Niet anders omschreven

Diagnose: een eetstoornis NAO (Niet Anders Omschreven). Onder andere, maar ik was hier nu om dat eetprobleem te behandelen. Te laten behandelen. Of ik begreep wat dat inhield, en of ik mezelf daar herkende? Mooi, dat mij dat toch werd gevraagd, ondanks dat ik aan de andere kant van het bureau zat. Tegenover de witte schort.

Droeg ze wel een witte schort, vraag ik mij nu af? De waarheid is dat ik het mij niet herinner. Maar het is wel het beeld dat ik toen had van "de psychiater".

Nee, ik kon mezelf daar niet in herkennen. Want ik wist in totaliteit al lang niet meer wie ik was. Ik begreep ergens wel wat het inhield, want het was mij zonet met hand en tand uitgelegd. Maar het enige dat ik nog kon horen was: Niet anders omschreven.

Alsof alles waar de mens aan kon lijden net niet op mij van toepassing was. Zoveel verschillende stoornissen, in zoveel uiteenlopende vormen. Maar dat wat ik mankeerde, werd eigenlijk nergens echt benoemd.

Betekende dat dan dat ik niet naar buiten zou wandelen met één van de befaamde "stempels" waar ik zo bang voor was?

Nog voor ik kon antwoorden werden er nog enkele opmerkingen gegeven over de regels, de gang van zaken, de verwachtingen, enzovoort. En ik, ik zat daar en dacht: Verwachtingen? Ik was net door de deuren van een psychiatrisch ziekenhuis gewandeld. En ik zou niet meteen terug buiten stappen. Maar, ik zat hier vrijwillig, dus wat werd er nog meer van mij verwacht?

Dat ik mij hield aan het behandelplan, bijvoorbeeld. Want, zo zei de witte schort, op die manier zou ik na mijn opname ook opnieuw normaal kunnen functioneren.

Ik heb de term "normaal" nooit echt goed begrepen. En al helemaal niet binnen de geestelijke gezondheidszorg.

Want voor mij bestaat normaal niet. Ieder van ons is zichzelf, authentiek en uniek. Met allerlei eigenschappen, sterktes en zwaktes. Als patiënt kreeg ik die dag het gevoel dat ik alles was dat een ander niet was. Maar niets is minder waar. Ik was, en ben nog steeds, mezelf. Dat beseffen was voor mij de eerste stap. En het is nog elke dag mijn houvast. Maar de weg daarnaartoe was lang en hobbelig.

Een strijd. Ik kan het eigenlijk Niet Anders Omschrijven.

Tekst: Shari Peeters – Illustratie: myilln.com