Duchowość Zakonu Kaznodziejskiego Encyklopedia wiary

Laudare, benedicere, praedicare

Duchowość Zakonu Kaznodziejskiego

WWW.MISYJNE.PL

„Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, Panie, O jcze święty, wszechmogący, wieczny Boże i abyśmy Ciebie wielbili, błogosławili i wysławiali” – tymi słowami modli się kapłan, wypowiadając słowa pierwszej prefacji o Najświętszej Maryi Pannie. To właśnie z niej zostały zaczerpnięte słowa „laudare, benedicere, praedicare”, czyli „wielbić, błogosławić i przepowiadać”, które stały się jedną z dewiz Zakonu Kaznodziejskiego, który został założony przez świętego Dominika Guzmána „szczególnie dla kaznodziej‐stwa i zbawiania dusz” (por. Liber C o n s t i t u t i o n u m et O rd i n at i o n u m , Constitutio fundamentalis § II, Rzym 2010, s. 35).

Dominik

Dominik urodził się 24 czerwca 1170 roku w Caleruega w Hiszpanii. Jako młody człowiek studiował nauki wyzwolone, później teolog ię. W 1196 roku, po ukończeniu studiów, przyjął święcenia kapłańskie. W 1203 roku Diego d'Azevedo, biskup Osmy, na polecenie króla Kastylii Alfonsa VIII udał się do Danii i zabrał wraz z sobą Dominika. W czasie podróży spotkali albigensów, waldensów i kata‐rów. Zaczęli zastanawiać się nad możli‐wymi metodami podjęcia z nimi dialogu. Postanowili nawracać przede wszystkim własnym przykładem życia. Zaczęli więc głosić Ewangelię, wędrując po terenach południowej Francji.

Po śmierci biskupa Diego Dominik przez kilka lat samotnie kontynuował misję wśród al bigensów, jednak z czasem przyłączali się do niego kolejni kandydaci na kaznodziejów, którzy podejmowali ewangelizację wśród miejscowej ludno‐ści. W 1215 roku, gdy Dominik wraz z grupą towarzyszy przebywał w Tuluzie, miejscowy biskup wziął ich pod swoją opiekę. Rok później wraz z Dominikiem udał się do Rzymu, aby prosić papieża Innocentego III o możliwość założenia nowej wspólnoty. Następca Innocentego, papież Honoriusz III wydał bullę zatwierdzającą nowy zakon 22 grudnia 1216 roku, a miesiąc później zatwierdził nazwę Zakonu Kaznodziejskiego. Po trzech latach została zwołana pierwsza kapituła generalna Zakonu, na której zostały uchwalone Ustawy Braci Kazno‐dziejów, czyli konstytucje zakonu.

Dominik do końca życia przemierzał Europę, szczególnie północne Włochy, głosząc kazania i nauczając miejscową ludność. Zmarł 6 sierpnia 1221 roku w Bo‐lonii na rękach swoich braci, którym pozostawił kontynuowanie swojego dzieła, opartego na chwaleniu Boga, błogosławieniu Jego Imieniu i przepowia‐daniu narodom Dobrej Nowiny.

Wysławiać

Święty Paweł w swoich listach pouczał wierzących, by jako członkowie Kościoła przemawiali do siebie wzajemnie w psalmach i hymnach, i pieśniach pełnych ducha, śpiewając i wysławiając Pana (por. Ef 5,19; Kol 3,16). „Modlitwa uwielbienia, całkowicie bezinteresowna, wznosi się do Boga; wysławia Go dla Niego samego, oddaje Mu chwałę nie ze względu na to, co On czyni, tylko dlatego, że ON JEST” (KKK 2649). Uwielbienie jest taką formą modlitwy, w której człowiek staje przed Bogiem i wysławia Go dla Niego samego. Oddaje Mu chwałę nie ze tylko względu na to, czego dokonał, ale przede wszystkim dlatego, że uznaje Go za Boga. Taka modlitwa może się w nas dokonać dzięki Duchowi Świętemu, który świadczy, że jesteśmy dziećmi Bożymi i możemy wielbić O jca (por. Rz 8, 16).