουμε ένα μυστηριώδη ξένο αγόρι να εισβάλει στην ζωή της Ρόουζ επιβάλλοντας της την παρουσία του.

Ποιος είναι ο Φάλον και τι ρόλο θα παίξει στην ζωή της;

Σιγά -σιγά την βλέπουμε να ξεδιπλώνει τον χαρακτήρα της και να μεταμορφώνεται σε μια δυναμική και ανεξάρτητη προσωπικότητα. Ο Φάλον γνωρίζει κάποια μυστικά που η Ρόουζ αγνοεί θα καταφέρει να πλησιάσει την απρόσιτη κοπέλα και μαζί να ξεδιαλύνουν την δολοφονία της γιαγιάς που τόσο στοίχισε την Ρόουζ; Ελάτε να εξερευνήσουμε τον κόσμο της Αιθένια, απολαύστε τις ίντριγκες και τις ανατροπές. Σκοτεινά μυστικά κι ομολογίες ξεδιπλώνονται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου με υπόβαθρο τον μυστηριώδη μα σκοτεινό τρόπο.

Συχνά είναι πιο δύσκολο να ξεφορτωθείς ένα βιβλίο παρά να το αποκτήσεις. Κολλάνε πάνω μας με ένα συμφωνητικό ανάγκης και λησμονιάς, σαν να ήταν μάρτυρες κάποιας στιγμής της ζωής μας που δε θα ξαναζήσουμε. Το χάρτινο σπίτι Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες

Το φως ανάμεσα στους ωκεανούς - Stedman M. L. ΝΕΚΤΑΡΙΑ Γ. ΠΟΥΛΤΣΙΔΗ

Θα ξεκινήσω με μια φράση που χρησιμοποιώ πάντοτε: ''Γονιός δεν είναι αυτός που φέρνει στον κόσμο παιδιά αλλά αυτός που τα μεγαλώνει και πονάει''. Αυτή η φράση με συνοδεύει πολλά χρόνια τώρα. Το βιβλίο Φως ανάμεσα στους ωκεανούς αποτέλεσε έναν δικό μου Φάρο μέσα στα πέλαγα της σκοτεινής μου ψυχής. Έναν φάρο που με συγκλόνισε. Καθότι κι εγώ μαμά τούτο το βιβλίο αγγίζει ένα πολύ δύσκολο κι ευαίσθητο θέμα, την μητρότητα. Η υπόθεση με καθήλωσε και με έφερε αντιμέτωπη τόσο με τα ηθικά διλλήματα που έθεσα εγώ στη θέση των πρωταγωνιστών όσο με την κόντρα που μου πήγαινε η λογική. Αγάπη και πόνος, χαρά και λύπη λάθος και σωστό η λεπτή ισορροπία που τα συγκρατεί μπερδεύεται με αντίκτυπο την μικρή Λούση.

Ο Τόμμυ, η Ίζαμπελ, η Χάννα και η μικρή Λούση είναι πρόσωπα φανταστικά αλλά τους ένιωσα πολύ κοντά μου. Καθώς περνούσα τη μια σελίδα μετά την άλλη, οι στιγμές και η πένα του συγγραφέα με καθήλωσαν και ταυτίστηκα τόσο πολύ που νόμιζα πως το ζούσα όντως εγώ σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι ένα βιβλίο που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά του γονιού. Η απατηλή απλότητα του σε ξεγελά... Οι δυνατές εικόνες, οι δύσκολες αποφάσεις και οι έντονες συγκινήσεις σε παρασύρουν σε ένα τρελό χορό σκέψεων... Με φόντο τον ωκεανό η αγάπη, ο θυμός και η θλίψη είναι λίγα από και τα αλλεπάλληλα εναλλασσόμενα συναισθήματα που συνθέτουν και τα συναισθήματα σε κρατούν σε μια συνεχή αγωνία. Σου δίνει πολύ τροφή για σκέψη. Ένα βιβλίο που συνιστώ, ένα βιβλίο που δε θα αφήνει σχεδόν κανένα ασυγκίνητο. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Ένα βιβλίο που μου απέδειξε πως η πραγματική αγάπη μια μάνας για το παιδί της καταφέρνει να υπερνικήσει όλα τα εμπόδια και μια αγκαλιά αρκεί για να γιατρέψει όλες τις πληγές και να διώξει τα φαντάσματα του χθες.

ΝΕΚΤΑΡΙΑ Γ. ΠΟΥΛΤΣΙΔΗ

Τα παιδιά στο σχολείο δε με φωνάζουν με το όνομά μου. Με λένε Μισομπουκίτσα και γελάνε. Όταν παίζουμε μπάλα και δεν τα καταφέρνω, με κοροϊδεύουν. Σήμερα ένα παιδί με κλότσησε. Μου κάνουν συνέχεια καζούρα. Να, σαν να τους ακούω: «Αυτός, καλέ, είναι ίσα με την μπάλα!» «Οχ! Ο κοντός ήταν; Τον πέρασα για την μπάλα».

Γνωρίστε τον διαφορετικό Μισομπουκίτσα, σε μια ιστορία για τον σχολικό εκφοβισμό και την αντιμετώπισή του.

Όλα τα παιδιά κοροϊδεύουν τον Γιαννάκη αποκαλώντας τον ‘μισομπουκίτσα’, επειδή είναι κοντός. Όλα άρχισαν όταν η δασκάλα του, του ζήτησε να ανέβει και να λύση μια Είχα πολύ καιρό να διαβάσω ένα άσκηση στον πίνακα αλλά ο μικρός παραμύθι και η ευκαιρία ήρθε, όταν Γιαννάκης δεν έφτανε έτσι, ξεκίνησε το έπεσε στα χέρια το παραμύθι ‘Ο μαρτύριο του και η περιθωριοποίησή διαφορετικός μισομπουκίτσας’, ένα του από τα υπόλοιπα παιδιά. Μοναδική διδακτικό παραμύθι σε κείμενο και του παρηγοριά και συντροφιά η γιαγιά στίχους τραγουδιών της συγγραφέως του η Κυριακή. Ο ήρωας μας έκανε Γιούλας Γεωργίου. Ενώ μέσα στο πολύ υπομονή ώσπου στο τέλος δεν βιβλίο περιλαμβάνεται κι ένα cd με άντεξε και έκρινε πως έπρεπε να μουσική του γνωστού συνθέτη Γιάννη μιλήσει στους γονείς του. Έτσι οι γονείς Ζουγανέλη. Ενώ την εκπληκτική του αποφάσισαν να επισκεφτούν την εικονογράφηση έχουν κάνει ο Μιχάλης δασκάλα του και να συζητήσουν μαζί Βαλασόγλου και η Μαρία Παγκάλου. της το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο γιος τους. Ο μικρός μας ήρωας ο Γιαννάκης μέσα από την ιστορία του περνάει το Ελάτε να δούμε παρέα εαν τελικά ο μήνυμα στα παιδιά πως να μικρός Γιαννάκης βρει το θάρρος και τη αντιμετωπίσουν τον σχολικό δύναμη να μιλήσει πει την άποψη του εκφοβισμό, ένα επίκαιρο και συχνό στα υπόλοιπα παιδιά; Θα καταφέρει θέμα που παρατηρείται τα τελευταία επιτέλους να κάνει φίλους που θα τον χρόνια. κάνουν παρέα και θα τον αγκαλιάσουν με αγάπη; ‘’Ο διαφορετικός μισομπουκίτσας ‘’ είναι ένα υπέροχο παραμύθι με σημαντικά μηνύματα για τα παιδιά που ίσως να περνάτε τα ίδια και στο δικό τους σχολείο. Ένα βιβλίο που πρέπει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη.

Συζητώντας με τη Μιχαέλα Αντωνίου...

ΧΑΡΑ ΔΕΛΛΗ

Πριν λίγα χρόνια, είχα την τιμή να απολαύσω στο θεατρικό σανίδι τον Αντώνη Αντωνίου σε ένα μονόπρακτο που θα ζήλευαν πολλοί. Από το μεγαλείο και την ευγένεια της ψυχής του προϊδεάστηκα θετικά και κίνησα γη κι ουρανό, ώστε να ανακαλύψω κι άλλα για εκείνον. Οπότε, με ιδιαίτερη χαρά, σας παρουσιάζω την κόρη του, Μιχαέλα Αντωνίου και την Μαργαρίτα της.

και τις Μαργαρίτες της Μ. Αντ. Πριν ξεκινήσουμε θα ήθελα να ευχαριστήσω τους ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΩΝ για τη χαρά που μου δίνει μια συνομιλία, μια ανταλλαγή απόψεων και φυσικά για την ευκαιρία να μιλήσω για αυτό που αγαπώ περισσότερο από καθετί που κάνω: να γράφω. Ολόκληρη η ομάδα των ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΩΝ ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΩΝ σας ευχαριστούμε για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Πόσο περιττή η ερώτηση για εισαγωγή, αλλά οφείλω να την κάνω. Πόσο μονόδρομος ήταν η ενασχόληση με τις τέχνες, σε προσωπικό κι επαγγελματικό επίπεδο, για την Μιχαέλα Αντωνίου; Μ. Αντ. Περιττή, ίσως όχι. Σίγουρα, αναμενόμενη, αλλά και απολύτως απαραίτητη. Μεγάλωσα και ωρίμασα μέσα στο θέατρο, τόσο από τη μεριά του πατέρα μου, όσο και της μητέρας μου (Ειρήνη Χατζηκωνσταντή), ώστε το να ασχοληθώ κι εγώ με το θέατρο,

μόλις τελείωσα το σχολείο ήταν, θα λέγαμε, η λογική επιλογή. Για εμένα, το θέατρο ήταν τρόπος ζωής, οι πρόβες, οι παραστάσεις και οι ηθοποιοί ήταν αυτό που ήξερα. Έτσι, ήταν αυτονόητο ότι θα τελείωνα δραματική σχολή και θα ανέβαινα κι εγώ στο σανίδι. Βέβαια, με τον καιρό, κατάλαβα ότι τελικά η σκηνή δεν ήταν αυτό που με εξέφραζε. Δεν ήθελα να πω μόνο μία ιστορία που είχε γράψει κάποιος άλλος, ήθελα να μπορώ να πω εγώ όλη την ιστορία. Τότε έγραψα το πρώτο μου θεατρικό έργο (Χωρίς τίτλο λόγω αμνησίας) μαζί με τη συνάδελφο και φίλη μου Σοφία Παναηλίδου. Κάπου εκεί ένιωσα ότι μπορούσα να γράψω τους χαρακτήρες μαζί με τις λεπτομέρειες των ζωών τους, αλλά και το σκηνικό που τους περιτριγύριζε και ξεκίνησα την πρώτη μου Μαργαρίτα. Όμως, η

ενασχόλησή μου με το θέατρο, η εμβάθυνση σε ρόλους και η ανακάλυψη των πολλαπλών επιλογών που έχει κάθε χαρακτήρας ενός θεατρικού έργου, με βοήθησαν να μπορώ να φαντάζομαι πλάσματα με πάθη και ελαττώματα, ανθρώπους αληθινούς, ανάγλυφους, θελκτικούς ή απωθητικούς, οι οποίοι έπαιρναν στο μυαλό μου σάρκα και οστά και ζητούσαν να πουν τη δική τους ιστορία. Είστε στενά συνδεδεμένη με την τέχνη, λοιπόν; Τα θέματά σας, και στα δύο βιβλία, σας διάλεξαν

ή τα διαλέξατε λόγω υποβάθρου; Επιλέγετε να δίνετε στη ζωή σας νότες μυστηρίου και χιούμορ; Μ. Αντ. Δεν μπορώ να μη γελάω, και βαριέμαι απίστευτα γρήγορα… Άρα ναι, το χιούμορ και το αναπάντεχο είναι αυτά που με κρατάνε στη ζωή. Επίσης, δεν μου αρέσουν τα «εύκολα» και τα «απλά»… Δώσε μου δυσκολίες και πάρε μου την ψυχή, ένα πράγμα. Όμως, νομίζω ότι οι γύρω μου θα απαντούσαν καλύτερα το δεύτερο σκέλος αυτής της ερώτησης… Τώρα το τι διαλέγεις και τι σε διαλέγει είναι αμφίδρομο. Είσαι αυτό που σκέφτεσαι κι αισθάνεσαι,

και σκέφτεσαι κι αισθάνεσαι αυτό που είσαι. Φυσικά, ειδικά στις πρώτες γραφές, ανατρέχεις πολύ στις προσωπικές εμπειρίες, μα νομίζω ότι αυτό πρέπει να ισχύει γενικότερα. Τρελαίνομαι για τη ζωγραφική, αλλά δεν μπορώ να τραβήξω μια ίσια γραμμή. Λατρεύω τον Βαν Γκογκ και ήθελα να τον κάνω μέρος της γραφής μου. Η Μαργαρίτα είναι ένα πλάσμα που θα ήθελα να είμαι. Καταναλώνω αμέτρητα αστυνομικά. Όταν ξεκίνησα να γράφω, αποφάσισα να γράψω κάτι που να αρέσει πρώτα απ’ όλους σε εμένα. Ναι, υπάρχει η τέχνη της ζωγραφικής στο πρώτο μυθιστόρημα και ένας τηλεοπτικός κόσμος στο δεύτερο, όμως, από την άλλη, δεν έχω ζήσει ποτέ στην κλειστή κοινωνία ενός χωριού ή δεν έχω συναναστραφεί εφοπλιστές. Εγώ ξεκινώ από μια ιδέα, μια εικόνα, μια αναλαμπή και μετά ψάχνω να βρω πώς μπορεί να εξελιχθεί αυτή μέσα σε δεδομένες συνθήκες με ανθρώπους που έχουν συγκεκριμένα, φορές αντικρουόμενα, θέλω. Κάπως σαν θεατρικός αυτοσχεδιασμός…

Στο πρώτο βιβλίο, “Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ”, ανακάλυψα ένα πρωτότυπο θέμα, τουλάχιστον για τα ως τώρα αναγνώσματά μου. Τι πιστεύετε για τις αντιγραφές και την αυθεντικότητα; Τελικά, τα αγαθά κτώνται …κόποις ή copies;;;; Μ. Αντ. Δύσκολη ερώτηση… Δεν λέω κάτι καινούργιο όταν αναμασώ το: δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη… Και σας ευχαριστώ πολύ που θεωρείτε το θέμα μου πρωτότυπο. Βέβαια, καλώς ή κακώς, το αστυνομικό έχει μια συγκεκριμένη δομή και ακριβή στόχο. Όμως σίγουρα, δεν πάτησα πάνω σε κάποιο κλισέ γιατί αυτό θα με έκανε να βαριέμαι και, όπως ήδη είπα, βαριέμαι γρήγορα. Επίσης, αν δεν έχεις κάτι δικό σου από την καρδιά, την ψυχή και το μυαλό σου να πεις, καλύτερα να μην πεις τίποτα. Έχω μάθει να ακούω, να αφουγκράζομαι και να εκφράζω αυτό που επιθυμώ. Αυτό έκανα… Τα copies είναι κάτι σχετικό. Αν διαβάσεις τα έργα του Σαίξπηρ, θα δεις ότι είναι ο μεγαλύτερος κλέφτης, όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι σπουδαίος. Άρα, νομίζω, ότι το θέμα δεν είναι το ‘τι’ αλλά το ‘πώς’, ο τρόπος που χειρίζεσαι μια ιστορία,

μια ιδέα, έναν χαρακτήρα και φυσικά το λόγο, τις λέξεις, το ρυθμό της κάθε φράσης. Ίσως, να μην περίμενε κανείς από την πρώτη σας συγγραφική απόπειρα να “ξεσκεπάζει” σταδιακά, με αυξανόμενη αγωνία, τόσο καλοδουλεμένους, σκοτεινούς και μυστηριώδεις ήρωες, κρατώντας έναν πολύ άμεσο λόγο, μέσα στις καταιγιστικές εξελίξεις κι ανατροπές και σε μια εντελώς απρόσμενη λύση του μυστηρίου. Πώς το καταφέρατε αυτό, Μιχαέλα Αντωνίου; Μ. Αντ. Το κατάφερα; Ωραίο να το ακούς. Νομίζω ότι εκεί έρχεται να με στηρίξει η θεατρική μου παιδεία και η

μεγάλη μου αγάπη για την παρατήρηση των ανθρώπων και των καταστάσεων. Ένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ ένα πράγμα, δεν είναι καλός ή κακός, και πολύ σπάνια μία συνθήκη, μία κατάσταση είναι αυτή που φαίνεται. Αυτό συμβαίνει στη ζωή μας καθημερινά, στην κάθε συναναστροφή, πάντα ο άλλος θέλει κάτι από εσένα που σπάνια το δηλώνει ευθέως είτε είναι συνεργάτης, φίλος, εραστής, μάλλον ειδικά αν είναι το τελευταίο. Αν σκεφτείς τις συμπεριφορές των ανθρώπων, τις βάλεις στο μικροσκόπιο, και μετά σκεφτείς μια δεδομένη κατάσταση θα δεις ότι οι άνθρωποι θα αντιδράσουν με περίεργο, διαφορετικό και σίγουρα ανατρεπτικό τρόπο. Όσο για το

λόγο, από μικρό παιδί κάνω διαλόγους στο κεφάλι μου για να κοιμηθώ το βράδυ, να προετοιμαστώ για καταστάσεις, φανταστικές συζητήσεις που όμως σπάνια χρησιμοποιώ τελικά. Έχω διαβάσει πολύ θέατρο, σπουδαίο θέατρο, και μ’ αρέσει η ποίηση, ο ρυθμός της φράσης και του λόγου. Πάντα όταν γράφω διαβάζω έπειτα δυνατά το κείμενό μου για να ακούσω πώς ρέει, πόσο ενδιαφέρον ακούγεται στο αυτί. Πώς κάτι τόσο αγνό όπως το ταλέντο της στη ζωγραφική, καταφέρνει να μπλέξει την Μαργαρίτα με μαφίες, δολοφονίες, μπράβους, αρχαιοκάπηλους και φυσικά με την αστυνομία; Τι έφταιξε, αν έφταιξε κάτι;

αλλά ταυτόχρονα απερίσκεπτα άφοβη και ρομαντικά αγνή. Το να μη φοβάσαι, να μην έχεις το φρένο του φόβου να σε προφυλάσσει από τις κακοτοπιές είναι μεγάλο ελάττωμα. Δεν καταλαβαίνεις την επικινδυνότητα των καταστάσεων. Η Μαργαρίτα έχει αυτή την αίσθηση ότι είναι δυνατή και άτρωτη. Γι’ αυτό το Μ. Αντ. Η ανατροπή που λέγαμε. Η λόγο φτάνει σε τέτοια άκρα και της ηρωίδα μου έχει κάποια συμβαίνουν όλα αυτά τα τρομακτικά χαρακτηριστικά. Είναι έξυπνη, ικανή, πράγματα. Έχει αυτό το αλαζονικό, ταλαντούχα, ερωτική, αλλά ξέρεις, σιγά μη συμβεί το κακό

σ’ εμένα. Επίσης, η αγνότητα με την οποία αντιμετωπίζει τους ανθρώπους, θεωρώντας τους εξ αρχής καλούς, δημιουργεί προβλήματα. Επομένως, αυτά τα δύο «έφταιξαν» και έμπλεξε το κορίτσι… Αισθάνομαι ότι δώσατε και ιδιαίτερη βαρύτητα στην σκιαγράφηση όλων των ηρώων, κεντρικών ή μη, αφού υπήρχε ακατάπαυστα θεωρητική ενοχοποίηση όλων, μιας και κανείς δεν έπαυε να θεωρείται ύποπτος. Και με έναν μοναδικό, επίσης, τρόπο, μέσα σε όλα αυτά καταφέρνει να εισχωρήσει και το αίσθημα… Πώς επιτεύχθηκε αυτή η άκρως κινηματογραφική δομή, από μια σύγχρονη ηρωίδα; Μ. Αντ. Ο κάθε άνθρωπος είναι ολόκληρος. Όποτε βρίσκομαι σε μεγάλα στάδια, θεατρικές παραστάσεις ή συναυλίες παρατηρώ τον κόσμο – πες το, άσκηση. Τους φαντάζομαι στα σπίτια τους, στη δουλειά, συναχωμένους, τσαντισμένους, χαρούμενους. Έχουν όλοι την δικιά τους, εξαιρετικά σημαντική για τους ίδιους, προσωπική ζωή. Χιλιάδες

άνθρωποι μαζεμένοι όλοι μαζί για μερικές στιγμές ή ώρες κι ο καθένας να κουβαλάει το δικό του μικρόκοσμο. Είτε είναι όμορφος ή άσχημος, ψηλός ή κοντός, από τη μεγαλούπολη ή το μικρό χωριουδάκι, ο καθένας έχει ζήσει εξίσου δυνατούς πόνους και χαρές, επιτυχίες και απογοητεύσεις.

Σέβομαι και αγαπώ τους ανθρώπους και μου αρέσει να ερωτεύομαι, ένας κόσμος χωρίς έρωτα θα ήταν ένας κόσμος νεκρός, για εμένα. Οι άνθρωποι ερωτεύονται και πληγώνονται, κλαίνε και γελάνε κι έτσι γνωρίζουν ότι είναι ζωντανοί.

Τώρα η κινηματογραφική δομή… μεγάλωσα με πολύ κινηματογράφο, έχω δει αμέτρητες ταινίες. Μου αρέσει ο Χίτσκοκ και ο Μάμετ, είναι σκληροί και απίστευτα ρομαντικοί.

Τι ενώνει τα Τρίσβαθα Κορινθίας με τη ρώσικη μαφία και το διάσημο πίνακα του Van Gogh “Τα ηλιοτρόπια” με τη Μαργαρίτα, τη μικρότερη κόρη μιας τυπικής επαρχιακής οικογένειας με όλα τα πάθη, τα μίση και τις ίντριγκες που κάθε οικογένεια ξέρει να κρύβει στην ιστορία της;;; Μ. Αντ. Η αναζήτηση της επιτυχίας και της εξουσίας είναι παιχνίδι που πολλοί θέλουν να το παίξουν. Η Μαργαρίτα είναι ριψοκίνδυνη. Ειδικά στα δύο πρώτα βιβλία αναζητά αυτή την αναγνώριση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της, του ταλέντου

της. Ξέρει ότι είναι ικανή για σπουδαία πράγματα, είναι φιλόδοξη, αλλά της δίνονται οι λάθος ευκαιρίες για να το αποδείξει. Κάτι τη βασανίζει και φτάνει στα άκρα. Έχει μεγαλώσει σ’ ένα ετερόκλητο περιβάλλον, η μητέρα της είναι μια γυναίκα παθιασμένη, η γιαγιά της σκληρή, σκοτεινή, μα παράλληλα τρυφερή. Όλοι γύρω της είναι ξεχωριστοί κι αυτή ανικανοποίητη. Δε θέλει και πολύ… Στο δεύτερο βιβλίο “Η Μαργαρίτα και η θάλασσα” Θαμπωνόμαστε από τον μαγικό κόσμου του θεάματος. Αλήθεια, παρόλο το φως που εκπέμπει κρύβει τόση

σκοτεινιά; Έχετε γίνει μάρτυρας σχετικών περιστατικών; Μ. Αντ. Αγαπώ και εκτιμώ απεριόριστα τον κόσμο των ηθοποιών και των καλλιτεχνών που σχετίζονται με τις τέχνες του θεάματος. Είναι μια ξεχωριστή κάστα ανθρώπων. Όπως ξεχωριστοί είναι οι εκπαιδευτικοί, οι ακαδημαϊκοί, οι τραπεζικοί, οι δημοσιογράφοι, όλοι. Απλώς οι άνθρωποι του θεάματος εκτίθενται περισσότερο γιατί είναι η φύση του επαγγέλματος τέτοια, αλλά και εξαιτίας της ανασφάλειας που ενέχει μία δουλειά στην οποία οφείλεις να ψάχνεις για εργασία δύο ίσως και τρεις φορές σε ένα έτος. Αισθάνονται, νομίζω, ότι πρέπει να Γινόμαστε όλο και πιο συχνά κάποιον τρόπο να εντυπωθούν στη μάρτυρες ατόμων που έκρυβαν το μνήμη των ανθρώπων. πραγματικό πρόσωπό τους κάτω Όμως, σκοτεινιά μπορεί να κρύβει ο από μάσκες. Τι μας έχει οδηγήσει εκεί; Είναι μόνο θέμα άμυνας; Τι οποιαδήποτε εργασιακός χώρος. πιστεύετε; Έχω ακούσει για φρικτά πράγματα που συμβαίνουν σε αφανείς υπαλλήλους που δουλεύουν σε ευπρεπή κτίρια. Κανένας κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Δεν έχω γίνει ποτέ μάρτυρας κάποιου περιστατικού, αλλά έχω ακούσει ιστορίες, όπως κι εσείς, φαντάζομαι, όπως και όλοι.

Μ. Αντ. Αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα και μπορεί να ακουστούν μεγάλοι αφορισμοί με μία σύντομη απάντηση. Σε γενικές γραμμές, πάντως, πιστεύω ότι προσωπεία υπήρχαν πάντα. Απλώς μερικές φορές στέκεσαι τυχερός ή άτυχος, ανάλογα

πώς το βλέπεις, και σου αποκαλύπτεται μία άλλη εκδοχή των ανθρώπων γύρω σου, που όμως κι αυτή δεν είναι πάντα η πραγματική. Και τι είναι πραγματικό, απολύτως πραγματικό, άλλωστε; Πιστεύω ότι όσο μεγαλώνεις, ωριμάζεις και γνωρίζεις όλο και περισσότερους ανθρώπους τόσο μαθαίνει να βλέπεις πέρα από τα προσωπεία ή πολλές φορές τα προκαλείς να πέσουν. Και, ναι, μπορεί να δημιουργούνται και από άμυνα, και κακία, και ανασφάλεια, και διάλεξε και πάρε… όλα σε προσφορά βγαίνουν… Πόσο πραγματικά ελεύθερος νιώθεις μέσα σε έναν τόσο

απελευθερωμένο κόσμο; Μήπως είναι και θέμα τύχης ή συγκυριών να βγεις αλώβητος από δύσκολες καταστάσεις; Μ. Αντ. Δε νομίζω ότι ο κόσμος μας είναι απελευθερωμένος, και δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Το ότι μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα που παλιότερα δεν μπορούσες, είναι αλήθεια. Αλλά, δεν μπορείς να κάνεις και κάποια άλλα, που παλιότερα τα μπορούσες. Πόσο εύκολο είναι πια να φύγεις από το σπίτι σου – για μια βόλτα, μη σκεφτείς τίποτα τρομερό – και να μην σε βρουν από τη δουλειά σου; Είμαστε με ένα κινητό στο χέρι, συνδεδεμένοι στο

διαδίκτυο, δηλώνουμε παρουσία στο τάδε ή στο δείνα μέρος και είμαστε διαρκώς εκτεθειμένοι. Είναι ο «τρόπος» που γίνονται τα πράγματα και δεν μπορείς εύκολα να το αποφύγεις κι ίσως ούτε να πρέπει, δεν ξέρω. Όμως νομίζω ότι αυτό δεν είναι ελευθερία, είναι μια άλλη μορφή εξάρτησης, για να μην πω δουλείας. Τώρα το πόσο μπορείς να βγεις αλώβητος, πιστεύω ότι είναι θέμα τύχης και χαρακτήρα. Η τύχη είναι πολύ σημαντική, όμως και η ιδιοσυγκρασία του καθένα μας. Δεν αντέχουν όλοι το ίδιο. Τι στοιχεία θεωρείτε ότι πρέπει να διαθέτει ένα βιβλίο για να “μιλήσει” στο κοινό; Πώς παντρέψατε τόσο εύστοχα ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με νότες ρομαντισμού, ριψοκινδυνεύοντας το όλο αποτέλεσμα; Μ. Αντ. Μου αρέσει το ζην επικινδύνως. Αλλά έχεις απόλυτο δίκιο, και οι δύο Μαργαρίτες, ιδιαίτερα η πρώτη, παίζουν στην κόψη του ξυραφιού ανάμεσα στο αστυνομικό, το χιούμορ και το love story. Αρκετοί με είχαν αποθαρρύνει στην αρχή, ζητώντας μου μια πιο ξεκάθαρη, κλισαρισμένη εκδοχή. Όμως, εμένα δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Δεν

ήθελα να μπω στο καλούπι του άσπρο-μαύρο. Ήθελα να πω μια ζωντανή ιστορία που να δένει πάνω στο χαρακτήρα της Μαργαρίτας, μιας ηρωίδας παράτολμης, γοητευτικής, αστείας, που της αρέσει τόσο πολύ να κάνει λάθη. Τότε, γνώρισα την ατζέντισσά μου, την Κατερίνα Φράγκου, η οποία διάβασε το πρώτο βιβλίο, της άρεσε και αποφάσισε να με εκπροσωπήσει. Μου βρήκε τον εκδοτικό οίκο Μamaya, που τότε έκανε και αυτός τα πρώτα του βήματα. Τους άρεσε το στυλ, γιατί ήθελαν κάτι διαφορετικό, έξω από τα συνηθισμένα, και συνεχίσαμε παρέα. Νομίζω ότι στο βιβλίο τους τράβηξαν οι ζωντανοί χαρακτήρες, η πρωτότυπη πλοκή και το ότι είναι καλογραμμένο. Αυτό ψάχνουν στα βιβλία. Αυτά ψάχνω κι εγώ. Αυτά σε τραβάνε. Ζητάς να σε ταξιδέψει σε ένα κόσμο με ζωή και ενδιαφέρον. Ποια είναι η σχέση σας με το αναγνωστικό κοινό; Πού μπορεί να σας βρει κανείς; Μ. Αντ. Ενθουσιάζομαι όταν επικοινωνούν μαζί μου οι αναγνώστες. Μου αρέσει πολύ να μιλάω με ανθρώπους που με διαβάζουν. Θέλω να μου λένε τη γνώμη τους, την

τους, να μου κάνουν παρατηρήσεις, να μου εκφράζουν επιθυμίες. Μάλιστα έχω μοιραστεί και μερικές συμπτώσεις που έχουν να κάνουν με τους χαρακτήρες και την πλοκή των βιβλίων. Είναι αναζωογονητικό να ακούς τους αναγνώστες. Και μπορούν να με βρουν στο Facebook ή μέσω μέιλ. Απαντώ! Θα μοιραστείτε μαζί μας μια ευχή για το κλείσιμο; Μ. Αντ. Ωραίο πράγμα οι ευχές, ανοίγουν ένα παράθυρο αισιοδοξίας. Εύχομαι, λοιπόν, να διαβάζουμε καλά βιβλία, να γνωρίζουμε ενδιαφέροντες ανθρώπους και να ζούμε ξεχωριστές και ευτυχισμένες ζωές.

Μέσα στο ειδυλλιακό καλοκαιρινό τοπίο, η Μαργαρίτα θα ανακαλύψει ότι ο κόσµος του θεάµατος δεν είναι τόσο λαµπερός όσο φαίνεται, κι ότι όλοι κρύβουν µικρά ή µεγάλα µυστικά. Σας ευχαριστώ πολύ εκ μέρους όλης της ομάδας των ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΩΝ ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΩΝ για το χρόνο που δεχτήκατε να παραχωρήσετε στο site μας και για τα όμορφα ταξίδια με οδηγό την Μαργαρίτα σας. Ελπίζω σε εξίσου περιπετειώδεις συνέχειες.

Η Μαργαρίτα και τα Ηλιοτρόπια VS Η Μαργαρίτα και η θάλασσα σημειώσατε X... ΧΑΡΑ ΔΕΛΛΗ

V S

Πρωτοπρόσωπη αφήγηση και η αφηγήτρια νεκρή… από τις δυο πρώτες σειρές! Πλοκή breathless, love story …want more, Van Gogh και σαρκαστικό χιούμορ!!!!!

Όταν το χιούμορ “κάνει παιχνίδι” με διαλόγους και πλοκή, προκύπτει το εξαιρετικά μυστηριώδες, πρώτο μυθιστόρημα της, και συγγραφέως πια, Μιχαέλας Αντωνίου. Με δόσεις αστυνομικού βιβλίου, όσο χρειάζεται για να σε ιντριγκάρει και να σε κρατάει σε εγρήγορση, με δόσεις θεατρικότητας, γιατί πηγάζει από μέσα της, με δόσεις γέλιου για να ελαφραίνει την κατάσταση. Άμεση γραφή, γρήγορη ροή εξελίξεων, ανατρεπτική πλοκή αλλά και “ώριμος” ρεαλισμός. Ήρωες ξεχωριστοί, φανερά “παιδεμένοι” σε ένα αεικίνητο άριστα αποτυπωμένοι στο χαρτί. Τα έχει όλα. Δολοφονίες, κρυμμένα μυστικά, μυαλό, ξέφρενα ανθρωποκυνηγητά, μα κι ένα παθιασμένο έρωτα. Στη μέση του βιβλίου, η αστυνομική πλοκή μπαίνει σε πρώτο πλάνο, κι εκεί στήνεται μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και σασπένς, με κλιμακωτούς φόνους και έντονες, παράλληλες δράσεις. Ποτ-πουρί από Ρώσους μαφιόζους, αντίζηλες του χωριού, αδερφές, μαμά και γιαγιά, πρώην και νέους εραστές. Ελληνικό οικογενειακό αλαλούμ και χιούμορ σερβίρονται με λεμόνι, αλκοόλ και λίγο αναισθητικό… Σαν μία καλογυρισμένη ταινία περιπέτειας και μυστηρίου, με την υπογραφή του Hollywood… Σαν να εισάγει το ρομαντισμό στην αστυνομική δράση.

Love story με σασπένς…Συνιστάται για τους λάτρεις της Αγκάθα Κρίστυ κι όχι μόνο…

Η Μαργαρίτα είναι σαν ένα τραγούδι. Παιχνίδι μουσικής και λόγου. Έμπνευση από τη ζωή, από τα ερεθίσματα, τις εμπειρίες… Μια σύνθετη προσωπικότητα, ένα αγοροκόριτσο που εξελίχθηκε σε ανεξάρτητη, νέα γυναίκα παράτολμων –πάντα νόμιμων;;;- πράξεων, αλλά εξίσου ευαίσθητη και τρυφερή προς τους αδύναμους. Έχει μεγάλο ταλέντο στην ζωγραφική, αλλά απογοητευμένη από την έλλειψη αναγνώρισης, είναι έτοιμη να τα παρατήσει όλα... Σαν υφάντρα, η Μιχαέλα Αντωνίου πλέκει, γύρω από τη Μαργαρίτα, την ιστορία της νοικοκυράς Ποθούλας, της ήσυχης Έλενας και της δυναμική Κλέλιας, αλλά και της στριφνής γιαγιάς Μάντους και προκύπτει ένα τόσο φυσικό αποτέλεσμα αφήγησης και διαλόγων, με τίποτα επιτηδευμένο! Μιλάμε για την πρώτη συγγραφική απόπειρα ενός ανθρώπου, λίγο είναι;;;

Ένα βιβλίο που φλερτάρει με το μυστήριο, την σύγχρονη ελληνική τρέλα και τον σκοτεινό κόσμο του θεάματος, με πρωταγωνίστρια, για ακόμα μια φορά, την χαρισματική, αλέγκρα και χειμαρρώδη Μαργαρίτα. Πιστεύοντας πως έχει ξεμπλέξει από το παρελθόν, με κερασάκι τον γάμο του έρωτά της, Στέφανου Δενδρινού. Το ενδιαφέρον του Άγη Σοφρωνά για εκείνη και τη ζωή της, και η πρότασή του για συμμετοχή σε ένα τηλεοπτικό σίριαλ, θα της δώσουν την ευκαιρία να μπει στη χώρα των θαυμάτων, όπου η διασκέδαση κι οι απολαύσεις κάθε είδους , σε συνδυασμό με το άπλετο χρήμα, μπορούν να σε κάνουν να ξεχάσεις τα πάντα και να νιώσεις ελεύθερος –ή βαθιά σκλαβωμένο. Το ταξίδι και η διαμονή της στο επιβλητικό αρχοντικό της επιχειρηματικής οικογένειας Σιμωτά, θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και θα την φέρει αντιμέτωπη με ένα φρικτό έγκλημα. Αν και όλοι γύρω της δείχνουν να πιστεύουν ότι δεν είναι ένοχη, τα στοιχεία συνωμοτούν εναντίον της. Ο υπαστυνόμος Δενδρινός καλείται εσπευσμένα για να ανακαλύψει την αλήθεια και εκείνη πρέπει να τιθασεύσει την καρδιά της και να συνεργαστεί. Μόνο που, στην περίπτωση της Μαργαρίτας, ο έρωτας και ο δράστης δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη…

Το ρομαντικό στοιχείο δένει όμορφα με τις ανασφάλειες της πρωταγωνίστριας και οι αποκαλύψεις εντείνουν συνεχώς την αγωνία του αναγνώστη... Για άλλη μια φορά, η ατμόσφαιρα του βιβλίου αποπνέει ένταση, μυστήριο και κρυμμένα μυστικά που απειλούν να φέρουν την καταστροφή. Ακροβατεί ανάμεσα στο ερωτικό και αστυνομικό θρίλερ, με φόντο ένα αρχοντικό της Άνδρου, όπου είναι μαζεμένη μια παράξενη ομάδα ανθρώπων με σκοπό να γυρίσουν ένα τηλεοπτικό σήριαλ. Τι γίνεται όταν κάτι ξεκινά στραβά;;; Μιχαέλα Αντωνίου (σπινθηροβόλο πνεύμα, πηγαίο χιούμορ και αυτοσαρκασμός)

ΗΛΙΑΣ ΤΣΙΑΡΑΣ

Αυτή η περιπλάνηση στις πολύχρωμες, πολύβουες μεγαλουπόλεις που απαρτίζουν το χαοτικό, συναρπαστικό, μαγικό και σαφέστατα διασκεδαστικό σύμπαν της 9ης Τέχνης είναι αφιερωμένη στους υπερήρωες που έχουν έναν δίδυμο αδελφό, αλλά δεν το γνωρίζουν καν. Ο λόγος είναι απλός: ανήκει σε διαφορετική εταιρεία! Πόσοι χαρακτήρες της Marvel έχουν εμπνεύσει την DC; Ποιοι υπερήρωες της DC αποτέλεσαν το αρχέτυπο πάνω στο οποίο πάτησε η Marvel; Ήρθε η ώρα να το ανακαλύψετε…

Moon Knight vs Batman Θα ξεκινήσω με ένα ζευγάρι που έχει αναφερθεί και στο παρελθόν. Και οι δύο είναι πλούσιοι, ψυχασθενείς και αγαπούν τη νύχτα. Δεν είναι οι συμβατικοί υπερήρωες, αφού τα κίνητρα αμφότερων πηγάζουν από τη δίψα τους για εκδίκηση. Και είναι και ντετέκτιβ. Προτίμηση: Και τους δύο, είναι υπέροχοι. Αλλά Batman είναι μόνο ένας!

Hawkeye vs Green Arrow Περνάμε σε δύο ήρωες που τα τελευταία χρόνια έχουν τεράστια απήχηση, κυρίως λόγω του κινηματογράφου (βλ. Avengers) και της τηλεόρασης (βλ. Arrow). Εδώ, η εικόνα μιλά από μόνη της. Μία φαρέτρα, πολλά και παράξενα βέλη και ένα τόξο είναι τα μόνα που χρειάζονται οι κατά τα άλλα απλοί, καθημερινοί αυτοί τύποι. Προτίμηση: Δύσκολο. Μάλλον Hawkeye, λόγω του ότι τον γνώρισα πιο μικρός.

Namor vs Aquaman Βουτάμε στα βαθιά και συναντάμε τους όχι ιδιαίτερα συμπαθείς άρχοντες της Ατλαντίδας. Αναπνέουν κάτω από το νερό, μιλάνε με ψάρια, είναι δυνατοί και συνήθως επιζητούν την ησυχία τους. Τους λες και μονόχνωτους. Προτίμηση: Σαφέστατα Aquaman. Συμφωνεί και η σύζυγος, λόγω Jason Momoa.

Ant-man vs Atom Παρόμοια περίπτωση με τους τοξότες της παρέας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο επιστήμονες, που αρχικά κατόρθωσαν να μειώσουν σχεδόν σε μικροσκοπικό επίπεδο το σώμα τους, ενώ στη συνέχεια πέτυχαν και την αντιστροφή της όλης διαδικασίας (μάλλον το γνωστό ‘size doesn’t matter’ δεν τους έπεισε). Προτίμηση: Atom λόγω του απλά ανυπέρβλητου Identity Crisis.

Quicksilver vs Flash Περνάμε στους Usain Bolt της παρέας. Νομίζω πως η προηγούμενη πρόταση με κάλυψε. Είδατε τι γρήγορα που τα είπα; Προτίμηση: Μάλλον Flash, έχει περισσότερο βάθος ως χαρακτήρας.

Doctor Strange vs Doctor Fate Ας δούμε λιγάκι και τους μάγους των comics. Πέραν των μυστικιστικών τους ικανοτήτων, μοιράζονται το μισό του ονόματός τους, (και άντε, ο Strange ήταν όντως ιατρός) αλλά και την πηγή των δυνάμεών τους, αφού και οι δύο έχουν στην κατοχή τους πανίσχυρα μαγικά αντικείμενα. Προτίμηση: Doctor Fate. Φοράει περικεφαλαία, δε φταίω εγώ!

Mr. Fantastic vs Elongated Man Εδώ η ταύτιση είναι σχεδόν ολοκληρωτική. Πέρα από την προφανή ικανότητα να μετατρέπονται σε ζωντανό καουτσούκ και οι δύο είναι ιδιαίτερα ευφυείς, δεν έκρυψαν ποτέ την ταυτότητά τους και είναι ή ήταν (ο δεύτερος χήρεψε) παντρεμένοι με μια Sue. Προτίμηση: Θα έλεγα κανέναν, αλλά και πάλι μου έρχεται το Identity Crisis στο μυαλό, οπότε Elongated Man. The Vision vs Red Tornado Και φτάσαμε στα ανδροειδή. Και τα δύο ποθούν να αποκτήσουν μια πιο ανθρώπινη υπόσταση, συναισθήματα και να ζήσουν μια όσο το δυνατόν ‘φυσιολογική’ ζωή. Επίσης και τα δύο κατασκευάστηκαν από villains, αλλά στη συνέχεια στράφηκαν εναντίον τους. Τέλος, είναι μέλη παρόμοιων ομάδων. Προτίμηση: Νομίζω Red Tornado, αλλά δεν ξέρω ακριβώς γιατί.

Wasp vs Bumblebee Χρειάζεται στ` αλήθεια να πω κάτι; Οκ, ας προσθέσω πως είναι σχετικά άγνωστες στο ευρύ κοινό (αν και η Wasp υπονοείται στην ταινία Ant-man και του χρόνου θα τους δούμε μαζί στις οθόνες μας). Προτίμηση: Καμία.

Deadpool vs Deathstroke Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα κακά παιδιά. Αμφότεροι δολοφόνοι, οπλισμένοι με σπαθιά και πυροβόλα όπλα και με ικανότητα ανάπλασης/αυτοΐασης. Φοράνε παρόμοια στολή και το χειρότερο: ίδιο όνομα (Wade Wilson-Slade Wilson!). Μιλάμε για αναίσχυντη αντιγραφή, όχι χαζά! Προτίμηση: Deathstroke και τα μυαλά στα κάγκελα.

Black Cat vs Catwoman Δύο κυρίες γοητευτικές, με εκπληκτικές ακροβατικές ικανότητες που χρησιμοποιούν προς ιδίων όφελος και το κυριότερο ίσως γνώρισμα που μοιράζονται, προσπερνώντας φυσικά το αιλουροειδές μοτίβο, είναι το μακροχρόνιο ειδύλλιο με πασίγνωστους υπερήρωες (Spider-Man και Batman, αντίστοιχα). Προτίμηση: Black Cat, λόγω χρώματος μαλλιών.

Thanos vs Darkseid Εδώ μιλάμε για μια κανονική τιτανομαχία, αφού ο πρώτος είναι όντως τιτάνας και ο δεύτερος θεός (new god, αλλά και πάλι). Και οι δύο τεράστιοι, με επιδερμίδα παράξενου χρώματος, κατέχουν τρομακτικές δυνάμεις που δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν προκειμένου να κατακτήσουν ολόκληρο το σύμπαν. Προτίμηση: Μάλλον κλίνω προς Darkseid, λόγω χρήσης μαθηματικών συμβόλων (Anti-Life Equation)

Man-Thing vs Swamp Thing Εδώ τα πράγματα αρχίζουν και ξεφεύγουν, καθώς έχουμε να κάνουμε με δύο ανθρωπόμορφες ενσαρκώσεις έλλογης φυτικής ζωής, κατά προτίμηση βαλτώδους προελεύσεως. Πριν καταλήξουν έτσι, ήταν δύο κλασικοί Dr. (επιστήμονες όχι ιατροί) που, όπως ξέρουμε εμείς που διαβάζουμε comics, είναι οι νούμερο ένα υποψήφιοι να πάθουν κάποια τραγική μετάλλαξη. Αξίζει να σημειωθεί πως έκαναν το ντεμπούτο τους με μόλις 3 μήνες διαφορά! Προτίμηση: Swamp Thing, καθαρά λόγω του μοναδικού Alan Moore.

Winter Soldier vs Red Hood Για το τέλος, κράτησα δύο πολύ αγαπητά sidekicks που, αφού πέθαναν (ή έτσι τουλάχιστον νόμιζαν για τον πρώτο), αναστήθηκαν, υπέστησαν πλύση εγκεφάλου, κατάφεραν να ξαναγίνουν υπερήρωες και μάλιστα αυτόνομοι! Α, αγαπάνε επίσης υπερβολικά πολύ τα πυροβόλα όπλα. Προτίμηση: Red Hood, ποτέ δε συμπάθησα τον Captain America.

Μέχρι την επόμενη φορά, μην ξεχνάτε να απολαμβάνετε τα comics του αγαπημένου σας ήρωα. Ποτέ δεν ξέρετε πότε θα τον πεθάνουν!

ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΜΑΡΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟΥ

Κυρία Φώτου, σας ευχαριστώ θερμά για την παραχώρηση της συνέντευξης εκ μέρους των Θεματοφυλάκων Λόγω Τεχνών. Θεωρείτε ότι με την πάροδο του χρόνου, όσο ωριμάζετε σαν άνθρωπος, ωριμάζει και η γραφή σας; Αλλάζουν τα συναισθήματα που σας προκαλεί όλο αυτό το ταξίδι στους κόλπους της λογοτεχνίας;

γύρω του. Αυτό φαίνεται στη γραφή. Φυσικά τα συναισθήματα αλλάζουν. Ο χρόνος τα αλλάζει, οι διαφορετικές καταστάσεις που έρχονται.

Γ.Φ. Ναι. Αλλάζουν κάποια πράγματα. Όσον αφορά την τεχνική της γραφής, ο συγγραφέας, σχεδόν υποσυνείδητα εκμεταλλεύεται την εμπειρία που του προσφέρει η μακροχρόνια ενασχόληση. Χάνει όμως, κατά κάποιο τρόπο, τον αρχικό αυθορμητισμό, αφού είναι γνώστης πλέον των κανόνων και των συμβάσεων που πρέπει να ακολουθεί κι αυτό δεν είναι πάντα θετικό. Ο συγγραφέας γράφει κυρίως για προσωπική ενδοσκόπηση. Όσο γνωρίζει τον εαυτό του, τόσο διαφορετικά αντιμετωπίζει κι όσα συμβαίνουν

Γ.Φ. Για μένα, η έννοια του μυθιστορήματος περιλαμβάνει ακριβώς αυτό που δηλώνει το πρώτο συνθετικό της λέξης. Μύθο. Καμιά ιστορία από αυτές που αναφέρω στα βιβλία μου δεν αντιστοιχεί σε πραγματικό γεγονός. Είναι όλα προϊόντα φαντασίας. Ίσως βέβαια υπήρξαν αφορμές που μου έδωσαν το έναυσμα, αλλά ως εκεί. Με το βιβλίο «Στης καρυδιάς τον ίσκιο» θέλησα να δείξω ότι υπήρξαν δύσκολες εποχές για τον άνθρωπο και να τονίσω ότι τη μοίρα του ο καθένας τη διαμορφώνει ανάλογα με τις πράξεις του, ακόμα κι όταν αυτή εξαρχής είναι άδικη απέναντί του.

Την ιστορία του βιβλίου σας την εμπνευστήκατε εσείς η ίδια ή πρόκειται για σκέψεις και γεγονότα που αφορούσαν άλλους και σας μεταφέρθηκαν; Τι είδους μηνύματα θα θέλατε ιδανικά να μεταφέρει;

«λογοτεχνική εμπειρία» στον αναγνώστη, η οποία έχει να κάνει με την έγερση συναισθημάτων. Η μετανάστευση του 1955 είναι ένα από τα γεγονότα που πραγματεύεστε. Πιστεύετε πως η εποχή εκείνη έχει κοινά στοιχεία με το σήμερα και την ανάγκη αρκετών ανθρώπων για εργασία στο εξωτερικό; Τι υποκινεί τους ήρωες να επιλέξουν το δρόμο αυτό;

Πόσο δύσκολο είναι μια πένα να αποδώσει γραπτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις ενός ήρωα, ώστε να αγγίξετε την ψυχή του αναγνώστη; Μπαίνετε στη θέση του; Γ.Φ. Εάν ο συγγραφέας δεν υποδυθεί ρόλους δεν πρόκειται να έχει αποτέλεσμα. Μπαίνω στη θέση των ηρώων, ταυτίζομαι, πολλές φορές υποφέρω για μήνες μαζί τους. Μόνο έτσι καταφέρνω να γίνω αιτία, ώστε να προσφέρω αυτό που λέμε

Γ.Φ. Δυστυχώς, ζούμε μια άλλη μετανάστευση, με διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά μετανάστευση με όλα τα συνεπακόλουθα. Όπως τότε, έτσι και τώρα, η ίδια η πατρίδα διώχνει τα παιδιά της. Οι νέοι δεν έχουν ευκαιρίες και φεύγουν πάλι. Η ιστορία επαναλαμβάνεται για πολλοστή φορά. Αυτό ακριβώς το γεγονός ήταν που με ώθησε να γράψω αυτό το βιβλίο θέλοντας να πάω πίσω, να εξετάσω -πρώτα εγώ η ίδια- τόσο τις συνθήκες ζωής και την ανάγκη για μετανάστευση εκείνης της εποχής, όσο και την κατάληξη εκείνων των μεταναστών.

Η ελπιδοφόρα λύση της ξενιτιάς είναι ένα φαινόμενο, που μάλλον πάντα θα προβληματίζει τους νέους κι όχι μόνο στο θέμα εύρεσης μιας καλύτερης εργασίας και πιο βελτιωμένων συνθηκών διαβίωσης. Θα ήσασταν θετική σε μια τέτοια προοπτική, συμβουλεύοντας κάποιον δικό σας να προβεί στην ενέργεια αυτή ή θα τον στηρίζατε να παλέψει στη χώρα του; Γ.Φ. Υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους η μετανάστευση είναι μονόδρομος. Η ζωή είναι μία και κανείς δεν μπορεί να πείσει τους ανθρώπους να μείνουν εκεί όπου δεν υπάρχει καμιά ευκαιρία. Όμως, προσωπικά, πιστεύω ότι αυτή είναι η τελευταία λύση. Πρέπει πρώτα να προσπαθήσουν εδώ και μετά να φύγουν. Ο εθισμός του ήρωά σας στον τζόγο παρουσιάζεται αρκετά έντονα. Άραγε, υπάρχουν τρόποι να ξεφύγει κανείς από τέτοιου είδους καταχρήσεις και εξαρτήσεις και να αλλάξει τη ζωή του;

Γ.Φ. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Ο ήρωάς μου είναι από τους τυχερούς. Υπάρχουν φινάλε σε βιβλία που γράφονται για να ικανοποιηθεί το αναγνωστικό κοινό, ενώ ο συγγραφέας επιθυμούσε κάτι διαφορετικό; Μιλήστε μας λίγο για το τέλος του δικού σας βιβλίου,κυρία Φώτου. Γ.Φ. Στο σύνολο του έργου μου δεν αποτυπώνεται το «πέρασαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Η αλήθεια είναι ότι το τέλος ετούτου του βιβλίου με προβλημάτισε πολύ. Θα μπορούσε να είναι κακό. Η ιστορία θα μπορούσε να οδηγήσει σε κακό τέλος. Η απόφασή μου να δώσω καλό τέλος δεν είχε να

ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ

τόσο με την ικανοποίηση των αναγνωστών, όσο με το γεγονός ότι ήθελα να δώσω ελπίδα. Το εξώφυλλο του συγκεκριμένου βιβλίου αποτυπώνει άρτια την ιστορία και τον τίτλο του. Πόσο ενεργός είναι ο ρόλος σας σ΄ αυτό; Πρέπει οι ειδήμονες του εκδοτικού οίκου που ασχολούνται μ’ αυτό να ξέρουν καλά την ιστορία και το τι θέλει να αποδώσει ο κάθε συγγραφέας; Γ.Φ. Ο υπεύθυνος –συνήθως γραφίστας- για το εξώφυλλο διαβάζει το βιβλίο πριν δημιουργήσει. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Πολλές

φορές η δική του οπτική είναι διαφορετική από τη δική μου, όχι όμως αναγκαστικά λανθασμένη. Συνυπολογίζονται πολλά για ένα εξώφυλλο, όπως για παράδειγμα η εμπορικότητα την οποία ο εκδοτικός οίκος προσδοκά. Παρά το γεγονός ότι έχω κάποιο ρόλο στην επιλογή, μπορώ να πω ότι υπήρξαν εξώφυλλα που δεν ταυτίζονταν με τις δικές μου ιδέες. Και οπισθόφυλλα, επίσης. Το θέμα, όμως, δεν είναι τι θέλω εγώ για το εξώφυλλο, αλλά τι θέλει ο αναγνώστης. Για το συγκεκριμένο βιβλίο, δε δυσκολεύτηκα καθόλου. Υπήρξε εξαρχής ταύτιση απόψεων και εύκολα δέχτηκαν κάποιες αλλαγές που πρότεινα.

Τα προβλήματα της εποχής εκείνης στιγμάτιζαν σε σημαντικό βαθμό έναν άνθρωπο, ώστε να θυσιάσει όλη τη ζωή του, αφιερώνοντάς τη σε ένα συγγενικό πρόσωπο με περισσότερες και ειδικότερες ανάγκες. Πιστεύετε πως στις μέρες μας συχνά συμβαίνει το ίδιο ή καταφεύγουμε στις λύσεις των ειδικών οργανισμών και ιδρυμάτων για διευκόλυνση; Γ.Φ. Και τώρα υπάρχουν άνθρωποι που θυσιάζονται προσφέροντας. Τότε, βέβαια, ήταν χειρότερα, γιατί η κοινωνική πρόνοια ήταν ανύπαρκτη, ιδίως σε ένα απομονωμένο χωριό, όπως αυτό της ιστορίας μου. Εκεί δεν υπήρχε επιλογή.

Εκτός από μυθιστορήματα, γράφετε και βιβλία για παιδιά κι εφήβους. Διαβάζουν οι νέοι σήμερα ή προτιμούν να περνούν την ώρα τους διασκεδάζοντας με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Η Γιώτα Φώτου πώς περνά τον ελεύθερο χρόνο της και πού μπορεί να τη βρει κανείς; Γ.Φ. Τα παιδιά και οι νέοι στη χώρα μας δε διαβάζουν όσο θα έπρεπε κι αυτό έχει να κάνει κυρίως με την αντίληψη που υπάρχει στους γονείς για τη λογοτεχνία. Δεν επενδύουν οι γονείς στη λογοτεχνία, παρά στη γνώση, με αποκλειστικό στόχο την είσοδο των παιδιών στην αγορά εργασίας. Η λογοτεχνία όμως κτίζει προσωπικότητες, προσφέρει

εμπειρίες και συναισθηματική καλλιέργεια, ενδοσκόπηση, διαφυγή στο όνειρο, διασκέδαση, χαλάρωση. Είμαι επικοινωνιακός άνθρωπος με πολλούς φίλους, πολλές οικογενειακές υποχρεώσεις, πολλά ενδιαφέροντα. Η ζωή μου είναι μακριά από την εικόνα του συγγραφέα που μένει κλεισμένος κάπου γράφοντας. Ωστόσο, μπορώ να συνδυάζω ρόλους και καταστάσεις. Πιστεύω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο προτέρημά μου. Διαβάζω πολύ, από μικρή διάβαζα. Καταφέρνω και βρίσκω χρόνο να διαβάσω. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ήμουν συνειδητός αναγνώστης από πολύ μικρή ηλικία. Το οφείλω στον πατέρα μου. Εκείνος επένδυσε προς την κατεύθυνση αυτή και νιώθω να του χρωστώ πολλά. Σας ευχαριστώ για ακόμη μια φορά κι εύχομαι καλή και δημιουργική συνέχεια. Γ.Φ. Εγώ σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να με φιλοξενήσετε.

ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ

Στης καρυδιάς τον ίσκιο ΜΑΡΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟΥ

Κλείνοντας τις σελίδες αυτού του βιβλίου, ήρθε το μυαλό μου η εξής σκέψη: Πως την ζωή των ανθρώπων την καθορίζει μονάχα η μοίρα, το πεπρωμένo. Μια ιστορία με ζωντανό σκηνικό, που σου αφήνει την αίσθηση ότι κάποιος δικός σου την έχει βιώσει και σε κάλεσε να σου την διηγηθεί. Οι χαρακτήρες των ηρώων μου έγιναν συμπαθείς από την πρώτη στιγμή. Η εξέλιξη της διήγησης στα δύσκολα και σκληρά χρονιά της μετανάστευσης αναγκάζει τους ανθρώπους να ακολουθήσουν την πορεία των γεγονότων του 1955, στην Ελλάδα, που αναγκάζεται να ξενιτεύει τα παιδιά της για ένα καλύτερο, αλλά και αβέβαιο μέλλον.

Τα δυο βασικά θέματα που πραγματεύεται η συγγραφέας είναι η μετανάστευση των ηρώων στον Καναδά, οι δυσκολίες και οι συνέπειες των επίλογων τους και ο τζόγος. Μια μάστιγα που δεν έχει όρια και σε αναγκάζει να δεχτείς την οικονομική, αλλά και κοινωνική καταστροφή. Μπλέκεται η ιστορία της Ελλάδας με αντιλήψεις ανθρώπων απομακρυσμένων περιοχών; Η Ελλάδα δεν βίωνε παντού τις ίδιες κοινωνικές συνθήκες, ούτε όσα βίωνε μια άλλη περιοχή της Ευρώπης. Τον κάτοικο της ορεινής Ευρυτανίας, συγκεκριμένα τον ενδιέφερε να επιζήσει, να χορτάσει, να κορέσει την πείνα του. Είχε ανάγκη μια στέγη, λίγο φαγητό. Εκεί βασιλεύουν οι φοβίες, οι αγωνίες και οι προκαταλήψεις. Πλάι στην ηρωίδα δρουν άλλοι άνθρωποι, βασανισμένοι, με διαφορετικές εμπειρίες και γνώσεις, ζώντας με τα απόνερα του πολέμου, τη μετανάστευση. Εδώ κυβερνούν ο καημός κι ο πόνος.

Μπορεί μια αγάπη να μείνει ανολοκλήρωτη, όταν δεν κάνουν κουμάντο οι καρδιές και τα συναισθήματα; Μια όμορφη και δυνατή ιστορία αγάπης που δεν προλαβαίνει να ανθίσει, γιατί τα γεγονότα δεν την ευνοούν. Τα έθιμα της εποχής εκείνης, μάστιγα που όριζε, με άγραφο νόμο, ποιος θα φροντίσει μια οικογένεια, ποιος θα θυσιαστεί για αυτή, ποια θα γίνει νύφη στο πλευρό ενός αγνώστου, συνθέτουν ένα εξαιρετικής γραφής βιβλίο, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες, ιστορία χωρίς κενά και απορίες και ένα τέλος που δικαιώνει τον αναγνώστη. Ένα μυθιστόρημα που ξεχειλίζει από μαγικό ρεαλισμό, πατώντας σ' έναν τριπλό άξονα, ιστορικό, κοινωνικό και συμβολικό. Από την Ελλάδα του μεσοπολέμου, του εμφυλίου έως τον Καναδά και την Νέα Υόρκη. Μια βουτιά στη σύγχρονη ιστορία, σε μια χώρα που προσπαθούσε να ξεπεράσει τις πληγές της.

Μια καρυδιά, σ΄ ένα πλάτωμα ενός χωριού στην ορεινή Ευρυτανία, που άλλαξε την μοίρα πολλών ανθρώπων και πότισε με τα πικρά της φύλλα φαρμάκι την Ελλάδα, αλλά και τους ανθρώπους της, πρόσχημα για να ξεδιπλωθεί η ζωή τους. Πόσες φορές δεν φυγομαχούμε στη ζωή, αποδίδοντας τις συμφορές μας σε άνωθεν παραγοντες αναπόδραστους, χωρίς θάρρος να παλέψουμε για όσα ονειρευτήκαμε! Η συγχώρεση και η αγάπη δίνουν στο τέλος νόημα σε όσα έχουν συμβεί σε αυτούς τους ανθρώπους. Ο Θεός και η μοίρα δίνουν στον καθένα αυτό που του αξίζει στο δρόμο για την ευτυχία. Πόσες φορές δεν αναζητήσαμε άλλοθι έξω από εμάς, ώσπου να ανασυντάξουμε δυνάμεις, για να γίνουμε μόνοι μας η "σωτηρία κι η απαλλαγή μας"! Για άλλη μια φορά, η συγγραφέας δεν απογοητεύει τον αναγνώστη της, με εναλλαγή πρωτοπρόσωπης και τριτοπρόσωπης γραφής, ισορροπεί χωρίς να προβεί σε άσκοπους εντυπωσιασμούς. Αντίθετα, η

θύμηση του βιβλίου μας πλημμυρίζει με εικόνες, διδαχές και συναισθήματα τέτοια που αφήνουν παρακαταθήκη στο κοινό ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, προϊόν βαθιάς έρευνας. Έρωτας και ιστορικό δράμα σε μια μοναδική σύμπραξη.

Η Ερωμένη του Κθούλου

Κάθε που νύχτες σκαρφαλώνουν στο μπαλκόνι μου, σαν ηρωίδες μαύρες μάγισσες αράχνες, καλοσορίζω με ελπίδα την απόγνωση, στις παγωμένες του μυαλού λιμνίσιες πάχνες. Βγαλμένη βάναυσα απ τη θάλασσα μητέρα μου, σπαργανωμένη δέρμα ανθρώπου στο κελί μου, αναπολώ το αναρίγισμα το αθάνατο, του Μέγα Κθούλου, του αιώνιου εραστή μου. Κι αν μου σφαγιάσαν την ουρά, πτερά και βράγχια μου, ακόμα εκείνου την αρμύρα ανασαίνω, παίζω το ρόλο μου κακότεχνα κι ανέχομαι τους θαυμαστές που με κοιτούν και κλαιν "πεθαίνω!". Πέθανε, νέο παληκάρι, μπες στον τάφο σου, για να μπορέσω μια στιγμή ξανά να νοιώσω, κείνη την άγρια την απόλαυση του Έρωτα, που καρτερώ με τη ζωή μου να πληρώσω. Ίσως νεκρή, πτώμα πανέμορφο και κρύο, με λυπηθεί ο νέος κύριος δεσμώτης μου, και επιτρέψει να με πάρει ως τη θάλασσα και να με αφήσει να βουλιάξω κάποιο πλοίο. Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου 27/ 10/ 2017

Πώς να γράψετε έναν χαρακτήρα στο βιβλίο σας που θα λατρέψουν οι αναγνώστες ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΜΑΡΚΑΚΗ

Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα με τα οποία πρέπει να καταπιαστεί ένας συγγραφέας είναι η δημιουργία χαρακτήρων που θα τραβήξουν την προσοχή του αναγνώστη.

Θα ταυτιστούν μαζί του και φυσικά θα θέλουν να συνεχίσουν να διαβάζουν για αυτόν με μανία. Η δημιουργία ενός μοναδικού χαρακτήρα είναι κάτι στο οποίο κάθε συγγραφέας θα πρέπει να δίνει απόλυτη σημασία γιατί μπορεί να κάνει τη διαφορά αφού ένας χαρακτήρας που θα είναι αρεστός στο κοινό μπορεί να φέρει περισσότερο ενδιαφέρον και πωλήσεις. Καθώς φτιάχνετε έναν χαρακτήρα μπορείτε να τον πλάσετε όπως εσείς θέλετε, δίνοντάς του οποιαδήποτε χαρακτηριστικά θεωρείτε εσείς ελκυστικά, αλλά εντέλει, είναι αρκετό αυτό; Πολλοί συγγραφείς επιμένουν να εστιάζουν εκεί, στην εξωτερική εμφάνιση, ξεχνώντας να διεισδύσουν στην ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα τους. Το αποτέλεσμα είναι να παραχθεί κάτι όμορφο χωρίς όμως ουσία. Εμείς, θα σας παραθέσουμε μερικούς τρόπους για να μην πέσετε σε αυτή την παγίδα, και να δημιουργήσετε έναν χαρακτήρα που θα αγαπηθεί παθιασμένα από το αναγνωστικό σας κοινό.

Κάντε τους να κάνουν μία παύση για να σκεφτούν

αναλογίζεται τα υπέρ και τα κατά του φόνου του πατέρα του, ο αναγνώστης αναρωτιέται τα ίδια πράγματα και ταυτίζεται με τον χαρακτήρα. Γι’ αυτό καλό θα ήταν να βρείτε λίγο χρόνο, να δείξετε στον αναγνώστη τι είναι αυτό που σκέφτεται ο χαρακτήρας σας. Να είναι πιστοί στις πεποιθήσεις τους

Η εσωτερική ενδοσκόπηση είναι ένας τρόπος για να φανερώσετε τον χαρακτήρα ενός ατόμου. Τις σκέψεις του όσον αφορά τις σχέσεις του κατά τη διάρκεια της ιστορίας, όπως επίσης και τον τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων του. Καλό είναι να σταματάει πού και πού για να αναρωτηθεί πού οδηγεί αυτή η κατάσταση την οποία βιώνει. Πρέπει να αμφισβητήσει τον εαυτό του αλλά και τους γύρω του, να προβληματιστεί, κι όχι απλά να δρα. Ο Σαίξπηρ ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν αυτή την τεχνική στον Άμλετ. Όταν εκείνος

Πολλοί συγγραφείς φοβούνται να δημιουργήσουν χαρακτήρες που δεν αλλάζουν γνώμη εύκολα. Μένουν πιστοί στα ιδανικά τους θεωρώντας πως μπορεί να βγουν ξεροκέφαλοι και μη αρεστοί στο κοινό. Όντως, μερικές φορές, οι αγέρωχοι χαρακτήρες δεν είναι εύπεπτοι. Όμως, εφόσον κανείς δεν είναι τέλειος στην πραγματικότητα, γιατί να είναι σε ένα βιβλίο; Τα ελαττώματα κάνουν πιο ευάλωτο τον χαρακτήρα και μπορεί να θυμίσει στον αναγνώστη τον ίδιο του τον εαυτό σε μεγαλύτερο βαθμό. Ισχυρή δύναμη στην ιστορία έχουν τα συναισθήματα και οι πεποιθήσεις του πρωταγωνιστή, γι’ αυτό και πρέπει να παρουσιάζονται συχνά, έτσι ώστε να διαμορφώνεται και ο χαρακτήρας του ταυτόχρονα.

Κάντε τον να ρισκάρει

σώσει κάποιον που αγαπά, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος. Επωφεληθείτε από τις σχέσεις των χαρακτήρων στο βιβλίο σας

Κάτι που μπορεί να κάνει τον χαρακτήρα ενός βιβλίο αρεστό, ακόμα και να ξυπνήσει μεγάλα πάθη, είναι κάποιου είδους ρίσκο που μπορεί να πάρει για έναν άλλον χαρακτήρα του βιβλίου. Πολύ περισσότερο δε, εάν πρόκειται για το αντικείμενο του πόθου του ή κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο χωρίς να έχουν απαραίτητα ερωτικές σχέσεις. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αγαπητό από έναν ήρωα ή μια ηρωίδα που είναι αποφασισμένος-ή να θυσιάσει τα πάντα για να πετύχει το σκοπό τουτης ή να βοηθήσει κάποιον-α που έχει στην καρδιά του-της. Κάντε τον χαρακτήρα σας έτοιμο για όλα, ακόμα και έτοιμο να πεθάνει για να

Οι σχέσεις μεταξύ μίας ομάδας, μπορεί να είναι κάποιοι φίλοι από το σχολείο, μια οικογένεια, κάποια παιδιά που μεγάλωσαν μαζί, μπορούν να ωφελήσουν ένα βιβλίο και να κάνουν τον αναγνώστη να ενδιαφερθεί για περισσότερους από έναν χαρακτήρα. Επικεντρωθείτε στις σχέσεις του πρωταγωνιστή με τα άτομα τα οποία συναναστρέφεται και όχι μόνο στον ίδιο σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου. Ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί ένας χαρακτήρας, διαμορφώνεται εκτός των άλλων και από τις σχέσεις του με τα άτομα της ομάδας. Η δυναμική ενός γκρουπ ανθρώπων μπορεί να κάνει θαύματα στην εξέλιξη ενός χαρακτήρα γιατί οι σχέσεις αλλάζουν ανάλογα με τις καταστάσεις και ταυτόχρονα αλλάζουν και οι αντιδράσεις των χαρακτήρων μας.

Γίνετε φίλος με την ασάφεια

Βρείτε τη δύναμη που κρύβει η μνησικακία

Θα αναρωτηθείτε πώς γίνεται να είσαι ασαφής σε ένα βιβλίο όπου πρέπει να εξηγήσεις πράγματα, και θα συμφωνήσω μαζί σας πως ακούγεται πραγματικά παράξενο. Δεν είναι όμως. Καλό θα ήταν όσο προσπαθείτε να αναπτύξετε έναν χαρακτήρα να μην το παρακάνετε με λεπτομέρειες. Προτιμήστε κάποιες φορές να αφήνετε πράγματα στην ασάφεια ώστε να δουλεύει το μυαλό του αναγνώστη. Η ομορφιά είναι πως ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα διαφορετικά έτσι, με το να του δίνετε όλες τις λεπτομέρειες στερείτε την απόλαυση του να δημιουργήσει δικές του εικόνες. Γι’ αυτό μερικές φορές στην ανάπτυξη χαρακτήρων, όσες λιγότερες λεπτομέρειες δώσετε, τόσο το καλύτερο.

Ναι, καλά διαβάσατε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο συναρπαστικό από την έχθρα μεταξύ δύο χαρακτήρων που μπορεί να κάνει την υπόθεση του βιβλίου πραγματικά ενδιαφέρουσα. Μη φοβηθείτε να επικεντρωθείτε εκεί και να αφιερώσετε ένα και δύο κεφάλαια στο να εξηγήσετε πως ξεκίνησε αυτή η κόντρα και φυσικά τι συναισθήματα προκαλεί ανάμεσα στους εμπλεκόμενους. Δείξτε τι μπορεί να κάνει ο χαρακτήρας που δημιουργήσατε είτε για να πάρει την εκδίκησή του ή ακόμα και να προστατέψει τον εαυτό του απέναντι στη νέμεση του. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει; Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει; Όλα αυτά είναι στοιχεία που θα τον κάνουν πιο ανθρώπινο και φυσικά θα κάνει την ταύτιση του αναγνωστικού κοινού μαζί του ακόμα πιο εύκολη.

Αληθοφάνεια. Μην ξεχνάτε την καθημερινότητα

Στην ανάγκη μας να εντυπωσιάσουμε τόσο με τη συγγραφή μας όσο και με τους χαρακτήρες που φτιάχνουμε, πέφτουμε στην παγίδα να δημιουργήσουμε κάτι τόσο τέλειο που παύει να είναι αληθινό. Δεν πρέπει να ξεφεύγουμε πολύ από την πραγματικότητα και καλό θα ήταν να παρουσιάζουμε τους χαρακτήρες μας που και που σε απλές, κοινές, καθημερινές καταστάσεις .Για παράδειγμα να τρώνε πρωινό, να κάνουν μπάνιο, να τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο αυτό τον τρόπο δεν περνάνε στο άλλο άκρο, σ’ εκείνο του μη πραγματικού.

Ακόμα και ο Σούπερμαν είχε τέτοιες καθημερινές, απλές στιγμές, που τον έκαναν πιο ανθρώπινο. Βάλτε τον χαρακτήρα σας να καταπιαστεί με καθημερινά πράγματα. Να προβληματιστεί με κάτι που κάθε κοινός θνητός θα έκανε, μη φοβάστε να τον κάνετε ανθρώπινο. Αφήστε τον να θυμώσει και να αντιδράσει όπως κάθε ένας από εμάς αντιμετωπίζοντας μια εκνευριστική κατάσταση.Να ιδρώσει καθώς πλησιάζει τ' αντικείμενο του πόθου του, να γελάσει δυνατά αδιαφορώντας για το ποιος είναι γύρω του, να ρεζιλευτεί όπως όλοι μας.

Το υπερόπλο που λέγεται Χιούμορ ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΤΕΡΓΙΟΥΛΑ Το χιούμορ είναι ένα υπερ-όπλο κατά πάντων. Της θλίψης, της ανησυχίας, του φόβου, της αμηχανίας. Όταν είμαστε στις μαύρες μας και ακούμε ή βλέπουμε κάτι αστείο, αμέσως νοιώθουμε καλύτερα. Όταν φοβόμαστε ή ανησυχούμε για κάτι δεν έχουμε παρά να το διακωμωδήσουμε κι αμέσως φαίνεται λιγότερο τρομαχτικό. Όταν γνωρίζουμε για πρώτη φορά κάποιον που είναι ξινός σαν το λεμόνι ή κρύος σαν τον πάγο, αρκεί να τον κάνουμε να γελάσει και αμέσως ο πάγος γίνεται νεράκι να το πιεις.

Το χιούμορ λειτουργεί σαν μαγνήτης για τις σχέσεις. Οποιουδήποτε είδους σχέσεις. Κάνε κάποιον να γελάσει και τον έχεις κερδίσει! Γελάμε και όλα φαίνονται καλύτερα. Τόσο σημαντική επίδραση έχει στην ζωή μας το γέλιο.

Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να βρούμε το γέλιο? Αστείες ταινίες, ανέκδοτα, βιντεάκια στο ίντερνετ ή μήπως ένα καλό χιουμοριστικό βιβλίο? Ψηφίζω το τελευταίο δαγκωτό!

Υπάρχουν βιβλία που τα έχω στην βιβλιοθήκη μου σαν αντικαταθλιπτικά. Πάρτε το «Βοήθεια γειτόνοι» της Κάτιας Κισσονέργη, τα «ημερολόγια» του Γιάννη Σερβετά και το «Αν μπορούσαν να μιλήσουν» του Τζέημς Έριοτ και γελάστε μέχρι δακρύων.

Το γέλιο για όσους δεν γνωρίζουν είναι επίσης ένα ευρείας αναγνώρισης και αποδοχής φάρμακο. Ακόμα θυμάμαι την περίπτωση ενός καρκινοπαθούς που κλείστηκε σε ένα δωμάτιο με χιουμοριστικα βιβλία, ταινίες και σειρές και βγήκε από εκεί μέσα μετά από τρεις μήνες γιατρεμένος!

Έτσι την επόμενη φορά που θα αισθανθείτε τις υποχρεώσεις λίγο πιο βαριές στους ώμους σας απ’ ότι συνήθως, το στομάχι σας να δένεται κόμπος από την ανησυχία ή την θλίψη να τρώει σιγά σιγά την διάθεσή σας μην αφήνοντάς σας να χαρείτε τον ήλιο που ανατέλλει, πιάστε ένα χιουμοριστικό βιβλίο και γελάστε με την ψυχή σας. Σας εγγυώμαι, οι «μαύρες» στιγμές σας θα αρχίσουν να αποκτούν χρώμα ή τουλάχιστον να μεταλλάζουν σε ένα φωτεινό γκρι!

Μπλέκοντας για ακόμα μια φορά αληθινά δεδομένα με τη μυθοπλασία που λατρεύει, η Λένα Μαντά, η Λένα μας, συντάσσει το δικό της Γράμμα από Χρυσό.

4 ιστορίες αγάπης, βουτιά στην Πόλη και τους Έλληνές της. Πρωτότυπη ιστορία, ο προσωπικός τρόπος γραφής της Λένας Μαντά, με δυνατές σκηνές, ζωντανές αναδρομές στο παρελθόν και happy-end α λα Μαντά. Δηλαδή, ευφάνταστο σενάριο, ενδιαφέρουσα πλοκή, δυνατές εικόνες της Πόλης, προσεγμένη γραφή και “ζήσαν όλοι καλά…”. Τόσοι άνθρωποι πέρασαν από την ιστορία του βιβλίου, ήρωες με τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες, που απ’ όλους βρίσκεις κάτι να πάρεις. Βιώνεις μαζί τους όσα περνάνε. Νιώθεις ό, τι αισθάνονται. Η Λένα Μαντά ξέρει να σαγηνεύει το αναγνωστικό κοινό της. Πρόκειται για μια πένα με αναμφισβήτητο ταλέντο.

Δύο οικογένειες μάχονται τον έρωτα που γεννιέται μεταξύ των παιδιών τους, που κάποια δύναμη θέλει να σμίγουν για να χωρίζουν λίγο αργότερα… Μπορεί μια ιστορία αγάπης, όπως τόσες και τόσες, να κάνει άνω-κάτω δυο οικογένειες, σχεδόν για έναν αιώνα; Αν το έχει γράψει η Μοίρα… Κισμέτ Ένα κόσμημα γεμάτο όρκους αγάπης, ένα γράμμα γεμάτο πάθος, πόνο κι απογοήτευση… Μέσα από φουρτούνες και καταιγίδες, μίση και συκοφαντίες, επίκαιρα θέματα κι ακραία, σαρωτικά συναισθήματα μας οδηγεί στη λύτρωση της απόλυτα πραγματικής αγάπης. Η προγιαγιά, η κόρη και η εγγονή. Τρεις γυναίκες από την Κωνσταντινούπολη του 1910 έως την Ελλάδα του 2016. Η Φένια στην Αθήνα του 2016 φέρνει στο φως έναν κυνηγημένο έρωτα που

δεν μπόρεσε να καρποφορήσει. Μέσω των ασύλληπτων παιχνιδιών της μοίρας που διέλυσαν όσες ψυχές βρέθηκαν στον δρόμο τους και των ψεμάτων που αποκαλύπτονται, έρχεται η κάθαρση για μια νέα ελπίδα. Μια ηθογραφία που χοροπηδά στο τότε και το τώρα, αναδεικνύει τις διαφορές στον τρόπο ζωής της αστικής και λαϊκής τάξης. Στα ήθη και τα έθιμα, στα ταμπού, στους κανόνες ηθικής και τα στερεότυπα. Ένα ταξίδι εν μέσω πολιτικών διαταραχών, διωγμών, καταστροφών και συναισθηματικών μεταπτώσεων. Μια βόλτα στο πεπρωμένο, με ανατολίτικα στοιχεία και ντοπιολαλιές… Ένα μυθιστόρημα που σε αγγίζει, που βρίθει σκληρών, αλλά και συγκινητικών εξομολογήσεων. Η συγγραφέας δεν επαναπαύεται στον συναισθηματικό τομέα, αλλά περιπλέκει και ιστορικά γεγονότα. Ένα βιβλίο που δικαιώνει τη διαχρονική αγάπη του κοινού προς τη Λένα Μαντά, ένα αισθηματικό μείγμα στιγμών ιστορίας και κοινωνικών μηνυμάτων.

Όταν η μοίρα και το γραμμένο παλεύουν με λάθη, πείσματα, μυστικά κι αδυναμίες, ποιος βγαίνει κερδισμένος; Φένια, Σμαράγδα, Βασίλης, Κλειώ, Εκάβη, Συμεών, Φώτης, Ρένος, Ρόζα, Λιζέτα, Περικλής, Ανάργυρος, Χρυσαφένια, Κλεονίκη σε ένα γαϊτανάκι εξελίξεων κι αποκαλύψεων.

Μοιάζει σαν το Γράμμα από Χρυσό να είναι η καλύτερη συγγραφική στιγμή της Λένας Μαντά, συμπυκνώνοντας αρετές παλαιότερων, πολυδιαβασμένων και πολυαγαπημένων βιβλίων της ίδιας, μέσα από ένα πρίσμα πιο ώριμο και καλοδουλεμένο, που προκαλεί ατόφια συγκίνηση από την πρώτη σελίδα ως την τελευταία.

ΧΡΥΣΗ-ΣΙΣΥ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ

Η MΑΓΙΣΣΑ Διαβάζω στο οπισθόφυλλο και σε σχέση με τον τίτλο είμαι σχεδόν σίγουρη ότι για άλλη μία φορά η Camilla Lackberg θα με γοητεύσει. Αν και ο όγκος του με κάνει λίγο δύσπιστη, δε μπορεί σε κάποια σημεία θα κάνει κοιλιά, ωστόσο εξεπλάγην ευχάριστα καθώς κάτι τέτοιο δε συνέβει. Η Lackberg καταφέρνει να αποφύγει την φλυαρία, να αποφύγει περιττές περιγραφές και ασύνδετα γεγονότα και να παρουσιάζει αργά και σταθερά την εξέλιξη της ιστορίας, ή μάλλον των ιστοριών.

Με άριστο τρόπο και με σταδιακή εξέλιξη γεγονότων, συναισθημάτων, καταστάσεων, ο Μεσαίωνας και το κυνήγι μαγισσών έρχεται και δένει καταπληκτικά με δύο φόνους οι οποίοι έγιναν στο ίδιο μέρος (με διαφορά 30 χρόνων) αιώνες μετά. Για άλλη μία φορά η παράλληλη και αμφίδρομη διήγηση αποτελεί ένα από τα καλύτερα όπλα στη συγγραφική της φαρέτρα. Από τον 17ο αιώνα και το κυνήγι μαγισσών μέχρι το σήμερα η Lackberg μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε μία

τρομακτική αλήθεια. Ο άνθρωπος όσο κι αν περάσουν οι αιώνες δεν αλλάζει. Προχωράμε, εξελισσόμαστε, αλλά στο μυαλό, στις σκέψεις, στη συνείδηση παραμένουμε ίδιοι. Τον 17ο αιώνα όποιος αντιδρούσε στο κοινωνικό κατεστημένο και τη θρησκέια κατηγορούνταν ως μάγος ή μάγισσα και οδηγούνταν στην πυρά. Το ίδιο, όμως, δεν συμβαίνει και σήμερα; Κάθε τι διαφορετικό, κάθε τι αντίθετο στα πιστεύω μας, μπαίνει στο περιθώρειο. Και μπορεί σήμερα να μην υπάρχουν μάγισσες όπως το Μεσαίωνα, υπάρχουν όμως άλλες μάγισσες που μας κρατάνε δεμένους σε λανθασμένες ιδέες και αντιλήψεις. Μάγοι και μάγισσες που μας κρατάνε δεμένους στους προσωπικούς μας φόβους.

Μέσα από τη Μάγισσα παρουσιάζονται όλα τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας. Η συγγραφέας με εξαιρετικό τρόπο, με απλή γλώσσα και πλοκή που κυλάει γρήγορα, θίγει σημαντικά θέματα με την σοβαρότητα που τους πρέπει. Οικογενειακές σχέσεις, δημοσιότητα, προσφυγικό, bulling, εφηβική επανάσταση, όλα αυτά παρουσιάζονται στην ιστορία μας και μας βάζει να σκεφτόμαστε πόσο σκληρή είναι η κοινωνία, πόσο κτήνος έχει γίνει ο άνθρωπος και πόσο τα προσωπικά και παιδικά βιώματα επηρεάζουν την ανάπτυξη του ανθρώπου και τη μετέπειτα συμπεριφορά του τόσο στην ίδια του την οικογένεια, όσο και στους άλλους.

Αστυνομική περιπέτεια, μυστήριο, ιστορία, κοινωνικό δράμα, η Μάγισσα, αποτελεί ένα τέλειο δείγμα της σημερινής κοινωνίας, η οποία ενώ από τη μία περηφανεύεται για την προοδευτικότητά της, από την άλλη είναι κλεισμένη σε αναχρονιστικές ιδέες, ρατσιστικές αντιλήψεις και φόβους αιώνων. Μέσα από τις πολλαπλές συμπεριφορές, τόσο των ενηλίκων όσο και των ανηλίκων, εμφανίζονται όλοι οι διαφορετικές συμπεριφορές που υπάρχουν γύρω μας, ή ακόμα και σε μας τους ίδιους. Και εδώ ίσως είναι το πιο τρομακτικό. Να βλέπεις σκέψεις σου, συμπεριφορές σου, ιδέες σου, αποτυπωμένες σε μία ιστορία και πώς αυτές επηρεάζουν τον κόσμο στον οποίο ζεις. Η Μάγισσα της Camilla Lackberg θα μπορούσε, πέρα από όλα τα άλλα, να χαρακτηριστεί ως ένα βιβλίο αυτοκριτικής και αναθεώρησης. Και κυρίως συνειδητοποίησης. Αν δεν αλλάξουμε εμείς, δεν αλλάζει ο κόσμος… Μην χάσετε την ευκαιρία να διαβάζετε τη Μάγισσα…

ΜΑΡΙΑ ΧΟΝΔΡΟΥ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Καλησπέρα σας και σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που μας διαθέτετε. Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε το πρώτο σας βιβλίο από τις Εκδόσεις Anima «Ο μαγικός κόσμος της Δριπαικόσας». Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας και ποια η πηγή έμπνευσης για το συγκεκριμένο βιβλίο; Μ.Χ. Καλησπέρα και σας ευχαριστώ κι εγώ για την φιλοξενία σας. Πρώτα από όλα, μου αρέσει να διαβάζω. Να ταξιδεύω στους κόσμους των βιβλίων, να βυθίζομαι στις σελίδες και να βγαίνω, όποτε το θελήσω. Κι όσο πιο πολύ διαβάζω, τόσο πιο έντονος μοιάζει ο ρυθμός που ξεχειλίζει η φαντασία μου. Η αγάπη μου για τα βιβλία δημιουργεί όλα τα άλλα.

Η συγγραφή για μένα ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Όταν ήμουν μικρή, καθόμουν και έγραφα ιστορίες, παραμύθια, ζωγραφίζοντας κιόλας, όσο καλύτερα μπορούσα, για να έχουν εικονογράφηση. Μεγαλώνοντας, σταμάτησα. Συνέχισα να γράφω, αλλά όχι πια ιστορίες, περισσότερο για συναισθήματα. Κάποια περίοδο της ζωής μου, έγραφα και ποιήματα. Το γράψιμο για μένα είναι ο τρόπος να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Να ξαλαφρώσω, να ηρεμήσω, να συγκεντρωθώ. Να ξεφύγω από την καθημερινότητα και να ταξιδέψω. Ξανάρχισα να γράφω μόλις απέκτησα τα αγόρια μου. Τα παιδιά μου. Αυτά ήταν η πηγή έμπνευσής μου, γιατί μου θύμισαν πως είναι να είσαι ξανά παιδί. Μαζί τους, άρχισα να ονειρεύομαι και πάλι. Η φαντασία δε χάνεται, δε φεύγει, είναι πάντα μέσα μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να την ξυπνήσουμε!

Ποιοι είναι οι πρώτοι αναγνώστες των κειμένων σας, πριν τα παρουσιάσετε σε κάποιο εκδοτικό οίκο; Μ.Χ. Η πρώτη που τα διαβάζει είναι πάντα η μητέρα μου. Της τα δίνω και περιμένω. Αν κάτι δεν της αρέσει, θα μου το πει αμέσως. Μετά, αν πρόκειται για παιδικό, εννοείται τα ίδια μου τα παιδιά. Οι καλύτεροι κριτές για μένα!. Αν τους αρέσει κάτι, δε θα θέλουν να σταματήσω να διαβάζω. Αν καταφέρει να αγγίξει αυτά, τότε για μένα είναι υπεραρκετό. Ο στόχος έχει επιτευχθεί. Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας. Τι είναι η Δριπαικόσα και πόσο μαγικός είναι ο κόσμος της; Μ.Χ. Θα ξεκινήσω με τον τίτλο. Ένα από τα αγαπημένα μου μαγικά πλάσματα, είναι ο δράκος. Υπερήφανος, δυνατός, μεγαλοπρεπής, ένα ξεχωριστό μυθικό ον. Ήθελα να δημιουργήσω

μια λέξη που να περιέχει τις λέξεις δράκος και παιδί. ΔΡιπΑιΚΟΣα. Η λέξη παιδί περιέχεται, αν δείτε με προσοχή τα γράμματα. Σε αυτό τον κόσμο, ζούνε όλα τα μαγικά πλάσματα: Νεράιδες, ξωτικά, ακόμα και αυτά που ίσως δεν έχουμε φανταστεί. Όμως, εκεί δημιουργούνται και τα βιβλία. Κάθε πλάσμα, έχει τη δική του σπηλιά με τα βιβλία που γράφονται για αυτό, εδώ στο κόσμο το δικό μας. Και κάπως έτσι ξεκινάει το ταξίδι του Ζαχαρία, για να σώσει τον τελευταίο δράκο και το τελευταίο αυγό δράκου. Για να καταφέρει να γεννηθεί ένα ακόμα βιβλίο, για αυτά τα μαγικά πλάσματα και να μην χαθούν στον κόσμο των ανθρώπων. Γιατί αν χαθούν, θα χαθεί και η μαγεία, η φαντασία και τα όνειρα. Ειδικά τη σημερινή εποχή τα έχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Είναι λοιπόν, ένας μαγικός κόσμος που ζούνε όλα τα πλάσματα των παραμυθιών. Ένας κόσμος που δημιουργούμε εμείς με την φαντασία μας. Νομίζω ότι, από αυτό και μόνο, είναι αρκετά μαγικός.

Με αφορμή τις ερωτήσεις που υπάρχουν στο οπισθόφυλλο του βιβλίου σας, πιστεύετε ότι σήμερα έχουμε χάσει τη φαντασία μας; Πιστεύουμε στα παραμύθια; Κάνουμε όνειρα; Μ.Χ. Φοβάμαι πως σήμερα, με τους ρυθμούς που τρέχει η σημερινή κοινωνία, δεν έχουμε χρόνο να ονειρευτούμε. Πολλές υποχρεώσεις, πολλά προβλήματα. Μα ακόμα και τα παιδιά, σε σχέση με εμάς στην ηλικία τους, έχουν ελάχιστο χρόνο.

Όμως, η φαντασία δε χάνεται, όπως είχα πει και σε προηγούμενη ερώτηση. Πρέπει απλά κάποιος να την ξυπνήσει. Όταν ξεκίνησα να διαβάζω παραμύθια στα παιδιά μου, συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα από αυτά, είναι γραμμένα με χαρακτήρες πιο κοντινούς στο παιδί, που το οδηγούν, το εμψυχώνουν για να σκεφτεί λύσεις στα καθημερινά

προβλήματα που του παρουσιάζονται, στις σχέσεις με τους φίλους του, με τον κόσμο γενικότερα. Δεν μπόρεσα- εγώ τουλάχιστον- να βρω, να εντοπίσω πουθενά τη μαγεία, όπως την ορίζω εγώ. Να βρω μια πόρτα που να οδηγεί σε έναν κόσμο γεμάτο φαντασία με νεράιδες, ξωτικά, μονόκερους. Αγχώθηκα. Πού πήγε αυτού του είδους η φαντασία; Για μένα αυτή ήταν η αρχή. Για να βάλω τα παιδιά μου στο μαγικό κόσμο της Δριπαικόσας. Στον κόσμο των παραμυθιών και της φαντασίας. Να βοηθήσουν, να μην χαθούν.

Δεν ξέρω αν ο κόσμος πιστεύει στα παραμύθια. Έχω ακούσει από αρκετούς να λένε, ότι μεγαλώσαμε με τα παραμύθια και πιστεύαμε σε πριγκίπισσες και νεράιδες πως υπάρχουν και μετά προσγειωθήκαμε στην πραγματικότητα άτσαλα. Εγώ πάντως πιστεύω κι εύχομαι πάντα να υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα.

Γιατί όταν μεγαλώνεις με παραμύθια, μέσα σου υπάρχει ένας μαγικός κόσμος που μπορείς να κρυφτείς, όταν ο αληθινός, γύρω σου, μοιάζει να γκρεμίζεται. Κι όταν νιώσεις έτοιμος, μπορείς να ξαναβγείς. Σε μένα πάντως λειτουργεί. Αυτό θέλω να δώσω στα παιδιά μου. Την πιο μαγική, αόρατη, πανοπλία του κόσμου. Την φαντασία!. Να μάθουν να ονειρεύονται. Να σκέφτονται, να ονειρεύονται και να πραγματοποιούν. Να πιστεύουν, ότι μπορούν. Όπως κι εγώ. Στις μέρες μας τα παιδιά ασχολούνται με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και το διαδίκτυο. Ελάχιστα διαβάζουν κάποιο λογοτεχνικό βιβλίο. Τι πρέπει να κάνουμε κατά τη γνώμη σας για να φέρουμε τα παιδιά πιο κοντά στο βιβλίο; Μ.Χ. Νομίζω ότι με τους ρυθμούς που τρέχει η σημερινή εποχή, με τόσα τεχνολογικά ερεθίσματα, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Κι ο χρόνος, όπως ανέφερα και προηγουμένως, είναι πραγματικά ελάχιστος ακόμα και για τα παιδιά. Ειδικά τις καθημερινές που έχουν σχολείο και διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες.

Θέλουν να παίξουν, να δουν τους φίλους τους και είναι τελείως φυσιολογικό. Σε αυτές τις περιπτώσεις, προσπαθώ να σκέφτομαι σαν παιδί. Όμως, τις ημέρες αυτές που κολλάνε σε οτιδήποτε ηλεκτρονικό, είτε παιχνίδι, είτε τηλεόραση, μόλις τους φωνάξω να διαβάσουμε ένα βιβλίο παρέα, τα παρατάνε όλα κι έρχονται. Χρειάζονται επαφή, χρειάζονται κάποιον να τους παρακινήσει. Μπορεί να βαριούνται ή να είναι και αρκετά κουρασμένα για να το διαβάσουν μόνα τους. Παρέα όμως κάθονται και κάνουμε και τους ήχους, φανταζόμαστε τις εικόνες. Πολλές φορές τους ρωτάω για τη συνέχεια, τι πιστεύουν ότι θα γίνει και λέει ο καθένας την ιστορία του.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για έναν νέο συγγραφέα να δει το βιβλίο του να εκδίδεται; Μ.Χ. Σύμφωνα με όσα διαβάζω και ακούω, είναι αρκετά δύσκολο. Όμως θεωρώ, ότι αν κάποιος αξίζει πραγματικά και θέλει, θα τον βρει τον τρόπο. Σίγουρα η εποχή που διανύουμε, δεν είναι και η καλύτερη, ούτε για τους εκδοτικούς, ούτε για τους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς.

Είναι μια αρχή για μένα. Και στο μεγάλο μου το γιο τουλάχιστον, έχει αποτέλεσμα. Του αρέσει να διαβάζει, είτε λίγο πριν κοιμηθεί, είτε το μεσημέρι, όταν έχει χρόνο. Διαβάζουμε λοιπόν, όσο περισσότερο μπορούμε. Είμαι σίγουρη ότι μόλις ανακαλύψουν τη μαγεία του βιβλίου, δεν θα την αφήσουν ποτέ. Αξία σταθερή και διαχρονική. Είναι πολύ σημαντικό επίσης για μένα να διαλέγουν το βιβλίο μόνα τους .Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο βιβλίο που είχα διαλέξει μόνη μου να αγοράσω. Το κράταγα στα χέρια μου σαν το πιο πολύτιμο αγαθό. Ακόμα το κρατάω κι από τότε, δεν σταμάτησα ποτέ να διαβάζω.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που κρατάω στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο. Αλλά σε όλο αυτό, δεν ήμουν μόνη μου. Υπάρχουν άνθρωποι που συνέβαλλαν στο να υλοποιηθεί αυτό το όνειρο. Που με στήριξαν και με στηρίζουν, που σεβάστηκαν τις επιθυμίες μου και ρίσκαραν σε ένα πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα. Θέλω να πιστεύω ότι πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και πάντα θα υπάρχει μια πόρτα για τον χ ή ψ συγγραφέα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να την βρει και να την ανοίξει.

Θεωρείτε ότι το διαδίκτυο για έναν συγγραφέα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέσο για την προώθηση του βιβλίου του; Μ.Χ. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούν πλέον, γνωρίζουν τα πάντα, σχεδόν τα πάντα για το διαδίκτυο. Είναι μια πόρτα με τον έξω κόσμο. Να ενημερώνεσαι, να διαβάζεις, να ψάχνεις για πληροφορίες. Σχεδόν τα πάντα μπορείς πλέον να κάνεις. Ναι για μένα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για προώθηση. Η σωστή διαφήμιση, οι αξιολογήσεις, οι παρουσιάσεις, συμβάλλουν οπωσδήποτε σε αυτό. Εγώ πάντα βασίζομαι και στις κριτικές για να αγοράσω κάτι. Πολλές φορές έχω αγοράσει βιβλία μέσω internet, άλλωστε.. Αν και είμαι λίγο παραδοσιακή κι όταν μου το επιτρέπει ο χρόνος, προτιμώ να μπαίνω σε βιβλιοπωλείο και να χάνομαι με τις ώρες. Να το πιάνω στα χέρια μου, να το μυρίζω, να το νιώθω, όπως παλιά. Υπάρχει πρόγραμμα για νέες παρουσιάσεις του βιβλίου σας σε σχολεία ή βιβλιοπωλεία; Μ.Χ. Υπάρχουν πολλές σκέψεις και ιδέες. Συγκεκριμένο πρόγραμμα με

κλεισμένες ημερομηνίες, όχι δεν υπάρχει. Αλλά όταν είμαστε έτοιμοι σίγουρα, θα ενημερώσουμε. Είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για ένα νέο βιβλίο; Υπάρχει κάποιος ήρωας ή ηρωίδα που σας βασανίζει γλυκά και περιμένει να πάρει σάρκα και οστά; Μ.Χ. Υπάρχουν πολλοί ήρωες που με περιμένουν. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω και πάλι, είναι λες και ξεκλείδωσα κάποια μυστική πύλη. Μου έρχονται εικόνες συνεχώς και προσπαθώ να τις σημειώνω για να τις εκμεταλλευτώ, μόλις μπορέσω και να μην απογοητεύσω κανέναν από τους ήρωες. Άλλωστε, έχω και φανατικούς θαυμαστές, τα αγόρια μου, που περιμένουν πως και πως. Ο χρόνος μου βέβαια είναι πολύ περιορισμένος με δυο αγόρια, σπίτι, δουλειά. Αλλά έχω αποφασίσει και έχω πείσει τον εαυτό μου, ότι τον χρόνο εγώ τον ορίζω κι όσο κουρασμένη και αν είμαι πολλές φορές, αν αγαπάω κάτι τόσο πολύ, πάντα θα βρίσκω τον χρόνο. Κάνω λοιπόν ό, τι καλύτερο μπορώ. Αν και τα όρια είναι πάντα για να

για να ξεπερνιούνται, οπότε ίσως να μπορώ και καλύτερα. Θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες του site μας, λίγο πριν τελειώσουμε τη συνέντευξη; Μ.Χ. Πρώτα από όλα να τους ευχαριστήσω για το χρόνο τους και να ευχαριστήσω και σας για τη φιλοξενία ξανά. Θα κλείσω, όπως ακριβώς άρχισα τον λόγο μου στη πρώτη μου παρουσίαση, δανειζόμενη μια φράση του Hans Christian Andersen από τη Μικρή Γοργόνα.

'Υπάρχει ένας κόσμος όπου η ελπίδα και τα όνειρα μπορούν να κρατήσουν για πάντα.' Και θα συμπληρώσω σαν Μαρία….αρκεί να τον φανταστείς.

Να ονειρεύεστε λοιπόν, να διαβάζετε όσο περισσότερο μπορείτε στα παιδάκια σας και να ταξιδεύετε μαζί στον κόσμο που θα πλάσετε παρέα. Αξίζει. Σας ευχαριστώ πολύ και σας εύχομαι καλή δημιουργική συνέχεια.

Ονειρεύεσαι; Πιστεύεις στη μαγεία; Στα παραμύθια; Στις νεράιδες, στα ξωτικά, στους δράκους; Κάνεις με τη φαντασία σου περίπλοκα σχήματα χαζεύοντας τα σύννεφα; Αν ναι, τότε μπορείς να βοηθήσεις. Ναι, σίγουρα μπορείς. Γιατί αυτό το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου…. σσς… μην το πεις δυνατά… είναι ένα μαγικό ταξίδι για να επιστρέψουμε ξανά στο κόσμο των παραμυθιών. Ο μαγικός κόσμος της Δριπαικόσας!

Διαβάζοντας το βιβλίο της συγγραφέως Μαρίας Χονδρού ''Ο μαγικός κόσμος της Δριπαικόσας'', έγινα και εγώ ένα μικρό παιδί και ακολούθησα νοερά τον ήρωα της, τον Ζαχαρία, στο φανταστικό του ταξίδι στη Δριπαικόσα. Όλα ξεκίνησαν από μια μαγική βελανιδιά. Ο Ζαχαρίας ξεκίνησε το ταξίδι του και στο διάβα του συνάντησε ξωτικά, νεράιδες, δράκους και άλλα μαγικά παραμυθένια πλάσματα. Ανέλαβε μια αποστολή. Να ελευθερώσει τον τελευταίο δράκο της Δριπαικόσας, να βρει το μοναδικό του αυγό που έπρεπε να εκκολαφτεί. Σε αυτή την περιπέτεια, ο Ζαχαρίας είχε για βοηθό του, ένα μικρό ξωτικό, τον Φασαρία.

Και ξέρετε γιατί υπήρχε μόνο ένας δράκος στη Δριπαικόσα; Γιατί δεν γράφονται πια πολλά παραμύθια για δράκους και όσα γράφονται δεν διαβάζονται, γιατί τα παιδιά προτιμούν να παίζουν με ηλεκτρονικά παιχνίδια. Έτσι, οι νεράιδες, οι δράκοι και τα ξωτικά χάνουν μέρα με την ημέρα την λάμψη τους, επειδή ελάχιστοι ασχολούνται μαζί τους. Αν θέλετε να σώσετε τα πλάσματα των παραμυθιών, η μόνη λύση είναι να πιστεύετε στα παραμύθια και να ζείτε το δικό σας παραμύθι. Γιατί, όπως λέει και η Μαγική Βελανιδιά του παραμυθιού, το κάθε παραμύθι είναι διαφορετικό και η μαγεία βρίσκεται μέσα μας. Ευχαριστώ πολύ τη συγγραφέα για το μοναδικό ταξίδι που μου προσέφερε στον Μαγικό Κόσμο της Δριπαικόσας. Αξίζει να γνωρίσετε και εσείς αυτό τον υπέροχο κόσμο!

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΡΑΚΑΚΗ Η Θραύση των οστών είναι ένα βιβλίο που ανήκει στην φανταστική λογοτεχνία και καθώς είμαι λάτρης αυτού του είδους, δε θα μπορούσα να μην το διαβάσω.Το βιβλίο που κρατάω στα χέρια μου είναι η αναθεωρημένη εκδοχή, που από ό, τι μας πληροφορεί ο συγγραφέας, επενέβη με προσθήκη αρκετού νέου υλικού. Οπότε, σίγουρα αυτό το βιβλίο είναι πολύ καλύτερο από την προηγούμενη έκδοση. Η υπόθεση του βιβλίου ξεκινάει δέκα χρόνια μετά από τον χωρισμό των τριών νησιών σε ανεξάρτητα βασίλεια και έτσι οι φυλές προτίμησαν την αναγκαστική συμβίωση, απ' τους αιματηρούς και ασταμάτητους πολέμους. Όμως, μετά από τόσα χρόνια, μια αόρατη δύναμη ξυπνά και απειλεί να ερημώσει τα νησιά. Στη δίνη των γεγονότων αυτών, μας περιγράφει την ζωή δύο νεαρών αντρών. Ο ένας πέφτει θύμα του πανούργου Ντέβαδον, γνώστη της Μαγείας του χάους και ο άλλος πηγαίνει στην έρημο, αναζητώντας το ουράνιο τραγούδι, έναν παλιό θρύλο που μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή.

Η Θραύση των οστών, για εμένα, θα μπορούσα να πω πως ήταν ένα δύσκολο και πνευματικό βιβλίο. Αρχίζει χωρίς καμία εισαγωγή, με τους χαρακτήρες ενταγμένους απόλυτα στον κόσμο του και μία σωρεία ονομάτων και όρων να πέφτουν καταιγίδα στο κεφάλι του αναγνώστη. Στην αρχή και μέχρι να βάλω τα πράγματα στη σωστή σειρά, μπερδευόμουν με τα πολλά ονόματα των χαρακτήρων, με τα ονόματα των μερών κ.τ.λ. Ουσιαστικά, σε εισάγει σε έναν καινούργιο κόσμο με τρία νησιά, με φυλές, κανόνες, με καινούργιο σύστημα, πρωτότυπα, ονόματα. Οπότε, μου πήρε λίγο χρονικό διάστημα μέχρι να συγχρονιστώ. Το καλό είναι ότι στο τέλος του βιβλίου έχει ευρετήριο ονομάτων και όρων, οπότε σου γίνεται πιο εύκολη η ανάγνωση, σε ό, τι άγνωστο διαβάσεις. Στη συνέχεια του βιβλίου, όσο εμβαθαίνεις, (και αφού έχεις συγχρονιστεί) τα πάντα αρχίζουν να δένουν μεταξύ τους, οι χαρακτήρες γίνονται πιο ενδιφέροντες, ξεχωρίζουν και αρχίζεις και μαθαίνεις τη λειτουργία της μαγείας, τι είναι τα Χρωματικά Μονοπάτια, το Υφαντό της Μοίρας, οι Μανούσγια, οι Ρκιόλ και οι Δράκοι.

Η ιστορία είναι πολύπλοκη, υφασμένη με πρωτότυπο μυστικισμό, ξεκινάει με πολλά κομμάτια του παζλ σκορπισμένα, για τα οποία μαθαίνεις σιγά-σιγά και ένα-ένα ποια είναι χρησιμότητα του και όταν δένουν όλα μαζί, οι σελίδες γυρνάνε σα νεράκι, προκαλώντας σε να ανακαλύψεις την συνέχεια. Η γραφή του συγγραφέα είναι απλή και εύκολη που δεν κουράζει καθόλου, ενώ οι περιγραφές και οι αναλύσεις με έβαλαν τόσο πολύ μες σ' αυτόν τον κόσμο, που ένιωθα

μέρος του. Μπορούσα να νιώσω κάθε πανικό στον κόσμο των Μάγων. συναίσθημα, σα να το βίωνα εγώ. Το Λευκό Μονοπάτι θα στείλει τον Στο βιβλίο παρακολουθούμε την αρχή Αναζητητή να βρει τον τρόπο να νικήσει την αόρατη δύναμη και ενός τριπλού πολέμου, αν και θα ήθελα περισσότερες σκηνές δράσης. συγχρόνως, καθώς όλες οι πλευρές ετοιμάζουν τις κινήσεις τους, εμείς Ο Ντάβαδον, ο Δράκος του Πράσινου βλέπουμε τους χαρακτήρες να κινούνται σαν πιόνια στην τεράστια Μονοπατιού, σχεδιάζει μαζί με άλλα σκακιέρα των Τριών Νησιών. Μονοπάτια να αλλάξει το καθεστώς και να πάρει όσο περισσότερη δύναμη μπορεί. Ο ίδιος, φυσικά, έχει Η Θραύση των Οστών είναι ένας πιο σκοτεινά, προσωπικά, σχέδια τα εντελώς καινούριος κόσμος, με δικούς του κανόνες και φιλοσοφία, οποία όμως θα προκαλέσουν την περίπλοκους νόμους και μία ιστορία αφύπνιση μιας αρχαίας και αόρατης που βασίζεται στην έμπνευση του δύναμης, η οποία ακόμα και όσο συγγραφέα. βρίσκεται σε λήθαργό, σπέρνει τον

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Η πιο σημαντική νίκη του Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας έχει μάθει μόνο να κερδίζει. Να κερδίζει το φλουρί στη βασιλόπιτα, τον παππού του στο σκάκι, στα επιτραπέζια, να παίρνει μετάλλια στο κολυμβητήριο. Και οι γονείς του να φουσκώνουν από υπερηφάνεια.

πήρε ο Λεωνίδας και το βράδυ δυσκολεύεται να κοιμηθεί και όλο και αναστενάζει πιο βαθιά.

Μια μέρα η μαμά του Αχιλλέα προσκαλεί τον Λεωνίδα με τη μαμά του στο σπίτι για να παίξουν τα παιδιά. Ο Αχιλλέας προτείνει να Όταν, όμως, στη τάξη έρχεται ο Λεωνίδας, παίξουν σκάκι που πάντα κερδίζει. ο Αχιλλέας χάνει τα πρωτεία και πέφτει Αλλά αυτή τη φορά, νικητής βγήκε ο στην δεύτερη θέση. Κάθε μέρα Λεωνίδας. Ο Αχιλλέας, γεμάτος θυμό προσπαθεί να ξανακερδίσει αυτό που του για την ήττα του, ρίχνει με μια

κλωτσιά τα πιόνια και ο Λεωνίδας τον κοιτά απορημένος. Και μένει μόνος του ο Αχιλλέας, χωρίς κανέναν φίλο, με μόνη συντροφιά, τον Πάτροκλο, το πιστό του σκύλο. Μα του λείπει ο Λεωνίδας. Τι θα κάνει τελικά ο Αχιλλέας; Θα καταφέρει να αποκτήσει έναν αληθινό φίλο και να γίνει πραγματικά χαρούμενος και ευτυχισμένος; Μια ιστορία τρυφερή, που πρέπει να διαβάσουν όχι μόνο τα παιδιά, αλλά κυρίως οι μεγάλοι. Πολλές φορές εμείς οι γονείς, πιέζουμε τα παιδιά μας να γίνουν

πρώτοι σε όλα, να αποκτήσουν βραβεία, μετάλλια, για να φουσκώσουμε από υπερηφάνεια. Τι θέλουν όμως τα παιδιά μας πραγματικά; Σίγουρα θέλουν την αγάπη μας, την αποδοχή μας και φίλους αληθινούς για να παίζουν μαζί και να είναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν δραστηριότητες για τα παιδιά, σχετικές με την ιστορία που διάβασαν, αλλά και άλλα παιχνίδια για να διασκεδάσουν. Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 7+. Την εικονογράφηση του βιβλίου έχει κάνει η Θέντα Μιμηλάκη.

ΔΩΡΟΘΕΑ ΠΕΡΠΕΡΑ Βιβλίο της σειράς Κλασικά Noir, μία νέα σειρά Αστυνομικής Λογοτεχνίας, αφιερωμένη στους μεγάλους πρωτοπόρους που επιχειρούν οι εκδόσεις Μίνωας, είναι το μυθιστόρημα «Σ' έναν έρημο τόπο» της Ντόροθι Μπ. Χιουζ, μιας πολύ σημαντικής συγγραφέως που το έργο της δεν έχει μεταφραστεί ξανά στα ελληνικά, αλλά μπορεί να σταθεί αντάξια δίπλα στα μεγαλύτερα

ανδρικά ονόματα της εποχής: τον Τσάντλερ, τον Τζέιμς Κέιν, τον Χάμετ. Η μετάφραση είναι της Βάσιας Τζανακάρη. Η Ντόροθι Χιουζ, έστησε με μαεστρία το ψυχολογικό πορτρέτο ενός βετεράνου του πολέμου και έθιξε με οξυδέρκεια το θέμα-ταμπού του μισογυνισμού στις ΗΠΑ.

Ένα κλασικό καλιφορνέζικο νουάρ με μια φεμινιστική οπτική, ένα προφητικό μυθιστόρημα του 1947 που φώτισε τον μισογυνισμό της μεταπολεμικής αμερικανικής κοινωνίας και αυτό ακριβώς το καθιστά πρωτοποριακό. Γραμμένο με συγκρατημένη κομψότητα, το μυθιστόρημα της Ντόροθι Μπ. Χιουζ κόβει την ανάσα, γεμάτο ένταση και ανατροπές μέχρι το τέλος. Στην πραγματικότητα, μέχρι το τέλος, δεν είστε πραγματικά σίγουροι ποια είναι η αλήθεια. Ο Ντιξ θέλει να κάνει βόλτες τη νύχτα και να ακολουθήσει τις νέες γυναίκες, αλλά είναι ένας σειριακός δολοφόνος; «Στο μυθιστόρημα της Χιούζ δεν υπάρχουν στοιχεία ρομαντισμού. Είναι ένα σκοτεινό, παγερό διαμάντι, ένα διαμάντι χωρίς ούτε μια σπίθα φωτός. Τόσο αιχμηρό, που ένα άγγιγμα αρκεί να σε κόψει» (Μέγκαν Άμποτ) Το «Σ’ έναν έρημο τόπο», λοιπόν, δεν είναι ένα συνηθισμένο αστυνομικό μυθιστόρημα. Είναι γραμμένο από μια γυναίκα μετρ του νουάρ, με ποιητικές φράσεις, με κομψότητα και με τρόπο που προκαλεί ένταση και σίγουρα αναγνωστική απόλαυση.

ΧΑΡΑ ΔΕΛΛΗ Ένα απολαυστικό μυθιστόρημα-ύμνος στην ιδιαίτερη τέχνη της gourmet μαγειρικής και στα ερωτικά και γευστικά της σταυροδρόμια, το οποίο συνοδεύεται από 60 υπέροχες όσο και πρωτότυπες συνταγές. Ένα πρωτότυπο βιβλίο που συνδυάζει τη λογοτεχνική πένα της Ντόρας Βαλκάνου με συνταγές που προτείνει ο Παναγιώτης Κουκουβίτης και εντρυφεί στη γευσιγνωσία,στα μυστικά του έρωτα, στις ανθρώπινες σχέσεις, στη δημιουργικότητα, στην τέχνη και σε άλλα πολλά… “Η ΤΕΧΝΗ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟΠΟ, ΟΥΤΕ ΧΡΟΝΟ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ Η ΟΧΙ. ΕΠΙΤΕΛΕΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ Η ΟΧΙ…” Η καθηγήτρια σε κολέγια της Θεσσαλονίκης και καταξιωμένη ποιήτρια Ντόρα Βαλκάνου συνεργάζεται με τον ειδικό στις γαστριμαργικές απολαύσεις και εικαστικό Παναγιώτη Κουκουβίτη, συνυφαίνοντας ένα απολαυστικό μυθιστόρημα, όπου ένας σεφ εμπνέεται

από τις ερωμένες του νοστιμιές και τους εμπνέει αθεράπευτο και ακατάσχετο έρωτα. Οι δυο τους πιστεύουν βαθιά ότι ο τρόπος που ο καθένας μας, «τρέφεται», συναισθηματικά,

πνευματικά και ερωτικά από την ζωή του, συχνά εκφράζεται και στον τρόπο με τον οποίο τρέφεται κυριολεκτικά. Οι συγγραφείς δημιουργούν στο βιβλίο τους έναν όμορφο κόσμο γεμάτο συναισθήματα και εμπειρίες και εμπεριέχουν σ’ αυτό την ανάγκη για επαφή και αφύπνιση που είναι τόσο επιτακτική στις μέρες μας. Όσοι τρώνε επιλέγοντας επιμελώς αυτά που θα γευτούν και αυτά που θα τους θρέψουν είναι περισσότερο προσανατολισμένοι σε μία όμορφη ζωή, γεμάτη μικρά καθημερινά θαύματα. Ένας ύμνος στις ηδονές του κορμιού και του ουρανίσκου!

‘Eνα ταξίδι απ’ τις φλαμουριές και τις αυλές, στα μπαράκια με την rock μουσική της δεκαετίας του 70 και στα υπέροχα μαγαζάκια με τις ωραίες συνταγές και γεύσεις… Μία περιπλάνηση στα ερωτικά σταυροδρόμια της μαγειρικής. Γιατί η Ύλη παρεκτρέπεται…

Συνδέοντας τις γνώσεις για την τέχνη της μαγειρικής με τις γνώσεις για την τέχνη της απόλαυσης, το αποτέλεσμα μόνο εκρηκτικό χαρακτηρίζεται. Μπλέκει την ποίηση με την φιλοσοφία, τη μουσική με τη λογοτεχνία και το θέατρο, μέσα από γευστικές περιπέτειες σε εθνικές κουζίνες. Θέλεις να το καταβροχθίσεις. Και το βιβλίο και τις συνταγές του. Ειδικά, όταν ξέρεις ότι τις εκτελεί κάποιος σημαντικός για σένα, μόνο για σένα. Ένα ερωτικό, γαστρονομικό μυθιστόρημα που φαίνεται να ταιριάζει απόλυτα στο περιβάλλον της Θεσσαλονίκης, όπου εκτυλίσσεται. Γιατί η Ελλάδα έχει παράδοση στη μαγειρική. Η μαγειρική μπορεί να βοηθήσει κάποιον να δει την ζωή από μία καλύτερη οπτική γωνία. Εκεί αρχίζει και υπεισέρχεται η απόλαυση της δημιουργίας, η δύναμη της αυτοπεποίθησης και τέλος η διάθεση του μοιράσματος. Κι εκεί η μαγειρική συναντά τη ζωή…

“Ο κόσμος των αισθήσεων είναι απαιτητικός. Το μέτρο είναι απαραίτητο και προς τα πάνω και προς τα κάτω. Οι μεγαλύτερες απολαύσεις βρίσκονται εκεί όπου το σώμα και το μυαλό συμπορεύονται, εκεί όπου τιθασεύονται και η υπερβολή και η στέρηση Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι το πάθος είναι μια άρρωστη υπόθεση, όπου χάνεται το μέτρο. Δεν είναι καθόλου έτσι όμως, και ο Απόστολος το είχε μάθει αυτό μέσα στην κουζίνα του. Βάλε περισσότερο πιπέρι από όσο πρέπει και θα χαλάσει το πιάτο. Λιγότερο αλάτι και δε θα τρώγεται. Το πάθος είναι ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί. Θέλει υπομονή, σιγουριά, γαλήνη, αργά βήματα. Θέλει πίστη και αγάπη. Θέλει σεβασμό προς το κενό που ανοίγεται κάτω απ’ τα πόδια μας. Θέλει αυθορμητισμό, αλλά ταυτόχρονα θέλει και προσοχή.”.

O έρωτας, όπως και η μαγειρική, δεν είναι μία τυχαία σύνθεση. Απαιτεί τις σωστές δόσεις τρυφερότητας, χιούμορ, της φροντίδας του ενός προς τον άλλον, του σεβασμού προς το ανθρώπινο σώμα και τις αισθήσεις μας, καθώς και μία γερή δόση ελευθερίας. Δόση, όχι ασυδοσία.

Γιατί ο έρωτας σίγουρα περνά κι απ’ το στομάχι!

Πολλοί συγγραφείς ενώ δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα να γράψουν αμέτρητες σελίδες με περιγραφές, συναντούν σοβαρό πρόβλημα όταν

7

κανόνες για έναν καλό διάλογο στο μυθιστόρημά σας

πρόκειται να γράψουν διάλογο μεταξύ δύο πρωταγωνιστών του μυθιστορήματος τους. Ο διάλογος είναι ίσως το πιο σημαντικό εργαλείο σε μία ιστορία αφού μέσο αυτού γνωρίζουμε τους πρωταγωνιστές, καταλαβαίνουμε περισσότερα για τη σχέση τους αλλά και μαθαίνουμε πληροφορίες για την υπόθεση και την κατάσταση την οποία βιώνουν. Θα σας παρουσιάσουμε εφτά τρόπους για να μπορέσετε να γράψετε πειστικό διάλογο στο μυθιστόρημά σας, εύκολα και χωρίς καθόλου κόπο.

ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΜΑΡΚΑΚΗ 1- Αφήστε τον να κυλήσει Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν οι συγγραφείς είναι πως προσπαθούν να γράψουν στυλιζαρισμένους διαλόγους πιστεύοντας πως έτσι θα φανεί πιο έξυπνος ο χαρακτήρας τους. Επίσης, πιέζουν εξαρχής την πένα τους ώστε ο διάλογος να ενσωματωθεί στη σκηνή, και να βγει τέλειος. Δεν χρειάζεται να γίνεται αυτό, μπορεί η σκηνή να γραφτεί γύρω από το διάλογο που μπορεί να

εκείνη τη μαγική λέξη που θα κολλήσει καλύτερα και που φυσικά θα κάνει την υπόθεση να προχωρήσει πιο εύκολα. Όταν απαγγέλουμε το διάλογο λες κι έχουμε απέναντί μας τον χαρακτήρα καταλαβαίνουμε αν “ακούγεται” φυσικός και στο χαρτί.

3- Αποφεύγετε το προφανές προσφέρει πολλά περισσότερο από κάθε περιγραφή. Κι αυτό που πρέπει να προσέξετε είναι να παραμείνει όσο πιο αληθινός και καθημερινός γίνεται. Οι χαρακτήρες δεν χρειάζεται να φαίνονται πιο έξυπνοι αλλά πιο ανθρώπινοι.

2- Απαγγείλετε τον διάλογο Ναι, καλά διαβάσατε. Απαγγείλετε το διάλογο στα σημεία που δεν σας βγαίνει, δυνατά, σαν να είστε ηθοποιός στο θέατρο. Έτσι θα βρείτε

Ένα λάθος στο οποίο πέφτουν αρκετοί συγγραφείς είναι η αναπαραγωγή λέξεων ή φράσεων στο διάλογο. Είναι βαρετό η απάντηση του Β χαρακτήρα να ξεκινά με την ίδια λέξη που είχε η ερώτηση του Α χαρακτήρα. Η συνεχής επανάληψη των ίδιων λέξεων στερεί από το κείμενο και τον διάλογο την έκπληξη.

4- Μη φοβάστε τη σιωπή Η σιωπή και οι παύσεις ανάμεσα στο διάλογο δεν είναι εχθρός μας. Μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε προσεκτικά για να χτίσουμε την απαραίτητη ένταση αλλά και να προσθέσουμε ενδιάμεσα χρήσιμες πληροφορίες. Με τις αντιδράσεις των χαρακτήρων δίνουμε τις καλύτερες απαντήσεις, κι αυτό... μέσο της σιωπής.

αλλά μπορείτε για τους χαρακτήρες σας. Σκεφτείτε το διάλογό σας ως ένα πολύτιμο λίθο που δεν έχει περάσει από καμία επεξεργασία. Στο χέρι σας είναι τώρα να λειάνετε κάθε τραχύ σημείο του διαλόγου σας μέχρι να γίνει λείος και να κυλά όμορφα στο μάτι και τη γλώσσα.

5- Γυαλίζοντας έναν πολύτιμο λίθο Σας έχει τύχει ποτέ να ξυπνήσετε από τον ύπνο και να σκεφτείτε την τέλεια απάντηση σε κάποιον διάλογο που είχατε την προηγούμενη νύχτα; Μπορεί να μην έχετε τη δυνατότητα να γυρίσετε το χρόνο πίσω για εσάς,

6- Μη φοβηθείτε την αντιπαράθεση στον διάλογο Πολλοί συγγραφείς στη προσπάθειά τους να αποκαλύψουν πράγματα προτιμούν να γράφουν παραγράφους γεμάτες περιγραφές κι αναδρομές στο παρελθόν. Πολλές φορές αυτό κουράζει και μπερδεύει τον αναγνώστη. Έτσι, αυτές οι πληροφορίες μπορούν να δοθούν μέσα από έναν έντονο διάλογο μεταξύ των πρωταγωνιστών. Αφήστε τους να τσακωθούν ή να παρηγορήσουν ο ένας τον άλλον και ενδιάμεσα, δώστε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες.

7- Μη φοβηθείτε να κόψετε λέξεις! Άλλο ένα πράγμα που πρέπει να προσέξει ένας συγγραφέας στο διάλογό του, είναι οι μεγάλες προτάσεις. Ειδικά εκείνες που είναι διανθισμένες με μεγάλες και δύσκολες λέξεις. Μη φοβηθείτε να κόψετε λέξεις που ίσως να φαντάζουν περιττές. Χρησιμοποιείστε καθημερινές εκφράσεις, λέξεις που χρησιμοποιούμε στην καθομιλουμένη (χωρίς αυτές να είναι προσβλητικές), ώστε να μπορεί να νιώσει ο απλός αναγνώστης κάθε μία σαν την έλεγε εκείνος. Εφτά απλοί κανόνες για ένα όμορφο διάλογο! Το σωστό όμως, πάνω απ’ όλα, είναι να μην πιέζετε τον εαυτό σας ενώ γράφετε. Γράψτε αυτό που αισθάνεστε κι αφήστε τους κανόνες για τις διορθώσεις...

Διονύσης Λεϊμονής

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Κύριε Λεϊμονή, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη συνέντευξη που παραχωρείτε στο site μας Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών. Είστε φιλόλογος, συγγραφέας, παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής για το βιβλίο, εισηγητής σεμιναρίων δημιουργικής γραφής. Με ποια από τις παραπάνω ιδιότητες ταυτίζεστε περισσότερο; Δ.Λ. Νομίζω πως ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των ενασχολήσεών μου είναι η ενασχόλησή μου με τη γραφή. Θα έλεγα γραφιάς και δημιουργός, ένας άνθρωπος που αγαπάει να πειραματίζεται με τον λόγο, να εκφράζεται δημιουργικά… Έχετε βραβευτεί από τον Κύκλο του παιδικού βιβλίου ως εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που προωθεί τη φιλαναγνωσία. Διαβάζουν οι έφηβοι σήμερα; Τι πρέπει να κάνουμε ως γονείς, εκπαιδευτικοί, για να φέρουμε τα παιδιά πιο κοντά στο βιβλίο;

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Δ.Λ. Οι έφηβοι διαβάζουν, αν τους δώσουμε την ευκαιρία να διαβάσουν, αν προετοιμάσουμε το έδαφος εμείς, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, οι συγγραφείς… Είναι εύκολο να κατηγορούμε τα παιδιά πως δεν διαβάζουν, όταν το διάβασμα για εμάς τους μεγάλους είναι πάρεργο ή μια διαδικασία που δεν εντάσσεται στην καθημερινότητά μας. Εμείς είμαστε το πρότυπό τους κι η ευθύνη μας είναι μεγάλη, τόσο για το αν θα τους φέρουμε σε επαφή με την ανάγνωση και τη γραφή, όσο και τι είδους βιβλία τους παρέχουμε. Διδάσκετε δημιουργική γραφή σε παιδιά και ενήλικες. Τελικά, συγγραφέας γεννιέται κανείς ή γίνεται; Δ.Λ. Δεν διδάσκω δημιουργική γραφή, προσπαθώ να ενισχύσω την

αγάπη για τη γραφή και την ανάγνωση, μια ανάγκη που είναι και δική μου, μεταδίδοντας το πάθος μου για τη γραφή κι επιχειρώντας να συμβάλλω σε μια δημιουργική «συνάντηση» ανθρώπων που μέσα στην καθημερινότητά τους χρειάζονται να εκφραστούν και να δημιουργήσουν με τον λόγο, ανεξάρτητα αν ποτέ θα γίνουν συγγραφείς με την επίσημη έννοια του όρου. Έχετε ασχοληθεί με την παιδική

λογοτεχνία, αλλά και τη λογοτεχνία ενηλίκων. Είναι πιο δύσκολο να γράφεις για παιδιά ή για ενήλικες; Δ.Λ. Ομολογουμένως, το να γράφεις για παιδιά. Τα παιδιά είναι και πρέπει να είναι οι πιο ειλικρινείς, άμεσοι και αντικειμενικοί κριτές μας, να μας απορρίπτουν ή να μας αποδέχονται, βοηθώντας μας να γινόμαστε καλύτεροι, να εξελισσόμαστε, να είμαστε δημιουργικοί και ευφάνταστοι, όπως εκείνα.

Ασχολείστε με πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα. Έχετε καθόλου ελεύθερο χρόνο να απολαύσετε την ανάγνωση ενός βιβλίου; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς; Δ.Λ. Και βέβαια έχω χρόνο για ανάγνωση, αφού αν δεν διαβάσεις και μάλιστα διαφόρων ειδών κείμενα και λογοτεχνία δεν ανατροφοδοτείσαι για να γράψεις. Με την ευκαιρία, μάλιστα, της ραδιοφωνικής μου εκπομπής, διαβάζω αρκετά βιβλία την… εβδομάδα. Όσο για αγαπημένους συγγραφείς, θα αρκεστώ μόνο στον Νίκο Καζαντζάκη, που θεωρώ αξεπέραστο εργάτη του λόγου και από κει και πέρα αγαπώ και θαυμάζω τους συγγραφείς που έχουν ιδιοτυπία στη γραφή, δεν επαναλαμβάνουν και δεν επαναλαμβάνονται… Είναι τα παιδιά σας οι πρώτοι αναγνώστες των κειμένων σας, πριν τα παραδώσετε στον εκδοτικό οίκο; Λαμβάνετε υπόψη σας τις παρατηρήσεις και τα σχόλια τους; Δ.Λ. Φυσικά… και οφείλω να ομολογήσω πως είναι πολύ απαιτητικοί και σκληροί κριτές μου κι όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώ να τους κερδίσω, να τους πείσω, να άρω

κάθε αντίρρηση και αμφιβολία για τη συγγραφική μου ικανότητα… Το τελευταίο σας βιβλίο, «Το τέταρτο αλογάκι», κατά την άποψή μου είναι ένα βιβλίο γνώσεων, περιπέτειας και κατά κάποιο τρόπο η συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου σας «Το δέκατο έβδομο κιβώτιο». Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε στους μικρούς αναγνώστες σας;

Δ.Λ. Δεν είναι ακριβώς η συνέχεια του «Κιβωτίου», που αγαπήθηκε και διαβάστηκε πολύ από τα παιδιά. Αποτελεί μια «αυτοτελή» ιστορία, μια ακόμα περιπέτεια της παρέας των Κυθήρων, κατ’ απαίτηση των αναγνωστών του «Κιβωτίου», που μου ζητούσαν να ανταμώσουν τον Χριστόφορο, την Αφροδίτη, την Ελίνα, τον Προκόπη, τον Μάξιμο, τη Φανούλα, τον Αριστείδη, αλλά και τον κύριο Δημήτρη, τον επιστήμονα σε μια νέα κατάδυση, εξερευνώντας ένα εξαιρετικής σημασίας ναυάγιο.

Υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο μυαλό σας ήρωες που σας βασανίζουν γλυκά και περιμένουν να πάρουν σάρκα και οστά;

Αυτή είναι και η γοητεία της γραφής, το δικό μας «ταξίδι» πριν το βιβλίο μας πάρει την πορεία του προς έκδοση…

Δ.Λ. Χμ… Ωραία ερώτηση!

Είναι εύκολο για έναν νέο συγγραφέα να εκδώσει το βιβλίο του; Τι συμβουλές θα δίνατε στους νέους συγγραφείς;

Οι ήρωες τριβελίζουν πάντα το μυαλό μας, εκεί δημιουργούνται, εκεί κατοικούν, εκεί στριφογυρίζουν και μας «τυραννούν» άλλοτε γλυκά κι άλλοτε βασανιστικά, προκειμένου να τους διαχειριστούμε όπως πρέπει και όσο πρέπει…

Δ.Λ. Να εκδώσεις σήμερα, νομίζω είναι εύκολο και οι δρόμοι πολλοί… Αυτό που εγώ, εκ πείρας, θα συμβούλευα είναι να μην είναι

αυτοσκοπός η έκδοση, να γίνεται με σεβασμό και με …μέτρο, γιατί το να εκδίδεις είναι μια μεγάλη ευθύνη και ένα βάρος που πρέπει να σηκώνεις καλά στους ώμους σου. Ετοιμάζετε κάποιο νέο βιβλίο για τους ενήλικες αναγνώστες σας; Δ.Λ. Έχω κατά νου κάτι τέτοιο… αλλά η στροφή μου προς το παιδικό και τώρα τελευταία προς ένα άλλο είδος, εξίσου γοητευτικό για μένα, δηλαδή μια σειρά βιβλίων δημιουργικής γραφής για παιδιά νηπιαγωγείου, δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου με εκτρέπει λίγο από αυτόν τον «στόχο»… Μου αρέσουν όμως οι «εκτροπές» της έμπνευσης, γιατί ουσιαστικά μας εκφράζουν και μας καθοδηγούν συγγραφικά…

Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξή μας, θέλετε να πείτε κάτι στους αναγνώστες του site μας; Δ.Λ. Αφού σας συγχαρώ για τη δημιουργία του site σας, την ποιότητα των αναρτήσεων και το σεβασμό προς τους δημιουργούς του βιβλίου, θα έλεγα στους αναγνώστες σας να στηρίζουν τέτοια sites δυναμικά, να παρεμβαίνουν με σχόλια και δράσεις, δίνοντας το δικό τους στίγμα σε συνεργασία με εσάς, βέβαια, γιατί η χαρά της ανάγνωσης και της γραφής, όταν μοιράζεται, γίνεται διπλή και τριπλή και πολύ λυτρωτική για όλους μας. Καλή δύναμη στο έργο σας και καλά «ταξιδέματα» στον χώρο της λογοτεχνίας…

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Η παρέα των Κυθήρων που συναντήσαμε στο προηγούμενο βιβλίο του συγγραφέα «Το δέκατο έβδομο κιβώτιο» συνεχίζει τις αναζητήσεις. Αυτή τη φορά, προσπαθεί να βρει τι έγινε το τέταρτο αλογάκι που έμεινε στο βυθό των Αντικυθήρων μετά το ναυάγιο. Έτσι η παρέα ξεκινά την έρευνα, χωρίς να βρίσκεται στον χώρο του ναυαγίου. Τα παιδιά αναζητούν πληροφορίες για το ναυάγιο των Αντικυθήρων στο διαδίκτυο, όπως κάνουν όλα τα παιδιά της σημερινής εποχής, όταν θέλουν να πληροφορηθούν για κάποιο θέμα.

Επισκέπτονται, επίσης, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο για να δουν από κοντά τα ευρήματα του ναυαγίου, συνομιλούν με αρχαιολόγους και προσπαθούν να μαντέψουν για ποιο λόγο δεν υπάρχει το τέταρτο αλογάκι στα ευρήματα και πού μπορεί να βρίσκεται. Εξαιρετικό, κατά την άποψη μου, είναι το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, όπου μέσα από το όνειρο της Φανούλας (ένα κορίτσι από την παρέα των παιδιών) δίνεται το τέλος της ιστορίας, που μοιάζει με παραμύθι και είναι τόσο τρυφερό.

Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί από μικρούς και μεγάλους. Μας οδηγεί στο ναυάγιο των Αντικυθήρων, στο Τιτανικό της Αρχαιότητας, προσφέροντάς μας γνώση και περιπέτεια. Ένα βιβλίο που θα θέλουμε να το διαβάσουμε ξανά και ξανά. Και ελπίζουμε στο μέλλον, να δούμε την παρέα των παιδιών και σε άλλες περιπέτειες. Είμαι σίγουρη ότι τα παιδιά θα το λατρέψουν, όπως αγάπησαν και το προηγούμενο βιβλίο του συγγραφέα.

Θέλω να σας γνωρίσω τη Νορέλια, μια μικρή νεράιδα που δεν μοιάζει τόσο με τις άλλες. Λόγω της διαφορετικής της εξωτερικής εμφάνισης νιώθει άσχημα για τον εαυτό της με αποτέλεσμα να χάνει τα χρώματά της και να γίνεται μουντή. Ένας απρόσμενος φίλος, την κάνει να καταλάβει πως η διαφορετικότητα δεν σημαίνει απαραίτητα αδυναμία και ασχήμια όπως πίστευε η ίδια, αλλά αντιθέτως είναι ένδειξη μοναδικότητας. Τέλος η Νορέλια εκπλήσσεται από την αντιμετώπιση των γύρω της μόλις η ίδια αλλάζει τα πιστεύω της. Μήπως τελικά τα πράγματα δεν είναι όπως τα έχουμε εμείς στο μυαλό μας; Μια ιστορία για όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως ηλικίας, με σκοπό να δείξει πως όλοι είμαστε διαφορετικοί- μοναδικοί και αυτό μας κάνει όμορφους το δίχως άλλο. Φαίη Λεμποτέση

K

άτω απ’ τον φωτεινό ήλιο, πολύ βαθιά μέσα στο πυκνό δάσος, μακριά από τα μάτια των ανθρώπων, βρίσκεται ένα Μαγικό Ποτάμι. Ο μύθος λέει πως όποιος πιει από το νερό του, ξεχνάει όλα όσα τον κάνουν να λυπάται και δε γνωρίζει πια στενοχώριες στη ζωή του. Στις όχθες αυτού του Ποταμού έχουν επιλέξει να ζουν κάτι μικροσκοπικά πλασματάκια, οι νεράιδες! Εδώ και εκατομμύρια χρόνια έχουν χτίσει εκεί, στις κουφάλες των δέντρων κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές τα σπίτια τους και κάτω από το Μεγάλο Δέντρο της Σοφίας το Νεραϊδοσχολείο τους που μοιάζει πραγματικά με κάστρο. Κάθε νεραϊδούλα μόλις γίνει έξι χρονών αρχίζει να παρακολουθεί εκεί όλα τα μαθήματα που είναι απαραίτητα για να ανακαλύψει τις κρυφές της δυνάμεις και να τις κάνει πολύ- πολύ ισχυρές. Και αυτό γιατί η ζωή των νεραϊδών δεν είναι μόνο παιχνίδι με τον ήλιο και χαρούμενα τραγούδια με τα λουλούδια και τα ζώα του δάσους. Στην πραγματικότητα κάνουν πολλά πράγματα που ούτε μπορούμε να φανταστούμε. Κάποιες από αυτές είναι υπεύθυνες για την εναλλαγή των εποχών. Φέρνουν δηλαδή την Άνοιξη, το Καλοκαίρι, το Φθινόπωρο και το Χειμώνα. Άλλες βρίσκονται πίσω από τη γέννηση των λουλουδιών και των δέντρων. Είναι αυτές που τα βοηθούν να μεγαλώσουν και τους δίνουν σε καθένα από αυτά ξεχωριστά χρώματα και μεθυστικά αρώματα. Υπάρχουν οι νεράιδες που με τη μαγική τους χρυσόσκονη φέρνουν όμορφα όνειρα στους ανθρώπους. Άλλες πάλι δίνουν στα μουσικά όργανα τους θεσπέσιους ήχους τους και τόσες πολλές ακόμα που κάνουν τον κόσμο τόσο όμορφο όσο τον απολαμβάνουμε εμείς οι άνθρωποι. Οι νεράιδες είναι μικροσκοπικές, λεπτές με κατάξανθα μαλλιά και πράσινα μάτια. Είναι πράγματι πολύ όμορφες! Έχουν εξαιρετική φωνή και χορεύουν τόσο μοναδικά που μαγεύουν όσους τις βλέπουν. Είναι μικροκαμωμένα πλάσματα με φτερά πιο λεπτά και εύθραυστα ακόμα και από μιας πεταλούδας. Μόλις τελειώσουν το Νεραϊδοσχολείο και αναπτύξουν τις δεξιότητές τους γεννιούνται μέσα από τα άνθη των κόκκινων τριαντάφυλλων τα μαγικά ραβδιά τους. Αυτά είναι τόσο μοναδικά όσο και η καθεμία από αυτές.

Τις νεραϊδούλες δεν μπορούν να τις δουν οι άνθρωποι παρά μόνο εάν πιστέψουν πραγματικά ότι υπάρχουν. Τότε είναι εύκολο να τις αναγνωρίσουν. Είναι φωτεινά και πολύχρωμα πλασματάκια που παίζουν με τις ακτίνες του ήλιου. Αλλά σταθείτε, ξέρετε πότε μπορούν όλοι, ακόμα και οι άνθρωποι να τις δουν για μερικές στιγμές… όταν ο ήλιος στεγνώνει τις τελευταίες σταγόνες της βροχής, ξέρετε πότε λέω… όταν βγαίνει το ουράνιο τόξο. Τότε οι νεραϊδούλες χαρούμενες επειδή τελείωσε η βροχή, βγαίνουν όλες μαζί και χορεύουν βρεγμένες μπροστά από τον ήλιο. Την ώρα εκείνη τα σώματά τους γίνονται μικροί καθρέφτες και στέλνουν τα χρώματά τους στα μάτια μας. Τα λιλιπούτεια αυτά πλασματάκια είναι πολύχρωμα, γιατί είναι πάντα χαρούμενα και χαμογελαστά. Η μόνη περίπτωση να χάσουν τα όμορφα χρώματά τους και να γίνουν γκρίζα και μουντά είναι όταν θλίβονται και στενοχωριούνται. Αυτές τις φορές γίνονται σαν τον ουρανό όταν τα σύννεφα ετοιμάζονται να φέρουν καταιγίδα. Έτσι και η μικρή μας νεραϊδούλα η Νορέλια, έχει αρχίσει να ξεθωριάζει, πράγμα που σημαίνει ότι χάνει σιγά- σιγά τα χρώματά της. Αυτό συμβαίνει γιατί η Νορέλια είναι πολύ στενοχωρημένη με τον εαυτό της, επειδή δε μοιάζει και τόσο πολύ με τις άλλες νεράιδες. Τα μαλλιά της καταρχάς δεν είναι ξανθά, αλλά κατάμαυρα και γυαλιστερά σαν τον νυχτερινό ουρανό. Το σώμα της δεν είναι μικρό και λεπτοκαμωμένο, αλλά πιο ψηλό και πιο δυνατό από των υπολοίπων. Τα φτερά της πιο μεγάλα και πιο πυκνά. Όλα αυτά την κάνουν να νιώθει άσχημα γιατί όπου πηγαίνει, όπως καταλαβαίνετε ξεχωρίζει και όταν κάποιος ξεχωρίζει όλοι τον κοιτάνε και μιλούν γι’ αυτόν, δηλαδή τον σχολιάζουν. Αυτό που δεν γνωρίζει ακόμα η Νορέλια είναι πως το να είσαι ξεχωριστός δεν είναι καθόλου κακό, δε σημαίνει πως είσαι λιγότερο καλός από τους άλλους. Αντιθέτως, σημαίνει πως είσαι σπάνιος! Γιατί αν το σκεφτείτε καλύτερα ένα σπάνιο λουλούδι, που δε μοιάζει με τα υπόλοιπα όλοι το θαυμάζουν.

Οι ιδιαιτερότητές της αυτές την έκαναν να κλειστεί στον εαυτό της και να μην κάνει παρέα με άλλες νεραϊδούλες. Περνούσε το χρόνο της διαβάζοντας νεραϊδοβιβλία μόνη, στις όχθες του Μαγικού Ποταμού. Μάλιστα μια μέρα που διάβασε σε ένα από αυτά τα βιβλία για την ικανότητα του Ποταμού να παίρνει τις λύπες μακριά, ξεκίνησε να πίνει και να πίνει μέχρι που η κοιλιά της βάρυνε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να πετάξει. «Αμάν πια!!» φώναξε κλωτσώντας το νερό, «τι σου έχω κάνει και εσένα μου λες; Γιατί ούτε εσύ δε με βοηθάς;» Η μικρή Νορέλια έπεσε στις ρίζες του γέρικου πλατάνου που βρισκόταν δίπλα στην ακροποταμιά και βάλθηκε να κλαίει. Ξαφνικά, ένιωσε κάτι σαν χάδι στο κεφάλι της και τρομαγμένη κοίταξε ψηλά. Ο γέρο- Πλάτανος, ο Πλατάνιος, είχε κατεβάσει ένα κλαδί του και την χάιδευε. «Μην κλαίς όμορφή μου νεραϊδούλα!» της είπε αργά-αργά με τη γέρικη φωνή του. «Που την βλέπεις την ομορφιά μου λες; Δε βλέπεις πως είμαι;» του φώναξε. «Μα βλέπω, γι’ αυτό σε λέω όμορφη. Τι όμορφη δηλαδή, εσύ είσαι μαγευτική» θαύμασε. «Δε βλέπεις καλά μου φαίνεται, δε βλέπεις τα μαλλιά μου, τα φτερά μου, το σώμα μου» είπε η Νορέλια και άρχισε πάλι να κλαίει. Ο γέρο-Πλατάνιος, το πιο μεγάλο και γέρικο πλατάνι ή μάλλον δέντρο να πούμε καλύτερα μιας και είχε την πιο μεγάλη ηλικία από όλα τα δέντρα, την αγκάλιασε με το κλαδί του και την ανέβασε ψηλά, κοντά στην δεντρο-καρδιά του. «Καλή μου Νορέλια, τα βλέπω όλα αυτά που λες, αλλά δεν καταλαβαίνω πως ταιριάζει η ασχήμια σε αυτά;» ρώτησε καθώς ένα φυλλαράκι του της σκούπισε τα δάκρυα.

«Δεν είμαι σαν τις άλλες νεράιδες» «Ναι, το γνωρίζω αυτό. Είσαι διαφορετική, όχι άσχημη!» «Τι είναι αυτό; Τι σημαίνει διαφορετική, είναι καλό;» «Είναι πάρα πολύ καλό. Σημαίνει πως είσαι ξεχωριστή, πως δε μοιάζεις με τους άλλους, πως είσαι μοναδική και δεν υπάρχει κάποιος άλλος σαν εσένα» «Και γιατί είναι καλό αυτό;» ρώτησε πάλι μπερδεμένη. «Μμ, για να δω πως θα σε κάνω να καταλάβεις! Ποιο είναι το αγαπημένο σου λουλούδι;» «Τα τριαντάφυλλα» χαμογέλασε η Νορέλια. «Αν μέσα σε ένα λιβάδι με κόκκινα τριαντάφυλλα, έβλεπες ένα κατακίτρινο, θα το θεωρούσες άσχημο επειδή δεν μοιάζει με τα άλλα;» τη ρώτησε ο γέροΠλατάνιος. «Όχι βέβαια, αφού και έτσι ακόμα είναι ένα τριαντάφυλλο, άρα είναι όμορφο» είπε η Νορέλια και κατάλαβε τι είναι αυτό που προσπαθούσε να της πει ο γέρος φίλος της. «Λες δηλαδή πως αυτό το κίτρινο τριαντάφυλλο είναι… πως το είπες, διαφορετικό;» «Ακριβώς!» της χαμογέλασε «Διαφορετικό σαν κ’ εμένα, όχι άσχημο» είπε χαρούμενα. Τότε κάτι που σκέφτηκε την έκανε να στενοχωρηθεί και πάλι.

«Αλλά εγώ είμαι και πιο ψηλή από τις άλλες νεράιδες και όχι τόσο λεπτή. Αφού να φανταστείς δε χωράω πουθενά. Στριμώχνομαι και τα πόδια μου δε με αφήνουν να καθίσω καλά ούτε στις καρέκλες» νευρίασε σαν τα σκέφτηκε όλα αυτά. «Είναι λογικό μικρή μου Νορέλια, αλλά γιατί δεν σκέφτεσαι πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις εσύ, που δεν μπορούν να κάνουν οι άλλες νεράιδες;» «Όπως;» «Όπως να πετάς πιο γρήγορα, αφού τα φτερά σου είναι πιο μεγάλα ή ότι είσαι πιο δυνατή επειδή είσαι πιο μεγαλόσωμη. Αυτά και άλλα τόσα γιατί δεν τα σκέφτεσαι;» τη ρώτησε. «Θέλεις να πεις δηλαδή ότι έχω και καλά πέρα από τα διαφορετικά;» «Μα φυσικά γλυκιά μου! Όλα τα πλάσματα έχουμε και καλά και διαφορετικά ή κακά, όπως τα λένε όσοι δεν ξέρουν. Εγώ ας πούμε, δεν είμαι όπως τα νέα πλατάνια που έχουν ωραία χρώματα. Βλέπεις τα καρούμπαλα που έχω στον κορμό και τα κλαδιά μου, λέγονται ρόζοι και βγαίνουν όσο μεγαλώνω. Αλλά δε με πειράζει», της χαμογέλασε. «Αλήθεια; Και γιατί αυτό;» «Γιατί το ότι μεγάλωσα σημαίνει ότι είμαι πιο σοφός, όλοι με σέβονται, δηλαδή με εκτιμούν, έχουν καλή γνώμη για εμένα και όταν κάτι τους απασχολεί ζητούν την άποψή μου. Και είναι πολύ σημαντικό παιδί μου να μπορείς να βοηθάς με αυτά που γνωρίζεις, με τη γνώση σου.» Η Νορέλια κατάλαβε τι προσπαθούσε να της πει ο Πλατάνιος. Και τότε συνέβη κάτι μαγικό. Δεν ήταν πια μουντή σαν τα σύννεφα της βροχής. Άρχισε να λάμπει και τα χρώματά της έγιναν ξανά φωτεινά, απλά και μόνο γιατί μέσα από το κεφαλάκι της έφυγαν τα σύννεφα των μαύρων σκέψεων.

«Ευχαριστώ πολύ Πλατάνιε, με βοήθησες να καταλάβω ότι κανείς δεν μπορεί να με κάνει να νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου, εάν πρώτη εγώ δεν πιστεύω άσχημα πράγματα για εμένα» είπε και φίλησε το γέρικο κλαδί του φίλου της. «Δεν κάνει τίποτα, όμορφη και έξυπνή μου Νορέλια. Να θυμάσαι όμως, όμορφη δε θα είσαι για πάντα, αλλά έξυπνη θα είσαι για όλη σου τη ζωή. Άντε τώρα, πήγαινε να παίξεις με τις φίλες σου» Η Νορέλια χαμογέλασε και αφού χτύπησε τα φτερά της δυνατά και σίγουρα μερικές φορές στον αέρα, πέταξε προς το Νεραϊδοχωριό. Βλέποντας το Ποτάμι από ψηλά κατάλαβε γιατί όταν ήπιε από το νερό του, αυτό δεν της έλυσε τα προβλήματα. Επειδή έπρεπε πρώτα η ίδια να αποφασίσει μέσα της ότι θα βοηθήσει τον εαυτό της. Όταν έφτασε και πλησίασε εκεί όπου έπαιζαν οι άλλες νεραϊδούλες, σίγουρη πλέον, έγινε κάτι ακόμα πιο μαγικό. Οι άλλες νεραϊδούλες δεν την έδιωξαν όπως πίστευε έως τότε ότι θα έκαναν. Αντιθέτως, της χαμογέλασαν και την κάλεσαν να πάει κοντά τους. Έμεινε έκπληκτη, δεν πίστευε πως την ήθελαν στην παρέα τους επειδή ήταν διαφορετική και αυτό θεωρούσε ότι θα ενοχλούσε τους άλλους όπως και την ίδια μέχρι πριν από λίγο. Μόνο όταν κατάλαβε πως διαφορετικός, δε σημαίνει άσχημος ή αδύναμος ή λιγότερο σημαντικός, κατάφερε να δει πως όσοι την αγαπούσαν όλα αυτά, δεν τα είχαν καν προσέξει. Γι’ αυτούς ήταν απλώς η σπάνια και μοναδική τους Νορέλια!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΜΑΡΚΑΚΗ

Μία από τις δυνατές παρουσίες στο εφηβικό ρομαντικό μυθιστόρημα, στην εφαρμογή του wattpad, είναι η -little-devil που με το βιβλίο της “10 ways to get a boyfriend” έχει κερδίσει τις καρδιές του αναγνωστικού κοινού. Μιλήσαμε με τη -little-devil και μας είπε τα πάντα για εκείνη και την ιστορία της Άρτεμης και του κακού αγοριού με το όνομα Αχιλλέας. Μίλησέ μας λίγο για τον εαυτό σου και τι ήταν αυτό που σε οδήγησε προς τη συγγραφή.

LD: Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που θα μπορούσα να πω για εμένα. Είμαι μια συνηθισμένη μαθήτρια λυκείου που στον ελεύθερό της χρόνο γράφει και διαβάζει στο wattpad, γενικά έχω εθιστεί με αυτήν την εφαρμογή. Δεν με οδήγησε κάτι συγκεκριμένο στη συγγραφή, απλά μια μέρα (καλοκαίρι θυμάμαι πως ήταν) βαριόμουν τόσο πολύ που άρχισα να γράφω στο λαπτοπ μου μια μικρή ιδέα που είχα ως βιβλίο. Πίστευα πως όταν την τελείωνα θα την έδειχνα σε κάποιον εκδοτικό οίκο για να την δημοσιεύσει. Το βιβλίο το

άφησα στο πέμπτο κεφάλαιο και οπότε κάθομαι και το διαβάζω παρατηρώ το ποσό άθλιο ήταν! Αλλά αυτό μου δείχνει το ποσό πολύ έχω αλλάξει στον τρόπο γραφής μου και με κάνει τόσο χαρούμενη. Πες μας δύο κουβέντες για την ιστορία σου.

LD: Η ιστορία μου δεν είναι από τα συνηθισμένα ρομάντζα όπου η ζωή της πρωταγωνίστριας κυλάει υπέροχα, με τις υπέροχες φίλες της και την υπέροχη οικογένειά της που ξαφνικά μια μέρα το αγόρι που της αρέσει της δίνει σημασία και είναι όλα ωραίο και ρόδινα. Φυσικά έχω γράψει τέτοιο ρομάντζο, και διαβάζω κιόλας, αλλά ήθελα να κάνω κάτι το διαφορετικό.

Μίλησέ μας για τους χαρακτήρες του βιβλίου σου.

LD: Τους χαρακτήρες από το βιβλίο μου τους αγαπάω όλους. Πιστεύω πως είναι και η πρώτη φορά που έχω δεθεί τόσο πολύ με χαρακτήρες μου. Ο καθένας από αυτούς έχει και κάτι δικό μου. Τι είναι αυτό που τους κάνει μοναδικούς και τους δίνει ώθηση στην ιστορία σου; LD: Ο καθένας τους έχει και από κάτι το διαφορετικό, κάτι που τους κάνει μοναδικούς, αυτό πιστεύω. Η Άρτεμις για παράδειγμα είναι πολύ ντροπαλή, σε τόσο μεγάλο βαθμό που αγχώνεται και τραυλίζει ασταμάτητα. Ο Αχιλλέας είναι αστείος αλλά και

άγριος ταυτόχρονα και έχει όλο το bad-boy look. Ενώ ο Σωτήρης πετάει τις πιο απαίσιες ατάκες για καμάκι, κάτι που προσωπικά με έκανε να τον ερωτευτώ σαν χαρακτήρα. Με τον Άγγελο θα μπορούσα να πω πως δεν έχω συνδεθεί τόσο πολύ διότι δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο ως χαρακτήρας. Γιατί θα πρέπει κάποιος να διαβάσει αυτή την ιστορία; LD: Πιστεύω πως έχει πολύ χιούμορ και σε κάθε κεφάλαιο γελάς. Επίσης είναι το κάτι διαφορετικό και δεν είναι η συνηθισμένη ιστορία όπου το καλό κορίτσι ερωτεύεται το bad-boy. Πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η συγγραφή στη ζωή σου; Με τι άλλο ασχολείσαι όταν δεν γράφεις; LD: Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, διότι εάν δεν γράψω τουλάχιστον ένα κεφάλαιο την βδομάδα δεν νιώθω ολοκληρωμένη. Κάθε φορά που γράφω. Με τι τρόπους προσπαθείς να ξαναβρίσκεις την έμπνευσή σου, εκείνες τις στιγμές που κολλάς; LD: Όταν κολλάω βάζω πάντα τη

σκέψη μου σε σειρά. Σκέφτομαι την κάθε λεπτομέρεια που θέλω να βάλω στο κεφάλαιο και την γράφω σε ένα χαρτί, σαν περίληψη. Εάν δεν πετύχει αυτό, σταματάω να γράφω για κάποιο διάστημα μέχρι να μου έρθει η έμπνευση. Στα βιβλία σου, χρησιμοποιείς προσωπικές εμπειρίες ή βασίζεσαι μόνο στη φαντασία σου; LD: Θα μπορούσα να πω πως χρησιμοποιώ λίγο πιο πολύ φαντασία, αλλά μερικές φράσεις που λένε οι χαρακτήρες μου βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. Με την κριτική, πώς τα πας; Τη δέχεσαι ή μία κακή κριτική μπορεί να σε ρίξει ψυχολογικά; LD: Η αλήθεια είναι πως πληγώνομαι λίγο, όχι επειδή αυτός που τα λέει έχει κακή πρόθεση, αλλά επειδή εγώ δεν είχα παρατηρήσει κάποιο λάθος που μου είχε ξεφύγει. Μπορεί να στεναχωρηθώ λίγο αλλά από τα λάθη μαθαίνουμε, σωστά; Και εάν σε κάποιον μπορεί να μην αρέσει αυτό που γράφω αυτό δεν πάει να πει άλλωστε πως ήρθε η

συντέλεια του κόσμου, όλες οι απόψεις είναι δεκτές. Πώς νιώθεις όταν βλέπεις τα άτομα που σε κάνουν follow να ανταποκρίνονται στην ιστορία σου και ανυπομονούν να διαβάσουν ένα νέο σου κεφάλαιο; Πώς αισθάνεσαι με την αγάπη που λαμβάνεις; LD: Ολοκληρωμένη. Κάθε φορά που γράφω αισθάνομαι τόσο χαρούμενη και ο χρόνος περνάει ευχάριστα ακόμη και εάν μου παίρνει μια ώρα για να γράψω ένα κεφάλαιο. Στον ελεύθερό μου χρόνο διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία, ζωγραφίζω και πάω σχέδιο όπου κάνω γραμμικό και ελεύθερο. Έχεις να δώσεις κάποια συμβουλή στα υπόλοιπα παιδιά που γράφουν στο wattpad; LD: Ναι, να μην τα παρατάτε ποτέ και να βάζετε τα δυνατά σας σε ό,τι και να γράφετε! Πάντα να βρίσκετε δικές σας δημιουργικές ιδέες και πότε να μην κλέβετε την προσπάθεια του άλλου.

10 ways to get a boyfriend

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΜΑΡΚΑΚΗ Μία από τις νέες παρουσίες στο χώρο της συγγραφής, στην εφαρμογή του wattpad, είναι η Φανή Τσέκου που με τα έργα της αρχίζει σιγά σιγά να κερδίζει την προσοχή του αναγνωστικού κοινού. Μιλήσαμε με τη Φανή, και μάθαμε τα πάντα για το βιβλίο της με τίτλο “Η μνήμη του έρωτα” αλλά και μερικά πράγματα για εκείνη. Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, τη Φανή! Φανή, σύστησέ μας λιγάκι τον εαυτό σου. Φ.Τ. Είμαι η Φανή και είμαι 21 χρονών και κατάγομαι από ένα χωριό του νομού Αρκαδίας, όπου και μεγάλωσα. Πλέον ζω στην Τρίπολη, όπου και σπουδάζω στο τμήμα πληροφορικής και τηλεπικοινωνιών και τώρα τελειώνω το τρίτο έτος. Αγαπώ πολύ την μουσική και τα βιβλία. Πότε αποφάσισες να δοκιμάσεις την τύχη σου στη συγγραφή; Φ.Τ. Η πρώτη μου επαφή με την συγγραφή ήρθε στο σχολείο, όταν στην πρώτη λυκείου συμμετείχα σε έναν διαγωνισμό διηγήματος. Το Wattpad πώς το ανακάλυψες και τι σε ώθησε να αναρτήσεις εκεί τη δουλειά σου;

Φ.Τ. Το wattpad το ανακάλυψα εντελώς τυχαία, όταν μία μέρα, πριν λίγους μήνες, έψαχνα κάτι στο διαδίκτυο. Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα της εφαρμογής και την ίδια κιόλας μέρα δημιούργησα τον λογαριασμό μου. Αυτό που με ώθησε να αναρτήσω την δουλειά μου στην εφαρμογή αυτή ήταν η λαχτάρα μου να μοιραστώ τις σκέψεις και τις ιδέες μου με άλλους ανθρώπους; Πώς νιώθεις που υπάρχουν αναγνώστες που σε διαβάζουν φανατικά; Φ.Τ. Είμαι πολύ χαρούμενη και όλο αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να ασχολούμαι με τη συγγραφή. Το έργο σου με τίτλο "Η μνήμη του έρωτα" αφορά έναν έρωτα που κρατάει χρόνια και που έχει περάσει από πολλά εμπόδια. Πιστεύεις στους μεγάλους και δυνατούς έρωτες; Φ.Τ. Πιστεύω στους μεγάλους και δυνατούς έρωτες και γι’ αυτό γράφω για αυτούς, εκφράζοντας έτσι τα συναισθήματα μου. Πες μας δύο λόγια για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας σου. Τι τους καθοδηγεί στη ζωή, τι αγαπάνε και τι φοβούνται; Φ.Τ. Η Ραφαέλα ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που μπορούν να κάνουν τα πάντα για έναν έρωτα, να φτάσουν στα άκρα και να τα ξεπεράσουν. Είναι δυναμική και τρυφερή συνάμα. Η επιστροφή της στην Ελλάδα θα την φέρει αντιμέτωπη με το παρελθόν, καθώς θα εργάζεται στην ίδια εταιρεία με τον Λουκά, τον μεγάλο έρωτα της ζωής της. Τότε, θα βγουν στην επιφάνεια οι φόβοι και οι ανασφάλειες της. Ο Λουκάς είναι δυναμικός, αλλά και πολύ ευαίσθητος. Πάντα έκρυβε τα

συναισθήματα του, είτε από φόβο, είτε από ενοχές. Η συνάντηση του με την Ραφαέλα θα του φέρει στο μυαλό πολλές αναμνήσεις, άλλες ευχάριστες και άλλες δυσάρεστες. Τα αισθήματά του για εκείνη θα ξαναβγούν στην επιφάνεια. Όμως, πλέον τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, όπως τότε που ήταν φοιτητές, τώρα είναι παντρεμένος και δεν μπορεί να πληγώσει την γυναίκα του. Έτσι, αποφασίζει να ακολουθήσει τον δρόμο της λογικής, μένοντας μακριά από την Ραφαέλα, αλλά η καρδιά του έχει αντίθετη άποψη…

βελτιώνομαι και επίσης θεωρώ ότι δεν μπορεί οι ιδέες μας και γενικά ό, τι εκφράζουμε να είναι αποδεκτές από όλους. Εσύ, εκτός από συγγραφέας, δηλώνεις κι αναγνώστρια; Στο wattpad έχεις βρει ιστορίες που αξίζουν να διαβαστούν; Γενικά, πιστεύεις πως υπάρχουν καλοί συγγραφείς στην εφαρμογή;

Φ.Τ. Δηλώνω πρώτα αναγνώστρια και έπειτα συγγραφέας. Θεωρώ πως υπάρχουν αξιόλογες ιστορίες με ωραία πλοκή και συνεκτικότητα που αξίζουν Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία να διαβαστούν. Πιστεύω πως που αντιμετώπισες γράφοντας την υπάρχουν αρκετοί καλοί συγγραφείς. ιστορία αυτή; Φανή Τσέκου, σ' ευχαριστώ πολύ Φ.Τ. Η μεγαλύτερη δυσκολία που για το χρόνο σου. Στείλε ένα μήνυμα αντιμετώπισα στην εφαρμογή σ' εκείνους που διαβάζουν τις γράφοντας αυτή την ιστορία ήταν η ιστορίες σου. προσαρμογή των αναδρομών του παρελθόντος στο παρόν, επειδή Φ.Τ. Θα ήθελα να τους πω ένα μεγάλο φοβόμουν μήπως γίνουν κουραστικές ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς και μπερδέψουν τους αναγνώστες. μου για την στήριξη και την αγάπη τους. Η κριτική σε τρομάζει ή την καλωσορίζεις; Φ.Τ. Η κριτική για μένα είναι καλοδεχούμενη, οποιαδήποτε μορφή και να έχει, γιατί με κάνει να

Ο Π Ο Ι Η Τ Η Σ

ΒΙΚΥ ΖΗΛΙΑΣΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ας ξεκινήσω με μια μικρή περίληψη. Ο Τζακ είναι δημοσιογράφος που ασχολείται με το αστυνομικό ρεπορτάζ και συγκεκριμένα με τις ανθρωποκτονίες και τους θανάτους πολιτών. Ενημερώνεται ότι ο δίδυμος αδερφός του (Σον, αστυνομικός του τμήματος ανθρωποκτονιών στο επάγγελμα) βρέθηκε νεκρός μέσα στο αυτοκίνητό του. Η αστυνομία πιστεύει ότι αυτοκτόνησε, αλλά ο Τζακ αδυνατεί να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους ο αδερφός του θα έκανε κάτι τέτοιο. Ερευνά την υπόθεση μόνος του και συμπεραίνει ότι τελικά τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Με κάποιο τρόπο καταλήγει να συνεργάζεται με το FBI ψάχνοντας να βρουν ποιος είναι "Ο Ποιητής" όπως κωδικοποιημένα ονομάζουν τον ύποπτο για τη δολοφονία του Σον και βρίσκονται τελικά μπροστά σε κάτι μεγαλύτερο και σκληρότερο από ότι αρχικά φανταζόταν. Ε, άλλα να μην πω, να τα διαβάσετε μόνοι σας.

Να διευκρινίσω αρχικά ότι εγώ διάβασα την παλιά έκδοση του βιβλίου (που κυκλοφόρησε το έτος 2000, με το πανέμορφο μαύρο εξώφυλλο με τον κόκκινο κύκλο). Δεδομένου ότι επανακυκλοφορεί από τον ίδιο εκδοτικό και δεν έχει ιδιαίτερη διαφορά στον αριθμό των σελίδων, θεωρώ ότι δεν υπάρχουν αλλαγές στο κείμενο. Ο τρόπος γραφής του Connelly είναι απλός, γρήγορος και ωραίος. Περιγράφει όσα χρειάζεται να ξέρεις, δεν αναλώνεται σε ανούσιες λεπτομέρειες που μπορεί να κουράσουν, αναλύει πιο λεπτομερώς ότι είναι απαραίτητο ώστε να μην μείνουν απορίες και ασάφειες. Παρά τις σχεδόν 680 σελίδες του σε γενικές γραμμές το διάβασα εύκολα και γρήγορα. Μόνο κάποια στιγμή περίπου στις 400- 500 σελίδες έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι αρχίζω να βαριέμαι, με κούρασε λίγο η συνεχής αναφορά στις έρευνες που γινόταν από το FBI (πράκτορες ανακάλυπταν αυτό και εκείνο, μιλούσαν στα τηλέφωνα, συνεδρίαζαν, κάνανε υποθέσεις κτλ). Μου φάνηκε σαν να είχε κολλήσει η δράση αν και δεν μπορώ να πω ότι

δεν υπήρχαν εξελίξεις. Τέλος πάντων, αυτό δεν κράτησε για πολύ, οπότε δεν πειράζει. Με μεγάλη χαρά θα πω ότι πρόκειται για καθαρόαιμο αστυνομικό, με όλο το βάρος να βρίσκεται στην επίλυση της υπόθεσης και στις κινήσεις που γίνονται προς αυτή την κατεύθυνση. Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ ότι εκδίδονται βιβλία που χαρακτηρίζονται μεν ως Αστυνομικά, αλλά το κύριο βάρος πέφτει στο κοινωνικό τους μήνυμα ή στο πώς θα μας γυρίσουν το στομάχι ανάποδα με τις ανατριχιαστικές και λεπτομερέστατες περιγραφές της σκηνής του φόνου. Το βιβλίο "Ο Ποιητής" δεν χρειάζεται τίποτα από αυτά. Υπάρχει κοινωνικό μήνυμα σαφώς, και μάλιστα πολύ έντονο, αλλά ο τρόπος που δίνεται είναι διακριτικός. Υπάρχουν και οι περιγραφές των πτωμάτων και του χώρου που αυτά εντοπίστηκαν, αλλά είναι επίσης διακριτικές. Και για όσους αναρωτιέστε: ναι, καλό είναι αυτό, αν θέλω έντονο κοινωνικό μήνυμα θα διαβάσω βιβλίο κοινωνικού περιεχομένου και αν θέλω ανατριχιαστικές σκηνές θα διαβάσω βιβλίο κάποιου που ξέρω ότι γράφει σπλάτερ.

Εν ολίγης (και εν κατακλείδι) είναι ένα πολύ ωραίο αστυνομικό βιβλίο, το οποίο συστήνω σε όσους αρέσει η αστυνομική λογοτεχνία αλλά και σε όσους θέλουν να κάνουν μια αρχή στον ζοφερό κόσμο της.

ΧΡΥΣΗ-ΣΙΣΥ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ Η Ελευθερία Μεταξά μιλάει για το νέο της αστυνομικό μυθιστόρημα «Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια» και τα μελλοντικά της σχέδια.

Κυρία Μεταξά, καλησπέρα σας και σας ευχαριστώ πολύ για την νέα περιπέτεια που έζησα μέσα από το βιβλίο σας. Πραγματικά, μου δώσατε αρκετή τροφή για σκέψη. «Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια», λοιπόν, το νέο σας βιβλίο. Και το πρώτο πράγμα το οποίο σκέφτηκα, ήταν αν το θέμα του βιβλίου ως ιδέα ήταν τυχαία, εννοώ από κάποιο γεγονός που μπορεί να ακούσατε, ή είχατε προσωπική εμπειρία, που μπορεί να σας ώθησε να σκεφτείτε όπως η Ιφιγένεια; Ε.Μ. Εγώ σας ευχαριστώ για την πρόκληση και για τη χαρά που μου δίνετε να κάνουμε μαζί αυτή τη συζήτηση.

Η ιδέα για το βιβλίο δεν ήταν διόλου τυχαία. Γεννήθηκε μέσα από ένα προσωπικό μου βίωμα, όταν πριν από αρκετά χρόνια βρέθηκα να νοσηλεύομαι σε κάποιο νοσοκομείο. Εκεί, καθώς συζητούσα με άλλους ασθενείς και μοιραζόμουν μαζί τους την κοινή μας αγωνία, μου δημιουργήθηκε η απορία τι θα ήταν ο καθένας μας ικανός να κάνει, προκειμένου να εξασφαλίσει την ίαση. Πού θα φθάναμε, άραγε, για να εξασφαλίσουμε την πολυπόθητη θεραπεία; Αναρωτιόμουν επίσης, βλέποντας και τον αγώνα των γιατρών, τι θα έκαναν κι εκείνοι προκειμένου να ανακαλύψουν ένα φάρμακο, αν θα ήταν διατεθειμένοι να καταλύσουν κάποιους ηθικούς φραγμούς για να τα καταφέρουν. Η ιδέα αυτή παρέμεινε στο μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια, ωρίμασε και τελικά μου έδωσε το έναυσμα για να γράψω το βιβλίο «Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια;» Όταν συνειδητοποίησα ποια είναι η Ιφιγένεια, αναρωτήθηκα συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην Ελλάδα; Πραγματικά, μου έκανε κάτι σαν παγκόσμιες συνωμοσίες, σκοτεινά μονοπάτια των δυνατών που

ελέγχουν τον κόσμο, και άλλα πολλά. Δεν σκεφτήκατε ότι κάποιοι μπορεί να πουν ότι όλα αυτά είναι υπερβολές; Ε.Μ. Νομίζω ότι τα πράγματα που γίνονται και δεν τα γνωρίζουμε ή δεν τα μαθαίνουμε ποτέ είναι τόσα πολλά, που ξεπερνούν τη φαντασία ενός συγγραφέα. Το κυνήγι του κέρδους, της καταξίωσης ή η προσπάθεια για επιβίωση μπορούν να ωθήσουν τον άνθρωπο σε πράξεις ακραίες, που κανείς δεν περίμενε να γίνουν.

Βράδυ στη Νέα Υόρκη και η Κλαίρη, η κεντρική ηρωίδα, λαμβάνει μία κλήση από την Ελλάδα και ακούει την ερώτηση «Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια»… Και ο τρόμος αρχίζει. Ο αδερφός σκοτώνεται. Και παρόλο που δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις, αποφασίζει να εξιχνιάσει τη δολοφονία του. Ισχύει, λοιπόν, «το αίμα νερό δε γίνεται»; Ε.Μ. Ναι. Πιστεύω ότι οι συγγενικοί δεσμοί, ειδικά ανάμεσα στα αδέλφια, είναι πολύ ισχυροί, δεν σπάνε, δεν

καταλύονται εύκολα. Όταν παραστεί ανάγκη, το αίμα αποδεικνύεται πιο ισχυρό από τον θυμό, τα άσχημα λόγια ή τις δυσάρεστες στιγμές του παρελθόντος. Βέβαια, υπάρχουν και παραδείγματα που αποδεικνύουν το αντίθετο, νομίζω όμως ότι αποτελούν απλώς την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Η Ιφιγένεια θυσιάστηκε για το γενικό καλό, όπως αναφέρετε στο βιβλίο. Γιατί, λοιπόν, και η «θυσία» του Κωστή και των

υπολοίπων δεν μπορούν να θεωρηθούν ως θυσία για το γενικό καλό; Ε.Μ. Ο Κωστής πέθανε για να μην αποκαλύψει αυτό το απάνθρωπο πείραμα. Το αποφάσισαν όσοι κέρδιζαν από αυτό, όσοι αποκόμιζαν χρηματικά οφέλη ή κοινωνική καταξίωση. Η θυσία των αστέγων έγινε ερήμην τους, δίχως οι ίδιοι να ερωτηθούν αν θέλουν να συμμετάσχουν στο πείραμα, και μάλιστα με δέλεαρ τη δική τους ίαση. Ήταν άνθρωποι αδύναμοι, ανυπεράσπιστοι και γι’ αυτό ακριβώς χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα. Κανείς δεν θα τους αναζητούσε, κανείς δεν θα ενδιαφερόταν για την τύχη τους. Αποτελούσαν τον «εύκολο στόχο» και γι’ αυτό ακριβώς επιλέχθηκαν. Επομένως, η θυσία του Κωστή και των αστέγων έγινε μόνο με πρόφαση το «γενικό καλό». Η Κλαίρη είναι εύθραυστη. Πώς ένας χαρακτήρας σαν και αυτή μπορεί να αντιμετωπίσει καταστάσεις παρανομίας και να μπλεχτεί με τον υπόκοσμο; Η δύναμη της αγάπης προς τον αδερφό, η σιγουριά του πατριού, το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του Φίλιππου;

Ε.Μ. Πιστεύω ότι ένας άνθρωπος, ακόμη κι αν δείχνει αδύναμος και εύθραυστος, όταν αντιμετωπίζει οριακές καταστάσεις αναγκάζεται να οπλιστεί με μια δύναμη που ούτε και ο ίδιος δεν γνώριζε ότι διαθέτει. Και όταν σε αυτές τις καταστάσεις έρχεται να προστεθεί και η αδελφική αγάπη, τότε αυτή η δύναμη πολλαπλασιάζεται. Η σιγουριά που της εξασφάλιζε ο πατριός της ή το ενδιαφέρον του Φίλιππου δεν θεωρώ ότι έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο σε αυτό. Η δύναμη υπήρχε μέσα της και περίμενε, μέχρι η Κλαίρη να την ανακαλύψει. Και η Ιφιγένεια έχει πονέσει. Ένας πόνος τρομακτικός. Ένας πόνος που την οδήγησε στην τρέλα. Γιατί, όμως, ο πόνος αυτός να μη θεωρηθεί και ως αφορμή για την αντιμετώπιση της αρρώστιας; Ε.Μ. Νομίζω ότι ο πόνος μπορεί να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε πολλά πράγματα για τον εαυτό μας, να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, να μας δώσει τη δύναμη να βοηθάμε τους άλλους να ξεπεράσουν τον δικό τους πόνο.

Μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για πολύ σημαντικές και ουσιαστικές πράξεις. Το να τον προκαλούμε, όμως, σε συνανθρώπους μας με δικαιολογία τον δικό μας πόνο, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι πράξη εγωιστική, που βασίζεται στην ψυχολογία του ανθρώπου που πονάει ή γενικά δυστυχεί και θέλει όλοι γύρω του να νιώθουν το ίδιο. Επίσης, αυτό που σκεφτόμουν συχνά ήταν αν υπήρχε οικονομική ενίσχυση της επιστήμης και των ερευνών από τα κράτη, να μην γινόταν τίποτα παράνομο; Ή είναι στη φύση του ανθρώπου να προχωράει πάντα ένα βήμα παραπέρα, ακόμα και αν δεν είναι ηθικά σωστά; Ε.Μ. Αν ο στόχος μιας έρευνας είναι όντως το καλό της ανθρωπότητας, θεωρώ ότι ίσως η οικονομική ενίσχυση από τα κράτη θα περιόριζε την παρανομία. Επειδή, όμως, πολλοί άνθρωποι βάζουν πάνω από όλα το κέρδος ή τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, εύκολα καταργείται η ηθική και κάμπτονται οι όποιες αντιστάσεις. Δυστυχώς, σε μια κοινωνία που έχει θεοποιήσει το χρήμα κι έχει απαξιώσει τον άνθρωπο, η παρεκτροπή από το

ηθικά σωστό θεωρείται μάλλον ο κανόνας. Αν όλα όσα γίνονται στην ιστορία γινόντουσαν σε νόμιμα πλαίσια, τότε δεν θα ήταν ηθικά παράνομες οι προσπάθειες της Ιφιγένειας για το γενικό καλό; Και εννοώ το θάνατο ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Ε.Μ. Σε νόμιμα πλαίσια γίνονται σε πολλά μέρη του κόσμου πειραματικές θεραπείες σε ασθενείς. Η διαφορά είναι ότι πραγματοποιούνται με τη συγκατάθεση των ασθενών, οι οποίοι δέχονται να δοκιμάσουν ένα φάρμακο ή ένα σχήμα θεραπειών που βρίσκονται σε πειραματικό στάδιο. Για

η έσχατη λύση, η τελευταία τους ελπίδα, αφού η κατάσταση της υγείας τους είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένη και τα υπάρχοντα φάρμακα δεν μπορούν να τους βοηθήσουν. Εκείνοι, όμως, θα αποφασίσουν αν θα το κάνουν· και – από τη σκοπιά αυτή- δεν είναι καθόλου ανυπεράσπιστοι. Εδώ βρίσκεται η διαφορά με τους ασθενείς του βιβλίου, οι οποίοι αγνοούσαν ότι θα χρησιμοποιηθούν ως πειραματόζωα και ήταν άνθρωποι αδύναμοι, κοινωνικά περιθωριοποιημένοι, οι οποίοι δεν μπορούσαν να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Η Κλαίρη μέσα από όλη αυτή την ιστορία ήρθε αντιμέτωπη τόσο με το παρελθόν της, ένα παρελθόν σκληρό, αλλά και με το παρόν. Ένα παρόν που φέρνει όχι απλά ανατροπές, ένα παρόν που σε συνδυασμό με το παρελθόν της γκρεμίζει όλη την κοσμοθεωρία της… Πώς βγαίνει κάποιος αλώβητος μέσα από όλα αυτά; Πώς αποφασίζει να φτιάξει τη ζωή του όταν όλα όσα πίστευε έχουν καταρρεύσει; Ε.Μ. Νομίζω ότι όταν όλα γύρω σου καταρρέουν, έχεις μόνο δύο

επιλογές: ή να παρασυρθείς και να καταρρεύσεις και εσύ ή να βρεις το κουράγιο να συνεχίσεις. Η Κλαίρη μπορεί να έχασε πολλά από όσα θεωρούσε δεδομένα, μπορεί όντως η ίδια της η κοσμοθεωρία να γκρεμίστηκε,. Ανακαλύπτει όμως έναν καινούργιο σκοπό στη ζωή της, έναν σκοπό για τον οποίον αξίζει να παλέψει. Δυστυχώς, δεν μπορώ στο σημείο αυτό να πω περισσότερα, γιατί θα αποκαλύψω στοιχεία της πλοκής που θέλω να ανακαλύψουν οι αναγνώστες όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.

Κλείνοντας και αφού σας ευχαριστήσω για το χρόνο που μας αφιερώσατε… θα ήθελα να μας πείτε τελικά τι έχει μεγαλύτερη αξία; «Έρευνα στο χώρο της επιστήμης, με όποιο κόστος» ή «Σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή, ακόμα και αν η επιστήμη μένει πίσω»; Ε.Μ. Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και για την όμορφη συζήτηση. Η ερώτησή σας είναι πολύ δύσκολη και δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει μόνο μία από τις δύο αυτές επιλογές. Προσωπικά, πιστεύω ότι θα επέλεγα έναν τρίτο δρόμο, λέγοντας «Έρευνα στον χώρο της επιστήμης, με επίκεντρο τον άνθρωπο». Ίσως, αν οι επιστήμονες έθεταν ως κεντρικό άξονα στις έρευνές τους τον άνθρωπο και τη δική του ευημερία, ο κόσμος μας να ήταν καλύτερος.

ΧΡΥΣΗ-ΣΙΣΥ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ «Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια;»… Το τελευταίο βιβλίο της κυρίας Μεταξά Ελευθερίας δεν θα μπορούσε να μην αποτελέσει άλλο ένα έναυσμα για αναζήτηση, σκέψη και να μας φέρει αντιμέτοπους με τον ίδιο μας τον εαυτό. «Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια;» μας θέτει από την πρώτη στιγμή το ερώτημα η συγγραφέας και μας εισάγει σε ένα θρίλερ, αστυνομικό, ιατρικό, ηθικό και κοινωνικό συγχρόνως. Άλλο ένα καθηλωτικό θρίλερ, με ένα θέμα το οποίο πάντα προκαλεί.

Επιστήμη και θυσία στο όνομα της ή Επιστήμη στο πλαίσιο του σεβασμού της ανθρώπινης ύπαρξης; Κεντρικό σημείο της ιστορίας είναι ηθική στο χώρο της ιατρικής. Η Κλαίρη, αναζητώντας τους δολοφόνους του αδερφού της, έρχεται αντιμέτωπη με μία οργάνωση η οποία στο όνομα της έρευνας και της ανακάλυψης φαρμάκων για τον καρκίνο δε διστάζει να χρησιμοποιήσει ανθρώπους για πειράματα. Ανθρώπους που δεν έχουν κανέναν στον κόσμο, άστεγους, άνεργους, ανθρώπους – όπως λέμε – χωρίς

στον ήλιο μοίρα. Όμως, σε όλο αυτό το γαϊτανάκι εμπλέκονται και άνθρωποι με χρήμα και εξουσία. Η Κλαίρη θα βρεθεί μπροστά σε συγκλονιστικές αποκαλύψεις και θα κληθεί να αντιμετωπίσει ανθρώπους που ούτε καν μπορούσε να φανταστεί ότι θα οδηγούνταν σε αποτρόπαιες πράξεις. Όπως η Κλαίρη, έτσι και ο αναγνώστης θα βρεθεί μπροστά σε συνταρρακτικές και συγκλονιστικές σκέψεις. Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για να σώσει τη ζωή του; Μέχρι που μπορεί να φτάσει κάποιος που έχει ζήσει τον απόλυτο πόνο;

Υπάρχουν όρια στην ιατρική; Μπορεί αλλόγιστα ο κάθε ένας επιστήμονας να πειραματίζεται στο όνομα του γενικού καλού; Τι είναι νόμιμο και τι παράνομο στο χώρο της φαρμακευτικής έρευνας; Που σταματά η επιστημονική έρευνα και που ξεκινά η ηθική; Μπορούν αυτά τα δύο να συνυπάρχουν; Γιατί η ζωή ενός πλούσιου έχει μεγαλύτερη αξία από τη ζωή ενός αστέγου; Η σωτηρία αποτελεί προνόμιο μόνο όσων έχουν οικονομική άνεση; Πώς μπορεί κάποιος να αντισταθεί μπροστά στην ευκαιρία για ζωή όταν του δίνεται η ευκαιρία να κερδίσει τον θάνατο;

Πώς μπορεί κάποιος να συγχωρήσει ανθρώπους που αγαπά πολύ και μαθαίνει ότι ίσως έχουν κάνει λάθος επιλογές; Αλλά και ανθρώπους που μισεί θανάσιμα; Πώς αντιδρά κάποιος όταν μαθαίνει αλήθειες που απλά γκρεμίζουν τον κόσμο του; Αλλά και σε προσωπικά θέματα, πώς μπορεί κάποιος να καταδικάζει μία γυναίκα που δεν μπορεί να κάνει παιδιά; Τι είναι η αγάπη; Αγαπώ τον άλλον γιατί αποτελεί το άλλο μου μισό ή αγαπώ τον άλλον για να μου προσφέρει οικογένεια και όταν η δυνατότητα αυτή δεν υπάρχει απλά τον εγκατελείπω; «Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια;». Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα προκύπτουν μέσα από την ιστορία της Κλαίρης, η οποία ξεδιπλώνεται, μέσα από τη συγκλονιστική πένα της κυρίας Μεταξά, γρήγορα, ραγδαία και καταιγιστικά. Για άλλη μία φορά η κυρία Μεταξά ξεδιπλώνει άριστα τους χαρακτήρες, δίνει σιγά – σιγά σημαντικά στοιχεία για τους ήρωες και την προσωπικότητά τους, αλλά συγχρόνως με ρυθμό καταιγίδας έρχονται στο φως συγκλονιστικές αλήθειες.

Σαν σκοτσέζικο ντουζ, μία κρύο – μία ζέστη, μία αργά και σταθερά – μία γρήγορα και χωρίς ανάσα, η συγγραφέας μας προσφέρει ένα εξαιρετικό θρίλερ.

ΧΡΥΣΗ-ΣΙΣΥ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ

Τα θέλω και οι συμβάσεις

Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί μπροστά σε διλήμματα τόσο της καρδιάς όσο και του μυαλού;… Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκαμε «Και τώρα τι κάνω; Ακολουθώ τα θέλω μου ή συμβιβάζομαι;»…

21ος αιώνας και ακόμα τα κατεστημένα, τα πρέπει και οι κανόνες της κοινωνίας επηρεάζουν τη ζωή μας… Έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία τα οποία διαδραματίζονται σε περασμένα χρόνια, ακόμα και σε περασμένους αιώνες, πάντα απορούσα κυρίως με τις επιλογές των πρωταγωνιστών, οι οποίες συνήθως αφορούσαν την υπακοή στις κοινωνικές συμβάσεις και στα «πρέπει» τα οποία οι άλλοι επέβαλαν σύμφωνα – πάντα – με τις απαιτήσεις της κοινωνίας. Ωστόσο, πάντα προσπαθούσα να μπω στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής, η οποία ξεδιπλωνόταν μέσα από τις σελίδες και τις ιστορίες των βιβλίων και να κατανοήσω έτσι τις αποφάσεις των πρωταγωνιστών. Βάζοντας, λοιπόν, τον εαυτό μου στη θέση της εκάστοτε ηρωίδας, ή ακόμα και του ήρωα, κατέληγα τις περισσότερες φορές να παίρνω και εγώ τις ίδιες αποφάσεις με τους πρωταγωνιστές. Ακόμα και όταν το δίλημμα το μετέφερα στο σήμερα... Ακόμα και όταν το τοποθετούσα στη σημερινή κοινωνία, πάλι έβλεπα ότι το να καταλήξω σε μία απόφαση επηρεαζόταν από δύο κυρίως παράγοντες: Τι θέλω και τι πρέπει!…

Το δίλημμα αυτό δύσκολο και συνήθως έχει να κάνει με αποφάσεις της καρδιάς, αποφάσεις για συναισθήματα και σχέσεις. Πόσο εύκολο είναι να πούμε όχι και να σταθούμε απέναντι σε ιδέες, στερεότυπα και δεδομένα αιώνων; Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει την φράση «Έτσι τα βρήκαμε, έτσι τα συνεχίζουμε»;… Και γιατί τα «θέλω» της καρδιάς μας και της ψυχής μας πρέπει να συμβιβάζονται με τα «πρέπει» της κοινωνίας;

Και ναι τις περισσότερες φορές συμβιβαζόμαστε, δεχόμαστε να υποταχθούμε στις κοινωνικές συμβάσεις του περίγυρού μας… Δυστυχώς, ακόμα και στον 21ο αιώνα, μετά από τόσους αγώνες για την ελευθερία του ανθρώπου, την ελευθερία του λόγου, της σκέψης, την ελευθερία των επιλογών μας, οι κατεστημένες ιδέες, οι παραδόσεις χρόνων, δεν έχουν εξαλείψει. Τις περισσότερες φορές υποτασσόμαστε στις συμβάσεις της εποχής, γιατί έτσι τα βρήκαμε, έτσι πρέπει να γίνουν. «Πρέπει να σπουδάσεις», «πρέπει να παντρευτείς», «πρέπει να δουλεύεις», «πρέπει να κάνεις παιδιά», «πρέπει να δώσεις το όνομα του πεθερού/ πεθεράς στο παιδί», «πρέπει να είσαι καλή νοικοκυρά», «πρέπει να είσαι ο κουβαλητής του σπιτιού», «πρέπει να είσαι σε έναν γάμο που δεν θες για χάρη των παιδιών», «πρέπει», «πρέπει», «πρέπει»… και δεν αναφέρομαι σε «πρέπει» παλαιότερων χρόνων, όπου η γυναίκα απλά δεν έπρεπε καν να μιλάει, όπου ήταν απλά ένα αντικείμενο… Τόσα πολλά «πρέπει»… Τόσο ασφυκτικά «πρέπει»… Και σε όλα αυτά υποτασσόμαστε… σε όλα αυτά βάζουμε πίσω τις δικές μας επιθυμίες, τις δικές μας προσδοκίες, τους δικούς μας στόχους… Και έρχεται μια στιγμή που λέμε «Τελικά, τι έκανα εγώ με τη ζωή μου;… Τίποτα»… Αλλά… μήπως τελικά φοβόμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη των αποφάσεών μας, φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες των πράξεών μας και για αυτό συχνά ρίχνουμε τις ευθύνες στην κοινωνία και τα κατεστημένα της; Μήπως κατά βάθος δεν θέλουμε να επαναστατήσουμε; Μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο σίγουροι για τις αποφάσεις της καρδιάς μας;

Ερωτήματα τα οποία τελικά ποτέ δεν θα πάρουν μία απάντηση… Ερωτήματα τα οποία πάντα θα απασχολούν τον άνθρωπο… Γιατί η πιο πιθανή απάντηση είναι «Εγώ θέλω, οι άλλοι δεν με αφήνουν»… Ναι, να έχουμε στο μυαλό μας την κοινωνική και ηθική κατάσταση… Ναι να υπολογίζουμε τον συνάνθρωπό μας… Ναι να σεβόμαστε τα κοινωνικά status quo… Αλλά μέχρι εκεί που δεν επηρεάζουν τη ζωή μας… Μέχρι εκεί που δεν αλλοιώνουν τη ζωή μας… Μέχρι εκεί που οι αποφάσεις με βάση τις κοινωνικές συμβάσεις δεν διαβρώνουν την ψυχή μας… Δεν μας οδηγούν στον πόνο και την κατάθλιψη…

Τα «θέλω» μας και τα «πρέπει» της κοινωνίας μπορούν να συνυπάρχουν… Όταν το ένα δεν εισέρχεται στο χώρο του άλλου… Όταν τα «θέλω» μας δεν επηρεάζουν αρνητικά τη ζωή των άλλων και όταν τα «πρέπει» της κοινωνίας δεν μας οδηγούν σε καταστροφικές για την ψυχή μας καταστάσεις… Τότε ναι μπορούν να συνυπάρχουν και εμείς να καταφέρουμε να «κατακτήσουμε» την ηρεμία, τη γαλήνη και την ευτυχία.

ΖΩΗ ΤΣΟΥΡΑ Αυτό το βιβλίο είναι ένα από αυτά που έχουν γίνει παράδοση για εμένα: τα βιβλία που κάθε χρόνο, μία συγκεκριμένη εποχή, τα επισκέπτομαι και τα διαβάζω ξανά. Οι Αγώνες του Σκορπιού ανήκουν στον Νοέμβρη. Είναι ο Νοέμβρης, λες και η συγγραφέας κατάφερε να ενσταλάξει την ουσία του μέσα σε 500 σελίδες και να την παγιδεύσει σαν ακριβό άρωμα.

Αυτό είναι ένα βιβλίο που μυρίζει σα χειμωνιάτικη θάλασσα, σαν κρύος άνεμος και χορτάρι, σαν το αγαπημένο σου χοντρό πουλόβερ. Ένα βιβλίο που έχει γεύση από αλμύρα, μελωμένα κέικ, και τσάι με... βούτυρο (διαβάστε το και θα καταλάβετε). Ένα βιβλίο του οποίου οι σελίδες θα καλπάσουν μπροστά από τα μάτια σας καθώς θα αγωνιάτε να δείτε τι θα γίνει παρακάτω. Ένα βιβλίο που θα αφήσει στην καρδιά σας ένα αποτύπωμα σε σχήμα οπλής αλόγου. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα μικρό νησί που ονομάζεται Θίσμπι και σαν σκηνικό μοιάζει πολύ με την Ιρλανδία. Κάθε Νοέμβρη, στις όχθες αυτού του νησιού (και πουθενά αλλού στον κόσμο) αναδύονται τα θαλάσσια άλογα, τα cappaill uisce όπως ονομάζονται.

Μοιάζουν αρκετά με τα χερσαία άλογα... αν εξαιρέσεις ότι είναι άγρια κι επικίνδυνα και τρώνε αδιακρίτως ζώα και ανθρώπους. Στις όχθες λοιπόν του Θίσμπι διοργανώνονται κάθε χρόνο εκείνες τις μέρες οι Αγώνες του Σκορπιού, που προσελκύουν ορδές τουριστών. Στους Αγώνες, οι γενναίοι αναβάτες καλούνται να δαμάσουν τα θαλάσσια άλογά τους, να τα ιππεύσουν χωρίς να σκοτωθούν (και χωρίς να φαγωθούν) και ένας να κερδίσει το χρηματικό έπαθλο. Ο Σον Κέντρικ, ένας κλειστός και απόμακρος δεκαεννιάχρονος, είναι ο σταρ των αγώνων και φέτος σκοπεύει να κερδίσει ξανά. Όχι τα χρήματα, όχι: ο Σον παλεύει να κερδίσει την ελευθερία του. Η ορφανή Πακ Κόννολλυ από την άλλη θα συμμετέχει για πρώτη φορά. Χρειάζεται επειγόντως αυτά τα χρήματα για την οικογένειά της και δε

θα αφήσει κανέναν να της απαγορεύσει να αγωνιστεί επειδή η παράδοση δεν επιτρέπει στις γυναίκες να ιππεύσουν τα θαλάσσια άλογα. Μου θύμισε βιβλία που διάβαζα στην προεφηβική και εφηβική μου ηλικία, δυνατές ιστορίες, γεμάτες αισθήσεις, αυτά που μου χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο νεαρό μου μυαλό και τα θυμάμαι ακόμη τόσα χρόνια μετά. Ένα υπέροχο βιβλίο που αξίζει μία θέση στις βιβλιοθήκες των εφήβων, αγοριών και κοριτσιών.

Μια ιστορία γεμάτη πείσμα και αποφασιστικότητα, με γήινους, ανθρώπινους χαρακτήρες και μία φύση πανέμορφης αγριάδας.

Πριν λίγες μέρες έφτασε στα χέρια μου το βιβλίο της κυρίας Αφροδίτης Φραγκιαδουλάκη με τίτλο ''Κερασία'' και όπως καταλαβαίνετε αναφέρεται στην ίδια, την πρωταγωνίστρια του βιβλίου που την λένε Κερασία. ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΑΝΙΤΗ Εμένα, προσωπικά, μου αρέσει αυτός ο λιτός τίτλος του βιβλίου, γιατί θεωρώ ότι με βάζει κατευθείαν μέσα στο θέμα που διαπραγματεύεται. Όσο για το εξώφυλλο, τι να πω; Αντικατοπτρίζει ακριβώς όλο το νόημα του βιβλίου, το οποίο είναι η σύγχρονη γυναίκα και πώς αυτή προσπαθεί να σταθεί απέναντι στον έρωτα και τα άλλα συναισθήματα, απογυμνωμένη απέναντί τους... Το γυμνό της σώμα συμβολίζει τη ''γυμνή'' της ψυχή και λειτουργεί ως καμβάς για να ''γράψουν'' πάνω του αυτά τα συναισθήματα και οι εμπειρίες. Μιλάμε για ένα βιβλίο καλογραμμένο, με γρήγορη ροή και ωραίο λόγο και μια ηρωίδα, κάλλιστα με την οποίο θα μπορούσε να ταυτιστεί κάθε σύγχρονη γυναίκα. Μου αρέσει πάρα πολύ ότι λειτουργεί ως ένα είδος προσωπικής ψυχανάλυσης. Άλλο ένα σημείο στη γραφή του που μου άρεσε ήταν ότι κάθε ''κεφάλαιο'' ξεκινούσε με τη φράση που τελείωνε το προηγούμενο και αυτό του έδινε μία συνοχή, χωρίς να γίνεται κουραστικό. Τέλος, λάτρεψα το γεγονός ότι αντί επιλόγου η συγγραφέας επανέλαβε το κομμάτι που χρησιμοποίησε ως πρόλογο. Εμένα αυτό μου έβαλε την ιδέα ότι στην πρωταγωνίστρια δίνεται μία δεύτερη ευκαιρία, να τα ζήσει όλα μία δεύτερη φορά και ίσως να ''διορθώσει'' κάποια λάθη της, είτε να διαλέξει μια άλλη οδό απ'αυτήν που διάλεξε την προηγούμενη φορά. Ποιος ξέρει; Εγώ ικανοποιήθηκα τόσο, που κάποια στιγμή θα προσπαθήσω να διαβάσω και το άλλο της βιβλίο.

Xριστίνα Kωνσταντουδάκη

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Καλησπέρα Χριστίνα Κωνσταντουδάκη και σε ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη που παραχωρείς στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών.

Είσαι νηπιαγωγός, κάνεις μεταπτυχιακό στη φιλαναγνωσία, παρακολουθείς μαθήματα δημιουργικής γραφής, γράφεις την άποψη σου για τα παιδικά βιβλία που διάβασες στο βιβλίο.net, είσαι διαχειρίστρια ομάδας στο Facebook και προτείνεις παιδικά βιβλία, ενώ έχει κυκλοφορήσει και το πρώτο σου παιδικό βιβλίο με τίτλο «Το Αρχηγείο» από τις εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο. Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη συγγραφή; Χ.Κ.: Καλώς σε βρήκα Αγγελίνα και σ’ ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή τη συνέντευξη. Η αλήθεια είναι πως δεν αποφάσισα ν’ ασχοληθώ ξαφνικά με τη συγγραφή. Νομίζω πως «συγγραφείς» είμαστε όλοι μας, από πολύ μικρή ηλικία. Τα παιδιά με την αστείρευτη φαντασία τους είναι οι καλύτεροι συγγραφείς!

Κι εγώ, όπως κι άλλα τόσα παιδιά, έγραφα από μικρή. Ιστοριούλες, στο ημερολόγιο μου, στα περιθώρια των βιβλίων. Αυτό δεν σταμάτησε ενώ μεγάλωνα. Είναι μέρος του εαυτού μου. Όσο πιο πολύ διάβαζα, τόσο πιο πολύ έγραφα. Αυτά τα δυο είναι αλληλένδετα, νομίζω. Διαβάζεις κάτι που σε αγγίζει και μετά θες να γράψεις κάτι γι’ αυτό, να προσπαθήσεις να αγγίξεις και εσύ κόσμο, με τη σειρά σου. Το παραμύθι σου «Το αρχηγείο» διακρίθηκε στο δεύτερο λογοτεχνικό διαγωνισμό του βιβλιοπωλείου «Βιβλιοσκόπιο». Μίλησέ μας λίγο για το βιβλίο σου. Τι μήνυμα θέλεις να περάσεις στα παιδιά που θα το διαβάσουν; Χ.Κ.: Καταρχάς, είμαι τυχερή που οι εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο αποφάσισαν να διοργανώσουν λογοτεχνικό

να ακούσουν τα παιδιά την αφήγηση του παραμυθιού μέσω QR code, που υπάρχει στο βιβλίο. Νομίζω πως οι εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο μπήκαν δυναμικά στο χώρο του παιδικού βιβλίου κι ήρθαν για να μείνουν!

διαγωνισμό για ένα τόσο τρυφερό θέμα, όπως οι αδελφικές σχέσεις. Νομίζω πως και τα τρία βιβλία που διακρίθηκαν είναι ισάξια και περνούν ένα διαφορετικό, αλλά τρυφερό μήνυμα για τις αδελφικές σχέσεις. Η εικονογράφηση έγινε από την Marcela Calderon, μια υπέροχη εικονογράφο από την Αργεντινή. Ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Αποτύπωσε ακριβώς αυτό που ήθελα να εκφράσω. Κι η έκδοση είναι πολύ προσεγμένη- όπως σε όλα τα βιβλία των εκδόσεων Βιβλιοσκόπιο- με σκληρό εξώφυλλο και δυνατότητα

Το δικό μου βιβλίο, λοιπόν, «Το Αρχηγείο», απευθύνεται σε παιδιά από πέντε ετών και μας μιλάει για δυο στρατιώτες που προσπαθούν να πάρουν το αρχηγείο τους πίσω, από τον εχθρό. Περνούν διάφορα εμπόδια για να φτάσουν στο στόχο τους, όμως, αυτός ο στόχος δεν είναι πιο σημαντικός από το να έχουν ο ένας τον άλλον. Η Δήμητρα κι ο Μάνος, οι δυο στρατιώτες μας, ίσως και να μην είναι στρατιώτες, τελικά. Ίσως να είναι δυο αδέλφια που παίζουν με τη φαντασία τους, ίσως ο γίγαντας που τους βοηθάει να είναι ο μεγάλος αδερφός κι ίσως η μαμά να έφτιαξε τα καλύτερα μακαρόνια με κιμά στο πλανήτη. Αλλιώς.. πώς ο Μάνος θα άφηνε στη μέση την αποστολή τους για να πάει για φαγητό; Είναι ένα ταξίδι πίσω στα παιδικά μας χρόνια, τουλάχιστον ήταν για μένα, όταν το έγραφα.

Σκεφτόμουν, όλα τα παιχνίδια που παίζαμε με τον αδελφό μου: Οι μαξιλάρες του καναπέ που γίνονταν βράχια, το τραπεζάκι του σαλονιού που γινόταν καράβι, η κουβέρτα που γινόταν σκηνή Ινδιάνων. Μέσα από όλα αυτά τα φανταστικά παιχνίδια, προσπαθώ να δείξω με έμμεσο τρόπο το δέσιμο ανάμεσα στ΄αδέλφια, όπως αυτό φαίνεται μέσα από το συμβολικό παιχνίδι και να θυμίσω στα παιδιά, αλλά και στους μεγάλους, να μη χάσουν ποτέ τη φαντασία τους. Επίσης, η πρωταγωνίστριά μου, η Δήμητρα, είναι ένα δυναμικό κορίτσι που θα κάνει τα πάντα για να σώσει τον αδελφό της, αλλά και για να πάρει το αρχηγείο.

ζωής μας, έτσι;) Ποια ήταν τα αγαπημένα σου παιδικά βιβλία στην παιδική και εφηβική ηλικία; Χ.Κ.: Έχω τόσα πολλά! Από σειρές βιβλίων στην παιδική μου ηλικία, θα πω σίγουρα την «Πίπη Φακιδομύτη» και «Τα έξι διαβολάκια του μικρού χωριού» της Άστριντ Λίντγκρεν, καθώς και τη «Μαίρη Πόπινς» της Π.Λ.Τράβερς. Από Τριβιζά, λάτρευα την «Φρικαντέλα, η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα» και «Η ζωγραφιά της Χριστίνας» που είχε το ίδιο όνομα με μένα. Πάντα ήθελα να ζήσω μέσα σε ένα βιβλίο, όπως αυτή! Αγαπημένο μου ήταν και το «Με λένε Ελπίδα» της Ευδοκίας ΣκορδαλάΚακατσάκη, που με συγκινούσε κάθε φορά που το διάβαζα. Φυσικά κι η «Ματίλντα» του Ρόαλντ Νταλ, που ακόμα και σήμερα είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία και θέλω τόσο πολύ να δω το σχετικό musical στο West End!.

Με αυτόν τον τρόπο, θέλω να δείξω σε όλα τα κορίτσια εκεί έξω, πως δεν χρειάζεται να περιμένουν κάποιον «πρίγκιπα» να τις σώσει. Μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. (Όταν όμως δεν αντέχουμε άλλο, δεν είναι κακό να Επίσης, στηn Τρίτη Δημοτικού είχα ζητάμε βοήθεια από τους «γίγαντες» της διαβάσει για πρώτη φορά το «Στα

παλάτια της Κνωσού» του Νίκου Καζαντζάκη κι αν και τεράστιο βιβλίο, δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.

Νομίζω είναι ένα βιβλίο που σε κάνει να σκεφτείς και η κριτική σκέψη μέσω της παιδικής λογοτεχνίας είναι ένα θέμα που με απασχολεί πολύ.

Αλλά και σαν κλασικό παιδί γεννημένο τη δεκαετία του ’90, μεγάλωσα με Χάρι Πότερ. Το πρώτο βιβλίο το διάβασα όταν ήμουν οκτώ ετών κι έπειτα τα υπόλοιπα βιβλία με συντρόφευσαν μέχρι το Λύκειο. Το έχουν αμφισβητήσει πολύ και το έχουν λατρέψει ακόμα πιο πολύ αυτό το βιβλίο, αλλά νομίζω ως παιδί, ήξερα να ξεχωρίζω τι ήταν αυτό που μου άρεσε σε αυτό και τι με τρόμαζε κι άρα δεν του έδινα σημασία.

Μετά τα 12, διάβασα κυριολεκτικά τα πάντα από Άλκη Ζέη και Ζώρζ Σαρή. Αν χρειαζόταν να διαλέξω ένα αγαπημένο βιβλίο από κάθε μια, αυτό θα ήταν «Η μωβ ομπρέλα» της Αλκ. Ζέη κι η «Νινέτ» της Ζ. Σαρή.Ένα άλλο βιβλίο που είχα διαβάσει εκείνη την εποχή ήταν και «Η Αστραδενή» της Ευγενίας Φακίνου, το οποίο με σημάδεψε.

Έχεις διακριθεί και σε άλλους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Έχεις διακριθεί με ένα διήγημά σου. Άρα, η Χριστίνα Κωνσταντουδάκη δεν ασχολείται μόνο με την παιδική λογοτεχνία; Υπάρχει κάποιο λογοτεχνικό είδος που σε γοητεύει ιδιαίτερα; Χ.Κ.: Nαι, πήρα το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό παραμυθιού της Ονειρούπολης το 2015 και διακρίθηκα για ένα διήγημά μου για ενήλικες το 2016, από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες. Δεν ασχολούμαι μόνο με παιδική λογοτεχνία, αλλά αυτήν την περίοδο της ζωής μου, νιώθω πως αυτό με εκφράζει περισσότερο. Δεν μπορώ να γράψω κάτι χωρίς να το νιώθω κι αυτό νομίζω ισχύει για όλους όσους ασχολούνται με τη γραφή. Δοκιμάζω κι άλλα είδη, κυρίως μέσα από τη σχολή δημιουργικής γραφής που κάνω κι αυτό είναι θετικό, γιατί έτσι ανακαλύπτω περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μου. Το λογοτεχνικό είδος που με γοητεύει πιο πολύ, είναι το διήγημα κυρίως, καθώς σου δίνει την ευκαιρία να πεις πολλά εν συντομία, χωρίς να πλατειάζεις.

Αυτό με γοητεύει γενικά στην τέχνη, ίσως γι’ αυτό μου αρέσουν τόσο πολύ κι οι ταινίες μικρού μήκους. Μου αρέσει πολύ και το κοινωνικό μυθιστόρημα, καθώς πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος για να θίξουμε προβλήματα της κοινωνίας μας είναι μέσα από τη λογοτεχνία. Παρακολουθείς σεμινάριο δημιουργικής γραφής. Θεωρείς ότι συγγραφέας γεννιέται κανείς ή γίνεται με κάποια βοήθεια; Χ.Κ.: Ναι, κάνω το ολοκληρωμένο τριετές πρόγραμμα δημιουργικής γραφής, στη σχολή Tabula Rasa. Όπως είπα και πιο πριν, όλοι μας γεννιόμαστε συγγραφείς. Ειδικά για τη λογοτεχνία, συνταγές δεν υπάρχουν.

Αν βγάλεις από μέσα σου γνήσιο το συναίσθημα κι έχεις διαβάσει πολλά βιβλία, τότε θα γράψεις. Σε αυτό που βοηθάει η σχολή είναι ότι σε παρακινεί να αποτυπώσεις στο χαρτί αυτό που θες να εκφράσεις. Όπως είπε κι ο Pablo Picasso «H έμπνευση υπάρχει, αλλά πρέπει να σε βρει να δουλεύεις». Αυτό κάνουμε λοιπόν στη σχολή. Γράφουμε και γράφουμε και βελτιωνόμαστε, μέχρι εμείς οι ίδιοι να είμαστε ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα. Στο μεταπτυχιακό σου ασχολείσαι με την φιλαναγνωσία. Πιστεύεις ότι τα παιδιά σήμερα μπαίνουν εύκολα στο βιβλιοπωλείο να αγοράσουν βιβλία; Τι βιβλία κεντρίζουν το ενδιαφέρον τους; Χ.Κ.: Είμαι τόσο ενθουσιασμένη μ’ αυτό το μεταπτυχιακό! Κυρίως, γιατί μαθαίνω πώς να προωθώ τη φιλαναγνωσία στα παιδιά, κάτι που πάντα ήθελα. Τα παιδιά θα μπουν στο βιβλιοπωλείο, αρκεί να μπει κι ο γονιός ή ένας σημαντικός γι’ αυτά ενήλικας. «Τα παιδιά γίνονται αναγνώστες στις αγκαλιές των γονιών τους» όπως είπε κι η Emilie Buchwald.

Η μαγεία του βιβλίου δεν έχει χαθεί, όσο κι αν νομίζουμε το αντίθετο. Το τάμπλετ και το λάπτοπ δεν είναι εχθροί του βιβλίου. Η τεχνολογία προχωράει, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως το βιβλίο θα χαθεί. Αυτό που προσφέρει είναι διαφορετικό και το καταλαβαίνουν τα παιδιά. Τα βιβλία που τους κεντρίζουν το ενδιαφέρον είναι διαφορετικά ανά ηλικία. Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας θα επιλέξουν με βάση μια ζωηρή εικονογράφηση, ενώ τα μεγαλύτερα με βάση την πλοκή. Συνήθως, προτιμούν βιβλία με περιπέτεια, με εμπόδια και στόχους, που όμως έχουν κάτι να τους πουν, που θα τα κάνουν είτε να ταυτιστούν με τους ήρωες, είτε να θέλουν να τους μοιάσουν. Από τα βιβλία που διαβάζεις και προτείνεις στα παιδιά, μέσω διαδικτύου, υπάρχουν βιβλία που έχεις ξεχωρίσει; Θα μπορούσες να μας αναφέρεις μερικά; Χ.Κ.: Έχω ξεχωρίσει πολλά, αλλά αυτά που μου τράβηξαν περισσότερο την προσοχή είναι «Η τελεία» του Peter Reynolds από τις εκδόσεις Αίσωπος, μια μικρή ιστορία για παιδιά προσχολικής ηλικίας, για τα ταλέντα και

τις ικανότητές τους. Με έμμεσο τρόπο, γεμίζει τα παιδιά αυτοπεποίθηση κι αυτό με συγκινεί πολύ. Μια πρόσφατη κυκλοφορία που ξεχώρισα είναι «Ο παππούς μου έχει φίλο έναν γίγαντα» του David Litchfield από τις εκδόσεις Μικρή Σελήνη. Πραγματικά, η εικονογράφηση είναι το κάτι άλλο κι η ιστορία πολύ τρυφερή, για έναν παππού, έναν εγγονό κι έναν γίγαντα που τελικά…υπάρχει άραγε;

Επίσης, μια καινούρια κυκλοφορία «Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν» του Drew Daywalt, σε εικονογράφηση του αγαπημένου Oliver Jeffers από τις εκδόσεις Ίκαρος, θα παρασύρει κάθε μικρό αναγνώστη με τις αστείες επιστολές των κραγιονιών προς τον μικρό τους ιδιοκτήτη. Μπορεί να μην έχει περάσει πολύς καιρός από την κυκλοφορία του πρώτου σου βιβλίου, αλλά έχεις σκεφτεί το επόμενο σου βήμα;

Υπάρχει κάποιος ήρωας στο πίσω μέρος του μυαλού σου που περιμένει να πάρει σάρκα και οστά;

καλά κάνει! Έχω δει πραγματικά υπέροχα βιβλία από αυτοεκδόσεις. Απλώς, εγώ δε θα μπορούσα να το κάνω.

Χ.Κ.: Ααα συνέχεια καινούριοι ήρωες έρχονται να μου κάνουν παρέα, δε με αφήνουν λεπτό ήσυχη! Το να πάρουν σάρκα και οστά είναι πιο δύσκολο, πρέπει να τους δουλέψεις μέσα σου, τόσο το παρελθόν, όσο και το παρόν και το μέλλον τους και να τους βάλεις σε μια ιστορία που να τους ταιριάζει, αλλά να έχει και κάτι να πει. Έχω τελειώσει κάποιες ιστορίες, αλλά υπάρχουν κι άλλες τόσες που βρίσκονται ακόμα στη μέση.. Κάνω συζητήσεις για μια καινούρια κυκλοφορία βιβλίου μέσα στο 2018 και μάλλον αυτό θα είναι το επόμενό μου βήμα.

Θέλω κάποιος που ξέρει περισσότερα πράγματα από εμένα να διαβάσει το έργο μου και να κρίνει αν είναι κατάλληλο. Ειδικά από τη στιγμή που αφορά παιδιά. Ένα τόσο ευαίσθητο κοινό. Είναι λογικό όμως, ακόμα κι αν το έργο ενός νέου συγγραφέα είναι πραγματικά αξιόλογο, οι εκδοτικοί να μην θέλουν να ρισκάρουν. Από τη μια το καταλαβαίνω κι αυτό, λόγω της οικονομικής κρίσης. Από την άλλη, είναι κρίμα κάποιος που αξίζει να μένει στην αφάνεια. Οπότε, αυτό που θα συμβούλευα τους νέους συγγραφείς, είναι να παίρνουν μέρος σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, που γίνονται κατά καιρούς. Εκεί, μπορεί να διακριθούν και οι εκδοτικοί να τους ξεχωρίσουν.

Πόσο εύκολο είναι για έναν νέο συγγραφέα να δει το βιβλίο του στα ράφια των βιβλιοπωλείων; Χ.Κ.: Στις μέρες μας, πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές επιλογές. Έχουν ανθίσει οι αυτοεκδόσεις και πλέον είναι εύκολο κάποιος να πληρώσει για να δει το έργο του στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Αν κάποιος πραγματικά πιστεύει στο έργο του,

Θα ήθελες να πεις κάτι στους αναγνώστες του site μας, λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη; Χ.Κ.: Να μείνουν για πάντα παιδιά στην ψυχή. Αυτό θα μας σώσει από την ασχήμια του κόσμου.

Το αρχηγείο

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Το βιβλίο της συγγραφέως και νηπιαγωγού Χριστίνας Κωνσταντουδάκη «Το Αρχηγείο», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο, είναι ένα όμορφο και τρυφερό παραμύθι για τις αδελφικές σχέσεις. Ένα παραμύθι με μπόλικη φαντασία, χιούμορ, δράση και πολύ αδελφική αγάπη. Απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας από πέντε ετών και είμαι σίγουρη ότι θα απολαύσουν την περιπέτεια της Δήμητρας και του Μάνου. Αλλά και οι γονείς που θα διαβάσουν το βιβλίο στα παιδιά τους, θα γυρίσουν

πίσω στη παιδική τους ηλικία, τότε που έπαιζαν διάφορα παιχνίδια παρέα με τα αδέλφια τους. Τότε που τα παιδιά χρησιμοποιούσαν τη φαντασία τους και σκάρωναν ένα σωρό παιχνίδια. Τότε που δεν υπήρχαν υπολογιστές και κινητά για να σε καθηλωθούν μπροστά σε μια οθόνη. Ένα υπέροχο παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά. Μπορείτε επίσης να ακούσετε την ιστορία με την βοήθεια ενός προγράμματος το γνωστό (QR code reader) .

Η εικονογράφηση του βιβλίου –που ταιριάζει απόλυτα στο ύφος του παραμυθιού- είναι της Marcela Calderon η οποία, εργάζεται χρόνια ως ανεξάρτητη εικονογράφος παιδικών βιβλίων.

stavrianidoumaria@gmail.com

Η ζωή είναι όμορφη μέσα από τα μάτια της Μαρίας Σταυριανίδου. Αιχμαλωτίζει εκείνες τις στιγμές, που συντελούνται σε εκείνο το συγκεκριμένο κλάσμα του δευτερολέπτου, για να αποτυπώσει τη μαγεία της φύσης, του κόσμου. Όλη η ομορφιά της ζωής μέσα από τον φακό. Μαγικές φωτογραφίες, μοναδικά στιγμιότυπα, απαθανατισμένα από τη φωτογράφο. Ας γνωρίσουμε καλύτερα τη δημιουργό. Ας αφεθούμε στην τέχνη της. Με ιδιαίτερη χαρά, σας παρουσιάζουμε τη Μαρία Σταυριανίδου.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΓΚΟΥΤΖΟΥΡΕΛΑ

Θα ξεκινήσω ίσως με την πιο συνηθισμένη ερώτηση, Πώς μπήκε η φωτογραφία στη ζωή σας και γιατί επιλέξατε να ασχοληθείτε με αυτή; Μπορείτε να περιγράψετε την εποχή που συνειδητοποιήσατε για πρώτη φορά ότι η δημιουργία/ φωτογράφηση ήταν κάτι που έπρεπε να κάνετε; Μ.Σ.: Η αλήθεια είναι ότι δεν πολυκατάλαβα πώς μπήκε στη ζωή μου. Στη διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής έψαχνα να δραστηριοποιηθώ κάθε φορά με κάτι καινούριο εκμεταλλευόμενη τη δυνατότητα που σου δίνει μία μεγαλούπολη να έχεις πληθώρα επιλογών. Ήδη από τον πρώτο μου μήνα στη Θεσσαλονίκη είχα γραφτεί σε θεατρικό εργαστήρι γιατί το είχα έρωτα κι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Τον δεύτερο χρόνο θυμάμαι που έψαχνα να κάνω παράλληλα και κάτι άλλο, έχοντας προτίμηση στην φωτογραφία και συγκεκριμένα στην αναλογική, επηρεασμένη από τις ταινίες που

που έβλεπα πως παρουσίαζαν τον σκοτεινό θάλαμο, με είχε μαγέψει κι είχα την περιέργεια να το δοκιμάσω. Έπεσα λοιπόν πάνω σε μία αφίσα του ΦΟΑΠΘ μέσα στην πανεπιστημιούπολη που έγραφε για δωρεάν μαθήματα φωτογραφίας κι έτσι πήγα. Ήμουν ενεργό μέλος του ΦΟΑΠΘ σχεδόν σ’ όλη τη φοιτητική μου ζωή, παρακολουθώντας μαθήματα αναλογικής και ψηφιακής φωτογραφίας και βίντεο, και βοηθώντας όποτε χρειαζόταν στις παρουσιάσεις των μαθημάτων καθώς οι πιο «παλιοί» μάθαιναν τους καινούριους. Η διδασκαλία στον ΦΟΑΠΘ ήταν κι είναι καθαρά εθελοντική από ερασιτέχνες ανθρώπους που αγαπάν την φωτογραφία. Σε μια συνέντευξη που μας είχε πάρει η TV100 στα πλαίσια της ετήσιας έκθεσής μας θυμάμαι που είχα προσωπικά ερωτηθεί αν σκοπεύω να ασχοληθώ με την φωτογραφία κι επαγγελματικά. Η απάντησή μου ήταν περίτρανη «ΟΧΙ», εγώ κι ο Μεταξάς… χαχαχαχα. Είναι αυτό που λένε

«μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες». Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν σκεφτόμουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Με ένοιαζε μόνο να φωτογραφίζω για ‘μένα. Στη πορεία όμως έτυχε να γνωρίσω έναν άλλον φωτογράφο στη γενέτειρά μου και μου έκανε πρόταση να δουλέψω μαζί του. Δε με χάλασε να βγάζω ένα χαρτζιλίκι με κάτι που αγαπώ και δεν μοιάζει καν σαν τυπική δουλειά. Πολύ προτιμότερο από το να κάνω ιδιαίτερα Αγγλικών. Κι έτσι κάπως ξεκίνησα και συνεχίζω

ακόμη. Ο κόσμος της φωτογραφίας, όπως και του θεάτρου, με κράτησε κι έγινε αγάπη. Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σας θέμα για φωτογράφιση; Τι σας εμπνέει περισσότερο; Μ.Σ.: Το αγαπημένο μου θέμα για φωτογράφιση είναι το θέατρο. Μ’ αυτό τον τρόπο συνδυάζω τις δυο αγάπες μου μαζί. Όταν είμαι πάνω στην σκηνή και φωτογραφίζω είναι σαν να γίνομαι ένα με τους ηθοποιούς, σαν

να είμαι κι εγώ ένα δρών πρόσωπο του έργου. Σ’ αυτό βέβαια βοηθάνε οι σπουδές μου πάνω στο θέατρο και την τέχνη της υποκριτικής. Μπορώ και κινούμαι στον ρυθμό της ατμόσφαιρας κάθε σκηνής χωρίς να ενοχλώ τους ηθοποιούς, είτε είναι ερασιτέχνες είτε επαγγελματίες. Αφουγκράζομαι τα δρώντα πρόσωπα, μπαίνω στη θέση τους, κι οι φωτογραφίες μου αποτυπώνουν την αλήθεια τους. Πάντα μου άρεζε να φωτογραφίζω

ανθρώπους σε ανύποπτο χρόνο, ώστε να πιάνω αυθόρμητες κι ειλικρινείς στιγμές. Θεωρώ ότι αυτές είναι οι πιο όμορφες, οι πιο αληθινές, που αξίζει να τις θυμόμαστε. Η φωτογραφία θεάτρου είναι πλούσια σε τέτοιες στιγμές. Τώρα θα μου πείτε ότι το θέατρο είναι μία ψεύτικη συνθήκη κι ότι δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια. Κι όμως, όπως λέει ένας μεγάλος δάσκαλος, το θέατρο είναι ένα ψέμα ερωτευμένο με την αλήθεια.

Είναι πολύ πιο εύκολο να εκτεθεί κάποιος στο θέατρο έχοντας το άλλοθι του ρόλου, παρά στην «πραγματική» ζωή. Όταν λοιπόν εκθέτει το μεγαλείο του εσωτερικού του πλούτου είναι μία μαγική στιγμή που δεν μπορείς παρά να την απαθανατίσεις. Δυστυχώς όμως, λόγω της κρίσης, η φωτογραφία θεάτρου έχει πληγεί αρκετά. Κάποτε η παραγωγή πλήρωνε για να διαφημιστεί είτε φωτογραφικά είτε αρθρογραφικά. Τώρα δεν χρειάζεται να κάνει κάτι τέτοιο, γιατί έχουν

αναλάβει άλλοι να το κάνουν χωρίς οικονομικό αντίτιμο. Γιατί λοιπόν να πάρει εσένα ή τον κάθε φωτογράφο και να χρειαστεί να σε πληρώσει, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα απέχει μίλια μακριά; Προσωπικά εκπτώσεις στη δουλειά μου δεν κάνω, εκτός από τα άτομα που έχω μέσα στην καρδιά μου. Τέλος πάντων, τα τελευταία χρόνια που έχω επιστρέψει στη Νάουσα έχω αρχίσει να ερωτεύομαι τη φωτογραφία φύσης και συγκεκριμένα την macro. Έχει αρκετό υλικό η επαρχία.

Η φύση είναι δίπλα σου κι είναι μαγική, περιμένει να την εξερευνήσεις. Ο μικρόκοσμος είναι απεριόριστος, κάθε μέρα ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα. Θέατρο μπορεί να μην είναι, αλλά είναι κι αυτό κάτι εξίσου μαγικό. Αυτό που με εμπνέει είναι η ομορφιά, κι η ομορφιά βρίσκεται παντού τριγύρω, αν έχεις μάτια να την δεις.

Τι είδους δημιουργικά πρότυπα, ρουτίνες ή τελετουργίες έχετε; Υπάρχουν χρονικές περίοδοι κατά τις οποίες κάνετε διάλειμμα από τη φωτογραφία; Μ.Σ.: Η φωτογραφία απασχολεί πλέον τον περισσότερο χρόνο μου σε καθημερινή βάση λόγω κυρίως της δουλειάς, είτε έχει να κάνει με τη λήψη είτε με την επεξεργασία. Ακόμα όμως κι όταν δεν δουλεύω πάλι βγάζω φωτογραφίες για ‘μένα, κυρίως φύση-macro. Είτε θα προκύψει κάποιο ενδιαφέρον καιρικό φαινόμενο, είτε κάποιος μικρός επισκέπτης θα ‘ρθει και θα με προ(σ)καλέσει να τον φωτογραφίσω, είτε θα κάνω εγώ μία εξόρμηση στη φύση για να βρω το υλικό μου. Διαλείμματα από την φωτογραφία κάνω σπάνια. Πού και πού χρειάζεται λίγη αποτοξίνωση από όλα. Δεν μπορώ όμως να μείνω αρκετά μακριά από αυτήν.

Tι θα θέλατε να φωτογραφίσετε και το δεν έχετε κάνει ακόμη; Μ.Σ.: Το Βόρειο Σέλας στην Ισλανδία. Θεωρώ ότι είναι από τα πιο μαγευτικά σκηνικά που ζωγραφίζει η φύση. Όλη η Ισλανδία

είναι μαγική, πόσο μάλλον το Βόρειο Σέλας. Υποθέτω ότι βλέποντας κάτι τέτοιο από κοντά νιώθεις δέος και μικροσκοπικός, όπως άλλωστε είσαι. Ρίγη και δάκρυα συγκίνησης γι’ αυτό που βιώνεις συνειδητοποιώντας ότι όλα συνδέονται κι όλα είναι ένα, φτιαγμένα από το ίδιο υλικό, αυτό της αγάπης. Ελπίζω κάποτε να καταφέρω να επισκεφτώ αυτόν τον υπέροχο τόπο και να ζήσω αυτήν την εμπειρία. Κι εννοείται να την απαθανατίσω. Η δουλειά σας έχει αναγνωριστεί; Έχετε κάνει προσωπικές ή ομαδικές εκθέσεις; Μ.Σ.: Συμμετείχα στις ομαδικές εκθέσεις του ΦΟΑΠΘ που κάναμε πάντα στο τέλος της χρονιάς. Επίσης είχαμε συμμετάσχει και σε έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας με θέμα τους αστέγους. Προσωπική έκθεση, είχα κάνει μία στα πλαίσια των παράλληλων εκδηλώσεων του 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νάουσας με θέμα τη θεατρική φωτογραφία και τίτλο «Αγάπη και μίσος». Παρόλα αυτά δε θεωρώ ότι οι εκθέσεις σε κάνουν

αναγνωρισμένο φωτογράφο. Δεν τρελαίνομαι ούτε με τους διαγωνισμούς ούτε με τις εκθέσεις. Τι σημαίνει "να είσαι δημιουργικός" για εσάς; Τι προσπαθείτε να πείτε, να επικοινωνήσετε με την τέχνη σας; Μ.Σ.: Για ‘μένα το να είσαι δημιουργικός είναι συνώνυμο του αναπνέειν, του να είσαι ζωντανός. Ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο για να γίνουμε συνδημιουργοί στο έργο του Θεού. Να δημιουργήσουμε όμορφα πράγματα, είτε ατομικά είτε ομαδικά, κι όχι να καταστρέφουμε. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε ανάσα είναι στιγμή δημιουργίας σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, σε υλικό και πνευματικό επίπεδο. Είναι πραγματικά ζωτικής σημασίας το να δημιουργείς.

Όλοι μπορούμε να το κάνουμε, αρκεί να το θελήσουμε. Οι περισσότεροι άνθρωποι δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνονται. Ο εγωισμός τούς οδηγεί στην καταστροφή κι όχι στην δημιουργία. Τώρα όσο αφορά το τί προσπαθώ να επικοινωνήσω με την τέχνη μου, μα τί άλλο πέρα από την ομορφιά της ζωής κι αυτού του μαγικού κόσμου στον οποίο έχουμε την τύχη να ζούμε. Ποιος θεωρείτε πως είναι ο ρόλος του φωτογράφου στην κοινωνία και πώς θα θέλατε να είναι αυτός ο ρόλος; Έχει την αναγνώριση και την αποδοχή άλλων επαγγελμάτων; Μ.Σ.: Ποιος θεωρώ ότι είναι ο ρόλος του φωτογράφου στην κοινωνία; Χμμμ… μεγάλη κουβέντα ανοίγεις. Λοιπόν, θεωρώ ότι ο ρόλος του φωτογράφου στη κοινωνία είναι συγκεχυμένος και παρεξηγημένος. Για ‘μένα θα ‘πρεπε (ανεξάρτητα από το τί είδος φωτογράφου είναι) να υπενθυμίζει στην κοινωνία την ομορφιά της ζωής, γιατί έχει την τάση να την ξεχνάει. Προσοχή όμως, όταν λέω ομορφιά δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και δυσάρεστες καταστάσεις. Όλα μες στη ζωή είναι, η οπτική γωνία είναι που κάνει τη διαφορά. Ας θέσω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο αντιληπτή.

Ο γνωστός βραζιλιάνος φωτογράφος Sebastiao Salgado έχει αποτυπώσει σε αρκετές φωτογραφίες του τη «φρίκη». Το ‘χει κάνει όμως με τόσο καλλιτεχνικό, λυρικό, ποιητικό, θα ‘λεγα, τρόπο που μόνο αυτός μπορεί- που κάθεσαι και τις χαζεύεις μαγεμένος συνειδητοποιώντας το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης χωρίς να σε καταθλίβει, αλλά νιώθοντας τυχερός που είσαι ζωντανός. Αν και προσωπικά προτιμώ πιο ευχάριστα θέματα, το να καταφέρεις να βγάλεις όμορφο κάτι άσχημο είναι μαγικό. Πλέον ζούμε στον αιώνα της πληροφορίας, καθημερινώς

κατακλυζόμαστε από εικόνες καταστροφής. Όλες αυτές οι εικόνες καταγράφονται στο υποσυνείδητό μας και ασκούν έντονη ψυχολογική επιρροή πάνω μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Έχουμε τόσο πολύ εθιστεί σ ‘αυτές που πλέον δεν μας κάνουν αίσθηση κι έχουμε ξεχάσει να βλέπουμε και να θαυμάζουμε την ομορφιά. Αυτό μόνο κακό μπορεί να μας κάνει και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο. Η συνήθεια της δυστυχίας και της μιζέριας μας είναι η ταφόπλακά μας. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ζωντανοί νεκροί, σκλάβοι στα δεσμά μας, χωρίς να το ξέρουμε κιόλας. Αυτό πρέπει να σταματήσει.

Πρέπει να επικεντρωθούμε στην ομορφιά και στην δημιουργία. Μία πραγματικά όμορφη φωτογραφία, είτε απεικονίζει ένα αγαπημένο πρόσωπο είτε όχι, μπορεί να συμβάλλει σημαντικά στην ανάταση του ηθικού και της διάθεσής μας. Και τώρα το ‘χουμε ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε.

δεν αναγνωρίζεται, όχι τουλάχιστον τόσο όσο θα ‘θελες. Αλλά αυτό υπάρχει σε όλες τις δουλειές και γενικότερα στη ζωή. Το θέμα είναι να μην το αφήσεις να σε πάρει από κάτω. Εμείς είμαστε αυτοί που δίνουμε σημασία (εξουσία) στις καταστάσεις, εμείς είμαστε κι αυτοί που την παίρνουμε πίσω.

Ο ρόλος του φωτογράφου στη σύγχρονη κοινωνία θα ‘θελα να ήταν αυτός: να υπενθυμίζει την ομορφιά και τη μαγεία της ζωής αποτυπώνοντάς την μέσα από τις φωτογραφίες του. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δουλειά του καναδού φωτογράφου Gregory Colbert. Όλοι μας έχουμε ανάγκη από περισσότερη ομορφιά στη ζωή μας και δεδομένου ότι ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και της εικόνας , ο ρόλος του φωτογράφου είναι καίριος. Κι ίσως θα ‘πρεπε να αναγνωριστεί η αξία του κι η συμβολή του περισσότερο, καθώς αυτό που κάνει είναι (θα ‘πρεπε να είναι) τέχνη κι όχι επάγγελμα. Υπάρχουν στιγμές απογοήτευσης; Μ.Σ.: Σαφώς και υπάρχουν. Υπάρχουν φορές που ο κόπος σου

το χέρι μας είναι το πόσο και πώς θα αφήσουμε να μας επηρεάσει μία κατάσταση. Το συναίσθημα (γιατί για συναίσθημα πρόκειται, κι όχι για αίσθημα) της απογοήτευσης θα πρέπει να είναι στιγμιαίο και

και παροδικό. Αν πάρεις πολύ σοβαρά τη ζωή, οδηγείσαι με μαθηματική ακρίβεια στην παράνοια ή την κατάθλιψη. Τι αντιπαθείτε στον κόσμο της τέχνης; Τι αντιπαθείτε στην εργασία σας; Και αντίστροφα, τι αγαπάτε περισσότερο στη φωτογραφία; Μ.Σ.: Τί αντιπαθώ στο κόσμο της τέχνης; Χμμμ… δεν θα χρησιμοποιούσα ακριβώς αυτή την λέξη. Μου τη δίνει η ζήλια-κακία κι η κομπορρημοσύνη. Όχι μόνο να μη χαίρεσαι με την εξέλιξη του άλλου, αλλά να την αποδοκιμάζεις κιόλας, πόσο μάλλον να προσπαθείς να την υπονομεύσεις. Το να νομίζεις ότι επειδή έχεις κάνει κάποια πράγματα στη ζωή σου (και καλά έκανες που τα ‘κανες) είσαι κάποιος. Λυπάμαι, αλλά η Γη δεν περιστρέφεται γύρω από ‘σένα, ούτε η ήλιος βγαίνει –μετά συγχωρήσεωςαπό τον κώλο σου. Λίγη σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη δεν βλάπτει. Όλοι μας είμαστε πολύ μικροί κι ασήμαντοι μέσα σ’ αυτό το απέραντο συμπάν. Ταυτόχρονα όμως είμαστε πολύ σημαντικοί και μεγάλοι, με την

έννοια ότι κρύβουμε έναν Θεό μέσα μας. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο σημαντικό και το ασήμαντο, στο μεγάλο και το μικρό είναι πολύ λεπτή και λέγεται εγωισμός.

Δυστυχώς υπάρχουν αρκετά τέτοια σκηνικά στον κόσμο της τέχνης, είτε έχει να κάνει με το θέατρο είτε με τη φωτογραφία είτε με οποιαδήποτε άλλη μορφή. Πρέπει να ‘χεις γερό στομάχι για να τ’ αντέξεις, αν θέλεις να φτάσεις κορυφή. Προσωπικά ούτε γερό στομάχι έχω ούτε με ενδιαφέρει η κορυφή. Η ζωή είναι πολύ μικρή για τέτοιες μαλακίες, απαξιώ. Τώρα όσο αφορά το τί αντιπαθώ στην εργασία μου, δε νομίζω ότι μπορώ να βρω κάτι.Την ελευθερία και την αυτονομία που θέλω, μου τη δίνει, οπότε είμαι μια χαρά.

Το μόνο αρνητικό που θα μπορούσα να βρω, είναι ότι σαν ελεύθερο επάγγελμα στην Ελλάδα του 2017 είναι καταδικασμένο. Τέλος, αυτό που αγαπάω περισσότερο στη φωτογραφία είναι το ότι μπορείς να απαθανατίσεις όμορφες στιγμές που η μνήμη σου μπορεί να σε προδώσει και να τις ξεχάσεις. Το ότι είναι απεριόριστη και σου δίνει την ελευθερία να παίξεις μαζί της όπως θέλεις. Το ότι μπορείς μέσα από αυτήν να εκφραστείς και να πεις μια ενδιαφέρουσα ιστορία χωρίς να χρειαστεί να μιλήσεις.

Θαυμάζετε κάποιον φωτογράφο; Μ.Σ.: Λατρεύω τη δουλειά του Gregory Colbert. Είμαι ερωτευμένη με τις φωτογραφίες του. Αποπνέουν μία ηρεμία και αρμονία. Αυτή η εναρμόνιση με τη φύση που έχουν σε γαληνεύει και σε μαγεύει. Σου υπενθυμίζει την ενότητα με το όλον. Μέσα στην απλότητά τους κρύβουν το

μεγαλείο τους. Ο φωτισμός, οι σκιές, το καδράρισμα, η σύνθεση, η συμμετρία, η ισορροπία, το θέμα, όλα είναι αξιοθαύμαστα. Θα μπορούσες να τις χαρακτηρίσεις μυσταγωγικές, σε ταξιδεύουν σε έναν άλλο κόσμο, αγγελικά πλασμένο, που το μόνο που υπάρχει είναι η αγάπη.

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που είχατε ποτέ για το πώς να είστε πιο δημιουργική; Και έχετε κάποιες συμβουλές για έναν επίδοξο φωτογράφο που παίρνει για πρώτη φορά μια φωτογραφική μηχανή;

πίεση. Η δικιά μου συμβουλή πάντως για έναν που ξεκινάει τώρα αυτό το όμορφο ταξίδι της φωτογραφίας είναι να μην προσπαθήσει να μιμηθεί/ μοιάσει κανέναν άλλον φωτογράφο. Αντιθέτως, να προσπαθήσει να βρει το δικό του ύφος και χαρακτήρα που θα τον διαφοροποιήσει. Ό,τι κάνει να Μ.Σ.: Αν σου πω ότι δε θυμάμαι, θα με το κάνει για να εκφραστεί και να πιστέψεις; Δε θυμάμαι ούτε αν είχα επικοινωνήσει, κι όχι για να αποδείξει κάποια συμβουλή από κάποιον, ούτε κάτι. Δεν χρειάζονται τρελά πράγματα, ποια ήταν αυτή. Μάλλον γιατί ήμουν η ομορφιά κρύβεται στην απλότητα. πάντα πολύ δημιουργική… Οι κανόνες είναι για να σπάζουν. Και χαχαχαχα… ή γιατί απλά έχω δεν χρειάζεται να τρελαίνεται, αλτζχάιμερ… χαχαχα… Σίγουρα παρθενογένεση δεν υπάρχει. Αυτά. πάντως, αν κρίνω από τον εαυτό μου, η ένταση κι η πίεση του χρόνου δε Σας ευχαριστούμε πολύ και βοηθάει. Αποδίδω καλύτερα όταν είμαι ευχόμαστε κάθε επιτυχία. χαλαρή κι όταν δεν έχω άλλους πάνω από το κεφάλι μου να μου λένε τί να Μ.Σ.: Σας ευχαριστώ πολύ κι εγώ με κάνω και πώς. Αυτό βέβαια είναι θέμα τη σειρά μου για το ενδιαφέρον σας. χαρακτήρα. Κάποιος άλλος μπορεί να Καλές αναρτήσεις! ;-) είναι πιο δημιουργικός υπό

Δεύτερη ζωή δεν έχει

Μαμά, εγώ πότε θα μεγαλώσω;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΝΟΒΑΣ

Αυτή ήταν η χαζή ερώτηση που έκανα στη μητέρα μου όταν ήμουν μικρός – που να ’ξερα… Βλέπεις, “η εμπειρία, είναι μια χτένα που μας δίνει η φύση όταν έχουμε πια χάσει τα μαλλιά μας.” Κάποιος Βέλγος το’χει πει νομίζω. Πόσο δίκιο είχε ο μπαγάσας… Πολλά τα άσχημα που έρχονται όσο μεγαλώνεις –υποχρεώσεις, δουλειές, ευθύνες. Και κάπου εκεί ανάμεσα, είναι και τα όνειρα που έκανες μικρός. Αυτό το “όταν μεγαλώσω θα γίνωαστροναύτης”. Θυμάσαι; Και μετά έπαιρνες το μπουκάλι με το νερό και υποδυόσουν ότι είναι διαστημόπλοιο. Ωραίες εποχές… Δεν θα στο κρύψω, φοβάμαι το ότι μεγαλώνω. Όπως όλοι, πιστεύω.

Γιατί όσο μεγαλώνεις, συνειδητοποιείς πολλά. Όπως το γεγονός ότι η ζωή δεν είναι παιχνίδι. Δεν μπορείς να πατήσεις ένα κουμπί και να εμφανιστεί ο ζούπερμαν. Πρέπει να παλέψεις, να ξενυχτήσεις, να προσπαθήσεις πολύ για να καταφέρεις να γίνεις αυτός που θες. Για ν’αποκτήσεις αυτά που θες. Για να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου. Και να’σαι σίγουρος, ότι θα συναντήσεις πολλά εμπόδια στο δρόμο σου… Κάθε φορά όμως θα πρέπει να τα προσπερνάς. Και να συνεχίζεις. Γιατί μπορείς. Γιατί έχεις τη δύναμη. Πρέπει απλά να το πιστέψεις.

Γι’ αυτό σε παρακαλώ, σταμάτα να κλαίγεσαι. Βγες εκεί έξω και δείξε τι αξίζεις!

Σάββατο βράδυ, αφιερωμένο στην τέχνη... Το βράδυ της 4ης Νοεμβρίου παρευρέθηκα στην Ατομική Έκθεση Ζωγραφικής της EVI KIRMA, με το γενικό τίτλο "Colorful", στην EPsilon Art Gallery, στο Λουτράκι Κορινθίας. Έμεινα καταγοητευμένη από την αμεσότητα της ιδιοκτήτριας της γκαλερί, κ. Εύη Παντελέων, αλλά και την καθ' όλη τη διάρκεια χαμογελαστή και αισιόδοξη εικαστικό, Εύη Κυρμακίδου-EVI KIRMA. Το αποτέλεσμα θα σας εντυπωσιάσει. Μερικές φωτογραφίες δε μπορούν με τίποτα να αποτυπώσουν τη ζωντάνια των πινάκων, τη λιτότητα των γλυπτών και το ζεστό κλίμα του χώρου.

“Mέσα από το τριζοβόλημα της φωτιάς ξεχωρίζω φωνές. Φριχτές κραυγές πόνου και αγωνίας…” Και κάπως έτσι μυήσαι στον κόσμο των Διαδόχων. «Η πληγή του δράκου» αποτελεί το πρώτο μυθιστόρημα της τετραλογίας (πλέον) των βιβλίων «Διάδοχοι» της Μαρίας Μουστοπούλου. Ένα δυνατό μυθιστόρημα γεμάτο μαγεία, ίντριγκα και ανθρώπινα πάθη. ΝΑΝΤΙΑ ΚΙΣΚΑ

Θα πρέπει να ξεκινήσω, γράφοντάς σας το εξής: Λόγω της ιδιαίτερης προτίμησης μου στην λογοτεχνία του φανταστικού, η ελληνική σκηνή δεν είχε να μου προσφέρει πολλά, όσο μεγάλωνα. Τα τελευταία χρόνια, όμως, όλο και περισσότεροι εκδοτικοί εμπιστεύονται συγγραφείς του φανταστικού, κάνοντάς με, από εκεί που η βιβλιοθήκη μου φιλοξενούσε 2 βιβλία Ελλήνων συγγραφέων, να εμπιστεύομαι όλο και πιο συχνά τα ελληνικά μικρά φανταστικά διαμαντάκια. Αλλά, ας περάσουμε στην προσωπική μου άποψη: Θα νόμιζε κανείς ότι οι 692 σελίδες της συγγραφέως θα κουράσουν και ότι το μυθιστόρημα δεν θα είχε ενδιαφέρον, με πολλές άχρηστες λεπτομέρειες να το πλατιάζουν, αλλά δεν είναι έτσι. Κάθε σελίδα, κάθε πρόταση και κάθε λέξη της κυρίας Μουστοπούλου είναι προσεγμένη και σε οδηγεί ακόμα πιο βαθιά στον μαγικό κόσμο της. Δράκοι, μάγοι και μια καθημερινή κοπέλα με την οποία κάθε κορίτσι μπορεί να ταυτιστεί, συντελούν ένα από τα πιο δυνατά μυθιστορήματα των Ελλήνων συγγραφέων της φανταστικής λογοτεχνίας. Ο τρόπος γραφής είναι απλός, ταχύς και σε κρατάει σε αγωνία μέχρι την τελευταία σελίδα. Η γλυκιά, αφελής και αδέξια Λίνα (ή Μελίνα για τον Ντάνιελ) ανακαλύπτει ότι είναι μάγισσα στις σελίδες του πρώτου βιβλίου της σειράς «Διάδοχοι» και ίσως η τελευταία απόγονος και διάδοχος μιας αρχαίας μαγικής φυλής. Πριν από αυτό όμως, την ακολουθούμε στην καθημερινή της ζωή, όπου όλα ανατρέπονται και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Διχασμένη, ανάμεσα σε δυο κόσμους, (και όχι μόνο) παλεύει να βγει νικήτρια σε μια παρτίδα σκάκι που τα πιόνια έχουν τοποθετηθεί πριν την γέννησή της και αναμένουν την επόμενη κίνηση.

Ο Ι

Δ Ι Α Δ Ο Χ Ο Ι

Ένα βιβλίο που αν η Ζωή (όπως αναφέρει η συγγραφέας στην αφιέρωση της) δεν είχε ανοίξει λάθος αρχείο, ίσως να μην βρισκόταν στα χέρια των αναγνωστών και η εγχώρια λογοτεχνία του φανταστικού θα ήταν φτωχότερη κατά μια υπέροχη σειρά βιβλίων. Σε ευχαριστώ προσωπικά, λοιπόν, Ζωή, για αυτό σου το λάθος. Χάρισες στους φαν του είδους ένα μικρό λογοτεχνικό διαμάντι. Οι «Διάδοχοι: Το δάκρυ της νεράιδας» θα είναι το επόμενο βιβλίο της σειράς που έχει πάρει παράταση από την

αναμενόμενη ημερομηνία κυκλοφορίας του, καθώς η συγγραφέας, προκειμένου να αποδώσει την ιστορία σωστά στο αναγνωστικό κοινό, θα κυκλοφορήσει μια σειρά 2 βιβλίων ανάμεσα στα εναπομείναντα 3 της σειράς, με τίτλο «Άρχοντες». Μαρία, αν διαβάζεις αυτήν την προσωπική άποψη, να ξέρεις ότι αναμένω και τα prequel, αλλά και τα επόμενα βιβλία των «Διαδόχων» με την ίδια αγωνία. Η ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού απέκτησε ενδιαφέρον!

Η κρίση στην τέχνη ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΝΟΒΑΣ Πόσο βαθιά είναι τελικά η κρίση στην Ελλάδα; Είναι μόνο οικονομική; Είναι κοινωνική; Είναι κρίση θεσμών; Ή μήπως είναι κάτι πολύ παραπάνω; Μάλλον το τελευταίο… Μια βόλτα στους δρόμους μιας πόλης, μια συζήτηση με τους ανθρώπους που ζουν εδώ, ένα πέρασμα από τα κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης και όχι μόνο θα σου δείξει πόσο μεγάλο είναι το πλήγμα που έχει επιφέρει αυτή η κατάσταση στην χώρα που γέννησε τον πολιτισμό. Και μιας και μίλησα για πολιτισμό, ας περάσουμε και στο προκείμενο.

Υπάρχει πλέον “τέχνη” στην Ελλάδα, με την πραγματική έννοια του όρου; Δεν θα το’λεγα. Και πώς άλλωστε να υπάρξει, σε μια χώρα όπου πλέον ο καθένας – κυριολεκτικά – χωρίς καμία γνώση και εμπειρία στο αντικείμενο, μπορεί να πιάσει ένα μικρόφωνο και να αρχίσει να αυτοαποκαλέιται τραγουδιστής ή στη χειρότερη περίπτωση, καλλιτέχνης. Σε μια χώρα όπου τα πάντα – και πάλι κυριολεκτικά

– είναι πλέον διαφήμιση. Σε μια χώρα όπου δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα χωρίς διαφήμιση. Σε μια χώρα όπου τα πάντα πλέον γίνονται για τα λεφτά, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το αν το τελικό αποτέλεσμα θα αρέσει στον κόσμο. Από την άλλη βέβαια, δεν μπορείς και να κατηγορήσεις κανέναν. Όταν αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να έχεις κέρδος, αυτό θα κάνεις. Και είναι λογικό. Και όταν συνεχίζεις να το κάνεις επί μονίμου βάσεως, κάποια στιγμή ο κόσμος θα το συνηθίσει. Και οτιδήποτε άλλο, θα του φαίνεται πλέον αφύσικο και ξένο. Και με αυτό τον τρόπο, έχεις μετατραπεί αυτομάτως από γελωτοποιό σε “καλλιτέχνη”. Και όλο βυθίζεσαι σε ένα βαρέλι δίχως πάτο… Σκεφτείτε το!

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Περιπέτεια στο νησί της κιμωλίας

Το βιβλίο «Περιπέτεια στο νησί της κιμωλίας» είναι ένα υπέροχο ταξίδι στην Κίμωλο. Ένα βιβλίο πλημμυρισμένο από το Κυκλαδίτικο αυτό νησί. Κάθε σελίδα του δημιουργεί στα παιδιά δεκάδες εικόνες με φόντο τις εκκλησίες του νησιού, τα σοκάκια του, τις παραλίες του, τα βράχια του και τις σπηλιές του. Μέσα σε όλο αυτό το υπέροχο σκηνικό, η

συγγραφέας βάζει τους ήρωές της σε περιπέτειες. Δεν είναι, όμως, μόνο ένα βιβλίο περιπέτειας, αλλά είναι κι ένα βιβλίο γνώσεων, καθώς παρέχει ένα σωρό πληροφορίες για την ιστορία του νησιού. Μέσα στις εκατό περίπου σελίδες του βιβλίου, οι μισές περιλαμβάνουν πληροφορικές για την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα της Κιμώλου. Αυτό που εισέπραξα διαβάζοντας το βιβλίο, είναι η μεγάλη αγάπη της συγγραφέως για την Κίμωλο και η διάθεσή της να μεταδώσει αυτή την αγάπη στο αναγνωστικό κοινό. Να τους γνωρίσει το νησί και να τους ταξιδέψει σε κάθε του γωνιά μικρή και μεγάλη. Και το πετυχαίνει!

Ιστορία ή γραφή; Τι από τα δύο οδηγεί στην επιτυχία ενός μυθιστορήματος; ΧΡΥΣΗ-ΣΙΣΥ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ Πολλές φορές έχει τύχει να διαβάσω ένα βιβλίο και να με κεντρίσει η ιστορία, αλλά να με κουράσει ο τρόπος γραφής, όπως και το αντίθετο να είναι άψογη η ιστορία από θέμα γραφής, αλλά να υστερεί ως προς το περιεχόμενό της, να είναι αδύναμη, να είναι μία απλή ιστορία καθημερινότητας. Και στις δύο περιπτώσεις έχω μείνει με ένα αίσθημα ανεκπλήρωτης πνευματικής ικανοποίησης… Και αυτή η απογοήτευση είναι ακόμα πιο έντονη όταν το βιβλίο έχει καταταχθεί στα ευπώλητα, έχει γίνει best seller… Πέρα από το γεγονός ότι δεν γίνεται να μας ικανοποιούν όλοι οι συγγραφείς, ότι το ύφος γραφής και

οι ιστορίες ενός συγγραφέα δεν γίνεται να είναι αρεστοί σε όλους… έχω αναλογιστεί συχνά τι είναι αυτό που κάνει να ξεχωρίσει ένα μυθιστόρημα, σε όποια κατηγορία και αν ανήκει αυτό; Τι μετράει πιο πολύ; Η γραφή; Η άψογη χρήση της γλώσσας; Η ίδια η ιστορία; Η πρωτοτυπία της; Η ακριβής περιγραφή τοπίων; Η πλήρης παρουσίαση της ψυχολογικής κατάστασης των ηρώων; Σε συζητήσεις αναγνωστών πολλές φορές ακούγεται η άποψη ότι ναι πολύ καλή η ιστορία, αλλά δεν κατάφερε ο/η συγγραφέας να μεταφέρει την ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών, δεν κατάφερε να μεταδώσει τους φόβους, τις αγωνίες, τη χαρά, τον τρόμο και κάπου εκεί χάνει η ιστορίας.

Επίσης, συχνά ακούγεται και η άλλη άποψη ότι η ιστορία ήταν μία απλή ιστορία καθημερινότητας, αλλά οι περιγραφές σκηνών, συναισθημάτων, ήταν τόσο δυνατές που το μυαλό έφευγε από την ιστορία αυτή κάθε αυτή και επικεντρωνόταν στην ψυχολογία των πρωταγωνιστών, δημιουργώντας έντονα συναισθήματα και στους αναγνώστες… Ποιο από τα δύο, λοιπόν, θα θεωρηθεί επιτυχία; Αφήνοντας στην άκρη την διαφήμιση, την φήμη του συγγραφέα, τις πωλήσεις, κατά την προσωπική μου άποψη και ίσως του μεγαλύτερου μέρος των αναγνωστών… ένα μυθιστόρημα έχει επιτυχία όταν καταφέρνει να ικανοποιήσει και την ανάγκη για σωστή χρήση της γλώσσας, της γραμματικής, του συντακτικού και την ανάγκη για ικανοποίηση του πνεύματός μας μέσα από την ιστορία του… Επιτυχία δεν είναι οι πωλήσεις, η τυφλή προσκόλληση σε έναν συγγραφέα – α, το έγραψε ο τάδε άρα είναι αριστούργημα - η διαφήμιση, το εξώφυλλο, ο εκδοτικός οίκος…

Επιτυχία είναι η συγκίνηση του αναγνώστη, η ενεργοποίηση συναισθημάτων που ίσως πίστευε ότι ποτέ δεν είχε μέσα του, ο προβληματισμός του σε σύγχρονα θέματα ή σε παλιότερες καταστάσεις, η ανάγνωση κειμένων ορθά ως προς τη χρήση της γλώσσας… Γιατί μέσα από τη σωστή χρήση της γλώσσας, θα αποδοθούν καλύτερα και όλα εκείνα τα συναισθήματα, όλες εκείνες οι σκέψεις, τις οποίες θέλει να ενεργοποιήσει ο συγγραφέας στους αναγνώστες του… Κάθε ένα μυθιστόρημα είναι ένα μικρό διαμαντάκι, όταν συνδυάζει γραφή και ιστορία… Ένα διαμαντάκι το οποίο θα κοσμεί για πάντα το μυαλό και την καρδιά μας…

Βιβλιοπωλείο El Ateneo ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Θα ταξιδέψουμε σήμερα μέχρι την Αργεντινή. Συγκεκριμένα θα πάμε στο Μπουένος Άιρες, για να δούμε το πιο θεαματικό βιβλιοπωλείο στο κόσμο: El Ateneo!

Ποια είναι, όμως, η ιστορία του κτιρίου που στεγάζει το υπέροχο El Ateneo; Το θέατρο άνοιξε τις πόρτες του για το κοινό το Μάιο του 1919. Έδειχναν ταινίες του βωβού κινηματογράφου και τις συνόδευαν ορχήστρες με ζωντανή μουσική tango. Ύστερα, έγινε ο πρώτος κινηματογράφος στη πόλη που έπαιζε ταινίες με ήχο!

Το βιβλιοπωλείο δημιουργήθηκε στο χώρο του ιστορικού Θεάτρου Gran Splendid. O χώρος αγοράστηκε από τον μεγαλύτερο εκδοτικό οίκο της χώρας (μια αλυσίδα βιβλιοπωλείων με 40 καταστήματα) Yenny - El Ateneo Ο αρχιτέκτονας Fernando Manzone και δημιουργήθηκε ένα βιβλιοπωλείο που ανέλαβε την διαμόρφωση του που σε αφήνει κατάπληκτο! κτιρίου σε βιβλιοπωλείο, φρόντισε να

διατηρήσει την αίγλη και την ιστορία του χώρου. Έφυγαν μόνο τα καθίσματα του θεάτρου, όπου στη θέση τους μπήκαν ράφια και σταντ με βιβλία. Εκεί που ήταν η σκηνή, έγινε το καφέ του βιβλιοπωλείου. Το El Ateneo έχει γίνει ένας γνωστός πλέον τουριστικός προορισμός. Σύμφωνα με κάποια στατιστικά στοιχεία, το βιβλιοπωλείο δέχεται περισσότερους από 3000 επισκέπτες ημερησίως. Εκτός από βιβλία, οι λάτρεις του βινυλίου θα βρουν μια τεράστια ποικιλία για αγορές, ενώ ο χώρος φιλοξενεί συναυλίες, παρουσιάσεις βιβλίων και άλλες εκδηλώσεις. Χωρίς αμφιβολία λοιπόν, το El Ateneo είναι το καλύτερο βιβλιοπωλείο στο Μπουένος Άιρες και για πάρα πολλούς το καλύτερο στο κόσμο!

Η Μεταμόρφωση - Φραντς Κάφκα ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΛΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ξυπνώντας κάποιο πρωί ο Γκρέγκορ Σάμσα από ταραγμένο ύπνο, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σ’ ένα τεράστιο έντομο.

Η Μεταμόρφωση ξεκινάει με την ανεπίδεκτη αμφιβολίας επισήμανση ότι ο Gregor Samsa έχει μετατραπεί σε ένα ανθρώπινου μεγέθους σκαθάρι. Δεν αποδίδεται σε κάτι αυτήν η μεταβολή, αν και ο ίδιος ο Samsa, όσο ακόμα έχει διάθεση να σκεφτεί αυτό το ζήτημα, την αντιμετωπίζει ως απότοκο της κουραστικής και αδιέξοδης ζωής του ως πλασιέ, μια ζωή την οποία άλλωστε οφείλει στα χρέη της οικογένειάς του, που είχε αναλάβει για λογαριασμό τους να αποπληρώσει. Στο τέλος αφανίζεται εκείνος αντί για το χρέος, και την ίδια στιγμή μοιάζουν καλύτερες οι προοπτικές και της

οικογένειάς του, ως να οφείλονταν όλα τα προβλήματά της στον Gregor. Όσο αναντίρρητη είναι η κρίση πως όλα αυτά δεν αποτελούν ένα όνειρο (άλλωστε η αντίστοιχη σημείωση εμφανίζεται στις πρώτες προτάσεις του κειμένου, ενώ ολόκληρη η ιστορία διαρκεί ακριβώς ένα χρόνο), άλλο τόσο επόμενο φαντάζει πως η εξήγηση του καινοφανούς συμβάντος είναι αλληγορική. Ο Samsa (που το επίθετό του μοιάζει με πολλούς τρόπους σε αυτό του Kafka), νιώθει πως είναι ένα πλάσμα συναφές με τα έντομα, και έτσι συμβολικά μεταμορφώνεται όντως

σε κάτι τέτοιο. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι στα πλαίσια του διηγήματος η μεταμόρφωση είναι συμβολική: αντίθετα έχουμε πάρα πολλούς και σαφείς, λόγους για να εκτιμήσουμε πως στο διήγημα η μεταμόρφωση είναι εντελώς πραγματική. Ωστόσο, όπως κάθε συμβολισμός, έτσι και αυτός του πρώην ανθρώπου και νυν εντόμου, περιέχει τη δική του δυναμική. Κάπου προς το τέλος του πρώτου μέρους της διήγησης βλέπουμε τον Samsa να επιχειρεί να μεταβάλει την πορεία της κίνησης του σώματός του, ώστε να επιστρέψει στο δωμάτιό του. Μόνο που δε μπορεί να

το καταφέρει αυτό εύκολα· τα πόδια του είναι εξαιρετικά πολυάριθμα, σε αυτό διαφέρει από ένα σκαθάρι, και έτσι του χρειάζεται ένας περίπλοκος συντονισμός ώστε να επιτύχει και την πιο απλή κίνηση όπως θα όφειλε να είναι αυτή η μεταβολή στην κίνηση. Τούτο μοιάζει να αποτελεί μια αλληγορία για την περίπλοκη σκέψη, η οποία γίνεται να παρουσιάσει ακόμα και στόχους που, δίχως αυτήν, έμοιαζαν εύκολοι, τώρα σε κάτι που απαιτεί εξαιρετικά μεθοδική εργασία για να επιτευχθεί... Ο Samsa, που έχουμε κάθε λόγο να εκτιμούμε πως αποτελεί το πιο ευγενικό και εκλεπτυσμένο μέλος της οικογένειάς του, αλλά και του περίγυρού του που παρουσιάζεται στη διήγηση, τελικά δε θα αποφύγει.

να έρθει σε ρήξη με όλους αυτούς τους ανθρώπους, και να γίνει αντιληπτός ως κάτι απόκληρο και περίεργο, μια χαμένη υπόθεση. Όπως είχε πάρει το βάρος της οικογένειας, όσο ακόμα ζούσε με ανθρώπινη μορφή, έτσι και στο τέλος του, παίρνει το βάρος που τώρα αποδίδεται ολότελα σε εκείνον, και μετά από το θάνατο του ξεκινάει φανερά ένας νέος κύκλος για τους άλλοτε οικείους του. Εξάλλου, σταδιακά, χάνει κάθε επαφή με τον κόσμο των ανθρώπων. Αρχικά περιορίζεται στο δωμάτιο του, έπειτα τα έπιπλα από εκείνο λαμβάνονται, ίσως για να πωληθούν, με την αμετάκλητη κρίση ότι δε θα του χρειαστούν ποτέ πια. Στην τελευταία προσπάθειά του

να επανέλθει, έστω και ως έντομο, στον κόσμο των ανθρώπων, συναντά τη βίαιη απώθηση από τους ξένους που έχουν εν τω μεταξύ βρεθεί στο σπίτι ως νοικάρηδες. Ακόμα αξίζει να σημειωθεί η προδοσία από την αδελφή του, που πολύ αργά τη συνειδητοποιεί, και που όμως έμενε να σφραγίσει την τρομερή του μοίρα.

επόμενη κρίση μιας παλιάς δυστυχίας, μιας δυστυχίας για την οποία δε διαβάζουμε, δεν την αγγίζει καν ο Gregor, όπως δεν αγγίζει εκείνο το σημείο στο σώμα του με τις άσπρες βούλες που του φέρνει ρίγος η πρώτη επαφή με αυτό. Υπό μία έννοια, μοιάζει εδώ η ιστορία του με εκείνη του Κακού Τελωνίου, στις Χίλιες και μια νύκτες, Όλο το διήγημα θα μπορούσε να το οποίο παρουσιάζεται εξ αρχής παρουσιαστεί ως η αλληγορία της φυλακισμένο, και στο τέλος καταστροφής ενός ευαίσθητου όντος, ξαναφυλακίζεται, ίσως υπό ακόμα από μια παλιά πληγή. Η νέα πληγή αθλιότερες συνθήκες, όμως ποτέ δε στη ράχη του, από το μήλο που μαθαίνουμε γιατί ήταν σε αυτό τον πέταξε εναντίον του ο πατέρας του εγκλεισμό στην αρχή της ιστορίας: (καθαυτή ενδεχομένως μια βιβλική ακόμα πιο αποφασιστικά αναφορά) μοιάζει με κάποιον λησμονιέται η αρχική πληγή του ετεροχρονισμό της παλιότερης Gregor, όχι μόνο από τους άλλους, πληγής, που υπήρχε και όταν ακόμα ο αλλά και από τον ίδιο.

Gregor ήταν άνθρωπος. Το άλλοτε τέλειο (στην πραγματικότητα ήδη Έτσι μπορεί να ειπωθεί ότι η ιστορία μυωπικό μεταφορικά) οπτικό του αρχίζει με τη συνέπεια αυτής, η πεδίο περιορίζεται τόσο πολύ που οποία επισφραγίζει και τη μοίρα του. καταντά να μην μπορεί να δει Το αρχικό σύμπτωμα δεν υφίσταται σημαντικά παραπέρα από το πλέον, ή αν μπορεί να εκτιμηθεί η παράθυρό του. Γίνεται κάποιος που ίδια η μεταμόρφωση ως σύμπτωμα, οφείλει να κρύβεται, όποτε του πάντως πλέον αυτό συμβαίνει με ετοιμάζουν το φαγητό. Γίνεται το την πλήρη απώθηση κάθε έγνοιας αντικείμενο των σιγανών συζητήσεων που θα οδηγούσε κάποτε στην έξω από το χώρο του εγκλεισμού του. ενόραση για το βαθύτερο αίτιο της τωρινής κατάστασης, παρόλο που, Όμως, είναι ίσως όλα αυτά απλώς η φυσικά, μόνο εκείνη θα γινόταν

κάποτε να παρουσιάσει την δυνατότητα η παρούσα φρίκη να ανασκευαστεί. Υπό αυτή την έννοια είναι στην απόλυτη αρχή της ιστορίας που εξασφαλίζεται η τελική της έκβαση, ο θάνατος του Samsa, όπως χρόνια αργότερα ο ίδιος ο Kafka πέθανε, από τη φυματίωση που και εκείνος όμως θεωρούσε απαρέγκλιτα ως μια «συμβολική πληγή».

Γιώργος Σπυράκης ΒΙΚΥ ΖΗΛΙΑΣΚΟΠΟΥΛΟΥ

Για να γνωρίσουμε καλύτερα τον Γιώργο Σπυράκη, οι "Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών" του έδωσαν το λόγο και τον ευχαριστούμε για το χρόνο του.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Όταν ήσασταν παιδί, προτιμούσατε τη συντροφιά και την παρέα άλλων συνομηλίκων ή νιώθατε καλύτερα στην απομόνωση που δημιουργεί η ανάγνωση ενός βιβλίου; Τώρα, ως ενήλικος, ισχύει το ίδιο ή κάτι έχει αλλάξει;

Από το κείμενό σας με τίτλο "βεντέτα" είναι φανερό ότι εκτός από συγγραφέας, είστε και αναγνώστης. Ποιο είναι το είδος των βιβλίων που προτιμάτε να διαβάζετε; (ποίηση, ιστορία, φιλοσοφία, μυθιστορήματα κτλ).

Γ. Σπ.: Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει στα μέσα του. Μικρός τα βιβλία ήταν σε απόσταση, το ίδιο όμως και οι παρέες και οι συντροφιές. Με θυμάμαι να βρίσκω γωνιές –εντός ή εκτός σπιτιού– και να απλώνω τις σημειώσεις μου, να γράφω και να χάνομαι.

Γ.Σπ.: Οι αναγνώσεις μου είναι «πεζές», μυθιστορηματικές και κάπου ανάμεσα στη φαντασία και στον τρόμο. Έχω κρατήσει στα χέρια μου και ποιητικές στιγμές, έχω μαγευτεί με τις αράδες τους, αλλά συνήθως επιστρέφω στα πεζά μου.

Αρκετά χρόνια μετά και αυτές οι γωνιές δεν έχουν αλλάξει.

Πλέον γίνομαι ένα με το κείμενο, είτε ως αναγνώστης είτε ως τολμηρός γραφιάς.

Υπάρχουν όμως και κάποιες φορές που τα δοκίμια του Κωστή Παπαγιώργη, η γραφή του Maurice Merleau-Ponty, αλλά και βιβλία όπως το «Κουρδιστό Πορτοκάλι», με τραβούν έξω από τις συνειδητές νόρμες μου και με καθηλώνουν. Μπορείτε να μας πείτε ένα βιβλίο που αγαπήσατε στα παιδικά σας χρόνια και ένα που σας

δημιούργησε έντονα συναισθήματα στην ενήλικη ζωή σας; Γ.Σπ.: Θυμάμαι κάποια «παιδικά» αποσπάσματα από το «Ζητείται Ελπίς» του Α. Σαμαράκη, αλλά και το «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα» του Τάσου Λειβαδίτη. Ενήλικος πια, είχα βρει έναν λόγο να έχω πάντα μαζί μου το «Ντέμιαν» του Hermann Hesse και στα δύσκολα να το ξεφυλλίζω στην τύχη. Σε ποια ηλικία νιώσατε για πρώτη φορά την ανάγκη να εκφραστείτε μέσω της γραπτής αποτύπωσης

των συναισθημάτων σας; Λειτούργησε κάτι σαν έναυσμα; Σκέφτεστε να δοκιμαστείτε και σε ένα άλλο είδος γραπτών; Γ.Σπ.: Γράφω από μικρός… Πρέπει να ήταν γυμνάσιο, προς λύκειο (παλιά πολύ!). Τότε, ήταν όλα μια εσωτερική αναζήτηση και έκφραση. Με θυμάμαι να φτιάχνω το πρώτο μου βιβλίο, να το τυπώνω (ξέρετε, τότε οι εκτυπωτές δεν ήταν σε όλα τα σπίτια) και να το συρράπτω –να μοιάζει με βιβλίο. Υπήρχαν τρία αντίτυπα και ο τίτλος είχε κάτι από Παύλο Σιδηρόπουλο: Εν λευκώ.

Εκείνο το βράδυ το έβαλα κάτω από το μαξιλάρι μου, θυμάμαι. Όσο για τη δοκιμασία στα είδη γραπτών, αυτή ήρθε και έρχεται κάθε φορά που αποφασίζω να γράψω κάτι. Συνήθως όχι με την επιτυχία που θα ήθελα, αλλά πλέον επιλέγω τι θα ανασύρω. Εργάζεστε ως δικηγόρος και έχετε μεταπτυχιακό στη "Δημιουργική γραφή". Θεωρείτε ότι οι γνώσεις που αποκομίσατε από αυτές τις σπουδές σας βοήθησαν να εκφραστείτε ευκολότερα στον γραπτό λόγο; Είναι απαραίτητος ο συνδυασμός τέτοιων γνώσεων και ταλέντου για να εκδώσει κάποιος το βιβλίο του και να βρει την χαρίζεις κάτι από το μέσα τους. Να αποδοχή που ο ίδιος επιθυμεί απ' διαβάζεις πολύ και να γράφεις πολύ, το αναγνωστικό κοινό; όπως λέει και ο Stephen King. Γ.Σπ.: Ο William Faulkner έχει πει ότι «δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες και συνταγές για να γίνει κανείς συγγραφέας. Αυτό που χρειάζεται είναι 99%ταλέντο, 99% πειθαρχία και 99% δουλειά». Οι σπουδές, τα σεμινάρια, τα εργαστήρια και οι «τίτλοι» είναι για τα κάδρα στους τοίχους. Θα πρέπει να γράφεις από αγάπη για αυτήν και να

Τα άλλα ας μείνουν ως ευκαιρίες για ερεθίσματα. Είστε επιστημονικά υπεύθυνος για το τμήμα δημιουργικής γραφής στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας* των φυλακών Κορυδαλλού. Πώς είναι η εμπειρία της διδασκαλίας σε ενηλίκους; Υπάρχει ενδιαφέρον από τους κρατούμενους;

Γ.Σπ.: Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες αναφορικά με τα μαθήματα στις φυλακές. Τα παιδιά βγαίνουν απ’ τις πτέρυγες και το μάθημα είναι ένα μικρό ταξίδι. Εξωτερικεύουν τόσα πολλά συναισθήματα και εικόνες και δοκιμάζονται για ακόμα μια φορά. Ξεκινάμε με συζήτηση, μετά αυτό γίνεται παιχνίδι και καταλήγουμε στο τέλος να μιλάμε για τα κείμενα που έγραψαν κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Μετά σκίζουν τις σελίδες και μου τις δίνουν… να τις πάρω μαζί μου έξω, μακριά απ’ το σκληρό κλίμα των φυλακών. Κάπως έτσι βρίσκουν ελευθερία ψυχής και ζωής.

Από πού αντλείτε την έμπνευση για να γράψετε τα κείμενά σας; Το έναυσμα είναι μια εικόνα, μια είδηση, ένα γεγονός ή είναι ο τρόπος που βρήκατε για να εκτονώνετε τα συναισθήματά σας; Γ.Σπ.: Όλα είναι μέσα στη ζωή. Ξεκινάς να πας στη δουλειά σου και στον δρόμο συναντάς ένα φανάρι κόκκινο να παραβιάζει τους ανθρώπους, εκείνο το σύννεφο που μαύρισε απ’ το κακό του, σκιές στο μετρό κολλημένες στα ταβάνια, το γεροντάκι που κάθε μέρα κάθεται στο ίδιο καφέ και μόνο χαϊδεύει τα

λουλούδια στο βάζο, Δον Κιχώτες με κλειστές ομπρέλες μετά τη βροχή, μια κούπα καφέ ν’ αχνίζει μόνη της, δύο κράνη να ουρλιάζουν κι έναν σκύλο με παπιγιόν να περιμένει στη στάση. Με όλη αυτήν την τρέλα της καθημερινότητας, αν τολμήσω να βρω «δικά μου», χάθηκα. Υπάρχουν μέσα στη συλλογή με τίτλο "Δεκαεπτά φορές" κάποια αφηγήματα που είναι γραμμένα με τρόπο που συντακτικά ή ορθογραφικά δεν είναι σωστός, ή έστω αποδεκτός. Σας ζόρισε η συγγραφή τους; Σας αρέσει να πειραματίζεστε με διαφορετικούς, έστω και ανορθόδοξους τρόπους γραφής; Προτείνετε στον αναγνώστη να επικεντρωθεί περισσότερο στο τι του βγάζει ένα κείμενο, παρά στον τρόπο που είναι γραμμένο;

Όσο για τον αναγνώστη, απλώς τον ευχαριστώ για τον χρόνο του με τα κείμενά μου.

Γ.Σπ.: Στα κείμενα δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο. Όχι μόνο στα δικά μου, αλλά και σε όλα τα κείμενα. Αν το λάθος είναι «λάθως» ή αν ακόμα και η στίξη αρκείται στην «άνω στιγμή», όλα σίγουρα κάτι υπαγορεύουν μέσω της “κειμενικής” τους υπόστασης.

Απέχω από τα κείμενα. Δεν είμαι παρά το χέρι που θα κρατήσει το μολύβι πάνω στις σελίδες. Όλα τα άλλα τούς ανήκουν.

Κάποια άλλα αφηγήματα μου δημιούργησαν την εντύπωση ότι αποτελούν αποτύπωση σε χαρτί των φόβων σας ή των αναμνήσεων άσχημων γεγονότων. Αν αυτό αληθεύει, σας βοηθά να νιώσετε καλύτερα ή να ξορκίσετε το φόβο και την άσχημη ανάμνηση; Γ.Σπ.: Τι όμορφη εντύπωση!

Υπάρχει κάποιο από τα αφηγήματα που όταν το γράφατε σας φόρτισε πολύ συναισθηματικά; Δημιουργείτε καλύτερα σε περιόδους που νιώθετε

καλά συναισθηματικά ή το αντίθετο; (Επιτρέψτε μου να πω ότι εγώ με το αφήγημα "στην άμμο" έκλαψα). Γ.Σπ.: Κάθε που θέλω να γράψω, απλώς γράφω. Και κλαίω και γελάω και πίνω και με πίνουν. Σκορπάω λέξεις στο χαρτί και αφήνομαι στον εκάστοτε αφηγητή μου. Μόνο έτσι με βρίσκω και με χάνω μαζί. Κλείνοντας κι αφού μας πείτε τα μελλοντικά σχέδιά σας και πού μπορεί να σας βρει κανείς, θέλετε να ευχηθείτε κάτι στους αναγνώστες μας;

Γ.Σπ.: Το μέλλον μπορεί μόνο να «γραφτεί» και το υλικό είναι –όπως είπαμε και λίγο πιο πριν– κάτι απ’ την καθημερινότητά μας. Προς το παρόν, θέλω να μοιραστώ το «Δεκαεπτά φορές» και να γίνουν οι σελίδες του κάτι από αναγνωστική παρέα και μια χαραμάδα στο ράφι. Η ευχή είναι μια: ηρεμία του νου για όλους μας. Καλή και δημιουργική συνέχεια. Ευχαριστούμε πολύ. Γ.Σπ.: Τιμή μου.

Η συλλογή των είκοσι επτά αφηγημάτων που περιλαμβάνονται στο βιβλίο "Δεκαεπτά φορές" του κ. Σπυράκη ήταν κάτι διαφορετικό από το είδος των βιβλίων που συνηθίζω να διαβάζω, οφείλω όμως να ομολογήσω ότι εντυπωσιάστηκα. Ας αρχίσω δηλώνοντας ότι δεν πρόκειται για συλλογή διηγημάτων, μην μπερδεύεστε. Είναι αφηγήματα, το οποίο στην πράξη σημαίνει ότι είναι μια καταγραφή των σκέψεων και των συναισθημάτων του συγγραφέα για διάφορα θέματα. Η γραφή διαφέρει μεταξύ των αφηγημάτων, άλλα είναι γραμμένα με τον ήρεμο τρόπο που συναντάμε και στα μυθιστορήματα, άλλα θυμίζουν λίγο ποίηση και άλλα είναι ανορθόδοξα, όσον αφορά το συντακτικό τους. Κάποια ίσως να είναι λίγο δύσκολο να τα κατανοήσεις και να χρειαστεί να διαβάσεις την ίδια πρόταση και δεύτερη ή και τρίτη φορά για να καταλάβεις το νόημα, κάποια διαβάζονται με μια ανάσα -όλα ανεξαιρέτως όμως έχουν να δώσουν λίγο από την ψυχή και (θα το πω όπως το ένιωσα) τη σοφία ή τη γνώση, αν προτιμάτε, του συγγραφέα.

Η γενική αίσθηση που μου έμεινε τώρα που πια τελείωσα το βιβλίο, είναι η προτροπή: "Τόλμα. Ζήσε. Μίλησε, μη φιμώνεσαι. Μη φοβάσαι να κάνεις λάθη. Αγάπησε έντονα" Δε συνηθίζω να αναφέρομαι σε μεμονωμένα κείμενα όταν πρόκειται για συλλογή, αλλά νομίζω ότι εδώ υποχρεούμαι (ηθικά) να κάνω αναφορά σε κάποια από αυτά που μέσα από κείμενο μιας σελίδας μου δημιούργησαν συναισθήματα που δεν έχουν καταφέρει να μου δημιουργήσουν μυθιστορήματα 500 σελίδων, γεγονός που από μόνο του αποδεικνύει τη δύναμη των λέξεων όταν αυτός που τις χειρίζεται είναι γνώστης της σωστής Ελληνικής γλώσσας. Το καταπληκτικό (και μάθημα ζωής για εμένα) "joker", που μίλησε μέσα στην ψυχή μου συμβουλεύοντάς με για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζω τα λάθη μου. Το "λάθως" που με έβαλε να σκέφτομαι σχετικά με το λάθος και το σωστό, την υποταγή και τη νοοτροπία της μάζας. Το "βεντέτα", που με έκανε και γέλασα, αφού ως βιβλιόφιλος αναγνώριζα τον εαυτό μου σε κάθε μια από τις γραμμές του (εκτός από τις δύο τελευταίες). Το "περαστικές στιγμές" που τόσο εύστοχα περιγράφει το θάνατο. Όμως πάνω από όλα αυτά το "στην άμμο" . Αχ, αυτό το κείμενο, πόσο μεγάλο κόμπο μου δημιούργησε στο λαιμό, πόσο με πλήγωσε με την απλότητά του και τη φριχτή απεικόνιση της πραγματικότητας που περιγράφει με μοναδικό τρόπο. Αν το προτείνω; Δεν ξέρω. Αν συνηθίζετε να διαβάζετε μυθιστορήματα, ρίξτε του μια ματιά όταν το πετύχετε και αποφασίστε. Αν διαβάζετε αποκλειστικά "best seller" βιβλία κοινωνικού περιεχομένου και ο μόνος χρόνος που μπορείτε να διαθέσετε είναι όταν είστε με το ένα μάτι στην κατσαρόλα που

μαγειρεύετε αφήστε το για κάποια άλλη φορά, θέλει (και του αξίζει) συγκέντρωση της προσοχής σας. Αν αγαπάτε την ποίηση, πάρτε το αύριο, κάποια από τα κείμενά του ήταν μεστά και περιγραφικά όπως τα ποιήματα. Και τα συμπεράσματα δικά σας...

Οι Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών σας εύχονται καλές γιορτές!

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2017