actueel begraafplaatsbeleid
‘Op begraafplaatsen ben je niet alleen met je verdriet,’ zegt Tamara Ingels. ‘Hier voel en zie je dat verdriet iets van alle generaties is en dat de dood eigen is aan het leven.’ Tegelijk legt ze meteen de band met de cultuurgeschiedenis, want op deze bijzondere openbare ruimte kun je aan de symbolen afleiden hoe de vorige generaties omgingen met verlies, dood en herinnering.
DANIEL GEERAERTS
B
36 Lokaal november 2018
ij de start van ons bezoek aan de begraafplaats in Heist-op-den-Berg zien we meteen al een moderne afscheidsruimte. Het staaft Tamara Ingels’ stelling dat afscheid nemen nu anders wordt beleefd dan vroeger: ‘De tijd is voorbij dat de mensen uit volle kerken in een lange stoet naar de gegraven put wandelden om daar op de neergelaten kist een schepje aarde, een palmtakje of een roos ter afscheid te laten vallen. Nu gebeurt de effectieve begrafenis dikwijls in kleine kring en daarna nemen de mensen in deze ruimte afscheid van de gestorvene.’ We lopen de heuvel af. ‘Vroeger waren de regels veel vaster, ze waren nauw verbonden aan de eucharistie, maar onder invloed van de secularisering en de crematies verandert de cultuur. Het is nu veel individueler en mensen kunnen hun urne ook in een bos laten begraven of in het columbarium laten bijzetten of hun as laten uitstrooien. Dankzij het decreet van 2004 kennen we hier in Vlaanderen de meeste diversiteit op het vlak van teraardebestelling. Je ziet trouwens in elk land een eigen uit-
DANIEL GEERAERTS
Op begraafplaatsen lees je meer dan de geschiedenis
