บทที่ 1
มายูมิเหม่อมองหมายเลขโทรศัพท์สุดท้ายจากสามรายการบน แผ่นกระดาษยับยู่ยี่ กดหมายเลขเชื่องช้า เธอกลั้นลมหายใจนิ่ง รอฟังเสียงตอบรับจากปลายสาย เสียงสาวรุ่น “สวัสดีค่ะ? สวัสดีค่ะ? ใครน่ะ?” “สวัสดีคะ่ ” มายูมสิ ง่ เสียงตอบ น่าจะเป็นรายนี้ ไม่เช่นนัน้ การค้นข้อมูลเข้มข้นหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาก็ถือได้ว่าสูญเปล่า ต้องเริ่มงานใหม่กันอีกรอบ “เรียนสายคุณริกะ โคบายาชิค่ะ” “รอสักครูน่ ะคะ หนูจะไปบอกคุณยาย” เสียงตอบกลับมา มายูมิระบายลมหายใจออกมายืดยาวด้วยความโล่งอก เท่าที่ ผ่านมาไม่เลวทีเดียว แต่อาจมีเหตุแทรกซ้อนได้ เพราะชื่อริกะ โคบายาชิใช่ว่าจะเป็นชื่อแปลกพิลึกส�ำหรับหญิงยุคโน้น อายุอยู่ ในช่วงวัยที่เธอติดตามเสาะหา การรอคอยคล้ายจะยืดยาวไร้ทสี่ นิ้ สุด แม้จะเนิน่ ช้าไปเพียง แค่ไม่กี่นาที เสียงหญิงชรา เสียงแหบแห้งทรงอ�ำนาจตอบรับ น�ำ้ เสียง ‘ควรเป็นเรือ่ งส�ำคัญนะ’ เสียงของคนถูกขัดจังหวะจาก 1
เรอิ คิมูระ
งานอันควรค่า ต้องปลีกมาตัวมารับโทรศัพท์ “สวัสดี?” หัวใจของมายูมเิ ต้นระรัว เต้นคร่อมจังหวะเหมือนทุกคราว ที่ สื บ สาวมาตามเส้ น ทางยากล� ำ บากยาวไกล มองเห็ น เป้ า ปลายทางร�ำไร เธอรีบกรอกเสียงลงไปแทบไม่หายใจ “สวัสดีคะ่ เป็นไปได้หรือไม่ว่าท่านคือ ซายูริ มิยาโมโตะ?” เสียงสูดลมหายใจเฮือกและความเงียบงันยาวนาน ก�ำกับ ด้วยเสียงหอบหายใจหนัก ประกาศชัยชนะให้มายูมิว่า อาจ เป็นไปได้ เธอยิงโดนเป้าแล้วด้วยหมายเลขท้ายสุดของรายการ การค้นหาของเธอยุติลงแล้ว “นี่ใครกัน? ท�ำไมเธอเรียกฉันด้วยชื่อนั้น? ชื่อนั้นไม่ได้ใช้ มานาน 60 ปีแล้ว!” เสียงเข้มหงุดหงิดเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบ วิงวอนสัน่ เครือ เสียงทีท่ ำ� ให้มายูมอิ ดึ อัดใจ เหมือนทุกคราวทีเ่ ธอ เจาะเข้าไปในอดีตทุกข์ทรมานโดยไม่ได้รับค�ำเชื้อเชิญจากเจ้าตัว แต่เธอเป็นนักประวัติศาสตร์ รับงานมาท�ำ เงินค่าจ้าง ก้อนโต ไม่ใช่เวลาสงสารเห็นใจใคร เธอแจ้งข้อมูลเปิดเผย ตรงไปตรงมา “หนูชื่อมายูมิ โอโนะเดระ ได้รับการว่าจ้างจาก ผู้ผลิตรายการสารคดีของเอ็นเอชเค, ซูงาโมะ อะราอิ ให้ตาม หาตัวท่าน...” “ไม่, ไม่เอาทีวี ไม่อยากคุยกับสื่อมวลชน ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับฉัน” เสียงครวญโหยหวนดังจากปลายสาย “ซายูริ มิยาโมโตะตายไปแล้ว ฝังไปพร้อมกับทหารเสียชีวิตในสงครามที่ ศาลเจ้ายาสุคุนิ! ไปให้พ้น ไปค้นหาเธอที่นั่น” “ได้โปรด...อย่าเพิง่ วางหูนะคะ กรุณาฟังหนูกอ่ น” มายูมิ 2
กามิกาเซหญิง
อ้อนวอน “นีไ่ ม่ใช่การท�ำข่าวหรือเรือ่ งการหาข่าวเชิงพาณิชย์เพือ่ สร้างความฮือฮาขายโฆษณา ไม่ใช่สิ่งที่ท่านคิด, มิยาโมโตะซัง นีเ่ ป็นเรือ่ งของซายูรกิ บั สถานะเหมาะควรของเธอในประวัตศิ าสตร์ ญี่ปุ่น ได้โปรด, อย่าเพิ่งตัดรอนหนูเลย อย่างน้อยที่สุด ฟังหนู ให้จบความเสียก่อน “เพียงการพบปะพูดคุยสั้นๆ ครั้งเดียว หนูสัญญาว่า ถ้าท่านไม่ชอบสิ่งที่เห็น หรือได้ยิน หนูจะลาจากทันที และ จะไม่รบกวนท่านอีกแล้ว” มายูมิกล่าวต่อในขณะที่ความเงียบ ปลายสายขยายยาวแต่ยงั เหลือความหวังอยูบ่ า้ ง เพราะอย่างน้อย ที่สุด ซายูริ มิยาโมโตะ ผู้ลึกลับยังไม่ได้วางหู และดูเหมือนว่า จะเต็มใจรับฟัง นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา บัดนี้ มายูมิ มายืนอยูห่ น้าประตูไม้เรียบๆ ซึง่ เปิดไปหาทางเดินแผ่นหิน ปูวาง น� ำ ไปสู ่ ป ระตู บ านเลื่ อ นของบ้ า นหลั ง น้ อ ยสะอาดหมดจดใน เมืองเล็กคุรฮิ าชิ หลายสัปดาห์ของการสืบค้นเอกสารและโทรศัพท์ นับครัง้ ไม่ถว้ น มายูมแิ กะรอยซายูริ มิยาโมโตะมาจนถึงเมืองเล็ก แห่งนี้ สถานที่ที่ไม่มีใครคิดจะมาตามหา ในยามที่เธอเหม่อมอง บ้านไม้สมถะหมดจด มายูมิยากจะท�ำใจให้เชื่อได้ว่าที่นี่กักซ่อน เศษชิ้นส่วนบิดเบี้ยวของประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นนานหลายทศวรรษ เธอลั ง เลอยู ่ ค รู ่ ใ หญ่ หวั่ น กลั ว ว่ า เธอจะไปเปิ ด กล่ อ ง แพนดอรา ปลดปล่อยความชั่วร้ายให้ทะลักออกมา ก่อกวน ประวัติศาสตร์สงครามของญี่ปุ่นที่ขัดแย้งกันแทบจะทุกเรื่อง เหตุการณ์ในอดีตที่ไม่ควรไปกวนตะกอนให้คลุ้งขึ้นมาอีก แต่เธอ 3
เรอิ คิมูระ
ก็ผลักความคลางแคลงลอยอ้อยอิ่งในใจให้พ้นไป ยกมือขึ้นลาก ประตูบานเลื่อน ส่งเสียงเบาออกไป “โกะเม็นกุดาไซ, มีใคร อยู่บ้างไหมคะ?” ในเมืองเล็ก เช่น คุริฮาชิ ชาวบ้านทุกคนรู้จักกันและกัน เป็นอย่างดี มีความลับน้อยนิดทีค่ นอืน่ จะไม่ลว่ งรู้ หรืออาจคิดว่า น่าจะเป็นเช่นนั้น ไม่มีโจรขโมย ดังนั้น บ้านส่วนใหญ่รวมทั้ง บ้านของซายูริ แทบไม่เคยลั่นดาลประตูหน้า แต่หลังบานประตู ปิดสนิทในหัวใจของของริกะ โคบายาชิ ความลับด�ำมืดซ่อนตัว พ้นจากสายตาของเพื่อนบ้านและแม้แต่สมาชิกในครอบครัวที่ เธออยู่ร่วมใกล้ชิดสนิทสนมมานานหลายสิบปี มายูมิกลั้นหายใจเมื่อเสียงฝีเท้าผะแผ่วแว่วมาบนพื้นไม้ มันปลาบ สาวรุน่ หน้าหวานช่วงวัยยีส่ บิ โผล่มาทักทาย ค้อมค�ำนับ งดงาม วางรองเท้าผ้าสวมใส่ในบ้านเบือ้ งหน้าเธอ หลานสาวของ ริกะ โคบายาชิหน้าผ่องมารยาทงาม ไร้เล่ห์กล ไม่มีความลับ ความขัดแย้งใดซ่อนอยู่ในประกายตา มายูมิรู้สึกโล่งอกพิลึก อาจเป็นไปได้ว่าเธอคาดผิดไปเอง อาจไม่มีอะไรที่นี่เลยก็เป็นได้ อาจไม่มีซายูริ มิยาโมโตะ หรือไม่ หญิงผู้นั้นอาจนอนอยู่ใน ศาลเจ้ายาสุคุนิ ฝังร่างไปพร้อมกับปริศนาด�ำมืดไร้ค�ำตอบของ ประวัติศาสตร์สงครามญี่ปุ่นที่ไม่ควรไปปลุกให้ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว ในทันทีทสี่ าวรุน่ บอกกล่าว ด้วยเหตุผลทีไ่ ม่อาจอธิบายได้ มายูมิรู้สึกถึงอะดรีนาลินพลุ่งพล่านที่ฉีดวาบไปทั่วร่าง เธอรู้ แล้วว่ามีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในบ้านหลังนี้ และเกมไล่ล่ายังไม่ สะบั้นขาดห้วง! 4
กามิกาเซหญิง
“เชิญข้างในค่ะ คุณยายรอคุณอยู่” หลานสาวของซายูริ มิยาโมโตะกล่าว รับเสื้อคลุมบางฤดูใบไม้ผลิของมายูมิไปแขวนที่ ตะขอบนผนัง มายูมิเดินตามหลังสาวน้อยไปตามช่องทางเดินที่เปิดออก สู่ห้องนั่งเล่นเล็ก ในห้องนั้นมีเพียงโซฟาตะวันตกสีครีม ตั้งวาง หันไปหาโต๊ะสูงไม้เนื้อด�ำและเก้าอี้ไม้พนักสูงสองตัว เครื่องเรือน ตะวันตกผิดที่ผิดทาง ไม่เข้ากับประตูบานเลื่อนและเสื่อทาทามิ ญี่ปุ่น แต่สิ่งที่สะกดเธอให้นิ่งค้าง ไม่อาจละสายตาไปทางอื่นได้ จะเป็นภาพถ่ายขาวด�ำ แขวนประดับผนังคล้ายไม่ตั้งใจ แต่ จัดช่องหยักผนังไว้เป็นพิเศษ ใต้กรอบรูปวางแจกันจัดดอกไม้ อิเคะบานะเรียบง่าย ภาพชายหนุม่ สองคนในชุดนักบิน แว่นกันลม ดันขึ้นไปวางบนศีรษะ ยืนถ่ายรูปหน้าเครื่องบินขับไล่ของญี่ปุ่น ตัวอักษรขนาดใหญ่ทางมุมล่างซ้ายมือ ‘พฤษภาคม, 1945’ มีการเคลือ่ นไหวในเก้าอีโ้ ยก หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง มองลงไปเห็นสวนหินจัดไว้งดงาม มีต้นสนต้นเดียวกลางลาน และบ่อปลาน�้ำใส ปลาคาร์ปหลากสีแหวกว่าย หญิงชราใน กิโมโนสีเงินบนเก้าอี้โยกหันมามองเธอ เห็ น ได้ ชั ด จากรอยยั บ เหี่ ย วย่ น บนใบหน้ า ว่ า สตรี ใ น กิโมโนสีเงินแก่ชรามาก แต่ท่ามกลางการข่มเหงของกาลเวลา ก็พอจะเห็นเค้าของความงามเฉิดฉายในยุคสมัยของเธอ ซายูริไม่รู้ว่าท�ำไม หลังจากครองตัวโดดเดี่ยวเงียบเชียบ นานหลายปี เธอยินยอมพบปะพูดคุยกับนักประวัติศาสตร์สาว ผู้โผล่มาจากที่ใดไม่ทราบได้ อาจเป็นความเปิดเผยโปร่งใส อาจ 5
เรอิ คิมูระ
เป็นความมุ่งมั่นจริงจังในตัวสาวนักประวัติศาสตร์ผู้นี้ก็เป็นได้ ความคึกคักเข้มข้นที่ชวนให้เธอหวนนึกถึงตัวเองเมื่อครั้งยังอยู่ ในวัยสาว ภาพอดีตที่ผุดกลับมาอุ่นเอิบอาบใจ ทุกปี วันที่ 24 พฤษภาคม เธอจะเดินทางไปยังศาลเจ้า ยาสุคุนิในโตเกียว เพื่อสวดมนต์ให้วิญญาณทหารผู้เสียชีวิตใน สงคราม สวดมนต์รำ� ลึกถึงทะคุชผิ เู้ ป็นทีร่ กั ผูฝ้ งั ลึกอยูใ่ นซอกลีล้ บั ของหัวใจทีเ่ ธอไม่ยอมให้ผใู้ ดกรายเข้าไปใกล้ เธอไปทีศ่ าลเจ้าตาม ล�ำพัง ไม่ยินยอมให้สามี, ฮิโรชิ หรือลูกสาว, มิกะ ร่วมทางไป ด้วย เพราะทีศ่ าลเจ้ายาสุคนุ ิ เธอติดต่อสือ่ สารกับทะคุชิ นัน่ เป็น ช่วงเวลาเดียวที่ทั้งสองจะได้ใช้เวลาร่วมกัน ยากเหลือเกินทีจ่ ะโยงศาลเจ้ายาสุคนุ สิ งบร่มรืน่ สวนสวย จัดแต่งหมดจด ไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาร่มเย็น เข้ากับวิญญาณ ต้ อ งทั ณ ฑ์ ท รมานหลายหมื่ น หลายแสนคนที่ เ คยใช้ ชี วิ ต และ เสียชีวิตผ่านสงครามร่วมกับเธอ วันที่ 24 พฤษภาคม ปีทผี่ า่ นมา เธอเดินทางเทีย่ วสุดท้าย มายังศาลเจ้ายาสุคนุ ิ ซายูรบิ อกทะคุชวิ า่ เธอชรามากแล้ว อ่อนแอ เปราะบางจนไม่แน่ใจว่าเดินทางยาวไกลมายังศาลเจ้าแห่งนี้ ในปีหน้าได้อีกหรือไม่ อาจเป็นเพราะความเงียบเหงาโดดเดี่ยว และความปรารถนาจะต่อเชือ่ มกับอดีต ท�ำให้ซายูรใิ จอ่อน ยอม พบนักประวัติศาสตร์สาวที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน ในวันนี้ ซายูริ มิยาโมโตะสวมใส่กิโมโนดีที่สุด ยอมให้ หลานสาวเกล้ามวยหมดจด เพราะเธออยากดูดีที่สุดในสายตา ของนักประวัติศาสตร์จากเอ็นเอชเค 6
กามิกาเซหญิง
ในทันทีทซี่ ายูรมิ องเห็นมายูมนิ งั่ บนโซฟาสีครีม ดินสอและ สมุดบันทึกกระชับมั่นในมือ ประหนึ่งว่าฝากชีวิตทั้งมวลไว้กับ การบันทึกถ้อยค�ำครัง้ นี้ หญิงชรายิม้ เอ็นดูให้กบั ความมุง่ มัน่ ความ กระวนกระวายของใจมนุษย์ เธออุ่นใจวาบ อยากเล่าแบ่งปัน เรือ่ งราวในอดีตให้สาวน้อยได้รบั ฟัง อยากปลดเปลือ้ งภาระในอก ที่อัดแน่นประจุในตัวนานหลายสิบปี ความเงียบงันหนักอกเพิ่ม ตามจ�ำนวนปีที่ยากจะรับมือตามล�ำพัง “บอกฉัน” ซายูริ มิยาโมโตะจ้องมองตามายูมิแน่วนิ่ง “ท�ำไมต้องตามหาฉัน? เธอใช้วิธีการอย่างไรถึงตามหาฉันจน เจอ?”
โกะเม็นกุดาไซ - ขอประทานโทษ (ใช้เรียกคนในบ้านหรือในร้านที่เราไปหา) 7
บทที่ 2
เมื่อรถแท็กซี่พาเธอมายังที่อยู่ที่เธอจดไว้ในสมุดบันทึก มายูมิ ย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์หลายเดือนก่อนทีผ่ า่ นมา และการนัดพบ ระหว่างมื้ออาหารกลางวันที่คาดไม่ถึง น�ำไปสู่งานสืบสวนขุดคุ้ย ประวัติศาสตร์ที่เธอไม่คาดว่าจะได้รับ เช้าวันอากาศหนาวเยือกในเดือนธันวาคม มายูมติ ดั สินใจ ว่าเธอควรได้วันลาหยุดสักวัน นอนกอดแมวในอพาร์ตเมนต์ แต่แล้วเสียงโทรศัพท์กรีดเสียงบาดหู สัญญาณส่งต่อไปเข้า เครื่องตอบรับ เพื่อนของเธอ, ซูมิโกะส่งเสียงแหลมสูงทะลวง แก้วหู เครื่องหมายการค้าประจ�ำตัว บัญชาให้ตอบรับโดยพลัน ผ่านล�ำโพงเครื่องตอบรับ “มายูมิ, รับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้เลย ฉันรู้ว่าเธออยู่แถวนั้น ฉันจะไปร่วมมือ้ กลางวันกับใครสักคนทีฉ่ นั คิดว่านักประวัตศิ าสตร์ ที่มีฝีมือแบบเธอควรไปพบเขา ฉันอยากให้เธอมาด้วยกัน” เมื่อมายูมิไม่ตอบรับ เสียงขาดหาย แต่แล้วกริ่งโทรศัพท์ ก็ดงั อีกครัง้ เสียงแหลมสูงไม่ยอมลดละ “ไม่เอาน่า, ลุกออกจาก 8
กามิกาเซหญิง
ฟูกนอน มาพบกับเรา รับรองว่าเธอไม่เสียใจแน่” มายูมคิ รางออกมา เธอไม่อยากออกจากบ้านในวันอากาศ เลวร้ายแบบนี้ แต่เมินเฉยต่อข่าวจากซูมิโกะไม่ได้ เธอไม่อยาก พลาดเรื่องส�ำคัญหรือคนส�ำคัญที่ควรไปพบพูดคุยด้วย อีกอย่าง หนึ่ง เธอรู้แน่ว่าซูมิโกะจะโทรกระหน�่ำ ไม่ยอมเลิกจนกว่าจะ รับสาย อย่าได้หวังว่าจะแสร้งท�ำเป็นไม่อยู่บ้าน มายูมอิ มยิม้ เมือ่ นึกถึงซูมโิ กะ และการหาความบันเทิงพิลกึ ให้ตัวเอง มีคราวหนึ่งในบาร์ ‘เลดี้’ ในชินจูกุ สถานที่ที่เหล่า สุภาพสตรีซื้อเครื่องดื่มและให้ทิปก้อนโตแก่หนุ่มน้อย ซูมิโกะ ติดสินบนลากมายูมิร่วมทางไปด้วย สามชั่วโมงกลางดงหนุ่ม รุ่นกระเตาะ บางคนเพิ่งเสียงแตก มายูมินั่งฟังค�ำเยินยอปอปั้น หวานเอียนเลี่ยนหื่น จากหนุ่มแก้มใสเยลโปะผมชี้โด่เด่จาก โคนเส้น ในท้ายที่สุด สองสาวออกจากบาร์เลดี้ อิ่มแปล้ไปกับ ค�ำชื่นชมสุดวิเศษ ดีเกินกว่าจะเป็นจริง สองชั่วโมงถัดมา เธอฝ่าลมฟ้าอากาศที่ข่าวพยากรณ์ อากาศในทีวีบอกว่าเป็นวันหนาวเย็นที่สุดในเดือนธันวาคมใน รอบ 50 ปีไปพบซูมิโกะกับเพื่อนของเธอในภัตตาคารอิตาเลียน ในชินจูกุ “คงไม่ได้หลอกกันเล่นนะ” มายูมิจีบปากที่แทบจะกลาย เป็นน�้ำแข็งไปแล้ว ส่งค�ำพูดทักทายซูมิโกะผู้นั่งที่โต๊ะมุมห้องกับ ชายอีกคนที่หันหลังให้มายูมิ เพื่อนของซูมิโกะเป็นผู้ผลิตรายการสารคดีของเอ็นเอชเค ทีม่ กั สร้างเสียงฮือฮาชือ่ ว่า ซูงาโมะ อะราอิ เพียงนาทีแรกทีม่ อง 9
เรอิ คิมูระ
ตากัน เธอรู้ในทันทีว่าการเดินทางมาที่นี่ในวันนี้คุ้มค่าอย่างยิ่ง อะราอิเพี้ยนเข้าขั้น มาดโอ่อ่าโดดเด่นไม่เหมือนใคร ไม่ เสียเวลาวางท่าสุภาพมารยาทงาม แนะน� ำตัวยืดยาวเหมือน มืออาชีพชาวญี่ปุ่นอื่นๆ ที่มายูมิเบื่อหน่าย เธอชอบเขาในทันที ชอบต่างหูและผมยาวมัดรวบเป็นหางม้าไว้ข้างหลัง “ขณะนี้ ผมเตรียมท�ำสารคดีเรื่องหนึ่ง ผมบอกได้โดย สัตย์จริงว่ายากเย็นเอาการ” อะราอิเริ่มเรื่องหลังการแนะน�ำตัว สั้นๆ และแลกนามบัตร “แต่ว่าซูมิโกะคงบอกคุณได้ว่าผมสติไม่ สมประกอบนัก ยิ่งเรื่องยากมากแค่ไหน ผมก็ยิ่งอยากท�ำ “ผมก�ำลังตามหาใครสักคนช่วยผมขุดคุ้ยเจาะลึกลงไปใน ประวัติศาสตร์สงครามของญี่ปุ่น ซูมิโกะบอกผมเมื่อหลายชั่วโมง ก่อนนีเ้ องว่าคุณเป็นนักประวัตศิ าสตร์หวั รัน้ ลงมือท�ำเรือ่ งไหนแล้ว กัดไม่ปล่อย ผมบอกตัวเองว่าคุณอาจเป็นคนที่ผมตามหาอยู่” “ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าดิฉันควรได้รับเกียรตินั้นหรือ เปล่า” มายูมิตอบ ครางในใจที่เพื่อนท�ำการตลาดป่าวประกาศ ทักษะของเธอเกินจริง “หากคุณเล่าเรือ่ งราวทีค่ ณ ุ อยากท�ำ บางที อาจอยู่ในแวดวงงานที่ดิฉันอยากกัดไม่ปล่อยก็เป็นได้ ให้ดิฉัน ทดลองงานดูก่อนดีไหม?” อะราอิรวบกองเอกสารแกรกกรากบนโต๊ะ “อย่างที่ผม บอกคุ ณ ตั้ ง แต่ แรก ผมจะท� ำ สารคดี ป ระวั ติ ศ าสตร์ ส งคราม สงครามโลกครั้งที่ 2 นะครับ เน้นไปที่ค่าย ‘ส่องแสง’ ตั้งขึ้นมา เพื่อจัดการนักบินก่อนสงครามโลกสิ้นสุด การเจาะหาข้อมูลของ ผมไปได้ไกลแค่คา่ ยชิมบุทไี่ ม่มอี ยูใ่ นบันทึกทางการ บังเอิญน่ะครับ 10
กามิกาเซหญิง
ผมไปดืม่ ในบาร์ในเมืองเล็ก ได้คยุ กับพ่อเฒ่าคนหนึง่ เขาเป็นคน ส่งของไปส่งยังค่ายนั้น “พ่อเฒ่าท�ำบ่อยจนกลายเป็นนิสัย เหล้าเข้าปากเมื่อไหร่ ชอบเล่าเรื่องราวในสงครามโลกให้ใครก็ได้ที่อยากรับฟัง คืนนั้น โชคเข้าข้างเขา เขาได้ผู้ฟังที่พร้อมจะสดับทุกถ้อยทุกค�ำจากปาก ของเขา ผมฟังเขาด้วยความสนใจยิ่ง เรื่องหนึ่งที่เขาเล่าสะดุดใจ ผม เขาพูดถึงข่าวลือแพร่ไปทั่วเมืองว่าในค่ายนั้นมีผู้หญิงอยู่ใน กลุ่มนักบิน ข่าวลือที่เขาถือว่าเป็นเรื่องเหลวไหลไร้สาระ จน กระทั่งวันหนึ่ง เขาได้รับจดหมายน้อยจากใครสักคนในค่ายนั้น เขียนไว้เพียงว่า ‘ขอบคุณ’ ลงชื่อซายูริ มิยาโมโตะ เขางุนงง สงสัย ไม่รู้ว่าเป็นใครในกลุ่มที่เขาช่วยลักลอบน�ำจดหมายออก จากค่ายชิมบุ น�ำไปส่งให้ญาติมิตร “ซายูริเป็นชื่อผู้หญิง ปริศนาไร้ค�ำตอบบนจดหมายน้อย เขาลงความเห็นว่าน่าจะเป็นนามเรียกขานของนักบินรักร่วมเพศใน ค่ายนั้น แต่มีอะไรบางอย่างสะกิดใจเขา เขาเก็บรักษาจดหมาย ฉบับนัน้ ไว้ เขาล้วงออกจากกระเป๋า เลือ่ นส่งมาให้ผม ‘ดูเองเลย คุณเก็บจดหมายฉบับนี้ไว้ก็ได้นะ ไหนๆ คุณก็ท�ำสารคดีสงคราม และสละเวลารับฟังคนแก่พล่ามพูด’ “เรื่องนี้ท�ำให้ผมงวยงง ผมตัดสินใจเจาะลึก จะต้อง ค้ น หาความจริ ง ในเรื่ อ งนี้ ใ ห้ จ งได้ ผมวานเพื่ อ นที่ ท� ำ งานใน หอจดหมายเหตุสงครามในโตเกียวให้ช่วยค้นเอกสารลับสุดยอด ข้อมูลที่ค้นมาได้ ท�ำให้ผมงงหนักยิ่งกว่าเดิม ค่ายชิมบุมีสอง รายการ หนึ่งนั้น การลงทะเบียนเข้าค่าย และอีกหนึ่ง การ 11
เรอิ คิมูระ
จ�ำหน่ายออกจากค่าย “ผมไล่หาชื่อซายูริ มิยาโมโตะ มีการลงชื่อเข้า แต่ไม่มี การจ�ำหน่ายออกจากค่าย เรือ่ งแปลก เพราะชือ่ อืน่ ๆ ลงทะเบียน เข้าค่ายแล้ว มีการจ�ำหน่ายออกจากค่ายทุกชื่อ! แล้วที่แปลก ยิ่งกว่านั้น ชื่อที่ไม่ได้ลงทะเบียนเข้าค่าย มาอยู่ในรายการ จ�ำหน่ายออก...ชือ่ ริกะ โคบายาชิ ประเด็นของเรือ่ งก็คอื ซายูริ มิยาโมโตะไปอยูเ่ สียทีไ่ หน? เกิดอะไรต่อเธอหรือเขา หากนัน่ เป็น นามเรียกขานของนักบินเพศชาย? แล้วใครคือ ริกะ โคบายาชิ ท�ำไมไม่มีชื่อเธอลงทะเบียนเข้าค่าย? “ผมพยายามค้นหาว่าซายูริ มิยาโมโตะเป็นใคร เกิดอะไร ต่อเธอ และมีความเกี่ยวข้องกับริกะ โคบายาชิหรือไม่ แต่การ เสาะค้นข้อมูลของผมไม่พบเจออะไรเลย ดังนั้น ผมตัดสินใจขอ ความช่วยเหลือจากมืออาชีพ นักประวัติศาสตร์ชื่อดังที่ผู้คนให้ การรับรอง การพบปะของเราในวันนี้ก็คือ เรื่องนี้เองครับ” “พระเจ้าช่วย! เรื่องพิลึกพิลั่นน่าสนใจดีแท้” มายูมิ กระซิบตอบ “แต่สตรีในค่ายนักบิน? ไม่เคยปรากฏในบันทึก ประวัติศาสตร์มาก่อน ในฐานะนักประวัติศาสตร์ ดิฉันท�ำใจ ให้รับข้ออ้างพิลึกแบบนี้ได้ยาก เว้นแต่จะมีหลักฐานมายืนยัน!” “ชัดเลย!” อะราอิตอบรับ “คุณไม่เห็นเลยหรือว่าผู้มี อ�ำนาจพยายามก�ำจัดข้อมูลนี้จากประวัติศาสตร์ของเรา เพราะ อับอายเหลือเกินที่มีนักบินหญิงมาแทรกปะปน เหมือนมะเร็ง เซลล์เล็กจิ๋วหนึ่งเซลล์หลุดออกไปยังโลกภายนอก เราต้องค้นหา เซลล์นนั้ แม้จะเล็กจิว๋ แม้ยากจะค้นเจอ เราต้องหาตัวเธอให้พบ” 12
กามิกาเซหญิง
เมื่อของหวานยกมาวางบนโต๊ะ มายูมิตอบรับ รับงานนี้ มาท�ำ สามเดือนถัดมา เธอแทบจะใช้ชวี ติ อยูใ่ นหอทะเบียนราษฎร์ และหอจดหมายเหตุสงคราม พิพธิ ภัณฑ์ และหอสมุด ในท้ายทีส่ ดุ มายูมไิ ด้รายชือ่ ริกะ โคบายาชิ 104 ชือ่ กระจายอยูท่ วั่ ประเทศ ญี่ปุ่น “นี่เองค่ะที่หนูมาพบท่านได้ในวันนี้” เธอบอกหญิงชรา ผู้เอนหลังพิงพนักเก้าอี้โยก เปลือกตาพริ้มหลับ คิ้วขมวดมุ่น ประหนึ่งว่าความเจ็บปวดแปลบขึ้นมาในร่าง “ได้โปรดกลับไปก่อน วันนี้ ฉันต้องพักแล้ว” หญิงชรา ที่มีชื่อว่าซายูริ มิยาโมโตะกระซิบบอก “บางทีวันพรุ่งนี้ เราพอ จะคุยกันต่อได้...” หัวใจของมายูมิหักวูบ หญิงชราวัยนี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ เสมอในช่วงเวลา 24 ชัว่ โมง แต่เมือ่ มองเห็นแล้วว่าไม่มอี ะไรท�ำได้ มากไปกว่านี้ การกดดันแหล่งข่าว เป็นโทษมากกว่าจะเป็นคุณ เธอลุกขึน้ ยืนเงียบเชียบ ตามหลังหลานสาวของของซายูรทิ เี่ ฝ้ารอ อยู่ เดินไปยังประตูหน้า และออกจากบ้าน มายูมใิ ช้เวลาตลอดบ่ายหาโรงแรมทีพ่ กั คาดว่าต้องใช้เวลา พูดคุยกันอีกหลายวันก่อนที่ซายูริ มิยาโมโตะจะเล่าเรื่องราวใน อดีตให้ฟัง ไม่มีโรงแรมให้เลือกมากนักในเมืองเล็กที่ไม่คิดว่าจะ มีผู้มาเยือน มายูมิเลือกเรียวกังเล็กๆ การตัดสินใจซึ่งกลายเป็น โบนัสสุดแสนจะเข้าท่า เพราะที่นั่นมีอนเซ็น เจ้าของเรียวกังช่างพูด ถือเป็นโบนัสพิเศษอีกเรือ่ ง เธอเล่า ออกรสว่าเธอย้ายมาอยู่ในเมืองนี้หลังสงคราม อยากรู้จักใคร 13
เรอิ คิมูระ
ในย่านนี้ ถามเธอได้เลย แต่ซายูริ มิยาโมโตะเก็บความลับไว้ อย่างดี แม้สายตาสอดรู้สอดเห็นก็ไม่อาจเจาะหาข้อมูลใดได้ เจ้าของเรียวกังได้ข้อสรุปเพียงว่าหญิงชราท่าจะเพี้ยน ไม่เคย สังสรรค์กับผู้ใด เก็บเนื้อเก็บตัว น่าจะมีความลับใหญ่หลวง ซ่อนไว้ ผูค้ นในเมืองทราบเพียงว่าเธอเป็นเศรษฐีมที รัพย์ มีรายได้ มากโขด้วยงานประดิษฐ์จากลูกสนที่ส่งไปขายทั่วญี่ปุ่น แม้ฟูกจะนุ่ม ห้องพักสุขสบายไม่มีที่ติ แม้จะแช่นำ�้ ร้อน จนผ่อนคลายกล้ามเนื้อทั่วร่างแล้ว มายูมิยังไม่อาจข่มตาให้ หลับลงได้ เธอนอนเบิ่งตามองเพดาน นึกถึงหญิงชราโดดเดี่ยว เปลี่ยวเหงา แบกความลับในอดีตไว้แต่เพียงผู้เดียว มายูมิแทบ จะรอฟ้าสางมิได้ มายูมยิ อ้ นนึกถึงอาหารมือ้ กลางวันเมือ่ สามเดือนก่อน ไม่รู้ ว่าเกิดเรือ่ งราวใด เธอรูเ้ พียงแค่วา่ เธอเดินจากภัตตาคารอิตาเลียน ในวันนั้น ถือแฟ้มบางที่มีเอกสารของลูกค้าระบุไว้เป็นแนวทาง เธอตกปากรับค�ำจะตามหาสิ่งที่อะราอิเรียกว่า ‘เซลล์เล็กจิ๋ว หนึ่งเซลล์หลุดออกไป’
การส่องแสง - การล้างสมองให้คิดหรือท�ำใหม่ เรียวกัง - โรงแรมแบบญี่ปุ่น อนเซ็น - น�้ำ 14