elve
& Max Miedinger Eduard Hoffmann
MAX
Max Miedinger
Max Miedinger urodził się 24 grudnia 1910 roku, zmarł 8 marca 1980 roku w Zurychu. W latach 1926–1930 szkolił się na zecera w wydawnictwie Jacquesa Bollmanna. Następnie (1930-1936) pracował jako zecer dla różnych firm. Lata 1936–1946 to czas, w którym był typografem w studiu reklamowym domu handlowego Globus. Od 1946 do 1956 roku pracował na etat w giserni Haas’sche Schriftgießerei jako doradca do spraw klientów i przedstawiciel handlowy sprzedający kroje pisma. Po ukończeniu pracy na tym etacie został niezależnym projektantem. W 1956 roku, Eduard Hoffmann – dyrektor giserni Haas – zlecił Miedingerowi zaprojektowanie nowego kroju bezszeryfowego. W roku 1757 zostaje wprowadzony font Haas-Grothesk (w 1960 roku nazwa została zmieniona na Helvetica – Szwajcarska). W 1954 roku zaprojektował swój pierwszy krój pisma: Pro Arte. Kiedy miał 16 lat, pod naciskiem ojca uczył się w drukarni książek na zecera. Miał ogromny wpływ na historię designu tworząc najczęściej używany krój pisma w XX wieku. W 1983 roku zostaje opublikowana Neue Helvetica, oparta na wcześniejszej Helvetice. 17 lat później opublikowana zostaje Helvetica World, aktualizacja używająca formatu fontu OpenTypes z wielojęzycznymi znakami specjalnymi: 1252 Latin, 1250 Latin 2 Eastern, 1251 Cyrillic, 1253 Greek, 1254 Turk, 1255 Hebrew, 1256 Arabic, 1257 Windows Baltic, 1258 Windows Vietnamese. Max Miedinger w swojej karierze zaprojektował kilka krojów pism. Helvetica była najsławniejszą, natomiast oprócz niej dla odlewni Haas stworzył fonty takie jak: Pro Arte, Miedinger, Monospace 821, Horizontal, Swiss 721 oraz Swiss 921.
EDUARD
Eduard Hoffmann
Eduard Hoffmann urodził się 26 maja 1892 roku w Zurychu, zmarł 17 września 1980 roku w Bazylei. W 1911 roku rozpoczął naukę technologii i inżynierii mechanicznej po ukończeniu szkoły średniej. Był na wielu stażach w miastach takich jak Zurych, Berlin i Monachium. W 1917 roku dołączył do odlewni czcionek Haas, którą prowadził jego wujek Max Krayer. Hoffmann stał się równym dyrektorem wraz ze swoim wujem po 1937 roku. Po jego śmierci w 1944 przejął firmę. Był dyrektorem Haas’sche Schriftgiesserei w latach 50. XX wieku. Zlecił Maxowi Miedingerowi, byłemu pracownikowi i niezależnemu projektantowi, zaprojektowanie zaktualizowanego kroju pisma bezszeryfowego, tak aby konkurował z popularną serią bezszeryfową Akzidenz Grotesk. W rezultacie powstał krój pisma o nazwie Neue Haas Grotesk, później przemianowany na Helvetica, gdy Stempel i Linotype zaczęli wprowadzać tę czcionkę na rynek międzynarodowy w 1961 roku. Hoffmann był również zaangażowany w organizacje non-profit, takie jak Association for Infant Care. Był aktuariuszem stowarzyszenia Muzeum Historycznego w Bazylei i członkiem Szwajcarskiego Towarzystwa Folklorystycznego. Prowadził kampanię na rzecz założenia muzeum drukarni i był jednym z założycieli Fundacji Basler Papiermühle.
Max& Eduard
“I have never designed a logotype without first trying it in Helvetica. It is still the most versatile, classic and readable of all typefaces.” ~ Steff Geissbuhler “If you have no intuitive sense of design, then call yourself an information architect and only use Helvetica.” ~ David Carson “I want to be a designer, not spend the rest of my life fiddling with columns of type in galleys.” ~ Max Miedinger “We hate to like Helvetica.” ~ Hamish Muir W połowie lat pięćdziesiątych krój maszyn Haas w Szwajcarii odnotował spadek sprzedaży krojów pisma bezszeryfowego (grotesk). Ich klasyczne projekty były mniej uprzywilejowane niż konkurenci, tacy jak Akzidenz-Grotesk Bertholda, który był szczególnie popularny w powstającym „międzynarodowym stylu” projektowania graficznego. Prezes firmy Eduard Hoffmann zobaczył okazję i zlecił byłemu handlowcowi i projektantowi firmy Haas, Maxowi Miedingerowi, zaprojektowanie nowego Haas Grotesk. Prace nad Neue Haas Grotesk rozpoczęły się na początku jesieni 1956 r. W ciągu następnych miesięcy Miedinger i Hoffmann rzetelnie wymieniali rysunki, dowody i porównania ze starymi krojami szeryfowymi. Najbardziej charakterystycznymi cechami nowego kroju pisma były konsekwentne, poziome zaciski skoku, duża wysokość x i wyjątkowo wąskie odstępy. Te cechy razem stworzyły charakterystyczny gęsty i energiczny tekst kroju pisma. Nazwa „Neue Haas Grotesk” została uznana za niezbyt idealną na międzynarodowym rynku linotypów. Heinz Eul, kierownik sprzedaży w Stempel, zasugerował „Helvetia”, co po łacinie oznacza „Szwajcaria”, ale Hoffmann nie był przekonany, zwłaszcza że producent maszyn do szycia i firma ubezpieczeniowa nosiły już tę nazwę. Zamiast tego zaproponował „Helvetica” – „Szwajcar”.
Helvetica charakterystyka Jeden z najpopularniejszych proporcjonalnych, jednoelementowych krojów pism. Była znakiem rozpoznawczym międzynarodowego stylu typograficznego szwajcarskich projektantów w latach 50. i 60.
New York City Metropolitan Transportation Authority przyjęła Helvetice do stosowania w oznakowaniach. Neutralny, przejrzysty krój pisma, brak wewnętrznego znaczenia w swojej formie, stosowany na wielu różnych oznakowaniach.
Rodzin
na fontu
Helve 1957 Pierwotny sukces Neue Haas Grotesk był wspierany przez dobrze przeprowadzone działania marketingowe. Czołowi typografowie zostali zaproszeni do zaprojektowania materiałów promocyjnych, takich jak „Satzklebebuch” Josefa Müllera-Brockmanna z 1960 roku.
Rozwój Neue Haas Grotesk w latach 50 to historia współpracy i kreatywnego marketingu. Po debiucie na targach „Graphic 57” w czerwcu 1957 r. Neue Haas Grotesk odniosła natychmiastowy sukces. Przyjęta przez wielu grafików stała się znakiem rozpoznawczym współczesnego szwajcarskiego projektowania graficznego. Aby naprawdę konkurować z innymi bezszeryfowymi seriami na globalnym rynku fontów, Hoffmann wiedział, że ważne jest, aby Neue Haas Grotesk była dostępna do składania w maszynach. W czerwcu 1959 roku zawarł umowę z D. Stempel AG w Niemczech na produkcję Neue Haas Grotesk dla popularnej maszyny Linotype, dzięki czemu krój pisma jest dużo bardziej praktyczny w użyciu dla jeszcze większej ilości klientów. Na początku tylko wersja kroju pisma Linotype była nazywana Helvetica. Format ręczny był sprzedawany przez kilka lat jako Neue Haas Grotesk, a niektóre katalogi używały obu nazw obok siebie. Miało to sens, ponieważ projekt musiał zostać znacznie zmieniony ze względu na ograniczenia maszyny Linotype.
etica 7
Linotype
Maszyna linotypowa odbija jedną linię fontu na raz z rzędu pojedynczych form lub „matryc”. Jedna matryca może być użyta do odbicia dwóch form tego samego znaku: zwykle kursywy i prostej, albo zwykłej i pogrubionej. Obie formy muszą mieć dokładnie taką samą szerokość. To „duplikowanie” nieuchronnie prowadzi do kompromisów: kursywa często wydaje się zbyt szeroka, a grube style zbyt wąskie. Helvetica została stworzona dla Linotypu poprzez przebudowanie wszystkich stylów Neue Haas Grotesk, dzięki czemu prosta grubość jest luźniejsza, a średnia grubość bardziej gęsta. Kursywa została całkowicie przerysowana przez Stempel, a średnia grubość została nieco odważniejsza. Ponadto rozmiar każdego glifu musiał zostać nieco zmniejszony, aby uwzględnić duże litery. Natychmiastowy sukces Neue Haas Grotesk i Helvetica wywarł presję na Haas & Stempel, aby jak najszybciej wydały dodatkowe style. Starsze kroje zostały szybko zmodyfikowane i zmieniono ich nazwy, aby zaspokoić popyt na większą rodzinę, co doprowadziło do wielu niespójności w projekcie i proporcjach między różnymi czcionkami. Matryce linotypowe są zwykle „podwójne”, mające dwie odmiany tego samego charakteru o tej samej szerokości.
h as a
hel hel hel
sa h
Aa
a
Wysoka wysokość x, ułatwia czytanie na odległość, ciasne odstępy między literami, szerokie litery o jednolitej szerokości, ukośny zamiast kursywy styl, wąskie otwory.
R
R
Arial& Helvetica
Arial vs Helvetica
Zaprojektowania kroju Arial w 1982 roku przez Robina Nicholas i Patrycię Saunders dla Monotype Typography. Szereg lat później, Arial został również licencjonowany dla firmy Microsoft i w wyniku tego stał się składnikiem wszystkich wersji systemu operacyjnego MS Windows. intencją opracowania kroju Arial było konkurowanie z krojem Helvetica, tak jak Helvetica została stworzona jako przeciwwaga Akzidenz-Grotesk – nie było jednak zamiaru ich wzajemnego kopiowania. Helvetica i Arial są nadal dwoma najbardziej popularnymi w branży krojami pism. Mimo to Arial jest o wiele bardziej popularny z tych dwóch, co wynika z szerokiego zastosowania komputerów PC. Mimo to Helvetica nadal przoduje wśród grafików przygotowujących prace drukowane ze względu na swój ogromny zakres odmian i grubości, a także dzięki upowszechnionej przez firmę Linotype jej przerobionej bardzo popularnej wersji Neue Helvetica. Fonty Arial są bardziej zaokrąglone niż Helvetica, z miększymi, pełniejszymi krzywymi i bardziej otwartymi znakami. Końcówki takich liter jak c, e, g, oraz s zamiast być przycięte poziomo jak w kroju Helvetica, zostały zakończone przez bardziej naturalny kąt w odniesieniu do kierunku „biegu” kresek. Końcowki linii elementów liter w kroju Helvetica są zakończone (ucięte) albo poziomo albo pionowo, podczas gdy w kroju Arial są lekko pochylone. W kroju Helvetica „G” ma dodatkową piętkę, której brak w kroju Arial. „Nóżki” litery wersalikowej „R” są zdecydowanie inne w ich kształtach i ustawieniu. Ogólne kształty znaków są bardziej zaokrąglone w kroju Arial niż w kroju Helvetica.
© 2020 TYPO-GRACZE
Chwytliwy tytuł napisany Helveticą Wydane przez
Instytut Sztuk Plastycznych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach
Koncepcja publikacji
Szymon Wilk wilqszymon@gmail.com
Projekt graficzny, skład i przygotowanie do druku Szymon Wilk
Redakcja i korekta Grzegorz Izdebski
Wydrukowano na papierze Munken Lynx Rough 100g/m2
Złożono krojem Helvetica neue
Projekt zrealizowano w ramach przedmiotu „Projektowanie publikacji” w Instytucie Sztuk Plastycznych w Cieszynie pod kierunkiem mgr. Grzegorza Izdebskiego. Dobór tekstów z dziedziny projektowania graficznego, typografi oraz literatury stanowi subiektywny wybór autora publikacji. Autor publikacji nie posiada żadnych praw własnościowych ani majątkowych względem fragmentów tekstów i fotografii jednocześnie oświadcza się, że zebrane materiały zostały użyte wyłącznie w celach dydaktycznych bez zamiaru do dalszego rozpowszechniania w celach zarobkowych. | www.us.edu.pl