Column: Banaan in je oor

Ik ben hoogsensitief, psychisch kwetsbaar en leerling-alchemist. Kijk je mee vanuit mijn perspectief?

Bedweter

Ik beleefde zonet een van de mooiste nachten van mijn leven. Dat lag niet aan pintelieren of aan het gezelschap van een wulpse deerne. Nee, het was een moment van ontroerend mooie eenvoud: ik ben zalig in slaap gevallen.

Wat is daar zo speciaal aan? Wel, al jaren boterde het niet tussen het zandmannetje en mij. Ik gruwde bij het idee aan bedtijd. Bij het tandenpoetsen brak mij al het angstzweet uit. Zouden ze er weer zijn, die huiveringwekkende gedachten die mijn indommelen verstoren? Ja hoor, ze waren bijna altijd op de afspraak en maakten menig moment in bed tot een levende nachtmerrie.

Hoe is het zover gekomen? Sjamaan Jef had me jaren geleden verteld dat de energie steeds de gedachten volgt. Onze geest heeft dus een grote scheppende kracht. Dat maakte me bang, want dan kan je met je hersenspinsels toch ook veel slechts creëren? Ik maakte toen de kapitale fout om te proberen mijn gedachten te beheersen. Net daardoor werden ze akelig. Voeg daarbij nog een veeleisende job, waarin ik mijn zachtheid en liefde meedogenloos onderdrukte om beter te kunnen presteren, en je hebt hét recept voor levende nachtmerries. Op dode momenten, vooral vóór het inslapen, roerden ze zich het meest.

Dat resulteerde jarenlang in amper vier à vijf uur slaap per nacht. Niet alleen het inslapen was problematisch, ook het doorslapen. Want vaak werd ik wakker door een gortdroge keel en/of een volle blaas. Mijn keel laafde ik dan met water, wat nachtelijk plassen nog meer in de hand werkte. Ik vermoed nu dat mijn droge keel en het veelvuldig plassen veroorzaakt werden door angst, die mijn blaas en nieren danig belastte. Een klassiek slaapmiddel vergemakkelijkte een tijdje mijn inslapen. Maar dat artificieel gelok van het zandmannetje voelde niet goed, dus probeerde ik ‘cleanere’ manieren. Zo heb ik lang geprobeerd mijn gedachten ‘s nachts extra te onderdrukken. Dat lapmiddel werkte soms, maar op termijn maakte het de zaken net erger: waar je tegen vecht, wordt groter.

Een aantal maanden geleden zei mijn lichaam daarom tegen mij: “Kijk, jongen, ik vind je best een sympathieke knul, maar ik pik het niet langer dat je mij onderdrukt. Je bent stilaan groot en wijs genoeg om een aangename manier te vinden om in te slapen. Succes, je zal het nodig hebben.” O jee, wat moest ik daarmee? Ik probeerde van alles: aan niets denken, mediteren in bed, mezelf in slaap coachen,... Soms werkten die zaken, maar ik bleef slechte nachten hebben met enorme angst.

Dat verergerde nog toen een crisis me met de rug tegen de muur zette. Ik was overprikkeld en kon geen kant meer op. De kleinste activiteit was te veel gevraagd. Ik kon niet lezen, naar buiten gaan, met de computer werken, … Dus deed ik niets, accepteerde de situatie en wachtte tot de bui zou overgaan.

Nu twee weken later is het nog behoorlijk buiig, maar ben ik meer mezelf geworden. Heb ik noodgedwongen het doen losgelaten en me overgegeven aan het zijn. En warempel, stilaan slaap ik weer goed. Elke nacht iets beter. Ik heb ondervonden dat slapen niet iets is wat je presteert. Het leven laat zich niet bedwingen, het vraagt om overgave.

Bert

Jarenlang sliep ik amper vier à vijf uur per nacht.