Photography | Swansea College of Art 2023

Foreword

What might it mean to be ‘Overly Blueish’? Against a backdrop of accelerating climate catastrophe, digital revolutions, and the subsequent atrophying of our senses, global pandemics, a costof-living crisis, war, and superpower militarism, it would be easy to think of it as a title with a purely melancholic sensibility; a sensibility produced from the effects of a continued period of instability and uncertainty on our lives. But look a little closer and we can see this play on words resists such a simple reading, instead inferring a paradox, a desire for hope in an age of despair.

The collective desire for a more optimistic hope for the future is manifested in the individual explorations of this graduating cohort, with many abandoning traditional models of photographic image making in search of new ways of seeing, perceiving, and speaking for their subject matter. Through explorations of identity, politics, history, place, memory, myth and material trace, each body of work presented within Overly Blueish seeks to ask important and challenging questions of the times we live in.

Staff of the Photography Department at Swansea College of Art, UWTSD wish to thank the Overly Blueish collective for the harmonious organisation and deft execution of their exhibition, to congratulate them as emerging artists on producing such engaging bodies of work, and to wish them all success with their future endeavours.

Ryan L. Eynon-Moule Head of Undergraduate Photographic Studies Swansea College of Art, UWTWD.

‘Blue is darkness made visible.’ Derek Jarman, Chroma, 1994.

Rhagair

Jarman, Chroma, 1994.

Beth mae’n ei olygu i fod yn ‘Or Lasaidd ’? Yn erbyn cefndir o drychineb hinsawdd sy’n cyflymu, chwyldroadau digidol, a’n synhwyrau, pandemigau byd-eang, argyfwng cost-byw, rhyfel, a militariaeth arch-bwer, byddai’n hawdd meddwl amdano fel teitl gyda dim ond un. synwyrusrwydd melancolaidd; synwyrusrwydd a gynhyrchwyd o effeithiau cyfnod parhaus o ansefydlogrwydd ac ansicrwydd ar ein bywydau. Ond edrychwch ychydig yn agosach a gallwn weld y ddrama hon ar eiriau yn gwrthsefyll darlleniad mor syml, yn hytrach yn awgrymu paradocs, awydd am obaith mewn oes o anobaith.

Mae’r awydd cyfunol am obaith mwy optimistaidd ar gyfer y dyfodol yn amlwg yn yr archwiliadau unigol o’r garfan raddio hon, gyda llawer yn cefnu ar fodelau traddodiadol o wneud delweddau ffotograffig i chwilio am ffyrdd newydd o weld, canfod, a siarad dros eu pwnc. Trwy archwilio hunaniaeth, gwleidyddiaeth, hanes, lle, cof, myth ac olion materol, mae pob corff o waith a gyflwynir o fewn Gor Lasaidd yn ceisio gofyn cwestiynau pwysig a heriol am yr amseroedd rydym yn byw ynddynt.

Dymuna staff yr Adran Ffotograffiaeth yng Ngholeg Celf Abertawe, PCYDDS ddiolch i’r Criw Or Lasaidd am drefnu a gweithredu’n ddeheuig ar gyfer eu harddangosfa, i’w llongyfarch fel artistiaid sy’n dod i’r amlwg ar gynhyrchu cyrff mor ddiddorol o waith, ac i ddymuno pob llwyddiant iddynt gyda’u hymdrechion yn y dyfodol.

Ryan L. Eynon-Moule

Pennaeth Astudiaethau Ffotograffiaeth Israddedig

Coleg Celf Abertawe, UWTWD.

‘Glas yw tywyllwch a wneir yn weladwy.’ Derek

Simon Fudge

Ben Evans

Ffion Edwards

Lucy Beckett

Sarah Grounds

Sophie Hooper

Derek Hughes

Charlie James

Rhys Llewellyn Jones

James Peaple

Sophie-Mai Pemberton

Josh Rees

Ernest Salisbury

Emma Spreadborough

Seren Willicombe

Lucy Beckett

Drawing from the experience of the aftermath of the pandemic and lockdown, Where One Stands is a photographic project that addresses ideas of family and heritage. The work is a photographic conversation, a collaboration documenting relationships and exploring familial aspects that shape our identity and offer us a sense of place. Where One Stands is made with an instant analogue camera, which not only accentuates intimacy but also navigates the documentary process through a sense of feeling and direct connection.

Gan dynnu ar brofiad canlyniad y pandemig a’r cloi, mae Where One Stands yn brosiect ffotograffig sy’n mynd i’r afael â syniadau am deulu a threftadaeth. Mae’r gwaith yn sgwrs ffotograffig, yn gydweithrediad sy’n dogfennu perthnasoedd ac yn archwilio agweddau teuluol sy’n siapio ein hunaniaeth ac yn cynnig ymdeimlad o le i ni. Mae Where One Stands yn cael ei wneud gyda chamera analog amratiad, sydd nid yn unig yn dwysáu agosatrwydd ond hefyd yn llywio’r broses ddogfennol trwy ymdeimlad o deimlad a chysylltiad uniongyrchol.

Where One Stands

Megan Cox

After the tragic loss of a family friend, The Silence addresses the complexity and contradictions of male identities. The project questions socio-cultural constructs around masculinity, like the idea that men must be strong and how mentally challenging it can be for them to sustain that. Focusing on a group of men, Cox’s work explores how masculinity and emotion changes with age, showing grown men who feel the need to hide their emotions.

Ar ôl colli ffrind i’r teulu, mae The Silence yn delio gyda’r afael â chymhlethdod a gwrthddywediadau hunaniaethau gwrywaidd. Mae’r prosiect yn cwestiynu lluniadau cymdeithasol-ddiwylliannol ynghylch gwrywdod, fel y syniad bod yn rhaid i ddynion fod yn gryf a pha mor heriol yn feddyliol y gall fod iddynt gynnal hynny. Gan ganolbwyntio ar grŵp o ddynion, mae gwaith Cox yn archwilio sut mae gwrywdod ac emosiwn yn newid gydag oedran, gan ddangos dynion mewn oed sy’n teimlo’r angen i guddio eu hemosiynau.

@ffion.photography

www.ffionedwardsphotography.com

Perfectly Imperfect

Ffion Edwards

Perfectly Imperfect explores society’s standards of ‘Beauty’ and how it affects people’s self-confidence and mental health. Growing up in a social media predominant era where beauty standards are constantly changing, Edwards chose to use self-portraiture because it is something that she has been personally affected by. Forever conscious of how she is looked at and viewed by others, she has photographed herself in ways that are typically shown across the beauty industry, expressing vulnerability in a world where people feel like they need to hide who they are and how they feel, and demonstrating that there is no one way to define beauty.

Mae Perfectly Imperfect yn archwilio safonau ‘harddwch’ yn cymdeithas a sut mae’n effeithio ar hunanhyder ac iechyd meddwl pobl. Yn tyfu i fyny mewn oes sy’n bennaf ar y cyfryngau cymdeithasol lle mae safonau harddwch yn newid yn gyson, dewisodd Edwards ddefnyddio hunanbortread oherwydd ei fod yn rhywbeth y mae hi wedi cael ei heffeithio’n bersonol ganddo. Am byth yn ymwybodol o sut mae eraill yn edrych arni ac yn ei gweld, mae hi wedi tynnu ei llun ei hun mewn ffyrdd a ddangosir yn nodweddiadol ar draws y diwydiant harddwch, gan fynegi bregusrwydd mewn byd lle mae pobl yn teimlo bod angen iddynt guddio pwy ydyn nhw a sut maen nhw’n teimlo, a gan ddangos nad oes un ffordd i ddiffinio harddwch.

Ben Evans

Moved by the tragic events of the Ethiopian, Eyob Tefera, who drowned after throwing himself into Swansea Marina and the harrowing deaths of 39 Viatnamese nationals in the back of a lorry in Essex, Evans documents the complex stories and journeys of asylum seekers and refugees who now reside in Swansea.

Using still and gathered images Evans paints a picture of the human side attached to the now often maligned “Asylum Seekers”.

Wedi’i syfrdanu gan ddigwyddiadau trasig yr Ethiopiad, Eyob Tefera, a foddodd ar ôl taflu ei hun i farina Abertawe a marwolaethau dirdynnol 39 o ddinasyddion Vietnam yng nghefn lori yn Essex, mae Evans yn dogfennu straeon a teithiau cymhleth ceiswyr lloches a ffoaduriaid sy’n byw yn awr yn Abertawe.

Gan ddefnyddio lluniau llonydd a rhai wedi’u casglu, mae Evans yn peintio llun o’r ochr ddynol sydd ynghlwm wrth y “Ceiswyr Lloches” sydd bellach yn aml yn cael eu pardduo.

Simon Fudge

In temples such as at the ruins of Ephyra, the ancient Greeks believed that through ceremonial gazing at reflective surfaces, encounters with the ghosts of the dead might occur.

In more recent times, a claim of instrumental trans communication is that via electronic equipment it is possible to interact with spiritual dimensions.

This work orbits around ideas expressed through philosophic idealism and metaphysics. I wonder about the nature of reality and questions concerning a life’s purpose echo repeatedly. The theme is explored while seeking to journey in the realms of myth and real magic.

@_cilonnen

www.cilonnen.com

Mewn temlau fel adfeilion Ephyra, credai’r Groegiaid hynafol y gallai cyfarfyddiadau ag ysbrydion y meirw ddigwydd trwy syllu seremonïol ar arwynebau adlewyrchol.

Yn fwy diweddar, mae honiad o instrumental transc communication yw ei bod hi’n bosibl rhyngweithio â dimensiynau ysbrydol trwy offer electronig.

Mae’r gwaith hwn yn troi o amgylch syniadau a fynegir trwy ddelfrydiaeth athronyddol a metaffiseg. Tybed am natur realiti ac mae cwestiynau ynghylch pwrpas bywyd yn atseinio dro ar ôl tro. Archwilir y thema wrth geisio teithio ym myth myth a hud go iawn.

Sarah Grounds

@midlifepsychosis www.sarahgrounds.com

The Links Project

Sarah Grounds’ ongoing body of work

The Links Project explores the structures in our society from a perspective which is at once personal, political and universal. Drawing on aspects of social ecology and permaculture, alongside Deleuze and Guattari’s concept of the rhizome, she investigates ideas of isolation, freedom and connection. Incorporating installation, still images and performance, this transdisciplinary practice challenges and celebrates the links we have with everything and everyone around us.

Mae corff parhaus o waith Sarah Grounds The Links Project yn archwilio’r strwythurau yn ein cymdeithas o safbwynt sydd ar yr un pryd yn bersonol, yn wleidyddol ac yn gyffredinol. Gan dynnu ar agweddau ar ecoleg gymdeithasol a pharmaddiwylliant, ochr i ochr â chysyniad Deleuze a Guattari o’r rhisome, mae’n ymchwilio’n syniadau o arwahanrwydd, rhyddid a chysylltiad. Gan ymgorffori gosodiadau, delweddau llonydd a pherfformiad, mae’r arfer trawsddisgyblaethol hwn yn herio ac yn dathlu’r cysylltiadau sydd gennym â phopeth a phawb o’n cwmpas.

Ever Change

Sophie Hooper

@photographyhoopers

Sophie Hooper’s work explores the affect that time has on the natural world, showing three different environments within Swansea: sand dunes, a path and a park. Created over a year, Hooper returned to the same location, documenting seasonal changes and effects on natural and man-made habitats. Drawing our attention to subtle changes using form and composition, title rewards the act of looking.

Mae gwaith Sophie Hooper yn archwilio effaith amser ar y byd naturiol, gan ddangos tri amgylchedd gwahanol yn Abertawe: twyni tywod, llwybr a pharc. Wedi’i greu dros flwyddyn, dychwelodd Hooper i’r un lleoliad, gan ddogfennu newidiadau tymhorol ac effeithiau ar gynefinoedd naturiol a rhai o waith dyn. Gan dynnu ein sylw at newidiadau cynnil gan ddefnyddio ffurf a chyfansoddiad, mae teitl yn gwobrwyo’r weithred o edrych.

The Vintage Vestry (Facebook)

Derek Hughes

Using still photography and moving image, Derek Hughes explores themes of memory, melancholy, history, and trace. By exploring his own past, alongside the history of a small local chapel, Seion, of which he is the custodian, Hughes creates a visual representation of history’s fragmentation.

Throughout the process of making this body of work, the chapel has become a material reflection of self, having once flourished with excitement and optimism, now tainted by a sense of melancholy.

Gan ddefnyddio ffotograffiaeth a delwedd symudol, mae Derek Hughes yn archwilio themâu cof, melancholy, hanes, ac olrhain. Trwy archwilio ei orffennol ei hun, a hanes capel bach lleol, Seion, y mae’n geidwad arno, mae Hughes yn creu cynrychiolaeth weledol o ddarnio hanes.

Drwy gydol y broses o wneud y darn o waith yma, mae’r capel wedi dod yn adlewyrchiad materol o’r hunan, wedi iddo ffynnu unwaith gyda chyffro ac optimistiaeth, yn nawr wedi’i lygru gan ymdeimlad o felancholy.

Not Waving but Drowning

Charlie James

Not Waving but Drowning is a project that explores how long you can hold a smile before you physically cannot take it anymore. Social media consistently shows people smiling, creating the illusion of happiness, when in reality they may well be struggling with life. This illusion of happiness is not vital to a healthy life. Exploring the idea of people putting on a smile to hide how and what they are truly feeling, this project explores the detrimental effects of the social stigma surrounding depression and poor mental health.

Title taken from the poem Not Waving but Drowning by Stevie Smith (1972)

Mae Not Waving but Drowning yn brosiect sy’n archwilio pa mor hir y gallwch chi ddal gwên cyn na allwch chi’n ei chymryd mwyach. Mae cyfryngau cymdeithasol yn gyson yn dangos pobl yn gwenu, gan greu’r rhith o hapusrwydd, pan mewn gwirionedd mae’n bosibl iawn eu bod yn cael trafferth gyda bywyd. Nid yw’r rhith hwn o hapusrwydd yn hanfodol i fywyd iach. Gan archwilio’r syniad o bobl yn gwisgo gwên i guddio sut a beth maent yn ei deimlo mewn gwirionedd, mae’r prosiect hwn yn archwilio effeithiau andwyol y stigma cymdeithasol sy’n ymwneud ag iselder ac iechyd meddwl gwael.

Teitl o’r gerdd Not Waving but drowning gan Stevie Smith (1972)

Trickery Of The Mind

Rhys Llewellyn Jones

Addressing mental health, torment and hidden or unspoken emotions, this photographic work emerged in the aftermath of lockdown. Having experienced bullying from a young age, Jones learnt a way to express his feelings though imagery and believes the way forward is to visualise and normalise these emotions through practice. He realises that he cannot fix the problem but hopes that the work contributes to these issues in the social construct of our society.

Yn ateb ac yn delio gyda iechyd meddwl, poenydio ac emosiynau cudd neu ddi-lol, daeth y gwaith ffotograffig hwn i’r amlwg yn dilyn y cyfyngiadau symud. Ar ôl profi bwlio o oedran ifanc, dysgodd Jones ffordd o fynegi ei deimladau trwy ddelweddaeth ac mae’n credu mai’r ffordd ymlaen yw delweddu a normaleiddio’r emosiynau hyn trwy ymarfer. Mae’n sylweddoli na all ddatrys y broblem ond mae’n gobeithio y bydd y gwaith yn cyfrannu at y materion hyn yn adeiladwaith cymdeithasol ein cymdeithas.

Katie Nia

Nia’s body of work Impressions capture ‘the aura and essence’ of significant moments from the past that symbolise the tacit connection that she and her mother have. Through an exploration of indexical material processes, this body of work depicts hauntological traces that permeate through family histories.

Mae gwaith Nia Impressions yn dal ‘nawra a hanfod’ eiliadau arwyddocaol o’r gorffennol sy’n symbol o’r cysylltiad dealledig sydd ganddi hi a’i mam. Trwy archwilio prosesau deunydd mynegeiol, mae’r corff hwn o waith yn darlunio olion rhithiol sy’n treiddio trwy hanesion teulu.

Impressions

James Peaple

James Peaple’s work aims to creatively explore relationships between memory, identity and place. In doing so, he seeks to consider how cultural connections between people, their locations and objects develop and are communicated through image to audience.

Peaple’s practice is based on experimental techniques, using the image to transport the viewer to different periods or fabricated realities. These relationships have been most recently considered in an exploration of how the ‘ugly, lovely town’ of Swansea shaped Dylan Thomas’s identity as an artist, re-interpreting the places that resonate throughout his work.

Nod gwaith James Peaple yw archwilio’n greadigol y berthynas rhwng cof, hunaniaeth a lle. Wrth wneud hynny, mae’n ceisio ystyried sut mae cysylltiadau diwylliannol rhwng pobl, eu lleoliadau a’u gwrthrychau yn datblygu ac yn cael eu cyfleu trwy ddelwedd i gynulleidfa.

Mae ymarfer Peaple yn seiliedig ar dechnegau arbrofol, gan ddefnyddio’r ddelwedd i gludo’r gwyliwr i wahanol gyfnodau neu realiti ffug. Mae’r perthnasoedd hyn wedi’u hystyried yn fwyaf diweddar wrth archwilio sut y lluniodd ‘ugly, lovely town’ Abertawe hunaniaeth Dylan Thomas fel artist, gan ailddehongli’r lleoedd sy’n atseinio yn ei waith.

Dylan Thomas. Swansea: Memory, Identity and Place

@james_peaple_ photographer

www.jamespeaplephotographer.com

“An Ugly, Lovely Town”

Sophie-Mai Pemberton

Through a process of image juxtaposition and book construction, Pemberton’s work questions the aesthetics of memory and trauma, and explores their connection to the fundamental context of society. This narrative driven work explores personal trauma through a relationship between memory and photography. Processing existence through the peculiar eye of an autistic individual, Pemberton utilizes archival and contemporary image-making techniques to explore photography’s potential as a therapeutic tool. The work reflects a woman’s expression of time filled with the complexities of space and history.

Trwy broses o gyfosod delwedd ac adeiladwaithi llyfrau, mae gwaith Pemberton yn cwestiynu estheteg y cof a thrawma, ac yn archwilio eu cysylltiad â chyd-destun sylfaenol cymdeithas. Mae’r gwaith naratif hwn yn archwilio trawma personol trwy berthynas rhwng cof a ffotograffiaeth. Gan brosesu bodolaeth trwy lygad rhyfedd unigolyn awtistig, mae Pemberton yn defnyddio technegau delweddau archifol a chyfoes i archwilio potensial ffotograffiaeth fel offeryn therapiwtig. Mae’r gwaith yn adlewyrchu mynegiant amser menyw wedi’i lenwi â chymhlethdodau gofod a hanes.

An Evocative Journey Through Uncertainty

Josh Rees

An Evocative Journey Through Uncertainty is a document of queer lifestyle and history which investigates cruising amongst gay men in Wales and England. The exterior spaces photographed are listed as frequent cruising grounds on a gay dating site.

An Evocative Journey Through Uncertainty celebrates sexual liberation amongst gay men by creating a narrative of eroticism and showing that homosexual acts, which have historically been labelled as ‘deviant’, should no longer be seen as ‘taboo’. It is a chance to open up the discourse surrounding these spaces to a wider audience, beyond the already initiated.

Mae An Evocative Journey Through Uncertainty yn ddogfen am ffordd o fyw queer a hanes sy’n ymchwilio i fordeithio ymhlith dynion hoyw yng Nghymru a Lloegr. Mae’r gofodau allanol y tynnwyd llun ohonynt wedi’u rhestru fel tiroedd mordeithio aml ar safle cyfarch hoyw.

Mae An Evocative Journey Through Uncertainty yn dathlu rhyddhad rhywiol ymhlith dynion hoyw trwy greu naratif o erotigiaeth a dangos na ddylai gweithredoedd cyfunrywiol, sydd wedi’u labelu’n hanesyddol fel ‘gwyrdroëdig’, gael eu gweld fel ‘tabŵ’ mwyach. Mae’n gyfle i agor y disgwrs o amgylch y gofodau hyn i gynulleidfa ehangach, y tu hwnt i’r hyn a gychwynnwyd eisoes.

@Joshreesphotography

www.joshreesphotography.com

Ernest Salisbury

As Ernest walks the streets and byways of Swansea City, he aims to document fleeting moments that are otherwise lost, taking on the role of the ‘flâneur’. With no direction or location in mind he is the acute observer of contemporary society, bearing witness to each moment. Each image may either capture the day-to-day hedonism of life, the mobile hyperreality imposed on us by society, but also the liminal spaces that fill our lives, the unnoticed phenomena and moments that seem still, contradicting the fast pace at which people live their lives.

Wrth i Ernest gerdded strydoedd a heolydd Dinas Abertawe, ei nod yw i dogfennu eiliadau byrlymus a gollwyd fel arall, gan ymgymryd â rôl y ‘flâneur’. Heb unrhyw gyfeiriad na lleoliad mewn golwg ef yw sylwedydd craff y gymdeithas gyfoes, gan dystio i bob eiliad. Gall pob delwedd naill ai ddal hedoniaeth bywyd o ddydd i ddydd, y gorrealiti symudol a orfodir arnom gan gymdeithas, ond hefyd y gofodau terfynnol sy’n llenwi ein bywydau, y ffenomenau disylw a’r eiliadau sy’n ymddangos yn llonydd, gan wrth-ddweud y cyflymder cyflym y mae pobl byw eu bywydau.

Fluorescent Habits

Emma Spreadborough

After the Brexit tensions of 2021, the results of Northern Ireland’s census revealed a shift in the current identities of Northern Ireland. The election of a new party to minister and a nearly 50/50 ratio between both parties presents the possibility of a fragility to the border in the North. Brian Friel’s play, Dancing at Lughnasa, explores Ireland’s mix of religion and politics and how these factors play out within the home. He uses the indoors as an analogy for safety, structure, and control. Outside of the home, the landscape is referred to as dangerous and Pagan.

For the body of work, You Mustn’t Go looking, Spreadborough draws inspiration from Friel and searches for the magical past of Ireland’s culture. Seeking answers through her upbringing and the elicitation of the supernatural in Northern Ireland’s mythical landscape.

You Mustn’t Go Looking

Ar ôl tensiynau Brexit 2021, datgelodd canlyniadau cyfrifiad Gogledd Iwerddon newid yn hunaniaeth bresennol Gogledd Iwerddon. Mae ethol plaid newydd i weinidog a chymhareb bron i 50/50 rhwng y ddwy blaid yn cyflwyno’r posibilrwydd o freuder i’r ffin yn y Gogledd. Mae drama Brian Friel, Dancing at Lughnasa, yn archwilio cymysgedd Iwerddon o grefydd a gwleidyddiaeth a sut mae’r ffactorau hyn yn chwarae allan yn y cartref. Mae’n defnyddio’r tu mewn fel cyfatebiaeth ar gyfer diogelwch, strwythur a rheolaeth. Y tu allan i’r cartref, cyfeirir at y dirwedd fel un beryglus a Phaganaidd.

Ar gyfer y gwaith, You Mustn’t Go looking, mae Spreadborough yn cael ei ysbrydoli gan Friel ac yn chwilio am orffennol hudol diwylliant Iwerddon. Ceisio atebion trwy ei magwraeth ac ennyn y goruwchnaturiol yn nhirwedd chwedlonol Gogledd Iwerddon.

@seren_will_photography www.serenwillicombephotography.com

Seren Willicombe

Seren Willicombe’s practice focuses on three key themes: time, place, and familial ties. For Dyffryn y Helyg / Valley of the Willows, Willicombe reflects upon her family’s history and relationship to the Welsh landscape.

Willicombe’s family found sanctuary in the landscapes depicted in this body of work as a result of being displaced in the Second World War. Through experimental, process-led approaches to photographic image making, this body of work explores how our sense of self is shaped by our sense of belonging to place. Utilising time-based analogue processes, Willicombe is able to capture the distinctive bond her family shares with the Welsh landscape.

Mae ymarfer Seren Willicombe yn canolbwyntio ar dair thema

allweddol: amser, lle, a chysylltiadau teuluol. Ar gyfer Dyffryn yr Helyg / Valley of the Willows, mae Willicombe yn myfyrio ar hanes a pherthynas ei theulu â thirwedd Cymru.

Daeth teulu Willicombe o hyd i loches yn y tirweddau a ddarlunnir yn y corff hwn o waith o ganlyniad i gael eu dadleoli yn yr Ail Ryfel Byd. Trwy ddulliau arbrofol a arweinir gan broses o wneud delweddau ffotograffig, mae’r corff hwn o waith yn archwilio sut mae ein hymdeimlad o hunan yn cael ei ffurfio gan ein hymdeimlad o berthyn i le. Gan ddefnyddio prosesau analog seiliedig ar amser, mae Willicombe yn gallu dal y cwlwm nodedig y mae ei theulu yn ei rannu â thirwedd Cymru.

Acknowledgements

Sian Addicott

Dr Estefani Bouza

Joe Timothy Coleman

Paul Duerinckx

Dr Hamish Gane

Ryan L. Eynon-Moule

Sarah Tierney

Dafydd Williams

Joseff Williams

The graduating class of 2023 wishes to express our heartfelt gratitude to our lecturers and technical staff for their assistance with our studies.

The pandemic had an enormous effect on our first year. Nevertheless, with the aid of our wonderful staff’s ongoing support and instruction, we persisted and created this magnificent display as our end of degree show.

Another thanks to our graphic designer Corey McComb. His expertise has assisted us in creating many different elements within our exhibition.

We would also like to extend a heartfelt thank you to everyone who helped fund our exhibition by contributing to our fundraiser activities and GoFundMe page.

Without your generosity and contribution, none of this could have been possible.

Swansea College Of Art

University of Wales Trinity St David

BA (Hons) Photography in the Arts

BA (Hons) Documentary Photography and Visual Activism Designed by Corey McComb

Mae dosbarth graddio 2023 yn dymuno diolch o galon i’n darlithwyr a’n staff technegol am eu cymorth gyda’n hastudiaethau.

Cafodd y pandemig effaith enfawr ar ein blwyddyn gyntaf. Serch hynny, gyda chymorth cefnogaeth a chyfarwyddyd parhaus ein staff gwych, fe wnaethom ddyfalbarhau a chreu’r arddangosfa wych hon fel ein sioe diwedd gradd.

Diolch arall i’n dylunydd graffeg Corey McComb. Mae ei arbenigedd wedi ein cynorthwyo i greu llawer o wahanol elfennau o fewn ein harddangosfa.

Hoffem hefyd estyn diolch o galon i bawb sydd wedi helpi ni i ariannu ein harddangosfa drwy gyfrannu at ein gweithgareddau codi arian a thudalen GoFundMe.

Heb eich haelioni a’ch cyfraniad, ni fyddai hyn wedi bod yn bosib.