ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา [ สงวนลิขสิ ทธิ์ พ.ศ.2562 © ส� ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ ลิขสิ ทธิภ ์ าษาไทย © นพดล เวชสวัสดิ์ พ.ศ.2562

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา WILLFUL CREATURES Aimee Bender เขียน นพดล เวชสวัสดิ์ แปล บรรณาธิการบริหาร อธิชา มัญชุนากร กาบูล็อง บรรณาธิการจัดการ มณฑา มัญชุนากร, ศรรวริศา เมฆไพบูลย์, ชุลีพร วุ่นบ�ำรุง ออกแบบปก พงศธร โชลิตกุล ภาพประกอบปก เมธาพร ศุ ภอนันต์ รูปเล่ม ศุ ภรักษ์ ปฐมกสิ วัฒนา พิสูจน์อักษร ปานอรุณ ชัยลักษณ์

Copyright © 2005 by Aimee Bender Copyright arranged with: Dunow, Calson & Lerner Literary Agency, Inc. through Tuttle-Mori Agency Co., Ltd.

จัดพิมพ์โดย ส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ 74/1 รังสิต-นครนายก 31 ประชาธิปัตย์ ธัญบุรี ปทุมธานี 12130 โทรศัพท์ 084 146 1432 โทรสาร 02 996 1514 Email 1q84thai@gmail.com Facebook GammeMagieEditions พิมพ์ครั้งที่ 1 มีนาคม 2562 ISBN 978-616-7591-90-2 ราคา 200 บาท พิมพ์ที่ บริษัทภาพพิมพ์ จ�ำกัด บริษัทเคล็ดไทย จ�ำกัด จัดจ�ำหน่าย

จากส�ำนักพิมพ์ ไปเตลิดไกลลิบ ให้สุดหลุดความคิดฝัน พ้นล่วงความเคยชิน ! คนต่างคนต่างกัน เรียกร้องเหลียวหาความเข้าใจ หมามองเมินไม่มา

ขอให้มีความสุขในการอ่าน ส�ำนักพิมพ์ก�ำมะหยี่ กุมภาพันธ์ 2562

ค�ำเตือน : การอ่านหนังสือท�ำให้เห็นความจริงในความเหนือจริง เห็นความสวยในความเศร้า เห็นความเหงาในฝูงชน

สารบัญ PART ONE ความตายเยี่ยมเยือน 7 สุดสายปลายทาง 13 ไปให้พ้น 25 นัดพบ กระดูกสันหลัง 42 เด็บบีแลนด์ 47

PART TWO มาเธอร์ฟักเกอร์ 59 ผลไม้กับถ้อยค�ำ 71 ตัวอับโชค 87 ผมจะแคะเนื้อซี่โครงของคุณ (จากซอกฟันของผม) 92 หัวเตารีด 101

PART THREE พระเจ้าสั่งห้าม มันฝรั่ง มาร ดา คดีกระปุกเกลือกระปุกพริกไทย เจ้าหนูนิ้วกุญแจ บทสวดสรรเสริญ

111 118 133 143 157

PART ONE ความตายเยี่ยมเยือน สุดสายปลายทาง ไปให้พ้น นัดพบ กระดูกสันหลัง เด็บบีแลนด์

ความตายเยี่ยมเยือน จากเรื่อง

Death Watch

ชายสิบคนไปหาสิบหมอ หมอทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน พวกท่านทุกคนมีเวลาหายใจได้สองสัปดาห์ ชายห้าคนร�่ำไห้ สามคนเดือดดาล หนึ่งนั้นอมยิ้ม และคนสุดท้ายเงียบและ ครองตัวสงบ ได้เลย เขากล่าว เขาไม่มปี ฏิกริ ยิ าใด สามชาย เดือดดาลพบกันในล็อบบี้ ไม่รู้ว่าควรจะท�ำอย่างไรต่อชาย นิ่งสงบ ทั้งสามกระโจนเข้าตะปบ ทุบตีฆ่าเขาด้วยมือเปล่า หมอเดินออกจากห้องตรวจ ขอโทษขอโพยต่อคนตาย ให้ตายซี หมอส่งเสียงเขินอายต่อเพื่อนร่วมอาชีพ ดู เหมือนว่าฉันดูวันที่ผิดอีกแล้ว คนเรานะ ไม่อาจรับผิดชอบต่อฆาตกรรมหรืออุบตั เิ หตุ หมออีกคนในเสื้อกาวน์ขาวผ่องให้ความเห็น ชายแค้นเคือง ชายเศร้าหมอง และชายแย้มยิม้ เดินลาจาก ห้องตรวจ ชายหน้าเปื้อนยิ้ม ไม่รู้ว่าท�ำไมเขาถึงยิ้ม รู้สึก เพียงว่าโล่งอก เขาอยากฆ่าตัวตายอยู่แล้ว บัดนี้ ภาระ หนักอกพ้นผ่านไปแล้ว คนอื่นๆ ค�ำรามเข้าใส่ มือเปล่าอาบ ด้วยหยดเลือด แต่ยมิ้ โล่งอกนัน้ ชวนให้ผวา ดังนัน้ ไม่มี ใคร กล้ากรายเข้าใกล้ เกรงไปว่า มันคนนั้นจะเร่งเวลาเลอค่า ความตายเยี่ยมเยือน

7

สองสัปดาห์ของตนให้สนั้ ลง ชายเดือดดาลกระชากบานประตู หลุดจากกรอบ คนร�่ำไห้เช็ดน�้ำตาเดินตามหลัง บนเส้นทาง พวกเขาพบวัวในท้องทุง่ ฝูงวัวเคีย้ วเอือ้ ง เชือ่ งช้าและสุขสงบ ภาพฝูงวัวรินเติมความเศร้าให้ชายร�ำ่ ไห้ เพราะมนุษย์ทั้งห้ามีเวลาชีวิตที่จะได้มองเห็นวัวเหลืออยู่แค่ สองสัปดาห์ แต่ภาพวัวที่เห็นท�ำให้ชายแค้นเคืองเดือดจัด ท�ำไมหนอ วัวถึงได้สงบเยือกเย็นนัก? ท�ำไมวัวไม่รบั รู้ ใส่ใจ ไม่ วิตกกังวลเรือ่ งความตายของตน? ท�ำไมท้องฟ้าถึงได้สดสวย โล่งใสสีครามสุขสงบ? ฝูงชายเดือดดาลย�ำ่ เท้ากรูเข้าหาฝูงวัว แต่วัวไม่แยแสสนใจ วัวต้องการ, เหนือสิ่งอื่นใด เพียงแค่ การเคี้ยวเอื้อง ชายแค้นเคืองผู้หนึ่งทรุดฮวบลงกลางทุ่ง ก�ำปั้นทุบดิน คนที่เหลือ วิ่งและวิ่งเต็มฝีเท้า ชายร�่ำไห้ ห้าคนเกาะรัว้ รับชม น�ำ้ ตาไหลพรากอาบแก้ม ดูซ,ี ความเศร้า และเพลิงพิโรธของคนชะตาขาด พวกเขาคิด ใครจะไปรู้ว่า ท�ำไมวัวถึงได้สวยขนาดนัน้ ? ท�ำไมฉันไม่เป็นชาวไร่? ท�ำไมไม่ ท�ำงานในทุ่ง? ท�ำไมไปท�ำงานในอาคารส�ำนักงาน? ย้อนกลับมาในอาคารส�ำนักงาน มวลหมู่หมอตรวจสอบ สมุดบันทึก และค้นพบความผิดพลาดคลาดเคลื่อน อ๋อย มีเพียงชายร�่ำไห้สองในห้าที่ควรจะร้องไห้อีกสองสัปดาห์ สามคนสมบูรณ์แข็งแรงดี หมออับอายขายหน้า โทรศัพท์ ไปแจ้งคนไข้ ผู้ที่ ในขณะนี้ร้องระงมในอ้อมกอดของภรรยา คู่รัก หรือสัตว์เลี้ยง เรามีขา่ วดีมาแจ้งให้ทราบ! หมอบอก เราพลาดไปเอง ท่านสมบูรณ์แข็งแรง เสียใจอย่างสุดซึ้ง 8

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

ชายร�ำ่ ไห้คนหนึง่ ได้ชวี ติ ยืนยาวไม่คาดฝัน พาครอบครัว ย้ายไปอยู่ในชนบท เลี้ยงแพะ อีกสองคนกลับเข้าท�ำนองชีวิตเดิม ใจหายใจคว�่ำ เฉียดตาย ชายเดือดดาลคนสุดท้ายยังก�ำหมัดแน่น ทุบผืนหญ้า ในท้องทุ่ง คู่รักของเขาส่งเสียงเรียกกลางความมืดของยาม ค�ำ่ คืน คูร่ กั เข้าใจว่าชายเดือดดาลยังระบายความแค้นต่อโลก ก็พอจะคาดได้ แต่ที่ ไม่อาจเข้าใจได้ ท�ำไมหมอๆ ถึงได้ กระหน�่ำโทรมาไม่ขาดสาย? คนอยากฆ่ า ตั ว ตายเป็ น ความคลาดเคลื่ อ นอี ก ราย แต่ติดต่อเขาไม่ได้ เขาบินไปกรีซแล้ว ตั้งใจมั่นว่าได้เวลา อันสมควรแล้วที่จะก่อสานความสัมพันธ์ ชีวิตเหลืออีกไม่กี่ สัปดาห์ เขาคิด น่าจะเป็นโอกาสอันเหมาะควรที่จะหาใคร สักคนมานอนร่วมเตียง เป็นเพื่อนเขา ในยามที่เขาสิ้นลม สองชายร�ำ่ ไห้เสียชีวติ หนึง่ นัน้ มีสายระโยงระยางสอดเข้าใน รยางค์ อีกคนเสียชีวติ อย่างสงบบนเตียงนอน ชายแค้นเคือง หนึ่งคนแผดเสียงตะโกน ตายไปในอ่างอาบน�้ำ อีกคน แม้ จะไม่ ใช่ความผิดพลาดคลาดเคลื่อน ยังทุบท้องทุ่งด้วย ก�ำปั้น พลังงานที่สูบเรี่ยวแรงจนเหือดหาย แต่ไม่, เขาทุบ ท้องทุ่งอย่างมีความสุข ทุบไปนานหลายสัปดาห์ เงยหน้า มองฟ้า เขายังไม่ตาย ชีวิตของเขายืดยาวอีกหกเดือน ทุม่ เทเวลาเขียนภาพโกรธแค้น ผูค้ นเข้าชมผลงานในหอศิลป์ ชื่นชมชอบหลงใหล ผู้คนที่ ไม่ได้ตระหนักว่าตัวเองมีความ โกรธแค้นในตัว ความตายเยี่ยมเยือน

9

หญิงกรีกร้องไห้กระซิก เมื่อทราบว่าคู่รักหน้าเศร้าสุดวิเศษ ของเธอจะเสียชีวิตในไม่ช้านี้ ทั้งสองประกอบพิธีกรรม ครั้งแล้วครั้งเล่า การร่วมรักเหมือนปราสาท มีทั้งเชิงเทิน และคูน�้ำห้อมล้อม ขอเพียงแค่, ชายฆ่าตัวตายคิด แค่ฉันรู้ เนิ่นนานก่อนหน้านี้ว่าชีวิตของฉันจะแสนสั้น ทุกคนพูดอย่างนี้ ทุกคนพร�่ำบอกเรา คนที่ความตาย ไม่มาเยีย่ มเยือน ขอให้จดจ�ำชีวติ ประจ�ำวัน เราไม่อาจเข้าใจ ได้ เว้นแต่ว่าเราจะเผชิญหน้าความตาย เข้าใจได้หรือ? ยากจะเข้าใจ ฉันไม่เข้าใจ มีเพียงชายผู้อยากฆ่าตัวตาย เท่านั้นที่ ได้สัมผัสรับรู้เต็มความหมาย และคู่รักหญิงกรีก คนนั้น สาวเจ้าจมูกงองุ้มเหมือนจะงอยเหยี่ยว รุ่งเช้าวันหนึ่งในสัปดาห์ที่สาม หญิงกรีกเดินเข้ามาใน ห้องนอน หอบดอกไม้ ไหว้ศพมาเต็มอ้อมแขน เธอเตรียมตัว เตรียมใจพร้อมแล้วที่จะเดินตรงมาหาร่างเย็นเฉียบ เธอยัง รูส้ กึ ได้วา่ เขายังอยู่ในตัวเธอ ในห้องนอน คูร่ กั ของเธอกล่าว อรุณสวัสดิ์ เขารู้สึกสบายดีอย่างน่าประหลาด หญิงกรีก คุกเข่าลงบนพื้น เปล่งเสียงว่าเขาเป็นปาฏิหาริย์ ทั้งสอง ร่วมรักปาฏิหาริย์ วันถัดมา ปาฏิหาริยเ์ กิดซ�ำ้ อีกครัง้ ทัง้ สอง สุขสมชืน่ มืน่ ความปีตเิ จือด้วยความผิดหวัง ซึง่ ทัง้ สองแอบ ผลักไปซ่อนไว้ข้างหลังความรักและความยินดี และแล้ว วันถัดมา ไม่นานนัก การเล่นรักไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว มิใช่ ปราสาท หากแต่เป็นกระท่อม ผัวของหญิงกรีกจะเดินทาง กลับบ้านในอีกไม่ช้า กลับจากการเดินทางไปซื้อไหมจาก เมืองจีน ชายผู้อยากฆ่าตัวตายเดินลงทะเลไปอาบน�้ำ วัว 10

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

ฝูงหนึ่งเดินผ่าน เคี้ยวเอื้อง เขารู้สึกได้ว่าหัวใจในช่องอก เป็นเครื่องจักรทรงพลัง ความตายร่อแร่บนเตียงเลือนหาย ไปไม่เหลือเค้า เขาจั บ เครื่ อ งบิ น เดิ น ทางกลั บ บ้ า น แวะลงกลางทาง มหานครที่เขาไม่รู้จัก เขาซื้อตั๋วไปกลับ แม้เขาจะแน่ ใจ แล้ว เขาหวังว่าเขาต้องเสียชีวติ ในกรีซ ทอดร่างไร้ลมหายใจ ในหมูอ่ าคารสะอาดตา สีแต้มตัดกัน สีสวยทีก่ ล่อมสรรพสิง่ ให้พึงพอใจ ขาวบนน�้ำเงิน เหลืองบนน�้ำเงิน แดงบนขาว เขาวางแผนจะมอบตั๋วเที่ยวขากลับให้หญิงกรีก เผื่อว่าเธอ อยากหนีผัวมาใช้ชีวิตใหม่ในอเมริกา อย่างไรก็ตาม เธอไม่ ปลื้มน�้ำใจที่เขาเสนอให้เท่าใดนัก ขอบคุณค่า เธอบอก แต่ ฉันไม่ชอบทีวีเปิดตลอดเวลา เมืองที่เครื่องแวะร่อนลงจากเอเธนส์คือ เดนเวอร์ ไม่ ใช่ภาพที่วาดไว้ เมืองที่ ไม่เคยมาเยือน เขาเกิดที่อื่น ไม่เฉียดไม่ ใกล้ ไม่อยู่ ในเทือกเขา เอาเถอะ เถอะ เถอะ เดินท่องท้องถนน เขางึมง�ำบอกตัวเอง ป้ายให้เช่าป้ายแรก ที่เห็น เขาเช่า เขาท�ำทุกอย่างในทุกความคิดที่ผุดเข้ามา ยกเว้นการฆ่าตัวตาย เขาไม่ประสงค์จะฉ้อโกงการป่วยไข้ ระยะสุดท้ายของตน การป่วยไข้ของเขามิใช่ระยะสุดท้าย หากแต่เป็นการ ป่วยชั่วคราว เขาไม่ได้คุยกับหมอที่พยายามฝากข่าวไว้ เขาทราบในเวลาต่อมาว่าสุภาพสตรีจักรกลตอบรับโทรศัพท์ ของเขา เขาหาข้อสรุปได้เอง เขาคิดว่า เป็นไปได้ทเี ดียวเชียว ทีเ่ ขาจะเป็นหนึง่ ในกลุม่ คนทีม่ ชี วี ติ ยืนยาวชัว่ นิรนั ดร์ ในยาม ความตายเยี่ยมเยือน

11

ที่โกนหนวดบาดใบหน้า เขาจะสะกดค�ำว่า เกิดได้ ตายเป็น ในอ่างล้างหน้าด้วยหยดเลือด เขาสมัครเป็นสมาชิกโรงยิม โลกแห่งเดนเวอร์เติมเต็มร่างเขาด้วยกาแฟในตอนเช้า และ การเดินเล่นในตอนบ่าย เขาใช้จ่ายเงินทั้งหมดที่มี ในท้ายที่สุด เขาโทรไปหาหมอ เนื่องเพราะอยากรู้ อยากเห็น เขาอธิบายให้เลขาคุณหมอฟังว่า คุณหมอวินจิ ฉัย ว่าเขามีชีวิตอยู่ได้แค่สองสัปดาห์ แต่เวลาล่วงเลยมากว่า สามปีแล้ว อ้อ, คุณหมอตายแล้วหรือ? จากความรู้สึกผิด ติดใจกระมัง? ไม่ค่า, คุณหมอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุสกี เราท่านไม่อาจรับผิดชอบต่อเรื่องนั้นได้ เขาบอก ตัวเอง เดินออกไปข้างนอก ชืน่ ชมสีจดั จ้านตัดกันสุดขัว้ ของ เดนเวอร์ น�้ำตาลทองทาบสีฟ้า เขียวขจีกับสีน�้ำตาล ดูคล้ายการได้อย่างเสียอย่าง แม้จะไม่ ใช่อย่างนั้น เขาเดินทางกลับบ้านเกิดในเช้าวันถัดมา พบภรรยาและ ครอบครัวของหมอ ลวงล่อเธอให้ ใหลหลงด้วยเสน่หซ์ มึ เศร้า ของเขา เขากลายเป็นพ่อเลี้ยงด่วนทันใจ บ่ายวันหนึ่ง หญิงกรีกเดินมาเคาะประตูหน้าบ้าน ฉันทิง้ ผัวแล้ว เธอบอก ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน, ทีร่ กั คิดถึงปลายนิว้ นุม่ นวลของคุณ เขาเต็มตื้นด้วยความล้นเหลือ ทางเลือกมากหลาย แต่สายเกินไปแล้วส�ำหรับทุกคน เมื่อระเบิดโปรยปรายลง จากฟากฟ้า บรรดาหมอๆ ส่ายหน้าให้กนั ในขณะทีร่ า่ งกาย ละลายแตกสลายเป็นจุณ คนเรานะ ไม่อาจรับผิดชอบ หมอหันมาบอกกัน ต่อ ฆาตกรรมหรืออุบัติเหตุ ทุกคน ในทันใด เฝ้ารอข้างเตียงมรณะของกันและกัน 12

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

สุดสายปลายทาง จากเรื่อง

End of the Line

ชายคนหนึ่งเดินเข้าร้านค้าสัตว์เลี้ยง ไปหาซื้อคนตัวเล็กมา อยู่เป็นเพื่อน ร้านสัตว์เลี้ยงอุดมด้วยหมาแต้มปื้นหย่อมสี และแมวแสร้งหลบหน้าเขินอาย คนเป็นมิตรซือ้ หมาไปเลีย้ ง คนโลกส่วนตัวสูงอุม้ แมวกลับบ้าน ชายคนนีเ้ ดินมองไปจนถึง หลังร้าน พบกรงข้างในมี โซฟาจิ๋ว ทีวีจิ๋ว กับคนตัวเล็ก ผมสีนำ�้ ตาลสวมสูทผ้าสักหลาด เขามองป้ายราคา คนตัวเล็ก ราคาแพง แต่เขามีงานมั่นคง เขาคิดว่าราคาระดับนี้เป็น การซื้อคุ้มค่า เขาหิ้วกรงไปยังเคาน์เตอร์หน้า จ่ายด้วยบัตรเครดิต และได้แต้มไมล์สะสมของสายการบิน ในรถยนต์ กรงของคนตัวเล็กกระเด้งกระดอนบนเบาะ ผู้ โดยสาร รัดด้วยเข็มขัดนิรภัย ชายตัวโตวางคนตัวเล็กไว้ ในห้องนอน บนโต๊ะเล็กข้าง หัวเตียง ดึงสลักเปิดประตูกรง นี่เป็นครั้งแรกที่คนตัวเล็ก ละสายตาจากจอทีวี คนจิ๋วกะพริบตาซึ่งยากจะมองเห็น จากนัน้ ขอดินเนอร์ดว้ ยเสียงเล็กแหลมสูง คนยักษ์หยดวิสกี้ ให้หนึ่งหยดในร่องสลักเกลียวกับริ้วไก่ทอดที่มีหนังกรอบ ติดอยู่ ไม่มีเครื่องใช้นะ เขาบอกคนตัวเล็ก เชิญกินด้วยมือ สุดสายปลายทาง

13

ตามสบาย ค�ำบอกกล่าวทีท่ �ำให้คนตัวเล็กขุน่ เคืองใจ ฉันนะ ก่อนที่จะโดนจับตัวมา เคยเป็นที่ปรึกษาเทคโนโลยี ประสบ ความส�ำเร็จสุดสูงและมีระดับ เคยเยีย่ มเยือนปารีสและมิลาน หลายครัง้ หลายครา ฉันชมชอบการดืม่ กินจากแก้วจานชาม ช้อน ขอบพระคุณอย่างสูงว่ะ คนยักษ์หวั ร่อท้องคัดท้องแข็ง คิดว่าคนตัวเล็กตลกดี คนตัวเล็กบอกด้วยเสียงใสชัดถ้อย ชัดค�ำ ร้านตุก๊ ตาเปิดท�ำการในวันหยุด ฉันต้องการเตียงนอน ได้ โปรด ที่มีหมอนนุ่ม ได้ โปรด กับโคมไฟและหนังสือที่ พลิกอ่านเนื้อหาบนหน้ากระดาษได้ ถ้าเป็นไปได้ ได้ โปรด คนยักษ์หัวเราะในล�ำคอผงกหัวรับ คนตัวเล็กนั่งบนโซฟา ดึกดื่นไม่ยอมนอนในคืนแรก หัวเราะเสียงแหลมสูงไปกับรายการภาคดึก ก่อความร�ำคาญ ให้คนยักษ์อย่างไม่มีที่สิ้นสุด พยายามข่มตาให้หลับ แต่ท�ำ ไม่ได้แม้แต่ขยิบตา ตีสี่ เขาอ่อนล้า หยดแอนตี้ฮิสตามีนลง ในหลอดหยดให้นำ�้ ของคนตัวเล็ก นัน่ เองพอจะท�ำให้มนุษย์จวิ๋ ง่วงงุน คนยักษ์เติมยามากเกินไป เพราะการค�ำนวณสัดส่วน ของยากั บ น�้ ำ หนั ก ตั ว จ� ำ เป็ น ต้ อ งใช้ ทั ก ษะคณิ ต ศาสตร์ ขั้นสูง ซึ่งก็ ไม่ ใช่ความถนัดของคนยักษ์อยู่แล้ว คนตัวเล็ก งุนงงเลอะเลือนสามวันเต็มๆ คลานกระดุบกระดิบในกรง ทิ้งรอยน�้ำลายไหลยืดบนโซฟา คนยักษ์ ไปท�ำงาน คิดถึง คนตัวเล็กตลอดทั้งวัน ห้าโมงเย็น เขารีบรุดกลับบ้าน ตืน่ เต้นทีจ่ ะได้เจอคนตัวเล็กอีกครัง้ แต่ได้พบเพียงคนตาลอย โซซัดโซเซ ในท้ายทีส่ ดุ แอนตีฮ้ สิ ตามีนหมดฤทธิ์ คนตัวเล็ก ตื่นขึ้นมาจมูกโล่ง ไม่เหลืออาการไซนัส ได้พบห้องตกแต่ง แล้ว สมบูรณ์ครบถ้วน มีแม้กระทั่งโคมระย้าและหนังสือ 14

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

เล่มเล็กจิ๋ว รวมทั้ง ซินเดอเรลลา ในภาษาสเปน และได้ สัตว์เลี้ยงเป็นของตัวเอง มดตัวจิ๋วในกรง ชายสองคนคุยกันราบรื่นราวสองสัปดาห์ คนตัวเล็ก เก่งตัวเลข ช่วยคนยักษ์กระทบยอดธนาคาร ในระหว่างการ ลงบัญชี คนตัวเล็กเล่าถึงชีวติ ทีบ่ า้ นเก่าเมืองเกิด เล่าถึงการ เดินไปท�ำงาน แล้วถูกจับตัวกลางทางโดยพวกหิวเงิน ล่า คนตัวเล็กไปขาย ที่ร้านขนมปังนี่นะ เขาคิดถึงลูกเมีย เหลือเกิน คนยักษ์ ไม่มีลูกไม่มีเมีย บาดหูเกินไปไม่อยากฟัง เรือ่ งเล่าท่อนนี้ “แกเป็นสมบัตขิ องฉัน” ยักษ์บอกคนตัวเล็ก “ฉันจ่ายเงินซื้อตัวแกมาก้อนโต” “แต่ฉนั มีความรับผิดชอบ” คนตัวเล็กประท้วงเจ้าของ ประกายน�้ำตาในแสงจ้า “ท่านบอกฉันว่า ท่านจะพาฉัน กลับบ้าน” “ไม่เคยพูด” คนยักษ์ปฏิเสธ แต่ไม่แน่ใจว่าเคยรับปาก ไว้หรือไม่ การจ�ำชื่อผู้คนหรือย้อนนึกระลึกถึงไม่ ใช่ทักษะ ประจ�ำตัวเขา ราวสัปดาห์ที่สาม หลังจากเรียนรู้เรื่องบุคลิกภาพ ของลูกและบรรพบุรุษและพี่ป้าน้าอาของคนตัวเล็ก หลัง จากรับฟังดินเนอร์มอื้ ทีส่ บิ ในปารีส และรับฟังค�ำเยินยอของ บริกรว่าคนตัวเล็กออกเสียงได้ชัดเหลือเกิน หลังจากรับฟัง ค�ำบรรยายลักษณะนักร้องเสียงเทนเนอร์พร้อมกับแมนโดลิน ขับคลอให้ฟงั บนรถไฟไปยังทัสกานี คนยักษ์ตดั สินใจทรมาน คนตัวเล็ก ในยามทีค่ นจิว๋ หันหลังให้ เขาแอบเอาหลอดหยด หยดน�ำ้ ยาขัดพืน้ ห้องน�ำ้ ลงในน�ำ้ ดืม่ ในกรง เฝ้ามองคนตัวเล็ก เกิดภาพหลอนเลอะเลือนตลอดคืน พลิกตัวกระสับกระส่าย สุดสายปลายทาง

15

อาเจียนสีชมพูกองเล็กกองน้อยที่มุมกรง ร่างกระจ้อยร่อย จนยากจะวาดภาพว่าเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหน ความ เจ็บปวดจะมีความจุมากเท่าใดในพืน้ ทีเ่ ล็กขนาดนัน้ ? คนยักษ์ หลับเป็นตาย แน่ ใจแล้วว่าสัตว์เลี้ยงตัวเล็กของเขาแสร้ง ท�ำเป็นกระเสือกกระสนทุรนทุราย เพียงเพื่อให้เจ้าของดี ใจ คนยักษ์ยื่นใบลาป่วย เขามีความสุขยิ่งที่จะได้อยู่บ้านตลอดทั้งวัน โยนคน ตัวเล็กขึ้นไปในอากาศ แล้วรับไว้ คนจิ๋วประท้วงในหลาย วิธี แรกสุด ดัดเสียงเข้ม ตวาดด่าเหมือนพ่อดุลูก จากนั้น กรีดร้องเสียงแหลมสูง และร�่ำไห้จนตัวโยน คนยักษ์ ไม่ ตอบสนอง ดังนั้น คนตัวเล็กหันมาใช้เหตุผล “ฟังนะ, ฉัน เองก็เป็นบุรุษเพศเหมือนกัน ฉันเพียงแค่เป็นคนตัวเล็ก เรื่องนี้เจ็บปวดอย่างยิ่ง แม้ว่าท่านไม่ชอบฉัน” คนตัวเล็ก กล่าว “ก็ยังเจ็บอยู่ดี” คนยักษ์รับฟังแค่วินาทีเดียว แต่ เขาหลงใหลการขว้างปาสัตว์เลี้ยง คนตัวเล็กไม่ปากมาก อีกต่อไปแล้ว ไม่พูดถึงศิลปะการท� ำขนมปังบาแก็ตต์อีก ต่อไปแล้ว ร่างเล็กจิ๋วมีแผลเป็น รอยฟกช�้ำด�ำเขียว ใน ท้ายทีส่ ดุ หุบปากปิดสนิท ปวดหัวขนาดหนัก และไม่วางใจ น�้ำดื่มอีกต่อไปแล้ว คนตัวเล็กคิดหลบหนี แต่จะท�ำได้อย่างไร? ลูกบิดประตู สูงเทียมฟ้าเหมือนตึกเอ็มไพร์สเตต สนามหญ้าหลังบ้าน เหมือนท้องทุ่งแอฟริกา คนยักษ์นั่งดูทีวีกับคนตัวเล็ก ในช่วงเกมโชว์ที่มีสาว นุ่งน้อยห่มน้อย คนยักษ์จับคนตัวเล็กยัดลงไปในกางเกงใน ปล่อยทิ้งไว้ ในนั้น คนจิ๋วจิ้มล�ำลึงค์ แท่งเนื้อขยายใหญ่ 16

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

อวบอ้วนขึ้นเหมือนเถาต้นถั่วยักษ์ของแจ๊ก กลิ่นสาบสาง กลิ่นดินอับที่ท�ำให้คนตัวเล็กอับอายท่อนเนื้อเล็กจิ๋วของตน ในกางเกงที่ปรึกษา เขาก�ำหมัดต่อยแท่งเนื้อ เถาถั่วยักษ์ เบ่งบานขยายยาวขึน้ คนยักษ์หงุดหงิดร�ำคาญ ล้วงเข้าไปใน กางเกงใน จับคนตัวเล็กโยนข้ามห้อง คนจิ๋วปะทะขาโต๊ะ ฟื้นคืนสติอีกครั้งในกรง หัวปวดตุบ คนตัวเล็กไม่รังเกียจ มากนักที่ต้องไปอยู่ ในกางเกงในของคนยักษ์ เพราะนี่เป็น ครั้งแรกนับตั้งแต่ถูกจับได้, เขารู้สึกถึงพลังอ�ำนาจน้อยนิด “อย่าได้ทำ� อีกเชียวนะ” คนยักษ์ออกค�ำเตือน ใบหน้า ขยายใหญ่เต็มผนังกรงทางทิศเหนือ “ได้ โปรด” คนตัวเล็กอ้อนวอน ตาไม่มปี ระกายอีกแล้ว “ท่านขอรับ โปรดเมตตาสงสาร” คนยักษ์พนั ร่างคนตัวเล็กด้วยเทปกระดาษ พันรอบร่าง พันแขนพันขาไว้ ไม่ให้ดนิ้ เตะ เหลือช่องเล็กทีป่ ากและดวงตา น�ำเข้าแช่ในตู้เย็นหนึ่งชั่วโมงเต็ม เปิดตู้อีกครั้ง คนตัวเล็ก สิน้ สติไปแล้ว คนยักษ์นำ� คนตัวเล็กเข้า ‘เตาติง๊ ’ ไฟอ่อน อุน่ อาหาร นานสิบนาที คนตัวเล็กฟืน้ คืนสติในอีกสองวันถัดมา “ได้ โปรด” คนตัวเล็กอ้อนวอนเสียงแตกพร่า คนยักษ์ ไม่โปรดค�ำว่า ‘ได้ โปรด’ ไม่โปรดมารยาทงาม ไม่ โปรดผู้คน งานที่ท�ำน่าเบื่อ คนน่าเบื่อ ไม่สังเกตเห็น เสือ้ โค้ตตัวใหม่ของเขา เขาซือ้ ตัว๋ เครือ่ งบินไปยังปารีส ด้วย แต้มไมล์สะสมจากบัตรเครดิต แต่แล้ว เพิ่งตระหนักว่า เขาพูดภาษานั้นไม่ได้แม้แต่ค�ำเดียว เกรงไปว่าอาจหลงสั่ง สมองแกะถือกลับบ้าน เขาไม่อยากให้คนตัวเล็กเป็นล่าม แปลภาษา ไม่โปรดเสียงแหลมเล็กทีม่ สี �ำเนียงฝรัง่ เศส เพียง สุดสายปลายทาง

17

แค่คิดก็ โกรธจัดแล้ว ตั๋วหมดอายุ ไม่คืนตั๋ว บนเครื่องบิน เทีย่ วนัน้ สาวรุน่ นอนเหยียดยาวสบายตัว เพราะไม่มีใครโผล่ มานัง่ ข้างเธอ ทีท่ ที่ ำ� งาน เขาออกปากชวนสาวสวยทรงเสน่ห์ ที่เขาเฝ้ามองอยู่นานหลายปี ออกเดตกันเถอะ เธอวิ่งแจ้น ไปป่าวประกาศเรื่องน่าอายให้ทุกคนในส�ำนักงานได้ทราบ เธอไม่มีแม้ค�ำปฏิเสธ เห็นได้ชัดอยู่แล้ว เธอไม่จ�ำเป็นต้อง เปล่งเสียง “แก้ผ้า” เขาสั่งคนตัวเล็กบ่ายวันหนึ่ง คนตัวเล็กนิ่วหน้า คนยักษ์ยกขวดน�้ำยาล้างห้องน�้ำ แทนค�ำขู่ คนตัวเล็กเปลื้องเสื้อผ้าเชื่องช้า พับเสื้อกางเกง ยืนอยู่ต่อหน้าคนยักษ์ คนจิ๋วผิวขาวเผือด หน้าอกขนรุงรัง ล�ำลึงค์หนีบซ่อน ริมฝีปากสัน่ ระริก หากไม่เพ่งจ้อง คงมอง ไม่เห็น “ลงมือ” คนยักษ์บอก คนตัวเล็กนั่งบนโซฟา “อะไรนะ?” “ปั่นให้แข็ง” คนยักษ์ส�ำทับ “แสดงให้ฉันดู” หัวของคนตัวเล็กยังปูดบวมจากการฟาดขาโต๊ะ สมอง ยังเลอะเลือนมึนงงจากหนึง่ ชัว่ โมงในตูเ้ ย็น และอีกสิบนาทีใน เตาอบไฟฟ้า เขาวางมือบนท่อนเนื้อ ความอภิรมย์วับวาบ แสนเศร้า ผุดทะลุความมึนชาเซือ่ งซึมของความคิด ร่างกาย ของเขาผงกผงาดตอบรับค�ำสั่ง คนยักษ์หัวร่องอหาย ขบขันการแข็งชูชันของคน ตั ว เล็ ก แข็ ง ขั น จริ ง แท้ แ ต่ ช ่ า งเล็ ก จิ๋ ว เหลื อ เกิ น ! ตลก เหลือเกินที่เห็นเครื่องเพศของบุรุษในบุรุษย่อส่วน คนยักษ์ ชีน้ วิ้ หัวเราะน�ำ้ ตาไหล คนตัวเล็กนัง่ บนโซฟา คิดถึงภรรยา 18

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

เธอจะออกมายังโลกกว้าง เก็บฝาจีบทีค่ นยักษ์ โยนทิง้ บนพืน้ เธอน�ำมาท�ำถาด ใช้เวลานานหลายชั่วโมง ตะไบขอบหยัก คมกริบให้เรียบมน ใช้สเี มทัลลิกทาข้างใน ผลงานทีค่ นตัวเล็ก รอบข้างอิจฉา งามเหลือเกิน จับใจเหลือเกิน ไม่มี ใครมี ความอุตสาหะพอจะลบเหลี่ยมคม ในบางคราว เธอขาย ถาดได้หนึง่ ใบ เงินสดก้อนโต คนตัวเล็กนึกถึงถาดมันวาววับ ถาดซ้อนถาด แดงน�ำ้ เงินเหลือง เขาหลัง่ ไหลกระฉูดฉีดเป็น ระลอก จุดสุดยอดไร้ความอภิรมย์ แต่เข้มข้นด้วยความ ละห้อยโหยหา คนยักษ์ ไม่หัวเราะอีกแล้ว “แกคิดถึงเรื่องอะไร?” เขาถาม คนตัวเล็กนิ่งเงียบ “เมียของแกหน้าตาเป็นไง?” ความเงียบ “พาฉันไปพบเธอ” คนยักษ์ออกค�ำสั่ง คนตัวเล็กนั่งบนพื้นกรง ร่างเปลือยเปล่า เขาเปลี่ยน ไปแล้ว ตัดขาดจากโลกรอบข้าง เขาต้องหวนกลับมา การ เดินทางยาวไกล เขาหลุดจากที่นี่ ไปแล้ว “ไปพบใคร?” คนยักษ์หัวร่อคิกคัก “เมียของแก” คนตัวเล็กสั่นศีรษะ เงยหน้ามองจ้องคนยักษ์ด้วย สายตาเหนื่อยล้า “ฉันเป็นปลายทางแล้วส�ำหรับท่าน” ประโยคยาวที่สุดเท่าที่พูดออกมาในห้วงหลายสัปดาห์ คนยักษ์ผลักกรงล้มคว�่ำ คนตัวเล็กหัวโขกมุมโซฟา “เยส!” คนยักษ์ค�ำราม “ฉันอยากเห็นลูกๆ ของแก สุดสายปลายทาง

19

ด้วย ฉันรักเด็ก” คนยักษ์เปิดกรง ลากโซฟาลายดอกมาวางบนฝ่ามือ เค้าหน้าของคนตัวเล็กนิ่งเฉยเย็นเยียบ “ไม่” คนตัวเล็กยืนยัน พริ้มตาหลับลง “ฉันจะทรมานแก” คนยักษ์แผดเสียง คนตัวเล็กเอียงแก้มหนุนหลังมือ ซ่อนหน้าในหมอน ความเจ็บปวดมิใช่ปริศนาด�ำมืดส�ำหรับเขาอีกต่อไปแล้ว คน ที่คุ้นชินกับความเจ็บปวด จะบรรลุถึงเสรีภาพประเภทใหม่ “ไม่” เขากระซิบกับข้อนิ้ว ลมหายใจอุ่นไหลอาบหลังมือ คนตัวเล็กรอคอย กึ่ง เลอะเลือน รอการปลิดชีวิต เขารู้สึกว่าความตายของเขา ไร้ความส�ำคัญ เป็นแต่เพียงประกายวิบวับ แต่เขาก็ ไม่ได้ ตั้งตารอความตาย เขาส่งคลื่นความรักไปยังภรรยาและ ลูกน้อย ผูค้ นทีท่ �ำให้เขามีตวั ตนมีความส�ำคัญ ส่งไปหาผูค้ น ที่รับรู้การวิบวับดับวูบ คนยักษ์เขีย่ ปลายนิว้ ปัดป่ายขาของอาร์มแชร์จวิ๋ ลาก หมอนออกมา พบเหรียญสองสามอันซ่อนอยู่ ในหลืบผ้า เหรียญเล็กจิ๋วจนเขาหยิบขึ้นจากพื้นไม่ได้ เขายื่นหน้าไปจนชิดซี่ของกรงขังคนตัวเล็ก “โอเค” คนยักษ์กล่าว สี่วันต่อมา คนยักษ์ปลดปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ ดูแล เป็นอย่างดีสี่วันเต็ม ให้อาหารอร่อย ถึงขั้นให้อาบน�้ ำ ให้แอสไพริน ให้หมอนใบใหม่ คนยักษ์อยากฝากความทรงจ�ำ ทีด่ ไี ว้ ในใจ หลังจากสีว่ นั คนยักษ์ยกกรง หนีบไว้ ในซอกแขน 20

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

เปิดประตูหน้า วางกรงไว้บนทางเท้า เขาปลดสลักประตูกรง คนตั ว เล็ ก นอนรวดเดี ย วนานหลายวั น จะลื ม ตาง่ ว งงุ น เป็นครั้งคราว จ้องมองลูกตาขนาดใหญ่ของคนยักษ์ แต่ แสงอาทิตย์อาบร่างปลุกเขาตื่นในทันใด เขาเดินออกจาก กรง รอคอยให้นกบินโฉบลงมากินเขาเป็นอาหาร ใช่ว่าจะ เป็นความตายเลวร้ายทีส่ ดุ เขาคิด โดยปกติแล้ว คนตัวเล็ก จะใช้น�้ำมันเหม็นทาตัว ไล่นกและสัตว์อื่นๆ แต่น�้ำมันทาผิว ชะล้างไปนานแล้ว เขาพอจะมองเห็นคนยักษ์นั่งย่อตัว ร่างทะมึนทางขวามือ คิ้วตกตาโรย แต่ไม่เศร้ามากนัก คนตัวเล็กน่าเบื่อแล้ว ตัวก็ ไม่โตเต็มคน คุยกันง่ายเดาใจได้ เล่นด้วยไม่สนุก คนตัวเล็กเดินย่องแย่งบนทางเท้า แขนกาง ห่างล�ำตัว ท่าประหลาด เหมือนว่ามือสองข้างเปียกหรือ เปื้อนสี ดูคล้ายว่าจะจ�ำเรือนร่างตัวเองไม่ได้ ที่มุมถนน คนตัวเล็กนั่งลง รถเมล์สีฟ้าคันน้อยแล่น มาเทียบ คนยักษ์คงไม่สังเกตเห็น หากสายตาไม่ได้จับจ้อง มองที่ระดับเท้าตัวเอง คนตัวเล็กขึ้นรถเมล์ เขาไม่มีเงิน ติดตัว แต่รถเมล์เร่งเครือ่ งกระหึม่ สองสามครัง้ แล่นจากไป โดยมีคนตัวเล็กนัง่ อยู่ในรถ เขาเดินไปนัง่ เบาะหลัง มองออก ไปนอกหน้าต่างรถ คนตัวเล็กรอบตัวเขาได้กลิ่นเรื่องราว ที่เกิดขึ้น พวกเขาอาศัยอยู่ในความหวาดกลัวทุกเมื่อเชื่อวัน หนังสือพิมพ์รายงานข่าวล่า บันทึกทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น ชายชราตัวเล็ก เคราขาวโพลนขลิบเล็มเป็นระเบียบ เดินมา นัง่ ข้างคนตัวเล็ก ยกมือโอบไหล่ปลอบโยน ทัง้ สองเหม่อมอง ขอบทางเท้าสีเทาเคลื่อนผ่าน บนสนามหน้าบ้าน คนยักษ์มองรถเมล์จิ๋วสีฟ้า ภาพ สุดสายปลายทาง

21

ชวนหัวสิน้ ดี เขาเดินขนานไปกับรถเมล์ตลอดช่วงตึก ล้อจิว๋ ทั้งสี่หมุนเคลื่อนเรียบลื่น นึกในใจ นี่ถ้าเขาอยากท�ำ เขา พอจะกระทืบรถเมล์ ให้แบนบู้บี้ คนยักษ์ ไม่รู้ว่ารถเมล์เสริม โครงเหล็กหนามแหลม คมกริบพอจะเจาะพื้นรองเท้ายาง เสียบปักเนื้อได้ เดินมาหลายช่วงตึก เท้าของเขายกค้าง ลอยอยูเ่ หนือรถเมล์ เขาเห็นรถจอดป้าย ป้ายจอดขนาดเล็ก จิ๋วเท่าไม้จิ้มฟัน แต่แล้ว เขาเหนื่อยล้า เดินไปที่หัวมุมถนน ปล่อยให้รถเมล์เลี้ยวโค้ง เขานั่งลงบนม้ายาวรอรถ ม้ายาว พลาสติกขนาดใหญ่สีฟ้า สร้างมาเพื่อคนยักษ์ เมื่อรถเมล์แล่นมาเทียบ คนยักษ์ขึ้นรถ วันนี้วันเสาร์ เขานั่งรถไปจนสุดสายปลายทาง ที่นี่ ถนนมีขยะทิ้งเกลื่อน เทือกเขาสีม่วงปักตรึงติดพื้นห่างไปไกลโพ้น ทุกอย่างคล้าย จะบีบอัดกดดันมาจากทุกทิศ แม้แต่ป้ายร้านค้าก็ดูคล้าย จะสว่างจ้าบาดตา เขาไม่ชอบในทันทีทันใด ที่นี่แปลกตา เขาไม่เคยเดินทางมาถึงที่นี่มาก่อน กลิ่นแปลกพิลึก กลิ่น ดอกไม้หอม กลิ่นขนมปังอบใหม่ รถเมล์คันถัดมารอท่าเป็น ชัว่ โมงยังไม่โผล่มาให้เห็น เขาเดินกลับบ้าน ตามองทางเท้า เขาแค่อยากเห็นว่าคนตัวเล็กอยู่ที่ ไหน อยากเห็น บ้านหลังเล็กจิ๋ว อยากเห็นสัตว์เลี้ยง อยากเห็นโรงเรียน เขาอยากรู้เช่นกันว่าคนตัวเล็กมีรถยนต์ หรือว่ารถเมล์เป็น แต่เพียงการขนส่งประเภทเดียวที่มี เขาหวังว่าจะได้เห็น เครื่องบินล�ำเล็กจิ๋วกลางฟ้า “ฉั น ไม่ อ ยากท� ำ ร้ า ยพวกแก!” คนยั ก ษ์ แ ผดเสี ย ง กึกก้อง “ฉันแค่อยากเป็นส่วนหนึ่งของสังคมของพวกแก” สายตาของเขามองกวาดไปตามพงหญ้า มองทางเท้า 22

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

ช่องสี่เหลี่ยม เขาตาคมมองเห็นรายละเอียดทุกอย่าง “เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับการได้เห็นหมู่บ้านของ พวกแก” คนยักษ์ส่งเสียงดัง “ฉันจะปกป้องพวกแกจาก พวกฉัน ฉันจะเฝ้าหน้าประตูเมืองของแก เหมือนหมาเฝ้า บ้าน!” เขาตะโกนกรอกเสียงเข้าไปในเงามืดของพงพุ่ม กรอกเสียงลงไปในท่อระบายน�้ำ ส่งเสียงเข้าไปในหัวฉีด ฝอยน�้ำเปียกแฉะ เท่าที่เขาได้พบ มีเพียงหมวกเล็กจิ๋วสีเหลือง มีริบบิ้น สายยาว ปลิวมาตกบนกลีบดอกกุหลาบเหลือง เขาถือไว้บน ปลายนิ้วนานสิบนาที ชื่นชมฝีมือเย็บปักผ้าสุดวิจิตร ขอบ ปักลวดลาย ปีกหมวกบานกว้าง ขนาดเท่านิ้วโป้งของเขา ในทันใด สรรพสิ่งรอบตัวน่าขยะแขยงและใหญ่ โตมโหฬาร เกินไปแล้ว คนตัวสูงไปอยู่เสียที่ ไหน? คนอ้วน? เขาคิด แล้วมนุษย์ต่างดาวสูงใหญ่เทียมพระเจ้า? ในท้ายที่สุด เขานั่งลงบนทางเท้า “ฉันพบหมวกสีเหลือง!” เขาตะโกนเสียงดัง “ได้ โปรด! ออกมาจากทีซ่ อ่ น ฉันให้สญ ั ญาว่าจะคืนหมวกให้แก่เจ้าของ” ที่แนวหินชั้น คนตัวเล็กตัวจิ๋วแปดคนจับมือกันเป็น แถวยาว พวกเขามุ่งหน้าไปงานปาร์ตี้วันเกิด ไออุ่นแผ่ออก จากร่างหนึ่งไปยังอีกร่าง พวกเขายืนนิ่งอยู่ที่นี่ ได้ชั่วนิรันดร์ หากจ�ำเป็นต้องท�ำ คุ้นเคยเสียแล้ว ปาร์ตี้วันเกิดเดี๋ยวมา เดี๋ยวจากไป หมวกสีเหลืองปักใหม่เมื่อใดก็ ได้ ไม่ ใช่ภาระ หน้าที่ของเราที่จะปกป้องโลกกว้าง มารดากระซิบบอก ลูกน้อย หนูน้อยชุดสีเหลือง เหลืองหลากเฉดสี หนูน้อยที่ อุ้งมือชุ่มเหงื่อ หนูน้อยที่เขม้นจ้องคนยักษ์บนทางเท้าที่ สุดสายปลายทาง

23

ยกหมวกของเธอวางบนหัวขนาดมหึมา หนูน้อยที่ ไม่อาจ ท�ำความเข้าใจความสมเพชเวทนาที่เฝ้าสะกิดกวนหัวใจของ เธอ

24

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

ไปให้พ้น จากเรื่อง

Off

ในงานปาร์ตี้ ฉันตัง้ เป้าไว้วา่ จะจูบสามชาย : หนึง่ ผมด�ำ หนึง่ ผมแดง กับอีกหนึ่ง ผมบลอนด์ ไม่จ�ำเป็นต้องเรียงล�ำดับ ตามนัน้ ฉันมางานปาร์ตตี้ ามล�ำพัง ฉันมีเครือ่ งดืม่ ในแก้วมัก เพราะตอนที่ฉันมาถึง, ห้วงเวลาเหมาะสมตามอุดมคติแห่ง การมาล่าช้าผิดเวลา เจ้าของบ้านใช้แก้วสีฟ้าก้านยาวเรียว ไปหมดสิ้น แก้วที่เหมาโหลจากร้านเครื่องใช้ครัวเรือนใน ละแวกนี้ แก้วที่บ้านเรือนในรัศมีสิบช่วงตึกพากันหาซื้อ ไว้ ใช้ เนือ่ งเพราะจุดหนึง่ ในกาลเวลาอันหาเหตุผลมาอธิบาย มิได้ ทุกคนตื่นขึ้นมาพร้อมกับรสนิยมเดียวกัน ฉันมองเห็น สเวตเตอร์ลายเดียวกันสองตัว และกระเป๋าถือรูปทรงและ สีเดียวกันอีกสี่ นัน่ พอจะท�ำให้คนเผ่นไปซือ้ ข้าวของอัปลักษณ์ ทีส่ ดุ เว้นแต่วา่ คนอืน่ ก็มกี ารตอบสนองเยีย่ งนี้ ฉันเห็นรองเท้า สุดเห่ยเหมือนกันดิกสามคู่ ฉันเหลียวซ้ายแลขวา หาทีซ่ อ่ นตัว ไม่ได้แล้ว ฉันรู้จักเจ้าของบ้านสมัยเรียนมัธยมปลาย เธอ เชิญฉันมาร่วมงานทุกครัง้ หนึง่ นัน้ เพราะเธอเวทนาฉัน และ ข้อสอง เธอรูส้ กึ ว่าฉันเป็นคนตลก เธอหน้าแดงในทุกคราวที่ ฉันสบถค�ำหยาบ นั่นเป็นวิธีที่เรายั่วเย้าหยอกล้อกัน กว่าครึ่งที่มางานปาร์ตี้ มาเป็นคู่ ฉันยืนเดี่ยว ด้วย ไปให้พ้น

25

เหตุว่าฉันวางแผนที่จะท�ำให้แม่นางทั้งหลายอิจฉาตาถลน ภาพทิม่ ตาเตือนใจให้คดิ ว่า วิเศษแสนสนุกแค่ไหนทีค่ รองตัว เป็นโสด แทนทีจ่ ะผูกติดกับไอ้ทมึ่ หน้าจืดคนเดียวคนเดิม แต่ ว่าคืนนี้ ฉัน ‘อิจ’ เพราะ ‘ผู้’ แต่ละนายที่นางพาร่วมทางมา ด้วย ล้วนแต่สงู โปร่งและหน้าตาใจบุญ ในค�ำ่ คืนเหน็บหนาว หมอกลงจัด ชายคนหนึง่ สวมเสือ้ เชิต้ ทีเ่ พือ่ นชายของฉันเคย มี เนือ้ ผ้าตะปุม่ ตะป�ำ่ รีไซเคิลจากกระป๋องน�ำ้ อัดลม สะอาด เอี่ยมอ่องกลิ่นโชยมาถึงที่นี่ ฉันยืนห่าง, สักสิบฟุตเห็นจะได้ ไม่ใช่สญ ั ญาณทีด่ นี กั ถ้าผงซักฟอกท�ำให้ ใจละลายได้ถงึ เพียงนี้ จากที่นี่ พิงผนังห้อง ฉันกวาดสายตาเสาะส�ำรวจ ห้องนั่งเล่นได้ ทีวี โซฟา ไม้กระถาง ผนังห้องปิดคลุมด้วย โปสเตอร์สวนสวยสีพาสเทล ฝีมือของจิตรกรชื่อดังที่ค้นพบ แสงซ�้ำอีกรอบ บัดนี้ ผลงานของเขาชะลอมาอยู่บนปก สมุดบันทึก ร่ม และแก้วมัก มีคุณค่าจริงหรือที่ผลงานของ ฟานก๊อกหูขาดสิ้นลมหายใจไปแล้ว จะมาห่อหุ้มหมายเลข โทรศัพท์ของชาวบ้าน? นัน่ หรือคือสิง่ ที่เขาต้องการ ในยาม ที่เขาดิ้นรนกระเสือกกระสนในนรกส่วนบุคคล เพื่อจะตรึง แสงอาทิตย์ที่อาร์ลส์ ให้มาอยู่บนผืนผ้าใบ? ฉันเคยวาดภาพ ฉั น จะวาดทิ ว ทั ศ น์ ใ ห้ สุ ข สงบสบายตา ในยามที่ ค รู ส อน วาดเขียนเดินผ่านแถวขาหยัง่ เธอจะกล่าวชมฉัน “ไร่ขา้ วโพด สวยจัง, ที่รัก” แต่เธอไม่ได้ดูลึกซึ้ง เพราะหากเพ่งจ้อง นานพอ แต่ละทิวทัศน์จะซ่อนเรื่องชั่วร้ายไว้ สวยงาม ไม่ ใช่ค�ำเหมาะสม จริงอยู่, ฉันวาดภาพไร่ข้าวโพด แต่ ถ้าเพ่งมอง จะได้เห็นมีดแหลมคมวาววับแขวนห้อยจาก ข้าวโพดแต่ละฝัก ฉันวาดภาพชายหาด คลื่นถาโถมกอดฝั่ง 26

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

จันทร์เสีย้ วห้อยกิง่ ฟ้า แล้วก็มปี นื กลหนักวางอยูข่ า้ งผ้าเช็ดตัว ฉันวาดภาพเมืองในเทือกเขา ร้านค้ากระจุม๋ กระจิม๋ และป่าสน ต้นสูงใหญ่ ผู้คนเดินผ่านหน้าร้าน เว้นแต่ว่า มีชายคนหนึ่ง คาดเข็มขัดไดนาไมต์ เดินตรงไปหาชายคนหนึ่งที่มีไลเตอร์ จุดบุหรี่ในมือ คนที่ยืนอยู่ข้างก๊อกน�้ำกด เลวร้ายที่สุด จะอยู่ที่ครูไม่เคยหยั่งรู้ เธอดูภาพเขียน ทั้งสาม เธอคิดว่าคนสวมเสื้อกั๊กไดนาไมต์ สวมชุดโป่งพอง ผิดรูป อ้อ, ฝักข้าวโพดสุกปลั่งวาววับดี และปืนกลหนักบน หาดทราย มองเห็นเป็นแต่เพียงว่าวสุดสวย เมือ่ แบบฟอร์ม ประเมินผลการสอนมาถึง ฉันเขียนลงไปว่าเธอใช้ ไม่ได้ น่า จะไล่ออก คูห่ ญิงชายขยับเปลีย่ นที่ ฉันพร้อมแล้ว ฉันต้องเสาะหา คนหัวแดงเป็นอันดับแรก โชคเข้าข้างฉัน เขาเมาได้ที่แล้ว นั่งบนเก้าอี้ ถือเพร็ตเซิลในมือ เขาไม่ได้คุยกับใคร เพราะ พักยกจากการเสวนาทางสังคมเนื่องจากเมาแประแล้ว ฉัน ลีลาศลอยเลือ่ นตรงไปหา ร้องขอเขา ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ ไหม? ช่วยหากระเป๋าถือของฉันในห้องนอน “ท�ำกระเป๋าถือ หายค่ะ” ฉันบอกเขา “ช่วยด้วย” เขากะพริบตา เปลือกตา หนัก ตาเยิ้มด้วยไอแอลกอฮอล์ เขาเดินตามฉันเข้าไปใน ห้องนอน ซึง่ มีขา้ วของของผูค้ นเกลือ่ นกล่น : เสือ้ โค้ตยีส่ บิ ห้า กระเป๋าถืออีกกว่าครึง่ ของจ�ำนวนนัน้ ฉันรวยอูฟ้ ู่ แต่คดิ อยาก ลักขโมย เพราะคนพวกนี้เชื่อใจคนอื่นเหลือเกิน ฉันรู้สึก อยากถล่มความวางใจ ฉันเอาเสื้อโค้ตไปวางทิ้งที่ ไหนนะ? เราพลิกกองมองหากระเป๋าถือติ๊งต่างของฉัน เพราะฉันไม่ เคยมีกระเป๋าถือจริงๆ เลย เวลาออกมาเที่ยวกลางคืน ฉัน ไปให้พ้น

27

มีเพียงกุญแจบ้าน เงินร้อยดอลลาร์ ใต้ฝ่าเท้า ปล่อยให้ ค�่ำคืนคลี่คลายจากที่นั่น เรางึมง�ำกันในห้องนอน ฉันแสร้ง ท�ำเป็นเมาเลอะเลือน ถามเขาไปเลย ที่นั่น, กลางกอง เสือ้ โค้ต คุณคิดว่าฉันสวยไหม? เขาปรือตามอง ยิม้ รับ และ ตอบรับ “เออ, เออ” เรายืนอยูข่ า้ งเตียงนอน ฉันโน้มตัวไป จูบเขา จุ๊บเบาๆ นุ่มนวลอ่อนโยนเป็นพิเศษ เพราะเขาอาจ จะอ้วกราดรดฉันในนาที ใดก็ ได้ ริมฝีปากของเขาแห้ง เรา ใช้เวลาหลายนาทีนัวเนียกันในลักษณะนั้น จุมพิตอ่อนโยน บนริมฝีปากแห้งของเขา และแล้ว เขาหัวเราะร่วน ฉันฉุน “ท�ำไมคุณต้องหัวเราะด้วย?” เขาไม่หยุดหัวเราะ ฉันผลัก เขาออกห่าง หยิบเสื้อโค้ตตัวสวยสีเบอร์กนั ดีบดุ า้ นในผ้านุม่ มันวาว ฉันสวมเสื้อไว้ชั่วขณะ ถามเขาซ�้ำอีกครั้งว่าท�ำไม ต้องหัวเราะด้วย เขาให้ค�ำตอบ “เราเรียนประถมด้วยกัน” ฉันโพล่งออกมา “จริงน่ะ? จริงเหรอ?” เขาบอกชื่อเขา จากนั้น บอกชื่อฉัน ฉันขอโทษที่จ�ำเขาไม่ได้ “ผมจ�ำคุณได้ เพราะคุณเป็นคนเดียวที่ ได้รบั มรดกตกทอด” ฉันบอกเขาไป ว่าฉันวาดรูปได้ดีทีเดียว “จริงน่ะ? ผมจ�ำไม่ได้แฮะ” ไม่เอาแล้ว ไม่อยากคุยกับเขาอีกแล้ว ฉันถอดเสือ้ โค้ต โยนกลับไปกองบนเตียง บ่ายหน้าไป ที่ประตูห้องนอน “รอเดีย๋ ว, ท�ำไมคุณจูบผม?” เขาถาม ฉันรูว้ า่ เขาต้อง พยายามขนาดหนักทีจ่ ะเลือกค�ำมาต่อเรียงกันให้เป็นประโยค เพราะเขาเมาแทบไม่เป็นผู้เป็นคน “นัดกันออกเดตสักที” เขาบอก “ผมหัวเราะเพราะตลกดี ตลกที่สุดที่ ได้จูบกับ เพือ่ นประถม คนทีเ่ คยรูจ้ กั กันตัง้ แต่เป็นเด็กแอ๊ะๆ ตลกนะ” 28

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

ฉันหันขวับ เขาเดินมายืนทะมึนต่อหน้า ฉันเห็นจุดกระ บนไหปลาร้าของเขา นั่นหมายความว่าเขามีแผงอกจุดกระ แผ่นหลังจุดกระ หัวเข่าจุดกระ และขาอ่อนจุดกระ ฉันเป็น ศิลปินมือดีทสี่ ดุ ในโรงเรียน จนกระทัง่ เด็กหญิงหน้าโง่คนหนึง่ ย้ายมาจากเกาหลี ตอนนี้ เขาหัวเราะหนักมาก เพราะเขา รู้จักฉันเมื่อครั้งที่ฉันยังเป็นเด็ก จ�ำเรื่องราวบางอย่างได้ ในขณะที่ฉันแทบจะจ�ำเรื่องเมื่อครั้งยังเป็นเด็กไม่ได้เลย หยาบคายนะที่ระลึกถึงเรื่องของฉัน เรื่องที่ฉันจ�ำไม่ได้ ถ้า ฉันจ�ำไม่ได้ ก็หมายความว่าจะต้องไม่มี ใครจ�ำได้ซี “ไม่” ฉันบอกเขา “ฉันไม่อยากออกเดตกับคุณ ชั่ว ชีวิตนี้” ฉันย้อนกลับมายังห้องนั่งเล่น เดินกลับมาปักหลักที่ ผนังเดิม คนหัวแดงเดินตามหลัง ทรุดฮวบเป็นก้อนเนื้อบน เก้าอี้ เบิง่ ตามองฉัน ฉันเมินไม่มอง หันไปเพ่งโต๊ะวางอาหาร กั ว คาโมเล-อะโวคาโดดิ ป เหลื อ เพี ย งครึ่ ง ชาม มี ห ย่ อ ม เขียวอ่อนเปือ้ นผ้าปูเป็นวง เนยแข็งบรีเป็นถ�้ำขาว แก้วไวน์ ว่างเปล่า หากไม่นับหย่อมสีแดงดื่มไม่ได้ที่ก้นแก้ว ฉันเดิน ไปเติมไวน์ลงมัก หัวแดงหลับตานอนบนเก้าอี้ เสร็จไปหนึ่ง หัวบลอนด์เป็นรายต่อไป คนนีง้ า่ ย เพราะฉันเคยเดต ด้วย และบอกเลิกไปเมื่อสามเดือนก่อน เช่นนั้น ก็ ไม่น่า จะยาก ฉันพบเขาที่มุมห้อง คุยอยู่กับชายอีกสองคน ฉัน กระเพือ่ มไปใกล้ เพราะฉันคือฉัน และฉันสวมเดรสเริด่ สุดใน คืนนี้ เดรสที่คล้ายจะถักทอจากโลหะวาววับ เดรสแนบเนื้อ ไหลอาบเอวคอดไปหาตะโพกผาย ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันเป็น ก๊อกน�้ำสเตนเลส แหงละ, ฉันแต่งหรูสุดในงาน ฉันจัดเต็ม ไปให้พ้น

29

สุดเดชในทุกคราว นัน่ เป็นประเด็นหลัก ในยามทีเ่ จ้าของบ้าน เปิดประตูต้อนรับ เธอก้มลงมองกางเกงยีนส์ ใครๆ ก็สวม อย่างนี้ ของตัวเองแล้วอุทานออกมา “โอ, งานนี้เป็นงาน ล�ำลองค่า” ฉันยิม้ รับด้วยฟันทุกซีเ่ ท่าทีจ่ ะบรรจุในรอยยิม้ ได้ ขยิบตาให้ และบอกว่า “ดีคะ่ , ดี ฉันแค่รสู้ กึ อยากสวมชุดนี้ คืนนี้” แน่อยู่แล้ว ไม่พลาดไปได้ ในคราวหน้าที่ฉันพบ เจ้าของบ้านคนนี้ เธอจะแต้มลิปสติกบาดตาเพิม่ ขึน้ หรือว่า มีสสี ร้อยระยิบระยับทีแ่ ม่ซอื้ ให้ แต่คณ ุ ผูห้ ญิงเจ้าขา, คุณกิน ฝุ่นข้างหลังฉันในยามที่ฉันสวมชุดเดรสมันเลื่อมระยิบระยับ ชุดนี้ ขณะนี้ ฉันเคลื่อนมาจ่อหลังหนุ่มผมบลอนด์ คนที่ เลิกคบฉัน เพราะไม่รู้สึกว่า ‘ถูกรัก’ นั่นจริง ฉันไม่รักเขา แต่เขาเป็นคนประเภททีค่ บกับใครนานไม่เป็นอยูแ่ ล้ว เราคง ต้องแยกทางกันไม่ช้าก็เร็ว ฉันเพียงแค่เสนอข้ออ้างสวยหรู ให้สองเรา ฉันมายืนข้างเขาแล้ว บอกเขาว่าเรามีเรื่องต้อง คุยกัน เราพอจะไปคุยกันในห้องน�ำ้ ได้ ไหม? เขางุนงงสักนาที แต่ก็เห็นพ้อง บอกเพื่อนว่า “เดี๋ยวมา” เพื่อนส่ายหน้า เพราะจ�ำฉันได้ และคิดว่าเขาโง่สนิ้ ดี ซึง่ ก็คิดถูกเสียอีกแน่ะ เราเข้าไปในห้องน�้ำ ฉันบอกเขา “อดัม, ฉันตั้งเป้าไว้ว่าจะ จูบคุณคืนนี”้ เขาส่งเสียง “ไม่เอาน่า, เรือ่ งนีเ้ องหรือ?” ฉัน บอกเขา มานี่ เขาวางมือบนลูกบิด แต่ยงั ไม่พรวดพราดหนี ไปไหน “คุณยอดเยีย่ มจริงนะ” เขาบอกกล่าว ส่ายหน้า ฉัน ฉุนโกรธ เขาหมายความว่ายังไงกันหือ? ไม่ใช่ค�ำชมด้วยนะ เขาเผ่นไปแล้ว เขาออกไปจากห้องน�้ำ ฉันนั่งบนเคาน์เตอร์ อ่างล้างหน้า แก้มก้นพลัดลงไปในอ่าง ก๊อกน�ำ้ บนก๊อกน�้ำ ฉันหมุนตัวมาหากระจกเงา ยิงฟันตรวจฟัน ฟันขาววาววับ 30

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

เพราะฉันเพิ่งซื้อยาขัดฟันใหม่เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ได้ผลดี เสียด้วย อายไลเนอร์ของฉันยังไม่เลอะเทอะ เพราะฉัน ซื้ออายไลเนอร์ ใหม่ที่ ให้สัตย์สาบานว่าติดแน่นไม่เลือนเลอะ ไม่เช่นนั้นก็ฟ้องร้องบริษัทได้เลย ฉันนั่งอยู่ที่นั่น วางแผน หัวบลอนด์คนถัดไป ในตอนที่อดัมพรวดพราดกลับเข้ามา ในห้องน�ำ้ เค้าหน้ามุง่ มัน่ ปิดประตูแน่นหนา “คุณล้อผมเล่น ใช่ไหม?” เขากล่าว “เออใช่” ฉันบอก เขาถอนหายใจ “อย่าง น้อยที่สุด คุณก็สัตย์จริง” ฉันตอบเขาไปเลย “ขอบคุณค่า อย่างน้อย ฉันก็พยายามจะซื่อสัตย์ จริงแท้ ฉันถือว่าเป็น คุณสมบัตขิ อ้ หนึง่ ของฉัน” เขารอคอยทีป่ ระตู ฉันไถลลงจาก เคาน์เตอร์ เดินตรงไปหาเขา ยืนจ้องหน้ากัน เขาไม่หลบหนี ดังนั้น ฉันเคลื่อนเข้าประชิด แล้วเราก็จูบกัน ง่ายปานนั้น ริมฝีปากของเขาเป็นกลีบปากเดียวกับที่ฉันเคยรู้จัก คุ้นชิน อย่างดี แท้จริงแล้ว เขาเป็นเพื่อนชายที่ฉันคบหายาวนาน ที่สุด ดังนั้น ฉันรู้จักริมฝีปากของเขาดีกว่าใครๆ กลีบบน จะบางกว่ากลีบล่าง ฉันโปรดปรานเป็นที่สุด ฉันจูบก้อน หมอนเล็กข้างล่าง เราจูบปากแนบปาก แล้วฉันก็จ�ำรส และอวลไอความรู้สึกได้ ในทันใด ฉันรู้สึกโหยหาคิดถึงเขา ฉันจ�ำทุกอย่างเมื่อครั้งที่อยู่ร่วมกับเขาได้ ฉันยกโทษให้เขา ทุกเรื่อง เรายังประทับริมฝีปากอยู่ ปลายลิ้นแตะเรียวฟัน กลิ่นบุรุษอวลในโพรงจมูก เราจูบกันนานเกินไปแล้ว นาน เกินไป ดังนั้น ฉันลาจาก ลิปสติกเปื้อนที่มุมปากของเขา “โอเค” ฉันกล่าว “ขอบคุณค่ะ โอเค” ท่าทางของเขาหวัน่ ไหว คล้ายอยากสานต่อให้มากกว่านี้ เขารู้สึกเหมือนฉัน รู้สึกว่า ในห้วงจุมพิต ห้องน�้ำเปลี่ยนเป็นห้องอื่น ฉันพยายามท�ำให้ ไปให้พ้น

31

ห้องย้อนกลับไปเป็นห้องแรกทีฉ่ นั รูจ้ กั มือของเขาโลมลูบทัว่ เดรสสีเงินมันเลื่อมของฉัน เลื่อนหลุดล้วงควัก บานประตู ห้องน�ำ้ เปิดออก สุภาพสตรีนางหนึง่ อยากใช้หอ้ งน�ำ้ เธอเห็น เราสองคน เธอหน้าแดงเรื่อ ฉันดี ใจที่ ไม่รู้จักนาง เพราะ ฉันไม่อยากให้คนทั้งงานปาร์ตี้รู้ว่าฉันอยู่ในห้องน�้ำ จูบหนุ่ม ผมบลอนด์ ในเมื่อฉันต้องปิดงานคืนนี้ โดยการจูบหัวด�ำ อีกคน อดัมเช็ดลิปสติกออกจากริมฝีปาก มือของเขายัง วางอยู่บนเดรสของฉัน ตรงช่วงเอว “คุณเป็นหญิงเย็นชา” เขาบอก มือเลื่อนหลุดหายไป เขาออกจากห้องน�้ำ ฉันถูก ทิ้งไว้ ในห้องน�้ำคนเดียวอีกครั้ง ฉันรู้ว่าฉันไม่ใช่หญิงเย็นชา เพราะท่าทางอิดออดอิดเอือ้ นไม่ยอมลาจากของเขาน่ะซี นัน่ เป็นเพราะฉันไม่ใช่หญิงเย็นชา ฉันรังเกียจความเท็จอยูแ่ ล้ว ฉันตรวจสภาพตัวเองในกระจกเงาอีกครั้ง ผิวเนียนผุดผ่อง มีนำ�้ มีนวล ฟันขาวสะอาด อายไลเนอร์ยงั คมกริบ ฉันนึกถึง เขาอีกหนึ่งนาทีเต็ม นึกถึงการหลั่งของเขาในตัวฉัน นึกถึง การหลั่งของฉันนอกตัวเขา เขาจะเปล่งเสียงออกมาว่า ‘นี่ แล้ว, หมดเลย’ ความคิดผุดมาในหัวของฉัน นี่เป็นวัน สิ้นโลก เราเสร็จกิจเราร้อนเราเหงื่อโซมร่าง แต่ โลกก็ยัง ด�ำรงอยู่ ประหนึ่งว่าเด้งกลับมาต้อนรับเราอีกครั้ง ในยาม ที่เราหลับใหล เราหลับลึกจนพอจะเป็นวันสิ้นโลกได้ ไม่ว่า จะมีเสียงไซเรน เสียงโทรโข่ง เสียงคนตื่นตระหนกในทีวี ฉันรู้ อย่างน้อยที่สุด ส�ำหรับฉันเองว่าฉันไม่ได้สังเกตเห็น เรื่องพวกนั้น ฉันออกจากห้องน�ำ้ หลังจากใช้งานแล้ว คุณสุภาพสตรี ที่มาขัดจังหวะยืนรออยู่หน้าห้อง นางอับอาย ฉันไม่ ฉัน 32

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

เดินเหยียบเท้านาง เธออุทาน “อูป๊ ส์, ขอโทษ คะ ” เหมือน ตัวเมียทั้งหลายนิยมอุทานกัน ฉันฉุนสิคะ เพราะความผิด ของฉันเอง แล้วท�ำไมนางต้องเป็นฝ่ายขอโทษ? ฉันเกลียด เสียง ‘อู๊ปส์’ เสียงอ่อนเสียงหวาน ฉัน’รมณ์บูดแล้วค่ะ ฉันเหลืออีกรสหนึ่งที่ยังไม่ได้ชิม หนึ่งชั่วโมงเคลื่อนผ่านไป กัวคาโมเลเกลี้ยงฉาด บรีเหลือเพียงเปลือกแข็ง แล้วพวก หน้ า โง่ ทั้ ง หลายไม่ รู ้ เ ลยหรื อ ว่ า เปลื อ กแข็ งสี ข าวของบรี เป็นต้นตอรสชาติแท้จริง การเจาะกินเนื้อนุ่มข้างในไม่นับ คนฝรั่งเศสคงหนีหน้าไปทั้งกองทัพถ้ามางานปาร์ตี้ที่นี่ มอง เห็นคนอเมริกันเจาะคว้านเนยแข็งของตนเหมือนคนถ�้ำ แต่ มนุษย์งานปาร์ตมี้ กั ง่าย ชอบเนยควักกินง่ายๆ กางเกงยีนส์ คว้าใส่สะดวก และจิบเครื่องดื่มจากแก้วแชมเปญทรงเรียว ฉันเติมไวน์ครั้งที่สามหรือสี่แล้ว ไวน์ท�ำให้กระดูกของฉัน คลายตัว และเติมเฉดแดงมันเลื่อมให้เส้นผม ดันนมฉันให้ ตั้งเต่งเบ่งบาน ตาเชื่อมหวานเยิ้มเปล่งประกายฉลาด ชุด เดรสไหลลู่เหมือนวารี อดัมย้อนกลับมาพร้อมเพื่อนกลุ่มนั้น เขาไม่หนั มามองฉัน กลุม่ ไอ้ถกึ ปกป้องเขาเหมือนก�ำแพงบุรษุ ผู้เปี่ยมด้วยศีลธรรม คนหัวแดงหายไปแล้ว อาจหมดสติ ที่ ไหนสักแห่ง ฉันมองหาหัวด�ำ มองหา มองหา ท่านก็ คงคิดว่าน่าจะไม่ ใช่เรื่องยาก เพราะคนบนโลกนี้สี่ ในห้าคน ล้วนแล้วแต่หัวด�ำ ฉันพบเป้าหนึ่งคน แต่หมอนั่นปากมาก พูดจ้อและส�ำรากหยาบคาย ฉันผ่านรายนี้ ฉันพบหัวด�ำ สงบเสงีย่ มหนึง่ คน แต่กเ็ หมือนว่าเป็นพวกแต่งงานแล้ว ฉัน พยายามก�ำหนดกติกาให้สั้นง่ายที่สุด ฉันมองหา และแล้ว บิงโก! ชายตัวสูงที่สุดในห้องนี้ ผมด�ำปรกหู สวมแว่น ไปให้พ้น

33

ผิวคล�ำ้ บุรษุ เค้าหน้าฉลาด คุยอยูก่ บั สตรีนางหนึง่ เห็นได้ชดั ว่าเธอสลิดดก อยากกลืนเขาลงท้อง แต่ระลึกเสมอนะคะ ฉันเป็นล�ำแท่งปรอทมันเลื่อม แม่นางคนนั้นสวมเสื้อเบลาส์ กับกางเกงสีกากี ดืม่ น�ำ้ เปล่าจากมักลายดอกบัว ฉันปักหมุด แล้ว เธอเล่าให้เขาฟังเรื่องงานของเธอในโรงพยาบาลสัตว์ มนุษย์ทกุ ผูท้ กุ คนบนโลกชอบสัตวแพทย์ ยกเว้นฉัน เพราะฉัน คิดว่ามีสตั ว์บนโลกมากเกินไปแล้ว และเมือ่ เด-รัจ-ฉาน-หมอ ช่วยชีวิตสัตว์ป่วยไข้ ไว้ ได้ เราก็มีสัตว์เพิ่มมากกว่าเดิม “นี่ ไง, ที่ระลึกจากแมวตัวล่าสุด” เธอยกท่อนแขน ทิ่มตาเขา อวดรอยแผลนูนเป็นสัน เขาผงกศีรษะ สังเกตการณ์ อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ สนใจมาดแสร้งเมายาแกล้งได้รับบาดแผลในสงครามของ นาง ฉันพนันหนึ่งพันดอลลาร์เลยว่าเธอโตมาพร้อมกับ ลูกหมาที่มีชื่อลงท้ายด้วย อี้ หรือ อี ฉันเคยมีหมาตัวหนึ่ง หมายักษ์ เกรตเดน ฉันตัง้ ชือ่ เขาว่า ออฟ - ไปให้พน้ ทุกคราว ที่ฉันเรียกเขามาหา ฉันจะตะโกนว่า ไปให้พ้น! เขาจะควบ ตะบึงมาหาฉัน กวนประสาทผู้คนให้กระเจิงทีเดียวเชียว ทีส่ วนหมา ไม่มี ใครเข้าใจเรือ่ งนี้ พวกเขาจะเงีย่ หูตะแคงคอ พยายามท�ำความเข้าใจว่าฉันท�ำได้อย่างไร หรือไม่ ฉัน ยังสติดีอยู่หรือเปล่า ฉันหัวร่อจนปวดท้องที่สวนหมา ฉัน สวมเดรสไปที่นั่นเช่นกัน ฉันคิดว่ามีหลายคนชวนเพื่อนไปที่ สวนหมา เพือ่ ไปดูฉนั เหมือนว่าฉันเป็นจุดดึงดูดนักท่องเทีย่ ว ประจ�ำเมือง นี่ถ้าฉันอายุเกินสี่สิบ ก็คงเป็นปัญหา แต่ฉัน ยังเอ๊าะอยู่ พวกเขาแซ่ซ้องชื่นชม ไปให้พ้น ตายก่อนวัย 34

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

อันควร เพราะเขาเป็นพันธุแ์ ท้ ฉันไม่ได้พาเขาไปหาหมอหมา ฉีดยาให้ตาย ไม่เลย, ฉันนัง่ อยูข่ า้ งเขา ลูบหัวเขาจนตาของ เขาหลับลงและไม่ลมื ตาอีกแล้ว ฉันส่งเขาเข้าเตาเผา โปรย อังคารลงในแปลงดอกไม้ แต่ฉันขยักกระดูกชิ้นโต น�ำไป ป้อนแมวข้างบ้าน เพราะไอ้เหมียวทุกข์ทรมานเหลือเกินกับ ขนาดมหึมาของ ไปให้พน้ ฉันคิดว่าเป็นการแก้เผ็ดแสนหวาน ใกล้เที่ยงคืนแล้ว ฉันรอชายร่างสูงคนนี้ ให้ส่งเสียง บางอย่าง ฉันจะได้วางแผนเสียที อดัมคุยกับแม่นางคนหนึง่ ฉันบอกได้เลยว่าเขาสุดหื่น อยากท�ำให้ฉันหงุดหงิดร�ำคาญ จากที่นี่ ฉันเห็นแค่บั้นท้ายของนาง นางตูดแบน อดัมเป็น พวกบูชาบั้นท้ายดินระเบิด ดังนั้น ฉันไม่กังวลนัก ฉันไม่หด ไม่เหี่ยว ถึงขั้นอิจฉาระริกระรี้ ตรงกันข้าม ฉันรู้สึกเหมือน ว่าฉันเชื่อใจวางใจแม่นางทุกคนในห้องนี้ ฉันเดินเหยียบ หัวแม่ทนี ของเหล่าแม่นางผูค้ ราง “อูป๊ ส์, ขอโทษ คะ ” ออก มานับล้านครัง้ ขอโทษขอโพยส�ำหรับความผิดทีฉ่ นั เป็นผูก้ อ่ หมอหมานางนั้นยังพูดจ้อ “เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมานะ” นางกล่าว “บีเกิลแสนหวานตัวหนึง่ มาทีค่ ลินกิ เธอป่วยเป็น โรคสมองเสื่อม ฉันจ�ำเป็นต้องฉีดยาให้เขาหลับ...” “น่าจะล�ำบากใจนะครับ” เขากล่าว “ที่ต้องฉีดยาให้ สุนัขหลับ” ฉันยืนอยู่ใต้ภาพเขียนลายดอกสีเหลืองชมพู ฟักมี ฉัน คิด คุณเอ็งใช้เวลานานเกินไปแล้วนะ ทีป่ ระตูหน้า หญิงชาย คู่หนึ่งกล่าวอ�ำลาเจ้าของบ้าน มือของเธอวางบนท่อนแขน ของเขา เจ้าเหย้าหน้าหมอง ฉันคิดว่าใครบางคนน่าจะท�ำให้ ชุดเครื่องเสียงของเธอพังไปแล้ว ไปให้พ้น

35

ในทันใด สูญเปล่า ฉันรูส้ กึ ด้อยค่า รูส้ กึ เหมือนว่าไม่มี อะไรในงานปาร์ตนี้ สี้ ำ� หรับฉันอีกแล้ว ฉันอยากให้ทกุ คนไสหัว กลับบ้านไปให้หมด ฉันนึกถึงตอนทีฉ่ นั กรอกแบบประเมินผล ครูศิลปะ ฉันกรอกลงไปว่าน่าจะไล่นางออก ฉันตรวจให้ แน่ ใจว่าฉันเซ็นชื่อของฉันก�ำกับไว้แล้ว ฉันบริจาคเงินให้ มหาวิทยาลัย ไม่มากพอจะท�ำป้ายชือ่ ติดอาคาร แต่ก็ใกล้เคียง และเมือ่ ถึงคอร์สวาดเขียนครัง้ ถัดไป ฉันมองหาชือ่ ครูคนนัน้ ในแคตตาล็อก ไม่พบชือ่ เธออยูท่ ี่ ไหนๆ ภาพเขียนของฉันอยู่ บนปกแคตตาล็อก โดยไม่มีชื่อเธอก�ำกับ “โอ” เธอกล่าว “ภาพชายทะเลสวยเหลือเกิน” ฉันเอนพิงผนังห้อง ชายหัวแดงกลับมาแล้ว นอนหลับ บนเก้าอี้ หมอหมายังส่งเสียงออดอ้อน “ฉันรูส้ กึ เหมือนว่าฉัน เป็นพัศดีคุมคนคุก ต้องไปรับผิดชอบฉีดยาให้ตายยังเงี้ยะ” ชายร่างสูงพูดถึงงานที่เคยท�ำในเรือนจ�ำคราวหนึ่ง เคยเห็นการฉีดยาประหารชีวติ นัน่ เป็นสิง่ เลวร้ายทีส่ ดุ เท่าที่ เขาเคยเห็น ฉันหูตั้ง คึกขึ้นมาทันตาเห็น เพราะได้ข้อมูลที่ จ�ำเป็นต้องใช้แล้ว ฉันรู้แล้วว่าเขาเคยท�ำงานในคุก เช่นนั้น เขาเห็นอกเห็นใจคนที่ติดอยู่ ในกับดัก หรือคนเลว ได้เลย แผนของฉันเป็นรูปเป็นร่างแล้ว ดังนั้น ฉันโปรยยิ้มให้คนทั้งสอง ในขณะที่ฉันผละ ออกจากผนังห้อง คลื่นสีเงินสุกปลั่งระยิบระยับ กระเพื่อม เป็นระลอก เขาสังเกตเห็น ไม่เห็นได้ ไง? เขาค้อมศีรษะ ทักทาย หมอหมาสีกากีอ้าปากพล่ามอีกแล้ว ฉันขัดจังหวะ “ฉันจ�ำเป็นต้องท�ำอะไรบางอย่าง” ฉันกล่าว นางสัตวแพทย์ เหวอสิคะ เธอไม่คิดว่าฉันพูดได้ เธอมองหยามมองหมิ่นฉัน 36

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

ผ่านจมูก ‘อย่างเธอไม่มีวันผ่านวัยเด็กของฉัน’ ฉันบอกเขา “เฮ้, หากฉันไม่กลับมาในสองสามนาทีข้างหน้า คุณช่วยไป ตามหาฉันได้ ไหม?” เขาผงกศีรษะรับ ไม่แน่ใจว่าฉันหมายถึงเรื่องใด เธอ ส่งสายตาตัดเฉือน ฉันเบิกตาให้กว้างไว้ เพราะการเหล่ สายตาตัดเฉือนเป็นวิสัยของยายแก่หง�ำเหงือก ฉันไม่แน่ใจ ว่าแผนของฉันจะมีรายละเอียดอย่างใด แต่ฉันก็เดินผ่าน อดัมกับแม่นาง ‘ไร้ชายอาว’ บัน้ ท้ายแบนราบคนนัน้ ฉันเดิน เข้าไปในห้องนอน ฉันวางแผนจะขโมยอะไรบางอย่าง แต่ ไม่แน่ ใจว่าสิ่งที่ฉันขโมยจะบีบให้เขามาตามหาฉันได้หรือไม่ ฉันกวาดสายตามองบนเตียง ฉันพอจะขโมยกระเป๋าเงิน ทุกใบ แต่สามัญเกินไป และต้องลงในรายละเอียด ดังนัน้ ฉัน เลือกสิง่ ทีฉ่ นั อยากท�ำกับชายหัวแดง นัน่ ก็คอื ขโมยเสือ้ โค้ต ทุกตัว ฉันโน้มตัวไปกวาดเสื้อโค้ตทั้งหมด เสื้อขนสัตว์ เสื้อสักหลาด เสื้อก�ำมะหยี่ เสื้อฝ้าย หอบทั้งกอง กองโต เสื้อโค้ตหนักจนฉันซวนเซ เดินเข้าตู้เสื้อผ้าในห้องนอน ปิด ประตู จมร่างอยู่ ในกองเสื้อโค้ต ในตู้ร้อนอบอ้าว กลิ่น ยาขัดรองเท้าโชยเข้าจมูก ฉันจัดเรียงวางร่างให้ผ่อนคลาย ภายใต้เสื้อโค้ตนับพันล้านตัว จากนั้น ฉันรอชายผมด�ำให้ จดจ�ำได้ และเดินเข้ามาตามหาฉัน หรือไม่ ไม่ ใครก็ ใคร พร้อมจะลาจากงานปาร์ตี้ ไม่กี่นาทีเอง เสียงฝีเท้าเดินเข้า มาในห้องนอน สองคน พร้อมจะห่อร่างด้วยเสือ้ โค้ต บอกลา เจ้าของบ้าน กลับไปยังที่ที่พวกเขาพักอาศัย แหงอยู่แล้ว ทั้งสองไม่พบเสื้อโค้ต และคืนเย็นเยือกกลางฤดูหนาวเช่นนี้ พวกเขาสวมเสื้อโค้ตมาอยู่แล้ว ทั้งสองออกจากห้องนอน ไปให้พ้น

37

กลับมาอีกครัง้ พร้อมเจ้าของบ้าน ฉันพอจะได้เสียงฉงนของ เธอ “เสื้อโค้ต? ห้องนอน?” น�้ำเสียงของเธอจริงใจเสมอ เมือ่ ครัง้ ทีเ่ รียนมัธยมปลาย แม่ของเธอไม่ยอมให้เธอซือ้ ของ จากบางร้าน เพราะขายแพงเกินไป คล้ายกะหรี่เกินไป ดังนัน้ ฉันพาเธอไปช้อปปิง้ ซือ้ มินสิ เกิรต์ หนังสีนำ�้ เงินให้เธอ หรือสลิปลูกไม้ซที รูสดี ำ� เธอจะลองใส่ในบ้านของฉัน โพสท่า นางแบบหน้ากระจกเงาบานยักษ์ ในห้องน�ำ้ แต่ไม่ยอมสวมใส่ ออกนอกบ้าน เธอใส่ ให้ฉันดูคนเดียว เธอร่างเล็กสันทัด สาวหุ่นเพรียว สวมชุดอะไรก็สวย ฉันชมเธอไม่ขาดปาก แต่เราก็ ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวกัน ถึงอย่างนั้น ทุกคราวที่ เธอเจอฉัน เธอจะขวยเขินหน้าแดง มีชุดหนึ่ง ชุดขนนก สีขาวโพลน ชุดทีแ่ ปลงโฉมเธอเหมือนเป็นอีกคน ชุดทีจ่ ะท�ำ ให้ห้วงเวลาในชั้นมัธยมปลายของฉันมีค่าน่าจดจ�ำ...ถ้าเธอ ยอมใส่ไปงานพรอม ไม่เลย, เธอไม่ยอมก้าวออกจากห้องน�ำ้ ด้วยซ�ำ้ ไป เธอหน้าแดงก�่ำตัดกับชุดขนนกสีขาว ภาพทีช่ วน ให้ฉนั นึกถึงเป็ปเปอร์มนิ ต์ ฉันไม่นำ� ชุดนัน้ ไปคืนร้าน ฉันเก็บ ไว้ ให้เธอ เธอสวมอีกสองสามครั้งในยามที่เธอมาเยี่ยมบ้าน หลังจากที่เธอสวมจนเบื่อ หรือรู้สึกผิดติดใจ เธอถามว่า ชุดนีร้ าคาเท่าไหร่? ฉันเลยบริจาคให้องค์กรการกุศล องค์กร การกุศลมีเหตุผลชัน้ ดีทจี่ ะรักฉัน ฉันเอนหัวซุกเสือ้ โค้ตขนแกะ ฉันได้ยนิ เสียงงึมง�ำดังขึ้นทุกขณะ และฉันนึกถึงเหตุผลทีฉ่ ัน ออกเดตกับอดัม เป็นเพราะว่าฉันเอาภาพเขียนชายทะเลมา อวดเขาในห้องนั่งเล่นของฉัน น่าจะเป็นการออกเดตครั้งที่ สอง ฉันสวมเสื้อก�ำมะหยี่สีพีช แขนยาว คอคว้านต�่ำมาก เขามองภาพเขียนอยูว่ นิ าทีเดียว โพล่งออกมาว่า “คุณผูห้ ญิง 38

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

คุณเพี้ยนสุดเดช!” แม้จะรู้สึกเหมือนโดนหมิ่น แต่ฉันก็ ซาบซึง้ ใจเหลือเกิน ฉันเปลือ้ งเสือ้ ผ้าโดยการวาดมือเรียบลืน่ เพียงครั้งเดียว เปลื้องก�ำมะหยี่สีชมพูอมส้ม เผยให้เห็น สีชมพูอกี ประเภทหนึง่ ก�ำมะหยีเ่ นียนนุม่ อีกประเภทหนึง่ ไม่ ถึงอึดใจ เขาพรมจูบหัวไหล่ สีข้าง และข้อพับหัวเข่า เขา บอกให้ฉนั ยืนอยูอ่ กี สักระยะ ฉันรูส้ กึ เหมือนว่าเป็นคนร่างสูง ทีส่ ดุ เท่าทีเ่ คยเกิดมา ถึงตอนนี้ หญิงชายคูน่ นั้ กลับเข้ามาใน ห้องนอน คนในงานปาร์ตี้ตบเท้าเดินแถวเข้ามาในห้องนอน เพราะทุกคนรูแ้ ล้วว่าเกิดเรือ่ งผิดปกติ ทุกคนสงสัยว่าเสือ้ โค้ต หายไปไหนหมด เสือ้ โค้ตของตนอยูท่ ี่ไหน? ใครบางคนหัวเสีย คนที่เป็นเจ้าของเสื้อโค้ตราคาแพง ฉันล้วงฉันควานจนเจอ แคชเมียร์ กรุ่นกลิ่นคล้ายสตรี คล้ายน�้ำหอมราคาแพง แต่ ไม่รวยเท่าฉัน ฉันซื้อเฉพาะน�ำ้ หอมราคาแพงที่ ไม่ให้กลิ่นอื่น นอกจากกลิ่นเนื้อ พวกเขาตระหนกกันแล้ว ใครบางคน บอกว่ากุญแจบ้านอยู่ ในกระเป๋าเสื้อโค้ต เธอส่งเสียงถาม “ใครหายไป? ใครเอาเสื้อโค้ตไป?” ฉันลูบคล�ำกระเป๋า พบ กระเป๋าทีม่ กี ญ ุ แจ อดัมส่งเสียงเรียกชือ่ ฉัน ฉันปิดปากเงียบ แต่รวู้ า่ เขาคิด ต้องเป็นฉัน แน่นวล ฉันซ่อนอยูท่ ี่ ไหนสักแห่ง พร้อมกับเสื้อโค้ต เขาขอตัวจากนางบั้นท้ายกระดาน แต่ ฉันไม่อยากเจออดัม ฉันอยากให้ชายผมด�ำเป็นคนพบตัวฉัน ฉันจะได้จูบเขา จะได้กลับบ้านเสียที ฉันหลับตาลง หวังว่า ชายหัวด�ำจะเปิดประตูตเู้ สือ้ ผ้า และพบฉันหลับอยู่ ฉันจะตืน่ ลืมตา งัวเงีย หลงทิศ ฉันจะบอกเขาด้วยเสียงแหบกระเส่า ว่าฉันหนาวฉันอยากได้ผ้าห่ม เขาคงคิดว่าฉันเพี้ยนหรือไม่ก็ เมาไปหน่อย แต่เขาจะวาบหวามใจ เราสองจะจูบกันดูดดืม่ ไปให้พ้น

39

ใต้กองเสื้อโค้ตในตู้เสื้อผ้าในห้องนอน เขาจะเป็นฝ่ายริเริ่ม เสาะหาความรูเ้ รือ่ งริมฝีปากของฉัน ฉันได้ยนิ เสียงฝีเท้าเดิน ตรงมาหาตูเ้ สือ้ ผ้า เสียงฝีเท้าหนัก เสียงฝีเท้าผูช้ าย ฉันมอง ไม่เห็นว่าเป็นใคร เพราะฉันหลับตาพริม้ จากนัน้ ฉันรูว้ า่ เป็น ชายผมด�ำ เพราะเขาอุทานออกมา “โอ” ฉันจ�ำเสียงทุม้ ลึก ของเขาได้ ฉันยื่นมือไปหา อยากดึงเขาลงมา ช่วยฉันด้วย ฉันติดกักอยู่ในนี้ ฉันเลว ฉันอยู่ในคุก เหมือนที่คุณชอบไง ตรงกันข้าม เขาส่งเสียงดัง “เฮ้! ผมพบเสื้อโค้ตแล้ว!” เสียงดังเหลือเกิน ฉันแสร้งท�ำเป็นสะดุ้งตื่น กะพริบตาถี่ “โอ, ดีคา่ ! มีอะไรหรือ? ฉันหนาว” เจ้าของบ้านโฉบมาใกล้ เมื่อเธอเห็นฉัน เธอมองฉันเหมือนสัตว์เลี้ยงเจ้าปัญหา เธอ ส่งเสียง “ฉันขอโทษด้วย” ชายผมด�ำชี้นิ้วมาที่ฉัน “เจอตัว แล้ว, มิส” เหมือนพนักงานขนกระเป๋าพบเจอกระเป๋าของ ลูกค้าในโรงแรม ฉันให้ค�ำอธิบายว่า ฉันหนาว หญิงกับชาย คู่นั้นเอื้อมมือเข้ามาในตู้เสื้อผ้า ประหนึ่งว่าฉันไม่ได้อยู่ ในนี้ มือควานจนเจอเสื้อโค้ตของตน ได้แล้วผลุนผลันจาก ไป คนอืน่ ๆ แทบจะวิง่ รีม่ าหยิบเสือ้ โค้ตของตน เร็วเหลือเกิน คล้ายจะกลัวว่าฉันจะกลืนเสื้อโค้ตลงท้อง หรือไม่ก็เป็น เกมชิงเสื้อโค้ตแข่งเวลา เสื้อโค้ตตัวแล้วตัวเล่าหลุดออก จากตู้ บัดนี้ ฉันไร้เสือ้ โค้ต ฉันเหลือเพียงเดรสบางคลุมร่าง ฉันหนาวฉันเปลือยเปล่าฉันหดเล็ก อดัมยืนอยู่ ในฝูงชน กล่าวว่า “ผมรับหน้าที่ต่อจากตรงนี้” ฉันคิดว่าน�้ำเสียง เอื้ออารีเหมือนคุณพ่อ ท�ำให้ฉันป่วนปั่นในช่องท้อง เพราะ ท�ำให้ฉนั รูส้ กึ ดี เจ้าของบ้านถามฉันว่าเธอท�ำอะไรของเธอน่ะ? ฉันให้คำ� ตอบครัง้ ทีส่ ามหรือสีว่ า่ ฉันหนาว ฉันแค่คดิ ว่าฉันน่า 40

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา

จะอุน่ ขึน้ ถ้าหุม้ ร่างด้วยเสือ้ โค้ตทัง้ หอบนัน้ ฉันรีดน�ำ้ ตาขึน้ ไป กบตา เธอเชือ่ ฉัน เธอคิดว่าฉันเมาเละจากไวน์ราคาซือ้ หาได้ แต่อร่อย ชายผมด�ำเชื่อฉันเช่นกัน ผงกศีรษะรับ แต่ก็ หมุนตัวเดินจากไป ไปคุยกับหมอหมาต่อ เขาทิ้งสตรีขี้เมา เสียสติ หวนกลับไปหาคนรักสัตว์อนุรกั ษนิยมคนนัน้ ก็เหลือ แต่อดัมคนเดียวยืนอยู่ต่อหน้าฉัน เค้าหน้าคุ้นตา เขารู้ว่า ฉันไม่ได้หนาวไม่ได้เมา เขายืนปักหลักมั่น ในขณะที่คนอื่นๆ ลาจากไปหมดแล้ว เขาบอกฉันให้ลกุ ขึน้ ดึงฉันให้ลกุ ขึน้ เมือ่ ฉันไม่ยอมปฏิบัติตาม จับฉันไปนั่งบนเตียง เราเบิ่งตามอง ผนังห้องด้วยกัน ฉันคิดนะ ฉันไม่บรรลุจุดหมาย รสชาติ สามกษัตริย์ : สตรอว์เบอร์รี/วานิลลา/ช็อกโกเลต ได้ชิมแค่ สอง ขาดจูบคนหัวด�ำ อดัมนัง่ ข้างฉัน ครุน่ คิด จะคิดเรือ่ งใด ไม่อาจบอกได้ เขาไม่ได้แตะตัวฉัน แต่ฉันได้ยินเสียงเขา หายใจ ในห้องข้างนอก ผู้คนหลั่งไหลกลับบ้าน เสื้อโค้ต ที่หายตัวไปซ่อนท�ำให้หวาดหวั่น และถือเป็นการบอกใบ้ว่า ปาร์ตสี้ นิ้ สุดลงแล้ว ผูค้ นเดินเรียงหนึง่ ออกจากบ้าน ขอบคุณ เจ้าของบ้าน กระซิบกระซาบเรือ่ งของฉัน เจ้าของบ้านจริงใจ จริงแท้ แม้จะมีเสียงบ่นโวยวาย ฟ้องร้องว่าฉันท�ำให้เสือ้ โค้ต ของนางยับยู่ยี่ เสียงเขียวเชียว อู๊ปส์, ฉันคิด ขอโทษ คะ ฉันเพ่งจ้องผนังห้องที่อยู่ต่อหน้า มีภาพเขียนทะเลทรายใน กรอบไม้เรียบๆ ภาพนั้นมีกระบองเพชรเป็นแถวเป็นแนว ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไกลโพ้น ใครต้องการอาวุธถ้าตัวเอง เป็นกระบองเพชร? ฉันเพ่งจ้องภาพเขียนนัน้ ในตอนทีอ่ ดัม ยื่นมือมากุมมือฉัน ไปให้พ้น

41

นัดพบ กระดูกสันหลัง จากเรื่อง

The Meeting

สตรีทเี่ ขาพบ เขาพบหญิงหนึง่ หญิงนางนีเ้ ป็นสตรีทเี่ ขาพบ เธอไม่ ใช่หญิงที่เขาคาดว่าจะได้พบ ไม่ใช่ผู้ที่เขาเตรียมการ นัดพบ หรือไม่ ใช่หญิงที่เจาะทะลวงความคิดเขาด้วยชุด เดรสหรูพร้อมกับจมูกรูปทรงหนึง่ กับดวงตากับริมฝีปาก และ มันสมองระดับหนึง่ ไม่เลย, นีเ่ ป็นหญิงผิดแผกแตกต่างจาก สตรีทเี่ ขาพบ ในคราวแรกทีเ่ ขาพบเธอ เขาแทบทนเธอไม่ได้ เพราะเธอไม่ได้สอดคล้องกับรูปลักษณ์สตรีในสมองของเขาที่ เขาวางแผนนัดพบอย่างเอาเป็นเอาตายละเอียดถีถ่ ว้ น หญิง ไม่เข้าพิมพ์ก�ำหนดท�ำให้เขาอึดอัด สมองปวดเจ็บ ไสหัวไป, สตรี เขากล่าว หญิงนั้นหัวเราะ ซึ่งก็ช่วยได้สักวินาที เขา สะกดรอยตามแม่นางมาหลายวัน บอกกล่าวว่าเป็นเพราะ เขาไม่มอี ะไรท�ำ แต่โดยสัตย์จริงแล้ว เขามีงานล้นมือ แต่ไม่รู้ ว่าท�ำไมต้องสะกดรอยเกาะหลังเธอ สมองของเขาแผดเสียง ตะโกน ส่งเสียงซู่ซ่ารบกวน ภาพวาดในสมองว่าด้วยสีของ เส้นผมกับอารมณ์ขันกับสัตว์ประเภทไหนที่หญิงที่เขาพบจะ ชืน่ ชอบ (สัตว์เลีย้ งลูกด้วยนม) และภาพวาดในสมองว่าด้วย การเป็นสมาชิกประชาคมโลกและทุกอย่างที่แต้มเติมเป็น ตัวเขา ทว่าแตกต่างและสงบนิง่ : สตรีทเี่ ขานัดพบจะเป็นสตรี 42

ไปให้พ้น! คนเรียกหมา