De WOW-factor

Speld in een hooiberg

Wanneer ik begin dit jaar word gevraagd om als fotograaf mee te gaan op een expeditie met Stichting Duik de Noordzee Schoon, hoef ik hier niet lang over na te denken. Het is al langer een wens van mij om in de Noordzee te duiken, maar het is er nooit van gekomen. En dan nu ook nog eens meerdere dagen mee de zee op met een expeditie, zodat je verder weg kan en dus interessantere plekken kan bezoeken.

In aanloop van de expeditie volg ik enkele trainingen bij de stichting om goed voorbereid mee te kunnen gaan. Omdat ik nog nooit eerder in de Noordzee gedoken heb, ga ik een aantal weken voor de expeditie ook mee met de stichting voor een weekendje op de Noordzee. Zo krijg ik een goede indruk van wat duiken hier inhoudt en wat ik kan verwachten tijdens de expeditie. Ondanks dat ik al honderden duiken gemaakt hebt in veel verschillende condities, kan ik niet ontkennen dat ik het wel spannend vind voordat ik het water in spring. Er gaat van alles door mijn hoofd: stroomt het hard, hoe is het zicht, hoe diep gaan we, wat tref ik op de bodem aan? Eenmaal in het water, word ik snel gerustgesteld als ik de duikers voor mij op een meter of vier afstand nog bijzonder goed langs de lijn af zie dalen. Het water is kraakhelder en het stroomt enigszins. Er komen honderden kleine blauwe haarkwallen (Cyanea lamarckii) voorbij terwijl ik afdaal naar het wrak en ik geniet met volle teugen. De bedoeling is dat ik foto’s maak van de vrijwilligers die de netten en ander vistuig of afval van het wrak aan het opruimen zijn. Hierdoor kan de stichting goed laten zien wat voor werk zij verricht en de noodzaak van de opruimacties onder de aandacht brengen.

BEZAAID MET AFVAL

Eenmaal op het wrak aangekomen volgen we de gidslijn over het wrak. Lang hoeven we niet te zoeken, want het wrak is letterlijk bezaaid met afval, zoals dwarrelnetten en visserslood. Plastic flessen met de olie er nog in ‘zweven’ tegen het plafond aan de zijkant van de laadruimen. Daar waar de vrijwilligers bezig zijn, probeer ik dit mooi in beeld te brengen. Maar het valt niet mee, want hun werkzaamheden zorgen er ook voor dat er veel stof gemaakt wordt. Later in de duik valt mijn oog op een gehoornde slijmvis (Parablennius gattorugine) die zijn intrek heeft genomen in een holle pijp, die lijkt op een doorgeroeste reling. En recht tegenover het ene uiteinde van de pijp zit nog een gehoornde slijmvis in het andere deel. Beide blijken ook nog eens een nestje met eitjes te beschermen. Helaas heb ik de fisheye-lens op mijn camera gemonteerd, waardoor een gedetailleerde foto van de gehoornde slijmvissen onmogelijk lijkt. Balen zeg! Als ik tijdens de expeditie hoor dat één van de laatste duiken die we die week gaan maken op hetzelfde wrak is, weet ik direct dat die duik er eentje met de macro-lens zal worden. Maarja, om de juiste plaats nog terug te vinden op een wrak dat groter is dan 100 meter zal een uitdaging worden. Ik heb het idee dat het zoeken is naar een speld in een hooiberg. De ankerlijn zal niet op dezelfde plaats liggen en ik zal het wrak dus vanaf een andere kant benaderen. Daarnaast hoop ik natuurlijk dat de eitjes van het nestje er nog zijn, want ik wil ze graag samen in beeld brengen. Hiervoor pak ik een macro-lens met een niet te kleine beeldhoek, bijvoorbeeld de 50 mm, zodat ik niet ver weg hoef om alles in beeld te krijgen. Ik monteer ook alvast een snoot op één van mijn Sea&Sea flitsers. Dit is een extra accessoire op een flitser die ervoor zorgt dat het flitslicht geconcentreerd wordt op een bepaald punt in plaats van dat het licht verspreid wordt. Zo kan ik de gehoornde slijmvis mooi uitlichten en komt de storende achtergrond niet in beeld. Aangezien het de tweede duik van de dag is, voorzie ik de flitsers ook van verse volle batterijen zodat ik onder water geen problemen krijg met lange herlaadtijden. Ik ben er helemaal klaar voor!

IK HEB ALLE TIJD

Als ik eenmaal op het wrak ben, is het zicht bijzonder goed en probeer ik me te oriënteren. Al zwemmend langs de gidslijn zie ik herkenningspunten van de vorige keer en zwem ik direct naar het punt waar het zou moeten zijn. En ja hoor, ze zitten er nog en het nestje met eitjes is er ook! Ik installeer mezelf en laat mijn buddy weten dat ik mijn onderwerp gevonden heb en ik hier blijf liggen zoals we van tevoren besproken hebben. Ik heb alle tijd om een prachtig mooi portret te maken en laat de visjes langzaam aan mijn aanwezigheid wennen. Als ze eenmaal gewend zijn, komen ze helemaal uit de verroeste buis en kan ik ze goed van alle kanten fotograferen. Ik maak de ene na de andere foto en voor ik het weet ben ik alweer 30 minuten bezig, als mijn computer aangeeft dat ik nog 5 minuten heb voordat ik de NDL-tijd overschrijd. Dit is voor mij het moment dat ik de visjes bedank voor hun tijd en vol enthousiasme samen met mijn buddy richting de ankerlijn terug zwem. Want ik weet zeker dat ik er weer een WOW-factor foto tussen heb zitten!