PINALAYA NG SINING

FATIMA GUINTO

‘Di makatakas sa madilim na bangungot, Sapagkat dahas ang sinapit, inalipusta’t tinakot, Bibig ay iniipit, Nawalan na ng pag-asa’t, nanahimik.

Nanginginig ang mga kamay, Ngunit gustong ipaglaban, maraming buhay, Nababalot ng hinagpis, Ngunit lumakas ang loob, nang makita ang karamay.

Nakita ang tinta, Nabuhayan at biglang sumigla, Sumulat nang sumulat, Hangga’t may dumadaloy na ideya.

Tinahi ang bawat salita, Pinagtagpi ang mga diwa, Sinuri ang sariling akda, Humanay sa linyang masa!

‘Di mapakaling maibahagi sa iba, Upang mensahe’y maiparating sa kanila, Naibuka bigla ang bibig, Ito na ang oras, wala ng makapipigil!

Pinagsama ang dalawang tungkulin ng sining, Sumulat at tumindig, Salamat, maraming tao na ang nakakarinig, Nailalahad na ang nasa isip.

Ngayo’y ‘di na mananahimik, Patuloy na gagamitin ang panulat at entablado, ‘Di na muling magdadalawang-isip, magtatanghal ako! Salamat sa’yo, sining — ako’y pinalaya mo.