TUWING PEBRERO ERICA

Dumadagundong ang tunog Tunog mula sa mga tambol. Makukulay ang nakasabit Ngiting-ngiti ang mga papel na bumabati.

Mga pinanday na paa’t kamay Sabay-sabay

Tinataas, pinapadyak May kurba sa mga labing Hinulma ng nasa’t pagtitiis.

Naglakad pasulong

Bitbit ang susuoting barong Mabilis. Sumusuot sa kung saan.

Natigil ang paglalakad. Uka na pala ang sapatos.

Panibagong problema Pagkatapos ng Pebrero.

Naglakad pasulong

Bitbit ang susuoting barong Mabilis. Maingay. Para ‘di na muling Humantong sa gantong sitwasyon.

Sa pagtapak ng aking mga paa sa lupain ng Mindanao ay agad akong namangha, sa yaman ng kanilang tradisyon, kultura, paniniwala at pamamahala.

Pagkatapos ng kasiyahan, kami ay nagtipon-tipon upang sabay-sabay na kumain at magsalo-salo sa kanya-kanyang baong kwento at tawanan.

Nagising ang diwa ko, akala ko magiging payapa na ang lahat, akala ko bumalik na ulit sa dati. Ilusyon lang pala.

Tumayo ako sa aking higaan, at tinignan ang paligid. Binalot ng katahimikan ang dating maingay na tawanan.

Nawala ang makulay na kultura, ang tanging naiwan ay pula, kulay ng karahasan. Maraming nawala. Maraming nawalang Lumad.

Ito ay buhat ng walang habas na pagpatay sa kanila, panggigipit ng karapatan, pagnanakaw sa sariling teritoryo, pagpapasara sa kanilang munting mga paaralan. Sa bawat araw na ginugugol ko sa kanilang lugar, mas tinatalupan ang likas na yamang ani ng kabukiran nila.

Unti-unting naglaho ang masayang kapaligiran, napalitan ng walang kulay at nakalulunos na katahimikan.

Nawala ang makulay na kultura, ang tanging naiwan ay pula - ngayon ay patuloy ang pakikibaka!