วันวารด�ำรงอยู่เพื่ออะไร? วันอันเป็นเหย้าให้เราใช้ชีวิต วันเวียนมาถึง ปลุกเราให้ตื่น ครั้งแล้ว ครั้งเล่า วันวารที่เราจะสุขสันต์เริงร่า เราจะอยู่ที่ไหนได้ หากมิใช่วัน อา, ไขขานค�ำถามนั้นได้แล้ว เรียกตัวบาทหลวงและหมอรักษา สวมเสื้อโค้ตยาว วิ่งข้ามท้องทุ่ง ฟิลิป ลาร์คิน, Days
one2.indd 1
5/27/2011 5:19:22 PM
ภาคหนึ่ง 1988-1992 ต้นยี่สิบ g lh
“วันสุดแสนประทับใจส�ำหรับฉัน เนื่องเพราะสร้างความเปลี่ยนแปลง ใหญ่หลวงให้ฉัน ทว่า เป็นเช่นเดียวเหมือนชีวิตอื่น วาดภาพหนึ่งวัน คัดสรรออกมาจากชีวิต ลองคิดถึงทิศและทางอันควรจะเป็น หยุด ชั่วครู่ ท่านผู้อ่านเรื่องนี้ มิใช่การคิดค�ำนึงถึงสายโซ่ยาวเหยียดของ เหล็กหรือทองค�ำ ของขวากหนามหรือดอกไม้ที่ไม่อาจมัดรัดรึงท่าน ไว้ได้ แต่จะเป็นการแปลงโฉมพลิกชีวิตจากข้อต่อเชื่อมแรกสุดของ วันแห่งความทรงจ�ำนั้น” ชาร์ลส ดิกเกนส์, Great Expectations
one2.indd 3
5/27/2011 5:19:22 PM
บทที่หนึ่ง อนาคต วันศุกร์ 15 กรกฎาคม 1988 g lh
ถนนแรนเคลลอร์, เอดินเบอเรอะ “ฉันคิดว่าสิ่งส�ำคัญน่าจะเป็นการสร้างความแตกต่าง” เธอพูด “เอ่อ, สร้างความ เปลี่ยนแปลงสักอย่างน่ะ” “เช่นว่า ‘เปลี่ยนโลก’ งั้นเหรอ?” “ไม่ถึงกับเปลี่ยนทั้งโลก แค่สิ่งเล็กๆ รอบข้าง” ทั้ ง สองนอนเงียบไปชั่วขณะ ร่ างสอดเกี่ ย วกั น บนเตี ย งเดี่ ย ว จากนั้ น หัวเราะออกมาพร้อมกัน เสียงหัวเราะในล�ำคอก่อนอรุณรุ่งสาง “เหลือเชื่อเลย ว่าฉันพูดอะไรออกมา” เธอคราง “ฟังดูแล้วคร�่ำครึ ว่าไหม?” “ค่อนข้างคร�่ำครึ” “ฉั น พยายามจุ ด แรงบั น ดาลใจนะ ฉั น พยายามยกระดั บ จิ ต วิ ญ ญาณ มอมแมมของคุณให้สูงขึ้น เพื่อพร้อมรับการผจญภัยยิ่งใหญ่ที่วางกางต่อหน้า” เธอพลิกตัวมาจ้องหน้าเขา “ใช่ว่าคุณต้องการความช่วยเหลือนะ ฉันคิดว่าคุณ มีอนาคตวางพิกัดตีตารางไว้พร้อมมูลแล้ว อาจถึงขั้นเขียนผังระบบงานขีดเส้น โยงไว้ให้เลย” “ไม่เฉียดไม่ใกล้” “แล้วคุณจะท�ำอะไรต่อ? แผนยิ่งใหญ่อะไรที่คิดไว้?” “พ่อกับแม่คงไปขนข้าวของของผม เอาไปโยนไว้ที่บ้าน ผมคงใช้เวลาสอง
one2.indd 5
5/27/2011 5:19:22 PM
หนึ่งวัน นิรันดร์รัก
สามวันในแฟลตของพ่อแม่ในลอนดอน ไปเยี่ยมเพื่อน จากนั้น ฝรั่งเศส...” “วิเศษ” “อาจไปเมืองจีน ไปดูให้เห็นด้วยตาว่าเกิดอะไร เดินทางต่อไปอินเดีย ท่องเที่ยวสักระยะ...” “ท่องเที่ยว” เธอถอนหายใจ “คิดแล้วไม่มีผิด” “ไปเที่ยวผิดที่ตรงไหน?” “หนีหน้าความเป็นจริง คล้ายงั้น” “ผมคิดว่าโลกความเป็นจริงได้รับการเชิดชูให้สูงส่งเกินไป” เขากล่าว หวัง ว่าน่าจะฉายภาพให้เข้มและเครียดขรึม เธอสูดจมูกฟุดฟิด “คงงั้น ส�ำหรับคนมีฐานะ ท�ำไมไม่พูดเสียเลยว่า ‘ฉัน หยุดลาพักเที่ยวสองปี’ ความหมายเดียวกัน” “เพราะการท่องเที่ยวเปิดใจให้กว้าง” เขาชันข้อศอกข้างหนึ่ง จุมพิตเธอ “โอ, เท่าที่เป็นอยู่ คุณก็เปิดกว้างเกินพออยู่แล้ว” เธอเบือนหน้าไปทาง อื่น อย่างน้อยก็ชั่วขณะ ทั้งสองเอนหลังลงไปนอนบนหมอนอีกครั้ง “เอาเถอะ, ฉันไม่ได้หมายถึงสิ่งที่คุณจะท�ำในเดือนหน้า ฉันหมายถึงอนาคต-อนาคต ตอน ที่คุณ สัก...ไม่รู้ซี” เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ประหนึ่งว่าจะคว้าจับไอเดียพิสดารจากมิติ ที่ห้า “...สี่สิบ แถวนั้น คุณอยากท�ำอะไรตอนอายุสี่สิบ?” “สี่สิบ?” ดูเหมือนว่าแนวคิดนี้จะเข้าใจยาก “ไม่รู้ซี อนุญาตให้ใช้นิยาม ‘รวย’ ได้ไหม?” “งั้นเชียว ตื้นเหลือเกิน” “งั้นก็ ‘มีชื่อเสียง’ ” เขาไซ้จมูกที่ล�ำคอของเธอ “ประหลาดไปหน่อยไหม?” “ไม่ประหลาด...น่าตื่นเต้น” “ ‘ตื่นเต้น!’ ” เขาท�ำเสียงล้อเลียนส�ำเนียงยอร์กเชียร์ของเธอ หมิ่นให้ดู เหมือนเป็นคนโง่เซอะ เธอพบเจอบ่อยครั้ง พวกหนุ่มลูกคนรวยชอบส่งเสียง ล้อเลียน ประหนึ่งว่าการมีส�ำเนียงถิ่นเป็นเรื่องแปลกประหลาดและโบราณ นี่ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอสะท้านเยือก ไม่ชอบหน้าชายผู้นี้ เธอบิดตัว กระถดถอยจน แผ่นหลังพิงผนังห้องเย็นเยียบ 6
one2.indd 6
5/27/2011 5:19:22 PM
เดวิด นิโคลส์
“ใช่แล้ว, ตื่นเต้น เราควรตื่นเต้นไม่ใช่หรือ? ความเป็นไปได้หลากหลาย ทั้งมวล เหมือนที่รองอธิการบดีว่าไว้ ‘บานประตูแห่งโอกาสเปิดอ้ากว้าง...’ ” “ ‘ชื่อของพวกท่านจะอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์ในวันข้างหน้า...’ ” “ไม่น่า เป็นไปได้” “แล้วตื่นเต้นเรื่องอะไร?” “ฉันหรือ? พระเจ้า ไม่เลย ฉันแค่ถล่มตัวเอง” “ผมเองก็เหมือนกัน ให้ตายเหอะ...” เขาพลิกตัวกะทันหัน ควานมือไป หยิบบุหรี่บนพื้นห้องข้างเตียง ประหนึ่งว่าควันบุหรี่จะช่วยกล่อมประสาทได้ “อายุสี่สิบ...สี่สิบ นรกซี” เธออมยิ้มเมื่อเห็นเขาหงุดหงิด ตัดสินใจซ�้ำเติมให้หนักกว่าเดิม “แล้วคุณ จะท�ำอะไรตอนที่คุณอายุสี่สิบ?” เขาจุดบุหรี่ ครุ่นคิด “เรื่องของเรื่องนะ, เอ็ม...” “เอ็ม...ใครคือเอ็ม?” “คนอื่นเรียกคุณว่า เอ็ม ผมได้ยินยังงั้น” “ก็ใช่, เพื่อนๆ เรียกฉันว่าเอ็ม” “ผมเรียกคุณว่าเอ็มได้ไหม?” “เล่าต่อ, เด็กซ์” “เคยนะ ผมเคยเก็บเรื่องแก่เฒ่ามาคิด ผมลงความเห็นได้แล้วว่าผมจะเป็น อย่างที่เป็นอยู่...เหมือนตอนนี้” เด็กซเตอร์ เมย์ฮิว เธอเขม้นจ้องเขาผ่านปอยผมปรกหน้าในขณะที่เขา ดันตัวไปพิงพนักหัวเตียงหุ้มหนังเทียม แม้เธอจะไม่สวมแว่น เธอก็เห็นได้ชัดว่า ท�ำไมเขาถึงอยากจะคงสภาพนี้สืบไป ดวงตาพริ้มหลับ บุหรี่ห้อยที่มุมปาก แสง รุ่งสางส่องผ่านม่านสีแดงอาบใบหน้าซีกหนึ่ง เขาคุ้นชินกับการวางท่าเหมาะควร แก่การลั่นชัตเตอร์ถ่ายภาพเสมอ เอ็มมา มอร์ลีย์คิดว่าค�ำ ‘หล่อเหลา’ ถือเป็น ค�ำง่าวของศตวรรษที่สิบเก้า แต่ก็ไม่อาจหาค�ำอื่นมาทดแทนได้ เว้นแต่ว่าถ้าจะ ใช้ค�ำว่า ‘หน้าสวย’ แทนที่ เขามีใบหน้าประเภทที่ชวนให้นึกถึงกระดูกที่อยู่ใต้ ผิวหนัง ถึงขั้นที่ว่า แม้แต่กะโหลกศีรษะเปล่าๆ ก็น่าจะดูสวย จมูกโด่งเป็นสัน 7
one2.indd 7
5/27/2011 5:19:22 PM
หนึ่งวัน นิรันดร์รัก
ปลายจมูกเป็นมันเล็กน้อย ผิวใต้ขอบตาด�ำคล�้ำ เกือบคล้ายรอยฟกช�้ำ ตรา เกียรติยศที่ได้จากการกร�ำศึกสูบบุหรี่จัดและการอดนอนดึกดื่นเที่ยงคืน จงใจ พ่ายแพ้ในเกมโป๊กเกอร์เปลื้องผ้าให้แก่สาวๆ จากโรงเรียนเบเดเลส เค้าหน้าคม เข้มคล้ายเสือ คิ้วเรียวยาว เรียวปากบ่งบอกความระแวดระวัง ริมฝีปากอวบอิ่ม สีเข้ม บัดนี้ แห้งและแตก ย้อมแดงจากไวน์บัลแกเรีย ที่พอจะอิ่มใจจะเป็น ทรงผมดูไม่ได้ ด้านข้างและด้านหลังเล็มสั้น แต่ด้านหน้ากองฟูเป็นก้อน เยล ตบแต่ ง ทรงผมหมดสภาพไปแล้ ว กองเส้ น ผมด้า นหน้ า พองฟู เ หมื อ นหมวก ใบเล็กของตัวตลก ดวงตายังหลับอยู่ เขาระบายควันผ่านรูจมูก ชัดอยู่แล้ว เขารู้ตัวว่ามีคน จับตามองเขา เพราะเขาสอดมือข้างหนึ่งไว้ใต้ซอกแขน เบ่งกล้ามไบเซ็ปและ เพ็กตอรัลให้โป่งนูน กล้ามมาจากที่ใด? แน่อยู่แล้ว ไม่เฉียดไม่ใกล้กิจกรรมการ กีฬา เว้นแต่จะนับการเปลื้องผ้ากระโดดน�้ำและการเล่นบิลเลียด อาจเป็นไป ได้ว่าเรือนร่างสวยได้จากยีนของครอบครัว ส่งผ่านมาพร้อมกับหุ้น พันธบัตร และเครื่องเรือนแสนสวย เอาเถอะ, หล่อเหลา เออ, ถึงขั้นหน้าสวย กางเกง บ็อกเซอร์เนื้อนุ่มลวดลายละเอียดดึงมาเกี่ยวหมิ่นเหม่บนกระดูกเชิงกราน นอน บนเตียงเดี่ยวของเธอในห้องเช่าเล็กจิ๋วปลายปีที่สี่ในมหาวิทยาลัย “หล่อเหลา!” ไม่เอาน่า, คิดว่าเธอเป็นใครยะ? เจน แอร์? ท�ำตัวเป็นผู้ใหญ่ให้สมวัยได้แล้ว มีเหตุผลหน่อย อย่าพร�่ำเพ้อละเมอไปตามภาพที่เห็น เธอดึงบุหรี่ออกจากมุมปากของเขา “ฉันพอจะวาดภาพหน้าตาอายุสี่สิบ ของคุณได้” เธอกล่าว เสียงเจ้าเล่ห์มุ่งร้าย “เห็นภาพชัดตอนนี้เลย” เขายิ้มโดยไม่ลืมตา “ว่าไป” “ได้เลย...” เธอเลื่อนตัวมานั่งบนเตียง ผ้าห่มเหน็บมิดชิดใต้ซอกแขน “คุณขับรถสปอร์ตเปิดประทุนในเคนซิงตันหรือเชลซี หรือว่าเมืองอะไรสักแห่ง เด็ดสุดจะเป็นการแล่นเงียบเชียบ รถยนต์ทุกคันจะเงียบเชียบ ไม่รู้ซี ในปี 2006?” เขาขมวดคิ้ว คิดเลขในใจ “2004...” “รถโหลดเตี้ย ห่างจากพื้นถนนไม่ถึงหกนิ้ว พล่านไปตามคิง’ส โรด คุณ 8
one2.indd 8
5/27/2011 5:19:22 PM
เดวิด นิโคลส์
ไว้พุงพองามเป็นเบาะรองใต้พวงมาลัย สวมถุงมือเปิดหลังมือ ถุงมือขับรถ ผมบางแต่คางยังไม่ย้อย คุณร่างใหญ่นั่งอยู่ในรถคันเล็ก ผิวสีแทนเหมือน ไก่งวงอบ...” “เราเปลี่ยนเรื่องคุยกันได้ไหม?” “แล้วก็มีหญิงสาวนั่งอยู่เบาะข้าง สวมแว่นตากันแดด ภรรยาคนที่สาม ไม่ซี, คนที่สี่ นางแบบ ไม่ใช่, อดีตนางแบบ คุณพบเธอตอนที่เธอ น้มตัว เลื้อยอยู่บนกระโปรงหน้ารถในงานมอเตอร์โชว์ที่นีซ หรือที่ไหนสักแห่ง แม่สาว หน้าสวย เนื้อนมไข่...” “ฟังดูดีนี่ มีลูกหรือเปล่า?” “ไม่มีลูก แค่หย่าสามครั้ง วันนั้นวันศุกร์ เดือนกรกฎาคม คุณพารถ มุ่งหน้าไปยังบ้านพักในชนบท ในช่องเก็บของท้ายรถ จะมีไม้เทนนิส ค้อนไม้ โครเกต์ และตะกร้าหวายบรรจุด้วยไวน์ชั้นเลิศ และองุ่นจากแอฟริกาใต้ นกคุ่ม ที่น่าสงสารกับแอสพารากัส แรงลมพัดเป่าเส้นผมบางกลางกระหม่อม คุณรู้สึก อิ่มอกอิ่มใจโลกสวยงามวิไล ภรรยาคนที่สาม คนที่สี่ ช่างเหอะ ยิ้มให้คุณ ยิ้ม ฟันขาวสองร้อยซี่ คุณยิ้มรับ พยายามไม่นึกถึงข้อเท็จจริงที่ว่า คุณสองคนไม่มี เรื่องใดที่พอจะยกมาคุยกันได้” เธอหยุดสะบั้นขาดห้วง เหมือนคลุ้มคลั่งเสียสตินะ เธอก่นด่าตัวเอง อย่า พล่ามให้เหมือนคนสติแตกซี “แต่ถ้าอยากได้การปลอบประโลมใจ พวกเราอาจ ตายเกลี้ยงไม่มีเหลือในสงครามนิวเคลียร์ นานก่อนหน้านั้นไปแล้ว!” เธอกล่าว เสียงใส เขานิ่วหน้ามองเธอ “หรือว่าผมควรลาจาก หากผมตื้นเขินและเละเทะขนาดนั้น...” “อย่าเพิ่งไป” เธอตอบเร็วเกินไป “ตีสี่เอง” เขายันเลื่อนตัวขึ้นนั่งบนเตียงจนใบหน้าห่างจากเธอไม่กี่นิ้ว “ผมไม่รู้ว่าคุณ ไปได้ความคิดแบบนี้จากไหน คุณแทบไม่รู้จักผมเลย” “ฉันรู้จักคนประเภทนี้” “ประเภท?” “ฉันเคยเห็นคุณที่ภาควิชาภาษายุคใหม่ เห่าหอนเข้าใส่กัน แถมยังสวม 9
one2.indd 9
5/27/2011 5:19:22 PM
หนึ่งวัน นิรันดร์รัก
ชุดราตรีสโมสรผูกเน็กไทด�ำ” “ผมไม่เคยมีเสื้อนอกราตรีสโมสร และที่แน่นอน ไม่เคยหอนเห่า...” “แล่นเรือยอชต์พล่านทั่วเมดิเตอร์เรเนียน วันหยุดยาววววว...” “ถ้าผมเลวร้ายขนาดนั้น...” มือของเขาแตะที่เอวของเธอ “...ของจริงเลย” “แล้วท�ำไมคุณนอนกับผม?” มือของเขาอยูบ่ นเนือ้ อุน่ นุม่ ของโคนขาของเธอ “แท้จริงแล้ว ฉันไม่คิดว่าฉันนอนกับคุณแล้ว ว่าไหม?” “แล้วแต่วา่ ” เขาโน้มตัวไปจูบเธอ “คุณนิยามศัพท์ไว้กว้างแค่ไหน” มือของ เขาลูบไล้กระดูกสันหลังข้อล่าง ขาสอดเบียดแทรกขาของเธอ “เดี๋ยวก่อน” เธองึมง�ำ ริมฝีปากบดริมฝีปากของเขา “อะไร?” เขารู้สึกว่าขาของเธอเลื้อยรัดรอบท่อนขาของเขา ดึงร่างเบียดชิด “คุณคงต้องไปแปรงฟันก่อน” “ผมไม่รังเกียจถ้าคุณไม่รังเกียจ” “เหลือรับ” เธอหัวเราะ “คุณมีกลิ่นไวน์และบุหรี่” “ถ้างั้นก็ดีเลย คุณก็กลิ่นเดียวกัน” ใบหน้าของเธอกระถดถอย ปลดปากจากการจุมพิต “จริงหรือ?” “ผมไม่รังเกียจ ผมชอบกลิ่นไวน์กลิ่นบุหรี่” “ไม่กี่วิ” เธอโยนผ้าห่มคลุมร่างเขา ปีนข้ามตัวเขาลงจากเตียง “คุณจะไปไหน?” เขาวางมือบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเธอ “เว็จ” เธอตอบ ก้มลงหยิบแว่นตาจากกองหนังสือข้างเตียง แว่นตาของ กระทรวงสาธารณสุขกรอบด�ำ แว่นมาตรฐาน “เว็จ...เว็จ...ขอโทษด้วย ค�ำไม่คุ้นหู...” เธอลุกขึ้นยืน ท่อนแขนพาดช่วงอก พยายามหันหลังให้เขา “อย่าเพิ่ง ไปไหน” เธอบอก เดินออกจากห้องนอน สองนิ้วเกี่ยวขอบกางเกงใน ดึงรูดลง มาบนท่อนขา “อย่าได้เล่นกับตัวเองตอนฉันไม่อยู่” เขาระบายควันออกทางจมูก กวาดสายตามองห้องเช่าซอมซ่อ รู้แน่ว่าใน หมู่โปสการ์ดศิลปะและโปสเตอร์ถ่ายส�ำเนาของละครดุดันโกรธแค้น จะต้องมี 10
one2.indd 10
5/27/2011 5:19:22 PM
เดวิด นิโคลส์
รูปของเนลสัน แมนเดลา ประดับห้องเหมือนเพื่อนชายในฝัน ในช่วงสี่ปีที่ผ่าน มา เขาเคยเห็นภาพห้องนอนเยี่ยงนี้นับครั้งไม่ถ้วน ปักหมุดกระจายทั่วมหานคร เหมือนแผนที่อาชญากรรมของต�ำรวจ ห้องที่เขาจะอยู่ไม่ไกลไปจากอัลบัมเพลง ของนินา ซีโมนเกินกว่าหกฟุต แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นห้องเดียวซ�้ำสอง ห้องเช่า ทุกห้องคุ้นตา ไฟกลางคืนหลอดขาด ไม้กระถางแห้งเหี่ยว กลิ่นผงซักฟอกบน ผ้าปูเตียงราคาถูกผิดขนาด เธอหลงใหลภาพตัดต่อ รูปเพื่อนในมหาวิทยาลัย รูปครอบครัว แปะติดปนอยู่กลางภาพพิมพ์ของชากาลล์ แวร์เมียร์ คันดินสกี เช เกบารา และวูดดี แอลเลนกับแซมวล เบ็กเก็ตต์...ที่ไม่มีความเป็นกลาง ทุกอย่างประกาศความจงรักภักดีหรือการเลือกข้าง ห้องนี้เป็นแถลงการณ์ทาง การเมือง เด็กซเตอร์ถอนหายใจยาว เพิ่งจ�ำได้ว่าอนงค์นางผู้นี้เป็นหนึ่งในกลุ่มที่ ใช้ค�ำว่า ‘กระฎุมพี’ ในความหมายหยามหยาบ เขาพอจะเข้าใจได้ว่าท�ำไมค�ำว่า ‘ฟาสซิสต์’ มีความหมายเอนเอียงไปในแง่ลบ แต่เขาชื่นชอบค�ำว่า ‘กระฎุมพี’ และการปรักปร�ำทั้งมวลที่เกี่ยวเนื่องกับค�ำนี้ ไม่ว่าจะเป็นการมีเงินใช้ไม่ขาดมือ การท่องเที่ยว อาหารเลิศรส มารยาทงาม ความทะเยอทะยานมักใหญ่ใฝ่สูง เขาต้องการเรื่องพวกนั้น ท�ำไมจะต้องบังคับให้เขาขอโทษด้วย? เขามองควันบิดเกลียวลอยออกจากปาก มือควานหาทีเ่ ขีย่ บุหรี่ พบหนังสือ ข้างเตียง The Unbearable Lightness of Being มุมกระดาษพับตรง ท่อนอีโรติก ปัญหาของสาวรุ่นประกาศตัวเป็นปัจเจกกราดเกรี้ยว จะอยู่ที่ว่า หาตัวตนไม่เจอ เหมือนกันไปหมด หนังสืออีกเล่ม The Man Who Mistook His Wife for a Hat โง่เง่าหาใดเปรียบ เขาคิดในใจ เชื่อแน่ว่าความ ผิดพลาดเช่นนี้ เขาไม่มีวันท�ำ อายุยี่สิบสามปี เด็กซเตอร์ เมย์ฮิวมองเห็นภาพอนาคตได้ไม่กระจ่าง ไปกว่าเอ็มมา มอร์ลีย์ เขาวาดหวังอยากประสบความส�ำเร็จ อยากท�ำให้ พ่อแม่ภูมิใจในตัวเขา และนอนกับหญิงเกินกว่าหนึ่งคนในเวลาเดียวกัน แต่เรื่อง เหล่านี้จะเกลื่อนกลืนกันได้อย่างไร? เขาอยากเห็นประวัติชีวิตของตนในนิตยสาร บอกเล่าบรรยายผลงานโดดเด่นของเขา แม้ยังไม่รู้ว่าชัดว่างานนั้นคืออะไร เขา อยากใช้ชีวิตสุดโต่ง แต่ต้องเป็นชีวิตที่ไม่ยุ่งเหยิง ไม่มีพันธะผูกมัดยากสะสาง 11
one2.indd 11
5/27/2011 5:19:22 PM
หนึ่งวัน นิรันดร์รัก
เขาอยากใช้ชีวิตแสนสุขในวิถีที่ว่า ถ้ามีช่างภาพโผล่ไปถ่ายรูปเขาในช่วงใดๆ รูป ที่ได้ จะต้อง ‘เท่ห์ระเบิด’ เสมอ ทุกอย่างจักต้องราบรื่นหมดจด สนุก...จะต้อง มีความสนุกเหลือเฟือ ไม่มีความเศร้ามากเกินจ�ำเป็น จะว่าไป ก็ไม่อาจเรียกว่าแผนที่ชีวิตได้เต็มปาก เกิดความผิดพลาดขึ้น แล้ว ยกตัวอย่างเช่น ค�่ำคืนนี้ จะเกิดผลสะท้อน...น�้ำตา โทรศัพท์ไร้สาระ และค�ำกล่าวหา เขาน่าจะเผ่นออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เขามองกวาดไปยังกอง เสื้อผ้ากระจายอยู่บนพื้นห้อง มองหาประตูทางออก จากห้องสุขา เสียงกึงกัง ของชักโครกโบราณส่งค�ำเตือนล่วงหน้า เขารีบวางหนังสือคืนที่เดิม มือควาน พบกล่องโลหะสีเหลือง กล่องมัสตาร์ดโคลแมน เขาเปิดฝากล่องเพื่อยืนยัน ใช่แล้ว, ในกล่องมีถุงยางอนามัยและก้นบุหรี่ยัดกัญชา เศษเล็กเหมือนขี้หนู ในเมื่อยังมีความเป็นไปได้ของ ‘เซ็กส์กับยาเสพติด’ ในกล่องโลหะสีเหลือง เขา รู้สึกว่าความหวังยังเหลืออยู่ ตัดสินใจว่าจะอยู่ที่นี่อีกสักระยะ ในห้องน�้ำ เอ็มมา มอร์ลีย์เช็ดเศษเสี้ยวยาสีฟันที่มุมปาก สงสัยว่าเธอตัดสินใจ ผิดพลาดหรือไม่ ในค�่ำคืนนี้ หลังจากช่วงแล้งโรแมนติกยาวนานสี่ปี ในท้าย ที่สุด...ในท้ายที่สุด เธอได้ขึ้นเตียงกับคนที่เธอชอบจริงจัง ชอบตั้งแต่แรกพบ ในงานปาร์ตีในปี 1984 อีกไม่กี่ชั่วโมง เขาจะจากไป อาจจะหายตัวไปชั่ว กาลนาน เขาคงไม่ชวนเธอร่วมทางไปเที่ยวเมืองจีน ถึงชวนเธอก็ต่อต้านจีนอยู่ดี คนนี้ใช่เลย, เด็กซเตอร์ เมย์ฮิว หรือไม่จริง? กล่าวโดยสัตย์จริง เธอไม่คิดว่า เขาฉลาดนัก ค่อนข้างจะอิ่มอกอิ่มใจในตัวเอง แต่เขาก็เป็นคนป็อป มีอารมณ์ ขัน และที่ปฏิเสธไม่ได้...หล่อลากดิน แล้วท�ำไมเธอถึงได้ขุ่นเคืองท้ารบ อ้าปาก ได้ต้องถากเขาให้เจ็บ? ท�ำไมไม่เชื่อมั่นในตัวเองและสนุกสนาน เหมือนสาวๆ ที่ ห้อมล้อมเขาอยู่เสมอ? เธอมองเห็นแสงรุ่งสางใต้กรอบหน้าต่างห้องน�้ำ วางตัว ให้น่าเชื่อถือ เธอยกปลายนิ้วเกาผมกระเซิงปรับสีหน้าตนเองให้ปกติ ดึงสายโซ่ ของถังน�้ำเหนือชักโครก มุ่งหน้ากลับมายังห้องนอน จากเตียงนอน เด็กซเตอร์เหลียวมองเธอโผล่มาที่ประตูห้อง สวมเสื้อครุยและ 12
one2.indd 12
5/27/2011 5:19:23 PM
เดวิด นิโคลส์
หมวกบั ณ ฑิ ต ที่ ต ้ อ งเช่ า มาในวั น รั บ ปริ ญ ญา ขาเรี ย วสวยของเธออ้ อ มเกี่ ย ว กรอบประตู ล ้ อ เลี ยนท่า ยั่ว ยวน มื อ ข้า งหนึ่ ง ถื อ ม้ ว นปริ ญ ญาบั ต ร เธอมอง ลอดแว่นก่อนจะผลักหมวกให้ปิดดวงตาข้างหนึ่ง “คิดว่าไง?” “เข้าท่า ผมชอบหมวกเพล่ปิดตา ถอดออกให้หมด กลับมาบนเตียง ได้แล้ว” “ไม่มีทาง ฉันจ่ายค่าเช่าไปสามสิบปอนด์ ต้องสวมให้คุ้ม” เธอหมุนตัวส่ง เสื้อครุยพองบานเหมือนเสื้อคลุมแวมไพร์ เด็กซเตอร์คว้าชายเสื้อ เธอตีมือเขา ด้วยม้วนปริญญาก่อนจะนั่งลงที่ขอบเตียง พับขาแว่นตา และยกเสื้อครุยพ้น หัว เขาเหลือบเห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่าและส่วนโค้งของเต้าถันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหายลับเข้าไปใต้เสื้อยืดสีด�ำ พ่นค�ำประกาศให้ลดหัวรบนิวเคลียร์เสีย เดี๋ ย วนี้ จบกัน เขาคิดในใจ ไม่มีอะไรสะกดความหื่ น ให้ ม อดดั บ ได้ ดี ก ว่ า เสื้ อ ยื ด สี ด� ำ ติ ด ค� ำ ประกาศทางเมื อ ง บางที อ าจต้ อ งยกเว้ น อั ล บั ม เพลงของ เทรซี แชปแมน เด็กซเตอร์ยอมพ่าย หยิบม้วนปริญญาจากใต้เตียง กลิ้งยางรัดไปจน สุดม้วน ส่งเสียงประกาศออกมา “อังกฤษและประวัติศาสตร์ เกียรตินิยมอันดับ หนึ่ง สองสาขา” “อ่านแล้วร�่ำไห้ พ่อหนูสองจุดสอง” เธอคว้าปริญญาไปจากมือของเขา “เฮ้, ระวังหน่อยอย่าให้ยับ” “จะน�ำไปใส่กรอบซีนะ?” “พ่อกับแม่จะน�ำไปท�ำกระดาษปิดผนัง” เธอม้วนปริญญาคืนกลับ เคาะ ปลายให้เสมอกัน “หุ้มพลาสติกเป็นแผ่นรองจาน แม่จะน�ำไปเป็นแบบให้เขา สักไว้กลางแผ่นหลัง” “พ่อแม่ของคุณอยู่ที่ไหน?” “โอ, ห้องติดกันนี่เอง” เด็กซเตอร์ขมวดคิ้ว “พระเจ้า, จริงหรือ?” เธอหัวเราะ “ไม่จริง พวกเขาขับรถกลับลีดส์ พ่อคิดว่าโรงแรมเหมาะแก่ พวกผู้ลากมากดี” ม้วนปริญญาสอดหายเข้าไปใต้เตียง “เถิบหน่อย” เธอดัน 13
one2.indd 13
5/27/2011 5:19:23 PM
หนึ่งวัน นิรันดร์รัก
ร่างของเขาให้ขยับไปนอนบนที่นอนซีกเย็นเฉียบ เขาขยับตัวรับร่างเอนนอนของ เธอ มือข้างหนึ่งสอดอยู่ใต้ไหล่ของเธอ จูบที่ซอกคอบอกใบ้เชิญชวน เธอหัน มาหาเขา คางจรดอก “เด็กซ์?” “หือ” “กอดกันเฉยๆ นะ?” “ได้อยู่แล้ว ถ้าคุณต้องการ” เขาเปล่งเสียงห้าวหาญ แม้ในใจไม่เห็น ว่าการกอดกันมีประโยชน์อะไร การกอดเหมาะแก่ป้าและตุ๊กตาหมี การกอด ท�ำให้แขนเป็นเหน็บ ดีที่สุดคือ ยอมรับความพ่ายแพ้และลากลับบ้านให้เร็ว ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่เธอวางศีรษะบนหัวไหล่ ประกาศเขตยึดครองไว้แล้ว ทั้งสองนอนอยู่ในท่านี้ ตัวแข็ง อับอาย นานก่อนเธอจะส่งเสียง “ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันใช้ค�ำว่า ‘กอด’ นรกเหอะ กอด ขอโทษด้วย” เขายิ้มรับ “ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ไม่ใช่ กระแซะ” “กระแซะ ฟังไม่ได้” “หรือ กอดจูบดูดดื่ม” “กอดจูบดูดดื่ม เลวร้าย เราอย่าได้กอดจูบดูดดื่มเลย” เธอกล่าว แทบ อยากกัดลิ้นตัวเอง ท�ำไมต้องพูดออกไปอย่ างนั้น อะไรหวา? ท�ำอย่างนั้น ด้วยกัน? แทบจะไม่มีโอกาสเกิดขึ้น ทั้งสองเงียบไปอีกครู่ใหญ่ เท่าที่ผ่านมา แปดชั่วโมงเต็ม คุยกันจูบกัน ร่างเหนื่อยเปลี้ยจากการอดนอนจนถึงรุ่งสาง แบล็กเบิร์ดร้องขับขานในสวนรกหลังบ้าน “ผมชอบเสียงนั้น” เขากระซิบบอกพุ่มผมของเธอ “แบล็กเบิร์ดรุ่งอรุณ” “ฉันเกลียด เสียงคล้ายกล่าวโทษว่าฉันท�ำเรื่องที่ฉันจะต้องเสียใจ” “ผมชอบก็เพราะอย่างนั้น” เขาตอบ วาดหวังจะให้ความประทับใจเสียง เข้มและเครียดขรึม จากนั้น เขาพูดต่อ “ท�ำไม? เคยหรือ?” “อะไร?” “เคยท�ำเรื่องที่คุณต้องเสียใจ?” “อะไรนะ? เรื่องแบบนี้?” เธอบีบมือเขา “โอ, คงเป็นงั้น ยังไม่รู้ จริงไหม? 14
one2.indd 14
5/27/2011 5:19:23 PM
เดวิด นิโคลส์
ถามฉันในตอนเช้าซี ท�ำไม, คุณเคยหรือ?” เขากดริมฝีปากกลางพุ่มผมของเธอ “ไม่เคยอยู่แล้ว” และคิดในใจ เรื่อง นี้จะต้อง...จะต้องไม่เกิดขึ้นอีก เธอยินดีไปกับค�ำตอบ เบียดตัวชิดเขา “เราน่าจะนอนกันได้แล้ว” “เพื่ออะไร? ไม่มีพรุ่งนี้ ไม่มีเส้นตาย ไม่มีงาน...” “มีแค่ชีวิตทั้งชีวิตของเรากางรอท่าอยู่ข้างหน้า” เธอกล่าวเสียงงัวเงีย เบียด เข้าหาไออุ่น และกลิ่นสาบสางของบุรุษเพศ ในขณะเดียวกัน ความกังวลวาบ ขึ้นมากลางใจ...ชีวิตผู้ใหญ่พึ่งพาตัวเอง เธอยังไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ ยัง เตรียมตัวไม่พร้อม คล้ายกับกริ่งสัญญาณไฟไหม้กลางดึก เธอออกไปยืนบน ถนน มีเพียงหอบเสื้อผ้าในอ้อมแขน สี่ปีที่ผ่านมา ถ้าเธอไม่ได้ศึกษาหาความรู้ เธอจะท�ำอะไร? จะเติมเวลาแต่ละวันได้อย่างไร? เธอวาดภาพไม่ออก เธอบอกตัวเอง เคล็ดลับจะอยู่ที่การท�ำ ตั ว ให้ ห ้า วหาญ กล้าพู ด กล้า แสดงออก สร้างผลต่าง ไม่ถึงกับเปลี่ยนแปลงโลกทั้งใบ แต่เปลี่ยนแปลง สิ่ ง เล็ ก ๆ รอบข้ า ง ใช้ เ กี ย รติ นิ ย มอั น ดั บ หนึ่ ง สองสาขาเป็ น ใบเบิ ก ทาง มี เครื่องพิมพ์ดีดไฟฟ้าสมิธโคโรนาในมือ ทุ่มความรักใคร่ใหลหลงเข้าไปในงาน ท�ำงานหนัก...งานอะไรสักอย่าง อาจเปลี่ยนชีวิตด้วยศิลปะ เลือกเฟ้นค�ำสวย มาเขียน เห็นคุณค่าของเพื่อน ยึดหลักการไว้ให้มั่น ใช้ชีวิตด้วยหัวใจเต็มทั้ง ดวง รับรู้ประสบการณ์ใหม่ รักและรับรัก หากเป็นไปได้ รับประทานแต่สิ่งที่ ดี เรื่องพรรค์นั้น ไม่เฉียดไม่ใกล้ปรัชญาน�ำชีวิต และไม่ใช่เรื่องที่จะบอกเล่าแบ่งปันใคร โดย เฉพาะอย่างยิ่งชายผู้นี้ แต่นั่นเป็นความเชื่อของเธอ หลายชั่วโมงที่ผ่าน ชั่วโมง แห่งการเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ก็ถือว่าใช้ได้ บางทีในตอนเช้า หลังน�้ำชาและยาแก้ ปวดหัว เธออาจรวบรวมความกล้าพอจะเรียกเขากลับมายังเตียงนอน ถึงตอน นั้น ก็คงสร่างเมามีสติครบถ้วนแล้ว ซึ่งก็ไม่ได้ท�ำอะไรให้ง่ายขึ้น แต่เธออาจชื่น ชอบรสสัมผัสก็เป็นได้ หลายครั้งที่ผ่านมาที่เธอขึ้นเตียงกับผู้ชาย หากไม่หัวเราะ คิกคักก็ร�่ำไห้ น่าจะเป็นการดีถ้าได้ลองรสระหว่างสองฟากขั้วเสียบ้าง เธอสงสัย ว่าจะมีถุงยางอนามัยในกล่องมัสตาร์ดใต้เตียงหรือไม่ ไม่มีเหตุผลที่จะไม่มี 15
one2.indd 15
5/27/2011 5:19:23 PM
หนึ่งวัน นิรันดร์รัก
เพราะคราวล่าสุดที่เธอเปิดกล่อง ยังมีถุงยางอยู่ในนั้น เดือนกุมภาพันธ์ปี 1987 วินซ์ นักศึกษาวิศวะเคมีขนเต็มแผ่นหลัง ชายผู้สั่งน�้ำมูกโดยใช้ปลอกหมอนของ เธอ วันวาร วันวารแสนสุข... นอกห้ อ งฟ้ า เริ่ ม สว่ า งแล้ ว เด็ ก ซเตอร์ ม องเห็ น สี ช มพู เ รื่ อ ของวั น ใหม่ แทรกผ่านผ้าม่านหนาหนักของฤดูหนาวที่มาพร้อมกับห้องเช่า เขาเหยียดแขน พยายามไม่ท�ำให้เธอตื่น ทิ้งก้นบุหรี่ลงไปในเหยือกไวน์ เงยหน้ามองเพดาน ถึงเวลานี้แล้ว คงยากจะข่มตาให้หลับ เขาจะนอนมองลวดลายปูนฉาบบน เพดานจนเธอหลับสนิท จากนั้น ย่องออกจากห้องโดยไม่ปลุกให้เธอตื่น แน่ที่สุด หากจากไปในลักษณะนี้ เขาก็คงไม่ได้พบหน้าเธออีกแล้ว เขา สงสัยว่าเธอรังเกียจไหม? คาดได้ว่าเธอคงไม่ชอบใจนัก หญิงคนอื่นๆ รู้สึก เช่นนั้น แต่เขารังเกียจหรือไม่? เขาครองตัวสุขสบายโดยไม่มีเธอมาตลอด สี่ปี จวบจนถึงเมื่อคืนที่ผ่านมา เขาหลงคิดไปเองว่าเธอชื่อ แอนนา แต่ที่งาน ปาร์ตี เขาละสายตาไปจากเธอไม่ได้ ท�ำไมเขาไม่เคยสังเกตเห็นเธอก่อนหน้านี้? เด็กซเตอร์เบือนหน้ากลับมามองหน้าเธอ หน้าสวย แต่ดูเหมือนว่าเธอขุ่นเคืองเพราะเรื่องนั้น ผมย้อมแดงแหว่ง พิกล น่าจะตัดผมตัวเองหน้ากระจกเงา หรืออาจเป็นฝีมือของทิลลี เพื่อนร่วม แฟลต สาวร่างยักษ์เสียงดัง ผิวของเธอเผือดขาวบวมฉุ บ่งบอกถึงการหมก ตัวอยู่ในหอสมุด หรือไปดื่มเบียร์ในผับ แว่นตาท�ำให้เค้าหน้าเธอเหมือนนกฮูก และสงบเสงี่ยม คางนุ่มอวบเนื้อ อาจเป็นไขมันทารก (ค�ำว่าอวบหรือไขมัน ทารก พูดออกมาได้หรือ? น่าจะเป็นค�ำต้องห้ามเท่าเทียมกับการพูดความจริงว่า เธอนมสวย แม้จะเป็นความจริง ไม่มีทางที่เธอจะไม่ขุ่นเคืองใจ) พักเรื่องนั้นไว้ก่อน กลับมาที่ใบหน้า ปลายจมูกแหลมเล็กเป็นมัน มีจุด เรื่อแดงบนหน้าผาก หากไม่นับสองเรื่องนี้ ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าใบหน้าของเธอ... แสนสวย ในเมื่อเธอหลับไป เขานึกไม่ออกว่าตาของเธอสีอะไร รู้เพียงแค่ว่า ตากลมโต สดใส และมีรอยยิ้มอารมณ์ขันในประกายตา เหมือนรอยหยักคล้าย วงเล็บสองมุมปาก หยักลึกเป็นรอยยามเธอยิ้ม ซึ่งเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ผิวแก้มเรียบ เปล่งปลั่งเรื่อสีชมพู แก้มอิ่มเนื้อจนรู้สึกว่าถ้าแตะคงอุ่น ไม่มีลิปสติก ริมฝีปากสี 16
one2.indd 16
5/27/2011 5:19:23 PM
เดวิด นิโคลส์
ราสป์เบอรี ซึ่งมักจะปิดเม้มเสมอยามเธอยิ้ม คล้ายไม่อยากให้ใครเห็นฟัน ฟัน ขนาดใหญ่ไปหน่อย ฟันหน้าบิ่นเล็กน้อย เค้าหน้าเช่นนี้ให้ภาพคล้ายว่าเธอเก็บ ความลับใดซ่อนไว้ ซ่อนเสียงหัวเราะ ความเห็นแหลมคม หรือเรื่องตลกลับ หากเขาลาจาก เขาจะไม่ได้เห็นใบหน้านี้อีกแล้ว เว้นแต่วันคืนสู่เหย้าอีก สิบปีข้างหน้า ถึงตอนนั้น เธอคงอ้วนท้วนเจ้าเนื้อ ผิดหวัง และคงบ่นว่าเขา หนีหน้าไปโดยไม่กล่าวค�ำอ�ำลา ดีที่สุดจะเป็นการย่องเงียบเชียบออกจากที่นี่ ไม่มางานคืนสู่เหย้า เคลื่อนต่อไป มองไกลไปยังอนาคต ยังมีหน้าสวยให้มอง อีกนับไม่ถ้วน ในระหว่างที่เขาตัดสินใจลงความเห็น ริมฝีปากของสยายเป็นรอยยิ้ม เธอ พูดออกมาโดยไม่ลืมตา “คุณคิดว่าไง, เด็กซ์?” “เรื่อง ’ไร, เอ็ม?” “ฉันกับคุณ นี่หรือที่เรียกว่ารัก? คิดว่าไง?” เธอหัวเราะเสียงแผ่วต�่ำ ริมฝีปากของเธอแทบปิดสนิท “หลับได้แล้ว” “งั้นก็เลิกจ้องปลายจมูกฉัน” เธอลืมตาขึ้น ดวงตาสีฟ้าสีเขียว สดใส ฉลาดทันคน “พรุ่งนี้ท�ำอะไร?” เธองึมง�ำถาม “หมายถึงวันนี้?” “วันนี้ วันใหม่แสนสดใสรอคอยเราอยู่” “วันศุกร์ วันศุกร์ทั้งวัน กล่าวให้ชัด วันนักบุญสวิตธิน” “แล้วไง?” “ขนบโบราณ ถ้าฝนตกวันนี้ จะตกต่อไปอีกสี่สิบวัน หรือตลอดฤดูร้อน ว่ากันอย่างนั้น” เธอนิ่วหน้า “ไม่มีเหตุผล” “ไม่ควรจะมี เป็นแค่เรื่องงมงาย” “ฝนตกที่ไหน? ที่ไหนสักแห่งมีฝนตกอยู่แล้ว” “ฝนตกบนหลุมศพของนักบุญสวิตธิน ร่ างของเขาฝังอยู่นอกมหาวิหาร 17
one2.indd 17
5/27/2011 5:19:23 PM
หนึ่งวัน นิรันดร์รัก
วินเชสเตอร์” “ท�ำไมคุณรู้เรื่องแบบนี้?” “ผมไปเรียนหนังสือที่นั่น” “ให้มันได้ยังงั้นซี” เธอก้มหน้าลงซุกหมอน “หากฝนโปรยปรายบนหลุมนักบุญสวิตธิน บางอย่างดัม-ดี-ดัม อีกครั้ง” “ค�ำสวย” “ผมแต่งขึ้นมาเอง” เธอหัวเราะอีกครั้ง โงหัวงัวเงีย “แต่เด็กซ์?” “เอ็ม?” “ถ้าวันนี้ฝนไม่ตก?” “อือ” “คุณจะท�ำอะไรต่อ?” บอกเธอไปเลยว่าแกไม่ว่าง “ไม่มีอะไรมาก” เขาตอบ “เราก็น่าจะหาอะไรท�ำด้วยกัน, คุณกับฉัน?” รอให้เธอหลับ รีบเผ่นออกจากที่นี่ “ได้เลย” เขาตอบ “ท�ำอะไรก็ได้” เธอปล่อยหัวจมลงไปในหมอนอีกครั้ง “วันใหม่เอี่ยม” เธอพึมพ�ำออกมา “วันใหม่เอี่ยม”
18
one2.indd 18
5/27/2011 5:19:23 PM
บทที่สอง กลับมาหาชีวิต วันเสาร์ 15 กรกฎาคม 1989 g lh
วูลฟ์แฮมป์ตันกับโรม ห้องเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวหญิง โรงเรียนรัฐบาลสโตกพาร์ก วูลฟ์แฮมป์ตัน 15 กรกฎาคม 1989 เชา, เบลลา! เป็นไงบ้าง? โรมเป็นไง? มหานครชั่วกัลปวสานก็น่าจะดี ฉันเดินทางมาถึง วูลฟ์แฮมป์ตัน สองวันแล้ว รู้สึกเหมือนว่ายาวนานชั่วกัลปาวสาน (แม้พอจะเผยความจริง ได้ว่า พิซซาฮัตที่นี่ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมเข้าขั้น) ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน ฉันตัดสินใจจะไปท�ำงานกับคณะละครที่ฉันเล่าให้คุณฟัง สหกรณ์ละครสเลดจ์แฮมเมอร์ สี่เดือนที่ผ่านมา เราเตรียมบท ซ้อม และออกแสดงตาม หัวเมือง ละครเรื่อง ‘สินค้าโหดร้าย’ ละครได้รับการสนับสนุนจากสภาศิลปะ เรื่องการค้า ทาส เล่าเรื่องผ่านการเล่านิทาน โฟล์กซอง และละครใบ้สะเทือนอารมณ์ ฉันส่งส�ำเนา ของแผ่นพับมาด้วย คุณจะได้รู้ว่าละครของเรามีระดับ เลิศแค่ไหน ‘สินค้าโหดร้าย’ เป็น ลพก (ละครเพื่อการศึกษา ส�ำหรับคนนอกวงการเช่นคุณ) กลุ่มเป้าหมาย 11-13 ขวบ ชี้ให้เห็นว่าการค้าทาสเป็นเรื่องเลวร้าย ฉันเล่นเป็นลิเดีย
one2.indd 19
5/27/2011 5:19:23 PM
หนึ่งวัน นิรันดร์รัก
เอ้อ, ก็นะ, นางเอกน่ะ ลูกสาวเย่อหยิ่งเอาแต่ใจตัวของเซอร์โอบาเดียห์ กริมม์ (แค่ชื่อก็ พอจะบอกได้ว่าเป็นคนเลว) จุดเข้มข้นที่สุดของเรื่อง จะเป็นตอนที่ฉัน, คุณหนูลิเดีย เพิ่ง รู้ตัวว่าของสวยๆ งามๆ ของฉัน ชุดสวยหรู (เครื่องหมายแสดงฐานะ) และเพชรพลอย (เช่น กัน) ซือ้ ด้วยเงินทีไ่ ด้มาจากเลือดของมนุษย์ดว้ ยกัน (กราซิก-กราซิก) ฉันรูส้ กึ สกปรก (ยกมือ ขึ้นมาเพ่งจ้อง เหมือน มองเห็นเลือด) แปดเปื้อนไปถึง วิญญาาาาณ เนื้อหาทรงพลัง เข้มสุดขีด แม้จะหมองไปบ้างในคืนที่ผ่านมา เมื่อเด็กแสบบางตัวเอาขนมเม็ดมอลเทเซอร์ ขว้างหัวฉัน พูดจริงๆ แล้วนะ ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น ไม่ใช่เนื้อหาแน่ๆ แต่ท�ำไมฉันถึง แคลงใจ กลไกป้องกันตัวเองกระมัง แท้จริงแล้ว เราได้การตอบรับอย่างดีจากเด็กที่มา ชมละคร เด็กพวกที่ไม่ได้ขว้างปาข้าวของใส่คนเล่นละครน่ะ เราจัดกิจกรรมในโรงเรียน ตื่นเต้นเร้าใจ น่าประหลาดใจเหลือเกินที่เด็กรู้เรื่องรากเหง้าของตนน้อยมาก แม้แต่ เด็กเชื้อชาติอินเดีย ไม่รู้ว่าตัวเองมาจากไหน ฉันชื่นชอบงานเขียนเช่นกัน เพราะได้ไอเดีย หลายอย่างที่น่าจะน�ำไปเขียนบทละครได้ ดังนั้น ฉันคิดว่าการใช้เวลาแสดงละคร คุ้ม เสียยิ่งกว่าคุ้ม แม้คุณจะคิดว่าฉันเสียเวลาเปลืองเปล่าไร้ประโยชน์ ฉันเชื่อ เชื่ออย่างจริงจัง ว่าเราเปลี่ยนอะไรต่อมิอะไรได้, เด็กซเตอร์ ฉันหมายถึงโรงละครรุนแรงสุดขั้วในเยอรมนี ในทศวรรษ 1930 แล้วดูซีว่าเกิด ความเปลี่ยนแปลง ใดขึ้นบ้าง เราตั้งเป้าหมายว่าจะ ลบล้างอคติสีผิวในแถวมิดแลนด์ตะวันตกลงให้ได้ แม้ว่าเราจะต้องสอนสั่งเด็กคราวละ คน ในคณะละครของเรามีดาราแสดงสี่คน คะวามีเป็นทาสผู้เปี่ยมด้วยศักดิ์ศรี แม้ เราจะเล่นบทนายสาวกับทาสรับใช้ เราสองคนคุยกันได้ด้วยดี (แม้ว่าวันก่อน ฉันฝากเขา ซื้อมันฝรั่งทอดจากคาเฟ ถือติดมาเผื่อฉันด้วย เขามองฉันด้วยสายตา เหมือนว่าฉัน หยาม หมิ่นศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ ของเขา) แต่เขาน่ารัก และจริงจังกับงานแสดงมาก แม้ จะร้องไห้มากไปหน่อยในตอนซ้อม เราทุกคนลงมติว่าร้องไห้มากเกินไป เขาเป็นคน บ่อน�้ำตาตื้น ถ้าคุณรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร ในการแสดงละคร จะต้องมีความเครียด ทางเพศ ระหว่างนายสาวกับทาสหนุ่ม แต่ก็นั่นละ ชีวิตจริงไม่ใคร่ลอกเลียนศิลปะ ได้ดีนัก แล้วก็เป็นซิด คนที่เล่นบทพ่อของฉัน โอบาเดียห์ผู้เหี้ยมโหด ฉันรู้ว่าชีวิต 20
one2.indd 20
5/27/2011 5:19:23 PM
เดวิด นิโคลส์
วัยเด็กของคุณ ส่วนใหญ่จะอยู่กลางสนามหญ้าเขียวขจี เล่นคริกเก็ตฝรั่งเศส ไม่เหมือน คนชั้นต�่ำนั่งเฝ้าหน้าทีวี แต่ซิดก็เคยมีชื่อเสียงเล่นบทต�ำรวจในซีรีย์ ซิตี บีต ความชิงชัง รังเกียจที่โดนลดชั้นมาเล่นละคร ลพก ปรากฏชัด เขาปฏิเสธเป็นค�ำขาด ไม่ยอมเล่น ละครใบ้ เหมือนว่าเขาสูงส่งเกินกว่าจะท�ำท่าทางหยิบฉวยสิ่งของที่ไม่อยู่ที่นั่น ทุกประโยค ที่เริ่มด้วยวลีที่ว่า ‘เมื่อครั้งที่ฉันออกทีวี’ จะหมายความว่า ‘เมื่อครั้งที่ฉันมีความสุข’ ซิดเยี่ยวลงอ่างล้างหน้า และสวมกางเกงโพลีเอสเตอร์ที่ใช้ น�้ำลูบ ท�ำความสะอาด แทนที่ จะน�ำไปซัก เขายังชีพด้วยพายเนื้อบดขายในปั๊มน�้ำมัน ฉันกับคะวามีคิดว่าเขาเป็นพวก เหยียดผิว หากไม่นับเรื่องนั้น เขาเป็นคนน่ารัก น่ารักมาก แล้วก็แคนดี อา, แคนดี คุณชอบแคนดีแน่เลย เธอหวานเหมือนชื่อ เธอ เล่นบทสาวใช้หน้าด้าน เจ้าของไร่ และเซอร์วิลเลียม วิลเบอร์ฟอร์ซ สาวหน้าสวย หยาดเยิ้ม ร่าเริง และแม้ฉันจะไม่เห็นด้วยกับศัพท์ค�ำนี้, เธอเป็นนังร้ายเต็มขั้น เธอเฝ้า เซ้าซี้ถามฉันเสมอว่าอายุ แท้จริง เท่าไหร่แล้ว บอกมาด้วย ความจริงใจ เลยนะ บอก ฉันว่าท่าทางของฉันดูเปลี้ยไม่มีเรี่ยวไม่มีแรง บอกฉันว่าถ้าหาคอนแทกเลนส์มาใส่ ก็พอ จะสวยได้อีก ฉัน ชื่ น ชอบ แม่สาวคนนี้นะ เธอเป็นคนเปิดเผย บอกให้ทุกคนทราบ ทั่วกันว่าเธอมาเล่นละครนี้ฆ่าเวลา รอจนกว่าจะได้บัตรสมาชิกวงการละคร และรอ แมวมองจากฮอลลีวูด ซึ่งอาจจะบังเอิญเดินทางผ่านดัดลีย์ในบ่ายวันอังคารฝนตกเปียกแฉะ มาดูละครเพื่อการศึกษา เผื่อจะได้พบดารา ดวงเด่น การแสดงละครไร้สาระสิ้นดี จริง ไหม? เมื่อครั้งที่เราเริ่มงาน สลส (สหกรณ์ละครสเลดจ์แฮมเมอร์) เรามุ่งมั่นจะท�ำให้ คณะละครปลอดพวกอัตตาพองโต/หาทางไต่ไปทีวี/อวดดีอวดเด่น เราอยากสร้างผลงานดี มีประโยชน์ แฝงแนวคิดทางการเมืองเข้าท่า คุณฟังแล้วอาจคิดว่าเป็นเรือ่ งเหลวไหลไร้สาระ แต่เราอยากท�ำอย่างนั้นจริงๆ ปัญหาของการท�ำงานเป็นหมู่ในระบอบประชาธิปไตย จะอยู่ ที่ว่าเราต้องรับฟังพวกที่พูดไปก็ป่วยการ เช่น ซิดกับแคนดี ฉันไม่ติดใจเรื่องการแสดงของ เธอนะ แต่ส�ำเนียงพื้นเมืองนิวคาสเซิลเหลือรับเหลือเชื่อจริงๆ เสียงอ้อแอ้เหมือนคนป่วย แล้วเธอก็มีข้อก�ำหนดสุดพิเศษ เธอต้องเล่นโยคะอุ่นเครื่องก่อนการแสดง โดยสวมเพียงชุด ชั้นใน นั่นไง, คุณคงตาลุกแล้วสินะ เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนท�ำท่าสุริยะนมัสการสวมเพียงแค่ ถุงน่องและชุดบางแนบเนื้อ ฉันว่าไม่ถูกต้อง ไม่เหมาะควร ซิดผู้น่าสงสาร เศษเนื้อ แทบจะหลุดออกจากปาก คร่อมจังหวะเคี้ยวไม่เป็นขบวน ในท้ายที่สุด เธอก็ยอม 21
one2.indd 21
5/27/2011 5:19:23 PM
หนึ่งวัน นิรันดร์รัก
สวมเสื้ อ ผ้ า ชุ ด ละคร มั ก จะมี เ สี ย งเป่ า ปากหวี ด วิ้ ว ต้ อ นรั บ เธอเสมอเมื่ อ เดิ น ออกไป กลางเวที หลังการแสดง ในรถตู้ เธอจะแสร้งว่าเจ็บปวดรวดร้าวใจ เบื่อหน่ายการ หยามหมิ่นอิตถีเพศ “ฉันเกลียดเหลือเกินที่ผู้คนตัดสินฉันจากหน้าตา ตลอดชีวิตเลย นะ ฉันถูกตัดสินจากหน้าตาแสนหวานและร่างอวบอัดครัดเคร่งของตัวเอง” เธอพูด ในระหว่างที่เธอปรับเข็มขัดดึงรัดถุงน่อง เสียงของเธอกราดเกรี้ยว ประหนึ่งว่าเป็น ปั ญ หาทางการเมื อ ง ปัญหาสาหัสจนเราต้องเปิดการแสดงข้างถนน เผยให้เห็น ความทุกข์ทรมานของสตรีต้องค�ำสาปให้นมโต ฉันพล่ามมากไปไหม? คุณหลงรักสาว แคนดีหรือยัง? เออนะ, ถ้าคุณกลับมา ฉันน่าจะแนะน�ำให้คุณรู้จักเธอ ฉันพอจะมอง เห็นใบหน้าของคุณในตอนนี้ จ้องมองเธอด้วยสายตามันวาว ขบกรามกรอด ปลายนิ้ว ลูบริมฝีปากเล่นในขณะที่สอบถามเรื่องอนาคตการงาาาาานของเธอ ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไม่แนะน�ำให้คุณรู้จักเธอดีกว่า... เอ็มมา มอร์ลีย์พลิกกระดาษจดหมายคว�่ำหน้าเมื่อแกรี นัตคินเดินเข้ามาในห้อง แต่งตัว ชายผอมแห้งท่ากระวนกระวาย ได้เวลาการปราศรัยปลุกใจก่อนการ แสดงจากผู้อ�ำนวยการและผู้ก่อตั้งร่วมของสหกรณ์ละครสเลดจ์แฮมเมอร์ ห้อง แต่งตัวยูนิเซ็กส์ไม่เฉียดไม่ใกล้ห้องแต่งตัว เป็นเพียงห้องเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว หญิงของโรงเรียนรัฐบาล ซึ่งแม้แต่ในช่วงวันหยุด ยังมีกลิ่นโรงเรียนที่เธอจ�ำติด จมูก กลิ่นฮอร์โมน กลิ่นสบู่เหลวสีชมพู และกลิ่นผ้าเช็ดตัวขึ้นรา ที่ช่องประตู แกรี นัตคินกระแอมกระไอ ใบหน้ าซีดขาว ปื้นรอยแดง ของมีดโกนหนวด เชิ้ตสีด�ำกลัดกระดุมคอเม็ดบนสุด บุรุษที่น่ าจะบูชาจอร์จ ออร์เวลล์เป็นแบบอย่าง “ผู้ชมกลุ่มใหญ่คืนนี้, พรรคพวก! เกือบครึ่งห้องประชุม พิจารณาแล้วถือว่าไม่เลวทีเดียว!” จะพิจารณาเรื่องใด เขาไม่ได้กล่าวขยาย ความ อาจเป็นเพราะความคิดของเขากระเจิงไปแล้วจากท่าหมุนควงเชิงกราน ของแคนดีในชุดแนบเนื้อลายจุด “มอบการแสดงสุดเดชให้ผู้ชม เขย่าพวกเขา ให้ตกเก้าอี้ไปเลย!” “ฉันอยากให้ผู้ชมตกเก้าอี้” ซิดค�ำรามออกมา ตาถลนจ้องมองแคนดี นิ้วเก็บเศษขนมปังจากอกเสื้อ “หวดด้วยไม้คริกเก็ตตอกตะปู, ไอ้พวกเด็กเปร...” 22
one2.indd 22
5/27/2011 5:19:23 PM
เดวิด นิโคลส์
“คิดเชิงบวก, ซิด ได้โปรด” แคนดีอ้อนวิงวอน ผ่านการระบายลมหายใจ ยาวเชื่องช้า แกรีกล่าวต่อ “ระลึกเสมอ ฉายความใหม่ความสด กุมใจผู้ชมไว้ให้มั่น เติมอารมณ์เข้าไป เปล่งเสียงแต่ละบรรทัดประหนึ่งว่าเป็นครั้งแรกและเป็นเรื่อง ส�ำคัญที่สุด เหนือสิ่งอื่นใด อย่าได้ปล่อยให้ผู้ชมคุกคามหรือล้อเลียนเย้าแหย่ พวกคุณไม่ว่าในทางใด การมีส่วนร่วมยอดเยี่ยม...การตอบโต้ยอดแย่ อย่าปล่อย ให้ผู้ชมยั่วคุณให้โกรธ อย่ามอบความพึงใจให้เขา สิบห้านาที, ได้โปรด!” แกรี เดินออกจากห้อง ปิดงับประตู เหมือนพัศดีดึงบานเหล็กกึงกังขังนักโทษไว้ ซิดเริ่มการอุ่นเครื่องในค�่ำคืนนี้แล้ว พร�่ำพึมพ�ำคล้ายสวดมนต์ ฉัน-เกลียดงาน-นี้ ฉัน-เกลียด-งาน-นี้ ไกลออกไป คะวามีนั่งเปลือยอก กางเกงขายาวขาด รุ่งริ่ง สองมือซุกไว้ใต้ซอกแขน หน้าแหงนหงาย หมุนศีรษะเป็นวง อาจจะท�ำ สมาธิหรือร้องไห้ไม่ทราบได้ ทางซ้ายมือของเอ็มมา แคนดีร้องเพลงจากละคร เวที เลส์ มิเซราบลฺส์ ด้วยเสียงโซปราโนไร้กังวาน ยกเท้าแกะเล็บทู่ที่ได้จาก การเต้นบัลเลต์นานสิบแปดปี เอ็มมาหันกลับมาหาภาพสะท้อนจากกระจกร้าว ตบแขนเสื้อชุดคุณหนูให้พองฟู ปลดแว่นตาออก ถอนหายใจเยี่ยงเจน ออสเต็น ปี ที่ ผ ่ า นมา อุ ด มไปด้ ว ยหลุ ม บ่ อ และการเลี้ ย วผิ ด ทาง การตั ด สิ น ใจ ผิดพลาด และโครงการล้มเลิกกลางคัน วงดนตรีหญิงล้วนที่เธอเล่นเบส ชื่อว่า โธรต, สลอเทอร์เฮาส์ ซิกส์,และแบด บิสกิต วงดนตรีที่ตัดสินใจเลือกชื่อวง ไม่ได้ และไม่ลงความเห็นในทิศทางดนตรี มีการจัดคืนอัลเทอร์เนทีฟ ซึ่งไม่มี ใครไปชม นิยายเล่มแรกทิ้งร้าง นิยายเล่มสองล้มเลิก และงานหดหู่ในฤดูร้อน ขายผ้าแคชเมียร์และผ้าตาหมากรุกให้นักท่องเที่ยว ช่วงตกต�่ำที่สุดของเธอ จะ เป็น การสมัครเข้าเรียนทักษะละครสัตว์ จนเธอตาสว่าง แน่ใจแล้วว่าเธอไม่มี อนาคตในโลกละครสัตว์ การห้อยโหนชิงช้าสูงกลางหาวไม่ใช่ค�ำตอบ ฤดูร้อนที่สองแห่งรักที่โหมประโคมโฆษณา เป็นเพียงความหดหู่ซึมเศร้า ส�ำหรับเธอ แม้แต่เอดินเบอเรอะที่รักของเธอ ยังน่าเบื่อหน่ายและกดข่มให้ระทม การใช้ชีวิตในเมืองมหาวิทยาลัย เหมือนการปักหลักในงานปาร์ตีที่ทุกคนลาจาก ไปสิ้น ดังนั้น ในเดือนตุลาคม เธอย้ายออกจากแฟลตบนถนนแรนเคลลอร์ ขน 23
one2.indd 23
5/27/2011 5:19:23 PM
หนึ่งวัน นิรันดร์รัก
ข้าวของกลับเข้าไปอยู่ที่บ้านพ่อแม่ตลอดฤดูหนาวสุดเครียดชื้นแฉะยาวนาน ผ่านการมีปากเสียงตอบโต้กัน เสียงประตูห้องปิดฟาดปึงปัง และทีวียามบ่าย เสียงดังก้องบ้ านที่ดูคล้ายจะเล็กเกินกว่าจะพักอาศัยอยู่ได้ “ท�ำไม? ลูกได้ เกียรตินิยมอันดับหนึ่งสองสาขา? เกิดอะไรขึ้นกับเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง สอง สาขา?” แม่ถามซ�้ำ ถามย�้ำทุกวัน ประหนึ่งว่าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งสองสาขา เป็นมนต์วิเศษเสกเป่าที่เอ็มมาไม่อาจน�ำมาใช้งานให้เกิดผล แมริแอนน์ น้องสาว ของเธอ, พยาบาลสาว แต่งงานมีครอบครัวแสนสุขและลูกน้อย จะแวะเวียนมา เยี่ยมเยือนทุกคืน มีเรื่องสุดวิเศษคุยอวดได้ไม่เว้นแต่ละวัน สับหั่นโค่นแม่สาว มันสมองของพ่อแม่ให้ล้มคว�่ำโงหัวไม่ขึ้น แต่บางครั้งบางคราว เด็กซเตอร์ เมย์ฮิวจะโผล่เข้ามาในชีวิตเธอ ในช่วง ร้อนอบอ้าวปลายฤดูร้อนหลังส�ำเร็จการศึกษา เธอไปพักที่บ้านหลังงามของเขา ในออกซฟอร์ดเชียร์ ไม่ใช่บ้าน หากแต่เป็นคฤหาสน์ในสายตาของเธอ บ้าน ขนาดมหึมา เก่าแก่ตั้งแต่ทศวรรษ 1920 พรมปูพื้นสีซีดจาง ภาพแอบสแตร็กต์ สีน�้ำมันขนาดใหญ่ และก้อนน�้ำแข็งในเครื่องดื่ม ในสวนสวยร่มรื่นกลิ่นหอมฟุ้ง สองหนุ่มสาวผ่านวันยาวนานเกียจคร้านยิ่งระหว่างสนามเทนนิสกับสระว่ายน�้ำ สระส่วนตัวที่เธอพบเป็นครั้งแรกในชีวิต สระที่ไม่ได้ใช้งบประมาณองค์การบริหาร ส่วนท้องถิ่นสร้างขึ้นมา นั่งจิบดื่มยินกับโทนิกในเก้าอี้หวาย กวาดสายตามอง รอบสวนดอกไม้ เธออดนึกถึงฉากใน เดอะ เกรต แกตสบี ไม่ได้ แน่อยู่แล้ว เธอท�ำลายบรรยากาศชวนฝันนั้นให้พินาศยับเยิน เนื่องจากความกระวนกระวาย และการดื่มมากเกินไปในอาหารมื้อเย็น เธอแผดเสียงเข้าใส่บิดาของเด็กซเตอร์ ชายอารมณ์ดี สงบเสงี่ยม พูดจามีเหตุมีผล เมื่อมีหัวข้อนิคารากัวแทรกเข้า มาในการสนทนา เด็กซเตอร์มองเธอ ประหนึ่งว่าเธอเป็นลูกหมาที่เยี่ยวรด ผืนพรมเปียกเป็นวง จริงหรือ? เธอนั่งที่โต๊ะอาหาร กินดื่มอาหารของเจ้าของ บ้านผู้อารี และด่าบิดาของเด็กซเตอร์ว่าเป็นฟาสซิสต์? คืนนั้น เธอนอนใน ห้องพักแขก งวยงงและเสียใจ รอคอยเสียงเคาประตูห้องที่ไม่มีวันเกิดขึ้น ฝัน โรแมนติ ก หวานซึ้ ง ที่ น� ำ ไปเซ่ น สั ง เวย ออกรั บ แทนกลุ ่ ม กองโจรซานดิ นิ ส ตา พวกที่ไม่มีวันซาบซึ้งรู้ค่าการเสียสละของเธอ 24
one2.indd 24
5/27/2011 5:19:23 PM
เดวิด นิโคลส์
เธอพบเด็กซเตอร์อีกครั้งในลอนดอนในเดือนเมษายน วันเกิดครบรอบ ยี่สิบสามปีของคัลลัม เพื่อนที่ทั้งสองรู้จัก ใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายด้วยกันในสวน เคนซิงตัน ดื่มไวน์จากขวด และพูดคุยกัน เห็นได้ชัดว่าทางบ้านของเด็กซเตอร์ ให้อภัยเธอแล้ว แต่ทั้งสองพลัดหล่นลงไปในห้วงอึดอัดใจอันเคยคุ้ยของความเป็น เพื่อนสนิท อย่างน้อยที่สุดก็เป็นความอึดอัดใจแทบอกระเบิดของเธอเอง ตอน ที่นอนบนหญ้าอ่อนต้นฤดูใบไม้ผลิ ปลายนิ้วแทบจะเอื้อมไปสัมผัสกันอยู่แล้ว ในตอนที่เขาเล่าเรื่องโลลาให้ฟัง โลลาสาวสเปนสุดวิเศษที่เขาพบเมื่อครั้งที่ไป เล่นสกีในเทือกเขาที่เขาเพียรินีส จากนั้น เขาออกเดินทางท่องเที่ยวอีกแล้ว ขยายโลกทัศน์ให้กว้างใหญ่ ไพศาลยิ่ ง ขึ้ น เมื อ งจี น แปลกพิ ลึ ก เคร่ ง อุ ด มคติ ม ากเกิ น รสนิ ย มของเด็ ก ซ เตอร์ เขาเปลี่ยนเข็มใหม่ จะใช้เวลาท่องเที่ยวหนึ่งปียาวนานในสิ่งที่หนังสือน�ำ เที่ยวเรียกว่า ‘เมืองปาร์ตี’ ทั้งสองกลายเป็นเพื่อนทางจดหมาย เอ็มมาเขียน จดหมายยาวเหยียดเนื้อหาเข้มข้น ประจุด้วยเรื่องขบขันและค�ำขีดเส้นใต้ ยั่วเย้า ฝืนๆ และไม่ปิดบังความโหยหา ความเรียงว่าด้วยรักสองพันอักขระบนกระดาษ จดหมายอากาศ จดหมายเหมือนเทปตัดต่อเพลง กลายเป็นพาหนะน�ำส่งอารมณ์ ที่ไม่อาจแสดงออกมาให้ประจักษ์ เป็นสื่อกลางที่เธอทุ่มเทเวลาและพลังงาน ล้นเหลือลงไป เด็กซเตอร์ตอบกลับด้วยโปสการ์ดติดแสตมป์ไม่เคยครบ เช่น ว่า ‘อัมสเตอร์ดัมบ้าคลั่ง’ ‘บาร์เซโลนาเสียสติ’ ‘ดับลินสนุกระเบิด’ หรือ ‘ตื่นแต่เช้า เมาเป็นหมา’ ในฐานะนักเขียนเรื่องท่องเที่ยวเดินทาง เด็กซเตอร์ ไม่เฉียดไม่ใกล้บรูซ แช็ตวิน แต่เธอก็ยังพกโปสการ์ดใส่กระเป๋าเสื้อโค้ตหนาหนัก ในยามที่เธอเดินเสาะหาจิตวิญญาณตัวเองในอิลคลีย์ มัวร์ อ่ านโปสการ์ด ซ�้ำแล้วซ�้ำเล่า พยายามถอดรหัสของข้อความ ‘เวนิสน�้ำท่วมโดยสิ้นเชิง!’ “เด็กซเตอร์ น่ะใครกัน?” แม่ถาม ชะโงกหน้าดูด้านหลังโปสการ์ด “เพื่อน ชายหรือเปล่า?” จากนั้น เค้าหน้าของแม่เป็นกังวล “เคยคิดจะไปท�ำงานที่ บริษัทก๊าซหรือเปล่า?” เอ็มมาได้งานโยกเบียร์ใส่เหยือกในผับท้องถิ่น เมื่อเวลา ผ่านไป เธอรู้สึกเหมือนว่าสมองของเธอเริ่มเปื่อยยุ่ย เหมือนอาหารที่ถูกทิ้งไว้ ในซอกลึกของตู้เย็น 25
one2.indd 25
5/27/2011 5:19:23 PM
หนึ่งวัน นิรันดร์รัก
และแล้ว แกรี นัตคินโทรศัพท์มาหา ชายร่างผอม บูชานับถือทร็อตสกี เคยก�ำกับเธอในละคร ความกลัวและทุกข์ทรมานในมหาอาณาจักไรช์ที่สาม ของ เบรชต์ผู้นิยมการตอบสนองจากผู้ชมแทนที่จะเป็นบทตายตัว งานก�ำกับที่เข้มงวด จริงจัง ไม่มีการประนีประนอมใดๆ ย้อนไปโน่น, ปี 1986 จากนั้น นัตคินจูบ เธออยู่นานสามชั่วโมงโดยไม่มีการประนีประนอมใดๆ ในงานเลี้ยงของละคร คืนสุดท้าย หลังจากนั้นพาเธอไปชมภาพยนตร์สองเรื่องควบที่พีเตอร์ กรีนาเวย์ รอนานสี่ชั่วโมงเต็มก่อนจะยื่นมือมาหา วางท่าเหมือนใจลอย วางมือบนเต้าถัน ข้างซ้ายของเธอ บิดไปมาเหมือนสวิตช์หรี่ไฟ คืนนั้น ทั้งสองร่วมรักเยี่ยงเบรชต์ บนเตียงเดี่ยวแคบๆ ใต้โปสเตอร์ภาพยนตร์ สงครามแห่งอัลเจียร์ส แกรีพร�่ำ บอกตลอดเวลาว่าเขาไม่ได้มองเธอเป็นวัตถุส�ำเร็จความใคร่ หลังจากนั้น ไม่มี อะไรเลย ไม่มีการทักทายแม้ค�ำเดียว หายไปนานจนโทรศัพท์กลางดึกในเดือน พฤษภาคม ค�ำกล่าวอึกอักลังเล “คุณคิดอยากมาร่วมงานสหกรณ์ละครของ ผมไหม?” เอ็มมาไม่มีความทะเยอทะยานในบทนางเอก ไม่ได้รักใคร่ใหลหลงวงการ ละคร มองเพียงว่าละครเป็นสื่อกลางส่งผ่านค�ำพูดและแนวคิด สหกรณ์ละคร สเลดจ์แฮมเมอร์ เป็นคณะละครแบบใหม่ที่จะแบ่งปันความตั้งใจอันดี ความ กระตือรือร้น ค�ำประกาศเป็นลายลักษณ์อักษร และการยอมรับทุ่มเทที่จะเปลี่ยน ชีวิตผู้คนผ่านศิลปะ เอ็มมาคิดในใจว่า น่าจะมีโรมานซ์เจืออยู่บ้าง มีมากพอจะ แบ่งปันกัน อย่างน้อยที่สุด ก็เซ็กส์ เธอเก็บข้าวของลงเป้หลัง กล่าวค�ำอ�ำลา พ่อแม่ที่ยังงุนงงแคลงใจ ออกเดินทางในรถตู้ ประหนึ่งจะออกสู่สนามรบ ต่อสู้ เพื่อความชอบธรรมในสังคม คล้ายๆ กับการอาสาออกรบในสงครามกลางเมือง สเปนในโลกการละคร...โดยได้รับเงินสนับสนุนจากสภาศิลปะ แต่สามเดือนให้หลัง เกิดอะไรขึ้นกับความอบอุ่น ภราดรภาพ ส�ำนึกเชิง สังคม และอุดมคติสูงส่งประดับด้วยสนุกสนาน? คณะละครนี้เป็นสหกรณ์มิใช่ หรือ? พิมพ์ตัวเป้งข้างตัวถังรถตู้ เธอเป็นคนพ่นสีกับมือ ฉัน-เกลียด-งาน-นี้ ฉันเกลียด-งาน-นี้ ซิดส่งเสียง เอ็มมายกสองมือปิดหู ถามตัวเองด้วยค�ำถามพืน้ ฐาน ท�ำไมฉันมาอยู่ที่นี่? 26
one2.indd 26
5/27/2011 5:19:23 PM
เดวิด นิโคลส์
ฉันสร้างความเปลี่ยนแปลงได้ไหม? ยัยคนนั้นหยิบเสื้อผ้ามาสวมไม่ได้เลยหรือไง? กลิ่น ’ไรหว่า? ตอนนี้ ฉันอยากอยู่ที่ไหน? เธออยากไปอยู่ในกรุงโรม กับเด็กซเตอร์ เมย์ฮิว บนเตียง g lh
“ชาฟ-เทส-บิวรี แอฟวนู” “ไม่ครับ, ชาฟต์ส-บิวรี สามพยางค์” “ไลเชสเตอร์ สแควร์” “เลสเตอร์ สแควร์ สองพยางค์” “ท�ำไมไม่อ่านว่าไล-เชสเตอร์?” “จะไปรู้เรอะ” “แต่คุณเป็นครูนี่นา คุณต้องรู้” “เสียใจด้วย” เด็กซเตอร์ยักไหล่ “ฉันคิดว่าเป็นภาษาโง่เง่าเหลือเกิน” โทวี อังก์สตอร์มโพล่งออกมา ก�ำปั้น ชกที่หัวไหล่ของเขา “ภาษาโง่เง่า ผมเห็นพ้องต้องกันกับเธออย่างยิ่ง แต่ไม่จ�ำเป็นต้องท�ำร้าย ร่างกายผมนี่” “หนูขอโทษ” โทวีบอก จูบหัวไหล่ของเขา จูบล�ำคอ จูบริมฝีปาก อีกครั้ง เด็กซเตอร์รู้สึกว่าการท�ำงานเป็นครูสอนหนังสือให้บ�ำเหน็จเหลือล้น ทั้งสองนอนบนกองเบาะบนพื้นกระเบื้องดินเผาในห้องเล็กๆ ของเขา ยอม สละเตียงเดี่ยว เพราะคับแคบเกินกว่าจะสมประโยชน์ในการใช้สอย ในแผ่นพับ ของโรงเรียนสอนภาษาอังกฤษเพอร์ซี เชลลีย์ กล่าวถึงที่พักครูวา่ “สุขสบายตาม ควร มีแง่มุมโดดเด่นหลายเรื่องชดเชย” ก็ไม่ผิดไกลเกินจริงนัก ห้องพักของเขา ในเซนโทร สตอริโค น่าเบื่อ เรือนแถวส�ำเร็จรูป แต่อย่างน้อยก็มีระเบียง และ กรอบหน้าต่างกว้างหนึ่งฟุตมองลงไปยังลานจัตุรัสแสนสวยเบื้องล่าง งดงาม เยี่ยงกรุงโรม ซึ่งถือวิสาสะใช้ลานจัตุรัสเป็นลานจอดรถด้วย ทุกเช้า เขาต้อง 27
one2.indd 27
5/27/2011 5:19:23 PM
หนึ่งวัน นิรันดร์รัก
สะดุ้งตื่น จากเสียงโหวกเหวกของมนุษย์เงินเดือนที่ถอยรถโดยไม่เสียเวลามอง ชนถากเฉี่ยวรถยนต์ของกันและกัน แต่ช่วงกลางบ่ายอบอ้าวของเดือนกรกฎาคม มีเพียงแค่เสียงล้อกระเป๋า เดินทางของนักท่องเที่ยวบนถนนปูหินเบื้องล่าง สองหนุ่มสาวนอนบนพื้นห้อง หน้าต่างเปิดกว้าง จูบกันเกียจคร้านอย่างยิ่ง เส้นผมของเธอโปรยคลุมใบหน้า ของเขา เส้นผมมันเลื่อมดกหนา กลิ่นแชมพูเดนมาร์ก ซึ่งก็เป็นกลิ่นสนเทียม เจือควันบุหรี่ เธอเอื้อมมือข้ามล�ำตัวของเขาหยิบซองบุหรี่ จุดสองมวน ปักมวน หนึ่งเข้าปากของเขา เขาขยับตัวไปหนุนเบาะ ปล่อยให้บุหรี่ห้อยที่มุมปากเหมือน เบลมองโดหรือดาราสักคนในภาพยนตร์ของเฟลลินี เขาไม่เคยเห็นเบลมองโด ไม่เคยดูภาพยนตร์ของเฟลลินี แต่คุ้นตาไปกับภาพที่เห็นในโปสการ์ดหรูล�้ำ น�ำสมัย ขาวด�ำ เด็กซเตอร์มิใช่คนอวดโอ่ แต่มีหลายครั้งหลายคราวที่เขาอยาก ให้มีใครสักคนอยู่ในละแวกนั้น กดชัตเตอร์เก็บภาพของเขาไว้ ทั้งสองจูบกันอีกรอบ เขาอดสงสัยในใจมิได้ว่ามีข้อก�ำหนดเชิงศีลธรรมหรือ จรรยาบรรณของครูครอบคลุมสถานการณ์นี้หรือไม่ แน่อยู่แล้ว การหลับนอนกับ นักเรียนอาจมีการชั่งผลดีผลเสียตั้งแต่ช่วงหลังงานปาร์ตีมหาวิทยาลัย ในขณะที่ โทวีนั่งหมิ่นบนขอบเตียง รูดซิปรองเท้าบู๊ตสูงถึงหัวเข่าลง แม้ในช่วงนั้น กลาง ห้วงไฟปรารถนาและกระไอไวน์ ความคิดยังวาบขึ้นมาว่าเอ็มมา มอร์ลีย์ จะว่า อย่างไร ถึงตอนที่โทวีกระดิกปลายลิ้นปั่นรูหูของเขา เขายังเสริมหลักฐานป้องกัน ตัวให้หนักแน่น...สาวอายุสิบเก้า เธอโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว และเขาก็ไม่ใช่ครู อาชีพ อีกอย่างหนึ่ง เอ็มมาอยู่ห่างไปไกลแสนไกลในห้วงนาทีนี้ พยายามเปลี่ยน โลกทั้งใบจากรถตู้บนถนนวงแหวนของหัวเมืองห่างไกล เรื่องทั้งหมดนี้เกี่ยวข้อง กับเอ็มมาที่ตรงไหน? รองเท้าบู๊ตของโทวีกองคอพับคออ่อนที่มุมห้อง ในห้องพัก ของโฮสเตลที่ห้ามเพื่อนเยี่ยมเยือนพักค้างคืนเด็ดขาด เขาขยับร่างไปนอนบนพื้นกระเบื้องดินส่วนที่เย็นกว่า เพ่งจ้องผ่านช่อง หน้าต่าง คาดประมาณเวลาผ่านช่องเล็กของลานจัตุรัสไปยังท้องฟ้าสีคราม จังหวะหายใจของโทวีเปลี่ยนเป็นสงบเรียบราบเมื่อเริ่มเคลิ้มหลับ เขามีนัดส�ำคัญ เขาทิ้งบุหรี่ที่เหลืออีกสองนิ้วลงไปในแก้วไวน์ เอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาข้อมือบน 28
one2.indd 28
5/27/2011 5:19:24 PM
เดวิด นิโคลส์
หนังสือของพริโม เลวี อิฟ ธีส อิส อะ แมน ที่ยังไม่เปิดอ่าน “โทวี, ผมต้องไปแล้ว” เธอส่งเสียงครางประท้วงในล�ำคอ “ผมต้องไปพบพ่อกับแม่ ต้องออกไปเดี๋ยวนี้” “หนูไปด้วยได้ไหม?” เขาหัวเราะ “ไม่ได้หรอก, โทวี อีกอย่างหนึ่ง เธอต้องสอบไวยากรณ์วัน จันทร์ อ่านทบทวนได้แล้ว” “ทดสอบหนู ทดสอบหนูเดี๋ยวนี้เลย” “ได้เลย, กิริยา เพรสเซนต์ คอนตินิวอัส” เธอม้วนขาข้างหนึ่งรัดตัวเขาไว้ ใช้เป็นจุดยึด ดึงตัวมานอนคร่อมบนตัวเขา “หนูก�ำลังจูบ คุณก�ำลังจูบ เธอก�ำลังจูบเขา เขาก�ำลังจูบเธอ...” เขาดึงร่าง ยกตัวมาบนข้อศอก “พูดจริงนะ, โทวี...” “สิบนาที” เธอกระซิบบอกข้างหู เขาทิง้ ตัวกลับลงไปนอนบนพืน้ ห้อง ท�ำไม จะไม่ได้? เขาคิดในใจ เพราะฉันมาอยู่ในโรมแล้ว วันสดใส ฉันอายุยี่สิบสี่ สมบูรณ์แข็งแรง ไม่มีปัญหาเงินทองมากวนใจ ฉันปวดรวดร้าวไปทั่วร่าง ท�ำ เรื่องที่ไม่ควรท�ำ ฉันโชคดี โชคดีเป็นบ้า แรงดึงดูดของชีวิตทุ่มเทให้สุขสัมผัสและความอภิรมย์เนื้อหนัง อาจเหือด หายไปได้สักวัน แต่ก็ยังมีเวลาอีกเหลือเฟือ จนกว่าจะถึงวันนั้น g lh
โรมเป็นไงบ้าง? แล้วลา โดลชี วิตา?(ไปค้นรายละเอียดเอง) ฉันพอจะวาดภาพคุณ ได้ตอนนี้ นั่งคาเฟริมถนน จิบกาแฟแคปูชิโนที่เราได้ยินผ่านหูนับครั้งไม่ถ้วน ผิวปาก หวีดวิ้วเข้าใส่ ทุกอย่าง ที่เดินผ่านหน้า คุณอาจสวมแว่นกันแดดในขณะที่อ่านจดหมาย ฉบับนี้ ปลดแว่นออกเถอะ ภาพอุบาทว์ไม่รับกับคุณ คุณได้รับหนังสือที่ฉันส่งไปให้หรือ เปล่า? พริโม เลวีเป็นนักเขียนอิตาเลียนฝีมือเข้าขั้น เตือนให้คุณตระหนักว่าชีวิตมิได้มี เพียงแค่เจลาโตกับเอสปาดริลเลส ไม่ได้เปิดตัวเหมือนฉากแรกของเบ็ตตี บลู งานสอน ของคุณเป็นไงบ้าง? ได้โปรดให้สัญญากับฉันว่าคุณจะไม่อึ๊บนักเรียนสาว เพราะนั่นจะ... น่าผิดหวังยิ่ง 29
one2.indd 29
5/27/2011 5:19:24 PM
หนึ่งวัน นิรันดร์รัก
ต้องไปแล้วละ ขอบกระดาษเลื่อนขึ้นมาให้เห็นแล้ว ในห้องข้างเคียง ฉันได้ยินเสียง ผู้ชมพูดคุยกันเซ็งแซ่ เสียงโยนเก้าอี้ใส่กัน ฉันจะหมดสัญญาปิดงานนี้ในอีกสองสัปดาห์ ขอบคุ ณ พระเจ้ า จากนั้น แกรี นัตคิน ผู้อ�ำนวยการ อยากให้ฉันจัดนิทรรศการใน โรงเรียนอนุบาลเรื่องการเหยียดผิว ด้วย หุ่นกระบอก ให้ตายเหอะ หกเดือนเต็มๆ ที่จะ ต้องนั่งรถตู้ตระเวนขึ้นล่องบนทางหลวงเอ็ม 6 โดยมีหุ่นกระบอกบาทหลวงเดสมอนด์ ตูตู บนตัก ฉันอาจจะปฏิเสธงานนี้ ฉันเขียนบทละครหญิงสองคนจบแล้ว เรื่องของเวอร์จิเนีย วูลฟ์กับเอมิลี ดิกคินสัน ฉันตั้งชื่อว่า ‘สองชีวิต’ (อาจเปลี่ยนชื่อเป็น ‘เลสเบียนเศร้าระทม สองนาง’ ก็เป็นได้) ฉันอาจเปิดการแสดงในโรงละคร-ผับ ที่ไหนสักแห่ง หลังจากที่ ฉันอธิบายให้แคนดีฟังว่าเวอร์จิเนีย วูลฟ์เป็นใคร เธออยากเล่น อยากเล่นบทนี้ โดยมี ข้อแม้เพียงอย่างเดียว เธอต้องเปลือยอก ดังนั้น ตัวละครครบแล้ว ฉันจะเล่นบทเอมิลี ดิกคินสัน สวมเสื้อผ้ารัดกุม ฉันจะจองตั๋วไว้ให้คุณ ในระหว่างนั้น ฉันต้องเลือกว่าจะเซ็นสัญญาในลีดส์ หรือเซ็นสัญญาในลอนดอน ทางเลือก ทางเลือก ฉันสู้สุดฤทธิ์ไม่อยากย้ายไปลอนดอน ดูจะ ส�ำเร็จรูปพยากรณ์ ไว้ ง่ายเกินไป แต่เพื่อนร่วมแฟลต, ทิลลี คิลลิก (จ�ำเธอได้ไหม? สาวแว่นกรอบแดง พูดจาขวานผ่าซาก เคราข้างแก้ม?) มีห้องเหลือที่แคลปตัน เธอเรียกว่าห้องเก็บของ ฟังดู ไม่ดีนัก แคลปตันเป็นไง? คุณกลับมาลอนดอนเร็ววันนี้? เฮ้, เราอาจเป็นเพื่อนร่วมแฟลต กันได้ ‘เพื่อนร่วมแฟลต?’ เอ็มมาลังเล สั่นศีรษะพร้อมเสียงครางในล�ำคอ เธอเขียน ลงไปว่า ‘ล้อเล่นน่ะ’ เสียงครางอีกครั้ง ค�ำว่า ‘ล้อเล่น’ ที่คนเราเขียนลงไป จะเป็นความหมายแท้จริงที่คิดไว้ในใจ สายเกินไปแล้วที่จะขีดฆ่า แต่ว่าจะ ลงท้ายยังไงดี? ‘ด้วยความปรารถนาดี’ เป็นทางการไปหน่อย ตูต์ มง นามูรฺ... ‘รักทั้งหมดของฉัน’ หวานไปหน่อย เชยไปนิด และแกรี นัตคินมาเยี่ยมหน้าที่ ช่องประตูอีกแล้ว “โอเค, เข้าที่ ทุกคน!” เค้าหน้าเศร้าสร้อย มือดึงบานประตูกว้าง ประหนึ่ง จะต้อนทุกคนในนัน้ ไปยืนเรียงหน้ากระดานให้หมูย่ งิ เป้าลัน่ กระสุนเข้าใส่ เธอตวัด ข้อมือเขียน ก่อนจะเปลี่ยนใจเป็นอื่น 30
one2.indd 30
5/27/2011 5:19:24 PM
เดวิด นิโคลส์
พระเจ้า, ฉันคิดถึงคุณ, เด็กซ์ เธอเซ็นชื่อ ขีดเครื่องหมาย X หนักมือ แทนจุมพิต บนกระดาษจดหมาย อากาศสีฟ้า g lh
ในปิซซา เดลลา โรทันดา แม่ของเด็กซเตอร์นั่งโต๊ะคาเฟกลางแจ้ง นิยาย ถือห้อยในมือข้างหนึ่ง ดวงตาพริ้มหลับ ศีรษะเอียงไปข้างหนึ่ง เหมือนนก เอียงข้างรับแสงอุ่นระลอกสุดท้ายยามบ่าย แทนที่จะเดินตรงไปหา เด็กซเตอร์ ทรุดตัวลงนั่งบนขั้นบันไดของแพนธีออน ปะปนอยู่ในหมู่นักท่องเที่ยว เขา จับตามองบริกรเดินตรงไปที่โต๊ะ หยิบที่เขี่ยบุหรี่ไปเปลี่ยน ท�ำให้เธอสะดุ้ง สุดตัว ทั้งสองหัวเราะให้กัน จากการเคลื่อนไหวของริมฝีปากและท่อนแขนเยี่ยง ดาราละคร เขาบอกได้เลยว่าเธอพูดภาษาอิตาเลี่ยนไม่เป็นศัพท์ ปลายนิ้วแตะ ท่อนแขน ยั่วยวนให้ท่า บริกรหนุ่มไม่อาจเข้าใจได้ว่าเธอพูดถึงเรื่องอะไร แต่ ก็อมยิ้มและเล่นหูเล่นตาด้วย เขาเดินจากไป มองข้ามไหล่ไปยังหญิงอังกฤษ หน้าตาดีและพูดไม่รู้เรื่อง เด็กซเตอร์มองเห็นเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น เขาอมยิ้ม ทฤษฎีโบราณของ ฟรอยด์ ได้ยินครั้งแรกสุดจากการกระซิบกระซาบของเด็กมัธยม พูดกันว่า เด็กผู้ชายรักแม่ และเกลียดพ่อ ฟังดูก็เข้าทีดี ทุกคนที่เขาพบและรู้จัก ต่าง หลงรักแอลิสัน เมย์ฮิว และที่ยอดเยี่ยมที่สุด เขาชอบพ่อของเขามาก รวม เรื่องราวหลายหลาก ชีวิตของเขาโชคเข้าข้าง บ่อยครั้ง ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะอาหาร หรือกลางสวนเขียวขจีของบ้านใน ออกซฟอร์ดเชียร์ หรือจะเป็นวันหยุดพักผ่อน แม่นอนอาบแดด เขาสังเกต เห็นว่าพ่อมองจ้องแม่ด้วยตาหมาไล่เนื้อ ประกายตาโง่เง่ารักใคร่บูชา พ่ออายุ มากกว่าแม่สิบห้าปี ร่างสูง หน้ายาว ไม่ใคร่แสดงความรู้สึกให้ปรากฏ สตีเฟน เมย์ฮิวไม่อยากเชื่อว่าตนเองจะโชคดีขนาดนี้ที่มีเธอเป็นคู่ครอง ในยามที่จัดงาน ปาร์ตีที่บ้าน หากเด็กซเตอร์นั่งเงียบๆ ไม่ก่อความวุ่นวายจนถูกส่งตัวขึ้นห้อง นอน เขาจะนั่งมองบุรุษยืนล้อมวงเชื่องเชื่อและเทิดทูนบูชา รอบตัวแม่ของเขา บุรุษมันสมอง ประสบความส�ำเร็จ แพทย์ ทนายความ ผู้คนที่เคยออกรายการ 31
one2.indd 31
5/27/2011 5:19:24 PM
หนึ่งวัน นิรันดร์รัก
วิทยุ หมดรูป เหลือสภาพเพียงแค่วัยรุ่นหนุ่มเซื่องซึม เขามองตามแม่ เต้นร�ำ ไปกับเพลงในอัลบัมร็อกซีมวิ สิกยุคต้น แก้วค็อกเทลในมือ เต้นฉวัดเฉวียนไม่สนใจ ผู้ใด ในขณะที่แม่บ้านผู้อื่นได้แต่ยืนมอง โง่เซอะทื่อด้านหากยกมาเปรียบเทียบ กัน เพื่อนร่วมโรงเรียนของเขาก็เช่นกัน แม้แต่พวกวางมาดโอ่อ่า กลายเป็น ตัวการ์ตูนไปสิ้นเมื่อมาอยู่ใกล้แอลิสัน เมย์ฮิว ส่งถ้อยเกี้ยวพาราสีเธอ เธอเล่น หูเล่นตาด้วย ชวนเธอกระทุ่มน�้ำวักน�้ำสาดกัน เยินยอฝีมือท�ำกับข้าวของเธอ เช่น ไข่คนที่แหลกละเอียดไม่เหลือเป็นก้อน หรือพริกไทยด�ำที่เธอน�ำมาปรุง อาหารเป็นแต่เพียงเถ้าจากปลายบุหรี่ กาลครั้ ง หนึ่ ง แม่ เ คยเรี ย นแฟชั่ น ในลอนดอน แต่ ป ั จ จุ บั น นี้ เ ปิ ด ร้า น เครื่องเรือนเก่าประจ�ำต�ำบล ขายพรมเก่าราคาแพงและโคมระย้าโบราณให้แก่ ผู้ดีแปดสาแหรกออกซฟอร์ด ประสบความส�ำเร็จงดงามยิ่ง เธอยังหลงเหลือ อวลไอของปัจเจกโดดเด่นในยุคหกศูนย์ เด็กซเตอร์เคยเห็นภาพถ่าย และ ข่าวตัดซีดจางจากหนังสือ แต่เธอก็สละคราบผีเสื้อแสนสวยอิสระเสรี มาครอง คู่และสร้างครอบครัวให้เป็นปึกแผ่นน่านับถือ โดยไม่มีความเศร้าเสียดายและ ความเสียใจใดๆ นั่นเป็นลักษณะเด่นของเธอ ประหนึ่งว่าเธอจะมีสัมผัสพิเศษ สดับได้ว่าเมื่อใดเป็นเวลาเหมาะควรที่จะลาจากงานเลี้ยง เด็กซเตอร์สงสัยว่าเธอ อาจมีอะไรกุ๊กกิ๊กกับทนายความ แพทย์ และผู้คนที่เคยออกรายการวิทยุ แต่เขา ไม่อาจท�ำใจให้โกรธแค้นเธอได้ คนรอบตัวพูดกันเป็นเสียงเดียวว่าเขาได้รับสิ่งนั้น จากเธอ ไม่มีใครระบุชี้ชัดว่า ‘สิ่งนั้น’ คืออะไร แต่ทุกคนทราบทั่วกัน อาจเป็น หน้าตาคมคาย นัน่ แน่นอนอยูแ่ ล้ว อาจเป็นพลังงานล้นเหลือและสุขภาพสมบูรณ์ แข็งแรง และน่าจะมีความเชื่อมั่นในตนเองไม่ใส่ใจแยแสใคร เอกสิทธิ์พิเศษที่ จะอยู่ตรงจุดศูนย์กลางแห่งความสนใจ การสังกัดทีมชนะ แม้แต่ตอนนี้ เธอสวมชุดฤดูร้อนบางเบาสีฟ้า ควานมือไปในกระเป๋าถือ ค้นหาไม้ขีดไฟ ก็ยังได้ความรู้สึกเหมือนกับว่าสรรพสิ่งในลานจัตุรัสโคจรรอบ ตัวเธอ ดวงตาสีน�้ำตาลฉลาดเฉลียวในวงหน้ารูปไข่ ห้อมล้อมด้วยเส้นผมสีด�ำ ปัดป่ายยุ่งเหยิง ชุดเดรสของเธอปลดกระดุมมากเกินงามหนึ่งเม็ด ภาพกระเซิง หมดจดสมบูรณ์แบบ เธอมองเห็นเขาเดินตรงมาหา ใบหน้าของเธอแต้มรอยยิ้ม 32
one2.indd 32
5/27/2011 5:19:24 PM
เดวิด นิโคลส์
กระจายทั่วใบหน้า “ผิดเวลาสี่สิบห้านาที, หนุ่มน้อย ไปอยู่ที่ไหนมา?” “นั่งอยู่ทางโน้น ดูแม่พยายามชวนบริกรคุย” “อย่าพูดให้เข้าหูพ่อเชียวนะ” เอวของเธอกระแทกขอบโต๊ะให้เขยื้อนในตอน ที่เธอลุกขึ้นยืน สวมกอดเขา “ไปอยู่ที่ไหนมานานนม?” “เตรียมการสอนครับ” เส้นผมของเขายังเปียกจากการอาบน�้ำฝักบัวร่วมกับ โทวี อังก์สตอร์ม แม่ปัดปอยผมจากหน้าผากของเขา มือโอบใบหน้าด้วยความ รักใคร่ เขาเพิ่งสังเกตเห็นในตอนนี้ว่าแม่เมาเอาการแล้ว “ผมกระเซิง ใครขยี้หัวจนกระเซิงขนาดนี้? ลูกไปท�ำเรื่องร้ายอะไรมาบ้าง” “ผมบอกแม่แล้ว...เตรียมการสอน” เธอเบะปากแคลงใจ “เมื่อคืนไปไหน เรารอลูกอยู่ที่ภัตตาคาร” “ขอโทษด้วยครับ อุปสรรคขวางทาง ดิสโก้วิทยาลัย” “ดิสโก้ ฟังดูรับกับปี 1977 เป็นไงบ้าง?” “เด็กสาวสแกนดิเนเวียนสองร้อยคน เมาไม่ได้สติ โว้กกิ้ง” “โว้กกิ้ง? แม่ยินดีที่จะบอกว่าแม่ไม่รู้ความหมายว่าค�ำนั้นแปลว่าอย่างไร สนุกไหม?” “เหมือนอยู่ในนรกครับ” เธอตบเข่าลูกชาย “หนุ่มน้อยที่น่าสงสาร” “พ่อไปไหน?” “เขาต้องกลับไปเอนหลังในโรงแรม ความร้อน รองเท้าสานกัดเท้า ลูกก็รู้ ว่าพ่อเป็นคนแบบไหน คนเวลช์ขนานแท้” “แล้วแม่ท�ำอะไร?” “แม่ก็เดินเที่ยวดูรอบๆ ฟอรัม แม่คิดว่าสวยนะ แต่สตีเฟนเบื่อจนแทบ กะโหลกระเบิด ภาพแท่งหินล้มระเนระนาด กองหินกระจายเกลื่อน แม่คิดว่า พ่อคงอยากหารถไถมากวาดไปรวมเป็นกอง สร้างห้องกระจกปลูกต้นไม้หรือ อะไรสักอย่าง” “แม่น่าจะไปชมพาลาไทน์ อยู่บนยอดเขา...” 33
one2.indd 33
5/27/2011 5:19:24 PM