ห นึ่ ง : Why is London like Budapest? A : Because it is two cities divided by a river. ค�ำถาม : ลอนดอนมีอะไรเหมือนบูดาเปสต์? ค�ำตอบ : เมืองอกแตก มีแม่น�้ำผ่ากลาง อรุณสวัสดิค์ า่ ! ขอให้ฉนั แนะน�ำตัวเอง ฉันมีชอื่ ว่าดอรา ชานส์ ขอต้อนรับ สู่ดินแดนของการตกผิดฟาก กล่าวได้อกี อย่างหนึง่ ถ้าท่านมาจากสหรัฐฯ ท่านนึกถึงแมนฮัตตัน ก็ขอ ให้มองเลยไปใกล้ๆ ก็จะได้เห็นบรูกลิน พอจะมองเห็นหรือยังว่าฉันหมายถึง เรือ่ งใด? หรือว่าถ้าท่านเป็นคนปารีเซียง ก็คงจะเป็น รีฟ โกช, รีฟ ดร็วต แล้วถ้า เป็นลอนดอน ก็จะเป็นนอร์ธไซด์-เซาธ์ ไซด์หรือซีกเหนือกับซีกใต้ ฉันกับนอรา คนนัน้ น้องสาวของฉันเอง เราอาศัยในดินแดนฟากซ้ายมือ ย่านทีน่ กั ท่องเทีย่ ว ไม่ ใคร่ ได้เห็น...ดินแดนลูกไม่มีพ่อของบิดามหานทีเทมส์นั่นแหละ กาลครั้งหนึ่ง เมื่อไม่นานมานี้เอง ท่านพอจะขีดเส้นแบ่งกั้นแยกความ แตกต่างได้ ยุคโน้น คนรวยใช้ชีวิตหรูฟู่ฟ่ากลางทุ่งหญ้าเขียวขจี ลอยละล่อง ฉุยฉายไปช็อปปิง้ ในแหล่งหรูดว้ ยการขนส่งสาธารณะให้เลือกเหลือคณานับ แต่ พวกเราในเซาธ์ ไซด์ จมอยู่ในความขาดไร้ในเขตเมือง ต้องยืนรอรถเมล์นาน หลายชัว่ โมงทีป่ า้ ยรถเมล์ลมหนาวเยือกพัดกระโชก ยืนรับฟังเสียงโต้เถียงก่นด่า สงครามในครอบครัว กลัว้ ด้วยเสียงกระจกแตกและการทุบตี เสียงเพลงอ้อแอ้ ของคนเมาได้ทสี่ ะท้อนก้องไปมาในค�ำ่ คืนหนาวเหน็บ กลิน่ ฟิชแอนด์ชปิ อบอวล คละคลุ้ง แต่ท่านไม่อาจวางใจว่าสรรพสิ่งจะด�ำรงอยู่เช่นเดิมไปได้ชั่วกาลนาน 9
นพดล เวชสวัสดิ์
ความมั่งคั่งเคลื่อนย้ายแผ่ซ่านไปทั่วมหานคร ผู้มีอันจะกินกระโดดขึ้นรถซาบ ดีเซล ขับตระเวนเมืองไปทุกย่าน ท่านไม่มีวันเชื่อว่าราคาที่พักอาศัยที่นี่สูงขึ้น ไม่รกู้ เี่ ท่าตัว ในยุคนีน้ ะ “ให้ตาย, พวกยากจนข้นแค้นแสนเข็ญน่าสงสารพวกนัน้ จะท�ำยังไง?” เอาเถิด, คนแสนเข็ญ อะไรจะเกิดต่อพวกเรา? ถ้าคุณยาย-คุณนายแม่ไม่ มอบบ้านหลังนี้ให้เราอยูอ่ าศัย, 49 ถนนบาร์ด, บริกซตัน, ลอนดอน, เซาธ์เวสต์ทู บ้านหลังนีม้ คี ณุ ต่อเรา คุม้ แดดกันฝนปกป้องให้พน้ ความหนาวเหน็บ หากไม่มี บ้านหลังนี้ ฉันกับนอราก็คงตระเวนไปตามท้องถนน หอบสมบัติบ้าประดามี ในถุงพลาสติก ดูดขวดสุราเหมือนเฒ่าทารกไม่ยอมหย่านม โก่งคอร้องเพลง ออกมาสุดเสียงเมื่อได้รับอนุญาตให้เข้าพักในโรงทานมีที่พักนอนค้างคืน และ โดนเตะโด่งออกจากทีน่ นั่ ในทันใดเพราะส่งเสียงเซ็งแซ่รบกวนความสงบ ออกมา หอบหายใจ และกลายเป็นก้อนน�้ำแข็งข้างถนน ลมหายใจขาดห้วง ปลิดปลิว ในแรงลมเหมือนเศษผ้าขีร้ วิ้ นัน่ เป็นความคิดของหญิงอายุเจ็ดสิบห้า อะไรนะ? จริงแท้! เจ็ดสิบห้าปีบริบรู ณ์ สุขสันต์วนั เกิดแด่ฉนั เอง เกิดในบ้านหลังนี้ เกิดในห้องใต้หลังคาห้องนี้เอง วันนี้เมื่อเจ็ดสิบห้าปีก่อน ฉันออกมายืน ค้อมค�ำนับต่อหน้าท่านห้านาทีกอ่ นนอรา, น้องสาว ในเสีย้ ววินาทีนเี้ ธออยูช่ นั้ ล่าง ท�ำอาหารเช้า น้องสาวคู่แฝดสุดที่รัก สุขสันต์วันเกิดส�ำหรับเราสองคน! นี่เป็นห้องของฉัน เราไม่อยู่ร่วมห้อง เรานับถือความเป็นส่วนตัวของ อีกคนเสมอ แฝดเหมือนกันทุกประการน่ะใช่ แต่มิใช่แฝดสยาม ทุกอย่าง รอบข้างมอมแมมหมองหม่นไปสิ้น ต้องขออภัย เราไม่อาจใช้เวลาทั้งหมด เช็ดถู เช็ดถู เช็ดถู ขัดมัน ขัดมัน ขัดมันในช่วงวัยนี้ เพราะเวลามีค่ายิ่ง อย่าไปมองความเปรอะเปื้อน หันมาดูรูปถ่ายพร้อมลายเซ็นติดที่กระจก โต๊ะเครื่องแป้งดีกว่า...อีวอร์, โนเอล, เฟรดกับอะเดล, แจ๊ก, จินเจอร์, เฟรดกับจินเจอร์, อันนา, เจสซี, ซอนนี, บินนี เหล่าเพือ่ นและเพือ่ นร่วมงาน เมื่อกาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว นี่ไง, ใหม่ล่าสุด สาวระหงสูงเพรียว ผมด�ำ 10
แฝดเพี้ยนพิสดาร
หยักเป็นลอน ดวงตากลมโต ไม่นิยมชั้นใน ‘ทิฟฟานีของแม่ค่า’ จุ๊บจุ๊บจุ๊บ แม่หนูน่ารักเป็นที่สุด ว่าไหม? ลูกสาวที่เราเป็นแม่ทูนหัว เราพยายามจะดึง เธอออกจากวงการบันเทิง ไม่เลย, เธอไม่ยอมฟัง “ถ้าดีพอส�ำหรับแม่ทั้งสอง ก็ดพี อส�ำหรับหนู” ‘วงการบันเทิง’ จริงเสียยิง่ กว่าจริง ไม่เคยมีสาวน้อยคนไหน น่ารักไปกว่าทิฟฟานีของเรา แต่แม่หนูเปิดหมด ไม่เคยปิดมิดเม้ม เราท�ำอะไรหรือ? เราอยู่ในวงการบันเทิงน่ะซี สาวแฝดร้องเพลงเต้นร�ำ นีน่ ะ, แม้จะอายุปนู นีแ้ ล้ว เรายังเตะขาได้สงู กว่าหมาธรรมดาสามัญ หากจ�ำเป็น ต้องประกวดประขัน ว่าไง? มามะ มามะ...แมวมิว้ ตัวน้อยเพิง่ ออกมาจากตูเ้ สือ้ ผ้า ยืดเหยียด แอ่นหลังอ้าปากหาวสุดเดช เธอน่าจะได้กลิ่นเบคอน นั่นอีกตัว แมวขาวแต้ม ป้ายสีมาร์มาเลด นอนบนหมอน แมวอีกหลายโหลเดินพล่านทัว่ ห้อง บ้านนีอ้ วล กลิน่ แมว หน่อยหนึง่ ไม่ลำ�้ กลิน่ คลอรีนคนชรา...กลิน่ โคลด์ครีม กลิน่ แป้งฝุน่ กลิ่นลูกเหม็น กลิ่นก้นบุหรี่ กลิ่นกากชา “มาหาแม่เร้ว ขอกอดที, มิ้วลูกแม่” คนเรานะจ�ำต้องมีอะไรให้กอด มิว้ น้อยอยากกินอาหารเช้า? รอสักหน่อย เถอะ, เหมียวน้อย มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยกัน อากาศเย็นเยือก ฟ้าโปร่ง ลมจัด อากาศฤดูใบไม้ผลิ เหมือนวันทีเ่ ราเกิด วันที่โพยมยานหล่นจากท้องฟ้า ฟ้าใสสีสวย แค่นั้นก็เป็นของขวัญวันเกิดชั้นดี แล้ว เมือ่ หลายปีกอ่ น ฉันเคยรูจ้ กั เด็กหนุม่ คนหนึง่ ตาสีฟา้ สดใส เกลีย้ งเกลา ราวกลีบกุหลาบ ไม่มีแม้แต่ขนอุย เขาเด็กเกินกว่าจะมีขนขึ้นตามตัว ดวงตา แสนสวยสีฟ้าใส เราพอจะมองผ่านหน้าต่างเห็นได้ไกลหลายไมล์ มองข้ามแม่นำ�้ มหาวิหาร เวสต์มนิ สเตอร์ แอบบีย์ เห็นไหม? วันนีช้ กั ธงเซนต์จอร์จเสียด้วย เซนต์พอล ยักษ์ ใหญ่ยืนโดดเดี่ยว บิ๊กเบน ขยิบตาสีทอง ไม่เหลือภาพเคยคุ้นอีกแล้ว ยุคนีส้ มัยนี้ นีเ่ ป็นช่วงเวลาเวียนบรรจบครบศตวรรษทีพ่ วกเขาจะเอือ้ มมือออกมา 11
นพดล เวชสวัสดิ์
คว้าลอนดอนเมืองเก่าของเราแต่ก่อน ทุบท�ำลายให้ราบแล้วสร้างขึ้นมาใหม่ เหมือนสะพานลอนดอนในเพลงกล่อมเด็ก ลาก่อน แล้วเจอกันใหม่ แต่ ไม่ เหมือนเดิมอีกแล้ว แม้แต่สถานีรถไฟวอเตอร์ลู วิกตอเรีย เปลี่ยนไปไม่เหลือ เค้าเดิม กลายเป็นตลาดกลางแจ้ง ไม่มที ี่ไหนอีกแล้วทีจ่ ะได้ชาหอมกรุน่ สักถ้วย หันไปทางไหนก็มีแต่ฮาร์วีย์ วอลล์แบงเกอร์ส, คาปูชิ โนสกปรกพรรค์นั้น ร้านถุงน่องชัน้ ในราคาถูกจากโรงงานผุดทุกหัวระแหงไม่ว่าจะหันไปมองทางไหน ฉันเคยพูดกับนอรา “จ�ำบรีฟ เอนเคาน์เตอร์ ได้ ไหม? ตอนนัน้ ทีฉ่ นั ร้องไห้เสีย ไม่มีดี ไม่มีที่นัดพบแอบไปจู๋จี๋กันในสถานีรถไฟอีกแล้ว ยุคนี้สมัยนี้ นอกจาก ในร้านชัน้ ในห่ะนัน่ มือต้องล้วงต้องควักแอบไปเกีย่ วก้อยกันใต้กางเกงบ็อกเซอร์ ลายธงชาติ” “เลิกเพ้อได้แล้ว, หล่อน” นอราอัดกลับ “ที่ไปแอบจูจ๋ กี๋ ะหนุงกะหนิงกัน ของหล่อนในช่วงสงคราม ก็จะมีแค่การแอบไปนัวเนียกันกับทหารแยงกี้หลัง ร้านสะดวกซื้อถนนลิเวอร์พูล” “เฮ่ย, ฉันก็พยายามช่วยทางการในช่วงสงครามดอกนะ” ฉันตอบด้วย เสียงเยือกเย็นโอ่อ่าผึ่งผาย แต่เธอไม่ฟัง เธอส่งเสียงหัวเราะคิกคัก “นี่เลย, ดอร์...” เธอดัดเสียงล้อเลียน “ชื่อร้าน บรีฟ เอนเคาน์เตอร์ ได้ความว่าการสัมผัสเสพรสแสนสั้น” นอราหัวร่อท้องคัดท้องแข็ง ในบางคราว ฉันคิดนะ ถ้าเราเขม้นจ้องมองจริงจัง เราพอจะมองทะลุ กลับไปถึงอดีตได้ นั่นไง, ลมกระโชกแรงจัดอีกครั้ง โฉ่งฉ่าง เสียงถังขยะล้ม ขยะสาดกระจายออกมา...กล่องอาหารแมว กล่องคอร์นเฟลก ถุงน่องฉีกขาด กากชา...ในขณะนี้ ฉันเริ่มงานเขียนบันทึกความจ�ำ สืบค้นสาแหรกครอบครัว เห็นไหมนั่น? เวิร์ดโปรเซสเซอร์ ตู้เอกสาร แผ่นบัตรดัชนี ขวามือ ซ้ายมือ ฝั่งขวา ฝั่งซ้าย พร้อมจะสาดฝุ่นให้ทุกคนเปื้อนมอมแมม เฮ้ย, ลมจัด! ลม กรูเกรียว ลมปึงปังหัวถนนจรดท้ายถนน ลมประเภทที่พัดทุกอย่างให้ตีลังกา ล้มคว�่ำไม่เป็นท่า 12
แฝดเพี้ยนพิสดาร
อายุเจ็ดสิบห้า วันนี้ ลมหกคะเมน แสงอาทิตย์ส่องสดใส ลมประเภท ที่จะเป่ากระโชกเข้าไปในกระแสโลหิต ท�ำให้เลือดเดือดพล่าน อยากกระโจน ออกไปท�ำเรื่องบ้าคลั่ง เรื่องเหลวไหลคลุ้มคลั่ง! ฉันหนาวเยือกร่างสัน่ สะท้าน เพราะในทันใดฉันรู้ ฉันรับรูจ้ ากธารเลือด โบราณในร่างว่าจะต้องเกิดเหตุอะไรบางอย่างในวันนี้ เกิดเรือ่ งตืน่ เต้น เกิดเรือ่ ง ดีงาม เรื่องเลวร้าย ฉันไม่สนใจไอ้จ๋ออะไร ตราบเท่าจะมีเรื่องอะไรสักอย่าง เกิดขึ้น สะกิดเตือนเราว่ายังมีลมหายใจ อยู่ในดินแดนคนเป็น เราคุยโอ่โอ้อวดได้เต็มปากว่ามีนาฬิกาคุณปู่เสียงใส หนึ่งเดียวในลอนดอน แผ่นป้ายบนหน้าปัดนาฬิกาคุณปู่ ในห้องโถงหน้า ประกาศว่านาฬิกา เรือนนี้ท�ำในอินเวอร์เนสส์ ในปี 1846 เท่าที่ฉันทราบ นี่เป็นงานฝีมือของ ชาวไฮแลนด์ของแท้ดั้งเดิม นี่เลย, เคยน�ำไปตั้งแสดงในงานแสดงสินค้าโลก ครั้งแรก ที่รู้จักกันในชื่องานแสดงสินค้าคริสตัล พาเลซ ปี 1851 นาฬิกา สกอตแลนด์ของแท้ต้องมีเขากวางชุดใหญ่ เต็มชุดแปดกิ่ง เออ, ในบางคราว เราใช้เขากวางเป็นที่แขวนหมวก ในยามที่เราคนใดคนหนึ่งออกไปข้างนอก มีหมวกบนหัว ซึ่งไม่เกิดขึ้นบ่อยนัก สวมแค่ช่วงฝนตก นาฬิกาคุณปู่มีคุณค่า ทางจิตใจสูงล�้ำส�ำหรับฉันกับนอรา เพราะเป็นสมบัติชิ้นเดียวจากพ่อ...และ ได้มาโดยบังเอิญ คุณปู่สูงใหญ่สุดสง่าเขาชี้โด่เด่ ตัวเรือนมะฮอกกานีมันเลื่อม แต่การเคาะบอกชั่วโมงเสียงใสผิดเพี้ยน มักจะแถมให้อีกหนึ่งเสมอ เราไม่มี เวลาพอจะปรับแต่งแก้ ไข จะว่าไปแล้ว เรียกเสียงหัวเราะจากพวกเราได้ ทุกคราวไม่มเี ว้น จ�ำนวนเคาะเกินอย่างนีเ้ สมอมา จนกระทัง่ คุณนายแม่จดั การ เธอกางมือตบ ตุ้มห้อยหล่นกระแทกพื้น สุภาพบุรุษคนไหนพบคุณนายแม่ จะมีอาการเช่นนี้เสมอ ในยามที่ฉันเดินผ่านนาฬิกาคุณปู่ ในเช้าวันเกิด แมววิ่งพล่านพันเท้า บ้าคลั่งไปแล้วกับกลิ่นเบคอน คุณปู่ตีผ่าง ผ่าง ผ่าง และคราวนี้ ส่งเสียงได้ 13
นพดล เวชสวัสดิ์
ถูกต้องเหมาะควร แปดนาฬิกาตรง “นอร์, นอร์ พิลึกแล้วละ คุณปู่ในห้องโถงตีถูกแล้ว เหลือเชื่อ!” “เรื่องพิลึกเกิดขึ้นแล้วเหมือนกัน” นอราบอกด้วยเสียงอิ่มเอมใจ ร่อน จดหมายซองสีขาวกระดาษหนา หลังซองมีตราอาร์มดุนนูน “บัตรเชิญของเรา มาถึงแล้วในท้ายที่สุด” เธอเริม่ รินน�ำ้ ชาในระหว่างทีว่ ลี แชร์พลุกพล่านส่งเสียงอึกอัก ในขณะทีฉ่ นั ดึงบัตรเชิญออกจากซอง แผ่นบัตรแข็งสีขาวที่เราไม่คิดว่าจะส่งมาที่นี่ มิสดอรากับมิสลีโอนอรา ชานส์ ได้รับเชิญ มาร่วมงานเฉลิมฉลองอายุครบหนึ่งร้อยปี ของ เซอร์เมลไควร์ ฮาซาร์ด ‘บุรุษเดียว ในช่วงชีวิต ผู้เล่นหลายบท’ วีลแชร์ออกอาการว้าวุ่น ส่งเสียงปุดปัด เค้าหน้าบูดเบี้ยวเดือดดาล พร้อมจะร้องกรีดระเบิดออกมาแล้ว แต่นอราปลอบเธอได้ทัน “ยอไว้ แม่เป็ดน้อย เราไม่มีวันทิ้งคุณไว้ข้างหลัง! ใช่แล้ว ซินเดอร์! เธอจะได้ ไปงานราตรีสโมสร แม้วา่ จะไม่มกี ารกล่าวชือ่ เธอไว้ในบัตรเชิญ ปล่อย โครงกระดูกออกจากตูเ้ สือ้ ผ้ามาให้หมดได้เลย วันนี!้ ในมวลหมูท่ กุ วัน พระเจ้า ทรงทราบว่าพวกเราสมควรจะได้จบิ ดืม่ ฟองฟูเ่ สียบ้างในห้วงหลายสิบปีทผี่ า่ นมา” ฉันหยีตามองตัวอักษร กรุณาตอบรับ ส่งกลับไปยังคฤหาสน์ในรีเจนต์’ส พาร์ก และเลดี้ฮาซาร์ด เมียคนที่สามและคนปัจจุบัน การจัดล�ำดับที่วีลแชร์ ผู้น่าสงสารของเราเป็นภรรยาคนแรก ก็เพราะเหตุนี้เองที่เธอ, อดีตภรรยา โกรธจัดเป็นฟืนเป็นไฟที่ไม่มีชื่อประดับในบัตรเชิญ และนางสาวลีโอนอราและ 14
แฝดเพี้ยนพิสดาร
นางสาวดอรา สองสาวสุดสวยอายุเจ็ดสิบห้าที่ท่านเพิ่งอ่านผ่านตามาแล้ว เป็น ธิดาของเซอร์เมลไควร์ ฮาซาร์ด อะแฮ้ม, แม้วา่ จะไม่ได้หลุดหล่นออกจากครรภ์ ของภรรยาคนใดของท่านเซอร์...เราเป็นลูกสาวตามธรรมชาติของเซอร์เมลไควร์ ประหนึ่งว่ามีแต่คู่ที่ ไม่ผ่านพิธีแต่งงานจึงจะสมสู่แพร่พันธ์ุตามประสงค์ของ ธรรมชาติได้ ลูกสาวฝาแฝดทีบ่ ดิ าไม่เคยยอมรับอย่างเป็นทางการ บังเอิญอย่าง วายร้าย...เกิดวันเดียวกับพ่อ “ไม่ ให้เวลาตอบรับมากนัก” ฉันบ่นงึมง�ำ “คืนนี้สินะ” “เหมือนกับว่าไม่อยากให้พวกเราไปร่วมงาน ว่าไหม?” นอราไม่เหลือ ฟันกราม มองเห็นได้ชัดในยามที่เธอหัวเราะ ของฉันยังอยู่ครบ หากไม่นับ เรื่องนี้ หลายปีดีดักที่ผ่านมา มีเพียงหนึ่งเดียวที่แยกแยะเราสองคนได้ นอรา ใช้น�้ำหอมชาลิมาร์ ส่วนฉันใช้มิตซูโกะ เราหน้าตาพิมพ์เดียวกัน เหมือนกันทุกประการและไม่สมมาตร... ไม่มีวัน แม้แต่เรือนกายของคนเราก็ยังไม่สมมาตร เท้าข้างหนึ่งจะใหญ่กว่า อีกข้าง หรือว่ารูหขู า้ งหนึง่ จะขับขีห้ อู อกมามากกว่าอีกข้าง นอราไหลง่ายระบาย คล่อง ฉันท้องผูก เธอหว่านโปรยเงินสุรยุ่ สุรา่ ย โดยเฉพาะต่อชายหนุม่ หน้าอ่อน พวกนัน้ ส่วนฉันเก็บออม ประจ�ำเดือนของเธอไหลถะถัง่ เหมือนท่อแตก ส่วน ของฉันกะปริบกะปรอย เธอแผดเสียง “ได้เลย!” ต่อชีวิต แต่ฉันบอกเพียง “อาจเป็นได้” แต่เราก็ลงเรือล�ำเดียวกัน ตัดกันไม่ตายขายกันไม่ขาด หญิงชรา สองนาง...ซื้อเหล้าเลี้ยงเราซี เราจะร้องเพลงขับขานให้ท่านฟัง หรือแม้แต่ ยกเท้างอเข่าเตะขาในวาระพิเศษ เช่น งานส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ หรือ งานเลี้ยงรับขวัญหลานสุดที่รักของเจ้าของโรงเตี๊ยม ปีติเหลือเกินที่ได้ร้องเพลงและเต้นร�ำ! ก็แน่อยูแ่ ล้ว เราติดกักอยู่ในห้วงเวลาทีเ่ ราทะยานสูจ่ ดุ สูงสุด สตรีทกุ นาง เป็นเช่นนั้น เราคงรู้สึกเหมือนโดนสับหั่นตัดแขนตัดขาถ้าท่านจะบอกให้เราลบ ริมฝีปากโจน ครอฟอร์ด ทิ้งไป เราเกล้ามวยม้วนผมเสมอในยามที่เราออกไป 15
นพดล เวชสวัสดิ์
ข้างนอก เรายังมีเส้นผมดกหนา ขอบคุณพระเจ้า แม้จะมีเส้นสีเทาแนมมาบ้าง และเก็บซ่อนไว้ในผ้าโพกหัว เหมือนในตอนนี้ เราโพกคลุมโรลม้วนผม เรา แต่งตัวพิถพี ถิ นั เสมอ เราโบกหน้าหนาหนึง่ นิว้ เราแต่งหน้าหมดจดในยามเดิน ลงจากห้องมารับประทานอาหารเช้า แม็กซ์แฟกเตอร์แพนสติ๊ก ขนตาปลอม แผงหนา มาสคาราสามชัน้ ...ยกชุด กาลครัง้ โน้น ในสมัยทีเ่ รายังเป็นสาว เรา จะทาเปลือกตาด้วยวาสลีน แต่เลิกใช้ ไปในช่วงสงคราม ปัจจุบัน เราใช้เพียง มัชรูมชาโดว์สำ� หรับช่วงกลางวัน แต้มด้วยสีนำ�้ ตาลยาเส้นเพือ่ เพิม่ ความลึก กรีด ด้วยอายไลเนอร์ชาร์ โคล ทาเล็บนิ้วมือรับกับเล็บเท้ารับกับลิปสติกรับกับรูจ เรฟลอน, ไฟร์แอนด์ ไอซ์ นิสัยแต้มหน้าออกศึกยืนยาวกว่าสงคราม แม้จะ ไม่มตี วั ผู้ในละแวกนี้ เราก็ยงั แต่งหน้า จะไม่มมี นุษย์หน้าไหนกล้าเปล่งเสียงว่า สาวชานส์จะยินยอมเลือนหายไปในความมืดค�่ำคืน เราสวมกิโมโนสุดสวย เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเรา ไหมแท้ กิโมโน ของฉันสีมว่ งสดดอกซากุระบนแผ่นหลัง ของนอราสีแดงเพลิงกับดอกเบญจมาศ อาสุดที่รักของเรา, เพอร์รี สุดที่รักผู้ล่วงลับไปแล้ว ชายผู้ที่หลานทั้งสองร�่ำไห้ เสียดาย...เพเรกริน ฮาซาร์ด ส่งกิโมโนมาจากนางาซากิกอ่ นเพิรล์ ฮาร์เบอร์ เขา ไปแสดงที่นั่น ใต้กิโมโนของเรา ฉันสวมชั้นในไหม ซาตินสีไลแล็กขลิบลูกไม้ ฝรั่งเศส ของนอราแพรย่นสีกุหลาบช�้ำ เปี่ยมด้วยรสนิยม? จริงแท้, เราสวม ชั้นในแพรก่อนที่แฟชั่นนี้จะหวนคืนกลับมาสู่ความนิยม อีกครั้ง กระดูกเชิงกรานของเราปูดโป่งกว่ายุคโน้น ยุคนี้สมัยนี้ เราเรียกได้ว่า ผอมแห้งหากมีเพียงชัน้ ในสวมใส่ แต่นอราเป็นคนเดียวที่ได้เห็นฉัน ฉันเห็นเธอ แต่เมือ่ ไหร่ทมี่ อี าภรณ์คลุมร่าง เราผ่านเกณฑ์ ได้สบายมาก โหนกแก้มของเราปูด สูงกว่าเดิม แต่เป็นโหนกแก้มชั้นเลิศ ฉันต้องบอกท่านให้ทราบว่าโหนกแก้มนี้ มีทมี่ าจากแหล่งแคลเซียมดีทสี่ ดุ ในโลก เหมือนคนทัง้ หลายในแวดวงบันเทิง ต้อง ปรากฏตัวต่อสายตาสาธารณชน บิดาของเราฝากชีวิตไว้กับโครงกระดูกสมส่วน พระผู้เป็นเจ้าอวยชัยให้พรแก่แคลเซียมของตระกูลฮาซาร์ด ตั้งแต่เติบใหญ่ 16
แฝดเพี้ยนพิสดาร
จ�ำความได้ เราร่างสูงเพรียวระหง และยังสูงเพรียวระหงในวันนี้ ขอบคุณพระเจ้า นักเต้นแท็บปลดชราก�ำหนดมาตรฐานสุดสูงไม่เหมือนใครในโลก “เราจะสวมชุดแบบไหนคืนนี้?” นอราถาม กดบุหรี่ดับบนจานรอง ริน น�้ำชาให้ตัวเองอีกถ้วย เธอเป็นกาน�้ำชาเดินได้ วีลแชร์ครางครวญ “ไม่ตอ้ งกังวลทีร่ กั ” นอราปลอบ “คุณสวมฮาร์ตเนลล์ตวั โปรดกับสร้อย ไข่มุก ดีไหม? เราจะแต่งเติมเสริมสวยคุณให้พริ้งไปเลย” รายละเอียดท�ำให้เธอสงบลงได้ แม่เฒ่าน่าสงสาร ชือ่ ทีส่ องเราเรียกขาน เธอ ‘วีลแชร์’ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เธอคือเลดี้อะตาลันตา ฮาซาร์ด เลดี้ทั้งศักดิ์และสิทธิ์ ฉันต้องแจ้งให้ท่านทราบไว้ ไม่เหมือนอีตัวอีกสองคน ที่เป็นเมียของพ่อ เลดี้อะตาลันตาแต่งงานกับเมลไควร์เมื่อครั้งที่เขายังเป็น ดาราละครเวที และหย่าขาดจากเขา นานแสนนาน ก่อนเขาจะได้รับการ อวยยศเป็นท่านเซอร์ ‘ผู้อุทิศทุ่มเทตนเองเพื่อวงการละคร’ เลดี้อะตาลันตา ลีนด์ ‘หญิงสาวสวยที่สุดแห่งยุค’ คาบช้อนเงินช้อนทองออกจากครรภ์มารดา ไปยาลใหญ่ ไปยาลใหญ่ แต่การหย่าร้างยุคโบราณ กัดกลืนทุกอย่างของเธอ ไปสิ้น...เธอเป็นเพียง ‘วีลแชร์’ ในห้องใต้ถุนในบ้านเลขที่ 49 ถนนบาร์ด อดทนรอคอยสักนิดเถิดท่าน ฉันจะค่อยขยายความให้ทราบว่าเราได้ มรดกบ้านหลังนี้มาได้อย่างไร และเกิดอะไรบ้างต่อเลดี้ศรีภรรยาคนแรกของ บิดานอกกฎหมายของเรา กล่าวให้สนั้ ไม่มีใครอ้าแขนรับวีลแชร์ แม้แต่ลกู สาว สองคนของเธอเอง นังวัวบ้าสองตัวนั้น ‘สาวรุ่นฮาซาร์ดแสนน่ารัก’ คนเขา เรียกขานกันอย่างนัน้ ให้ตายเหอะ ต่อให้มนั สองคนปัน้ หน้าจิม้ ลิม้ เด็กเห็นหน้า ก็ผวาร้องไห้โฮ เราวางวีลแชร์ ไว้ในห้องใต้ถุนนานสามสิบปีแล้วละ เราสนิทสนมผูกพัน กันมาก ก่อนหน้านีน้ อราเคยพาเธอออกไปช็อปปิง้ พาออกไปสูดอากาศบริสทุ ธิ์ จนกระทัง่ เธอเกือบก่อเหตุจลาจล ที่โต๊ะสลัด เธอถามชายหนุม่ “นี,่ นี่ มีอะไร ทีเ่ ป็นดุน้ อวบใหญ่คล้ายแตงร้านมัง่ ไหม?” หลังจากนัน้ เราต้องเก็บเธอไว้ในบ้าน 17
นพดล เวชสวัสดิ์
เพื่อสวัสดิภาพของเธอเอง บางคราวเธอพร�่ำเธอเพ้อ พูดไม่ขาดปาก พูดพล่ามเรื่องโน้นเรื่องนี้ พรรณนาความทุกข์แสนเข็ญ แผดเสียงด่าเมลไควร์ว่าเป็นคนพรากปีดีงาม ที่สุดในชีวิตของเธอไปสิ้น ทิ้งเธอไปหาอีตัวฮอลลีวูด...ภรรยาคนที่สองของพ่อ และ ‘สาวรุ่นฮาซาร์ดแสนน่ารัก’ สองคนนั้นฉ้อโกงเงินทองของมารดาจน สิ้นเนื้อประดาตัว และการตกกลิ้งหลุนลงมาตามขั้นบันไดจนเดินไม่ได้อีกแล้ว พูดมากพูดบ่นจนเราอยากเหวี่ยงผ้าคลุมหัวเธอ วิธีเดียวกันกับเอาผ้าคลุม นกแก้วที่พูดไม่รู้จักหยุด แต่เรื่องราวของเธอ ไม่มีจุดไหนเลวร้ายท�ำลายผู้ใด อีกอย่างหนึ่ง เราเป็นหนี้ติดค้างเธอเมื่อครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ฉันเอื้อมมือไปหากาน�้ำชา สายเกินไปแล้ว ชาในกาเหลือเพียงครึ่งถ้วย กับใบชาเหยอะแหยะ ฉันลุกจากโต๊ะไปตั้งน�้ำร้อนชงชา อีกครั้ง นี่เลย, เรา สามคนนั่งรอบโต๊ะอาหารในชุดนอน นั่งในห้องอาหารเช้าในอาร์มแชร์หนัง ข้างเตาผิงไฟฟ้า บางคราว เรานัง่ ล้อมโต๊ะอาหารตลอดทัง้ วัน ดืม่ ชา เคีย้ วไขมัน วีลแชร์เล่นไพ่โซลิแทร์ ท�ำงานเย็บปักถักร้อย แมวเดินพล่านเข้าออก เมื่อถึงหกโมงเย็น เราเปลี่ยนจากน�้ำชาเป็นเหล้ายิน ในบางคราว ในช่วงมื้ออาหารเย็น เราเข็นวีลแชร์ ไปจอดหน้าทีวี เธอ โปรดปรานโฆษณา ดูได้ดูดี จนกระทั่งเห็นโฆษณาที่มีเมลไควร์ร่วมอยู่ด้วย เธอถ่มถุยใส่จอทีวี เราจะขึ้นห้องไปแต่งตัวฟู่ฟ่าสุดสวย เช่นว่า หยิบเสื้อโค้ต ขนจิง้ จอกเงินที่โฮเวิรด์ ฮิวจ์ มอบให้เป็นของขวัญ คูแ่ ฝดจะย่างเยือ้ งกรีดกราย ไปในสถานบันเทิงท้องถิ่น สถานที่ซึ่งอาจร้องขอให้เราเต้นร�ำและร้องเพลง เพลงเก่าเพลงเดิมที่สร้างชื่อให้เราทั้งสอง ในบางคราว เราเปิดการแสดงโดย ไม่มีผู้ใดร้องขอ “มีอะไรอื่นอีกไหม?” นอรายกมือกวาดกองจดหมาย ใบเรียกเก็บค่าไฟฟ้า อีกแล้ว ชมรม เพือ่ นบ้านเฝ้าระวัง อีกแล้ว เพือ่ นบ้านร้องเรียนเรือ่ งแมว ก็ซำ�้ อีกครัง้ เจ้าหนู 18
แฝดเพี้ยนพิสดาร
จากนิวเจอร์ซีย์อยากขอสัมภาษณ์พวกเราเพื่อท�ำวิทยานิพนธ์ปริญญาเอก ภาพยนตร์ศกึ ษา ว่าด้วยอะ มิดซัมเมอร์ไนต์’ส ดรีม อีกแล้ว อายุปนู นีแ้ ล้ว เราพบ เราเห็นทุกอย่างผ่านตามาสิ้น ฉันอดยอกแสลงใจมิ ได้ ทิฟฟานีน้อยของเรา ยายหนูนา่ รัก ลูกน้อยทีเ่ ราเป็นแม่ทนู หัว วุน่ วายหัวหมุนกับกิจกรรมยิง่ ใหญ่ใน ชีวิต ไม่ว่างพอจะส่งบัตรอวยพรวันเกิดมาให้สองคุณแม่ เด็กหนอเด็ก และแล้ว กริง่ ประตูดงั ขึน้ เสียงกริง่ ท�ำให้ฉนั สะดุง้ โหยง คนตรวจระบบ แก๊ส? ไม่น่าจะใช่ ไม่มีทาง พนักงานบริษัทแก๊สจะไม่โน้มตัวทิ้งน�้ำหนักกด กริ่งประตูอีกแล้วในชั่วชีวิตนี้ หากเขาแวะมาที่นี่ เขาจะโหย่งปลายนิ้วแตะกริ่ง เบามือที่สุด หลังการมาเยี่ยมเยือนบ้านของเราครั้งที่นอรากระโดดผางออกจาก อ่างน�้ำ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ยาทาเล็บ เธอหลงคิดไปว่าเป็นพนักงานส่งโทรเลข ไม่เลย, หลังจากวันนั้น ไม่มีการแช่นิ้วกดกริ่งยาวนาน เสียงกริ่งยาวขาดหาย แล้วดังขึ้นมาใหม่ยาวนานกว่าเดิมอีกครั้ง เราตื่นตระหนก ตัวแข็งทื่อ จากนั้น เสียงก�ำปั้นระรัวทุบประตูหน้า เสียงตะโกน “คุณป้า!” ลูกชายคนเล็กของบิดาของเรา, หนุ่มน้อยทริสแตม ฮาซาร์ด ท�ำไมเขา เรียกเราว่า ‘คุณป้า’ ในเมือ่ เราเป็นพีส่ าวต่างมารดา? เอาเถิด, แม้จะตกผิดฟาก ผ้าห่มก็ตามที ท่านจะได้ทราบรายละเอียดในไม่ชา้ ไม่นานนี้ ได้โปรดอดใจรอ ทริสแตมแวะมาทักทาย ‘สุขสันต์วันเกิด’ อย่างนั้นหรือ? หากใช่ ท�ำไมตื่น ตระหนก? ท�ำไมตะโกนโหวกเหวก? ฉันประสาทกระเจิง มือสั่นเปิดกลอน เปิดดาลประตู ลากโซ่ออกจากกลอน...ที่นี่เหมือนฟอร์ตน็อกซ์ ยุคนี้สมัยนี้ ไม่ระวังตัวไม่ ได้ ปีที่ผ่านมามีจลาจลที่บริกซตันนิค พวกคนบ้าคลั่งปีนข้าม ก�ำแพงสวนเหมือนหางเครื่องทั้งกองทัพ ทริสแตมหนุ่มหล่นฮวบมาในอ้อมแขนของเราในทันทีที่เปิดประตูรับ เหมือนว่าไม่มขี าสองข้างเหลืออีกแล้ว หนวดเครารุงรัง ประกายตาเพีย้ น หัวแดง เป็นกระเซิง เส้นผมหลุดจากหางม้าหว่านกระจายไปในแรงลมที่พัดขยะที่ 19
นพดล เวชสวัสดิ์
ประตูหน้า ท่าทางของเขาเหมือนคนบ้าเสียสติ เออ, อวบอ้วนผิดไปจากคราว ท้ายสุดที่เราพบเขา เขากอดร่างฉันไว้ หอบหายใจกระชั้น “ทิฟฟานี...” (เฮือก เฮือก) “ทิฟฟานีอยู่ที่นี่หรือเปล่า?” “ตัง้ สติหน่อย, ทริสแตม แกทิง้ รอยเปียกเป็นหย่อมบนเสือ้ ไหมของฉัน” ฉันท�ำเสียงดุ “ได้ดูรายการคืนที่ผ่านมาหรือเปล่า?” “ฉันยอมตายถ้าต้องทนดูรายการขี้เรื้อนของแก” วีลแชร์เคยดูเป็นครัง้ คราว ดูไปหัวเราะไป แม้จะชราแทบจะเลอะเทอะ แล้ว เธอยังหัวเราะร่วนชอบอกชอบใจที่มหาสกุลฮาซาร์ดตกต�่ำเมื่อถึงคนรุ่นนี้ เธอหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง เมือ่ จ�ำกัดความเสียใหม่วา ่ ‘บทส่งท้ายของความเสือ่ ม ของตระกูลฮาซาร์ด’ คราวเดียว เราทนนัง่ ดูได้หา้ นาที เราทนได้นานขนาดนัน้ เพราะอยากรับชมการเปิดตัวของทิฟฟานีน้อยของเรา ทิฟฟานีเป็น ‘พิธกี ร’ ไม่วา่ ค�ำนัน้ จะหมายความถึงอะไรก็ตาม เธอโปรยยิม้ เธอโน้มตัวเทนมสองก้อนอวดกล้อง น่าเสียดาย เปลืองเปล่าสิ้นดี เธอเป็น แดนเซอร์ชั้นดีได้หากเธอไม่ทิ้งไปกลางคัน เรารับชมรายการของเธอ ห้านาที ห้านาทีมากเกินพอแล้ว ฉันยืนยันได้เต็มค�ำ จากนัน้ เราเคลือ่ นย้ายไปหาอะไร ดื่มในผับ รายการนั้นเป็นการถ่ายทอดสด ลักษณะพิเศษเฉพาะรายการ “เรตติ้งพุ่งพรวดพราดถ้าหมอนั่นตายดับ” นอราให้ความเห็น “พิธีกร ผู้ล่วงลับทางทีวี แหวกแนวสุดพิเศษของจริง” ทริสแตมยกหลังมือป้ายตา ฉันเพิ่งเห็นว่าเขาร้องไห้จนตาบวมแดง “ทิฟฟานีหายตัวไป” เขาบอก นัน่ ท�ำให้รอยยิม้ ของฉันเหือดหาย ฉันพูดได้ ไม่อายปาก นอราตะโกนมา
20
แฝดเพี้ยนพิสดาร
จากห้องครัว “อะไรกัดล็อกคินวาร์ * หนุ่มคนนั้น?” ทริสแตมสติแตกไปแล้ว พล่ามเพ้อสะอึกสะอื้น กลิ่นสก็อตช์โชยหึ่งจากลมหายใจ เข้มข้นพอจะกระทุ้ง คนให้หงายผลึ่งได้ หลังจากฉันลากเขามานั่งในอาร์มแชร์ ได้แล้ว เขายื่นเทป ในมือให้ “ดูเอง” เขาบอก “ผมอธิบายไม่ถูก คุณป้าดูเองว่าเกิดอะไรขึ้น” จากนั้น เขาเหลียวไปพบรูปถ่ายทิฟฟานีน้อยในกรอบเงินวางบนชั้น เหนือเตาผิงห้องอาหารเช้า ท�ำนบน�้ำตาแตกซ่าอีกระลอก ฉันอดสงสารเจ้าหนู มิได้ เจ้าหนู? หมอนีอ่ ายุสามสิบห้า อีกไม่กอี่ ดึ ใจก็สสี่ บิ เหอะ, จุดขายของเขา อยู่ที่หน้าเด็กหน้าระรื่น พระเจ้าเท่านั้นที่จะทรงทราบว่าเขาจะท�ำอย่างไรหาก ไม่เหลือหน้าใสเหมือนเด็กหนุ่ม แต่เราขวัญกระเจิงกันถ้วนหน้า ว้าวุ่นใจ เป็นทุกข์ เกิดเรื่องห่ะอะไรกัน? นอราเสียบม้วนเทปเข้าไปในเครื่องเล่นวิดีโอ เราจ�ำเป็นต้องมีเครือ่ งเล่นวิดีโอในบ้าน ตามเก็บรายการละครเพลงบัสบี เบิร์กลีย์ทุกบ่ายวันเสาร์ เราจะอัดรายการไว้ เปิดดูซ�้ำแล้วซ�้ำเล่า หยุดเทป ในเฟรมทีเ่ ราโปรดทีส่ ดุ เดีย๋ วดูเดีย๋ วหยุด ท�ำให้วลี แชร์เสียสติ รวมทัง้ เฟรดกับ จินเจอร์ แน่อยู่แล้ว เฟรดเพื่อนเก่าแก่ ความโหยหาอดีต, โอสถของเรา เหล่ า ชราวั ย เราชมภาพยนตร์ โบราณมากเกินไปจนความทรงจ�ำของเรา กลายเป็นขาวด�ำแล้ว เสียงแกรกกรากซูซ่ า่ ปลุกวีลแชร์จากการโงกหลับหลังได้รบั ไขมันเบคอน ชุม่ ฉ�ำ่ จากอาหารมือ้ เช้า “เกิดอะไร? มันมาท�ำอะไรทีน่ ?ี่ ” เธอถลึงตาใส่ทริสแตม ระแวงภัยเพราะเขาไม่ใช่เครือญาติ ภาพบนจอทีวเี ป็นบันไดนีออน เสียงปรบมือ จากเทปบันทึกในขณะที่เขาวิ่งเหย่าๆ ลงมา ผมแดงรวบเรียบมัดเป็นหางม้า ชุดสูทลินินยับย่นสีขาวครีมของจอร์โจ อาร์มานี วิสเซิล แอนด์ ฟลูต... * ทะเลสาบในสกอตแลนด์ ชาวบ้านน�ำมาตั้งชื่อให้ผู้ปกครอง เช่น บารอนแห่งล็อกคินวาร์ เลื่องชื่อที่สุดจะ เป็น ล็อกคินวาร์หนุ่มในกวีนิพนธ์ Marmion ของวอลเตอร์ สกอตต์ 21
นพดล เวชสวัสดิ์
ทริสแตม ฮาซาร์ด เค้าหน้าปวกเปียกแต่เปี่ยมเสน่ห์ พิธีกรเกมโชว์และดารา ทีวี ทายาทคนสุดท้ายของจักรวรรดิฮาซาร์ดที่สยายเงาคลุมวงการละครเวที อังกฤษมากว่าศตวรรษครึง่ ลูกชายคนสุดท้องของเมลไควร์ ฮาซาร์ด ผูย้ งิ่ ใหญ่ ‘เจ้าชายในมวลหมูด่ าราละคร’ หลานชายของยักษ์ใหญ่ยคุ วิกตอเรีย, รานูลฟ์กบั เอสเตลลา ‘ดวงดาราเริงระบ�ำ’ ฮาซาร์ด น่าอนาถนัก ยักษ์ ใหญ่แห่งวงการ ละครเวทีตกต�่ำได้ถึงขนาดนี้ “ดีจ้า, ผม...ทริสแตม!” กล้องซูมเข้าไปจับที่ ใบหน้าในขณะที่เขาเอื้อนท�ำนองประจ�ำรายการ “ดีจา้ , ลอลลี เลิฟเวอร์ส ผมคือ ทริสแตม ผมน�ำของขวัญสุดพิเศษมามอบให้ ท่าน...” เขาแหงนหงายศีรษะ อวดล�ำคอขาวนวล ล�ำคอโบราณ เนื้ออวบอิ่ม ล�ำคอประเภทโนเวลโล แผดเสียงออกมาประหนึ่งบรรลุจุดสุดยอด “แลชชิงส์ ออฟ ลอลลี!, แลชชิงส์ ออฟ ลอลลี!” รายการเริ่มแล้ว กดปุ่มหยุดค้าง หยุดค้างก่อนเถิดนะ เราขอเผยเรือ่ งเบือ้ งหลัง ความสัมพันธ์ของทริสแตม กับทิฟฟานี เออ, แทบจะเหลือทนแล้ว ท่านอาจจะอุทานออกมา ใครกันนะ คือ เมลไควร์ ฮาซาร์ด? เผ่าของเขา ภรรยา ลูกๆ กับพวกเกาะกินทัง้ หลาย? ก่อนจะเฉลยค�ำตอบทั้งหลาย ฉันใคร่ขอประกาศว่า ฉัน, ดอรา ชานส์ ใน ระหว่างเรียบเรียงเนื้อหาซึ่งจะกลายเป็นอัตชีวประวัติ จะท�ำหน้าที่เป็นผู้ล�ำดับ เหตุการณ์เรื่องราวของเผ่าตระกูลฮาซาร์ด แม้ฉันคิดว่าอาชีพของฉันไม่ ได้การ ยืนยันสนองรับจากสาธารณชนเหมือนจักรวรรดิฮาซาร์ดยิง่ ใหญ่ ฉันแจ้งให้ทา่ น ทราบแล้วว่า ฉันกับนอราสร้างชือ่ เสียงให้ตนเอง โดยไม่ได้พงึ่ พาการยอมรับตาม กฎหมายจากท่านเซอร์บดิ าของเรา เรา, คูแ่ ฝด เกิดมานอกกฎหมาย และเรา ก็สร้างชื่อนอกกฎหมายเช่นกัน 22
แฝดเพี้ยนพิสดาร
เรื่องรักเรื่องใคร่การสมสู่นอกกฎหมาย ขายได้ขายดีเสมอมา เราได้ แต่หวังว่าจะจุดประกายยอดขายหนังสือบันทึกความทรงจ�ำของฉันได้บ้าง แต่ ทว่า กล่าวตามความสัตย์จริง สถานะนอกกฎหมายของเราเห่ยสิ้นดี ดีที่สุด เป็นแต่เพียงละครตลกโปกฮา เลวร้ายทีส่ ดุ เป็นเรือ่ งแสนเศร้า ความไม่สะดวก เฉียบพลันที่สุดในกาลเวลา แต่แรงกระตุ้นผุดมาปลุกฉันก่อนฉันจะได้ตั้งท่า ขุดค้นค�ำตอบของค�ำถามที่เกาะกวนใจฉันเสมอมา...เรามาจากที่ไหน และจะ มุ่งหน้าไปที่ใดกัน? ฉันรูค้ ำ� ตอบของค�ำถามข้อหลัง แน่อยูแ่ ล้ว เรามุง่ หน้าไปหาการแตกดับ ไม่เหลืออนุสรณ์ใดไว้เบื้องหลัง เราไม่มีทายาท เราสองคน แม้นอราเฝ้าตั้งตา รอการตั้งครรภ์ ร�่ำไห้ ไม่เป็นผู้เป็นคนเมื่อประจ�ำเดือนไหลหลากเป็นประจ�ำ ทุกครั้งจนขาดหายไปโดยสิ้นเชิง ฉันหรือ? ไม่เลย, ฉันยินดีปรีดาเหลือเกิน เมือ่ เห็นเลือดไหลทะลัก และโล่งอกยิง่ นักเมือ่ ไม่เหลือประจ�ำเดือนอีกแล้ว ฉัน ไม่มีความกังวลใจใด มดลูกในร่างจะไม่ส่งเสียงผิดเพี้ยนเหมือนนาฬิกาคุณปู่ เออ, ก็ไม่คล้ายนาฬิกาคุณปู่ที่ส่งเสียงแหลมสูง ขอบคุณแสนสาหัสนะคะ ย้อนกลับมาหาค�ำถามข้อแรก จุดก�ำเนิดและประวัตศิ าสตร์ชวี ติ ของเรา? ขอให้ฉันน�ำทางคุณขุดค้นเข้าไปในห้วงโบราณคดีบนโต๊ะท�ำงานของฉัน ผลัก รูปถ่ายรูบี้ คีลเลอร์ ให้พ้นทาง (มอบให้ดอรากับนอรา เท้าสุดสวยสี่ข้าง จาก รูบี้ของคุณ) เจอแล้ว นี่ไง ซองจดหมายเปือ่ ยยุย่ บรรจุโปสต์การ์ดโบราณ เราเก็บสะสม ข้ามกาลเวลานานหลายปีแล้ว ซือ้ ร้องขอหยิบยืม บางแผ่นสีซเี ปีย บ้างก็แต้มสี ให้เห็นผมแดง คุณย่าของเรา นัน่ เป็นจุดตรึงอ้างอิงแน่ชดั ในสายพันธุ์ จุดเดียว จากทางพ่อเท่านั้นที่พอจะอ้างได้ สายพันธุ์ทางแม่ไม่มีหนทางสืบค้นได้เลย... คุณยายชานส์หรือคุณนายแม่ ผูต้ บคุณปู่ให้สง่ เสียงบอกเวลาแท้จริงได้ คุณยาย ผู้ที่เราใช้นามสกุลสืบมา...คุณยายไม่มีความเกี่ยวพันใดๆ ทางสายเลือดกับเรา ซึ่งก็ท�ำให้เรื่องยุ่งเหยิง สับสนซับซ้อนมากไปกว่าเดิม คุณยายเลี้ยงเราจน 23
นพดล เวชสวัสดิ์
เติบใหญ่ มิใช่หน้าที่ ไม่ได้ท�ำเพราะประวัติศาสตร์บัญชา แต่เกิดจากความรัก ใสบริสุทธิ์ เรื่องซาบซึ้งวาบหวามใจหนึ่งเดียวในครอบครัวของเรา...คุณยาย หลงรักเราสองคนในทันทีที่เธอก้มลงมองเห็นวงหน้าเล็กจิ๋ว เราสองคนไม่เคยพบหน้าคุณย่าตัวจริง เรารู้จักเธอเหมือนที่ท่านได้พบ ชื่อของเธอ ภาพในใบปลิวโฆษณา เก็บผนึกความอ่อนเยาว์ ไว้ชั่วกาลนาน คุณย่าแท้จริงของเรามีชื่อว่า เอสเตลลา ‘ดวงดาราเริงระบ�ำ เธอถือก�ำเนิด’ เอสเตลลาอาจเป็นจูเลียต อาจเป็นปอร์เชีย อาจเป็นเบียทริส มองเห็นรอยยิม้ เชิญชวน ‘มาทีน่ ซี่ ’ี นัน่ ไหม? หากเล่นบทเลดีแ้ ม็กเบ็ธ เธอพอจะปัน้ เค้าหน้า บึง้ ตึงคิว้ ขมวดมุน่ เหีย้ มเกรียมเหมือนสาวโฉดถือแส้หนังในมือ แต่ทา่ นก็พอจะ เห็นประกายตาวิบวับเจ้าเล่ห์ หากเพ่งพินิจให้นานพอ เธอไม่ใช่สาวร่างยักษ์ใหญ่ถกึ เหมือนม้าไถนายุคเอ็ดเวิรด์ เธอผอมร่างเล็ก ดวงตากลมโตมหึมา เธอสุกสกาววาววามเหมือนหิ่งห้อย เธอพอจะท�ำให้ท่าน หัวใจสลายได้จากเสียงสะอื้นเพียงครั้งเดียว แต่ลูกชายของเธอ, เพอร์รี เล่า ให้เราฟังว่าคุณแม่หวั เราะคิกออกมาในฉากส�ำคัญ ข้างโลงศพ หัวเราะจนตัวงอ ในฉากละเมอเดิน ผู้เล่นคนอื่นๆ ต้องด้นกลอนสดกลบเกลื่อนให้เธอ เส้นผม ของเธอหลุดลุ่ย กิ๊บติดผมหว่านกระจายออกรอบข้าง ถุงน่องชักธงครึ่งเสา กระโปรงซับในโผล่แพลมออกมากลางถนน กุงเกงในไหลรูดลงมากรอมข้อเท้า เธอสูงส่งสุดสง่า เธอเฟอะฟะหาใดเปรียบ เธออยู่ในละครเลือ่ งชือ่ เช่นกัน...แฮมเล็ต สวมกางเกงยืดรัดรูปสีดำ� ขา เรียวสวย เสียของในละครคลาสสิก เราได้ขาสวยจากคุณย่า เธอแสดงอารมณ์ ผ่านกริช ‘ทู บี ออร์ น็อต ทู บี...’ * ข่าวมรณกรรมในนิวยอร์ก ไทม์ส * ประโยคโด่งดัง เปิดการแสดงละครเรื่องแฮมเล็ต “ควรค่าแล้วหรือที่จะมีชีวิตอยู่” ในเมื่อชีวิตเปี่ยมด้วย ความยากเข็ญแสนสาหัส ได้ผลสรุปว่า เหตุที่คนยังมีชีิวิตสืบไป เนื่องเพราะเกรงกลัวความตายและสิ่งอื่น ที่รอท่าในดินแดนนั้น 24
แฝดเพี้ยนพิสดาร
เลือกสรรถ้อยค�ำระมัดระวัง หนังสือพิมพ์ฉบับนัน้ ร่อแร่แทบจะล้มละลายอยูแ่ ล้ว เขียนไว้ว่า “เธอติดค้างบุญคุณฮอราชิโอจากนิวยอร์ก อเมริกนั หนุม่ นักกีฬาผูม้ ี ความประพฤติสุดสง่า” ระวังหมอนี่ให้ดี เดีย๋ วก็จะโผล่มาให้เห็นอีกครัง้ แคสเซียส บูธ ใช่แล้ว, พวกตระกูลบูธ พ่อแม่ของเขาบ้าบิ่นพอจะตั้งชื่อลูกชายว่าแคสเซียส* ข่าวมรณกรรมบอกใบ้ให้เราทราบว่าคุณย่ากระเหี้ยนกระหือรือต่อกีฬา ในร่มในวิถที ยี่ ากจะแถลงเปิดเผย “เอือ้ เฟือ้ ใจบุญ ห้าวหาญ ไร้ความยับยัง้ ชัง่ ใจ สตรีผทู้ มุ่ เททัง้ หมดทัง้ มวลให้แก่ชวี ติ ...” แต่เธอก็ไม่ได้หว่านโปรยเหมือนเช่น ที่สะบั้นขาดโยนทิ้ง หญิงผู้น่าสงสาร เธอติดกับเหนียวหนืดดิ้นไม่หลุด นี่เลย, เธอใช้ชีวิตเหมือนเล่นบทเดสดีโมนา** สวมชุดนอนสีขาว เดินแหวกไปใน กิ่งวิลโลว์ ครวญเพลงเศร้าหวาน “หญิงผู้น่าสงสารนั่งถอนหายใจยาวข้าง ต้นซิคามอร์...” นี่ก็เป็นของที่ระลึกชิ้นหนึ่งที่นักสะสมไขว่คว้า เพราะ... ไม่, รอเดี๋ยวซี เรื่องนี้จะคลี่ให้เห็นในเวลาที่ฉันเห็นสมควร ที่ไหนสักแห่ง ราวปี 1870 (วันเกิดของเธอ เหมือนดาราสาวคนอื่นๆ วันเกิดเคลื่อนไปมาได้ตามสถานการณ์) คุณย่าเกิดในหีบใส่เสื้อผ้า เดินพล่าน ผ่านหลืบเวทีตั้งแต่หัวเท่าก�ำปั้น เล่นบทนางฟ้าตัวน้อย ปิศาจเด็ก และภูตจิ๋ว จนในท้ายที่สุด อายุได้แปดขวบ (บวกหรือลบสักปีสองปี) เธอเปิดตัวเล่นบท มามิลลิอสุ ***ในเดอะ วินเทอร์’ส เทล ในเธียเตอร์รอยัล, เฮย์มาร์เก็ต ละคร ที่กล่าวกันว่า ‘อวดรู้วางภูมิ’ จัดโดยคีน (ชาร์ลส) ผู้บุตร เครื่องแต่งกายลอก มาจากภาพวาดแจกันกรีก การกลิ้งล้อ และการละเล่นบางเรื่อง ลอกจาก * แคสเซียส - ผู้ยุยงให้มีการลอบสังหารจูเลียส ซีซาร์ ** เดสดีโมนา - ตัวเอกใน โอเธลโล ของเชกสเปียร์ สาวชาวเวนิสผู้เคียดแค้นบิดาวุฒิสมาชิกเวนิส หนีตาม โอเธลโล *** มามิลลิอสุ - บุตรชายของลีออนทีสและเฮอร์ ไมโอนี ราชาและราชินซี ซิ ลิ ี ในละครเดอะ วินเทอร์’ส เทล ของเชกสเปียร์ 25
นพดล เวชสวัสดิ์
แจกันกรีกอีกใบ ลูอสิ แคโรลล์ * ชมการแสดงของเธอ ส่งหนังสืออลิซพร้อม ลายเซ็นไปให้ เชือ้ เชิญเธอมาร่วมดืม่ น�ำ้ ชา และจัดการรูดเปลือ้ งชุดยาวให้หลุด จากร่างเธอ หลังจากการแทะเล็มขนมแป้งปิ้งหมดแผ่นแล้ว เขาคว้าไขว่ แต่ เด็กน้อยขีดเส้นชัดเจน ไม่มวี นั เลียนท่าจากแจกันกรีกอีกใบ เธอยืนยันหนักแน่น นี่ไง, หลักฐานเรือ่ งราวทีเ่ กิดในวันนัน้ เห็นไหม? เขาตัง้ ชือ่ ภาพชุดนีว้ า่ สไปรต์ ฉัน ซือ้ มาจากการประมูลทีค่ ริสตี’ส ต้องจ่ายราคาแพงระยับถึงขัน้ หัน่ แขนตัดขาแลก มาทีเดียวเชียว ฉันห้ามใจไม่ได้ ใช่ว่าจะมีคนมากหลายทีจ่ ะคุยอวดได้ว่าคุณย่า ของตัวเองเคยดัดร่างปั้นท่าเป็นดาราเด็กถ่ายรูปลามกอนาจาร ฉันจ�ำต้องขาย จดหมายของไอริชเฒ่าไปแลกรูปชุดนี้ ไอริช? เขาเป็นใครกัน? ท่านจะได้ทราบเรื่องในอีกไม่นานเกินรอ แย้มได้เพียงว่า หากไม่ ได้ พ่อเฒ่าไอริชผู้น่าสงสารและความใจบุญสุนทานของเขาที่จะให้การศึกษาแก่ หญิงหางเครื่องหน้าหวาน ฉันคงไม่ได้มานั่งอยู่ที่นี่ เขียนเรื่องนี้ เขาสอนฉัน ให้รจู้ กั ความแตกต่างระหว่างสองปลายของปากกา...ด้านไหนใช้เขียนตัวหนังสือ และการเลือกใช้ค�ำว่า ‘ใจบุญสุนทาน’ ฉันตอบแทนเขาด้วยการหักอกจน หัวใจสลาย การแลกเปลี่ยนอย่างเป็นธรรมไม่ถือเป็นการปล้นแต่อย่างใด เมื่อครั้งที่คุณย่าเล่นบทมามิลลิอุส เธอเล่นเป็นโคลัมไบน์ควบคู่ ไปด้วย ในฮาร์เลอควิเนด** รายละเอียดในใบโฆษณากล่าวไว้ “เอสเตลลาน้อย เธอ ท�ำได้ทุกอย่าง ท�ำให้ท่านหัวเราะ ท�ำให้ท่านร้องไห้ เต้นร�ำเพื่อท่าน ร้องเพลง * ลูอิส แคโรลล์ นามปากกาของชาร์ลส ลัตวิดจ์ ด็อดจ์สัน นักคณิตศาสตร์ นักตรรกศาสตร์ บาทหลวง แองกลิกัน และช่างภาพ ผลงานสร้างชื่อคือ อลิซในดินแดนมหัศจรรย์ การถ่ายภาพเปลือยเด็กในยุคนั้น ถือเป็นงานศิลปะไร้เดียงสา หลายคนน�ำมาเป็นบัตรคริสต์มาส หากตัดสินด้วยสายตาคนยุคปัจจุบัน จะมองว่า เป็นภาพลามกอนาจาร ** ละครใบ้ ผูกเรื่องจากสถานการณ์ชวนขันของตัวละคร บทเอกคือฮาร์เลอร์ควินหนุ่มเฉลียวฉลาด และ โคลัมไบน์คนรักสาวสวย 26
แฝดเพี้ยนพิสดาร
ให้ฟัง แต่เธอโง่เขลาต่อความรัก” ชีวิตยากแสนเข็ญ ฉันจะเล่าเรื่องราวชีวิตของคุณย่าให้ท่านฟัง สีน�้ำมัน ทาหน้า ไฟโคมแก๊ส ขีม้ า ้ ควันถ่านหิน รถไฟ เปลีย่ นขบวนทีช่ มุ ทางเมืองครูว์ ในวันอาทิตย์ เธอเป็นดาราเด็กแต่เติบใหญ่ตามวันเวลา เธอท�ำงานในหัวเมือง รอบนอก จูเลียต, โรซาลินด์, วิโอลา, ปอร์เชีย, แมนเชสเตอร์, เบอร์มงิ แฮม, ลิเวอร์พูล, นอตติงแฮม ปลาใหญ่ในบึงเล็ก เฮอร์เมีย, เบียงกา, ไอราส์ใน ลอนดอน ปลาเล็กในสระใหญ่ จนถึงปี 1888 เธอหวนคืนมายังเฮย์มาร์เก็ต โอกาสสุดพิเศษแห่งชีวิต เล่นบทคอร์ดีเลีย * ในคิงเลียร์ ของรานูลฟ์ ฮาซาร์ด รานูลฟ์ หนึง่ ในนักแสดง-ผูจ้ ดั การ ผูย้ งิ่ ใหญ่ ไม่พบอีกแล้วในยุคนี้ ฉัน เคยอ่านพบว่าในช่วงที่เขาเล่นแม็กเบ็ธ ควีนวิกตอเรียก�ำม่านในห้องพระที่นั่ง เกร็งบีบจนข้อนิ้วขาว การสังหารกษัตริย์ ไม่ ใช่เรื่องสนุกนักส�ำหรับองค์ราชินี ผูป้ กครองแผ่นดิน หากเป็น ‘คืนของเขา’ เขาจะท�ำให้ผชู้ มหวาดหวัน่ พรัน่ กลัว แทบขาดใจ แม้วา่ ภรรยาของเขาจะหัวเราะคิกคัก ถึงจะหันหลังให้ผชู้ ม หัวไหล่ ของเธอยังสะท้านควบคุมไม่ได้ (เพเรกรินเล่าให้เราฟัง คุณย่าบอกเขาว่าแม็กเบ็ธ ควรจะไล่พ่อครัวออกจากงาน) แต่นักวิจารณ์กล่าวไว้ว่า การตีบทริชาร์ดที่สาม ของรานูลฟ์ ฮาซาร์ด “ชัว่ ร้ายดุจปิศาจกลับชาติมาเกิดในร่างมนุษย์” ไม่ใช่เรือ่ ง อันควรจะเสียสติไปกับหมูแฮมสักขา อย่าได้ดแู คลนรานูลฟ์ ฮาซาร์ด ใน ‘คืนของเขา’ เขาเป็นสุดยอดนักแสดง แม้ว่าผู้ชมไม่อาจคาดเดาได้ว่าค�่ำคืนนั้นจะเดินทางมาถึงเมื่อใด เพราะพ่อเฒ่า อาจเดินมาหน้าเวที เปล่งเสียงเล่นบทของละครอีกเรื่องที่ไม่ ได้ประกาศไว้ใน แผ่นปิด หรือไม่กเ็ งอะงะงวยงงงึมง�ำให้ ได้ยนิ แค่แถวหน้า บางคราวหากกึง่ เมา กึง่ สร่าง เขาโผล่มาให้เห็นในเค้าหน้าครุน่ คิดอย่างหนัก เดินผ่านออกมา เดินตรง เข้าหลืบเวทีไปเลย หากเป็นรานูลฟ์ เรื่องที่จะเกิดในล�ำดับถัดไปยากเกินกว่า * คอร์ดีเลีย - ธิดาแสนซื่อน�้ำใจงามของราชา บทเด่นในละครคิงเลียร์ของเชกสเปียร์ 27
นพดล เวชสวัสดิ์
จะคาดเดาได้ หลายคนอาจวินิจฉัยว่าเป็นโรคอารมณ์แปรปรวน ควรสั่งลิเธียม ให้กินเป็นประจ�ำ แต่ ใน ‘ค�่ำคืนของเขา’ เขาแสดงได้สุดวิเศษ และเชกสเปียร์คล้ายจะเป็นพระเจ้า เขานับถือลุ่มหลง เชื่อว่าชีวิต มวลมนุษย์ล้วนแต่พรรณนาไว้แล้วในบทละคร ค�่ำคืนสุดอัศจรรย์ คืนที่เขาแสดงได้สุดยอด เขาพบดาวรุ่งหน้าหวาน สุขสุดยอดทีค่ พู่ ระคูน่ างทัง้ สองมอบให้ผชู้ ม น�ำ้ ตาไหลหลัง่ อาบท่วมใบหน้า เสียง ปรบมือกึกก้องสะเทือนเลื่อนลั่น ฉากหนึ่งที่ตราไว้ในประวัติศาสตร์การละคร เมือ่ คิงเลียร์ ได้พบประสบพักตร์ราชธิดาในท้ายทีส่ ดุ รานูลฟ์ยกปลายนิว้ แตะแก้ม ยกปลายนิว้ มาเหม่อมองด้วยความพิศวง ยกขึน้ แตะริมฝีปาก เสียงสัน่ เครือลังเล “เป็นไปได้หรือว่าน�ำ้ ตาของเจ้าฉ�ำ่ ชืน้ ?” ไม่พลาดไปได้ ผ้าเช็ดหน้าทัง้ โรงละคร หลุดออกมาซับดวงตา กล่าวกันว่ารอยยิ้มของนาง ส่งมาตอบรับ “หวั่นไหว หัวใจสัน่ ระริก ผ่านม่านน�ำ้ ตา เหมือนเช่นรังสีแสงอาทิตย์เดือนเมษายน” แทบจะ ตอบรับได้สดุ ยอดระดับเดียวกัน เกือบเข้มข้นเทียมเท่า ดังนัน้ เขากับเอสเตลลา ตกหลุมรักกัน? จะแข็งขืนได้อย่างไร? ชายชรากับสาวรุ่น บุตรีผู้พลัดพราก จากหายไปนาน นั่นเป็นเนื้อหาที่ความฝันก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง ฟังให้ดีเรื่องตลกชวนหัว นั่นเป็นวิธีเดียวกับมารดาของทริสแตม... เลดี้ฮาซาร์ดคนที่สาม โยนบ่วงคล้องคอลากเมลไควร์มาซุกร่องอก เธอเล่นบท คอร์ดีเลียในคิงเลียร์ของเขา พ่อเฒ่ารานูลฟ์อายุแก่กว่าเอสเตลลาสามสิบปีเต็มๆ อาจมากกว่านั้น น่าจะมากกว่านั้นอีกหลายปี เนื่องเพราะวันเกิดของท่านปู่ก็เปลี่ยนแปลง แปรปรวนได้เหมือนดาราละครทัง้ หลาย แม้อายุจะต่างกันมาก ทัง้ สองผูกสมัคร รักใคร่กันแสนหวาน (ด่วนได้ใจเร็วเหมือนที่คุณนายแม่ชานส์กล่าวไว้) จัดงาน ในโคเวนต์การ์เดนส์ โบสถ์เซนต์พอล โบสถ์ของนักแสดง เพื่อนร่วมวงการ กว่าครึ่งไขว้นิ้วเอาใจช่วยขอให้ครองรักได้ตลอดรอดฝั่ง อีกครึ่งหนึ่งไม่ยอม 28
แฝดเพี้ยนพิสดาร
โผล่หน้ามาร่วมพิธี เพราะเหตุว่าพ่อเฒ่ารานูลฟ์เป็นหนี้ติดค้างเงินก้อนโต หรือเคยคบหาเป็นชูล้ บั เอสเตลลาปล่อยผมแดงยาวสยายคลุมแผ่นหลัง มาลัย ลิลลีออฟเดอแวลลีย์ประดับศีรษะ อายุของเธอในตอนนั้นสิบเก้าหรือใกล้เคียง เหมือนลูกแกะน้อยดุ่มเดินสู่แท่นเชือดบูชายัญ ความเห็นเป็นเอกฉันท์ของ ผูพ้ บเห็น เพราะพ่อเฒ่าผมสีดอกเลา มือสัน่ เทิม้ และภาวะการเงินง่อนแง่น... ดาราละครขี้เมา ล้มละลาย หลงใหลการพนัน เขากวนประสาทปอกลอกทุบตี ภรรยาลงหลุมไปแล้วสามนาง ไม่เลย, เอสเตลลาไม่เฉียดไม่ใกล้ลกู แกะถูกเชือด สังเวย เธอห้าวกร้าวเพีย้ น แม้วา่ เธอจะซือ่ สัตย์ตอ่ เขา ตามวิธขี องเธอ ฉันไม่มี ลักษณะนั้นของย่าในตัว ฉันเป็นพวกเจ้าอารมณ์อ่อนไหว แต่นอราได้มาบ้าง ในบางคราวนะ มีเสียงบันทึกของปู่รานูลฟ์ ในกระบอกเสียงขี้ผึ้ง ฉันไปฟังในร้านที่ เคนซิงตันไฮสตรีต เขาเปิดให้ฉันฟัง แกรกกรากซู่ และแล้วก็เป็นเสียงของปู่ “พรุง่ นี้ พรุง่ นี้ พรุง่ นี... ้ ” ฉันเย็นวาบไปทัว่ ร่าง มิใช่เพราะความซาบซึง้ สะเทือน อารมณ์ แต่ ไม่คาดว่าจะได้ยินเสียงแบบนั้น...เสียงอัปลักษณ์ อุบาทว์ระคายหู เสียงเหมือนรีดเค้นออกจากร่าง นั่นเลย, กลางร้าน ฉันน�้ำตาคลอเหมือน เหล่าผูช้ มเจ้าน�ำ้ ตาในเฮย์มาร์เก็ตในห้วงหลายสิบปีกอ่ น มิใช่เพราะเสียงของเขา หรือเพราะสถานะของเขา แต่เป็นวิธีที่เขาเปล่งเสียง เสียงแปลกแปร่งหูฉัน เสียงพิลึก เพราะเขากดเสียง a และพยัญชนะให้แบนราบ เสียงบาดหู เหมือนกรีดด้วยเศษแก้ว เมื่อร้อยปีก่อน...ปู่ของฉัน แต่เสียงนั้นเปล่งมาก่อน มหาอุทกภัย* เสียงจากช่วงชีวิตอีกยุคหนึ่ง เสียงโบราณจนยากจะเชื่อว่า หลานสาวของเขาสวมชัน้ ในแพร นัง่ ในห้องชัน้ ล่างในบ้านในบริกซตัน ดืม่ น�ำ้ ชา และรับชมเหลนของเขาแผดเสียงใส่ผู้ชมที่ไม่มีใครมองเห็นจากกล่องพลาสติก น�้ำเสียงไร้ราก จะเป็นอังกฤษก็ไม่ใช่ แยงกี้ก็ไม่เชิง เสียงอมลิ้นยานคางของ * วันที่ 7 มกราคม 1928 น�้ำท่วมสองฝั่งแม่น�้ำเทมส์ ไปจนถึงใจกลางลอนดอน 29
นพดล เวชสวัสดิ์
พิธีกรโทรทัศน์ ‘ขอเสียงอีกครั้งหน่อยค้าบ...แลชชิงส์ ออฟ ลอลลี!’ โห, ความยิ่งใหญ่ตกต�่ำได้เพียงนี้เชียวหรือ? รายการทีวีซาดิสต์มาโซคิสต์หรือไร? คนเราตกต�่ำได้สักแค่ไหน? เถอะ, รานูลฟ์แต่งงานกับเอสเตลลา เขารักและหลงเธออย่างสุดซึ้ง เธอก็เช่นกัน จากนัน้ บาร์นมั , พี.ที. บาร์นมั ...บาร์นมั แห่งบาร์นมั และเบลลีย์ ถอนสายตาจากขาสวยของเธอไม่ ได้ในละครแอส ยู ไลก์ อิต ยื่นข้อเสนอ เปิดการแสดงละครแฮมเล็ตในเต็นท์ละครสัตว์ในเซ็นทรัลพาร์ก, นิวยอร์ก ต้อง แสดงในเต็นท์ เพราะเขาพยากรณ์ ไว้แล้วว่าไม่มีโรงละครในบรอดเวย์ใดใหญ่โต พอจะรองรับฝูงชน เอสเตลลาน่าจะเฝ้าจับตาสดับอาการผู้เฒ่า ว่าเขาตอบสนองอย่างไร เพราะเขาเป็นเดนผู้ซึมเศร้า* ของคนรุ่นนั้น แต่นั่นเป็นคนรุ่นหรือสองรุ่น ก่อนยุคของเธอ แฮมเล็ตเป็นแค่บทจิ๊บจ๊อยพื้นฐาน ทว่า รานูลฟ์กระหาย อยากเดินทางไปอเมริกา น�ำเชกสเปียร์ ไปเผยแพร่ ในดินแดนรกร้างที่ไม่เคย ได้ยนิ เชกสเปียร์มาก่อน ทัง้ สองเดินทางข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก รานูลฟ์ไม่ ทิง้ ลาย เล่นบทบิดาของแฮมเล็ตได้เข้มข้น ในขณะทีห่ นุม่ เจ้าเสน่ห,์ แคสเซียส บูธ เล่นเป็นฮอราชิโอ เพื่อนสนิทของแฮมเล็ต แฮมเล็ตในเต็นท์ ประสบความส�ำเร็จงดงาม มีทีท่าว่าจะเปิดการแสดง ไปได้ชั่วนิรันดร์ หากเด็กแฝดไม่ประกาศว่าจะโผล่ออกมาดูโลก แฮมเล็ตเล่น โดยผู้หญิงเป็นเรื่องหนึ่ง แต่แฮมเล็ต, เจ้าชายท้องโตเป็นอีกเรื่อง ดังนั้น เด็กแฝด, พ่อทั้งสองของเราถือก�ำเนิดในอเมริกา...เมลไควร์กับเพเรกริน ท�ำไมได้ชื่อพิลึก? ความโอ่อ่าสูงส่งใดท�ำให้ ได้ชื่อนั้น เออนะ, หากเรียกชื่อย่อ ว่า ‘เมล’ กับ ‘เพอร์รี’ ก็จะเป็นชื่ออเมริกันจ๋าในดินแดนประชาธิป ไตยข้าม * เดนผู้ซึมเศร้า - แฮมเล็ตผู้เป็นเจ้าชายแห่งเดนมาร์ก 30
แฝดเพี้ยนพิสดาร
มหาสมุทรแอตแลนติกศตวรรษที่ยี่สิบ แต่พ่อเฒ่ารานูลฟ์ชายโรแมนติกจาก ศตวรรษที่สิบเก้าไม่มีวันยินยอม แม้ว่าเอสเตลลาจะใช้ชื่อย่อ ก�ำกับด้วยการ ขยิบตาอยู่เป็นนิจ ขอให้ท่านสังเกตเห็นว่าฉันใช้ ‘พ่อทั้งสองของเรา’ ประหนึ่งว่าเรามีพ่อ สองคน ซึง่ ความจริงก็เป็นอย่างนัน้ เมลไควร์เป็นพ่อผูด้ ำ� เนินกิจกรรมอันจ�ำเป็น เชิงชีววิทยา ส่วนเพเรกรินท�ำหน้าทีพ่ อ่ แท้จริง ประกาศยอมรับเราสองเป็นลูกสาว ต่อสาธารณชนในขณะที่เมลไควร์หันหลังให้ ฉันขอบอกอะไรท่านสักอย่างนะ ครอบครัวของเมลไควร์ทุกผู้ทุกคน ไม่นับวีลแชร์รวมเข้าไปด้วย ยืนยันและ เชื่อนิยายเรื่องนี้ ด้วยเหตุนี้เอง ซาสเกียพร�่ำบอกทริสแตมว่าเราเป็นป้า มิใช่ พี่น้อง แต่เพเรกรินคนที่รักเราและเรารักสุดหัวใจ ให้ความรักฉันบิดาต่อบุตรี นับรวมไปถึงการควักกระเป๋าช�ำระค่าใช้จ่ายเกือบทั้งหมดของเรา ซึ่งท�ำให้ฉัน จ�ำเป็นต้องจับจองกล่าวอ้างว่าเขาเป็นพ่อ มากกว่าจะเป็นอาคนหนึ่ง กล่าวถึงเรื่องนอกกฎหมาย เรื่องใดที่ไม่มีกฎหมายรับรองมักจะมีแง่มุม โรแมนติกให้เห็นเสมอ เรือ่ งดราม่านอกกฎหมายในครอบครัวฮาซาร์ด นานก่อน ทีฉ่ นั กับนอราจะเปิดตัวมาค้อมค�ำนับหน้าม่านเวที นีเ่ ลย, รานูลฟ์แต่งงานนานปี ครองคู่กับภรรยาสามคน ไม่มีทายาทแม้แต่คนเดียว แต่เมื่อสมรสสมรักกับ ภรรยาสาวแต่งกายเป็นชายแสดงละครบนเวทีร่วมกัน เธอพบฮอราชิโอผู้เปี่ยม ด้วยพฤติกรรมสุดสง่า นีย่ งั ไม่นบั รวมความแข็งแกร่งเรีย่ วแรงคึกคักนักกีฬา เธอ ตั้งท้องลูกแฝด ลิ้นผู้คนกระดิกสานต่อจินตนาการบรรเจิด รานูลฟ์รับฟังและ สะเทือนใจไปกับเรือ่ งนีห้ รือไม่? ไม่อาจบอกได้ เพราะว่าเรือ่ งนัน้ เกิดขึน้ นานโข แล้ว เท่าที่ผู้คนได้เห็น เขารักลุ่มหลงลูกชายทั้งสอง เลี้ยงดูเยี่ยงเจ้าชายน้อย ในหอคอยสูงนับตั้งแต่วันที่เด็กแฝดทั้งสองเดินเตาะแตะ เรื่องหนึ่งที่ท่านจ�ำเป็นต้องทราบเกี่ยวกับรานูลฟ์ เขากึ่งดีกึ่งบ้า หูแว่ว สุรเสียงมหาด�ำรัสของพระเจ้าสั่งบัญชาเสมอ บัดนี้ เขามองโลกทั้งใบเหมือน ว่าเป็นดินแดนรอคอยการโปรดสัตว์ เผยแพร่ค�ำสอนศักดิ์สิทธิ์ไปทุกมุมโลก 31
นพดล เวชสวัสดิ์
ในมวลหมูพ่ วกเรา, สายเลือดฮาซาร์ด ดูเหมือนว่ากาเร็ธ, คณะแห่งพระเยซูเจ้า จะเป็นคนเดียวที่สานต่อขนบครอบครัวอย่างกราดเกรี้ยวจริงจัง ปู่รานูลฟ์ผู้นี้ มุ่งมั่นศรัทธาที่จะน�ำถ้อยศักดิ์สิทธิ์ไปเผยแผ่ข้ามน�้ำข้ามทะเล ภรรยาและลูกๆ จ�ำต้องติดสอยห้อยตาม น�ำเชกสเปียร์ ไปป่าวประกาศให้ โลกรู้ ในสถานที่ ที่เชกสเปียร์ ไม่เคยย่างเท้าเหยียบไปถึง ในยุคนั้น ไม่มีข้อห้ามใดแต้มบนแผนที่ว่าจะไม่มี ใครรู้ภาษาอังกฤษ ภาษาไม่ ใช่อุปสรรค ครอบครัวของเขาเดินทางไปยังปลายติ่งของจักรวรรดิ อังกฤษยิง่ ใหญ่ โยกโยนไปตามจังหวะคลืน่ ในยามทีเ่ รือตัดข้ามมหาสมุทร และ ย้อนกลับมาตัดเส้นทางเดิมแทบกลายเป็นตาข่าย ฉันพอจะวาดภาพได้หาก ถ่ายท�ำเป็นภาพยนตร์ ไว้ เรือเดินสมุทรปลดเชือกโยงรั้ง เคลื่อนตัวออกจาก ท่าเทียบ หวูดเรือค�ำรามเสียงทุม้ ต�ำ่ เลือ่ นลัน่ ฝูงชนโยนดอกไม้ให้ สตรีผมแดง ยืนบนดาดฟ้าเรือ ยิ้มกว้าง โบกมือ และแย้มยิ้ม เพเรกรินได้ผมแดงติดตัว เช่นเดียวกับลูกพี่ลูกน้องของเรา, ซาสเกีย กับอิโมเกน ทริสแตมก็เช่นกัน พวกเราอับโชค ดูเหมือนว่าผมแดงจะจ�ำกัด อยู่เฉพาะด้านชอบด้วยกฎหมายเท่านั้น ส�ำหรับฉันกับนอรา ในระยะแรก เรา ได้ขนหนู เราย้อมผมให้หวั แดง เมือ่ เลิกย้อม ผมกลับมาเป็นสีดำ� เราได้ทราบ อีกเรื่องที่เราไม่รู้มาก่อนว่าผมด�ำของเรากลายเป็นสีเทาไปแล้ว เพเรกรินเป็นลูกแม่ เขาเล่าให้ฟงั ...เราเร่งเดินไปตามถนน ตอนนัน้ เป็นการทัวร์ออสเตรเลีย เราอยู่ในซิดนีย์ เดินผ่านเซอร์ควิ ลาร์คยี ์ เรามุง่ หน้าไปชมรมมือ้ อาหารกลางวัน ของสุภาพสตรี แม่เป็นแขกรับเชิญ ช่วยกันท�ำมาหากิน รานูลฟ์แทบไม่มเี งินติด กระเป๋า แน่อยูแ่ ล้ว เราล่าช้าผิดเวลา เพราะแม่หาเสือ้ ผ้าสะอาดไม่ได้ คุย้ ลงไปใน หีบเสือ้ ผ้า ได้ชดุ ทีม่ คี ราบไวน์เปือ้ นเป็นวง ประดับด้วยมาร์มาเลดแต้มเป็นหย่อม แม่หาดอกลัน่ ทมกลัดทับหย่อมสี และแต่งผมเกล้ามวย เมลไควร์อยูบ่ า้ นกับพ่อ ดูพอ่ ฝึกซ้อมบทจูเลียส ซีซาร์ เราเดินผ่านละครลิงหมุนออร์แกน เราหยุดเท้า 32
แฝดเพี้ยนพิสดาร
ชื่นชมลิง แม่ควักเงินหกเพ็นนีให้คนหมุนออร์แกนเล่นเพลง ‘เดซี เดซี’ แม่ คว้ามือฉันเต้นร�ำ ที่นั่นเลย, บนทางเท้า กิ๊บติดผมของแม่หว่านกระจายไป รอบข้าง ปกคอเสือ้ เซลลูลอยด์ของฉันกระเด็นหาย ลิงตบมือ ทุกคนอ้าปากค้าง เบิ่งตามอง “มาซี!” แม่ตะโกนบอก “มาเต้นร�ำกัน” จากนั้น ทุกคนเข้าร่วม วงเต้นร�ำ คว้ามือคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรูจ้ กั มาก่อน “ฉันแทบบ้าเพราะความรัก พวกท่าน!” แม่แย้มยิม้ ยินดีตอ่ ผลส�ำเร็จทีส่ ร้างขึน้ มา เราไปไม่ทนั ซุป พลาดปลา แต่เราไปขึ้นโต๊ะพร้อมกับไก่ ผมแดงของแม่สยายเต็มแผ่นหลัง ดอกลั่นทม หายไป รองเท้าข้างหนึ่งส้นหัก ลูกชายไม่มีปกคอเสื้อ ไม่มีเน็กไท ฉันมีลิง เกาะบนหัวไหล่ ได้มาเพราะแม่ควักนาฬิกาทองค�ำไปแลก แม่เอื้อนบทของ ปอร์เชีย * “อันความกรุณาปรานี จะมีใครบังคับก็หาไม่...” แม่ท�ำให้ทุกคนมี ความสุข ของหวานวันนัน้ เป็นไอศกรีมรสมะม่วง ของโปรดของเรา เราตักคนละ สามถ้วย ในเมลเบิร์น เขาตั้งชื่อซันเดเป็นเกียรติแด่แม่ ‘ไอศกรีมเอสเตลลา’ ไอศกรีมรสมะม่วงราดด้วยน�ำ้ เสาวรสเข้มข้น หากเราได้ ไปเมลเบิรน์ ...ด้วยกัน, ฟลอราดอรา ฉันจะเลี้ยงหนูด้วย ‘ไอศกรีมเอสเตลลา’ คนโชคดี, เพเรกรินของเรา มีแต่เสียงหัวเราะกับการเต้นร�ำในความทรงจ�ำ ...เขาคัดสรรแต่ห้วงเวลาแสนสุขจดจ�ำไว้ในใจ เพเรกริน ฮาซาร์ด, นักผจญภัย นักมายากล ชายเจ้าเสน่ห์ นักส�ำรวจ นักเขียนบทละคร เศรษฐี ยาจก แต่ไม่เป็นขอทานหรือหัวขโมย ในช่วงวัยนี้ ของเรา ฉันกับนอรามีเพื่อนคนตายมากกว่าคนเป็น เรามักจะไปที่สุสานกัน บ่อยครั้ง ไปเล็มหญ้าท่วมหลุมศพของเพื่อนในวัยเยาว์ แต่เราไม่รู้ว่าหลุมของ เขาอยู่ที่ไหน, เพอร์รีที่รัก เราอยากไปวางดอกไม้ ไปเยี่ยมหลุมศพ เพอร์รีใช้ ชีวิตวัยเด็กเร่ร่อนไปบนท้องถนน อยู่ที่นี่วันหนึ่ง อีกวันหายไปแล้ว เติบใหญ่ * ปอร์เชีย - สาวงามเจ้าปัญญาจาก The Merchant of Venice บทละครของเชกสเปียร์ หรือ เวนิสวานิช พระราชนิพนธ์แปลในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว 33
นพดล เวชสวัสดิ์
เป็นหนุ่มว้าวุ่น เขาชอบความเปลี่ยนแปลง ชอบการเสพรัก และการทะเลาะ วิวาท ก็ตลกดี เมื่อถึงบั้นปลายชีวิต เขาหลงรักผีเสื้อ เพเรกริน ฮาซาร์ด หายตัวไปในหมู่ผีเสื้อ หายตัวไปในป่า หายไปหมดจดไร้ร่องรอย เหมือนวัตถุ ที่ตัวเองเคยเสกเป่าให้หายไปต่อหน้าต่อตาผู้ชม หากไอศกรีมซันเดในเมลเบิร์นตั้งชื่อเป็นเกียรติแด่เอสเตลลา หมู่บ้าน เล็กๆ แทบร้างผูค้ นในนิวเซาธ์เวลส์เปลีย่ นชือ่ เป็นฮาซาร์ด หลังจากทีป่ รู่ านูลฟ์ กับย่าเอสเตลลาเรียกน�้ำตาจากผู้ชมในละครแสนเศร้าคอริ โอลานุส* ถนน สายหนึง่ ในเมืองโฮบาร์ต, ทาสเมเนีย ทัง้ สองไปทัวร์อนิ เดีย มิใช่ครัง้ เดียว แต่ หลายต่อหลายครัง้ ตัดข้ามจุลทวีปแทบเป็นตาข่าย รางเหล็กมันเลือ่ มไหลเคลือ่ น ใต้ลอ้ รถไฟวิง่ ตะบึง แท่งควันทะลักเป็นก้อน ใบไม้เปลีย่ นสีรว่ งหล่นโปรยปราย ในปฏิทนิ และพัดกระจายหายไปในแรงลม...มหาราชามอบช้างน้อยให้เด็กแฝด แต่ครอบครัวนี้ไม่อาจน�ำช้างขึ้นรถไฟได้ มหาราชาหลงรักเอสเตลลา ให้ค�ำมั่น มอบสินสอดเป็นทับทิมเท่าน�ำ้ หนักตัว หากเธอจะละทิง้ ครอบครัวมาอยูร่ ว่ มห้อง เอือ้ นบทวิโอลา ‘วิลโลว์ เคบิน’ ** ให้ฟงั ทุกค�ำ่ คืน คุณย่าเอสเตลลาท�ำอย่างไร? เราถาม เธอท�ำให้มหาราชามีความสุข เธอมีพรสวรรค์ ในเรื่องนั้น เธอท�ำให้ เขามีความสุขและทิง้ เขาไว้เบือ้ งหลัง เธอมีพรสวรรค์ในการทอดทิง้ ลาจากผูค้ น เช่นกัน หญิงผมแดงใบหน้าแย้มยิ้ม โบกมืออ�ำลาผู้คนบนฝั่ง เธอทิ้งมหาราชา เธอละทิ้งแสงไฟเจิดจ้าและความรักคลั่งไคล้ในเมือง ในมหานคร ในโรงละคร และสถานีรถไฟทุกมุมโลก แต่เธอไม่ทิ้งรานูลฟ์ โรงละครทุบทิง้ ทลายราบไปนานแล้วในเซีย่ งไฮ้, ได้ชอื่ ฮาซาร์ด จากนัน้ * คอริโอลานุส - ทหารเอกแห่งกรุงโรมผูย้ ดึ มัน่ พลังอ�ำนาจแห่งนักรบ จากบทละครของเชกสเปียร์ในชือ่ เดียวกัน ** วิโอลา - เด็กสาวที่ปลอมเป็นชาย เอื้อนบทรักซ่อนความในใจที่มีต่อดยุคออร์ซิโนผู้เป็นเจ้านาย เป็น บทรักเลื่องชื่อของเชกสเปียร์จากละคร Twelfth Night หรือ What You Will 34
แฝดเพี้ยนพิสดาร
ฮ่องกง จากนั้นสิงคโปร์ ทุกอย่างซอมซ่อ เนื้อผ้ากัดกร่อนจนบาง มหาสมุทร อีกครั้ง อเมริกาเหนืออีกครั้ง มอนทรีออล โตรอนโต ตัดข้ามและวนตัดข้าม ทุง่ หญ้าแพร์รี เมืองฮาซาร์ด, อัลเบอร์ตา ทุง่ โล้นหิมะกองหนา เมืองฮาซาร์ด, นอร์ธดาโกตา ไม่มีเมืองใดเล็กเกินกว่าจะอ้าแขนรับคณะละครนี้ ไม่มีเมืองใด หวังการตอบแทนแลกเปลี่ยนในการเปลี่ยนชื่อเมือง การเดินทางเปิดการ แสดงละครกลายเป็นความบ้าคลัง่ ไปแล้ว ในอาร์คนั ซอส์ ครอบครัวฮาซาร์ดตัง้ เต็นท์ปุปะในที่ว่างหลังจากการเทศนาอ้อนพระเจ้าเคลื่อนผ่านไปแล้ว รานูลฟ์, ผอมเกร็งซูบเซียวหนวดเคราครึม้ ให้เค้าหน้าจอห์นศีลจุม่ หากจอห์นจะมีอายุ ยืนยาวถึงวัยนี้ ในท้ายที่สุด ครอบครัวฮาซาร์ดเดินทางมาถึงเซาธ์เวสต์ ตั้งเต็นท์เปิด การแสดงในเมืองเล็กชื่อว่ากัน บาร์เรล, เท็กซัส เมืองนั้นเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น ฮาซาร์ด หลังจากครอบครัวฮาซาร์ดเปิดการแสดงแม็กเบ็ธ โดยว่าจ้างกรรมกร เม็กซิกนั ในไร่นาให้เล่นเป็นทหารสกอตถือกระบองเพชรเสมอหู จ�ำลองภาพป่า เบอร์แนม ในเมืองเล็กเมืองน้อยในบ้านป่าเมืองเถือ่ น ฮาซาร์ด, เท็กซัสเป็นเมือง ที่เพอร์รีจดจ�ำได้ ไม่มีวันลืม หลายปีดีดัก เขาย้อนกลับไปเมืองนั้น คนแก่ชรา ร่างสูงใหญ่เหมือนหมีควาย ร�ำ่ ไห้หลัง่ น�ำ้ ตาลงไปในเหยือกเบียร์ ทบทวนความจ�ำ ว่าเอสเตลลาท�ำให้เขามีความสุขเหลือเกิน เมืองนั้นตั้งเด็กแฝดเป็นนายอ�ำเภอ กิตติมศักดิ์ เครื่องประกอบฉากและชุดแสดง ไม่สูญเสียก็ถูกขโมย หรือขาดลุ่ย แทบไม่ตา่ งไปจากผ้าขีร้ วิ้ ทุกอย่างผ่านการดัดแปลง ปะและชุน รานูลฟ์ดมื่ จัด ลุ่มหลงการพนันและแผดเสียงซ้อมบท เขาผุพังล่มสลายไม่มีชิ้นดี ตะโกน ตะคอกอเมริกา แต่อเมริกาไม่รับฟังเขาอีกต่อไปแล้ว คืนหนึ่ง ในบาร์เหล้าใน ทูซอน, แอริโซนา เขาวางมงกุฎคิงเลียร์ลงเป็นเดิมพัน เอสเตลลาต้องตัดลัง กระดาษท�ำมงกุฎให้ใหม่ ทาสีทองให้เสร็จสรรพ “นี่ไง, พร้อมใช้งานแล้วละ” ท�ำไมเธออยู่ข้างกายเขา? สะบั้นความคิดนั้นไปให้สิ้น อาจเป็นไปได้ว่า 35
นพดล เวชสวัสดิ์
เธอรักเขา เธอรักชายชราผู้นี้ อาจเป็นเพราะว่าผู้คนมากหลายที่เธอท�ำให้มี ความสุข เป็นแต่เพียงการแสดงแทรกในยามว่าง แต่เธอไม่มีฝีมือมากพอจะ ท�ำให้รานูลฟ์มีความสุข อยู่มาวันหนึ่ง ลึกไปในดินแดนมิดเวสต์ ในระหว่างที่ตั้งเต็นท์เปิดการ แสดงในเมืองเล็ก หวังว่าน่าจะมีผู้มาชมล้นหลาม เพราะไม่มีอะไรให้ชาวเมือง ท�ำในยามย�่ำเย็นนอกจากการนั่งดูข้าวโพดเติบโต รานูลฟ์ ได้รับโทรเลขจาก นิวยอร์ก ในช่วงที่ครอบครัวฮาซาร์ดสวมชุดแสดงรุ่งริ่งประกาศความยิ่งใหญ่ ของเชกสเปียร์ แคสเซียส บูธ, ฮอราชิโอคนเดิมของเอสเตลลาปักหลักอยูก่ บั ที่ สั่งสมความมั่งคั่งให้ตนเอง ขณะนี้เขาเป็นดาราละคร-ผู้จัดการ มีโรงละคร ของตัวเองในเดอะเกรตไวต์เวย์ (บรอดเวย์) มีหรือที่เขาจะลืมเพื่อนเก่า? คน อย่างเขาไม่มีวัน! เอสเตลลาหน้าผ่องคึกคักขึ้นมาทันควัน เพอร์รีบอกกล่าว เอสเตลลายังเป็นสาวรุ่น จ�ำได้ ไหม? อายุยังไม่ถึงสามสิบดี หรืออย่างมากสุด ไม่เกินสามสิบห้า ในขณะที่รานูลฟ์จวนเจียนจะเจ็ดสิบอยู่แล้ว พ่อเฒ่าทุ่ม เดิมพันครัง้ สุดท้าย เขาจะป่าวประกาศให้โลกได้รู้ เขาจะประกาศศักดาเป็นครัง้ สุดท้าย สดใสฟู่ฟ่าที่สุดในบรอดเวย์ ละครที่เขาเลือก ไม่มีใดอื่น นอกจาก โอเธลโล สามสิบหรือสามสิบห้า เค้าหน้าของเอสเตลลาไม่ตา่ งไปจากเด็กนักเรียน มัธยมในโปสต์การ์ด สวมเพียงชุดนอนเบาบาง ผมสยายกลางแผ่นหลัง “ร้อง ขับขานวิลโลว์ วิลโลว์ วิลโลว์” แคสเซียส บูธ เล่นบทอีอาโก ไม่มผี า้ เช็ดหน้า ใส่รา้ ยป้ายสีชรู้ กั ในเรือ่ งนี้ ทว่า สามีฆา่ คนทัง้ สอง เธอก่อน จากนัน้ เป็นชายหนุม่ หลังงานเลีย้ งในการแสดงคืนแรก ทัง้ สองหลบออกจากงานร่วมกัน เพือ่ นเก่าที่ เคยคบหากันกาลครัง้ หนึง่ นานมาแล้ว อาจเป็นได้ ช่วงเวลานัน้ พ่อเฒ่ารานูลฟ์ แยกแยะเชกสเปียร์จากโลกคนเป็นไม่ได้ เช้าวันถัดมา บทวิจารณ์ละครแซ่ซอ้ ง ผลงานในคืนที่ผ่านมา แต่การฆาตกรรมต้องรอจนถึงหนังสือพิมพ์กรอบบ่าย เมื่อสาวใช้เป็นผู้พบศพในตอนที่น�ำอาหารเช้าไปส่งที่ห้อง...สามศพ เขายิง 36
แฝดเพี้ยนพิสดาร
หนุ่มสาวทั้งสอง จากนั้น ยิงตัวตายตาม เอ็กซูเอนต์ โอมนิส * เธอมีพรสวรรค์ในการลาโรงเช่นกัน แต่ชีวิตด�ำเนินต่อไป เด็กแฝดสองคนตกค้างอยู่ในนิวยอร์ก เด็กก�ำพร้าน่าสงสาร ทัง้ สองแทบ จะเอาชีวติ ไม่รอดเช่นกัน เพอร์รเี ล่าให้ฟงั เพราะได้กนิ แต่ขนมหวาน ฮ็อตด็อก และขนมพายไอศกรีมที่หญิงอกอวบคอเสื้อคว้านลึก หมวกประดับขนนก ผู้ท�ำธุรกิจในล็อบบี้ของโรงแรมน�ำมาป้อนให้ ไม่มีเงินสดเหลืออยู่เลย มีเพียง มรดกหนี้ดาราพักโรงแรมที่ไม่มีการจ่ายช�ำระ เครื่องประดับเก๊ และชื่อเสียง ฉูดฉาด แต่เดอะ พลาซามีนำ�้ ใจให้เด็กสองคนพักอาศัยสืบไป ดังนัน้ เด็กแฝด ใช้ชีวิตหรูหราเกินปัญญาที่ตนจะจ่ายช�ำระได้ เอาละ, คูแ่ ฝดอีกคู่ ไม่มอี ะไรละม้ายคล้ายกันเลย เมลไควร์อายุสบิ ขวบ เค้าหน้ากังวลอมทุกข์ เค้าหน้าที่จะปรากฏจนชินตาในชาฟต์สบรีแอฟวนู เสี้ยวหน้าด้านข้างที่คลาร์ก เกเบิล จะลอกเลียนน�ำไปใช้ ตาด�ำ ขนตางอนที่ ทุกคนลงความเห็นว่า “เสียดายที่ไปอยู่บนใบหน้าเด็กชาย” เรือนกายสมส่วน เหมาะแก่การกระโจน ยืดอกผึง่ ผายประดาบ หรือปีนระเบียง เรือ่ งราวทัง้ หลาย ที่ดาราละครเชกสเปียร์พึงกระท�ำ ฉันรู้ เรื่องทั้งหลายที่กล่าวมาแล้ว บวกรวม กับ ‘พฤติกรรมสุดสง่า’ ท�ำให้นวิ้ ชีก้ ล่าวโทษกระดิกไปหาแคสเซียส บูธ แต่อย่า ได้ลืมนะว่า พ่อเฒ่ารานูลฟ์ผู้น่าสงสารก็เป็นดาราละครระดับแนวหน้าเช่นกัน แม้วา่ ในยุคสมัยของเขา สตรีสวมกระโปรงสุม่ ไก่ แต่เครือ่ งหมายปรัศนีขนาดยักษ์ ยังคงห้อยแขวนเป็นปริศนาว่า ใครกันนะเป็นพ่อแท้จริงของเด็กแฝดคู่นี้? เอาเถิด, ไม่วา่ ชายใดจะเป็นผูฉ้ ดี โปรยน�ำ้ เชือ้ ลูกทีเ่ กิดมาไม่ควรอับอายละอายใจ ต่อผู้มีส่วนร่วมคนใดคนหนึ่ง ในสายตาของฉัน ผู้เป็นหลานสาว ฉันอยากคิด ว่าชายทัง้ สองมีสว่ นร่วมในการสรรค์สร้างลูกชายคูแ่ ฝด หากท่านจะตามความคิด * เอ็กซูเอนต์ โอมนิส - ละติน - ดาราละครทุกคนลาเวที 37
นพดล เวชสวัสดิ์
ของฉันได้นะ แต่เพเรกรินเป็นความสยดสยองศักดิ์สิทธิ์ เหมือนมารดา เขาไม่อาจ เก็บอาการวางหน้าเรียบเฉยได้ เมื่อครั้งที่เขาเล่นเป็นแม็กดัฟฟ์*ตัวน้อยใน แม็กเบ็ธ เขาจะโผล่มากลางเวที โดยมีกระโถนครอบหัว เรียกเสียงหัวเราะ ท้องคัดท้องแข็งมอบความทรงจ�ำชัว่ ชีวติ แก่คนงานกล้อนขนแกะนอกเมืองเพิรธ์ รานูลฟ์ไม่ยนิ ยอมให้เขาขึน้ เวทีละครอีกแล้ว แม้แต่เมือ่ ครัง้ ยังเป็นเด็ก เมลไควร์ ทุ่มเทชีวิตเพื่อศิลปะ เพเรกรินแสวงหาความสนุก อย่าได้นึกว่าสองคนพี่น้อง ถ้าเป็นคู่แฝดแล้วจะต้องเหมือนกันทุกประการ ตรงกันข้ามเลย ต่างกันสุดขั้ว ...ชอล์กกับชีส ทัง้ สองรอดชีวติ มาได้เพราะรูมเซอร์วสิ และความปรานีจากคนแปลกหน้า จนกระทัง่ เรือจากลีธมาเทียบท่า ทัณฑ์ทรมานสาสมเดินทางมาหา...มิสเอฟฟีเมีย ฮาซาร์ด กราดเกรี้ยวเหมือนนรก เคร่งศาสนา อาของเด็กแฝดทั้งสอง ผู้คุม โรงงานแรงงานทาสเด็กใกล้พิตล็อกรี ประกาศตัวเป็นศัตรูเปิดเผยต่อละครเวที และผูค้ นทีบ่ งั อาจเดินผ่านโรงละคร อาเอฟฟีเมียผู้ไม่มนี ำ�้ ตาให้พชี่ ายหรือพีส่ ะใภ้ เพราะเธอเชื่อว่าการจบชีวิตน่าอนาถเป็นการล้างแค้นของพระผู้เป็นเจ้า ความ ยุติธรรมบ้าคลั่ง เธอคว้าคอเสื้อของเมลไควร์ยัดตัวลงไปในหีบเสื้อผ้าพร้อม เสียงกรีดร้อง หีบติดป้าย ‘ไม่พึงประสงค์ส�ำหรับการเดินทาง’ มืออีกข้างเอื้อม ไปคว้าเพเรกริน แต่เจ้าหนูดิ้นรนสุดฤทธิ์ ทิ้งเสื้อนอกขนสัตว์เก่าคร�่ำคร่าไว้ใน มืออา ตัวเขาหายวับผ่านช่องหน้าต่าง หนีลงไปตามบันไดหนีไฟ เด็กหัวแดง มีเพียงเสื้อเชิ้ตติดตัว วิ่งเตลิดไปบนทางเท้า ชนแผงขายฮ็อตด็อก ชนผู้คน หงายผลึ่ง...หายไปในอากาศว่างเปล่า เพเรกรินหายตัวไปในอเมริกา ในเวลาต่อมา เขาเล่าให้เราฟังเรื่องราว * แม็กดัฟฟ์ - นักรบคู่ปรับของแม็กเบ็ธ สงสัยมาแต่แรกว่าแม็กเบ็ธเป็นผู้ลอบสังหารองค์ราชา เมื่อเขาเข้า ร่วมกองทัพของรัชทายาท ทวงคืนราชบัลลังก์ แม็กเบ็ธสั่งประหารลูกและเมียของแม็กดัฟฟ์ 38
แฝดเพี้ยนพิสดาร
การผจญภัยและการใช้ชีวิตเด็กเร่ร่อน เรื่องราวแท้จริงเกิดขึ้นอย่างไร ฉันไม่มี วันคาดเดาได้ รู้เพียงว่าไม่ใช่เรื่องง่ายดายราบรื่นนัก รู้เพียงว่าตอนที่เพเรกริน มาพบเรา เขาร�่ำรวยล้นเหลือ เพเรกรินหนีเตลิดไม่คิดชีวิต วิ่งสุดฝีเท้า แต่เมลไควร์ติดกับ เมลไควร์หลงใหลรักใคร่บิดา ถึงขั้นนบนอบบูชา หยิบฉวยของที่ระลึก ชิน้ เดียวจากภัยพิบตั ิใหญ่หลวงของพ่อแม่...มงกุฎกระดาษลังทาสีทองทีร่ านูลฟ์ สวมใส่ในคิงเลียร์ มงกุฎทีแ่ ม่ทำ� กับมือ พระเจ้าเท่านัน้ ทีจ่ ะทรงทราบว่าเมลไควร์ ใช้วิธีใดจึงเก็บมงกุฎกระดาษให้พ้นตาอาเอฟฟีเมียได้ เป็นไปได้หรือว่าอยู่ ในสายเลือด? ทุกค�่ำคืน ในช่วงเวลาการลงทัณฑ์ ทุกข์ทรมาน ฝนกระหน�่ำและข้าวต้มข้าวโอ๊ต เขานอนบนฟูกหนาวเหน็บใต้ ผืนพรมแผ่นเดียวที่อาเอฟฟีเมียยินยอมให้ใช้ ได้ เขาท่องบทยิ่งใหญ่ที่บิดาเคย แสดงมาแล้ว ค�ำต่อค�ำ แม็กเบ็ธ แฮมเล็ต (แน่นอนอยูแ่ ล้ว ไม่มบี ทโอเธลโล) นาฬิกาคุณปูข่ องอาเอฟฟีเมีย (ท่านได้เห็นผ่านตามาแล้ว เขากวางช่อใหญ่แปดกิง่ ตั้งตระหง่านเป็นสง่าในบ้านหมายเลข 49 ถนนบาร์ด) ตีสิบสองครั้ง แถมให้ อีกหนึ่งและสอง เขาสะเทือนอารมณ์ ไปกับทุกถ้อยที่เปล่งออกมาในบทละคร ถึงขั้นหลับใหลไปทั้งน�้ำตา เอฟฟีเมียประกาศห้ามแจ้งชัด อย่าได้ฝันหวานถึง เวทีละคร แม้ว่าเธอจะสดับได้ว่าเขามีพรสวรรค์ในการแสดง ซึ่งก็น่าจะเหมาะ ทีจ่ ะน�ำไปใช้ในการเทศน์สอนสัง่ เมือ่ เอฟฟีเมียรุกเร้าหนักข้อ เมลไควร์ตดั สินใจ เด็ดขาด ลิขิตชีวิตตัวเอง เขาห่อมงกุฎกระดาษด้วยเสื้อเชิ้ตและชั้นในไม่กี่ชุด ห่อด้วยผ้าเช็ดหน้า กล่าวอ�ำลาพิตล็อกรีไปชัว่ นิรนั ดร์ ฉันพอจะมองเห็นภาพของพ่อหนีออกจากบ้าน ไปเผชิญโชคเหมือนดิ๊ก วิตธิงตัน* ในละครใบ้ นาฬิกาของเอฟฟีเมียตีห้าครั้ง * ริชาร์ด วิตธิงตัน กับแมว - นิทานพื้นบ้านของอังกฤษ มักจะน�ำไปแสดงละครใบ้ เด็กชายยากจนใน ศตวรรษที่ 14 สร้างเนื้อสร้างตัวจนร�่ำรวย และได้เป็นนายกเทศมนตรีนครลอนดอนในท้ายที่สุด เพราะ ความสามารถในการจับหนูของแมวคู่ ใจ 39
นพดล เวชสวัสดิ์
ในตอนที่เขางับปิดประตูโรงงานทาส อากาศน่าจะหนาวเยือก ไม่มีดาวบนฟ้า นอกบ้านมืดสนิท เกวียนบรรทุกสาหร่ายเคลแล่นผ่าน เขาขออาศัยเกวียน ไปได้ ไกลสักไมล์หรือสองไมล์ ถึงตอนนั้น อาทิตย์รุ่งสางน่าจะจับขอบฟ้าแล้ว ไม่มีเพื่อน ไม่มีญาติมิตร มีเพียงคู่แฝดที่ชังน�้ำหน้ากันอีกฟากหนึ่งของโลก เมลไควร์บ้าคลั่งด้วยความหยิ่งและความทะเยอทะยาน ไม่มี ใดอื่นในโลกนี้ นอกจากดวงตาสีด�ำกลมโตและมาดสง่าผ่าเผยกับมงกุฎกระดาษทาสีทองที่สี เริ่มลอกล่อนแล้ว ในที่สุด เขาเดินทางมาถึงลอนดอน และอีกไม่นาน เมลไควร์ยากจน เข็ญใจ ไม่ซี, ยิ่งกว่ายากจนเข็ญใจ เดินทางมาถึงบ้านหลังนี้ ในยุคโน้น สมัยโน้น ห้องแบ่งเช่าของผูค้ นในวงการแสดง ฉันควรจะบอกให้ชดั การละคร หลากประเภทในระดับที่ไม่ใคร่จะมีระดับนัก บริกซตันก่อนไฟจะดับมืดไปทั่วยุโรป เป็นศูนย์กลางของวงการละคร มิวสิกฮอลล์ โรงละครเอ็มไพร์ โรงละครรอยัลตีส์ หาชื่อมาเถอะ มารวมอยู่ ที่นี่ครบถ้วน ท่านพอจะนั่งรถรางไปทั่วย่านบริกซตัน บ้านสูงโย่งเกาะติดกัน แน่นขนัดสองฟากถนน แต่ละหลังมีผู้เข้าพักเต็มปรี่ ไม่ว่าจะเป็นจ�ำอวด นักเต้นร�ำกายกรรม หญิงรับใช้ในละคร นักมายากล นักไวโอลิน นักแสดง โชว์พิเศษร่วมกับสุนัข นกเขา แพะ ประสงค์ใดมีครบถ้วน คนแคระนักเต้น นักร้องเสียงเทเนอร์ โซปราโน บาริโทน และเบส แล้วก็ยังมีนักร้องเดี่ยว พร้อมจะจับคู่เป็นนักร้องคู่ สามเกลอ หรือคณะขนาดใดๆ ก็ย่อมได้ และยังมี กลุม่ คนทีพ่ ร้อมจะบิดซักความรักใคร่ใหลหลงให้เป็นผ้าขีร้ วิ้ เพือ่ สานชีวติ ให้รอด สืบไป คนกลุ่มนี้มองว่าตนเองเหนือชั้นกว่าเพื่อนนักแสดงด้วยกัน ในยุคโน้น แม่ของเราเก็บกวาดท�ำความสะอาด เติมน�ำ้ ในเหยือกล้างหน้า กวาดขี้เถ้าออกจากเตาผิง ก่อกองไฟ และยกหม้อน�้ำร้อนขึ้นไปชั้นบน ขัด แผ่นหลังสุภาพบุรุษบางคนในบางคราว และยินยอมให้ชายบางคนเกาหลังเธอ เป็นครั้งคราว... 40