“eigen”Vakantiein land

Toen ik een jaar of zestien was (jaren ‘90), beslisten mijn ouders om het grijze Vlaanderen in te ruilen voor een plek onder de zon, het eiland Sardinië. Zeventien jaar eerder hadden ze Zuid-Afrika moeten ontvluchten omdat de rassenwetten hun samenleven verbood. Het gemis van de zee en een warmer klimaat werd te groot. Zuid-Afrika was, ondanks het officiële einde van de Apartheid geen optie meer. Met hun hele hebben, houden en drie opgroeiende tieners trokken ze naar het Italiaanse eiland waar ze citrus- en andere vruchten verbouwden. Een idyllisch, eenvoudig leven, maar niet voor hun dochters. Na twee jaar verliet ik het eiland en keerde ik terug naar mijn geliefde Gent. Ik ben er niet meer weggegaan. Mijn zussen volgden enkele jaren later.

Mijn ouders, daarentegen keerden nooit meer terug naar Vlaanderen. Na 14 jaar verruilden ze Sardinië voor La Douce France. Dichter bij hun dochters en kleinkinderen.

Zo puzzelen we elk jaar onze vakanties ineen, genoeg tijd bij mijn ouders en voldoende ruimte om onze nieuwsgierigheid naar nieuwe plaatsen en te bevredigen. Om de drie jaar reizen we naar de andere kant van de wereld, waar de roots van de rest van mijn gezin liggen: Hong Kong.

Mijn schoonouders verlieten in de jaren ’70 de toenmalige kroonkolonie van Engeland (Hong Kong) uit economische noodzaak. Zodra het kon, maakten zij er ook een jaarlijkse gewoonte van om met hun kinderen hun thuisland te bezoeken. De vakanties werden dan een manier om zich diepgaander te verbinden met hun culturele achtergrond.

Zo liep mijn man er als kind school tijdens de zomer, speelde in het dorp zoals zijn ouders hadden gedaan, maakte er deel uit van de lokale gemeenschap.

Als kind stond hij er niet bij stil dat er nog andere plekken waren die het bezoeken waard zijn. Het was dan gewoon fijn zijn ouders in hun sas te zien en te genieten van de onbezorgdheid die vakantie met zich meebrengt. Uiteraard waren dit ook momenten om de band met familie en vrienden te verdiepen.

Wanneer we nu Hong Kong bezoeken, nemen familie- en andere bezoeken een groot deel van onze tijd in beslag. Onze kinderen gaan met plezier mee, dompelen zich graag onder in de cultuur van hun vader, maar kunnen er nooit deel uitmaken van een gemeenschap. Daarvoor is het dorp te hard veranderd en staan ze in tijd en geest te ver af van wat hun vader en grootouders hebben gekend.

Noura

zoen voor bruiloften. Er werd verwacht dat ze meehielp in de voorbereidingen.

Hoewel er geen enkel jaar was dat ze niet uitkeek naar een weerzien met Marokko, voelde ze in haar puberjaren vaker een gevoel van teleurstelling bij de terugkeer naar Nederland. Ondanks het feit dat ze blij was haar familie terug te zien en dat dit wederzijds was, kon het tijdelijke community-gevoel, het gemis aan een echte vakantiesfeer niet compenseren. Met het halen van haar rijbewijs herwon ze een stuk vrijheid en lukte het haar om toch meer van het land te zien en andere steden te bezoeken.

Na de dood van haar vader is Noura er niet vaak meer teruggekeerd. De familiebanden bleken niet sterk genoeg te zijn om dezelfde tijdsinvestering te doen als haar ouders. Haar volwassen leven is meer op Nederlandse/ Belgische leest geschoeid. De reismicrobe

Latifa En Mohammed

Latifa en Mohammed wonen respectievelijk 15 en 20 jaar in Gent.

Zij spenderen hun zomers meestal in Casablanca: de regio waar zij opgroeiden, naar school gingen en waar het grootste deel van hun familie woont. Hun dochter, Soumia, enig kind, is altijd blij om er te zijn. Dankzij goedkope vluchten is een dagenlange autorit, picknicken op snelwegparkings niet meer aan de orde.

Zij kiezen bewust voor toeristische uitstapjes en omdat ze willen dat Salma naast de familie ook het rijkdom en schoonheid van het land leren kennen. Ze geloven dat de band met het thuisland van haar ouders duurzamer zal zijn als de zomers toch iets weg hebben

Spanje Anders Bekeken

Het Lanzarote van César Manrique. Waar kunst en natuur samensmelten.

Waar en natuur samensmelten

Sven Tuytens en Soraya Libert van 22 - 28 oktober

“We reizen om te veranderen, niet van plaats, maar van ideeën.”

Hippolyte Taine

VERMEYLENFONDSERS OP REIS...

© Hendrik Braem, Jean-Pierre Drubbels, Lucas De Clerck, Paul Teerlinck, Johan Notte

EXC.VOOR AVF-LEDEN! 20 % KORTING OP OP DEZE BOEKEN. www.epo.be/nl/12-boekenportaa

GEBRUIK DE KORTINGSCODE DNG202302 IN JE WINKELMANDJE.

ict is veranderd. Onderweg praat hij met mensen in de trein en in de dorpen en steden bij het spoor. Met Tito’s kleindochter, de vorige Kroatische president, de oud-adviseur van Milosevic. Maar ook met Zoran, die een kerk bouwde omdat hij de oorlog overleefde, met de voetballende imam van Doboj, de verkoper van Mladickalenders en de directrices van

Een Gesegregeerd Kinderdagverblijf

verzoening, blij-

Elders

HENRI MICHAUX geïsoleerde westen van Nepal aan de bredere Nepalese en globale context. Zijn fascinatie voor de verbanden tussen de leefwereld van de Nepalezen en onze wereld mondt uit in een verrassende kijk op onderwerpen die uiteenlopen van missionarissen tot machinegeweren en van milieurampen tot maoïsten. Het leven in de uithoek van de wereld blijkt allesbehalve immuun voor beslissingen die in onze parlementen, huiskamers en hoofden genomen worden. De globalisering krijgt in dit verhaal een plaats, een naam en een gezicht. Laat je meevoeren naar een klein land ver weg dat in vele opzichten niet veel verder ligt dan de wijk om de hoek. Compleet herziene heruitgave met nieuwe hoofdstukken over de hulp na de aardbeving en de opstand in het laagland. ‘Een sterk getuigenis over het hedendaagse Nepal (...) en de uitdagingen waarmee het te maken heeft.’ De Standaard over de eerste uitgave van dit boek Nick Meynen werkt voor het European Environmental Bureau en is freelancejournalist. Hij schreef ook (EPO, 2013). www.epo.be

Henri Michaux (1899-1984) was een dichter die lange tijd zonder vast adres leefde, een rusteloos reiziger, die tijdens zijn omzwervingen ontdekte dat hij liever denkbeeldige reizen maakte. Zo werd hij een ontdekkingsreiziger die gebieden bezocht waarvan niemand het bestaan had vermoed, tot hij er verslag van deed: in Groot Garabagne beschreef hij de zeden en gebruiken van tientallen volkjes en stammen, in het Land van de Magie was hij getuige van veel wonderlijke verschijnselen, en in Poddema.

DE TUIN VAN TITO

EEN REIS LANGS DE SPOORLIJN BELGRA -

DO-SARAJEVO

KORNEEL DE RIJNCK

Korneel De Rynck reist langs de spoorlijn, dwars door Servië, Kroatië en Bosnië, langs plaatsen die herinneren aan dood en vernieling. Hij blikt terug op wat er toen is gebeurd en kijkt wat er sinds het einde van het conflict is veranderd. Onderweg praat hij met mensen in de trein en in de dorpen en steden bij het spoor. Met Tito’s kleindochter, de vorige Kroatische president, de oud-adviseur van Milosevic. Maar ook met Zoran, die een kerk bouwde omdat hij de oorlog overleefde, met de voetballende imam van Doboj, de verkoper van Mladic-kalenders en de directrices van een gesegregeerd kinderdagverblijf in Vukovar.

DE HELSE RIVIER

EEN REIS LANGS DE AMAZONE

J. REVERTE

In 2002 voer Javier Reverte op overvolle passagiersschepen de Amazone af. Hij overleefde de malaria die hij daarbij opliep, en schreef het relaas van zijn reis neer in De helse rivier. Daarin schetst hij niet alleen een helder beeld van de Amazone, de landschappen en de steden en hun bewoners zoals die vandaag de dag zijn, maar ook van

Nepal

UITGAVEHERZIENE Korneel De Rynck DE TUIN VAN TITO Korneel De Rynck foto’s Frederik Buyckx de tuin van tito Een reis langs de spoorlijn Belgrado Sarajevo

hun indrukwekkende verleden. Zoals de Amazone wordt gevoed door talloze zijtakken, zo neemt dit boek al de verhalen die door eeuwen van kolonisatie gecreëerd zijn, in zich op om ze te laten samenvloeien in een meeslepend verhaal over een avontuurlijke tocht van de bron naar de monding van de Amazone.

NEPAL

NICK MEYNEN

Nepal. De Himalaya. Mount Everest. Kathmandu. Namen die een exotische droomwereld oproepen. Maar beantwoordt dat beeld aan de werkelijkheid? Nick Meynen bond de bergschoenen aan om op zoek te gaan naar het Nepal dat niet in de brochures en de reisgidsen staat. Ongeveer 2500 wandelkilometers later bundelde hij zijn ervaringen en indrukken in dit journalistieke reisverhaal. Het leven in de uithoek van de wereld blijkt allesbehalve immuun voor beslissingen die in onze parlementen, huiskamers en hoofden genomen worden. De globalisering krijgt in dit verhaal een plaats, een naam en een gezicht. Laat je meevoeren naar een klein land ver weg dat in vele opzichten niet veel verder ligt dan de wijk om de hoek.

WANDELEN MET FLORA

NICK MEYNEN

Een koppel stelt zich een duidelijk doel: 1000 kilometer stappen van de Atlantische Oceaan naar de Middellandse Zee, langs de kamlijn van de Pyreneeën. Mét baby Flora op hun rug of aan hun zij. Onverantwoorde waanzin, of zinvol buiten de lijntjes kleuren? Wandelenderwijs schetst Nick Meynen portretten van katharen, pelgrims, gardiens, een schuchtere schaapherder en enkele uit Absurdistan weggevluchte wandelaars. uropese beeldschermwerkers en Oosterse filosofen.