Hondensleeën in Stiermarken

Hondensleeën

IN DE STEIERMARK

Een speciale winterse ervaring: hoe een huskysledetocht een achtbaan van emoties bleek te zijn.

Zo gespannen als ik me voor de huskytocht had gevoeld, zo blij en vrij voelde ik me daarna. Blij, voldaan, maar ook totaal uitgeput - lichamelijk en geestelijk - keerde ik terug naar het kamp. Ik was buiten adem, mijn benen waren zwak van het in elkaar duiken, en de twee honden stoomden van de inspanning.

Mijn man stond al vol spanning op me te wachten, want hij moest zijn hondensledetocht nog maken. Ik maakte mijn twee metgezellen los en gaf hen te eten. Er werd ook veel geknuffeld. Maar even een stapje terug. Hoe kwam ik eigenlijk bij een huskytocht? Mijn man voelt vaak heel goed aan wat ik graag zou willen - maar toen hij mij voor Kerstmis een husky-tocht op de Teichalm in de Steiermark cadeau deed, was ik toch even geïrriteerd. Want als het op trouwe viervoeters aankomt, beperk ik me liever tot knuffelen. Eén ding was me duidelijk: een huskytocht is een verdomd inspannende aangelegenheid.

Ik was ook bezorgd of ik het lichamelijk allemaal wel aan zou kunnen. Mijn lichamelijke conditie was immers niet optimaal en ik was niet bijzonder goed in dergelijke sportieve activiteiten. Toch trok ik een blij gezicht, omhelsde mijn man en keek reikhalzend uit naar dit avontuur in in de Steiermark. Op husky-avontuur Tot zover alles goed. Een paar weken later, half februari, begon de reis. De voorbereidingen konden beginnen. Maar wat moest ik meenemen? Je weet maar nooit...

Wat zeker mee moest (ja, ik hou van lijstjes): • Skipak • Skihandschoenen • Muts • Sokken • Stevige schoenen • Eten & drinken • Drinken • Zonnecrème

Dus gingen we goed uitgerust op weg naar de Teichalm. Die ochtend sneeuwde het als een gek in Wenen. Iedereen die wel eens een sneeuwstorm in een grote stad heeft meegemaakt, weet dat alles

Boven © Peter Maier

Zo gespannen als ik me had gevoeld ‘ aan het begin van de rit, zo blij en vrij voelde ik me aan het eind’

dan langer duurt dan gepland. De combinatie van geen sneeuwkettingen en besneeuwde bergwegen maakte mij nerveus, maar mijn man raakte alleen maar enthousiaster. We hadden al wat extra tijd ingepland, maar kwamen toch nog vijftien minuten te laat aan. De Instructeur was zo aardig om op ons te wachten. Nu kon ik eindelijk ontspannen na de turbulente rit en mijn ogen laten dwalen naar de omgeving: voor ons strekte zich een mooi wit hoogvlakte uit, de sparrenbomen waren als met glazuur bedekt, de lucht was ijskoud en aan het geblaf van de honden was te horen dat ook hun opwinding beestachtig was.

Hondensleeën, een sport met flair Matthias, onze musher - zo heet een hondensleedrijver in Groenland - liet een dozijn honden uit hun hok en vertelde ons intussen over zijn dieren, hun voorkeuren en eigenaardigheden. “Mijn” husky’s heetten Aischa en Akon; Akon was de leidende hond en was vijf jaar lang Matthias’ trouwe metgezel geweest. Als “mushers in opleiding” luisterden we aandachtig.

We kregen een uitvoerige instructie van Matthias. We leerden hoe we de husky’s voor de slee moesten spannen en welke commando’s er tijdens het rijden werden gebruikt. En, misschien wel het belangrijkste, hoe te remmen: daarvoor moesten we op de zogenaamde klauwrem trappen, die zich dan in de grond ingraaft. Een mechanisme bestaande uit een metalen klauw, scharnieren en een veer die aan het uiteinde van de slee is bevestigd.

Kort voor de start herinnerde Matthias me er nog eens aan: “Bij het starten en stoppen zet je je voet stevig op de rem! Bergaf, rem je lichtjes en ga in de bochten hangen. Als je bergop gaat, help de honden en moet je je kleinmaken! En laat het handvat nooit los! Anders zijn de honden weg met de slee en moet je de rest lopen. De huskies stoppen niet!” Ik probeerde het misselijke gevoel in mijn maag te negeren. De sneeuw op de plaats waar we vertrokken was platgewalst. Overal lag eindeloos diepe sneeuw. Waar was ik aan begonnen?

De spanning stijgt Wat was dat ook alweer over gewicht verplaatsen en remmen? Maar ik had geen tijd meer om na te denken. Het commando van de musher weerklonk al over de hoogvlakte van de Teichalm: “Gooo!” De honden blaften van vreugde en opwinding. Wat mijn man nog tegen me schreeuwde, ging verloren onder het luide gehuil van de husky’s. Nu was het dan echt zo ver! Ze huilden, sprongen, blaften. En plotseling was het stil. De twee honden trokken de slee met een krachtige ruk en een onbedwingbare energie die onmiddellijk op mij werd overgebracht.

Concentratie en inspanning Ik was supergeconcentreerd, mijn vingers klemden zich vast om de handgreep en elke spier was gespannen. Kort na de start kwamen we bij de eerste bocht, die ik met vlag en wimpel doorkwam. Een paar meter verder zag ik de eerste klim en ik deed mijn best om de honden omhoog te helpen. Het was vermoeiend, mijn hart ging tekeer en ik was buiten adem toen ik de top zag. Ik wou dat ik de afgelopen weken wat vaker was gaan hardlopen...

Nu ging het pad bergaf, de slee gleed geruisloos door de verse diepe sneeuw, de honden hijgden en ik kon weer beide voeten op de lopers zetten. Voor het eerst was er tijd genoeg om te genieten van het adembenemende uitzicht op de bomen en weiden die vredig onder een dikke laag sneeuw lagen. De husky’s trokken en trokken - snel, ongelooflijk snel - alsof hun doel was om zo ver mogelijk het landschap in te rennen. Op dat moment slaagde ik erin om me af te sluiten en gewoon in het hier en nu te zijn.

Afscheid bij de etensbak Zo gespannen als ik me had gevoeld aan het begin van de rit, zo blij en vrij voelde ik me aan het eind. Na een uur begonnen we aan de terugweg. Ik begon zachtjes te remmen om de honden duidelijk te maken dat ons avontuur bijna was afeglopen.

Onder © Peter Maier

Hoe een dag vol avontuur, ‘ beweging, frisse lucht en liefde voor dieren toch alle zintuigen beroerde’

Blij, voldaan, maar ook lichamelijk en geestelijk uitgeput, keerde ik terug naar het kamp. Mijn man wachtte al ongeduldig op me, want hij moest nog aan zijn tocht beginnen. Ik wenste hem veel plezier voordat zijn slee met een ruk wegreed. Tenslotte maakte ik mijn twee honden, Aisha en Akon los. Ik knuffelde de dieren, begroef mijn vingers in hun warme vacht, voelde hun trillende borstkas. Dankbaar voor de strelingen strekten ze hun koude neuzen naar me uit. Het was een fijn gevoel om hun vertrouwen en waardering te voelen. Als beloning overhandigde ik hun het bereide voedsel, dat ze gretig opaten. Eigenlijk voelde ik me net zo voldaan als de twee husky’s.

De honden zaten al vol terwijl mijn man en ik nog steeds een rommelende maag hadden na de rit. Dus stopten we bij het nabijgelegen restaurant met een glimlach op ons gezicht. Vermoeid door de zon, de opwinding en de kou trakteerden wij onszelf op een grote pan Kasnocken uit de Steiermark. Het werd stil aan tafel. We waren helemaal blij. Hoe een dag vol avontuur, beweging, frisse lucht en liefde voor dieren toch alle zintuigen beroerde.

Ik was wel een beetje trots op mezelf dat ik dit avontuur heb aangedurfd. Iedereen die nog nooit een tochtje met een huskyslee heeft gemaakt, zou dit zeker een keertje moeten proberen. Ja, ik ben een enthousiaste musher!

De husky, een gast uit het verre noorden Oorspronkelijk was deze sterke sledehond een belangrijke metgezel van de nomadische volkeren in het noorden van Siberië. Dat hij uit deze ijzige streken stamt, blijkt uit zijn dikke, dubbelgelaagde vacht en de betrekkelijk korte pootjes, die warmteverlies in het lichaam voorkomen. Zijn ogen, die blauw, bruin of verschillend van kleur kunnen zijn, zijn erg opvallend. Husky’s zijn vriendelijk, zachtaardig en dol op kinderen. Dankzij hun uitstekend richtingsgevoel kunnen zij zelfs onder een dik pak sneeuw de weg vinden. Huskysleeën is zeer populair en wijdverbreid in het Alpengebied.

Boven © Österreich Werbung/ Robert Herbst Rechtsboven © Österreich Werbung/ Harald Eisenberger

3-fi nger

De geïmpregneerde koeienlederen Vertical Cut C-Zone 3-fi nger uit de Alpine Pro-collectie van Hestra Gloves is afgewerkt met schokabsorberende foam, heeft een manchet van neopreen en een carabijnhaak en is wind- en waterdicht. Naast zwart verkrijgbaar in een witte, fuchsia & tan en navy & tan-uitvoering.

€ 150

Headover heels

Of je nu gaat sneeuwschoenwandelen of skiën, Devolds Tuvegga Sport Air Headover biedt bescherming in koude weersomstandigheden. Nauwsluitend om gezicht, hoofd en nek, waardoor kou tegen de blote huid wordt voorkomen. De headover kan aan beide zijden worden gedragen, met verschillende isolatieniveaus. De platte kant zorgt voor een hoog ademend vermogen, terwijl de met luchtzakken gebreide zijkant voor een hoge mate van isolatie zorgt. De stof in wolgaas over neus en mond is sneldrogend.

€ 49

Voor de ultieme grip

De winddichte, isolerende Ergo Grip Incline 5-Finger handschoen van Hestra Gloves is nu ook verkrijgbaar in een tan/ legergroene uitvoering. Gemaakt van 100% geitenleer met een voering van 100% polyester, met een handige klittenbandsluiting. Geschikt om mee te skiën en tourskiën.

€ 135

Blije voeten

Het Noorse outdoormerk Devold maakt sinds 1853 gebruik van de beste kwaliteit merinowol, zo ook in de nieuwe F/W 2021-22- collectie. De hoge Alpine skisokken zijn ontworpen om de voeten warm en droog te houden, ook tijdens de koudste dagen, en anatomisch gevormd naar de linker- en rechtervoet om te stabiliseren en het risico op blaren te verkleinen. Verkrijgbaar in de kleuren poppy, cameo en skydiver.

€ 34,50