BODY TALK

Jenny Ritzenhoff, Ursuppe

© Glasmuseet Ebeltoft

Voorwoord / Foreword Dan Mølgaard

3

Alison Lowry Amy Krüger Andreeva Anastasia Boris Shpeizman Emma Woffenden Hélène Uffren Ilse Van Roy Jenny Ritzenhoff Jitka Havlicková Julija Pociute Katrin Maurer Libor Dolezal Maria Bang Espersen Matilda Kästel Mette Colberg Michal Motycka Nadege Desgenetez Ned Cantrell Noreen Todd Palo Macho & Jana Hojstricová Rebecca Arday Rui Sasaki Silvia Levenson Susan Silver Brown Vaclav Cigler

4 5 6 7 8 9 10 11 13 14 15 16 17 18 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30

IJdelheid en breekbaarheid / Vanity and fragility Karen Lisa Salamon

32

Colofon / Colophon

Nadege Desgenetez, Silver Scape

BODY TALK HET LICHAAM IN DE KUNST Het lichaam is een ideaal uitgangspunt voor een groepstentoonstelling die tegelijkertijd universeel en individueel is.

Menselijke ervaringen zijn altijd verbonden met het lichaam. Ervaringen en beschouwing worden steevast gestuurd via het individu en uitdrukkingen en gedachten over lichaam, sekse en seksualiteit zijn dus subjectief. Tegelijkertijd is het lichaam echter de enige referentie waarvan wij zeker weten dat iedereen dat heeft en deelt, en is dus een gemeenschappelijke referentie.

Het lichaam en de begrippen die verbonden zijn met het lichaam, zijn al duizenden jaren een eindeloze bron van inspiratie voor de kunst en voor kunstenaars in de westerse beschaving.

In de oudheid was het menselijk lichaam symbool van de wereld en het universum die in volmaakte harmonie met elkaar in verbinding stonden. Als het toppunt van volmaaktheid was de afbeelding van het lichaam dan ook een bevestigend bewijs van de opvattingen van universele orde.

Dit verschijnsel kwam weer op in de renaissance, maar met één cruciaal verschil: de christelijke mythologie had nu vastgesteld dat het lichaam is gemaakt naar het goddelijke evenbeeld. Dus wanneer de kunstenaar zichzelf beschouwt in een zelfportret of iemand anders afbeeldt, is het niet gewoonweg een kwestie van een observatie hoe een mens eruit ziet. Ingebed in deze beschouwing is er ook erkenning en de voorstelling van wat er buiten het lichaam is - van overtuigingen en aannames over de ware aard van de dingen, en van het verschijnen en de vergankelijkheid van het leven.

MODERN MENS-ZIJN Tijden en overtuigingen veranderen, en met deze het gezichtspunt van de kunstenaar. De traditie van het afbeelden van het lichaam in de kunst ontstond in de periode waarin de orde van het universum onveranderlijk leek en onbetwistbaar. Toch, terwijl deze traditie nog steeds bestaat, is het niet meer mogelijk om te spreken van één enkele orde van het universum en één enkele overkoepelende waarheid. In de moderne grenzeloze en globale wereld is het vooral aan het individu om zijn of haar eigen kijk op

de wereld te definiëren, en het staat kunstenaars vrij om individuele opvattingen over het lichaam uit te drukken. In deze tentoonstelling herkennen wij dan ook een aantal van de oudere thema’s, maar de beperkingen zijn overboord gegooid, dus met het lichaam als rode draad komen we een verscheidenheid aan interpretaties en standpunten tegen van moderne mensen, genetica en wetenschap, sekse en seksualiteit en van geloof, hoop en liefde en alle dingen, groot en klein!

HET MENSELIJK LICHAAM IN DE KUNST EN IN GLAS Alle stukken in de tentoonstelling bevatten een element van glas en alle hebben betrekking op het thema lichaam en sekse. Maar dat is alles wat ze gemeen hebben, hetgeen onvermijdelijk is als een selectie van 25 kunstenaars uit 16 verschillende landen, met verschillende achtergronden en culturele bagage, allen hetzelfde thema ter hand nemen.

Dit gemeenschappelijke thema is wat de groepstentoonstelling samenbindt.

Tegelijkertijd is het echter een verscheidenheid aan individuele gezichtspunten en 25 sterk onafhankelijke uitdrukkingswijzen die verschillende aspecten van hetzelfde thema illustreren.

Dan Mølgaard Directeur van het Ebeltoft glasmuseum

THE BODY IN ART The body is an ideal point of departure for a group exhibition, being universal and individual at one and the same time.

Human experiences are always bound to the body. Experiences and reflection are invariably channelled through the individual, and expressions and thoughts about the body, gender and sexuality are therefore subjective. At the same time, however, the body is the only reference that we know with certainty that everyone has and shares, and is thus a common reference.

The body and the notions associated with the body have been an endless source of inspiration for art and artists in the western civilisation for thousands of years.

In antiquity, the human body was a symbol of the world and the universe being

3

linked in perfect harmony. As the epitome of perfection, the portrayal of the body was therefore a confirming witness to the conceptions of universal order.

This phenomenon recurred at the renaissance, although with a crucial difference: the Christian mythology had now verified that the body was created in the divine image. Thus when the artist regards himself in a self-portrait or represents another person, it is not simply a case of an observation of what a person looks like. Embedded in this reflection there is also recognition and the conception of what is outside the body – of beliefs and assumptions about the true nature of things, and of the emergence and transience of life.

MODERN HUMANITY Times and beliefs change, and with them the artist’s viewpoint. The tradition of portraying the body in art arose in the period when the order of the universe appeared fixed and indisputable. Yet, while this tradition still exists, it is no longer possible to speak of a single order of the universe and a single overarching truth. In the modern borderless and global world it is largely up to the individual to define his or her own view of the world, and artists are free to express individual attitudes to the body. In this exhibition therefore, we recognise some of the older themes, but restrictions are thrown to the winds, so with the body as the unifying theme, we meet a diversity of accounts and viewpoints of modern humans, genetics and science, gender and sexuality, and of faith, hope and love, and all things great and small!

THE HUMAN BODY IN ART AND GLASS All the pieces in the exhibition contain an element of glass, and all of them relate to the theme of the body and gender. But inevitably, that is all they have in common when 25 artists from 16 different countries, with different backgrounds and cultural ballast, all take up the same theme.

This common theme is what binds the group exhibition together. At the same time, however, it is a diversity of individual perspectives and 25 strongly independent statements illustrating different aspects of the same theme.

Dan Mølgaard Director of Ebeltoft glass museum

ALISON LOWRY Noord-Ierland - Northern Ireland

Jack Fell Down 2011 Ik ben geïnteresseerd in textiel, vooral in kleding. Stof bewaart het wezen van de maker; sporen van de drager raken vervlochten met de schering en de inslag, waardoor tastbare objecten vehikels voor de herinnering kunnen worden.

I am interested in textiles, especially clothing. Fabric preserves the essence of its maker; traces of the wearer become entwined with the warp and weft, allowing physical objects to become ‘vessels’ for memory.

Deze belangstelling voor stof en borduurwerk begon met enkele ‘erfstukken’ uit de familie: een verzameling mooi en ingewikkeld Iers whitework, met de hand gemaakt door vrouwelijke familieleden.

Korter geleden was het een geborduurde doopjurk die al meer dan honderd jaar in de familie is, die inspireerde tot veel werk. Via dit werk onderzocht ik mijn familiebanden en banden met het verleden. Ik ging na hoe broos het leven is en hoe de stadia van geboorte en dood aan elkaar gelijk kunnen zijn in hun fragiliteit en kwetsbaarheid. Dit oeuvre groeide en ontwikkelde zich zodanig dat het vele andere gedachten en gevoelens omvatte en ik besefte dat deze ‘kleine jurkjes’ op heel veel verschillende manieren geïnterpreteerd zouden kunnen worden door zowel de toeschouwer als de maker.

This interest in fabric and embroidery started with some family ‘heirlooms’: a collection of beautiful and intricate Irish white work hand made by female relations. More recently, an embroidered christening robe that has been in my family for over hundred years inspired a major body of work. Through this work I examined my family links and ties to the past. I examined how delicate life is, and how the states of birth and death can be similar in their fragility and vulnerability. This body of work grew and developed to encompass many other thoughts and feelings, and I realized that these ‘little dresses’ could be interpreted in a variety of ways by both the viewer and maker.

4

AMY KRĂœGER Zweden/Denemarken - Sweden/Denmark

Love me, Love me Not 2012 Een kind dat bloemen plukt en de bladeren eraf trekt, in de hoop de juiste antwoorden te krijgen, zoals een loterij, een spel met het lot, maar je kunt altijd een nieuwe kans wagen en opnieuw beginnen, het is niet het antwoord dat belangrijk is, het is niet zwart of wit, ze smelt van de hitte die door haar lichaam trekt.

Een wens wordt hoop.

Het werk gaat over wat ik denk dat de essentie is van het leven, de liefde, twijfels en hoop. Ik neem mijn gedachten over schoonheid en dilemma van het leven en combineer deze met symbolen en herinneringen aan zaken uit mijn kindertijd. Ik wil de bijzonderheden die ik ervaren heb delen en hoop dat de toeschouwer kan denken aan een liefdevolle en hoopvolle tijd in zijn leven.

A child picking flowers and strips the leaves, in hope of getting the right answers, like a lottery, a game with fate, but one can always take a new chance and start over, it’s not the answer that is important, it is not black or white, she is melting from the heat passing through her body, A wish turns to hope.

The work is about what I think is the essence of life, love, doubts and hopes.

I take my thoughts on life’s beauty and dilemma and combine them with symbols and memories of things from my childhood. I want to share the details that I experienced, and hope that the viewers can think of a loving and hopeful time in their lives.

5

ANASTASIA ANDREEVA Bulgarije - Bulgaria

Think Pink 2012 Mijn werk komt uit de serie ‘Infamy’ en laat mijn opvattingen over seks, sekse, individualiteit, de naaktheid van lichaam en brein en hoe mensen dat aanvaarden in vroeger dagen en in het heden.

My works are from series ‘Infamy’ and showing my understanding about sex, gender, individuality, nudity of body and brain and how people accept it during the history and in our days.

Het masker van de schande was een marteltoestel dat werd gebruikt als een vorm van vernedering. In de donkere middeleeuwen, in een periode van inquisitie, waren er ijzeren maskers voor heksen.

The mask of infamy was a torture device used as a form of humiliation. In the dark ages where was period of inquisition were iron masks for women witches.

Deze oude voorwerpen vol lijden, macht en geheimzinnigheid hebben op mij een diepe indruk gemaakt en inspireerden mij tot het creëren van dit werk rond dit thema.

Je persoonlijkheid, je seksualiteit, de naaktheid van je brein (om je brein onbeschermd te tonen met al je verlangens, dromen, angsten en fixaties, heb je nog meer moed nodig dan voor het tonen van alleen maar je lichaam) verborgen achter een ijzeren masker omdat de vooroordelen van eenvoudige mensen het niet onder ogen kunnen zien... vroeger en nu.

These ancient objects full with suffering, power and mystery impressed me deeper and make me create these works on this theme.

Your personality, sexuality, brain nudity (because to show your brain naked with all your desires, dreams, fears and fetishes you need to be even more brave than to show just your body) hidden behind an iron mask because prejudices of simple people cannot face it... in the past and in the present.

6

BORIS SHPEIZMAN Israel

Lingerie – Glass Fashion Show “De grenzen opzoeken, dat was altijd mijn levensmotto”, zegt Boris. Om altijd de lijn te volgen waar de ene kunstrichting eindigt maar een nieuwe nog moet beginnen; waar de mogelijkheden van de materie hun grens bereikt hebben en waar ideeën tot in het absurde reiken dat is waar Boris Shpeizman zijn kunst beoefent. Elk materiaal onthult zijn verborgen en verrassende kwaliteiten slechts in extreme situaties. Hij ‘werkt’ niet met het glas, maar ‘temt’ het eerder. De transformatie van glas van zijn hete, onbewerkte en vloeibare toestand tot een harde, koude en breekbare substantie symboliseert, in de ogen van Shpeizman, de gehele levenscyclus. In zijn werk zoekt Shpeizman naar manieren om het traditionele glasblazen met hedendaagse kunst te vervlechten.

“To walk on the ‘edge’ was always my motto in life”, says Boris. To always walk the line where one art direction ends but a new one is yet to begin; where the possibilities of matter are brought to their limit and where ideas are brought to the absurd - that is where Boris Shpeizman practices his art. Any material reveals its hidden and surprising qualities only in extreme situations. He does not “work” with the glass but rather “tames” it. The transformation of glass from its hot, raw and liquid state into stiff, cold and fragile substance symbolizes, in Shpeizman’s eyes, the full cycle of life. In his work, Shpeizman looks for ways to intertwine traditional glass blowing with contemporary art.

7

EMMA WOFFENDEN Groot-Brittannië - Great Britain

Washed Up 2013 Dit werk maakt deel uit van een beweging naar groter en losser werk, waar het glas, als een kleiner deel van het materiaal, steeds belangrijker wordt in verhouding tot neutrale, meer alledaagse materialen als karton, vulmateriaal, verf en polystyreen. Vaak voel ik dat ik te ver ga als ik aan het werk ben aan een onderdeel van de sculptuur, dat ik net een levendiger moment miste waarop ik niet gestopt ben.

Ik begon deze serie nadat ik tijd had besteed aan het vormen van objecten van op het strand gevonden spullen.

Het verzonken gevoel in dit werk, de afgesneden adem, verwijst naar gevoelens van afstand en afzondering van de wereld om ons heen. Gedachten van verdrinken, afgedankt worden en door de zee aangespoeld (washed up), het lichaam als een fysieke en psychologische locatie, zijn duidelijk in het werk met de titel ‘Washed Up’.

Ik ben geïnteresseerd in 17e-eeuwse Spaanse religieuze beeldhouwkunst die kan worden opgevat als erotisch op een

fetisjistische manier, met de pijn en de extase van het lichaam, en de tanden van been en de ogen van glas om de ‘werkelijkheid’ toe te voegen. Ik denk na over hoe seksualiteit in de 21e eeuw gerelateerd is aan geweld en zich vermengt met geloof, in oorlogen en sociale en psychologische conflicten. Dit wordt sculpturaal uitgedrukt door het gebruik van het lichaam.

Dit is duidelijk in de werken ‘I call her mother’ en ‘Blood on my hands’. Het werken met glazen flessen stelde me in staat om te werken met complete figuren (in tegenstelling tot lichaamsabstracties) zonder te prozaïsch te worden, een mechanisch, robotachtig gevoel terwijl je dramatische ervaringen afbeeldt, maakt het werk expliciet maar verwijderd. Werken als ‘Sister’ en ‘Cross Dressing’ stellen de vrouwelijke positie in de religie/ maatschappij aan de orde, ‘Sister’ drukt godsvrucht, geweld en seksualiteit uit in één object.

8

This work is part of a move towards larger and looser work, where the glass, as a smaller proportion of material, gains importance in relation to bland more everyday materials such as cardboard, fillers, paint and polystyrene. Often I feel I go too far whilst working a piece of sculpture, missing a more lively moment were I didn’t stop.

I started this series having spent time configuring bodies out of found things from the beach. The submerged feeling in this work, the cut off breath, refers to feelings of distance and separation from the world around us. Ideas of drowning, being discarded and washed up by the sea, the body as a physical and psychological site are evident in the work titled ‘Washed Up’.

I am interested in 17c.Spanish religious sculpture, which can be understood as erotic in a fetishistic way, the body in pain and ecstasy, using bone teeth and glass eyes to add ‘reality’. I consider how sexuality in the 21c. connects to violence and mixes with belief, in war, social and psychological conflict. This is expressed sculpturally using the body.

HÉLÈNE UFFREN Groot-Brittannië/Frankrijk - France/Great Britain

Matrix Mirror 2012 - Blind Spot 2013 This is evident in works ‘I call her mother’ and ‘Blood on my hands’. Working with glass bottles allowed me to work with complete figures (as opposed to body abstractions) without becoming too literal, a mechanical robotic feel whilst depicting dramatic experiences, makes the work explicit but removed. Works such as ‘Sister’ and ‘Cross dressing’ address the feminine position in religion/society, ‘Sister’ expresses godliness, violence and sexuality in one object.

Het werken met het concept beeld heeft mij er natuurlijkerwijze toe gebracht om de thema’s voyeurisme en de mannelijke blik te verkennen. Als onderdeel van mijn werk keer ik terug naar bekende schilderijen met een seksuele inhoud en bied een ander perspectief: met ‘L’Origine du Monde’ geef ik de passieve weergave van de geslachtsdelen van de vrouw een actieve kracht: de kracht om de starende blik te weerkaatsen en de kijker te weerspiegelen in zijn/haar eigen oorsprong.

Met ‘The Incredulity of St Thomas’ transformeerde ik Jezus in een vrouw om de seksuele vingerwijzing van de scène te beklemtonen. Door het dichtbij elkaar plaatsen van een detail van een schilderij en spiegelend glas, zet ik het lichaam van de kijker in het midden van de scène.

Door weerkaatsing wordt hij/zij meer dan een toeschouwer, maar wordt een deelnemer/getuige die zich bezighoudt met introspectie of met het zijn van voyeur. Ik lok een andere ervaring uit en een andere interpretatie van lichaam, seks en sekse in schilderijen van oude meesters.

9

Working with the concept of vision has naturally led me to explore the themes of voyeurism and the male gaze. As part of my work, I revisit well-known paintings with sexual contents and offer a different perspective: With “L’Origine du Monde” I give to the passive representation of the woman’s genitals, an active power: The power to reflect the gaze back and mirror the viewer into his/her own origin.

With “The Incredulity of St Thomas” I transformed Jesus into a woman to accentuate the scene’s sexual hint. By juxtaposing a detail of a painting and mirrored glass, I put the body of the viewer at the centre of the scene. By reflection, he/she becomes more than a spectator but becomes a participant/witness engaged in introspection or in being a voyeur.

I invite a different experience and a different interpretation of the body, sex and gender in old masters’ paintings.

ILSE VAN ROY België - Belgium

Object Fin.2012 De laatste decennia zijn getekend door een nieuw bewustzijn, dat dankzij de globale economische en ecologische crisis als een olifant in de vitrinekasten van onze kapitalistische maatschappij is ontwaakt. We zijn kwetsbaar, niet eeuwig jong, niet eeuwig mooi, niet eeuwig machtig. De natuur is kwetsbaar en als het evenwicht wordt verbroken, slaat dat onverbiddelijk terug op ons. We ontwaken, niets is voor altijd. Is het leven dan toch een cyclus? Elk individu beseft dat hij zich ergens in die cyclus bevindt, tussen dat begin van de geboorte en het einde dat zeker komt maar zijn geheimen niet prijsgeeft. Op een dag is het ineens zover, onverwachts.

Het werk van Ilse Van Roy beeldt die tussenfase uit, waarin we allen 'in Between' deze fases verkeren, altijd onzeker, op de rand van de afgrond, kwetsbaar voor altijd, voor eeuwig. De dunne glazen bol, niet in het midden van de sokkel maar op de rand, klaar om te vallen, misschien nu, misschien morgen.

Maar ook als een heldere foetus in een doorzichtige bel die net niet openbarst.

Misschien moet het glas eindelijk breken

om ons weer te bevrijden. En dan een foto van een oudere dame, in zwart-wit, uit een lang verleden lijkt het wel. Of is dat net de toekomst die op ons wacht?

Waar zijn wij? Op een foto, in twee dimensies, als een herinnering ingekaderd aan de muur of eerder aan de afgrond als een driedimensionaal wezen in een breekbare illusie? Alweer 'in Between', lijkt Ilse te zeggen. Deze installatie wil de kijker uiteindelijk niet tonen waar hij of zij zich bevindt in deze onvoorspelbare cyclus.

Het fluistert in stilte iets waar we af en toe wel bij moeten stilstaan: 'Memento Mori'... gedenk te sterven.

The last few decades have been marked by a new consciousness, awakened like an elephant in the glass stores of our capitalist society as a result of the global economic and environmental crisis.

We are vulnerable, not forever young, not forever pretty, not forever powerful.

Nature is fragile, and once the balance is destroyed, it will inevitably hit us back. We awake, nothing is forever. Is life indeed a cycle? Each individual realizes that he is somewhere in that cycle, between that beginning with birth and the end that will

10

surely come but does not reveal its secrets. And one day, suddenly the time has come, unexpectedly.

The work of Ilse Van Roy depicts this intermediate stage, in which we all are ‘in Between’ these phases, always uncertain, on the edge of the abyss, vulnerable forever, to all eternity. The thin glass sphere, not in the centre of the pedestal but on the edge, ready to fall, maybe now, maybe tomorrow. But even like a transparent foetus in a clear bubble that just does not burst open. Maybe the glass should finally break to liberate us again. And then a picture of an elderly lady in black and white, from times long past, it seems. Or is that just the future that awaits us ? Where are we? On a picture, in two dimensions, as a memory in a frame on the wall, or rather on the edge as a three-dimensional being in a fragile illusion? Again ‘in Between’, Ilse seems to say. Eventually, this installation does not want to show the viewer where he or she is in this erratic cycle. Silently it whispers something we have to dwell on every now and then: ‘Memento Mori’... remember that you will die.

JENNY RITZENHOFF Duitsland/Nederland – Germany/The Netherlands

Ursuppe 2014 Mijn belangstelling voor glas zit mij in het bloed, want mijn familie is eigenaar van een glasfabriek in Duitsland; met andere woorden, ik ben opgegroeid met glas. Mijn artistieke belangstelling komt voort uit mijn andere familieleden die toneelontwerpers, schilders en dansers waren.

Nadat ik architect was geworden, voelde ik het verlangen om terug te gaan naar mijn wortels en daarom begon ik te werken met verschillende glasblazers in Duitsland. Ik leerde de karakteristieke kenmerken en eigenschappen van glas kennen en wilde mezelf bevrijden van beperkte manieren van benadering van glas. Dus begon ik aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam.

Ik maak installaties omdat ik dan de hele ruimte tot een geheel kan maken.

Als architect ben ik nog steeds geïnteresseerd in de ruimte om ons heen. En ik wil graag dat de mensen tussen, door en rondom mijn werk lopen. Ik vind het leuk als mensen mijn werk aanraken, behoedzaam, en als ze door mijn wereld verrast kunnen worden.

Mijn werk reflecteert op de vraag van seksestereotypen, hetgeen verband houdt met een biografische achtergrond en persoonlijke ervaringen met betrekking tot wat ik waarnam als meisje, dochter, zus, vriendin, moeder en natuurlijk omdat ik een vrouwelijk deel van deze maatschappij ben. Zich verbazen, vragen stellen en reflecteren, dat is wat mijn werk doet en het geeft antwoorden in overweging - meer aan mijzelf dan aan iemand anders.

Als ik terugkijk op de materialen die ik heb gebruikt, zie ik dat ze gemakkelijk te hanteren zijn. Ik zie een gelijkenis tussen de kousen en het glas, glas is alleen erg heet als je ermee werkt en het wordt onbeweeglijk en stijf als het afgekoeld is. De kousen dragen enerzijds ook ​​ de betekenis van vrouwelijkheid, waarvan ik me erg bewust ben, anderzijds zijn lycra panty’s gemaakt van een materiaal dat zeer gemakkelijk te hanteren is en het kan krachtige vormen aannemen: gescheurd, uitgerekt en gebogen, net als glas als het heet is.

11

Aan de ene kant kan ik lycra een structuur geven met glas of waterslangen, het moet het volgen en zal erdoor gevormd worden. Aan de andere kant houdt het lycra de waterslang bij elkaar, anders zou het uiteenvallen, zoals in ‘Slang’ bijvoorbeeld. Ik gebruik kant-en-klare materialen in combinatie met handgemaakte materialen omdat zij aan de ene kant hun oorspronkelijke betekenis en karakter behouden. Tegelijkertijd zie ik dat zij in combinatie met elkaar hun oorspronkelijke identiteit verliezen. Als ik denk aan ‘Ursuppe’, dan verandert de panty in de wisselwerking met het geblazen glas. De kijker raakt in verwarring over de stoffelijkheid en de binnen/buiten-relatie van het stuk. De materialen werken als een symbiose samen, zonder zichzelf te verliezen.

My interest in glass runs in my veins, because my family owns a glass factory in Germany, with other words, I grew up with glass. My artistic interest derives from my other family who were stage designers, painters and dancers.

After becoming an architect I felt the desire to go back to my roots, so I started to work with different glassblowers in Germany. I got to know the characteristics and qualities of glass and wanted to free myself from limited approaches towards glass. So I started at the Gerrit Rietveld Academy in Amsterdam.

I do installations, because I can integrate the whole space. As an architect I am still interested in the space surrounding us. And I like people to walk between, through and around my work. I like it, if people touch my work, carefully, and if they might get caught in my world.

My work reflects on the question of gender stereotypes, which relates to a biographical background and personal experiences referring to observations I made being a girl, a daughter, a sister, a girl-friend, a mother - and of course being a female part of this society. Wondering, questioning and reflecting is what my work does and it is suggesting answers - more to myself than to anybody else.

If I look back on the materials I used, I see that they are easily to manipulate. I see a similarity between the stockings and the glass, only that glass is very hot, when you work with it, and becomes still and stiff when it cooled down. The stockings on one hand carry also the meaning of femininity, which I am very aware of, on the other hand lycra panty hoses have a material, which is very easily manipulated and it can take drastic shapes: being torn, stretched and bent, just like glass, when it is hot.

Ursuppe 2014

On one hand I can give lycra a structure with glass or water hoses, it has to follow it and will be shaped from it. On the other hand the lycra keeps the water hose together, otherwise it would fall apart, like in ‘Slang’ for example. I use ready-made materials in combination with handmade materials, because on one hand they keep their original meaning and character. In the same time I see that they lose their original identity in combination with each other.

If I think of ‘Ursuppe’, the panty changes in interaction with the blown glass. The viewer becomes confused about the materiality and the inside/outside relation of the piece. The materials work like a symbiosis together, without losing themselves.

12

JITKA HAVLÍCKOVÁ Tsjechië - Czech Republic

Double Income – No Kids, Episode I – Best Friend 2013 Recent werk door Jitka Havlíčková dat bestaat uit glasfiguurtjes, vertelt verhalen over het leven als paar. Het concentreert zich op de kwestie van de vrijwillige kinderloosheid. De stripverhalen van glasfiguurtjes gepresenteerd in het Glasmuseet in Ebeltoft zijn het eerste deel van een reeks van soortgelijke verhalen. Elk diorama toont hetzelfde paar in drie verschillende stadia van hun leven.

De geselecteerde verhalen richten zich op bepaalde voor de hand liggende veranderingen in een relatie. Dit soort werk lijkt op een langdurige observatie in de stijl van een documentaire.

Ik veronderstel dat de behoefte aan stabiliteit en voldoening in je leven en de zoektocht daarnaar een nooit eindigende opdracht is. De verloren en gegeven kansen die voortvloeien uit de beslissing om alleen maar met zijn tweeën te leven en zonder kinderen, zijn een bodemloze bron van inspiratie voor mijn glazen stripverhalen en zullen ook in de toekomst worden voortgezet. Het driedimensionale werk werd voorafgegaan door fotografisch werk in 2012. Het waren afbeeldingen van kleine glazen mensen

die trouwen. Foto’s van trouwende glasfiguurtjes begeleidden een antropologisch onderzoek om het publiek aan te moedigen deel te nemen aan het onderzoek. Dit werd uitgevoerd door antropoloog MSc. Kateřina Klapilová, Ph.D. van de Charles Universiteit in Praag, die mij in eerste instantie uitnodigde om samen te werken aan haar project.

Mijn miniatuurportret van glasfiguurtjes die in fragiele relaties leven, is mogelijk mijn bijdrage aan niet alleen het verdwijnend ambacht van het maken van Tsjechische glasfiguurtjes, maar vooral een suggestie voor nadere beschouwingen.

Recent glass figurines works by Jitka Havlíčková tell stories of living in a couple.

They focus on the issue of voluntary childlessness. Glass figurine comics presented in Glasmuseet in Ebeltoft are the first part of series of similar stories. Each diorama shows the same couple in three different stages of life. Selected episodes focus on certain obvious changes in a relationship.

This kind of work resembles a long-term observation of a documentary film style.

13

I assume that the need of stability and contentment in one’s life and the search for it is a never-ending task. The lost and given chances stemming from the decision to live only in a couple and without children are a bottomless source of inspiration for my glass comics and are to be continued in the future. The threedimensional work was preceded by photographic work in 2012. The images depicted little glass people getting married. Photos of glass figurines getting married have accompanied an anthropological research, encouraging public to take part in the research. It is carried out by anthropologist MSc. Kateřina Klapilová, Ph.D. of Charles University in Prague, who initially invited me to collaborate on her project.

My miniature portrait of glass figurines living in fragile relationships may be my contribution not only to a disappearing craft of Czech glass figurines making but primarily a suggestion for further considerations.

JULIJA POCIUTE Letland - Latvia

Stability 2013 De titel van het werk roept tegenstrijdige gevoelens op van stabiliteit, want het werk lijkt zelf niet stabiel. Deze antithese is gekozen om het filosofische thema te onthullen van het menselijk lichaam en de vergankelijkheid van zijn omgeving. Lichaamsdelen van vrouw en man tonen ons de kwetsbaarheid van deze samensmelting. In mijn werk onderzoek ik de lichaamskwesties als een deel van de relatie tussen twee mensen die een (gezins)band aangaan. In hoeverre spant iedereen zich in voor deze wederzijdse stap? Staan de lichamen van verschillend geslacht naast elkaar of tegenover elkaar? Kan dit spel afzonderlijk worden gespeeld? Het is als een bericht waarin de kwetsbaarheid van het lichaam en de vergankelijkheid van relaties wordt aangegeven. Kunnen we er zeker van zijn dat alles wat op dit moment voor ons zonneklaar is, dat ook in de toekomst zal blijven?

Work title evokes contradictory feelings of stability, because the work itself does not seem stable. This antithesis is selected to reveal the philosophical theme of the human body and its surroundings’ impermanence. Body parts of woman and man show us the fragility of this merger.

In my work I explore the body issues like a part of the connection between two people which make an alliance-family.

How much everyone puts in this mutual move? Are the bodies of opposite sex standing next to another or in front of each other? Can this game be played separately? It’s like a message indicating the fragility of the body and the impermanence of relationships. Can we be sure that everything obvious to us at this moment will remain in the future?

14

KATRIN MAURER Oostenrijk/Nederland - Austria/The Netherlands

The Spectacle 2013 De hangende installatie ‘The Spectacle’ bestaat uit gegraveerde glazen elementen die transparante informatiedragers zijn. De objecten reflecteren op verschillende vrouwelijke ervaringen met medische behandelingen door de geschiedenis heen. Alle portretten van vrouwen worden gecombineerd met grafische informatie uit een oud Duits beeldwoordenboek en met persoonlijk onderzoek in mijn eigen leven en ervaringen. The titel van deze installatie is geïnspireerd op het werk van de schrijver en filosoof Guy Debord ‘La société du spectacle’ (1968). The Spectacle is een reflectie op de rol van vrouwen in onze maatschappij en op het isolement van het individu.

The hanging installation “The Spectacle” consists of engraved glass elements, which are transparent carriers of information. The objects reflect on various female experiences with medical treatment throughout history. All portraits of women are combined with graphic information from an old German image-dictionary and with private investigations of my own life and experiences. The title of this installation is inspired by the work of writer and philosopher Guy Debord "La société du spectacle" (1968). The Spectacle is a reflection on the role of women in our society and on the isolation of the individual.

15

LIBOR DOLEZAL TsjechiĂŤ - Czech Republic

The Sunny Queen 2012 - The Godess of Hearts 2012 De kunst van het glassnijden in al haar vormen is de basis van mijn creatie.

De essentie van het vakmanschap, de afdruk van snijwieltjes samen met vlakken en gewalste oppervlakken zijn de basis van vormvarianten van mijn objecten. De glasmassa en de optische effecten ervan bereiken een hoogtepunt in de indrukwekkende en betoverende kleuren van de gebruikte materialen.

The art of glass cutting in all its forms is the basis of my creation. The essence of craftsmanship, the imprint of cutting wheels together with facets and rolled surfaces are the basis of shape variations of my objects. The glass mass and its optical effects peak in the impressive and captivating colours of used materials.

16

MARIA BANG ESPERSEN Denemarken - Denmark

Drinking Glass 2013 Een drinkglas is hard en solide, het kan een vloeistof bevatten en het is zacht op onze lippen. We weten dit uit ervaringen in het verleden door het gebruik van drinkglazen. Net zoals we weten dat glas doorzichtig is, hard en scherp.

A drinking glass is hard and stable, it is capable of containing a liquid and it is soft on our lips. We know this from past experiences using drinking glasses. Just like we know that glass is transparent, hard and sharp.

Maar wat gebeurt er als je geconfronteerd wordt met een drinkbeker gemaakt van glas dat geen van bovengenoemde kwaliteiten bezit? Zijn we dan nog steeds in staat het te herkennen als een drinkglas? En wat zijn onze verwachtingen als iemand het ongewone drinkglas zou gebruiken?

But what happens when you are confronted with a drinking vessel made from glass that possesses none of the above mentioned qualities? Can we still recognize it as a drinking glass? And what are our expectations if someone were to use the unfamiliar drinking glass?

Wij interpreteren alles om ons heen en gebruiken daarbij onze ervaringen uit het verleden en onze verwachtingen.

Niets van wat we zien wordt neutraal gezien. Dingen zijn wat ze zijn, omdat wij ze op een bepaalde manier lezen. Het waarnemende onderwerp is belangrijk voor het begrijpen van het waargenomen object.

We interpret everything around us and use our past experiences and expectations in doing so. None of what we see is seen neutrally. Things are what they are because we read them in a certain way.

The perceiving subject is important in understanding the object perceived.

17

MATILDA KÄSTEL Zweden - Sweden

Views of Coercion 2012 Mijn werk is gebaseerd op verschijnselen die ik vreemd vind, bizar zelfs, maar vaak normen vertegenwoordigen en worden beschouwd als volkomen normaal.

Ik ben vooral geïnteresseerd in machtsstructuren en hoe deze invloed hebben op de manier waarop wij met elkaar en de omringende wereld omgaan, vaak gerelateerd aan geslacht.

Mijn interesse in glas is grotendeels gebaseerd op de intrinsieke eigenschappen ervan en de ambiguïteit als materiaal: het is hard, maar breekbaar, mooi maar ook potentieel gevaarlijk. Ik vind deze paradox nuttig in mijn werk, waar ik ernaar streef om een tegenstrijdige ervaring toe te voegen; de ontmoeting tussen schoonheid en ongemak.

De eerste keer dat ik met glas in aanraking kwam, was in een traditionele omgeving, in ‘The Glass Kingdom’ in het zuiden van Zweden. Dat betekent dat ik de normen die verbonden zijn aan het materiaal goed ken en begrijp hoe glas er eigenlijk uit moet zien vanuit een ambachtelijk standpunt. Ik vind het inte-

ressant om glas in een nieuwe setting te plaatsen en tradities te gebruiken als platform om de kwaliteiten ervan te onderzoeken.

‘Views of Coercion’ “Een zware last, een molensteen om haar nek. Het letterlijke hangen van een molensteen om de nek wordt genoemd als straf in het Nieuwe Testament (Mattheüs 18:6), waardoor de ketter zal verdrinken.”

Het werk ‘Views of Coercion’ gaat over vrouwelijke stereotypen en de moeite om te leven in overeenstemming met de huidige idealen en ideeën over vrouwelijkheid. Sinds ik zes jaar geleden met glas begon te werken, ben ik van een (in mijn ogen) vrouwelijk meisje een mannelijke werker geworden, een verandering waarmee ik mij niet heel gemakkelijk heb kunnen verzoenen.

Door mijzelf in de rol van de ballerina te plaatsen, een van de meest prominente vrouwelijke stereotypen die er is, heb ik zowel mijn eigen identiteit als

18

ambachtsman onderzocht als de normen en conventies van mijn geslacht.

Rond mijn nek is een uitbeelding van een molensteen, geïnspireerd door de uitdrukking ‘als een molensteen om je nek hangen’. Ik gebruik het als metafoor voor het gevoel van te worden belast door idealen over hoe je eruit moet zien, en niet in staat te zijn om daaraan te voldoen.

My work is based on phenomena which I find peculiar, bizarre even, but often constitute norms and are considered to be completely normal. I am particularly interested in power structures and how they affect the way we interact with each other and the surrounding world, often connected to gender.

My interest in glass is to a great extent based on its inherent properties and ambiguities as a material; it is hard but fragile, beautiful but also potentially dangerous. I find this paradox useful in my work, where I strive to include a contradictory experience; the meeting between beauty and discomfort.

My first meeting with glass was in a traditional setting, in the Glass Kingdom in southern Sweden. That means that I’m familiar with norms connected to the material, and the notion of what glass should look like from a craft perspective. I am interested in placing glass in a new setting, and use tradition as a platform to investigate its qualities.

“Views of Coercion” “A heavy burden, a millstone around her neck. The literal hanging of a millstone about the neck is mentioned as a punishment in the New Testament (Matthew 18:6), causing the miscreant to be drowned.”

The work Views of Coercion deals with female stereotypes, and the difficulty of living up to today’s ideals and ideas about femininity. Since I started working with glass six years ago, I have gone from (in my own eyes) a feminine girl to a butch worker; a change that hasn’t been entirely easy to reconcile with.

By placing myself in the role of the ballerina, one of the most prominent female stereotypes there is, I explore both my own identity as a craftsperson, as well as the norms and conventions of my gender. Around my neck is an interpretation of a millstone, inspired by the expression “hanging like a millstone around one’s neck”. I use it as a metaphor for the feeling of being burdened by ideals of how one should look, and not being able to live up to it.

19

METTE COLBERG Denemarken - Denmark

The Space Between Us 2012 Transparant glas is er met de jaren in geslaagd om in elk deel van de moderne maatschappij door te dringen en daarbij zowel het menselijk gedrag als de taal te veranderen. En toch is het onzichtbaarder dan ooit. Deze huidige status vraagt​​ om een ​​nieuwe kijk op glas.

Mijn werk onderzoekt glas buiten het object. Om de immateriële mogelijkheden van transparant glas te begrijpen moet men verder kijken dan oppervlakte en object en in en door het materiaal heen. Het gaat niet om het object maar om wat er gebeurt via het object. Met als uitgangspunt handgemaakte fotografische glasfilters en fotografie onderzoek ik de immateriële aspecten en de ambiguïteit van transparant glas en hoe deze begrippen afwezigheid en aanwezigheid kunnen overbrengen.

In het project The Space Between Us wordt de werkelijkheid aan de andere kant van de camera vertaald door middel van een externe glasfilter. Het glas benadrukt de onzichtbare ruimte tussen de fotograaf en het beeld.

Transparent glass has over years managed to infiltrate every part of modern society, changing both human behaviour and language. And yet it is more invisible than ever. This current status calls for a new perspective on glass.

My work explores glass beyond the object. To understand the immaterial potential of transparent glass, one must look beyond surface and object and into and through the material. It is not about the object, but what happens through the object.

With point of departure in handmade photographic glass filters and photography I am researching the immaterial aspects and the ambiguity of transparent glass and how these notions can mediate absence and presence.

In the project The Space Between Us the reality on the other side of the camera is translated through an external glass filter. The glass is emphasizing the invisible space between the photographer and the image.

20

MICHAL MOTYCKA TsjechiĂŤ - Czech Republic

Pussy 2013 Voor een ondoorschijnend glazen paneel konden we een verlichte lineaire tekening vermoeden en verschijnt een immaterieel vrouwelijk symbool dat we gekrabbeld in krijt op de muren zien en wij zien het als vulgair. Een heldere en eenvoudige, echt mooie geometrische vorm onthult een mysterieuze verdwijning. De associatie met de esthetiek van het minimalisme en popart is opzettelijk. Het werkende systeem van dit lichtgevende object is een gestileerde en bezielde draad van licht. De verlichte sculptuur wekt de stroom van energie op; het wordt zelf een vorm van energie. De verbinding van boven- en onderkant, van binnen en buiten, wordt gevormd door de aanwezigheid van de toeschouwer, veranderd in de beleving van de kijker.

For opaque glass pane we could suspect light linear drawing, appears immaterial female symbol that we see scrawled in chalk on the walls and we perceive it as vulgar. Clear and simple, really beautiful geometric shape reveals a mysteriously disappearing. Association of the aesthetics of minimalism and pop art is intentional. The working schema of this luminous object is a stylized and animated thread of light. The illuminated sculpture evokes the flow of energy; it becomes a form of energy itself. The interconnection of top and bottom, of inside and outside, is shaped by the presence of the spectator, changed in the experience of the viewer.

21

NADEGE DESGENETEZ Australië - Australia

Silver Scape: Breast – Wrist – Shoulder 2013 Mijn werk wordt bezield door bespiegelingen over herinnering, identiteit en thuis voelen. Van herinneringen uit de kindertijd tot ideeën over relatie tot plaats, het gaat van autobiografische beschouwingen tot het verkennen van de sculpturale taal van glas en het onderzoeken van het concept ‘thuis’. De laatste 20 jaar, heeft een aanhoudende liefde voor glasblazen mij een migrant laten zijn, terwijl het scheppen me een gevoel van plaats gaf.

Mijn recente werk is geïnspireerd door observaties van fysieke of emotionele verbindingen tussen lichaam en plaats. Bij het ontginnen van de relatie die ik heb met het scheppen, creëer ik dubbelzinnige geblazen vormen om zowel het lichaam als het landschap op te roepen. Deze geabstraheerde brokstukken weerkaatsen de Eucalyptus-stammen en het zilveren licht die voor mij mijn tweede vaderland Australië karakteriseren.

Ze putten uit het lichaam, de bomen, de grond om relaties te onderzoeken tussen vreemd en vertrouwd, gewichtloosheid en stabiliteit, zachtheid en kracht, ademhaling en balans, lucht en grond.

My work is informed by reflections on memory, identity and belonging. From childhood recollections to ideas of connection to place, it draws from autobiographical considerations to explore the sculptural language of glass, and investigate notions of ‘home’. For the last 20 years, an ongoing love of glass blowing has kept me a migrant, while making provided me with a sense of place.

My recent work is inspired by observations of physical or emotional connections between body and place. Mining the relationship I have to making, I create ambiguous blown forms to evoke both the body and the landscape. These abstracted fragments echo the Eucalypt trunks and silver light that to me characterize my adopted Australian home. They draw from the body, the trees, the land to investigate relationships between foreign and familiar, weightlessness and stability, softness and might, breath and balance, air and ground.

22

NED CANTRELL Groot-Brittannië/Denemarken - Great Britain/Denmark

The Three Little Pigs 2013 Mijn werk onderzoekt de spanningen die zich voordoen in de ontmoeting tussen hoge en lage culturen, tussen de populaire ‘rotzooi’-cultuur en virtuoos glasblazen.

Mijn herinterpretatie van De Drie Kleine Biggetjes stelt thema’s van lust, sekse en idealen van schoonheid, in het bijzonder in de reclame en de populaire cultuur, aan de orde.

“Je kunt een varken lippenstift op doen,maar het is nog steeds een varken.”

Mijn varkens zijn lustobjecten geworden en verwijzen naar de oppervlakkige idealen die worden afgebeeld in de moderne media.

In de populaire cultuur vertegenwoordigen varkens vaak hebzucht en vraatzucht.

My work explores the tensions which occur in the meeting of high and low cultures, between popular “trash” culture and virtuoso glassblowing.

My reinterpretation of The Three Little Pigs addresses themes of lust, gender and ideals of beauty, particularly in advertising and popular culture.

"You can put lipstick on a pig, but it’s still a pig". My pigs have become sex objects and refer to the superficial ideals portrayed through modern media.

Pigs in popular culture often represent greed and gluttony.

The Big Bad Wolf is a devious voyeur, leering at the pigs through the window.

Plotting how to huff and puff and blow their house down.

De Grote Boze Wolf is een sluwe voyeur die door het raam naar de varkens loert. Verzinnend hoe hij met blazen en briesen hun huis omver kan krijgen.

23

NOREEN TODD Groot-Brittannië - Great Britain

Hello Boys 2011 Mijn werk weerspiegelt mijn fascinatie met feministische thema’s en de manieren waarop vrouwen hun lichaam gebruiken, en soms toetakelen, in naam van de schoonheid en vaak met het doel een echtgenoot te vinden. Ik ben gefascineerd door de manier waarop vrouwen zich aan en voor mannen presenteren en hoe mannen op hun beurt vrouwen zien en behandelen. De zwarte buitenkant van deze vaas omhult het gevaarlijke rode interieur en verkent het idee van de vrouwelijke uitnodiging en het idee van de verwachtingsvolle vorm.

Mijn eerdere werk beschouwde de oude en barbaarse Chinese praktijk van voetbinding die louter werd gedaan om redenen van schoonheid en om de aantrekkelijkheid voor een toekomstige echtgenoot te garanderen.

Dit werk heeft mij ertoe gebracht door de tijd onderzoek te doen naar de uiteenlopende manieren waarop verschillende culturen en verschillende tijdsperioden vrouwen hebben beïnvloed in hun beeld van wat aantrekkelijk is en hoe zij daaraan moeten voldoen.

Terwijl mijn werk voornamelijk uit ovengevormde sculpturale stukken van glas bestond, heb ik recentelijk ervaring opgedaan in een heetglasstudio en heb ik glas geblazen. Dit heeft een scala aan interessante mogelijkheden toegevoegd en er dienen zich voortdurend nieuwe kansen voor mij aan voor het ontwikkelen van mijn ideeën.

My work reflects my fascination with feminist issues and the ways women use, and sometimes mutilate, their bodies in the name of beauty and often for the sake of finding a husband. I am fascinated by how women present themselves to and for men and how men in turn see and treat women. The black exterior of this vessel encases the dangerous red interior and explores the idea of the female invitation and the idea of the expectant form.

My earlier work looked at the ancient and barbaric Chinese practice of foot binding which was undertaken purely for beauty reasons and to ensure attractiveness to a future husband.

24

This work has caused me to research through time into the varied ways that different cultures and different time periods have influenced women in their perception of what is attractive and how they must conform.

While my work has been predominantly kiln formed glass sculptural pieces, I have more recently gained experience in a hot-shop and have been blowing glass. This has added an array of exciting possibilities, and new opportunities are constantly opening up to me for the progression of my ideas.

PALO MACHO & JANA HOJSTRICOVà Slowakije – Slovakia

From the Ground to the Ground Het menselijk lichaam is als een vat en dit vat is gemaakt van doorzichtig glas.

Op het oppervlak schilder ik wat zich in het lichaam bevindt en geef ik weer wat er rondom het vat is. Het vat is een vergaarbak van het lichaam totdat dat lichaam materiaal is, nog op aarde, voordat het daarnaar terugkeert.

The human body is like a vessel and this vessel is made of transparent glass.

On its surface I paint what is inside the body and reflect what is around the vessel. The vessel is a receptacle of the body until the body is material, while still on earth, before it returns to it.

25

REBECCA ARDAY USA

A Resolved Opposition 2008 - Uncommon Cents 2008 Mijn werk wordt sterk beïnvloed door de opvoeding in mijn jeugd. Door het vaak bezoeken van antieke winkelcentra en oude huizen heb ik een natuurlijke belangstelling ontwikkeld voor antieke voorwerpen, hun kwaliteit op het gebied van vakmanschap, hun gebruikssporen en hun vermogen om herinneringen en emotie op te roepen - ongeacht of je een persoonlijke geschiedenis met ze hebt.

Ik ben vooral geïnteresseerd in items waarbij je bewijs ziet van hun relatie met hun eigenaar door slijtage (of misschien gebrek aan slijtage als het als kostbaar wordt beschouwd), en soms zo letterlijk als de aanwezigheid van een monogram.

Anatomische tekeningen uit de Renaissance, rouwsieraden, portretminiaturen en voorwerpen die verband houden met het lichaam of het nabootsen ervan, zoals handschoenen, etalagepoppen en poederdozen, al deze verschaffen mij inspiratie. Ik heb in het bijzonder belangstelling voor de emotionele reacties die deze oproepen - aantrekking versus afstoting, sentimentaliteit, verdriet, verlangen - en hun vermogen om dit te doen op een vaak zeer kleine en persoonlijke schaal.

Mijn werk onderzoekt een aantal glasprocessen die alle worden aangewend om idealiter de illusie van andere materialen te creëren - hout, schelp, huid, weefsel, etc. Ook gebruik ik glas omwille van zijn historische wetenschappelijke referenties, transparantie en omdat het licht kan doorlaten en vasthouden; deze eigenschappen helpen vaak bij de transformatie. Uiteindelijk gebruik ik het gevonden voorwerp als een historisch kader dat duidt op de geloofwaardigheid van mijn verzonnen toevoegingen en dat helpt om hun materiële oneerlijkheid te verhullen middenin een nieuw verhaal.

My work is strongly influenced by my childhood upbringing. Frequenting antique malls and old homes, I have developed an innate interest in antique items, their quality in craftsmanship, their evidence of use, and their ability to evoke memory and emotion – regardless of one’s lack of personal history with them.

I am especially interested in items that document their relationship with their owner through wear (or perhaps lack of wear if deemed precious), and sometimes as literally as bearing a monogram.

26

Renaissance anatomy drawings, mourning jewellery, portrait miniatures, and objects that relate to or mimic the body, such as gloves, mannequins, and makeup compacts all provide inspiration for me. I am interested particularly in the emotional responses that these evoke - attraction vs. repulsion, sentimentality, sorrow, longing - and their ability to do so at often a very small and personal scale.

My work explores a number of glass processes, all of which are employed to ideally create the illusion of other materials - wood, shell, skin, fabric, etc. I also use glass for its historical scientific references, transparency, and ability to transmit and hold light; these properties often aid in its transformation. Ultimately, I utilize the found object as a historical framework that suggests the credibility of my fabricated additions, helping to disguise their material dishonesty in the midst of a new story.

RUI SASAKI Japan

Never Touch Corners 2011 Mensen kunnen een ‘hoek’ beschouwen als dode ruimte en het woord ‘hoek’ als negatief afschilderen. ‘Hoek’ is echter mijn favoriete ruimte en ik voel me er goed in een ruimte. De twee muren achter mij zijn mijn bescherming en ik kan alles wat er om me heen gebeurt zien als ik in een hoek zit. Daarnaast is aanraken voor mij van vitaal belang om vertrouwen te voelen tussen mijn lichaam en een ruimte, en ik kan nooit elk deel van de hoek aanraken. Daarom ben ik geïnteresseerd in de onbezette ruimte tussen mijn lichaam en een hoek. Om dit project te maken, heb ik mijn lichaam in een hoek van de muren in mijn atelier geperst en zwart glas gebruikt om een mal te maken van de negatieve ruimte tussen de hoek en mijn lichaam. Ik maakte een mal van mijn knieën, ellebogen, handpalmen, hielen, tenen, achterkant en vingers in de hoek. Wat je kunt zien als gegoten glas vertegenwoordigt wat ik niet als ruimte tussen mijn lichaam en de hoek in mijn studio kon bereiken.

Elk stuk gegoten glas wordt begeleid door een tekst en een afbeelding.

De teksten hebben niet alleen de relatie

gedocumenteerd tussen mijn afzonderlijke lichaamsdelen en de hoek, maar ook mijn gevoelens beschreven tijdens elke ervaring in het gieten. De afbeeldingen laten feitelijk de posities zien waarin mijn lichaam tegen de hoek wordt geduwd.

People can view a “corner” as dead space and represent the word “corner” as a negative. However, “corner” is my favourite space, and I feel comfortable there in a space. The two walls behind me are my protection, and I can see everything that is happening around me when I sit in a corner. In addition, touching is vital for me to feel intimate between my body and a space, and I can never touch every part of the corner. Therefore, I am interested in the unoccupied space between my body and a corner. To create this project, I pressed my body into a corner of the walls in my studio and used black glass to cast the negative space between the corner and my body. I cast my knees, elbows, palms, heels, toes, backside and fingers in the corner. What you can see as cast glass represents what I could not reach as space between my body and the corner in my studio.

27

Each cast glass is accompanied by a text and an image. The texts are not only documented the relationship between my particular body parts and the corner, but also described my feelings during each experience in casting. The images actually show the positions in pushing my body against the corner.

SILVIA LEVENSON Argentinië/Italië - Argentina/Italy

Until Death Do Us Part 2013 Het gezin wordt vaak vergeleken met een toevluchtsoord - een plek waar mensen liefde, veiligheid, geborgenheid en onderdak zoeken. Maar het bewijs toont aan dat het ook een plaats is die levens in gevaar brengt, en een aantal van de meest ingrijpende vormen van geweld voorbrengt die tegen vrouwen en meisjes wordt begaan... Een derde van de vermoorde vrouwen in de wereld wordt gedood door echtgenoot of partner. (van Innocenti Digest, UNICEF)

in de wereld zoals Ciudad de Juarez in Mexico of in India, maar huiselijk geweld tegen vrouwen en meisjes gebeurt nu en hier.

fragile. The statistics speaks about violence in the family and the aggressors are not “the unknown” but the people that once those women and girls loved.

Als kunstenaar heb ik geen enkele oplossing, maar een groot deel van mijn werk is verbonden met het huis als schuilplaats en strijdtoneel. Ik ben geïnteresseerd in deze dubbelzinnigheid en deze nauwelijks merkbare ruimte tussen wat het lijkt en wat het is.

To my dismay in Italy each two days a woman is killed by the partner or ex-partner. I always thought that “feminicide” was something connected with remotest places in the world like Ciudad de Juarez in Mexico or in India but domestic violence against women and girls is happening now and here.

“Tot de dood ons scheidt” is mijn reactie op deze omstandigheid. Mijn bruidstaart is eigenlijk bovenmaats, leeg en fragiel. De statistieken spreken over geweld in het gezin en de agressors zijn niet ‘de onbekenden’, maar de mensen die ooit die vrouwen en meisjes liefhadden.

The family is often equated with sanctuary – a place where individuals seek love, safety, security, and shelter. But the evidence shows that it is also a place that imperils lives, and breeds some of the most drastic forms of violence perpetrated against women and girls...One third of murdered women in the world are killed by husband or partner. (from Innocenti Digest, UNICEF)

Tot mijn ontzetting wordt in Italië elke twee dagen een vrouw vermoord door haar partner of ex-partner. Ik dacht altijd dat ‘feminicide’ iets was dat gerelateerd was aan de meest afgelegen plaatsen

“Until death do us part” is my response to this condition. Actually my wedding cake is oversized, empty and

28

As an artist I do not have any solution but a big part of my work is connected to the house as shelter and battle place. I am interested in this ambiguity and this subtle space in between what appears and what it is.

SUSAN SILVER BROWN USA

In the Flight of Innocence 2011 (detail) Ik probeer het bekende en het onbekende te combineren, het tastbare en het ongrijpbare. In deze belijdenis van gevoelens en beschrijving span ik mij in voor zelfactualisatie via visuele transcendentie, voor mijzelf en voor mijn toeschouwers. Ik bied het hoofd aan onze worsteling met het bestaan, wereldlijkheid, tijdelijkheid, liefde en verlies. Ik doe dit door het koppelen van dier en mens, natuur en goddelijke energie.

I try to combine the known and the unknown, the tangible and the intangible.

In this confession of feelings and narrative I’m pushing for self-actualization through visual transcendence; for myself as well as my viewers. I’m confronting our struggle with existence, temporality, impermanence, love, and loss. I do this by interconnecting animal and man, nature and god energy.

29

VACLAV CIGLER Tsjechië - Czech Republic

Breasts 2010 Glas is een spannend materiaal... het materiaal van het licht... het is bijna net zo zeer een stof als geen stof, net zo echt als onecht als individueel te onderscheiden als zich te overtreffen en dus twijfel werpend over onze zintuiglijk waarneembare ervaring... glas is een materie die zijn eigen geprogrammeerde leven leeft en functioneert als een organisme... glas heeft de aard en het lot van de mensheid... en omdat het een mooie en verheven materie is, moet er omzichtig mee worden omgegaan.

Glass is an exciting material… the material of light… it is practically as much a substance as not a substance as real as unreal as individually distinct as exceeding itself and thus throwing doubt over our sensual experience… glass is a substance living its own programmed life behaving like an organism… glass has the nature and fate of humanity… and because it is a beautiful and sublime substance it must be handled with circumspection.

30

31

Ned Cantrell, The Three Little Pigs (detail)

IJDELHEID EN BREEKBAARHEID Karen Lisa Salamon Wat is een lichaam? Is het het werk van de Schepper, als Gods evenbeeld? Is het het tijdelijke omhulsel van de ziel? Is het een eenheid van biochemische functionaliteit? Is het alleen jij, en alles wat je hebt?

De mens heeft al duizenden jaren zijn gedachten laten gaan over dit soort vragen. Als de wereld, de wetenschappen en de technische mogelijkheden veranderen, verandert de perceptie van het lichaam ook.

In sommige perioden van de geschiedenis was het controversieel om de binnenkant van het menselijk lichaam te bestuderen. In die perioden hadden zelfs artsen slechts een beperkte kennis van de menselijke anatomie en hadden gewone mensen geen mogelijkheid om veel te leren over hun eigen lichaam.

Zelfs in onze tijd van hersenscans, röntgenstralen, bloeddrukcontroles en polsslagmeters is het voor ons niet eenvoudig om ons eigen lichaam helemaal te begrijpen.

Het lichaam is het punt van waaruit wij naar de wereld kijken - maar niet iets waarbij wij naar binnen kunnen gluren.

Wij hebben in ieder geval geen duidelijk totaalbeeld van de details en hoe deze op elkaar inwerken. In deze moderne tijd is het nog steeds controversieel om in het menselijk lichaam te kijken. We zouden graag de mogelijkheid hebben om in het binnenste van alle cellen te kijken, om te genezen en vooruitgang te boeken.

Maar het lichaam is niet transparant. Ondanks onze scanners, röntgenstralen en DNA-technologie kunnen we nog steeds niet echt kijken in onszelf - noch fysiek noch psychologisch.

We dromen onze sciencefiction-dromen over het verkrijgen van een helder inzicht in wie we werkelijk zijn en hoe het ons zal vergaan, maar tegelijkertijd zijn we ongerust over de mogelijkheden die transparantie biedt: zijn er geen grenzen aan wat we willen zien? Of over onszelf willen weten? Willen we echt ongelimiteerde kennis over de kinderen die wij willen, zelfs nog voordat ze geboren zijn?

Met andere woorden, wij mensen zijn helemaal niet zo doorzichtig als glas, maar we zijn evengoed erg bezorgd over het bij onszelf naar binnen kijken - en over hoe we ons ontwikkelen - alsof wij gemaakt zouden zijn van glas.

JE BENT JE LICHAAM Elke dag, in de hele wereld, onderwerpen wij mensen ons lichaam aan drastische behandelingen om maar te voldoen aan de verwachtingen van de mensen om ons heen en van onze eigen ijdelheid: van make-up, strakke kleding, scheren, nagellak, haarverf, oorlogsbeschildering tot decoratieve littekens, tatoeages en piercings, of puntschoenen, wax-ontharingsmiddelen, extreem hoge hakken, besnijdenis of plastische chirurgie en nog meer. Je lichaam dat ben jij, maar het is ook je instrument en het basismateriaal waaraan je zelf creatief kunt werken. Hoe je lichaam eruitziet vertelt anderen wie je bent en wat je het allerliefste zou willen worden.

In vroeger tijden plaatsten de mensen marmeren standbeelden van eeuwig jonge helden met pas gestreken capes en een perfecte lichaamsbouw, terwijl zij hun eigen ouder wordende lichamen verborgen onder geborduurde stoffen of poeder, pruiken en kunstgebit. In onze tijd dromen wij nog steeds dromen van eeuwige jeugd, zo glad als marmer, en als we de moed hebben - en het geld dan kunnen we die ten dele verwerven met een operatie, chemische middelen en DNA-gerelateerde technieken. We kunnen dan de strijd tegen de dodelijke rimpels, vetrolletjes en verslapping voortzetten, in de hoop dat deze plaatsmaken voor stevigheid en gladde materialen.

Vroeg of laat zal het verval ons inhalen.

Wij zijn niet gemaakt van glanzende, eeuwige materialen, maar van afbreekbare organische materie. De tekenen van de tijd zijn het lot van de mens en van alle andere levende wezens. Onze omgeving tast ons lichaam aan en de slijtage onthult wie wij zijn geworden en hoe dat is gebeurd. Een creatieve manier om om te gaan met de eigen lichamelijke aftakeling en zich daartoe te verhouden, is om andere materialen - een vensterruit bijvoorbeeld - bloot te stellen aan het woeden van de elementen en te zien hoe dat zogenaamd onverwoestbare materiaal wordt aangetast en in zekere zin sterfelijk wordt gemaakt net als wij.

WEERSPIEGELEND GLAS In een kunstwerk kan de breekbaarheid van glas ons voor even doen vergeten dat wij het eigenlijk zijn die eens zullen sterven en niet het glas.

32

Als materiaal vertoont glas vrijwel geen sporen van de tand des tijds, tenzij het daadwerkelijk ​​ is beschadigd. Je kunt niet zien of het gisteren is gemaakt of honderd jaar geleden en daarom is het ook zo’n spannend medium voor artistieke afbeeldingen van eeuwigheid en tijdloosheid en voor de versmelting van het heden in het verleden. Net zoals water herinnert het ons aan de eeuwigheid en kan het licht weerkaatsen en reflecteren.

In de spiegel zit ook zelfreflectie. Wie ben ik? En wat ben ik voor anderen? Glas is het aangewezen medium voor het werken aan identiteit. Het kan het lichaam weergeven (en is het materiaal van spiegels), maar in veel opzichten is het het ideale tegenbeeld voor het menselijk lichaam.

Terwijl de kwetsbare en onbeheersbare lichamelijkheid van de mens vergankelijk is en altijd grenst aan chaos, is glas ogenschijnlijk gestructureerd en mooi, door de ogen van de mens gezien.

Juist omdat we gewend zijn om glas te beschouwen als licht en schoonheid in vaste vorm, is het voor een kunstenaar die wil aantonen dat er ook donkerder en minder mooie kanten van het menselijk bestaan in lichaam en geslacht zijn, een gevaarlijk en uitdagend materiaal om mee te werken. Zelfs dood, misvorming, lijden en pijn kan gemakkelijk een gloed van de eeuwigheid krijgen als het geïncorporeerd is in het materiaal van eeuwige schoonheid. Dit moet een kunstenaar die werkt met glas zich steeds voor ogen houden. Als glas welbewust wordt gebruikt om te ontsnappen aan de verwachtingen van de kijker over heldere, etherische schoonheid, dan kan de kunstenaar mogelijk een speciale alertheid creëren via het glas. Glaskunst is moeilijk, als een vorm van acrobatiek, en het vereist een strikte beheersing van temperaturen, gereedschap en chemicaliën. Dus wordt glas makkelijk geassocieerd met beheersing en expertise, rede en verduidelijking. Glas is het materiaal van ramen, brillen en andere lenzen die ons helpen om duidelijker te zien, en van drinkglazen en laboratoriumkolven die de hygiëne bevorderen. Als materiaal is glas ook onpraktisch. Het is vaak duur om te produceren en het valt gemakkelijk kapot. Zelfs een klein verlies van controle of een schommeling in de temperatuur tijdens het productieproces kan het glas onbruikbaar maken. De dualiteit van glas die chaos en controle overbrugt herinnert ons aan de strijd van het menselijk lichaam om de chaos de baas te blijven.

Er is inspanning nodig voor een gecontroleerd, schoon en in toom gehouden lichaam, met haargroei verwijderd op de juiste plaatsen, soepele spieren die spelen onder een gladde huid, en alle lichaamsvloeistoffen weggestopt.

In de echte wereld geeft het zachte, warme menselijk lichaam warmte af, vloeistoffen en andere substanties, of vormt het ruwe en gerimpelde oppervlakken in de korstjes op wonden of andere gedroogde vloeistoffen, en in sommige opzichten is het moeilijk om iets te bedenken dat verder weg staat van de glanzende, transparante properheid van glas. Toch, wanneer het door een glaskunstenaar wordt blootgesteld aan plotselinge temperatuurswisselingen en aan elementen zoals aarde, zand en water, kan zelfs glas een bijna organische uitstraling krijgen en menselijke huid en wondkorsten uitdrukken - of droge aarde die ons herinnert aan tijdelijkheid, het risico van infectie en ziekte of het risico van natuurrampen. Met andere woorden, de vergankelijkheid van het lichaam en het leven.

Daarom is glas verleidelijk als een uitdagend medium in de kunst, om het verval van leven en schoonheid uit te beelden, als schitterende figuren hun vorm verliezen en slap worden of gecraqueleerd. Op die manier kan glas monumenten vormen uit misvormde vleselijkheid of oncontroleerbare lichaamsafscheidingen. Er zijn experimenten bekend uit andere disciplines in de kunst, waarbij schokeffecten worden bereikt door middel van installaties waarin het naast elkaar plaatsen van verschillende items de normale grenzen overstijgt. Iets dat lijkt op genitaliĂŤn, bijvoorbeeld, of lichaamsopeningen kunnen in decoratieve voorwerpen of huisvrouwelijke handenarbeid worden geplaatst (in verband gebracht met vrouwelijke bezigheden zoals borduren of koken) en verbonden met zachte, organische versmeltingen die beelden uit verschillende culturen van vrouwelijkheid en sekse voorstellen en aldus de met sekse geassocieerde dagelijkse routine tot de uiterste grens drijven. En ook kunnen mysterieuze collages en combinaties tussen wezens leiden tot verontrustende plant- of diermensen, waarvan we niet kunnen zien wat wat is. Het schokeffect kan ook worden bereikt door lichaamachtige vormen, die op het eerste gezicht heel vertrouwd lijken, maar dan als in een nachtmerrie anders blijken te zijn als we dichtbij komen, als onvoorspelbare fetisj-

objecten met vreemde en oncontroleerbare krachten.

VANITAS We kunnen op dezelfde manier ook praktische alledaagse objecten vervreemdend of sinister vinden wanneer ze ons ineens doen denken aan de dood en de broosheid van het leven. In de wachtkamer van de dokter of het klaslokaal kunnen we plotsklaps op een stander losse anatomische delen aantreffen: menselijke ribben, ontlede hartkamers, abdomens of schedels. Dat kunnen educatieve modellen zijn, gemaakt van plastic, maar het voelt als een snelle blik in je eigen lichaam. Ze dwingen onze blik om de grenzen van de bescheidenheid te overschrijden en te staren naar de intiemste kant van de menselijke natuur - waar we het meest op het dier lijken. Afhankelijk van de situatie kan deze medisch doordringende of sensuele blik op ons lichaam en dat van anderen worden ervaren als obsceen of klinisch functioneel, en het kan het eigen lichaam weergeven als ziekelijk of als verheven.

Als wij gelijkaardige anatomische modellen zoals prothesen op levende mensen ontwaren (zoals glazen ogen of kunstvoeten of -handen, of zoals volledig operationele, multifunctionele rolstoelen) wekt dat vaak een mengeling van nieuwsgierig plezier en angstgevoel op: waar begint de mens en waar eindigt hij/ zij? Als een mens wordt samengevoegd met een object, wordt de mens meer als een object en het object wordt bezield of obsceen. Hoe is het gebeurd? Is het besmettelijk? Is het gevaarlijk? De meesten van ons kennen de schaamte van het staren, met een gevoel van verrukking en afkeer, en we proberen er geen acht op te slaan... maar, of we willen of niet, het herinnert ons onwillekeurig aan de broosheid van het lichaam.

Verrukking en angst komen ook in klassieke kunstwerken samen, waar er een speciaal punt van werd gemaakt om kleine berichtjes van dood en verval op te nemen te midden van alle vitaliteit en schoonheid. We kunnen levensechte schilderijen zien van sappig fruit dat aanlokkelijk is gerangschikt met appetijtelijk brood, kaas en ham naast mooie decoraties, maar bij nadere beschouwing blijkt dat een dikke, glanzende blauwe bromvlieg op de lekkernijen is neergestreken.

En in feite is het voedsel langzaam aan het rotten.

33

Achter de kortstondige schoonheid van een prachtig boeket verse bloemen kan een schedel, een paar botten of een bloederige dode zangvogel verborgen zijn. Minder dramatische variaties op hetzelfde thema zouden pijnlijk nauwkeurige afbeeldingen kunnen zijn van de overblijfselen die toevallig op de grond zijn gevallen - pitten van fruit, lege schelpen of botjes - die na een maaltijd zijn achtergelaten. Soms is het verval op deze afbeeldingen gearrangeerd als contrast met een glanzend glazen voorwerp dat het licht weerkaatst, als perfectie en eeuwigheid, waardoor de toeschouwer zich rekenschap geeft van de tegenstellingen in het leven. De goddelijke eeuwigheid van glas naast de vergankelijkheid van het leven geeft op dezelfde manier stof tot nadenken als die van nature gevormde brokken barnsteen die momentopnamen openbaren van insecten die miljoenen jaren geleden verstrikt raakten in kleverige hars, gevangen genomen toen zij langs vlogen, en voor eeuwig bewaard in glimmende, doorzichtige barnsteen. Is het insect in het barnsteen het symbool van delicate broosheid of van robuuste eeuwigheid? Misschien beide. En daarom zijn wij zo geboeid.

Glass ziet eruit als een juweel, maar het is gemaakt van zand.

VANITY AND FRAGILITY Karen Lisa Salamon What is a body? Is it the work of the Creator, in God's image? Is it the temporal husk of the soul? Is it a unit of biochemical functionality? Is it just you, and all that you have?

Humans have contemplated questions of this kind for thousands of years. When the world, the sciences and the technical possibilities change, the perception of the body changes too.

In some periods of history it was controversial to study the inside of the human body. In those periods, even doctors had only limited knowledge of human anatomy, and ordinary people were not able to learn much about their own bodies. Even in our age of brain scans, X-rays, blood pressure checks and pulse watches, it is not easy for us to really understand our own bodies.

The body is the position from which we look out onto the world - but not something we can gaze into. At any rate, we do not have a clear overall picture of the details and how they interact. In modern times, gazing into the human body is still controversial. We would like to be able to look into all the cells, to heal and make improvements. But the body is not transparent. In spite of our scanners, X-rays and DNA technology we still cannot really look inside ourselves - neither physically nor psychologically.

We dream our science-fiction dreams of getting a clear insight into who we really are, and what will become of us, but at the same time we are uneasy about the potentials of transparency: are there no limits to what we want to see? Or know about ourselves? Do we really want unlimited knowledge about our wished-for children, even before they are born?

In other words, we humans are not at all transparent like glass, but we are nevertheless very concerned about seeing into ourselves - and forming ourselves - as though we were made of glass.

YOU ARE YOUR BODY Every day, around the world, we humans subject our bodies to extreme treatment in order to live up to the expectations of those around us and to our own vanity: from make-up, tight clothing, shaving, nail polish, hair dye, war paint to decorative scarring, tattoos and piercing, or pointed shoes, wax depilatories, extremely high

heels, circumcision or plastic surgery and more. Your body is you, but it is also your instrument, and the basic material you can work on creatively yourself. Your body's appearance tells others who you are, and what you dream of becoming.

In earlier times, people raised marble statues of eternally young heroes with newly pressed capes and flawless physique, while hiding their own aging bodies behind embroidered fabrics, or with powder, wigs and false teeth. In our own times we still dream of eternal, marble-smooth youth, and if we have the courage and the money - we can buy a little of it through surgery, chemistry and DNA related techniques. Then we can continue the struggle against mortal wrinkles, rolls of fat and limpness, hoping to replace them with firmness and smooth materials. Sooner or later, decay will catch up with us. We are not made of shiny, eternal materials, but of degradable organic matter. The marks of time are the destiny of humans, and of all other living creatures. Our surroundings affect our bodies, and the wear and tear reveals who we have become and how it happened. A creative way to deal with one's own bodily decay and relate to it is to expose other materials – a pane of glass for instance – to the raging of the elements, and see how the supposedly imperishable material is marked by the world, and in a way made mortal just like us.

REFLECTIVE GLASS In a work of art, the fragility of glass can make us forget for a short while that in fact it is ourselves - and not the glass - that one day will die.

As a material, glass shows practically no trace of the ravages of time, unless it is actually damaged. You cannot see whether it was made yesterday or a hundred years ago, and that is why it is such an exciting medium for artistic portrayals of eternity and timelessness, and of the present melting into the past. Like water, it reminds us of eternity, and can mirror and reflect light. In the mirror is self-reflection too. Who am I? And what am I to others?

Glass is an obvious medium for working on identity. It can reflect the body (and is the material of mirrors), but in many ways it is the ideal contrast to the human body.

While the vulnerable and uncontrollable carnality of humans is perishable and always bordering on chaos, glass is on the

34

face of it structured and beautiful, seen with human eyes. Precisely because we are accustomed to regard glass as light and beauty in solid form, it is a hazardous and challenging material to work with for an artist seeking to show that there are also darker and less beautiful sides of human existence in body and gender. Even death, deformity, suffering and pain can easily acquire a glow of eternity when embodied in the material of eternal beauty.

This must be included in the thoughts of an artist who works with glass. If glass is used deliberately to break away from the viewer's expectations of clear, ethereal beauty, then the artist may be able to create a special awareness through the glass. Glass art is difficult, like a form of acrobatics, and requires strict control of temperatures, tools and chemicals. So glass is easily associated with control and expertise, reason and enlightenment. Glass is the material of windows, spectacles and other lenses, which help us to see more clearly, and of drinking glasses and laboratory flasks that promote hygiene. As a material, glass is also unpractical. It is often costly to produce and easily shattered.

Even a small loss of control or fluctuation in the temperature during the manufacturing process can ruin the glass. The duality of glass bridging chaos and control reminds us of the human body's struggle for control over chaos. Effort is required for a controlled, clean and restrained body, with hair growth removed in the right places, supple muscles playing under smooth skin, and all body fluids hidden away.

In the real world the soft, hot, human body gives off heat, fluids and other substances, or forms rough and crinkled surfaces in the scabs on wounds or other dried fluids, and in some ways it is hard to imagine anything more remote from the shiny, transparent cleanliness of glass.

Still, when subjected by a glass artist to sudden temperature changes, and to elements like earth, sand and water, even glass can take on an almost organic appearance and reflect human skin and scabs on wounds - or dried earth, reminding us of impermanence, the risk of infection and disease or the risk from natural disasters. In other words, the transience of the body and life.

That is why glass is tempting as a provocative medium in art, for portraying the decay of life and beauty, when fine figures lose their form and become flabby or crackled. In that way glass can form monuments from deformed carnality or uncon-

trollable body exudates. Experiments are known from other branches of art, in which shock effects are achieved through installations where the juxtaposition of varying items transcends the normal boundaries.

Something resembling genitalia, for instance, or body orifices may be inserted into decorative items or housewifely crafts (associated with womanly occupations like embroidery or cooking) and joined with soft, organic fusions representing images from different cultures of womanhood and gender, thus pushing the gender-associated daily routines to extremes. Alternatively, mysterious montages and crosses between creatures can result in disturbing plant-or-animal-people, where we cannot see which is which. The shock effect can also be achieved by body-like forms, which at first seem quite familiar, but then prove to be nightmarishly different when we come close to them, like unpredictable fetish objects with strange and uncontrollable powers.

VANITAS We may also find practical everyday objects alienating or sinister in the same way when they suddenly remind us of death and the frailty of life. In the doctor's waiting room or the classroom we may suddenly meet detached anatomical fragments displayed on stands: human ribs, dissected heart chambers, abdomens or skulls. They may be educational models made of plastic, but they feel like little glimpses into one's own body. They force our gaze to transgress the borders of modesty and stare at the most intimate side of human nature - where we resemble animals most. Depending on the situation, this medically penetrating or sensual gaze at our bodies and other people's can be felt as obscene or clinically sensible, and it can reflect one's own body either as sickly or as elevated.

Delight and fear meet in classical works of art too, where a special point was made of including little messages from death and decay amid all the vitality and beauty. We may see lifelike paintings of juicy fruits, attractively arranged with appetising bread, cheese and ham beside pretty decorations, but on closer examination it appears that a fat, shiny bluebottle fly has settled on the delicacies. And in fact the food is slowly rotting.

Behind the ephemeral beauty of a fine bouquet of fresh flowers, there may be a hidden skull, some bones, or the bleeding corpse of a songbird. Less dramatic variations on the same theme could be carefully accurate paintings of the debris dropped by chance – fruit stones, empty shells or bones – left after a meal. Sometimes the decay on these pictures is arranged in contrast with a shining glass object that reflects the light, as perfection and eternity, leading the viewer to think of the contrasts in life. The divine eternity of glass beside the transience of life provides food for thought in the same way as those naturally formed lumps of amber revealing instantaneous images of insects that were trapped millions of years ago in sticky resin, captured as they flew past, and preserved for ever in glowing, transparent amber. Is the insect in the amber the symbol of delicate frailty or of vigorous eternity? Perhaps it is both. And that is why we are so fascinated.

Glass looks like jewels, but it is made from sand.

When we discover similar anatomical models as prostheses on living people (as glass eyes or artificial feet or hands, or as fully operational, multifunctional wheelchairs) it often arouses a mixture of inquisitive pleasure and fear: where does the human start and where does he/she end? When a human is merged with an object, the human becomes more like an object, and the object becomes animated or obscene. How did it happen? Is it infectious? Is it dangerous? Most of us know the shame of staring, feeling delighted and disgusted, and we try to take no notice... but we cannot help being reminded of the body's frailty.

35

COLOFON / COLOPHON BODY TALK

12/10/2014 - 15/03/2015 © Body Talk Exhibition developed by Glasmuseet Ebeltoft, Denmark Met steun van / Supported by Stad Lommel Toerisme Vlaanderen Kunst & Ondernemen GlazenHuis Glasmuseet Ebeltoft Tekst / Text by artists Dan Mølgaard Karen Lisa Salamon Correctie en vertaling / Correction and translation Ingrid Bongers Grafische vormgeving / Graphic design The Second of May - www.thesecondofmay.be Drukwerk / Printing Drukkerij Haletra Oplage / Copies 2000

GLAZENHUIS Vlaams Centrum voor Hedendaagse Glaskunst Flemish Centre for Contemporary Glass Art Dorp 14b – 3920 Lommel – België TEL: +32 (0)11 541 335 – FAX: +32 (0)11 552 266 info@hetglazenhuis.be – www.hetglazenhuis.be OPENINGSTIJDEN: dinsdag tot zondag – 10.00 tot 17.00u – SLUITINGSPERIODES & FEESTDAGEN: zie website OPENING HOURS: Tuesday to Sunday – 10am to 5pm – CLOSURE & HOLIDAYS: check website © All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in an automated retrieval system or transmitted in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording or otherwise, without the prior permission in writing of the publisher GESPONDSORD DOOR / SPONSORED BY:

S.C.R.-Sibelco NV - Ethias N.V. – Infrax – Van Lanschot Banking – Loomans Plastics NV – Rymoplast NV Hoeks verhuizingen – Architectenbureau D & A – Corbie Hotel – Center Parcs

Julija Pociute, Stability - Hélène Uffren, Blind Spot

www.hetglazenhuis.be