BrainPaths Μονοπάτια του Μυαλού
ISBN: 978-960-9776-27-1 Βακχικόν - Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Εκδόσεις Vakxikon.gr Μαραθώνος 36, 122 44 Αιγάλεω www.vakxikon.gr info@vakxikon.gr © 2013 Εκδόσεις Vakxikon.gr & Σοφία Ιόλη Μπούντα Σειρά: Βακχικόν Πεζά - 7 Πρώτη Έκδοση: Ιανουάριος 2013 Επιμέλεια Κειμένων: Νέστορας Πουλάκος Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Vakxikon.gr Το εξώφυλλο βασίζεται σε φωτογραφία του Στράτου Π.
Σοφία Ιόλη Μπούντα
BrainPaths Μονοπάτια του Μυαλού Βραβείο Βακχικόν Φεστιβάλ Θεάτρου & Παραστατικών Τεχνών Πασάγιο 8 24-28 Οκτωβρίου 2012
Vakxikon.gr 2013
ΠΡΟΛΟΓΟΣ Της Σοφίας Ιόλης Μπούντα
Το έργο αυτό μπόρεσε και πήρε την τελική του μορφή χάρη στους ανθρώπους από τους οποίους εμπνεύστηκα. Θα ήθελα με τη σειρά μου να τους ευχαριστήσω για την αντοχή, την ανοχή, την υπομονή, μα πάνω από όλα για την συμπαράστασή τους μέχρι το έργο αυτό να βρει το Μονοπάτι του. Από τη συγγραφή του μέχρι την δημιουργία του σε Θεατρικό Έργο η συμβολή τους ήταν καθοριστική. Η καθοδήγηση του καθηγητή – δασκάλου Θοδωρή Γράμψα με έκανε να πιστεύω πως όλα είναι θέμα πίστης. Το έργο αυτό δεν θα ήταν ποτέ ίδιο χωρίς τον Βασίλη Κόντη. Η υπομονή του, οι συμβουλές του και η γενναιοδωρία του είναι για μένα η πηγή της φαντασίας μου. Οι καλύτερες προτάσεις βγαίνουν αυθόρμητα εκεί που δεν το περιμένεις. Και ο Γιάννης Χουλιάρας έχει χάρισμα σε αυτό. Τα «Μονοπάτια του Μυαλού» χρωστάνε τον αγγλικό τους τίτλο (BrainPaths) και ίσως τις πιο «πικάντικες» φράσεις σε έναν ασυμβίβαστο άνθρωπο που το πάθος είναι ο απόλυτος οδηγός του, τον Πάνο Αλμπάνη. Η Θεατρική Παράσταση οφείλεται στη συνεργασία πολλών ανθρώπων που εργάστηκαν με αγάπη και υπομένοντας πολλές δυσκολίες. Τα σκηνικά δημιουργήθηκαν από μια φωτισμένη προσωπικότητα, την Βούλα Σοφρά. Τα κοστούμια από τη Μαλένα Μαχλά ολοκλήρωσαν την εικόνα και έδωσαν μια ιδιαίτερη νότα, είμαι σίγουρη πως αυτό επιζητούσε η Μαλένα. Ο φωτισμός πραγματοποιήθηκε από τον «από μηχανή θεό» Γιώργο Αγιαννίτη. Η μουσική όπως και η φωνή στιγμάτισαν την παράσταση και αυτό οφείλεται στον Γιάννη Χουλιάρα, τον ευχαριστώ που ο χαρακτήρας του μου δίδαξε πολλά. -9-
Ιδιαίτερες ευχαριστίες και μεγάλος σεβασμός στον «Σταυρό του Νότου» που μας παραχώρησε τον χώρο του για τις ανάγκες των γυρισμάτων και της φωτογράφισης. Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω πολλά ονόματα ακόμα, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως χωρίς αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου τίποτα δεν θα ήταν Ίδιο. Το έργο πρωτοανέβηκε στο Θέατρο Επί Κολωνώ και συνέχισε την πορεία του και σε άλλες σκηνές. Οι ρόλοι ενσαρκώθηκαν από την Γλυκερία Παπαδοπούλου, την Κωνσταντίνα Σπάθη και την Ερατώ Μπολιάρη. Αθήνα, Ιανουάριος 2013
- 10 -
Για τον Βασίλη
- 11 -
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ Μικρή Φοίβη 15 Γλυκερία Παπαδοπούλου Άσπρο Φοίβη 25 Σοφία Ιόλη Μπούντα Κόκκινο Φοίβη 35 Κωνσταντίνα Σπάθη Φωνή Γιατρού Γιάννης Χουλιάρας
- 13 -
ΣΚΗΝΗ 1η (Προβολή Video) (Μουσική) (Σκοτάδι) (Φως) (Τα κορίτσια βρίσκονται στο τραπέζι) Κόκκινο:
Ησυχία, δεν ακούς τίποτα… Λες και τα κατάπιε όλα το κενό… Έβλεπα το χρόνο που αθόρυβα ανέβαινε τα σκαλιά της Απόγνωσης. Αναρωτήθηκα που είναι η ερωμένη του… Άσπρο: Η μοναξιά; Κόκκινο: (λες και δεν σταμάτησε ποτέ) …αλλά τι λέω, πως θα ήταν μαζί του αφού χθες το βράδυ κοιμήθηκε μαζί μου, έκανε έρωτα μαζί μου, ερωτεύθηκε μαζί μου… Άσπρο: Κάθε μέρα ο θάνατος μας συντροφεύει με την ανάσα του! Κάθε μέρα για τον θάνατο γευματίζουμε, πίνουμε στην υγειά του. Τρώμε, πίνουμε. Και ποτέ δεν χορταίνουμε. (Αλλαγή στάσης στο τραπέζι) Ένα λευκό – λευκό φαγώσιμο μας μουδιάζει, τρέμουμε από την παγωνιά του και κάθε ώρα τρέχουμε προς αυτόν ως τέρατα, προς αυτόν! Προς μια στιγμή πεθαίνουμε. Αναγεννιόμαστε ξανά και ξανά κάθε μέρα στρεφόμαστε προς αυτόν, πεινασμένοι μες στην Πόλη. Τόσο πεινασμένοι που όσο ψάχνουμε, είμαστε έτοιμοι να αρπάξουμε κομμάτια λευκά, από τον καθένα μας! - 14 -
Μικρή:
Όταν της Ανθρωπότητας της σκότωσαν το όνειρο, άναψα ένα κερί. Όταν της φυλάκισαν την ελπίδα, άναψα δύο. Όταν τη βίασαν, τρία! Όταν τη Σκότωσαν, άναψα όλο τον Κόσμο ως ένα γιγάντιο κερί. Όταν σε έχασα όμως, άναψα όλο το Σύμπαν ως ένα άπειρο κερί με την ελπίδα πως κάπου θα σε βρω. Μάταια όμως μάταια.
(Ανάβουν τσιγάρο, παίρνουν θέσεις) Κόκκινο:
Άσπρο:
Αυτή θα είναι η μεγάλη κουραστική ώρα του ουρανού που πετάχτηκε πάνω από τα γυάλινα σώματα μας! Πόσο λίγο καιρό είχε μείνει για άλλο ένα όνειρο… Δεν ξέρεις εσύ. Είσαι μικρή ακόμα.
(Μουσική, γέλια, χορός. Η μουσική σταματάει απότομα.) Κόκκινο:
Άσπρο:
Ξέρετε είναι δύσκολο να είσαι καλός άνθρωπος και ακόμα πιο δύσκολο να προσποιείσαι ότι είσαι κακός. Αλλά εμείς οι άνθρωποι είμαστε επιρρεπείς στο πιο δύσκολο. Εξασκούμαστε κάθε μέρα της ζωής μας για να καταφέρουμε κάτι πιο δύσκολο από τον διπλανό μας. Άρα το να είσαι κακός είναι το μεγαλύτερο ανθρώπινο κατόρθωμα. (Γελάει) Το κάνουμε τόσο καλά που πλέον είναι η φύση μας. Είμαστε τόσο ένα με το κακό. Το έχεις παρατηρήσει ποτέ; Όχι γιατί να το κάνεις! Σε κανέναν άλλωστε δεν αρέσει να του λένε ή να διαπιστώνει πόσο σκάρτος είναι. (Διασχίζει τη σκηνή σε απόλυτο καθρεπτισμό με την κόκκινη) Πάλι μονολογείς; - 15 -
Κόκκινο:
Όχι, συζητώ με… (Διαπιστώνει πως είναι μόνη της) Άσπρο: Με; Κόκκινο: Με εσένα! Που μοιάζεις τόσο πολύ με το παρελθόν μου. Άσπρο: Με γλύκα. Με τρομάζει η ιδέα πως αν έχεις δίκιο, τότε είμαι καταδικασμένη να καταντήσω σαν εσένα! Κόκκινο: Κι όμως… Καθώς κοιτάζω εσένα θυμάμαι τον εαυτό μου πάντοτε πληγωμένη. Ανάμεσα σε πόρτες που οι δρόμοι στενεύουν! Καθώς κοιτάζω εσένα πιο πολύ ερωτεύομαι τον εαυτό μου, πιο πολύ τον μισώ, πιο πολύ επιθυμώ να είμαι ένα αντικείμενο! Για να μπορέσω να σπάσω και να μην υπάρχω, για να μην υπάρξει ευκαιρία να ξανασυναντηθούμε. Άσπρο: (Από μέσα) Πέθανε πρώτα και βλέπουμε! Κόκκινο: (Στο κοινό) Ξέρετε γιατί οι γυναίκες γουστάρουν να γαμιούνται; Γιατί τα βογκητά που βγαίνουν από τα σπλάχνα τους είναι η μόνη αγνή αλήθεια που θα πουν ποτέ στον εαυτό τους! (Μουσική, Φως) Άσπρο:
Μαμά, μαμά, μαμά γιατί όταν σε χρειάζομαι δεν είσαι ποτέ εδώ; Μαμά πως μοιάζει το Αύριο; Είναι τόσο σκοτεινά εδώ, η ζέστη θανάσιμη. Τι μιζέρια είναι αυτή; (Πάει μπροστά σε έναν καθρέφτη) Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Βογγητά ακούγονται παντού. Ο πόνος στο μεγαλείο του! Πως έγινε αυτό; Πως φτάσαμε ως εδώ; Πόσο σκοτάδι κρύβει η ψυχή μας, πόση σιωπή η μοναξιά! Εκεί που - 16 -
τελειώνει η λογική, εκεί αρχίζει ο θάνατος. Κανείς πια δεν ονειρεύεται το Αύριο; Κανείς δεν ελπίζει, κανείς! Κανείς δεν νοιάζεται για σένα! Κανείς δεν προσκυνάει την Αγάπη! Ακόμα και οι Θεοί μας εγκατέλειψαν! Εγώ γιατί να αγαπώ ακόμα; Εγώ γιατί να μην πέθανα ακόμα; (Προβολή Video) Μικρή: Άσπρο: Μικρή: Άσπρο: Μικρή: Άσπρο: Μικρή: Άσπρο:
Μικρή: Άσπρο:
Πάλι το ‘σκασες και τριγυρνούσες έξω; Δεν θα μαζευτείς ποτέ εσύ; Ρε άντε και γαμήσου… Αυτό το προνόμιο απ’ ότι βλέπω το είχες εσύ απόψε! Τουλάχιστον ήταν καλός ή τζάμπα το γαμήσι; (Τάχα αδιάφορη) Δεν καταλαβαίνω τι λες! Κατάλαβα! Τρία τα τινά: Ή μικροτσούτσουνος ή τελείωσε νωρίς ή δεν ήξερε να το δουλεύει. (Γελάει) Το παρατραβάς… Καλύτερα αγάμητη παρά κακογαμημένη. (Φεύγει) Εσύ φταις και τα ηλίθια όνειρα σου. Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις, πως η ευτυχία σού χτύπησε την πόρτα! Υπάρχουν μέρες που νομίζεις, πως ζεις ευτυχισμένη! Υπάρχουν χρόνια που διαπιστώνεις, πως η ευτυχία είναι μια θολή οπτασία στη στροφή του δρόμου. Μια ψευδαίσθηση. Ευτυχία – μια μελαγχολία ντυμένη στα λευκά. Μια πλάνη του μυαλού, που σε κάνει να ξεχνάς για λίγο πως είσαι πάντα μόνη. Σταμάτα να παραμιλάς. Θέλω να κοιμηθώ. Μιλούσα με τους… (Διαπιστώνει πως είναι - 17 -
Μικρή:
μόνη της. Στον εαυτό της.) Κανείς δεν πρέπει να μάθει τι έγινε… Με τρελαίνουν οι άνθρωποι που μασάνε τα λόγια τους. Δεν αντέχω την έσχατη διαστροφή. Η ησυχία είναι πολύτιμο αγαθό. (Προς τα μέσα) Σεβάσου το ρε μαλάκα! Αλήθεια γιατί πραγματικά όταν είσαι έξαλλος και θες να πεις στον κόσμο «Άντε γαμήσου ρε, εγώ πιστεύω πως είναι έτσι», γιατί κάποιος σου το χαλάει. Θέλω να πετάξω μακριά… Θέλω να ζήσω. Εντάξει πολύ κοινότοπο αυτό. Αλλά και οι 7 δις που ζούμε σε αυτόν τον πλανήτη δεν είμαστε κοινοί; Θέλω να ονειρευτώ ρε… Kαι γιατί κάποιοι τεχνοκράτες εκεί έξω μου το στερούν. Τώρα που είπα να ονειρευτώ ας πάω να κοιμηθώ επιτέλους. Ησυχία πολύτιμο αγαθό.
- 18 -
ΣΚΗΝΗ 2η Άσπρο: Kόκκινο:
Άσπρο: Κόκκινο: Άσπρο: Κόκκινο: Άσπρο: Κόκκινο:
Άσπρο: Κόκκινο: Άσπρο: Κόκκινο: Άσπρο: Κόκκινο:
Ψιτ, γιατί σε ‘μένα; Δεν έχει γιατί. Μερικοί άνθρωποι είναι τυχεροί στη ζωή τους, που έχουν τις πρώτες ύλες, άφθαρτες, να φτιάξουν ένα όνειρο και να το ζήσουν. Τίποτα δεν τους εμποδίζει, απλά δεν το ξέρουν. Μερικοί πάλι, ζουν με το όνειρο να αποκτήσουν τις πρώτες ύλες. Αυτή είναι η ζωή! Και είναι ωραία η πουτάνα. Θα περάσει ποτέ; Αυτό θα το μάθω όταν πεθάνω! Αγαπάς τη ζωή; Τη λατρεύω! Τότε γιατί είναι τόσο σκληρή μαζί σου; Γιατί οι άνθρωποι αγαπάμε τα δύσκολα, γιατί αγαπώ να κάθομαι ξανά στα βράχια της ζωής μου, παρατηρώντας την θάλασσα των ονείρων μου. Ένας αετοφόρος άνεμος να φυσά και να παίρνει τα μαύρα σύννεφα μακριά. Και εκεί εμφανίζεται θριαμβευτικά ο ορίζοντας. Είναι κόκκινος, φλέγεται… Καίει εσένα! Η φωτιά καλύπτει όλο τον ουρανό. Τώρα πια ο ουρανός μοιάζει με κόκκινο βελούδο. Ένα κόκκινο βελούδο που κατεβαίνει στα βράχια για να με σκεπάσει. Να μην κρυώνω. Άστρα! Κάτω από τον έναστρο ουρανό της αυγουστιάτικης βραδιάς σκέφτηκα πως μ’ αγαπάς. Τι; Τίποτα! Αγάπησες ποτέ; Δεν πρόλαβα! Πως; Μου σκότωσαν το όνειρο! - 19 -
Άσπρο: Κόκκινο: Άσπρο: Κόκκινο: Άσπρο: Κόκκινο: Άσπρο: Κόκκινο:
Ποιοί; Είπα δεν πειράζει, θα βρω άλλο όνειρο. Και, βρήκες; Ναι τον επαναπροσδιορισμό! Ορίστε; Γι’ αυτό βρίσκεσαι εσύ τώρα μπροστά μου… Λίγο περίεργα δεν μου τα λες; Περίεργη είναι η ζωή! Αν θες κάτι νορμάλ τράβα στο Δρομοκαΐτειο! Μικρή: Να αγιάσει το στόμα σου! Κόκκινο: Τέτοια να λες, να πέσουν οι τοίχοι να μας πλακώσουν. Αγιασμούς… Είδαμε και τα χαΐρια της Εκκλησίας, το Βατοπαίδι πιο πολύ επιτυχία είχε ως best seller παρά ως αντιδικία ενάντια στα πολιτικά ρουσφέτια. (Επιστρέφει στο άσπρο) Τι λέγαμε; Άσπρο: Για το Δρομοκαΐτειο! Κόκκινο: Α, ευχάριστα πράγματα… Άσπρο: Γιατί έμεινες μόνη σου; Κόκκινο: Εξαρτάται το πώς βλέπεις το «μόνη» σου. (Της δένουν τα μάτια) Οι άντρες για εμάς είναι σαν τα αστέρια τη νύχτα. Κάθε βράδυ είναι εκεί, αλλά σε διαφορετική θέση. Μπορεί και στην ίδια αλλά ποτέ δεν θα το μάθεις αυτό. Καμιά φορά είναι τόσοι πολλοί που το πρόσωπο τους μπερδεύεται και νομίζεις πως είναι ένα. Ένα και μοναδικό μαρτύριο. Άλλες φορές πάλι η έλλειψή τους σε οδηγεί σε μονοπάτια που τρέμεις να διαβείς, όπως οι φαντασιώσεις. Και υπάρχουν και φορές που μονάχα ένας είναι ικανός να τσαλακώνει τόσο πολύ τον κόσμο σου, που επιθυμείς να γίνεις θρύψαλα στα χέρια του δίχως αύριο! Οπότε δεν ξέρω αν έμεινα μόνη μου ή τόσο γεμάτη στη μοναξιά μου. Οπότε το γιατί σε σένα να - 20 -
συνέβη αυτό, ίσως ήταν τυχαίο, δυστυχώς. Η ανθρώπινη κτηνωδία δεν έχει όρια. Ίσως έπρεπε, ποιος ξέρει. Ίσως πάλι κάτι κρύβεται πίσω από αυτό… Σε εσένα έτυχε αυτό, σε κάποιον άλλον κάτι άλλο… Αλλά προχώρα. Σήκω, η ζωή σε περιμένει και όχι για πάντα. Μην ξεχνάς, αν όλοι οι άνθρωποι άνοιγαν το στόμα τους να πουν την αλήθεια για τον πόνο τους, τότε δεν θα είχαμε μόνο τους καταρράκτες του Νιαγάρα. (Γελάει) (Θέσεις στην κούνια) Άσπρο:
Μικρή: Άσπρο: Μικρή: Άσπρο:
Εγώ έμεινα μόνη μου. Είμαι μόνη μου. Βλέπεις, σε μια κοινωνία που η οικογένεια σου ανήκει στην εργατική τάξη, κανείς δεν πιστεύει πως θα εξελιχθείς σε κάτι καλύτερο. Οk, μπορεί να έχεις μια ευκαιρία αν κάνεις έναν καλό γάμο ή αν κυνηγάς τα βρώμικα λεφτά. Θα μου πεις, η μόρφωση είναι η καλύτερη διέξοδος. Ναι συμφωνώ, αν έχεις φράγκα να συνεχίσεις και έπειτα να βγεις στο εξωτερικό για να κάνεις την τύχη σου. Μπορείς και στην Ελλάδα, με τι κόστος όμως; Όχι δεν είμαι πεσιμίστρια, απλός πολίτης είμαι και έχω λυγίσει. Κόλλησα σε αυτή την κωλοπόλη και μου γαμήσανε την ψυχή. Δεν ξέρω τι πονάει περισσότερο. Ένας βιασμός ή η κατάργηση της ευκαιρίας; Της ευκαιρίας να αποδράσεις από τη μιζέρια. Της ευκαιρίας να κάνεις κάτι αξιόλογο στη ζωή σου. Γεια! Γεια! Μόνη; Χμ, πάντα. - 21 -
Μικρή: Άσπρο:
Μικρή: Άσπρο: Μικρή: Άσπρο:
Έχεις εμένα, στην ανατολή κάθε φορά που ανοίγεις τα μάτια σου έχεις εμένα. Χωρίς εσένα στη Δύση κάθε νύχτα μου χανόταν και από ένα όνειρο. Και την ημέρα τα δάκρυα πάγωναν. Εγώ έμεινα μισή, ήλιος κάτω από τον ουρανό, μάρμαρο κάτω από το μίσος, ο ουρανός κάθεται σκεπτικός. Εσύ κάθε νύχτα ρίχνεις και από ένα άστρο. Εκείνο η σιωπή μας το κρατάει στα χέρια της. Γιατί πονάς τόσο; Ποιος φταίει; Οι άνθρωποι! Και εμείς άνθρωποι είμαστε… Αλλά… Δεν έχει «αλλά»! Εγώ, εσύ, η μάνα σου που ποτέ δεν σε αγκάλιασε, ο πατέρας σου που μπεκρόπινε και πηδούσε ό,τι τρύπα κυκλοφορούσε – εκτός από της μάνας σου, οι καλοζωισμένοι μας γείτονες που κρατάνε το στόμα τους κλειστό όταν κάτι έχει προσβάλει τη σεμνότυφη ηθική τους, δηλαδή όταν βλέπουν με τα μάτια τους ένα γαμήσι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν αν είναι ένα καλό πήδημα ή ένας βιασμός. Και αυτό γιατί έχουν ξεχάσει πως είναι. Οι φίλοι που δεν κάναμε ποτέ. Οι άγνωστοί που περνάνε έξω από το σπίτι και μας ρίχνουν μια ματιά στα κλεφτά και φτύνουν τον κόρφο τους. Αυτοί που ζουν έξω από αυτά τα σύνορα αυτής της ξεδιάντροπης χώρας, όλοι εμείς ζούμε σε μια ανθρωπόμορφη κοινωνία που η πιο γερή της ρίζα είναι η εξουσία. Αλλά όχι αυτή η εξουσία που θα σου επιβάλλεται, αλλά αυτή η εξουσία που σε περικυκλώνει αργά και σταθερά, που ξυπνάει τα πιο ζωώδη ένστικτα για επιβίωση, που σου σκάβει το λάκκο και πέφτεις μόνος σου γιατί πιστεύεις - 22 -
Μικρή: Άσπρο:
Μικρή:
πως εκεί στο λάκκο θα κρυφτείς και δεν θα σε δει ή θα σε λυπηθεί η εξουσία που τη νιώθεις πάνω σου, που σκοτώνει και την τελευταία σταγόνα αξιοπρέπειας και παρόλα αυτά δεν σε αποτελειώνει, δεν σε θάβει, σε κάνει να φοβάσαι το θάνατο. Σε κάνει να μάθεις να σέρνεσαι στα δύο πόδια σου και να ζεις με ενοχές. Βλέπεις, αυτή η εξουσία σε θέλει ζωντανό για να σε βλέπει και να αποδεικνύει την υπεροχή της. Δεν χρειάζεται να είσαι πιο δυνατός ή πιο έξυπνος για να την εφαρμόσεις, χρειάζεται μόνο να ξέρεις τις αδυναμίες των άλλων. Σε αυτή τη ρίζα βασίζεται το ανθρώπινο είδος. Καμιά φορά πονάω που είμαι Άνθρωπος. Μπορείς να Συγχωρέσεις; Ο κόσμος με ερωτεύεται και με μισεί! Με δημιουργεί και με σκίζει! Με σπάει και με ξανακολλά! Ενώ εγώ... Πάντα και αιώνια τον Συγχωρώ! Σε τι κόσμο μεγαλώνω; Σε κόσμο που μου έμαθαν να αναπνέω… ένα ματωμένο αέρα. Μου έδειξαν να περπατάω… σε κόκκινα αγκάθια. Μου είπαν να τρέξω… σε απότομες βουνοκορφές. Μου διδάξανε την αντοχή… για ατελείωτους ορίζοντες. Με ανάγκασαν στην επιμονή… μιας κολασμένης επιτυχίας. Με υποχρέωσαν να κατακτώ… το θέλημα της τελειότητας. Εγώ διάλεξα εσένα και «Αυτός» εμένα… Άραγε πιστεύεις πως θα υπάρχεις στο Τέλος του χρόνου;
(Μουσική) Μικρή:
Ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα. Καμιά φορά - 23 -
σκέφτομαι γιατί δεν βρίσκουν ένα εμβόλιο κατά του χρόνου που περνάει. Αυτό που σιχαίνομαι περισσότερο απ’ όλα είναι η φράση «Μικρή είσαι ακόμα, η ζωή είναι μπροστά σου». Και σε ρωτάω; «Εσύ που το ξέρεις; Έχεις κλείσει καμία συμφωνία με τον διάβολο και σου λέει τα μυστικά του; Ή ανήκεις στους Illuminati;». Φιλοσοφίες και πούτσες μπλε… Εγώ αυτό που ξέρω είναι «Να μην ζητάς άδεια όταν θέλεις να ξεφύγεις από τα όνειρα σου, ζήτα μόνο αν θέλεις να δραπετεύσεις». Και εγώ θέλω να δραπετεύσω! Να σπουδάσω αυτό που θέλω εγώ. Θέλω να ταξιδέψω, να δω τον κόσμο μου. Θέλω να ερωτευτώ, να ζήσω έντονα. Θέλω να κάνω τους ανθρώπους περήφανους για μένα. Θέλω να ξεφύγω από αυτό το μέρος που είναι πιο άσχημο από τη φτώχεια. Θέλω να προσφέρω… Υπάρχει κάποιος που μπορεί να βοηθήσει;
- 24 -
ΣΚΗΝΗ 3η Κόκκινο:
Άσπρο:
Όταν ο ουρανός σχίζεται, τα άστρα κλαίνε. Και εγώ θέλω να ταξιδέψω σε μια ανάμνηση που εκεί η εικόνα σου καθρεπτίζεται στα πέταλα μιας μανόλιας. Ένα αεράκι χαϊδεύει τα μαλλιά μου, καθώς φιλώ τα πέταλα. Μου αφήνει την αίσθηση ενός μαγεμένου ονείρου. Περπάτησα στα άδυτα μιας σκέψεις… Δύσκολο να βρω την έξοδο αυτής, από μια ανθρώπινη ύπαρξη. Αναρωτιέμαι πόσο αδύναμοι και απροστάτευτοι μοιάζουμε μπροστά στην ύπαρξη της φύσης μας. Σκέφτηκες ποτέ πως ένα βήμα που σχηματίζεις ενώ κινείσαι, σε οδηγεί σε μια διάσταση πέρα από κάθε προσδοκία του ονείρου σου, και το διάστημα αυτό αντιπροσωπεύει εκείνο που επιδίωξες πριν έρθεις εδώ; Εγώ το είδα, το έζησα, τα ζω. Είμαι η ανάσα που ζεις. Η δύναμη να υπάρχεις. Σώπασε και όταν τα καταφέρεις όλα θα είναι πιο ξεκάθαρα, πιο δυνατά. Ησυχία… Κάθισα μέρες, κάθισα νύχτες, κάθισα ηλιοβασιλέματα στο μπαλκόνι μου, παρακολουθώντας το δρόμο από κάτω, σαν να περίμενα να ακούσω τι ιστορία είχε να μου πει σήμερα. Τις νύχτες παρατηρούσα τα άστρα και τους σχηματισμούς τους. Πάντα με εντυπωσίαζαν. Χρόνια τώρα πιστεύω πως ο ουρανός μου δεν άλλαξε ποτέ. Πιστεύω πως η ψυχή μου τον έβγαλε φωτογραφία την πρώτη φορά που τον είδε και από τότε τον κουβαλάω μαζί μου παντού. Τα τόξα μου βρίσκονται πάντα εκεί όταν σηκώνω τα μάτια μου. Τις μέρες κοιτούσα τα παραθυρόφυλλα - 25 -
των άλλων μπαλκονιών. Περίμενα τις σκιές των ανθρώπων να μου εκμυστηρευτούν τη ζωή τους. Αλλά νομίζω πως μια σκιά έψαχνα μόνο. Κόκκινο: …Μέχρι που έγινα εγώ σκιά. Άσπρο: ...Τα ηλιοβασιλέματα κοιτούσα την κορυφή του δρόμου, εκεί υπήρχε μια στροφή. Λάτρευα να βλέπω εκείνο το σημείο που ο δρόμος χανόταν και εκείνη η γωνία γινόταν για μια ώρα το πιο φωτεινό σημείο της ζωής μου. Κάποια ηλιοβασιλέματα πίστευα πως όταν θα στρίψω από ‘κει θα δω τον κόσμο, θα δω μεγάλες πλατείες, μεγάλα φώτα, τεράστιους δρόμους, θα δω τον ήλιο να δύει όλος χωρίς να χάνει μοίρες από το στεφάνι του. Κόκκινο: …Άλλες φορές πίστευα πως κάποιος από αυτούς τους ανθρώπους που έβγαιναν από εκείνη τη γωνία, είναι το αγόρι που έρχεται για μένα. Αυτός που ο στόχος του είναι το μπαλκόνι μου. Αυτός που θα σηκώσει το κεφάλι του και θα δω τα μάτια του και το χαμόγελο του. Πόσο θαύμαζα τους ανθρώπους που περπατούσαν από ‘κείνη τη γωνία. Μετά τα ηλιοβασιλέματα όμως η γωνία γινόταν τόσο αόρατη. Μου έλειπε. Άσπρο: …Όταν κατέβηκα στο δρόμο που κοιτούσα από το μπαλκόνι μου, ήταν μεγάλος δρόμος. Το μπαλκόνι μου δεν φαινόταν και τα άστρα τη νύχτα θα φαίνονταν ακόμα πιο μακριά. Ήταν ηλιοβασίλεμα. Θυμάμαι έτρεξα, έτρεξα, έτρεξα για να φτάσω στη γωνία μου, στη λαμπερή γωνία μου, που έκλεβε πάντα τον ήλιο μου. Έτρεξα με μια ανάσα και βρέθηκα στη γωνία. Έστριψα με αργούς ρυθμούς και μεγάλη προσοχή. Κόκκινο: …Αντίκρισα έναν πανύψηλο τοίχο, είχε - 26 -
έναν κάδο για τα απορρίμματα που μύριζε τόσο έντονα. Εκείνη τη στιγμή από τα αριστερά μου βγαίνει μια κυρία από μια έξοδο μιας πολυκατοικίας. Έμοιαζε τόσο ανθρώπινη, συννεφιασμένη, χωρίς λάμψη. Ούτε καν με πρόσεξε. Ο ήλιος χάθηκε πίσω από τον τοίχο. Γύρισα στο μπαλκόνι μου. Και νομίζω πως έμεινα πάντα εδώ. Κοιτάζοντας πλέον μόνο τα αστέρια μου.
- 27 -
ΣΚΗΝΗ 4η Κόκκινο:
Άν ήρθες να με ρωτήσεις, θα σου πω πως μισώ τον ουρανό όταν είναι γαλάζιος, τόσο μονότονος και γερασμένος. Χωρίς να σου υπόσχεται νέα όνειρα. Μικρή: Δεν θέλω να σε ρωτήσω… Κόκκινο: Αν με ακούσεις, θα σου διηγηθώ πως υπάρχουν μέρες που τις στραγγαλίζω, τις σκοτώνω, βλέπω τις ηλιαχτίδες του ήλιου να γίνονται ποτάμια αίματος στα χέρια μου. Μικρή: (Πιο δυνατά) Δεν θέλω να σε ακούσω… Κόκκινo: (Πιο ειρωνικά) Αν με προσέξεις… θα καταλάβεις πως ζω μέσα σε έναν κύκλο φωτιάς που τον έφτιαξα μόνη μου, τον πυροδότησα μόνη μου και θα είναι εδώ – κοίτα – μόνη μου. (Την κυκλώνει και την περιλούζει με υγρό) Μικρή: (Φοβισμένη) Δεν θέλω να σε προσέξω … Κόκκινο: (Εκφοβιστικά) Μμμμ… θα το κάνεις! Αν με αγγίξεις, θα καταλάβεις πως οι χειμώνες φωλιάζουν πρώτα στην καρδιά μας. Μικρή: (Παρακαλώντας) Δεν θέλω να σε αγγίξω… Κόκκινο: (Της αρπάζει το χέρι) Θα το κάνεις… Γιατί θα καταλάβεις πως πρέπει να κάνεις κάτι καλύτερο στη ζωή σου!!! Μικρή: Σε μισώ! Κόκκινο: Το καλό που σου θέλω, να με μισήσεις. Να βγεις από αυτούς τους τοίχους και να δώσεις χρώμα ζωντανό στη ζωή σου. Να βγεις εκεί έξω και να προχωράς με το κεφάλι ψηλά. Να αγαπήσεις. Να ονειρευτείς. Να δώσεις την ψυχή σου για κάτι που εσύ πιστεύεις πως αξίζει. - 28 -
Μικρή:
Τι προσπαθείς να μου πεις; Μίλα μου, καθαρά! Κόκκινο: Αυτό που προσπαθώ να σου πω είναι πως, Σε Αγαπώ και μην χάνεις χρόνο με μάχες που δεν θα κερδίσεις ποτέ. Δημιούργησε μια καινούρια μάχη, δική σου, για να μην είναι προετοιμασμένοι για το καινούριο. Άλλαξε την τροπή των πραγμάτων. Φύγε, βγες εκεί έξω και ζήσε. Μικρή: Εσύ θα είσαι καλά; Κόκκινο: Καλύτερα από ποτέ! Κάνε αυτό τον αέρα να μην μυρίζει μπαρούτι. Μικρή: Στο υπόσχομαι! Κόκκινο: Εδώ θα είμαι να δούμε την αλλαγή. (Σκοτάδι) Άσπρο:
(Διαβάζει εφημερίδα. Tην πετάει) Πουλημένοι! Πότε έγινε η ενημέρωση τρομοκρατικό χτύπημα; Αυτό το στοιχείο το χειρίζονται σωστά. Δεν σου αφήνουν ούτε ένα μικρό περιθώριο να σκεφτείς κάτι άλλο, να κάνεις έστω ένα πλάνο διαφυγής. (Στον εαυτό της) Λες και έχω πλάνο διαφυγής από τον εαυτό μου. Όλα πήγαν τόσο στραβά. Δεν ξέρω τι να κάνω. Σαν να ζω σε ένα θέατρο του παραλόγου. Τις νύχτες έπαψα να ονειρεύομαι. Ακούω τις σκέψεις μόνο ενός σαλεμένου μυαλού. Πάντα ζεσταίνομαι, ακόμα και όταν η σάρκα μου έχει παγώσει. Κρατάω τα ματόκλαδά μου κλειστά, πολύ σφιχτά. Και κάθε νύχτα μαλώνω με τον Μορφέα γιατί πάντα αργεί να περάσει από μένα. Λες και με τιμωρεί για κάτι… - 29 -
(Προβολή στον τοίχο: Ένα στόμα κλειστό με μαύρη μονωτική ταινία σε σχήμα Χ)
Μικρή: Άσπρο:
…Τις νύχτες νιώθω τα μάτια μου να αλλάζουν χρώμα. Το σώμα μου να τσαλακώνεται και η ανάσα μου να χάνεται. Τις νύχτες προκαλώ σε μάχη τις μοίρες, τις μισώ, τις ξορκίζω. Τις νύχτες αιμορραγώ μέσα σε ένα δωμάτιο που οι τοίχοι είναι κίτρινοι και θυμίζουν σαπίλα. Το στρώμα μου μυρίζει μούχλα. Και στην άκρη του κρεβατιού μου αισθάνομαι δυο μάτια μικρού παιδιού ντυμένου στα λευκά να με κοιτάει με μίσος. Ξέρω ποιος είναι! Τόλμα να με πλησιάσεις και θα σε κάψω. Μην κλαίς… (Χαμογελάει) Δεν κλαίω, θέλω μόνο να πω την αλήθεια. Να μιλήσω σε κάποιον. Να με ακούσει και να σεβαστεί την ανάγκη μου να πω την αλήθεια μου.
- 30 -
ΣΚΗΝΗ 5η Μικρή: Άσπρο:
Όταν μεγαλώσω θα ζήσω όπως εγώ επιλέξω! Όταν ήμουν μικρή έλεγα πως θα ζήσω όπως εγώ επιλέξω. Τι ψέμα… Θέλω να το αλλάξω αυτό. Κόκκινο: Όταν ήμουν νέα, πίστευα πως μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο. Φαντασιόπληκτη. Έζησα όπως με ανάγκασαν να ζήσω. Φοβήθηκα την αλλαγή. Δεν έκανα τίποτα για αυτό. «Δεν έψαξα τα όρια της σιωπής… Ούτε τα όρια της μοναξιάς! Έχω δει πολλά αστέρια να ταξιδεύουν πάνω από τη θάλασσα της ζωής μου. Και να χάνονται… Κανένα τους δεν έλαμψε, κανένα δεν κάηκε, τους το απαγόρεψα. Αλλά ο χρόνος δεν συγχωρεί. Θα έρθει η ώρα που θα ζητιανεύεις λίγο φως, ζεστό φως. Αλλά ο χρόνος δεν συγχωρεί. Και ο θάνατος θα μοιάζει οικείος! (Στα κορίτσια) Αν κοιτούσα πίσω θα άλλαζα τις αποφάσεις μου. Άσπρο: Γιατί άργησες τόσο; Γιατί παραιτήθηκες; Εμένα δεν με σκέφτηκες; Είσαι δειλή! Κόκκινο: Όταν οι γονείς δεν έπαιξαν τον ρόλο τους. Χάθηκα. Μετά ο βιασμός. Γονάτισα. Μετά τα στόματα των άλλων. Μου έκοψαν τα φτερά. Άσπρο: Μαλακίες, δικαιολογίες ενός δειλού ανθρώπου. Μικρή: Δηλαδή εσύ είσαι καλύτερη; Γιατί δεν μίλησες; Γιατί δεν φώναξες; Θα μπορούσες να είχες φύγει! Αλλά όχι, σου άρεσε εδώ να ζεις με σκιές. Σου ήταν πιο εύκολο. Ονειρευόσουν πως θα βρεις τον πρίγκιπα και όλα θα ξεχαστούν. Άσπρο: Σταμάτα, τι ξέρεις εσύ; Μικρή: Σωστά, εσείς οι μεγάλοι τα ξέρετε όλα. Αν είναι - 31 -
να γίνω τόσο δειλή και ανήθικη μακάρι να μην μεγαλώσω ποτέ. Να παραμείνω παιδί. Κόκκινο: Θα μεγαλώσεις και τότε οι προτάσεις θα γίνουν λέξεις. Σκέτες. Μικρή: Κάτι θα ξέρεις παραπάνω. Άσπρο: Την τύφλα μου ξέρω… Οι φωνές τους μοιάζουν με κάγκελα φυλακής. Οι ματιές με παγωμένα ρεύματα. Ψάχνω την φωνή μου, τα λόγια μου, το κουράγιο μου να φωνάξω. Ψάχνω ένα μονοπάτι που να διαγράφει ύστερα από το πέρασμά, το Γυρισμό. Ψάχνω ένα κομμάτι ουρανού που θα με συντροφεύει σιωπηλά, που δεν θα με προδίδει τα βράδια και θα γεννήσει αστέρια μόνο για εμένα. Ψάχνω ένα κύμα που θα με ταξιδεύει σε άλλη γη, εκεί που η ψυχή μου δεν θα κρυώνει και τα μάτια μου δεν θα σκοτεινιάζουν. Ψάχνω μία βάρκα που είναι φτιαγμένη από πάθος για να αντέχει σε μακρινή διαδρομή. Ψάχνω μια εικόνα που δεν θα με τυφλώνει, μια εικόνα που θα μου χαρίσει ελευθερία! Μικρή: Τότε φύγε, πάρε με μαζί σου και ας φύγουμε, ας αλλάξουμε. Δεν μου αρέσει εδώ. Θέλω φως, ζεστό φως!!! Άσπρο: Εντάξει! Αλλά πρώτα ας γράψουμε το όνομα μας κάπου, για να μάθουν κάποτε πως περάσαμε από δω. (Ακούγεται ήχος κιμωλίας. Λευκό φως.) Μικρή: Άσπρο: Κόκκινο:
(Γράφει) ΦΟΙΒΗ 15 χρονών (Γράφει) ΦΟΙΒΗ 25 χρονών (Σηκώνεται αργά και γράφει) ΦΟΙΒΗ 35 χρονών - 32 -
(Καταρρέει) (Σκοτάδι) Φωνή Γιατρού: Είστε καλά; Φωνή Γιατρού: Θα σας γράψω αυτά τα φάρμακα. Αύριο την ίδια ώρα Φοίβη. Κόκκινο:
(Φεύγει περπατώντας Γράφει. Τραπέζι. Πυροβολισμός!) ΤΕΛΟΣ
- 33 -
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Η Σοφία Ιόλη Μπούντα ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Είναι απόφοιτη της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Πράξη 7 και του Υπουργείου Πολιτισμού. Το 2009 έγραψε το πρώτο έργο της, το «Λεωφόρος Σπασμένων Ονείρων», το οποίο πήρε μέρος στο Φεστιβάλ Off Off στο Θέατρο Επί Κολωνώ. Το έργο «Μονοπάτια του Μυαλού – BrainPaths» ανέβηκε στο Θέατρο Επί Κολωνώ τη θεατρική περίοδο 2012. Έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ Θεάτρου & Παραστατικών Τεχνών στο Πασάγιο 8, όπου κέρδισε το Βραβείο Βακχικόν. Το έργο ανεβαίνει ξανά στο Θέατρο Altera Pars τη θεατρική περίοδο 2013.
- 35 -
Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΚΔΟΣΗ (E-BOOK) BRAINPATHS ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΙΟΛΗΣ ΜΠΟΥΝΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 2013 ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ VAKXIKON.gr